έκανε: «Αληθινά, αληθινά, σας λέω, αυτό είναι το ευαγγέλιό μου. Και εσείς γνωρίζετε αυτά

Transcript

1 υγκέντρωση απογεύματος Κυριακής 3 Απριλίου 2011 Σι είδους άνδρες και γυναίκες πρέπει να είστε; Από τον Πρεσβύτερο Λυν Ρόμπινς Σων Εβδομήκοντα Σο «Να ζει κανείς ή να μη ζει;» είναι πράγματι μία πολύ καλή ερώτηση1. Ο ωτήρας έθεσε την ερώτηση με έναν κατά πολύ βαθυστόχαστο τρόπο, καθιστώντας την ζωτικής σημασίας ερώτηση από άποψη διδαχής για τον καθέναν εξ ημών: «Σι είδους [άνδρες και γυναίκες] πρέπει να είστε; Αληθινά, σας λέω, ακριβώς όπως είμαι εγώ» (Νεφί Γ 27:27. Η πλάγια γραφή προστέθηκε). Σο πρώτο πρόσωπο του ενεστώτα του ρήματος είμαι είναι εγώ είμαι. Μας προσκαλεί να πάρουμε επάνω μας το όνομά Σου και τη φύση Σου. Για να γίνουμε όπως είναι Εκείνος, πρέπει επίσης να κάνουμε τα πράγματα που Εκείνος έκανε: «Αληθινά, αληθινά, σας λέω, αυτό είναι το ευαγγέλιό μου. Και εσείς γνωρίζετε αυτά που πρέπει να κάνετε μέσα στην εκκλησία μου. Γιατί τα έργα που είδατε εμένα να κάνω, αυτά θα κάνετε επίσης κι εσείς» (Νεφί Γ 27:21. Η πλάγια γραφή προστέθηκε). Σο είμαι και το κάνω είναι αδιάσπαστα. Ως αλληλένδετες διδαχές, ενισχύουν και προάγουν η μία την άλλη. Η πίστη εμπνέει κάποιον να προσευχηθεί, επί παραδείγματι, και η προσευχή με τη σειρά της ενδυναμώνει την πίστη κάποιου. Ο ωτήρας συχνά αποδοκίμαζε όσους έκαναν χωρίς να είναι -- αποκαλώντας τους υποκριτές: «Ο λαός αυτός με τιμάει με τα χείλη, η καρδιά τους όμως απέχει μακριά από μένα» (Κατά Μάρκον 7:6). Σο να κάνει κάποιος χωρίς να είναι, είναι υποκρισία ή προσποίηση ότι είναι κάτι που δεν είναι -- κάποιος που προσποιείται. Αντιστρόφως, το να είναι κάποιος χωρίς να κάνει, είναι κενό, καθώς «η πίστη, αν δεν έχει έργα, είναι από μόνη της νεκρή» (Ιακώβου 2:17. Η πλάγια γραφή προστέθηκε). Σο να είναι κάποιος χωρίς να κάνει είναι όντως σαν να μην είναι -- είναι εξαπάτηση του ίδιου του εαυτού, πιστεύοντας ότι κάποιος είναι καλός, απλώς οι προθέσεις του είναι καλές. Σο να κάνεις χωρίς να είσαι --υποκρισία-- δείχνει μία ψευδή εικόνα στους άλλους, ενώ το να είσαι χωρίς να κάνεις, δείχνει μία ψευδή εικόνα στον εαυτό σου.

2 Ο ωτήρας επετίμησε τους γραμματείς και τους Φαρισαίους για την υποκρισία αυτών: «Αλίμονο σε σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές επειδή αποδεκατίζετε» --κάτι που έκαναν-- «τον δυόσμο, και τον άνηθο και το κύμινο αφήσατε, όμως, τα βαρύτερα του νόμου: Σην κρίση και το έλεος και την πίστη» (Κατά Ματθαίον 23:23). Ή με άλλα λόγια, απέτυχαν να είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι. Ενώ ανεγνώρισε την σημασία του κάνω, ο ωτήρας ταύτισε το είμαι ως «βαρύτερα του νόμου». Η μεγαλύτερη σημασία του είναι, επεξηγείται στα κάτωθι παραδείγματα: Η έλευση στα ύδατα του βαπτίσματος είναι κάτι που κάνουμε. Σο είμαστε το οποίο πρέπει να προηγείται, είναι πίστη στον Ιησού Χριστό και μεγάλη αλλαγή στην καρδιά. Η μετάληψη που λαμβάνουμε είναι κάτι που κάνουμε. Σο να είμαστε άξιοι να μεταλάβουμε είναι βαρύτερο και πάρα πολύ πιο σημαντικό ζήτημα. Η χειροτονία στην ιεροσύνη είναι μια πράξη ή κάνουμε. Σο πιο βαρύνον θέμα, εντούτοις, είναι δύναμη στην ιεροσύνη που είναι βασισμένη «στις αρχές της χρηστότητας» (Δ&Δ 121:36), ή είμαστε. Πολλοί εξ ημών δημιουργούμε καταλόγους με πράγματα που πρέπει να κάνουμε, ώστε να μας θυμίζουν αυτά που θέλουμε να επιτύχουμε. Όμως, σπανίως οι άνθρωποι πρέπει να είναι κατάλογοι. Γιατί; Σα πράγματα που πρέπει να κάνουμε είναι δραστηριότητες ή γεγονότα στα οποία μπορούμε να θέσουμε ένδειξη ότι τα διεκπεραιώσαμε, όταν γίνουν. Σο να είναι, εντούτοις, δεν σημαίνει ότι έγινε. Δεν μπορείς να κερδίζεις νι με το να είσαι. Μπορώ να βγάλω τη σύζυγό μου έξω για μια υπέροχη βραδιά αυτήν την Παρασκευή, κάτι που ανήκει στην κατηγορία κάνω. Όμως, το να είμαι καλός σύζυγος δεν είναι γεγονός πρέπει να είναι μέρος της φύσεώς μου -- του χαρακτήρος ή αυτού που είμαι. Ή ως γονέας, πότε μπορώ να θέσω ένδειξη ότι έγινε κάτι σε ένα παιδί στον κατάλογό μου; Ποτέ δεν παύουμε να είμαστε καλοί γονείς. Και το να είμαστε καλοί γονείς, ένα εκ των πιο σημαντικών πραγμάτων που μπορούμε να διδάξουμε στα παιδιά μας είναι πώς να είναι περισσότερο σαν τον ωτήρα. Σο είμαι σαν του Χριστού δεν είναι ορατό, αλλά είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από όσα κάνουμε, τα οποία είναι ορατά. Όταν οι γονείς βοηθούν ένα παιδί να μάθει να περιπατεί, επί παραδείγματι, βλέπουμε ότι οι γονείς κάνουν πράγματα όπως το να στηρίζουν και να επαινούν το παιδί τους. Αυτά τα πράγματα που κάνει, αποκαλύπτουν αθέατη αγάπη στην

3 καρδιά του και η αθέατη πίστη και ελπίδα στο δυναμικό του παιδιού του. Κάθε ημέρα οι προσπάθειές συνεχίζονται -- αποδεικτικά στοιχεία των αθέατων χαρακτηριστικών της υπομονής και της επιμέλειας. Επειδή το είμαι γεννά το κάνω, και είναι το κίνητρο πίσω από το κάνω, η διδασκαλία του να είμαστε θα βελτιώσει τη συμπεριφορά πιο αποτελεσματικά παρά το να εστιάζουμε στο να κάνουμε όσον θα βελτιώσει τη συμπεριφορά. Όταν τα παιδιά παραφέρονται, ας πούμε όταν μαλώνουν μεταξύ τους, συχνά κατευθύνουμε εσφαλμένως την πειθαρχία μας σε αυτό που έκαναν ή τον διαπληκτισμό που παρατηρήσαμε. Όμως, το ότι κάνουν --η συμπεριφορά τους-- είναι απλώς σύμπτωμα του αθέατου κινήτρου στην καρδιά τους. Θα μπορούσαμε να διερωτηθούμε: «Ποια γνωρίσματα, αν γίνουν κατανοητά από ένα παιδί, θα διόρθωναν αυτήν τη συμπεριφορά στο μέλλον; Να έχει υπομονή και συγχώρηση, όταν ενοχληθεί; Να αγαπά και να είναι ειρηνοποιός; Να αναλαμβάνει την ευθύνη του για τις πράξεις του και όχι να κατηγορεί τους άλλους;» Πώς διδάσκουν οι γονείς αυτά τα γνωρίσματα στα παιδιά τους; Ποτέ δεν θα έχουμε μεγαλύτερη ευκαιρία να διδάξουμε και να δείξουμε γνωρίσματα σαν του Χριστού στα παιδιά μας παρά με τον τρόπο που τα πειθαρχούμε. τα Αγγλικά, η λέξη πειθαρχία προέρχεται από την ίδια ρίζα όπως ο μαθητής και υποδηλοί υπομονή και διδασκαλία από μέρους μας. Δεν θα πρέπει να γίνεται με θυμό. Μπορούμε και θα πρέπει να πειθαρχούμε με τον τρόπο που μας διδάσκει το Διδαχή και Διαθήκες 121: με «την πειθώ, με μακροθυμία, με ηπιότητα και πραότητα, και με αγάπη γνήσια. Με καλοσύνη, και πλήρη γνώση» (εδάφια 41-42). Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά σαν του Χριστού τα οποία θα πρέπει να είναι μέρος αυτού που είμαστε, ως γονέων και μαθητών του Χριστού. Μέσω της πειθαρχίας το παιδί μαθαίνει περί συνεπειών. Σέτοιες στιγμές είναι χρήσιμο να μετατρέπετε τα αρνητικά σε θετικά. Εάν το παιδί ομολογεί ένα λάθος, επαινέστε το για το θάρρος που απαιτήθηκε να το ομολογήσει. Ερωτήστε το παιδί τι έμαθε από το λάθος ή την εσφαλμένη πράξη, η οποία δίδει σε εσάς και κάτι πιο σημαντικό, στο Πνεύμα την ευκαιρία να αγγίξει και να διδάξει το παιδί. Όταν διδάσκουμε στα παιδιά διδαχές, με το Πνεύμα, αυτή η διδαχή έχει τη δύναμη να αλλάξει την ίδια του τη φύση --κάνω-- με τον καιρό. Ο Άλμα ανεκάλυψε την ίδια αυτή αρχή, ότι «η κήρυξη του λόγου του Θεού είχε μεγάλη τάση να οδηγεί τον λαό στο να κάνει αυτό που ήταν σωστό--μάλιστα, είχε περισσότερο ισχυρή επίδραση στον νου του λαού παρά το σπαθί» (Άλμα 31:5, η πλάγια γραφή προστέθηκε).

4 Γιατί; Επειδή το σπαθί εστιάζετο μόνον στη συμπεριφορά που τιμωρεί ή κάνω -- ενώ η κήρυξη του λόγου άλλαζε την ίδια τη φύση των ανθρώπων -- ποιοι ήσαν ή θα μπορούσαν να γίνουν. Ένα γλυκύ και υπάκουο παιδί θα ήταν σαν να αρχίζατε μία βασική σειρά μαθημάτων περί της γονικής ιδιότητος. Αν έχετε ευλογηθεί με ένα παιδί που δοκιμάζει την υπομονή σας στον μέγιστο βαθμό, τότε είναι σαν να αρχίζατε μία σειρά μαθημάτων για αποφοίτηση στη γονική ιδιότητα. Αντί να διερωτάστε τι ενδεχομένως να κάνατε εσφαλμένως στην προγήινη ζωή, ώστε να αξίζετε κάτι τέτοιο, θα μπορούσατε να θεωρήσετε το πιο δύσκολο παιδί ευλογία και ευκαιρία να γίνετε οι ίδιοι περισσότερο σαν τον θεό. Με ποιο παιδί πιθανότατα θα δοκιμασθεί, θα αναπτυχθεί και θα εξευγενισθεί η υπομονή και η μακροθυμία σας και άλλες σαν του Χριστού αρετές; Θα μπορούσε να είναι πιθανόν να χρειάζεστε αυτό το παιδί τόσο πολύ όσο σας χρειάζεται αυτό; Όλοι έχουμε ακούσει τη συμβουλή να καταδικάζουμε την αμαρτία και όχι τον διαπράττοντα την αμαρτία. Ομοίως, όταν παραφέρονται τα παιδιά μας, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί να μη λέμε πράγματα που θα τα έκαναν να πιστεύουν ότι αυτό που έκαναν εσφαλμένως είναι αυτό που είναι. «Ποτέ μην αφήνετε να εξελίσσεται η αποτυχία από μία πράξη σε μία ταυτότητα» τις παρεπόμενες ετικέτες της όπως «βλαξ», «αργός» «τεμπέλης» ή «αδέξιος»2. Σα παιδιά μας είναι παιδιά του Θεού. Αυτή είναι η αληθινή τους ταυτότητα και το δυναμικό τους. Σο σχέδιό Σου είναι να βοηθήσει τα παιδιά Σου να υπερνικήσουν λάθη και κακές πράξεις και να προοδεύσουν, ώστε να γίνουν όπως είναι Εκείνος. υνεπώς, η απογοητευτική συμπεριφορά θα πρέπει να θεωρείται ως κάτι προσωρινό, όχι μόνιμο -- μία πράξη όχι ταυτότητα. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, συνεπώς, στη χρήση μόνιμων φράσεων όπως «Εσύ πάντα» ή «Εσύ ποτέ» κατά την πειθάρχηση. Προσέξτε τις φράσεις όπως «Εσύ δεν υπολογίζεις ποτέ τα συναισθήματά μου» ή «Γιατί μας κάνεις πάντα να περιμένουμε;» Φράσεις όπως αυτές κάνουν ενέργειες να φαίνονται ως ταυτότητα και μπορούν να επηρεάσουν δυσμενώς την αντίληψη και την ατομική αξία του παιδιού. Η σύγχυση ταυτότητος μπορεί επίσης να συμβεί, όταν ερωτούμε τα παιδιά τι θέλουν να γίνουν, όταν μεγαλώσουν, λες και αυτό που κάνει ένα άτομο ως εργασία είναι αυτό που είναι. Ούτε τα επαγγέλματα ούτε τα αποκτήματα θα πρέπει να προσδιορίζουν την ταυτότητα ή την ατομική αξία κάποιου. Ο ωτήρας, για παράδειγμα, ήταν ταπεινός ξυλουργός, αλλά αυτό μετά βίας καθόρισε τη ζωή Σου.

5 Βοηθώντας παιδιά να ανακαλύψουν ποια είναι και βοηθώντας να ενδυναμώσουμε την ατομική τους αξία, μπορούμε να φιλοφρονούμε το επίτευγμά τους ή τη συμπεριφορά τους -- αυτά που κάνουν. Αλλά θα ήταν ακόμη σοφότερο να εστιάσουμε τους πρωταρχικούς επαίνους μας στον χαρακτήρα και τα πιστεύω τους --ποιο είναι. ε ένα αθλητικό παιγνίδι, ένας συνετός τρόπος να φιλοφρονήσουμε την απόδοση των παιδιών μας --το ότι κάνουν-- θα ήταν από την οπτική γωνία του είναι -- όπως την ενέργεια, την επιμονή, την αυτοκυριαρχία ενόψει του εναντίου, κ.λπ.-- φιλοφρονώντας τοιουτοτρόπως τόσο αυτά που είναι όσο και αυτά που κάνουν. Όταν ζητούμε από τα παιδιά να κάνουν δουλειές, μπορούμε επίσης να αναζητήσουμε τρόπους να τα φιλοφρονήσουμε, επειδή είναι, όπως: «Με κάνει τόσο ευτυχισμένο, όταν κάνεις δουλειές με πρόθυμη καρδιά». Όταν τα παιδιά λαμβάνουν τον έλεγχο προόδου από το σχολείο, μπορούμε να τα επαινέσουμε για τους καλούς βαθμούς τους, αλλά θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερο όφελος σε διάρκεια να τα επαινέσουμε για την επιμέλειά τους: «Παρέδωσες κάθε εργασία. Είσαι κάποιος που ξέρει πώς να αναλαμβάνει και να τελειώνει δύσκολα. Είμαι υπερήφανος για σένα». Κατά την οικογενειακή μελέτη γραφών, αναζητήστε και συζητήστε παραδείγματα γνωρισμάτων που ανακαλύψατε κατά το διάβασμά σας εκείνη την ημέρα. Επειδή τα γνωρίσματα σαν του Χριστού είναι χαρίσματα από τον Θεό και δεν μπορεί να αναπτυχθούν χωρίς τη βοήθειά Σου3, στην οικογένεια και τις προσωπικές προσευχές, να προσεύχεστε για αυτά τα χαρίσματα. το τραπέζι, μιλήστε περιστασιακώς για γνωρίσματα, ειδικώς αυτά που ανακαλύψατε στις γραφές νωρίτερα εκείνο το πρωινό. «Με ποιον τρόπο ήσουν καλός φίλος σήμερα; Με τι τρόπο έδειξες συμπόνια; Πώς η πίστη σε βοήθησε να αντιμετωπίσεις τις σημερινές προκλήσεις; Με ποιον τρόπο ήσουν αξιόπιστος; Έντιμος; Γενναιόδωρος; Σαπεινός;» Αυτά είναι βαθμολογία των γνωρισμάτων στις γραφές που πρέπει να διδάσκονται και να μαθαίνονται. Ο σημαντικότερος τρόπος να διδάξουμε να είναι, είναι να είμαστε το είδος των γονέων στα παιδιά μας το οποίο είναι ο Πατέρας μας στους Ουρανούς σε εμάς. Εκείνος είναι ο τέλειος γονέας και μας έχει δώσει το εγχειρίδιο περί γονικής ιδιότητος -- τις γραφές.

6 Σα σχόλιά μου σήμερα απευθύνθηκαν πρωτίστως προς τους γονείς, αλλά οι αρχές ισχύουν για όλους. Είθε οι προσπάθειές σας να αναπτύξετε γνωρίσματα σαν του Χριστού να είναι επιτυχείς, ούτως ώστε να λάβετε τη μορφή Σου στην όψη σας και τα γνωρίσματά Σου να φανερώνονται στη συμπεριφορά σας. Σότε, όταν τα παιδιά σας ή οι άλλοι νιώσουν την αγάπη σας και δουν τη συμπεριφορά σας, αυτό θα τους υπενθυμίσει τον ωτήρα και θα τους οδηγήσει σε Εκείνον, είναι η προσευχή και η μαρτυρία μου στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν. ημειώσεις 1. Ουίλιαμ αίξπηρ, Άμλετ, Πρίγκιψ της Δανιμαρκίας, πράξη 3 η, σκηνή 1 η, γραμμή Carol Dweck, παρετέθη στο Joe Kita, Bounce Back Chronicles, Reader s Digest, Μάιος 2009, Βλέπε Preach My Gospel: A Guide to Missionary Service (2004), 115.