'Γο oλoxλ"~pωτιχό χα.θεστc,'jς του λ'ιεγάλου Αδελφού, πα.ρωωλουθώντα.ς συνεχώς τους πάντες χα.ι τα. πάντα. μέσα. α.πό α.μέτρητες διαδρασηχές

Transcript

1

2 'Γο oλoxλ"~pωτιχό χα.θεστc,'jς του λ'ιεγάλου Αδελφού, πα.ρωωλουθώντα.ς συνεχώς τους πάντες χα.ι τα. πάντα. μέσα. α.πό α.μέτρητες διαδρασηχές..., Ω' ι '),... '''r':''' ι τ-~λεοljονες, α.σχει τον α.πο ωτο ελεγχο σης πραςεις χα.ι τις συνειοησεις. '()' 'Υ, ", "u ' Ρ, Λα. προσαρμο.,ονται στ-~ μια. χα.ι μoνα.oα"~ αληljεια., αυτη που πρεσοευει Κ,..' ') 'θ ',, το ομμα., ο μονος α.,α "~τoς μ"~χα.νισμoς, του οποωυ πpoσωπoπoι"~σ"~ είναι ο λι εγάλος Αδελφός. 'Ολα., α.χόμα χα.ι το πα.ρελθόν: όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον, χα.ι όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το ϊ:αρελοόν. 'Γ ',, Ι ' θ', l'ι'" ο εγχλημα. Η;ς σxε'y"~ς εινα.ι το α.νασιμ.ο α.μαρτημα.. α.υτο ϊ:ρεϊ:ει.,., θ ι" '" '" γι ) Ω'..., να. εφλειφ ει OΤΙO'~πoτε οοηγει στη oιαϊ:pας~ του: ε,ευljερια, γλωσσα., u ' Ω' Κ' ", Ί ' α.νijρwϊ:ινα αισlj"~ματα.. αι Οϊ:οιος υϊ:οϊ:εσει σε εγxλ ~μα. σχεψης ϊ:ρεπει να. oδ"~γηθεί στον θάνατο α.να.μορφωμένος: Θα. ϊ:εθάνει α.γαπώντα.ς τον χιεγάλο Αδελφό. '()ταν ο Όργουελ έγρα.φε το bιbλίο του, το Ιταν μέλλον. Σ+Ιμερα., Ώ' \')', '" '4 θ ειναι ϊ:αρελljον. i Λ,α, μετα αϊ:ο το εργο αυτο, το ϊ:ραγματιχο 198 α. " "') "ζ' ), εινω παντα. μια. χρονια τοι) μελ,οντος,.~ πpωτ-~ ενος οφερου μι,ενωυμ,, θ ', ϊ:ου α.ϊ:ειλει την αν ρωπινη ιστορια.. Ένα. α.ϊ:ό τα μεγα.λύτερα bιbλία του ειχοστού αιώνα, το 1984 διαbάστ-~χε σαν μανιφέστο χα.ι θαυμάστηχε σαν προφητεία. Η εφια.λτιχή του α. λήθεια για το χράτος της θα.νατερ"ής τρομοχρατίας απέχει μόλις ένα b"fjμα. από το να γίνει πραγμα.τιχότητα.: ήδη ο Μεγάλος Αδελφός μάς bλέπει. ISBN ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ: Πανεπιστημίου 46, Αθήνα Τηλ.: ΟΙ , Fax: ΟΙ

3 1984 ΧΙΛΙΑ ΕΝΝΙΑΚΟΣΙΑ ΟΓΔΟΝΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ

4 Τίτλος του πρωτοτύπου: George Orwell Njneteen Eighty-Four ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΝΙνιχ Mπιiρτη ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΦιλoλOΎΙΚ~ Oμιioιx Kιiκτoυ Πρώτη έκοοση: ΚΑΚΤΟΣ, by Eric Blair, 1987 the Estate of the late Sonia Brownell OrweIl Για ΤΎJV ελληνικ~ γλώσσα σε όλο τον κόσμ.ο ΚΑΚΤΟΣ, 1999 ISBN ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ ΟΔΤΣΣΕΑΣ ΧΑΤΖΟΠΟΤΛΟΣ & ΣΙΑ Ε.Ε. ΠιχνεπιστημΙου 46, Aθ~νιx Τηλ: , , Fax: CACTUS EDITIONS ODYSSEAS HATZOPOULOS & Co 46, Panepistimiou Str., Athens

5 ΤΖΩΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ 1984 Χίλια εννιακόσια ογδόντα τέσσερα ΚΑΚΤΟΣ

6 Περιεχόμενιχ Πρώτο Μέρος Δεύτερο Μέρος Τρίτο Μέρος Παράρτημα

7 ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

8

9 Ι ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΛΑΜΠΡΗ κρύα μέρα του Απρίλη, κα~ τα ρoλόγ~α έδε~χναν μία το μεσύjμέρ~. Ο Γουίνστον Σμιθ, με το π~γoύν~ χωμένο στο στήθος προσπαθώντας ν' απoφύγε~ τον απαίσ~o άνεμο, γλίστρησε μέσ' από τ~ς γυάλ~νες πόρτες του Μεγάρου της Νίκης, κoυ~αλώντας μαζί του κ~ ένα στρό~~λo σκόνης ανάκατης με άμμο. Ο δ~άδρoμoς ανέδιδε μ~α ανάμ.ε~κτη μ.υρωδ~ά από ~ρασμ.ένo λάχανο κα~ παλ~ά κoυρελ~ασμένα χαλ~ά. Στην άκρη του δ~αδρόμoυ ή ταν καρφωμένη στον τοίχο ~α πελώρ~ έϊχρωμη αφίσα. 'Eδε~χνε ένα γ~γάντιo πρόσωπο, πάνω από ένα μέτρο πλατύ: ήταν το πρόσωπο ενός ανθρώπου γύρω στα σαράντα πέντε, με παχύ μαύρο μoυστάκ~ κα~ τραχ~ά αρρενωπά χαρακτηρ~στ~κά. Ο Γουίνστον κατευθύνθηκε προς τη σκάλα. Mάτα~o να επ~χεφήσε~ ν' ανέ~ε~ με το ασανσέρ. Ακόμα κα~ στ~ς καλές εποχές, σπάν~α λε~τoυργoύσε, κα~ τώρα μιiλ~στα είχανε κόψε~ το ηλεκτρ~κό όλο το πρωι Αυτό αποτελούσε ένα από τα μέτρα της o~κoνoμίας που λάμ~αναν γ~α την πρoετo~μασία της E~δoμάδας Μίσους. Έπρεπε ν' ανέ~ε~ εφτά πατώματα, κ~ ο Γουίνστον, που ήταν τp~άντα εννέα χρονών κα~ υπέφερε από μ~α πληγή στο δεξ~ό του αστράγαλο, ανέ~α~νε σ~γά σ~γά κα~ με πολλές στάσε~ς. Σε κάθε πάτωμα, απέναντ~ από το ασανσέρ, η ίδια αφίσα με το γιγάντ~o πρόσωπο σε παρατηρούσε από τον τοίχο. Ήταν μ~α από αυτές τ~ς φωτογραφίες που είνα~ έτσ~ φτ~αγμένες, ώστε τα μάτια να δίνουν την εντύπωσύj πως σε παρακολουθούν όπου κ~ αν ~ρίσκεσα~. Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΣΕ ΒΛΕΠΕΙ, έγραφε η λεζάντα από, κατω. Μέσα στο δ~αμέρισμα, μ~α γλυκ~ά φωνή δ~ά~αζε δυνατά έναν κατάλογο στo~χείων σχετ~κών με την παραγωγή χυτoσ~δήρoυ. Η

10 ", ψ φωνή ερχόταν από μια μα.κρόστενη μεταλλική πλάκα που ήταν σαν θαμπός καθρέφτης και αποτελούσε μέρος της επιφάνειας του δεξιού τοιχου. Ο ΓουΙνστον γύρισε έναν διακόπτη, και η φωνή εξασθένησε κάπως, αν και οι λέξεις ακούγονταν ακόμα. ευδιάκριτα.. Τ Yj συσκευή αυτή (τηλεοθόνη την έλεγαν) μπορούσες μεν να πι σκoτεινιιiσεις, δεν υπήρχε τρόπος όμως να την κλεισεις εντελώς. Προχώρησε προς το παράθυρο: μια μικροσκοπική, εύθραυστη σιλουέτα, που την αδυναμια της τόνιζε περισσότερο η μπλε φόρμα., η στολή του Κόμματος. Τα μα.λλιά του ήταν ανοιχτόχρωμα., το πρόσωπό του ειχε ένα φυσικό ροδοκόκκινο χρώμα., το δέρμα. του ειχε σκληρύνει από το ακατέργαστο σαπούνι, τις τραχιές λεπιδες της ξυριστικής μηχανής και το κρύο του χειμώνα που μόλις ειχε περάσει. Κοιτάζοντας έξω στο δρόμο, ακόμα. και μέσα από τα κλειστά τζάμια ένιωθε κανείς παγωνιά. Μέσα στις δίνες του ανέμου στρo~ιλίζoνταν σκόνη και σκισμένα παλιόχαρτα, και παρ' όλο που ο ήλιος έλαμπε κι ο ουρανός είχε ένα σκληρό γαλάζιο χρώμα., όλα φαίνονταν άχρωμα., εκτός από τις αφισες που ήταν κολλημένες παντού. Το πρόσωπο με το μεγάλο μουστάκι δέσποζε στα κεντρικά σημεία κάθε δρόμου. Υπήρχε μια,, τετοια. αφισα στην προσο η του απεναντι σπιτιου. Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΣΕ ΒΛΕΠΕΙ, έγραφε η λεζάντα, ενώ τα σκοτεινά μάτια κοίταζαν ~αθιά, διαπεραστικά μέσα στα μάτια. του Γουίνστον. Κάτω στο δρόμο μια άλλη αφίσα, ξεκολλημένη στη μια γωνιά, παράδερνε σπασμωδικά στον άνεμο, σκεπάζοντας και ξεσκεπάζοντας διαδοχικά τη μοναδική λέξη ΑΓΓΣΟΣ. Πέρα μακριά ένα ελικόπτερο 60υτούσε ανάμεσα στις στέγες, αιωρούνταν στον αέρα σαν μύγα και ορμούσε ξανά προς τα εμπρός διαγράφοντας καμπύλη. Ήταν η αστυνομική περίπολος που κατασκόπευε μέσα από τα παράθυρα του κόσμου. Ωστόσο, οι περίπολοι δεν είχαν σημασία. Μόνο η Αστυνομία της Σκέψης ειχε σημασια. ΠΙσω από την πλάτη του Γουίνστον, η φωνή από την τηλεοθόνη φλυαρούσε ακόμα. για το σιδερο και για την υπερκάλυψη του Ένατου Τριετούς Πλάνου. Η τηλεοθόνη ήταν ταυτόχρονα πομπός και δέκτης. Μπορούσε να συλλά~ει κάθε θόρυ60 προερχόμενο από

11 ι ι ι ι ι Γ r- Ψ θ ' Ε Ι λ τον ουινστον που ηταν πανω απο το επιπεcιo ι υρου. πι π εον, ' όσο bρισκόταν μέσα στο oπτικ~ πεοίο της μεταλλικ~ς πλάκας, οι κιν~σεις του μπορούσαν να παρακολουθούνται όπως και ν' ακούγονται. Βέbαια, οεν υπ~pχε τρόπος να ξέρει κανείς ποιαν ακριbώς στιγμ~ παρακολουθούσαν. Πόσο συχνά ~ με ποιο σύστημα συνοεόταν η Αστυνομία της Σκέψης με κάθε συσκευ~, μόνο να το μαντέψει μπορούσε κανείς. Θα μπορούσε ακόμα να οιανοηθεί ότι παρακολουθούσαν τους πάντες συνεχώς. Σε κάθε περίπτωση, μποι ~ θ ι ι ι ι θ λ 'Ε ρουσαν να συνcιε ουν με τη συσκευη σου οποτε η ε αν. πρεπε να ζεις -πραγματικά ζούσες, από συν~θεια που είχε καταλ~ξει να γίνει ένστικτο - με την προϋπόθεση ότι κάθε ~χoς που έbγαζες ακουγόταν και ό~ι κάθε σου κίνηση παρακολουθούνταν, εκτός αν ι ι ~ ηταν σκoταcιι. Ο Γουίνστον είχε πάντοτε την πλάτη γυρισμένη στην τηλεοθόνη. Ήταν πιο ασφαλές παρ' ότι, όπως ~ξεpε πολύ καλά, ακόμα και μια πλάτη μπορεί να είναι απoκαλυπτικ~. Ένα χιλιόμετρο μακριά, το Υπουργείο Aλ~θειας, όπου εργαζόταν, υψωνόταν τεράστιο,,, ι, Α ι ι και ασπρο πανω απο το γυμνο τοπιο. υτο, σκεφτηκε με μια α- όριστη απoστpoφ~, αυτό ~ταν το Λονοίνο, η πρωτεύουσα της Πρώτης Πεpιoχ~ς, η τρίτη πιο πυκνοκατοικημένη περιφέρεια της Ωκεανίας. Προσπάθησε να στύψει το μυαλό του να bρει κάτι από τα παιοικά του χρόνια, κάτι που να τον κάνει να θυμηθεί αν το Λονοίνο ~τανε πάντα έτσι. Yπ~pχε άραγε πάντα αυτ~ η θέα των σά-, ~,,, " πιων σπιτιων του cιεκατoυ ενατου αιωνα, αυτοι οι τοιχοι οι στηριγμένοι σε ξύλινα οοκάρια, αυτά τα χαρτόνια που αντικαθιστούσαν τα τζάμια στα παράθυρα, οι στέγες από λαμαρίνα κι αυτοί οι ξεχαρbαλωμένοι φράχτες των κ~πων; Yπ~pχε πάντα η θέα των bομbαροισμένων περιοχών, όπου η σκόνη από τους σοbάοες στροbιλιζόταν στον αέρα κι οι θάμνοι πρόbαλλαν ανάμεσα από τους σωρούς των ερειπίων; Και οι περιοχές όπου οι bόμbες χέρσωσαν μεγάλες εκτάσεις γης κι όπου ξεφύτρωσαν ρυπαρές αποικίες ξύλινα χαμόι ΜΙ ι ~ ι θ θ ι ι σπιτα σαν κοτετσια; αταια ομως, cιεν μπορουσε να υμη ει' τιποτα οεν του 'μενε από την παιoικ~ του ηλικία, παρεκτός μια σεφά φωτεινές εικόνες, ασύνοετες και ακατανόητες.

12 Το Υπουργείο Aλήθεr.α.r, - ΥΠΑΛ, στη Νέα Ομιλία 1 - είχε χτυπητή ειαφορά από καθετί που το περιστοίχιζε. Ήταν μια πελώρια πυραμιεοειεής οικοεομή από άσπρο αστραφτερό μπετόν, που από πάτωμα σε πάτωμα υψωνόταν τριακόσια μέτρα στον αέρα. Από τη θ εση " οπου στεκοταν,, ο Γ' ουινστον μο 'λ ις που μπορουσε '!1' να οιαοασει Ρ' στην άσπρη πρόσοψη του κτιρίου τα κομψά γράμματα που σχημάτιζαν τα τρία συνθήματα του Κόμματος: Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ Η ΕΛΕΥθΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ Η ΑΓΝΟΙλ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ Το Υπουργείο Αλήθειας είχε, λέγανε, τρεις χιλιάεες εωμάτια πάνω από την επιφάνεια του εεάφους και αντίστοιχες υπόγειες ειακλαεώ- Δ ' Λ!1" Ρ' '", σεις. ιασπαρτα στο ονοινο, ορισκονταν τρια ακομα κτφια παρομοια σ' εμφάνιση και μέγεθος. Με τον όγκο τους εέσποζαν τόσο πολύ σε όλη την αρχιτεκτονική της πόλης, που, αν ()ρισκόσουν στη στέγη του Μεγάρου της Νίκης, μπορούσες να τα εεις και τα τέσσερα ταυτόχρονα. Στέγαζαν τα τέσσερα Υπουργεία στα οποία καταμεριζόταν ολόκληρος ο κυ()ερνητικός μηχανισμός. Το Υπουργείο Aλ~θειας που ασχολούνταν με την ειεησεογραφία, την ψυχαγωγία, την εκπαίεευση και τις καλές τέχνες. Το Υπουργείο Eφ~νης που ~ταν αρμόεto για τον πόλεμο. Το Υπουργείο Αγάπης που μεριμνούσε για την τ~ρηση της τάξης. Και το Υπουργείο Αφθονίας που ~ταν υπεύθυνο για τις οικονομικές υποθέσεις. Τα ονόματά τους στη Νέα Ομιλία ήταν ΥΠΑΛ, ΥΠΕΙΡ, ΥΠΑΓ και ΥΠΑΦ. ΤΟ Υπουργείο Αγάπης ήταν το πιο τρομακτικό απ' όλα. Δεν ειχε, ουτε " ενα παρα 'θ υρο. Ο Γ' ουινστον οεν!1" ειχε μπει ποτε 'Υ στο πουργείο Αγάπης, ούτε καν το είχε πλησιάσει περισσότερο από μισό χιλιόμετρο. Ήταν ένα μέρος όπου εεν γινόταν να μπεις, εκτός αν 1. Η Νέα Ομιλία ~ταν Ύj επίσύjμη γλώσσα της Ωκεανίας. Για τη ooμ~ και την ετυμολογία της 6λ Παράρτημα.

13 εκτελούσες επίσημ.η υπηρεσία, αλλά και τότε έπρεπε να διασχίσεις ένα δαίδαλο από συρμ.ατοπλεγμ.ένα εμ.πόδια, χαλύ6δινες πόρτες και κρυφά πολυ60λεία. Ακόμ.ι:χ και στους διαδρόμ.ους που οδηγούσαν στα εξωτερικά φράγμ.ατα, περιφέρονταν φύλακες μ.ε όψη γορίλα, ντυμ.ένοι μ.ε μ.ι:χύρες στολές και οπλισμ.ένοι μ.ε ρόπαλα. Ο Γ ι ι ι 'Ε ι ουινστον γυρισε αποτομ.α. ντυσε τα χαρακτηριστικα του μ.' εκείνη την έκφραση της ήρεμ.ης αισιοδοξίας που έπρεπε να έχει όταν ατένιζε την τηλεοθόν1j. Διέσχισε το δωμ.σ.τιο για να πάει στη μ.ικροσκοπική κουζίνα. Με το να φύγει από το Υπουργείο εκείνη την ώρα της ημ.έρας, είχε θυσιάσει το γεύμ.ι:χ του στην καντίνα και ήξερε πολύ καλά ότι δεν υπήρχε ίχνος φαγητού στην κουζίνα, εκτός από ένα ξεροκόμ.μ.ι:χτο μ.ι:χύρο ψωμ.ί που έπρεπε να φυλάξει για το αυριανό πρόγευμ.ι:χ. Κατέ6ι:χσε από το ράφι ένα μ.πoυκfι.λι άχρωμ.ο υγρό μ.ε μ.tι:x σκέτη άσπρη ετικέτα που έγραφε ΤΖΙΝ ΝΙΚΗΣ. Ανέδιδε μ.ια λιπαρή άσχημ.η μ.υρωδιά που έφερνε αναγούλα, κάτι σαν κινέζικο ποτό από ρύζι. Ο Γουίνστον γέμ.ισε ένα φλιτζάνι, προετοίμ.ι:χσε τον εαυτό του για το επερχόμ.ενο σοκ και το κατάπιε όπως πίνει κανείς ένα φάρμ.ι:χκο. Στη στιγμ.ή το πρόσωπό του έγινε μ.πλα6ί και δάκρυα έτρεξαν Ι ι Τ ι ι ι ξι Ι λ' Ι απο τα μ.ι:χτια του. ο ποτο ηταν σι:χν νιτρικο ο υ, και επι π εον, οταν το κατάπινες, είχες την αίσθηση ότι σε χτυπούν κατακέφαλα μ.ε λαστιχένιο κλομ.π. Αμ.έσως μ.ετά όμ.ως, το κάψιμ.ο στο στομ.σ.χι του πέρι:χσε και ο κόσμ.ος άρχισε να μ.otfι.ζει πιο ευχάριστος. Πήρε τσιγάρο από ένα τσαλακωμ.ένο πακέτο που έγραφε ΤΣΙΓΑΡΑ ΝΙΚΗΣ α πρόσεκτος, το κράτησε ανάποδα κι έτσι άδειι:χσε όλο τον καπνό στο Ι Μ Ι 'θη Ι... Ι πατωμ.ι:χ. ε το επομ.ενο στα κε πιο τυχερος. ~αναγυpισε στο λί6ινγχ ρουμ. και κάθισε σ' ένα μ.ικρό τραπέζι στ' αριστερά της τηλεοθόνης. Έ6γαλε από το συρτάρι του τραπεζιού έναν κοντυλοφόρο, ένα μ.ελανοδοχείο κι ένα χοντρό άγραφο τετράδιο, σχήμ.ι:χτος τετάρτου, μ.ε σκληρό εξώφυλλο και κόκκινη ράχη. Για κάποιο λόγο, η τηλεοθόνη στο λί6ινγχ ρουμ. ήταν τοποθετημ.ένη ασυνήθιστα. Αντί να είναι, όπως ήταν το κανονικό, στον ακρινό τοίχο, απ' όπου θα μ.πορούσε να επιθεωρεί όλο το δωμ.σ.τιο,

14 6ρισχόταν στο μακρύτερο τοίχο, απέναντι απ' το παράθυρο. Στη μια πλευρά του υπήρχε μια μικρή εσοχή όπου καθόταν τώρα ο Γουίνστον, η οποία, όταν χτιζόταν το διαμέρισμα, φαίνεται ότι προοριζόταν για ράφια 6ι6λιοθήκης. Με το να κάθεται σ' αυτή την εσοχή, και προς τα πίσω, ο Γουίνστον κατάφερνε να 6ρίσκεται έξω από το οπτικό πεδίο της τηλεοθόνης. Μπορούσαν 6έ6αια να τον ακούν, "\"\" f> ',, θ' ~, ~ αλλα οσο ορισκοταν σ αυτη τη εση οεν μπορουσαν να τον οουν. Λίγο αυτή η ασυνήθιστη γεωγραφία του δωματίου, λίγο τούτο το τετράδιο που μόλις είχε 6γάλει από το συρτάρι, του είχαν υπ06άλει ~, " ζ' " την ιοεα να κανει ο, τι ετοιμα οταν να κανει τωρα. Ήταν ένα ιδιαίτερο, όμορφο τετράδιο. Τα φύλλα του ήταν από λείο κρεμ χαρτί, λίγο κιτρινισμένο από το χρόνο, ένα είδος που δεν κατασκευαζόταν πια εδώ και σαράντα χρόνια τουλάχιστον. Ο Γουίνστον μπορούσε πάντως να υποθέσει ότι το τετράδιο ήταν πιο παλιό. Το είχε δει πεταμένο στη 6ιτρίνα ενός άθλιου μικρού παλαιοπωλείου σε μια 6ρομερή συνοικία (σε ποια ακρι6ώς δεν θυμόταν) κι αμέσως κυριεύτηκε από την ακατανίκητη επιθυμία να το αποκτήσει. Τα μέλη του Κόμματος υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να πηγαίνουν σε συνηθισμένα μαγαζιά (<<να συναλλάσσονται με την ελεύθερη αγορά» το έλεγαν), αλλά ο κανόνας δεν τηρούνταν αυστηρά, γιατί υπήρχαν διάφορα πράγματα, κορδόνια παπουτσιών, φέρ' ειπείν, και ξυραφάκια, που ήταν αδύνατο να προμηθευτεί κανείς με άλλο τρόπο. Είχε ρίξει μια γρήγορη ματιά πάνω κάτω στο δρόμο, μετά γλίστρησε στο μαγαζί και αγόρασε το τετράδιο για δυόμισι δολάρια. Εκείνη τη στιγμή δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι το ήθελε για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Το πήγε σπίτι του μέσα στο χαρτοφύλακά του, έχοντας ένα αίσθημα ενοχής. Ακόμα και άγραφο τον εξέθετε σε κίνδυνο. Αυτό που επρόκειτο να κάνει ήταν ν' αρχίσει να κρατάει ημερολόγιο. Τούτη η πράξη δεν ήταν παράνομη (τίποτα δεν ήταν παράνομο, αφού δεν υπήρχαν πια νόμοι), αλλά, αν τον ανακάλυπταν, ήταν σίγουρο πως θα τον τιμωρούσαν με θάνατο ή τουλάχιστον με, " " Ο Γ' 'Ι> λ εικοσι πεντε χρονια καταναγκαστικα εργα. ουινστον εοα ε μια

15 πένα στον κοντυλοφόρο και την καθάρισε. Η πένα ήταν αρχαϊκό εργαλείο που σπάνια το χρησψ.οποιούσαν ακόμα και για υπογραφές' την είχε προμηθευτεί κρυφά, και με όυσχολία, απλώς και μόνο επειδή είχε το αίσθημα ότι σ' αυτό το όμορφο χι:χρτί άξιζε να γράψεις με αληθινή πένα αντί να γρατσουνίσεις με στυλό. Πραγματικά, όεν ήταν συνηθισμένος να γράφει με το χέρι. Εκτός από πολύ σύντομες σημειώσεις, συνήθως υπαγόρευε τα πάντα στο φωνογράφο, πράγμα που αποκλειόταν φυσικά στην προκειμένη περίπτωση. Βούτηξε την πένα στο μελάνι και για ένα όευτερόλεπτο όίστασε. Μια τρεμούλα συντάραξε τα σωθικά του. Το παν ήταν ν' αρχίσει να γράφει στο χαρτι Με μικρά αόέξια γράμματα έγραψε: 4 Απριλίου Έγειρε πίσω. Τον κυρίευσε μια αίσθηση απόλυτης αόυναμίας. Κατ' αρχήν, όεν ήταν καθόλου 6έ6αιος ότι αυτός ο χρόνος ήταν το Πρέπει να ήταν τόσο περίπου, αφού ήξερε σίγουρα ότι ήταν τριάντα εννέα χρονών και πίστευε ότι είχε γεννηθεί το 1944 ή το 1945, αλλά σε τούτους τους καιρούς όεν μπορούσες ποτέ να προσόιορίσεις καμιά ημερομηνία. Αναρωτήθηκε ξαφνικά για ποιον έγραφε αυτό το ημερολόγιο. Για τους επερχόμενους, για τους αγέννητους ακόμα. Η σκέψη του για μια στιγμή πλανήθηκε στην αμφί60λη ημερομηνία που έγραψε στη σελίόα, και ύστερα σταμάτησε πάνω στη λέξη της Νέας Ομιλίας διπλή σκέψη. Για πρώτη φορά κατάλα6ε το μέγεθος του εγχειρήματος που αποτολμούσε. Πώς μπορούσες να επικοινωνήσεις με το μέλλον; Αυτό είναι αόύνατον απ' τη φύση του την ίόια. Ή το μέλλον θα ήταν ολόιόιο με το παρόν, οπότε όεν θα τον άκουγε κανείς, ή, θα όιέφερε, οπότε όεν είχε νόημα να εμπλακεί σε κάτι τετοιο. Για λίγη ώρι:χ καθόταν κοιτάζοντας το χι:χρτί σαχ.χαζός. Η τηλεοθόνη άλλαξε και μετέόιόε τώρα μια όιαπεραστική στρατιωτική μουσική. Ήταν παράξενο το γεγονός ότι όχι μόνο είχε χάσει την

16 ικανότητα να εκφράζεται, riλλiι. είχε ξεχάσει και τι ήθελε να πει. Εεώ κι εbεομ.άεες προετοιμαζόταν γι' αυτή τη στιγμή, χωρίς ποτέ να σκεφτεί ότι θα χρειαζόταν και τίποτε άλλο εκτός από θάρρος. Το γράψιμο θα ήταν εύκολο. Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να μεταφέρει στο χαρτί τον ατέλειωτο ανήσυχο μονόλογο που για χρόνια είχε μέσα στο μυαλό του. Όπως και να 'ταν, αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή ακόμα κι ο μονόλογος έμοιαζε να 'χει στερέψει μέσα του. Εκτός αυτού, τον είχε πιάσει μια ανυπόφορη φαγούρα στην πληγή του. Δεν τολμούσε να ξυστεί, γιατί έτσι θα την ερέθιζε περισσότερο. Τα εεuτερόλεπτα περνούσαν. Δεν καταλάbαινε τίποτε άλλο έξω απ' το άγραφο χαρτί μπροστά του, τη φαγούρα στην πληγή, τη μουσική που τον ξεκούφαινε και μια ελαφριά ζάλη που του 'χε φέρει το τζιν. Ξαφνικά, άρχισε να γράφει μέσα σε πανικό χωρίς να καταλαbαίνει πλήρως τι έγραφε. Τα μικρά αλλά παιεικά γράμματά του ξετυλίγονταν πέρα εώθε στη σελίεα, παραλείποντας στην αρχή τα κεφα λ αια ' γραμματα, και στο τε 'λ' ος ακομα και τις τε λ' ειες: 4 Απριλ{ου Χθες 6ράδυ στο σινεμά. Όλο πο λ εμικα " εργα, ενα, πο λ υ ' κα λ" ο, eqeexve r- ενα ' ΠΛΟΙΟ.'Ί' γεμάτο πρόσφυγες που 60μ6αρδιζόταν κάπου στη Μεσόγειο. Οι θεατές διασκέδαζαν πολύ με τα πλάνα ενός μεγαλόσωμου, χοντρού ανθρώπου που προσπαθούσε να ξεφύγει κολυμπώντας ενώ ένα ελικόπτερο τον κυνηγούσε, πρώτα, τον έ6λεπες να τσαλα60υτάει, r-λ",, ι στα νερα σαν Qe φινι, uστεpα, αναμεσα απο τις ριπες των πολυ6όλων που έριχναν τα ελικόπτερα, ύστερα γέμισε τρύπες και η θάλασσα γύρω του κοκκ{νισε και 6υθ{στηκε σαν να μπήκε το νερό απ' τις τρύπες. οι θεατές ούρλιαζαν από τα γέλια όταν 6υθιζόταν. ύστερα ε{δαμ.ε μια σωg'wιή-λέμ60 Υεμάτη. παιδιά κι ένα ελικόπτερο να αιωρε.!ται από πάνω τους. μια ηλικιωμένη Υυνα{κα, μπορε{ να ήταν ε6ρα{α, καθόταν στην

17 πλώρη μ' ένα αγοράκι περίπου τριών χρονών στψ αγκαλιά. το αγοράκι στρίγκλιζε από φό60 και έκρυ6ε το κεφαλάκι του στο στήθος της σαν να προσπαθούσε να φωλιάσει μέσα της και ΎJ γυναίκα έ6αζε τα μπράτσα της γύρω του και το παρηγορούσε, ενώ και η ίδια είχε μελανιάσει από το φό60. το σκέπαζε συνεχώς όσο περισσότερο μπορούσε, σαν να πίστευε ότι τα χέρια της θα το προστάτευαν από τις σφαίρες. τότε το ελικόπτερο έριξε πάνω τους μια 6όμ6α είκοσι κιλών με μια τρομαχτική λάμψη και η 6άΡκα έγινε συντρίμμια. μετά έδειξαν μια θαυμάσια λήψη ενός παιδικού χεριού που εκτοξεύτηκε ψηλά ψηλά στον αέρα θα πρέπει να το παρακολούθ-ησε εκεί ψηλά ένα ελικόπτερο με κάμερα και ακούστηκαν πολλά χειροκροτήματα από τις θέσεις των μελών του κόμματος αλλά μια γυναίκα απ' τα καθίσματα των προλετάριων άρχισε ξαφνικά να κάνει φασαρία και να φωνάζει ότι δεν είναι σωστό μπροστά σε παιδιά όχι δεν έπρεπε να το δείξουν μπροστά σε παιδιά δεν είναι ώσπου η αστυνομία τψ έ6γαλε έξω δεν φαντάζομαι να της έκαναν τίποτα κανείς δεν δίνει σημασία στα λόγια των προλετάριων η τυπική αντίδραση των προλετάριων ποτέ δεν... ο Γουίνστον σταμάτησε να γράφει, τον είχε πιάσει κράμπα. Δεν ήξερε τι τον έκανε ν' aραδιάσει αυτό το χείμαρρο από ανοησίες. ΑΧλά. το περίεργο ήταν ότι, ενόσω έγραφε, μια ολότελα οιαφορετική ανάμνηση ξεκαθάρισε στο μυαλό του, σε τέτοιο σημείο ώστε αισθάνθηκε την ανάγκη να την καταγράψει. Τώρα συνειοητοποιούσε πως αυτό το περιστατικό στάθηκε η αιτία που αποφάσισε ξαφνικά να γυρίσει σπίτι και ν' αρχίσει το ημερολόγιο σήμερα. Συνέ6η σήμερα το πρωί στο Υπουργείο -αν μπορούσε 6έ6αια κανείς να χρησιμοποιήσει τη λέξη «συνέ6η» για κάτι τόσο νεφελώδες.

18 Ήταν περίπου έντέκα, και στο Τμήμα Αρχείων, όπου εργαζό- Γ, ', ταν ο ουινστον, " επαφναν τις καρεκ λ ες απο τα οωματια ~ και τις συγκέντρωναν στο κέντρο του χολ απέναντι από τη μεγάλη τηλεοθόνη, προετοιμάζοντας έτσι το Διλεπτο Μίσους. Ο Γουίνστον κάθισε σε μια καρέκλα στις μεσαίες σειρές, όταν απρόσμενα μπήκαν δύο άτομα που γνώριζε εξ όψεως, αλλά ποτέ δεν είχε μιλήσει μαζί τους. Το ένα ήταν μια κοπέλα με την οποία διασταυρωνόταν συχνά στους διαδρόμους. Δεν ήξερε τ' όνομά της, αλλά ήξερε ότι εργαζόταν στο Τμήμα ΦαντασLα.ς. Κατά πάσα πιθανότητα - μια και μερικές φορές την είδε να κρατά κατσαbίδι στα λαδωμένα χέρια της - θα είχε κάποια μηχανική εργασία πάνω σε καμ.ιά από τις μηχανές που έγραφαν μυθιστορήματα. Ήταν ένα κορίτσι με θαρρετό ύφος,περίπου στα είκοσι εφτά, με πλούσια μαύρα μαλλιά, πρόσωπο με φακίδες, και με γοργές, αθλητικές κινήσεις. Μια στενή κόκκινη ζώνη, έμbλ ημα του Α ντισεξουαλικού Συνδέσμου Ν έών, ήταν τυλιγμένη γύρω απ' τη μέση της αρκετά σφιχτά για να ΠΡΟbάλλει το σχήμα των γοφών της. Ο Γουίνστον την αντιπάθησε από την πρώτη στιγμή που την είδε. Ήξερε γιατι Έφταιγε ο αέρας που έφερνε μαζί της. Ο αέρας των γηπέδων του χόκε " και των κρύων ντους, των ομαδικών πεζοποριών και της πλήρους απουσίας θηλυκότητας. Αντιπαθούσε όλες σχεδόν τις γυναίκες, και ιδιαίτερα τις νεαρές και όμορφες. Πάντα γυναίκες, ιδίως νέες γυναίκες, ήταν οι πιο φανατικοί οπαδοί του Κόμματος. Αυτές κυριολεκτικά καταbρόχθιζαν τα συνθήματα του Κόμματος, ήταν οι καλύτεροι ερασιτέχνες κατάσκοποι και οσμίζονταν αμέσως κάθε παρέκκλιση από την κομματική γραμμή. Τούτη όμως η κοπέλα του έδινε την εντύπωση ότι ήταν η πιο επικίνδυνη απ' όλες. Μια φορά που διασταυρώθηκαν στο διάδρομο, του είχε ρίξει μια λοξή ματιά που του φάνηκε ότι τον διαπερνούσε, και για μια στιγμή τo~ γ~μισε με φριχτό πανικό. Μέχρι που του πέρασε από το νου ότι μπορεγνα ήταν πράκτοριχςτηςαστυνομίας της Σκέψης. Αυτό, bέbαια, δε\)' -ήταν πολύ πιθανό. Παρά ταύτα, κάθε φορά που εκείνη bρισκόταν κοντά του, εξακολουθούσε να αισθάνεται μια περίεργη ανησυχία, στην οποία ενυπήρχαν ο τρόμος και η εχθρότητα.

19 Ε Το σ.λλο σ.τομο ήτα.ν κσ.ποιος ονόμ.α.τι Ο'Μπρσ.ιεν, μέλος του ι ΚΙ ι ι ~ ι θ' ι σωτερικου ομμα.τοζ' κα.τειχε τοσο σπουοα.ια. εση κα.ι α.προσιτη, που για. τη φύση της ο Γουίνστον είχε μόλις μια. α.μυδρή ιδέα.. Μια. στιγμια.ία. σιωπή α.πλώθrjκε α.νσ.μ.εσα. στην oμ.fι.δα. των α.νθρώπων που κσ.θοντα,ν γύρω, μόλις είδα.ν να. πλησισ.ζει η μ.α.ύρη στολή ενός μέλους του Εσωτερικού Κόμμ.α.τος. Ο Ο'Μπρσ.ιεν ήτα.ν πα.χύς, μεγα.λόσωμος σ.νθρωπος, με χοντρό λα.ιμό κα.ι τρα.χύ, α.γροίκο κα.ι κσ.πως α.στείο πρόσωπο. Πα.ρσ. τον εντυπωσια.κό όγκο του, διέθετε κσ.ποια. χσ.ρη. Είχε ένα. τικ να. ξα.να.bσ.ζει τα. γυα.λισ. του στη μύτη του, περίεργα. α.φοπλιστικό κα.ι - κα.τσ. κσ.ποιο α.κα.θόριστο τρόπο - περίεργα. πολ;τισμένο. Ήτα.ν μια. κίνηση που σου θύμιζε ευγενή του δέκα.του όγδοου α.ιώνα. την ώρα. που προσφέρει την τα.μπα.κέρα. του. Ο Γουίνστον είχε δει τον Ο'Μπρσ.ιεν πσ.νω α.πό δεκα. φορές ίσως, σε σχεδόν α.νσ.λογα. χρόνια.. Ένιωθε να. του α.σκεί έλξη, κα.ι όχι μόνο επειδή του είχε κινήσει το ενδια.φέρον η α.ντίθεση μετα.ξύ των ευγενικών του τρόπων κα.ι του προσώπου του που θύμιζε μποξέρ. Εκείνο που του φα.ινότα.ν ότι τον τρα.bούσε περισσότερο ήτα.ν μια. μυστική πίστη - ή ίσως όχι α.κρι6ώς πίστη, α.πλώς ελπίδα. - ότι ο Ο'Μπρσ. ιεν δεν ήτα.ν πολιτικσ. ορθόδοξος. Το ενέπνεε κσ.τι στο πρόσωπό του, α.λλσ., πσ.λι, ίσως α.υτό που ήτα.ν γρα.μμένο στο πρόσωπό του να. μην επρόκειτο κα.ν για. α.νορθοδοξία. α.λλσ. α.πλώς για. εξυπνσ.δα.. Σε κσ.θε περίπτωση έδινε την εντύπωση α.νθρώπου στον οποίον μπορούσες να. μιλήσεις, α.ν κα.τσ.φερνες να. κρυφτείς α.π' την τηλεοθόνη κι έμενες μόνος μα.ζί του. Ο Γουίνστον δεν έκα.νε ποτέ την πα,ρα.μικρή προσπσ.θεια. να. επα.ληθεύσει την εντύπωση που είχε - δεν υπήρχε τρόπος για. να. το κσ.νει. Εκείνη τη στιγμή, ο Ο'Μπρσ.ιεν κοίτα.ξε το ρολόι στο χέρι του, είδε ότι κόντευε έντεκα. κα.ι φα.ίνετα.ι πως α.ποφσ. σισε να. μείνει στο Τμήμα. Αρχείων ώσπου να. τελειώσει το Δίλεπτο Μ ι 'Ε θ ι I~ Ι Γ ι λ ' ισους. πια.σε μια. εση στην ιοια. σεφα. με τον ουινστον, ιγα. κα.θίσμα.τα. πιο πέρα.. Μετα.ξύ τους κα.θότα.ν μια. μικρόσωμη κοκκινομσ.λλα. που εργα.ζότα.ν στο διπλα.νό δωμ.α.τισ.κι α.π' του Γουίνστον. Η κοπέλα. με τα. μα.ύρα. μ.α.λλισ. κα.θότα.ν α.κρι6ώς πίσω τους.- Την επόμενη στιγμή, α.ντήχησε α.πό την τηλεοθόνη μια. φρι-

20 κιιχστική, συριστική φωνή - σαν από κάποια τερατώού] μύ]χανή που είχε μείνει αλάδωτη κι έτριζε απαίσια. Ήταν ένσ.ς ήχος που σου τρυπούσε το μυαλό και σ' έκανε ν' ανατριχιάζεις σύγκορμος. Το Μίσος είχε αρχίσει. Όπως συνήθως, παρουσιάστηκε στψ οθότη το πρόσωπο του Εμμανουήλ Γκολντστάtν, του Εχθρού του Λαού. Σκόρπtα σφυρίγματα αποοοκιμασίσ.ς ακούστηκαν από το ακροατήριο. Η μικρόσωμύ] κοκκινομάλλα γυναικούλα άφύ]σε μια στριγκλιά φόbου ανάμεικτου με αύ]δία. Ο Γκολντστάιν ήταν ο αποστάτης, ο παραbάτης που κάποτε, πρtν από πολύ καιρό (κανείς δεν θυμόταν με ακρ(bεtα πόσο), υπήρξε μια ~πό τις εξέχουσες φυσιογνωμίες του Κόμματος, σχεδόν στο επίπεδο του Μεγάλου Αδελφού, και μετά αναμείχθύ]κε σε αντεπαναστατικές ενέργεtες, καταδικάστηκε σε θάνατο καt, κατά μυστηριώδτι τρόπο, δραπέτευσε κι εξαφανίστύ]κε. Τα προγράμματα του Δίλεπτου Μίσους άλλαζαν από μέρα σε μέρα, αλλά δεν υπήρχε κανένα που να μψ είχε τον Γκολντστάιν σαν κύριο πρόσωπο. Ήταν ο μεγαλύτερος προδότης, ο πρώτος που ΚΎ]λίδωνε την αγνότητα του Κόμματος. Όλα τα κατοπινά εγκλήματα εναντίον του Κόμματος, όλες οι προδοσίες, τα σαμποτάζ, οι αιρέσεις, οι αποσκιρτήσεις προέρχονταν κατ' ευθείαν απ9 τις διδασκαλίες του. Εκεί ή κάπου αλλού, ζ ι ι ι ζ ι ι ι ουσε ακομα και προετοιμα ε μυστικα τις συνωμοσιες του: ισως κάπου στο εξωτερικό υπό την προστασία ξένων χρύ]ματοδοτών ή ακόμα - όπως κατά καιρούς έλεγαν οι φήμες - σε κάποιο μέρος στην ίδια την Ωκεανία. Τ Γ, ου ουινστον ι του ΚΟΠΎ]κε, Ύ] ανασα. 'Δ' εν καταφερε ποτε να αντικρίσει το πρόσωπο του Γκολντστάιν χωρίς να νιώσει ανάμεικτα t' ι Α-:, 'Η ι λ ι f' ι ι λ ι οουτηρα αισν.ιματα. ταν ενα επτο εοραιικο προσωπο, π αισιωμενο μ' ένα πλούσιο φωτοστέφανο από αιθέρια άσπρα μαλλιά, κι ένα λεπτό τραγίσιο γενάκι - μια έξυπτη φυσιογνωμία που είχε, παρ' όλ' αυτά, κάτι έμφυτα σ.ξιοκαταφρότητο, με μισ.ν έκφρασtj ξεμωραμένου γέρου, στη μακριά λεπτή μύτη του που στην άκρύ] της στηρίζονταν ένα ζε~γάρι γυαλιά. Το πρόσωπό του είχε κάτι ΠΡΟbατίσιο' και Ύ] φωνή του ακόμα σαν να θύμιζε bέλσ.σμα. Ο Γκολντστάιν εξαπέλυσε

21 τη συνηθισμένη φcφμακερή επίθεσή του εναντίον του Κόμματος - μια επ[θεση που την υπερ60λή και την ΚΙΧκεντρέχειά της ακόμα κι ένα παιοί θα μπορούσε να οιακρίνει - παράλληλα όμως αρκετά εύλογη, ώστε να προξενεί ένα αίσθημα φό60υ ότι θα μπορούσε να επηρεάσει και να παρασύρει ανθρώπους κατώτερου οιανοητικου επιπέοου. Έ6ριζε τον Μεγάλο Αοελφό, κατήγγελλε τη οικτατορία του Κόμματος, απαιτούσε την άμεση σύναψη ειρήνης με την Ευρασία, υπερασπιζόταν την ελευθερία του λόγου, την ελευθεροτυπία, την ελευθερία του συνέρχεσθαι, την ελευθερία της σκέψης. Κραύγαζε υστερικά ότι η επανάσταση προοόθηκε - κι όλ' αυτά με μια ομιλία ταχύτατη, πολύφθογγη, παρωοία του συνηθισμένου ύφους των ρητόρων του Κόμματος, που ακόμα περιείχε λέξεις της Νέας Ομιλίας μάλισ.fα πολύ περισσότερες λέξεις της Νέας Ομιλίας απ' όσες θα χρησιμοποιούσε στην πραγματική ζωή ένα μέλος του Κόμματος. Και όλο αυτό το οιάστημα, για να μη μείνει περιθώριο αμφι60λίας ως προς την πραγματικότητα που υπήρχε στις αερολογίες του Γ λ ι ι ι 'λ λ θ' ι κο ντσταιν, πισω απο το κεφα ι του στην τη εο ονη περνουσαν ατέλειωτες φάλαγγες του ευρασιατικού στρατού - η μια σειρά μετά την άλλη, ρωμαλέοι άντρες με ανέκφραστα ασιατικά πρόσωπα, που εξαφανίζονταν για να οώσουν τη θέση τους σε άλλους, ακρι6ώς ι Η ι Γ λ ι ι, ι ομοιους. φωνη του κο ντσταιν ειχε σαν υποκρουση το μονοτοθ ι θ ' e' ι ι νο, ρυ μικο ορυόο που εκαναν οι μποτες των στρατιωτων. Π ι ι ι ~ 'λ ΜΙ ι ροτου περασουν τριαντα οευτερο επτα ισους, το μισο α- κροατήριο ξέσπασε σε έξαλλες κραυγές λύσσας. Ή ταν πάρα πολύ γι' αυτούς να 6λέπουν το αυτάρεσκο πρ06ατίσιο πρόσωπο μαζί με ι ~I Ι Ι ξ 'ii θ' την τρομακτικη ουναμη του ευρασtaτικου στρατου' ε αλλου, η εα, ή έστω και η σκέψη μόνο του Γκολντστάιν, προκαλούσε αυτόματα φό60 και οργή. Ήταν αντικείμενο μίσους πολύ πιο σταθερό κι από την Ευρασία ή την Ανατολασία, αφού συνήθως, όταν η Ωκεανία ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τη μια, 6ρισκόταν σε ειρηνικές σχέσεις με την άλλη. Αλλά το περίεργο ήταν ότι, παρ' όλο που ο Γκολντστάιν ήταν μισητό πρόσωπο και τον περιφρονούσαν οι πάντες, παρ' όλο που κάθε μέρα και χίλιες φορές την ημέρα στις

22 εξέδρες, στην τηλεοθόνη, στις εφ-ημερίδες, στα blbλlιx οι θεωρίες του διαψεύδονταν, καταρρίπτονταν, γελοιοποιούνταν, και η αξιοθρήνητη ηλιθιότητά τους εκτίθονταν στα!jάτια όλων, παρ' όλ' αυτά, λοιπόν, η επιρροή του θαρρείς και δεν μ.ειωνόταν ποτέ. Πάντα υπήρχαν καινούρια θύμ.ατα έτοιμ.α να παραπλανηθούν απ' αυτόν. Δεν περνούσε μ.έρα που η Αστυνομ.ία της Σκέψης να μ.ην ανακαλύψει κατασκόπους και σαμ.ποτέρ που ενεργούσαν σύμ.φωνα με τις οδηγίες του. Ή ταν ο αρχηγός ενός τεράστιου σκοτεινού στρατού, ενός μ.υστικού δικτύου συνωμ.οτών που είχαν σκοπό την ανατροπή της Κυbέρνησης. Υποτίθεται πως τ' όνομ.α αυτού του στρατού ήταν Αδελφότης. Ψιθυρίζονταν ακόμ.α ιστορίες για ένα τρομ.ερό bιbλίο, μ.ια σύνοψη όλων των αιρέσεων, που είχε γράψει ο Γκολντστάιν και κυκλοφορούσε,~,, Τ Ph' ~, 'λ Ο', κρυφα εοω κι εκει. ο ΟΙΟΛΙΟ οεν ειχε τιτ ο. κοομ.ος, οταν το ανέφερε ποτέ, το ονόμ.αζε απλώς το bιbλ,ο. Όλ' αυτά, όμ.ως, κυκλοφορούσαν μ.όνο σαν αόριστες φήμ.ες. Ούτε η Αδελφότης ούτε το bιbλ,ο ήταν θέμ.ατα που θα ανέφερε ποτέ ένα κανονικό μ.έλος του Κόμ.μ.ατος, αν μ.πορούσε να τ' αποφύγει. Στο δεύτερο λεπτό, το μ.ίσος εξελίχθηκε σε παραλήρημ.α. Το ακροατήριο αναπηδούσε πάνω στις καρέκλες και ούρλιαζε όσο πιο δυνατά μ.πορούσε προσπαθώντας να πνίξει το bέλασμ.α που σε τρέλαινε απ' την τηλεοθόνη. Η μ.ικροκαμ.ωμ.ένη κοκκινομ.άλλα αναψοκοκκινισμ.ένη ανοιγόκλεινε το στόμ.α της σαν Ψάρι έξω απ' το νερό. Ακόμ.α και το παχύ πρόσωπο του Ο'Μπράιεν είχε γίνει κατακόκκινο. Καθόταν στητός στην καρέκλα του, και το δυνατό του στήθος φούσκωνε και τρανταζόταν σαν ν' αντιστεκόταν σε κάποιο δυνατό, Η λ' 'λ ι, ΓΙ ι ξ κυμ.α. μ.ε αχρινη κοπε cι πισω απο τον ουινστον αρχισε να ε- φωνίζει: «Γουρούνι! Γουρούνι! Γουρούνι!» και ξαφνικά άρπαξε ένα bαρύ λεξικό της Νέας Ομ.ιλίας και το εκσφενδόνισε πάνω στην τηλεοθόνη. Το λεξικό χτύπησε στη μ.ύτη του Γκολντστάιν και αναπήδησε' η φωνή συνεχίστηκε αδυσώπητη. Σε μ.ια στιγμ.ή διαύ- Γ ι I~ Ι 'ζ, ζ' γειας, ο ουινστον ειοε τον εαυτο του να φωνα ει κι αυτος μ.α ι μ.ε 'λλ λ ι f'i Ι Ι ~ τους α ους και να κ Οτσαει οιαια μ.ε το τακουνι του τα ποοια της καρέκλας. Το φοbερό μ.ε το Δίλεπτο Μίσους δεν ήταν ότι ήσουν

23 υποχρεωμένος να συμμετέχεις, αλλ' αντ(θετα ότι δεν μπορούσες ν' αποφύγεις τη συμμετοχή. Κατά τη διάρκεια των τριαντα δευτερολ επτων, ' δ εν χρεια ζ' οταν καμια, προσποιηση. 'Μ ια αποτροπαιη " εκσταση φό~oυ και εκδίκησης, μια φονική μανία, μια διάθεση να ~ασανίσεις, να χτυπήσεις, να σπάσεις κεφάλια με ένα σφυρί, φαινόταν να διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα το ακροατήριο και να το μεταμορφώνει παρά τη θέλησή του σε παράφρονες που μόρφαζαν και ούρλιαζαν. Η λύσσα όμως που ένιωθες ήταν ένα αίσθημα αφηρημένο, Ι " Ι '', χωρις συγχεκριμενο στοχο, που μπορουσε να στραφει απο το ενα αντικείμενο στο άλλο, σαν τη φλόγα σε λάμπα θυέλλης. Έτσι, κάποια στιγμή το μίσος του Γουίνστον δεν στρεφόταν καθόλου εναντίον του Γκολντστάιν, αλλά, αντίθετα, εναντίον του Μεγάλου Αδελφού, του Κόμματος και της Αστυνομίας της Σκέψης κάτι τέτοιες στιγμές η ψυχή του ήταν με το μέρος αυτού του μοναχικού, θ' 'λ ' ζ, ~, αψετικου στην ο ονη, που τοσο Χ ευα αν, που ηταν ο μοναοικος φρουρός της αλήθεισ.c; και της λογικής σ' έναν κόσμο φτιαγμένο από ψέματα. Κι όμως, την άλλη ακρι6ώc; στιγμή, έπαιρνε το μ.έρος των ανθρώπων που ήταν γύρω του, και όλα όσα έλεγαν εναντίον του Γκολντστάιν τού φαίνονταν αλήθεια. Αυτές τις στιγμές, η κρυφή απέχθειά του για τον Μεγάλο Αδελφό μετα6αλλόταν σε λατρεία. Μεγάλος Αδελφός τού φαινόταν ο ακαταμάχητος, ατρόμητος προ-, θ' ρ ", ~, στατης, που ορ ωνοταν σαν Όραχος εναντια στις σ.σιατικες οροες, ενώ ο Γκολντστάιν, παρά την απομόνωσή του, την αδυναμία του και την αμφι60λία που πλανιόταν για την ίδια την ύπαρξή του, έμοιαζε ένας τρομερός λαοπλάνος ικανός να καταστρέψει τον πολιτισμό με μόνη τη δύναμη της φωνής του. Μπορούσε κανείς ακόμα να κατευθύνει το μίσος του όπου ήθελε ο ίδιος. Ξάφνου, με μια 6ίσ.ιη προσπάθεια ανάλογη με κείνη που κάνει κάποιος για να ξυπνήσει από τον εφιάλτη, ο Γουίνστον μπόρεσε να με-;rαφέρει το μίσος του από το πρόσωπο της οθόνης στη μελαχρινή κοπέλα πίσω του. Γοργές, όμορφες παραισθήσεις έλαμψαν μες στο μυαλό του. Τη μαστίγωνε μέχρι θανάτου. Την έδενε γυμνή σ' ένα στύλο και τη σημάδευε με 6έλη σαν τον Άγιο Σε6σ.στισ.νό. Τη 6ίαζε Ο

24 και, στην κορύφωση της ηδονής, της έκo~ε το λaρύγγι. Τώρα καταλά~αινε καλύτερα από πριν για ποιο λόγο τη μισούσε. Τη μισούσε γιατί ήταν νέα, όμορφη και ανέραστη, γιατί ήθελε να κοιμηθεί μαζί της κι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ, γιατί γύρω από τη λυγερή μεσούλα της, που λες και σε προκαλούσε να την αγκαλιάσεις, υπήρχε αυτός ο σιχαμένος ζωστήρας, επιθετικό σύμ~oλo αγνότητας. Το μ(σος είχε φτcxσει στο κατακόρυφο. Η φωνή του Γκολντστάιν έγινε αληθινό 6έλασμα, και για μια στιγμή το πρόσωπό του έ μοιασε με του aρνιoύ. Τότε το αρνίσιο πρόσωπο αναμείχθηκε με τη σιλουέτα ενός Ευριχσιάτη στρατιώτη, που προχωρώντας πελώριος και τρομερός, μες στη 6ροντή του πολυ6όλου του, φάνηκε σαν να ξεπήδησε απ' την οθόνη, έτσι που μερικοί από τους μπροστινούς θεατές ζάρωσαν στη θέση τους. Αλλά, την ίδια στιγμή, μ' έναν στεναγμό ανακούφισης είδαν την εχθρική σιλουέτα να διαλύεται μέσα στο πρόσωπο του Μεγάλου Αδελφού, με τα μαύρα μαλλιά και το μουστάκι, γεμάτο δύναμη και μυστική γαλήνη, και τόσο μεγάλο που γέμιζε σχεδόν ολόκληρη την οθόνη. Κανείς δεν άκουσε τι έλεγε ο Μεγάλος Αδελφός. Ή ταν απλώς λίγα λόγια ενθαρρυντικά, αυτά που λένε μες στην αντάρα της μάχης: κανείς δεν ξεχωρίζει ακρι- 6ώς τι λένε, αλλά στο άκουσμά τους και μόνο η εμπιστοσύνη ξαναστυλώνεται. Ύστερα, το πρόσωπο του Μεγάλου Αδελφού άρχισε να σ6ήνει και στη θέση του εμφανίστηκαν τα τρία συνθήματα του Κόμματος με μεγάλα κεφαλαία γράμματα: Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ Η ΕΛΕΥθΕΡΙΑ ΕΙ ΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ Η ΑΓΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ Αλλά το πρόσωπο του Μεγάλου Αδελφού φαινόταν να επιμένει στην οθόνη για μερικά δευτερόλεπτα, σαν η εντύπωση που άφησε στο κοινό να ήταν τόσο ζωηρή, ώστε να μην μπορεί να σ6ήσει αμέσως. Η μικροκαμωμένη κοκκινομάλλα ρίχτηκε προς το μπρο-

25 στινό κάθισμα μ' ένα τρεμάμενο μουρμουρητό που έμοιαζε να λέει: «Σωτήρα μου!» και άπλωσε τα χέρια προς την οθόνη. Μετά έκρυψε το πρόσωπό της στις παλάμες της. Προσευχόταν. Εκείνη τη στιγμή το ακροατήριο ξέσπασε σε μια ~αθιά, αργή, ρυ θ μικη 'ψ α λμ ωοια ~, «Μ-Α..., Μ-Α..., Μ-Α.» r - ξ' ανα και ξ' ανα, πο λ' υ αργά, με μεγάλη παύση μεταξύ του Μ και του Α. Ήταν ένας ~αρύς μουρμ-ουριστός ήχος, παράξενα άγριος, που στο ~άθoς του άκουγες ένα ποδοκρότημα και τριάντα δευτερόλεπτα. τον αχό από ταμ ταμ. Αυτό κράτησε ίσαμε Ή ταν ένα ρεφρέν που ακουγόταν συχνά σε στιγμές ακράτητης συγκίνησης. Από τη μια, ήτανε κάτι σαν ύμνος αφιερωμένος στη σοφία και στο μεγαλείο του Μεγάλου Αδελφού, αλλά πιο πολύ μια πράξη αυτουπνωσης, μια ηθελημένη κατάπνιξη της ΣUνείδησης μέσα σ' ένα ρυθμικό θόρυ~o. Ο Γουίνστον ταράχτηκε μέχρι τα σωθικά. Στο Δίλεπτο Μίσους δεν μπορούσε ν' αντισταθεί στο γενικό παραλήρημα, αλλά αυτή η ζωώδης ψαλμωδία «Μ-Α!... Μ-Α.» Ι παντα ' τον γεμι 'ζ' ε τρομο. Φ υσικα, "ψ ε ε λ νε κι αυτος 'ζ' μα ι με τους άλλους. Δεν ήταν δυνατό να κάνει αλλιώς. Ν α κρύ~ει τα αισθήματά του, να ελέγχει την έκφρασή του, να κάνει ό,τι έκαναν όλοι, ήταν ενστικτώδεις αντιδράσεις. Αλλά υπήρξε ένα διάστημα δύο δευτερολέπτων όπου η έκφραση των ματιών του θα μπορούσε να τον προδώσει. Κι εκείνη ακρι~ώς τη στιγμή συνέ~η το σημαντικό πραγματικά συνέ~η. -αν Για μια στιγμή η ματιά του ΣUναντήθηκε με του Ο'Μπράιεν. Ο Ο'Μπράιεν είχε σηκωθεί. Είχε ~γάλει τα γυαλιά του και τα ξανά~αζε στη μύτη του, μ' εκείνη τη χαρακτηριστική του χειρονομία. Αλλά υπήρξε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου που τα μάτια τους συναντήθηκαν, και όσο χρειάστηκε για να γίνει αυτό, ο Γουίνστον ήξερε -ναι, ήταν 6έ6αιος! - ότι ο Ο'Μπράιεν σκεφτόταν το ίδιο ακρι~ώς μ' αυτόν. Είχαν περάσει αμoι~αίσ. ένα ολοκάθαρο μήνυμα. Ήταν σαν να είχαν επικοινωνήσει τα πνεύματά τους, και οι σκέψεις, μέσ' από τα μάτια τους, ξεχείλισαν από τον ένα στον άλλο. «Είμαι με το μέρος σου», έμοιαζε να του λέει ο Ο'ΜπριΧιεν. «Ξέρω πολύ καλά τι αισθάνεσαι. Ξέρω την περιφρόνηση, το μίσος, την αηδία σου. Αλλά

26 ,, ζ' Ι'Τ ' μ'1) στενo'χωριεσαι, ειμαι μα ι σου.» στερα '1) αστραπ'1) της συνεννό'1)σύ)ς έσ6'1)σε, και το πρόσωπο του Ο'Μπράιεν έγινε το ίδιο ανεξι'χνίαστο όπως όλων των άλλων. Αυτό 1)ταν όλο, και -ήδ'1) ο ΓουΙνστον οεν -ήταν 6έ6αιος σ.ν πραγματικά εί'χε συμ6εί στ' αλ-ήθεια. Τέτοια περιστατικά δεν εί'χαν ποτέ συνέ'χεια. Το μόνο που έκαναν -ήταν να διατηρούν μέσα του ζ,, λ'~""''''''', ωνταν'1) την πιστη, την ε πιοα, οτι κι αλλοι εκτος απ αυτον '1)ταν εχθροί του Κόμματος. Ίσως οι φ-ήμες για τις τεράστιες, κρυφές συνωμοσίες -ήταν στο κάτω κάτω αλ'1)θινές - ίσως '1) Αδελφότης υπήρχε πραγματικά. Ήταν αδύνατο, παρ' όλες τις αναρ(θμ'1)τες συλλήψεις, τις ομολογίες και τις εκτελέσεις, να είναι κανείς 6έ6αιος πως '1) Αδελφότης ήταν απλώς ένας μύθος. Ή ταν κάτι μέρες που πίστευε στην ύπαρξή της, και άλλες που δεν πίστευε. Δεν υπήρχε καμιά απόδειξ'1) μόνο φευγαλέα σύ)μιχαια που θα. μπορούσαν να. σύ)μαίνουν οτιδήποτε ή και τίποτα: λίγα λόγια. αρπα.γμένα. α.πό δω κι από κει από διάφορες συζ'1)τήσεις, συνθήμα.τα. μουντζουρωμένα. σε τοί'χους αποχωρ'1)τηρίων- καμtιx φορά, όταν συνα.ντιόνταν δύο ξένοι, μια. ελα.φριά κίτησύ) του χεριού που έμοια.ζε με σύ)μιχδι α.ναγvώρισύ)ς. Όλ' α.υτά ήταν εικασίες πολύ πιθα.νόν να. τα εί'χε φα.ντα.στεί. Γύρισε στο γρα.φείο του χωρίς να. ξα.νακοιτάξει τον Ο'Μπράιεν. Ούτε που του πέρασε α.πό το μυα.λό να δώσει συνέ'χεια στη στιγμια.ία τους επα.φή. Ακόμα. κι α.ν ήξερε πώς ν' α.ρχίσει, θα ήταν εξα.ιρετικά επικίνδυνο. Για ένα. δυο δευτερόλεπτα., είχα.ν α.νταλλιχξει μια διφορούμεν'1) μα.τtιx, κι εκεί έλ'1)ξε το ζήτημα.. Αλλά ακόμ'1) κι αυτό ήταν ένα. α.ξιομν'1)μόνευτο γεγονός μέσα. στην ολοκλ'1)ρωτική μοναξιά όπου ήταν υποχρεωμένος κα.νείς να ζει. Ο Γουίνστον ανα.κάθισε κα.ι όρθωσε το σώμα. του. Ρεύτηκε. Το τζιν τού α.νέ6'1)κε α.πό το στομιχ'χι.. Η προσοχή του συγκεντρώθύ)κε πάλι στη σελίδα.. Πρόσεξε πως, ενώ είχε ξεχα.στεί ονειροπολώντα.ς, τα.υτόl.ρονα έγραφε μ'1)χανικά. Κα.ι τα. γράμμα.τά του δεν ήτα.ν πια. α.δέξια. και σφιγμένα. όπως πριν. Η πένα. του είχε γλιστρήσει -ηδονικά πάνω στο λείο 'Χαρτί κα.ι εί'χε σχ'1)μα.τίσει μεγάλα., κεφα.λα.ία, κα.θα.ρά γράμμα.τα.:

27 ΚΑΤΩ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΚΑΤΩ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΚΑΤΩ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΚΑΤΩ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΚΑΤΩ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ.ΑΔΕΛΦΟΣ ξανά και ξανά, γεμίζοντας Δ μισή σελίοα. ',,, Α-",, 'Η εν μπορεσε να κατανικ-ησει ενα αισν.ιμα πανικου. ταν παράλογο, αφού το να γράψει αυτές τις συγκεκριμένες λέξεις οεν ήταν πιο επικίνουνο από την αρχική πράςη να ξεκινήσει το ημερολόγιο' αλλά για μια στιγμή μπήκε στον πεtρc1σμό να σκίσει τις γραμ- 'λ'~, 'λ μενες σε ιοες και να τα παρατησει ο α. Ωστόσο οεν το 'κανε, γιατί ήξερε πως ήταν άσκοπο. Είτε είχε γράψει ΚΑΤΩ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ είτε όχι, οεν είχε σημασία. Είτε συνέχιζε είτε σταματούσε να γράφει το ημερολόγιο, οεν είχε σημασία. Η Αστυνομία της Σκέψης θα τον έπιανε έτσι κι αλλιώς. Είχε οιαπράξει - θα το είχε οιαπράξει, ακόμα κι αν οεν είχε πιάσει την πένα στο χέρι - το 6ασικό έγκλημα που περιείχε όλα τ' άλλα μέσα του. Έγκλημα της Σκέψης το έλεγαν. Το έγκλημα της σκέψης οεν ήταν κάτι που μπορούσε να κρύψει κανείς rtc1 πάντα. Μπορούσες να καταφέρεις να ξεγελιiσεις για λίγο, ακόμα και για χρόνια, αλλιχ αργά ή γρήγορα θα σ' έπιαναν. Πάντα τη νύχτα - οι συλλήψεις γίνονταν πάντα τη νύχτα. Το ξαφνικό τίναγμα μες στον ύπνο σου, το τραχύ χέρι που τράνταζε τον ώμο σου, τα φώτα που έπεφταν εκτυφλωτικά στα μ.ιχτια σου, τα σκληρά πρόσωπα που περικύκλωναν το κρε~άτι σου. Στις περισσότερες περιπτώσεις οεν γινόταν οίκη, ούτε αναφερόταν η σύλληψη. Οι άνθρωποι απλώς εξαφανίζονταν, πιχντα μες στη νύχτα. Τ' όνομ.ιχ σου σ~ηνόταν από τους καταλόγους, κάθε στοιχείο για καθετί που είχες κάνει εξαλειφόταν, η κάποτε υπαρξή σου οεν αναγνωριζόταν και ξεχνιότιχν. Είχες καταστραφεί, εκμηoενl.στεί: εξατμιστεί ήταν η λέfrι που χρησιμοποιούσαν γι' αυτό. Για μια στιγμή, τον κατέλα6ε κάτι που έμοιαζε υστερία. Άρχι \σε να γράφει 6ιaστικά με aκclτιxστατα γράμματα:

28 Θα με σκοτώσου\! δε\! με \/Οιάζει θα με τουφεκέσου\! στο σ6έρκο δε\! με \!οιάζει κάτω ο μευάλος αδελφός πά\!τα σε ('Ι' ι _Ε" l' ιγ ι ι τουφεκι... ου\! πισω στο σοερκο σε\! με \!οια... ει κατω ο μευαλος αδελφός... Έγειρε στη ράχη της καρέκλας, σαν κάπως ντροπιασμένος με τον εαυτό του, και άψησε την πένα. Την άλλη στιγμή αναπήδησε τρομαγμένος. Ένας χτύπος στην πόρτα ακούστηκε. Κιόλας! Έμεινε ακίνητος σαν ποντικός, με τη μάταιη ελπίδα ότι όποιος κι αν ήταν θα 'φευγε μετά από την πρώτη απόπειρα. Αλλά όχι, ο χτύπος επαναλήφθηκε. Το χειρότείκ( απ' όλα θα ήταν ν' αργοπορούσε. Η καρδιά του χτυπούσε σαν ταμ1ψύρλο, αλλά το πρόσωπό του, από τη μακρά συνήθεια, ήταν μάλλρν ανέκφραστο. Σηκώθηκε και κινήθηκε ~αριά προς την πόρτα. ) 11 Μόλις έπιασε το πόμολο της πόρτας, ο Γουίνστον είοε ότι είχε αφήσει το ημερολόγιο ανοιχτό στο τραπέζι. ΚΑΤΩ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛ ΦΟΣ, έγραφε με γράμματα τόσο μεγάλα που oια~άζoνταν καθαρά κι από την πόρτα. Αυτό που είχε κάνει ήταν ασύλληπτα ηλιθιο. Αλλά κατάλα~ε ότι, ακόμα και στον πανικό του, δεν ήθελε να μουντζουρώσει αυτό το ωραίο χαρτί κλείνοντας το ~ι~ίo με το μελάνι ακόμα νωπό. Κρατώντας την αναπνοή του, άνοιξε την πόρτα. Αμέσως τον τύλιξε ένα θερμό κύμα ανακούφισης. Απ' έξω στεκόταν μια άχρωμη γυναίκα μέ αραιά μαλλιά και κουρασμένο, ρυτιδωμένο πρόσωπο. «Α σύντροφε», είπε με μονότονη, κλαψιάρικη φωνή, «ήμουν Ι' 'Ι' " 'Θ ', θ rt οεοαιη οτι εισαστε μεσα... α μπoρouσατε να Ρ ετε να ρι<.,ετε μια ματιά στο νεροχύτη της κουζίνας μας; Βούλωσε ~αι...» Ήταν η κυρία Πάρσονς, η γυναίκα ενός γείτονα στο ίδιο πάτωμα. (<<Κυρία» ήταν μια λέξη που αποδοκίμαζε το Κόμμα - υποτίθεται ότι έπρεπε να τους αποκαλείς όλους «συντρόφους»-

29 α.λλά μ.ε μ.ερικές γυνα.ίκες χρησιμ.οποιούσες τη λέξη «κυρία.» ενστικτωοώς.) Ήτα.ν γύρω στα. τριάντα., α.λλά έοειχνε πολύ μ.εγα.λύτερη. Σου έοινε την εντύπωση ότι είχε σκόνη μ.έσα. στις ρυτίοες του προσώπου της. Ο Γουίνστον την α.κολούθησε στο ΟιάΟρομ.ο. Αυτές οι ερα.σιτεχνικές επιοιορθώσεις ήτα.ν μ.ια. ενόχληση σχεοόν κα.θημ.ερινή. Τα. oια.μ.ερίσμ.rι.τα. του Μεγάρου της Νίκης ήτα.ν πα.λιά, χτισμ.ένα. το 1930 ή εκεί γύρω, κα.ι ήτα.ν ερείπια.. Οι σo~άoες ξέφτιζα.ν, 'f", λ" ζ, συνεχως α.πο τα. τα.οα.νια. κα.ι τους τοιχους, οι σω ηνες εσπα. α.ν α.πο την πολλή πα.γωνιά, η στέγη έστα.ζε όποτε χιόνιζε, η κεντρική θέρμ.rι.νση λειτουργούσε συνήθως σε χα.μ.ηλή έντα.ση, ότα.ν οεν ήτα.ν εντελώς κλειστή για. λόγους οικονομ.{α.ς. Οι επιοιορθώσεις, εκτός εκείνες που μ.πορούσε να. κάνει μ.όνος του κα.νείς, έπρεπε να. εγκριθούν α.πό μ.rι.κρινές επιτροπές που ήτα.ν ικα.νές να. κα.θυστερήσουν ~I J, '" ζ, ουο χρονια. α.κoμ.rι. κα.ι την α.ντικα.τα.στα.ση ενος σπα.σμ.ενου τ α.μ.ιου. «Φυσικά, είνα.ι που λείπει ο Τομ. κα.ι ήρθα. σ' εσάς», είπε α.όριστα. η κυρία. Πά.ρσονς. Το oια.μ.έρισμ.rι. του Πάρσονς ήτα.ν μ.εγα.λύτερο α.πό του Γουίνστον κα.ι εξίσo~ κα.κoμ.oφιrι.σμ.ένo α.λλά μ.ε Οια.φορετικό τρόπο. Όλα. έοειχνα.ν Κ(J.τα.χτυπημ.ένα. κα.ι τσα.λα.πα.τημ.ένα. σα.ν να. είχε μ.όλις περάσει α.πό κει ένα. τεράστιο άγριο θηρίο. Πα.ντού στο πάτωμ.rι. κείτοντα.ν σύνεργα. για. σπορ - μ.πrι.στoύνια. του χόκεϊ., γάντια. του μ.ποξ, μ.ια. σκα.σμ.ένη μ.πάλα. ποοοσφα.ίρου, ένα. σορτς γυρισμ.ένο α.πό την α.νάποοη μ.ουσκεμ.ένο στον ιορώτα.. Επάνω στο τρα.πέ~ια. στoί~α. άπλυτα. πιάτα. κα.ι τετράοια. μ.ε τσα.λα.κωμ.ένα. φύλλα.. Στouςτοίχους έ6λεπες κόκκινες σημ.rι.ίες του ΣυνΟέσμ.ου Ν εολα.ία.ς κα.ι των Κα.τα.σκόπων, κα.ι μ.ια. α.φίσα. του Μεγάλου Αοελφού σε φυσικό μ.έγεθος. Υπήρχε οιάχυτη η συνηθισμ.ένη μ.υρωοιά του ~ρα.σμ.ένoυ λάχα.νου, όπως άλλωστε σ' όλα. τα. oιrι.μ.ερίσμ.rι.τα., α.λλά. τη σκέπα.ζε μ.ια. πιο ()αριά μ.πόχα. α.πό ιορώτα., που - το 'νιωθες μ.ε την πρώτη, 'ξι Ι, r- " 'λ α.να.σα., χωρις να. ερεις πως - ητα.ν ο ιορωτα.ς κα.ποιου που ε ειπε εκείνη τη στιγμ.ή. Σ' ένα. ά.λλο Οωμ.ά.τιο κάποιος μ.ε μ.tα. χτένα. κι ένα. κομ.μ.ά.τι χαρτί τουα.λέτα.ς προσπα.θούσε να. κρα.τήσει το ρυθμ.ό της στρα.τιωτικής μ.ουσικής που μ.ετέοιοε α.κόμ.rι. η τηλεοθόνη.

30 «Τ α παιδιά», είπε 'Υ) κυρία Πάρσονς ρίχνοντας ένα φο6ισμένο 6λέμμα προς την πόρτα. «Δεν 6Υήκαν έξω σήμ.ερα. Και φυσικά...» Είχε τη συνήθεια να κό6ει τις φράσεις στη μέσ'υ). Ο νεροχύτ'υ)ς της κουζίνας ξεχείλιζε 6ρόμικα πρασινωπά νερά που μύριζαν λάχανο Ι Ι Ι Ο Γ Ι Ι ξι Ι περισσοτερο απο ποτε. ουινστον γονατισε και ε ετασε τη γωνια του σωλήνα. Σιχαινόταν να 6άζει τα χέρια του και σιχαινόταν να γονατίζει, γιατί αυτό πάντα του 'φερνε 6ήχα. Η κυρία Πάρσονς κοίταζε απελπισμένη. Ι Τ Ι Ι θ Ι Ι «Φ υσικα, αν ο ομ 'Υ)ταν σπιτι, α το τακτοποιουσε αμεσως», Ι Τ Ι Ι ~ λ Ι ΠΙ Ι Ι ειπε. «ου αρεσουνε τετοιες οου ειες. ιανουν τα χερια του του Τομ». Ο Πάρσονς ήταν συνάδελφος του Γουίνστον στο Υπουργείο Αλήθειας. Ήταν ένας παχουλός αλλά δραστήριος άνθρωπος απίστευτης 6λακείας, που ξεχείλιζε από 'Υ)λίθιο ενθουσιασμό, ένας απ' αυτούς τους αφοσιωμένους σκλά60υς που δεν έχουν ποτέ καμιά αμφι60λία για τίποτε, και που το Κόμμα εξαρτouσε τη σταθερότητά του σ' αυτούς, πιο πολύ απ' ό,τι στην Αστυνομία της Σκέψ'Υ)ς. Στα τριάντα πέντε του απο6λήθ1)κε χωρίς να το θέλει από το Σύνδεσμο Νεολαίας, ενώ και προτού μπει στο Σύνδεσμο είχε καταφέρει να Ι Κ ι,, " ι παραμεινει στους ατασκοπους ενα χρονο πανω απο το κανονικο. Στο Υπουργείο τον είχαν σε δευτερεύουσα θέσ'υ), όπου δεν χρειαζόταν να 'ναι κανείς έξυπνος, από την άλλ'υ) όμως είχε διευθυντική θέσ'υ) στην Επιτροπή των Σπορ και σ' όλες τις άλλες επιτροπές που ασχολούνταν με την οργάνωσ'υ) ομαδικών πεζοποριών, εθελοντικών επιδείξεων, εκστρατειών αποταμιεύσεως και γενικά εθελοντικής δραστ'υ)ριότητας. Ο Πάρσονς θα μπορούσε να σε πλ'υ)ροφορήσει με μια ήσυχ'υ) περ'υ)φάνια ανάμεσα σε δυο ρουφ'υ)ξιές της πίπας του ότι, Ι λ Ι Ι ~ 'λ Ψ Ι Ι Ι τα τεσσερα τε ευταια χρονια, οεν ε ει ε ουτε μια φορα απο το Κοινοτικό Κέντρο. Μια ανυπόφορ'υ) μυρωδιά ιδρώτα, σαν ακούσια μαρτυρία της μεγάλ'υ)ς δραστηριότητάς του, τον ακολουθούσε παντού όπου πήγαινε κι έμενε πίσω του όταν έφευγε. «Έχετε γαλλικό κλειδί;» ρώτησε ο Γουίνστον, παίζοντας αμήχανα με το παξιμάδι του σωλήνα.

31 «Γαλλικό κλειδί...» είπε η κυρία Πάρσονς που αμέσως έδειξε ά60υλη. «Δεν ξέρω, είμ.αι 6έ6αιη. Ίσως τα παιδιά...» Ακούστηκε ήχος ποδιών κι άλλο ένα χτύπημ.α της χτένας καθώς τα παιδιά τρέξανε στο λί6ινγκ ρουμ. Η κυρία Πάρσονς έφερε το γαλλικό κλειδί..ο Γουίνστον άφησε να τρέξει νερό κι έ6γαλε με αηδία ένα μάτσο τρίχες που είχαν 60υλώσει το σωλήνα. Έπλυνε όπως όπως τα χέρια του με κρύο νερό άλλο δωμάτιο. «Ψηλά τα χέρια!» ούρλιαξε μια άγρια φωνή. Ένα εννιάχρονο αγόρι, σω από το τραπέζι απειλώντας μ' της 6ρύσης και γύρισε στο όμορφο, με σκληρό ύφος ξεπρό6αλε πί-: ένα αυτόμ.ατο παιδικό πιστολάκι, ενώ η αδελφούλα του, δύο χρόνια μικρότερη, έκανε την ίδια κίνηση κρατώντας ένα ξύλο. Και τα δύο ήταν ντυμένα με τη στολή των Κατασκόπων, μπλε σορτς, γκρι πουκάμισο και κόκκινο μαντίλι στο λαιμό. Ο Γουίνστον έφερε τα χέρια πίσω από το κεφάλι του, ανήσυχος για τον πολύ σκληρό και άγριο τρόπο του παιδιού, που δεν έμοιαζε να είναι εντελώς παιχνίδι αυτό που έκανε. «Είσαι προδότης!» ούρλιαζε το παιδί. «Είσαι εγκλημ.ατίας της σκέψης! Είσαι κατάσκοπος Ευρασιάτης! Θα σε σκοτώσω, θα σ' εξατμίσω, θα σε στείλω στα αλατωρυχεία!» Ξαφνικά χοροπηδούσαν και τα δύο γύρω του, φωνάζοντας «Προδότη» και «Εγκληματία της σκέψης». Η μικρή μιμούνταν όλες τις κινήσεις του αδελφού της. Ή ταν λίγο τρομ.ακτικό, έμοιαζε με το πώς χοροπηδούσαν τα μικρά τιγράκια που σύντομα θα εξελιχθούν σε ανθρωποφάγα. Υπήρχε κάτι σαν υπολογισμένη αγριότητα,!ι' ' 'θ ', λ' στο μ.ατι του παιοιου, μια φανερη επι υμια να χτυπησει, να κ οτσησει τον Γουίνστον, και έμοιαζε να 'χει συνειδητοποιήσει πως ήταν αρκετά μεγάλο για να μπορεί να το κάνει. Ευτυχώς που δεν κρατούσε αληθινό πιστόλι, σκέφτηκε ο Γουίνστον. Τα μάτια της κυρίας Πάρσονς στριφογύριζαν νευρικά από τον Γουίνστον στα παιδιά. Τώρα που την έ6λεπε στο φως του λί6ινγκ ρουμ, πρόσεξε με ενδιαφέρον ότι πραγματικά είχε σκόνη στις ρυτίδες του προσώπου της.

32 ι ι "Α ι!/' «Κανουνε τοση φασαρια», ειπε. «πογοητευτηκαν που οεν ιι-πόρεσαν να δουν τον απαγχονισιι-ό, γι' αυτό κάνουν έτσι. Έχω πολλή δουλειά και δεν ιι-πορώ να τα πάω' είιι-αι πολύ απασχοληιι-ένη, και ο Τοιι- θ' αργήσει να γυρίσει απ' τη δουλειά». «Γιατί δεν ιι-πορούιι-ε να πάιι-ε να δούιι-ε την κρεfj-άλα;» bρυχήθηκε το παιδί ιι-ε τη bροντερή φωνή του. «Θέλουιι-ε να δούιι-ε την κρειι-άλα!» τραγούδησε η ιι-ικρούλα, εξακολουθώντας να χοροπηδάει ολόγυρα. Μερικοί Ευρασιάτες κρατούιι-ενοι, ένοχοι εγκληfj-άτων πολέιι-ου, επροκειτο, να κρειι-αστουν, στο Π' αρκο απο 'Ψ ε, θ υιι-η ' θη κε ο Γ' ουινστον. Αυτό συνέbαινε περίπου ιι-ια φορά το ιι-ήνα, και ήταν ένα θέαιι-α που άρεσε. Τα παιδιά φώναζαν να τα πάνε να δουν. Ο Γουίνστον χαιρέτησε την κυρία Πάρσονς και bγήκε. Δεν είχε προλάbει να κάνει έξι Ρ' ~,~", Ρ' ΠΙ οηιι-ατα στο οιαοροιι-ο, οταν κατι τον χτυπησε στο σοερκο. ονεσε, ~, ι ι!/' Γ' Ρ' πο λ υ, σαν να τον οιαπερασε πυρωιι-ενο σιοερο. υρισε ακριοως τη στιγιι-+ι που η κυρία Πάρσονς τραbούσε το γιο της ιι-έσ' από την πόρτα, ενώ εκείνος έbαζε στην τσέπη ιι-ια σφεντόνα. «Γκολντστάιν!» γρύλισε το παιδί, την ώρα που έκλεινε η πόρτα. Αλλά εκείνο που εντυπωσίασε πιο πολύ τον Γουίνστον ήταν το ύφος του απελπισιι-ένου φόboυ στο γκρίζο πρόσωπο της γυναίκας. Γυρίζοντας στο διαιι-έρισfj-ά του, πέρασε γρήγορα ιι-προστά από την τηλεοθόνη και κάθισε πάλι στο τραπέζι, τρίbοντας συνεχώς το λαιιι-ό του. Η ιι-ουσική από την τηλεοθόνη είχε σταιι-ατήσει. Στη θέση της ιι-ια κοφτή στρατιωτική φωνή διάbαζε δυνατά και ιι-ε κτηνώδη ευχαρίστηση ιι-ια περιγραφή του εξοπλισιι-ού του Πλωτού ο χυρού που ιι-όλις είχε αγκυροbολήσει ιι-εταξυ της Ισλανδίας και των Νησιών Φερόες. Με τούτα τα παιδιά, σκέφτηκε, αυτή η δύστυχη πρέπει να ζει, ι Α',,~" θ ιι-εσα στον τροιι-ο. xofj-tx ενα χρονο, ουο χρονια και α την παρακολουθούσαν ιι-έρα νύχτα για να ανακαλύψουν συιι-πτώfj-txτα ανορθοδοξίας. Σχεδόν όλα τα παιδιά αυτές τις ηιι-έρες ήταν τροιι-ερά. Το χειρότερο απ' όλα ήταν ότι, ιι-ε τέτοιες οργανώσεις σαν τους Κατασκόπους, τα παιδιά ιι-εταbάλλονταν σuστημ.ιxτικά σε ιι-ικρους αγρίους

33 που δεν μπορούσε να δαμάσει κανείς. Κι όμως αυτό δεν τους δη-, ~ 'θ " θ' μιουργουσε οια εση να επαναστατησουν εναντια στην πει αρχια του Κόμματος. A~εναντίας, λάτρευαν το Κόμμα και καθετί που είχε σχέση με αυτό. Τα τραγούδια, οι παρελάσεις, οι σημ.σ.ίες, οι πεζοπορίες, τα γυμνάσια ψεύτικης σχoπo~oλής, τα ουρλιαχτά των συνθημάτων, η λατρεία του Μεγάλου Αδελφού, όλα αυτά τους φάνταζαν σαν ένα υπέροχο παιχνίδι. Όλη τους η θηριωδία εξωτερικευόταν ενάντια στους εχθρούς του κράτους, ενάντια στους ξένους, στους προδότες, στους σαμποτέρ, στους εγκλημ.σ.τίες της σκέψης. Ήταν σχεδόν φυσικό, άτομ.σ. πάνω απ' τα τριάντα να φo~oύνται τα παιδιά τους. Και είχαν δίκιο, γιατί σπάνια περνούσε ~δoμάδα που να μην έχουν οι Τάιμς μια στήλη για το πώς ένας μικρός σπιούνος (παιδίήρωα τον ονόμ.σ.ζαν συνήθως) είχε κρυφακούσει μια παρατήρηση εναντίον του Κόμμ.σ.τος και είχε καταδώσει τους γονείς του στην Αστυνομία της Σκέψης. Το χτύπημα από τη σφεντόνα είχε περάσει. Έπιασε την πένα με μισή καρδιά και αναρωτιόταν αν μπορούσε να ~ρει τίποτε άλλο να γράψει στο ημερολόγιό του. Ο'Μπράιεν. Ξαφνικά άρχισε να σκέφτεται πάλι τον Χρόνια πριν - πόσος καιρός πήγαινε; θα 'ταν εφτά χρόνιαείχε δει στον ύπνο του πως περπατούσε σ' ένα κατασκότεινο δωμάτιο. Και κάποιος που ~ρισxόταν εκεί δίπλα του καθώς περνούσε του είπε: «Θα συναντηθούμε εκεί όπου δεν υπάρχει σκοτάδι». Αυτό ειπώθηκε πολύ ήσυχα, σχεδόν τυχαία - μια απλή δήλωση, όχι διαταγή. Προχώρησε χωρίς να σταμ.σ.τήσει. Το παράξενο ήταν ότι τότε, στ' όνειρό του, εκείνες οι λέξεις δεν του είχαν κάνει εντύπωση. Αργότερα και σιγά σιγά απόκτησαν νόημα. Δεν μπορούσε τώρα να θυμ.ηθεί αν ήταν πριν ή μετά το όνειρο που είχε δει τον Ο'Μπράιεν για πρώτη φορά ούτε μπορούσε να θυμηθεί πότε είχε ταυτίσει τη φωνή που άκουσε στον ύπνο του με τη φωνή του Ο'Μπράιεν. Οπωσδήποτε όμως την είχε ταυτίσει. Αυτός που του είχε μιλήσει στο σκοτάδι ήταν ο Ο'Μπράιεν. Ο Γουίνστον ποτέ δεν μπόρεσε να καταλά~ει με σιγουριά αν ο