ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ για την υπεράσπιση

Transcript

1 ΙΛΙΟΥ 91 Kωδικός EΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΖΟΥΡΤΣΑΝΩΝ ΑΘΗΝΑΣ ΤΡΙΜΗΝΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΝΕΩΝ ΦΙΓΑΛΕΩΝ (ΖΟΥΡΤΣΑΝΩΝ) ΑΘΗΝΑΣ ΒΕΡΑΝΖΕΡΟΥ 23 Α, ΑΘΗΝΑ ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 123 ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014 ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ: syllogos@zourtsa.gr ΚΩΔΙΚΟΣ: ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ 28 η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 «ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ ΛΙΠΑΣΜΑ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΝΕΚΡΟΙ»* ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΕΚΡΟΙ ΣΤΑ ΠΕΔΙΑ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ για την υπεράσπιση της Ελευθερίας και όλων των αξιών και αγαθών, που περικλείει η έννοια της Πατρίδας, είναι συλλογικοί. Η συμβολή του καθενός στην κοινή προσπάθεια, είτε μεγάλη είτε μικρή, είναι απαραίτητη, αξιέπαινη και αξιομνημόνευτη. Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για προσφορά ζωής, για θυσία, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Ανάμεσα στις χιλιάδες των Ελλήνων, που πρόσφεραν τη ζωή τους στο βωμό της εθνικής ανεξαρτησίας, συμπεριλαμβάνονται και κάποιοι που τους έλαχε ο κλήρος και η τιμή, να είναι οι πρώτοι νεκροί του πολέμου του 40, λες και τους διάλεξε η Ιστορία, για να τους απαθανατίσει με αυτό τον τιμητικό τίτλο, ανεβάζοντάς τους σε σφαίρες πάνω από τα ανθρώπινα πεπερασμένα συναισθήματα, σε τόπους δόξας, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός», αλλά μνήμη ατελεύτητος και ιερή εθνική υπερηφάνεια, που αντικαθιστούν τη θλίψη της απώλειας. Αυτούς τους πρώτους νεκρούς, που απετέλεσαν «λίπασμα λευτεριάς», θα διακινδυνεύσουμε να παρουσιάσουμε στο μικρό αυτό αφιέρωμα της εφημερίδας μας για την 28 η Οκτωβρίου Το εγχείρημα δεν είναι εύκολο και ενδέχεται να περιέχει λάθη, γιατί, μέσα στη δίνη του πολέμου, ποιος θα μπορούσε να κρατήσει ακριβή λογαριασμό για εκείνους που έκοψαν πρώτοι το νήμα του δρόμου προς την αθανασία, την ώρα που ταυτόχρονα κοβόταν το νήμα της ζωής τους; Ωστόσο, έχουν διασωθεί ελεγμένες αξιόπιστες μαρτυρίες, έχουν δημοσιευθεί άρθρα (έντυπα και ηλεκτρονικά), έχουν γραφεί βιβλία, έχουν καταχωρισθεί στοιχεία στα επίσημα αρχεία του Ελληνικού Στρατού, και με βάση τις πληροφορίες που περιέχουν, ο κατάλογος των πρώτων νεκρών του 40 φαίνεται να είναι ο εξής: 1 ος νεκρός στρατιώτης: ΤΣΙΑΒΑΛΙΑΡΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, από το χωριό Πιαλεία των Τρικάλων. Σκοτώθηκε στην πρώτη γραμμή του αλβανικού μετώπου, στις 5 το πρωί της 28 ης, από ιταλικά πυρά έξω από το φυλάκιό του. (Την ίδια μέρα, στον αεροπορικό βομβαρδισμό της Πάτρας, σκοτώθηκαν, μεταξύ άλλων, οι συμπατριώτες μας Ηλείοι Ρηγόπουλος Παναγιώτης, από την Καυκανιά -κοντά στην Πέρσαινα της Αρχ. Ολυμπίας- και Κοτσίρης Γεώργιος, από το Γούμερο). 1 οι νεκροί αεροπόροι: ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΛΑΖΑΡΟΣ, υποσμηναγός, και ΓΕΜΕΝΕΤΖΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ, επισμηνίας (και οι δύο από τη Θεσσαλονίκη). Σκοτώθηκαν στις 30 Οκτωβρίου 1940, εκτελώντας αποστολή αναγνώρισης με αεροπλάνα τύπου «Χένσελ» στην περιοχή του όρους Σμόλικας της Πίνδου. (Την ίδια μέρα σκοτώθηκε και ο υποσμηναγός Γιάνναρης Ευάγγελος, από την Αθήνα, σε αερομαχία με ιταλικά μαχητικά αεροπλάνα). 1ος νεκρός αξιωματικός του στρατού: ΔΙΑΚΟΣ ΑΛΕ- ΞΑΝΔΡΟΣ, υπολοχαγός, από τη Χάλκη Δωδεκανήσου, 39 ετών. Σκοτώθηκε την 1 η Νοεμβρίου 1940, όταν, ως διοικητής του 2 ου λόχου του 4 ου συντάγματος πεζικού, επιχειρούσε να καταλάβει με τους άνδρες του το στρατηγικής σημασίας ύψωμα της Τσούκας, στη χιονισμένη Πίνδο. (Μετά από λίγο σκοτώθηκε και ο έφεδρος ανθυπολοχαγός Ντάσκας Ελευθέριος, 38 ετών, από τον Πλάτανο Τρικάλων, που ήταν διοικητής του 4 ου λόχου του 4 ου συντάγματος πεζικού και αντικατέστησε το νεκρό ήδη Αλέξανδρο Διάκο στη διοίκηση του 2 ου λόχου και στην προσπάθεια κατάληψης του υψώματος της Τσούκας. Έτσι ο Ντάσκας έγινε ο πρώτος νεκρός έφεδρος αξιωματικός). 1ος νεκρός ανώτερος αξιωματικός του στρατού: ΜΑΡΔΟΧΑΙΟΣ ΦΡΙΖΗΣ, συνταγματάρχης. Ο Μαρδοχαίος Φριζής ήταν Ελληνοεβραίος και υπήρξε από τους πρωταργάτες του Αλβανικού Έπους, με ηρωικές πράξεις και νίκες στο ενεργητικό του. Έπεσε ηρωικά στις 5 Δεκεμβρίου 1940, οδηγώντας τη στρατιωτική του φάλαγγα στη μάχη για την κατάληψη της Πρεμετής, δεχόμενος διπλή ιταλική επίθεση, πεζικού και αεροπορίας. Παρά τις όποιες αδυναμίες του, ο κατάλογος μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία για απότιση φόρου τιμής στους νεκρούς του 40, έστω κι αν εδώ αντιπροσωπεύονται με ένα μικρό μόνο δείγμα τους, και να μας υπενθυμίσει το διαχρονικό χρέος για την υπεράσπιση της πατρίδας (που και σήμερα στενάζει κάτω από τις -ειρηνικές, τάχα- αλλά επίσης βαριές και απροκάλυπτα φασιστικές μπότες του σύγχρονου «άξονα» της τρόικας). Υποκλίνεται μπροστά τους όχι μόνον η Ελληνική Ιστορία, αλλά και η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια, γιατί με τη θυσία τους υπερασπίσθηκαν, πλην της πατρίδας τους, και την ανθρωπότητα από τον απάνθρωπο και βδελυρό φασισμό και ναζισμό και τον έστειλαν «στον αγύριστο». Εκεί πρέπει να μείνει! Να το καταλάβουμε όλοι και ποτέ πια να μην επιτρέψουμε τη νεκρανάσταση τέτοιων αποτρόπαιων σκιάχτρων του παρελθόντος, με όποια μάσκα κι αν επιχειρούν να εμφανιστούν σήμερα. *(Σημείωση: Το «Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί» είναι στίχος από ποίημα του Αλέκου Παναγούλη, το οποίο μελοποιήθηκε από το Μίκη Θεοδωράκη). Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ (ΠΡΟΣΟΧΗ: ΑΛΛΑΓΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!) Στις 7 Δεκεμβρίου 2014, ημέρα Κυριακή, την άλλη μέρα από την εορτή του Πολιούχου του χωριού μας Αγίου Νικολάου, θα γίνει, όπως κάθε χρόνο, ο εκκλησιασμός των μελών και των φίλων του Συλλόγου μας. Το Δ.Σ. αποφάσισε, ο εκκλησιασμός να γίνει φέτος στον Ιερό Ναό της Παναγίας Θεοτόκου, Λεωφόρος Βουλιαγμένης 60, Άγιος Δημήτριος. Η απόφαση αυτή υπαγορεύθηκε τόσο από την ανάγκη αλλαγής, όσο και από την επιθυμία μας να ανταποκριθούμε στην πάγια πρόσκληση του Ζουρτσάνου ιερέα της ως άνω Εκκλησίας Νικολάου Τσούτα. Η πρόσβαση στην Εκκλησία είναι εύκολη. Όσοι έρθουν με το μετρό, θα κατεβούν στο σταθμό «Άγιος Δημήτριος» και θα διανύσουν μια απόσταση περίπου 500 μ. προς τα πίσω. Ο συμπατριώτης μας παπα-νίκος έχει φροντίσει, ώστε, μετά τη Λειτουργία, για τον καφέ μας (και τα γνωστά συνοδευτικά του), να έχουμε κατ αποκλειστικότητα την κατάλληλη προς τούτο αίθουσα που διαθέτει ο Ναός. Πιστεύουμε ότι και φέτος, συνδυάζοντας τα θρησκευτικά μας καθήκοντα με την ικανοποίηση της συνάντησής μας μέσα σε άνετη και χαλαρή ατμόσφαιρα, θα περάσουμε ένα ευχάριστο κυριακάτικο πρωινό. Να είμαστε όλοι εκεί! (Το τηλέφωνο του Ναού είναι και του ιερέα ) Το Διοικητικό Συμβούλιο ΖΟΥΡΤΣΑΝΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (Από το Βιβλίο του Αγαθοκλή Προκ. Παναγούλια «Οι Ολύμπιοι που δε γύρισαν από το μέτωπο») α) Κλέντος Γεώργιος του Αναστ. 31 ετών. (Ύψωμα 1234 Μάλι Αρτίνι στις ). β) Κουτσούνης Παναγιώτης του Δημ. 26 ετών. (Στρατ. Νοσοκ. Καστοριάς την ). γ) Παύλου Θεμιστοκλής του Γεωργ. 22 ετών. (Ύψωμα Βινάν Κλεισούρας στις ). δ) Πιπιλής Χαράλαμπος του Μενελ. Έφ. Ανθυπολ. 28 ετών. (Μαλέσοβα Κλεισούρας στις ). Επιμέλεια: Βασίλειος Γλούμης Διαβάστε σ αυτό το φύλλο Ειδήσεις από ξενιτεμένους μας... σελ. 2 Ο Κλήρος το Το ποδόσφαιρο στη Ζούρτσα... 3 Η σελίδα του Μουσείου μας... 4 Σιδηροδρομικός Σταθμός Φιγαλίας... 5 Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο... 5 Έφυγε ο Χρήστος Αναστ. Λιάπης... 6 Πολιτιστικό καλοκαίρι... 7 Φωτογραφικές Αναμνήσεις... 8 Μια άλλη Εφταετία... 8

2 2 Ιούλιος - Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2014 Συμπατριώτες μας από την άλλη μεριά του Ατλαντικού Άλλη μια ολόκληρη Ελλάδα ζει στο εξωτερικό. Και άλλη μισή Ζούρτσα, κυρίως στην Αμερική και τον Καναδά. Είναι χαρά μας να στέλνουμε τους χαιρετισμούς μας και τα νέα μας με την εφημερίδα στους εκεί συμπατριώτες. Με κάθε καινούργιο φύλλο που τους ταχυδρομούμε, συνταξιδεύει ένα κομμάτι της ψυχής μας, για να τους συναντήσει στη μακρινή δεύτερη πατρίδα τους. Αλλά ακόμα μεγαλύτερη χαρά αισθανόμαστε, όταν στέλνουν και τα δικά τους καλά νέα στην εφημερίδα, που τα δημοσιεύουμε ευχαρίστως, αφού εμπλουτίζουν και την ύλη της με ευχάριστες και ενδιαφέρουσες για τους αναγνώστες μας ειδήσεις. Είναι κι αυτός ένας -ίσως και ο μοναδικός- τρόπος για αλληλοενημέρωση, επικοινωνία και επαφή των εδώ με τους εκεί. Με ιδιαίτερη ικανοποίηση, αλλά και -γιατί όχι;- με περηφάνια μαθαίνουμε για την πρόοδο και την προκοπή των Ελληνόπουλων δεύτερης και τρίτης γενιάς, γιατί γνωρίζουμε ότι αυτός είναι ένας άθλος και δικός τους, αλλά και των γονιών τους, που τους γνωρίζαμε παιδιά στη Ζούρτσα, όταν έφυγαν και τώρα βλέπουν να αμείβονται οι κόποι τους και να πραγματοποιούνται τα όνειρά τους. Για δύο τέτοιες περιπτώσεις λάβαμε πρόσφατα ειδήσεις και τις δημοσιεύουμε: 1) Ο Δημήτρης Νικ. Βλάχος (ο «Τζίμης», όπως μας είναι γνωστός) μπάρκαρε το 1972, σε ηλικία 17 ετών, σε ένα καράβι και βρέθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου ζει ακόμη. Ήταν και αυτό το καλοκαίρι στο χωριό μας, όπου του εκμαιεύσαμε πληροφορίες για το γιο του το Νίκο, και αυτός με σεμνότητα μας τις έδωσε, αφού υποχώρησε στις πιέσεις μας. Ο Νίκος Δημ. Βλάχος, λοιπόν, γεννήθηκε στην Αστόρια, την πιο «ελληνική» περιοχή της Νέας Υόρκης, όπου γνώρισε από μικρός παγκοσμίως διάσημα μουσεία και γκαλερί, πράγμα που του ενέπνευσε την αγάπη για την τέχνη. Είναι απόφοιτος της Σχολής Εικονικών Τεχνών του ονομαστού Πανεπιστημίου του Yale (Γέιλ), όπου σπούδασε Ζωγραφική με εφαρμογή στην εκπαίδευση και στη συνέχεια απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στις Καλές Τέχνες. Αφού ενίσχυσε τη μόρφωσή του και με άλλες σπουδές, ασχολείται επαγγελματικά με τη ζωγραφική, τη φωτογραφία και το ψηφιακό σχέδιο, έχει παρουσιάσει τις δουλειές του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις γνωστών γκαλερί και διδάσκει τα αντικείμενα της ειδικότητάς του σε μαθητές όλων των βαθμίδων σε ένα από τα γνωστότερα και καλύτερα σχολεία της Νέας Υόρκης, το Browning School, όπου κατέχει τη θέση του διευθυντή του τομέα της τέχνης. Αγαπάει πολύ αυτή τη δουλειά και αισθάνεται ευτυχής, που βλέπει τους μαθητές του να προοδεύουν με τις επιτυχημένες μεθόδους που εφαρμόζει στη διδασκαλία του. Τον συγχαίρουμε και του ευχόμαστε και σε ανώτερα! 2) Ο Σπύρος Γρηγορόπουλος (ο «Κοκκίνης», όπως τον αποκαλούσε η μάνα του, η αείμνηστη κυρα-χρυσούλα), πήρε, νεαρός κι αυτός, το δρόμο για την Αμερική, όπου σταδιοδρομεί και προκόβει με τη γυναίκα του Μαρία. Η κόρη τους, Χρυσούλα Γρηγοροπούλου, αποφοίτησε πρόσφατα από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου THOMAS M. COOLEY της Πολιτείας του MICHIGAN με ειδικότητες στο Ποινικό, Οικογενειακό και Περιουσιακό Δίκαιο. Την πληροφορία μας διαβίβασε ο συμπατριώτης μας Αριστείδης Τάγαρης, ο οποίος της εύχεται «καλή σταδιοδρομία, καλή τύχη και ευτυχία στον επαγγελματικό δρόμο που επέλεξε να διανύσει». Τη συγχαίρουμε και εμείς θερμά και της ευχόμαστε καλή επιτυχία και πορεία σε όλους τους τομείς της ζωής της. Ο ΚΛΗΡΟΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ΣΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ Η Εκκλησία βρέθηκε στην πρωτοπορία του αγώνα του Έθνους στο Έπος του Αμέσως μετά την κήρυξη του πολέμου η Ιερά Σύνοδος, έπειτα από πρόσκληση και υπό την προεδρία του τότε Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου, συνήλθε σε έκτακτη συνεδρίαση και εξέδωσε ιστορικό διάγγελμα προς το λαό και εγκύκλιο προς τους Ιεράρχες, τους οποίους καλούσε να αναπέμψουν δεήσεις υπέρ υγείας, ενισχύσεως, ευοδώσεως και νίκης των μαχομένων υπέρ βωμών και εστιών πνευματικών παιδιών της. Αμέσως με την έναρξη του πολέμου άρχισαν οι έρανοι για την ενίσχυση του Στρατεύματος και της δοκιμαζόμενης πατρίδας. Το Μητροπολιτικό Συμβούλιο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών με απόφασή του, κατόπιν προτάσεως του Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου, προτρέπει τα εκκλησιαστικά συμβούλια των ναών, να παραδώσουν τα χρυσά αφιερώματα στην Τράπεζα της Ελλάδος, το δε αντίτιμό τους να διατεθεί υπέρ της ενισχύσεως του Στρατεύματος. Το ίδιο έπραξε και το Ίδρυμα της Μεγαλόχαρης Τήνου. Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος εμψύχωνε όλους τους μαχητές με την αποστολή της εικόνας της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας και Μεγαλόχαρης. Η Βυζαντινή αυτή Παναγία έφερε με κεφαλαία γράμματα την αφιέρωση: «ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΞΗΡΑΝ ΦΙΛΟΧΡΙΣΤΟΥ ΗΜΩΝ ΣΤΡΑ- ΤΟΥ. ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ». Οι κληρικοί βρίσκονται δίπλα στους στρατιώτες στα βουνά της Πίνδου και θυσιάζονται για το Χριστό και την Πατρίδα. Είναι χαρακτηριστική η διήγηση ενός στρατιώτη για την αγία μορφή και θυσία του στρατιωτικού ιερέως Αρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Τσάκωνα: «Κεράσοβο Πωγωνίου Στις 11 περνάνε αεροπλάνα (ιταλικά φυσικά) και βομβαρδίζουν σαν δαίμονες πάνω από τα κεφάλια μας Τη νύχτα, ενώ κοιμόμαστε σε μια μικρή Εκκλησία, ήρθαν μέσα κάτι στρατιώτες και στριμωχτήκανε κοντά μας. Έβρεχε ο Θεός, ο ύπνος ήρθε γρήγορα κι όλη τη νύχτα νιώθαμε ζεστασιά. Την αυγή που ξυπνήσαμε, βλέπουμε να μπαίνει μέσα ένας νέος παπάς, μουσκεμένος από τη βροχή. Απορούμε και μαθαίνουμε κάτι το πρωτάκουστο. Ο παπάς είχε έρθει με τους άλλους στρατιώτες και βλέποντας τόσους πολλούς σε έναν τόσο μικρό χώρο, για να μην ενοχλήσει κανέναν, προτίμησε να μείνει ολονυχτίς έξω από το εκκλησάκι, χωρίς αντίσκηνο. Μόλις τον βλέπουμε σε αυτή την κατάσταση, σηκωνόμαστε όλοι όρθιοι και σκύβουμε μπροστά του. Εκείνος κάνει το σταυρό του, μας καλημερίζει, ανάβει ένα κερί και προσεύχεται μπροστά στην εικόνα του Χριστού για την ειρήνη του κόσμου. Τον νιώθουμε σαν Χριστό και τον βάνουμε κατάβαθα για πάντα στην ψυχή μας. Μετά που βγήκαμε, τραβάει με μερικούς στρατιώτες για το χωριό Περιστέρι, χωρίς όμως να φτάσει ποτέ. Μια εχθρική βόμβα τον βρίσκει στο δρόμο και τον ρίχνει κάτω νεκρό. Ήταν ο πιο άγιος παπάς και άνθρωπος που απάντησα στη στράτα της ζωής μου. Έτσι πορεύονται και αγωνίζονται κλήρος και λαός». ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α. ΝΙΚΑΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ ΓΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ Ιδιοκτήτης Σύλλογος Ζουρτσάνων Αθήνας και Πειραιά «Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ» Βερανζέρου 23Α, Αθήνα Τηλ.: Εκδότης - Διευθυντής Βασίλειος Κ. Γλούμης Ουρανουπόλεως 12, Τ.Κ Αθήνα Τηλ.: Σύνταξη - Επιμέλεια έκδοσης: Το Δ.Σ. Ηλεκτρονική Σελιδοποίηση - Εκτύπωση Καρπούζη Αριστέα & Υιοί Ο.Ε. Θεοδοσίου 23 Ίλιον Τ.Κ Τηλ.-Fax: karpouzi@otenet.gr EΙΣΦΟΡΕΣ ΕΤΗΣΙΕΣ Εσωτερικού Ευρώ: 10 Εξωτερικού $ 40 Αγαπητοί συμπατριώτες, μέλη και φίλοι του Συλλόγου, αναγνώστες της εφημερίδας! Είναι γνωστό ότι χωρίς τη δική σας, οικονομική και άλλη, υποστήριξη, ο Σύλλογός μας και η εφημερίδα μας, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Διοικητικού Συμβουλίου, δεν μπορούν να επιτελέσουν το σκοπό τους και να ανταποκριθούν στις προσδοκίες σας. Τα έσοδα είναι λίγα, οι απαιτήσεις πολλές και το ταμείο μας αδύναμο. Μην ξεχνάτε, λοιπόν, να ενισχύετε την προσπάθειά μας με τις συνδρομές σας προς την εφημερίδα, αλλά και με τις τυχόν προσφορές σας προς το Σύλλογο, τις οποίες μπορείτε όχι μόνο να μας δίνετε «χέρι με χέρι» ευκαιριακά, όποτε συναντιόμαστε σε συνελεύσεις και εκδηλώσεις, αλλά και να μας εμβάζετε στους τραπεζικούς λογαριασμούς που αναφέρουμε πιο κάτω, φροντίζοντας στο έντυπο της τραπεζικής κατάθεσης να αναγράφονται τόσο το ονοματεπώνυμό σας, με τρόπο που να μη μας δυσκολεύουν τυχόν συνωνυμίες, όσο και ο σκοπός της κατάθεσης (Π.χ. συνδρομή εφημερίδας ή ενίσχυση Συλλόγου κλπ.). Και να κρατάτε το αντίγραφο που θα παίρνετε από την τράπεζα, μέχρι να σας δώσουμε την απόδειξη, που θα κόβει ο ταμίας μας αμέσως μετά την παραλαβή των χρημάτων σας. Ιδού οι τραπεζικοί μας λογαριασμοί. Καλή αξιοποίηση! Προς όφελος της εφημερίδας μας, του Συλλόγου μας, του χωριού μας, όλων μας! 1) ΤΡΑΠΕΖΑ ALPHA BANK αρ. λογ IBAN GR ) ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ αρ. λογ IBAN GR

3 Ιούλιος - Αύγουστος - Σεπτέμβριος Το Ποδόσφαιρο στη Ζούρτσα Η Ζούρτσα σήμερα έχει ποδοσφαιρική ομάδα. Ονομάζεται «ΑΠΟΛΛΩΝ ΦΙΓΑΛΙΑΣ». Ομάδα επίσημη, ερασιτεχνική, με διοίκηση και δελτία ποδοσφαιριστών. Έχει και γήπεδο. Δική της έδρα. Τα Ιλάκια. Γήπεδο αναγνωρισμένο από τη Διεύθυνση Φυσικής Αγωγής του Νομού Ηλείας. Έχει ποδοσφαιριστές από τη Ζούρτσα και τα γειτονικά χωριά. Μετέχει στα μικρά περιφερειακά πρωταθλήματα με άλλοτε καλά και άλλοτε μέτρια αποτελέσματα, ανάλογα με τη δυναμικότητά της. Είναι φτωχή ομάδα. Υπάρχει και λειτουργεί χάρις στο ενδιαφέρον και τη φροντίδα μερικών νέων συμπατριωτών μας, που αποτελούν τη διοίκηση και διαθέτουν χρόνο και κόπο για να τα καταφέρουν. Διοργανώνουν κάθε καλοκαίρι το Δεκαπενταύγουστο μια εορταστική εκδήλωση στο χώρο του Γυμνασίου και με τα έσοδα καλύπτουν κάποιες από τις ανάγκες της ομάδας. Είναι πολύ καλή εκδήλωση και στέφεται με επιτυχία. Μπράβο τους! Αξιέπαινη προσπάθεια. Τα παλιά τα χρόνια η Ζούρτσα δεν είχε ομάδα. Δηλαδή δεν είχε επίσημα αναγνωρισμένη ομάδα. Ποδόσφαιρο όμως είχε. Και πώς να μην έχει. Όπου υπάρχουν άνθρωποι, από τις πιο προηγμένες χώρες μέχρι τις πρωτόγονες της Αφρικής, πάντα τρέχουν παιδιά πίσω από μια μπάλα. Το ποδόσφαιρο συναρπάζει, είτε μετέχεις ως παίχτης είτε ως θεατής. Γι αυτό εδώ και εκατό και πλέον χρόνια αποκαλείται βασιλιάς των σπορ. Όταν τελείωναν τα μαθήματα και τα γυμνασιόπαιδα γύριζαν στο χωριό, άρχιζε η δραστηριότητα. Για γήπεδο χρησιμοποιούσαν και τότε τα Ιλάκια. Μόνο που τότε ήταν χωράφι και το καλλιεργούσαν. Οι κατασκηνώσεις χτίστηκαν αργότερα. Τις πρώτες ημέρες κάθε άλλο παρά με αγωνιστικό χώρο έμοιαζε. Οι καλαμιές από το θερισμένο σιτάρι έκρυβαν ακόμα και την μπάλα. Παίξε-παίξε, όμως, σε καμιά βδομάδα καθάριζε σιγά σιγά ο τόπος, έφερναν και καμιά αξίνα, για να ισοπεδώνουν τα επικίνδυνα σημεία και άρχιζε να παίρνει όψη. Για τέρματα έβαζαν απλά δύο πέτρες. Το ένα τέρμα ήταν κατά τη μεριά της Τρανής βρύσης, ανατολικά, και το άλλο κατά τη Μουντρά, δυτικά. Ποιον να πρωτοθυμηθώ; Τάκης Χατζής, Άγγελος Βουδούρης, Αριστείδης Βουδούρης, Φώτης Πολυχρονόπουλος, Γιώργος Δημοσθενίδης, Δημήτρης Αναστ. Τάγαρης, Παναγιώτης Δέδες, Κώστας Μανώλης και άλλοι πολλοί και ζητάω συγνώμη που δεν τους θυμάμαι. Ερχόταν και ο Βασίλης ο Τσαγκάρης από την Αθήνα. Έφερνε μπάλα, εκείνη την παλιά με τη σαμπρέλα και το δερμάτινο κορδόνι. Έπαιζε τερματοφύλακας. Ο μόνος που φόραγε σορτς την εποχή εκείνη. Είχε και γάντια και επιγονατίδες. Όλοι οι άλλοι έπαιζαν με τα ρούχα τους. Κάθε απόγευμα στα Ιλάκια γινόταν αγώνας. Σταμάταγαν μόλις σουρούπωνε. Εγώ ήμουνα πολλές φορές θεατής. Με έστελνε ο ξάδελφός μου ο Δήμος, να πάω να ειπώ στον Γιώργο, ότι είπε ο πατέρας του, να έλθει αμέσως στο μαγαζί. Εγώ πήγαινα, καθόμουνα σε μια πέτρα κάτω από τις ελιές που υπήρχαν γύρω γύρω και έβλεπα. Δεν το έλεγα αμέσως στο Γιώργο. Περίμενα να τελειώσουν πρώτα. Και αυτό για δυο λόγους. Πρώτα, για να βλέπω το ποδόσφαιρο, φοβούμενος μήπως, αν το έλεγα, μπορεί να έφευγε ο Γιώργος μαζί με μένα και να έχανα το θέαμα και, δεύτερον, για να λείψω και εγώ κάποιες ώρες από το μαγαζί, που στην ηλικία μου το θεωρούσα δέσμευση, σκλαβιά. Κάποια χρονιά, δεν ξέρω για ποιο λόγο, τους απαγόρευσαν να παίζουν στα Ιλάκια. Δεν είχαν άλλο κατάλληλο χώρο. Τότε λοιπόν, ο μπάρμπα Δημητράκης ο Φλέσσας, ο πατέρας του γιατρού, τους επέτρεψε να παίζουν στο χωράφι του στη Λάκα, που ήταν δίπλα από το σπίτι του, μέσα στο χωριό. Το καθάρισαν από τα χορτάρια και άρχισε το παιχνίδι. Όμως εδώ δεν ήσαν απομονωμένοι όπως στα Ιλάκια. Ήσαντε στη μέση του χωριού. Μεγάλη φασαρία. Φωνές κακό, ξεσηκώθηκε όλη η γειτονιά. Από τα γύρω-γύρω σπίτια τους έβλεπαν όλοι. Φαινόσαντε ακόμη και από το δρόμο της αγοράς. Τότε δεν είχαν χτιστεί σπίτια στην αριστερή πλευρά του δρόμου, όπως κατεβαίνουμε. Από του Χριστόδουλου του Μπαρόγιωργα μέχρι του Οικονομόπουλου δεν υπήρχε άλλο σπίτι. Έτσι είχανε από παντού θεατές. Είχαν μαζευτεί μερικοί στη μουριά του Γεραμούτσου και κοίταζαν, κάνοντας διάφορα σχόλια για την απόδοση των παικτών όπως: Για κοίτα εκείνο το διαβολεμένο του Βεζίρη, τι ωραία που την κλωτσάει. (ο Φώτης ο Πολυχρονόπουλος). Εκείνο το ασταύρωτο του Γιαννικούλια την πάει ψηλότερα από όλους. (ο μετέπειτα Δήμαρχος). Αν τύχεις μπροστά την ώρα που κλωτσάει ο Δημητράκης ο Τάγαρης, θα σε κόψει στη μέση. Και άλλα τέτοια. Αλλά δεν είχανε μόνο καλοπροαίρετους θεατές. Σε λίγο άρχισαν να καταφθάνουν κάποιες μανάδες και να απαιτούν να σταματήσουν αμέσως τα παιδιά τους και να πάνε στο σπίτι. Βλέπεις, τότε το ποδόσφαιρο δεν είχε την αποδοχή, την αναγνώριση που έχει σήμερα. Το θεωρούσαν κακό και απέτρεπαν τα παιδιά τους από το να ασχολούνται με αυτό. Ούτε λίγο ούτε πολύ, όποιος έπαιζε μπάλα, δεν ήταν καλό παιδί. Κάποιοι το προχωρούσαν και πιο πέρα. Έλεγαν, ο τάδε είναι αλήτης, πίνει τσιγάρο και παίζει μπάλα. Πού να διανοηθούν ότι μετά από πολλά χρόνια οι γονείς θα προέτρεπαν τα παιδιά τους να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο. Για να γυμνάζονται κυρίως, αλλά και με την προσδοκία να αποκομίσουν οικονομικά οφέλη σε περίπτωση που γίνουν αστέρες. Κάποια από τα παιδιά που έπαιζαν στα μέσα της δεκαετίας του 50. Όρθιοι από αριστερά: Δημητράκης Τάγαρης, Χρύσανθος Λαμπρόπουλος, Σπύρος Τάγαρης, Σπύρος Κωλέτης, Νίκος Παλαιοθόδωρος. Καθιστοί από αριστερά: Ζαχαρίας Κριτσέλης, Νίκος Δημοσθενίδης, Θανάσης Τάγαρης, Σπύρος Αγγελόπουλος. Με το πέρασμα των χρόνων μεγαλώσαμε κι εμείς και πήραμε τη σκυτάλη από τους προηγούμενους. Στην ηλικία μου καλή μπάλα έπαιζαν ο Γιώργος ο Παυλούρος, ο Κωστάκης ο Κάσσαρης, που ερχόταν από την Αθήνα (ανεψιός της κυρά-ντινούλας), και καλύτερος όλων ο Θανάσης ο Τάγαρης. Αληθινό ταλέντο, μεγάλος τεχνίτης της μπάλας. Αν ετύχαινε σε συνθήκες ιδανικές για προπόνηση και εκπαίδευση, θα άφηνε εποχή. Μαζί τους κι εμείς οι άλλοι. Γιάννης Φλέσσας, Σπύρος Τάγαρης, Δημητράκης Τάγαρης (του Κούλη), Αλέξης Παυλούρος, Μάκης Βενετσανόπουλος, Παναγιώτης Δαμπολιάς, Γιάννης Αδαμόπουλος, Σπύρος Μπιρπανάγος, Τάκης Καραχάλιος, Δημητράκης Βάγιας, Χρήστος Μανώλης, Σπύρος Αγγελόπουλος και άλλοι και άλλοι. Πήγαμε μια φορά στο Θολό να παίξουμε μπάλα. Δεν προλάβαμε το λεωφορείο και γυρίσαμε στη Ζούρτσα με τα πόδια. Τρείς ώρες δρόμο μετά το ματς. Μια φορά πάει να χτυπήσει σουτ, ένα μύτο, όπως λέγεται στην ποδοσφαιρική διάλεκτο, ξυπόλυτος, ο Σπύρος ο Μπιρπανάγος. «Βρίσκει» το πόδι του σε μια μάτσα και ξεκαυκαλώνεται το νύχι του μεγάλου δάχτυλου. Πλημμύρισε στα αίματα. Πάει σε μια άκρη, το κατουράει, ρίχνει επάνω λίγο χώμα και όλα εντάξει. Ξαναμπαίνει στο παιχνίδι. Απίστευτο! Τι να υποθέσει κανείς; Άγνοια κινδύνου; Μεγάλες αντοχές; Υπερβολική αγάπη για τη μπάλα; Μάλλον όλα μαζί. Αργότερα πρωτοστατούσαν ο Αριστείδης ο Τάγαρης, ο αδελφός του ο Φώτης, τα τρία παιδιά του Παναγιώτη του Κομπορόζου, ο Μέλιος ο Γκουβάτσος, απροσπέλαστος αμυντικός, και πάει λέγοντας, για να φτάσουμε στη σημερινή ομάδα. Ζητάω συγνώμη που σίγουρα έχω παραλείψει πολλά παιδιά. Και γιατί πιθανόν να μην τους θυμάμαι όλους, αλλά κυρίως γιατί δεν είχα προσωπική αντίληψη και γνώμη για κάποιους. Άλλωστε, έλειψα πολλά από τα κατοπινά χρόνια από τη Ζούρτσα. Δεν αναφέρω, βέβαια, κανένα από τα παιδιά που έπαιξαν ή παίζουν με δελτίο στην επίσημη ομάδα, διότι είναι πρόσφατοι και άρα πιο γνωστοί. Τέτοιο ήταν λοιπόν το ποδόσφαιρο στην παλιά Ζούρτσα. Αλλά φρόντιζαν και για την ενημέρωσή τους για τα ποδοσφαιρικά δρώμενα στην Ελλάδα τα παιδιά εκείνα. Κάπου κάπου κυκλοφορούσε και καμιά αθλητική εφημερίδα και με λαιμαργία έπεφταν όλοι πάνω της, να ενημερωθούν. Σε μια τέτοια σκηνή έτυχα κι εγώ κάπου εκεί στο Ήτανε Ιούλιος μήνας και είχαμε γυρίσει από αλώνισμα στα Παλιοκάτινα. Μπροστά, λοιπόν, στο μαγαζί του Αντώνη του Φάμελου, που ήταν δίπλα από το σημερινό Φαρμακείο, είχανε μαζευτεί μερικά γυμνασιόπαιδα, ο Παναγιώτης ο Δέδες, ο Τάκης ο Χατζής, ο Γιώργος ο ξάδελφός μου και άλλοι και διάβαζαν την εφημερίδα «Αθλητική Ηχώ». Πλησιάζω και εγώ δειλά δειλά και διαβάζω τα μεγάλα γράμματα της πρώτης σελίδας. Τα θυμάμαι ακριβώς: «Ο Ολυμπιακός κατέκτησεν το Πρωτάθλημα Ελλάδος, επιβληθείς του Παναθηναϊκού στον μεταξύ τους αγώνα με σκορ 1-0. Το τέρμα εσημείωσεν εις το 38 ο λεπτό ο Μεσολογγίτης!». Αυτή ήταν η πρώτη επαφή μου με το εκτός Ζούρτσας ποδόσφαιρο. Από τη στιγμή εκείνη έγινα Ολυμπιακός!.. ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΙΔΗΣ

4 4 Ιούλιος - Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2014 Η σελίδα του Λαογραφικού μας Μουσείου ΤΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΦΙΓΑΛΙΑΣ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΘΗΣΑΥΡΟΦΥΛΑΚΙΟ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ Η ομορφιά, η αξία και η χρησιμότητα του λαογραφικού μας μουσείου είναι αναμφισβήτητη. Τα εκθέματά του είναι τεκμήρια της ζωής, της ιστορίας και της παράδοσής μας. Και πάρα πολλά απ αυτά είναι πραγματικά έργα τέχνης. Το έχουμε γνωρίσει όλοι; Το έχουμε ξανά και ξανά επισκεφθεί, με χρονική άνεση και ηρεμία, ώστε να ανακαλύψουμε όλα τα μυστικά του, να γνωριστούμε καλά με τα εκθέματά του, για να τα απολαύσουμε όσο πληρέστερα γίνεται; Έχουμε ξεναγήσει εκεί τα παιδιά μας, τους φίλους μας, τους επισκέπτες μας, οι οποίοι σίγουρα θα κρατήσουν το μουσείο σαν μια καλή και ενδιαφέρουσα (ίσως την πιο ενδιαφέρουσα) ανάμνηση από το χωριό μας; Έχει αξιοποιηθεί παιδαγωγικά από τους μαθητές των σχολείων μας; Είναι κρίμα ένας τέτοιος θησαυρός, μέσα σε όμορφες αίθουσες ενός πολύ όμορφου παραδοσιακού κτηρίου, να μένει αναξιοποίητος, ενώ είναι ικανός να διδάξει, να διαπαιδαγωγήσει και να ψυχαγωγήσει. Είναι σαν να χτίσαμε και εξοπλίσαμε ένα σχολείο, επειδή το είχαμε ανάγκη, και τώρα το κρατάμε (σχεδόν) κλειστό! Το λαογραφικό μας μουσείο πρέπει να γίνει πόλος έλξης και των μόνιμων κατοίκων του χωριού και των συμπατριωτών μας που διαμένουν αλλού και των κατοίκων άλλων γειτονικών περιοχών, τουλάχιστον των πλησιέστερων. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι, βέβαια, να γνωρίζουν την ύπαρξή του αλλά και την αξία των εκθεμάτων του. Προς την κατεύθυνση αυτή, της προβολής του μουσείου μας, πολύτιμη είναι μια εργασία που εκπόνησαν με υπευθυνότητα, επιμέλεια και μεράκι δύο νέοι συμπατριώτες μας: η καθηγήτρια φιλολογίας Έλενα Νικ. Παπαδοπούλου κατέγραψε τα αντικείμενα-εκθέματα του μουσείου κατά ενότητες και τα φωτογράφισε μαζί με το Γιώργο Άγγ. Κουτσόπουλο, μηχανολόγο, καθηγητή Τεχνικής Εκπαίδευσης. Έτσι προέκυψαν πολλές και εξαιρετικές φωτογραφίες, καθεμιά απ τις οποίες απεικονίζει ένα ή περισσότερα εκθέματα, με την ονομασία τους και με πληροφορίες για τη χρήση τους. Τις φωτογραφίες αυτές η εφημερίδα θα δημοσιεύσει σε συνέχειες, αρχίζοντας από το παρόν φύλλο, προκειμένου να συμβάλει στην καλύτερη γνωριμία των αναγνωστών με το μουσείο. Ευχαριστούμε θερμά τους ως άνω συμπατριώτες μας και ευχόμαστε να μονιμοποιηθεί η συνεργασία μας, γιατί ο σύλλογος και η εφημερίδα έχουν ανάγκη όλους και μάλιστα τους νέους, που μπορούν να βοηθήσουν με τις σπουδές και τις γνώσεις τους, με τις δεξιότητές τους, με τις φρέσκες ιδέες τους και τις αντοχές τους. Αλλά και άλλοι συμπατριώτες μας εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους και συστρατεύονται στην προσπάθεια ανάδειξης και αξιοποίησης του μουσείου, ενόψει, μάλιστα, της συμπλήρωσης (του χρόνου, τον Οκτώβριο) δεκαετίας από την επίσημη έναρξη της λειτουργίας του. Ήδη τον περασμένο Αύγουστο, όπως μας πληροφόρησαν, σε μια άτυπη σύσκεψή τους στο χωριό, συζήτησαν και ιεράρχησαν στόχους και ενέργειες που μπορούν και πρέπει να γίνουν προς την κατεύθυνση αυτή, και που αφορούν τόσο την εσωτερική οργάνωση και λειτουργία του μουσείου, όσο και την προς τα έξω προβολή του, ώστε το πολιτιστικό «κεφάλαιο» που στεγάζεται εκεί, να μην παραμένει «παγωμένο», αλλά να αξιοποιείται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, προς όφελος των κατοίκων του χωριού και της ευρύτερης περιοχής. Καλή αρχή, λοιπόν, στη νέα κοινή και συντονισμένη προσπάθεια να πάρει το μουσείο τη θέση που του αξίζει στη ζωή μας. Ευχόμαστε και ελπίζουμε να συμβάλει σ αυτό και η δημοσίευση των φωτογραφιών, που αρχίζει σήμερα, αμέσως πιο κάτω. ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΝΕΑΣ ΦΙΓΑΛΙΑΣ Καταγραφή και επιμέλεια παρουσίασης αντικειμένων-εκθεμάτων: Έλενα Παπαδοπούλου Φωτογραφίες: Γιώργος Κουτσόπουλος, Έλενα Παπαδοπούλου Σ Κ Ε Υ Η Χάλκινο σκεύος λεκάνη 2 χάλκινα ταψιά (το 1 από Ελένη Παπανδρέου) Παγούρι μεταλλικό Τζίτσα ξύλινο σκεύος για μεταφορά νερού (δωρεά Δημ. Γ. Λιάπη) Τέτζερης (2 κομμάτια) ο 1ος από Ελένη Παπανδρέου και ο 2ος από Κων/νο και Μαρία Παληοθόδωρου 2 τσουκάλια χάλκινα (το 1 από τη Μαριγούλα Σερεμέτη - Κυρίτση και το άλλο από Αθανάσιο και Τούλα Τσουκαλά) Λαήνι κεραμικό σκεύος για μεταφορά κρασιού Βίκα κεραμικό σκεύος μεταφοράς νερού (δωρεά Κλεώνης Ευθ. Μανώλη) Πολυσκεύος χάλκινο για ταυτόχρονη μεταφορά διαφορετικών φαγητών από τους αγρότες όταν πήγαιναν στο χωράφι Γουδί ψηλό και 2 γουδιά χαμηλά (όλα ξύλινα) Τηγάνι για αυγά (δωρεά Ξανθής Ζαριφοπούλου) Κατσαρολάκι χάλκινο 2 καβουρδιστήρια καφέ Χάλκινο σουρωτήρι Γαβάθα χάλκινη σκαλιστή Σέσουλα χάλκινη Πολυτσίγκελο κυκλικό εργαλείο με γάντζους για να κρεμάνε διάφορα τρόφιμα Συνέχεια στο επόμενο φύλλο μας

5 Ιούλιος - Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2014 Σιδηροδρομικός Σταθμός Φιγαλίας 5 Το παρόν άρθρο αποτελεί ένα αφιέρωμα στο σιδηροδρομικό σταθμό «Φιγαλία», το σταθμό του χωριού μας. Η αφορμή μού δόθηκε, όταν εντελώς τυχαία έπεσε στα χέρια μου ένα DVD με ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στη Ζούρτσα. Καθώς έβλεπα τα πλάνα από το σιδηροδρομικό σταθμό, με τις διελεύσεις των τρένων, νοστάλγησα τις παλιές καλές εποχές, τα παιδικά μου χρόνια. Από τις αρχές του 20ου αιώνα το χωριό μας, όπως και τα γύρω χωριά, είχαν το προνόμιο να συνδέονται σιδηροδρομικώς με την Αθήνα και σχεδόν με όλη την Πελοπόννησο. Αυτό, για πολλά χρόνια, υπήρξε ένα σημαντικό πλεονέκτημα για το χωριό μας, επειδή το οδικό δίκτυο δεν ήταν ανεπτυγμένο και η απόκτηση αυτοκινήτου ήτανε δύσκολη υπόθεση. Το τρένο χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα, τόσο από τους Ζουρτσάνους, όσο και από τους συμπολίτες που διέμεναν στην Αθήνα για τις μετακινήσεις τους, από και προς το χωριό μας. Στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του σιδηροδρόμου στην Πελοπόννησο, στο σταθμό είχε δοθεί η ονομασία «Θολό». Μετέπειτα δόθηκε η ονομασία «Φιγαλία», μιας και ο κύριος όγκος επιβατών προερχότανε από το χωριό μας. Σαν σιδηροδρομική εγκατάσταση διέθετε το σταθμαρχείο, χώρο αναμονής επιβατών, αποθήκη εμπορευμάτων και, το κυριότερο, το οίκημα για τη διαμονή του σταθμάρχη. Εκτός από την κύρια γραμμή διέθετε δύο επιπλέον τροχιές, τη μια για διασταύρωση αμαξοστοιχιών και την άλλη για εναπόθεση εμπορικών βαγονιών. Ο σταθμός ήταν επανδρωμένος από το σταθμάρχη, υπεύθυνο για την κυκλοφορία και την έκδοση εισιτηρίων, και από τον κλειδούχο, για το χειρισμό των αλλαγών, τη φόρτωση εμπορευμάτων και αποσκευών στα τρένα και τους ελιγμούς των εμπορικών βαγονιών. Μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 60, η τότε ιδιωτική σιδηροδρομική εταιρία Σ.Π.Α.Π. (Σιδηρόδρομοι Πειραιώς - Αθηνών - Πελοποννήσου) διέθετε λεωφορείο ανταποκρινόμενο με όλα τα τρένα. Στο χωριό επίσης υπήρχε πρακτορείο εκδόσεως εισιτηρίων, που το διαχειρίζονταν ο αείμνηστος Φάμελος Αντώνιος. Ο πατέρας μου, ανάμεσα στις αναμνήσεις των εφηβικών του χρόνων, στη δεκαετία του 50, θυμάται το πρώτο λεωφορείο των Σ.Π.Α.Π., προερχόμενο από το Θολό, να το υποδέχονται με χαρά και περιέργεια πολλοί Ζουρτσάνοι στην πλατεία του Ρέντζιου. Μέχρι τότε οι κάτοικοι εξυπηρετούνταν με ένα ταξί του αείμνηστου Πολυχρονόπουλου Γρηγόρη. Από τα παιδικά μου χρόνια ταξίδευα από και προς το χωριό μου με το τρένο, στις γιορτές του Πάσχα και τα καλοκαίρια. Η κίνηση του σταθμού ήταν ικανοποιητική. Δεν θα ξεχάσω τον ήχο του τηλέγραφου, όταν οι γονείς μου προμηθεύονταν τα εισιτήρια από το σταθμάρχη, την αποβάθρα γεμάτη επιβάτες με πολλές αποσκευές, τους νέους του χωριού με τις μοτοσικλέτες τους να περιμένουν να τις τοποθετήσουν στη σκευοφόρο του τρένου, τα καλοκαίρια τους ξένους τουρίστες που αποβιβάζονταν εκεί, για να κατασκηνώσουν στο κάμπινγκ του Θολού, δίνοντας μεγάλη οικονομική ανάσα στην περιοχή. Πέραν της επιβατικής κίνησης ο σταθμός είχε και αξιόλογη εμπορική κίνηση. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα εμπορικές αμαξοστοιχίες εναπόθεταν βαγόνια στο Θολό, είτε για να αφήσουν λιπάσματα, είτε για να φορτωθούν αγροτικά προϊόντα για την Αθήνα. Ο σταθμός «Φιγαλία» παρέμεινε ανοικτός έως τα τέλη του 98. Η κατασκευή του αυτοκινητόδρομου της Τριπόλεως και η εύκολη απόκτηση αυτοκινήτου (αρχές της δεκαετίας του 90) έστρεψαν τον κόσμο προς τις οδικές μεταφορές. Δυστυχώς, από τα μέσα της δεκαετίας του 90, η κίνηση άρχισε να μειώνεται και ο σταθμός έχασε την αίγλη που είχε κάποτε. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις απαξίωσαν το σιδηρόδρομο στην Πελοπόννησο. Δεν ενδιαφέρθηκαν για τον εκσυγχρονισμό του και τον άφησαν στην τύχη του. Το 2011 η τότε κυβέρνηση του ελληνικού κράτους, επικαλούμενη μεγάλα οικονομικά ελλείμματα, αποφάσισε να διακόψει τη λειτουργία του σιδηροδρόμου στην Πελοπόννησο, με εξαίρεση τη γραμμή Ολυμπία- Κατάκωλο, τον Οδοντωτό, και τον προαστιακό της Πάτρας. Από το σταθμό του χωριού μας τα τελευταία επιβατικά τρένα πέρασαν στις 31/01/2011. Από τότε μια άπλετη σιωπή επικράτησε στη περιοχή του Θολού. Τα στριγκλίσματα της πέδης και το σφύριγμα του τρένου έπαψαν να ακούγονται. Με την πάροδο του χρόνου οι γραμμές άρχιζαν να σκουριάζουν και να καλύπτονται από χόρτα, δίνοντας την εικόνα ενός μελαγχολικού τοπίου. Αν είχε φωνή ο σταθμός, σίγουρα θα μπορούσε να μας διηγηθεί ιστορίες από τη δράση του στο δίκτυο της Πελοποννήσου αλλά και να διαμαρτυρηθεί για την άσχημη κατάληξή του. Παραμένει εκεί για να μας θυμίζει, ότι κάποτε κυκλοφορούσε τρένο στον τόπο μας. Αλλά το να παραμένουμε μελαγχολικοί και παθητικοί θεατές αυτής της κατάστασης και να διηγούμαστε «περασμένα μεγαλεία», δεν ωφελεί. Γι αυτό θα ήθελα να ολοκληρώσω την αναφορά μου στο σιδηρόδρομο με έναν προβληματισμό, που μπορεί και πρέπει να μας οδηγήσει από τη μοιρολατρική αποδοχή «τετελεσμένων» γεγονότων και την απραξία, στη διεκδικητική δράση: Όπως επιδοτείται κάθε κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας) για άγονες γραμμές λεωφορείων, πλοίων και O σιδηροδρομικός σταθμός Φιγαλίας εν λειτουργία και σήμερα εν μαρασμώ αεροπλάνων σε ακριτικές και μη περιοχές, γιατί να μην επιδοτείται και για το σιδηρόδρομο; Την ο Ο.Σ.Ε. δρομολόγησε ένα εκδρομικό τρένο από τον Πύργο στην Κόρινθο, μέσω Τριπόλεως. Συμμετείχα σε εκείνο το ωραίο ταξίδι και παρατήρησα την έκπληξη και τον ενθουσιασμό των ανθρώπων, που, όταν άκουσαν να περνάει τρένο, μετά από ενάμισι χρόνο σιωπής του, έβγαιναν με λαχτάρα στα μπαλκόνια και άφηναν τις δουλειές τους για να το κοιτάξουν. Γιατί, ας μη γελιόμαστε: γενιές και γενιές είχαν ζήσει με το τρένο, που τους εξυπηρετούσε, έδινε ζωή στα μέρη από όπου περνούσε και σε μια μέρα το χάσανε για πάντα. Για πάντα; Μήπως είναι πολύ βαρύ αυτό για να το καταπιούμε και να το χωνέψουμε; Μήπως, αντίθετα, θα έπρεπε οι Δήμοι, οι τοπικές κοινότητες, η Τοπική Αυτοδιοίκηση γενικά, όλοι οι φορείς και σύσσωμος ο λαός της Πελοποννήσου να θέσουν ξανά το θέμα επί τάπητος και να διεκδικήσουμε όλοι μαζί την επαναλειτουργία του σιδηροδρόμου; Τα σχόλια δικά σας ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΩΝ. ΚΑΣΣΑΡΗΣ ΥΠΗΡΞΑΝ ΝΕΚΡΟΙ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ; ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ 41 Η Στο περυσινό αντίστοιχο φύλλο της με αρ. 119, η εφημερίδα μας έκανε εκτενή αναφορά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου (17 Νοεμβρίου 1973), με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 40 χρόνων από τον ξεσηκωμό, που σήμανε και την αρχή του τέλους για τη χουντική δικτατορική εφταετία ( ). Τα γεγονότα εκείνων των ημερών η χούντα τα έβαψε στο αίμα, στρέφοντας τα αστυνομικά και στρατιωτικά πυρά αδιακρίτως εναντίον πάντων: των μέσα, των έξω, ακόμη και των ανύποπτων πολιτών. Εντούτοις, κάποιοι αμφισβητούν ή και αρνούνται την ύπαρξη νεκρών εκείνες τις μέρες. Άλλοι ως απληροφόρητοι ή κακώς πληροφορημένοι (ή και παντελώς ανιστόρητοι). Άλλοι, όμως, είτε μεμονωμένα άτομα είτε -κυρίως- πολιτικοί σχηματισμοί, είναι οι αμετανόητοι νοσταλγοί φασιστικών ιδεών και δικτατορικών μορφωμάτων, που σκόπιμα γίνονται παραχαράκτες της ιστορίας και κλείνουν τα μάτια μπρος στις αλήθειες της. Κάποτε που ρώτησαν τον αρχιμάστορα της ναζιστικής προπαγάνδας Γκέμπελς αν υπάρχουν κρεματόρια, στα οποία η ναζιστική Γερμανία εξολοθρεύει τους Εβραίους, απάντησε: «Αδύνατον! Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα το γνώριζα»! Έτσι και κάποιοι ισχυρίζονται και σήμερα ότι δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο και ότι όλα αυτά είναι μύθος! Φτάνουν, μάλιστα, στο σημείο να σκορπίζουν και «διαφημιστικό υλικό» με τέτοια ιερόσυλα συνθήματα. Έχουν, βέβαια, ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ Εμβληματικό έργο του γλύπτη Μέμου Μακρή στο προαύλιο του Πολυτεχνείου τους λόγους τους: είναι ιδεολογικά στενοί συγγενείς με τους θύτες και φιλοδοξούν να γίνουν οι διάδοχοί τους! Για την ύπαρξη νεκρών και τραυματιών μαρτυρούν και οι εφημερίδες εκείνων των ημερών και αρκετές έρευνες. Μικροδιαφορές μεταξύ των ερευνητών υπάρχουν μόνον ως προς τον αριθμό τους. Ως πιο αξιόπιστη και εμπεριστατωμένη θεωρείται η ιστορική έρευνα ενός από τους πιο επίσημους και φερέγγυους ερευνητικούς φορείς της χώρας μας, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, σύμφωνα με την οποία οι νεκροί εκείνων μόνο των ημερών (εκτός των άλλων 88 νεκρών και τραυματιών της χούντας) ανέρχονται σε 24. Τα ονόματά τους παρατίθενται μαζί με σύντομα βιογραφικά στοιχεία και με πληροφορίες γύρω από το θάνατό τους. Έχουμε τα πλήρη στοιχεία αλλά όχι και τον απαιτούμενο χώρο για τη δημοσίευσή τους. Γι αυτό παραθέτουμε μόνο τα ονόματά τους και την ηλικία τους, ως μικρό αφιέρωμα στη μνήμη τους και γενικότερα ως αφιέρωμα στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Είναι οι εξής: 1. Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου (57). 2. Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη (17). 3. Σωκράτης Μιχαήλ (57). 4. Τoril Margrethe Engeland του Per Reidar (22). 5. Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη (26) {ίσως ήταν από τα μέρη μας}. 6. Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα (22). 7. Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου (35). 8. Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου (31). 9. Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου (24). 10. Αικατερίνη Αργυροπούλου σύζ. Αγγελή (76). 11. Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος (19). 12. Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου (23). 13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου (16). 14. Δημήτριος Παπαϊωάννου (60). 15. Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου (47). 16. Βασιλική Μπεκιάρη του Φωτίου (17). 17. Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους (52). 18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας (43). 19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος (59). 20. Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου (63). 21. Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου (20). 22. Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου (44). 23. Ευστάθιος Κολινιάτης (47). 24. Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου (22).

6 6 Ιούλιος - Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2014 ΕΦΥΓΕ ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΑΣΤ. ΛΙΑΠΗΣ έφυγε από κοντά μας στις σε ηλικία 79 ετών και αναπαύεται στο νέο κοιμητήριο του χωριού μας. Ήταν παντρεμένος με την Ντίνα Γεωργ. Δημοσθενίδου και ζούσε στην Αθήνα, όπου συνέδεσε πολύ μεγάλο μέρος της ζωής του με το Σύλλογό μας και αφιέρωσε όλες του τις δυνάμεις στην ευόδωση των σκοπών του, στελεχώνοντας μάλιστα το Διοικητικό Συμβούλιο επί μακρά σειρά ετών. Στην κηδεία του, εκτός από το πλήθος των συγχωριανών μας, παραβρέθηκαν μέλη και φίλοι του Συλλόγου και μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, κατά παράκληση και εξουσιοδότηση του οποίου, το μέλος του Συλλόγου μας Ιωάννης Αντωνόπουλος απηύθυνε τον ακόλουθο χαιρετισμό: «Αγαπητέ μας Χρήστο, φίλε, συμπατριώτη, συνεργάτη και αγωνιστή του Συλλόγου μας. Είμαι βέβαιος ότι δεν επιθυμείς επικήδειους με συγκινητικά λόγια, γιατί δεν υπήρξες άνθρωπος των λόγων αλλά των έργων και της δράσης, όπως δείχνει η πολύχρονη πολιτεία σου μέσα στο Σύλλογο. Μη θεωρήσεις, λοιπόν, ότι σου εκφωνώ λόγο. Απλώς, για να απαλύνουμε λίγο και τη θλίψη αυτών των στιγμών, μια απλή κουβέντα θέλω να κάνω μαζί σου, σαν αυτές που μας άρεσε να κάνουμε στο χωριό ή στην Αθήνα, όποτε συναντιόμαστε σε εκδηλώσεις του Συλλόγου. Συνήθιζες να μας αιφνιδιάζεις ευχάριστα: με την καλή σου παρέα και κουβέντα. Με το αδιάλειπτο επί δεκαετίες ενδιαφέρον σου για το Σύλλογο Ζουρτσάνων Αθήνας-Πειραιά και για την εφημερίδα μας. Με το ρεκόρ συμμετοχών σου στο Διοικητικό Συμβούλιο και το ρεκόρ παρουσιών σου στα Γραφεία του Συλλόγου, τότε που μια φορά την εβδομάδα έμεναν ανοιχτά για την καλύτερη επαφή με τα μέλη, σε εποχές πιο δύσκολες επικοινωνιακά. Με την αγωνία σου για τη Ζούρτσα και για τα προβλήματα των εδώ συμπατριωτών μας, που δεν είναι και λίγα. Θυμάμαι τη δικαιολογημένη πικρία και διαμαρτυρία σου, αλλά και την αγανάκτησή σου, για δύο από αυτά, που δικαίως τα θεωρούσες ζωτικής σημασίας: την ελλιπέστατη λειτουργία του αγροτικού ιατρείου και τις συνεχείς και βασανιστικές διακοπές του νερού. Αν ήσουν εδώ το καλοκαίρι, θα πικραινόσουν πάλι, βλέποντάς τα να παραμένουν άλυτα. Ήθελες να τα δεις λυμένα, αλλά δεν πρόλαβες, χωρίς να είναι δική σου η ευθύνη. Δεν έχουμε, άλλωστε, να σου καταλογίσουμε για τίποτα ευθύνες, εκτός από το μικρό παράπονο -ας το πούμε έτσι- ότι χθες μας έκανες έναν ακόμη αιφνιδιασμό, που τη φορά αυτή, όμως, ήταν ο πιο μεγάλος, πολύ δυσάρεστος και, δυστυχώς, ο τελευταίος. Και ο θάνατός σου, που μας γεμίζει πένθος, βρήκε το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου μας, που επί τόσα χρόνια ήσουν παρών και υπηρέτησες με συνέπεια, σκορπισμένο στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, λόγω του καλοκαιριού, που ακόμα διαρκεί. Ο πρόεδρος Βασίλης Γλούμης στη μακρινή Κρήτη, άλλα στελέχη στην ακόμα πιο μακρινή Κω και άλλοι αλλού. Δύο κυρίες, μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, που βρίσκονται ακόμα στη Ζούρτσα και αυτή την ώρα είναι εδώ και ακούνε την κουβέντα μας, δε θα άντεχαν το πικρό ποτήρι να σου απευθύνουν τον τελευταίο χαιρετισμό, και κατανοούμε αυτή τη δυσκολία τους. Έτσι, ο κλήρος έπεσε στον -υποτίθεται!- πιο ψύχραιμο και πιο ανθεκτικό. Αυτός, όμως, μπορεί να αντέχει στις δοκιμασίες των κειμένων της εφημερίδας, αλλά σε περιπτώσεις σαν και τη σημερινή, πλήρεις εγγυήσεις για την απαιτούμενη ψυχραιμία και ανθεκτικότητα ποιος μπορεί να δώσει; Ελπίζουμε να μας συγχωρήσεις για όλα αυτά. Και εκτός από το σημερινό στεφάνι και από το χρηματικό ποσό, που το Διοικητικό Συμβούλιο αφιερώνει εις μνήμην σου, υποσχόμαστε ότι στο επόμενο φύλλο της εφημερίδας μας θα πάρεις τη θέση που σου αξίζει, όπως την έχεις πάρει ήδη στη μνήμη μας και στην καρδιά μας. Αλλά αρκετά, νομίζω, μακρηγόρησα και σε σένα η πολυλογία δεν άρεσε. Εκ μέρους όλων των μελών και φίλων του Συλλόγου και όλων των συμπατριωτών, εύχομαι στους οικείους σου δύναμη και κουράγιο για την αντιμετώπιση της απώλειάς σου, και σε σένα καλό ταξίδι και καλή ανάπαυση. Και να ξέρεις ότι η εκκλησιαστική φράση «αιωνία η μνήμη», με την οποία σε κατευοδώνουμε, για μας δεν αποτελεί μόνον ευχή, αλλά και υπόσχεση. Λοιπόν, αγαπητέ μας Χρήστο, αιωνία σου η μνήμη.» Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ι Κ Α Επιτυχίες Ο Γκουβάτσος Κων/νος του Γεωργίου εισήχθη στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ. Ο Κομπορόζος Γεώργιος του Χρήστου εισήχθη στο Τμήμα Πληροφορικής με κατεύθυνση στην Βιοϊατρική του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Η Μάρθα Αθανασοπούλου, κόρη της Δέσποινας Μπινιώρη, εισήχθη στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, και έλαβε υποτροφία από το University of Nicosia - Τμήμα της Νομικής. Ο Κόλιας Αναστάσιος του Βασιλείου, εγγονός της Γιαννούλας Κάσσαρη, εισήχθη στο Τμήμα Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πειραιά. Η Αναστασία Μακρή (κόρη της Ζαχαρούλας Χατζή) ολοκλήρωσε με «άριστα» το μεταπτυχιακό της στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στον τομέα της «Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης και Διαχείρισης του Αγροτικού Χώρου». Ο Παπαδάκης Μανόλης (γιος της Γιώτας Παπαγιώργου) εισήχθη στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, στο Χρηματοοικονομικό-Τραπεζικό τμήμα. Ο Κουλίκας Αναστάσιος - Ειρηναίος του Γεωργίου, εισήχθη στη Σχολή Ικάρων. Ο Καππής Δημήτριος του Παναγιώτη εισήχθη στη Φιλοσοφική Σχολή Κομοτηνής. Η Μπινιώρη Παναγιώτα του Νικολάου εισήχθη στο ΤΕΙ Μουσειολογίας Πύργου. Ο Μπιμπής Γεώργιος του Χρήστου εισήχθη στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων Κεφαλληνίας. Ο Κατσώλης Αλέξανδρος του Αναστασίου εισήχθη στο ΤΕΙ Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Κρήτης. Η Κρανίτη Παναγιώτα του Αλεξίου εισήχθη στο ΤΕΙ Νοσηλευτικής Διδυμοτείχου. Η Δούφα Αθηνά του Παναγιώτη εισήχθη στο ΤΕΙ Γεωπονικής Καλαμάτας. Τα θερμά μας συγχαρητήρια. Καλές σπουδές. Γεννήσεις Ο Κρεσταινίτης Γεώργιος του Αθανασίου και η Φανή Κατσιώλη απέκτησαν αγοράκι. Ο Αναστάσιος Μπαρόγιωργας του Σωτηρίου και η Γλυκερία Κατσάμπουλα απέκτησαν κοριτσάκι. Η Μαρία Γιαννίτσα και ο συζυγός της Xαράλαμπος στις , απέκτησαν αγοράκι. O Θεόδωρος και η Ερασμία Γκουβάτσου απέκτησαν αγοράκι. Στις η Ιφιγένεια Μπιρπανάγου του Κων/νου και ο Ζένος Χαράλαμπος απέκτησαν αγοράκι. Ευχόμαστε να τους ζήσουν τα νεογέννητα. Βαφτίσεις O Δημήτριος Μπαρόγιωργας και η σύζυγός του Αναστασία βάπτισαν το αγοράκι τους στις 23 Αυγούστου 2014 και του έδωσαν το όνομα Φώτης. Ο Γεώργιος Τάγαρης του Φωτίου και η Παναγιώτα Κρεσταινίτη βάπτισαν το κοριτσάκι τους και του έδωσαν το όνομα Χριστίνα. Ο Παναγιώτης Πάλλας του Γεωργίου και η σύζυγός του Χρυσάνθη βάπτισαν το αγοράκι τους και του έδωσαν το όνομα Γεώργιος. Στην Αθήνα ο Γεώργιος Λιάπης του Παναγιώτη και η σύζυγός του Βάσω βάπτισαν το κοριτσάκι τους και του έδωσαν το όνομα Ροδόπη- Φωτεινή. Ευχόμαστε να τους ζήσουν τα νεοφώτιστα. Γάμοι Στις 4 Μαΐου 2014 τελέστηκε ο γάμος της Αθανασίας Χρήστου Βλάχου με τον εκλεκτό της καρδιάς της Μηνά Χαληκά, από την Καλαμάτα. Στις 21 Αυγούστου 2014 τελέστηκε στον Άγιο Νικόλαο Ν. Φιγαλίας ο γάμος του Δημήτρη Μπαρόγιωργα και της Αναστασίας. Στις 6 Σεπτεμβρίου 2014 τελέστηκε στον Άγιο Νικόλαο Ν. Φιγαλίας ο γάμος της Άννας Χατζή μετά του Γιάννη Γιαννακόπουλου. Στις 13 Σεπτεμβρίου 2014 τελέστηκε στον Άγιο Νικόλαο Ν. Φιγαλίας ο γάμος του Παναγιώτη Χατζή του Δημητρίου και της Μανιάτη Γεωργίας του Χρήστου. Στις 21 Σεπτεμβρίου 2014 τελέστηκε στον Ιερό Ναό Παναγίας Καναλιώτισσας Πρεβέζης ο γάμος του Αλκιβιάδη Παύλου του Γεωργίου (ιερέα) και της Γεωργίας Δόση. Η Κατερίνα Παπαδοπούλου (κόρη του ιερέως Βασιλείου Παπαδοπούλου και της Ναυσικάς) και ο Νικόλαος Σκουλαρίκος τέλεσαν τους γάμους τους στις 4 Οκτωβρίου 2014, στον Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών Κορυδαλλού. Ευχόμαστε να ζήσουν ευτυχισμένοι. Θάνατοι Απεβίωσε στην Αμερική στις 13 Αυγούστου 2014 ο Χατζής Αριστείδης ετών 76 και ετάφη εκεί. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 28 Αυγούστου 2014, ο Χρήστος Λιάπης του Αναστασίου, ετών 79 και κηδεύτηκε στο κοιμητήριο του Μοναστηριού. Απεβίωσε στις 28 Αυγούστου 2014 ο Νικόλαος Δρακόπουλος (σύζ. της Αιμιλίας Ζαριφοπούλου) και ετάφη στο νεκροταφείο Ζωγράφου. Στις 6 Σεπτεμβρίου 2014 απεβίωσε στο Κρυονέρι ο Τρίμμης Δημήτριος ετών 90 και κηδεύτηκε στο Κρυονέρι. Στις 12 Σεπτεμβρίου 2014 απεβίωσε στο Θολό ο Αλτάνης Χριστόφορος ετών 88 και ετάφη εκεί. Τα θερμά μας συλλυπητήρια στους οικείους τους.

7 Ιούλιος - Αύγουστος - Σεπτέμβριος ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΠΛΟΥΣΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ Όπως είχαμε προαναγγείλει στο προηγούμενο φύλλο, πλούσιο ήταν και το φετινό καλοκαίρι σε πολιτιστικές και αθλητικές εκδηλώσεις, για τις οποίες δαπάνησαν χρόνο, κόπο και χρήματα συλλογικοί φορείς του χωριού αλλά και μεμονωμένοι συμπολίτες μας, προκειμένου να προσφέρουν ποιοτική ψυχαγωγία και να ομορφύνουν ακόμα περισσότερο τις καλοκαιρινές «απολαύσεις», που επιζητούν και δικαιούνται τόσο οι μόνιμοι κάτοικοι όσο και οι επισκέπτες και παραθεριστές κάθε ηλικίας. Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Νέας Φιγαλίας πραγματοποίησε τις εξής εκδηλώσεις: - Ποδοσφαιρικές συναντήσεις (τουρνουά) 5Χ5 μεταξύ ομάδων που είχαν συγκροτήσει οι ποδοσφαιρόφιλοι νεολαίοι του χωριού, βρίσκοντας την ευκαιρία να χαρούν το αγαπημένο τους άθλημα σε μια -έστω και ανεπίσημη- διοργάνωση και να επιδείξουν το ταλέντο τους, θέτοντας έτσι «υποψηφιότητα» για μεγαλύτερα γήπεδα στο μέλλον. - Ποδηλατικούς αγώνες μεγάλων και μικρών, στους οποίους ποδηλάτες κάθε ηλικίας (από 2 μέχρι 62 ετών και βάλε!) απέσπασαν βραβεία και ζεστά χειροκροτήματα από το πλήθος των θεατών που τους υποδέχονταν κατά τον τερματισμό τους στην πάνω πλατεία. - Μουσική λαϊκή βραδιά, κατά την οποία η εκλεκτή ορχήστρα από τον Πύργο, με πρωτεργάτη τον ακούραστο ανερχόμενο τραγουδιστή Πάνο Βαβύλη, διασκέδασε το πολυπληθές κοινό, κάνοντάς το να ξενυχτήσει σχεδόν στην πίστα (κυρίως η ανθεκτική νεολαία!). Ο Σύλλογος Γυναικών πρόσφερε μια ωραία παράσταση καραγκιόζη (του πανελληνίως γνωστού και διακεκριμένου στο είδος του καραγκιοζοπαίχτη Σπυρόπουλου), η οποία γοήτευσε τους μικρούς και μεγάλους φίλους του θεάτρου σκιών. Ο Ποδοσφαιρικός Σύλλογος «Α.Ο. ΑΠΟΛΛΩΝ» διοργάνωσε πάλι, με μεγάλη επιτυχία και «κοσμοσυρροή», το παραδοσιακό γλέντι-πανηγύρι, με κορυφαίο έδεσμα, ανάμεσα σε άλλα, τη γνωστή μας «γουρνοπούλα» και έδωσε την ευκαιρία για ολονύχτιο ξεφάντωμα με τους λαϊκούς και δημοτικούς χορούς της ορχήστρας. Ανάλογη ευκαιρία είχε δώσει την προηγούμενη ημέρα και το πανηγύρι της Φασκομηλιάς. Ο Δήμος Ζαχάρως μας αιφνιδίασε ευχάριστα, στέλνοντάς μας ένα υπέροχο παραδοσιακό μουσικοχορευτικό σύνολο από το μακρινό Μεξικό, που γοήτευσε τους στριμωγμένους στην πλατεία θεατές, γεμίζοντας τη Ζούρτσα με μουσικές, χρώματα και χορευτικούς ρυθμούς υψηλών καλλιτεχνικών απαιτήσεων, πραγματική και σπάνια απόλαυση για τους τυχερούς που την έζησαν. Ο Πολιτιστικός Σύλλογος (αρχαίας) Φιγαλίας (με τα άλλα ορεινά φιγαλικά χωριά) πραγματοποίησε με μεγάλη επιτυχία κι εφέτος τον «Επικούριο Δρόμο», με τη συνεργασία και βοήθεια του Συλλόγου Ζουρτσάνων Αθήνας αλλά και μεμονωμένων συγχωριανών μας και φίλων. Πλήθος δρομέων από διάφορα μέρη της Ελλάδας, αλλά και πολλοί περιπατητές διήνυσαν την απόσταση των 14 χιλιομέτρων, από το ναό του Επικούριου Απόλλωνα μέχρι την αρχαία κρήνη και τον αιωνόβιο πλάτανο της Φιγαλίας, στη δροσιά του οποίου έγιναν οι απονομές των επάθλων στους νικητές και παραχωρήθηκε γεύμα με νοστιμότατο βραστό, που έγινε ανάρπαστο από αθλητές και επισκέπτες. Αξίζει να σημειωθεί ότι στον αγώνα έλαβαν μέρος αρκετοί Ζουρτσάνοι, είτε ως δρομείς είτε ως περιπατητές, ενώ αρκετοί επίσης έδωσαν το «παρών» ως επισκέπτες και θεατές. Όλα αυτά, όμως, πέρα από τους κόπους, κοστίζουν και χρήματα! «Δεῖ δέ χρημάτων καί ἄνευ τούτων οὐδέν ἐστι γενέσθαι τῶν δεόντων», είπε σε ένα λόγο του ο μέγιστος των αρχαίων ρητόρων, ο Αθηναίος Δημοσθένης. Δηλαδή: χρειάζονται χρήματα και χωρίς αυτά τίποτα δεν μπορεί να γίνει από όσα χρειάζονται. Ποιος θα τα βάλει; Το κράτος, που ανέκαθεν ήταν φειδωλό και «τσιγκούνικο» απέναντι στους πολιτιστικούς φορείς, σήμερα όχι μόνο δεν τους επιχορηγεί, αλλά είναι ικανό να τους φορολογεί και από πάνω, αδιαφορώντας για την αξία της πνευματικής και καλλιτεχνικής προσφοράς τους στους πολίτες. Οι Δήμοι, άλλοτε δικαιολογημένα και άλλοτε όχι, επικαλούνται την οικονομική τους αδυναμία. Οι επαγγελματίες και οι πολίτες μαστίζονται από την πολιτική της άγριας λιτότητας, των περικοπών, της δυσβάστακτης φορολογίας και της ανεργίας. Ευτυχώς, μέσα στο γκρίζο αυτό τοπίο, δε λείπουν και εκείνοι που αντιλαμβάνονται την αξία του πολιτισμού και, με την αγάπη που τους διακρίνει για τον τόπο τους, προσφέρουν ό,τι μπορούν από το υστέρημά τους για την πραγματοποίηση των εκδηλώσεων. Παραδείγματος χάριν: - Ο Σύλλογος Ζουρτσάνων Αθήνας πρόσφερε συνολικά 500 ευρώ για τις εκδηλώσεις του Πολιτιστικού Συλλόγου Νέας Φιγαλίας και για την πραγματοποίηση του «Επικούριου Δρόμου». - Ο συμπολίτης μας Παναγιώτης Αντων. Χατζής πρόσφερε για τον ίδιο σκοπό το ποσό των 200 ευρώ. - Μικρότερα αλλά σεβαστά ποσά πρόσφεραν οι συμπατριώτες μας Βασίλης Κ. Γλούμης, Νίκος Φ. Βλάχος, Δήμητρα Δημοσθενίδου, Βασίλης Κ. Κλέντος, Μαρία Αντωνοπούλου-Παπαϊωάννου και ο Λεπρεάτης φίλος μας Κώστας Ροϊδόπουλος (κάτοικος ΗΠΑ). - Το σούπερ μάρκετ Μπιλιώνη στη Ζούρτσα πρόσφερε δέκα 24άρια δέματα εμφιαλωμένου νερού για τις ανάγκες των αθλητών του «Επικούριου Δρόμου». Νερά επίσης πρόσφεραν για τον ίδιο σκοπό οι καταστηματάρχες Νίκος Κουτσόπουλος, Χρυσούλα Γρηγοροπούλου, Θανάσης Δημοσθενίδης και Αντώνης Ρόδης. - Το κρεοπωλείο Κουκλαμάνη πρόσφερε δύο νοστιμότατες (όπως αποδείχθηκε στην πράξη) γίδες για το γεύμα που παρατέθηκε μετά τον αγώνα σε αθλητές και επισκέπτες. - Ο φούρνος Τάγαρη πρόσφερε για τον ίδιο σκοπό 40 φρατζόλες ζεστό λαχταριστό ψωμί. - Ζουρτσάνοι δρομείς φιλοξένησαν αθλητές, που ήρθαν από μακριά για τον αγώνα. - Τέλος, η Διασωστική Εθελοντική Ομάδα Φιγαλίας (ΔΕΟΦ), πρόσφερε, όπως πάντα, τις πολύτιμες υπηρεσίες της για την επιτυχημένη και ασφαλή διοργάνωση και πραγματοποίηση των εκδηλώσεων. Αξίζουν συγχαρητήρια και ευχαριστίες στους προαναφερθέντες! Αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση. Και είναι ανάγκη, από εξαιρέσεις, να αποτελέσουν τον κανόνα. Πρέπει να μας γίνει κοινή συνείδηση ότι, όπως αξίζει η προσφορά χρημάτων και υπηρεσιών για φιλανθρωπικούς, κοινωνικούς, εκκλησιαστικούς, μοναστηριακούς κλπ. σκοπούς, έτσι αξίζει και η οικονομική και άλλη στήριξη των πολιτιστικών εκδηλώσεων. Ό,τι προσφέρουμε για την πραγματοποίησή τους, μας το επιστρέφουν πλουσιοπάροχα, βελτιώνοντας την ποιότητα της ζωής μας και αναβαθμίζοντας το χωριό μας. [Σημείωση: ο φίλος μας από τη Φιγαλία κ. Διονύσιος Θεοχάρης, που είναι η ψυχή της διοργάνωσης του «Επικούριου Δρόμου», εκφράζει μέσω της εφημερίδας μας πολλές ευχαριστίες (προσωπικές και των συνεργατών του) προς τους Ζουρτσάνους, τόσο για τη γενναία υποστήριξη της προσπάθειάς του όσο και για τη συμμετοχή και την παρουσία τους. Τον ευχαριστούμε κι εμείς για τους κόπους του και την προσφορά του, που, όπως γνωρίζουμε, έχει σκοπό να τη συνεχίσει και να την αναβαθμίσει. Του ευχόμαστε καλή δύναμη για τη συνέχεια και θα είμαστε δίπλα του.] Εισφορές για την εφημερίδα Πιτσινή-Παιδιαδιτάκη Ασπασία ευρώ Γιακουμόπουλος Αθανάσιος ευρώ Γιακουμόπουλος Νικόλαος ευρώ Γιακουμόπουλος Τάκης ευρώ Καταντζής Νικόλαος του Κων/νου ευρώ Κλέντου Ευαγγελία...10 ευρώ Μπιρπανάγου Νίκη ευρώ Μπιρπανάγου-Καλκατζή Μαρία...15 ευρώ Μπιρπανάγου-Ζένου Ιφιγένεια...15 ευρώ Αλεξάνδρου Βικτωρία ευρώ Καραχάλιου Χριστίνα ευρώ Κλέντος Αναστάσιος του Ιωάννη ευρώ Ζώη Δήμητρα ευρώ Κομπορόζος Χρήστος του Γεωργίου. 50 ευρώ Τζίνου-Καπλάνη Αγγελική ευρώ Αντωνοπούλου Αναστασία...10 ευρώ Μπαλαδήμας Ιωάννης του Σωτηρίου.20 ευρώ Φάμελος Κωνσταντίνος ιερέας ευρώ Στάχος Νικόλαος-Ασπασία ευρώ Παπαγιώργος Αλέξης-Ιφιγένεια ευρώ Νίκα Μαρία...10 ευρώ Βλάμη-Πούρνου Γλυκερία ευρώ Κουτσούνης Πέτρος Αυστραλία δολλ. Φάμελος Γιάννης του Νικολάου ευρώ Λιάππης Τάκης του Γεωργίου...10 ευρώ Δαΐκος Αθανάσιος ευρώ Για το Μουσείο Ζαρειφόπουλος Ζαρίφης ευρώ Σερεμέτης Γιάννης ευρώ Προσφορά στη μνήμη Στη μνήμη του εκλιπόντος Χρήστου Λιάπη, αντί στεφάνου, συγγενείς και φίλοι και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ν. Φιγαλίας προσέφεραν χρήματα τα οποία εδόθησαν: Στον Οργανισμό Προστασίας Μητέρας και Παιδιού «Η Κιβωτός του Κόσμου» και Στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου Ν. Φιγαλίας. Στη μνήμη του Χρήστου Λιάπη ο Σύλλογος Ζουρτσάνων Αθήνας προσέφερε 100 για τα έργα στο Μοναστήρι. Ανακοίνωση Πωλείται οικία μετά οικοπέδου κάτω από την κεντρική πλατεία, συνοικία Σιωρέικα. Πληροφορίες στο τηλ.:

8 8 Ιούλιος - Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2014 Μια φωτογραφία χίλιες αναμνήσεις Καλοκαιρινοί απόηχοι ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΦΤΑΕΤΙΑ Καθώς ανεβοκατεβαίνω, σας βλέπω, λυγερά κορμάκια, και μπρος στα μάτια μου ανασταίνω έναν παράδεισο χαμένο, νωπό, όμως, «στου μυαλού τ' αυλάκια». Όμορφους είχατε προγόνους, ψηλούς, περήφανους, λεβέντες, που, μέχρι εδώ και κάτι χρόνους, μας στέλναν, σείοντας τους κλώνους, δροσιάς ψιθύρους και κουβέντες. Χρόνια δε θέλω να μετρήσω -λέξη αποφράς η εφταετία!- ούτε τις στάχτες να σκαλίσω, αυτές που κρύβουν από πίσω του αφανισμού τους την αιτία. Φτάνει που των γονιών τη θέση παίρνετε εσείς ώρα την ώρα κι όλων οι ελπίδες έχουν πέσει -κι είθε να μην κοπούν στη μέση!- στα τρυφερά κορμιά σας τώρα. Μέχρι προχθές μες στα ρημάδια, λες κι απ το φόβο σας κρυμμένα, ούτε που δίνατε σημάδια πως μέσα από τ απομεινάδια έρχεστε εσείς, καινούργια γέννα. Καλό ή κακό; Αυτή τη χάρη -και τη μοίρα!- έχουν οι φωτογραφίες. Να παλιώνουν, να φθείρονται, αλλά να ξυπνάνε αναμνήσεις στους εικονιζόμενους, αν ζουν, και σε όσους τους γνώριζαν (αν ζουν κι αυτοί). Και να μεταφέρουν τους νεότερους σε αλλοτινές εποχές. Όπως κι αν έχει, αξίζει να μας τις στέλνετε για δημοσίευση στην εφημερίδα, όταν πέφτουν στα χέρια σας. Το παρόν μας θέλει και το παρελθόν του για να ζει. Στην παρούσα φωτογραφία εικονίζονται με τη σειρά, όπως αναγράφονται, τρεις συμπατριώτες μας, στρατιώτες στην Καλαμάτα το 1932, εδώ και 82 (!) χρόνια: Γλούμης Γεώργιος, Γλούμης Θεόδωρος του Κων., Μητσέλης Τιμολέων. Δεν είναι συγκινητικό; ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΝΕΑΣ ΦΙΓΑΛΙΑΣ Το Δ.Σ. του Πολιτιστικού Συλλόγου Νέας Φιγαλίας, μετά την ολοκλήρωση των Καλοκαιρινών Εκδηλώσεων 2014, ευχαριστεί θερμά όλους εκείνους που βοήθησαν να πραγματοποιηθούν για μια ακόμη χρονιά οι εκδηλώσεις αυτές. Συγκεκριμένα: -Το Σύλλογο Ζουρτσάνων Αθήνας για την οικονομική ενίσχυση. Μα πια έχετε ξεθαρρέψει κι υψώνετε τ ανάστημά σας -χάρμα των οφθαλμών και τέρψη για την ψυχή μας, να ημερέψει, όπως παλιά, απ το θρόισμά σας. Η μέρα εκείνη δε θα αργήσει κι απ άγουρα παλικαράκια, αφού θα σας μοσχαναστήσει η καλομάνα σας η φύση, πεύκα θα είστε, όχι πευκάκια! (Εφτά από «τότε» καλοκαίρια στους ώμους σας έχετε βάλει και να κοπούνε με μαχαίρια τα άνομα κι ανόσια χέρια, πριν συμφορά μας φέρουν άλλη!) -Τη Διασωστική Εθελοντική Ομάδα Φιγαλίας (ΔΕΟΦ) για την άψογη οργάνωση και την ασφαλή διεξαγωγή του 4ου ποδηλατικού αγώνα. -Τους χορηγούς του ποδοσφαιρικού τουρνουά 5X5: Centro Café Αγγελική και Γιώργος Μπιμπής, Καφετέρια Γιώργος Κόπιτσας, Mini Market Χρυσούλα Γρηγοροπούλου, Παντοπωλείο Καπλάνη, Κρεπερί «ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΝ» Γιάννης Μανιάτης, ΑΒ Food Market Κάπος, Φαρμακείο Κωνσταντίνος Δεμπεγιώτης, Εργολάβος Οικοδομών Θοδωρής Λώλος, Α.Ο. ΑΠΟΛΛΩΝ Νέας Φιγαλίας. -Τους χορηγούς για τη Μουσική Λαϊκή Βραδιά: Αρτοποιείο Τάγαρης, Πρατήριο Άρτου Γιώργος Καπλάνης, Εστιατόριο «ΠΑΝΟΡΑΜΑ» Νίκος και Σταυρούλα Κουτσοπούλου, για τη χορήγηση καθισμάτων, Λογιστικό Γραφείο Κωνσταντίνος Καλογερόπουλος, Ηλεκτρολογικές Εγκαταστάσεις Γιάννης και Βαγγέλης Γρηγορόπουλος. -Τους εθελοντές μας: Μπουσιούτα Γιάννη, Κλέντο Θεμιστοκλή, Λιάπη Σταύρο, Κρεσταινίτη Γιώργο, Καπλάνη Δημήτρη, Καπογιάννη Βασίλη, Τσούτα Μαρία, Ματζιούνη Νικολία. -Τέλος, ευχαριστούμε όλο τον κόσμο που μας στηρίζει και που κρίνει με επιείκεια και κατανόηση όποια τυχόν λάθη κάνουμε στην προσπάθειά μας να προσφέρουμε ανιδιοτελώς, ό,τι καλύτερο μπορούμε στο χωριό μας. Άλλωστε, λάθη κάνει όποιος κάνει πράγματα. Λάθη δεν κάνει όποιος δεν κάνει τίποτα. Αλλά το να μην κάνεις τίποτα είναι το μεγαλύτερο λάθος! (Σημείωση: Ζητούμε συγγνώμη που δεν πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη για τις 10 Αυγούστου προβολή των δύο κινηματογραφικών ταινιών. Η ευθύνη, όμως, βαρύνει εξ ολοκλήρου τον επαγγελματία τεχνικό της ΑD Sound, που είχε αναλάβει την προβολή).