Της Ιριάννας Χριστοδουλοπούλου*

Μέγεθος: px

Εμφάνιση ξεκινά από τη σελίδα:

Download "Της Ιριάννας Χριστοδουλοπούλου*"

Έλλη Γαλάνης
7 χρόνια πριν
Προβολές:

1 Η πρώτη μου εγκυμοσύνη ήταν καθόλα φυσιολογική. Εγώ απέραντα χαρούμενη και περίεργη να γνωρίσω το μωράκι που μεγάλωνε μέσα μου. Διάβαζα από τη στιγμή σχεδόν που το έμαθα πώς μεγαλώνει το μωρό και περίμενα με ανυπομονησία τον επόμενο υπέρηχο για να το «δω». Της Ιριάννας Χριστοδουλοπούλου* Είχα κάνει μαθήματα θηλασμού με μια υπέροχη γυναικολόγο, αλλά λόγω μετακόμισης σε κοντινή πόλη, θεώρησα πως πρέπει να βρω εκεί γυναικολόγο να με «παρακολουθεί». Είχα εμπιστοσύνη σε μένα και στο μωράκι μου και ένιωθα πως όλα πάνε καλά παρόλα αυτά άκουγα συνεχώς για καισαρικές στα νοσοκομεία και έλεγα στον γιατρό μου πως δεν θέλω να κάνω καισαρική αλλά να γεννήσω φυσιολογικά. Ήρθε η στιγμή Τριανταοκτώ εβδομάδες και 1 ημέρα, βράδυ, έχω τακτικές συσπάσεις οι οποίες πυκνώνουν στα 5 λεπτά. Ήρθε η στιγμή...η βαλιτσούλα μου είναι έτοιμη κάνω ντουζάκι και πάω στην κλινική. Διαστολή 3,5. Ναι θα γνωρίσω το κοριτσάκι μου απόψε... «Αντέχεις τον πόνο;» μου λένε «αν είναι να καλέσουμε τον αναισθησιολόγο τώρα γιατί έχει καμιά ώρα δρόμο». «Δεν ξέρω» λέω «Δεν έχω ξαναγεννήσει... καλέστε τον και βλέπουμε». Όλα πηγαίνουν τέλεια εγώ ξαπλωμένη, στον καρδιοτοκογράφο, μου έχουν κάνει όλα τα διαδικαστικά, οι συσπάσεις όλο και πιο έντονες διαστολή 7 και προχωράμε. Το κλίμα πολύ ευχάριστο, ανάμεσα στις συσπάσεις κάνω και χιούμορ με τον γιατρό και τη μαία. 1 / 6

2 Αναισθησία Και φτάνει ο αναισθησιολόγος εμφανώς κακοδιάθετος και μου κάνει την επισκληρίδιο. Εκεί που ένιωθα την κάθε μου σύσπαση με όλο μου το σώμα ξαφνικά νεκρώνομαι από τη μέση και κάτω και η ψυχολογία μου πέφτει κατακόρυφα. «Πώς θα γεννήσω τώρα; δεν νιώθω τίποτα...» Η διαστολή στο 10 και το μωρό δεν κατεβαίνει... Είναι καλά, λέει ο καρδιοτοκογράφος, αλλά δεν κατεβαίνει... Η μαία με βοηθάει να σηκωθώ από το κρεβάτι και να κάνω βαθιά καθίσματα, τίποτα. Μαζί με τον άντρα μου περπατώ, κάνω ό,τι μπορώ, αλλά τίποτα. Καισαρική Τελικά καισαρική. Μπαίνω στο χειρουργείο απογοητευμένη και εξουθενωμένη. Οχι δεν ήταν ωραία εμπειρία. Και τότε άκουσα τη φωνή της, τέτοια θυμωμένη δυνατή φωνή δεν πίστευα ότι θα ακούσω. Νόμιζα πως έβγαινε από τα πνευμόνια μου η φωνή της, ένιωσα πως φώναζε και για μένα... Ο θηλασμός μας βοήθησε να δεθούμε ακόμα πιο πολύ και κυρίως να θεραπευτούμε... Οι εφιάλτες Έξι μήνες μετά, τρελά ερωτευμένη με το μωράκι μου, έβλεπα ακόμα εφιάλτες από την καισαρική. Άρχισα να το ψάχνω. Έμπαινα στο ίντερνετ και έκλαιγα βλέποντας ιστορίες από υπέροχες γέννες. Μέσα μου υπήρχε μια απογοήτευση ότι το σώμα μου δεν τα κατάφερε να γεννήσει, υπήρχε ένας πόνος του ανολοκλήρωτου. Ήξερα πως αν θα έμενα πάλι έγκυος ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά. Ήξερα πως αν ακολουθούσα την ίδια πορεία σε μια δεύτερη εγκυμοσύνη η κατάληξη θα ήταν πάλι χειρουργείο. Διψασμένη να ζήσω την εμπειρία του φυσικού τοκετού. Πήγα στη γιατρό μου, με τα μαθήματα θηλασμού, της είπα το ιστορικό μου και μου είπε πως είμαι καλή υποψήφια για VBAC και η ελπίδα έλαμψε μέσα μου. Από τότε άνοιξαν νέοι δρόμοι μπροστά μου: Είχα συναντήσεις με άλλες μαμάδες, ήμουν σε ομάδα θηλασμού, παρακολούθησα προβολές που διοργάνωνε η γιατρός μου: Είδα το Business of being born, 2 / 6

3 υπέροχους τοκετούς στο σπίτι, ομιλίες γιατρών υπέρ του φυσικού τοκετού όπως του Michel Odent,την ταινία για την Guerrilla Midwife «μια μαία αντάρτισσα» και συνάντησα την παραδοσιακή μαία Clare Loprinzi την οποία την είχε καλέσει η γιατρός μου για να μας μιλήσει. Σε κάθε προβολή έφευγα με δακρυσμένα μάτια και διψασμένη να ζήσω την εμπειρία του φυσικού τοκετού. Τώρα το ήξερα. Ήθελα να γεννήσω στο σπίτι μου. Όταν το συζήτησα με τη γυναικολόγο μου, μου είπε πως δεν ενδείκνυται για την περίπτωσή μου αλλά δεν μου το απέκλεισε. Πάλι έγκυος Τρεισήμισι χρόνια μετά τον πρώτο τοκετό είμαι πάλι έγκυος. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Αυτό που θέλω είναι ένα υγιές μωράκι κι έπειτα να πάνε όλα καλά ώστε να 3 / 6

4 καταφέρω έναν φυσικό τοκετό όπως τον ονειρεύομαι. Η εγκυμοσύνη μου κυλάει ομαλά. Η γιατρός μου με προμήθευσε με ένα σωρό βιβλία και άρθρα από περιοδικά για VBAC και HBAC και άλλα τόσα έχω πάρει εγώ. Ανάμεσα σε αυτά και παραμυθάκια παιδικά για να προετοιμαστεί η κόρη μου για τον τοκετό γιατί θα είναι και αυτή μαζί μας. Μου έδωσε μέχρι και μια χειροποίητη κούκλα που γεννάει κι έπειτα κουμπώνει το μωρό στο στήθος της. Η μικρή μου είναι ενθουσιασμένη και περιμένει με ανυπομονησία τη γέννα. Θέλω να γεννήσω στο σπίτι μου Είμαι στην 36η εβδομάδα έχω κάνει μόνο τρεις υπερήχους και ο τέταρτος δείχνει πως πάνε όλα καλά με το μωράκι και το πάχος της μήτρας στο μέρος της τομής είναι ικανοποιητικό για να προχωρήσω σε φυσιολογικό τοκετό! Η επαφή μου με το μωρό είναι πολύ καλή και κάθε βράδυ σχεδόν βλέπω στον ύπνο μου ότι γεννάω... Συνεχίζω να πίνω τα τσαγάκια μου και προετοιμάζομαι για τον τοκετό στο σπίτι από τη λίστα που έχω στα χέρια μου. Ο αγαπημένος μου πάντα δίπλα μου στήριγμά μου από την πρώτη στιγμή σε αυτή την απόφαση. Κάνουμε μια πρόβα για να δούμε και πως φουσκώνει η πισίνα και τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε. Τώρα που όλα πάνε καλά, τώρα που πλησιάζει η ώρα, τώρα έρχονται και οι φοβίες. Ευτυχώς μπόρεσα και τις είπα δυνατά και ξεκάθαρα και έφυγαν. Δούλεψα πολύ και με τα συναισθήματά μου για την προηγούμενο τοκετό. Χάιδεψα την ουλή μου στο εφήβαιο, αγκάλιασα την όμορφη κοιλιά μου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα μας προσέχω... Και αν δεν κυλήσουν όλα ομαλά είμαι έτοιμη να πάω και για καισαρική... Με τέτοια ομάδα, όλα θα πάνε καλά Τριάντα οκτώ εβδομάδες, Σαββατόβραδο και οι συσπάσεις γίνονται όλο και πιο έντονες. Κοιταζόμαστε με τον άντρα μου, η μικρή κοιμάται και αρχίζουμε να μετράμε. Όχι δεν είναι τακτικές όμως είναι αρκετά έντονες.00:20 τηλεφωνώ στη μαία μου, η οποία έρχεται από μακριά, 3 ώρες διαδρομή να ετοιμαστεί και θα την ξανακαλέσω. Τηλεφωνώ στη γιατρό μου, σχεδόν 1 ώρα απόσταση. Της λέω «μάλλον ήρθε η ώρα, αλλά δεν είμαι σίγουρη γιατί οι συσπάσεις δεν είναι τακτικές, θα περιμένω λίγο και θα σε ξανακαλέσω». «Δεν πειράζει» μου λέει «θα έρθω και αν δεν είναι, θα κοιμηθούμε αγκαλιά...». Χαμογέλασα ήρεμη, με τέτοια ομάδα όλα θα πάνε καλά... Οι συσπάσεις άρχισαν να πυκνώνουν και να γίνονται ακόμη πιο έντονες, ξανακαλώ τη μαία μου και είναι και αυτή στο δρόμο. Ο άντρας μου ευδιάθετος αρχίζει να φτιάχνει το χώρο, να φουσκώνει τη πισίνα και να ετοιμάζει το κρεβάτι. Εγώ βάζω μουσική, ανάβω τα κεριά και 4 / 6

5 φοράω ένα παρεό. Στις συσπάσεις του ζητάω να μου κάνει μασάζ στη μέση που με ανακουφίζει. 01:20 φτάνει η γιατρός μου χαλαρή και χαμογελαστή και με εξετάζει: διαστολή 3! Τώρα γίνονται ακόμη πιο έντονες και αρχίζω να μουγκρίζω (ηδονικά όπως μου είπε μετά ο άντρας μου). Ενδιάμεσα στις συσπάσεις κάνω βόλτες κουνιέμαι με τη μουσική και επιβλέπω την κατάσταση. Κανένας φόβος Κανένας φόβος καμία ανησυχία τώρα, νιώθω με όλο μου το είναι τη γέννα μου που συμβαίνει στο σπίτι μου...! 03:00 είναι όλα έτοιμα κι εγώ ανυπομονώ να μπω στη πισίνα αλλά δεν πρέπει ακόμα για να μην σταματήσει η διαστολή. Με ανακουφίζει το μασάζ στη μέση και να πηγαίνω να κάθομαι στη τουαλέτα. Η ατμόσφαιρα είναι ήρεμη η γιατρός μου, μου λέει συνεχώς πως κάθε σύσπαση με φέρνει πιο κοντά στο μωρό μου και νιώθω μεγάλη ασφάλεια. Η μαία μου φτάνει στις 03:30 και με εξετάζει: διαστολή 10! Μπαίνω στην πισίνα. Τί ανακούφιση...! Είναι ωραία... Οι ενδορφίνες έχουν αρχίσει να κατακλύζουν το σώμα μου και νιώθω μια ευφορία που με πιάνει νευρικό γέλιο! Τί δύναμη! Γελάμε όλοι μαζί και μου λένε πως κάνει καλό και στον τράχηλο να γελάς, ανοίγει πιο εύκολα και τότε σπάνε τα νερά και τα νιώθω να εκτοξεύονται με πίεση και ταυτόχρονα θέλω να σπρώξω. Πρώτη φορά το νιώθω αυτό! Από εδώ και πέρα είμαι σαν πρωτοτόκος. Τί ενέργεια είναι αυτή που βγαίνει από μέσα μου...; δεν μπορώ να την ελέγξω...γυρίζω με την κοιλιά μου στο νερό και μουγκρίζω και σπρώχνω ολόκληρη με το ζωντανό μου σώμα! Τί 5 / 6

6 δύναμη! Βγήκε το κεφάλι μου λένε και νομίζω πως ζω ένα όνειρο...άλλη μια και ξεγλιστράει από μέσα μου ένα πλασματάκι πανέμορφο! Το κρατώ στο στήθος μου και με κοιτάζει με τα γεμάτα περιέργεια ματάκια του... «Τα κατάφερες κοριτσάρα μου!» φωνάζει ο άντρας μου ενθουσιασμένος. Ναι! Τα κατάφερα! Και ένιωσα σαν να γέννησα και για τα δυο μου παιδιά... Βγήκα από την πισίνα πήγα στο κρεβάτι με το μωράκι μου στο στήθος και τότε ξύπνησε και η μικρή μου ήρθε δίπλα μας και φώναζε κατενθουσιασμένη «Ήρθε το μωράκι μας! Ήρθε το μωράκι μας!» Ξημερώματα Κυριακής, έχει αρχίσει και χαράζει αφού μας παίδεψε λίγο ο πλακούντας για να βγει, η φανταστική μου ομάδα καθαρίζει και μαζεύει το χώρο και εγώ με τις κόρες μου στο κρεβάτι, η μία στο στήθος και η άλλη δίπλα μου χαλαρώνουμε. Μια αγαλλίαση υπάρχει μέσα μου και μια ευγνωμοσύνη που όλα πήγαν όπως τα είχα ονειρευτεί... *Η εμπειρία της Ιριάννας Χριστοδουλοπούλου δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην ομάδα του facebook «Hvbac φυσιολογικός τοκετός μετά από καισαρική στο σπίτι και vbac στο νερό» και την ευχαριστούμε θερμά που τη μοιράστηκε και μαζί μας, προσφέροντας έμπνευση, συγκίνηση και ενθάρρυνση! 6 / 6

Σχετικά έγγραφα

Απόψε (ξανα)ονειρεύτηκα

Απόψε (ξανα)ονειρεύτηκα της Εβελίνας Στο τέλος κάθε χρόνου, η παλιά μου γυμνάστρια, οργανώνει μια γιορτή με χορούς, παραδοσιακούς και μοντέρνους. Κάθε χρονιά, το θέμα της γιορτής είναι διαφορετικό. (π.χ.