Σύντροφοι και συντρόφισσες, Φίλοι και φίλες Τιμάμε σημερα τον μεγάλο γιατρό και λαικό αγωνιστή, τον κομμουνιστή Πέτρο Κόκκαλη, εναν επιστήμονα που

Transcript

1 Σύντροφοι και συντρόφισσες, Φίλοι και φίλες Τιμάμε σημερα τον μεγάλο γιατρό και λαικό αγωνιστή, τον κομμουνιστή Πέτρο Κόκκαλη, εναν επιστήμονα που εκπροσώπησε σε όλη του τη ζωή και με τον πιο αυθεντικό τρόπο τη ρήση ότι για την αντιμετώπιση της ασθένειας δεν αρκούν οι ιατρικές γνώσεις, απαιτείται το ειλικρινές ενδιαφέρον για τον άνθρωπο Μελετάμε και διδασκόμαστε από τη ζωή, το έργο και τη στάση του, από αυτό το πρότυπο ήθους και αξίας που είναι, και έτσι πρέπει να είναι, λαμπρό παράδειγμα για όλους τους νέους επιστήμονες. Σύντροφοι και συντρόφισσες, Ο Π. Κόκκαλης γεννήθηκε στις 18 Σεπτέμβρη του 1896 στη Λιβαδειά. Το δημοτικό και το γυμνάσιο το τέλειωσε στη γενέτειρά του και κατόπιν ήρθε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στην Ιατρική στα Τις ιατρικές του σπουδές τις συνέχισε στο Βερολίνο ( ), στη Ζυρίχη ( ) και στη Βιέννη ( ). Το , εργάστηκε ως βοηθός του καθηγητή Σερβέν στη χειρουργική κλινική του Πανεπιστημίου της Βέρνης. Από εκεί πήρε το δίπλωμά του και το Γενάρη του 1919 ανακηρύχτηκε δόκτορας της Ιατρικής. Το διάστημα 1919 έως το 1928 ήταν βοηθός του καθηγητή Σάουμπερμπουχ στη χειρουργική κλινική του Πανεπιστημίου του Μονάχου. Το 1928 επέστρεψε στην Ελλάδα. Τον επόμενο χρόνο έγινε υφηγητής της Χειρουργικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και το 1929, δημοσίευσε το σύγγραμμά του, τη «Χειρουργική», η οποία αποτελούσε μια σπουδαία εργασία για την εποχή της έκδοσής της. Το 1930 έγινε Διευθυντής της Κλινικής Αθηνών και μέχρι το 1935 διεύθυνε το νοσοκομείο «Ελπίς». Το 1935 απέκτησε τον τίτλο του Καθηγητή της Ιατρικής και ανέλαβε την Διεύθυνση της Γ' Χειρουργικής Κλινικής του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός», όπου και παρέμεινε μέχρι το Ως Καθηγητής στην Εδρα της Χειρουργικής Ανατομίας διεύθυνε ταυτόχρονα και την Πανεπιστημιακή Χειρουργική Κλινική του Αρεταίειου Νοσοκομείου της Αθήνας. Ηδη, πολύ λίγοι γιατροί και επιστήμονες μπορούσαν να τον ανταγωνιστούν στο κτίσιμο

2 επιστημονικής αξίας και φήμης. Το όνομά του ήδη ήταν σεβαστό στο χώρο της επιστήμης, αλλά και στον κοινωνικό χώρο, εκεί όπου αλάνθαστα αξιολογούνται οι κοινωνικές αξίες και προσφορές. Τα δημοσιεύματά του - μεταξύ τους το έργο το για τη χειρουργική - ήταν σημεία επιστημονικής αναφοράς και το όνομά του ήδη γνωστό σε ειδικούς και την κοινωνία. Σύντροφοι και συντρόφισσες, Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κανένας δεν διαμορφώνει μόνος την πολιτική του συνείδηση. Ο Κόκκαλης αν και γόνος ευκατάστατης οικογένειας, ήδη φτασμένος από νεαρός στο χώρο της επιστήμης, ζει σε μια ταραχώδη περίοδο που συνταρράσει. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι και το 1940 που είναι χρονιά ορόσημο για την μετέπειτα πολιτική ζωή του ο Κόκκαλης ζει τα αποτελέσματα της Μεγάλης Ιδέας και της Μικρασιατικής καταστροφής, τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο, την άνοδο του φασισμού. Ζει στην περίδο που όλη η Ευρώπη και ειδικά η Γερμανία στην οποία έζησε συνταρράσεται από την επανάσταση το Νοέμβρη του 1918, στην περίοδο που η εποχή μας γίνεται περίλαμπρα εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων με τη νίκη του Λένιν και των μπολσεβίκων, την Οκτωβριανή Επανάσταση το Σύντροφοι και συντρόφισσες, Μέχρι το 1940, ο Πέτρος Κόκκαλης δεν είχε πολιτική δραστηριότητα. Αργά και μεθοδικά, μέσα από την υπηρεσία της επιστήμης και την καθημερινή επαφή του με τους ανθρώπους, κτίζονταν οι προϋποθέσεις, σωρεύονταν τα υλικά που προετοίμαζαν τη μεγάλη απόφαση. Το 1940 λοιπόν, ο καθηγητής της Χειρουργικής Πέτρος Κόκκαλης μετά από αίτησή του εντάχθηκε στο ιατρικό Σώμα του Ελληνικού Στρατού και τοποθετήθηκε στα Χειρουργεία του Τμήματος Στρατιάς Ηπείρου. Από τη θέση αυτή πήρε μέρος στον Ελληνο-ιταλικό πόλεμο και συνδέθηκε για πρώτη φορά με τη μεγάλη ιστορία του Λαού μας. Η φασιστική και ναζιστική κατοχή της χώρας τον βρήκε στις γνωστές του θέσεις: στα νοσοκομεία, στα αμφιθέατρα της διδασκαλίας, στις αίθουσες των χειρουργείων. Πολύ γρήγορα το νέο καθεστώς αποδείχθηκε αφόρητο για την επιστημονική και κοινωνική αξιοπρέπεια του Πέτρου Κόκκαλη. Οι προστριβές του με τις

3 κατοχικές αρχές, ελληνικές και ξένες, πολλαπλασιάστηκαν, το ίδιο και η καχυποψία των κατακτητών και των οργάνων τους γι' αυτόν τον προικισμένο καθηγητή, ο οποίος, παρά τη γερμανική του παιδεία, αρνιόταν να γίνει τυφλό όργανο των κατακτητών. Στα 1942, η εμφανής του πλέον αντίθεση στην κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα και στο καθεστώς που οι κατακτητές - σε συνεργασία με μεγάλο τμήμα της άρχουσας τάξης - είχαν επιβάλει, προκάλεσε την απομάκρυνσή του από όλες τις επιφανείς θέσεις που είχε καταλάβει. Εξακολούθησε να ασκεί ιδιωτικά την ιατρική και ταυτόχρονα στράφηκε προς το κίνημα της Εθνικής Αντίστασης. Η πρώτη του ενεργή ανάμιξη στην πολιτική έγινε με την προσχώρησή του στην αντιστασιακή - σοσιαλιστική ομάδα της Σοσιαλιστικής Ενωσης. Δεν ήταν αυτονόητη αυτή του η στάση. Εκείνα τα χρόνια ήταν αμέτρητοι οι παράγοντες και τα μέλη της «καλής κοινωνίας» της Αθήνας που αισθάνονταν «κολακευμένοι» από τη σχέση τους με τους κατακτητές και έσπευδαν να συνδράμουν τους τελευταίους στην οικοδόμηση της Νέας Ευρώπης που θα οδηγούσε τη σταυροφορία απέναντι στους μπολσεβίκους. Εξάλλου, η οικονομία της κατοχής και του πολέμου αποδεικνυόταν ιδιαίτερα κερδοφόρα για το στενό κύκλο των εργολάβων, των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων προμηθευτών. Η ξένη κατοχή άλλωστε δεν κατήργησε το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που υπήρχε στην Ελλάδα. Καπιταλισμός υπήρχε, καπιταλισμός συνέχισε να υπάρχει. Ο Φασισμός άλλωστε είναι παιδί του καπιταλισμού. Ο Χίτλερ μην ξεχνάμε εκλέχτηκε κοινοβουλευτικά και ο εθνικοσοσιαλισμός στηρίχτηκε οικονομικά από την αστική τάξη της Γερμανίας και από μονοπώλια Αμερικάνικων και Αγγλικών συμφερόντων. Αξιοποιήθηκε από τους ιμπεριαλιστές ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Γενικά η αστική τάξη όταν δεν μπορεί να κυβερνήσει με αστική δημοκρατία που την επιδιώκει γιατί είναι πιο χρήσιμη στη χειραγώγηση των εργαζομένων, αξιοποιεί άλλες μορφές διακυβέρνησης για να παραμείνει στην εξουσία. Είμαστε λοιπόν σε αυτή την εποχή που ο δρόμος της συνεργασίας με τον κατακτητή έφτιαχνε πλούτη και καριέρες. Ο δρόμος του αγώνα μπορούσε να τελειώσει στο εκτελεστικό απόσπασμα ή στα Κρεματόρια.

4 Ο Κόκκαλης λοιπόν αποφάσισε ότι αν και θα μπορούσε να βαδίσει στον πρώτο δρόμο, να βαδίσει το δεύτερο. Αυτό του είπε η συνείδησή, η αξιοπρέπεια, ο πατριωτισμός του, η πίστη του στους ανθρώπους και στις αξίες της επιστήμης και του πολιτισμού. Ηταν από τους λίγους που ξέκοψαν από την εκλεκτή κοινωνία και στράφηκαν στο λαό και στους αγώνες του. Και μάλλον θα ήταν πολλοί λιγότεροι εάν δεν μεσολαβούσε το θρυλικό Στάλιγκραντ που για πρώτη φορα τσακίζεται ο φασισμος και τίθεται σε αμφιβολία το γερμανικό αήττητο. Σύντροφοι και συντρόφισσες, Ο Πέτρος Κόκκαλης γίνεται μέλος του ΚΚΕ το Πολύ γρήγορα βρέθηκε στο βουνό, στην Ελεύθερη Ελλάδα. Από τον Απρίλη έως την απελευθέρωση διατελεί γραμματέας (υπουργός) Υγείας- Πρόνοιας της Κυβέρνησης του Βουνού. Για λόγους που δεν αφορούν το θέμα της σημερινής μας εκδήλωσης, το λαικό κίνημα δέχεται την ήττα το Το 1945 βρίσκει τον Πέτρο Κόκκαλη, στέλεχος του ΚΚΕ σε πολύ δύσκλολη θέση του. Όπως όλοι αγωνιστές που δεν συνθηκολόγησαν δέχθηκε πιέσεις, διωγμούς, το 1946 ήδη ήταν στιγματισμένος και απολυμένος από όλες τις σημαντικές θέσεις που είχε καταλάβει στο παρελθόν. Εξαιτίας προβλημάτων που ήδη είχαν εκδηλωθεί στην υγεία του, έφυγε για το εξωτερικό το 1947, στη Γαλλία. Από εκεί μόλις αποκαταστάθηκαν τα προβλήματα γύρισε πίσω στη μαχόμενη Ελλάδα, στον ΔΣΕ, στο χειρουργείο ταυτόχρονα αλλά και στην προσωρινή δημοκρατική κυβέρνηση από την ίδρυσή της κιόλας το Δεκέμβριο του Ένα μεγάλο έργο συνδέεται με την παρουσία και τη δουλειά του Π. Κόκκαλη αυτή την περίοδο και αυτό είναι η οργάνωση της υγειονομικής υπηρεσίας του ΔΣΕ, ένα έργο τιτάνιο. Αποτέλεσε τον πρωτοπόρο στην οργάνωση της υγειονομικής περίθαλψης στον ΔΣΕ και ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά στελέχη, όντας υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Παιδείας στην κυβέρνηση του Βουνού. Στην περίοδο αυτή οργανώνεται ένα συνεκτικό σύστημα συγκέντρωσης, μεταφοράς και περίθαλψης των τραυματιών στις ελεύθερες περιοχές αρχικά και αργότερα στις Λαϊκές Δημοκρατίες για όσους δεν μπορούσαν να νοσηλευτούν σε σωστές συνθήκες για καιρό στην Ελεύθερη Ελλάδα. Αυτή η

5 καταπληκτική οργάνωση του υγειονομικού συστήματος έριξε όλο το βάρος στην πρωτογενή θεραπεία, δηλαδή στην επούλωση των τραυμάτων όσο πιο γρήγορα γίνεται, κοντά στο πεδίο της μάχης, περίπου με τη λογική των χειρουργείων εκστρατείας. Γίνανε θαύματα εκείνη την περίοδο. Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, μέσα σε υπερβολικά δύσκολες συνθήκες πολέμου για τους επαναστάτες, ένα τεράστιο ποσοστό τραυματιών αποθεραπεύονται και γυρίζουν μάλιστα στις μονάδες τους. Εχουμε ελάχιστη θνησιμότητα τραυματιών στις ελεύθερες ζώνες της Ελλάδας. Ο Κόκκαλης ήταν ο πρωτεργάτης σε αυτό που έμεινε στον τότε επιστημονικό κόσμο ως το "παράδοξο του Γράμμου". Από τις περιπτώσεις καταγμάτων κρανίου που χειρουργήθηκαν στις μάχες Γράμμου - Βίτσι βγήκε το στατιστικό στοιχείο πως η θνησιμότητα έφτασε μόνο στο 10% όταν η θνησιμότητα στον πόλεμο του ήταν 80% και στον πόλεμο του από στατιστικές Γερμανών - Αγγλων έφτανε στο 25% - 45%! Αυτό από τους χειρουργούς χαρακτηρίστηκε "το θαύμα και τα παράδοξα του Γράμμου Βίτσι". Σ/φοι και σ/σες, φίλοι και φίλες, Είναι από μόνες τους ένα πραγματικό μνημείο οι καταγραφές των συνθηκών μέσα στις οποίες ασκούνταν η ιατρική, νοσηλευτική γενικότερα υγειονομική υπηρεσία, οι σχέσεις του γιατρού με τον αντάρτη, τα πρόχειρα αυτοσχέδια νοσοκομεία, οι σπηλιές που γίνανε νοσοκομεία, οι καλύβες που έγιναν αγροτικά ιατρεία στις απελευθερωμένες περιοχές. Συγκινητικές οι σχέσεις γιατρού και αντάρτη. Συγκινήσε και εκτιμάς περισσότερο το μεγαλείο του αγώνα όταν μαθαίνεις πως την πρώτη περίοδο του Υγειονομικού οι πρώτοι αντάρτες περιποιούνταν μόνοι τους τις ελαφρές πληγές τους, πλένοντάς τες με νερό, με ξίδι ή με λάδι και για επιδέσμους χρησιμοποιούσαν κομμάτια από ρούχα ή πανιά. Πως όσοι δεν μπορούσαν να μετακινηθούν, κρύβονταν σε μαντριά, σε σπηλιές ή στα δάση, με κίνδυνο να πέσουν στα χέρια του εχθρού και μαζί με αυτούς τον ίδιο κίνδυνο διέτρεχαν και οι αντάρτες της υποτυπώδους Υγειονομικής Υπηρεσίας που τους φύλαγαν και τους παρείχαν στοιχειώδη βοήθεια.

6 Υποκλίνεσαι όταν ακούς τα ονόματα των πρώτων υγειονομικών του βουνού όπως του Νίκου Παλιούρα, του Βασίλη Δαδαλιάρη, του Νώντα Σακελλαρίου, του Τάκη Σκύφτη και του Γιώργου Τζαμαλούκα που ονομάστηκε «πατέρας της ανταρτικής χειρουργικής» Καταλαβαίνεις το μεγαλείο της διεθνούς αλληλεγγύης όταν ακούς τα ψευδώνυμα Τιμπόρ, από την Ουγγαρία, Μήτσος και Θόδωρος, από τη Βουλγαρία και Ιπποκράτης και Αρης ή Ομηρος, από την Πολωνία και που αφορούν ξένους γιατρούς απ' τις Λαϊκές Δημοκρατίες. Αισθάνεσαι πολύ μικρός όταν διαβάζεις μαρτυρίες όπως αυτή του Νώντα Σακελλαρίου που γράφει πως «Ο γιατρός στο αντάρτικο αντιμετωπίζει και τις πιο στοιχειώδεις ελλείψεις. Στερείται τα πάντα. Εχει μονάχα ένα στηθοσκόπιο. Δεν έχει τη δυνατότητα να προμηθευτεί, να συμπληρώσει καμιά έλλειψή του. Εχει μονάχα τον βουνίσιο αέρα, την ελευθερία και τον ψυχωμένο αντάρτη, που στέκει ατάραχος, τα υποφέρει όλα και με τη συμπεριφορά του δίνει κουράγιο στο γιατρό και τον βοηθά να τραβά μπροστά (...). Είναι πολύ για ένα γιατρό να βρίσκεται μπροστά σ' έναν τραυματία, που το μάτι του ζητά βοήθεια και μια γάζα, για να τον επιδέσεις - και συ να κάθεσαι, να τον βλέπεις, χωρίς να μπορείς να του προσφέρεις καμιά βοήθεια, να γυρίζεις πίσω σου να δεις κανένα κομμάτι πανί ή πουκάμισο να το σχίσεις και να το χρησιμοποιήσεις για γάζα. Τέτοιες στιγμές στο αντάρτικο ήταν κάθε μέρα». Η έλλειψη, ωστόσο, των μέσων και των κατάλληλων ειδικοτήτων σε ιατρικό προσωπικό, η ανεπάρκεια υγειονομικών και γιατρών όλων των κατηγοριών και ο πόλεμος αντιμετωπίζονταν με την ανθρωπιά και τον ηρωισμό των ανθρώπων που στελέχωναν τις Υγειονομικές Υπηρεσίες του ΔΣΕ. Και δεν είναι λίγες, οι περιπτώσεις εκείνες που οι γιατροί χειρούργησαν τραυματίες με πρωτόγονα μέσα και, σε άλλες περιπτώσεις, χωρίς να έχουν σχετική ειδίκευση. Στην Υγειονομική Υπηρεσία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας κατά την ηγεσία του Πέτρου Κόκκαλη δημιουργήθηκαν αρκετά κινητά ορεινά χειρουργεία και φτιάχτηκαν σχολές μεσαίων υγειονομικών στελεχών, από τις οποίες αποφοίτησαν 152 αντάρτες, που ονομάστηκαν ανθυπολοχαγοί. Από την Υγειονομική Υπηρεσία του Γενικού Αρχηγείου εκδόθηκε ένα βιβλιαράκι πρώτων βοηθειών, με τίτλο «Απλές οδηγίες για το νοσοκόμο και τον αντάρτη», που μοιράστηκε σε νοσοκόμους και αντάρτες. Οργανώθηκε τάγμα τραυματιοφορέων. Φτιάχτηκε, στο χώρο του Βίτσι, άξονας

7 διακομιδής των τραυματιών. Ιδρύθηκε κεντρική φαρμακαποθήκη. Οργανώθηκε η τροφοδοσία των ασθενών, έτσι ώστε να μη σημειώνονται ελλείψεις τροφών, τις οποίες είχαν ανάγκη για τη θεραπεία τους. Αυτό το τιτάνιο έργο είχε τη σφραγίδα του Πέτρου Κόκκαλη και άλλων κομμουνιστών και αγωνιστών γιατρών και υγειονομικών. Σ/φοι και σ/σες, φίλοι και φίλες, Μετά τον Εμφύλιο, ο Κόκκαλης θα ακολουθήσει την τύχη των υπόλοιπων μαχητών του ΔΣΕ στην Πολιτική Προσφυγιά. Στο διάστημα , θα αναπτύξει μεγάλη δράση προσφέροντας όλες του τις δυνάμεις στην υπηρεσία των αναγκών των παιδιών των πολιτικών προσφύγων. Αυτό το άλλο μεγάλο έργο με το οποίο συνδέεται το όνομά του έχει αρχίσει βέβαια πολύ πιο πριν. Είναι γνωστό ότι από το καλοκαίρι του 1947, η βασίλισσα Φρειδερίκη και το βασιλικό ίδρυμα που αμέσως ίδρυσε με τα λεφτά της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας που έσπευσαν στην Ελλάδα, ξεκίνησαν ένα σχέδιο το οποίο μέχρι τότε δεν είχε εφαρμοστεί πουθενά αλλού στον κόσμο, το σχέδιο της περισυλλογής και του εγκλεισμού όλων των παιδιών των ελεύθερων περιοχών της χώρας. Κυριολεκτικά αρπάζανε τα παιδιά από τις οικογένειες και τα κρατούσαν ομήρους στις περίφημες παιδουπόλεις, στα περίφημα ιδρύματα, για να κρατούν το λαό όμηρο. Η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση την άνοιξη του 1948, κατήγγειλε αυτό το σύστημα και αποφάσισε να αντιδράσει διοργανώνοντας ένα δικό της φύλαγμα παιδιών, είτε σε κατασκηνώσεις και ιδρύματα στις ελεύθερες περιοχές της χώρας είτε, επειδή αυτό γινόταν πάρα πολύ επικίνδυνο με την κυριαρχία που είχε ο αντίπαλος στον αέρα, με τη μεταφορά τους στις Λαϊκές Δημοκρατίες, για την περίθαλψή τους, τη θεραπεία τους εκεί που χρειαζότανε, από τις κακουχίες και τους κινδύνους του πολέμου. Ο Πέτρος Κόκκαλης διαχειρίστηκε το μεγάλο ζήτημα των παιδιών και την επαύριο του πολέμου, στις Λαϊκές Δημοκρατίες, ως πρόεδρος της ΕΒΟΠ και ανέλαβε το μεγάλο έργο να οργανώσει ποια παιδιά οι οικογένειές τους επιθυμούν να μείνουν στις Λαϊκές Δημοκρατίες, ποια παιδιά θέλουν οι οικογένειές τους να επιστρέψουν, να διεκδικήσει επίσης και παιδιά των οποίων οι γονείς βρεθήκανε πρόσφυγες στις Λαϊκές Δημοκρατίες και αυτά έμειναν

8 στην Ελλάδα. Ολα αυτά μέσω του Ερυθρού Σταυρού με διαπραγματεύσεις που κράτησαν χρόνια πολλά. Το 1954, όντας στην πολιτική προσφυγιά, του έγινε πρόταση από τον υπουργό Επιστημών της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας να εργαστεί μόνιμα στο Βερολίνο. Από το Μάη του 1955 εργάστηκε ως διευθυντής του Ινστιτούτου Πειραματικής Χειρουργικής της Καρδιάς και των Αγγείων στην Ακαδημία Επιστημών του Βερολίνου, η οποία τον εξέλεξε παμψηφεί μέλος της το Το 1957 έγινε καθηγητής στην έδρα της Χειρουργικής του Πανεπιστημίου "Χούμπολντ". Ταυτόχρονα, από το 1957 έως το 1962, διατέλεσε πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής Πολιτικών Προσφύγων Ελλάδος (ΚΕΠΠΕ). Για την επιστημονική του δράση, αργότερα, η κυβέρνηση της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας τού απένειμε το παράσημο "Λάβαρο της Εργασίας", μια από τις πλέον τιμητικές διακρίσεις της χώρας. Ταυτόχρονα, ήταν μέλος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης, μέλος της Επιτροπής Ειρήνης του ΟΗΕ, μετείχε σε κάθε οργανισμό διεθνή, όπου έφτανε θα λέγαμε το κύρος και η αξία του ΚΚΕ για να παλέψει εκείνους τους καιρούς του ψυχρού πολέμου και της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας και πυρηνικής απειλής, Δίπλα-δίπλα με τον Πάμπλο Πικάσο, τον Λουί Αραγκόν, τον Ζολιό και τη Μαρί Κιουρί και άλλους Πέθανε στα Το όνομά του ήταν πια τόσο ακουστό που η οικογένεια έκανε αίτηση να γίνει η κηδεία του στην Αθήνα και η τότε σκληρή κυβέρνηση της δεξιάς, η κυβέρνηση Καραμανλή που προέκυψε το 1961, δεν τόλμησε να αρνηθεί αυτό το αίτημα της οικογένειας. Ετσι η κηδεία του έγινε και στο Βερολίνο και στο Α' νεκροταφείο της Αθήνας και μάλιστα μετατράπηκε σε πολιτική. Το νεκρό αποχαιρέτησαν διακεκριμένοι επιστήμονες, λογοτέχνες, πολιτικοί, η πολιτική ηγεσία της ΕΔΑ, χιλιάδες επωνύμων και ανωνύμων. Το βράδυ εκείνης της μέρας, ο Γ. Ρίτσος έγραψε ένα Επιτύμβιο στο νεκρό που τελείωνε με τη φράση: «Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ». Τη μέρα της κηδείας ο λαός της Αθήνας είχε φωνάξει «Να γυρίσουν ζωντανοί», απαιτώντας τον άμεσο επαναπατρισμό των πολιτικών

9 προσφύγων κι εκφράζοντας την αγανάκτησή του, που ένας τόσο σπουδαίος άνθρωπος σαν τον Κόκκαλη υποχρεώθηκε να ζήσει και να πεθάνει στην εξορία της πολιτικής προσφυγιάς. Σ/φοι και σσες, φίλες και φίλοι αυτό είναι ένα σύντομο ιστορικό της ζωής του Πέτρου Κόκκαλη. Άλλος λίγο, άλλος πολύ μπορεί και να το γνωρίζει. Τι μας διδάσκει όμως ο Πέτρος Κόκκαλης, η ζωή του, η στάση του; Ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος, που παρέμεινε πιστός μέχρι την τελευταία στιγμή στο Κόμμα και την ιδεολογία του, στην υπόθεση του σοσιαλισμού, ο λαμπρός επιστήμονας, ένας απ' τους κορυφαίους της χώρας, ο ακούραστος εργάτης για τα δίκια του λαού μας, δίκαια τιμάται σήμερα από την οργάνωση της ΚΝΕ. Ένα βασικό συμπέρασμα είναι ότι η επιστήμη δεν είναι ουδέτερη, ότι ο επιστήμονας γιατρός αντικειμενικά παίρνει θέση Ποτέ η επιστήμη, η ανώτατη εκπαίδευση δεν ήταν ουδέτερη. Ήταν, είναι και πάντα θα είναι συνδεδεμένη με την οικονομία, την παραγωγή. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν υπάρχει γνώση για τη γνώση, πόσο μάλλον επιστημονική γνώση για τη γνώση. Οι απόφοιτοι, είτε ως ειδικευμένοι εργαζόμενοι είτε ως ερευνητές, το αποτέλεσμα της έρευνας, με μια κουβέντα το «προϊόν» τηε επιστήμης, πάντα συνδεόταν και πάντα θα συνδέεται με την παραγωγή, την οικονομία. Από τη στιγμή λοιπόν που έχουμε «οικονομία της αγοράς» (καπιταλισμό δηλαδή), η ανώτατη εκπαίδευση είναι συνδεδεμένη με την «αγορά». Και η καπιταλιστική κοινωνία, η κεφαλαιοκρατική οικονομία αντικειμενικά προσαρμόζει πάνω της χρησιμοποιεί την επιστήμη για να αυξάνει και να δικαιολογεί την εκματάλλευση. Στον καπιταλισμό είναι παραπάνω από επίκαιρο αυτό που έγραφε ο Βάρναλης: Και συ τσούλα των Δημίων επιστήμη, της αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα. Σκεφτείτε στο δικό σας επιστημονικό αντικείμενο: Τι αποδεικνύει η επιστημονική μελέτη περί της «καταστροφής της ζωής που δεν είναι αντάξια της ζωής» που στήριξε «επιστημονικά» την ανάγκη εξόντωσης ατόμων των οποίων η περίθαλψη κόστιζε στο κράτος;

10 Τι αποδεικνύει ο «ευγονισμός» και η εκτροπή του δαρβινισμού σε θεωρίες «σύγκρουσης» και «εξαφάνισης του αδυνάτου». Δεν εκφράζουν στο επιστημονικό πεδίο την βαρβαρότητα των πολιτικών που υιοθετεί η ευρωπαϊκή αστική τάξη ή τμήματα της; Τι άλλο θα μπορούσαν να είναι επιστημονικές μελέτες κατά παραγγελία πολυεθνικών καπνού που λένε ότι το κάπνισμα δε βλάπτει την υγεία; Είμαστε σίγουροι. Την επιστημονική αλήθεια, την επιστήμη, η ανερχόμενη τάξη, οι εργαζόμενοι του κόσμου αυτού, η εργατική τάξη, την έχει ανάγκη, γιατί αυτή είναι η τάξη που προορίζεται να κυβερνήσει, να ξαναφτιάξει τον κόσμο, να φτιάξει τη νέα ζωή των ανθρώπων για την οποία αγωνιζόμαστε, θα αγωνιζόμαστε και παρά τις αποτυχίες, τις όποιες οπισθοδρομήσεις, η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη να αγωνίζεται γι' αυτή, γιατί άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ας δούμε τι έλεγε ο ίδιος ο Κόκκαλης: Στη σύγκρουση των προοδευτικών ανθρώπων με τις σκοτεινές δυνάμεις των καθυστερημένων, που σαν μοναδικό κίνητρο έχουν την αγωνιώδη προσπάθεια για περιφρούρηση προνομίων και ατομικών συμφερόντων, η θέση του επιστημονικού κόσμου είναι φανερή. Πάντοτε οι επιστήμονες ένιωθαν σαν κύριο προορισμό τους να δουλεύουν για να συμβάλλουν στην πρόοδο και την προκοπή του κοινωνικού συνόλου... κανένας επιστήμονας δεν μπορεί να ισχυριστεί σήμερα, την εποχή της τόσο φανερής και οξείας αντιπαράθεσης των δύο αντίθετων ιδεολογιών, ότι δεν αντιλαμβάνεται τη σημασία της ενεργητικής του τοποθέτησης απεναντι στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα Σ/φοι και φίλοι, Ο γιατρός, εσείς, ολοι μας αντικειμενικά παίρνουν θέση. Είναι άδειο γράμμα η σωστή διάγνωση η υψηλή κατάρτιση όταν οι δημόσιες υπηρεσίες υγείας υποβαθμίζονται και καταργούνται, μετατρέπονται σε εμπόρευμα. Το δίλημμα συναίνεση, υποταγή ή ρήξη είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Ο ίδιος ο Κόκκαλης κάνει την αυτοκριτική του για την αργοπορία ένταξης του στο κίνημα γράφοντας:

11 Υπήρξε εποχή, που εμείς, από έλλειψη σωστού ιδεολογικού προσανατολισμού, για να μη δώσουμε αφορμές στη διαστρεβλωμένη εκείνη κοινωνία, σωπάσαμε, και με την παθητική μας στάση ανεχτήκαμε, όταν εξόριζαν, βασάνιζαν, θανάτωναν τους λαϊκούς αγωνιστές. Και δεν ήταν μονάχα η έλλειψη της βαθύτερης κατανόησης της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας, που μας έκανε έρμαια συναισθηματικών ταλαντεύσεων, αλλά και η έλλειψη θάρρους. Και είναι έλλειψη θάρρους, όταν δε σηκώνει τη φωνή του ο κάθε διανοούμενος, όταν σέρνονται στις φυλακές, τυραννιούνται, εξευτελίζονται άνθρωποι, για μόνο το λόγο ότι αγωνίζονται για τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού. Πιστεύουμε ότι η ωμή αυτή εξομολόγηση, όχι μόνο επιβάλλεται σαν ζήτημα ηθικής τάξης για μας τους ίδιους, αλλά επιβάλλεται και σαν μήνυμα για τους άλλους, την ανήσυχη και κρίσιμη αυτή εποχή. Γιατί, άσχετα αν ήρθε η στιγμή που είδαμε το σωστό δρόμο και κάναμε ολοκληρωτικά το καθήκον μας απέναντι στο λαό και στο έθνος, εμένα τουλάχιστον με σκιάζει σ' όλη μου τη ζωή η ανάμνηση ότι υπήρξε εποχή, που ώριμος επιστήμονας σώπασα και ανέχτηκα έτσι τη διαστρέβλωση της αλήθειας και την καταπάτηση της λευτεριάς. Και αυτήν την έννοια έχει το μήνυμα που απευθύνουμε σε κάθε τίμιο διανοούμενο, που τυχόν σωπαίνει, και μάλιστα σήμερα, όταν πίσω από τα σίδερα βρίσκονται χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές. Στις μέρες που ζούμε αυτό το δίλημμα είναι επίκαιρο. Θα σωπάσουμε μπροστά στην ανυπαρξία πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας; Στα πανάκριβα φάρμακα; στις πληρωμές των ασθενών, των εργαζομένων που τόσα τους έχουν πάρει; στις πανάκριβες ιατρικές εξετάσεις; στην έλλειψη διαγνωστικών μηχανημάτων; στην υποστελέχωση των δομών υγείας και πρόνοιας; στην απληρωσιά και στην εντατικοποίηση της εργασίας των νέων γιατρών, ειδικά των ειδικευομένων; στη νέα κατάπτυστη πράξη του νέου Υπουργείου Υγείας να δεσμεύσει μέρος των αποθεματικών των νοσοκομείων, δηλαδή των χρημάτων που πάνε για φαρμακα, υλικά των ασθενών και θέλουν να τα δώσουν για την αποπληρωμή του χρέους; Το πρότυπο μας θα είναι το γλείψιμο, ο καριερισμός ή ο αγώνας για συνειδητή επιστημονική υπηρεσία προς όφελος του λαού; Σύντροφοι και φίλοι,

12 Οι νομοτέλειες του καπιταλισμού αποτρέπουν την ολόπλευρη ισορροπία του ανθρώπου, την προαγωγή και πλήρη προστασία της υγείας του. Ο καπιταλισμός ενδιαφέρεται μόνο για ένα ελάχιστο επίπεδο αναπαραγωγής της ικανότητας για εργασία, επομένως εξασφαλίζει μόνο ένα τέτοιο επίπεδο προϋποθέσεων φροντίδας για την υγεία της εργατικής δύναμης. Φανταστείτε: τι υγεία έχει σήμερα ο λαός και τι πλούτος, τι επιστημονικά επιτεύγματα υπάρχουν, τι υγεία θα μπορούσε να έχει. Υπήρχε το αντίθετο παράδειγμα, το γνώρισε, το έζησε η ανθρωπότητα. Και είναι ο σοσιαλισμός. Το κρατικό σοβιετικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης από το 1917 καθιέρωσε τη δωρεάν ιατρική περίθαλψη σε όλον τον πληθυσμό. Μέχρι το 1924 περιορίστηκαν οι επιδημικές ασθένειες που είχαν μέχρι τότε 13 εκατομμυρίων ανθρώπων και άρχισαν να λύνονται αποτελεσματικά μια σειρά από δύσκολα προβλήματα όπως: Σχετικά με ιατρικά στελέχη, ανάπτυξη δικτύου θεραπευτικώνπροληπτικών ιδρυμάτων, ο εξοπλισμός τους με τεχνικά μέσα, εξάλειψη διαφορών στην ιατρική περίθαλψη. Κάθε χρόνο 160 εκατομμύρια άνθρωποι περνούσαν από προληπτικό έλεγχο και πάνω από 35 εκατομμύρια βρίσκονταν σε διαρκή ιατρική παρακολούθηση (παιδιά, εργάτες, χρόνια πάσχοντες). Λειτουργούσαν πάνω από 28 χιλιάδες γυναικεία ιατρεία και παιδικές πολυκλινικές. Για πρώτη φορά στον κόσμο καθιερώθηκε η γενική ιατρική παρακολούθηση των παιδιών από παιδίατρους και μόνιμες νοσηλεύτριες. Υπήρχε ενιαίο όργανο διεύθυνσης, το Υπουργείο Υγιεινής. Αυτό κατηύθυνε, συντόνιζε, έλεγχε τη δουλειά των ιδρυμάτων πρόληψης και θεραπείας, εφάρμοζε ενιαίους δοκιμασμένους τρόπους προφύλαξης, διάγνωσης και θεραπείας. Με ευθύνη του κράτους λειτουργούσαν στα ιατρικά ινστιτούτα ειδικά μαθήματα για την «τελειοποίηση» της εκπαίδευσης των γιατρών. Μια φορά στα πέντε χρόνια όλοι οι γιατροί περνούσαν από αυτά. Οι γιατροί δούλευαν με βάση τη μειωμένη εργάσιμη εβδομάδα, σε σύγκριση με το μέσο όρο που ίσχυε γενικά. Είχαν επίσης -σύμφωνα με την εργατική νομοθεσία- μεγαλύτερη από το μέσο όρο ετήσια πληρωμένη άδεια. Η παραμονή κάποιου ασθενή στο νοσοκομείο, η θεραπεία του και η αποκατάσταση της υγείας του ήταν δωρεάν. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του όχι μόνο δεν κινδύνευε να απολυθεί από την εργασία

13 του, αλλά έπαιρνε και επίδομα για την προσωρινή απώλεια της ικανότητάς του για εργασία Στην ΕΣΣΔ συνηθισμένος τρόπος αποκατάστασης των σωματικών και πνευματικών δυνάμεων των εργαζομένων ήταν οι διακοπές σε θέρετρα -αναρρωτήρια. Το 30% του κόστους το πλήρωναν οι εργαζόμενοι. Το υπόλοιπο επιδοτούνταν από τον προϋπολογισμό των κοινωνικών ασφαλίσεων. Υπήρχαν 300 λουτροπόλεις, πάνω από 500 πηγές μεταλλικού νερού, 700 τοποθεσίες με ιαματικές λάσπες και 450 περιοχές ευνοϊκές για ανάπαυση και θεραπεία. Στα αναρρωτήρια διαφόρων τύπων αναπαύονταν και θεραπεύονταν κάθε χρόνο 63 εκατομμύρια εργαζόμενοι Στην ΕΣΣΔ ανάλογο με το σύστημα υγείας ως προς τη λειτουργία του, την έκτασή του και το σκοπό που επιτελούσε ήταν και το σύστημα πρόνοιας, αναπόσπαστα δεμένο με το ευρύ φάσμα των κοινωνικών ασφαλίσεων. Στη Σοβιετική Ενωση η ικανοποίηση των αναγκών της σωματικής, ψυχικής και πνευματικής ανάπτυξης των παιδιών, αποτελούσε αντικείμενο υψηλής φροντίδας. Πάνω από 16 εκατομμύρια σοβιετικά παιδιά πήγαιναν σε 140 χιλιάδες δημόσιους παιδικούς σταθμούς, υπήρχαν περισσότερα από νηπιαγωγεία και παιδικοί σταθμοί, με ικανότητα υποδοχής παιδιών. Επιπλέον υπήρχαν ειδικά νηπιαγωγεία για ανάπηρα ή καθυστερημένα παιδιά. Αυτά ήταν εξοπλισμένα με ειδικά εκπαιδευμένους δασκάλους, νοσηλευτές και γιατρούς. Ειδικές μέθοδοι χρησιμοποιούνταν για να ενισχύσουν τη διανοητική και φυσιολογική τους ανάπτυξη. Υπήρχαν ακόμη νηπιαγωγεία για παιδιά με ολική ή μερική αναπηρία στην ακοή, στην όραση, στο συντονισμό των μυών, στην ομιλία και με νευρικές διαταραχές.στη Σοβιετική Ενωση υπήρχαν πάνω από 1,1 εκατομμύριο (ή το ένα τέταρτο όλων των γιατρών του κόσμου). Αναφορικά με τους θανάτους των παιδιών, μειώθηκαν στην ΕΣΣΔ 10 φορές. Στην ΕΣΣΔ οι κατακτήσεις ήταν το αποτέλεσμα της δημιουργίας ενός πολύπλευρου κρατικού συστήματος προαγωγής και προστασίας της υγείας, που παρείχε σε όλο τον πληθυσμό δωρεάν πρόληψη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αυτό συνέβαλε στην αύξηση της διάρκειας ζωής των εργαζομένων και στον περιορισμό της νοσηρότητας και της θνησιμότητας του πληθυσμού, δείκτες που χαρακτηρίζουν το επίπεδο υγείας ενός λαού και σχετίζονται άμεσα με το είδος του συστήματος υγείας που υπάρχει σε κάθε χώρα.

14 Είναι παραπάνω από επίκαιροι σήμερα για τους νέους γιατρούς οι στίχοι του Μπρεχτ στο ποίημα Ομιλία ενός εργάτη σε ένα γιατρό Ξέρουμε 'μεις τι είναι αυτό που άρρωστους μας κάνει! Σαν αρρωσταίνουμε, ακούμε Πως είσαι συ που θα μας γιατρέψεις. Δέκα χρόνια ολόκληρα, μας λένε Σ' όμορφα σχολειά Με τα λεφτά του λαού χρισμένα Μάθαινες το πώς να γιατρεύεις, και για τις γνώσεις σου αυτές Ξοδεύτηκε μια περιουσία. Πρέπει λοιπόν να 'σαι ικανός να μας γιατρεύεις. Είσαι ικανός; Όταν σ' εσένα ερχόμαστε Παραμερίζεις τα κουρέλια μας Και ακροάσαι κάθε σπιθαμή απ' το γυμνό κορμί μας. όσο για την αιτία της αρρώστιας μας Μια ματιά να 'χες ρίξει στα κουρέλια μας Θα σου 'λεγε περισσότερα. Είναι η ίδια αιτία που φθείρει Το κορμί μας και τα ρούχα μας. Ο πόνος που έχουμε στον ώμο μας Προέρχεται λες, απ' την υγρασία... απ' αυτήν Προέρχεται όμως και η κηλίδα στον τοίχο του σπιτιού μας. Πες μας λοιπόν: Από πού προέρχεται η υγρασία; Πάρα πολλή δουλειά και πολύ λίγο φαγητό Αδύναμους μας κάνουν και μας αρρωσταίνουν Η συνταγή σου λέει: Πρέπει να πάρετε βάρος. Μπορείς στα βούρλα να πεις Ότι δεν πρέπει να βρέχονται. Πόσο καιρό μπορείς να μας αφιερώσεις; Βλέπουμε: ένα χαλί στο σπίτι σου

15 Κοστίζει τόσα, όσα φέρνουνε Πέντε χιλιάδες δικές μας επισκέψεις. Κατά πάσα πιθανότητα θα ισχυριστείς πως Είσαι αθώος. Της υγρασίας η κηλίδα Στον τοίχο του σπιτιού μας Λέει το ίδιο. Πρωτοπόρος λοιπόν επιστήμονας, κομμουνιστής γιατρός σημαίνει να είσαι άμεσα αναγνωρίσιμος σαν αγωνιστής για τα δικαιώματα των εργαζομένων, για την υγεία και την πρόνοαι ως λαικό δικαίωμα. Κομμουνιστής γιατρός σημαίνει να παλεύεις στην πράξη την αστική ηθική και ιδεολογία και με την ίδια σου τη στάση απέναντι στον ασθενή, στο χρήστη των υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας. Σημαίνει να παλεύεις οργανωμένα ενάντια στην εμπορευματοποίηση της υγείας αλλά και τους φορείς της μέσα στο χώρο ιδιωτικής ή δημόσιας υγείας που δουλεύεις. Να παλεύεις ενάντια δηλαδή στο κεφάλαιο, την αντιλαική πολιτική, τα κόμματα και τις δυνάμεις που τη στηρίζουν. Να παλεύεις ενάντια στις εταιρίες που καμία σχέση δεν έχουν με το φάρμακο και την υγεία, ενάντια στους μεγαλογιατρούς και αυτούς που η στάση τους είναι εχθρική απέναντι στον ασθενή που συχνά τον χρησιμοποιούν σαν αντικείμενο εκμετάλλευσης. Σύντροφοι και συντρόφισσες, Φίλοι και φίλες Το 2018 το ΚΚΕ θα είναι 100 χρονών και η ΚΝΕ 50. Σπουδαία επέτειος, ιστορία βαμμένη με αίμα, αξίες, θυσιες. Στη μνήμη του Πέτρου Κόκκαλη και τόσων άλλων που τιμάμε και θα τιμήσουμε, ανώνυμων και επώνυμων, δεν κάνουμε μνημόσυνο. Η καλύτερη τιμή στους κομμουνιστές που έφυγαν, σε αυτούς που αφιέρωσαν τη ζωή τους για το δίκιο του λαού είναι η καθημερινή σύγχρονη πάλη για να ορθώσει ο λαός το ανάστημά του, ενάντια στην μονοπωλιακή κυριαρχία, στην αντιλαϊκή επίθεση της συγκυβέρνησης. Απευθυνόμαστε σε σας και σας λέμε: Τώρα πρέπει να αξιοποιήσουμε την πείρα που έχουμε αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια, να σκεφτούμε και την πρόσφατη:

16 Ο ΣΥΡΙΖΑ έγκαιρα έδειξε με το πρόγραμμα του σε ποιες ράγες θα κινηθεί, σε αυτές της ΕΕ, της κερδοφορίας του κεφαλαίου.σκεφτείτε ποιος θα καλεστεί να πληρώσει το λογαριασμό από τη νέα συμφωνία, από την παράταση του μνημονίου; Ποιος θα πληρώσει τη νέα λίστα μεταρρυθμίσεων; Ποιος θα ωφεληθεί από την αλλαγή στο μείγμα διαχείρισης και από το αν τα αντιλαικά μέτρα έχουν αναπτυξιακό και όχι υφεσιακό χαρακτήρα; Ποιος έχει να κερδίσει το παραμικρό από την εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της περιοχής, τα μαλλιοτράβηγμα των ιμπεριασιλιστών για τα αποθέματα ενέργειας, για το εμπόριο, για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές; Ποιος θα κερδίσει αν η Ελλάδα συμμαχήσει με τον ένα ή τον άλλο ιμπεριαλιστή; Ο λαός θα πληρώσει και θα τρίβουν για άλλη μια φορά τα χέρια τους οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες. Σήμερα απευθυνόμαστε σε σας και σας λέμε: μην παραμένετε θεατές των εξελίξεων στα νέα αντιλαϊκά σχέδια που ετοιμάζουν. Μη δείξετε καμία αναμονή. Μην αφήνετε την κυβέρνηση να σας χρησιμοποιεί ως χειροκροτητές της πολιτικής της. Μην κάθεστε στον καναπέ παρακολουθώντας διάφορους αναλυτές, δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς και λοιπούς μαϊντανούς να αναλύουν τις εξελίξεις και να παρουσιάζουν τα ψίχουλα κατάκτηση. Αυτοί, τη δουλειά των αφεντικών κάνουν. Μη δεχτείτε το μπαλάκι που σας πετάνε για στήριξή στα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ. Μην αγωνιάτε τι θα γίνει στο eurogroup ή στο Brussels Group. Εκεί δε διαπραγματεύονται την αύξηση του μισθού, της σύνταξης, την βελτίωση της Παιδείας, δεν συζητάνε για τπροσλήψεις στα νοσοκομεία, ανάπτυξη της έρευνας προς όφελος του λαού. Μην περιμένετε πότε και αν θα πάρουμε την επόμενη δόση γιατί είναι πίτα από την οποία δε θα φάτε. Μην περιμένετε κανένα μεσσία, δεν υπάρχει. Πάρτε την υπόθεση στα χέρια σας, ξεσηκωθείτε, διώξτε το φόβο και τις αυταπάτες, οργανωθείτε και παλέψτε.

17 Οργανωθείτε στο Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, αλλάξτε την κατάσταση στους φοιτητικούς συλλόγους, σας, πάρτε μέρος στην καθημερινή τους δράση, στις φοιτητικές εκλογές δυναμώστε την Πανσπουδαστική. Συντονείστε τη δράση σας με τα σωματεία, τα συνδικάτα, το ΠΑΜΕ και τους συναδέλφους του κλάδου, με τους ασθενείς, με τις λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές. Διεκδικήστε τώρα την κάλυψη όλων των απωλειών στην περίοδο της κρίσης, την κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, στηρίζοντας την πρόταση νόμου που κατέθεσε το ΚΚΕ στη Βουλή. Σήμερα ο αγώνας μας πρέπει να γράψει στην προμετωπίδα του: Ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους στην Ελλάδα, με το λαό πραγματικά στην εξουσία. Σ/φοι και φίλοι Το ΚΚΕ, είναι το μοναδικό κόμμα που έχει πρόταση διαμετρικά αντίθετη με αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Παλεύει για εντελώς διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης της οικονομίας, της κοινωνίας, που έχει ως μοναδικό κίνητρο την κάλυψη των ολοένα και διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών. μονομερής διαγραφή του χρέους και όχι την απάτη της διαπραγμάτευσης του χρέους, την αστική επιλογή του κουρέματος ή της επιμήκυνσης, την επιλογή του φαύλου κύκλου της αναγνώρισης ενός μέρους του (επαχθές ή μη, παράνομο-νόμιμο) έξοδο από την ΕΕ και όχι προσπάθεια να μεταρρυθμιστεί από μέσα αυτή η διακρατική συμφωνία των καπιταλιστών ή μόνο έξοδο από την Ευρωζώνη και όλα τα άλλα να μένουν ίδια και απαράλλακτα. κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με κεντρικό επιστημονικό πανεθνικό σχεδιασμό και όχι αναρχία στην παραγωγή, κρίσεις, αντιλαϊκά μέτρα, ανεργία και γιγάντωση των μονοπωλίων με γνώμονα το κέρδος των παράσιτων Σήμερα υπάρχουν τεράστιες παραγωγικές και αναπτυξιακές δυνατότητες στη χώρα μας (εργατικό, επιστημονικό δυναμικό, ορυκτός πλούτος, είδη διατροφής, αγροτική-κτηνοτροφική παραγωγή, βιομηχανία, εμπόριο). Σε αυτό το δρόμο η Ελλάδα δεν θα είναι μόνη της, θα στηριχτεί στα κομμουνιστικά κόμματα, τα

18 εργατικά κινήματα, στην πάλη των λαών των γειτονικών χωρών και παγκόσμια, θα εκμεταλλευτεί τις όποιες ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Η κατάσταση δεν θα μείνει αναλλοίωτη, οι εξελίξεις έχουν δυναμική. Η πρόταση του ΚΚΕ είναι ρεαλιστική γιατί συμφέρει το λαό γιατί αντιμετωπίζει ρεαλιστικά και απαντά με αισιοδοξία στα προβλήματα του. Ας σκεφτούμε το μέλλον του απόφοιτου στην κοινωνία για την οποία παλεύει το ΚΚΕ όπου ο λαός έχει την πραγματική εξουσία στα χέρια του, έχει τα κλειδιά της οικονομίας (τους πόρους, τις επιχειρήσεις, τις υποδομές κλπ) και μπορεί απαλλαγμένος από τους καπιταλιστές και το κυνήγι του κέρδους, απαλλαγμένος από κάθε είδους δεσμεύσεις, να σχεδιάσει την παραγωγή προς όφελός του. Όπου μέσω κεντρικού σχεδιασμού, τίθενται στην υπηρεσία του ανθρώπου και των αναγκών του οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, ότι έχει δημιουργήσει η ανθρώπινη δραστηριότητα σε επιστήμη, τεχνολογία, πολιτισμό. Ας σκεφτούμε ένα αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας και πρόνοιας που δίνει ιδιαίτερο βάρος στην πρόληψη. Που παρέχει υπηρεσίες για την εξασφάλιση της σωματικής και ψυχικής ευεξίας, της πνευματικής και πολιτιστικής ανάπτυξης του ανθρώπου, όλων των συνθηκών που επηρεάζουν τη δημόσια υγεία, την ικανότητα για εργασία και κοινωνική δράση. Με αυτό το σύστημα υγείας συνδεδεμένος έχει μέλλον ο απόφοιτος των σχολών υγείας. Σε αυτό τον αγώνα καλούμε να έρθετε, να παλέψουμε μαζί. Αυτός θα είναι και ο μεγαλύτερος παραδειγματισμός από τη δράση και το έργο αυτού που τιμάμε σήμερα, του Πέτρου Κόκκαλη.