Η παρακάτω τροποποίηση προορίζεται να αντικαταστήσει συνολικά το τμήμα «Ανασύνθεση/ΑΝΤΑΡΣΥΑ» στο εισηγητικό πολιτικό κείμενο των «6» συντρ.

Transcript

1 Η παρακάτω τροποποίηση προορίζεται να αντικαταστήσει συνολικά το τμήμα «Ανασύνθεση/ΑΝΤΑΡΣΥΑ» στο εισηγητικό πολιτικό κείμενο των «6» συντρ. Υποστηρίζεται από τον Παναγιώτη Σ. Εισαγωγή Οι δυνατότητες του εγχειρήματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν αυξηθεί αποφασιστικά μετά το αποτέλεσμα των περιφερειακών εκλογών του Νοεμβρίου. Το ίδιο όμως ισχύει και για τις αντιφάσεις του. Μερικές χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτοί/ες που αμφιταλαντεύονται πολώνονται πλέον προς στη μεριά της. Ακόμη περισσότεροι/ες πλέον «κοιτάζουν» προς αυτή. Είναι «κοινός τόπος» ότι οι ευθύνες μας στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν αυξηθεί. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προϊόν των κοινωνικών μαχών της προηγούμενης δεκαετίας και του ειδικού ρόλου της επαναστατικής, αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς σ αυτές αποτέλεσε τομή με το παρελθόν κατακερματισμού, σεκταρισμού ή δορυφοριοποίησης γύρω από τα δύο πόλους του ρεφορμισμού. Απέδειξε ότι η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει αξιόπιστη και μαζική κεντρική πολιτική έκφραση όχι με το «σύντομο δρόμο» της προσκόλλησης σ ένα έτοιμο ρεφορμιστικό μηχανισμό (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ) ούτε με το «μοναχικό δρόμο» του ΜΛ χώρου και άλλων οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Δεν αρκεί να έχει όμως τη δυνατότητα, πρέπει και να την υλοποιήσει. Το στοίχημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι απλά να αλλάξει τη γεωγραφία και τους συσχετισμούς στην αριστερά, αλλά να ενισχύσει τους αγώνες των καταπιεσμένων σε μια εποχή κρίσης του συστήματος και δραματικής όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων. Η δύναμη για οποιοδήποτε «πολιτικό σχέδιο», «ανασύνθεση», «συγκρότηση» στην αντικαπιταλιστική αριστερά είναι η δραστηριότητα των ίδιων των αγωνιζομένων. Δύο κορυφώσεις των κοινωνικών αγώνων έδωσαν μια αποφασιστική ώθηση στο εγχείρημα. Ο Δεκέμβρης του 2008 και ο απεργιακός γύρος της τελευταίας Άνοιξης. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει αποδειχτεί αντάξια αυτών των κορυφώσεων της ταξικής πάλης που την ενέπνευσαν και την ενίσχυσαν. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί ήδη ένα ορατό «αντικαπιταλιστικό πόλο, δεν έχει όμως την πολιτική και οργανωτική συγκρότηση για μια πολιτική δύναμη που θέλει να αλλάξει τους συσχετισμούς στο κίνημα και την κοινωνία. Το καινούργιο κρασί δεν χωράει στα παλιά βαρέλια. Ένα μοντέλο φτιαγμένο και ραμμένο στα μέτρα των επαναστατικών οργανώσεων της μεταπολίτευσης δεν ανταποκρίνεται στα σημερινά δεδομένα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναμετριέται με καθήκοντα στρατολόγησης, οργάνωσης και προπαγάνδας ανώτερα από αυτά που αντιμετώπισαν ποτέ κάθε μια από τις συνιστώσες της. Αναμετριέται με τις σημερινές απαιτήσεις για να αναδειχτούν οι επαναστατικές δυνατότητες μιας σύγχρονης, πολύμορφης εργατικής τάξης.

2 Υπό τη σημερινή μορφή δεν μπορεί ούτε να στρατολογήσει νέες δυνάμεις αλλά ούτε καν να «ρίξει στη μάχη» ακόμη και το έτοιμο δυναμικό της. Από αυτή την άποψη η θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεχίζει να είναι μειονεκτική απέναντι στους ρεφορμιστικούς μηχανισμούς ενώ αδυνατεί να αξιοποιήσει την αυξανόμενη επιρροή της. Η «μετωπική αδράνεια» διατηρεί την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε στασιμότητα την ώρα που αυξάνονται οι εργαζόμενοι/ες και οι νέοι/ες που στρέφονται προς την αντικαπιταλιστική αριστερά. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να οικοδομηθεί ως μια αντικαπιταλιστική πολιτική δύναμη σε εθνικό επίπεδο. Αυτή η επιδίωξη δεν αποτελεί έναν απώτερο στόχο αλλά ένα άμεσο και ρεαλιστικό καθήκον. Δεν υπαγορεύεται απλά από το 2% και τις ψήφους που πήρε στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Αντιστοιχεί στις μεταβολές που πραγματοποιούνται στο επίπεδο της εμπειρίας και της συνείδησης των εργαζομένων. Σε αυτή την προοπτική πρέπει να κάνουμε την πιο σκληρή κριτική στις αδυναμίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να εξετάσουμε εξονυχιστικά τα μεγάλα προβλήματά της όχι όμως για τη διατήρηση της σημερινής κατάστασης αλλά για την αλλαγή της.. Απολογισμός, εμπειρίες, προβλήματα 1.1. Απέναντι στην ασφυκτική ιδεολογική επίθεση της αστικής τάξης στο όνομα της κρίσης χρέους και την ανικανότητα άρθρωσης πειστικών απαντήσεων από την αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαμόρφωσε έγκαιρα ένα σύνολο ριζοσπαστικών μεταβατικών διεκδικήσεων που τη διαχώριζε θετικά τόσο από το ρεφορμισμό όσο και από τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που περιορίζονται στον αμυντικό χαρακτήρα των αγώνων. Το πρόβλημα ήταν ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έκανε μόνο στις εκλογές εκτεταμένη καμπάνια γύρω από αυτές τις διεκδικήσεις, όχι στη φάση προετοιμασίας και εξέλιξης των απεργιακών κινητοποιήσεων. Αντίθετα, σ αυτή τη φάση, μερικές οργανώσεις όπως το ΣΕΚ έκαναν τη δική τους καμπάνια για τη διαγραφή του χρέους, ενώ κι άλλα τμήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επέλεξαν διαφορετικά «οχήματα», όπως την Πρωτοβουλία των Αριστερών Οικονομολόγων. Στην τελευταία χρωστάμε την πρώτη απόπειρα εκλαΐκευσης και διάδοσης ριζοσπαστικών προτάσεων, όπως η παύση πληρωμών και τα εγκαίνια μιας σχετικής συζήτησης όχι μόνο στην αντικαπιταλιστική αλλά και την υπόλοιπη αριστερά. Σ αυτή την Πρωτοβουλία, όμως, ο αντικαπιταλιστικός λόγος χανόταν σε ένα χυλό αριστερού πατριωτισμού και ρεφορμισμού (παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας-εθνική ανάπτυξη, διεθνείς συμμαχίες της Ελλάδας με Ρωσία και Κίνα κ.α.). H ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει εκφραστεί σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση με τρόπο που την τοποθετεί αριστερά όχι μόνο από το ΚΚΕ και το ΣΥΝ, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και άλλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο από το μεγαλύτερο μέρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και από τις περισσότερες συνιστώσες της ίδιας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που κινούνται - τουλάχιστο στα ζητήματα που έχει αναδείξει η οικονομική κρίση και, ειδικά, η κρίση χρέους του ελληνικού κράτους - στο μεταίχμιο μεταξύ αντικαπιταλισμού και ριζοσπαστικού αριστερού πατριωτισμού. Αρχικά κάτω από το βάρος της επίθεσης είδαμε μια δεξιόστροφη τάση «αμυντισμού» σ όλες τις παραλλαγές της αριστεράς. Το φαινόμενο είναι διεθνές. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ

3 ήταν εξαίρεση. Είναι πολύ προωθητικό ότι υπάρχει μια σχετικά ορατή πολιτική δύναμη που προωθεί έστω και ατελώς μια δέσμη μεταβατικών αντικαπιταλιστικών διεκδικήσεων στη σημερινή συγκυρία Το τρέχων μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ανεπαρκές. Ωστόσο την αμέσως επόμενη περίοδο στη δική μας επιχειρηματολογία, δεν πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στον πολλαπλασιασμό των «μπούλετς» ούτε να περιπέσουμε σε μια συζήτηση για «βάθεμα» πέρα από τις μεταβατικές διεκδικήσεις στην κατεύθυνση της περιγραφής της εργατικής εξουσίας και της κομμουνιστικής προοπτικής. Δύο προτεραιότητες πρέπει να έχουμε την επόμενη περίοδο στην προγραμματική συζήτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πρώτον, έμφαση στην αντικαπιταλιστική κλωστή που συνδέει τις διεκδικήσεις που έχει διατυπώσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το πρόβλημα είναι ότι μερικές τάσεις και «εκπρόσωποι» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απομονώνουν αιτήματα όπως «η εθνικοποίηση των τραπεζών» και κυρίως «η έξοδος από την ΟΝΕ» από το αντικαπιταλιστικό πλαίσιό τους. Σε αυτό το επίπεδο πρέπει να αντιμετωπίσουμε και τις τακτικές διαφορές και διαφωνίες μας με τις άλλες τάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε κρίσιμα ζητήματα της περιόδου. Οι τακτικές διαφορές είναι δυνατό να υποκρύπτουν προγραμματικές διαφορές αλλά δεν είναι αναγκαίο. Για παράδειγμα όποιος υποστηρίζει το «έξω από την ΟΝΕ» δεν είναι εκ των προτέρων «αριστερός πατριώτης». Διεθνιστικές οργανώσεις όπως το ΣΕΚ αλλά και το ΕΕΚ, η ΟΚΔΕ (Εργατική Πάλη) και άλλες εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν υιοθετήσει τέτοιες θέσεις. Αυτό δεν τους καθιστά αυτόματα μη διεθνιστές. Ξέρουμε όμως ότι λόγω του συνόλου των αναλύσεων τους και των ιστορικών τους θέσεων, μια σειρά οργανώσεων που εκφράζονται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ μεταφράζουν τις θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με όρους αριστερού πατριωτισμού. Πρέπει να δίνουμε έμφαση στην αντικαπιταλιστική συνοχή του προγραμματικού λόγου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεύτερον, πρέπει στη βάση αυτής της αντικαπιταλιστικής συνοχής του προγραμματικού της λόγου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να συζητήσει με ευρύτερα τμήματα της ρεφορμιστικής αριστεράς και να τα επηρεάσει. Όχι να προσαρμόσει το πρόγραμμα αυτό στο μέσο όρο των αντιλήψεων στην Αριστερά και ιδίως στο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Πρώτα, η μεθοδολογία, μετά η ανάπτυξη του προγράμματος. Αυτό δεν σημαίνει δεν απαντάμε συνολικά στα προγραμματικά διλήμματα της συζήτησης στην αντικαπιταλιστική αριστερά. Οι βασικές προγραμματικές κατευθύνσεις στην κατεύθυνση οικοδόμησης ενός νέου αντικαπιταλιστικού κόμματος στην Ελλάδα τέθηκαν στην προηγούμενη συνδιάσκεψη (κωδικά: ταξική ανεξαρτησία, εργατική δημοκρατία, ενιαίο μέτωπο, μεθοδολογία μεταβατικών διεκδικήσεων, διεθνισμός, ενσωμάτωσης της γυναικείας χειραφέτησης και της αντιρατσιστικής πάλης στην αντίληψή μας για το κοινωνικό υποκείμενο). Όλα αυτά είναι επίκαιρα και μερικά άμεσα για τη συζήτηση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πρέπει ωστόσο να αντιμετωπίσουμε με σκεπτικισμό ένα πιθανό εγκαινιασμό συζήτησης για το «κυβερνητικό ζήτημα» όχι γιατί δεν μπορούμε να απαντήσουμε προγραμματικά αλλά γιατί δεν θέλουμε μια συμβολική μάχη κατίσχυσης ρευμάτων και κυρίως την προώθηση «αριστεροδέξιων» κυβερνητικών γραμμών (κάποια κυβέρνηση της αριστεράς ή ακόμη χειρότερο κάποιο «στάδιο εξουσίας») τώρα που «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να φερθεί σαν μεγάλη και υπεύθυνη δύναμη».

4 2.1. Η συγκρότηση και η δράση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει συμβάλλει στον περιορισμό σεκταριστικών πρακτικών μέσα στο κίνημα. Στη διάρκεια του ίδιου του μαζικού απεργιακού αγώνα κατά των μέτρων και του Μνημονίου, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν ένα ορατό και αναπόσπαστο τμήμα τους. Οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες της ήταν ανάμεσα στους πιο συνεπείς οργανωτές στους κοινωνικούς τους χώρους των απεργιών που κήρυσσαν τα συνδικάτα. Παρ όλα αυτά, αρχικά, η Πρωτοβουλία Συντονισμού των Πρωτοβάθμιων Σωματείων δεν ήταν επιλογή όλων των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (τόσο για το ΣΕΚ όσο και για μια μειοψηφική τάση του ΝΑΡ). Ακόμα και στις ίδιες της διαδηλώσεις επαναλαμβανόμενο ήταν το φαινόμενο της παρουσίας δύο σχετικά διακριτών μπλοκ με διαφορετικά πανό και συνθήματα. Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όχι μόνο δεν έκανε χονδροειδή σεκταριστικά λάθη (ξεχωριστές συγκεντρώσεις κτλ) αλλά οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες της ήταν μεταξύ των κύριων προπαγανδιστών και οργανωτών των απεργιακών κινητοποιήσεων. Η ΔΕΘ ήταν η εξαίρεση όχι ο κανόνας σε μια περίοδο γεμάτη εργατικούς αγώνες. Αλλά ακόμη και στη ΔΕΘ, όσο προβληματική κι αν ήταν η απουσία ενός «επίσημου πανό» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (καθώς για το ΝΑΡ ήταν θέμα τιμής να διαδηλώσει με μερικές εκατοντάδες του αυτόνομου και αντεξουσιαστικού χώρου μακριά από τα συνδικάτα), τα μπλοκ με τις σημαίες της ήταν από τα μεγαλύτερα στη διαδήλωση των συνδικάτων. Το στίγμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους εργατικούς αγώνες της περιόδου που διανύουμε δείχνει ρήξη με τις σεκταριστικές πρακτικές του παρελθόντος. Αυτές όμως δεν έχουν πλήρως ξεπεραστεί Στα κλασικά επιχειρήματα για το ενιαίο μέτωπο πρέπει να προσθέσουμε τις πραγματικές εμπειρίες των αγωνιστών/τριών του χώρου. Πρέπει να δούμε τις προτάσεις για «ανεξάρτητα κέντρα αγώνα» στο φώς του κινήματος. Η απόπειρα του ΠΑΜΕ να οργανώσει μόνο του απεργία στην οποία επέλεξε να συμμετάσχει και τμήμα των Συσπειρώσεων-Παρέμβασεων και υποστηρίχτηκε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν μια καταφανής αποτυχία. Η ΔΕΘ έδειξε ότι δεν μπορεί συσπειρωθεί σε «καθαρές» ή «διασπαστικές» κινήσεις ούτε ένα υποπολλαπλάσιο κομμάτι από αυτό που συσπείρωσε η συνδικαλιστική και πολιτική αντικαπιταλιστική αριστερά στις μεγάλες και ενωτικές απεργιακές διαδηλώσεις. Οι περισσότεροι αγωνιστές και αγωνίστριες έχουν σωστά, κατά τη γνώμη μας, εκτιμήσει ότι προέχει η οργάνωση και προπαγάνδιση αυτών των ίδιων των κινητοποιήσεων που εξαγγέλλει κάτω από την πίεση της εργατικής αγανάκτησης η γραφειοκρατία. Έχουν κρίνει ότι η διεξαγωγή του αντιγραφειοκρατικού αγώνα είναι αποτελεσματική μόνο με την προϋπόθεση ότι οι αντικαπιταλιστές/τρες είναι μέρος της πραγματικής κίνησης της τάξης. Η παρουσία ενός ορατού, σχετικά μαζικού αντικαπιταλιστικού πόλου στο δρόμο, τη διαδήλωση και το απεργιακό κίνημα μπορεί να αμβλύνει τα τεχνητά αντανακλαστικά διαχωρισμού αυξάνοντας την αυτοπεποίθηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην ικανότητα παρέμβασης στο ίδιο το μαζικό κίνημα. Η εμπειρία του Συντονισμού των Πρωτοβάθμιων Σωματείων πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να επεξεργαστεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μια κατεύθυνση που χωρίς να

5 είναι «ακολουθητική» στη γραφειοκρατία είναι ενωτική στο κίνημα, χωρίς να είναι σεκταριστική, είναι ριζοσπαστική και «ανεξάρτητη». Μαζί με τη συγκρότηση πλατιών αντικαπιταλιστικών συσπειρώσεων (και όχι «μετωπικών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ») η εμβάθυνση και διεύρυνση του συντονισμού των Πρωτοβάθμιων Σωματείων σ αντιπαράθεση με τη γραφειοκρατία αλλά όχι με «χωροταξικό διαχωρισμό» συνεχίζει να είναι η κατεύθυνση μας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να ξεπεράσει τις παλιές διαιρέσεις στη βάση της κοινής της εμπειρίας Η απόκλιση ήταν πολύ μεγαλύτερη στο ζήτημα των τοπικών συνελεύσεων και επιτροπών αγώνα κατά των μέτρων. Ένα τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κινήθηκε σ ενωτική κατεύθυνση χωρίς να θέτει με σεκταριστικό τρόπο τη συμφωνία με το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως προϋπόθεση για την κοινή δράση με όσους/ες ήθελαν να αγωνιστούν κατά των μέτρων στις γειτονίες της Αθήνας και τις πόλεις της επαρχίας. Αντίθετα, το ΣΕΚ και η πλειοψηφία του ΝΑΡ αντιτάχθηκαν στη δημιουργία τους. Η πεμπτουσία της επιχειρηματολογίας του ΣΕΚ ήταν ότι οι επιτροπές είναι ελιγμός του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να ενισχυθεί εκλογικά στις επερχόμενες εκλογές, ενώ το ΝΑΡ έθετε στην κοινή δράση προγραμματικά προαπαιτούμενα (κατάργηση χρέους - αποδέσμευση από την ΕΕ) αποκλείοντας τη δυνατότητά της στην πράξη. Οι ρεφορμιστικές ηγεσίες πράγματι είναι ικανές να κάνουν οποιονδήποτε ελιγμό για εξαργυρώσουν τα κινήματα στην κάλπη. Μπορούμε, εντούτοις, βάσιμα να υποστηρίξουμε ότι σε αυτή τη φάση η κοινή δράση δεν αποδείχτηκε ότι ωφελεί εκλογικά το ρεφορμισμό αλλά την αντικαπιταλιστική αριστερά Σήμερα οι πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση τοπικών επιτροπών, συνελεύσεων κτλ. έχουν κάνει κοιλιά λόγω των εκλογών στις οποίες οι πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς κινήθηκαν αντιπαραθετικά και μετά από αυτές γιατί κυριαρχεί αποσυσπείρωση και αμηχανία στο αντικαπιταλιστικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε δείξει έντονο ενδιαφέρον για τη συγκρότηση επιτροπών παρά τα όρια του («επιτροπές αλληλεγγύης και όχι αγώνα» κτλ). Σε κάθε όμως επόμενη άνοδο των αγώνων το ζήτημα της συγκρότησης λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονίες και πόλεις θα τεθεί ξανά επιτακτικά στο προσκήνιο. Θα είναι σοβαρό λάθος για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μην μπορέσει ξανά να παρέμβει ενιαία στη κατεύθυνση της συγκρότησής τους. Στη βάση της αντίληψης μας για τις μορφές αυτοοργάνωσης των καταπιεσμένων θα είμαστε αναγκασμένοι ξανά να δράσουμε ανεξάρτητα ή μαζί με ορισμένες από τις τάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ακόμη κι αν δεν καταφέρουμε να πείσουμε το σύνολό της. Ωστόσο τις επόμενες φορές πρέπει να προσπαθήσουμε σοβαρότερα: Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το συγκεκριμένο παράδειγμα των ενωτικών τοπικών συσπειρώσεων τόσο στο ζήτημα του Δημοψηφίσματος για το Ευρωσύνταγμα όσο και πρόσφατα στην πάλη κατά της μεταρρύθμισης του Ασφαλιστικού στη Γαλλία. Βασικός μας στόχος είναι η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πάρει την πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενωτικών τοπικών επιτροπών, συσπειρώσεων, συνελεύσεων ενάντια στο Μνημόνιο και τα μέτρα! 4.1. Η απουσία αξιόπιστης πρότασης από την αντικαπιταλιστική αριστερά έδωσε τη δυνατότητα σε πρωτοβουλίες όπως το Αριστερό Βήμα Διαλόγου να καθορίσουν για μια μικρή περίοδο την ατζέντα της συζήτησης στην αριστερά. Η πλατφόρμα του Αριστερού Βήματος Διαλόγου απάντησε στα επίμαχα και επείγοντα ζητήματα «ποια διέξοδο στην κρίση;», «ποια αντίσταση στην επίθεση», «ποια ενότητα της

6 αριστεράς;» με τον προγραμματικό συμψηφισμό και το μέσο όρο της «παναριστεράς», δηλαδή με συνταγές δοκιμασμένες και αποτυχημένες. Όμως το Αριστερό Βήμα Διαλόγου έδωσε χώρο για την αγωνία και προβληματισμό στις τάξεις των αγωνιστών και αγωνιστριών της αριστεράς όταν καμία πολιτική δύναμη της Αριστεράς δεν το επιχείρησε. Αν προκρίνεται σαν απάντηση σ αυτό τον προβληματισμό η «παναριστερή θολούρα» είναι γιατί η αντικαπιταλιστική αριστερά φοβήθηκε την κοινή δράση και το διάλογο Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να κερδίσει όχι μόνο μέσα από τη κοινή δράση αλλά και από την κοινή συζήτηση με τον κόσμο της αριστεράς και, ειδικά, με το ριζοσπαστικό αγωνιστικό δυναμικό που προβληματίζεται από τα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ. Η συζήτηση πρέπει να γίνεται με ισότιμους όρους. Χρειαζόμαστε βήματα διαλόγου, ενωτικές πρωτοβουλίες διανοουμένων και επιστημόνων, φόρουμ συζητήσεων, δημόσιες εκδηλώσεις κ.α.. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί και οφείλει να αναλάβει και η ίδια τέτοιες πρωτοβουλίες. Ωστόσο δεν μπορεί να μπαίνει σε προγραμματικό συμψηφισμό όπως στην περίπτωση του Αριστερού Βήματος Διαλόγου. Ναι σ ένα βήμα διαλόγου ή σε άλλες πλατφόρμες που θα προωθούν την ενωτική αγωνιστική δράση των αριστερών στο κίνημα και θα επιτρέπουν την αντιπαράθεση γραμμών, επιχειρημάτων και αναλύσεων. Όχι σε ένα βήμα διαλόγου που θα θέλει να «ενώσει την αριστερά» θολώνοντας τις γραμμές ανάμεσα στη διαχείριση και την ανατροπή του συστήματος σε μια εποχή που απαιτεί καθαρές και στρατηγικές απαντήσεις Υπάρχουν τομείς όπου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει σημειώσει μια «τυπική» πρόοδο, όπως στην πάλη κατά του ρατσισμού και του φασισμού, αλλά απέχει πολύ από το να αναπτύξει μια συντονισμένη παρέμβαση. Η παρέμβαση στους μετανάστες και τις μετανάστριες αποτυπώθηκε στη συμμετοχή μεταναστών σε τοπικές επιτροπές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στη συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο της «ΑΝΤΑΡΣΙΑ στις γειτονιές της Αθήνας» αλλά και στο υψηλό ποσοστό ψήφων μεταναστών στους συνδυασμούς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανάμεσα σε εκείνους που απέκτησαν για πρώτη φορά δικαίωμα ψήφου στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές. Η παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όμως παραμένει άνιση και υποταγμένη σ ένα ρητό-άρρητο καταμερισμό. Το ΣΕΚ με τα μετωπικά του σχήματα «Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή» και την «Ένωση Μεταναστών Εργατών» ασκεί τη δική του μετωπική αντιρατσιστική πολιτική. Οι υπόλοιπες οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ υποτιμούν την αντιρατσιστική και αντιφασιστική πάλη και απέχουν - με εξαιρέσεις - από την οικοδόμηση ενός πραγματικού αντιρατσιστικού κινήματος. Ένας ορισμένος εργατισμός, μια εθνοκεντρική αντίληψη για τη φυσιογνωμία της ελλαδικής εργατικής τάξης και, ορισμένες φορές, ένα φιλτράρισμα συντηρητικών κοινωνικών αντανακλαστικών μετατρέπουν την πάλη κατά του ρατσισμού σε πάρεργο για αυτές τις οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η υποτίμησή τους για την άκρα δεξιά και τη δράση των φασιστικών συμμοριών στις σημερινές συνθήκες με τη Χρυσή Αυγή να παίρνει 5% στο Δήμο της Αθήνας είναι επικίνδυνη. Δεν βλέπουν τον αντιφασιστικό αγώνα σαν ένα ξεχωριστό πεδίο που απαιτεί προπαγάνδα, κινηματική παρέμβαση και κοινή δράση των πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων του εργατικού κινήματος αλλά αφηρημένα σαν μέρος ή συνέπεια της γενικότερης πολιτικής πάλης κατά των κυβερνήσεων, των κομμάτων και της εξουσίας του κεφαλαίου. Αυτή η ιδιότυπη συνθήκη δεν επιτρέπει να αφιερωθούν δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά ορισμένες ενθαρρυντικές κινητοποιήσεις, στον αγώνα για την υπεράσπιση των μεταναστών και των προσφύγων και για την αναχαίτιση της φασιστικής ακροδεξιάς στις γειτονιές. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντιπροσωπεύεται εμμέσως από τις μετωπικές κινήσεις του ΣΕΚ, οι

7 οποίες αναπτύσσουν μεν μια συστηματική αντιρατσιστική δράση αλλά αναπαράγουν ένα κι ένα «σεκταριστικό ηγεμονισμό». Αυτός ο ηγεμονισμός συγκρούεται με τον αντίστοιχο ηγεμονισμό που επιδεικνύουν οι οργανώσεις, που πρόσκεινται στο ΣΥΡΙΖΑ και αναπτύσσουν αντιρατσιστική δουλειά με συνέπεια την οδυνηρή διάσπαση του αντιρατσιστικού κινήματος και τη σύγχυση σε πολλούς αγωνιστές/τριες που θέλουν να αγωνιστούν κατά του ρατσισμού Το αντιρατσιστικό κίνημα είναι αποφασιστικό πεδίο παρέμβασης στις σημερινές συνθήκες της ταξικής πάλης. Παλεύουμε για να αναδειχτεί σε προτεραιότητα συνολικά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Προτείνουμε τη συγκρότηση επιτροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τους μετανάστες ή άλλου μορφώματος μέσω του οποίου θα παρεμβαίνει ενιαία και θα συντονίζεται με τις μεταναστευτικές κοινότητες, τις αντιρατσιστικές οργανώσεις και τις οργανώσεις της αριστεράς και του εργατικού κινήματος που είναι ενεργές στο αντιρατσιστικό κίνημα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να συμβάλλει σε ένα πλατύ και ενωτικό αντιρατσιστικό κίνημα, στο οποίο δεν είναι δυνατό να αποφύγουμε πολιτικές διαφορές και πρέπει να παλέψουμε κατά της ρεφορμιστικής ασυνέπειας στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών. Προϋπόθεση όμως για αυτό είναι η συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην οικοδόμηση του ίδιου του αντιρατσιστικού κινήματος. Σε καμία περίπτωση η συζήτησή δεν πρέπει να εκφυλίζεται σε «κλεφτοπόλεμο» ημερομηνιών και ανταγωνισμό μεταξύ ραντεβού σε διαφορετικές αίθουσες. Πιέζουμε ώστε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να αναγνωρίσει την πάλη κατά των φασιστικών ομάδων και ειδικά της Χρυσής Αυγής σαν ένα ξεχωριστό μέτωπο πάλης, παρότι σε πολλές περιπτώσεις συνδέεται με την αντιρατσιστική πάλη. Χρειάζονται ξεχωριστές και καμπάνιες και αγωνιστικές κινητοποίησης με στόχο την απομόνωση των φασιστών. Χρειάζεται μια μεγάλη ενωτική καμπάνια με στόχο την απονομιμοποίηση και τελικά αποβολή των φασιστών από το Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας και, αντίστοιχα, για την απόκρουση της δράσης των φασιστών σε συνοικίες, όπως την περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα Στη συνδικαλιστική δουλειά των αγωνιστών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα προβλήματα είναι πιο σύνθετα. Παρόλο που γενικά το πρότυπο των συσπειρώσεων-παρέμβασεων και των πλατύτερων δυνατών αντικαπιταλιστικών σχημάτων κυριαρχεί, η ένταση ανάμεσα στην οικοδόμηση πλατιών αντικαπιταλιστικών συσπειρώσεων και την παραταξιοποίηση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαπλέκεται με παλιές διασπάσεις, ηγεμονισμούς και διαφορές στην τακτική. Σε πολλούς κλάδους και εργασιακούς χώρους έχουν γίνει αποφασιστικά βήματα στην κατεύθυνση της ενιαίας συνδικαλιστικής παρέμβασης των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η μεγάλη επιτυχία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας ήταν αποτέλεσμα και του καλύτερου συντονισμού των δυνάμεων της. Πριν από τα αποτελέσματα των πολιτικών εκλογών, η αργή αλλά πραγματική άνοδος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις εκλογές των εργατικών κέντρων, σωματείων κοκ είναι ένας δείκτης της ανοδικής πορείας και ωρίμανσης του χώρου. Στην πραγματικότητα, είναι ένας από τους πιο αποφασιστικούς δείχτες για την επιρροή του. Αυξάνουν τα μηνύματα ότι οι ανένταχτοι και ανένταχτες των συσπειρώσεων-παρεμβάσεων ενδιαφέρονται και στρέφονται ολοένα και περισσότερο

8 στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ωστόσο, η ενοποίηση των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ορισμένους χώρους αντιμετωπίζει εμπόδια (νοσοκομεία, μηχανικοί) ή παρουσιάζει πισωγυρίσματα (δημοσιογράφοι) Προωθούμε τη συνδικαλιστική ενοποίηση των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην κατεύθυνση οικοδόμησης πλατιών αντικαπιταλιστικών συσπειρώσεων. Θέλουμε κοινά σχήματα ανοιχτά σε αγωνιστές και αγωνίστριες εντός και εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι μέτωπα των παρατάξεων που έχουν συγκροτήσει οι διαφορετικές συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έστω κι αν είναι αρχικά απαραίτητο σε ορισμένους κλάδους να ξεκινήσουμε από εκεί. Η προοπτική της συγκρότησης «κλαδικών επιτροπών» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους χώρους δουλειάς δεν πρέπει να υποκαταστήσει, να ανταγωνιστεί ή να επιβληθεί πάνω στις πλατιές αντικαπιταλιστικές συσπειρώσεις. Επιμένουμε στη συγκρότηση πλατιών αντικαπιταλιστικών ψηφοδελτίων στις εκλογές ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων με απώτερο στόχο την ανάδειξη εκπροσώπων ακόμη και στη Γενική Συνομοσπονδία Η αντιπαράθεση για τα τοπικά αντικαπιταλιστικά σχήματα και δημοτικές κινήσεις άρχισε να μαίνεται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τον προηγούμενο Μάρτη. Σ αυτή το ΣΕΚ πολώθηκε ενάντια στην πλειοψηφία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκτιμώντας πολλές φορές την οικοδόμηση πλατύτερων αντικαπιταλιστικών δημοτικών σχημάτων ως ανταγωνιστική στο εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αρνούμενο να ενταχθεί σε αυτά (ειδικά στα σχήμα του Ζωγράφου όπου συμμετείχαν και οι αντικαπιταλιστικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στα σχήματα του Βύρωνα και της Νέας Σμύρνης). Έπρεπε να φτάσουμε στην παραμονή των εκλογών για να συμφωνηθεί ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμμετέχει και υποστηρίζει 13 αντικαπιταλιστικά σχήματα και κινήσεις στο Λεκανοπέδιο Αττικής και 6 στην υπόλοιπη Ελλάδα και ότι ευνοεί τη συγκρότηση καινούργιων. Η συγκρότηση τοπικών αντικαπιταλιστικών σχημάτων ήταν μία από τις πιο προωθητικές διαδικασίες για την ενοποίηση δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που αποδείκνυε τις δυνατότητες του χώρου για εκλογική καταγραφή αλλά και διαρκές ρίζωμα στις συνοικίες της πόλης, ένα «σχολείο» από το οποίο δεν είχαν όλες οι οργανώσεις που συγκροτούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ Η σχέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τα υπαρκτά δημοτικά αντικαπιταλιστικά σχήματα στους μικρότερους δήμους της Αθήνας και της επαρχίας έχει μπει σε νέο δρόμο μετά τις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές. Βέβαια η εκλογική ενότητα πρέπει να συνεχιστεί και να επιβεβαιωθεί στην καθημερινή λειτουργία και παρέμβαση των σχημάτων. Ωστόσο στις 11 περιφέρειες και ειδικά στις 7 όπου έχουν εκλεγεί σύμβουλοι με τα ψηφοδέλτια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς αλλά και στους τρεις μεγάλους δήμους πρέπει να αντιμετωπιστεί το ζήτημα των δομών που θα ελέγχει τους εκλεγμένους και θα αποφασίζει την πολιτική τους με βάση τα ιδιαίτερα ζητήματα που προκύπτουν στο χώρο αρμοδιότητας Περιφερειών και Δήμων. Στους 3 μεγάλους δήμους είμαστε αποφασιστικά υπέρ της συγκρότησης δημοτικών σχημάτων με αυτόνομες διαδικασίες βάσης και επομένως σχήματα στα οποία μπορεί να συμμετέχουν και μη μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στις περιφέρειες παρά τις δυσχέρειες που απορρέουν από τη γεωγραφική τους έκταση προτείνουμε ανάλογες διαδικασίες έστω και αν το βάρος θα πέφτει αναγκαστικά σε δομές συντονισμού και οι διαδικασίες συνέλευσης θα είναι αραιότερες. Σε ορισμένες περιφέρειες η λειτουργία έστω και χαλαρών περιφερειακών σχημάτων είναι

9 επιβεβλημένη γιατί στους συνδυασμούς που υποστήριξε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμμετείχαν οργανώσεις ή τοπικές κινήσεις που δεν είναι μέλη της. Τόσο στους δήμους όσο και στις περιφέρειες θεωρούμε αναγκαίο τον καθορισμό διαδικασίας εναλλαγής των εκλεγμένων αντιπροσώπων σε περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια Όσο κι αν αποδείχτηκαν εσφαλμένες οι εκτιμήσεις μας για την ικανότητα καταγραφής της κοινωνικής αγανάκτησης και της ριζοσπαστικής διάθεσης των μαζών στην κάλπη των αυτοδιοικητικών εκλογών, όσο κι αν διαπιστώνουμε σήμερα ότι το αποτέλεσμά τους τόνωσε την αυτοπεποίθηση, γενικά, των αγωνιζόμενων μετά από ένα πρώτο χαμένο γύρο αγώνων, τον οποίο ακολούθησε ένα γενικευμένο αίσθημα αδιεξόδου, όσο και αν δίνει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ αυξημένες δυνατότητες προπαγάνδας και κινηματικής παρέμβασης, οφείλουμε να προειδοποιήσουμε ότι δεν μπορεί να σταθεί ένας πολιτικός σχηματισμός που η κύρια δραστηριότητά του είναι η συμμετοχή σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε πολύ μικρότερη παρέμβαση σαν ενιαία συλλογικότητα στο κίνημα απ ό,τι στις εκλογές. Ακόμη και στην προεκλογική περίοδο υποτιμήθηκε η σημασία μιας κεντρικής παρέμβασης σε σημαντικές κινητοποίησης, όπως το λουκέτο στα Ελληνικά Γράμματα. Οικονομικά, επίσης, η συμμετοχή στις εκλογές έχει αποδειχτεί ανοιχτή πληγή που στερεί τη δυνατότητα για μαζική παραγωγή προκηρύξεων, αφισών και άλλων υλικών σε μια εποχή μαζικών αγώνων και πολλαπλών μετώπων Η συμμετοχή στις εκλογές δεν είναι αυτοσκοπός αλλά ένα από τα μέσα για να ενισχύσει η επαναστατική αριστερά την προπαγάνδα κα τη δράση μέσα στους κοινωνικούς αγώνες. Η συμμετοχή στις εκλογές υποτάσσεται στην ταξική πάλη. Αυτό είναι απόλυτη αλήθεια για όλες τις οργανώσεις και τους ανένταχτους/ες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρ όλ αυτά δεν είναι ακόμη για την ίδια: Οι αγωνιστές/τριες του κινήματος περιμένουν από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μια πραγματική μαζική καμπάνια ή κινητοποίηση για κάτι πέρα από τις εκλογές. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να έχει στόχους κινητοποίησης (6 Δεκέμβρη, Γενική Απεργία στις 15). Πρέπει να μάθουμε όμως να δουλεύουμε συστηματικά, τόσο στο επίπεδο της προπαγάνδας όσο και της οργάνωσης μπροστά σε στόχους κινητοποίησης (π.χ. γενικές απεργίες). Η ικανότητα όμως υπέρβασης του «εκλογικού χαρακτήρα» του εγχειρήματος απαιτεί μέτρα πολιτικής και οργανωτικής συγκρότησης Η οργανωτική πρόοδος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σταμάτησε στις αποφάσεις της Συνέλευσης του Κεραμεικού, οι οποίες γενικά έμειναν ανεφάρμοστες ή εφαρμόστηκαν ελλιπώς. Η καμπάνια για την εγγραφή και στρατολόγηση μελών αναπτύχθηκε άνισα και σε μερικές τοπικές επιτροπές δεν ξεκίνησε ποτέ. Ενώ η απόφαση όριζε ότι «μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ γίνεται όποιος συμφωνεί γενικά με την πολιτική της αντικαπιταλιστικής μας πρότασης, του πολιτικού μας στόχου και της στρατηγικής προοπτικής του, όπως αυτή αποτυπώνεται στα κείμενα του Σπόρτινγκ και της Αθηναϊδας και συμμετέχει σε μια Τοπική ή Κλαδική Κίνησή της» η επιμονή του ΣΕΚ σε διαφορετικά κριτήρια από αυτά που όριζε η απόφαση οδήγησε αρκετές επιτροπές σε εσωστρέφεια και υπονόμευσε την επιτυχία της καμπάνιας για την εγγραφή μελών στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι τοπικές επιτροπές λειτούργησαν με ασυνέχειες και άνισα: κάποιες αδράνησαν τελείως, υποκαταστάθηκαν από τις «συντονιστικές επιτροπές» τους άλλες συνέχισαν ανελλιπώς να λειτουργούν. Αντίθετα, σε μερικές

10 περιοχές, ειδικά της επαρχίας, η συμμετοχή στις τοπικές επιτροπές στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η βασική πολιτική έκφραση για ανένταχτους/ες και, ορισμένες φορές, οργανωμένους/ες αγωνιστές/τριες. Γενική ήταν μια εικόνα «κοιλιάς» στην εσωτερική ζωή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δείκτης αυτής της αποσυσπείρωσης ήταν η άμαζη και εσωστρεφής διαδικασία της Γεωπονικής στην οποία το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στην πρωτοβουλία για το Αριστερό Βήμα Διαλόγου παρά στον απολογισμό και τα συμπεράσματα του απεργιακού γύρου της Άνοιξης, των προοπτικών και του ρόλου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Καθολική ήταν η αίσθηση ανάμεσα στα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι η συμμετοχή στις τοπικές επιτροπές της δεν βάραινε αποφασιστικά για την παρέμβασή τους τόσο στη διάρκεια των κινητοποιήσεων της Άνοιξης όσο και στη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα. Οι συναντήσεις των επιτροπών και τα καθήκοντα περιορίζονταν στη διεκπεραίωση προειλημμένων αποφάσεων που είχαν διαμορφωθεί από τη διαπραγμάτευση μεταξύ των ηγεσιών των οργανώσεων στο συντονιστικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στο Συντονιστικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ διεξάγεται μια συζήτηση η οποία δεν μπορεί να αποτυπωθεί ούτε στα επίσημα κείμενα ούτε στις κατά καιρούς ενημερώσεις στις οποίες το Συντονιστικό έχει «δεσμευτεί» σύμφωνα με την απόφαση του Κεραμεικού. Η συζήτηση αυτή φτάνει ως καρικατούρα στις τοπικές επιτροπές στα πλαίσια της τυπικής αντιπαράθεσης γραμμών. Αντιθέτως στο Συντονιστικό σπάνια έρχονται οι συζητήσεις των τοπικών επιτροπών. Συνήθως η ζωή των τοπικών επιτροπών εμφανίζεται στο κεντρικό συντονιστικό ως «προβλήματα διαφωνιών» που δεν μπορούν να λυθούν σε τοπικό επίπεδο και απαιτούν την παρέμβαση του συντονιστικού. Παρά την αυξανόμενη συναντίληψη σε πολλά ζητήματα και την αισθητή υποχώρηση της έμφασης «στην τελεία ή το κόμμα μιας φράσης», η συζήτηση και η λήψη αποφάσεων στο Συντονιστικό συνεχίζει να διεξάγεται σύμφωνα με ένα τύπο διαπραγμάτευσης που δεν θα έκανε να νοιώσει υπερήφανο κανένα μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η σκληρή διαπραγμάτευση και η απειλή του βέτο ακόμα και για τον προσδιορισμό της ημερομηνίας μιας εκδήλωσης δείχνει την επιβίωση μιας σεκταριστικής και ανταγωνιστικής νοοτροπίας μεταξύ των μικροηγεσιών. Αντιπαραθέσεις που δεν έχουν απαραίτητα πολιτικό βάθος συνεχίζουν ακόμη να γίνονται «συμβολικές» στο παιχνίδι της άσκησης ηγεμονίας. Ένας μηχανισμός ελέγχου από τη βάση του εγχειρήματος, που εξασφαλίζεται με τη συγκρότηση ενός μικτού σώματος στο οποίο θα συμμετέχουν αιρετοί αντιπρόσωποι των τοπικών επιτροπή και η εισαγωγή ψηφοφοριών, αρχικά, για δευτερεύοντα τακτικά ζητήματα μόνο μπορούν να αλλάξουν αυτή την κατάσταση. Το γραφείο τύπου μέχρι και πριν την προεκλογική περίοδο λειτούργησε διακεκομμένα και η σύνθεσή του δεν ήταν αντιπροσωπευτική. Σε ορισμένες περιπτώσεις βγήκαν ανακοινώσεις που δεν εξέφραζαν τις θέσεις του συντονιστικού (π.χ. σχολιασμός για την υποψηφιότητα Αλαβάνου στην Περιφέρεια). Το ίδιο και η οικονομική διαχείριση χωρίς να έχουν καταγραφεί ατασθαλίες βασίζεται σε προβληματικές πρακτικές διευθετήσεις. Οι οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν προσφέρουν ούτε ένα έτοιμο μηχανισμό ούτε και επιτρέπουν στο πλατύ δυναμικό του εγχειρήματος να αξιοποιηθεί για αυτό το σκοπό. Στο ιδρυτικό συνέδριο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να τεθεί το ζήτημα της συγκρότησης ενός πραγματικού μηχανισμού. Γι αυτό το σκοπό είναι αναγκαία η οικονομική αυτοτέλεια του εγχειρήματος. Όχι μόνο. Το δυσβάσταχτο κόστος συμμετοχής στις εκλογές έχει καταστήσει απαγορευτική τη μαζική έκδοση υλικών για καμπάνιες και κινητοποιήσεις. Η οικονομική δυνατότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παρεμβαίνει ανεξάρτητα στην ταξική πάλη είναι συνυφασμένη με την πολιτική και οργανωτική

11 ανάπτυξη της. Η σημερινή κατάσταση έχει οδηγήσει σε αφαίμαξη των ταμείων των οργανώσεων, ενώ η οικονομική συμμετοχή των μελών της βάσης είναι όπως είναι αναμενόμενο ανάλογη των δικαιωμάτων που απορρέουν από τη συμμετοχή στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ Με τη δρομολόγηση του πρώτου ιδρυτικού συνεδρίου την Άνοιξη του 2011 με τη συμμετοχή εκλεγμένων αντιπροσώπων η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει την ευκαιρία να κάνει να αποφασιστικό βήμα με την αισιοδοξία και τους πιο ευνοϊκούς όρους που έχει διαμορφώσει το αποτέλεσμα των εκλογών για την οργανωτική εξέλιξή της. Προτείνουμε τα εξής οργανωτικά μέτρα: 1. Εισαγωγή της ιδιότητας μέλους με αποφασιστικό χαρακτήρα. Τα μέλη των οργανώσεων διατηρούν διπλή ιδιότητα μέλους. Οι τοπικές επιτροπές αποφασίζουν για τα ζήτημα τοπικής παρέμβασης. Συζητούν και εγκρίνουν τις βασικές πολιτικές αποφάσεις του εγχειρήματος. Μπορούν να αντιπροτείνουν εναλλακτικές μέσα σε προβλεπόμενες διαδικασίες. 2. Ομοφωνία για τα ιδεολογικά και ιστορικά ζητήματα ή για την αλλαγή των βασικών προγραμματικών κειμένων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Συναίνεση ως βασική αρχή λήψης των αποφάσεων σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο σ όλα τα ζητήματα. Λήψη αποφάσεων με αυξημένη πλειοψηφία, για ζητήματα τακτικής, όταν δεν είναι δυνατή η συναίνεση. 3. Ανάδειξη μικτού πανελλαδικού σώματος συντονισμού αποτελούμενου από αιρετούς-ανακλητούς-εναλλασσόμενους αντιπροσώπους των τοπικών επιτροπών και αντιπροσώπων ορισμένων από τις οργανώσεις που συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ορισμός από αυτό το πανελλαδικό σώμα ενός κεντρικού συντονιστικού με έδρα την Αθήνα και ανάλογη σύνθεση. 4. Έκδοση τακτικού εντύπου που θα εκφράζει τις κοινές θέσεις του εγχειρήματος και θα οργανώνει ισότιμο και δημοκρατικό διάλογο μεταξύ των διαφορετικών συνιστωσών. Θα εκδίδεται από αντιπροσωπευτική όλων των τάσεων συντακτική επιτροπή και θα λειτουργεί στη βάση κοινά συμφωνημένης δεοντολογίας. Ελεύθερη δημόσια έκφραση των απόψεων των οργανώσεων μέσα από τα έντυπά τους καθώς και όλων των μελών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Μια από τις σοβαρότερες κρίσεις μέχρι σήμερα που δοκίμασαν σοβαρά τη συνοχή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προκάλεσε η τραμπούκικη οργανωμένη επίθεση της «ομάδας κρούσης» της ΑΡΑΣ σε μέλη της ΑΡΑΝ στην Πάτρα. Τέτοια περιστατικά διαρρηγνύουν κάθε έννοια συντροφικού δεσμού στο εσωτερικό μιας επαναστατικής συλλογικότητας και την εκθέτουν στο σύνολο του εργατικού και αριστερού κινήματος. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να απομονώσει πολιτικά την ΑΡΑΣ, καθώς δεν υπήρξε αμφιβολία ότι η επίθεση στην Πάτρα αποτελούσε πολιτικά συνειδητή και κεντρικά σχεδιασμένη επιλογή της. Η καθιερωμένη από το σταλινισμό χρήση βίας για την καταστολή της διαφορετικής άποψης μέσα στο εργατικό και τα κοινωνικά κινήματα είναι η ιστορική πηγή θεωρητικοποίησης τέτοιων πρακτικών. Μια αντιδημοκρατική νοοτροπία που συνίσταται σε ακραίο ηγεμονισμό και επιβολή μέσω «γυμνού» συσχετισμού δύναμης σ όλα τα επίπεδα έχει νομιμοποιήσει πρακτικές λεκτικής, ψυχολογικής και σωματικής βίας, ακόμη και αν δεν υπακούουν σε οργανωμένο σχέδιο όπως έγινε στην Πάτρα, στην καθημερινή πολιτική ζωή της αριστεράς των πανεπιστημίων. Αυτές οι πρακτικές εφαρμόζοντες από φορείς που έχουν διαπαιδαγωγηθεί με ένα αυταρχικό, ανδροπρεπές-σεξιστικό μοντέλο στράτευσης. Μια τάση να θεωρηθεί η επίθεση ως

12 «αλλαγή βαθμού» στα επίπεδα της βίας μεταξύ των οργανώσεων και όχι ως φαινόμενο που πρέπει να αντιμετωπιστεί ριζικά και οι τακτικές ισορροπίες πριν τις εκλογές οδήγησαν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε μια τοποθέτηση που καταδίκαζε την επίθεση και τους φορείς της αλλά επέτρεπε στην ΑΡΑΣ να διαφοροποιηθεί με αστερίσκο. Το αποτέλεσμα ήταν η απόφαση να επιδέχεται ερμηνειών, η ΑΡΑΣ να εκδώσει δημόσια ανακοίνωση που δικαιολογούσε «πολιτικά» την επίθεση και ακόμη χειρότερο να συνεχίζει την προκλητικότητά της. Η δυνατότητα επιβίωσης τέτοιων πρακτικών στηρίζονται στη συνενοχή και τη σιωπηρή αποδοχή των συνθηκών που τις αναπαράγουν. Πρέπει να δούμε συνολικά μια αντιδημοκρατική παράδοση πάνω στην οποία τέτοια φαινόμενα αναπτύσσονται Χωρίς καμία διάθεση συμψηφισμού η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος οφείλει να δηλώσει ότι έχει δεχτεί χυδαίες επιθέσεις που δεν προσιδιάζουν στην επαναστατική αριστερά, καθώς και προσπάθειες αποκλεισμού της από τη δραστηριότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από μέλη του ΝΑΡ και της ΑΡΑΝ στα Γιάννενα. Επιλέξαμε τον «αμήχανο» αλλά επιβεβλημένο δρόμο της δημόσιας και ανοιχτής αντιπαράθεσης κεντρικά και τοπικά μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι σ αυτές τις πρακτικές. Σήμερα δεχόμαστε συκοφαντίες και φραστικές επιθέσεις από την ΑΡΑΣ για τη στάση μας στο ζήτημα της Πάτρας η οποία μας καλεί να δώσουμε πιστοποιητικά για τη συνεισφορά μας στο ριζοσπαστικό φοιτητικό κίνημα την ώρα που με τις επιλογές της το δυσφημεί με το χειρότερο δυνατό τρόπο που μπορεί κανείς να φανταστεί. Δεν υποχωρούμε στην καταγγελία και την απομόνωση της πρακτικής της ΑΡΑΣ μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το επαναστατικό και εργατικό κίνημα. Αναδεικνύουμε στις αναλύσεις μας τους όρους που επιτρέπουν μέσα στο χώρο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς την αναπαραγωγή τέτοιων πρακτικών. Θα προτείνουμε στο ιδρυτικό συνέδριο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την πρόβλεψη της δυνατότητας αποβολής από το εγχείρημα ατόμων, ομάδων, ακόμη και οργανώσεων για σοβαρές περιπτώσεις, όπως το περιστατικό της Πάτρας, άσκησης φυσικής βίας για την επίλυση πολιτικών διαφορών στο εσωτερικό του επαναστατικού κινήματος Επίσης την επόμενη περίοδο θα προωθήσουμε μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Την ανάπτυξη των σχέσεων με τη διεθνή και, ιδιαίτερη, ευρωπαϊκή επαναστατική και αντικαπιταλιστική αριστερά. Θα πιέσουμε για ουσιαστική συμμετοχή στις διαδικασίες και τις συναντήσεις των κομμάτων και οργανώσεων με κείμενα, προτάσεις για συντονισμό και στόχους δράσης. Το διεθνές ενδιαφέρον για την εμπειρία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αυξάνει. Ολοένα και περισσότερο δέχεται προσκλήσεις καθώς και ανακοινώσεις αλληλεγγύης και συναγωνιστικά καλέσματα αλλά η ανταπόκρισή της είναι περιορισμένη. (τα θέματα γραμμής και παρέμβασης για τους φοιτητές και τις γυναίκες στα αντίστοιχα κείμενα) Η πρότασή μας για το αντικαπιταλιστικό κόμμα α. Το αποτέλεσμα των εκλογών έδειξε την καθυστέρηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των οργανώσεων της σε σχέση με τη συνείδηση των εργαζομένων. Για πρώτη φορά ένα σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων θεώρησε χρήσιμη ως ψήφο διαμαρτυρίας τη ψήφο στην αντικαπιταλιστική αριστερά. Υπήρχαν πολλοί ειδικοί δευτερεύοντες λόγοι που

13 διευκόλυναν την ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: η συνολική αριστερόστροφή δυναμική συνδυασμένη με τη βαθιά και πολύπλευρη κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, η απουσία άλλων ψηφοδελτίων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις περιφέρειες, η συμπάθεια για τον «καθαρό λόγο» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ακόμη και αν απέχει από την κατανόηση και τη συμφωνία, η αναγνώριση της κινηματικής συνέπειας των αγωνιστών κ.α. Ωστόσο το πιο σημαντικό είναι να αναγνωρίσουμε την αλλαγή στη συνείδηση των εργαζομένων. Είναι διατεθειμένοι να ακούσουν ριζοσπαστικές πολιτικές προτάσεις, που προηγούμενα «αψηφούσαν». Οι εργατικοί αγώνες κάτω από την ασφυκτική βία της κρίσης και της επίθεσης του κεφαλαίου σήμερα συνεχίζουν να ηττώνται, αλλά οι συνειδήσεις αλλάζουν. Αυτή η διαδικασία θα συνεχιστεί γιατί παρά τις βίαιες μεταπτώσεις στην ταξική πάλη, οι οποίες αναγκαστικά συνοδεύουν τα κρισιακά φαινόμενα της περιόδου, το βέλος δείχνει προς μια διαρκή όξυνση των ταξικών ανταγωνισμών. Η οικονομική κρίση έχει ανοίξει το δρόμο για την πολιτική και ιδεολογική κρίση του συστήματος καθώς η καπιταλιστική τάξη αδυνατεί να προσφέρει νομιμοποιητικές εναλλακτικές, δεν έχει όραμα και αφαιρεί κάθε υλική βάση ενσωμάτωσης των καταπιεζομένων. Η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων και η αλλαγή στη συνείδηση των καταπιεσμένων ευνοεί την ανάδειξη ριζοσπαστικών πολιτικών υποκειμένων. Σ αυτό το φως πρέπει να επιχειρήσουμε τον απολογισμό της τακτικής μας για την ανασύνθεση και την αντικαπιταλιστική αριστερά. Η σημερινή συγκυρία επιβεβαιώνει την εκτίμηση μας ότι είναι δυνατή η συγκρότηση μιας νέας αντικαπιταλιστικής πολιτικής εκπροσώπησης για τους καταπιεζόμενους. Όσο κι αν τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνα εθνικών εκλογών, έχει συντελεστεί ένα αναμφισβήτητο άλμα στην εκλογική αποτύπωση της κοινωνικής δυναμικής της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Δεν είναι τυχαία η στιγμή. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ζούμε σε εποχή ακραίας ταξικής πόλωσης. Η δυνατότητα όμως προϋπήρχε. Η επιμονή στην ανάλυσή μας στη δυνατότητα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς να διεκδικήσει τμήμα της πολιτικής εκπροσώπησης των καταπιεσμένων από τα υπάρχοντα εργατικά κόμματα, παλιότερα φαινόταν σε άλλους «υποκειμενικός βολονταρισμός». Σήμερα μοιάζει χειροπιαστή δυνατότητα. β. Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα τεθεί μπροστά της με οξύτερο τρόπο το ζήτημα της συγκρότησής της. Η εξωτερική πίεση που δημιουργεί η εκλογική επιτυχία αυξάνει την ανάγκη για αξιοπιστία. Αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να δούμε σήμερα ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει αντικειμενικά περισσότερες δυνατότητες να αναπτυχθεί και το σημερινό οργανωτικό της μοντέλο είναι εμπόδιο. Πρέπει να συγκρουστούμε λοιπόν με εκείνες τις πολιτικές γραμμές που καθηλώνουν οργανωτικά και πολιτικά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθηλώθηκε την προηγούμενη χρονιά όχι γιατί η ταξική πάλη δεν την ευνόησε, όχι γιατί δεν υπήρχαν οι αντικειμενικές δυνατότητες αλλά εξαιτίας συντηρητικών πολιτικών γραμμών που δεν μπορούν να δουν το μέλλον της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έξω από τη λογική της «μετωπικής έκφρασης» της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Το ΣΕΚ τείνει στο να περιορίζει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε «εκλογικό μέτωπο». Το ίδιο είναι ήδη «επαναστατικό κόμμα» και απλά αναγνωρίζει στον εαυτό του το ρόλο του επαναστατικού αντίβαρου στις επιρροές του ρεφορμισμού και της αυτονομίας μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το ΝΑΡ τοποθετεί το «προλεταριακό κόμμα της επανάστασης» σε εσχατολογικό επίπεδο όχι σαν διακύβευμα της πραγματικής ταξικής πάλης. Το αντικειμενικό αποτέλεσμα είναι η συμμετοχή σ όλα τα επίπεδα της ζωής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η δράση χιλιάδων

14 αγωνιστών να διαμεσολαβείται από τη διαπραγμάτευση μεταξύ εκπροσώπων Κεντρικών Επιτροπών. Τα μέλη της είτε ανήκουν σε οργανώσεις είτε είναι ανένταχτα αντιμετωπίζουν μια στείρα κατάσταση στις τοπικές επιτροπές καθώς τους ανατίθενται μόνο διεκπεραιωτικά καθήκοντα. Οι τοπικές επιτροπές στερούνται στοιχειώδους ανεξαρτησίας για να αναπτύξουν ακόμη και τοπική παρέμβαση. Υπό αυτές τις συνθήκες και ανεξάρτητα από οποιαδήποτε «οργανωτική φόρμουλα» έχει κανείς στο μυαλό, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν πρόκειται να οικοδομηθεί, δεν μπορεί να στρατολογήσει και ακόμη και αν το επιτύχει προσωρινά, γρήγορα θα οδηγήσει όλους εκείνους και όλες εκείνες που την προσεγγίζουν στην απογοήτευση. Επομένως πρέπει να απορρίψουμε προτάσεις που συντηρούν τη σημερινή μετωπικού χαρακτήρα μορφή οργάνωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. γ. Δεν έχουμε παλέψει την άποψή μας ακόμη συστηματικά. Πρέπει να ακούμε όμως τι μας λένε οι συναγωνιστές/τριες μας στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάθε φορά που επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να συμμετέχουν σε μια συζήτηση που διαρκώς μαίνεται στη βάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι ανένταχτοι/ες αγωνιστές/τριες από τις παλιότερες μέχρι τις πιο νεώτερες γενιές που προσεγγίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν θέλουν να στρατολογηθούν σε καμία από τις οργανώσεις που την αποτελούν. Θέλουν να συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Κάποιοι εκφράζουν ένα «αντι-οργανωσιακό» πνεύμα. Δεν συνομολογούμε σ αυτό. Χωρίς τις οργανώσεις δεν μπορεί να υπάρξει και να οικοδομηθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν μπορεί να οικοδομηθεί όμως τίποτε αν δεν καταλάβουμε ότι το «μεγαλύτερο κόμμα» είναι οι ανένταχτοι: στα σχήματα, τις συσπειρώσεις, τα τοπικά κινήματα για να μη μιλήσουμε για την κοινωνική βάση των εργατικών κομμάτων στο μέτρο που αποστασιοποιούνται από αυτά ή τους πρωτοπόρους εργάτες-εργάτριες, νέους-νέες που μπαίνουν τώρα στον αγώνα. Αν προσέξουμε καλά τις συζητήσεις στη βάση του εγχειρήματος, θα δούμε ότι ακόμη κι αν δεν συμφωνούν πλήρως με την άποψή μας, οι περισσότεροι ανένταχτοι/ες αλλά και πολύ σημαντικό κομμάτι των οργανωμένων βλέπουν θετικά την ιδέα της αυτοτελούς οικοδόμησης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιθυμούν οι διαδικασίες βάσης να έχουν αποφασιστικό χαρακτήρα, να απελευθερωθεί το εγχείρημα από την ασφυκτική κυριαρχία των οργανώσεων. Η μεγαλύτερη αντίδραση που συναντάμε στην ιδέα του κόμματος έχει να κάνει με σύγχυση και εμπειρισμό γύρω από το περιεχόμενο των οργανωτικών μορφών: οι περισσότεροι ανένταχτοι/ες και οργανωμένοι/ες που συμφωνούν ότι είναι απαράδεκτη η οργανωτική κατάσταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αντιστέκονται στην ιδέα του κόμματος εμπειρικά. Πολλοί /ες έχουν τη νόρμα του «κομμουνιστικού κόμματος» την οποία έχουν απορρίψει λόγω της αρνητικής ιστορικής εμπειρίας και ταυτίζουν το κόμμα με τη μονολιθικότητα. Περισσότεροι/ες τείνουν προς τις οικείες αναπαραστάσεις του «σχήματος» και της «συσπείρωσης» ως μοντέλων συνύπαρξης διαφορετικών τάσεων. Αρκετοί/ες σε διαφορετικές τοπικές επιτροπές έχουν ενδιαφερθεί για την πρόταση μας και συζητάνε με πολύ θετικό τρόπο ιδιαίτερα την εμπειρία του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος στη Γαλλία. Πρέπει να εξηγήσουμε στους αγωνιστές και αγωνίστριες στη βάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι η αντίληψή μας για το αντικαπιταλιστικό κόμμα είναι πλουραλιστική και όχι μονολιθική και ότι αντίστροφα το συσπειρωσιακό μοντέλο, παρότι έχει αρκετά θετικά στοιχεία, έχει όρια όταν πρόκειται να εφαρμοστεί σε ένα πολυτασικό πολιτικό σχηματισμό. Έχουμε εξοπλιστεί με απαντήσεις από την περσινή μας συνδιάσκεψη για να ξεκινήσουμε αυτή τη συζήτηση. δ. Η αντικαπιταλιστική ανασύνθεση δεν έχει σύντομη «ημερομηνία λήξης». Όπως τονίζαμε στην περσινή συνδιάσκεψη «η πολιτική διαδικασία για τη ενότητα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς έχει ξεκινήσει αργά, αλλά δεν μπορεί να καταλήξει

15 νωρίς». Η σπουδή αφορούσε και αφορά το δικό μας ξεκαθάρισμα όχι την εμφάνιση γρήγορων αποτελεσμάτων στην αντικαπιταλιστική ανασύνθεση για να ικανοποιήσουμε την ανυπομονησία μας. Η συγκρότηση των αντικαπιταλιστικών και επαναστατικών κομμάτων είναι ζήτημα εποχής. Πρέπει να διαπιστώσουμε βαθύτερες αλλαγές στη συνείδηση, την πολιτική εκπροσώπηση, το συνολικό συσχετισμό και το χαρακτήρα της περιόδου για να αναθεωρήσουμε το βασικό προσανατολισμό μας στην οικοδόμησή τους. Προς το παρόν δεν διαψευδόμαστε. Επιβεβαιωνόμαστε και επιβεβαιωνόμαστε εντυπωσιακά. Στη συνδιάσκεψη του 2003 αναγνωρίζαμε «Σήμερα βρισκόμαστε ακόμη μακριά από την έναρξη υλοποίησης αυτού του στόχου διότι οι κύριες δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς κινούνται σε αντιθετικές κατευθύνσεις. Ωστόσο αν εκτιμάμε ότι οι τακτικές της σεκταριστικής περιχαράκωσης, όσο και της δορυφοροποίησης γύρω από το ρεφορμισμό είναι αδιέξοδες και θα οδηγήσουν τους φορείς του σε κρίση, είναι αναγκαίο να παλέψουμε το σχέδιο μας από τώρα.» Όπως δεν εξαρτούσαμε το σχέδιο μας από την απροθυμία του ΝΑΡ και του ΣΕΚ τότε, έχουμε πολύ λιγότερους λόγους να το κάνουμε τώρα! Σε μια εποχή που η κύρια παρέμβασή μας ήταν μέσα σ ένα ακμαίο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ υποστηρίζαμε ότι «Η αντικαπιταλιστική ανασύνθεση πρέπει να συσπειρώσει τις βασικές οργανώσεις της ελληνικής άκρας αριστεράς, οι περισσότερες των οποίων ακολουθούν αυτή τη στιγμή μια σεκταριστική (ή ακόμη και εθνοκεντρική - εθνοκομμουνιστική) γραμμή. Οι δυνάμεις αυτές είναι καλύτερα ριζωμένες σε ορισμένους κοινωνικούς χώρους (δημοτικές παρατάξεις, ορισμένα συνδικάτα όπως τους καθηγητές, τους νοσοκομειακούς κτλ) και πρώτα και κύρια μέσα στο ριζοσπαστικό φοιτητικό κίνημα (ΕΑΑΚ)». Υιοθετήσαμε απόψεις για πράγματα που δεν φαίνονταν άμεσα υλοποιήσιμα αλλά απόμακρα. Δεν δειλιάσαμε μπροστά σε προβλήματα, πισωγυρίσματα και δυσκολίες. Απαντούσαμε προκαταβολικά με σαφήνεια στα ζητήματα που αφορούν τη σχέση που έχει η οικοδόμηση της επαναστατικής οργάνωσης με την οικοδόμηση πλατιών αντικαπιταλιστικών σχηματισμών ώστε να μη δημιουργούμε σύγχυση για τις προθέσεις μας: «Από τη δική μας σκοπιά, είναι φανερό ότι η απήχηση των ιδεών μας και η αποτελεσματικότητά μας στην προώθηση της διαδικασίας της αντικαπιταλιστικής ανασύνθεσης συναρτάται άμεσα με τη γενικότερη πολιτικήοργανωτική μας ανάπτυξη αλλά και, το αντίστροφο, η δική μας οικοδόμηση στο μέτρο που δεν υιοθετεί το γραμμικό πρότυπο προϋποθέτει τη προώθηση συγκλίσεων και νέων συνθέσεων στην αντικαπιταλιστική αριστερά.» Δεν υπάρχει λόγος να πέσουμε στον αγνωστικισμό και τον εμπειρισμό. Διάλυση, λικβινταρισμός, ένα αβέβαιο μέλλον για την ΟΚΔΕ; «Διατηρούμε την οργανωτική μας αυτοτέλεια, την ξεχωριστή μας πλατφόρμα και δομές σ έναν ενδεχόμενο νέο πλουραλιστικό σχηματισμό της αντικαπιταλιστικής αριστεράς για να υπερασπιστούμε και να προπαγανδίσουμε τον προγραμματικό πλούτο του επαναστατικού μαρξιστικού ρεύματός μας. Η ενοποίησή μας σ αυτό το επίπεδο μ άλλα επαναστατικά ρεύματα απαιτεί μια προγραμματική συμφωνία στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο.» Δεν πρέπει να καλλιεργούμε στη βάση του ανοιχτού, αντιφατικού, κεντριστικού, μη καθαρού και ριψοκίνδυνου τελικά χαρακτήρα των αντικαπιταλιστικών

16 ανασυνθέσεων, καθησυχαστικές και ιδεαλιστικές αντιλήψεις για το επαναστατικό κόμμα. Θα κινδυνέψουμε να χάσουμε από τα μάτια μας τις πραγματικές δυνατότητες για την οικοδόμησή του στις σημερινές συνθήκες. «Απορρίπτουμε την εξιδανικευμένη και ιστορικά αβάσιμη αντίληψη για το επαναστατικό κόμμα ως μονολιθικό και χημικώς καθαρό κατασκεύασμα.τα επαναστατικά κόμματα που υπήρξαν αλλά και αυτά που θα υπάρξουν ήταν και πρέπει να είναι χώροι όπου η συνύπαρξη και η αντιπαράθεση ανάμεσα σε διαφορετικές τάσεις δεν αποκλείστηκαν και δεν πρέπει να αποκλειστούν. Απ αυτή την άποψη τα μαζικά αντικαπιταλιστικά κόμματα που θέλουμε να οικοδομήσουμε δεν απέχουν παρασάγγες από την αντίληψή μας για το επαναστατικό κόμμα.» «Η ιδέα ότι σε κάθε δοσμένη στιγμή τα ζωντανά επαναστατικά κόμματα περιέχουν κάθε είδος ρευμάτων, τάσεων και κατευθύνσεων, όχι στο σύνολό τους επαναστατικά, ορισμένα δε απ αυτά ίσως είναι υπεραριστερά, δεν είναι καθόλου καινούργια. Αλήθευε για το μπολσεβίκικο κόμμα και για τα κόμματα των πρώτων χρόνων της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Πρέπει να προσεγγίσουμε την οικοδόμηση νέων κομμάτων με μια διάθεση να δουλέψουμε μαζί με διάφορες δυνάμεις και μια υπομονή ν αφήσουμε το ξεκαθάρισμα να έρθει μέσα από συζήτηση στη βάση μιας κοινής εμπειρίας». Τελικά, η οργάνωση μας πρέπει να πιστέψει σ αυτά που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της φυσιογνωμίας της, να στηριχτεί στις κατακτήσεις και τις επεξεργασίες της. Πρέπει να συνεχίσουμε την παρέμβαση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και σε ολόκληρη την αντικαπιταλιστική αριστερά σε συμφωνία και στη συνέχεια των προγραμματικών και οργανωτικών κατευθύνσεων που χαράχθηκαν στη συνδιάσκεψη του 2009.