ΧΟΥΡΕΜ 7. ΧΟΥΡΕΜ Μια παλλακίδα από τη Μόσχα

Transcript

1 ΧΟΥΡΕΜ 7 ΧΟΥΡΕΜ Μια παλλακίδα από τη Μόσχα ΟΙ ΣΚΙΕΣ ξαφνικά χάθηκαν. Έπαψαν να ακούγονται και οι φωνές. Είχε σβήσει το φως που έκαιγε τα μάτια της. Βρισκόταν μέσα σε πηχτό σκοτάδι. Ένιωσε την επιθυμία να χτυπήσει παλαμάκια από τη χαρά της. Γιατί το μικρό κορίτσι εμφανιζόταν μόνο όταν το σκοτάδι αγκάλιαζε το κορμί της στο κρεβάτι. Μόνο τότε άνοιγε το παράθυρο του νου της στα φώτα της απέραντης εξοχής. Τώρα είχε φτάσει ακριβώς η ώρα. Το σκοτάδι που την κύκλωνε ήταν βαθύ. Μπορούσε να ακούσει αυτά που της εξηγούσε η σιωπή. «Άντε», ψιθύρισε, «έλα πια». Προσπάθησε να αφουγκραστεί τη φωνή του κοριτσιού, αλλά δεν τα κατάφερε. Ήταν όμως σίγουρη πως την άκουσε. Εξάλλου, μόνο εκείνη άκουγε πια τη μικρή κόρη της. Ίσως αυτή τη φορά να της μιλούσε. Ξαφνικά ένιωσε να αναστατώνεται. Πόσο την είχε επιθυμήσει. Κάθε φορά που ερχόταν... Σταματούσε απότομα να τρέχει πίσω από τις πεταλούδες και την κοίταζε. Ήθελε να απλώσει το χέρι και να αγκαλιάσει την κόρη της, αλλά δεν μπόρεσε. Αγαπούσε τα γαλαζοπράσινα μάτια της. Αγαπούσε τις φακίδες στα μάγουλα, το απερίγραπτο χαμόγελο στα χείλη της. «Άντε», είπε ξανά, «μην αφήνεις τις πεταλούδες να σε περιμένουν». Και το κορίτσι δεν τις άφησε να περιμένουν. Εμφανίστηκε ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι μια απέραντη εξοχή γεμάτη κίτρινα σχοινοειδή σπάρτα. Πίσω, πολύ πίσω, αντίκρισε τα βουνά με τις συννεφιασμένες κορυφές. «Αχ», αναστέναξε κοιτάζοντας τις πεταλούδες που χόρευαν πάνω στα λουλούδια. «Σας πεθύμησα». Μετά ήρθε το κορίτσι ανεμίζοντας το γαλάζιο φόρεμα και τη λευκή ποδιά του. Η μητέρα του δεν του είχε πλέξει τα μαλλιά. Κυμάτιζαν σαν κόκκινη θάλασσα πίσω του, καθώς συναγωνίζονταν τον άνεμο. Οι πεταλούδες παρασύρθηκαν αμέσως από τη μαγεία της φοβερής φράντζας του. Τώρα το κορίτσι μάλλον τραγουδούσε ένα χαρούμενο τραγούδι, ενώ οι πεταλούδες χτυπούσαν τα μικρά φτερά τους πάνω στα μαλλιά του. Εκείνη δεν άκου-

2 8 ΝΤΕΜΕΤ ΑΛΤΙΝΓΕΛΕΚΛΙΟΓΛΟΥ γε. Ούτε τα τιτιβίσματα των πουλιών... Έμοιαζε να αγναντεύει ένα σιωπηλό παράδεισο μέσα στο κέντρο του σκότους που την τύλιγε. Το κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά και τις φακίδες την είδε καθώς έτρεχε και έπαιζε με τις πεταλούδες. Επιβράδυνε το ρυθμό του χορού του. Συναντήθηκαν τα βλέμματά τους. Θεέ μου, πόσο όμορφη ήταν η κόρη της! Όμορφη και αθώα. Πόσο απροστάτευτη! Όταν την είδε, θέλησε να απομακρύνει το θλιμμένο βλέμμα της. Ήταν αποφασισμένη. Θα δοκίμαζε. Τη στιγμή που το κορίτσι ετοιμαζόταν να τρέξει πίσω από τις πεταλούδες, το φώναξε. «Στάσου, μη φεύγεις». Η κόρη της στάθηκε ανάμεσα στα κίτρινα λουλούδια. Στράφηκε και την κοίταξε. Η θλίψη στα μάτια της είχε μετατραπεί σε περιέργεια. «Μίλα μου». Φεγγοβόλησαν τα γαλαζοπράσινα μάτια, αλλά δεν έσπασε η σιωπή. «Πες μου, ποια είσαι;» Έσκυψε κι έκοψε ένα λουλούδι. «Είμαι η Αλεξάνδρα, η Αλεξάνδρα». «Αλεξάνδρα! Τι ωραίο όνομα! Πόσο σου ταιριάζει!» «Εσύ όμως ποια είσαι; Νομίζω ότι σε ξέρω». Δεν μπόρεσε να της πει «κι εγώ σε γνωρίζω». «Είμαι η Χουρέμ σουλτάνα, ωραίο μου κορίτσι». «Χουρέμ σουλτάνα; Ποια είναι αυτή;» «Είμαι η γυναίκα του σουλτάνου Σουλεϊμάν του Δίκαιου, του αυτοκράτορα των εφτά χωρών και των δύο ηπείρων». Το κορίτσι ανασήκωσε την άκρη της γαλάζιας φούστας και λύγισε το ένα γόνατο. Υποκλίθηκε ελαφρά μπροστά της. Της πρόσφερε το κίτρινο λουλούδι που έκοψε. Η Χουρέμ ήθελε να λυτρωθεί από το σκοτάδι και να πάρει το λουλούδι, αλλά δεν τα κατάφερε. Ένα λυγμός κόμπιασε στο λαιμό της. Ήθελε να ξεφύγει από το σκοτάδι και να χορέψει το χορό της πεταλούδας μαζί με την Αλεξάνδρα μέσα στη θάλασσα των λουλουδιών. Όμως δεν μπορούσε να γλιτώσει από το σκοτάδι. Μια σκανδαλιάρικη έκφραση σχηματίστηκε στο πρόσωπο του κοριτσιού. «Η Χουρέμ είναι ερωτευμένη με τον Σουλεϊμάν;» «Και βέβαια είναι ερωτευμένη». «Σίγουρα σε αγαπά και ο Σουλεϊμάν;» Η Χουρέμ κάγχασε. «Πώς το κατάλαβες;» «Είσαι πολύ όμορφη, γι αυτό».

3 ΧΟΥΡΕΜ 9 Διασπάστηκε μεμιάς η προσοχή του κοριτσιού. Χοροπήδησε και άρχισε να κυνηγά τις πεταλούδες. Καθώς έτρεχε και τιτίβιζε χαρούμενα, σταμάτησε σαν να θυμήθηκε κάτι. «Έχεις στέμμα, έχεις θρόνο;» Δεν ήξερε τι να απαντήσει. «Είναι ωραίο πράγμα να είσαι Χουρέμ σουλτάνα», είπε το κορίτσι και άρχισε να τρέχει. «Το αποφάσισα, Χουρέμ θα γίνω κι εγώ, Χουρέμ». Θέλησε να σηκωθεί από το κρεβάτι όπου κοιμόταν και να λευτερωθεί από την αιχμαλωσία του σκότους. Δεν μπόρεσε. «Σε προειδοποιώ, μην τυχόν! Εσύ παράμεινε σουλτάνα των αγρών». Η Αλεξάνδρα όμως είχε ήδη χαθεί ανάμεσα στα λουλούδια χορεύοντας με τις πεταλούδες. Η Χουρέμ άρχισε να ακούει το τραγούδι. «Μακάρι να μην τελειώσει», σκέφτηκε, αλλά άρχισαν όλα να σβήνονται ένα ένα. Πρώτα ξεθώριασαν τα χρώματα. Χάθηκαν οι λουλουδιασμένοι αγροί. Μετά οι συννεφιασμένες βουνοκορφές. Τελευταία έσβησαν το σφύριγμα του ανέμου και το τραγούδι της Αλεξάνδρας. Έκλεισε πάλι το παράθυρο του νου. Η Χουρέμ έμεινε πρόσωπο με πρόσωπο με το σκοτάδι. Κόλλησε στο μυαλό της το ερώτημα του κοριτσιού. «Η Χουρέμ είναι ερωτευμένη με τον Σουλεϊμάν;» Αμέσως ανατρίχιασε. «Ήρθες, Σουλεϊμάν μου;» ρώτησε και τον αναζήτησε δίπλα της στο κρεβάτι. Δεν υπήρχε κανείς, αλλά εκείνη σπαρταρούσε από πόθο στα στιβαρά μπράτσα του που την αγκάλιαζαν σαν ατσαλένια μέγκενη. Με πάθος. Ένιωθε τις σπίθες που προκαλούσαν τα πυρακτωμένα χείλη του Σουλεϊμάν στα αφτιά, στο λαιμό και στα στήθη της. Σαν να της κόπηκε η ανάσα. «Μπορεί άραγε να συμβεί τέτοιο πράγμα;» αναρωτήθηκε πολλές φορές. Μπορεί; Μπορούσε το κορμί της να σπαρταρά από απερίγραπτο πόθο, τη στιγμή που βρισκόταν σε ένα σημείο ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, στο όνειρο και στην πραγματικότητα, στην κόλαση και στον παράδεισο; Τρόμαξε. Προσπάθησε να σηκωθεί. Υψώθηκε μέσα της μια κραυγή, όμως δεν έβγαλε τσιμουδιά. Ποιανού δάχτυλα ήταν αυτά; Πανικοβλήθηκε. Αναζήτησε μέσα στο σκοτάδι τον ιδιοκτήτη των δαχτύλων που ταξίδευαν ανάμεσα στα πόδια της και την τρέλαιναν. Δεν μπόρεσε να τον βρει. Αφού δεν υπήρχε. Τα αδέσποτα δάχτυλα προχωρούσαν σαν την αράχνη στους μηρούς και στη βουβωνική χώρα της. «Εσύ είσαι;» Αναστέναξε. Δεν απάντησε κανείς. Η Χουρέμ αγωνίστηκε για να απομακρυνθεί από τα δάχτυλα που επισφράγιζαν την ηδονή, την αμαρτία σε κάθε απόκρυφο σημείο που άγγιζαν. «Όχι!» φώναξε. «Όχι, όχι!» Σκέφτηκε ότι τη σήκωσαν και την πέταξαν μέσα στο σκοτάδι. Έτρεξε για να σω-

4 10 ΝΤΕΜΕΤ ΑΛΤΙΝΓΕΛΕΚΛΙΟΓΛΟΥ θεί. Όμως δεν είχε ούτε χέρια ούτε πόδια. Τα δάχτυλα της αράχνης είχαν χαθεί. Τώρα την κυνηγούσε ένας νέος, ωραίος άντρας. «Εσύ», φώναξε. «Εσύ, εσύ, εσύ! Εσύ με σκότωσες. Εγώ όμως σε είχα πιστέψει». Τη στιγμή που θα την έπιαναν, κάλπασε μπροστά της ένα λευκό άλογο. Η χαίτη του ανέμιζε στον άνεμο. Η Χουρέμ είδε τον επιβλητικό γίγαντα που καθόταν πάνω στο άλογο. Σαν να φωτίστηκε το σκοτάδι. «Ανέβα, κορίτσι μου», της είπε ο μεγαλόσωμος άντρας. Έπεσε σε αυτά τα δυνατά μπράτσα χωρίς καμιά σκέψη. Τυλίχτηκε στο λαιμό του γίγαντα. «Πάρε με από εδώ, πήγαινέ με στους αγρούς μου. Με περιμένουν οι πεταλούδες μου», του είπε. Το λευκό άλογο ξεχύθηκε μπροστά σαν θύελλα. Η Χουρέμ ένιωσε τη χαίτη του να μπλέκεται στα μαλλιά της, να χαϊδεύει το πρόσωπό της. Άρχισαν να κινούνται κορμιά μέσα στο σκοτάδι, αλλά δεν μπορούσε να διακρίνει τα πρόσωπά τους. Άκουγε ανεπαίσθητους ψιθύρους. «Καίγεται στον πυρετό», είπε κάποιος. Έβλεπε ακαθόριστα τα πρόσωπα των παιδιών της. Αυτός ήταν ο Μεχμέτ. «Αχ, Μεχμέτ μου», αναστέναξε. «Δεν μπόρεσαν να σκοτώσουν τη μάνα σου και σκότωσαν εσένα». Μετά πέρασε από δίπλα της η Μιχριμάχ. «Μονάκριβη κόρη μου!» Τα ξανθά μαλλιά του Σελίμ... Το πύρινο βλέμμα του Βαγιαζήτ, ίδιο με του πατέρα του. Πέρασε, επίσης, από μπροστά της το λεπτό κορμί του Τζιχανγκίρ. Ακριβώς τη στιγμή που θα τον αγκάλιαζε, ο μικρότερος γιος της ξέφυγε από τα χέρια της. Είδε δύο φοβερά μάτια. Τα θυμόταν αυτά τα μάτια. Ανατρίχιασε αντικρίζοντας το παγωμένο γκρίζο βλέμμα. Τα χείλη της γυναίκας δε σάλευαν, αλλά η Χουρέμ άκουγε εκείνη τη φοβερή φωνή. «Δηλητήριο, δηλητήριο», έλεγε η γυναίκα κι η φωνή της έμοιαζε με τρίψιμο ατσαλιού. Το σκοτάδι ξαφνικά διαλύθηκε. Οι σκιές απέκτησαν μορφή. Οι φωνές βρήκαν τους ιδιοκτήτες τους. «Πατισάχ μου, σας αναγγέλλω ευχάριστες ειδήσεις. Η Χουρέμ σουλτάνα συνήλθε». Ανάμεσα από τα θολά βλέφαρά της πρόσεξε τα σύννεφα αγωνίας στο πρόσωπο του συζύγου της. Καθώς προσπαθούσε να χαμογελάσει, σφηνώθηκε σαν τρυπάνι στο μυαλό της το ερώτημα της Αλεξάνδρας: «Έχεις στέμμα, έχεις θρόνο;» «Φωνάξτε μου τον Τζαφέρ», ψιθύρισε η Χουρέμ. «Αμέσως, αμέσως».

5 ΧΟΥΡΕΜ 11 1 Φθινόπωρο, 1558 ΚΙΝΗΘΗΚΑΝ μερικές ανήσυχες σκιές ανάμεσα στα δέντρα. Δέκα άντρες με φοβερά πρόσωπα περπατούσαν διπλωμένοι στα δύο κάτω από τη δυνατή βροχή και αφουγκράζονταν ολόγυρα σε κάθε βήμα που έκαναν. Το δάσος με τις σκιές των δέντρων είχε βυθιστεί σε ένα σκοτάδι πιο μαύρο και από τη νύχτα. Δεν ήταν δυνατό να τους προσέξει κανείς. Μόνο η ψυχρή λάμψη των ατσαλένιων σπαθιών τους, που τη μια φαινόταν και την άλλη χανόταν, τους πρόδιδε. Πήγαιναν με αυτό τον καιρό σε μια φοβερή, σαν αυτούς, αποστολή. Είχαν πολύ δρόμο ακόμα μέχρι το σημείο της ενέδρας. Περπατούσαν εδώ και ώρες. Από τη μια η βροχή και από την άλλη το νερό που κυλούσε από τα φύλλα των δέντρων πίσω από τα οποία κρύβονταν είχαν ποτίσει και το μεδούλι τους. Με το σήκωμα ενός χεριού λούφαξαν όλοι. Δέκα ζευγάρια αφτιά αφουγκράστηκαν τη σιωπή της νύχτας. Δέκα ζευγάρια μάτια περίμεναν ορθάνοιχτα να διακρίνουν κάτι πίσω από τον τοίχο της βροχής. Κανείς... Τίποτα... Το δάσος δεν υπήρξε ποτέ τόσο σιωπηλό. Τα ελάφια και οι λαγοί είχαν βρει μέρος για να κρυφτούν, γιατί ήταν ολοφάνερο ότι μια αιμοσταγής δουλειά περίμενε τους δέκα άντρες. Όμως ένα σακί με γυαλιστερές χρυσές θα τους ζέσταινε όλους. Το χέρι κατέβηκε και οι δέκα σκιές, έτοιμες να ξεκοιλιάσουν όποιον βρισκόταν μπροστά τους, προχώρησαν. Το ίδιο έκανε και η σκιά που ακολουθούσε μερικά μέτρα ξοπίσω τους. Είχαν κουραστεί για τα καλά όταν έφτασαν σε ένα μικρό ξέφωτο όπου αραίωναν τα δέντρα. Οι δέκα άντρες σταμάτησαν. Η σκιά πίσω τους κρύφτηκε πίσω από ένα δέντρο. Έπρεπε να προστατευτεί από αυτά που θα συνέβαιναν, να μην πλησιάσει πολύ.

6 12 ΝΤΕΜΕΤ ΑΛΤΙΝΓΕΛΕΚΛΙΟΓΛΟΥ Για να ανασάνουν, οι άντρες αφέθηκαν να πέσουν πάνω στο υγρό χώμα. Οι μανδύες που φορούσαν για να κρύβονται είχαν κολλήσει πάνω τους. «Ανάθεμα», μουρμούρισε χαμηλόφωνα μια φωνή. Το πρόσωπο αυτού που μιλούσε δε διακρινόταν εξαιτίας της κουκούλας που κάλυπτε το κεφάλι του. «Αυτό το πράγμα βαραίνει σαν το πτώμα γκιαούρη*. Αν δε βγάλουμε τους μανδύες, θα μας είναι δύσκολο να χρησιμοποιήσουμε τα σπαθιά μας». Ένας άντρας ξαπλωμένος μπρούμυτα πιο πέρα έβγαλε και πέταξε το μανδύα από το κεφάλι του. «Θα είναι όμως εύκολο», είπε, «να βάλεις τις χρυσές στην τσέπη». Έκλεισε το στόμα με το χέρι του για να κρύψει ένα ύπουλο χαμόγελο και σκούπισε τα νερά που κυλούσαν στο πρόσωπό του. «Με τέτοιο καιρό ούτε ο διάβολος δεν κυκλοφορεί, βρε. Αν με ρωτήσετε, θα σας πω ότι άδικα προσπαθούμε. Οι ξένοι είναι βλάκες σαν εμάς; Σίγουρα θα έχουν καταφύγει σε κάποιο χάνι. Θα ροχαλίζουν στα ζεστά κρεβάτια τους και θα περιμένουν να ξημερώσει», είπε μια άλλη σκιά μέσα στο σκοτάδι. «Ποιος ξέρει, μπορεί οι ερίφηδες να κάθονται μπροστά στη φωτιά και να πίνουν αδιάκοπα κρασί». Ο άντρας που έκανε σήμα προηγουμένως με το χέρι του και έδωσε τη διαταγή να σταθούν σηκώθηκε οργισμένος από τη θέση του. «Για ποιο χάνι, ποιο κρασί παραμιλάτε, βρε κούτσουρα! Όταν οι άνθρωποι της Χουρέμ πάρουν μια εντολή, δεν καταλαβαίνουν ούτε από λάσπη ούτε από βροχή. Σταματήστε να γκρινιάζετε σαν γυναίκες και προχωρήστε. Δεν απέχει πολύ η ενέδρα». Ακούστηκαν απρόθυμα μουρμουρητά. Οι εννιά άντρες άρχισαν πάλι να περπατούν. Ο τοίχος της βροχής δεν τους έκρυψε για πολύ από τα μάτια. Ο επικεφαλής τους έμεινε πίσω. Οι υπόλοιποι τον περίμεναν να πλησιάσει. Ο άντρας που τους ακολουθούσε ήταν τυλιγμένος με ένα δερμάτινο μανδύα και σερνόταν κάτω. Προσπαθούσε να τινάξει τα νερά από πάνω του. «Τρύπησε ο ουρανός, ευλογημένε!» είπε. * Σημαίνει «άπιστος» και συνήθως χρησιμοποιείται για ανθρώπους που δεν είναι μουσουλμάνοι. (Σ.τ.Μ.)

7 ΧΟΥΡΕΜ 13 «Θα ξεπλύνει το αίμα που θα χύσουμε, γι αυτό», αποκρίθηκε ο αρχηγός. Ο άντρας με το δερμάτινο μανδύα ανατρίχιασε. «Το αίμα θα ξεπλυθεί, αλλά τα πτώματα θα μείνουν. Όλοι θα αναγνωρίσουν τους ανθρώπους της Χουρέμ. Για τους δικούς σου; Πρόσεξες να μην έχουν τίποτα πάνω τους που μπορεί να μας προδώσει, έτσι δεν είναι;» «Μην ανησυχείς, οι άντρες μας είναι καθαροί». Ο αρχηγός σταμάτησε. Γέλασε με αυτά που είπε. «Καθαροί, ε; Έλα και μη γελάς!» μάλωσε τον εαυτό του. Τα πάντα σε αυτό τον κόσμο μπορεί να ήταν καθαρά, αλλά ποτέ οι άντρες του. «Εσύ πάλι να προσέχεις», ψιθύρισε ο άντρας με το δερμάτινο μανδύα. «Μην ξεχνάς τη συμφωνία. Δε θα αφήσουμε πίσω κανένα δικό μας τραυματία. Αν κάποιος πέσει, μην πεις, όπως και να έχει, θα πεθάνει. Αποτελείωσέ τον». «Αν επιζήσω», είπε ο αρχηγός και γύρισε να τον κοιτάξει. «Αν τραυματιστώ εγώ, ποιος θα με αποτελειώσει; Εσύ;» Ο άντρας με το δερμάτινο μανδύα έκανε πως δεν άκουσε. «Οι δικοί σου δεν πρόσεξαν ακόμα ότι σας ακολουθώ;» «Είναι σε θέση να προσέξουν; Η βροχή τούς μούσκεψε ακόμα και τα σώβρακα. Η σκέψη όλων είναι να τελειώσουν μια ώρα αρχύτερα για να πάνε σε ζεστό και στεγνό μέρος. Ποιος έχει τη δύναμη να γυρίσει και να κοιτάξει πίσω του;» Στάθηκε μια στιγμή. «Επιπλέον εσύ ήθελες να μας ακολουθήσεις. Μπορούσαμε να τελειώσουμε τη δουλειά και να σου παραδώσουμε αυτό που ζητούσες. Κι εσύ δε θα αναγκαζόσουν να υποστείς αυτή τη βρομιά». Μερικές σταγόνες νερού που κύλησαν από τον αυχένα του έκαναν τον άντρα με το δερμάτινο μανδύα να ανατριχιάσει. Τυλίχτηκε ακόμα πιο πολύ. Η νύχτα δε θα ήταν μόνο βροχερή, αλλά και μακριά και αιματηρή. Δεν ήθελε καν να σκεφτεί τι θα πάθαιναν αν δεν έβρισκαν τους ανθρώπους της Χουρέμ. Έπρεπε οπωσδήποτε να πάρει εκείνο το σακούλι για τον αφέντη του. «Αυτός που μου έδωσε την εντολή είναι σχολαστικός άνθρωπος», μουρμούρισε. «Πρέπει να πάρουμε αυτό που θέλει, αλλά δε φτάνει. Πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι η δουλειά τέλειωσε και δεν έμειναν ίχνη».

8 14 ΝΤΕΜΕΤ ΑΛΤΙΝΓΕΛΕΚΛΙΟΓΛΟΥ «Κι εσύ βρίσκεσαι εδώ γι αυτό το λόγο. Για να βεβαιωθείς ότι τα ίχνη θα εξαφανιστούν». Ο άντρας με το δερμάτινο μανδύα δεν απάντησε. Κοίταξε αλλού. Μέσα στο σκοτάδι δε φαινόταν καν το ασπράδι των ματιών του. «Ποιος σου έδωσε αυτή την απαίσια διαταγή;» Το ερώτημα διατύπωσε ξαφνικά ο αρχηγός της ενέδρας. Ο άνθρωπος έβρισε τον εαυτό του. Τι ηλίθια ερώτηση ήταν αυτή; Επιπλέον ήταν και γελοία. Όμως ο άλλος δε γέλασε. Σκούπισε μία φορά ακόμα τα νερά που έτρεχαν στο πρόσωπό του και είπε μόνο: «Ο άνθρωπος που μου έδωσε την εντολή να εκπληρώσω τη διαταγή του». «Αν επαληθευτούν αυτά που λένε οι δικοί μας; Αν δηλαδή οι άνθρωποι, αντί να τρέχουν με τα άλογα μέσα στη βροχή, έμειναν κάπου; Όταν ξημερώσει, όπως ξέρεις, η ενέδρα κινδυνεύει». Ο άντρας με το δερμάτινο μανδύα κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Μέρα ή νύχτα, βροχή ή χιόνι δεν έχουν καμιά σημασία. Η δουλειά θα γίνει. Αυτή είναι η διαταγή!» Έκανε μια κίνηση στον επικεφαλής σαν να του έλεγε «άντε, προχώρα πια». «Θα έρθουν», πρόσθεσε. «Λίγο πριν το είπες μόνος σου: οι έφιπποι της Χουρέμ δε σταματούν». Κι έτσι ακριβώς έγινε. Οι έφιπποι της Χουρέμ δε σταμάτησαν. Πέντε μαυροντυμένοι καβαλάρηδες άφησαν πίσω τους αγρούς και μπήκαν στο δάσος. Ήταν αποφασισμένοι να συνεχίσουν το δρόμο τους ακόμα και αν τα δέντρα και το σκοτάδι ελάττωναν την ταχύτητά τους. Έσκυβαν τα κεφάλια για να προστατευτούν από τα χαμηλά κλαδιά των δέντρων και προχωρούσαν με δυσκολία τραβώντας γρήγορα δεξιά και αριστερά τα χαλινάρια των αλόγων. Μέσα στο τεράστιο δάσος δεν ακουγόταν τίποτα πέρα από τις ανάσες των κουρασμένων ζώων. Επιτάχυναν την πορεία τους όταν έφτασαν σε ένα σημείο όπου αραίωναν τα δέντρα. Είχε απομείνει ένα τέταρτο δρόμου που έπρεπε να διανύσουν μέσα στο δάσος. Όλα έγιναν ξαφνικά. Ένα τεράστιο δέντρο έπεσε με θόρυβο πάνω στους πέντε καβαλάρηδες. Τα τρομαγμένα ζώα αφηνίασαν με πονεμένα χλιμιντρίσματα. Οι καβαλάρηδες φώναξαν οργισμένοι. Την ίδια στιγμή δέκα βέλη εκτοξεύτηκαν σφυρίζοντας μέσα στο σκοτάδι. Οι δύο από τους πέντε καβαλάρηδες σκοτώθηκαν αμέσως. Οι υπό-

9 ΧΟΥΡΕΜ 15 λοιποι ξεπέζεψαν και τράβηξαν τα σπαθιά τους. «Διαβόλου σπέρματα, βγείτε στη μέση», φώναξε ένας από αυτούς. Αυτοί που έστησαν την ενέδρα δε σκόπευαν να περιμένουν. Δέκα σκιές πετάχτηκαν πίσω από τα δέντρα και περικύκλωσαν τους τρεις καβαλάρηδες της Χουρέμ. Για ένα δυο δευτερόλεπτα οι αντίπαλοι αντάλλαξαν απειλητικά βλέμματα κι έπειτα ακούστηκαν μπερδεμένες φωνές, βρισιές και κλαγγές σπαθιών. Οι σπίθες που πετάγονταν από τα χτυπήματα των ατσαλιών φώτιζαν σαν αστραπές το δάσος και οι φωνές που ακούγονταν προηγουμένως μετατράπηκαν σε κραυγές. Πρώτα δύο από αυτούς που έστησαν την ενέδρα φώναξαν «κάηκα, μάνα μου!» και σωριάστηκαν κάτω ακίνητοι. Ένας από τους ανθρώπους της Χουρέμ επιτέθηκε στους αντιπάλους του. «Σκορπιστείτε, βρε τσιράκια του Σοκόλου!» φώναξε. Το σπαθί του πήρε δύο άλλες ζωές, αλλά τραυματίστηκε το ένα χέρι του. Κράτησε το σπαθί με το γερό χέρι του και συνέχισε τη μάχη. Άνοιξε την κοιλιά ενός από τους δύο άντρες που έρχονταν κατά πάνω του και έκοψε το χέρι του άλλου. Όταν αντιλήφθηκε τον άντρα πίσω του και γύρισε, ήταν πια πολύ αργά. Το σπαθί έκοψε το κεφάλι από το σώμα του. Το ακέφαλο σώμα σπαρτάρισε για λίγο και μετά απέμεινε ακίνητο. Το κομμένο κεφάλι κύλησε στο βρεγμένο χώμα και χάθηκε. Οι έφιπποι πολέμησαν γενναία και μετέτρεψαν την περιοχή σε λίμνη αίματος. Τα κορμιά εννιά αντρών που έστησαν την ενέδρα και τεσσάρων ανθρώπων της Χουρέμ κείτονταν στο χώμα μέσα στο σκοτάδι. Την ώρα που η βροχή καθάριζε τα αίματα από τις πληγές ζούσαν μόνο δύο άντρες: ο επικεφαλής της ενέδρας και ένας καβαλάρης της Χουρέμ, αλλά και αυτός τραυματισμένος. Καθώς καραδοκούσαν για το τελικό χτύπημα, ένα σφύριγμα έσκισε τη νύχτα. Το βέλος διαπέρασε την καρδιά του καβαλάρη της Χουρέμ και βγήκε από την πλάτη του. Έπεσε άλλο ένα βέλος. Ακολούθησε και τρίτο. Ο έφιππος σωριάστηκε μέσα στη λάσπη και όλα τελείωσαν. Για ένα διάστημα δεν ακουγόταν τίποτα πέρα από τον ήχο της βροχής. «Παραλίγο θα αποτελείωνε κι εμένα το γουρούνι!» μουρμούρισε ο αρχηγός της ενέδρας. Στράφηκε στον άνθρωπο που βγήκε πίσω από τα δέντρα. «Τα βέλη σου μου έσωσαν τη ζωή». «Παράτα τις κουβέντες. Οι άνθρωποι πολεμούν καλύτερα από σας.

10 16 ΝΤΕΜΕΤ ΑΛΤΙΝΓΕΛΕΚΛΙΟΓΛΟΥ Αν δεν πρόφταινα, θα χαλούσε η ενέδρα. Ψάξε τους. Ένας από όλους έχει πάνω του ένα πορφυρό σακουλάκι», είπε ο άντρας με το δερμάτινο μανδύα, που παρακολουθούσε όλο το βράδυ εκείνους που έστησαν την ενέδρα. Καθώς ο αρχηγός έψαχνε τους καβαλάρηδες, ο άλλος τριγύριζε ανάμεσα στα πεσμένα κορμιά. Μερικές φορές έσκυβε για να διαπιστώσει αν ανάσαιναν ή όχι. Συνέχιζε ακόμα τη δουλειά του, όταν τον πλησίασε ο επικεφαλής. «Δεν υπάρχει σακούλι, δεν υπάρχει τίποτα πάνω τους», του είπε. «Τι θα πει δεν υπάρχει. Πρέπει να υπάρχει. Ψάξε κι άλλο. Μήπως το πέταξαν κάτω; Σίγουρα κάπου το έκρυψαν». Η φωνή του άντρα με το δερμάτινο μανδύα πρόδιδε τον πανικό του. Δεν απέδωσε ούτε το δεύτερο ψάξιμο. Στο τρίτο συμμετείχε κι εκείνος. Γύμνωσαν τα πτώματα και έψαξαν μήπως ήταν κρεμασμένο κάτι πάνω τους, αλλά δε βρήκαν τίποτα. «Ανάθεμα», φώναξε ξαφνικά οργισμένος ο άνθρωπος με το δερμάτινο μανδύα, «αυτή είναι παγίδα». «Παγίδα;» «Ναι, παγίδα! Οι άνθρωποι είναι σωματοφύλακες. Επίτηδες μας γνωστοποίησαν το δρόμο που θα ακολουθούσαν. Ενώ εμείς στήναμε την ενέδρα, το σακούλι ταξίδευε από άλλο δρόμο για να φτάσει στον προορισμό του. Για να καταλάβεις, πέσαμε στην παγίδα της Χουρέμ σουλτάνας. Αυτή η μοσχοβίτικη σαρανταποδαρούσα παραπλανά ακόμα και το διάβολο!» «Πες μου ότι σκοτώθηκαν άδικα τόσοι άντρες μου!» Ο άνθρωπος με το δερμάτινο μανδύα στράφηκε και κοίταξε θυμωμένα τον επικεφαλής. «Οι τρεις ακόμα ζουν. Τους τράβηξα κάτω από αυτό το δέντρο. Πήγαινε να τους αποτελειώσεις». Ο αρχηγός της ενέδρας έκοψε με το σπαθί του την ανάσα των τριών τραυματιών που βρίσκονταν στα πρόθυρα του θανάτου. Όταν τελείωσε τη δουλειά και γύρισε την πλάτη του, άκουσε εκείνο το καταραμένο σφύριγμα, αλλά ήταν πολύ αργά. Το πρώτο βέλος καρφώθηκε στην κοιλιά του. Κοίταξε έντρομος την κόκκινη κηλίδα που μεγάλωνε ταχύτατα. Ένα δεύτερο βέλος τού έκοψε το νήμα της ζωής.