H MIKΡΗ ΚΥΠΡΟΣ ΒΑΖΕΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΥΡΙΤΙΔΑΠΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ

Transcript

1 15ήμερη Επαναστατική Εφημερίδα / Φύλλο 546 / Σάββατο 23 Μαρτίου 2013 / Τιμή: 1,50 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερο Σάββατο Σ αυτό το φύλλο Στο πλευρό του Κυπριακού Λαού Διακήρυξη του ΕΕΚ και του DIP σελ. 5 Εργατική συνδιάσκεψη του ΕΕΚ - Η πάλη της εργατικής τάξης σε συνθήκες καπιταλιστικής χρεοκοπίας σελ. 8-9 Μετά το Κυπριακό ΟΧΙ σελ. 3, 5, χρόνια από το «ταξίδι» στο θάνατο σελ Στο πλευρό του Κυπριακού λαού! Κάτω η ΕΕ των μονοπωλίων! Κάτω οι Τρόικες του κεφαλαίου! Απορρίψτε την ληστεία των καπιταλιστών κλεφτών! Ενότητα των λαών της περιοχής και της εργατικής τάξης για σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση χωρίς επιστροφή στους αιματωβαμένους εθνικισμούς του κεφαλαίου! Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες Ευρώπης! H MIKΡΗ ΚΥΠΡΟΣ ΒΑΖΕΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΥΡΙΤΙΔΑΠΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ Η απόφαση της κυπριακής Βουλής, κάτω από την κατακραυγή των μαζικών διαμαρτυριών, να απορρίψει την ομόφωνη απόφαση της Ευρωπαϊκής Συνόδου για λεηλασία των τραπεζικών καταθέσεων είναι ένα ισχυρό ράπισμα στην ιμπεριαλιστική αλαζονεία του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου και πρώτα πρώτα της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Συγχρόνως, η απόφαση αυτή ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου και δρομολογεί ανεξέλεγκτες καταστάσεις στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων στην Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, θέτοντας πλέον ανοιχτά το ενδεχόμενο διάσπασης της Ευρωζώνης και διάλυσης του ευρώ. Βεβαίως, δεν είναι το μέγεθος της κυπριακής οικονομίας που προκαλεί αυτές τις επιπτώσεις. Με μόλις το 0,2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ δεν θα μπορούσε να επιδράσει αισθητά αν δεν υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες. Όπως περιγράφει η θεωρία του χάους, το πέταγμα μιας πεταλούδας στο Πεκίνο μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στη Νέα Υόρκη -σε oριακές συνθήκες μακράν ισορροπίας έτσι και η κυπριακή άρνηση, μέσα στις συνθήκες κρίσης χρέους και ύφεσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας και δη της ευρωπαϊκής, μπορεί να γίνει καταλύτης κατακλυσμιαίων ανατροπών. Στις ώρες και μέρες που περνούν οι απειλές κι οι εκβιασμοί των ισχυρών της Ευρώπης κατά της μικρής Κύπρου πολλαπλασιάζονται. Όχι μόνο οικονομικά, αλλά και γαιωπολιτικά συμφέροντα ανοικτά συγκρούονται. Λέμε: Κάτω τα χέρια από την Κύπρο και τον κυπριακό λαό! Οι ευρωπαϊκοί λαοί πρέπει να πουν όχι στη δικτατορία των αγορών και του κογκλαβίου των Βρυξελλών. Η μαζική ανεργία, τα μέτρα λιτότητας, η καταστροφή των οικονομιών του ευρωπαϊκού νότου, η ύφεση κι η ανεργία στο βορρά, δεν είναι θεομηνία. Ούτε οφείλονται στους «τεμπέληδες» του νότου, όπως ισχυρίζονται οι αλαζόνες του μεγάλου κεφαλαίου της βόρειας Ευρώπης. Είναι προϊόν της παγκόσμιας κρίσης του ιστορικά παρηκμασμένου καπιταλιστικού συστήματος - του συστήματός τους. Aυτό που πυροδοτεί την κρίση στην Kύπρο είναι μια νέα φάση στην παγκόσμια οικονομική κρίση και στη στρατηγική αντιμετώπισής της από τις κυρίαρχες δυνάμεις και δη τη Γερμανία. Aν μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008 επιχείρησαν τη διάσωση των τραπεζών μέσω των βάρβαρων μνημονιακών μέτρων (ληστεία στα ταμεία, στις συντάξεις, τους μισθούς, τα ομόλογα κλπ) και προγραμμάτων στήριξης στον μηχανισμό χρηματοπιστωτικής σταθερότητας EFSF/ ESM, τώρα, μετά το ξέσπασμα της κρίσης στην Iσπανία και Iταλία (το χρέος της οποίας είναι διπλάσιο από όλα τα κεφάλαια που διαθέτει ο EFSF/ESM), επιχειρούν να στηρίξουν με κεφάλαια από μετόχους, δανειστές και καταθέτες, τις εκτεθειμένες στα νέα βουνά «τοξικών» ομολόγων τράπεζες. Το παγκόσμιο προλεταριάτο από την Λευκωσία και την Αθήνα, μέχρι την Μαδρίτη και τη Ρώμη, το Κάιρο και το Παρίσι, πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους ενάντια στους ιμπεριαλιστές αφέντες. Tην κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές και όχι οι εργάτες και τα φτωχά στρώματα που βλέπουν τις θυσίες μιας ζωής να λεηλατούνται από τις δικτατορικές αποφάσεις του μεγάλου κεφαλαίου. Και σε κάθε χώρα να ανατρέψουμε την εξουσία των ντόπιων καπιταλιστών και τις κυβερνήσεις τους. Στην Ελλάδα να ανατρέψουμε την τριπόδαρη κυβέρνηση του δεξιού Σαμαρά που μαζί με την Μέρκελ ψήφισε τα καταστροφικά μέτρα κατά της Κύπρου και επιβάλλει τα μέτρα των Μνημονίων στον ελληνικό λαό και την εργατική τάξη. Να οργανώσουμε γενική πολιτική απεργία διαρκείας για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση.

2 σελίδα 2 σάββατο 23 Μαρτίου 2013 σάββατο 23 Μαρτίου 2013 σελίδα 3 Θεοδόσης Θωμαδάκης ( ) Για το ανεπίστρεπτο ταξίδι αναχώρησε ο σύντροφος Θεοδόσης Θωμαδάκης, τα ξημερώματα του Σαββάτου 9 Mάρτη. Kηδεύτηκε στο χωριό καταγωγής του, στον Aλίκαμπο Xανίων, την Kυριακή 11 Mάρτη. O Θεοδόσης Θωμαδάκης, γιος ενός αιωνόβιου κρητικού αγρότη, τον καιρό της κατοχής ήταν αετόπουλο. Ήλθε στην Aθήνα στη δεκαετία του 50. Kατοικούσε στη Δάφνη και δούλευε μηχανουργός στα μηχανουργεία του Πειραιά. Πήρε μέρος στους εργατικούς αγώνες της μετεμφυλιοπολεμικής Eλλάδας και ήρθε σε επαφή με το τροτσκιστικό κίνημα γύρω στο Tα γεγονότα της ουγγαρέζικης επανάστασης ήταν καθοριστικά για το σπάσιμό του από τον σταλινισμό. Oργανώθηκε στο KΔKE το Για τον Θ.Θ. ο διεθνισμός δεν ήταν συνθηματολογία αλλά πολιτική πράξη ζωής. Mετείχε στη διεθνιστική αποστολή της 4ης Διεθνούς (Διεθνής Γραμματεία) στην Aλγερία, στην πάλη κατά της γαλλικής ιμπεριαλιστικής αποικιοκρατίας. Από το 1960, για δύο χρόνια, ο Θ.Θ. μαζί με άλλους διεθνιστές απ όλο τον κόσμο και αλγερίνους επαναστάτες, σε ένα υπόγειο εργοστάσιο που είχαν φτιάξει στην έρημο, κατασκεύαζαν οπλοπολυβόλα κι επισκεύαζαν κάθε είδους όπλα και πυρομαχικά για τις ανάγκες της επανάστασης. Σύμφωνα με τον επικεφαλής της διεθνιστικής επιχείρησης, σ. Δημήτρη Λιβιεράτο, ο Θεοδόσης ήταν Δεκαπενθήμερο όργανο της Κ.Ε. του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ - Τροτσκιστές) Κυκλοφορεί στα κεντρικά περίπτερα και στα βιβλιοπωλεία σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Εκδίδεται από την Ε.Μ.Ε. - ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Αρχισυντάκτης Θ. Κουτσουμπός ψύχραιμος και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Στα μέσα της δεκαετίας του 60 (1964) ο Θεοδόσης Θωμαδάκης μαζί με τον Παναγιώτη Δούμα αποχώρησαν από το KΔKE και συγκρότησαν την Eργατική Δημοκρατία, ομάδα ταλαντευόμενη ανάμεσα στην Eνιαία Γραμματεία της Τέταρτης Διεθνούς και τη Διεθνή Eπιτροπή. Για την αντιδικτατορική τους δράση συνελήφθησαν το 1968, βασανίστηκαν και καταδικάστηκαν σε ισόβια (η ακριβής ποινή του Θ.Θ. ήταν σε ισόβια και 8 μήνες). Στη διάρκεια της κράτησής του στις φυλακές της Aίγινας, ο Θ.Θ. συνδέθηκε με την Eργατική Διεθνιστική Ένωση (EΔE πρόδρομο σχήμα του EEK). O σύνδεσμός μας, η συντρόφισσα Άννα, περνούσε τα μηνύματα από και προς τον Θεοδόση με τους πιο ευφάνταστους τρόπους. Aπό τη φυλακή, ο σ. Θ.Θ. είχε εκδηλώσει την υποστήριξή του στη Διεθνή Eπιτροπή της 4ης Διεθνούς. Eκεί, άρχισε να βελτιώνει τα γαλλικά που είχε μάθει στην Aλγερία και να μεταφράζει. Aποφυλακίστηκε, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών κρατουμένων, με την αμνηστία του Aυγούστου Kάναμε πολλές συναντήσεις με τον σ. Θεοδόση, όπως και με άλλους αποφυλακισθέντες τροτσκιστές. Mετά το Πολυτεχνείο η στρατιωτική χούντα του Iωαννίδη τον συνέλαβε ξανά. Tον μετέφεραν στο στρατόπεδο του Διονύσου, τον βασάνισαν, όμως μετά από λίγο καιρό τον άφησαν Σελιδοποίηση - Μοντάζ Βιβλιοτεχνία Ο.Ε. Ζωοδόχου Πηγής 52Α, Εξάρχεια Τηλ vivliotexnia@ hotmail.com Eκτύπωση ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. Ιερά Οδός 81, Αθήνα Διεύθυνση Εφημερίδας Καποδιστρίου 38, Αθήνα Τηλ.-Fax: Ετήσια συνδρομή-ενίσχυση Εσωτερικού: 45 Ευρώπη: 60 Υπόλ. Χώρες: 75 Τσεκ-εμβάσματα στη διεύθυνση: «Νέα Προοπτική» Θ. Κουτσουμπός Καποδιστρίου Αθήνα ελεύθερο. Mε πλαστό διαβατήριο έφυγε για το Λονδίνο. Mετά την πτώση της χούντας, το καλοκαίρι του 1974, ο Θεοδόσης μαζί με τους συντρόφους Tριαντάφυλλο Mηταφίδη και Aντώνη Λιάκο εντάχθηκαν στην EΔE, ελληνικό τμήμα της Δ.E. της 4ης Διεθνούς, και έγιναν μέλη της Kεντρικής Eπιτροπής. Στην έκδοση της Σοσιαλιστικής Aλλαγής (βδομαδιάτικης αρχικά και δισεβδομαδιαίας αργότερα) ο σ. Θ.Θ. ήταν διορθωτής. Mετέφρασε και επιμελήθηκε πλήθος έργων, κυρίως του Tρότσκι, που εκείνη την εποχή η EΔE εξέδιδε με τις εκδόσεις Aλλαγή. Tο 1985 συμμετείχε στο ιδρυτικό συνέδριο που μετασχημάτισε την EΔE σε EEK. Xωρίσαμε με τον σ. Θ.Θ. στο σχίσμα του Tο ζήτημα της EΣΣΔ ήταν κεντρικό στη διάσπαση. Σύντροφοι, μεταξύ των οποίων ο Θ.Θ., υπό την καθοδήγηση του Tζέρι Xίλι υποστήριζαν άκριτα την περεστρόικα σαν «Πολιτική Eπανάσταση» που υποτίθεται ότι ο Γκορμπατσόφ πραγματοποιούσε. H «πολιτική επανάσταση» του Γκορμπατσόφ έγινε ο ιμάντας που έσυρε μια σειρά συντρόφων στον Συνασπισμό και αργότερα στον Σύριζα - και ορισμένους στο ΠΑΣΟΚ. O σύντροφος Θεοδόσης Θωμαδάκης, μέλος του Συνασπισμού έκτοτε -αν και σε χαλαρή σχέση τα τελευταία χρόνια-, συνέχισε να επιμελείται την έκδοση βιβλίων (σε συνεργασία με τις εκδόσεις Παρασκήνιο). Πολλά από αυτά τα βιβλία μπορεί να τα βρει κανείς στο διαδίκτυο (www. marxistbooks.gr). Aνεξάρτητα από τις πολιτικές διαφορές μας, που δεν είχαν τίποτα το προσωπικό, ο Θεοδόσης Θωμαδάκης ήταν ένας σύντροφος που έχαιρε εκτίμησης μέσα στην EΔE και το EEK. H ιστορία του είναι μέρος της ιστορίας μας, της ιστορίας του επαναστατικού κινήματος για την κοινωνική χειραφέτηση του προλεταριάτου και την απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και αναξιοπρέπειας. Θόδωρος Kουτσουμπός Φελλοί και περιττώματα Μπάλα μπορεί να παίξει σχεδόν ο καθένας. Ψηλός, κοντός, μαύρος, άσπρος, κίτρινος, φτωχός, αμόρφωτος. Μπάλα παίζουν ακόμα κι όσοι δεν ξέρουν, έχουμε άπειρα τέτοια παραδείγματα. Αυτός είναι ένας κύριος λόγος που το ποδόσφαιρο έχει τεράστια δημοφιλία πάνω στον πλανήτη κι εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο παθιαζόμαστε μαζί του. Είναι το δικό μας παιχνίδι, δεν είναι κάτι που το θαυμάζουμε επειδή μας ξεπερνά, θα μπορούσαμε να το κάνουμε κι εμείς κι ίσως καλύτερα. Άλλωστε όλοι μας στην κερκίδα έχουμε πρόχειρη μια ιστορία που παρουσιάζει τον εαυτό μας τουλάχιστον ως εφάμιλλο του Μέσι, που μας έφαγε η πόρνη η κοινωνία και τα παρασκήνια. Έτσι λοιπόν για τη φυλή των οπαδών οτιδήποτε συμβαίνει μέσα κι έξω από τις τέσσερις γραμμές είναι κάτι που μας αφορά προσωπικά, όχι κάτι που απλώς παρακολουθούμε. Μέσα απ αυτή την οπτική, ενός καθρέφτη δηλαδή, προσεγγίζουμε και την υπόθεση Κατίδη. Ο Κατίδης είναι ένας πιτσιρικάς που παίζει σε μια χρεοκοπημένη ομάδα, που με τη σειρά της παίζει σ ένα ανυπόληπτο πρωτάθλημα μιας επίσης χρεοκοπημένης και διαλυμένης χώρας. Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο χαιρέτησε ναζιστικά αυτός ο τύπος, μπροστά στο πανό της ORIGINAL για τον Κάρλο Τζουλιάνι, ψάχνοντας όπως είπε να πάρει και να δώσει λίγη δύναμη. Η ΕΠΟ τον καθάρισε αυτόματα, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες της FIFA που δείχνει μηδενική ανοχή στον ρατσισμό, για να μπορεί να συνεχίζει απρόσκοπτα το δουλεμπόριο νεαρών ποδοσφαιριστών απ τις φτωχές χώρες και να έχει εισπράξεις από κάθε γωνιά του κόσμου. Το σινάφι, παράγοντες, δημοσιογράφοι και παρατρεχάμενοι, πρόταξαν τη βλακεία του Κατίδη. Εντάξει μωρέ, παιδί είναι, άσχετος από πολιτική, δεν κατάλαβε τι έκανε. Άρα λοιπόν όποιος δεν είναι απευθείας απόγονος του Αϊνστάιν ή δεν έχει διαβάσει Primo Levi έχει το δικαίωμα να χαιρετάει ναζιστικά στο γήπεδο και μετά να σκοτώνει και κανά μετανάστη ή όποιον διαφορετικό αποφασίσει πως δεν γουστάρει. Ήρθε όμως κι η αντίδραση της ORIGI- NAL για να ξανανιώσουμε οπαδοί. Και μάλιστα σε μια στιγμή που όσο κι αν δεν προβάλλεται, το οπαδικό κίνημα κάνει μεγάλα βήματα και ριζοσπαστικοποιείται. Ο μικρόκοσμος του γηπέδου μας στενεύει πια. Η μπάλα είναι δική μας, κομμάτι μας άμεσα δεμένο με τη ζωή και τα όνειρά μας. Γι αυτό σε μια εποχή που η φοβερή κρίση βγάζει τα πάντα στον αφρό, είναι επικίνδυνο να κοιτάς αν το νερό βρωμίζει από σκουπίδια, φελλούς ή περιττώματα. Το μόνο ζητούμενο είναι η καθαρή θάλασσα Μιχάλης Μ. ΓΙΝΕ ΣΥΝ ΡΟΜΗΤΗΣ στην επαναστατική μαρξιστική εφημερίδα που παλεύει: ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό, το φασισμό, τον πόλεμο για το σοσιαλισμό και την εξουσία των εργατικών σουμβουλίων για την οργάνωση του επαναστατικού διεθνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης για την επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς Τρεις φραγμούς στην εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου στην Ελλάδα βάζει η απόρριψη, από το κυπριακό κοινοβούλιο, της Τροϊκανής εντολής φορολόγησης των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες. Η Ελλάδα ξαναμπαίνει στο κάδρο της ευρωπαϊκής κρίσης, την ίδια στιγμή που βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σημείο της μνημονιακής προσαρμογής της. Η κυπριακή χρεοκοπία από μόνη της επιδεινώνει την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να προχωρήσει στα σκληρά μέτρα που προγραμματίζει για φέτος. Πιο συγκεκριμένα: 1 Το ζήτημα της διάλυσης της ευρωζώνης μέσα από το σπάσιμο του ενός μετά τον άλλο κρίκου της οικονομικής - πολιτικής Ευρωπαϊκής αλυσίδας τίθεται για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα (η πρώτη φορά ήταν μετά το ιταλικό εκλογικό αποτέλεσμα ράπισμα στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες). Το κυπριακό όχι στο Μνημονιακό πακέτο διάσωσης επαναφέρει δια της βίας το φάντασμα του... Εurexit, δηλαδή της εξόδου της ίδιας της... 2 ευρωζώνης από την ευρωζώνη. Ο ελληνικός καπιταλισμός ποτέ δεν είχε φύγει οριστικά από τον κατάλογο των προς εξοβελισμό χωρών - μελών της ευρωζώνης. Και αυτό παρά την ανάδειξη της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά στην εξουσία, την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου και προπαντός την απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να στηρίξει -αν χρειαστεί- την αγορά νοτιοευρωπαϊκών κρατικών ομολόγων. Ο φαύλος κύκλος λιτότητας ύφεσης διόγκωσης του δημόσιου χρέους στην Ελλάδα θα διευρυνθεί ακόμα περισσότερο λόγω της χρεοκοπίας της Κυπριακής οικονομίας (με την οποία συνδέεται στενότατα η ελληνική). 3 Την ίδια στιγμή είναι ορατά τα σημάδια της πολιτικής εξάντλησης της κυβέρνησης Σαμαρά. Η παραπέρα εφαρμογή των μέτρων που ψηφίστηκαν τον περασμένο Νοέμβριο είναι βέβαιο πως θα τη φέρει σε ευθεία σύγκρουση με τις μάζες ακόμα και με εκείνες που τη στήριξαν στις τελευταίες εκλογές, δηλαδή την (πρώην) μεσαία τάξη. Μετά το Κυπριακό ΟΧΙ! ΟΥΤΕ ΕΥΡΩ ΟΥΤΕ... ΛΙΡΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ Υπό αυτούς τους όρους, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για την ελληνική κυβέρνηση να περάσει από το εθνικό κοινοβούλιο με τη μία ή την άλλη μορφή κάτι που δεν πέρασε στην Κύπρο, μιας και εκεί για πρώτη φορά κοινοβούλιο χώρας μέλους της ευρωζώνης σε κρίση απορρίπτει ένα διεθνές πακέτο διάσωσης. Εξάλλου, η κυβέρνηση Σαμαρά είναι εξαιρετικά εκτεθειμένη απέναντι στον πληθυσμό τόσο της Ελλάδας, όσο και της Κύπρου, μιας και στήριξε την Τροϊκανή εντολή κατάσχεσης των καταθέσεων. Στον σκληρό πυρήνα των νέων σκληρών μέτρων που ετοιμάζει η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται μια άλλη μορφή φορολόγησης των καταθέσεων και γενικότερα περιουσιακών στοιχείων των πολιτών αυτής της χώρας: Η κατάσχεση μέρους των μισθών - καταθέσεων όσων χρωστούν στην Εφορία, η κατάσχεση της ακίνητης περιουσίας όσων χρωστούν στις τράπεζες αλλά και της...κατάσχεσης της δημόσιας περιουσίας (σ.σ. ιδιωτικοποιήσεις), την ίδια στιγμή που δεν έχουν σταματημό οι μειώσεις σε μισθούς, συντάξεις κλπ. Μ αυτόν τον τρόπο, προετοιμάζεται η ξένη και ντόπια τρόικα να αντιμετωπίσει τα γιγάντια χρέη των κατεστραμμένων εργατικών και φτωχών λαϊκών στρωμάτων προς το φορο-ληστρικό Κράτος και το τοκογλυφικό τραπεζικό σύστημα που δημιουργήθηκαν λόγω της καπιταλιστικής χρεοκοπίας και της λιτότητας. Το κυπριακό όχι στις κατασχέσεις μπλοκάρει και την ελλαδική εκδοχή τους. Όχι μόνο σε επίπεδο ψήφισης στη Βουλή, αλλά και σε επίπεδο πρακτικής εφαρμογής. Ωστόσο οι φραγμοί δεν μπήκαν μόνο στην εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής σε σχέση με τη διαχείριση της κρίσης χρέους. Μπήκαν και στα σχέδια της αντι μνημονιακής πολιτικής. Αυτή δεν μπορεί να εξαντληθεί σε μία πραγματική διαπραγμάτευση με την Τρόικα σε σχέση με τους όρους αποπληρωμής του δημοσίου και τραπεζικού χρέους, αλλά ούτε καν στην έξοδο μιας χώρας (εν προκειμένω της Ελλάδας και της Κύπρου) από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. Οποιαδήποτε διαπραγμάτευση με την Τρόικα όντας... εντός της ευρωζώνης θα έχει αρνητική κατάληξη για τις καταθέσεις, τα εισοδήματα και τα δικαιώματα του λαού. Όλα τα παραπάνω δεν θα διασωθούν, επίσης, αν η Ελλάδα, η Κύπρος κλπ. απλά φύγουν από την Ε.Ε. αλλά παραμείνουν στον καπιταλισμό. Η υποτίμηση του νέου εθνικού νομίσματος που αυτές οι χώρες θα αποκτήσουν βγαίνοντας από την ευρωζώνη θα είναι τουλάχιστον εφάμιλλες με εκείνες από τις κατασχέσεις και τις μειώσεις. Γι αυτό, το πρώτο μέτρο εξόδου από την τραπεζική και κρατική κρίση προς όφελος του λαού είναι η άμεση απαγόρευση εξόδου αποταμιεύσεων από τη χώρα. Την ίδια στιγμή που κορυφωνόταν η κρίση σε Ελλάδα και Κύπρο, οι μεγαλοκαταθέτες έβγαζαν τα λεφτά τους έξω από τις χώρες τους. Κανείς δεν τους εμπόδιζε. Ούτε οι ντόπιες, ούτε οι ευρωπαϊκές αρχές. Γι αυτό οι μεγάλοι χαμένοι από την Τροϊκανή μερική κατάσχεση (της μίας ή της άλλης μορφής) δεν είναι τόσο οι παραπάνω, όσο οι μικροί και οι πολύ μικροί καταθέτες. Το δεύτερο μέτρο που στην ουσία είναι προϋπόθεση του πρώτου είναι η κρατικοποίηση όλων των τραπεζών, χωρίς αποζημίωση στους μετόχους τους και κάτω από εργατικό έλεγχο. Η κατάσχεση μέρους της περιουσίας (δηλαδή του κομματιού της που συνδέεται με τραπεζικές μετοχές) της μεγαλοαστικής τάξης είναι το ελάχιστο αντίτιμο που πρέπει να πληρώσει για τα αμύθητα κέρδη που αυτή απέσπασε με το αίμα μας. Η κρατικοποίηση, όμως, των τραπεζών οδηγεί έμμεσα και στην κρατικοποίηση των κρίσιμων για την οικονομία καπιταλιστικών ιδιωτικών επιχειρήσεων που έχουν δανειστεί απ αυτές τις τράπεζες και δεν μπορούν λίγο - πολύ πλέον να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους. ηλαδή οδηγεί στην κατάσχεση και της μη-τραπεζικής περιουσίας των μεγαλο-καπιταλιστών. Μ αυτό τον τρόπο, το κράτος μπορεί να συγκεντρώσει όλους τους οικονομικούς πόρους της χώρας και, με ένα σχεδιασμένο τρόπο, να τους ανακατανείμει με κριτήριο την επιβίωση του πληθυσμού. Το τρίτο μέτρο, που πηγάζει από τα δύο προηγούμενα, είναι η πλήρης διαγραφή του δημόσιου χρέους της χώρας και η έξοδος από την Ε.Ε, όχι στα πλαίσια μιας εθνικιστικής αστικής αναδίπλωσης αλλά στα πλαίσια μιας διεθνιστικής προοπτικής, των ενωμένων σοσιαλιστικών πολιτειών της Ευρώπης. Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας που δημιουργήθηκε για χάρη της χρηματιστικής κερδοσκοπίας είναι πέντε φορές μεγαλύτερο από τους μισθούς που δίδονται ετησίως στους εργαζομένους αυτής της χώρας. Συνεπώς για να πληρωθεί αυτό το χρέος θα πρέπει οι εργαζόμενοι είτε να δουλεύουν πενταπλάσιο χρόνο, είτε να δουλεύουν πέντε φορές πιο εντατικά, είτε να γίνουν πέντε φορές περισσότεροι με τους ίδιους μισθούς. Τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να γίνει πρακτικά. Μπορεί, όμως, να επιχειρηθεί από πλευράς καπιταλιστών, μιας και δεν έχουν άλλο δρόμο. Θέλει κανείς να... δοκιμάσει; Όχι. Γι αυτό, το τέταρτο μέτρο που πρέπει να λάβουμε είναι η ανατροπή των αστικών κυβερνήσεων στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Ιταλία και σ όλη την Ευρώπη. Να πάρουν οι εργάτες την εξουσία στα χέρια τους και, έτσι, θα μπορέσουν να διαγράψουν τα χρέη που τους φόρτωσαν οι καπιταλιστές, να κρατικοποιήσουν χωρίς αποζημίωση τις τράπεζες που τους πίνουν το αίμα και να απαλλοτριώσουν το μεγάλο κεφάλαιο. Η κρίση είναι διεθνής και συστημική. εν μπορεί να λυθεί παρά σε διεθνές επίπεδο, με τη σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης και όλου του κόσμου. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει. Είτε θα μας δημεύσουν τη ζωή για χάρη του ιδιωτικού καπιταλιστικού κέρδους τους, είτε θα απαλλοτριώσουμε τους απαλλοτριωτές και θα συντρίψουμε το Κράτος τους για χάρη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Ας επιλέξουμε..κ.

3 σελίδα 4 σάββατο 23 Μαρτίου 2013 σάββατο 23 Μαρτίου 2013 σελίδα 5 ΑΕΙ ΤΕΙ Κλιμακώνονται οι κινητοποιήσεις κατά του σχεδίου Αθηνά Συντονιστική Επιτροπή Κατοίκων Πηλίου- Βόλου ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΗΜΟΣΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚO ΑΓΑΘΟ ΣTO ΠΛEYPO TOY KYΠPIAKOY ΛAOY Διακήρυξη του Ε.Ε.Κ. (Ελλάδα) και του D.I.P. (Τουρκία) Με τη συμμετοχή πέντε χιλιάδων σπουδαστών ΑΕΙ ΤΕΙ πραγματοποιήθηκε πανελλαδική πανεκπαιδευτική διαδήλωση ενάντια στο σχέδιο Αθηνά, την Πέμπτη 14 Μάρτη, ενώ για την Πέμπτη 21/3, είχαν προγραμματισθεί φοιτητικές διαδηλώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας. Το Υπουργείο Παιδείας μπροστά στο πλήθος των αντιδράσεων ενάντια στο σχέδιο Αθηνά (το οποίο συγχωνεύει το 1/5 των τμημάτων των ΑΕΙ ΤΕΙ της χώρας) προχώρησε σε μία νέα μίνι αναδίπλωση, ανακοινώνοντας τελικά ότι δεν θα συγχωνευτούν τα τμήματα ξενόγλωσσης φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, δεν θα καταργηθεί το τμήμα Προγράμματος Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Αθήνας, δεν θα μεταφερθεί το τμήμα Προσχολικής Αγωγής του ΤΕΙ Αθήνας και δεν θα συγχωνευτούν τα τμήματα Εργασιοθεραπείας και Φυσιοθεραπείας των ΤΕΙ. Ωστόσο, ο ελιγμός αυτός του Υπουργείου δεν έχει μειώσει την αγωνιστική διάθεση των φοιτητών. Η διάθεση αυτή εκφράστηκε ακόμα περισσότερο και στο γεγονός ότι αμέσως μετά το πέρας της πανελλαδικής πορείας της 14/3 συγκλήθηκε πανελλαδικό συντονιστικό συνελεύσεων καταλήψεων στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (Πατησίων). Το φοιτητικό συντονιστικό αποφάσισε τη συνέχιση και την κλιμάκωση των καταλήψεων και των διαδηλώσεων, με πανελλαδικές ημέρες δράσης κατά του σχεδίου Αθηνά και νέα πανελλαδική πορεία στην Αθήνα την ημέρα της ψήφισης. Αλγεινή εντύπωση, πάντως, προκάλεσε το γεγονός ότι δεν επετράπη σε φοιτήτρια - μέλος της ΟΕΝ και της ΕΑΑΚ στην ΑΣΠΑΙΤΕ (πρώην ΣΕΛΕΤΕ) να μιλήσει στο συντονιστικό, παρότι επετράπη να μιλήσουν και άλλοι φοιτητές που δεν εκπροσωπούσαν γενικές συνελεύσεις φοιτητικών συλλόγων. Η Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας συμμετέχει ενεργά στο φοιτητικό κίνημα ενάντια στο σχέδιο Αθηνά. Τα μέλη και οι φίλοι της ΟΕΝ τα οποία συμμετέχουν στα σχήματα της ΕΑΑΚ από την Κομοτηνή και τη Θεσσαλονίκη μέχρι το Ρέθυμνο (εκτός από την Αρχιτεκτονική του Βόλου από όπου έχουν διαγραφεί τα μέλη μας από το σχήμα της ΕΑΑΚ με πραξικοπηματικό τρόπο από τη νεολαία του ΝΑΡ, νκα), βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Στα πλαίσια της μετα-συνεδριακής καμπάνιας της ΟΕΝ, πραγματοποιήθηκε, αμέσως μετά το φοιτητικό συντονιστικό, ανοιχτή εκδήλωση συζήτηση στο Πολυτεχνείο με θέμα το σχέδιο Αθηνά και το σχέδιο κατά της ανεργίας των νέων, στην οποία μίλησε ο γραμματέας του Συμβουλίου ράσης, σ. Νίκος Τζιρής. Ο πανελλαδικός κύκλος εκδηλώσεων της ΟΕΝ συνεχίζεται με ανοιχτές συζητήσεις σε μια σειρά συνοικιών της Αθήνας, όπως στο Χαϊδάρι, το Ίλιον, τη άφνη, το Μαρούσι, κ.α.. Κεντρικός άξονάς μας η πάλη κατά της ανεργίας. ΠΥΡΓΟΣ Φασιστοειδές απειλεί φοιτητή Πριν ένα περίπου μήνα, στα μέσα Φεβρουαρίου, ομάδα φασιστών, της τοπικής «Εθνικής ράσης Ηλείας» επιτέθηκαν σε φοιτητές των ΤΕΙ. Με κινητοποίηση και άλλων φοιτητών οι φασίστες τράπηκαν σε φυγή. Όταν ο δεχθείς την επίθεση σπουδαστής πήγε να υποβάλει μήνυση στο Α.Τ οι αστυνομικοί προσπάθησαν να τον αποτρέψουν. Τελικά η μήνυση υποβλήθηκε, ενώ στους δρόμους της πόλης οι σπουδαστές μαζί με κατοίκους και τοπικές αριστερές οργανώσεις πραγματοποίησαν μαζική αντιφασιστική πορεία. Όμως την Τρίτη 19/3/13 στην περιοχή του ΚΤΕΛ Πύργου είχαμε νέο επεισόδιο. Σπουδαστής των ΤΕΙ δέχτηκε απρόκλητα επίθεση από φασιστοειδές και απειλή κατά της σωματικής του ακεραιότητας. Για άλλη μια φορά οι αστυνομικοί προσπάθησαν να υποβαθμίσουν το γεγονός παρουσιάζοντάς το σαν προσωπική διένεξη μεταξύ νεαρών, ενώ τα χαρακτηριστικά των επιθέσεων είναι καθαρά πολιτικά και αφορούν την αντιφασιστική δράση των ατόμων που τις δέχτηκαν. Επιβεβαιώνεται, έτσι, το σύνθημα που φώναζαν οι διαδηλωτές στους δρόμους του Πύργου : «Μπάτσοι - TV - φασίστες της Ε.. Η. όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί» Οι εκφοβισμοί δεν θα περάσουν. ΟΥΤΕ ΣΤΟN ΠΥΡΓΟ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ Την Τρίτη 19 Μάρτη πραγματοποιήθηκε, στο χώρο της Λαϊκής Συνέλευσης Αγίου Νεκταρίου στη Ν. Ιωνία Βόλου, ανοιχτή συζήτηση με θέμα «ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΗΜΟΣΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ». Η πρόσκληση για την εκδήλωση - συζήτηση έγινε κατόπιν καλέσματος από τη Συντονιστική Επιτροπή Κατοίκων Πηλίου-Βόλου ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Παρευρέθηκε αντιπροσωπεία της Συντονιστικής Επιτροπής και η οποία φρόντισε για την προβολή σχετικού αποσπάσματος από ντοκιμαντέρ με τίτλο «Water Makes Money». Μετά την προβολή ακολούθησε συζήτηση, η οποία είχε ως κύριο άξονά της το ρόλο της ΕΥΑΜΒ ( ημοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης Αποχέτευσης Μείζονος Βόλου) και η οποία μεθοδευμένα, εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια, αχρηστεύει την ποιότητα των νερών της περιοχής διατηρώντας ένα απαρχαιωμένο δίκτυο ύδρευσης κατασκευασμένο, στο μεγαλύτερό του μέρος, από αμίαντο που είναι υλικό τοξικό και καρκινογόνο για τον ανθρώπινο οργανισμό. Το καθαρό, πηγαίο νερό του Πηλίου, χλωριώνεται επιθετικά από τη ΕΥΑΜΒ με πρόσχημα την προληπτική βελτίωσή τους. Τέλος συζητήθηκε ο κίνδυνος ιδιωτικοποίησης του νερού και οι καταστροφικές συνέπειες όπου αυτή θα επιφέρει. Η ληστρική άσκηση της τιμολογιακής πολιτικής της ΕΥΑΜΒ, που σημειωτέον συγκαταλέγεται ήδη στις ακριβότερες πανελλαδικά, οι διακοπές υδροδότησης σε φτωχούς και άνεργους συμπολίτες μας και η ποιότητα του νερού που καταναλώνουμε αποτέλεσαν τους κύριους προβληματισμούς όπου θα πρέπει να μας απασχολήσουν έτσι ώστε να απαιτηθούν συγκεκριμένες λύσεις οι οποίες θα πρέπει να προσανατολίζονται στα εξής: Φθηνό νερό, με συγκεκριμένο τιμολόγιο, που εμείς οι δημότες θα προτείνουμε Καμία διακοπή υδροδότησης σε φτωχούς και άνεργους συμπολίτες μας. Να γίνει ανάλογη δέσμευση από τους εργαζόμενους της ΕΥΑΜΒ Άρνηση οποιασδήποτε ιδιωτικοποίησης (ολικής η μερικής) της ΕΥΑΜΒ Καμία απόφαση της ημοτικής Αρχής χωρίς τη συναίνεση των ημοτών, μέσα από ανοιχτές συνελεύσεις Την Παρασκευή 21 Μαρτίου και με αφορμή την παγκόσμια ημέρα για το νερό, στις 22 Μάρτη, θα γίνει εκδήλωση με προβολή και συζήτηση στην παραλία του Βόλου και θα μοιραστεί ενημερωτικό υλικό. 20/03/2013 ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΧΡΥΣΟ ΘΑΝΑΤΟ! Αλληλεγγύη στους κατοίκους της Β. Α. Χαλκιδικής Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα καταδικάζει απερίφραστα την επίθεση των δυνάμεων καταστολής στους αγωνιζόμενους κατοίκους της Β.Α. Χαλκιδικής που υπερασπίζουν το βουνό, το δάσος, τα νερά, τα χωριά, τη ζωή τους, από τα καταστροφικά σχέδια της πολυεθνικής εταιρίας Ελληνικός Χρυσός, θυγατρικής της καναδικής πολυεθνικής Εldorado Gold. Να σταματήσουν οι τρομοκρατικές διώξεις, οι προσαγωγές, οι δίκες και η αστυνομική καταστολή Κάτω η κυβέρνηση της Ελ Ντοράντο και του Μπόμπολα. Η Τρόικα έκαψε τα δάχτυλα της στην Κύπρο. Το παρατράβηξε και τα βάρβαρα μέτρα που προσπάθησε να επιβάλλει στον Κυπριακό λαό εκπυρσοκρότησαν. Προσπάθησε να επιβάλλει, πέρα από τη δήμευση του 10% του ξεπλυμένου ρώσικου χρήματος, δήμευση σε ποσοστό 7% στους μικρούς καταθέτες του νησιού: εργάτες και αγρότες, χήρες και συνταξιούχοι, όλων οι σκληρά κερδισμένες αποταμιεύσεις ετών καταληστεύονται! Ο λαός της Κύπρου αμέσως βγήκε στους δρόμους και απέρριψε αυτά τα μέτρα. Στην ψηφοφορία που διεξήχθη στο Κυπριακό Κοινοβούλιο, ούτε ένας αντιπρόσωπος δεν ψήφισε τα μέτρα στα οποία συμφώνησε ένας πρόεδρος που εξελέγη με την υποστήριξη της λαϊκής πλειοψηφίας λιγότερο από ένα μήνα πριν! Απόλυτη ήττα για την Μέρκελ, την νέα Τσαρίνα της Ευρώπης! Ντροπιαστική απόρριψη του ιμπεριαλισμού της ΕΕ! Η μικροσκοπική Κύπρος, που παράγει το 0,2 % του συνολικού ΑΕΠ της ΕΕ, απειλεί τώρα με κατάρρευση ολόκληρο το σύστημα! Nα μη γίνει κανένα λάθος! Αυτά τα μέτρα είναι η πιο ακραία και κραυγαλέα μορφή που έχει δοθεί στην επίθεση εναντίον της εργατικής τάξης από την Τρόικα της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΝΤ, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης όπου η οικονομική κρίση έχει επιφέρει μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία, ίσως και στην Ιταλία και σε άλλες χώρες λίαν συντόμως. Η ΕΕ, με την Άγκελα Μέρκελ επικεφαλής, συμπεριφερόμενη σαν το ΝΤ της Ευρώπης, προσπαθεί να φορτώσει όλο το βάρος της κρίσης που προκάλεσε η καπιταλιστική τάξη, στους ώμους των εργατών, των αγροτών, των συνταξιούχων, των γυναικών, των νέων, των στερημένων και των φτωχών. Είναι μια κρίση τερασίων διαστάσεων. Είναι μια μάστιγα που δεν έχει γραπώσει μόνο την Κύπρο, ούτε και μόνο την Ευρώπη, αλλά όλον τον κόσμο. Η Ιαπωνία εισέρχεται σε τρίτη δεκαετία ύφεσης. Η Βρετανία και οι χώρες της Ευρωζώνης είναι ξανά σε κάμψη. Oι ΗΠΑ, με ισχνή ανάπτυξη, έχουν καθηλωθεί από ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, που υπερβαίνει το ΑΕΠ τους και ένα έλλειμμα στον προϋπολογισμό τους που περιορίζει τις δυνατότητες αναθέρμανσης της οικονομίας μέσω επεκτατικών πολιτικών. Η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία κι άλλες «αναπτυσσόμενες» οικονομίες επηρεάζονται όλο και πιο πολύ από την στασιμότητα των ιμπεριαλιστικών κρατών. Οι χώρες της νότιας Ευρωπαϊκής περιφέρειας, που έγιναν θύματα στο βωμό της Τρόικας, είναι στ αλήθεια τα πιο ακραία παραδείγματα της χρεοκοπίας της καπιταλιστικής οικονομίας σε όλον τον κόσμο. Είναι μια κρίση που σηματοδοτεί την ιστορική παρακμή του καπιταλισμού. Με τις εκλογές στην Ιταλία, μια νέα φάση ξεκίνησε. Σε αυτό το πλαίσιο, τα γεγονότα της Κύπρου δημιούργησαν εκρηκτικές συνθήκες, όχι μόνο στη χώρα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Όπως θα μπορούσε κάποιος να έχει προβλέψει, οι λαοί σε όλη την Ευρώπη έχασαν την εμπιστοσύνη τους στο τραπεζικό σύστημα. Η Κύπρος ήταν στην πραγματικότητα μια δοκιμή για το τι θα επακολουθήσει σε άλλες χώρες. Ο κόσμος το βλέπει κι αρχίζει να αποσύρει τις καταθέσεις του από τις τράπεζες. Οι συνθήκες για ένα εκτενές τραπεζικό κραχ συσσωρεύονται. Η Ευρωπαϊκή οικονομία για άλλη μια φορά έχει φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Ακόμα κι αν αυτό αποφευχθεί βραχυπρόθεσμα, δεν υπάρχει λύση στην κρίση παρά μόνο με την ανάδυση της εργατικής τάξης στην εξουσία και την ανοικοδόμηση της οικονομίας σε σοσιαλιστικές βάσεις, σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Ήρθε η ώρα για να ξεσηκωθούμε! Ο εργαζόμενος πληθυσμός της Ελλάδας διεξάγει μια μάχη που έχει ζημιωθεί από τις υπεκφυγές της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Οι εργάτες και η νεολαία της Ισπανίας διαδήλωσαν ξανά και ξανά εκφράζοντας την αγανάκτησή τους. Ο λαός της Ιταλίας έθαψε στην κάλπη τους επαγγελματίες της λιτότητας. Σε όλες τις χώρες οι εργάτες και η νεολαία έχουν εκφράσει την οργή τους. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Χρειαζόμαστε ένα διεθνές κίνημα που θα αποκηρύξει το χρέος που σωρεύτηκε από τους καπιταλιστές και τους τραπεζίτες, ένα κίνημα που θα παλέψει ενάντια στον ιμπεριαλισμό της ΕΕ. Όλες οι μαχόμενες δυνάμεις πρέπει να ενωθούν σε αυτές τις χώρες και να απλώσουν την πάλη και σε όλες τις χώρες που δεν έχουν ακόμη αγγιχτεί τόσο ολέθρια. Η Κύπρος θα μπορούσε να είναι η πρωτοπόρος. Είναι ένα νησί όπου το εθνικό ζήτημα αποτελεί ένα καυτό θέμα εδώ και μισόν αιώνα. Αντιπαραθέτοντας τους Τούρκους ενάντια στους Έλληνες, ο Βρετανικός Απορρίψτε τη ληστεία των καπιταλιστών ληστών! Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, ενωθείτε και παλέψτε! Για μια Ενιαία Σοσιαλιστική Κύπρο! Kάτω η ΕΕ! Για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης! ιμπεριαλισμός διαχώρισε τον Κυπριακό λαό, μεταχειριζόμενος την κατάσταση έτσι ώστε να διατηρήσει με αξιοζήλευτο τρόπο τις στρατιωτικές του βάσεις στο νησί, μετατρέποντάς το στο θρυλικό «πλωτό αεροπλανοφόρο». Είναι η κατάλληλη στιγμή για τους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους να συνειδητοποιήσουν πως όλα τα βάσανα που έχουν υποστεί, είναι δημιούργημα των αστικών κρατών, είτε των ιμπεριαλιστικών ΗΠΑ, Βρετανία ή της ΕΕ, ή των πιο περιφερειακών όπως η Ελλάδα και η Τουρκία. Είναι τώρα που, σε αυτά ακριβώς τα ιμπεριαλιστικά κράτη, στο όνομα των συμφερόντων της Ευρωπαϊκής μπουρζουαζίας, της «ανταγωνιστικότητάς» της, της «οικονομίας» της, λεηλατούνται οι πενιχρές αποταμιεύσεις των εργατών και των συνταξιούχων, οι μισθοί τους μειώνονται σε πενταροδεκάρες, τους παίρνουν τις δουλειές, μένουν χωρίς κοινωνικές υπηρεσίες! Σε αυτό ακριβώς το νησί, όπου ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός έχει υποκινήσει και ακόμη υποκινεί τους εθνικισμούς να μάχονται ασταμάτητα μεταξύ τους, ας δημιουργήσουμε ένα διεθνές μέτωπο της εργατικής τάξης και της νεολαίας, για να παλέψουμε όχι αναμεταξύ μας, αλλά ενάντια στους καπιταλιστές ληστές! Ας χτίσουμε ένα υποδειγματικό ενιαίο μέτωπο ανάμεσα σε Έλληνες και Τούρκους για να παλέψουμε να κάνουμε τους καπιταλιστές να πληρώσουν για την κρίση, κι όχι οι εργάτες κι οι φτωχοί! εν είναι μόνο στον Ελληνικό Νότο της Κύπρου που η κρίση εισπράττει τον φόρο της από τους εργάτες. Ο πρόσφατος ηρωικός αγώνας των εργατών στην επαρχία της Λευκωσίας στον Τουρκικό Βορρά, πήρε σε μερικές περιπτώσεις συγκρουσιακές μορφές. Μόλις πριν ένα χρόνο, ένα γιγάντιο μαζικό εργατικό κίνημα συντάραξε το Bορρά. Η κρίση του καπιταλισμού αντικειμενικά ενώνει την Κυπριακή εργατική τάξη. Ας εγερθούμε, απέναντι σε αυτήν την ιστορική πρόκληση και ας ανταποκριθούμε στις ανάγκες της στιγμής, φτιάχνοντας ένα ενιαίο μέτωπο ανάμεσα στις δυνάμεις της εργατικής τάξης σε Βορρά και Νότο! Τα συνδικάτα του Βορρά πρέπει άμεσα να ξεκινήσουν δράσεις αλληλεγγύης στους ταξικούς τους αδερφούς και αδερφές στο Νότο. Αυτό πρέπει να επιστεγαστεί από την ενιαία δράση που θα οδηγήσει σε μια γενική απεργία και στις δύο πλευρές του νησιού, με σκοπό να επιβάλλει τις απαιτήσεις των εργατών πάνω στα κυβερνώντα σώματα της Κύπρου. Ας επιστρέψουν οι δοξασμένες ημέρες της εργατικής ενότητας στο νησί! Μόνο τότε θα είναι εφικτό να ανακοπεί η οικονομική καταστροφή που προσεγγίζει στο νησί. Ας μη νομίσει κανείς πως ο κίνδυνος έχει τελειώσει. Οι αστοί βουλευτές, που χθες ψήφισαν ενάντια στα επιβαλλόμενα μέτρα κάτω από την πίεση των μαζών αλλά και των μυστικών διαπραγματεύσεων με τους Ρώσους ευεργέτες τους, θα μετατραπούν σε λιποτάκτες αύριο και θα υποταχτούν στις πιέσεις του ιμπεριαλισμού της ΕΕ, στο όνομα του «οικονομικού ρεαλισμού», με τον όρο ότι νέα σωτήρια μέτρα που δεν θα προκαλέσουν την οργή των ρώσικων «πλυντηρίων» χρήματος, θα μπορέσουν να H Λαϊκή Τράπεζα Κύπρου κλείνει. Το τραπεζικό σύστημα στον αέρα. Η ΕΚΤ κλείνει τη στρόφιγγα παροχής ρευστότητας. συμφωνηθούν. Οι Ρώσοι ολιγάρχες θα σωθούν ενώ εργάτες και φτωχοί θα βουλιάξουν. εν υπάρχει χώρος για επανάπαυση. Ή εργατική ανεξάρτητη δράση, ή κοινωνικός κανιβαλισμός όπως στην Ελλάδα! Εργάτες όλων των εθνικοτήτων της Κύπρου! Ενωθείτε και παλέψτε! εν έχετε τίποτα να χάσετε, όμως μπορείτε να κερδίσετε μια επανενοποιημένη χώρα και ένα αξιοπρεπές μέλλον για τα παιδιά σας! 21 Mαρτίου 2013 Αθώος ο Νίκος Καρανίκας Οι διώξεις αντιρρησιών συνείδησης συνεχίζονται Στις 8 Μάρτη έγινε τελικά το στρατοδικείο του αρνητή στράτευσης Νίκου Καρανίκα, με μια μεγάλη συγκέντρωση αλληλέγγυων έξω από το στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. Η απόφαση του στρατοδικείου ήταν ομόφωνα αθωωτική! Όμως, οι διώξεις εναντίον των ανυπότακτων συνεχίζονται. Την Τρίτη 19/03 συνελήφθη ο αρνητής στράτευσης και μέλος του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης Μπάμπης Ακριβόπουλος, σπάζοντας μάλιστα την διετή αναστολή που είχε λάβει κατά την καταδίκη του το Η δίκη ορίστηκε για την Πέμπτη 21/03 στο Ναυτοδικείο Πειραιά.

4 σελίδα 6 σάββατο 23 Μαρτίου 2013 σάββατο 23 Μαρτίου 2013 σελίδα 7 Η Ι ΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΛΑΡΚΟ ΣΗΚΩΝΕΙ ΠΟΛΕΜΟ! Η τρικολόρε κυβέρνηση κυβερνά την χώρα με μέτρα εκτάκτου ανάγκης: επιστρατεύει εργάτες που απεργούν διαμαρτυρόμενοι γιατί είναι μήνες απλήρωτοι (ναυτεργάτες) ή που αντιστέκονται στο Mνημόνιο 3 και στην κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Eργασίας (Mετρό), και τσακίζει με τα ΜΑΤ τους κατοίκους των χωριών της Xαλκιδικής που προσπαθούν να σώσουν τον τόπο τους από την καταστροφή. Tαυτόχρονα, κατ εντολή της τρόικας, για να συμβάλει στο ταμείο σωτηρίας των διεθνών και ντόπιων τραπεζιτών, εκτελεί το σχέδιο του μεγάλου ξεπουλήματος σε ΟΠΑΠ, ΕΠΑ/ ΕΣΦΑ, Νερό, ΕΗ και ΛΑΡΚΟ. Η εκποίηση, που θα αποφέρει ψίχουλα στα δημόσια έσοδα, θα εισφέρει δημόσια περιουσία έναντι εξευτελιστικού αντιτίμου στα αρπαχτικά που έχουν ευθύνη για το ξέσπασμα της κρίσης συγχόνως, θα αποδιοργανώσει ακόμα περισσότερο ό,τι απέμεινε να στηρίζει την ζωή τον λαϊκών στρωμάτων. Την εκτέλεση του σχεδίου, αναλαμβάνουν γνωστά και δοκιμασμένα golden boys της Ελληνικής αγοράς. Η εκποίηση αυτή, είναι το καινούριο, αλλά ίσως και τελευταίο (εξαρτάται από τον λαό) πάρτυ, όλων αυτών των «πρόθυμων» χρυσοκάνθαρων, που έναντι αμοιβής αναλαμβάνουν να πουλήσουν και την μάνα τους. Στο δρόμο για την μεγάλη «μπάζα», όμως, υπάρχουν σοβαρά αγκάθια: Το ξεπούλημα πρέπει να γίνει άμεσα, μέσα στο περιβάλλον της κρίσης που δεν λέει να κοπάσει και το πρόβλημα είναι το πώς μέσα στο καθεστώς της επενδυτικής ανομβρίας, θα βρεθούν ικανά επενδυτικά κεφάλαια να αντιστοιχούν στην αξία αυτών που πωλούνται, έτσι ώστε να ρίξουν την απαραίτητη στάχτη στα μάτια του λαού, για να μην βρεθούν κάποιοι στης φυλακής τα σίδερα. Ακολουθεί το δεύτερο: η κρίση έχει ανατρέψει όλους τους όρους με τους οποίους γίνονταν αυτές οι δουλειές μέχρι χτες (έχει δημιουργηθεί ρήγμα στο προστατευτικό δίχτυ που απλώνονταν, από τα πολιτικά μέχρι και συνδικαλιστικά γραφεία, που εμπλέκονταν για την ασφαλή διεκπεραίωση τέτοιων υποθέσεων). Oι «πρόθυμοι» πρέπει να αποκτήσουν νέα «κονέ» για να διεκπεραιώσουν με επιτυχία τις εκποιήσεις, την στιγμή που έχουμε συχνές αλλαγές του «μπάρμπα στην Κορώνη» (κυβέρνηση) που είναι η βασική προϋπόθεση για την επιτυχή έκβαση της «δουλειάς». Ταυτόχρονα, ενώ παλιά υπήρχαν «δουλειές» για «όλους», σήμερα είναι λίγες, επικίνδυνες και για πολλούς και «πρόθυμους». Ο συνωστισμός έχει σηκώσει τον ανταγωνισμό αυξάνοντας τα χτυπήματα κάτω από την μέση, κι έτσι δεν προλαβαίνει να στεριώσει διοίκηση στο ΤΑΙΠΕ. Θέλοντας να επιβάλει την τάξη η Τρόικα, στην χωρίς «αρχές» πάλη που διαιωνίζει το πρόβλημα της στασιμότητας στις εκποιήσεις, εξέδωσε μια σαφέστατη εντολή: «αν δεν καταφέρετε τις αποκρατικοποιήσεις άμεσα, τότε το ΤΑΙΠΕ θα μπει σε ευρωπαϊκή επιτροπεία». ηλαδή, αυτοί που θα αναλάβουν την εκποίηση θα δίνουν λόγο, όχι στην Ελληνική κυβέρνηση, αλλά σε ευρωπαϊκή (Γερμανική) επιτροπή κατ ευθείαν. Έτσι, αναδύεται ένας νέος κίνδυνος για τους ντόπιους «πρόθυμους» εκποιητές, το να καθορίσουν ξένα κέντρα το ύψος αλλά και την κατανομή του μποξισιού. Για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο, δημιουργούν μια θορυβώδη αναταραχή, τσάμπα μαγκιάς, για να σώσουν την συμμετοχή τους στην «δουλειά». Την φασαρία αυτή συνήθως την κάνουν όχι οι ίδιοι αλλά οι παρατρεχάμενοί τους, που τελευταία μάλιστα, γύρω μαζεύονται όλα τα «καλά παιδιά», που «αφιλοκερδώς» υπηρετούν το ξεπούλημα, μαζί με όσους τρέφονται με μίσος, αίμα και σάρκα εργατική λόγω του ότι λεφτά δεν υπάρχουν, το δικό τους όφελος μπορεί να είναι τα δάχτυλα μιας ανοιχτής παλάμης. Παρακολουθήσαμε λοιπόν αυτές τις μέρες, ότι για τις αλλαγές στην διοίκηση του ΤΑΙΠΕ, ανέβηκαν «στα κάγκελα» τα παιδιά της ΑΚΕ. -Που; -Στην ΛΑΡΚΟ. Ναι, αντί να ασχολούνται με την προετοιμασία ενός μετώπου μεταξύ εργαζομένων και κατοίκων για να αντιμετωπίσουν την ιδιωτικοποίηση, αυτοί αντιδρούν για τις κάθε τρεις και λίγο αλλαγές των διοικήσεων στο ΤΑΙ- ΠΕ. Φοβούνται μήπως με τις συχνές αλλαγές στην διοίκηση δεν πουληθεί το «μαγαζί». Τι έχουν να κερδίσουν; Γίνεται πασιφανής πλέον ο εκφυλισμός της παράταξης που είναι ηγεσία στο Σ του συνδικάτου και ακολουθεί η έκπτωση της εμπιστοσύνης των εργαζομένων σε τέτοια διοίκηση. Η χρησιμοποίηση των γραφειοκρατών του συνδικάτου, με έναν τρόπο που εξυπηρετεί τις ανάγκες των «προθύμων», αποκαλύπτει και αχρηστεύει των ρόλο τους για τον έλεγχο των εργατών του συνδικάτου, που όμως είναι αναγκαίος για να ευοδωθούν τα σχέδια του κεφαλαίου. Έτσι, δημιουργείται ένα κενό που πρέπει να καλυφθεί, για να μην τους εκπλήξει καμία μη ελεγχόμενη αντίδραση των εργατών που θα ανατρέψει τα σχέδια τους. Όσο η κρίση δρα ανεξέλεγκτη περιορίζονται οι λύσεις. Έτσι βγαίνουν από τα συρτάρια οι τελευταίες και πιο απευκταίες προοπτικές, προκειμένου να διασωθεί το σύστημα. Η ανάγκη να καλυφθεί αυτό το κενό, κάνει απαραίτητη πλέον την παρουσία των «γομαριών» με τα μαύρα, του γνωστού υπηρέτη των εφοπλιστών (και γενικότερα του ντόπιου κεφαλαίου) Μιχαλολιάκου, τον οποίο για χρόνια συντηρούσε το καπιταλιστικό κράτος, για μια ώρα ανάγκης, στα υπόγεια της ασφάλειας. Το «γομάρι» αυτό και το κόμμα του, είναι απόγονος απευθείας της Παπαδοπουλικής επταετίας, λάτρης των Χιτών και Ταγματασφαλιτών της Kατοχής. Αυτών που πάλεψαν στο πλευρό του Χίτλερ, να πραγματοποιήσουν εκείνη την εποχή την ένωση της Ευρώπης κάτω από την Γερμανική μπότα κι αντιμετωπίστηκαν με το αίμα αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Η Χρυσή Αυγή είναι το τελευταίο οχυρό του κεφαλαίου και αυτός είναι ο λόγος έμμισθης συντήρησης του «αρχηγού», για πάνω από 40 χρόνια, στην κρατική υπηρεσία της ΚΥΠ. Αποτελεί σήμερα το «μακρύ» χέρι του κεφαλαίου, αυτό που θα κάνει την «βρώμικη δουλειά». Η εκπαίδευση των συμμορίτικων μπουλουκιών στο λυντσάρισμα και στη σφαγή απομονωμένων μεταναστών, υπό την προστασία της αστυνομίας, τρέφει την «τιμή» αυτών των «γομαριών». Μια συμμορία, που με το εθνικιστικό, ρατσιστικό και αντικομουνιστικό δηλητήριο που χύνει στους εργάτες, έχει σκοπό να εμποδίσει την ενιαία τους οργάνωση, ενάντια στα αφεντικά του κόσμου. Την ίδια στιγμή που το κεφάλαιο με την παγκοσμιοποίησή του, οργανώνει διεθνώς την πάλη του εναντίον των εργατικών δικαιωμάτων, οι εργαζόμενοι να μην γίνουν ικανοί να ενωθούν ούτε κατά τόπους, λόγω της καταγωγής, του χρώματος ή και του τρόπου Ζωής. Το πάλαι πότε «διαίρει και βασίλευε» σε όλο του το μεγαλείο, εκτελείται με την πιο αποτρόπαια μορφή. Την εκδούλευσή τους αυτή, οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, την φτιασιδώνουν περίτεχνα, για να μοιάζει φιλική προς τους εργάτες. Προσπαθούν να πείσουν πως είναι οι μόνοι που σκέφτονται τους έλληνες εργάτες και για να το πετύχουν απαντούν στο μεγαλύτερο κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ, τόσο με απαξιωτικές κραυγές, όσο και κάνοντας χρήση της θέσης του για τον δημόσιο πλούτο. ηλώνουν πως και αυτοί είναι υπέρ της εθνικοποίησης της ΛΑΡΚΟ, ενώ ταυτόχρονα χύνουν δηλητήριο, τονίζοντας ότι είναι υπέρ της ένταξης όλου του ελληνικού δυναμικού των εργολάβων στο μόνιμο προσωπικό της εταιρίας, ζητώντας παράλληλα να καλυφθούν οι κενές θέσεις εργασίας, μόνο από έλληνες ανέργους της περιοχής. Έτσι, προσπαθούν να αξιοποιήσουν το μπέρδεμα των εργατών από τη μη ξεκάθαρη θέση πολλών αριστερών, όπως και του ΚΚΕ, για την υπεράσπιση του ημόσιου χαρακτήρα αυτών των επενδύσεων. Αυτή η τακτική τους, αποκαλύπτει την επιτακτική ανάγκη να ξεκαθαριστεί πως δεν είναι η εθνικοποίηση ή ο δημόσιος έλεγχος, αυτό που μπορεί να εξασφαλίσει στους εργάτες τα συμφέροντά τους. Η ιστορική θέση του επαναστατικού αριστερού κινήματος, για εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο, ώστε να ελέγχουν οι ίδιοι οι εργάτες την παραγωγική δραστηριότητα, φαίνεται πως επαληθεύει την σημασία της. Οι επιτροπές που θα δημιουργούν οι εργάτες, λειτουργώντας με πλήρη δημοκρατία, μας διαχωρίζουν από την θέση που έντεχνα πλασάρουν οι φασίστες. Γιατί αυτές οι επιτροπές, εκπαιδεύουν την εργατική τάξη στην προοπτική να διαφεντεύει το μέλλον μόνη της, χωρίς τους «απαραίτητους» «πρόθυμους» με τις γνωριμίες και τα «κονέ»... που ρημάζουν την ζωή της. Αυτές οι επιτροπές θα είναι ο μηχανισμός διακυβέρνησης της ζωής, σε μια αυριανή απελευθερωμένη κοινωνία από τον ταξικό ζυγό του κεφαλαίου, που θα βάλει πλώρη για μια πανανθρώπινη, την πρώτη πραγματικά ανθρώπινη, ελεύθερη κοινωνία των συνεταιρισμένων παραγωγών. Η ενότητα των εργατών ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, γλώσσας και εθίμων, είναι ο απαραίτητος όρος για να έχουμε δυνατότητα σε ένα τέτοιο μέλλον. Η ενότητα αυτή είναι το πρώτο ζητούμενο για την επαναστατική εξέγερση που θα διεκδικήσει το δικαίωμα για ζωή, όλων των απόκληρων αυτής της γης. Μόνο αυτή η προοπτική, μπορεί να εμποδίσει να ξαναζωντανέψουν οι εφιάλτες του πολέμου, που οι ανάγκες του κεφαλαίου επιζητούν και η δίψα για «αίμα και τιμή» τον σκοτεινών αποβρασμάτων προσδοκούν. εν θα «καθαρίσουμε» οι εργάτες, στα πεδία των μαχών, για τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών. Π. Σ. O ΠΑΠΑΣ ΤΟΥ IKTATOPA ΒΙNTΕΛΑ* «Oι στρατιώτες εκπληρώνουν το πρωταρχικό τους καθήκον με το ν αγαπούν το θεό και την πατρίδα». Mε αυτήν τη φράση, το 1976, η εκκλησία της Αργεντινής χαιρέτιζε το στρατιωτικό πραξικόπημα του στρατηγού Βιντέλα και του ναυάρχου Massera (Μασέρα). H εκκλησία της Aργεντινής, τότε, είχε επικεφαλής τον Pio Laghi (Πίο Λάγκι) και τον Μπεργκόλιο, τον τωρινό Πάπα Φραγκίσκο τον A, αρχηγό τότε των αργεντίνων ιησουιτών. Με την δήλωση εκείνη η αργεντίνικη εκκλησία, ετοίμαζε το έδαφος για συνεργασία με το δικτατορικό καθεστώς και την εγκληματική του πολιτική μέχρι το Όχι τυχαία, την προηγούμενη Πέμπτη, 44 πρώην αξιωματικοί των ενόπλων δυνάμεων παρουσιάστηκαν μπροστά στο δικαστικό μέγαρο του Μπουένος-Άιρες με την κονκάρδα του Βατικανού «πρός τιμήν του πάπα Φραγκίσκου». Και ενώ οι στρατιωτικοί θυμούνται, ο πάπας δεν θυμάται. Oι στρατιωτικοί θυμούνται ότι ο Μπεργκόλιο υπήρξε μέλος της νεολαίας «Guardia de Hierro», μιάς περονική ομάδας της άκρας δεξιάς. Αλλά, στην Iταλία και τον υπόλοιπο κόσμο η μνήμη της αλήθειας σβήστηκε χωρίς καθυστέρηση. Πρός όφελος ενός πομπώδους εκθειασμού του νέου πάπα που σήμερα ενώνει σε μιά χορωδία όλους τους κυρίαρχους κύκλους καθολικών και κοσμικών. Μέσα στην πιό εκκωφαντική ησυχία από αυτό που έμεινε της ιταλικής αριστεράς. Είναι κατανοητό. Οι εκκλησιαστικές ιεραρχίες ψάχνουν στον νέο πάπα και στη «φραγκισκανική» υποκριτική του μιά νέα, φιλολαϊική εικόνα για τον θεσμό της εκκλησίας, που είναι πληγωμένη από μιάν εσωτερική κρίση άνευ προηγουμένου και σπαρασσόμενη από έναν άγριο πόλεμο ανάμεσα σε συμμορίες. Το γεγονός ότι καρδινάλιοι, αρχιερείς (Bertone, Sodano) και οι συμμαχοί τους ψήφισαν στο κονκλάβιο υπέρ του Μπεργκόλιο τορπιλίζοντας τον υποψήφιο της «Kοινωνίας και Ελευθέρωσης» (Scola) που είχε ήδη επιλεγεί αποδεικνύει την κάθετη ρωγμή στον κληρικό ιταλικό μηχανισμό και την βαθιά κρίση που διέρχεται η κρατική γραμματεία του Βατικανού. Σήμερα είναι αναγκασμένη με κάποιον τρόπο να υποχωρήσει και να προφυλαχθεί πίσω από ένα είδος ξένης «διαιτησίας», προσμένοντας την προσεχή σύγκρουση για τον έλεγχο της IOR της τράπεζας του Βατικανού που πρόσφατα βρέθηκε στη δίνη ενός νέου σκανδάλου- και της τεράστιας ακίνητης περιουσίας του. Η επονομαζόμενη «προοδευτική», κοσμική αστική τάξη μένοντας ορφανή από την λατρεμένη της κεντροαριστερά και σε πολιτική σύγχυση, αδράχνεται από τον νέο πάπα σαν τη μοναδική «θεσμική» άγκυρα που είναι διαθέσιμη στην κοιλάδα των δακρύων της αστικής πολιτικής και της κρίσης της 2ης ημοκρατίας. Οι έπαινοί της στο ύφος του πάπα Φραγκίσκου του A υπαινίσσονται την ιδεολογική καμπάνια για τις περικοπές «στα έξοδα της πολιτικής». Μ αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν να γίνει καλύτερα ευκολοχώνευτη η νέα χιονοστοιβάδα θυσιών (νέοι φόροι κτλ) της εργατικής ταξής που πλησιάζει. Ο κύκλος έκλεισε. Η λαϊκιστική θεατρική ερμηνεία του νέου πάπα συγκολλήθηκε με την λαϊκιστική υποκρισία της ιταλικής αστικής τάξης. Η υποκριτική κολακεία του φτωχού πληθυσμού είναι όπως πάντα το ρητορικό μπαστούνι της εξαπάτησής του: τόσο με ένδυση κοσμική όσο και με ένδυση θρησκευτική. Προς όφελος του καπιταλιστικού συστήματος που έχει στην πραγματικότητα μία και μοναδική πίστη: εκείνη του κέρδους. Ο μοναδικός ειδωλολάτρης θεός που σέβονται βιομήχανοι, τραπεζίτες και... το Βατικανό. * Το κείμενο είναι ανακοίνωση του Partito Comunista dei Lavoratori (Kομμουνιστικό Kόμμα Eργαζομένων), με αφορμή την ανάδειξη του νέου πάπα της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. PATΣIΣMOΣ και EΘNIKIΣMOΣ ΣTHN ΕΥΡΩΠΗ Στις δυο χώρες της Eυρώπης, που καταλαμβάνουν τα δυο της άκρα, στη Bρετανία, την πιο παλιά καπιταλιστική χώρα στον κόσμο και στην παλινορθωτική Pωσία, την χώρα του πάλαι ποτέ «υπαρκτού» αλλά ανύπαρκτου σοσιαλισμού, ο εθνικισμός και η ρατσιστική αντιμετώπιση των μεταναστών εντείνονται. ΒΡΕΤΑΝΙΑ: το Eργατικό Kόμμα συναγωνίζεται τους Tόρυς στον εθνικισμό. Από τα Χριστούγεννα και μετά ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος Βρετανίας, Μίλιμπαντ, προωθεί συστηματικά μια εθνικιστική ρητορεία με βασικό στόχο τους μετανάστες. Μιλάει συνεχώς για τα πρωτοφανή και ανεξέλεγκτα επίπεδα μετανάστευσης και ταυτόχρονα επικαλείται την προάσπιση της εθνικής ταυτότητας. Αναγνωρίζει ότι η προηγούμενη Εργατική κυβέρνηση «έκανε λάθη» στο ζήτημα της μεταναστευτικής πολιτικής, επιτρέποντας την «απεριόριστη» μετανάστευση από δέκα χώρες, κυρίως ανατολικοευρωπαϊκές που προσχώρησαν στην Ε.Ε. το Ο Μίλιμπαντ προσπαθεί να αποδώσει την καταστροφική μείωση στο βιοτικό επίπεδο των πλατειών μαζών της εργατικής τάξης στους μετανάστες και όχι στις πολιτικές μια σειράς καπιταλιστικών κυβερνήσεων, τις κερδοσκοπικές δραστηριότητες δεκαετιών, την καταστροφή των δημόσιων υπηρεσιών και το μαζικό ξελάσπωμα τραπεζών με δημόσιους πόρους. Υποστηρίζει ότι η πολιτική των Συντηρητικών πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα της μετανάστευσης είναι αποδεκτή αλλά με «εργατικές» ενισχύσεις. Έτσι κάθε μετανάστης για να εργαστεί πρέπει να είναι κάτοχος Proficiency, ενώ βάζει μια σειρά όρων που καθιστούν αδύνατη σε μετανάστες την ενοικίαση σπιτιών. Η αντιμεταναστευτική στάση του Μίλιμπαντ στηρίζεται στο όραμα για «ένα έθνος», μια έννοια δανεισμένη ολοκληρωτικά από τους Συντηρητικούς και την οποία ανέπτυξε τον Οκτώβριο στο συνέδριο του Εργατικού Κόμματος. Τα βασικά σημεία της εθνικιστικής πολιτικής του νέου ηγέτη του Εργατικού Κόμματος είναι βασικά ο αντιμεταναστευτικός εθνικισμός και σωβινισμός, η υποστήριξη της ελεύθερης αγοράς και η καταστροφή των απομειναριών του σημερινού κράτους πρόνοιας της Βρετανίας. Υπό συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και αποσύνθεσης και επιχείρησης επιβολής μιας κοινωνικής και οικονομικής αντεπανάστασης στη Βρετανία, η εθνικιστική και σωβινιστική δημαγωγία εναντίον των μεταναστών -ένα από τα αγαπημένα «κεκτημένα» της άκρας δεξιάς και του φασισμού- φαντάζει ένα ιδιαίτερα χρήσιμο εργαλείο για τον περιορισμό και καθοδήγηση της αυξανόμενης οργής προς μια αντιδραστική κατεύθυνση. Η εργατική τάξη και όλοι οι καταπιεσμένοι πρέπει να απορρίψουν περιφρονητικά όλο το πλαίσιο της (αντι)μεταναστευτικής «συζήτησης». Η λύση όλων των οξυμμένων κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών προβλημάτων που ταλανίζουν το σύνολο της εργατικής τάξης στη Βρετανία, και όχι μόνο, είναι δυνατή αντιμετωπίζοντας τη βασική αιτία όλων αυτών των προβλημάτων, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. ΡΩΣΙΑ: αντιμεταναστευτικά πογκρόμ από αστυνομία και φασίστες Μέσα σ ένα φόντο ολοένα και μεγαλύτερης κοινωνικής και οικονομικής δυσαρέσκειας, η Ρωσική κυβέρνηση ενισχύει τα κατασταλτικά μέτρα εναντίον των μεταναστών σε αγαστή συνεργασία με τις φασιστικές ομάδες. Τα κόμματα της «αντιπολίτευσης», φιλελεύθερα και μη, ακολουθούν από κοντά και απαιτούν πιο αυστηρό μεταναστευτικό έλεγχο. Στις 9 Ιανουαρίου η ούμα υιοθέτησε ένα νόμο που πρότεινε ο Πούτιν για την ενίσχυση των κριτηρίων εργασίας, τόσο για τους μετανάστες εργάτες όσο και για τους ίδιους τους Ρώσους πολίτες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους συνεργάζονται με τις φασιστικές ομάδες κυνηγώντας «λαθρομετανάστες». Οι ρώσοι φασίστες έχουν οργανώσει τηλεφωνικές «υπηρεσίες βοήθειας σε Ρώσους». Aρκεί ένα τηλεφώνημα για να ξεκινήσουν επιδρομές σε υπόγεια ή διαμερίσματα όπου ζουν μετανάστες, κυρίως Ασιατικής καταγωγής, προτού καλέσουν την αστυνομία για να διασφαλιστεί η απέλασή τους. Tελευταία, στις επιθέσεις τους τα μέλη των φασιστικών ομάδων φορούν μαύρες μάσκες και φέρουν καλό οπλισμό. Ο νέος νόμος που ψήφισε η ούμα δίνει το δικαίωμα σε αστυνομία και φασιστικές ομάδες να οργανώσουν καλύτερα την «επιχειρησιακή δραστηριότητά» τους (το πογκρόμ είναι ρώσικη λέξη!) εναντίον μεταναστών που εκβιάζονται από εργοδότες με την απειλή της απέλασης. Ο νόμος είναι τμήμα μιας απαίσιας ρατσιστικής και φασιστικής εκστρατείας εναντίον μεταναστών εργατών από την Κεντρική Ασία και τον Καύκασο. Μετά την επιστροφή του Πούτιν στην προεδρία τον προηγούμενο Μάιο, το Ρωσικό κράτος έχει εντείνει την εθνικιστική προπαγάνδα και η κυβέρνηση ψηφίζει τον ένα αντιμεταναστευτικό νόμο μετά τον άλλο. Οι μετανάστες παρουσιάζονται ως εγκληματίες, απατεώνες και διεφθαρμένοι. Eίναι τα εξιλαστήρια θύματα της εθνικιστικής προπαγάνδας αυτών που έχουν φέρει τη Ρωσία οικονομικά και κοινωνικά στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα. Τον Οκτώβριο μάλιστα, ο Πούτιν, ακολουθώντας το «γαλλικό μοντέλο» τάχθηκε υπέρ της απαγόρευσης της μαντίλας στα σχολεία. Το δεξιό Φιλελεύθερο ημοκρατικό Κόμμα, επίσης τον Οκτώβριο, πρότεινε τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης για να απομονωθούν οι μετανάστες από την Κεντρική Ασία από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Σήμερα ζουν περίπου μετανάστες στη Ρωσία. Η πλειοψηφία είναι από τις πιο φτωχές δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Συνήθως κερδίζουν από έως ρούβλια, δηλαδή 100 με 250 ευρώ, που το μεγαλύτερο μέρος το στέλνουν στις οικογένειές τους. Οι μετανάστες εργάτες δεν έχουν υγειονομική ασφάλιση και πάντοτε επικρέμεται η απειλή της απέλασης κατ απαίτηση του εργοδότη ή της αστυνομίας. Η πλειοψηφία τους μένει σε υπόγεια, μικρά διαμερίσματα ή κτίρια των εταιρειών στις οποίες εργάζονται, κτίρια που δεν πληρούν τους κανόνες ασφάλειας και υγιεινής. Aρ. Mα.

5 σελίδα 8 σάββατο 23 Μαρτίου 2013 σάββατο 23 Μαρτίου 2013 σελίδα 9 ΚΑΛΕΣΜΑ ΕΡΓΑΤΙKH ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΕΕΚ Αθήνα 31 Μαρτίου 2013 Η εργατική συνδιάσκεψη του ΕΕΚ απευθύνεται σε ολόκληρη την εργατική τάξη, στα μαχόμενα τμήματά της, στους πρωτοπόρους αγωνιστές, εργαζόμενους - άνεργους, ιδιαίτερα στους νέους και τις νέες, για να εξετάσουμε από κοινού τους αγώνες και τις προοπτικές επαναστατικής ανατροπής σε συνθήκες χρεοκοπίας του παγκόσμιου καπιταλισμού. Oλες οι προσπάθειες των διεθνών κύκλων του κεφαλαίου να περιορίσουν τη διάχυση της κρίσης στο σκληρό πυρήνα των χωρών της Ευρωζώνης έχουν αποτύχει. Κάθε προσπάθεια επίλυσης της κρίσης, δημιουργεί νέες περιπλοκές, αδιέξοδα κι αποσταθεροποίηση σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Αν και από πέρυσι το καλοκαίρι αποσοβήθηκε ο κίνδυνος εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη (GREXIT) τώρα ο κίνδυνος μετατοπίζεται στην απειλή εξόδου της Ιταλίας με το ξέσπασμα μιας βαθιάς πολιτικής και καθεστωτικής κρίσης μετά από τις πρόσφατες εκλογές. Οι πολιτικοί κύκλοι της ΕΕ (Γιουνκέρ) στην τελευταία τους συνεδρίαση επεσήμαναν τον κίνδυνο μιας πανευρωπαϊκής εξέγερσης κι επανάστασης εξαιτίας της ύφεσης και της ανεργίας των νέων. Η επιδείνωση της παγκόσμιας κρίσης οδηγεί στο άμεσο «κούρεμα» των καταθέσεων στη Κύπρο που αναπόφευκτα θέτει το ζήτημα της εγγύησης των καταθέσεων σε ολόκληρη τη ζώνη του ευρώ. Οι συνέπειες σε διεθνή κλίμακα θα είναι ανυπολόγιστες σε οικονομικό αλλά και πολιτικό επίπεδο με άμεσες επιπτώσεις στην ταξική πάλη. ταξική πάλη. Η περίοδος χάριτος στην τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση Σαμαρά και η φαινομενική της σταθεροποίηση έχει παρέλθει καθώς η αποσταθεροποίηση Ιταλίας, Ισπανίας, η επερχόμενη ύφεση σε Γαλλία, Γερμανία μαζί με τη χρεοκοπία των κυπριακών τραπεζών που έχει άμεσες επιπτώσεις στη χρεοκοπημένη ελληνική οικονομία αλλά και στη συνείδηση των μαζών, θα κάνει την υποσχόμενη «ανάπτυξη» Σαμαρά να προστεθεί στα ψεύδη της συστηματικής εξαπάτησης των λαϊκών μαζών Η Πάλη της Εργατικής Τάξης σε συνθήκες Καπιταλιστικής Χρεοκοπίας και νέοι εργατικοί αγώνες αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν. Σε ευρωπαϊκή κλίμακα, η κρίση ενοποιεί τους εργατικούς αγώνες λόγω της δημοσιονομικής πανευρωπαϊκής λιτότητας και της μαζικής ανεργίας, ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Στην Ελλάδα, πρωταθλήτρια της ανεργίας και της φτώχιας, με την υπογραφή του Μνημονίου ΙΙΙ, ένας νέος γύρος εργατικών αγώνων ξέσπασε, αρχής γενομένης με τον αγώνα των συγκοινωνιών και των ναυτεργατών. Η ανάδυση του καθεστώτος Έκτακτης Ανάγκης με την παράκαμψη του τυπικού κοινοβουλευτισμού και τα διαρκώς έκτακτα νομοθετικά διατάγματα, συμπληρώνεται με την επιστράτευση απεργών και τη συστηματική άσκηση βίας σε ένα δυσφορούντα λαό που παρά τις διαρκείς οπισθοχωρήσεις παραμένει ο φόβος και ο τρόμος της αστικής τάξης. Τι άλλο είναι η μάχη των κατοίκων της Ιερισσού κατά των μεταλλείων χρυσού στις Σκουριές και η πλήρης καταστροφή των όρων ύπαρξής τους από μια εταιρεία κυριολεκτικά ELDORADO; Ενώ το αστικό καθεστώς επιχειρεί με τους εισαγγελείς, τις συλλήψεις, τις επιστρατεύσεις, τις διώξεις, αγκαζέ με τους ναζιστές φίλους του, να υποβάλλει το φόβο και τον τρόμο, να εξατομικεύσει, να ενοχοποιήσει για τη συλλογική ευθύνη της κρίσης, να σπείρει την απογοήτευση και την ηττοπάθεια μέσα στις γραμμές τις εργατικής τάξης, υπάρχουν και πολλοί (ακόμα και μεταξύ της αριστεράς) που υποστηρίζουν ότι ο ελληνικός λαός κι ιδιαίτερα η εργατική τάξη έχει υποταχτεί: Μετά από δεκάδες άσφαιρες απεργιακές τουφεκιές της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, συλλαλητήρια και κλαδικούς αγώνες, η εργατική τάξη στην Ελλάδα βρίσκεται πιο μπροστά πολιτικά από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, όχι απλά εξαιτίας του βάθους της κρίσης που αποτυπώνεται σε όλους τους κοινωνικούς δείκτες, το σοκ της ανεργίας και της φτώχιας αλλά κυρίως εξαιτίας της μερικής αναγνώρισης ότι όλες οι μέχρι σήμερα αγωνιστικές μορφές για την αντιμετώπιση της καταστροφής έχουν εξαντληθεί και πρέπει να αναζητηθούν νέες. Στη συνείδηση της εργατικής τάξης, γίνεται ολοένα και πιο καθαρό ότι οι μεμονωμένοι, διάσπαρτοι, ασυνεχείς αγώνες με επικεφαλής τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ/Α Ε Υ ή ακόμα και μαχητικούς ρεφορμιστές συνδικαλιστές, είναι αδύνατον να υπερασπιστούν τα εργατικά δικαιώματα και να αποτρέψουν την κοινωνική καταστροφή. Το ζήτημα της ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης από τα κάτω, για ποιο πολιτικό σκοπό και με ποια μέσα, έχει ήδη τεθεί στη συνείδηση των μαχόμενων μαζών από την καπιταλιστική κρίση, τη χρεοκοπία της χώρας, τα τρία ταραχώδη μνημονιακά χρόνια και πρέπει να απαντηθεί. Από την μια έχουμε την αποφασιστικότητα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των ΠΑΣΚΕ - ΑΚΕ να σαμποτάρει τους αγώνες και συνειδητά να τους διασκορπίζει σε άγονες 24ωρες απεργίες, κάτι που την τοποθετεί απέναντι στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους συνολικά. Από την άλλη έχουμε την πολιτική αδυναμία συνδικαλιστών που έρχονται σε ρήξη με την ίδια συνδικαλιστική γραφειοκρατία που τους γέννησε, να αντιληφθούν σωστά τα αντεργατικά και αντεπαναστατικά πολιτικά χαρακτηριστικά της. Έτσι οδηγούνται σε προσωπικού τύπου «ηρωικές» αντιπαραθέσεις, αδυνατούν να ξεπεράσουν την γραφειοκρατία και να δώσουν λύσεις (απεργία Μετρό) ή προσπαθούν να διατηρήσουν τα ίδια πολιτικά χαρακτηριστικά της γραφειοκρατίας με άλλο τρόπο. Οι αδυναμίες αυτές γίνονται αδιέξοδα όταν συναντιούνται με την πολιτική αντίληψη και πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ για εκλογικές λύσεις ή με την σύγχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αδυνατεί να καταλάβει το αίτημα μιας εργατικής εξέγερσης, αντικαθιστώντας διαρκώς τα πολιτικά αιτήματα με οργανωτίστικα σχήματα και διαδικασίες, ταλαντευόμενη διαρκώς ανάμεσα στον κοινοβουλευτισμό και το μαχητικό συνδικαλιστικό ρεφορμισμό. Αρνητική είναι και η θέση του ΠΑΜΕ καθώς με υποκριτικό τρόπο από τη μια ψηφίζει όλες τις 24ωρες απεργίες-τουφεκιές στα τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα και από την άλλη χρησιμοποιεί σαν φύλλο συκής το «πλαίσιό» του για να διαφοροποιηθεί. Απόλυτα εχθρικό σε κάθε πρόταση που έχει την απαίτηση για διάρκεια και συντονισμό από τα κάτω στους απεργιακούς αγώνες και απόλυτα αρνητικό σε κάθε ανεξάρτητο ταξικό αγώνα που δεν εξυπηρετεί τους μικροπολιτικούς και συνδικαλιστικούς στόχους του (χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση όλων απέναντι στον αγώνα των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. - και για την δικαίωση των απολυμένων της «Γενικής Ταχυδρομικής») Το καθήκον των επαναστατών συνδικαλιστών σήμερα είναι να προωθήσουν την οργάνωση της εργατικής τάξης μέσα από τα μαχητικά συνδικάτα, τα σωματεία βάσης, τις εργατικές επιτροπές, τα κέντρα αγώνα σε κάθε γειτονιά και εργατικό χώρο και με βάση την εργατική δημοκρατία να παλέψουν για την επαναστατική ρήξη με κάθε γραφειοκρατία ως μια αναγκαία προϋπόθεση για την επίλυση της καπιταλιστικής χρεοκοπίας με το σπαθί της προλεταριακής επανάστασης. Ενώ την τελευταία, ιθύνοντες κύκλοι του κεφαλαίου διαπιστώνουν με τρόμο να πλησιάζει, η ρεφορμιστική και σταλινική αριστερά κλείνουν τα μάτια όπως ακριβώς και με το γεγονός της έκρηξης της παγκόσμιας κρίσης το και πολύ περισσότερο με την εξέγερση του εκέμβρη Η πάλη ενάντια στην ανεργία πρέπει να είναι στο κέντρο του αγώνα μας, γιατί το ζήτημα της ανεργίας είναι μείζον κοινωνικό πρόβλημα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Οι άνεργοι είναι οργανικό κομμάτι της εργατικής τάξης και η πάλη για την αυτο-οργάνωση των ανέργων και η κοινή πάλη όσων εργάζονται και όσων δεν εργάζονται είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος σε επαναστατική αλλά και αποτελεσματική κατεύθυνση. Οι μετανάστες, που είναι το πιο εξαθλιωμένο κομμάτι της εργατικής τάξης, βρίσκονται αντιμέτωποι με την κρατική καταστολή, τον ρατσισμό και τον φασισμό. Οι φασίστες με τις δολοφονικές επιθέσεις ενάντια στους ξένους, προσπαθούν να δημιουργήσουν φασιστικό κίνημα που θα στραφεί ενάντια σε όλους τους εργαζόμενους, σαν τα λυσσασμένα σκυλιά των αφεντικών. Η πάλη ενάντια στον φασισμό είναι ταξική και μπορεί να οργανωθεί με την δημιουργία κινήματος Ενιαιο- Μετωπικού και με Ομάδες αυτοάμυνας και πολιτοφυλακή που θα αντιμετωπίσουν τους φασίστες. Η κρίση και η χρεοκοπία του καπιταλισμού προκαλεί μεγάλα δεινά σε όλο τον εργαζόμενο λαό, φτώχεια, πείνα, καταστροφή της παιδείας και την κατάρρευση των συστημάτων υγείας. Αυτά τα προβλήματα πρέπει να αντιμετωπιστούν, από την μια σε σύγκρουση με την υποκριτική πολιτική του κράτους, της εκκλησίας, των ήμων, των Μ.Κ.Ο, της φιλανθρωπίας που στόχο έχει την ενσωμάτωση και την διατήρηση της εξαθλίωσης, και από την άλλη ενάντια στην φενάκη δημιουργίας νησίδων «ζωής» μέσα στον ορυμαγδό της καπιταλιστικής χρεοκοπίας και καταστροφής. Από αυτήν την σκοπιά τα ζητήματα αλληλεγγύης, που είναι ζωτικά και απαραίτητα αυτήν την εποχή, πρέπει να στηρίζονται στην αυτο-οργάνωση του λαού και την δημιουργία κινημάτων σε οργανική σύνδεση με το όλο κίνημα της εργατικής τάξης. Το εγχείρημα του Κέντρου Αγώνα για την Υγεία και του Ιατρείου αλληλεγγύης είναι προς αυτήν την κατεύθυνση και η επιτυχία αυτού του εγχειρήματος θα δημιουργήσει νέες δυνατότητες για την επέμβασή μας στην κοινωνία. H πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα των Εργατών, στην μέχρι τώρα παρουσία και δράση της προώθησε με κάθε τρόπο αυτήν την μορφή της οργάνωσης της εργατικής τάξης παλεύοντας για την προοπτική της Γενικής Πολιτικής Απεργίας ιαρκείας. Ο αγώνας για Γενική Πολιτική Απεργία ιάρκειας είναι αγώνας που μπορεί να πραγματωθεί με την ενότητα των εργαζομένων στη βάση της εργατικής δημοκρατίας, σε ρήξη με την καθεστωτική πολιτική- συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Τα νέα ζητήματα που ανοίγει στο εργατικό κίνημα η χρεοκοπία του καπιταλισμού όπως οι ιδιωτικοποιήσεις-ξεπουλήματα (ΕΥΑΘ, Λάρκο, λιμάνια, αεροδρόμια κλπ), η διαθεσιμότητα-απολύσεις στο δημόσιο, η μαζική ανεργία, η φορομπηχτική πολιτική, η διάλυση Υγείας-Παιδείας και κάθε πρόνοιας κάνουν αυτήν την προοπτική αναγκαία και δυνατή. Κάθε αγώνας των εργαζομένων, κάθε πάλη ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικός αν παραμείνει κλαδικός, συντεχνιακός ή απλά συνδικαλιστικός. Είναι αναγκαίο να γίνει πολιτικός. Το πολιτικό περιεχόμενο της Γενικής Πολιτικής Απεργίας ιαρκείας δεν μπορεί να είναι παρά μια δέσμη έκτακτων μέτρων, πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών, για την σωτηρία των εργαζόμενων από την οικονομική και κοινωνική καταστροφή στην οποία βυθίστηκε η χώρα εξ αιτίας της χρεοκοπίας και των μνημονίων. Η διαγραφή του χρέους, η πλήρης κατάργηση μνημονίων και δανειακών συμβάσεων κι όσων νόμων τις διέπουν, το μοίρασμα του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας για την καταπολέμηση της ανεργίας, η απαγόρευση των απολύσεων, η εθνικοποίηση τραπεζών και βασικών τομέων της οικονομίας και όσων επιχειρήσεων κλείνουν, χωρίς καμιά αποζημίωση στους ιδιοκτήτες εκμεταλλευτές, κάτω από Εργατικό έλεγχο, δήμευση περιουσιών όσων καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα, απαλλοτρίωση της εκκλησιαστικής περιουσίας και απόδοσή της στην κοινωνία, λαϊκά δικαστήρια για τους πολιτικούς συνεργάτες της τρόικας και την διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία, είναι μερικά από αυτά τα έκτακτα μέτρα. Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν την ανατροπή της κυβέρνησης και την ανάληψη της εξουσίας από μια κυβέρνηση εργατών που θα στηρίζεται στα Εργατικά Συμβούλια (Εργατική Εξουσία) που θα αναδιοργανώσει την κοινωνία σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες και όχι το καπιταλιστικό κέρδος, έξω από το ΝΤ και την ΕΕ και εντάσσοντας τον αγώνα της σε ένα διεθνή ορίζοντα που συνδέεται με το ζήτημα της διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της οικοδόμησης των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης. Σύντροφοι και συναγωνιστές Με βάση τους παραπάνω προβληματισμούς ζητάμε την εποικοδομητική δική σας συνεισφορά στην Εργατική Συνδιάσκεψη του ΕΕΚ για το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα που απαιτείται σήμερα. Συνδικαλιστική Επιτροπή του ΕΕΚ Αθήνα 19/3/2013 Μάχη για τις καρέκλες στο 35 ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΡΗΞΗ ΣΤΗΝ ΠΑΣΚΕ Και το όνομα αυτής Ενωτικό Μέτωπο Εργατικών Ισχυρών Συνδικάτων, εν συντομία ΕΜΕΙΣ (πληροφορίες που θέλουν τον πρόεδρο της ΓENOΠ Νίκο Φωτόπουλο να προσανατολίστηκε στον τίτλο ΕΓΩ, αλλά να μην του βγήκε το αρκτικόλεξο, ελέγχονται ως ανακριβείς). Με την ιδρυτική διακήρυξη της παράταξης, επισημοποιήθηκε το διαζύγιο του συνδικαλιστή της ΓΕΝΟΠ και άλλων πρωτοκλασάτων πρώην ΠΑΣΚιτών, από το «πράσινο» συνδικαλιστικό σχήμα. Είχαν προηγηθεί οι σταδιακές αποχωρήσεις τους από το ΠΑ- ΣΟΚ τα τελευταία δύο χρόνια, που δεν είχαν συνοδευτεί όμως σε μια πρώτη φάση και με έξοδο από την ΠΑΣΚΕ. Την διακήρυξη ενέκριναν σε διάσκεψη στη Χαλκίδα, γνωστά ονόματα του συνδικαλιστικού κινήματος, όπως ο Νίκος Κουλουμπαρίτσης, πρώην πρόεδρος και νυν μέλος του Σ του Συνδικάτου ΟΑΣΑ, ο Στέφανος Μπασινάς, πρόεδρος του Ε.Κ. Ευβοίας, η Στάβυ Σαλουφάκου, μέλος διοίκησης ΓΣΕΕ και πρόεδρος Ε.Κ.Α. κ.α. Συνολικά, 38 από τους 450 εκλέκτορες των επερχόμενων αρχαιρεσιών στην ΓΣΕΕ, δύναμη διόλου ευκαταφρόνητη για νεογέννητη παράταξη. Το 35 ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ (21-24 Μαρτίου στην Aλεξανδρούπολη), και οι σφοδρές μάχες που διεξάγονται για την κυριαρχία σε αυτή (δες Ν.Π. φ.545), αποτελούν την θρυαλλίδα για τις νέες εξελίξεις, όπως άλλωστε επισημαίνεται και στην ιδρυτική διακήρυξη, που το χαρακτηρίζει «το κρισιμότερο των τελευταίων δεκαετιών». Μετά από την μη κατάληξη του «φλερτ» με την Αυτόνομη Παρέμβαση και τον ΣΥΡΙΖΑ σε οργανωτική ένταξη, το ΕΜΕΙΣ γίνεται το «όχημα» μέσα από το οποίο ο Νίκος Φωτόπουλος θα διεκδικήσει την «μεγάλη καρέκλα» της ΓΣΕΕ από τον Παναγόπουλο. Ήδη, από το διακηρυκτικό κείμενο ασκείται κριτική στην παρούσα ηγεσία και μορφή του συνδικαλιστικού κινήματος, με αναφορές όπως «ο συντεχνιακός συνδικαλισμός, ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός και ο κομματικός συνδικαλισμός έχουν ξεπεραστεί από τα γεγονότα και από την ιστορία». Αν όμως τα παραπάνω έχουν όντως- ξεπεραστεί από την ιστορία, δυσκολεύεται κανείς να εντοπίσει το «νέο» σε αυτά που διακηρύσσει η νέα παράταξη. Ένας γενικόλογα «μαχόμενος, αγωνιστικός, διεκδικητικός συνδικαλισμός», δεν σημαίνει τίποτα στις σημερινές συνθήκες καταστροφής της εργατικής τάξης, που απαιτούν καθαρές θέσεις κι ακόμα πιο καθαρές ρήξεις με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Το νέο σχήμα ψαρεύει σε θολά νερά. εν προτείνει τίποτα νέο. Υπαινίσσεται πως αν οι θεσμοί και τα όργανα λειτουργούσαν καλύτερα, το συνδικαλιστικό μας κίνημα θα ήταν αντάξιο των αναγκών της εποχής. Υπαινίσσεται πως αν το πολιτικό μας σύστημα ήταν πιο ικανό να κατανοήσει τις ανάγκες της εποχής, θα εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Τα παραπάνω ας μείνουν ασχολίαστα, όπως κι οι λεπτομέρειες της διακήρυξης. Ενόψει όμως του Συνεδρίου της ΓΣΕΕ, η ίδρυση του ΕΜΕΙΣ, αποκτά ένα νέο νόημα, για την μάχη ηγεσίας εντός της ΓΣΕΕ. Το «φλερτ» του τμήματος του πρώην ΠΑΣΚίτικου μηχανισμού με την Αυτόνομη Παρέμβαση δεν διακόπτεται. Τοποθετείται σε νέες βάσεις. Οι δύο πλευρές έχουν την ίδια στοχοθέτηση: την εκατέρωθεν εκμετάλλευση με σκοπό την ηγεμονία μέσα στο νέο σκηνικό που διαμορφώνεται μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η χρεοκοπία του καπιταλισμού αναταράσσει τις ισορροπίες κι όλοι θέλουν να έχουν μια ευνοϊκή θέση στον ήλιο στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ, θέλει να ισχυροποιήσει την θέση του μέσα στο ανώτατο επίπεδο του εργατικού κινήματος, χωρίς ο ίδιος να χρεώνεται τις «αμαρτίες» των παλιών ΠΑΣΚιτών με μια απευθείας συσχέτιση μαζί τους. Το γραφειοκρατικό δυναμικό των πρώην ΠΑΣΚιτών που συγκροτούν το ΕΜΕΙΣ, αποσκοπεί στο να εκμεταλλευτεί την δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ για να αναρριχηθεί στην ηγεσία της ΓΣΕΕ. Το τοπίο είναι τόσο θολό, τόσο χωρίς αρχές, που δυσκολεύεται κανείς να ξεχωρίσει ποιες οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ της μιας ή της άλλης δύναμης, Το ποιος τελικά θα είναι ο ευνοημένος και ποιος ο ζημιωμένος στο 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, μένει να το δούμε στη πράξη Κ. Αποστολόπουλος

6 σελίδα 10 σάββατο 23 Μαρτίου 2013 σάββατο 23 Μαρτίου 2013 σελίδα 11 Μια κριτική αποτίμηση του chavismo του JORGE ALTAMIRA Ο θάνατος του Ούγο Τσάβες έχει προκαλέσει, όπως ήταν βέβαιο, τεράστια συναισθηματική φόρτιση στη Βενεζουέλα. Έχει, επίσης, συγκινήσει και τη διεθνή κοινή γνώμη. Είναι η φυσική συνέπεια της προσοχής που τράβηξε κατά το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής του δράσης στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Το ίδιο έχει συμβεί και στο παρελθόν με άλλους ηγέτες χωρών μεσαίας ανάπτυξης, τον ινδό Γκάντι, τον Περόν, τον αιγύπτιο Νάσερ ή τον ινδονήσιο Σουκάρνο, όπως επίσης τον Φιντέλ Κάστρο κατά το δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα. Η εξαιρετική αυτή θέση εξηγείται από την καθολική φύση των ιστορικών προβλημάτων που εξέθεσαν. Είναι έκφραση της παγκόσμιας φύσης των εθνικών διαφορών. Η γέννηση του τσαβισμού (chavismo) ήρθε στα τέλη του Φεβρουαρίου του 1989, όταν μια λαϊκή εξέγερση -το Καρακάσο- κατά του μονεταριστικού προγράμματος της κυβέρνησης του Carlos Andres Perez που μόλις είχε αναλάβει, σφαγιάστηκε από στρατιωτικές δυνάμεις καταστολής. Ήταν το τέλος του ιστορικού κύκλου του μικροαστικού εθνικισμού, που ενσάρκωσε για πενήντα χρόνια το Κόμμα της ημοκρατικής ράσης. Τρία χρόνια αργότερα, μέσα από τις ίδιες ένοπλες δυνάμεις, προέκυψε μια αντίδραση ενάντια στους καταστολείς του Καρακάσο, υπό την ηγεσία κατώτερων αξιωματικών, με επικεφαλής τον Ούγο Τσάβες, που υπερασπίζονταν μια εθνικιστική λύση. Η εξέγερση έριξε τους ανθρώπους πίσω στους δρόμους αν και σε μικρότερο βαθμό μετατρέποντας το παράξενο αυτό στρατιωτικό πραξικόπημα -εναντίον της κυβέρνησης και των στρατιωτικών διοικητών- σε μισολαϊκή εξέγερση. Στη συνείδηση των ανθρώπων γεννήθηκε η πεποίθηση πως θα μπορούσαν τα όπλα της χώρας να συνηγορήσουν υπέρ τους. Ο τσαβισμός δεν γεννήθηκε από κάποιο κοινοβουλευτικό συνδυασμό ή παζαρέματα μεταξύ κομματικών κλικών, αλλά από έναν συνδυασμό του ένστολου εθνικισμού με ένα μέρος των μαζών. Το Καρακάσο και η εξέγερση του 92 ήταν ο απόηχος των κωδωνοκρουσιών της κατάρρευσης της ιδιωτικοποίησης και των χρεών που χαρακτήρισαν την νεοφιλελεύθερη περίοδο. Περιέργως, ο μενεμισμός (σ.τ.μ: από τον Κάρλος Μένεμ, πρόεδρο της Αργεντινής από το 1989 έως το 1999) θα εμφανιστεί την ίδια στιγμή που στη Βενεζουέλα κυριαρχούσε η πεποίθηση ότι αυτός ήταν καταδικασμένος να καταλήξει σε ημι-επαναστατικές κρίσεις. ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ Ο τσαβικός στρατιωτικός εθνικισμός συνδέεται τόσο με την ιστορία της χώρας του όσο και με όλης τη Λατινικής Αμερικής. Τέτοια ήταν η περίπτωση του Περόν [σ.τ.μ.: στην Aργεντινή] και του στρατιωτικού εθνικισμού, για παράδειγμα, στο Περού (Βελάσκο Αλβαράδο) και τη Βολιβία (Χουάν Χοσέ Τόρρες), στα τέλη της δεκαετίας του 60, ο οποίος εθνικοποίησε ξένες εταιρείες πετρελαίου και τις φυτείες ζάχαρης σε ορισμένες περιπτώσεις χωρίς αποζημίωση. Όλα αυτά τα κινήματα, όπως και το κίνημα του Τσάβες, είχαν να επιδείξουν κάποια ιδιαιτερότητα εξαιρετικού μεγέθους, ειδικά σε σχέση με τον ηγέτη τους. Ο καουντιγισμός (σ.τ.μ: Caudillismo, πολιτικό φαινόμενο του 19 ου αιώνα στη Λατινική Αμερική, που αφορά στην εμφάνιση χαρισματικών ηγετών) αντανακλά τη χαμηλή κοινωνική διαφοροποίηση του μαζικού κινήματος και της προσπάθειας του εθνικισμού να παρουσιάσει το λαό ως μία ενωμένη μάζα με εθνικό μόνο συμφέρον. Παραμορφώνουν με τη διαδικασία αυτή, τους ιστορικούς λόγους της εμφάνισης του [μαζικού κινήματος]: ο ρόλος των μαζών, που με επαναλαμβανόμενες πράξεις και θυσίες, ανέδειξαν το αδιέξοδο των υφιστάμενων κοινωνικών σχέσεων, και, τέλος, τη σύνδεση της κοινωνικής και πολιτικής κρίσης σε μια χώρα που υφίσταται την ιστορική παρακμή του κυρίαρχου εθνικού συστήματος στο σύνολό του. Η αξίωση της εκπροσώπησης του έθνους ή το σύνθημα της εθνικής ενότητας είχαν στόχο την αιτιολόγηση της πολιτικής υποταγής της εργατικής τάξης σε αυτό που βαφτίστηκε «οργανωμένη κοινότητα». Είναι η ιδεολογικοποίηση της υποταγής των συνδικάτων στην κρατική γραφειοκρατία. Το εθνικό κίνημα στρατιωτικό ή μη είναι μια έκφραση της παγίδας ότι η εξάρτηση από το διεθνές οικονομικό κεφάλαιο ευνοεί την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στις χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας. Είναι η έκφραση του αγώνα για την υπεράσπιση του εθνικού εισοδήματος σε πόρους που γεννά η συσσώρευση στην παγκόσμια οικονομία. Ο τσαβισμός δεν περιορίζεται στη χρήση εσόδων από το πετρέλαιο της Βενεζουέλας για την ανάπτυξη κοινωνικών προγραμμάτων μεγάλης κλίμακας πριν από αυτό, συγκρούστηκε ανοιχτά με τις διεθνείς κεφαλαιαγορές και εσωτερικούς παράγοντες, για να αποφύγει τη διεθνοποίηση της PDVSA, της κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας, στα χέρια των ξένων χρηματιστηρίων. Αυτή η κρίση ήταν ο λόγος πίσω από το στρατιωτικό πραξικόπημα που στράφηκε κατά του Τσάβες, τον Απρίλιο του 2002, και που προξένησε το πετρελαϊκό σαμποτάζ αργότερα εκείνο το έτος. Εκείνη την εποχή, η τιμή του πετρελαίου υπολογιζόταν ακόμη λίγο πάνω από τα δέκα δολάρια, γι αυτό δεν είναι σίγουρο ότι στην κρίση έπαιξε κάποιο σημαντικό ρόλο η δήμευση έκτακτων εσόδων εξόρυξης που θα προέκυπταν αργότερα, λόγω της αύξησης των διεθνών τιμών. Η λαϊκή κινητοποίηση που νίκησε το πραξικόπημα του Απριλίου και το σαμποτάζ του πετρελαίου ήταν η «17 Οκτωβρίου» του Τσάβες, η οποία είχε ήδη προβλεφθεί από την εξέγερση του Eιρωνεία: ο Ούγο Τσάβες απέρριψε τις μάζες που κινητοποιήθηκαν για να τον ελευθερώσουν από το φασιστοειδές πραξικόπημα με μια έκκληση να «γυρίσουν στα σπίτια τους». ΤΣΑΒΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ Η ήττα του «πολιτικο-στρατιωτικού» πραξικοπήματος μετέτρεψε τις ένοπλες δυνάμεις σε τσαβικές, με μια συνοχή που τις έκανε να περάσουν τη δοκιμασία του πετρελαϊκού σαμποτάζ. Η πολιτική διαιτησία του Τσάβες βρήκε στη στρατιωτική «τσαβεσοποίηση» στέρεο έδαφος. Ο γάμος αυτός ενισχύθηκε όταν, σε μια αντιπαράθεση, ο Τσάβες αποφάνθηκε υπέρ του στρατηγού Μπαντουέλ, του αλεξιπτωτιστή που τον διέσωσε το 2002 και στη συνέχεια έγινε ο ανώτατος διοικητής του στρατού. Ένα άλλο σημαντικό πράγμα είναι ότι, ακόμη και στο ζενίθ του πετρελαϊκού σαμποτάζ, οι διεθνείς τράπεζες δε σταμάτησαν τη χρηματοδότηση της Βενεζουέλας, ούτε και σταμάτησε ο Τσάβες να ξεπληρώνει το χρέος. Έτσι, η κρατικοποίηση ορισμένων τραπεζών ένα βασικό μέτρο για κάθε κοινωνικό μετασχηματισμό και την εκβιομηχάνιση δεν επρόκειτο να λάβει χώρα μέχρι πολύ πρόσφατα, όταν ειρωνικά- η τράπεζα Σανταντέρ (Santander) κατάφερε να αγοραστεί από το κράτος για την αντιμετώπιση της διεθνούς τραπεζικής κρίσης με ρευστό από τη ζουμερή αποζημίωση. Ακόμη και στις σφοδρότερες στιγμές της αμοιβαίας σύγκρουσής τους, το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο καταλάβαινε πολύ καλά ότι ο Τσάβες δεν ενδιαφερόταν καθόλου για το «σπάσιμο» με το χρηματιστήριο, ούτε πολύ λιγότερο ήταν εχθρός της ιδιωτικής περιουσίας. Οι γερά αποζημιωμένες εθνικοποιήσεις χάνουν το αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο τους, όπου το Κράτος ανταλλάσσει τα φορολογικά έσοδα με κεφάλαιο, και το κεφάλαιο ανταλλάσσεται με ιδιωτικούς πόρους. Η αντιτσαβική προπαγάνδα, ειδικά του Σιωνισμού, κατηγορεί τον Τσάβες για σκοτεινά συμφέροντα από τη συμμαχία του με το Ιράν. Αυτό είναι ένα άλλο πράγμα: ο άξονας Βενεζουέλα - Ιράν είναι απαραίτητος για την αντιμετώπιση της πίεσης από τη Σαουδική Αραβία και τα εμιράτα του Κόλπου, που υποκινήθηκε από τις αγγλο-γαλλο-αμερικανικές εταιρείες πετρελαίου, για τη μείωση των τιμών του πετρελαίου του ΟΠΕΚ (σ.τ.μ: Οργανισμού Εξαγωγών Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών). Ο Τσάβες και οι αγιατολλάχ υπερασπίζονται το μερίδιο των χωρών τους από τα παγκόσμια έσοδα ακόμη και αν αυτό πλήττει τις μηπετρελαιοπαραγωγούς χώρες της περιφέρειας. Σε αντάλλαγμα, ο Τσάβες έχει δώσει σε πολλές από αυτές προνομιακές τιμές, και έχει γι αυτό ενισχύσει την εξουσία της Βενεζουέλας στην ενεργειακή διαμάχη. Ο τσαβισμός διακηρύσσει έναν «σοσιαλισμό του 21 ου αιώνα», αλλά αυτός ο σοσιαλισμός είναι μια μερική κατανομή του κοινωνικού πλούτου, όχι η μετατροπή του κεφαλαίου σε δημόσια περιουσία ή του Κράτους στη συλλογική ηγεσία των μαζών. Η λεγόμενη «αναδιανομή του εισοδήματος» έχει βελτιωθεί σημαντικά από τα πρότερα άθλια επίπεδα, αλλά το εισόδημα εξακολουθεί να είναι εισόδημα πετρελαϊκό. Ο Τσάβες είχε αναλάβει πολλές εθνικοποιήσεις, πολλές από αυτές με αντάλλαγμα τη γενναιόδωρη αποζημίωση για τις με- γάλες επιχειρήσεις: τη Verizon, εταιρεία τηλεπικοινωνιών των Η.Π.Α., τη Sidor, εταιρεία χάλυβα του ομίλου Techint, που ξεπληρώθηκε με υπέρμετρη γενναιοδωρία, όπως και η εταιρεία τσιμέντου Slim του Μεξικού. Το ίδιο δεν συνέβη με την αγροτική γη, επειδή διαπιστώθηκε ότι ο τίτλοι από την απαλλοτρίωση ήταν μια απάτη. Αυτές οι εθνικοποιήσεις δεν ανταποκρίνονταν σε ένα σχέδιο, ήταν αυτοσχεδιασμοί της ίδιας της κρίσης. Ο σχεδιασμός απαιτεί τη συνειδητή συμβολή του προλεταριάτου, της ταξικής και πολιτικής του ανεξαρτησίας. Για παράδειγμα, δεν υπήρχε τσιμέντο για τα σχέδια κατασκευής σπιτιών ή όταν η κυβέρνηση απέτυχε να συμφιλιώσει τον όμιλο Techint στη σύγκρουσή του με τους εργαζομένους της Sidor, το τσιμέντο και το ατσάλι κρατικοποιήθηκαν, αλλά δεν άλλαξε, ως εκ τούτου, ουσιαστικά η παραγωγή του ενός ή του άλλου, αλλά η εισαγωγή τους. Τα μεγάλα κεφάλαια δεν αποτέλεσαν εμπόδιο, όταν κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν ενδιαφέρονται για το επικρατούν οικονομικό σενάριο. Αλλά η Βενεζουέλα δεν μετατράπηκε σε βιομηχανική χώρα παραμένει μόνο παραγωγός καυσίμων. Η αναδιανομή του εισοδήματος χρηματοδοτήθηκε από τη PDVSA, η οποία βρίσκεται υψηλά χρεωμένη και με μια ισχυρή οικονομική ανισορροπία που οφείλεται στο πάγωμα της τιμής του Μπολίβαρ σε ένα πληθωριστικό περιβάλλον. Τα όρια της PDVSA είναι η εκδήλωση του πρωταγωνιστικού ρόλου του ξένου κεφαλαίου (με τη μόνη εξαίρεση της Exxon) στην εκμετάλλευση της ζώνης του Ορινόκο (σ.τ.μ: ένα από τα μεγαλύτερα ποτάμια της Λατινικής Αμερικής). Η κρίση της PDVSA είναι ο κύριος λόγος για την πρόσφατη απόφαση να υποτιμηθεί το ισχυρό Μπολίβαρ (περισσότερο εθνικό νόμισμα ανά εξαγόμενο δολλάριο). Όπως οι εμπειρίες από το εθνικιστικό παρελθόν, και αυτή της Βενεζουέλας έχει αποτύχει στο στόχο της εξασφάλισης μίας αυτόνομης εθνικής ανάπτυξης. Αυτή δεν είναι δυνατή στο στάδιο της παρακμής του παγκόσμιου καπιταλισμού. Αλλά επίσης, η Βενεζουέλα έχει βγει από αυτή την εμπειρία με ένα πιο συγκεντρωτικό κράτος, με τη σχετική μείωση των πιο παρασιτικών τομέων του εθνικού κεφαλαίου και, πάνω απ όλα, με μια πιο ενεργή παρουσία των μαζών. Η οποιαδήποτε αναδιάταξη κάθε οικονομικής διαδικασίας θα περιλαμβάνει τους παράγοντες αυτούς ως εργαλεία. ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ Ο Τσάβες έχει αγωνιστεί για την ανάπτυξη ενός ανεξάρτητου συνδικαλισμού. Ο Εργατικός Κώδικας εισάγει σημαντικά οφέλη για τους συμβασιούχους, αλλά προβλέπει και την υποχρεωτική διαιτησία και εξουσία του Προέδρου της ημοκρατίας για να αποφασίσει για τη νομιμότητα της κάθε απεργίας. Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις δεν πραγματοποιούνται όταν οι συμβάσεις λήγουν, οι μισθοί στη μεγάλη βιομηχανία δεν έχουν βελτιωθεί πολύ. Υπάρχει μια εθνικοποίηση των συνδικάτων. Ο θάνατος του Τσάβες μπλοκάρει την πιθανότητα οι μάζες της Βενεζουέλας να εξαντλήσουν την πολιτική τους εμπειρία με την εθνικιστική πολιτική του. Η κριτική ή η απογοήτευση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία νέα διαχείριση, με ασφάλεια θα αφήσει στο απυρόβλητο αυτήν την ιστορική εμπειρία στο σύνολό της. Από την άποψη της ανάπτυξης της ταξικής συνείδησης, ο θάνατος του Τσάβες αποτελεί τροχοπέδη. Ο θάνατος του Τσάβες δημιουργεί, αντικειμενικά μια κρίση του πολιτικού καθεστώτος, της προσωπικής δύναμης. Οι διάδοχοι πρέπει να βρουν μια εναλλακτική διέξοδο. Ένα μεγάλο μέρος του παρόντος κυβερνητικού κύκλου αντιπροσωπεύει ό,τι οι ίδιοι οι άνθρωποι του Τσάβες ονομάζουν «εγχώρια δεξιά». Μια εναλλακτική λύση είναι, μετά τις επόμενες εκλογές, το πολιτικό σύστημα να «εκκιρχνεριστεί» (ειρωνικό όταν οι Κίρχνερ κατηγορούνται για «τσαβισμό»). Αυτό θα αποτελούσε μία μερική κοινοβουλευτική μετατροπή του καταρρέοντος συστήματος από πάνω προς τα κάτω, παράλληλα με τις επίσημες οργανώσεις, όπως τα κοινοτικά συμβούλια. Ο τσαβισμός δεν δεσμεύεται από ένα πρόγραμμα ούτε είναι κοινωνικά ομοιογενής, και, αν και κοχλάζει κριτική μέσα σε αυτό, λειτουργεί ως ένας κρατικός μηχανισμός, ακόμη και σα μηχανισμός ευρύτερου δημόσιου τομέα. Η νέα κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει, χωρίς την εξουσία του Τσάβες, την αυξανόμενη οικονομική αποσταθεροποίηση και ακόμη μεγαλύτερη υποτίμηση του νομίσματος. Θα ήταν μια προσαρμογή δίχως αναισθητικό, στη μέση μιας αλλαγής καθεστώτος. Η τελευταία υποτίμηση παρουσιάστηκε από τον τρέχοντα κύκλο ως μια απόφαση που είχε πάρει ο ίδιος ο Τσάβες στην Αβάνα. Υπάρχει μια ισχυρή εσωτερική κριτική της διαχείρισης των διαστρεβλωμένων πληροφοριών για την ασθένεια του Τσάβες, η οποία έχει ερμηνευθεί ως πρακτική του διοικητικού κύκλου. Μετά τις νέες προεδρικές εκλογές πρέπει να πραγματοποιηθούν δημοτικές εκλογές, οι οποίες έχουν αναβληθεί αρκετές φορές. Εδώ, η δεξιά αντιπολίτευση θα μπορούσε να αυξήσει την εκπροσώπησή της. Το δεξιό τμήμα, όπως παρατήρησε πρόσφατα ο Ντιοσντάδο Καμπέγιο, πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης και υποτιθέμενος ηγέτης της «εγχώριας δεξιάς» «είστε περισσότερο χωρισμένοι απ ότι εμείς». Είναι αλήθεια. Ωθούμενη από τον Ουρίμπε, πρόεδρο της Κολομβίας, τις αμερικανούς Ρεπουμπλικάνους και τους οικονομικούς κύκλους της Βενεζουέλας, μία ενεργός μειοψηφία οδηγεί στην αποσταθεροποίηση. Επικεφαλής φέρεται να είναι ο δήμαρχος του Καράκας, Λεντέσμα. Ο Καπρίλες (σ.τ.μ: κεντροδεξιός ηγέτης) θα μπορούσε να ηγηθεί της συμφιλιωτικής φράξιας. Σε αυτήν τη συλλογική κρίση, οι ένοπλες δυνάμεις αποτελούν αυτή τη στιγμή το τελευταίο χαρτί που μπορεί να μπλοκάρει την πολιτική αποσύνθεση. Πολλή κουβέντα έχει γίνει γύρω από την εθνική διακυβέρνηση του Τσάβες. Αν κοιτάξει κανείς πιο προσεκτικά, η ηγεσία η οποία λειτούργησε, τουλάχιστον κατά τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται στη σκιά των πρωτοβουλιών των Βραζιλιάνων ιδιοκτητών ορυχείων και εργολάβων, οι οποίοι επέβαλαν την ατζέντα τους μέσω της κυβέρνησης των «εργαζομένων» των Λούλα και Ντίλμα Ρούσσεφ (σ.τ.μ: τωρινή πρόεδρος της Βραζιλίας). Η UNASUR (σ.τ.μ: ένωση των Εθνών της Λατινικής Αμερικής) είναι δορυφόρος της βραζιλιάνικης διπλωματίας. Από τις «μεταρρυθμίσεις» στην Κούβα ως τις συνομιλίες με τη FARC (σ.τ.μ: Επαναστατικός Στρατός της Κολομβίας) ή τις συμφωνίες με το Ιράν, ο βασικός χειριστής ήταν η Βραζιλία, όχι ο Τσάβες εννοούμε το Χρηματιστήριο του Σαν Πάολο, το ιερό των μεγάλων επενδυτικών τραπεζών. εν είναι τυχαίο ότι η Τράπεζα του Nότου (Banco Sur), έχει απονεκρωθεί από τα συμφέροντα της BNDES, τράπεζας ανάπτυξης της Βραζιλίας (η οποία θα χρηματοδοτήσει τα υδροηλεκτρικά έργα της βραζιλιάνων εργολάβων στην πατρίδα της Κίρχνερ). Έχει δημιουργηθεί μια νέα κατάσταση στη Λατινική Αμερική. Η κύρια πρόκληση που αντιπροσωπεύει είναι προς τα αριστερά, η οποία είναι στο περιθώριο σε αυτήν τη διαδικασία. Ωστόσο, θα έπρεπε να είναι ο κύριος ιστορικός πρωταγωνιστής. Μια συζήτηση θα πρέπει να ανοίξει σε όλη την ήπειρο για να αποσαφηνίσει αυτή τη νέα κατάσταση και να αντλήσει από αυτήν όλα τα επαναστατικά συμπεράσματα. Mπουένος Άιρες, 7 Μαρτίου 2013 Ο ΤΣΑΒΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ Jorge Altamira, 18 Μαρτίου 2013 Οι διάφορες «αποστολές», κοινωνικού χαρακτήρα, για τις οποίες διακρίθηκε η κυβέρνηση Τσάβες, υμνήθηκαν ακόμα και από τους πιο πικρούς του αντιπάλους για την επίδραση που είχαν στην αναδιανομή του εισοδήματος, ακόμη και αν είχε κατηγορηθεί ταυτόχρονα για τεράστια φθορά των κεφαλαίων, καθώς και για την παρέμβαση της Κούβας. Οι επιχειρήσεις που χαίρουν της καλύτερης φήμης ήταν εκείνες στον τομέα της εκπαίδευσης, της υγείας και της στέγασης. Πάνω και πέρα από οποιεσδήποτε άλλες σκέψεις, αποτελούν οιονεί πρωτοβουλίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα η δομή του κράτους αγνοείται σε αυτούς τους τομείς. Οι Κίρχνερ στην Αργεντινή, επιχείρησαν μια παρωδία αυτών των «αποστολών», όπως στην περίπτωση των «κοινών ονείρων» του Ιδρύματος των Μητέρων (της Πλατείας του Μαΐου), ή κάποιων «αποστολών» που διευθύνονταν από την Cámpora (σ.τ.μ: η κιρχνερική νεολαία) στις συνοικίες (κοινωνικές πελατειακές σχέσεις). Αντί να καταστρέψει την παλιά κρατική μηχανή και να τη μετατρέψει, τη «γεφυρώνει», δηλαδή τη διατηρεί. Μια συνέπεια αυτής της συντηρητικής προσέγγισης ήταν η επιδείνωση του κρατικού προϋπολογισμού για τα υπάρχοντα νοσοκομεία και σχολεία, καθώς και η υποτίμηση της εργατικής δύναμης στους τομείς της διδασκαλίας και της δημόσιας υγείας. Αυτό εξηγεί τους συνεχείς αγώνες των τομέων αυτών κατά της κυβέρνησης, καθώς και την ευθυγράμμιση πολλών εξ αυτών με τη δεξιά αντιπολίτευση ή με την προ του Τσάβες συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Το ίδιο μπορεί να λεχθεί και για το φοιτητικό κίνημα: πολλά τσαβικά πανεπιστήμια χτίστηκαν σε βάρος των υφιστάμενων δημόσιων θεσμών, που είναι αυτόνομοι. Ο φαινομενικός κοινωνικός ριζοσπαστισμός έχει αφήσει ανέπαφο το κράτος, το οποίο διαφορετικά θα είχε περάσει στα χέρια των εργαζομένων. Κάτι παρόμοιο μπορεί να ειπωθεί για την «κοινοτική δύναμη». Οι «κοινότητες» υπερισχύουν των δήμων και των κυβερνητικών οργανισμών παράλληλα με τον κρατικό μηχανισμό που το Σύνταγμα του Τσάβες απλά επικύρωσε. Η «κοινοτική δύναμη» δεν είναι η βάση της κρατικής εξουσίας, η οποία ήταν πάντα ένα μονοπώλιο του Τσάβες και του πολιτικού-στρατιωτικού κύκλου του. Οι «κοινότητες» αναπτύσσουν έναν «συμμετοχικό προϋπολογισμό», στον οποίο συμβάλλει η εθνική κυβέρνηση. Είναι υποκαταστήματα της κεντρικής κυβέρνησης, δηλαδή, της προσωπικής δύναμης. Κάτι πολύ διαφορετικό από το να είναι τοπικά συμβουλευτικά σώματα που θα καθόριζαν τον προσανατολισμό της εθνικής εξουσίας, όπως προβλεπόταν από το σύστημα των Σοβιέτ στη Ρωσία, τις Χούντες (συμβούλια) στην Ισπανία (1936/7), τα επαναστατικά δικαστήρια και τον «αντάρτικο στρατό» στην Κούβα (1959) ή τα Räten (εργατικά συμβούλια) στη Γερμανία ( ). Μακριά από το να είναι μια έκφραση της λαϊκής εξουσίας, οι αποστολές και οι κοινότητες αποτελούν ένα διαβιβαστικό δίκτυο από την Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή, ιδίως όπου δήμαρχοι και κυβερνήτες ανήκουν στην αντιπολίτευση. Ο τσαβισμός έχει δημιουργήσει ένα ιδιαίτερο είδος δυαδικής εξουσίας: ανάμεσα στον βοναπαρτιστικό μηχανισμό που δημιουργήθηκε από την Εθνική Εκτελεστική Εξουσία, από τη μια πλευρά, και τον επίσημα αναγνωρισμένο από το Σύνταγμα μηχανισμό, από την άλλη. Όταν συνθήκες ελλείψεων προκύπτουν, οι κοινότητες ταλαντεύονται μεταξύ της έκφρασης των αιτημάτων του πληθυσμού και τις ενέργειες κατά των λαϊκών διαμαρτυριών. Καθώς ο σοσιαλισμός του Τσάβες έχει ένα συγκεχυμένο χαρακτήρα διανομής, αλλά μη-επαναστατικό στις μορφές ιδιοκτησίας, αυτός ο σοσιαλισμός στην πολιτική είναι ελαφρά μεταμφιεσμένος βοναπαρτισμός, που ήδη τέθηκε σε εφαρμογή από σωρεία βοναπαρτιστικών καθεστώτων κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων σε ολόκληρο τον κόσμο. Η αποσαφήνιση αυτού του σημείου είναι υψίστης σημασίας.

7 70 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ σελίδα 12 σάββατο 23 Μαρτίου 2013 H δολοφονία 56 χιλιάδων Eβραίων της Θεσσαλονίκης από τους ναζί Tαξίδι στο θάνατο σάββατο 23 Μαρτίου 2013 σελίδα χρόνια συμπληρώθηκαν, στις 15 Mαρτίου, από το «ταξίδι» στο θάνατο, Eβραίων της Θεσσαλονίκης. Για το γεγονός οργανώθηκαν εκδηλώσεις μνήμης, στις 15 και 16 Mαρτίου, υπό τον τίτλο «Ποτέ ξανά, Θεσσαλονίκη Άουσβιτς, 70 χρόνια από την αναχώρηση του πρώτου συρμού». Oι εκδηλώσεις έγιναν υπό την αιγίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης, του Aριστοτελείου Πανεπιστημίου (που έχει, ως γνωστόν, κτισθεί πάνω στο εβραϊκό νεκροταφείο), της Iσραηλινής Kοινότητας, της πρεσβείας του Iσραήλ και του Παγκόσμιου Iσραηλιτικού Συμβουλίου. Παρών και ο πρωθυπουργός Σαμαράς, που κτυπώντας μια στο καρφί και μια στο πέταλο, αρέσκεται να προβαίνει σε δηλώσεις εναντίον των «δυο άκρων» για να δικαιώνει την δεξιά ρατσιστική πολιτική του Ξένιου Δένδια και των άλλων φασιστοαστέρων που «κοσμούν» την κυβέρνησή του - πολιτική και πρακτική που ανοίγει το δρόμο στο ναζισμό. H μεταφορά 56 χιλιάδων εβραίων της Θεσσαλονίκης στα στρατόπεδα του θανάτου είναι μια από τις πιο φρικτές πράξεις της ρατσιστικής πολιτικής του Γ Pάιχ, που συνολικά οδήγησε στην εξόντωση εκατομμύρια εβραίους όπως επίσης τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους, ψυχασθενείς και, βέβαια, πρώτα πρώτα κομμουνιστές πολιτικούς κρατούμενους. Πριν τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο στην Eλλάδα ζούσαν περί τους εβραίοι εκ των οποίων οι στη Θεσσαλονίκη. Oι θεσσαλονικείς εβραίοι είναι απόγονοι των σεφαραδιτών εβραίων που εκδιώχθηκαν από την Iσπανία, βάσει του νόμου περί καθαρότητας του αίματος, από τον βασιλιά Φερδινάνδο και την Iσαβέλλα, το Tο 96% των εβραίων της Θεσσαλονίκης εξοντώθηκαν στα ναζιστικά κρεματόρια. Ίδια ήταν η τύχη των εβραίων από τις άλλες κοινότητες της Eλλάδας. Από το βιβλίο της Φραγκίσκης Aμπατζοπούλου TO OΛOKAYTΩMA ΣTIΣ MAPTYPIEΣ TΩN EΛΛHNΩN EBPAIΩN (εκδόσεις παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1993) παραθέτουμε τη μαρτυρία ενός από τους επιζώντες της τραγωδίας, του Σαμ Προφετά, υπάλληλου κινηματογράφου. Θ.Κ. ΣAM ΠPOΦETA Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το Έμεινα ορφανός από πατέρα όταν ήμουν δύο μηνών. Έτσι η μητέρα μου αναγκάστηκε να πάει να δουλέψει σε διάφορα σπίτια. Mέναμε κοντά στο εργοστάσιο του Pεζή Bαρδάρ, που χτιζόταν τότε. Στο σχολείο πήγα μέχρι την τετάρτη δημοτικού. Πήγαινα σχολείο το πρωΐ και τα απογεύματα δούλευα παραγιός σ ένα μπακάλικο. Aργότερα πουλούσα καραμέλες και σοκολάτες στους κινηματογράφους. Θυμάμαι πως δούλεψα για πρώτη φορά στο «Σπλέντιτ», που βρισκόταν στο Bαρδάρι, στη θέση του σημερινού κινηματογράφου «Ίλιον». Tο 1928 έπιασα δουλειά στον κινηματογράφο «Aττικόν», που βρισκόταν επίσης στο Bαρδάρι, ως βοηθός μηχανικού. ούλευα εκεί συνέχεια, μέχρι να μας πάρουν οι Γερμανοί, μ ένα διάλειμμα γύρω στα 1935, όταν πήγα φαντάρος. Στην κατοχή λειτουργούσαν λίγοι κινηματογράφοι που έπαιζαν μόνο ιταλικές και γερμανικές ταινίες. Oι υπόλοιποι κινηματογράφοι λειτουργούσαν ως θέατρα, με διάφορους θιάσους από την Aθήνα. Στο «Aττικόν» ήρθε ο αείμνηστος Σπυρόπουλος, της γνωστής τριάδας (Aσημακόπουλος, Σπυρόπουλος, Παπαδούκας), ως θιασάρχης. Στο θίασό του είχε τους Kούλη Στολίγκα, Bασίλη Aυλωνίτη, Xριστίνα Kατακάλου κ.ά. Eμείς του προσωπικού του κινηματογράφου, κάναμε τώρα τις δουλειές που χρειάζεται ένα θέατρο. Eγώ έκανα και τον φροντιστή και τον ταξιθέτη και τον υποβολέα. Aπό τον Φεβρουάριο του 1943, όλοι οι Eβραίοι υποχρεωθήκαμε να φοράμε το κίτρινο άστρο. Kαι από τις αρχές Mαρτίου μας απαγόρευσαν να βγαίνουμε από το γκέττο, δηλαδή ορισμένες συνοικίες όπου μας ανάγκασαν να περιοριστούμε. H ανάγκη όμως να βγάλω το ψωμί μου μ ανάγκασε να το σκάω τις νύχτες και να πηγαίνω στο «Aττικόν», χωρίς φυσικά το κίτρινο άστρο. Aυτή η ιστορία κράτησε περίπου μια εβδομάδα. Στο μεταξύ, από τις 15 Mαρτίου 1943, είχαν αρχίσει να φεύγουν οι αποστολές των Eβραίων της Θεσσαλονίκης στην Πολωνία. Φυσικά δεν υποψιαζόμασταν τί μας περίμενε. O Σπυρόπουλος προσπάθησε να με πείσει να δραπετεύσω στην Aθήνα. Έλεγε πως είχε τον τρόπο να μου βγάλει πλαστή ταυτότητα. Kαι επέμενε πως όλα αυτά δεν πρόκειται να βγουν σε καλό. Tον ευχαρίστησα και του απάντησα ότι θα το σκεφτώ. Tο ίδιο βράδυ όμως με πιάσαν οι Γερμανοί, επειδή δεν φορούσα το άστρο, και με κλείσαν στου Παύλου Mελά, απ όπου όμως κατάφερα να το σκάσω ύστερα από μισή ώρα, εκμεταλλευόμενος τη σύγχυση που επικρατούσε εκεί. Ξαναγύρισα στο «Aττικόν», όπου έμαθα ότι οι Γερμανοί είχαν σηκώσει τους κατοίκους του συνοικισμού Pεζή Bαρδάρ, όπου έμενε η μητέρα μου και οι αδελφές μου, και τους πήγαν στον συνοικισμό του Bαρώνου Xιρς, κοντά στον παλιό σταθμό, που τον είχαν κάνει στρατόπεδο. O Σπυρόπουλος τότε με ρώτησε τί σκοπεύω να κάνω, κι εγώ του απάντησα: «Σας ευχαριστώ πολύ για την πρότασή σας. Όσο θα ζω δεν θα σας ξεχάσω ποτέ. Πρέπει όμως να λάβετε υπόψη σας ότι εμείς οι Eβραίοι έχουμε δύο θρησκείες. Πρώτα την οικογένειά μας και μετά το Θεό. Kι εγώ δεν μπορώ ν αφήσω τη μάνα μου που σ όλη της τη ζωή αγωνίστηκε σκληρά να μας μεγαλώσει». Έτσι παρουσιάστηκα μόνος μου στο στρατόπεδο του Bαρώνου Xιρς. Mετά δυοτρεις μέρες μας σήκωσαν, μας στοίβαξαν σε βαγόνια για ζώα, 80 άτομα σε κάθε βαγόνι, μ ένα βαρέλι για τις σωματικές μας ανάγκες κι ελάχιστα τρόφιμα. H διαδρομή κράτησε οχτώ μέρες. Πολλοί γέροι κι άρρωστοι πέθαναν στο ταξίδι. Φτάσαμε στο Άουσβιτς-Mπίρκεναου, όπου μας διέταξαν να κατέβουμε αφήνοντας όλα μας τα πράγματα στα βαγόνια. Mετά ξεχώρισαν τους γέρους, τα μικρά παιδιά και τις γυναίκες που κρατούσαν μωρά. Oι δύο αδελφές Εβραίοι της Θεσσαλονίκης στοιβάζονται για το ταξίδι στο θάνατο. μου, επειδή πήγαν να βοηθήσουν κάτι φίλες τους μάνες, κρατούσαν παιδιά στην αγκαλιά τους. Έτσι οδηγήθηκαν, όπως και η μάνα μου, σε κάτι φορτηγά, που στέκονταν πιό πέρα. Eμείς, βέβαια, δεν ξέραμε τότε που τους πάνε. Tο μάθαμε αργότερα. Eμάς μας οδήγησαν στο στρατόπεδο. Mας φόρεσαν κάτι ριγωτές στολές και μας χάραξαν με τατουάζ έναν αριθμό στο αριστερό μας χέρι. O δικός μου αριθμός είναι ο « ». Mας κράτησαν δέκα μέρες καραντίνα. Pωτήσαμε τους κάπο, που ήταν Πολωνοί ή Γερμανοί ποινικοί κατάδικοι, πότε θα ανταμώσουμε τους δικούς μας. Αυτοί γελούσαν ειρωνικά, μας έδειχναν τα κρεματόρια με τα ψηλά φουγάρα που έβγαζαν συνέχεια καπνό και μας έλεγαν: «Eκεί είναι οι συγγενείς σας». Στην αρχή νομίζαμε πως μας κορϊδεύουν. εν φανταζόμασταν πως μπορούν να καίνε ανθρώπους. Σιγά σιγά όμως το χωνέψαμε ότι πράγματι έτσι ήταν, όπως μας τα λέγανε. Tότε αρχίσαμε να χάνουμε το ηθικό μας και δεν ξέραμε ποιά θα είναι η τύχη που θα μας περίμενε. Άρχισαν να μας βάζουν σε σκληρές δουλειές. Kουβαλούσαμε βαγόνια με χώματα, σπάγαμε πέτρες, ανοίγαμε δρόμους. H τροφή ελάχιστη. Έτσι σε μια βδομάδα ήσουν πια έτοιμος για το φούρνο, γιατί συχνά, ιδιαίτερα όταν έφθαναν καινούργιες αποστολές, έκαναν διαλογές κι εξόντωναν τους παλιότερους κατάδικους που είχαν εξαντληθεί από τις βαριές δουλειές. Σε μιά απ αυτές τις νέες αποστολές, που έφταναν συνέχεια, είδα μια μάνα να κρατά ένα μωρό στην αγκαλιά και να σέρνει απ το χέρι ένα άλλο, μεγαλύτερο παιδί που ρωτούσε: «Mαμά, που μας πάνε;». Kι εκείνη απάντησε: «Πρώτα θα κάνουμε μπάνιο κι ύστερα θα συναντήσουμε το μπαμπά, τον παππού, τη γιαγιά και τους άλλους». Σήκωσα τότε τα μάτια στον ουρανό κι άρχισα να παρακαλάω το Θεό λέγοντας: «Θεέ μου, μπορεί εμείς οι μεγάλοι να φταίμε και να μας καταδικάζεις. Kάνε όμως το θαύμα σου γι αυτά τα παιδιά». Παρακάλεσα και τον Xριστό που αναστήθηκε, καθώς και όλους τους θεούς κάθε θρησκείας που γνώριζα, μέχρι και τον Bούδα, για να σωθούν τουλάχιστον τα παιδιά. Kι είπα ακόμα ότι αν κατά λάθος βγω ζωντανός από δω, θα αφιερώσω τη ζωή μου στα παιδιά. Φυσικά έπρεπε να βρεις τρόπους για να επιβιώσεις. Eγώ άκουγα κάθε βράδυ στο προσκλητήριο να ζητούν ειδικευμένους εργάτες. εν ήξερα τόσα γερμανικά για να καταλάβω τί ειδικότητες γυρεύουν. Παρόλα αυτά σήκωσα το χέρι ελπίζοντας να μπω σε ελαφρότερη δουλειά. Έτσι μια μέρα μ άρπαξε ένας Γερμανός και με ρώτησε: «Tου μπις μάλερ» («Eίσαι μπογιατζής;»). «Για», του απάντησα. «Mάλερ φον μπερούτ;» («Eπαγγελματίας μπογιατζής;») με ξαναρώτησε. Eγώ δεν κατάλαβα τι πάει να πει εκείνο το «φον μπερούτ». Nόμιζα πως με ρωτούσε αν είμαι από τη Bηρυτό και του έλεγα: «Nάιν Mπερούτ Γκρίχελαντ Σαλόνικα». Tελικά μου τα εξήγησε ένας Γάλλος συγκρατούμενός μου και δήλωσα επαγγελματίας μπογιατζής. Έτσι την άλλη μέρα με πήγαν στο Άουσβιτς, που μπροστά στο Mπίρκεναου ήταν παράδεισος, γιατί κοιμόμασταν ο καθένας στο κρεβάτι του κι όχι δώδεκα άτομα σ ένα κοίλωμα στον τοίχο. Μετά δυοτρεις μέρες με διάλεξαν μαζί με κάτι άλλους για πειράματα. Eγώ είμαι ο μόνος που επέζησα. Ξαναγύρισα στη δουλειά σαν μπογιατζής. Ένας Γερμανός κάπο με περιέλαβε μαζί μ έναν Πολωνό κρατούμενο και μας έβαλε να βάψουμε έναν τοίχο για να διαπιστώσει κατά πόσο είμαστε ειδικοί. Ο Πολωνός άρχισε πρώτος να βάφει πολύ ωραία. Ύστερα κατέβηκε από τη σκάλα και τη μετακίνησε για να συνεχίσει πιο πέρα. O κάπο τον σταμάτησε και του είπε ότι αν ήταν επαγγελματίας μπογιατζής θα έπρεπε να ξέρει να περπατά μαζί με τη σκάλα. Ο Πολωνός δικαιολογήθηκε ότι δεν έχει δυνάμεις. O κάπο όμως δεν συγκινήθηκε και του πρότεινε να διαλέξει ποινή. Ή πενήντα ξυλιές στα πισινά ή δύο στο κεφάλι. Ο Πολωνός απελπισμένος είπε: «ώσε μου μία στο κεφάλι κι ας πεθάνω». Kι έτσι έγινε. O κάπο τον σκότωσε μπροστά στα μάτια μου. Ήρθε η σειρά μου. Στην αρχή τά χασα. Eίπα πως έτσι κι αλλιώς ήμουν χαμένος και πως για να σωθώ θα πρέπει να έχω θάρρος. Γι αυτό όταν ο κάπο με ρώτησε αν είμαι μπογιατζής του απάντησα έντονα: «Όχι, δεν είμαι κι ούτε ξέρω γιατί μ έφεραν εδώ». «Kαι τί δουλειά έκανες;» με ρώτησε. Tον πλησίασα και του είπα πως είμαι κλέφτης. Aυτό το έκανα γιατί ο κάθε κρατούμενος είχε ένα διακριτικό σήμα, χρωματιστό, που φανέρωνε τι είναι: π.χ. κόκκινο οι πολιτικοί, πράσινο οι κατάσκοποι και οι σαμποτέρ, κίτρινο οι Eβραίοι και μαύρο οι ποινικοί. Aυτός είχε μαύρο. Ήταν λοιπόν ποινικός. Kαι υποθέτοντας πως ίσως ήταν κι αυτός κλέφτης πήγα να περάσω για συνάδελφος. Πράγματι αυτός χάρηκε. «O γκουτ μάινε φρόιντε» («Eντάξει φίλε») μου είπε. Kαι μετά συνέχισε: «Έλληνα, κάτσε στο παράθυρο και κάνε πως βάφεις. Mόνο έχε το νου σου να μην περάσει κανένας Eς-Eς». Kαι πέρασα καλά κοντά του για ένα εξάμηνο. Mου έδινε περισσότερο φαγητό και γλύτωνα από πολλές επιλογές για τα κρεματόρια. Στο διάστημα αυτό είχα μάθει λίγες πολωνέζικες λέξεις. Ήταν ένας Πολωνός πολιτικός κρατούμενος που όταν μ έβλεπε μου έλεγε «Γκρέκο περντελόνε». Eγώ δεν ήξερα τί θα πει αυτό. Kάποτε ρώτησα έναν άλλο Πολωνό και μου είπε ότι είναι βρισιά. Eγώ θύμωσα και τον παρακάλεσα να μου μάθει μερικές πολωνέζικες βρισιές. Έτσι, όταν ανταμώσαμε με τον άλλο Πολωνό και με ξανάβρισε, τον έβρισα κι εγώ στα πολωνέζικα. Aυτός γέλασε και μου είπε: «Nτόμπρε Γκρέκο», κι από τότε γίναμε φίλοι. Mια μέρα λοιπόν είπε σε κάποιον άλλο Πολωνό που ήταν ίσως ο επικεφαλής τους, ότι γνώρισε έναν Έλληνα, δηλαδή εμένα, που μιλά θαυμάσια τα πολωνέζικα. Aυτός ο επικεφαλής τους φαίνεται πως είχε εντυπωσιαστεί από το θάρρος που δείξαμε στον πόλεμο του και μας θεωρούσε όλους εμάς τους Έλληνες ήρωες. Γι αυτό τους είπε να με φωνάξουν ένα βράδυ στο θάλαμό του, για να τους διηγηθώ πώς νικήσαμε τους Iταλούς, και θα μου έδιναν τρόφιμα, γιατί τους άφηναν αυτούς και έπαιρναν δέματα από τα σπίτια τους. Eγώ βέβαια φοβήθηκα στην αρχή πως θα φάω ξύλο γιατί πολωνέζικα δεν ήξερα παρά λίγες λέξεις. Πήγα όμως, κι όταν μου είπαν να πω για τον πόλεμο ζήτησα χαρτί και μολύβι και σχεδίασα πρώτα τα σύνορά μας και ύστερα αναπαράστησα σχέδια από μάχες, λες και ήμουν επιτελάρχης. Zωγράφισα ακόμα βουνά με Iταλούς να έχουν τανκς και κανόνια κι εμείς να τους κυνηγάμε μέχρι και με πέτρες. Oι Πολωνοί ενθουσιάστηκαν. Kι άλλος μού δωσε ένα κομμάτι σαλάμι, άλλος μισό ψωμί κι άλλος ένα κουτί ελιές Kαλαμών, που ποιός ξέρει πού στο διάολο το κονόμησαν. Tις ελιές αυτοί δεν τις έτρωγαν τις περνούσαν για κατσαρίδες. Kι όταν τις έτρωγα εγώ, γελούσαν. Mου έδωσαν επίσης δύο πολύ μικρές ντομάτες, σαν καρύδια, και με ρώτησαν πόσο κάνει το κιλό η ντομάτα στην Eλλάδα. Στην Πολωνία, μου είπαν, κοστίζει 5-6 μάρκα. Eγώ τους απάντησα πως στην Eλλάδα, με τόσα λεφτά, αγοράζεις όλο το κάρο με τις ντομάτες και το άλογο μαζί! Ξαναγέλασαν και μου έδωσαν κι άλλα τρόφιμα που τα μοιράστηκα με τους φίλους μου. Aυτές είναι λίγες από τις αναμνήσεις και περιπέτειες που είχα στο Άουσβιτς. Όσο οι Γερμανοί έβλεπαν πως χάνουν τον πόλεμο, τόσο αγρίευαν. εν θα ξεχάσω έναν που κάθε μέρα ερχόταν, μ έδερνε έτσι χωρίς λόγο, κι έφευγε. Έκανε το κέφι του. Στις 18 Iανουαρίου 1945 εκκενώσαν το Άουσβιτς γιατί πλησίαζαν οι Pώσοι. Μας πήγαν πεζοπορία δύο μέρες ως το Γκλόβιτς, εκτελώντας όποιον δεν μπορούσε να περπατήσει. Aπό κει μας φόρτωσαν σε βαγόνια, με 25 κάτω από το μηδέν, και μας μοίρασαν σε διάφορα στρατόπεδα. Eγώ απελευθερώθηκα από τα αμερικάνικα στρατεύματα στο Γκουζεντσβάι της Aυστρίας, που είναι παράρτημα του στρατοπέδου Mαουτχάουζεν. Eίχα φτάσει στα πρόθυρα της εξάντλησης. Θυμάμαι πως δυοτρεις μέρες πριν λευτερωθούμε, κατάφερα να βγω απ το θάλαμο, μήπως φάω κάτι, και να συρθώ ως το προαύλιο. Έφτασα μέχρι ένα πεζούλι κι απόμεινα εκεί μισοπεθαμένος. Όταν ήρθαν οι Aμερικάνοι και μάζευαν τα πτώματα, με πέρασαν και μένα για πεθαμένο. Eίδαν όμως ότι οι σφυγμοί μου χτυπούσαν ακόμη και κατάλαβαν πως ζω. Eγώ είδα τους φίλους μου να στέκονται πάνω μου και να μου φωνάζουν: «Ξύπνα Σάμη! Λευτερωθήκαμε! Mην μας αφήνεις τελευταία ώρα!». Kρατούσαν μια ελληνική σημαία που έφτιαξαν με κουρέλια που μάζεψαν από εδώ κι από εκεί και τραγουδούσαν τον εθνικό μας ύμνο. «Xαίρε ώ, χαίρε, ελευθεριά». Ήμουν, όπως μου είπαν αργότερα, 28 κιλά. Oι Aμερικάνοι με περιποιήθηκαν επί τρεις μήνες, με ορούς και αποστειρωμένο αίμα. Όταν συνήλθα και στάθηκα στα πόδια μου, μ έστειλαν άλλους τρεις μήνες στη Γαλλία, όπου έγινα τελείως καλά, και ύστερα γύρισα στην αγαπημένη μου Eλλάδα, φιλώντας το χώμα της και κλαίγοντας από χαρά.

8 σελίδα 14 σάββατο 23 Μαρτίου 2013 σάββατο 23 Μαρτίου 2013 σελίδα 15 TA KAΘHKONTA TΩN TMHMATΩN TOY EΠANAΣTATIKOY ΣTPATOY O Λένιν σπάει τζάμια Στην επίσημη αντίληψη ο Λένιν είναι ο μεγάλος θεωρητικός, που ανέπτυξε τον μαρξισμό και τον συμπλήρωσε με τον λενινισμό, τη θεωρία για την ιμπεριαλιστική εποχή, ο ηγέτης της Oκτωβριανής επανάστασης, θεμελιωτής της χώρας των σοβιέτ, κ.τ.λ., κ.τ.λ. Σε κάθε επέτειο όλες οι ιδιότητες του ηγέτη επαναλαμβάνονται τελετουργικά. Στο κείμενο που ακολουθεί, από τα Άπαντα του Λένιν (τομ.11, σελ , εκδόσεις Σύγχρονη Eποχή) ο ηγέτης των μπολσεβίκων εμφανίζεται με μια μάλλον διαφορετική εικόνα. Kάπως ασύμβατη με το πρότυπο του κομμουνιστή που έχει καθιερώσει ο σταλινικός Περισσός. Φανταζόμαστε πως αν ήταν μέλος του σημερινού KKE, η γραμματέας που υποστήριζε, τις μέρες του Δεκέμβρη, πως η επανάσταση δεν θα σπάσει τζάμι, θα του είχε τραβήξει μια διαγραφή όλη δική του, σαν προβοκάτορα. Tο κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από τον Λένιν τον καιρό της επανάστασης του 1905, λίγες μέρες πριν την ίδρυση του πρώτου σοβιέτ της Πετρούπολης και μερικές εβδομάδες πριν την γενική απεργία και την ένοπλη πάλη του Δεκέμβρη B. I. Λένιν 1) Aυτοτελείς πολεμικές επιχειρήσεις 2) καθοδήγηση πλήθους. Tα τμήματα θα μπορούσαν να είναι οποιασδήποτε αριθμητικής δύναμης, αρχίζοντας από δυό-τρία άτομα. Tα τμήματα πρέπει να εξοπλίζονται μόνα τους, με ό,τι μπορεί ο καθένας (τουφέκι, περίστροφο, βόμβα, μαχαίρι, σιδερένια γροθιά, ρόπαλο, κουρέλι με πετρέλαιο για εμπρησμό, σκοινί ή ανεμόσκαλα, φτυάρι για το στήσιμο οδοφραγμάτων, καλούπια πυροξηλίνης, αγκαθωτό σύρμα, καρφιά (ενάντια στο ιππικό) κτλ., κτλ. Σε καμιά περίπτωση να μην περιμένουν βοήθεια από τρίτους, από τα πάνω, απ έξω, μα να τα προμηθεύονται όλα μόνοι τους. Tα τμήματα πρέπει να συγκροτούνται κατά το δυνατόν από ανθρώπους που κατοικούν κοντά ή που συναντιούνται συχνά, τακτικά και σε ορισμένες ώρες (καλύτερα και το ένα και το άλλο, γιατί οι τακτικές συναντήσεις μπορούν να διακοπούν από την εξέγερση). Kαθήκον τους είναι να οργανώσουν τη δουλειά έτσι που στις πιο κρίσιμες στιγμές, κάτω από τις πιο αναπάντεχες συνθήκες να μπορούν να ανταμώσουν. Γι αυτό κάθε τμήμα πρέπει να επεξεργαστεί από πριν τις μεθόδους και τους τρόπους της από κοινού δράσης: σημάδια στα παράθυρα κτλ. Για να μπορεί να βρίσκει ευκολότερα ο ένας τον άλλον συνθηματικές κραυγές ή σφυρίγματα για να μπορεί να αναγνωριστεί μέσα στο πλήθος ο σύντροφος συνθηματικά για την περίπτωση συνάντησης τη νύχτα κτλ., κτλ. Kάθε δραστήριος άνθρωπος μαζί με 2-3 συντρόφους θα μπορέσουν να επεξεργαστούν μια σειρά τέτοιους κανόνες και μεθόδους που θα πρέπει να τους διατυπώσουν, να τους μάθουν απ έξω, να εξασκηθούν στην εφαρμογή τους. εν πρέπει να ξεχνάμε ότι στα 99% των περιπτώσεων τα γεγονότα μπορεί να ξεσπάσουν αναπάντεχα και οι σύντροφοι θα χρειαστεί να ενωθούν κάτω από τρομερά δύσκολες συνθήκες. Aκόμα και χωρίς όπλα τα τμήματα μπορούν να παίξουν σοβαρότατο ρόλο: 1) καθοδηγώντας το πλήθος 2) κάνοντας επίθεση σε κατάλληλη στιγμή πάνω στον αστυφύλακα, στον κοζάκο που ξεκόπηκε τυχαία (περίπτωση της Mόσχας) κτλ. και παίρνοντάς τους τον οπλισμό 3) σώζοντας συλληφθέντες ή τραυματίες όταν τα αστυνομικά όργανα είναι πολύ λίγα 4) ανεβαίνοντας στις στέγες των σπιτιών, στα πάνω πατώματα κτλ. και ρίχνοντας πάνω στο στρατό βροχή από πέτρες ή περιχύνοντάς τον με ζεματιστό νερό κτλ. Ένα συσπειρωμένο τμήμα, όταν δρα οργανωμένα, αποτελεί τεράστια δύναμη. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να παραιτούμαστε από το σχηματισμό τμημάτων ή να αναβάλλουμε τη δημιουργία τους με την πρόφαση ότι δεν έχουμε οπλισμό. Tα τμήματα πρέπει στο μέτρο του δυνατού να κατανέμουν από πριν τις αποστολές τους, κάποτε να εκλέγουν από πριν τον καθοδηγητή, το διοικητή του τμήματος. Θα ήταν παράλογο βέβαια να πέσει κανείς στο παιχνίδι του διορισμού βαθμούχων, δεν πρέπει όμως να ξεχνάει την τεράστια σπουδαιότητα της ενιαίας διοίκησης, της γρήγορης και αποφασιστικής δράσης. H αποφασιστικότητα, η επίθεση είναι τα 3/4 της επιτυχίας. Tα τμήματα πρέπει αμέσως μόλις σχηματιστούν, δηλ. τώρα κιόλας, να καταπιαστούν ολόπλευρα με τη δουλειά, όχι μόνο με τη θεωρητική αλλά οπωσδήποτε και με την πρακτική. Λέγοντας θεωρητική δουλειά εννοούμε τη μελέτη της στρατιωτικής επιστήμης, την κατατόπιση σε στρατιωτικά ζητήματα, την οργάνωση διαλέξεων πάνω στα στρατιωτικά θέματα, το κάλεσμα στρατιωτικών για συζητήσεις (αξιωματικών, υπαξιωματικών κλπ., κλπ., μέχρι και εργατών πρώην στρατιωτών) το διάβασμα, την ανάλυση και την αφομοίωση παράνομων βιβλίων και άρθρων των εφημερίδων σχετικά με τις οδομαχίες κτλ. κτλ. H πρακτική δουλειά, το ξαναλέμε, πρέπει ν αρχίσει αμέσως. ιαιρείται σε προπαρασκευαστικές εργασίες και σε πολεμικές επιχειρήσεις. Στις προπαρασκευαστικές εργασίες υπάγονται: η προμήθεια κάθε είδους οπλισμού και κάθε είδους πολεμοφοδίων, η επισήμανση σπιτιών που βρίσκονται σε θέσεις κατάλληλες για οδομαχίες (που είναι κατάλληλα για αγώνα από ψηλά, για να χρησιμοποιούνται σαν αποθήκες για βόμβες ή πέτρες κτλ. ή για διάφορα οξέα για να περιχύνουν μ αυτά τους αστυνομικούς κτλ. κτλ. και κατάλληλα επίσης για έδρα του επιτελείου, για τη συγκέντρωση πληροφοριών, για το κρύψιμο καταδιωκομένων, για εξασφάλιση τραυματιών κτλ. κτλ.). Σε συνέχεια, στις προπαρασκευαστικές εργασίες υπάγονται η άμεση αναγνώριση και ανίχνευση: να μαθαίνουμε τα σχεδιαγράμματα των φυλακών, των αστυνομικών τμημάτων, των υπουργείων κτλ., να πληροφορούμαστε τον καταμερισμό δουλειάς στα δημόσια ιδρύματα, στις τράπεζες κτλ., τις συνθήκες φρούρησής τους, να προσπαθούμε να πιάνουμε σχέσεις που θα μπορούσαν να φέρουν όφελος (με υπαλλήλους που υπηρετούν στην αστυνομία, στην τράπεζα, στο δικαστήριο, στις φυλακές, στο ταχυδρομείο, στο τελεγραφείο κτλ.), να πληροφορούμαστε πού είναι οι αποθήκες οπλισμού, όλα τα οπλοπωλεία της πόλης κτλ. στον τομέα αυτόν υπάρχει πολλή δουλειά και μάλιστα τέτοια, που σ αυτήν μπορεί να προσφέρει τεράστια υπηρεσία ο καθένας, ακόμα κι ένας εντελώς ανίκανος για οδομαχίες, ακόμα και άνθρωποι εντελώς αδύναμοι, γυναίκες, παιδιά, γέροι κλπ. Πρέπει να προσπαθήσουμε να εντάξουμε από τώρα κιόλας σε τμήματα οπωσδήποτε και ανεπιφύλακτα όλους εκείνους που θέλουν να πάρουν μέρος στο έργο της εξέγερσης, γιατί δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει άνθρωπος που, εφόσον θα ήθελε να δουλέψει, δε θα έφερνε τεράστιο όφελος, ακόμα και αν δεν είχε οπλισμό, ακόμα και αν ήταν προσωπικά ανίκανος για πάλη. Σε συνέχεια τα τμήματα του επαναστατικού στρατού, χωρίς να περιορίζονται, σε καμιά περίπτωση, μόνο στις προπαρασκευαστικές ενέργειες, πρέπει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να περνούν και σε πολεμικές ενέργειες με το σκοπό: 1) να γυμνάζουν τις μαχητικές δυνάμεις 2) να ανιχνεύουν τα αδύνατα σημεία του εχθρού 3) να προξενούν στον εχθρό μερικής σημασίας ήττες 4) να απελευθερώνουν αιχμαλώτους (κρατούμενους) 5) να προμηθεύονται όπλα 6) να βρίσκουν χρήματα για την εξέγερση (κατάσχεση χρημάτων του κράτους) κτλ. κτλ. Tα τμήματα μπορούν και πρέπει να εκμεταλλεύονται αμέσως κάθε κατάλληλη ευκαιρία για να αναπτύσσουν εντατική δράση, χωρίς να αναβάλλουν καθόλου το ζήτημα ως τη γενική εξέγερση, γιατί χωρίες την προετοιμασία μέσα στη φωτιά δεν μπορείς να γίνεις κατάλληλος και για την εξέγερση. Φυσικά κάθε ακρότητα δεν είναι καλή κάθε καλό και ωφέλιμο όταν φθάνει σε ακρότητα μπορεί να γίνει και μάλιστα πέρα από ένα ορισμένο όριο γίνεται οπωσδήποτε, κακό και βλαβερό. Oι ανοργάνωτες, απροετοίμαστες, μικρές τρομοκρατικές πράξεις, όταν φθάνουν σε ακρότητες, μόνο κομμάτιασμα και σπατάλη των δυνάμεων μπορούν να προκαλέσουν. Aυτό είναι σωστό κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάει κανείς. Από το άλλο μέρος όμως σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς και τούτο δω: πως τώρα το σύνθημα της εξέγερσης έχει δοθεί, η εξέγερση έχει αρχίσει. Kάθε επαναστάτης, όταν δημιουργούνται ευνοϊκές συνθήκες, έχει όχι μόνο δικαίωμα αλλά και άμεση υποχρέωση ν αρχίσει την επίθεση. H εξόντωση χαφιέδων, αστυνομικών, χωροφυλάκων, οι ανατινάξεις αστυνομικών τμημάτων, η απελευθέρωση κρατουμένων, η αρπαγή χρημάτων του κράτους και η χρησιμοποίησή τους για τις ανάγκες της εξέγερσης τέτοιες επιχειρήσεις διεξάγονται κιόλας παντού όπου φουντώνει η εξέγερση, και στην Πολωνία και στον Kαύκασο, και κάθε τμήμα του επαναστατικού στρατού πρέπει χωρίς καθυστέρηση να είναι έτοιμο για τέτοιες επιχειρήσεις. Kάθε τμήμα πρέπει να θυμάται ότι, αφήνοντας να του διαφύγει σήμερα μια ευκαιρία κατάλληλη για τέτοια επιχείρηση, θα είναι ένοχο για ασυγχώρητη αδράνεια, για παθητικότητα, και μια τέτοια ενοχή είναι πολύ μεγάλο έγκλημα για έναν επαναστάτη σε περίοδο εξέγερσης, είναι πολύ μεγάλη ντροπή για τον καθένα που επιδιώκει την ελευθερία στην πράξη και όχι στα λόγια. Σχετικά με τη σύνθεση των τμημάτων αυτών μπορούμε να πούμε τα παρακάτω: H πείρα θα δείξει ποιός πρέπει νάναι ο αριθμός των μελών και ποιός ο καταμερισμός των αποστολών ανάμεσα στα μέλη. Τα τμήματα πρέπει ν αρχίσουν να αποκτούν μονα τους αυτή την πείρα, χωρίς να περιμένουν υποδείξεις απ έξω. Πρέπει βέβαια να ζητούν από την τοπική επαναστατική οργάνωση να τους στείλει έναν επαναστάτη-στρατιωτικό για διαλέξεις, συζητήσεις, συμβουλές, όμως σε περίπτωση που δεν θα υπάρχει ένας τέτοιος στρατιωτικός πρέπει οπωσδήποτε και χωρίς άλλο να κάνουν μόνοι τους τη δουλειά. Όσον αφορά τον κομματικό διαχωρισμό, τα μελη ενός κόμματος θα προτιμήσουν φυσικά να ανήκουν μαζί στα ίδια τμήματα. εν πρέπει όμως να βάζουμε σώνει και καλά εμπόδια στο να μπουν στα τμήματα μέλη των άλλων κομμάτων. Aκριβώς εδώ πρέπει να πραγματοποιούμε την ενοποίηση, μια πρακτική συμφωνία (εννοείται χωρίς καμιά κομματική συγχώνευση) ανάμεσα στο σοσιαλιστικό προλεταριάτο και στην επαναστατική δημοκρατία. Όποιος θέλει να πολεμήσει για την ελευθερία και αποδείχνει στην πράξη την απόφασή του αυτή μπορεί να συγκαταριθμηθεί στους επαναστάτες δημοκράτες, μ αυτόν πρέπει να επιδιώκουμε να δουλεύουμε για την απο κοινού προετοιμασία της εξέγερσης (εφόσον φυσικά θα υπάρχει πλήρης εμπιστοσύνη στο πρόσωπο ή στην ομάδα). Σχετικά με όλους τους άλλους «δημοκράτες» πρέπει να κάνουμε αυστηρή διάκριση, να τους θεωρούμε quasi*- δημοκράτες, φιλελεύθερους πολυλογάδες, στους οποίους δεν επιτρέπεται να στηριζόμαστε, προς τους οποίους είναι εγκληματικό να δείχνουν ευπιστία οι επαναστάτες. Eίναι βέβαια επιθυμητή η συνένωση των τμημάτων μεταξύ τους. Eίναι εξαιρετικά ωφέλιμη η επεξεργασία των μορφών και των όρων της κοινής δράσης. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρέπει να πέφτουμε στην ακρότητα της κατάρτισης περίπλοκων σχεδίων, γενικών σχημάτων, στην ακρότητα να αναβάλουμε καθε ζωντανό έργο για να ασχοληθούμε με σχολαστικές επινοήσεις κτλ. H εξέγερση θα γίνει αναπόφευκτα μέσα σε συνθήκες στις οποίες τα ανοργάνωτα στοιχεία θα είναι χιλιάδες φορές πιο πολλά από τα οργανωμένα είναι αναπόφευκτες οι περιπτώσεις που θα χρειαστεί να δράσει κανείς αμέσως, επιτόπου, μαζί μ έναν άλλον, μοναχός του, και πρέπει να προετοιμάζεται να δράσει με πλήρη ευθύνη του. Oι καθυστερήσεις, οι συζητήσεις, οι αναβολές, η αναποφασιστικότητα αποτελούν καταστροφή για την υπόθεση της εξέγερσης. H μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, η μεγαλύτερη δραστηριότητα, η άμεση χρησιμοποίηση κάθε κατάλληλης στιγμής, η άμεση υποδαύλιση του επαναστατικού πάθους του πλήθους και η κατεύθυνσή του σε πιο αποφασιστικές και αποφασιστικότατες ενέργειες αυτό είαι το πρώτιστο καθήκον του επαναστάτη. O αγώνας ενάντια στους μαυροεκατονταρχίτες ** είναι μια θαυμάσια πολεμική επιχείρηση, που από τη μια διδάσκει στους στρατιώτες του επαναστατικού στρατού, τους δίνει το βάπτισμα του πυρός, και από την άλλη φέρνει τεράστιο όφελος στην επανάσταση. Tα τμήματα του επαναστατικού στρατού πρέπει αμέσως κιόλας να μελετήσουν ποιοί, πού και πώς συγκροτούν τις μαύρες εκατονταρχίες και μετά να μην περιορίζονται μόνο σε προπαγάνδα (αυτό είναι ωφέλιμο μόνο όμως αυτό δεν είναι αρκετό), αλλά να αναλαμβάνουν και ένοπλη δράση τσακίζοντας τους μαυροεκατονταρχίτες, σκοτώνοντάς τους, ανατινάζοντας τις έδρες των επιτελείων του κτλ. κτλ. Γράφτηκε ύστερα από τις 3 (16) του Oκτώβρη 1905 Πρωτοδημοσιεύτηκε το 1926 στη Λενινιστική Συλλογή, τομ. V ημοσιεύεται σύμφωνα με το χειρόγραφο * δήθεν, η Σύντ. ** μαύροι εκατονταρχίτες, αντισημιτική πρωτοφασιστική οργάνωση της Pωσίας [αναδημοσιεύται από τα Άπαντα, Λένιν, τομ.11, σελ , εκδόσεις Σύγχρονη Eποχή]

9 Ανεξάρτητα από το πως θα καταλήξει τα επόμενα 24ωρα η ωρολογιακή βόμβα της κρίσης στην Κύπρο, τα γεγονότα που έχουν μεσολαβήσει, απειλούν να πυροδοτήσουν ανά πάσα στιγμή μια χωρίς προηγούμενο αλυσιδωτή αντίδραση μεγατόνων στο ιταλικό τραπεζικό σύστημα, με ανεξέλεγκτες επιπτώσεις σ ολόκληρη την Ευρωζώνη. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σιωπηρά δουλεύει τις τελευταίες Σάββατο 23 Μαρτίου 2013 Tηλ. - Fax / eek@ath.forthnet.gr Kωδικός 3768 Το ΕΕΚ στο Internet στη διεύθυνση: Η ΚΥΠΡΟΣ ΒΑΖΕΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΥΡΙΤΙΔΑΠΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ημέρες στην προετοιμασία ενός συστήματος αντισυμβατικών μέτρων με στόχο την ανάσχεση μιας πολύ πιθανής βίαιης υπεραντίδρασης των αγορών κεφαλαίου απέναντι στο ευρώ εξ αφορμής της κυπριακής κρίσης, ιδιαίτερα μετά την απόφαση της κυπριακής βουλής να απορρίψει το σχέδιο κουρέματος των καταθέσεων. Τα γεγονότα με λίγα λόγια: Σε λιγότερο από ένα χρόνο και σε μια μικρή γεωγραφική περιοχή, μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, η στρατηγική της ευρωπαϊκής απομόχλευσης (μείωσης των δανείων και του χρέους) με τα λεφτά των ομολογιούχων και των καταθετών, αγγίζει, αν δεν ξεπερνά πλέον, τα όρια αντοχής του ευρώ. Με την πρωτοβουλία γερμανικής άρχουσας τάξης και την σιωπηρή ανοχή της Γαλλίας η Ευρωζώνη επιχειρεί εδώ και τρία χρόνια να καλύψει μέρος της μαύρης τρύπας της κρίσης του χρέους με πραγματικά λεφτά, αυτά των μισθών, του κοινωνικού κράτους, των φορολογούμενων και τώρα των καταθετών. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, που έχουν επιλέξει την στρατηγική του νομισματικού πληθωρισμού και... του τυπογραφείου της FED. Αποτέλεσμα αυτής της επιλογής των κυρίαρχων ομάδων της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης, υπό την καθοδήγηση του χρηματιστικού κεφαλαίου, είναι η πρωτοφανής βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή που συνοδεύεται από την απαλλοτρίωση των διαθέσιμων κουμπαράδων ή μορφών αποταμίευσης (ομόλογα, καταθέσεις). Οι κινήσεις αυτές όμως έχουν υπονομεύσει τους δύο άξονες πάνω στους οποίους έχει οικοδομηθεί η αξιοπιστία του ευρώ και της Ευρωζώνης. Ήτοι: Η φερεγγυότητα του κρατικού χρέους. Η απόφαση για το κούρεμα του ελληνικού χρέους με το PSI+ έχει υπονομεύσει ανεπανόρθωτα την φερεγγυότητα των κρατικών ομολόγων, δηλ. της βεβαιότητας ότι οι οικονομίες που συγκρότησαν το ευρώ θα αποπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους που εκδίδονται με την μορφή χρέους στο ενιαίο νόμισμα. Η φερεγγυότητα των καταθέσεων. Η απόφαση του eurogroup να δρομολογήσει το κούρεμα των καταθέσεων, ήτοι την απαλλοτρίωση καταθέσεων προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η βιωσιμότητα των τραπεζών, έχει κλονίσει ανεπανόρθωτα την εμπιστοσύνη στο ενιαίο νόμισμα του ευρωπαϊκού ή ξένου αποταμιευτικού κοινού. Η επέκταση μάλιστα μέρους αυτής της απαλλοτρίωσης ακόμα και κάτω του ορίου των 100 χιλιάδων ευρώ έχει προκαλέσει πρωτοφανή ανησυχία έως και πανικό σε όλα τα επίπεδα. Το γεγονός αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό καθώς το όριο των 100 χιλ. ευρώ είχε τεθεί από την σύνοδο του G-20 ως όριο εγγύησης των καταθέσεων σε παγκόσμια κλίμακα το 2009 μετά τον πανικό που είχε προκαλέσει η κατάρρευση της Lehman Brothers. Ο χαρακτηρισμός των δύο περιπτώσεων, της Ελλάδας με το PSI και της Κύπρου με τις καταθέσεις, από το Eurogroup ως μοναδικών περιπτώσεων αντιμετωπίζεται με αρκετή ειρωνεία πέρα από επιφυλακτικότητα, καθώς κανένας δεν εγγυάται ότι δεν θα επαναληφθεί και σε άλλες περιπτώσεις ευρωπαϊκών χωρών που ήδη βρίσκονται παγιδευμένες στον φαύλο κύκλο της κρίσης ύφεσης και χρέους. Άλλωστε το ξέσπασμα της κρίσης στην Κύπρο έστειλε αμέσως προειδοποιητικά μηνύματα στις αγορές κεφαλαίου για την Ιταλία και την Ισπανία, χώρες με οικονομίες υπερχρεωμένες και τραπεζικά συστήματα υπό αμφισβήτηση... Σε κάθε περίπτωση η αμφισβήτηση των δύο ακρογωνιαίων λίθων φερεγγυότητας θέτει αντικειμενικά θέμα διάσπασης της Ευρωζώνης που από όσο δείχνει το παράδειγμα της Κύπρου, δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει πολιτικά η Ευρωζώνη. Όπως παρατηρούν αναλυτές στις Βρυξέλλες, την ίδια ώρα που θα πρέπει να αποκλειστεί μια βίαιη και απότομη διάσπαση της Ευρωζώνης με εξοστρακισμό μιας χώρας μέλους, εν τούτοις η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί επαναφέρει τους εναλλακτικούς σχεδιασμούς αναδιάρθρωσης της Ευρωζώνης ενσωματώνοντας την προοπτική ομαλής αναδιάρθρωσης σε βάθος χρόνου... Τι σημαίνει αυτό; Όπως διευκρινίζουν διπλωματικές πηγές στις Βρυξέλλες οι αντοχές του ευρώ δοκιμάζονται αυτή την περίοδο από την συνδυασμένη πίεση της κρίσης χρέους και της ύφεσης. Και σε μία τέτοια διαδικασία τα ατυχήματα που ανοίγουν και πάλι το παράθυρο του εξοστρακισμού από το ευρώ, όπως αποδεικνύουν η περίπτωση της Ελλάδας ή της Κύπρου, δεν μπορούν να αποκλείονται. Όμως η Ευρωζώνη γνωρίζει οτι μια κατάρρευση όπως αυτή της Lehman Brothers σε επίπεδο κράτους-μέλους θα ήταν καταστροφική. Και κανείς δεν θέλει να δοκιμάσει κάτι τέτοιο... Για τον λόγο αυτό άλλωστε, όπως υποστηρίζουν διπλωμάτες στις Βρυξέλλες, οι χώρες της Ευρωζώνης καταφεύγουν στο παρά 5 σε πολιτικές αποφάσεις οι οποίες χωρίς να αλλάζουν την κεντρική κατεύθυνση επιχειρούν κάθε φορά να δώσουν χρόνο στην ΕΚΤ και στις Κυβερνήσεις να εκτονώσουν την ένταση. Στην ουσία πρόκειται για ενα παιχνίδι όπου όλες οι πλευρές προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο μετατοπίζοντας το σημείο ισορροπίας πάνω σε ένα εκρηκτικό πεδίο κρίσης και αντικρουόμενων συμφερόντων... Γ. Αγγ.