φυσική είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει; σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Transcript

1 ÐÅÑÉÏÄÉÊÏ ΤΟΠΙΚΟ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ-PRESS NTEΛΑΛΗΣ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ Iδρυτής-Εκδότης-Υπεύθυνος Έκδοσης: Κωνσταντίνος Γ. Μωϋσίδης τηλ , κιν , OKTΩΒΡΗΣ 2013 διανέμεται δωρεάν Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.x. Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ ευχήν στην Aποικία δεν μέν η ελαχίστη αμφιβολία, και μ όλο που οπωσούν τραβούμ εμπρός, ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή. Όμως το πρόσκομμα κ η δυσκολία είναι που κάμνουνε μια ιστορία μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι, για το παραμικρό ρωτούνε κ εξετάζουν, κ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν, με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής. Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες. Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη η κατοχή σας είν επισφαλής: η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες. Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή, κι από την άλληνα την συναφή, κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει; σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη. Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε, βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς. Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία, κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς, απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία, να δούμε τι απομένει πια, μετά τόση δεινότητα χειρουργική. Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός. Να μη βιαζόμεθα είν επικίνδυνον πράγμα η βία. Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια. Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία. Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια; Και τέλος πάντων, να, τραβούμ εμπρός. Κ. Π. Καβάφης

2 Ένα οικονομικό μοντέλο που ήταν καταδικασμένο σε χρεοκοπία του Λουκά Γεωργιάδη Στην Ελλάδα γίνεται συζήτηση για την υπερφορολόγηση, την οποία βιώνουμε. Υψηλοί φορολογικοί συντελεστές, πολλοί και υψηλοί φόροι υπέρ Τρίτων (αγγελιόσημα, λιμανόσημα, ρουσφετόσημα κλπ.), ακατάσχετη πολυνομία, η οποία φέρνει γραφειοκρατία, η οποία είναι αδελφή της διαφθοράς και έχει πατέρα το «μαύρο χρήμα». Αυτό το μοντέλο ονομάζεται ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗ BY GREECE, το οποίο «γεννήθηκε» για να συντηρήσει και να αναπαράξει τις πελατειακές σχέσεις. 1. Ένα μοντέλο λανθασμένο, υποβολιμαίο και ύποπτο, που μας έφερε σε αδιέξοδο. Αυτοί που το δημιούργησαν νομίζω ότι είναι γνωστοί, όπως, γνωστοί ήταν και οι ψηφοφόροι που προσδοκούσαν να βολευτούν, να διοριστούν ή να κερδίσουν μια θέση στον ήλιο της ανομίας. Και το θέμα αφορά όλους τους πολίτες, είτε αυτούς που στήριζαν τον δικομματισμό, είτε αυτοί που ήταν εξω-δικομματικοί κομπάρσοι. 2. Αυτό το μοντέλο είχε ως γρανάζια τις κρατικές προμήθειες και μάλιστα πανάκριβες, τη διαπλοκή και εν τέλει τη διολίσθηση της χώρας στον δημοσιονομικό γκρεμό. Αυτό το μοντέλο, αυτές οι σαθρές βάσεις, αποτέλεσαν το «πάτημα» για να δημιουργηθεί σε επίπεδο «ελεύθερης» οικονομίας το άλλο έκτρωμα: ο ασύστολος δανεισμός, η υπέρμετρη κατανάλωση, η πλήρης εξάρτηση της χώρας από τις εισαγωγές. Το ακριβό κράτος δεν σου επέτρεπε να είσαι επιχειρηματίας και να παράγεις ανταγωνιστικά προϊόντα. Σε ανάγκαζε να είσαι μεταπράτης και να εντάσσεται στον «φουσκωμένο» κλάδο των υπηρεσιών, αγοράζοντας προϊόντα made in China αλλά και φίρμες, σε πολλαπλάσιες τιμές και πολλές φορές με πιστωτικές κάρτες που είχαν επιτόκιο 18%. Το 1982 έπαιξε και έκτοτε δεν ξανάπαιξε, το γνωστό σλόγκαν με τον ηθοποιό Νίκο Παπαναστασίου «Αγοράζοντας εισαγόμενα την πληρώνουμε όλοι» («Λαλάκης ο εισαγόμενος»). 3. Νορμάλ επιχείρηση δεν μπορούσες να φτιάξεις σε αυτήν τη χώρα λόγω των προαναφερόμενων λόγων, οπότε έφτιαχνες μια μεταπρατική μονάδα, από την οποία προσδοκούσες να πάρεις όσο γίνεται περισσότερα για να φέρεις το καλό αυτοκίνητο από το εξωτερικό, το οποίο είχε αυξημένες ανάγκες σε καύσιμα (από το εξωτερικό), ακριβό σέρβις με ανταλλακτικά (από το εξωτερικό) και πάει λέγοντας. 4. Τώρα το μοντέλο αυτό δεν υπάρχει. Πάει, πέθανε. Ζωή σε λόγου μας. Ταυτόχρονα, συμπαρασύρει ότι είχε δομηθεί γύρω από την κατανάλωση, η οποία στηριζόταν σε δανεικά, τα οποία διοχετεύονταν σε εισαγόμενα προϊόντα ή σε δραστηριότητες υψηλής φοροδιαφυγής (οικοδομή, διασκέδαση, ιατρικές και νομικές υπηρεσίες και πάει λέγοντας ). Ίσως κάτι τέτοιο να ήταν και λογικό σε μια χώρα όπου υπερδανειζόταν, υπερφορολογούσε και υπερφορολογεί για να συντηρεί κομματικούς στρατούς. Όποιος μπορούσε φοροδιέφευγε, αν λάβουμε μάλιστα υπ όψιν και τη διάλυση του φοροεισπρακτικού και φοροελεγκτικού μηχανισμού κατά την κρίσιμη περίοδο Επιπλέον, η κατάσταση επιβαρύνθηκε από τη ρυθμιζόμενη αγορά εργασίας με την οριζόντια αύξηση των μισθών, κάτι που οδήγησε σε βεβήλωση της βασικής έννοιας της οικονομικής επιστήμης περί ευημερίας μέσα από την υγιή αύξηση της παραγωγικότητας και της «δίκαιης αμοιβής» για «ατομική ανταποδοτική εργασία». 5. Αυτή η κατάρρευση, το σπάσιμο της «φούσκας» είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του ΑΕΠ κατά 55 δισ. ευρώ σε έξι χρόνια. Τα επόμενα χρόνια η κατανάλωση θα πρέπει να πέσει στο 35%-40% του ΑΕΠ από 70% που ήταν το 2007, οι επενδύσεις να ανέβουν από το 5% στο 20% και οι εξαγωγές να φτάσουν στο 40%. Αυτό είναι το νέο μοντέλο, περιγραφικά, με όρους ποσοστιαίας διάρθρωσης της οικονομίας. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι χιλιάδες επιχειρήσεις που είχαν στο επίκεντρο την εσωτερική αγορά έκλεισαν, κλείνουν ή πρόκειται να κλείσουν. Γι αυτές δεν πρόκειται να υπάρξει πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό στους αιώνες των αιώνων. Δυστυχώς 6. Όσες επιχειρήσεις κατάφεραν να καινοτομήσουν, ήταν και είναι νοικοκυρεμένες, καλύπτουν ειδικές ανάγκες της εσωτερικής αγοράς ή εξάγουν, θα επιβιώσουν. Και αν επιβιώσουν, θα κοιτάξουν πώς θα αποκτήσουν καλύτερη θέση αργότερα. Μαζί καταστράφηκαν χιλιάδες επιχειρηματίες και «επιχειρηματίες», συμπαρασύροντας και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων. Μέσα σε αυτούς τους επιχειρηματίες πάρα πολλοί, οι οποίοι χρωστούσαν ή χρωστάνε στο ΙΚΑ και στην Εφορία (ηθελημένα ή για λόγους ανωτέρας βίας), οι οποίοι είχαν ως ασπίδα προστασίας τους εργαζόμενους, που πήγαιναν για ένα τίμιο μεροκάματο. Επί της ουσίας όμως, αυτό το μεροκάματο ήταν «επιδοτούμενο» από το Κράτος, αφού το τελευταίο ηρνείτο να εισπράξει τις οφειλές για διάφορους λόγους (είτε λόγω του.. ονόματος του επιχειρηματία, είτε λόγω των ειδικών σχέσεων με την εξουσία σε όλα τα επίπεδα, είτε γιατί δεν μπορούσε ή δεν γινόταν), διατηρώντας πλασματικές θέσεις εργασίας. Έτσι, ολοκληρώθηκε το 2007 το μοντέλο της πλασματικής ευημερίας με τον υπερδανεισμό Κράτους και ιδιωτών και η συνέχεια είναι γνωστή 7. Τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα. Όσοι θεωρούσαν πολλά πράγματα δεδομένα θα είναι αυτοί που θα πληρώσουν και το μεγαλύτερο τίμημα. Όσοι διαθέτουν ευελιξία και έχουν συνειδητοποιήσει ότι τίποτα δεν είναι όπως χθες, αλλά θα χρειαστεί πολύ δουλειά και αλλαγή προτεραιοτήτων, θα επιβιώσουν. Η οικονομική χρεοκοπία που συνετελέσθη στη χώρα μας είναι το λιγότερο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η πολιτική, θεσμική και αξιακή χρεοκοπία αυτής της κουκίδας του χάρτη που λέγεται Ελλάδα. 8. Οι διαπιστώσεις,οι βερμπαλισμοί, οι φωνές, η μιζέρια, οι αιμοδιψείς αντιλήψεις είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι εφόσον συντηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα θα μας φέρουν σε σημείο συνολικής κατάρρευσης. Η δουλειά, η προσήλωση στις θετικές και δημιουργικές προοπτικές της πατρίδας, η εμμονή στην επίτευξη των στόχων, θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο. Έξοδος από το αδιέξοδο δεν επέρχεται όταν όλα θα γίνουν στάχτη και μπούρμπερη. Αυτός που σήμερα δεν έχει δουλειά, αν τα πράγματα εξελιχθούν θετικά, θα βρει στη συνέχεια και θα κληθεί να αποδείξει ότι δικαιούται κάτι καλύτερο από τα 500 ή 700 ή ή ευρώ και πάει λέγοντας. Αν αυτός που δεν έχει δουλειά επιθυμεί την καταστροφή του άλλου που (ακόμη) έχει, τότε εκεί σταματάει η συζήτηση Όταν και ο τελευταίος δεν θα έχει δουλειά, τότε τον λόγο θα έχουν τα όπλα και η αιματοχυσία. Αν αυτά τα τελευταία είναι η συνταγή για το success story, τότε, η οικονομική επιστήμη, σταματάει να ασχολείται με το θέμα, καθώς η οικονομία (που είναι ψυχολογία ) μετατρέπεται σε ψυχιατρική ανάλυση.

3 Η βία που είναι τόσο κοντά μας, καθημερινά... Δεκαεφτά Σεπτέμβρη, μαγευτική η βραδιά στο Ηρώδειο, κι ήμασταν πάρα πολλοί εκεί, για να ακούσουμε άλλη μια φορά, την Μαρία Φαραντούρη να τραγουδά Μίκη Θεοδωράκη. Τράνταξε άλλη μια φορά το ιστορικό θέατρο από την ηρωική φωνή της, μαζί με τις φωνές ολονών μας «σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί». Εκείνο ακριβώς το βράδυ, ποιος να το περίμενε, μετά από πενήντα χρόν ια περίπου που γράφτηκε εκείνο το τραγούδι, εκείνο το βράδυ που όλοι τραγουδούσαμε βουρκωμένοι, ποιός θα το φανταζότανε ότι πάλι ένα γελαστό παιδί, σε λίγη ώρα, θα έπεφτε στην άσφαλτο αδικοσκοτωμένο, θυσία στη βία και το φανατισμό, κι εν ονόματι του νόμου, που κάποιοι θεωρούν ότι έπρεπε να πάρουν στα χέρια τους. Ήταν η ώρα της ανατριχίλας, της οργής, της απελπισίας, των αμείλικτων ερωτημάτων, πως πάλι φτάσαμε ως εδώ, πως πάλι φτάσαμε να θρηνούμε θύματα πολιτικής βίας (και δεν ήταν το πρώτο, τα τελευταία χρόνια, θυμηθείτε τους μετανάστες). Πολλά τα «γιατί», αλλά δυστυχώς και πολλά τα «διότι». Επειδή είναι δύσκολο εμείς εδώ να κάνουμε κοινωνικές ή πολιτικές αναλύσεις, ίσως θάταν ποιό εύκολο σαν απλοί πολίτες να κάνουμε την αυτοκριτική μας, στο μέτρο που μας αφορά, πως η βία, η κάθε είδους βία, καραδοκεί τριγύρω καθημερινά στη ζωή μας, αρχής γενομένης από τα σπίτια μας. Ας σκεφτούμε λοιπόν: Πόσες φορές μας είδαν τα παιδιά μας, ακόμα και τα μωρά μας, με γουρλωμένα μάτια, να ουρλιάζουμε, να κουνάμε τα χέρια απειλητικά εναντίον τους, ή ακόμα παλιότερα τα χέρια να πέφτουν τιμωρητικά, στο τρυφερό τους σώμα. Ας σκεφτούμε πόσες φορές μας είδαν σαν γονείς να προσβάλλουμε ο ένας τον άλλον με ποικίλους τρόπους, να βρίζουμε μπροστά τους ακόμα και «φίλους» που δεν μας άρεσαν, πόσες φορές δεν βλέπουν τα παιδιά ακόμα και σήμερα, μουτζιέςφάσκελα, να πηγαίνουν και νάρχονται από τα παράθυρα των αυτοκινήτων. Πόσες φορές δεν αφήσαμε τα παιδιά μας, γιατί μας βόλευε, να βλέπουν σκηνές βίας στην τηλεόραση, με άγριους φουσκωτούς και περίεργα τέρατα, να εξοντώνονται μεταξύ τους. Πόσες φορές δεν αγοράσαμε στ αγόρια μας (πού πρέπει διαφορετικά να μεγαλώνουνε απ τα κορίτσια για να τα κάνουμε τσαμπουκάδες) πόσες φορές δεν τους αγοράσαμε παιχνίδια-όπλα, πιστόλια, τανκς, μαχαίρια και σπαθιά, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι όλ αυτά χαράσσουν την αθώα ψυχούλα τους, και μάλιστα χωρίς να σβήνουν πολλές φορές ποτέ αυτές οι χαρακιές. Και δυστυχώς την «κακιά» στιγμή, βγαίνουν όλα τούτα τα κακά, βγαίνουν ενάντια στον άλλον, που δεν τον καταλαβαίνουμε, που δεν έχει το δικαίωμα να είναι διαφορετικός από μας, όσο κι αν η διαφορετικότητά του δεν ενοχλεί κανέναν. Γιατί, δυστυχώς κι η ίδια μας η εκπαίδευση στηρίζεται στην ομοιομορφία, γιατί αυτό βολεύει την όποια εξουσία. Αυτός ο διαφορετικός, ο άλλος, ο τσιγγάνος, ο αλλόθρησκος, ο μετανάστης, ακόμα κι ο δικός μας ο διαφορετικά σκεπτόμενος άνθρωπος, πρέπει να μην υπάρχει, κι εγώ με όποιον τρόπο μπορώ, θα πρέπει να τον εξαφανίσω. Αφού από μικρό παιδί έμαθα να τον ανταγωνίζομαι και να τον αντιμάχομαι, αφού από μικρό παιδί δεν έμαθα να προσπαθώ να τον καταλάβω, για να συνυπάρχω μαζί του. Ίσως γιατί δεν κατάλαβα ότι η διαφορετικότητα και η πολύ-πολιτισμικότητα δίνει ομορφιά στη ζωή και η συνύπαρξη των διαφορετικών, στην εξέλιξη τούτου του κόσμου. Ξέρω ότι όλα αυτά έχουν ειπωθεί κατά κόρον, αυτόν τον καιρό, όμως αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω λίγα λόγια, στη μνήμη του αδικοσκοτωμένου γελαστού παιδιού, του Παύλου Φύσσα, για να ευχηθούμε μα και να σκεφτούμε όσοι μεγαλώνουμε μικρά παιδιά, πώς θα τους δείξουμε έναν τρόπο ζωής, που θα χαρακτηρίζεται από ευγένεια, σεβασμό για τον όποιον άλλον, τον αντιφρονούντα, τον μετανάστη, τον διαφορετικό. Για να διαλέξουμε κι εμείς οι ίδιοι έναν πολιτισμένο τρόπο συνεννόησης και επικοινωνίας, καθαρό και ξάστερο, για την επίλυση των όποιων διαφορετικών μας απόψεων, που έτσι κι αλλιώς πρέπει να υπάρχουν μέσα σε μια ευνομούμενη και δημοκρατική κοινωνία. ΖΑΧΑΡΩ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΟΥ ΙΕ Συνάντηση της Εταιρίας Μελετών Νοτιο- Ανατολικής Αττικής, διοργανώθηκε φέτος στο Κορωπί και το τιμώμενο πρόσωπο ήταν η Αρχαιολόγος κ. Ολγα Κακαβογιάννη, επίτιμος διευθύντρια αρχαιοτήτων, η οποία Μεσόγεια και τη Λαυρεωτική. Η Ιστοκός-Αρχαιολόγος Μαρμάνη Μαριλένα, αναφέρθηκε στην διεθνή εμπειρία με παραδείγματα πόλεων του εξωτερικού που παρουσιάζουν ομοιότητα ΙΕ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΜΕΛΕΤΩΝ ΝΟΤΙΟ-ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ μίλησε με θέμα «Στοιχεία για τον ιδιωτικό και τον δημόσιο βίο στην Μυρρινούντα, έναν αγροτικό αρχαίο δήμο της Αττικής». Τα θέματα που αναπτύχθηκαν στην Συνάντηση ήταν σχετικά με την Αρχαιολογία, την Λαογραφία και το Περιβάλλον, και αφορούσαν τις περιοχές του Μαρκοπούλου, της Παιανίας, του Κορωπίου, των Σπάτων, της Παλλήνης, των Γλυκών Νερών. Χαρακτηριστικό ήταν το ενδιαφέρον των ομιλητών, γύρω από την πόλη του Λαυρίου και την ιστορία της. Αξίζει να αναφερθούμε στα θέματα που αφορούσαν το Λαύριο: Ο Καθηγητής του ΕΜΠ κ. Παπαδημητρίου Γεώργιος μίλησε σχετικά με τα «ελικοειδή πλυντήρια» του Λαυρίου. Η Δρ. Και Κοινονιωλόγος Ε. Παπαδάκη- Λάππα, μίλησε με θέμα: «Το ιδιωτικό και δημόσιο συμφέρον: Η περίπτωση της Λαυρεωτικής». Ο Δρ. Εθνολόγος Κοιν. Ανθρωπολόγος κ. Αλεξάκης Ελευθέριος μίλησε με θέμα: Καρυστινοί και άλλοι Ευβοείς στην Λαυρεωτική ( ). Η Δρ. Αρχαιολόγος κ. Ε. Ανδρίκου αναφέρθηκε στη μυκηναϊκή περίοδο στα με την πόλη του Λαυρίου. Η κ. Κεκροπούλου Μαρία, Δρ. Ιστορίας μίλησε με θέμα: Λαύριο: Οι εμπνευστές της μεταλλευτικής ανάπτυξης και η ιδεολογία κατά τον 19ο αιώνα. Η κ. Μαρεκλή Αθανασία, φιλόγοςιστορικός μίλησε με θέμα την μόληυνση του περιβάλλοντος από την λειτουργία της ΓΕΜΛ. Ο κ. Αντώνιος φραγκίσκος Καθ. ΕΜΠ, αναφέρθηκε στην αποκατάσταση της παραλίας Κυπριανού. Για τους Λαυριώτες, οι πιό πάνω ομιλίες θα πρέπει να αποτελούν μια γνώση για την πόλη του Λαυρίου, που μακάρι όλοι να είχαν πρόσβαση σ αυτήν. Γι αυτό σαν εφημερίδα δεσμευόμαστε σε κάθε φύλλο μας να έχουμε τουλάχιστον μια περίληψη μιας κάθε φορά ομιλίας, για ενημέρωση όχι μόνον των κατοίκων του Λαυρίου αλλά και των περιοίκων. Και τούτο για να δούμε σε πόσο σημαντική πόλη, αναφορικά με την ιστορία, την αρχαιολογία αλλά και το περιβάλλον κατοικούμε. Για να την αγαπήσουμε πιό πολύ, όπως της αξίζει.

4 Στις 4 Οκτωβρίου, ο Σύλλογος ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ σε συνεργασία με το Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών, οργάνωσαν, στην αίθουσα «Αμφιτρίτη» του ΕΛ.ΚΕ.ΘΕ. μια ενδιαφέρουσα Ημερίδα με θέμα: «Περιοχή Αλυκών και Αγίου Νικολάου Αναβύσσου-Ένας ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΛΥΚΩΝ & ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΑΒΥΣΣΟΥ άγνωστος περιβαλλοντικός και πολιτισμικός θησαυρός». Στην Ημερίδα μίλησε ο Πρόεδρος του Συλλόγου Δ. Κλούρας με θέμα: Το νομικό καθεστώς της περιοχής Αλυκών και Αγ. Νικολάου Αναβύσσου». Επίσης ο Δρ. Στ. Ζόγκαρης, γεωγράφοςβιολόγος του ΕΛΚΕΘΕ με θέμα: «Καταγραφή βιοποικιλότητας της περιοχής». Ο Δρ. Χρίστος Αναγνώστου, διευθυντής ερευνών ΕΛΚΕΘΕ με θέμα: «Η ποικιλότητα των γεωμορφών της περιοχής Αναβύσσου και η ένταξη του ανθρώπου σε αυτές». Μέσα από τις εισηγήσεις των ομιλητών και το ενδιαφέρον οπτικό υλικό που προβλήθηκε, αλλά και τις παρεμβάσεις που ακολούθησαν από τους παρισταμένους, αναδείχθηκαν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της περιοχής και οι δυνατότητες αξιοποίησής τους, για μια υγιή-ήπια-αειφόρο ανάπτυξη. Παρέστησαν ο Δήμαρχος κ. Πέτρος Φιλίππου, ο οποίος και έκανε παρέμβαση για το ιστορικό των Αλυκών, εκπρόσωποι του Δήμου Σαρωνικού, εκπρόσωποι Συλλόγων, και θα ήταν χρήσιμο όπως ειπώθηκε η Ημερίδα, η οποία βιντεοσκοπήθηκε, να προβληθεί στα σχολεία της περιοχής, αλλά και στους κατοίκους, για να γνωρίσουμε την αξία του τόπου μας και σε επικείμενα σχέδια «αξιοποίησής» του να στοχεύσουμε στην αξιοποίηση που ταιριάζει σ αυτό το ωραιότερο ίσως παραθαλάσσιο κομμάτι της Ελλάδας. Ζαχαρώ Φρατζέσκου Παλιό Δημοτικό Σχολείο Παλαιάς Φώκαιας Πολλοί συντοπίτες μας από την Π. Φώκαια ευαισθητοποιήθηκαν από το άρθρο του περασμένου φύλλου του ΝΤΕΛΑΛΗ, που μας θύμησε την συλλογική ζωή των φωκιανών μαθητών και μαθητριών, κάποια χρόνια σ αυτό το κτίριο. Και πολλοί ρωτούν πως μπορούν να βοηθήσουν στην προσπάθεια καθαρισμού και ανακαίνισης του κτιρίου. Αλλοι θυμήθηκαν τις προσπάθειες πριν είκοσι χρόνια του αείμνηστου Προέδρου του Συλλόγου ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ Ροδ. Ρόμπη, όταν είχε γίνει Κέντρο Νεότητας. Εμείς βρήκαμε στο αρχείο μας δύο χειρόγραφα του Ρ. Ρόμπη και τα παραθέτουμε παραπλεύρως, στα οποία αναγράφονται τα ποσά που είχαν διατεθεί το 1993, από την τότε Κοινότητα, το Υπουργείο Πολιτισμού, αλλά και πολλών συντοπιτών μας για την ανακαίνιση και την λειτουργία του Κτιρίου. Είναι σίγουρο ότι και τώρα, με τις προσπάθειες όλων, το ιστορικό Κτίριο του παλιού Δημοτικού μας Σχολείου, μπορεί κατ αρχήν να καθαριστεί και όταν φανεί ότι δεν είναι αποθήκη και χώρος παρκαρίσματος, όλο και θα βρεθεί κάποιος τρόπος ανακαίνισής του. Η ΦΩΚΑΕΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ, άλλη μια φορά στις 18/10/13, απηύθυνε επιστολή στον Δήμο και στην Τοπική Κοινότητα, για να πάρουν απόφαση στα Συμβούλια (Τοπικό και Δημοτικό) ν αρχίσει προς το παρόν η καθαριότητα του κτιρίου, στην οποία όλοι θέλουμε να συμβάλλουμε. Ζαχαρώ Φρατζέσκου

5 Ναυάγιο Καλυψώ Ανάβυσσος Τέσσερεις φίλοι κοντά στα 30 χρονών ο καθένας τους είχαν ένα όνειρο, Να μετατρέψουν ένα ξύλινο σκάφος σε πολυτελές ιστιοφόρο τουριστικό και να το ταξιδέψουν. Με ότι οικονομίες είχαν και προσωπική εργασία ρίχθηκαν με πάθος στη δουλειά και κατάφεραν να υλοποιήσουν το όνειρο τους Στο ένα σκέλος, Να το κατασκευάσουν.. Όλα ήταν έτοιμα. Οι επιβάτες του Κυριάκου Δεληγιάννη από τουριστικό γραφείο που δραστηριοποιείται σε αυτού του είδους τον τουρισμό είχαν βρεθεί και είχαν έρθει στην Ελλάδα. Το ιστιοφόρο σκάφος τύπου Πέραμα μια μέρα πριν το τουριστικό του παρθενικό ναύλο έκανε ένα δοκιμαστικό ταξίδι. Εκεί η ατυχία χτύπησε για πρώτη φορά. Η τραβέρσα του ιστιοφόρου χάλασε. Η επιδιόρθωση σε μια μέρα ήταν αδύνατη. Τα ασφάλιστρα από την νομοθεσία στους τουρίστες έπρεπε να δοθούν. Το σκάφος δέθηκε α ρόδου στο κόλπο του Αγίου Νικολάου στην Παλαιά Φώκαια. Οι 4 νέοι δεν το έβαλαν κάτω. Βάλθηκαν να δουλέψουν να μαζέψουν χρήματα να το επιδιορθώσουν και να υλοποιήσουν και το δεύτερο σκέλος του ονείρου τους.να το ταξιδέψουν. Ο καιρός πέρναγε, τα δύο χρόνια ήταν πολλά για ένα σκάφος δεμένο εκτός λιμανιού. Λίγο η πλημμελής φροντίδα? Λίγο οι συγκυρίες του καιρού? Το σκάφος έβαλε νερά. Και ένα απόγευμα Απριλίου του 2006 εκεί που ήταν δεμένο, χωρίς καπετάνιο χωρίς πλήρωμα και επιβάτες έκανε από μόνο του το τελευταίο του ταξίδι στο βυθό! Ο επαγγελματίας ψαράς Κωνσταντής που μας αφηγήθηκε την ιστορία και ήταν μάρτυρας της χρονικής στιγμής του ναυαγίου δεν μπόρεσε να επέμβει και να αποτρέψει το ναυάγιο. Αρκετοί ερασιτέχνες δύτες κατεβαίνουν στα 9 περίπου μέτρα να το δουν και να το φωτογραφίσουν. Ελάχιστοι όμως ξέρουν την ιστορία του. Τιμής ένεκεν στο όνειρο των 4 φίλων που πραγματοποίησαν το μισό τους όνειρο να το κατασκευάσουν, όχι όμως και να το ταξιδέψουν, αλλά και στο ναυτικό σκαρί που δεν του έμελε να δεχτεί τουρίστες επάνω του, αλλά στο βυθό για να το φωτογραφίζουν,είναι αυτές οι λίγες γραμμές για την ιστορία αυτού του ναυαγίου. Οι φωτο είναι από τους φίλους Νίκος, Στάθης,Στέφανος καθώς και του Σταύρου Σεφεριάδη, τους οποίους ευχαριστώ θερμά!

6 Μικρασιάτικες Ιστορίες...Αναβυσσιώτικα Πορτραίτα... του Μάκη Αγκούτογλου, τηλ Πες τα Χρυσόστομε! ΣΜΥΡΝΗ, Ύμνος και Θρήνος 27 Αυγούστου 1922, 27 Αυγούστου Ενενήντα ένα χρόνια ιστορικής μνήμης συμπληρώνονται εφέτος από την Φοβερή, Ολέθρια και Αποφράδα ημέρα της Ελληνικής Ιστορίας. Όλα τα φοβερά γεγονότα έχουν τα στοιχεία αρχαίου δράματος. Ας παρηγορηθούν οι ψυχές των χιλιάδων νεκρών μας. Οι Ιεροί Τάφοι τους κρατούν άξια και τιμημένα εδάφη της Ανατολής. Είναι οι ματωμένοι τίτλοι της θυσίας!!! Ο Ελληνισμός δεν πέθανε ούτε θα πεθάνει ΠΟΤΕ!!! Εδώ στη Σμύρνη ξαγρυπνά, από θεϊκή προσταγή ακοίμητος φρουρός των Πανελλήνων η σκέψη. Είναι ο Ακρίτας της αιωνιότητας, αθάνατος στις καταπτώσεις και τις συμφορές. Ένα αισιόδοξο και φωτεινό μήνυμα αποτελούν οι στίχοι κάποιου «άγνωστου» ποιήματος Στην ιερή μνήμη των μαρτύρων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ένας Υπέροχος Μικρασιάτης Έλληνας. Το ρολόι του χρόνου έδειχνε Ιούλιος του Σχεδόν ένας χρόνος μετά την ήττα του Ελληνικού Στρατού στην Μ. Ασία. Τα πάντα είναι ρευστά, οι φήμες αλληλοδιαδέχονται η μία την άλλη. Στη Μακρινή Καππαδοκία «ο Πολιτισμός» φτάνει με αργά βήματα και καθυστερημένα. Η ιστορία μας εξελίσσεται σε κάποιο ασήμαντο, αλλά ιστορικό χωριό της Κεντρικής Καππαδοκίας, που λέγεται Ενεχίλ=Αχίλλειος. Έλληνες και Τούρκοι κάτοικοι, συγκεντρώνονταν καθημερινά στη μικρή πλατεία του χωριού, για να μιλήσουν και ν ανταλλάξουν σκέψεις και να σχολιάσουν τυχόν νέα που θα έφερνε κάποιος περαστικός. Θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι το Ενεχίλ βρισκόταν στο κεντρικό δρόμο των καραβανιών μεταξύ Μεσογείου και Ευξείνου Πόντου. Λέγεται ότι ένας από τους μεγαλύτερους σταθμούς Καραβανιών της Καππαδοκίας, ήταν στο χωριό Ενεχίλ και ήταν ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης της οικογένειας του γράφοντα. Ο καλοκαιριάτικος ήλιος είχε γείρει, πίσω από τις κορυφές των ορεινών όγκων, μα το σούρουπο ήταν ιδιαίτερα φωτεινό!!! Το δυνατό φως του ήλιου λες και κόλλησε σαν φρέσκια μπογιά στο χώμα, στις πέτρες, στα πρόσωπα, στους τοίχους των σπιτιών, στο θόλο του ουρανού και δεν ήθελε να γλιστρήσει στα βάραθρα της νύχτας. Κάποια στιγμή οι συγκεντρωμένοι έγιναν πιο πολλοί και το πλήθος προσπαθούσε να πλησιάσει το σημείο, όπου θα μιλούσε ο Μουχτάρης (Πρόεδρος). Αυτός πήρε βαθειά ανάσα και άρχισε να διαβάζει, αργά-αργά το περιεχόμενο του μηνύματος που κρατούσε στα χέρια του. Ακούστε Γιουνάνιδες (Έλληνες) και Τούρκοι κάτοικοι του Ενεχίλ Οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας υπέγραψαν συμφωνία η οποία λέει θα γίνει ανταλλαγή πληθυσμών!!! Τι θα πει ανταλλαγή πληθυσμών!!!- αναρωτιούνται οι περισσότεροι ; Τι είναι αυτό πάλι.κάποιοι που αντιλήφθηκαν από την πρώτη στιγμή τα περί ανταλλαγής άρχισαν να χειρονομούν, άλλοι να βρίζουν και κάποιοι να μουρμουρίζουν χειρονομώντας!!! Μια ομάδα Ελλήνων κατοίκων που ήταν παρόντες στην συγκέντρωση, με επικεφαλής τον Χρυσόστομο Αγκούτογλου (προπάππο του γράφοντα), φτάνει στο βήμα και ζητώντας την άδεια από τον ομιλούντα Μουχτάρη, να εξηγήσει αυτός στους παρευρισκόμενους Έλληνες το περιεχόμενο του μηνύματος. Συντοπίτες Έλληνες και Τούρκοι Δεν είναι δυνατόν οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας να κάνουν τέτοια λάθη Δεν μπορείς να αποφασίζεις μια τέτοια «Ατιμία» στις πλάτες των λαών τους. Πως είναι δυνατόν να ξεριζωθούμε από την γη των προγόνων μας; Εδώ βρισκόμαστε χιλιάδες χρόνια ανταλλαγή κάνουν οι Τσαμπάσηδες στα διάφορα πανηγύρια ανταλλάσοντας ζώα με ζώα ή πράγματα με άλλα εμπορεύματα. Ξαφνικά ο κόσμος δημιούργησε ομάδες-ομάδες στους δρόμους και στις διάφορες γειτονιές συζητώντας ζωηρά για τα πρωτάκουστα μαντάτα. Οι Τούρκοι συντοπίτες σχολίαζαν τα «άσχημα» νέα με μεγάλη απορία, κατανοώντας τους προβληματισμούς των Ελλήνων. Κάποια στιγμή ο Μουχτάρης πήρε τον λόγο και απευθυνόμενος προς το μέρος των Ελλήνων είπε: «Τώρα καταλαβαίνω τον φόβο της μοναξιάς που έρχεται Τώρα αντιλαμβάνομαι πόσο δεμένη ήταν η φιλία Ελλήνων και Τούρκων στο Ενεχίλ» Αυτό το απόβραδο στο Ενεχίλ ήταν η απαρχή για ολόκληρο τον Ελληνικό πληθυσμό, να αρχίσει να σκέπτεται διαφορετικά Μέρες και νύχτες, εβδομάδες και μήνες ότι οι Έλληνες είχαν την έμμονη ιδέα, τις λέξεις ανταλλαγή των Πληθυσμών Μετοικεσία στο άγνωστο!!! Οι πάντες είχαν πειστεί ότι για όλους ερχόταν η σειρά για το Ταξίδι της Μεγάλης Επιστροφής Όσο περνούσε ο χρόνος η αγωνία τους μεγάλωνε Κάποιοι ανυπομονούσαν να τελειώσουν Ο παππούς Χρυσόστομος δεν άντεξε την προσμονή της τελευταίας μέρας Πέθανε στον τόπο που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν Ελληνικότατα. Ήταν Πάσχα του Πάντα κρυφόκαιγε μέσα η ελπίδα πως κάποτε αργά ή γρήγορα θα γύριζε στη χώρα των παλιών του προγόνων και τότε σίγουρα θα μπορούσε να πει πως εκεί, μακριά στην Ανατολή, είχε προκόψει, επιβιώσει και δημιουργήσει αυτός και οι απανταχού στην Μικρά Ασία Έλληνες ένα θαυμαστό πολιτισμό και ότι θα γύριζαν κάποτε στην» Ιθάκη» νικητές και τροπαιούχοι, φορτωμένοι θέληση για ζωή, για δημιουργία, γεμάτοι ανθρωπιά, αποφασισμένοι να μπολιάσουν με τα μπόλια της ζωντάνιας, της αποφασιστικότητας, της εργατικότητας στην Μάνα Πατρίδα. Άλλα σκέπτονται οι λαοί και άλλα αποφασίζουν οι ΚΕΜΑΛΗΔΕΣ και ΒΕΝΙΖΕΛΟΙ Αφιερωμένο εξαιρετικά στον συνονόματο παππού μου, μέσα από τις διηγήσεις ανθρώπων που τον γνώρισαν. Πρόσφερε τα πάντα στο Σύνολο των κατοίκων της Γενέτειρας του. Είμαστε όλοι υπερήφανοι για ότι έκανε.

7 Γιώργος Ασλάνογλου του Ιωάννου Ο Γιώργος Ασλάνογλου του Ιωάννου, είχε γεννηθεί στο Ενεχίλ της Καππαδοκίας το Ακούστε τι μας λέει ο άνθρωπος που ήταν από τους πρωτοπόρους Ενεχιλίδες κατοίκους της περιοχής Αναβύσσου. Η ζωή στην Ανάβυσσο τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολη και ιδιαίτερα μαρτυρική. Όλη η περιοχή ήταν ερημική και δεν είχαμε επαφές με τα γύρω χωριά, παρά μόνο με τη νέα ομάδα προσφύγων της Φώκαιας. Επομένως η επικοινωνία με άλλους ανθρώπους ήταν πολύ δύσκολη. Το Λαύριο, η Κερατέα, τα Καλύβια ήταν τα πιο κοντινά στην Ανάβυσσο χωριά, και με αυτά προσπαθούσαμε να έχουμε δούναι λαβείν. Οπωσδήποτε μας εξυπηρετούσε το Λαύριο, γιατί ανήκαμε διοικητικά σ αυτό. Μάλιστα συνδυάζαμε τις διάφορες προμήθειες μας, με κάποιο χαρτί που χρειαζόμασταν από το Δήμο Λαυρίου. Εκείνο που ήταν τραγικό. Είναι ότι δεν υπήρχε κάποιος γιατρός ή κάποιο φαρμακείο. Οι γυναίκες γεννούσαν στα σπίτια με τη βοήθεια κάποιας πρακτικής μαίας. Εάν αρρώσταινες σίγουρα θα πέθαινες, κατά τη μεταφορά με κάποιο κάρο ή σούστα, από τα τραντάγματα του μέσου μεταφοράς. Τα πρώτα χρόνια ο θάνατος από την ελονοσία, πνευμονία, τύφο και διάφορες λοιμώξεις ήταν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Το πως γλιτώσαμε και ζήσαμε ένας Θεός το γνωρίζει. Ο Γιώργος Ασλάνογλου εργάστηκε σκληρά, κάτω από δύσκολες συνθήκες στις στοές των μεταλλείων της Γαλλικής Εταιρίας στην Καμάριζα. Έλαβε μέρος σε διάφορα γκρουπ, που έφτιαχναν καμίνια. Επίσης εργάστηκε στις Αλυκές Αναβύσσου σαν έκτακτος καλοκαιρινός εργάτης. Μετά την διανομή των κτημάτων από το κράτος, ο Γιώργος Ασλάνογλου καλλιεργεί τα κτήματα του παράγοντας, σιτηρά και διάφορα δημητριακά. Επίσης ασχολείται με την καλλιέργεια αμπελιών και παράγει μούστο αρίστης ποιότητας. Ο Γιώργος Ασλάνογλου ήταν άνθρωπος με βαθειά την πίστη στο Θεό. Ήταν έντιμος, σοβαρός και καλοπροαίρετος. Δεν έδινε ποτέ του αφορμή για σχόλια, αντίθετα έχοντας σαν όπλο την άψογη και ευγενική συμπεριφορά του δημιουργούσε κλίμα συμπάθειας. Οι σχέσεις του με τους συμπατριώτες του ήταν κάτι περισσότερο από καλές. Πάντοτε προσπαθούσε να είναι άριστες. Η προσήλωση του καθώς και η αφοσίωση του στα οικογενειακά ιδεώδη ήταν δεδομένη. Ο Γιώργος Ασλάνογλου μεγάλωσε και γαλούχησε τα παιδιά του, σύμφωνα με τις αρχές, τα ήθη και τα έθιμα των χαμένων πατρίδων. Ο θάνατος του ήταν μεγάλο κτύπημα για την οικογένεια του. Ο μπάρμπα Γιώργης έφυγε δικαιωμένος. Τα παιδιά του ήταν υπερήφανα γι αυτόν. Το παλιό μου αυτοκίνητο. Είχα σταματήσει προσωρινά με το αυτοκίνητό μου στο κατάστημα της Εμπορικής Τράπεζας, στην οδό Α. Φραντζή στο Νέο Κόσμο. Είχα επαγγελματικό ραντεβού και έψαχνα εναγωνίως να βρω κάποια θέση. Δεν πρόλαβα να καλοσκεφτώ και αμέσως μπροστά μου βρέθηκε κάποια θέση και παρκάρισα. Βγαίνοντας από το αυτοκίνητό μου η ματιά μου έπεσε σε επάνω σε κάποιο αυτοκίνητο που μόλις πάρκαρε. Ήταν μάρκας Τράϊομφ και οι πινακίδες και το χρώμα έμοιαζαν με κάποιο δικό μου που είχα στο παρελθόν. Βέβαια είχαν περάσει από τότε πολλά χρόνια και μάλλον θα πρέπει να είχα λησμονήσει τον αριθμό του. Άρχισα να το περιεργάζομαι όταν άκουσα τον οδηγό να με ρωτά»για να το κοιτάτε έτσι μάλλον θα πρέπει στο παρελθόν να είχατε κάτι παρόμοιο;!!! Αναρωτήθηκα αν ο νεαρός έκανε διάνα και του απάντησα καταφατικά. Στη συνέχεια ο νεαρός μου πρότεινε να μπω στο αυτοκίνητο του και να το περιεργαστώ. Χωρίς να το καλοκαταλάβω βρέθηκα μέσα στο αυτοκίνητο και άρχισα να το περιεργάζομαι. Ακούμπησα το χέρι μου στις λαμαρίνες και αμέσως άρχισα να το χαϊδεύω ένιωθα μια παράξενη γοητεία και μεγάλη συγκίνηση. Στην αρχή προσπάθησα να ρυθμίσω το κάθισμα, να πιάσω τον «λεβιέ» των ταχυτήτων, ν ανοιγοκλείσω το ντουλάπι και το ραδιόφωνο. Άπλωσα το χέρι μου στο πίσω κάθισμα και κοίταξα ερευνητικά, μήπως κάποιος από τους φίλους του παρελθόντος καθόταν άβολα. Όμως εγώ ταξίδευα στον κόσμο μου ακριβώς εκείνη τη στιγμή άκουσα απότομο κορνάρισμα από διερχόμενο αυτοκίνητο. Αυτό ήταν η αιτία να συνέλθω κάπως από τον λήθαργο. Αμέσως κοιτάχτηκα στο καθρέπτη και προσπάθησα να τον μετακινήσω όμως ξανακοιτάχτηκα γιατί διέκρινα κάτι διαφορετικό Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτός που είδα στον καθρέπτη δεν ήμουν εγώ αλλά ο εαυτός μου πριν 40 χρόνια. Ήταν αδύνατο να αντιληφθώ ότι πλέον είχε αλλάξει το πρόσωπο μου. Είχα την εντύπωση πως έβλεπα μέσα στον καθρέπτη τον 25χρονο εαυτό μου Πανικοβλημένος έβαλα την παλάμη μου στο καθρέπτη για να μην βλέπω τα χρόνια που πέρασαν και που ήταν βαθιά χαραγμένα στο πρόσωπο μου. Εν τω μεταξύ είχε καταφτάσει από τη τράπεζα ο νεαρός ιδιοκτήτης και με ρώτησε αν μου συμβαίνει κάτι. Ψελλίζοντας του απάντησα αρνητικά και έκανα αμέσως προσπάθεια να βγω από το αυτοκίνητο του Τον ευχαρίστησα ιδιαίτερα!!! Και του ευχήθηκα επιτυχίες στη ζωή του Έβαλε εμπρός και απομακρύνθηκε στο βάθος του δρόμου. Ήδη είχε απομακρυνθεί αρκετά και γω όρθιος του ευχόμουν καλά ταξίδια Η οθόνη του μυαλού μου κατέγραφε με κινηματογραφική ταχύτητα συνεχώς αποτύπωνε εικόνες και γεγονότα όμως εκείνη η μέρα ήταν η τυχερή μου γιατί μέσα από αυτή την βελούδινη ξενάγηση έζησα ολόκληρο το παρελθόν Σ ευχαριστώ άγνωστε νεαρέ και σου εύχομαι καλά ταξίδια και ευχάριστους προορισμούς. ΕΝΑ ΨΑΘΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ Ήταν τέλος καλοκαιριού του Τα σχολεία δεν είχαν ανοίξει ακόμα και πολλές φορές βοηθούσα τον πατέρα μου στη δουλειά του. Θα έπρεπε να σας πω ότι ο πατέρας μου ήταν γυρολόγος υφασματέμπορας με έδρα την Ανάβυσσο και ακτίνα δράσης τους γύρω οικισμούς της ευρύτερης περιοχής της Αναβύσσου. Το δρομολόγιο εκείνη την ημέρα έλεγε...αρί...φέριζα...όλυμπος και επιστροφή στην Ανάβυσσο, από το δρόμο Ζουμπουλάκη, Γρηγοράσκου, Σαμιώτη και τελευαία στάση στο σπίτι του Μπάρμπα Γιάννη Γκριτζίνα. Ενώ βρισκόμασταν στον Πευκώνα του Μπέλεση σε κάποιο σημείο σταματήσαμε για ολιγόλεπτη ξεκούραση. Ήπιαμε νερό από το τρεχούμενο των πηγών του Ολύμπου και ο πατέρας μου άνοιξε κάποιο τεφτέρι και έκανε κάποιους λογαριασμούς. Κάποια στιγμή ξέφυγα από την προσοχή του πατέρα μου με σκοπό να κόψω κάποιο κουδούνι σταφύλι ή εάν έβρισκα κάποιο μισογινομένο αχλάδι να ικανοποιήσω προσωρινά, την πείνα μου. Πίσω από ένα θεόρατο σκίνο μια όμορφη αχλαδιά με προκαλούσε να κόψω κάποιο αχλάδι, όταν άκουσα σφύριγμα αγροφυλακίστικο. Από τη σαστημάρα μου, αντί να πετάξω τα αχλάδια στο σκίνο, έβγαλα το καπέλο μου...τα έβαλα μέσα και το ξαναφόρεσα. Το καπέλο μου το είχε δωρίσει ο πατέρας μου και έγραφε το όνομα ενός πολεμικού πλοίου... ΙΕΡΑΞ. Πριν προλάβουμε να ξεκινήσουμε να σου μπροστά μας ο Αγροφύλακας, Σταμάτης Πάντος. Ρώτησε τον πατέρα μου αν υπήρχε και κάποιος άλλος στην παρέα μας. Ο πατέρας μου του απάντησε αρνητικά. Τότε ένας από σας τους δύο έκοψε τα αχλάδια...γιαυτό να μου δώσετε τα στοιχεία σας για να σας μηνύσω. Δεν έχει μα και μου σε μας θέλοντας να εξαντλήσει όλη του την αυστηρότητα... Κάποια στιγμή γυρίζει και μου λέει ο πατέρας μου εάν έκοψα κάποιο αχλάδι ή κάτι άλλο. Πριν προλάβω να του απαντήσω με πιάνει από το αυτί και μου δίνει μια καρπαζιά για να με αναγκάσει μπροστά του να ομολογήσω...!!! Για κακή μου τύχη στην προσπάθεια να γλυτώσω την καρπαζιά, κάνω απότομη κίνηση και μου πέφτει το καπέλο με δύο αχλάδια!!! Είδες κύριε Παρασκευά που είχα δίκιο, απάντησε ο αγροφύλακας. Τώρα θα σε πάω στο Δικαστήριο για τα περαιτέρω. Βέβαια στο Δικαστήριο δεν πήγαμε γιατί ο κος Αγροφύλαξ...αγρόν δεν αγόρασε...αλλά τα ανταλλάγματα ήταν ένα φόρεμα για την σύζυγο και δύο σχολικές ποδιές για τα σχολεία που θα άνοιγαν προσεχώς... Αφηγητής Απόστολος Αγκούτογλου Πληροφορίες από την κιβωτό των αναμνήσεων Παρθενίου Μιχάλης του Παρθένη Ήταν γεννημένος στο Ενεχίλ της Καππαδοκίας το έτος Σε ηλικία 21 χρονών τον βρίσκει τον βρίσκει η ανταλλαγή των πληθυσμών. Αφού θα ταλαιπωρηθούν ψάχνοντας να βρουν την νέα τους πατρίδα θα καταλήξουν στην Ανάβυσσο. Χωρίς τα μέσα και χωρίς συμπαράσταση, παρά το μόνο ψυχικό κουράγιο και το πάθος για να ζήσουν θα δημιουργήσουν σιγά - σιγά τις προϋποθέσεις εκείνες που θα τους δώσουν τη δυνατότητα να σταθούν όρθιοι. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους που πάλεψαν με τα δόντια και με τα χέρια ήταν και ο Μιχάλης Παρθενίου. Γνήσιος Μικρασιάτης στο τρόπο και τις συνήθειες, γρήγορα θα ξεχωρίσει, χ αρις την εργατικότητα του. Θαρραλέος αγωνιστής μια ολόκληρη ζωή, πότε δεν παραπονέθηκε για την τύχη του και δεν βαρυγκώμησε για το ριζικό του. Τον είχα ρωτήσει κάποτε για την ατυχία της γενιάς του, για την προσφυγιά και τις τόσες δυσκολίες που συνάντησαν σχεδόν σε όλη τους τη ζωή. ακούστε τί μου είπε: «Ήταν θέλημα Θεού να καταστραφεί ο Ελληνισμός στην Μικρά Ασία, και σε εμάς ο Θεός έδωσε την Ευκαιρία να αναβαπτιστούμε αγωνιζόμενοι για την δόξα και την πατρίδα μας, καθώς επίσης να μπορέσουμε να προσφέρουμε και την ζωή μας ακόμα για το καλό του συνόλου του Ελληνικού λαού.» Ο Μιχάλης Παρθενίου ήταν όπως αντιληφτήκατε από την παραπάνω απάντηση ένθερμος πατριώτης, σεμνός πολίτης, και καλός Χριστιανός. Είχε δηλαδή τα στοιχεία εκείνα που εμφορούντο, άπαντες οι Μικρασιάτες. Ο Μιχάλης Παρθενίου αγωνίστηκε σκληρά δουλεύοντας σε διάφορες εργασίες. Εργάτης μεταλλείων στην Καμάριζα, εργάτης στη παραγωγή κάρβουνου καθώς επίσης εργάτης στις αλυκές Αναβύσσου. Άφησα τελευταία τις καλλιέργειες αμπελιών καθώς επίσης την παραγωγή σιτηρών, δημητριακών και διάφορων άλλων. Με την αμπελουργία πετύχαινε πάντοτε υψηλά νούμερα παραγωγής και εξαιρετικής ποιότητας μούστου. Επίσης και στις υπόλοιπες καλλιέργειες πάντοτε είχε μεγάλη παραγωγή σε συνδυασμό την καταπληκτική ποιότητα. Ο κυρ.μιχάλης ήταν άνθρωπος καλός, σεμνός, φιλήσυχος και πάντοτε μεσολαβούσε να χαμηλώνουν οι τόνοι σε διαφορές.

8 Ένα σεργιάνι στις πατρίδες και τις αναμνήσεις των Μικρασιατών του Λαυρίου Η 28η Οκτωβρίου και ένα αφιέρωμα για να μην ξεχνάμε... αυτούς και σήμερα αισθανόμαστε την ανάγκη να δημοσιεύσουμε τις φωτογραφίες τους, για να τους θυμόμαστε κάθε χρόνο, για να μην τους ξεχάσουμε ποτέ. Ομως σ αυτήν την εκδήλωση αξέχαστη θα μείνει η ομιλία της Καθηγήτριας της Παντείου κ. Ν. Μαρωνίτη, που μας είπε πράγματα που δεν διδαχθήκαμε στην ιστορία του σχολείου και θάπρεπε ο ιστορίες κάθε Ελληνας να ξέρει.ακόμα και το σπουδαιότερο, μας είπαν προσωπικές ιστορίες αυτόπτες μάρτυρες που πολέμησαν οι ίδιοι σε κείνον τον πόλεμο, αλλά και οι γυναίκες που έμειναν ξωπίσω, κι έζησαν τον απόηχο του πολέμου στην Παλαιά Φώκαια. Οι πεσόντες στον πόλεμο του 40 από την Π. Φώκαια ήσαν οι: Παναγιώτης Μάγειρας Νικόλαος Δέδες Νικόλαος Δέλιος Αριστείδης Δαλάκας Παναγιώτης Μάγειρας Ηταν μια από τις πιό συγκινητικές βραδιές, όπως ομολογήθηκε τότε, όταν στην Π. Φώκαια, στις 3/11/12 η ΦΩΚΑΕΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ τίμησε για πρώτη φορά, σε μία ανοιχτή επίσημη εκδήλωση τους πεσόντες της πόλης στον πόλεμο του 40. Συγγενείς, γνωστοί και φίλοι των πεσόντων μίλησαν γι Σ εκείνη την εκδήλωση, η Αναστασία Γιαπιτζόγλου θυμήθηκε τον αδελφό της, Νικόλαο Δέδε, που τραυματίστηκε στο μέτωπο στην σπονδυλική στήλη και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο στο Βιλιαρέτι, για να νοσηλευτεί. Εκεί πέθανε. Το 2000 πήγε εκεί όλη η οικογένεια, βρήκανε τον τάφο του και χοροστατούντος του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιο είχαν την μεγάλη παρηγοριά να κάνουν μνημόσυνο στην μνήμη του. Η εκατοντάχρονη Σοφία Δεληγιάννη θυμήθηκε το μπακάλικο του άντρα της του Νίκου, που μόλις κηρύχτηκε ο πόλεμος ο κόσμος έτρεξε να πορευτεί με λίγο λάδι, όσπρια, αλεύρια. Όταν γύρισε ο Νίκος απ την Αλβανία το μπακάλικο ήταν άδειο. Οι Ιταλοί ήταν καλοί μαζί μας. Ενας Ιταλός γιατρός ξεγένναγε εδώ τις γυναίκες. Τα πράγματα αγρίεψαν με τους Γερμανούς, ανοίξανε το μαγαζί, τη ντουλάπα και τα κατασχέσανε όλα. Ο Γιάννης ο Μακροδημήτρης, έμενε στο Θυμάρι με την οικογένειά του, στα μαντριά. Όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος ήταν 16 χρονών και μαζί με τον Κατσαβό και το Νίκο Μακρή, όπως είπε, βαλθήκανε να μπούνε στον καταυλισμό των Ιταλών στην Αγριλέζα να πάρουν ό,τι βρούνε. Φτηνά την γλυτώσανε από τους Γερμανούς, που τους κυνηγήσανε, τους χτύπησαν με τον υποκόπανο και ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ 28 0ΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 «Την 28η Οκτωβρίου καλούμαστε όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες να μνημονεύσουμε μια ένδοξη ιστορική στιγμή κατά την οποία το ελληνικό έθνος σύσσωμο έλαβε μια απόφαση: «Ελευθερία ή Θάνατος». Η μικρή μας Ελλάδα όρθωσε το ανάστημα της απέναντι στις δυνάμεις της βίας και του φασισμού, βροντοφωνάζοντας το αθάνατο «ΟΧΙ» της. «ΟΧΙ» στον κατακτητή! «ΟΧΙ» στην σκλαβιά και την υποταγή! «ΟΧΙ» στον σκοταδισμό! Αυτό το ηχηρό ΟΧΙ η Ελλάδα το μεταλαμπάδευσε σε όλους τους λαούς της Γης, με την αντίσταση των Ελλήνων ενάντια; των φασιστικών δυνάμεων να υψώνεται σε αιώνιο σύμβολο. Σύμβολο ανδρείας, σύμβολο αρετής. Στο κλονισμένο, τότε, φρόνημα των λαών, το ελληνικό ΟΧΙ έρχεται να αναπτερώσει το ηθικό και τις ελπίδες όλων σε μια χρονική στιγμή όπου μεγάλες χώρες της Ευρώπης δέχονταν καίρια πλήγματα από τις χιτλερικές δυνάμεις. Αγαπητοί συμπολίτες, την 28η Οκτωβρίου καλούμαστε ως γνήσιοι απόγονοι ένδοξων προγόνων να αποδώσουμε φόρο τιμής στους Έλληνες αγωνιστές που πριν 73 χρόνια με το ηχηρό τους «ΟΧΙ» εξέφρασαν την αποφασιστικότητα ενός ολόκληρου έθνους να τιμήσει την ιστορία και τις θυσίες των πατέρων τους. Τιμούμε εκείνους που έδειξαν συνέπεια απέναντι στην εκατοντάδων ετών ιστορία της φυλής μας, θυσιάζοντας την ζωή τους, προκειμένου να υπερασπιστούν την λίγο έλειψε να τους πυροβολήσουνε. Τους έδιωξαν κακήν κακώς, μάλλον τους λυπήθηκαν, μόλις είδαν τον έναν από τους τρεις να βρέχει... τ αρβυλάκια του. Ο Νίκος ο Παπουτσής θυμήθηκε τα κατορθώματα των πιτσιρικάδων, όταν έσκισαν ένα σακκί με αμυγδαλόψυχα από βραδύς στο δρομάκι του Μαρίνου Κοψολαίμη, για να πάνε το πρωί να πάρουνε ό,τι είχε πέσει. Θυμήθηκε ότι κάθε που ερχότανε καίκι στο λιμάνι, δυό παιδιά παίρνανε εντολή από τη Σκάλα του Μαρίνου και τρέχανε να Κόκκινα για να ειδοποιήσουνε το καίκι νάρθει να ξεφορτώσει. Μια βραδιά πούτρεχε ο Νίκος, έπεσε πάνω σ ένα πτώμα. Τρομάρα του μεγάλη, έφυγε λαχταρισμένος. Ηταν ένα από τα πτώματα που είχαν βγει στην Φώκαια, από το γερμανικό μεταφορικό ΟΡΙΑ, που μετέφερε Νικόλαος Δέλιος ιταλούς αιχμαλώτους από τη Ρόδο και βυθίστηκε στο Γαϊδουρόνησο. Ο Μιχάλης Ρουμπείδης, 105 χρονών, θυμήθηκε το πως γλίτωσε κατά τύχη του ζωή του, μετά από μεγάλη ταλαιπωρία στην Κλεισούρα, στο Αργυρόκαστρο, μέσα σε κακοτράχαλα χιονισμένα βουνά. Θυμήθηκε τους τέσσερις εθελοντές Ελληνες της Αμερικής που τους βρήκε κοκκαλωμένους μέσα στην παγωμένη σκηνή τους και τους Ελευθερία, την Πατρίδα και του Χριστού την Πίστη την Αγία. Τιμούμε εκείνους τους ήρωες που για ακόμη μια φορά μας απέδειξαν πως η Ελληνική ψυχή παραμένει αθάνατη στο πέρασμα των αιώνων, όταν την χαρακτηρίζει η πίστη σε υψηλά ανθρώπινα ιδανικά. Με αφορμή τον εορτασμό μιας σημαντικής ιστορικής επετείου του έθνους μας, θεωρώ σκόπιμο να υπογραμμίσω την ηθική υποχρέωση όλων μας να διατηρήσουμε ζωντανές τις ιστορικές μας μνήμες. Για να επιτευχθεί αυτό πρέπει εμείς ως γονείς, ως δημόσιοι φορείς, ως εκπαιδευτικοί να λειτουργούμε ως θεματοφύλακες της ιστορικής μας ταυτότητας και συνείδησης, διδάσκοντας την ιστορία μας με επιμονή και ευθύνη στη νεότερη γενιά. Μόνο με αυτό τον τρόπο ο εορτασμός της επετείου της 28ης Οκτωβρίου αποκτά μια ιδιαίτερη αξία, καθώς οι λαοί που τιμούν την ιστορία τους κερδίζουν και το σεβασμό των υπολοίπων πρωταγωνιστών στο παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι. Ας βοηθήσουμε τις επόμενες γενιές να γνωρίσουν το παρελθόν τους και τις ηρωικές πράξεις των προγόνων μας αλλά και να παραδειγματιστούν από τα λάθη τους. Ας σταθούμε όλοι μαζί στο ύψος των εθνικών περιστάσεων χωρίς να μειώνουμε την σημασία μεγάλων πράξεων μεγάλων ανδρών και ας δοξάσουμε με μεγαλοπρέπεια τον Έλληνα στρατιώτη και την ελληνίδα μητέρα, σύζυγο στους οποίους οφείλει πολλά η ελεύθερη ανθρωπότητα». ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΘΩΔΟΣ ρώταγε πεθαμένους τι θέλανε κι ήρθανε απ την άκρη του κόσμου, να χάσουνε τη ζωή τους στην Αλαβανία. Θυμήθηκε τις σφαίρες που σφυρίζανε πάνω απ το κεφάλι του και το πόδι του σφινωμένο κάτω από μια πέτρα, να κατρακυλάει μαζί της απ το ύψωμα. Το βράδυ που τον στέλνανε πίσω στο μέτωπο απ το νοσοκομείο, το ξημέρωμα ο Τσολάκογλου συνθηκολόγησε με τους Γερμανούς. Η Μαρία η Τσιακάλου, δώδεκα χρονώ τότε, θυμάται σα νάναι τώρα, που η οικογένειά της, που ήτανε καλλιεργητές, μοιράζανε σιτάρι στον κόσμο για να μην το βρούνε οι Ιταλοί. Μ αυτούς δεν κακοπεράσαμε ευτυχώς, μα οι Γερμανοί ήταν σκληροί και τους φοβόμασταν. Όλες οι γυναίκες στο χωριό πλέκανε τότε, γάντια, κασκόλ, φανέλλες για να τα στέλνουν στο μέτωπο, για τους στρατιώτες. Μέχρι που ένας στρατιώτης ήρθε μετά τον Αριστείδης Δαλάκας πόλεμο στο χωριό για να παντρευτεί την κοπέλλα που τούχε στείλει το δέμα της. Μαζευόμασταν στα σπίτια τα βράδια με τα φαναράκια, κάναμε λιτανίες και προσευχές για να τελειώσει ο πόλεμος. Παίρναμε δύναμη ο ένας από τον άλλον και βολευόμασταν και με την τροφή. Αυτές και πολλές άλλες ιστορίες καταγράψαμε στη συνέχεια κι από άλλους συντοπίτες μας για τον πόλεμο του 40 και την Κατοχή. Σκοπός της ΦΩΚΑΕΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ είναι να επιχειρήσει την έκδοση ενός μικρού βιβλίου, μ αυτές τις μαρτυρίες για να αναδειχτούν άγνωστες πτυχές τις ιστορίας της μικρής μας πόλης και να εμπλουτιστεί το ιστορικό μας αρχείο. Μακάρι να τα καταφέρουμε πάντα με την βοήθεια των συμπολιτών μας. Ζαχαρώ Φρατζέσκου

9

10 Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ Θα αποτολμήσω ένα λόγο που μπορεί να φαίνεται ηθικοπλαστικός. Είναι ωραίο μα και αναγκαίο να επικοινωνούμε. Χωρίς επικοινωνία δεν υπάρχει κοινωνία. Αν κανείς δεν επικοινωνεί, ζει κλεισμένος στον εαυτό του, σιωπηλός, γράφει ο Γιάννης Μαυρίκος απόμακρος, ξένος και φοβισμένος. Σκεφτείτε τους ανθρώπους που είναι μόνοι τους, έχουν ανάγκη να μιλήσουν και να ακούσουν αλλά γι αυτούς δεν υπάρχει κανείς. Η μοναξιά είναι κόλαση, η έλλειψη επικοινωνίας είναι μοναξιά. Ψάχνουμε δικούς μας ανθρώπους για να μην είμαστε μόνοι. Τους αναζητούμε για να βεβαιωθούμε ότι είναι καλά, ότι είναι εκεί, διαθέσιμοι, έτοιμοι να ακούσουν την αγωνία μας, να παρηγορήσουν την οδύνη μας, ν αναιρέσουν την πλήξη μας, να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή μας. Να μας πουν με τον δικό τους τρόπο: είμαστε εδώ, δεν είσαι μόνος, είμαστε μαζί. Ψάξαμε και βρήκαμε πολλούς τρόπους, για να μιλούμε αναμεταξύ μας ακόμα και αν είμαστε μακριά από αυτούς που θέλουμε. Πρώτα βρήκαμε την αλληλογραφία. Γράφαμε γράμμα, στα χωριά μάλιστα μας το έγραφε ο Δάσκαλος για τεχνικούς λόγουςεπιστολή το έλεγε-, το βάζαμε στον φάκελο, του κολάγαμε ένα γραμματόσημο, γράφαμε και την «σύσταση» απ έξω και έπαιρνε τον δρόμο του με την βοήθεια του Θεού και εκείνο το αλησμόνητο «υγείαν έχομεν το αυτό επιθυμούμεν και δι υμάς». Με αρκετή τύχη και ταχυδρομείου επιτρέποντος σε κανένα δεκαπενθήμερο έφτανε στα χέρια του παραλήπτη. Αυτός το διάβαζε, στα χωριά μάλιστα του το διάβαζε ο Δάσκαλος για τεχνικούς πάλι λόγους, και φτού και από την αρχή η ίδια πάλι διαδικασία, ανάποδα αυτή την φορά. Έτσι μετά από κανένα μήνα είχαμε την πολυπόθητη απάντηση «ελάβομεν προ τριημέρου την επιστολήν σας, εάν ερωτάτε δια την υγείαν μας καλώς υγειαίνομεν, το αυτό επιθυμούμεν και δι υμάς.» Τι βάλσαμο ήταν όμως αυτό το γράμμα! Τι χαρά γνήσια για τον παραλήπτη και τι ανακούφιση η απάντηση για αυτόν που την περίμενε! Η απαντοχή του ταχυδρόμου φορές-φορές ήταν το νόημα της ζωής και η εμφάνισή του επιτέλους ήταν «όλα τα λεφτά» που λένε και σήμερα κάτι καλόπαιδα. Με κεράσματα και τσουγκρίσματα διαβαζόταν το γράμμα. Αυτό ήταν επικοινωνία! Μετά ήρθε ο τηλέγραφος. Με τα τι-τι και τα τα-τα-τα. Η μορφή της επιστολής μεταβλήθηκε τώρα λίγο και αποδιδόταν ως εξής: «Υγείαν έχομεν στοπ. Πως είναι η υγεία σας στοπ. Αποστείλατε νεότερα στοπ.» Η απάντηση ερχόταν στα ίδια αχνάρια: «Λάβαμε τηλεγράφημά σας στοπ. Κότα Ασπρούλα απεβίωσεν στοπ. Λοιποί υγιαίνομεν στοπ.» Όπως παρατηρείτε τόσο η ανάγκη όσο και το περιεχόμενο του μηνύματος παραμένουν σχεδόν τα ίδια. (Τα άρθρα παραλείπονται όχι διότι δεν τα γνωρίζουν αλλά διότι κοστίζουν). Ο χρόνος συντομεύεται κατά πολύ. Η λαχτάρα όμως της επικοινωνίας είναι εξίσου ισχυρή. Κι αυτή είναι επικοινωνία.! Αργότερα υπήρξε θεαματική βελτίωση του χρόνου της επικοινωνίας. Και εδώ η ανάγκη και η δίψα για ανθρώπινη επαφή κρατούν καλά. Είναι πλέον το τηλέφωνο. Τώρα η επικοινωνία γίνεται για πρώτη φορά σε πραγματικό χρόνο. Για να εξηγούμαστε όμως! Ο χρόνος της επικοινωνίας είναι αυτό που μηδενίζεται. Γιατί ο χρόνος της αναμονής για την εγκατάσταση του τηλεφώνου στην καλύτερη περίπτωση παραμένει ανάλογος του χρόνου της ανταλλαγής των επιστολών. Στην χειρότερη περίπτωση, που είναι και η πιο συνηθισμένη, ο χρόνος που μεσολαβούσε από την αίτηση μέχρι την εγκατάσταση μετρούσε από μερικούς μήνες έως και χρόνια, αναλόγως του μέσου που είχε κανείς κτλ. Τα συνηθισμένα. Από την ώρα της εγκατάστασης όμως χαράς ευαγγέλια. Καλούσες το νούμερο, 5νταψήφιο ή 6ψήφιο στην Αθήνα, προσδοκώντας σε άμεση ανταπόκριση. Την πρώτη φορά ανταποκρίνονταν κάποιος εντελώς άγνωστος διότι έπαιρνες λάθος. Δεν έπαιρνες εσύ λάθος. Το τηλέφωνο αποφάσιζε να κουδουνίσει σε λάθος μέρος. Την δεύτερη φορά ζήταγες συγγνώμη διότι ήταν και πάλι λάθος. Την Τρίτη φορά και υπό την προϋπόθεση ότι ο καλών δεν ήταν κατσικοπόδαρος, η προσπάθεια απέδιδε καρπούς εκτός εάν τηλεφώναγες από χωριό οπότε έπρεπε να δοκιμάσεις καμιά δεκαπενταριά φορές ακόμη, για τεχνικούς και πάλι λόγους. Η επικοινωνία με το τηλέφωνο ήταν ζωντανή και γνήσια, το θεματολόγιο διευρυμένο σε σχέση με την υγεία, η αρχή γινόταν πάντα με ένα δειλό ερωτηματικό «εμπρός;» ή ένα επιτακτικό βροντερό «εμπρός» σαν παράγγελμα παρέλασης. Ο χρόνος ήταν επίσης διευρυμένος,αρκετές φορές μάλιστα πάρα πολύ οπότε διακόπτονταν απότομα είτε διότι το τηλέφωνο αποφάσιζε να κλείσει μόνο του είτε μετά από επιτακτική εντολή που ερχόταν από παρακείμενο δωμάτιο «κλείστο πια Ευανθούλα!». Μερικές φορές μάλιστα τις χαρές της επικοινωνίας μοιράζονταν περισσότεροι από δύο και έτσι δίνονταν η δυνατότητα ευρύτερης ανταλλαγής απόψεων σε πολιτισμένο ή λιγότερο πολιτισμένο ύφος. Ακόμα και έτσι όμως το τηλέφωνο κάλυπτε σημαντικές επικοινωνιακές ανάγκες και κατά γενική ομολογία ήταν απαραίτητο. Κι αυτό επικοινωνία ήταν! Ήταν εκείνη ακριβώς την εποχή που άρχισε να διατυπώνεται το ερώτημα; «Μα πως είναι δυνατό να ζούμε χωρίς τηλέφωνο;» Έκτοτε η πρόοδος της ανθρωπότητας στον τομέα των επικοινωνιών είναι ασυγκράτητη και η τεχνολογία δεν ξαποσταίνει ποτέ. Διαφορετικά δεν θα είχαμε λύσει οριστικά το πρόβλημα της επικοινωνίας. Και η μικρή μου ανηψούλα δεν θα είχε την ευκαιρία να διατυπώσει την εύλογη απορία της «Καλά, στα σοβαρά δεν είχατε πιο παλιά κινητό; Και πως μπορούσατε να ζείτε χωρίς κινητό;» Αλήθεια, πώς μπορούσαμε να ζούμε χωρίς κινητό; Ιδιαίτερα εμείς εδώ στην Ελλάδα που είμαστε λάτρεις της τεχνολογίας και πρωτοπόροι σε κάθε βήμα της. Η απορίας αυτή μου γεννήθηκε πριν από πολύ καιρό. Είχα γυρίσει από το εξωτερικό, το Λονδίνο συγκεκριμένα, όπου κάθε πρωί στο μετρό έβλεπα όλους σχεδόν τους επιβάτες σκυμμένους πάνω σε ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα. Επιβάτης που δεν διάβαζε κάτι σκυμμένος και αφοσιωμένος σε κάποιο έντυπο ήμουν εγώ και σπανιότατα κάποιος άλλος, σε σημείο που να τραβά την προσοχή. Γιατί αυτός δεν διαβάζει; Μετά την επιστροφή μου και πηγαίνοντας κάθε πρωί στην δουλειά μου παρατηρούσα στο δικό μας μετρό τους περισσότερους συνεπιβάτες μου σκυμμένους και αφοσιωμένους πάνω στο κινητό τους, κοιτώντας ή πληκτρολογώντας κάτι που ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ήταν. Όπως καταλαβαίνετε δεν είμαι ένθερμος οπαδός του κινητού χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχω. Η χρήση που κάνω στο κινητό μου δεν μου επέτρεπε να κατανοήσω τι κάνανε όλοι αυτοί χωμένοι όλη την ώρα μέσα στο δικό τους. Ένας συνάδελφος, νεότερος αρκετά από εμένα είναι αλήθεια, έσπευσε να απαντήσει στην απορία μου. -Παίζουν. -Παίζουν; -Παίζουν. -Τι παίζουν δηλαδή; -Ξέρω γώ; Διάφορα παιχνίδια. Καθένας παίζει ό,τι θέλει. -Εμένα, άμα βλέπω κάποιον σκυμμένο και αφοσιωμένο έτσι, ένα πράγμα μου έρχεται στο μυαλό ότι παίζει. -Χα,χα,χα εσείς οι μεγάλοι(!) είστε πολύ πονηροί. Δεν ξέρετε τι σας γίνεται. Φαίνεται ότι πράγματι δεν ήξερα τι μου γίνεται διότι όταν το συζήτησα και με άλλους πήρα παρόμοιες απαντήσεις και πού λίγο κολακευτικές για την ηλικία μου. Επειδή δεν είμαι δα και κανένας μαθουσάλας και για να μάθω επιτέλους τι μου γίνεται, να μπω και εγώ στο κλίμα της εποχής, το ίδιο απόγευμα έριξα μια ματιά στο κινητό της κυρίας που καθόταν δίπλα μου και που δεν ήταν πια και καμιά παιδούλα! Η εν λόγω κυρία ήταν αφοσιωμένη σε κάτι τέρατα ιπτάμενα που ανεβοκατέβαιναν και ξερνούσαν φλόγες το ένα εναντίον του άλλου. Αργότερα έμαθα από κάποιον μικρό μου φίλο που μετρά χρόνους εννέα και που παίζει και αυτός το ίδιο παιχνίδι ότι αυτά λέγονται φωτόσπαθα. Πρόφτασα επίσης να δω φευγαλέα και το κινητό ενός κυρίου, από αυτούς που φορούν εκείνα τα ομοιόμορφα κουστούμια, την μπλέ γραβάτα και την τσάνταχαρτοφύλακα, τους golden boys. Ο κύριος έπαιζε πασιέντζες. Μια κυρία λοιπόν που θα πρέπει να έχει παιδιά στο δημοτικό παίζει φωτόσπαθα και ένας κύριος, στέλεχος εταιρείας μάλλον, που ρίχνει πασιέντζες. Με συγχωρείτε αγαπητοί φίλοι αλλά μου φαίνεται ότι είχα δίκιο όταν πρωτοσκέφτηκα τι μπορεί να παίζουν. Και να με συγχωρέσουν και οι νεαροί συνάδελφοι αλλά το παιχνίδι που μου ήρθε στο μυαλό θεωρώ ότι ήταν πολύ καλύτερο και πιο χαροποιό από τα φωτόσπαθα και τις πασιέντζες. Μου φαίνεται ότι η όρεξη παραμένει ή ίδια πάντα απλά η τεχνολογία έχει κάνει τα παιχνίδια λιγότερο όμορφα και ενδιαφέροντα. Βελτίωσε τουλάχιστον καθόλου την επικοινωνία; Πρώτα-πρώτα το κινητό τηλέφωνο έχει αλλάξει τη διάθεσή μας απέναντι στους άλλους. Δεν λέμε πια «γεια σου, τι κάνεις» αλλά λέμε «έλα, πού είσαι;» Το «τι κάνεις» δείχνει ενδιαφέρον για τον άλλο, το «πού είσαι» του κάνει έλεγχο. Υποχρεώνεσαι να απαντήσεις δίνοντας το στίγμα σου,είτε λέγοντας την αλήθεια οπότε δεν έχεις πια προσωπική ζωή, αφού πρέπει να ενημερώνεις για το πού βρίσκεσαι είτε λέγοντας ψέματα πράγμα που σε μειώνει και σε φέρνει σε δύσκολη θέση. Συνήθως στο μετρό η σκηνή έχει ως εξής: Ξαφνικά ακούγεται ένας αποτρόπαιος, φρικώδης θόρυβος κακοπαιγμένου μπουζουκοτράγουδου που σου κόβει τα ήπατα και που δεν λέει να σταματήσει μέχρι ο καλούμενος να δει ποιος είναι. Αφού αποφασίζει να το σηκώσει (άγνωστο γιατί μια και δεν θέλει να απαντήσει ) και μετά το κλασικό «έλα, πού είσαι:» δίνεται ανερυθρίαστα η απάντηση: «Στην Αμαλιάδα» την ώρα που από πάνω ακούγεται «επόμενη στάση Ακρόπολη». Γελοιοποιημένος και εν μέσω γενικής θυμηδίας κλείνει ο συνεπιβάτης το τηλέφωνο, ικανοποιημένος και ουδόλως αντιλαμβανόμενος την βλακεία του. Είναι μάλιστα τόσο βαθειά ριζωμένη η ανάγκη απολογίας και η εξάρτηση, ώστε τις περισσότερες φορές οι χρήστες ούτε που διανοούνται να κλείσουν το κινητό τους, μην τυχόν και δεν ανταποκριθούν, γρήγορα μάλιστα, στην κλήση, πράγμα για το οποίο θα κληθούν να δώσουν λόγο. Διότι για όποιον καλεί είναι αυτονόητη η υποχρέωση απάντησης λες και αν δεν το κάνει ο καλούμενος διαπράττει αμάρτημα. Ποιος τον ξεπλένει μετά, όταν έρθει η ιεροεξεταστική αποστροφή: Γιατί παιδί μου δεν σηκώνεις το κινητό σου; Ο φόβος που οφείλει κάποιος αν τολμήσει και δεν απαντήσει καταργεί ακόμη και τις αυτονόητες κοινωνικές συμβάσεις. Έτσι μέσα στο σινεμά ή σε μια εκδήλωση ακούγονται διαρκώς διάσπαρτες μουσικές, συχνά βάρβαρες, και κουδουνίσματα (αν η ξεχωριστή προσωπικότητα θέλει να πρωτοτυπεί και να μην ακολουθεί το υπόλοιπο κοπάδι) ή μουγκρητά όταν λόγω σεβασμού(!) το κινητό είναι στη δόνηση, με κάθε περιφρόνηση και αδιαφορία για όσους βρίσκονται γύρω. Ακολουθεί η διευκρίνιση «δεν μπορώ τώρα να σου μιλήσω, είμαι στο σινεμά». Και αναρωτιέται κανείς, αφού είναι στο σινεμά και δεν μπορεί να μιλήσει γιατί δεν κλείνει το τηλέφωνο;h απάντηση είναι ψυχολογικής τάξης. Το κλείσιμο προκαλεί τύψεις και ανησυχία. Με το κινητό κλειστό ο χρήστης δεν αισθάνεται καλά, βρίσκεται σε αβεβαιότητα διότι οφείλει να είναι πάντα εκεί όταν τον καλούν. Μερικές φορές το πράγμα είναι και ευτράπελο, όταν ο χρήστης απαντά: «δεν μπορώ να σου μιλήσω τώρα, πάρε αργότερα» οπότε καταλαβαίνετε πόσες φορές θα χτυπήσει το τηλέφωνο μέσα στο σινεμά! Μια δεύτερη συνέπεια είναι η ανάγκη αλλαγής του κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Σαφώς αναφέρεται ότι απαγορεύεται να τηλεφωνάς και να οδηγείς. Δεν χρειάζεται να το λέει ο κώδικας, το λέει η απλή λογική. Είναι όμως λάθος αυτό διότι η φιλοσοφία του κινητού δεν συμβιβάζεται με την λογική. Συνεπώς οφείλουν να αλλάξουν και η λογική και ο κώδικας. Η αναθεωρητέα διάταξη θα έχει ως εξής: Απόλυτη προτεραιότητα έχει πάντα αυτός που τηλεφωνεί. Έτσι δικαιώνεται και η συμπαθής κυρία που τις προάλλες στο κέντρο της Αναβύσσου βγήκε από παράδρομο στον κεντρικό δρόμο με σκοπό να διασχίσει τον δρόμο και να μπει στο αντίθετο ρεύμα παρακαλώ, και ενώ τα αυτοκίνητα φρέναραν δαιμονισμένα έστριβε με το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο στο κινητό σκασμένη στα γέλια. Τί νόστιμο να άκουγε άραγε; Τρίτη συνέπεια είναι η κατάργηση της διάκρισης ανάμεσα στους χρήστες και τα άτομα ειδικών αναγκών. Διότι οι σοβαροί χρήστες, αυτοί δηλαδή που τηλεφωνούν και δεν κοροϊδεύουν, μιλούν τόσο συχνά που είναι δύσκολο να ανεβοκατεβάζουν συνέχεια το χέρι τους κινδυνεύοντας να πάθουν υπερακάνθιο, κυκλοφορούν λοιπόν ζωσμένοι με καλώδια και σχοινιά και κάτι συσκευές σαν τους έχουν βάλει χόλντερ (χαντς φρή λέγεται αυτό και από αυτούς που κρεμούν σημαίες και υπεραμύνονται της ελληνικότητας). Αυτοί λοιπόν μιλούν στα καλά καθούμενα μόνοι τους και χειρονομώντας και πρέπει να προσέχεις πολύ γιατί πολλές φορές νομίζεις ότι μιλούν σε σένα. Το πρόβλημα είναι ότι το ίδιο ακριβώς κάνουν και όσοι είναι ειδικών αναγκών καθώς και οι ηλίθιοι. Φαίνεται όμως ότι το όφελος από την επικοινωνία είναι μεγαλύτερο από το κόστος του να σε περνούν για ηλίθιο. Τέταρτο χαρακτηριστικό της κινητής τηλεφωνίας είναι το τι λέγεται στο τηλέφωνο. Στοιχείο της επικοινωνίας δεν είναι μόνο ο τρόπος του να λες κάτι αλλά και το τι λες. Φαίνεται πως οι εταιρείες έχουν εμπιστοσύνη στην σοφία των χρηστών και μεγαλόκαρδες όπως είναι τους δίνουν την δυνατότητα να επικοινωνούν επι απέραντο χρόνο, έτσι ώστε οι σοφίες που κυκλοφορούν να μην υπόκεινται σε χρονικούς περιορισμούς, κάτι που με την σειρά του εμπνέει τους χρήστες. Εκμεταλλεύονται το απεριόριστο του χρόνου και μιλούν, μιλούν, μιλούν ακατάπαυστα. Τι μπορεί να λέει κάποιος μιλώντας συνεχώς και αδιάκοπα; Και ο Δημοσθένης να ήτανε θα είχε δυσκολίες να ανταπεξέλθει. Για όσους χρήστες δεν το γνωρίζουν, πράγμα που δεν το πιστεύω, ο Δημοσθένης είναι ένας από τους μεγαλύτερους ρήτορες της αρχαιότητας. Συγγνώμη ζητώ μα κάτι τέτοιες διευκρινίσεις είναι απαραίτητες για τους φίλους που υποστηρίζουν ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Και ο Δημοσθένης λοιπόν στο τέλος δεν θα είχε τι να πει. Αλλά αυτό φαίνεται δεν ισχύει για την κάθε τσατσαμαρούκα που παίρνει το τηλέφωνο και του αλλάζει τα φώτα. Ήμουν μπροστά σε μια τέτοια δυνατότητα απεριόριστου μπλα-μπλά. Κυρία πολύ συγκινημένη από την δυνατότητα του απεριορίστου χρόνου που τότε ακόμη ήταν καινοτομία προέτρεπε την συνομιλήτριά της διαρκώς με την προτροπή «πές και τίποτα άλλο». Το ρεπερτόριο όμως της άλλης φαίνεται πως είχε εξαντληθεί διότι όλο και επαναλάμβανε την έκκληση «πες και τίποτα άλλο». Στο τέλος η συνδιάλεξη που ακούγαμε όλοι τριγύρω με απεριόριστη στην αρχή περιέργεια, δεν είχε πια ενδιαφέρον. Όλο «πες και τίποτα άλλο» και «πες και τίποτα άλλο», ευτυχώς κατέβηκε απ το τραίνο και ησυχάσαμε. Ο συνεχής λόγος δεν είναι επικοινωνία. Είναι θόρυβος. Και ο θόρυβος στην επικοινωνία σημαίνει παράσιτα. Όσο πιο πολύ μιλάς τόσο λιγότερο ακούγεσαι. Όταν μιλάς συνέχεια δεν ακούγεσαι καθόλου. Αυτό που σώζει τους χρήστες είναι ότι και όσοι τους ακούνε εκτιμούν εξίσου την μηδαμινότητα του λόγου. Αυτή η υποβάθμιση του λόγου καλείται τεχνολογική πρόοδος. Δεν είναι όμως επικοινωνία. Άφησα για το τέλος τις προσφορές με τα ειδικά προγράμματα. Τα προγράμματα αυτά είναι πάντα ενδιαφέρουσες προσφορές που κάθε νέο παιδί οφείλει να παρακολουθεί και να συγκρίνει. Πρέπει να επιλέγει ανάμεσα σε απεριόριστες κλήσεις σε κινητά, 2 ώρες κλήσεις σε σταθερά, απεριόριστο internet και 500 sms. Ή σε απεριόριστες κλήσεις σε σταθερά, 3 ώρες σε κινητά, απεριόριστο internet και 400 sms ή σε απεριόριστες κλήσεις σε σταθερά, 2 ώρες σε κινητά, απεριόριστο internet και 200 sms ή Δεν ανησυχεί κανένας γονιός που τα μυαλά των νέων παιδιών αντί να ασχολούνται με τις εμπειρίες και τους χυμούς της ζωής γίνονται κιμάς με παρόμοιες βλακείες. Στις παρατηρήσεις μου απάντησε ο νεαρός συνάδελφός μου με sms,.σας δίνω την απάντησή του:. Ησε εκτος τοπου κε χρόνου. Το ξέρις πος με την κενούργια γενια τον κινητόν αφτα θα μπορούν να μας λένε το ονομα μας κε τιν διεφθηνσί μας?