Η ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΒΡYΚΟΛΑΚΩΝ

Transcript

1 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΚΡΗΣ Η ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΒΡYΚΟΛΑΚΩΝ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ 0

2 Ο έρωτας είναι η άρνηση του θανάτου, κι ο θάνατος η δοκιμασία κι η κορύφωση του έρωτα. Να είσαι ελεύθερος, να ερωτεύεσαι και να οξύνεις το πνεύμα σου, προχωρώντας στον κόσμο των ιδεών κι αφήνοντας την ύλη όσο μπορείς- πίσω σου, ξεπερνώντας έτσι τον ίδιο το θάνατο. Αυτός είναι ο Αγώνας για Αιωνιότητα. Κ.Μ. 1

3 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ Αθήνα, Καλοκαίρι Φυλάξου Νικόλα, πάμε από δω. - Πάνω τους! «φώναξε ο αρχηγός του αποσπάσματος, λοχίας Δεσμενόγλου». Αντρέα ρίξε τον προβολέα κατά κει! Μα πριν προλάβει να τους τυφλώσει με τα τετρακόσια κιλοβάτ, οι δύο βρυκόλακες χάθηκαν στο δάσος. Είχανε κρυφτεί στο σπήλαιο όπου έπαιζαν μικροί, πριν μεταλλαχτούν. Ο Νικόλας και ο Γιάννης ήτανε παιδικοί φίλοι. Η μοίρα τους θέλησε να πεθάνουν μαζί σε τροχαίο και να νυχτοφιλιθούν από την κοπέλα του Νικόλα που είχε πεθάνει από σηψαιμία. Τον αγαπούσε ακόμα και στον θάνατο, γι αυτό και επέλεξε να μείνει νεκροζώντανη. Το βράδυ που σκοτώθηκαν, στο 189o χιλιόμετρο Αθηνών - Λαμίας, η Ιφιγένεια διαισθάνθηκε το μοιραίο και καθώς η ώρα ήτανε περασμένες τρεις το πρωί με το σκοτάδι βαθύ, είχε από ώρα σηκωθεί από το μνήμα και παρατηρούσε τη ζωή του αγαπημένου της. Το αίμα τους που κυλούσε ζεστό στην άσφαλτο την έθρεψε καλά και δυνατά. Με την απίστευτη ενέργεια της δεν το πολυσκέφτηκε. Έσκυψε στο λαιμό τους. Πρώτα δάγκωσε με τους υπερτροφικούς της κυνόδοντες τον λαιμό του αγαπημένου της μπολιάζοντας τον με το μολυσμένο-απέθαντο αίμα των βαμπίρ και έπειτα τον Γιάννη. Προτού αρχίσει να επισυμβαίνει η μετάλλαξη τους, τους είχε μεταφέρει στο εγκαταλελειμμένο σπίτι που άφηνε το κορμί της να αναπαύεται τα τρία τελευταία χρόνια. Τους είχε στρώσει όπως καλύτερα μπορούσε στο πάτωμα με άχυρα και κουρέλια, ενώ ο κρύος αέρας έμπαζε από παντού, κάτι που γι αυτούς προσωρινά 2

4 ήτανε πρόβλημα μέχρι να εμποτιστούν τελείως με το καινούργιο αίμα ( το απέθαντο και μιαρό κατά τους θνητούς). Όταν άρχισαν να συνέρχονται, οι πληγές τους είχαν σχεδόν επουλωθεί. Το απόκοσμο αίσθημα που τους διακατείχε όμως, ήτανε κάτι το εντελώς απρόσμενα πρωτόγνωρο. -Ησύχασε αγάπη μου «είπε η Ιφιγένεια με απέραντη αγάπη στα μάτια της» επιτέλους είσαι και πάλι κοντά μου - Πού βρίσκομαι, ο Γιάννης πού είναι; - Δίπλα σου είναι, κοιμήσου τώρα, έχεις ανάγκη από δυνάμεις. Θα στα εξηγήσω όλα αργότερα. Το απόσπασμα είχε πλέον εγκαταλείψει την προσπάθεια για εντοπισμό των νυκτοβίων. Μετά από απώλεια πέντε στρατιωτών, ο λοχίας Δεσμενόγλου, διέταξε ανασύνταξη κι επιστροφή στη βάση. Οι δύο φίλοι, κουρασμένοι και με τις δυνάμεις ελαττωμένες κατά πολύ από την αποψινή μάχη, αφού βεβαιώθηκαν ότι το πεδίο είναι ελεύθερο, επέστρεψαν στο στοιχειωμένο τους άντρο. - Όσο πάνε και δυσκολεύουν τα πράγματα Γιάννη. Τον τελευταίο μήνα χάσαμε δεκαπέντε δικούς μας. Οι στάχτες τους σκόρπισαν για πάντα στη μαύρη γη. -Έχεις δίκαιο Νικόλα. Κάτι πρέπει να κάνουμε. 3

5 Κρήτη, Χειμώνας 2010 Οι σύντεκνοι είχανε μαζευτεί απ το πρωί γύρω απ τη φωτιά. Η μέρα δεν επέτρεπε τις εργασίες στα χωράφια. Φυσούσε και έβρεχε καταρρακτωδώς από το χάραμα. Το τζάκι έκαιγε από το πρωί στο σκοτεινό σπίτι που το σφράγισε η κατάρα. Στα Ανώγεια, στο όρος του Ψηλορείτη, σε υψόμετρο πέραν των επτακοσίων μέτρων από τη θάλασσα, η οικογένεια των Αδονάκιδων θρηνούσε τον θάνατο του στερνοπαίδου της. Ο Μανώλης, ένα παλικάρι εικοσιπέντε χρονών, που δούλευε μαζί με τα αδέρφια του στα λιόδεντρα και στις καλλιέργειες της φαμίλιας του, βρέθηκε μαχαιρωμένος στο στέρνο το βράδυ της εβδόμης Γενάρη. Ψηλός, λεβέντης, με τα σγουρά μαύρα μακριά μαλλιά του να χύνονται όμορφα στους γεροδεμένους του ώμους, συνήθιζε να παίζει τη λύρα του και να τραγουδεί κάτω από τη γέρικη ελιά όταν αναπαύονταν από τις δουλειές στα κτήματα. Η ανοικτή βεντέτα με την οικογένεια των Φυγαρέων, πλήρωσε και πάλι μετά από σαράντα χρόνια με αίμα το ριζικό τους. Η στυγερή δολοφονία από τον Μαυρομιχάλη τον πατέρα της Ερμιόνης,ήτανε γεγονός. Ο Μανώλης που διατηρούσε δεσμό με την Ερμιόνη εδώ και τέσσερα χρόνια, είχε σκοπό να την κλέψει και να φύγουνε μαζί στα ξένα. Το βράδυ εκείνο που πήγε να την κλέψει, σηκώθηκε ο κύρης της που παραμόνευε ξάγρυπνος και τον έσφαξε μες το ίδιο του το σπίτι, στην κάμαρα της κόρης του. Η σύλληψη έγινε την επομένη το πρωί, όταν ο αστυνόμος Γιατρομανωλάκης σταλμένος από το Ρέθυμνο, μπούκαρε στον καφενέ μαζί με τα τσιράκια του και βρήκε τον γέρο Μαυρομιχάλη να πίνει τον καφέ του με τους συγχωριανούς. - Πάρτε με ωρέ, μα ένα πράμα νογάτε: η τιμή πληρώνεται με αίμα! «ήτανε τα λόγια που πρόκαμε να φωνάξει πριν του περάσουνε τις χειροπέδες στους καρπούς». Τον έσυραν μέσα στην κλούβα, σύρμα για τις κεντρικές φυλακές Ηρακλείου. 4

6 Στο σπίτι του Μανώλη ο θρήνος υφαινόταν απαρηγόρητα. Οι δυο μεγαλύτεροι αδερφοί Αντώνης και Φιλομένης κάθονταν συλλογισμένοι στο τραπέζι της κουζίνας. Το μαύρο πουκάμισο και το μαύρο παντελόνι, τα δάκρυα 1 στο κεφάλι και το σκοτεινό ύφος στα μάτια, φανέρωναν τον άφατο πόνο που έφτανε σαν κόμπος στον λαιμό τους και τους έπνιγε. Ο πατέρας, ο κυρ Απόστολος έβραζε από θυμό για το κακό που τους έκαναν, μα το κλάμα που έκοβε με προσπάθεια γεμίζοντας του τα μάτια ασυναίσθητα, τον άφηνε καθηλωμένο στην καρέκλα. Κατέβαζε τη ρακή και σώπαινε. Μόνο η μάνα, η κυρά Γιωργία μίλησε. Θρηνούσε τον χαμό του παιδιού της τραβώντας τα μαλλιά της και μουρμουρώντας σπαρακτικά το παρακάτω μοιρολόγι: Μανώλη μου, Μανώλη μου, λεβέντη μου, ακριβέ μου μού φυγες μαχαιρωμένος πουλί μου πώς να τ αντέξω γω το κρίμα που συρες κι έμπηκες στο μνήμα; Μανώλη μου, Μανώλη μου παιδάκι μου, καλέ μου Το ματωμένο στέρνο σου καρφί μες την καρδιά μου 1 Δάκρυα: σύγχρονο πλεχτό μεταξωτό μαύρο σαρίκι, που θεωρείται στις μέρες μας το παραδοσιακό κεφαλοκάλυμμα του Κρητικού, με τα πυκνά κρόσσια που μοιάζουν με δάκρυα. Έκανε την εμφάνισή του το δεύτερο τέταρτο του 20ου αιώνα στην κεντρική Κρήτη. Λέγεται πως έχει πολλά κρόσσια για να δείξει τα πολλά χρόνια της Τουρκοκρατίας στην Κρήτη και συμβολίζουν, με το σχήμα τους, τη θλίψη και το θρήνο που προκάλεσε το ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου στα

7 Η δόλια η μανούλα σου πώς να σε χαιρετίσει που σουνα βρύση δροσερή και τώρα έχεις σφραγίσει; Μετά από σαράντα μέρες, όταν άνοιξαν το μνήμα για να κάνουνε τον αγιασμό, βρήκανε τον τάφο άδειο. Σίγουρο πως ο Μανώλης Αδονάκης είχε βρυκολακιάσει. Θύμιασε ο παπάς με περισσό λιβάνι, κι έπειτα έψαλε τους εξορκισμούς του Αγίου Βασιλείου. Η Ερμιόνη κι ο Μανώλης όμως, είχανε ήδη κλεφτεί. Το επόμενο βράδυ του φόνου, ενώ εκείνη θρηνούσε απαρηγόρητη στο κρεβάτι της, ένιωσε το φάσμα του να μπαίνει απ τη μπαλκονόπορτα. Το αίμα της πάγωσε, κι έμεινε να κοιτάει με το στόμα ανοιχτό, χωρίς να πιστεύει στα μάτια της. Το φεγγάρι μεσουρανούσε και μια νεκρική γαλήνη βασίλευε στο χωριό. Μπήκε και στάθηκε στο παράθυρο σιμά. Το φως της σελήνης τον έλουζε απόκοσμα. Πριν να προλάβει να αρθρώσει λέξη η Ερμιόνη, που είχε πλαντάξει στο κλάμα από την ώρα που έγινε το φονικό, την πρόλαβε ο καλός της. «Σου το χα πει Ερμιόνη: ούτε ο θάνατος δεν θα καταφέρει να μας χωρίσει» 6

8 Πρέσπες, Άνοιξη 2011 Στην καρδιά των Βαλκανίων, στη Μεγάλη Πρέσπα, ψηλά στα βραχώδη όρη της Βαρνούντα, σε υψόμετρο δυόμιση και πλέον χιλιάδων μέτρων, η καινούργια αποικία ετοιμάζονταν. Βαμπίρ από όλο τον ελλαδικό χώρο και όχι μόνο, κατέφθαναν για να γλιτώσουν τον αφανισμό. Ο εχθρός γινόταν όλο και πιο δυνατός μέρα με την ημέρα. Τα καινούργια συστήματα εξόντωσης αποτελούμενα από λάμπες φθορίου υψηλής ισχύος, έκαναν την νύχτα μέρα και φώτιζαν την πλάση με ένα φως απαίσιο. Όταν ένας νυχτοπερπατητής, ένας νεκροζώντανος, έπεφτε μέσα στη φάκα του σκληρού φωτός, γίνονταν στάχτη και σκορπούσε στο χώμα, αφήνοντας στη γη μια μαύρη ανεξίτηλη κηλίδα. Πολλοί βρυκόλακες είχανε χαθεί σ αυτή την άνιση μάχη. Βγαίνανε τις μικρές ώρες για να τραφούνε ή να δουν τους αγαπημένους τους και έπεφταν μπροστά στα αποσπάσματα. Πάλευαν μέχρις εσχάτων. Πολλές φορές κατάφερναν και σκότωναν τους κυνηγούς και πληγωμένοι επέστρεφαν στο καταφύγιο τους. Αυτή η οργανωμένη εκστρατεία αφανισμού των αλύτρωτων φασμάτων, είχε αρχίσει προ πολλού. Ανέκαθεν ο κόσμος τους φοβόταν. Η εκκλησία πάντα προσπαθούσε με τη συνδρομή του λαού να τους εξολοθρεύσει. Μα τα μέσα παλαιότερα ήσαν πενιχρά κι οι αντιλήψεις του κόσμου σε συνδυασμό με την πιο γήινη επαφή τους με τη φύση και τα στοιχεία της, τους έκανε να κοιτάνε με δέος και τρόμο τα απόκοσμα. Τα τελευταία χρόνια όμως η ανεκτικότητα των ανθρώπων απέναντι σε τέτοιου είδους φαινόμενα υπήρξε μηδενική. Έτσι, με το σκληρό τεχνητό φως τους, οδηγούσαν την φυλή των βρυκολάκων στο χείλος της εξαφάνισης. Έπρεπε να κάνουν σύναξη. Μαζεμένοι να αντιμετωπίσουν τον εχθρό σα μια γροθιά. Στις αρχές του Απρίλη είχανε μαζευτεί ήδη εκατό απ αυτούς. Το έργο που βάλθηκαν να φέρουν εις πέρας δεν ήτανε εύκολο. Το βραχώδες τοπίο με τα πυκνά δάση, απόμερο, χαμένο κι αυτόνομο, τους προστάτευε. Εκείνο που είχανε να κάνουνε ήτανε να κτίσουνε την πολιτεία τους εκ θεμελίων. Αφού διάλεξαν την κατάλληλη 7

9 τοποθεσία, στο υψηλότερο σημείο της Βαρνούντα όπου τα βράχια ήταν κοφτερά σαν μαχαίρια και το δάσος τόσο πυκνό που οι αχτίδες του ήλιου ελάχιστα διαπερνούσαν τα παχιά φυλλώματα των δέντρων και της άγριας βλάστησης, άρχισαν την αναζήτηση εργατών. Οι κάτοικοι των γειτονικών χωριών, ήτανε αυτό ακριβώς που ζητούσαν. Βγαίνοντας τη νύχτα, όταν το σκοτάδι έπεφτε πυκνό, άρπαζαν τα ανυποψίαστα θύματα τους συνήθως εύρωστους νέους- και με τη βία τα μετέφεραν λιπόθυμα στο όρος. Εκεί λάμβανε χώρα η τελετή της μετατροπής τους σε ακοίμητους. Οι μάγιστροι, η ανώτερη κοινωνική τάξη των βρυκολάκων αναλάμβανε το τελετουργικό. Φορώντας τους μαύρους μακριούς μανδύες που κάλυπταν τα ισχνά κιτρινωπά τους κεφάλια, και με τα είδωλα της απόκρυφης αρχαίας μαγείας κρεμασμένα στο λαιμό, ετοιμάζονταν για την τελετή. Άναβαν φωτιά και γύρω έδεναν τους αιχμαλώτους σε ξύλινους πασσάλους. Διαβάζοντας το απόκρυφο ευαγγέλιο του Εωσφόρου μαζί με αποσπάσματα από τα αρχαία κείμενα της χθόνιας Εκάτης, έριχναν σκόνη από εκτρώματα νεογνών στα πρόσωπα των πασαλλοδεμένων. Πάνω από τα κορμιά τους κρεμούσαν μια αναθηματική πλάκα με αρχαία κεφαλαιογράμματα που συμβόλιζαν το δέσιμο με τους νεκρούς του Κάτω Κόσμου. Η επιγραφή έλεγε μεταξύ άλλων: «ΑΔΟΥ ΤΙΜΩΡΙΑΙ ΟΥ ΦΟΒΟΥΜΕΘΑ, ΟΤΙ ΓΑΡ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ ΙΣΧΥΝ ΑΔΑΜΑΣΤΟΝ ΕΧΕΙ ΤΕ ΚΑΙ ΧΘΟΝΙΑΝ». Το αποκορύφωμα της τελετής ήταν η ανθρωποθυσία. Για να δέσουν τα μάγια έπρεπε να θυσιάσουν ένα από τα θύματα τους τον πιο μικρό σε ηλικία- και να τον αφαιμάξουν. Κατόπιν το αίμα μαζεύονταν σε μια μεγάλη χύτρα και ο καθένας έπρεπε να πιει τρεις φορές από ένα γεμάτο χάλκινο σκεύος από το αίμα του νεκρού. Έπειτα οι ιερείς διαμέλιζαν το πτώμα και το έριχναν στη φωτιά ψέλνοντας ακατάληπτες δεήσεις εις τον Πλούτωνα. Οι δόκιμοι πλέον υπηρέτες έπρεπε να παραμείνουν δεμένοι στα καρφιά τους μέχρι την αυγή. Τότε, τους έλυναν από τα δεσμά τους και τους οδηγούσαν στο χώρο όπου 8

10 θα κτίζονταν η αποικία. Τους περίμενε δύσκολο έργο και έπρεπε να δουλεύουν ακατάπαυτα για να το επιτύχουν. Λαξεύοντας τον θεόρατο βράχο που βρισκόταν σε απόσταση πεντακοσίων μέτρων από τον χώρο όπου θα φτιάχνονταν το κάστρο, οι ακοίμητοι, άλλοι με αξίνες κι άλλοι με σφυριά, έκοβαν σε μεγάλα ορθογώνια κομμάτια τις πέτρες και τις κουβαλούσαν με χειράμαξες στην κορφή. Ο αριθμός των εργατών είχε αυξηθεί κατά πολύ σε διάστημα μόλις μερικών ημερών κι όλα έδειχναν πως σύντομα η αποικία των βρυκολάκων θα ήταν έτοιμη. *** Ο πάπυρος που βρήκαν στον τάφο τους επάνω εκείνο το βράδυ είχε τη σφραγίδα της αποικίας. Ένας κύκλος με μαύρο μελάνι που στο εσωτερικό του είχε ζωγραφισμένη την μορφή του Τροφώνιου, του σπουδαιότερου Αρχέγονου νεκρομάντη, βρισκόταν στο κάτω μέρος της επιστολής. Ο Νικόλας ανοιγόκλεισε με έκπληξη και κάποιο φόβο τα κόκκινα μάτια του. Η Ιφιγένεια κι ο Γιάννης στάθηκαν δίπλα του και διάβαζαν κι αυτοί από μέσα τους την πρόσκληση. 9

11 «Αδέρφια των τάφων και της αιώνιας κατάρας ο εχθρός που ανά τους αιώνες μας φοβούνταν κι έτρεμε ανίσχυρος μπροστά στην υπερφυσική μας δύναμη, τώρα κοντεύει να μας αφανίσει. Τα φώτα στρέφονται επάνω μας και με τα ηλεκτρόνια τους μας τυφλώνουν, κάνοντας στάχτη την εκλεκτή μας ύπαρξη. Ως αρχιερείς, σας καλούμε στο καινούριο σας σπίτι. Εδώ ψηλά στο σκοτεινό δάσος της Βαρνούντα, στο βράχο της ολόχρονης καταχνιάς ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Η ασέβεια των θνητών έχει υπερβεί κάθε μέτρο. Θάνατος στα αποσπάσματα του λευκού φωτός!». Αρχιερέας Σαμουήλ 2, Πρωτοσύγκελος της Αποικίας των Βρυκολάκων. 2 O Σαμουήλ Β ήταν Βούλγαρος τσάρος ( ). Επί εποχής του, κατάφερε να αποσπάσει το σύνολο των βουλγαρικών εδαφών από την βυζαντινή αυτοκρατορία και συγχρόνως να επεκταθεί και στις περισσότερες ευρωπαϊκές επαρχίες της. Τελικά έφτασε ως τη Λάρισα και πρόβαλε ως απειλή κατά της Νότιας Ελλάδας, ακόμα και της Πελοποννήσου. 10

12 - Μα αυτό είναι απ τ άγραφα «είπε η Ιφιγένεια». Τόσον καιρό, μέσα στα μνήματα, δεν άκουσα τίποτα να λένε θετικό οι στοιχειωμένοι. Όλοι τρέκλιζαν μες τους τάφους και λυσσομανούσανε μοναχά για αίμα. Κανείς δεν είπε για αρχαίους, παλαιούς και τα παρόμοια. - Να όμως που υπάρχουν καθώς φαίνεται - Νομίζω Νικόλα, πως δεν μας απομένει άλλη λύση από το να πάμε εκεί που μας καλούν. Έτσι κι αλλιώς είμαστε χαμένοι εδώ πέρα. - Δίκιο έχει ο Γιάννης, αγάπη μου. Εδώ κινδυνεύουμε πολύ απ τους ανθρώπους. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ανελέητα μας μισούν και μας φθονούνε. Μα το χεις δει και μόνος σου, δεν είναι έτσι; -Ο φόβος είναι βαθιά ριζωμένος μπροστά στο θάνατο, και πιο πολύ, μπροστά σ αυτούς που δεν πεθαίνουν Κι εμείς άνθρωποι ήμασταν Ιφιγένεια. Και μείς στη θέση τους πιθανότατα το ίδιο θα κάναμε. Ή μήπως ξέχασες πως περάσαμε κι εμείς το κατώφλι της ζωής; - Όχι Νικόλα, δεν το ξέχασα. Τις κρύες νύχτες που έβγαινα απ το μνήμα και παραφυλούσα στο προσκεφάλι σου, δάκρυζα κι η ψυχή μου η αλύτρωτη ποθούσε έστω και μια μέρα να βρεθεί στον κόσμο των θνητών και να σε δω στο φως της μέρας και πάλι. Μα τώρα αυτά έχουν περάσει πια. Ο κόσμος μας δεν είναι ο δικός τους και δεν θέλω με τίποτα να σε χάσω και πάλι. - Δεν θα με χάσεις. Θα παλέψουμε μέχρι τελικής πτώσης ενάντια σ αυτό το φρικαλέο φως. Θα κάνω το παν για να μας προστατεύσω. - Ας ενωθούμε με τους αρχηγούς «είπε ο Γιάννης», ίσως τελικά να είναι η μόνη λύση. *** Απάνω στα βουνά του Ψηλορείτη, η νεκροφιλιμένη Ερμιόνη ανέπνεε ελεύθερα τον αέρα του αιώνιου έρωτα με τον αρνητή του θανάτου αγαπημένο της. Την μέρα, όταν ο ήλιος έκαιγε με το εκτυφλωτικά λαμπρό του φως την πλάση, φωτίζοντας τους 11

13 ζωντανούς, εκείνοι κρύβονταν σε μια σπηλιά. Μα σαν έπιανε καταχνιά, σαν ο καιρός το επέτρεπε, έτρεχαν στα λαγκάδια και στα περιβόλια, αόρατοι από τους θνητούς και χαίρονταν σαν παιδιά τον έρωτα τους. Ο Μανώλης την προστάτευε ως κόρη οφθαλμού. Πολλές φορές τα βράδια τύχαινε να κινδυνέψουνε. Εκεί που κατέβαιναν από τα βουνά για να τραφούν με αίμα ανθρώπινο, ομάδες χωρικών και κληρικών, εφοδιασμένοι με κοντάρια από ξύλο λεύκας, μικρά μαυρομάνικα μαχαίρια και δαυλούς, τους επιτίθονταν. Δυνατός και γενναίος από πάντα και με την υπεράνθρωπη δύναμη που δυσκολευόταν τώρα να ελέγξει, ορμούσε κατά πάνω τους και κατασπάραζε όποιον είχε την ατυχία να βρεθεί στο δρόμο του, θέλοντας να βλάψει αυτόν και τη γυναίκα του. Η Ερμιόνη τον καμάρωνε και τον τρόμαζε ταυτόχρονα. Ήξερε από πρώτο χέρι πως ο καλός της ήταν παλικάρι από τα πρώτα στο χωριό, μα ο θυμός του, η απίστευτη σβελτάδα του κι η ομολογουμένως υπερφυσική δύναμη που κατείχε ως βρυκόλακας πλέον, την έκαναν να τον κοιτάει με ένα βλέμμα θαυμασμού ανακατεμένο με φόβο. Μα κι η ίδια είχε νιώσει την αλλαγή επάνω της. Όταν λάχαινε καμιά φορά να στέκεται με τον άντρα της στα νερά των ποταμών μπροστά, όσο κι αν παρατηρούσε δεν έβλεπε καμία αντανάκλαση των ειδώλων τους. Επιπλέον είχε ανάγκη κι αυτή με αίμα να τραφεί. Κάθε φορά που δάγκωνε τα θύματα της στο λαιμό κι έκανε το αίμα τους να αναβλύζει καταπίνοντας το, τονώνονταν απίστευτα. Ένιωθε το μυαλό της και το κορμί της να ξεχειλίζουν από ενέργεια. Η διάθεση της γινόταν άκρως εύφορη και το σώμα της κατακλύζονταν από έντονο σφρίγος. Το ήξεραν κι οι δυο τους πως δεν ήταν ασφαλείς. Ο έρωτας τους καρποφορούσε εν μέσω πολέμου κι η Ερμιόνη, έγκυος πια, ανέμενε με αγωνία και προσμονή το παιδί τους. Οι εποχές ήταν δίσεκτες όμως κι ενώ η φυλή τους απειλούνταν με αφανισμό, εκείνοι έφτιαχναν την οικογένεια τους παράλληλα με την καθημερινή αμάχη για επιβίωση. Το κέλευσμα των Αρχιερέων ήρθε σαν λύτρωση γι αυτούς. Ενώ γυρνούσαν από την συνηθισμένη τους καθενυκτική αναζήτηση τροφής, βρήκαν στην είσοδο του σπηλαίου τους τον πάπυρο με τη σφραγίδα του ιερατείου της Αποικίας. Δεν χρειάστηκαν πολύ χρόνο για να πάρουν την απόφαση να φύγουν αφότου διάβασαν το 12

14 γράμμα. Ήταν φανερό ότι τα βουνά του Ψηλορείτη δεν τους ήταν πια ασφαλές καταφύγιο. *** Ψηλά στα απότομα κοφτερά βράχια του Πέλιστερ 3, στην ύψιστη κορυφογραμμή του Βαρνούς, με την ομίχλη να τυλίγει σαν αιώνιο πέπλο τις θεόρατες κορφές, δέσποζε το τεράστιο κάστρο. Κτισμένο στο βορειότερο τμήμα της οροσειράς, σε υψόμετρο πέραν των δύο χιλιάδων διακοσίων μέτρων πάνω από τις παγετωνικές λίμνες, έμοιαζε σαν να αιωρούνταν στον ουρανό. Μια πέτρινη πολιτεία με ισχυρά οχυρώματα. Στην κορυφή του κάστρου πολεμίστρες ολόγυρα δέσποζαν, ενώ μόνο οι Λόρδοι και οι Αρχιερείς είχαν το δικαίωμα πρόσβασης στο μυστικό αστεροσκοπείο που βρίσκονταν καλυμμένο κάτω από μαρμάρινες πλάκες στο κέντρο της οροφής. Στον υψηλότερο όροφο βρίσκονταν τα δωμάτια των αρχιερέων, όπου από κρύπτες και δαιδαλώδεις σήραγγες εισέρχονταν στην απόκρυφη βιβλιοθήκη. Ήτανε τεράστια, με δρύινα ράφια που έφταναν τα πέντε μέτρα ύψος, γεμάτα με βιβλία αποκρυφισμού και μαγείας καθώς και αρχαία ελληνικά συγγράμματα που είχαν σωθεί απ το κάψιμο της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, κι αγνοούνταν απ τους ανθρώπους η ύπαρξη τους. Η βιβλιοθήκη διακλαδωνόταν με αναρίθμητους διαδρόμους που οδηγούσαν περίπλοκα, στην κεντρική αίθουσα των συνεδριάσεων. Πίνακες με τις μορφές όλων των Αρχέγονων, δέσποζαν ολόγυρα εκεί μέσα. Έβλεπες παντού, εικόνες βρυκολάκων από τα προχριστιανικά χρόνια μέχρι και τον μεσαίωνα με τελευταίο στη σειρά, τον Μέγα Βλάταν Τέπες : τον Ανασκολοπιστή. Ελάχιστο φως επικρατούσε στον ψυχρό πύργο. Διάσπαρτοι δαυλοί, κρεμασμένοι σε σιδερένια θηκάρια στον τοίχο, φώτιζαν αμυδρά τους διαδρόμους και τις κατά τα άλλα σκοτεινές αίθουσες. Στο αμέσως πιο κάτω πάτωμα διέμεναν οι Λόρδοι. Η πολυτέλεια 3 Πέλιστερ: Ο Βαρνούντας (και Περιστέρι, σλαβομακεδονικά: Баба, Μπάμπα - θηλυκό ή γιαγιά) είναι βουνό που βρίσκεται στον νομό Φλώρινας και συνεχίζεται και πέρα από τα σύνορα στην ΠΓΔΜ, ενώ στα νότια-νοτιοδυτικά συνδέεται με το Τρικλάριο Όρος. Το μέγιστο ύψος του εντός ελληνικού εδάφους είναι η κορυφή Δεσποτικό ή Κίτσεβο (2.334 μέτρα), στα σύνορα Ελλάδος, Π.Γ.Δ.Μ. Η ψηλότερη κορυφή του είναι το Περιστέρι (σλαβομακεδονικά: Пелистер, Πελιστέρ), με μέτρα, εντός των Σκοπίων. 13

15 των διαμερισμάτων τους ήταν εμφανής. Διπλές κλίνες καμωμένες περίτεχνα από σκαλιστή καρυδιά, μπαούλα με εφόδια άλλων εποχών, καθώς και λουτρά με μπουντουάρ για να καλλωπίζονται οι εκλεκτές τους δέσποινες. Οι κατά βάση αιμοδιψείς και πλέον γοητευτικοί Λόρδοι, έπαιρναν συχνά το δείπνο τους στα ιδιαίτερα δωμάτια της κατοικίας τους. Ένα από τα καθήκοντα των υπηρετών ήταν να τους εφοδιάζουν με νεαρές παρθένες όταν και όποτε το επιθυμούσαν για να τις μυήσουνε στα άδυτα του βαμπιρισμού και σε συνδυασμό με την διακόρευση τους να τις μετατρέψουν σε αθάνατες συντρόφους. Στο ισόγειο του κάστρου έμεναν οι εκπαιδευόμενοι βρυκόλακες. Μικρά, λιτά δωμάτια, ορθώνονταν παραταγμένα στη σειρά. Απέναντι από τις κάμαρες των μαθητευόμενων, στα δεξιά όπως έμπαινε κανείς, βρίσκονταν οι αίθουσες διδασκαλίας. Μεγάλοι αμφιθεατρικοί χώροι, όπου οι διδάσκαλοι, Αρχιερείς και Ευγενείς, θα μυούσαν τους καινούργιους στις παραδόσεις και στην εξάσκηση του ελέγχου των ικανοτήτων τους αλλά και στην ενδυνάμωση τους, ψυχολογική και σωματική. Πολλοί από τους καινούργιους, στη διαδικασία της μετάλλαξης δεν μπορούσαν να ελέγξουν τις δυνάμεις τους και τις ορμές τους. Η έντονη δίψα τους για αίμα, τα μεγεθυμένα τους συναισθήματα και συμπεριφορές, τους έβαζαν σε μπελάδες. Χρειάζονταν την στήριξη ενός παλαιότερου για να σταθούν στα πόδια τους και να μη σκοτωθούν. Το παλούκωμα δεν ήταν κάτι το ασυνήθιστο σε αβοήθητους μεταλλαγμένους. Χωρίς καθοδήγηση και χωρίς καμία ικανότητα να ελέγξουν τα ορμέμφυτα τους, πολύ εύκολα γίνονταν στόχος. Κατασπάραζαν ανθρώπους απλά και μόνο για να χορτάσουν για λίγο την ακόρεστη δίψα τους. Έτσι, σε όχι μεγάλο χρονικό διάστημα, με αυτή την άμετρη συμπεριφορά, έπεφταν θύματα της ίδιας της απληστίας τους. Διάφοροι εξαγριωμένοι κάτοικοι των χωριών που λυμαίνονταν, μαζεμένοι και με όπλα τους λαξευμένα παλούκια λεύκας, πιστόλια με ξύλινες σφαίρες και ρίζες από μανδραγόρα, έτρεχαν στο κατόπι τους με σκοπό να τους στείλουν μια για πάντα στον άλλο κόσμο. Συχνά τα κατάφερναν. Ενώ η απίστευτη γρηγοράδα τους ως βαμπίρ λειτουργούσε ως θετικό στοιχείο επιβίωσης, η αφροσύνη τους να υποτιμήσουν την δύναμη των ζωντανών, τους οδηγούσε στον τελικό τάφο. Μέσα στα δάση και στις 14

16 ρεματιές που τους κυνηγούσαν, ρίχνονταν άφοβα μέσα στο πλήθος των ανθρώπων σκοτώνοντας μερικούς. Μα οι υπόλοιποι καταφέρνοντας τους πλήγματα με τις ξύλινες σφαίρες, τους σώριαζαν στο έδαφος και μπήγοντας την αιχμή του δόρατος στην καρδία τους, τους έστελναν οριστικά στον Άδη. Έργο των διδασκάλων ανάμεσα σε άλλα λοιπόν, ήταν να τους μάθουν πώς να ελέγχουν τις ορμές τους και να εκμεταλλεύονται τις δυνάμεις τους αφού τις εξασκήσουν- προς όφελος τους. Αφού η σύναξη ολοκληρώθηκε στα τέλη του Μάη, γύρω στους διακόσιους νέους βρυκόλακες από όλο τον ελληνικό χώρο έγιναν μόνιμοι κάτοικοι της αποικίας. Οι κανόνες ήταν ρητοί. Κανείς δεν βγαίνει από την αποικία χωρίς την έγκριση του Φαέθοντα. Ο αρχηγός της αποικίας και αρχαιότερος βρυκόλαξ, είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σ ό,τι αφορούσε τις αποφάσεις για τη διοίκηση της πολιτείας. Υποστηριζόμενος από το συμβούλιο που το αποτελούσαν όλοι οι καθηγητές της σχολής, αρχιερείς και λόρδοι, είχε την μέγιστη εξουσία στα χέρια του. Η ανάγκη αντιμετώπισης του εχθρού ήταν περισσότερο από επιτακτική, μα έπρεπε να γίνει πρώτα η κατάλληλη προετοιμασία. Η εκπαίδευση των νεοσυλλέκτων ήταν το πρώτιστο μέλημα. Έτσι, δεν υπήρχε χρόνος για αμεριμνησία. Αφότου συνάχθηκαν και οι τελευταίοι νεκροζώντανοι, ο Φαέθων με την συνοδεία του συμβουλίου κάλεσε γενική συνέλευση. Με επικεφαλή τον πρωτοσύγκελο Σαμουήλ, το συμβούλιο στέκονταν στο μεγάλο μπαλκόνι του κάστρου που έβλεπε στην εσωτερική αυλή και καθήμενος στον θρόνο του ψηλά, ο πρώτος αρχέγονος ανάμεσα τους κι ο δυνατότερος πήρε τον λόγο. Αδέρφια του τάφου και της αιώνιας κατάρας, επιτέλους είστε όλοι κοντά μας. Ο εχθρός που ανά τους αιώνες μας έφερε πλήγματα, σήμερα δυνάμωσε όσο ποτέ άλλοτε. Γι αυτό κι εμείς, οι παλαιότεροι ανάμεσα σας, θεωρήσαμε αναγκαίο για τη διάσωση της φυλής μας, να σας καλέσουμε εδώ στον βράχο της Βαρνούντας. Έτσι, ενωμένοι όλοι μας να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικότερα τους ποταπούς θνητούς που απειλούνε με εξαφάνιση την ανώτερη μας φύση. Εδώ θα διδαχτείτε όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για να μπορέσετε αρχικά να συμφιλιωθείτε με τις καινούργιες σας ιδιότητες κι έπειτα να επιστρατευθείτε για να διασώσετε με τη βοήθεια μας το γένος. Απαιτείται η υποταγή 15

17 όλων στους κανόνες της αποικίας για το κοινό καλό. Οι νόμοι είναι αυστηροί και επιβάλλουν βαρύτατες ποινές σε όποιον τολμήσει να θέσει σε κίνδυνο τους υπόλοιπους. Οι διδάσκαλοι σας θα σας υποδείξουν τον τρόπο και θα σας μάθουν τους κανονισμούς. Ελεύθεροι! Με το που τελείωσε την ομιλία του ο μέγας αρχιερέας, κάθε ένας πήρε το δρόμο για τον κοιτώνα του. Είχαν βέβαια όλοι εντυπωσιαστεί και φοβηθεί κάπως από τις αυστηρές συστάσεις και απαγορεύσεις, μα το ένιωθαν πως ήταν για τη δική τους ασφάλεια. Δεν είχαν βλέπεις και πολύ χρόνο να το σκεφτούν. Η επομένη ήταν η πρώτη νύχτα διδασκαλίας και θα έπρεπε άμεσα να αναπαυθούν. *** -Λίγο περίεργα μου φαίνονται όλα αυτά Μανώλη. - Μην ανησυχείς Ερμιόνη, όλα θα πάνε καλά. Εδώ είναι το μόνο ασφαλές προς το παρόν μέρος για μας. - Το παιδί μας θα γεννηθεί εδώ μέσα καλέ μου. Θα ναι το πρώτο παιδί της αποικίας! - Το ξέρω μάτια μου «της είπε σφίγγοντας την στην αγκαλιά του και κοιτάζοντας την με απαράμιλλη γλυκύτητα». Όντως, το πρώτο απέθαντο παιδί θα γεννιούνταν μέσα στο κάστρο των βρυκολάκων. Ο εορτασμός του γεγονότος δεν θα ήταν μόνο προσωπική τους υπόθεση. Στα μέσα του Ιούλη όπου αναμενόταν να κυοφορήσει η Ερμιόνη, οι εκδηλώσεις χαράς αναμένονταν να είναι γενικευμένες. Η μεγάλη οικογένεια των απέθαντων, θα αγκάλιαζε με μεγάλη χαρά την νέα ζωή που γεννιούνταν εις πείσμα του φαινομενικού θανάτου. *** 16

18 Στο αρχηγείο της ελληνικής υπηρεσίας πληροφοριών, ο λοχίας Άρης Δεσμενόγλου διέσχιζε τους δαιδαλώδεις διαδρόμους που οδηγούσαν στην αίθουσα συνεδριάσεων καθώς προηγουμένως είχε περάσει από εξονυχιστικό έλεγχο, ανεβαίνοντας με το ασανσέρ στον τελευταίο όροφο, για να δώσει αναφορά στους ανωτέρους του. Παίρνοντας την άδεια από τον φύλακα που βρισκόταν μπροστά στην τεράστια πόρτα ασφαλείας, κι αφού φύλαξε το έγγραφο που του εξασφάλιζε την ακρόαση προσεκτικά στη τσέπη της υπηρεσιακής του στολής, προχώρησε με βήμα διστακτικό στα ενδότερα της αίθουσας. Οι στρατιωτικοί αρχηγοί καθώς και τα ανώτερα στελέχη της αστυνομίας και του κυβερνητικού μηχανισμού κάθονταν από ώρα στις θέσεις τους συνεδριάζοντας. - Πέρασε λοχία, παρακαλώ ανέφερε «είπε ο διευθυντής των μυστικών υπηρεσιών, αρχιστράτηγος Ιορδάνου». -Λοχίας Άρης Δεσμενόγλου, του τμήματος Δίωξης Εγκλημάτων, αστυνομικού σταθμού Λυκαβηττού. Λαμβάνω την τιμή να αναφέρω πως η έκθεση που συνέταξα προς την υπηρεσία πληροφοριών περιέχει αμιγώς αληθή στοιχεία. Τα κρούσματα επιθέσεων από νεκροζώντανους έχουν αυξηθεί τα μέγιστα στο διάστημα των τελευταίων έξι μηνών και οι προσπάθειες εξάλειψης τους υπερβαίνει τις δυνάμεις μικρών αποσπασμάτων. Αυτός είναι ο λόγος αξιότιμοι κύριοι που αποταθήκαμε σε εσάς. - Κάθισε λοχία Δεσμενόγλου, εγώ και οι υπόλοιποι αξιότιμοι κύριοι απ εδώ έχουμε ορισμένες ερωτήσεις να σου κάνουμε. - Μάλιστα κύριε διευθυντά. Τον λόγο πήρε ο σμήναρχος Αλεξιάδης. -Πέστε μας λοχία, αν όπως λέτε στην αναφορά σας, τα όπλα μας δεν είναι αρκετά για να τους εξολοθρεύσουν, τι σας κάνει να πιστεύετε πως με περισσότερους άνδρες θα καταφέρουμε να το επιτύχουμε; Ή μήπως θέλετε να θέσουμε σε κίνδυνο την ζωή περισσότερων επίλεκτων δυνάμεων; -Με όλο το θάρρος σμήναρχε, γνωρίζουμε πολύ καλά πως το γενικό επιτελείο εθνικής άμυνας κατέχει όπλα ανώτερης ισχύος τα οποία δεν έχουνε φτάσει στην 17

19 κατοχή μας ακόμα. Επιπρόσθετα, όπως θα έχετε διαβάσει στην αναφορά μου, γνωρίζετε πως οι χθόνιοι ετοιμάζουν ανασύνταξη στα γεωγραφικά μας σύνορα με την Αλβανία και τα Σκόπια, και πιο συγκεκριμένα στις Πρέσπες. Δεν είμαι εγώ βέβαια ο αρμόδιος που θα κρίνει για το τι μέλει γενέσθαι, αλλά με όλο το σεβασμό, θαρρώ πως αντιλαμβάνεστε την επιτακτική ανάγκη για δράση. -Πολύ καλά, αν οι αγαπητοί συνάδελφοι δεν έχουν κάτι άλλο να σε ρωτήσουν, νομίζω πως μπορείς να πηγαίνεις. Κύριοι; Θέλει κάποιος άλλος να προσθέσει κάτι; Κι αφού όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους σιωπηλοί και βλοσυροί, ένευσαν στον λοχία να εξέλθει της αίθουσας. - Τα σέβη μου κύριοι, είπε ο Άρης χαιρετώντας με στρατιωτικό τρόπο, κι αφού έκανε μεταβολή εξήλθε της μυστικής αίθουσας συνεδριάσεων. -Λοιπόν κύριοι, προτείνω αν μου επιτρέπεται να σταλούν άμεσα δυο μονάδες από τον στρατό της ξηράς και μια μονάδα από την αεροπορία για να ιχνηλατήσουν την περιοχή και να μας δώσουν πληροφορίες για το ποιόν των βρυκολάκων. Όπως βλέπετε στο χάρτη η περιοχή όπου σύμφωνα με τις πληροφορίες μας έχουν φτιάξει το φρούριο τους, βρίσκεται εικοσιπέντε χιλιόμετρα βορειοανατολικά της μικρής Πρέσπας, σε υψόμετρο δύο χιλιάδων εξακοσίων μέτρων. Πρόκειται για το υψηλότερο σημείο κύριοι, κι οι κορυφογραμμές του σχηματίζουν έναν ανάγλυφο φυσικό σταυρό! Στο βόρεια άκρη αυτού του σταυρού έχουνε κτίσει την αποικία τους. Το μέρος είναι τρομερά δύσβατο γι αυτό και πρέπει να σταλούν οι πιο μάχιμοι άνδρες που διαθέτουμε. Όποιος έχει αντίρρηση ας μιλήσει τώρα. Κι αφού κανείς δεν βρήκε φρόνιμο να αντιτάξει λόγο απέναντι σε ένα τόσο λογικό σχέδιο δράσης, ο αρχιστράτηγος Ιορδάνου, σηκώθηκε από τη θέση του και κοιτάζοντας με ένα επιβλητικό βλέμμα στα μάτια των συνομιλητών του, είπε: -Κύριοι το έργο που αναλαμβάνουμε είναι υψίστης σημασίας για το έθνος. Περιέχει μεγάλο βαθμό δυσκολίας, και μέχρι να είναι έτοιμα τα καινούργια όπλα που κατασκευάζονται στα εργαστήρια μας, θα πρέπει να μην αφήσουμε τον εχθρό να μας πάρει μυρωδιά. Προς το παρόν εκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι ανίχνευση και κατασκοπεία. Παρακαλώ τονίστε το στους άνδρες σας. Λήξη της συνεδρίας! 18

20 *** Πίσω στο κάστρο, τα μαθήματα είχαν ήδη αρχίσει. Τη μέρα, όπου ο ήλιος κατάφερνε αμυδρά να διαπερνά με τις ακτίνες του τα παχιά φυλλώματα του δάσους, οι βρυκόλακες φρόντιζαν να αναπαύονται στις κλίνες τους. Αργά το απόγευμα όμως, όταν το σκοτάδι άρχιζε να πέφτει, ξυπνούσαν από τον βαθύ τους ύπνο και ολόκληρη η αποικία ζωντάνευε. Στην αίθουσα της ιστορίας, ο Λόρδος Δαναός παρέδιδε το πρώτο μάθημα. Η Ιφιγένεια που καθόταν στις πρώτες θέσεις με τον Νικόλα εκ δεξιών και τον Γιάννη στα αριστερά της, παρακολουθούσε μαγνητισμένη τη διάλεξη του ευγενούς καθηγητή. Όπως έλεγα, ήδη από τις απαρχές του δωδεκάθεου, υπάρχουν αναφορές για τους Αρχέγονους του είδους μας. Η Εκάτη, η χθόνια θεά του κάτω κόσμου λατρευόταν ιδιαίτερα στην αρχαία Αθήνα, ενώ σπονδές στον Πλούτωνα τον βασιλιά των νεκρών του Άδη γίνονταν σε όλες τις τότε πόλεις- κράτη, με αποκορύφωμα τα μυστήρια της Ελευσίνας, όπου κάθε χρόνο την εποχή της άνοιξης μαζεύονταν οι απανταχού ιερείς για να λάβουν μέρος στις τελετές προς τιμή των νεκρών θεοτήτων. Τα κατά τόπους νεκρομαντεία ήκμαζαν μέχρι και τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Αργότερα, η συστηματική προσπάθεια διάλυσης της παγανιστικής θρησκείας των ελλήνων προπατόρων μας από τους εκχριστιανισμένους, φίμωσε και κατέστρεψε εν πολλοίς τους ναούς και τους λατρευτικούς χώρους ιδιαίτερα. Έτσι, εξορισμένοι, παραγκωνισμένοι, οι τότε ιερείς και σοφοί, κατέφυγαν στον αποκρυφισμό και στη συγκάλυψη για να καταφέρουν να διασώσουν την αρχαία γνώση και ζωή. Μη σας ξαφνιάζει λοιπόν η παρουσία μας και οι εξαιρετικές δυνάμεις και γνώσεις που κατέχουμε, γιατί αυτές είναι αποτέλεσμα αιώνων μύησης, τιμής, προσπάθειας και αφοσίωσης. Όμως αρκετά για σήμερα. Θα τα πούμε στο επόμενο μάθημα. Καλό σας βράδυ. 19

21 Τελειώνοντας το μάθημα, ο λόρδος, βγήκε από την πίσω πόρτα του αμφιθεάτρου και ανεβαίνοντας τα πέτρινα φιδογυριστά σκαλοπάτια, αποσύρθηκε στα ενδότερα των ιδιαίτερων δωματίων του. Εν τω μεταξύ οι μαθητές είχαν σκορπίσει, με τους περισσότερους να έχουν κατευθυνθεί στο προαύλιο του κάστρου. Μαύρα κοράκια πετούσαν στον ουρανό και το νεφέλωμα τα έκανε να φαίνονται ακόμα πιο τρομακτικά μέσα στη πισσωμένη καταχνιά του δάσους. Το φεγγάρι ήταν μισό κι η νύχτα μύριζε θειάφι. Όμως εκείνοι, δεν έδειχναν καθόλου να ενοχλούνται απ όλη αυτή την ατμόσφαιρα αντίθετα έδειχναν απόλυτα εξοικειωμένοι, σχεδόν ανεπηρέαστοι απ τις εξωτερικές συνθήκες. Εν ολίγοις, σαν στο σπίτι τους Η παρέα των Αθηναίων, στέκονταν έξω στους κήπους συζητώντας σε ήρεμο και ευχάριστο ύφος. - Μωρό μου, στ αλήθεια είχες απορροφηθεί εκεί μέσα! - Είναι αλήθεια καλέ μου, πάντα μου άρεσε η ιστορία, μα αυτός ο Δαναός σε σαγηνεύει κυριολεκτικά όταν παραδίδει μάθημα. Είναι τόσα που έχουμε να μάθουμε για την ιστορία του είδους μας και τόσο μυστήρια όλα αυτά, που δεν θέλω να χάνω ούτε μια πληροφορία. - Παιδία εγώ λέω να κάνω μια βόλτα εδώ γύρω. Θα τα πούμε αργότερα στο μάθημα «είπε ο Γιάννης, αφήνοντας το ζευγάρι των φίλων του για λίγο μόνους». -Προσεκτικά ε! Έχε το νου σου! «παρατήρησε μεταξύ σοβαρού κι αστείου ο Νικόλας». -Έχω μια ιδέα αγάπη μου. Γιατί δεν ανεβαίνουμε στην κορυφή του κάστρου να δούμε τη θέα από εκεί ψηλά; Από τότε που ήρθαμε εδώ, δεν είδαμε κάτι άλλο πέρα από το προαύλιο και το εσωτερικό του κάστρου, κι αυτό εν μέρει. -Θαυμάσια ιδέα μωρό! Μα πώς θα ανέβουμε μέχρι εκεί πάνω; -Απλά κρατήσου πάνω μου γερά! 20

22 Κι ενώ η Ιφιγένεια μόλις που πρόλαβε να τυλίξει τα χέρια της στη μέση του, ο Νικόλας με μια ξαφνική ώθηση του κορμιού του προς τα πάνω, βρέθηκε σε δευτερόλεπτα μαζί της στην κορφή του κάστρου. - Βλέπω μαθαίνεις γρήγορα γλυκέ μου! «είπε χαμογελώντας η όμορφη βαμπίρισσα». -Ακόμη δεν είδες τίποτα «απάντησε κοιτάζοντας την στα μάτια με λαγνεία, και εκείνη γοητευμένη με τον πόθο του που τόσο ολοφάνερος γινόταν, παραδόθηκε στα φιλιά και την αγκαλιά του κάτω από το αχνό φως της σελήνης». Έπειτα από λίγο κάθονταν στις πολεμίστρες αγκαλιασμένοι. Είχαν καταγοητευτεί κι απόμειναν να κοιτάνε το εξαίσιο θέαμα που αποκαλύπτονταν μπροστά στα μάτια τους. Στο βάθος κάτω λουζότανε από το φως του φεγγαριού η λίμνη ίλιγγος τους έπιασε καθώς ατενίζανε τα χάη. Οι ίδιοι βρίσκονταν πάνω από δύο χιλιάδες μέτρα υψηλότερα της τεράστιας λίμνης και το θέαμα ήταν ομολογουμένως φανταστικό. Για μια στιγμή κι οι δυο σαν από συνεννόηση, κοίταξαν ψηλά στον ουρανό κι είδανε τα σύννεφα που σκέπαζαν το μισοφέγγαρο. Ρίγος τους κυρίευσε κι αγκαλιάστηκαν ενστικτωδώς. -Είναι ώρα να γυρίσουμε πίσω καλέ μου. Θα μας περιμένουν. Προτού καλά - καλά προλάβει να τελειώσει τα λόγια της, εκείνος την άρπαξε από τη μέση και ακουμπώντας την απότομα στην πέτρινη κολόνα, άρχισε να την φιλάει και να τις χαϊδεύει τα πλούσια μαύρα σγουρά μαλλιά της με ηδυπάθεια, ματώνοντας ελαφρά το λαιμό της με τους κοφτερούς του κυνόδοντες από ασίγαστο πόθο. -Πάμε μωρό μου... Κι έτσι το ερωτευμένο ζευγάρι, έσμιξε ξανά με το υπόλοιπο πλήθος των βαμπίρ. Ενώ η Ιφιγένεια κι ο Νικόλας κατευθύνονταν αργά στις αίθουσες διδασκαλίας του ισογείου, παραδομένοι στον μικρόκοσμο του έρωτα ψηλά στον πύργο, οι Αρχέγονοι συνεδρίαζαν στη μυστική τους κρύπτη. Μέσα στο αστεροσκοπείο η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη. 21

23 - Φοβάμαι πως δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Οι ιχνηλάτες που έστειλα τα χαράματα για ανίχνευση ύποπτων κινήσεων, ανέφεραν ότι εντόπισαν στρατεύματα του εχθρού στην κοιλάδα. Πρέπει να βιαστούμε σύντροφοι. -Με όλο το θάρρος Ιερεμία, αλλά είναι πολύ νωρίς να έρθουμε σε άμεση ρήξη με τον εχθρό. Εννοείται πως θα τον κατατροπώσουμε αλλά δεν είναι φρόνιμο να εισέλθουμε σε μάχη πρόωρα. Τα όπλα που κατέχουν μπορεί να μην βλάπτουνε εμάς τους παλαιούς θανάσιμα, μα τα εκκολαπτόμενα βαμπίρ που θέσαμε υπό την προστασία μας κινδυνεύουν σε μια τέτοια ενδεχόμενη μάχη. - Σοφά μίλησες Σαμουήλ. Είθε η Λίλιθ να μας προστατεύει και να φωτίζει το μονοπάτι της γνώσης μας! Εμείς μπορούμε και αντέχουμε το φως του ήλιου γιατί κατέχουμε το μυστικά της ιερής μαγείας. Οι αλχημιστικές μας πρακτικές κι η σοφία των προγόνων μας προστατεύουν από τα νύχια των θνητών. Μα αν ρίξουμε τους νεοσσούς στα δίκτυα των στρατευμάτων θα διακινδυνεύσουμε σημαντικές απώλειες. Τότε πήρε τον λόγο ο Φαέθων. Ο αρχαιότερος, σοφότερος και δυνατότερος όλων. -Σας ακούω τόση ώρα που μιλάτε και παρατηρώ ότι σας διακατέχει αγωνία φίλοι μου. Λοιπόν, ας σας απαλλάξω από τις σκοτεινές σας σκέψεις. Εκείνο που θα γίνει είναι να στείλετε τον Λόρδο Ντίμκα, τον εκπρόσωπο της Σλαβικής κοινότητας μαζί με τον Παράκελσο για επιθεώρηση της κατάστασης. Διατάξτε να έρθουν κοντά μου. Θέλω να τους μιλήσω προσωπικώς. -Μάλιστα μεγαλειότατε. Μετά από μερικά λεπτά, οι δυο ευγενείς γονάτιζαν μπροστά στον Φαέθωντα. -Μας ζητήσατε άρχοντα μου; -Παιδία μου, όπως έχω πληροφορηθεί, δυνάμεις του εχθρού βρίσκονται προ των πυλών. Εκείνο που έχω να σας αναθέσω είναι να εντοπίσετε τα ίχνη τους. Εξολοθρεύστε τους και φέρτε μου τον αρχηγό τους εδώ για να τον ανακρίνω προσωπικά. Πρέπει να μάθουμε τους σκοπούς τους καθώς και τα μέσα που έχουν αυτοί οι αλητήριοι που τόλμησαν να τα βάλουν μαζί μας! - Μάλιστα αφέντη! «είπαν ως εξ ενός στόματος οι δύο λόρδοι και ξεκίνησαν για την αποστολή τους.» 22

24 *** Στο μεταξύ η ώρα είχε περάσει και το μάθημα του ελέγχου και της εξάσκησης των δυνάμεων με καθηγητή τον λόρδο Βλαντιμίρ Ουπιρένσκι, έφτανε στο τέλος του. Είναι πολύ σημαντικό να μην υπερτιμάτε τις δυνάμεις σας. Η αλαζονεία υπήρξε πάντοτε κακός σύμβουλος. Σήμερα μάθατε να ελέγχεται την ταχύτητα σας και με ποιο τρόπο να την χρησιμοποιείται υπέρ σας. Να θυμάστε πως το ανθρώπινο αίμα κρύβει παγίδες, κι ενώ σας δυναμώνει, σας κάνει ταυτόχρονα ανεξέλεγκτους κι αδηφάγους. Η σωστή διατροφή με αίμα ζώων είναι αυτή που θα σας οδηγήσει στον δρόμο της εγκράτειας και της αυτοσυντήρησης. Είναι πολύ νωρίς για να μπείτε σε μάχες με τον στρατό των γήινων. Εμείς οι πρόσγειοι πρέπει να μάθουμε να ελέγχουμε τις εντονότατες αισθήσεις μας αν θέλουμε να επιβιώσουμε. Πηγαίνετε τώρα, ξημερώνει. Αναπαυτείτε. Σας περιμένει μια δύσκολη νύχτα αύριο... *** - Μανώλη μου, μου φαίνεται πως δεν θα αντέξω για πολύ ακόμα αυτά τα μαθήματα. Το παιδί μας όπου να ναι έρχεται στον κόσμο κι οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν σιγά - σιγά. Μου φαίνεται πως θα πρέπει να περιοριστώ από δω κι εμπρός, μέχρι να φέρω στον κόσμο το σπλάχνο μας. -Μην ανησυχείς μάτια μου. Θα το φροντίσω άμεσα. Αύριο κιόλας θα μιλήσω στο συμβούλιο και θα τους αναφέρω την κατάσταση. Έλα τώρα όμως, ας ξαπλώσουμε καρδιά μου. Είσαι εξαντλημένη και το παιδί μας χρειάζεται ανάπαυση. Και λέγοντας αυτά, ο Μανώλης πήρε αγκαλιά την Ερμιόνη και παραδόθηκαν σε έναν ύπνο βαθύ, χωρίς όνειρα. Το ίδιο έκανε και το απέθαντο παιδί στην κοιλία της. Νιώθοντας τη θαλπωρή των γωνιών του, κουλουριάστηκε ήσυχα στον αμνιακό σάκο, και συντονίστηκε με τους ήρεμους ρυθμούς της καρδιάς της κοιμώμενης μητέρας του *** 23

25 -Από δω Ντίμκα. Ας πάρουμε τον κατηφορικό δρόμο πίσω από τους λόφους. - Παράκελσε, πέσε κάτω! Αφουγκράσου -Έχεις δίκιο... Πάνω τους! Αααα... ακούστηκαν πνιγμένοι μορφασμοί πόνου. Σε μερικά λεπτά, οι δυο αρχέγονοι δάσκαλοι είχανε εξολοθρεύσει το προκεχωρημένο απόσπασμα. Οι ξύλινες σφαίρες που κατάφεραν εναντίον τους οι ειδικοί απεσταλμένοι των μυστικών υπηρεσιών, δεν μπόρεσαν να τους θέσουν εκτός μάχης. Ορμώντας με μεγάλη ταχύτητα, στραγγάλισαν τους περισσότερους απ αυτούς, ενώ αποκεφάλισαν τους υπόλοιπους με τα κοφτερά ατσάλινα σπαθιά τους. Για παραδειγματισμό των εναπομεινάντων αποσπασμάτων που βρίσκονταν πιο πέρα, ανασκολόπισαν τους σκοτωμένους, σουβλίζοντας τους πάνω σε μακριά ξύλινα κοντάρια. Όταν ξημέρωσε, το θέαμα που αντίκρισε ο τρίτος λόχος πεζοναυτών, ήτανε φρικιαστικό. Οι συνάδελφοι τους από το πρώτο τάγμα ορεινών καταδρομών κείτονταν νεκροί πάνω στους ξύλινους πάσσαλους. Αφού περισυνέλεξαν τα πτώματα, ο λοχαγός Ανδρέου και επικεφαλής των δυνάμεων, διέταξε οπισθοχώρηση. -Εδώ Πρέσπα 1, ακούει κέντρο; Άμεση οπισθοχώρηση! Πρώτο τάγμα απολεσθέν! Μα πριν προλάβει να συνδεθεί με τον ασύρματο, ο Ντίμκα τον είχε εξουδετερώσει με μια κίνηση. Έτσι αναίσθητο, τον έσυρε μέχρι την αποικία. -Παράκελσε σε αφήνω να καθαρίσεις, θα τα πούμε επάνω. -Μείνε ήσυχος Ντίμκα. Δεν ήταν εύκολο το έργο του. Είχε μόλις προ ολίγου αφαιρέσει και τις δεκατρείς ξύλινες σφαίρες από το σώμα του και οι πληγές του δεν είχαν επουλωθεί ακόμα. Έντρομοι οι εναπομείναντες στρατιώτες από την απόκοσμη δύναμη του αρχέγονου πρόσγειου, τράπηκαν σε φυγή κακήν κακώς. 24

26 Όσοι κατάφεραν και έπεσαν στην λίμνη, γλίτωσαν τον βέβαιο θάνατο απ τον αγριεμένο βρυκόλακα. Οι υπόλοιποι κείτονταν νεκροί στις παρυφές του όρους του Βαρνούντα, μερικές εκατοντάδες μέτρα μόλις πάνω απ την Μεγάλη Πρέσπα. *** Ήταν νωρίς το πρωί. Όλοι κοιμόντουσαν στα κρεβάτια τους. Η προηγούμενη νύχτα υπήρξε ιδιαίτερα γεμάτη με τα εντατικά μαθήματα να κουράζουν τους νεοφερμένους νεκροζώντανους. Ο ύπνος έκλεινε βαριά τα βλέφαρα τους και δεν αναμενόταν να ξυπνήσουν πριν το βασίλεμα του ήλιου. Στον τελευταίο όροφο, εκεί που βρίσκονταν τα δωμάτια των αρχιερέων, ο ανώτερος αυτών επαγρυπνούσε. Ο λόρδος Ντίμκα είχε φέρει το λάφυρο που ζητούσε ο άρχοντας. Πετώντας σαν σακί τον λοχαγό Ανδρέου σε απόσταση λίγων μέτρων μπροστά στα πόδια του Φαέθοντα, ανέφερε τα εξής : -Ιδού ο άνθρωπος που ζητήσατε σεβάσμιε αφέντη. Οι υπόλοιποι έχουν εξολοθρευτεί. -Δεν γλίτωσε κανείς; -Ελάχιστοι άρχοντα μου. Ελάχιστοι κατάφεραν από τα τρία αποσπάσματα να πέσουν στη λίμνη και να ξεφύγουν. -Πολύ καλά «είπε καθισμένος στον μαρμάρινο υψηλό του θρόνο». Άσε τον σε μένα τώρα. Ως εδώ ήταν η αποστολή σου. -Στις διαταγές σας άρχοντα μου «είπε καθώς υποκλινόταν και απομακρύνονταν από τα ιδιαίτερα του μεγάλου μαγίστρου». Ο λοχαγός Ανδρέου που ήταν ομολογουμένως σε άθλια κατάσταση, αιμορραγούσε και αντίκριζε με φόβο σηκώνοντας ψηλά τα μάτια του απ το πάτωμα, τον απόκοσμο γέροντα. -Γιατί με κουβαλήσατε μέχρι εδώ; Ποιος είναι ο λόγος που δε σκοτώσατε κι εμένα κτήνη; Ο θάνατος θα με γλίτωνε απ την απέχθεια τουλάχιστο... 25

27 -Ώστε έχεις το θράσος θνητέ! Μάθε λοιπόν πως δεν θα έρθει τόσο εύκολα για σένα. Πριν σου αφαιρέσω τη ζωή όμως, πες μου τα σχέδια που εσύ κι οι ανώτεροι σου ετοιμάζετε. Η ασέβεια κι η αλαζονεία σας, έχουν υπερβεί κάθε ανεκτό όριο! - Σκότωσε με! Τι περιμένεις; Δεν πρόκειται να πάρεις λέξη από το στόμα μου... -Πολύ καλά λοιπόν! Αφού δεν θα μιλήσεις με το στόμα, θα μου τα πει όλα το αίμα σου... Και με μια ξαφνική κίνηση ο Φαέθων, σε κλάσματα δευτερολέπτου, βρέθηκε να δαγκώνει το θύμα του στο λαιμό, κάνοντας το αίμα του να αναβλύζει σαν αρτεσιανός πίδακας απ τη μεγάλη αρτηριακή σχισμή. Οι πληροφορίες που γύρευε ήταν όλες εκεί. Σε μια συμπτυγμένη μνήμη από σειρά εικόνων, είδε τα σχέδια του εχθρού να ξετυλίγονται μπροστά του. Μεταφέρθηκε στην σύσκεψη των αρχηγών στο γενικό επιτελείο, περιπλανήθηκε στα εργαστήρια παρασκευής των θανατηφόρων όπλων του φωτός όπου σφαίρες που περιείχαν τεχνητό φως, αποθηκεύονταν σε ειδικές κάσες έτοιμες προς χρήση. Χημικά όπλα με σκόνη από σταυροβότανο ανακατεμένο με αποξηραμένα φύλλα λεύκας και υγρό πυρ, βρίσκονταν σε εφεδρεία. Είδε τάγματα ολάκερα να εκπαιδεύονται για να δώσουν συντεταγμένα τη μάχη ενάντια στη δικιά του φυλή. Αφού τελείωσε με το θύμα του, τίναξε το κουφάρι του στην άκρη και σκουπίζοντας το αίμα που έτρεχε ακόμα από τα χείλη του, απομακρύνθηκε στα ενδότερα. Το ζήτημα απαιτούσε σοβαρή σκέψη. Απόψε κιόλα θα ενημέρωνε το ιερατείο για τις πληροφορίες που συνέλεξε χάρη στους πιστούς του μαχητές. Όλα έδειχναν πως η σύρραξη ήταν αναπόφευκτη. *** Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μανώλης όταν ξύπνησαν εκείνο το απόγευμα, ήταν να τρέξει στον πρώτο όροφο του κάστρου, εκεί που βρίσκονταν η αίθουσα των καθηγητών. Η Ερμιόνη ακόμα δεν είχε βγει εντελώς απ τον ύπνο, κι αφού της έδωσε 26

28 ένα ζεστό φιλί στο μέτωπο, έτρεξε να βρει τους υπεύθυνους, προτού αυτοί αναχωρήσουν για τις αίθουσες διδασκαλίας. Κτύπησε την πόρτα διακριτικά και μια γυναικεία φωνή ακούστηκε από μέσα να λεει: -Ποιος είσαι; -Ο Μανώλης Αδονάκης κόμισσα, μαθητής σας. -Πέρασε νεαρέ «είπε με την σαγηνευτική της φωνή η λαίδη Βικτώρια». Πώς μπορώ να σου φανώ χρήσιμη; Το βλέμμα της φανέρωνε σαγήνη και λαγνεία κοιτάζοντας τον ομολογουμένως ωραίο νέο. -Με συγχωρείτε για την ενόχληση Κόμισσα, ξέρω πως οι μαθητές σας περιμένουν, μα είναι κάτι πολύ επείγον, που δεν μπορούσε να αναβληθεί. -Μπες στο θέμα νεαρέ μου... -Πρόκειται βασικά για τη σύζυγό μου. Βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο εγκυμοσύνης και η κατάσταση της δεν της επιτρέπει να συνεχίζει την παρακολούθηση των μαθημάτων. Γι αυτό θεώρησα σωστό να σας ενημερώσω, ως υπεύθυνη του τμήματος που είστε, για να μας βοηθήσετε στο πρόβλημα μας. - Ωωω Ένα παιδί από νεαρούς βρυκόλακες... Μα αυτό είναι θαυμάσιο νέο! Μην ανησυχείς, είναι καθήκον μας να φροντίσουμε ώστε το πολύτιμο αυτό πλάσμα να έρθει ασφαλές στον κόσμο. Πήγαινε τώρα στο μάθημα σου. Θα επιμεληθώ του θέματος προσωπικά. -Σας είμαι υπόχρεος Λαίδη... -Πήγαινε και θα τα πούμε ξανά Μανώλη... είπε η πεντάμορφη βαμπίρισσα, με τα μαύρα της μάτια να γυαλίζουν σαν δυο σπάνια μαργαριτάρια. Το μακρύ μαύρο φόρεμα χυνόταν αρμονικά στο λεπτό ψηλό σώμα με τους αρμονικούς ώμους και τον όμορφο λαιμό, καθώς τα σγουρά μαύρα μαλλιά της αφημένα, ξέπλεκα, τόνιζαν την ομορφιά του προσώπου της, ακουμπώντας πίσω στην πλάτη και μπροστά στο πλούσιο, σφριγηλό της στήθος. 27

29 Μερικά λεπτά αργότερα, οι νεοφερμένοι είχανε συγκεντρωθεί στην αίθουσα διδασκαλίας όπου επρόκειτο να αρχίσει το μάθημα της μαγείας από στιγμή σε στιγμή. Η ευγενής κόμισσα έκανε την εμφάνιση της εντυπωσιακά. Χωρίς να χρησιμοποιήσει καμιά από τις εισόδους της βόρειας αίθουσας, εμφανίστηκε μπροστά στην έδρα, με το μαγικό του αόρατου. Βγάζοντας την κυνή, το κράνος δηλαδή του Άδη, έγινε ορατή στους μαθητές της. -Γεια σας νεαροί και νεαρές Είμαι η κόμισσα Βικτώρια, και από μένα θα διδαχθείτε την τέχνη της μαγείας «έλεγε καθώς περπατούσε κατά μήκος της αμφιθεατρικής έδρας». Θα πρέπει να γνωρίζετε πως η μαγεία ήταν ανέκαθεν συνυφασμένη με τον βαμπιρισμό. Εκτός από τα εισαγωγικά ιστορικά στοιχεία στα οποία θα αναφερθώ, σκοπό έχω να σας μυήσω στις βασικές για σας τεχνικές, οι οποίες θα σας φανούν χρήσιμες στον ιερό αγώνα που θα δώσετε ενάντια στους μαχητές του λευκού φωτός Κι ενώ το μάθημα συνεχιζόταν, την ίδια στιγμή, ο Φαέθων είχε συγκαλέσει το συμβούλιο, το οποίο βρισκόταν παραταγμένο στην μεγάλη αίθουσα συνεδριάσεων της βιβλιοθήκης. Κάτω από τους πίνακες και τις τοιχογραφίες των προγόνων, πρεσβύτεροι και ευγενείς, έπαιρναν τις θέσεις τους στην μεγάλη τράπεζα, περιμένοντας την άφιξη του άρχοντα. Μέσα από το αμυδρό φως που έφεγγε από τους μεταλλικούς πυρσούς στους τοίχους, ξεπρόβαλε ο Φαέθων, φορώντας τον χιτώνα του ιερατείου. Το σύμβολο του λευκού δράκου φαίνονταν καθαρά πάνω στον μαύρο μανδύα, παρ όλη την έλλειψη φωτός. Η ομήγυρης σηκώθηκε από τις θέσεις της προς ένδειξη σεβασμού και αφοσίωσης. Αφού κάθισε στον αρχιερατικό του θρόνο, στην επιφανέστερη θέση της μεγάλης τράπεζας, κοίταξε γύρω τους σύμβουλους με το διαπεραστικό, επιβλητικό του βλέμμα και ακολούθως άρχισε την ομιλία του. -Καθίστε φίλοι μου. Τα όσα έχω να σας απόψε χρήζουν της απόλυτης προσοχής σας. Σήμερα το πρωί όπως φαντάζομαι θα γνωρίζετε όλοι σας, οι Λόρδοι Ντίμκα και 28

30 Παράκελσος επέστρεψαν από την αποστολή που τους είχα αναθέσει. Το ανθρωπάριο που ανέκρινα, αν και αντιστάθηκε να μιλήσει, το ίδιο του το αίμα μου έδειξε πολλά. Ο εχθρός ετοιμάζει καινούργια όπλα και εκπαιδεύει πολυάριθμη στρατιά για να την στρέψει εναντίον μας. Αν θέλουμε να επιβιώσουν οι νεότερες γενιές, θα πρέπει να τους εκπαιδεύσουμε πιο εντατικά. Εν τω μεταξύ, θέλω την σύμφωνη γνώμη σας για να σταλούν μαχητές στις παρυφές του όρους για να φυλάνε σκοπιά. Έχει κανείς αντίρρηση; «είπε κοιτάζοντας γύρω αυστηρά». -Κανείς άρχοντα μας «είπανε ομόψυχα οι σύμβουλοι». -Ωραία τότε. Οποιαδήποτε ύποπτη κίνηση θέλω να αναφέρεται πάραυτα. Λόρδε Ακάρναν; - Στις διαταγές σας μεγαλειότατε. - Σε καθιστώ υπεύθυνο. Πάρε μαζί σου τους εκλεκτότερους των ανδρών και πηγαίνετε. -Μάλιστα άρχοντα μου. -Δράκων; -Ορίστε άρχοντα μου. Στις διαταγές σας! - Πώς πάνε οι μεταλλάξεις των θνητών; -Προχωράνε με γρήγορους ρυθμούς μεγαλειότατε. Πολλοί θνητοί, με τη θέληση τους ήρθανε σε μας από τις γύρω περιοχές με την ελπίδα να τους κάνουμε απέθαντους. Τους κρατάμε υποχείριους με αυτή την υπόσχεση, κι αυτοί που έχουν κριθεί ως άξιοι, βρίσκονται στα υπόγεια του κάστρου όπου επισυμβαίνει η διαδικασία της μετάλλαξης τους στα ειδικά εργαστήρια που έχουμε διαμορφώσει για το σκοπό αυτό. Πολύ σύντομα, θα τύχουν της κατάλληλης εκπαίδευσης και θα τοποθετηθούν σύμφωνα με τις επιθυμίες σας σε στρατηγικά σημεία για να φυλάνε την αποικία από πιθανούς εισβολείς. -Εξαίσια! Σύντροφοι; Ο αγώνας είναι ιερός! Πρόκειται για την επιβίωση του είδους μας. Όποιος σταθεί απέναντι μας, του αξίζει ένα και μόνο πράγμα. Ο αιώνιος θάνατος στα τάρταρα της κόλασης 29

31 Τον λόγο τότε πήρε ο πρωτοσύγκελος Σαμουήλ. -Αν μου επιτρέπεται, άρχοντα μου, θα ήθελα να προσθέσω κάτι ενώπιον της συγκλήτου. -Ορίστε Σαμουήλ. Μίλα. -Μεγαλειότατε, εκλεκτοί σύμβουλοι. Θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας στο θέμα της διαιώνισης του είδους μας. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι τα παιδιά που γεννιούνται από το είδος μας είναι ελάχιστα. Ίσως σας φαίνεται επουσιώδες εν καιρώ αναταραχής και πολέμου, μα είναι εις γνώση όλων σας ότι οι μεταλλάξεις δεν είναι μόνιμη λύση. Οι μεταλλαγμένοι δεν πρόκειται ποτέ να έχουν τις δυνάμεις και την καθαρότητα του αμιγούς βρυκόλακα. Σ αυτό το σημείο λοιπόν, επιτρέψτε μου να σας αναφέρω, πως σήμερα η αγαπητή κόμισσα Βικτώρια, με πληροφόρησε για την επικείμενη γέννα ενός βαμπίρ στην κοινότητα μας Φωνές ακούστηκαν κι επιφωνήματα από το συμβούλιο. -Άρχοντα μου, πιστεύω πως αυτό έπρεπε να αναφερθεί ενώπιον σας. Γι αυτό έκρινα σωστό να το αναφέρω μπροστά σε όλους. -Πολύ καλά έκανες Σαμουήλ. Τέτοια γεγονότα είναι καλοδεχούμενα μεταξύ μας. Συνέχισε. - Όπως έλεγα λοιπόν, το παιδί αυτό θα έρθει στον κόσμο σε μερικές εβδομάδες. Είναι γόνος ενός ζεύγους ημίνεκρων από την Κρήτη. Της Ερμιόνης και του Μανώλη Αδονάκη. Νωρίς το απόγευμα ο Αδονάκης, το ανέφερε στη λαίδη, ένεκα του ότι η σύζυγός του δεν δύναται να παρακολουθήσει περαιτέρω τις διδασκαλίες μέχρι να γεννήσει το πολύτιμο για μας, απέθαντο βρέφος. Εισηγούμαι αυτή η γέννηση να εορταστεί δεόντως και να γίνει παράδειγμα προς μίμηση στους τους υπόλοιπους. Είναι ζωτικής σημασίας η διαιώνιση του απέθαντου γένους μας. Όσο για σας αγαπητοί λόρδοι, δεν χρειάζεται να εξάρω την πολύτιμη συνεισφορά σας ανά τους αιώνες όσο αφορά την πρόσμιξη σας με νεαρές θνητές οι οποίες πέφτουν θύματα της ακαταμάχητης σαγήνης σας, με αποτέλεσμα να φέρουν αν και σε μειωμένη 30

32 συχνότητα μπορώ να πω τα τελευταία χρόνια- στον κόσμο παιδιά άξια να συνεχίσουν το πολύτιμο έργο σας. Χειροκροτήματα ακούστηκαν στον υπέροχο λόγο του Σαμουήλ, κι όλοι οι συμπότες αποχώρησαν ενθαρρυμένοι, με τη σύμφωνη πάντα γνώμη του Φαέθοντα. Τα γρανάζια του κάστρου έπαιρναν μπρος για τα καλά. Η απέθαντη φυλή οργανώνονταν για πρώτη φορά μετά από πολλούς αιώνες για χάριν της συλλογικής επιβίωσης. Η παγανιστική θύελλα που σήκωνε, αναμενόταν να αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στην εξέλιξη της ιστορίας των Βαλκανίων. 31

33 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ Στην οδό Πατησίων 85, στο διαμέρισμα του 3 ου ορόφου, ο λοχίας Άρης Δεσμενόγλου ετοίμαζε τις αποσκευές του για Ιωάννινα. Το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες του κράτους, είχε καλέσει επίταξη επίλεκτων. Η αποστολή ήταν απόρρητη κι έτσι δεν μπορούσε να εξηγήσει επαρκώς στην αρραβωνιαστικιά του τον σκοπό και το χρονικό διάστημα που θα έλειπε. Η Μαρίνα άρχισε να χάνει την υπομονή της. - Ρε μωρό μου, συνέχεια λείπεις. Όσο που ναι να σε δω λίγο, πρέπει να φύγεις πάλι -Είναι κάτι πολύ σημαντικό άγγελε μου, δεν μπορώ να σου πω περισσότερα. Εκείνο που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι ότι μόλις γυρίσω, θα πάμε εκείνο το τριήμερο στην Αράχοβα που λέγαμε. Αυτό μπορώ να στο υποσχεθώ. Εκείνη χώθηκε στην αγκαλιά του κι ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο του. Δάκρυα κύλησαν στα μάγουλα της κι εκείνος, δίνοντας της ένα φιλί γεμάτο αγάπη και πόνο, την κοίταξε βαθιά στα μάτια -Να προσέχεις Άρη «ήταν οι μόνες λέξεις που μπόρεσε να αρθρώσει πριν ξεσπάσει σε λυτρωτικούς λυγμούς». -Σ αγαπώ Μαρίνα, σ αγαπώ με όλη μου την ψυχή. Δεν θα πάθω κάτι, θα είμαστε σε επαφή, εντάξει; -Εντάξει, «είπε εκείνη πνιγμένα». Φόρτωσε τις αποσκευές στο Ford Focus και ξεκίνησαν μαζί για το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος όπου θα έπαιρνε την εσωτερική πτήση για Ιωάννινα στις 19:30. 32