Σάκης Αθανασιάδης. το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων

Transcript

1 Σάκης Αθανασιάδης το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων

2

3 το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων

4 Σάκης Αθανασιάδης το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων ISBN: Σάκης Αθανασιάδης Σεπτέμβριος 2015 εκδοτική επιμέλεια: Δήμος Χλωπτσιούδης επιμέλεια εξωφύλλου & εικόνων: Δήμος Χλωπτσιούδης [Αναφορά προέλευσης, Μη Εμπορική Χρήση, Παρόμοια Διανομή] Η ποιητική συλλογή το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων διανέμεται ελεύθερα στο διαδίκτυο με άδεια Creative Commons. Επιτρέπεται ελεύθερα η αναδημοσίευση και η αποσπασματική παρουσίαση. Η αναφορά του ονόματος του ποιητή είναι υποχρεωτική και το έργο διατίθεται μόνο για μη εμπορική χρήση.

5 το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων ISBN: Σάκης Αθανασιάδης Λαμία 2015

6

7 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ τα όμορφα τα σύννεφα μιλάνε με βροχή τα μάτια του δρομέα τίποτα δεν είναι αδύνατο, τίποτα αν ζεις για άλλες ζωές το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων άκουσα η αγάπη το σώμα σου θέλει, μα η ψυχή δεν μπορεί ψυχή με αλμυρό νερό κι είμαι εδώ απλά να σου πω κάτι με σένα τρέχει γαλάζιο ποδήλατο τα παραμύθια κρύβουν μέσα τους καρδιές μα ο άγγελός μου έχει κόκκινα φτερά ήθελα όμως να μου πεις πόσο κοιμάσαι αόρατες μέρες έτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάει πλατεία Απρίλη ο κήπος που χάθηκε στο δρόμο το ποτάμι του ήλιου σημαία της Μυκόνου κίνδυνος κι είπα θα πάω πιο πέρα το σώμα μου όταν καίγεται ακούγεται η καρδιά αφού οι άγγελοι ξεχάστηκαν στη γη τα Χριστούγεννα της Όλγας μόνο το σώμα σου έχω θάλασσα φωτιά και νερό όμορφη ακτή το γυμνό κι ας είναι όπως λένε Χριστούγεννα που αναπνέει η καρδιά την άνοιξη να βρω αριστερά το παραμύθι της μεγάλης ζωής το δικό σου αιώνιο ψέμα

8 θα ταξιδέψω από μένα μακριά για ποια πατρίδα θα μιλήσεις μετά τη βροχή για να αδειάσει η ψυχή τη μοναξιά χάρτινο πλοίο ξύλινες πέτρες ιδιωτική σχολή ονείρων μα οι αγάπες μου ζούνε στο δρόμο το αύριο καλοκαίρι για να ακούς τα αηδόνια τα μεσάνυχτα η μέρα που μεγάλωσα κάπου σε μια στεριά γνώρισα μόνο μια πατρίδα αγκαλιασμένοι στη βροχή όλα είναι ωραία στο σκοτάδι το δηλητήριο της σιωπής όταν ένα παιδί πεθαίνει ωραίο φως όπως την πρώτη φορά απ' το άρωμά σου ζω την κάθε μέρα η άνοιξη ας έρθει με άλλο σώμα γι αυτό και ταξιδεύω η δική μας η θάλασσα ας μη γίνει ανάσταση άνοιξη έρχεται στο πρώτο μου όνειρο κράτα με μόνο ζωντανό μη μεγαλώσω άλλο το κρασί του χρόνου πόσο θα ήθελα να είμαι τώρα προσκυνητές θα ζωγραφίσω μια φωτιά το μαγεμένο δάσος 8

9 μια μέρα Έλληνας μια μέρα σήκωσε απ το χώμα καλή μου θάλασσα το νερό που καίει δεν γελάει η άνοιξη ζητούσες να με δεις τα πιο μεγάλα μου φιλιά ο κήπος με το αλάτι γιατί ο δρόμος σου είμαι εγώ αλλά θα ήταν ωραία να ήμουν το αίμα το δικό σου χάρτινη βασίλισσα όνειρα δρόμου να πιστεύω ακόμα πως χορεύει η αγάπη γυμνή ποτέ μη ρωτάς οι αγάπες πού πάνε γιατί ακούω την ανάσα σου κοντά ήταν μια χώρα που την έχω ζήσει πριν ακόμη γεννηθώ αυτή την άνοιξη θέλω να σου χαρίσω το γλέντι μιας κηδείας καλύτερα να είσαι γυμνός αυτή η άνοιξη δεν έχει ντροπή όταν πέσει το τείχος κι εκεί που νόμιζα πως τίποτα δεν γίνεται φοβάμαι το φόβο στα μάτια μου για την ελευθερία κλεμμένο καλοκαίρι οι άγιοι της οθόνης Ευρώπη μιας ευθείας θάλασσά μου ελευθερία μπλε βάρκα κοίτα και μη γελάς άοπλος τριάντα αργύρια αριστερά

10 Σάκης Αθανασιάδης

11 τα όμορφα τα σύννεφα μιλάνε με βροχή Ρίχνει μια αλλιώτικη βροχή, καίει το σώμα Η μέρα στα λιβάδια του Θεού δεν φώτισε ακόμα Ακούω του ανέμου τη φωνή στην κόκκινη νύχτα Τα βήματα ακούω ενός αγγέλου κοντά Χορεύουνε σκιές, ξεχασμένες ζωές σκάνε στον τοίχο Ξημέρωνε κι ακούω της μέρας τη φωνή Ο ήλιος τελειώνει την τελευταία σκιά με κόκκινο χρώμα Η μέρα στα λιβάδια του Θεού δεν φώτισε ακόμα Κάθισα δίπλα σε ένα δέντρο, έκαιγε ο αέρας Άκουσα την ανάσα του δάσους όταν είδα φωτιά Έτρεξα μακριά να σωθώ δεν ήμουν ο μόνος Ήμουν κι εγώ όπως οι άλλοι γυμνός Έπεσα μα είμαι καλά, κάπου αράζω Ήθελα να ανέβω ψηλά να μάθω να διαβάζω Του ανέμου σου τα μυστικά, τη θάλασσά σου να κοιτάζω Ήξερες πως έχει βαρύ φορτίο η μνήμη Σε αυτούς που ζητούν λευτεριά και δεν γίνονται κτήνη το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων Φέρνει μια άλλη ζωή ο αέρας τη νύχτα Κάθεσαι για ώρες σκυφτός, ο άγγελος σου λέει καληνύχτα Σηκώνεσαι το άλλο πρωί, βγαίνεις στο δρόμο Παίρνεις την ψυχή του μαζί, αλλάζεις ζωή 11

12 τα μάτια του δρομέα Λένε τα μάτια μου πως βγάζουνε μια λάμψη Μόλις η θάλασσα τον άνεμο ξυπνά Με παρατούν στη γη για τιμωρία Αύγουστο μήνα και τραβάνε μακριά Σάκης Αθανασιάδης Μα είναι φορές που πιάνομαι στα δίχτυα Σαν ψάρι στη συνήθεια σπαρταρώ Κι άλλες φορές που τρέχω για να φτάσω Εκεί που νόμιζε το χθες πως δεν μπορώ Θέλω να αφήσεις την ψυχή να ταξιδέψει Μόλις τα χείλη σου διψάσουν για φιλί Στα χίλια ψέματα αγάπη αφού δεν βρήκες Και το κορμί σου είναι άμμος και γυαλί Άδειες ζωές συνάντησα στους δρόμους Άσπρα κοστούμια που είχαν μαύρη την καρδιά Είχα τα μάτια του δρομέα Που έψαχνε φως στην ερημιά Μα είναι φορές που λέω πως θα σπάσω Πως θα ρθει ο άνεμος να σβήσει τα κεριά Στην παγωνιά θα πέσω της συνήθειας Να τρέμω γύρω απ τη φωτιά Κι άλλες φορές που τρέχω για να φτάσω Εκεί που νόμιζε το χθες πως δεν μπορώ Ότι έχασα στα χρόνια το έχω χάσει Πλέον κερδίζω τα εμπόδια και περνώ 12

13 τίποτα δεν είναι αδύνατο, τίποτα αν ζεις για άλλες ζωές Το μαχαίρι μου είπες, το μαχαίρι που τρυπάει το σύννεφο Θα πρέπει να το ψάξεις στη σκόνη των δρόμων Το καθαρό του το νερό που σπάει τα δόντια των νόμων Θα πρέπει να το πιεις για να αλλάξεις Την ψυχή σου μου είπες, την ψυχή σου που πηγαίνει στο σύννεφο Θα πρέπει να την φτιάξεις με φωτιές Στον άνεμο να αντέχει να καίει τις κραυγές Τίποτα δεν είναι αδύνατο, τίποτα αν ζεις για άλλες ζωές Από τότε γυρίζω στους δρόμους Σημαδεύω τα σύννεφα και πετώ τη φωνή μου Σημαδεύω τον εαυτό μου, μα φοβάμαι να παραιτηθώ Γιατί το όνειρο φωνάζει: Έλα πιάσε με, είμαι εδώ Τίποτα δεν είναι αδύνατο, τίποτα αν ζεις για άλλες ζωές Και ελπίζω πως θα βρω το μαχαίρι να τρυπήσω το σύννεφο Το καθαρό του το νερό να μου φέρει πίσω την ψυχή Που φεύγει λίγο λίγο απ το κορμί μου Τίποτα δεν είναι αδύνατο, τίποτα αν το θέλεις πολύ το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 13

14 το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων Φανατικοί πολεμιστές Στο γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων Φρεσκοντυμένοι με σκοτάδι Να πολεμάνε με το φως Μαύροι απ το αίμα των αθώων Αίμα που τρέχει στο ποτάμι των ηρώων Που λούζονται οι αθάνατοι θεοί Σάκης Αθανασιάδης Αυτό που υπάρχει εδώ Είναι η πείνα της πατρίδας για ψωμί Είναι οι πέτρες που πετάνε οι αστοί Στο άρρωστο κορμί της Να ηδονίζονται στο πόνο της αθανασίας Αυτό που υπάρχει εδώ Είναι σκοτάδι τυλιγμένο με χρυσάφι Μια απάτη που τελειώνει πριν αρχίσει η ζωή Που οι αστοί ονόμασαν δημιουργία Κάθε Μεγάλη Παρασκευή Μεγαλώνει η στάχτη στην ψυχή Κι αυτή η στάχτη μένει εκεί Για μέρες, για μήνες για χρόνια, για μια ζωή Βουνό που κρύβει τον ήλιο να μη γελάω, να φοβάμαι Γιατί ο φόβος τρέφει το μίσος Και πρέπει να μισώ κάθε τι διαφορετικό Για να υπάρχω στη σιωπή των αθώων 14

15 Αυτό που υπάρχει εδώ Είναι η άνοιξη που κλαίει Κάθε άρνηση είναι ο θάνατός σου λέει Στο κοπάδι αν δεν μπεις πολεμιστής Αυτό που υπάρχει εδώ Είναι το άρμα των κομπάρσων Το πλήθος των άσσων, των ειδικών Των μαλακισμένων -απλά στα λαϊκά- παιδιών Που φτύνουν τα μάτια της ιστορίας Να μη βρεθεί η αλήθεια στο χώμα Κι ελευθερώσει το φως το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων

16 άκουσα η αγάπη Άκουσα η αγάπη γρατζουνά τον αέρα πονά η ψυχή Άκουσα η αγάπη αγγέλου έχει το βλέμμα Κι αυτό το βλέμμα μπορεί να σου αλλάξει Σε μια στιγμή τη ζωή Σάκης Αθανασιάδης Έμαθα η ανάγκη τα μάτια σου κάνει σαν πέτρα Αυτό που πονά, το χτυπάς δυνατά Έμαθα το σκοτάδι άλλοθι δίνει να αλλάζεις Στον καθρέπτη να μη βλέπεις καλά Άκουσα η αγάπη Είναι μια έρημη πόλη Μια στενή για να ζεις φυλακή Άκουσα η αγάπη Άμμος είναι και τέφρα Μοναξιά για να βρεις στη ζωή Άκουσα για αγάπη, γνώρισα την αγάπη Και είμαι εδώ να σου πω Πως μαζί της η ψυχή μου γελά Έμαθα η αγάπη μια χώρα είναι του αέρα Που κρατά με τα χάδια την ψυχή δροσερή Άκουσα για αγάπη, γνώρισα την αγάπη Και είμαι εδώ να σου πω Πως μαζί της το κορμί μου ξυπνά 16

17 το σώμα σου θέλει, μα η ψυχή δεν μπορεί Στα άσπρα σεντόνια σου αγκαλιά με ένα ξένο κορμί Το ταξίδι σου έχει τώρα τελειώσει Όμως η γη μου εσύ και το χώμα αυτό εμένα με σώζει Είχα βρει το νησί να πετάξω μακριά σου το χρόνο Δεν ήξερα πώς, το σώμα σου θέλει μα η ψυχή δεν μπορεί Φοβάμαι να ανάψω φωτιά το δάσος της ψυχής σου μην κάψω Αυτό που σε κρύβει καλά Να φαίνεσαι ίδια, στους ίδιους Τα μάτια σου βγάζουν φωνές Ακούω περίεργους ήχους Βοήθεια να λένε απλά ή να γράφουν ετούτους τους στίχους Δεν θέλω να κλάψω απόψε ξανά για να πέσω σε τοίχο Είπα για σήμερα όλα καλά θα ανοίξω τον ήχο Αφού δεν πιστεύεις σε σένα κερδίζει ο χαμένος Το σώμα σου θέλει, μα η ψυχή δεν μπορεί το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 17

18 ψυχή με αλμυρό νερό Κάθε όνειρο για να έχει τη δική του τη ζωή αφήνει το λιμάνι Φεύγει για ταξίδια μακρινά Κι αν εμένα, αν με αφήσεις δεμένο στη νύχτα ξανά Του χρόνου η σκουριά θα με φάει Το καράβι της ψυχής μου στα βράχια θα πάρει τη λάθος στροφή Αυτό που αγάπησα πολύ ταΐζω τα σκυλιά Τα μάτια τους τα άγρια να σωπάσουν Να νοιώσει το κορμί τους ηδονή Κι αν πείνα τους κρατάει ακόμα πολύ Μπορώ να τους χαρίσω, ψυχή με αλμυρό νερό Κάθε δέντρο τη ζωή του να χαρεί χορεύει στον αέρα Ψηλώνει για να δει τον ποταμό Κι αν εμένα με αφήσεις μονάχο εδώ ακίνητο στους λύκους Το σώμα θα χαρίσω, ψυχή με αλμυρό νερό Αυτό που αγάπησα πολύ χαρίζω στα παιδιά Που πέρασαν του φόβου την παγίδα την άγρια που νικήσαν μοναξιά Κι αν τα μάτια τους θα καίνε με φωτιά το ξύλινο άλογό μου Μπορώ να τους προσφέρω μια πέτρα να μου ρίξουν στην καρδιά 18

19 κι είμαι εδώ απλά να σου πω Βροχή μου έστελνες να ακούω τα όνειρά σου Ξεχάστηκες μακριά, έσβησε η φωνή σου Στη σκόνη έβαλες τα μάτια σου μωρό μου Για να σκεπάσεις την ψυχή Μα τώρα έφτασες κοντά, φωτιά να ανάψεις Το σώμα μου να καίγεται ξανά όπως παλιά Σπηλιά μου έλεγες την αγκαλιά μου έχεις Το σώμα σου να κρύβεται καλά Μέσα απ τις στροφές, τις άγριες ξέρες Πέρασα και είμαι ζωντανός Δεν μίλησα ποτέ γι αυτές τις μέρες Ούτε θα ήθελες να μάθεις ευτυχώς Κι είμαι εδώ απλά να σου πω Πως στα μεγάλα τα ταξίδια Υπάρχει ουρανός που το σώμα σκεπάζει Και η θάλασσα χωράει στην ψυχή Για να σε πάει το κύμα της μακριά το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων Σαν άγριο χώμα το κορμί μου Διψούσε μα μου έλεγες η δίψα θα περάσει Η αγάπη έλεγες ποτέ της δεν θα χάσει Θα έρθει η στιγμή που θα γελά 19

20 κάτι με σένα τρέχει Ένα τραίνο όταν κλαίει στο έρημο βουνό Κάποιο δάσος έχει χάσει το σώμα του Θα γελάς πονηρά Με τσιμέντο θα του κλείνεις το στόμα Σάκης Αθανασιάδης Τα μάτια αν γεμίζουν με λύπη Ο ουρανός που κοιτά δεν φταίει Κοίτα μακριά ένα αστέρι τρέχει Μία ψυχή έχει πάρει φωτιά Κάτι με σένα τρέχει Μία ακόμη ευκαιρία και μετά ο καθρέπτης σπάει Κοίτα μακριά ένα αστέρι τρέχει Μία ψυχή έχει φύγει μακριά Μια θάλασσα όταν πονάει το σώμα της Γιατί την έχεις φράξει κλαίει Κοίτα μακριά ένα αστέρι τρέχει Κάποιος άγγελος είναι κοντά 20

21 γαλάζιο ποδήλατο Μες τη σκόνη του δρόμου έχω βρει τη φωνή Όταν όλοι σωπαίνουν να ακούγεται αυτή Μη με βάζεις στο κόλπο για να βγάζω λεφτά Ζω μονάχα με πάθος για να ανέβω ψηλά Όσα όνειρα κάνω τα έχω πάντα μαζί Είτε μέσα στο δάσος είτε πάνω απ τη γη Μη μου δείχνεις τον τρόπο να τα χάσω κι αυτά Έχω φύγει, απ τον φόβο ταξιδεύω μακριά Ένα γαλάζιο ποδήλατο με τραβάει απ τη γη Στο πρώτο σύννεφο που το όνειρο ζει Πετάει στον άνεμο, γίνεται πουλί Χαλάει τα σύνορα απ τη δική μου ζωή Μα δεν μπορείς να με δεις Αν δεν θέλεις να βγεις απ τον κόσμο που ζεις Στη μεγάλη τη θάλασσα στην καρδιά να βρεθείς Και εδώ μένεις στα νερά της συνήθειας Γιατί είναι έτσι η ζωή που αν το πάθος χαθεί Μόνο στάχτη θα μείνει στο βλέμμα Και στο δρόμο των αστέγων ψυχών Το γαλάζιο το ποδήλατο θα φαντάζει ένα ψέμα το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 21

22 τα παραμύθια κρύβουν μέσα τους καρδιές Είχα ακούσει πολλά για φωτιές που δεν καίνε Για παιδιά που πετάν σαν νεράιδες ψηλά Είχα ακούσει πολλά για τα δέντρα που κλαίνε Σαν σκαλώνουν στα σύννεφα Για να χτίσουν αγγέλοι φωλιά Σάκης Αθανασιάδης Αλλά μέσα σε αυτές τις φωνές είχα πιστέψει Πως το ψέμα κοντά μου μιλούσε χιλιάδες φορές Ότι τελειώνει, πως μένει για πάντα στη λήθη Μέχρι που είδα στο χώμα ψυχές Τότε κατάλαβα πως η ύλη σκοτώνει Την πίστη που είχα στο όνειρο χθες Τα παραμύθια λένε πάντα την αλήθεια Τα παραμύθια κρύβουν μέσα τους καρδιές Κι αν δεν πιστεύεις πως σου λέω την αλήθεια Κοίτα κοντά σου μες το χώμα τις ψυχές Τα παραμύθια λένε πάντα την αλήθεια Τα παραμύθια δίνουν σώμα στις φωνές Βάζουν τα βήματα στο δρόμο να γνωρίσεις Λίγο απ τον άνεμο που ανθίζει τις ψυχές Είχα ακούσει πολλά για ανθρώπους που σπάνε Με ένα βλέμμα τις πέτρες και τις καίνε μετά Για πουλιά που πετάν και γελάνε Με ανθρώπους που ζουν μια ζωή στα κλουβιά 22

23 Είχα ακούσει πολλά και τα μάτια μου καίνε Που φοβούνται, νομίζω, να βλέπουν κοντά Σε ένα κόσμο που τα όνειρα φταίνε Που κυλιέται στο χώμα για μια χούφτα λεφτά το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 23

24 μα ο άγγελός μου έχει κόκκινα φτερά Νομίζεις έχασα το δρόμο Και ταξιδεύω σε μια έρημο χωρίς νερό Πως ξέχασα για πάντα αυτό το τρένο Που έλεγα θα βγει στον ουρανό Σάκης Αθανασιάδης Αυτό που ξέχασα είναι αυτό που λες ζωή Αυτό το ψέμα που μου στέλνεις να με σώσει Δεν έχει αγκαλιά ψυχής για το κορμί Έχει αιμάτινο φιλί με κρύα στάχτη Μα ο άγγελός μου με κρατάει αγκαλιά Με περπατάει στο σκοτάδι Τα βήματά σου να ακούω βιαστικά Βοήθεια να φωνάζουν κάθε βράδυ Μα ο άγγελός μου έχει κόκκινα φτερά Και μου χαρίζει κάθε νύχτα ένα χάδι Τόσο μακριά απ το φόβο με πετά Που το κορμί καθόλου δεν με νοιάζει Νομίζεις τρέμω μη χαθώ μέσα στην κρίση Νομίζεις τρέχω να γλιτώσω απ τη λάσπη εποχής Και ελπίζεις να γυρίσω με σπασμένα φτερά Στο χώμα να με βλέπεις για να με λυπηθείς Αυτό που κέρδισα, αυτό που λες εσύ φυγή Είναι ο δρόμος που το βλέμμα μου έχει σώσει Δεν έχει κρύο η ψυχή Και ο άγγελος ποτέ δεν θα προδώσει 24

25 Μα ο άγγελος μου με κρατάει αγκαλιά Με ταξιδεύει από πόλη σε άλλη πόλη Κάτι ανέραστα κορμιά πυροβολούν ξανά Τα μάτια τα ανοιχτά και τη ζωή τους όλη το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 25

26 ήθελα όμως να μου πεις πόσο κοιμάσαι Άμμο το όνειρο είπες θα αφήσεις Μόνη σου διάλεξες να μη λυπάσαι Τρέχει η ζωή και δεν χωράνε συγκινήσεις Αν δεν χτυπήσεις κάποιοι σε χτυπάνε Αλλάζει ο δρόμος, ίδιες οι εποχές Οι σταυροφόροι στην πόλη κι εσύ τα τείχη μου καις Σάκης Αθανασιάδης Ήθελα όμως να μου πεις πόσο κοιμάσαι Όταν το σώμα σου διψάει για μια βροχή Αν μένει κάτι εντός σου που θυμάσαι Αν έχεις μνήμη ή την έσβησες κι αυτή Αλλάζει ο κόσμος, σκουπίδια οι ζωές Οι σταυροφόροι στην πόλη κι εσύ τα τείχη μου καις Χρόνο δεν έχασες να αποφασίσεις Τι θα αγαπάς, τι θα φοβάσαι Τρέχει η ζωή και δεν χωράνε συγκινήσεις Άμμο το όνειρο είπες θα αφήσεις 26

27 αόρατες μέρες Μέσα απ τις φωνές σας προσπαθώ Τη σιωπή μου να περάσω Πιάνονται και πιάνονται εδώ Οι ψυχές μέσα στο λάσο Λέω μες του έρωτα θα μπω το μεγάλο πλοίο Να χω τα ταξίδια στο μυαλό Στα μάτια έναν ήλιο ελληνικό Οι πέτρες που πετάει στο φως το γκρίζο Έχουν χαμηλώσει τις ψυχές γνωρίζω Στον Όλυμπο δεν μένει πια θεός Κάπου στις λάσπες θα τον δεις Να περπατάει γυμνός Μπήκα στις ζωές σας Για να δω ένα μαύρο βυθό Τίποτε που έψαχνα να βρω Δεν βρήκα να πιαστώ το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων Έτρεξα να φύγω μακριά Σε άγνωστο τοπίο Είναι ευκαιρία για να βρω Τα χρώματα που σβήσατε εδώ 27

28 έτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάει Μέσα Αυγούστου το καράβι περνάει Μα αφήνει εδώ, απλά για να δω Στη λευκή την πανσέληνο της αγάπης τα χέρια Μα το ξέρω δεν μπορώ να μιλήσω πολύ Να σου πω πως έχεις γίνει παγωμένο φιλί Σε μια πόλη που πουλάει το φως Κι αγοράζει σκοτάδι Σάκης Αθανασιάδης Δεν νομίζω να πάει Στα μάτια σου θάλασσα Και η ψυχή να διψάει Τόσα μυστικά, τόσο μακριά Το σώμα σου νομίζω δεν πονάει Έτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάει Όμως γνωρίζω πως καίει Αλάτι τη μνήμη σου Και μια φωνή θα σου λέει Η αγάπη είναι πέτρα βαριά Δεν νομίζω να σκάει Κύμα στον ύπνο σου Και το κορμί να πονάει Αργία ψυχής δεν κάνεις μόνο εσύ Είναι χιλιάδες οι προσκυνητές Με τα ίδια τα μάτια σαν τα δικά σου Η αγάπη είναι πέτρα βαριά Έτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάει 28

29 πλατεία Απρίλη Τα όνειρα που είχες παλιά σαΐτες καρφωμένες Σε σύννεφα συρμάτινα ψηλά Τρέχεις να φτάσεις ως το δρόμο βιαστικά τις κρύες μέρες Μα ο δρόμος έχει φύγει πια μακριά Κάτι κουστούμια ακριβά πολύ ψηλά για σένα Σου λένε πέρνα τη βροχή με τη φωτιά Τώρα χαμένος στην πλατεία του Απρίλη Να περιμένεις ένα ψέμα για αμοιβή Ο αρχηγός είναι απέναντι και πίνει Και θα πληρώνεις τα κεράσματα εσύ Χαμένος μες τη λογική με τους σοφούς που λένε Να σώσεις την παρτίδα με ψυχή Και αυτοί για την πατρίδα σου θα κλαίνε Η θάλασσα έξω πρώτη φορά να Του αρέσει στο σκοτάδι να βγει το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων Κι αν δεν το έχεις καταλάβει τι σου λένε Κλείσε τα μάτια για να δεις προσεκτικά Κάτι κουστούμια ακριβά να παίζουν Τα όνειρά σου μπάλα στη φωτιά

30 ο κήπος που χάθηκε στο δρόμο Μέσα στης δύσης το φως Κουράστηκα μόνος και κάθισα Μα είπα να τρέξω μακριά Γιατί τη φωνή μου θα χάριζα Σάκης Αθανασιάδης Τι να πιστέψω από αυτή Αφού δεν ξυπνάει την άνοιξη Ο κήπος μου χάθηκε στο δρόμο Έγινε άγαλμα μαύρο απ τη μετάλλαξη Σου στέλνω ξανά μια αγκαλιά Γιατί μες τον ήλιο σου σκάλωσα Που μου έμαθες ελληνικά Αιχμάλωτος που δεν μεγάλωσα Γυρίζω τα χρόνια στο φως Κοιτάζω της δύσης τα ονόματα Αυτό με φοβίζει πολύ Πως το άγριο θηρίο θα ρθει Μονάχα με ανάσα μικρή Γυρίσω και βλέπω τη θάλασσα Η γλώσσα μου είχε κοπεί Με άνωθεν εντολή 30

31 το ποτάμι του ήλιου Θα έρθει μου έλεγες άνοιξη Που τα λουλούδια θα περνούν στην καρδιά Θα περπατάμε στο ποτάμι του ήλιου Και η σιωπή μας θα γίνει αγκαλιά Θα ταξιδεύουν στα μάτια μας φώτα Θα σε φιλώ να κοιτάς την καρδιά Τη μουσική του ανέμου θα ακούμε Και θα χορεύεις στην όχθη κοντά Στο ποτάμι του ήλιου θα είσαι το νησί Την ψυχή μου να κρύψω εκεί να ζεσταθεί Στο ποτάμι του ήλιου η αγάπη λένε ζει Όταν όλα πέφτουν και χάνονται στη λήθη Εσύ θα είσαι απλά το νησί Κι εγώ μια βάρκα που ταξιδεύει να σε βρει Θα με σκέφτεσαι λες κι είμαι κοντά σου εκεί Και θα μου στέλνεις τον άνεμο να σε μυρίζω το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 31

32 σημαία της Μυκόνου Ένα αστέρι στα μάτια σου χορεύει Ψυχή μου έχεις πάρει φωτιά Ντρέπομαι τόσο που είμαι καλά Μακάρι να γινόταν αλλιώς μα πρέπει να φύγω Σάκης Αθανασιάδης Τα φώτα θα χορεύουν στο δρόμο Θα μου λένε γύρνα πίσω Πόσες φωνές θα πρέπει να νικήσω Για να αφήσω τη ζωή που με πας Ξαπλωμένη στα σεντόνια Κρατάς τη σημαία της Μυκόνου Ένα όνειρο που μαυρίζει δικό μου κοιτάς Στα μπαράκια της ερήμου πριν πας Να κάψεις κι άλλα χρόνια Μα όπως τότε και τώρα Το κορμί σου δεν φτάνει Να περάσεις απέναντι Στην πλευρά της καρδιάς Μια μέρα θα με βλέπεις και δεν θα μου μιλάς Θα πίνεις τα ποτά σου ιδρωμένη Χωρίς ποτέ να μάθεις τι είναι να διψάς Τι είναι ένα όνειρο χωρίς ζωή να μένει 32

33 κίνδυνος Πρωινή περίπολος, πρώτη αναφορά: Χορεύουνε ψυχές στο ποτάμι κοντά Ο ήλιος επιμένει στον ουρανό να γελά Ο φόβος πια δεν αναπνέει, κίνδυνος Φίλα με απόψε η θάλασσα νάτη Παίρνει το μαύρο το πετάει στα βαθιά Από τα μάτια σου ένα χαμόγελο Έχω ζητήσει να το βάλω στην καρδιά Ευτυχώς δεν σου αρέσει να είμαι στη μέση Το σώμα δεξιά και η ψυχή αριστερά Τόσα ξενύχτια μη πιαστούμε στα δίχτυα Μα εμείς αφήσαμε μακριά μας τα νερά Δεν ψάξαμε άμμο να κρυφτούνε τα μάτια Γιατί αγαπήσαμε όλα τα αληθινά Ευτυχώς που ακούω τα τραγούδια του δρόμου Ευτυχώς που μου αρέσει η καρδιά σου σαν χτυπά Η μόνη μου σχέση με αυτή την ομίχλη Είναι να διώχνω περιστέρια στα βουνά Πρωινή περίπολος, δεύτερη αναφορά: Οι ψυχές δεν πέφτουν, οι σφαίρες τελειώνουν Η θάλασσα στις πλατείες σκορπάει με βοή Σηκώθηκε η ελπίδα, περπατάει Κίνδυνος κίνδυνος το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 33

34 κι είπα θα πάω πιο πέρα Μέσα στο στάδιο κόκκινα χαλιά Σε μια άλλη πατρίδα Έβλεπες πλήθος γελαστό, μα εγώ την παγίδα Έβλεπα αυτό που αγάπησα πως είναι πλαστικό Να καίει στον αέρα κι είπα θα πάω πιο πέρα Πληγές τα μάτια μου μη βγάλουν ξαφνικά απ τα βεγγαλικά Σάκης Αθανασιάδης Σκέπασα τη συνήθεια στα σεντόνια τα παλιά Αυτό είναι αλήθεια το ξέρεις, δεν το ξέρεις Χίλιες φωνές άκουγα ίδιες σταμάτα να υποφέρεις Χτύπα τις μετοχές γερά Χίλιες φωνές άκουγα ίδιες σταμάτα να υποφέρεις Μη γίνεσαι κορόιδο το μέλλον σου περνά Μπες σε ένα κόμμα Χίλιες φωνές άκουγα ίδιες και ακούω ακόμα Έπρεπε να είμαι κάπου να αρέσω Να ντύνομαι καλά, να λέω λόγια ίδια Γι αυτό δεν άρεσες ποτέ Είναι βαριές οι αλυσίδες να σε δέσω, Καημένε μου εαυτέ Ελεύθερος όμως δεν είσαι Δεν ήσουνα ελεύθερος ποτέ Μου είπες όταν έφυγες απ' την κρίση Να πας στη δύση 34

35 Κοίταζες μια οθόνη σαν γιαγιά Φορούσες τις πιτζάμες Παιδιά μου έλεγες θέλω να κάνω Δύο, όχι πολλά Με δόσεις ένα σπίτι σιγουριά Μια δουλειά, ψυχή για να ξαπλώσεις Κάποια ψυχή όμως δεν σκέφτηκες Πως ίσως τη σκοτώσεις τελικά Έβλεπα αυτό που αγάπησα πως είναι πλαστικό Να καίει στον αέρα κι είπα θα πάω πιο πέρα Πληγές τα μάτια μου μη βγάλουν ξαφνικά απ τα βεγγαλικά Κι είπα θα πάω πιο πέρα να βρω τα αληθινά το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 35

36 το σώμα μου όταν καίγεται ακούγεται η καρδιά Το σώμα μου όταν καίγεται ακούγεται η καρδιά Φεύγει η ψυχή από μέσα μου κοιτάει από ψηλά Μα εσύ μου λες για εφήμερα που ζουν μια φορά Αυτό που είναι πολύτιμο στο αύριο το πετάς Σάκης Αθανασιάδης Βγάλε τα ρούχα που φοράς τα λέρωσε η βροχή Βάζω κρασί να ζεσταθείς, να ακούσεις τη σιωπή Μικρή θα είναι η ζωή αν τρέχεις συνεχώς Τo σώμα σου θα μοιάζει με το χώμα Άσε το σώμα σου γυμνό, μην ντρέπεσαι για αυτό Αν δεν παραδοθείς στον έρωτα τι θα έχεις Μονάχα σκόνη θα πετάς στα μάτια της βροχής Τα υλικά στα μάτια σου της μοναξιάς θα δεις 36

37 αφού οι άγγελοι ξεχάστηκαν στη Γη Πετάω τα όπλα στο νερό Γεμίζω μια άδεια μέρα Γυρίζω σελίδα, μα ακόμη είμαι εδώ Κι εσύ μια στεριά πιο πέρα Κοιτάζω ένα τρένο που φέγγει το βουνό Τις ήττες μου που σβήνει ο καπνός του Τα μάτια σου η άνοιξη μου φέρνει να τα δω Τα μάτια σου που κράτησα, το φως μη χάσει Αφού οι άγγελοι ξεχάστηκαν στη Γη γιατί να πρέπει Μες της ανάγκης τη βροχή συνέχεια να διψώ Αφού οι άγγελοι σε άφησαν εδώ Τον ήλιο μου στα μάτια σου θα δω Ανοίγω τα παράθυρα στους ήχους να κρυφτώ Φυσάει αέρας δυνατός μα πόσο θέλω Αφού αγάπησες τη Γη και ακόμη είσαι εδώ Το άρωμά σου να περάσει το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 37

38 τα Χριστούγεννα της Όλγας Την είχα γνωρίσει παλιά σε ένα μεγάλο μου κύμα Μετά το καράβι της ζωής μου με πήρε μακριά Μπορεί να ήτανε αλήθεια, μπορεί να ήτανε ψέμα Μες τα χιλιάδες μου πρέπει η μνήμη με απατά Σάκης Αθανασιάδης Κατόπιν περνούσε συχνά η βροχή μου έφερνε νέα Μέχρι που έφτιαξα καράβι με άστρα μικρά Να ταξιδεύει Χριστούγεννα νύχτα Να μου γεμίζει τα μάτια βοριά Τα Χριστούγεννα της Όλγας ίσως είναι μαγικά Ίσως να μαζεύει άστρα να τα έχει αγκαλιά Τα Χριστούγεννα της Όλγας ίσως μοιάζουν με πουλιά Που πετάνε απ τα δέντρα και περνάνε τα βουνά Αυτό που θυμάμαι τις μεγάλες γιορτές είναι οι ευχές Που πέφτουν στο χώμα και οι αγάπες τους λιώνουν σαν χιόνι Κι αυτό το μικρό της ψυχής μια αφορμή να βγω πιο πέρα Που τα όνειρα στα φώτα απλά μεγαλώνουν μια μέρα Τα Χριστούγεννα της Όλγας, της Μαρίας, τα δικά μου Ίσως να είχανε αξία αν μιλούσε η ψυχή Αν πετούσε ο βαρδάρης το κορμί σε μια γωνία Και χανόταν η αγωνία και τα πίναμε μαζί 38

39 μόνο το σώμα σου έχω θάλασσα Κολυμπούσα ρηχά στα εφήμερα Για να βρω το νησί δεν περίμενα Eίχα αφήσει τον ήλιο εκεί που μεγάλωσα Μες της νύχτας τα βράχια νομίζω σκάλωσα Είχα φτάσει Αθήνα απλά να τη δω και ξεχάστηκα Δεκαπέντε χρονάκια μοναχά και κουράστηκα Κολυμπούσα ρηχά στα εφήμερα Μα η ζωή δίνει μόνο μαθήματα Μόνο το σώμα σου έχω θάλασσα Ελευθερία να δραπετεύω απ το κορμί μου Μόνο τα μάτια σου έχω φώτα μου Τη μουσική τη δυνατή στη σιωπή μου Κι αυτό μου φτάνει, σου λέω είναι αρκετό Μες το σκοτάδι το βαθύ, αυτό μου φτάνει Κολυμπούσα βαθιά και ξεχάστηκα Και ο ήλιος κρυβόταν, μα πιάστηκα Μες τα όνειρα που είχα και έτρεχαν Σε δυο μάτια που είδα και έφεγγαν Κι αυτό μου φτάνει, να ταξιδεύω μακριά Να ξεδιψάω με της αγάπης το νερό Αυτό μου φτάνει Σου λέω είναι αρκετό αυτό μου φτάνει το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 39

40 φωτιά και νερό Καθόμουν στο κύμα κοντά Τις βάρκες που έφευγαν κοίταζα Και είχα πιστέψει ξανά Πως ήμουν φωτιά και νερό Σάκης Αθανασιάδης Απέναντι είδα καλά Τα πράσινα μάτια σου έλαμπαν Μα σκέφτηκα πως δεν μπορώ Στα μάτια αυτά για να μπω Είπα θα φύγω μακριά Κάπου αλλού θα είναι καλύτερα Κι έτρεξα απλά να κρυφτώ Μέσα στο κρύο νερό Το άλλο πρωί μοναχός Κάτω απ τον ήλιο περίμενα Πως θα έρθεις και πάλι εσύ Μακριά να πετάξεις το γκρι Το άλλο πρωί ένα φως Πήρε η ψυχή απ τα μάτια σου Ξέχασα όλα τα πώς Στην αγκαλιά σου να μπω Απέναντι ήσουν εσύ Τα πράσινα μάτια σου έλαμπαν 40

41 Μα ήταν αργά να σκεφτώ Αν μες σε όνειρο ζω Είπες απλά σε αγαπώ Κάποια θα κάψουμε σύνορα Δεν ξέρω πώς μα μπορώ Να περπατώ στο νερό το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων

42 όμορφη ακτή Έριξα φως στον ουρανό Να δω αγγέλου χέρια Μα έπεσα σε σύννεφο Που έκρυβε μοναξιά Σάκης Αθανασιάδης Βρήκα μια όμορφη ακτή Να χτίσω μες την άμμο Αφού η αγάπη με μισεί Και χάνεται μακριά Έτσι περνάει ο καιρός Οι εποχές αλλάζουν Μα έχει η θάλασσα φωνές Να μάθω τη ζωή Έχει φωνές που περπατούν Πρωί σαν ξημερώνει Και τίποτα πια δεν μπορεί Στο ψέμα να κρυφτεί Μάζεψα ξύλα για φωτιά Να κάψω την καρδιά μου Αφού η αγάπη με μισεί Και χάνεται μακριά Βρήκα μια όμορφη ακτή Να βλέπω τα αστέρια Μα τη βροχή η αγάπη μου Έστειλε να με βρει 42

43 το γυμνό Σπίτι δεν κάθισα πολύ, είπα να περπατήσω Στους άδειους δρόμους να ακούσω την καρδιά Ήθελα πάλι να σου πω τόσα που είχα ξεχάσει Γιατί φοβόμουνα πολύ να βγω απ τη μοναξιά Άκουγα πως οι ποιητές γράφουν χωρίς να ζούνε Μα οι σελίδες γέμιζαν το πάτωμα λευκές Όσα αστέρια έφτιαχνα μες το χαρτί να μπούνε Στάχτη σκορπίζανε πρωί στου ήλιου τις φωνές Μες το σκοτάδι άκουσα βήματα από πίσω Σαν κάτι να πλησίαζε ολοένα πιο κοντά Ξεκίνησα να περπατώ για να το αποφύγω Μα ό,τι και να έκανα ήταν πλέον πια αργά Έτσι απλά περίμενα τον άλλο να με φτάσει Τα λίγα να του δώσω στην τσέπη μου λεφτά Μα τη φωνή σου άκουσα: Σάκη, με έχεις σκάσει Σταμάτα να μου κρύβεσαι στης νύχτας τη σκιά Άκουγα πως οι εραστές ρίχνουνε το χειμώνα Τα ρούχα τους στο πάτωμα κι αρπάζουνε φωτιά Και το κορόιδευα αυτό τον περασμένο αιώνα Ώσπου μια μέρα γνώρισα πως γίνονται όλα αυτά το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων Μα πώς μπορεί να γίνει αυτό αν νοιώθεις ήδη πτώμα Μες τα χιλιάδες πρέπει σου που άφησε η ζωή Θέλω εσύ να μου το πεις τώρα που έχεις έρθει Πώς γίνεται έτσι ξαφνικά άνοιξη η βροχή 43

44 κι ας είναι όπως λένε Χριστούγεννα που αναπνέει η καρδιά Πέφτουν τα χρώματα στα μάτια Γίνεται κόκκινη η νύχτα Ένα δέντρο φωτεινό αγγίζει ουρανό Μα αυτό που μένει το πρωί είναι της μοναξιάς τα πόδια Στης πόλης τα χαλάσματα να μυρίζουν βαριά Κι ας είναι όπως λένε Χριστούγεννα που αναπνέει η καρδιά Σάκης Αθανασιάδης Νομίζω δεν θα είσαι εκεί Τους άρχοντες να δεις να αποφασίζουν Τις ενοχές τους σαν δικές σου ενοχές να δεχθείς Να παραδοθείς στη λάσπη Αν πιστεύεις πως μπορείς Κάτι απ τον κόσμο σου να αλλάξεις Κάτσε κοίτα τη ζωή σου απ την αρχή Κι αυτό που πέφτει και χτυπάει Εδώ κοντά στη γειτονιά σου Που μπορεί να είμαι εγώ, μπορεί να είσαι εσύ Αν πιστεύεις πως μπορείς Μέσα απ το μαύρο τζάμι να περάσεις Πέτα μακριά τα όπλα που σου δίνουν για να χάσεις Το πάθος για ελεύθερη φωνή 44

45 Τώρα που ξέχασες που μένεις Και πού πηγαίνεις δεν ρωτά κανείς Την οδό αστέγων θα τη βρεις Κι αν το θες θα πεις στον εαυτό σου Πως πάντα πρέπει να αναπνέει η ψυχή το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 45

46 την άνοιξη να βρω αριστερά Σάκης Αθανασιάδης Πετάω τη μέρα απ το παράθυρο Διώχνω το χειμώνα Τα μαύρα τα πουλιά φωνάζουν δυνατά: Ποτέ δεν έχασε κανείς Με τα λεφτά στα χέρια Καλύτερα χωρίς ψυχή παρά χωρίς αυτά Στη μέση της ερήμου Μου λένε εδώ να μείνω Να μη τραβήξω αριστερά Γιατί πολύ χρυσός θα βγει Κι αν το βουνό θα κλαίει γκρίζο Απλά να αδιαφορήσω Γιατί είναι η ζωή εδώ πολύ σκληρή Μα εγώ μεγάλωσα σε πέτρες Με αίμα απ το χρυσάφι της ερήμου Που άφησαν στα χέρια μου φωτιά Και είναι λίγα τα λεφτά Για να πουλήσω την ψυχή μου Για μια εφήμερη ζωή χωρίς καρδιά Μα εγώ αγκάλιασα τις λεύκες Και πήρα την ψυχή μαζί μου Και τόσο φως θα είναι κρίμα να χυθεί Με τα νερά του Αξιού στης θάλασσας τη μοναξιά 46

47 Ρωτάω η άνοιξη που τρέχει Κανένας δεν γνωρίζει Χειμώνιασε βαριά στις γειτονιές Ποτέ δεν έχασε κανείς ακούω Με τα λεφτά στα χέρια του όταν τρέχει Καλύτερα να σώζεις το κορμί παρά ψυχές Μα εγώ μεγάλωσα στον ήλιο Με ασπίδες από χιόνι Να έρχεται δροσιά μες την ψυχή Γι αυτό καλύτερα να στρίψω H ευθεία πριν τελειώσει Την άνοιξη να βρω αριστερά το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 47

48 το παραμύθι της μεγάλης ζωής Πίνω το τελευταίο ποτήρι κρασί, αλλάζει ο χρόνος Το 2015 πλησιάζει, για εβδομήντα μου μοιάζει Σάκης Αθανασιάδης Είναι αλήθεια πως περίμενες χρόνια Μια ζαριά για να ρίξεις Μα έχεις γίνει για μια τράπεζα πτώμα Και χρωστάς και σε άλλους το χώμα Στο παραμύθι της μεγάλης ζωής Μα σε ξέχασε τώρα η συμμορία Που τελείωσε πρόωρα η ευφορία Και τα μάτια σου κάηκαν Στο παραμύθι της μεγάλης ζωής Πίνω το τελευταίο ποτήρι κρασί αλλάζει ο χρόνος Το 2015 πλησιάζει, για εβδομήντα μου μοιάζει Χιονίζει απόψε δειλά το λευκό πλησιάζει Ο τελευταίος μεγάλος χειμώνας είναι εδώ Μα η αγάπη είναι εδώ κι αυτή που δίνει το φως Μπροστά μου να δω Οι μάγοι δεν φάνηκαν με τόσα κρύα Που τα δίχτυα σε έπιασαν με την πρώτη ευκαιρία Κάπου εδώ κοντά σε μια εφορία Και σου σφίγγουν πολύ το λαιμό 48

49 Είναι αλήθεια πως μεγάλωσες τώρα Πως μεγάλωσες μέσα σε τέσσερα χρόνια Που ελπίζω να έχεις προλάβει να δεις Το μαύρο το αίμα που κρύβει Το παραμύθι της μεγάλης ζωής Χιονίζει απόψε δειλά το λευκό με πλησιάζει Ο τελευταίος μεγάλος χειμώνας είναι εδώ το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 49

50 το δικό σου αιώνιο ψέμα Πετούσε η ψυχή, κοιτούσε τη θάλασσα Με φως του φεγγαριού τα μάτια μου τα χάλασα Μα κάθε άνθρωπος στη γη που ξέρει από αυτά Γνωρίζει της αγάπης του το αίμα Σάκης Αθανασιάδης Που όταν τρέχει πονά Χτυπάει τα μάτια, το κορμί και τον αέρα Και δεν γνωρίζει πια πού πάει ο δρόμος Και μια μέρα ζει το δικό του αιώνιο ψέμα Έτσι κοιτάνε τις φωτιές οι εραστές Να καίνε την ψυχή τους στο σκοτάδι Που τριγυρνάει γυμνή και ξένη με το σώμα Και δεν γνωρίζουν γιατρειά με ένα χάδι Έτσι μιλάνε οι εποχές στους εραστές Που αφήσουν το κορμί τους στο χαλάζι Να το χτυπάει ο άνεμος, ο ήλιος, οι βροχές Και τίποτα πια να μην τους νοιάζει Πετούσε η ψυχή, κοιτούσε τις στάχτες Το φως του φεγγαριού εκεί, τα μάτια μου κλειστά Μα κάθε άνθρωπος στη γη που ξέρει από αυτά Γνωρίζει την αγάπη απ' το τέρμα 50

51 θα ταξιδέψω από μένα μακριά Έχω ξεχάσει στην κορυφή πώς πάνε Τα όνειρά μου είναι χαμηλά Σου είπα κράτα με φοβάμαι Τους δρόμους που ανεβαίνουνε ψηλά Τόσο πολύ ο άνεμος φυσούσε Που σου ζητούσα μόνο αγκαλιά Μα έλεγες να μη φοβάμαι Μέχρι τις Πρέσπες έχει δάσος που γελά Φτιάχνω μια λίμνη στο μυαλό μου Νεράιδες χορεύουν με τα στήθη γυμνά Χιλιάδες όνειρα σκόρπια του δρόμου Θα ταξιδέψω από μένα μακριά Πιάνω ένα αστέρι στον ύπνο δικό μου Πριν το αγγίξουν τα κρύα νερά Ανοίγω τα μάτια, το βάζω στο όνειρό μου Θα ταξιδέψω από μένα μακριά το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων Καπνίζει το κορμί της λίμνης, ξημερώνει Μια νεράιδα περπατά στα νερά Με ρωτάει αν φοβάμαι στο όνειρο μόνος Θα ταξιδέψω από μένα μακριά 51

52 για ποια πατρίδα θα μιλήσεις Κάπου θα ακούς τον άνεμο να λέει: Έλα μαζί μου, ταξιδεύω τις ψυχές Θα είσαι γυμνός και η ψυχή θα πλέει Στη θάλασσα γεμάτη γρατσουνιές Σάκης Αθανασιάδης Χιλιάδες όνειρα μέσα στο δάσος Τα έχεις κόψει για να χτίσεις μοναξιά Τα έχεις ρίξει στη φωτιά με πάθος Να μη φοβάσαι πως θα φτάσει η χαρά Για ποια πατρίδα θα μιλήσεις Για ποια πατρίδα που όλο κλαίει Που όλο προσεύχεται στη δύση της και λέει: Πάρε και θάλασσα και γη Πάρε το αίμα απ το βλέμμα μου Για να σκουπίσεις την ψυχή σου μια φορά Μόλις οι γέφυρες θα πέφτουν Μόλις στο τέρμα θα ζυγώνεις ξαφνικά 52

53 μετά τη βροχή Βρήκα τον άνεμο στα μάτια μου και πάω Ένα ταξίδι κοντινό ως την καρδιά Δεν θα χαθώ αφού τον ήλιο θα κοιτάω Έχω κρατήσει και ψυχή για τα παιδιά Βγήκα απ το δρόμο του ανθρώπου μαύρο βλέμμα Σε κάδους που χορταίνει μοναξιά Κάποιοι δειλοί με ικετεύουν για ένα ψέμα Για να κρατήσουν την ψυχή τους αγκαλιά Ένας δειλός είμαι κι εγώ μα και δραπέτης Που η μνήμη μου δεν σβήνει με φωτιά Ψάχνω να μπω στην αμαρτία σαν ικέτης Μήπως μπορέσει η ψυχή μου να πετά Μετά τη βροχή όταν το χώμα θα φέρει ζωή θα μυρίσω τη γη, εσένα Τα μάτια μου θα τρέχουν να σε φτάσουν Γυμνή να σε δούνε στο ψέμα Στους χάρτινους τους μάγους των καιρών το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 53

54 για να αδειάσει η ψυχή τη μοναξιά Μόνη η βάρκα των ψυχών Θα ταξιδεύει ως τα σύννεφα ψηλά Μα εσύ πετάς την ψυχή στα σκυλιά Μεγαλώνεις τους τοίχους, να σβήσεις τον ήλιο Ρίχνεις τα δέντρα, φέρνεις την έρημο στην αυλή σου Η δύση είναι η μόνη λύση στη μοναξιά Σάκης Αθανασιάδης Πολλές φορές βαρύ φορτίο Ένα ταξίδι της ψυχής ως τη φωτιά Ξέρεις νομίζω το μεγάλο ρέμα Πού έχει αίμα, πού νερό να ξεδιψάς Αυτή η βάρκα θα σε πάει ως το τέρμα Σκόνη να γίνεις ή να ζεις και να πετάς Με θεατές γεμάτο το λιμάνι Με λιτανείες και ευχές Να γεράσει το σώμα Να ψηλώσει το δόγμα Να προσκυνάς το δυνατό, να γίνεις στρατιώτης Το διαφορετικό να πολεμάς, να πεθαίνει Άδεια όπως πάντα η ψυχή από αγάπη Και μου φαντάζουνε τα μάτια σαν λεκές 54

55 Βλέπεις νομίζω το μεγάλο δέντρο Που ακουμπάει της σελήνης την καρδιά Αν καταφέρεις και περάσεις το λιμάνι Θα έχεις αφήσει ένα μίσος μακριά Πέφτουν αστέρια λαμπερά μέσα στη λίμνη Και χίλια μάτια έχουν σβήσει ξαφνικά Σκέφτονται το μέλλον που πρέπει να χτίσουν Και η αγάπη ξυπόλητη περνά Μόνη η βάρκα των ψυχών Θα ταξιδεύει ως τα σύννεφα αργά Οι θεατές χορεύουν στο λιμάνι Για να αδειάσει η ψυχή τη μοναξιά το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων

56 χάρτινο πλοίο Η θάλασσα φωνάζει πολύ όταν φυσάει αέρας Χτυπάει τα όνειρα αυγά στα βράχια της ζωής Τα κόκκινα τα μάτια τους αφήνει μονάχα ανοιχτά Να καίνε για μέρες αργά, την ψυχή σου να δεις Σάκης Αθανασιάδης Συνήθιζε να περπατά στη βροχή, να θυμάται Στο παρελθόν να μιλάει και μετά να γελάει Συνήθιζε να βοηθάει πολύ και μετά να ξεχνάει Αν είναι νύχτα, αν είναι πρωί και που θέλει να πάει Του αρέσει στο σκοτάδι να ζει, τη μυρωδιά του ζητάει Δεν σκάβει το χώμα βαθιά γιατί απλά το αγαπάει Υπάρχουν όρκοι που δεν βρήκε ποτέ Που οι αλυσίδες τους σπάνε Φωτιές που αγκαλιάζουν ψυχές να μπορούν να πετάνε Όταν χαλάει ο καιρός και ο βαρδάρης θυμώνει Φωνάζει να έρθω να τον δω Μέσα στη νύχτα οδηγά ένα χάρτινο πλοίο Μέσα στη νύχτα τη ζωή μου να δω Θέλω να γνωρίζεις κι εσύ όταν το σώμα ζητάει Πως είναι ελαφριά η ψυχή και ο Θεός δεν κοιτάει Μια ομπρέλα μαζί σου με φως και ο φόβος σου πάει Μου είπε, αυτά να θυμάσαι και η ψυχή σου θα ζει 56

57 ξύλινες πέτρες Σου λέω ένα γεια, βγαίνω στο δρόμο Αυτό που ανταμώνω με τρομάζει πολύ Ένα παιδί το κυνηγάνε με ξύλα Έχει αρπάξει ένα καρβέλι ψωμί Παρόλα αυτά κανείς δεν ρωτάει Ο χειμώνας που φτάνει τι άλλο θα δει Αυτό θα το πει η μικρή η οθόνη Με ξύλινες πέτρες να πονάει η ψυχή Δεν με νοιάζει αν κερδίσω, αναπνέω να μη σβήσω Μέσα στο μαύρο που έχει γύρω απλωθεί Το συρμάτινο το άστρο που μου λεν να αγαπήσω Η σκουριά του θα μου φάει και τη λίγη μου φωνή Σου λέω ένα γεια, στην τράπεζα τραβάω Τους φόρους να πληρώσω για μια άλλη φορά Τώρα τι να ελπίζω αφού πρέπει να ξεχάσω Τη θάλασσα, το φως και τα βουνά το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων Παρόλα αυτά κανείς στο τραπέζι Δεν βλέπει τη βροχή που το τζάμι χτυπά Γεμίζει την κοιλιά του και ατάραχα σπάει Το αυγό του φιδιού το ερπετό και κοιτά 57

58 ιδιωτική σχολή ονείρων Ήρθαν αστυνόμοι μέσα στην αυλή Κι ήταν όλοι οπλισμένοι Ζήταγαν να βγάλω το όνειρο γυμνό Για να το σκοτώσουν οι καημένοι Σάκης Αθανασιάδης Έλεγαν πως πέρασε ο νόμος ξαφνικά Που οι ποιητές θα πρέπει να είναι εγγεγραμμένοι Σε σχολή ονείρων ιδιωτική Διαφορετικά παράνομος ο στίχος τους θα βγαίνει Φοβάμαι να σου πω πως λίγο κι άλλο λίγο Πάλι η φωνή μου φεύγει Μα μια αγκαλιά μου είναι αρκετή Μα σφαίρες να γεμίσει την ψυχή Φοβάμαι να σου πω πως έμεινα εδώ μόνο για σένα Τα τείχη όταν πέσουν Στα μάτια σου το γέλιο σου να δω Έλεγαν πως πέρασε ο νόμος ξαφνικά Που οι ποιητές θα πρέπει να είναι εγγεγραμμένοι Σε ένα σύλλογο πνευματικό Και να προσκυνούν τους χορηγούς υποταγμένοι Μου είπαν να κρυφτώ μέσα στη σιωπή Κι εκεί να παραμένω Μέχρι να εγγραφώ σε εκείνη τη σχολή Αλλιώς την τιμωρία μου να περιμένω 58

59 μα οι αγάπες μου ζούνε στο δρόμο Μα εγώ που θέλω τα μάτια σου να βλέπω Γιατί μου κρύβεσαι και κοιτάς χαμηλά Απ τη φωνή σου αναγνωρίζω Πως έχεις φύγει μίλια μακριά Ήθελες λέει να με κρατάς απ το χέρι Μήπως αλλάξω για σένα μυαλά Μα εγώ μεγάλωσα με ένα μαχαίρι Και δεν φοβάμαι τη μοναξιά Μα εγώ που το κορμί σου γνωρίζω σαν το δρόμο Σε κάθε ταξίδι μου έχω εσένα μαζί Τις πόλεις που κλαίνε να συνηθίζω Το θαύμα πάντα που αργεί Σε κάθε άγριο δίνω το χέρι Το αγκαλιάζω για να πάρει φωνή Και από λύκο στο κοπάδι με βρίσκεις Να θεραπεύω μια ακόμη πληγή Ήθελες λέει να αφήσω το δρόμο Και με το νόμο να ζούμε μαζί Μα οι αγάπες μου ζούνε στο δρόμο Και πως φοβάμαι να φύγω από εκεί το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 59

60 το αύριο καλοκαίρι Όμορφες μέρες της ψυχής το χιόνι όταν πέφτει Το μαύρο της ζωής χαλίκι αν πατάς Στα μάτια σου λευκό χορεύει Όμορφες μέρες της ψυχής που εσύ αναζητάς Σάκης Αθανασιάδης Αν και γνωρίζεις πως ο φόβος περισσεύει Πάντα ελπίζεις σε ένα τόπο όταν πας Πως μια αγάπη θα σε πάρει από το χέρι Θα σε φιλήσει στο φεγγάρι όταν μιλάς Όμορφες μέρες της ψυχής ο ήλιος όταν πέφτει Και η θάλασσά σου ντύνεται με κόκκινο φωτιάς Τίποτε τότε δεν μπορεί να ζήσει με τα πρέπει Το σώμα όταν καίγεται και έρωτα ζητάς Αν και γνωρίζω πως η αγάπη έχει ταίρι Το φόβο που τη βγάζει εκτός φωτιάς Θέλω να γίνω το δικό σου το μαχαίρι Για να περάσει η ψυχή σου όπου κι αν πας Όμορφες μέρες της ψυχής η άνοιξη όταν φέρνει Ένα λουλούδι κόκκινο στα χέρια να κρατάς Τότε νομίζω πως θα βρεις το αύριο καλοκαίρι Τη θάλασσα που έκρυβες στα βάθη της καρδιάς 60

61 για να ακούς τα αηδόνια τα μεσάνυχτα Ζωγράφισε στον τοίχο έναν ήλιο Αν δεν μπορείς να βρεις μες τη ζωή σου τη φωτιά Κοίτα καλά το φως που τρέχει Για να περάσει και να φύγει η μοναξιά Για να ακούς τα αηδόνια τα μεσάνυχτα Που ξενυχτάνε με το φως κάτω απ τα αστέρια Μην ψάχνεις τη χαμένη άνοιξη σε άδειο βλέμμα Τα μάτια άνοιξε κι απλά αυτή θα ρθει Για να σε βρει όπου κι αν είσαι Και να σου πάρει απ την ψυχή τα μυστικά Υπάρχουν πόρτες που ποτέ δεν έχεις βρει Τα μάτια άνοιξε κι απλά αυτή θα 'ρθει Ζωγράφισε στο τζάμι ένα δάσος Αν δεν μπορείς να βρεις μες τη ζωή σου πάθος Και χάρισε στους άλλους λίγο αγάπη Κι ας χτίζουν πιο πολύ τον ουρανό το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων Για να ακούς τα αηδόνια τα μεσάνυχτα Μην κάνεις τίποτα, απλά σταμάτα Σταμάτα να φοβάσαι Σταμάτα να λυπάσαι πως είσαι έξω απ το κοπάδι Και οι λύκοι θα σου φάνε την καρδιά Για να ακούς τα αηδόνια τα μεσάνυχτα Για να μπορείς να λες η αγάπη είναι εδώ 61

62 η μέρα που μεγάλωσα Πετάω μια πέτρα στο νερό Ακούω τον ήχο Την πόρτα που κλείνει Μετά τη σιωπή που μιλά Σάκης Αθανασιάδης Κλείνω με χώμα τις πληγές Κοιτάζω το τοίχο Κανείς δεν γελά Ούτε δακρύζω εγώ Η μέρα που μεγάλωσα Ήλιο είχε χρυσό Που απότομα τον έκρυψαν Τα ψεύτικα φιλιά Κι όσες φορές παράτησα Ψυχή για ένα σώμα Ήρθε σκοτάδι να μου πει Ας μείνουμε αγκαλιά Πέφτω κοιμάμαι αργά Ξυπνάω νωρίς και δουλεύω Παλεύω εντός μου καλά Στο τέλος νικώ 62

63 Πετάω το χθες στο νερό Καθαρίζω τη μέρα Ανοίγω το βήμα προχωρώ Η μέρα που μεγάλωσα Ήλιο είχε χρυσό Που λίγο μόνο χάθηκε Και τώρα είναι εδώ το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 63

64 κάπου σε μια στεριά Κάπου σε μια στεριά Σκοτείνιασε η μέρα Ο ήλιος ξαφνικά Κρύφτηκε στα βουνά Σάκης Αθανασιάδης Χιόνι πολύ θα ρθεί Είπε ο γερο-πέτρος Μα μέσα στο λευκό Θα βρεις αν θες ψυχή Πέρασε ο καιρός το χιόνι είχε λιώσει Μα κάποιοι ευτυχώς είχαν αγγίξει φως Πέρασε ο θυμός η αγάπη είχε σώσει Ότι ήταν δυνατό στο μίσος μη χαθεί Κάπου σε μια στεριά Αγάπη μου όπως τώρα Τρέχανε τα παιδιά Μέσα στην παγωνιά Μα οι γέροι οι πολλοί Σοφοί δεν είχαν γίνει Και λέγανε μαζί Στο διάολο η ψυχή 64

65 γνώρισα μόνο μια πατρίδα Τα σύννεφα χαμήλωναν, πλησίαζε βροχή Με ουρλιαχτό ο άνεμος ζητούσε να με πάρει Τότε εγώ αγκάλιασα ένα κορμό σφιχτά Νύχτωσε και φοβόμουνα των λύκων το κοπάδι Κι όσο εκεί περίμενα το τέλος μου να ρθεί Σκεφτόμουνα τους φίλους μου που έφυγαν στις πόλεις Σπίτια που έχτισαν ψηλά και σβήσανε τη μνήμη Μακριά από όλα τα κακά και την οργή αυτή Γνώρισα μόνο μια πατρίδα που είχε αφήσει τη σκιά Που περπατούσε μες τον ήλιο, είχε τα πόδια της γυμνά Που ήξερε τι είναι αγάπη, πώς να χαρίζει δανεικά Γνώρισα μόνο μια πατρίδα κι έμαθα ελληνικά Τα σύννεφα αδειάσανε, αστέρια είχαν βγει Οι λύκοι δεν εφάνηκαν μέχρι να ξημερώσει Αργότερα μου είπανε σε πόλεις είχαν βγει Τους πήρανε τα κόμματα και γίνανε καμπόσοι το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 65

66 αγκαλιασμένοι στη βροχή Αγκαλιασμένοι στη βροχή μαζί Να σε κοιτώ στα μάτια να σου λέω εσύ Είσαι φωτιά μες το μυαλό μου Είσαι νερό στο όνειρό μου Σάκης Αθανασιάδης Αγκαλιασμένοι στη βροχή μαζί Να με κοιτάς στα μάτια να μου λες εσύ Είσαι τα φώτα όλου του κόσμου Είσαι ουρανός δικός μου Τον άνεμο να βρούμε, τα σύννεφα Να μπούμε αγκαλιασμένοι στη βροχή Τη θάλασσα να βρούμε, τα κύματα Να βγούμε απ το σκοτάδι δυνατοί Κάτω απ το γελαστό το σύννεφο Να βλέπουμε παιδιά να παίζουν Αγκαλιασμένα με τα χρώματα Ο άνεμος να μυρίζει ζωή Αγκαλιασμένοι στη βροχή μαζί Να τρέχει η θάλασσα τα μάτια μας να φτάσει 66

67 όλα είναι ωραία στο σκοτάδι Τι σε νοιάζει εσένα Η φωτιά στο δάσος Βάλε ένα φράχτη, χτίσε κάπου εκεί Τίποτε δεν είδες, δεν υπάρχει λάθος Έτσι πας μπροστά σε ετούτη τη ζωή Ξέρεις πόσοι σώθηκαν γιατί απλά δεν είδαν Σπίτια που καιγότανε στα μάτια τους μπροστά Ξέρεις πόσοι φτιάχτηκαν και γύρισαν σελίδα Μόνο γιατί κράτησαν τα μάτια τους κλειστά Όλα είναι ωραία, ωραία στο σκοτάδι Μόνο αυτό μου έλεγαν να βάλω στο μυαλό Μα εγώ λάθος κατάλαβα και μίλαγα για ήλιο Γι αυτό με τιμωρήσανε πρώτη φορά μικρό Όλα είναι ωραία, ωραία στο σκοτάδι Καλή επιτυχία στη νέα σου ζωή το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων Τι σε νοιάζει εσένα Αν βουτούν στις ράγες Αν φτωχοί πεινάνε, συμβαίνουνε αυτά Μάθε αυτά που είπαμε Τα μάτια σου να κλείνεις Να μη βλέπεις τίποτα Κι όλα θα παν καλά. 67

68 το δηλητήριο της σιωπής Κόκαλα μέρες πεταμένα στο δρόμο Κάδοι γεμάτοι άδειες ψυχές Κράτησα μόνο συμβουλές του πατέρα: Παιδί μου, χάρισε χαρά αν το θες Σάκης Αθανασιάδης Κι έμαθα μόνο το νερό να προσέχω Που μένει ακίνητο στον ποταμό Μα χάθηκε κι αυτό δεν αντέχω Στο μνήμα του θα του το πω Τοίχος ο χρόνος μικραίνει το βλέμμα Η λίμνη σταγόνες, κλεμμένο νερό Κυλάει μέσα μου το δηλητήριο της σιωπής Πέτρα τα μάτια χτυπάνε στον ήλιο Γίνονται μαύρα βγάζουν θυμό Ό,τι ζυγώνει το λιώνουν στο χώμα Αν είναι διαφορετικό Σταυρός που λάμπει στο στήθος τη μέρα Τη νύχτα γίνεται όπλο ιερό Για να πετάξει στην καρδιά μου μια σφαίρα Στην αγάπη 68

69 όταν ένα παιδί πεθαίνει Μακριά απ τα ακίνητα σώματα Μια μηχανή γαυγίζει σαν σκυλί Για ποια αγάπη να μιλήσω αυτή τη στιγμή Όταν ένα παιδί πεθαίνει Καλύτερα το μάτι μου να κλείσω Στο πρώτο του το όνειρο: Μια πυρκαγιά που καίει τις πέτρες και ελευθερώνει το νερό Μια φωτιά που καίει πέτρες Είναι καλύτερη ξέρεις από μια άνοιξη που κλαίει Είναι καλύτερη από μένα που είμαι εδώ Και βλέπω το μίσος να γελάει Σου δίνουν ένα όπλο όχι για να σκοτώσεις Απλά να νοιώσεις δυνατός να σκοτωθείς Σου δίνουν θέαμα φτηνό τα μάτια σου να χάσεις Τον έρωτα να μάθεις να μισείς Σκορπά στη γειτονιά μου μια καμένη θάλασσα Ο αέρας την φέρνει στα μαλλιά Το μαύρο της ψυχής της μυρίζει βαριά Χαμηλώνω συνέχεια έχω μάθει να χάνω Σου δίνουν τη φωτιά το δάσος σου να κάψεις Στο μαύρο τους να μάθεις πώς να ζεις Έτσι δεν θα έχεις μια σκιά να φτάσεις Έτσι θα γίνεις αριθμός και θα χαθείς 69 το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων

70 ωραίο φως Τι κάνεις στο υπόγειο μέρα-νύχτα Ο ήλιος μου σε περιμένει Αν αγαπάς το φως πέρασε έξω Η βία σήμερα πεθαίνει Σάκης Αθανασιάδης Ξέχνα τα όλα και το φόβο θα πατήσεις Αυτόν που σκότωσαν μια Κυριακή Να είναι ελεύθεροι να πολεμήσουν Το άγριο μέσα στην ψυχή Να είναι ελεύθεροι να πολεμήσουν Για κάτι παραπάνω από ψωμί Κι αν προδοθούν να ζήσουν Μες το αιώνιο μια στιγμή Τι κάνεις στο υπόγειο φοβισμένος Πέρασε έξω δεν υπάρχουν ηττημένοι Πέρασε έξω αν αγαπάς το ωραίο φως 70

71 όπως την πρώτη φορά Είναι πολύ λίγο απόψε Να σε χαϊδέψω τρυφερά Που πέφτει το φεγγάρι απόψε Και μοιάζεις με θεά Απόψε θέλω να μείνεις γυμνή Να ακούω την ανάσα σου Όπως την πρώτη φορά Τα μάτια σου να βλέπω, να τρέμω απλά Το χρόνο σταμάτα, μη λες αλλού θα πας Κλείσε τα μάτια,μάθε πως να πετάς Ψηλά περπάτα να ρθω κι εγώ εκεί Σε ένα σύννεφο να γίνουμε βροχή Απόψε θέλω να μείνεις γυμνή Το σώμα να διψά όπως την πρώτη φορά Απόψε θέλω να ακούγεται η σιωπή Με ένα δάκρυ με μια ανάσα καυτή το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων Είναι αστείο, το ξέρεις καλά Να είσαι εδώ για τελευταία φορά Που πέφτουν αστέρια στο γυμνό σου κορμί Που η άνοιξη φτάνει 71

72 απ' το άρωμά σου ζω την κάθε μέρα Είναι φορές που μπορώ κι άλλοτε που δεν μπορώ Να δω τη θάλασσα στα μάτια σου Μα αυτό το όνειρό μου δεν πληρώνεται Δίνει ανάσες στις μέρες κι αυτό είναι σπουδαίο Σάκης Αθανασιάδης Από αυτά που διαβάζεις Από αυτά που φαντάζεσαι Από αυτά που σε φοβίζουν τα χρόνια Σου λέω Είναι καλύτερα να είσαι εραστής παρά να προσκυνάς Έναν ήσυχο θάνατο Στο σώμα μου ξέρεις βάζω αλυσίδες Όταν σε σκέφτομαι Να μείνω εδώ στο ίδιο μέρος ακίνητος Μα σε ήθελα δικιά μου Πάντα δικιά μου αυτό είναι όλο Και τίποτε περισσότερο Έχει χαθεί η φωνή απ την ψυχή μου τις μέρες Που οι σύντροφοι διψούν για ελευθερία Και πνίγονται στο αλκοόλ Μα εγώ να σε κοιτώ στα μάτια ζητάω, να σε αναπνέω Και το θέλω ακόμα Κι αν μοιάζω με ελεύθερος Στον πόλεμο αυτό με το στρατό του μαύρου Απ' το άρωμά σου ζω την κάθε μέρα 72

73 η άνοιξη ας έρθει με άλλο σώμα Χορεύεις κοντά μου στην πρώτη βροχή Σκαλίζω τις μέρες που πέρασαν Σε ποιον άνεμο τρέχεις και έχεις κρυφτεί Σε μυρίζω μα τα μάτια με γέλασαν Στα χείλη μου το χώμα της ζωής Μια γεύση απ της μάνας μου το σώμα Σε ετούτο τον κόσμο η μόνη αμοιβή Θα είναι μια άνοιξη ακόμα Χορεύεις κοντά μου στην πρώτη βροχή Μα αυτός ο χορός σου κρύβει θάνατο Γιατί το κορμί μου, γιατί η ψυχή Ξεχνάει το ταξίδι για το αθάνατο Σταγόνες του φιλιού σου η βροχή Με πνίγει μες του έρωτα τη χώρα Στα χείλη άμμο της καρδιάς μου έχω δει Θυμάμαι πως ξεχάστηκε το σώμα το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων Κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά Ο άνεμος με βρίζει λίγο ακόμα Σε ετούτο το μέρος μετά τη βροχή Η άνοιξη ας έρθει με άλλο σώμα 73

74 γι αυτό και ταξιδεύω Πέφτει στο όνειρο βροχή Κι όταν ξυπνάω το πρωί Το βλέπω να κρυώνει Φτιάχνω στα γρήγορα καφέ Μήπως μπορέσω για να βγω Απ του μυαλού τη σκόνη Σάκης Αθανασιάδης Τι κι αν ο ήλιος χαιρετά Μέσα μου η θάλασσα χτυπά Άγριο με δέρνει κύμα Έχω δυο μήνες να σε δω Πέφτω κοιμάμαι είμαι εδώ Σε ένα γραφείο μνήμα Μάλλον μεγάλωσα πολύ Απ της σιωπής σου τη φωνή Γι αυτό και ταξιδεύω Με όποιο πλοίο κι αν φανεί Στη θάλασσα, στο όνειρο Τον ουρανό γυρεύω Έχω δυο μήνες να σε δω Και η σιωπή μου λέει εδώ Ο χρόνος σου τελειώνει Μεγάλωσα και δεν μπορώ Να έχω χιόνι στο μυαλό Το σώμα να κρυώνει 74

75 Τι κι αν ο άνεμος φυσά Τη σκόνη που έχουν τα φιλιά Την ξέρουνε οι μόνοι το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 75

76 η δική μας η θάλασσα Ζητούσα λίγο αέρα, μιαν ανάσα Όμως κανείς δεν ήξερε τι είναι αυτό Χανόταν στο κρυφτό παρόν και μέλλον Έχτιζε τις ζωές να μη τις δω Σάκης Αθανασιάδης Κι εγώ μαζί τους έμοιαζα με πέτρα Το ποτάμι που φράζει το νερό να μην κυλά Μια βίδα για την ψυχή και για το σώμα Σιωπή να μοιράζω για να είμαι καλά Αφού τις ρίζες μου τις πέταξα πες φταίω Τα λύματα που πήρα αγκαλιά Σε καταθέσεις, μετοχές, μεταλλαγμένες τροφές Το μυαλό μου να καίω Πες φταίω, που ξέχασα πως η δύση είναι πουτάνα παλιά Μα όσο περνούσε ο καιρός είχα αρχίσει να κλαίω Τα βλέφαρα στα μάτια μου καρφιά Σαν έσβηνε το φως πολύ κενό σου λέω Ο αέρας μύριζε καπνό από καμένη καρδιά Γι αυτό πήρα απόφαση να πάω Αχερουσία Μήπως και βρω κάποιο γνωστό πνεύμα εκεί Η λίμνη είχε χαθεί μα βρήκα το μαντείο Κάθισα ώρες μέσα σκάλιζα την ψυχή 76

77 Το λόφο όταν κατέβηκα έπεσα στο ποτάμι Και ο άγριος ο Αχέροντας με πήρε μακριά Το παγωμένο του νερό στη θάλασσα με πάει Σαν να μου έλεγε κρυφά: Γέμισες την ψυχή Σαν να μου έκλεγε κρυφά: αυτή η δική μας θάλασσα Θα περπατάει στο αίμα μας για πάντα σαν φωτιά το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων

78 ας μη γίνει ανάσταση Στάζει το αίμα της δημοκρατίας Στα μάτια, στο δρόμο, στις γειτονιές Κάποια κουρέλια της ιστορίας Κοιτάζουν ακόμα τις δικές τους ζωές Σάκης Αθανασιάδης Ξυπνάς τα μεσάνυχτα ανοίγεις το ράδιο Ρίχνεις στη φωτιά ένα ξύλο χοντρό Μέσα στις φλόγες ακούς στο σταθμό Το όνειρο αίμα θα στάζει Φοβάσαι ακόμη την άνοιξη νέα Φοβάσαι μη γίνει ανάσταση Καλή η ελευθερία, η θάλασσα, η αγάπη Μα πιο ωραία είναι τα λεφτά Στάζει το αίμα της δημοκρατίας Για ποιο λόγο άραγε μην το ρωτάς Κάτσε απόψε το κορμί μου να φας Ας μη γίνει ανάσταση Φοβάσαι ακόμη τα όνειρα μοιραία Φοβάσαι τη φτώχια μη δείξουν πού ζεις Καλή η προσευχή και η ιστορία ωραία Μα πιο ωραία είναι τα λεφτά 78

79 άνοιξη έρχεται Πέρασε καιρός που έσβησες το φως Η νύχτα έμεινε Τα μάτια, την ψυχή Αυτό που λες κορμί παρέδωσες Έψαχνες θεό βρήκες Γερμανό που έλεγε: Με την προσευχή δεν κλείνει η πληγή Παρά με θάνατο Ζούσε ο θυμός με το κρύο φως Πέτρες πέταγε Αίμα με ψυχή σκάψε στην αυλή σου φύτεψε Άνεμο βροχή βγάλε απ την ψυχή Άνοιξη έρχεται Φέρνει ότι μπορεί, ελπίδα ή αστραπή Μα έρχεται το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων Tης άνοιξης το φως Πέρασε λίγο εντός, αλήθεια Γίνε αιρετικός, κοίταξε πόσοι πως Έλιωσαν στην ουρά συνήθεια Μην κρύψεις τη φωνή, η νύχτα σε καλεί Να μπεις στα δίχτυα Αίμα με ψυχή πάρε απ την αυλή Άνοιξη έρχεται 79

80 στο πρώτο μου όνειρο Είναι στιγμές που ζούνε μια φορά Κι άλλες στιγμές που ζούνε απλά για πάντα Τις διώχνεις, μα έρχονται όταν δεν θες Στο τέλος μένει το αίμα τους να ζήσεις Σάκης Αθανασιάδης Χτυπάει ο καιρός, σβήνει το φως Μάτια γυαλιά σπασμένα Μα εγώ ευτυχώς βλέπω μακριά Πολύ φωτιά για μένα Μετά τη βροχή θα είμαι εκεί Στο πρώτο σου όνειρο Μια ακόμη φορά να σε πάρω αγκαλιά Στο πρώτο σου όνειρο Κι αν κλάψεις μετά θα είναι γιατί Έχεις ξυπνήσει πρωί και το όνειρο Το είδες μισό, μα το κορμί σου ζεστό Από το δικό μας το όνειρο Είναι φορές που φεύγω και λες Μες τη ζωή μου θα μείνεις Να μου μιλάς όταν βλέπω κενό Να με χαϊδεύεις στο πρώτο μου όνειρο 80

81 κράτα με μόνο ζωντανό μη μεγαλώσω άλλο Τα μάτια σου όαση βρίσκει τη σκιά της η ψυχή Νερό μου δίνουν να μην καίει το αίμα Ταξιδεύω μια στιγμή να τα δω και ζω ακόμα Είμαι ο αθλητής που δεν κέρδισε ποτέ κανένα αγώνα Ούτε έμαθε ποτέ τι λένε νίκη Χτυπάνε ξημέρωμα σαν ρολόγια τα όνειρα Κάποιοι μεθυσμένοι εραστές μαλώνουν στο δρόμο Ο νόμος ο δικός μου στη σιωπή είναι σιωπή Γιατί η αγάπη έχει εδώ πολύ σκοτάδι Κράτα με μόνο ζωντανό μη μεγαλώσω άλλο Κράτα με μόνο ζωντανό Ένας ξενύχτης θεός να λυπηθεί την ψυχή Περιφερόμενα πτώματα χύνουν πόνο για σπέρμα Γιατί φοβούνται το θάνατο στο σώμα Αφού η ψυχή έχει φτάσει στο τέρμα της Όπως όλοι οι θνητοί Μαζεύουν τα λεφτά για τον βαρκάρη Να έχουν τύχη καλή στο θάνατο Σταματάει το τρένο στο σταθμό μια ώρα μονάχα Τι να προλάβω άραγε να πω τον εαυτό μου ρωτάω Καλύτερα να μη πω τίποτα θα χάσω το χρόνο Έτσι κι αλλιώς τα μάτια σου ήρθα να δω Γιατί η αγάπη έχει εδώ πολύ σκοτάδι Κράτα με μόνο ζωντανό μη μεγαλώσω άλλο το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων 81