Ζέφυρε, αυτά που προσφέρει σαν food for thought το παρόν σου βιβλίο αφ ενός αποτελούν, έμπρακτο και δια παραδείγματος, ξεκίνημα και υλικό ως βάση

Transcript

1 Ζέφυρε, αυτά που προσφέρει σαν food for thought το παρόν σου βιβλίο αφ ενός αποτελούν, έμπρακτο και δια παραδείγματος, ξεκίνημα και υλικό ως βάση συζήτησης, τουλάχιστον για όσους θεωρούν, όπως εσύ, το φόρματ που λέγεται «Πλατωνικός διάλογος» σαν τον τελειότερο τρόπο να αναλύονται όσο πιο βαθειά γίνεται και να κατανοούνται και να διαδίδονται όσο πιο ευρέως γίνεται οι προκύπτουσες διαυγοποιήσεις για τα «μέγιστα ανθρώπινα πράγματα ότι ευσυνοπτότερο και απλούστερο..» (όπως το θέτεις εσύ). Σαν πρώτη (μα ίσως και οριστική ή παραμένουσα για καιρό) απάντηση στα ερεθίσματα του βιβλίου σου σού γράφω βήμα-βήμα μερικές σκέψεις που ακόμη απέχουν πολύ από το να μπορούν να ονομαστούν υλικό για διάλογο σε φόρματ Πλατωνικού. Μην σε ξενίσει ο τόνος κόμικς που θα υιοθετήσω αρχικά. Μακάρι να ήμουν όσο σοβαρός μελετητής των θεμάτων των δυο αρχικών βημάτων όσο ο Νίκος, αλλά δεν είμαι. Μα όσα σοβαρά υπάρχουν σε αυτά τα αρχικά βήματα οφείλονται στην ανάγνωσή μου του βιβλίου του Νίκου* και όσα απλώς σοβαροφανή ή και «τρελλά» υπάρχουν οφείλονται σε μένα. Βήμα 1 ον : Ας υποθέσουμε ότι δεν θα συμβεί το παρακάτω κακό σενάριο σε λίγες δεκαετίες (π.χ. ας ελπίσουμε ότι είναι κινδυνολογία, λόγω ποικίλων πιθανών λόγων, τα περι φαινομένου θερμοκηπίου και κλιματικής αλλαγής): Η Μεσόγειος ανυψώνεται, η Μέση ανατολή γινεται Σαχάρα, Έλληνες, Τούρκοι, Άραβες, Εβραίοι, Αφρικανοί φεύγουν πρόσφυγες στην Σιβηρία που έχει γινει εύκρατη, το πετρέλαιο στη νέα Σαχάρα και στην νυν Μεσόγειο ανήκει μόνο σε όποιον μπορεί να το εξορύξει και καθόλου δεν ανήκει πλέον ούτε στους παλιότερους ιδιοκτήτες του ούτε, πολλώ μάλλον, στους επίδοξους και παρ ολίγον ιδιοκτήτες του που το χασαν πριν το αποκτήσουν λόγω πρότερου υπερδανεισμού κλπ. Βήμα 2 ον : Ας υποθέσουμε ότι δεν θα συμβεί σε λίγες δεκαετίες ούτε το παρακάτω κακό σενάριο (που προϋποθέτει ότι την γλιτώσαμε και από το μόλις προηγηθέν): Η Ευρώπη γεμίζει Ισλαμιστές που στην αρχή θεωρούν καλό και για τους εαυτούς τους να έρχονται εδώ έστω για να γίνουν θύματα εκμετάλλευσης από Ευρωπαίους που θεωρούν καλό, έστω βραχυπρόθεσμα, και για τους δικούς τους εαυτούς να εκμεταλλεύονται απελπισμένους και να δημιουργούν και Ευρωπαίους απελπισμένους. Σε λίγο γίνονται πλειοψηφία και επιβάλλουν Σαρία. Τις Ευρωπαϊκές αξίες και κατακτήσεις του χρυσού αιώνα της Ευρώπης τις συντηρούν οι Ρώσσοι και Κινέζοι (και ίσως και η Αμερική αν δεν έχει καταστραφεί από τις δικές της αντιφάσεις που συχνά τονίζει ο Μαϊκλ Μουρ) όπως τις Αρχαιεολληνικές αξίες και κατακτήσεις του χρυσού αιώνα της Ελλάδας τις συντήρησαν κάποτε, με ουσιαστικότατο για το πνεύμα τους όφελος, οι Ευρωπαίοι, έστω με κάποιον δικό τους τρόπο, αλλού χειρότερο αλλού καλύτερο του αρχικού, τόσο οι κρατούντες όσο και οι αντιφρονούντες τους, και τις επανεισήγαν ύστερα οι νεοέλληνες των ημερών της Επανάστασης στην οποία απελευθερώθηκαν αφ ενός λόγω τρομερών προσπαθειών και θυσιών ενός μεγάλου μέρους τους, αφ ετέρου λόγω μεγάλης βοήθειας από Ευρωπαίους και Ρώσσους για μεγάλα δικά τους οφέλη από την αποδυνάμωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και σε κάποιο βάθος χρόνου, κρατούντες και αντιφρονούντες σε Ρωσσία και Κίνα βοηθούν τους Ευρωπαίους και ξανα-υπάρχει η Ευρώπη που ξέραμε, ας ελπίσουμε κάπως σοφώτερη, και κάπως λιγότερο δεσμευμένη σε εξωτερικούς βοηθήσαντες, απ ότι η μετεπαναστατική Ελλάδα. (ΥΓ: Μαζί με Ρωσσία και Κίνα, από πλευράς μη κατάκλυσης από Ισλαμιστές και άρα συνέχισης στα προηγούμενα πλαίσια, ας βάλουμε και Νότια Αμερική) Βήμα 3 ον : Αν υποθέσουμε ότι δεν θα συμβούν έτσι τα πράγματα τότε καθίσταται πιο σημαντικό από ζήτημα απλώς εγκυκλοπαιδικό το να συγκρίνουμε, ως προς τον ρόλο τους στις προσεχείς εξελίξεις, το ήθος ή την διαφθορά /διαστροφή κλπ που δημιουργούν το φαντασιακό εκάστου από τα κάτωθι: του προτεσταντισμού/καλβινισμού, του καθολικισμού, της ορθοδοξίας, της Εβραϊκής θρησκείας, του Ισλάμ και των άλλων θρησκειών. Επίσης ως προς τον ρόλο που θα παίξει στις προσεχείς εξελίξεις το ήθος κλπ που δημιουργεί το φαντασιακό του άθεου με προέλευση από καθεμιά από τις παραπάνω κατηγορίες ξεχωριστά. Επίσης το αν έχει να παίξει ρόλο το οποιοδήποτε διάδοχο, και ιδίως οποιοδήποτε σύγχρονο, ανάλογο των προβληματισμών του καιρού του Πλάτωνα και αν, σε περίπτωση που έχει να παίξει ρόλο, μπορεί να τον παίξει ή όχι, αφ ενός λόγω των, περιορισμένης δυνατότητας σε σύγκριση με την τότε Αθήνα, τωρινών ανακλαστικών σε όλη υφήλιο, αφ ετέρου λόγω των όχι πια περιορισμένων πληροφοριών και εμπειριών (περί αδιεξόδων, όχι περί λύσεων) που έχει ο κόσμος από το τι συμβαίνει τώρα στο κοινωνικο επίπεδο σε σύγκριση με την αποσιώπηση η οποία μπορούσε και έκρυβε πολλά όταν ακόμη μπορούσε να υπάρχει κοινωνικό κράτος και όλοι οι ανησυχούντες θεωρούνταν, από άγνοια ή από εθελοτυφλία, κινδυνολόγοι. Και επίσης λόγω των ηυξημένων διαυγοποιήσεων που έχουν προστεθεί, όπως ξέρουμε, από τότε ως τώρα και αφορούν και την δυνατότητα, έστω σε λίγους στοχαστές, να αναλύουν τα πράγματα και να λειτουργούν με βάση ένα άλλο φαντασιακό που δεν είναι ούτε εκείνο το είδος θρησκευτικού που (αυτό)κλείνεται μακριά από την επιστήμη, ούτε σαν εκείνο το είδος επιστημονικού που κλείνει μακριά του τις ενοράσεις της θρησκείας, της ψυχανάλυσης, της αυτοψυχογνωσίας, της ηθολογίας κλπ. * Για βιβλιοκριτική περί αυτού υπάρχει το εξής λινκ: ange-ta: Το κάλεσμα της ερήμου 1

2 Βήμα 4 ον : Αν όλα αυτά ξεκαθαρίσουν και αν είναι έτσι, σημαίνει και ότι «σώζεται η Ελλάδα»; Χώρια που αυτό, το τι εστί τώρα «Ελλάδα», είναι πρόσθετο και διαφορετικής φύσης ερώτημα, ας θυμηθούμε πώς υπό κάποια «κυριολεκτική» έννοια διάσωσης ούτε καν οι Πλάτωνες και Σωκράτηδες δεν μπόρεσαν να σώσουν ούτε καν τους Έλληνες της εποχής των πιο συμμαζεμένων, και μη παγκοσμιοποιημένων, εκείνων καιρών, που είχαν και πιο σοβαρούς ηγέτες με όραμα κάποιες οικουμενοποιήσεις και όχι κάποιες παγκοσμιοποιήσεις. Το μόνο που μπορεί να σώζεται είναι εκείνο το ιδεατό, απλουστευτικά τελειοποιημένο χάριν αναλυσιμότητος, αντίγραφο/αρχέτυπο του κόσμου που μπορεί να διυλίζεται από το μυαλό και που αν διασώζονται αντίγραφά του υλικά (σε βιβλιοθηκες κλπ) τότε έχουν και επόμενες γενιές την ευκαιρία να δουν αν μπορούν να βοηθήσουν και τον υπαρκτό κόσμο της εποχής τους με όσα τους εμπνέει με βάση τα δεδομένα του καιρού τους. Τον τέτοιο Ελληνισμό ναι τον διέσωσαν οι Σωκράτηδες και Πλάτωνες συνεργαζόμενοι, για να τον βρουν οι Χάιζενμπεργκ κλπ άλλων εποχών που, από έφηβοι, είπαν να τους μιμηθούν στο οτι όπως την παρακμή της εποχής τους, μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, οι Πλάτωνες δεν την πολέμησαν μαθαίνοντας ρητορική για να πολιτευθούν αλλά σκεπτόμενοι για όσα είχαν πραγματικά νόημα, έτσι και αυτοί στράφηκαν και δημιούργησαν στην επιστήμη ή στην τέχνη (και, όπως είδαμε, στην «Κοπεγχάγη»του Μάικλ Φρέυν, φέρθηκαν τελικά πολύ πιο πολιτικοποιημένα από τους άλλους σύγχρονους συναδέλφους τους). Και τον τέτοιο ΕλληνοΧριστιανισμό, οι Θεοδωράκηδες που έφηβοι σκέφτονταν σαν τον Χάιζενμπεργκ, φέρθηκαν όπως χρειάστηκε για να τον διασώσουν. Ας κρατάμε λοιπόν κατά νου ότι τέτοιο χαρακτήρα και τέτοια φύση έχει το φόρματ του Πλατωνικού διαλόγου. Δεν μπορεί να σώσει μια κοινωνία που αν την κυβερνούν μειοψηφίες εκφυλίζεται από τα δικά τους κουσούρια (απληστία, εξουσιολαγνεία, ) κι αν την κυβερνούν πλειοψηφίες εκφυλίζεται από άλλα, εξ ίσου καταστροφικά, δικά τους κουσούρια (δελεασμός από καταναλωτισμο, ραστώνη ως προς την εγρήγορση και μόρφωση, π.χ. λέγοντας ότι στην ηρεμία είναι «περιττά» και στον κίνδυνο δεν βοηθούν αφού είναι πιά αργά, κλπ.) Σώζουν μόνο κάποια στοιχεία, κάποιων μελλοντικών, άλλων, κοινωνιών σε στιγμές που κάτι τις κάνει ικανές να θελήσουν να σκεφτούν, να καταλάβουν, και να εφαρμόσουν τρόπους ανάλυσης και πράξης σαν αυτούς που διύλισαν οι διάλογοι. Βήμα 5 ον : Αν αποδείξαμε ότι έχει σημασία να διεξάγονται τέτιοι διάλογοι ακόμη και αν, τελικά, δεν βοηθάνε άμεσα, τότε τι προτάσεις εμπνέουν για το πρώτιστον που πρέπει να γίνεται σε συγκεκριμένο χρόνο και τόπο, σε εποχές κρίσης για να σωζόμαστε και να σώζουμε αλλήλους και ως έμψυχα όντα με σάρκα και οστά; Απλώς, στον συγκεκριμένο χώρο λειτουργίας και επαφών του καθενός μας, υπαγορεύουν μια συγκεκριμένη στάση επιλογών συμπεριφοράς και πράξης που βασίζονται στην αξιοπρέπεια και την στήριξη προσπαθειών υπέρβασης χάριν σκοπών που βοηθάνε οράματα ζωής, που, έστω υποθετικά, μας είναι προτιμητέα, έστω σαν ευχολόγια. Και ανάλογα με τις δυνατότητές μας για προσφορά λύσεων στα αδιέξοδα των επιλογών με τις οποίες ταχθήκαμε, εργαζόμαστε σκληρά για αυτές, π.χ. παίρνουμε μεν υπ οψη σοβαρά προτροπές για αυτοκριτική της Ελλάδας σαν του Ι.Μ Παναγιωτόπουλου που αναφέρεις αλλά παίρνουμε στα σοβαρά και την εξής ερώτηση /ένσταση προς ομολόγους του: «Εντάξει, θα την κανω την αυτοκριτική και δη έμπρακτα, αλλά πιο πολύ με ενδιαφέρει να βρω, ή να μου προτείνεις, και κανέναν που να χει πιο πολλά να μου πει από το πώς να κάνω αυτοκριτική. Και που να χει και να μου πει αν μπορώ να τον βοηθήσω σε τίποτα» Περίληψη: Εν ολίγοις πριν απ όλα οι διάλογοι, αν καταφέρνουν να βοηθήσουν σε τίποτα, είναι στη διάσωση, έστω επί χάρτου, της όλης υφηλίου από τον εαυτό της, πράγμα μάλλον πιο εύκολο (υπό μια έννοια!) από το να σώσουν οποιαδήποτε υπαρκτή χώρα από το να χωνευτεί στο στομάχι της παγκοσμιοποίησης και επίσης πολύ πιο δύσκολο στην τωρινή παγκοσμιοποιούμενη κοινωνία απ ότι στην π.χ. αμέσως πριν ή αμέσως μετά τον Α ή τον Β παγκόσμιο πόλεμο. Μπορούν, μόνο, να προσπαθήσουν να κάνουν την, εκφυλιστικά και εκτρωματικά γεννημένη, παγκοσμιοποίηση να γίνει οικουμενοποίηση αν όχι κάνοντας τους φιλοσόφους κυβερνήτες ή το αντίστροφο, τουλάχιστον μορφώνοντας τους ακτιβιστές για να γίνουν και στοχαστές ή το αντίστροφο, μορφώνοντας τους επιστήμονες ή καλλιτέχνες για να γίνουν και πολίτες ή το αντίστροφο κλπ, κατά το παράδειγμα των π.χ. Τσόμσκυ, Μάμφορντ, Θεοδωράκη (που δείχνουν και με ποιον τρόπο εννοούσε ο Πλάτων το ότι ασύγκριτα περισσότερα προσφέρουν στα κοινά οι άνθρωποι που αυτό το κάνουν από υποχρέωση και όχι σαν πρώτη τους επιλογή (θεωρούν πρώτη τους επιλογή πάντα την επιστήμη ή την τέχνη ή το πνεύμα γενικότερα) από όσα προσφέρουν στα κοινά οι επαγγελματίες και τεχνικοί της εξουσίας που την επιδιώκουν σαν πρώτο και μόνο τους σκοπό έχοντας και τα ελαττώματα που ο προσανατολισμός προς την εξουσία συνήθως εμπεριέχει χωρίς να έχουν και τις αρετές που συχνά εμπεριέχει η ασχολία των προηγουμένων με το πνεύμα). Για αναγνώστες που θεωρούν όχι μόνο το παραπάνω δισέλιδο, αλλά και το προηγηθέν σχεδόν 100-σέλιδο του Ζέφυρου υπερβολικά πυκνό και προτιμούν εκτενέστερες συζητήσεις των θεμάτων παραθέτουμε στα επόμενα pdf 400 σελίδες ακόμα για τα ίδια θέματα (μετά από ένα μονοσέλιδο και, σχετικώς, εύθυμο διάλειμμα) Η εδώ επόμενη σελίδα είναι για αναγνώστες που θεωρούν ήδη πολύ εκτενές το παρόν δισέλιδο κι απλώς προτιμούν να δουν με ποιο τρόπο ο γράφων εφαρμόζει στον δικό του χώρο καθημερινών επαφών (δηλαδή τον εκπαιδευτικό) τα μόλις προηγηθέντα, η δε μεθεπόμενη σελιδα είναι από μνήμης περίληψη μιας συζήτησης με τον Ζέφυρο που πριν λίγες μέρες ήταν περαστικός. 2

3 Φυσικά δε οι αναγνώστες που παρακολούθησαν λίγο από την αρχή το παρόν σάιτ ( ) ξέρουν ότι αποτελεί μετεξέλιξη τού, επίσης εκπαιδευτικής πνοής, σάιτ που δημιουργήθηκε πριν και από τα παραπάνω δύο σάιτ και είχε (και έχει) όνομα το είδος μετάφρασης των μεριμνών του παρόντος σάιτ που θα ήταν πιο άμεσα λειτουργικό για μη Ελληνόφωνους αναγνώστες που μιλούν Αγγλικά είναι τα αρχικά pdf του σάιτ με το όνομα (του οποίου τα εξής λινκ (προς το τέλος) αναφέρονται και σε άλλες μέριμνες του τύπου που συχνά θεωρείται αντικείμενο Πλατωνικών διαλόγων In and out of Borgesian and non Borgesian Labyrinths.pdf Long monologs in short dialog before and after the view from the Balcony of the Aegean.pdf ) Eπίσης σαν απάντηση σε μερικά που γράφει στο βιβλίο του ο Ζέφυρος για τον Καλβινισμό και τον Weber ας αποκόψουμε κι ας αναρτήσουμε μερικές σελίδες από (εκτενέστερη) συζήτησή μας στο τμήμα αλληλογραφίας του Αγγλόφωνου σάιτ που μόλις αναφέραμε. Μπαίνουμε σε αυτές μέσω του εξής λινκ: Για κάπως πιο ελαφριά συζήτηση μπορεί ο αναγνώστης να δει μόνο κάποιες παραγράφους περί Βενιαμίν Φρακλίνου (στη σελ. 10 του τελευταίου αυτού λινκ. Την παραθέτουμε στο επόμενο pdf). Ας γυρίσουμε στις μέριμνες των Ελληνόφωνων σάιτ μας περιγράφοντας την πιο πρόσφατη (σχεδόν ταυτόχρονη) ανάρτηση του που δεν είναι με υλικό του γράφοντος αλλά των μαθητών της Β Λυκείου του σχολείου απέναντι από το Άλσος Παγκρατίου στην Σπύρου Μερκούρη (7 ο Γενικό Λύκειο). Είναι το κεφάλαιο με τίτλο: Παιδεία newsΠρόγραμμα μαθητικού πρότζεκτ για την επανάσταση (Δεν το βάζουμε σαν λινκ που να ενεργοποιείται από εδώ αλλά σαν παραπομπή γιατί προτιμούμε να μην το αποσπάσουμε από το ευρύτερο πλαίσιο όπου ανήκει, με την εικόνα στην είσοδο του σάιτ κλπ. Στην είσοδο αυτή μπαίνουμε ενεργοποιώντας το λινκ ή, αν για οποιουσδήποτε τεχνικούς λόγους δεν ενεργοποιείται από εδώ, βάζοντάς το με αντιγραφήεπικόλληση π.χ στο google). Το pdf αυτό ακολουθείται στο σάιτ αφ ενός από ένα «ντιμπέιτ» περί του προτζεκτ αφ ετέρου από υλικό για ντιμπέιτ περί Κοζάνης, Βέροιας, συλληφθέντων αναρχικών κλπ (στο υλικό αυτό πάμε και κατ ευθείαν από δω πατώντας στο λινκ Συνέχεια στο αμέσως παραπάνω.pdf ) 3

4 Zέφυρος: Γιάννη οι μελλοντολογίες περί Ισλάμ ή Κίνας μου θυμίζουν το έργο Soylent Green που επίσης ξαναθυμήθηκα τον καιρό των τρελλών αγελάδων, ήταν μια μελλοντολογική ταινία του 73 διαδραματιζόμενη στην Νέα Υόρκη του 2020, κάποιοι ζούν σε ιδανικές συνθήκες σαν άνθρωποι σε φρουρουμενες περιοχές και άλλοι ζουν σε ζωώδη και ημίτρελλη κατάσταση στον δρόμο και τρώνε φρίσκυς που τους τα φέρνουν μπουλντόζες. Υπάρχουν και μερικά οικήματα που γραφουν «Home» και εκεί κάθε τοσο μπαίνει κάποιος, διαλέγει μια εποχή της γης που του αρέσει να θυμηθεί σε εικόνες, και μια μουσική που του αρέσει ως υπόκρουση και με τέτοιο εικονικό περιβάλλον του κάνουν ευθανασία. Σιγά-σιγά καταλαβαίνει ο θεατής ότι τα φρίσκυς γίνονται από τους επισκέπτες των οίκων τύπου «Home». Γι αυτό οι τρελλές αγελάδες μου θύμισαν το έργο αυτό. Γιάννης:-ΟΚ, υπό μιαν έννοια, όχι ακριβώς κυριολεκτική, τουλάχιστον μέχρι του τρέχοντος 2013, ούτε όμως και έννοια απλώς συνωμοσιολογική, αυτά ήδη ξεκίνησαν, ή τέλος πάντων βρισκόμαστε καθ οδόν προς τα εκεί κατά τρόπο μη αντιστρέψιμο, τουλάχιστον με τους τρόπους άμυνας που χρησιμοποιήθηκαν στους μέχρι τούδε πολέμους. Με τέτοιου είδους κακά νέα τα μόνα καλά νέα για τα οποία μένει χώρος, κι αυτό απλώς πιθανά, ούτε καν σίγουρα, είναι η παρατήρηση που συχνά λέγεται ότι πιθανώς οι μύθοι αρχικού παραδείσου και προπατορικού αμαρτήματος αναφέρονται στο οτι η παρθένα γη για ξεκίνημα με αφθονία πηγών τροφής κλπ είναι συνήθως μια γη όπου κάποιοι κατόρθωσαν πρώτα μια γενοκτονία επί κάποιων προκατόχων, και μετά σιγά-σιγά, οι αντιφάσεις του πολιτισμού που δημιουργούνται ξαναδημιουργούν και πάλι την έκφραση και ηρωϊκών και ηθικών περιοχών του ανθρώπινου ΝτιΕνΕϊ ΥΓ*: Πάμε ξανά απ το : Με τέτοιου είδους κακά νέα τα μόνα καλά νέα για τα οποία μένει χώρος, κι αυτό απλώς πιθανά, ούτε καν σίγουρα, είναι «άντε βρε, μόνο με αντιστροφή επανέρχεται η υγεία; Όταν κάνουμε μαλακίες και καίμε το δάσος καιγόμαστε και μεις μαζί αλλά υπάρχουν μηχανισμοί που το αποκαθιστούν**, φυτάκια που υπολειτουργούν όσο τα δέντρα δίπλα τους απορροφούσαν τους ζωτικούς χυμούς της γης και μόλις γίνουν κούτσουρα δίπλα τους τα μικρά παίρνουν πάνω τους και επίσης σκεπάζουν και προστατεύουν σπόρους των αρχικών δέντρων που έπεσαν στην στάχτη να μην παρασυρθούν από βροχή και όταν απ αυτούς ξαναφυτρώσουν τα μεγάλα και ξαναπάρουν μπρος και ξαναπορροφούν τους χυμούς αυτά ξαναμικραίνουν και ζουν δίπλα τους όπως ζούσαν πριν, υπάρχουν και λιγότερο ρομαντικές εικόνες τύπου «η εγχείρηση πέτυχε ο ασθενής απέθανε» για την ξανα-ανάδυση των Ατλαντίδων που χάνονται όχι από φυσική καταστροφή αλλά από επικράτηση του κακού, είδαμε μια εκεί με τις Εδέμ και τις γενοκτονίες σαν των Ινδιάνων κλπ, τέλος πάντων ανάδυση της Ατλαντίδας έστω υπό άλλη υγιή μορφη και όχι με αντιστροφή της καταστροφής είναι δυνατή. Συζητήσιμο είναι και το αν η καταστροφικότητα εναντίον του συστήματος ανήκει στην προσπάθεια αντιστροφής των μαλακιών του ή στην βοήθεια της διαστροφής του για να καεί το δάσος μια ώρα αρχήτερα, και να σωθεί νωρίτερα ο ασθενής (μέσω του θανάτου του βέβαια κατά την επιτυχή εγχείρηση, δηλαδη μέσω του θανάτου του (μετά των άλλοφύλων ή των ομοφύλων του) για να υπάρχει, έστω σαν πιθανότητα, χώρος για επανεκκίνηση ζωής με νόημα σε κάποιους απώτερους απόγονους, ΑΝ έχει βάση το ότι όπως υπάρχει πλαφόν στο πόσες ξένοιαστες μέρες μπορει να ζήσει η ανθρώπινη φύση χωρίς κάποια στοιχεία μέσα της να τις σ(α)κατέψουν μέχρι καταστροφής, έτσι υπάρχει και πλαφόν στο πόση καταστροφή μπορεί να δημιουργηθεί χωρίς να υπάρξει αναγέννηση από τις στάχτες όπως στα δάση που λέγαμε). Προσωπικά θεωρώ ότι κατά τις πυρκαγιές την καλύτερη υπηρεσία προσφέρουν όχι όσοι αφήνονται σε ελπίδες για σχηματικούς σωστικούς αυτοματισμούς στο μέλλον αλλά οι πυροσβέστες και οι διασώστες, που επιχειρούν αντιστροφή, και ότι στα μη αντιστρέψιμα την καλύτερη υπηρεσία προσφέρουν οι γιατροί σαν τους γιατρούς στην Σπιναλόγκα (Χίσλοπ) ή τον Ριέ στην στην «Πανούκλα» (Καμύ), και ότι στο αμήν την μόνη υπηρεσία την προσφέρουν κάποιοι σαν τους Ορφικούς ή τους πρώτους χριστιανούς που πρώτα δρουν (με κυριολεξία πια και όχι μεταφορικά) σαν τα φυτάκια που λέγαμε (κι ας μετά από γενιές αναπαράγουν το σύστημα σαν ιεροεξεταστές κλπ που επιβάλλουν σε άλλους όσα τράβηξαν οι ίδιοι ήδη στο ξεκίνημα στο οποίο μερικοί από αυτούς φαντάζονταν τον Παράδεισο σαν κερκίδες ενός Κολοσσαίου με τους δημίους τους στα λιοντάρια). Κι όσον αφορά πηγές αισιοδοξία, υπάρχουν πάντα δυο πρόσθετες: Αφ ενός οτι και οι απαισιόδοξες αναλύσεις μας έχουν κάπου λάθος (κι ας μη βλέπουμε πού) αφ ετέρου ότι αστάθμητοι παράγοντες μπορούν να επέμβουν (π.χ. στο «Για τα μάτια σου μόνο» ο Ρότζερ Μουρ ως Μποντ σκαρφαλώνει στα Μετέωρα με σχοινί ενώ ο διώκτης του στην κορυφή του το πριονίζει. Να αφεθεί να απολαύσει το λίαν εγγύς ντεθ τριπ του πιο χαλαρά; Μα πού ξέρεις; Αν π.χ. πάθει καμιά καρδιακή προσβολή ο πριονιστής; Δεν είναι σίγουρο ότι ανεβαίνοντας θα σωθεί μα είναι σίγουρο ότι μόνο προς τα κει κινούμενος ίσως σωθεί. Α! κι όσον αφορά την «ευγονική» με την οποία επελέγησαν αυτοί που θα σώζονταν και που θα βελτιστοποιούσαν το ανθρώπινο είδος στην Δαρβινική του εξέλιξη, θα πρόσφεραν υπηρεσία τα μελλοντολογικά φιλμ αν είχαν και σχόλια του τύπου «Εσύ ρε Καραμήτρο πού πας; Τι βέλτιστο είδες στον καθρέφτη;» Π.χ. αν ακούσει κάποιος ότι ο Ράμσφελντ πέρασε από το Πρίνστον όπου ήταν και οι Αϊνσταϊν, Γκαίντελ, Βίγκνερ, Οππενχάιμερ κλπ τι θα μπορούσε να τον ρωτήσει; Στις τρεις πρώτες σελίδες του εδώ παραρτήματος που αρχίζει στη σελ.11 εξηγούμε τι εννοούμε. Στην 12 βάζουμε τον Μπετόβεν και τον Σίλλερ να τον ρωτάνε). Με τον Νίκο επίσης σχολιάσαμε ότι όσοι κάνουν forehindsight (= πολύ εκ των προτέρων εικασίες για το πώς θα φαίνονται πολύ εκ των υστέρων κάποια μελλοντικά γεγονότα) ίσως θυμίζουν μια μελλοντολογίαπλάκα (τίτλος;) που λέγαμε με Ζέφυρο: Σε κάποιο μελλον που μπορεί να κάνει ταξίδια στον χρόνο, διάφορα πρακτορεία ταξιδίων κάνουν πασχαλιάτικη εκδρομή πίσω στα χρόνια του Χριστού. Οι τουρίστες φοράνε ρούχα εποχής και τους έχουν πει να μη καρφώνονται και να φωνάζουν κι αυτοί «σταύρωσον- σταύρωσον» όπως όλοι μα δεν ξέρουν οτι εκείνη τη μέρα είχε υπάρξει Ρωμαϊκή διαταγή να μη βγουν από τα σπίτια τους. Άρα: Αυτοί που φώναζαν ήταν οι εκ του μέλλοντος ταξιδιώτες (οι σταυρωτές του παρελθόντος για τους οποίους είχαν διαβάσει στην ιστορία ήταν οι εαυτοί τους, οι άγνωστοι τους οποίους μιμήθηκαν ήταν τουρίστες άλλων πρακτορείων) *Επειδή στο τροχάδη που συναντηθήκαμε με τον Ζέφυρο δεν ολοκληρώσαμε δευτερολογώντας έκαστος, παρενθέτω και τις σχετικές σκέψεις που πρόσθεσα όταν μετέφερα την συνομιλία στον Νίκο της εδώ 1 ης σελίδας όταν τον είδα, που αν και επίσης περαστικός από Αθήνα, είχε σπάσει το πόδι του και δεν ήρθε και επίσης δεν καταφέραμε να τον επισκεφτούμε ταυτόχρονα με τον Ζέφυρο αλλά χωριστά. **Τον παρακάτω μηχανισμό στα δάση τον έμαθα από άλλον Νίκο:Ο δικός σας επίλογος δικός μου πρόλογός; Β pdf 4

5 ΥΓ (σε η-μέιλ αργότερα): Ζέφυρε το δίωρο αφιέρωμα για τον Θεοδωράκη που είδαμε χτες στον Σκάυ ήταν συρραφή κομματιών από έξι δίωρες κι άλλες έξι τρίωρες ή τετράωρες διηγήσεις του Θεοδωράκη, είχε το καλό της συντομίας αλλά, όντας συρραφή/ανθολόγηση, είχε και το κακό οτι αν κάποιος δεν ξερει τα πλήρη συμφραζόμενα των αποσπασμάτων μπορεί να παρασυρθεί σε όποιο συμπέρασμα επιθυμεί ο ανθολόγος (π.χ εν προκειμένω οτι αφού ο Μίκης ήταν υπέρ της ενδοσυστημικής αλλαγής (τύπου «Καραμανλής ή τανκς») άρα αυτό λέει και για τις παρούσες καταστάσεις. ΟΜΩΣ: 1)Τώρα δεν λέει τα ίδια αλλά αυτό δεν είναι ασυνέπεια 2)Τώρα δεν λέει τα ίδια αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι αυτά που τώρα λέει μπορούν να γίνουν. Απλώς μπορούν, και πρέπει, να ξεκινήσουν εδώ και τώρα γιατί δεν είναι άχρηστα για το μέλλον 3)Το τι μπορεί να γίνει στο μέλλον και πώς μπορεί να βοηθηθεί από το έργο του Θεοδωράκη μπορεί με απλούστατο τρόπο να φανεί αν του κάνει κάποιος διαφορετική ανθολόγηση και παρουσίαση (π.χ. προσωπικά ασχολούμαι με θεατρικές/«σαπουνοπερα»-τικές πλοκές που να περιέχουν και διάλογο με διάφορες ηλικίες αναγνωστών και διάφορα πολιτισμικά υπόβαθρα αναγνωστών/θεατών (π.χ. το έργο του Θεοδωράκη είναι έργο νοοτροπίας «πρώτων Χριστιανών» και άρα προσλαμβάνεται τελείως διαφορετικά σε χώρες με ορθόδοξη, καθολική, Λουθηρανική, Καλβινιστική κλπ παράδοση είτε είναι θρησκευόμενος είτε άθεος αυτός που το προσλαμβάνει. Επίσης προσλαμβάνεται με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο από άλλες θρησκευτικές/αθεϊστικές παραδόσεις, π.χ. θα θυμάσαι την Κινέζα Xu Kai* που είχε δείξει το αφιέρωμα στον Μίκη του Σπύρου Παπαδόπουλου στο «Στην υγειά μας»). Κατακλείδα: Το έργο του Θεοδωράκη, αν όχι και το μοναδικό, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι θα σήμαινε ότι αντίθετα με πριν από 200 χρόνια που οι Έλληνες έμαθαν για την αρχαία Ελλάδα με αντιδανεισμό από (καλοπροαιρετότατους) ξένους που πρώτα μόνοι τους διάλεξαν τι θα δανείζονταν από αυτήν, τώρα, υπάρξαντος του Θεοδωράκη**, θα παίξει ρόλο και η πρόσφατη Ελλάδα στο τι οι ξένοι θα δανειστούν Βέβαια Zέφυρε ο Θεοδωρακης είναι τόσο τεράστιος και σε τόσο λίγο χρόνο το όλο είναι του μας λέει τόσο πολλά που καμιά ανθολόγηση δεν μπορει να προκαλέσει έκλειψη στο φως που αυτά εκπέμπουν. Τι έκλειψη να πάθει το νόημα όσων λέει π.χ. όταν μέσα σε λίγα λεπτά έχει πει : «Άκουγα από μικρός μέσα μου μουσικές και πήρα ένα βιολί κι έμαθα νότες να μπορώ να τις αναπαράγω και να τις καταγράφω και έγραφα ένα τραγούδι, στίχους και μουσική, κάθε Κυριακή για τα τραπέζια με τους συγγενείς μας Είμαι κυρίως μελωδιστής και τα πρώτα μου ορχηστρικά ως εφήβου (η Κασσιανή που τελικά, στα 85-του-και-βάλε, οδήγησε και σε μια πληρέστερη ολοκλήρωσή του όλου έργου του) ήταν για ορχήστρες που όλα τα όργανα έπαιζαν την ίδια μελωδία Κατάλαβα όμως οτι έπρεπε να σπουδάσω γιατί οι μουσικές που άκουγα μέσα μου είχαν πολλές σύγχρονες μελωδίες. Σιγά-σιγά κατάλαβα οτι είμαστε όλοι μέσα σε ένα πέλαγος απο μουσική και απλώς πολλοί δεν τις ακούμε. Αυτό εννοώ συμπαντική αρμονία...κι όλα μου ξεκίναγαν θρησκευτικά, με το αγαπάτε αλλήλους του Χριστού και το ίδιο ακολουθούσα και όταν ενημέρωνα τον εαυτό μου για Μαρξ και Λένιν πριν συνειδητά γίνω αυτό που ονομάζω «ουτοπικός κομμουνιστής» (κοινώς μια ακόμα συνεχιζόμενη ανάβλυση, ακόμα και τώρα που είναι πλέον διήγηση, μιας συνεχούς πορείας και ψυχοδηλωτικής ανάβλυσης στο συνειδητό και ασυνείδητο, στη μήτρα και στο σύμπαν, στο αόρατο Παν και στην ορατή κοινωνία του καιρού μας...) Όλα αυτά είναι αδύνατον να πάθουν καμιά έκλειψη (όταν μάλιστα συνοδεύονται από την μπόντυ λάνγκουτζ, τον μυικό τόνο, την έκφραση, το βλέμμα και το γέλιο του όλου Θεοδωράκη. Όλοι όσοι τον βλέπουν να μιλάει έτσι μαγεύονται, όλοι τον ταυτίζουν με ότι καλύτερο θα μπορούσε να προσλάβει η όποια παράδοση τιμούν ή τους διαμόρφωσε, απλώς όταν στο τέλος μπαίνουν και τα μοντάζ και τα συνοπτικά μπορεί πια ο ανθολόγος να χώσει και άλλους επηρεασμούς (όπως όταν δείχνουν σε προεκλογικά σποτάκια τον Ελύτη να παίρνει το Νόμπελ στη Σουηδία αντί να δείχνουν την ομιλία του εκεί, και έτσι υπαινίσσονται ότι αυτό το Νόμπελ κάτι σημαίνει για την ΝΔ (την τωρινή! Και τότε η Ηλιοπούλου σοφώς πράττουσα βάζει πάγο και βέτο στην τέτοια ανοησία). Βέβαια τον Θεοδωράκη δεν πάει (πλέον) κανένα κόμμα να τον διεκδικήσει, ούτε καν το ΚΚΕ εδώ και δεκαετίες, αλλά απλώς συχνά πάει κάποιος που έχει κάποιο ΜΜΕ να τον αναμείξει με κάποια θέση (π.χ. πάνε σπίτι του Ερντογάν, Γιωργάκης για φωτογραφία μαζί του κάτω από Ακρόπολη, ο Σκάυ τον ντύνει/μεταμφιέζει με ενδοσυστημικότητα κλπ), αλλά τέτοια δημιουργία και τέτοια συνολική παρουσία στο σύμπαν δεν θα μπορούσε να παγιδευτεί σε κάποια τέτοια μικροκαλούπια ακόμη και αν παγιδευόταν ο ίδιος ο δημιουργός της. Άλλωστε κι ο ίδιος λέει «Υπάρχουν μερικές παρτιτούρες μου που καμιά φορά που τις κοιτάω τις θαυμάζω και νιώθω σαν να τις έγραψε κάποιος άλλος» (κοινώς, για την γαλλική ρήση «εγώ είμαι ένας άλλος» υπάρχει και μια εφαρμογή πολύ βαθύτερη από τα γνωστά της αρχικά συμφραζόμενα) Ο γράφων που σπούδασε φυσική τι σόι αφιέρωση ή αποχαιρετισμό μπορεί να κάνει πέραν του να πει ότι, ξαναβλέποντας όλα του τα σάιτ, του φαίνεται ότι ο πρόλογος, το κυρίως θέμα τους κι ο επίλογος ήταν ένα ταξίδι στον Θεοδωράκη; Ιδού: Οι φοιτητές φυσικής κάποτε είχαν την στάση «Feynman ζούμε μόνο για να σ ακούμε», ο συνεργάτης του Αϊνστάιν Χόφμαν είχε ζωγραφίσει την γη στο διάστημα με μια ταμπέλλα «Εδώ έζησε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν», ο Ζουγανέλης έγραψε το «Ένα κομμάτι απ την ζωή μου σου ανήκει, Μίκη», προς τον «Γιώργο Θαλάσση» ο Κηλαηδόνης τραγουδούσε «..Μου φτάνει που μεγάλωσα με σένα», οι βαθειά ερωτευθέντες αλληλο- *Bλ π.χ. σελ.95 στο λινκ Composer-for-all-seasons for our season.pdf **(και εξαντληθείσης πλεον της εξαγωγής και εμπόρευσης του Ζορμπά) 5

6 αφιερώνουν Λειβαδίτη λέγοντας «άξιζε που υπήρξαμε για να συναντηθούμε», ο γράφων λέει για τον Θεοδωράκη «Υπήρξα από τους τυχερούς που έζησα σε μια εποχή και μια χώρα που υπήρξε Μίκης». Τελειώνουμε με ένα μέρος του εξής λινκ : about Canto General at Herodeion.pdf : yesterday was a serene summer night, as sweet as most Greek summer nights. Mikis Theodorakis, supported by friends and with a walking cane, walked from his house at the feet of Acropolis to the open Roman theater Herodeion, two blocks over his house. The distance of Herodeion both from Acropolis and from Mikis home, was so small that the audience of what was to be played, felt as if invited for dinner under the summer sky in the veranda of a still living ancient demigod. The performance of what he had named Gospel of Freedom, the famous Canto General of the South American demigod Pablo Neruda, would be by the same performers, Maria Farantouri and Petros Pandis, who would also perform in the presence of Allende and Neruda, 39 years ago in Chile, with Mikis conducting, all of them, then, exiles from Greece s junta, but never performed, because some weeks before this première, took place the coup against Allende by Pinochet s junta. The age of the performers, and their appearance too, among the young generation constituting the choir, added to the feeling that something mystical and uncanny was going to take place At the end Mikis approached the stage and the singers on it bowed to kiss him. Among loud standing ovation he kissed them and also kissed the next generation s actor, Tasos Nousias, who was translating and transfusing from the demigods eternal and universal language to the present s and the here s language of our country too. When Mikis turned to also face the audience, the standing ovation became so loud that it reminded an apotheosis. Immortalization would be a poor word because this work was already immortal upon birth. Apotheosis was also a poor word but only because of the simplicity and directness of Mikis response. His smile broadened from ear to ear and made his face light up even more and he said You made me very happy. Thank you. He waved, and, again, supported he left for home ayer una noche serena de verano, como la mayoria de las noches dulces del verano Griegas, Mikis Theodorakis, ayudado por amigos y apoyado en su baston, caminó de su casa al pie de la Acrópolis hasta Herodeion un teatro Romano al aire libre. Las distancias de la Acrópolis y de la casa de Mikis al teatro son tan cortas que la audiencia se sentia como invitada a cenar bajo ese cielo de verano, en el corredor de la casa del aun viviente demigod. La actuacion de lo que él mismo a nombrado "Evangelio de Libertad", el famoso "Canto General" del tambien semidios de la America del Sur, Pablo Neruda, estuvo a cargo de los actores Maria Farantouri y Petros Pandi, quienes debieron cantar en Chile en presencia del Presidente Salvador Allende y el poeta Pablo Neruda hace 39 años, mientras Mikis conduciria la orquesta. Todos ellos estaban exiliados en esos entonces por La Junta de Gobierno de Grecia. La actuacion nunca se llevo a cabo por el Golpe de Estado organizado por Augusto Pinochet y su Junta unas pocas semanas antes del Premier. La edad de los actores y su presencia entre los jovenes del coro, le dieron al acto un sentido místico inusual. Al final, Mikis se acerco al escenario y los cantantes le hicieron reverencias y lo besaron en medio de estruendosos aplausos, asi mismo él también besó a los actores de la nueva generación. Tasos Nousias, traducía y transfundió a los presentes, la lengua eterna y universal de los semidioses y al Griego. Cuando Mikis se volteo hacia la audiencia, los aplausos se hicieron apoteosicos. Inmortalización no seria un adjetivo correcto, pues el trabajo de estos musico/poetas ya era inmortal al nacer. Apoteosis no es suficiente tampoco por la simplicidad y sentido directo de la respuesta de Mikis: su sonrisa se abrio de oreja a oreja y su cara se ilumino mucho cuando con toda sencillez dijo: "Me hacen felices, muchas gracias". Saludó ajitando sus manos y de nuevo fué ayudado para regresar a su casa 6

7 Hernán, the best way to describe to you feelings that consciously or unconsciously we all had last night, until as I hope that whole event will be posted in youtube, is the following: 1) I will show you the one of the singers (the man) when he was young and singing it with young Theodorakis the song United fruit Co. that you already know and have commented then I ll show you his photo as he is now (but his singing it will be postponed until they post it on youtube) 2) I will show you the lady but although she is as old as he, she looks as almost equally old as she was in middle age as in the links you had seen her. But when performing they seem as equally young as when they were exiles 40 years ago. 3) I still not have a photo to show you Theodorakis with a cane and as very happy as he said today in the news he was, but I will do the following: I will write you some links with him in several ages to give you the family atmosphere he has with the people and some of the links will also be following his presence in the Herodeion Amphitheater as he grows older 4) Then I will write you several links about Canto General that you of course already know but it s good to have them somewhere concentrated OK, we start: The way Petros Pandis looks now is here Herodeion theater does not show clearly here but you will see it in videos in a while Maria Farantouri in the Algunas Bestias but in Belgium Theodorakis young in East Berlin The song he is singing himself says the following lyrics (and the instrumental song he continues in the same link is Zorbas) The road is dark, and so is life, until again I meet you, come down your door and hold my hand to feel how much I need you. Make up your bedsheets now for two, for you and me, for me and you, hold me as I hold you right from start to feel that love and life are back. I took you in my arms, you took me in yours, we both were taken and given, I lost myself into your eyes and into your fate I am driven. Make up your bedsheets now for two, for you and me, for me and you, hold me as I hold you right from start to feel that love and life are back. 7

8 Hernán although this is a reunion song for lovers I think it is also (at least now should be) a union- for-the-first time song for people who postpone too much and also a solidarity song even for people whose union is not erotic Now Hernán hear the same two in Herodeion some years ago The fact that he lives near Herodeion (5 minutes walk) makes the night also have a feeling like he hosts everybody in his house s yard. The Zorba part too in other forms and ages epoch of tourism) (here in the (Herodeion again) (the same in soccer fields) (A surprise : The person who sings in the soccer field, Grigoris Bithikotsis, a lifelong coworker, was a very human guard (plumber, who was serving his military service) in the torture island where Theodorakis was a detainee. In the photos below the plumber is the tall in the middle, Theodorakis is the tall in front of the tent, then the tall in the hospital) 8

9 PS of almost two months later, when Clint Eastwood made that show with the empty chair representing Obama and Michael Moore answered as in.google with e.g. Michael Moore on Clint Eastwood s Delusional Speech at the Republican National Convention (by Michael Moore Aug 31, :34 AM EDT The Hollywood legend growling at an empty chair will live on in infamy as the moment when a crazy old man hijacked a national party s most important gathering to tell off the president.) Hernán I hate to be repetitive but since I noticed they posted the finish of the night of Canto General that you helped me with, when you translated for us that letter to Joaquín Carbonell, I could not resist sending you that 3 minutes ending where Theodorakis does all the things you were translating. I hope my letter finds all of you in health and happiness. THANK YOU AGAIN FOR ALL YOUR HELP AND SUPPORT. Kisses to Natalie 9

10 Part of Hernán s answer: Thanks indeed, I have to say all of those grandpas are still very attractive and not as how Clint Eastwood* shows at Tampa TX. Here is something I was working οn just now: Dear Ioannis: For whom is it that I write these thoughts? For you, for my soul or for no one?.. (For better acquaintance with Hernán, in another letter from him, the reader should go to the link Resuming those other letters on the same issues.pdf Για πιο συστηματική παρουσίαση του Κάντο Χενεράλ στα Αγγλικά βλ. σελίδες του λινκ Composer-for-all-seasons for our season.pdf και, για παρουσίαση στα Ελληνικά βλ. σελίδες του λινκ Γίνεται από περίπατο στη μουσική να βρεθούμε σε περίπατο στην πρόσφατη ιστορία; Στην Ελλάδα ναι. Σελίδες pdf και σελίδες του Back to school, δηλαδή μουσικός περίπατος κλπ, σελ pdf Για πληρέστερη παρουσίαση του Θεοδωράκη σε μαθητές και, μεγαλύτερους επίσης, νέους, στα Ελληνικά, βλ. Γίνεται από περίπατο στη μουσική να βρεθούμε σε περίπατο στην πρόσφατη ιστορία; Στην Ελλάδα ναι. Σελίδες 1-53.pdf και Γίνεται από περίπατο στη μουσική να βρεθούμε σε περίπατο στην πρόσφατη ιστορία; Στην Ελλάδα ναι. Σελίδες pdf *I too have to add that both Hernán and myself are great admirers of American grandpas like Lewis Mumford, Howard Zinn, Robert Byrd and Noam Chomsky and that the fact that, at least for the time being, young-men-to-be-like-them do not show up as often as the above pass away (knock wood for Chomsky who is still around and up) is not only a fact about Americans but also about Greeks and about all Europeans too... 10

11 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΛΑΒΕΤΕ ΜΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ ΕΔΩ: -Τι γνώμη έχεις για τον Δυτικό πολιτισμό; -Θα ήταν πολύ καλή ιδέα (Σημειώσεις: 1)Ναι, ο διάλογος στις παραπάνω λεζάντες από συνέντευξη του Γκάντι ήταν 2)Ναι, η φωτογραφία του Μπους ως Ταλιμπάν είναι το εξώφυλλο του βιβλίου του Ταρίκ Αλί Σταυροφορίες και Τζιχάντ. Η σύγκρουση των φονταμενταλισμών ) 11

12 -Ένα μέρος σαν το δικό σας κει πάνω -Ουρακοτάνγκος σαν και σένα τι δουλειά είχε με τέτοιο ουρακοτάνγκο; τι δουλειά είχε σε τέτοιο μέρος; -Λοιπόν παιδιά, όσοι ανάμεσά σας είστε Γερμανοί σαν και μένα κοιτάξτε με καλά και προσπαθήστε να φαίνεστε εξ ίσου εύρωστοι γιατί αλλιώς δεν παίρνετε πράσινη κάρτα. 12

13 -How many roads must a man walk down before you call him a man? -Κοίτα με καλά και προσπάθησε να μου μοιάσεις για να γίνει και Ευρώπη εύρωστη σαν την Αμερική -Τη Βόρεια ή την Νότια; 13

14 14

15 15

16 Στ ανοιχτά τού πέλαγου μέ καρτέρεσαν μέ μπομπάρδες τρικάταρτες καί μού ρίξανε....θέ μου Πρωτομάστορα μέσα στίς πασχαλιές καί Σύ Θέ μου Πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση! 16

17 Στο θέατρο ήταν που ο Έλληνας πολίτης έβλεπε τον εαυτό του και υπάκουε το Δελφικό ρητό: Γνώθι σαυτόν. Περισσότερο από παντού, στις κωμωδίες μάθαινε να βλέπει τον εαυτό του, ειρωνικά, όπως τον έβλεπαν οι άλλοι, φρονηματισμένος από το οδυνηρό τους γέλιο Και στις τραγωδίες αντίκριζε, στις μεγαλύτερες μορφές ηρώων και θεών, δυνητικούς εαυτούς που του έγνεφαν και των οποίων η μίμηση, σε στιγμές κρίσης, θα τον βοηθούσε να ξεπεράσει την μετριότητα του ασφαλούς και τους συνήθους Λιούις Μάμφορντ ( Η Πόλη στην Ιστορία ) 17

18 Κρατούν την εξουσία. Θα μπορέσουν να μας υποδουλώσουν. Αλλά ούτε το έγκλημα, ούτε η βία δεν θα μπορέσουν να σταματήσουν τις κοινωνικές εξελικτικές διαδικασίες. Η ιστορία είναι έργο των λαών και ανήκει σε μας. Εργαζόμενοι της χώρας μου: Θέλω να σας ευχαριστήσω για την συνεχή σας πίστη, για την εμπιστοσύνη που δείξατε σε έναν άνθρωπο που απλώς διερμήνευσε την μεγάλη δίψα για δικαιοσύνη, που έδωσε τον λόγο του να τηρήσει το σύνταγμα και τους νόμους, και τον κράτησε Και σας διαβεβαιώνω για το εξής: Είμαι βέβαιος ότι ο σπόρος που σπείραμε στη συνείδηση χιλιάδων και χιλιάδων Χιλιανών, δεν θα μπορέσει να ξεριζωθεί οριστικά... 18

19 Αγάλματα της ελευθερίας, ολοζώντανα, με σάρκα και οστά, όχι νεκρά φύση: (Ο προβολέας σαν δάδα στο χέρι του Μίκη δεν είναι μοντάζ. «Γιουνγκιανή σύμπτωση» είναι) BLOWIN WIND S* ANSWER LAST STEP WIND S FINAL WORD: DON T SPIT AGAINST THE WIND OR YOU KNOW WHAT WILL HAPPEN Η, κατά Μίκη, «ρεβάνς της Ιστορίας» (=Η συναυλία στην Μακρόνησο) *Ο Μπόμπ Ντύλαν ρώταγε: How many roads must a man walk down, before you call him a man? Και απάνταγε: The answer is blowin in the wind. Για τον καιρό των Αμερικανών αντιρρησιών συνείδησης στον πόλεμο του Βιετνάμ αυτό το τραγούδι όντως έπαιξε ρόλο συμβόλου. Τότε ακόμα και οι ερωτήσεις βοηθούσαν Τώρα; Ασε μας ρε Μπόμπυ με τις φλού απαντήσεις λόγω ποιητικής αδείας, ναι μεν ποιητικός ο άνεμος αλλά ακόμη κι αν δεν ειναι κάποιος Δρυϊδης ανεμοσκόπος ο άνεμος είναι άνεμος κι οχι αέρας και δίνει πολύ πιο συγκεκριμένη απάντηση απ τα αερολογικά τρεχαγύρευε τύπου «The answer is blowin in the wind» αν θέλεις να ακούσεις προσεκτικά. Και αν ακολουθήσεις αυτό που σου λέει τότε θα ισχύει και για σένα αυτο που ισχύει για τον ψηλό, κοινώς το εξής: «..για την αιωνιότη εχάλκευε τους λογισμούς του και τους κρεμνούσε ως άρματα στης Έφεσος τον ναό» έλεγε ο Σικελιανός για τον Ηράκλειτο. Αν αντι για λογισμούς έλεγε παρτιτούρες, στίχους κλπ και αντι «στης Έφεσος τον ναό» έλεγε «στης Μακρόνησος τον ναό» τότε θα περιέγραφε τον Θεοδωράκη, τον Ρίτσο κλπ (Α! Αντι «για την αιωνιότη» θε έπρεπε να τότε λέει «για όλη την ανθρωπότη», αφ ενός υπο την έννοια του σε ποιούς θα απευθύνονταν, αφ ετέρου υπο την έννοια των τόσων συντρόφων που αποθανάτιζαν με την τέχνη τους) 19

20 Με αυτά, δηλαδή με τα προϊόντα της αγάπης του για τον Θεοδωράκη και το έργο του, ολοκληρώθηκε παν ό,τι ο γράφων πιστεύει οτι διέθετε να καταθέσει σε οτιδήποτε θα μπορούσε να βοηθήσει σε ευρύτερα, γεωγραφικά ή χρονικά, πλαίσια και επιστρέφει να καταπιαστεί, όπως όλοι πρέπει,όσο μπορεί καλύτερα με τα συγκεκριμένα του εδώ και τώρα Επιστρέφουμε στο αρχικό πλαίσιο, την απάντηση στον Ζέφυρο για το βιβλίο του που είδαμε στο προηγούμενο pdf. Έστειλε χτες και στο Νίκο και σε μένα μεταξύ άλλων φίλων του και το εξής η-μέιλ: Τι εξαίσιο πλάνο! Πάντα πίστευα ότι η πολιτική των ΗΠΑ και του Ισραηλ ήταν να φέρουν την Ευρώπη στο τέλος της με μια ταυτόχρονη διάλυσή της και κάτω από τον απόλυτο έλεγχό τους. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια! Βομβάρδισαν τους ανυποψίαστους Άραβες κι αυτοί ήρθαν σε μας εν μέσω πλήρους απογνώσεως. Τους ελέγχουν και μας ελέγχουν. Και εμείς σήμερα πληρώνουμε τα σπασμένα. Νυχτωμένοι Άραβες. Μικρόνοες και πουλημένοι, εξαγορασμένοι Ευρωπαίοι! Κι όλα μελετήθηκαν σωστά στο θεωρητικό πεδίο με τον Χάντιγκτον... Σιγά, αργά, προκάλεσαν αυτη τη διάλυση. Και αυτό θα συνεχιστεί με την αντίδραση των μουσουλμάνων που βλέπουμε στην Ευρώπη (βλ αύριο μια φρικτή φασιστική αντίδραση των χριστιανών εναντίον των μουσουλμάνων που θα έχουν κατακλύσει την ήπειρό μας. Και κανείς βέβαια δεν θα μιλά για Παλαιστίνη και τα τέτοια... Α, τι υπέροχο, τί διαβολικό, τί εξαίσιο πλάνο! Και δεν βλέπουν, οι άθλιοι, ότι στο τέλος θα τους πάρει ο διάβολος κι αυτούς. βλέπε αυτη την άλλη πλευρά του ζητήματος: Απάντηση: Εν ολίγοις Ζέφυρε, όπως σε εκείνα (που, προσωπικά, στον Ταρικ Αλι τα είχα διαβάσει) που οι Παλαιστίνιοι λένε «Μα αν εσείς οι Ευρωπαίοι εγκληματήσατε κατά των Εβραίων στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, γιατί για την αποκατάστασή τους δεν τους δώσατε έδαφος μέσα σε δικές σας χώρες να φτιάξουν κράτος; Τι δουλειά είχαν οι Παλαιστίνιοι να πληρώσουν με δικό τους έδαφος τις δικές σας ενοχές για τα δικά σας εγκλήματα;», παρομοίως λοιπόν τώρα οι Ευρωπαίοι καλούνται να πληρώσουν με δική τους διάλυση από τα πλήθη προσφύγων που έρχονται βομβαρδισμένοι από Αμερικανούς (συν πρόθυμους ή απρόθυμους συμμάχους/συνενόχους από κράτη των οποίων οι ειρηνιστές, από ενοχές για τα εγκλήματα του Αμερικανικού πλάνου, τελικά το βοηθούν αντί να πουν στους Αμερικανούς να παραλάβουν εκείνοι τους πρόσφυγες, τους δε στρατούς τους ούτε να τους στέλνουν να βοηθάνε τους Αμερικανούς ούτε να τους διαλύσουν αλλά να τους στέλνουν στα σύνορα να επαναπροσαντολίζουν τους πρόσφυγες προς Αμερική και από ενοχές για την όση συνεισφορά στο ξερίζωμά τους να τους δίνουν πλοία ή αεροπορικά εισιτήρια να φτάσουν στα Αμερικανικά σύνορα, και από κει και πέρα να αντιμετωπίζει η Αμερική τα αντίστοιχα διλήμματα και προβλήματα). Ζέφυρε με ίδιους ή διαφορετικούς φανταστικούς συνομιλητές όπως στο βιβλίο σου, να γράψεις και Β τόμο που να συζητάει τέτοια θέματα (με ίδιο ή διαφορετικό τίτλο. Ή, αν δεν γίνεται με φανταστικούς συνομιλητές, τότε με πραγματικούς συνομιλητές, εσένα και τον Νίκο. Και πρώτα στα Αγγλικά και μετά να το μεταφράσετε). Μεγάλη υπηρεσία θα προσφέρετε στην διαυγοποίηση του θέματος Για εκτενέστερες αναλύσεις από τον Ζέφυρο Καυκαλίδη για σχετικά θέματα βλ. 1ο κεφάλαιο στο pdf Αποσπάσματα σχετικά με τα προηγηθέντα θέματα από βιβλία του Ζ. Καυκαλίδη.pdf Tον ευχαριστούμε θερμά για την άδεια να αναρτήσουμε εδώ τα εν λόγω αποσπάσματα. *Στο βιβλίο του που αναφέρθηκε στην εδώ σελίδα 11 αναφέρει ο Ταρικ Αλι και την εξής εικόνα κάποιου Εβραίου στοχαστή τον οποίο εκτιμά πολύ: Η διένεξη Εβραίων και Παλαιστίνιων είναι σαν το εξής υποθετικό σεναριο. Κάποιος καιγόταν στον δεύτερο όροφο. Πήδηξε από το μπαλκόνι για να μην καεί, έπεσε σε έναν περαστικό και, ενώ ο ίδιος σώθηκε, ο περαστικός έμεινε ανάπηρος και τον μίσησε, και μετά από διάφορα που μεσολάβησαν έχουμε τον γερό να πλακώνει στον ξύλο τον ανάπηρο κάθε φορά που τον συναντάει στο καροτσάκι του 20