Σημείωση: Ο διάλογος που θα δούμε είναι υποθετικός. Όχι μόνο οι χαρακτήρες που ο «καταγραφεύς» του διαλόγου γνωρίζει μόνο από μπλογκς τους ή από

Transcript

1 Σημείωση: Ο διάλογος που θα δούμε είναι υποθετικός. Όχι μόνο οι χαρακτήρες που ο «καταγραφεύς» του διαλόγου γνωρίζει μόνο από μπλογκς τους ή από ανταλλαχθέντα η-μέιλ δεν θα τους υπέγραφαν ως ακριβή τους, ή και καν μακρινά τους, ανάλογα, αλλά ούτε και οι εξ αυτών γνωστοί, ή και φίλοι του, δεν θεωρούν ότι τους μοιαζουν σε πολλά πλην των ονομάτων τους ή των φωτογραφιών τους 1

2 Πρόβα Ελληνικής σχολικής γιορτής H Λένα, μεταξύ 50 και 55, με τον αρκετά μεγαλύτερο, γύρω στα 70, Αλέκο κάθονται σε ένα πολύ απλό λίβινγκ ρουμ Χτυπάει κουδούνι Λένα:-Πάντως εγώ Αλέκο ναι μεν θαυμάζω πώς έκατσες στην σύνταξη να γίνεις μπλόγκερ, αλλά επιμένω ότι, κρίση-ξεκρίση, πολύ πιο πολλά έχεις να προσφέρεις γράφοντας με τον ωραιότατο τρόπο σου για όλα τα μέρη Ανατολής και Δύσης που γνώρισες σαν συνοδός Ελλήνων τουριστών, παρά καταγγέλοντας και από την δική σου μεριά αυτούς που μουντζώνουμε κάθε μέρα όλοι και που καταγγέλετε κάθε μέρα όλοι όσοι έχετε μπλογκ στο ίντερνετ. Όχι ότι δεν προσφέρετε και με αυτό αλλά κρίμα να πηγαίνουν χαμένα κι όλα τ άλλα. Επειδή έχουμε αυτούς τους άχρηστους θα πάψουμε κάθε τι άλλο; Βέβαια δεν γίνεται να κάνεις και τα δυο, δεν γίνεται να σαι όλη μέρα στην οθόνη, χωρίς να φρίξει η Άλκηστη, άρα κάνε αυτό που λείπει αυτή τη στιγμή. Αααα! Μη το ξεχάσω: Πριν φύγουμε για Ελλάδα μου πε ο Βασίλης να μην ξεχάσω να σε ρωτήσω τι έγινε τότε που, δε μου πε πώς, βρέθηκε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος σπίτι σας στον Ωρωπό. Αλέκος:-Α! Ναι. Χαχαχα! Πέρναγε ο Αρούλης, και του λέει η μαμά του «Αρούλη έλα να γνωρίσεις τον κύριο Θόδωρο που φτιάχνει ταινίες». Ο Αρούλης αντί να ρθει εξαφανίστηκε μισο-τρέχοντας μισό πέφτοντας, και γύρισε με μια βιντεοταινία που είχε χαλάσει και που λέγαμε ότι πρέπει να την φτιάξουμε και την έδινε στον Αγγελόπουλο με τα δυο χέρια να μας την φτιάξει. Λένα:-Χαχαχαχαχα! Φανταστικό! Χαχαχα! Αλέκος:-Τι σου είναι τα παιδιά! Χαχαχα! Χτυπάει κουδούνι Λένα:- Να κι οι φίλοι που ήθελα να γνωριστείτε Ανοίγει την πόρτα, μπαίνουν οι Νίκος και Ζέφυρος, μεταξύ 60 και 65, μάλλον ο Νίκος λίγο μεγαλύτερος από τον Ζέφυρο. Ζέφυρος:-Καλώς του ξενιτεμένους. Χρόνια και ζαμάνια εσείς να ρθετε απ έξω, μήνες και ζαμάνια εμείς να ρθουμε Αθήνα να δούμε τι κάνατε εκεί και τι κάνετε εδώ Νίκος:-Χαιρετώ την επιστροφή των άσωτων συνταξιούχων. Λένα:- Να κι ο Αλέκος που ήθελα να γνωριστείτε. Αλέκο να Ζέφυρος:-Γειά σου Αλέκο, Ζέφυρος, χαίρω πολύ Αλέκος:-Παρομοίως Νίκος:-Αλέκο δεν γνωριζόμαστε τώρα. Εγώ σε ξέρω από παλιά. Το αντίστροφο ίσως δεν ισχύει. Αλέκος:-Από παλιά; Από πού; Νίκος:-Κάποτε στην Αθήνα πηγαίναμε στο κέντρο για φροντιστήριο για τα ΑΕΙ Αλέκος:-Άρα πήγαινες κι εσύ στον Κανέλλο στη Σόλωνος; Νίκος:-Ναι, αλλά ως συμμαθητής του μικρού σου αδελφού. Εσύ ήσουνα ήδη Πολυτεχνείο τότε. Πολιτικός μηχανικός αν θυμάμαι καλά; Αλλά πέρναγες. Λένα:-Μα τότε, Αλέκο, τι δουλειά είχες με τα ταξιδιωτκά γραφεία; Αλέκος:-Ε, έκτισα και κάμποσες πολυκατοικίες, μέχρι να βρω τρόπο να βιοπορίσω από τα ταξίδια που ήταν το πάθος μου αλλά που αρχικά ήταν μόνο χόμπυ. Νίκος:-Λένα, οι Αθηναίοι έφηβοι φεύγανε κάποτε από την γειτονιά τους μόνο για να πάνε σε φροντιστήριο ή σε γυμναστήριο, εκεί Πανελλήνιο, Φωκιανό Ζέφυρος:- Κολυμβητήριο. Α! Και κανα Ζάππειο ή Πεδίο του Άρεως ή Λυκαβηττό για κοπάνα ή ραντεβού ή καμιά τσάρκα από τις κάπως πιο ακατονόμαστες τέλος πάντων.. Αλέκος:-Και κανα γήπεδο Λένα:-Σωστάα! Τώρα που το λέτε Κι εγω νόμιζα ότι όταν βρίσκονταν γνωστοί δυο Έλληνες ήταν από πολιτική οργάνωση, ΕΚΚΕ, ΠΠΣΠ, ΚΚμλ, κλπ κλπ Αλέκος:-Πώ-πω, σαν κόμμα ακούγεται και το ΚΛΠ Ζέφυρος:-Χαχα, ωραίο αυτό, δεν το χα σκεφτεί 2

3 Νίκος:-Λένα, αυτό με τις οργανώσεις το λες επειδή εσύ είσαι πιο νέα από μας, γενιά μεταπολίτευσης. Τέλος πάντων και πιο πριν γνωρίζονταν νέοι από οργανώσεις αλλά οι πιο ζόρικοι από μας. Γενικά τότε σε ότι φτιάχναμε ήμασταν πιο ζόρικοι. Αν ήσουν της επιστήμης κι είχες ίνδαλμα τον Χριστοδούλου που στην μέση της Β Λυκείου πήγε για δοκτορά φυσικής στην Αμερική και σε δυο χρόνια έκανε ανακαλύψεις στις μαύρες τρύπες, διάβαζες 15 ώρες την μέρα, αν είχες ίνδαλμα τον Παπανικολάου που έγινε Ολυμπιονίκης έκανες 8 ώρες την μέρα προπόνηση και αν ήσουνα πιο ζόρικος κι είχες ίνδαλμα τον Παναγούλη ή τον Θεοδωράκη είχες μάλλον πιαστεί και έτρωγες 8 ώρες την μέρα ξύλο Ζέφυρος:- Οι δε της προγούμενης γενιάς είχαν γνωριστεί στην Νομική αλλά χωρίς κατ ανάγκη να σπουδάσουν κιόλας. Από Καζαντζάκη ως Θεοδωράκη και από Καρυωτάκη ως Τσιτσάνη και από Σαββόπουλο ως ως Λάθος. Ο Ελύτης την γλίτωσε την Νομική, πήγε για χημικός. Μόνο ο Καζαντζάκης την τέλειωσε και με άριστα μάλιστα. Ο δε Θεοδωράκης πήγε μόνο μια μέρα Νίκος:-Σωστά θυμάσαι ω συνταξιούχε της δικηγορίας. Ζέφυρος:- Κι εσύ ώ συνταξιούχε επιχειρηματία με δίπλωμα φιλοσόφου, Νίκο, δεν είχες πάει ένα φεγγάρι Νομική πριν πας να σπουδάσεις ηλεκτρολόγος; Νίκος:-Τι συμπεραίνουμε απ όλα αυτά; Αλέκος:-Ότι καλά λέει ο ακόμα ξενιτεμένος φίλος μας Βασίλης ότι τα μόνα που δουλεύουν σωστά στην Ελλάδα είναι όσα γίνονται από το να μπαίνει ακατάλληλος άνθρωπος στην ακατάλληλη θέση, γιατί αν π.χ. γίνονται αναρτητές οι φιλόλογοι, χορογράφοι οι μαθηματικοί, θεατρολόγοι οι φυσικοί κλπ κλπ τότε πιθανότατα το κάνουν από μεράκι ενώ αν απλώς κάνουν αυτό για το οποίο σπούδασαν μπορεί και να το κάνουν απλώς για επιβίωση ή και σαν αγγαρεία, αν π.χ. έκαναν μηχανογραφικό για γεωπόνοι επειδή αγαπούσαν τα λουλούδια και έγιναν κτηνίατροι, και τέλος πάντων ζώα και λουλούδια κοντά πέφτουν, έμβια και τα δυο, αλλά φαντάσου να λες «θέλω να γίνω χημικός» και μετά να μπαίνεις θεολόγος και να λες «ε, μια δουλεια μου πέφτει και μένα», δεν έχω τίποτε εναντίον των θεολόγων, κάθε άλλο, αλλά σε ενδιέφερε ρε φίλε η χημεία ή όχι; Γιατί δεν ξανάδωσες. Νίκος:-Λένα, μάλλον αρκετά αλληλοσυστηθήκαμε εμείς οι της γενιάς μας και της δικής σου σου, αλλά πριν πάμε από τους συνταξιούχους στο άλλο άκρο, στη γενιά της Σούζυ, που είναι ακόμα μαθήτρια, για να μας πεις πώς της φάνηκε ο ερχομός σας εδώ, μπορείς να μου πεις πώς γνωριστήκατε, εσύ κι ο Βασίλης με τον Αλέκο; Εσύ παραήσουν νέα και ο Βασίλης δεν είχε πάει φροντιστήριο αφού έφυγε απ τα 18 για Αμερική, επίσης δεν νομίζω οτι πήγαινε γυμναστήριο. Άρα ή γείτονες ήταν ή πήγαιναν στο ίδιο σχολείο, στο κέντρο, άρα Ζέφυρος:-Αγαπητέ Σέρλοκ Χολμς ξέχασες ότι τώρα υπάρχει και ίντερνετ Λένα:-Δεν ξέρω ποιος από τους δυο σας είναι ο Σέρλοκ Χολμς και ποιος ο ντήαρ Γουάτσον αλλά ο συνδυασμός σας αποδίδει. Γνωριστήκανε, με ψιλοκαυγά μάλιστα, στα σχόλια κάποιου τρίτου μπλογκ και μετά, αφού είχαν ήδη τακιμιάσει, βρεθήκανε και οι δυο Βαρβακειόπαιδες. Νίκος:-Αυτό υποπτεύθηκα. Απλώς το ότι ηλικιακά απέχουν πάνω από εξαετία με μπέρδευε. Δεν μπορεί να είχαν συναντηθεί εκεί. Βαρβακειόπαιδες λοιπόν! Ωωπ, εγώ είμαι παλιομοδίτης, δεν το λέω με τον τρόπο που λέγεται σήμερα το «κολλεγιόπαιδες». Άλλωστε από τότε υπήρχε το «άλλο ο Βαρβακειόπαις κι άλλο ο κολλεγιόπαις» Αλέκος:-Όντως. Το «άλλο ο ανοιχτομάτης κι άλλο ο αυγουλομάτης» βγήκε από τον Ρασούλη αργότερα, με το «Πότε Βούδας πότε Κούδας». Νίκος:-Εννοώ το λέγανε σαν ότι το κολλέγιο είναι ιδιωτικό και βγάζει παράγοντες της δημόσιας ζωής και το Βαρβάκειο είναι δημόσιο και βγάζει τεχνοκράτες και καθηγητές πανεπιστημίου Λένα:-Ας μάθαινε η Σούζυ ότι ο Πάγκαλος ήταν Βαρβακειόπαις και θα σας έλεγα εγώ αν θα την πείθατε ποτέ ότι φατσικώς θυμίζει ανοιχτομάτη κι όχι αυγουλομάτη, και Κούδα κι όχι Βούδα, και καθηγητή πανεπιστημίου και όχι πολιτικό ή μάλλον πολιτικάντη Ωχ, κατά φωνή Έρχονται Λάθος, σε παραπάνω όροφο πάει το ασανσέρ Ζέφυρος:-Λένα, τι εννοούσες «έρχονται»; Έχουμε να τα πούμε τόσο καιρό που κάνατε και άλλο παιδί με τον Βασίλη; Νίκος:-Και ούτε καν μας ειδοποιήσατε; Ή μεγάλωσε η Σούζυ τόσο πολύ που παντρεύτηκε; Γυμνάσιο δεν πάει; Άντε, το πολύ, Λύκειο. Ή εννοείς έρχεται με κάποιο φλέρτ; 3

4 Λένα:-Ξανακατεβαίνει το ασανσέρ. Στο ανέβασμα όμως σίγουρα έρχονται. Είναι ώρα που σχολάει το φροντιστήριο Νίκος: (βιαστικά) -Αλέκο, ελπίζω να μη παρεξηγήθηκες με τίποτε που είπα, π.χ. περί Βαρβακείου. Αλέκος:-Αστειεύεσαι; Αντιθέτως, I feel this is the beginning of a beautiful friendship, που λεγε κι ο Χώμφρευ Μπόγκαρτ στην Καζαμπλάνκα Ζέφυρος:-Κι ο τρελλογιατρός στη σάουνα στο «Μοντενέγκρο» του Μακαβέγιεφ Αλέκος:-Κι ο μαφιόζος νονός μεγαλογύφτος στο «Άσπρος γάτος, μαύρος γάτος» του Κουστουρίτσα. Παιδιά, χαίρομαι που τα λέμε όπως τα λέμε Ωωπ, φτάσανε, κι οι πιτσιρικάδες. Εγώ τους έχω ξαναδεί, ο Ωρωπός είναι πιο κοντά στην Αθήνα κι ερχόμαστε πιο συχνά, ιδίως εγώ, να βλέπω την κόρη μου και τον εγγονό μου. Στον Ωρωπό είναι το πατρικό της γυναίκας μου. Εσείς πού μένετε; Νίκος:-Πήλιο, στο πατρικό της γυναίκας μου κι εγώ. Ζέφυρος:-Κέρκυρα, εγώ στο πατρικό της γιαγιάς μου. Μπαίνουν με δικά τους κλειδιά η Σούζυ με τον Τζώννυ, ναι μεν μοιαζει για μαθήτρια Λυκείου η Σούζυ ενώ είναι γυμνασίου, αλλά παρ όλα αυτά ο Τζώννυ, που είναι μαθητής Λυκείου, όντως φαίνεται μεγαλύτερός της. Ζέφυρος:(τινάζεται όρθιος)- Σούούζυ! Δεν ήξερα τι μάτια θα χε μετά, πόσα; 10 χρόνια; το κοριτσάκι της φωτογραφίας στο μπαλκόνι σας στην Σκόπελο, μα τώρα ξέρω ότι θα σε γνώριζα ακόμα και μέσα σε χιλιάδες συνομήλικές σου. Πόσο χαίρομαι που σε ξαναβλέπω. Εσύ βέβαια δεν είναι δυνατόν να με θυμάσαι. Σούζυ:-Δεν σας θυμάμαι αλλά σας ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σας. Το όνομά σας; Α! Γειά σας κύριε Αλέκο, χαίρομαι που σας ξαναβλέπω. Τζώννυ:- Γειά σας κύριε Αλέκο Λένα:-Παιδιά, με συγχωρείτε που δεν πρόλαβα να σας συστήσω. Ζέφυρε έδρασες με υπερηχητικές ταχύτητες. Νίκος:(που εν τω μεταξύ έχει σηκωθεί)-μην κουράζεσαι Λένα. Σούζυ συμφωνώ κι επαυξάνω με τον Ζέφυρο. Εγώ είμαι ο Νίκος. Είμαστε πολύ παλιοί φίλοι του μπαμπά σου, και μετά και της μαμάς σου βεβαιότατα, Λένα σύστησέ μας τον νεαρό. Λένα:- Οι γονείς του Τζώννυ έχουν υπάρξει αδελφικοί μας φίλοι στη Γερμανία και στην ζωή μας και σε συνεργασίες σε επίπεδο ντι τζέι πολλές από τις οποίες τις ξέρετε, σε εκείνη από τις πόλεις που πιλοτικά δημιουργήθηκαν στο θέμα κοινοτισμού, αυτοδιοίκησης και οικολογίας. Έχουν μεγαλώσει από μωρά μαζί με την Σούζυ. Η Σούζυ θεωρούσε ρίζες της το χωριό Γλώσσα της Σκοπέλου όπου γεννήθηκε όταν διδάσκαμε εκεί με τον Βασίλη, και όταν πήγαμε εκεί καλοκαίρι έκανε τέτοια περιγραφή στον Τζώννυ που ήρθε κι ο ίδιος εκεί και το ίδιο καλοκαίρι και κάμποσα επόμενα καλοκαίρια και, κάνοντας εκεί φίλους και ντόπιους και ξένους και ζώντας όχι μόνο καλοκαίρια, αλλά και με Ευρωπαίους μαθητές που πάνε σε ένα διπλανό χωριό, το Έλιος, από Άνοιξη μαζί με τους δασκάλους τους, τα θεώρησε τα χωριά αυτά και σαν ρίζες της ιδέας των πιλοτικών χωριών που τόσο βοήθησαν οι γονείς του στο να δημιουργηθούν κι ας μην είχαν δει ποτέ την Γλώσσα και το Έλιος Αλέκος:-Πες όμως και το σκεπτικό με το οποίο βρίσκονται την στιγμή αυτή εδώ και όχι στην Γλώσσα. Θα απορούν ο Νίκος κι ο Ζέφυρος. Λένα:- Μα θα το πούνε μόνοι τους, ιδίως ο Τζώννυ που το εξήγησε στην Σούζυ και την έπεισε. Κι άλλωστε ο Νίκος κι ο Ζέφυρος θα τους ρωτήσουν οι ίδιοι τόσες και τόσες ερωτήσεις, ιδίως ο Νίκος είδες πόσα ρωτάει καν με τις συστάσεις και το με το «Χαίρω πολύ», λίγα σε ρώτησε εσένα για πρώτη δόση; Αλέκος:-Πάσο Λένα:- Τζώννυ; Σούζυ:-Μαμά, πρέπει να δούμε για λίγο την Αγγελική και τον Παναγιώτη να τους δώσουμε κάτι φωτοτυπίες, εδώ απέναντι στο σουβλατζίδικο τρώνε και μας περιμένουν, σε ένα τέταρτο απαντάμε σε ότι θέλετε. Λένα:- Δεν τους λες να ανέβoυν, διότι τα παιδιά, μην τα παραλέω, εννοώ οι κύριοι, θα χαρούν να τους γνωρίσουν. 4

5 Σούζυ:-Άλλη φορά, μαμά. Πρώτα να τους έχω μιλήσει σχετικά Λένα:- Δίκιο έχεις Τζώννυ, αν κρίνω από τη φορά που τα πες στον Αλέκο να ανοίξω την οθόνη; Τζώννυ:- Όπως θέλετε, ευχαριστώ, αλλά δεν μου είναι μπελάς, πείτε τα με την ησυχία σας με τους φίλους σας Η Σούζυ κι ο Τζώννυ φεύγουν. Αλέκος:-Λένα, αν κατάλαβα καλά ούτε ο Νίκος ούτε ο Ζέφυρος έχουν συνειδητοποιήσει ότι μπροστά σε αυτά που θα ακούσουμε από τα παιδιά, αυτά που συζητάγαμε εμείς προηγουμένως είναι απλώς διάλογος για τον διάλογο, συνταξιούχων που έχουν όλο τον χρόνο δικό τους να διαβάζουν και να συζητάνε. Και, σας διαβεβαιώ κύριοι, ότι δεν είμαι κανένας κόλακας της νεολαίας που θεωρεί την ηλικία μας παλίμπαιδες αλλά αντιθέτως είμαι από αυτούς που θεωρούν παραληρηματικές και τις φοιτητικές και τις μαθητικές καταλήψεις και που όταν λέω «γενιά του Πολυτεχνείου» πρώτα εννοώ την γενιά των 50 διδακτικών ωρών την εβδομάδα και που καν το πτυχίο του Πολυτεχνείου ήταν σαν μάστερ του εξωτερικού και οι φοιτητές του άφηναν εποχή στις σχολές του εξωτερικού που πήγαιναν για μεταπτυχιακό, και μετά εννοώ την γενιά του 73 με τις γνωστές και ενέργειες και παρενέργειες. Νίκος:-Εγώ δεν προδικάζω τίποτε. Είμαι ανοιχτός σε κάθε έκπληξη αλλά θεωρώ ότι όλα πρέπει πρώτα να περνούν από Σωκρατικό έλεγχο. Ζέφυρος:-Λένα έχει δει ο Αλέκος για ποιες φωτογραφίες της Σούζυ μιλάω; Ποιο βλέμμα; Λένα:- Δεν νομίζω Ζέφυρος:-Τις έχεις πρόχειρες τις φωτογραφίες; Λένα:- Δεν νομίζω Ζέφυρος:-Άνοιξε την οθόνη που είπες στον Τζώνυ, τις έχω στο φλασάκι μου, ο λαπτοπ σας βλέπω ανοιχτός είναι ήδη 5

6 Η ατάκα της δεκαετίας: Τι τυχερή που είμαι που έχω εσένα για μαμά μου, εσένα για μπαμπά μου κι εμένα για εαυτό μου Ζέφυρος:-Αλέκο, ακόμα κι αν δεν ήμουν ήδη θιασώτης ψυχολογικών σχολών οι οποίες λένε για βαθύτατες ρίζες του ανθρώπινου αισθήματος ασφάλειας, μετά από μια τέτια φωτογραφία και ατάκα θα γινόμουνα Αλέκος:-Ζέφυρε, δεν ξέρω καν την φάτσα του συν-βαρβακειόπαιδός μου Βασίλη, αλλά κι εγώ αν είχα μαμά την Λένα τα ίδια θάλεγα. Κάτσε να σου βάλω κι εγώ κάτι απ το δικό μου φλασάκι. Λένα:- Άσε μας ρε Αλέκο, με τον πόνο μας παίζεις; Που δεν είχαμε προλάβει να σαρανταρίσουμε κι είχαμε γίνει σαν ηρωίδες που βαζε ο Κούντερα σαν σύμβολα γυναικείας φθοράς; Αλέκος:-Ποιός Κούντερα; Ο Κουρκούντερα που ήταν σύμβολο φθοράς του Κούντερα; Ζέφυρε κοίτα ζευγάρι και πες μου αν συμφωνείς. 6

7 Ζέφυρος:-Αλέκο συμφωνώ κι επαυξάνω Λένα:-Παιδιά μαζεύ τε τα φλασάκια, έρχονται τα παιδιά, ρεζίλι θα γίνουμε Η Σούζυ κι ο Τζώννυ μπαίνουν. Λένα:-Μα πότε πήγατε, πότε ήρθατε; Σούζυ:-Είχαν φάει κι ερχότανε να μας χτυπήσουν το κουδούνι να τους πάμε τις φωτοτυπίες στην πόρτα. Λένα:-Γιατί δεν ανέβαιναν; Σούζυ:-Πήγαιναν σινεμά. Θα τους δούμε όταν βγούνε. Λένα:-Εσείς πώς και δεν πήγατε; Γυρίσατε για μας; Φοβερή θυσία. Σας ευχαριστούμε. Θα το δείτε άλλη φορά το έργο; Σούζυ:-Το ξέρουμε απ έξω. Κι από μέσα. Θέλουν να μας ρωτήσουν μετά. Λένα:-Εννοείτε ; Σούζυ:-Ακριβώς. Λένα:-Δηλαδή υπό μια έννοια την ίδια συζήτηση θα κάνετε και με τα παιδιά και με μας. Παιδιά, εννοώ συνταξιούχοι, το έργο περί ού λόγος είναι το Mamma mia στο οποίο το εκκλησάκι όπου παντρεύτηκε ο Πηρς Μπρόσναν με την Μέρυλ Στρηπ ήταν πέντε λεπτά με τ αυτοκίνητο από το σχολείο του χωριού που λέγαμε πριν λίγο, το χετε δει;.χμ κατάλαβα, όχι. Άρα Τζώννυ θα διαφέρουν λίγο οι εξηγήσεις σου, εδώ οι ακροατές σου έχουν δει το χωριό αλλά όχι το έργο, ενώ σε δυο ώρες οι ακροατές σου θα χουν δει το έργο αλλά όχι το χωριό. Α! ναι, και ο Αλέκος το χε δει το χωριό και ας μην γνωριζόμασταν τότε, το δε σαν μέρος του πάθους του με τα ταξίδια ενώ ο Νίκος κι ο Ζέφυρος είχαν έρθει να δουν εμάς που είχαμε ρίξει μαύρη πέτρα στην Αθήνα και ήθελαν να δουν τι είχαμε βρει. Βέβαια τώρα και οι ίδιοι ρίξανε μαύρη πέτρα. Και ο Αλέκος επίσης. Και κάτι μου λέει ότι θα την ρίχνανε και ερήμην κρίσης. Αλλά σίγουρα έπαιξε ρόλο και η κρίση. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Μα μη μας λένε ότι όσα δεν φτάνει η αλεπού κλπ Άρα ας πούμε οτι αλλιώς ίσως και να μην τη ρίχνανε την μαύρη πέτρα Νίκος:-Τζώννυ ξεκινώ από τις δυο πρώτες και προφανείς ερωτήσεις που θα σου έκανε κάθε Έλληνας ανεξαρτήτως του αν είτε αυτός είτε κι εγώ ο ίδιος τις θεωρούμε δικαιολογημένες. 1 ον : όποιος μπορεί φεύγει από Ελλάδα και σεις έρχεστε; Εντάξει ίδια ερώτηση πάει και στον Ζέφυρο που η γυναίκα του είναι Ελβετίδα κι έχει και δουλειά στο εξωτερικό και πηγαινοέρχεται.για μένα δεν πάει γιατί εγώ είχα επιλογές να μείνω στο εξωτερικό, στην Αμερική, μόνο πολύ παλιότερα, όχι τώρα με την κρίση. Ο Αλέκος δεν ξέρω 2 ον : Όλοι όσους μας βλέπεις εδώ, λίγο εκόντες λίγο άκοντες, τώρα με την κρίση φύγαμε για την επαρχία ή τέλος πάντων αραιώσαμε τις επισκέψεις μας στην Αθήνα. Αλλά εσείς δεν κάνατε καν αυτό, δεν πήγατε καν στο σχολείο του παιδικού σας παραδείσου αλλά εδώ. Την παροιμιώδη έκφραση «Όταν εσύ πήγαινες εγώ ερχόμουν» είναι να την λέτε εσείς στους άλλους ή οι άλλοι σε εσάς; Προσωπικά Τζώννυ, πριν απ όλα αυτό θέλω να διαπιστώσω από όσα θα μας πεις. 7

8 Τζώννυ:-Kύριε Νίκο για να απαντήσω την ερώτηση αυτή και πρέπει να σας τα πω κάπως απ την αρχή χωρίς να πάω κατ ευθείαν στο «δια ταύτα», όπως πολύ ωραία το ονομάζει η γλώσσα σας, και πρέπει να πάω γρήγορα στο «δια ταύτα» χωρίς τα συναισθήματα που, προσωπικά, μου δημιουργεί η αρχή με οδηγήσουν σε απεραντολογία, όπως και πάλι πολύ ωραία το ονομάζει η γλώσσα σας. Άρα αν ο κύριος Ζέφυρος ήθελε μια άλλη προσέγγιση ας κάνει υπομονή μαζί μου, όπως κι ο κύριος Αλέκος που πολλά απ όσα θα πω τα χει ξανακούσει, άσε πια η κυρίαλένα που τα χει ακούσει όλα, κι όχι μόνο μια και δυο φορές. Απ την Σούζυ δεν ζητάω συγγνώμη αφού όλα αυτά μαζί τα σκεφτόμαστε, και κάθε φορά που τα ξανασυζητάμε είτε μεταξύ μας είτε με άλλους, μας κατεβαίνουν και καινούργιες ιδέες, άρα δεν τα θεωρούμε καν σαν αυτοεπανάληψη. Σας είπε η κυρία Λένα ότι με πήρε τηλέφωνο η Σούζυ, Σούζυ νηπιαγωγείου ήταν, κι εγώ όχι και πολύ μεγαλύτερος, να πάω εκείνο το καλοκαίρι κοντά τους στην Γλώσσα, δεν ήταν από μοναξιά της όπως νόμισαν οι γονείς μου όταν με έστειλαν, αλλά για να μη χάσω αυτό που ένιωθε οτι ζούσε με τις παρέες που έκανε εκεί, και μου ειπε θα μου έκανε και την μεταφράστρια. Τον χειμώνα, μετά την επιστροφή, έχασα την μητέρα μου, εκείνη πριν πεθάνει μου είπε ότι μου ετοίμαζε μια έκπληξη για την Άνοιξη και δεν θα έπρεπε ο χωρισμός μας να την ματαιώσει. Ψάχνοντας στο ίντερνετ για το πού με έστελναν, και ρωτώντας και την κυρία Λένα και τον κύριο Βασίλη στην επιστροφή μας, είχε βρει ότι την Άνοιξη Δανεζάκια και άλλα παιδιά, με δασκάλους και ψυχολόγους, και μαθήματα στα Αγγλικά, πήγαιναν και συνέχιζαν τα μαθήματά τους στο Έλιος, μέχρι Σεπτέμβρη, και όταν ειδε πόσα ενθουσιώδη της έλεγα είχε θελήσει να με στείλει, και ύστερα το καλοκαίρι θα ρχόταν και η Σούζυ, και ήδη με προετοίμαζε για την έκπληξη λέγοντας στην κυρία Λένα και την Σούζυ να μου μαθαίνουν Ελληνικά, αλλά πριν πεθάνει μου πρόσθεσε ότι για κάποιο λόγο, τα ουράνια που θα σύντομα θα πήγαινε, τα φανταζόταν σαν ένα μέρος σαν κι αυτό που της είχα διηγηθεί, και από πράσινο, και από θαλασσί, και από ουρανί, και από ψυχές ανθρώπων Μη ξεφεύγουμε όμως από τα επίγεια: Το πιο χτυπητό παράδειγμα του τι εννοώ είναι ότι όταν το Σεπτέμβρη θέλανε τα Ελιοτάκια και τα Γλωσσόπουλα να μας αποχαιρετήσουνε κάνανε ένα δίωρο σώου χωρίς λόγια, μόνο με μπουζούκια, βουβά σκέτς, ακροβατικά, και τέλος με εικαστικά= έκθεση ζωγραφικής κοινή με μας τους ξένους. Όλα αυτά στην αυλή του δημοτικού σχολείου Έλιους, γυμνάσιο δεν είχε, πήγαιναν στην Γλώσσα τα παιδιά. Ξεκίναγε ως εξής το σώου, μετά το άνοιγμα με τον Γιάννη που θα πήγαινε Β λυκείου, και φίλους του με μπουζούκι που παίξανε το μάλλον όχι και τόσο εύκολο «τσιφτετέλι του Τσιτσάνη» (ρώτησα, ήταν αυτό που έπαιζε ο Τσιτσάνης στη «Στέλλα») ένα κοριτσάκι προσπαθούσε να βάλει μπάλα του μπάσκετ στο καλάθι και δεν τα κατάφερνε, ούτε καν έφτανε την μπάλα αρκετά ψηλά και απογοητευμένο έφευγε. Σε ένα παγκάκι η Χρύσα, που επίσης θα πήγαινε Β λυκείου, διάβαζε Athens News και ο Αλέκος, που θα πήγαινε Α Λυκείου, ντυμένος φρικιό, με ένα FUCK στη μια κωλότσεπη και ένα ΟFF στην άλλη ερχότανε και απ ότι αρχικά νομίζαμε οι θεατές έκανε τον λαθραναγνώστη αλλά για να κάνει καμάκι. Η Χρύσα όμως έκανε κέφι και άρχιζε να του χαμογελάει αλλά ο Αλέκος σε λίγο εκδηλωνότανε: την εφημερίδα ήθελε και παρίστανε το καμάκι για να την διαβάσει και όχι αντιστρόφως, σε ένα σημείο την άρπαζε και το βαζε στα πόδια αλλά κοιτώντας πίσω του μη τον κυνηγάει η Χρύσα στουκάριζε στην μπασκέτα κι έπεφτε ξερός. Ξαφνικά εμφανίστηκαν κάτι αγγελάκια με φορείο, ήταν ακόμα κοριτσάκια του δημοτικού, και τον πήραν για παράδεισο. Συνέχιζαν τα σκέτς, ο Αντώνης πότε ήταν γκαρσόνι που σέρβιρε καβάλα σε μονόροδο ποδήλατο, πότε ρεμπέτης με μπεγλέρια και μπουζούκια, κι αυτός όπως κι ο Αλέκος ήταν μπουζουκτσήδες με τον Γιάννη, όλοι μαθητές του Σύρου που όταν κάποτε είχε μαζέψει τους μαθητές του όλων των ηλικιών στο νησί έκανε συναυλία στο Δημοτικό του Έλιους με άτομα, που ήταν από παιδάκια δημοτικού μέχρι μεγάλοι ετών που παίζανε όλο και πιο κλιμακούμενης δυσκολίας κομμάτια, η Μαριλένα έκανε νούμερα με φωτιές, η Χρύσα, ή μάλλον μόνο η σκιά της, έκανε κινήσεις απόγνωσης, με ποια υπόκρουση κλασσικής μουσικής δεν θυμάμαι, παγιδευμένη στα τετραγωνικά ενός μεγάλου μπερντέ που φωτιζόταν από πίσω, ήταν τελείως σαν ξωτικό, και έτσι ξαναήταν σαν ξωτικό έμαθα σε απαγγελία ποιήματος του Χικμέτ που κάποτε διάβασε σε γιορτή της 17 Νοέμβρη αργότερα, ξωτικό αν και, όχι βέβαια απλώς η σκιά της σε μπερντέ, σε κάποια στιγμή γινόταν ένα ακροβατικό και κάναν μια πυραμίδα κάτω απ την μπασκέτα, και ξαφνικά εμφανιζόταν με τη μπάλα πάλι το κοριτσάκι που δεν μπορούσε να βάλει καλαθιά στην αρχή, στο σκέτς που δεν 8

9 ξέραμε πού κόλλαγε, πάταγε στα παιδιά της πυραμίδας και έβαζε καλαθιά, και μετά έπεφτε, έρχονταν πάλι τα αγγελάκια με το φορείο, τους έλεγε «καλά είμαι», ζήταγαν τα αγγελάκια συγγνώμη κι έφευγαν. Αυτά τα είδανε και η Σούζυ κι οι γονείς της, και κάθε χρόνο καθώς μεγάλωνα τα καταλάβαινα από όλο και πιο πολλές πλευρές, π.χ. ο αποχαιρετισμός γινότανε κι επειδή είχαν δημιουργηθεί πολλά ειδύλλια και, επειδή πολλά απ αυτά ήταν ερήμην γλωσσικής συννεννόησης, γινόταν σε παντομίμα. Α! Επί χρόνια αυτό νόμιζα ότι είχε συμβεί, ότι το πέσιμο απ την πυραμιδα ήταν μέρος της πλοκής, αλλά αργότερα εκεί που το καλοκαίρι στην Γλώσσα έλεγαν τα παιδιά μέχρι μετά τα μεσάνυχτα τα πιο μεγάλα, μέσα στην σιγαλιά και στα τριζόνια, ιστορίες καθισμένα στις κερκίδες της αυλής του γυμνασίου, είπα να πω κι εγώ μια ιστορία από τότε με τα μπουζούκια, τα ακροβατικά και τα σκετς, κι εκεί που έλεγα στο τέλος για τα αγγελάκια μου λέει η Βασούλα που μόλις είχε δώσει πανελλήνιες «Το κοριτσάκι με την μπάλα ποιο ήταν;» «Σώώπα! Εσύ ήσουν;» «Ναι, αλλά το πέσιμο δεν έγινε επίτηδες. Πραγματικά έπεσα. Τα αγγελάκια, που ήταν οι ξαδέλφες μου οι δίδυμες που τις ξέρεις ήρθαν πραγματικά να δουν αν είμαι καλά. Γι αυτό ενώ σε κανένα σκέτς δεν μιλήσαμε, σ αυτό είπα «καλά είμαι» και ζήτησαν συγγνώμη κι έφυγαν» «πώω-πω, αυτό θα πει ο τέλειος αυτοσχεδιασμός, να μη τον καταλαβαίνεις παρά χρόνια ολόκληρα μετά, και μόνο αν από σύμπτωση βρεθούν οι συντελεστές και δώσουν επεξηγήσεις». Και τι φοβερό αίσθημα να βλέπεις το κοριτσάκι εκείνο αφ ενός κουκλάρα και αφ ετέρου να την έχεις ακούσει πριν λίγο να συζητάει για θέματα πανελληνίων με ολοκληρώματα και χημεία θετικής κατεύθυνσης χωρίς να ξέρεις ότι ήταν το κοριτσάκι με την μπάλα, και ναναι και μεσ στην καλή χαρά ανάμεσα σε παλιούς συμμαθητές και συμμαθήτριες. Δίπλα κι ο Σταμάτης απ το τμήμα θετικής κατεύθυνσης, και παραδίπλα η σημαιοφόρος της χρονιάς τους, η Κέλλυ. Και να λέει ατάκα της Βασούλας ο Σταμάτης που δεν είχε αντέξει να μη ρωτήσει στον καθηγητή τους την κλασσική ερώτηση παιδιών της Β λυκείου όταν μαθαίνουνε οργανική χημεία, «Δηλαδή κύριε αν κλάσω σε αναπτήρα αναμένο θα μεγαλώσει η φλόγα;» και η Βασούλα τον αποστόμωσε λέγοντας «Γιατί ρωτάς; Θέλεις να γίνεις Φώσ-κωλος;». Ώωπ, κύριε Νίκο μάλλον έφτασα, ή και προσπέρασα, τα σημειο που χρειαζόταν αρκετά από την αρχή πριν πάμε προς το «δια ταύτα». Νίκος:-Μην αναστέλλεσαι παιδί μου, αντιθέτως, τόσο η αφηγηματική δεινότητα που αναμφισβήτητα διαθέτεις όσο και το περιέχόμενο όσων λες που εμείς σαν απλώς περαστικοί από κει μόνο να διαισθανθούμε μπορούσαμε κι όχι να τα ζήσουμε από μέσα, κάθε άλλο παρά μας κούρασαν, ούτε εμένα ούτε, είμαι σίγουρος, τους άλλους. Αν ανησυχείς για τα περι Σταμάτη και Φώσ-κωλου, προσωπικά είμαι θαυμαστής του Αριστοφάνη και, λόγω εντρύφησης έχω πάθει πολλού ανοσία. Τζώννυ:-Κύριε Νίκο ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σας για μένα και χαίρομαι πολύ για τα αισθήματά σας για τον Αριστοφάνη που, αν βέβαια απηχούν και τους φίλους σας, επιτρέπουν μια ακόμη αναβολή του «δια ταύτα». Εννοώ ότι σαν διάλειμμα στον μονόλογό μου, θα ήθελα να μας μιλήσετε για το πόσο θεωρείτε ή δεν θεωρείτε ότι έχει να μας προσφέρει, με ή και χωρίς τροποποίηση, κάτι χρήσιμο στα σημερινά τεκταινόμενα. Νίκος:-Ο Αριστοφάνης προκαλεί το δέος με το πόσα έχει ακόμα να προτείνει ακόμα και σε θέματα νομικής ή και οικονομικής φύσης που αφορούν την κρίση. Μόλις προχτές διάβαζα μια θαυμάσια ανάρτηση για τα νομικά θέματα που αντιμετωπίζονται στους «Βατράχους» του Αριστοφάνη. Τζώννυ:-Κύριε Νίκο, σας παρακαλώ πολύ να μου τη στείλετε, στείλ τε την στην κυρία Λένα και θα μου την προωθήσει. Δεν ξέρω τίποτε για τους «Βατράχους», μόνο από «Λυσιστράτη και «Όρνιθες». Και από «Αχαρνής» στην μετάφραση και την μουσική Σαββόπουλου. Από «Βατράχους» ξέρω του Σπαθάρη, μου είχε πει κάτι φοβερά κομμάτια τους η Σούζυ Νίκος:-Έκανε ο Σπαθάρης μεταποίηση των Αριστοφανικών «Βατράχων» και δεν το ξέρω; Σούζυ είμαι όλος αυτιά Σούζυ:-Μην διακόπτω τον Τζώννυ τώρα, ένα, το πολύ δυο, λεπτά υπόθεση είναι Τζώννυ:-Δεν με διακόπτεις Σούζυ, ώσπου να το πεις θα ψάξω κάτι στο γκουγκλ. Σούζυ:-Το ψάχνω εγώ. Τους «Βάτραχους» στην Βικιπαίδεια δεν ήθελες; Νίκος:-Να ψηφίσουμε. Σούζυ:-Δεν πιστεύω στις εκλογές. Μόνο στην ομοφωνία. Τζώννυ:-Άρα ότι πει ο κύριος Αλέκος, αφού κι ο κύριος Ζέφυρος κι εγώ ψηφίζουμε εσένα. 9

10 Αλέκος:-Εγώ ψηφίζω Σούζυ αλλά με τη έννοια «Ότι θέλει η Σούζυ». Σούζυ:-Η οποία θέλει να το πει ο Τζώννυ, άρα Τζώννυ λέγε εσύ κι εγώ ψάχνω στο γκουγκλ. Μα το κατέβασες κιόλας..λέγε-λέγε μ..μ..μ..ωχ-ωχ-ωχ, μη λες ακόμα. Αμάν! Τι λέει εδώ;!...κι ενώ στους "Ορνιθες" ο κωμικός ποιητής αναζητά την ιδανική πολιτεία στον ουρανό, στους "Βάτραχους" ο μη-τόπος είναι ο Κάτω Κόσμος -ο Άδης, όπως τον ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες. Η ουτοπία βρίσκει έδαφος και στήνει εδώ τη γιορτινή της ονειροφαντασία, σε ένα γλέντι όπου οι νεκροί είναι πιο ζωντανοί από τους ζωντανούς κι ο Άδης πιο φωτεινός από τον κόσμο της επιφάνειας Καλά, θα πω εγώ και τι έλεγε η εκδοχή του Σπαθάρη. Κερδίσατε κύριε Νίκο. Το δικό σας θα γίνει. Νίκος:-Χαίρομαι. Παιδιά, ειρήσθω εν παρόδω ότι η παράγραφος που διάβασες υπάρχει επί λέξει και στο νομικής πνοής άρθρο περι Αριστοφάνη που έλεγα άρα είτε το λήμμα της Βικιπαίδεια το έγραψε εκείνος ο αρθρογράφος είτε η Βικιπαίδεια έχει στην βιβλιογραφία της και το άρθρο εκείνο Σούζυ:- Αντί όπως στην κανονική κωμωδία να γίνεται στον Άδη διαγωνισμός βάρους στίχων μεταξύ Αισχύλου και Σοφοκλή για να ανέβει ο νικητής να ξαναζήσει στη γη διότι δεν γράφονται πια καλές τραγωδίες, στην εκδοχή Καραγκιόζη του Σπαθάρη γίνεται στον Άδη διαγωνισμός βάρους στίχων μεταξύ Χατζιδάκι και Θεοδωράκη και καθώς λέει ο Χατζιδάκις «πώς θα θελα να είχα κι ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά» η ζυγαριά γέρνει όλο και παραπάνω αλλά ξαφνικά λέει ο Θεωδωράκης «είμαστε δυό, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς» και τον σκίζει τον Χατζιδάκι. Α! Κι ένα άλλο άρεσε πολύ στον Τζώννυ, και σε μένα δηλαδή ακόμη παραπάνω, που είχε γράψει στην Γλώσσα κάποιος που την θεωρούσε σαν τη ιδανική πολιτεία στον ουρανό, όπως στους «Όρνιθες», να την πω εγώ Τζώννυ αντί για σένα; Τζώννυ:-Μα τι έπαθες; Εκεί που δεν άνοιγες το στόμα σου ούτε με παρακάλια τώρα δεν βάζεις γλώσσα μέσα σου; Και ρώτησες τους ανθρώπους αν έχουν όρεξη και γι άλλο τραινάρισμα του «δια ταύτα»; Κατά τ άλλα και βέβαια εσύ να τα πεις, αφού ξέρεις ότι εγώ τα μπλέκω με τα στιχάκια. Νίκος:-Δεν ξέρω ποιος θα την πει αλλά εγώ πριν φύγετε θέλω να ακούσω για την Αριστοφανική νεφελοκοκκυγία του Γλωσσιώτη που αναφέρατε.. Σούζυ:-Ποιάν; Τζώννυ:-Την χώρα των πουλιών πάνω απ τα σύννεφα, τις νεφέλες, κόκκυξ του κόκκυγος είναι ο κούκος στ Αρχαία, τα πουλιά που πήγαν να ζήσουν ελεύθερα εκεί πάνω ήταν κούκοι. Σούζυ:-Λοιπόν αυτός που το γραψε δεν ήταν Γλωσσιώτης, γράφει λοιπόν για δυο μη Γλωσσιώτες που αποφάσισαν να ζήσουν για πάντα στην Γλώσσα και εξηγούν το γιατί σε συνέντευξη, υποτίθεται στον Χατζηνικολάου, που ζηλεύει κι έρχεται κι αυτός να ζήσει εκεί. Τους παρουσιαζει λοιπόν ο Χατζηνικολάου ως εξής: (η Σούζυ τον μιμείται λίγο) Ας πάμε να ρωτησουμε και δυο ξενομερίτες Γιατί στη Γλώσσα ήρθανε να γίνουνε πολίτες; Γιατί για στρατιωτικό βάλανε Καλλιθιώτη; Δεν βρήκανε να βάλουνε νησιώτη και Γλωσσιώτη; Απαντάει ο στρατιωτικός : Στην Καλλιθέα με δυο δουλειές εβγαζα τ αντερα μου Μα ουτε που φτουραγανε καθολου τα λεφτα μου Και τοτε μουρθε ενα τσαφ ολόκληρη ιστορία πως οποιος στην Αθηνα ζει ποτε δεν θαχει μία Πολλες εκει βρισκεις δουλειές για να πληρωνεις χρεη Μα απ την πολλη σου τη δουλεια δεν εισαι σαν τον μπεη Σαν τον γκασμα εισαι ολημερις το βραδυ ζαπινγκ μονο Και σκεφτεσαι τα νιατα σου που φευγουνε με πονο Και που να δεις πρασινο ή μπλέ; Κολιάτσου ή Κουκάκι; Οι Βαρκιζες κι οι Κηφισιες ειναι για Μποδοσακη. Στη Γλώσσα στο μπαλκονι σου σαν βγεις οταν βραδιασει Ενα εικοσάρι φραπεδιά σε έκανε Ωνάση. 10

11 Ετσι έβγαλα συμπερασμα πως οι πρωτευουσιανοι ειναι οι Γλωσσιώτες, στην Αθην οποιος θα μεινει χανει. Συνεχίζει ο Χατζηνικολάου ως εξής: Να δούμε όμως κι οι δάσκαλοι με τα διδάγματά τους: Γιατί στην Γλώσσα ήρθανε να πουν το μάθημά τους; Απαντάει ο δάσκαλος : Στη Γλώσσα ένας φίλος μου έκανε τουρισμό κι έβγαλε άλμπουμ ολόκληρο κι αυτο χοντρό-χοντρό. Φωτογραφία που έβγαλε να βλέπεις και να μενεις ήτανε μια που τράβηξε απ της Φανερωμένης. Έδειχνε ένα συννεφο που πέρναγε μπροστά του έτρεχε άσπρο φωτεινό και πήγαινε πιο κάτω σαν κουνελάκι ζωντανο πούψαχνε την φωλιά του. Όρνιθες μου εθύμισε απ τον Αριστοφάνη όπου σε χώρα μαγική ζούσαν κι είχαν σεργιάνι πουλιά που ήταν ελεύθερα κανείς να μην τα πιάνει. Ζούσαν πάνω απ τα σύννεφα κι απ την αδρεναλίνη όπου δεν τάφτανε η βουή του κόσμου κι η τοξίνη. Παράθυρα με Κοσκωτά από Κακαουνάκη δεν τάραζαν την ομορφιά, την ζωή και την αγάπη. Αυτό μου ήρθε σαν φλασιά κι είδα πως εκει πανω σε δυο λεπτά θα πήγαινα απ το σπίτι στη δουλειά μου. Θα ακουγα και θάλεγα ωραίες καλημέρες μα στην Αθήνα αχρηστες οι ώρες και οι μέρες θα έφευγαν στο στρίμωγμα και στα λεωφορεία στην μπέμπελη που θάβγαζα μες στην ορθοστασία. Καλά το λέγαν μερικοί που λέν πως στην Αθήνα βρίσκεις δουλειές ναχεις λεφτα μα είσαι καραντίνα σαν σκλάβοι με δυό-τρείς δουλειές ολοι εκει καταφέρνουν να παίρνουν όσα δεν χρειάζονται όσοι εκεί δεν μένουν. Τζώννυ προς «Σούζυ»: Καλά, καλά το πιάσαμε ποιητή και κουλτουριάρη πως φαύλος κύκλος απειλεί στις πόλεις να σε πάρει. Μα εξήγα μου πώς έπεισες την σύζυγο για τόσα εγώ δεν είχα πρόβλημα παντρεύτηκα στην Γλώσσα Σούζυ: Αυτό ήταν το πιο εύκολο, λέω «γυναίκα, πάμε;» και μόλις Γλώσσα άκουσε λέει «Αμήν ξεκινάμε» Αρχίζουν ξαφνικά και οι δυο μαζί τον στίχο του Πάριου Πάάμε, πάμε να φύγουμε απο δω και μη ρωτάς που πάμε. Πάάμε! Ο Τζώννυ μιμούμενος Χατζηνικολάου φωνάζει: Ζήλεψαααα! Αυτοί εχουν χρόνο δικό τουςκατάδικό τους γαμω την καταδίκη μου. Θέλω το βράδυ να ψαρεύω, να κανω πυροφάνι, θελω ξιφίες στη σκάρα κι οχι διαξιφισμούς σε τηλεοπτικά παράθυρα. Πάω κι εγω μαζί τους. Πάάμε (Τραγουδούν χορεύοντας αγκαλιασμένοι) Να μπορουσα στα συννεφα ναχα ενα βενζινάδικο Και δικο μου να ενιωθα ναχα χρονο κατάδικο Τα μυαλα μου στη θεση τους κι οχι σαν σε τρελλάδικο. Θελω τη ζωη μου και όχι το γυαλι σπάω την Τι-Βι 11

12 για να ξαναχαρω όλα μου τα ονειρα να ζησουνε ξανα παιρνω τα βουνα πάνω απ τα σύννεφα Να λησμονήσω μπορεί στην πολη παλι να πάω, γραμματια ναχω ξανα και ποτε να μη ξοφλάω, νοικια, κοινοχρηστα δανεια και τρεχα βρες για παρκαρισμα λες και σε μουτζωσε ο Θεος και ναχεις στενο μαρκαρισμα. Ααααααααααααααααααααααααααα Ο Αλέκος, ο Ζέφυρος κι ο Νίκος χειροκροτούν, τα παιδιά υποκλίνονται, λένε τραγουδιστά «Πάάμε» προσθέτοντας Σ:«αν δεν μας βρουν τα παιδιά βγαίνοντας από τα σινεμά καήκαμε», Τζ:«2 ο στήσιμο την ίδια μέρα πάει πολύ», Σ:«Γειά σας, σας ευχαριστούμε» Τζ:«χαρήκαμε πάρα πολύ». Ο Νίκος φωνάζει: «Τζώννυ Μας χρωστάς ένα δια ταύτα» «Όποτε ξανάρθετε στην Αθήνα ελάτε. Ή σας το γράφω σε η-μέιλ και με ρωτάτε εκεί όσα θέλετε». Νίκος:-Στοπ: Μισό λεφτό έχετε; Μισό, όχι ένα. Τζώννυ:- Μισό, όχι ένα, έχουμε. Νίκος:-Το έργο δεν τέλειωσε. Γιατί βιάζεστε; Τζώννυ:- Θέλουμε να συζητήσουμε πριν και μερικά πράματα για μια πρόβα που αφορά τον Παναγιώτη. Νίκος:-Τι πρόβα; Τζώννυ:-Ένα θεατρικό υστερόγραφο για τη γιορτή του Πολυτεχνείου. Νίκος:-Εσείς το γράψατε; Τζώννυ:-Κι εμείς και οι ηθοποιοί μαζί. Και τώρα με τον Παναγιώτη να παίζει προστέθηκε νέο επεισόδιο. Νίκος:-Ενδιαφέρομαι να παρακολουθήσω μια πρόβα. Γίνεται; Τζώννυ:- Γίνεται. Ζέφυρος:-Γίνεται να ρθω κι εγώ; Τζώννυ:- Βεβαίως γίνεται. Αλέκος:- Κι εγώ ελπίζω; Τζώννυ:-Εννοείται. Και σας ευχαριστούμε, και οι υποδείξεις ευπρόσδεκτες, αλλά δεν δεσμευόμαστε να τις τηρήσουμε. Δεσμευόμαστε όμως να τις συζητήσουμε. Νίκος:- Εννοείται. Πού και πότε; Εγω θα μαι Αθήνα καμιά βδομάδα ακόμα. Τζώννυ:- Αύριο γίνεται; Νίκος, Αλέκος. Ζέφυρος:-Γίνεται. Σούζυ:-Μαμά, γίνεται εδώ; Λένα:- Γίνεται. Ξαναχαιρετούν σύντομα και φεύγουν βιαστικά Νίκος:-Λένα έχουμε πάρα πολλά να συζητήσουμε για τα παιδιά, μα αφου θα ξαναϊδωθούμε αύριο ας το αναβάλλουμε. Φεύγουμε παιδιά μαζί να μιλήσουμε λίγο και στον δρόμο; Αλέκος:-Συμφωνώ. Λένα ευχαριστούμε και συγχαρητήρια και σε σας και στους γονείς του Τζώννυ, εννοώ στον πατέρα του και την μακαρίτισσα. Ζέφυρος:-Συμφωνώ κι επαυξανω και εδώ με τον Αλέκο. Αλέκος:-Αλήθεια, τι δουλειά κάνει ο πατέρας του Τζώννυ Λένα; Λένα:- Πριν την κρίση ήταν κάπως μεγιστάνας. Μινι Μπιλ Γκειτς, ή μινι Στηβ Τζομπς. Μετά την κρίση κάπως κοινότερος θνητός, όχι ακριβώς σαν όλους εμάς μα ούτε και τόσο διαφορετικός πια. 12

13 Σβήνουν τα φώτα και ξαναμπαίνουν, καπάκι, στην σκηνή αλλά υπάρχουν κι άλλα παιδιά: Τζώννυ:-Εντάξει, οι συστάσεις γίνανε, αντί να βάλουμε κάνα πρόχειρο διαγώνισμα οι μεν στους δε για το who is who ανάμεσα στα ονόματα Αλέκος, Νίκος, Ζέφυρος και Στέλλα, Κωνσταντίνα, Αγγελική, Παναγιώτης, Ηλίας, Μιχάλης, Θωμάς, Πάνος πάμε κατ ευθείαν στο Αλ Παγκράτι Νιούς. Το σήμα το φτιαξε Δημήτρης που τώρα απουσιάζει, όπως απουσιάζει κι ο Συλβέστερ που θα ναι κοντρόλ και ντιτζέι στην παράσταση, τις αναρτήσεις θα τις κάνουν ο Νίκος κι ο Μιχάλης. Η πρόβα που θα δείτε είναι για ένα υστερόγραφο στην γιορτή του Πολυτεχνείου που θα κάνουμε στο σχολείο. Κάθεται ο ίδιος στο λαπτοπ κι εμφανίζεται στην οθόνη το σήμα του Αλ Τσαντίρι,αλλά ως εξής: και ο Μιχάλης, αξύριστος και με κοστούμι κι ελβιέλες, για να παραπέμπει στον Λάκη, λέει τα εξής: Μ: -Καλημέρας σας. Να μαστε πάλι εδώ στο Αλ-σός Παγκράτι Νιους, για μια ακόμη φορά να σατιρίσουμε και να σας μεταφέρουμε νέα που μάλλον δεν θα τ ακούσετε στα ΜΜΕ και κυρίως όλοι να ψυχαγωγηθούμε, και σεις κι εγώ. Μπροστά σας έχετε τον Λαζόπουλο μείον 20 χρόνια και μείον 80 κιλά, και συν κάμποσο ύψος. Σημασία έχει ότι είμαι εδώ και πάλι. Παρών κι αξούριστος, όπως και τα νέα που θα δούμε. Βοήθεια από σας ζητώ Αλσωτήρες και Αλσωτηριώτισσες μη μας σώσουν και μας χώσουν οι σωτήρες που μας σώσανε και μας χώσανε τόσα χρόνια, και κάποια παληκάρια της γενιάς του Πολυτεχνείου που τότε ήταν σαν τα κρύα τα νερά και δεν τα χώραγε ο τόπος γίνανε σαν αυτουνούς που βλέπουμε στα νέα και δεν τους χωράνε τα παράθυρα. Μπαίνει ο Θωμάς, μαθητής του 7 ου, ντυμένος σαν τον Σταρόβα: Θ:-Τι με λες ρε μαλάκα; Εγω σε φταίω σήμερα; Μ:-Όχι ρε Σαλονικιέ. Τον Πάγκαλο εννοούσα. Θ:-Και τι έκανε στο Πολυτεχνείο ο Πάγκαλος; Είχε ντυθεί τανκς για να ψαρώσει τη χούντα; Μ:-Το ξέρεις ότι από το 67 κοιμόταν κάθε βραδυ σε άλλο σπίτι για να μην τον πιάσει η χούντα; Θ: -Και όταν ξύπνησε άρχισε να τα τρώει μαζι μας; Καλά που δεν μας είπε κι οτι μαζί κοιμόμασταν να μας χρεώσει και τιποτ άλλο. Μ:-Σαλονικιέ, φορμάτον σε βλέπω σήμερα. Τον έσκισες τον Πάγκαλο, σαν σύμβολο μετάβασης από την επέτειο του Πολυτεχνείου στην επέτειο του Αγίου Λαμογίου. Θ:-Μαλακίες με λες. Απ τους Παγκαλους πρέπει να ξεκινήσει τα σκίσιμο για να δουμε πώς μπήκαμε στο λουκι; Μ:-Αμ από πού να ξεκινήσει; Θ:-Απ τις γάτες Μ:-Τόσο πολύ πεινάς ρε χοντρέ που τις γάτες στοχοποίησες; Θ:- Ρε κεφάλα, άλλοι ειναι χοντροί εδώ (δείχνει την κοιλιά του) κι άλλοι είναι χοντροί εδώ (δείχνει το κεφάλι του) Εσυ όταν λες «την έσκισα την γάτα» αυτό εννοείς; Ή μήπως δεν την έσκισες, να σε πω μια ιστορία να σε δώσω το καλό παράδειγμα; Μ:-Ε, πες με ρε μεγάλε! Φαίνεσαι πως κάτι εχεις στο κεφάλι σου. Μη με πεις καμια παπαριά μόνο, αν με πεις θα λαλήσω και θα τηλεφωνάω στον Πάγκαλο αντί σε σένα και θα λεω εκεινον καρντάς. Η Στέλλα και ο «Σταρόβας» παιζουν με κινησεις το παρακατω λινκ ενώ αυτό παιζει (Σκηνή σε κυριλέ κέντρο ή σπίτι, με κηροπήγια κλπ, ο Θωμάς έχει βγάλει την Στέλλα ή της έχει μαγειρεψει, κοιτάζονται τρυφερα και, για να της κάνει φιγούρα κυριλέ, της λέει (σε πλέυ-μπακ) τα διάφορα μπουρδο-γαλλικά του λινκ, «ω λαλα, λε μετρό ντε Παρι, ζε τ αιμ, 13

14 σερσέ λα φαμ,. κλπ) Της δινει το χερι του να σηκωθούν για μπλουζ, ενώ χορευουν τρυφερα ακούγονται από το λινκ όλα εκείνα τα «θέλω μόνο εμένα να θέλεις/θέλω να μην είσαι τεμπέλης/θέλω να μου λες τα ανείπωτα /θέλω να μη μου λείπει τίποτα» Συνεχίζουν σε πεζό κι όχι τραγουδιστά «θέλω να μαι το μωρό σου το μονάκριβο/θέλω το νυφικό μου να ναι πανάκριβο/θέλω όλη μέρα να λείπω/θέλω μαιζονέτα με κήπο» Ο Θωμάς παρεμβάλει καμιά Γαλλικούρα από την διαφήμιση του καλοκαιριού που πέρασε τάζοντας διάφορα καταναλωτικά «τελεβιζιόν, αιρκοντισιόν..», «σεζλόνγκ, γκαζόν, πλονζόν», «μανζέ, γκουρμέ, φρουί ζελέ». Μόλις όμως του λέει και το «Θέλω να μη μπαινεις εμποδιο στα πλάνα μου/θελω να λατρευεις τη μάνα μου» επαναστατει και με ηχους ζεϊμπεκιάς ριχνει δυο γυροβολιες ενώ με τις πενιές ακουγονται κι οι στιχοι «τι μαλακιες ειν αυτές που θες για να γουσταρεις/δε πα να θέλεις οτι θες, τα «φρύδια» μου θα πάρεις». Της Στέλλας της ερχεται ταμπλάς και λιποθυμαει, ο Θωμάς αποχωρεί και (χτυπώντας τις παλάμες του στο στυλ «ξεμπερδέψαμε») λέει «αει σιχτίρ! Κάργια!» και ξαφνικά η Στέλλα τινάζεται όρθια και τρέχει πίσω του φωνάζοντας «μωρό μου, αγάπη μου» και κείνος με το ένα χερι την αγκαλιάζει και με το άλλο χέρι κάνει προς το κοινό τον γνωστό χαιρετισμό(γνωστό απ τη καλοκαιρινή διαφημιση με τον Γαλλικούρα) λέγοντας «Σακ βουαγιάζ» Βγαίνουν απ τη μια μερά τα σκηνής ο Θωμάς ξαναμπαίνει απ την άλλη) Επιστρέφουμε στην σκηνή μεταξύ Λαζοπουλου και Σταρόβα: Μ:- Αα! Κάτσε να δω μεγάλε αν σ έπιασα σωστά. Εννοείς ότι για να μπεις στην κατανάλωση με τα μπούνια ή σ έχει πιάσει το βλήμα να μεγαλοπιάνεσαι ή καψουρεύτηκες γκόμενα με βλήμα να μεγαλοπιάνεται. Θ:- Φιλάρα ούτε για γκόμενα μιλάμε ούτε για βλήμα. Για την πρώην μέλλουσα γυναίκα μου μιλάμε. Μ:- Αα! Κι εγώ που νόμισα ότι μιλάμε για την μέλλουσα πρώην! Θα με τρελλάνεις; Για ποιαν μιλάμε ; Την ξέρω; Θ:- Την γυναίκα μου ρε δεν ξέρεις; Τη Στέλλα; Τ αστέρι μου; Μας πάντρεψες κιόλας! Μ:- Είχε η κουμπάρα μου τετιο κάλο; Όχι ότι εσύ πήγαινες πίσω. Θ:- Εσύ δεν είχες κάλο; Μ:- Αμ πώς δεν είχα. Αλλά τι με λές; Οτι είχε δίκιο ο Πάγκαλος να μας ξεχέζει; Θ:- Σιγά μην είχε! Γι αυτό τον πληρώνουμε ένα σκασμό λεφτά; Να μας λέει μισό δράμι αλήθεια για να μας πουλήσει πακέτο εκατό κιλά μούσια. Και τι αλήθεια! Και στο καφενείο να πας την ξέρουν. Και δωρεάν. Και την γυναίκα σου να ρωτήσεις την ξέρει. Αυτός στην χρεώνει κιόλας. Μ:- Τοχουμε δει τετοιο χάλι ξανά; Θ:- Οι γνώμες των ειδικών διίστανται. Τα παρακάτω λέγονται χωρίς πλέον Σαλονικιά προφορά. Μ:- Τοχουμε δεν τοχουμε δει, το σιγουρο είναι ότι τοχουμε ξανατραγουδησει. Τραγουδάνε μαζί με το Σαββόπουλο την «Παράγκα» και παίζεται το βίντεο το τραγούδι Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις, όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα, παράγκα, παράγκα, παράγκα του χειμώνα κι εσύ μιλάς σαν πτώμα. Ο λαός, ο λαός στα πεζοδρόμια κουλούρια ζητάει και λαχεία, κοπάδια, κοπάδια, κοπάδια στα υπουργεία, αιτήσεις για την Γερμανία. 14

15 Κυράδες, φιλάνθρωποι, παπάδες, εργολαβίες, ψαλμωδίες και καντάδες, η Ευανθούλα κλαίει πριν να κοιμηθεί την παρθενιά της βγάζει στο σφυρί. Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει, στα καφενεία μπιλιάρδο, καλαμπούρι και χαρτί, στέκεις στο περίπτερο διαβάζεις φυλλάδες με μιάμιση δραχμή. Όχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι, είν η τρύπια στέγη μιας παράγκας, είν η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας κι ο χαφιές που μας ακολουθεί. Μιχάλης/«Λαζόπουλος»:- Το σύνθημα «Με τόσα δακρυγόνα και τόσα χημικά/λεφτά για τα βιβλία δεν έχουν τώρα πια» που ακούτε (όντως ακούγεται από μεγάφωνα) το είχαν ακούσει οι Παγκρατιώτες πέρσι το Σεπτέμβρη όταν πέρναγε η πορεία κάτω απ τα παράθυρά τους. 15

16 16

17 Μιχάλης-«Λαζόπουλος»:- Τα παιδιά που είδαμε ήταν από το 7ο Λύκειο απέναντι απ το άλσος στη Σπύρου Μερκούρη. Να τα συνοδεύσουμε κι εμείς με κάτι από Σύνταγμα; Κοντρόλ, έτοιμος; Όμορφη πόλη άσχημα καίγεσαι Στίχοι: Γιώργος Σαρρής Μουσική: Γιώργος Σαρρής Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Σαρρής Ραγίζουνε οι δρόμοι απόψε από θυμό φωνές τρελά πουλιά γυρεύουν ουρανό Ματάδες με πολιτικά στις άκρες κόβουν την κίνηση Κολλάει η ανάσα στο βραχνό μου το λαιμό βρωμάει το πρόσωπό μου μαλόξ & νερό κοιτάει μ' απορία το βράδυ & ψάχνει εξήγηση Σταδίου χαμηλά ακούω τρελά ουρλιαχτά ληγμένα δακρυγόνα στα Εξάρχεια το χέρι μου γερά μη χαθούμε είναι ζόρι σου λέω Το νου σου στα στενά γίνεται ντου ξαφνικό ρίχνουνε κρότου λάμψης για εκφοβισμό το στόμα μου στεγνό αγωνία & καπνό αναπνέω Όμορφη πόλη που άσχημα καίγεσαι ξανά φεύγει η ζωή & πάει χαράμι μα αυτό το κάτι που εδώ μέσα με πονά με αίμα το έγραψες στο τζάμι Όμορφη πόλη που άσχημα καίγεσαι & κλαις οι οθόνες ψέμματα σου τάζουν είναι ο παράδεισος μακρυά ότι κι αν λες γι' αυτούς που από μακρυά κοιτάζουν Σφυρίζουνε οι πέτρες η βιτρίνα κομμάτια τρεχάλα πάνω κάτω μην τρίβεις τα μάτια σκουπίδια που καπνίζουνε παντού γκρεμισμένα παρτέρια Γερά την αλυσίδα κρατήστε μη σπάσει αιμόφυρτη Ελλάδα το παιχνίδι έχεις χάσει η νύχτα ένας κρότος χειροπέδες φοράει στ' αστέρια Καμμένα λεωφορεία πανικός κι ασφυξία μια νύχτα του 70' ζωντανεύει η Ιστορια η Αθήνα μια τρελή που τρέχει πίσω στο χρόνο Τελειώσανε τα λόγια & τα ψέμματα κάποιος ριγμένος μεσ' την άσφαλτο στα αίματα Τι τον χτυπάτε ρε; Ένα πεσμένο παιδί είναι μόνο! 17

18 Μ:- Aς παρακολουθήσουμε το ρεπορταζ. Οι κάμερες της ασφάλειας βρήκαν τον αρχηγό των κουκουλοφόρων: Εδώ τον βλέπουμε σε στρατιωτική ετοιμότητα 18

19 Το δωσε το σύνθημα και ξεχύνονται οι από πίσω του 19

20 Μπαίνει κι ο ίδιος, ένας εναντίον όλων (έτσι δεν το κατέκτησε το αρχηγηλίκι;) 20

21 Τους απωθεί και τους μαντρώνει σε μια στοά Τζάμπα τα χει τα γαλόνια; 21

22 Δυο που διέφυγαν πάει να τους φέρει πίσω έτσι ώστε οι περαστικοί να περπατάνε ξένοιαστοι 22

23 Μ:-Μα δεν είναι μονο αυτό: Εντοπίστηκαν και οι αρχηγοί του κινήματος «δεν πληρώνω». Ήταν χαμηλοσυνταξιούχοι αποφασισμενοι μέχρι θανάτου να ρίξουν εξω τα έσοδα της χωρας: Μ:-Συνωμότες μπλογκερς που καλύπτονται από την ανωνυμία διέδωσαν ανεύθυνα αυτή την εικονα με τιτλο «Αθάνατη Ελλάδα» χωρίς να σκέφτονται πόσο θα απογειώσει τα σπρεντ, πόσο θα εξαγριώσει τις αγορές και πόσο θα απομακρύνει τους επενδυτές. 23

24 Μ:-Συνελήφθη και άλλος παππούς επικίνδυνος για την φερεγγυότητα της Ελλάδας στους επενδυτές : Κρητικός παππούς με μαντήλα, κρητική βράκα και μποτες στεκόταν στην Αμαλίας μπροστα στον Άγνωστο Στρατιώτη και κρατούσε πανό που εγραφε: «Δείξτε μου ένα υπουργό που δεν είναι ψεύτης να μου δείξει έναν υπουργό δεν είναι κλέφτης» Ευγενικά τα ΜΑΤ του υπέδειξαν οτι εκθέτει την χωρα διεθνως κανοντας τον Ντάου Τζόουνς να ανεβοκατεβαίνει από την ωρα που το ελικοπτερο του Σκάυ εντόπισε το πανό του. Τελικά τον συνελαβαν για αντισταση κατά της αρχής όταν, αντι να απαντήσει, ανοιξε το σακακι του να τους δείξει το πουκάμισό του που έγραφε: Οπλίστε τα πιστόλια σας καμ ντε το κλείστρο απάνω κι αν θέλετε σκοποβολή τον Ντάου μου σας βάνω Μ:-Αλλά ποιος θα το περιμενε, Αλσωτήρες και Αλσωτηριώτισσες, ότι τραγουδια που πριν 40 χρόνια είχαν στίχους με τραγικές μεταφορές και παρομοιώσεις για την Ελλάδα θα γινόταν κυριολεξιες στις μερες μας; Ουτε κι ο Τουρνας ο ίδιος όταν τογραψε στην δεκαετία του 70 δεν θα φανταζόταν ότι το «ροκ το Ελληνικο» πουχε γραψει τοτε και το τραγουδαγε με τον Μητροπανο θα ήταν σήμερα πιο επίκαιρο και απ ότι ήταν τότε που γράφτηκε Το ροκ το ελληνικό Στίχοι: Τουρνάς Κώστας Σαν σταυρωμένος και τριγύρω σου Ρωμαίοι Χασκογελάνε και μιλούν για μοιρασιά εσύ διψάς όπως διψούν μιλιούνια νέοι Κι αυτοί να παίζουν τη ζωή σου στα χαρτιά Σαν σταυρωμένος σε μια πίστα να κρεμιέσαι Με καρφωμένα χέρια αέρηδες χτυπάς Μόνο η καρδιά σου αντέχει κι απ' αυτή κρατιέσαι Και μια ανάσταση ελπίζεις και ζητάς Το Ροκ το Ελληνικό είναι ζεϊμπέκικο που το χορεύεις σταυρωμένος στο κενό Το Ροκ το Ελληνικό είναι ζεϊμπέκικο δική μας σκάλα για δικό μας ουρανό Σαν σταυρωμένος σε σταυρό που δεν τον βλέπουν Παραπατάς, τρεκλίζεις κι όλα με ρυθμό Κι έχεις φρουρούς κι αφεντικά να επιβλέπουν Πως αν διψάσεις ξύδι θα 'χεις για νερό Το Ροκ το Ελληνικό είναι ζεϊμπέκικο που το χορεύεις σταυρωμένος στο κενό Το Ροκ το Ελληνικό είναι ζεϊμπέκικο κι εμένα η μοίρα μου να σου το τραγουδώ 24

25 Μιχάλης:-Α! Μου λένε απ το κοντρόλ ότι τα παιδιά απ το Παγκράτι είναι εδώ και φέρανε κάτι απίθανα ανέκδοτα για την κρίση και τους αγανακτισμένους. Κι ένα τραγούδι του Σαββοπουλου. Εγγυημένα, μου λένε.να τα πούνε; Κοινό:- Ναίαίαί Πετάγονται προς Μιχάλη τρέχοντας οι Θωμάς (όχι πλέον ντυμένος σαν Σταρόβας), ο Παναγιώτης κι ο Πάνος. Πιο σιγά, περπατώντας κι όχι τρέχοντας, ανεβαίνουν η Στέλλα, η Κωνσταντίνα και η Αγγελική. Μέχρι να ανέβουν τα κορίτσια τα αγόρια έχουν ήδη αρχίσει να λένε: Θωμάς:-Ένας σκελετός, ένας σκελετός στο πρώτο νεκροταφείο, βαριέται, δεν περνάει η ώρα, τι-να-κάνει, τι-να-κάνει για να περάσει λιγάκι η αιωνιότητα, σκέφτεται να κάνει καμιά φάρσα για να τρομάξει κάναν ζωντανό μέχρι θανάτου. Θυμάται μια αντικαπνιστική διαφήμιση που σ ένα πόστερ ένα χέρι σκελετού άναβε σε κάποιον καπνιστή τσιγάρο, σκέφτεται «φαντάσου να μην ήταν μόνο χέρι στο πόστερ αλλά ολόκληρος σκελετός, όπως εγώ, και να μην ήταν πόστερ αλλά σκελετός λάιβ όπως εγώ, ε δεν θα σκεφτόταν ο άλλος «ωχ αμάν έτσι θα γίνω κι εγώ» ; Ε, δεν θα τον τρόμαζε μέχρι θανάτου αν σκεφτόταν ότι θα γίνει έτσι σαν και μένα;» Φεύγει μετά τα μεσάνυχτα απ το Πρώτο να πάει στην Πλάκα να την πέσει σε κάναν ξενύχτη, βρίσκει έναν μόνον του που μόλις έχει βγει από ταβέρνα, έχει φάει, έχει πιεί, έχει λύσει την γραβάτα και περπατάει αργά καπνίζοντας, ο τέλειος στόχος. Πετάει το ένα τσιγάρο ανάβει καπάκι άλλο. Πάει από πίσω ο σκελετός, παίρνει την γόπα, ρουφάει μια τζούρα, τον πλησιάζει, του χτυπάει τον ώμο με το κοκκαλένιο το χέρι, γυρνάει ο άλλος κι ο σκελετός του φυσάει τον καπνό στα μούτρα. Τον κοιτάει ο άλλος καλά-καλά από πάνω ως κάτω και του λέει: «Εσύ ρε μαλάκα τι καπνίζεις; Δε βλέπεις πώς έχεις γίνει;» Παναγιώτης:-Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο γίνεται τηλεοπτικός διαγωνισμός ανάμεσα σε νικητές διαγωνισμού σε εθνικό επίπεδο. Πρέπει σε λάϊβ μετάδοση και μέσα σε πέντε λεφτά οι διαγωνιζόμενοι να πλύνουν ένα πουκάμισο, να φάνε μια φραντζόλα ψωμί και να πηδήξουν μια κοπέλλα. Πάει πρώτος ο Γερμανός και πρίν ξεκινήσει λέει «Εμείς στη Γερμανία έχουμε μια παροιμία: Πρώτα η δουλειά, μετά το φαϊ, μετά η διασκέδαση» Πλένει το πουκάμισο και τέρμα. Πάει ο Άγγλος και λέει «Εμείς στην Αγγλία έχουμε άλλη παροιμία. Πρώτα ένα καλό γεύμα, μετά η δουλειά και μετά η διασκέδαση» Τρώει τη φραντζόλα, δατ ς ωλλ. Πάει ο Γάλλος αρχίζει τις παπαρολογίες «Εμείς στη Γαλλία πρώτα γαμάμε, μετά...» Τέλος πάντων επί πέντε λεφτά λέει μαλακίες και δεν κάνει τίποτε απ όλα. Πάει ο Έλληνας και λέει στην κοπέλλα: «Γονάτισε να στον βάλω πισωκολλητά και πλένε και το πουκάμισο εσύ να τρώω τη φραντζόλα εγώ» Ερχονται οι άλλοι ύστερα και ρωτάνε «Μεγάλε πώς σου κατέβηκε η ιδέα;» «Εμείς στην Ελλάδα έχουμε άλλη παροιμία: Αν δεν πηδήξεις τον εργαζόμενο δεν τρώς ψωμί» Τζώννυ (λέγοντας ότι αφού άργησε ο Ηλίας τον αντικαθιστά ο ίδιος):-μια αεροσυνοδός περπαταει εν πτησει αναμεσα στα καθισματα ενός αεροπλανου και ρωταει αν οι επιβατες θελουν κατι και ενας παπαγαλος διπλα σε καποιον επιβατη της λεει «Πιασε έναν καφε μωρη μαλακω» Κατακκοκινη εκεινη λεει στον επιβατη «Ακουσατε κυριε τι μου ειπε;» «Καλα σου ειπε μωρη μαλακω πιασε έναν καφε» Παει στο παρασκευαστηριο κατά-αναστατωμενη και μη πιστευοντας στ αυτια της, γυρναει πισω με την ελπιδα ότι ειχε παρακουσει, της λεει ο παπαγαλος «Πού ειν ο καφες μωρη μαλάκω;» «Κυριε τον ακουσατε τι μου ειπε πάλι;» Σαν παπαγάλος του παπαγαλου ο άλλος λεει «Καλά σου λεει μωρη μαλάκω. Πού ειν ο καφες;» Παει με κλαμματα και τα λεει στο πιλοτο στον θαλαμο πλοήγησης, γινεται τουρκος αυτός απ την τσαντιλα γενικα συν από την τσαντιλα που θεωρει ότι του θιξανε το αντριλικι που προσβαλλαν δικια του αεροσυνοδο, παει αγριος στον επιβατη και του λεει «Μαζεψ τον παπαγάλο σου για τι θα σας πεταξω εξω και τους δυο» «Θα μας κλασεις τα αρχιδια» απανταει ο παπαγαλος, «Θα μας κλασεις τα αρχιδια» επαναλαμβανει κι ο επιβατης, ανοιγει λοιπον ο πιλοτος μια πορτα και τους ριχνει και τους δυο στο κενο. Λεει ο παπαγαλος (που τελικα δεν ανηκε καν στον επιβατη) «Ξερεις εσυ να πετας;» «Όχι» ««Τότε τι τσαμπουκαλευεσαι ρε μαλακα; Αφου δεν σε παιρνει» (Μετα ο Τζώννυ γυρνάει στο λαπτοπ να βάζει λινκ) Πάνος:-Ενας οδοκαθαριστης πεφτει νωρις να κοιμηθει γιατι πιανει δουλεια στις 4 π.μ. αλλά ξαφνικα τον ξυπνανε κατι σαξοφωνιές. Τρεχει στο διαμερισμα απ όπου προερχονται και κατσαδιαζει τον καινουργιο νοικαρη «Σας παρακαλω κυριε, ολη η πολυκατοικια ξερει το 25

26 ωράριό μου και το σεβεται..» «Με συγχωρειτε κυριε, τελευταια προβα είναι, αυριο δινω συναυλια στο Ηρωδειο». Ντρεπεται ο οδοκαθαριστης μη τον πουν και αμουσο, φευγει Την άλλη μερα πάλι τα ιδια «Μα μου ειπατε..» «Ναι, με συγχωρειτε κύριε, τελευταια προβα είναι, ανεβληθη η συναυλια γιατι εβρεξε, δεν ειδατε;» Ντρεπεται ο οδοκαθαριστης μη του πουν ότι δεν ηξερε ότι το Ηρωδειο είναι υπαιθριο φευγει παλι. Την τριτη μερα ριχνει παλι τις σαξοφωνιες του ο καινουργιος, καμμια αντιδραση όμως από τον οδοκαθαριστη. Σκεφτεται ο σαξοφω(ο;)νιάς «Ουουφ, θα μετακομισε φαινεται Ας παω στο διαμέρισμά του να δω αν οντως εφυγε» Παει, βλεπει την πορτα μισανοιχτη, μπαινει να δει και αν ηδη πηρε τα έπιπλά του αλλά πεφτει πανω στον οδοκαθαριστη που μαλακιζεται «Ώω, με συγχωρειτε κύριε..» «Δεν τρεχει τιποτα φίλε, τελευταια προβα είναι, αυριο σε γαμάω» Μιχάλης:-Ωραία όλα αυτά αλλά ή δεν έχουν σχέση και μας κάνατε φάρσα σαν κατάληψη της σκηνής, δεν πειράζει ωραία ήταν, ή δεν σας προλαβαίνει η γενιά μου, ή τέλος πάντων δεν σας προλαβαίνω εγώ. Δεν μας εξηγείτε τι εννοεί ο ποιητής. Παναγιώτης:-Γι αυτό έχουμε και το τραγούδι του Σαββόπουλου. Το λέμε και μας ξαναρωτάς. Τραγουδάνε όλοι μαζί (και τα κορίτσια). Παρασύρεται και τραγουδάει κι ο Μιχάλης/Λαζόπουλος Μη, μην το πεις οι παλιοί μας φίλοι μην το πεις για πάντα φύγαν. Μη, το μαθα πια τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια για πάντα φύγαν. Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν. Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών. Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις. Πέρασαν για πάντα οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες οι κραυγές. Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών. Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ όμορφη να σας μιλήσω βλέπω πυρκαγιές πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς κι είμαι μαζί σας. Στην επόμενη στροφή τα παιδιά δεν τραγουδάνε, τραγουδάει μόνο ο Μιχάλης/Λαζόπουλος Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές. Μιχάλης:-Μάλλον κάτι σήμαινε το ότι εδώ σταματήσατε και τραγούδησα μόνος μου. Ε; Αγγελική:-Προφανώς: Η δική σου η γενιά, των γονιών μας, ξέρει να μας λέει για τις μέρες τις παλιές. Εμείς θα τα πούμε στη γενιά μας; 26