Η λατινογράφηση της Νέας Ελληνικής

Transcript

1 Οργανισμός για την Διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας (ΟΔΕΓ) Εκδήλωση με θέμα: «GREEKLISH - Η ΑΧΙΛΛΕΙΟΣ ΠΤΕΡΝΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΜΑΣ;» Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014, ώρα Ξενοδοχείο «Χίλτον», Αίθουσα «Σαντορίνη 4 5 6» Η λατινογράφηση της Νέας Ελληνικής Κώστας Βαλεοντής Φυσικός Ηλεκτρονικός Πρόεδρος ρ της Ελληνικής Εταιρείας Ορολογίας (ΕΛΕΤΟ) 1

2 Διάρθρωση της ομιλίας 1. Οι λέξεις και η αισθητική τους 2. Σε ποιες περιπτώσεις και για ποιους λόγους λατινογραφείται η Ελληνική 3. Αισθητική αλλοίωση και αδιαφάνεια 4. Ορθογραφία: εχθρός ή σύμμαχος; 5. Συμπεράσματα α 2

3 1. Οι λέξεις και η αισθητική τους Οι λέξεις από μόνες τους δεν σημαίνουν τίποτα! Οι λέξεις είναι: είτε ομάδες διαδοχικών ήχων (φθόγγων) που παράγονται από τον λάρυγγα, διαμορφώνονται από την φωνητική συσκευή και εκπέμπονται από το στόμα (και την μύτη) του ανθρώπου, αλλά και συλλαμβάνονται από το αυτί και αποθηκεύονται στον εγκέφαλο ως ακουστικές εικόνες μαζί με τον τρόπο παραγωγής τους από τα μέρη του σώματος που συμμετέχουν στην δημιουργία τους (κιναισθητικές εικόνες) είτε οι ζωγραφιές αυτών των φθόγγων πάνω σε κάποιο υλικό μέσο (π.χ. πάνω σε μια πέτρα, στο μάρμαρο μιας κολόνας, στον πάπυρο ή στην περγαμηνή ενός αρχαίου βιβλίου, στο χαρτί, στην οθόνη ενός υπολογιστή ή ενός κινητού), που συλλαμβάνονται από το μάτι και αποθηκεύονται στον εγκέφαλο ως οπτικές εικόνες είτε οι «άυλες»* ς ) μορφές με τις οποίες παριστάνονται αυτοί οι ήχοι ή αυτές οι ζωγραφιές μέσα στα ηλεκτρικά ρεύματα των καλωδίων ή στα ηλεκτρομαγνητικά πεδία των οπτικοακουστικών μέσων πριν φτάσουν στα αυτιά μας ή στα μάτια μας * ) που αν εξεταστούν αυστηρά δεν είναι «άυλες». 3

4 Καί στις τρεις περιπτώσεις, όμως, τις λέξεις μόνο ο ανθρώπινος νους τις (έχει) χ κάνει να σημαίνουν αυτό που σημαίνουν. Είναι αλήθεια ότι «νους ορά και νους ακούει»*) και ότι χωρίς την νοητική επεξεργασία θα ήταν άχρηστες οι πληροφορίες που συλλαμβάνουν τα αισθητήρια όργανα. Από τον νό-ο (νου) παράγεται το νο-έω (νοώ), που πρωταρχικά σήμαινε «βλέπω» και αργότερα «αντιλαμβάνομαι με τον νου». Και όταν ο άνθρωπος εν-νοεί τότε «φέρνει ή έχει μέσα στην σκέψη του / στον νου του / στο μυαλό του» τα ερεθίσματα που προέρχονται από τις ιδιότητες των αντικειμένων, των οντοτήτων του εξωτερικού κόσμου του κόσμου «έξω από τον νου του» και σχηματίζει τις έν-νοιές τους «Νοῦς ὁρᾷ καὶ νοῦς ἀκούει τἂλλα κωφὰ καὶ τυφλά.» (Επίχαρμος) 4

5 Κάθε μία από αυτές τις έννοιες τις «αντανακλάσεις», δηλαδή, δή των αντικειμένων στον νου του τις έχει αντιστοιχίσει ή τις αντιστοιχίζει με μία ή περισσότερες λέξεις. Και κάθε τέτοια λέξη ή ομάδα λέξεων (φράση) που είναι αντιστοιχισμένη με μία έννοια είναι ένας όρος, είτε πρόκειται για έννοια της γενικής γλώσσας είτε για έννοια κάποιας από τις ειδικές γλώσσες που υπάγονται στην γενική γλώσσα. Ποιος καθορίζει όμως αυτήν την αντιστοιχία; Η απάντηση είναι: ο νους του ανθρώπου. Κάθε όρος βασίζεται σε μία ή περισσότερες συμφωνίες ή συμβάσεις συμφωνίες μεταξύ των λίγων ή πολλών ατόμων που χρησιμοποίησαν ή χρησιμοποιούν τον όρο. 5

6 Αριστοτέλης: Λεγόμενα: ψυχής παθημάτων σύμβολα Γραφόμενα: φωνής παθημάτων σύμβολα Κατά τον Αριστοτέλη, «Ἒστι μὲν οὖν τὰ ἐν τῇ φωνῇ τῶν ἐν τῇ ψυχῇ παθημὰτων σύμβολα, καὶ τὰ γραφόμενα τῶν ἐν τῇ φωνῇ» (Όσα λέγονται με τη φωνή είναι σύμβολα των καταστάσεων της ψυχής, ενώ όσα γράφονται είναι σύμβολα αυτών που λέγονται με τη φωνή) [Περί Ερμηνείας, 16a, 3-5] Σε δική μας παράφραση: Η γλώσσα είναι ταυτόχρονα νους, φωνή/ομιλία και γραφή. 6

7 Μπορούμε να πούμε ότι οι λέξεις είναι «συμφωνημένα» σύμβολα γεννιούνται στον νου του ανθρώπου για να αποδώσουν έννοιες κωδικεύονται και εξωτερικεύονται με την ομιλία και εμφανίζουν επομένως ακουστική αισθητική (ακουστικές εικόνες) κωδικεύονται και εξωτερικεύονται με τη γραφή και εμφανίζουν, επομένως, οπτική αισθητική (οπτικές εικόνες) κωδικεύονται και εξωτερικεύονται και με άλλα συστήματα και εμφανίζουν επομένως και άλλου είδους αισθητική ταυτόχρονα, όμως, όλα αυτά τα εξωτερικά σύμβολα, όλες αυτές οι εικόνες, εσωτερικεύονται με αποτέλεσμα στον νου του ανθρώπου να συνδέονται μεταξύ τους αδιαχώριστα: νοήματα, ακούσματα κι οράματα... 7

8 Σαν σκέφτεσαι μια λέξη, ταυτόχρονα την «ακούς» και την «βλέπεις». Και "νοιώθεις" ς πίσω της την έννοια ή τη σειρά από έννοιες που αυτή αντιπροσωπεύει. Αν η λέξη είναι ειδικός όρος η έννοια κατά κανόνα είναι μία, αν είναι λέξη της γενικής γλώσσας τότε οι έννοιες μπορεί να είναι πολλές και ο νους μπορεί να «πηδάει» από την μία στην άλλη και από ένα συγκείμενο ή θεματικό πεδίο σε άλλο, εφόσον έχει γνώση των εννοιών αυτών και των αντίστοιχων θεματικών πεδίων, εφόσον, δηλαδή, είναι γνώστης των αντίστοιχων συμφωνιών. Μόνο οι λειτουργικές λέξεις δεν έχουν «πίσω» τους έννοιες, εκτός από αυτήν της λειτουργίας τους. 8

9 Τα παραπάνω είναι αποσπάσματα από την ανακοίνωση: «Γιατί κλοτσάτε τους όρους;» στο 9ο Συνέδριο «Ελληνική Γλώσσα και Ορολογία», Αθήνα, 7 9 Νοεμ Στην διεργασία της επικοινωνίας ανάμεσα στον αποστολέα ενός μηνύματος και στον παραλήπτη του, η διαδρομή από τις έννοιες που έχει στον νου του ο αποστολέας ως τις έννοιες που σχηματίζει τελικά στον τον νου του ο παραλήπτης ακολουθεί την διαδοχή: αντικείμενα έννοιες όροι/ονόματα λέξεις/σύμβολα σήματα (κώδικας) λέξεις/σύμβολα όροι/ονόματα έννοιες αντικείμενα Στο διάγραμμα που ακολουθεί περιγράφονται όλα τα διαδοχικά στάδια της γραμμής επικοινωνίας. σχηματισμός μ των εννοιών κατασήμανση των εννοιών κωδίκευση των κατασημάνσεων σε σήματα μετάδοση των σημάτων λήψη και αποκωδίκευση των σημάτων ανάκτηση των κατασημάνσεων σχηματισμός των εννοιών 9

10 10

11 Ας έρθουμε τώρα στη σημερινή μορφή της ελληνικής γλώσσας, με την μη φωνητική γραφή της, με το ελληνικό αλφάβητο και με την ιστορική ορθογραφία της. Η τελευταία, αναδεικνύοντας όλα τα εννοιολογικώς διαφοροποιητικά μορφολογικά χαρακτηριστικά (ρίζες, προθήματα, επιθήματα, καταλήξεις, ειδικά συνθετικά) της ελληνικής, συμβάλλει τα μέγιστα στην υπαγωγή των λέξεων στις οικογένειες στις οποίες αυτές ανήκουν προσδίδοντας έτσι διαφάνεια στις λέξεις και στους όρους, δηλαδή εναργέστερη γραφική παράσταση των εννοιών από αυτούς. 11

12 Όταν πρωτοδιαβάζεις έναν νεοελληνικό σύμπλοκο όρο (το 80% περίπου των όρων είναι σύμπλοκοι), που εξ ορισμού είναι είτε μια ελληνική σύνθετη λέξη είτε μια ελληνική φράση αποτελούμενη από δύο ή περισσότερες λέξεις), δεν τον αντιλαμβάνεσαι τις περισσότερες φορές ως ένα αυθαίρετα συμφωνημένο σύμβολο της έννοιας που αυτός αντιπροσωπεύει, αλλά προσπαθείς να διακρίνεις πίσω από αυτόν την έννοια αυτή. Για τον σκοπό αυτόν επιστρατεύεις όλους τους γλωσσικούς κανόνες της ελληνικής (κανόνες φωνολογικής, γραμματικής και ορολογικής ανάλυσης και κανόνες σύνθεσης, παραγωγής γής και σύνταξης, τους οποίους κατέχεις ως γνώστης της ελληνικής). Και μπορεί να μην καταλάβεις πλήρως (μόνο από τον όρο) τη νέα έννοια, διακρίνεις όμως κάποια ουσιώδη χαρακτηριστικά της. Ώστε, μόλις σου κάνουν γνωστή την έννοια (με μια περιγραφή ή έναν ορισμό), αναγνωρίζοντας τα χαρακτηριστικά αυτά, «δένεις» αμέσως, στο νου σου, την ακουστική και τη γραπτή μορφή του όρου με την έννοια. 12

13 2. Σε ποιες περιπτώσεις και για ποιους λόγους λατινογραφείται η Ελληνική Είναι δεδομένο ότι μια ομιλούμενη γλώσσα μπορεί να καταγραφεί με διάφορα συστήματα γραφής επομένως, σε κάθε ένα από αυτά, μια λέξη ή ένας όρος, χωρίς να αλλάζει φωνητική μορφή (και ακουστική αισθητική), θα έχει διαφορετική γραπτή μορφή και επομένως διαφορετική οπτική αισθητική. Είναι δεδομένο, επίσης, ότι υπάρχουν και γλώσσες που δεν έχουν γραπτή εκδοχή μέσω κάποιου συστήματος γραφής. 13

14 Η αλφαβητική γραφή της ελληνικής χρονολογείται από τον 8 ο αιώνα π.χ. έχει δηλαδή ζωή 28 αιώνων. Στη διάρκεια αυτών των αιώνων πέρασε από την αρχικά μεγαλογράμματη μγ γρ μμ ηγραφή στην μικρογράμματη γραφή με τους τόνους και τα πνεύματα και, τελευταία (1982), στο μονοτονικό σύστημα. Με μια μικρή ορθολογική βελτίωση του μονοτονικού, η σημερινή ελληνική γραφή θα βρίσκεται σε ένα στάδιο που αφενός θα αναδεικνύει τα μορφολογικά στοιχεία που διατήρησε μέχρι σήμερα η ιστορική ορθογραφία της και αφετέρου θα αποδίδει καλύτερα τον δυναμικό τονισμό των λέξεων μέσα στα εκφωνήματα στα οποία αυτές εμπεριέχονται. Κατά τη γνώμη του ομιλούντος, δεν είναι δυνατόν να γίνουν περαιτέρω απλοποιήσεις της ελληνικής γραφής χωρίς σημαντικές απώλειες. 14

15 Μεγάλες συζητήσεις γίνονται κάθε τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τα γκρίκλις και την λατινογράφηση η της ελληνικής, όπου μια πολύ μικρή μειονότητα ομιλητών της ελληνικής υποστηρίζει τα γκρίκλις ως «σύστημα γραφής» της ελληνικής περίπου ισότιμο με το καθιερωμένο ανά τους αιώνες σύστημα γραφής με το ελληνικό αλφάβητο. Σε ποιες περιπτώσεις, όμως, και για ποιους λόγους, συναντούμε τη γραφή λέξεων της ελληνικής γλώσσας με λατινικούς χαρακτήρες; Ας δούμε μερικές περιπτώσεις στις οποίες έχουν λατινογραφηθεί ελληνικές λέξεις ή προβλέπεται ή προβάλλεται η λατινογράφησή τους: 15

16 1. Στα ελληνικά δάνεια των λατινόγραπτων γλωσσών. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι σε όλες τις γλώσσες που γράφονται με το λατινικό αλφάβητο, τα δάνεια που έχουν εισαχθεί από την ελληνική (και που δεν είναι λίγα) είναι λατινογραφημένες ελληνικές λέξεις. Ως παράδειγμα αναφέρουμε τη λέξη «δημοκρατία» (δίπλα από κάθε λέξη αναγράφεται ενδεικτικά ο αριθμός εμφανίσεών της στο Ίντερνετ τον οποίο έδωσε η μηχανή Γκουγκλ στις 4 Δεκεμβρίου 2014): δημοκρατία (Ελληνικά) democracy (Αγγλικά) démocratie (Γαλλικά) Demokratie (Γερμανικά) democrazia (Ιταλικά) democracia (Ισπανικά) democratie (Ολλανδικά) demokratia (Φινλανδικά) demokracja (Πολωνικά) demokrasi (Τουρκικά) demokratija (Λιθουανικά)

17 Επίσης, οι ελληνογενείς επιστημονικοί όροι, που έχουν δημιουργηθεί, ή δημιουργούνται ακόμα και σήμερα, από ελληνικά γλωσσικά στοιχεία (ρίζες, προθήματα, επιθήματα, ) σε λατινόγραπτες γλώσσες-πηγές και, στη συνέχεια, εντάσσονται στα ελληνικά, γράφονται, στις γλώσσες αυτές, με το λατινικό αλφάβητο. Το λατινικό αλφάβητο, στην περίπτωση αυτή, όχι μόνο δεν αποτέλεσε και δεν αποτελεί «κίνδυνο» για την ελληνική γλώσσα, αλλά αποτέλεσε και αποτελεί εργαλείο διάδοσης των στοιχείων σύνθεσης και παραγωγής της ελληνικής γλώσσας σε όλες τις παραπάνω γλώσσες. Ας προσθέσουμε εδώ ότι οι ξένοι όσοι τουλάχιστον έχουν φοιτήσει στη μέση εκπαίδευση στη γλώσσα τους δεν είναι άγευστοι της γνώσης του ελληνικού αλφαβήτου. Σχεδόν όλα τα γράμματά του τα συναντούν στις ειδικές γλώσσες των μαθηματικών και της φυσικής γωνίες: α, β, γ, δ, ε, θ, φ, ψ, δείκτες/εκθέτες: λ, μ, ν, το περιβόητο ρβ π, συντελεστές: σ, τ, γωνιακές ταχύτητες/συχνότητες: ω. 17

18 2. Όταν υπάρχει αδυναμία, ή δυσκολία, μετάδοσης του ελλη- νικού αλφαβήτου μέσω ηλεκτρικών, ηλεκτρομηχανικών ή ηλεκτρονικών συστημάτων που δεν το υποστηρίζουν. Κάποιοι «παλιοί» θα θυμούμαστε τον καιρό που η τηλεγραφία υποστήριζε μόνο το κεφαλαιογράμματο λατινικό αλφάβητο και τα τηλεγραφήματα ήταν κάπως έτσι: XRONIA POLLA STOP XAIRETISMOUS SE OLOUS STOP DIMITRIS Αργότερα ήρθε η τηλετυπία, έγιναν προδιαγραφές και εγκαταστάσεις συστημάτων και συσκευών (τηλετύπων) η που υποστήριζαν το ελληνικό αλφάβητο και τα τηλεγραφήματα έγιναν έτσι: ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ. ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ 18

19 Παράλληλα αναπτυσσόταν η τηλεφωνία και βελτιωνόταν η ποιότητά της για τη μετάδοση της προφορικής γλώσσας. Η ψηφιακοποίηση, όμως, των τηλεπικοινωνιακών δικτύων και η ανάπτυξη των υπολογιστών «απογείωσαν» ί την επικοινωνία, προφορική και γραπτή. Το μολύβι και το στυλό αντικαταστάθηκαν από το πληκτρολόγιο. Και, φυσικά, την πρωτοκαθεδρία στην ηλεκτρονική «γραπτή» επικοινωνία την είχε ποιό άλλο; το λατινικό αλφάβητο! Η πενιχρή έως μηδαμινή υποστήριξη του ελληνικού αλφαβήτου από τα πρώτα ηλεκτρονικά συστήματα, στην αρχή της ηλεκτρονικής εποχής, (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, αποστολή και λήψη δεδομένων με πρωτόκολλο Χ25, ) ανάγκαζε τους ελληνόγλωσσους χρήστες να γράφουν την ελληνική γλώσσα στο λατινικό αλφάβητο. 19

20 Αυτή η κατάσταση κράτησε μερικά χρόνια, ώσπου αναπτύχθηκαν σε εμπορική κλίμακα συστήματα που υποστηρίζουν απόλυτα και το ελληνικό αλφάβητο (όχι μόνο αυτό αλλά και πάμπολλα άλλα μη λατινικά αλφάβητα) και το σπουδαιότερο η χρήση των συστημάτων αυτών διαδόθηκε ευρύτατα. Σήμερα, υπάρχουν ελάχιστα «κατάλοιπα» αυτής της εποχής. (π.χ. χ σε κάποιες ασυμβατότητες συστημάτων παρατηρείται αλλοίωση των ελληνικών χαρακτήρων του θέματος ενός ηλμηνύματος μ ή μετατροπή τους σε αγγλικά ερωτηματικά (?)). Θα έλεγα ότι: σήμερα με τις απίστευτες δυνατότητες των πληροφορικών συστημάτων επικοινωνίας δεν υπάρχει κανένας τεχνικός λόγος που να δικαιολογεί την αποφυγή της χρήσης του ελληνικού αλφαβήτου για τη γραφή της ελληνικής γλώσσας. 20

21 3. Σε περιπτώσεις νέων προγραμμάτων ηλεκτρονικού υπολογιστή, τα οποία δεν έχουν ακόμα τοπικοποιηθεί, δηλαδή προσαρμοστεί στην ελληνική γλώσσα, ώστε να καλύπτουν και το ελληνικό αλφάβητο. Σ αυτές τις περιπτώσεις υπάγονται πολλά ηλεκτρονικά παιχνίδια που παίζονται από τους νέους, αλλά και χρήσιμα προγράμματα, όπως π.χ. προγράμματα διαχείρισης ηλεκτρονικών αρχείων. Οπότε ο χρήστης για να είναι σίγουρος ότι δεν θα αντιμετωπίσει στο μέλλον προβλήματα στη διαχείριση των ηλεκτρονικών αρχείων του, από κάποιο νεότερο πρόγραμμα, ονοματίζει τα αρχεία του χρησιμοποιώντας μόνο λατινικό αλφάβητο. Σ αυτό το σημείο να τονίσουμε τη μεγάλη σπουδαιότητα που έχει όχι μόνο για το ελληνικό αλφάβητο αλλά για την ελληνική γλώσσα και την ελληνική ορολογία η τοπικοποίηση (localization) κάθε νέου λογισμικού. 21

22 4. Σε περιπτώσεις χρήσης μετατροπής (μεταγραμματισμού ή μεταγραφής) των χαρακτήρων μη λατινικών αλφαβήτων (μέσω Διεθνών Προτύπων) για εφαρμογές, σε διεθνές επίπεδο. Εφαρμογές όπως: Μεταγραμματισμού: ανταλλαγή πληροφοριών βιβλιογραφικών παραπομπών, υπηρεσίες καταλόγου, οπουδήποτε χρειάζεται αμφιμονοσήμαντη αντιστοιχία ώστε να μπορεί να ανακτηθεί το αρχικό κείμενο μηχανικά, από άνθρωπο που δεν ξέρει ελληνικά ή από μηχανές (από πληροφορικές εφαρμογές, υπηρεσίες τηλεπληροφορικής κ.ά). Μεταγραφής: δελτία ταυτότητας, διαβατήρια, οδικά σήματα, χάρτες, οπουδήποτε προεξάρχει η προφορά έναντι της αντιστρεπτότητας. 22

23 Προκειμένου για το ελληνικό αλφάβητο, ισχύει το Διεθνές Πρότυπο ISO 843, του οποίου ταυτόσημο είναι το Ελληνικό Πρότυπο ΕΛΟΤ 743. Η εφαρμογή του ΕΛΟΤ 743 έχει καταστεί υποχρεωτική για τη Δημόσια Διοίκηση με νομοθετήματα όπως η ΚΥΑ Αριθ. 3021/19/53 /ΦΕΚ Β 1440/2005 και η ΚΥΑ Αριθμ. 3021/22/10-θ /ΦΕΚ Β 1298/2010. Κάποια προβλήματα εφαρμογής του ΕΛΟΤ 743 μπορούν να αντιμετωπιστούν με αναθεώρηση του προτύπου από τον ΕΛΟΤ. Η λατινογράφηση των ελληνικών λέξεων στο πεδίο εφαρμογής του προτύπου ΕΛΟΤ 743 και του ισοδύναμου ISO 843 με καμιά έννοια δεν σημαίνει καθιέρωση συστήματος γραφής της ελληνικής γλώσσας με το λατινικό αλφάβητο. 23

24 5. Στα διαδικτυακά ηλεκτρονικά φόρα, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Τουίτερ, Φέισμπουκ, ιστολόγια κτλ.) και στην κινητή επικοινωνία, όπου ευδοκιμούν τα «γκρίκλις». Παρά το γεγονός ότι σήμερα τα διαδικτυακά ηλεκτρονικά συστήματα υποστηρίζουν σχεδόν όλες τις γλώσσες του ανεπτυγμένου κόσμου και οπωσδήποτε την ελληνική γλώσσα με το «ελληνικό αλφάβητό» της, πολλοί (κυρίως νέοι) επιμένουν να γράφουν με λατινικούς χαρακτήρες την ελληνική γλώσσα στις «ηλεκτρονικές συζητήσεις» τους (chat), με το πρόσχημα της ταχύτητας, αφού οι «συζητήσεις» αυτές γίνονται σχεδόν «σε πραγματικό χρόνο». Υπάρχουν, βέβαια, και ιστολόγια και φόρα, ή ομάδες στο Φέισμπουκ, των οποίων οι διαχειριστές συντάσσουν και εφαρμόζουν κανονισμούς που δεν επιτρέπουν τα «γκρίκλις». Προφανώς, η «οικονομία» σε ταχύτητα οφείλεται στο ότι οι επικοινωνούντες «απαλλάσσονται» από την ορθογραφία και από τον τονισμό που απαιτούνται από το ελληνικό σύστημα γραφής (το σύστημα γραφής με το ελληνικό αλφάβητο). 24

25 6. Τέλος υπάρχει και μία περίπτωση που «παρεξηγημένα» θεωρείται από μερικούς λατινογράφηση (γκρίκλις) ενώ δεν πρόκειται για συνήθη γραφή, αλλά για φωνητική απόδοση. Αυτή είναι η περίπτωση της παράστασης της προφοράς των ελληνικών λέξεων με χαρακτήρες του Διεθνούς Φωνητικού Αλφαβήτου (ΔΦΑ). Το ΔΦΑ (IPA) είναι ένα σύνολο χαρακτήρων λατινικών, ελληνικών και άλλων, με τους οποίους συμβολίζεται μέσα σε αγκύλες η προφορά φθόγγων και λέξεων από ένα πολύ μεγάλο σύνολο γλωσσών, συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής. π.χ. <γλώσσα> [γlósa], <άγχος> [áŋxos], <παιδί> [peδí] Με το ΔΦΑ παριστάνεται επακριβώς η προφορά οποιασδήποτε λέξης της Νέας Ελληνικής (της Κοινής Νεοελληνικής αλλά και των ελληνικών διαλέκτων και ιδιωμάτων), ώστε αυτή μπορεί να διαβαστεί και να αποδοθεί προφορικά σωστά από οποιονδήποτε (γνώστη του ΔΦΑ) έστω και αν αυτός δεν έχει την παραμικρή ιδέα για την νεοελληνική γλώσσα. 25

26 Στην περίπτωση 1 που αναφέραμε παραπάνω (ελληνικά δάνεια στις ξένες γλώσσες) η λατινογράφηση των ελληνικών λέξεων είναι αναγκαία και όχι μόνο δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα, αλλά και ευνοεί τον δανεισμό τους από την ελληνική σε άλλες γλώσσες. Στις περιπτώσεις 2 και 3, η λατινογράφηση της ελληνικής έχει συγκεκριμένη χρήση, που μάλιστα, αντιμετωπίζεται με την ανάπτυξη νέων ηλεκτρονικών συστημάτων,, που καλύπτουν και το ελληνικό αλφάβητο, και με την τοπικοποίηση των νέων λογισμικών περιορίζεται συνεχώς. Η περίπτωση 4 (ΕΛΟΤ 743) εφαρμόζεται σε συγκεκριμένο πεδίο εφαρμογής για την κάλυψη πραγματικών αναγκών της διεθνούς επικοινωνίας. Εκεί όπου υπάρχει ζήτημα είναι η περίπτωση 5. Στους «χώρους» αυτούς ακούγονται κάποιες φωνές ότι «γλώσσα» είναι μόνο η προφορική και ότι τα γκρίκλις είναι ένα σύστημα γραφής της ελληνικής γλώσσας που ούτε λίγο ούτε πολύ διεκδικεί τα ίδια δικαιώματα με το ελληνικό σύστημα γραφής (το σύστημα γραφής με το ελληνικό αλφάβητο) και μπορεί να θεωρηθεί ισότιμο με αυτό. 26

27 3. Αισθητική αλλοίωση και αδιαφάνεια Ας προσπαθήσουμε να διαβάσουμε την ακόλουθη πρόταση γραμμένη στο λατινικό αλφάβητο και στην απλούστερη δυνατή γραφή (για να έχει και νόημα η καταφυγή στο λατινικό αλφάβητο, που τόσο συμπαθούν οι φίλοι των γκρίκλις: δηλ. χωρίς κανόνες ορθογραφίας): I grafi tis elinikis me to eliniko alfavito exi ali esthitiki apo ti grafi tis me to latiniko alfavito. Τί λέει; Με ελληνική γραφή, λέει: Η γραφή της ελληνικής με το ελληνικό αλφάβητο έχει άλλη αισθητική από τη γραφή της με το λατινικό αλφάβητο. Κοιτάζοντας κανείς αυτήν την πρόταση γραμμένη με το ένα και με το άλλο «σύστημα γραφής», έχει καμιά αμφιβολία για το νόημά της; Ότι δηλαδή πρόκειται για δύο διαφορετικές «αισθητικές»; 27

28 Και γεννιέται το ερώτημα: Για ποιο λόγο κάποιος που γνωρίζει την ελληνική γλώσσα και έχει «δέσει» στον νου του τις ελληνόγραπτες εικόνες των λέξεων με την νοητική και ακουστική υπόστασή τους να προτιμήσει τη γραφή της με λατινικούς χαρακτήρες, αν δεν τον αναγκάζουν οι συνθήκες να το κάνει (π.χ. στις περιπτώσεις 1 έως 4 που προαναφέρθηκαν); Γιατί να προτιμήσει μια αισθητική τόσο διαφορετική από την από πολλούς αιώνες πατροπαράδοτη ρ αισθητική της ελληνικής γλώσσας γραμμένης με το δικό της αλφάβητο; ; 28

29 Συχνά η απάντηση που δηλώνεται ρητά ή υπονοείται είναι: γιατί έτσι δεν εφαρμόζει κανόνες ορθογραφίας και γράφει πιο γρήγορα. Το «όφελος», δηλαδή, της λατινογράφησης είναι η απαλλαγή της ελληνικής από τους κανόνες ορθογραφίας! Εδώ ακριβώς βρίσκεται ένα πρόβλημα πολύ σοβαρότερο από την αλλαγή αισθητικής στη γραφή. Σοβαρότερο είναι το ότι η λατινογράφηση της ελληνικής (χωρίς κανόνες ορθογραφίας) εξισώνει (γραπτώς) διαφορετικές ρίζες και προσφύματα, διαφορετικές κλιτικές και παραγωγικές καταλήξεις, διαφορετικούς ενικούς και πληθυντικούς αριθμούς, διαφορετικά γένη και πρόσωπα ή ακόμα και διαφορετικά μέρη μρητου λόγου, καθιστώντας έτσι την αναγνώριση και κατανόηση των ελληνικών λέξεων πάρα πολύ εξαρτημένη από το συγκείμενο, προσθέτοντας δηλαδή δή μεγάλη αδιαφάνεια στη γραπτή μορφή της Νέας Ελληνικής. 29

30 Στις λέξεις της προηγούμενης πρότασης: I = «η», «ή», «οι» ή το λόγιο «ει» (που χρησιμοποιείται και σήμερα σε κάποιες εκφράσεις); grafi = «γραφή», «γραφεί», «γράφει» ή «γράφοι» (μαθηματικός όρος); tis = «της», «τις» ή το λόγιο «τοις» (που χρησιμοποιείται και σήμερα σε κάποιες εκφράσεις); ali = «άλλη»,«άλλοι» ή «αλί»; esthitiki = «αισθητική» ή «αισθητικοί»; apo = «από» ή «άπω»; Στην ανάγνωση της ελληνικής, όταν αυτή είναι γραμμένη με το δικό της αλφάβητο (που γι αυτό και λέγεται ελληνικό), ο αναγνώστης αγ αναγνωρίζει, αγ, καθώς προχωρεί,, έναν έναν έ α τους λεκτικούς τύπους που συναντά και αποκτά γνώση του τι θα ακολουθήσει, ενώ όταν αυτή είναι γραμμένη με το λατινικό αλφάβητο, συχνά ο αναγνώστης θα συναντά διλήμματα και θα αποφασίζει για την ταυτότητα του λεκτικού τύπου που μόλις διάβασε μόνο αφού διαβάσει τον επόμενο ή και περισσότερους από έναν επόμενους λεκτικούς τύπους. 30

31 Έτσι, στην πρώτη περίπτωση (ελληνική γραφή), ο αναγνώστης αρχίζοντας την ανάγνωση από το ελληνικό «Η», το αναγνωρίζει ως το άρθρο του θηλυκού στον ενικό και αναμένει ότι θα ακολουθήσει όνομα ή ονοματική φράση θηλυκού γένους στον ενικό και πράγματι ακολουθεί η «γραφή» η επόμενη λέξη («της») αναγνωρίζεται ρζ αμέσως ως γενική ενικού του θηλυκού άρθρου και αναμένεται να ακολουθήσει θηλυκό όνομα σε γενική πτώση και πράγματι ακολουθεί το ουσιαστικό «ελληνικής». 31

32 Στη δεύτερη περίπτωση (λατινική γραφή), αρχίζοντας από το λατινικό «Ι» έχει το τετράλημμα: για ποιο από τα τέσσερα ενδεχόμενα πρόκειται: «η», «ή», «οι» ή «ει» αλλά και αφού διαβάσει τη δεύτερη λέξη «grafi» εξακολουθεί να έχει το τρίλημμα: πρόκειται για την ονοματική φράση «η η γραφή»,, μήπως για τήν διαζευκτική ρηματική φράση «ή γράφει», ή μήπως πρόκειται για την ονοματική φράση «οι γράφοι»; Αλλά και με την επόμενη λέξη (tis) δεν αίρεται το τρίλημμα: πρόκειται για τη φράση «η γραφή της» (και θα ακολουθηθεί από τη γενική ενός θηλυκού ουσιαστικού) ή πρόκειται για τη φράση «ή γράφει τις» (και θα ακολουθηθεί από την αιτιατική πληθυντικού ενός θηλυκού ουσιαστικού) ή μήπως «οι γράφοι της» (και θα ακολουθηθεί, επίσης από τη γενική ενός θηλυκού ουσιαστικού); Μόνο όταν διαβάσει την επόμενη λέξη «elinikis» και την αναγνωρίσει ως γενική αντικειμενική που αποτελεί προσδιορισμό της λέξης «grafi» ως ονόματος θα αποφασίσει ότι πρόκειται για το ουσιαστικό «γραφή» και όχι για το ρήμα «γράφει» όπως π.χ. σε μια πρόταση σαν αυτή: «Ή γράφει τις απαντήσεις ο εξεταζόμενος ή τις λέει προφορικά» ούτε για το ουσιαστικό «γράφοι» στην εκφώνηση μιας άσκησης μαθηματικών: «Οι γράφοι της εικόνας αφορούν το πρόβλημα του περιοδεύοντος πωλητή». 32

33 Σήμερα, λοιπόν, κάποιος γνώστης της ελληνικής, όταν διαβάζει ένα λατινογραφημένο, με αυτόν τον τρόπο, κείμενο, συχνά, για να διακρίνει τη λέξη που μόλις διάβασε, χρειάζεται το συγκείμενο που ακολουθεί,, κάτι που δεν συμβαίνει με τη σημερινή ιστορική γραφή της ελληνικής, με την οποία ο αναγνώστης αναγνωρίζει σχεδόν όλες τις λέξεις από τη μορφή τους και όχι μέσω των επόμενων λέξεων του συγκειμένου. Φυσικά, υπάρχει και στην ελληνική γραφή η ομωνυμία με τα διάφορα ομόγραφα, αλλά εκεί είναι πολύ περιορισμένα, ενώ στη λατινογράφηση τα ομόγραφα, όπως προκύπτει από τα παραπάνω, είναι πολλαπλάσια. 33

34 Ας υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή στο μέλλον οι «οπαδοί» των γκρίκλις θα αποτελούν την πλειονότητα των ομιλητών της ελληνικής και η μοιραία «γλωσσική αλλαγή» θα απαιτήσει να καθιερωθεί η λατινογράφηση της ελληνικής. Τότε τα λεξικά θα προσαρμοστούν ανάλογα. Με την εξομοίωση πολλών κλιτικών καταλήξεων ονομάτων και ρημάτων (όπως των: -η, -οι, -ει, -υ που θα γίνουν όλα -i) αν η σημερινή λημματογράφηση δεν αλλάξει θα είναι δύσκολο να οδηγηθεί ο χρήστης του λεξικού από έναν τύπο στο κατάλληλο λήμμα. Έτσι, μάλλον θα πρέπει να λημματογραφηθούν όλοι οι τύποι και τα λήμματά τους πολύ πιθανό να έχουν τη μορφή που έχει το παρακάτω λήμμα: 34

35 poli 1. us. megalos ikismos me pano apo katikus (< πόλη) 2. epir. se megali posotita (< πολύ) 3. epith. thil. enik. megali se arithmo, plithos i posotita (< πολλή) 4. epith. ars. plith. megali se arithmo, plithos i posotita (< πολλοί) 5. us. ars. plith. ta dio akra tu aksona enos peristrefomenu somatos (< πόλοι) 6. us. ars. plith. ta mikra tu alogu, tu gaidaru, tu mulariu (< πώλοι). ) Πώς σας φαίνεται; Πόση πληροφορία έχει χαθεί από αυτήν τη «συρρίκνωση» της γραφής της ελληνικής γλώσσας; 35

36 Ίσως μας πει κάποιος οπαδός της λατινογράφησης ότι: σήμερα, ο αναγνώστης ενός λατινογραφημένου κειμένου όπου συναντά τον λεκτικό τύπο poli δυσκολεύεται γιατί δεν έχει στον νου του αποθηκευμένο τον τύπο αυτό, γι αυτό ανατρέχει, αναζητεί και τον συνδέει με τις ήδη αποθηκευμένες εικόνες για τους τύπους: πόλη, πολύ, πολλή, πολλοί, πόλοι, πώλοι και μέσω αυτών αποφασίζει με ποια έννοια να τον συνδέσει. Στο μέλλον, όμως δεν θα χρειάζεται να έχει στον νου του όλες αυτές τις εικόνες, αλλά θα έχει μόνο μία: poli» Η απάντησή μας είναι: «Ναι,, θα έχει μόνο την οπτική εικόνα του τύπου poli. Θα χρειάζεται, όμως, κάθε φορά που θα συναντά αυτόν τον τύπο στη γραφή, να χρησιμοποιεί και διάφορους «αλγορίθμους» για να τον αναγνωρίσει και να αποφασίσει ποια από τις πιο πάνω 6 σημασίες έχει ο τύπος που μόλις διάβασε.». 36

37 4. Ορθογραφία: εχθρός ή σύμμαχος; Γιατί, όμως, τόσο «μίσος» ί για την ορθογραφία της ελληνικής; Σήμερα μάλιστα, που, από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, οι μαθητές αρχίζουν να μαθαίνουν αγγλικά, μια γλώσσα, με πολύ περισσότερες απαιτήσεις ορθογραφίας από την ελληνική, τη κοινή μητρική τους γλώσσα; Είναι αλήθεια ότι: «τα πιο πολλά γράμματα της αγγλικής προφέρονται με περισσότερους από έναν τρόπους (φωνήματα, διφθόγγους, συμπλέγματα φωνημάτων)» και ότι: «σχεδόν κάθε φώνημα αντιπροσωπεύεται με περισσότερους από έναν τρόπους (γράμματα, δίψηφα ή συμπλέγματα γραμμάτων)». ) 37

38 Δυο παραδείγματα φθόγγων της αγγλικής: Φθόγγοι Λέξεις όπου ο ίδιος φθόγγος αποδίδεται με διαφορετικά γράμματα σε καθεμιά [ɛə] air [ɛə(ɹ)], care [kɛə(ɹ)], bear [bɛə(ɹ)], there [ðɛə(ɹ)], their [ðɛə(ɹ)] [ei] ape [eip], pain [pein], gaol [dʒeil], pay [pei], great [greit], eight [eit], obey [obei] Δυο παραδείγματα δί γραμμάτων της αγγλικής: Γράμματα <a> Φθόγγοι που αποδίδονται με τα ίδια γράμματα σε διαφορετικές λέξεις make [ei], ask [a], care [ɛə], what [ɔ], at [ə], bar [ɑː], all [ɔː] <ea> bear [bɛə(ɹ)], ear [ɪə ], great [eɪ], reappear [eə], jealous [ɛ], heart [ɑː], heard [ɜ] 38

39 Μιλώντας για την αγγλική, ας ρωτήσουμε έναν διεθνώς γνωστό άγγλο γλωσσολόγο, γ, τον Ντέιβιντ Κρύσταλ πώς αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ορθογράφησης μιας λέξης ο ομιλητής της αγγλικής. 39

40 40

41 Στα ελληνικά τι γίνεται; Και στα ελληνικά γίνεται η ίδια διεργασία, μόνο που η «δουλειά» είναι πολύ λιγότερη. Στα ελληνικά η όποια δυσκολία περιορίζεται κυρίως στη ορθογράφηση των δίψηφων φωνηέντων (<αι>, <ει>, <οι> <υι>) εκτός του <ου> ή των <ο> και <ω> και μάλιστα μόνο όταν αυτά βρίσκονται στις ρίζες των λέξεων ή των συνθετικών τους, αφού τα διαδεδομένα προθήματα και επιθήματα, καθώς και οι κλιτικές καταλήξεις αναγνωρίζονται εύκολα οι τελευταίες διδάσκονται ως κλιτικά συστήματα στη γραμματική. Αλλά και οι ρίζες δεν εμφανίζουν τη δυσκολία της αγγλικής. Ιδιαίτερα εκείνες που αποτελούν βάση για οικογένειες λέξεων που έχουν συνειδητοποιηθεί μέσω των μηχανισμών παραγωγής και σύνθεσης. 41

42 π.χ. ο γνώστης της ελληνικής που έχει συνειδητοποιήσει τον πλούτο της οικογένειας λέξεων του ρήματος θέτω (< αρχ. τίθημι) οι οποίες έχουν δημιουργηθεί από τις ρίζες -θε- και -θη- μέσω παραγωγής και σύνθεσης (με λεξικογραφική έρευνα έχουμε εντοπίσει 571 μέλη αυτής της οικογένειας) αποκλείεται να γράψει ανορθόγραφα τις ρίζες -θε- και -θηπ.χ. στα μέλη της οικογένειας αυτής, μερικά από τα οποία είναι: θέση, διάθεση, παράθεση, αντιπαράθεση, παρένθεση, θέτω, διαθέτω, παραθέτω, εκθέτω, αθετώ, τοποθετώ, οθε αθέτηση, τοποθέτηση, οθέ τοποθεσία, οθεσία πολυθεσίτης, θήκη, διαθήκη, παρακαταθήκη, προθημα, επίθημα. 42

43 Στα ελληνικά, επιπλέον, ο γνώστης της ελληνικής γραφής αν δει γραμμένη μια ελληνική λέξη «άγνωστη» (που την συναντά για πρώτη φορά) μπορεί να την προφέρει σωστά, έστω και αν δεν ξέρει την έννοια που η λέξη αντιπροσωπεύει, γιατί υπάρχουν συγκεκριμένες αντιστοιχίες φωνημάτων γραμμάτων και λίγοι φωνολογικοί κανόνες κάτι που δεν συμβαίνει στα αγγλικά. Ξέρει π.χ. ότι όταν βλέπει <αι> πάντοτε θα προφέρει τον φθόγγο: [e], αλλά και όταν βλέπει <άι> ή <αϊ> πάντοτε θα προφέρει τους δύο φθόγγους: [ai] κτλ. 43

44 Γράφει ο Κρύσταλ για την αγγλική: «Αν η ορθογραφία μας είναι πολύ παράξενη, οι άλλοι μπορεί να μην καταλάβουν τι λέμε» και συνεχίζει: 44

45 Το ίδιο ισχύει και για μας. Σήμερα, η Κοινή Νεοελληνική είναι το κοινό γλωσσικό πρότυπο που χρησιμοποιούμε όλοι οι Έλληνες για να επικοινωνούμε μεταξύ μας, από οποιοδήποτε ελληνόφωνο μέρος και αν καταγόμαστε. Είναι το πρότυπο που διδάσκεται στα σχολεία που χρησιμοποιείται στη Διοίκηση που χρησιμοποιείται στις επιστήμες και καλλιεργείται από τους λογοτέχνες που μιλιέται στα αστικά κέντρα, αλλά και στην περιφέρεια σε πολλές περιοχές της οποίας, όμως, υπάρχουν ακόμα τοπικά ιδιώματα τα οποία χρησιμοποιούνται παράλληλα με την Κοινή Νεοελληνική στην επικοινωνία των ντόπιων μεταξύ τους. 45

46 Ως κοινό πρότυπο, η Κοινή Νεοελληνική οφείλει να έχει διατυπωμένους και συγκεκριμένους φωνολογικούς, γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες, οι οποίοι πρέπει να δδά διδάσκονται συστηματικά, να συνειδητοποιούνται και να εφαρμόζονται από όλους με τον ίδιο τρόπο, ωστε να συνεννοούμαστε μεταξύ μας αυτό σημαίνει «πρότυπο». Το πρότυπο αυτό περιγράφουν, αναλύουν, προβάλλουν, καθιερώνουν και εκπροσωπούν οι σύγχρονες γραμματικές και τα σύγχρονα λεξικά της Κοινής Νεοελληνικής. 46

47 5. Συμπεράσματα Ας συνοψίσουμε όλα τα προηγούμενα (ένα ένα με τη σειρά) προσπαθώντας να δώσουμε απάντηση στην ερώτηση του τίτλου της παρούσας εκδήλωσης, ή οποία μπορεί να διατυπωθεί και ως εξής: «Κινδυνεύει η ελληνική γλώσσα από την λατινογράφησή της;» 47

48 1. Από την λατινογράφηση των πάμπολλων ελληνικών λέξεων που δάνεισε η ελληνική στις λατινόγραπτες γλώσσες όπως δεν προέκυψε κανένας κίνδυνος επί αιώνες, έτσι και δεν πρόκειται να προκύψει και στο μέλλον. Οι λέξεις αυτές έχουν ενσωματωθεί και αποτελούν λέξεις των γλωσσών αυτών και δεν εμπλέκονται στη χρήση της Νέας Ελληνικής ώστε να επηρεάσουν τη γραφή τους σ αυτήν. Όσο για τις λέξεις (όπως είναι πολλοί ελληνογενείς τεχνικοί όροι) που σχηματίζονται πρώτα στο λατινικό αλφάβητο, από ξένους ονοματοθέτες, και αργότερα εισάγονται στην ελληνική, κατά την εισαγωγή τους γράφονται με την ορθογραφία των ριζών, προθημάτων, επιθημάτων και καταλήξεων τους στα ελληνικά. π.χ. ἳημι > ἱόν > ion > ion-iz-e i > ιοντ-ίζ-ω. 48

49 2. Η ανάγκη λατινογράφησης ης λόγω αδυναμίας, ή δυσκολίας, μετάδοσης του ελληνικού αλφαβήτου μέσω των διάφορων ηλεκτρονικών συστημάτων, σήμερα έχει σχεδόν εκλείψει και σίγουρα δεν εξαναγκάζει τον χρήστη να καταφύγει στο λατινικό αλφάβητο. 3. Η έλλειψη τοπικοποίησης (localization) ενός νέου προϊόντος λογισμικού είναι υπαρκτός παράγοντας που επιβάλλει σε πολλούς χρήστες να χρησιμοποιούν μόνο το λατινικό αλφάβητο τόσο για τις ξενόγλωσσες όσο και για τις ελληνικές λέξεις. Γι αυτόν τον λόγο, όσο γρηγορότερα τοπικοποιείται ένα προϊόν τόσο καλύτερα. 49

50 4. Η μετατροπή (μεταγραμματισμός μμ μ ς ή μεταγραφή) των χαρακτήρων του ελληνικού αλφαβήτου στο λατινικό σύμφωνα με το ΕΛΟΤ 743 (ISO 643) έχει σαφέστατο πεδίο εφαρμογής (π.χ. στις ταυτότητες, στα διαβατήρια, στις βιβλιοθήκες) και δεν αποσκοπεί σε καθιέρωση συστήματος λατινογράφησης της ελληνικής. 50

51 5. Στα διαδικτυακά ηλεκτρονικά φόρα, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στην κινητή επικοινωνία, υπάρχουν ακόμα πολλοί που χρησιμοποιούν μεταξύ τους τα «γκρίκλις» ή και την «συντετμημένη γραφή», με τις ελληνικές λέξεις μισές, με παραλειπόμενα τα περισσότερα φωνήεντα. Στον βαθμό που η επικοινωνία αυτή γίνεται μεταξύ τους δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Όταν όμως αποκτούν και «θεωρητικούς» υποστηρικτές ότι τάχα τα γκρίκλις είναι ένα σύστημα γραφής της ελληνικής και ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, είναι ισοδύναμο με το ελληνικό σύστημα γραφής, τότε πράγματι υπάρχει πρόβλημα που χρειάζεται αντιμετώπιση. Και θα πρέπει, σε φόρα, ιστολόγια και ομάδες, οι διαχειριστές, προκειμένου να επιτρέψουν σε κάποιο μέλος να γράφει σε γκρίκλις, να έχουν την συγκατάθεση όλων των μελών. Αν έστω και ένα μέλος έχει αντίρρηση να μην το επιτρέπουν. 51

52 Γεγονός, πάντως, είναι ότι και οι γραπτές διαδικτυακές συζητήσεις (chats) έχουν αρχίσει να περιορίζονται. Διότι, πλέον, έχει διαδοθεί ευρέως η διαδικτυακή τηλεφωνία (π.χ. χ το Σκάιπ), που εξασφαλίζει άμεση και δωρεάν φωνητική επικοινωνία, 52

53 Κατά τη γνώμη του ομιλούντος, αποτρέπεται κάθε «κίνδυνος» για τη Νέα Ελληνική από τα γκρίκλις ή και από αλλους τρόπους γραφής μεταξύ των μελών κλειστών ομάδων, εφόσον κατά τη γλωσσική εκπαίδευση των παιδιών και των νέων διδάσκουμε σταθερά και μεθοδικά το γλωσσικό πρότυπο της Κοινής Νεοελληνικής και ειδικότερα: Να μην σταματήσουμε να διδάσκουμε γραμματική! Να μην σταματήσουμε να διδάσκουμε συντακτικό! Να μην σταματήσουμε να διδάσκουμε oρθογραφία, ετυμολογία, φωνολογία και ιστορία των λέξεων! 53

54 Όταν ο νέος απόφοιτος της μέσης εκπαίδευσης έχει αποκτήσει εμπεδωμένη γνώση της Κοινής Νεοελληνικής, όποιους τρόπους γραφής και αν επινοήσει για να επικοινωνεί (παίζοντας) ζ με τους φίλους του,, όταν θα απευθύνεται σε τρίτους θα το κάνει χρησιμοποιώντας σωστή Κοινή Νεοελληνική. Κι ας επικοινωνεί με τον φίλο του λατινογραφημένα: Se perimeno to vradi na ta pume! Κι ας επικοινωνεί με τον φίλο του συντετμημένα: ΣΕ ΠΡΜΝ Τ ΒΡΔ Ν ΤΑ ΠΜ! Κι ας επικοινωνεί με τον φίλο του κορακίστικα (όπως ς κάναμε εμείς, οι «παλιοί», στα παιδικά μας χρόνια): Σέφε πεφεριφιμέφενώφω φρφμφ φ τόφο βράφαδίφι φ νάφα τάφα πούφουμέφε! 54

55 Τέλος, όλοι μας και ιδιαίτερα οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί, έχουμε χρέος απέναντι στη γλώσσα μας να την παραδώσουμε στις μελλοντικές γενιές καλύτερη από ό,τι την παραλάβαμε. Γι αυτό, ας μην θεωρούμε ότι τα γλωσσικά φαινόμενα «ρέουν μόνα τους», γιατί περιλαμβανόμαστε κι εμείς σ αυτά και αποτελούμε μέρος τους. 55

56 Η γλώσσα εξελίσσεται η γλωσσική αλλαγή είναι αναπόφευκτη αλ- λά σ αυτήν μπορούμε και πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά όλοι μας. Όχι με απαγορεύσεις και δια νόμου επιβολές. Να συμμετέχουμε ενεργά με την προβολή θετικών παραδειγμάτων, που θα αντισταθμίζουν τα όποια αρνητικά και θα βελτιώνουν τη θέση της Νέας Ελληνικής τόσο στο εθνικό όσο και στο παγκόσμιο περιβάλλον (όπως π.χ. στο Διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης). Όλοι μας είτε το θέλουμε είτε όχι συμβάλλουμε στις συνιστώσες της γλωσσικής αλλαγής συνιστώσες που έχουν διάφορες κατευθύνσεις. Στόχος μας θα πρέπει να είναι να ενισχύσουμε τις θετικές συνιστώσες, ώστε: η συνισταμένη να έχει θετική κατεύθυνση. Ευχαριστώ! - Κ.Β. 56