με θετικό πρόσημο ΟΙ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΙ σελ. 8 ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ σελ. 6 Οι τελευταίες συνεδριάσεις.

Transcript

1 Ένας παλιός γιαπωνέζικος μύθος μιλά για τρεις σοφούς πιθήκους. Καθένας κλείνει με τα χέρια του ένα μέρος του προσώπου του: Ο ένας τα μάτια, για να μη βλέπει, ο άλλος τα αυτιά, για να μην ακούει και ο τρίτος το στόμα, για να μη μιλάει. Πίσω από τη βιτρίνα, αυτή είναι η πραγματικότητα των σχέσεων και των «στάσεών» μας, από την οικογένεια μέχρι τον κοινωνικό ιστό. Βρισκόμαστε σε κατάσταση αναμονής: Περιμένουμε το τέλος της οικονομικής κρίσης, τις επόμενες αργίες, τις επόμενες εκλογές. Ζητάμε μιαν ανάπαυλα, γιατί για μια νέα αρχή δεν είμαστε ετοιμασμένοι. Από Δευτέρα, από Δευτέρα Είμαστε μέλη μιας κοινωνίας που έχει φάει τα λεφτά και των τρισέγγονών της. Που τροφοδοτείται από τα ίδια της τα απόβλητα και απορροφά το κακό μεταβολίζοντας το αθόρυβα, χωρίς αξιακές αναφορές - πέρα από το «καλύτερα να έχεις λεφτά, παρά να μην έχεις». Μοιάζουμε πλάσματα Πόλη, πολίτες, πολιτική, ρευστά, κατακερματισμένα, που εκπλήσσονται αλλά δεν συγκινούνται, σε κατάσταση απόγνωσης. Ζούμε σαν μεσαία τάξη, ως ένα υβρίδιο διασταυρώσεων, νοθεύσεων, συγκρούσεων, στρεβλώσεων και ευτυχών συγκυριών που διεκδικεί τον πληθυσμιακό κανόνα. Ανήκουμε στο «νοήμον κοινό», στο «χριστεπώνυμο πλήρωμα», στη δημοκρατική μάζα, στο κοινοτικό πνεύμα. Σε μια χώρα «δήθεν», όπου το ανθρώπινο βίωμα επικυρώνεται από ό,τι «φαίνεται». Όλα τώρα είναι μετρήσιμα, όλα δημοσκοπούνται, από τον καταλληλότερο πρωθυπουργό, ως την επαγγελματική, πολιτική και ερωτική απόδοση. Πολλαπλασιάσαμε το -κάθε λογής, εθνικό μας χρέος, πιστέψαμε ότι η εύκολη πίστωση είναι συνώνυμη της εύκολης αμνησίας, και ως εκ τούτου, με την ιστορική μας κάθαρση μείναμε σε μόνιμη εκκρεμότητα. Ατελής απέμεινε και κάθε απόπειρα συγκρότησης ταυτότητας με θετικό πρόσημο Κ αι μυηθήκαμε έτσι, με ταχύρυθμα μαθήματα, στο φιλελευθερισμό και στην ελεύθερη αγορά, στο σοσιαλισμό χωρίς τη Σοβιετική Ένωση και στην «Ευρώπη των Λαών», στον τρίτο δρόμο, όλα τα «μασάμε» εμείς! Γιατί «αλλού» τελικά απευθύνονται οι ανάγκες και οι κραυγές μας, «αλλού» τις συλλαμβάνει η τρέχουσα πολιτική. Ακόμη και η «δική μας» Αριστερά εμμένει σε σχήματα κενά, που συγκροτούν το καθεστώς του «πρέπει», αντί να απελευθερώνει τις συγκρουσιακές δημιουργικές τάσεις, που υπάρχουν! Εγκλωβίζεται στην αναπαραγωγή παλαιών νοοτροπιών και σε συνθήματα παγωμένα, «όχι στην αντιλαϊκή πολιτική»! Έτσι έγινε και σιγά-σιγά, χωρίς κάποιον πρωτογενή προβληματισμό, απέμειναν τελικά τα σκάνδαλα να μας εξασφαλίζουν ένα ελάχιστο περιθώριο μελαγχολικής διασκέδασης! (Διπλή η απόγνωση, από τη μια το Σύστημα που τείχη ορθώνει, από την άλλη ένα Κίνημα αδύναμο για ανατροπές.) Εδώ Ελλάδα λοιπόν, με μια κυβέρνηση που καταρρέει - από κάθε, μα από κάθε άποψη και μια διάδοχη κατάσταση, από την οποία, ούτε και οι υποστηριχτές της έχουν να προσδοκούν οτιδήποτε! Ιμιτασιόν ελπίδες, αναλώσιμες, εν γνώσει μας, διότι χρειάζονται. Μ έναν δημόσιο λόγο ψεύτικο, ξεφτιλισμένο, να μιλάνε για όσα δεν χρειαζόταν, για να μην πούνε λέξη για τ αναγκαία. Και η πόλις-βριλήσσια, το ίδιο, (πώς άλλωστε θα ταν διαφορετικά;), με μια δημοτική αρχή, χωρίς αρχή και τέλος, ασπόνδυλη και ιλουστρασιόν, που νομίζει ότι αυτό που περιγράφει είναι κι αυτό που ζούμε -μερικοί το πιστεύουν κιόλας! Βριλήσσια, με ποδηλατόδρομους, ίντερνετ, διαχειριστική επάρκεια, πολυτελή φυλλάδια, αλλά και απλήρωτους εργαζόμενους και αδιαμόρφωτους δρόμους επικοινωνίας, θάλασσα η αδιαφορία! Να ζεις και να μην υπάρχεις. Να μη βλέπεις ή να μην μπορείς να δεις, πώς να ξεφύγουμε από τους ρυθμούς «μας», που αλίμονο, δεν είναι δικοί μας ρυθμοί. Τρέχω, τρέχω, που χρόνος, για πολιτική ακόμη λιγότερο. Θα μας ζητήσουν ύστερα κάποιοι «να βάλουμε πλάτη» στην «αλλαγή». Σε ποια αλλαγή; Αυτήν που δεν έχουν ακόμη περιγράψει, δεν υποψιάζονται καν; Προς ποια κατεύθυνση; Με ποιους; Αυτούς, που το διαφορετικό δεν το γνωρίζουν, γιατί δεν είναι του γούστου τους και θέλει και δουλειά πολύ Που δεν το καταλαβαίνουν; Ποιο είναι λοιπόν το πλαίσιο μιας «άλλης» Πόλης; Τι διεκδικούμε, αν οι σημερινές σκοπεύσεις, ακόμη και οι προοδευτικές, μοιάζουν ναρκοθετημένες; Τι σημαίνει «ποιότητα ζωής»; Ευκολότερη στάθμευση, περισσότεροι ελεύθεροι χώροι για να περπατάμε σιωπηλοί; Πότε έγινε η μετάλλαξη της κοινωνικής αλληλεγγύης, η διαταραχή των ανθρώπινων σχέσεων; Πώς ένα αξιακό σύστημα που νοσεί, αναγνωρίζεται ως τέτοιο και η ανατροπή του γίνεται κυρίαρχο αίτημα; Και πώς το πραγματικά ζητούμενο, δεν θα εναποτίθεται στα μετόπισθεν της ιδεολογικής αντιπαράθεσης και της ταξικής πάλης, (ως μακρινό αποτέλεσμα των κοινωνικών αλλαγών που πρεσβεύουμε) και θα γίνει κυρίαρχο, γιατί αυτό είναι που βασανίζει, εγκλωβίζει και ακινητοποιεί; Ο αναστοχασμός, απαραίτητος. Ποιος θα το πράξει; Ίσως, σε όσα αφορούν τις πόλεις, τα ίδια τα τοπικά κινήματα. Και ο «απλός κόσμος», αυτός που στον αντίποδα της αδιαφορίας και της απαξίωσης, νοηματοδοτεί πάντα κάποιο γεγονός με θετικό πρόσημο. Και τέλος, οφείλει να αναλάβει πάλι η Αριστερά, που είναι στη «φύση» της να επενδύει στη συλλογικότητα, στην πλευρά των αξιών και των σχέσεων που παραγνωρίζονται Στο κέντρο της εικόνας, επάνω, ένας έφηβος. Στη σκιά των γεγονότων που διαδραματίστηκαν, εκκρεμεί το φορτίο ενός ακυβέρνητου εφηβικού μυαλού και μιας οργής που δεν μπόρεσε να βολευτεί. Εμείς στην παραίτηση, εκείνος ακυβέρνητος σε έναν ακατανόητο κόσμο, να αγριεύεται η ψυχή, το μυαλό και το σώμα του. Η ψυχική ορφάνια και των δυο μας γεννάει σ εκείνον τον θυμό και σε μας τον φόβο απέναντι στην παιδικότητά του. Έχουμε όχι μόνον να αφουγκραστούμε, αλλά και να...ουρλιάξουμε, όπως έπραξαν οι μαθητές τον Δεκέμβρη, όταν εμείς αδυνατούσαμε να καταλάβουμε Γι αυτό η εξέγερση της νεολαίας μας αφορά, κι ας έφτασε καλοκαίρι! Η πληγή ανοιχτή: Στους μαθητές δεν έφτανε να αποσυρθεί κάποιο νομοσχέδιο, ήθελαν πολλά περισσότερα. Ίσως αυτά καταρχήν, οφείλουμε να περιγράψουμε. Μπορούμε λοιπόν να αναλάβουμε την ευθύνη των δικών μας πράξεων; Μήπως τελικά, παραμένει γοητευτικό να ζεις μαζί με Άλλους; ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΧΩΝ σελ. 3 Δράσεις... εκτός Βριλησσίων! ΟΙ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΙ σελ. 8 Ένας ποιητής στα σχολεία μας ΠΑΙΔΕΙΑ 2009 σελ. 4 Παρουσίαση πρωτότυπης έρευνας ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ σελ. 6 Οι τελευταίες συνεδριάσεις

2 ðüëçðïëßôåòðüëçðïëßôåòðüëçðïëßôåòðüëçðïëßôåòðüëçðïëßôåòðüëçðïëßôåòðüëçðïëßôåòðüëçðïëßôåòðüëçðïëßôåò «Μ αμάδες με καροτσάκια» Αυθόρμητη πρωτοβουλία νέων γυναικών στα Βριλήσσια ÅÖÇÌÅÑÉÄÁ ôçò Êßíçóçò Äçìïôþí Âñéëçóóßùí ÄÑÁÓÇ ãéá ìéá Üëëç ðüëç. Ðßíäïõ 30 & Ìáñáèþíïò, ÂñéëÞóóéá Õðåýèõíïò óýìöùíá ìå ôï íüìï ÃéÜííçò Ôóïýôóéáò, Äçìïôéêüò Óýìâïõëïò Åêäüôçò ÓÜìçò Ãáâñéçëßäçò Óôçí Ýêäïóç αυτή óõíåñãüóôçêáí ÔæÝíç Ñüêá, Ïëõìðßá Áñ ïíôüêç, Πάνος Βαρδόπουλος, Μιχάλης Βερροιόπουλος, ÌÜêçò Åôæüãëïõ, ÈÝìçò ÊïôóéöÜêçò, ÁèçíÜ ÊñéêÝëá, ÊõñéÜêïò Ìðå ñüêçò, Μαρίνα Παπαχριστοδούλου, Νίκος Χαραλαμπίδης Ç åöçìåñßäá äéáôßèåôáé óôá ðáñáêüôù óçìåßá ôùí Âñéëçóóßùí: - ÁÑÔÇÓ, Âéâëéïðùëåßï, ÃñÜììïõ 40 - ËÅÔÑÉÍÁ, Öùôïôõðßåò, Ë. ÐåíôÝëçò 42 - ÁÃÍÇ ÃÇ, ÂéïëïãéêÜ ðñïϊüíôá, Ë. ÐåíôÝëçò Περίπτερο, πλ. Αναλήψεως, έναντι εκκλησίας - Ðåñßðôåñï Ομήρου & Πεντέλης - ¼ëá åäþ ðëçñþíïíôáé, ÏìÞñïõ 3 - Ç ÃùíéÜ, ØéëéêÜ, ðëατεία Çñþùí - ØéëéêÜ, Ïëýìðïõ & Ñïäüðçò - Cult cafe, Ομήρου & Θέτιδος - Espresso point, Αίαντος 2 Ãéá åðéêïéíùíßá: newspaper@drasivrilissia.gr Ç "ÄñÜóç ãéá ìéá Üëëç Πüëç" áðïôåëåß μια ðñïóðüèåéá áõôü-ïñãüíùóçò êáé ðáñýìâáóçò äçìïôþí óôá ÂñéëÞóóéá. Îåêßíçóå ôïí ÌÜñôéï ôïõ 2006, σαν þñïò óõíåýñåóçò êáé óõíáðüöáóçò êáé êáôýëçîå óôç äçìéïõñãßá äçìïôéêþò ðáñüôáîçò. "ÅêôåèÞêáìå" ãéá íá åêöñüóïõìå ôçí áíüãêç ìáò ãéá óõììåôï Þ, ôçí áíôßèåóþ ìáò óôï óçìåñéíü ìïíôýëï áõôïäéïßêçóçò, ãéá íá óõìâüëïõìå óôï áßôçìá ìéáò ðïëéôéêþò ðïõ áíáæçôü äéáöïñåôéêïýò ôñüðïõò ðáñýìâáóçò êáé êïéíùíéêþò áíôßóôáóçò. Ç "ÄñÜóç", ìå ðïóïóôü 8,48%, åîýëåîå óôéò ÄçìïôéêÝò åêëïãýò ôïõ 2006 Ýíáí óýìâïõëï óôï ôïðéêü Äçìïôéêü Óõìâïýëéï. ùñßò íá åßìáóôå "åðáããåëìáôßåò" ôçò ðïëéôéêþò, "åêðñüóùðïé" Þ ðáñüãïíôåò, õðïóôçñßæïõìå óõëëïãéêü ìéá áíïé ôþ äõíáôüôçôá ðïõ äéáñêþò äéáìïñöþíåôáé. Óõíå ßæïõìå íá áíçóõ ïýìå ãéá ôçí ðüëç ìáò ðïõ Üíåé ôç öõóéïãíùìßá ôçò, ãéá ôï üôé ïé äçìüôåò äåí åíçìåñþíïíôáé êáé äåí Ý ïõí ëüãï, ãéá ôçí ðñï åéñüôçôá ôùí äéïéêïýíôùí, ôçí åìðïñåõìáôïðïßçóç ôùí ðüíôùí, ãéá ôïõò åëåýèåñïõò þñïõò ðïõ Üíïíôáé, ãéáôß üëá áõôü êáé Üëëá ðïëëü, äéáìïñöþíïõí Ýíáí áôïìïêåíôñéêü ôñüðï æùþò. Åõðñüóäåêôïé ãéá ìáò, üóïé èýëïõí να õðåñáóðéóôïýí ôçí Áõôïäéïßêçóç σαν èåóìü ëáúêþò óõììåôï Þò Þ íá óõíäýóïõí ôï "ôïðéêü" ìå æçôþìáôá ðïõ áðáó ïëïýí ôçí êïéíùíßá, ôçí ðïëéôéêþ, ôçí ÁñéóôåñÜ και ôïí ðïëéôéóìü ìáò. Για επικοινωνία: Εφημερίδα Τζένη Ρόκα Ιστοσελίδα Μάκης Ετζόγλου Δημ. Συμβούλιο Γιάννης Τσούτσιας Δημ. Επιχείρηση Μιχ. Βερροιόπουλος Παιδικοί Σταθμοί Αθηνά Κρικέλλα Κ.Α.Π.Η Μαρίνα Παπαχριστοδούλου Πνευματικό Κέντρο Μάρκος Κρητικός Αθλ. Οργανισμός Νίκος Γιάννακας Επιτρ. Περιβάλλοντος Ν. Χαραλαμπίδης Επιτρ. Υγείας Ρ. Κωνσταντινίδης υπογραφές συμπολιτών μας συνοδεύουν το παρακάτω κείμενο που κατατέθηκε και στο Δημοτικό Συμβούλιο. Η διεκδίκηση του αυτονόητου αποτελεί και δικό μας στόχο Ακούει κανείς; Πάντως ο Δήμαρχος αντέδρασε θετικά και ζήτησε συνάντηση με την Βαρβάρα Κωνσταντακοπούλου, μιας εκ των συντακτριών του κειμένου: «Ταλαιπωρούμαστε καθημερινά για το αυτονόητο: να μπορούμε να κινηθούμε στη γειτονιά μας μαζί με τα παιδιά μας με ασφάλεια. Μας αρέσει να ζούμε στην πόλη μας μαζί με τα μωρά μας αλλά κάποιοι δε μας αφήνουν. Σε κάθε μας βήμα βρισκόμαστε αντιμέτωπες με την αδιαφορία των οδηγών, την αυθαιρεσία των καταστημάτων και την αδράνεια του Δήμου. Λίγα πεζοδρόμια είναι αρκετά φαρδιά για να χωράνε με άνεση καροτσάκι (ή και αναπηρική καρέκλα), και αυτά που πληρούν τις απαραίτητες προδιαγραφές συχνά είναι κλεισμένα με παρκαρισμένα αυτοκίνητα, παράνομες διαφημιστικές ταμπέλες, κολώνες της ΔΕΗ (στη μέση ακριβώς του πεζοδρομίου) και άλλα εμπόδια. Συχνά αναγκαζόμαστε να βγούμε πάνω στο οδόστρωμα, διακινδυνεύοντας την δική μας σωματική ακεραιότητα και αυτή των παιδιών μας. Τα μαγαζιά, ειδικά στη λεωφόρο Πεντέλης, χρησιμοποιούν το πεζοδρόμιο ως ιδιωτικό χώρο στάθμευσης για τους πελάτες τους. Πόσο θα κρατήσει ακόμα αυτή η απαράδεκτη κατάσταση; Τα πεζοδρόμια είναι για τους πεζούς, όχι για τα αυτοκίνητα και τα μαγαζιά. Ζητάμε: Εξασφάλιση του ελάχιστου, σύμφωνα με τη νομοθεσία, ελεύθερου πλάτους πεζοδρομίου για την ασφαλή διέλευση καροτσιού, τουλάχιστον στις κεντρικές οδικές αρτηρίες. Επίβλεψη και έλεγχο της παράνομης στάθμευσης και κατάληψης πεζοδρομίων. Επανέλεγχο των αδειών των καταστημάτων σε σχέση με τις ελάχιστες υποχρεωτικές θέσεις στάθμευσης. Απομάκρυνση των αυθαίρετων κατασκευών και διαφημιστικών πινακίδων από τα πεζοδρόμια. Επαναρρύθμιση των φωτεινών σηματοδοτών στις διαβάσεις της Λ. Πεντέλης και την κατάργηση των φαναριών στροφής οχημάτων (βελάκια που αναβοσβήνουν), ώστε να δίνεται προτεραιότητα στην κίνηση των πεζών. Τη δημιουργία βασικού δικτύου πεζοδρόμων κατά μήκος της γειτονιάς μας και προς το σταθμό της Δουκίσσης Πλακεντίας. Ας ενώσουμε τις φωνές μας και θα ακουστούμε καλύτερα! Μ Εκδήλωση της Δράσης για την Παλαιστίνη «Γιατί είναι τόσο φτηνό το αίμα των Παλαιστινίων»; ετά την «εκεχειρία» των εορτών, αφού λίγο πριν, η νεολαία των διαφημίσεων που εκλιπαρούσε για περισσότερες μονάδες στο κινητό είχε αντικατασταθεί στις οθόνες του Δεκέμβρη με εκείνη την νεολαία, που αντιλήφθηκε διαφορετικά αξίες και υποχρεώσεις, και αντιδρώντας σχεδόν αυτοσχέδια, καθρέφτισε σπασμένα οράματα σε σπασμένες βιτρίνες. Και ενώ βρισκόμασταν ανάμεσα σε αυτήν την εμπειρία και στη δυσκολία του να αποδώσουμε μιαν εξήγηση, αφού αυτή η εξήγηση αποδεικνύεται πολλές φορές συναισθηματικά, πολιτικά και κοινωνικά ασύμφορη, η κριτική του ενός θανάτου, εκτοπίστηκε από τον πολλαπλασιαστικό ίλιγγο του αριθμού των χιλίων θανάτων, και τις εικόνες με τα θυμωμένα πρόσωπα και τις φωτιές στους δρόμους της Αθήνας και αλλού, διαδέχτηκαν, σχεδόν με μια φυσικότητα θα έλεγε κανείς, οι εικόνες των νεκρών παιδιών και των α- πελπισμένων ανθρώπων στην Λωρίδα της Γάζας (απόσπασμα από την εισήγηση της Δράσης). Τη Δευτέρα 9 Φλεβάρη έγινε στο ΤΥΠΕΤ με επιτυχία, η συζήτηση που διοργάνωσε η «Δράση» για το Παλαιστινιακό και τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Καλεσμένοι μας, οι Νασίμ Αλατράς δημοσιογράφος, Γιάννης Ραχιώτης δικηγόρος και Ισμάτ Σαμπρί πρώην επιτετραμμένος της Παλαιστινιακής αρχής στην Ελλάδα, που ανέλυσαν με επάρκεια γνωστές και άγνωστες πτυχές του θέματος. Ακολούθησε συζήτηση. Η ΠΟΛΗ Δεν πέφτει η πόλη. Ακριβός ο δρόμος. Μην τρέχεις. Στάσου, στάσου, σ ακολουθώ. Δεν πέφτει η πόλη. Ήρεμα νερά. Λιώνουν τα χιόνια. Μην τρέχεις. Δεν αντέχω. Δεν πέφτει η πόλη. Σου μάζεψα τα λουλούδια. Γελαστά, να τα φοράς. Δεν πέφτει η πόλη. Εμείς την ανεβαίνουμε. Από την πρώτη ποιητική συλλογή του συνδημότη μας Χρήστου Βατούσιου Πεζά και τροχοφόρα. 2

3 ÅÍÇÌÅÑÙÓÇ Εκτός των τειχών: Ελλάδα δεν είναι μόνο τα Βριλήσσια! ΔΡΑΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΤΙΣ ΤΟΠΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ Ο Αχελώος θα νικήσει την ματαιοδοξία οποιουδήποτε υπουργού! «Αχελώου Ρους» και «Πανελλαδική Κίνηση κατά της εκτροπής του Αχελώου» ην Πέμπτη 9 Απριλίου, ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ επισκέφθηκε Τ την περιοχή των έργων του Αχελώου. Μετά την επίσκεψη εκδόθηκε δελτίο τύπου, στο οποίο το έργο της εκτροπής χαρακτηρίζεται, περιβαλλοντικό, ενεργειακό, υδρευτικό και αρδευτικό. Τη δική τους απάντηση δίνουν η περιβαλλοντική οργάνωση «Αχελώου Ρους» και η «Πανελλαδική κίνηση κατά της εκτροπής του Αχελώου»: «Αυτό που προσπαθεί να ολοκληρώσει ο υπουργός είναι η περιβαλλοντική καταστροφή και υποβάθμιση ενός Θεϊκού ποταμού, του Αχελώου. Καμία σοβαρή μελέτη δεν υποστηρίζει την αναγκαιότητα της εκτροπής. Όσες μελέτες εκπόνησε μέχρι τώρα το υπουργείο του ακυρώθηκαν από το ΣτΕ και απογοήτευσαν το σύνολο της επιστημονικής κοινότητας. Το νερό δεν ανήκει σε κανέναν και κανείς δεν μπορεί να το παραδίδει σε ιδιωτικά συμφέροντα. Ειδικά για την εκτροπή του Αχελώου, θεωρείται βέβαιο ότι θα συντηρήσει το υπάρχον υδροβόρο μοντέλο αγροτικής ανάπτυξης. Οι κυβερνήσεις που δεκαετίες τώρα εμμένουν στα «φαραωνικά» αυτά έργα έχουν πολύ μεγάλη ευθύνη για την σπατάλη τεράστιων οικονομικών πόρων οι οποίοι εάν προωθούνταν σε έργα μικρότερης κλίμακας, συμβατά με το περιβάλλον, θα είχαν αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το πρόβλημα της άρδευσης του θεσσαλικού κάμπου και θα είχαν ταυτόχρονα προστατέψει το περιβάλλον. Αν μάλιστα υπολογίσουμε και στο κόστος που θα έχει το νερό για το αγρότες, τότε θα αποδειχθεί ότι θύματα της εκτροπής, εκτός από το περιβάλλον, είναι κυρίως οι ίδιοι οι αγρότες. (πηγή: Μεσοχώρα Τρικάλων: Το γαλατικό χωριό! υνεχίζεται η σθεναρή αντίσταση των κατοίκων της Μεσοχώρας Τρικάλων στην προσπάθεια εφαρμογής των διατάξε- Σ ων του ν. 3734/2008. Σύμφωνα με αυτόν το νέο νόμο προβλέπεται, στα πλαίσια του έργου εκτροπής του Αχελώου, αναγκαστική απαλλοτρίωση έκτασης τ.μ. μη κατακλυζόμενης περιοχής, που αφορά στον οικισμό του χωριού! Με τον παλαιότερο νόμο 3066/2002 δεν είχε τεθεί θέμα απαλλοτρίωσης του χωριού, σήμερα όμως η ΔΕΗ θέλει να μετεγκαταστήσει τους κατοίκους του και να μετατρέψει τον οικισμό σε λίμνη! Οι κάτοικοι υποστηρίζουν ότι οι απαλλοτριώσεις δεν γίνονται «για την ασφάλεια του έργου», αλλά επειδή όταν κατασκευαστεί η «λίμνη», ο σημερινός οικισμός, έχοντας αμφιθεατρική θέα και ομαλή οδική πρόσβαση, θα διαμορφωθεί σε χώρο αναψυχής και οικονομικής εκμετάλλευσης! Η μεγάλη αντίδραση των κατοίκων έχει καταστήσει πάντως αδύνατη την τήρηση του χρονοδιαγράμματος του νόμου με αποτέλεσμα να έχει κατατεθεί τροπολογία για την παράταση των προθεσμιών. Στις 28 Μαρτίου 2009 ήταν η καταληκτική ημερομηνία για τους ιδιοκτήτες ακινήτων της Μεσοχώρας, οι οποίοι θα μπορούσαν να πουλήσουν την ιδιοκτησία τους στην ΔΕΗ. Θα απαλλοτριωθούν περί τα στρέμματα τα οποία ανήκουν σε περίπου τρείς χιλιάδες ιδιοκτήτες. Από αυτούς, μόνον 435 υπέγραψαν προσύμφωνα πώλησης με την ΔΕΗ, ούτε δηλαδή το 15% των ιδιοκτητών δεν συμφώνησε, ενώ και από αυτούς που το έπραξαν, οι περισσότεροι πούλησαν χαλάσματα, ακατοίκητα σπίτια, αποθήκες και στάβλους. Οι κάτοικοι δεν πωλούν την περιουσία τους και αγωνίζονται για να μην αφανιστεί το χωριό τους. (πηγή: Κίνηση για τη Σωτηρία της Γκιώνας: εμπρησμός σε σπίτι αγωνιστή! να συγκλονιστικό γεγονός ξύπνησε τα ξημερώματα της Έ 30 ης Μαρτίου 09 τους λιγοστούς κατοίκους της Καλοσκοπής Γραβιάς Φωκίδας που είναι χτισμένη στις πλαγιές της Γκιώνας: Θρασύδειλοι εμπρηστές έβαλαν φωτιά στο σπίτι του μέλους της «Κίνησης για τη Σωτηρία της Γκιώνας» Στέφανου Κόλλια για δεύτερη φορά! Το σπίτι καταστράφηκε ολοσχερώς, ευτυχώς ο Στέφανος, ένας από τους νέους που απαρνήθηκαν την Αθήνα και γύρισαν στην περιφέρεια, έλειπε στην Αθήνα. Δεν είναι τυχαίο που οι τρομοκράτες εμπρηστές «χτύπησαν» για πρώτη φορά στις 26/12/08, λίγες μέρες μετά από συγκέντρωση που διοργάνωσε η Κίνηση με μαζική συμμετοχή κατοίκων των χωριών, στην οποία εμφανίστηκαν «αυθόρμητα» ένστολοι εργαζόμενοι της εταιρίας S&B για να την διαλύσουν και για δεύτερη φορά στις 30/3, λίγες μέρες μετά την κατάθεση ένστασης κατά της μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων της εταιρίας ΕΛΜΙΝ από φορείς της περιοχής. Κάποιοι ενοχλήθηκαν από τη δημιουργία της Κίνησης γιατί αυτή συσπείρωσε τους κατοίκους της περιοχής και εξέφρασε την οργή και αγανάκτησή τους για την καταστροφή που συντελείται εδώ και χρόνια στην περιοχή από την ασύδοτη και ανεξέλεγκτη δραστηριότητα των μεταλλευτικών εταιριών. Μια δραστηριότητα που προκαλεί εξάντληση των υδάτινων πόρων, ρύπανση νερών και εδαφών, καταστροφή των δασών, της χλωρίδας και πανίδας, των παραδοσιακών δραστηριοτήτων (γεωργία, κτηνοτροφία, υλοτομία). Φυσικοί αυτουργοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι οι αγώνες σταματούν με μια πυρκαγιά, πως πάνω από τα συντρίμμια των πατρογονικών ε- στιών τα στόματα σφραγίζουν και δεν είναι η οργή αυτή που δυναμώνει την πάλη. Όμως οι κάτοικοι των χωριών της Γκιώνας έχουν διαφορετική άποψη. Ρυθμίζοντας τη λεηλασία της Αττικής Του Πάνου Τότσικα, ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ, απόσπασμα από το περιοδικό «ΓΑΛΕΡΑ» έσα στον Απρίλη ανακοινώθηκε από τον υπουργό ΠΕΧΩ- Μ ΔΕ η κυοφορούμενη εδώ και τουλάχιστον, μια δεκαετία αναθεώρηση του Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας. Το μοντέλο ανάπτυξης που κυριαρχεί πλέον στην Αττική έχει ως συνέπεια την συγκέντρωση πληθυσμού και οικονομικών δραστηριοτήτων, την υποβάθμιση των κεντρικών περιοχών της Αθήνας, την αστικοποίηση της περιαστικής ζώνης. «Την καταστροφή της Πεντέλης πρέπει να την δούμε σαν ένα μέρος από την καταστροφή όλης της Αττικής Μέσα από τραυματισμένες μνήμες έρχεται η στιγμή που ο άνθρωπος πρέπει να σκέφτεται φιλοσοφικά ή ποιητικά, όπως στις στιγμές που σκέπτεται για τη ζωή ή για το θάνατο ή για την ελευθερία Αν δεν γίνει μια αναμόχλευση σε βάθος των σχέσεων των ανθρώπων που αποτελούν το κοινωνικό σύνολο και αυτών που εκλέγουν για να τους εκφράσουν, τότε στα επόμενα λίγα χρόνια, μπορεί να βρεθούμε σε μια σειρά από τεράστιες δυσκολίες και καταστροφές, σε κατασπατάληση της ζωής που θα γίνεται σ αυτό το χώρο μια ασύμφορη ζωή, αταίριαστη στις συνθήκες εργασίας,υγείας και της ελάχιστης αξιοπρέπειας όπου η έννοια των ωρών ευτυχίας θα αντικατασταθεί από ένα οχετό παράνοιας, θορύβων, βιαιότητας και απάθειας. Σήμερα η μόνη διέξοδος είναι η σωτηρία της Αττικής και σε άλλη κλίμακα η σωτηρία της Ελλάδας Μια ηθική και νοητική ανέγερση ίσως θα έφερναν σε κάποιο δρόμο, ίσως κάποιο επίπονο και γενναίο θαύμα» Το παραπάνω προφητικό κείμενο έχει γραφεί από τον αρχιτέκτονα Αριστομένη Προβελέγγιο το Στα 34 χρόνια που μεσολάβησαν, κανένα «θαύμα» δεν έγινε. Η Πεντέλη εξακολουθεί να χτίζεται αυθαίρετα ή νομότυπα. Στα όρια Πικερμίου και Ραφήνας Οικοδομικοί Συνεταιρισμοί αγωνίζονται να κτίσουν μια νέα πόλη κατοίκων, ενάντια στις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας. Στην Πάρνηθα, προωθείται η κατασκευή μιας «Τεχνόπολης» καθώς και η επέκταση της δόμησης των εγκαταστάσεων του Καζίνο και του Μόν Παρνές. Στον Υμηττό, ο οποίος θεωρείται πλέον ως ένα ενοχλητικό φυσικό εμπόδιο μεταξύ του υπερδομημένου λεκανοπεδίου της Αθήνας και του υπό ραγδαία «ανάπτυξη» κάμπου των Μεσογείων, προωθείται η έγκριση ενός Προεδρικού Διατάγματος που αντιμετωπίζει τον μισό ορεινό όγκο ως «περιαστικό- θεματικό» πάρκο. Ταυτόχρονα, ένα εκτεταμένο δίκτυο νέων αυτοκινητόδρομων, προβλέπεται να τον διασχίσει επιφανειακά και υπόγεια. Φαίνεται ότι κάποια οργανωμένα συμφέροντα, εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, οικολογικής κατάρρευσης και εξαθλίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων, ψάχνουν νέα πεδία λεηλασίας του χώρου, με όχημα αυτή τη φορά το ταλαίπωρο «Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας» «Πολίτες κατά του λιθάνθρακα»: Στο δρόμο της κοινής δράσης για τα ζητήματα της ενέργειας Η πρωτοβουλία «Πολίτες κατά του λιθάνθρακα» είναι ένα πανελλαδικό δίκτυο συνεργασίας φορέων και κινήσεων πολιτών που αντιτίθενται στην εισαγωγή του λιθάνθρακα στην ηλεκτροπαραγωγή. Συνάντηση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 28 Μαρτίου 2009 στην Αθήνα με πρωτοβουλία του δικτύου, όπου επιβεβαιώθηκε από τους φορείς που συμμετείχαν πως τα διάφορα ενεργειακά «περιστατικά» δεν είναι παρά εκδηλώσεις ενός γενικότερου συστήματος διαχείρισης της ενέργειας, που χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων στην αγορά ενέργειας, την ραγδαία αποβολή και των πιο στοιχειωδών κοινωνικών χαρακτηριστικών των συστημάτων παραγωγής και διάθεσης της ενέργειας, τη συστηματική και κατευθυνόμενη δημιουργία συνθηκών μεγαλύτερης κατανάλωσης, την επιμονή σε ρυπογόνα και επικίνδυνα καύσιμα (ορυκτά, πυρηνικά), την ανεπανόρθωτη βλάβη στο περιβάλλον, στο κλίμα και το ίδιο το μέλλον ολόκληρου του πλανήτη. Αντίγραφο αυτού του μοντέλου αποτελεί το ενεργειακό σύστημα της χώρας μας, που το χαρακτηρίζει η επιδείνωση της κατάστασης στις λιγνιτικές περιοχές, η δημιουργία νέου μεγάλου ενεργειακού κέντρου φυσικού αερίου στη Βοιωτία και το Θριάσιο, η εμμονή στις λογικές των μεγάλων φραγμάτων, η άναρχη και ανεξέλεγκτη χωροθέτηση αιολικών εγκαταστάσεων και η επίμονη προπαγάνδα για την πυρηνική ενέργεια. Οι συμμετέχοντες συμφώνησαν ότι οι πολίτες δεν μπορούν να παρακολουθούν σαν κομπάρσοι αυτές τις εξελίξεις. (Πηγή: Σταματήστε τα ΕΛΠΕ! (πρώην ΠΕΤΡΟΛΑ) Τα περιβαλλοντικά προβλήματα του Θριάσιου επηρεάζουν όλο το Λεκανοπέδιο ην Κυριακή 15 Μαρτίου 2009 πραγματοποιήθηκε στην Τ Ελευσίνα ημερίδα που διοργάνωσε η Επιτροπή Αγώνα για το Θριάσιο. Παρευρέθησαν εκπρόσωποι κινήσεων πολιτών και πολλοί ενεργοί πολίτες. Στην περιοχή λειτουργούν μερικές από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες της χώρας, δύο διυλιστήρια πετρελαίου (ΕΛ.ΠΕΑΣΠ, ΕΛ.ΠΕΕΛ), δύο χαλυβουργεία (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥ- ΒΟΥΡΓΙΑ, ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ), δύο τσιμεντοβιομηχανίες (ΤΙΤΑΝ, ΧΑΛΥΨ), µια βιομηχανία πυρομαχικών (ΠΥΡΚΑΛ), δύο ναυπηγεία (Ελευσίνας, Σκαραµαγκά), διαλυτήρια πλοίων, λιμάνι για εμπορικές χρήσεις, ράδα αναμονής και εξυπηρέτησης πλοίων, εγκαταστάσεις αποθήκευσης και διακίνησης προϊόντων πετρελαίου, μονάδες αναγέννησης ορυκτελαίων, μία χαρτοβιομηχανία, δύο χειλικές βιοτεχνίες, βιοτεχνίες πλαστικών-ελαστικών, λατρεία και πολλές μικρότερες μονάδες! Συνολικά στο Θριάσιο λειτουργούν επαγγελτικές εγκαταστάσεις, ενώ στον ίδιο χώρο κατοικούν πολίτες (απογραφή πληθυσμού του 2001). Σ αυτή την περιοχή, όπου ήδη έχει συγκεντρωθεί το 40% της βαριάς βιομηχανίας της χώρας, σχεδιάζονται και εγκρίνονται πάλι νέες βιομηχανικές εγκαταστάσεις, που θα επιβαρύνουν κι άλλο τις περιβαλλοντικές συνθήκες όχι µόνο του Θριασίου και της γειτονικής Δυτικής Αθήνας, αλλά και ολόκληρου του Λεκανοπεδίου της Αττικής. Τα στραγγίσματα από την ανεξέλεγκτη λειτουργία των ΧΥΤΑ Άνω Λιοσίων έχουν μολύνει ολόκληρη την περιοχή Ασπροπύργου με τελική κατάληξη τον ευρύτερο κόλπο της Ελευσίνας. Στο Μελετάνι της Μάνδρας θα δημιουργηθεί χωματερή βιομηχανικών αποβλήτων (εγχώριων και μη) σε ΔΑΣΙ- ΚΗ έκταση 900 στρεμμάτων. Στη Χαλυβουργική θα δημιουργηθεί κολοσσιαία μονάδα ηλεκτροπαραγωγής (880 MW) για εξαγωγή ρεύματος στην Ιταλία σε έκταση 102 στρεμμάτων ΜΠΑ- ΖΩΜΕΝΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ. Η επέκταση του διυλιστηρίου των ΕΛΠΕ θα δημιουργήσει ένα γιγάντιο διυλιστήριο με 6 φορές μεγαλύτερη εγκατεστημένη ισχύ. Η επένδυση των ΕΛΠΕ, της τάξεως των 1,5 δις ευρώ, είναι από τις μεγαλύτερες της χώρας. Η ΠΕΤΡΟ- ΛΑ και η ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ θα παράγουν τόνους διοξειδίου του άνθρακα το χρόνο! (πηγή:«οικόπολις, WWF, 3

4 Φ Α Κ Ε Λ Σ Παιδεία 2009: η εκδήλωση της «Δράσης» Την Κυριακή 22 Μάρτη η αίθουσα του ΤΥΠΕΤ ήταν γεμάτη από συμπολίτες μας που παρακολούθησαν συζήτηση που διοργάνωσε η «Δράση» για την Παιδεία. Από τη μεριά μας προετοιμάζοντας την εκδήλωση, προβληματιστήκαμε πολύ για το περιεχόμενο της, καθώς το θέμα είναι πολυσύνθετο και υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να εστιάσει και να το προσεγγίσει κανείς. Τελικά, και χωρίς να παραγνωρίζουμε τις διαφορετικές πτυχές που έχει, αποφασίσαμε να μείνουμε σ αυτό που μας αναλογεί καλύτερα, να επιχειρήσουμε δηλαδή μια συζήτηση «αναζητησιακή», αφήνοντας για λίγο στην άκρη τις διαμορφωμένες θεωρήσεις. Θέλαμε να «ακούσουμε», να επικοινωνήσουμε με συνδημότες μας στα πλαίσια της γειτονιάς. Έτσι αποφασίσαμε να δούμε το θέμα υπό την οπτική των μαθητών και υιοθετώντας την εκτίμηση ότι οι μαθητικές κινητοποιήσεις ανέδειξαν όχι μόνον τα αδιέξοδα της παιδείας, αλλά και του πολιτικού μας συστήματος, προσκαλέσαμε ως κύριους εισηγητές μαθητές από τα 15μελή της περιοχής μας. Τελικά προέκυψε μια επιτυχημένη και αυθεντική, συζήτηση. Μένουμε ωστόσο με σαφή την επίγνωση, ότι δεν κάναμε εμείς κάτι για τη νεολαία, αντίθετα ήταν οι μαθητές που μας βοήθησαν να κατανοήσουμε το πρόβλημα. Ίσως επειδή η νεολαία σήμερα αντιδρά για λογαριασμό όλων μας απέναντι στην παρακμή. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε την Ξένια Χρυσοχόου, καθηγήτρια στο Τμήμα Ψυχολογίας του Πάντειου Πανεπιστήμιου και εισηγήτρια στην εκδήλωσή μας, για την παρουσίαση πρωτότυπου ερευνητικού υλικού. Επίσης, τους μαθητές Γιάννη Σαββίδη, Νίκο Ζάρπα, Χριστόφορο Κατσιγιάννη, Νικόλα Νικολέα, Γιάννη Αδριανό, τον φοιτητή Άρη Λεονταρίτη και τα μέλη της Ένωσης Γονέων Βριλησσίων για τη συνεισφορά τους στον διάλογο, καθώς και τους Νίνα Γεωργιάδη και Παύλο Τσίμα για το οπτικό υλικό που χρησιμοποιήσαμε. Θα ακολουθήσουν κι άλλες κινητοποιήσεις! Έρευνα της Ξένιας Χρυσοχόου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. ημιουργήσαμε μια ομάδα εργασίας στο Πάντειο, που Δ ερευνά ποιοι λόγοι ωθούν κάποιους ανθρώπους στην πολιτική συμμετοχή και σε συλλογικές διεκδικήσεις. Ασχοληθήκαμε με τον ξεσηκωμό των μαθητών του Δεκεμβρίου γιατί η έντασή του μας κατέπληξε και συλλέξαμε ερωτηματολόγια από μαθητές της Α Λυκείου, διαφόρων σχολείων Η Ξένια Χρυσοχόου και ο Γιάννης Τσούτσιας της Αττικής. Αν και η εργασία μας δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί θα σας παρουσιάσω εδώ κάποια από τα συμπεράσματα που αναλύθηκαν. Σημειώστε ότι, οι μικροί μαθητές αντιμετώπισαν πολύ θετικά την έρευνα, «επιτέλους είπαν, ήρθε κάποιος να μας ρωτήσει». Ωστόσο παρόλα όσα έγιναν τον Δεκέμβρη, οι μαθητές έχουν την αίσθηση ότι δεν έχουν εισακουστεί. Καμία συζήτηση δεν έγινε στις τάξεις τους όταν ξανάνοιξαν τα σχολεία και τα μαθήματα συνεχίστηκαν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα... Θα ξεκινήσω από τις βασικές ερωτήσεις που θέσαμε: «Πιστεύεις ότι θα υπάρξουν μελλοντικές κινητοποιήσεις από τους μαθητές;» Σε μια κλίμακα από το 1 (καθόλου), μέχρι το 7 (πάρα πολύ), οι μαθητές κατά μέσο όρο, απάντησαν 6,8! Άρα θα ακολουθήσουν κι άλλες κινητοποιήσεις, όσο κι αν η σημερινή περίοδος δεν μοιάζει περίοδος αναταραχής. Ρωτήσαμε, με ποιες αφορμές θα ξανάκαναν κινητοποιήσεις και απάντησαν κατά σειρά ότι θα ξεσηκώνονταν α) σε περίπτωση νέου κρούσματος βίας από όργανα εξουσίας, β) για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα, γ) για τα δικαιώματα σε διεθνές επίπεδο, δ) λόγω της ατιμωρησίας και της διαφθοράς των κρατικών οργάνων, ε) όταν παρουσιαστούν νόμοι που είναι ασύμφοροι για τους πολίτες και ζ) σε περίπτωση νέου κυβερνητικού σκανδάλου. Στη συνέχεια ρωτήσαμε τους μαθητές, αν και σε ποιο βαθμό, συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, (οι πιθανές δράσεις προσδιορίστηκαν από «απλές» ενέργειες μέχρι πιο έντονες), αν είχαν συμμετάσχει σε παλαιότερες κινητοποιήσεις και για ποιους λόγους εξεγέρθηκαν τον Δεκέμβρη, μέσω ερωτήσεων που ομαδοποιήθηκαν ως εξής: 1)Για να διεκδικήσουν δικαιώματά τους που καταπατώνται, για να ακουστούν τα προβλήματα της νέας γενιάς, για να κάνουν αισθητή την αντίστασή τους και για να αφυπνίσουν την κοινωνία. 2)Για να εκδηλώσουν την οργή τους για το θάνατο του 15χρονου μαθητή, για να τραβήξουν την προσοχή των πολιτικών ηγετών της χώρας, για να συμβάλλουν στην αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, για να εναντιωθούν σ ένα κράτος βίας. 3)Για να εκτονώσουν την καθημερινή ένταση που νοιώθουν, για να χάσουν μαθήματα, για χαβαλέ, για να στιγματίσουν την εποχή τους, για να νοιώσουν ικανοποίηση δρώντας σε μια ομάδα. Από τις απαντήσεις προέκυψε ως πιο σημαντικός παράγοντας η «διεκδίκηση δικαιωμάτων που καταπατώνται». Από αυτή τη διαπίστωση μπορεί ίσως να συμπεράνουμε ότι ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλου αποτέλεσε την αφορμή για να ξεσπάσει ένα καζάνι που έβραζε για διάφορα άλλα προβλήματα της νεολαίας. Για να καταλάβουμε το δείγμα μας καλύτερα, το χωρίσαμε σε μαθητές που συμμετείχαν λιγότερο στα γεγονότα του Δεκεμβρίου και σε μαθητές που συμμετείχαν περισσότερο, προσπαθώντας να δούμε ποιοι παράγοντες εξηγούν τη συμμετοχή των μεν ή των δε. Από τις απαντήσεις προέκυψε ότι όσοι μαθητές είχαν προηγούμενες εμπειρίες συμμετοχής, συμμετείχαν περισσότερο. Αυτό το περιμέναμε. Προσπαθήσαμε να δούμε τι κρύβει αυτή η παλιότερη συμμετοχή, με ποιους παράγοντες σχετίζεται και τι διαχωρίζει αυτές τις δύο κατηγορίες παιδιών. Όσοι κατά δήλωσή τους, συμμετείχαν ενεργά στα γεγονότα του Δεκέμβρη δήλωσαν ότι τους κινητοποίησαν περισσότερο ζητήματα καταπάτησης των δικαιωμάτων τους. Αυτά τα παιδιά δήλωσαν επίσης (από μια σειρά συναισθημάτων που τους είχαμε προτείνει) ότι κατά τη διάρκεια όσων συνέβησαν αισθάνονταν ιδιαίτερα μαχητικοί. Αποδείχτηκε ότι τα παιδιά που δήλωσαν «μαχητικά» αισθανόντουσαν ότι υποστηρίζονται από το περιβάλλον τους (είτε ήταν οι γονείς, είτε οι καθηγητές τους, είτε φίλοι, γνωστοί ή συμμαθητές τους). Επίσης, αυτά τα παιδιά κατά δήλωσή τους είχαν την αίσθηση ότι «η οικογένειά τους ζούσε καλύτερα από ότι άλλες οικογένειες στην Ελλάδα». Στην πραγματικότητα οι δύο κατηγορίες μαθητών, δηλαδή οι λιγότερο ή περισσότερο ενεργά συμμετέχοντες, δεν διέφεραν ως προς την οικογενειακή τους κατάσταση, ωστόσο οι πιο ενεργά συμμετέχοντες σαν να θεωρούσαν ότι η οικογένειά τους βρίσκονταν σε λίγο καλύτερη μοίρα. Έτσι τελικά από την έρευνα φαίνεται να προκύπτουν δυο κατηγορίες παιδιών: Τα παιδιά που δήλωσαν ότι είχαν μικρότερη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, ένοιωθαν οργισμένα, ότι «η κοινωνία οφείλει να εμπλακεί», αξιολογούσαν κυρίως την αστυνομική βία ως αίτιο της συμμετοχής τους και δήλωναν α- νασφάλεια και αβεβαιότητα για το μέλλον. Αυτά τα παιδιά μοιάζει να βρίσκονται στο δρόμο προς μια πολιτικοποίηση και την αναζήτηση μιας συλλογικής ταυτότητας. Τα παιδιά που δήλωσαν ότι είχαν πιο ενεργό συμμετοχή στα γεγονότα, είχαν ήδη εμπειρίες από παλαιότερες κινητοποιήσεις, η συμμετοχή τους σχετίζονταν κυρίως με την αγωνία τους για τα δικαιώματα της νεολαίας και τα δικαιώματά τους, αισθάνονταν ότι έπρεπε να αντισταθούν για να αφυπνίσουν την κοινωνία και ένοιωθαν ιδιαίτερα μαχητικά. Η μαχητικότητά τους συναρτούνταν αποφασιστικά από την υποστήριξη που ένοιωθαν ότι είχαν από τον περίγυρό τους και θεωρούσαν ότι η οικογένειά τους βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα από άλλες. Ίσως εδώ έχουμε μια κατηγορία παιδιών με κάποια ήδη διαμορφωμένη πολιτική ταυτότητα (που εκφράζεται ως μαχητικότητα) και που επιπλέον αισθάνονται ότι δεν έχουν αυτό που τους ανήκει ή αυτό που θα «έπρεπε» να είχαν. Είναι ίσως τα παιδιά που έγραψαν συνθήματα όπως «μας κλέβουν το μέλλον», «δώστε μας πίσω το μέλλον μας» κλπ. Ενδιαφέρον είναι ότι αυτοί οι μαθητές δήλωσαν ότι τον Δεκέμβρη συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις περισσότερο ενεργά από ότι στο παρελθόν και ότι στο μέλλον θα συμμετάσχουν εξίσου ενεργά. Δηλαδή, αυτό που έκαναν τον Δεκέμβρη θα το κάνουν και στο μέλλον. Αλλά και εκείνα τα παιδιά που είχαν μικρότερη συμμετοχή στα γεγονότα δήλωσαν ότι μελλοντικά θα έχουν πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή. Διαφαίνεται δηλαδή μια ριζοσπαστικοποίηση ακόμη και των παιδιών που τον Δεκέμβρη δεν συμμετείχαν πολύ. Και για τις δυο ομάδες δεν υπάρχει καμία διαφορά στις δηλώσεις τους ως προς το αν στο μέλλον θα υπάρξουν νέες κινητοποιήσεις. Και οι δυο, θεωρούν ότι αυτό θα ξανασυμβεί. Επίσης και οι δύο αυτές ομάδες έχουν εξίσου θετική εικόνα για τον εαυτό τους, αυτοεκτίμηση και ικανοποίηση από τη ζωή, με αυτά που συμμετείχαν περισσότερο να φαίνονται πιο αισιόδοξα. Τα παιδιά της δεύτερης ομάδας, υποστηρίζουν ότι για τα προβλήματα της Παιδείας φταίει περισσότερο το κράτος, το εκπαιδευτικό σύστημα, η έλλειψη χρημάτων και οι «κυβερνώντες» (περιλαμβάνοντας κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση, καπιταλισμό, παγκοσμιοποίηση). Αυτά τα παιδιά είδαν τα αποτελέσματα του Δεκέμβρη πιο θετικά, ήρθαν πιο κοντά σε άλλους μαθητές, ένοιωσαν ότι έχουν επιρροή, ότι μπορεί να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους, ότι είναι ε- νεργοί και χρήσιμοι, αλλά εκφράστηκαν με μεγαλύτερη αβεβαιότητα για το μέλλον. Και οι δύο ομάδες δεν διέφεραν στην απόδοση ευθυνών ως προς γονείς, μαθητές και καθηγητές, ωστόσο τοποθέτησαν χαμηλά στην «κλίμακα ευθύνης» αυτές τις κοινωνικές κατηγορίες. Επίσης δεν διέφεραν ως προς άλλες εκτιμήσεις π.χ. σε σχέση με την υποστήριξη που ένοιωθαν από την οικογένειά τους ή ως προς το πώς βλέπουν οι ίδιοι τους συμμαθητές τους ή ως προς το κατά πόσο θεωρούν την Ελλάδα μια δίκαιη κοινωνία (ίσες ευκαιρίες μόρφωσης, επαγγελματικής εξέλιξης κ.α.). Ας σημειωθεί ότι στο τελευταίο περί «δίκαιης κοινωνίας», σε κλίμακα απαντήσεων από το 1 έως το 7, μέσος όρος των απαντήσεων των μαθητών ήταν το 2! Συμπερασματικά, λίγα πράγματα διαχώρισαν τις δυο κατηγορίες, τα παιδιά που είχαν μεγαλύτερη συμμετοχή στα γεγονότα, από αυτά που είχαν μικρότερη. Και οι δυο ομάδες «βγήκαν στον δρόμο». Ο παράγοντας που τους διαφοροποίησε περισσότερο σχετίζονταν με τη συμμετοχή τους ή όχι σε προηγούμενες κινητοποιήσεις, γεγονός που αντίστοιχα δημιουργούσε στα παιδιά της δεύτερης ομάδας ένα συναίσθημα «μαχητικότητας». Για τον ελεύθερο χρόνο Όταν γύρισα το 2003 στην Ελλάδα μετά από σπουδές στην Αγγλία, έφερα μαζί μου και ένα ερευνητικό πρόγραμμα που είχε εφαρμοστεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Το θέμα του ήταν ποια προβλήματα αντιμετωπίζουν οι νέοι στη χώρα τους. Παιδιά από διάφορες χώρες, μίλησαν για την ανεργία, το ρατσισμό, τα ναρκωτικά κλπ. Τα δικά μας τόνισαν ότι δεν έχουν ελεύθερο χρόνο. Έλεγα τότε, μα καλά, τα δικά μας παιδιά χαζά είναι, δεν έχουν να πουν τίποτα για τα μεγάλα προβλήματα, την παγκόσμια ειρήνη, τα ναρκωτικά; Όταν όμως είδαμε τις συνεντεύξεις καταλάβαμε ότι τα παιδιά είχαν δίκιο, ζώντας εγκλωβισμένα σε εξοντωτικά ωράρια. Κανένας μας δεν θα άντεχε σε τέτοια ωράρια. Αν μας ζήταγε κάτι ανάλογο ο εργοδότης μας θα είχαμε εκραγεί. Και αυτή είναι ίσως μια διεκδίκηση λίγο διαφορετική από άλλες στο παρελθόν, δηλαδή, από αγώνες ενάντια σε νόμους και νομοσχέδια. Τα παιδιά με αφορμή τον θάνατο του συμμαθητή τους, είπανε φτάνει, φτάνει πια! Δεν έχουμε χρόνο, δεν έχουμε μέλλον, θα μπούμε στο Πανεπιστήμιο αλλά δεν θα έχουμε δουλειά και επιπλέον, σκοτώνετε και έναν από μας! 4

5 Φ Α Κ Ε Λ Σ Γιάννης Σαββίδης: «Γιατί;» (Α Λυκείου, 15μελές 2 ου Λυκείου Βριλησσίων) Εγώ κατέβηκα στις πορείες. Είμαι περήφανος που ζητούν την προσωπική μου γνώμη και αυτό που θα ζητήσω από όλους εσάς που είστε εδώ, είναι να ξυπνήσετε! Κατηγορώ όλους εσάς -και θα κατηγορώ και τον ίδιο τον εαυτό μου αν το κάνω στο μέλλον, αν ψηφίσετε πάλι τα ίδια κόμματα που μας καταστρέφουν. Δεν είμαι Από αριστε- ρά, Ιάσωνας Αδριανός, Νικόλας Νικολέας, Γιάννης Σαβ- βίδης. σε καμία πολιτική παράταξη, μιλάω μόνος μου. Θα κατηγορήσω τον ίδιο μου τον εαυτό, αν όταν φτάσω 18 χρονών πάω να ψηφίσω την ίδια αποτυχημένη συνταγή. Όταν φτιάχνουμε ένα φαγητό και δεν μας αρέσει, δεν το ξαναφτιάχνουμε για να το φάμε 50 φορές, να πούμε μετά εντάξει, το συνηθίσαμε. Κάνουμε κάτι διαφορετικό, δοκιμάζουμε. Έχω στη ζωή μου δύο σχολεία, ένα σχολείο πρωινό, ένα απογευματινό. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν προέρχομαι από εύπορη οικογένεια, δεν έχω τόσα πολλά λεφτά για να πληρώνω φροντιστήριο, κάνω ενισχυτική διδασκαλία. Τρίτη Λυκείου τι θα γίνει; Πώς θα πάω να δώσω; Γιατί αυτό; Δεν φταίτε όλοι εσείς- κι εγώ μαζί, που δεν αντιδρώ; Γιατί; Είναι πάρα πολύ απλή αυτή η ερώτηση. Ή όλοι είμαστε τρελοί, -κι εγώ ο ίδιος, ή κάτι συμβαίνει στο περιβάλλον και μας έχει επηρεάσει λάθος. Ο πατέρας μου είναι σιδεράς -είμαι περήφανος γι αυτό, δουλεύει από τις 6 το πρωί και έρχεται σπίτι 11 το βράδυ, για να έχω ρούχα, παπούτσια και να πληρώνω τα φροντιστήριά μου. Όχι, δεν είναι έτσι, δεν είναι αυτή ζωή ούτε για τον πατέρα μου, ούτε εγώ θέλω να έχω τέτοια ζωή. Δεν έχω κανένα πρόβλημα που είναι σιδεράς, μπορεί κι εγώ να μεγαλώσω και να γίνω σιδεράς. Και το σημαντικότερο, εγώ γιατί να σπουδάσω; Πείτε μου το λόγο. Για να βγω σε μια κοινωνία που δεν θα δουλέψω; Να σπουδάσω 4 χρόνια και μετά να μην έχω δουλειά και να καταλήξω να κάνω τη δουλειά του πατέρα μου, που τη θεωρώ από τις καλύτερες -και έχω δουλέψει μαζί του; Γιατί αυτό; Να κατηγορήσω το σχολείο που δεν μας δίνει τίποτα! Εγώ για τα μαθηματικά ή για τα αρχαία, θα πάρω γνώσεις από τον ίδιο τον καθηγητή, αν είναι αξιόλογος και μπορεί να μου δώσει κάτι. Το ίδιο το βιβλίο και το εκπαιδευτικό σύστημα δεν μου δίνει τίποτα. Γιατί να περιμένω από τον καθηγητή να είναι σωστός και αντάξιός μου για να μου δώσει κάτι καλό; Γιατί το ίδιο το σχολείο δεν αφήνει τα παιδιά να αναπτύξουν το ταλέντο τους, γιατί κανείς δεν έκατσε να το αναζητήσει, είτε ένα παιδί βγάζει 17, είτε 10, είτε μείον 20! Όλοι έχουμε στη ψυχή μας ένα ταλέντο. Γιατί δεν μας αφήνει το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα να το αναπτύξουμε; Απλή ερώτηση. Δεν υποστηρίζω τα σπασίματα, ούτε πέταξα πέτρες. Αλλά αν χρειάζονται τα σπασίματα για να βγει κάτι καλύτερο, τότε ας σπάσουνε και το μαγαζί του πατέρα μου! Μήπως καλύτερα πρέπει όλοι μαζί να κάνουμε ένα μπάμ; Ώστε μετά ν αρχίσουν σιγά-σιγά να φυτρώνουν γλαστρούλες, λουλουδάκια, να γίνει κάτι καλύτερο! Νίκος Ζάρπας: «Έχω ένα όνειρο» (2 ο Λύκειο Βριλησσίων) Για ποια παιδεία μιλάμε; Σίγουρα δεν είναι παιδεία αυτό το μπάχαλο που βασίζεται στα φροντιστήρια και την παραπαιδεία. Το σχολείο έχει καταντήσει ένας α- πλός χώρος συνάθροισης, χωρίς εκπαιδευτική αξία, ένα μέρος που οι μαθητές απλώς κάθονται, χαζεύουν και στην καλύτερη των περιπτώσεων προετοιμάζονται για τα απογευματινά τους μαθήματα. Να μιλήσουμε για μια παιδεία που για το κράτος είναι μόνο το 3% του ΑΕΠ την στιγμή που είμαστε η τρίτη χώρα σε εισαγωγές όπλων, δηλαδή τα όπλα τα θεωρούμε πιο σημαντικά από την εκπαίδευσή μας; Η σημερινή κατάντια είναι αποτέλεσμα της έλλειψης παιδείας όλων αυτών των μεγάλων που μας κυβερνούν. Η γνώση είναι δύναμη, όχι τα όπλα. Ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ είχε ξεκινήσει την περίφημη ομιλία του λέγοντας ότι «έχω ένα όνειρο». Ξέρετε εμένα ποιο είναι το όνειρό μου; Όχι μόνο το δικό μου, αλλά όλων των παιδιών: Να μπορώ μια μέρα να πάω στο σχολείο γιατί το γουστάρω, γιατί θέλω να πάω κι όχι γιατί μ έχουν αναγκάσει. Να μπορώ να βγω στο δρόμο χωρίς να φοβάμαι ότι μπορεί να μου την πέσουν τα όργανα της τάξης, χωρίς να φοβάμαι για το μέλλον, να μπορώ να ονειρευτώ επιτέλους μια ζωή χωρίς βία, χωρίς «πρέπει» και «δεν». Να ζήσω σε μια χώρα που αναπτύσσεται και όχι σε μια χώρα κλεφτών, που στο βωμό του χρήματος και της προσωπικής τους ευχαρίστησης θυσιάζουν το πολυτιμότερο αγαθό στον κόσμο: Τη νεολαία τους. Μια νεολαία που την θέλουνε «μάζα», μια μάζα που θα παράγει χρήματα γι αυτούς και τα παιδιά τους. Αυτό είναι το όνειρό μου. Το θεωρείτε τόσο παράλογο, τόσο εξωπραγματικό; Δεν ζητάμε έτοιμες λύσεις, κάτι παράλογο, ζητάμε μονάχα να μας δώσετε μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία για να αλλάξουμε τα πράγματα, να βγούμε από τον βούρκο που μας ρίξανε οι αποφάσεις σας. Μια ευκαιρία, γιατί δεν θέλουμε να μείνουμε στην ιστορία σαν «η γενιά των 700 ευρώ», αλλά σαν η γενιά που άλλαξε τα πράγματα. Όχι η γενιά του φραπέ και του Ο Νίκος Ζάρπας από το 2ο Λύκειο Βριλησσίων φρέντο, η γενιά που δεν γνώρισε πόλεμο, άστεγους και πεινασμένους. Όλα αυτά, φαντάζουν σήμερα σαν ουτοπία, καθώς το εκπαιδευτικό σύστημα είναι έτσι όπως είναι. Όπου οι καθηγητές βαριούνται που ζούνε. Η πλειοψηφία αυτό κάνει. Χρειάζεται να υπάρχει αξιολόγηση των καθηγητών. Δεν μπορεί να κάνει μάθημα κάποιος που δεν τον ελέγχει κανένας. Και δεν χρειάζεται να τον ελέγχει το Υπουργείο, ας ρωτήσει κάποιος τους μαθητές αν καταλαβαίνουν το μάθημά του. Στο σχολείο ζούμε για τις 3 ώρες των πανελλαδικών εξετάσεων, δεν σκεφτόμαστε τίποτε άλλο. Νικόλας Νικολέας: «στην ψευδαίσθηση της Δημοκρατίας» (15μελές Καλλιτεχνικού Γυμνάσιου Γέρακα) Θυμάμαι τον Δεκέμβρη, όταν όλο και περισσότερος κόσμος έβγαινε στους δρόμους, μια μερίδα των φωτισμένων πολιτικών αυτού του τόπου έθετε το εξής κεφαλαιώδες ερώτημα προς την σιωπηλή πλειοψηφία των νοικοκυραίων: «Μα επιτέλους, τι αιτήματα έχουν αυτά τα παιδιά που βγαίνουν στους δρόμους και αμαυρώνουν τη διεθνή εικόνα της χώρας μας;» Αναρωτιέμαι λοιπόν χρειάζονται αιτήματα για να βγουν στους δρόμους οι 15χρονοι και οι 15χρονες που βιώνουν καθημερινά την παράνοια ενός σαδιστικού και απαρχαιωμένου εκπαιδευτικού συστήματος που μας γεμίζει με ξερές γνώσεις μέσα σε αίθουσες κελιά και μας οδηγεί συστηματικά στο τέρας της παραπαιδείας και μας υποβάλει συνέχεια σε μια διαδικασία ανούσιας και αγχωτικής εξέτασης; Χρειάζονται συγκεκριμένα αιτήματα για να βγουν στο δρόμο παιδιά, που από τη στιγμή που γεννιούνται αισθάνονται εγκλωβισμένα σε μια κοινωνία απαθή και διεφθαρμένη, που έχει μάθει να τρέφεται με σκάνδαλα και να ζει με τηλεοπτικούς όρους; Χρειάζονται αιτήματα όταν ένας 15χρονος πέφτει νεκρός στο κέντρο της Αθήνας από το χέρι ενός αστυνομικού, δείχνοντάς μας επί της ουσίας, ότι στην ψευδαίσθηση της δημοκρατίας που ζούμε, υπάρχουν εξοστρακισμένες σφαίρες για όλους μας. Ζητάμε μια διαφορετική κοινωνία, μια κοινωνία με τον άνθρωπο και όχι για τον άνθρωπο. Έχουν περάσει μήνες από τον Δεκέμβρη, αλλά το μήνυμα παραμένει ένα: Αντίσταση! Αντίσταση σε κάθε τι που παίζει με τις ζωές μας! Ιάσωνας Αδριανός: «Έχουμε και μια αξιοπρέπεια...» (15μελές Καλλιτεχνικού Γέρακα) Αυτό που μας οδήγησε στους δρόμους τον Δεκέμβρη δεν ήταν μόνο η δολοφονία του Αλέξη. Υπήρχε ένα ποτήρι έτοιμο να ξεχειλίσει που τελικά ξεχείλισε, έγινε οργή, έγινε κίνημα, βγήκαμε στους δρόμους και διαμαρτυρηθήκαμε για όλα όσα μας καταπιέζουν και μας ενοχλούν. Ζούμε στην Ελλάδα του 2009, στο γνωστό Κράτος Δικαίου και Πρόνοιας, όπου εμείς πηγαίνουμε στα φροντιστήρια και δίνουμε λεφτά, όπου όλες οι δημόσιες υπηρεσίες ισοπεδώνονται. Η δημόσια παιδεία παρακμάζει, ενώ η ιδιωτική παιδεία ευδοκιμεί και όλα ισοπεδώνονται σε μια κοινωνία που αδυνατεί να δώσει αξίες στους μαθητές. Οι μόνες αξίες που μας δίνουν είναι ότι το κέρδος έχει μεγαλύτερη αξία από τη ζωή. Αυτό έγινε και το Δεκέμβρη, κανείς δεν ασχολήθηκε με το θάνατο του Αλέξη, όλοι οι νοικοκυραίοι ασχολήθηκαν με τις σπασμένες βιτρίνες και τους κουκουλοφόρους. Πλάκα μας κάνουν; Την ώρα που μας κλέβουν τις ζωές μας, την παιδεία μας, αυτοί διαμαρτύρονται για το πλιάτσικο στα μαγαζιά; Αυτό που αποκαλούν μικροομάδες είναι ολόκληρη η νεολαία. Οι μαθητές ψάχνουν τρόπο να αντιδράσουν. Και ποια είναι η απάντηση των μεγάλων ή των συνδικάτων; Πώς θα κάνουμε την οργή μας αίτημα, ποιος μας βοηθάει σ αυτό; Είμαστε μια νεολαία πράγματι απολίτικη. Ποιος αρνείται ότι είμαστε η γενιά του καναπέ; Αλλά έχουμε και μια αξιοπρέπεια που νομίζω ότι δεν πρέπει να τη χάσουμε. Νομιμοποιούνται οι ρασοφόροι και οι γραβατωμένοι πολιτικοί και είναι παράνομοι οι 15χρονοι μαθητές! Από δω και πέρα θα μας βρίσκουν απέναντί τους, κάθε κυβέρνηση και κάθε πολιτική που περιθωριοποιεί τους νέους, που τους οδηγεί σε ένα ανελέητο κυνήγι εργασίας χωρίς κανένα πραγματικό δικαίωμα στη ζωή και στην παιδεία, σε οτιδήποτε ανθρώπινο. Είμαστε εδώ, θα παλέψουμε, θα βγούμε στους δρόμους και χωρίς να χρειαστεί να πεθάνει άλλος μαθητής, να μας περιμένουν! Ο Χριστόφορος Κατσιγιάννης από το 2ο Λύκειο Βριλησσίων Χριστόφορος Κατσιγιάννης: «Να μην έχουμε ελπίδα για το μέλλον» (2 ο Λύκειο Βριλησσίων) Παιδεία δεν είναι μόνο το σχολείο, οι βάσεις μπαίνουν από την οικογένεια. Παιδεία δεν είναι μόνο το βιβλίο που σου δίνει το δημόσιο, είναι και ο καθηγητής που έρχεται το απόγευμα στο σπίτι να πάρει το εικοσιπεντάρικο, ανάλογα με την ταρίφα της περιοχής που μένει ο μαθητής, είναι και πολλά άλλα. Υπάρχει και η ταρίφα του ιδιωτικού, που ουσιαστικά σου δίνει τα ίδια πράγματα με το δημόσιο. Στα δίνει όμως διαφορετικά: με την πισίνα που έχει, με την ιππασία που κάνεις, με τη διαφήμιση στο internet και με τις καταλήψεις που ΔΕΝ γίνονται. Αν βέβαια σκεφτείτε τα λεφτά που δαπανάει ένας πατέρας για το δημόσιο σχολείο, για το μάθημα στο σπίτι κτλ, θα δείτε ότι δεν είναι λιγότερα από ότι για ένα μεσαίας τάξης ιδιωτικό σχολείο. Οι καταλήψεις είναι ένας τρόπος που δίνει στους μαθητές τη δυνατότητα να φωνάξουνε, αλλά από τα δελτία ειδήσεων περνάει ότι δεν θέλουμε να κάνουμε μάθημα. Το σύστημα είναι μουχλιασμένο, θα με βάλει κι εμένα μέσα, θα φτάσω σε μια ηλικία που θα με βολεύει το χιλιάρικο και η ασφάλεια του Δημοσίου. Έχουμε φτάσει να μην έχουμε καμία ελπίδα για το μέλλον. Άρης Λεονταρίτης: «Ο Δεκέμβρης ήταν ερώτημα...» (φοιτητής ΕΜΠ) Είδα προχτές ένα σύνθημα που έλεγε: «ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, ήταν ερώτηση»! Αυτή είναι η ουσία! Αν συζητήσουμε κι άλλο για πέτρες και για σπασίματα θα την χάσουμε. Ποια είναι τα ερωτήματα; Οι φοιτητές από την πρώτη στιγμή συμπαραστάθηκαν στο μαθητικό κίνημα. Οι μαθητές είναι πιο αγνοί, πιο αυθόρμητοι, δεν είναι υποκινούμενοι, στους φοιτητές όλα έχουν να κάνουν με φοιτητικές παρατάξεις κτλ. Είναι δύσκολο να είναι κανείς αισιόδοξος, αλλά ευτυχώς υ- πάρχουν οι μαθητές που μας κάνουν να χαμογελάμε. Δημήτρης Μετάλλας: «Οι σχέσεις έγιναν χρήσεις» (ψυχαναλυτής) Αυτό που «θεραπεύει» είναι η προσπάθεια δημιουργίας ενός πλαισίου συνεύρεσης και συμμετοχής για όλους μας, με παρανομαστή την ατομικότητά μας, την ελευθερία μας. Έχουμε χάσει την έννοια της σχέσης. Οι σχέσεις εξανθρώπισαν τον άνθρωπο, οι σχέσεις μας οδηγούν να περάσουμε τις φάσεις της εξέλιξης, οι σχέσεις θα λύσουν τα αδιέξοδα. Στα νέα παιδιά δεν έχουμε δώσει χώρο για να πολιτικοποιηθούν, έχουμε συναινέσει όλοι μας κρυφά να μεγαλώσουν χωρίς εμάς, χωρίς δηλαδή γονείς, δασκάλους ή πολιτικά πρόσωπα. Καθώς δεν συχνωτιζόμαστε, χωρίς συναισθηματικότητα, χάνουμε τη δυνατότητα να συγκροτήσουμε ένα κοινό πλαίσιο. Οι σχέσεις έγιναν χρήσεις, διευθέτηση, «φάε, πιες, έχεις μάθημα, είναι αργά». Χρειαζόμαστε μια καινούργιας μορφής συνεύρεση. 5

6 íýá áðü ôï ÄÇÌÏÔÉÊÏ ÓÕÌÂÏÕËÉÏ Και νέες αυξήσεις στα τέλη ύδρευσης! Σε ενιαίες αυξήσεις 12% των τελών ύδρευσης για όλες τις κλίμακες κατανάλωσης προχώρησε η διοίκηση του Δήμου Βριλησσίων στο δημοτικό συμβούλιο της 23 ης Μαρτίου Επισημαίνουμε ότι πρόκειται για την δεύτερη αύξηση που επιβάλλεται επί θητείας της σημερινής δημοτικής αρχής, αφού ανάλογες αυξήσεις έγιναν και τον Απρίλιο του 2008, κλιμακωτά όμως τότε και ανάλογα με την κατανάλωση. Την πρόταση της διοίκησης καταψήφισε το σύνολο της αντιπολίτευσης (όπως και πέρσι) αλλά και ένας δημοτικός σύμβουλος της πλειοψηφίας. Με το γνωστό επιχείρημα περί αναγκαίας ανταποδοτικότητας της υπηρεσίας ύδρευσης, η πλειοψηφία προϋπολόγισε με τα σημερινά επίπεδα τιμών (όχι πάντως με ιδιαίτερα πειστικό τρόπο), έλλειμμα 356χιλ. για το 2009 προκειμένου να δικαιολογήσει την πρότασή της. Την ίδια στιγμή βεβαίως, κανείς από τους διοικούντες δεν διανοείται να διαπραγματευτεί τις αυξήσεις της ΕΥΔΑΠ (με δεδομένο το ιδιόκτητο δίκτυο του Δήμου) ή να απαιτήσει αποζημιώσεις για τις συνεχείς απώλειες νερού λόγω βλαβών από τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και φυσικού αερίου ή να ζητήσει διακανονισμό των χρεών του Δήμου Χαλανδρίου (για το νερό που καταναλώνει στο κοιμητήριο) ή να προωθήσει μέτρα για τη μείωση των διαρροών και την αποτελεσματικότερη λειτουργία της υπηρεσίας ύδρευσης, ή να περιορίσει τις υδροβόρες χρήσεις ή να προχωρήσει σε προγράμματα εκμετάλλευσης των ομβρίων ή να χαράξει μια μη ανταποδοτική πολιτική για τα δημόσια αγαθά (στα πλαίσια ενός διαφορετικού προϋπολογισμού). Διαφορετικές πολιτικές επιλογές δηλαδή, υπάρχουν. Όμως οι διοικήσεις συνήθως απλώς καταφεύγουν σε αυξήσεις εις βάρος των καταναλωτών, μη λαμβάνοντας υπ' όψιν τους ούτε και την οικονομική κρίση! Μεγάλα τα έργα, ρέει ο ιδρώτας! Δήμος Βριλησσίων, δελτίο τύπου: «Μεγάλα έργα που φέρουν τη σφραγίδα του δημάρχου Κώστα Ιωαννίδη και θα αλλάξουν εντελώς τη φυσιογνωμία της πόλης θα πραγματοποιηθούν στα Βριλήσσια. Πρόκειται για έργα ύψους 8 εκατομμυρίων ευρώ και θα πραγματοποιηθούν χωρίς να επιβαρυνθούν ούτε ένα ευρώ οι δημότες της πόλης μετά την ένταξή των έργων στο 4ο Κ.Π.Σ. Η θετική αυτή εξέλιξη ήταν α- ποτέλεσμα των έντονων πιέσεων που άσκησε ο δήμαρχος της πόλης προς όλες τις κατευθύνσεις. Ήταν ένας διαρκής και αδιάκοπος αγώνας που βρήκε νικητή τον Ιωαννίδη και τους κατοίκους των Βριλησσίων». Το έγραψε και η φιλική προς τη διοίκηση εφημερίδα: «χατ τρικ έκανε ο Ιωαννίδης»! Εντάξει μας έπεισε! Για την Κωνσταντίνα Είναι γνωστή η υπόθεση της μετανάστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα από την Βουλγαρία, εργαζόμενης σε εταιρία καθαρισμού που στις 22 Δεκεμβρίου έπεσε θύμα επίθεσης έξω από το σπίτι της. Ένα κύμα συμπαράστασης απλώθηκε στους εργασιακούς χώρους και τα σωματεία όλης της χώρας. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι πως κάποιες παράμετροι αυτής της υπόθεσης μας αφορούν κι εμάς, εδώ στα Βριλήσσια Διότι όπως και άλλοι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης, έτσι και ο Δήμος Βριλησσίων έχει αναθέσει την καθαριότητα της πόλης σε μια εταιρεία σαν αυτήν που εργάζονταν η Κωνσταντίνα. Και ενώ η αποκομιδή των απορριμμάτων εξακολουθεί να γίνεται από δημοτικούς υπαλλήλους, η καθαριότητα των δρόμων είναι δουλειά των μεταναστών, ασφαλισμένων ή όχι, δεν ξέρουμε Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Αν το νομιμοποιημένο δουλεμπόριο είναι καθεστώς στην ελληνική διοίκηση και τις επιχειρήσεις, γιατί πρέπει να συμμετέχει σ αυτό και η τοπική αυτοδιοίκηση, ο κατά τεκμήριο πιο δημοκρατικός θεσμός, όταν μάλιστα αυτή διαθέτει δικές της υπηρεσίες καθαριότητας; Βεβαίως η «Δράση» και στο σύνολό της η αντιπολίτευση, καταψήφισε στο δημοτικό συμβούλιο τη σύμβαση που έφερε η δημοτική Αρχή. Αλλά αυτό είναι το ζήτημα; Είναι άραγε όλα μια υπόθεση συσχετισμών ή κάτι πολύ περισσότερο; Συμπαραστεκόμαστε όλοι στο θύμα μιας εγκληματικής ενέργειας. Θέλουμε όλοι και δικαιούμαστε να ζούμε σε μια πόλη καθαρή και «πολιτισμένη». Αλλά, με ποιόν τρόπο συνδέουμε αυτές τις δυο καταστάσεις ; Θέλουμε να ξέρουμε με ποιον τρόπο η πόλη μας διατηρείται καθαρή; Ποιοι την καθαρίζουν; Πώς ζουν; Πώς και πόσο πληρώνονται; Θέλουμε αλήθεια να ξέρουμε; Καταγγελία κατοίκων για τη ρεματιά Επενέβη το ΥΠΕΧΩΔΕ Παρέμβαση της «Δράσης» στο Δημοτικό Συμβούλιο της 8ης Απριλίου 2009 σχετικά με καταγγελία κατοίκων του Δήμου προς το ΥΠΕΧΩΔΕ για το αναψυκτήριο που βρίσκεται στην παραρεμάτιο ζώνη των Βριλησσίων. Οι κάτοικοι υποστήριξαν μέσω δικηγόρου, ότι ο μισθωτής του περιπτέρου (που ανήκει στο Δήμο Βριλησσίων και παραχωρήθηκε για εκμετάλλευση μετά από διαγωνισμό), καταστρατηγεί το προεδρικό διάταγμα, που προστατεύει την ζώνη Α' της ρεματιάς, επεκτείνοντας τα τραπεζοκαθίσματα και κατασκευάζοντας πέργολα αλουμινίου με στέγαστρο. Το αρμόδιο κλιμάκιο του ΥΠΕΧΩΔΕ διενέργησε την αυτοψία και επιβεβαίωσε τις καταγγελίες των κατοίκων, ζητώντας από τον Δήμο να εξετάσει το θέμα (16/03/09). Η «Δράση» ζήτησε να μεσολαβήσει η Διοίκηση ώστε να τηρηθούν έστω, με ανοχή τα προβλεπόμενα, χωρίς να ανασταλεί η λειτουργία της επιχείρησης. Θεωρούμε κατά κάποιο τρόπο τον Δήμο συνυπεύθυνο, επειδή, στα πλαίσια της «αξιοποίησης» της ρεματιάς επιδίδεται σε πολιτική πολύ υψηλών ενοικίων, εξωθώντας τον εκάστοτε μισθωτή σε εντατική εκμετάλλευση του χώρου και σε υψηλές τιμές προσφερόμενων ειδών προς τους δημότες. Η διοίκηση στην απάντησή της υποβάθμισε τις καταγγελίες, εστιάζοντας στα θετικά που συνεπάγεται η λειτουργία του καταστήματος, το οποίο «συμβάλει στη φύλαξη, στο φωτισμό και την καθαριότητα του χώρου», αλλιώς, «η ρεματιά θα ήταν μια προβληματική περιοχή και στέκι ναρκομανών»! Είναι επιθυμητό μεν να μπορεί κάποιος να απολαύσει έναν καφέ στη ρεματιά, αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για να καταλήξει η ρεματιά σε «ντεκόρ» αναψυκτηρίων. Προτεραιότητά μας είναι η προστασία του χώρου και του χαρακτήρα του. Διότι μέχρι ποιου σημείου θα παραβιάζονται οι προστατευτικές διατάξεις για τη ρεματιά, επειδή αυτό βολεύει τα έσοδά και τις υπηρεσίες του Δήμου; Η θέση μας αυτή δεν συνεπάγεται ότι υιοθετούμε τις διαμαρτυρίες όσων θα ήθελαν τη ρεματιά προέκταση του κήπου τους. Αναζητείται όμως ένα πλαίσιο λειτουργίας του χώρου που οφείλει να περιφρουρεί η δημοτική αρχή. Αναζητείται και η...κοινή λογική! Άραγε, θα έφθαναν οι κάτοικοι σε καταγγελίες αν ο Δήμος εξέταζε τα αιτήματά τους; Και πώς θα πορευτούμε χωρίς διαδικασίες συνεννόησης; Με αυθαιρεσίες και δικηγόρους; Ποια αδιέξοδα λύνονται με δανεισμό; Η Δημοτική Επιχείρηση πλήγμα για τη Δημοτική Αρχή Του Μιχάλη Βερροιόπουλου «Εντάξει...κάναμε και κάπου λάθος!» Αυτή ήταν η απάντηση του επικεφαλής του Δήμου κατά τη διάρκεια του Δ.Σ. της 27ης Φεβρουαρίου 2009, όταν δέχτηκε κριτική από την αντιπολίτευση για τους χειρισμούς της διοίκησης στο θέμα Διαμαρτυρία των εργαζομένων της Δημοτικής Επιχείρησης στο Δημαρχείο, 6 Μαΐου της Δημοτικής Επιχείρησης Βριλησσίων. Από τον Σεπτέμβριο του 2008 ως τον Απρίλη του 2009 η διοίκηση επιχειρούσε να ολοκληρώσει, σύμφωνα με το Δημοτικό Κώδικα, την μετεξέλιξη της υφιστάμενης Δημοτικής Επιχείρησης (ΔΕΑΒ) σε νέα Κοινωφελή Επιχείρηση (ΚΕΒ). Όμως οι παραλείψεις και τα λάθη της, συνδυάστηκαν με την κυβερνητική γραφειοκρατία και οδήγησαν σ ένα πρωτοφανές αδιέξοδο, με πρώτη συνέπεια να μένουν επί μήνες απλήρωτοι οι εργαζόμενοι στη δημοτική επιχείρηση και δεύτερη, να ακυρώνονται για μεγάλο διάστημα όλες οι ενέργειες που δρομολογούσε η δημοτική αρχή! Οι εξελίξεις αυτές έφεραν μέχρι και στις αρχές του Μάη σε δύσκολη θέση τη διοικούσα παράταξη, που εμφανιζόταν ανεπαρκής ακόμη και σε θέματα διεκπεραίωσης. Τα λάθη συνεχίστηκαν παρά την αυτοκριτική διάθεση της πλειοψηφίας, διότι σύντομα αυτή βρέθηκε πάλι σε αδιέξοδο όταν Πάρεδροι και Περιφερειάρχες, «νίπτοντας τας χείρας των», δεν συναίνεσαν να μεταφερθούν λογιστικά τα 787χιλ. χρεών της ΔΕΑΒ στην ιδρυόμενη ΚΕΒ, απαιτώντας να αυξηθεί το μετοχικό κεφάλαιο της τελευταίας, ώστε να ανταποκρίνεται στα χρέη της προκατόχου της! Το γεγονός αυτό ανάγκασε τον Δήμο Βριλησσίων να ζητήσει δάνειο ώστε να ολοκληρωθεί η σύσταση της νέας δημοτικής επιχείρησης. Αφορμής δοθείσης πάντως, η διοίκηση βρήκε ευκαιρία να τακτοποιήσει και κάποιες άλλες τρέχουσες οφειλές, διπλασιάζοντας το ύψος του δανείου στα 1.495εκ., που μεταφράζεται σε 176,3χιλ ετήσιας τοκοχρεολυτικής δόσης για μια δεκαετία, προς δόξαν των επόμενων διοικήσεων. Η καθυστέρηση πάντως για τη λήψη του δανείου, προκάλεσε νέες καθυστερήσεις και στην πληρωμή των 75 εργαζομένων... Υπενθυμίζουμε ότι η πρόταση της «Δράσης» για τη δημοτική επιχείρηση ήταν εξαρχής ότι αυτή θα έπρεπε να εκκαθαριστεί και το προσωπικό της να μεταφερθεί στον Δήμο και τα Νομικά του Πρόσωπα. Θεωρήσαμε ότι τα κοινωνικά προγράμματα δεν μπορεί να εξαρτώνται από τη χρηματοδότηση της όποιας δημοτικής επιχείρησης και επισημάναμε ότι η αναβάθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών δεν εξασφαλίζεται χωρίς μια σχεδιασμένη πολιτική που μπορεί να υλοποιήσει μόνον ο Δήμος. Η θέση μας αυτή υποστηρίχτηκε συστηματικά και με την αναγκαία κάθε φορά επιχειρηματολογία απέναντι στα προσκόμματα που εμφάνιζε η διοίκηση. Έτσι, συμβάλαμε, σε συνδυασμό με την πρωτοφανή πίεση και κινητοποίηση όλων των εργαζομένων του Δήμου, ώστε η διοίκηση να υπαναχωρήσει και να αποδεχτεί την μεταφορά των εργαζομένων από τη δημοτική επιχείρηση στον Δήμο. Τα προηγούμενα θα αποτελούσαν απλώς λεπτομέρειες κουραστικών διαδικασιών, αν δεν έφερναν στην επιφάνεια τις οικονομικές δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει σταδιακά ο Δήμος Βριλησσίων. Η «Δράση» επισήμανε στο δημοτικό συμβούλιο (08/04/09) την ανάγκη οργανωμένης διερεύνησης των οικονομικών προοπτικών του Δήμου με βάση την υπάρχουσα ρευστότητα και τις επιθυμητές μεσοπρόθεσμες επιλογές του Δήμου. Ωστόσο, οι ψευδαισθήσεις που καλλιεργεί η Διοίκηση περί δήθεν «Δήμου μοντέλου» δεν επιτρέπουν ψύχραιμες εκτιμήσεις. Κανένας εύρωστος Δήμος δεν καταφεύγει σε δανεισμό (ιδίως για μη παραγωγικές επενδύσεις, π.χ. εξόφληση προμηθευτών), ούτε αυξάνει τους λογαριασμούς ύδρευσης 12% εν μέσω οικονομικής κρίσης. Το επιχείρημα της πλειοψηφίας περί υψηλής πιστοληπτικής ικανότητας του Δήμου Βριλησσίων (επειδή ο δανεισμός παραμένει στα επίπεδα του 33,7% των τακτικών του εσόδων, ενώ σε άλλους Δήμους υπερβαίνει το 50%), λειτουργεί αποπροσανατολιστικά.! Η «Δράση» επισήμανε στο δημοτικό συμβούλιο (08/04/09) την ανάγκη οργανωμένης διερεύνησης των οικονομικών προοπτικών του Δήμου υπό το πρίσμα των επιθυμητών μεσοπρόθεσμων επιλογών. Η Διοίκηση οφείλει να συντάξει σχέδιο αντιμετώπισης των οικονομικών προβλημάτων για την προσεχή περίοδο, αντί να καταφεύγει σε αποσπασματικές λύσεις που χρεώνουν τους δημότες. Υπενθυμίζουμε ότι σύντομα ο Δήμος Βριλησσίων θα κληθεί εκ νέου σε δανεισμό, αφού μόλις ολοκληρωθεί το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο θα απαιτηθούν πρόσθετοι πόροι για απαλλοτριώσεις, όπως πχ για το 3ο Λύκειο! Μήπως έφθασε η ώρα να λειτουργήσει επιτέλους κάποιος σχεδιασμός; Μήπως η Δημοτική Αρχή οφείλει να διατυπώσει προτάσεις και να θέσει προτεραιότητες, αντί να παριστάνει ότι «δεν τρέχει τίποτα». Και τέλος, ο ρόλος της μείζονος αντιπολίτευσης, (πάντως όχι ο δικός μας), είναι να αποδέχεται κάθε φορά την πρόταση που με αδιέξοδο τρόπο εισηγείται η πλειοψηφία; Δεν περιμένουμε δυστυχώς απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα: Η διοίκηση ούτε θέλει, ούτε μπορεί, ενώ οι περισσότεροι στην αξιωματική αντιπολίτευση ασχολούνται με την εύρεση «ανταγωνιστικού» υποψηφίου για τις επόμενες εκλογές. Και για τους δύο, το πρόβλημα δεν είναι τόσο οι επιμέρους προθέσεις, αλλά το ότι αντιλαμβάνονται την άσκηση της δημοτικής πολιτικής πάντα στα όρια των επιλογών κάποιας κυβέρνησης, χωρίς τους δημότες και με ορίζοντα τη διεκπεραίωση της θητείας τους 6

7 ÄñÜóçáíôßÄñáóçáðüÄñáóç Η περίπτωση ενός ενεργού δημότη... Του Γιάννη Τσούτσια ριν από 7-8 μήνες έλαβα στον υπολογιστή μου ένα Π μήνυμα που είχε σταλεί στην ιστοσελίδα της «Δράσης». Κάποιος κάτοικος της οδού Β. Ηπείρου στα Άνω Βριλήσσια με πληροφορούσε για το «πρόβλημα» της συγκεκριμένης οδού, επισυνάπτοντας τις ανάλογες φωτογραφίες. Υποστήριζε ότι η Β. Ηπείρου είναι από τους λίγους στενούς δρόμους των Βριλησσίων που παραμένει δρόμος αμφίδρομης κίνησης ενόσω διέρχονται λεωφορεία, με αποτέλεσμα να γίνεται επικίνδυνος για τους πεζούς και ειδικότερα για τους μαθητές που κινούνται προς το παρακείμενο δημόσιο σχολείο. Μια από τις φωτογραφίες έδειχνε δυο λεωφορεία που έχουν συναντηθεί από αντίθετη κατεύθυνση να μένουν ακινητοποιημένα λόγω στενότητας του δρόμου. Θεώρησα το αίτημα του συνδημότη μας λογικό και τον παρέπεμψα στις υπηρεσίες του Δήμου, αφελώς βέβαια, διότι εκείνος είχε ήδη στείλει το ίδιο ακριβώς μήνυμα και προς τη Διοίκηση. Μετά από κάποιους μήνες αναμονής σκέφτηκα να ρωτήσω τι απέγινε με την υπόθεση στο Δημοτικό Συμβούλιο: Εκεί, Δήμαρχος και τεχνική υπηρεσία «με αποστόμωσαν», υποστηρίζοντας ότι ο συγκεκριμένος δρόμος σύμφωνα με τις μελέτες τους, αποτελεί τη μόνη δυνατή διαδρομή για την εξυπηρέτηση των λεωφορειακών γραμμών. Άφησα κι εγώ λοιπόν την Β. Ηπείρου στην ανησυχία της. Μερικές εβδομάδες μετά, λαμβάνω ξαφνικά από τον ίδιο αποστολέα το εξής μήνυμα: «Νιώθω πραγματική ικανοποίηση διότι κατάφερα αυτό το οποίο οι Δημοτικοί Άρχοντες (ή αλλιώς: οι πολιτικοί) ήταν δύσκολο να κατανοήσουν. Σε συνεννόηση με την ΕΘΕΛ και τον ΟΑΣΑ (έστω και μετά από κάποιον αγώνα - η Ελλάδα μας τα έχει αυτά) αποφασίστηκε η αλλαγή που τόσο πολύ ζητούσαμε. Έτσι δεν θα είναι στο μέλλον η Βορείου Η- πείρου και άνοδος και κάθοδος λεωφορείων. Επισυνάπτω τις σχετικές επιστολές των αρμόδιων φορέων» Κοιτάω τις επιστολές και διαβάζω στο έγγραφο της ΕΘΕΛ (Εταιρεία Θερμικών Λεωφορείων): «Κατόπιν αυτοψίας που διενεργήθηκε από αρμόδιο υπάλληλο του Τμήματος Εκτέλεσης Συγκοινωνιακού Έργου της Διεύθυνσης Εκμετάλλευσης Δικτύου της Ε.ΘΕ.Λ. Α.Ε. διαπιστώθηκε ότι πράγματι επί των οδών Αλφειού και Βορείου Ηπείρου, λόγω στενότητάς τους και σε συνδυασμό με τα σταθμευμένα οχήματα, καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη η ταυτόχρονη διέλευση λεωφορείων των γραμμών 403 «ΚΑΤΕΧΑΚΗ ΑΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥ- Η ΑΝΩ ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ» και 447 «ΧΑΛΑΝΔΡΙ ΑΝΩ ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ» καθώς κατευθύνονται προς την Αφετηρία Σταθμού Κατεχάκη και προς Τέρμα Άνω Βριλησσίων, αντίστοιχα. Ως αποτέλεσμα, τα λεωφορεία των εν λόγω γραμμών συχνά εγκλωβίζονται για αρκετό διάστημα, αναγκάζοντας τους οδηγούς να εκτελούν επικίνδυνους ελιγμούς, προκειμένου να α- πεγκλωβισθούν και να συνεχίσουν την πορεία τους. Κατά συνέπεια, η αρμόδια Υπηρεσία της Ε.ΘΕ.Λ. Α.Ε. έχει υποβάλλει προς την αρμόδια Υπηρεσία του Ο.Α.Σ.Α. πρόταση τροποποίησης της γραμμής στην κατεύθυνση προς Αφετηρία, ως εξής: Από το Τέρμα της οδού Αλφειού, αριστερά στην οδό Αναπαύσεως, αριστερά στην οδό Μητροπούλου και στη συνέχεια όπως η ισχύουσα διαδρομή». Έκλεισα τον υπολογιστή μου χαμογελώντας. Δεν ξέρω αν θα ανταποκριθεί ο Δήμος μας και πότε. Αλλά δεν πειράζει! Στο κάτω-κάτω ήταν μια αισιόδοξη νότα, α- φού ορισμένα πράγματα διορθώνονται αν κάποιος να ασχοληθεί σοβαρά και με επιμονή. Αυτό ακριβώς θέλουμε κι εμείς σαν δημοτική ομάδα να επιδιώκουμε, γιατί δεν φταίνε πάντα οι άλλοι Και είναι γι αυτό που αξίζει να γίνουμε -οι μετέχοντες στα κοινά, περισσότεροι! Αλλιώς καμία διαδρομή δεν αλλάζει! Ευχαριστούμε για το «μάθημα» κ. Σπ. Παπαχρήστου! Προκάτ αίθουσες, προκάτ αποφάσεις μαθητές των Βριλησσίων μεταφέρονται στο Χαλάνδρι! Της Αθηνάς Κρικέλα λειτουργία ενός επιπλέον Λυκείου στα Βριλήσσια Η αποτελεί πάγιο αίτημα της Ένωσης Γονέων & Κηδεμόνων Βριλησσίων και, κατά γενική ομολογία, αναγκαιότητα για το προάστιο -έχουμε επανειλημμένα αναφερθεί στην εφημερίδα μας. Οι μαθητές των 6 δημοτικών σχολείων και των 3ων Γυμνασίων που λειτουργούν σήμερα, όταν φθάσει η ώρα να συνεχίσουν στο Λύκειο, συμπιέζονται στο 1 ο και 2 ο Λύκειο, που είναι πλέον αδύνατον να τους απορροφήσουν. Έτσι, τα υπάρχοντα Λύκεια ασφυκτιούν, ζήτημα που καμία διοίκηση δεν προνόησε να αντιμετωπίσει, παρά μόνο με προσθήκες σε αίθουσες που κατά καιρούς έγιναν, με μετατροπή διαδρόμων, βιβλιοθηκών και προαύλιων χώρων σε προκάτ αίθουσες διδασκαλίας. Με το ζήτημα του «3 ου Λυκείου» σχετίζεται και η ισχύουσα αναστολή οικοδομικών αδειών, ως πρώτο βήμα για να υποδειχτούν από τον Δήμο τα απαραίτητα αδόμητα οικόπεδα που θα καλύψουν τις μελλοντικές ανάγκες του Δήμου σε κοινωφελείς και κοινόχρηστους χώρους, επομένως και για σχολεία. Χωρίς τη διαδικασία αναστολής, οι οικοπεδούχοι-ιδιοκτήτες θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε έκδοση οικοδομικής άδειας για τα οικόπεδά τους, καθιστώντας έτσι αδύνατη την απαλλοτρίωσή τους υπέρ του Δήμου. Ενώ όμως η δημοτική αρχή εντάσσει την εύρεση χώρου για τα σχολεία στα πλαίσια της ρυμοτομικής μελέτης που εκπονείται για το σύνολο των αναγκαίων χώρων του Δήμου, οι γονείς αντίθετα υποστήριζαν ότι θα είχε επισπευτεί η κατασκευή του 3 ου Λυκείου αν η διοίκηση προχωρούσε στην άμεση απαλλοτρίωση ενός οικοπέδου για σχολείο ανεξάρτητα από τις γενικότερες εξελίξεις του Πολεοδομικού-Ρυμοτομικού Σχεδίου. Έτσι κάπως φθάσαμε στο «έκτακτο» δημοτικό συμβούλιο της 4ης Μαρτίου 2009 όπου υποτίθεται ότι θα έπρεπε να συζητηθούν όλα αυτά, αλλά και να ανακοινωθούν οι τελικές προτάσεις της διοίκησης. Αντί γι' αυτό όμως, βρεθήκαμε θεατές μιας τετράωρης παράστασης διαξιφισμών που σκηνοθέτησε η πλειοψηφία, διαγωνιζόμενη με την αξιωματική αντιπολίτευση για το ποιος αδράνησε περισσότερο στη δρομολόγηση του 3ου Λυκείου! Προφανώς, η ηγεσία του Δήμου ήθελε να εμφανίσει ως επιτυχία της το γεγονός ότι στα πλαίσια της αναθεώρησης του Γενικού Πολεοδομικού δρομολογήθηκαν οι διαδικασίες για το 3ο Λύκειο, η κατασκευή του οποίου θα απαιτήσει πάντως, 4-5 χρόνια για να ολοκληρωθεί. Προκάλεσε λοιπόν η πλειοψηφία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου για να εμφανίσει κινητικότητα στο θέμα και να κατευνάσει τις πιέσεις και κριτικές που δέχεται. Επιμένοντας όμως η δημοτική πλειοψηφία στην τακτική των ειλημμένων αποφάσεων, βρέθηκε εκτεθειμένη: Οι γονείς προσήλθαν για να ενημερωθούν για τις εξελίξεις αλλά αρκέστηκαν σε ήδη γνωστές «πληροφορίες», την ώρα που το δημοτικό συμβούλιο υποβαθμίζονταν σε αντιπαραθέσεις πρώην και νυν διοικούντων. Η «Δράση» πρότεινε τότε στο Δ.Σ. τη σύσταση μιας ανοιχτής επιτροπής του Δήμου με συμμετοχή εκπροσώπων γονέων, μαθητών και καθηγητών, που θα σχεδιάζει και θα παρακολουθεί διαρκώς τις εξελίξεις στο ζήτημα της ίδρυσης του 3ου Λυκείου, ώστε να αξιοποιηθεί το ενδιαφέρον της εκπαιδευτικής κοινότητας και να αντιμετωπιστεί ενδεχόμενη ασυνέπεια της όποιας δημοτικής αρχής. Με την πρόταση αυτή συμφώνησε η παράταξη της μείζονος αντιπολίτευσης, αλλά η πλειοψηφία την ξεπέρασε χωρίς κανένα σχολιασμό.! Η «Δράση» πρότεινε στο Δ.Σ. τη σύσταση μιας ανοιχτής επιτροπής του Δήμου με συμμετοχή εκπροσώπων γονέων, μαθητών και καθηγητών, που θα σχεδιάζει και θα παρακολουθεί διαρκώς τις εξελίξεις στο ζήτημα της ίδρυσης του 3ου Λυκείου... Είναι ίδιον των διοικήσεων του Δήμου Βριλησσίων να θεωρούν τους πολίτες χρήσιμους ως ακροατήριο, αλλά ενοχλητικούς σε άλλες περιπτώσεις. Γι αυτό τόσα χρόνια καμία διοίκηση δεν ενδιαφέρθηκε να ασκήσει πολιτική για τους δημότες, να εκφράσει τη διαθεσιμότητά τους, να αξιοποιήσει τις δυνατότητές τους, να διευρύνει την έννοια της ευθύνης και της συμμετοχής. Ωστόσο το πρόβλημα παραμένει και δρομολογούνται εξελίξεις, παρά τη διαφωνία των άμεσα ενδιαφερομένων, δηλ. των γονιών και των μαθητών! Όπως έχουν τα πράγματα, η διοίκηση του Δήμου αναγκάζεται να προτείνει τη λειτουργία τάξεων Λυκείου από τα Βριλήσσια στο κτήριο του νεόχτιστου 8ου Γυμνάσιου Πατήματος Χαλανδρίου! Προέτρεψε μάλιστα την Ένωση Γονέων Βριλησσίων να απευθυνθεί στον εκεί, ανύπαρκτο ακόμη (!) σύλλογο Γονέων για να συναινέσει στο σχέδιο! Αυτή η «λύση» προτάθηκε και από το αρμόδιο Γραφείο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ενώ και η Δημοτική Επιτροπή Παιδείας (ΔΕΠ) του Δήμου Βριλησσίων άλλαξε τα όρια για όλα τα σχολεία της περιοχής σε μια προσπάθεια να ανακατανεμηθούν οι πλεονάζοντες μαθητές. Είναι λοιπόν πιθανό, οι μαθητές των Βριλησσίων που θα εγγραφούν του χρόνου στην 1η, ίσως και στη 2η τάξη του Λυκείου και που διαμένουν πέραν του άξονα της 28 ης Οκτωβρίου, να μεταφερθούν από το Σεπτέμβρη στο 8 ο Γυμνάσιο Χαλανδρίου, όπου θα λειτουργήσει παράρτημα των Λυκείων μας. Εδώ φθάσαμε! Η ιστορία του πεύκου Νο 31! Του Νίκου Χαραλαμπίδη Κυριακή, 11 Μαρτίου 2007: Η «Δράση» ντύνει συμβολικά με μαύρους στόχους και αριθμεί όλους τους κορμούς των δέντρων που πρόκειται να υλοτομηθούν κατά μήκος της Λ. Πεντέλης, θυσία στη διάνοιξή της. Την ίδια ημέρα παρουσία πολλών κατοίκων, αποκλείουμε την Λ. Πεντέλης στο ύψος της Μπακογιάννη και μοιράζουμε φυλλάδια στους οδηγούς εξηγώντας την αντίθεσή μας με το προγραμματισμένο έργο που χαρακτηρίζεται δρόμος ταχείας κυκλοφορίας. Τότε η διοίκηση του Δήμου και το αρμόδιο κλιμάκιο του ΥΠΕΧΩΔΕ ευαισθητοποιούνται και τροποποιούν τη χάραξη των πεζοδρομίων, έτσι ώστε η συντριπτική πλειοψηφία των πεύκων της Λ. Πεντέλης να σωθεί. Κυριακή, 8 Φεβρουαρίου 2009: Το πεύκο που είχαμε αριθμήσει ως Νο 31, που είχε σωθεί από τη διάνοιξη της Λ. Πεντέλης, κόβεται, επειδή ξεράθηκε, μόνον αυτό ανάμεσα σ όλα τα άλλα. Το «πρόβλημα» διαπίστωσαν οι ιδιοκτήτες καταστήματος και επιβεβαίωσε υπηρεσία του Δήμου Βριλησσίων, που έσπευσε χωρίς χρονοτριβή να απελευθερώσει την πρόσοψη του καταστήματος από το δέντρο. Σε ερώτημά μας προς τους αρμοδίους η κοπή αιτιολογήθηκε με απόφαση δημοτικού συμβουλίου. Πράγματι, ανάμεσα σε κλαδέματα και υλοτομήσεις δεκάδων δέντρων με αιτιολογία την ασφάλεια των πολιτών, μας είχε διαφύγει το θέμα. Επανήλθαμε προς το Δ.Σ. υποστηρίζοντας ότι η κοπή πεύκων επί της Λ. Πεντέλης προϋποθέτει έγκριση του Δασαρχείου. Μας ενημέρωσαν τότε, ότι έχει πρόσφατα εκδοθεί απόφαση του υφυπουργού κ. Κιλτίδη που εξαιρεί τις δεντροστοιχίες των δρόμων από την αρμοδιότητα των Δασαρχείων! Η απόφαση όμως αυτή, δεν αναγνωρίζεται από τα ίδια τα Δασαρχεία, αφού δεν έχει συμπεριληφθεί στην τροποποιητική πράξη που (περίπου ανά δεκαετία) καθορίζει τις αρμοδιότητές τους! Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά. Τι μήνυμα άραγε στέλνει έτσι η διοίκηση του Δήμου Βριλησσίων προς τους επιχειρηματίες της Λ. Πεντέλης που έχουν πεύκα στην πρόσοψη των καταστημάτων τους; Πως «ότι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό»; 7

8 çìéêýò áíôé ÄñÜóåéò Γιάννης Κουβαράς Ένας ποιητής στα σχολεία μας Ο Γιάννης Κουβαράς, διευθυντής του 2ου Λυκείου Βριλησσίων, είναι από τους νεώτερους ποιητές και κριτικούς που με τον λόγο τους κοσμούν τη σύγχρονη γραμματεία. Σαν δάσκαλος είναι ιδιαίτερα αγαπητός, και με την πραότητα που τον διακρίνει έχει βοηθήσει πολλούς μαθητές του να διακριθούν ιδιαίτερα. Την προηγούμενη χρονιά και κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του ως διευθυντή, το 2 ο Λύκειο ήρθε δεύτερο σε ποσοστό επιτυχίας σε όλη την Ελλάδα στις Πανελλήνιες. Ï ι ÓõãêÜôïéêïé Ο Γιάννης Κουβαράς γεννήθηκε στο Άστρος Κυνουρίας το Είναι διδάκτωρ Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Οδός Ανθρώπου (1983), ωρητής σώματος (1988), Μέσα Θάλασσα (1999) και Του έρωτα και του έρωτα (2005). Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορες ανθολογίες. Έχει δημοσιεύσει μελέτες σε λογοτεχνικά και επιστημονικά περιοδικά ( ιαβάζω, η λέξη, Εντευκτήριο, Νέα Παιδεία, Επιστημονική Σκέψη, Μανδραγόρας κ.ά.), καθώς και κριτικές βιβλίων σε εφημερίδες (Η Καθημερινή, Αυγή, Ελευθεροτυπία κ.ά.) και σε περιοδικά. Πολλές από τις κριτικές του έχουν εκδοθεί σε δύο τόμους με τίτλο Επί πτερύγων βιβλίων (1995). Κατά το ακαδημαϊκό έτος δίδαξε ραματική Ποίηση στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, ενώ επί σειρά ετών δίδασκε Λογοτεχνία σε σεμινάρια επιμόρφωσης εκπαιδευτικών (ΠΕΚ). Το τελευταίο του βιβλίο είναι ένα μελέτημα για τον Τάσο Λειβαδίτη με τίτλο Στην ανθισμένη ματαιότητα του κόσμου. [ ] Η δεδομένη φιλολογική παιδεία του Γιάννη Κουβαρά δεν ψυχραίνει τον λόγο του. Το γράψιμό του παραμένει θερμό, με σαφή την ποιητική του καταγωγή και εκδίπλωση, όπως υποδηλώνεται τόσο από επιγραμματικές διατυπώσεις, λ. χ. «κάθε ποίημα είναι κατά βάθος ένα επιτύμβιο, ακόμη και το πιο αισιόδοξο», όσο και από την έφεση του κριτικού στα παιχνίδια και τα σχήματα του λόγου, με χαρακτηριστικότερο εδώ το «μέρος/έρως/μόρα/μόρος», με το οποίο σαν μικρό φανό προσεγγίζει την περίφημη πίστη του Λειβαδίτη πως «Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει». Συσσωρευτική και συνειρμική παρά αποδεικτική η γραφή του συγγραφέα, χάρη και στην καλή του μνήμη και την ευρετική επιμονή του, που του επιτρέπει συγκρίσεις και συσχετισμούς, αναπτύσσει έναν διαρκή διάλογο με την ποίηση του Λειβαδίτη, κομίζοντας καλούς καρπούς για τον αναγνώστη και ανοίγοντάς του την όρεξη. Στις «Περιδιαβάσεις» του Γιάννη Κουβαρά ο Τάσος Λειβαδίτης εμφανίζεται ενιαίος, να ακεραιώνεται ακριβώς μέσα από τους θεωρούμενους διχασμούς του. Και η ανάδειξή του αυτή αποτελεί σπουδαία όσο και σεμνή υπηρεσία στο έργο του. Από κείμενο του Παντελή Μπουκάλα στην Καθημερινή για το τελευταίο βιβλίο του Γιάννη Κουβαρά. του Κυριάκου Μπεχράκη Ο «Βριλησσός» αποτελεί έναν τόσο ζωντανό σύλλογο, που οι δραστηριότητές του είναι γνωστές και πέρα από τα Βριλήσσια. Σκοποί του συλλόγου είναι η γνωριμία με την ελληνική φύση, η εξοικείωση με τα αθλήματα της υπαίθρου, η ανάπτυξη φυσιολατρικού πνεύματος, η αναζήτηση πολιτιστικών διαδρομών, αλλά και η εθελοντική εργασία και η πυρασφάλεια. Το ετήσιο πρόγραμμά του περιλαμβάνει ποικιλία διαδρομών (ως προς το επίπεδο δυσκολίας) και απευθύνεται τόσο σε αρχάριους, όσο και σε πιο έμπειρους πεζοπόρους και ορειβάτες. Ενδεικτικά, από τον Οκτώβρη του 2008, ο σύλλογος πραγματοποίησε τις ακόλουθες αναβάσεις και πορείες (φωτογραφίες στο vrilisos.gr): Ανάβαση στον Ταΰγετο, διάσχιση στο φαράγγι Ασωπού, ανάβαση στον Μύτικα (Ολυμπος), αρχαιολογική βόλτα με ποδήλατα στην Αθήνα, 2 πεζοπορίες στον Παρνασσό, αναρρίχηση και ποδήλατο στο Ναύπλιο, πεζοπορία και οικοτουρισμός στην Μάνη, χειμερινή ανάβαση στον Ολύγιρτο (Χελμός), χειμερινή πεζοπορία στην Πεντέλη, χειμερινή ανάβαση και εκπαίδευση στον Γεροντόβραχο Παρνασσού, χειμερινή ανάβαση στο Βελούχι, χειμερινή ανάβαση και εκπαίδευση στα Βαρδούσια, χιονοδρομία στη Βασιλίτσα, αρχαιολογική βόλτα στην Κορινθία, χειμερινή ανάβαση στη Ζήρεια, πρωτομαγιά στα φαράγγια της Κρήτης. Του Αγίου Πνεύματος προγραμματίζεται πορεία στο Νέστο και τη λίμνη Κερκίνη (Ξάνθη), σεμινάριο μανιταρογνωσίας στο Πήλιο, ενώ στις 26 Ιουνίου η μουσική ομάδα του συλλόγου θα παίξει μουσική από την ταινία «το Ρεμπέτικο». Τον Αύγουστο, θα γίνει εκδρομή στα Για το αίσχος της Εθνικής Τράπεζας Βριλησσίων δεν μπορεί κάποιος να κάνει κάτι; Δεν φθάνει που οι πολίτες εξευτελίζονται στο «κουβούκλιο εισόδου», πρέπει να περιμένουν σε ουρές στο πεζοδρόμιο, βρέξει-χιονίσει, απλώς και μόνον για το χαρτάκι προτεραιότητας! Έλεος πια! Τόσο πολύ πρέπει να εθιστούμε στη διαστροφή; Είναι γεγονός! Προκηρύχτηκε ο διαγωνισμός για τα στέγαστρα των στάσεων της Λ. Πεντέλης! Αν δεν υ- πάρξουν ενστάσεις κτλ, τότε το έργο ίσως παραδοθεί πριν τις επόμενες εκλογές, οπότε η διοίκηση θα έχει φέρει εις πέρας ακόμη ένα μεγάλο έργο! ÐáñáäçìïôéêÜ «Βριλησσός»: Η προσπάθεια συνεχίζεται! Κλειστή απ αόριστον και κατεστραμμένη η Ναυτική Βάση. Έτσι αξιοποιούνται τα δάνεια που χρησιμοποιήθηκαν για τη διαμόρφωσή της! Όποτε γίνονται εκδηλώσεις στο Δήμο μας αποκαλύπτεται η ανεπάρκεια των προηγούμενων διοικήσεων: Το Πνευματικό Κέντρο και το κτήριο του ΤΥΠΕΤ, (που μάλλον για καφετέρια προορίζονταν), αποδεικνύονται εντελώς ακατάλληλα για εκδηλώσεις τέχνης. Αναρωτιέται κανείς, πώς κατάφεραν κάποιες διοικήσεις να σπαταλήσουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, για να μην έχουν τα Βριλήσσια έναν χώρο με τις στοιχειώδεις υποδομές για να φιλοξενηθεί μια πολιτιστική εκδήλωση Χαμός στο διαδίκτυο! Εκτός της Δράσης ( και του Δήμου Βριλησσίων ( έχουμε και λέμε, Περιγητής ( Τα Βριλησσιώτικα νέα και πιο πρόσφατα το Ράδιο Βριλήσσια ( το Ραδιόφωνο Άνω Βριλησσίων ( και η Βριλησσιακή ( Την παράσταση κλέβει το «Ράδιο Βριλήσσια», όπου συνεντευξιάζονται δημοτικοί σύμβουλοι και υποψήφιοι δήμαρχοι! Ε, αφού δεν έχουν αλλού να τα πουν... Στη σελίδα 7 λέμε για την «περίπτωση ενός ενεργού δημότη». Ανάλογο παράδειγμα είναι και η επιτροπή α- γώνα κατοίκων για την αποξήλωση κεραίας κινητής τηλεφωνίας στην οδό Δωδεκανήσου. Τα κατάφεραν γρήγορα και χωρίς να περιμένουν δικαστικές αποφάσεις. βουνά του Μαυροβουνίου και της Σερβίας και εθελοντική εργασία στο Ζαγόρι (αναπαλαίωση μονοπατιών). Στη διάρκεια της χρονιάς, στα γραφεία του συλλόγου, πραγματοποιήθηκαν σεμινάρια για την ορειβασία, τις πρώτες βοήθειες, το περιβάλλον, τη μουσική, τη φωτογραφία. Ακόμη, στα πλαίσια του εθελοντισμού, ο σύλλογος στο πρώτο τρίμηνο του 2009 συμμετείχε σε τρείς δενδροφυτεύσεις: Στις 25/01/2009, με 100 μέλη του, ο «Βριλησσός» συμμετέχει στη μεγαλύτερη δεντροφύτευση που έγινε ποτέ στην Αττική (Κοκκιναράς Πεντελικού). Στις 15 Μαρτίου συμμετείχε στη 2η δενδροφύτευση που διοργάνωσε ο ΣΠΑΠ στο Πεντελικό και στις 22 Μαρτίου στην δενροφύτευση που διοργάνωσε ο Δήμος Βριλησσίων στο δάσος Άνω Βριλησσίων (Θεόκλητος). Οι δραστηριότητες όμως, δεν σταματούν εδώ: Εν όψει του καλοκαιριού η ομάδα πυρασφάλειας (που πλέον αριθμεί πάνω από 50 άτομα) θα δραστηριοποιηθεί και πάλι στο Θεόκλητο αλλά και στο Πεντελικό. Ήδη επισημάνθηκε η ανάγκη του ποτίσματος των δέντρων που φυτεύτηκαν στη συγκεκριμένη περιοχή και η πρόθεση για μεγαλύτερη κινητοποίηση της ομάδας πυρασφάλειας του συλλόγου: «ΓΙΑ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΝΑ ΠΡΑΣΙΝΟ ΒΟΥΝΟ», όπως είπε και ο Ορέστης (11 ετών). Επικοινωνία για την ομάδα πυρασφάλειας: Φώτης Νικολακόπουλος. Πληροφορίες για τις δραστηριότητες του συλλόγου: και στα γραφεία (Πάρνηθος 73) κάθε Τετάρτη Αν ήμουν Δήμαρχος... ανάβαση στον Όλυμπο, Οκτώβριος 2008 Θα έπαιρνα υπ όψη μου την ιδέα που εφάρμοσε ο δήμαρχος Τιράνων, ο οποίος πρότεινε σε καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες της περιοχής να παρέμβουν για να αναβαθμίσουν αισθητικά την πόλη του. Ο. Α. Το κατάστημα ηλεκτρικών ειδών που εγκαινιάστηκε πέρυσι στη Λ. Πεντέλης παρουσία Δημάρχων Βριλησσίων και Χαλανδρίου, όπως διαφημίζεται από τους ιδιοκτήτες του, έχει επιφάνεια 3500 τμ. Η νομοθεσία απαιτεί 1 θέση ανά 80 τμ., και μάλιστα για πολυκαταστήματα, προβλέπονται 20 τμ επιπλέον για την στάθμευση μεγάλων αυτοκινήτων. Κάντε μια απλή σύγκριση των θέσεων που το κατάστημα θα έπρεπε να έχει, με τις λιγοστές θέσεις στάθμευσης που υπάρχουν στην πρασιά. Μετά αναρωτηθείτε για την χρησιμότητα του ψηφισθέντος Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου περί ελέγχου των θέσεων στάθμευσης στα καταστήματα της Λ. Πεντέλης. Στράφι οι διαβουλεύσεις! Και οι πεζοί στον δρόμο! Στο 60 Νηπιαγωγείο τα παιδάκια παίζουν με τα μπάζα και τις πρόκες που άφησε ο εργολάβος κάτω από την άμμο στον προαύλιο χώρο Μέχρι προκλήσεως καλαίσθητο το έντυπο που κυκλοφόρησε ο Δήμος Βριλησσίων με τίτλο « , δύο χρόνια μεγάλων έργων». Γιατί όμως η διοίκηση δεν κάνει δημόσια τον απολογισμό της, για να συζητηθούν με τους πολίτες τα «μεγάλα έργα»; Και από timing! Κυκλοφόρησαν το πανάκριβο έντυπο στην «επέτειο» των 3ων απλήρωτων μισθών για τους εργαζόμενους στη δημοτική επιχείρηση! Από κοντά και ο Αθλητικός Οργανισμός με 2 φυλλάδια! Μάλλον γι αυτό προχώρησαν οι εργαζόμενοι την Τετάρτη, 6 Μαΐου, σε στάση εργασίας. Για να απολαύσουν το έντυπο με την ησυχία τους! Η πρωτοφανής συγκέντρωση των εργαζομένων έξω από το Δημαρχείο, προκάλεσε μεγάλο εκνευρισμό στον Δήμαρχο. Περσσότερο όμως θα πρέπει να ανησυχούν οι επόμενοι δήμαρχοι, γιατί τα Βριλήσσια πλέον διαθέτουν σωματείο εργαζομένων που δεν αρκείται στις συνήθειες ενός μικρού χωριού... Έρχονται κι εκλογές! Πάντως, ενημερώνουμε, αυτό το μαγαζί ΔΕΝ ενοικιάζεται! Και προσοχή! Άλλο «Δράση για μια άλλη Πόλη» και άλλο η «δράση» των Μάνου και Κοντογιαννόπουλου! Ο Υπονομευτής