Νέοι της Μητροπόλεώς μας γνωρίζουν από κοντά τον Ορθόδοξο Μοναχισμό

Transcript

1 Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2009, Έτος 13ο - Τεύχος 75ο Νέοι της Μητροπόλεώς μας γνωρίζουν από κοντά τον Ορθόδοξο Μοναχισμό Εκδίδεται από το Γρ α φ ε ί ο Νεότητας της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου

2 Περιεχόμενα Άρωμα Ορμύλιας Το Καρνάγιο Με Ιερά συγκίνηση επέστρεψαν οι Λαρισαίοι εκδρομείς από τα ωδεκάνησα και τον Πανορμίτη Μια ξεχωριστή ευλογία Ο παππούς μου ο σποράς Ομιλία του π. Κωνσταντίνου Καραϊσαρίδη προς τους Ιερείς Η μάνα Ευχάριστη νότα... Εγκαίνια Ιερού Ναού Αγίας Άννης στη Γλαύκη Θυρανοίξια Ιερού Ναού Αγίου ημητρίου Χαράς Χαίρε δι ου Θεσσαλονίκη χαίρει Χαίρε δι ου Θετταλία χορεύει - Χαίροις μάρτυς ημήτριε Οι Ήρωες πολέμουν σαν Έλληνες Σύναξη Κατηχητών της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου για την έναρξη της Νέας Κατηχητικής Χρονιάς Μια άγνωστη Λαρισαία Αγία Υποδοχή της Παναγίας Ορφανοτρόφου στο Κρίκκειο Ίδρυμα της Μητροπόλεώς μας Ιερατική Σύναξη για τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά στη Γιάννουλη Εορτή των Εν Λαρίση Αγίων 2009 Χρονικά Ιεράς Μητροπόλεως To Tάλαντο τα έσοδα από τις πωλήσεις του Περιοδικού διατίθενται σε πολύτεκνες οικογένειες και γενικά στο φιλανθρωπικό έργο της Μητροπόλεώς μας. Εξώφυλλο: Μέλη του Γραφείου Νεότητος στο Μοναστήρι της Ορμύλιας Περιοδικό που εκδίδεται από το Γραφείο Νεότητας της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου. Ιδιοκτήτης Iερά Μητρόπολις Λαρίσης και Τυρνάβου Εκδότης - ιευθυντής Ο Μητροπολίτης Λαρίσης κ. Ιγνάτιος Kωδικός Eντύπου 5338 Σχεδιασμός Σοφία Παπαδοπούλου Οπισθόφυλλο: Από την παρέλαση της Εθνικής μας Εορτής, όπου διακρίνεται το Λύκειο Ελληνίδων της πόλεώς μας (FotoNaka - Παπαναστασίου 56)

3 ΑΡΩΜΑ ΟΡΜΥΛΙΑΣ Κυριακή 22 Νοεμβρίου Η Σαρακοστή έχει αρχίσει. Μαζί της κι οι αγώνες... φτιαγμένη από βότσαλα της θάλασσας. Οι πάντες, άνθρωποι και ζωντανά, εισέρχονται στην Κιβωτό για να σωθούν... Μια ομάδα νέων ανθρώπων, αγόρια και κορίτσια, από το Γραφείο Νεότητος της Ιεράς Μητροπόλεώς μας αναχωρεί με πολλή ζωντανή διάθεση και κέφι και με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Ιγνατίου για τη μεγάλη Κοινοβιακή Ιερά Μονή Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στην Ορμύλια Χαλκιδικής. Ο Εσπερινός μέσα στο μεγαλόπρεπο Αγιορείτικου ρυθμού Καθολικό τελειώνει και οι μοναχές ξεχύνονται στα διακονήματά τους. Παραμένουμε στο Καθολικό για λίγη ώρα και ακούμε προσεκτικά την ερμηνεία των θαυμάσιων τοιχογραφιών. Ευφραίνεται η ψυχή μας με τα όσα ακούμε, βλέπουμε, θαυμάζουμε και απολαμβάνουμε. Νοιώθουμε πραγματικά της δόξης του Θεού το Φως το Ιλαρόν... Ψάλλοντας όλοι μαζί το «Χριστός Γεννάται Δοξάσατε...», βγαίνουμε από το Ναό κι όμως η ωδή του Αγαπητού συνεχίζεται παντού και στα έμψυχα και στα άψυχα. Ζούμε μια ατέλειωτη Λειτουργία! Τώρα θαυμάζουμε το δάπεδο στην αυλή. Μπροστά ακριβώς στο Καθολικό, μας εντυπωσιάζει η παράσταση της Κιβωτού του Νώε, Μεγάλο δίδαγμα παίρνουμε. Ακολουθεί κέρασμα με νηστήσιμα εδέσματα στο πανέμορφο Αρχονταρίκι και ξενάγηση στους χώρους της Μονής από τις αδελφές. Εδώ τα πάντα μιλούν, διδάσκουν, λειτουργούν με τη σιωπή. Η μορφή της Ηγουμένης επιβλητική, σε ωθεί σε πνευματικές σκέψεις και σε έργα αγαθά. Το ίδιο και οι αδελφές. Διακρίνεις στα πρόσωπά τους τη θυσία για χάρη Εκείνου που ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ

4 θυσιάστηκε για μας. Άρωμα πνευματικής ζωής, ευωδία Χριστού ο τόπος τους. Η προσευχή τους, θυμίαμα εύωσμο στο Θρόνο του Θεού. Η αναχώρησή μας συγκινητική. Και τα λόγια των μοναχών ακόμα ηχούν στ αυτιά μας, ακόμη και τώρα που γυρίσαμε στον «κόσμο», στην πολύβουη και ταραχώδη ζωή μας. «Συνεχίστε το νεανικό κατηχητικό και πνευματικό σας έργο, σκορπίστε παντού το όνομα του Κυρίου, γίνετε φως στα μικρά παιδιά για να μάθουν να ζουν με τον Χριστό, που είναι το Φως και η Αλήθεια και η Ζωή. Αγαπήστε την αρετή, τη Χριστιανική ζωή και εξαγγείλετέ την. Έτσι θα ξεφύγουμε από την κρίση και τη δυσοσμία των παθών και θα ευωδιάσει ολόκληρος ο κόσμος. Τότε θα γίνουμε όλοι «ευωδία Χριστού». Γραφείο Νεότητος Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου Aπό 1η Ιουλίου έως 31 Αυγούστου 2009 οι επισκέψεις στην Ιστοσελίδα μας ανήλθαν σε ! Συνεχίζουμε δυναμικά! 4 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2009

5 έσα στις παιδικές μου αναμνήσεις στις οποίες Μβυθίζομαι τακτικά τον τελευταίο καιρό, είναι και το καρνάγιο της γειτονιάς μας. Ένα μικρό ναυπηγείο σε μια όμορφη παραλία. Ένα ναυπηγείο που τώρα το λέω μικρό, αλλά τότε στα παιδικά μου μάτια φάνταζε μεγάλο. Το καρνάγιο αυτό, αν μιλούσε, θα μαρτυρούσε πολλά μυστικά. Θα μας θύμιζε πολλές χαρούμενες κι ευτυχισμένες ώρες αλλά και πολλές θλιβερές στιγμές. Τις ζήσαμε εμείς εκεί αυτές τις στιγμές. Πήγαμε πολλές φορές τρέχοντας, επειδή ξαφνικά μας ειδοποιούσαν ότι ο θείος είχε ζημιά στο καΐκι ή στη μηχανή του και το είχαν αράξει στο Καρνάγιο. Πήγαμε όμως πολλές φορές εκεί με γλυκά και με λουκουμάδες και με τηγανίτες για να «κεράσουμε» το καινούργιο καΐκι, την καινούργια μηχανή του ή μια επισκευή του. Ζήσαμε εκεί. Σ αυτή την πανέμορφη πευκόφυτη παραλία της γειτονιάς μας, λίγο πιο πέρα απ τον Άγιο Νικόλα, το Καρνάγιο του μπάρμπα Μήτσου του Κουπετόρη. Το «καρνάγιο» μας. Όταν έβγαζαν το καΐκι για επισκευή, που κρατούσε μερικές μέρες, πήγαινα κάθε μεσημέρι με τη θεία τη Μηλιά και τη Ματίνα μας και πηγαίναμε φαγητό για το θείο και τους «συντρόφους» και για τους τεχνίτες που δούλευαν εκεί. Κι αφού τους έστρωνε η θεία στη σκιά του καϊκιού, κάτω, ένα μεγάλο τραπεζομάντηλο και τους έβαζε και τρώγανε, εγώ ανέβαινα τη σκάλα, και πήγαινα πάντα στην «κουβέρτα» του καϊκιού κι από κει θαύμαζα ό,τι έβλεπα. Όλα μ εντυπωσίαζαν. Πρώτα πρώτα μου φαινόταν πιο μεγάλο το καΐκι στη στεριά και το θαύμαζα. Ο θείος μου ο Αντώνης, που μαζί με το φαγητό του και το κρασί του χαιρόταν να με βλέπη για λίγο, γιατί μας αγαπούσε όλους πολύ, μου φώναζε από κάτω, ενώ έτρωγε, να προσέχω να μη πέσω, να προσέχω να μη κολλήσω πάνω στα φρεσκοβαμένα μέρη του καϊκιού. «Πρόσεξε» μούλεγε, «είναι βαμμένες οι κουπαστές». «Πρόσεχε μην κατεβαίνης στ αμπάρι, είναι όλα βαμμένα». Και βέβαια πόσες φορές δεν κατέβηκα από κει με λερωμένα τα ρούχα μου από μπογιές! Αλλά δεν βαριέσαι. Αισθανόμουν τόσο ωραία τότε! Ο θείος όμως μάλωνε τη θεία. «Μηλιά πιάσε το παιδί». Αλλά αυτές οι αναμνήσεις που μου βουρκώνουν τα μάτια και με φέρνουν σ αυτές τις εποχές, ζωντανεύουν πολύ και τώρα, όταν περνάω απ το καρνάγιο. Θυμάμαι τα καΐκια, τις βάρκες, τις ψαροπούλες, όλα στη σειρά. Τα ξέραμε τότε όλα τα καΐκια. Ξέραμε του καθενός το καΐκι. Το είδος του, το μέγεθός του, τη χωρητικότητά του, τις δυνάμεις του, το σκαρί του, ΤΟ ΚΑΡΝΑΓΙΟ του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ι γ ν α τ ί ο υ την ηλικία του. Προ πάντων τα καΐκια της γειτονιάς μας που αράζανε στη σκάλα τη μεγάλη. Αυτά τα ξέραμε πιο καλά. Τα ζωγραφίζαμε, με τ αδέλφια μου, και βάζαμε του καθενός τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Και βέβαια τ όνομά του. Το καΐκι του θείου το βάφαμε συνήθως κόκκινο και στο τέλος, λίγο πριν το ρίξουμε στη θάλασσα, ολοκαίνουργιο μετά από μία επισκευή κι από ένα «παλάμισμα» κι ένα βάψιμο, έγραφε ο καλλιτέχνης τα γράμματα. «Ευαγγελίστρια Ν.Π. 3313». Αυτό το καΐκι όλη μας η ζωή. Αυτό το καΐκι η τροφή μας, η ένδυσί μας, η καύχησί μας. Τα Θεοφάνεια, μόλις έπεφτε ο Σταυρός στη θάλασσα, όλα τα καΐκια έβαζαν μέσα κόσμο κι έκαναν μια βόλτα, μέσα στον κόλπο του νησιού, και βέβαια παραπερνούσαν το ένα το άλλο κι όπως περνούσαν χαιρετούσαν κι ευχό- ντου- σαν για τη μεγάλη γιορτή. Το καρνάγιο το είχε ο μπάρμπα Μήτσος ο Κουπετόρης. Ένας γενναίος οικογενειάρχης. Ένας άριστος τεχνίτης. Έστεινε μια καρένα, ένα ξύλο σκέτο και ξεκινούσε μέρα με τη μέρα και αυτό το ξύλο τόκανε καΐκι. Κι όπως έβλεπες κάθε μέρα την πρόοδο αυτού του έργου, θαύμαζες τον τεχνίτη. Πύκνωνε καθεμέρα που περνούσε την ξυλεία, κι έβλεπες να αναδύεται ένα καΐκι που θα οργώση τα πέλαγα. Κι αυτή την τέχνη την έμαθε και στα παιδιά του. Είχε πολλά παιδιά. Όλα καλά. Τέσσερεις γυιούς και τέσσερεις κόρες. Με όλους συνδεόμαστε. Με όλους είχαμε φιλίες. Ο Λευτέρης ήτανε αχώριστος φίλος με το θείο μου τον Κώτσο. Κι ο Νίκος με το θείο μου το Νίκο. Ο Βαγγέλης ήταν ο πιο μεγάλος. Κι ο Σπύρος ο πιο μικρός.όλοι αγαπημένοι, όλοι καλοί, νοικοκυραίοι. Όλοι φύγανε. Λίγο μετά το Πάσχα φέτος πέθανε ο Σπύρος. Ήμουνα στο νησί όταν είχαν το μνημόσυνό του στον Άγιο Μηνά και πήγα. Πήγα από μόνος μου. Δεν είδα αυτούς που γνώριζα, είδα τις γυναίκες τους όσες ζούνε και τα παιδιά τους. Κι οι γυναίκες τους; Η Γιαννούλα του Νίκου, που μέχρι τώρα δεν χάνει εκκλησία; Η Ευαγγελία του Λευτέρη, κορίτσι της γειτονιάς μας; Η Κατίνα του Βαγγέλη; Η Ελένη του Σπύρου; Είδα την μία και μόνη αδελφή που έμεινε και ήλθε συγκινημένη και πήρε ευχή και μου είπε: «Ιγνά- ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ

6 τιε εγώ έμεινα απ όλους. Μόνη μου». Τι συγκίνησι. Πού είναι η Ολυμπία; Που έραβε όλα τα καλύμματα του Αγίου Μηνά με τα χρυσά της χέρια. Πού είναι η Κούλα που φόραγε τα Κουλουριώτικα, κι έφευγε στολισμένη απ το καρνάγιο να φθάση στον Άγιο Ανδρέα; Πούναι η Λευτεριά με το θάρρος της και την προκοπή της; Έφυγαν. Όμως εμείς τους έχουμε στο νου μας. Όταν περνάω από κει, νομίζω ότι θα βγη η Σωτήρα η Κουπετόραινα να μου μιλήση. Ότι θα βγουν μουντζουρωμένα τα παιδιά, οι Κουπετόρηδες, απ το Καρνάγιο να μου χαμογελάσουν, να με χαιρετήσουν! Τελευταία φορά πήγα στο Καρνάγιο σαν Δεσπότης! Ήλθε η Καπετάνισσα η συγχωρεμένη, η Φροσύνα του Περδικούρη, ένα μεσημέρι που ψιλόβρεχε και μου είπε: «Έλα να πάμε στο Καρνάγιο να κάνης έναν αγιασμό. Ξεκινάει ο φίλος σου ένα καΐκι καινούργιο, και μου παρήγγειλε να σε πάρω και να πάμε να κάνουμε τον Αγιασμό». Ο Νίκος ο Περδικούρης, παληός μου φίλος και συμμαθητής, μοναχογυιός ανάμεσα σε τέσσερα κορίτσια, ό,τι έλεγε ήτανε Νόμος. Αυτός ήτανε ταξίδι στα νησιά κι από κει έδινε εντολές να ναυπηγηθή νέο πλοίο. «Δεν θαρχότανε, να βάλουμε μπρος το καΐκι;» «Τόσο βιασύνη;» Έλεγε και ξανάλεγε η Καπετάνισσα. «Κι εσένα τι σε ήθελε τώρα μέσα στη βροχή;». «Θάπαιρνα τον παπά νάκανα τον Αγιασμό». Δεν πειράζει Καπετάνισσα της είπα, πάμε να του κάνουμε το χατήρι». Πήραμε όλα τ απαραίτητα. Ήλθανε κι η Τσεβούλα, κι η Μηλίτσα, και η Μαρία, και πήγαμε εκεί με ομπρέλες, μες στη βροχή και κάναμε Αγιασμό για την «απαρχή της κατασκευής αυτού του νέου πλοίου». Οι Κουπετόρηδες, τα παιδιά τους τώρα, είχανε στηρίξει μια μεγάλη καρένα. Πάνω σ αυτήν θα οικοδομούσαν ολόκληρο πλοίο. Ένα καΐκι θεόρατο. «Τόσο μεγάλο θα το κάνη;» θαύμασα. «Μακάρι νάναι καλοτάξιδο κι ευλογημένο», είπε η μάνα η καημένη. Αυτή ήταν η τελευταία μου επαφή με αυτό το καρνάγιο, το οποίο μου φαίνεται ότι μέχρι τώρα μιλάει στην καρδιά μου. Ακούω σφυριές πάνω στο ξύλο, ακούω τρυπάνια, ακούω φωνές, παληές ξεχασμένες κι αναρριγώ. Τότε, μικρό παιδί, κρατούσα το χέρι απ τη μια της θείας της Μηλιάς, απ την άλλη της Ματίνας μας και φεύγαμε απ το καρνάγιο χαρούμενοι, και τώρα μελαγχολικά κοιτάζω ό,τι απέμεινε απ τις όμορφες αυτές παιδικές αναμνήσεις, όταν περνάω από κει. Παίρνω θάρρος όμως όταν βλέπω ότι το καρνάγιο είναι εκεί στη θέσι του και παρατηρώ καλά να δω έχουν στα σκαριά κανένα καινούργιο καΐκι να φτιάξουν; Κι όταν βλέπω σκελετούς έτοιμους, υψωμένους, χαίρομαι. Λες και θάμαι κι εγώ εκεί αύριο όταν θα ρίξουν το νέο καΐκι στη θάλασσα. Λες και είναι αυτά τα όμορφα παληά χρόνια, που ανέβαινα πάνω και νόμιζα ότι κατακυρίευα. Νόμιζα πως ήταν δικό μου. Δεν ήταν δικό μου, ήταν όμως του θείου μου. Κι ο θείος μ αγαπούσε τόσο πολύ που αισθανόμουν πως ό,τι ήταν δικό του, ήταν και δικό μου. Και με ρωτούσε τάχα. «Πώς θέλεις να το βάψουμε;». «Τι χρώματα θα βάλουμε στις ρίγες;». Κι εγώ έδινα γνώμες, σαν να είναι εντολές. Κι ήμουν τότε εννιά δέκα χρονών παιδί, και καμάρωνα. Δεν ξέρω αν άλλο καρνάγιο είναι πιο μεγάλο ή πιο ωραίο, αλλά το καρνάγιο της γειτονιάς μας, το δικό μας καρνάγιο που σ αυτό εργάστηκαν τίμιοι και καλοί άνθρωποι, μας έδωσε πολλές χαρές, έχει κλέψει την καρδιά μας, είναι δεμένο με τα όμορφα παιδικά μας χρόνια. Αυτό το καρνάγιο, στο οποίο κατασκευάζονται καΐκια που οργώνουν τις θάλασσες, σκαριά γερά που παλεύουν με τους καιρούς και τις φουρτούνες, που ταΐζουν οικογένειες και τρέφουν παιδιά, μας δίνει πολλά μαθήματα. Ένα ναυπηγείο και η οικογένεια η Χριστιανική. Που βγάζει γερά σκαριά, ανθρώπους να βαδίσουν τον δρόμο της ζωής και να τον κατακυριεύσουν. Να αρμενίσουν στην αλμυρά θάλασσα του βίου τούτου, για να διαπεράσουν απέναντι στον κόσμο του Θεού. Στη Θεία Βασιλεία Του. Το καρνάγιο δεν το βλέπαμε εμείς τότε σαν τόπο στάσιμο, γιατί πολλές φορές είχαμε μπει σε καΐκι καινούργιο την ώρα που το «βάπτιζαν» και τόσπρωχναν πανηγυρικά και τόριχναν στη θάλασσα με Αγιασμούς, με ευλογίες, με ευχές. Και κάναμε την πρώτη μας βόλτα στο ολοκαίνουργιο σκαρί. Ένα εφαλτήριο για άλλους κόσμους, το καρνάγιο, που σου δίνει το δικαίωμα να αφήσης τη φαντασία σου να τρέξη μακρυά, στα πέλαγα, όπου μπορεί να βρεθή το καινούργιο πλοίο. Το καρνάγιο μας με τους ανοιχτούς του ορίζοντες, μας προκαλεί. Μας προκαλεί πνευματικά προ πάντων, κι είναι σαν να μας λέη: Εσύ μικρό καΐκι που ναυπηγήθηκες πνευματικά σ αυτό το καρνάγιο που λέγεται Χριστιανική οικογένεια, που λέγεται Εκκλησία, πού βρίσκεσαι; Πού αρμενίζεις; Βρίσκεις λιμάνια απάνεμα; Γυρίζεις φορτωμένο με αγαθά απ τα ταξίδια σου; Ταξιδεύεις; ή άρραξες; Ευλόγησε Κύριε το καρνάγιο μας, το καρνάγιο των παιδικών μας χρόνων, να συνεχίζη την πορεία του σ αυτό τον κόσμο. Ευλόγησε Κύριε το ταξίδι του καθενός μας σ αυτό τον κόσμο και βοήθησέ μας μετά από ταξίδια πολλά να βρίσκουμε λιμάνι στη δική Σου μεγάλη αγκαλιά, στην Κιβωτό της σωτηρίας μας, στην Εκκλησία μας την Αγία. 6 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2009

7 ΜΕ ΙΕΡΑ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ ΟΙ ΛΑΡΙΣΑΙΟΙ ΕΚΔΡΟΜΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ ε μεγάλη χαρά και ιδιαίτερο ενθουσιασμό επέ- οι Λαρισαίοι Προσκυνητές από το Ιερό Μστρεψαν Προσκύνημά τους στον πολύ θαυματουργό Ταξιάρχη, στο ιστορικό Μοναστήρι του Πανορμίτου της Σύμης. Με δάκρυα στα μάτια έφτασαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος, οι πατέρες, οι μοναχές και οι προσκυνητές της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης στον προβλήτα του πανέμορφου Μοναστηριού, την Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009 το πρωΐ, όπου τους υποδέχτηκε με μεγάλη εγκαρδιότητα και πολλή αγάπη ο οικείος Ιεράρχης, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σύμης κ. Χρυσόστομος, και τους οδήγησε στο Καθολικό της Ιεράς Μονής, όπου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος τέλεσε τη Θεία Λειτουργία και οι πιστοί μετέλαβαν των Αχράντων Μυστηρίων. Ακολούθησε ειδική δέηση ικεσίας και ευχαριστίας μπροστά στην επιβλητική και Χαριτόβλυτη Αγία Εικόνα του Πανορμίτου, που κρατά στα χέρια του το σπαθί και ένα βρέφος που συμβολίζει την ανθρώπινη ψυχή, και εν συνεχεία αντηλλάγησαν ευχές και ευλογίες από τους δύο Ιεράρχες. Οι συγκινητικοί λόγοι του Σεβασμιωτάτου αναφέρονταν τόσο στα πολλά καθημερινά θαύματα, τις επεμβάσεις και τη δυνατή προστασία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, όσο και στον ιερό πόθο που υπήρχε μέσα στις καρδιές των προσκυνητών να φτάσουν στον ιερό αυτό χώρο για να λάβουν τη χάρη και την ευλογία του Ταξιάρχου των Άνω Δυνάμεων, Μιχαήλ του Πανορμίτου. Ακόμη, οι πιστοί χάρηκαν πολύ με την ξενάγηση στους χώρους της Ιεράς Μονής και ενθουσιάστηκαν τόσο με την καλοκαρδία, την πατρική αγάπη και ζεστασιά του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σύμης κ. Χρυσοστόμου και των ευγενών συνεργατών του, όσο και με τη Βιβλική μορφή του Γέροντος Ηγουμένου της Ιεράς Μονής π. Ιεροθέου, ο οποίος διακονούσε την ημέρα αυτή με πολλή ταπείνωση και ευλάβεια. Σταθμός στην ιερά αυτή αποδημία υπήρξε αναμφίβολα το προσκύνημα και στο γραφικότατο νησί της Καλύμνου, στο οποίο υψώνεται περήφανο το Μοναστήρι των Αγίων Πάντων, όπου φυλάσσεται το Ιερό και θαυματουργικό άγιο λείψανο του Αρχιμανδρίτου π. Αχιλλίου Τσούτσουρα Πρωτοσυγκέλλου Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου του νέου Αγίου της Εκκλησίας μας Οσίου Σάββα του εν Καλύμνω. Έκπληκτη όλη η ομάδα των ευλαβών προσκυνητών αντίκρυσε στο λιμάνι της Καλύμνου τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λέρου, Καλύμνου και Αστυπαλαίας κ. Παΐσιο και τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Αλικαρνασσού κ. Εμμανουήλ, να τους αναμένουν με πολλή στοργή και αγάπη, να τους καλωσορίζουν και τιμητικά να τους συνοδεύουν στο ανέβασμά τους προς την πανέμορφη Ιερά Μονή, όπου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Ιγνάτιος μαζί με τους δύο Ιεράρχες, τις φιλόξενες μοναχές και τους προσκυνητές, τέλεσαν στο μεγάλο Καθολικό της Ιεράς Μονής την Ιερά Παράκληση του Οσίου Σάββα και τον παρεκάλεσαν από καρδιάς να τους ενισχύει στον πνευματικό αγώνα και να τους χαρίζει υγεία αλλά και δύναμη στις δυσκολίες της ζωής. Και το προσκύνημα συνεχίστηκε μετά και από το πέρασμα στα δύο πολύ όμορφα νησιά της πατρίδας μας, Σύμη και Κάλυμνο, στο ξεχωριστό νησί της Ρόδου, όπου και εκεί οι συνοδεύοντες τον Σεβασμιώτατο είχαν την ξεχωριστή ευλογία να επισκεφθούν και να προσκυνήσουν στα ιστορικά Μοναστήρια της Φιλερήμου, της Παναγίας της Παραμυθίας, της Παναγίας της Τσαμπίκας, του Αρχαγγέλου στο Θάρρι καθώς και στο Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας της Κρεμμαστάς. Παντού έγιναν δεκτοί με υπερβολική τιμή και αγάπη. Για τον λόγο αυτό ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Ιγνάτιος ευχαρίστησε ιδιαίτερα τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ρόδου κ. Κύριλλο, ο οποίος με πολλή αγάπη και αληθινό ενδιαφέρον δέχθηκε τους Λαρισαίους προσκυνητές στη Θεόσωστο Ιερά Μητρόπολή του και είχε κατ ιδίαν συνάντηση με τον Ιεράρχη της Λαρισαϊκής Εκκλησίας, αφού εξάλλου συνδέονται από χρόνων ικανών με δυνατούς δεσμούς ειλικρινούς αγάπης και φιλίας. Στο ταξίδι αυτό οι εκδρομείς συνήντησαν εν πλω και τον Πατριαρχικό Έξαρχο από το Ιερό Νησί της Πάτμου, Καθηγούμενο π. Αντύπα, και θεώρησαν το γεγονός αυτό ξεχωριστή ευλογία, καθώς ο π. Αντύπας με αγάπη και ζεστασιά συνομίλησε για αρκετή ώρα με τους πατέρες και τους αδελφούς και τους έδωσε την ευχή και την ευλογία του. ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ

8 Μια ξεχωριστή ευλογία... κατασκήνωσή μας, της Γ.Ε.Χ.Α. Λαρίσης, Η βρίσκεται σε μια όμορφη τοποθεσία στη Σκοτίνα Πιερίας, μέσα στα πλατάνια και κοντά στη θάλασσα. Φέτος είχαμε μια μεγάλη και ξεχωριστή ευλογία στην περίοδο των «Χαρούμενων Αγωνιστών», μαθητών Γυμνασίου Λυκείου, που θα μας μείνει αξέχαστη. Στις 3 Αυγούστου 2009, το απόγευμα, επισκέφτηκε για πρώτη φορά την κατασκήνωση ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Ιγνάτιος. Οι περισσότεροι από τους ογδόντα κατασκηνωτές της περιόδου καταγόμαστε από τη Λάρισα και έτσι γνωρίζαμε ήδη πολλά για το πρόσωπο και το έργο του Επισκόπου μας. Όμως μια προσωπική επαφή και μάλιστα στον αγαπημένο τόπο της Σκοτίνας, που τα καλοκαίρια γίνεται το σπίτι μας, δεν μπορούσε παρά να είναι μια δυνατή εμπειρία. Τον χαρμόσυνο ερχομό σήμανε ο χτύπος των καμπάνων. Στελέχη και παιδιά υποδεχθήκαμε στην είσοδο τον Σεβασμιώτατο, μαζί με τον Πρωτοσύγκελλο π. Αχίλλιο και την υπόλοιπη συνοδεία, οι οποίοι κατευθύνθηκαν πρώτα στο Ναό της Κατασκήνωσής μας για ένα σύντομο προσκύνημα. Νωρίς το βράδυ όλα ήταν έτοιμα για το δείπνο. Στο τραπέζι, ο αρχηγός καλωσόρισε επίσημα το Δεσπότη μας εκ μέρους όλων, υπογραμμίζοντας πως η μεγάλη χαρά και τιμή που αισθανόμαστε για την παρουσία του είναι δικαιολογημένα, αφού - σύμφωνα με τα λόγια του Αγ. Ιγνατίου του θεοφόρου - «τον επίσκοπον ως αυτόν τον Κύριον δεη προσβλέπειν». Αφού φάγαμε, ακολούθησε τραγούδι από τις ζωηρές φωνές των παιδιών, που απολαύσανε ολόψυχα όλοι οι παρευρισκόμενοι. Έπειτα ήρθε η στιγμή να ακούσουμε τα πατρικά λόγια του Δεσπότη μας. Ό,τι ακούσαμε θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη και την ψυχή μας. «Στη σύγχρονη εποχή ανησυχούμε και πανικοβαλλόμαστε για τον ιό της γρίπης. Είναι παράδοξο όμως να αδιαφορούμε για πιο σοβαρούς ιούς. Ο ιός της αλαζονείας, της φιλαργυρίας, της φιληδονίας διαταράσσουν την πνευματική μας υγεία και διακυβεύουν το αιώνιο μέλλον μας στη Βασιλεία του Θεού». Μας προέτρεψε με ζήλο «να θέλουμε να γίνουμε άγιοι», όπως έλεγε και ένα τραγούδι που είχαμε πει πρωτύτερα. Στο τέλος του δείπνου περάσαμε όλοι να πάρουμε την ευχή του και δεχτήκαμε ως ευλογία ο καθένας μας μια όμορφη ρωσική εικόνα του Αγίου Λουκά. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε όλοι μαζί στο υπαίθριο αμφιθέατρο. Εκεί, σε άνετη και ζεστή ατμόσφαιρα, είδαμε προβολές από την κατασκηνωτική μας ζωή και μοιραστήκαμε το γέλιο, τη χαρά και τις αναμνήσεις. Η λαμπρή βραδιά ολοκληρώθηκε με ευχές και αναμνηστικές φωτογραφίες. Δοξάζουμε το Θεό για ό,τι ζήσαμε εκείνο το βράδυ. Ελπίζουμε οι απλές και ανεπιτήδευτες εκδηλώσεις της φιλοξενίας μας να ανέπαυσαν τον Ποιμενάρχη μας μέσα στο γεμάτο πρόγραμμά του και να έδωσαν αφορμή για μια νέα επίσκεψή του το επόμενο καλοκαίρι! Ο χρόνος ήδη κυλά αντίστροφα... Χάρης Αλμυρούλης 8 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2009

9 Ο παππούς μου ο σποράς (Αναδημοσίευση από την τοπική Εφημερίδα «Ελευθερία») της Δέσποινας Βαγενά, δασκάλας παππούς μου ήταν ο Γιάννης Βαγενάς του Ο Φώτη και της Ευανθίας. Ήταν ο πρώτος γιος μιας δωδεκάδας παιδιών από τη Ραψάνη της Λάρισας. Τα πρώτα γράμματα καθώς και το σχολαρχείο της εποχής εκείνης τα έμαθε στο χωριό του τη Ραψάνη. Από κει ο πατέρας του τον έστειλε μαζί με άλλα δύο παιδιά του χωριού να σπουδάσει στην Προύσα της Μικρός Ασίας που ήταν ακόμη Ελληνική. Αυτά συμβαίνουν γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα. Εκεί δηλαδή στην Προύσα τα παιδιά θα μάθαιναν την τέχνη του μεταξοσκώληκα, δηλαδή θα γίνονταν σποράδες. Όπως είναι γνωστό, πατρίδα του μεταξοσκώληκα είναι η βόρεια Κίνα. Από την Κίνα τον μετέφεραν στην Περσία και εν συνεχεία δύο καλόγεροι μέσα σε κούφια μπαστούνια τον έφεραν στην Τουρκία το 555 μ.χ. Από την Τουρκία ήρθε στην Ελλάδα που ήταν γειτονική χώρα στους Βυζαντινούς χρόνους. Οι προγιαγιάδες, μάς έλεγε μια θεια μου, έλεγαν γι αυτό το σκουλήκι πως βγήκε από το στόμα του Αι - Γιάννη, γι αυτό ούτε τσιμπάει, ούτε δαγκώνει, ούτε έχει δηλητήριο, είναι ένα αγαθό πλάσμα του Θεού. Δεν φεύγει από το μέρος που θα το βάλεις και τρώει μόνο το φύλλο της μουριάς. Αν μείνει νηστικό ψοφάει στο ίδιο μέρος χωρίς να μετακινηθεί καθόλου. Ζεί 40 μέρες και κάνει όλο τον κύκλο της μικρής του ζωής. Νερό δεν πίνει ποτέ και τρώει μόνον το φύλλο της μουριάς. Αν του ρίξεις λίγο αλάτι ψοφάει αμέσως, βγάζει νερό από το στόμα του πάνω στο μουρόφυλλο και τέλος. Να δούμε όμως με τη σειρά όλη τη διεργασία του σπορά και σηροτρόφου μαζί, μέχρι να γίνει το κουκούλι. Όταν τον Ιούνιο τα κουκούλια ήταν έτοιμα σε σχήμα περίπου του αριθμού 8 ή του φυστικιού που βγαίνει από το χώμα με το τσόφλι του, μαζεύονταν από τη νοικοκυρά από τα κλαδιά που ήταν σκαρφαλωμένα. Τότε ο παππούς μου διάλεγε τα πιο μεγάλα και γυαλιστερά κουκούλια για να βρει το σπόρο της επόμενης χρονιάς. Το αρσενικό και θηλυκό σκουλήκι πλέκει κουκούλι στο ίδιο μέγεθος, σχήμα και ποιότητα. Το πλέξιμο τελειώνει σε 15 με 20 μέρες. Τα αυγά των κουκουλιών γίνονται νύμφες και αφού τρυπήσουν το κουκούλι οι πεταλούδες βγαίνουν από μέσα. Τότε τα κλείνει ο σποράς σε χάρτινα σακουλάκια που έχουν τρύπες για να παίρνουν αέρα. Σε ένα τέταρτο της ώρας οι πεταλούδες γεννάνε το σπόρο και ψοφάνε. Και τώρα αρχίζει η δουλειά με το μικροσκόπιο, μ αυτό παρατηρούσε ο παππούς μου τα μικροσκοπικά αυγουλάκια, ποια απ αυτά είναι γερά και ποια κούφια, δηλαδή άχρηστα, και τα πετάει. Το μικροσκόπιο αυτό ήταν αγορασμένο από τη Γαλλία και σήμερα βρίσκεται στα χέρια ενός δισέγγονου του παππού, που είναι γιατρός, για διακοσμητικό του γραφείου του. Λέει μια θεία μου σε γραπτά της κείμενα που άφησε, ότι η αρσενική πεταλούδα ήταν πολύ ζωηρή, όπως όλα τα αρσενικά από τη φύση τους. Όταν βγαίνει από το κουκούλι χαλάει τον τόπο να βρει το θηλυκό για να γονιμοποιηθούν, ενώ το θηλυκό μένει στάσιμο πάνω στο κουκούλι και περιμένει το αρσενικό πιρπέρι, όπως λέγαν στο χωριό μου τις πεταλούδες οι παλαιότεροι. Το αρσενικό τρέχει πάνω - κάτω, τινάζει τα φτερά του και γεμίζει ο χώρος ένα ψιλό χνούδι και αποπνικτικό μαζί. Για να γονιμοποιηθεί το αβγό πρέπει το ζευγάρι να μείνει στο χώρο αυτόν 5 ώρες, όμως η πεταλούδα που δεν γονιμοποιήθηκε, γεννάει αβγουλάκια κίτρινα και λισβά, δηλαδή μαραμένα, απ αυτά δεν βγαίνει σκουληκάκι την άνοιξη. Ο καλός σπόρος είναι μαύρος κι αν τον σπάσεις βγάζει ένα υγρό, ενώ ο άλλος είναι κούφιος και κίτρινος. Το καλό αβγό το ξεχώριζε ο παπ- ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ

10 πούς μου μ αυτό το μικροσκόπιο και το έβαζε μέσα σε μικρά σακουλάκια για να τον πουλήσει την επόμενη άνοιξη που θα έβγαζαν φύλλα οι μουριές. Το καλύτερο μουρόφυλλο ήταν αυτό της άγριας μουριάς, γιατί έβγαζε καλύτερης ποιότητας μετάξι. Αργότερα, βέβαια, μπολιάστηκαν πολλές μουριές για ευκολία, επειδή τα φύλλα τους ήταν μεγάλα. Το διάστημα του καλοκαιριού τα σακουλάκια με το σπόρο πήγαιναν στην Αγιά, όπου υπήρχαν ειδικά για την εποχή εκείνη ψυγεία που κρατούσαν το σπόρο και δεν τον άφηναν να εκκολαφθεί από τη ζέστη του καλοκαιριού, θα τα έπαιρνε πάλι την άνοιξη. Στο χωριό μας τη Ραψάνη, ο παππούς μου είχε ειδικό χώρο, το εκκολαπτήριο, που έβγαινε από το αβγουλάκι το μικρό σκουλήκι. Την άνοιξη που μπουμπουκιάζαν οι μουριές άρχιζε και η δουλειά του σπορά. Τα σακουλάκια με το σπόρο μπαίναν στον ειδικό χώρο (το εκκολαπτήριο) που έπρεπε να έχει και ορισμένη θερμοκρασία. Άρχιζε από 15 βαθμούς και μετά ανέβαινε στους 20 και τέλος άρχιζε να σκάει το αυγό στους 25 βαθμούς. Τότε οι μουριές βγάζουν τρυφερά φυλλαράκια και γίνεται το μοίρασμα στους χωριανούς μας, καθώς και των γύρω χωριών. Το παίρναν οι νοικοκυρές ένα ή δύο σακουλάκια η καθεμιά στο σπίτι της. Στην αρχή θέλει προσοχή πολύ, το βάζουν πάνω σε εφημερίδες και τρίβουν ψιλό σαν τον καπνό του τσιγάρου το μουρόφυλλο, γιατί το σκουλήκι είναι πολύ μικρό σαν μαμούνι. Επίσης πρέπει να είναι όλα πολύ καθαρά, τα χέρια που θα τον ταΐσουν σαπουνισμένα με προσοχή. Ο μεταξοσκώληκας από κει και πέρα αλλάζει το δέρμα του 4 φορές στη διάρκεια των 40 ημερών. Στις δύο μικρές ηλικίες είναι σχεδόν αόρατος με γυμνό μάτι, μόνο με μικροσκόπιο φαίνονται τα μέρη του σώματός του. Έχει 12 πόδια σε δύο σειρές και σχηματίζει κεφάλι, στόμα και μάτια στις δύο μεγάλες ηλικίες. Η πρώτη ηλικία λέγεται παρδαλό και φεύγει το πρώτο δέρμα, η δεύτερη λέγεται ψαρύ, η τρίτη μικρή και η τέταρτη ηλικία λέγεται μεγάλη. Καθώς μεγαλώνει αρχίζει να τρώει πιο πολύ και πιο μεγάλα φύλλα και στις δύο τελευταίες ηλικίες του ρίχνουν ολόκληρα κλαριά. Τρώει με μεγάλη λαιμαργία και επειδή μεγαλώνουν και τα δόντια του ακούγεται ένας παράξενος θόρυβος καθώς ροκανίζει τα φύλλα. Όταν περάσουν 40 μέρες, σηκώνει το κεφάλι του και τότε καταλαβαίνει η νοικοκυρά ότι θέλει να πλέξει το κουκούλι. Του βάζουν λοιπόν μεγάλα όρθια κλαριά από πουρνάρι, σπάρτα, άρεα και άλλους θάμνους του δάσους. Τότε εκείνο σκαρφαλώνει στα κλαδιά που είναι στηριγμένα στον τοίχο της κρεβάτας και αρχίζει τη δουλειά του. Σταματάει κάπου το καθένα και σε 15 μέρες πλέκει τα άσπρα κουκούλια που είναι περιτυλιγμένα με ένα άσπρο ιστό σαν της αράχνης. Τότε αρχίζει το μάζεμα από όλη την οικογένεια, ακόμη και τα παιδιά συμμετέχουν σ αυτή την ευχάριστη διαδικασία γιατί είναι εύκολη. Την εποχή εκείνη, δηλ. 50 χρόνια πριν, το κουκούλι ήταν ακριβό, είχε 70 δρχ., το νωπό την οκά. Το ψημένο στο φούρνο είχε 200 δρχ., δηλ. τριπλάσια αξία. Ήταν ένα πολύ καλό έσοδο για 40 μέρες δουλειάς, επειδή τα μεταξωτά υφάσματα ήταν όμορφα, γερά και ακριβά. Η ποιότητα τους ήταν ξεχωριστή, το πιο ακριβό ύφασμα ήταν η ρούμπα που παντρεύονταν οι πλούσιες μεγαλοκυράδες, δεύτερο ήταν το σαρμέζ, το μαροκέν, το κρεμτεζίν και το φουλάρ. Οι γυναίκες του χωριού μόνον όταν παντρεύονταν έκαναν δύο φορέματα μεταξωτά, το νυφικό τους και το δεύτερο που θα φορούσαν στις 8 μέρες, δηλαδή την άλλη Κυριακή του γάμου που θα πήγαιναν στην εκκλησιά παρέα με όλο το κοντινό συγγενολόι και τα μπρατίμια του γαμπρού. Την κλωστή αυτή τη διάλεγαν στο εργοστάσιο της Πεταλούδας στην Αθήνα και στην περιοχή Μεταξουργείο, που πήρε το όνομα της από το εργοστάσιο που έκανε μεταξωτή κλωστή. Σποράδες υπήρχαν πολύ παλιά, πριν και μετά τον παππού μου στην περιοχή της Αγιάς που ήταν το θεσσαλικό κέντρο του μεταξιού. Η εκτροφή του μεταξοσκώληκα σιγά - σιγά αρχίζει να φθίνει με την εμφάνιση των τεχνητών υλών και τελειώνει γύρω στα Σήμερα υπάρχει πλέον το συνθετικό μετάξι που γίνεται από διάφορες πρώτες ύλες. Το παλιό φυτικό μετάξι υπάρχει μόνο στα λαογραφικά μουσεία. Υ.Γ. Οι πηγές μου για όλα αυτά είναι αφηγήσεις της μητέρας μου, κάποια γραπτά της θείας Ευανθίας που ήταν κύρια βοηθός του παππού μου και κάποιες αχνές παιδικές εμπειρίες μου, όταν βοηθούσα τη γιαγιά μου στο μάζεμα του κουκουλιού στην αυλή της. Όταν λέω για την Προύσα (ελληνική), εννοώ ότι την εποχή εκείνη επικρατούσε το ελληνικό στοιχείο. Στα 1950 ο παππούς μου έφερε διαλεγμένα κουκούλια από τα χέρια της μάνας μου και πήρε το πρώτο βραβείο στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης. αυτό το γεγονός ήταν μια ιδιαίτερη τιμή για την περιοχή της Ραψάνης. 10 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2009

11 ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ π. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΡΑΪΣΑΡΙΔΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ Την Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009 και στην αίθουσα του «Επιουσίου», πραγματοποιήθηκε Ιερατική Σύναξη, κατά την οποία οι Ιερείς της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου άκουσαν παραινετικές συμβουλές του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας πάνω σε πνευματικά κυρίως αλλά και διοικητικά θέματα. Ο λόγος της ειδικής αυτής Συνάξεως ήταν καθαρά εποικοδομητικός και είχε ως κύριο θέμα την θεολογική ανάλυση του Μυστηρίου του Θανάτου, το οποίο θα είναι και το ενιαίο θέμα όλων των ομιλητών των εσπερινών κηρυγμάτων για το έτος Ο λόγιος ομιλητής που είχε προσκληθεί από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Ιγνάτιο, Πρωτοπρεσβύτερος και Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης π. Κωνσταντίνος Καραϊσαρίδης, με τη ρητορική ικανότητα και τη βαθειά θεολογική γνώση αλλά και την ξεχωριστή λειτουργική εμπειρία που τον διακρίνει, παρουσίασε τον τρόπο με τον οποίο θα διδαχθεί φέτος από τους κήρυκες του Θείου Λόγου το όντως πολύ ενδιαφέρον θέμα του θανάτου, δηλαδή της μεταβάσεως των Χριστιανών από τη γη προς τον Ουρανό. Αναφέρθηκε πρώτα στο δόγμα και μετά στο συναίσθημα σχετικά με το εξεταζόμενο θέμα. Ξεκίνησε με την Παλαιά Διαθήκη και είπε πως έχουμε αναρίθμητες μαρτυρίες εκεί περί του θανάτου, περί του ενταφιασμού, ακόμη περί του ισχυρού φόβου του θανάτου. Ο Προφήτης Δαυΐδ ονομάζει το θάνατο αναπάντεχο, αναπόφευκτο, σίγουρο, τον βλέπει να έρχεται, να τον πλησιάζει. Από την Παλαιά Διαθήκη πέρασε στην εποχή Ιερατική Σύναξη στον «Επιούσιο» της Χάριτος, την Καινή Διαθήκη. Τώρα ο θάνατος παίρνει άλλη μορφή και όψη. Τώρα έχουμε τον Ιησού Χριστό που αναλαμβάνει το θάνατό μας και πεθαίνει για μας. «Μπήκε ο Ίδιος στον τάφο για να ανοίξει τους τάφους και να μας χαρίσει ζωήν την αιώνιον», τόνισε ο ομιλητής. Βάπτισμα ονομάζει το θάνατο ο Χριστός και οι άνθρωποι τώρα τον αισθάνονται ως ένα φυσικό γεγονός, που θα σημάνει το πέρασμα προς την αιωνιότητα. Ο Χριστός πεθαίνοντας για την αμαρτία των ανθρώπων, πέτυχε την καταλλαγή τους με το Θεό. Κυριάρχησε του θανάτου, ενίκησε το θάνατο, αφαίρεσε από το διάβολο το ισχυρότερο όπλο του, το θάνατο, έλαβε τας κλεις του θανάτου, έγινε ο Πρωτότοκος εκ των νεκρών, το πρώτο Παιδί δηλαδή που Αναστήθηκε. Στη συνέχεια, ο ομιλητής αναφέρθηκε στην πνευματική προσέγγιση του θανάτου, και είπε: «Βαπτισθήκαμε, πεθάναμε για την αμαρτία, ο Χριστός καθάρισε τη συνείδησή μας από τα νεκρά έργα, και όποιος το λόγο Του τηρήσει, θάνατο δεν θα γνωρίσει εις τον αιώνα, μένει τώρα να αναστηθούμε με την Ανάστασή Του. Ανάσταση λοιπόν της ψυχής σημαίνει την ένωσή μας μαζί Του, τονίζει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, και έτσι κατανοούμε απόλυτα την έννοια του θανάτου χωρίς φόβο ή θλίψη ή στενοχώρια». Ακόμη, ο π. Κωνσταντίνος μίλησε για τις πνευματικές προεκτάσεις του Μυστηρίου του Θανάτου, την ποιμαντική αντιμετώπισή του από τους Λειτουργούς του Υψίστου και κάλεσε τους Ιερείς να βρίσκονται πολύ κοντά στους ετοιμοθανάτους αλλά και σε κείνους ακόμη που πενθούν. ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ

12 Η Μάνα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνατίου Ερχεται η μανούλα μου κάθε βράδυ και με βλέπει. Μου παίρνει όλη την κούρασι της ημέρας. Με παρηγορεί, με συμβουλεύει, με ενισχύει. Μου βάζει το χέρι στο μέτωπο όπως έκανε όταν ήμουν παιδί για να δή αν έχω πυρετό, και μ αυτό το ζέσταμα του χεριού της παίρνω δυνάμεις. Είναι λοιπόν πράγματι μοναδικό πρόσωπο για τον καθένα μας σ αυτόν τον κόσμο η μάννα. Είκοσι έξι χρόνια τώρα πεθαμένη και στο νου μου η εικόνα της είναι ολοζώντανη. Όταν είμαι μάλιστα στενοχωρημένος και την αναζητώ στο σκοτάδι της νύχτας, και στης ζωής τα σκότη, αυτή έρχεται χαρούμενη, ολοφώτεινη, όπως δεν ήταν ποτέ και μου παίρνει τη στενοχώρια. Έκλαψα πολύ όταν έφυγε απ αυτό τον κόσμο. Όλοι κλάψαμε. Κι όλοι την κλαίμε. Όλοι την αναζητούμε. «Αχ μαννούλα μου», έλεγε ο άρρωστος αδελφούλης μου την ώρα του πόνου και γύριζε απ την άλλη και δάκρυζε. «Που είσαι ρε μάννα» λέει ο άλλος όταν βλέπη ότι αλλιώς του φέρονται, κι αλλιώς φερόταν η μάννα μας σε ανάλογες περιπτώσεις. Και ποιός δεν την αναζητά; Ποιός δεν αναζητά την μάννα του; Όταν με πρωτοείδε η «θείτσα» μετά την κοίμησι της μάννας μου όπως το συνηθίζουν στον τόπο μας, είχε ταιριάσει αυτό το στίχο και μου είπε: «Μαμά ναρθής Χριστούγεννα. Ναρθής Βαγιού με Βάγια Και το Μεγάλο Σάββατο ναρθής με τη λαμπάδα.» Είχε αυτό το ειδικό πριεχόμενο το μοιρολόγι της επειδή ήμουν παπάς. Και μια άλλη γιαγιά μου είχε πει συμπληρώνοντας: «Ναρθής μαννούλα μου ναρθής εγώ θα σε προσμένω θάχω την πόρτα ανοιχτή το τζάκι αναμμένο.» 12 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2009

13 Ευχάριστη νότα... (Αναδημοσίευση από την τοπική Εφημερίδα «Ελευθερία», ) του κ. Δημητρίου Νταφούλη, επιτίμου σχολικού συμβούλου, θεολόγου ο κουδούνι χου σχολείου χτύπησε και πάλι, Ταγαπητέ αναγνώστη. Μια χαραμάδα αισιοδοξίας για χη ζωή φάνηκε. Μια πρόσκληση για παιχνίδι, μάθηση και αληθινή γνώση, πήραν τα παιδιά μας και ένας ήχος γλυκός και απαλός, μας έφερε μηνύματα αγάπης και αρετής για τη ζωή, για έναν άλλο τρόπο ζωής και υψηλές κατακτήσεις. Μια ευλογημένη έναρξη από την Εκκλησία που ευλογεί, αγιάζει και προσεύχεται όπως το σχολείο μορφώσει «υιούς φωτός», δείχνοντας έτσι και τους στόχους του σχολείου σήμερα. Παρούσα και η Πολιτεία που υπόσχεται με τη σειρά της, συμπαράσταση και φροντίδα για τη μαθητιώσα νεολαία. Παρόντες και οι γονείς για να διαπιστώσουν πως η συνεργασία τους με το σχολείο είναι απαραίτητη. Παρόντες και οι μορφωτές δάσκαλοί τους που με το περίσσευμα της αγάπης τους θα οδηγήσουν τα παιδιά μας στην αρετή και τη γνώση, θα ικανοποιήσουν ψυχικά και πνευματικά ενδιαφέροντά τους, θα απαντήσουν στους προβληματισμούς και τις απορίες τους και θα τα δείξουν, ζώντας οι ίδιοι τις αλήθειες που θα τους διδάξουν, το δρόμο που οδηγεί στην ευτυχία του ανθρώπου! Ελπίδες και προσδοκίες γεννιούνται πως κάτι προς το καλύτερο μπορεί να αλλάξει. Τούτο δεν είναι ουτοπία, που ίσως να βολεύει πολλούς να το λένε και να παραιτούνται των προσπαθειών τους για συνεχή αγώνα. Το σχολείο, σε συνεργασία με τους φορείς της παιδείας και της αγωγής, μπορεί ν αλλάξει τον κόσμο, δίνοντας έναν άλλο τρόπο ζωής. Γιατί με το πρόγραμμά του μπορεί να μορφώσει πολίτες που να στοχάζονται και να δημιουργούν μέσα στο φως της αλήθειας, της αγάπης, της σεμνότητας της διακονίας. Αυτό το φως που θυμίζει σε όλους μας πως μέσα μας με το ανθρώπινο στοιχείο ενυπάρχει και το θείο, που οδηγεί στο φως της Ανάστασης! Έναν πολίτη που θα τα βρει με τον εαυτό του, θα φιλιωθεί με το περιβάλλον του και θα αναδείξει «το σπέρμα σοφίας» που φέρει από τη γέννησή του. Αυτός ο πολίτης θα μπορέσει ν αλλάξει την κοινωνία, βοηθώντας πρώτα - πρώτα την οικογένεια, που δυστυχώς τη βλέπουμε ν αποδομείται και πολλές φορές να γίνεται, άθελα της ίσως, «εστία θανάτου», πνευματικού και ψυχικού. Αυτός ο νέος θα δώσει αληθινά πρότυπα ζωής που τόσο σήμερα απουσιάζουν, θα δώσει νόημα στη ζωή, θα ερωτευθεί τη ζωή και θα διασωθεί από τη βελόνη του ψεύτικου παραδείσου. Αυτός ο νέος, ο αυριανός άρχοντας, δεν θα νοιάζεται πρώτα για το χρήμα, την εξουσία και τη δόξα, αλλά για το πώς το «ψωμί» θα φτάνει για όλους που έχουν δικαίωμα στη ζωή και τα αγαθά της και θα λύσει τις διαφορές με τη λογική και όχι τη ρώμη του σώματος, με το διάλογο, τη σύνεση και την αλληλεγγύη και όχι με τη λόγχη! Αυτό το παιδί το έχουμε ανάγκη όλοι μας. Πολιτεία, οικογένεια, Εκκλησία, θεσμοί και κοινωνία. Ας βοηθήσουν οι άρχοντες του κόσμου, να δώσει χρώματα χαράς, αισιοδοξίας και αγάπης για τον κόσμο και το Δημιουργό του. Έναν κόσμο που ο άνθρωπος θα συμπονά και θα συμμερίζεται τον πόνο του συνανθρώπου του και θα στεναχωρείται σαν βλέπει ένα λουλούδι να πεθαίνει κι ένα αστέρι να χάνεται... ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ

14 Ε Γ Κ Α Ι Ν Ι Α Ιερού Ναού Αγίας Άννης στη Γλαύκη Mε μεγαλοπρέπεια και κατάνυξη τελέσθηκαν από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιο, τα Ιερά Εγκαίνια του πανέμορφου Ιερού Ναού της Αγίας Άννης στη Γλαύκη Λαρίσης, το Σάββατο 10 Οκτωβρίου Οι πιστοί Χριστιανοί της Γλαύκης είχαν κατακλύσει από πολύ νωρίς τον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό και συνέψαλλαν μαζί με τους Ιεροψάλτες ύμνους αφιερωμένους στον Ιερό Εγκαινιασμό. Η τελετή έγινε με ιδιαίτερη λαμπρότητα και συμμετείχαν σ αυτήν ο Ιερός Κλήρος, ο Δήμαρχος Πλατυκάμπου κ. Αλέξανδρος Χονδρονάσιος, ο οικείος Νομαρχιακός Σύμβουλος κ. Κωνσταντίνος Σπανούλης, άρχοντες της περιοχής, οι κυρίες της Ερανικής Επιτροπής και το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο, που είχε και την ευθύνη της όλης Ιεράς τελετής. Στο τέλος της πρώτης Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Ιγνάτιος προχείρισε σε Οικονόμο τον Εφημέριο της Γλαύκης π. Γεώργιο Τάχατο, τον οποίο επαίνεσε ιδιαίτερα για τον ιερό ζήλο του και για την εργατικότητά του και αναφέρθηκε στους καλούς και ευλογημένους κατοίκους του χωριού, που από το υστέρημά τους έχτισαν τον όμορφο αυτό Ιερό Ναό. Αναφέρθηκε ακόμη και στα παιδιά της Ενορίας που ένστολα και περήφανα, με ευλάβεια και ιεροπρέπεια, κρατούσαν τα Ιερά Λάβαρα και τα Εξαπτέρυγα στις τρεις λιτανεύσεις πέριξ του Ιερού Ναού και τους ευχήθηκε καλή πρόοδο στη ζωή τους. Ο π. Γεώργιος ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο για όλη την πατρική του αγάπη και έκανε αναφορά σε όλους, όσοι βοήθησαν στην ανοικοδόμηση του Ιερού Ναού της Αγίας Θεοπρομήτορος Άννης. 14 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2009

15 Θυρανοίξια ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ Αγίου Δημητρίου Χαράς (ομιλία των δωρητών κ. Ιωάννη Σωτηρίου και κ. Αικατερίνης Ρίζου) Σεβασμιώτατε, Κύριε Νομάρχα, Κύριε Δήμαρχε, Κύριες και Κύριοι, Σήμερα με τη βοήθεια του Θεού γιορτάζουμε τα θυρανοίξια του Ιερού Ναού του Αγίου Δημητρίου. Ο Ναός αυτός που τώρα βλέπουμε είναι το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας που άρχισε πριν από πέντε χρόνια. Έχει γίνει δε στη θέση της παλιάς εκκλησίας, η οποία ήταν κτισμένη με μεγάλους πέτρινους ογκόλιθους, μερικοί απ αυτούς βρίσκονται ακόμη στη μοναδική γωνία της παλιάς εκκλησίας, που σώζεται. Είναι άξιο θαυμασμού πώς μπόρεσαν οι προγονοί μας να μεταφέρουν αυτές τις μεγάλες πέτρες με τα τότε μέσα, στα τέλη του 19ου αιώνα που κτίσθηκε η εκκλησία. Το εκκλησάκι αυτό στο οποίο βρισκόμαστε τώρα έγινε με μεγάλη ευλάβεια, πολλή επιμέλεια, με σύγχρονα υλικά, όπως άφθονο σίδερο, μπετόν και πέτρα. Εδώ, από τη θέση αυτή, θέλω να ευχαριστήσω το Σεβασμιώτατο μας Μητροπολίτη κ. Ιγνάτιο για τη σωστή κατεύθυνση που μας έδωσε, το Δήμαρχο κ. Ρίζο Κομήτσα που μας βοήθησε σε ό,τι του ζητήσαμε, το σεμνό ιερέα του χωριού που πάντοτε ανταποκρινόταν σε ό,τι θέλαμε. Επίσης τους επιτρόπους της εκκλησίας και πολλούς άλλους που πρόθυμα έτρεχαν να βοηθήσουν. Περνώντας δε την πόρτα της εκκλησίας και ατενίζοντας με το βλέμμα τον τρούλο απ όπου άφθονο πέφτει το φως και κατεβάζοντάς το στη συνέχεια στην Αγία Τράπεζα, όπου τελείται το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, νιώθεις μεγάλη θρησκευτική συγκίνηση. Εδώ μπορούν πλέον να γίνουν γάμοι, βαπτίσεις, Θείες Λειτουργίες και Παρακλήσεις. Εδώ οι πιστοί εισερχόμενοι μπορούν άνετα να συγκεντρωθούν και να εκπέμψουν θερμές προσευχές. Η όλη προσπάθειά μας έφθασε σε ένα καλό σημείο, όμως δεν τελείωσε. Χρειάζονται να γίνουν και άλλα που δεν είναι της στιγμής να τα αναφέρουμε. Σίγουρα νιώθουμε όλοι ικανοποιημένοι από το έργο που έγινε. Για να λειτουργεί ο ναός όμως όλες τις εποχές του έτους απαιτείται να γίνει ο δρόμος, δεδομένου ότι μόλις ο καιρός χαλάσει το έδαφος λασπώνει και καθιστά αδύνατη τη διάβαση. Πιστεύω δε ότι αν το θελήσουμε και αγωνιστούμε όλοι μαζί θα το πετύχουμε, ειδικά τώρα με την ευκαιρία της κατασκευής του δρόμου Χαράς - Κυπαρίσσου. Τελειώνοντας, εύχομαι το εκκλησάκι μας αυτό να γίνει προσκυνηματικό κέντρο όχι μόνο στη γιορτή του Αγίου Δημητρίου, του προστάτη της περιοχής, αλλά και πολλές άλλες φορές κατά τη διάρκεια του χρόνου. Χωριό Φιλίκια Στην περιοχή που βρισκόμαστε υπήρχε το χωριό Φιλίκια, το οποίο περιβαλλόταν από πυκνό δάσος και από τα χωριά Χαρά, Ζάππειο, Κυπάρισσο, Αγία Παρασκευή, Κρήνη, Τεκές και Χαλκιάδες. Οι κάτοικοι επικοινωνούσαν με τα χωριά αυτά με χωραφόδρομους, τους οποίους δύσκολα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν κυρίως κατά τους χειμερινούς μήνες. Πλησιέστερο χωριό ήταν η Χαρά, από την οποία ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ

16 διέρχεται η Εθνική οδός Λάρισας-Φαρσάλων. Το χωριό μας, κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας, δεν ήταν προσιτό στους Τούρκους, γιατί ήταν καλυμμένο από το δάσος και δεν είχε καλλιεργήσιμες εκτάσεις για να πηγαίνουν να εισπράξουν τους στρεμματικούς φόρους. Στη μέση του χωριού υπήρχε η βυζαντινού ρυθμού εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, που είχε κτιστεί πολύ πριν από την απελευθέρωση της Θεσσαλίας. Την 30ή Απριλίου 1954 έγινε σεισμός μεγέθους επτά ρίχτερ, με επίκεντρο τις Σοφάδες, από τον οποίο επλήγησαν όλα τα χωριά της περιοχής. Το χωριό Φιλίκια υπέστη τη μεγαλύτερη από όλα τα χωριά καταστροφή. Έπεσαν όλα τα σπίτια και η εκκλησία ισοπεδώθηκε. Το μόνο που έμεινε ήταν η εικόνα του Αγίου Δημητρίου που βρέθηκε όρθια στην πόρτα της εισόδου. Με το σεισμό οι κάτοικοι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το χωριό μας και να εγκατασταθούν στα γύρω χωριά, για να κτίσουν τα σπίτια τους με τα χρήματα που θα έπαιρναν ως σεισμόπληκτοι. Οι περισσότεροι προτίμησαν το χωριό Χαρά, από το οποίο διέρχεται η εθνική οδός Λάρισας - Αθηνών. Οι υπόλοιποι προτίμησαν τα γύρω χωριά, για προσωπικούς ο καθένας λόγους. Όλοι όμως εισέφεραν τα χρήματα που μπορούσαν να διαθέσουν, για να κτισθεί η εκκλησία με πρόχειρα υλικά. Η εκκλησία αυτή με την πάροδο από τότε πενήντα και πλέον ετών παρουσίαζε βλάβες που έπρεπε να αποκατασταθούν. Το πρόβλημα αυτό αντιμετωπίζαμε όλοι όσοι γεννηθήκαμε στο χωριό και ζήσαμε εκεί τα δύσκολα παιδικά μας χρόνια. Τελικά, κατά τα τέλη του έτους 2004, πήραμε την απόφαση με την αδερφή μου να κτίσουμε την εκκλησία μας. Την απόφαση μας αυτή γνωστοποιήσαμε στο εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Αγίου Νικολάου Χαράς, το οποίο μας έδωσε την έγκριση της ανέγερσης του Ναού, αλλά και οι συγχωριανοί μας θεώρησαν σωστή την απόφασή μας. Την πράξη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου υποβάλαμε στις στην Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου για να κινηθεί η διαδικασία έκδοσης της άδειας. Η Μητρόπολη αμέσως διαβίβασε την αίτησή μας στις αρμόδιες υπηρεσίες. Ήτοι στην Πολεοδομία της Νομαρχίας, στην υπηρεσία των Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, στο Δασαρχείο και στη Ναοδομία. Η διαδικασία αυτή κράτησε σχεδόν τρία χρόνια. Την εκδόθηκε η οικοδομική άδεια από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Σε εκτέλεση της άδειας αυτής κατασκευάσθηκε το κομψοτέχνημα που έχουμε μπροστά μας, το οποίο θα καμαρώνουν οι απόγονοί μας για εκατοντάδες χρόνια, πλην όμως κατά τη διάρκεια της ανέγερσης της εκκλησίας διαπιστώσαμε ότι δεν θα μπορούμε να εκκλησιαζόμαστε σ αυτήν, και ιδιαίτερα κατά τους χειμερινούς μήνες, γιατί δεν θα είναι προσπελάσιμος ο δρόμος Χαράς - Φιλικίων. Το δρόμο αυτό χρησιμοποιούν οι ιδιοκτήτες των χωραφιών της περιοχής του χωριού Φιλίκια, οι οποίοι για να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους είναι υποχρεωμένοι να πηγαίνουν με τα γεωργικά τους μηχανήματα στο παλιό χωριό Φιλίκια και από εκεί να παίρνει ο καθένας το δρόμο προς το χωράφι του, γιατί από εκεί ξεκινούν οι δρόμοι για όλα τα χωράφια της περιοχής. Με τη διέλευση όλων των γεωργικών ελκυστήρων από το δρόμο Χαράς - Φιλικών με τη πρώτη βροχή καθίσταται αδιάβατος. Κατόπιν αυτού υφίσταται ανάγκη να ασφαλτοστρωθεί ο δρόμος αυτός. Για αυτό ζητούμε τη βοήθεια του κ. Νομάρχη της Λάρισας και του κ. Δημάρχου της Νίκαιας να εντάξουν στο πρόγραμμά τους την ασφαλτόστρωση της δρόμου Χαράς - Αγίου Δημητρίου, για να μπορούν οι πιστοί να πηγαίνουν στον Άγιο Δημήτριο να εκκλησιασθούν και στα χωράφια τους για να τα καλλιεργήσουν. 16 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2009

17 Εάν η υμνολογία της Εκκλησίας μας μιλά για τη μνήμη του αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του τροπαιοφόρου ως το νοητό έαρ το οποίο έφθασε μεσούσης της ανοίξεως, η μνήμη του αγίου Δημητρίου του μυροβλύτου είναι συνδεδεμένη με το άνθισμα των λουλουδιών του φθινοπώρου, των χρυσανθέμων. Με χρυσά άνθη είναι καταστόλιστος ο άγιος Δημήτριος, εκείνος ο ιδιαίτερος και με ξεχωριστή χάρη άγιος. Και αλήθεια ποια άλλα άνθη θα ταίριαζαν σε εκείνον, ο οποίος είναι ο μοναδικός άγιος της Εκκλησίας μας, τον οποίο τιμούμε όχι μόνο μια ημέρα, αλλά οκτώ! Ποιος άλλος άγιος έχει δική του μεγάλη εβδομάδα, κατά μίμηση και αντιστοιχία της Μεγάλης Εβδομάδος των Παθών του Κυρίου μας; Ήδη από τα βυζαντινά χρόνια, σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, ψάλλονταν στη Θεσσαλονίκη επτά ημέρες πριν από την εορτή του αγίου Δημητρίου η σχετική ακολουθία της μεγάλης εβδομάδος του μαρτυρίου του. Τι είναι όμως αυτό που κάνει τον άγιο Δημήτριο να ξεχωρίζει ως φαεινότατο αστέρι ανάμεσα στους υπόλοιπους φαεινούς αστέρες του νοητού στερεώματος της Εκκλησίας μας και να τιμάται περισσότερο; Ο άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας ως ο κάλλιστος αθλητής, ο πιο σοφός, ο παρθένος, ο ευώδης, ο ηδύς, ο γλυκύς, ο συμπαθής, ο φιλόπατρις. Είναι εκείνος που αξιώθηκε με το μαρτύριό του να μιμηθεί το Δεσποτικό Πάθος του Κυρίου. Όπως ο Χριστός μας πάνω στον Σταυρό, κεντήθηκε στην πλευρά του με λόγχη, έτσι και ο άγιος Δημήτριος δέχτηκε στην πλευρά του τα κεντήματα από τις λόγχες των δημίων στρατιωτών. Μεγάλη τιμή απολάμβαναν οι «Χαίρε δι ου Θεσσαλονίκη χαίρει Χαίρε δι ου Θετταλία χορεύει Χαίροις μάρτυς Δημήτριε» του Αρχιμανδρίτου π. Μιχαήλ Σταθάκη μάρτυρες της Εκκλησίας από τους πιστούς, όταν το μαρτύριό τους έμοιαζε με αυτό του Κυρίου μας. Γι αυτό και ο άγιος Δημήτριος θα αναβλύσει από τις τρύπες των πληγών των πλευρών του μύρο, όπως οσμή ευωδίας απέπνεε το αναστημένο θεανδρικό Σώμα του Κυρίου Ιησού. Γι αυτό και ο άγιος Δημήτριος γίνεται το σκεύος της εκλογής, το δοχείο δηλαδή το οποίο επιλέγει το άγιο Πνεύμα για να κατοικήσει, γίνεται το αγγείο το οποίο δέχεται το μάννα και τρέφονται οι πιστοί και καθίσταται πολυτιμότερος και από το μανναδόχο αγγείο της Κιβωτού της Διαθήκης. Γι αυτό και ο άγιός μας μοιάζει με υψίκορμο και ευωδιαστό κυπαρίσσι, από το οποίο στάζουν τα ουράνια και θεία δώρα. Είναι η καρπισμένη ελιά, η γεμάτη με τους καρπούς του θείου ελέους, εκείνη που έχει φυτευτεί στο σπίτι του Θεού. Είναι ο άγιος καθαρός σαν λευκό κρίνο. Το αθλητικό του αίμα είναι κόκκινο σαν τριαντάφυλλο. Σαν ευωδιαστό βότανο θεραπεύει και ιάται τον λαό. Είναι ο άγιος τερπνός παράδεισος και παρέχει τους καρπούς των χαρισμάτων. Είναι κήπος κλειστός γεμάτος με διάφορα ζωηφόρα φυτά. Είναι θεϊκό λιβάδι πλήρες ανθέων αρετών. Είναι ο άνθρωπος εκείνος που αν και βρίσκεται μέσα στον τάφο δίνει ζωή στους ανθρώπους, ευφραίνοντας και κατατέρποντας τα επουράνια και αυτόν τον Δεσπότη Χριστό. Αναρίθμητοι είναι εκείνοι οι ρήτορες, οι υμνογράφοι, οι πολιτικοί, οι στρατιωτικοί και οι αυτοκράτορες οι οποίοι καταθέτουν έργα τους ως εγκώμιο στον άγιο Δημήτριο. Ο Γεώργιος Σκυλίτζης, ο μοναχός Νικάσιος, ο άγιος Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, ο Ιωάννης Σταυράκιος, ο Νικήτας Θεσσαλονίκης, ο Κωνσταντίνος Ακροπολίτης, ο Θεόδωρος ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ

18 Μετοχίτης, ο Μακάριος Χούμνος, ο Δημήτριος Χρυσολωράς, ο Κωνσταντίνος Αρμενόπουλος, ο πατριάρχης Φιλόθεος Κόκκινος, ο Νικηφόρος Γρηγοράς, οι άγιοι Νικόλαος Καβάσιλας και Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Ισίδωρος Γλαβάς, οι Γαβριήλ και Συμεών Θεσσαλονίκης, ο Θεόδωρος Πρόδρομος, ο Μέγας Ρήτωρ του Πατριαρχείου Μανουήλ Κορίνθιος, ο πατριάρχης Αθανάσιος Γ ο Πατελλάρος, ο Κύριλλος Λαυριώτης, ο Ιωσήφ Τυρνόβου, ο Μακάριος Χριστιανόπουλος και ο Μητροφάνης Γρηγοράς, είναι μόνο μερικοί από αυτούς! Τέσσερα είναι τα στοιχεία για τα οποία κάνουν εκτενή λόγο οι προαναφερθέντες, αλλά και κατά κοινή ομολογία χαρακτηρίζουν τον άγιο Δημήτριο η μυροβλυσία και οι θεραπείες τα θαύματα του αγίου η παγκοσμιότητά του και η αγάπη του για την πατρίδα του. Ας τα δούμε αναλυτικότερα. Ήδη από τον 9ο αιώνα έχουμε τις πρώτες αναφορές για το μύρο που έτρεχε από τον τάφο του αγίου. Πλήθη πιστών συνέρρεαν για να συλλέξουν από αυτό και να θεραπευτούν από ανίατες ασθένειες. Ο ιστορικός Νικήτας Χωνιάτης καθώς και ο Ιωάννης Αναγνώστης αναφέρουν πως την εποχή τους, τον 11ο αιώνα, το μύρο ήταν τόσο πολύ που γέμιζαν «καδία», κουβάδες δηλαδή και το άδειαζαν στη θάλασσα. Κάποτε ο νεωκόρος του αγίου Δημητρίου, εξ αιτίας του πλήθους του κόσμου που συνέρρεε στο ναό, έκλεισε τους κρουνούς που οδηγούσαν το μύρο από τον τάφο του αγίου στο ναό. Τότε ο άγιος αφού εμφανίστηκε επέπληξε τον νεωκόρο και όταν άνοιξαν ξανά τους κρουνούς, το μύρο έφθασε μέχρι το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και χυνόταν στη θάλασσα! Ο Συμεών Λογοθέτης ο Μεταφραστής αναφέρει πως ο κόσμος έχριε με μύρο τα μάτια, το κεφάλι ή όπου αλλού είχε πρόβλημα και θεραπευόταν. Από τον 10ο αιώνα ο άγιος Δημήτριος εδραιώνεται πλέον ως ιαματικός άγιος με οικουμενική εμβέλεια, ιδιότητα που σχετίζεται με την καθιέρωση του ναού του ως ένα από τα μεγαλύτερα προσκυνήματα της χριστιανικής οικουμένης. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τον 10ο έως τον 12ο αιώνα τρεις αυτοκράτορες συνδέονται άμεσα με σωστικές παρεμβάσεις του αγίου Δημητρίου ή καταφεύγουν στον τάφο του για να θεραπευθούν από διάφορες ασθένειες. Πρόκειται για τον Λέοντα Στ τον Σοφό, τον Μιχαήλ Δ τον Παφλαγόνα και τον Μανουήλ Α τον Κομνηνό. Διάφορα άλλα αγιολογικά κείμενα καταγράφουν σωστικές παρεμβάσεις ή και ιάσεις του αγίου στην Καρχηδόνα, στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλα μέρη του τότε γνωστού κόσμου. Γι αυτό ο άγιος είναι οικουμενικός άγιος. Ο Κωνσταντινουπολίτης Τιμαρίων, φθάνοντας στη Θεσσαλονίκη για να προσκυνήσει κατά την εορτή του αγίου, αναφέρει πως υπήρχε όχλος ανθρώπων όχι μόνο ντόπιων, αλλά από παντού Έλληνες, Μυσοί, Βαλκάνιοι, Σκύθες, Ιταλοί, Ίβηρες (Ισπανοί), Λυσιτανοί, Κέλτες και άνθρωποι που κατοικούν πίσω από τις Άλπεις! Στις αγρυπνίες δε που τελούνταν την εβδομάδα πριν από την εορτή του αγίου πλήθη μοναχών και μοναζουσών, ιερέων, αρχιερέων και ψαλτών ανέπεμπαν με ιδιαίτερο ρυθμό και τάξη ύμνους στον μεγαλομάρτυρα Δημήτριο. Όσο για τη αγάπη του στην πατρίδα του Θεσσαλονίκη αρκεί να διαβάσει κανείς τα δύο ογκώδη βιβλία που περιγράφουν τα πολιουχικά θαύματα του αγίου Δημητρίου. Είναι εκείνος που πρωτοστατεί στις μάχες είναι εκείνος που πολεμά με τη φαρέτρα του από τα τείχη της Θεσσαλονίκης τους εχθρούς είναι εκείνος που οδηγεί τον στρατό κατά των Αβάρων είναι εκείνος που σκοτώνει τον Βούλγαρο Σκυλογιάννη είναι εκείνος που στις 26 Οκτωβρίου του 1912 ελευθερώνει τη Θεσσαλονίκη από τους Τούρκους και είναι αυτός που στις 26 Οκτωβρίου του 1944 ελευθερώνει την πρωτεύουσα της Μακεδονίας από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής! Είναι εκείνος που άγρυπνος περιπολεύει στη Θεσσαλονίκη και στις πόλεις όπου τιμάται ως πολιούχος. Είναι εκείνος που σύμφωνα με τον άγιο Νικόλαο Καβάσιλα είναι ανώτερος των προφητών, διότι εκείνοι περίμεναν τον Χριστό ενώ ο άγιος κήρυξε ότι ήλθε και πως θα ξαναέλθει σε δόξα. Είναι εκείνος που αναδείχθηκε ισχυρότερος σε καρτερία και υπομονή στις δοκιμασίες από τον Ιώβ, τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ, τον Ιωσήφ ακόμα και από αυτόν τον Πρόδρομο και τους Αποστόλους. Είναι ο πάντων ανθρώπων βέλτιστος, ο προφήτης, ο απόστολος, ο μάρτυς, ο παρθένος, ο διδάσκαλος, ο άγγελος, ο μιμητής του Θείου Πάθους. Είναι ο φιλόπολις και σωσίπατρις μάρτυς ο αγαπών και φυλάσσων τους αληθείς ικέτας του! 18 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2009

19 ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ της Ιωάννας Δενδραμή «Σεβαστοί μου γονείς σας φιλώ με περισσή αγάπη από το Μέτωπο. Υγιαίνω. Το αυτόν επιθυμώ και δι εσάς... Πανηγυρίζομεν εδώ! Πήραμε το Αργυρόκαστον!» Ο υιός σας Θανάσης «Σεβαστοί μου γονείς σας φιλώ από την Κορυτσά! Είμαστε νικηφόροι και πάλιν!...» Ο υιός σας Θανάσης «Σεβαστοί μου γονείς σας φιλώ από το φυλάκιον..χθες πιάσαμε είκοσι αιχμαλώτους από δαύτους. Φουκαράδες είναι. Χαλάλι τους και η κουραμάνα μας που τους φιλέψαμε.» Ο υιός σας Θανάσης «...Όπως σφαδάζει το πουλί που πιάστηκε στη φάκα έτσι εσπάραξα κι εγώ που πάτησα τη νάρκα». Ο υιός σας Θανάσης Αποσπάσματα από αλληλογραφία στρατιώτη του 1940, από προπάππο νέου της εποχής μας. Μνήμες φέρουν, μνήμες έχουν όλα τα ελληνικά σπιτικά, από την Εποχή εκείνη! Του ΟΧΙ την εποχή των Ελλήνων στο επεκτατικό σχέδιο, στις ισοπεδωτικές βλέψεις των Ιταλών. Τότε, που για άλλη μια φορά, οι Έλληνες, πιστοί στα όσια και στα ιερά της φυλής, στου έθνους τις προσταγές, στο διαχρονικό «νυν υπέρ πάντων αγών», μέσα σε λίγες μόνον ώρες από την ιστορική στιγμή του ΟΧΙ που απάντησε ο Πρωθυπουργός της χώρας μας αείμνηστος Ιωάννης Μεταξάς στον Ιταλό πρέσβη Γκράτσι, σύσσωμος ο λαός επεστράτευσε την αντίστασή του. Σύσσωμος ο ελληνισμός ανέλαβε να παραμείνει στους αιώνες η Ελλάδα ελληνική! Εξήντα εννέα ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την 28η Οκτωβρίου! Εξήντα εννέα χρόνια πέρασαν από τότε που οι ελαφρώς οπλισμένοι έλληνες στρατιώτες έφθασαν στα Ελληνοαλβανικά σύνορα για να περιφρουρήσουν την Ιερά Παρακαταθήκη που τους άφησαν οι πρόγονοί τους βαρειά κληρονομιά. Την ελεύθερη πατρίδα. Οι ελαφρώς οπλισμένοι Έλληνες στρατιώτες σαν Δαυΐδ πολέμησαν και κατετρόπωσαν τα πλέον υπερσύγχρονα της εποχής εκείνης τάγματα, του αντίπαλου ευφάνταστου και υπερόπτη «Γολιάθ». Η νίκη ήταν θέμα τιμής, θέμα ζωής, θέμα επιταγής για τον ελληνικό στρατό. Η νίκη έπρεπε να είναι μαζί τους και έτσι έγινε! Μέσα στα χιονισμένα χαρακώματα, μέσα από κρυοπαγήματα, μέσα από ακρωτηριασμένα μέλη συνετέθη το μεγαλύτερο για την εποχή εκείνη απόφθεγμα: «Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες!». Ο Τσώρτσιλ είδε και θαύμασε όπως και όλοι οι τότε σύμμαχοί μας, αλλά και οι ίδιοι οι εχθροί μας το Ελληνικό Μεγαλείο! Το Ελληνικό Μεγαλείο απ το στρατιώτη των νησιών, απ το στρατιώτη της Αθήνας, της πόλης, της υπαίθρου, συστρατεύθηκε να αποτινάξει στα Ελληνοαλβανικά σύνορα τον επεκτατισμό του Μουσολίνι. Τι δοξασμένες σελίδες Ιστορίας έχει αυτή πατρίδα μας! Τι μεγάλη κληρονομιά μας άφησαν οι γονείς μας, εμάς των μεγαλυτέρων, οι παππούδες και οι προπαππούδες των νέων μας; Μέσα σε καιρούς διεθνούς οικονομικής κρίσης, μέσα σε καιρούς παγκόσμιας ηθικής κρίσης, η ημερολογιακή αυτή επέτειος, ας μη μείνει μόνον γιορτή σχολική, γιορτή για σχόλη, γιορτή για μια παρέλαση μόνη. Η Επέτειος που έγινε απαρχή της Ηρωϊκής Εποποιΐας του 40, ας φέρει στα νιάτα μας, στη γενιά του αύριο της πατρίδας μας, τη συνέπεια! Συνέπεια συνεχιστή. Συνέπεια πίστης στα ιδεώδη της φυλής. Συνέπεια σε κάθε μόριο νοητό και υλικό αυτής της Κληρονομιάς των Ηρώων προγόνων μας. Αυτής της Κληρονομιάς που χέρια κομμένα και πόδια ξύλινα μας παρέδωσαν αγόγγυχτα, τότε που το «ΑΕΡΑ» γέμισε την Υφήλιο με το δίδαγμα, με το καύχημα και την προειδοποίηση: ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ! Οι Αθάνατοι είχαν ίδιο σθένος, ίδια ψυχοσύνθεση με το γράφοντα στους γονείς του Θανάση! ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ

20 Σύναξη Κατηχητών της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου για την έναρξη της Νέας Κατηχητικής Xρονιάς Με την ευλογία του Τριαδικού Θεού και τις πατρικές ευχές του σεπτού Ποιμενάρχη μας κ. Ιγνατίου, έλαβε χώρα στην Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου, και συγκεκριμένα στην αίθουσα του Επιουσίου, η Σύναξη των Κατηχητών και Κατηχητριών της τοπικής Εκκλησίας, στις 17 Σεπτεμβρίου, με σκοπό τη σηματοδότηση της έναρξης της νέας κατηχητικής χρονιάς. Πλήθος κατηχητών και κατηχητριών, διακατεχόμενοι από θείο ζήλο για το έργο που κατέχουν αλλά και για τη διακονία που θα επωμιστούν, όπως και Ιερείς εκ των διαφόρων Ναών της Μητροπόλεώς μας, συγκεντρώθηκαν με σκοπό να δώσουν το παρόν στο θεσμό και το σπουδαίο έργο της κατήχησης, αλλά και να επιμορφωθούν πνευματικά και γνωσιολογικά, μέσα από δύο αξιόλογες εισηγήσεις που παρουσιάστηκαν από τον Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς μας Μητροπόλεως, π. Αχίλλιο Τσούτσουρα και τον εγκεκριμένο και πρόσφατα βραβευμένο στο χώρο των Θετικών Επιστημών, Καθηγητή της Φαρμακευτικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Προκόπιο Μαγιάτη. Η ομιλία του π. Αχιλλίου είχε τίτλο Σύγχρονοι Κατηχητικοί Προβληματισμοί. Με μια εννοιολογική προσέγγιση της κατήχησης ως εισαγωγή καθώς και με την επισήμανση της προσφοράς του κατηχητικού έργου στη ζωή του Ορθοδόξου Χριστιανού, η εν λόγω ομιλία πρόβαλε με επιστημονικότητα, εγκυρότητα και πνευματικότητα, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το Κατηχητικό Σχολείο σήμερα, μιας και απαρτίζεται από παιδιά που ζούνε στη σημερινή κοινωνία και είναι λογικό και επόμενο οι ανησυχίες και τα προβλήματά τους να μεταφέρονται και στο κατηχητικό σχολείο. Αδυναμία σωστών διαπροσωπικών σχέσεων, έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας ανάμεσα στα παιδιά και τους γονείς, έλλειψη χρόνου, ψυχαγωγίας, πραγματικής και ουσιαστικής επικοινωνίας, κατακλυσμός από συνεχή πληροφόρηση, καθώς και φαινόμενα απογοήτευσης και κατάθλιψης, είναι κάποια από τα προβλήματα που έκαναν την εμφάνισή τους σε πρόσφατη σχετική έρευνα που διεξήχθη ανάμεσα σε νέους ανθρώπους. Αυτή η όντως συνταρακτική έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα σημερινά παιδιά έχουν μεταφυσικές αναζητήσεις, καταλήγουν σε σαρκολατρική αντίληψη της πραγματικότητας και το πιο φοβερό είναι ότι αδιαφορούν για την ψυχή τους. Σε αυτά λοιπόν τα ζητήματα έρχεται να απαντήσει η Κατήχηση, όπου βασικός πυρήνας της είναι ο Χριστός, καθώς ανέκαθεν το κατηχητικό έργο τροφοδοτούσε τις ψυχές των εφήβων, δίδοντάς τους το αληθινό νόημα της ζωής και στηρίζοντάς τους σε καθετί καλό, ωφέλιμο, ενισχυτικό για τις πτώσεις τους και πολύ παρήγορο για τις δυσκολίες της ηλικίας αυτής, κατά την οποία τα πάντα τίθενται υπό αμφισβήτηση. 20 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2009