ασυνάρτητες σκέψεις με μπολιασμένα ίσως και πρέπει (θεωρητική περίοδος άμεσης δράσης Ι.2)

Transcript

1 ασυνάρτητες σκέψεις με μπολιασμένα ίσως και πρέπει (θεωρητική περίοδος άμεσης δράσης Ι.2) *Επαναπροσέγγιση μπερδεμένων σκέψεων * (με βάση προηγούμενο κείμενο) γνωρίζοντας ότι δυστυχώς η ευτυχώς αυτές οι παρατηρήσεις πάνε για εσωτερική κατανάλωση δημιουργημένες από μένα και όλους τους ανθρώπους δίπλα μου «Όσες λέξεις και να ειπωθούν, όσοι τόμοι λογοτεχνίας και να γραφτούν περιγράφοντας ρομαντικά την αντίσταση, όσα βιβλία με ηρωικές ιστορίες εξεγέρσεων να τυπωθούν και να ανατυπώνονται εις τους αιώνες, όσα επαναστατικά ποιήματα, όσα κηρύγματα ορθόδοξης αναρχίας, όσες άγριες μισάνθρωπες κραυγές ή όμορφες μελωδίες ενότητας και να ταξιδέψουν ηχητικά στα πέρατα, όσα παθιασμένα και γραφικά συνθήματα και να βροντοφωναχτούν και να ανατριχιάσουν και όσα καθαρά και ξάστερα προτάγματα αγώνα και έτοιμες συνταγές απελευθέρωσης -πόσο μάλλον αφηρημένα μανιφέστα άρνησης- και να γεμίσουν χιλιάδες και χιλιάδες σελίδες προκηρύξεων, ο κόσμος των πράξεων, των βίαιων ενεργειών, του βρώμικου πολέμου μπορεί μόνο να νοηματοδοτήσει την όποια θεωρία γύρω απ τη σύγκρουση με την εξουσία. Η δυναμική των ενεργειών, των άμεσων και αιφνιδιαστικών παρεμβάσεων στο υπάρχον είναι αυτή που συμβολίζει το αντιεξουσιαστικό δίκαιο και βάζει τους όρους στο ατελείωτο κυνήγι της ελεύθερης ζωής. Άτυπα και αυτόνομα ο αναρχικός αγώνας έχει σφυγμό, εισβάλλει μαχητικά σε εχθρικούς χωροχρόνους καταστρέφοντας δομικά στοιχεία του αντίπαλου κόσμου και μας ενώνει σαν μία πραγματική επαναστατική κοινότητα που έχει καταργήσει φραγμούς και σύνορα θριαμβευτικά, εξελίσσοντας έτσι την ατομική συνείδηση στο απρόβλεπτο ως και το μοναδικό ζητούμενο.» καθήκον ουδέτερο 1. αυτό που οφείλει να πράξει κάποιος, ακολουθώντας γραπτούς ή άγραφους κανόνες, τη συνείδηση ή τη θρησκεία, την κοινωνία, το έθιμο ή τον ηθικό νόμο - άνθρωπος του καθήκοντος : αυτός που εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του, θέτοντάς τις πάνω από τις προσωπικές του επιθυμίες

2 Κανένα καθήκον δεν έχουμε να προωθήσουμε την εξέγερση, να ζούμε σαν «εσωτερικοί» εχθροί, να διακινδυνεύουμε κάθε στιγμή την σωματική μας ελευθερία, να συγκρουόμαστε ακατάπαυστα και να δίνουμε δύο φορές όλο μας το είναι προκειμένου να βγουν δυο πράματα σε συζητήσεις που καμιά φορά δεν υπάρχουν ούτε είκοσι άνθρωποι. καμία υποχρέωση να πηγαίνουμε κόντρα στην ησυχία μας και το καβάτζωμα μας στον σημερινό κόσμο εξαιτίας όλων αυτών που πιστεύουμε και έχουμε αναγνωρίσει-βιώσει/ να πηγαίνουμε ανάποδα στον «ίσιο» έτοιμο δρόμο προσπαθώντας συνεχώς να δημιουργήσουμε μία μοναδική και εντελώς δική μας διαδρομή σε μια κοινωνία γεμάτη έτοιμες και δοκιμασμένες συνταγές, να προσπαθούμε οργανώσουμε τις επιθυμίες μας ενώ ταυτόχρονα είμαστε θεότρελοι και χαομένοι και αναγκαζόμαστε να «προσκυνάμε» λίγο ή πολύ ζώντας την καθημερινή ζωή στην υπάρχουσα συνθήκη που βιώνουμε. κανένα «πρέπει», το οποίο να μας κάνει να νιώθουμε τύψεις όταν σηκωνόμαστε κάθε πρωί τρομαγμένοι απ το χθεσινό όνειρο και να αισθανόμαστε πόσο ωραία θα ήταν να είχαμε αποδεχτεί «ε, έτσι είναι τα πράγματα» /να συζητάμε με τις ώρες χτίζοντας από το μηδέν και χωρίς έτοιμες οδηγίες κατασκευής κάθε μικρή μας πράξη ή μη πράξη /στο να χτίζουμε πάλι απ τα θεμέλια κατεστραμμένα κτίρια και να τα μετατρέπουμε σε εστίες αντίστασης αλλά και δημιουργίας / στο να ανεχόμαστε έστω και για λίγο συμπεριφορές που είναι πολύ έξω από μας όπως νταηλίκια, αρχηγιλίκια, μάτσο τσαμπουκάδες και συμπεριφορές απόλυτης αλήθειας που ενυπάρχουν μέσα στο χώρο των ανθρώπων που βρίσκονται πιο κοντά στην άμεση αντίδραση σε όλα αυτά τα οποία τους καταπιέζουν ή συμπεριφορές που μας διακηρύττουν ότι η «σοβαρότητα» της πολιτικής ενυπάρχει μόνο μέσα στην σοφία της διαρκής θεωρητικής έρευνας καθώς αλλιώς δεν έχουμε καμιά ελπίδα ενώ μάλλον αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καμία όρεξη δράση.

3 καμία τυφλή αφοσίωση στο σκοπό, πρόταση την οποία όμως συχνά τη βρίσκουμε διατυπωμένη ακόμα και από άτομα που βρίσκονται δίπλα μας και των οποίων η οπτική σταματάει στο κοντόφθαλμο των δικών τους αισθήσεων χωρίς να μπορούν να δουν ένα βήμα πιο μακριά μεταθέτοντας τις ευθύνες ή τις επιθυμίες που νιώθουν οι ίδιοι σε πλάτες άλλων συντρόφων δημιουργώντας άτυπους «κανόνες» δίχως μπορούν να αντιληφθούν τη διαφορά στην αίσθηση και στις εμπειρίες δημιουργώντας άτυπα κανόνες που μόνο περιοριστικά μπορούν να λειτουργήσουν στο ανοιχτό στοίχημα ενός ανοιχτού αγώνα μέσα σε ένα κόσμο που διαβρώνει όλο και περισσότερο τους πάντες με τις αξίες του. ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΛΟΙΠΟΝ! αλλά υπάρχουν και κάποια άλλα πραγματάκια για να μας υπενθυμίζουν πως βρεθήκαμε σε αυτή την κατάσταση υπενθυμίζοντας μας συνεχώς ότι δεν ήταν απλά μια τυχαία ζαριά αλλά ότι το δηλητήριο αυτού του κόσμου έχει ριζώσει για τα καλά μέσα μας Ως εξελισσόμενα όντα δεν γίνεται να περάσουμε αυτόματα απ το να είμαστε παραπροϊόντα αυτού του κόσμου στην προσπάθεια να ζήσουμε (σε όσο μεγαλύτερο βαθμό γίνεται) ως ελεύθερα όντα, κάτι που σήμερα μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν σταθούμε ως εχθροί ενάντια σε αυτό το οργανωμένο σύμπλεγμα της καταπίεσης. Αν αυτό συμβεί αυτόματα τότε μάλλον θα έχει γίνει με μία θεαματική διαδικασία αυτού του πολιτισμού που μας έχει διαβρώσει με την ευκολία των σίγουρων και σωστών δρόμων δηλαδή μέσω του ενστερνισμού στέρεων μοτίβων, λέξεων και εικόνων άλλων που φαντάζουν πιο κοντά μας ενώ στην πραγματικότητα δεν τους γνωρίζουμε και έτσι δεν μπορούμε να δούμε/να κατανοήσουμε μέσω ποιας διαδικασίας κατέληξαν σε κάποιο συμπέρασμα ή διαδρομή ζωής. Με αυτό τον τρόπο είμαστε δηλωμένοι εγκεφαλικοί ή πρακτικοί οπαδοί (ακόμα και ενός αναρχικού αγώνα ) αντί για άνθρωποι που προσπαθούν συνεχώς να φτάσουν σε ένα 1ο επίπεδο αυτοκαθορισμού, τη στιγμή που ταυτόχρονα βρίσκονται σε μία κατάσταση που

4 τείνει να διαστρεβλώνει τις επιθυμίες μας και τις αισθήσεις μας από μικροί τοποθετώντας τις σε σίγουρους δρόμους εξασφάλισης της ζωής μας σε σχέση με την παραγωγική διαδικασία. Να επικοινωνούμε ανοιχτά με τους πάντες γύρω μας! Αξίζει πιστεύω να μπούμε στον κόπο να περιγράψουμε (ιδιαίτερα στους συντρόφους μας) τα κάποια άλλα πραγματάκια που μας έφεραν στο σημείο να αισθανόμαστε, να βιώνουμε και να πράττουμε όλα αυτά που κανένα καθήκον δεν θα μπορούσε να επιβάλλει. Ι. αίσθηση θηλυκό 1. λειτουργία του οργανισμού με την οποία προσλαμβάνονται τα ερεθίσματα του εξωτερικού περιβάλλοντος (όραση, ακοή, αφή, γεύση, όσφρηση) 2. ικανότητα αντίληψης και αξιολόγησης η αίσθηση του ωραίου, η αίσθηση του μέτρου 3. εντύπωση, όχι απαραιτήτως θεμελιωμένη αυτός ο άνθρωπος μου δίνει την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί του κάνω αίσθηση: εντυπωσιάζω 4. προαίσθημα Η αίσθηση μας για το συγκεκριμένο τρόπο ύπαρξης τον οποίο βιώνουμε υπενθυμίζει διαρκώς ότι δεν μπορούμε άλλο να τον ανεχτούμε ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίζουμε το πόσο δύσκολο είναι να αντιπαρατεθούμε ολικά εφόσον αυτή η διαδικασία προκύπτει αρχικά από μέσα μας καθώς η εξουσία, διάχυτη, έχει εισχωρήσει από τον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας μέχρι και στα μικρό- συναισθήματα του κάθε ατόμου. Είναι δύσκολο βέβαια κανείς να αντιληφθεί πότε σταματάει η ανοχή προς την καταπίεση καθώς σήμερα τα πάντα προσπαθούν να σε πείσουν ότι «αύριο θα είναι μια διαφορετική μέρα!» με χαμόγελα που ξεκινάνε από διαφημίσεις, συναντάνε την

5 ανθρώπινη επαφή και έκσταση, καταλήγοντας σε φιλικές νουθεσίες για κουράγιο και υπομονή.τι νόημα όμως έχει η υπομονή αν κατανοείς ότι δεν μπορείς να μείνεις γεμάτος ζωή όταν συνεχίζεις να εμπλέκεσαι στις διαδικασίες επιβίωσης της μηχανής ; Η δυσκολία παραμένει αλλά, τουλάχιστον για μας, δεν αναιρεί το γεγονός ότι πραγματικά δεν αντέχουμε να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι. Ε ε έτσι δεν είναι ; ΙΙ. επιθυμία θηλυκό 1. το να θέλει κανείς πολύ κάτι 2. ενστικτώδης ή και συνειδητή ψυχική τάση για να αποκτήσει κανείς ή να απολαύσει κάτι Οι αισθήσεις μας λοιπόν δημιουργούν επιθυμίες Οι επιθυμίες αυτές μπορούν να πηγάζουν και από μέσα μας /όμως τι συμβαίνει αν δεν διαχειριστούμε με προσοχή αυτές τις επιθυμίες ; Θέλουμε μια ολική αλλαγή αλλά πως πραγματώνεται αυτό ; Το σύμπλεγμα του οικονομικού πολιτισμού έχει πολλούς τρόπους να σε επανεντάξει στις δραστηριότητες του. Ουσιαστικά είμαστε όλοι ενταγμένοι σε αυτές καθώς αποτελούν το μοναδικό τρόπο κάλυψης των αναγκών εκτός της περιπτώσεως του να είσαι ερημίτης πριμιτιβιστής σε κάποιο απόμακρο νησί. Το πρώτο βήμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε αυτήν την αντίφαση. Με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε να διερευνήσουμε πώς οι δραστηριότητες του οικονομικού πολιτισμού δεν θα επιδράσουν ολοκληρωτικά πάνω μας ώστε να μπορούμε να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ολικά με όλα τα μέσα. Πέρα απ αυτό όμως το γεγονός ότι μπορεί να έχουμε καταφέρει να παραμερίσουμε κάποια πράγματα και να σταθούμε ως εχθροί του σημερινού πολιτισμού, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι βασικές αξίες που τα διέπουν έχουν επιδράσει και μέσα μας και είναι πολύ λογικό να υποπέσουμε σε σφάλματα αφού ως εσωτερικοί εχθροί βιώνουμε μία κατάσταση συνεχής πίεσης. Αυτή η κατάσταση συνεχής πίεσης πιστεύουμε ότι μπορεί να μας οδηγήσει σε συμπεριφορές απόλυτης αλήθειας σε σχέση με τη δικιά μας αίσθηση, θέλοντας ξαφνικά όλοι δίπλα μας να αναγνωρίσουν το δίκιο μας.

6 Γι αυτό το λόγο πρέπει συνεχώς να ρωτάμε που βρισκόμαστε, γι αυτό το λόγο πρέπει διαρκώς να ελέγχουμε στο τι μας οδηγεί στις εκάστοτε σκέψεις ή πράξεις.να φτιάχνουμε ασφαλιστικές δικλείδες για να μην καταφέρουμε να αφομοιωθούμε και ταυτόχρονα να μην αντιλαμβανόμαστε τη μη αφομοίωση μας ως ολική. Να προσπαθούμε κάθε μέρα να φτάνουμε έστω ένα εκατοστό πιο κοντά στην ελευθερία που βρίσκεται έτη φωτός μακρυά. Να προχωρήσουμε από τις πλασματικές αισθήσεις του σημερινού κόσμου στις δικές μας επιθυμίες. ΙΙΙ. σκοπός αρσενικό 1. ο στόχος 2. ο λόγος, 3. πρόθεση Δεν είχα κακό σκοπό. Καταλήγοντας σε ένα προσωπικό και αισθαντικό σκοπό που για μένα προκύπτει από την χαρά / Το να αναγνωρίσουμε τον γενικό σκοπό που προκύπτει απο τις επιθυμίες είναι ένα στοίχημα προς την κατεύθυνση του να οργανώσουμε τις επιθυμίες σε ένα πολύπλευρο και πολύμορφο αγώνα. Είναι να αντιληφθούμε το κάθε μικρό βήμα προς αυτόν, που θα μπορούσε να προκύψει όχι με έναν τρόπο, ούτε με έναν δρόμο αλλά με χιλιάδες αντιφατικές και ασύμμετρες δράσεις. Η αναγνώριση του μπορεί να μας κάνει να κατανοήσουμε καλύτερα πιο είναι το πραγματικό μας συμφέρον και οπότε να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε την (εκάστοτε) κατάλληλη στρατηγική και την σοβαρή (άτυπη) οργάνωση για την ικανοποίηση της αρχικής αίσθησης μας. Τότε η οργάνωση και η στρατηγική δεν θα ναι σκλαβιά και υποχρέωση αλλά αυτοκαθορισμός. Να ελέγχουμε συνεχώς αν η αίσθηση μας για ολική αλλαγή συνεχίζει υπάρχει αφού από την στιγμή που η αίσθηση σου προς το σκοπό σου έχει αλλάξει και έχει παραμείνει ως καθήκον τείνει να γίνει επικίνδυνο. Όταν άτομα παίρνουν ευθύνες με βάση ένα σκοπό το οποίο δεν ικανοποιεί την τότε παρούσα αίσθησης τους τότε

7 τείνουν προς μια στρατικοποίηση που βρωμάει καθήκον και σίγουρα δεν έχει να προσφέρει τίποτα στον αναρχικό αγώνα. Και χωρίς άτομα που να αισθάνονται το καθήκον πώς θα δημιουργήσουμε σοβαρές πιθανότητες για μια επανάσταση (μέσα στον μεταμοντέρνο καπιταλισμό που βιώνουμε που οδηγεί τα άτομα να αντιλαμβάνονται όλα πλασματικά)μου λες κοιτώντας με βλέμμα απορίας ; Δε θα θελα καμιά επανάσταση που θα έχει δημιουργηθεί από αίσθηση καθήκοντος, θα σου απαντούσα. Καμία επανάσταση που θα προκύψει από μία αίσθηση υπευθυνότητας απέναντι σε αυτόν τον κόσμο καταπίεσης θα σου λεγα. Γιατί το μόνο που θα επέφερε είναι ένα ανάλογο καθεστώς καταπίεσης αφού θα εμπεριείχε πάλι ακολουθήτες που δρουν για χάρη ιδεών και μεγάλων επαναστατών και όχι άτομα που αυτοκαθορίζονται προσπαθώντας καθημερινά να βρεθούν με τους δίπλα τους οδεύοντας προς την μακρινή αυτοδημιουργία των ζωών τους. Η μόνη ζωντανή υπευθυνότητα είναι αυτή που δημιουργείται με βάση την επεξεργασία της αίσθησης μας σε σχέση με την ολική καταπίεση που βιώνουμε και αυτή η υπευθυνότητα θα έλεγα τότε ταυτίζεται με την ζωή μας[ έτσι δεν χρειάζεται να καταπιεστούμε από θεωρητικές ιδέες του σωστού αλλά απλά να αναλογιστούμε και να αποφύγουμε τους τρόπους με τους οποίους οι μηχανισμοί της καθημερινής ζωής προσπαθούν να την καταστείλουν(αν βέβαια πραγματικά το θέλουμε ], αφού είναι μόνη που είναι πραγματικά δικιά μας. Λίγα λόγια για εργοστάσια και για τις λέξεις(αφορμή για ξεκίνημα- πάτημα σε λέξεις ) Προηγούμενο εισαγωγικό κείμενο με προσθήκες *άμα κάποιος έχει πράγματι όρεξη να το διαβάσει να δώσει σημασία στις παρενθέσεις Η αυτοδιαχείριση των ζωών μας δεν μπορεί να ταυτίζεται με την διαχείριση ενός βιομηχανικού εργοστασίου που καταστρέφει την φύση, μηχανοποιεί τους ανθρώπους και παράγει οικοδομικά υλικά για μητροπόλεις,φυλακές και δικαστήρια.ενός κατασκευάσματος που «γεννήθηκε» μέσα από την δημιουργία του Καπιταλισμού. Ενός κατασκευάσματος που είναι «απαραίτητο» στοιχείο για τον τρόπο που ζούμε σήμερα. Κατακτήσεις σαν αυτές ενός εργοστασίου μας κάνουνε να ξεχνάμε ότι εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα, ο τρόπος που ζούμε σήμερα. [συνέχεια αλλά με επεκτάσεις που ξεφεύγουν απ το θέμα, δεν πειράζει]

8 Γι αυτό ακριβώς πρέπει να κινηθούμε προς την αλλαγή του, κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την υλοποίηση του «προβλήματος», δηλαδή την ολική καταστροφή του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Αυτό δεν προϋποθέτει μια εικόνα συντριμμιών και 5 δισεκατομμύρια ανθρώπων να κάθονται από πάνω τους δίχως να μπορούν καν να τραφούν, αλλά τουλάχιστον δίνει μια κριτική στόχευση σε σχέση με τη φύση και την αλληλεξάρτηση όλων των σημείων που ενυπάρχουν μέσα στο σύγχρονο σύμπλεγμα του κεφαλαίου. *Το πρόταγμα της ολικής καταστροφής ως ολικής απελευθέρωσης * (το τίποτα ως εργαλείο) Δηλαδή ουσιαστικά ακόμα και αν πούμε ότι κρατάμε τα σύγχρονα μέσα παραγωγής προκειμένου να επιβιώσουμε θα πρέπει να αναλογιστούμε τους τρόπους λειτουργίας τους και την ίδια τη φύση τους, γιατί αλλιώς ίσως μας επιστρέψουν στην προγενέστερη κατάσταση ελέγχου. Η ολική καταστροφή προτάσσει την μη πρόταση για την μετ-επαναστατική εποχή ασκώντας κριτική σε κάθε πτυχή του υπάρχοντος στο σήμερα. Προτάσσει την δράση στο τώρα και την δημιουργία μετέπειτα, και όχι την εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους (χωρίς να ξεχνάμε ότι η δράση στο τώρα μπορεί να αποτελεί και δημιουργία πυλώνων ενός άλλου πολιτισμού ). Mία απελευθέρωση όχι δια μέσου συγκεκριμένων θεωριών ή προταγμάτων που συνήθως τείνουν να δημιουργούν προσδοκίες και αγκυλώσεις ηθικές και πρακτικές που απομακρύνουν τα οποιαδήποτε εν δυνάμει υποκείμενα από την πραγμάτωση της όποιας επανάστασης.(αλλά ταυτόχρονα χωρίς να γινόμαστε αφοριστικοί και διαχωριστικοί και να μην αντιλαμβανόμαστε ένα ενιαίο κίνημα παρά τις διαφορές σε λόγο και πράξη ) Η ολική καταστροφή για μας λοιπόν δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κριτική με πολύ καλό σημάδι. Ούτε ιδεολογία, ούτε αίρεση, ούτε υπερβατική έννοια, ούτε επαναστατικό σχέδιο, ούτε τίποτα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως θεωρητική έννοια υπεράσπισης η καταδίκης σε φαντασιακού τύπου συζητήσεις που οι συνομιλητές απέχουν μίλια από την πραγμάτωση της όποιας πράξης θρέφοντας το εγώ τους μέσα από το θεωρητικό τους θρόνο. Tο αύριο θα το φτιάξουν αυτοί που θα το ζήσουν χωρίς να καταπιέζονται ή να περιορίζονται από ασφαλή προγράμματα διαπιστευτήρια για την κοινωνική δεξαμενή, αλλά αντίθετα προτάσσοντας τις αξίες τους προς αυτό. - Γιατί ακόμα και αν συχνά είναι φυσιολογικό να ενδιαφερόμαστε για την διάχυση του λόγου μας στην δεξαμενή, καθώς χωρίς αυτήν κακά τα ψέματα επανάσταση δεν γίνεται(επιπλέον για την ανάγκη μας για επικοινωνία με ανθρώπους έξω από μας και την απομάκρυνση από θέσεις απόλυτης αλήθειας που δεν αντιλαμβάνονται το άτομο αρχικά, ως παραπροϊόν του υπάρχοντος και στη συνέχεια ως ένα εν δυνάμει εξελισσόμενο ον), δεν είναι δυνατόν να παρουσιάζουμε κάτι σίγουρο ως πρόγραμμα ενώ στην

9 πραγματικότητα τα μόνα που πραγματικά γνωρίζουμε είναι αυτά που δεν αντέχουμε στον σημερινό κόσμο [και αυτά δεν καθιστούν τα αντίθετα τους( με βάση τις αξίες που τα διέπουν ) ως de facto ορθά]. Με δυο λόγια δεν είναι δυνατόν να κρύβουμε τους εαυτούς μας όταν βρισκόμαστε ανάμεσα στο ρευστό κοινωνικό σύνολο, καθώς η αφομοίωση μας μπορεί να έρθει εύκολα εφόσον αυτή η ρευστότητα καθορίζεται συχνά από οικονομικούς όρους και η θεαματικότητα των media (χωρίς να λησμονούμε να διαχειριζόμαστε κάποιες στιγμές αυτή τη θεαματικότητα προσεχτικά ). Αυτό από την άλλη δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να δρούμε και έξυπνα,προτάσσοντας όχι μια στείρα τραμπούκικη αναρχική ταυτότητα αλλά την ελεύθερη έκφραση των απόψεων και πρακτικών μας ώστε να συμμετέχουμε σε «κοινωνικούς αγώνες» φέρνοντας τους αντιμέτωπους με πιο εξεργεσιακή προοπτική και αναδεικνύοντας την άμεση επίθεση προς αυτούς που μας καταπιέζουν (και δίχως να ξεχνάμε ότι ανάδειξη της άμεσης επίθεσης δεν επιτυγχάνεται πάντα καλύτερα με την υλοποίηση της από μέρους μας ). Δηλαδή να αναγνωρίζουμε το πώς έχει επηρεαστεί ο άνθρωπος από τον τρόπο που ζει (με βάση τις δικές μας εμπειρίες και αισθήσεις ) και να βρίσκουμε συνεχώς νέους τρόπους να σπάμε τις εγκαθιδρυμένες αντιλήψεις αναγνωρίζοντας πώς αυτές άρχισαν να εκλείπουν (έστω σε κάποιο μικρό βαθμό ) απ τους ίδιους μας τους εαυτούς. Με δυο λόγια εφιστάτε προσοχή! Όμως για μένα το πρόταγμα της ολικής καταστροφής παραμένει, καθώς η εξουσία, ο καπιταλισμός,ο πολιτισμός, το κράτος, το τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα όπως θες πες το δεν επηρεάζουν μόνο μια οικονομική τάξη πραγμάτων αλλά ακόμα παραπάνω την δημιουργούν, στοιχειοθετώντας την ως την μόνη φυσιολογική κατάσταση. Αντικουλτούρα υποπροϊόντα («ελάχιστοι είναι ικανοί να σκεφτούν, όλοι όμως θέλουν να έχουν άποψη») Να αναρωτιόμαστε συνεχώς τι πράγματι κάνουμε εκεί που βρισκόμαστε. Να διαπιστώσουμε αν νιώθουμε πράγματι ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Και όχι σε μία υπαρξιακή ανταρσία ή σε μια εναλλακτική φύση δραστηριότητας που μας κάνει να αισθανόμαστε πιο μακριά από αυτό τον κόσμο. Γιατί μπορεί συχνά αυτά τα δύο μοτίβα να λειτουργούν βοηθητικά ώστε άτομα να φτάσουν να αγωνίζονται ή να αρχίσουν να νιώθουν πιο ζωντανά αλλά όταν υπάρχει η έλλειψη της αίσθησης πίστης(σιγουριάς) ελλοχεύει και ο κίνδυνος να μην κάνουμε τα απαραίτητα προσεχτικά και σοβαρά βήματα προς την πραγματική, και όχι μεμονωμένη πλασματική(συνήθως μόνο εσωτερική), αλλαγή της ζωής μας. Δηλαδή ο κίνδυνος άτομα που δρουν σε αγωνιστικά πεδία να δρουν μόνο για την ευρύτητα του κοινωνικού τους πεδίου ή για την εικόνα του εαυτού τους (πράγμα όχι αναγκαστικά κακό αλλά που

10 εμπεριέχει βασικά μοτίβα μίας άτυπης «επαγγελματικής καταξίωσης» που μπορούμε να συναντήσουμε σε χώρους εργασίας και τυποποιημένων ομάδων). Αυτός ο λόγος δράσης οδηγεί συχνά σε ενστερνισμό copy paste απόψεων, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν επεξεργάζονται από το άτομο και έτσι τείνουν να προάγουν τον φανατισμό και τις διαχωριστικές ομαδοποιήσεις που δεν προσβλέπουν σε έναν κοινό ολικό στόχο αλλά σε μία προσωπική «ανύψωση» ή «δικαίωση» με βάση τα αξιακά χαρακτηριστικά που διέπουν τον σημερινό κόσμο. Οδηγεί σε έναν ετεροκαθορισμό όχι από τους ανθρώπους δίπλα μας αλλά από στέρεα μοτίβα του ίσιου και του μοναδικού δρόμου τα οποία άμα αρχίσουν να δομούνται θα χαθεί η κάθε ιδέα μας προς την ελευθερία. Γι αυτό θα πρέπει πραγματικά να σταθούμε ειλικρινά να διαπιστώσουμε και να επικοινωνούμε με όλους το τι πραγματικά θέλουμε. Διότι αν πραγματικά θέλουμε μια ολική αλλαγή δε θα στεκόμασταν σε μικρό διαφορές αλλά θα βρισκόμασταν δίπλα σε όλους αυτούς που διεκδικούν έναν λίγο πολύ παρόμοιο όμορφο σκοπό. Η έλλειψη ειλικρίνειας στον εαυτό μας, μας οδηγεί στην έλλειψη σκέψης. Να διερευνούμε διαρκώς τι πραγματικά θέλουμε. Η έλλειψη ειλικρίνειας προς τους ανθρώπους που αγωνίζονται δίπλα μας οδηγούν σε νεύρα, σε απογοήτευση, σε πίεση και πιο πολύ απ όλα σε λάθος σχεδιασμούς που καταστρέφουν κάθε βήμα που κάνουμε προς τα μπρος. Να ανακαλύπτουμε συνεχώς νέα μονοπάτια σύνδεσης. Είναι πιο θεμιτό κάποιος ανοιχτά να διακηρύττει ότι απλά θέλει «να περνάει την ώρα του» συν ευρισκόμενος στο κοινωνικό πεδίο της κοινότητας μας βιώνοντας κάποιες όμορφες αξίες της παρά να προσπαθεί να δείχνει ένας ακάθαρτος δραστήριος επαναστάτης ή «πολυδιαβασμένος» θεωρητικός αναλυτής και κριτής των πάντων (χωρίς όμως να μπαίνει στο μοτίβο όπου ναι μεν κάνεις λάθη αλλά είναι ακριβώς εκεί που μπορεί να πετύχεις την πραγματική δημιουργία κερδίζοντας ουσιαστικά τα πάντα, δηλαδή στη δράση). Γιατί τότε συχνά αυτός ο κάποιος έχει πάρει έχει πάρει έναν δρόμο που δεν μπορεί να σταματήσει να υπερασπίζεται, κερδίζοντας bonus points εικονικής καταξίωσης σε μοτίβα άλλων, όσο κακό για την υπόθεση και να ναι αυτό.. Η κοινωνία του θεάματος μας έχει ποτίσει με την πίστη του «φαίνεσθαι» άρα και είσαι. Και αυτό πραγματικά διαδραματίζεται στο εσωτερικό της, όμως όσο αφορά τον αγώνα μας εναντίον της.. Δεν έχει σημασία η εικόνα μας αλλά οι πράξεις μας που πρέπει καθημερινά να διερευνούμε την πραγματική σημασία και ισχύ τους μακριά από τα δεσμά της εικόνας. ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ σε αυτούς που είναι δίπλα μας ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ σε αυτούς που στέκονται λίγο πιο μακριά μας

11 ΕΠΙΘΕΣΗ σε αυτούς που βοηθάνε την καταπίεση την οποία βιώνουμε να διατηρηθεί και να εξαπλωθεί *ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΟΥΜΕ /ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ / ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ / ΕΜΕΙΣ/ΕΓΩ ; * Οι καταπιεσμένοι κάτω από τα τσιμέντα * μόνη φυσιολογική κατάσταση της εποχής μας η οικονομική, διαχυμένη σε όλες τις πτυχές εσωτερικές/εξωτερικές της ζωής Αυτή η κατάσταση διακρίνεται μέσα από το πλειοψηφικό πλαίσιο συμπεριφορών,παραδόσεων, ηθικής και συνηθειών. Αυτή η κατάσταση μας επηρεάζει θέλοντας και μη, καθώς οτιδήποτε και να πράξουμε σήμερα όσο «ελεύθερο» και αυθόρμητο και να είναι να μην είναι δυνατόν να απεμπλακεί από τις βασικές αξίες του κόσμου που ζούμε, καθώς είναι αδύνατον να μην αλληλεπιδράμε με αυτές. Οι ατομικότητες μας και εκφράσεις τους έχουν γίνει αριθμοί και εικόνες προς χρήση. Οι εκφράσεις και εκφάνσεις των εαυτών μας περιορίζονται σε οροθετημένα πεπατημένα πεδία ώστε να εξυπηρετούν την λειτουργία της μηχανής. Σαν να μην φτάνει αυτό συχνά χαιρόμαστε κιόλας που μας αναγνωρίζουν ως αριθμούς ως εικόνες. Η ανάγκη της κυριαρχίας για νέκρωση των αισθήσεων των ατόμων βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση, με την οργάνωση της σε όλα τα επίπεδα της ζωής για χάρη της διαρκούς διάχυσης της βασικότερης αξίας της, του κέρδους (όπως ορίζεται σε αυτήν την κοινωνία ). Έτσι οι μόνες αισθήσεις που απομένουν στην συνέχεια στους ανθρώπους είναι αυτές του κέρδους, ασυνείδητα ή συνειδητά σχεδόν σε όλες τις πτυχές της ζωής τους. Ένα κέρδος όμως που καμία σχέση δεν έχει με την ατομικότητα τους.καθώς η ατομικότητα στο σήμερα δεν είναι τίποτα παρά επιλογές μέσα στα όρια του συστήματος, καλοφορέμενοι ρόλοι έτοιμων σκέψεων, δράσεων και χαρακτήρων ακόμα και στην κοινότητα μας (ότι είμαστε αναρχικοί δεν σημαίνει ότι είμαστε πιο ελεύθεροι). Γι αυτό και οι καταπιεσμένοι δεν μπορούν παρά να είναι υπεύθυνοι για την στήριξη της κυριαρχίας.καθώς προτιμούν να εθελοτυφλούν για λόγους ευκολίας παρά να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους. # *Ο καθολικός έλεγχος δεν είναι τσιτάτο* #Αυτό βέβαια δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση την εξαιρετική ικανότητα της τεχνοβιομηχανικής και πολιτισμικής μηχανής στον καθολικό έλεγχο. Καθώς η ηγεμονία του κέρδους δε σημαίνει μόνο πολιτικό και οικονομικό έλεγχο, αλλά επίσης την ικανότητα της εξουσίας να προβάλει τον δικό της τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον κόσμο, ώστε αυτοί και αυτές

12 που είναι κάτω απ την κυριαρχία της να αποδέχονται αυτόν τον τρόπο ως «κοινή λογική» και ως «φυσικό». Αυτό απαιτεί από τους τελευταίους προθυμία και ενεργητική συναίνεση. Η κοινή λογική μπορεί να ιδωθεί ως ο τρόπος με τον οποίο αυτοί που κυριαρχούνται από την εξουσία βιώνουν την υποτέλεια τους. Αυτή η διεργασία μπορούμε να πούμε ότι διενεργείται μέσα μας ύπουλα, περιορίζοντας την φαντασία μας, σφετεριζόμενη τις αληθινές μας επιθυμίες και τέλος καταστέλλοντας τις ήδη βιωμένες εμπειρίες μας καθώς και παραμορφώνοντας τις επερχόμενες νέες εμπειρίες. Μετατρεπόμαστε έτσι σε λάτρεις εικόνας, του ειδώλου μας(ή της «διαδρομής μας») μέσα από την σκέψη χάνοντας ή έστω αλλοιώνοντας κάθε μορφή αρχέγονης αίσθησης. Κάπως έτσι φτάνουμε στην νέα εποχή της πρόσβασης που τα συναισθήματα και οι αισθήσεις μας γίνονται υπαρκτά μόνο επί πληρωμή καθώς σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για φυσική εξέλιξη του ανθρώπου αλλά για μια θεσμοθέτηση της ιδιοκτησίας ακόμα και στο επίπεδο των συναισθημάτων. "Το εμπόρευμα δομεί από μόνο του την βαθιά χρήση του συμβόλου. Γίνεται έτσι σημείο αναφοράς, μέτρο μέτρησης, αξία συναλλαγής. Το θέαμα αρχίζει. Οι ρόλοι μοιράζονται. Αναπαράγονται. Επ' αόριστον. Χωρίς άξιοσημείωτες τροποποιήσεις, οι ηθοποιοί προσηλώνονται στην υποκριτική. Η ικανοποίηση της ανάγκης γίνεται ανακλαστικό αποτέλεσμα, περιθωριακό. Το πιο σημαντικό είναι η μεταμόρφωση του ανθρώπου σε " πράγμα". Η φύση μετατρέπεται σε πράγμα. Χρησιμοποιούμενη εκμαυλίζεται και εκμαυλίζει τα ζωτικά ένστικτα του ανθρώπου. " Οι καταπιεσμένοι λοιπόν βρίσκονται παντού. Καταπιεζόμαστε βιωτικά,πνευματικά, συναισθηματικά ακόμα και σωματικά. Η λειτουργία της μηχανής συντελεί στην διαρκή βάρβαρη φθορά του εαυτού μας δίχως διαλείμματα. Σε αυτό το σημείο λοιπόν καταρρέει η άποψη που θέτει ως μοναδικό δικαιούχο της επίθεσης εναντία στην εξαθλίωση, μόνο αυτόν που καταπιέζεται υλικά από την μηχανή. Αφού η καταπίεση δεν συντελείται σε μεμονωμένα σημεία αλλά στην ολότητα της ζωής μας. Αν αναγνωρίζεις ως καταπιεσμένο μόνο τον οικονομικά καταπιεσμένο, τότε αντιμετωπίζεις την καταπίεση με τα μάτια του εχθρού σου σε ένα καθαρά υλιστικό πεδίο. Όμως κάνουμε ένα βήμα και ας αποδεχτούμε οποιαδήποτε οπτική η αίσθηση αναγνωρίζει κάποιους ως επαναστατικά υποκείμενα είτε και όχι, εφόσον μπορεί να σταθεί κι αυτή δίπλα μας. Γιατί το θέμα δεν είναι να δικαιωθούμε προσωπικά στιγμιαία αλλά να ψαχτούμε για ανθρώπους που θα μπορούσαν, παρά τις διαφορές μας, να σταθούν μαζί μας στα γενικευμένα οδοφράγματα προς την οικοδόμηση ενός άλλου κόσμου. Η εξουσία έχει επιδράσει στα πάντα γύρω μας αλλά και μέσα μας. Σε τέτοιο βαθμό ώστε ακόμα και η άμεση επαναστατική δράση να έχει μετατραπεί σε θέαμα και σε εικόνα. Τα πάντα έχουν γίνει θέαμα. Τα πάντα έχουν γίνει εικόνα.ακόμα και στις λίγες φορές που ωθεί τον άνθρωπο στην δράση (έστω την εγκεφαλική) μετά την θέαση της, αυτή δεν παύει να είναι μια πλήρως διαστρεβλωτική, αυτόεπιβεβαιωτική και πολλές φορές σκόπιμα κατευθυνόμενη προώθηση, που συνήθως οδηγεί σε μία στιγμιαία

13 εσωτερική «εξέγερση» από το άτομο για την αλλαγή της ζωής του ή οποία σχεδόν πάντα μένει στα χαρτιά και στηρίζεται στις υποτιθέμενες αδυναμίες του ατόμου σε σχέση με το κοινωνικό πρότυπο του θεωρητικού νικητή. Πολύ συχνά βλέπουμε ακόμα και άτομα που παθιάζονται τόσο έντονα σχετικά με την έκφραση μίας ανατρεπτικής ή κριτικής άποψης μέσα από την εικόνα ή τον λόγο να λησμονούν ότι μια άποψη δεν μπορεί να είναι στα αλήθεια ανατρεπτική αν δεν εμπεριέχει την δράση. Συχνά μπορούμε να παρατηρήσουμε ακόμα και αναρχικούς να υπερασπίζονται σε τέτοιο βαθμό θεωρητικά μια άποψη (συχνά χωρίς καν να προσπαθούν να φτάσουν στην πραγμάτωση της άποψης τους! ) που να φτάνουν να αφορίζουν συντρόφους τους, χτίζοντας έτσι λιθαράκι λιθαράκι το θεωρητικό τους θρόνο ενώ παράλληλα δρουν διασπαστικά για το όλον του κινήματος. Από την άλλη μεριά δεν λείπει και το μοτίβο της δράσης για την δράση, που δεν αποτελεί πραγματικά μια κίνηση προς την υλοποίηση ενός ευρύτερου σκοπού εφόσον δεν διερευνά πως η δράση μπορεί να αποτελέσει πραγματικά ένα πλήγμα για την υπάρχουσα συνθήκη ανάμεσα μας αλλά αντίθετα αποτελεί ένα θεαματικό ξέσπασμα. Μια όμορφη εικόνα είναι απλά μια όμορφη εικόνα δεν δημιουργεί παρά μόνο ένα ωραίο συναίσθημα και τίποτα παραπάνω, καθώς η ίδια της η φύση είναι πλασματική. Ο ριζοσπαστικός λόγος είναι απλά ένας ριζοσπαστικός λόγος και δεν δημιουργεί ένα ωραίο συναίσθημα και τίποτα παραπάνω, καθώς η ίδια η φύση του είναι πλασματική στο σήμερα. Να απελευθερώσουμε τα λόγια και τα βλέμματα μας! Η μυθοποίηση των ανθρώπινων σχέσεων και στιγμών μας μέσα από την θεαματοποίηση μας έχει απομακρύνει από την ζωή. Η μυθοποίηση των επαναστατικών δράσεων συχνά μας απομακρύνει από την πραγμάτωση και την βίωση τους. Η ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ/ΑΙΣΘΗΣΗ ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ, ΜΕ ΒΑΣΗ ΜΙΑ «ΑΟΡΑΤΗ» ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΔΡΟΜΟ,ΜΕ ΒΑΣΗ ΕΝΑ ΑΥΤΟΕΠΙΒΕΒΑΙΩΤΙΚΟ ΜΟΤΙΒΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ ΤΟΥ ΝΙΚΗΤΗ (ακόμα και σε κάθε εναλλακτική ή περιθωριακή περίπτωση). Να απεμπλακούμε απ τους θεαματικούς λόγους που ίσως μας έφεραν κάποτε πιο κοντά στον αχανή και πολυδιάστατο χώρο της άμεσης δράσης (λόγω της ύπαρξης και του ενόπλου μέσα σε αυτόν που ίσως πέρα απ την προπαγανδιστική και πρακτική του χρησιμότητα συμβολίζει και μια εικονική ολική αντιπαράθεση με το υπάρχον ). Να ψάξουμε τι θέλουμε και για ποιο λόγο εξελίσσεται κάθε τμήμα του αγώνα ώστε να κατανοήσουμε αν πραγματικά τον πιστεύουμε έτσι ώστε να αποτελέσει ένα δικό μας κομμάτι. Αν πράγματι συμβεί αυτό τότε ο καθένας θα μπορεί να μιλάει προσωπικά σε κάθε συζήτηση/ο καθένας θα επιδρά δημιουργικά σε κάθε δράση,προωθώντας /εξελίσσοντας αλλά και καταργώντας τους άτυπους ρόλους που δημιουργούνται λόγω εμπειρίας. Ο μόνος τρόπος για να καταστρέψουμε τη μυθοποίηση σήμερα είναι να πράξουμε. Ο μόνος τρόπος να εκφραστούμε ελεύθερα και αυθόρμητα σήμερα είναι όταν πραγματώνουμε την επίθεση εναντίον των πολυπρόσωπων δομών του υπάρχοντος. Η επίθεση έχει χίλιους τρόπους και μύρια εργαλεία. Είμαστε άτομα με διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, συναισθηματικές ανάγκες,κοινωνικές καταβολές, διαφορετικούς στόχους, τρόπους έκφρασης αλλά και «πολιτικές» θεωρήσεις. Με

14 διαφωνίες, αστοχίες, προ-ιστορίας μιας κοινότητας και προσωπικές σχέσεις που μας κάνουν πολλές φορές να κλεινόμαστε αντί να δρούμε συνενωτικά. Ο πόλεμος δεν είναι ούτε μόνο όπλα, αφίσες, ούτε μόνο συνελεύσεις γειτονιάς, νέες ομάδες, διαδηλώσεις, σαμποτάζ, παρουσιάσεις βιβλίων, βόμβες,συλλογικές κουζίνες,ούτε μόνο ραδιόφωνα,απελευθέρωση ζώων, μαθήματα αυτομόρφωσης, διάχυση στην κοινωνία και στη γειτονιά, «μαθήματα» χημείας και σκοποβολής, ούτε μόνο εκδηλώσεις, συναυλίες, παρεμβάσεις σε συναυλίες-εκδηλώσεις,καταλήψεις,ούτε μόνο ατελείωτες συζητήσεις, μεταφράσεις, έμπρακτη αλληλεγγύη, εμπρηστικές επιθέσεις. *Μπορεί πολλές από αυτές τις δράσεις σε κάποιους να φαίνονται έξω από μας, σε άλλους γιατί επιζητούν «ψωμί» μέσα από την οικονομία αντί για να αντιλαμβάνονται ολικά την καταπίεση και δίχως μερικά αιτήματα, σε άλλους γιατί εμπεριέχουν φετιχιστική ή «ελιτιστική» βία (που είναι μακριά από τις αξίες μας, αφού θεωρούν ότι η οικειοποίηση της έστω και εργαλειακά σε ατομικό{μεμονωμένο} επίπεδο απομακρύνει την μαζική οικειοποίηση της ) σε άλλους γιατί κάποιες από αυτές που εμπεριέχουν πτυχές διασκέδασης, ανεμελιάς και λουμπενοποίησης δεν μπορούν να συνυπάρξουν με κάποια ολική «αφοσίωση» στον αγώνα ΑΛΛΑ ανεξαρτήτως από τη φύση της καθεμίας είναι δράσεις που προωθούν,λίγο η περισσότερο, διαφορετικές εκφάνσεις της επαναστατικής διαδικασίας * Ούτε μόνο θεωρία, Ούτε μόνο πράξη, Ούτε μόνο επίθεση, Ούτε μόνο αντίσταση. Είναι όλα αυτά και άλλα τόσα, από τόσα διαφορετικά άτομα, ο καθένας όπου μπορεί με τον τρόπο του, όπως αισθάνεται και με την μέθοδο πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία του ή στις απόψεις του. Χωρίς όμως να ξεχνάμε πώς ιδιοσυγκρασία μας επηρεάζεται από τα βάρη της ζωής και οι απόψεις μας από έτοιμα μοτίβα. Έτσι σε κάθε περίοδο έχουμε τη δυνατότητα να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω.

15 «Η κριτική δεν μπορεί να είναι παρά ένα αναπόσπαστο κομμάτι του αναρχικού αγώνα για την ολική απελευθέρωση. Παρόλα αυτά, άλλο είναι μια κριτική που στοχεύει στην εξέλιξη, στην ανάδειξη και στην εξάπλωση του αναρχικού αγώνα και άλλο μια κριτική που λειτουργεί αφοριστικά αγνοώντας ότι παρά τις διαφορετικές λέξεις,τακτικές και αναλύσεις που χρησιμοποιούμε πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα, αγωνιζόμαστε για έναν κοινό στόχο, την καταστροφή της εξουσίας.» Αρκεί όλοι εμείς να αναγνωρίζουμε ότι είμαστε σε πόλεμο Με λίγα κοινά στοιχεία, ΑΡΚΟΥΝ άμα υπάρχουν κοινές αξίες *Πιο ποιητικό-τέτοιο προταγματικό μέρος άλλο ένα απ τα συνηθισμένα * Να κατανοήσουμε βαθύτατα ότι δεν αντιστεκόμαστε απλά στις δομές αυτού του κόσμου, αλλά αντίθετα προσπαθούμε να τις καταστρέψουμε γιατί αποτελούν εμπόδιο για την αυτοδημιουργία της ζωής μας Ας καταστρέψουμε την εξουσία για να βιώσουμε το πρωτόγνωρο. Και άμα τα θέλουμε όλα Τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει Αν πίσω από κάθε βίαια και ακραία έκφραση του αγώνα, αν πίσω από κάθε «εναλλακτικού» τύπου ειρηνική διασκέδαση και η κάθε μας ήττα, το κάθε μικρό γαμημένο λάθος αφορμή για την επόμενη μάχη και ο πόλεμος μαίνεται και αν δεν μαίνεται στην πράξη και από μας βρίσκονται πράγματι τα ιδανικά μας δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα κάθε μικρή πιθανότητα εξέγερσης θα πνίγεται μέσα στην απραξία και στον φόβο λόγω έλλειψης πρακτικής και ψυχολογικής γνώσης των ανθρώπων που θεωρούν " ότι θα είμαι εκεί αν, όταν, όποτε " αλλά μέχρι τότε περιμένω γιατί μια ολική εξέγερση σημαίνει αίμα, πόλεμο και θάνατο δυστυχώς η ευτυχώς

16 και αυτά δεν έρχονται αυτόματα σε μια περίοδο που διαρκώς προπαγανδίζεται η κοινωνική ειρήνη να μην ξεχάσουμε ποτέ τις προοπτικές και παρακαταθήκες που ανοίγει η σύγκρουση να μην ξεχάσουμε ότι στον λογικοπρακτικό κόσμο της εικόνας που ζούμε ακόμα και μόνο μέσα από την βίωση μίας μητροπολιτικής σύγκρουσης μπορούμε να απεμπλακούμε απ τα εγκεφαλικά μας σκουπίδια και να βιώσουμε το μη προκαθορισμένο ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΕΚΕΙ Πόλεμος στην κοινωνική μηχανή ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΡΟ ΚΑΙ ΟΡΙΑ ΣΤΑ ΜΕΣΑ, ΣΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΤΟΜΑ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΣΜΟΥΣ ΣΩΣΤΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ, ΒΙΑΙΑΣ Η ΜΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ Η ΕΓΩΙΣΤΙΚΗΣ, ΜΑΖΙΚΗΣ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΑΣ,Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΥΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΑΣΙΚΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΑΡΑ για τίποτα λιγότερο από τα πάντα χωρίς όνομα από δω και πέρα