Τούτες τις μέρες η κυβέρνηση, οι. Ο λαός δεν ξεχνά, αγωνίζεται, οργανώνεται, θα νικήσει! - Απεργία τώρα - Απεργιακές επιτροπές παντού

Transcript

1 δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) Σάββατο 11 Μάη 2013 χρόνος 31ος φ Βαθαίνει το τούνελ-διαψεύδονται οι «σωτήρες» Ο λαός δεν ξεχνά, αγωνίζεται, οργανώνεται, θα νικήσει! Πολυνομοσχέδιο Νέο κύμα φόρων, χαρατσιών και αντεργατικών μέτρων Στο νέο πολυνομοσχέδιο-σκούπα περιλαμβάνονται απολύσεις, φόροι, χαράτσια, κατασχέσεις κ.ά., που δικαιολογήθηκαν βέβαια από την κυβέρνηση σαν προαπαιτούμενα για την εκταμίευση μιας ακόμα δόσης της δανειακής σύμβασης, αλλά για το λαό και τους εργαζόμενους σημαίνουν ένταση της βάρβαρης πολιτικής και παραπέρα κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης. σελ Μάη: Εργατική σύσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ) Να συμβάλουμε συντεταγμένα στην ανάδειξη μετώπων και εστιών αντίστασης σελ Οι ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές στη Συρία Κλιμάκωση της κρίσης με απρόβλεπτες συνέπειες Τούτες τις μέρες η κυβέρνηση, οι παράγοντες του συστήματος αλλά και οι οργανισμοί των επικυρίαρχων στη χώρα ιμπεριαλιστών (ΔΝΤ, Κομισιόν κ.λπ.) γιόρτασαν με δηλώσεις, «ευχές», ανακοινώσεις και εκθέσεις την επέτειο των τριών χρόνων από την επιβολή του πρώτου μνημονίου στη χώρα. Σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις τους οι εκπρόσωποι και οι υπηρέτες του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού διακήρυξαν και συμφώνησαν σε ένα βασικό ζήτημα: «Το πρόβλημα της χώρας» ήταν και κατ αυτούς συνεχίζει να είναι- ό,τι υπήρχε ως ενεργό δικαίωμα για τους εργάτες, το λαό και τη νεολαία της χώρας. Γι αυτό γιόρτασαν τη συντριβή που ήδη έχουν επιφέρει στις εργασιακές σχέσεις, στους μισθούς, στις συντάξεις, στην περίθαλψη, στην ασφάλιση, στην εκπαίδευση. Συγχάρηκαν εαυτούς και αλλήλους γιατί εκτός από τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων και με βάση αυτούς έχουν καταφέρει άλλοι τόσοι να δουλεύουν απλήρωτοι, να κυνηγούν μεροκάματα των 15 ευρώ, να μην έχουν πουθενά να καταφύγουν, ενώ χρειάζονται γιατρό, φάρμακο, νοσηλεία. Αλλά, τόνισαν όλοι αυτοί οι εορτάζοντες, πως το έργο τους δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. συνέχεια στη σελ. 2 ΔΕΠΑ Λεπτές ισορροπίες σ ένα άγριο πόκερ σελ σελ. 10 Διάλυση των εργασιακών σχέσεων στην εκπαίδευση - Απεργία τώρα - Απεργιακές επιτροπές παντού Θεσσαλονίκη σελ. 9

2 2 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 11 Μάη 2013 Συνέχεια από τη σελ.1 Βαθαίνει το τούνελ-διαψεύδονται οι «σωτήρες» Ο λαός δεν ξεχνά, αγωνίζεται, οργανώνεται, - Γιατί υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που έχουν σταθερή δουλειά και (τυπική έστω) αναφορά σε ασφαλιστικό ταμείο. Αυτοί αποτελούν κακό παράδειγμα, επικίνδυνη (για το σύστημα) υπενθύμιση για όλους τους άλλους. Πρέπει λοιπόν και αυτοί να απολυθούν, να γίνουν «διαθέσιμοι» στο κεφάλαιο, να γίνουν ελαστικοί οι εργασιακοί τους όροι, να απειλούνται ως «επίορκοι», ως «υπεράριθμοι» και ως «ανάξιοι». - Γιατί υπάρχουν ακόμα ίχνη συλλογικών συμβάσεων, αχνές αναφορές σε κατώτερο μισθό και παραπομπές σε ενδεχόμενα συλλογικής στάσης και πάλης με βάση αυτά. Γι αυτό πρέπει να ενταθεί και να επεκταθεί το σύγχρονο δουλεμπόριο, να πολλαπλασιαστούν οι διαιρέσεις μέσα στο σώμα των εργαζομένων, να χρησιμοποιηθούν κι άλλες μορφές «μίνι δουλειάς» για να κατοχυρωθεί η μέγιστη υποταγή και υπερεκμετάλλευση. - Γιατί υπάρχουν ακόμα υπολείμματα δημόσιων και δωρεάν σχολείων και ακόμα χειρότερα!- μια νεολαία που δεν έχει παραιτηθεί από το δικαίωμα στις σπουδές. Χρειάζεται λοιπόν να διωχτεί από το σχολείο, να στοιβαχτεί σε καταρτίσεις, να ξεζουμιστεί από τα δεκαπέντε της σε προγράμματα επιδότησης του κεφαλαίου, να προσκυνήσει τους ιμπεριαλιστές, να ψάχνει «διέξοδο» στο φασισμό, να «πάρει χαμπάρι» μια και καλή πως προορίζεται για δούλος και «μισθοφόρος» των αφεντικών και των μεγάλων φονιάδων. - Γιατί υπάρχει κι άλλος πλούτος σε αυτή τη χώρα, που δεν έχει ακόμα αρπαχτεί και λεηλατηθεί από τους «επενδυτές» που ανταγωνίζονται να θησαυρίζουν ληστεύοντας τον ιδρώτα των λαών. Πλούτος που ω της ιεροσυλίας!- μπορεί και να βάζει ιδέες ότι (και) αυτός ο λαός έχει το «έχει του», μπορεί να ζήσει χωρίς προστάτες και αφέντες. Πλούτος που πρέπει επειγόντως να αρπαχτεί για να αποκτήσουν υλική υπόσταση τα χρεόγραφα των ιμπεριαλιστών σύμφωνα με τα οποία τους ανήκει -περισσότερο από μια φορά- ολόκληρος ο πλανήτης! Είναι ανάγκη λοιπόν να «τυλιχτούν σε μια κόλλα χαρτί» του ΤΑΙΠΕΔ εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα, κτίρια, εγκαταστάσεις, στάδια, ξενοδοχεία και να μεταβιβαστούν από εκεί, με όλους τους τύπους αλλά και τους σκυλοκαβγάδες, σε αυτούς που τα «χρωστάμε». - Γιατί κανένας δεν ξέχασε πως είναι δικαίωμά του η πάλη, η αντίσταση, ο μαζικός αγώνας. Και γι αυτό ακριβώς είναι «πάρα πολλά» τα υπολείμματα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών του λαού και της νεολαίας. Γι αυτό έπρεπε να τρέχει ο Δένδιας πασχαλιάτικα στη Ν. Υόρκη και να επιστρέψει περιχαρής να ανακοινώσει την αναβάθμιση της συνεργασίας των ντόπιων υπηρεσιών τρομοκρατίας, χαφιεδισμού και καταστολής του λαού με το FBI! Και ταυτόχρονα να προαναγγέλλει πως πρέπει να καταργηθεί το δικαίωμα στη διαδήλωση όπως ως σήμερα το γνωρίζαμε και να επιτρέπεται σύμφωνα με τα πρότυπα του αμερικάνικου κράτους. Είναι «πανίσχυρο» το σύστημα; Αυτές είναι λοιπόν οι επιτυχίες για τις οποίες πανηγυρίζει το σύστημα της υποτέλειας και αυτοί είναι οι στόχοι που «φαίνονται στην άκρη του τούνελ» για τους οποίους καλεί το λαό να δείξει υπομονή και αντοχή! Από μια άποψη θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι το πολιτικό σύστημα ξεπέρασε τον αιφνιδιασμό που και το ίδιο υπέστη στην πρώτη φάση των Μνημονίων, φάση στη διάρκεια της οποίας υποχρεώθηκε όχι μόνο να επιτίθεται με καταιγιστικούς ρυθμούς ενάντια σε όλο το λαό, αλλά ταυτόχρονα να κόψει και όλα τα στηρίγματα που συνέδεαν τη μεγαλοαστική τάξη με τα μεσοστρώματα, και ότι τώρα «σταθεροποιήθηκε» και μάλιστα διαμόρφωσε και «πολιτικό λόγο» όπως τον απαιτούν οι συνθήκες. Έναν λόγο που κηρύσσει επίμονα και σε όλους τους τόνους το τούνελ της δουλείας, της εξαθλίωσης του λαού και της λεηλασίας της χώρας ως του μόνου υπαρκτού δρόμου! Τα πράγματα δείχνουν έτσι, αλλά είναι πολύ διαφορετικά για τρεις κυρίως λόγους. Πρώτον, γιατί η κατάσταση στη χώρα και στην περιοχή καθόλου δεν ελέγχεται και δεν καθορίζεται από την ίδια την αστική τάξη και το πολιτικό σύστημα, όποιο βαθμό συμμόρφωσης και να έχει αυτή απέναντι στην ιμπεριαλιστική μέγγενη που σφίγγει ολοένα περισσότερο. Το αν και πώς θα συνεχίσει να πορεύεται η ΕΕ και η ευρωζώνη της, οι πρόσφατες «ενστάσεις» της γαλλικής Le Monde για το ρόλο του ΝΑΤΟ, οι ιταλικές περιπέτειες και οι ακροβασίες του Λέτα είναι ερωτήματα και στοιχεία μιας κατάστασης που δείχνει ότι «κάθε στιγμή» ο «βέβαιος» κοσμοπολιτισμός της υποτέλειας μπορεί να βρεθεί στον αέρα εν μέσω θυελλωδών ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Πολύ περισσότερο οι απανωτές πρόβες πολεμικής επέμβασης στη Συρία του Ισραήλ που εκβιάζουν ένα θερμό μακελειό στην περιοχή, και με ανοιχτά κρίσιμα ζητήματα κυριαρχίας στο Αιγαίο και στη ΝΑ Μεσόγειο, «υπενθυμίζουν» το χάος πάνω στο οποίο βαδίζει η «βεβαιότητα» της κυβέρνησης Σαμαρά. Δεύτερο, τα πλήγματα που έχει δεχτεί το πολιτικό σύστημα κάθε άλλο παρά έχουν επουλωθεί. Η απώλεια των μεσοστρωμάτων (όχι βέβαια με την έννοια ότι «προσχώρησαν» στη λαϊκή υπόθεση, αλλά από την άποψη ότι δεν αποτελούν σε αυτή τη φάση ενεργά στηρίγματα του συστήματος) και το πέλαγος των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και εκβιασμών που ασκούνται εντός του πολιτικού συστήματος παραμένουν οι βασικοί όροι για τη μη ανασύνταξη του αστικού πολιτικού προσωπικού. Έτσι, το μεν ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να ταλανίζεται με μάλλον αξεπέραστα προβλήματα, ενώ η ευρύτερη λεγόμενη κεντροαριστερά πελαγοδρομεί σε ένα πλήθος ομίλων και ομαδοποιήσεων. Από την άλλη, πληθαίνουν και μάλλον ισχυροποιούνται στη δεξιά πτέρυγα του πολιτικού σκηνικού οι εθνικιστικές αρνήσεις της βασικής γραμμής της υποτέλειας, οι οποίες επιδιώκουν να ενσωματώσουν τη μεσοαστική δυσαρέσκεια, αν και στερούνται οικονομικής πρότασης διεξόδου για τα στρώματα αυτά. Τρίτο και κυριότερο, η οργή, η πλήρης και αδύνατο να «εξαερωθεί» αντίθεση της εργατικής τάξης, του λαού, της νεολαίας! Αυτή η τεράστια δύναμη υπάρχει και στις φάσεις που δεν εκδηλώνεται μαζικά, υπάρχει και στις συγκυρίες που είναι μπλοκαρισμένη και βραχυκυκλωμένη από μια σειρά παράγοντες. Αυτό το δεδομένο της αγεφύρωτης αντίθεσης των εργατών και των φτωχών λαϊκών μαζών με την πολιτική και το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης δεν μπορεί να παραλλαχτεί όσοι εκβιασμοί και αν ασκηθούν, όσες «βαθυστόχαστες αναλύσεις» για τη «Σιωπή του Λαού» και αν γραφτούν, όσες επιτυχίες και αν κατορθώσει το σύστημα σε βάρος των λαϊκών εργατικών δικαιωμάτων. Μια τέτοια πολιτική επιτυχία, που με μια έννοια προσμετράται ήδη στους παράγοντες σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος, είναι η ένταξη-αφομοίωση στο πολιτικό σκηνικό που έχει την ευθύνη διαχείρισης του συστήματος μιας δύναμης που εμφανιζόταν να παλεύει με το λαό και για το λαό. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε κιόλας ένα χρόνο στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά η επίθεση στο λαό και στη νεολαία συνεχίζει και αγριεύει! Τι θα λεγαν οι καλοπροαίρετοι οπαδοί του αν ένα χρόνο πριν κάποιος ισχυριζόταν ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Πώς θα το αντιλαμβανόταν ένας ολόκληρος κόσμος οπαδός της θεωρίας του ρεφορμισμού για «αλλαγή των συσχετισμών στο Κοινοβούλιο» ως αναγκαία, βασική και μάλλον μοναδική προϋπόθεση για να αλλάξει η ζωή του κόσμου- πριν από την 6η Μάη του 2012 και κατά συνέπεια πως το βιώνει σήμερα; Και ακόμα χειρότερα: Όχι μόνο δεν άλλαξε στο ελάχιστο η ζωή του ÂÓÈÛ ÛÙ ÙËÓ Î ÔÛË Î ÔÛË Ετήσια Συνδρομή: Εσωτερικού 45 Εξωτερικού 65 π Δƒ : IBAN: GR BIC: ETHNGRAA ÐñïëåôáñéáêÞ Óçìáßá Êùä Î fiûâè Δ Δø Δ πχø, ÛÙÈÎ ÌË ÎÂÚ ÔÛÎÔappleÈÎ ÂÙ ÈÚ È ı ÓÂÙ È applefi ÓÙ ÎÙÈÎ appleèùúôapple Î fiùë : Ú. ˆÓÛÙ ÓÙfiappleÔ ÏÔ Àapple ı ÓÔ ÓÙ ÍË : μ. Ì Ú Ú : ÌÌ. ªappleÂÓ ÎË 43, ı Ó, ΔËÏ.: Fax: simea@kkeml.gr ÂÛ/Ó ÎË, ÁÓ Ù 126 ΔËÏ.: (2310) cpgmlthe@the.forthnet.gr

3 Σάββατο 11 Μάη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 3 θα νικήσει! λαού προς το καλύτερο, όχι μόνο δραματικά επιδεινώθηκε η φτώχεια, η ανεργία, η εκμετάλλευση και η τρομοκρατία, αλλά επιπλέον ο ΣΥΡΙΖΑ όντας ένα χρόνο στην αξιωματική αντιπολίτευση- δεν συμμετείχε καν με μπλοκ στις πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις σε μια σειρά πόλεις της χώρας! Ανάλογα εξάλλου ερωτήματα μπορούν να διατυπωθούν για το άλλο κόμμα της κοινοβουλευτικής, ρεφορμιστικής Αριστεράς που μέχρι ένα χρόνο πριν διακήρυττε πως «εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ» και σάλπιζε «αντεπιθέσεις» με «1.400 ευρώ», ανύποπτο (;) ή μη θέλοντας να ξέρει τον πραγματικό ταξικό συσχετισμό, και τώρα από τη μια δηλώνει «δικαιωμένο» (!) από τις εξελίξεις και από την άλλη οχυρώνεται πίσω από την απειλή της επιστράτευσης απέναντι στο ενδεχόμενο απεργιακού ξεσηκωμού του κλάδου των εκπαιδευτικών Á ðïøç Προβληματίζει η κάμψη της συμμετοχής του κόσμου σε μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην λαίλαπα των αντιλαϊκών- αντεργατικών μέτρων που κλιμακώνεται χωρίς τέλος. Αναιμική η συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 28/4 στο Σύνταγμα, την ημέρα που η βουλή ψήφιζε ακόμα ένα αντιλαϊκό έκτρωμα, το λεγόμενο «πολυνομοσχέδιο», μικρή και η συμμετοχή των εργαζόμενων στην πανεργατική απεργία της 1 Μάη, στις συγκεντρώσεις και τις πορείες. Τι συμβαίνει άραγε; Παραδόθηκε ο εργαζόμενος λαός στην βάρβαρη πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης και των ιμπεριαλιστών επικυρίαρχων; Περιμένει να έρθουν οι εκλογές και να αναθέσει στον ΣΥΡΙΖΑ την σωτηρία του; Μήπως βλέπει και αυτός, όπως ο Σαμαράς, ότι τα μέτρα αποδίδουν και έρχεται η ανάκαμψη και η ανάπτυξη; Στα τρία χρόνια που συμπληρώθηκαν αυτές τις ημέρες από την «εκκίνηση» εφαρμογής των μνημονίων, ο λαός έδωσε πολλές και σημαντικές μάχες και με πολλούς καμία φάση του κινήματος που αναπτύχθηκε από τον Μάιο του 2010 μέχρι τα σήμερα δεν τέθηκε ως καθήκον η συγκρότηση ενός πραγματικού ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, μαζικού και μαχητικού, που να δώσει ελπίδα και ορμή στην οργή και την αγανάκτηση του κόσμου. Αντίθετα, η πλειοψηφία των αριστερών πολιτικών δυνάμεων, εάν δεν «σνομπάρισε» λαϊκές κινητοποιήσεις, όπως οι «πλατείες», κρύφτηκε και μεταμφιέστηκε σε «αγανακτισμένο», επιδιώκοντας να πάει με το «ρεύμα». Εκεί αποκαλύφτηκαν και τα όριά της, αλλά και το κενό επαναστατικής αριστερής πολιτικής. Η σημερινή κατάσταση στον λαό δεν είναι αίνιγμα, ούτε ψυχογράφημα. Έχει πολιτικές και κοινωνικές αιτίες που διαμορφώθηκαν τόσο τις περασμένες δεκαετίες αλλά σφραγίστηκαν δραματικά από τις εξελίξεις των τελευταίων τριών χρόνων της ολομέτωπης επίθεσης του συστήματος. Ο φόβος και η απόγνωση για το παρόν και το μέλλον λειτουργεί παραλυτικά και οδηγεί σε παραίτηση ακόμα και από την ίδια την ζωή, όπως εκφράζεται άλλωστε με το φαινόμενο των αυτοκτονιών. Οι συνεχείς ήττες, από το πέρασμα του ενός μετά το άλλο των αντιλαϊκών μέτρων, ενισχύει την ανεμπιστοσύνη στην συλλογική οργανωμένη λαϊκή πάλη και σπρώχνει στην αποσυγκρότηση του κινήματος. Είναι φανερό ότι ο εργατικός-λαϊκός παράγοντας βρίσκεται στριμωγμένος τόσο από τους γενικότερους δυσμενείς πολιτικούς κοινωνικούς συσχετισμούς, όσο και Ο λαός δεν προσαρμόζεται! Το σύστημα λοιπόν έχει κάθε λόγο να θέλει να «πείσει» το λαό ότι είναι της «μοίρας του γραφτό» να είναι υπόδουλος στον ι- μπεριαλισμό και σκλάβος του κεφαλαίου. Αλλά και όσοι από «αριστερά» τον οικτίρουν (με «κομμουνιστικό», νεωτερικό ή και αναρχικό λόγο) για την «ανημπόρια» του, που «δεν καταλαβαίνει», και όσα άλλα του προσάπτουν, για ένα μόνο πραγματικό στόχο πασχίζουν: Να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες και να φέρουν το λαό στα δικά τους μικρά μέτρα. Όμως ο λαός δεν προσαρμόζεται! Δεν χωράει στο τούνελ της βαρβαρότητας της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής κυριαρχίας, αλλά και δεν μπορεί να «κοπεί και να ραφτεί» στα μέτρα των μικρόνοων σχεδίων της Αριστεράς της ήττας και της υποταγής Και είναι βέβαιο πως δεν ξεχνάει και δεν πρέπει να ξεχνάει τίποτε! Ούτε από όσα υποφέρει από το σύστημα της βαρβαρότητας, ούτε από τα κάλπικα και τα δηλητηριώδη με τα οποία οι ενδιάμεσες δυνάμεις τον αφόπλισαν, τον ξεστράτισαν και τώρα του ζητάνε και το λογαριασμό! Δεν πρέπει να ξεχνά, για να βγάζει τα συμπεράσματά του και να συγκροτεί τις δυνάμεις του γι αυτό που πραγματικά αντιμετωπίζει. Ο λαός κάνει τη διαδρομή του. Μετρά και ξαναλογαριάζει πόσο αδίστακτο είναι το σύστημα και οι δυνάμεις του. Μετρά και ξαναϋπολογίζει πόσο κάλπικος είναι ο ρεαλισμός των ρεφορμιστικών σχεδίων. Στήνει εστίες αντίστασης που αιφνιδιάζουν και οπωσδήποτε ξεπερνούν το ύψος των επικριτών του, οι οποίοι στους απολογισμούς-αφορισμούς που κάνουν για το λαό πάντα «παραλείπουν» να αναφερθούν σε αυτές, πολύ περισσότερο να τις μελετήσουν. Σε αυτή τη διαδρομή είναι ανάγκη να βρίσκονται και να πρωτοστατούν οι οργανωμένες κομμουνιστικές δυνάμεις. Σε αυτή τη διαδρομή είναι ανάγκη να χτίζονται σχήματα πάλης, αντίστασης, ενότητας των από κάτω, πολιτικά οριοθετημένα, όπως αυτά που αναφέρονται στην ΠΑΑΣ η οποία, παρά τις αδυναμίες της και τις καθυστερήσεις της, αποτελεί κιόλας ένα αξιόλογο βήμα για τη λαϊκή υπόθεση. Σε αυτή τη διαδρομή και με αυτή τη διαδρομή θα ξεδιπλωθούν αγώνες, θα κατακτηθούν επιτυχίες, νίκες, θα διαμορφωθούν οι όροι για τη συγκρότηση του ΜΕΤΩΠΟΥ ΠΑΛΗΣ και για την αναβάθμιση της εργατικής-λαϊκής πάλης στα μέτρα που απαιτεί η αναμέτρηση με το σύστημα. Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή τρόπους, απεργίες, συγκεντρώσεις και πορείες, καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, με τις «πλατείες», με κλαδικές και επιχειρησιακές κινητοποιήσεις. Δεν κατάφερε να σταματήσει την επίθεση και το πετσόκομμα των δικαιωμάτων και των καταχτήσεών του. Η βάρβαρη πολιτική του κεφαλαίου και του αστικού πολιτικού προσωπικού δημιούργησε έναν πραγματικό εφιάλτη εκτεταμένης φτώχειας και εξαθλίωσης, ενίσχυσε παραπέρα τα δεσμά της εξάρτησης από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, οργάνωσε και κλιμάκωσε μία κολοσσιαία εκστρατεία τρομοκράτησης και καταστολής του «εχθρού λαού», επιβάλλοντας κλίμα φασιστικοποίησης στην πολιτική και δημόσια ζωή. Η πάλη των εργαζομένων και όλου του λαού απονομιμοποίησε το αστικό πολιτικό σύστημα έτσι όπως ήταν διαμορφωμένο και έδωσε ισχυρά πλήγματα στους βασικούς πυλώνες του, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αναγκάζοντας το σύστημα συνολικά σε ελιγμούς και επιστράτευση όλου του διαθέσιμου δυναμικού. Αυτές τις δυσκολίες αντανακλά και η συγκρότηση της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ- ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Το σύστημα έχει ρίξει όλες του τις δυνάμεις στον πόλεμο ενάντια στα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα, στην ίδια την ζωή των εργαζόμενων ανθρώπων. Γι αυτό εξαντλεί και τις τελευταίες του εφεδρείες, παίρνει στα σοβαρά τις όποιες αντιδράσεις του λαού και οργανώνει τους μηχανισμούς καταστολής του αλλά και τους μηχανισμούς προπαγάνδας, αποπροσανατολισμού και παραπληροφόρησης. Με λίγα λόγια, χρησιμοποιεί όλα του τα όπλα, γιατί έχει δώσει στην επίθεσή του στρατηγικό χαρακτήρα, για να ισοπεδώσει τον αντίπαλο και να μην του δώσει καμία ευκαιρία να σηκώσει κεφάλι. Από την άλλη μεριά, του εργατικού-λαϊκού κινήματος, δεν υπάρχει παγιωμένη η αντίληψη για μία στρατηγικού χαρακτήρα αναμέτρηση. Ούτε καν η άποψη της μαζικής και παρατεταμένης αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του συστήματος. Κυριάρχησε και συνεχίζει να κυριαρχεί η ευκολία, η λογική της «μίας ριξιάς», η αποσυγκρότηση της οργανωμένης πάλης, η μικροκομματική σκοπιμότητα. Και για αυτό υπάρχουν σημαντικές και σοβαρές ευθύνες στις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς που παρεμβαίνουν και έχουν σημαντική επιρροή στο κίνημα. Σε αντίθεση με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε τρόπο και μέσο για να επιβάλλουν την πολιτική τους, οι πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν, για να δυσκολέψουν την εργατική-λαϊκή πάλη. Και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, είναι όλοι ικανοποιημένοι από την πολιτική τους, μέχρι τα σήμερα, είτε γιατί είναι στα πρόθυρα ανάληψης κυβερνητικής διαχείρισης, είτε γιατί κράτησαν «καθαρό» τον πολιτικό τους χώρο, είτε γιατί κατόρθωσαν να μπουν στο «κάδρο» της πολιτικής ζωής. Σε αντίθεση με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις που με διάφορους συνδυασμούς συγκρότησαν «μαύρο μέτωπο» απέναντι στον λαό, σε από τους συσχετισμούς στα πλαίσια του κινήματος. Η ανατροπή αυτών των συσχετισμών σε όφελος των λαϊκών δυνάμεων αποτελεί σήμερα κεντρικό πολιτικό ζήτημα που θα απαντηθεί στο πεδίο της πάλης και μέσα από την πάλη και την διεκδίκηση. Βασικός όρος η συγκρότηση όλων των υποκειμενικών δυνάμεων του κινήματος, πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά. Η μεταβατική αυτή περίοδος θα διαρκέσει, θα έχει σημαντικές δυσκολίες, πισωγυρίσματα και απογοητεύσεις. Για τις επαναστατικές και κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις η ανάληψη ολοκληρωτικά αυτής της ευθύνης αποτελεί κρίσιμο ζήτημα ιστορικής σημασίας για την αλλαγή κατεύθυνσης του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Έχουμε καθήκον να ανατρέψουμε την κοινωνική εξάντληση του λαού μέσα από την οργάνωση, την αλληλεγγύη και την πάλη. Να βάλουμε την μάχιμη αριστερή πολιτική της ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στο τιμόνι της πάλης και να ανοίξουμε τον δρόμο του λαού για την συνολική απελευθέρωσή του από τα καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά δεσμά. Όσο καθυστερεί η υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης, τόσο οι συσχετισμοί θα γίνονται δυσμενέστεροι και θα κυριαρχούν η απογοήτευση και η απελπισία, ενώ θα γίνονται όλο και πιο δύσκολοι οι όροι πολιτικής και συνδικαλιστικής συγκρότησης. Και τότε δεν θα έχει καμία αξία η κριτική και η αντιπαράθεση στα πλαίσια της αριστεράς για το ποιος έχει την κύρια ευθύνη που φτάσαμε μέχρι εδώ, γιατί θα καλύπτεται από την σύγχρονη βαρβαρότητα που θα έχει επιβληθεί. Τότε το ζήτημα της επιβίωσης του λαού δεν θα είναι πια συλλογική υπόθεση πάλης αλλά είτε υπόθεση των «ελεημόνων φιλάνθρωπων» είτε υπόθεση «εταιρικής ευθύνης». Έχουμε να αναμετρηθούμε με τις ανεπάρκειες και τις αδυναμίες μας αλλά ταυτόχρονα έχουμε ως σημαντικά εφόδια την εμπιστοσύνη στις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις και έναν πολιτικό ιδεολογικό προσανατολισμό μάχιμης αντιπαράθεσης με το σύστημα, που μπορεί να αποτελέσει «μπούσουλα» μικρών και μεγάλων μαχών του λαού, να εμπλουτισθεί, να γίνει γενικό πολιτικό σχέδιο πάλης και ανατροπής. Δεν αρκούν οι γενικές διακηρύξεις, όσο σωστές και αν είναι, αλλά απαιτείται η συστηματική πολιτική δουλειά σε όλους τους χώρους που δουλεύει, ζει και σπουδάζει ο λαός. Με κεντρική πολιτική κατεύθυνση την πάλη για ζωή, ενάντια στην ανεργία, την φτώχεια και την εξαθλίωση, για το δικαίωμα όλου του λαού και της νεολαίας στην δουλειά με δικαιώματα, μεροκάματα, μισθούς, συντάξεις, επιδόματα ανεργίας που να ανταποκρίνονται στο κόστος της ζωής. Με πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση από ΕΕ ΗΠΑ ΝΑΤΟ και κάθε επίδοξο νέο «προστάτη», αναδεικνύοντας τον αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα ως σημαντικό κομμάτι της συνολικής πάλης του λαού. Με οργάνωση και αλληλεγγύη να αντιπαρατεθούμε στην πολιτική της φασιστικοποίησης που απειλεί το σύνολο των πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών.

4 4 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 11 Μάη 2013 Απεργία πείνας των κρατουμένων του κολαστηρίου του Γκουαντάναμο Μετά απ την εξέγερση των κρατουμένων του κολαστηρίου που διατηρούν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, στο Γκουαντάναμο της Κούβας, η οποία ξέσπασε στις 13/4 και κατεστάλη, με στρατιωτική επέμβαση, δεκάδες κρατούμενοι ξεκίνησαν, κλιμακούμενα, απ τις 15/4, απεργία πείνας. Αυτοί προστέθηκαν σε δεκάδες άλλους, οι οποίοι έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας από τον Φλεβάρη, διαμαρτυρόμενοι για την «αθέτηση» των παλαιότερων υποσχέσεων του Ομπάμα για το κλείσιμο της φυλακής αυτής, και των οποίων η υγεία βρίσκεται ήδη σε πολύ κρίσιμη κατάσταση. Σύμφωνα με τα επίσημα δημοσιευμένα στοιχεία, τα οποία είναι αντιφατικά -όπως «φειδωλή» είναι και κάθε σχετική ενημέρωση για το Γκουαντάναμο- απ τους 166 συνολικά κρατούμενους, οι απεργοί πείνας ανέρχονται στους 100 (δηλώσεις εκπροσώπου της διοίκησης, αντισυνταγματάρχη Χάους), ενώ 21 λαμβάνουν υποκατάστατα τροφής από τη μύτη, έχοντας πολύ μεγάλη απώλεια βάρους. Επιπλέον ιατρικό προσωπικό, μάλιστα, αναφέρεται πως κατέφθασε εκεί εκτάκτως, για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Οι κρατούμενοι του Γκουαντάναμο προέρχονται κυρίως από αραβικές χώρες, κι έχουν συλληφθεί ή κι απαχθεί από μυστικές υπηρεσίες. Κάποιοι απ αυτούς (όπως 56 κρατούμενοι από την Υεμένη) πιθανολογούνταν πως θα μεταχθούν στη χώρα τους, διαδικασία που «πάγωσε», με απόφαση Ομπάμα. Σε μια προσπάθεια να διαστρέψουν τις αιτίες της απεργίας, «δικηγόροι των κρατουμένων» τις απέδωσαν στο γεγονός του «ιερόσυλου τρόπου έρευνας» του Κορανίου από τους φύλακες, άλλοι όμως ανέφεραν πιο πραγματικές αιτίες. Όπως το γεγονός πως κρατούνται επί 11 χρόνια, χωρίς να έχουν δικαστεί ή καταδικαστεί, χωρίς καν να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες! Αυτή είναι η ιμπεριαλιστική «νομιμότητα», απογυμνωμένη ακόμα κι απ τα προσχήματα. Η δε «υποσχεσεολογία» του Ομπάμα σχετικά με το κλείσιμο του κολαστηρίου, που κρατά από την περίοδο πριν απ την πρώτη εκλογή του, και που απευθυνόταν προς τους ιμπεριαλιστές «συμμάχους ανταγωνιστές» της Ε.Ε., ανθίζει ή σβήνει, κατά το δοκούν Τον ξυλοδαρμό, του μετανάστη εργάτη της Νέας Μανωλάδας, από αστυνομικούς ο οποίος είχε εμφανιστεί στα Μ.Μ.Ε., για να μιλήσει για την επίθεση που δέχθηκαν οι μετανάστες εργάτες από τους μπράβους των αφεντικών, κατήγγειλε με ανακοίνωσή της, η Κίνηση Ενωμένοι ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή (Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α.). Σύμφωνα με την καταγγελία, ο Σαχίν Αχμέτ, συνελήφθη στις 5.30 τα χαράματα, της 23/4, από αστυνομικούς, στην «παράγκα» που διέμενε, στη Λάππα, όπου δάρθηκε μπροστά σε κόσμο. Η εκδοχή της αστυνομίας ήταν πως βρέθηκαν ναρκωτικά στην κατοχή του (προκαλεί, ωστόσο, έκπληξη ο -όχι και τόσο συνηθισμένος- «ζήλος», να ψάχνει η αστυνομία, τα χαράματα, για ναρκωτικά ) και γι αυτό παραπέμφθηκε στον εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Πάτρας. Άραγε, την ίδια μεταχείριση έχουν, από την αστυνομία, οι διάφοροι μεγαλέμποροι ναρκωτικών; Ή μήπως εδώ στέλνεται για άλλη μια φορά, ένα μήνυμα τρομοκράτησης, προς τους μετανάστες (κι όχι μόνο) που θα καταγγείλουν δημόσια τις συνθήκες ζωής και εργασίας που κυριαρχούν στα αιματοβαμμένα φραουλοχώραφα (κι όχι μόνο); Τα νέα «ανδραγαθήματα» των φασιστοειδών Μοναστηράκι, 18/4: Δύο άτομα που φορούσαν μπλούζες με λογότυπα της «Χρυσής äçìïêñáôéêü äéêáéþìáôá Νέα εκτεταμένη «αντί-τρομοκρατική» άσκηση πραγματοποίησαν οι ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. Η«μεγαλύτερη αντιτρομοκρατική άσκηση προσομοίωσης που έχει λάβει χώρα στην Ευρώπη και διεξάγεται από τις ειδικές μονάδες επέμβασης των διαφόρων κρατών μελών», σύμφωνα με τα λεγόμενα, του «συντονιστή της Αντιτρομοκρατικής Δράσης της Ε.Ε.», Gilles de Kerchove, πραγματοποιήθηκε το διήμερο του Απρίλη. Η άσκηση αυτή, με την ονομασία «Κοινή Πρόκληση», οργανώθηκε απ το λεγόμενο δίκτυο «ATLAS», το οποίο χρηματοδοτείται απ την Κομισιόν και συγκεντρώνει «ειδικές, μεταφερόμενες, αστυνομικές μονάδες» των κρατών μελών, της Ε.Ε., και είχε ως τόπο διεξαγωγής της 9 κράτη μέλη (Αυστρία, Σουηδία, Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία, Λετονία, Βέλγιο, Σλοβακία, Ρουμανία). Κατά την άσκηση αυτή, οι δυνάμεις καταστολής αντιμετώπισαν εικονικές «τρομοκρατικές επιθέσεις» σε μονάδες παραγωγής ενέργειας, σχολεία και μέσα μαζικής μεταφοράς. Προφανώς κι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί των ιμπεριαλιστών και των άλλων υποτελών αστικών κρατών δεν έχουν καμία πρόθεση και στόχο να «προστατεύσουν» τους λαούς των χωρών τους, από διάφορες αντιλαϊκές έως και προβοκατόρικες επιθέσεις, που έχουν θύματα από τον ίδιο το λαό, και που οι ίδιοι οι μηχανισμοί του συστήματος προκαλούν ή και «στήνουν» (διεθνή και ντόπια δημοσιεύματα «μνημονεύουν» διάφορες επιθέσεις, από την πρόσφατη επίθεση στη Βοστώνη των Η.Π.Α., μέχρι αυτή του νέο-ναζί Μπρέιβικ, στη Νορβηγία, το 2011, αλλά και της «Αλ Κάιντα). Η στόχευση τόσο των ασκήσεων αυτών, όσο και των ίδιων των μηχανισμών καταστολής, είναι ο ίδιος ο «εχθρός λαός», και ειδικά όταν αυτός βρεθεί σε τροχιά αντίστασης, σε αγώνες που εγκυμονούν κινδύνους για την κυρίαρχη πολιτική του συστήματος, των ιμπεριαλιστών και των αστικών τάξεων, και συγκρούεται μ αυτή. «Κατάσταση κρίσης» η οποία «δικαιολογεί» τη συνεργασία (sic) μεταξύ των «ειδικών μονάδων επέμβασης» των κρατών μελών της Ε.Ε., ορίζεται «κάθε κατάσταση κατά την οποία οι αρμόδιες αρχές ενός κράτους - μέλους έχουν βάσιμους λόγους να πιστεύουν ότι υφίσταται ποινικό αδίκημα που συνιστά σοβαρή άμεση υλική απειλή κατά προσώπων, ιδιοκτησίας, υποδομών ή οργανισμών "Αντι"-τρομοκρατικές μονάδες της Ε.Ε. του εν λόγω κράτους - μέλους» (απόφαση 2008/615/ΔΕΥ του Συμβουλίου της Ευρώπης, συμπληρωματική προς την συνθήκη του Προυμ, η οποία ρυθμίζει και τις μορφές αστυνομικής συνδρομής μεταξύ κρατών μελών, σε περίπτωση μαζικών συγκεντρώσεων και ανάλογων σημαντικών γεγονότων). Μπορούμε να καταλάβουμε, πως η έννοια της «κρίσιμης κατάστασης», της «τρομοκρατικής πράξης» ή και του «σοβαρού ποινικού αδικήματος», συμπεριλαμβάνει μορφές πάλης των λαών (διαδηλώσεις, απεργίες, συγκεντρώσεις, καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, αποκλεισμούς δρόμων κι άλλες) τις οποίες θα «ανακαλύπτουν» και στις οποίες θα καταφεύγουν, όσο εντείνεται κι αναβαθμίζεται η άγρια επίθεση στους όρους της ζωής τους. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι ιμπεριαλιστές ιθύνοντες, γι αυτό προετοιμάζονται και «θωρακίζονται». Έτσι, όπως αναφέρεται και σε σχετικό δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» (27/4), στις άμεσες δράσεις του, το δίκτυο «ATLAS», προτείνει την «υποχρέωση της Ένωσης να κινητοποιεί όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της για την πρόληψη τρομοκρατικών απειλών στην ΕΕ και για την προστασία των δημοκρατικών θεσμών, και του άμαχου πληθυσμού, από ενδεχόμενη τρομοκρατική επίθεση», ή τη «θέσπιση εργαλείων από την πλευρά της Ένωσης για την αντιμετώπιση ορισμένων νέων μειζόνων προκλήσεων στον τομέα της ασφάλειας, όπως είναι εκείνες στον τομέα της ασφάλειας του ενεργειακού εφοδιασμού και της ασφάλειας του εφοδιασμού με άλλα κρίσιμα προϊόντα, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις αποκλεισμού υποκινούμενου από πολιτικά κίνητρα». Τα παραπάνω θα μπορούσαν να «μεταφραστούν»: Ειδικά εκπαιδευμένες κατασταλτικές δυνάμεις των ιμπεριαλιστών των Ε.Ε. θα έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση, να εισβάλλουν σ εκείνα τα κράτη μέλη, όπου κρίνεται πως κινδυνεύει το αστικό ή ιμπεριαλιστικό πολιτικό σύστημα, των ψευδεπίγραφων «δημοκρατικών θεσμών». Αλλά και σ όλες εκείνες τις περιπτώσεις, όπου πραγματοποιείται αποκλεισμός -με πολιτικά (sic) κίνητρα (ως αποτέλεσμα μεγάλων εργατικών ή λαϊκών αγώνων κι απεργιών, για παράδειγμα)- του εφοδιασμού με κρίσιμα προϊόντα Πιο ξεκάθαροι, δε θα μπορούσαν να είναι! Αυγής» χτυπούν στο κεφάλι, με σκουπόξυλο, Έλληνα μικροπωλητή που είχε διαμαρτυρηθεί για φραστική τους επίθεση σε Πακιστανό. Ο μικροπωλητής μεταφέρεται στο Νοσοκομείο. 29/4: Πεθαίνει η φοιτήτρια Φαίη Μπλάχα, που νοσηλευόταν σε κώμα, μετά από άγριο ξυλοδαρμό της, στις 6/4, από το χρυσαυγίτη «φίλο» της, Βαγγέλη Στεφανάκη. Ο Στεφανάκης που συμμετείχε, κατά την προεκλογική περίοδο, στην επίθεση σε δημοτικό σύμβουλο του ΚΚΕ, στην Αγία Παρασκευή, προφυλακίστηκε στις 8/5 και μίλησε για «ατύχημα». «Μεγάλη Πέμπτη», 2/5: Ο βουλευτής Γιώργος Γερμενής της «Χρυσής Αυγής», γνωστός και ως «Καιάδας», εισβάλλει στο «Κοινωνικό Παντοπωλείο» του Δήμου της Αθήνας και σε μια επίδειξη θεατρινίστικου ψευτο-αντισυστημικού τσαμπουκά, επιχειρεί να γρονθοκοπήσει τον Καμίνη, για να χτυπήσει, τελικά, ένα 12χρονο κορίτσι. Στη συνέχεια, επιχειρεί να βγάλει όπλο (οπλοφορεί, βλέπετε, «νόμιμα»), και ακινητοποιείται από δημοτικούς αστυνομικούς, χωρίς να συλληφθεί. Τα παραπάνω κατήγγειλαν αυτόπτες μάρτυρες, ενώ η «Χρυσή Αυγή» τα αρνήθηκε ως «αισχρά ψεύδη», γιατί δεν «φαίνεται κάτι τέτοιο στα βίντεο που κυκλοφόρησαν» (που είναι, ωστόσο χρονικά μεταγενέστερα του επεισοδίου που καταγγέλλεται), ή γιατί «δεν εμφανίστηκε πουθενά, το 12χρονο κορίτσι ή οι γονείς του να το καταγγείλουν» (λες και το κλίμα τρομοκρατίας (sic) δεν επρόκειτο να επιδράσει σε αυτούς). και πως οι κυρίαρχοι και τα Μ.Μ.Ε. «υφαίνουν» τον «αντι-συστημικό» τους μανδύα Είχε προηγηθεί βέβαια η «απαγόρευση» από τον Καμίνη, της εξευτελιστικής φιέστας της «Χρυσής Αυγής», για διανομή τροφίμων «μόνο για Έλληνες», στο Σύνταγμα. Μόνο στο Σύνταγμα, βέβαια! Γιατί, σ άλλα σημεία και στιγμές, τέτοιες φιέστες γίνονταν κανονικά Κι από έναν Καμίνη, που κυνηγά μετανάστες κι άστεγους στην Αθήνα, που ζητά τον περιορισμό και την απαγόρευση των διαδηλώσεων στο κέντρο, απ τον θιασώτη της «θεωρίας των δύο άκρων», που συνδράμει στην κυρίαρχη πολιτική της φασιστικοποίησης και που πάει πολύ να παρουσιάζεται κι ως «αντιφασίστας». Το «σήριαλ» όμως μοιάζει καλοστημένο, παρ όλο που δεν είναι Οι «αντισυστημικοί» της «Χρυσής Αυγής» μοιράζουν τρόφιμα στους άπορους Έλληνες. Οι «αρχές» τούς το «απαγορεύουν». Στέλνουν μάλιστα και τα ΜΑΤ, που τους «θωπεύουν» και ρίχνουν και κάνα χημικό. Καμιά σχέση, βέβαια, με το πώς αντιμετωπίζουν τις μεγάλες κινητοποιήσεις λαού, εργαζόμενων, απεργών, νεολαίας ή κατοίκων, με τους λυσσαλέους ξυλοδαρμούς, την αέναη χρήση χημικών, τις συλλήψεις, τη γενικευμένη τρομοκρατία Τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τα γεγονότα σαν «συγκρούσεις των ΜΑΤ με τη «Χρυσή Αυγή» Ακολουθεί κι η εισβολή του «αγανακτισμένου» Γερμενή, που «τα βάζει με τις αρχές» και που στη συνέχεια «συκοφαντείται» Αυτό το προσωπείο προσπαθεί να διαμορφώσει το ίδιο το σύστημα για μορφώματα που αποτελούν προϊόν της κρίσης, και της ίδιας της κυρίαρχης πολιτικής της φασιστικοποίησης, για να εγκλωβίσει λαϊκό κόσμο, και για να τα αξιοποιήσει, πιθανά, εφόσον μπορέσει και κρίνει, και μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο του πολιτικού σκηνικού, που θα διαμορφωθεί. Δεν θα εκδοθούν στην Τουρκία, η αγωνίστρια Φαντίκ Αντιμάν και οι αγωνιστές Ζεκί Γκορμπούζ και Μπουλέντ Κομέρτ Σημαντική επιτυχία, του κινήματος αλληλεγγύης προς τους Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές, πολιτικούς πρόσφυγες στη χώρα μας,

5 Σάββατο 11 Μάη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 5 ήταν η απόφαση του Εφετείου (για την Φαντίκ Αντιμάν) και του Αρείου Πάγου (για τους Ζεκί Γκορμπύζ και Μπουλέντ Κομέρτ), στις 25 του Απρίλη, για την μη έκδοσή τους στην Τουρκία. Το τελευταίο διάστημα, οι Τούρκοι και Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες στη χώρα μας, βρίσκονται στο στόχαστρο της τρικομματικής κυβέρνησης και των διωκτικών αρχών, μετά από εντάλματα σύλληψης που εκδίδει η Interpol, πριν απ τις διαδικασίες ανανέωσης του ασύλου ή της ταυτότητάς τους, λόγω της πολιτικής, συνδικαλιστικής, αγωνιστικής και επαναστατικής τους δράσης, στην Τουρκία και το Κουρδιστάν, όπου έχουν διωχθεί, φυλακιστεί και βασανιστεί. Με τον τρόπο αυτό, συνελήφθησαν κι οι παραπάνω αγωνιστές, που κινδύνεψαν, με έκδοση στο φασιστικό καθεστώς του Τουρκίας. Η Φαντίκ Αντιμάν, είχε συλληφθεί στις 27/2, όταν παρουσιάστηκε στο Τμήμα Αλλοδαπών για υπόθεση του πολιτικού της ασύλου, αφέθηκε ελεύθερη με περιοριστικούς όρους, για να συλληφθεί ξανά, στις 22/4, όταν παρουσιάστηκε στο Αστυνομικό Τμήμα, κι από εκεί στη Γ.Α.Δ.Α., όπου αρνήθηκε να γδυθεί, για να της κάνουν τον εξευτελιστικό «σωματικό έλεγχο». Οι αγωνιστές Ζεκί Γκορμπύζ και Μπουλέντ Κομέρτ είχαν συλληφθεί στην Πάτρα, κι είχαν αθωωθεί απ το Συμβούλιο Εφετών Πάτρας, στις 26/3, απόφαση που ακυρώθηκε (sic) στη συνέχεια, μετά από παρέμβαση του εισαγγελέα εφετών. Το κίνημα αλληλεγγύης πρέπει να συνεχίσει τη δράση του, απαιτώντας τη μη έκδοση και την απελευθέρωση, όλων των πολιτικών προσφύγων, ανάμεσα τους και των Γκιονούλ Γιλμάζ (Εμινέ) και Χουσείν Τζακίλ. Λευτεριά και Πολιτικό Άσυλο σε όλους τους Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές! Κλείνουν Νοσοκομεία κι ανοίγουν ψυχιατρικά «Νταχάου»! Την ίδρυση λεγόμενου «Δικαστικού Ψυχιατρείου» («Τμήματος Ακαταλόγιστων»), ενός ιδρύματος, δηλαδή, περιφραγμένου από τοίχους και συρματοπλέγματα, με κάμερες και με φύλακες, αντί για θεραπευτές, σαν κι αυτά που λειτουργούν στην Ιταλία ή τη Βρετανία, με φρικιαστική φήμη, κι όπου θα κρατούνται πάσχοντες που έχουν διαπράξει κάποιο ποινικό αδίκημα (ή και απλά, άτομα με «σοβαρά επικίνδυνη διαταραχή προσωπικότητας»), σχεδιάζει η κυβέρνηση, παράλληλα με την ανακοίνωση, πως το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο της Αθήνας, στο Δαφνί, και το «Δρομοκαίτειο» πρόκειται να κλείσουν. Αυτό καταγγέλλει, με πρόσφατη ανακοίνωσή της, η «Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση». Η υφυπουργός Υγείας, Σκοπούλη, μάλιστα, επισκέφτηκε το Ψ.Ν.Α., για να εξετάσει τη μελλοντική εκκένωση και μετατροπή του «Μποδοσάκειου» γηρο-ψυχιατρικού τμήματος σ ένα τέτοιο ίδρυμα. Πάνω από 80 άτομα της παραπάνω κατηγορίας των «ακαταλόγιστων», που υπάγονται στο λεγόμενο άρθρο 69, και διαμένουν σε εξωνοσοκομειακές δομές του Ψ.Ν.Α., πρόκειται να εγκλειστούν εκεί, εφόσον προχωρήσει ο σχεδιασμός. Δημιουργείται δηλαδή ξανά το Τμήμα των «ακαταλόγιστων», το οποίο έκλεισε πριν από χρόνια, μετά από καταγγελίες. Αυτή είναι, λοιπόν, η «ανάπτυξη» που τάζει το σύστημα και η κυβέρνησή του κι όπου τη θέση των ήδη άθλιων Ψυχιατρικών Ιδρυμάτων, όπου «βασιλεύει» η έλλειψη προσωπικού, υποδομών και υλικών και περισσεύει ο «ιδρυματισμός» κι η κοινωνική αποκοπή για τους ασθενείς, θα την πάρουν τέτοια κολαστήρια. Και για ποια θετική «υπέρβαση» των Ιδρυμάτων αυτών μπορεί, άραγε, να μιλήσει κανείς, σήμερα, όταν κι εκεί αντανακλάται το μέλλον που επιφυλάσσει για το λαό, το σάπιο αυτό σύστημα, συνολικά, στην κοινωνία; Καρδίτσα Συγκροτήθηκε Αριστερή Ταξική Αντιιμπεριαλιστική Συσπείρωση Αριστερή Ταξική Αντιιμπεριαλιστική Συσπείρωση (Αριστερή ΤΑΣΥ) συγκροτήθηκε στην Καρδίτσα μετά από ανοιχτή σύσκεψη-συζήτηση που πραγματοποιήθηκε τη Πέμπτη 18/4 στο Εργατικό Κέντρο της πόλης. Πήραν μέρος συνδικαλιστές, εργαζόμενοι και νεολαίοι από διάφορους μαζικούς χώρους. Στη συζήτηση που έγινε υπήρξαν αναφορές στην πολιτική κατάσταση, στις αναγκαιότητες και τα καθήκοντα που προκύπτουν για την αριστερά και το κίνημα και στο πως η Αριστερή ΤΑΣΥ θα συμβάλει σ αυτά. Τονίστηκε η αναγκαιότητα να δυναμώσει ο προσανατολισμός μαζικής πάλης που στρέφεται ενάντια στην πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας, κόντρα στη συνδιαχείριση και την υποταγή, κόντρα στον εφησυχασμό και τις εκλογικές αυταπάτες. Η Αριστερή ΤΑΣΥ στην Καρδίτσα αυτά τα προτάγματα φιλοδοξεί να θέσει. Να συνενώσει, να συντονίσει και να οργανώσει τη δράση αγωνιστών που θέλουν να παρέμβουν και να προωθήσουν τη ταξική αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Που δεν θα υποκαταστήσει ούτε θα δρα ανταγωνιστικά με τις πρωτοβουλίες κοινής δράσης που ήδη υπάρχουν και λειτουργούν στη πόλη αλλά μέσα σ αυτές τις πρωτοβουλίες, επιμένοντας στη γραμμή της ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑ- ΣΗΣ και του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ θέλει να συμβάλλει στην ενίσχυσή τους, στην αναβάθμισή τους, στο στέριωμα και στο πλάτεμά τους, στη παραπέρα μαζικοποίησή τους, στην ενίσχυση του ταξικού αντιιμπεριαλιστικού προσανατολισμού τους. Όπως ειπώθηκε επίσης στη συζήτηση η Αριστερή ΤΑΣΥ θα λειτουργεί με ανοιχτές διαδικασίες, ισότιμα και δημοκρατικά, ανοιχτή σε κάθε αγωνιστή που θέλει να συμβάλει στη λαϊκή υπόθεση ενώ θα συντονίζεται και θα δικτυώνεται με αντίστοιχες τοπικές πρωτοβουλίες και σχήματα άλλων πόλεων, θα παρακολουθεί, θα συμμετέχει και θα συμβάλλει στην ενίσχυση και πανελλαδική έκφραση αυτής της κατεύθυνσης στα πλαίσια της ΠΑΑΣ. Ακόμα αποφασίστηκε να στηθεί και να λειτουργεί ιστολόγιο (aristerastikarditsa.blogspot.com), ανοιχτό σε κάθε αγωνιστή, βήμα προβολής, πάλης και διαλόγου του κινήματος και της αριστεράς στην Καρδίτσα. Τέλος, όσον αφορά στο πολιτικό πλαίσιο, διαμορφώθηκαν τα παρακάτω «14+1 σημεία»: 14+1 σημεία για μια Αριστερή ΤΑΣΥ στην Καρδίτσα (αποσπάσματα) 1. (...) Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος αποδεικνύεται αγιάτρευτη. Όχι μόνο δεν ξεπερνιέται αλλά αντίθετα βαθαίνει, κλιμακώνεται και επεκτείνεται. Οι «διέξοδοι» που δίνει το σύστημα απλά ανακυκλώνουν το πρόβλημα, το μεταθέτουν και συσσωρεύουν νέες «φούσκες» που αργά ή γρήγορα οδηγούν σε νέες εμπλοκές, σε νέες οξύνσεις, σε νέα αδιέξοδα. 2. Η σύμπλεξη της οικονομικής κρίσης με τον εξελισσόμενο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, τις συνεχώς οξυνόμενες ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και την διαδικασία αναδιάταξης δυνάμεων, μετώπων και συμμαχιών που έχει ήδη τεθεί στην ημερήσια διάταξη, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μίγμα που απειλεί όχι μόνο τα δικαιώματα αλλά και την ίδια τη ζωή των λαών και της εργατικής τάξης. Τον ίδιο τον πλανήτη. (...) 3. Οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών έχουν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και στην περιοχή μας. Οι επεμβάσεις στη Λιβύη, στη Συρία, στην Κύπρο κ.ά. οξύνουν και κλιμακώνουν παραπέρα τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. (...) 4. Βαθαίνει η εξάρτηση, επιταχύνεται παραπέρα η αποβιομηχάνιση και παραρτημοποίηση της οικονομίας, αποσαρθρώνεται ο όποιος παραγωγικός ιστός της χώρας. (...) 5. Λαός και εργαζόμενοι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια πρωτοφανή επίθεση στα δικαιώματα και τις καταχτήσεις μας, στο βιοτικό μας επίπεδο, στην ίδια μας τη ζωή. Η εργατική τάξη οδηγείται μαζικά στη φτώχεια, στην ανεργία και στην εξαθλίωση, στην ανέχεια και στην απόγνωση. (...) 6. Απέναντι στην επίθεση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, ο κόσμος της δουλειάς, παγκόσμια και στη χώρα μας, μετά από πολλές δεκαετίες βγήκε μαζικά και παρατεταμένα στο δρόμο της πάλης και της αντίστασης. (...) Οι σημερινοί αγώνες των μαζών δεν είναι μάχες οπισθοφυλακών. Δεν έρχονται από το χθες, έρχονται από το μέλλον. 7. Μεγάλους και αξιόλογους αγώνες ανέπτυξε και ο λαός μας. Αγώνες που βέβαια δεν κατάφεραν να ανακόψουν την επίθεση ή να διασώσουν κάποιες από τις καταχτήσεις μας αλλά δημιούργησαν μεγάλο πολιτικό πρόβλημα στο σύστημα και στα κόμματά του. (...) 8. Παράλληλα με την επιχειρούμενη ανασύνταξη του αστικού μπλοκ εξουσίας το σύστημα καταφεύγει και στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής για να αντιμετωπίσει και να ανακόψει την εκτεταμένη λαϊκή αφύπνιση. Χτύπημα λαϊκών αγώνων, ποινικοποίηση κινητοποιήσεων, επιστράτευση απεργιών, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών κ.ά. Η ναζιστική συμμορία της Χ.Α. χρησιμοποιείται από το σύστημα και εξαπολύεται όχι μόνο ενάντια σε μετανάστες και μικροπωλητές αλλά κυρίως ενάντια στην αριστερά, στο λαϊκό κίνημα, σε κάθε αγωνιστή που αντιπαλεύει την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. 9. Απέναντι σ αυτή την πολιτική, προβάλλονται με αριστερή ταμπέλα υποτιθέμενες «διέξοδοι» και κατευθύνσεις, που αποπροσανατολίζουν, αναπαράγουν αυταπάτες για «εύκολες» και «άμεσες» λύσεις, εκτρέπουν το λαό από τους στόχους που πρέπει να έχει η πάλη του, αποσυγκροτούν το κίνημα και υπονομεύουν/δεν συμβάλουν στην ανάπτυξη της μαζικής λαϊκής πάλης. (...) 10. Απόψεις και πολιτικές «υπεύθυνης αντιπολίτευσης» που δίνει εγγυήσεις για την παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ευρώ και για την «τήρηση των δεσμεύσεων» προς την ΕΕ και προτείνει «επαναδιαπραγμάτευση» της δανειακής σύμβασης. Που «συμμαχώντας με το διάβολο» κηρύσσει μονομέτωπο ενάντια στους Μερκελιστές, εξωραΐζοντας τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και υπόσχεται πολιτική «παρόμοια» με του Ομπάμα (!). Που αφοπλίζει το κίνημα με εκλογικές αυταπάτες παραπέμποντας στις επόμενες εκλογές «για να προκύψει αριστερή διακυβέρνηση». 11.Απόψεις και πολιτικές που δεν αναγνωρίζουν την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της Ελλάδας και εναντιώνονται στην πάλη κατά της πολιτικής της υποτέλειας. (...) 12. Απόψεις και πολιτικές των λεγόμενων αιτημάτων «μεταβατικού χαρακτήρα» όπως άρνηση πληρωμής του χρέους, εθνικοποιήσεις τραπεζών, εργατικός έλεγχος κ.λπ. που πρακτικά υποδείχνουν μια πολιτική διαχείρισης της κρίσης σε αστικά πλαίσια. Που προβάλλουν την αυταπάτη των λεγόμενων «αντι-δομών» και της «αυτοδιαχείρισης», μέσα στο έδαφος του υπάρχοντος εκμεταλλευτικού συστήματος και της αστικής και ιμπεριαλιστικής πολιτικής εξουσίας. 13. Απόψεις και πολιτικές φιλανθρωπίας και ελεημοσύνης είτε του κεφαλαίου και των εργοδοτών, είτε των δήμων, της εκκλησίας και των ΜΚΟ, είτε της Χ.Α. και άλλων πολιτικών δυνάμεων του συστήματος που στο όνομα μιας δήθεν αλληλεγγύης, με ανταλλακτικά παζάρια, κοινωνικά παντοπωλεία, ιατρεία κλπ μας καλούν να μοιραστούμε τη φτώχεια μας, να συμβιώσουμε με την πείνα και την ανεργία, να αποδεχτούμε τη καπιταλιστική βαρβαρότητα και να παραιτηθούμε από την πάλη για την ανατροπή της. (...) 14. Σε διαχωρισμό από αυτές τις κατευθύνσεις θέλουμε να δυναμώσουμε μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα εκείνο τον προσανατολισμό μαζικής πάλης που στρέφεται ενάντια στην πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας, κόντρα στη συνδιαχείριση και την υποταγή, κόντρα στον εφησυχασμό και τις εκλογικές αυταπάτες. Πεποίθησή μας είναι ότι το πραγματικό ζήτημα που προβάλλει για την αριστερά είναι να οργανώσει τη πάλη του λαού σ ένα μέτωπο αντίστασης-διεκδίκησης-ανατροπής και όχι να προσανατολίζεται στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι και στην αναζήτηση δήθεν αριστερών κυβερνήσεων. Να στραφεί σταθερά στο δρόμο του λαϊκού, εξωκοινοβουλευτικού αγώνα, για να ανατραπεί η πολιτική της πείνας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης, σαν αναπόσπαστο τμήμα του γενικότερου αγώνα του λαού μας για την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤO, για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για Δουλειά, Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία. 15. Μ αυτές τις σκέψεις συγκροτούμε στην πόλη μας Αριστερή Ταξική Αντιιμπεριαλιστική Συσπείρωση. Μια Αριστερή ΤΑΣΥ στην Καρδίτσα που να συνενώνει, να συντονίζει και να οργανώνει τη δράση αγωνιστών που θέλουν να παρέμβουν και να προωθήσουν αυτή τη πολιτική κατεύθυνση. Που δεν θα υποκαταστήσει ούτε θα δρα ανταγωνιστικά με τις τοπικές πρωτοβουλίες κοινής δράσης που ήδη υπάρχουν και λειτουργούν αλλά επιμένοντας στη γραμμή της ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ και του ΜΕ- ΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ θέλουμε να συμβάλλει στην ενίσχυση αυτών των πρωτοβουλιών, στην αναβάθμισή τους, στο στέριωμα και στο πλάτεμά τους, στη παραπέρα μαζικοποίησή τους, στην ενίσχυση του ταξικού αντιιμπεριαλιστικού προσανατολισμού τους. (...) Καρδίτσα 18/4/2013

6 6 Προλεταριακή Σημαία ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2013 Σάββατο 11 Μάη 2013 Η Πρωτομαγιά παρέμεινε απεργία Μέσα σ' ένα γενικότερο κλίμα που χαρακτηρίστηκε από την ανάγκη των εργαζομένων να εκφράσουν στο δρόμο τη διάθεσή τους να παλέψουν αλλά και την πρόκληση της κυβέρνησης να μεταφέρει την πρωτομαγιάτικη αργία δόθηκε η μάχη της εργατικής πρωτομαγιάς. Το αποτέλεσμα μπορεί να θεωρηθεί ότι χαρακτηρίζει τον σημερινό ταξικό συσχετισμό. Χωρίς να είναι κάτι το εντυπωσιακό κρατάει αναμμένη τη φλόγα της αντίστασης στην επίθεση του συστήματος αλλά και την προοπτική της κοινωνικής ανατροπής. Αθήνα Με μειωμένη συμμετοχή αλλά αξιοπρεπής υπήρξε η συγκέντρωση στο Μουσείο όπου μερικές χιλιάδες κόσμου συγκεντρώθηκαν και διαδήλωσαν προς τη Βουλή. Περισσότερο ήταν συγκέντρωση πολιτικών χώρων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με ελάχιστα σωματεία. Σ' ένα βαθμό απαντήθηκε η πρόκληση της κυβέρνησης να μεταφέρει την αργία για την Τρίτη του Πάσχα. Σημασία έχει ότι δόθηκε μια μάχη από αριστερούς εργαζόμενους για την υπεράσπιση της πρωτομαγιάτικης απεργίας. Το μπλοκ της ΠΑΑΣ και των δυνάμεων που συμμετέχουν σ' αυτήν ήταν ζωντανό. Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε το κομμάτι της νεολαίας που συγκεντρώθηκε στο πανό των Αγωνιστικών Κινήσεων και της Μαθητικής Αντίστασης καθώς και το κομμάτι αφρικανών διαδηλωτών που ακολούθησε. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να ''στηρίξει'' την συγκέντρωση ελάχιστων εκατοντάδων των ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ στην Κλαυθμώνος που δεν πορεύτηκε καν. Το ΠΑΜΕ που συγκεντρώθηκε απ' ευθείας στο Σύνταγμα και διαδήλωσε με κόσμο περίπου όσο στο Μουσείο δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά με βάση και την κίνησή του πριν την 1η Μάη. Για άλλη μια φορά αναδείχτηκε ότι το πρόβλημα του κινήματος εργατικού και λαϊκού δεν είναι οργανωτικό αλλά πρώτα και κύρια ιδεολογικό και πολιτικό και ότι η ανασυγκρότησή του βαδίζει παράλληλα με τη διαδικασία ανασύνθεσης της Αριστεράς. Θεσσαλονίκη Χανιά Οι εργατοπατέρες απέτυχαν να ματαιώσουν τον εορτασμό Πολύ μικρότερες σε μαζικότητα από προηγούμενες χρονιές ήταν οι απεργιακές συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς στη Θεσσαλονίκη. Παρά την προκήρυξη απεργίας από ΓΣΕΕ, ο ιδιωτικός τομέας λειτούργησε σχεδόν απρόσκοπτα. Ήταν κραυγαλέα η προσπάθεια του ΕΚΘ να υποβαθμίσει όσο μπορούσε το γεγονός, αφού δεν μπορούσε να το ματαιώσει εντελώς. Δηλωτικό ότι καλούσε σε συγκέντρωση μπροστά στο κτίριο του και όχι στην πλατεία Αριστοτέλους, όπως άλλες χρονιές. Στην ουσία, δεν κινητοποίησε ούτε καν τα σωματεία στα οποία έχει κάποια επιρροή. Έτσι, η συγκέντρωσή του ήταν άμαζη, άνευρη, υποτονική, ίσα για να βγει από την υποχρέωση. Αυτοί που ακολουθούσαν βαριεστημένα την εργατοπατερίστικη ηγεσία δεν ξεπερνούσαν τα Στην ίδια κατεύθυνση της απόφασης της κυβέρνησης να μεταθέσει για τον ιδιωτικό τομέα την Πρωτομαγιά (να καταργήσει, δηλαδή, την κατάκτηση των εργαζομένων να τιμούν τους αγώνες της τάξης τους την 1η Μάη), το Εργατικό Κέντρο Χανίων και το Νομαρχιακό Τμήμα της ΑΔΕΔΥ στην πόλη μας, αλλά και τα ΔΣ άλλων πρωτοβάθμιων σωματείων, έκαναν ό, τι μπορούσαν, προκειμένου να μην πραγματοποιηθεί συγκέντρωση και πορεία την 1η Μάη. Ακόμη και η «αριστερή» ΕΛΜΕ απαξίωσε και δεν κάλεσε καν στη συγκέντρωση. Δυο μέρες πριν τη Πρωτομαγιά, το εργατικό κέντρο προπαγάνδιζε τη συγκέντρωση στο Πασακάκι, όπου διάφοροι παράγοντες, κάθε χρόνο, μακριά από απεργιακές συγκεντρώσεις, συγκεντρώνονται, για να καταθέσουν στεφάνι. Έτσι, λοιπόν, όλα αυτά συνέβαλαν, μαζί με το ογδόντα άτομα! Εικόνα που δεν αντέστρεψε ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ με τη συμμετοχή του μαζί με τις συνιστώσες του, που παραδοσιακά πλέον έχουν γίνει το μοναδικό ακροατήριο των εργατοπατέρων. Αλλά και ο δημόσιος τομέας δεν είχε μαζική συμμετοχή. Ακόμα και οι εκπαιδευτικοί είχαν πολύ μικρή ανταπόκριση παρά τις πρόσφατες εξελίξεις και τα οξυμένα προβλήματα στο χώρο τους. Στο άγαλμα του Βενιζέλου συγκεντρώθηκαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, φανερά πιο συρρικνωμένες και υποτονικές σε σχέση με άλλες χρονιές. Στη συγκέντρωση στην Καμάρα συμμετείχε και συγκροτήθηκε το μπλοκ της Πρωτοβουλίας για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία. Με πανό συμμετείχαν ακόμα η Πρωτοβουλία Νέων Εργαζομένων και Ανέργων, το Μ- Λ ΚΚΕ γενικότερο πολιτικό κλίμα και το γεγονός ότι τα εμπορικά καταστήματα και οι τράπεζες ήταν ανοιχτά, στο να μην ξεπεράσει η συγκέντρωση τα 200 άτομα. Οι παράγοντες του εργατικού κέντρου και της ΑΔΕΔΥ ήρθαν στην πλατεία της Αγοράς, μόνο για να κάνουν δηλώσεις, να βγάλουν λόγους και να αποχωρήσουν. Ο ΣΥ- ΡΙΖΑ παραβρέθηκε δια αντιπροσώπου, την ίδια ώρα που ο βουλευτής του, Σταθάκης, έκανε δηλώσεις στο Πασακάκι μαζί με τους Μρκογιαννάκη, Σκουλάκη και άλλους παράγοντες, ενώ υποτονική ήταν και η παρουσία της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Την ίδια ώρα, το ΠΑΜΕ πραγματοποιούσε σε διπλανή πλατεία την ξεχωριστή του συγκέντρωση. Από κοντά και τα τοπικά ΜΜΕ, που δεν ασχολήθηκαν με τη συγκέντρωση αλλά με τους λόγους των βουλευτών και των δημάρχων στο Πασακάκι. και η Ταξική Πορεία. Χαιρετισμό απηύθυνε εκ μέρους της Ταξικής Πορείας και των Αγωνιστικών Κινήσεων εκπαιδευτικών, ο Δ. Μάνος. Στην Καμάρα εξάλλου συγκεντρώθηκαν και ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων και ένα τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Χαιρετισμό απηύθυνε και ο εκπρόσωπος τους. Ακολούθησε πορεία στους δρόμους της πόλης, κατά την οποία με παλμό και ζωντάνια ακούστηκαν συνθήματα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την εξάρτηση, στην βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση του καπιταλισμού, αναδείχτηκε ο πρωτοπόρος ρόλος της εργατικής τάξης και η αλληλεγγύη στους μετανάστες ως το πιο χτυπημένο κομμάτι της. Η πορεία κατέληξε στο μνημείο του καπνεργάτη, εκεί όπου τον Μάη του1936 δολοφονήθηκε ο αυτοκινητιστής απεργός Τούσης. Η Ταξική Πορεία, από τις προηγούμενες μέρες, προπαγάνδισε στους χώρους δουλειάς και στην πόλη την απεργία της Πρωτομαγιάς με πανό και μοιράζοντας εκατοντάδες προκηρύξεις. Επίσης, πλατύ κάλεσμα-μοίρασμα έκαναν στα στέκια της νεολαίας και οι Αγωνιστικές κινήσεις ΑΕΙ-ΤΕΙ, μαζί με τη Μαθητική Αντίσταση, ενώ την προηγούμενη της Πρωτομαγιάς, πραγματοποίησαν εκδήλωση στην αίθουσα του συλλόγου Δασκάλων, με προβολή ιστορικού υλικού και συζήτηση. Την ημέρα της 1ης Μάη, πραγματοποίησαν προσυγκέντρωση έξω από το Δημαρχείο. Τα μπλοκ τόσο της Ταξικής Πορείας, όσο και των Αγωνιστικών Κινήσεων ΑΕΙ-ΤΕΙ Μαθητικής Αντίστασης, πλαισιώθηκαν από δεκάδες αγωνιστές. Η πορεία που έγινε στους δρόμους της πόλης συναποφασίστηκε με τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Καρδίτσα Δύο οι συγκεντρώσεις, για άλλη μια φορά, που έγιναν στη κεντρική πλατεία της Καρδίτσας, μία από την Πρωτοβουλία Εργαζόμενων Καρδίτσας και μία του ΠΑΜΕ. Ο κόσμος που συμμετείχε ήταν περίπου ίδιος σε αριθμό και στις δύο, λιγότερος όμως από αντίστοιχες πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις που έχουν γίνει στην πόλη. Έπαιξε ρόλο σε αυτό και η μετάθεση της αργίας από την κυβέρνηση αλλά κυρίως η κινηματική ύφεση που ζούμε το τελευταίο διάστημα. Παρ όλα αυτά, αν και αναντίστοιχη η μαζικότητα με την επίθεση που δεχόμαστε, η συγκέντρωση και η διαδήλωση που ακολούθησε στους δρόμους της πόλης ήταν «ευπρόσωπη» και για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε ότι ένα σημαντικό κομμάτι εργαζομένων έχει μονιμοποιήσει τη σχέση του με το κίνημα και δίνει το παρών σε κάθε κινητοποίηση. Αξίζει να σημειωθεί η στάση του τοπικού Εργατικού Κέντρου. Ενώ, λοιπόν παλιότερα καλούσε σε άλλη πλατεία και συγκέντρωνε 20 περίπου συνδικαλιστικά στελέχη, φέτος άλλαξε τακτική και κάλεσε στην κεντρική πλατεία και μάλιστα στο μέρος που καλεί η Πρωτοβουλία Εργαζόμενων. Μάλιστα ο πρόεδρος του Ε.Κ. επιχείρησε αυθαίρετα να χρησιμοποιήσει τη μικροφωνική της Πρωτοβουλίας αλλά, κάτω από τις αντιδράσεις, δεν κατάφερε τελικά να φωνάξει πάνω από 2-3 συνθήματα και να προσφέρει κάποια ολιγόλεπτα πλάνα για τα ΜΜΕ. Οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, επειδή είναι κινηματικά περιθωριοποιημένοι και απομονωμένοι, προσπαθούν με τις πλάτες του ΣΥΡΙΖΑ να προσκολληθούν στις ζωντανές κινηματικές διαδικασίες, ώστε να αποκτήσουν ακροατήριο, παρουσία και λόγο και φυσικά την απαραίτητη προβολή στα ΜΜΕ. Τέλος, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ήταν η προβολή του ιστορικού ντοκιμαντέρ «ΤΑΞΙΣΥ- ΝΕΙΔΗΣΙΑ, η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού», που συνδιοργάνωσαν την παραμονή της πρωτομαγιάς η Κινηματογραφική Λέσχη της πόλης και η Πρωτοβουλία Εργαζόμενων.

7 Σάββατο 11 Μάη 2013 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 7 Βόλος Με αρκετή μαζικότητα, αλλά όχι με την απαιτούμενη των συνθηκών, πραγματοποιήθηκε η συγκέντρωσηπορεία της εργατικής Πρωτομαγιάς και στο Βόλο. Η καταστρατήγηση της ουσίας της Εργατικής Πρωτομαγιάς, με την προσπάθεια μετατροπής της από απεργία σε αργία, η απουσία κάθε έννοιας προπαγάνδισης από πλευράς του ΕΚΒ, καθώς και όλη η προηγούμενη περίοδος κινηματικής ύφεσης συνέβαλαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Στην συγκέντρωση της Πλατείας Ελευθερίας συμμετείχε το ΕΚΒ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡ- ΣΥΑ. Χαρακτηριστική ήταν η απουσία σωματείων εργαζομένων από εργοστασιακούς χώρους και η μικρή συμμετοχή από χώρους του δημόσιου τομέα (εκπαιδευτικοί κτλ), παρά την άμεση επίθεση που έχει εξαπολύσει η τρικομματική κυβέρνηση με απολύσεις και κατάργηση της μονιμότητας. Η ΠΑΑΣ συμμετείχε στη συγκέντρωση και στην πορεία που ακολούθησε με δικό της μπλοκ καθώς και μοίρασμα προκήρυξης. Αρκετά μαζική ήταν και η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, που είχε καλεστεί μια ώρα αργότερα, ενώ υπήρχε και τρίτο κάλεσμα από το ανεξάρτητο κέντρο αγώνα ( ΕΕΚ). Δε χρειάζεται να ειπωθούν πολλά για το πόσο βλαβερές είναι για το κίνημα διασπαστικές λογικές που αποτρέπουν κάθε είδους συνεύρεσης αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Δυστυχώς, η φετινή Πρωτομαγιά στο Βόλο σημαδεύτηκε από τον τραγικό χαμό του αγωνιστή Κώστα Κόγια, προέδρου των περιπτεριούχων και της Ομοσπονδίας ΕΒΕ Μαγνησίας. Κάτω από την αφόρητη πίεση των οικονομικών δυσκολιών, ο Κώστας οδηγήθηκε στην αυτοκτονία. Είναι ξεκάθαρο σε όλους όσους ζουν κι αντιλαμβάνονται την εξαθλίωση που αυτό το σάπιο σύστημα έχει επιβάλλει, ότι πρόκειται για δολοφονία. Δολοφονία με ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς τις εκάστοτε κυβερνήσεις των μνημονίων καθώς και την τρόϊκα των ιμπεριαλιστών ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ. Οι συναγωνιστές του Κώστα τον τίμησαν με τη συμμετοχή τους στην απεργία της Πρωτομαγιάς, με πανό της κίνησής τους στην αρχή της πορείας, φωνάζοντας συνθήματα αγώνα. Η αναγκαιότητα να βαδίσουν οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι άνεργοι σε αυτόν το δρόμο του αγώνα είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Ο αγώνας για τη ζωή, για τα δικαιώματά μας μπορεί να βάλει φραγμό στην πολιτική της φτώχειας, της εξαθλίωσης και της εξάρτησης. Αρτα Σε υποτονικό κλίμα κινήθηκαν και στην πόλη μας οι εκδηλώσεις της φετινής Πρωτομαγιάς. Η μεταφορά της Πρωτομαγιάς την Τρίτη του Πάσχα για ένα μεγάλο μέρος του ιδιωτικού τομέα έπαιξε το ρόλο της. Όμως ο βασικός λόγος της μικρής σχετικά συμμετοχής των εργαζομένων στις συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς είναι η κινηματική απραξία του τελευταίου χρόνου σε συνθήκες σφοδρής επίθεσης σε ό,τι έχει απομείνει από εργατική κατάκτηση (απολύσεις, αξιολογήσεις, μειώσεις μισθών, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, κ.λπ.), η διάλυση των συνδικαλιστικών μορφών και δομών και η αποτύπωση αυτών στη στάση και συμπεριφορά των εργαζόμενων (απογοήτευση, φόβος κ.λπ.). Έτσι και στην πόλη μας, η συμμετοχή στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση και πορεία ήταν σχετικά μικρή (γύρω στα 400 άτομα). Μια πορεία που ξεκίνησε από το Ε.Κ.Α. με τη συμμετοχή του ΠΑΜΕ, του Ν.Τ. της ΑΔΕΔΥ, του συλλόγου εργαζομένων στο Νοσοκομείο. Στην πορεία συμμετείχε με δικό της μαζικό μπλοκ και η Ταξική Πορεία. Παρέμβαση στις εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς έκανε και η Λαϊκή Συνέλευση Άρτας με προβολή ταινίας στο στέκι της τη Δευτέρα 29 Απρίλη και παρέμβαση με μικροφωνική και μοίρασμα προκήρυξης στην κεντρική πλατεία της πόλης, την Τρίτη 30 Απρίλη. Για τη συμμετοχή μας στη συγκέντρωση στη Μανωλάδα Στις 28 του Απρίλη πραγματοποιήθηκε στη Μανωλάδα συγκέντρωση, με αφορμή τη δολοφονική επίθεση κατά μεταναστών εργατών γης που διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα 6 μηνών που τους χρώσταγε ο εργοδότης τους. Τη συγκέντρωση τη διοργάνωσαν η ΚΕΕΡΦΑ και η Ένωση Μεταναστών Εργαζομένων. Το ΚΚΕ(μ-λ) αποφάσισε τη συμμετοχή του θεωρώντας ότι το ζήτημα των μεταναστών είναι μια υπόθεση που δεν έχει να κάνει μόνο με το θέμα του ρατσισμού, χωρίς βέβαια αυτό να είναι δευτερεύον ζήτημα, αλλά και με το ότι οι μετανάστες είναι ένα σοβαρό κομμάτι της εργατικής τάξης που υφίσταται την πιο άγρια μορφή εκμετάλλευσης, είτε δουλεύει στα χωράφια είτε στα εργοστάσια. Εργάζεται με πολύ χαμηλά μεροκάματα, χωρίς ωράριο και με άθλιες συνθήκες ζωής. Κι αυτή η πραγματικότητα είναι πολύ παλιότερη από αυτή που πάει να επιβληθεί και στους Έλληνες εργαζόμενους τα τελευταία χρόνια. Επιπλέον οι μετανάστες, όντας το πιο αδύναμο κομμάτι της εργατικής τάξης, χρησιμοποιούνται σαν δούρειος ίππος, για να περνούν τα μέτρα εξαθλίωσης και στον υπόλοιπο εργαζόμενο λαό, τον οποίο θέλουν διαιρεμένο, ώστε να μην αντιστέκεται απέναντι στους πραγματικούς υπαίτιους της εξαθλίωσής του. Στόχος, λοιπόν, μιας τέτοιας παρέμβασης - συγκέντρωσης, όχι μόνο στη Μανωλάδα αλλά παντού όπου ζουν και εργάζονται μετανάστες, θα έπρεπε να είναι η αλληλεγγύη στον αγώνα που δίνουν οι μετανάστες και η καταγγελία των συνθηκών δουλειάς και ζωής τους. Ακόμα, θα έπρεπε να αναδειχτεί η αναγκαιότητα να οργανωθούν όλοι οι εργάτες γης σε επιχειρησιακά ή τοπικά σωματεία, ώστε να μπορέσουν να διεκδικήσουν συλλογικά τα δικαιώματά τους και να αντισταθούν από κοινού με τους ντόπιους συναδέλφους τους κατά της πολιτικής της άγριας εκμετάλλευσης. Παράλληλα στόχος θα έπρεπε να είναι η παρέμβαση στη τοπική κοινωνία, στους ντόπιους, με σκοπό να καλεστούν να καταδικάσουν τις πρακτικές εκμετάλλευσης και ρατσισμού κατά των μεταναστών, αναδεικνύοντας ότι και για τη δική τους φτώχεια υπεύθυνη είναι η πολιτική των μνημονίων που επίσης τους εξαθλιώνει. Είτε εργαζόμενοι είναι είτε μικροπαραγωγοί, να επισημάνουμε ότι στόχος δεν είναι οι ίδιοι αλλά και το ότι δεν μπορούν να ανέχονται τέτοιες καταστάσεις στο όνομα της όποιας επιβίωσης της περιοχής τους. Καταστάσεις από τις οποίες, σε τελική ανάλυση, ωφελούνται μόνο οι μεγαλοπαραγωγοί και μεγαλέμποροι των προϊόντων τους. Συνολικά, λοιπόν, μια τέτοια παρέμβαση θα έπρεπε να έχει ως στόχο την ανάδειξη της αναγκαιότητας να αντισταθούν όλοι οι εργαζόμενοι της περιοχής στις τροϊκανές και κυβερνητικές πολιτικές από κοινού και ανεξάρτητα του τόπου καταγωγής τους, το χρώμα τους και τη θρησκεία τους. Αντίθετα, αυτό που είδαμε στη Μανωλάδα ήταν ένα σόου, στη καλύτερη περίπτωση! Να σημειώσουμε ότι, από την πλευρά μας, κυρίως στη Πάτρα, έγινε προσπάθεια να υπάρξει κάποια συνεννόηση για κοινή παρέμβαση όλων των δυνάμεων της αριστεράς, κάτι που δεν έγινε εφικτό, μιας και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήδη είχε αποφασίσει, παρά τα υποκριτικά καλέσματά της, να στηρίξει τη συγκέντρωση από πριν και απλά το ανακοίνωσε. Στη Μανωλάδα, λοιπόν, συγκεντρώθηκαν περίπου 500 άνθρωποι, μετανάστες κατά κύριο λόγο, ερχόμενοι, σε μεγάλο ποσοστό, από Αθήνα. Μια συγκέντρωση ξεκομμένη από την τοπική κοινωνία, με προαποφασισμένες τις ομιλίες αλλά και για το πού θα πάει η πορεία που θα ακολουθούσε. Συγκεκριμένα, αυτή κατέληξε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, το οποίο είναι στο διπλανό χωριό, τη Βάρδα, με τη δικαιολογία ότι δεν υπήρχε τίποτα άλλο επίσημο πιο κοντά. Το σημαντικότερο ίσως όλων ήταν η συγκέντρωση υπογραφών και η εγγραφή μελών σε ένα υπό διαμόρφωση(;) σωματείο. Ένα σωματείο το οποίο θα αφορά τους εργάτες γης και θα φέρει στον τίτλο του και το όνομα η Μανωλάδα. Δεν θα είχαμε φυσικά καμιά αντίρρηση στην ίδρυση ενός σωματείου αλλά μας προβλημάτισε ιδιαίτερα η επιδιωκόμενη πανελλαδική του συγκρότηση. Εύλογα αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί να λειτουργήσει ένα τέτοιο σωματείο. Γενικά, η όλη συγκέντρωση ήταν έτσι στημένη, για να προβληθεί επικοινωνιακά τόσο η ΚΕΕΡΦΑ όσο και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν αξίζει το κόπο να αναφερθούμε με λεπτομέρειες στο πως εξελίχθηκε ούτε στις υπερφίαλες ανακοινώσεις που ακολούθησαν και ανέβαζαν τους συγκεντρωμένους σε πάνω από.3000! Προφανώς και διαφωνήσαμε με την πορεία προς το αστυνομικό τμήμα, γι αυτό και δε συμμετείχαμε. Παρ όλα αυτά, παραμείναμε στη συγκέντρωση μοιράζοντας την ανακοίνωση του ΚΚΕ(μ-λ) και πιάνοντας κουβέντα με μετανάστες αλλά και με ντόπιους. Αν θα μπορούσε κάποιος να βγάλει κάποια συμπεράσματα και από αυτή τη συγκέντρωση και τη συμμετοχή μας είναι ότι: α) οι μετανάστες εκφράζουν έντονα πια την ανάγκη της οργάνωσής τους. Χρειάζονται όμως και στήριξη πολιτική και οργανωτική, γιατί μαζί με όλα τα άλλα, έχουν να αντιμετωπίσουν και τα προβλήματα νομιμότητας. β) Έχει πολύ μεγάλη σημασία η επαφή με τις τοπικές κοινωνίες και η παρέμβαση σε αυτές, γιατί αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος να συμβάλουμε απ τα αριστερά στη προσπάθεια διαίρεσης του λαού. Από εκεί και πέρα, ανοίγει η μεγάλη συζήτηση περί συγκρότησης των μεταναστών που δεν είναι άσχετη από την συγκρότηση της εργατικής τάξης και του λαού συνολικά. Χρειάζεται λοιπόν μια άλλου είδους παρέμβαση από δυνάμεις που επιθυμούν την αυτοοργάνωση του λαού οπότε και των μεταναστών. Μια παρέμβαση που δεν θα εκμεταλλεύεται την αδυναμία τους για κομματική προβολή αλλά θα τους πείθει ότι έχουν τη δύναμη να οργανωθούν και να παλέψουν πραγματικά τα δικαιώματά τους με τις δικές τους δυνάμεις μαζί με όλο τον υπόλοιπο εργαζόμενο λαό.

8 8 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 11 Μάη 2013 ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ Β ΕΛΜΕ ΠΕΛΛΑΣ «Κριτική» στο λαό Η πολιτική τρομοκρατία του συστήματος Αισιόδοξη βάση για μια αγωνιστική συνέχεια Είναι γνωστό και αναμενόμενο πως οι κατηγορίες του συστήματος και των δυνάμεων του ενάντια στο λαό δεν έχουν τέλος. Δεν πρόκειται για ελληνική ιδιαιτερότητα, ούτε καν για σύμπτωμα της συγκυρίας, αν και είναι αλήθεια πως η ενοχοποίηση του λαού μας για την κατάσταση της χώρας στην περίοδο της κρίσης έφτασε σε πρωτόγνωρα ύψη. Ποιο χαρακτηριστικό ίσως και από την Παγκάλεια ρήση «μαζί τα φάγαμε» είναι το κοινό στοιχείο της «αυτοκριτικής» όλων των κυβερνητικών και συστημικών δυνάμεων: «όλα τα μέτρα που τώρα εφαρμόζουμε θα έπρεπε να τα είχαμε πάρει δεκαετίες πριν» μας λένε και μας ξαναλένε οδυρόμενοι όλοι όσοι προωθούν και στηρίζουν τα μέτρα εξαθλίωσης του λαού και λεηλασίας της χώρας! Και ούτε λίγο ούτε πολύ καταγγέλλουν το λαό γιατί τις προηγούμενες δεκαετίες είχε όσο και όπως- κάποια δουλειά, κάποιο μισθό, κάποια σύνταξη και μπορούσε όχι πάντανα μην πεθάνει σαν «το σκυλί στ αμπέλι» όταν χρειαζόταν κάποια περίθαλψη ή νοσηλεία Δηλαδή η «αυτοκριτική» του πολιτικού συστήματος συνίσταται στο ότι δεν ήταν αρκετά βάρβαρο τις προηγούμενες δεκαετίες και βέβαια γι αυτό φταίει ο λαός που δεν του επέτρεψε να είναι όσο βάρβαρο θα έπρεπε. Είναι σαφές ότι πρόκειται για μια «αυτοκριτική», που έχει μοναδικό στόχο να επιβάλλει την υποταγή, μια «αυτοκριτική» που επιδιώκει να εμπεδώσει στις λαϊκές μάζες ότι από εδώ και μπρος, η πείνα, η ανεργία, η σύγχρονη δουλεία και η κοινωνική εξαθλίωση είναι ο αναγκαίος και γενικός νόμος. Τίποτε ιστορικά πρωτότυπο για τις εκμεταλλευτικές κοινωνίες δεν υπάρχει σε αυτό το απύθμενο θράσος των σύγχρονων εκμεταλλευτών. Στην πραγματικότητα, σε τελική ανάλυση δεν πρόκειται για θράσος αλλά για (ταξική) θέση: Για να συνεχίσουμε να είμαστε πλουτοκράτες, για να συνεχίσουμε να μπορούμε να έχουμε αναμμένο το καλοριφέρ όλο το χρόνο στη βίλα της Μυκόνουώστε να μην έχει προβλήματα από την υγρασίαπου την επισκεπτόμαστε 10 μέρες το χρόνο, εσείς πρέπει να μείνετε χωρίς θέρμανση και τα παιδιά σας να δηλητηριάζονται από τα μαγκάλια! Με βάση αυτή την ταξική απαίτηση και θέση κατασκευάζονται κρίσιμες πολιτικές διαστροφές, που αν και τερατώδεις είναι αναγκαίες στο σύστημα για να είναι πάντα υπόλογος, κατηγορούμενος και φταίχτης ο λαός. Γιατί πάντα μόνο ο λαός και οι εργάτες μπορούν να αποτελούν, την πηγή άντλησης (περισσότερου) πλούτου, ακόμα μεγαλύτερης εκμετάλλευσης. Έτσι κυκλοφορούν ποτάμια έντυπων και ηλεκτρονικών αναλύσεων που με περισσή «διεισδυτικότητα» διαπιστώνουν λόγου χάρη πως ο λαός έπαιρνε σωρηδόν καταναλωτικά δάνεια την προηγούμενη περίοδο. Κατακεραυνώνουν λοιπόν τα άκριτα και λαίμαργα «καταναλωτικά ήθη» του λαού «εξ αιτίας» των οποίων οδηγηθήκαμε στην κρίση! Όπως επίσης κατακεραυνώνουν τον «άμυαλο» λαό που έχασε τις οικονομίες του στο Χρηματιστήριο, που ξεπάτωσε τις ελιές και τ αμπέλια του και έκοψε τα ψαροκάικα του για να τα κάνει νοικιαζόμενα δωμάτια (επειδή είναι «τεμπέλης» και θέλει το εύκολο κέρδος) κοκ. Είναι αναμφίβολα παραπάνω από εξοργιστικό οι οικογένειες που θησαυρίζουν από την αρπαχτή και την κλοπή του δημόσιου πλούτου, οι άνθρωποι που η γκαρνταρόμπα τους μιας σαιζόν στοιχίζει πολύ παραπάνω από όσο η ζωή μιας λαϊκής οικογένειας για μια δεκαετία, να απευθύνουν όλες αυτές τις κατηγορίες στην εργαζόμενη πλειοψηφία. Όμως και πέρα από τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας με την οποία επιχειρούν να εμφανίσουν πως ο λαός τα προηγούμενα χρόνια «έτρωγε με χρυσά κουτάλια»- σε όλα αυτά υπάρχει μια κρίσιμη αντιστροφή της πραγματικότητας, ένα θεμελιώδες ψέμα. Ήταν το ίδιο το σύστημα της εξάρτησης και του μεταπρατισμού που επέβαλλε την καταστροφή της αγροτικής παραγωγής και της αλιείας και ανακήρυξε τον τουρισμό σε «βαριά βιομηχανία», που οργάνωσε τη ληστεία των λαϊκών αποταμιεύσεων μέσω του Χρηματιστηρίου, που επέλεξε την πολιτική της πιστωτικής επέκτασης μέσω των Τραπεζών που έψαχναν νυχθημερόν δανειολήπτες, και όχι βέβαια ο λαός! Ήταν, και συνεχίζει εν μέσω κρίσης ακόμα πιο άγρια, ο εξαρτημένος ελληνικός καπιταλισμός που παραρτημοποίησε τη χώρα στα αμερικάνικα και ευρωπαϊκά μονοπώλια και διέλυσε την όποια παραγωγική βάση της στον πρωτογενή και βέβαια και στο δευτερογενή τομέα. Αυτές οι πολιτικές ξεκινούσαν από πάνω και από έξω, μορφοποιήθηκαν και επιβλήθηκαν βίαια από τα κόμματα του συστήματος στο λαό, ρήμαζαν και απομυζούσαν τη χώρα και το λαό και δοξάζονταν από όλους τους αναλυτές που τώρα κατακρίνουν το λαό γιατί υπάχθηκε σε αυτές! Θα ήταν γελοίο αν δεν ήταν ζήτημα ζωής για έναν ολόκληρο λαό και τη χώρα μας: Δεν έφταιξε ο Σημίτης, ο Καραμανλής, ο Αλογοσκούφης, ο Προβόπουλος, οι ποσοστώσεις της ΕΕ, οι τιμές στα λιπάσματα, το μητρώο αγροτών Ούτε βέβαια οι Πρετεντέρηδες που ούρλιαζαν για την «Ελλάδα που κόπηκε στα δύο» όταν το 1996 ο Α. Παπανδρέου κατήγγειλε την «εξέγερση στη Θεσσαλικό κάμπο». Φταίει ο κυρ-κώστας που ξεπάτωσε τις 50 ελιές που είχε και χρεώθηκε με δάνειο για να φτιάξει 5 ενοικιαζόμενα-που ακόμα στην Τράπεζα τα χρωστάει Κι ας ήταν και αυτά στο λογαριασμό της «ανάπτυξης» την οποία με έπαρση διατυμπάνιζε το πολιτικό και δημοσιογραφικό προσωπικό του συστήματος τα χρόνια της «ισχυρής Ελλάδας» «Παλιομοδίτικοι λαϊκισμοί» είναι όλα αυτά! Ναι! Αυτό λένε και το πιστεύουν οι 100 οικογένειες των σύγχρονων μεγαλοκοτσαμπάσηδων στη χώρα, μαζί με τους αυλικούς τους. (Οι ιμπεριαλιστές προστάτες τους που έχουν ιστορία αιώνων στη δουλοκτησία και την αποικιοκρατία μιλάνε μόνο με τα κανόνια τους). Και έχουν το «δίκιο» τους! Γιατί είναι «λαϊκισμός» να λες πως ο λαός πληρώνει ξανά και ξανά τα σπασμένα και τα αδιέξοδα του εξαρτημένου καπιταλισμού. Ότι φταίνε οι αφέντες και όχι οι δούλοι. Μιας και αυτό ένα μόνο πράγμα μπορεί να σημαίνει: Πως πρέπει να διωχτούν οι προστάτες, να ανατραπούν οι αφέντες και να γίνει ο λαός αφέντης στη χώρα του. Σιγά να μην μπορεί και να μην αξίζει η πλέμπα να ορίζει τη ζωή της!!! Αυτή είναι η πραγματική θέση και άποψη της ντόπιας πλουτοκρατίας, της κοινωνικής μειοψηφίας που λυμαίνεται το λαό και τη χώρα με τις πλάτες των ιμπεριαλιστών προστατών της. Αυτή λοιπόν η επιχείρηση ενοχοποίησης ενός ολόκληρου λαού που αναδεικνύεται «υπεύθυνος» της κρίσης είτε γιατί πάλευε να επιβιώσει στο οικονομικό-κοινωνικό πλαίσιο που του επέβαλλε η άρχουσα τάξη, είτε γιατί διατηρούσε ενεργά στοιχειώδη του δικαιώματα, έχει τον προφανή σημερινό πολιτικό στόχο που και προηγούμενα αναφέραμε: Να επιβάλλει καθεστώς πολιτικής τρομοκρατίας τέτοιο ώστε να αποδεχτεί σήμερα και αύριο τα ακόμα μεγαλύτερα εγκλήματα που προωθούνται σε βάρος των δικαιωμάτων και της ζωής των εργατών και του λαού μας. Ωστόσο αυτή συστημική πολιτική τρομοκρατία δεν είναι μόνη της. Έχει δίπλα της πολύτιμο συμπλήρωμα και συμπαραστάτη την «αριστερή κριτική» στο λαό που «σιωπά», που «αφομοιώνεται στις πελατειακές σχέσεις», που «δεν καταλαβαίνει». Αλλά επειδή το κεφάλαιο αυτό είναι μεγάλο και με σημαντικές πολιτικές διαστάσεις, θα χρειαστεί να επανέλθουμε. Με αρκετές αντικειμενικές δυσκολίες και υποκειμενικούς περιορισμούς και όρια, εδώ και κάποια χρόνια οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών παρεμβαίνουν στην Β ΕΛΜΕ Πέλλας. Έχουν συμβάλει στη συμμετοχή συναδέλφων στους απεργιακούς αγώνες του κλάδου, στην ενημέρωσή τους για αυτά που έρχονται. Έχουν ανοίξει μέτωπο αντιπαράθεσης με τις αστικές δυνάμεις στο σωματείο (ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ) αλλά και με δυνάμεις, όπως η ΑΣΚ, που στο όνομα μιας «παναριστερής» συσπείρωσης δείχνουν συμφιλιωτισμό προς τις προηγούμενες και προπαντός αρνούνται -στη βάση των ισχυρών ρεφορμιστικών χαρακτηριστικών τους- να χαράξουν μια άλλη πορεία μέσα στο σωματείο. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών έχουν επίσης διαρκές μέτωπο ενάντια στη λογική της ανάθεσης, του ατομικού δρόμου, της αποστασιοποίησης, ενώ προσπαθούν να θέσουν στο κέντρο της προσοχής των συναδέλφων την ανάγκη ανασυγκρότησης εκ βάθρων του σωματείου. Μια ανασυγκρότηση όχι πρώτα και κύρια οργανωτική, αλλά προώθησης ενός άλλου, αντιθετικού προς την κυρίαρχη αντίληψη, πολιτικού και συνδικαλιστικού προσανατολισμού σε αγωνιστική και αδιάλλακτη προς το σύστημα κατεύθυνση. Παρά τις λιγοστές δυνάμεις, αυτή η προσφορά θέλαμε να εκφραστεί για πρώτη φορά και σε εκλογικό επίπεδο. Σε μια φάση, μάλιστα, που το ξαναζωντάνεμα του σωματείου είναι διαλεκτικά δεμένο με την αντιμετώπιση του νέου αντιλαϊκού κύματος, που θέλει στον κλάδο των εκπαιδευτικών να σαρώσει τη μονιμότητα και τις εργασιακές σχέσεις, να επιβάλει τις απολύσεις και το φόβο, να προωθήσει ένα σχολείο φτηνό για το κράτος, ακριβό για το γονιό, απρόσιτο για τους μαθητές. Μια φάση που η τρικομματική κυβέρνηση ετοιμάζεται για ένα νέο γύρο καταργήσεων σχολείων, ακόμα μεγαλύτερο στοίβαγμα μαθητών ανά τάξη, που θα δημιουργήσει σε συνδυασμό με την έλλειψη χρημάτων για στοιχειώδη λειτουργικά έξοδα (θέρμανση, φωτοτυπικό χαρτί και μαρκαδόροι κ.λπ.) συνθήκες ασφυξίας στο δημόσιο σχολείο, τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους γονείς τους. Τα αποτελέσματα στις εκλογές (διπλές: για Διοικητικό Συμβούλιο και για εκλογή αντιπροσώπων στο 16ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ) που πραγματοποιήθηκαν στις 17 Απριλίου, και τα οποία αποτελούν για τις Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών μια αισιόδοξη βάση για την πάλη από καλύτερες θέσεις των ζητημάτων του κλάδου, ήταν τα εξής: ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΓΙΑ Δ.Σ. ΓΙΑ 16ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΛΜΕ ΨΗΦΙΣΑΝ ΕΓΚΥΡΑ ΑΚΥΡΑ ΛΕΥΚΑ ΕΛΑΒΑΝ ΕΛΑΒΑΝ ΨΗΦΟΙ ΕΔΡΕΣ ΨΗΦΟΙ ΕΔΡΕΣ ΔΑΚΕ Α.Σ.Κ ΑΣΑΠΕ ΕΣΑΚ- ΔΕΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Το σχήμα ΑΣΑΠΕ προέκυψε την τελευταία στιγμή. Σ αυτό φιγουράρουν όλοι οι κύριοι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚ στην ΕΛΜΕ. Το «ανεξάρτητο» και με «αποστάσεις» από το ΠΑΣΟΚ προφίλ που οικοδόμησαν τους έδωσε τη δυνατότητα να αποσπάσουν την ψήφο αρκετών συναδέλφων. Το πόσο «ανεξάρτητοι» είναι αλλά και, αντίθετα, το πόσο δεσμευμένοι είναι σε μια παραλλαγή σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης μάλλον δεν θα αργήσουμε να το διαπιστώσουμε.

9 Σάββατο 11 Μάη 2013 ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ Προλεταριακή Σημαία 9 Διάλυση των εργασιακών σχέσεων στην εκπαίδευση Απεργία τώρα Απεργιακές επιτροπές παντού Ηκυβέρνηση έχει ολοκληρώσει ένα θεσμικό πλαίσιο, το οποίο δίνει στο σύστημα πλήρη ελευθερία και λυμένα χέρια στην καταπάτηση οποιασδήποτε εργασιακής κατάκτησης των εκπαιδευτικών: Ελευθερία στην τρομοκράτησή τους, στη διεύρυνση του ωραρίου, στην υποχρεωτική μετάθεση οπουδήποτε, στις υποχρεωτικές υπερωρίες, στη μισθολογική καθήλωση και υποβάθμιση, στην «έξοδο» στην αργία και την απόλυση «δι ασήμαντον αφορμή», στην κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών και στον πλήρη κατακερματισμό των εργασιακών τους σχέσεων. Το παραπάνω πλαίσιο που έχει ήδη θεσπιστεί, θα το ακολουθήσει το αμέσως επόμενο διάστημα σωρεία εγκυκλίων και ΠΔ, που θα εξειδικεύουν μια σειρά πτυχές της καθημερινής εκπαιδευτικής διαδικασίας σε αντίστοιχες κατευθύνσεις: τμήματα μαθητών 28-30, αναθέσεις μαθημάτων, υποχρεωτικά ωράρια παραμονής στο σχολείο, μισθολογική ευελιξία σε σχέση με το ποσοστό κάλυψης του υποχρεωτικού ωραρίου, αλλαγή στο θεσμικό πλαίσιο συλλόγων διδασκόντων και άλλα. Τέλος, η ψήφιση του «νέου» λυκείου (δηλαδή των νέων διαδικασιών εισαγωγής στην τριτοβάθμια και της βροχής πανελλαδικού τύπου εξετάσεων σε όλες τις τάξεις ) καθώς και του πλαισίου για την Τεχνική Εκπαίδευση (που θα συνοδεύεται με συγχωνεύσεις σχολείων και καταργήσεις ειδικοτήτων) θα ολοκληρώσουν μια πραγματική αντιλαϊκή καταιγίδα στην εκπαίδευση. Όλα τα δεδομένα της περιόδου δείχνουν πως η επίθεση δεν γνωρίζει τέλος. Τα αποτελέσματα στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι κοινά, παρόλο που ο σχεδιασμός της κυβέρνησης αποσκοπεί στη διάσπαση του πανεκπαιδευτικού μετώπου. Έτσι, αιχμή στην πρωτοβάθμια είναι οι οργανικές σχέσεις, που με εγκύκλιο τις μειώνει δραματικά, ενώ στη δευτεροβάθμια η αύξηση του ωραρίου διδασκαλίας κατά δύο ώρες την εβδομάδα. Τελικό θύμα της επίθεσης είναι οι μαθητές. Η τρομοκράτησή των εκπαιδευτικών και η διάλυση των εργασιακών τους σχέσεων αποσκοπεί στην απρόσκοπτη μεταβίβαση της αντιλαϊκής πολιτικής στη νεολαία από πειθαναγκασμένους εκπαιδευτικούς κρατικούς υπαλλήλους. Όπως έλεγε και ο Γληνός, «θέλουν τον δάσκαλο δικό τους, γιατί πάνω απ όλα θέλουν τον μαθητή δικό τους». Η διάλυση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, το τσάκισμα των μορφωτικών δικαιωμάτων της νεολαίας και ο πλήρης έλεγχος των δραστηριοτήτων των μαθητών κρύβονται πίσω από τη λυσσαλέα επίθεση στους εκπαιδευτικούς. Οι μαθητές δεν κινδυνεύουν, επειδή μπορεί να καθυστερήσουν οι πανελλαδικές εξετάσεις από μια απεργία των εκπαιδευτικών, αλλά επειδή η κυβέρνηση κυριολεκτικά κλείνει τα σχολεία. Την ίδια στιγμή που οι γκεμπελίσκοι προπαγανδιστές των ΜΜΕ διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους μπροστά στο ενδεχόμενο να γίνει απεργία μέσα στις εξετάσεις των μαθητών, σιωπούν προκλητικά στα διαλυτικά φαινόμενα της εκπαίδευσης που δημιουργεί η άθλια κυβερνητική πολιτική που υπερασπίζονται. Ο μόνος τρόπος, για να μείνουν πραγματικά τα σχολεία ανοιχτά, είναι να ανοίξουν μετά τις διακοπές του Πάσχα με απεργιακό αγώνα. Η απάντηση, λοιπόν, πρέπει να είναι άμεση και απεργιακή. Η κατάσταση είναι σοβαρή και δεν μπορεί ούτε να αναμένει τη «θαυματουργή αλλαγή συσχετισμών» στα συνέδρια των δύο ομοσπονδιών ούτε κάποια μαγική επιφοίτηση μέσα στο καλοκαίρι (όταν η κυβέρνηση με λιτά τα χέρια θα κλιμακώσει την επίθεση της). Η απουσία αγωνιστικής απάντησης σε μια τέτοιας κλίμακας επίθεση θα λειτουργήσει ακόμα πιο αποσυγκροτητικά στον ήδη χτυπημένο κλάδο και θα οξύνει ακόμα περισσότερο τη διαλυτική συνδικαλιστική κατάσταση που υπάρχει. Όσοι επενδύουν στις δύο παραπάνω λογικές, θα αναμετρηθούν σύντομα με τις κακές τους συνέπειες. Σίγουρα οι δυσκολίες οργάνωσης απεργίας και μάλιστα σε χρόνο που συμπίπτει με τις εξετάσεις των μαθητών δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Οι βασικές δυσκολίες είναι κυρίως απόρροια της κατάστασης διάλυσης στο κίνημα, που έχει εξαερώσει τις συμμαχίες του κλάδου και έχει δώσει χώρο και χρόνο δουλειάς στις αντιδραστικές λογικές. Όμως ένας κλάδος που θέλει να αγωνιστεί μπορεί να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που παρουσιάζονται. Βασικό στοιχείο που πρέπει να αποκαλύψει ο αγώνας των εκπαιδευτικών στους εργαζόμενους γονείς και τη μαθητική νεολαία είναι πως αυτές οι ανατροπές που συντελούνται από την κυβέρνηση, θίγουν άμεσα τα δικαιώματα τους (κατάργηση σχολείων, στοίβαγμα μαθητών, πιο σκληρό ταξικό σύστημα επιλογής). Φυσικά, όπως κάθε αγώνας, πρέπει να οργανωθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Μαζί δάσκαλοι και καθηγητές μπορούν και πρέπει να δώσουν τη μάχη. Είναι αναμενόμενο πως αν ο αγώνας αυτός προχωρήσει και μέσα στις εξετάσεις, θα αντιμετωπίσει την κρατική καταστολή και το σοβαρό ενδεχόμενο επιστράτευσης, γι αυτό η οργάνωση και η προετοιμασία του πρέπει να ξεκινήσουν από τώρα. Οι κινήσεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ αποκαλύπτουν τις προθέσεις τους να μην κάνουν καμιά απεργία και κανένα αγώνα. Συγκεκριμένα, στη ΔΟΕ πανηγυρίζουν, επειδή δεν αυξήθηκε το ωράριο στην πρωτοβάθμια, και σιωπούν για τις απολύσεις και τις μετακινήσεις εκπαιδευτικών που φέρνουν οι καταργήσεις οργανικών θέσεων και οι αλλαγές στο τρόπο μεταθέσεων. Στη ΔΟΕ κυριολεκτικά σφυρίζουν αδιάφορα! Στην ΟΛΜΕ, η διγλωσσία των ΔΑΚΕ ΠΑΣΚ δεν είναι μόνο υποκριτική αλλά και επικίνδυνη. Η πρόταση να στηθούν κάλπες, για να αποφασίσουν οι καθηγητές για την απεργία, δε στοχεύει μόνο στο να μπλοκάρει τη δυνατότητα απεργίας, αλλά και να προσφέρει υπηρεσίες στην κυβέρνηση για τη δημιουργία του νέου αντιαπεργιακού θεσμικού πλαισίου. Πρέπει όχι μόνο να απορριφθεί αλλά να καταγγελθεί! Οι παρατάξεις που πρόσκεινται στην αριστερά ευελπιστούν σε μια αριστερή επένδυση στην ηττοπάθεια. Στη βάση των πραγματικών δυσκολιών (ποιος αγώνας δεν έχει;), αναμένουν κάποιες αόριστες καλύτερες μέρες, κάνοντας λόγο για κάποια μεταφυσική κλιμάκωση του αγώνα! Το ΠΑΜΕ προχωράει ένα βήμα παραπέρα αποκλείοντας απεργία στις εξετάσεις των μαθητών, υιοθετώντας έτσι το βασικό αντιδραστικό ιδεολόγημα του συστήματος ενάντια στους εκπαιδευτικούς αυτή την περίοδο. Με άλλα λόγια, ανακυκλώνουν «προοδευτικά» την ηττοπάθεια και λύνουν τα χέρια της κυβέρνησης, της ΕΕ, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου για τη συνέχιση της επίθεσής του. Ο αντίπαλος πυροβολεί και σε κάποιους φαίνονται λίγοι οι δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικών, για να αντισταθούν. Πότε άραγε; Στην παγκόσμια επανάσταση; Οι εκπαιδευτικοί έχουν βρεθεί μπροστά στο μονόδρομο του αγώνα. Η μάχη πρέπει να δοθεί τώρα. Ο κλάδος τον εκπαιδευτικών έχει αποδείξει πολλές φορές ότι μπορεί να ανατρέψει προγνωστικά. Αν κυβέρνηση και συνδικαλιστική ηγεσία ποντάρουν στην αδράνεια και την ήττα, τότε το μόνο που μένει είναι η δράση και η μάχη. Οι δυνάμεις που απελευθερώνουν οι εργαζόμενοι όταν αγωνίζονται, μπορούν να υπερπηδήσουν τις δυσκολίες, να δώσουν πραγματικό νόημα στα συνδικάτα και να νικήσουν! Αποτελέσματα εκλογών για ανάδειξη αντιπροσώπων στο 16ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ Μέσα σε κλίμα έντονου προβληματισμού και ανησυχίας στη βάση του κλάδου για τις εξελίξεις στην εκπαίδευση και το εργασιακό μέλλον των καθηγητών πραγματοποιήθηκαν στις ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης οι εκλογές για την ανάδειξη των αντιπροσώπων για το 16ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ. Η αξιολόγηση, η κατάργηση των οργανικών, τα σενάρια για αύξηση του ωραρίου (που επιβεβαιώθηκαν τις αμέσως επόμενες μέρες) και φυσικά η έλλειψη συνδικαλιστικής πρότασης από την ηγεσία της ΟΛΜΕ ήταν μερικά μόνο από τα θέματα που κυριάρχησαν στις συζητήσεις που ανοίγονταν σε κάθε σχολείο. Ωστόσο, ο αναβρασμός αυτός δεν εκφράστηκε στις εκλογοαπολογιστικές συνελεύσεις, οι οποίες παρέμειναν άμαζες, άνευρες, αδιάφορες. Κατά τα άλλα, τα αποτελέσματα χαρακτηρίζονται από μερική και όχι σημαντική αύξηση της συμμετοχής, η οποία όμως, αν συνδυαστεί και με την αύξηση των λευκών/ άκυρων, μπορεί να αποδοθεί στις ασφυκτικές πιέσεις που ασκήθηκαν από τις διευθύνσεις της δευτεροβάθμιας για το υποχρεωτικό της ψηφοφορίας. Από πολλούς διευθυντές, καθ υπόδειξη της διοίκησης, απαιτούνταν από τους συναδέλφους βεβαιώσεις συμμετοχής όχι μόνο στη συνέλευση αλλά και στην ψηφοφορία που διενεργούνταν εκτός ωραρίου εργασίας. Επίσης επιστρατεύτηκαν κάθε είδους μηχανισμοί και πελατειακές σχέσεις για να αυξηθούν οι ψήφοι της ΔΑΚΕ και να σωθεί από πλήρη καταποντισμό η ΠΑΣΚ, με πενιχρά Α ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης Συνέδριο ΟΛΜΕ 24/04/2013 (για ανάδειξη ΔΣ Δεκέμβρης 2012) Ψήφισαν Άκυρα- Λευκά Έγκυρα Έδρες Έδρες ΕΣΑΚ ΔΕΕ ΔΑΚΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΑΣΚ Αντεπίθεση Εκπ/κών Αγωνιστικές Κινήσεις Η Αγων. Πρωτοβουλία είναι κοινό σχήμα των ΣΥΝΕΚ και Παρεμβάσεων ωστόσο αποτελέσματα. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις παρέμβηκαν στην Α και Ε ΕΛΜΕ, αναδεικνύοντας τις θέσεις τους για μόνιμη και σταθερή δουλειά, δημόσια δωρεάν εκπαίδευση και προβάλλοντας την ανάγκη για μεγάλη κεντρική μάχη, για μαζικό, παρατεταμένο αγώνα με βασικές μορφές τη διαδήλωση και την απεργία. Στην Ε ΕΛΜΕ η παρέμβασή τους επισφραγίστηκε και με την ανάδειξη αντιπροσώπου στο συνέδριο της ΟΛΜΕ. Ε ΕΛΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Συνέδριο ΟΛΜΕ 24/04/2013 (για ανάδειξη ΔΣ Δεκέμβρης 2012) Ψήφισαν Άκυρα Λευκά Έγκυρα Έδρες % Έδρες Αγωνιστική Παρέμβαση , ΔΑΚΕ , ΣΥΝΕΚ , ΕΣΑΚ ΔΕΕ , ΠΑΣΚ , Αγωνιστικές Κινήσεις ,00 35 Αντεπίθεση 39 2,79 34

10 10 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 11 Μάη 2013 Πολυνομοσχέδιο: Νέο κύμα φόρων, χαρατσιών και αντεργατικών μέτρων Άλλο ένα πολυνομοσχέδιο, ξανά με «επείγοντα μέτρα», ξανά με ένα και μόνο άρθρο, ξανά με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, ξανά με συνοπτικές διαδικασίες και ξανά χωρίς διάλογο, όπως άλλωστε «διαμαρτυρήθηκε» και η αντιπολίτευση, ψηφίστηκε μέσα σ ένα Σαββατοκύριακο (28/4), από τα κόμματα της συγκυβέρνησης. Στο νέο πολυνομοσχέδιο-σκούπα περιλαμβάνονται απολύσεις, φόροι, χαράτσια, κατασχέσεις κ.ά., που δικαιολογήθηκαν βέβαια από την κυβέρνηση σαν προαπαιτούμενα για την εκταμίευση μιας ακόμα δόσης της δανειακής σύμβασης, αλλά για το λαό και τους εργαζόμενους σημαίνουν ένταση της βάρβαρης πολιτικής και παραπέρα κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης. Με το πολυνομοσχέδιο γίνεται άλλο ένα βήμα για τις χιλιάδες απολύσεις εργαζόμενων στο δημόσιο, όπως απαιτούν οι μνημονιακές ντιρεκτίβες, με συνοπτικές δηλαδή διαδικασίες και χωρίς να ισχύει ούτε καν αυτή η κακόφημη «διαθεσιμότητα». Όπως αναφέρεται, «σε περίπτωση κατάργησης θέσεων σε ΝΠΙΔ, προβλέπεται καταγγελία της σύμβασης εργασίας των υπαλλήλων με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου». Επιπλέον, οι «υποχρεωτικές αποχωρήσεις» μέχρι τα τέλη του 2014, εκ των οποίων οι μέσα στο Το χαράτσι της ΔΕΗ, το «ειδικό, έκτακτο και προσωρινό» όπως μας έλεγαν το 2011, παραμένει και για το 2013, και από ΕΕΤΗΔΕ μεταβαπτίζεται ΕΕΤΑ (!), με προοπτική να «ενταχθεί στο εθνικό φορολογικό σύστημα», όπως πρότεινε και ο Βενιζέλος. Και ενώ από τη μια το μειώνουν κατά 15%, για να αμβλύνουν τις λαϊκές αντιδράσεις από τη μονιμοποίησή του, από την άλλη αλλάζει ο τρόπος υπολογισμού του και προβλέπονται ασήκωτες ανατιμήσεις (από 3 σε 4 έως 6 ευρώ το τ.μ.) για τα λαϊκά σπίτια που βρίσκονται σε περιοχές εκτός συστήματος αντικειμενικών αξιών. Και σαν να μην φτάνει το χαράτσωμα με το ΕΕΤΑ που σχεδιάζει η κυβέρνηση για το 2013, από τον Αύγουστο και μετά, έρχεται και ο Φόρος Ακίνητης Περιουσίας που θα πληρωθεί και αυτός μέσα στη φετινή χρονιά και μάλιστα αναδρομικά για τη τριετία 2011, 2012 και Από τη μια, η κυβέρνηση καταχρεώνει τα λαϊκά νοικοκυριά και τα γονατίζει με φόρους και χαράτσια και από την άλλη πραγματική πρόκληση ψηφίζει «διευκολύνσεις» για την εξόφληση αυτών των χρεών! Να σε κάψω Γιάννη, να σ αλείψω μέλι! Στην πραγματικότητα οι ρυθμίσεις που ψηφίστηκαν στο πολυνομοσχέδιο για την τμηματική εξόφληση ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία δεν αποτελούν «ευνοϊκές ρυθμίσεις», όπως διαφημίστηκαν από την κυβέρνηση, αλλά μια συστηματοποίηση της προσπάθειας είσπραξής τους. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, γύρω στα 2,5 εκατομμύρια υπολογίζονται τα λαϊκά νοικοκυριά που αδυνατούν να πληρώσουν φόρους και χαράτσια και χρωστούν ληξιπρόθεσμες «μικρο-οφειλές» μέχρι ευρώ. Αυτά τα εκατομμύρια έβαλε στο μάτι η κυβέρνηση, γι αυτό ψηφίζει «διευκολύνσεις», γι αυτό ενεργοποιεί τους εισπρακτικούς της μηχανισμούς, γι αυτό εξαπολύει εισπρακτικό σαφάρι και γι αυτό, εν τέλει, στο πολυνομοσχέδιο προβλέπονται μέχρι και κατασχέσεις μισθών και συντάξεων, προκειμένου να εισπραχθούν. Η αύξηση κατά 2 ώρες του υποχρεωτικού ωράριου των καθηγητών δευτεροβάθμιας που ψηφίστηκε, για να ισχύσει από τον ερχόμενο Σεπτέμβρη, είναι άλλο ένα χτύπημα στις εργασιακές κατακτήσεις των εκπαιδευτικών. Όπως και η ίδια η κυβέρνηση ομολογεί, έρχεται να αντισταθμίσει τις μειώσεις στις προσλήψεις αναπληρωτών και να υπηρετήσει τις περικοπές στη χρηματοδότηση, με συνέπεια την παραπέρα χειροτέρευση της δημόσιας δωρεάν παιδείας για τα παιδιά του λαού. Κατά τη συζήτηση του πολυνομοσχεδίου, υπήρξαν και οι «κόντρες» του ΠΑΣΟΚ και οι τροπολογίες που κατέθεσε «κατά παρέκκλιση της ισχύουσας νομοθεσίας». Τροπολογίες που δεν έχουν να κάνουν ούτε στο ελάχιστο με την όποια αμφισβήτηση των μνημονιακών δεσμεύσεων αλλά αντίθετα, κινούνται σε πιο αντιλαϊκή και πιο αντεργατική κατεύθυνση, κατεδαφίζοντας ότι απέμεινε από το εργατικό δίκαιο. Με πρόταση του ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, την οποία αποδέχθηκε και ο Στουρνάρας, ψηφίστηκε η δυνατότητα εποχιακής απασχόλησης ανέργων με μεροκάματο 19,6 ευρώ ή 17,1 ευρώ για τους κάτω των 25 ετών (!) και μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 10% (!) «για τις επιχειρήσεις που διατηρούν τις υφιστάμενες σε αυτές, θέσεις εργασίας». Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ καταψήφισε, όπως ήταν αναμενόμενο, το πολυνομοσχέδιο τι αξιωματική αντιπολίτευση θα ήταν άλλωστε. Για άλλη μια φορά, ο Τσίπρας ξεσπάθωσε κατά των «μερκελιστών», αναφέρθηκε στο «μέτωπο των λαών του Νότου» απέναντι «στους μερκελιστές που καταστρέφουν την Ευρώπη», μίλησε για «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» (ποια αριστερά;) και παρέπεμψε σε μια μελλοντική «λαϊκή εντολή» (ποιοι αγώνες;) που θα του δοθεί, για να σταματήσει «την ανθρωπιστική καταστροφή». Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία δεν μπορούν να ελπίζουν ούτε στην κοροϊδία-πρόκληση της ολιγόμηνης περιστασιακής απασχόλησης που πρότεινε το ΠΑΣΟΚ, ούτε στην ελεημοσύνη των 19 ευρώ που πρότεινε ο «κουβαρντάς» Βενιζέλος. Ούτε βέβαια και να αναμένουν τις επόμενες εκλογές, για να δώσουν στο ΣΥΡΙΖΑ την λαϊκή εντολή που ζητάει ο Τσίπρας. Όσο αρνητικοί και αν είναι σήμερα οι συσχετισμοί, όσο και αν υποχώρησαν τα λαϊκά ξεσπάσματα, η διέξοδος για το λαό ήταν και συνεχίζει να βρίσκεται στο κίνημα, στους αγώνες, στην αντίσταση. Στην οργάνωση της πάλης του για την ανατροπή αυτής της βάρβαρης πολιτικής, για τη σύγκρουση με τους δυνάστες του, για να ανοίξει το δικό του δρόμο. Για τη 2η Το ερώτημα που απασχολεί κάθε πολιτικό οργανισμό στα σώματά του (συνδιασκέψεις συνέδρια) είναι η επιβεβαίωση ή η μερική η συνολικότερη τροποποίηση ή και ανατροπή εκτιμήσεων, θέσεων, προτάσεων και στόχων πάλης. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιμένει να κινηθεί με τον ίδιο πολιτικό κορμό όπως διατυπώνεται και στις θέσεις της ΚΣΕ για τη 2η Συνδιάσκεψή της ( Παρ ότι στις θέσεις έχουν συμπληρωθεί-προστεθεί ζητήματα που προέκυψαν μέσα στους 19 μήνες από την απόφαση της 1ης Συνδιάσκεψης, πολλά από τα επίμαχα σημεία είναι ίδια ακόμα και στη διατύπωσή τους με τότε. Αλλά και από τη μεριά μας δεν θα πρωτοτυπήσουμε. Πολλές φορές από τις στήλες της εφημερίδας έχει γίνει κριτική στις θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και θα επαναλάβουμε κάποια στοιχεία αντιπαράθεσης με τις απόψεις αυτές, θεωρώντας ότι έτσι υπηρετούμε την υπόθεση του κινήματος και της Αριστεράς, επιμένοντας να δρούμε από κοινού και ταυτόχρονα να αντιπαλεύουμε απόψεις και λογικές. Ποιο είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού; Σίγουρα δεν θα δώσουμε την ίδια απάντηση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Βασικό και πρωταρχικό ζήτημα, η σωστή ανάγνωση της πραγματικότητας, σαν οδηγός για να την αλλάξεις (αν το επιθυμείς). Από αυτή τη σωστή ανάγνωση προκύπτουν θέσεις, κατευθύνσεις, στόχοι πάλης, καθήκοντα. Έτσι διαβάζουμε: «Θέση 3 ( )Από αυτή τη σκοπιά, συνεχίζεται ουσιαστικά η κρίση στρατηγικής του κεφαλαίου, που αποτυπώνεται στην απουσία σαφούς σχεδίου εξόδου από την κρίση με ένα νέο κοινωνικό, τεχνολογικό και οργανωτικό υπόδειγμα, καθώς και με μια αποσαφηνισμένη ιεραρχία μέσα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα και τις αντιθέσεις της, ώστε να εξασφαλίσει τη μεσοπρόθεσμη ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Σαν απάντηση στην κρίση και την αντιμετώπιση των εργατικών και λαϊκών αντιστάσεων, η αστική τάξη επιχειρεί να ολοκληρώσει την ποιοτική τομή στον καπιταλισμό, που εγκαινιάστηκε από τη δεκαετία του 70, μέσα από τη γενίκευση της ανασυγκρότησης του συστήματος σε αντιδραστική κατεύθυνση, με τις αναδιαρθρώσεις στην παραγωγή και την προσπάθεια ποιοτικής τροποποίησης του συσχετισμού δύναμης σε βάρος της εργασίας. Αυτή την προσπάθεια ονομάζουν επανίδρυση του καπιταλισμού». Αυτό που κύρια απουσιάζει από την ερμηνεία της καπιταλιστικής κρίσης είναι, ουσιαστικά, η ιμπεριαλιστική διάσταση αυτής. Τι και αν αφιερώνεται το σημείο 5 των θέσεων: «Η κρίση συνδυάζεται με ανακατατάξεις και όξυνση των ανταγωνισμών μέσα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα» ή το σημείο 2 «Ακόμα και μέσα από ανοιχτές κρίσεις, καταστροφές και πολέμους που χρησιμοποιήθηκαν πάντα για αναδιανομές και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, ανάδειξη των κάθε φορά ισχυρότερων στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα και επανεκκίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας μέσα από τις γιγαντιαίες καταστροφές παραγωγικών δυνάμεων, το μακελειό εκατομμυρίων ανθρώπων...» Ουσιαστικά κατανοεί ο αναγνώστης των θέσεων ότι πρόκειται για μια αναφορά γεγονότων που συμβαίνουν -και δεν μπορείς να τα αγνοήσεις- αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θεωρείται σαν η δεύτερη συνιστώσα (πρώτη η οικονομική) της συνολική κρίσης του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος η διαδικασία αναδιάταξης δυνάμεων

11 Σάββατο 11 Μάη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 11 Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που συμβαίνει στην εποχή μας. Είναι η σύμπλεξή τους που οδηγεί στην αδυναμία να υπάρξει μεγέθυνση στο πεδίο της πραγματικής οικονομίας και δεν υπάρχει σχέδιο εξόδου από την κρίση καθώς η οικονομία συναντάει την πολιτική και δεν αποσαφηνίζεται η ιεραρχία μέσα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Διαδικασία που μόνο βίαια μπορεί να γίνει και με το σύνολο των όπλων (όχι μόνο οικονομικών) που διαθέτει ή δεν διαθέτει κάθε δύναμη. Εντύπωση βέβαια κάνει η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στη Ρωσία σαν ιμπεριαλιστική δύναμη. Όσο για την «επανίδρυση του καπιταλισμού», θέλουμε να σημειώσουμε ότι αυτή η ποιοτική τομή που βλέπουν οι θέσεις να ξεκινά το 70 είναι σύμφυτη με την ίδια την ύπαρξη και λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος από τότε που εμφανίστηκε στο προσκήνιο της ιστορίας. Εκείνα που συμβαίνει να διαφοροποιούνται είναι οι μορφές, η κλίμακα, οι τρόποι και οι εντάσεις της επίθεσης στην εργατική τάξη και τους λαούς υπό τον περιορισμό που (δεν) θέτουν οι κοινωνικοί, ταξικοί, πολιτικοί συσχετισμοί. Η επίθεση στην εργατική τάξη και τους λαούς έχει στρατηγικό χαρακτήρα για το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα. Μια τόσο σημαντική απουσία «Θ15 (...) Η αστική τάξη, η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν έχουν στόχο να κάνουν το χρέος βιώσιμο, αλλά να επιβάλουν ένα καθεστώς σκλαβιάς και σκληρής εκμετάλλευσης για τους εργαζόμενους και το λαό, το γενικό ξεπούλημα τύπου Ανατολικής Ευρώπης, για τη μετατροπή ολόκληρης της χώρας σε Ειδική Οικονομική Ζώνη, για να ξεπεράσουν την κρίση τους πάνω στα ερείπια των κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζόμενων. «Θ16 ( ) Η ελληνική αστική τάξη αδυνατεί να χαράξει οποιονδήποτε άλλο δρόμο παρά μόνο σε στενή σύνδεση και ταύτιση με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Τόσο στις περιόδους της σχετικής ανάπτυξής της, όπως σηματοδοτήθηκε με την καπιταλιστική επέκταση στην Ανατολική Ευρώπη και στα Βαλκάνια, όπου διεκδίκησε το ρόλο του ευρωπαϊκού προπομπού, όσο και στη φάση της καθόδου, όπως σήμερα, πληρώνοντας το τίμημα μιας μεγάλης υποβάθμισης προς τους ευρωπαίους εταίρους. ( ) Ειδικά το τελευταίο διάστημα με την επιτροπεία από την Τρόικα τίθεται και θέμα μειωμένης λαϊκής κυριαρχίας, την οποία η αστική τάξη επιδιώκει και αποδέχεται πλήρως για να μπορέσει να επιβάλει συνθήκες ακόμη μεγαλύτερης εκμετάλλευσης». «Θ20 ( ) Το ελληνικό κεφάλαιο και η τρόικα απάντησαν στην πολιτική κρίση τους με τη συγκρότηση της τρικομματικής συγκυβέρνησης ΝΔ- ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Η κυβέρνηση αυτή στηρίζεται από τον συνασπισμό εξουσίας που συγκροτείται από τις ηγεμονικές δυνάμεις του ελληνικού κεφαλαίου, τις τράπεζες και τα ΜΜΕ, καθώς και από τα βασικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, τη Γερμανία, την ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΔΝΤ, παρά τις αντιθέσεις και ανταγωνισμούς με στόχο το πέρασμα των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, τη διατήρηση της πολιτικής σταθερότητας και του επενδυτικού κλίματος, την καθυπόταξη των κοινωνικών αντιστάσεων» Κρίσιμο στοιχείο της πραγματικότητας ιδιαίτερα για τη χώρα μας είναι το καθεστώς εξάρτησης της άρχουσας τάξης από ΗΠΑ και ΕΕ. Παρά το γεγονός ότι στις θέσεις δεν διατυπώνονται ανοικτά εκτιμήσεις για ιμπεριαλιστική Ελλάδα ούτε διατυπώνεται η άποψη περί κατοχής, οι όροι που χρησιμοποιούνται «σύνδεση-ταύτιση-αποδοχή» παραπέμπουν σε συνεταιρισμό-συμμαχία με την ΕΕ (κάτι αντίστοιχο με την ανισότιμη αλληλεξάρτηση του ΚΚΕ) και δεν βλέπουν ότι στον τόπο συντελείται μια τεράστια μεταφορά πλούτου, ναι, από κάτω προς τα πάνω αλλά και από μέσα προς τα έξω. Δεν είναι δυνατό η μόνη αναφορά στις ΗΠΑ να είναι η παραπάνω και να μη γίνεται καμιά αναφορά σε βάσεις, πυρηνικά, εκβιασμούς των ΗΠΑ για αγωγούς που απαγορεύουν να γίνουν είτε επιβάλλουν τη συμμετοχή της χώρας σε άλλους κ.λπ. Είναι κατά τη γνώμη μας προβληματικό και σίγουρα μπορεί να οδηγήσει σε στρεβλώσεις, αποπροσανατολισμούς και λανθασμένες ιεραρχήσεις μια τέτοια υποβάθμιση έως εξαφάνιση του αμερικάνικου παράγοντα όσο βάρος (για διαχωρισμό από ΣΥΡΙΖΑ) και να θέλει να δώσει κάποιος στο αίτημα για έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. Η αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση και πάλη ενάντια σε Ε.Ε.-ΗΠΑ-ΔΝΤ ΒΑΣΕΙΣ είναι όρος για την ταξική συγκρότηση της εργατικής τάξης, συνολικά του λαϊκού κινήματος, πολιτικοποιεί τις αντιστάσεις χωρίς να μπερδεύεται με διαχειριστικά προτάγματα (αποχώρηση από ευρώ), οξύνοντας τη σύγκρουση με την αστική τάξη και τους ξένους δυνάστες. Για εμάς η σύγκρουση αυτή για το σπάσιμο των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης δεν μπορεί παρά να έχει επαναστατικά χαρακτηριστικά συνολικής πολιτικής και κοινωνικής ανατροπής και δεν μπορεί να αποτελέσει μία διαδικασία «αποδέσμευσης» όπως με περισσή ευκολία αναφέρεται στις θέσεις. Προβλήματα μετάβασης «Θ43 ( ) Το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα αφορά πάνω από όλα το σήμερα. Είναι ένα σύνολο αιτημάτων και πολιτικών στόχων που παλεύουμε να επιβληθεί από σήμερα, παρά το γεγονός ότι σε συνθήκες καπιταλιστικής κυριαρχίας μόνο εν μέρει και όχι σταθερά μπορεί να υπάρξουν κατακτήσεις, και δεν είναι ένα πρόγραμμα που θα υλοποιήσει είτε μια κυβέρνηση της Αριστεράς εντός της αστικής νομιμότητας ή η εξίσου μακρινή και απροσδιόριστη λαϊκή εξουσία (...) Θ45 ( ) Το πρόγραμμα αυτό θα υλοποιηθεί από ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής με καρδιά το ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα και ένα μαζικό μέτωπο της αντικαπιταλιστικής ανατρεπτικής Αριστεράς. Αυτό σήμερα είναι πιο δυνατό παρά ποτέ. Θ25 ( ) Τέλος, έγιναν πολιτικά προχωρήματα. Τα ζητήματα της κατάργησης των μνημονίων, της διαγραφής του χρέους υιοθετήθηκαν από σημαντικά τμήματα του εργατικού κινήματος. Η εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο βρέθηκε στο κέντρο της συζήτησης στα Ναυπηγεία, στην Αγροτική ή στο ΤΤ.» «Εμείς προτείνουμε στο λαό ένα πολιτικό πρόγραμμα που ξεκινάει από την ανατροπή της κυβέρνησης, την ακύρωση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, την άμεση βελτίωση της ζωής του λαού, την εθνικοποίηση των τραπεζών, την ανάπτυξη και το βάθεμα τη δημοκρατίας (Α. Δραγανίγος συνέντευξη παρουσίασης θέσεων). Έχουν υπάρξει από τη μεριά μας αντιπαραθέσεις στο «μεταβατικό πρόγραμμα». Θα επαναλάβουμε δύο σημεία. 1. Ναι, υπάρχει η αναγκαιότητα διατύπωσης και υλοποίησης μεταβατικού προγράμματος, όταν βρεθούμε στην περίοδο μετάβασης. Και με δεδομένη την επαναστατική ανατροπή του συστήματος της εξάρτησης και εκμετάλλευσης. Αυτή τη στιγμή, στο σήμερα, «εδώ και τώρα», ουσιαστικά αποτελεί άρνηση της αναγκαιότητας να οικοδομηθούν οι πολιτικές, ιδεολογικές, κινηματικές, προϋποθέσεις συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων, της εργατικής τάξης σε «τάξη για τον εαυτό της», ώστε να αντιπαρατεθούν αποτελεσματικά στο σήμερα και προοπτικά να αναμετρηθούν νικηφόρα με τις δυνάμεις του συστήματος. 2. Στη βάση αυτή αναζητά «έξυπνες» λύσεις που υποτίθεται «κόβουν δρόμο» προς το στόχο μέσω κοινοβουλευτικών αυταπατών και ελπίζοντας στην αλλαγή λογικής εντός του συστήματος με την επιστροφή της σοσιαλδημοκρατίας. Τελική κατάληξη, η έλλειψη στόχων πάλης για το λαό, γιατί δεν συγκροτεί εστίες αντίστασης και αγώνα (όσο και να βαφτίζονται προχωρήματα που δεν είναι και άσχετα με τη σημερινή κινηματική ύφεση) σε εργοστάσια, επιχειρήσεις, γειτονιές η «διαγραφή του χρέους», η «εθνικοποίηση τραπεζών και επιχειρήσεων» και όλα τα συναφή. Αφορούν αυτά τα «αιτήματα» τα προβλήματα και τους όρους πάλης ενός σωματείου, συλλόγου εργαζομένων, φτωχομεσαίων αγροτών, νεολαίας; Με τελικό επίδικο φυσικά να πέσει η κυβέρνηση και κάθε κυβέρνηση Συμπόρευση και κοινή δράση «Θ50 ( ) η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρότεινε, σαν ουσιαστικό στοιχείο της πολιτικής της πρότασης, μέσα από το συντονισμό των αντιστάσεων και μέσα από την κοινή δράση όλων των ρευμάτων του αγώνα, ένα πραγματικό εργατικό και λαϊκό αγωνιστικό μέτωπο ρήξης, νίκης και ανατροπής, που να διεκδικεί όχι απλώς την απόκρουση των μέτρων αλλά κρίσιμες πλευρές ενός αναγκαίου σήμερα αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος, στην κατεύθυνση μιας ανώτερης σύνθεσης κοινωνικού και πολιτικού αγώνα και οργάνωσης του λαού.» Η ίδια ιστορία. Για να αποφασισθεί ένα κοινό πλαίσιο σε ένα σωματείο, αν υπάρχουν εκπρόσωποι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρέπει να συνυπογράψεις αναγκαστικά τη μετάβαση. Δεν έχει το ΠΑΜΕ μόνο τέτοια λογική, η μήτρα βέβαια είναι κοινή. Από τη μεριά μας, επιμένουμε στην κοινή δράση, όπως πρόσφατα έγινε με την πορεία για τα γεγονότα στην Κύπρο, τη συγκρότηση της ΚΕΔΔΕ. Βέβαια, όταν κάνεις μια πρόταση μετωπικής συμπόρευσης, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος κάποιος να τη δεχτεί. Έτσι έχει ανοίξει μια αντιπαράθεση στο εσωτερικό της ΑΝ- ΤΑΡΣΥΑ με την κίνηση «Για τη συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών σε έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση. Χωρίς χρέος, μνημόνια και ευρώ» (ΜΑΑ-σχέδιο Β- ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣπρώην μέλη ΚΟΕ-ΕΠΑΜ κ.ά.) που κατέθεσε κείμενο 6 κομβικών σημείων μεταβατικού προγράμματος. Η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος διαπιστώνει ότι «στα 6 σημεία του μεταβατικού προγράμματος που προτείνει το κείμενο δεν υπάρχει καμία αναφορά στις δομές του κράτους, ούτε στο ποια τάξη και ποια κυβέρνηση θα μπορούσαν να επιβάλουν ένα τέτοιο πρόγραμμα. Για αυτό και οι προτάσεις του κείμενου απευθύνονται γενικά στη χώρα ή στον τόπο και όχι στην εργατική τάξη, θυμίζοντας περισσότερο πρόγραμμα εθνικής σωτηρίας παρά ταξικό πρόγραμμα. ( ) Με βάση όλα τα παραπάνω, δεν προκαλεί έκπληξη ότι στο κείμενο ρητά συγχωνεύονται 4 διαφορετικές στρατηγικές, σαν να επρόκειτο απλώς για διαφορετικά ονόματα για το ίδιο πράγμα: αντικαπιταλιστική ανατροπή, σχέδιο Β, πρόγραμμα ανασυγκρότησης και φιλολαϊκής διεξόδου, αντιιμπεριαλιστικό-αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο.» Ενώ στο «ΠΡΙΝ» (28/4) ο Α. Δραγανίγος δηλώνει ότι η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ «δεν διατίθεται για κοπτοραπτική» και κατηγορεί «τμήμα των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (βλέπε ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ) ότι δημιουργούν ρήγματα στη δημοκρατική ενοποίησή της», «ακρωτηριάζοντας την πολιτική της πρόταση, εντάσσοντάς τη στη διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας». Οι ενστάσεις όμως αυτές είναι παγιδευμένες σε αυτό που θεωρούν ότι αντιπαλεύουν (κυβερνητισμός), στο βαθμό που εκκινούν από την αποδοχή του μεταβατικού προγράμματος. Μάλλον βλέπουμε τα πρώτα επεισόδια στο σίριαλ «πόσο μεταβατικό είναι και προς τα πού θα μας πάει το δικό σας μεταβατικό πρόγραμμα». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών (;) Τέλος, έχει εκφραστεί η αντίθεση μελών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο καπέλωμα του σχηματισμού από τις οργανωμένες δυνάμεις (βλ. ΝΑΡ για ανακοίνωση για Αλαβάνο) μέσω δημοσιεύσεων σε διάφορες ιστοσελίδες και η έντονη κριτική για την καθυστέρηση της 2ης Συνδιάσκεψης που από το τέλος του 2012 έφτασε Ιούνη. Αυτή η κριτική σχηματοποιήθηκε με κείμενο μελών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που καλεί μάλιστα και σε εκδήλωση που θέλουν «την οριστική ρήξη με μικροκομματικές πρακτικές που αποτελούν τροχοπέδη στην ανάπτυξη της κοινής προσπάθειας», διαπιστώνοντας: «Ενώ έχουμε ένα ευρύτερο εκλεγμένο όργανο, το Πανελλαδικό Συντονιστικό, αυτό μάλλον διακοσμητικό ρόλο είχε αυτούς τους 19 μήνες ( ) Η ΚΣΕ, παρ ότι είναι εκλεγμένο όργανο της Συνδιάσκεψης, έχει λειτουργήσει περισσότερο σαν διαπαραταξιακό όργανο όπου αναπαράγεται μάλιστα η απαράδεκτη λογική του βέτο, κόντρα και στις αποφάσεις της Συνδιάσκεψης. Θεωρούμε πως πρέπει να υπερβούμε τη λογική ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι απλώς ένα άθροισμα συνιστωσών...» Κλείνοντας το σημείωμα αυτό, εκτιμούμε ότι η διατήρηση της γραμμής αυτής για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ βασίζεται στο ότι θεωρείται ότι αδειάζει χώρος από τη δεξιά μετατόπιση-προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ και ευελπιστούν να τον καλύψουν. Ωστόσο, όπως φάνηκε και παραπάνω, τα πράγματα όχι μόνο δεν ξεκαθαρίζονται, αλλά γίνονται πιο περίπλοκα και οι αντιφάσεις περισσεύουν. Τονίζουμε ακόμη μια φορά ότι κινούμαστε στο έδαφος μιας μεγάλης, σκληρής και ανελέητης αναμέτρησης. Το καθήκον κάθε πολιτικής οργάνωσης, φορέα, σχηματισμού κ.λπ. είναι αν και πώς θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις αυτής της αναμέτρησης, πρώτα από όλα συνεισφέροντας στη συγκρότηση των λαϊκών μαζών στο ανώτερο επίπεδο. Εκεί θα κριθούμε όλοι, στο κίνημα και στην ταξική πάλη.

12 12 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 11 Μάη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 13 Με φόντο την αδιάκοπη ένταση της αντεργατικής επίθεσης, τα νέα δεδομένα που δημιουργεί η επίθεση αυτή και τις αναγκαιότητες που προκύπτουν με επιτακτικό τρόπο για το εργατικό κίνημα και τις δυνάμεις που θέλουν να συμβάλουν στην ανασυγκρότησή του πραγματοποιείται το Σαββατοκύριακο Μάη η εργατική σύσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ). Η ανάγκη για την πραγματοποίηση της σύσκεψης αυτής έχει εκδηλωθεί με πολλαπλούς τρόπους τα τελευταία χρόνια στις γραμμές της οργάνωσής μας. Και εκδηλώθηκε με ακόμη πιο έντονο τρόπο στη διάρκεια της σύσκεψης στελεχών της οργάνωσής μας τον Οκτώβρη του 2012 όπου φάνηκε πως ένα τόσο μεγάλο και κρίσιμο ζήτημα δεν μπορεί παρά να συζητηθεί σε μια ιδιαίτερη διαδικασία. Από τη μια, οι αγωνίες των εργαζομένων που βλέπουν τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους να ισοπεδώνονται, τα δραματικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν οι εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων, οι καθημερινοί εκβιασμοί στους χώρους δουλειάς, το χτύπημα των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Από την άλλη, η εμπλοκή με τις πολλαπλές αντιστάσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες, που εκδηλώνονται σε χώρους δουλειάς, χωρίς την παραμικρή στήριξη (ή ακόμα και την υπονόμευση από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες), η αναζήτηση της συλλογικής δράσης, η συζήτηση που έχει με έντονο τρόπο ανοίξει γύρω από την κατάσταση και την προοπτική του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Όλα αυτά οι σύντροφοί μας τα αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση και καλούνται να τα απαντήσουν με τον πιο πειστικό τρόπο. Καλούνται να κρατήσουν ζωντανή τη φλόγα της αντίστασης εκεί που εκδηλώνεται και να βοηθήσουν να εκδηλωθεί εκεί που είναι δυνατόν. Καλούνται να υπερασπιστούν την ιστορία και τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης και να συμβάλουν στην ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, στην ανάδειξη και την υπεράσπιση σοσιαλιστικής προοπτικής. Και όλα αυτά καλούνται να τα κάνουν σε μια συγκυρία εξαιρετικά δύσκολη. Με ανεξίτηλες τις συνέπειες της ήττας του εργατικού, λαϊκού, κομμουνιστικού κινήματος. Με τους συσχετισμούς εξαιρετικά αρνητικούς για τους λαούς και την εργατική τάξη. Με την αποσυγκρότηση του εργατικού κινήματος να είναι δραματική και σε όλα τα επίπεδα: ιδεολογικό, πολιτικό, οργανωτικό. Με τον συνδικαλισμό, δυσφημισμένο και απαξιωμένο, πρώτα και κύρια από τις ίδιες τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που για δεκαετίες λειτουργούν ως το μακρύ χέρι του συστήματος στα συνδικάτα. Με τα συνδικάτα άμαζα, απονεκρωμένα ή απλώς ανύπαρκτα. Με εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους να μην καλύπτονται καν από κάποιο συνδικάτο. Αλλά και με τις αυταπάτες να καλλιεργούνται ασταμάτητα. Τόσο από την πλευρά του συστήματος το οποίο πασχίζει να προλάβει τις κοινωνικές εκρήξεις αναγγέλλοντας κάθε τόσο την επικείμενη... ανάκαμψη, όσο και από τη ρεφορμιστική Αριστερά της «υπεύθυνης αντιπολίτευσης», του κυβερνητισμού και της εκλογικής «διεξόδου». Αυταπάτες που εκμεταλλεύονται τη συνείδηση της δυσκολίας που έχει η κατεύθυνση της αντίστασης, της πάλης, της ανατροπής. Αυταπάτες που προσπαθούν όχι μόνο να κρύψουν ότι αυτή η κατεύθυνση είναι η μοναδική διέξοδος για την εργατική τάξη αλλά και να την υπονομεύσουν, να την απαξιώσουν, να την προβάλουν ως αδιέξοδη. Τα ζητήματα στα οποία καλείται να τοποθετηθεί η σύσκεψη είναι πολλά και απαιτητικά. Η τρέχουσα επικαιρότητα και μόνο αρκεί για να κατανοηθεί η βαρύτητα των μετώπων που είναι ήδη ανοιχτά: - Το πογκρόμ δεκάδων χιλιάδων απολύσεων στο ημόσιο έχει ήδη δρομολογηθεί και το πολυνομοσχέδιο εκκίνησής του είναι ήδη ψηφισμένο. - Οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται υπ ατμόν ενάντια στην κυβερνητική απαίτηση για πλήρη καταπάτηση κάθε εργασιακής κατάκτησης του κλάδου. - Στη συζήτηση για νέα Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) η εργοδοσία αρνείται κάθε ενδεχόμενο αύξησης μισθών, ενώ ο ΣΕΒ έδωσε ξανά το στίγμα των μεγαλοβιομηχάνων απουσιάζοντας ακόμη και από τον προσχηματικό διάλογο με τη ΓΣΕΕ. Το είχε ξαναδώσει στις 25 Απρίλη δηλώνοντας προκλητικά ότι η ΕΓΣΣΕ είναι ξεπερασμένη και αποθρασυσμένος εμφανίστηκε και ως... ερμηνευτής των αγωνιών της εργατικής τάξης: «Η παραδοσιακή ΕΓΣΣΕ δεν απαντά στις σημερινές αγωνίες των εργαζομένων. Η χρησιμότητα της παραδοσιακής ΕΓΣΣΕ έχει ξεπεραστεί από τη σημερινή πραγματικότητα. [...] Η αγωνία των εργαζομένων σήμερα δεν είναι το ποσό του νόμιμου κατώτατου μισθού, αλλά η ανεργία ή ο κίνδυνος να χάσουν τη δουλειά τους ή αν θα υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν στο τέλος του μήνα. Είναι η αβεβαιότητα αν θα πάρουν σύνταξη, αν θα βρουν δουλειά τα παιδιά τους». Και σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν ζητήματα όπως ανεργία, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, εργαζόμενη-άνεργη νεολαία, μετανάστες, οργάνωση των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, αντιπαράθεση με το ρεφορμισμό, αντιπαράθεση με λαθεμένες λογικές και αιτήματα κ.ά. Έχουμε πλήρη επίγνωση ότι τα ζητήματα αυτά δεν μπορούν να απαντηθούν στο σύνολό τους μέσα σε μια διήμερη διαδικασία. Πόσο μάλλον που πολλά από αυτά θα απαντηθούν μόνο μέσα στην ίδια την εξέλιξη της ταξικής πάλης. Ωστόσο, είναι κρίσιμο να τεθούν πιο στέρεα οι βάσεις της εργατικής δουλειάς μας την επόμενη περίοδο, οι στόχοι και οι κατευθύνσεις που πρέπει να αναδείξουμε. Να δημιουργηθούν καλύτεροι όροι για την οργάνωσή μας ώστε να μπορεί να παρέμβει πιο αποφασιστικά και αποτελεσματικά στα μέτωπα που ξανοίγονται. Να συμβάλουμε συντεταγμένα στην ανάδειξη μετώπων και εστιών αντίστασης. Να αξιοποιήσουμε καλύτερα τα «εργαλεία» που διαθέτουμε, τα μετωπικά σχήματα στα οποία συμμετέχουμε. Και σε αυτά όλα η διαδικασία της εργατικής σύσκεψης μπορεί να δώσει σοβαρή ώθηση. Στη συνέχεια, παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από την εισήγηση στη Σύσκεψη. επίθεση που ήταν σε εξέλιξη στο σύνολο του καπιταλιστικού «Ηαντεργατική κόσμου από τις αρχές της δεκαετίας του 90, πήρε εντελώς νέες διαστάσεις (ένταση, έκταση και βάθος) με το ξέσπασμα της κρίσης του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος το Οι δυνάμεις του κεφάλαιου, στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν την κρίση, επιτέθηκαν χωρίς την παραμικρή αναστολή στην εργατική τάξη. Από τότε, μια πρωτοφανής μεταφορά πλούτου μέσα από τη λεηλασία μισθών και την ισοπέδωση δικαιωμάτων βρίσκεται σε εξέλιξη. Ιδιαίτερα στις χώρες του ευρωπα κού νότου, αυτή η διαδικασία έχει παροξυνθεί δημιουργώντας ουρές ανέργων, φέρνοντας φτώχεια, εξαθλίωση και ανασφάλεια στις πλατιές εργατικές μάζες. Ο ερχομός του ΔΝΤ, η ένταξη της χώρας σε καθεστώς επιτήρησης από την τρόικα, τα τρία μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι που τα συνόδευσαν έχουν επιφέρει συντριπτικά πλήγματα στην εργατική τάξη. Πλήγματα που δεν αφορούν μόνο τον τρόπο και το ποσό με τα οποία πουλά την εργατική της δύναμη, αλλά και τη συνολική δυνατότητά της να διαπραγματεύεται, να διεκδικεί και να αγωνίζεται ενάντια στον ταξικό της αντίπαλο. Δεν είναι λίγοι αυτοί που νοσταλγούν την προ του 2010 περίοδο, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που έχουν αναγάγει την «επιστροφή» σε αυτή σε άμεσο στόχοαίτημα για το εργατικό κίνημα. Είναι και αυτό μία ακόμη έκφραση της πολιτικής υποχώρησης, της αποσυγκρότησης, της αδυναμίας και των αντιφάσεων που κουβαλούν απόψεις στο χώρο της Αριστεράς οι οποίες, από τη μια, κηρύσσουν την «αντεπίθεση» και, από την άλλη, αναπολούν τις «παλιές καλές μέρες», κατά τη διάρκεια των οποίων κηρυσσόταν η «αντεπίθεση»!!! Ουσιαστικά, με όχημα την κρίση, οι δυνάμεις του κεφάλαιου έχουν εξαπολύσει έναν νέο, πιο άγριο κύκλο επίθεσης στρατηγικού χαρακτήρα ενάντια στους εργαζόμενους και την εργατική τάξη. Η έννοια της επιβολής κοινωνικού και εργασιακού μεσαίωνα ως στόχου του κεφάλαιου, θέλει να εκφράσει όλη αυτή την οπισθοδρόμηση, την προσπάθεια παραγραφής από τη συλλογική και ιστορική μνήμη της εργατικής τάξης των στοιχείων εκείνων που την έβαλαν στη θέση της κοινωνικής πρωτοπορίας, που την ταύτισαν με την έννοια της προόδου και της κοινωνικής απελευθέρωσης. Κάθε μέτρο που παίρνεται, κάθε δικαίωμα που αμφισβητείται, κάθε κατάκτηση που γκρεμίζεται, πέρα από την οικονομική τους διάσταση, περιέχουν και το στοιχείο της αμφισβήτησης αυτής της μεγαλειώδους πορείας και φυσικά της ευθείας αμφισβήτησης ότι κάτι τέτοιο μπορεί να επαναληφθεί. [...] Οι αγώνες που ξεσπούν στους χώρους δουλειάς είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών των αγωνιστικών σκιρτημάτων. Αγώνες που εκπλήσσουν με τη διάρκεια και την αποφασιστικότητά τους, αλλά και με βάση την πλήρη παράδοση των όπλων από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Με την πλάτη στον τοίχο και με τα πάντα γύρω τους να ισοπεδώνονται, οι εργαζόμενοι αμφισβητούν όλο και πιο συνειδητά το «μοντέλο» του σύγχρονου δούλου στο οποίο σπρώχνονται να προσαρμοστούν, αρνούνται να παραδώσουν τις ζωές τους, να σκύψουν το κεφάλι. Με βάση το ταξικό τους ένστικτο, αναζητούν τη συλλογικότητα, στρέφονται στο συνάδελφό τους, συζητούν για το πώς θα αντισταθούν. Αναζητούν ξανά τα σωματεία τους, προσπαθούν να στήσουν νέα, ανακαλύπτουν ξανά το συνδικαλισμό. Όχι αυτόν που κυριαρχούσε για δεκαετίες και πελέκησε τα πόδια της εργατικής τάξης, αλλά αυτόν που μπορεί να εξοπλίσει τους εργαζόμενους και να υπηρετήσει την ανάγκη του αγώνα, της αντίστασης, της διεκδίκησης. [...] Η οργάνωση του αγώνα ενάντια στην επισφάλεια αποτελεί κομβικό ζήτημα για το εργατικό κίνημα. Και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορεί να δοθεί παντού με τους ίδιους όρους. Διαφορετικά αντιμετωπίζεται η περίπτωση της επιβολής νέων σχέσεων εργασίας σε ήδη εργαζόμενους και διαφορετικά η συλλογική οργάνωση των εργαζομένων στα διαφόρων ειδών προγράμματα. Στην πρώτη περίπτωση, ο αγώνας των εργαζομένων δίνεται στη βάση της υπεράσπισης μιας υπαρκτής κατάστασης η οποία - περισσότερο ή λιγότερο- βιώνεται ήδη ως δικαίωμα, και έχει να αντιπαλέψει την πίεση και τις απειλές της εργοδοσίας (χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Χαλυβουργία). Σε αυτές τις περιπτώσεις, το αίτημα δεν μπορεί να είναι άλλο από το να μην περάσει καμία χειροτέρευση όρων δουλειάς, καμία μείωση μισθού, καμία απόλυση. Στη δεύτερη περίπτωση, όμως, ο αγώνας έχει να αντιμετωπίσει την «ανακούφιση» του ανέργου από την πολύμηνη παραμονή του στην ανεργία και την απελπισμένη αντιμετώπιση τού «ό,τι να ναι», να παλέψει ενάντια στον περιορισμένο χρόνο που λειτουργούν τα προγράμματα αυτά και, επιπλέον, να αντιμετωπίσει και το διπλό εργοδότη. Επιπλέον, το σύστημα έχει διδαχθεί από περιπτώσεις σαν τα στέιτζ και τους συμβασιούχους, όπου η συνεχής παραμονή σε μια θέση δουλειάς στοιχειοθετούσε την έννοια του δικαιώματος και ξεσήκωσε αγώνες. Έμαθε πώς να αντιμετωπίζει την επιχειρηματολογία γύρω από τις «πάγιες και διαρκείς ανάγκες». Γι αυτό και το εργατικό κίνημα πρέπει να βρει τους δικούς του τρόπους να απαντήσει Μάη: Εργατική σύσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ) Να συμβάλουμε συντεταγμένα στην ανάδειξη μετώπων και εστιών αντίστασης Είναι κρίσιμο να τεθούν πιο στέρεα οι βάσεις της εργατικής δουλειάς μας την επόμενη περίοδο, οι στόχοι και οι κατευθύνσεις που πρέπει να αναδείξουμε. Να δημιουργηθούν καλύτεροι όροι για την οργάνωσή μας ώστε να μπορεί να παρέμβει πιο αποφασιστικά και αποτελεσματικά στα μέτωπα που ξανοίγονται. Να συμβάλουμε συντεταγμένα στην ανάδειξη μετώπων και εστιών αντίστασης. Να αξιοποιήσουμε καλύτερα τα «εργαλεία» που διαθέτουμε, τα μετωπικά σχήματα στα οποία συμμετέχουμε. Και σε αυτά όλα η διαδικασία της εργατικής σύσκεψης μπορεί να δώσει σοβαρή ώθηση. [...] Όλες αυτές οι εξελίξεις απέδειξαν με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του όχι μόνο δεν είναι ουδέτεροι αλλά είναι σαφέστατα προσανατολισμένοι ταξικά με τη μεριά του κεφάλαιου. Στη φάση της γενικευμένης συστημικής κρίσης, το αστικό κράτος παύει να έχει την πολυτέλεια να κάνει το ρυθμιστή-ισορροπιστή και τάσσεται ανοιχτά με τις δυνάμεις του κεφάλαιου και της επίθεσης. Ωστόσο, δεν μένει μόνο σε αυτό. Οι ραγδαίες εξελίξεις που επέβαλλαν οι μνημονιακοί νόμοι αντέστρεψαν και μια ακόμη κατάσταση: μέχρι το 2010 οι διάφοροι αντεργατικοί νόμοι συμπύκνωναν και νομιμοποιούσαν καταστάσεις που ήδη εφαρμόζονταν άτυπα και παράνομα, στην πράξη, στον ιδιωτικό τομέα. Από το 2010 και μετά, ήταν οι μνημονιακοί νόμοι που έδωσαν ώθηση στην αντεργατική επίθεση, που έστρωσαν το έδαφος για τη γενικευμένη εργοδοτική αυθαιρεσία. Βέβαια, σε αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο η ιμπεριαλιστική παρέμβαση, η «τεχνογνωσία» στην εκμετάλλευση που μετέφεραν οι αρχιερείς της τρόικας. Σημαντικό στοιχείο, που δεν πρέπει να υποτιμάμε, είναι και το ότι μέσα σε αυτήν την εξέλιξη δέχτηκαν σοβαρότατα χτυπήματα και οι συλλογικές συμβάσεις στις ΔΕΚΟ με πιο σοβαρή την κατάργηση της μονιμότητας σε αυτές. Η σημασία της κατάργησης των ΣΣΕ είναι προφανής και μεγάλη: το κεφάλαιο στοχεύει στη διάσπαση της εργατικής τάξης και στην εξουδετέρωσή της. Μέσα από την άρνηση της συλλογικής διαπραγμάτευσης θέλει να χτυπήσει την οργανωτική και πολιτική συγκρότηση της εργατικής τάξης, το δικαίωμά της να διεκδικεί μαζικά και συλλογικά ενάντια στον κοινό εχθρό. Είναι φανερό ότι το εργατικό κίνημα βρίσκεται μπροστά σε μια κρίσιμη καμπή. Η αντιπαράθεσή του σε αυτήν την εξέλιξη δεν θα κρίνει μόνο το ύψος των μισθών ή τις διάφορες θεσμικές κατακτήσεις που περιλαμβάνονται σε κάθε συλλογική σύμβαση, αλλά θα κρίνει συνολικά τη δυνατότητά του να σταθεί μπροστά στον ταξικό αντίπαλο και τη σαρωτική επίθεσή του. Η υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων και η διεκδίκηση νέων είναι ζήτημα ουσίας και όρος ύπαρξης για το εργατικό κίνημα. Ο αγώνας που θα δώσει για την υπεράσπισή τους και οι όροι με τους οποίους θα τον δώσει (και φυσικά το εάν θα μπορέσει να τον δώσει) θα κρίνουν την πορεία του από δω κι εμπρός.»

13 14 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 11 Μάρτη 2013 ΠΡΟΒΟΛΕΣ Κυβέρνηση δύσκολων ισορροπιών Η ιταλική αστική πολιτική σκηνή, αν από κάτι δεν πάσχει, είναι από την πληθώρα πολιτικών κάθε λογής. Και απόθεμα από τα παλιά υπάρχει και η καινούρια παραγωγή είναι πλούσια, ύστερα μάλιστα από την επέκταση της και στον χώρο του θεάματος. Το ότι αναγκάστηκε το πολιτικό σύστημα να ξανα-χρησιμοποιήσει για πρόεδρο της δημοκρατίας τον Ναπολιτάνο, έναν υπέρ-ογδοντάχρονο, δεν οφείλεται απλά στις αναμφισβήτητες, ισορροπιστικές ικανότητες του προσώπου. Είναι κυρίως αποτέλεσμα του γενικού στριμώγματος των εσωτερικών κοινωνικό-πολιτικών εξελίξεων, οι οποίες από καιρό βαδίζουν στην κόψη του ξυραφιού. Μια εντελώς ασταθής ισορροπία, σε μια φάση που η ιταλική άρχουσα τάξη αναζητά συμμαχίες, προσανατολισμό και έχει να αντιμετωπίσει στο εσωτερικό της αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και ταυτόχρονα να ποδηγετήσει την λαϊκή αγανάκτηση, η οποία διογκώνεται. Η εκλογή του Ναπολιτάνο ήταν η προϋπόθεση, για να βρεθεί μια κυβερνητική λύση και να μην οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, που κατά πάσα πιθανότητα θα έκαναν τα πράγματα χειρότερα. Ο Ενρίκο Λέτα, που έχει μια πετυχημένη διαδρομή από την χριστιανοδημοκρατία στην κεντροαριστερά του ημοκρατικού κόμματος, ανέλαβε την πρωθυπουργία σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για την ιταλική αστική τάξη. Έχει να αντιμετωπίσει την κλιμάκωση της οικονομικής κρίσης, τις δύσκολες σχέσεις με το Βερολίνο, τις αυξανόμενες αντιθέσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη και φυσικά τις δεσμεύσεις Μόντι για την πολιτική σκληρής λιτότητας. Και όλα αυτά, υπό την δαμόκλειο σπάθη των χρηματοπιστωτικών αγορών, οι οποίες, αρκετοί προβλέπουν, πως σύντομα θα εξαπολύσουν καινούρια επίθεση στο ιταλικό δημόσιο χρέος. Οι πρώτες κινήσεις του, με τα ταξίδια σε Γερμανία, Γαλλία και Ισπανία, δείχνουν την αναμενόμενη προσπάθεια για μια επαναδιαπραγμάτευση, αναζήτηση συμμαχιών και αναπροσαρμογές των πολιτικών που επέβαλλε, μέχρι τώρα, κυρίως το Βερολίνο. Τίποτα, προς το παρόν, δεν δείχνει, πως θα τα καταφέρει και ο χρόνος που έχει μπροστά του δεν είναι πολύς. Πολύ περισσότερο που η κυβερνητική συμμαχία δείχνει, πως απλά είναι μια τακτική ανάπαυλα στις εσωτερικές πολιτικές αντιθέσεις και ανακατατάξεις. Το κόντεμα του Μπερλουσκόνι, με τις δικαστικές διώξεις, είναι αμφίβολο αν θα πετύχει. Αντίθετα, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να έχει ανοδική πορεία. Ο Γκρίλο, παρά τα προβλήματα συνοχής, μαζεύει την λαϊκή δυσαρέσκεια, αποτελώντας πλέον την μοναδική αντιπολίτευση. Και ο μεγάλος χαμένος των εκλογών, το ημοκρατικό Κόμμα, δύσκολα θα αποφύγει τις εσωτερικές συγκρούσεις και τις κεντρόφυγες αρχηγικές τάσεις των στελεχών που θέλουν να τελειώνουν με τον Μπερσάνι. Όλα αυτά, σε ένα κοινωνικό τοπίο που γίνεται ολοένα πιο εκρηκτικό, και λόγω του γεγονότος, πως εκατομμύρια Ιταλοί βλέπουν την ίδια πολιτική να εφαρμόζεται με διαφορετικούς κυβερνητικούς συνδυασμούς και πρόσωπα. Οι ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές στη Συρία Κλιμάκωση της κρίσης με απρόβλεπτες συνέπειες στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης «Φωτιά» Ανατολής απειλεί να βάλει το Ισραήλ μετά τις δύο φονικές αεροπορικές επιδρομές στο τέλος της προηγούμενης βδομάδας κατά τριών στρατιωτικών θέσεων βόρεια της Δαμασκού. Είναι μια ενέργεια ισοδύναμη με «κήρυξη πολέμου», η οποία θέτει εκβιαστικά την προοπτική γενίκευσης της κρίσης. Παρ ότι δεν υπάρχει επίσημη ανακοίνωση της συριακής κυβέρνησης, υπολογίζεται πως τουλάχιστον 42 Σύροι στρατιώτες σκοτώθηκαν, ενώ αγνοούνται περίπου άλλοι εκατό. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί στη φάση αυτή προσθέτουν μια καινούργια διάσταση. Η εξέλιξη αυτή με την άμεση εμπλοκή του Ισραήλ δείχνει ότι βρισκόμαστε στο ξεκίνημα μιας σημαντικής κλιμάκωσης της αιματηρής ιμπεριαλιστικής αναμέτρησης που μαίνεται πάνω από 2 χρόνια στη Συρία. Πάντως οι πρώτες αντιδράσεις αντανακλούν στη φάση αυτή και το είδος πόλωσης που διαμορφώνουν τα αντιτιθέμενα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περιοχή. Σε γενικές γραμμές, τρεις κατηγορίες αντιδράσεων καταγράφονται: στήριξης και κατανόησης από τις ΗΠΑ, σφόδρα επικριτικές Ρωσία, Κίνα και Σ. Αραβία, ενώ η επίσημη ΕΕ διακατέχεται από ανήσυχη ουδετερότητα: «Παρακολουθούμε με μεγάλη ανησυχία την εξέλιξη της κατάστασης γύρω από τη Συρία και κυρίως το ενδεχόμενο μιας επέκτασης της σύγκρουσης», δήλωσε ο Μάικλ Μαν, εκπρόσωπος της επικεφαλής της ευρωπα κής διπλωματίας, Κάθριν Άστον. Ταυτόχρονα η εξέλιξη αυτή προκαλεί νέα διχαστικά φαινόμενα που μέχρι πρότινος έδειχναν πως οδεύουν προς μια κάποια διευθέτηση! Χαρακτηριστικό δείγμα η στάση της Τουρκίας. Όσο σφόδρα πολέμιος του Άσαντ εμφανίστηκε ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, χαρακτηρίζοντάς τον «σφαγέα», άλλο τόσο επικριτικός ήταν για τις ισραηλινές επιδρομές στη Συρία, χαρακτηρίζοντάς τις όχι μόνο «απαράδεκτες» αλλά και ύποπτες μιας και δίνουν στον Άσαντ επιχειρήματα. «Κανένα πρόσχημα δεν μπορεί να δικαιολογήσει αυτή την επιχείρηση», δήλωσε ο Ερντογάν στη διάρκεια ομιλίας του στο κοινοβούλιό του και ζήτησε από τον ΟΗΕ να αναλάβει δράση για να βάλει τέλος στις επιθέσεις. Η αντίδραση της Τουρκίας ερμηνεύεται στη βάση κάποιων γενικότερων σχεδιασμών που αναφέρονται σε εξωτερική επέμβαση και στο ποιος θα είναι ο κύριος μοχλός αυτής της επέμβασης. Το αιφνιδιαστικό όσο και ύπουλο κτύπημα δικαιολογήθηκε από την μεριά του Ισραήλ ως μια «προληπτική ενέργεια»! Η κυβέρνηση του Ισραήλ, επικαλούμενη πηγές των μυστικών υπηρεσιών της, ισχυρίζεται ότι οι επιδρομές αυτές είχαν στόχο να προληφθεί η μεταφορά σύγχρονων πυραύλων ιρανικής κατασκευής στο Λίβανο και συγκεκριμένα στη σιίτικη οργάνωση Χεζμπολάχ και όχι την υπονόμευση της συριακής κυβέρνησης. Μάλιστα η ισραηλινή κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να δείξει ότι δεν επιδιώκει άμεσα κλιμάκωση της έντασης με τη Συρία, επικαλείται το γεγονός της επίσκεψης του Νετανιάχου στην Κίνα τις μέρες αυτές. Άσχετα πάντως με τα προσχήματα, αυτή η πολεμική ενέργεια διαμορφώνει νέα δεδομένα σε ό,τι αφορά τις εξελίξεις τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Σε ό,τι αφορά το στρατιωτικό επίπεδο, επισημαίνεται από διάφορες πλευρές πως δοκιμάσθηκε η αντίδραση του συριακού καθεστώτος σε περιπτώσεις από αέρος επέμβασης. Από τη μεριά του ο Άσαντ δηλώνει ότι σε περίπτωση τρίτης επιδρομής θα προκληθεί άμεση συριακή απάντηση και συγκεκριμένα θα επιτρέψει σε όλες τις παλαιστινιακές οργανώσεις και στη Χεζμπολάχ να χτυπήσουν το Ισραήλ από το έδαφος της Συρίας στα υψώματα του Γκολάν. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο εκπρόσωπος του ιρανικού ΥΠ.ΕΞ. Ramin Mehmanparast δήλωσε πως «οι επιθέσεις του Ισραήλ δεν θα μείνουν αναπάντητες», υπονοώντας την αποστολή χιλιάδων ακόμα Φρουρών της Επανάστασης στο πλευρό του Άσαντ. Όμως αυτές οι δηλώσεις στο βαθμό που δεν αναφέρονται σε διεθνή στηρίγματα και ιδιαίτερα στη Μόσχα είναι λίγο πολύ στο κενό. Είναι σίγουρο πως ο Άσαντ από μόνος του δεν μπορεί στην παρούσα φάση να ανοίξει μέτωπο στρατιωτικής αντιπαράθεσης με το Ισραήλ, όσο και αν σπρώχνεται σε αυτό. Στο πολιτικό επίπεδο τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο. Μπορεί σε πρώτο επίπεδο να φαίνεται πως οι ισραηλινές επιθέσεις στη Συρία προκαλούν μεγάλες πιέσεις στην κυβέρνηση Ομπάμα προκειμένου να παρέμβει πιο «αποφασιστικά» στη συριακή κρίση, ή και να προκαλέσει επιτάχυνση αποφάσεων σε αυτή την κατεύθυνση. Ωστόσο, τα διάφορα κέντρα εξουσίας στις ΗΠΑ δεν φαίνεται να είναι έτοιμα, όπως προκύπτει από τις διάφορες δηλώσεις αξιωματούχων, στον τρόπο που μπορούν να χειριστούν το όλο θέμα χωρίς να υπάρξουν νέες και μεγαλύτερες περιπλοκές. «Πρέπει να πάρουμε μέτρα που θα αλλάξουν την κατάσταση, χωρίς να χρειαστεί να στείλουμε αμερικανούς στρατιώτες στην περιοχή. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια ασφαλή ζώνη, να προστατεύσουμε και να παρέχουμε όπλα στους σωστούς ανθρώπους στη Συρία, που μάχονται, προφανώς, για τις ίδιες ιδέες στις οποίες και εμείς οι ίδιοι πιστεύουμε», είπε ο Μακέιν (ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων το 2008) σε συνέντευξη που παραχώρησε την Κυριακή στο τηλεοπτικό δίκτυο Φοξ Νιουζ. Από την άλλη, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Τσακ Χέιγκελ, δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ότι η Ουάσινγκτον επανεξετάζει την αντίθεσή της

14 Σάββατο 11 Μάρτη 2013 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 15 σχετικά με την αποστολή όπλων στους αντάρτες της Συρίας που μάχονται κατά του καθεστώτος Αλ-Άσαντ. Προειδοποίησε, ωστόσο, ότι η παροχή όπλων στις αντικαθεστωτικές ομάδες αποτελεί μία μόνο επιλογή, η οποία ωστόσο εγκυμονεί τον κίνδυνο τα όπλα αυτά να καταλήξουν στα χέρια αντιαμερικανών εξτρεμιστών που βρίσκονται ανάμεσα στους αντάρτες. Είναι γνωστό πως πριν από την ισραηλινή επιδρομή, και για αρκετό διάστημα, μεθοδευόταν η «προετοιμασία της παγκόσμιας κοινής γνώμης για πιθανή στρατιωτική επέμβαση στη Συρία» με αφορμή ενδεχόμενη χρήση χημικών. Καταγγέλλοντας αυτή τη μεθόδευση η Ρωσία και ταυτόχρονα εκφράζοντας τη βαθιά της ανησυχία, υποστήριζε ότι πρόκειται για «πολιτικό θέμα»! Η περιπλοκή ωστόσο σε αυτό το ζήτημα έρχεται από άλλη πλευρά: «Σύμφωνα με τις μαρτυρίες που συγκεντρώσαμε, οι αντάρτες έχουν χρησιμοποιήσει χημικά όπλα, έχουν κάνει χρήση αερίου σαρίν», δήλωσε η Ντελ Πόντε σε συνέντευξή της στο ελβετο-ιταλικό ραδιόφωνο. Διαβεβαιώνοντας ότι οι έρευνες θα φθάσουν σε βάθος, θα επαληθευτούν και θα επιβεβαιωθούν μέσω νέων μαρτυριών, υπογράμμισε ότι σύμφωνα με τα όσα στοιχεία έχουν συγκεντρώσει ως τώρα, «οι αντικαθεστωτικοί είναι αυτοί που έχουν χρησιμοποιήσει αέριο σαρίν». Τα αποτελέσματα των ερευνών της Επιτροπής θα παρουσιαστούν τον Ιούνιο στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Στη συνέχεια όμως η «ανεξάρτητη» διεθνής επιτροπή έρευνας του ΟΗΕ για τη Συρία (αναφερόμενη στις δηλώσεις που έκανε η πρώην εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και μέλος σήμερα της Επιτροπής του ΟΗΕ για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Συρία, Κάρλα ντελ Πόντε), ανακοίνωσε ότι «δεν έχει καταλήξει σε συμπέρασμα από το οποίο να προκύπτει ότι έγινε χρήση χημικών όπλων από τις εμπλεκόμενες πλευρές στη σύγκρουση Κατά συνέπεια, μέχρι σήμερα η επιτροπή δεν είναι σε θέση να σχολιάσει περαιτέρω αυτούς τους ισχυρισμούς» Σε αντίθετη κατεύθυνση δείχνει να κινείται η άποψη των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, οι οποίες σε δική τους «έρευνα» διαπιστώνουν (πιθανή ή δυνητική! ) χρήση χημικών μόνο από τον κυβερνητικό στρατό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι στις ΗΠΑ, εδώ και καιρό, επεξεργάζονται δύο βασικά σενάρια όχι αναγκαστικά σε αντιπαράθεση. Το πρώτο είναι ο παραπέρα εξοπλισμός των ανταρτών και το άλλο η ανάληψη δράσης ανάλογης με αυτής στη Λιβύη. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το δεύτερο σενάριο, η εμπλοκή του Ισραήλ είναι αναπόφευκτη (ακόμη και αν επιδιωκόταν το αντίθετο) για πολλούς και διάφορους λόγους. Το άπλωμα της κρίσης εκτός των συνόρων της Συρίας μεταβάλλει ποσοτικά, άρα και ποιοτικά, όλες τις παραμέτρους που διαμορφώνουν το σημερινό πλαίσιο. Ωστόσο, σε αυτήν ειδικά την περίπτωση, η άμεση αντίδραση της Ρωσίας πρέπει να θεωρείται δεδομένη, καθώς τέτοιου είδους προσεγγίσεις αναδιατάσσουν όλο το σκηνικό της Μ. Ανατολής. Η κατάσταση στην περιοχή μετά την επιδρομή του Ισραήλ- διαμορφώνει όρους για μία γενικευμένη σύρραξη η οποία με τη σειρά της εγκυμονεί εντελώς απρόβλεπτες καταστάσεις για όλους τους εμπλεκόμενους και επιπλέον ανοίγει τον «ασκό του Αιόλου», με ό,τι συνεπάγεται αυτό σε αίμα και πόνο και δυστυχία για τους λαούς της περιοχής και όχι μόνο. Αν και μέχρι στιγμής το απρόβλεπτο εξακολουθεί να είναι το πιο ισχυρό «δεδομένο», από την άλλη, ωστόσο, ποτέ δεν αποτελούσε τον βασικό αποτρεπτικό παράγοντα για τις ορέξεις και τα σχέδια των ιμπεριαλιστών. Χ.Β. Αθέατος Κόσμος Σαβάρ-Μπαγκλαντές Εργοστάσια-βωμοί για ανθρωποθυσίες ΕΙΤΕ μια συλλογή από φωτογραφίες από την τραγωδία ΙΑΒΑΣΤΕ ένα από τα δεκάδες αποκαλυπτικά άρθρα που γράφτηκαν καθώς και ένα παλιότερο κείμενο της στήλης για μια άλλη εκατόμβη εργατών στο Σαβάρ, το Τ ο κτίριο είχε προειδοποιήσει αλλά η απληστία των αφεντικών υπερίσχυσε, αναγκάζοντας τις εργάτριες και τους εργάτες να μπουν στον ομαδικό τάφο. Ενώ, την προηγούμενη ημέρα, το οκταώροφο Ρανά Πλάζα εκκενώθηκε εξαιτίας των μεγάλων ρωγμών που εμφανίστηκαν σε τοίχους και δοκάρια, το πρωί της 24ης του Απρίλη, οι εργοδότες από τις πέντε βιοτεχνίες κατάφεραν, με την απειλή της απόλυσης και της περικοπής του μισθού, να βάλουν γύρω στους από τους εργαζόμενους να δουλέψουν. εν πέρασε πολύ ώρα και το κτίριο κατέρρευσε σαν στήλη από τραπουλόχαρτα, παγιδεύοντας στα ερείπια του πάνω από δύο χιλιάδες ανθρώπους. Ο τελευταίος επίσημος απολογισμός κατέγραψε πάνω από 900 νεκρούς, εκατοντάδες αγνοούμενους και άλλους τόσους τραυματίες, πολλοί από τους οποίους είναι πολλαπλά ακρωτηριασμένοι. Ακόμη και για το Μπαγκλαντές, στο οποίο οι μαζικές ανθρώπινες απώλειες είναι ένα όχι ασυνήθιστο φαινόμενο, η υπέρ-εκατόμβη στο Σαβάρ, η πιο θανατηφόρα από ανάλογες του παρελθόντος, συγκλόνισε όλη τη χώρα, προξένησε θυμό και οργισμένες αντιδράσεις και έγινε διεθνής είδηση. Όλα όσα αποκαλύφθηκαν, ύστερα από την τραγωδία, δεν έχουν καμία πρωτοτυπία. Για μια ακόμη φορά, αποδείχτηκε πως ο κλάδος κατασκευής ενδυμάτων, για λογαριασμό των δυτικών πολυεθνικών, ο οποίος φέρνει το 70% των εξαγωγικών εσόδων στην χώρα, είναι μια επιχείρηση θανάτου και στυγνής εκμετάλλευσης εκατομμυρίων ανθρώπων. Κυρίως γυναικών που έχουν συρρεύσει από την επαρχία στα αστικά κέντρα, οι οποίες, με μισθούς που κυμαίνονται από τα σαράντα έως τα ογδόντα δολάρια τον μήνα, μετατρέπονται σε δούλους των αφεντικών στα εργοστάσια και βιοτεχνίες που απασχολούν περίπου πέντε εκατομμύρια εργαζόμενους. Το Σαβάρ είναι η μητρόπολη αυτής της βιομηχανίας, με μακρά παράδοση σε μαζικά εργοδοτικά εγκλήματα, εξαιτίας των ανύπαρκτων μέτρων ασφαλείας στα κτίρια και στα μηχανήματα. Όπως και τα περισσότερα βιομηχανικά κτίσματα, το Ρανά Πλάζα υψώθηκε δίχως οικοδομικές άδειες, σε περιοχή δημιουργημένη από προσχώσεις. Ο ιδιοκτήτης του, ο Ρανά Μοχάμετ Σοχέλ, που από μπράβος έγινε μεγαλοεργολάβος και κομματάρχης του κυβερνητικού κόμματος Awami League, το έκτισε χρησιμοποιώντας τις πολιτικές διασυνδέσεις του. Η περίπτωση του Ρανά Σοχέλ δεν είναι η μοναδική. Τουλάχιστον τριάντα ιδιοκτήτες μεγάλων βιομηχανιών ενδύματος είναι μέλη του εθνικού κοινοβουλίου, έτσι ώστε η διαπλοκή των συμφερόντων να είναι αξεχώριστη ανάμεσα στο καθεστώς και την εργοδοσία. «Θα πληρώνετε αμοιβές ζητιάνων και θα αγοράζετε ποιότητα βασιλιάδων» ήταν η παροιμιώδης δήλωση του Αμπτουλ Μανάν, υπουργού κλωστοϋφαντουργίας στις αρχές του 1990, όταν άρχισαν να καταφθάνουν οι δυτικές εταιρίες ενδύματος. Ο φιλόξενος και γαλαντόμος πολιτικός έχει γίνει τώρα ένας πετυχημένος επιχειρηματίας, με τουλάχιστον είκοσι εργοστάσια στην χώρα και στο εξωτερικό. Έτσι, το Μπαγκλαντές μετατράπηκε σε ένα παράδεισο για τις μεγάλες φίρμες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, που, διαμέσου υπεργολάβων, κατασκευάζουν απίστευτα φθηνά τα προϊόντα τους, εκμεταλλευόμενες το νεαρό και πολυπληθές εργατικό δυναμικό, την πλήρη ασυδοσία και έλλειψη νομοθετικών κανόνων και φυσικά, την σκληρή βία του καθεστώτος που εγγυάται την καταστολή των εργατικών αντιστάσεων. Μόλις πριν ένα χρόνο, τον Απρίλη του 2012, βρέθηκε νεκρός, ύστερα από φρικτά βασανιστήρια, ένας από τους ηγέτες του συνδικαλιστικού κινήματος στον ιματισμό, ο Αμινούλ Ισλάμ. Οι δολοφόνοι του, που κατά πάσα πιθανότητα προέρχονται από την αστυνομία, συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Οι διασώστες και οι δημοσιογράφοι που έσπευσαν στα ερείπια του Ρανά Πλάζα δεν ήταν δύσκολο να βρουν, ανάμεσα στα άψυχα σώματα των εργατών, πλήθος από ετικέτες δυτικών πολυεθνικών που προορίζονταν να ραφτούν στα μισοτελειωμένα ρούχα. Ανάμεσα τους, η καναδέζικη Joe Fresh-Loblaw και η αγγλική Primark, οι οποίες φρόντισαν να αποποιηθούν τις ευθύνες τους. Είχαν ελέγξει τις συνθήκες εργασίας μέσα στο κτίριο αλλά δεν τους είχε περάσει από το μυαλό να εξετάσουν την στατικότητα του κτιρίου! Ανάρτησαν στις ιστοσελίδες ανακοινώσεις συμπάθειας και συντριβής για την τραγωδία και υποσχέθηκαν, γενικόλογα, πως θα αποζημιώσουν τα θύματα. Ξεκαθάρισαν, όμως, πως δεν σκέφτονται να σταματήσουν να παραγγέλνουν ρούχα από το Μπανγκλαντές, μιας και αυτό θα ήταν καταστροφή για τον φτωχό λαό του. Την ίδια στιγμή, η πρωθυπουργός της χώρας και επικεφαλής της μαφίας που την κυβερνά αδιάκοπα, από τα χρόνια της ανεξαρτησίας, Σείχ Χασίνα, σε συνέντευξη της στην Κριστιάν Αμανπούρ του CNN, αφού υποσχέθηκε, πως οι ένοχοι θα τιμωρηθούν, υπεραμύνθηκε του καλού επενδυτικού κλίματος στην χώρα και ισχυρίστηκε πως παντού στον κόσμο μπορούν να συμβούν τέτοιου είδους ατυχήματα! Μια δεκάδα εργοστάσια, με κυβερνητική απόφαση, έκλεισαν, μοιράστηκαν υποσχέσεις για σκληρούς ελέγχους και οι ραπτομηχανές ξεκίνησαν ξανά να δουλεύουν νυχθημερόν στα κάτεργα του Σαβάρ. Ο καπιταλισμός χρειάζεται πολύ συχνά ανθρώπινες θυσίες, για να αναπτύσσεται, όπως οι παλιοί θεοί, για να μετριάσουν την οργή τους. Τον «Αθέατο Κόσμο» γράφει ο Δημήτρης Παυλίδης

15 16 Προλεταριακή Σημαία ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Σάββατο 11 Μάη 2013 Οι νέοι «Κουντουριώτες» (και οι τορπίλες της τρόικας) ΟΙΚΟΝΟΚΟΣΜΟΣ Του ΗΜΗΤΡΗ ΜΑΝΟΥ Θ ριαμβευτικά ανακοίνωσε η Εθνική Τράπεζα ότι θα υπερκαλύψει όχι το 10% των κεφαλαίων της ιδιωτικής συμμετοχής στην ανακεφαλαιοποίηση της αλλά το 12%. Σημαντικός παράγοντας αυτής της μεγάλης συστράτευσης της αστικής τάξης, προκειμένου να διατηρήσει την ελληνικότητα και τη φυσιογνωμία του βασικού μοχλού τουλάχιστον μέχρι σήμερα- οικονομικής ανάπτυξης, αποδείχτηκε το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Το οποίο μάλιστα υλοποιώντας την έρευνα του ΙΟΒΕ από την εποχή που ήταν υφυπουργός ανάπτυξης ο πρώην πρόεδρος του, Στουρνάρας, όπως γράψαμε στον «Οικονοκόσμο»- έχει λάβει πολύ σημαντικές εγγυήσεις για την συμμετοχή του στην οικονομία της χώρας, σε συνάντηση ανάμεσα στο «Κόμιτι» (όπως αποκαλείται η επιτροπή που κατοικοεδρεύει στο Λονδίνο) και στους υπουργούς της κυβέρνησης. Οι κυβερνητικοί σχεδιαστές ελπίζουν ότι η ενδεχόμενη συμμετοχή του σχετικού ναυτιλιακού κλάδου (26 δισ. ευρώ) θα δώσει «δουλειά» και στους συναφείς με αυτόν κλάδους και επιχειρήσεις. Όμως στα «βαθιά νερά» των μνημονίων η τρόικα ρίχνει τις δικές της «τορπίλες». Η πιο πρόσφατη αφορούσε στην σκληρή γραμμή να μην συμμετάσχουν τα ταμεία στην ανακεφαλαιοποίηση. Πράγμα, βέβαια, που επέφερε την μύνιν των επικεφαλής των Σ των ταμείων και των αρχισυνδικαλιστών για το ότι δεν επιτρέπεται στους εργαζόμενους να αθροίσουν την συνεισφορά τους στην εθνική προσπάθεια! Στην πορεία, η τρόικα άλλαξε την αρχική σκληρή της γραμμή και επέτρεψε στα ταμεία τη συμμετοχή τους στην ανακεφαλαιποίηση, με τη διαφορά ότι αυτή δεν θα λογιστεί στο 10% της ιδιωτικής συμμετοχής. Ορθόν βέβαια, γιατί τα ταμεία δεν είναι ιδιώτες. Τώρα, γιατί λογαριάστηκαν σαν ιδιώτες και κουρεύτηκαν με το PSI, δεν είναι καθόλου άλλου παπά ευαγγέλιο. Κάτι τέτοιο έχει άμεσες επιπτώσεις στη διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης. Οι μεγαλύτερες, όμως, επιπτώσεις αφορούν στα ίδια τα ταμεία: Σημαίνει ότι από τη μια, θα πληρώσουν, για να αγοράσουν μετοχές αλλά από την άλλη, θα στερηθούν των δικαιωμάτων warrants, δηλαδή, όπως γράψαμε στο προηγούμενο, να έχουν το δικαίωμα στο μέλλον να επαγοράσουν σε εννέα διαφορετικές θέσεις τις μετοχές που αγοράζουν τώρα, ενσωματώνοντας τα ποσοστά κέρδους που θα προκύψουν. ηλαδή καλούνται τα ταμεία να πληρώσουν για την ανακεφαλαιοποίηση χωρίς κέρδος (αφού δεν είναι ιδιώτες!). Κάτι τέτοιο οδηγεί στον εξανεμισμό της όποιας περιουσίας σημαντικής ακόμα- έχει απομείνει στα Ταμεία. Είναι φανερό πως αυτή η πρόταση και στο βαθμό που η τρόικα επιμείνει- προκαλεί μεγάλες αναταράξεις. Αν υπολογίσει κανείς πως το 16% της Εθνικής είναι κεφάλαια των ταμείων (τα μισά περίπου του ΙΚΑ), ενώ πχ στην Αττικής βασικός μέτοχος είναι το γνωστό Ταμείο των μηχανικών (TΣΑΣΜΕ), μπορεί να αντιληφθεί την επιπλέον δυσκολία που δημιουργεί η «νέα» γραμμή της τρόικας. Θα μπουν τα ταμεία στην ανακεφαλαιοποίηση στερούμενα τα μελλοντικά κέρδη; Είναι το πλέον πιθανό. Βέβαια η Αlfa Bank, που πρόσφατα ενοποιήθηκε με την Εμπορική, δεν φαίνεται να ποντάρει στην έντονη συμμετοχή των Γάλλων και Πορτογάλων. Η Τράπεζα Πειραιώς φαίνεται να εξασφαλίζει και αυτή το 10% και όλοι οι υπόλοιποι τρέχουν να προλάβουν την υπαγωγή τους στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ή όπως η Euro Bank- να εξασφαλίσουν τους όρους βιωσιμότητας και ιδιωτικής συμμετοχής μετά την όπως φαίνεται- υπαγωγή σε αυτό. Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα με τις Τράπεζες δεν σταματά εδώ. Έχει τεθεί το ζήτημα των «κόκκινων δανείων» που οι νέες διοικήσεις θα πρέπει να αντιμετωπίσουν. Επίσης όπως γράφτηκε σε οικονομική εφημερίδα («Κεφάλαιο» στη στήλη του Γ. Αγγελή)- είναι πολύ πιθανό αυτές οι διοικήσεις να υποχρεώσουν τις επιχειρήσεις που χρωστούν αυτά τα δάνεια σε νέες συγχωνεύσεις. Ή σε ξένους «επενδυτές». Η Βιοχάλκο ήδη το κάνει Ούτε οι πονοκέφαλοι της αστικής τάξης και της κυβέρνησης τους εξαντλούνται στο ζήτημα της τραπεζιτικής ανακεφαλαιοποίησης. Ας πούμε, πολύ μεγαλύτερο πονοκέφαλο αποτελεί το γεωστρατηγικό άδειασμα της ανακήρυξης ευρωπαϊκής ΑΟΖ στις περιοχές που η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ελληνικά ενεργειακά «οικόπεδα»: Από τη μια, αντιμετωπίζει την ευρωπαϊκή αδιαφορία και, από την άλλη, την αμερικάνικη οργή (οι αμερικάνοι σταθερά προτείνουν την «γιαβάς-γιαβάς» ελληνοτουρκική συνεκμετάλλευση). Προς το παρόν, η Gazprom φαίνεται να αποχωρεί από την εξαγορά της ΕΠΑ. Σημαντικό ρόλο έπαιξε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού, που διαμήνυσε στην ρώσικη εταιρεία πως μια πιθανή είσοδο της στην ελληνική αγορά θα στερήσει άλλες μεγαλύτερες- «θέσεις» από την μεγάλη ευρωπαϊκή αγορά. Το παιχνίδι σήμερα «παίζεται» με την δεύτερη μικρότερη- ρώσικη εταιρεία (Sintez του μεγιστάνα Λεμπέντεφ) αλλά και με την ενεργοποίηση διεκδικητών από μεριάς του ελληνικού κεφάλαιου (Μυτιληναίος-Βαρδινογιάννης). Βέβαια το ΤΑΙΠΕ τρέχει με υποχωρήσεις να καλύψει την αρχική «σκληρή» του στάση, προκειμένου να πείσει την Gazprom. H κυβέρνηση Σαμαρά φοβάται πως ένα βάλτωμα στο αέριο θα συμπαρασύρει το ρώσικο ενδιαφέρον σε μια σειρά τομείς (από την Τραινοσέ ως τα λιμάνια και τον τουρισμό). Στα βαθιά και ταραγμένα νερά της εξάρτησης και της οικονομικογεωπολιτικής υποβάθμισης, δεν αρκούν λοιπόν οι νέοι «Κουντουριώτες» (που, επιπλέον, αν δουν τα δύσκολα τίποτα δεν τους εμποδίζει να αποσυρθούν στο απάνεμο Λονδίνο). Κι ας βαθμολογείται θετικά η τρικομματική κυβέρνηση από το ΝΤ, και ας πέφτουν τα spreads στα προ-μνημονίου επίπεδα ταυτόχρονα με την άνοδο του χρηματιστηρίου. Το κυβερνητικό «επίτευγμα», το οποίο πάλι απ έξω βαθμολογείται θετικά, έρχεται να στηρίξει μια κυβέρνηση που με τις νέες προσλήψεις του τελευταίου τριμήνου στον τουριστικό τομέα προσπαθεί να πείσει την ελληνική κοινωνία πως αντιστράφηκε η τάση διόγκωση της ανεργίας. Εξ άλλου, στο βαθμό που κρίνεται κάθε τρίμηνο από τις δόσεις, μήπως δεν πρόκειται για μια κυβέρνηση τριμήνων; Να «περάσει» η Σλοβενία! (και η Γαλλία;) ΗΣλοβενία ήταν μια χώρα, κατά κάποιον τρόπο, υπόδειγμα. Ήταν αυτή που χωρίστηκε «αναίμακτα» από την πρώην κοινή γιουγκοσλαβική πατρίδα (κάτι νεκροί Σέρβοι στρατιώτες είναι απλά ένα στατιστικό στοιχείο). Στην πορεία, η πιο «αυστριακή» και «δυτική» χώρα της προηγούμενης τάξης πραγμάτων αποτέλεσε και υπόδειγμα οικονομικής ευημερίας, πάντα ειρηνικής. Τώρα, ύστερα από έξι χώρες της ΕΕ που έχουν δοκιμάσει επισήμως (δηλαδή μέσω μνημονίων, όπως η Ελλάδα) ή ανεπισήμως (όπως οι υπόλοιπες πέντε της περιφέρειας) το κρεβάτι του Προκρούστη των «υπερχρεωμένων χωρών», έρχεται η σειρά της. Σχεδόν κάτι τέτοιο είχε προαναγγελθεί, μετά το bail in της Κύπρου, και τα επιτελεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής την είχαν βάλει στο μάτι ως το επόμενο «υπόδειγμα». Εδώ, δεν χαρίστηκαν στην καθαυτήν Αυστρία, θα χαρίζονταν στο είδωλό της; ύο φορές, μέχρι σήμερα, προσπάθησε η σλοβένικη κυβέρνηση να δανειστεί από τις αγορές αλλά τα περίφημα spreads ήταν πολύ υψηλά. Αποτέλεσμα ήταν, σ` αυτό το τελευταίο διάστημα, το χρέος της χώρας να αυξηθεί πάνω από 10%. Παρ όλα αυτά, δεν κινείται ακόμη σε δραματικά επίπεδα (γύρω στο 65% του ΑΕΠ). Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα με το έλλειμμα, που ξεπέρασε φυσικά το όριο του 3% και κινείται σε επίπεδα πάνω του 5,3%. Εκεί δε που σηκώνεται η τρίχα στους ειδήμονες, περί του χρέους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είναι τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια των πολιτών της. Αυτά φτάνουν το 1/5 του ΑΕΠ της χώρας. Όπερ σημαίνει, πως ο τραπεζικός τομέας είναι, και εδώ, «υπερτροφικός». ιάφορα σενάρια επεξεργάζονται στις Βρυξέλες, με αυτό που κερδίζει τη μεγαλύτερη υποστήριξη να είναι ένα πρόγραμμα παροχής «ρευστότητας» στις τράπεζες της χώρας που φρόντισαν να κρατικοποιήσουν τα χρέη των πολιτών και επιχειρήσεων- και συνοδεύεται με την διαταγή στο νέο κυβερνητικό σχήμα να προχωρήσει σε ένα πρόγραμμα «αυτοακρωτηριασμού» άμεσα Και, μάλιστα, σε διάστημα που δεν ξεπερνούσε τις 24 ώρες (όταν θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές, το πρόγραμμα της σλοβένικης σταθεροποίησης θα είναι γεγονός). Πράγμα, βέβαια, που και τον πολιτικό κόσμο της χώρας διχάζει και έχει δημιουργήσει αντιπαράθεση ανάμεσα στις πολιτικές αρχές και τις διοικήσεις των τραπεζών. ηλαδή, στην ουσία, ένα πρόγραμμα «διάσωσης» ισπανικής απόχρωσης, που δεν αποκλείεται να συμπληρωθεί και με μία κυπριακή «εσάνς». Βέβαια, είναι πολύ νωρίς για νέο σοκ, ειδικά τώρα που προσπαθούν όλοι να παρουσιάσουν μια πρόοδο των προγραμμάτων λιτότητας τα οποία, όπως φαίνεται, πιάνουν τα όρια τους: Ενώ καταρρέει το φιλοευρωπαϊκό μέτωπο στην Πορτογαλία, ειδικά μετά την καταδικαστική για τα τελευταία μέτρα απόφαση του Ειδικού δικαστηρίου, με ένα δημόσιο χρέος να ξεπερνά το 124% του ΑΕΠ και το συνολικό όγκο του εμπορίου να περιορίζεται στο 30% του ΑΕΠ επίσης, στην Ισπανία διαβαίνουν το επικίνδυνο κατώφλι του 90% του ΑΕΠ, το οποίο θα συρρικνωθεί στο 1,5%, το επόμενο διάστημα. Περίεργα συμβάντα (ή, μήπως, συμβατά με αυτές τις εξελίξεις) καταγράφονται στον αντίποδα: ίνονται τα επίσημα συγχαρητήρια στην Ελλάδα και τα spread των ελληνικών ομολόγων αγγίζουν ξανά τα προμνημονίων επίπεδα, η Πορτογαλία εκδίδει για πρώτη φορά 10ετη ομόλογα, με χαμηλά επιτόκια, και ονειρεύεται επάνοδο στις αγορές, μετά τον Σεπτέμβρη. Και, φυσικά, το κερασάκι σ` αυτή την ευρωπαϊκή τούρτα είναι η επίσημη απαλλαγή της Γαλλίας από την υποχρεωτική τήρηση του 3% στον επίσημο προϋπολογισμό της. Οπωσδήποτε, μια υποδειγματική και αυτοτιμωρητική (και προπαντός αναίμακτη και «ειρηνική», για να τηρηθούν οι παραδόσεις) λύση στη Σλοβενία θα ανεβάσει το «κύρος» των ευρωπαϊκών αρχών και θα στείλει πολλαπλά μηνύματα. Eκτός και αν «σκαλώσει» το πράγμα, όπως έγινε στην περίπτωση της Κύπρου

16 Σάββατο 11 Μάη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 17 Οι πνευματικοί άνθρωποι Με αφορμή τα σχόλια της Κικής Δημουλά και όχι μόνο Σύμφωνα με την κραταιά ιδεολογία, πνευματικός άνθρωπος ορίζεται αυτός που έχει αξιόλογο πνευματικό έργο στον τομέα της επιστήμης, των γραμμάτων ή των τεχνών, σύμφωνα με τους κανόνες του ορθού λόγου και της αισθητικής. Δηλαδή, οι πνευματικοί άνθρωποι μπορούν ν ανήκουν σε οποιοδήποτε χώρο πνευματικής δραστηριότητας. Ως τέτοιοι, θεωρείται ότι ο λόγος τους για οποιοδήποτε ζήτημα βαραίνει, μιας και αποστολή τους είναι να διαφωτίσουν την κοινή γνώμη για τα αίτια και τα αποτελέσματα των κοινωνικών γεγονότων, είναι οι άνθρωποι αυτοί που, αναζητώντας απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα, στοχάζονται, διαμορφώνουν άποψη γι αυτά και με παρρησία προτείνουν λύσεις. Η αστική αντίληψη για τους πνευματικούς ανθρώπους τούς έχει καθιερώσει σαν ιερές αγελάδες τις οποίες δεν μπορεί να αγγίξει καμία κριτική. Άλλωστε, οι απόψεις τους θεωρούνται πλέον αντικειμενικές και στέκουν πάνω από ιδεολογίες. Η αστική αυτή αντίληψη για τους πνευματικούς ανθρώπους τούς έχει καθιερώσει σαν ιερές αγελάδες τις οποίες δεν μπορεί να αγγίξει καμία κριτική. Άλλωστε, οι απόψεις τους, αυτές που έχουν προκύψει από τις παραπάνω θεωρητικές διεργασίες, είναι πλέον αντικειμενικές και στέκουν πάνω από ιδεολογίες. Μάλιστα, τις τελευταίες δεκαετίες όπου ο άνεμος της ταξικής πάλης έπαψε να φυσάει δυνατά και να τις παρασέρνει σε μη αποδεκτά -από τον κυρίαρχο λόγο- μονοπάτια, υπήρξε εκκωφαντική η ταύτιση και η συμπόρευση των αντικειμενικών αυτών απόψεων με αυτόν της κυρίαρχης ιδεολογίας, του λόγου του συστήματος. Κάπως έτσι αντιμετωπίστηκαν και οι κριτικές στα σχόλια της ποιήτριας Κικής Δημουλάς κατά τη διάρκεια ομιλίας της για την Κυψέλη σε εκδήλωση των Atenistas, όταν ανέφερε ότι οι κάτοικοι της Κυψέλης έχουν εκτοπιστεί και οι χώροι έχουν καταληφθεί από μετανάστες οι οποίοι είναι τόσοι πολλοί που εάν πάει κανείς στην πλατεία της Κυψέλης, δεν έχει χώρο να πατήσει και ότι είναι και ένας συνεχής κίνδυνος, κινδυνεύουν οι ντόπιοι από κλοπές φοβερές ακόμη και στον δρόμο. Έσπευσε ο χώρος των κοινωνικών μέσων (social media) και άλλων πνευματικών να υπερασπιστεί την Κική Δημουλά ενάντια σε όσους έσπευσαν να χαρακτηρίσουν ρατσιστικά τα σχόλια της ποιήτριας. Έτσι είναι, όταν αυτά ακούγονται από έναν πνευματικό άνθρωπο, αποτελούν περιγραφή της αντικειμενικής κατάστασης και του προβλήματος, Αυτό που τελικά δεν ειπώθηκε από κανέναν πνευματικό άνθρωπο, ούτε φυσικά από τη Δημουλά, είναι η βαθιά ταξική φύση του ζητήματος, η ολοκληρωτική εκμετάλλευση των μεταναστών σε όλα τα επίπεδα, η καταπίεση και η εξαθλίωση που βιώνουν στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών πολιτικών και των σχεδιασμών του κεφαλαίου σε κάθε χώρα. ενώ αν είχαν ακουστεί από τον εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής, τότε μόνο θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως τέτοια, άσχετα αν η Χρυσή Αυγή αμέσως τα υιοθέτησε και φυσικά τα χαιρέτησε... Η όλη συζήτηση που άνοιξε γύρω από το θέμα αυτό και η γραμμή υπεράσπισης Δημουλά εστίασε στο τι ακριβώς ειπώθηκε, λέξη προς λέξη, πώς αυτό αναπαράχθηκε, με μορφή σχολιασμού ή είδησης, και αν ήταν ή όχι ή αν ήταν, λίγο ή πολύ, ρατσιστικά τα σχόλιά της κτλ, υποκρύπτοντας το πιο σημαντικό: αυτό που τελικά δεν ειπώθηκε από κανέναν πνευματικό άνθρωπο, ούτε φυσικά από τη Δημουλά, που είναι η βαθιά ταξική φύση του ζητήματος, η ολοκληρωτική εκμετάλλευση των μεταναστών σε όλα τα επίπεδα, η καταπίεση και η εξαθλίωση που βιώνουν στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών πολιτικών και των σχεδιασμών του κεφαλαίου σε κάθε χώρα. Όλη η υπόλοιπη συζήτηση που τους αναγάγει σε πρόβλημα, που θέτει ζήτημα μοιράσματος χώρου ή βλέπει μόνο τις επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή των ντόπιων, στα πλαίσια του χαμένου αστισμού της Αθήνας, ή ακόμα θέτει το ζήτημα μόνο από την πλευρά της φιλανθρωπίας και του ουμανισμού, στην ουσία αναπαράγει πτυχές της κυρίαρχης αντίληψης του συστήματος για τους μετανάστες, που τροφοδοτεί αναπόφευκτα, όπως έχει ήδη φανεί, λύσεις τύπου Ξένιος Δίας και ανάλογων πογκρόμ, από τη μεριά του συστήματος και της Χ.Α. Κανείς δεν αναφέρει γιατί υπάρχουν μετανάστες, γιατί τους έχει ανάγκη το σύστημα, ποια η σχέση τους με το κράτος, ποιες πολιτικές και ιδεολογίες υποβόσκουν της όλης συζήτησης, ποιες πολιτικές αποπροσανατολισμού καλύπτονται πίσω από μια τέτοια κουβέντα. Φυσικά, όλα τα παραπάνω αποτελούν εμμονές της παλαιολιθικής αριστεράς, σύμφωνα με έναν άλλο πνευματικό άνθρωπο ιδιάζουσας σημασίας της χώρας, τη Σώτη Τριανταφύλλου, που έσπευσε να υπερασπιστεί τη Δημουλά (μέχρι τη στιγμή που γραφόταν το άρθρο αυτό, ο Μανδραβέλης δεν είχε τοποθετηθεί επί του ζητήματος...). «Τι κρίμα για τη χώρα μας. Τι κρίμα που είμαστε τόσο στενοκέφαλοι, φθονεροί, μικροπρεπείς, τόσο ασφυκτικοί για τους δημιουργούς. Τι κρίμα που μας λείπει η φαντασία, η γενναιοδωρία, ο ανοιχτός ορίζοντας. Δεν μπορούμε να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν πολλαπλές αλήθειες, πολλαπλές οπτικές: η μαρξιστικοσταλινική ιδέα της «μίας και μοναδικής αντικειμενικής πραγματικότητας» είναι μια παγίδα για τη δημοκρατία και τον πολιτισμό, αναφέρει η συγγραφέας, αφού πρώτα τα έχει σούρει στους άσχετους από ποίηση που τόλμησαν να πιάσουν στο στόμα τους τη Δημουλά. Όταν ο μεταμοντέρνος αχταρμάς συναντά τις αντικομμουνιστικές εμμονές και το μπλαζέ ύφος της υψηλής κουλτούρας σε όλο του το μεγαλείο... Όλα τα παραπάνω δεν μας ξενίζουν και πολύ περισσότερο, δε μας εκπλήσουν. Η πλειοψηφία της διανόησης της χώρας, και ειδικά αυτή που προβάλλεται περισσότερο από τα διάφορα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και συγκεκριμένες διαδυκτιακές εκδόσεις των free press εντύπων, έχει προ πολλού αφήσει το καράβι της κριτικής, της αντίστασης και της εναντίωσης στο σύστημα και στην κυρίαρχη ιδεολογία και, φυσικά, το να μπει μπροστάρης στην προσπάθεια ιδεολογικής χειραφέτησης αυτού του λαού. Αντίθετα, ενσωματωμένη και υποταγμένη αναπαράγει αστικά ιδεολογήματα και σκοπεύει στη διατήρηση της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων. Η Κική Δημουλά, μέλος και της Ακαδημίας Αθηνών, εκφράζει ακριβώς αυτό το συντηρητισμό της σύγχρονης διανόησης αλλά, με έναν τρόπο, και την κατάπτωσή της, αφού τα σχόλιά της δεν ξεφεύγουν από έναν στερεότυπο ρατσιστικό λόγο που δεν τολμά καν να υπερασπιστεί ξεκάθαρα την άποψη που εκφέρει. Από την άλλη, η μερίδα της διανόησης που συνεχίζει να έχει κάποια αναφορά στην Αριστερά, ταλανίζεται από τα ίδια προβλήματα και αδιέξοδα της Αριστεράς της χώρας και συνήθως η κριτική που ασκεί γίνεται από πιο δεξιές πλευρές και εντείνει την ιδεολογική σύγχυση. Τα τελευταία χρόνια του μνημονίου, το κίνημα, που έκανε προσπάθειες ανατροπής της κατάστασης, βρήκε το στρώμα αυτό απέναντί του και μάλιστα από διάφορες πλευρές. Γίνεται φανερό, ότι χρειάζονται αρκετά ακόμη να γίνουν, ώστε το κίνημα να μπορέσει να επηρεάσει, να πάρει με το μέρος του και να θέσει στην υπηρεσία του κομμάτια της διανόησης. Ως τότε, όμως, η κριτική απέναντι σε τέτοιες απόψεις, όπως και αν αυτές καμουφλάρονται, θα πρέπει να γίνεται, για να μην εμπεδωθούν ως αυτονόητες στη συνείδηση του λαού και να μην αναπαράγονται με τόσο εύκολο τρόπο. Π.Γ.

17 18 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 11 Μάη 2013 Το φως στο βάθος του τούνελ και το σκοτάδι της επίθεσης Λίγες μόλις μέρες μετά τις θετικές επισημάνσεις των Ευρωπαίων σχετικά με την πορεία του «προγράμματος διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας, ήρθε το ΔΝΤ να βάλει πρόσωπα και πράγματα στη θέση τους Η αρχή έγινε στις 29/4 με την παρουσίαση στις Βρυξέλλες της τριμηνιαίας έκθεσης της Ομάδας Δράσης της Κομισιόν για την Ελλάδα, επικεφαλής της οποίας είναι ο γνωστός Χορστ Ρά χεμπαχ. Η έκθεση σημείωνε τη σταθερή πρόοδο που γίνεται από τις ελληνικές αρχές και ειδικότερα στη μεταρρύθμιση της κεντρικής διοίκησης, την επανέναρξη των έργων παραχώρησης των αυτοκινητοδρόμων, τη διευκόλυνση των εξαγωγών και την εξωδικαστική επίλυση διαφορών. Ο Ολι Ρεν δήλωσε σχετικά πως «Έχει γίνει ήδη σημαντικό έργο, υπό πολύ δύσκολες συνθήκες. Είναι σημαντικό να διατηρηθεί ο ρυθμός των μεταρρυθμίσεων, σε συνδυασμό με τη δέσμευση και την αποφασιστικότητα που επέδειξαν οι ελληνικές αρχές και ο ελληνικός λαός τους τελευταίους μήνες». Στις 3/5, παρουσιάστηκε η επίσημη εαρινή έκθεση της Κομισιόν, όπου προβλέπεται για την Ελλάδα ύφεση 4,2% για το 2013, αλλά ανάπτυξη 0,6% για το Η πρόβλεψη αυτή βασίζεται στη βελτίωση της εμπιστοσύνης στη χώρα και την επιστροφή της ρευστότητας, που με τη σειρά τους οφείλονται στην επιτυχία των στόχων του προ πολογισμού παρά την ύφεση, τη μεγάλη εμπιστοσύνη στις πρόσφατες νομοθετικές αλλαγές, και τη βελτίωση στην ανταγωνιστικότητα και την επιστροφή καταθέσεων και ρευστότητας στο τραπεζικό σύστημα μέσω και της ανακεφαλαιοποίησης. Η έκθεση επισημαίνει ότι η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας βασίστηκε στη μεγάλη μείωση των μισθών, ενώ οι τιμές δεν έχουν πέσει αντίστοιχα. Και, τέλος, ότι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης μπορεί να οδηγήσει στην ανάκαμψη νωρίτερα απ ό,τι υπολογιζόταν, εφόσον τηρηθούν και υλοποιηθούν απαρέγκλιτα οι πολιτικές που έχουν αποφασισθεί. Μαζί με αυτά, σε άρθρο του βρετανικού περιοδικού Economist χρησιμοποιείται ο όρος «Grecovery», δηλώνοντας την αρχή της ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Ενώ η Moody s σε ανακοίνωσή της χαρακτηρίζει σημαντική την πολιτική βούληση της ελληνικής κυβέρνησης και η Morgan Stanley προέτρεψε τους επενδυτές να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα. Η έκθεση του ΔΝΤ δόθηκε στη δημοσιότητα στις 6/5. Παρότι παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ ως ένδειξη ότι υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ, μια στοιχειωδώς προσεκτική ανάγνωση πείθει ότι το τούνελ έχει πολύ δρόμο ακόμα Η έκθεση περιλαμβάνει εγκωμιαστικά σχόλια για τις προσπάθειες δημοσιονομικής προσαρμογής και ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας. Όμως επιμένει έντονα στις απολύσεις στο Δημόσιο (οι οποίες δε θα πρέπει να γίνουν μόνο σε εθελοντική βάση), την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και τις ιδιωτικοποιήσεις. Αναγνωρίζει ότι η ύφεση ήταν πολύ μεγαλύτερη απ ό,τι αναμενόταν και ότι το χρέος παραμένει πολύ υψηλό. Και τονίζει ιδιαίτερα ότι ακόμα και μετά το 2016, οπότε έχει μετατεθεί ο στόχος για το έλλειμμα, θα είναι αναγκαία κάποια δημοσιονομική προσαρμογή. Την επόμενη κιόλας μέρα, στις 7/5, οι Financial Times δημοσίευσαν άρθρο με τίτλο «Το ελληνικό δράμα δεν θα έχει χάπι εντ». Το άρθρο επισημαίνει ότι έχουν επιτευχθεί κάποιοι οικονομικοί στόχοι, όμως το κοινωνικό κόστος υπήρξε καταστροφικό και οι επιπτώσεις του θα ισχύουν για πολλά χρόνια. Και συνεχίζει: «Έτσι, για την ταλαιπωρία των αθώων Ελλήνων δεν φταίει μόνο η υπερβολικά απότομη περικοπή των κρατικών δαπανών, αλλά η επιλογή για συνεχίζει να προστατεύει τους ήδη προνομιούχους, ενώ μετακινούσε το κύριο όγκο του βάρους στις πιο αδύναμες πλάτες ( ) Αν υπάρχει μια θετική πλευρά, είναι ότι η Ελλάδα έχει πολλές ευκαιρίες για ανάπτυξη. Αλλά χωρίς ένα βαθύτερο πολιτικό μετασχηματισμό, αυτές θα παραμένουν κλειδωμένες. Η Ευρωζώνη και οι καθημερινοί Ελληνες έχουν κοινό συμφέρον να κόψουν τα δεσμά μεταξύ διαπλεκόμενων και κράτους». Είναι φανερό ότι ακόμα και με το πιο αισιόδοξο (για να μην πούμε αφελές) μάτι να διαβάσει κανείς τα παραπάνω δε μπορεί να βγάλει το συμπέρασμα ότι τα βάσανά μας τελειώνουν. Γιατί κι όπου δεν το λένε ανοιχτά, το αφήνουν να εννοηθεί με τέτοια σαφήνεια που δε χωράει αμφιβολίες ότι θα έρθουν ακόμα πιο δύσκολες μέρες. Καταρχάς θα πρέπει να ξεχωρίσουμε τι εννοεί ο καθένας με τους όρους «ανάπτυξη» και «ανάκαμψη». Γιατί Ευρωπαίοι, ΔΝΤ και κυβέρνηση εννοούν ανάπτυξη τύπου Χαλκιδικής, ανάπτυξη με μισθούς πείνας, εξαντλητικά ωράρια, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, ξεπούλημα της χώρας, καταστολή και καταστροφή του περιβάλλοντος. Και, βέβαια, με την ανεργία παγιωμένη πάνω από το 20%. Δεν είναι τυχαίο ότι όλη η συζήτηση γίνεται για την ανταγωνιστικότητα, τη ρευστότητα, την τακτοποίηση των δημόσιων οικονομικών. Και δε γίνεται για το αν και πότε σκοπεύουν, με βάση το δικό τους σχέδιο, να δώσουν αυξήσεις, να κάνουν προσλήψεις (και πόσες;) να μειώσουν τις τιμές στα βασικά αγαθά, να επαναφέρουν, έστω, την υγεία και την παιδεία στην προηγούμενη κατάσταση. Να απαντήσουν, δηλαδή, στις πραγματικές, καθημερινές και πιεστικές αγωνίες ενός ολόκληρου λαού, ο οποίος άλλο πράγμα έχει στο μυαλό του όταν σκέφτεται το «φως στο βάθος του τούνελ». Η πραγματικότητα είναι ότι ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι δεν παίρνονται άλλα μέτρα, η ίδια η αρνητική κατάσταση της οικονομίας είναι αρκετή όχι απλά για να μας κρατήσει σε αυτό το χάλι για πολλά χρόνια ακόμα, αλλά και να χειροτερέψει ακόμα περισσότερο τις ζωές μας. Πόσο μάλλον που κανένας, φυσικά, δεν πιστεύει ότι δε θα παρθούν άλλα μέτρα. Άλλωστε, ειδικά το ΔΝΤ, δε θα μπορούσε να το κάνει πιο σαφές ότι δε θα επιτρέψει καμιά χαλάρωση και ότι υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν ακόμα. Προς τι, λοιπόν, η ευφορία, ιδιαίτερα από τη μεριά των Ευρωπαίων; Καταρχάς το έργο το έχουμε ξαναδεί. Κάθε φορά που κλειδώνει μια δόση και αφού έχει αποφασιστεί άλλος ένας κύκλος βάρβαρων μέτρων όλοι σπεύδουν να μας συμπονέσουν και να μας χτυπήσουν το χέρι στην πλάτη. Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι αυτή τη φορά η συμπόνοια ήταν λίγο μεγαλύτερη. Και είχε δυο αποδέκτες: την κυβέρνηση και το λαό. Και οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ πρόσφεραν πολιτική στήριξη στην κυβέρνηση, ανανεώνοντας την εμπιστοσύνη τους σε ένα διαχειριστικό σχήμα που μέχρι τώρα τα έχει πάει αρκετά καλά στην προώθηση των μνημονιακών πολιτικών. Γνωρίζουν, ωστόσο, ότι το γεγονός ότι εδώ και αρκετό καιρό οι αντιδράσεις του κόσμου δεν είναι όπως ήταν δεν οφείλεται στη συμφωνία του λαού με την πολιτική τους, αλλά στην αδυναμία του να αντισταθεί μαζικά και οργανωμένα. Αυτή η αδυναμία, όμως, μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεπεραστεί, απότομα και με κρότο. Και να δημιουργήσει προβλήματα και στην κυβέρνηση και στους ίδιους, όπως έγινε στα πρώτα χρόνια του μνημονίου. Έτσι, τους είναι αναγκαίο και το καρότο, μαζί με το μαστίγιο. Κι αν το πραγματικό καρότο δεν μπορούν (και δε θέλουν) να το δώσουν, τουλάχιστον αρκούνται στο να προσπαθήσουν να σπείρουν κάποιες ελπίδες, κυρίως στα μικροαστικά στρώματα, ότι αυτή η κατάσταση δε θα είναι αιώνια. Οι ισορροπίες είναι, βέβαια, λεπτές. Γιατί πρέπει και τις αυταπάτες να σπείρουν, αλλά και την ίδια πολιτική να συνεχίσουν, με την ίδια ένταση. Οπότε καθησυχάζουν και προειδοποιούν ταυτόχρονα, καταλήγοντας σε ένα είδος σκωτσέζικου ντους. Από την άλλη μεριά, έχει την ιδιαίτερη σημασία της η διαφοροποίηση Ευρωπαίων και Αμερικάνων. Με τον ανταγωνισμό μεταξύ τους να οξύνεται συνεχώς (Μεσόγειος, Κύπρος, Συρία) επιχειρούν να κερδίσουν πόντους, καθένας για λογαριασμό του, στην κρίση της ευρωζώνης. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ΔΝΤ προσπαθεί να κρατήσει χαμηλά τους τόνους και να μην υπόσχεται πολλά, επιμένοντας στη μεγαλύτερη ένταση της επίθεσης. Καλώντας, ουσιαστικά, τους Ευρωπαίους να κάνουν το ίδιο και να αφήσουν τις όποιες αναφορές σε ανάκαμψη και ανάπτυξη χωρίς προ ποθέσεις. Αναφορές που, βέβαια, δεν οφείλονται στην καλή τους την καρδιά, αλλά, ουσιαστικά, στις μεταξύ τους κόντρες για το πάνω χέρι στην Ευρώπη, όπως έδειξε και η πρόσφατη δημόσια αντιπαράθεση Μοσκοβισί Σόιμπλε για το αν πρέπει ή όχι να συνεχιστεί η πολιτική της λιτότητας στην Ευρώπη και για πόσο. Το βέβαιο είναι ότι ο λαός μας δεν έχει κανένα λόγο να ανακουφίζεται από τα καλά λόγια των γερακιών του μνημονίου. Αυτά λέγονται για να προωθήσουν την υποταγή του στη βαρβαρότητά τους. Γιατί έτσι θα μπορούν να τη συνεχίζουν ανενόχλητοι. Γιατί το σχέδιό τους δεν περιλαμβάνει την ανακούφιση του λαού, αλλά την όλο και μεγαλύτερη καταπίεσή του. Και αυτό το σχέδιο είναι υπόθεση του λαού να το πετάξει στα σκουπίδια και να οικοδομήσει το δικό του παρόν και μέλλον, πραγματικά ελεύθερος και ανεξάρτητος.

18 Σάββατο 11 Μάη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 19 ΔΕΠΑ Λεπτές ισορροπίες σ ένα άγριο πόκερ Από την εθνική επιτυχία του ξεπουλήματος του ΟΠΑΠ στη δύσκολη εξίσωση της ΔΕΠΑ Την ώρα που ο Αντώνης Σαμαράς ετοιμάζει τις βαλίτσες του για το Πεκίνο, φιλοδοξώντας να προσελκύσει επενδύσεις, ξεπουλώντας αεροδρόμια, λιμάνια και σιδηρόδρομους, ο Δ. Αβραμόπουλος του κλείνει ένα ακόμη πιο δύσκολο ταξίδι, όπως αφέθηκε να διαρρεύσει, για το Αζερμπα τζάν. Η δυσκολία εδώ έχει να κάνει με τις λεπτές ισορροπίες που είναι αναγκασμένη να τηρήσει η ελληνική κυβέρνηση στο ζήτημα της πώλησης της ΔΕΠΑ, που διαπλέκεται σ ένα πράγματι σκληρό πόκερ με την πραγματοποίηση του TAP. Να υπενθυμίσουμε ότι τον Ιούνιο θα αποφασιστεί ποιος από τους σχεδιαζόμενους αγωγούς, ο ΤΑΡ ή ο NABUCO, θα υλοποιηθεί για τη μεταφορά του αζέρικου φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Να θυμίσουμε επίσης πως ο ΤΑΡ διασχίζει την Ελλάδα και φτάνει στην Ιταλία. Ο NABUCO την παρακάμπτει και μέσω Βουλγαρίας και Ρουμανίας φτάνει στην Αυστρία. Και οι δύο αγωγοί φαινομενικά εγκρίνονται από τις ΗΠΑ κόντρα στους ρώσικους αγωγούς. Είναι σίγουρο όμως πως στην τελική επιλογή των ΗΠΑ, που έχουν τρόπους να την επιβάλουν, θα βαρύνει το τι βολεύει το συνολικότερο σχεδιασμό τους και τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή, προκειμένου να περιορίσουν τον δεδομένο με βάση τα τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων ρόλο της Ρωσίας. Κρίσιμο ζήτημα για όλους τους παίχτες η πώληση των ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ που μονοπωλεί την αγορά, το δίκτυο αγωγών στον ελλαδικό χώρο και μια σειρά υποδομές, τεχνογνωσία κ.λπ. Από αναβολή σε αναβολή, η διαδικασία προσφορών έφτασε να πηγαίνει στις 20 Μάη. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, η πώληση στην καλύτερη περίπτωση θα ολοκληρωθεί, αν ολοκληρωθεί, μέχρι το Δεκέμβρη του 2013, αν και οι μνημονιακές δεσμεύσεις μιλούσαν για ολοκλήρωση και πώληση μαζί με τον ΟΠΑΠ τέλος Μάρτη. Αυτές τις μέρες η Gazprom, που εμφανίζεται φαβορί για την εξαγορά της ΔΕΠΑ, διαπραγματεύεται σκληρά τους όρους της συμμετοχής της στο διαγωνισμό, προσπαθώντας να προφυλαχθεί από ανισότιμους όρους που βάζουν στη βάση του ευρωπα κού πλαισίου τα δυτικά αφεντικά της ελληνικής κυβέρνησης. Άλλωστε, χρόνια τώρα στον γεωπολιτικό-ενεργειακό ανταγωνισμό οι ΗΠΑ δεν ήταν καν διακριτικές στις απαιτήσεις τους από την ελληνική κυβέρνηση. Από τα χρόνια του Μπράιζα με τους ρώσικους αγωγούς που θα κατέβαζε ο Καραμανλής, φάνηκε ποιος καθορίζει τελικά σε κρίσιμα ζητήματα σε αυτή τη χώρα. Αλλά και τελευταία οι απαιτήσεις των ΗΠΑ για τη μη πώληση της ΔΕΠΑ σε ρώσικες εταιρίες είναι έκδηλες και σίγουρα λαμβάνονται σοβαρά υπόψη. Όμως, όπως συνέβη και στο παρελθόν, έτσι και τώρα ο κίνδυνος η ελληνική αστική τάξη να μείνει με τις ορέξεις περί ενεργειακού κόμβου πλήρως ανεκπλήρωτες είναι παραπάνω από υπαρκτός. Σε κάθε περίπτωση, τα διλήμματα που θέτει η συγκυρία είναι κρίσιμα και από αυτή την άποψη η πώληση της ΔΕΠΑ δεν είναι μια απλή υπόθεση ξεπουλήματος δημόσιου πλούτου. Φυσικά και δεν είναι δίλημμα για μια βαθιά εξαρτημένη αστική τάξη το να δώσει τον πράγματι στρατηγικό τομέα της ενέργειας σε ξένα χέρια. Η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της ξέρουν πώς παίζονται οι άγριοι διαγκωνισμοί των πραγματικών παιχτών σ αυτά τα ζητήματα και σε καμιά περίπτωση δεν διανοούνται να έρθουν σε σύγκρουση μαζί τους ούτε φυσικά αποτελούν πραγματικό παίχτη, όπως υπονοούν οι ανερμάτιστες και εξωπραγματικές αναλύσεις περί αλληλεξάρτησης και ιμπεριαλιστικής Ελλάδας. Ο όμιλος Κοπελούζου και άλλοι καραδοκούν να εδραιωθεί στην ελληνική αγορά η GAZPROM. Παράλληλα, μια σειρά συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας θα καλόβλεπαν συνολικά τις ρώσικες επενδύσεις και το νταλαβέρι με τους ρώσικους ενεργειακούς κολοσσούς. Εφόσον μπορούσε να εξελιχθεί απρόσκοπτα, σίγουρα θα αναβάθμιζε ενεργειακά και συνολικά την αστική τάξη. Αυτές τις βλέψεις και τις απαιτήσεις αυτών των συμφερόντων προσπάθησε να αντιρροπήσει και να ισοφαρίσει η προβολή πριν από λίγους μήνες του ΤΑΡ σαν κάτι σχεδόν σίγουρο και πολλά υποσχόμενο έργο με 600 (!) θέσεις μόνιμης εργασίας. Έτσι, με τον ΤΑΡ, και η πειθαρχία στις δυτικές απαιτήσεις θα διασφαλιζόταν και δεν θα ήταν έξω η αστική τάξη απ τους δρόμους της ενέργειας. Παρουσίασαν σαν σίγουρη επιλογή τον ΤΑΡ όταν ήδη ο NABUCO εμφάνιζε μάλλον περισσότερα πλεονεκτήματα για τους βασικούς παίχτες της Δύσης. Αυτή τη στιγμή, πέρα από ρώσικες εταιρείες, τη ΔΕΠΑ διεκδικεί με αξιώσεις παρ ότι αθόρυβα- η αζέρικη κρατική εταιρεία Socar. Τους επόμενους μήνες λοιπόν πρόκειται να κριθεί τόσο το ποιος θα πάρει τη ΔΕΠΑ όσο και το αν θα υπάρξει ΤΑΡ. Πράγματι δύσκολη εξίσωση, πιθανότατες και νέες αναβολές και περιπλοκές, ενώ ήδη κάποιοι αρθρογραφούν (όχι αριστεροί) για την ανάγκη να μείνει για την ώρα η ΔΕΠΑ στο δημόσιο. Καμιά σχέση με την ευκολία ξεπουλήματος όσο όσο μιας κερδοφόρας για το δημόσιο επιχείρησης, σαν τον ΟΠΑΠ. Γιατί το ζήτημα, όπως τελικά αποδεικνύεται, δεν είναι πόσα χρήματα θα εισρεύσουν στα δημόσια ταμεία από το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Ξεκίνησε ο Σαμαράς πριν από δύο χρόνια στο Ζάππειο να μιλά για 50 δισ. από ιδιωτικοποιήσεις, ο πήχης κατέβηκε στα 15 και στα 10 δισ. και καλά να είσαι Ούτε φυσικά υπάρχει καμιά έγνοια, παρ ότι είναι σοβαρό ζήτημα για το λαό, για τα λεγόμενα δημόσια αγαθά. Το ζητούμενο για ντόπιους και ξένους καρχαρίες και δυνάστες του λαού είναι να δημιουργηθούν συνθήκες αγοράς! Αυτή είναι η επιδίωξή τους Βασικό και κρίσιμο ζήτημα, η λεγόμενη αγορά εργασίας και η πολιτική περιθωριοποίησης του κόσμου της δουλειάς. Από κει και πέρα, τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Περάστε κόσμε Κινέζοι, Καταρινοί, για όλους έχει ο μπαχτσές, μπίζνες να γίνονται και κάτι θα κάτσει και για το ντόπιο κηφηναριό. Κανένα σχέδιο, καμιά αναπτυξιακή προοπτική τέτοια που να δίνει δουλειά και αξιοπρεπή ζωή στο λαό δεν εγγυώνται οι πολιτικές προσέλκυσης των ξένων επενδύσεων, που όσες έρθουν θα έρθουν για τη λεηλασία του πλούτου της χώρας. Εδώ να τονίσουμε πως ζούμε σε μια περίοδο που στη λειτουργία του συστήματος στη βάση της κρίσης του ενισχύεται η πλευρά της καταστροφής. Η ευημερία των δεικτών ιδιαίτερα στη Wall Street αλλά και παγκόσμια πατάει ακριβώς στην ενίσχυση της καταστροφικής λειτουργίας του συστήματος, στην ενίσχυση του παρασιτισμού και του άγριου ανταγωνισμού. Μόνο σαν ανέκδοτο μπορούμε να δούμε από την πλευρά μας προτάσεις παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας σε συνθήκες αστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας ειδικά στις μέρες μας. Η ανεργία από 27% θα πάει στο 29% μέσα στο Αυτή είναι η πραγματικότητα. Γράφτηκε ανάμεσα στ άλλα εγκώμια της ελληνικής οικονομίας από τον Τύπο των ιμπεριαλιστών πως άδηλος δείκτης της προόδου είναι το γεγονός πως ψηφίστηκε νομοσχέδιο για απολύσεις και δεν υπήρξε καμιά αντίδραση. Να λοιπόν πώς μετριούνται οι θετικές και ελπιδοφόρες (για ποιον;) αναπτυξιακές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Επικίνδυνο βάθεμα της εξάρτησης, πεδίο βολής φτηνό για πολέμους που ζώνουν ξανά την περιοχή, αλλά και πεδίο λεηλασιών του πλούτου της χώρας και του μόχθου του λαού. Να ποιοι ήταν οι στόχοι της σωτηρίας της τρόικας Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. Να ποιοι είναι παραπέρα οι λεγόμενοι στόχοι της «ανάπτυξης». Οι διαγκωνισμοί κρύβουν κινδύνους για το λαό Επιστρέφοντας στη ΔΕΠΑ και τον ΤΑΡ, θα συμπληρώσουμε πως, στη βάση των άγριων γεωπολιτικών συγκρούσεων στην περιοχή και στη βάση του εξαρτημένου χαρακτήρα του ντόπιου κηφηναριού, ο κόσμος της δουλειάς κάθε άλλο παρά μπορεί να ελπίζει από την ξεπουληματική πολιτική της κυβέρνησης. Αντίθετα, πέρα από τη φτώχεια και την ανεργία που θα επεκτείνεται για καιρό μέσα από το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και την αναζήτηση όποιου ρόλου από την αστική τάξη, απειλείται πλέον και η ειρήνη και η δημοκρατία. Τα υποτιθέμενα κοιτάσματα δεν αρκούν στους λεγόμενους δανειστές, θέλουν, λέει, και τη ΔΕΗ με απελευθερωμένο πλέον τιμολόγιο Όμως τα πολλά υποσχόμενα κοιτάσματα πάνε παρέα με διεκδίκηση ΑΟΖ και μαζί με ΔΕΠΑ και ΤΑΡ μπλέκουν τη χώρα στο κουβάρι ενός άγριου ανταγωνισμού που εξελίσσεται χρόνια στην περιοχή, αλέθοντας λαούς, και απειλεί ξανά ακόμη πιο επικίνδυνα την ειρήνη στην περιοχή. Το μακελειό στη Συρία όχι μόνο κινδυνεύει να διαχυθεί στην ευρύτερη περιοχή, μα όσο τα κινήματα των λαών καθυστερούν κινδυνεύει να κλιμακωθεί, να γενικευτεί και να γίνει μόνιμη κατάσταση. Η Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, η Λιβύη, η Συρία έχουν ήδη τα αποτυπώματα της ωμής δράσης του ιμπεριαλισμού στο όνομα των σχεδίων της Δύσης και της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας για «ανάπτυξη, ειρήνη και ευημερία των λαών». Στην Κύπρο ετοιμάζουν νέο σχέδιο Ανάν στο πλαίσιο της συνολικότερης σωτηρίας της. Αλήθεια, πότε θα σταματήσουν να σώζουν τους λαούς; Δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε! Όσο άσχημα κι αν είναι τα πράγματα και οι συσχετισμοί, άλλο τόσο δεν χωράνε αυταπάτες! Μονόδρομος για τον κόσμο της δουλειάς το κίνημα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ των όρων της ζωής. Μονόδρομος για τους αριστερούς που έχουν το κουράγιο να παραμείνουν στην ταξική πάλη η συμβολή από κάθε άποψη στη συγκρότηση μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης για Δουλειά Ειρήνη- Δημοκρατία σε σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Ποτέ δεν ήταν εύκολη, άκοπη και χωρίς θυσίες η συγκρότηση των λα κών δυνάμεων. Ένα παραπάνω σήμερα. Όμως η πραγματικότητα της λειτουργίας του συστήματος στις μέρες μας δεν αφήνει έδαφος για αυταπάτες και αυτό κάνει τα πράγματα δύσκολα για το σύστημα. Μόνο με τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, την τρομοκρατία και την κινηματική αδράνεια, ελέω ψευτοαριστεράς, πειθαναγκάζεται ο κόσμος της δουλειάς να ανέχεται τα φληναφήματα του Α. Σαμαρά και του Στουρνάρα για φως στο τούνελ. Το τούνελ του βαθέματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, του ξεπουλήματος του πλούτου της χώρας, της ανεργίας και του εργασιακού μεσαίωνα οδηγεί σε ολοένα και μεγαλύτερο σκοτάδι. Αυτό είναι κάτι που αποκαλύπτει συνεχώς η ζωή. Ούτε οι δημοσιονομικοί δείκτες που βελτιώνονται από την εξαθλίωση του λαού, ούτε τα ορυκτά αποθέματα, ούτε η όποια εξέλιξη στη ΔΕΠΑ ή τον ΤΑΡ υπόσχονται κάτι καλό για το λαό. Με λιγότερους ή περισσότερους λυκοκαβγάδες, η λεηλασία του πλούτου της χώρας έχει ήδη ξεκινήσει. Οι ιδιωτικοποιήσεις της ΔΕΠΑ αλλά και της ΔΕΗ, του λιγνίτη κ.λπ. στην καλύτερη περίπτωση θα κάνουν πιο ακριβή την ενέργεια για τον κόσμο της δουλειάς, θα λεηλατήσουν υποδομές από λα κούς κόπους χρόνων και κάθε λογής φυσικό πλούτο της χώρας. Ταυτόχρονα, όπως είπαμε, γεννούν κινδύνους. Το ότι αυτά γίνονται όλο και πιο φανερά είναι δείγμα αδυναμίας του συστήματος και ένδειξη δυνατότητας ανάπτυξης μαζικού κινήματος ικανού να φωτίσει ξανά τη ζωή των ανθρώπων της δουλειάς με ελπίδα και προοπτική.

19 20 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 11 Μάη 2013 Αλληλεγγύη Φιλανθρωπία Ελεημοσύνη (Τι σημαίνει και πώς χτίζεται η αλληλεγγύη μέσα στο λαό) Οταν αλυσίδες σούπερ-μάρκετ, κυβερνητικοί παράγοντες, δήμοι και εκκλησίες μιλάνε για αλληλεγγύη, τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά. Ή ζούμε σε άλλη κοινωνία, της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας και του δικαίου και δεν το έχουμε καταλάβει, ή κάποιοι προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την έννοια και το περιεχόμενο της αλληλεγγύης. Εφόσον πρόκειται για συστημικούς παράγοντες που οι προθέσεις τους γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρες σε όλο το λαό, θα περίμενε κανείς να είναι σαφές ότι ισχύει το δεύτερο. Το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι, σε αυτή την «αλληλεγγύη», προσπαθούν να συναγωνιστούν το σύστημα μια σειρά από δυνάμεις και χώροι από τα «αριστερά», που με αντίστοιχο τρόπο κινούνται και προτείνουν στο κίνημα να κινηθεί. Καταρχήν να ορίσουμε με σαφήνεια, όσο το δυνατόν, τις έννοιες και τους όρους. Όχι, σκοπός μας δεν είναι να γράψουμε λεξικό κινηματικών εννοιών, ούτε να ψειρίσουμε τη λεπτομέρεια. Έχει, όμως, καθοριστική σημασία το τι εννοούμε, και το τι εννοεί ο καθένας, όταν μιλάει για αλληλεγγύη. Γιατί το περιεχόμενο που ο καθένας δίνει στην έννοια προκύπτει από τη συνολικότερη αντίληψη του για το κίνημα, για τους δεσμούς ανάμεσα στους εργαζόμενους και στο λαό, για τον καπιταλισμό και τα χαρακτηριστικά του. Αλληλεγγύη είναι η πολιτική, ή ηθική, ή υλική στήριξη (ή συνδυασμός τους) που μπορεί να προσφέρει κάποιος ή κάποιοι προς έναν άνθρωπο ή μια ομάδα ανθρώπων με βάση το κοινό τους συμφέρον. Πιο συγκεκριμένα, αν μιλάμε για λα κή και εργατική αλληλεγγύη, με βάση το κοινό λα κό και ταξικό συμφέρον. Επειδή ο δρόμος των παραδειγμάτων παραμένει πάντα ο πιο εύκολος και αποτελεσματικός... Αλληλεγγύη είναι μια διαδήλωση στήριξης του Παλαιστινιακού λαού. Που παλεύει για ανεξαρτησία και, στο βαθμό που νικήσει, η πλάστιγγα για τους λαούς της νοτιοανατολικής μεσογείου, αλλά και όλου του κόσμου, θα γείρει υπέρ τους και κατά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σιωνισμού. Αλληλεγγύη είναι η προσφορά μακαρονιών και γάλακτος από εργαζόμενους, στους απεργούς εργάτες του εργοστασίου της περιοχής, ή του Άλτερ, ή των Χαλυβουργών κλπ. που παλεύουν για τα εργασιακά τους δικαιώματα και για τα μεροκάματά τους. Που, στο βαθμό που κερδίσουν, θα δημιουργηθεί ρήγμα στην πολιτική που τσακίζει όλους τους εργαζόμενους. Αλληλεγγύη είναι η στήριξη των μεταναστών εργατών και των δικαιωμάτων τους από τους ντόπιους εργάτες. Που έχουν κάθε συμφέρον να υποστηρίξουν τα μεροκάματα της εργατικής τάξης συνολικά και να διατηρήσουν την ταξική τους ενότητα, ώστε πιο αποτελεσματικά και οι ίδιοι να διεκδικούν. Αλληλεγγύη ΔΕΝ είναι το δίευρω στο ζητιάνο που πεινάει και τον λυπόμαστε. Αλληλεγγύη ΔΕΝ είναι τα τραπέζια της εκκλησίας που προσφέρονται με αντάλλαγμα την πίστη και «σωτηρία της ψυχής». Αλληλεγγύη ΔΕΝ είναι το κοινωνικό παντοπωλείο του Δήμου. Αν ο Δήμος μαζεύει από χορηγίες και ελεημοσύνες του κόσμου, τότε είναι κορο δία. Αν τα βάζει από την τσέπη του, τότε είναι κοινωνική μέριμνα για τους άπορους... πάντως όχι αλληλεγγύη. Αλληλεγγύη ΔΕΝ είναι τα ποσά που δαπανά το κεφάλαιο, για να φτιάχνει κοινωνικό προφίλ. Τα γκαλά της κυρίας Βαρδινογιάννη πχ. «υπέρ των φτωχών». Ή οι διάφορες δωρεές του κεφάλαιου προς κοινότητες, δήμους, άστεγους, υποτροφίες σε φοιτητές κλπ. Αλληλεγγύη ΔΕΝ είναι τα «χαρίζεται» στις εφημερίδες αγγελιών. Η αλληλεγγύη ως συναγωνιστικός δεσμός Η αλληλεγγύη είναι, λοιπόν, για το λα κό κίνημα ένα ακόμα συστατικό στοιχείο της συγκρότησης του. Ένα μέρος του συναγωνιστικού συντροφικού δεσμού που βιώνουν οι αγωνιστές και τα προοδευτικά λα κά στοιχεία μεταξύ τους. Που δυναμώνει τα κουράγια του καθένα και την πάλη όλων συνολικά. Ο δεσμός αλληλεγγύης είναι καταρχήν δεσμός αγώνα. Είναι σχέση αμφίπλευρη, αλληλοτροφοδοτούμενη ανάμεσα σε ανθρώπους ή ομάδες ανθρώπων που αγωνίζονται σε κοινή κατεύθυνση. Και με τον όρο αμφίπλευρη, ΔΕΝ εννοούμε τώρα σε στηρίζω εγώ, μετά με στηρίζεις εσύ και μετά πάλι η σειρά μου, κλπ... Αν το δούμε έτσι, η αλληλεγγύη καταντάει απλώς μια ανταλλαγή εξυπηρετήσεων. Αν το δούμε έτσι, η λογική μας είναι στενή, συμφεροντολογική και στη βάση της, αστική! Εννοούμε ότι ΔΕΝ υπάρχει πράξη αλληλεγγύης που να μην εξυπηρετεί ταυτόχρονα τα συμφέροντα και των δύο πλευρών. Αυτού που την απευθύνει και αυτού που τη δέχεται. Η αναγνώριση αυτής της κοινότητας στην κατεύθυνση της πάλης είναι, λοιπόν, ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ στοιχείο, ώστε να οικοδομηθεί αυτός ο δεσμός. Ώστε να βιώνεται η αλληλο ποστήριξη ως ανάγκη, άμεση, υλική και πολύ χειροπιαστή και όχι ως έκφραση στα πλαίσια μιας γενικώς φιλανθρωπίας ή ακόμα χειρότερα ελεημοσύνης (πχ. «τους καημένους τους...σεισμόπληκτους, ας τους βοηθήσουμε. Κρίμα είναι!»). Με αυτή την έννοια, όποιος θέλει να ανεβάσει το επίπεδο αλληλεγγύης μέσα στο λαό της χώρας ή και μεταξύ των λαών, πρέπει να φροντίζει να ανεβαίνει και το πολιτικό επίπεδο και κριτήριο των μαζών. Οι κινήσεις προτάσεις δράσεις αλληλεγγύης πρέπει να είναι τέτοιες, που να ανεβάζουν το επίπεδο συνείδησης των αλληλέγγυων. Συναίσθημα ή συνείδηση; Όχι δεν υποτιμάμε καθόλου, ούτε έχουμε καμία διάθεση να χλευάσουμε τα αισθήματα φιλανθρωπίας που βλέπουμε να εκφράζονται μέσα στο λαό, σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Ούτε τον αυθόρμητο και πολύ ανθρώπινο, κατά τη γνώμη μας, συναισθηματισμό του. Αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι να δείξουμε τα όρια της φιλανθρωπίας. Ακριβώς επειδή πατάει σε συναισθηματική και μόνο βάση, ξεθωριάζει και χάνεται μαζί με τη συναισθηματική φόρτιση. Κατά τα άλλα, δεν μπορεί να αποτελέσει στέρεα βάση για την οικοδόμηση δεσμών σε άλλο επίπεδο (συναγωνιστικό, συντροφικό) μέσα στο λαό. Και αυτό ισχύει και για τη λογική «ανταλλαγής εξυπηρετήσεων» που περιγράψαμε πιο πάνω. Ο αλληλέγγυος δεν περιμένει να «ξεπληρωθεί» με τη σειρά του αύριο, για την αλληλεγγύη που επιδεικνύει σήμερα. Και όχι από θρησκευτικό ή ουμανιστικό αλτρουισμό. Αλλά ως αποτέλεσμα της βαθύτερης κατανόησης της ταξικής κοινότητας συμφερόντων με το διπλανό εργάτη, το διπλανό σωματείο, το διπλανό λαό. Κατανόηση που είναι αναγκαία, έστω κι αν είναι ενστικτώδικη στην αρχή, για να εκδηλωθεί η αλληλεγγύη και που με τη σειρά της, όσο αυτή εκφράζεται και ριζώνει ως πρακτική αντίληψη στο λαό, «αποκαλύπτει» όλο και περισσότερο την κοινότητα των συμφερόντων μεταξύ των αγωνιστών, του λαού, των εργατών. Αυτό οικοδομεί στην πράξη και ένα άλλο ήθος στις μάζες. Ένα ήθος που έχει ως βάση την εξυπηρέτηση του ατομικού συμφέροντος, μέσα από το συλλογικό συμφέρον. Σε πλήρη αντιδιαστολή με την αστική ηθική, που έχει ως βάση την εξυπηρέτηση του ατομικού συμφέροντος, πάνω από και κόντρα στο γενικό συλλογικό συμφέρον. Πώς μπορεί ένα πακέτο μακαρόνια να γίνει αλληλεγγύη; Ούτε θέλουμε, επίσης, να υποτιμήσουμε το «υλικό μέρος» της αλληλεγγύης, προβάλλοντας (και σωστά) το πολιτικό ως κύριο. Απλά θέλουμε να τονίσουμε, ότι υπάρχει υλική στήριξη τέτοια και...αλλιώτικη. Υλική στήριξη προς τον αγώνα αυτού που δέχεται την αλληλεγγύη και υλική στήριξη προς την ανάγκη κάποιου, είτε αγωνίζεται για το κοινό συμφέρον είτε όχι. Ακόμα κι αν σαν πράξη φαίνεται η ίδια στην επιφάνεια, στο βάθος πρόκειται για τελείως διαφορετικά πράγματα. Πράγμα που οι αγωνιζόμενοι καταλαβαίνουν πάρα πολύ καλά. Και ενώ ίσως, ατομικά ο καθένας, θα αρνούνταν με περηφάνια την οποιαδήποτε ελεημοσύνη, με την ίδια περηφάνια όχι μόνο δέχονταν τα πακέτα μακαρόνια οι απεργοί χαλυβουργοί πχ. αλλά ανακοινώναν με χαρά τις προσφορές. Γιατί τις θεωρούσαν, και σωστά, προσφορές στον αγώνα τους! Και όχι ελεημοσύνη και λύπηση για τα «πεινασμένα τους παιδάκια»... Αυτό δίνει τελείως διαφορετικό περιεχόμενο στην υλική στήριξη που σε αυτή την περίπτωση αποτελεί γνήσια έκφραση λα κής και εργατικής αλληλεγγύης. Ιδιαίτερα σημαντική, τόσο για την επιτυχή έκβαση των εργατικών αγώνων, όσο και για τη σύσφιξη των σχέσεων και των δεσμών μέσα στο κίνημα. Δεσμών που χτίζονται σε συναγωνιστική βάση, σε μια σχέση στην ουσία της πραγματικά ισότιμη. Αντίθετα η υλική στήριξη, όταν κινείται έξω από τα πλαίσια της αλληλεγγύης, διαμορφώνει ανισότιμες σχέσεις ανάμεσα σε αυτόν που την απευθύνει και αυτόν που τη δέχεται. Αναπαράγει με ένα τρόπο τις ανισότιμες σχέσεις του «από πάνω» με τον «από κάτω», και στο βαθμό που γίνεται μακροχρόνια ή μονιμοποιείται, παγιώνεται σε σχέση τροφοδότη και εξαρτημένου (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εδώ, η Εκκλησία). Οι ιεροκήρυκες της αλληλεγγύης Αυτή η ανισοτιμία όχι μόνο δεν προβληματίζει κάποιους «προοδευτικούς» που προτείνουν σε κάθε ευκαιρία «λύσεις αλληλεγγύης» στο κίνημα, αλλά αντίθετα φτάνουν να την επιδιώκουν κιόλας. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι φορείς τέτοιων προτάσεων είναι οι ίδιοι που τρέφουν τη μεγαλύτερη υποτίμηση προς το λαό, τις δυνατότητες και τις δυνάμεις των μαζών. Τόσο στο κινηματικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο. Το σχέδιο είναι τόσο απλό στη σύλληψη του όσο και εξοργιστικά αντιδραστικό: Στον θρησκευτικό προσηλυτισμό, να αντιπαραβάλλουμε έναν «κινηματικό» προσηλυτισμό. Η εκκλησία τα ζει κόσμο. Να τα σουμε κι «εμείς». Αυτοί τους «εξαγοράζουν» εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη τους και αυξάνουν τις στρατιές των πιστών, δεξιών και υποταγμένων. «Εμείς» να τους «εξαγοράσουμε» και πάλι εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη τους, για να τους μετατρέψουμε σε αγωνιστές, ριζοσπάστες και αριστερούς. Τώρα, το αν μπορεί να «εξαγοραστεί» κάποιος προς τα «αριστερά» δεν φαίνεται να πολύ-απασχολεί τους εκφραστές των συγκεκριμένων αντιλήψεων. Το αν μπορεί να λυθεί η εξίσωση που θέλει να απελευθερώνονται συνειδήσεις με ψωμί και χωρίς αγώνα, το αφήνουμε στην κρίση του καθένα. Για εμάς, πάντως, η αντίφαση είναι ανυπέρβλητη. Δύο προβλήματα προκύπτουν από αυτή τη λογική. Το πρώτο είναι ότι αναπαράγει με το χειρότερο τρόπο τη λογική της ανάθεσης στις πλατιές λα κές μάζες, απλά αντικαθιστώντας στο ρόλο του σωτήρα την Εκκλησία και τις ΜΚΟ, την «αριστερά». Το δεύτερο είναι ότι τα «δίκτυα αλληλεγγύης» αυτής της λογικής παρουσιάζονται σαν πανάκεια και λύση για το λαό «εδώ και τώρα». Τα όρια αυτών των προσπαθειών σκόπιμα αποκρύβονται από τους εμπνευστές τους που συνήθως τις ντύνουν με «θαυματουργές ιδιότητες». Πως στην πραγματικότητα ΔΕΝ μπορούν να καλυφθούν οι ανάγκες του κόσμου με αυτό τον τρόπο. Πως, και με τις καλύτερες ακόμα προθέσεις αν ξεκινάνε, το πολύ-πολύ να παίξουν παρηγορητικό, παρά ουσιαστικό ρόλο στα προβλήματα του κόσμου. Γιατί, τι άλλο θα μπορεί να δώσει ο «εθελοντής γιατρός» του «κοινωνικού ιατρείου» στον ασθενή που χρειάζεται νοσηλεία, ειδικές εξετάσεις και ακριβά φάρμακα; Και όσο η επίθεση του συστήματος προχωράει, οι άνεργοι αυξάνονται και η φτώχεια εξαπλώνεται, τόσο περισσότερο αυτές οι προσπάθειες θα μένουν στην «παρηγοριά» προς τον άρρωστο παρά στη «θεραπεία». Παλεύουμε για αλληλεγγύη ή με αλληλεγγύη; (πολιτικός ή «εναλλακτικός» αγώνας;) Η αλληλεγγύη δεν είναι, ούτε μπορεί να αποτελεί στόχο πάλης για το κίνημα. Η αλληλεγγύη είναι ένα μέσο, για να ενισχύεται η πάλη που συγκροτείται πάντα σε πολιτική βάση. Στους χώρους της αναρχοαυτονομίας, αλλά και σε κάποιους της

20 Σάββατο 11 Μάη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 21 αριστεράς, ακούμε πολλές φορές τις «συλλογικές κουζίνες» και τα «παζάρια» να προτείνονται ως στόχοι, που μάλιστα πλασάρονται και σαν πιο «προωθημένοι» από τους πολιτικούς στόχους πάλης. Την ίδια στιγμή, βέβαια, το πόσο «προωθημένοι» είναι, αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι, από όσους τους προτείνουν, θεωρούνται και πιο εφικτοί. Με δυο λόγια, ο «ρεαλισμός του εφικτού» παρουσιάζεται «επαναστατικότερος της επανάστασης». Η προσπέραση της πολιτικής σύγκρουσης με το σύστημα είναι κοινή ανοησία. Είναι η πιο ουσιαστική υποταγή στην κυριαρχία του συστήματος, καλυμμένη κάτω από το πέπλο μιας «φυγής προς τα εμπρός» και της «άμεσης λύσης» που δήθεν θα στερήσει από το σύστημα την κυριαρχία του μέσα από τις εναλλακτικές μορφές διαχείρισης, στυλ ζωής κλπ. Αυτή η λογική της «αναζήτησης του κόλπου» που θα καταστήσει τη συγκρότηση επαναστατικού κινήματος και την πολιτική σύγκρουση με το σύστημα περιττή, δεν εκφράζεται μόνο στη συζήτηση περί αλληλεγγύης αλλά είναι μια γενικότερη γάγγραινα στην αριστερά. Είναι το πιο χαρακτηριστικό σημείο στη λογική της «αριστεράς της ήττας» και σε όλες τις εκφάνσεις της. Τα όρια της νομιμότητας Το σύστημα βέβαια αντιμετωπίζει πάντα καταρχήν εχθρικά ό,τι οργανώνεται έξω και πέρα από τη στενή του αγκαλιά. Γρήγορα, λοιπόν, το αστικό κράτος κήρυξε τα συσσίτια, «συλλογικές κουζίνες» και διανομές τροφίμων, παράνομες για «λόγους υγείας». Αναγνωρίζοντας τον κίνδυνο, οι φιλάνθρωπες πρωτοβουλίες που δεν ελέγχει, να αρχίσουν να ξεφεύγουν και να γίνουν έδαφος δημιουργίας δεσμών ανάμεσα σε λα κές ή και αγωνιζόμενες μάζες. Φυσικά δεν θέλει να ξεφεύγει κόσμος από τα δόκανα της εκκλησίας και των ΜΚΟ και να κινείται έξω από τα θεσμικά πλαίσια του αστικού κράτους. Αλλά ταυτόχρονα ασκεί πίεση προς τις ριζοσπαστικές και αριστερές ομαδοποιήσεις που ανακατεύονται με τέτοιου είδους πρωτοβουλίες, με στόχο την ένταξη τους σε κανάλια συστημικά. (Θέλεις να οργανώσεις διανομή τροφίμων, στήσε μια ΜΚΟ και κάν το «νόμιμα»!) Ένα πολιτικό πρόβλημα Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι, ότι η λογική της φιλανθρωπίας και ελεημοσύνης μπορεί να αποτελέσει ένα «εργαλείο» πρώτης τάξης στα χέρια του συστήματος που, όταν δεν χρεώνεται πολιτικά την κατάσταση και τα βάσανα του κόσμου, εύκολα σπρώχνει την ευθύνη για αυτά...επάνω του! (-Τι έκανες ΕΣΥ, για τα παιδάκια που πεινάνε;! Ε;!) Το σύστημα σκόπιμα ζητάει τη συνευθύνη για τα δεινά του λαού που το ίδιο προκαλεί. Για ευνόητους λόγους. Η αποδοχή όμως αυτής της συνευθύνης, έστω κι αν ντύνεται με αριστερό μανδύα, αποτελεί την πιο βολική εξυπηρέτηση για τους εκμεταλλευτές. Από τη μια, συσκοτίζει κόσμο, σε σχέση ακριβώς με τη ρίζα των προβλημάτων του (το σουπερμάρκετ πχ. που πριν δυο μήνες απέλυσε εργαζόμενους, συλλέγει τρόφιμα «υπέρ ανέργων»). Από την άλλη, συμβάλλει στην αποδοχή της κυριαρχίας του (αφού δεν μπορούμε να ανατρέψουμε μια κατάσταση, τουλάχιστον ας πορευτούμε «όπως μπορούμε» μέσα σε αυτή), με αποτέλεσμα αυτή η κυριαρχία να παγιώνεται και να μην αμφισβητείται. Η προσπέραση της πολιτικής σύγκρουσης με το σύστημα είναι κοινή ανοησία. Είναι η πιο ουσιαστική υποταγή στην κυριαρχία του συστήματος, καλυμμένη κάτω από το πέπλο μιας «φυγής προς τα εμπρός» και της «άμεσης λύσης» που δήθεν θα στερήσει από το σύστημα την κυριαρχία του μέσα από τις εναλλακτικές μορφές διαχείρισης, στυλ ζωής κλπ. Αυτή η λογική της «αναζήτησης του κόλπου» που θα καταστήσει τη συγκρότηση επαναστατικού κινήματος και την πολιτική σύγκρουση με το σύστημα περιττή, δεν εκφράζεται μόνο στη συζήτηση περί αλληλεγγύης αλλά είναι μια γενικότερη γάγγραινα στην αριστερά. Είναι το πιο χαρακτηριστικό σημείο στη λογική της «αριστεράς της ήττας» και σε όλες τις εκφάνσεις της. Σημείωση Επειδή συχνές πυκνές είναι τώρα τελευταία οι συγκρίσεις με τις δράσεις του ΕΑΜ, που «μας έσωσε απ' την πείνα», να αναφέρουμε μόνο το εξής. Το ΕΑΜ λειτούργησε σε λογική ανάληψης ευθύνης απέναντι στο λαό που υπέφερε τα δεινά της κατοχής. Βαριάς και σοβαρής ευθύνης. Στήριξε και οργάνωσε τον αγώνα του λαού ενάντια στην πείνα. Αγώνα που αποτελούσε μέρος του γενικότερου αγώνα, για να νικήσει το φασισμό, να λευτερωθεί πραγματικά και να διαφεντεύσει ο ίδιος τη ζωή και τον τόπο του. Αγώνα που τον έδωσε ο ίδιος ο λαός μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ (και όχι κάποιος «φωστήρας» για λογαριασμό του) και που στο κάτω-κάτω στρεφόταν ενάντια στον κατακτητή και με τα όπλα ακόμα! Είναι τελείως διαφορετικό από την υποταγή στους συσχετισμούς που κρύβεται πίσω από τη λογική πολλών, κατά τα άλλα «προχωρημένων», που εκφράζονται στο κίνημα. Το ΕΑΜ, στην επαρχία, αντιμετώπισε την πείνα με τα όπλα, υπερασπιζόμενο τις σοδειές του κόσμου και στις πόλεις, την αντιμετώπισε ενάντια στα όπλα, όταν διοργάνωνε απεργίες και συλλαλητήρια απέναντι στο στρατό κατοχής απαιτώντας συσσίτια. Τι σχέση με αυτή τη λογική μπορεί να έχει σήμερα η κάθε φαεινή «αυτοδιαχείρισης της φτώχειας», ας σκεφθεί ο καθένας. Να υπερασπιστούμε την αλληλεγγύη Όσο, λοιπόν, περισσεύουν στις μέρες μας η συζήτηση και οι αναφορές στην «αλληλεγγύη», τόσο περισσότερο λείπει η αλληλεγγύη από το λα κό και εργατικό κίνημα. Όσο περισσότερο διαστρεβλώνεται το περιεχόμενο της έννοιας και βρίθουν οι προτάσεις για τα «εναλλακτικά», τόσο μεγαλύτερη δυσκολία υπάρχει στη συγκρότηση πραγματικών, πλατιών πρωτοβουλιών αλληλεγγύης. Τόσο καθυστερεί το να παίξει η αλληλεγγύη το ρόλο της αποτελεσματικής στήριξης αγώνων και αγωνιστών. Να γίνει η συγκολλητική ουσία που θα ενώνει τους αγωνιστές ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και απέναντι στην επίθεση που έχει εξαπολύσει στο λαό και την εργατιά, ακόμα κι ανεξάρτητα από ιδεολογικοπολιτικές διαφορές και διαφωνίες, στα πλαίσια πάντα του κινήματος. Στη βάση του κοινού λα κού και ταξικού συμφέροντος, που οι μάζες πρέπει να «ανακαλύψουν» μέσα στην ιδεολογική συσκότιση που το σύστημα έχει επιβάλλει. Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα με τις «εναλλακτικές» προτάσεις που παρουσιάζονται σαν «αλληλεγγύη», είναι ακριβώς αυτό. Ότι παρουσιάζονται σαν κάτι που στην πραγματικότητα δεν είναι και δεν στηρίζουν. Στο ερώτημα, λοιπόν, πώς αντιμετωπίζουμε όλο αυτό τον ορυμαγδό από φαεινές, θα δώσουμε μια όσο πιο απλή και «μαλλιαρή» απάντηση. Ένας αγωνιστής δεν έχει κανένα ιδιαίτερο λόγο να είναι αντίθετος με το παζάρι που θα διοργανώσει ένας σύλλογος γονέων, ή με το ανοιχτό λα κό τραπέζι που θα διοργανώσει η συνέλευση της πλατείας και άλλα τέτοια παρόμοια. Έχει, όμως, κάθε λόγο να αντιμάχεται το χαρακτηρισμό αυτών των κινήσεων ως «αλληλεγγύη» και να απευθύνει προτάσεις πραγματικής αλληλεγγύης προς το λαό, τους εργαζόμενους, την πλατεία, το σύλλογο, το σωματείο, κλπ. Ένας αγωνιστής έχει κάθε λόγο να τρώει τα συκώτια του και να τσακώνεται για το αδιέξοδο των «συλλογικών κουζίνων», των «αυτοδιαχειρίσεων» και των «εναλλακτικών» φαεινών. Αλλά το ζήτημα κρίνεται κυρίως στο ζωντάνεμα και στο άπλωμα της πραγματικής αλληλεγγύης στα πλαίσια του πολιτικού αγώνα. Με θετικό τρόπο, λοιπόν, με επεξεργασμένες, επιχειρηματολογημένες και σοβαρές προτάσεις αλληλεγγύης και με αντίστοιχες πρωτοβουλίες, θα πρέπει να συμβάλλουμε στην αποκατάσταση της αλληλεγγύης και στο ιδεολογικό ξεκαθάρισμα στα πλαίσια του κινήματος. Κ.Τ.