ΤΕΟΣ ΡΟΜΒΟΣ. Πλάνος Δρόμος

Transcript

1

2 ΤΕΟΣ ΡΟΜΒΟΣ Πλάνος Δρόμος

3 Στην αρχή ξεκίνησε σαν µια θύελλα από το πουθενά και ντύθηκε τη µορφή ενός ψηλόσωµου και λυγερού αιλουροειδούς. Δεν είχε µάτια γιατί δεν υπήρχε τίποτα για να δει. Και ακροπατώντας κι ακραγγίζοντας γλίστρησε κυματιστά κάνοντας δρόμο πολύ στο αιωρούµενο Μηδέν, ψάχνοντας για κάτι που δεν ήταν εκεί. Γύρω υπήρχε µόνο το Χάος. Η λύσσα και η οργή του ξεφύσηξαν σαν αόρατος άνεμος κι όλα γύρω ζέσταναν και πύρωσαν και σε µια γωνιά του Χάους µια σπίθα στροβιλίστηκε κι άναψε και ξεπετάχτηκαν φλόγες. Κι απ' τις φλόγες αυτές έγινε φωτιά μεγάλη και γύρω της ήρθανε αργά, σιγά, ψηλαφιστά µορφές που φωτίστηκαν, φιγούρες παράξενες, αιλουροειδή µε µάτια που λάμπανε, πράσινα, µαζώχτηκαν και στριµώχτηκαν στη ζεστασιά. Και το σκοτεινό Τίποτα απόκτησε µια µικρή φωτερή κηλίδα που αναβοσβήνει και τρεµοφέγγει στη θανατερή ανυπαρξία. Και οι πρώτες κουβέντες ειπώθηκαν για να γίνουνε ένας κατοπινός θρύλος που θα ταξιδεύει στο χρόνο από στόμα σε στόμα...

4 ΦΥΓΗ ΠΡΩΤΗ

5 ΕΝΑ Όταν ο ήλιος πεθαίνει, ο θεός Χονβούμ βγάζει τα συντρίμμια των άστρων που έχει μαζέψει στο σάκο του και τα πετάει απλόχερα πάνω στον ήλιο για να τον βοηθήσει να ξαναλάμψει το πρωί της άλλης μέρας με την ίδια μεγαλοπρέπεια που έλαμπε και την προηγούμενη. Άνοιγμα ημιδιάφανης μεμβράνης με χρωματικές παραλλαγές και ιριδισμούς. Ξεκινούν με βάση το κορμί σου κι εκτείνονται στις τέσσερις άκρες του δωματίου αργοσβήνοντας και ενισχύοντας την οπτική εξαπάτηση, με επακόλουθο τη διαφοροποιημένη μεταφορά πλασματικής εικόνας στον εγκέφαλο αντί πραγματικής. Σαν αίτιο εκλαμβάνεται η μικρή ποσότητα φωτός που κατορθώνει να διεισδύσει από τις μισόκλειστες γρίλιες. Μικρά σκοτεινιασμένα βαθουλώματα σε λευκή διαφάνεια δέρματος. Τέντωμα σάρκας σε σφαιρικά αχιβαδοειδή και σε τοξωτές ευθείες. Τρεμούλιασμα στο δέρμα από ελάχιστη μετατόπιση του κορμιού πάνω στο μαλακό κρεβάτι. Το δίδυμο των σφιγμένων μηρών σχηματίζει γωνία με τις διπλωμένες γάμπες. Απαλοί κυµατισμοί και ζαρώματα στο τσαλακωμένο σεντόνι με το σκληρό χρώμα. Γρήγορη ματιά στην πλάτη που ανοίγει σαν γιαπωνέζικη βεντάλια, στο κέντρο σχηματίζεται ελαφρά σμιλεμένη κοίτη. Σταμάτημα στιγμιαίο με το αερόστατο της μνήμης. Αργή περιφορά της διασταλμένης από έλλειψη φωτός κόρης στο απαλό χνούδιασμα των τσιτωμένων γλουτών μέχρι το προκλητικό σχίσιμο που ισορροπεί, χωρίζοντας στα δυο, τα, σε τέλεια αρμονική συνύπαρξη, κιονόκρανα των ποδιών. Πισωγύρισμα κι αλαφροπερπάτημα με ανοδική φορά. Σκάλωμα μεσοχρονικό στην τρυπίτσα του αποκομμένου λώρου. Απαλό γλίστρημα στο επαναλαμβανόμενο μέσα έξω των πλευρικών οστών. Φωτοσκιάσεις και παίξιμο φούγκας σε πλήκτρα με μοναδική στιλπνότητα. Η αρχή των κλαδιών που ξεκινούν από τους καμπυλωτούς ώμους. Αστραπές εξαπολύονται από τα καλοφορεμένα σκουφιά του στήθους. Τρυφερές οι

6 θηλές, καμωμένες από δέρμα άλλης υφής. Ακτινοχαϊδέματα σε ορθωμένες ρώγες με ανταύγειες ουράνιου τόξου. Το αγαπημένο πρόσωπο χάνεται στο σκοτάδι. Φωτεινό περίγραμμα παίζει φευγαλέα παιχνίδια στο ανακάτωμα των μαλλιών. Στέψη φωτός για τη γυναίκα που αγαπάω... Μένω στο κέντρο της πόλης, στο πιο κεντρικό σημείο, στον τρίτο όροφο ενός νεοαποικιακού κτίσματος που θυμίζει μοναστήρι Καρμελιτών με τις μπεζ κολόνες στα παράθυρα και στις πόρτες, τα μαύρα και άσπρα πλακάκια στην είσοδο, το σκουρόχρωμο ξύλο στις αρματωσιές και τα δεσίματα και την επιγραφή Ρεζιντάνς Σαβόι πάνω από την κεντρική είσοδο. Κάτι παλιό και ξεπεσμένο πλανιέται εδώ. Κάτω, οι δρόμοι αδειάζουν στις έξι το απόγευμα και γεμίζουν πάλι στις εφτά το πρωί. Κόσμος πολύς που τρέχει να προλάβει τα λιγοστά σαραβαλιασμένα λεωφορεία το βράδυ και που το πρωί πάει βιαστικός στις δουλειές του. Γνωστό τοπίο. Όμως τα βράδια, μόλις οι δρόμοι αδειάσουνε, έρχονται οι φύλακες. Οι σατινέλ. Οι σατινέλ είναι όλοι τους κοκαλιάρηδες, ντυμένοι με κουρέλια. Ξετυλίγουνε ένα χαρτόκουτο που θα είναι το κρεβάτι τους για τη νύχτα και το απλώνουνε στην είσοδο του μαγαζιού ή του σπιτιού που φυλάνε. Δένοντας ένα σπάγκο από δέντρο σε δέντρο φτιάχνουν ένα πρόχειρο περίφραγμα γύρω από τον προσωπικό τους χώρο. Μαζεύουνε κλαριά κι ανάβουνε φωτιές στο δρόμο ή στο πεζοδρόμιο για να διώχνουνε τα κουνούπια και ζεσταίνουνε νερό για τσάι. Δίπλα ακουμπάνε το τόξο με τα βέλη κι αρχίζουνε το σκούπισμα του δρόμου με μεγάλη επιμέλεια. Η νύχτα έρχεται και η πόλη τους ανήκει. Μερικοί φύλακες πλέκουν καλάθια όλη τη νύχτα, ενώ άλλοι διαβάζουν ψαλμούς. Το πρωινό με την απότομη μεταστροφή της νύχτας σε μέρα, βγαίνουνε από εσοχές και πόρτες, οικοδομές και εγκαταλειμμένα σπίτια οι τερατάνθρωποι, που δημιουργούνε σκηνές φρίκης καθώς μαζεύονται στην κεντρική Λεωφόρο της Επανάστασης που βρίσκεται δίπλα και διαγώνια στο σπίτι. Σακάτηδες, πεινασμένα και δύσμορφα πρόσωπα, εξαθλιωμένοι, ρακένδυτοι, φαντάσματα εφιαλτικά βγαίνουν από μισοτελειωμένες οικοδομές, από εισόδους μαγαζιών κι από μισοκατεστραμμένα αποικιακά αρχοντικά κι ο καθένας πιάνει το πόστο της ζητιανιάς του. Κι έτσι όπως περπατάω, βλέπω κάποιον να ξετυλίγει τις βρομισμένες γάζες στα πρησμένα από γάγγραινα πόδια του, άλλον καθισμένο κατάχαμα να ζουλάει την πατούσα του για να βγάλει το σκουλήκι που μπαίνει στο δέρμα και γεννάει τ' αβγά του κι αν δεν το προλάβεις απλώνεται σ' όλο το σώμα, άλλον να βιδώνει στο κομμένο πόδι του μια σιδερένια ιδιοκατασκευή για να μπορεί να περπατάει, άλλον με καφεκίτρινες κηλίδες στο πρόσωπο που του λείπει η μύτη και στη θέση της είναι μια ανοιχτή πληγή.

7 Κι όλοι αυτοί απλώνουνε το χέρι ζητώντας ελεημοσύνη και γω πρέπει να καμώνομαι ότι δεν τους βλέπω. Δίπλα μου βαδίζουνε κι άλλοι που πουλάνε, άλλος βραχιόλι ψεύτικό για χρυσό, άλλος σκουλαρίκια από ελεφαντόδοντο, κέρατα βούβαλου σκαλισμένα σε σχήμα πουλιού, πορτοκάλια, πατάτες, ψωμάκια, σαλάτες, τομάτες, αβοκάντος, χόρτα, τσιγάρα, σπίρτα, διαμάντια, όλοι γύρω, τριγύρω, ξοπίσω μου στήνουν χορό με απλωμένα χέρια και πράγματα που τα κουνάνε μπροστά μου, δίπλα μου, παντού, μουρμουρίζοντας, γυρεύοντας λεφτά. Στρεβλωμένα χέρια, μαύρα πρόσωπα, άσπρα δόντια. Κινήσεις με τα χέρια που δείχνουνε να πριονίζουνε τα στομάχια τους, έκφραση για πείνα, μάτια κοκκινισμένα από το αλκοόλ. Δυστυχία, εξαθλίωση, θάνατος. Από τα θολωτά παράθυρα κοιτάζω το λόφο που έχει σχηματιστεί απέναντι από τα σκουπίδια που ρίχνουν οι γείτονες τη νύχτα. Το πρωί έρχονται οι ρακοσυλλέκτες και ξεδιαλέγουνε. Μέσα στα σκουπίδια μαζεύονται αρουραίοι που πετάγονται πανικόβλητοι μόλις νιώσουν ανθρώπους, καθώς και οι μεγάλες σαύρες με τα μπλε και πορτοκαλιά χρώματα. Στα σκουπίδια σκαλίζουνε κόκκινοι σκύλοι, γάτες, τ' άσπρα πουλιά που μοιάζουνε φλαμίγκος με το παρτσακλό περπάτημα και το χαριτωμένο πέταγμα, αλλά και μικρότερα είδη, κατσαρίδες, μύγες, κουνούπια, σκαθάρια, χρώματα και φαντασία κι άλλα πραγματάκια απειροελάχιστα, άλλα ελαχιστότατα κι άλλα αόρατα. Χαμός. Ένα ολόκληρο σύμπαν μόνο στα σκουπίδια της γειτονιάς μου. Κινσάσα, Σεπτέμβρης, θερμοκρασία γύρω στους 30 βαθμούς, ζέστη αποπνικτική, κολλάω ολόκληρος. Στο ποτάμι, που φαίνεται από το σπίτι, γίνονται κάθε μέρα εκρήξεις, άγνωστο γιατί, και υψώνονται νερένιοι πίδακες ύψους εξήντα και ογδόντα μέτρων. Λίγο πριν, το σπίτι σείεται και τρέμει σαν να γίνεται σεισμός. Χτες το πρωί έπεσε η πρώτη Μπούλα. Μπαίνουμε για τα καλά στην περίοδο των βροχών που θα κρατήσουνε εννιά ολόκληρους μήνες. Κατά τις πέντε το πρωί σηκώθηκε ένας αέρας, γινότανε ένα κακό... άστραφτε και μπουμπούνιζε. Σε λίγο, άρχισε η βροχή σε πελώρια κύματα. Κράτησε τρεις ώρες. Και μετά δρόσισε. Οι δρόμοι γεμάτοι σκουπίδια. Εθνικό φαγητό είναι η Μουάμπα. Κοτόπουλο με σάλτσα υποκίτρινη από ρίζες μυστήριες, ρύζι βραστό κι ένα ψιλοκομμένο χορταρικό που λέγεται σάκα-σάκα. Από πάνω πασαλείβεις με κατακόκκινο πίλι-πίλι και τρώγοντας την πρώτη μπουκιά βγάζεις φλόγες σαν δράκος. Τις μέρες αυτές οι καραφλοί μαύροι ζούνε τον απόηχο του τρομώδη εφιάλτη που πέρασαν και γι' αυτό κλείνονται νωρίς τις νύχτες στα σπίτια τους. Κάποιος παρανοϊκός Αμερικάνος πλήρωνε φονιάδες που κυνηγούσαν τις νύχτες τους καραφλούς μόνο μαύρους και μ' ένα λεπτό

8 σύρμα και πολύ επιδεξιότητα τους έκοβαν το λαρύγγι πέρα-πέρα. Άλλες φήμες λένε ότι οι δολοφόνοι ήταν πράκτορες της ΣΙΑ και τα θύματα ήταν Κουβανοί, σταλμένοι από τον Κάστρο. Το καινούριο νεκροταφείο της πόλης χτίζεται έξω μακριά στην περιφέρεια και δεν έχει τελειώσει ακόμα. Όσο για το παλιό που βρίσκεται μέσα στην πόλη είναι εδώ και καιρό γεμάτο. Η Τρυπανοσωμίασις, κοινώς ασθένεια του ύπνου, προσβάλλει κάθε χρόνο γύρω στις τριάντα χιλιάδες άτομα. Είναι αρρώστια ενδημική όπως και η λέπρα, που προσβάλλει τριακόσιες πενήντα χιλιάδες ανθρώπους κάθε χρόνο. Η φυματίωση υπολογίζεται με τριακόσιες χιλιάδες κι ακολουθούν άλλες πολλές, πάρα πολλές αρρώστιες. Ο Κόνγκο κατεβάζει πολλή λάσπη κι έχει άσχημο μουντό χρώμα. Πάνω στο νερό γλιστράνε φυτά, πού και πού πιρόγες με ψαράδες, στις άκρες του ποταμού φούσκες πράσινες με όμορφα βιολετί λουλουδάκια. Τα ψάρια του ποταμού είναι πελώρια, συχνά ζυγίζουν πάνω από είκοσι κιλά και είναι και νόστιμα. Χτες έφαγα Καπετάνιο ψητό, Δικηγόρο Σαλάτα και Πιστόλια για γαρνιτούρα. Καπετάνιος, ψάρι ποταμίσιο, Δικηγόρος, φρουτοσαλάτα, Πιστόλια, μικρά τρυφερά ψωμάκια. Καπνίζω το πιο εξωτικό και δυσεύρετο ζώο που λέγεται Οκαπί. Είναι κάτι σαν αντιλόπη και στο πίσω μέρος έχει ραβδώσεις και μοιάζει με ζέμπρα.

9 ΔΥΟ Σκληρές είναι όλες αυτές οι μέρες που χάθηκες. Κομμάτι άγριος αυτός ο χωρισμός μας. Κι ούτε καν ξέρω πώς είναι εκεί πέρα που βρίσκεσαι και τι κάνεις, για να φτιάξω καμιά εικόνα της προκοπής στη σκοτεινή πλευρά του μυαλού μου, να φωτιστεί λιγάκι και να δω σαν ταινία τη ζωή σου εκεί... Δεν πειράζει όμως, έχω αυτές τις ώρες τις υπέροχες που ζήσαμε μαζί για να σκέφτομαι. Κι όσο δεν τις ξεθωριάζει η λησμονιά τόσο θα τις πιλατεύω, άσε που τελευταία έχω την εντύπωση ότι μου συμβαίνει το καταπληκτικό να φτιάχνω από τις φαντασιώσεις μου γεγονότα πραγματικά, σαν να 'ναι στιγμές που έχουμε ζήσει κοινά κι όλες αυτές οι νέες αλήθειες που ξεπηδάνε μέσ' από τ' όνειρο είναι η επιθυμία μου, η πιο βαθιά, που εκπληρώνεται κάπως έτσι. Πάντως, αυτό που προέχει και επαναλαμβάνεται σαν επωδός στα ταξίδια του νου που κάνω κοντά σου, είναι τα γαμήσια που φτιάξαμε μαζί κι όσα ακόμη δεν προλάβαμε, και οι μυρωδιές που τις αισθάνομαι πραγματικά, ανακάτωμα από λαδερή παχιά μυρωδιά υακίνθων μαζί με εκκρίσεις κολπικών υγρών, ζευγαρωμένων με σπερμικούς ροδοκάλυκες τυλίγονται και πλανιώνται στα μαλακά κλινοσκεπάσματα τις ώρες της νύχτας που χαϊδεύομαι με τα δικά σου χέρια μόνη... Λοιπόν, να δεις, οι μέρες ξεδιπλώνονται χωρίς ταυτότητα από τότε που έφυγες. Καθημερινές ιστοριούλες με μικρές και μεγάλες δόσεις μιζέριας. Τις μέρες αυτές, τις γεμάτες ανία, κάθομαι σπίτι με τις ώρες, ακούω μουσική, διαβάζω βιβλία και σκέφτομαι. Είμαι φοβερά μόνη και κάθε φορά το νιώθω διαφορετικά. Αχ, αυτή η κάψα, μέσα Σεπτέμβρη πια, που έρχεται στα σίγουρα από κει πέρα που εσύ βρίσκεσαι, από την έρημο Καλαχάρι κι από τον αντίλαλο της φωνής σου που μου λείπει... Η ζέστη που τυλίγει ανθρώπους και πόλη κάνει τις κινήσεις νωχελικές, τον καπνό του τσιγάρου να διαλύεται αργά φτιάχνοντας μορφές και σχήματα στιγμιαία στην παχιά, υγρή και μπουκωμένη από νέφος

10 ατμόσφαιρα. Ακούω Μπομπ Μάρλεϋ, τζαμαϊκανό απόγευμα στην Αθήνα και παραληρηματικά μου έρχονται στο μυαλό οι κόκκινες πασχαλίτσες με τις έξι μικρές μαύρες βούλες που γεμίσανε τη Θεσσαλονίκη τις πρώτες μέρες του Ιούνη και τρώγανε τη μελίγκρα στα φυλλώματα των δέντρων, στους δρόμους και στα πάρκα και οι απελπισμένες όσο και λυσσασμένες επιθέσεις με μολότωφ από κάποιους πιτσιρικάδες, σ' αυτούς που εκπροσωπούνε την κυρίαρχη ιδεολογία - τους μπάτσους. Και το νοίκι απλήρωτο για δεύτερο μήνα. Έχω ένα τσαντάκι με τα καλλυντικά μου μέσα, ξέρεις, κραγιόν, ρουζ, οδοντόπαστα, ταμπόν και λοιπά, καθώς και τα σκουλαρίκια μου - έχω ανοίξει μπόλικες τρύπες στ' αφτιά μου, γίνεται χαμός, στο δεξί φοράω εφτά σκουλαρίκια και στο αριστερό τρία - έχω πάντα μαζί μου μια κασέτα των Κιουρ, «σελέξιον» και το τετράδιο με τα ποιήματά μου και κει κρατάω σημειώσεις για όλα αυτά που μου συμβαίνουνε και όλα αυτά που ζω. Και πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι, κάθε μέρα κι αλλού. Κοιμάμαι μια στον Ορέστη, μια στη Χαρά, μια στο Σταύρο, μια στην Έλεν, μια στη Δήμητρα. Σπίτι μου πάω μόνο για να ταΐσω το γάτο. Έχω κόψει τα μαλλιά μου πολύ κοντά, αν μ' έβλεπες δε θα με γνώριζες, και νομίζω ότι μου πάνε. Έτσι λένε κι οι άλλοι. Το στήθος μου έχει μεγαλώσει, φοβάμαι ότι θα κάνω κυτταρίτιδα σαν τη μάνα μου και θέλω να ξαναρχίσω χορό, γενικά δεν κινούμαι και πολύ. Και ξέρεις πλαδαρεύω, φοβάμαι πραγματικά, με πιάνει πανικός στην ιδέα του πάχους και δε γουστάρω καθόλου. Από τότε που μπήκα στη σχολή αισθάνομαι άλλος άνθρωπος. Επιτέλους, θα ξυπνάω το πρωί ή το μεσημέρι, δεν έχει καμιά σημασία, γιατί εγώ θα το επιλέγω και θα λέω, τι κάνω σήμερα, κι αυτό μπορεί να είναι κάθε μέρα κάτι διαφορετικό. Χαίρομαι και είμαι ευτυχισμένη σαν ελεύθερος πολίτης που είμαι πια. Κατά τα άλλα, η σχολή είναι ένα βλακώδες ίδρυμα, που δίνει ένα χαρτί ότι είσαι διανοούμενος και μετά σίγουρη ανεργία. Κι αν βρεις δουλειά έχεις εξασφαλισμένη την αποβλάκωση μέσα στην διαδικασία παραγωγής, εξάρτημα του συστήματος. Πριν από λίγες μέρες ξαναβρεθήκαμε με τη Μέδουσα. Στο σπίτι της Ρόζας ο Αλεξανδράκης οργάνωσε πάρτυ που κράτησε δυο μέρες και νύχτες. Μέχρι και πούλμαν βάλανε γι' αυτούς που ήρθανε από τη Νίκαια. Στην αρχή, έτσι για να σπάσει ο πάγος και να γνωριστούνε όσοι δε γνωριζόντουσαν και να φτιαχτεί ατμόσφαιρα χάι, έγιναν κάτι πελώρια τρίφυλλα κι ανάφτηκαν τα διακοσμητικά τσίλομ και ο κόσμος κάπνιζε, άκουγε μουσική, κράταγε το ρυθμό με τα δάχτυλα και έπεφτε γέλιο με κάτι ανέκδοτα ακυκλοφόρητα που έλεγε ο Αλεξανδράκης. Στη συνέχεια, η Μέδουσα, που είχε φτιαχτεί εντωμεταξύ, σηκώθηκε κι άρχισε να κουνιέται και να λικνίζεται στους ήχους της μουσικής κι εκεί οι

11 συζητήσεις σταμάτησαν, τα μάτια μισόκλεισαν λάγνα, νταγκλαρισμένα από το μεθύσι της οπτασία ς που αργοσάλευε ηδονικά κι έμοιαζε να κάνει το ερωτικό της κάλεσμα στον καθένα εκεί μέσα ξεχωριστά. Ακόμη και τα κορίτσια νιώσανε την επιθυμία των αρσενικών να τις κυριεύει και να τις ξεσηκώνει ερωτικά και αργοανασαίνανε βλέποντας το κολλητό ελαστικό και γυαλιστερό κορμί της Μέδουσας να μιμείται,σπασμούς οργασμιακούς, πάνω από το μεγάλο αστέρι που σχημάτιζε το ψηφιδωτό πάτωμα στο παλιό αρχοντικό. Μια παρέα χεβιμεταλλάδες, που 'χε έρθει από το Αιγάλεω, κατάπινε αρντάν και άδειαζε κουτιά μπίρας, το ένα πίσω από τ' άλλο, και τρίβανε τ' αρχίδια τους πάνω από τα βρόμικα τζην παντελόνια. Μορφές εφιαλτικές στο μισόφωτο, με λιγδωμένα μακριά μαλλιά και κατσαρά γένια, με μάτια πυρωμένα σίδερα, αγκομαχούσανε στο ρυθμό που κινιότανε το ψιλόλιγνο κορμί της αιώνιας γυναίκας, που όποιος την κοίταζε έμελλε στη θέα της να πετρώσει. Η Μέδουσα μοιράζεται γενναιόδωρα τον έρωτα με όλους. Μένει μια εδώ και μια εκεί, χωρίς να κολλάει για πολλές μέρες και δίνεται πρόθυμα σ' όποιον της το ζητάει, σ' όποιον εκείνη θέλει και σ' όποιον την έχει ανάγκη. Κι από όλους παίρνει και σ' όλους δίνει κάτι. Έτσι, λέει, της κάνει κέφι. Το κορμί της διάστικτο με ουλές από αναμμένα τσιγάρα και χαρακιές από ξυράφια, που της έκαναν διάφοροι γκόμενοι που κάποιες στιγμές νόμισαν ότι την εξουσίαζαν ή άλλοι που ζήλεψαν την αίσθηση που έχει η ίδια για την ελευθερία και τους κάκιωνε η ιδέα πως όπως δινότανε σ' αυτούς θα δινότανε και σε άλλους, «και θέλανε να βουλώσουνε το νεροχύτη» όπως χαρακτηριστικά είπε ο Σταύρος κάποτε. Πολλοί, μετά από κάποιο γαμήσι μαζί της, είχαν την αίσθηση ότι την επόμενη στιγμή δε θα υπήρχαν πια γι' αυτήν. Όμως δεν ήταν έτσι. Αγαπούσε όλους αυτούς που ζούσε μαζί τους τον έρωτα και τους είχε στο μυαλό της, εκτός από εκείνους που ασκούσανε βία πάνω της.

12 ΤΡΙΑ Αλλαγή οπτικής γωνίας. Την αντικειμενική εικόνα διαδέχεται η υποκειμενική. Τώρα, την εικόνα τη βλέπω μέσα από τα μάτια του ζευγαριού που συμμετέχει στην ερωτική στιγμή. Κωδικοποιημένο οπτικό υλικό φτάνει μέσω του οπτικού νεύρου στον εγκέφαλο, στο σημείο που μαζεύονται οι εικόνες και γίνεται η επεξεργασία τους. Στιγμή αποσαφήνισης. Οργασμιακά κύματα συνταράζουν το κεντρικό νευροσύστημα του εγκεφάλου. Για μια στιγμή το οπτικό νεύρο καλύπτεται από τις έντονες ταλαντεύσεις άλλων αισθητηρίων οργάνων και χάνει επαφή. Στιγμή μεγαλειώδους μυστηριασμού αποκαλύπτεται. Και τυφλώνει καίγοντας και καταστρέφοντας το υλικό που χρησιμοποιώ για να ζήσω και να βιώσω ξανά το χρόνο. Υπέροχη κίνηση, αρμονία περιδίνησης, τέντωμα στρογγυλεμένου κορμιού, αιώρηση χορευτική. Πάνω στο κορμί μου αναταράζεται το κορμί σου και φτιάχνει σχέδια, παιχνίδια, ζωγραφιές μαζί με τελετουργικά και αισθησιακά καλέσματα. Κάθεσαι πάνω μου, είμαι μέσα σου, ανασηκώνεσαι απαλά, ανάλαφρα, ξανά και πάλι. Κάθε φορά που κάθεσαι με μια απόκλιση προς τα εμπρός, με κοιτάζεις και μου χαϊδεύεις το πρόσωπο με τα μάτια σου. Σιντέφια λάμπουνε, λαμπυρίζουνε και τρεμοπαίζουνε στα αγαπημένα σου μάτια, στέλνουν ανταύγειες από ονειρεμένους και φανταστικούς κόσμους, μιλάνε κι υπόσχονται ότι αυτό που ζούμε θα το ζούμε για πάντα. Γύρω στα τέλη Σεπτέμβρη κατέγραψα ένα περίεργο περιστατικό, την ομαδική αυτοκτονία ενός είδους σκαθαριού από αυτά που κατορθώνουν παρ' όλο τον όγκο τους και τα μικρά σχετικά φτερά τους, να πετάνε με τη βοήθεια των ελύτρων. Ίσως το ζωάκι είχε κλείσει το βιολογικό του κύκλο κι οδηγημένο από το ένστικτο σφυροκοπούσε με μανία κάθε φωτισμένο στόχο είτε αυτός ήταν το παράθυρό μου είτε οι λάμπες του δρόμου. Η μαζική αυτοκτονία κράτησε τρεις νύχτες. Το πρωί μέτραγα χιλιάδες νεκρά

13 έντομα στα πεζοδρόμια, κάτω από τις λάμπες, στον εξώστη. Τις επόμενες μέρες χαθήκανε ξαφνικά, όπως ξαφνικά είχαν εμφανιστεί. Εδώ κι ένα μήνα περίπου, ακούμε ότι θα έρθει ο Δικτάτορας στην πόλη και θα του γίνει επίσημη υποδοχή. Λείπει περιοδεία στην ενδοχώρα πάνω από δυο μήνες. Γυρνάει από επαρχία σε επαρχία γιορτάζοντας με το λαό την εκλογική του νίκη, του Αυγούστου, όταν έγιναν εκλογές και ήταν ο μοναδικός υποψήφιος. Τις εκλογές τις κέρδισε με 93 τοις εκατό, ποσοστό συνηθισμένο σ' αυτές τις περιπτώσεις. Από το πίσω παράθυρο του σπιτιού μου φαίνεται ο σκελετός της αψίδας υποδοχής που έχει στήσει η ελληνική κοινότητα στη λεωφόρο. Θα γίνει επίσημη υποδοχή και παρέλαση. Τ όνομά μου σ' αυτή τη χώρα είναι Μαντέφου. Είναι ένα όνομα που το ξέρουν όλοι με το που με βλέπουν για πρώτη φορά, γιατί, απλούστατα, Μαντέφου σημαίνει γενειάδα και μια κι εδώ άνθρωποι με γένια δεν υπάρχουνε, εγώ είμαι ο Μαντέφου. Ο Μαντέφου στη χώρα των Οκαπί και των Νγκάνγκα λοιπόν... Την περασμένη Τρίτη το βραδάκι καθόμασταν στο Ακροπόλ και πίναμε ούζα. Η κυρα-κική, η τεράστια χοντρή ιδιοκτήτρια, είχε φτιάξει μια σπανακόπιτα μούρλια και ψιλοτσιμπούσαμε συζητώντας. Δίπλα μας καθότανε μια άλλη παρέα Έλληνες. Ο γέρος της παρέας, παλιός κυνηγός εξηγούσε πώς κυνηγούσαν τους ελέφαντες. «Όταν συναντούσαμε αγέλη ελεφάντων την ακολουθούσαμε και, κάποια στιγμή, ένας από μας πήγαινε, όσο πιο αθόρυβα μπορούσε, πίσω από τον ελέφαντα που ήταν τελευταίος στη σειρά και μ' ένα χασαπομάχαιρο προσπαθούσε, χωρίς να τον πάρουνε μυρωδιά οι άλλοι ελέφαντες, να κόψει τον τένοντα του πίσω ποδιού του. Όταν τα κατάφερνε, αφήναμε τον ελέφαντα να προχωράει μαζί με τους άλλους και μεις ακολουθούσαμε από μακριά. Κάποια στιγμή, ο ελέφαντας εξαντλημένος από το αίμα που έχανε, έπεφτε κάτω ενώ το κοπάδι προχωρούσε μπροστά χωρίς να το καταλάβει. Πηγαίναμε κοντά κι αφού ξεψυχούσε, αρχίζαμε με τις μασέτες να τον κομματιάζουμε». Ο γέρος συνεχίζει να εξιστορεί το πετσόκομμα του ελέφαντα κι εγώ τον αφήνω για να κοιτάξω στην πλατεία που βρίσκεται μπροστά μας, μια φασαρία. Στη στάση των φούλα-φούλα καμιά τριανταριά άτομα κρατάνε κάποιον και τον χτυπάνε με ξύλα στο κεφάλι, στο σώμα, παντού. Αυτός καταφέρνει κάποια στιγμή να τους ξεφύγει κι έρχεται τρέχοντας στο καφενείο που καθόμαστε. Πίσω του τρέχουν οι άλλοι φωνάζοντας: «Μογίμπι, μογίμπι». Η κυρα-κική σηκώνεται από το κάθισμά της αργά και με τον τεράστιο όγκο της φράζει την είσοδο στους διώκτες ενώ ο κλέφτης χώνεται από πίσω της κι εκλιπαρεί να τον σώσουμε. Οι άλλοι ξαναμμένοι σταματάνε μπροστά στη μεγαλόσωμη λευκή γυναίκα και της ζητάνε τον κλέφτη.

14 Λένε ότι έκλεβε μέσα στο φούλα-φούλα και ότι όταν τον πιάσανε τους έδειξε μια ταυτότητα αξιωματικού του στρατού. Ο κλέφτης κρυμμένος πίσω από την κυρα-κική με αίματα στα μούτρα του τρέμει και παρακαλεί τη λευκή να τον σώσει. Εκείνη γυρνάει και με τα χοντρά της χέρια τον αδράχνει και τον πετάει πάνω στους διώκτες του. Τον αρπάζουνε, άλλοι τον κρατάνε κι άλλοι τον χτυπάνε προσπαθώντας να του ανοίξουν το χέρι που το σφίγγει με λύσσα για να του πάρουν τα λεφτά που έχει κλέψει. Εκείνος ουρλιάζει, κλαίει, χτυπιέται, αλλά το χέρι του το κρατάει σφιχτά κλεισμένο. Η κυρα-κική τους φωνάζει να τον πάρουνε και να φύγουνε μην της χαλάσουνε το μαγαζί. Πράγματι, ενώ συνεχίζουνε να τον χτυπάνε με μανία, τον αρπάζουνε και τον παίρνουνε σηκωτό κι απομακρύνονται μέχρι που χάνονται στη νύχτα. Ο γέρος εξηγούσε στην παρέα δίπλα ότι τώρα ο κλέφτης δε θα 'βγαινε ζωντανός από τα χέρια τους... Το ίδιο βράδυ με ξύπνησε ένας φοβερός κρότος. Σηκώθηκα και κοίταξα από το παράθυρο. Κάποιος οδηγός, μάλλον μεθυσμένος, έπεσε πάνω στην αψίδα που είχαν στήσει οι Έλληνες στην κεντρική λεωφόρο για την υποδοχή του Δικτάτορα και την είχε σωριάσει κάτω, ενώ ο δρόμος είχε γεμίσει σίδερα, κι αυτός με το σαραβαλιασμένο πια αμάξι του, προσπαθούσε να κάνει μανούβρες για να εξαφανιστεί από κει πέρα. Ξάπλωσα και προσπάθησα να ξανακοιμηθώ. Δευτέρα βράδυ. Είχα πάει με φίλους στο Πιμ'ς, μια λευκή καφετέρια και φεύγοντας περάσαμε από το Πετί Πον μια μικρή πλατεία. Είδαμε κόσμο μαζεμένο, φασαρία, κακό, αυτοκίνητα. Πήγαμε κοντά και τι να δούμε. Ένας πελώριος ιπποπόταμος σκοτωμένος και οι μαύροι που τον κόβανε κομμάτια για να τον μοιράσουνε. Καθαρίζανε το λίπος κι ετοιμάζανε φωτιά εκεί δίπλα. Τον είχανε σκοτώσει οι στρατιώτες. Το κρέας του, μας είπανε, είναι καλύτερο από του γουρουνιού. Ο φουκαράς, φαίνεται, ήτανε στο ποτάμι και ψάχνοντας για τροφή βρέθηκε σ' ένα από τα μικρά ποταμάκια που διασχίζουν την πόλη και σιγά σιγά έφτασε στο κέντρο. Γυρίζοντας στο σπίτι αργά το βράδυ μάς σταμάτησε ένα μπλόκο στρατιωτών. Ο οδηγός μας έκοψε λίγο ταχύτητα, διπλάρωσε το στρατιώτη και μόλις έφτασε ακριβώς δίπλα του και εκείνος νόμιζε ότι θα σταματούσαμε, έκανε μια με το τιμόνι δεξιά, αριστερά, πάτησε με μανία το γκάζι και χαθήκαμε ενώ φώναζε «λόμπι, λόμπι» και γελούσε. Αυτά τα μπλόκα είναι ένα είδος φορολογίας στα αυτοκίνητα, γιατί οι στρατιώτες πληρώνονται κι αυτοί ελάχιστα κι έτσι βγάζουν μερικά φράγκα για να πιούνε μια μπίρα. Σήμερα, Τετάρτη, κυκλοφορεί έντονα η φήμη ότι ο Δικτάτορας γυρνάει κι ότι είχε ετοιμαστεί πραξικόπημα από μια ομάδα στρατιωτικών που θα τον περιμένανε στην είσοδο της πόλης για να τον δολοφονήσουν. Συλλάβανε εκατόν πενήντα άτομα και λέγεται ότι βρέθηκαν πολλά όπλα.

15 Ο στρατηγός Οντέν είναι ένας τύπος που μου συστήσανε στο καζίνο Νγκόγι Μπομένγκο και κάτσαμε μαζί κι ήπιαμε και κάτι ουίσκι. Ο Οντέν είναι Αγκολέζος και παίρνει χρήματα από τη χούντα του Ζαΐρ για ν' ανατρέψει το καθεστώς της Αγκόλας. Πίσω βέβαια από το Μομπούτου λέγεται ότι είναι οι Αμερικάνοι. Στα νότια της Αγκόλας βρίσκεται άλλος, πράκτορας της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης αυτός. Ο Οντέν είναι καζινόβιος και τρώει όλα τα λεφτά που παίρνει στο μπλακ τζακ και την αμερικάνικη ρουλέτα. Όπως έμαθα, μάλιστα, έπαιξε κι έχασε στο καζίνο καμιά πενηνταριά φορτηγά που είχε πάρει από το Δικτάτορα για το αντάρτικο που οργανώνει στα Βόρεια της Αγκόλας. Τώρα είναι αξιολύπητος και τον κεράσαμε το δεύτερο ουίσκυ. Δεν μιλάει, μόνο το μάτι του παίζει τρελά, μεθυσμένα κι αρπαχτικά. Η Αεροφλότ πάει λίγος καιρός που προσγειώθηκε για πρώτη φορά στο αεροδρόμιο του Ντζίλι. Μόλις το αεροπλάνο σταμάτησε στον αεροδιάδρομο, έγινε έκρηξη μέσα στην αίθουσα υποδοχής και μετά εκδηλώθηκε πυρκαγιά που απλώθηκε στις εγκαταστάσεις του αεροδρομίου. Φυσικά έγινε μεγάλη ταραχή και το ίδιο βράδυ ανακοινώθηκε με κοινή συμφωνία κυβέρνησης και διοίκησης Aεροφλότ ότι οι πτήσεις που είχανε κανονιστεί να γίνονται μια φορά τη βδομάδα από Μόσχα για Κινσάσα αναβάλλονται επ' αόριστον. Λέγεται ότι την βόμβα την έβαλε η Σαμπένα που έχει την αποκλειστικότητα της γραμμής. 'Εδώ, τα ταξί είναι το άλλο πράγμα. Σωροί από σίδερα που τρέχουνε χωρίς σταματημό αφηνιασμένα στους δρόμους της πόλης κάνοντας παράτολμους ελιγμούς και εκκωφαντικό θόρυβο που αναρωτιέμαι από πού προέρχεται μια και μηχανή δε φαίνεται να έχουν. Μπήκα σ' ένα για να πάω σε κάποια δουλειά. Μπροστά το παρμπρίζ έλειπε κι ο ζεστός αέρας με χτύπαγε ορμητικά. Ήταν όνειρο. Πάτωμα δεν υπήρχε κι έβλεπα την άσφαλτο να φεύγει με ταχύτητα κάτω από τα πόδια μου. Καθόμουνα άβολα πάνω σε κουρέλια βρόμικα και προσπαθούσα να κρατήσω ψηλά τα πόδια μου να μην πάνε κάτω απ' τα σίδερα και τα χάσω. Ήμουνα στριμωγμένος ανάμεσα σε δυο χοντρές μαύρες, η μια ούρλιαζε και χτυπώντας τα χέρια της διαμαρτυρότανε για το ασφαλιστικό σύστημα και τη γραφειοκρατία. Πήγαινα να δω τη Σοφία γιατί αισθάνεται φοβερή μοναξιά από τότε που την παράτησε ο άντρας της και πήγε να ζήσει με μια πιτσιρίκα μαύρη. Η Σοφία, μια χοντρή σαρανταπεντάρα κακάσχημη είναι πολύ χάλια ψυχολογικά. Κάθε λίγο κλαψούριζε, κι έλεγε και ξανάλεγε: «Αχ, ο Τζων, αχ, γιατί μου το 'κανε αυτό, γιατί;» και ρώταγε εμάς που κάτι υποψιαζόμαστε γιατί της το είχε κάνει ο Τζων αλλά δεν μπορούσαμε και να της το πούμε. Κι όταν τα κλάματα γίνονταν έκρηξη απελπισίας, άρπαζε από το τραπεζάκι δίπλα την εφεδρική μασέλα που είχε ξεχάσει να πάρει μαζί του ο Τζων στη ζούγκλα και την άρχιζε στα φιλιά. «Αχ, ο Τζων

16 είπε ότι με βρίσκει πολύ άσπρη» έλεγε και ξανάλεγε ενώ φιλούσε με πάθος τα δόντια από άσπρο και τα ούλα από ροζ ακρυλικό. Την άλλη μέρα, στην ελληνική εκκλησία ετελέσθη πολυχρόνιον από το μαύρο ορθόδοξο παπά για το Δικτάτορα και παρέστησαν όλα τα επιφανή μέλη της ελληνικής παροικίας. Σήμερα γνώρισα τον Αλαίν, έναν μπεκρούλιακα Βέλγο πενηνταπεντάρη που συζεί με μια τσίτα. Της φοράει μπεϊμπιλίνο για να μην τον λερώνει και την κρατάει στην αγκαλιά του όλη μέρα. Κάτι μου θύμισε από τον Ταρζάν αυτή η ιστορία. Αύριο είναι Κυριακή και λέω να κάτσω σπίτι.

17 ΤΕΣΣΕΡΑ Περνάει ο καιρός και µε πληγώνει η απουσία σου. Αναρωτιέμαι τι να ζεις και τι σου κλέβει από το παρόν ολόκληρο το παρελθόν, τις µέρες, τις νύχτες, το χρόνο που µαζί βιώσαμε και που τότε πιστεύαμε ότι ποτέ δε θα ξεχαστεί αλλά θα µείνει τόσο ζωντανός όσο εκείνες τις στιγμές που μαζί τον ζούσαμε. Είμαι σπίτι. Ο γάτος είναι καθισμένος εδώ δίπλα µου και µε κοιτάει µε τα γλυκά φωτερά του µάτια. Είναι άρρωστος ο φουκαράς και του δίνω αντιβίωση εδώ και τρεις µέρες. Ελπίζω να µην έχει τύφο σαν τον άτυχο τον Ρούµπεν που πέθανε τότε που χωρίσαμε. Τον κοιτάω, µε κοιτάει και ξάφνου σκύβει και τρίβεται στο χέρι µου και στο µολύβι, γι' αυτό κι αυτές οι µπερδεµένες γραµµές... Όταν προσπαθήσω να κοιτάξω γύρω µου, τις σχέσεις, τους φίλους µου, τους γνωστούς, τα µέρη που συχνάζω, µπαράκια, σπίτια, το ίδιο µου το σπίτι, τις ευκαιριακές δουλειές που κάνω για να βγάλω κάνα φράγκο, τα περιοδικά που διαβάζω, τις µουσικές που ακούω, τις µηχανές που τρέχουμε εδώ και κει, τα βιβλιοπωλεία, τους εκδότες που προτιμώ, τους ποιητές, τους συγγραφείς, τα συνθήματα που γράφονται στους τοίχους, την τηλεόραση και τα προγράµµατά της, τα σινεµά και τις ταινίες, τα ερωτικά µου, κάποιος γκόµενος που γουστάρω, βαµπ ή κοινός θνητός, τις µέρες της περιόδου µου, το χάπι που δεν ξέρω καλά καλά αν πρέπει να το παίρνω γιατί µου πρήζονται τα βυζιά, τα σποραδικά γαµήσια µου, τα πιο πολλά ανικανοποίητα, στα γρήγορα και πεταχτά συνήθως, ώσπου να χύσει ο άλλος, τα τσιµπούκια που κάνω και που δεν την βρίσκω παρά σπάνια, τις µαλακίες που τραβάω µόνη µου στο κρεβάτι, τις φαντασιώσεις ότι κάποιος και πολύ πρώτος µε γαµάει, καμιά φορά πολλαπλασιασµένος σε δυο και τρεις, τις βόλτες στα µαγαζιά, τις βιτρίνες των ρούχων, τα ρούχα που αγοράζω στο Εγκ, τις ώρες που περνάω στο µπάνιο, τα σπυράκια στο πρόσωπο, τους φακούς επαφής που µε κόβουνε, το στοµάχι µου που µε πιάνει τακτικά και κρατάει µέρες, κανένα

18 τσιγαρλίκι πότε πότε, το χορό που ξανάρχισα, τη βόλτα στα Προπύλαια να δούμε τα φρικιά και τα σκουλαρίκια, στα Εξάρχεια να µάθουµε κανένα νέο απ' την πρώτη γραµµή της αμφισβήτησης, πρεζάκια, χαπάκια, µηχανάκια, αλκόλια, µπάτσοι γουρουνοµάνες. Τα βαριέμαι όλα αφόρητα, τα βαριέμαι σου λέω... Τις σκέψεις να φορέσω σουτιέν ή να µη φορέσω; πάει η πράσινη µπλούζα µε το µπλουτζήν; να φάω ψωμί µε µακαρόνια ή να µη φάω; να κάνω δίαιτα ή όχι; να βάζω ταµπόν ή σερβιέτες; να φωνάζω για ν' ακουστώ από τους άλλους ή να περιμένω σιωπηλή να µου απευθύνουνε το λόγο; να στενεύω τα τζην ή να τα φοράω φαρδιά; να µπω ή να µην µπω στο σύστημα; Ξέρεις, η γεύση µου είναι πικρή και στυφή, πικρόστυφη, ξέρεις εσύ. Χτες βράδυ είχαμε πάει µε τη Μέδουσα σινεµά στο Εβεργκρήν. Είναι οι τελευταίες µέρες ενός µακριού καλοκαιριού. Και το Εβεργκρήν, όσο δε βρέχει, παίζει. Αλλά, ίσως, χτες να ήτανε η τελευταία του παράσταση. Είχε κάνει διάλειµµα κι έπινα λίγο χαμένη, λίγο κουρασμένη, µια κόκα κόλα µε το χρωματιστό στραβωμένο καλαμάκι και κοίταζα, χωρίς πραγματικά να βλέπω, τη λευκή οθόνη µε τα µοβ δειλινά που ανοίγουνε τα βράδια λίγο πριν την παράσταση. Κάποια κίνηση στα δεξιά της οθόνης τράβηξε το νωχελικό µου ξέχασµα και συνέχισα να κοιτάζω προς τα κει. Ήτανε το πίσω µέρος µιας πολυκατοικίας, η ταπεινή πλευρά της µε τη στριφογυριστή σιδερένια σκάλα. Κάποιος ήταν σκυµµένος και κάτι έδενε. Σιγά, χωρίς να συνειδητοποιώ τι κάνει, κατέγραφα τις κινήσεις του. Το µυαλό µου ήταν αλλού, στο όνειρο του πρωταγωνιστή να περάσει µ' ένα ποταµόπλοιο πάνω από το βουνό, όνειρο που είχα και γω κάποτε και που µου άφηνε µια θαυμάσια ηδονική γεύση µε φυσαλίδες αποβλάκωσης και κόκας να σκάνε τριγύρω. Ο άντρας στη σκάλα έδενε ένα λεπτό σκοινί στο κάγκελο µε κόμπους, κι όταν τελείωσε σηκώθηκε και κοίταξε για λίγο τον κόσμο στην πλατεία του κινηματογράφου. Ήταν νέος και κρατούσε στα χέρια του το σκοινί που η άκρη του τελείωνε σε θηλιά. Τα φώτα του Εβεργκρήν χαμηλώνανε και ο άντρας πέρναγε τη θηλιά πάνω από το κεφάλι του. Στη σκοτεινή οθόνη πηδήσανε χρώματα και οι δυο λέξεις. Μέρος Δεύτερο. Ο άντρας πέρναγε το σώµα του πάνω από το κάγκελο της σκάλας. Οι ινδιάνοι µε πρωτόγονες τροχαλίες και σκοινιά τράβαγαν το ποταµόπλοιο έξω από το νερό και το ανέβαζαν σιγά σιγά στο βουνό. Ο άντρας στη σκάλα πήδησε στο κενό. Οι φωνές του κόσμου, ο πρωταγωνιστής που φώναζε στους ινδιάνους «πιο δυνατά», ο άντρας στη σκάλα που αιωρείται σαν εκκρεμές.

19 ΠΕΝΤΕ Μοναδικές στιγµές που προβάλλονται µε αργή κίνηση στην οθόνη της µνήµης, χρωµατισµένες κι αποτυπωµένες µε τα αισθαντικότερα υλικά του µυαλού µου που έζησε τον πυρετό του πλησιάσµατός µας, της ένωσής µας και που µέτραγε µόνο τους βαθμούς της κάψας που µας έκαιγε. Εσύ, πιο όμορφη παρά ποτέ, ξαπλωμένη γυμνή στο κρεβάτι, µε έκδηλη ερωτική χαρά στα µάτια, εγώ καθισμένος δίπλα σου, στάζοντας από κάθε πόρο του σώµατός µου την ωραιότερη αίσθηση που έδωσε ποτέ γυναίκα σε άντρα, εσύ µε τα όμορφα, καλλίγραµµα, δυνατά, γυναικεία πόδια σου ανοιχτά κι ανάμεσα τα κυματιστά χέρια σου µε τα στρουµπουλά δαχτυλάκια να χαϊδεύουν και ν' απλώνουνε παντού το σπέρμα µου, µε απαλές κυκλικές κινήσεις µέσα κι έξω στον ωραιότερο κάλυκα που φτιάχτηκε από την ασύλληπτη σύμπτωση. Το χαρισματικό πορφυρό λουλούδι που µας έδωσε την ύψιστη δυνατότητα να ενωθούμε και να γίνουμε ένα. Η ένωσή µας έδιωξε τη µοναξιά και την απελπισία, καθώς ο ένας ένιωσε πάνω στο στήθος του την καρδιά του άλλου να πάλλεται και να δονείται από έρωτα και αµοιβαιότητα, όταν αγκαλιαστήκανε οι γλώσσες µας και µπλέξανε τα µυαλά µας κι ενωθήκανε τα υγρά µας τα εσώτερα κι αισθανθήκαμε τη ζωή να ξεδιπλώνεται µέσα µας κι από κάτι αφηρηµένο που ήταν πριν να παίρνει σχήμα και µορφή, να γίνεται κάτι όμορφο και να δείχνει ότι αυτό είναι η δικαίωση της ύπαρξης. Αποσπασματικές εικόνες του χτες που ζήσαμε µαζί, επαναλαµβάνονται στην οθόνη του σήμερα. Ισηµερία στον Ισηµερινό και ο ήλιος κοιτάζει κατακόρυφα και τα καίει όλα. Στενοσόκακο µε απροσδιόριστο γλιτσιασµένο ρυπαρό χρώμα. Άνθρωποι που λες και φυτρώσανε από το µαυρισµένο έδαφος. Στην άκρη του δρόμου χειράµαξες µε µεγάλες ρόδες αυτοκινήτου. Στις χειρολαβές σύρματα και λάµες φτιάχνουνε πρόχειρες αιώρες. Ξαπλωμένος κουβαριαστά σε κάθε άμαξα ο ιδιοκτήτης. Σκοτεινά βλέµµατα κοιτάζουν µε περιέργεια κάτω από ξεφτισµένα καπέλα. Δείχνουν τα γένια µου.

20 Γελάνε. Ένας φωνάζει «ο Μαρξ», άλλος «ο Ιησούς». Μεγάλος ανοιχτός υπόνομος που βγάζει κατευθείαν στην αγορά του Ζάντο. Μέσα ξεχωρίζει κάθε είδους βρομιά. Όγκοι και σχήματα. Ποιότητα χρώματος στο πιο ύποπτο µίγµα κιτρινόμαυρου µε σκοτωμένη απόχρωση στο πράσινο λαχανί. Αποφορά κάθε είδους ζωικής και φυτικής σαπίλας. Κόσμος πολύς, στριμωξίδι, φωνές, σκουντήγµατα, τσιρίδες, τραβήγµατα απ' τον αγκώνα. Εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι καθισµένοι στις δυο πλευρές του µεγάλου υπονόμου. Μπροστά τους εκτεθειµένα φρούτα και καρποί εκπληκτικής ομορφιάς. Ένας χασάπης κουνάει µπροστά µου το µατωµένο κεφάλι µιας φρεσκοσφαγµένης κατσίκας. Με πιτσιλάνε τα αίματα. Κροκόδειλος σε φέτες. Η ουρά ακριβοπληρώνεται. Μεγάλες εµαγιέ λεκάνες µε είδος τζιτζικιού. Ακρίδες, µυρµήγκια µε φτερά, κάμπιες µικρές και µεγάλες, άσπρες, ροζ, κόκκινες, καφέ, ψαλίδες, σκουλήκια, χελώνες, κατσαρίδες ξανθές, πίθηκος φρεσκοτεµαχισµένος, το κεφάλι το µαδάνε σαν µπανάνα, πίθηκος ολόκληρος, µόνο καβουρντισµένος - θυμίζει καµµένο µωρό - φίδια φρέσκα ή παστά, άγνωστά µου µικρά και μεγαλύτερα ζώα της ζούγκλας, τσουρουφλισµένα, καρβουνιασµένα, καµµένα και κοκαλωμένα σε στάσεις αγωνίας θανάτου. Κάποιοι στρατιώτες περνάνε µε δυο µαύρους που µόλις έχουνε συλλάβει. Τους φοράνε χειροπέδες και τους χτυπάνε µε τις γροθιές τους ενώ τους πάνε. Οι ανοιχτοί υπόνομοι γίνονται πολλοί, όλο διακλαδώσεις. Προχωράω στην τύχη. Το κρέας της αντιλόπης είναι πάµφθηνο. Ψάρια ποταµίσια που µυρίζουνε, µισοσάπια, άλλα ζωντανά ανοιγοκλείνουνε τα σπάραχνα, ζούνε µέχρι σαράντα µέρες έξω απ' το νερό. Αγόρασα µπανάνες από µια κοπέλα. Το πρόσωπό της γεμάτο χαρακιές που αρχίζουνε από τη ρυτίδα της µύτης και καταλήγουνε στους κροτάφους. Μιλάει σπασμένα γαλλικά, οι χαρακιές στο πρόσωπο είναι το διακριτικό της φυλής της. Στη σειρά γυναίκες που κάθονται ανακούρκουδα και µπροστά στα µισάνοιχτα πόδια τους έχουνε σωρούς από αβγά. Φαίνονται σαν να τα 'χουνε µόλις γεννήσει. Βγάζω από την τσάντα τη φωτογραφική µηχανή και σκοπεύω. Κάποιος δίπλα µου µε πλατιές χειρονομίες φωνάζει: «Αυτό απαγορεύεται στο Ζαΐρ» και το επαναλαμβάνει συνέχεια. Ένας µικρός µε τραβάει απ' τον αγκώνα «Να πληρώσεις» µου λέει. Νετάρω για να καθαρίσω την εικόνα, οι αβγουλούδες φτιάχνονται και κορδώνονται. Ένας στρατιώτης έρχεται και ρωτάει τι συμβαίνει, κόσμος µαζεύεται. Ο φωνακλάς εξηγεί στο όργανο ότι προσπάθησα να φωτογραφίσω. Ο στρατιώτης τού κάνει µε τα δάχτυλα το σήμα της νίκης, γυρνάει σε µένα που κοιτάζω και λέει να τον ακολουθήσω. Είχα αρκετές αντιρρήσεις αλλά τελικά µε πήγε εκεί που ήθελε να µε πάει. Πρόχειρα κελιά φυλακής στη γραµµή, δίπλα µικρά βουνά από σκουπίδια. Κόσμος πολύς µαζεµένος απ' έξω, άντρες, γυναίκες στριµωγµένοι στα κελιά µέσα, χέρια που στίβουνε τα χοντρά κάγκελα και

21 στέλνουνε την απελπισία τους στους έξω. Φωνές, κλαυθµοί και οδυρµοί. Σκέφτηκα ότι την είχα γαµήσει. Ο στρατιώτης µε πήγα σ' ένα σκοτεινό και µακρύ δωμάτιο και χτυπώντας το πόδι µε δύναμη κάτω, χαιρέτησε στρατιωτικά και µε παρουσίασε στο διοικητή του. Ο κοµισάριος φόραγε στην µπουτονιέρα του µια µεγάλη κονκάρδα µε τη φωτογραφία του Δικτάτορα. Το σαφάρι σακάκι του σε πράσινο χρώμα είχε τυπωµένο το πρόσωπο του Δικτάτορα µπροστά και πίσω σε φυσικό µέγεθος. Τα σακάκια αυτά κυκλοφόρησαν στις εκλογές που γίνανε πριν δυο µήνες και τα φοράνε σήµερα όλοι οι κυβερνητικοί. Μόδα. Το όργανο ανέφερε στο διοικητή του τα γεγονότα µιλώντας γρήγορα σε λινγκάλα κι εξαφανίστηκε. O κοµισάριος συστήθηκε σαν διοικητής ασφάλειας της αγοράς και µου ζήτησε να καθίσω. Δίπλα γίνονταν ανακρίσεις από άλλους µε πολιτικά. Στο βάθος της κακοφωτισµένης και βρόµικης αίθουσας χτυπούσανε κάποια γυναίκα που άρχισε να στριγγλίζει. Την πήρανε σηκωτή από κει µέσα. Ο δικός µου ζήτησε να παρουσιαστώ. Στοιχεία και λοιπά. Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είχα το διαβατήριο µαζί. Του είπα το όνοµά µου ενώ µε κοίταζε πολύ επιφυλακτικά. Μου είπε ότι βρίσκομαι εκεί µε την κατηγορία της κατασκοπείας. Του απάντησα ότι έχω έρθει στην Αφρική σαν φίλος. Αφού αναστέναξε, µου είπε ότι - χωρίς να είναι και σίγουρος - πιστεύει τις καλές µου προθέσεις, όμως µπορεί να φωτογράφιζα την αγορά για να στείλω τις φωτογραφίες σε εχθρικό κράτος και να οργανωθεί σαµποτάζ, να ανατιναχτεί η αγορά και να ξεκινήσει αντεπανάσταση και τότε ο κόσμος δε θα βρίσκει τρόφιμα από την ανωμαλία που θα δημιουργηθεί και το νεαρό κράτος του Ζαΐρ µε τη νέα πολιτική ηγεσία θα κινδύνευε να χάσει το δρόμο του εξαιτίας της επιείκειας που έδειξε στο πρόσωπό µου. Του εξήγησα ότι δεν είχα προλάβει να φωτογραφίσω. Είπε ότι, δυστυχώς, το όργανο που µε είχε οδηγήσει σ' αυτόν είχε βεβαιώσει ότι φωτογράφιζα και ότι η φωτογραφική µηχανή πρέπει να κατασχεθεί. Του δήλωσα ότι τη µηχανή δεν πρόκειται να την πάρει και ότι, εν πάση περιπτώσει, αν θέλει να κατάσχει κάτι ας πάρει το φιλµ. Μου εξήγησε ότι θα κατάσχει το φιλµ µέσα στη µηχανή όπως έκανε την προηγούμενη µέρα σε τέσσερις Ελβετούς και τέσσερις µηχανές, που κάνανε φωτογραφική κατασκοπεία στην αγορά. Τον ρώτησα γιατί δεν υπάρχει κάποια πινακίδα που να λέει ότι απαγορεύεται η φωτογράφηση. Αυτό τον έκανε να αναστενάξει βαθιά και να µου πει ότι δεν είμαι καθόλου συνεργάσιμος. Του είπα ότι µόνο αν χρησιμοποιήσει βία θα πάρει τη φωτογραφική µηχανή και ότι µαζί µε τη µηχανή θα µείνω κι εγώ εκεί αποφασισμένος για όλα. Αναστέναξε γι' άλλη µια φορά βαθιά και κοίταξε τα δάχτυλά του που ήταν µπλεγμένα µμεταξύ τους εκτός από τους αντίχειρες που τους στριφογύριζε σε κύκλους µια προς τα µέσα και µια αντίστροφα. Πάνω

22 από το κεφάλι του µια ζωγραφισμένη αφίσα έδειχνε στρατιώτες µε κλοµπ στα χέρια να βαράνε τρεις γυναίκες κι έναν άντρα. Κάποτε µου είπε: «Καταλαβαίνω είστε Έλληνας, δεν ξέρετε τους νόμους και θέλετε να φύγετε και να µην αφήσετε και τη µηχανή σας εδώ». Τον ρώτησα πόσο είναι το πρόστιμο για την άγνοια των νόμων ή για την κατασκοπεία. Πάλι αναστέναξε και µετά από µεγάλη παύση, που εγώ τη γέμισα µε βλέµµατα τριγύρω στις σκληρές ανακρίσεις που τώρα µου φαίνονταν πιο πολύ διαπραγματεύσεις, µου δήλωσε: «Δώστε πεντακόσια ζαΐρια και φύγετε», 'Έβγαλα από την τσέπη µου τριακόσια. Του τα κούνησα µπροστά του και είπα: «Οκέι;». Ο κοµισάριος αναστέναξε πάλι και είπε µε τη σιγανή φωνή του «εντάξει». Βγήκα γρήγορα από κει µέσα. Φοινικόλαδο, φυστικόλαδο, µπίλα, καρπός του φοίνικα, µανιόκο, λιωμένος καρπός τυλιγμένος σε µπανανόφυλλα, σάκα-σάκα, χόρτο ψιλοκοµµένο, λιωµένο φυστίκι αράπικο, κοϊόβας, στιφόξυνα µικρά φρούτα. Μπροστά µου οι υπόνομοι χωρίζουνε, ακολουθώ το δεξιό. Μικροί πάγκοι µε δεκάδες πήλινα βαζάκια γεμάτα διάφορα περίεργα πραγματάκια. Στο ένα έχει νύχια ανθρώπων, στο άλλο δόντια άγριων ζώων, νύχια πουλιών, φτερά, δόντια φιδιών, ξεραμένους σκορπιούς, ξασπρισμένα καύκαλα πουλιών, γύπα, αετού, νύχια λεοπάρδαλης, αγριόγατας, γκαζέλας, νεκροκεφαλές πιθήκων, ταριχευµένα κεφάλια πουλιών, ζώων, σµικρυµένα ανθρώπινα κεφάλια, δέρματα λεοπάρδαλης, κοµµάτια από τη μουσούδα της, φιδοδέρµατα, τρίχες από ουρά ελέφαντα, άλλα χύµα κι άλλα φτιαγμένα φυλαχτά. Σε µικρά εμαγιέ πιατάκια κοµµάτια ξύλου από µπαοµπάµπ, κλαδιά, φλοιός, ρίζες, ξεραμένα φυτά, λουλουδάκια παράξενα, δηλητήρια και θεριακές, χώμα µε όλα τα χρώματα και όλες τις αποχρώσεις του κόσμου, κοκκινωπό, κιτρινωπό, καφέ, µαύρο, πέτρες πορώδεις µε στίγματα γαλάζια και πράσινα, χάντρες, θαλασσινά κοχυλάκια, µικρά παράξενα σφαιρικά, όλα τακτοποιημένα κατά είδος. Κοίταξα τους ανθρώπους που κάθονταν πίσω από τους πάγκους και ήταν οι µόνοι που δε φώναζαν για να πουλήσουνε κι ούτε καν ενδιαφερόντουσαν για µένα. Ένας γέρος µε κάτασπρα µακριά µαλλιά µε κοίταξε βαριεστηµένα. Κόκκινες φλεβίτσες αυλάκωναν το άσπρο του µατιού κάνοντας αντίθεση στο µαύρο πρόσωπο και τα άσπρα κατσαρά µαλλιά. Μάσκα αιλουροειδούς. Στο µπράτσο του διέκρινα ένα κίτρινο τατουάζ, µια λεοπάρδαλη µε ανοιχτά σαγόνια και δόντια που έσταζαν αίμα. Ταμπέλες µπροστά στις αμίλητες γυναίκες µε τα ανεξιχνίαστα πρόσωπα και τα µαγνητικά βλέµµατα πληροφορούσαν ότι πρόκειται για τηλεπαθητικές χειρομάντισσες, οραματίστριες. Κάποιος κρατούσε το χέρι ενός στρατιωτικού, γύρω µαζεύτηκε κόσμος να παρακολουθήσει. Στέκονταν κι οι δυο όρθιοι. Ο µάντης µιλούσε γρήγορα και κοφτά, στο στόμα µαζεµένο σάλιο και η φωνή έβγαινε υγρή, πλαδαρή, παχιά, έρρινη. Πότε πότε έριχνε µατιές στο χέρι που κράταγε και αμέσως ανέβαζε το

23 βλέµµα στα µάτια του νεαρού στρατιωτικού, που τον κοίταζε µε επιφύλαξη. Οι άνθρωποι που είχαν µαζευτεί για να παρακολουθήσουν και ν' ακούσουνε δείχνανε φόβο. Δεν καταλάβαινα τι λέγανε όμως ο τρόπος του µάντη τους υπέβαλε, το έβλεπες στα πρόσωπα όλων. Έφυγα από κει και συνέχισα την περιπλάνηση µες στους σωρούς από τα καµµένα κουφάρια των πιθήκων και στην µπόχα απ' τα καρβουνιασμένα ψάρια κι ακολούθησα τον πρώτο υπόνομο που βρήκα µπροστά µου. Βγήκα σ' ένα µικρό πλάτωμα σκεπασμένο µε τσίγκους που σχηματίζανε µια στοά. Προχώρησα µέσα από τα χέρια των πωλητών που µε τράβαγαν πότε από δω και πότε από κει. Δε µου είχε ξανατύχει να µε αποκαλούν και µάλιστα τόσες φορές, αφεντικό. «Αφεντικό, από µένα θα ψωνίσεις», «όχι, από µένα», «πουλάω πιο φτηνά εγώ», «αφεντικό, σε µένα θα πάρεις το καλύτερο πράγμα»... Εδώ, το σκηνικό αλλάζει κατά πολύ. Εδώ ήτανε η τέχνη, η αφρικάνικη τέχνη. Εκατοντάδες πίνακες ζωγραφισμένοι µε λάδι ή µε σκόνες ή ακρυλικά χρώματα, σκηνές αγροτικές, γυναίκες µε γυμνά στήθια μεταφέρουνε εξωτικούς καρπούς, ανανάδες, µορφές γέρων µε τσιµπούκια, πινελιές ανάκατες ή καλοσχηµατισµένες µορφές. Παραδίπλα κλουβιά µε ζώα, τσακάλια, αλεπούδες, αγριόσκυλα, µπαµπουίνοι, µαϊµούδες κοκκινοκώλες, παπαγάλοι µε κόκκινες ουρές, άσπροι αγιούπες, µαραµπού. Πέτρες και πετράδια, ονειρικά πλασμένα από αγγίγματα χερουβείµ παιχνιδίζουν στα µάτια, θαμπώνουν την όραση, γαργαλάνε το µυαλό και δημιουργούνε χαυνωτικές παραισθήσεις, τέτοιες που ο Λήρυ µόνο στα µανιτάρια και στις παρενέργειές τους αναγνωρίζει. Μέσα στις κοµµένες σε φέτες πέτρες φτιάχνονται σχήματα και νερά που καθώς τα κοιτάζεις σαλεύουν και κουνιόνται σαν µαλάκια, σαν ζωντανοί αρμονικοί οργανισμοί. Μαλαχίτης. Γαλαζοπράσινος, γυαλιστερός, σιντεφένιος, ουράνιος. Δεν τόλμησα να τον αγγίξω. Ελεφαντόδοντα, σκαλισμένα ολόκληρα µε µικρές µορφές θεών που φτιάχνουνε συµπλέγµατα περίεργα και καθόλου ερωτικά. Όντα χωρίς φύλλο. Μου ονοµατίσανε θεότητες της µητρότητας των Μπαντού, των Μπαλούµπα, των Κίβου, των Πυγµαίων και πολλών άλλων φυλών. Ξύλινες µάσκες µάγων, ξεκουφιασµένοι κορμοί δέντρων που φτιάχνονται για να µπαίνει το κεφάλι µέσα κι ένα κέρατο που στήνει στο πάνω µέρος, δυο µικρές τρύπες για τα µάτια και πανδαισία χρωμάτων και στολίσματος. Με µικρές αχιβάδες, γουρουνάκια, χάντρες κι άλλα µπιχλιµπίδια. Άλλες µάσκες από ψάθα, πιο απλές, αλλά πολύ-πολύ όμορφες. Μουσικά όργανα, έγχορδα που καταλήγουν σε γλυπτά κορμιά και κεφάλια θεοτήτων. Χελώνες καµωµένες µικρά οργανάκια, αγάλματα σε φυσικό µέγεθος από ξύλο. Κάποιο παράξενο άσπρο ξύλο που, όπως µου εξηγήσανε, λαμπυρίζει τη νύχτα σαν διαμάντι στο σκοτάδι. Μαόνι και έβενος και σιδερόξυλα που είναι ασήκωτα.

24 Βέλη, τόξα, χτένες από ελεφαντόδοντο, δαχτυλίδια, βραχιόλια, πίπες, µικρά αγαλματάκια. Τύμπανα, ακόντια. Το πιο εκπληκτικό, τα σπαθιά των αρχηγών φυλών που όταν ξεθηκαρώνονται πρέπει να πέσουν κεφάλια γιατί έτσι είναι το τελετουργικό. Πιο πέρα, ζυγίζανε τέσσερα ελεφαντόδοντα πελώρια που το καθένα πήγαινε γύρω στα είκοσι κιλά. Παραδίπλα µια µικρή φασαρία. Φωνές «Μογίµπι, µογίµπι». Κάποιοι στρατιώτες που τρέχουνε βιαστικοί, ένας άνθρωπος πεσμένος κάτω, τα µυαλά του χυμένα πάνω στο µαυροκίτρινο χώµα. Του είχαν ανοίξει το κεφάλι µε τα κλοµπ. Φεύγουνε σαν να µη συμβαίνει τίποτα. Κάποιες γυναίκες που είχαν απλώσει λαχανικά εκεί δίπλα, τα µμαζεύουνε γρήγορα και φεύγουνε χωρίς να κοιτάζουνε το µακρύ κορμί του σκοτωμένου µε τα ψιλόλιγνα µπερδεµένα πόδια. Προχωράω κατά µήκος ενός άλλου υπονόμου προσπαθώντας να βρω µια έξοδο από τον εφιάλτη που ζω. Οι µπανάνες στην τσάντα που κρατάω έχουνε γίνει ασήκωτες. Βλαστηµάω τον ιδρώτα που κατεβαίνει στα µάτια και µε τσούζει. Η µπόχα και η ζέστη, οι µυρωδιές από την τσίκνα, η δυστυχία και ο θάνατος µε κάνουν να τρεκλίζω. Μοναδική σκέψη µου να βρω το δρόμο και να φύγω από κει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Οι φωνές έχουν αγριέψει στ' αφτιά µου. Ιδρωμένα πρόσωπα µε χαλασμένα δόντια, µάτια κόκκινα, χέρια που κουνάνε πράγματα µπροστά µου. Βλέπω κάτι σαν µικρό πέρασμα πάνω από έναν υπόνομο και πηδάω. Στη γραµµή κάθονται γέρικες φιγούρες, σκυφτές, τυλιγμένες µε βρόμικα υφάσματα. Κοκαλιάρικα πόδια φαίνονται κάτω από το πανί, πεταχτά γόνατα. Κατουρηµένοι, κάθονται εκεί σαν εφιαλτικά πουλιά και περιμένουν το θάνατο. Ανήμποροι από πείνα και γερατειά να κάνουν οτιδήποτε, ακόμα και ν' απλώσουνε το χέρι και να ζητιανέψουν, σκεπαστήκανε και κόβοντας κάθε επικοινωνία µε τον κόσμο περιμένουνε το τέλος. Γύρισα στο Ρεζιντάνς Σαβόι, ανέβηκα τρέχοντας τις σκάλες, κλείδωσα την πόρτα κι έπεσα εξουθενωμένος σε µια καρέκλα. «Μπανάνες θα 'ναι δύσκολο ν' αγοράζω» σκέφτηκα.

25 ΕΞΙ Κυριακή ήταν η πορεία για το Πολυτεχνείο. Είχα πάει και γω, μαζί µε τη Μέδουσα. Βρήκαμε την παρέα και κανονίσαμε να κάνουμε πλάκα στους οργανωμένους. Όταν ξεκίνησε η πορεία εμείς κάναμε δικό µας µπλοκ µε δικά µας συνθήματα «ένα δύο τρία γαµιέται η εξουσία», «εσείς µπάτσοι, εμείς Απάτσι» και άλλα τέτοια. Στην πλατεία Συντάγµατος σπάσανε τις βιτρίνες στη Σάουθ Άφρικαν Έργουεϊς και µετά µπροστά στο Χίλτον έγινε η µεγάλη πλάκα. Μερικοί πήγανε στην τζαμαρία της καφετέριας και κοροϊδεύανε αυτούς που καθόντουσαν µέσα και κοιτάζανε σαν βλάκες και κάποια στιγμή πεταχτήκανε πέτρες κι αυτοί µέσα χεσµένοι αρχίσανε να τσιρίζουνε και να φωνάζουνε «σώστε µας», χοντροί µε προγούλια, κυράδες µε γούνες βιζόν, σκυλάκια, γκαρσόνια µε παπιγιόν, ένας κόσμος λιπαρός και αστείος. Και τότε, κάποιος έριξε µια µολότωφ κι έκανε ένα εκπληκτικό ΜΠΑΜ, πήρανε τα τραπεζομάντιλα φωτιά και οι κυρίες βγήκανε κάτω απ' τα τραπέζια, τα σκυλάκια γαβγίζανε και γινότανε το σώσε. Έπεσε πολύ γέλιο. Κι εκεί στα επεισόδια είδα ένα φανταστικό γκόµενο. Στεκότανε µόνος µέσα στον κόσμο σαν µια Μυστηριώδης Νήσος. Είχε πολύ µακριά ίσια και κατακόκκινα µαλλιά κι ένα παχύ φουσκωτό µουστάκι. Κι όπως έστεκε ντούρος και στητός φάνταζε σαν ήρωας της επανάστασης ζωσµένος µ' άρµατα και φυσεκλίκια, λεβέντης, επαναστάτης, οπλαρχηγός. Θαµπώθηκα... Το είπα στη Μέδουσα κι εκείνη ήθελε να πάει να του µιλήσει, να του πει, η φίλη µου το και το. Αλλά εκείνη τη στιγμή έπεσε η µολότωφ κι ο κόσμος άρχισε να σκορπίζει και πάει, τον έχασα. Αυτά γίνανε νωρίς, το βράδυ όμως τα γέλια µας βγήκανε ξινά. Στην πλατεία τη νύχτα οι µπάτσοι πυροβολήσανε έναν πιτσιρικά και πάει, χάλασε το κέφι. Στη διαδρομή για την αμερικάνικη πρεσβεία, ξέχασα να σου πω, κάτι τύποι σπάγανε βιτρίνες σε κάποια µικρά κοσµηµατοπωλεία κι αρπάζανε σκουλαρίκια, δαχτυλιδάκια, εκείνα τα µικρά ξέρεις του πεντακοσάρικου,

26 κάτι κολιεδάκια, τους την πέσαµε λοιπόν µε τη Μέδουσα, καλά, τι είναι αυτά και πώς την είδατε έτσι και τα λοιπά, αλλά αυτοί δε µας δώσανε σημασία. Σε µια στιγμή γύρισε ο ένας και µου είπε: «Δε βλέπεις τι κάνουμε, µωρό µου, απαλλοτριώνουµε τις ιδιοκτησίες, µήπως νιώθεις και συ ιδιοκτήτρια;». Μου την έσπασε χοντρά ο µαλάκας, απαλλοτριώνει τις ιδιοκτησίες των άλλων για να γίνει ο ίδιος ιδιοκτήτης. Ποιος ξέρει σε ποιες κατίνες των πέρα συνοικιών θα χάρισε τα δαχτυλιδάκια για να γαµήσει το άτομο. Αισθάνομαι µόνη, τραγικά, χαζά, κουφά κι ανίερα µόνη. Το ξέρω ότι δε θα 'ναι για καιρό κι όμως αυτή η αίσθηση της µοναξιάς γεννάει τη βαρεμάρα που µε δέρνει και βαριέμαι, βαριέµαι, βαριέµαι... Πάει καιρός που δεν έχω νιώσει µε κάποιον τρυφερά. Γουστάρω να χαϊδευτώ και να χαϊδέψω ένα κορμί ανθρώπινο. Να νιώσω τις καμπύλες, τα εξογκώματα και τα βαθουλώματα κάποιου άλλου. Το δικό µου κορμί έχω βαρεθεί να το χαϊδεύω µε τις ώρες. Είναι κι αυτή η ζεστασιά του άλλου που µου λείπει κι όπως γράφω ψηλαφίζοµαι και νιώθω το µουνί µου φουσκωμένο και υγρό. Γαµώτο. Τα στήθια µου µε πονάνε, οι ρώγες τεντωμένες, στητές σημαδεύουνε όλους τους άντρες. Τώρα τελευταία έχω βρει κάτι κόλπα και κάνω στο µουνί µου για να ξεθυμαίνω λιγάκι. Την πρώτη φορά, εκεί που τραβούσα µαλακία στο κρεβάτι, µου ήρθε και σηκώθηκα, πήρα το βερνίκι για τα νύχια και έβαλα το µπουκαλάκι ολόκληρο µέσα στο µουνί µου. Φαίνεται ότι δεν είχε κλείσει καλά και χύθηκε λίγο. Τρελάθηκα από το κάψιμο όλη τη νύχτα. Τις προάλλες έβαλα ένα ολόκληρο σπρέι µε αποσμητικό ενώ τραβούσα µαλακία. Μου φαίνεται ότι τελικά θα χώσω µέσα µου όλα τα αντικείμενα που έχω στο σπίτι. Η κάβλα µ' έχει τρελάνει, είναι γεγονός.

27 ΕΠΤΑ Η ανάμνηση του κορμιού σου ματώνει το μυαλό μου. Στα χέρια μου φτερουγίζουνε μνήμες από το άγγιγμα του στήθους σου. Τα μάτια μου τσούζουνε από το επίμονο σφίξιμο με την προσμονή της εικόνας σου που μια έρχεται στο σκοτάδι των σφαλισμένων ματιών και μια φεύγει και χάνεται σαν σταθμός ραδιοφωνικός στα υπερβραχέα. Σήμερα έκανα έρωτα με το φάσμα σου. Την προβολή του ερωτευμένου μυαλού μου και του φλογισμένου κορμιού μου τη στέλνω σ' εσένα ν' αγκαλιαστείς μαζί και, κάποια στιγμή, που θα σφίξεις τα πόδια σου, ψηλά, στο πορφυρένιο σου στολίδι, εκεί που σμίξαμε κι ενωθήκαμε αιώνια, θα νιώσεις την πνοή μου να σε διαπερνάει, την ψυχή μου να σ' αγγίζει, το σπέρμα μου να σε καίει, το στόμα μου στα χείλη σου να σε ρουφάει. Στο μυαλό μου έχω υλικό υπέροχο, τις στιγμές που ζήσαμε μαζί, για να μπορέσω ν' αντισταθώ στη λήθη. Ο δρόμος κάτω από το σπίτι ακίνητος. Η μοναξιά και η ερήμωση της ψυχής, το αίσθημα της απώλειας είναι οι μόνιμες γεύσεις μου. Ακροβατώ σε περιπάτους σκέψεων με ισορροπίες που κάθε λίγο χάνονται και τότε με πιάνει ναυτία και ίλιγγος, ζαλίζομαι, γέρνω να σωριαστώ σε πηγάδια του μυαλού πελώρια, σε βάθη απροσμέτρητα, στα έγκατα της εγκατάλειψης του υπερβατικού μου εγώ που μπορεί τη μια στιγμή να υπάρχει και την επόμενη, με την ίδια ευκολία να εξαφανιστεί μπαίνοντας στον αριστερόστροφο κοχλία που οδηγεί στο λαβύρινθο της τρέλας και της παράκρουσης, της ανυπαρξίας. Σ' αυτό το λαμπρό ανάκτορο όπου ο ανθρώπινος νους μέσα από το λόγο και τη γλώσσα κρατιέται μ' αόρατα νήματα στον τόπο της λογικής. Και σκέφτομαι και λέω: αν αφαιρέσω όλα τα σύμφωνα από τη γλώσσα αυτή που τώρα μιλάω, ξαφνικά θα καταρρεύσει το γλωσσικό οικοδόμημα και θ' αρχίσω να ψελλίζω στην αρχή, κάπως έτσι, α α α ω α ε α η ε η η α ε αι ω ω ω υ η α αήεια και νόημα δε θα βγαίνει, κανείς δε θα με καταλαβαίνει και θα κλείσω τελεσίδικα αυτό το

28 ρημαδιασμένο στόμα μου, και τότε, θα χωθώ όπως η στρουθοκάμηλος με το κεφάλι στην άμμο για να κρύψω τη δυσμορφία του μυαλού μου, το άλεσμα της γλώσσας και το ροκάνισμα της λογικής και της σκέψης. Δύο η ώρα το μεσημέρι κι ακούω δυνατές φωνές. Βγαίνω στη βεράντα και βλέπω κάτω το δρόμο να παίρνει φωτιά. Έντεκα μαύροι όλων των ηλικιών τραβιούνται, φωνάζουνε, χειρονομούνε. Ανάμεσά τους δεκάχρονοι πιτσιρίκοι που τις τελευταίες μέρες μαζευτήκανε και φτιάξανε μια συμμορία βραχύζωη, απ' αυτές που εδώ φτιάχνονται και διαλύονται συνέχεια. Έχουνε πιάσει κάποιον πιτσιρικά, τον σπρώχνουν, τον αγριεύουνε, του ρίχνουνε και λίγες σφαλιάρες και τελικά του παίρνουνε τα λίγα χρήματα που κρατάει. Απελπισμένος ο μικρός πάει λίγο πιο πέρα χωρίς να φεύγει, βάζει τα κλάματα, ουρλιάζει και ορμάει μικρός κι ανήμπορος να πάρει τα λεφτά του πίσω, ενώ οι μεγάλοι πέφτουνε πάνω του και τον χτυπάνε. Ο αρχηγός, αυτός που άρπαξε τα χρήματα από το μικρό, στηρίζεται σ' ένα μπαστούνι γιατί το ένα του πόδι είναι ατροφικό και μόλις που φτάνει στο γόνατο του άλλου του ποδιού. Με το μεγάλο στρογγυλό ξύλο αρχίζει να χτυπάει το παιδί που οι άλλοι έχουν ρίξει κάτω. Το χτυπάει παντού, στο σώμα, στο κεφάλι, στα πόδια, με λύσσα, ενώ κάνει ισορροπία για να κρατηθεί στο ένα του πόδι. Η σκηνή κρατάει ώρα πολλή. Κάποτε, αφήνουνε το μικρό που σηκώνεται κλαίγοντας, γεμάτος αίματα και ουρλιάζει να του δώσουν τα λεφτά του. Τον ξαναπιάνουνε, τον κρατάνε κι ο αρχηγός της συμμορίας τον βαράει στο κεφάλι με το χοντρό μπαστούνι. Ξανά και ξανά η ίδια εικόνα. Κάποια στιγμή μπαίνει στη φασαρία ο ένας από τους δύο λούστρους από την Αγκόλα που κάθονται στη γωνία κάτω από τη μεγάλη μανγκιά και γυαλίζουνε παπούτσια. Τους λέει να δώσουν τα λεφτά στο μικρό και να τα μαζέψουν αυτός και η παρέα του και να φύγουν απ' τη γειτονιά. Ο ανάπηρος αρχηγός του γελάει κατάμουτρα. «Άντε να γυαλίσεις κανένα παπούτσι, βρομοαγκολέζε». Από απέναντι, κάτω από την μανγκιά σηκώνεται ο άλλος, ο νεότερος αγκολέζος λούστρος, πετάει μακριά ένα ζευγάρι παπούτσια που διόρθωνε κι ορμάει σαν βέλος πάνω στον αρχηγό που εντωμεταξύ έχει καθίσει σε μια μεγάλη πέτρα κι εξακολουθεί να χτυπάει με το μπαστούνι το μικρό που είναι πεσμένος στα πόδια του και ξεφωνίζει. Ο νεαρός Aγκολέζος αρπάζει από κάτω ένα σπασμένο μπουκάλι και με κινήσεις αιλουροειδούς, μέσα σε δευτερόλεπτα, καταφέρνει αυτό που δε θα μπορούσε κανείς να ανταστεί. Ξάπλωσε κάτω οκτώ από τα μέλη της συμμορίας που, με ανοιγμένα κεφάλια, ικέτευαν το μαύρο πάνθηρα να τους λυπηθεί. Πρέπει, επιτέλους, να κάνω κάτι για να φύγω απ' αυτή την αναθεματισμένη πόλη.