Cathy Kelly, 2012 Εικονογράφησης εξωφύλλου: Nicholas Hely Hutchinson. Πρώτη έκδοση: Φεβρουάριος 2013, αντίτυπα ΙSBN

Transcript

1

2 ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: THE HOUSE ON WILLOW STREET Από τις Εκδόσεις Harper, Λονδίνο 2012 ΤΙΤΛΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ: Το σπίτι στο δρόμο με τις ιτιές ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Cathy Kelly ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Μπελίκα Κουμπαρέλη ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Ελένη Γεωργοστάθη ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΕΙΡΑΣ ΤΙΤΛΟΥ: Γιώργος Παζάλος ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Μερσίνα Λαδοπούλου, Ελένη Σταυροπούλου ΕΚΤΥΠΩΣΗ: Ι. Πέππας ΑΒΕΕ ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ: Κωνσταντίνα Παναγιώτου & ΣΙΑ Ο.Ε. Cathy Kelly, 2012 Εικονογράφησης εξωφύλλου: Nicholas Hely Hutchinson ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ Α.Ε., Αθήνα 2013 Πρώτη έκδοση: Φεβρουάριος 2013, αντίτυπα ΙSBN Τυπώθηκε σε χαρτί ελεύθερο χημικών ουσιών, προερχόμενο αποκλειστικά και μόνο από δάση που καλλιεργούνται για την παραγωγή χαρτιού. Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του εκδότη κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσίαση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ Α.Ε. PSICHOGIOS PUBLICATIONS S.A. Έδρα: Tατοΐου 121 Head office: 121, Tatoiou Str Μεταμόρφωση Metamorfossi, Greece Βιβλιοπωλείο: Μαυρομιχάλη 1 Bookstore: 1, Mavromichali Str Αθήνα Αthens, Greece Τηλ.: Tel.: Telefax: Telefax: info@psichogios.gr info@psichogios.gr

3 ÌåôÜöñáóç: Μπελίκα Κουµπαρέλη

4 ΑλλΑ εργα Της ΚΑθι Κελι Φτου κι απ' την αρχή, Εμπειρία Εκδοτική, 2000 Αύριο θα είναι όλα καλύτερα, Εμπειρία Εκδοτική, 2001 Ποτέ δεν είναι αργά, Εμπειρία Εκδοτική, 2002 Κάποια σαν εσένα, Εμπειρία Εκδοτική, 2003 Κάνε πάντα αυτό που θέλεις, Εμπειρία Εκδοτική, 2003 Η ζωή θέλει χαμόγελο, Εμπειρία Εκδοτική, 2005 Πάντα και για πάντα, Εμπειρία Εκδοτική, 2006 Ζήσε το τώρα, Εμπειρία Εκδοτική, 2007 Πιο δυνατή κι απ' την αγάπη, Εμπειρία Εκδοτική, 2008 Μαθήματα ζωής, Εμπειρία Εκδοτική, 2009 Αύριο θα είναι όλα καλύτερα, Εμπειρία Εκδοτική, 2011

5 Στον λατρευτό μου σύζυγο Τζον και στα υπέροχα αγόρια μας, Ντίλαν και Μάρεϊ. Και στα αγαπησιάρικα σκυλάκια μας, Ντίνκι, Λίκι και Σκαμπ, που ήταν εκεί σε όλα.

6 Πρόλογος ΗΔανάη Ράχιλ είχε μάθει προ πολλού ότι η δουλειά της διευθύντριας ταχυδρομείου σε μια μικρή πόλη απαιτεί πολύ περισσότερα απ το βγάζεις γρήγορα συντάξεις ή να κανονίζεις μεταφορές χρημάτων. Δεκαπέντε χρόνια που βρισκόταν σ αυτή τη θέση είχε δει τα πάντα. Άθελά της είχε μάθει πολλά απ τα μυστικά του Άβαλον δίχως καθόλου να το επιδιώκει η σχεδόν μυστικοπαθής φύση της. Έβλεπε τα χρήματα που πήγαιναν στον αδελφό των κυριών Μακγκίντι στο Λονδίνο, που έφυγε πριν από πενήντα χρόνια να κάνει την τύχη του και τώρα ζούσε σ ένα φτωχικό πανδοχείο. «Ε, να, δεν υπάρχουν δουλειές στις οικοδομές», μουρμούριζε μια απ τις μικρές Μακγκίντι καθώς το μικροσκοπικό ασπριδερό χεράκι της έγραφε τη διεύθυνση που ήξερε απέξω. Η Δανάη γνώριζε ότι σ εκείνο το πανδοχείο κατέληγαν Ιρλανδοί μπεκρήδες που έψαχναν ένα κρεβάτι να κοιμηθούν. «Πρέπει να είναι τρομερό για έναν τόσο καλό άνθρωπο να μη βρίσκει δουλειά», απάντησε ευγενικά. Έβλεπε και τον κύριο Ντάινιν να ταχυδρομεί αμέτρητα πακέτα και γράμματα στα παιδιά του, που ζούσαν σε διάφορα μέρη της γης, δεν τον άκουσε όμως ποτέ να λέει πως θα έπαιρνε το αεροπλάνο να πάει να τα επισκεφτεί. Έβλεπε συστημένα γράμματα προς δικηγόρους, συλλυπη-

7 ΚΑΘΙ ΚΕΛΙ τήριες κάρτες με λεκέδες από δάκρυα, γαμήλια προσκλητήρια και, δύο φορές, θλιμμένα νευρικά σημειώματα όπου οι καλεσμένοι πληροφορούνταν για την ακύρωση κάποιου γάμου. Έβλεπε τραπεζικούς λογαριασμούς να μηδενίζονται γιατί ο δικαιούχος είχε μείνει άνεργος, και μοναχικούς ανθρώπους να έρχονται να πάρουν τη σύνταξη και να κολλάνε, γιατί η επίσκεψη στο ταχυδρομείο ήταν η μοναδική τους ευκαιρία για λίγο κουβεντολόι. Ένιωθαν ασφαλείς όταν έλεγαν τα σώψυχά τους στη Δανάη γιατί οι πάντες γνώριζαν ότι ποτέ δε θα μετέφερε τα προσωπικά τους σε κανέναν άλλο. Και δεν ήταν παντρεμένη. Δεν υπήρχε κανένας κύριος Ράχιλ να του αφηγείται ιστορίες τις νύχτες, εκεί στο αγρόκτημά της στην κορυφή της οδού Γουίλοου, στο «δρόμο με τις ιτιές», όπως έλεγαν οι ντόπιοι. Δεν την είχαν δει ποτέ στις καφετέριες να κουτσομπολεύει ή να χασκογελάει με φίλους. Όλοι στο Άβαλον συμφωνούσαν ότι ήταν πραγματικά εχέμυθη. Καμιά φορά ρωτούσε με διακριτικότητα αν πραγματοποιήθηκε ένα σχέδιο ή όνειρο κάποιου, όμως καταλάβαινε πολύ καλά και χωρίς επιπλέον ερωτήσεις πότε μια πληροφορία έπρεπε να ξεχαστεί αμέσως μόλις την άκουγε. Η Δανάη ήταν η ευγένεια προσωποποιημένη. Ωστόσο μερικοί απ τους πιο διορατικούς κατοίκους του Άβαλον ένιωθαν ότι την περιέβαλλε ένα μυστήριο, γιατί, ενώ αυτή ήξερε τόσο πολλά για όλους τους, εκείνοι δε γνώριζαν τίποτα για τη διευθύντρια του ταχυδρομείου τους, κι ας ζούσε στην πόλη τους για δεκαοχτώ και βάλε χρόνια. «Δείχνει πάντα τόσο μεγάλο ενδιαφέρον» Η κυρία Ράιαν, που με δύο άλλες γειτόνισσες είχαν πάει να καθαρίσουν την εκκλησία και η οποία διάβαζε μανιωδώς σκανδιναβικά αστυνομικά μυθιστορήματα, έψαχνε τα σωστά λόγια για να την περιγράψει. «Αλλά να είναι κάπως απόμακρη»

8 ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΙΤΙΕΣ «Πολύ σωστό αυτό», συμφώνησε και η κυρία Μαλόνεϊ, που τρελαινόταν για το κουτσομπολιό αλλά ποτέ δεν κατόρθωσε να πάρει λέξη απ τη Δανάη. Ούτε η Κα Γκε Μπε δε θα της έβγαζε λέξη. Και αυτό το όνομά της; Δανάη. Εντελώς ξένο. Και παράξενο. Δεν ήταν όνομα αγίας. «Δα-νά-η», είπε δυνατά. «Ελληνικό, νομίζω» απάντησε ρουθουνίζοντας η κυρία Ράιαν, που την έλεγαν Άγκνες και καμάρωνε λες και αυτό σήμαινε ότι διατηρούσε την αγνότητά της. «Ούτε ξέρω πότε πέθανε ο άντρας της», μουρμούρισε η κυρία Μαλόνεϊ. «Αν υπήρξε ποτέ παντρεμένη», συμπλήρωσε η κυρία Λομπάρντι. Η κυρία Λομπάρντι ήταν χήρα και μέρα με τη μέρα ο συχωρεμένος Ρομπέρτο γινόταν όλο και πιο αξιολάτρευτος μέσα από τα λόγια της. Κατά τη γνώμη της, ήταν υποχρέωση της κάθε χήρας να διατηρεί ζωντανή τη μνήμη του άντρα της. Μια μέρα προσπάθησε να ανακρίνει και τη Δανάη για τον άντρα της, αφού, στο κάτω κάτω, ήταν κι αυτή μια «κυρία», κι ας ζούσε σ ένα μικρό αγρόκτημα στην άκρη του δρόμου με τις ιτιές, παρέα με μια σκυλίτσα και μερικές κότες. «Ο σύζυγός μου δεν είναι πια μαζί μας», είχε απαντήσει παλιά η Δανάη και η κυρία Λομπάρντι ένιωσε σαν να της έκλεινε την πόρτα. «Να δεις που το έσκασε με κάποια άλλη», είπε η κυρία Ράιαν. «Την καημενούλα, την παράτησε». Ε, έτσι διαφορετική που ήταν. Και οι τρεις θεωρούσαν ότι τα μαλλιά της παραήταν πολύχρωμα κι έπρεπε να τα συμμαζέψει ή ότι έπρεπε να αλλάξει την εμφάνισή της γιατί μονίμως φορούσε μακριά ριχτά ρούχα λες

9 ΚΑΘΙ ΚΕΛΙ και τα αγόραζε στο παζάρι. Και όσο για τα κοσμήματά της, ε, αυτά κι αν ήταν «Εγώ πάντα λέω ότι η λύση είναι ένα ωραίο μαργαριταρένιο κολιέ», είπε η κυρία Μπερν, που είχε την ευθύνη για τα λουλούδια της εκκλησίας. Χρόνια ολόκληρα αυτό ήταν το σλόγκαν της κι έτσι κατάφερνε τον άντρα της να της αγοράζει μαργαριτάρια σε κάθε τους επέτειο. Γι αυτό κι όλοι έλεγαν «ο καημένος ο Μπέρναρντ» πίσω απ την πλάτη του. «Κι αυτά τα παλαβά κολιέ της με τις τεράστιες χάντρες και τα μπιχλιμπίδια και τα φτερά και δεν ξέρω τι άλλο; Γιατί δε φοράει ένα σεμνό σταυρουδάκι, μου λέτε;» είπε η κυρία Λομπάρντι. Τα ίδια κουτσομπολιά έδιναν κι έπαιρναν και κάθε Παρασκευή στον πρωινό καφέ που έπιναν στο Ξενοδοχείο-σπα Άβαλον. Η ιδιοκτήτρια, κάποια Μπελ Κένεντι, μια ογκώδης γυναίκα που όμως κινούνταν με πανάλαφρο βηματισμό, είχε στήσει αυτί. «Πρέπει να ακούω τα πάντα έτσι ελέγχω το προσωπικό μου», εξήγησε αργότερα στη Δανάη. Είχε πάει τρέχοντας στο ταχυδρομείο για να παραλάβει πακέτα με γραμματόσημα για το μηχάνημα στο ξενοδοχείο της, που όμως ήταν χαλασμένο και ο μάστορας δεν έλεγε να εμφανιστεί για να το επισκευάσει. «Σου τ ορκίζομαι, θα τη σκοτώσω τη μικρή στο γραφείο», είπε εκνευρισμένη. «Από τότε που αρραβωνιάστηκε δεν έχει κάνει μια σωστή δουλειά. Το μηχάνημα για τα γραμματόσημα ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Κάθε μέρα την τσακώνω να χαζεύει περιοδικά για νύφες. Λες και το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο είναι τα τριαντάφυλλα στις γαμήλιες δεξιώσεις» Η Μπελ και η Δανάη ήταν πενηντάρες. Μόνο που η Μπελ είχε ήδη κάνει δύο γάμους κι έτσι είχε προ πολλού ξεπεράσει τις κοριτσίστικες χαρούλες για τις γαμήλιες προετοιμασίες. Και ήταν απορίας άξιο που το ξενοδοχείο της έβγαζε λεφτά απ τις δε-

10 ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΙΤΙΕΣ ξιώσεις, αφού η Μπελ πίστευε ότι κάθε γάμος γίνεται για να διαλυθεί. Και το μόνο ζήτημα κατά τη γνώμη της ήταν το πότε. «Οι μάγισσες του Ίστγουικ πάλι για σένα μιλούσαν το πρωί», είπε στη φίλη της. «Είναι σίγουρες ότι κρύβεις πάρα πολλά μυστικά». «Σιγά μη μιλούσαν για μένα. Μεγάλη φαντασία έχεις, Μπελ. Μάλλον μιλούσαν για την κυρία Μπίζνεσγουμαν εσένα δηλαδή», απάντησε κεφάτα η Δανάη. Ήταν ένα συνηθισμένο πρωινό του Σεπτέμβρη και το ταχυδρομείο είχε πολλή δουλειά. Μπήκε ο Ράφαελ Πόντι, που είχε το ντελικατέσεν του Άβαλον, και είπε στη Δανάη ότι ανησυχούσε για τη γυναίκα του. Η Μαρί-Φρανς έβηχε άσχημα αλλά δεν ήθελε να τη δει γιατρός. «Όλο μού λέει ότι δε χρειάζεται γιατρό», είπε εξαντλημένος. Η Δανάη ζύγισε προσεκτικά το πακέτο που έστελνε στο μοναχογιό τους, που ζούσε στο Παρίσι. Αν ήταν απ αυτές που δίνουν συμβουλές, θα του πρότεινε να βάλει το γιο του να ζητήσει απ τη μάνα του να πάει στο γιατρό. Η Μαρί-Φρανς θα το έκανε αμέσως για το χατίρι του. Μια κουβέντα του γιόκα της ήθελε για να το κάνει, ενώ αντιμετώπιζε την επιμονή του άντρα της ως ενόχληση αντί για αγάπη κι ανησυχία. Όμως η Δανάη δεν έδινε συμβουλές, δεν έχωνε τη μύτη της στις ξένες υποθέσεις. Μετά μπήκε ο πατήρ Λίαμ και της είπε ότι η ενορία διαλυόταν γιατί δεν ερχόταν κόσμος στη λειτουργία κι έτσι δεν έμπαιναν λεφτά στο παγκάρι. «Εγκαταλείπουν την εκκλησία τώρα που τη χρειάζονται περισσότερο», γκρίνιαζε αγριεμένος. Η Δανάη συναισθάνθηκε την κούρασή του, κατάλαβε ότι ο

11 ΚΑΘΙ ΚΕΛΙ πατήρ Λίαμ είχε βαρεθεί ν ακούει τα βάσανα των άλλων επειδή τον έπνιγαν τα δικά του. Αν έκανε οποιαδήποτε άλλη δουλειά, θα είχε πάρει προ πολλού σύνταξη, θα παρακολουθούσε συστηματικά την πίεσή του και θα ξεκουραζόταν όσο ήθελε. «Και το χειρότερο δε σ το είπα. Ο πατήρ Ολουμπούγκο δεν είναι καν Ιρλανδός! Είναι απ τη Νιγηρία, το διανοείσαι! Δεν ξέρει πώς λειτουργούμε εδώ πέρα!» Η Δανάη σκέφτηκε ότι δε θα πάθαιναν και τίποτα στο Άβαλον αν μάθαιναν πώς λειτουργούν στη Νιγηρία, αλλά και πάλι δε μίλησε. Πήγε στο πίσω δωμάτιο του ταχυδρομείου να βάλει νερό στο βραστήρα, όταν ακούστηκε το κουδούνι που την ειδοποίησε ότι είχε πελάτη. «Μη βιάζεσαι, Δανάη», είπε μια καθαρή, κεφάτη φωνή. Ήταν η Τες Πάουερ, που είχε την αντικερί της πόλης. Το Κάτι Παλιό ήταν ένα μαγαζί που σε έβαζε σε πειρασμό κι η Δανάη έκανε αγώνα να μην μπαίνει καθημερινά, ώσπου την τρέλαινε η επιθυμία να πάρει κάτι που δεν ήξερε ότι το λαχταρούσε μέχρι που το έβλεπε στη βιτρίνα της. Ήταν ένα πραγματικά πανέμορφο μαγαζί, με υπέροχα αντικείμενα. Αγόρασε μέχρι και τη μινιατούρα μιας έπαυλης με όλα της τα έπιπλα, τα μπροκάρ στις καρέκλες, τις τουαλέτες από τριανταφυλλόξυλο, τα ασημικά, τις βελούδινες κουρτίνες, που στην πραγματικότητα ήταν μια κομψή κοσμηματοθήκη. Οι ντόπιοι πήγαιναν στο Κάτι Παλιό για ν αγοράσουν ένα μικροδωράκι γενεθλίων κι έβγαιναν ώρες μετά γιατί τους είχε μαγέψει μια παλιά διαμαντένια καρφίτσα σε σχήμα φλαμίνγκο ή ένα σετ μαχαιροπίρουνα με κοκάλινη λαβή ή μια παλιά καρέκλα που έτριζε αλλά ταίριαζε στο τραπεζάκι με το τηλέφωνο.

12 ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΙΤΙΕΣ Η Μπελ έλεγε: «Η Τες είναι ικανή να πουλήσει πάγο στους Εσκιμώους». Απ την Μπελ έμαθε κι η Δανάη ότι η Τες Πάουερ ανήκε στην οικογένεια που κατείχε κάποτε το Μέγαρο Άβαλον, μια τεράστια, εγκαταλειμμένη πια έπαυλη με θέα σε όλη την πόλη. Μάλιστα και η ίδια η πόλη είχε ιδρυθεί απ την οικογένειά της, που στην εποχή της φεουδαρχίας ονομαζόταν ντε Πάορ. Χρόνια τώρα είχαν χάσει τα μεγαλεία και τα λεφτά τους και το μέγαρο πουλήθηκε λίγο μετά το θάνατο του πατέρα της Τες. Είχε και μια αδελφή κι η Μπελ χρησιμοποιούσε έναν μονολεκτικό χαρακτηρισμό για τη Σούκι: «Βλαμμένη». Η Σούκι το είχε σκάσει και παντρεύτηκε έναν Αμερικανό, τον Ρίτσαρντσον, γόνο μιας διάσημης πολιτικής δυναστείας. «Σαν τους Κένεντι, αλλά πιο όμορφος», έλεγε η Μπελ στη Δανάη. Τρία χρόνια χαμογελούσε παριστάνοντας την ιδανική σύζυγο πολιτικού και τελικά τον χώρισε κι έγραψε ένα μπεστ σέλερ για το φεμινισμό. Η Δανάη, που μελετούσε τους ανθρώπους, έβρισκε ενδιαφέρουσα τη Σούκι, σχεδόν όσο και την Τες, που είχε μια ήσυχη ομορφιά αλλά την έκρυβε για ακατανόητους λόγους. «Γεια σου, Τες, τι κάνεις;» ρώτησε βγαίνοντας απ το πίσω δωμάτιο με το τσάι της. «Μια χαρά. Ευχαριστώ». Στεκόταν μπροστά στον πίνακα ανακοινώσεων. Φορούσε ένα τεράστιο γκρίζο μάλλινο πουλόβερ και τζιν με καλοσιδερωμένη τσάκιση. Πάντα τέτοιου είδους ρούχα φορούσε. Η Τες μάλλον ήταν σαραντάρα, αφού ο γιος της ήταν στα δεκαεφτά, όμως έδειχνε νεότερη, κι ας μην υπήρχε ίχνος μακιγιάζ στο πανέμορφο λιγνό της πρόσωπο. Ένα πρόσωπο με εξαιρετική κατατομή, ξανθά, κοντοκομμένα μαλλιά με μπερδεμένες

13 ΚΑΘΙ ΚΕΛΙ μπούκλες, λες και απλώς τα χτένιζε με τα δάχτυλα μέσα στη φούρια της. Κι όμως, το πρόσωπό της έκανε τους άλλους να τη θαυμάζουν για τα έντονα ζυγωματικά και τον κομψό μακρύ λαιμό, που τονιζόταν απ το στεφάνι των σγουρών μαλλιών. «Ήρθα να σε ρωτήσω αν μπορώ να κολλήσω μια ανακοίνωση για το μαγαζί μου στον πίνακα του ταχυδρομείου» «Ναι, βέβαια», απάντησε χαμογελώντας η Δανάη. Συνήθως διάβαζε τις ανακοινώσεις για να σιγουρευτεί ότι δε θα σόκαραν τα πιο ευαίσθητα μέλη της πόλης τους, αλλά ήταν βέβαιη πως η ανακοίνωση της Τες θα ήταν υποδειγματική. Άρχισε να ελέγχει τις ανακοινώσεις στον πίνακα από τότε που ένας πλακατζής κόλλησε μια καρτούλα για τις κυρίες οι οποίες ήθελαν να συμμετάσχουν στην πρώτη ομάδα μπουρλέσκ με την εξής φράση: Ζητούνται πεπειραμένες βυζοκουνίστρες με δικές τους στολές χορού. Οι περισσότερες γυναίκες ξεκαρδίστηκαν στα γέλια, ενώ ο καημένος ο πατήρ Λίαμ ξανάρχισε εισπνοές με αναπνευστηράκι μόλις το έμαθε. «Πώς πάνε οι δουλειές, Τες;» Η Τες έκανε μια γκριμάτσα δυσφορίας. «Όχι και τόσο καλά. Γι αυτό έφτιαξα την ανακοίνωση. Θα την κολλήσω όπου μπορώ σε όλη την πόλη και θα φτάσω μέχρι το Άρκλοου. Θέλω να τους ξαναθυμίσω την ύπαρξη αυτής εδώ της αντικερί, να τους εξωθήσω να φέρουν ό,τι δε θέλουν στο μαγαζί μου και φυσικά να ψωνίσουν. Παλιά ήμουν μια χαρά τη θερινή περίοδο, αλλά τώρα πια» Η Δανάη συνέχισε να χαμογελάει με επαγγελματική διακριτικότητα. Δεν την ήξερε καλά την Τες, αλλά συναισθανόταν ότι

14 ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΙΤΙΕΣ δεν ήταν απ τους τύπους που θέλουν τη συμπόνια σου ή ψεύτικες παρηγοριές ότι δήθεν όλα θα πήγαιναν καλά ή ότι το μαγαζί της θα παρέμενε ανοιχτό ανεξάρτητα απ το πόσες επιχειρήσεις έκλειναν με την ύφεση στη χώρα. «Κουράγιο», είπε ήρεμα. «Δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτ άλλο». «Αυτό λέω κι εγώ», απάντησε η άλλη χαμογελώντας. Τα μεγάλα γκρίζα μάτια της άστραψαν, το πλούσιο στόμα της μισάνοιξε και προς στιγμήν η Δανάη σκέφτηκε έναν διάσημο πίνακα μιας αριστοκράτισσας καλλονής του δέκατου όγδοου αιώνα, με κατάξανθες μπούκλες γύρω από ένα αξιολάτρευτο, ολοζώντανο πρόσωπο. Για μια γυναίκα σαν την Τες θα έπρεπε να κάνουν ουρά οι άντρες, όμως τα κουτσομπολιά έλεγαν ότι ο άντρας της την είχε παρατήσει με τα δυο τους παιδιά. Ωστόσο τα φαινόμενα απατούν κι αυτό το ήξερε η Δανάη Ράχιλ καλύτερα απ όλους. Κλείδωσε το ταχυδρομείο και ξεκίνησε για το σπίτι της. Λάτρευε αυτή την πόλη, κι ας μην ήταν η πατρίδα της, κι ας ήταν τόσο διαφορετική απ τον τόπο όπου μεγάλωσε. Μετά το θάνατο του πατέρα της, έζησε με τη μάνα της σ ένα μικρό τριάρι στον τέταρτο όροφο μιας λαϊκής πολυκατοικίας. Μοιράζονταν το μοναδικό μπάνιο με όλους τους ενοίκους του ορόφου. Η φτώχεια ήταν ο συνδετικός τους κρίκος. Στα μπαλκόνια μπουγάδες και κάρβουνο για σόμπες. Πουθενά λουλούδια. Θα πρεπε να ναι δεμένοι μεταξύ τους, όμως δεν ήταν ή τουλάχιστον όχι με την οικογένεια της Δανάης. Μάλλον επειδή η μάνα της είχε δημιουργήσει ένα τείχος γύρω τους. «Τι δουλειά έχουμε εμείς μ αυτούς;» γκρίνιαζε η Σίμπιλ κάθε φορά που συγχυζόταν επειδή περίμενε στην ουρά για την

15 ΚΑΘΙ ΚΕΛΙ τουαλέτα καθώς ο κύριος Ρουρκ, απ το διαμέρισμα 7, δεν έλεγε να βγει, αφού έπινε τα άντερά του κάθε βράδυ. «Μην τους μιλάς, μην τους λες κουβέντα, Δανάη. Δε θέλω να χώνουν τη μύτη τους στα δικά μας». Με τα χρόνια η Δανάη είχε κι άλλες αιτίες να μη λέει κουβέντα πουθενά. Όταν πρωτοπήγε στο Άβαλον, περνούσε όλο τον ελεύθερο χρόνο της εξερευνώντας την όμορφη πόλη κι ανακάλυπτε την ιστορία της στις αρχιτεκτονικές αλλαγές των κτιρίων της. Αρχικά το Άβαλον ήταν ένα χωριό με λιγοστά χαριτωμένα αγροτόσπιτα για όσους δούλευαν στο φέουδο των ντε Πάορ. Μικρά τούβλινα σπιτόπουλα στη σειρά πάνω στο λόφο, που τώρα πια γίνονταν ανάρπαστα απ τους επισκέπτες που ήθελαν ένα παραθαλάσσιο ησυχαστήριο. Ελάχιστα ακόμα κτίρια ανήκαν σε εκείνη την εποχή κι ανάμεσά τους το Ξενοδοχείο-σπα Άβαλον της Μπελ. Η υπόλοιπη πόλη ήταν ένα κράμα αρχιτεκτονικών: ένα συγκρότημα ξύλινων σπιτιών αμερικάνικου τύπου που είχε χτίσει το 1930 ένας Αμερικανός κοντά στη θάλασσα, μερικές πιο μοντέρνες κατασκευές και πολλά τυπικά χαμηλοτάβανα ιρλανδικά σπίτια διασκορπισμένα παντού. Το αγροτόσπιτο της Δανάης βρισκόταν στην πιο αραιοκατοικημένη νότια πλευρά του Άβαλον, ψηλά στην κορυφή του δρόμου με τις ιτιές, ενός μακρόσυρτου, στενού δρόμου που ανέβαινε στριφογυρίζοντας το λόφο. Τα μόνα γειτονικά κτίρια ήταν τα ερείπια ενός μεσαιωνικού αβαείου στα δεξιά της και το σκοτεινό Μέγαρο Άβαλον πίσω της. Οι τεράστιες γρανιτένιες πύλες και η ρημαγμένη σιδερόπορτα οριοθετούσαν την είσοδο στον πάλαι ποτέ καταπράσινο δρόμο που οδηγούσε στο κτήμα. Τα τελευταία δέκα χρόνια είχαν εξαφανιστεί πολλά δέντρα, αφού κανείς δεν τα φρόντιζε. Κάτω, στο τέρμα του δρόμου με τις ιτιές, απλωνόταν ο αμ-

16 ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΙΤΙΕΣ μουδερός κόλπος του Άβαλον, με την πεταλωτή καμπύλη που μαγνήτιζε όσους έρχονταν για διακοπές. Το Άβαλον ήταν ένα θέρετρο που τα καλοκαίρια είχε γύρω στους δεκαπέντε χιλιάδες ανθρώπους, αν και ο πραγματικός πληθυσμός μόλις που έφτανε τις πέντε χιλιάδες. Στους αμμόλοφους υπήρχαν δύο κάμπινγκ με τροχόσπιτα ώστε να μένουν οι τουρίστες αν και όσοι είχαν χρήματα πήγαιναν στο Ντιουν, μια φροντισμένη περιοχή με ιδιόκτητα προκάτ σπιτάκια και πανέμορφους μικρούς κήπους. Λίγο πιο πέρα βρισκόταν η παραλία Καμπάνα-Λαντ, ένα φτηνότερο κάμπινγκ, πλημμυρισμένη στα τροχόσπιτα, όπου πήγαιναν οι πιο νέοι τουρίστες κι έκαναν συνεχώς πάρτι, αγνοώντας τις πινακίδες που απαγόρευαν τις φωτιές στην περιοχή. Η απότομη βουνοπλαγιά όπου ζούσε η Δανάη παρουσίαζε ένα ολότελα διαφορετικό τοπίο απ την υπόλοιπη πόλη. Άγρια ροδόδεντρα ξεφύτρωναν παντού, μέχρι το δάσος με τα αμέτρητα αιωνόβια που είχαν φυτέψει αιώνες πριν οι πρόγονοι της Τες Πάουερ. Το αγρόκτημα της Δανάης είχε έναν πλούσιο, ολοζώντανο κήπο, προφυλαγμένο απ τους θαλασσινούς αέρηδες χάρη στα δέντρα, τις φτελιές και τις συκαμινιές. Μια γέρικη βελανιδιά μάλλον θα πέθαινε αυτό το χειμώνα, σκέφτηκε καθώς χάιδεψε τον κατάξερο φλοιό της προσπαθώντας να νιώσει το βόμβο των χυμών της. Στον προστατευμένο κήπο της οι φτέρες φούντωναν, κι ας μην υπήρχαν πουθενά αλλού στο Άβαλον, τα ζουμπούλια και τα κρίνα άνθιζαν πρώιμα κι οι μικροσκοπικές ορχιδέες, που υποτίθεται ότι φυτρώνουν μόνο στο γρασίδι των αμμόλοφων, σχημάτιζαν μαβιές τουφίτσες στο ησυχαστήριό της. Βγήκε απ το αυτοκίνητο κι άνοιξε την αυλόπορτα του κήπου. Η Λέιντι, ένα χάσκι με ασημένια γούνα κι αστραφτερά γαλάζια μάτια, έτρεξε να την προϋπαντήσει. Πίσω της ακολουθούσαν οι

17 ΚΑΘΙ ΚΕΛΙ κότες κακαρίζοντας για να της πουν τα νέα τους. Η Δανάη αγκάλιασε πρώτα τη Λέιντι κι ύστερα χάιδεψε τα μεταξένια πούπουλα και των οχτώ πουλάδων της για να μη ζηλέψει καμιά τους. Η Κόρα ήταν η τελευταία κότα που είχε περιμαζέψει απ το εκκολαπτήριο πριν τη σφάξουν, και ζήλευε σαν τρελή τις υπόλοιπες. Επί δύο βδομάδες τη φρόντιζε η Δανάη για να συνέλθει κι έτσι εκείνη την αντιμετώπιζε σαν λατρεμένο σωτήρα. Το φτέρωμά της δεν είχε φουντώσει εντελώς ακόμη και το καραφλό κεφαλάκι της ήταν αστείο, αλλά ήταν κότα με έντονη προσωπικότητα. Η πιο αστεία απ όλες τους ήταν η Μάρα, που της είχε δώσει το όνομα της ανιψιάς της. Μια λαμπερή, στρουμπουλή, κοκκινόφτερη κότα που την είχε πάρει απ το καταφύγιο πτηνών της περιοχής. Μια πολυλογού, φασαριόζα μικρή, που φούντωνε τα πούπουλά της αγριεμένη στον παραμικρό θόρυβο. Συχνά καθόταν πεισμωμένη στο κοτέτσι και δεν έβγαινε να φάει, περιμένοντας γλυκόλογα απ τη Δανάη σαν φουρκισμένη ντίβα, κι άλλες φορές πετούσε ως τη στέγη του κοτετσιού και κακάριζε εκνευρισμένη απ τα ανεμοδαρμένα ύψη και την κακοκαιρία σαν θηλυκός Χίθκλιφ. «Είναι θεότρελη», είπε η συνονόματη ανιψιά της όταν η Μάρα προσγειώθηκε πάνω στο αχνοπράσινο Fiat Uno της, θαρρείς για να της συστηθεί, και στήθηκε κορδωτή και φουντωτή, με τεντωμένες φτερούγες, σαν την Κλεοπάτρα. «Γι αυτό της έδωσες το όνομά μου;» Η Δανάη έσκασε στα γέλια. «Όχι βέβαια! Είναι όμορφη και την ερωτεύτηκα μόλις την είδα. Γι αυτό την πήρα. Άσε που είναι κοκκινωπή κι έχει τη δική σου λάμψη». Η Μάρα, που είχε μια εκκεντρική ομορφιά, με κατακόκκινα, γυαλιστερά μαλλιά που έπεφταν σαν λάβα στους ώμους της, χαμογέλασε ικανοποιημένη. «Τέλεια η δικαιολογία σου, θεία, την παίρνω για κομπλιμέντο».

18 ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΙΤΙΕΣ Η Δανάη χάιδευε τις κοτούλες της με τη σκέψη στην ανιψιά της, που είχε χρόνια να τη συναντήσει. Ο αδελφός της, ο Μόρις, της είχε πει ότι η μικρή ίσως και να αρραβωνιαζόταν ένα συνάδελφό της σύντομα. Ο άνεμος ξανάπιασε να ουρλιάζει στο δάσος και βαριά σύννεφα μαζεύτηκαν στον ουρανό. Απόψε τα αστέρια θα χάνονταν στη μαυρίλα. Η Δανάη τρελαινόταν να χαζεύει τα αστέρια, να διακρίνει τη Μικρή και τη Μεγάλη Άρκτο, τον αστερισμό του Ωρίωνα, την αγαπημένη της Κασσιόπη. Αυτό το σχηματισμό είχε σταμπάρει πρώτο πρώτο πριν από πολλά χρόνια, τότε που ζούσε σ ένα φτηνό ξενοδοχείο και έβγαινε στα σκαλιά μες στη νύχτα να γαληνέψει κοιτώντας τον ουρανό. Μια από εκείνες τις νύχτες κάποιος τής έδωσε ένα μαντίλι να σκουπίσει τα δάκρυά της και άρχισε να της μαθαίνει τους αστερισμούς, μέχρι που σταμάτησε να κλαίει και τσάκωσε τον εαυτό της να παρατηρεί στ αλήθεια τον ουρανό αντί να κοιτάζει το τίποτα βουτηγμένη στον πόνο της. Εκείνη η νύχτα χαράχτηκε για πάντα μέσα της. Ήταν η πρώτη φορά που ξεμύτισε απ τον πόνο της για να κοιτάξει τον κόσμο, κι η πρώτη φορά που κάποιος μπήκε στον κόπο να την παρηγορήσει κι εκείνη να επιτρέψει κάτι τέτοιο. Τα χρόνια πέρασαν, όμως πάντα τη συγκινούσε ο νυχτερινός ουρανός. Τον κοιτούσε κι ένιωθε μια σταλιά, μια κουκκίδα στο αχανές σύμπαν, κι αμέσως σκεφτόταν ότι τα ανθρώπινα βάσανα δεν έχουν τελικά τόση σημασία και τα δάκρυά της λιγόστευαν. Απόψε θα περνούσε το βράδυ της μπροστά στο τζάκι με το πλεκτό της και τη Λέιντι να κοιμάται στα πόδια της. Ο αέρας έξω λυσσομανούσε κι η βροχή έπεφτε έξαλλη στη στέγη. Πέντε λεπτά πριν από τις δώδεκα άνοιξε την πίσω πόρτα να κοιτάξει την καταιγίδα που χτυπούσε αλύπητα τα φυτά του κήπου της. Όσο καθόταν στην πολυθρόνα της νόμιζε πως ο τρελός αέρας και η μπόρα θα ξήλωναν σπίτια, όμως, μόλις βγήκε έξω, όλα τής

19 ΚΑΘΙ ΚΕΛΙ φάνηκαν πιο ακίνδυνα. Στάθηκε στη μέση του κήπου της, πατώντας το υγρό χορτάρι, με τη βροχή και τον άνεμο να τη χτυπούν καταπρόσωπο. Γέμισε ασφάλεια και γαλήνη. Μια τόσο μεγαλειώδης καταιγίδα απαιτούσε τον ανθρώπινο σεβασμό. Και όφειλε να τον αποδώσει στητή στη μέση του κυκλώνα κι όχι κρυμμένη στους πέτρινους τοίχους του σπιτιού της. Εκεί έξω οι ήχοι άλλαζαν. Η βροχή έπεφτε στο γρασίδι απαλά κι οι σταγόνες χόρευαν ανάλαφρα στα κοκκινωπά φυλλώματα των δέντρων. Μια και δεν υπήρχαν παράθυρα να του αντισταθούν, ο άνεμος εφορμούσε μανιασμένα στα παμπάλαια δέντρα του κήπου της. Μα οι κορμοί είχαν τη δύναμη ν αντισταθούν καθώς τα φύλλα τους σπαρταρούσαν και τα κλαδιά τους στριφογύριζαν. Ναι, τα έβγαζαν πέρα με την αγριάδα. Περπάτησε στο γρασίδι ώσπου έφτασε στο πιο γέρικο δέντρο, την αγαπημένη της γιγάντια βελανιδιά με τον ξερό κορμό. Το φύλλωμά της σαν ομπρέλα. Στάθηκε από κάτω ενώ η Λέιντι έτριβε την παγωμένη μουσούδα της στη χούφτα της. Το σκυλί της δε φοβόταν τις καταιγίδες. Την κοιτούσε και τα μάτια του έλαμπαν στο σκοτάδι. Ούτε η Δανάη φοβόταν. Όπως δε φοβόταν και το σκοτάδι. Μόνον όσοι δεν έχουν νιώσει το απόλυτο, καταλυτικό σκοτάδι της ζωής φοβούνται τη νύχτα. Κι όσοι την κατανοούν ξέρουν ότι το πρόβλημα δεν είναι η απουσία του ήλιου. Αστραπές ξέσχισαν τον σκοτεινό ουρανό. Αυτή τη φορά η Λέιντι τρεμούλιασε. Η Δανάη σκέφτηκε ότι κάτι γινόταν, κάτι άγριο σήμαινε αυτή η απρόσμενη σεπτεμβριάτικη καταιγίδα. Ίσως καινούργιους ανθρώπους στο Άβαλον. Ίσως μια μεγάλη αλλαγή. Και τώρα πια δε φοβόταν ούτε την αλλαγή. Η ζωή είναι γεμάτη αλλαγές. Αέναες, ανελέητες αλλαγές. Λαχταρούσε λίγη γαλήνη αλλά αυτή δεν ερχόταν ποτέ.

20 Φθινόπωρο

21 1 Ηαγαπημένη στιγμή της Τες Πάουερ ήταν το πρωινό. Τα Σαββατοκύριακα η εννιάχρονη κόρη της, η Κίτι, σκαρφάλωνε νυσταγμένη στο κρεβάτι της και κουλουριαζόταν δίπλα της. Και μερικές φορές, μερικές μόνο, γιατί συνήθως το ξεχνούσε, ο Ζακ, ο γιος της, ερχόταν και της έφερνε το τσάι της. Όμως αυτό δε συνέβαινε ποτέ τις καθημερινές, όπως σήμερα, καθώς ο Ζακ ήταν κουκουλωμένος ως το κεφάλι, ώσπου να τον τραβήξει με το ζόρι για να πάει σχολείο. «Αφού οι έφηβοι θέλουν παραπάνω ύπνο είναι επίσημο, το διάβασα στο ίντερνετ άσε με δέκα λεπτάκια ακόμη» Οτιδήποτε είχε σχέση με τα παιδιά της την έκανε ευτυχισμένη, εκτός κι αν αναγκαζόταν να τιμωρήσει το γιο της γιατί μάλωνε με την Κίτι για το ποιος θα φάει τι ή ποια τροφή είναι λαχανικό. «Σιχαίνομαι τα μπρόκολα και τις ντομάτες κι όλα τα πράσινα, ορίστε, σ το είπα!» της φώναζε η μικρή. Εκτός από κάτι τέτοια, η Κίτι και ο Ζακ γέμιζαν κέφι και χαρά τη ζωή της Τες. Όμως και οι καθημερινές σαν τη σημερινή, που σηκωνόταν ολομόναχη ενώ τα παιδιά της κοιμούνταν κι έπαιρνε τη Σίλκι, ένα μικροκαμωμένο, αστείο κυνηγόσκυλο, για βόλτα στα δάση γύρω απ το Μέγαρο Άβαλον, όπου είχε μεγαλώσει, ήταν μια ακόμα απόλαυση.

22 ΚΑΘΙ ΚΕΛΙ Ανέβαινε στο λόφο, κι όπως φυσούσε ο άνεμος, ένιωθε ότι μόνο αυτή και το σκυλί της υπήρχαν σε όλο τον κόσμο. Σήμερα, καθώς πλησίαζαν τα ερείπια του αβαείου, η Σίλκι έστριψε ξαφνικά κι έτρεξε με τη χαρακτηριστική χάρη της, χοροπηδώντας πάνω σε πεσμένα φύλλα και κλαδάκια προς την κατεύθυνση του μεγάρου. Η Τες δίστασε, αλλά τελικά την ακολούθησε. Αν και ερχόταν εδώ σχεδόν καθημερινά για μια ιδέα πρωινής αυτοσυγκέντρωσης με θέα τη θάλασσα, σπανίως πλησίαζε το Μέγαρο Άβαλον. Είχαν περάσει κοντά δύο δεκαετίες αφότου έφυγε απ το παλιό της σπίτι για την ακρίβεια το πούλησε λόγω χρεών, κι ήξερε πόση θλίψη θα ένιωθε ο πατέρας της αν ζούσε να το δει κι αυτό. Και, παρά την εικοσαετία, η θλίψη εξακολουθούσε να είναι ισχυρή και για την Τες, γι αυτό απέφευγε το μέγαρο, ούτε καν πλησίαζε το κτήμα, πόσω μάλλον να μπει μέσα. Η Σίλκι είχε ενθουσιαστεί με την αναπάντεχη περιπέτεια και βρήκε ένα μονοπάτι μισοκρυμμένο στα αγριόχορτα. Η Τες δεν μπορούσε να καταλάβει τι είλκυε τη σκυλίτσα της στο παλιό σπίτι, όμως ακολούθησε, σπρώχνοντας τα αγριόχορτα και τις περικοκλάδες που είχαν πλημμυρίσει τους πανέμορφους κήπους, τους οποίους με τόσο κόπο συντηρούσε ο πατέρας της. Τον λάτρευε τον κήπο του και ήταν παράξενο που ούτε η Τες ούτε η Σούκι, η μεγαλύτερή της αδελφή, δεν είχαν εκδηλώσει το παραμικρό ενδιαφέρον για την κηπουρική. Όταν ήταν μικρές, την αντιμετώπιζαν ως αποκλειστικό χόμπι των μεγάλων. Τώρα διαπίστωσε ότι η οσμή της φρέσκιας γης με την κοπριά την ξαναγύρισε στους κήπους της παιδικής της ηλικίας, που με τόση αγάπη φρόντιζε ο πατέρας της. Πάλι ξύπνησε μέσα της μια αίσθηση απώλειας. Σταμάτα τους μελοδραματισμούς, είπε έντονα στον εαυτό της, τόσοι άνθρωποι αναγκάζονται να φύγουν απ το σπίτι όπου γεννήθηκαν!

23 ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΙΤΙΕΣ Έτσι συμπεριφερόταν πάντα. Είχε κληρονομήσει το τσαγανό των Πάουερ. Άνοιξε το βήμα της, αποφασισμένη να μη χαλάσει τη βόλτα της. Μπορούσε να πλησιάσει το μέγαρο, να το κοιτάξει και να ελέγξει σε ποιο βαθμό είχε καταστραφεί απ την αφροντισιά. Ο Αμερικανός μεγιστάνας των τηλεπικοινωνιών που το είχε αγοράσει προ δεκαετίας είχε χάσει την περιουσία του και τώρα πια δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει με τη γυναίκα του για να το επαναφέρει στις παλιές του δόξες. Το Μέγαρο Άβαλον δεν ήταν το πιο όμορφο οικοδόμημα της περιοχής, αλλά σίγουρα ήταν μεγαλειώδες, και το μείγμα των αρχιτεκτονικών ρυθμών του άφηνε να διαφανούν και τα σκαμπανεβάσματα της οικογένειας ντε Πάορ. Διέθετε μια τεράστια σάλα βικτωριανού ρυθμού, έναν νορμανδικό πύργο, όπου δεν επιτρεπόταν να μπουν γιατί ήταν υπό κατάρρευση, και μια γερασμένη γεωργιανή πτέρυγα. Όλο το κτίριο ήταν ήδη ταλαιπωρημένο την εποχή που μεγάλωναν εκεί η Τες και η Σούκι. Ζούσαν στο πιο μοντέρνο τμήμα του μεγάρου, που ήταν μόλις εκατό χρόνων. Ακόμα κι αυτό ήταν τεράστιο, αλλά με προβλήματα στην κουζίνα, στη βιβλιοθήκη με την ξύλινη επένδυση και το γιγάντιο τζάκι, καθώς και στην πίσω σκάλα, που οδηγούσε στις κρεβατοκάμαρες. Η περιουσία των ντε Πάορ είχε κάνει φτερά προ πολλού και δεν υπήρχαν χρήματα για θέρμανση. Η μικρή Τες είχε μάθει να σβήνει τα φώτα για οικονομία και να βάζει αμέτρητες κουβέρτες για να μειώσει την παγωνιά που ανέβαινε τις νύχτες απ τη θάλασσα στο λόφο. Οι συμμαθητές της την πείραζαν για το τεράστιο σπίτι της, όμως, όταν πατούσαν εκεί μέσα, τους κοβόταν η ανάσα κι έπαυαν τις κοροϊδίες. Κανείς απ τους συμμαθητές της δεν είχε αρχαιοελληνικά αγάλματα στον κήπο, κι ας είχαν πρασινίσει απ τα βρύα. Ούτε

24 ΚΑΘΙ ΚΕΛΙ ασημικά του δέκατου όγδοου αιώνα που πουλήθηκαν προς το τέλος, ούτε μεγάλα οικογενειακά πορτρέτα από αριστοκράτες προγόνους που κοιτούσαν σκυθρωπά από ψηλά. Ο πατέρας της τα είχε κρατήσει ως το τέλος, σίγουρος ότι είχαν μεγάλη αξία. Τώρα πια η Τες ήξερε. Κανένα απ τα πορτρέτα δεν είχε γίνει από κάποιον σημαντικό ζωγράφο και κανείς δεν ήθελε να πληρώσει τεράστια ποσά για τους προγόνους των ντε Πάορ. Όμως και το μέγαρο και το όνομα διατήρησαν την αίγλη τους στο Άβαλον και ο κόσμος θεωρούσε ότι η Τες ανήκε στην ελίτ της πόλης τους. Δε σχολίαζαν τα μπαλωμένα ρούχα της, ούτε τα σάντουιτς με σκέτη μαρμελάδα στο καλαθάκι της, ήταν μια ντε Πάορ, κι ας είχαν αλλάξει το όνομα σε Πάουερ πολλά χρόνια πριν. Ζούσε στο μέγαρο. Ο πατέρας της κυκλοφορούσε με κομψή στολή ιππασίας, έστω και φθαρμένη, και ψώνιζε μιλώντας με χαρακτηριστικά ένρινη αγγλική προφορά. Μόνο ένας άνθρωπος της παιδικής της ηλικίας δεν έδειξε ποτέ να εντυπωσιάζεται απ την πατίνα της αίγλης για το μέγαρο και το όνομά τους: ο Κάσιλ Ράιλι. Η ενήλικη Τες δεν κοιτούσε το παρελθόν με νοσταλγία, δεν πίστευε σε κάτι τέτοια. Εξάλλου ποιος ο λόγος; Το παρελθόν έβριθε από σκληρά μαθήματα, που τα πήρε με στωικότητα. Οι αναμνήσεις της δεν άξιζαν θρήνους. Όμως ο Κάσιλ Ράιλι ήταν άλλη ιστορία. Μα, δεν ήταν αλλόκοτο, ειδικά σήμερα, να ξαναθυμάται εκείνο τον έρωτα ενώ ανέβηκε στο λόφο για να σκεφτεί ήρεμα τον άντρα της, τον Κέβιν, και την απόφασή τους να ζήσουν εν διαστάσει; Εννέα μήνες πριν, όταν πια οι ρωγμές ήταν ολοφάνερες στο γάμο τους, είχαν αποφασίσει να πάνε σε σύμβουλο γάμου. Ένα απ τα μεγαλύτερα προτερήματα του άντρα της ήταν ότι δεχόταν καινούργιες ιδέες και προτάσεις που άλλοι άντρες ούτε δια-

25 ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΙΤΙΕΣ νοούνταν να ακούσουν απ τις γυναίκες τους. Γι αυτό η Τες ήξερε ότι δε θα αρνιόταν και την πρότασή της για το σύμβουλο. «Αγαπιόμαστε, αλλά» της είπε μόλις του το πρότεινε. Και εκείνη ένιωσε πόσα έκρυβε το «αλλά» του. Αλλά ποτέ δε μένουμε οι δυο μας πια. Αλλά ποτέ δεν κάνουμε έρωτα. Αλλά ζούμε χωριστές ζωές και μας αρέσει. Ο σύμβουλος φέρθηκε εξαιρετικά και δεν ήταν απ αυτούς που επιμένουν να μη χωρίσει το ζευγάρι. Οι βδομάδες περνούσαν γεμάτες μεταμεσονύχτιες συζητήσεις ανάμεσά τους όταν έβαζαν για ύπνο τα παιδιά, χωρίς αλληλοκατηγορίες του τύπου «γιατί το κάνεις αυτό πάντα;», κι η Τες άρχισε ν αναγνωρίζει την αλήθεια που δεν εννοούσε να δει. Ο γάμος τους είχε τελειώσει. Ο Κέβιν είχε γίνει κάτι σαν αδελφός της εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ποτέ δεν είχε υπάρξει έντονο πάθος ανάμεσά τους αυτή ήταν η αλήθεια. Παρίστανε ότι είχε ερωτευτεί τον Κέβιν ενώ στην πραγματικότητα ήταν η εναλλακτική της ύστερα από έναν βαρύ χωρισμό. Ήταν μόνο είκοσι τριών τότε, ακόμα ρομαντική κι ευάλωτη. Τώρα, στα σαράντα ένα της, δεν ονειρευόταν πια τον ιππότη με το άσπρο άλογο που θα ερχόταν να τη σώσει. Ήξερε πια ότι κανείς δεν μπορεί να σε σώσει παρά μόνον ο εαυτός σου. Όμως, βαθιά μέσα της, λαχταρούσε εκείνη την αγάπη που έζησε με τον Κάσιλ και που ποτέ δεν υπήρξε στο γάμο της με τον Κέβιν. Αλλά δε γίνεται να ξαναζωντανέψεις έναν έρωτα που δε φούντωσε ποτέ. Κι αυτό την πονούσε. Η απόφαση του χωρισμού σήμαινε ότι διέλυαν την οικογένειά τους, ότι πλήγωναν την Κίτι και τον Ζακ. Και συνεχώς αναρωτιόταν αν είχε κάνει λάθος που παντρεύτηκε τον Κέβιν. Όμως αυτός ο γάμος είχε φέρει τον Ζακ, που ήταν ένας πανύψηλος δεκαεφτάχρονος με μαύρα μαλλιά, σαν τον πατέρα του. Κι έπειτα ήρθε κι η εννιάχρονη Κίτι, που ήταν

26 ΚΑΘΙ ΚΕΛΙ φτυστή η θεία της η Σούκι στην ίδια ηλικία, με την κομψή μυτούλα και τα ξανθά μαλλιά των Πάουερ να πέφτουν στους ώμους της σαν μεταξένια κουρτίνα. Τώρα πια τα μαλλιά της Σούκι χρωστούσαν πολλά στην προσεκτική περιποίηση και στους πλατινέ τόνους της κομμώτριάς της. Η Τες είχε πάρει τα μαλλιά της μάνας τους, ένα μουντό ξανθομπέζ χρώμα και ξανθές βλεφαρίδες που ποτέ δεν έβαφε, όσο κι αν γκρίνιαζε η αδελφή της. Η Κίτι, η Σούκι και η Τες είχαν κληρονομήσει την ντελικάτη μορφή των Πάουερ, με το οβάλ, λεπτό πρόσωπο, το έντονο πιγούνι και τα μεγάλα γκρίζα μάτια. Ο Κέβιν πάντα τής έλεγε ότι ήταν πανέμορφη, μ ένα ύφος λες και δεν πίστευε ότι του έλαχε τέτοιο αριστοκρατικό λουλούδι, με τόσο ντελικάτο σώμα, μεσούλα που τύλιγε στα χέρια του και ατέλειωτα πόδια. Όμως ποτέ εκείνη δεν τον πίστεψε απόλυτα. Μόνο έναν άντρα πίστεψε όταν της έλεγε ότι ήταν όμορφη. Συνέχισαν επί ένα εξάμηνο τις συνεδρίες με το σύμβουλο ώσπου συμφώνησαν ότι θα δοκίμαζαν να ζήσουν σε διάσταση για την περίπτωση που είχαν κάνει λάθος, μήπως κι έτσι διαπίστωναν ότι τελικά ο γάμος τους άξιζε να κρατηθεί. «Δεν είναι για πάντα», είπε ο Κέβιν στον Ζακ, που καθόταν συγχυσμένος, με το κεφάλι σκυφτό και τις μαύρες μπούκλες ριγμένες στα μάτια του. «Μπούρδες» μουρμούρισε ο μικρός, ξέροντας ότι τον είχαν ακούσει οι γονείς του. «Βλακείες» συνέχισε μ ένα ύφος παιδιάστικο σαν της αδελφής του. «Θέλετε να χωρίσετε και πάτε να μας δουλέψετε ότι δε θα το κάνετε» «Πάω μόνο μέχρι το τέρμα του δρόμου, στης γιαγιάς, στο πίσω σπιτάκι. Δεν το νοίκιασε για το καλοκαίρι κι έτσι είναι δικό μου». Ο Κέβιν δαγκώθηκε και διόρθωσε: «Δικό μας θα βλεπόμαστε όπως και τώρα που μένω εδώ» Η Κίτι πήγε και κουλουριάστηκε στην αγκαλιά του κι η μά-

27 ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΙΤΙΕΣ να της την κοιτούσε και της φάνηκε ένα τόσο δα πλασματάκι που πάσχιζε να κρυφτεί. Παραλίγο να προτείνει να ξεχάσουν τα πάντα, να εγκαταλείψουν αυτό το αβάσταχτο πείραμα αποχωρισμού, όταν η Κίτι ανακάθισε πάνω στον πατέρα της και ρώτησε με καθαρή φωνή: «Τώρα μπορούμε να πάρουμε μια γατούλα;» Ο Κέβιν έλειπε τρεις μήνες και η Τες διαπίστωσε ότι η ζωή της είχε δυσκολέψει πολύ περισσότερο απ όσο νόμιζε. Ο άντρας της δεν ασχολιόταν με το νοικοκυριό, όμως, τώρα που έμενε αλλού, η Τες κατάλαβε πόσο χρήσιμος ήταν ο δεύτερος ενήλικας για την οικογένεια, ακόμα κι αν δε συμμετείχε, παρά μόνο ερχόταν αργά το βράδυ και περίμενε να τον σερβίρουν. Όμως χάιδευε τρυφερά την κόρη τους ενώ η Τες υπέγραφε τον έλεγχό της κάτι ήταν κι αυτό. Φυσικά, έβγαζε τα σκουπίδια, έφτιαχνε τα ηλεκτρολογικά και έλεγχε κάθε βράδυ το σπίτι, κλείδωνε πόρτες, έκλεινε παράθυρα κι ύστερα ερχόταν στο κρεβάτι. Τώρα όλα είχαν πέσει πάνω της και, έστω και αργά, άρχισε να αντιλαμβάνεται την αξία του Κέβιν, που ήταν πάντα δίπλα της, πάντα ευγενικός, πάντα καλοδιάθετος, ο άλλος άνθρωπος που καθόταν μαζί της να δουν τηλεόραση τα βράδια. Εκείνος που ξάπλωνε δίπλα της. Εκείνος που της μιλούσε στη διάρκεια της ημέρας. Την πρώτη βδομάδα που έφυγε ο Κέβιν, η Τες ένιωθε ανακούφιση, γιατί επιτέλους είχαν αποδεχτεί το γεγονός ότι ποτέ δεν ταίριαξαν απόλυτα και ότι μόνο τα παιδιά ήταν ο συνδετικός τους κρίκος. Πίστευε ότι η διάσταση θα αποκάλυπτε την αλήθεια για το γάμο τους. Όμως σύντομα πνίγηκε στις απορίες. Μήπως είχε κάνει βλακεία; Μήπως έπρεπε να συνεχίσουν να πηγαίνουν στο σύμβουλο γάμου; Μήπως δεν έπρεπε να διαλύσει την οικογένειά της; Ήταν η διάσταση το σωστό βήμα; Ήταν; Αυτό αναρωτιόταν συνέχεια.

28 ΚΑΘΙ ΚΕΛΙ Η Σίλκι ήρθε και κάθισε μπροστά της, ένδειξη ότι βαριόταν. «Ώρα να φεύγουμε, καλή μου», είπε η Τες κοιτώντας το ρολόι της. «Κοντεύει εφτά παρά τέταρτο, πάμε να τους ξυπνήσουμε». Είχε φέρει τα παιδιά της εδώ πάνω μερικές φορές, αλλά όχι όταν έβγαζε βόλτα τη Σίλκι. Τα ανέβαζε όλο το λόφο, περνούσαν τη σκουριασμένη σιδερένια πύλη, που είχαν ξεχαρβαλώσει τα πιτσιρίκια της περιοχής, και περπατούσαν την όμορφη αλέα με τα δέντρα προς το μέγαρο. Ήθελε να γνωρίσουν τα παιδιά της το σπίτι όπου γεννήθηκε, να νιώσουν τις ρίζες τους. «Εδώ ζήσαμε με τη θεία Σούκι και τον παππού σας». Ο παππούς ήταν ένας άγνωστος θρύλος για τα παιδιά, καθώς είχε πεθάνει πριν γεννηθούν. Είχαν γνωρίσει μόνο τη γιαγιά Χέλεν, τη μάνα του Κέβιν, που της άρεσε να παίζει Μονόπολι μαζί τους αλλά νευρίαζε όταν έχανε. Πάντως τους έφερνε υπέροχα χριστουγεννιάτικα δώρα. Ο Ζακ ήταν δώδεκα την πρώτη φορά που τον πήγε η μάνα του στο Μέγαρο Άβαλον. Παρατηρούσε το κτήμα με θαυμασμό και την παρακάλεσε να μπουν μέσα για να δει τα δωμάτια. «Είναι τεράστιο, μαμά! Καμία σχέση με το σπίτι μας!» «Το ξέρω», του απάντησε κεφάτα, αλλά μέσα της ένιωθε πίκρα που, ύστερα από γενιές ντε Πάορ, τώρα πια το μέγαρο είχε περάσει σε ξένα χέρια. Δεν την ένοιαζε που είχαν βρεθεί σ ένα σπίτι δέκα φορές μικρότερο, όμως στενοχωριόταν που είχαν χάσει το πραγματικό τους σπίτι. Η καρδιά της ήταν ακόμα εκεί μέσα. Είχε ζήσει τόσο ευτυχισμένα παιδικά χρόνια μέχρι μέχρι που χάθηκαν όλα. Η Κίτι γνώρισε το μέγαρο πολύ πιο μικρή. «Είναι παλάτι, μαμά. Νομίζεις ότι θα έρθει η Σταχτοπούτα με την άμαξα-κολοκύθα και τα άλογα με τα ασημένια γκέμια», είπε ενθουσιασμένη.

29 ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΙΤΙΕΣ Η Τες γέλασε με την καλπάζουσα φαντασία της οχτάχρονης κορούλας της. Στα μάτια της Κίτι, ακόμα κι ένα μισογκρεμισμένο, μουχλιασμένο κτίριο έλαμπε πασπαλισμένο με αστερόσκονη και γινόταν παλάτι. «Γιατί δε ζούμε εδώ, μαμά;» Η Τες είχε συνηθίσει τις ερωτήσεις των παιδιών της. Όλα τα παιδιά έχουν αφοπλιστική ειλικρίνεια. «Το σπίτι ήταν του πατέρα μου, του παππού σου δηλαδή η οικογένειά μας το είχε δικό της για πάρα, πάρα πολλά χρόνια, όμως όταν το πήρε ο πατέρας μου δεν υπήρχαν χρήματα και Όταν γεννήθηκα εγώ, του είχαν μείνει πολύ λίγα λεφτά και Τα μεγάλα σπίτια θέλουν πολλά χρήματα, γιατί τη μια τρέχει η στέγη, την άλλη κάτι άλλο χαλάει, κι έτσι ο παππούς σου κατάλαβε ότι έπρεπε να το πουλήσει. Ήταν να μετακομίσουμε σε μια αγροικία στο χωριό σ αυτό που ζούμε τώρα, αλλά ο παππούς σου αρρώστησε βαριά και πέθανε κι έτσι το πούλησα εγώ το μέγαρο και μετακόμισα μόνη μου» Η Κίτι την αγκάλιασε απ τη μέση. «Αχ, μανούλα ήσουνα πολύ λυπημένη;» Η Τες βούρκωσε. «Ναι, καρδιά μου, ήμουνα λίγο λυπημένη, όμως τότε ήρθε ο Ζακ κι ύστερα εσύ και μου πέρασε Πώς να λυπάμαι άμα έχω δύο αγγελούδια;» Η κόρη της γέλασε. «Μπορώ να δω το δωμάτιό σου, μαμά; Πώς ήταν; Πριγκιπικό;» Η Τες σκεφτόταν διαρκώς εκείνες τις επισκέψεις με τα παιδιά της στο μέγαρο καθώς ακολουθούσε τη Σίλκι ανάμεσα στα θάμνα στην πίσω πλευρά του κτιρίου. Ο παλιός περιποιημένος κήπος, που ξεκίνησε απ την προ-προγιαγιά της, είχε καταντήσει ένα συνονθύλευμα από θάμνους, αγκάθια κι αγριόχορτα. Οι τοίχοι γύρω απ τα οπωροφόρα δέντρα έτοιμοι να καταρρεύσουν, και φυσικά καταλάβαινε γιατί κανείς δεν ήθελε πια το Μέ-

30 ΚΑΘΙ ΚΕΛΙ γαρο Άβαλον. Μπορεί να είχε υπέροχη θέα έτσι που κούρνιαζε ψηλά στο λόφο κι έβλεπε τη θάλασσα, αλλά χρειαζόταν μια περιουσία για να ξαναγίνει κατοικήσιμο. Σε λίγο θα έπαιρνε τον κατήφορο, όπως και το παλιό αβαείο, που ήταν πια ένας σωρός από πέτρες. Σε λίγο το μέγαρο θα έπεφτε και θα έθαβε μέσα του την ιστορία τους. Η Τες τέντωσε το κεφάλι εκνευρισμένη με τον εαυτό της. Δεν υπήρχε λόγος να σκέφτεται τα περασμένα μεγαλεία. Μόνο το μέλλον μετρούσε. «Έλα, Σίλκι», είπε ζωηρά κι έστριψε για το δρόμο προς το αγρόκτημά της. Μόλις ο κόλπος του Άβαλον ξαναφάνηκε μπροστά της, ένιωσε να ζωντανεύει και επιτάχυνε το βήμα της. Είχε πολλά να κάνει σήμερα. Δεν είχε χρόνο για αναπολήσεις και νοσταλγία.