Καλοκαίρι «Ἃγιοι Κολλυβάδες»

Transcript

1 «Ἃγιοι Κολλυβάδες» πό πατρό Νικολάου ηµαρ ρο Ν. Βαρδακουλ 47 παρ Ναύπακτο dikaio@otenet.gr webmail: http//: orthway.org Συνδροµέ προαιρετικέ στήν παραπάνω διεύθυνση Καλοκαίρι 2011 Περιεχόµενα: Περί το Κακο καί τ πάρξεώ του καί περί τ πάρξεω κτιστ κολάσεω. «Ποιήσωµεν νθρωπον κατ ε κόνα µετέραν καί καθ µοίωσιν». γιοπατερικέ διηγήσει καί στορίε. Παλαιοηµρολογίτε ββάδε καί σιοι Γέροντε. παπα-μόδεστο καί ο πνευµατικέ του ποθ κε. Περί το Γέροντο ερωνύµου το ν Α γίν. πάντηση στί σφαλµένε θέσει το π. Ε θυµίου Τρικαµην καί το Π. Σηµάτη. α ρεση το Νέου Καλενταρίου λληνική Πατερική Θεολογία καί Φραγκολατινική Παράδοση. (Περί τ φελεία κ τ ν µνηµοσύνων καί τ πόρριψη το πουργατορίου τ ν Φραγγολατίνων). Περί πολύτου προορισµο. ηµιουργία καί ξέλιξη. ( πό τόν δηµιουργηµένο κατ ε κόνα Θεο νθρωπο τ χάριτο, στήν κατάσταση το κτήνου, µετά τήν πτώση). πό τόν π. Νικόλαο ηµαρ καί τήν Πρεσβυτέρα 'Ιουλιανή ηµαρ -Gunnemann, καθηγήτρια Βιολογία, διπλωµατο χο το Πανεπιστηµίου Bielefeld, Γερµανία. Περί το κακο καί τ πάρξεώ του. περί κτιστ κολάσεω α ρεση τ ύσεω πηρέασε καί τήν λληνική θεολογική σκέψη. ( παντήσει στόν ρσένιο Μέσκο καί στί θέσει το βιβλίου του "Σόκ καί δέο ", κδόσει " ρµό ", θ να Συνέχεια πό τό προηγούµενο τε χο.) α ρετική ποψη τ ν Φράγγων τι Θεό καταδίκασε σέ κόλαση λη τήν νθρωπότητα, φο τάχα ο πόγονοι το δάµ κληρονόµησαν τήν νοχή του, δυστυχ πηρέασε καί τήν λληνική θεολογική σκέψη, τόν περασµένο κυρίω α να, λλά καί τόν ρσένιο Μέσκο στί θέσει πού διατύπωσε στά τελευτα α συγγράµµατά του, δηγ ντα τον στήν πιστία! "τιµωρία" πού τάχα πιβλήθηκε πό τήν "δικαιοσύνη" το Θεο ταν πιβολή τ "ποιν " το θανάτου καί τ κολάσεω. τσι παρεννόησαν καί παρερ- µήνευσαν τόν Μέγα πόστολο Πα λο, κυρίω Καλβ νο καί Λούθηρο, κολουθ ντα τί σφαλµένε καί α ρετικέ θέσει το Α γουστίνου. Στί παρερµηνε ε α τέ πού ταν διάχυτε καί στόν λληνικό χ ρο τ "διανόηση " στηρίζεται καί Μέσκο, γιά νά πορρίψει τήν πίστη σέ ναν γνωστο στού λληνε Πατέρε Θεό τ ύσεω καί χι στόν να Πανυπεράγαθο, Φιλάνθρωπο καί Πολυέλεο ηµιουργό το σύµπαντο κόσµου, πού διακρατε τού α νε ν σοφί, τόν ντω Κύριο καί Θεό µα ησο ν Χριστόν! Τόν Πατέρα τ ν Φώτων, τόν Θεόν τ γάπη, τ Πρόνοια καί τ θεία Ο κονοµία Του γιά τό νθρώπινο γένο! σκοτισµένη πό τά πάθη διάνοια τ ν α ρετικ ν Φράγγων τού δήγησε στήν βλασφηµία κατά το γίου Πνεύµατο, τι τάχα σέ λου ξίζει κόλαση, λόγ τ κληρονοµικ συνενοχ στήν πτώση µέ τόν δάµ! δηµιουργία, στόσο, κτιστ κολάσεω πό τόν Θεόν ντιστρατεύεται α τήν τήν γαθότητα το Θεο!

2 διδασκαλία α τή τ ν Λατίνων βλασφηµε Α τό τό Α τάγαθο Πανάγιο Πνε µα, πού ε ναι πηγή τ ζω καί κάθε γαθότητο, κατά τού ρθοδόξου Πατέρε! Α γουστ νο, παρά τό γεγονό τι π ρξε µαθητή το γίου µβροσίου, ποτέ δέν κατανόησε τού ρθοδόξου Πατέρε, γιατί φ' νό δέν γνώρισε τήν διδασκαλία του περί καθάρσεω, φωτισµο καί Θεώσεω, φο ποτέ δέν µαθε λληνικά (!) καί φ' τέρου δέν µπόρεσε νά παλλαχθε τελείω πό τί Μανιχα κέ δέε. ιατύπωσε, κόµη καί ταν πέρριψε τού Μανιχαίου, µία πρωτότυπη θεωρία, πού στηριζόταν στήν θέση του τι δέν πάρχει διαφορά µεταξύ τ ν Πλατωνικ ν καί τ γία Γραφ. Πάνω σ' α τήν τήν φραγγολατινική παράδοση στηρίχθηκαν ο α ρετικέ πόψει το α ρετικο Καλαβρο Βαρλαάµ, τόν πο ο ντέκρουσε Μέγα Παλαµ καί στή συνέχεια καταδικάσθηκε στί συνόδου τ Κωνσταντινουπόλεω το 1341, 1347 καί Ο α ρετικέ θέσει το Α γουστίνου ντοπίσθηκαν καί καταδικάσθηκαν πολύ σύντοµα πό τόν µαθητή το γίου ωάννου το Χρυσοστόµου καί ρχηγό το ρθοδόξου Μοναχισµο στή ύση, γιο ωάννη τόν Κασσιανό! Τόν πόλυτο προορισµό το Α γουστίνου πεκάλεσε γιο Κασσιανό εροσυλίαν, ingens sacrilegium. 1 νθρωπο, κατά τόν γιο Κασσιανό, µπορε νά δεχθεί νά πορρίψει τήν προσφερόµενη πό τόν Θεόν σωτηρία, γιατί πτώση δέν κατέστρεψε τήν λεύθερη βούληση, πού ε ναι κανή νά στραφε πρό τό γαθό καί νά προκόψει σ' α τό, µέ τήν συνέργεια καί τήν νίσχυση τ Θεία Χάριτο. Κατά τήν διδασκαλία το διδασκάλου του, το γίου ωάννου το Χρυσοστόµου, πού µετέφερε καί στήν ύση γιο Κασσιανό καί σύµφωνα µέ τήν ρθόδοξη ντίληψη: "τό µέν γάρ στί, τό δο ναι τήν χάριν, τό δέ το νθρώπου, τό παραχωρε ν τήν πίστιν". 2 Ε ναι φυσικό κάθε λογικό καί σκεπτόµενο νθρωπο νά πορρίψει να 1 ΘΗΕ, Π. Χρήστου, ωάννη Κασσιανό, σελ ο Λόγο ε τήν Γένεσιν, PG 54, 497. Θεόν κδικητή καί τιµωρό, πού µάλιστα καί πολύτω προορίζει λλου µέν σέ σωτηρία καί λλου στήν πώλεια, δηµιουργ ντα (τάχα Θεό!) καί µία κτιστή κόλαση, που θά βασανίζονται α ωνίω ο µαρτωλοί, φο δ θεν πρ τα, κατά τόν Α γουστ νο, τού πείλησε, τι θά τού θανατώσει (θά τού σκοτώσει!), ν τόν παρακούσουν! πίστη τ ν Φραγγολατίνων περί " πειλ " το Θεο τι θά θανατώσει τού πρωτοπλάστου καί γιά τό τι περιµένει τού µαρτωλού κτιστή κόλαση, βασίστηκε στί σφαλµένε νεοπλατωνικέ πόψει το Α γουστίνου, πού δίδασκε ντορθοδόξω τι ο σεσωσµένοι θά δο ν µέ τήν χάρη καί τήν λογική τήν ο σία το Θεο καί τά ρχέτυπα τ ν ντων. Μέ τήν ραση α τή θά παλλαγο ν τάχα ο ψυχέ πό τό πιθυµητικό καί τό θυµοειδέ καί τά µεταβλητά, καί τσι θά γίνουν µετάβλητα ε τυχισµένε! Ο λλοι, ο µαρτωλοί, θά καταδικασθο ν πό τόν Θεό σέ κόλαση, δηµιουργηµένη τάχα πό Α τόν! τσι δηγήθηκαν στή ύση ο Φραγγολατίνοι στί πλάνε καί περί κτιστ κολάσεω καί καθαρτηρίου πυρό, πού καταδίκασαν ο ρθόδοξοι Πατέρε. φο, κατ' α τού, ο κολασµένοι δέν βλέπουν κάτι τό κτιστο, θεώρησαν τό π ρ τό α ώνιο τ γία Γραφ κτιστό! Κατά συνέπεια καί κόσµο τ σωτηρία καί τ πώλεια, ε ναι στού Λατίνου, πω καί στού ρχαίου, τριόροφο. ποτελε ται, κατά τού α ρετικού Φράγγου, πό τόν µετάβλητο γιά τού ε δαίµονε ο ρανό, τήν µεταβλητή γιά τήν δοκιµασία τ ν νθρώπων γ καί τά µεταβλητά γιά τού κολασµένου καί καθαριζοµένου (στό Πουργατόριο-Καθαρτήριο!) καταχθόνια! Κατά τήν ρθόδοξη διδασκαλία, µω, καί πω ξηγο ν ο Πατέρε τήν διδασκαλία το Θείου ποστόλου Παύλου, ο παραπάνω διδασκαλίε καί ρµηνε ε τ ν Φραγγολατίνων ε ναι πέρα γιά πέρα α ρετικέ : Γιά νά θεµελιώσουν, πω πλανεµένα νοµίζουν ο Φράγγοι, πρ τα προβάλλουν τό ρητό το θεηγόρου Παύλου, που γράφει στήν πρό Κορινθίου πρώτη πιστολή κεφ. γ : "θεµέλιον λλον ο δεί δύναται θε ναι παρά τόν κείµενον, στιν ησο 2

3 Χριστό ε δέ τι ποικοδοµε πί τόν θεµέλιον το τον χρυσόν, ργυρον, λίθου τιµίου, ξύλα, χόρτον, καλάµην, κάστου τό ργον φανερόν γενήσεται γάρ µέρα δηλώσει τι ν πυρί ποκαλύπτεται καί κάστου τό ργον, πο όν στι, τό π ρ δοκιµάσει ε τινο τό ργον µενε, πωκοδόµησε, µισθόν λήψεται ε τινο κατακαήσεται τό ργον, ζηµιωθήσεται, α τό δέ σωθήσεται, ο τω δέ διά πυρό " (Α Κορ. 3, 11/5). Α τό δέ τό ρητόν ξηγ ντα θε ο Χρυσόστοµο τό ννοε γιά τήν α ώνια καί τελεύτητη κόλαση, καί χι γιά τό καθαρτήριο π ρ τό πο ον ε ναι φανερό καί πό α τή τήν δια τήν κολουθία το λόγου, διότι λέγει θεµέλιο τοποθετήθηκε, πο ο ε ναι α τό ησο Χριστό καί πίστη στόν σαρκωθέντα Θεό καί για τό δέν ε ναι δυνατόν νά βάνουµε λλον θεµέλιο, ο τε τήν πίστη νά ναλλάξουµε, λλά σ' Α τόν λοι νά πιστεύουµε. λλά πειδή πίστη ε ναι νεκρή χωρί τά ργα, για τό πρέπει νά ποικοδοµήσουµε πάνω στήν πίστη καί τά ργα καί τί πράξει, τά πο α διαιρε µέσω σέ δύο κατηγορίε, νοµάζοντα χρυσό µέν καί ργυρο καί λίθου τιµίου τί ρετέ, ξύλα δέ καί καλάµη καί χόρτο τί κακίε. Καί τί µέν ρετέ γιά τήν α ώνια ζωή, τί δέ κακίε γιά τήν α ώνια κόλαση δέν βαλεν µω καί τό τρίτο µέρο πόστολο γιά τό Πουργατόριο. πειτα λέγει " κάστου τό ργον φανερόν γενήσεται", βάνει δέ καί τό πότε, σηµαδεύοντα τήν τελευταία κείνη µέρα τ ευτέρα το Χριστο Παρουσία καί τόν µέλλοντα κε νον α να, " µέραν Κυρίου" καλούµενον, κατά τόν α τόν πόστολον στήν πρό Ρωµαίου πιστολή του " νύξ προέκοψεν, δέ µέρα γγικεν" (Ρωµ. 13, 12), στήν ποία χει νά ποδώσει Θεό τά κατ' ξίαν κάστου γιά τήν ποία καί µακάριο Πέτρο λέγει στήν πρώτη πιστολή " ξει δέ µέρα Κυρίου κλέπτη ν νυκτί, ν ο ο ρανοί οιζηδόν παρελεύσονται" (Β Πέτρ. 3, 10) πειτα λέγει, "τό π ρ κε νο κάστου τό ργον πο όν στιν δοκιµάσει" "Α Κορ. 3, 13), α) λλα µέν φωτίζον, β) λλα δέ κατακα ον µαζί µέ κείνου πο τά πραξαν. ιότι λοι ο διδάσκαλοι τ κκλησία, καί µάλιστα Μέγα Βασίλειο, ξηγ ντα τόν κη ψαλµόν (PG 30, 80), "φωνή Κυρίου διακόπτοντο φλόγα πυρό ", -τό π ρ κε νο διπλο ν τό λέγουσι νά ε ναι διότι πειδή καί χει δύο δυνάµει, α) καί τό µέν φωτιστικόν καί λαµπρόν χωρί τήν καύση νά ποκληρωθε στού δικαίου, β) τό δέ καυστικόν χωρί τήν λαµπρότητα νά ποµείνει στού µαρτωλού. Για τό λέγει πόστολο τι, καθενό τό ργο,,τι λογ ε ναι, τό π ρ θά τό δοκιµάσει. ιότι κείνων πού µένουν τά ργα καί δέν καίονται, λλά µάλιστα νώνονται µέ τήν φωτιστική νέργεια καί λαµπρότητα το πυρό, φωτεινά καί λαµπρά καί α τά ντα καί µοια µέ τόν χρυσό καί τόν ργυρο καί τού τιµίου λίθου, α τοί, λοιπόν, ο ργάτε τ ν ργων α το το ε δου θά λάβουν καί θά κληρονοµήσουν τήν α ώνια δόξα. Σέ σα δέ ργα θέλει δείξει τό π ρ τήν καυστική του νέργεια, µέ τό νά µοιάζουν µέ τά ξύλα καί τήν κάλαµο καί τόν χόρτο, τά πο α γίνονται λη ε κολόκαυστη το καίοντο πυρό, ο ργάτε, λοιπόν, α το το ε δου τ ν κακ ν ργων θά ζηµιωθο ν. µω δέν θά φανισθο ν µαζί µέ τά πονηρά κε να ργα πό τό π ρ καί κε νοι που τά πραξαν, πω θά φανισθο ν τά πονηρά του ργα, λλά α τοί ο ργάτε τ ν κακ ν θά διαµείνουν (θά διασωθο ν, δηλ. δέν θά φανισθο ν), µέσα στή φωτιά, που θά κολάζονται α ώνια. Καί γι' α τό λέγει πόστολο, "ε τινο κατακαήσεται τό ργον, ζηµιωθήσεται, α τό δέ σωθήσεται ο τω διά πυρό ", δηλαδή τό σωθήσεται πάει νά πε, διαµένει καί διασώζεται πόσταση το µετανόητου µαρτωλο α ωνίω µέσα στό π ρ, που κατακαίεται καί κολάζεται γιά τά πονηρά του ργα καί χι τι θά σωθε καί µετανόητο µαρτωλό κληρονο- µ ντα τήν βασιλεία το Θεο, φο τάχα θά καθαρισθε στό Πουργατόριο, πω τραγικά σφαλµένα ρµηνεύουν ο Φράγγοι τό: "α τό δέ σωθήσεται ο τω διά πυρό ". δ µαρτυρε ται καί γνοια τ λληνικ γλώσσα καί παραθεώρηση τ ρµηνεία τ ν λλήνων Πατέρων. Καί στό 3

4 νωτέρω χωρίο θεµελιώνουν τήν τερατώδη α ρεσή του περί Πουργατορίου ο Λατ νοι. Α τή ε ναι ρθή καί ληθινή ξήγηση το ποστολικο ητο, κατά τόν θε ον Χρυσόστοµον καί λλου Πατέρε τ κκλησία, καί χι καθώ ννοο ν ο Λατ νοι τό σωθήσεται, τι δηλ. τάχα θά παλλαγο ν καί θά λευθερωθο ν πό τήν κόλαση διά το πυρό, (σ.σ. τι τάχα θά καθαρισθο ν δηλ. στό Πουργατόριο, στό Καθαρτήριο κατά τήν βλάσφηµη διδασκαλία του καί µετά δ θεν θά σωθο ν), πειδή καί τό σώζεσθαι στήν λληνική γλ σσα σηµαίνει τό διαµένειν, τό πο ο καί ννοια το ποστολικο ητο φανερώνει. ιότι, πειδή τό φυσικόν δίωµα το πυρό ε ναι νά φθείρει, κε νοι δέ πο κολάζονται α ωνίω δέν φθείρονται, διότι ν φθείρονταν, δέν θά µεναν α ώνια στήν κόλαση καί γι' α τό λέγει πόστολο, τι ο κολαζόµενοι "σωθήσονται", δηλαδή θά µένουν, θά διασώζονται, (σ.σ. δέν θά φανισθο ν, λογικέ πάρξει θά ξακολουθο ν νά πάρχουν), ζ ντα µω α ώνια µέσα στό καυστικό, κολαστικό, π ρ." ( γκύκλιο πρό τού ρθοδόξου ντιοχε τ ν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου το 1722). λληνική Πατερική Θεολογία καί Φραγκολατινική Παράδοση (Περί τ φελεία κ τ ν µνηµοσύνων καί τ πόρριψη το Πουργατορίου τ ν Φραγγολατίνων) Ο ρθόδοξοι, µέ τόν γιο Μ ρκο τόν Ε γενικό στί συνόδου Φεράρα - Φλωρεντία λλά καί συνοδικά, πέρριψαν τί α ρετικέ θέσει τ ν Φραγγολατίνων περί κτιστ κολάσεω καί Πουργατορίου. Καί Μέγα Μ ρκο Ε γενικό µέ τά συγγράµµατά του λλά καί πανυγηρικά καί συνοδικά στήν Σύνοδο τ Κωνσταντινουπόλεω το 1722 ο Πατέρε καταδίκασαν τήν α ρετική διδασκαλία τ ν Φράγγων περί τρι ν τόπων, στού ποίου τάχα πηγαίνουν ο ψυχέ τ ν τελευτώντων, δηλ. στόν Παράδεισο, στήν Κόλαση καί στό Πουργατόριο. Καί κατά τού Λατίνου Παράδεισο ε ναι κε πού ναπαύονται ο ψυχέ τ ν δικαίων, Κόλαση κε πού τιµωρο νται ο ψυχέ τ ν µαρτωλ ν, Πουργατόριο δέ κε, που τάχα καθαρίζονται ο ψυχέ κε νε πού ε ναι ξιε µι τέτοια τιµωρία. πειτα διδάσκουν ο µωροί Φραγγολατ νοι τι τάχα Πάπα χει ξουσία νά νοίγει καί νά κλείνει τόν τόπον κε νον το Πουργατορίου καί νά λευθερώνει τί ψυχέ τ ν µαρτωλ ν µέ τέλεια δική του α θεντία καί ξουσία, στέλνοντα Γιουπυλα ον, πω λένε α τοί, στί κκλησίε τ Ρώµη! Καί λλε τέτοιε φλυαρίε µυθώδει διδάσκουν ο σκοτισµένοι α ρετικοί τ ύσεω. " λλά µε ο ε σεβε, κολουθ ντα τήν λήθεια καί τί παρόµοιε καινοτοµίε ποστρεφόµενοι, µολογο µε καί ποδεχόµαστε δύο µέν τόπου γιά τί ψυχέ τ ν ποθαµένων, παράδεισο καί κόλαση, γιά τού δίκαιου καί τού µαρτωλού. Τρίτον τόπο καί Πουργατόριον ο δόλω στέργοµεν, πειδή καί ο τε Γραφή ο τε ο θε οι Πατέρε τοιο τόν τι µ δίδαξαν. Πιστεύουµε µω τι ο δύο α τοί τόποι χουν πολλέ καί διάφορε µονέ, καθώ καί Χριστό λέγει, τι πολλέ µονέ πάρχουν στόν Ο κον το Πατρό µου ( ωάν. 14, 2) τό πο ον καί ωάννη αµασκηνό διδάσκει λέγοντα, "πολλαί µοναί παρά σοί, Σ τερ, πεφύκασι κατ' ξίαν π σι µεριζόµεναι". λλά καί ουστ νο φιλόσοφο καί µάρτυ τού δύο τούτου τόπου σαφ µαρτυρε στήν οε ρωταπόκριση λέγοντα : "Ο κ ν χουσιν α ψυχαί ντα θα µετά το σώµατο κατάστασιν, ταύτην χουσι καί µετά τήν ντε θεν πό το σώµατο ξοδον... Μετά δέ τήν κ το σώµατο ξοδον ε θύ γίνεται τ ν δικαίων τε καί τ ν δίκων διαστολή γονται γάρ πό τ ν γγέλων ε ξίου α τ ν τόπου, α µέν τ ν δικαίων ψυχαί ε τόν παράδεισον, α δέ τ ν δίκων ψυχαί ε τού ν τ δ τόπου καί ε σιν ν το ξίοι α τ ν τόποι φυλαττόµεναι ω τ µέρα τ ναστάσεω καί νταποδόσεω " (PG 6, ). Καί ο δεί τ ν διδασκάλων τ κκλησία παρέδωκεν δίδαξεν τό 4

5 τοιο τον πουργατόριον, λλά λοι να καί µόνον τόπον τιµωρητικόν λέγουσι, τόν δην, καθώ καί να φωτεινόν καί λαµπρόν διδάσκουσι, τόν παράδεισον. χουσιν µω καί ο δύο τόποι µονά διαφόρου, ε ποµεν καί πειδή α µέν τ ν γίων καί τ ν δικαίων ψυχαί πηγαίνουσιν ναµφιβόλω ε τόν παράδεισον, α δέ τ ν µαρτωλ ν ε τήν κόλασιν, πό τού ποίου µαρτωλού ο µέν σεβε καί σύγγνωστα µαρτήσαντε κολάζονται α ωνίω, ο δέ συγγνωστά καί µέτρια πταίσαντε λπίζουσι τυχε ν λευθερία κατά τήν φατον ε σπλαχνίαν το Θεο, διά το το πέρ τ ν τοιούτων, τ ν µέτρια δηλαδή καί συγγνωστά µαρτησάντων, γίνονται παρά τ κκλησία α προσευχαί καί δεήσει, λειτουργίαι τε καί µνηµόσυνα καί λεηµοσύναι, διά νά λάβωσιν α ψυχαί κε ναι φέλειαν καί νεσιν. θεν καί ταν κκλησία προσεύχεται διά τά ψυχά τ ν κεκοιµηµένων, λπίζοµεν µέν νά γίνεται φεσι παρά Θεο ε τού τοιούτου, µω χι διά πυρό καί Πουργατορίου, λλά διά τ θεία φιλανθρωπία, καθ' ν τρόπον ο δεν πειρο το Θεο γαθότη." γνοια το ρσενίου Μέσκου τ 'Ορθόδοξη Θεολογία τ ν Πατέρων καί τ ν Συνόδων περί κολάσεω καί παραδείσου σα ναφέρθηκαν πιό πάνω ν συνόψει ξηγο νται ναλυτικότερα πό τά κείµενα πού γράψαµε στό παρελθόν καί στηρίζονται στήν Πατερική Παράδοση καί διδασκαλία. Τά κείµενα α τά συµπληρωµένα µέ τήν διδασκαλία τ Συνόδου τ κκλησία τ Κνωνσταντινουπόλεω το 1722 παρουσιάζονται συνοπτικά καί στό παρόν τε χο, πειδή πολλοί δελφοί µ ζήτησαν νά τά ναδηµοσιεύσουµε, λλά καί λόγ τ µεγάλη σηµασία πού χουν γιά τήν ρθόδοξη θεώρηση τ ντα θα ζω λλά καί τ α ώνια κατ' ξοχήν, µετά θάνατον. λοι ο γιοι Πατέρε διδάσκουν τι Παράδεισο καί Κόλαση δέν πάρχουν ξ πόψεω το Θεο, λλά ξ πόψεω το νθρώπου. Παράδεισο καί Κόλαση πάρχουν σάν δύο τρόποι ζω, λλά δέν ε ναι Θεό πού τού δηµιούργησε. Στού γίου Πατέρε γίνεται σαφέ τι δέν πάρχουν δύο τόποι, λλά - διο Θεό ε ναι Παράδεισο γιά τού γίου καί - διο Θεό ε ναι Κόλαση γιά τού µαρτωλού. Ο Λατ νοι, πω ξηγήσαµε πιό πάνω, κολούθησαν τόν Α γουστ νο καί για τό πίστευαν τι ο κολαζόµενοι δέν θά βλέπουν τόν Θεό, καί κατά συνέπεια σαν ναγκασµένοι νά θεωρήσουν τό π ρ τ Κολάσεω κτιστό! τσι άντη δηµιουργε τόν κόσµο τριόροφο! -Κάτω µεταβλητή Κόλαση γιά τού κολαζόµενου καί τού καθαριζόµενου (!), -στή µέση µεταβλητή γ γιά νά δοκιµάζονται ο νθρωποι, -καί πάνω Παράδεισο, µετάβλητο ο ρανό γιά τού µακάριου! Α τή ποψη θεµελιώνει τήν πλάνη τ ν Παπικ ν περί καθαρτηρίου πυρό. 3 Σίγουρο ε ναι τι κατά τού λληνε Θεοφόρου Πατέρε παρξη τ Κολάσεω δέν ξαρτ ται πό τήν Θε κή πόφαση. κόλαση δηµιουργε ται πό τά δια τά δηµιουργήµατα. Ε ναι νθρώπινο δηµιούργηµα, ξω τρόπον τινά, πό "τήν τάξη τ δηµιουργία ". 4 Παράδεισο καί Κόλαση πάρχουν µέ τήν µορφή σθένεια καί θεραπεία καί χι µέ τήν µορφή τ πειλ καί τ τιµωρία κ µέρου το Θεο. Ο θεραπευµένοι καί κεκαθαρµένοι βιώνουν τήν φωτιστική νέργεια τ Θεία Χάριτο, ν ο θεράπευτοι καί σθενε τήν καυστική νέργεια το φωτό το Θεο. 3 ωάννου Ρωµανίδου, Ρωµηοσύνη, 1975, σελ Φλορόφσκι, ηµιουργία καί πολύτρωση, Θεσσαλονίκη 1983, σελ

6 µεγάλο νηπτικό Πατέρα τ κκλησία µα γιο σαάκ Σ ρο διδάσκει τι -Παράδεισο ε ναι γάπη το Θεο. Μέ τήν γάπη το Θεο ννοο µε τήν κτιστη νέργεια το Θεο, στήν ποία πάρχει τρυφή πάντων τ ν µακαρισµ ν. 5 λλά ναφερόµενο γιο στήν Κόλαση λέγει σχεδόν τά δια πράγµατα (!), τι δηλ. καί - Κόλαση ε ναι µάστιγα τ γάπη. Γράφει: " γώ δέ λέγω, τι ο τ γεέννη κολαζόµενοι, τ µάστιγι τ γάπη µαστίζονται. Καί τί πικρόν καί σφοδρόν τό τ γάπη κολαστήριον ". 6 ιδάσκει γιο : "'Ενεργε δέ γάπη ν τ δυνάµει α τ κατά διπλο ν τρόπον, -τού µέν µαρτωλού κολάζουσα, καί ντα θα συµβαίνει πρό φίλον πό φίλου, -τού δέ τετηρηκότα τά δέοντα, ε φραίνουσα ν α τ " 7 ποµένω, δια γάπη το Θεο, δια νέργεια θά πιπίπτει σέ λου τού νθρώπου, λλά θά νεργε διαφορετικά. Κύριο ε πε στόν Μω σ : " λεήσω ν ν λε, καί ο κτειρήσω ν ν ο κτείρω". ( ξ. λγ, 19). Καί τό στόµα το Χριστο µα, πόστολο Πα λο, ρµηνεύει: " ρα, ο ν, ν θέλει λεε, ν δέ θέλει σκληρύνει" (Ρωµ. θ, 18). πάρχει δηλ. προσωποληψία στόν Θεό; Τόν ναν τόν λεε καί τόν λλον τόν σκληρύνει; Α τό, σαφ, συνδέεται µέ τήν φύση το νθρώπου καί χι µέ τήν τήν φύση καί τήν νέργεια το Θεο. Τό πιβεβαιώνει καί γιο Θεοφύλακτο Βουλγαρία : "Καθώ λιο τό µέν κερί παλύνει, τόν δέ πηλό σκληρύνει, χι καθ' αυτόν, 5 γίου σαάκ το Σύρου, σκητικά, 1977, σελ π. σελ π. σελ λλά λόγ τ διαφορετικ λη το κεριο καί το πηλο. τσι καί Θεό τήν πήλινη καρδιά το Φαραώ τήν σκλήρυνε". 8 Καί Μέγα Βασίλειο, ταν ρ- µηνεύει τό ψαλµικό χωρίο "φωνή Κυρίου διακόπτοντο φλόγα πυρό ", λέγει τι α τό τό θα µα πραγµατοποιε ται στού τρε Πα δε στήν κάµινο το πυρό. φωτιά στήν περίπτωση α τή διακόπηκε στά δύο, καί για τό " νεπύριζε τού κύκλ πάντα ", ν "πνε µα δέξατο ν αυτ, δίστην ναπνοήν καί νάψυξιν, σπερ ν σκι τινι φυτ ν, ν ε ρηνικ καταστάσει παρεχοµένη το παισίν". Ταυτόχρονα, λοιπόν, φοβερή α τή φωτιά κατέκαιε τού ξω πό α τήν καί τού τρε πα δε δρόσιζε, σάν νά βρίσκονταν κάτω πό τήν σκιά νό δένδρου. Στήν συνέχεια τονίζει Μέγα Φωστήρ τ Καισαρεία τι τό π ρ πού τοιµάσθηκε πό τόν διάβολο καί τού γγέλου του 9 "διακόπτεται τ φων το Κυρίου". Τό π ρ χει δύο δυνάµει : τήν καυστική καί τήν φωτιστική δύναµη καί νέργεια καί γιά τόν λόγο α τό καί καίει καί φωτίζει. Μέ α τόν τόν τρόπο -ο ξιοι τ φωτι θά α σθανθο ν τήν καυστική διότητά τη -καί ο ξιοι το φωτισµο θά α σθανθο ν τήν φωτιστική διότητα το πυρό. 8 γίου Νικοδήµου το γιορείτου, ρµηνεία ε τά Ι πιστολά το ποστόλου Παύλου, θήνα 1971, τόµο Α, σελ Μέ τήν διαφθορά καί τήν σθένεια τ νθρώπινη φύση πό τήν ποταγή στήν µαρτία, πού πρότεινε καί προτείνει συνεχ ντίδικο καί ο νθρωποι τήν ποδέχονται, µέ ποτέλεσµα νά καταφλεγο ν πό τό π ρ τ Θεότητο κατά τήν Παρουσία νώπιον το Χριστο µα, µή ντε δεκτικοί το φωτό Του ζωοποιο λλά κολαστικο, πυρό καταναλίσκοντο. 6

7 Για τό λοκληρώνει µέ σαφήνεια: "Φωνή ο ν Κυρίου διακόπτοντο φλόγα πυρό καί µερίζοντο, λαµπέ µέν ε ναι τό π ρ τ κολάσεω, καυστον δέ τό φ τ ναπαύσεω ποµε ναι". 10 Κατά δέ τόν γιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον πιφάνεια το Θεο θά ε ναι: "φ το κεκαθαρµένοι τήν διάνοιαν", κατά τήν ναλογίαν τ καθαρότητο, α τό ε ναι Βασιλεία το Θεο, καί σκότο "το τυφλώττουσι τό γεµονικόν", πού ε ναι κόλαση "κατά τήν ναλογίαν τ ντε θεν µβλυωπία ". α ώνια ζωή ε ναι φ γι'α τού πού καθάρισαν τό νο του, καί µάλιστα κατά τόν βαθµό τ καθάρσεω, καί σκότο γι' α τού πού ε ναι τυφλοί στόν νο, δηλ. γι' α τού πού δέν φωτίσθηκαν πό τήν ζωή α τή καί δέν φθασαν στόν φωτισµό καί στήν θέωση. 11 Α τό φαίνεται καί πό τί α σθητέ πραγµατικότητε. να καί α τό λιο "φωτίζει µέν τήν γιαίνουσαν ψιν, µαυρο δέ τήν σθενο σαν". πότε, δέν ε θύνεται λιο λλά κατάσταση το φθαλµο. Τό διο κριβ 10 Μ. Βασιλείου, ργα, 5, ΕΠΕ, σελ ρµηνεία α τή περί το Παραδείσου καί τ Κολάσεω δέν ε ναι µόνον το γίου σαάκ το Σύρου καί το Μ. Βασιλείου, λλά ε ναι γενική διδασκαλία τ ν Πατέρων τ κκλησία, ο πο οι ρµηνεύουν ποφατικά τά περί το α ωνίου πυρό καί τ α ωνίου ζω. ταν µιλ µε γιά ποφατισµό δέν ννοο µε τι ο Πατέρε λλοιώνουν τήν διδασκαλία τ κκλησία, ο πο οι δ θεν µιλο ν φηρηµένα καί στοχαστικά, λλά τι ρµηνεύουν τά θέµατα α τά προσπαθ ντα νά τά ποδεσµεύσουν πό κατηγορίε τ νθρώπινη σκέψεω καί πό ε κόνε τ ν α σθητ ν πραγµάτων. Ρωµανίδου, Ρωµηωσύνη, σελ. 99. Βλ. καί εροθέου Βλάχου, ζωή µετά τόν θάνατο, σελ. 274 π. δ κδ εροθέου Βλάχου, ζωή µετά τόν θάνατο,.π. σελ ναλογικά θά γίνει καί κατά τήν ευτέρα Παρουσία το Χριστο µα : να ε ναι Χριστο " λλ' (ο το κε ται) ε πτ σιν µέν το πίστοι, νάστασιν δέ το πιστεύουσιν". 12 διο καί Α τό Λόγο το Θεο, ε ναι κόµη καί τώρα, πολύ περισσότερο τότε, "καί φοβερό το ο κ ξίοι διά τήν φύσιν, καί χωρητό διά φιλανθρωπίαν το ο τω η τρεπισµένοι ". 13 Για τό δέν ξιώνονται λοι νά βρίσκονται στήν δια τάξη καί στάση, λλ' µέν ε ναι ξιο γιά τήν µία, λλο γιά τήν λλη, "πρό µέτρον, ο µαι, τ αυτο καθάρσεω ". 14 νάλογα µέ τήν καθαρότητα τ καρδι καί το νο, νθρωπο θά γεύεται τ µι καί τ α τ κτίστο νεργεία το Θεο διαφοροτρόπω. Καί γιά τόν γιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, διο Θεό ε ναι Παράδεισο καί Κόλαση γιά τόν νθρωπο, φο καθένα προσλαµβάνει τήν νέργεια το Θεο νάλογα µέ τήν ψυχική του κατάσταση. Α τό φαίνεται καθαρά ταν γιο δοξολογε τήν γία Τριάδα λέγοντα : " Τριά, γώ κατηξιώθην, καί λάτρη ε ναι, καί κήρυξ κ πλείονο νυπόκριτο! Τριά π σί ποτε γνωσθησοµένη, το µέν τ λλάµψει, το δέ τ κολάσει" 15 διο Τριαδικό Θεό ε ναι καί λλαµψη καί κόλαση γιά τού νθρώπου. λόγο το γίου ε ναι ξεκάθαρο καί ποκαλυπτικό. Στήν ρµηνεία το γίου Γρηγορίου το Παλαµ στόν λόγο το γίου ωάννου το Προδρόµου περί Χριστο, 12 γίου Γρηγορίου το Θεολόγου, ργα, 5, ΕΠΕ, σελ γίου Γρηγορίου το Θεολόγου, ργα, 5, ΕΠΕ, σελ γίου Γρηγορίου το Θεολόγου, ργα, 5, ΕΠΕ, σελ γίου Γρηγορίου το Θεολόγου ργα, 5, ΕΠΕ, σελ

8 "ο το βαπτίσει µ ν πνεύµατι γί καί πυρί", λέγει τι θέλει νά φανερώσει α τήν τήν λήθεια, τι δηλ. ο νθρωποι θά δεχθο ν νάλογα τήν κολαστική τήν φωτιστική διότητα τ Χάριτο. ρµηνεύει γιο : "Ο το ", φησί, "βαπτίσει µ ν Πνεύµατι γί καί πυρί", "τ φωτιστικ δηλονότι καί κολαστικ, κατ' ξίαν κάστου τ αυτο διαθέσεω κοµιζοµένου τό κατάλληλον". 16 λη κτίση µετέχει κατά τόν γιον Γρηγόριον τόν Παλαµ ν τ κτίστου Χάριτο το Θεο, χι µω κατά τόν διον τρόπον καί στόν διο βαθµό. ιαφορετική ε ναι µέθεξη τ Χάριτο το Θεο πό τού γίου πό τήν λλη κτίση. ιδάσκει Θεοφόρο Πατήρ: "Ε δ' ν ν το π σι µεθεκτόν, ο χ νιαίω, λλά διαφόρω µετέχεται..., ε καί µετέχει πάντα το Θεο, λλά τ τ ν γίων µεθέξεω πολλήν καί µεγίστην ρ µεν τήν διαφοράν". 17 ταν λέµε τι νθρωπο πλάσθηκε κατ' ε κόνα καί καθ' µοίωσιν Θεο πρέπει νά γνωρίζουµε ποιά ε ναι ντίληψη τ ν Πατέρων γιά τόν Θεό. ιαφορετικά κλαµβάνουν τόν Θεόν ο Λατ νοι µετά τόν Α γουστ νον καί διαφορετικά ο γιοι Πατέρε. Καί ξ α το το λόγου προκύπτουν διαφορέ ντιλήψεων περί νθρωπίνου προορισµο, πτώσεω καί σωτηρία. 18 Κατά τού λληνε Πατέρε δίκαιο στήν γλ σσα τ γία Γραφ σηµαίνει καλό καί στοργικό. ταν µιλ µε γιά τού δίκαιου τ Παλαι ιαθήκη α τό δέν σηµαίνει τι ταν καλοί κριτέ λλά τι ταν καλοί καί φιλόθεοι. ταν λέµε τι Θεό ε ναι δίκαιο δέν ννοο µε τι ε ναι καλό κριτή, πού γνωρίζει νά τιµωρε τού νθρώπου δίκαια, νάλογα µέ τήν βαρύτητα τ ν γκληµάτων του, λλά 16 γίου Γρηγορίου Παλαµ ργα, ΕΠΕ 11, σελ εροθέου Βλάχου, σελ ω. Ρωµανίδου, Τό προπατορικόν µάρτηµα, σελ. 26. ντίθετα, ννοο µε τι ε ναι καλό καί στοργικό, συγχωρε λε τί νοµίε καί παρακοέ µα καί πιθυµε µέ κάθε µέσο νά µ σώσει καί ποτέ δέν νταποδίδει κακό ντί κακο. Στόν πρ το τόµο τ Φιλοκαλία πάρχει ξ θαυµάσια ξήγηση το γίου ντωνίου το Μεγάλου περί τ γαθότητο το Θεο : " Θεό ε ναι γαθό καί παθή καί µετάβλητο. ν δέ κανεί α τό τό θεωρε ε λογο καί ληθέ, λλ' πορε π Θεό χαίρεται µέν γιά τού γαθού ν ποστρέφεται τού κακού καί π ργίζεται ναντίον κείνων πού µαρτάνουν, ν γίνεται λεω σέ κείνου πού τόν πηρετο ν καί τόν λατρεύουν, πρέπει νά πο µε τι Θεό ο τε χαίρεται ο τε ργίζεται, γιατί λύπη καί χαρά ε ναι πάθη. Ο τε µέ δ ρα θεραπεύεται, γιατί α τό θά σήµαινε τι ττ ται µέ τήν δονή. έν πρέπει νά κρίνουµε τόν Θεό µέ νθρώπινα µέτρα. κε νο ε ναι γαθό καί φελε µόνον, ποτέ δέν βλάπτει, παραµένει πάντα παθή. ν µε, φ' σον παραµένουµε γαθοί µοιάζοντε το Θεο, νωνόµαστε µαζί Του καί ταν γινόµαστε κακοί χωριζόµαστε πό τόν Θεό, σάν νόµοιοί Του. ταν ζο µε µέ ρετή κολουθο µε τόν Θεό, ν ταν γινόµαστε κακοί -(µόνοι µα µε )- τόν κάνουµε χθρόν µα καί βέβαια δέν ργίζεται -(στήν πραγµατικότητα µε τόν βλέπουµε ργιζόµενο)- χωρί λόγο, γιατί τά µαρτήµατα δέν φήνουν τόν Θεό νά µ φωτίζει σωτερικά, λλά µ νώνουν µέ τού τιµωρού δαίµονε. ν δέ µέ προσευχέ καί λεηµοσύνε κερδίζουµε τήν φεση τ ν µαρτι ν µα, δέν σηµαίνει τι ξευµενίζουµε τόν Θεό, λλά τι µέ τά καλά µα ργα καί τήν πιστροφή µα σ' Α τόν γιατρεύουµε τήν κακία µα καί πολαµβάνουµε πάλι τήν γαθότητα το Θεο. στε τό νά λέµε τι Θεό ποστρέφεται τού κακού ε ναι σάν νά 8

9 λέµε τι λιο κρύβει τό φ του πό τού τυφλού." 19 ταν θε ο πόστολο λέγει "ε γάρ χθροί ντε κατηλλάγηµεν τ Θε διά το θανάτου το Υ ο Α το ", δέν πρέπει νά νοµίσουµε τι πρό τ σταυρικ θυσία Θεό κρατο σε χθρική στάση πρό τόν κόσµο. "Ο κ κε νο ( Θεό ) στίν χθραίνων, λλ' µε Θεό γάρ ο δέποτε χθραίνει". 20 σταυρό προ ποθέτει χι τήν χθρα λλά τήν γάπη το Θεο. "Ο τω γάρ γάπησεν Θεό τόν κόσµον..." 21 γάπη το Θεο καί γάπη το Χριστο πρό τόν κόσµον πρό τ σταυρικ του θυσία καί µετά τήν σταύρωση ε ναι α τή. "Καθώ γάπησέ µε Πατήρ, κ γώ γάπησα µ ". 22 Ο τε τόν θάνατον δηµιούργησε Θεό κατά τήν ρθόδοξη διδασκαλία Ο γιοι Πατέρε τ Γ Ο κουµενικ Συνόδου στήν φεσο (431) κατεδίκασαν τόν Πελαγιανισµό καί τόνισαν τό φύσικο το θανάτου καί τήν πόλυτη γιά τήν σωτηρία ναγκαιότητα τ θεία Χάριτο. Ο Λατ νοι τ σκοτισµένη ύσεω καί ο κφραγκευµένοι κ τ ν ρθοδόξων διδάσκουν δικαιολογήτω µετά το Α γουστίνου τι µετάδοση τ νοχ το δάµ σέ λη τήν νθρωπότητα δύναται νά θεωρε ται προπατορικόν µάρτηµα. Ο σκοτισµένοι καί κπεσόντε τ ρθοδόξου ληθεία ο δόλω ποψιάζονται τι φθορά καί θάνατο δέν ε ναι κ Θεο. Συκοφαντο ν τόν Θεόν ο Λατ νοι καί βλασφηµο ν ε τό Πνε µα τό γιον, ταν δογµατίζουν α ρετικ στήν Σύνοδο το Τριδέντου τό 1546 καί στόν πρ το Κανόνα τη τι " ποιο δέν µολογήσει τι πρ το νθρωπο, δάµ... πέφερε µέ τήν παράβασή του τήν ργή καί τήν γανάκτηση το Θεο (!), καί για τό τό λόγο τόν θάνατο, µέ τόν πο ο προηγουµένω τόν πείλησε Θεό, νά ε ναι ναθεµατισµένο "! Θεοφώτιστο µω Μέγα γιο Γρηγόριο Παλαµ, πο ο κατήσχυνε µέ τήν διδασκαλία του τού σκοτισµένου Λατίνου, δίδαξε ρθοδόξω τι " µέν το κατά ψυχήν θανάτου πόφασι, ν ε ργον γαγεν µ παράβασι κατά δικαιοσύνην το κτίσαντο, γκαταλιπόντα γάρ κατέλιπεν α τοβούλω γεγονότα µή βιασάµενο. µέν ο ν πόφασι κείνη προαναπεφώνηται παρά το Θεο φιλανθρώπω, καθ' α τία ε ρήκαµεν. νέσχε δέ καί περέθετο τήν πόφασιν το κατά σ µα θανάτου πρότερον, καί νίκα ταύτην ξήνεγκε βάθει σοφία καί φιλανθρωπία περβολ πρό τό µέλλον τήν ε ργον κβασιν ταύτην ταµιεύσατο, µή πρό τόν δάµ ε πών: πιστράφηθι θεν λήφθη, λλά γ ε, καί ε γ ν ποστρέψει. νι δέ το συνετ κούουσι καί τ ν τοιούτων λόγων δε ν, Θεό, ο ψυχ ο δέ σώµατο ποίησε θάνατον. Ο τε γάρ πρότερον ε πε προτάσσων, θάνετε ν ν µέραν φάγητε, λλ' ποθανε σθε ν ν µέραν φάγητε. Ο τε ν ν, ε γ ν πίστρεψον ε πε, λλ' ποστρέψει, προαναγγέλων καί φιεί καί µή κωλύων σύν δίκ τό κβησόµενον". 23 τσι καί Μέγα Βασίλειο διδάσκει: " σον γάρ φίστατο τ ζω, τόσον προσήγγιζε τ θανάτ. Ζωή γάρ Θεό, στέρησι δέ τ ζω θάνατο. στε αυτ τόν θάνατον δάµ διά τ ναχωρήσεω το Θεο κατεσκεύασε, κατά τό γεγραµµένον, τι δού ο µακρύνοντε πό σο πολο νται. Ο τω ο χί Θεό κτισε θάνατον 24, λλ' µε αυτο κ πονηρ γνώµη πεσπασάµεθα. Ο µήν ο δέ κώλυε τήν διάλυσιν διά τά 19 Φιλοκαλία κεφ γίου ωάννου Χρυσοστόµου, µιλία ια' στήν Β Κορινθίου, γ, PG, 61, ωάν. 3, ωάν. 3, Κεφάλαια Φυσικά, Θεολογικά, θικά τε καί Πρακτικά ρν PG 150, ερ. 2,

10 προειρηµένα α τία, να µή θάνατον µ ν τήν ρρωστίαν διατηρήσ 25. δέ Μέγα θανάσιο διδάσκει: "Ο δέ νθρωποι ποστραφέντε τά α ώνια καί συµβουλί το διαβόλου ε τά τ φθορ πιστραφέντε, αυτο α τιοι τ ν τ θανάτ φθορ γεγόνασι". 26 Ο τε βεβαίω πόστολο Πα λο διδάσκει πουθενά τι θάνατο ε ναι κ Θεο τιµωρία λων τ ν νθρώπων. Θεό δέν τιµωρε, πιτρέπει µω στόν νθρωπο, άν τό θελήσει, νά ποµακρυνθε π' Α τόν καί τσι νά στερηθε τήν ζωή. πό τά ναφερθέντα χωρία συνάγεται τι, κατά τού λληνε Πατέρε, Θεό πέτρεψε τήν διά το θανάτου καί τ φθορ "τιµωρία" καί ταλαιπωρία το νθρώπου νεκα ε σπλαχνία, γιά νά µή γίνει τό κακόν θάνατον, καί µέ τήν θέα καί µελέτη το θανάτου ννοήσει νθρωπο τήν σθένειάν του καί τήν ξάρτησή του πό τόν Θεόν, γιά τήν σωτηρία του καί τσι νά ταπεινωθε καί νά µετανοήσει καί µέσα πό δοκιµασίε καί πειρασµού νά τελειοποιηθε. τσι, λοιπόν, Θεό δέν πέβαλε τόν θάνατο, τήν φθορά καί τί σθένειε νεκα κάποια προσβολ τ Θεία φύσεω, πω διδάσκουν ο Λατ νοι, λλά τά πέτρεψε, νεκα τ ε σπλαχνία Του, µέ σκοπό τήν σωτηρία καί τήν θέωση τ ν νθρώπων. 27 σωµατικό θάνατο δέν πικράτησε µέσω µετά τήν παράβαση. Το ναντίον, κατά τήν γία Γραφήν ο πρωτόπλαστοι ζησαν πολλά χρόνια µετά τήν παρακοή. 28 Πρώτα " µαρτία δι' νό νθρώπου ε τόν κόσµον ε σ λθε καί διά τ µαρτία " πνευµατικό θάνατο, (στέρηση τ Θεία Χάριτο ), καί µετά πό χρονικό διάστηµα καί σωµατικό. πολογητή Θεόφιλο ντιοχεία γράφει γιά τού πρωτοπλάστου µετά τήν παρακοή: 25 µιλία τι ο κ στιν α τιο τ ν κακ ν Θεό, PG 31, Λόγο περί τ νανθρωπήσεω το Λόγου, 5, PG 25, Ρωµανίδη, Τό προπατορικόν µάρτηµα, σελ Γεν. 5, 1 ξ. " πότε ο ν θεάσατο σαταν ο µόνον τόν δάµ καί τήν γυνα κα α το ζ ντα, λλά καί τέκνα πεποιηκότα, φ' ν ο κ σχυσεν θανατ σαι α τού φθόν φερόµενο, νίκα ώρα τόν βελ ε αρεστο ντα τ Θε, νεργήσα ε τόν δελφόν α το τόν καλούµενον Κά ν ποίησεν ποκτε ναι τόν δελφόν α το τόν βελ. Καί ο τω ρχή θανάτου γένετο ε τόνδε τόν κόσµον δοιπορε ν ω το δε ρο πί π ν γένο νθρώπων". 29 σαταν θά θελε πολύ νά θανατώσει διά µι λόκληρη τήν νθρωπότητα, λλά δέν µπορε, γιατί Θεό ε ναι Α τό πού ζωοποιε τά πάντα. Τόν θάνατο διάβολο τόν πιφέρει µµέσω µόνον, µέ τήν µαρτία καί µέ τήν ποµάκρυνση το νθρώπου πό τόν Θεόν. µαρτία φέρνει τόν θάνατο. " µέν κατ' ε κόνα το Θεο γεγονό χωρισθέντο π' α το το πνεύµατο το δυνατωτέρου (δηλ. το γίου Πνεύµατο ), θνητό γίνεται", κατά τόν Τατιανόν. 30 κύριο κατά τ ν α ρέσεων πολέµιο καί πρόεδρο τ Γ Ο κουµενικ Συνόδου γιο Κύριλλο λεξανδρεία περί τ διαδόσεω το προπατορικο µαρτήµατο στού πογόνου το δάµ διδάσκει τά ξ : " λλ' ε ποι τι ν, ναί παρώλισθεν δάµ, καί τ θεία λογήσα ντολ φθορ καί θανάτ κατεδικάζετο ε τα π µαρτωλοί δι' α τόν κατεστάθησαν ο πολλοί; Τί πρό µ τά κείνου πταίσµατα; π δέ λω ο µήπω γεγενηµένοι καταδεδικάσµεθα σύν α τ, καίτοι Θεο λέγοντο : -ο κ ποθανο νται πατέρε πέρ τέκνων, - ο τε τέκνα πέρ πατέρων, ψυχή µαρτάνουσα α τή ποθανε ται; Ο κο ν ψυχή µαρτάνουσα α τή ποθανε ται." Κηρύσσει συµπερασµατικά Μέγα Φωστήρ τ Καισαρεία : " φρων ο ν ληθ στερηµένο νο καί φρονήσεω, λέγων, ο κ στι Θεό. Παραπλήσιο δέ τούτ, καί ο δέν κατά τήν 29 Θεοφίλου, Β Γιά τά νωτέρω καί τί παραποµπέ βλ. Ρωµανίδη,. π. σελ

11 φροσύνην πολειπόµενο, καί λέγων τ ν κακ ν α τιον ε ναι τόν Θεόν."... "Πάλιν δέ τά ν δου κακά ο Θεόν χει τόν α τιον, λλ' µ α τού." 31 Συµπεράσµατα 1. παντοδυναµία το Θεο, λοιπόν, µέ τήν δια τήν θέλησή του, δέν πεκτείνεται πάνω στήν λευθερία τ ν λογικ ν ντων. Θεία παντοδυναµία πάνω στόν κόσµο, πω λε ο Θε ε πρό τόν κόσµο σχέσει, δέν ε ναι τ Θεία Ο σία. ποµένω δέν µειώνεται θεία παντοδυναµία πό τό γεγονό τι τό κακό θά καταστραφε τελικά µόνον κατά τήν γενική νάσταση. Πρό τό παρόν γίνονται πολλά δικα καί τοπα, παρά τήν θέληση το Θεο. Θεό καταπολεµάει τό κακό, χι µέ τήν βία καί τήν φαίρεση τ λευθερία τ ν ντων, λλά µακρόθυµο, µέ τήν γάπη καί τήν δικαιοσύνη, χωρί νά πάθει Θεία Ο σία, λλά καί χωρί νά µειώνεται λευθερία το κακο καί πραγµατικότη. Τήν στιγµή κατά τήν ποία λευθερία το κακο κατά κάποιον τρόπο θά ρετο, τότε α τοµάτω θά καθίστατο α τιο το κακο Θεό. 32 Κατά δέ τόν γιον ωάννην τόν αµασκηνόν θά ττ το παντοδυναµία Του πό τό κακόν. 2. Τό ε σαγωγικό στήν ντω ζωή µυστήριο ε ναι τό Βάπτισµα το δατο ε φεσιν µαρτι ν. Τό βάπτισµα ε ναι νεξάλειπτον µυστήριον, γιατί συγχώρηση πό τόν Θεόν γιά τήν ρρώστεια µα ε ναι δεδοµένον γιά τήν ναρξη τ θεραπεία. µω τό βάπτισµα το Πνεύµατο δέν ε ναι νεξάλειπτον. Για τό τόν λόγο πάρχει ε δική τελετή µετανοία καί ναµυρώσεω τ ν µετανοούντων γιά τήν προτέραν πάρνηση τ πίστεώ του. ρνηση τ Πίστεω ε ναι -ε τε ρητή ρνηση τ ε Χριστόν Πίστεω -ε τε συνάγεται πό τήν λη ζωή τ ν ποτε βαπτισθέντων. έν ρκε µόνον µετάνοια καί ξοµολόγηση γιά θανάσιµε µαρτίε πού συνιστο ν ρνηση τ γιωτάτη ρθοδόξου Πίστεω, πω γιά παράδειγµα νασχόληση µέ τήν µαγεία, παραµονή σέ κοινωνία µέ τήν 31 Μ. Βασιλείου, µιλία, τι ο κ στιν τ ν κακ ν α τιο Θεό, PG 31, ω. Ρωµανίδου, Τό προπατορικόν µάρτηµα, σελ. 66. α ρεση, πού ρνε ται τήν µοναδικότητα τ ρθοδόξου κκλησία σώµατο το Χριστο µα, πω κάνει σήµερα Παναίρεση το Ο κουµενισµο, γιατί κοινωνία µέ τού Ο κουµενιστέ καί µετάληψη πό α τού ε ναι βλασφηµία κατά το γίου Πνεύµατο καί ο κολουθο ντε α τού προσβάλλουν τήν γίαν Πίστιν καί ε θύνη του ε ναι νάλογη το βαθµο τ γνώσεω, γνώση τ α ρέσεω πού σήµερα θεωρε ται δεδοµένη. α ρεση ξασθενε, σκοτίζει καί τελικά νεκρώνει τήν νθρώπινη φύση. έν διαθέτει τά µέσα γιά τήν κάθαρση, τόν φωτισµό καί τήν Θέωση πού διαθέτει µόνον κκλησία το Χριστο. Γιά τόν λόγο α τό πανασύνδεση τ ν κολουθούντων τήν α ρεση το Ο κουµενισµο Νεοηµερολογιτ ν µέ τό Σ µα το Χριστο γίνεται µόνον µέ τήν ναµύρωση, καί άν δέν χουν τηρηθε βεβαιωµένα ο τρε καταδύσει καί ναδύσει κατά τό Βάπτισµα, τό µυστήριον θεωρε ται µή τελεσθέν καί πρέπει νά γίνεται ξ ρχ. Πρό δελφήν Μακρίνα καί τού µόφρονέ τη πό το καθηγητο τ ν Ο κονοµικ ν το Πανεπιστηµίου ωαννίνων ρο ηµητρίου Χατζηνικολάου στε, λοιπόν, "σχισµατικοί" καί καταληψίε ο σφιγµενίτε, κτό κκλησία ο παλαιοηµερολογίτε, "σχισµατικοί," κ.λπ., λλά ληθή κκλησία το Χριστο α τή πού ΕΠΙΣΗΜΩΣ κηρύττει στά πέρατα τ ο κουµένη τήν θε α, τόν σχετικισµό, τόν Ο κουµενισµό. άν σαστε δίκαιοι, µω, θά βλέπατε τι ΕΝ µπορε ληθή κκλησία το Χριστο νά χει σηµαία τη καί νά φαρµόζει κάθε µέρα τήν α ρετική καί βλάσφηµη γκύκλιο το Θά βλέπατε πίση τι δέν θά µπορο σε νά ε χε κάνει ρση ναθεµάτων 11

12 τ ν α ρετικ ν, πω κανε τό α ρετικό πατριαρχε ο Κωνσταντινουπόλεω τό Θά βλέπατε κόµη τι δέν θά µπορο σε νά ε χε κάνει τί νώσει το Μπάλαµαντ (1993) καί το Σαµπεζύ (1991). Θά βλέπατε τι δέν θά µπορο σε νά ε χε πατριάρχε καί ρχιεπισκόπου πού διδάσκουν ε θαρσ πό τί στ λε τ New York Times πό τόν µβωνα τ ν ερ ν να ν τι " λοι ο νθρωποι στόν διο θεό πιστεύουµε, καθένα µέ τόν τρόπο του" (Βαρθολοµα ο, 1999), τι " λοι ο νθρωποι, Χριστιανοί καί µή Χριστιανοί, πιστοί καί πιστοι, νήκουµε στήν κκλησία" (Χριστόδουλο, 2001), τι πρέπει νά καταργήσουµε τό δόγµα τ γία Τριάδο, τ νανθρωπήσεω το Θεο καί τά πόλοιπα, τά πο α δέν δέχονται ο νέοι, καί νά κατασκευάσουµε νέα δόγµατα ( άκωβο Κουκούζη, " ρχιεπίσκοπο µερικ " New York Times, ), τι Χριστό δέν γεννήθηκε τέλειο καί ναµάρτητο, πω διδάσκει Ο κουµενική Σύνοδο, λλά κέρδισε τήν ναµαρτησία γωνιζόµενο "β µα πρό β µα" (Στυλιανό " ρχιεπίσκοπο Α στραλία," " Φωνή τ ρθοδοξία," εκ. 1988), τι ο νθενωτικοί πατέρε γιο Γρηγόριο Παλαµ, γιο Μ ρκο Ε γενικό, γιο Κοσµ Α τωλό, γιο Νικόδηµο γιορείτη κ.. µ κληροδότησαν τό σχίσµα µέ τή ύση καί γι' α τό ε ρίσκονται τώρα ε τά χείρα το δικαιοκρίτου Θεο (Βαρθολοµα ο, 1998), τι, π µπορο µε νά ξέρουµε πό ποιόν κπορεύεται τό γιον Πνε µα, φόσον δέν ε µεθα παρόντε στήν γία Τριάδα ("Α γιαλεία " µβρόσιο ), τι "παρ λθε καιρό τ ναρκισσευοµένη ρθοδοξία " ("Περγάµου" ωάννη ), τι δίδουµε "κοινή µαρτυρία πίστεω " µέ τόν "πάπα Ρώµη " (Βαρθολοµα ο, 1995), τι πρέπει νά τροποποιήσουµε τού ερού Κανόνε τ ν γίων ποστόλων καί τ ν Ο κουµενικ ν Συνόδων, στε νά µήν παγορεύεται νά συµπροσευχώµεθα µέ τού τεροδόξου καί τού λλοθρήσκου, (διδακτορική διατριβή Βαρθολοµαίου ρχοντώνη, 1970, σελ. 73), τι τό. Πηδάλιον ε ναι "χαρτί τουαλέτα " (" πίσκοπο " έρβη ), τι πρέπει νά κτισθο ν τζαµιά σ' λη τήν λλάδα µέ χρήµατα τ κκλησία (Μητροπολίτη ωαννίνων), τι τό Κοράνιον ε ναι " γιον" (Βαρθολοµα ο, 2009), τι πρέπει ο πιστοί ν' νέχονται "στενάζοντε " τού κακο-δοξο ντε ρχιερε " χρι καιρο ", δηλ. µέχρι του α τοί καταστρέψουν λοσχερ τήν κκλησία καί µόνον ταν διαπιστώσουµε τι µείναµε 2-3 πιστοί, µόνον τότε ν' ντιδράσουµε (π. πιφάνιο Θεοδωρόπουλο ), τι µόνον ν καθιερωθε παντο τό κοινόν ποτήριον µέ τού παπικού, µόνον τότε πιτρέπεται διακοπή τ κοινωνία µέ τού Ο κουµενιστά (Σεραφείµ "Πειραι," ο 19 Ι.Μ το γίου ρου καί λοι ο λεγόµενοι "συντηρητικοί"), λλι χουµε χρέο ν' νεχόµεθα "πατριάρχε " πού ε ναι ταυτόχρονα καί ραββίνοι ( µολογία θηναγόρα, New York Times, 25 Νοεµβρίου 1940), πού πισκέπτονται τί βρα κέ Συναγωγέ καί λένε τι Χριστιανοί καί βρα οι πιστεύουµε στόν διο Θεό (Βαρθολοµα ο, 2009), πού διώκουν πην καί πανθρώπω τού ρθοδόξου πού κρατο ν "πεισµατικά" τήν Πίστιν τ ν Πατέρων του (Βαρθολοµα ο, 2003 µέχρι σήµερα κατά σφιγµενιτ ν) καί πού τού ξορίζουν, λλά καί τού δολοφονο ν µέσ το χωροφύλακο, πειδή δέν δέχθηκαν νά συµπορευθο ν µέ τήν α ρεση καί τό σχίσµα το ν.. (Χρυσόστοµο Παπαδόπουλο, " ρχιεπίσκοπο τ κκλησία τ λλάδο," Σπυρίδων Βλάχο κ..) ε ναι θικοί α τουργοί δικοχαµένων ρθο-δόξων, πω το µοναχο Τρύφωνο το σφιγµενίτου (2003) κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ. Α τού τού α ρετικού καί εροεξεταστέ καί δολοφόνου κολουθε τε καί µέ α τού συµπορεύεσθε. ν σ φαίνεται κκλησία Χριστο α τό τό πράγµα, τότε συνεχίστε νά βρίζετε σου τό παράτησαν καί τό κατακρίνουν. ν χι, τότε χρειάζεσθε λλαγή πλεύσεω. Γένοιτο. Βάση τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ εἰσαγωγή τοῦ Νέου Ἡμερολογίου Κατά τόν πανεπιστηµιακό καθηγητή, δελφό ν Χριστ ηµήτριο Χατζηνικολάου, τό Νέο µερολόγιο θεωρε ται σωστά βάση τ α ρέσεω το Ο κουµενισµο, πω ξηγε στό ρθρο του πού πέστειλε καί δηµοσιεύουµε µαζί µέ τό πιό πάνω κείµενό του: 12

13 Πρ τον, πειδή καθιερώθηκε γιά νά βοηθήσει τήν " νωση τ ν κκλησι ν," παραθεωρ ντα τά δόγµατα. Α τό ε ναι φανερό πό τήν γκύκλιο το Πατρ/χείου Κων/λεω το 1920, καθώ καί πό τά βιβλία, ρθρα, δηλώσει κ.λπ. τ ν Ο κουµενιστ ν. Βλ. π.χ. τό βιβλίο το νθίµου, Μητροπολίτου Βιζύη, Κων/πολι, 1922, σελ. 4, 51 καί κυρίω σελ. 141, που γράφονται πί λέξει τά ξ : " τι διά το ζητήµατο το µερολογίου, πιτυγχανοµένη τ νοποιήσεω α το, θέλει ναµφισβητήτω πιτελεσθ τό πρ τον σπουδα ον β µα πρό πίτευξιν τ µελετωµένη καί πό τ ν πραγµάτων πιτακτικ πιβαλλοµένη Κοινωνία τ ν κκλησι ν..." γνωστόν, στήν γκύκλιο το Ο κ. Πατρ/χείου το 1920, νίερο α τό σκοπό διατυπώνεται µέ κόµη µεγαλύτερη σαφήνεια. ρίστε, κύριοι! Τό Νέον ορτολόγιον ε σήχθη γιά νά προωθήσει τόν Ο κουµενισµό, δηλαδή γιά νά καταστρέψει τήν ρθοδοξία! Καί, ε ναι το π σιν γνωστό, τσι καί γινε! Μέ λλα λόγια, τό Νέο ορτολόγιο ε ναι α ρεσι, φόσον γινε µέ σκοπό νά καταργηθο ν τά δόγµατα, ποτε τό θέµα ε ναι κραιφν δογµατικό. έν θά ταν τέτοιο ν π ρχε συµφωνία τ κκλησία γιά τήν λλαγή το ορτολογίου. Τό ορτολογικό ζήτηµα, ν φ' αυτο δέν ε ναι δογµατικό ζήτηµα, ν τούτοι προσλαµβάνει δογµατικό χαρακτήρα πό τό γεγονό τι ποτελε ναπόσπαστο µέρο τ α ρέσεω το Ο κουµενισµο. Συνεπ, δέν ταν δυνατόν νά πάρξει συµφωνία τ κκλησία πάνω στό θέµα α τό. ντί, λοιπόν, νά παινε τε τού ρθοδόξου το Πατρίου ορτολογίου, πού διεχώρισαν τί ε θύνε του πό τού α ρετικού Ο κουµενιστά, σύµφωνα µέ τόν ΙΕ Κανόνα τ ΑΒ Συνόδου, σε τού ποκαλε τε σχισµατικού καί α ρετικού! Πότε καναν σχίσµα καί ποίαν α ρεσιν κήρυξαν; Σχίσµα κάνει, γαπητοί, α τό πού ε σάγει καινοτοµίε στήν κκλησία καί µάλιστα ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ ΤΟΥ τι θά προκαλέσει σχίσµα. Καί α ρέσει διδάσκουν ο πατριάρχε σα καί ο ρχιεπίσκοποί σα! Σταµατ στε, λοιπόν, τήν διαστροφή τ ληθεία καί τήν συκοφαντία κατά τ ν ρθοδόξων το Πατρίου ορτολογίου! εύτερον, φόσον ταν γνωστόν τι το λάχιστον τό Πατριαρχε ο εροσολύµων καί πολλοί λλοι ρθόδοξοι ΕΝ θ κολουθο σαν τήν καινοτοµία καί ρα θά δηµιουργε το το λάχιστον να ορτολογικό καί λειτουργικό σχίσµα, τό πο ο προφαν θά βλαπτε τό δόγµα τ Μία κκλησία, πεται καί πάλι τι τό θέµα ε ναι δογµατικό. 56ο Κανών τ 6η Ο κουµενικ Συνόδου προστάσσει νά πάρχει µία τάξι ( ορτέ, νηστε ε κ.λπ.) σέ λόκληρη τήν Ο κουµένη. Α τό σηµαίνει τι ορτολογική καί λατρευτική νότη τ κκλησία ε ναι πίση θέµα δογµατικό. Συνεπ, φόσον ταν γνωστό τι θά κατελύετο α τή νότη, πεται τι α τοί πού ε σήγαγαν τό Νέον σαν σχισµατικοί καί α ρετικοί. Ο δεί ρθόδοξο Χριστιανό πρεπε νά τού κολουθήσει. λλωστε, π ρχαν τά ναθέµατα τρι ν Πανορθοδόξων Συνόδων το 16ου α νο κατά τ ορτολογικ καινοτοµία. πιπλέον, ταν πασίγνωστε ο πιέσει τ ν Παπιστ ν νά δεχθε ρθοδοξία τήν λλαγή. Συνεπ, ταν πόµενο νά ΜΗΝ πάρχει συµφωνία. Γι' α τό ο ρθόδοξοι τό παρακαλο σαν µέ κλάµµατα τού πισκόπου του νά µήν προβο ν στήν λλαγή (βλ. κκλ. στορία Στράγκα. Τόµο Β, σελ. 1195). πίση, πό να ρθρο πού δηµοσιεύθηκε στήν " κκλησιαστική λήθεια", (τότε ργανο το Ο κ. Πατρ/χείου), τό 1895 προκύπτει βιάστω τι λαό ΕΝ θά δεχόταν τό Νέο ορτολόγιο, δηλαδή θά γινόταν σχίσµα. Τό διο προκύπτει καί πό τήν γκύκλιο το ωακείµ το Γ, µετά τήν διαβούλευση πού ε χε µέ τί τοπικέ κκλησίε, στί ρχέ το 20ο α ώνα. Τά δια λεγε καί γνωµοδότησι µι πολυµελο πιτροπ θεολόγων, ν ο καί Χρυσόστοµο Παπαδόπουλο, µετέπειτα σχίστη τ κκλησία, τό Συνεπ, ταν γνωστό τι ε σαγωγή το Νέου ορτολογίου θά βλαπτε τό δόγµα τ νότητο τ κκλησία. Καί, πω ε ναι το π σιν γνωστό, τσι κριβ γινε! ποιο, µω, βλάπτει τά δόγµατα τ κκλησία ε ναι α ρετικό καί σχισµατικό! γιο Μ ρκο Ε γενικό γράφει τι ΟΛΕΣ ΟΙ 13

14 ΓΡΑΦΕΣ, ΟΛΕΣ ΟΙ ΣΥΝΟ ΟΙ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΤΡΕΠΟΥΝ ΝΑ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΦΡΟΝΕΣ. Ποιό, λοιπόν, ε ναι α ρετικό καί σχισµατικό ; Dimitris Hatzinikolaou Associate Professor Department of Economics University of Ioannina IOANNINA HELLAS Λίαν γαπητέ µοι ἀδελφέ ηµήτριε, χα ρε ν Κυρί ησο Χριστ πάντοτε! Συγχαρητήρια γιά τά πυκνά καί περιεκτικά νωτέρω κείµενά Σου! Ε ναι καταλυτικά καί ποστοµωτικά πρό τού ντικειµένου! Ε ναι πίση πολύ σηµαντική πρωτότυπη λοσέλιδη παραποµπή στήν στορία το Μελετίου θην ν, πού µο στειλε σέ pdf καί τήν δηµοσιεύω στό παρόν τε χο, γιά νά καταισχυνθο ν ο ντικείµενοι πλαστογράφοι τ στορία, Νεοηµερολογίτε -Ο κουµενιστέ. ρθ παρατήρησε τι ε σαγωγή το νέου µερολογίου- ορτολογίου ε ναι α ρεση, γιατί διέσπασε τήν πί 1600 χρόνια, πό τ α Ο κουµενικ Συνόδου (325 µ.χ.) θαυµαστήν ν τ ρθοδοξί ορτολογικήν νότητα, καί βλασφηµήθηκε τό Πανάγιον Πνε µα µή ρτίω λαλ σαν ν τα Ο κουµενικα Συνόδοι (1848, πόφασι Πατριαρχ ν νατολ, πω ναπτύσσουµε καί 'µε στό πιό κάτω δηµοσιευόµενο κείµενό µα ). πειδή κάθε ποµένη Ο κουµενική Σύνοδο πικύρωνε τά τ προηγουµένη, µέχρι καί τ Πρώτη, κάθε Σύνοδο πικύρωσε ναµφισβήτητα καί τήν ορτολογική τάξη τ κκλησία. Τήν τάξη α τή θεσαν ο γιοι Μέγα θανάσιο, γιο Σπυρίδων, γιο Νικόλαο, γιο Μέγα Κωνσταντ νο, ο 318 Θεοφόροι Πατέρε τ γία Πρώτη Ο κουµενικ Συνόδου! (Τρέµω καί λιγγι, γονατίζοντα µπροστά στού µεγάλου Πατέρε µα καί γίου, πού συνέταξαν τό α ώνιον Πασχάλιον τ γιωτάτη ρθοδόξου κκλησία µα, χωρί βεβαίω νά κάνουν καµµία διάκριση νάµεσα σέ κινητέ καί κίνητε ορτέ, γιατί τό Πασχάλιον ε ναι νια ον καί συνδέεται ρρηκτα µέ λον τόν ορτολογικόν κύκλον το ρθοδόξου νιαυτο!). Ε ναι, ντω, ε σαγωγή το Νέου Καλενταρίου βλασφηµία στό 9ο ρθρο το Συµβόλου τ πίστεω. ιασπ ται µέ τήν ε σαγωγή του µία γία, Καθολική καί ποστολική κκλησία καί για τό ναθεµατίζονται λοι σοι τό κολουθήσουν! ν γάπη Χριστο, π. Νικόλαο Περί το πολύτου προορισµο καί τ ν µανιχα στικ ν πόψεων το κ. Καλλινίκου Καρφυλλάκη Λίαν γαπητέ µοι Ζήση! Χα ρε ν Κυρί ησο Χριστ πάντοτε! Στό κείµενο πού Σο πέστειλα γραφα τά ξ : " κ. Καλλίνικο Καραφυλλάκη πιµένει σέ παρερµηνε ε πού στηρίζουν καί µεταφέρουν καί σέ µ τήν α ρετική διδασκαλία τ ύσεω περί πολύτου προορισµο, πού χει καταδικαστε πό τήν ρθόδοξη κκλησία. ( κτό πό τόν πολλιναρισµό, γιά τόν πο ο καθαιρέθηκε, καί µετά τήν καθαίρεσή του µετανόησε, παραδεχόµενο τά µεγάλα σφάλµατά του λλά προσκαίρω, γιατί νοήτω πανέρχεται µέ κείµενά του, συγχέοντα τήν ρθόδοξη διδασκαλία)". ξηγ ντα θεολογικά τι περαιτέρω, τό γιατί θέση πού ποστηρίζει κ. Καλλίνικο Καραφυλλάκη δηγε στήν ναβίωση τ α ρέσεω τ ύσεω περί πολύτου προορισµο λλά καί σέ µανιχα κέ δοξασίε, προσθέτω τά ξ : µµονή το κ. Καραφυλλάκη στό "SI ΗΟΜΟ ΝΟΝ ΡERRΙSSΕΤ, FILIUS DEI NON VENISSET". ηλαδή: άν νθρωπο ο κ πωλόλει, Υ ό το Θεο ο κ ληλύθει, δηγε 14

15 στήν α ρετική διατύπωση τ α ρέσω το πολύτου προορισµο. Παρερµηνεύοντα τόν Μέγα Μάξιµο, κ. Καραφυλλάκη ποδίδει στόν Μέγα µολογητή τί δικέ του πλάνε καί Μανιχα κέ δοξασίε, πρεσβεύοντα τόν πόλυτο προορισµό, ταν γράφει τι " Θεό προαιωνίω, πρίν πό τήν δηµιουργία τ ν πρωτοπλάστων καί λων τ ν κτισµάτων, προγνωρίζοντα τήν πτ σιν το δάµ, ρισε ε θύ ξ ρχ δύο τρόπου, δύο διαθ κε, προκειµένου νά γίνη νθρωπο κατά χάριν µοιο µέ τόν Θεόν " δει γάρ το µέν Θεο αυτ µοίου µ ποιήσαντο ". µω πρώτη διαθήκη δέν θά τελεσφορο σε, λόγ τ παρακο τ ν πρωτοπλάστων, καί προκειµένου νά µήν ποξενωθ νθρωπο πό τόν Θεόν, ντικαθιστ προαιωνίω τήν πρώτην διαθήκην, µέ τήν δευτέραν, ποία ε ναι τ νανθρωπήσεώ Του." Α τή ρµηνεία ε ναι α θαίρετη καί σφαλµένη το κ. Καραφυλλάκη καί χι το γίου Μαξίµου! έν χει καµµία σχέση µέ τήν ρµηνεία πού λοι ο γιοι Πατέρε κάνουν, πω ναπτύσσεται σχετικά συµφωνία τ ν Θεοφόρων Πατέρων καί στό παρόν τε χο. λογική α τή προ ποθέτει τήν πτώση το δάµ ξηρτηµένην πό τήν α ώνια βουλή το Θεο, πού διατάχθηκε πό τόν Θεό πρό καταβολ το κόσµου καί µφανίζει τόν Θεόν δικο καί δηµιουργό το κακο κατά τί µανιχα κέ δοξασίε. 33 Α τό ε ναι φ' αυτο του φανέρό! Προκαθορίζει καί προσδιορίζει ναγκαστικά τό κβησόµενο καί α ρει τό α τεξούσιο καί τήν θεόσδοτη λευθερία τ ν πρωτοπλάστων ρµηνεία το κ. Καλλινίκου Καραφυλλάκη. 34 µε µολογο µε µετά τ ν γίων Πατέρων καί µεγίστων θεολόγων, το Ο ρανοφάντορο ποστόλου Παύλου, το γίου Μαξίµου το µολογητο, το γίου νδρέου Κρήτη, το γίου Γρηγορίου το Παλαµ καί το γίου Νικοδήµου το γιορείτου τι κατά τό προηγούµενον θέληµα 33 Περί το κακο καί τ πάρξεώ του, βλ. στό προηγούµενο τε χο τ ν " γίων Κολλυβάδων" καί τήν συνέχειά τ σηµαντικ, κατά πολλού δελφού, θεολογικ µελέτη στό παρόν. 34 Βλ. σχετικά µέ τήν πόρριψη τ α ρέσεω το πολύτου προορισµο, ναλυτικά στό Π. ηµητρόπουλο, καθηγητή το Πανεπιστηµίου, στορία τ Φιλοσοφία, Τε χο Α, Θεσσαλονίκη, καί Π. Τρεµπέλα, ογµατική τ ρθοδόξου Καθολικ κκλησία, Β, θ ναι 1959, σελ. 244 π. το Θεο " σάρκωσι το τό µακάριον, δι' τά πάντα συνέστηκαν τέλο " καί κατά τό πόµενον Α το θέληµα τι πτώση π ρξε προ πόθεση τ σαρκώσεω. ρα καί τά δύο γίνονται δεκτά! µµονή το κ. Καραφυλλάκη στό να ε ναι πλάνη καί σχολαστικισµό. Μέγα γιο Νικόδηµο µαζί µέ τόν γιο Μάξιµο καί τόν γιο Γρηγόριο τόν Παλαµ µέ τήν διάκριση κατά τό "προηγούµενον" καί "κατά τό πόµενον" θέληµα το Θεο δίδει, τήν τελική λύση, πού φείλουµε νά κολουθήσουµε καί µε. Ε ναι γεγονό, τι προαιώνια βουλή το Θεο νανθρώπηση το Κυρίου µα, πού ε χε σκοπό τήν νωση τ Θεία καί νθρώπινη φύση, κατά τόν γιον Μάξιµον τόν µολογητήν, δέν σηµαίνει πόρριψη τ πίστεω, τι τό µυστήριον το το γινε ΚΑΙ γιά τήν σωτηρία µα µετά τήν πτώση. Τό να συνδέεται µέ τό λλο. Καί τσι µέ θαυµαστό τρόπο ο θεοφόροι Πατέρε πέρριψαν καί τόν πόλυτο προορισµό πού λανθάνει στί κηρυσσόµενε πλάνε το κ. Καλλινίκου Καραφυλλάκη καί τί συναπτόµενε µέ τά γραφόµενά του α ρετικέ µανιχα κέ δοξασίε κατά τά νωτέρω. Κατά τόν µέγαν γιον Νικόδηµον τόν γιορείτην " κτισεν Θεό τόν νθρωπον διά το τον τόν σκοπόν, να νωθεί µετ' α το νωθ µεθ' λων τ ν κτισµάτων, καί νακεφαλαίωσιν καί πίλογον λων τ ν κτισµάτων κτισεν Θεό τόν νθρωπον διά το τον τόν σκοπόν, να νωθεί µετ' α το νωθ µεθ' λων τ ν κτισµάτων, καί νακεφαλαιωθ σιν ν τ Χρστ ο ράνια καί πίγεια, λέγει Πα λο, καί κτίστη καί κτίσι γένηται ν καθ' πόστασιν, κατά τόν θεοφόρον Μάξιµον." Σκοπό τ δηµιουργία το, πράγµατι, µφάνιση το Θεανθρώπου στήν στορία. «σάρξ» το Χριστο ε ναι γγύηση τ µονιµότητα τ θεώσεω. µέν γιο Μάξιµο µολογητή, ναφερόµενο στό το ποστόλου Παύλου περί πρώτη καί δευτέρα διαθήκη, διδάσκει χαρακτηριστικά: "Ε γάρ φησί πόστολο, πρώτη διαθήκη µενεν µεµπτο, ο κ ν δευτέρα ζητε το τόπο. Καί γάρ π σι κατάδηλον στιν, τό ν Χριστ γενόµενον πί τέλει το α νο µυστήριον ναµφιβόλω το ν ρχ το α νο ν τ προπάτορι παρεθέντο πόδειξι καί ποπλήρωσι στίν", καί δέ γιο Νικόδηµο ξηγε τό "προηγούµενον" καί "τό πόµενον" θέληµα το 15

16 Θεο "πού δίδουν τήν τελική λύση, πού φείλουµε νά κολουθήσουµε καί µε." 35 ν γάπ Χριστο, π. Νικόλαο 36 πιστολή το π. Ε θυµίου Τρικαµην (καί συνέχεια το λέγχου τ ν σφαλµένων θέσεών του) Περιοχή Ἀμπελακίων 6/7/2011 Σεβαστέ καί ἀγαπητέ π. Νικόλαε, χαῖρε ἐν Κυρίῳ. Ἔλαβα τό τεῦχος «Ἅγιοι Κολλυβάδες» μέ ἡμερομηνία «Χειμώνας », πού ἡ ἀγάπη σας μοῦ ἀπέστειλε καί σᾶς εὐχαριστῶ πού με ἐνθυμεῖσθε ἀνελειπῶς καί μοῦ ἀποστέλλετε ὅλα τά τεύχη τοῦ ἐν λόγῳ περιοδικοῦ πρός ἐνημέρωσί μου. Εἰς τό περιοδικό αὐτό δίδετε κάποιες ἀπαντήσεις εἰς τό βιβλίο μου μέ τίτλο «Ἡ ἀντιμετώπισις τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατά τόν ὅσιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη. - Ἡ διακοπή τῆς μνημονεύσεως». Ἐπίσης δημοσιεύετε κάποιες ἐπιστολές οἱ ὁποῖες ἀπευθύνονται σέ σᾶς ἀπό κάποιους, 35 Κατά τόν π. Γεώριο τόν Μεταλληνό, τότε Κοσµήτορα τ Θεολογικ Σχολ τ θήνα, πού πευθύνεται στόν Θεοφιλέστατο πίσκοπό µα κ. κ. Φώτιον: "Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ σα ε ναι πολύ καλέ. Ε ναι γεγονό, τι «τό προ πόθετον τ νανθρωπήσεω δέν σηµαίνει πόρριψη τ πόψεω, τι τό µυστήριον το το γινε ΚΑΙ γιά τή σωτηρία µα. Τό να συνδέεται µέ τό λλο. Σκοπό τ δηµιουργία το, πράγµατι, µφάνιση το Θεανθρώπου στήν στορία. «σάρξ» το Χριστο ε ναι γγύηση τ µονιµότητα τ θεώσεω." 36 Βλ. τήν συνεχιζόµενη ναλυτική καί καταλυτική παρουσίαση τ ρθόδοξη θέση στό παρόν τε χο. «Νικόλαο» καί «Διονύσιο», καί οἱ ὁποῖες ἀναφέρονται καί αὐτές εἰς τό βιβλίο πού προανέφερα. Ἐσεῖς πάλι ἀπαντᾶτε στίς ἐπιστολές αὐτές καί ταυτίζεσθε μέν στίς ἀπόψεις, ὅσον ἀφορᾶ τό βιβλίο μου, διαφωνεῖτε ὅμως σέ κάποια ἄλλα ζητήματα. Ἀπό ὅ,τι κατάλαβα προφανῶς μέ τόν δεύτερο ἐπιστολογράφο σας ἀνήκετε σέ διαφορετικές παρατάξεις τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου. Αὐτό φαίνεται καθαρά, ἄν τόν ἑρμηνεύω σωστά, ἀπό τά γραφόμενά του: «ἐλπίζω οἱ ἐκκλησιαστικοί χῶροι πού ἀνήκουμε νά συναντηθοῦν μία ἡμέρα, ὄχι ἐξωτερικά, μέ συμβιβασμούς στά πιστεύω ἑκάστου, ἀλλά μέ χρυσή πνευματική τομή. Ἐάν γίνει κάτι τέτοιο καί εἶναι Θεάρεστο, τότε θά ἀρχίσει ὁ πραγματικός θρίαμβος τῆς Ὀρθοδοξίας πού ὅλοι μας ποθοῦμε» (σελ. 4). Δέν θέλω, π. Νικόλαε, νά κρίνω τήν ἔκφρασι τοῦ ἐπιστολογράφου σας Διονυσίου (χωρίς ἐπώνυμο) «ἐκκλησιαστικοί χῶροι», οὔτε «τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας», ὁ ὁποῖος κατ αὐτόν, συνίσταται εἰς τήν ἕνωσιν τῶν παρατάξεων καί ὄχι εἰς τήν καταδίκη τῆς αἱρέσεως, διότι προφανῶς αὐτά ἀποτελοῦν τά ἀδύνατά σας σημεῖα, τά ὁποῖα πάντοτε προσπαθεῖτε νά παραβλέψετε καί νά ἀμνηστεύσετε. Ἐξεπλάγην ἐπίσης π. Νικόλαε, ἀπό τά γραφόμενά σας, ὅτι θεωρεῖτε δάσκαλό σας τόν π. Γεώργιο Μεταλληνό, δηλαδή ἕναν νεοημερολογίτη, αἱρετικό κατ ἐσᾶς. Δι' αὐτά ὅλα καί ἄλλα πού θά ἠδυνάμην νά ἀναφέρω ἀπό τό τεῦχος αὐτό τῶν «Ἁγ. Κολλυβάδων», καθένας ἔχει τίς ἀπόψεις του, οἱ ὁποῖες τόν ἐκφράζουν καί τίς ὁποῖες ὑπεραμύνεται. Εἶναι ὅμως πάτερ, καί κάποια πράγματα τά ὁποῖα θά πρέπει κάποτε νά ἀντιμετωπισθοῦν ἀπό τούς 16

17 ἀκολουθοῦντες τό Παλαιό Ἡμερολόγιο μέ μία στοιχειώδη ἔστω σοβαρότητα, ἄν δέν θέλετε ἀπό μόνοι σας νά δυσφημίζετε τόν ἀγῶνα σας καί νά γίνεσθε οἱ ἴδιοι πολέμιοι τῶν θέσεών σας. Καί γίνομαι σαφής ἀναφέροντας συγκεκριμένα τά ἑξῆς: 1. Ὁ ἐπιστολογράφος σας Νικόλαος (χωρίς ἐπώνυμο) παραθέτει πολλὰ μικρὰ τμήματα τοῦ βιβλίου μου, περί ἀποτειχίσεως καί διακοπῆς μνημονεύσεως κατά τόν ὅσιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη, τά ὁποῖα ἔχει ἐπιλέξει ἀπό διαφορετικές σελίδες, ἀλλά τά παρουσιάζει ὡς αὐτόνομο καί ἑνιαῖο σύνολο μέσα σέ εἰσαγωγικά. Αὐτό ἀποτελεῖ πλαστογραφία, ἀφοῦ ἔχει ἀντιγράψει τά τμήματα αὐτά τοῦ βιβλίου καί τά ἔχει συρράψει ἑνιαίως, χωρίς νά βάζη ἐνδιαμέσως τίς λεγόμενες τελίτσες διά νά δείξη ὅτι τό τμῆμα, τό ὁποῖο παρουσιάζει ἐντός εἰσαγωγικῶν δέν εἶναι ἑνιαῖο καί ἄρα τό νόημά του ἐξαρτᾶται καί ἀπό τά ἐνδιάμεσα στίς τελίτσες τμήματα, τά ὁποῖα παραλείπει. Κατ αὐτόν τόν τρόπο παρουσιάζεται τό κείμενο ἀσαφές καί κυρίως χωρίς ἀποδείξεις. Ἐνδεικτικό τῆς παραποίησης εἶναι ὅτι ὁ ἐπιστολογράφος σας αὐτός ἐπιλέγει μερικές σειρές ἀπό μιά παράγραφο τοῦ βιβλίου, καί τήν παρουσιάζει ὡς συνεχόμενο κείμενο, ἐνῶ μεταξύ τους ὑπάρχει ἀπόσταση δέκα τριῶν (13) σελίδων! Ἐπιπλέον, αὐτή ἡ παράγραφος εἶναι δευτερεύουσα, τμῆμα εὐρύτερης προτάσεως, μάλιστα ὑποθετικῆς, τήν ὁποία παρουσιάζει ὡς κύρια καί αὐτόνομη πρόταση, μέ ἀποτέλεσμα παραθέτοντας τό κείμενο ἀποκομμένο ἀπό τήν ὑπόλοιπη πρόταση νά φαίνεται ἀκατανόητο! Πλήρης δηλαδή καί ἐσκεμμένη διαστρέβλωση, πού ἀλλάζει ἐντελῶς τό νόημά της. Ἡ παράγραφος γιὰ τὴν ὁποία μιλᾶμε εἶναι ἡ ἑξῆς: «Ὅσοι ἀποτειχισθοῦν ἀπό τό νέο ἡμερολόγιο καί οἱ ὑπόλοιπες παρατάξεις τοῦ παλαιοῦ δέν θά εἶναι ἡ συνέχεια τῆς διαχρονικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά μία νέα Ἐκκλησία» (σελ. 2 τοῦ περιοδικοῦ σας καί σελ. 379 τοῦ βιβλίου). Ἄν π. Νικόλαε μέ ἐρωτοῦσε κάποιος, βάσει τοῦ περιοδικοῦ σας, τί ἐννοῶ σ αὐτήν τήν παράγραφο, εἰλικρινά δέν θά μποροῦσα νά ἀπαντήσω, ἐφ ὅσον, ἔτσι ὅπως παρουσιάζεται, δὲν εἶναι δική μου καί δὲν ἔχει βεβαίως σχέση μὲ αὐτὸ ποὺ ἐννοοῦσα καὶ ἔγραψα. 2. Τό δικό σας κείμενο π. Νικόλαε, μέ τό ὁποῖο προσπαθεῖτε νά ἀναιρέσετε ὅ,τι δέν ἐξυπηρετεῖ σήμερα τούς ἀκολουθοῦντες τό Παλαιό Ἡμερολόγιο, ἔχει βασικώτερες ἀπό τήν πλαστογραφία τοῦ ἀδελφοῦ Νικολάου ἐλλείψεις, διότι κατ ἀρχάς λησμονεῖτε παντελῶς ὅτι ἐγώ διά νά βγάλω κάποια συμπεράσματα διά τήν σημερινή κατάστασι τῶν Παλαιοημερολογιτῶν στηρίζομαι μόνον στόν ὅσιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη καί ὡς ἐκ τούτου, διά νά στηρίξετε τίς θέσεις σας, θά ἔπρεπε νά ἀναφέρετε ἀνάλογα χωρία ἀπό τή ζωή καί τήν διδασκαλία τοῦ ὁσίου, μέ τά ὁποῖα νά διαψεύδατε τά συμπεράσματά μου. Ἐσεῖς ὅμως ὄχι μόνον οὐδέν ἀναφέρετε ἀπό τόν ὅσιο, ὄχι μόνον οὐδέν ἀναφέρετε ἔστω ἀπό κάποιους ἄλλους ἁγίους, οἱ ὁποῖοι προφανῶς θά διαφωνοῦσαν μέ τόν ὅσιο, ἀλλά θά συμφωνοῦσαν μαζί σας, ἀλλά ἀπεναντίας διά νά στηρίξετε τίς θέσεις σας χρησιμοποιεῖτε ἀποκλειστικῶς καί μόνον τόν ὀρθολογισμό, ὁ ὁποῖος ταυτίζεται μέ τήν λογική τῶν Παλαιοημερολογιτῶν. Ἔτσι λοιπόν μέ διαφόρους συλλογισμούς καί ὄχι Στουδιτικές ἤ ἔστω Πατερικές ἀποδείξεις προσπαθεῖτε νά στηρίξετε τήν ὕπαρξι τῶν Συνόδων τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, τίς χειροτονίες καί τίς 17