ΕΝΩΣΙΣ. T ζ ι α ς γ ι ν ε ί τ ο γ α ί μ α ν μ α ς α υ λ ά τ ζ ι ι ν

Transcript

1 Πενταετία είναι και τελειώνει! Κουράγιο αδέλφια! ΕΝΩΣΙΣ T ζ ι α ς γ ι ν ε ί τ ο γ α ί μ α ν μ α ς α υ λ ά τ ζ ι ι ν Ρε Λιοντή, μα ντα τελειώνει... κατύσιη μας! Αδέλφια στους δρόμους! 3 0 Ν Ο Ε Μ Β Ρ Ι Ο Υ n T E Y X O Σ 1 1 n Ε Τ Ο Σ 6 ο n B Π Ε Ρ Ι Ο Δ Ο Σ n Τ Ι Μ Η Ε Υ Ρ Ω Ε μάστρε, πε μου, με το μνημόνιο έδωκες τα ούλλα; Όι τζιαι ούλλα, ρε Άντρο. Εκράτησα τζιαι την Έρση τζιαι την Χριστίνα. Εν τες έθελε κανένας. Tζιαι ρε Άντρο, αν σου πει κανένας τίποτε για την τζιοιλιά μου, πε τους ότι εν τα αποθέματα του κόμματος για να αντέξουμε τις κακουχίες που εν να φέρει η πτώση μας! Χα, χα, χα!

2 2 ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ vasosftohopoullos.wordpress.com 30 Νοεμβρίου 2012 Iδιο κτη σία ΩΣIH ΠI ΣΩ ΛTΔ T.K NO MOΣ ΛEY KΩ ΣIAΣ - EΛ ΛAΣ TH ΛE O MOIO TY ΠON: yialousa@ cytanet. com.cy Διε υ θυ ντής Bάσος Φτωχόπουλλος Β Διευθυντής Αλέκος Μιχαηλίδης Aρ χι συ ντά κτης Eλενίτσα Ευτυχίου Σελιδοποίηση Σοφία Γεωργίου Ομαδάρχης Έκδοσης Στελ. Τρύφωνος Διορθώσεις Ιόλη Μιχαηλίδου, Πόπη Ελλαδίτη Νεολαία Παρέλλης Μασκόττα Ο Φορέας Συ νερ γά τες Ντίνος Μιτσίδης (ζυμαρικά και ποτά), Μελής Πίττας (χαλλούμια, φέττες και αναράδες), Πρόδρομος Προδρόμου (πληροφορίες για κακές συνήθειες Νίκου Αναστασιάδη), Γιώργος Λιλλήκας (αντιδιζωνική αρθρογραφία), Ζαχαρίας Κουλίας (πληροφορίες για ερωτικά τερτίπια Μάριου Κάρογιαν), Γιώργος Κολοκασίδης (οικονομική βοήθεια στην υπόσκαψη του ακελικού ΔΗΚΟ), Ελίτα Μιχαηλίδου (υλικό για να γράφουμε), Dave Mills (πληροφορίες για τη δυσκοιλιότητα του Βρετανού ύπατου αρμοστή). Yπεύθυνες κομμωτηρίου Έρση Χριστόφια, Ερατώ Μαρκουλλή, Πραξούλλα Αντωνιάδου Lifestyling Έρση Xριστόφια, Eρατώ Μαρκουλλή Oικονομικοί Σύμ βου λοι Έχουν χρεωκοπήσει Nομικοί Σύμ βου λοι Γιώργος Χριστοδούλου (δύσκολες υποθέσεις), Λέαντρος Παπαφιλίππου (φίλος εκλεκτός), Kωστάκης Aιμιλιανίδης (δωρεάν υποθέσεις), Πέτρος X Σάββας (τις Kυριακές), Στέλιος Δρυμιώτης (όταν δεν είναι μεθυσμένος), Xρήστος Kληρίδης (όταν κερδίζουμε το Λόττο). ΠΡΟΣΟΧΗ: Μη χρησιμοποιείτε δικηγόρους του απορριπτικού χώρου. Είναι πανάκριβοι. Δικαστές στην πούγκαν μας Δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα ονόματά τους για να μην τους κάψουμε. Χορηγοί CIA, Χαραυγή, Μακδόναλτς, Νoble Energy, Αντρέας Πάντζης, ΘΟΚ BOC και άλλοι δώδεκα ύποπτοι οργανισμοί. Xρηματοδότες Κατάρ, Ισραήλ, Ιράν τζιαι η θκεια μας η Βαλλού που τα Λεύκαρα. Eπίσημος Λογοκριτής Aνδρούλλα Γκιούροβα Επίσημος Πόντιος Γιώργος Αμπατσίδης Πόντιος παρά του Πόντιου Μ.Σ. GO BACK DOG PUBLICATIONS: ΗΕCΤOROS 39A, LEFKOSIA, KYPROS. TEL.: All rights reserved. Nothing appearing in Union (and may your blood become avladjin) newspaper may be reprinted, reproduced by sex or transmitted through viri, either holy or in sin, by any electronic or mechanical means without prior written permission from the dog. Warning to lawyers: Writs for libels, slander or wrongdoings will not be accepted from anyone. ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ Το επόμενο φύλλο της εφ. ΕΝΩΣΙΣ θα κυκλοφορήσει στις 22 Δεκεμβρίου, μέρα Σάββατο όπως πάντα. Η επίσπευση της έκδοσης μία εβδομάδα οφείλεται στο γεγονός ότι όλοι οι συντάκτες μας είθισται κατά τις γιορτές να τεμπελιάζουν και να προτιμούν να πίνουν με τους φίλους τους, παρά να γράφουν κείμενα, οπότε θα τους κάνουμε τη χάρη να κυκλοφορήσουμε μία εβδομάδα πιο μπροστά, για να έχουν άπειρο καιρό να περάσουν τα Χριστούγεννά τους όπως αυτοί επιθυμούν. Παρακαλούμε τους συνεργάτες μας όπως μας αποστείλουν τα κείμενά τους καλά διορθωμένα έως τις 15 του μηνός και, αγαπητοί συνεργάτες, μην ξεχάσετε να δώσετε και τα ΕΤΗΣΙΑ ΒΡΑΒΕΙΑ σας. ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ Με αυτό το τεύχος μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο του Στέφανου Κουμανούδη Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, σε μεταγραφή του Γιώργου Πανουσόπουλου, μαζί με την εφημερίδα μόνο με 8 ευρώ. ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΜΗΝΟΣ Με το τεύχος του επόμενου μήνα μπορείτε να προμηθευτείτε ΤΡΙΑ βιβλία μόνο με 8 ευρώ. Τα βιβλία είναι τα εξής: (1) Το τραούδιν του Διγενή, (2) Του Αρμούρη και (3) Ο θρήνος της Παναγίας. Τα τρία ΛΕΥΚΩΣΙΑ L&A MERX LTD NO 1 AΡΜΕΝΙΑΣ 53 Β-Γ, ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΙΑΟΥΛΗ ΛΕΩΦ. ΚΕΝΝΕΝΤΥ 91Β ΗILTON HOTEL B/SHOP AΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 98 ΠΕΡ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΔΗΣ ΛΕΩΦ. ΟΜΗΡΟΥ 1, ΑΓΑΛΜΑ ΜΙΛΤΗΣ & ΕΥΓΕΝΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ MORE BLUE TRADING LTD ΛΕΩΦ. ΛΕΜΕΣΟΥ 114Α ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΜΑΡΩ ΛΑΡΝΑΚΟΣ 119 CHRIS - NIC ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ 13Γ, ΠΑΛ/ΣΣΑ ΛΟΪΖΟΣ & ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΑΙΓΕΩΣ 28Β ΠΕΡ. ΤΟ ΟΚΤΑΓΩΝΟ ΛΤΔ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ 15 MISSEDCALL KIOSK LTD ΛΕΩΦ. ΝΙΚΗΣ 32 ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΑΡΩ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΤΣΗ 44 ΠΑΡΑΡΛΑΜΑ ΛΤΔ - ΑLFA MEGA NIΚΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ 3 ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΔΙΑΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ 39, ΠΑΡΙΣΣΙΝΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛ ΤΣΕΡΙΟΥ 68 ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 13Γ, ΚΑΤΩ ΛΑΚΑΤΑΜΙΑ ΠΕΡ. ΜΙΡΑΧΗΣ ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ 89, ΛΥΚΑΒΗΤΟΣ DELTANIMAR TRADING LTD ΛΗΔΡΑΣ 205Α ΠΕΡ. ΜΑΚΡΥΔΡΟΜΟΣ ΛΗΔΡΑΣ 58 RNIK ENTERPRISES LTD ΓΡΗΓ. ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ 61 RUNAWAY TRAD. LTD ΛΕΩΦ. ΛΕΜΕΣΟΥ 190, ΤHE MALL ΕΛΛΗΝΑ ΑΡΙΣΤΗ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ 1 GRIZZLY BEAR LTD No 1 ΛΕΩΦ. ΡΙΚ 27 ΠΟΥΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ 123Γ C.L.E. ENTERPRISES LTD KEΡΥΝΕΙΑΣ 134 ΧΡΙΣΤΟΣ & ΠΑΝΙΚΚΟΣ ΛΟΡΔΟΥ ΒΥΡΩΝΟΣ 26, ΠΑΛ/ΣΣΑ CHRIS 1 STOP N301 ΛΕΩΦ. ΑΘΑΛΑΣΣΗΣ 101 ΝΙΚΟΣ Χ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΛΤΔ AΓΙΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ 99Α ΠΕΡ. ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 104 Μ&Τ ΜETOCHIOU KIOSK ΜΕΤΟΧΙΟΥ 57 BARCINO LTD ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 131 Κ.Κ. ΤΗ MAGAZINO LTD ΣΤΑΣΙΝΟΥ 34 GALLOPCA C/STOREA ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ 24Δ, ΑΚΡΟΠΟΛΗ Π.Ι.Μ. ΒΟΥΝΟ ΛΤΔ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 35 Κ. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ & ΥΙΟΙ ΛΤΔ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 51 αυτά βιβλιαράκια με τα δημοτικά τραγούδια του τόπου μας αποτελούν μέρος της σειράς μας «Κείμενα-Κειμήλια». Μην τα χάσετε. ΠΑΖΑΡΑΚΙΑ Ο Δεκέμβρης είναι ο μήνας του βιβλίου. Κάθε Κυριακή, από τις 9 του μηνός μέχρι τις 30, το βιβλιοπωλείο ΓΙΑΛΟΥΣΑ θα είναι ανοικτό για να βρισκόμαστε, να τρώμε και να πίνουμε και ν ανταλλάσσουμε ευχές και σκέψεις. Το ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ έχει ως εξής: ΚΥΡΙΑΚΗ 9 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ και ΚΥΡΙΑΚΗ 16 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ από τις 10 το πρωί ως τις 3 το μεσημέρι. ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ και ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ από τις 10 το πρωί ως τις 2:30 το μεσημέρι και από τις 6 το απόγευμα ως τις 8 το βράδυ. Στα παζαράκια σάς κερνάμε ωραία μεζεδάκια και τα ποτά σας. Επίσης ευφραίνουμε τις καρδιές σας με ωραία ζωντανή μουσική από νέους μουσικούς, φίλους του βιβλιοπωλείου μας. Ελάτε και φέρτε μαζί σας και τους φίλους σας. Ελάτε να περάσετε καλά, γνωρίζοντας και νέους ανθρώπους, μακριά από τη μανία της εποχιακής υπερκατανάλωσης. ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΔΡΑΚΟΥΜΕΛ ΕΛΑΙΩΝΩΝ 2, ΣΤΡΟΒΟΛΟΣ ΚΟΥΛΛΗΣ & ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΛΥΚΑΒΗΤΟΥ 13 FANTASTI PAVILLION LTD ΛΥΚΑΒΗΤΟΥ 44 Μ&Τ ΜΕΤΟCHIOU KIOSK-LUCK7 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 70 ΠΟΥΡΓΟΥΡΗ ΣΟΥΛΛΑ Ε. ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΥ 45, ΜΑΚΕΔΟΝΙΤΙΣΣΑ L&A MERX LTD NO 2 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 40 Χ.Α.Π/ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΜ/ΡΙΚΗ ΛΤΔ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΑΒΑΡΗ 9 FAST SPACE LTD ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ 47 Μ. ΤΣΟΥΤΣΟΥΚHΣ ΚΑΝΤΑΡΑΣ 83 KUOPIO HOLDINGS LTD ΤΣΕΡΙΟΥ 170 CHRIS CASH & CARRY TΣΕΡΙΟΥ 110 ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ Α. ΚΟΜΠΟΣ ΛΤΔ ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 3Β, ΠΕΡΑ ΧΩΡΙΟ ΝΗΣΟΥ ΛΑΡΝΑΚΑ MΗΝΑΣ ΤΣΙΑΜΠΑΡΤΑΣ ΛΤΔ ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ 3 ΠΑΦΙΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΤΔ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ 36, ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ ΠΕΡ. ΕΛΕΝΑ & ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ 9, ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ BOROKI ENTERPRISES LTD ΧΡ/ΛΑΟΥ ΙΑΚΩΒΙΔΗ 26 ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΓΡΗΓ.ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ SO EASY KIOSKS LTD ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 58, ΛΕΙΒΑΔΙΑ DOXA INVESTMENTS LTD ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΠΑΥΛΟΥ 35 SO EASY KIOSKS LTD ΠΕΤΡ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΟΥ 3, ΧΟΙΡΟΚΟΙΤΙΑ ΛΕΜΕΣΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ & ΥΙΟΣ ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ 41 Τ&Ε MICHAELIDES NEWSAGE ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 218 MULTIBREAM LTD ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΕΩΣ 65Α CHRISTODOULOU BROS LTD ΓΛΑΣΤΩΝΟΣ 86 KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΟΝΤΙΟΥ Α 159 ΠΕΡ. Ν.Τ. EXPRESS LTD ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 86, ΜΕΣΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΠΑΦΟΣ Χ-PRESS-K&K PATSAL LTD AΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 14 ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΛΑΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ 15 STOKKOS BROS LTD EΛΕΥΘ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 64 Α/ΦΟΙ ΚΟΥΝΤΟΥΡΕΣΙΗ ΛΤΔ ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 19, ΚΟΝΙΑ ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΤΙΟΥ ΛΕΩΦ. ΕΜΠΑΣ 104 AMMOXΩΣΤΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ & ΧΡΙΣΤ. ΚΑΛΛΙΚΑ ΤΕΥΚΡΟΥ ΑΝΘΙΑ 20, SHOP 4 Α&Μ DOMINO SHOP LTD 1ης AΠΡΙΛΙΟΥ 100 ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ ΜΠΟΥΑΤ «Η ΑΧΑΡΙΣΤΗ» Μην ξεχνάτε, κάθε ΤΡΙΤΗ ή και ΤΕ - ΤΑΡΤΗ διάφορα συγκροτήματα σας κρατούν συντροφιά με τα πιο ωραία ελληνικά έντεχνα και λαϊκά τραγούδια. ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΜΠΟΥΑΤ «Η ΑΧΑΡΙΣΤΗ» Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ, στις 19:30, παρουσιάζουμε ένα βιβλίο και μετά συζητάμε τους προβληματισμούς που θέτει. Στο τέλος οι συγγραφείς υπογράφουν τα βιβλία τους για το κοινό και όλοι απολαμβάνουμε ένα ποτήρι κρασί. Κοπιάστε, είστε όλοι ευπρόσδεκτοι. ΤΙΒΙ 69 ΓΑΜΑ Η πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικο-πολιτιστική σάτιρα ΤΙΒΙ 69 ΓΑΜΑ έκανε την πρώτη της και συνεχίζει ακάθεκτη με παραστάσεις κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ, ΠΑΡΑ - ΣΚΕΥΗ και ΣΑΒΒΑΤΟ. Κάντε τις προκρατήσεις σας εγκαίρως, μιας και η χωρητικότητα της αίθουσας είναι μικρή και η ζήτηση για εισιτήρια μεγάλη. ΣΙΕΣΟΥΙΝ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ Σε εκπομπή στο ΡΙΚ, ο Μαυρίδης, της Κεντρικής Επιτροπής του ΔΗΚΟ και διά μέσου του ΔΗΚΟ, εκπροσώπησε τον Νίκο Αναστασιάδη χωρίς να έχει το θάρρος να πει «εγώ διαφωνώ, είμαι του Λιλλήκα». Κατάντια οι αντικατοχικοί δηκοϊκοί με τον Αναστασιάδη, βουρητοί προς την Κερύνεια, οι απατεώνες... ΤΡΙΣΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ Το βραβείο απονέμεται στον Γιώργο Λιλλήκα, ο οποίος όχι μόνο αυξάνει τα ποσοστά του, αλλά τώρα, με την υποψηφιότητα της Πραξούλλας, βάζει πλώρη για να κατακτήσει τη δεύτερη θέση στις προτιμήσεις των Κύπριων ψηφοφόρων. BEWARE OF THE DOG Σαββάκης Παλαιολόγος ο Tρίτος, επίσημος σκύλος της «Ένωσις». Προσοχή, δαγκώνει! ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ Η ΕΦ. ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ vasosftohopoullos.wordpress.com

3 Έλεος. Τελικά υπέγραψεν ή εν 30 Νοεμβρίου 2012 υπέγραψεν το Μνημόνιο ο γάρος; 3 Πείτε μας τζι εμάς τους χρεωμένους να ξέρουμεν. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ Το μνημόνιο μας έλειψε... Κοντεύουμε στο ζενίθ της κοινωνικής και εθνικής αλλοτρίωσης. Δεν θα αποτελεί έκπληξη εάν σύντομα ο λαός κατέβει στους δρόμους, απαιτώντας από την ΤΡΟΪΚΑ και γενικώς από τους Ευρωπαίους να μας φέρουν ένα οποιοδήποτε ΜΝΗΜΟΝΙΟ να το υπογράψουμε, για να σώσουμε την αγαπημένη μας Κυπρούλλα. Μόνο που το πουτανάκι που λέγετε Κυπρούλλα δεν έχει επιδέξιο κώλο για να θέλει και μεταξωτό βρακί. Ήδη στη νήσο του εμπορίου γυναικών και του ξεπλύματος χρήματος υπάρχει μια μερίδα του λαού, όλων των αποχρώσεων μάλιστα, που θέλει το Μνημόνιο ΤΩΡΑ. Θέλει να εξασφαλίσει το υψηλό βιοτικό επίπεδο πάση θυσία, έστω και αν αυτή η θυσία είναι η ίδια η Κύπρος. Χωρίς περίσκεψη και προβληματισμό, ακόμη και σοβαρά άτομα καταθέτουν τα όπλα και ζητούν από άλλους να έρθουν να μας σώσουν, ωσάν οι ξένοι είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα που δεν έχουν τίποτε άλλο στο μυαλό τους παρά την οικονομική σωτηρία των εκμαυλισμένων νεοκύπριων. Να με συμπαθάτε που αποκαλώ τη μικρή μας Κυπρούλλα πουτανάκι. Δυσκολεύομαι, όμως, να βρω άλλη λέξη. Τι άλλο, όμως, μπορεί να είναι μία κορασίδα 13 χρόνων, όταν πουλά την παρθενιά της (δες φυσικό αέριο) από τώρα, χωρίς να ξέρει εάν όντως στα 17 της θα είναι ακόμη παρθένα για να ενδιαφέρονται οι λάγνοι φιλόδοξοι εραστές της; Είναι γεγονός ότι η σημερινή κατάσταση της οικονομίας ΔΕΝ μπορεί να μείνει στα χέρια των ανίκανων ακελικών και των συνεργατών τους. Είναι επίσης γεγονός ότι από κάπου πρέπει να βρεθούν χρήματα πριν το όλο σύστημα καταρρεύσει. Εάν η κατάρρευση θα ερχόταν από μόνη της δεν θα είχαμε και μεγάλο πρόβλημα. Όμως η κατάρρευση θα φέρει και κατατρόπωση του λαού και των αγώνων του τόσα χρόνια, τόσο στο κοινωνικό επίπεδο όσο και στο εθνικό. Μια κατάρρευση του συστήματος τώρα θα σήμαινε και μια σίγουρη επίλυση του κυπριακού ζητήματος όπως ακριβώς επιθυμούν οι Τούρκοι και οι ξένοι. Εμείς οι ίδιοι, όπως έκαναν οι Τούρκοι το 1964, θα εκλιπαρούμε για ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ. Μια κατάρρευση τώρα θα σήμαινε και μια νέα μετανάστευση των Κυπρίων, μια μετανάστευση που θα ερχόταν γάντι στους Τούρκους, μιας και η πολιτική τους έως σήμερα στηρίζεται στο μεγαλειώδες σχέδιο του Νιχάτ Ερίμ, γνωστό για τις σταδιακές του διεκδικήσεις, ειδικά σε ζητήματα πληθυσμιακής μετατόπισης των παλαιών συσχετισμών στο νησί. Είτε με ΜΝΗΜΟΝΙΟ είτε χωρίς ΜΝΗΜΟΝΙΟ, δεν υπάρχει ούτε σχέδιο Α ούτε σχέδιο Β ούτε από την κυβέρνηση ούτε από την αντιπολίτευση. Όλοι αναμένουν να λυθεί το πρόβλημα μέσα από το ίδιο το σύστημα που το δημιούργησε, άλλωστε γι αυτόν τον λόγο η κατάσταση είναι πέραν της τραγικής, διότι αύριο μπορεί και να συμφωνήσουν σε κάποιες οικονομικές ανάσες, ακόμη και σε κάποιες κινήσεις που θα είναι θετικές για την οικονομία. Όμως, από τη στιγμή που κανείς δεν έχει ένα σχέδιο ΑΠΟΦΥΓΗΣ της ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ που να στηρίζεται στις δικές μας δυνάμεις και στις δικές μας ανάγκες, τίποτα το καλό δεν προμηνύεται για τον λαό μας. Απλώς οι Κυπραίοι θα ξαναγεμίσουν τα ψυγεία τους με άχρηστα πράγματα, θα ξαναρχίσουν τις ολικές αποτριχώσεις, θα τρώνε ξανά μέχρι σκασμού αφήνοντας στο τραπέζι φαγητά για άλλα δέκα άτομα και με το υψηλό τους βιοτικό επίπεδο θα γίνονται πιο ηλίθιοι, πιο ρατσιστές, πιο καθάρματα, πιο αποτρόπαιοι. Θα σωθούμε, εάν κατανοήσουμε ότι πήραμε τη ζωή μας λάθος, εάν κατανοήσουμε ότι πρέπει να παράγουμε και όχι να καταναλώνουμε, ότι μόνο με τη συστράτευση όλων μας λαού, πολιτείας και Εκκλησίας, μπορούμε να φτιάξουμε άλλες πολιτείες, πολιτείες που να στηρίζουν τον άνθρωπο και όχι το τάχατες ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού. Χωρίς τη δική μας παραγωγή και την απεξάρτησή μας από τους ξένους, χωρίς έναν νέο τρόπο ζωής που να στηρίζεται στις δικές μας παραδόσεις και στη δική μας ιδιοσυγκρασία, θα μεταλλαχτούμε σε ανθρωπάρια με αριθμούς που θα μας δώσουν οι αδελφοί Ευρωπαίοι. Θα ψάχνουμε για τη χαμένη μας ζωή στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας ίσως και να μη λεγόμαστε πια Έλληνες, αλλά γκιαούρηδες ή ακόμα και ΣΙΠΣ και Γραικιστές ή, γιατί όχι, και Ανατόλιαν Κρίστιανς. Ας μην έχουμε όμως και αυταπάτες. Χωρίς να υπογράψουμε, δεν σημαίνει ότι θα τη γλιτώσουμε. Εάν δεν υπογράψουμε και δεν έχουμε ταυτοχρόνως και μια δική μας πρόταση για το πώς μπορούμε να εξοικονομήσουμε χρήματα για να πάρουμε από αλλού δάνεια και να ΑΠΟΡΙΑ ΕΚΔΟΤΗ τα αποπληρώνουμε κιόλας, δεν θα καταφέρουμε τίποτα. Η σημερινή κρίση είναι αποτέλεσμα της 60χρονης πορείας προς ένα υψηλότερο βιοτικό επίπεδο και τίποτε άλλο. Αφήσαμε στην πάντα το δίκαιο, την ηθική, την παιδεία, τις αξίες, τα ιερά μας και τα όσιά μας, για ένα ξέφρενο ταξίδι να γεμίσουμε τα ψυγεία μας και την κοιλιά μας. Δεκατέσσερα χρόνια μετά από την ανεξαρτησία πάλι με τις ίδιες ιδέες φέραμε τους Τούρκους. Κτίζαμε σπιταρόνες, χουμιζόμασταν για τα επιτεύγματά μας και κανείς δεν έβλεπε τους νεο-οθωμανούς να ετοιμάζονται για την εισβολή. Μετά από την καταστροφή της εισβολής τα ίδια και τα ίδια. Σε λίγα χρόνια στεγάσαμε και φιμώσαμε τους πρόσφυγες και ξανάρχισε η μέθη του καταναλωτισμού. Μπήκαμε και στην Ευρώπη και είχαμε και την πολυτέλεια να περιπαίζουμε και τους καλαμαράδες. Τώρα, που χτυπά την πόρτα μας η κατάρρευση, η ανέχεια και η φτώχεια, κάνουμε τις στρουθοκαμήλους. Μόνο που πίσω μας βρίσκονται όχι μόνο οι τραπεζίτες αλλά και οι Τούρκοι, οι οποίοι, ως γνωστόν, ασκούν την εξουσία τους διά του ΟΘΩΜΑΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ. Βάσος Φτωχόπουλλος Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν από την υποτιθέμενη υπογραφή του μνημονίου. Προς σκατομνημονιακούς όλων των ειδών Γιατί στις διαπραγματεύσεις σας με την τρόικα δεν αναφερθήκατε στα χρέη των Εγγλέζων προς την Κυπριακή Δημοκρατία από την εκμίσθωση των βάσεων; Γιατί δεν ζητήσατε από την τρόικα να πιάσουν τους Εγγλεζους από το αυτί για να πληρώσουν τα χρέη τους; Γιατί δεν συζητήσατε και γιατί δεν ζητήσατε από την τρόικα να καθορίσει το νέον ενοίκιον που πρέπει να πληρώνουν οι Εγγλέζοι από το 2013 κάθε χρόνο για την εξόφληση του δανείου; Νοείται ότι το ενοίκιον αυτό πρέπει να είναι πολύ μεγάλο, με όρους του σήμερα και με ρητά δηλωμένο ότι η εκμίσθωση είναι προσωρινή, ώσπου να επιστραφούν οι βάσεις στην Κυπριακή Δημοκρατία, όπου και ανήκουν. Φυσικά, όμως, οι προδότες, αριστεροί και δεξιοί, δεν ασχολούνται με τέτοια πεζά πράγματα. Μια άλλη μικρή απορία. Σκέφτηκε κανείς να προτείνει στην τρόικα και στους Ευρωπαίους εταίρους μας να εκμισθώσουν αυτοί τις βάσεις για μόνο 25 χρόνια και να μας πληρώνουν 3 δισ. τον χρόνο; Στις 19 Νοεμβρίου 1981 χάσαμε τον συναγωνιστή και φίλο Ιάκωβο Κουμή, ο οποίος δολοφονήθηκε από τα περιβόητα ΜΑΤ μετά από την πορεία του Πολυτεχνείου στην Αθήνα. Μάθαμε για το άγριο ξυλοκόπημά του μόλις βγήκαμε από την αίθουσα του δικαστηρίου Λευκωσίας, όπου ο δικαστής μας είχε αθωώσει για τις υποτιθέμενες βομβιστικές επιθέσεις που «κάναμε» στην πρωτεύουσα. Το τρομοκρατικό κλίμα της εποχής εκείνης σε Ελλάδα και Κύπρο, αν μη τι άλλο, έδειχνε πως υπήρχε ΑΝΤΙ - ΣΤΑΣΗ κατά των εξουσιαστών μας, έστω και αν ήταν από μειοψηφίες. Με το αίμα του Κουμή η Κύπρος θα πότιζε ξανά το δέντρο της κοινής πατρίδας, του κοινού οράματος των Ελλήνων για ελευθερία. Ο Κουμής, ένας γνήσιος λαϊκός αγωνιστής, ένας Κοκκινοχωριάτης απόγονος της μεγάλης πατριωτικής παράδοσης των ακριτικών μας χωριών, θα είναι πάντα ζωντανός στη μνήμη μας, για να μας υπενθυμίζει το χρέος μας προς αυτόν τον τόπο. Σιγά σιγά ο κόσμος θα μάθει για τον Ιάκωβο Κουμή. Και τότε, έστω και αργά, ο λαός μας θα τον τιμήσει όπως του αξίζει. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ 2 Τον Νοέμβριο του 1983 απελάθηκε από την Κύπρο ο συναγωνιστής και φίλος Γιάννης Καραλιώτας. Το έγκλημά του δεν ήταν διαφορετικό από εκείνο άλλων δέκα συναγωνιστών, μόνο που εμάς δεν μπορούσαν να μας απελάσουν, μιας και δεν ήμαστε Ελλαδίτες, τουτέστιν αλλοδαποί. Ο Καραλιώτας απελάθηκε, διότι συμμετείχε σε όλες τις διαδηλώσεις και εκδηλώσεις που κάναμε τότε εναντίον των κυρίαρχων ιδεολογιών και κυρίως εναντίον των κομμάτων και της εμμονής τους να λύσουν το Κυπριακό με βάση την ήττα του 1974 και όχι με βάση τα συμφέροντα του κυπριακού Ελληνισμού. Η απέλασή του ήρθε μετά από μια πορεία προς το οδόφραγμα του «Λήδρα Πάλας», όπου για πρώτη φορά ακούστηκαν συνθήματα εναντίον της ομοσπονδίας και εναντίον του λεγόμενου «αντικατοχικού μετώπου» των κομμάτων της μακαριακής παράταξης. Τότε συμβολικά προχωρήσαμε πιο πέρα από το μπλόκο της αστυνομίας, περνώντας στην ουδέτερη ζώνη, όπου ο Καραλιώτας άρχισε να ψάλλει τον εθνικό ύμνο. Ακολουθήσαμε οι υπόλοιποι και αρκετοί από τους δεκάδες μπάτσους που μας συνόδευαν. Την επόμενη μέρα ο Καραλιώτας απελάθηκε, παρότι ήταν παντρεμένος με Κύπρια και είχε αποκτήσει και παιδί. Η δικαιολογία ήταν πως ανήκε σε τρομοκρατική οργάνωση! Πέρασαν έκτοτε πολλά χρόνια και κανένας πρόεδρος δεν έχει άρει αυτήν την αδικία. Ο Καραλιώτας δεν δικαιούται να επιστρέψει στην Κύπρο, παρά την επιθυμία του να δει φίλους και συγγενείς του. Οι αρχές της Κύπρου ακόμη δεν μας είπαν σε ποια τρομοκρατική οργάνωση ανήκε ο Καραλιώτας. Ακόμη δεν βρήκε κάποιος το θάρρος να ζητήσει συγγνώμη και να αφήσει τον άνθρωπο να έρθει πίσω στην Κύπρο.

4 4 30 Νοεμβρίου 2012 ΑΣ ΓΕΜΙΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΕΞΩ ΑΠ ΤΟ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ EΩΣΦΟΡΙΚΑ l Τουρκική σημαία σε Γυμνάσιο στα Πολεμίδια! Ενθαρρυντικό βέβαια το γεγονός ότι βρέθηκαν μαθητές που δεν άντεξαν τον εξευτελισμό και την αφαίρεσαν. Κατάντια της εκπαίδευσής μας ότι δεν το έκανε καθηγητής. Φαίνεται ότι, για τη μεγάλη πλειονότητα των εκπαιδευτικών μας, προτεραιότητα αποτελεί μάλλον το ύψος του μισθού τους παρά η άλωση της Ελληνικής μας Παιδείας και ο εθνικός μας αποχρωματισμός. l Οι κάθε λογής ψευτοπροοδευτικοί αντιδρούν όταν προσβάλλεται ο Μωάμεθ και η θρησκεία οποιουδήποτε αλλόθρησκου. Όταν όμως προσβάλλεται με χυδαίο τρόπο ο Χριστός, όπως συνέβη με την αισχρή παράσταση στο Θέατρο «Χυτήριο», τότε γίνεται επίκληση της ελευθερίας έκφρασης. l Η προσβολή του Θεού οποιουδήποτε ανθρώπου είναι ανίερη πράξη και δεν εμπίπτει στην ελευθερία έκφρασης. Η χριστιανική και ειδικότερα η Ορθόδοξή μας Πίστη είναι σοβαρό εμπόδιο στους σχεδιασμούς της Νέας Τάξης και γι αυτό απεγνωσμένα βάλλεται ποικιλοτρόπως. l Προ 25ετίας προβαλλόταν στους αθηναϊκούς κινηματογράφους η ταινία Ελένη, που αναφερόταν στην πραγματική ιστορία μιας μάνας που θυσιάστηκε για να προστατέψει τα παιδιά της από το παιδομάζωμα των κομμουνιστών, στα χρόνια του εμφυλίου. Τα γυρίσματα της ταινίας είχαν γίνει στο εξωτερικό, λόγω άρνησης της κυβέρνησης Παπανδρέου να δώσει άδεια να πραγματοποιηθούν στην Ελλάδα. Οι ίδιοι κύκλοι που μιλάνε τώρα για ελευθερία έκφρασης βρισκόντουσαν καθημερινά έξω από τους κινηματογράφους με τις ντουντούκες και προπηλάκιζαν τους θεατές. l Ο πανέξυπνος και σοβαρότατος πρόεδρος Χριστόφιας δήλωσε πριν από λίγο καιρό αποφασισμένος να κατεβεί στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί κατά των μέτρων της Τρόικας! Το καλύτερο που έχει να κάνει ο ΑΚΕΛικός πρόεδρος είναι να συστήσει στα μέλη του να αρχίσουν να εκδίδονται και οι εισπράξεις να δίνονται για την κάλυψη του ελλείμματος που οι ίδιοι δημιούργησαν. l Απ ό,τι φαίνεται, όμως, την παλλουκιά της Τρόικας θα μας την κληροδοτήσει. Όσοι δε αφελείς εκφράσουν ανακούφιση για την έλευσή της, ας αρχίσουν να τραβάνε τα μαλλιά τους από τώρα. Ο αντιεωσφόρος 100 χρόνια Βαλκανικών Πολέμων: διαχρονικά διδάγματα Συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια από την έναρξη της επικής εξόρμησης του έθνους για την απελεύθερωση των αλύτρωτων πατρίδων και την ολοκλήρωση της Μεγάλης Ιδέας. Στις 5 Οκτωβρίου 1912 ο Ελληνικός Στρατός διέβαινε την τότε ελληνοτουρκική μεθόριο και ξεχυνόταν προς τη Μακεδονία και, λίγες μέρες αργότερα, προς την Ήπειρο. Ήταν η αρχή του Α Βαλκανικού πολέμου που μαζί με τον Β Βαλκανικό πόλεμο κατά της Βουλγαρίας, ο οποίος ξεκίνησε οχτώ μήνες αργότερα, οδήγησε στην απελευθέρωση της Μακεδονίας, της Ηπείρου (της οποίας το βόρειο τμήμα είχε τη γνωστή μαρτυρική τύχη), των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, καθώς και την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Η περίοδος των δύο Βαλκανικών πολέμων ήταν γεμάτη θριάμβους για τον Ελληνικό Στρατό. Εικόνες όπως η είσοδος του στρατού στην απελευθερωμένη Θεσσαλονίκη, στα Γιάννενα και σε πολλές άλλες πόλεις προκαλούν ακόμη ρίγη συγκίνησης στους πανέλληνες, ειδικότερα δε σε μας εδώ δημιουργούν συνειρμούς με τους ανεκπλήρωτούς μας πόθους. Τα γεγονότα που μεσολάβησαν όμως μέχρι να φθάσουμε στο 1912 αποτελούν μια απάντηση στα ηττοπαθή και ανιστόρητα μυαλά των υποχωρήσεων και του ραγιαδισμού που κυριαρχούν, δυστυχώς, στην εξωτερική πολιτική του έθνους τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά επηρεάζουν και ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Το πρώτο ελληνικό κράτος που προέκυψε μετά από τη Συνθήκη του Λονδίνου ήταν ανίσχυρο, περιορισμένο σε έκταση και ελεγχόμενο σε μεγάλο βαθμό από τις τότε μεγάλες δυνάμεις, παντελώς ανήμπορο για απελευθερωτικούς αγώνες. Δεν έπαψε όμως ποτέ να έχει ΟΡΑΜΑ και το όραμα αυτό πήρε λίγο αργότερα συγκεκριμένο περιεχόμενο στο όνομα της Μεγάλης Ιδέας. Στα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι το 1912 κυβέρνησαν ανίκανοι και διεφθαρμένοι. Κανείς, όμως, δεν τόλμησε να πειράξει την Εθνική Παιδεία. Οι μαθητές γαλουχούνταν πάντοτε με τα εθνικά ιδεώδη. Σ αυτήν οφείλεται ο απαράμιλλος ηρωισμός των Ελλήνων στρατιωτών στο πεδίο της μάχης. Ας διαβάσει κάποιος την περιγραφή της πολύνεκρης μάχης του Κιλκίς-Λαχανά και θα δει πως η ορμή των στρατιωτών μας ήταν τέτοια, που επιτίθονταν χωρίς την απαιτούμενη προπαρασκευή του πυροβολικού. Δεν ήταν τυχαία ακόμη η μαζική εισροή εθελοντών από κάθε γωνιά του αλύτρωτου Ελληνισμού αλλά και από το εξωτερικό. Λίγα χρόνια πριν από το 1912 το έθνος βίωσε την ατιμωτική ήττα του Η ήττα αυτή όμως δεν πτόησε, αλλά αντίθετα πείσμωσε σημαντική μερίδα πολιτών, ιδίως στρατιωτικών. Ο Μακεδονικός Αγώνας ( ) ήταν το προοίμιο του τι θα ακολουθούσε. Μέχρι το 1909, όμως, οι κυβερνήσεις υπήρξαν κατώτερες των περιστάσεων. Το στρατιωτικό κίνημα του Γουδιού εκείνη τη χρονιά αποτέλεσε την αφετηρία για την αναγέννηση του έθνους. Η έλευση του Ελευθέριου Βενιζέλου, ενός πολιτικού που με τη δράση του, τουλάχιστον μέχρι το 1920, έδειξε να έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός ηγέτη, υπήρξε καθοριστική. Μέσα σε μία τριετία η Ελλάδας εξοπλίστηκε και προετοιμάστηκε στρατιωτικά. Παράλληλα, με τις κατάλληλες διπλωματικές ενέργειες, κατάφερε και μπήκε στη βαλκανική συμμαχία κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τα διδάγματα από την εποποιία του είναι διαχρονικά. Το έθνος πρέπει να έχει τα οράματά του. Οι δε μακροπρόθεσμοι στόχοι δεν πρέπει να καθορίζονται από τις βραχυπρόθεσμες δυνατότητες, όπως πράττουν εδώ και χρόνια οι βραχείς στο ανάστημα ηγέτες μας. Ο Ελληνισμός οφείλει να διεκδικήσει με αξιώσεις τα δίκαιά του και προπαντός την πλήρη ανεξαρτησία του. Οφείλει να καταστεί οικονομικά και στρατιωτικά ισχυρός. Όταν πιστεύεις σε έναν σκοπό και παραμένεις στερεά προσηλωμένος σ αυτόν μπορεί κάποτε να τον εκπληρώσεις. Όσον αφορά την Κύπρο μας, ο τελικός στόχος του έθνους δεν μπορεί να είναι άλλος από την ενσωμάτωση όλης της Κύπρου στον εθνικό κορμό, έστω και αν αυτήν τη στιγμή δεν είναι άμεσα υλοποιήσιμος. Ο αμετανόητος 32 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΟΥΜΗ «Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε το κόκκινο χρώμα του ήλιου αν δεν σηκώσουμε πρώτα ψηλά το λασποκυλισμένο γαλανόλευκο» Αυτοί οι στίχοι [...] ήταν ένα σύνθημα, θυμάμαι, γραμμένο σε τοίχο κτιρίου της λεωφόρου Ομήρου. Εκεί κοντά στην πλατεία Ελευθερίας της Λευκωσίας. Από κάτω είχε ως υπογραφή το όνομα του Ιάκωβου Κουμή. Το σύνθημα γράφτηκε εκείνον τον Νοέμβριο του 80. Αμέσως μετά την απρόκλητη, αναίτια, άνανδρη και κτηνώδη, τυφλή δολοφονία του 24χρονου παλικαριού, από τους ροπαλοφόρους των ΜΑΤ, «Μονάδων Αποκατάστασης Τάξης» της ελλαδικής αστυνομίας, σ ένα παγκάκι στη στάση λεωφορείων, στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος της Αθήνας, μετά το τέλος της διαδήλωσης για την έβδομη επέτειο της αντιχουντικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, την Κυριακή 16 Νοεμβρίου Με πρωθυπουργό τότε τον μακαρίτη Γ. Ράλλη της Νέας Δημοκρατίας. Δεν θυμάμαι αν οι στίχοι ήταν από κάποιο ποίημα που είχε γράψει ο ίδιος ο Ιάκωβος ή κάποιος άλλος το έγραψε για τον Κουμή. Ήταν όμως, σε εκείνους τους στίχους, συμπυκνωμένη η αντίληψη και τα οράματα τού Ιάκωβου. Όσα πρόλαβε να συγκεκριμενοποιήσει μέχρι τότε στη ζωή, την οποία όμως δεν του επέτρεψαν να προλάβει άλλο να ζήσει. Η αντίληψη και τα οράματα, για το κόκκινο του ήλιου της επαναστατικής κοινωνικής απελευθέρωσης και δικαιοσύνης. Με πρώτη, όμως, προϋπόθεση, τη γαλανόλευκη εθνική απελευθέρωση της σκλαβωμένης απ τους Τούρκους και αποικιοκρατούμενης απ τους Εγγλέζους ελληνικής πατρίδας Κύπρου. Σε μια εποχή, έξι μόλις χρόνια απ το χουντικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή, εποχή κατά την οποία πολλοί έκαναν το λάθος να ταυτίζουν την Ελλάδα μας με τη χούντα και η γαλανόλευκη εθνική μας σημαία ήταν σχεδόν υπό διωγμόν Λίγο πρόλαβα να γνωρίσω προσωπικά τον Ιάκωβο. [...] Μια λεβέντικη, πάντα χαμογελαστή κορμοστασιά, άξιος πρασινοσκούφης, έφεδρος καταδρομέας και περήφανος βρακοφόρος χορευτής. Άνθρωπος ακάματος. Της δουλειάς και του βιβλίου, της δράσης και των βαθύτερων ριζοσπαστικών στοχασμών, για όλα τα σημαντικά και τα σπουδαιότερα που μας πλάκωναν εκείνα τα πρώτα μετά την τουρκική εισβολή χρόνια. Ήταν ένας αριστερός ενωτικός, έξω από τα τότε υπάρχοντα κόμματα. Με μια δική του αντίληψη και για την αριστερά και για τη διεκδίκηση της Αυτοδιάθεσης -Ένωσης. [...] Μου έλεγε ο Βάσος ο Φτωχόπουλλος, που τον είχε γνωρίσει πριν από μας στη Λάρνακα: Εκεί, στη Λάρνακα, μαζί με λίγους άλλους ανθρώπους, όπως τον μακαρίτη τον Φοίβο τον Σταυρίδη, τον λογοτέχνη, ίδρυσαν την κινηματογραφική λέσχη. Κι έβλεπε τον Ιάκωβο, που πάντα κρατούσε σημειώσεις για πολλά πράγματα. Έγραφε ποίηση. Μελετούσε τους αρχαίους. Ήταν σχεδόν πάντα χαμογελαστός κι εύθυμος. Αισιόδοξος και αγωνιστικός. Οραματιστής. Μιλούσε συνεχώς για τα σχέδιά του για τα Κοκκινοχώρια. Κι από τότε είχε κατανοήσει ότι η τουριστική ανάπτυξη θα σκότωνε τα ζωντανά κύτταρα της κοινωνίας. Ήθελε να κάνει μελέτες για τις διαλέκτους της περιοχής, για τους ποιητάρηδες και για τις γυναίκες τραγουδίστριες. Ήταν πολύ στενοχωρημένος ο Ιάκωβος που θα έφευγε για την Αθήνα. Ποθούσε όμως τις σπουδές. Και γι αυτό δούλεψε σκληρά για να πάρει το αναγκαίο απολυτήριο εσπερινού Γυμνασίου, ενώ εργαζόταν στο διυλιστήριο ως απόφοιτος της Τεχνικής Σχολής. Ήθελε πολύ τις σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, παρόλο ότι δεν ήθελε ν αφήσει την Κύπρο. [...] Με ένα εμπορικό βαν της εργασίας μου, πήγαμε στο αεροδρόμιο Λάρνακας να παραλάβουμε το φέρετρο με τη σορό του δολοφονημένου Ιάκωβου. Μας παρακολουθούσαν πλήθος μυστικοί αστυνομικοί και εκεί και εδώ στη Σωτήρα, όπου τον μεταφέραμε για την κηδεία και τον ενταφιασμό στην πατρώα γη. Κάτω από ένα κλίμα έντονης αστυνομικής τότε τρομοκρατίας, μετά το τρισάγιο στην εκκλησία της Φανερωμένης, καμιά εικοσαριά πλάσματα, με μια γαλανόλευκη σημαία μπροστά, πορευτήκαμε διά της πλατείας Ελευθερία προς το κτήριο της πρεσβείας της μητέρας Ελλάδας για να δηλώσουμε τη φρίκη μας για τη δολοφονία του Ιάκωβου απ τα ΜΑΤ της κυβέρνησης Ράλλη. Μια δολοφονία χωρίς καμιά αιτία, χωρίς την παραμικρή πρόκληση, εκεί έξω απ την καφετερία Παπασπύρου στο Σύνταγμα, όπου μόνος περίμενε το λεωφορείο ο Ιάκωβος, έπεσαν πάνω του τα ρόπαλα των κτηνωδών ενστίκτων των ΜΑΤ και τον σκότωσαν. [...] ΟΥΔΕΙΣ ποτέ τιμωρήθηκε, έκτοτε. Κι εμείς ΕΚΤΟΤΕ θυμόμαστε ένα τόσο αδικοχαμένο λεβεντόπαιδο, που είχε όλα όσα θα τον έκαναν αετό και που τον σκότωσαν πριν καν ανοίξει τα φτερά του. Λάζαρος Μαύρος

5 30 Νοεμβρίου 2012 vasosftohopoullos.wordpress.com βλέπω πυρκαγιές πάνω από λιμάνια 5 ΣΧΟΛΙA l ΣΧΟΛIA Η νόου πολίτικα ΑΕΛ Αυτό το νέο φρούτο που λέγεται ΑΕΛ και προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν έχει σχέση με το ΑΚΕΛ ή, τουλάχιστον, ότι δεν κάνει τη δουλειά του Χριστόφια πολύ μας αηδιάζει. Αφού όλοι ξέρουμε πως η ΑΕΛ ανέκαθεν ανήκε στις ομάδες που υποστήριζαν ακελικοί. Αυτό που ξαφνικά γίνανε αναρχικοί, αντιρατσιστές και φυσικά «no politica» είναι πολύ βαρετό και υποκριτικό. Παίξανε, λέει, με τη Φενερμπαχτσέ και πάλεψαν για να μην πολιτικοποιηθεί το παιχνίδι. Σάμπως και είναι πολύ λογικό να παίζουν ποδόσφαιρο με φιλικούς όρους μία κυπριακή με μία τούρκικη ομάδα και δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στην ατμόσφαιρα. Πάσχισαν μια και δυο βδομάδες να πείσουν τον κόσμο πως η ΑΕΛ δεν έχει σημαίες, το μόνο της χρώμα είναι το κίτρινο και δεν είναι εχθροί με τους Τούρκους. Λογικό! Η Λεμεσός είναι μακριά απ τον Πενταδάκτυλο, ε; Δεν μας χέζετε, ρε Νταλάρες; Η Πραξούλλα πρόεδρος Επιτέλους και μία υποψηφιότητα άξια της πορείας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αποφάσισαν, λέει, οι ΕΔΗ με ποσοστό 92% να κατέβουν αυτόνομα στις εκλογές, με υποψήφια την Πραξούλλα Αντωνιάδου. Και τραγουδίστρια και υποψήφια πρόεδρος. Μας θυμίζει λίγο την Εβίτα Περόν αλλά ως πρόεδρο, όχι ως πρώτη κυρία. Ναι, ναι, η Πραξούλλα Περόν. Φαίνεται πως ο Χριστόφιας δεν κατάφερε να την κρατήσει στις νέες δυνάμεις του ΑΚΕΛ. Ούτε καν την Πραξούλλα. Εμείς πάντως αναρωτιόμαστε. Ποια είναι η πιο γελοία υποψηφιότητα αυτών των εκλογών; Ο Μαλάς ή η Πραξούλλα; Διότι δεν πάμε καλά, όπως και να χει Euskadi Ta Askatasuna Τα παλιά τραγούδια για πάντα φύγαν Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται, όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται, εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές Κάτι περίεργο πλανιέται πάνω απ τα κεφάλια του λαού μας εδώ και κάτι χρόνια. Είναι που περνάμε συνεχώς κρίσιμες περιόδους, είναι που έχουν διαλυθεί οι εγκέφαλοί μας από τα τηλεοπτικά χτυπήματα, είναι που δεν ξέρουμε πού πατάμε και πού πηγαίνουμε; Όλα αυτά μαζί. Φυσικά φταίνε και οι κυβερνήσεις, οι ηγεσίες των κομμάτων, τα ίδια τα κόμματα, τα ΜΜΕ για την κατάντια της κοινωνίας, αλλά δεν μπορεί ένας λαός σ ολόκληρο τον Ελληνισμό να συνεχίζει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο μέσα σε όλο αυτό το σύστημα που μας προδίδει συνεχώς Αυτό που κρατάμε είναι πολλά που έχουν ξαναγραφτεί, αλλά και πολλά που δεν γράφτηκαν. Η νεολαία ειδικά, παρασυρμένη από πολλούς επικίνδυνους, ακολουθεί μια τακτική κατά την οποία γυρνά την πλάτη στην παράδοση, ξεχνάει την ιστορία του τόπου και λειτουργεί αντεθνικά. Θα ήταν εντελώς λογικό αν μιλούσαμε για τη νεολαία του ΑΚΕΛ, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων θολωμένων «προοδευτικών» κομματιών της κοινωνίας. Αλλά, δυστυχώς, και η άλλη πλευρά, χωρίς να μιλάμε για το ακελικό ΔΗΣΥ, προωθεί ξένες κουλτούρες, νομίζοντας πως κάνει εθνικό αγώνα. Δεν θα ονοματίσουμε οργανώσεις και κόμματα, θα το αφήσουμε να πλανιέται, σαν το φάντασμα του Μαρξ. Δεν είναι δυνατόν σήμερα να έχουμε να κάνουμε με δύο κράτη που δεν παρουσιάζουν καμία λειτουργία προς όφελος του τόπου, σε Ελλάδα και Κύπρο, και να «ελπίζουμε» σε μια νεολαία που θαυμάζει και έρχεται σε οργασμό παρακολουθώντας βιντεάκια με μεγάλους δικτάτορες ή «εθνικιστικές» ομιλίες στη Βουλή των Ελλήνων. Ο Ελληνισμός ξαφνικά πάει στα σκουπίδια. Και δεν είναι επίσης δυνατόν να είμαστε αντιμέτωποι με τόσους Χριστόφιες, τόσους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, κι εμείς να ασχολούμαστε με εντελώς ξένα ιδεολογήματα και καρκινώματα. Τελικά, δεν ξέρουμε αν πρέπει να ελπίζουμε ή όχι. Δεν πρόκειται να τελειώσουμε το άρθρο με τα γνωστά περί αγώνα, αντίστασης και επανάστασης. Η σωτηρία δεν έρχεται ούτε απ τους διαλυμένους φορείς της κοινωνίας, ούτε απ το σύστημα. Τουλάχιστον αν εμείς συνεχίσουμε τον χαβά μας, οι «Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ, όμορφη να σας μιλήσω, πάνω από σταθμούς κι είμαι μαζί σας» άλλοι θα χαριεντίζονται, γιατί θα έχουν να αντιμετωπίσουν φαντασιόπληκτους εικοσάρηδες που νομίζουν ότι είναι στον στρατό ή σε άλλη χώρα. Κι όμως, για να είμαστε ξεκάθαροι, «πέρασαν για πάντα οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες, οι κραυγές, γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών». Και επειδή «η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία, ήρθε η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις» Αλ.Μιχ. KΤΗΜΑ ΔΕΡΕΣΚΟΥ ΚΑΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΡΑΣΙΑ ΣΕ ΚΑΛΕΣ ΤΙΜΕΣ ΚΑΛΑ ΚΡΑΣΙΑ ΚΥΡ-ΓΙΑΝΝΗ AYΓΕΡΙΝΟΣ ΠΟΥΛΙΑ ΔIANOMEIΣ: MITΣIΔHΣ ΔHMOΣIA ETAIPEIA ΛTΔ

6 6 ΜΗ ΜΙΛΑΤΕ ΣΤΟΥΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥΣ 30 Νοεμβρίου 2012 Τ Ι Τ O Ν Ο Μ Α Χ Ι Ε Σ l Τ Ι Τ O Ν Ο Μ Α Χ Ι Ε Σ l Τ Ι Τ O Ν Ο Μ Α Χ Ι Ε Σ «Ψευδόμαστε πιο φωναχτά, όταν ψευδόμαστε στους εαυτούς μας. ( ) Το δόγμα απομονώνει και προστατεύει τον πιστό όχι μόνο από τις πραγματικότητες γύρω του, αλλά πρώτιστα από τον εαυτό του. Ο φανατικός πιστός δεν έχει συναίσθηση του φθόνου, της κακίας, της ευτέλειας και της ανειλικρίνειάς του. Υπάρχει ένας τοίχος λέξεων ανάμεσα στη συνείδησή του και στον πραγματικό εαυτό του». Λόγος ελευθερίας ΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΙΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Ο ελεύθερος διανοούμενος, ο φιλόσοφος, στοχάζεται τις λέξεις που θα σβήσει από τον τοίχο αυτό, για να δει μια αλήθεια που συχνά είναι μόλις κάτω από τη μύτη του. Γιατί η αλήθεια για τον εαυτό μας είναι η πιο δύσκολη να ιδωθεί. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί για τον διανοούμενο ο αγώνας για την ελευθερία, εξηγεί ο αχθοφόρος φιλόσοφος, είναι πιο εύκολος από την πραγματικότητά της (της ελευθερίας). Θα προτιμούσαμε να εργαστούμε, να αγωνιστούμε, να μιλήσουμε για την ελευθερία παρά να την έχουμε. Η απλή πράξη της ελευθερίας κρύβεται, όπως είχε δείξει και ο Ραιημόν Αρόν στο Όπιο των Διανοουμένων, πίσω από τη σκόνη και τον ορυμαγδό από «προμηθεϊκούς αγώνες, τιτάνιες προσπάθειες, επικές κατακτήσεις», που ο διανοούμενος σαλπίζει για να του δίνουν κοινωνική αξία (The Opium of the Intellectuals, 1957, σελ. xiv). Γιατί μια κοινωνία χωρίς καθοδήγηση, οργάνωση και σχεδιασμό, μια κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων, ζει τις ιδέες της, δεν χρειάζεται ιδέες σαν οδηγίες για τη ζωή της. Στο τέλος, αρχή της φιλοσοφίας είναι η πράξη, αρχή της ζωής είναι η πράξη «εις την αρχήν είναι ο άθλος», όπως το είπε ο Γκαίτε, έχοντας μάταια σπουδάσει όλες τις επιστήμες. Η υπερβολή του λόγου οδηγεί στον σκεπτικισμό, στην αδυναμία του λόγου να πείσει για τον εαυτό του. Και η συνέπεια της θεωρίας βιάζει τους καθαρμούς της, με την ψαλίδα πάντα στο χέρι να κλαδέψει τα ζιζάνιά της. Η πλήρης αλήθεια τελικά, όσο πιο πλήρης και αναντίρρητη γίνεται, τόσο πιο αδέξια εξελίσσεται, ανοιχτή στο φύσημα του αντίλογου ανέμου. Η πλούσια ιδέα, η φιλοσοφία η πιο ερεθιστική του νου, είναι η μισή αλήθεια, η αλήθεια που σαν ερωτευμένος, σαν ο πλατωνικός «φιλόσοφος ερωτικός ανήρ», ζητεί το άλλο της μισό. Η αλήθεια μένει γόνιμη όταν δεν είναι κλειδωμένη στον εαυτό της, όταν ζει κι ανθίζει στον άλλο λόγο που γυρεύει να συναντήσει, στον διάλογο. Η αλήθεια που γνωρίζει ότι είναι μισή κι ανολοκλήρωτη παραμένει ανοιχτή στο νέο, ξεκλείδωτη κι ελεύθερη από τον ίδιο της τον εαυτό. Γιατί η αλήθεια που αισθάνεται ολόκληρη, σιωπά. Στην ανία της πληρότητάς της, ζητεί να επιβληθεί στο κάθε άλλο, έξω απ αυτή. Παίρνοντας τον εαυτό της στα σοβαρά, σαν η «μία αλήθεια», αλαφιάζεται να εξαπλωθεί, να ανατρέψει, να ξεριζώσει κάθε «αναλήθεια», χωρίς πια να μαθαίνει από το «άλλο». «Μούνη εννοεί», σαν τον «βλάκα» (πώς τον βρήκε ο Αριστοτέλης), τον θεό του μονιστή του Ξενοφάνη. Η ζωή που παίρνει τον εαυτό της υπερβολικά στα σοβαρά, καταντά κάτι το επιπόλαιο, κάτι θεατρικό. Δραματοποιεί τον εαυτό της, ποζάρει τις αλήθειές της, απορροφάται στη μοίρα και την ιστορία της, που καταλήγει να αυτο-αφηγείται, να αυτοπαραμυθιάζεται. Η υπερβολή του λόγου καταλήγει να τον αναιρεί. Η υπερβολή της σοβαρότητας καταντά κάτι αστείο, αδέξιο, κωμικά μηχανικό κι αυτόματο, όπως είδε τα αστεία ο Μπερξόν. Ο φιλόσοφος ξέρει να χαλαρώνει, σαν τον Αποστόλη τον χαμάλμπαση να αράζει «την χαμαλίκκα» του, για ένα γιουβετσάκι και μια ξαλαφρωμένη σιέστα. Χωρίς την ανάπαυλα από το «χαμαλίκκι» του λόγου, κινδυνεύει η ζωογόνα σιέστα να δώσει τη θέση της για τα καλά στον «ύπνο του λόγου», the sleep of reason». Nox est perpetua Τίτος Χριστοδούλου Απόσπασμα από τη σημείωση «Το φιλοσοφιλιίκκιν εν χαμαλίκκιν» Μικρά και σημαντικά (ή, αλλιώς, «Μην μου πεις πως δεν σου το πα») Κάθε χρόνο διευρύνει τις γνώσεις του ο ΠτΔ. Πέρσι έμαθε πού βρίσκεται το Μαρί και ότι ο μεγαλύτερος ηλεκτροπαραγωγικός σταθμός της Κύπρου «γειτνίαζε» με τη μοναδική ναυτική βάση του νησιού. Φέτος έμαθε ότι το χρέος της Κύπρου είναι στα 17,5 δισ. ευρώ. Και στις δύο περιπτώσεις όμως τα «νέα» τα έμαθε τελευταίος. Για να πάψει πλέον να νιώθει ως απατημένος σύζυγος, εμείς θα του δώσουμε κάποιες πληροφορίες οι οποίες ίσως του φανούν χρήσιμες. H Τον Φλεβάρη έχουμε προεδρικές εκλογές. H Τα ποσοστά του ΑΚΕΛ έχουν πέσει. H Στις εκλογές κατεβαίνει ως υποψήφια και η Πραξούλα. H Η Ε.Σ.Σ.Δ. διαλύθηκε. H Οι Ρώσσοι μας «αγαπάνε» γιατί είμαστε χριστιανοί Ορθόδοξοι και όχι λόγω κομμουνισμού. H Η Ε.Ο.Κ.Α. Β διαλύθηκε το 74. H Ο Μακάριος δεν «Ζει». H Η Χαραυγή δεν είναι αντικειμενική εφημερίδα, είναι κομματική. H Το θηλυκό του Γκιούρωφ είναι Γκιούροβα. H Ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν ξέρει αγγλικά. H Η Τουρκία δεν είναι μητέρα πατρίδα. H Η Ελλάδα δεν είναι «υποτιθέμενη» αλλά ΕΙΝΑΙ μητέρα πατρίδα. H Η Κύπρος είναι ελληνική. Επίσης H Η Γη γυρίζει. H Οι τρεις σωματοφύλακες ήταν τέσσερις. H Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος, η Χαραυγή θα σε ξεκάνει. H Ο Λάζαρος Μαύρος είναι λευκός. H Η Ομόνοια είναι στην έκτη θέση. H Το πουλάκι τσίου στο τέλος πεθαίνει. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Έγιναν με μεγάλη επιτυχία οι τέσσερις βιβλιοπαρουσιάσεις, στην μπουάτ «Η ΑΧΑΡΙΣΤΗ». Παρουσιάστηκαν τα βιβλία του Φοίβου Γάβρη, του Αναστάσιου Χαμάλη, του Χάρη Φεραίου και του Χρίστου Σιοπαχά. Πιο κάτω δημοσιεύουμε την εισαγωγή της συνεργάτιδάς μας Χάρης Σπανού για το βιβλίο ΤΑ ΛΟΓΟΓΡΑΜΜΑ - ΤΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ του Αναστάσιου Χαμάλη. Οι βιβλιοπαρουσιάσεις μας θα συνεχιστούν κάθε Δευτέρα, από τον Ιανουάριο. Τον Δεκέμβριο θα κάνουμε μόνο κάποιες επιλεκτικές παρουσιάσεις, για τις οποίες θα ενημερωθείτε από τον Τύπο και τα ραδιόφωνα. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΧΑΜΑΛΗ Τα Λογογράμματα της Αλήθειας Τα 33 ποιήματα της συλλογής Τα Λογογράμματα της Αλήθειας (εκδόσεις ΑΙΓΑΙΟΝ) συνθέτουν ένα περίτεχνο, βαθύ και δύσβατο έργο. Η πρώτη παγίδα για τον αναγνώστη είναι να επιχειρήσει να εισχωρήσει στον λόγο, χωρίς να τον κατακερματίσει, από αναλυτική διάθεση. Από το πρώτο ποίημα, «Εύπλωος», ο Χαμάλης καταθέτει τα εργαλεία και τη μέθοδό του: «Καμιά φορά σκέφτομαι πως αυτά της πέτρας τα λόγια που διέφυγαν των κατακτήσεων και αναδύονται από τον φλοιό ανέπαφα στον χρόνο, φέρνουν προς μια φύση δεύτερη πιο διάφανη, σαν τις παραπομπές στο κάτω μέρος της πραγματικότητας, που διαβάζει κανείς το νόημα του κόσμου». Ψάχνει κάτω από την επιφάνεια, μας οδηγεί σε μια ανασύνθεση, μια οπτική του Κόσμου, παραθέτοντας στα ποιήματα τις συναρτήσεις, την ερμηνεία αλλά και τις εικόνες που τον απασχολούν. Τα τεκμήρια που στοιχειώνουν τον συγγραφέα γίνονται εμφανή από την πρώτη ανάγνωση: ο μυκηναϊκός κόσμος, τα λογογράμματα, το δίγαμμα, ονόματα και επαγγέλματα των Μυκηναίων (Οπιλίμνιος, Αλκεύς, Άγγελος, Κυκλεύς, Ερέται, Τοιχοδόμοι, Ναυδόμοι), οι πόλεις (Πύλος, Φαιστός, Κόρινθος), η θάλασσα με τα χρώματα, τους ήχους, τα όστρακα, τα μελτέμια Ο αναγνώστης πιάνει το νήμα, ανατρέχει στον πολιτισμό των Μυκηναίων (οχυρώσεις, τάφοι, ανάκτορα, εργαλεία, όπλα, αγγεία), αλλά κυρίως στη Γραμμική Β, τη συλλαβική γραφή των Μυκηναίων του 15ου αιώνα π.χ., η οποία προηγήθηκε του ελληνικού αλφαβήτου (πριν από 60 χρόνια, η γραφή αυτή αποκρυπτογραφήθηκε από τον Τσάντγουικ και τον Βέντρις απέδιδε μια αρχαϊκή ελληνική διάλεκτο, πέντε αιώνες παλαιότερη από την ελληνική του Ομήρου). Προχωρώντας την ανάγνωση, φθάνει ο αναγνώστης σε μια στοά από δώδεκα ποιήματα, που αντιστοιχούν σε δώδεκα «θεμέλιους λίθους», με πρώτους τον Όμηρο, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, αλλά και τον Γρηγόριο Νύσσης, τον Μάξιμο τον Ομολογητή και τον Μέγα Φώτιο, πρόσωπα τα οποία θεμελίωσαν την Ορθοδοξία μέσω της ελληνικής σκέψης σε εποχές συγκρούσεων. Η Ιστορία πάντως, όπως διαφαίνεται στα ποιήματα, δεν αποτελεί φόντο ή περιβάλλον. Στο ποίημα «Άγγελος» διαβάζουμε: «Επειδή και την ιστορία όσο τη μεγεθύνεις θολώνει, / κι Ανατολή και Δύση κάποτε ήταν ένα και μια μικρή / εστία παραμένει ακόμα εδώ».ίσως γι αυτό τον λόγο, στον Κόσμο του ποιητή, δεν υπάρχει διχασμός μεταξύ του ελληνικού και του Ορθόδοξου. Ο κόσμος του είναι ενιαίος. Στο ποίημα «Ανέμων» μεταμορφώνεται ο μύθος του Πλάτωνα για τα τρία μέρη της ψυχής και γίνεται συμβολικά μια λευκή λήκυθος, μια ζωφόρος και το μικρό εικόνισμα του Σωτήρος. Ο άξονας της Ιστορίας είναι υπαρξιακός, αφίσταται της σοβαροφάνειας «εννοώ πως μάλλον από τύχη δεν θρηνήσαμε τον Πολιτισμό», δεν είναι όμως ούτε ατομική υπόθεση. Στην κορύφωση, στα ποιήματα «Δρομεύς» και «Ερχόμενος», το υποκείμενο είναι το εμείς και οι άλλοι εμείς. Τα πρόσωπα είναι το ίδιο ιερά, όσο και οι πόλεις, ο τόπος της συνάθροισης. Ο Α.Χ. μοιάζει μυημένος στην ιερότητα της εγχαραγμένης γλώσσας στις πινακίδες της Πύλου, αλλά και στον ήχο, στη λαλιά, στους χρησμούς και στον θρήνο, στον λόγο που αρθρώνεται και ηχεί στον κοινό τόπο, την κοινότητα. Η δυσκολία στην ποίηση του Χαμάλη δεν πηγάζει από τον σκοτεινό ή αινιγματικό της λόγο, ούτε από κάποια παιγνιώδη διάθεση του συγγραφέα, ούτε από πρόχειρες διακειμενικές λοξοδρομήσεις. Το βάρος της γνώσης και της συνείδησης δεν πνίγει τα ποιήματα. Το συναίσθημα δεν προβάλλεται, είναι εσωτερικό, δωρικό. Αυτός είναι και ο ποιητικός άθλος του Αναστάσιου Χαμάλη.

7 30 Νοεμβρίου 2012 ΞΥΠΝΑΤΕ! ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΤΟΧΗ 7 Ο Λεύκιος... πασάς στα Γιάννενα Λεύκιε, ποιητή, Τι γύρευες στο Καρπάσι Εσύ, ένας Μαζωταίος Ο ηρωικός καθηγητής, ο οποίος υπέστη τα δεινά του εγκλωβισμού για να διδάξει στο κατεχόμενο Γυμνάσιο Ριζοκαρπάσου, όπως πληροφορούμαστε, τιμάται δεόντως στο κλεινόν άστυ, αφού τα έργα του γίνονται γνωστά με τις δημοσιεύσεις αποσπασμάτων Ημερολογίου, το οποίο συνέτασσε κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στην κατεχόμενη κωμόπολη. Ταυτόχρονα, κατά τη διάρκεια της εκεί υπηρεσίας του, δεν παρέλειπε βέβαια, «όταν τον έσκιαζε η φοβέρα και τον πλάκωνε η σκλαβιά», να δοκιμάζει καρπασίτικα εδέσματα. Είναι λάτρης, όπως ψιθυρίζεται, των καραόλων με τη σκορταλιά και του οφτού της τερατσιάς, αλλά μόνον όταν αυτό παρασκευάζεται από αρκόριφον της Τρασιάς ή από το Δάσος του Αγίου (Αϊ-Ντρικά), το οποίο οι εγκλωβισμένοι τού ετοίμαζαν με μεγάλη προθυμία. Πρέπει να αναφέρουμε επίσης ότι οι δυστυχείς εγκλωβισμένοι τού έστρωναν να κοιμηθεί σε τετράστυλη καρκόλα, δηλαδή νυφιτζιή, με μεταξωτά και κουκκουλλάρικα. Ήταν τόσες οι προτάσεις για δείπνα, μετά την πολύωρη εργασία στο σχολείο, που πολλές φορές διανυκτέρευε ο ηρωικός Λεύκιος στα κατεχόμενα, για να τους ευχαριστήσει όλους. Άλλος τον καλούσε για ψάρι του βορκά (έτσι αποκαλούν οι Ριζοκαρπασίτες το ψάρι της βόρειας ακτής της κωμόπολης, το οποίο θεωρείται νοστιμότατο), άλλοι επέμεναν να δοκιμάσει τις τζίχλες τους οφτές μαζί με το συντζιέριν τους, και του εξηγούσαν πως έτσι είναι πιο νόστιμες, γιατί μυρίζουν αόρατο, άλλοι, αν στα κρυφά από τους κατακτητές έπιαναν κανέναν λαγό, περίμεναν τον ποιητή να πει το ναι και τον μαγείρευαν στιφάδο. Τι να πρωτοθυμηθούμε εμείς από όσα ακούσαμε από τους εγκλωβισμένους και τι να προλάβει να σημειώσει και ο ίδιος ο Λεύκιος στο Ημερολόγιό του; Τι πίττες λιτρατζιένες, τι μπατές, τι σιεπαστές, τι σπαναχόπιττες, τι μιλλόπιττες, τι χορτόπιττες, τι τσιππόπιττες, τι χαλλουμόπιττες, τι λαγκόπιττες, τι ξινιατόπιττες, τι σιηννόπιττες, τι κουρτουλόπορτο, τι γρούτα, τι κορασιές, τι τρι, τι τουμάτσια του ετοίμαζαν τα χέρια των εγκλωβισμένων γυναικών και δεσποινίδων και ο Λεύκιος, ως άλλος πασάς (όχι αυτός ο Αλής των Ιωαννίνων), μετά το γεύμα ή το δείπνο, συνέχιζε τη σύνταξη του Ηεμερολογίου του. Του έλειπε πράγματι μια δεκατριάχρονη Βασιλική, όπως αυτή που ηράσθη ο πασάς των Ιωαννίνων και χαιρόταν μόνο να κάθεται στα πόδια του και να του χαϊδεύει τα άσπρα του γένια. Λεύκιος και Άγιος Φίλων Με αυτά τα λίγα, τα οποία εκθέσαμε, κατανοούμε το πάθος του ηρωικού Λεύκιου να θέλει να εκτοπίσει και τους γηγενείς Καρπασίτες και να στεφθεί ο ίδιος και να υμνηθεί «ως Καρπασέων το κλέος και Κυπρίων το αγλάισμα». Μα είναι δυνατόν να θέλει να τιμηθεί και ο Λεύκιος και να αγιοποιηθεί ως ο Άγιος Φίλων των Ριζοκαρπασιτών; Ναι, γιατί ο Άγιος Φίλων δεν ήταν μόνο άγιος, διακρίθηκε και ως άνθρωπος των γραμμάτων, αφού έγραψε σχόλια στο Άσμα Ασμάτων. Ας μη λησμονούμε ότι και ο Λεύκιος χαρακτηρίζεται από τους ειδικούς στο κλεινόν άστυ ως η κορωνίς των Καλβιστών. [Ο Λεύκιος πάντως δεν είναι άγιος, είπε κάποιος που γνώριζε τι είχε συμβεί στο δικαστήριο των κατεχομένων, όταν προσήχθη εκεί ο ποιητής μετά από το γνωστό δυστύχημα. Το ψευδοδικαστήριο ζήτησε να προσκομίσουν ένα ιερό Ευαγγέλιο για να ορκιστεί ο Ορθόδοξος Λεύκιος, αλλά αυτός βροντοφώναξε: Όχι, ευχαριστώ, δεν χρειάζεται, γιατί κατά τον Μαρξ «το ανώτερον ον διά τον άνθρωπον είναι ο άνθρωπος». Τόσο θάρρος και σθένος λοιπόν ο Λεύκιος ] Ένας άλλος Καρπασίτης είπε: Αφού θέλει να γίνει σαν τον Άγιο Φίλωνα, τουλάχιστον ας βαπτισθεί Φιλώνης Στο κλεινόν άστυ, όμως, που ο τοπικός άγιός μας τους είναι άγνωστος, όλοι μιλούν για τον ήρωα-ποιητή και δεν τον προσομοιάζουν με τον άγιο-μελετητή Φίλωνα, αλλά με τον Λορέντζο Μαβίλη, τον άλλο ήρωα-ποιητή, που έπεσε μαχόμενος υπέρ πατρίδος, στο Δρίσκο της Ηπείρου. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως και, ευτυχώς, δηλαδή έχουμε έναν ήρωα-ποιητή που ζει και συνεχίζει το έργο του. Τον ηρωικό καθηγητή και ήρωα ποιητή είχε προ ετών κατατάξει στο πάνθεον των ηρώων ο φίλος του Κώστας Λυμπουρής, σε εκδήλωση στη Δημοσιογραφική Εστία, όταν τότε κατείχε τον θώκο του Προέδρου των Ελλήνων Φιλολόγων Κύπρου. Στην εκδήλωση εκείνη ο κ. Λυμπουρής (ειρήσθω εν παρόδω: Τι εγίνατε Αθήναι / πού αι δάφναι, αι μυρσίναι / των φαιδρών εορτών, πού τα Παναθήναιά σου / του ευθύμου του θιάσου ), αφού εκθείασε τον φιλόλογο, ποιητή, ήρωα, πεζογράφο και ημερολογιογράφο, βροντοφώναξε καλώντας τους ανύποπτους ακροατές να χειροκροτήσουν τον ήρωα Λεύκιο Ζαφειρίου, που κράτησε άσβεστη τη φλόγα της ελληνικής παιδείας στην άκρη της χερσονήσου. Ήρωας και ποιητής στο κλεινόν άστυ, αλλά οι Καρπασίτες απέρριψαν την αίτησή του στην οποία διακαώς εκφράζει την επιθυμία να πολιτογραφηθεί Καρπασίτης. Δεν κατόρθωσε να ερμηνεύσει τις προταθείσες καρπασίτικες λέξεις ούτε να απαντήσει στο ερωτηματολόγιο το οποίο του υπέβαλαν τον παρελθόντα μήνα, μέσω της εφημερίδας μας, εκπρόσωποι του διαμερίσματος Καρπασίας. Αλλά απτόητος ο ήρωας-ποιητής, με την απόρριψη του αιτήματός του κατέθεσε εκ νέου το ίδιο αίτημα και οι δύστυχοι Καρπασίτες αναγκάστηκαν να του αποστείλουν νέο ερωτηματολόγιο. Ερωτηματολόγιο προς υποψήφιο δημότη Ριζοκαρπάσου Προς υποψήφιο Καρπασίτη Λεύκιο Ζαφειρίου ή Λευκιούρι, κατά το κολοκούρι ή κοπελλούρι. [Η κατάληξη -ούρι, ως γνωστό, χρησιμοποιείται ευρέως στη διάλεκτο των Καπρασιτών και ιδιαίτερα των κατοίκων της ακριτικής κωμοπόλεως Ριζοκαρπάσου.] Ε, κουμπάρε Λεύκιε, ξέρεις πού ναι τα Μωρά Ψάρκα, σε ποια μερκά στον βορκάν, οξά στον νότον. Επήες, κουμπάρε μου, στο δάσος του Βουκράνου, στο δάσος της Πύλας, στο δάσος Τηάνια; Βρε Λευκιούρι, ξέρεις πού πέφτει ο Σαρατζηνόβουνος; Εβκήκες βρε ποττέ σου πα στην Κοτσιηνόπετρα την Καθαρή Δευτέρα για να πετάσεις το πετάσι σου; Ξέρεις, βρε, πού πέφτει ο Άις Μόδεστος τζιαι τζιαμαί κοντά ξέρεις ποιος ηύρεν ευρετήν τζ έκτισεν οκέλλαν, που κόμη στέκεται μες στο χωρκόν; Εχόρεψες ποττέ το Πιπέριν; Ξέρεις, ποιητή μου, πώς το χορεύκουν τζιαι τι τραουδούν; Ετραούδησες με τους Καρπασίτες έτσι ημέραν: «Πώς το τρίβκουν το πιπέριν πας την τζεφαλήν του κκέλη; Με την μούττην τους το τρίβκουν, με τον κώλον τους το τρίβκουν, με το πράμαν τους το τρίβκουν». Έλα πε μας, Λευκιούρι, ποιες γεναίτζιες στο Καρπάσιν τρίβκουν τες αρκόσιυλλαν; Ποτζιεί στον Έξαρκο, βρε Λεύκιε, έσιει κάτι συκάλια, ξέρεις είντα σύκα κάμνουν; Bρε, πότε εν η καλλύτερη εποχή να φκάλεις ασιηνούς, που εν γεμάτοι αυκοτάραχο; Tζ αφούτις ήρτεν η κουβέντα για τους ασιηνούς, γιατί, βρε, οι Καρπασίτες που παν να φκάλουν ασιηνούς βάλλουν μες στο καλάθιν τζιαι πολλά κρομμύθκια; Θέλουμέ σε να μας πεις σε ποιαν μερκάν του Καρπασιού (Ριζοκαρπάσου) βκάλλει κοτσινομανίταρα, σε ποιαν μανιτάρκα της αναθρίκας, σε ποιαν βυζατζίτες, τζιαι σε ποιον τόπον φκάλλει πορούθκια, τζιαι πού βκάλλει πόρτους του γάρου. Μα εννά μας πεις, οι πόρτοι του γάρου εν μανιτάρκα; Εάν ήσουν γνήσιος Καρπασίτης, Λευκιούρι μου, είσιεν να ξέρεις τζιαι να μεν ρωτάς. Πε μας είντα πούναι οι μέλισσες, τα βούθκια τζιαι οι όρνιθες, τζιαι πού τες βρίσκει κανένας στο Καρπάσιν, τζιαι είντα εποχή. Ένι ξέρεις α; Στο Ράνι, βρε Λεύκιε, έσιει καλές γεναίτζιες και στη Συκά λαλούσιν. Ξέρεις είντα πούναι οι καλές γεναίτζιες; Έφαες σάνταλα, έβκαλες πεταλλίνες, εβούττησες να βκάλεις βαφή πο τη θάλασσα να βάψεις αυκά το Πάσκα, έσιεις ακουστά την Καλλιστένη τζιαι τον Κόνιαλη, ο Θεός μακαρίσει τους, που ταν οι πρώτοι χορευτές του Καρπασιού; Ξέρεις ποια συγγένεια έσιει η τριζάρα με την τζίχλα; Πε μας γιατί εσταματήσαν οι Καρπασίτες τα τσιαττίσματα των γάρων τζιαι των αππάρων την ημέραν του Άι Γιωρκού, τζιαι σε ποιον τόπον τα κάμνασιν; Εξύπνησες πρωίν τα Φώτα στο Καρπάσιν, τζιαι πήες εις την εκκλησία τζιαι πήρες σιτάρι, τζιαι κριθάρι, τζιαι ρόθκια, τζιαι εβλόησέν τα ο παπάς, τζιαι επήρες δρόσος; Tζιαι ύστερα επήες στα κτηνά σου, αν είσιες, που δεν είσιες, τζιαι έριψές τους σιτάρι τζιαι κριθθάριν αγιασμένον τζιαι δρόσος τζιαι είπες τους: Φάτε τζι εσείς πο τους κόπους σας; Έβαλέ σε ο τζύρης σου να θκιαλέξεις τρεις καλές παττίσιες πο το ποστάνιν σας και να βουλλώσεις με τζιερίν το νουρίν τους (γι αυτούς που δεν γνωρίζουν, όπως η κ. Μαραγκού, νουρί εδώ σημαίνει κοτσάνι) τζιαι να τες φυλάξεις μες το σέντε για να τες φάτε τα Χριστούγεννα; Έπαιξες σκατούλλικα τζιαι τρικάπιθκια; [Έσιεις με για κακόν, βρε Λεύκιε, μα γιω γράφω τα τζιαι κλαίω.] Ξέρεις την καλλύττερη αναφανταρκά του Καρπασιού, ξέρεις τη μαστόρισσα της παντυσίας, ο Θεός μακαρίσει την, ξέρεις την Καρπασίτισσα που είσιεν τες ομορφήττερες σαγιές, ο Θεός μακαρίσει την, ήταν μια όμορφη κοπέλλα, Λεύκιε, πρώτον πράμαν, ξέρεις ποια Καρπασίτισσα εσεντονιάζετουν να πα να βρει το φίλον της τη νύχταν; Ξέρεις την Καρπασίτισσα που φόρεν ρούχα του αθρώπου να πα να βρει το φίλον της, γιατί ήτουν παντρεμένος; Ξέρεις ποια Καρπασίτισσα Αμαζόνα έβαλλεν καννίν στο πράμαν της τζιαι κατούραν με τους αθρώπους, τζιαι έβαλλεν στοίσιημαν ποιου η κατούρα εννά πάει πιο μακρά; Ερωτεύτηκες Καρπασιτοπούλλαν, Λεύκιε; Βρε Λεύκιε, όι καλύττερα Λευκιούρι μου, έλα πε μας έτσι αθρωπινές κουβέντες, ερωτεύτηκες καμμιά Καρπασιτοπούλλαν, καμμιάν πέρτικαν αρκομέρωτη, γιε μου, που εν θέλει να μερώσει, τζιαι έμεινέ σου το κάχριν που εν της άντζισες, τζιαι που τότες βαράς του Καρπασιού με την πέννα σου; Όι εν Ημερολόγιο, όι εν οι εκκλησιές του τόπου, όι εν οι ηρωίδες του Καρπασιού, όι εν τα φαγιά, όι εν ο γιαλός, όι εν η ιστορία του Γυμνασίου, όι εν συνέντευξη, όι εν τηλεόραση, όι εν ποίημα, όι εν διήγημα, κατζιντζιή ολάν, τζιαι πάννε τζιαι έλα, πάννε τζιαι έλα στην Αθήνα να λαλείς τα κατορθώματά σου, τζιαι να ποθαμμάζουνται τζιαι οι αχάπαροι καλαμαράες τζιαι να λαλούν είσαι ένας άλλος ήρωας τζιαι ποιητής, ένας νέος Μαβίλης. Φτάννει ολάν, μετατοπίστου λλίον, πάννε τζι εσού ποτζεί στες μερκιές της Τζιερύνειας, η Μαραγκού συντάσσει, όπως λαλεί στους πολλά πνευματικούς αθρώπους καλαμαράες τζιαι ξένους, ότι γράφει μυθιστόρημαν για την Τζιερύνειαν Σημείωση του εκδότη: Νομίζω ότι θα απορριφθεί και πάλι το αίτημα του Λεύκιου, αλλά δεν τον ενδιαφέρει, φτάνει που η Καρπασία και το εγκλωβισμένο Ριζοκάρπασο είναι η Ιθάκη του που του ανοίγει τον δρόμο για τη δόξα, και δόξα όχι βέβαια κυπριακή, αλλά δόξα στο κλεινόν άστυ Μόλις τώρα ένας ενθουσιώδης αναγνώστης μάς απέστειλε ένα ερωτικό δίστιχο, που άδεται στο εγκλωβισμένο Ριζοκάρπασο. Εγίνηκες τραούδιν, Λεύκιέ μου... Όπως μας διαβεβαίωσε, όλοι οι εγκλωβισμένοι πιστεύουν ότι ο Λεύκιος προ ετών ερωτεύτηκε μία Καρπασιτοπούλλα. Ένας μάλιστα εγκλωβισμένος, λίγο πριν πεθάνει, είχε συντάξει για τον έρωτα αυτό ένα δίστιχο, το οποίο ευχαρίστως δημοσιεύουμε. Να σουν γυαλλούδιν, Λεύκιε, στην πούγκαν της σαγιάς της Να σ έφκαλλεν κάθε πρωίν να θώρεν της οσιάς της Λ.Π. - Β.Ν.Π. - Α.Χ.

8 8 Εγώ εν θα υπογράψω κανένα Μνημόνιο. Εν μας κανούν οι Τούρτζιοι, έφερεν μας τζιαι τους τροϊκανούς, ο ανίκανος. vasosftohopoullos.wordpress.com 30 Νοεμβρίου 2012 ENA TΡΑΓΟΥΔΙ, ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΙ ENA ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΑΠ ΤΙΣ ΝΤΟΜΑΤΕΣ Παραδοσιακό Από κάτω απ τις ντομάτες, βρε, από κάτω απ τις ντομάτες φίλησα δυο μαυρομάτες. Από κάτω από τ αμπέλι, βρε, από κάτω από τ αμπέλι φίλησα μια παντρεμένη. Μια ελιά και μια ντομάτα, βρε, μια ελιά και μια ντομάτα είναι φέτος η σαλάτα. Ένα απλό τραγουδάκι εκατόν χρόνων και βάλε. Εν έτει 2012 ακόμα μας συγκινεί. Ο έρωτας και τα απλά πράγματα, όπως η φετινή σαλάτα, κάνουν τον κόσμο να ξεπερνά τον εαυτό του και να αντέχει τις κακουχίες. Εμμένουμε στα απλά πράγματα, στα μικρά μας πάθη και στις μικρές μας αγάπες. Στα μικρά χωριά μας, τα φτωχά, τα ευλογημένα, εκεί όπου πρωτομάθαμε τι είναι η αγάπη, τι είναι το μέτρο και πόσο ωραία μπορεί να είναι μια ελιά και μια ντομάτα. Τώρα που άρχισαν να σφίγγουν τα ζωνάρια, ας μην πανικοβληθούμε, ας μην το βάλουμε κάτω και ας μην ακολουθήσουμε τον δρόμο του ατομικισμού. Ας ξανααπολαύσουμε τις μικροχαρές μας και τα λίγα μας αγαθά ΜΑΖΙ, με φίλους και συγγενείς και γειτόνους, ας αντιμετωπίσουμε την κρίση ως Έλληνες, συλλογικά, ας βρούμε το μέτρο των «χωριάτικών» μας χρόνων και ας προχωρήσουμε δυναμικά να καταποντίσουμε τη μιζέρια και την εξαθλίωση. Στη φτωχομάνα Γιαλούσα ως άρχοντες ζούσαμε και ας μην είχαμε κανένα σύγχρονο αγαθό. Τώρα είναι η ώρα των οραματιστών. Ας βρούμε τον ελληνικό τρόπο να κατατροπώσουμε την κρίση. Κ Υ Κ Λ Ο Φ Ο Ρ Ε Ι Σ Υ Ν Τ Ο Μ Α TΣΙΒΙΤΖΙΙΝ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ Oι τοίχοι γράφουν ιστορία Το βραβείο απονέμεται χωρίς ιδιαίτερη περίσκεψη και χωρίς δεύτερες σκέψεις στην Πραξούλλα Αντωνιάδου. Ως διπλόν τσιβίτζιιν θα τρέφεται και από το σώμα του Αναστασιάδη και από το σώμα του Μαλά. ΡΟΤΒΑΪΛΕΡΟΥΙΝ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΙΓΑΙΟΝ» ΛΕΥΚΩΣΙΑ 2012 ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟ 1897 ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2012 Ένα σπουδαίο ντοκουμέντο της ιστορίας της Κύπρου από τη σκοπιά των ανωνύμων συνθηματογράφων Το ροτβαϊλερούιν του ΑΚΕΛ Άριστος Δαμιανού άξια κερδίζει το βραβείο. Τον είδα στην τηλεόραση όταν αντιπροσωπεία του ΑΚΕΛ επισκέφθηκε το ΡΙΚ και τρόμαξα.

9 30 Νοεμβρίου 2012 ΘΕΛΕΙ ΑΝΤΙΑΚΕΛΙΣΜΟΝ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 9 Εισαγωγή πιθήκων από τη γείτονα Συρία ΜΙΚΡΑ ΚΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ Επετειακά επαίτες Όπως έχουμε πληροφορηθεί από το λεξικό του γλωσσολόγου δρος Κωνσταντίνου Γιαγκουλλή, Μικρός Ερμηνευτικός και ετυμολογικός θησαυρός της κυπριακής διαλέκτου (Λευκωσία 1977), και συγκεκριμένα στο λήμμα μαϊμούνα, όπως ο ίδιος μας γνωστοποιεί, πρόκειται περί πιθήκου. Για να δώσει μάλιστα και κάποιο ισχυρό παράδειγμα, παραπέμπει σε απόσπασμα των Ασσιζών, από το οποίο, σύμφωνα με τον προρρηθέντα γλωσσολόγο, εξάγεται το συμπέρασμα ότι κατά τον μεσαίωνα εισήγοντο από τη Συρία πίθηκοι στη φραγκοκρατούμενη Κύπρο. Μας είναι άγνωστο βέβαια πότε έπαυσε να υφίσταται το εμπόριο αυτό των πιθήκων. Τη σπουδαία αυτή ιστορική είδηση, την οποία οφείλουμε αποκλειστικά και μόνον στον στυλοβάτη της κυπριακής διαλέκτου και των ποιητάρηδων δρα Κωνσταντίνο Γιαγκουλλή, την απολέσαμε αιφνιδίως, αφού στην τελευταία έκδοση του λεξικού του, το 2009, απάλειψε την πιο πάνω ερμηνεία, υιοθετώντας την άποψη του γλωσσολόγου Κ. Kαραποτόσογλου, με πολύ κουτοπόνηρο τρόπο, ώστε να διαγράφεται ο μόχθος των άλλων. Μα, κύριε Γιαγκουλλή, εσείς, ο λυγξ της επιστήμης, ο οξύνους και νουνεχής, ο χαλκέντερος και ευφυής, πώς αλήθεια πηδήσατε σε τέτοιο αβασάνιστο συμπέρασμα (αγγλιστί: jumb to the conclusion); Εισαγωγή πιθήκων τότε, γιατί; Μήπως για να διασκεδάζουν τους δύστυχους δουλοπαροίκους; Εξάλλου το σημαντικότερο, εξ όσων γνωρίζουμε η γειτονική χώρα ουδέποτε υπήρξε τροφός του χαριτωμένου αυτού είδους του ζωικού βασιλείου. Και αγεωγράφητος, κύριε Γιαγκουλλή; Η αποκατάσταση μετέπειτα, εκ μέρους του δρος Γιαγκουλλή, της ερμηνείας της λέξης από πίθηκο σε κατσίκα είναι όντως ένα θολό σημείο με ζώνες σκιάς, αφού ο δρ Γιαγκουλλής δεν καθιστά σαφές ποιος έδωσε την ερμηνεία αυτή, την οποία ασπάσθηκε και ο ίδιος. Αλλά δεν πρόκειται για τη μοναδική αποκατάσταση οικτρά λανθασμένης ερμηνείας. Η έκδοση της περισπούδαστης γλωσσολογικής μελέτης του κ. Κώστα Καραποτόσογλου, «Ετυμολογικές παρατηρήσεις στα κυπριακά έτυμα», Μελέται και Υπομνήματα, 5 (Λευκωσία 2005, σσ ), έσωσε τον δρα Γιαγκουλλή από πάμπολλες τέτοιου είδους ερμηνείες, πραγματικές κοτρώνες και σκοπέλους. Ο πονηρός Κύπριος εκ Γερολάκκου ορμώμενος, άλλως γνωστός και ως Κ. Φαλής, Κ. Τσιάππας ή Κ. Λάμαχος, τώρα πλέον με βαμμένο κομοδινί μαλλί (κοινώς κότσινη πογιά των παπουτσιών), εξακολουθεί να εργάζεται ακαταπαύστως ως μέγας και μόνος σκαπανεύς της κυπριακής διαλέκτου και των ποιητάρηδων. Ο δρ Κ. Γιαγκουλλής είναι βέβαια περισσότερο γνωστός ως πίκρης, λιμάντερος, πικράντερος, αζουλόφτονος και, κυρίως, ένας Κύπρικος χωρίς ουσιαστική επιστημονική σκευή. Τώρα που θεσπίστηκε από τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού και βραβείο για έργο Ελλαδίτη, το οποίο να αναφέρεται στον πολιτισμό της Κύπρου, θα προτείναμε στον κ. Καραποτόσογλου να εκδώσει το σπουδαίο αυτό έργο του αυτοτελώς και να το υποβάλει για βράβευση. Εκ προοιμίου η βράβευση του έργου αυτού είναι αδιαμφισβήτητη, και έτσι ο ευρηματίας της εισαγωγής πιθήκων από τη Συρία στην Κύπρο κατά τον μεσαίωνα, θα φάει τη σκόνη του Ελλαδίτη γλωσσολόγου. Λ.Π. Νοέμβριος Επέτειος της ανακήρυξης του ψευδοκράτους, 29 χρόνια μετά. Δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι, πορείες, διαδηλώσεις στα οδοφράγματα, εκδηλώσεις και ούτω κάθε εξής. Για ακόμα μια φορά. Και την επομένη όλοι πίσω στην καθημερινότητά μας. Τους περισσότερους φυσικά από μας επιδερμικά μας αγγίζει η μέρα αυτή, ίσως ακούσουμε κάτι στο ραδιόφωνο, κάτι για καμιά εκδήλωση που μας κάνει να αναστενάζουμε θλιμμένοι για το θλιβερό της μέρας αυτής. Και μετά πίσω στα ίδια. Στα προβλήματα της δουλειάς μας, στα προσωπικά θέματα που μας απασχολούν κάθε μέρα. Κάποιοι από μας θα πάμε στο οδόφραγμα. Θα παραστούμε σε μια διαδήλωση θεωρώντας το καθήκον μας τουλάχιστον μια δυο φορές τον χρόνο να δείχνουμε το αγωνιστικό μας πρόσωπο. Αλλά μέχρι εκεί. Τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο. Εδώ και 29 χρόνια. Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτε άλλο. Δεν είναι στο χέρι μας. Δεν κυβερνούμε εμείς αυτόν τον τόπο. Πώς να τον αλλάξουμε; Τι άλλο να κάνουμε; Είμαστε έρμαια των κυβερνώντων, αυτή είναι η μοίρα μας. Και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι αυτό. Απλώς λέμε, νοσταλγώντας, αν ήμουν εγώ στην εξουσία θα διεκδικούσα, δεν θα άφηνα τα πράγματα να πάρουν αυτήν την τροπή, θα αγωνιζόμουν με σθένος και αποφασιστικότητα για το δίκαιο της πατρίδας μου. Αλλά δεν είμαι εγώ στην εξουσία, είναι άλλοι, ηττοπαθείς και ανίκανοι άνθρωποι, και αυτό δεν μπορώ να το αλλάξω. Πάντα αυτό θα γίνεται, στους αιώνες των αιώνων. Πάντα αυτό γινόταν εξάλλου. Εγώ το μόνο που έχω να κάνω είναι να δίνω το παρών μου μια δυο φορές τον χρόνο σε κανένα συλλαλητήριο, σε καμιά εκδήλωση, απλώς γιατί αυτό μόνο μπορώ να κάνω. Και ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει. Ο Καζαντζάκης έγραψε: «Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα ναι πολύ αργά». Αυτό είναι! Αυτό είναι που πρέπει όλοι να καταλάβουμε επιτέλους. Δεν είμαστε έρμαια κανενός! Είμαστε ο κυρίαρχος λαός. Ας μην περιμένουμε την ώρα που θα πεθαίνουμε για να πούμε ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά, αλλά δεν κάναμε τίποτα. Η εξουσία είναι στα χέρια μας. Πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας. Χρόνια παγκόσμιων αγώνων γι αυτού του τύπου τις διεκδικήσεις στη μικρή μας Κύπρο πάνε χαμένα. Δεν το πιστέψαμε ποτέ. Ήμασταν πάντα πειθήνια όργανα των ταγών μας. Αυτό πρέπει κάποτε να σταματήσει. Αυτοί εξαρτούνται από μας για να ανέβουν και να παραμείνουν στην εξουσία, όχι εμείς από εκείνους. Αν ο καθένας από εμάς το βάλει αυτό καλά στο μυαλό του, τότε μπορεί να έχει το μέλλον που του αξίζει αυτός ο τόπος. Ο αγώνας για τη λευτεριά δεν μπορεί να γίνεται δυο φορές τον χρόνο, είναι καθημερινό καθήκον όλων μας, με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας ξεχωριστά αλλά και συλλογικά. Είναι στο χέρι μας η σωτηρία της πατρίδας μας. Εξάλλου: «Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ όλους τους σωτήρες αυτή ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;» Ιόλη Μιχαηλίδου l Ο Βάσος Σιαρλή(ς) μοιάζει με συνοικιακό εραστή, παρότι απ ό,τι μας είπαν στην Τράπεζα Κύπρου δεν του πολυαρέσουν οι κομμώτριες. l Τα κοκκινομανίταρα εμφανίστηκαν φέτος στην αγορά με τιμή γύρω στα 30 ευρώ. Τώρα η τιμή τους έχει πέσει στα 20 ευρώ, ακόμη και στα 15, αλλά, προσοχή! Εισάγουν και κάτι άγευστα από τη Σερβία, όπως και κάτι άλλα από την Ελλάδα, που δεν έχουν τη χάρη των δικών μας και ειδικά αυτών που βγαίνουν γύρω από τον Μαχαιρά. l Νοείται πως το καλύτερο κοκκινομανίταρο είναι αυτό της Καρπασίας. l Τα τηλεφωνικά μηνύματα της ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ εκφωνούνται στα αγγλικά. Αυτό θα πει εθνική πολιτική! l Ο Άριστος Μιχαηλίδης του Φιλελεύθερου, ενώ έκοβε ξύλα για το τζάκι του, λίγο έλειψε να κόψει το πόδι του. Νομίζει, ο αφελής, πως το ξυλοκόπημα είναι το ίδιο με το να κάνεις κριτική στο ΑΚΕΛ. l Η Σωτηρούλλα Χαραλάμπους βάφει τα μαλλιά της σχεδόν κάθε εβδομάδα και για το μπάνιο της χρησιμοποιεί ΟΥΔΕΤΕ ΡΟ ΠΕΧΑ. l Ο Νίκος Παττίχης εκάλεσέν μας στην παρουσίαση της Ιστορίας της Κύπρου για παιδιά και νέους του συγκροτήματός του στο Παγκύπριον Γυμνάσιον και δεν είχεν τόπον να κάτσουμεν. Πελλός που εν να ξαναπάει. l Το αγαπημένο φαγητό της Αντρούλλας Ταραμουντά είναι το ίδιο με του Ν. Αναστασιάδη. Ως τον άλλον μήνα θα μάθουμε ποιο είναι και θα σας ενημερώσουμε. l Ο Πάμπος Αγρότης του ΑΚΕΛ, αν δεν φάει τρεις φορές την ημέρα, μπορεί να κάνει φονικό ακόμη και εναντίον άλλων ακελικών. l Ο ίδιος Αγρότης θεάθηκε στο ΤΙΒΙ 69 να χειροκροτεί, όταν η ηθοποιός Ζωή Κυπριανού ξαπολούσε κατάρες εναντίον του Συλικιώτη. l Το κοκκινωπό φίδι της Σαχάρας (όχι, δεν είναι ακελικό) μπορεί να μείνει νηστικό για πάνω από 9 μήνες. l Ο Γιώργος Ιακώβου, ιδιωτικός υπάλληλος, εκδιώχθηκε από το καζίνο ΠΑΣΗΑ ΠΑΛΑΣ στα Κατεχόμενα, όταν ο κρουπιέρης έκανε προφανώς μια πλάκα, λέγοντας στα ελληνικά «ΜΑΥΡΟ 74», όταν η μπίλια της ρουλέτας έκατσε στον αριθμό 14. Ώσπου να πει «σόρρυ» ο Τούρκος κρουπιέρης, ο Ιακώβου τον είχε τραβήξει απ τον γιακά και τον γρονθοκοπούσε. Ακολούθησε καυγάς και η ασφάλεια του καζίνο έβγαλε έξω τον Ιακώβου με τις κλωτσιές. Ο Ιακώβου απολογήθηκε, λέγοντας μάλιστα πως δεν τον πείραξε το υπονοούμενο για την εισβολή του 74, αλλά το γεγονός ότι έχανε πολλά χρήματα και πως στο συγκεκριμένο σπιν είχε ποντάρει στον διπλανό αριθμό του 14, που ήταν το 9. Τ Ι Τ O Ν Ο Μ Α Χ Ι Ε Σ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΙΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ INTO THE PANDE-MNEMONIUM! BABYLON FELL [Η ΒΑΒΥΛΩΝ ΕΠΕΣΕ], ΜΠΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ!! «Τα φώτα σβήσανε, η Ευφορία πέθανε. Ζήτω το αλλόκοτο, πετρωμένες οι Χίμαιρες, Έκλειψη και Υποψίες...» Στο παρά πέντε, λέει, και μετά από ένα αριστοτεχνικό κοντραπούντο των μεγάλων κομμάτων, ώστε να φανεί αγωνιώδης και μετά από «σκληρή μάχη» η προαποφασισμένη είσοδος της Κύπρου στο σκοτεινό τούνελ, με την υποθήκευση εσαεί της ανάπτυξης, την περιστολή μιας σκιώδους πια κυριαρχίας μας στον φυσικό μας πλούτο, με έναν λεπτό φερετζέ να κρύπτει το ξεπούλημά μας, την οριζόντια μείωση απολαβών, το πάγωμα προσλήψεων στο Δημόσιο, την κατάργηση θέσεων, την αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης και συνταξιοδότησης, τη χαρατσική αύξηση της φορολογίας και το κλείδωμα έτσι της ύφεσης, ώστε να προοιωνίζεται κι νέο Μνημόνιο. Ενώ, στη δραματική ανακοίνωση τής «έστω και την υστάτη» απόφασης σε μεγαλοκάναλο, και σε ερώτηση του δημοσιογράφου αν «η υπογραφή του Μνημονίου μόνο θετική εξέλιξη μπορεί να θεωρηθεί» (!!!), ο σκιώδης Υπουργός Οικονομικών Αβέρωφ Νεοφύτου εξαίρει ενθουσιωδώς τη θετική στάση του Αναστασιάδη, που επέτρεψε στον Πρόεδρο την απόφαση αυτή για «θωράκιση της οικονομίας της Κύπρου»! Στο «κλίμα ενότητας της υπογραφής» του Μνημονίου, ο δημοσιογράφος καταθέτει τα δημοσιογραφικά όπλα λέγοντας ότι «δεν θα θέσει ερωτήσεις» (!!!). Και παίρνει γι αυτό τα εύσημα του μνημονιακού Φούλη, που μας καλεί στη συνέχεια να σηκώσουμε ψηλά το μανίκι (εννοώντας, ίσως, με τα χέρια ωσαύτως ψηλά, μέσα του)... Τις φιμωθείσες από τον δημοσιογράφο ερωτήσεις, θέτουν με τους στίχους τους η μπάντα των Celtic Frost, στους οποίους βρήκαμε γλαφυρή έκφραση της πτώσης της Βαβυλώνας μας και του Δοχείου των βδελυγμάτων της: Lights have faded Euphoria is dead Past and present Exalt of the weird Chimerias petrified Eclipse and suspicion Deafened stream Babylon fell Fragments of a dying world And destiny lies beneath Μπήκαν στην πόλη οι εχθροί «Μπήκαν στην πόλη οι εχθροί, κι εμείς γελούσαμε...» Με μικροοικονομικές αναλύσεις και μικροκομματικούς υπολογισμούς χαιρετίζουν, λοιπόν, πωλητικοί και τα ΜΜΕ μειδιο-παπαγαλάκια τους τη μακροοικονομική μας καταστροφή, πρόδρομο του μακροϊστορικού μας χαμού... Πρόκειται, βέβαια, για το Μνημόνιο 1 έπονται κι άλλα... Στα 2,5% το ΑΕΠ τον πρώτο χρόνο του Μνημονίου, στα 3% τον δεύτερο, με ανεργία στις Υστέρηση δραματική ως αδήριτη συνέπεια των κρατικών εσόδων και περισσότερη δημοσιονομική κινίνη, για κείνον τον φαντασιακό ισοσκελισμό του προϋπολογισμού. Καλώς ήλθατε, προγράμματα δομικής αναπροσαρμογής! Ο Φούλης σάς περίμενε με αγωνία. Τον δρόμο δείχνουν 37 χώρες της περιφέρειας, κυρίως της Αφρικής, στην οποία και εξαποστελλόμεθα. Σας ευχαριστούν που κατεβάσατε το ΑΕΠ τους στα επίπεδα του Και της Ελλάδας στα επίπεδα του 1998, και κατεβαίνουμε με στόχο το Με την ανάλογη «asset destruction», σε ποία γλώσσα την περιμένει ο Φούλης, να έχει να αγοράζει στο τζάμπα εκείνος κι η πολιτική πελατεία του, με το φουσκωμένο money integrity που βάλθηκε να διασώσει ο νεοφιλελευθερισμός, λύνοντας την εξίσωση ως προς το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, πώς θα σας έλεγε στα κανάλια ο αριστερός Λουκαΐδης, του αξιο-μνημόνευτου ΑΚΕΛ... Υπάρχουν, σε κάθε κρίση, χαμένοι και κερδισμένοι. Ας προσέχατε οι υπόλοιποι Πετάει το χρήμα για το κρίμα Εν τω μεταξύ, «αέρας ευφορίας επικράτησε την Παρασκευή στο Χρηματιστήριο, με τον Γενικό Δείκτη να καταγράφει μεγάλα κέρδη, στον απόηχο της συμφωνίας μεταξύ Κυβέρνησης και Τρόικας». ΞΕΦΥΛΛΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ, για τον ενθουσιασμό των Αθηναίων στον απόπλου του στόλου για τη Σικελία, όπου πέθαναν όλοι σκλάβοι στα μεταλλεία. Mε τον τραγικό αφορισμό του Θουκυδίδη, φιλοσοφημένο και προφητικό: ουδέν ήν, ό ουκ απώλετο...

10 Ο Λιλλήκας εν χαμολιός, ακελικός, 10 αριστερός, δεξιός, ακροδεξιός, vasosftohopoullos.wordpress.com 30 Νοεμβρίου 2012 τέκνον του Μακαρίου ή λίο που ούλλα; Εσύγχυσέν μας τούτη η Χαραυγή. ΤΙΒΙ 69 ΓΑΜΑ *** Δεν υπάρχει συγγνώμη. Διότι «όλοι μαζί» κατάπιαμε τελικά το θρασύτατο εκείνο «όλοι μαζί τα φάγαμε», χωρίς να τολμήσουμε, ως «λαός», την οφειλόμενη απάντηση στην πρόκληση όταν μας δόθηκε η τελευταία ίσως για τα επόμενα χρόνια ευκαιρία διότι δεν το χουμε πάρει ακόμα μέσα μας απόφαση πως έχουμε χάσει τα πάντα, πως τα γεφύρια πίσω μας είναι καμένα και το κακό ακριβώς είναι πως δεν τολμήσαμε να τα κάψουμε οι ίδιοι. Η ελπίδα μάς κάνει δειλούς απέναντι στα «χειρότερα», αλλά τα χειρότερα ήδη ερημοποιούν τη ζωή μας παχαίνοντας τις τράπεζες, ενώ τα αναπάντητα προβλήματα της εξαγριωμένης καθημερινότητας συναντούν στις συνοικίες τις γρυλίζουσες «απαντήσεις» των λαϊκόμορφων «αντισυστημικών» μπράβων του συστήματος. ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣ Δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας όταν λέω πως η τηλεόραση είναι το μοντέρνο όπιο του λαού. Ο Μαρξ φυσικά ποτέ δεν φαντάστηκε πως οι σημερινοί κομμουνιστές της ΑΚΕΛικής εκδοχής θα ήσαν, όχι μόνο οι παραγωγοί και οι έμποροι του οπίου, αλλά και οι χρήστες του. Ζούμε πια σε μια Κύπρο της παράνοιας και της απόλυτης παρακμής. Σε λίγο ο κόσμος θα είναι στους δρόμους να κάνει διαδηλώσεις για να έρθει η ΤΡΟΪΚΑ να μας σώσει, αν είναι δυνατόν! Τουρκοπατημένοι και ακελικόπληκτοι περιμένουμε κι εμείς τη δική μας ΑΝΟΙΞΗ, να πέσουν τα δικά μας τείχη, όχι μόνο αυτά της πράσινης γραμμής, αλλά και αυτά της κόκκινης ανικανότητας και βλακείας. Ο τέταρτος ΑΤΤΙΛΑΣ, δηλαδή η κυρίαρχη ιδεολογία του ΑΚΕΛ, είναι εξίσου κόκκινη, όπως η κόκκινη ιδεολογία των νεότουρκων και νεο-οθωμανών που μας διοικούν. Οι κυρίαρχες ιδεολογίες σήμερα στην Κύπρο και γενικά στον ελληνικό χώρο είναι ο εθνομηδενισμός, η τουρκολαγνεία, ο βλακώδης πολυπολιτισμός, η πολιτική ορθότητα, το παγκοσμιοποιημένο λάιφσταϊλ, ο καταναλωτισμός και γενικώς η ηττοπάθεια και ο ραγιαδισμός. Ελάχιστοι αντιστέκονται σ αυτές τις ιδεολογίες. Ακόμη και η σάτιρα είναι ανίκανη να παίξει κάποιο ρόλο αντίστασης. Ενσωματώνεται και αυτή με τη σειρά της και οι άρχοντες κάθονται πίσω και γελούν με τις απόπειρές μας να τους γελοιοποιήσουμε. Δεν τους καίγεται καρφί. Τίποτα δεν κολλά πάνω τους. Εδώ έχουν καταστρέψει τις χώρες μας και τον λαό μας σε Ελλάδα και Κύπρο και θα νοιαστούν για πέντε «έξυπνες» ατάκες; Εδώ έχουν κλέψει όλα τα υπάρχοντα του λαού μας, ακόμη και την ψυχή του, και θα νοιαστούν για την όποια ηθική; Τραπεζίτες, πολιτικοί, ΜΜΕ, ακόμη και πνευματικοί άνθρωποι έχουν συστρατευθεί για να μας πατήσουν στον λαιμό. Τίποτα δεν μας σώζει παρά η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ μας. Δεν φτάνουν τα λόγια πια. Μόνον όταν δουν χιλιάδες κόσμου έξω από τα προεδρικά, έξω από τα κόμματα, έξω από τις τράπεζες και έξω απ όλα τα κέντρα εξουσίας, ίσως ιδρώσει το αυτί τους. Η κοροϊδία θα συνεχιστεί όσο εμείς δεν τους κόβουμε τα πόδια. Η τύχη μας είναι στα χέρια μας. Έγραψα το τρίτο στη σειρά ΤΙΒΙ 69 με περίπου τις ίδιες προδιαγραφές, τους ίδιους συντελεστές, την ίδια λογική. Από το 1989, που γράφτηκε το πρώτο, ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει αλλάξει. Οι τέσσερις μεγάλοι τύραννοι του κυπριακού ελληνισμού, οι ΤΟΥΡΚΟΙ, το ΑΚΕΛ, τα ΜΜΕ και οι ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ζουν και βασιλεύουν εις βάρος του λαού. Εγώ συνεχίζω να καταγράφω την αλλοτρίωση ενός ολόκληρου λαού. Συνεχίζω, πότε βρίζοντας, πότε ρίχνοντας αυγά στον τοίχο και πότε ως αγανακτισμένος πολίτης να μην τους χαρίζω, όπως οι γάτοι, τίποτα, ούτε καν τα κόπρανά μου. Επιτέλους όλοι μαζί ας βρίσουμε, ας θυμώσουμε, ας αγανακτήσουμε, ας κάνουμε και λάθη. Ας βγούμε όμως στους δρόμους να διεκδικήσουμε την αξιοπρέπεια και την ελευθερία μας. Ναι, αν δεν το καταλάβατε, είμαστε σκλάβοι και αλίμονο στους σκλάβους που συναγελάζονται με τους τυράννους τους και σιγοτραγουδούν άσματα χαζοχαρούμενα. Αλίμονο στους σκλάβους που ξυπνούν το πρωί και λένε «Σ ευχαριστώ, αφέντη, που με ξύπνησες να πάω δουλειά... Α, ξέχασα, δεν έχω δουλειά μα δεν πειράζει...». Υ.Γ. Το έργο το αφιερώνω στους αντιακελικούς του κόσμου με το σύνθημα «ΑντιΑΚΕΛικοί όλου του κόσμου ενωθείτε». Ιδιαίτερα όμως στην Ιόλη που με ανάγκασε να το γράψω, τον Αλέκο που δεν μου αρνιέται καμιά βοήθεια και σ όλα τα πιτσιρίκια της εφημερίδας ΕΝΩΣΙΣ που θα είναι οι πρώτοι που θα χύσουν το αίμα τους για να φύγουν οι τύραννοι. Νοείται ότι και αυτό, όπως και τα δύο άλλα, αφιερώνονται στη μνήμη του αγαπητού μου φίλου Αντρέα Θεοδώρου, του πρώτου πολύ μεγάλου αντιακελικού. Βάσος Φτωχόπουλλος

11 30 Νοεμβρίου 2012 ΓΙΑΟΥΡΤΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΤΡΟΪΚΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ 11 ΘΑ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ Ο ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ; Είτε υπογράψει είτε όχι, η μισή εν μέσα τζιαι εν τζιείνος που μας την έμπηξεν. Τι εννοείτε η μισή εν μέσα, κύριε Κουλία; Αν δεν τη νιώθετε, κυρία Μαύρου, πηγαίνετε σε κανέναν γιατρό. Μάλλον είστε ψυχρή. Είσαι εκτός κόμματος και δεν δικαιούσαι να μιλάς. Πάντως ούτε εγώ εκατάλαβα τι εννοείς με την μισήν μέσα. Μεν σικκιρτίζεσαι, κόρη Αθηνά. Έλα να μιλήσουμεν για την άλλην μισήν, πέρκι καταλάβεις. Πρέπει να υπογράψει αμέσως, αλλιώς εν να ν ούλλη που εν να ν μέσα. Μεν υπογράψεις, Δημήτρη μου, έσιει τζιαιρόν να νιώσω κάτι μέσα μου. Εγιώ να δεις! Δώστε μου άλλο δεκατέσσερις μήνες και σας τα υπογράφω όλα. Υπογράφω δεν υπογράφω, υπογράφω δεν υπογράφω, αγαπά με εν μ αγαπά, αγαπά με εν μ αγαπά Μια ωραία πεταλούδα, πού σου νέφκω, πού πάεις. Φέρτε ασθενοφόρον, νομίζω επέλλανεν ο Χριστόφιας. Κύριε πρόεδρε, μην ανησυχείς. Ο Χριστόφιας εν επέλλανεν, απλώς παίζει πελλόν. Έπαιζα κι εγώ πελλόν, αλλά πριν πελλάνω. Αν το υπογράψει, εγώ θα φκάλω τα ρούχα μου τζιαι τίτσιρος εν να σταθώ στην Πλατεία Ελευθερίας να κάμνω τον τροχονόμον. Κύριε πρόεδρε, υπόγραψε να τελειώνουμεν με τους καραγκιόζηες. Αν βγάλει τα ρούχα του και ο Χριστόφιας, δέχομαι να τα βγάλω κι εγώ, να δει όλος ο κόσμος τη διαφορά. Ο Θεός να μεν το δείξει! Εν ημπορώ άλλες συγκινήσεις.

12 Εμείς, που εν εψηφίσαμεν Χριστόφια, είμαστεν αναγκασμένοι 12 να υποστούμε το Μνημόνιο; vasosftohopoullos.wordpress.com 30 Νοεμβρίου 2012 Αδικία. Φυσικά όσοι τον εψηφίσαν ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΝ. ΤΙΒΙ 69 ΓΑΜΑ Mην χάσετε την πιο αντιακελική παράσταση του αιώνα! ΠΡΟΚΡΑΤΗΣΕΙΣ: ΤΗΛ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: ΔΕΥΤΕΡΑ - ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ - ΣΑΒΒΑΤΟ

13 Δηλαδή τωρά εν να κατεβεί ο Χριστόφιας στον δρόμο μαζί μας ή μόνος του; Γιατί αν τον πετύχουμε στον δρόμο, κούνια που τον κούναγε, τον υπάλληλο της τρόικας. 30 Νοεμβρίου 2012 vasosftohopoullos.wordpress.com 13 Χρυσοπράσινος Φίλλος l Πραξούλλα, ζούμε, πρόεδρο να σε δούμε! l Τάδε έφη Ευπραξία: Ο Αναστασιάδης για μας ήταν ο ΗΡΩΑΣ το Αλλά μετά, λέει, έβαλε νερό στο κρασί του, για να συνεργαστεί με το ΔΗΚΟ! l Οι ΕΔΗ μπορεί να είναι το άκρον άωτον του ενδοτισμού και της τουρκολαγνείας, όμως τους πιστώνω με κάτι! Είναι πέρα για πέρα ειλικρινείς και λένε πάντοτε αυτό που πιστεύουν! l Όμως διαφωνώ στο δεύτερο σκέλος της ανάλυσης της κυρίας Ευπραξίας. Ούτε ο Αναστασιάδης έβαλε νερό στο κρασί του, ούτε το ΔΗΚΟ! l Αφενός γιατί οι προεκλογικές περίοδοι είναι η χρυσή εποχή της δημαγωγίας και ο Αναστασιάδης δεν είναι ούτε λιγότερο ναινέκος ούτε λιγότερο αδίστακτος ούτε λιγότερο δημαγωγός από ό,τι ήταν πριν από οχτώ χρόνια. Άλλωστε η ευκαιριακή χρήση της φουστανέλας είναι παλιά του τέχνη κόσκινο. l Αφετέρου λες και το ΔΗΚΟ χρειάζεται οτιδήποτε άλλο εκτός από μια πιατέλα γεμάτη για να προχωρήσει σε «συνεργασία βασισμένη σε αρχές και αξίες, με μόνο γνώμονα το καλώς νοούμενο συμφέρον της πατρίδας και του λαού»! l Έχω παρατηρήσει τελευταία, από ακελογενείς κυρίως καταστάσεις, φαινόμενα ρατσισμού κατά των Ελλαδιτών αδελφών μας οι οποίοι έρχονται στην Κύπρο για να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον, γιατί «μας παίρνουν τις δουλειές» l Ενώ οι Τουρκο«κύπριοι» και οι λαθρομετανάστες δεν ενοχλούν κάποιους l Mόνο οι Ελλαδίτες εξαιρούνται της διεθνιστικής αλληλεγγύης κάποιων ζοππόβορτων ακελικών. l Δεν ξέρω αν αυτά τα φαινόμενα είναι υποβολιμαία, προσωπικά δεν το νομίζω. Η οικονομική κρίση, η ανεργία και η μιζέρια στην οποία μας οδήγησε η κυβέρνηση Χριστόφια λειτουργούν σαν καταλύτες για τέτοιες συμπεριφορές, κυρίως από ανθρώπους που χρόνια είναι ποτισμένοι με το ανθελληνικό δηλητήριο του σταλινικού AKEL. l Δεν υπάρχει τίποτα πιο σιχαμερό από τέτοιες συμπεριφορές, που θυμίζουν τη δηλητηριασμένη, όσον αφορά τις σχέσεις Ελλαδιτών και Κυπρίων, περίοδο μετά το 74 Βεβαίως ας μην ξεχνούμε πως αυτά τα εμετικά, εμπνευστές των οποίων ήταν οι Εγγλέζοι, ξεκίνησαν την περίοδο 64-67, όταν βρισκόταν στην Κύπρο η Ελληνική Μεραρχία, και το AKEL μαζί με το Κυπριακό Συγκρότημα Εξουσίας λύσσαξαν να τη διώξουν, αφενός γιατί έτσι ήθελε η Μόσχα και αφετέρου γιατί αν γινόταν η Ένωση, για την επίτευξη της οποίας ήρθε η Μεραρχία, κάποιους μεγαλόσχημους εδώ μέσα δεν θα τους ήξερε ούτε η μάνα τους. (Άσχετο αν κάποιοι από αυτούς τους κάποιους μετά το 1976 αναγορεύτηκαν σε ηγέτες της Εθνικοφροσύνης ) l Αν ήμουν μοιρολάτρης θα έλεγα ότι γι αυτήν τη συμπεριφορά ή, έστω, για την ανοχή αυτής της συμπεριφοράς τιμωρήθηκε από τη Θεία Δίκη ο κυπριακός λαός Γιατί ο Θεός δεν μας έδωσε τζάμπα μυαλό και συνείδηση Για να μας τα δώσει και να μας ξεχωρίσει από το ζωικό βασίλειο, σημαίνει ότι απαιτεί από μας να τα χρησιμοποιούμε l Συν τοις άλλοις έχουμε και την Τρόικα! l Αμφιβάλλω αν κατάλαβαν πολλοί πόσο θα μας επηρεάσει η υπογραφή ενός Μνημονίου. Ούτε ψύλλος στον κόρφο του επόμενου προέδρου, που θα έχει να διαχειριστεί το Χάος που άφησε ο Χριστόφιας! Εκτός βεβαίως αν είναι είτε αναίσθητος είτε στυγνός εξουσιολάγνος. Και τέτοιοι στη Μακαρία Νήσο μας ευτυχώς δεν υπάρχουν! l Είμαι σίγουρος ότι η καλύτερη λύση για το AKEL είναι να εκλεγεί ο Αναστασιάδης. Και γιατί όχι; Στο μεν Κυπριακό είναι όμορες δυνάμεις, στη δε Οικονομία θα βρει την ευκαιρία να διαδηλώνει στους δρόμους ως... η πλέον αντιμνημονιακή δύναμη. l «Εμπρός, λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, με την αριστερά αντίσταση και πάλη» μη χέσω! Γιατί για το AKEL πρώτος και ύψιστος στόχος είναι η επιβίωση του εαυτού του. Όλα τα άλλα είναι αναλώσιμα. Συμπεριλαμβανομένων και των ηγετών του l Και επειδή ασχοληθήκαμε πολύ με τα ΕΔΟΝόπουλλα του ΑΚΕΛ και θα έχουν παράπονο τα ΕΔΟΝόπουλλα του Συναγερμού, θα πρέπει να παρατηρήσω ότι από συζητήσεις του φατσοβιβλίου κατάλαβα ότι οι βασικές ατάκες που αναμασιούνται είναι οι εξής πέντε: 1) Κολλήσατε στο ΑΝΑΝ και ο πρόεδρος σέβεται την ετυμηγορία του λαού, 2) Ο Λιλλήκας είναι κομμουνιστής και ό,τι πει εν λάθος, 3) Όποιος δεν ψηφίζει Αναστασιάδη είναι κομμουνιστής, 4) Ενώνουμε δυνάμεις-δυναμική ηγεσία, 5) Ο Χερ Νικ έχει ερείσματα στην Ευρώπη. Μέσα μέσα ακούς και το Ζήτω η Ελλάς! l Και όμως Για να μη μείνουμε με όλα τα αρνητικά, τα οποία ο καθένας όταν κάθεται να γράψει φυσιολογικά θέλει να τα στηλιτεύσει, να τα καταγγείλει, να τα χλευάσει, να τα διώξει από πάνω του, θα κλείσω με κάτι άλλο. Με τα όμματά μου, διά τηλεοράσεως, ομολογώ ότι το είδα: Ελληνική σημαία σε εκδήλωση της ΕΔΟΝ για το Πολυτεχνείο! Κάτι είναι κι αυτό. Δεν ξέρω τό σκεπτικό τους, ίσως γιατί τα γεγονότα του Πολυτεχνείου έλαβαν χώρα στην υπόλοιπη Ελλάδα, ίσως γιατί ομιλητής ήταν ο Μαλάς και θέλει να το παίξει «ανεξάρτητος», ίσως γιατί κάποιος μάγκας με μπάλες παρεισέφρυσε στην εκδήλωσή τους, δεν ξέρω Ίσως, όμως, να υπάρχει και μία κάποια Ελπίς l Χρυσοπράσινος Φίλλος ριγμένος στο πέλαγο Μάριος Ρέπουσος Φ Ω Τ Ο Τ Η Σ Χ Ρ Ο Ν Ι Α Σ Απ ό,τι έγραψε κάποτε το περιοδικό Αυτοδιάθεση, το ροκ συγκρότημα «Animals»κατέφθασε στην Κύπρο για διακοπές, τη δεκαετία του 60, επειδή ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, ο Έρικ Βουρτόνιος, ήταν κυπριακής καταγωγής και ήθελε να δει τη γιαγιά του. OBουρτόνιος απογοητεύτηκε τότε πάρα πολύ από την παραμονή του στην Κύπρο και έγραψε το τραγούδι «We gotta get out of this place», που σημαίνει «Πρέπει να φύγουμε απ αυτόν τον τόπο». Νομίζω, κάτι τέτοιες σκηνές θα είδε και θόλωσε το μυαλό του.

14 14 ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΟΧΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ 30 Νοεμβρίου 2012 Πῶς ἔγινε κι ἔχουμε πάψει νὰ γιορτάζουμε; Δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά Πῶς ἔγινε κι ἔχουμε πάψει νὰ γιορτάζουμε; το οποίο θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις ΑΙΓΑΙΟΝ, στη σειρά «Κείμενα νεοελληνικού προβληματισμού»: Ἦταν μιὰ φορὰ κι ἕναν καιρὸ μιὰ ἄλλη Ἑλλά δα. Ἀπροσδιόριστος τόπος καὶ πολὺ συγκεκριμένος τρόπος. Ὑπῆρχε καὶ τότε ἡ χαρτοκοπτικὴ τῶν σκιῶν τῆς πολιτικῆς. Κάποιο εἶδος Καραμανλῆ, Παπανδρέου, Παπαρήγα. Αὐτοκρατορικὲς αὐλές, ἡ Ὑψηλὴ Πύλη, δημογέροντες καὶ προεστοί, ὁ ἀναγκαῖος καὶ θλιβερὸς διάκοσμος τοῦ βίου. Ὅμως, Ἑλλάδα τότε σήμαινε τὴν ἀπόλυτη προτεραιότητα τῶν ἐρωτημάτων τῆς ζωῆς. Τὸ συνειδητὸ πέρασμα σὲ δεύτερη μοίρα τῆς χρησιμοθηρίας τοῦ βίου. Τότε ἡ Ἑλλάδα γιόρταζε συνειδητὰ τὴ γιορτή καὶ ψηλαφοῦσε τὴ χαρὰ πέρα ἀπὸ τὸν συμβατικὸ διάκοσμο. Γιὰ νὰ γιορτάσουν οἱ ψυχὲς δὲν εἶχαν ἀνάγκη τὸν 13ο μισθό, τὴν αὐξημένη ἐμπορικὴ διακίνηση, τὰ καμπαρετίστικα θεάματα στὸ γυαλί, τὶς μαζοχιστικὲς ρεβεγιὸν μὲ τὴν ἀνία κρεμασμένη στὴν τράπουλα. Πρῶτο ἐρώτημα τότε, ὄχι στὸ μυαλὸ μόνο, ἀλλὰ φωλιασμένο στὴν τελευταία ἴνα τῆς ὕπαρξης, τί εἶναι ἡ ζωὴ καὶ τί εἶναι ὁ θάνατος, ποια εἶναι ἡ ἀλήθεια τοῦ ἀνθρώπου; Τὸ κορμί, ποὺ βουλιάζει στὴ φθορά, στὶς ρυτίδες καὶ στὴν ἀνημπόρια, ἢ τὸ φῶς στὸ βλέμμα, τὸ φῶς στὸ χαμόγελο, ἡ ζεστασιὰ τῆς στοργῆς στὴ φωνή, ἡ μοναδική, ἀνόμοια κι ἀνεπανάληπτη ὄψη τῆς παρουσίας; Τί εἶναι αὐτὴ ἡ ἑτερότητα, ποὺ ἀπὸ μόνη της συνιστᾶ ἐλευθερία συγκλονιστικὴ ἀπὸ τὴν οὐδέτερη ὁμοιομορφία, τὴν ἐξομοίωση, τὴν ἀναγκαιότητα τῆς ὑποταγῆς στὸ γενικὸ καὶ ἀδιαφοροποίητο; Τί εἶναι αὐτό, ποὺ ξεχωρίζει τὸ μελώδημα τοῦ ἑνὸς μουσουργοῦ ἀπὸ τὸ μελώδημα τοῦ ἄλλου, τὴν ποίηση τοῦ ἑνὸς ποιητῆ ἀπὸ τὴν ποίηση τοῦ ἄλλου; Τί εἶναι ὁ λόγος τοῦ ζωγράφου μέσα στὴ ζωγραφιά, τοῦ γλύπτη μέσα ἀπὸ τὸν πηλὸ καὶ τὸ μάρμαρο; Τί εἶναι πραγματικὸ στὴν ὕπαρξη; Ἡ φαινόμενη ὁντότητα τοῦ κορμιοῦ, ποὺ καθημερινὰ ἀλλάζει καὶ γλιστράει στὴ φθορά, ἢ ἡ ἀδιάκοπη ἑτερότητα στὴ σχέση, αὐτὴ ποὺ κάνει δυνατὴ τὴ γνώση, αὐτή, ποὺ δὲν ὑπάρχει σὲ καμιὰ διατύπωση ἔξω ἀπ τὴν ἐμπειρία της, τὴν ἐμπειρία τῆς σχέσης, καὶ σὲ καμιὰ βεβαιότητα ἔξω ἀπ τὸν ἔρωτα; Μέσα ἀπὸ τέτοια ἐρωτήματα γεννήθηκε ἡ γιορτή. Τὸ μήνυμα ἁπλώθηκε μὲ τὴν ταχύτητα τῆς φωτιᾶς στὴ σιτοκαλαμιὰ μετὰ τὸν θέρο. Ἡ γιορτὴ τότε ἦταν εὐαγγέλιο, πραγματικὰ εὐφρόσυνο μήνυμα, καὶ τὸ μήνυμα ἔλεγε: Χαρίστηκε στοὺς ἀνθρώπους ἡ δυνατότητα τῆς νίκης καταπάνω στὸν θάνατο. Τώρα μπορεῖς νὰ ἀντλεῖς τὴν ὕπαρξη, ὄχι ἀπὸ τὴ φύση, ποὺ βουλιάζει κάθε μέρα στὴ φθορά, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ σχέση, νὰ ὑπάρχεις ἀπὸ τὸν ἔρωτα καὶ γιὰ τὸν ἔρωτα. Τὸν τρόπο τὸν ἔδειξε ὁ μακρινὸς καὶ ἀπρόσιτος καὶ ἀκατανόητος Θεός, ποὺ ἀπὸ ἔρωτα γιὰ κάθε ψυχὴ ἀνθρώπου ἔγινε ἄνθρωπος, βρέφος ἀδύναμο μέσα στὸ παχνὶ τῶν ἄλογων ζώων. Καὶ ἀπὸ τὴ στιγμή, ποὺ ὁ ἄκτιστος μπορεῖ νὰ ὑπάρχει μὲ τὸν τρόπο τοῦ κτιστοῦ καὶ θνητοῦ, τότε κι ὁ ἐφήμερος ἔχει πρόσβαση στὸν τρόπο τῆς ὕπαρξης τοῦ αἰώνιου κι ἀθάνατου. Ἔξω ἀπὸ χῶρο, χρόνο, φθορὰ καὶ θάνατο. Εὐφραίνεσθε, λαοί, οὐρανοί, ἀγαλλιᾶσθε, σκιρτήσατε, τὰ ὄρη, Χριστοῦ γεννηθέντος. Ἦταν μιὰ φορὰ κι ἕναν καιρὸ μιὰ ἄλλη Ἑλλάδα, ποὺ ἤξερε, μὲ τὴν ἀμεσότητα τῆς ἐμπειρίας, τοῦτο τὸ βασικὸ καὶ στοιχειῶδες. Ὅτι γνωρίζουμε τὸν Θεό, καλλιεργώντας μιὰ σχέση, ὄχι κατανοώντας ἕνα νόημα. Γνωρίζουμε τὸν Θεὸ μόνο μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐρωτευόμαστε κι ἕνα ἀνθρώπινο πρόσωπο, ὄχι καταπίνοντας ἰδεολογίες, οὔτε θυσιάζοντας τὴ νοημοσύνη μας σὲ δόγματα. Γνωρίζουμε, ἀγαπώντας, κι αὐτὴ ἡ γνώση εἶναι τρόπος. Ἤξερε ἐκείνη ἡ ἄλλη Ἑλλάδα ὅτι πίστη θὰ πεῖ ἐμπιστοσύνη, αὐτοπαράδοση, αὐτοπροσφορά, ὅπως σὲ κάθε ἔρωτα, καὶ ψηλαφοῦσε τὴν πίστη στὴν ἱστορία, σὲ γεγονότα καὶ τόπους. Στὴ Βηθλεέμ, στὴ φάτνη τῶν ἀλόγων, στὰ ρεῖθρα τοῦ Ἰορδάνη, στὰ στενοσόκακα τῆς Ἱερουσαλήμ, στὶς ἀκτὲς τῆς Τιβεριάδας, τέλος στὸν Γολγοθᾶ καὶ στὸ κενὸ μνημεῖο τῆς Γεθσημανῆ. Αὐτὴ ἡ πίστη δὲν κραύγαζε ἰδεολογήματα, δὲν ἤξερε φλύαρα κηρύγματα, καταιγισμοὺς θρησκευτικῶν φυλλαδίων, πουριτανικὲς ἠθικολογίες καὶ στρεβλώσεις τῆς ζωῆς μέσα σὲ κώδικες στυφῆς δεοντολογίας. Ἡ πίστη ἦταν ἔρωτας γιὰ τὸν Θεό, κι ὁ ἔρωτας πολιτισμὸς καὶ κάλλος. Εἰκόνες τέχνης συγκλονιστικῆς ὣς τὸ τελευταῖο βουνίσιο χωριὸ κι ὣς τὸ παραμικρὸ παραθαλάσσιο ξωκλήσι. Καὶ μέ - λος μιᾶς ἐκπληκτικῆς μουσικῆς, πέρα ἀπὸ τὸ συναίσθημα καὶ τὶς εὐφραντικὲς γλυκεράδες. Καὶ δραματουργία λατρευτική, ποὺ ἔσωζε, σὲ ἄμεση καὶ ὀργανικὴ συνέχεια, τὸ θάμβος τῆς ἀρχαίας τραγωδίας. Σήμερα, στὸν ὑπανάπτυκτο πολιτισμὸ τῆς βαρβαρικῆς κατανάλωσης, μετρᾶμε τὴν ἀξία τῶν εἰκόνων μὲ τὶς τιμὲς τῆς πλειοδοσίας στοὺς Σόθμπις καὶ ἐκτιμᾶμε τὴν ἐκκλησιαστικὴ μουσική, ἐπειδὴ ξάφνιασε τοὺς σοφοὺς μουσικολόγους μὲ τὶς ἀπεριόριστες μελωδικές της δυνατότητες. Ξεπεσμένος πολιτισμός, βυθὸς βαρβαρότητας, ποὺ λογαριάζει τὴν πίστη στὸν γεννημένο Χριστὸ σὰν τυφλὴ ἰδεολογικὴ προσκόλληση στὸ ἀνερμήνευτο καὶ ἀνορθολογικό. Ὅμοια μὲ τὴν ὅποια νευρωτικὴ ὑποταγὴ σὲ ἐφήμερα ἰδεολογήματα. Πολιτισμὸς βυθοῦ, κι ὅμως κάπου ἀσπαίρει ἀκόμα τὸ ρῖγος τῆς γιορτῆς. Δὲν ξέρουμε πιὰ τί γιορτάζουμε, ἀλλὰ ὁ ἀπόηχος τῆς χαρᾶς, ἀποτυπωμένος, σὰν τὴν πατίνα τοῦ χρόνου, στὶς μικρολεπτομέρειες μιᾶς ἐθιμικῆς συμπεριφορᾶς, σκάζει, ὅπως τὸ μπουμπούκι, ἀνθὸ στὴ στεγνὴ ἔρημο τοῦ βίου μας καὶ τῶν ψυχῶν μας. Σὰν τὴν ἠχὼ τοῦ Θεοῦ στὸν βυθὸ τοῦ Ἑωσφόρου. Αὐτὸς ὁ βυθὸς μοιάζει νὰ εἶναι ἡ σημερινή μας Ἑλλάδα, τὸ κελί ποὺ φτιάξαμε μόνοι μας, καὶ σπαρταρᾶμε ἔγκλειστοι μέσα στὸν ζόφο καὶ στὴν μπόχα του. Ζόφος καὶ μπόχα τὰ καθημερινὰ πρωτοσέλιδα, οἱ ἐπαγγελματίες τῆς πολιτικῆς, ὑπανάπτυκτα σὲ πολιτισμὸ ἀνθρωπάκια, ποὺ ἔχουν ὑποκαταστήσει γιὰ τοὺς Ἕλληνες τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγιά, στραγγίζοντας ἀπὸ τὴ ζωὴ ὅλα τὰ νάματα τῆς ἐλπίδας, ὅλους τοὺς ὁρίζοντες τῆς θέας. ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Εγκαινιάζουμε μια νέα σειρά με τίτλο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, με πρώτο βιβλίο ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ μια ιστορία του αστυνόμου Μπέκα, του Κρίτωνα Σαλπιγκτή Ο Σωτήρης Κακίσης υπογράφει την εισαγωγή στο βιβλίο Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ που θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις ΑΙΓΑΙΟΝ. Στον μικρό αυτό τόμο, αγαπητοί φίλοι και συνεργάτες του, όπως ο Τσιώλης, ο Αρανίτσης, ο Μπακιρτζής, ο Μπατσίλας και άλλοι, γράφουν από ένα μικρό κείμενο εις μνήμην του σημαντικού αυτού δημιουργού. Οι εκδόσεις ΑΙΓΑΙΟΝ θεωρούν μεγάλη τιμή που αυτός ο τόμος για τον Βακαλόπουλο θα κυκλοφορήσει στη Λευκωσία και όχι στην Αθήνα. ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ Ο Χρήστος Βακαλόπουλος Γιατί Ο Χρήστος Βακαλόπουλος; Γιατί και τότε Ο Τζέρυ Λούις; Μα γι αυτό ακριβώς: γι αυτό το γλυκύτατο Ο, γι αυτό το ωμέγα Όμικρον. Γιατί Αυτός κι όχι άλλος, για την προσωπική τους και Τζέρυ και Χρήστου ξαφνικά σχέση με όλους, με όλους μας. Επιμέναμε τότε, κι ο Χρήστος, κι εγώ, στον Πλούσιο Αετό, κι ας μην καταλαβαίνανε Χριστό οι εκδότες, ούτε που το συζητάγαμε, και γελάγαμε και κρυφά χαρούμενοι μόνοι μας. Αυτό είναι!, λέγαμε, με έμπνευση κοινή. Ο! Όχι απρόσωπα. Όχι απόμακρα. Όχι στεγνά. Όχι δήθεν αντικειμενικά. Όχι χωρίς αίμα. Όχι χωρίς έρωτα. Κι αν τώρα πάλι, τριάντα χρόνια μετά κι όχι είκοσι, αν ένα Λεξικό Βακαλοπουλικών Όρων είχα το κουράγιο και το κέφι να συντάξω, όπως εκείνος τότε έκανε με το δικό του Λεξικό των Λουσιανών Όρων, αυτό το Ο στο Άλφα, στα εκτός συναγωνισμού λήμματα του μυαλού και του χιούμορ θα το έβαζα βέβαια. Σωτήρης Κακίσης

15 Ρε Χαραυγίτες, ήθελα να ξερα πού είδατε τη θετική εξέλιξη στις επαφές του Χριστόφια με την τρόικα. Κομμουνιστές, ε κομμουνιστές 30 Νοεμβρίου 2012 vasosftohopoullos.wordpress.com 15 ΜΙΚΡΑ ΚΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ l ΜΙΚΡΑ ΚΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ l ΜΙΚΡΑ ΚΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ And you think you re so clever and classless and free But you re still fucking peasants as far as I can see John Lennon, «WORKING CLASS HERO» Τίμαιος: Λοιπόν. Πώς σου φάνηκε; Κριτίας: Να ξεκινήσω από τα θετικά; Τ: Είχε θετικά; Κ: Είχε. Διαβάζεται εύκολα, άνετα και γρήγορα. Είναι διασκεδαστικό. Τ: Αυτά είναι προσόντα για άρθρα σε περιοδικά. Όχι για επιστημονικά κείμενα δοκιμιακών αξιώσεων. Κ: Α, εσύ το είδες ως δοκίμιο με επιστημονικές αξιώσεις Τ: Όχι εγώ. Ο συγγραφέας του. «Μονογραφία» ανεβάζει το πόνημα, «μονογραφία» το κατεβάζει. Κ: Χμ. Τέλος πάντων, η γλωσσική του επάρκεια δεν είναι από τις χειρότερες που έχουμε συναντήσει. Τ: Δεν συμφωνώ σ αυτό. Άλλο η κατάκτηση των εκφραστικών μέσων που ισοδυ-ναμεί με γλωσσική επάρκεια και άλλο η γλαφυρότητα χαρακτηριστικό που όντως υπάρχει στο βιβλίο. Πάντως, είναι αλήθεια, έχουμε διαβάσει και γραπτά Kυπρίων πανεπιστημιακών που γράφτηκαν με την εκφραστική δεινότητα ενός 7χρονου. Κ: Έχει μια πρωτότυπη ιδέα, δεν μπορείς να πεις. Το εγχείρημα να χαρτογραφήσεις το πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι με εργαλείο τον ανθρωπότυπο του χώρκατου. Τ: Φοβάμαι πως υπάρχει λόγος που σου φάνηκε πρωτότυπη. Κ: Τι εννοείς; Τ: Απλώς ουδείς διανοήθηκε ή καταδέχτηκε να ασχοληθεί σοβαρά με ένα θέμα που δεν έχει τίποτα το σοβαρό. Εννοώ πως η ιδέα είναι τόσο απτή όσο και κοινόχρηστη. Εννοώ πως το θέμα είναι τόσο «πιασάρικο» που προσφέρεται βεβαίως για καφενετζίδικη αμπελοφιλοσοφία, αλλά δύσκολα για κάτι ουσιαστικότερο. Εννοώ πως το εγχείρημα είναι τόσο φαιδρό που ελλοχεύει ο κίνδυνος να καταστεί φαιδρό, και αυτό που προσπαθεί να προτάξει. Κ: Τι προσπαθεί να προτάξει, αλήθεια; Τ: Την εγγενή χωρκατοσύνη του εθνικισμού. Κ: Ένα από τα προτάγματα. Τ: Ένα ανάμεσα σ άλλα, πλην το πλέον κυρίαρχο. Να το πω με τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα: «O εθνικισμός αποπνέει μιαν εγγενή χωριατοσύνη, αφού ο φανατικός εθνικιστής είναι σίγουρα και μεγάλος χωριάτης». Κ: Λαμπρά. Τ: Λαμπρά δε λες τίποτα. Εσύ ήξερες ότι ο Μαχάντμα Γκάντι, ο Μπόμπι Σαντς, ο KYKΛΟΦΟΡΕΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ Caesar s salad Ένας διάλογος πάνω στο βιβλίο του Καίσαρα Β. Μαυράτσα Η κοινωνία των χώρκατων (Η πολιτισμική και η πολιτική υπανάπτυξη των Ελληνοκυπρίων στις απαρχές του 21ου αιώνα Εκδόσεις Παπαζήση, 2012, σελ. 127) Αλάισντερ Γκρέι, ο Κάρλες Ρίμπα, ο Ίων Δραγούμης ήταν μεγάλοι χωριάτες; Κ: Γηράσκω αεί διδασκόμενος. Αλλά να σε ρωτήσω κάτι εσένα, που είσαι νεότερος και τα θυμάσαι καλύτερα. Όλοι οι κορυφαίοι θεωρητικοί του εθνικισμού ο Κεντούρι, ο Γκέλνερ, ο Νάιρν, ο Μπένεντικτ Άντερσον, ο Χόμπσμπαουμ, ο Α. Ντ. Σμιθ, ο Άρμστρονγκ ακόμα κι αν διαφωνούν μεταξύ τους, δεν συμφωνούν πως ο εθνικισμός αρχίζει πρωτίστως από τις αστικές ελίτ και ακολούθως διαχέεται προς τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα; Δεν είναι κοινός τόπος πια ότι ο εθνικισμός είναι εγγενές γνώρισμα του αστικού, μοντέρνου, μορφωμένου στρώματος της κοινωνίας και κατόπιν μεταφυτεύεται στο άξεστο, αμόρφωτο, υποανάπτυκτο και χοντροκομμένο τμήμα της; Τ: Έτσι νόμιζα κι εγώ. Αλλά, όσο ζω μαθαίνω. Ευτυχώς που υπάρχει το Πανεπιστήμιο Κύπρου και οι καθηγητές του να μας ξεστραβώνουν πού και πού. Κ: Τι άλλο σου έκανε εντύπωση; Τ: Επίτρεψέ μου να παραθέσω κατευθείαν από το βιβλίο. «Σε αντίθεση με άλλες πολιτικές ιδεολογίες, οι οποίες παρήγαγαν ουσιαστικό φιλοσοφικό στοχασμό, η εθνικιστική ιδεολογία δεν έχει να παρουσιάσει κανένα σοβαρό φιλόσοφο» (σελ. 89). Κ: Ο Μιλ δεν ήταν σοβαρός φιλόσοφος; Ο Ρενάν; Τ: Προφανώς ο Μαυράτσας δεν αναφέρεται σ αυτή τη διάσταση του civic εθνικισμού. Κ: Πού αναφέρεται; Αφού ορίζει τον εθνικισμό ως «πολιτική ιδεολογία». Τ: Ούτε εγώ κατάλαβα. Αλλά αν αναφέρεται στον εθνικισμό ως «πολιτική ιδεολογία», έχει πει μεγάλη πατάτα. Για να μην πούμε για τους προπάτορες του εθνικισμού ως, ακριβώς, «πολιτικής ιδεολογίας» κάτι ανυπόληπτους δοκησίσοφους της πλάκας, όπως ο Ρουσσώ, ο Χιουμ, ο Φίχτε και ο Χέγκελ. Κ: Φτάνει. Το βαρύναμε. Τίποτε άλλο; Τ: Νομίζω πως στις τελευταίες 30 σελίδες του βιβλίου, ο συγγραφέας παύει να ασχολείται με το θέμα που υποσχέθηκε να ασχοληθεί και ρητορεύει για την περίοδο του σχεδίου Ανάν, για τo «ΝΑΙ» και τo «ΟΧΙ» και τα σχετικά. Κ: Συμφωνώ. Είναι φανερό ότι στις τελευταίες 30 σελίδες απεκδύεται τη λεοντή του αναλυτή και φοράει τη στολή του πολεμιστή του «ΝΑΙ». Είναι, δε, τόσο φανερό ότι ξεφεύγει από το θέμα, που το καταλαβαίνει, νομιζω, κι ίδιος και αραδιάζει, τήδε κακείσαι, τις λέξεις «χώρκατος» και «χωρκατοσύνη» δίκην οριστικού και αμετάκλητου συμπεράσματος. Τ: Ναι. Είναι ολοφάνερο. Είναι, επίσης, εξόχως άγαρμπο, ελαφρώς κουτοπόνηρο, κάπως φθηνό και μάλλον ερασιτεχνικό. Κ: Και βγάζει μια επηρμένη πίκκα. Τ: Να πούμε και τίποτα λιγότερο εμφανές; Κ: Να πούμε. Πρόσεξες μια τερατώδη αντίφαση; Τ: Τερατώδη το αποκλείω. Το πολύ να είναι τερατόμορφη. Κ: Άκουσε και κρίνε. Σελίς 26: «Στην ελληνοκυπριακή κοινωνία, ο χώρκατος προβάλλει ως κυρίαρχος κοινωνικός τύπος, και η χωρκατοσύνη ως βασικό χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς και της νοοτροπίας του μέσου Ελληνοκυπρίου». Τ: Ναι Κ: Στην αμέσως επόμενη σελίδα λέει: «Δεν ισχυρίζομαι επομένως ότι όλοι οι Ελληνοκύπριοι είναι χώρκατοι, ούτε καν ότι οι περισσότεροι Ελληνοκύπριοι είναι χώρκατοι». Τ: Μάλιστα. Κ: Περίμενε. Και στη σελίδα 67: «Οι πολιτισμένοι εμφανίζονται συνήθως ως μια ισχνή μειοψηφία, με τη χωρκατοσύνη να είναι διάχυτη στη μεγάλη μάζα του ελληνοκυπριακού πληθυσμού». Τ: Δηλαδή, κατά τον Μαυράτσα, ο μέσος Κύπριος δεν πλειοψηφεί. Κ: Ναι, ο μέσος Ελληνοκύπριος δεν είναι μέσος. Τ: Και η μεγάλη μάζα του πληθυσμού δεν είναι η κυρίαρχη μάζα. Τ: Εντάξει. Έχεις δίκιο. Κραυγαλέα αντίφαση. Δεν το είχα προσέξει. Κ: Πάμε παρακάτω. Κατάλαβες πώς ορίζει τον «χώρκατο» ο Μαυράτσας; Τ: Νομίζω. Ως έναν οπισθοδρομικό άνθρωπον αλαζόνα και επιθετικό, που δεν έχει τις αξιώσεις να δικαιολογείται η έπαρσή του ή η καλλιέργεια που θα άμβλυνε την τραχύτητά του. Κ: Ναι, περίπου αυτό. Δεν σου κάνει εντύπωση; Τ: Ποιο; Κ: Ότι αυτό πλασάρεται ως ένα κατ εξοχήν κυπριακό ιδίωμα. Εσύ, που σπούδασες στην Αμερική, δεν μπορείς στον πιο πάνω ορισμό να συμπεριλάβεις τους hillbillies; Τ: Άνετα. Και τους rednecks επίσης. K: Επίσης, σ το λέω εγώ που είμαι αγγλοτραφής, μπορείς να συμπεριλάβεις και το μισό Ηνωμένο Βασίλειο. Τ: Τέλος πάντων. Επί της ουσίας διαφωνείς; Κ: Με τι; Τ: Με τη θέση ότι οι περισσότεροι Κύπριοι είμαστε χώρκατοι. Κ: Απολύτως. Αφού πρέπει ντε και καλά να καλουπώσουμε έναν πληθυσμό ολόκληρο, θα έλεγα ότι οι περισσότεροι είμαστε αρχοντοχωριάτες. Πολύ διαφορετικό. Τ: Συμφωνώ. Όχι ότι οι περισσότεροι είμαστε αρχοντοχωριάτες, αλλά ότι είναι πολύ διαφορετική έννοια απ αυτήν του χώρκατου. Τι είναι όμως ακριβώς ο αρχοντοχωριάτης; Κ: Λυπάμαι. Δεν μπορώ να μεταδώσω αυτή τη γνώση δωρεάν. Αν όμως με διορίσεις στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, μπορώ να γράψω μια μονογραφία 120 σελίδων, να την πληρώσεις 10 ευρώ και να διαφωτιστείς. Τ: Τίποτε άλλο; Κ: Βρήκα πολλές, μικρές, επιμέρους αστοχίες. Παραδείγματος χάριν, ο Μαυράτσας λέει πως η άνθηση του αγοραίου έρωτα στην Κύπρο είναι απότοκο μιας παραδοσιακής χωρκάτικης νοοτροπίας. Εγώ πάντοτε νόμιζα πως τα καμπαρέ και οι ξένες αρτίστες είναι αποτέλεσμα του ψαλιδίσματος του χάσματος ανάμεσα στον παραδοσιακό χωριάτικο κόσμο μας και στη νεωτερική δυτικόστροφη εποχή μας. Τ: Ενδεχομένως. Αλλά να μην πιάσουμε τις παρωνυχίδες τώρα. Κ: Οκέι. Πες μου αν αυτό, στη σελίδα 71, είναι παρωνυχίδα: «Η πνευματική καλλιέργεια, αλλά και το συναισθηματικό βάθος, είναι συνήθως συνδεδεμένα και με μιαν ευπρέπεια, τόσο ψυχική όσο και εξωτερική». Τ: Ε, καλά. Είπε μια μπουρζουάδικη ανοησία το παιδί. Παρωνυχίδα και πάλι. Κ: Και πάλι; Εντάξει, λοιπόν. Πες μας εσύ κάτι που είναι μες στο νύχι. Τ: Να σου πω: «Ο ρατσισμός των Ελληνοκυπρίων είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, που καταδεικνύεται και από διάφορες δημοσκοπήσεις, σύμφωνα με τις οποίες οι Ελληνοκύπριοι είναι ο πλέον ρατσιστικός λαός της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Σελίδα 83. Κ: Παραθέτει καμιά από αυτές τις δημοσκοπήσεις; Τ: Ούτε μία. Κ: Ε, δεν είμαστε ρατσιστές; Τ: Είμαστε, αλλά ποια χώρα δεν είναι; Και, συγγνώμη κιόλας, αλλά «οι πλέον ρατσιστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης»; Από πού κι ως πού; Να σε ρωτήσω: Οι Πακιστανοί περνάνε καλύτερα στο Μπράντφορντ ή στην παλιά Λευκωσία; Οι Μαροκινοί νιώθουν πιο ασφαλείς στα προάστια του Παρισιού ή στο Καϊμακλί; Αν ήσουν Αιθίοπας, θα προτιμούσες να μεταναστεύσεις στο Ανατολικό Βερολίνο ή στην Ανατολική Λάρνακα; Κ: Οκέι. Δεκτόν. Τ: Να σου πω τώρα και το coup-de-grace; Κ: Πες το. Αλλά έχε υπ όψιν πως όταν δεν μιλάς γαλλικά είσαι πιο πειστικός. Τ: Σελίδα 85: «Η χωρκατοσύνη συνίσταται κυρίως στο ότι η ελληνοκυπριακή κοινότητα πολιτεύεται για το κυπριακό εντελώς εθνοκεντρικά και πάντοτε με μαξιμαλιστικές επιδιώξεις». Κ: Τέλειο! Πας μη νεοκύπριος χώρκατος. Τ: Η χωρκατοσύνη εν φυλή συνότζαιρη του κόσμου Αλλά, μια και είπες «νεοκύπριος», πρόσεξες πως ο Νεοκυπριακός Σύνδεσμος, σημαίνον στέλεχος του οποίου ήταν ο Καίσαρ Β. Μαυράτσας, φτιασιδώνεται διακριτικά; Κ: Ναι, αυτό το πρόσεξα. Αναδύεται μια καινούργια δύναμη, που χαρακτηρίζεται συλλήβδην ως «κυπριωτισμός». Σελίς 101. Τ: Ωραίος ευφημισμός. Κ: Τερπνός και ωφέλιμος. Τ: Καλά, για τον Ρίκκο Μάππουρο, που λειτουργεί ως πρότυπο χωρκατοσύνης και που αναλύεται διά μακρόν, δεν θα πούμε τίποτε; Κ: Μπα. Εγώ βαριέμαι. Βρήκα λίγο ανόητο εκείνο το κεφάλαιο. Τ: Να πω εγώ επιγραμματικά και να κλείσουμε; Κ: Να πεις. Τ: Μπορώ να πω μια κακία; Κ: Κακίες να πεις όσες θέλεις. Κακεντρέχεια να μην πεις. Τ: Λέει σε μια υποσημείωση της μονογραφίας πως ο συνδυασμός ονόματος και επωνύμου στον χαρακτήρα Ρίκκο Μάππουρο αποπνέει έντονη χωρκατοσύνη. Κ: Το θυμάμαι. Διαφωνείς; Τ: Καθόλου. Αλλά αν το «Ρίκκος Μάππουρος» αποπνέει χωρκατοσύνη, το κωμικά πομπώδες «Καίσαρ Β. Μαυράτσας» τι αποπνέει; Κ: Καλό. Να ρωτήσω κι εγώ κάτι. Γιατί τόση επιμονή στην παράθεση του πατρώνυμου με το αρχικό Β; Υπάρχουν κι άλλοι συγγραφείς με το ονοματεπώνυμο Καίσαρ Μαυράτσας και δημιουργείται μπέρδεμα; Τ: Εγώ δεν ξέρω κανέναν άλλο. Και το Β; Ποιο όνομα μπορεί να είναι; Κ: Δεν έχω ιδέα. Τ: Βρούτος; Κ: Μη γίνεσαι επιθετικός κι αμπάλατος χώρκατος, Τίμαιε. Τίμαιος και Κριτίας

16 16 ΑΝΤΙΑΚΕΛΙΚΟΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩΘΕΙΤΕ 30 Νοεμβρίου 2012 Η ΚΛΕΙΤΟΡΙΣ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤOΣ Στο πλαίσιο της πολύτιμης προσφοράς μας στον Κύπριο ψηφοφόρο, φιλοξενούμε σήμερα τη βαρυσήμαντη συνέντευξη που έχουμε εξασφαλίσει με χίλια βάσανα από τον υποψήφιο Πρόεδρο κ. Μαλά. (Αρχικά είχε αρνηθεί, επικαλούμενος μαουλά, πράγμα όμως που διέψευσε ο επί καθήκοντι ιατρός της εφ. ΕΝΩΣΙΣ, δρ Σιάχματ.) Παρουσιάζουμε, λοιπόν, τον Σταύρο Μαλά, τον μυστηριώδη γενετιστή με την εκκολαπτόμενη φαλάκρα, τον ζεν-πρεμιέ, το φιγουρίνι της διπλανής πόρτας, τον μάγο με τον κόκκινο μανδύα που θα οδηγήσει τον λαό μας στη γη της επαγγελίας, καβαλημένος περήφανα στο φοβερό άρμα του ΑΚΕΛ. Ερ.: Τι θα κάνετε μόλις αναλάβετε την Προεδρία; Απ.: Το όνειρό μου είναι να κάνω ένα τρικούβερτο πάρτι στο Προεδρικό. Θα τα κάνουμε της πουτάνας. Θα καλέσω όλους τους φίλους μου και διάφορους άλλους που ξέρω ποτζιεί τζιαι πουποδά και θα δώσω οδηγίες στον μπάτλερ μου, τον Πανίκκο, να μας φέρει κάμποσες απελπισμένες μπουζουκογκόμενες τζιαι περτίτζια. Θα παίζουμε συνέχεια στη διαπασών δίσκους του Μικ Τζάγκερ και του Ττερλικκά και θα βουρούμε ξεβράκωτοι πάνω κάτω μέσα στον ηλιακό. Μετά θα φάμε τα περτίτζια ζωντανά με τα φτερά τζιαι θα φέρουμε τζιαι σιεφταλιές που τον Λεμονιά για να τσιλλούμε τις μπίρες μας. Θα γίνουμε γάροι. Εν θα θωρούμε μπροστά μας. Είντα σκέφτομαι να παρασκευάσω και λίγες φευγάτες ουσίες με τα φιαλίδια μου που το πανεπιστήμιο. Εννάν πελλαμός, λαλώ σας. Ερ.: Εσείς πώς θα σχεδιάζατε την εξόντωση του Γενικού Εισαγγελέα, ευκαιρίας δοθείσης; Απ.: Νομίζω πως το τελευταίο σχέδιο, που προνοούσε τη χρήση αντιαρματικού, δεν ήταν επαρκές, άλλωστε γι αυτό και απέτυχε. Εγώ θα εργοδοτούσα τρομοκράτες περιωπής από τη διεθνή αγορά, που θα μπορούσαν κάλλιστα να εκτοξεύσουν έναν-δυο βαλλιστικούς πυραύλους από τη Βόρειο Κορέα, που θα ερχόντουσαν να καθίσουν κατ ευθείαν πάνω στην κκελλέ του κ. γενικού τζιαι αν τον ξαναδείς, σφύρα μου. Ερ.: Ποιον θα είναι το πρώτο άτομο που θα καλέσετε στην Κύπρο μας ως νέος Πρόεδρος; Απ.: Τη Μόνικα Λεβίνσκυ, ασφαλώς. Θα την φιλοξενήσω στο Προεδρικό, όπου θα της προσφέρω αριθμό εύγευστων τοπικών εδεσμάτων και ερεθιστικών ροφημάτων και θα την πνίξω στα λευκαρίτικα. Εν συνεχεία θα της υποδείξω επίμονα με το δάκτυλό μου το παράθυρο από το οποίο, ως γνωστόν, διέφυγε ο Μακαριότατος και, μόλις αυτή αποπειραθεί να διαφύγει με τη σειρά της από το ίδιο παράθυρο, θα την κάτσω του βούρου μέσα στο ειδυλλιακό άλσος της ποταμοσιάς. Αξίζει να υπογραμμιστεί πως ο χώρος αυτός έχει εξελιχθεί σε έναν θαυμάσιο βιότοπο, που θα ενθουσιάσει τη Μόνικα, αφού θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει εκεί την αφρόκρεμα της πόλης και πολλούς επιφανείς κουρούπεττους. Ερ.: Αν, παρά πάσα καλή θέληση, δεν εκλεγείτε και μείνετε έτσι, τι θα κάνετε; Απ.: Μελετώ διάφορες προτάσεις. Το πιθανότερο είναι να μεταβώ στην Αλάσκα με τον κ. Συλικιώτη για να γίνουμε Εσκιμώοι. Μην πάει ο νους σας στο κακό. Δεν μιλάμε για ακόμη ένα χαμένο ρομάντζο. Θα τον κοιτάξω στα μάτια και θα τον ρωτήσω τι σκοπεύει να κάνει με το υπόλοιπο της ζωής του. Θα του προτείνω να ασκήσουμε το επάγγελμα των ταπελλογράφων. Θα ενοικιάσουμε κι ένα ιγκλού, για να περνούμε ήσυχα τις μέρες μας ψαρεύοντας φώκιες και σκαρφαλώνοντας πάνω στις ακακίες. Δεν αποκλείεται, αν μας το επιτρέψει ο καιρός, να διεξαγάγουμε και έρευνες για ανακάλυψη κοιτασμάτων πετρελαίου. Ερ.: Ποιος σας έδωσε τη φαεινή ιδέα από γενετιστής να γίνετε πολιτικός; Απ.: Να σας πω. Μια ηλιόλουστη μέρα, όταν ήμουν ακόμη μικρός σαν σπουργίτι, καθόμουν στα γόνατα του κ. Βασιλείου, καθώς μου διάβαζε από τη Χαραυγή το παραμύθι της Χιονάτης και των Εφτά Μπολσεβίκων. Όπως και να έγινε, εκείνη τη στιγμή, ο Εζεκίας Παπαϊωάννου, που παρουσιαζόταν σε πρωτοσέλιδη φωτογραφία, κατέβηκε από την εφημερίδα και, αφού στάθηκε δίπλα μας, μου εξήγησε στα ρωσσικά τα μειονεκτήματα των αμβλώσεων και της ομοφυλοφιλίας. Κατάλαβα τότε ευθύς πως αποστολή μου στη ζωή θα ήταν πλέον η καταπολέμηση των μολυσματικών αυτών ασθενειών, τόσο από βιολογικής όσο και από πολιτικής πλευράς. Ερ.: Θα φορούσατε ποτέ κομπιναιζόν στη Γιορτή της Μητέρας; Aπ.: Άτε, φτάνει. Νομίζω έχετε ξεπεράσει κάθε όριο μαλακίας. Μη χάσετε στο επόμενο τεύχος τη συγκλονιστική συνέντευξη του κ. Γιώργου Λιλλήκα. Πορφύριος Ρουπιρόζα «Through the Roadblocks» Έκθεση και Συνέδριο στο πλαίσιο της Κυπριακής Προεδρίας της Ε.Ε. Πραγματοποιήθηκε στη Λεμεσό, από τις 23 έως τις 25 Νοεμβρίου 2012, το Συνέδριο «Through the Roadblocks», στο πλαίσιο του οποίου άνοιξε το Σάββατο 24 Νοεμβρίου, στο Κέντρο Ευαγόρα Λανίτη, η ομώνυμη έκθεση, υπό την αιγίδα της Κυπριακής Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με πλουσιοπάροχη επιχορήγηση από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού. Η πρώτη μέρα του Συνεδρίου, που φιλοξενήθηκε στην αίθουσα «Βερεγγάρια» του Κέντρου Ευαγόρα Λανίτη, υπήρξε απολύτως πληκτική: οι καλλιτέχνες ή οι θεωρητικοί, που συμμετείχαν με έργο τους στην έκθεση, ανάγνωσαν το σκεπτικό τους, λες και αδυνατούσε ο θεατής να το διαβάσει στις λεζάντες πάνω στους τοίχους του χώρου έκθεσης, προβάλλοντας βιντεοσκοπήσεις της δουλειάς τους ή και ολόκληρο το έργο τους εάν επρόκειτο για video-art λες και δεν μπορούσε κανείς να το δει απευθείας στην έκθεση. Εντελώς αχρείαστη και περιττή λοιπόν η πρώτη αυτή μέρα του Συνεδρίου, το οποίο δεν υπήρχε λόγος να καλύψει ένα τριήμερο, καθώς θα μπορούσε να περιοριστεί σε μια αξιοπρεπή ημερίδα, όπου θα είχε γίνει αυστηρή επιλογή των ομιλητών, περιλαμβάνοντας μόνο αυτούς που είχαν, πράγματι, κάτι να πουν ή που είχαν μια σοβαρή ερευνητική εργασία στο ενεργητικό τους. Μόνο οι ακριβοπληρωμένες κεντρικές διαλέξεις δύο γνωστών διεθνώς ακαδημαϊκών και διανοουμένων, της Gayatri Chakravorty Spivak και του ακτιβιστή Tariq Ali, άξιζαν πραγματικά τον κόπο. Μαζί μ αυτές, άλλες δύο μόνο παρουσιάσεις: του Κύπριου Ανδρέα Παναγιώτου και του Lanfranco Aceti. Οι υπόλοιποι ομιλητές ήταν πραγματικά για γέλια και για κλάματα, καθώς, χαμένοι κυριολεκτικά στη θεωρία, εκστόμιζαν ασπόνδυλες ομιλίες, που άλλοτε ανάδιναν κομπασμό και εμπάθεια, όπως αυτή του Νίκου Τριμικλινιώτη, και άλλοτε μια προσποίηση ακαδημαϊκής εμβρίθειας και εννοιολογικής εντρύφησης που άγγιζε τα όρια του κωμικού. Η γνωστή ιστορικός τέχνης σε γαλλικό πανεπιστήμιο, Άντρη Μιχαήλ, μίλησε σε επίπεδο άπειρου καλλιτέχνη, που προσπαθεί να εννοιολογήσει ανόητα με μια γλώσσα που θύμιζε έκθεση μαθήτριας Γυμνασίου, σε πλήρη αντιστοιχία με τα κείμενα-αναλύσεις τέχνης που έχει δημοσιεύσει σε μονογραφίες καλλιτεχνών ή σε καταλόγους συλλογικών εκθέσεων στο Κέντρο Ευαγόρα Λανίτη και στο εξωτερικό, όπου, ως εθνική επιμελήτρια, επιδεικνύει την ακρωτηριασμένη και περιορισμένη δυνατότητα έκφρασης και την κακής ποιότητας γραφή της κυπριακής διανόησης. Η έκθεση, το ίδιο πληκτική, με ένα μόνο αξιόλογο έργο, αυτό της Κλίτσας Αντωνίου, ιδωμένο εδώ για πολλοστή φορά, καθώς επίσης και τρεις ενδιαφέρουσες δουλειές video-art. Με τα υπόλοιπα δεν υπάρχει λόγος ενασχόλησης. Εντελώς χαμένα στη θεωρία (lost in theory), χωρίς μορφοπλαστικά και αισθητικά να έχουν ν αρθρώσουν αιτία ύπαρξης. Αλλά κι αυτή η θεωρία έμοιαζε με ρούχο δανεικό, καθώς δεν έπεφτε καθόλου στα μέτρα τους ή, ακόμη χειρότερα, έμοιαζε με... τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα. Για να μην είμαστε ωστόσο αρνητικοί, να ευχαριστήσουμε το ΝeMe των Γιάννη Κολακίδη και Helene Black, που μας έδωσε την ευκαιρία να ακούσουμε δύο κορυφαίους διανοητές της εποχής μας. Τους ευχόμαστε στην επόμενη διοργάνωσή τους να περιλάβουν λιγότερη πνευματική και καλλιτεχνική σαβούρα, καθώς και έργα που, πέρα από την προσποίηση και τον μιμητισμό, να κρύβουν έστω και κάποια απειροελάχιστη αλήθεια μέσα τους. Έτσι, για να μπορούν να στηρίξουν και τη θεωρία που τα περιβάλλει. Σ Χ Ο Λ Ι Α K A Θ Η Μ Ε Ρ Ι Ν Η Σ Τ Ρ Ε Λ Α Σ l Μα ποιος επιμένει να στολίζει τους στύλους των δρόμων με γλάστρες; Εσυμφώνησε με τα πουλιά να φτύνουν μες στις γλάστρες για να μην ξεραίνονται τα ιπτάμενα λουλούδια; l Μα άλλαξαν τις σημαίες των χωρών της Ευρώπης στο δρόμο του Φιλοξενία ή τις έπλυναν; Πώς έφυγαν κιόλας οι μήνες της κυπριακής προεδρίας πάντως από εκδηλώσεις εις το όνομα τούτης της προεδρίας χορτάσαμε. Βαρυστομαχιάσαμε l Ευχαριστώ τον κύριο Αντρέα Κάραγιαν που με έβαλε μέσα στη λίστα των φίλων του και μου έστειλε προς ενημέρωσή μου μια ανακοίνωση του υπουργείου παιδείας και πολιτισμού για τα φετινά κρατικά βραβεία λογοτεχνίας. Μα δεν σας ξέρω προσωπικά κύριε Αντρέα. Ούτε το γράψιμό σας μου αρέσει. Ούτε και η ζωή σας που την βγάζετε στη φόρα. Αυτοί που ξέρουν όμως σας βράβευσαν. Εγώ δεν ξέρω πάντως να ξέρετε πως υπάρχουν δυο κατηγορίες απόψεων, οι λανθασμένες και οι δικές μου. Εντάξει; Και έτσι εντελώς μεταξύ μας τούτα τα βραβεία μες στον τόπο τούτο που ο ένας ταίζει τον άλλον, που ο ένας παρουσιάζει το βιβλίο του άλλου και μετά το βραβεύει πρέπει να καταργηθούν. Δεν είμαστε πνευματικά ώριμη κοινωνία, μια κοιμισμένη κοινωνία είμαστε που δεν έχουμε τούτες τις μέρες μια πλατεία να μαζευτούμε να διαμαρτυρηθούμε. Τι περιμένουμε; Το τέλος των βροχών; Ξυπνάτε ρε

17 Εγώ εν να κατεβώ στον δρόμο εναντίον του Μνημονίου τζιαι του 30 Νοεμβρίου 2012 vasosftohopoullos.wordpress.com Χριστόφια. Όποιος τα διαχωρίζει 17 τούτα, καλύτερα να μείνει σπίτι του. ΑΝΑΦΑΝΔΟΝ ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΩΝ γράφει Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Μνημονιακή Ονείρωξις και σκηναί απείρου κάλλους «Όπερ έδει δείξαι» Και ενώ το τροïκανόν μαρτύριον της σταγόνος μετ απειλών και εκβιαστικών κόλπων έχει φαινομενικώς περατωθή, ο λαός αισθάνεται ευγνώμων διά το επίτευγμαν της ακελικής κυβερνήσεως να επιτύχη όρους χειροτέρους από τους εκ της Τρόικας προτεινομένους κατά τον Ιούλιον. Διά το μη αμελητέον τούτον επίτευγμαν τα εύσημα λαμβάνει το καθ όλα αξιοζήλευτον διαπραγματευτικόν μας dream team. Επικεφαλής τούτου ο κ. Βάσος Σιαρλή, ο αυτοαποκαλούμενος Ναΐτης αντί Έλλην, πρώην παρακοιμώμενος του ΑΚΕΛ εν τη κοινών Κυπρίων τράπεζαν ΦΑΚ (Φαγοκεντρικήν Aνθρωποκατα - στρεπτικήν Κουστωδίαν), όστις απέδρασεν εγκαίρως μετά παχυλού bonus προ του καταποντισμού ταύτης και την εισβολήν ενοχλητικών ερευνητών διά τα εις ταύτην τεκταινόμενα γλέντια, αυτοδανεισμούς και αυνανισμούς. Άξιον ενθάδε απορίας είναι πώς ο αδιάφθορος witchfinder general Πολύβιος ο Χριστοφιοκτόνος, ισόβιος και αποκλειστικός νομικός consigliere των εν λόγω αλληλοτραπεζώντων και αλληλοτραπεζομένων, δεν ενετόπισεν εγκαίρως ή καθόλου άπαντα τα εις ταύτην κακώς έχοντα διά να τα κτυπήση, με το χαρακτηριστικόν τούτου θάρρος και παρρησίαν, εις την ρίζαν των. Ο Τσιάρλης, λοιπόν, με εξεζητημένην αγγλικήν προφοράν (Κυπραίου της Αγγλίας), αλφαδιασμένον ρετρό μύστακαν, σκοτεινόν βλέμμαν, σαρδόνιον ύφος Ήμαρτον Θεέ των Kαθολικών, συγχώρα με, έκαμά τα σκατά, τζιαι με τον δικό μας Θεό εν τα πάω καλά, διότι ξέρεις, πέραν του ότι είμαι κομμουνιστής, είμαι τζιαι ανθέλληνας, τζιαι εκκλησιά πάω μόνο για να κάμνω προπαγάνδα! και ψυχρόν style πειραματιζόμενου δόκτωρος των ναζί εις στρατόπεδον συγκεντρώσεως, προεδρεύει της ημετέρας ομάδος ήτις αντιμετωπίζει τους Τροïκανούς. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΘΕΟΦΟΒΟ, ΤΟΝ ΘΕΟΜΠΑΙΚΤΗ Αύτη, πέραν του ως άνω σοβαροφανούς τραπεζοειδούς, αποτελείται και εκ των εξής (παρα)μορφωμένων Τροïκανικάνων: (α) Κόκλας Δον Συλικιώνε. Ο άψογος και αδιάφθορος ακελικός μπαλαντέρ, όστις ταιριάζει παντού και πάντοτε και πάει με όλα, ως κόκα-κόλα. Μετά διπλώματος αξιοκρατίας και εξειδίκευσιν εις ταχυδακτυλουργικήν αξιολόγησιν προσφορών φυσικού αερίου εκ του γνωστού πανεπιστημίου της πρώην ανατολικής Γερμανίας Φαγενσπάσσεν και ειδήμων εφ όλης της ακελικής ατζέντας, ως παλαίμαχον μέλος της αγροικοεπαγρυπνήσεως και άριστος χειριστής μπουλντόζας (σιοίρου), γεωργικού ελκυστήρος, ταξί, ως και της αγγλικής γλώσσης και πάτρων (εκ του αγγλικού «patron») των καλλιτεχνοειδών τεχνών επί μπάρρας, καίτοι ταλαιπωρημένος εκ της επιπόνου διαδικασίας αρτίας χειραγωγήσεως των αεριούχων προσφορών, εδήλωσε παρών εις την μάχην προς όφελος του εργαζομένου λαού, των μελλοντικών γενεών και, ασφαλώς, νυν και αεί, του δημοσίου συμφέροντος. (β) Τίτος Αχριστοφίδης. Οφθαλμίατρος εκ Λάρνακος το επάγγελμαν, επιστήθιος φίλος του ατσουπάρχοντος της Κυπριακής Αυτοκρατορίας, πρώην πρόεδρος της ΑΛΚΗΣ και μετέπειτα του ΚΟΑ, τρέφων ογκωδεστάτας ψευδαισθήσεις μεγαλωσύνης και προσομοιάζων με γηρασμένον Neapolitan Mastiff, διακωμωδεί διά της παρουσίας του την καρέκλαν την οποίαν καταλαμβάνει, ευρισκόμενος διαρκώς εις κατάστασιν διαλογιστικού ηλίθαργου. (γ) Κοτσηρούλλα Φαρταλάμπους. Απόφοιτος λυκείου με βαθμόν χεσεμέσα, πλην όμως μετ ευφήμου μνείας εις γλωσσοχρησίαν, οσφυοκαμψίαν και γονυπετίαν και πτυχίον εις κατινικάς επιστήμας εκ του Πολυτεχνείου Κεφαλοβρύσου, καθηλώνει καθ εκάστην τους τρομοκρατημένους Τροïκανούς εις τας εξαντλητικάς συναντήσεις, αναδεύοντας ανυπομόνως και χωρκατοειδώς το σκατί ταύτης φραπέ με το μασημένον της καλαμάκιν, ενώ γουρλώνει και χασκογελά αππωμένα προς τον φακόν, ωσάν να έχει άρτι εκλεγεί Μις Παπουτσόσυκον. Θετικαί πληροφορίαι φέρουσι τους ως άνω, κατά τα μεσημεριανά διαλείμματα των εντόνων διαβουλεύσεων, να καταβροχθίζωσι, λόγω εξαντλήσεως, τουλάχιστον 7 λαχματζούν και 16 κούπες έκαστος/εκάστη και να τα τσιλλούν μετά συνόλου 25 λοκμάδων, θέμα και θέαμα το οποίον επροβλημάτισε τους Τροïκανούς, οίτινες, ανθρωπιστικώς, επείσθησαν να μην καταργήσουν εντελώς την Φάτα. Η δυναμική και ηρωική τριάδα έδιδε καθημερινώς, μετά σθένους και ανδρείας, μάχας εναντίον των κακόβουλων Τροïκανών, των δυναστών του τόπου και του λαού, ως δευτέρα ΕΟΚΑ (Επάρατος Οργάνωσις Κομμούναρων Αχάπαρων). Εκ παραλλήλου, οι βλακίστατοι καιροσκόποι συντεχνιακοί ωρύοντο και έσχιζον τα ιμάτιά των, καθ ότι οι προτιθέμενοι δανεισταί δισεκατομμυρίων θρασυτάτως εζητούσαν αδιάτρητας ασφαλιστικάς δικλείδας και ακύρωσιν των υφισταμένων στρεβλώσεων, ενώ απέρριπτον τας ημετέρας πασιφανώς φαιδράς «αντιπροτάσεις»-απότοκα της πέραν του ημίσεως αιώνος σαθροκρατίας και κυπροποιημένων ανοσιουργημάτων, άτινα οι εν γένει λαïκολακέδες αποκαλούσι, προσφιλώς και παραπλανητικώς, ως «κεκτημένα». Κατά την διάρκειαν όμως των μνημονιακών αντιξοοτήτων, ο μέγας ημών ηγέτης, καίτοι δεδηλωμένος άθεος, εξεύρε χρόνον να επισκεφθή τον Πάπα Βενέδικτον. Προφανώς περί κρυπτοκαθολικού πρόκειται, άλλως ουδεμία εξήγησις υφίσταται διά την κατά συρροήν επαφήν του και διαχύσεις μετά του Ποντίφικος. Η ως άνω πρόσφατός του επίσκεψις μετά των μαυροφορουσών, πεπλοφορουσών θεραπαινίδων Ερατούλλας τε και Αλισαβούλλας, ήτο είδησις παγκοσμίου ακτινοβολίας. Μεταξύ άλλων, ο πανοσιολογιότατος (ο Χριστόφκιας δηλαδή) και αι συνοδεύουσαι τούτον κακόγριαι επεσκέφθησαν εις τα έγκατα του Βατικανού και το ιστορικόν μουσείον τούτου, όπου φυλάσσεται ο διαβόητος παπικός θρόνος sedia stercoraria. Ο εν λόγω θρόνος είναι άκρως εξειδικευμένος, φέρων εις το κάθισμαν τούτου οπήν σχήματος μεγάλης κλειδαρότρυπος και είναι, έμπροσθεν και κάτωθεν, ανοικτός. Κατά τον 17ον αιώνα, προ της εγκαθιδρύσεως εκάστου νέου Ποντίφικος, ούτος εκάθητο εις τον εν λόγω θρόνον και του εγένετο έλεγχος εάν όντως είχεν όρχεις, διά να μην υπάρξη περίπτωσις εκλογής γυναικός ως εγένετο, εκ λάθους ή παραδρομής, με την Πάπισσαν Ιωάνναν. Η ψηλάφισις των όρχεων τούτου εγένετο υπό νεαρού καρδιναλίου όστις αναφωνούσε «Ο Πάπας τους έχει». Ο ανάλογος έλεγχος δεν χρειάζεται ασφαλώς εις την χώραν μας, καθ ότι εκ της ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας και εντεύθεν, πασιφανώς και αυταποδείκτως, εις τα ύπατα αξιώματα έχομεν όρχεις. ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΡΙΛΛΙΔΗ MIKΡΟΠΡΑΓΜΑΤΑ M H N T O X A Σ Ε Τ Ε

18 18 ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΤΑ ΣΙΔΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΦΙΕΣ 30 Νοεμβρίου 2012 Η άλλη Ένωσις Διαβάζοντας μια Ελλαδίτισσα Κύπριους ποιητές... «Άλλοι λαλούσιν το κλειδίν, εμείς το ανοιχτάρι ο κόσμος τούτος τουν της γης παίρνει π αλλού την χάρη. κρατεί που ρίζαν πον βαθκιά αιώνες των αιώνω τζιαι το ψουμίν του για θεόν το δίτζιον έσιει μόνο» ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΣΙΑΡΔΗΣ, Τετράστιχα Δεν είναι τόσο τα τετράστιχα του Τσερκώτη ποιητή που μ έναν αδιαπραγμάτευτο και ακλόνητο ρομαντισμό μού υπενθυμίζουν όλα εκείνα τα μεγάλα και μικρά που συνέχουν το ιστορικό μας έθνος. Είναι και η πίστη που αντλώ κάθε φορά που, σαν απρόσκλητος διαρρήκτης, μπαίνω στο πάντα φιλόξενο για τον Ελλαδίτη σπίτι του ποιητή, για το ότι αποτελούμε όλοι οι Έλληνες, Ελλαδίτες και Κύπριοι, κομμάτια της ίδιας πολύπαθης ταυτότητας, πάντα αυτόφωτης, καθώς «κρατεί που ρίζαν πον βαθκιά» και είναι μπολιασμένη με αξίες κοινές. Όλοι οι Έλληνες καθρεφτιζόμαστε στη μαρτυρική γη, την εθνική υπερηφάνεια, το φιλότιμο, την έννοια του δικαίου που αποκτά πια διάσταση σχεδόν μεταφυσική, το αρχαιοελληνικό στοιχείο της τραγικότητας της ύπαρξης, την Ορθόδοξή μας παράδοση και σε άλλα κοινά που βλασταίνουν το περιεχόμενο της ελληνικότητας. Είναι όμως και κάτι ακόμα που με συγκλονίζει κάθε φορά που διαβάζω Κύπριους ποιητές και λογοτέχνες. Ένα αλάφρωμα από κάθε αίσθημα ντροπής για τις έννοιες της πατρίδας, του έθνους και της παράδοσης, που στην Ελλάδα εκπαιδευτήκαμε να μισούμε, καθώς, βυθισμένοι στον μηδενισμό, απολλύουμε σιγά σιγά όλες τις υπαρξιακές μας ορίζουσες. Λέξεις και νοήματα υπό διαρκή διαπραγμάτευση για τους σύγχρονους Ελλαδίτες, είναι βαθιά ριζωμένα στη συνείδηση των Κυπρίων με έναν τρόπο ανόθευτο και αυθεντικό. Έπαψα να αναρωτιέμαι τις βαθύτερες αιτίες για τον αν υπάρχει η έννοια της πατρίδας ή αν αποτελεί εθνικιστική κατασκευή, το πώς και αν συγκροτείται το έθνος, τι είναι αυτό που το συνέχει ιστορικά, αν είναι κομμάτι του ελληνικού έθνους και ο κυπριακός ελληνισμός, αν υπάρχει η έννοια της παράδοσης και άλλα τόσα για την ιστορική μας ταυτότητα. Ακούω τη γλώσσα που μπορώ να νιώσω και να εκφραστώ και όσο για το αν υπάρχει πατρίδα και τι την ορίζει, μια ματιά στη βόρεια πλευρά της μεγαλονήσου δεν μου λιγοστεύει κανένα νόημα από το πώς έχουν οι λέξεις και τα πράγματα. Δεν μπορώ παρά να ριγιάζω κάθε φορά που σκέφτομαι πως κάποιοι από τους Κύπριους συμπατριώτες μου επιμένουν να γροικούν πως «ο κόσμος ούλος είμαστε εμείς κι ο άλλος περισσεύκει», ενώ εμάς, τους Ελλαδίτες, να μη μας χωρά ο τόπος μας. Αναφέρομαι σε εκείνο το πνευματικό και πολιτικό έρμα που δανείζομαι κάθε φορά όταν ανταμώνω στην Ελλάδα κάποιον Κύπριο φίλο και τον ακούω να μιλά για τη χώρα όπου γεννήθηκα με μιαν αγάπη σαν η γη ετούτη να είναι «κοινή μητέρα όλων μας». Την ίδια στιγμή όμως, για κάποιον «ανεξήγητο» λόγο, αισθάνομαι να με καλεί το ιστορικό μου ασυνείδητο σε λογιών λογιών ενοχές για όλες εκείνες τις μισές αλήθειες που μου είπαν γονείς και δάσκαλοι για το κυπριακό ζήτημα. Δεν είναι η γεωγραφική απόσταση που αισθάνομαι από τον κυπριακό ελληνισμό, αλλά η απόσπαση από αυτόν. Από καιρό οι Ελλαδίτες έχουμε αποσπασθεί από όλα όσα μας συνδέουν με τον κυπριακό λαό. Την ίδια απόσπαση ομολογούν άλλωστε και αρκετοί Κύπριοι φίλοι απ δική τους πλευρά. Είναι εκείνη η απόσπαση που μας θολώνει και δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως υπάρχει «κάτι πουν ετέλειωσεν μέσα στο τελειωμένο». Χαίρομαι προσωπικά που ακόμα ένα μέρος του ελλαδικού ελληνισμού μπορεί και αναγνωρίζει τον εαυτό του σ αυτό που αναζητά τόσο επίμονα και ορθά κατά τη γνώμη μου ο Ψυρούκης, όταν λέει πως «σήμερα πραγματικά απαιτείται κουράγιο και ψυχικό κάλλος για να βροντοφωνάξεις την αλήθεια: ότι η λύτρωση της Κύπρου είναι η εξάσκηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, δηλαδή η ένωσή της με την Ελλάδα». Οφείλουμε να κατανοήσουμε πως ο αγώνας για αυτοδιάθεση μόνο κοινός μπορεί να είναι, προκειμένου να μην αφανισθούμε ως ιστορικό έθνος. Η επικίνδυνη δικαιολογία ότι η Κύπρος είναι άλλο πράγμα και η Ελλάδα άλλο, αποτελεί τη μεγαλύτερη προδοσία που διαπράττεται εις βάρος ολόκληρου του ελληνικού λαού. Είναι τούτη η δικαιολογία για τους Ελλαδίτες μια ιστορική έκπτωση; Ένα νέο ιστορικό αμάρτημα απέναντι στον κυπριακό ελληνισμό; Δεν ξέρω αν σύσσωμος ο λαός της Ελλάδας μπορεί να δώσει μια καταφατική απάντηση. Αυτό που σίγουρα μπορούμε να αναλογιστούμε ως Ελλαδίτες είναι πως έθνος χωρίς μνήμη δεν υπάρχει. Ας μην απελπιζόμαστε. Ο χρόνος, μαζεύοντας τη λεία του από το παρελθόν, μπορεί να μας πλουτίσει και να πάψει πια να μας λεηλατεί. Σίγουρα όλοι οι Έλληνες μπορούμε να αντιληφθούμε πως ζούμε σε μια εποχή όπου ο ελληνισμός περνά την πιο βαθιά υπαρξιακή του κρίση και φέρουμε ευθύνη. Στο κομμάτι που μας αναλογεί ως Ελλαδίτες, θεωρώ πως είμαστε ένοχοι γιατί είμαστε ανελεύθεροι και είμαστε ανελεύθεροι, γιατί διαλέξαμε να περπατήσουμε τον δικό μας δρόμο. Και αυτός ο δρόμος καταλήγει χαμένος, γιατί η έλλειψη της γνώσης ότι μοιραζόμαστε με τον κυπριακό λαό κοινή μοίρα είναι που δημιουργεί την απόσπαση από τη ρίζα. Και αν κοινή μοίρα θα πει η δική σου αξία, που κινδυνεύει να γίνει απαξία, εξαρτάται από τη διατήρηση της αξίας του συμπατριώτη σου, οφείλεις να τον υπερασπιστείς «τζι ας γινεί το γαίμαν σου αυλάτζιιν». Ας ελπίσουμε πως θα καταφέρουμε να μειώσουμε την απόσταση Ελλαδίτες και Κύπριοι, προκειμένου να λυτρωθούμε από τον χαμό μέσα από την αφύπνισή μας και, όπως εύστοχα επισημαίνει και ένας Κύπριος σύντροφος, το μόνο που χρειάζεται είναι «βουτιά εντός και βήμα εμπρός». Κάθε φορά όμως που διαβάζω τον Λιπέρτη πείθομαι ολοένα και περισσότερο πως αφυπνισμένοι είναι πάντα αυτοί που δεν είναι σίγουροι, αυτοί που βρίσκονται στην ακρογιαλιά έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την επίφοβη θάλασσα, και όχι κατ ανάγκη οι ηπειρωτικοί, γιατί ο ηπειρωτικός κόσμος της ενδοχώρας δίνει συχνά την ψευδαίσθηση της σιγουριάς μιας σιγουριάς που καταπίνει πιο εύκολα τις αξίες. Πάντοτε αμετάθετο το αίτημα της ρωμιοσύνης, αλλά σε τούτη την πατρίδα διδαχθήκαμε πως η τραγωδία είναι μέτρο ανθρώπινο που απλώς απαιτεί μεγάλα αναστήματα. Και τα μικρά αναστήματα γίνονται μεγάλα και θεριεύουν σίγουρα όταν ενωθούν Ε.Δ. Ο Αναγνώστης και η Στήλη του εκτρέπονται Επιμέλεια: Χάρη Ν. Σπανού Μια συνομιλία με έναν οδηγό ταξί μπορεί να σε οδηγήσει να αποφύγεις να χρησιμοποιήσεις ταξί για να μεταβείς από το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος στο κέντρο της Αθήνας, όχι γιατί στοιχίζει 35 ευρώ (σε αντίθεση με τα 8 ευρώ του μετρό), αλλά γιατί ο διάλογος μετατρέπεται σε δοκιμασία νεύρων: «Από πού έρχεστε;» «Από την Κύπρο». «Ναι, αλλά είστε Ελληνίδα». «Τι εννοείτε;» «Είστε Ελληνίδα, δεν είστε Κυπρία». «Γιατί, οι Κύπριοι τι είναι; Έλληνες δεν είναι;» «Σοβαρά το λέτε τώρα αυτό;» «Ο δυτικός πολιτισμός μας ανάγει τη γένεσή του στους Έλληνες. Ήταν, καθώς φαίνεται, οι πρώτοι που έκαμαν το βήμα από τα φυλετικά ήθη στο ανθρωπιστικό φρόνημα. Ας δούμε τι σημαίνει αυτό. Η πρώιμη ελληνική φυλετική κοινωνία μοιάζει από πολλές απόψεις με την κοινωνία λαών όπως οι Πολυνήσιοι, για παράδειγμα οι Maori. Μικρές ομάδες πολεμιστών που ζούσαν συνήθως σε οχυρωμένες εγκαταστάσεις και κυβερνιούνταν από φύλαρχους ή βασιλείς ή από αριστοκρατικές οικογένειες, διεξήγαν μεταξύ τους θαλάσσιο όσο και χερσαίο πόλεμο. Υπήρχαν, βέβαια, πολλές διαφορές ανάμεσα στον ελληνικό και τον πολυνησιακό τρόπο ζωής γιατί ο φυλετισμός δεν είναι παντού ομοιόμορφος. [ ] Τα ταμπού ρυθμίζουν και διακαθορίζουν όλες τις όψεις της ζωής. Δεν αφήνουν πολλές διεξόδους. [ ] Βασισμένοι πάνω στη συλλογική φυλετική παράδοση, οι θεσμοί δεν αφήνουν περιθώρια για προσωπική υπευθυνότητα. Τα ταμπού εκείνα που εγκαθιδρύουν κάποιο είδος ομαδικής υπευθυνότητας είναι ίσως η προδρομική μορφή αυτού που εμείς ονομάζουμε προσωπική ευθύνη, διαφέρουν όμως απ αυτήν κατά ένα θεμελιακό τρόπο. Δεν βασίζονται σε μια αρχή που ορίζει ότι ο καθένας οφείλει να δίνει εύλογες εξηγήσεις για τις πράξεις του ως υπόλογος γι αυτές, παρά μάλλον σε μαγικές ιδέες, όπως αυτή του εξευμενισμού των δυνάμεων της μοίρας. Είναι καλά γνωστό, πόσα πολλά από τις αντιλήψεις αυτές επιζούν ακόμα. Οι δικοί μας τρόποι ζωής εξακολουθούν να πολιορκούνται από ταμπού: τροφής, ευγένειας και πλήθος άλλα. Και ωστόσο υπάρχουν ορισμένες σημαντικές διαφορές. Στο δικό μας τρόπο ζωής, ανάμεσα στους νόμους του Κράτους, από τη μια μεριά, και στα ταμπού που κατά συνήθεια τηρούμε, από την άλλη, υπάρχει μια ολοένα διευρυνόμενη περιοχή προσωπικών αποφάσεων με τα προβλήματα και τις ευθύνες της και γνωρίζουμε τη σπουδαιότητα αυτού του πεδίου. Οι προσωπικές αποφάσεις μπορεί να οδηγήσουν στη μεταβολή των ταμπού και ακόμα των πολιτικών νόμων που δεν αποτελούν πλέον ταμπού. Η μεγάλη διαφορά συνίσταται στη δυνατότητα ορθολογικής θεώρησης αυτών των θεμάτων. Η ορθολογική θεώρηση αρχίζει, κατά μία έννοια με τον Ηράκλειτο. Με τον Αλκμαίονα, τον Φαλέα, τον Ιππόδαμο, τον Ηρόδοτο και τους Σοφιστές, η έρευνα για το «άριστο πολίτευμα» προσλαμβάνει, σταδιακά, το χαρακτήρα ενός προβλήματος που μπορεί να συζητηθεί ορθολογικά. Και στην εποχή μας, πολλοί από μας παίρνουμε προσωπικές αποφάσεις που αφορούν το ευκταίο ή μη μιας νέας νομοθεσίας και άλλων θεσμικών αλλαγών, αποφάσεις δηλαδή που βασίζονται σε μια εκτίμηση των πιθανών συνεπειών και σε μια συνειδητή προτίμηση ορισμένων απ αυτές. Αναγνωρίζουμε την ύπαρξη ορθολογικής προσωπικής υπευθυνότητας. [ ] Η μετάβαση από την κλειστή στην ανοιχτή κοινωνία, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μια από τις βαθύτερες επαναστάσεις από τις οποίες έχει περάσει η ανθρωπότητα». Καρλ Πόππερ, Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της, τόμος Ι, σσ (εκδ. Δωδώνη, Αθήνα 1980, Μετάφραση: Ειρήνη Παπαδάκη)

19 30 Νοεμβρίου 2012 ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΕΙ Ο ΛΑΟΣ, ΠΑΡ ΤΗΝ ΤΡΟΪΚΑ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣ 19 Σ Χ Ο Λ Ι Α K A Θ Η Μ Ε Ρ Ι Ν Η Σ Τ Ρ Ε Λ Α Σ l Και ποιο ήταν το κοριτσόπουλο που στις 12 Νοεμβρίου, στην αίθουσα της Καστελιώτισσας, στην έκθεση του κύριου Κούμμουρου, με φουστίτσα και τσαντούλα στην πλάτη πηγαινοερχόταν στην αίθουσα σαν παιδάκι του νηπιαγωγείου και τόσο πολύ ήθελε να τραγουδήσει, τσίγκο λο λέτα πράσινη κουφέτα, μπλε φορεματάκια, άσπρα παπουτσάκια. Μαριγούλα των πολιτιστικών υπηρεσιών, πότε θα μεγαλώσεις επιτέλους κι εσύ; Όλοι σε αυτό το νησί μεγάλωσαν Τώρα αν ωρίμασαν, ένας Θεός το ξέρει l Και να που κάνει πανηγύρια ο Φιλελεύθερος για μια καινούρια του έκδοση, για μια «ιστορία της Κύπρου για παιδιά», που τους πήρε τρία χρόνια να την γράψουν. Μα σε τρία χρόνια γράφεις ιστορία; Είναι ανάγκη να προδίδετε την προχειρότητά σας ή την αντιγραφή σας; Και την κυρία Ήρα Γιανακρίτου πού την θυμηθήκατε καλέ; Δεν βρίσκατε έναν ιστορικό να γράψει το σύγγραμμα που θέλατε; l Μάλιστα, κύριε Σταύρο της Χρυσοκάβας φούρνους παξιμάδια τάσσεις για τις δεξιώσεις σου και μετά στην πράξη κάνεις την πάπια μα σοβαρά; Δεν σας έφεραν όλα τα πιάτα; Τς τς τς να τους κάνω τέττε Μα ποιους, κύριε Σταύρο; Αφού εσύ είσαι μέσα στην κουζίνα. Εσύ διατάσσεις. Εσύ παπάς, εσύ τατάς. Μα έτσι είμαστε σε αυτό το νησί, πονηροί. Βρίσκουμε τρόπο να γελάσουμε του άλλου. Μα σκεφτόμαστε τόσο ανόητα. Σκεφτόμαστε ως εκεί που φτάνει η μύτη μας. Δεν σκέφτεσαι, κύριε Σταύρο, ότι με αυτό τον τρόπο μάς αναγκάζεις να σε δυσφημίσουμε. Ξεχνάς ότι οι καιροί είναι δύσκολοι; l Αυτό να το ακούσει και ο κύριος Θωμάς που πουλά μοτόρες. Που πιάνει μοτόρες να πουλήσει μεταχειρισμένες, τις φορτώνει χιλιόμετρα, τις κάνει λέσσι φτόμα, τους αλλάζει και την μπαταρία με άλλη παλιά και κάνει κι αυτός την πάπια όταν ο ιδιοκτήτης έρθει να πάρει την απούλητη μοτόρα του. Ε, τι κόσμος l Και η κυρία Νικήτα ζει και βασιλεύει. Απλά αυτόν τον καιρό δεν κατσιαρίζει. Ίσως διαβάζει, ίσως μαθαίνει να πλένει πιάτα. Ε ρε χρόνια περασμένα ε ρε μεγαλεία που σφύρισαν με το πέρασμα του χρόνου. l Τις βλέπω τις κυρίες του υπουργείου Οικονομικών κάθε πρωί να ανεβαίνουν με έναν αέρα αμερικάνικο τα σκαλιά του υπουργείου. Έχουν κάτω από τη μασχάλη τα περιοδικά τους. Ε πώς θα σκοτώσουνε τη μέρα αν δεν ξέρουνε να σερφάρουνε στο διαδίκτυο; Έλα ντε l Και ο σούπερ διανοούμενος της Κύπρου παρίσταται σε διάφορες λογοτεχνικές συγκεντρώσεις. Έχει άποψη, κάνει και προλόγους σε βιβλία που δεν τους καταλαβαίνω. Διαβάζει πολύ, σκέφτεται πολύ, ισοπεδώνει πολύ. Λέμε αγαπητέ μου, ο Ελύτης δεν είναι καλός και η κάθε Μαρίτσα της Κύπρου είναι καλύτερη; Τς τς τς Δεν λέμε τέτοια, παιδί με την κοιλίτσα και τα γυαλάκια. Λέμε απλά, ο Ελύτης δεν μου αρέσει. Ποιος είσαι εσύ να αποφασίσεις αν ο Ελύτης είναι ή δεν είναι καλός ποιητής; Εμένα πάντως ο Ελύτης δεν είναι ο αγαπημένος μου. Έχει ένα βόλεμα σε αρκετούς στίχους του, μια καλοπέραση. Ποτέ όμως δεν θα τον βγάλω από τη λίστα των καλών ποιητών. Είναι και νομπελίστας ο άνθρωπος l Κάποτε οι φοιτητές ήταν στα οδοφράγματα και καταδίκαζαν το ψευδοκράτος. Τώρα τους ενοχλούν τα στενά πανάκριβα παντελόνια, τα ψηλοτάκουνα παπούτσια. Πώς να κατέβουν στο κέντρο της πόλης; Κι αν κατέβουν, πρέπει να έχουν παρέα ένα πανάκριβο κινητό. Για ένα καινούριο μοντέλο αγωνιζόμαστε. l Με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, σας χαρίζουμε ένα απόσπασμα από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος». Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο. Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ τις φωνές το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία. Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή. Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες. Δεν έχεις καιρό δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Σκέψεις για την πρόσληψη και αναπαραγωγή των παλιών λαϊκών τραγουδιών στις μέρες μας Είναι γεγονός ότι το παλιό λαϊκό μας τραγούδι, αστικό και δημοτικό, διανύει μια νέα φάση στις μέρες μας. Μια φάση η οποία σχετίζεται με την επιλογή μεγάλου μέρους της σημερινής ελληνικής νεολαίας, να ακούει και να εκφράζεται με τους δικούς της τρόπους (τους οποίους θα δούμε παρακάτω), μέσα από το λαϊκό τραγούδι στο σύνολό του ή μέρος του. Το γεγονός αυτό αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν συμφωνήσουμε με την άποψη που θέλει την καλλιτεχνική έκφραση κάθε γενιάς, κοινωνικής ομάδας, λαού κλπ., να είναι ο αντικατοπτρισμός της ταυτότητας του υποκειμένου το οποίο παράγει την κάθε καλλιτεχνική έκφραση. Με άλλα λόγια, μπορούμε να προσεγγίσουμε σε έναν βαθμό πτυχές της ταυτότητας της σημερινής ελληνικής νεολαίας, μέσα από αυτή τη φάση «αναβίωσης» του παλιού ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, αν απαντήσουμε στο γιατί συμβαίνει αυτό, με ποιο τρόπο κλπ. Αυτή η φάση «αναβίωσης», λοιπόν, διακρίνεται σε δύο φαινόμενα. Το πρώτο είναι ότι όλο και περισσότερα νέα παιδιά μαθαίνουν παραδοσιακά-λαϊκά όργανα, είτε στα μουσικά Λύκεια είτε στα ωδεία. Όλο και περισσότεροι νέοι, εκεί που μέχρι πριν από κάποια χρόνια έφτιαχναν αποκλειστικά ροκ συγκροτήματα, σήμερα φτιάχνουν κομπανίες των τριών-τεσσάρων ατόμων και παίζουν σε ταβερνούλες, καφενεδάκια κλπ. Συναντά κανείς κομπανίες μαθητικές, οι οποίες παίζουν ρεμπέτικα με ρεπερτόριο απίστευτο για την ηλικία τους. Συναντά κανείς πάρα πολλούς νέους μουσικούς να ψάχνονται όλο και περισσότερο και να προσεγγίζουν παιχτικά και τραγουδιστικά παλιούς μεγάλους μουσικούς του ρεμπέτικου. Βλέπει κανείς φόρουμ για το λαϊκό τραγούδι στο ίντερνετ και γενικότερα έναν σχετικό διαδικτυακό διάλογο, ο οποίος κάποιες φορές φτάνει σε βαθύτατα, ομολογουμένως, επίπεδα. Το δεύτερο και μαζικότερο ως προς την απήχησή του φαινόμενο είναι οι ενδιαφέρουσες από πολλές απόψεις διασκευές παλιών τραγουδιών. Μουσικά συγκροτήματα, όπως οι Ιμάμ Μπαϊλντί, οι Λοκομόντο, το κυπριακό Τρίο Τεκέ κ.ά., εκτός από δικά τους τραγούδια, δισκογραφούν και παίζουν σε συναυλίες τους διασκευασμένα λαϊκά, ρεμπέτικα ή δημοτικά. Δύο από αυτά, τα οποία έχουν σημειώσει μεγάλη επιτυχία, είναι η ρέγκε διασκευή της «Φραγκοσυριανής» από τους Λοκομόντο και ο «Πασατέμπος» του Χιώτη, τον οποίο οι Ιμάμ Μπαϊλντί διασκεύασαν σε ηλεκτρονικό. Το γεγονός ότι το φαινόμενο της διασκευής παλιών τραγουδιών έχει μεγάλη απήχηση στη νεολαία το διαπιστώνει κανείς από τις πολυπληθείς συναυλίες των συγκροτημάτων που προαναφέραμε, από το γεγονός ότι αρκετά μουσικά προγράμματα σε σύγχρονες μουσικές σκηνές παίζουν πλέον και λαϊκά τραγούδια διασκευασμένα και επίσης από το ότι μικρότερα συγκροτήματα στρέφονται όλο και περισσότερο προς αυτό το μουσικό είδος, δηλαδή τη διασκευή παλιών τραγουδιών. Με άλλα λόγια, έχει δημιουργηθεί ένα ρεύμα μουσικό, του οποίου κύριο χαρακτηριστικό είναι η διασκευή παλιών τραγουδιών, με ξένους και σύγχρονους ήχους. Στο παρόν κείμενο και στα αμέσως επόμενα, λοιπόν, θα ασχοληθούμε με εκφάνσεις αυτού του φαινομένου, δηλαδή της αναβίωσης του λαϊκού μας τραγουδιού και του τρόπου με τον οποίο γίνεται αυτή στις μέρες μας. Ειδικότερα, με το πώς ένα μεγάλο μέρος της σημερινής νεολαίας προσλαμβάνει το λαϊκό τραγούδι και πώς το αναπαράγει. Α. Ρεμπέτικο και ρεμπέτες ως απόλυτα πρότυπα της εποχής μας ή Ανάγκη επανανοηματοδότησης του ρεμπέτικου Σίγουρα ο ιδιότυπος του ρεμπέτη, όπως τον αντιλαμβάνεται ο σημερινός νέος μέσα από το έργο του Ηλία Πετρόπουλου και των επακόλουθων αναφορών που είχαν ως βάση κυρίως τον Πετρόπουλο, από επιστημονικές μουσικολογικές εργασίες μέχρι βίντεο στο youtube, έχει κάτι το ελκυστικό. Παραβατικός, απροσάρμοστος, αντισυστημικός κλπ., ο ρεμπέτης αποτελεί πρότυπο ενός μέρους της νεολαίας, η οποία αντανακλαστικά ψάχνει τρόπους αντίδρασης σε ένα κοινωνικό σύστημα εντός του οποίου για ποικίλους λόγους, συνειδητά ή όχι, ασφυκτιά. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν σήμερα η υιοθέτηση του ρεμπέτη ως απόλυτου προτύπου αποτελεί αντισυστημική έκφραση. Και αν όχι, τότε περί τίνος πρόκειται; Για να δοθεί απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψιν την ιστορική εκείνη συγκυρία εντός της οποίας διαμορφώθηκε και υπήρξε στη διάρκεια ενός περίπου αιώνα ( ) το κοινωνικό υποκείμενο που είχε ως τραγουδιστική του έκφραση αυτό που σήμερα λέμε ρεμπέτικο. Για οικονομία χώρου απλά να αναφέρουμε ότι τα κυριότερα χαρακτηριστικά της συγκυρίας αυτής ήταν οι συχνοί πόλεμοι, η εκβιομηχάνιση της χώρας, η βίαιη αστικοποίηση και, ως εκ τούτου, η περιθωριοποίηση μεγάλου μέρους των ανθρώπων που συνωστίζονταν στα αστικά κέντρα, είτε ως πρόσφυγες είτε ως εσωτερικοί οικονομικοί μετανάστες. Ε, λοιπόν, στη σημερινή εποχή κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Αφενός βιώνουμε μια τραγική κατάσταση στην παρούσα συγκυρία, κυρίως λόγω συστήματος με ό,τι αυτό συνεπάγεται και σημαίνει, αφετέρου αυτό το σύστημα και αυτή η συγκυρία καμιά σχέση δεν έχουν με εκείνη εντός της οποίας διαμορφώθηκε ο ρεμπέτης και το ρεμπέτικο. Συνεπώς, στην περίπτωση που συμβαίνει να υιοθετείται το πρότυπο του ρεμπέτη με απόλυτο και μιμητικό τρόπο (ένα πρότυπο το οποίο έχει σβήσει σε μια χρονική απόσταση πολλών δεκαετιών), στη βάση της λογικής ότι λειτουργούμε αντιδραστικά και κατά του συστήματος, δεν διαφέρει και πολύ από το φαινόμενο να βλέπουμε ράππερ υποκείμενο πάλαι ποτέ αντισυστημικό, απ την Άρτα, τα Κουνουπιδιανά ή από το Δάλι. Με άλλα λόγια, παρατηρείται το φαινόμενο να χρησιμοποιείται το ρεμπέτικο ως έκφραση της αδυναμίας άρθρωσης σύγχρονου καλλιτεχνικού λόγου στην εποχή μας φαινόμενο το οποίο, εκτός των άλλων, προκύπτει και από τη μη κατανόησης ή την πολύ ρηχή κατανόηση του ρεμπέτικου. Μάλιστα, αυτή η άρνηση κατανόησης πολλές φορές εκφράζεται με τραγελαφικό τρόπο. Σε πολλές περιπτώσεις συναντάμε «νεορεμπέτες» οι οποίοι καταφέρονται με απίστευτη εχθρότητα ενάντια στο λαϊκό τραγούδι που γράφτηκε μετά το 1950, επειδή, όπως λένε, μόλυνε και εν συνεχεία σκότωσε το ρεμπέτικο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ομάδα «Ριζοσπαστικό κίνημα για την απαλλαγή του ρεμπέτικου από το τετράχορδο μπουζούκι και την επίδραση του Χιώτη»! Στην περίπτωση αυτή, λοιπόν, της υιοθέτησης του ρεμπέτικου και του ρεμπέτη ως απόλυτου προτύπου της εποχής μας, μάλλον συμβαίνει να προσλαμβάνεται το ρεμπέτικο με στρεβλό τρόπο. Και προφανώς δεν γίνεται κατανοητή η ανάγκη επικαιροποίησης και εκσυγχρονισμού της λαϊκής μας παράδοσης. Αυτή η κατάσταση μετατρέπει το ρεμπέτικο και κατ επέκταση ό,τι σχετίζεται με αυτό σε βαρίδι για την εποχή μας. Το ρεμπέτικο στατικό, μη επικαιροποιημένο και μη επανανοηματοδοτημένο μιλάει σήμερα σαν «τουμπανιασμένο πτώμα, μέσα απ το δικό μας στόμα». Συνεπώς, η αγάπη μας για τον τόπο και γι αυτό το είδος μουσικής πρέπει να μας οδηγήσει αρχικά στον αγώνα για βαθύτερη κατανόηση του είδους και ακολούθως στην άντληση στοιχείων τα οποία, αφενός, να μπορούν και να έχουν να πουν κάτι σε εμάς σήμερα και αφετέρου, να απαλλάξουν το ρεμπέτικο από τη στατικότητα και την απειλή να υπάρχει ως μουσειακό είδος.

20 Αδέρφια, πόσες κατοχές να αντέξουμε; Σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους και στα βουνά, να τους στείλουμε απ εκεί που ήρθαν. Και τους τροϊκανούς και τους δησακελοδηκοϊκούς. 20 vasosftohopoullos.wordpress.com 30 Νοεμβρίου 2012 Με αυτή του την πρόταση εξηγεί ο συγγραφέας και στοχαστής Θεόδωρος Ι. Ζιάκας τον τίτλο του τελευταίου του βιβλίου Πατριδεγωφάγος Η νόσος της πόλεως, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αρμός. Ως κατακλείδα στην εικοσιπενταετή μελέτη του που αφορά το Έθνος ως φαινόμενο και ως κοινωνική πραγματικότητα, μας παραδίδει ένα από τα αρτιότερα δοκίμιά του για να σταθούμε και να σκεφτούμε: τι είμαστε και τι θέλουμε να είμαστε; Ανάγκη επείγουσα να ξανακοιτάξουμε το Έθνος (σελ. 21). Το κύριο ερώτημα που αναλύει, με την άψογη συγγραφική του τεχνική, είναι εάν αυτό που ζούμε είναι αυτό που ονομάζουμε Finis Graeciae, δηλαδή το τέλος του ίδιου του Ελληνισμού. Μέσα λοιπόν από τον παρασιτισμό και τη σήψη που έχει προκαλέσει η μεταπολίτευση, σε συνδυασμό με την οικονομική και, ως εκ τούτου, πολιτισμική, ηθική και κοινωνική κρίση, η νεωτερική κατάρρευση, καθώς και η μετανεωτερική μετάβαση, έχουν αρχίσει. Το ζητούμενο είναι να μην κυριαρχήσει ο μη βιώσιμος νεοέλληνας που έχουν δημιουργήσει οι συγκεκριμένες συνθήκες, αλλά ο Έλληνας που έτυχε να ακούσει για το «ύδωρ το ζων» και προσπαθεί να ξεμπαζώσει την Πηγή του (σελ. 16). Στο πρώτο μέρος του βιβλίου του, ο συγγραφέας αναλύει τους πιο σημαντικούς όρους που πρέπει να γνωρίζει όποιος αναφέρεται στο Έθνος, στην Παράδοση και στον Αστό. Εξηγεί ποια η σχέση τους με το Κράτος και τις θεωρίες που προέκυψαν τον 19ο αι. εποχή της γέννησης των εθνών και των εθνών-κρατών Η άλλη Ένωσις Πατριδεγωφάγος Η νόσος της πόλεως «Πατριδεγωφάγος» είναι αυτός που τρώει την πατρίδα του. Που «τρώει» όμως μαζί της και το δικό του Εγώ. Εξού και «εγω-φάγος». Πρόκειται για ένα είδος «αυτοτρωγόμενου» ανθρωπολογικού βαμπίρ. στην Ευρώπη καθώς και για ποιους λόγους δεν μπορούμε να εντάξουμε το παράδειγμα του ελληνικού έθνους σε αυτή την εποχή. Εξίσου αναλύει, με αριστοτεχνικό τρόπο και επιχειρηματολογία, για ποιους λόγους η ελληνική εθνική ετερότητα προσδιορίζεται από τη γλώσσα και τη θρησκεία, είτε χωριστά είτε από κοινού. Προχωρεί σε μια ανάλυση του νεωτερικού συστήματος, εξηγώντας ποιες οι διαφορές του Πατριώτη από τον Ιδιώτη του 21ου αιώνα, που χαρακτηρίζεται από ευρωλιγουρισμό, και που ο τελευταίος αποφεύγει με οποιοδήποτε τρόπο το Υπερατομικό Καλό, ακριβώς για τον λόγο ότι πλέον στην Ελλάδα υπερισχύει το πρότυπο του Ιδιώτη που τρέφεται με τις «αξίες» του μηδενισμού, καθώς και την ενσωμάτωσή του στο αστικό Τεχνοσύστημα, που αποτελεί την κύρια ιδεολογία και την κινητήρια δύναμη του σύγχρονου καπιταλιστικού μορφώματος, και το οποίο είναι ενάντιο στην κοινωνία. Ο Ιδιώτης λοιπόν αυτός, είναι η εξέλιξη του Αστού του νεωτερικού συστήματος, ο οποίος ζούσε χάρη στην καταστροφική του μανία για οτιδήποτε προήγε την άνεσή του. Ο σημερινός όμως Ιδιώτης είναι αυτός που, αν και συμφεροντολόγος, είναι ένα υποκείμενο «ηθικό», αφού «εκπληρώνει» τις υποχρεώσεις του προς την Πατρίδα. Ουσιαστικά εξαγοράζει την ιδιωτική του ανηθικότητα με την καθηκοντολογική του αψογότητα. Αυτό όμως δεν είναι το πρότυπο του Έλληνα που θα βγάλει την κοινωνία από τον παρασιτικό τρόπο ζωής και που θα τον αναδείξει, από Άχθος Αρούρης, σε δημιουργικό και ενεργό πολίτη. ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ Το πρώτο μέρος του βιβλίου κλείνει εξηγώντας για ποιο λόγο ο σύγχρονος μηδενισμός και η απομάκρυνση από τις παραδόσεις είναι αυτά που γεννούν και προάγουν τον ρατσισμό και τον σωβινισμό. Εν ολίγοις, η εξαντλητική μανία των νεωτεριστών διανοουμένων να μηδενίσουν τις βασικές αρχές που σε καιρούς δύσκολους κράτησαν ενωμένο τον ελληνικό λαό και ως αντισώματα κατέστρεψαν τον «καρκίνο» που προκαλούσε ο πατριδεγωφάγος, είναι αυτή που οδηγεί στην έκλειψη του ελληνικού έθνους. Στο δεύτερο μέρος ο συγγραφέας παραθέτει μια σειρά δοκιμίων που ασχολούνται με την ύπαρξη των κομμάτων, τη μεταπολίτευση, καθώς και τη μετάβασή μας από τον μοντερνισμό στον μεταμοντερνισμό και την ύπαρξη του εθνομηδενισμού ως κύριου ιδεολογικού ρεύματος. Μέσα από αυτά, το μόνο που αποκρυσταλλώνεται στο κοινωνικό πεδίο είναι το ελληνικό βαμπίρ, ένα καταναλωτικό παράσιτο. Το παράσιτο αυτό είναι ακριβώς η μορφή του νεοέλληνα που ξεπήδησε μέσα από τη μεταπολίτευση και διαμορφώθηκε στο πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ. Χαρακτηριστικά, προέκυψε από τη συγχώνευση κοινωνικού παρασιτισμού, εθνικού γραικυλισμού και πελατειακού πολιτικού συστήματος, αλλά η ανθρωπολογική του βάση βρίσκεται στον αχαλίνωτο μηδενιστικό ατομικισμό που χαρακτηρίζει το διαχρονικό ελληνικό άτομο στη φάση της ολοκλήρωσής του. Είναι το εθνικό μας βαμπίρ (σελ. 162). Χωρίς τις σύγχρονες προκαταλήψεις που χαρακτηρίζουν τους νεωτεριστές αριστερούς διανοούμενους, ο Θεόδωρος Ι. Ζιάκας ένας αριστερός διανοούμενος που δεν αποτάσσει την ταυτότητα του Έλληνα Χριστιανού μέσα από μια αρκετά αισιόδοξη προοπτική, καταθέτει ουσιαστικά μια πρόταση εξόδου από την κρίση καθαρά ελληνική, κατά την οποία πρέπει να κοιτάξουμε τους θεσμούς που μας βοήθησαν να αναπτύξουμε αντισώματα σε ανάλογες κρίσιμες στιγμές που απειλείτο η ύπαρξή μας ως Έθνος. Η στροφή της κοινωνίας προς τα μέσα και η αναζήτηση παραδοσιακών αξιών είναι οι μόνες που θα μας βοηθήσουν να επανέλθουμε σε μια εσωτερική ατομική ανασυγκρότηση, μόνη ικανή να μας τραβήξει από την κρίση ψυχών που έχει προκαλέσει η παγκοσμιοποίηση και κατ επέκταση ο ευρωλιγουρισμός, καθώς και ο, κατά σχιζοφρενικό τρόπο, εκδυτικισμός μας. Ιλιάνα Κουλαφέτη ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ Τώρα που το ΑΚΕΛ διόρισε διευθυντή του ΘΟΚ τον κύριο Ιωάννου, οφείλουμε να επανέλθουμε στην περιβόητη επεξεργασία και επιμέλειά του στο βιβλίο Η γαλλική κουλτούρα στον κυπριακό χώρο από το 1192 μέχρι το 1571 και από το 1800 μέχρι το 1971 του S. Beraud. Το βιβλίο αυτό στοίχισε στο δημόσιο χιλιάδες ευρώ. Ο Ιωάννου πήρε χοντρά χρήματα για τον κόπο του. Το βιβλίο το έκανε κόσκινο ο Νίκος Παναγιώτου, με μία εκτεταμένη και εμπεριστατωμένη κριτική και δεν είναι ανάγκη να σας κουράσουμε με τα πολλαπλά λάθη του βιβλίου. Ο Ιωάννου, όχι μόνο δεν έπρεπε να πληρωθεί γι αυτήν τη δουλειά, αλλά έπρεπε και αυτός και οι άλλοι συνυπεύθυνοι να πληρώσουν κιόλας από πάνω για την ταλαιπωρία που υπέστη το κοινό. Αντί, όμως, το κράτος ή το παρακράτος των Πολιτιστικών Υπηρεσιών να τον τιμωρήσουν, τον έκαναν ΚΑΙ διευθυντή του ΘΟΚ. Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Ή η σήψη έχει προχωρήσει βαθιά μέσα στο κόκαλο των Κυπρίων ή ο άνθρωπος επέστρεψε τα χρήματα για τη γελοία επεξεργασία και επιμέλειά του, με αποτέλεσμα να συγκινηθεί ο Χριστόφιας και να τον διορίσει διευθυντή στον κρατικό μας καρακκιόζη. ΘΟΚ (Θεατρικός Όμιλος Καρακκιόζηων). Υπάρχει και μία τρίτη εκδοχή, αλλά δεν την ασπαζόμαστε. Ο άνθρωπος παίζει το θέατρο με το ένα του το χέρι τόσο καλά, που σύντομα ο ΘΟΚ, με τη Χριστίνα στο τιμόνι, θα δίνει παραστάσεις στο Παρίσι, χωρίς το κοινό να τον αφήνει να επιστρέψει στην Κύπρο. Υ.Γ.: Έτσι από περιέργεια, μπορεί ο Παρασκευάς ή η Νικήτα ή η Στυλιανού των Πολιτιστικών Υπηρεσιών να μας πουν πόσα πήρε ο Ιωάννου και πόσα επέστρεψε πίσω; Στου απέραντου την ψίχα Δεν ξέρω για ποιον λόγο μιλάω απόψε για τα διηγήματα του Απόστολου Μακρίδη. Ίσως επειδή ξημερώνει Παρασκευή 26 Οκτωβρίου κι εγώ γι άλλην μιαν φορά κρεμώ την γαλανόλευκη στο μπαλκόνι για να τιμήσω τους ήρωες την ίδια στιγμή που συγχρωτίζομαι μόνον με αντιήρωες. Ίσως επειδή βαριέμαι να ωριμάσω. Ίσως επειδή με κουράζουν οι επιτυχημένοι μαλάκες που όλοι θαυμάζετε. Ίσως επειδή μόλις άκουσα το «The passenger» με τον Iggy Pop. Ή επειδή δεν έχω δουλειά και το μόνο που σκέφτομαι είναι να πείσω τον Ήρωες και αντιήρωες Για τον Χάρην τον Μαυρογιάννην Τζι όπως εσύγραζεν, εκούγγαν το άρμαν ομπρός που την Πύλην. Τζι ήτουν έτσι φοητσιάρικον, αμμ' ανέφανεν πα στον πύρκον του ο Σπύρος ο Μουστακλής τζι ένεψεν του με το τσϊάρον του τζι εποτιτσίνωσεν τζειαχαμαί σύξυλον. Μονομιάς ετραππήδησεν πομέσα του ο Διομήδης ο Κομνηνός τζι ο Μιχάλης ο Μυρογιάννης τζι επιαστήκαν αγκάλες τζιαι δώσ' του να χορεύκουν τζιαι να τραουδούν τζιαι να κουπαννιούν μονόπκειν τες ζυβάνες, αφούτις, που την πουμέσα μερκάν της Πύλης, ακούστην ο Ξυλούρης. Τζιαι την ώραν πο' 'ποσπάζουνταν, αξαμώσασιν τον Ανδρέαν τον Παναγίδην να πυρκολοά μιαν ξηστρεφτά τού τακκουννιού του τζιαι να συντροβολλιέται ξηκοτσιιννιασμένος τζιαι πέρκαλλος πα στο κρόδωμαν της Πύλης, σγιαν τότες που τα χτηνά εσιενώσαν του τες ξημαρολίρες τους Βάσο να κάνουμε μιαν βραδιά για τον Παύλο Σιδηρόπουλο στις 6 Δεκεμβρίου. Ή επειδή ακόμα (...) γουστάρω να μαστουρώνω μ' αυτήν την ξεκούρδιστη νιρβάνα της φοιτητικής ανίας που αποπνέουν οι γραμμές του, αυτήν την ασυμμάζευτη «άντε και γαμηθείτε όλοι σας» κατάσταση που μόνον όσοι την κάνανε κακήν κακώς από την Μεγαλόνησον εκεί γύρω στα είκοσι μπορούν να συλλάβουν. «Νομίζω άδικα τις ώρες μου πως χάνω και κάθε μέρα μπαίνω όλο πιο βαθιά και μια γυναίκα να τα βρούμε πόσο κάνουν δεν βρίσκω, Θεέ μου, ή δεν υπάρχει πουθενά.» Ο Ννιόβρης τζι ο Απρίλλης Ίσως επειδή οι ήρωές του μεταποιούν κάτι από την μοναχική αλήθεια του αγαπημένου μου Παυλάκη. Βελούχης Αρειώτης πα στην τάβλαν για να λλιοψυσιήσει τζιαι τζιείνος άηκεν κληρονομιάν των κοπελλουθκιών του τζιαι της γεναίκας του μιαν ζεπεκκιάν τ Αρκαντζιέλου τζιαι τ όνομαν του, τζιαι να τους λαλεί «Καλώς τ αδέρκια μας του Ννιόβρη! Είντα χαπάρκα που τα παιθκιά μου;» τζι ο Διομήδης με τζιείντην πληγήν πο φίλαν κόμα ο τζιύρης του στο νεκροτομείον Δυσσέας που κλαίει τους συντρόφους του πα στο κατάρτιν τζι ο Μιχάλης με τζιείντα ρούχα του τα γαιματωμένα πο σφόγγαν κόμα η μάνα του τα δάρκα της Παναΐα Παντάνασσα πριχού να νιφτεί για την Πρώτην Ανάστασην εκρογελάσαν του τζι ήτουν η μούλλωση τους αγία σγιαν του Βαγορή μας πριν του ρέξουν οι σσιύλλοι την θηλλειάν. Τζι αγκαλλιάστην ο Ννιόβρης με τον Απρίλλην τζι εστήθην χορός τζιαι τραούδιν. Βελούχης Αρειώτης