εις οιωνος αριστος αμυνεσθai περι γλωσσης. hellenic way Επ ο χ ι α κ ή Ε φ ημ ε ρί δα το υ Συ νδέ σ μ ο υ Ε λ λ ή νω ν & Φι λ ε λ λ ή νω ν Κ α να δά

Transcript

1 εις οιωνος αριστος αμυνεσθai περι γλωσσης. hellenic way εαρινη Ισημερια Επ ο χ ι α κ ή Ε φ ημ ε ρί δα το υ Συ νδέ σ μ ο υ Ε λ λ ή νω ν & Φι λ ε λ λ ή νω ν Κ α να δά Θεόδωρος Βρυζάκης, «Η υποδοχή του Λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι» Η κατάληψη του κάστρου των Σαλώνων 1821", Louis Dupré Πρώτη Ελληνική Δημοκρατία Η Ελλάδα (με πράσινο χρώμα) στο τέλος της περιόδου της Πρώτης Ελληνικής Δημοκρατίας, το 1832 (η Οθωμανική Αυτοκρατορία σημειώνεται με κόκκινο χρώμα) Προσωποποίηση της Ελλάδας στο Σάλπισμα Πολεμιστήριον του Κοραή (1801). Σ Συνέχεια στην σελίδα 9 66ον Νικηφ. Λύτρας: Η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας από τον Κανάρη Φιλέλληνας Ο όρος Φιλέλληνας (Αρχαία Ελληνική: «Φιλέλλην», σύνθετη φίλος + Έλλην), αποτελεί χαρακτηρισμό εκείνου που τρέφει ιδιαίτερη αγάπη προς τους Έλληνες και κάθε τι ελληνικό που την εκδηλώνει όμως διά λόγου ή έργου. Στη νεο- Βίκτωρ Ουγκό, ο γνωστός Ένας μεγάλος αλλά άγνωστος Γάλλος συγγραφέας, που φιλέλληνας, ο Γερμανός ποιη- ελληνική καθιερώθηκε να λέγεται έγραψε ποιήματα εμπνευτής Ουίλλιαμ φον Μύλλερ για ξένους υπηκόους που εκδήλω- σμένα από την ελληνική σαν φίλια αισθήματα προς την Ελλάδα, κυρίως κατά τον Αγώνα επανάσταση. της ανεξαρτησίας του Ως ιδεολογικό και πολιτικό κίνημα και ως λογοτεχνικό ρεύμα, αυτή η αγάπη των ξένων αλλά και η δηλούμενη εύνοια και ενδιαφέρον υπέρ των ελληνικών θέσεων, ιδιαίτερα κατά την περίοδο πριν και κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 με ηθική και υλική συμπαράσταση, καθιερώθηκε να λέγεται Φιλελληνισμός Συνέχεια στην σελίδα 10 Τι γράφουν τα τουρκικά σχολικά βιβλία για την Επανάσταση του 1821; Η σημαία που ήταν σε χρήση κατά την περίοδο της Πρώτης Ελληνικής Δημοκρατίας από το ε ορισμένες πηγές ως Πρώτη Ελληνική Δημοκρατία ονομάζεται το προσωρινό ελληνικό κράτος κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Πρόκειται για ένα καθαρά ιστοριογραφικό όρο, τονίζοντας το συνταγματικό και δημοκρατικό χαρακτήρα του επαναστατικού καθεστώτος πριν από την ίδρυση του ανεξάρτητου Βασιλείου της Ελλάδας, και συνδέει αυτή την περίοδο της ελληνικής ιστορίας με το μεταγενέστερο της δεύτερης και της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο όρος «Πρώτη Ελληνική Δημοκρα τευχος Στην σελίδα 3 χρονογράφημα Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΧΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ «Α» ΩΣ ΤΟ «Ω» Η παγκόσμια επιστήμη μέσα από το ελληνικό αλφάβητο Τι συμβολίζει κάθε ένα από τα 24 γράμματα Στην σελίδα 5 Η Εξέγερση των Ελλήνων Ο αγώνας για την ανεξαρτησία των Ελλήνων, φίλοι συνέλληνες δεν επιτεύχθηκε εν μία νυχτί και ούτε οι «θεόπεμπτοι» δυνάστες του, (ο Σουλτάνος και ο Πατριάρχης), του πρόσφεραν την ελευθερία του σε ασημένιο δίσκο. Πέρασε από σαράντα θάλασσες και από δοκιμασίες που η ανθρωπότητα δεν είχε ματαδεί. Ορόσημα αυτοθυσίας και ανδραγαθήματα έχουν στηθεί σε κάθε γωνιά και σε κάθε λιθάρι της τρισένδοξης πατρογονικής γης των Ελλήνων. Σε στεριά και σε θάλασσα σε κάμπους και βουνά, ένα ήταν το σύνθημα των επαναστατών που δόνησε την ελληνική γη απ άκρη σ άκρη, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ. Πώς όμως ο σκλάβος, ο Ρωμιός, ο Γραικός, ο Ραγιάς που για τόσους και τόσους αιώνες έσερνε το βαρύ φορτίο της δουλείας, ξύπνησε από την χειμερία νάρκη του και αποφάσισε να ξαναγίνει Έλληνας, ελεύθερος, υπερήφανος και Η ΑΡΧΑΙΑ ΨΥΧΗ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΑΘΕΛΗΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ. Συνέχεια στην σελίδα 13 Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ

2 hellenic way Spring Equinox, Ελληνικός δρόμος Hellenic Way Εκδότης:Πολιτιστικός Σύνδεσμος Ελλήνων & Φιλελλήνων Καναδά Publisher :Cultural Association of Hellenes & Philhellenes of Canada 1010 Broadview Avenue, Suite 901 Toronto Ontario, M4K 2R8 Tel: Εκπρόσωπος στην Ελλάδα Τάκης Αρβανίτης : Άγιος Βασίλειος Καπαρέλλι Βοιωτίας Τηλ: ή Συντάσσεται από επιτροπή Editor: Media Committee of the C.A.H.P.C. Ο «Ελληνικός Δρόμος» κυκλοφορεί εποχιακά και αποστέλλεται σε πολλά μέρη της Βόρειας Αμερικής, Αυστραλίας και Ευρώπης. Ετήσια συνδρομή για Καναδά και ΗΠΑ: $ ενώ για Ευρώπη και Ελλάδα $90.00 δολάρια. The Hellenic Way is published each season and is sent to many places in North America and Europe. Annual subscription in Canada & USA: $50.00 and outside of North America: $90.00 EURO. Άρθρα σύμφωνα με το πνεύμα της εφημερίδας είναι ευπρόσδεκτα, αλλά η δημοσίευση τους εναπόκειται στη συντακτική επιτροπή. Οι επιστολές θα πρέπει να φέρουν το πλήρες όνομα του αποστολέα, αλλά μπορούν να δημοσιευθούν μόνο τα αρχικά του, εάν αυτό επιθυμεί ο αποστολέας. Τα άρθρα δεν επιστρέφονται. We welcome submission of articles in the spirit of the newspaper, but publication is at the discretion of the editing committee. Letters should bear the full name of the sender, but only their initial may be published if they so wish. No articles will be returned Το παρόν τεύχος κυκλοφόρησε σε 3,000 φύλλα Η επόμενη έκδοση, στο Θερινό Ηλιοστάσιο Ευχαριστήριο Ευχαριστούμε όλους τους φίλους και συνεργάτες, που έχουν βοηθήσει για την έκδοση της εφημερίδας μας. Ιδιαίτερα ευχαριστούμε τα περιοδικά «Ελληνική Αγωγή», «Ενδοχώρα», «Δαυλός», «Ιχώρ», «Ελληνική Διεθνής Γλώσσα»... και γενικά όλα τα έντυπα που τόσο πρόθυμα μας έχουν επιτρέψει την αναδημοσίευση άρθρων τους, τόσο σημαντικών για τον Ελληνισμό. Πολιτιστικός Σύνδεσμος Ελλήνων και Φιλελλήνων Καναδά. Προς τον Hellenic Way 1010 Broadview Ave. Suite 901 Toronto On. M4K 2R8 Θερμοπύλες Θερμοπύλες Τιμή σε εκείνους όπου στην ζωήν των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες, δίκαιοι κ ίσιοι σ όλες των τες πράξεις, αλλά με λύπη κιόλας κ ευσπλαχνία, γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν είναι πτωχοί, πάλ εις μικρόν γενναίοι, πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε, πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες, πλην χωρίς μίσος για τους ψευδόμενους. Και περισσότερη τιμή τους πρέπει όταν προβλέπουν, και πολλοί προβλέπουν, πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος, κ οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε. Κωνσταντίνος Καβάφης ΔΕΛΤΙΟ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗ / SUBSCRIPTION COUPON Παρακαλώ εγγράψετε με ως συνδρομητή στον «ελληνικό δρόμο» και ταχυδρομήστε το έντυπο στην παρακάτω διεύθυνση: Please include me as a subscriber for the Hellenic Way and to mail me the publication to the address below: Name: Address: Tel.# Fax: address: I am enclosing $ Ποιήματα για την Επανάσταση του 1821 Εις τον Ιερόν Λόχον Ας μη βρέξει ποτέ το σύννεφον, και ο άνεμος σκληρός ας μη σκορπίσει το χώμα το μακάριον που σας σκεπάζει. Ας το δροσίση πάντοτε με τ' αργυρά της δάκρυα η ροδόπεπλος κόρη και αυτού ας ξεφυτρώνουν αιώνια τ' άνθη. Ω γνήσια της Ελλάδος τέκνα ψυχαί που επέσατε εις τον αγώνα ανδρείως, τάγμα εκλεκτών Ηρώων, καύχημα νέον σας άρπαξεν η τύχη την νικητήριον δάφνην, και από μυρτιά σας έπλεξε και πένθιμον κυπάρισσον στέφανον άλλον. Αλλα αν τις απεθάνη δια την πατρίδα, η μύρτος είναι φύλλον ατίμητον και καλά τα κλαδιά της κυπαρίσσου. Αφ' ου εις του πρώτου ανθρώπου τους οφθαλμούς η πρόνοος - φύσις τον φόβον έχυσε και τας χρυσάς ελπίδας και την ημέραν επί το μέγα πρόσωπον της γης πολυβοτάνου, ευθύς το ουράνιο βλέμμα βαθυσκαφή εφανέρωσε μνήματα μύρια. Πολλά μεν σκοτεινά φέγγει επ' ολίγα τ' άστρον το της αθανασίας την εκλογήν ελεύθερον δίδει το θείον. Έλληνες της πατρίδος και των προγόνων άξιοι Έλληνες σεις, πώς ήθελεν από σας προκριθείν άδοξος τάφος; Ο Γέρων φθονερός και των έργων εχθρός και πάσης μνήμης έρχεται περιτρέχει την θάλασσαν και την γην όλην. Από την στάμναν χύνει τα ρεύματα της λήθης και τα πάντα αφανίζει. Χάνονται οι πόλεις, χάνονται βασίλεια κ' έθνη. Αλλ' ότε πλησιάσει την γην οπού σας έχει, θέλει αλλάξειν τον δρόμον του ο Χρόνος, το θαυμάσιον χώμα σεβάζων. Αυτού, αφού την αρχαίαν πορφυρίδα και σκήπτρον δώσωμεν της Ελλάδος, θέλει φέρειν τα τέκνα της πάσα μητέρα, και δακρυχέουσα θέλει την ιεράν φιλήσειν κόνιν και ειπείν: τον ένδοξον Λόχον, τέκνα, μιμήσατε, Λόχον Ηρώων. Ανδρέας Κάλβος Της Δέσπως Αχός βαρύς ακούεται, πολλά τουφέκια πέφτουν. Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι; - Ουδέ σε γάμο ρίχνονται ουδέ σε χαροκόπι. Η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ' αγγόνια. Αρβανιτιά την πλάκωσε στου Δημουλά τον πύργο: "Γιώργαινα, ρίξε τ' άρματα, δεν είναι εδώ το Σούλι. Εδώ είσαι σκλάβα του πασά, σκλάβα των Αρβανίτων." "Το Σούλι κι αν προσκύνησε, κι αν τούρκεψεν η Κιάφα, η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκαμε, δεν κάνει". Δαυλί στο χέρι άρπαξε, κόρες και νύφες κράζει: "Σκλάβες Τούρκων μη ζήσωμε, παιδιά μ', μαζί μου ελάτε". Και τα φυσέκια ανάψανε, κι όλοι φωτιά γενήκαν. Δύσκολος και κακοτράχαλος είναι ο δρόμος της αλήθειας για την οθωμανοκρατία και το ένδοξο 21. Και γίνεται ακόμη πιο δύσβατος όταν αποφασίσεις να τον αποψιλώσεις και να τον απαλύνεις απ όλες τις κακοτοπιές και τις κρυφές και απότομες στροφές του. Τα διδάγματα πολλά. Και ακόμα πιο πολλά τα παραδείγματα προς αποφυγήν. Δυστυχώς, πέρασαν εκατόν ενενήντα πέντε χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης για την ανεξαρτησία της πατρίδας μας και είμαστε ακόμη έρμαιοι και υπόδουλοι. Ναι, σίγουρα αποτινάξαμε τον έναν ζυγό τον οθωμανικό, αλλά ακόμη δεν μπορέσαμε να απαγκιστρωθούμε από τον θρησκευτικό ζυγό. Και αυτός ο ζυγός είναι που πρώτον μας έσυρε στην υποδούλωση, και μας κράτησε σκλάβους των οθωμανών για τόσους και τόσους αιώνες και δεύτερον και σπουδαιότερον μας κρατά ακόμα αλυσοδεμένους. Το έχουμε τονίσει πολλάκις και από αυτήν εδώ την στήλη, ότι εάν θέλουμε να εκπληρώσουμε τα οράματα και τις προσδοκίες των αγωνιστών του τρισένδοξου 21, θα πρέπει να σπάσουμε και τα θρησκευτικά δεσμά των δημίων του Γένους. Να αποκαθηλώσουμε τον Γρηγόριο τον Ε από το πάνθεον των ηρώων του Να αποκαταστήσουμε την αλήθεια για την ημερομηνία της έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης. Γιατί, η 25η Μαρτίου σίγουρα, με αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία, δεν ήταν η ημέρα που ξεκίνησε ο υπεράνθρωπος αγώνας για την αναγέννηση του Έθνους μας. Και αναμφισβήτητα Κανένας μα κανένας Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν σήκωσε την σημαία της επανάστασης στην Αγία Λαύρα. Επίσης θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το παραμύθι του Κρυφού Σχολειού. Δεν υπήρξαν κρυφά Σχολειά, τελεία και παύλα. Το χριστιανικό ιερατείο στάθηκε εμπόδιο και όχι αρωγός στην μόρφωση και την παιδεία του υπόδουλου γένους. Ο θρησκευτικός ζυγός ήταν που κρατούσε σαν μέγκενη τον υπόδουλο λαό και δεν τον άφηνε να μορφωθεί και να διαβάζει για το μεγαλείο των προγόνων του, παρά μόνον βίους αγίων και συναξάρια. Και ο επί αιώνες σκλάβος, ο δούλος, ο Γραικός, έσερνε το αβάσταχτο φορτίο της δουλείας αδιαμαρτύρητα και υπομονετικά. Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και σαν τον μεταξοσκώληκα που μασουλάει αργά τα φύλλα της μουριάς και τα μετατρέπει σε μετάξι. έτσι και το υπόδουλο γένος αργά και καρτερικά μετέτρεψε την αβάσταχτη Οθωμανική δουλεία σε πάνσεπτη θεά της Ελευθερίας.

3 ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, Τι γράφουν τα τουρκικά σχολικά βιβλία για την Επανάσταση του 1821; Συνέχεια από την σελίδα 1 Η Οθωμανική αυτοκρατορία στα χρόνια του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή (1580). ΓΙΑΝΝΗΣ Δ.ΛΥΡΑΣ Το κείμενο που ακολουθεί είναι μετάφραση του τουρκικού σχολικού εγχειριδίου (Emin Oktay, Tarih, Lise: III, έκδ. 1988, σσ ) και καταδεικνύει τον τρόπο που διδάσκονται οι γείτονες την κοινή μας Ιστορία. Τα σχόλια και οι υποσημειώσεις είναι των συγγραφέων Κατσουλάκου Θ.,Τσαντίνη Κ. από το βιβλίο τους Προβλήματα Ιστοριογραφίας στα Σχολικά Εγχειρίδια των Βαλκανικών Κρατών. Επανάσταση του 21, Βαλκανικοί Πόλεμοι. εκδ. Εκκρεμές. Η αρίθμηση μέσα στο κείμενο παραπέμπει σε αντίστοιχο σχολιασμό από τους ερευνητές παρακάτω. Το Τουρκικό σχολικό βιβλίο Οι Έλληνες1, οι οποίοι είχαν περισσότερα προνόμια2 απ όλους τους χριστιανικούς λαούς που τελούσαν υπό οθωμανική κυριαρχία, ζούσαν κυρίως στην Ελλάδα3, στην Πελοπόννησο, στα νησιά του Αιγαίου, στη Δυτική Μικρασία και στα παράλια της Προποντίδας και του Εύξεινου Πόντου, όπου ήταν εγκαταστημένοι σε πόλεις και κωμοπόλεις και ασχολούνταν με τις τέχνες και το εμπόριο και ιδιαίτερα με τη ναυτιλία. Οι Έλληνες είχαν υποταχτεί οριστικά στο οθωμανικό κράτος επί Μωάμεθ του Πορθητή4. Είχαν παραχωρηθεί τότε και σ αυτούς, όπως και στους άλλους χριστιανούς, ελευθερίες ως προς τα θέματα θρησκείας και γλώσσας. Στην Πελοπόννησο μάλιστα και στα νησιά του Αιγαίου οι Έλληνες ζούσαν σχεδόν αυτόνομοι5. Οι Οθωμανοί θεωρούσαν ανώτερους τους Έλληνες από τους άλλους χριστιανούς και τους διόριζαν σε ορισμένες θέσεις και ιδιαίτερα σε θέσεις διερμηνέων6. Ορισμένοι μάλιστα Έλληνες άρχοντες από το Φανάρι της Κωνσταντινουπόλεως προωθούνταν σε θέσεις ηγεμόνων της Βλαχίας και της Μολδαβίας7. Σε σχέση με τους άλλους χριστιανικούς λαούς οι Έλληνες ήταν πιο εύποροι και πιο φωτισμένοι. Οι σχέσεις που είχαν αναπτύξει με τη Ρωσία κατά τον 18ο αιώνα συντέλεσαν στη διάδοση εθνικοαπελευθερωτικών ιδεών μεταξύ τους8. Στην πραγματικότητα οι Ρώσοι ήδη από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου ξεσήκωναν τους Έλληνες σε κάθε ευκαιρία εναντίον του οθωμανικού κράτους. Όταν στη διάρκεια της εκστρατείας του 1768 ο ρωσικός στόλος είχε καταπλεύσει στην Πελοπόννησο, οι Έλληνες είχαν επαναστατήσει, αλλά η επανάσταση είχε κατασταλεί αμέσως10. Στα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης τα ελληνικά πλοία υπό τουρκική σημαία κυκλοφορούσαν ελεύθερα παντού και μονοπώλησαν το εμπόριο της Μεσογείου11. Έτσι πλούτισαν πολλοί Έλληνες που ζούσαν σε μεγάλες πόλεις της Ευρώπης (όπως η Μασσαλία, η Τεργέστη, η Οδησσός) και ίδρυσαν στην Ελλάδα πολλά σχολεία και διέδωσαν σ όλους τους Έλληνες τις ιδέες της εθνικής ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Τις ιδέες τις ενίσχυσε η Γαλλική Επανάσταση. Τέλος οι Έλληνες ίδρυσαν μια μυστική οργάνωση που στόχευε στην απόκτηση της ανεξαρτησίας τους και ονομαζόταν Εθνική Εταιρεία12. Η Εθνική Εταιρεία ιδρύθηκε αρχικά το 1814 στην Οδησσό από τρία άτομα (δύο Έλληνες και ένα Βούλγαρο)13. Ουσιαστικός στόχος της ήταν η επανίδρυση της αρχαίας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας14. Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και ο τσάρος της Ρωσίας ήταν πληροφορημένοι σχετικά με την ίδρυση της Εταιρείας. Η Εθνική Εταιρεία ενδυναμώθηκε σε μικρό χρονικό διάστημα και ίδρυσε πολλά παραρτήματα στην Κωνσταντινούπολη και την Ελλάδα. Οι κυριότεροι εύποροι και φωτισμένοι Έλληνες έγιναν μέλη της, ανάμεσά τους και ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως15. Αρχηγός της ήταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, γιος του πρώην ηγεμόνα της Βλαχίας και υπασπιστής του τσάρου. Χάρη στις ενέργειες της Εθνικής Εταιρείας οι Έλληνες είχαν προετοιμαστεί πλήρως για να επαναστατήσουν. Δεν άφηνε όμως περιθώριο για να ξεσπάσει η επανάσταση ο Αλή πασάς16, βαλής των Ιωαννίνων, που ήταν γνώστης όλων των δραστηριοτήτων της Εταιρείας. Όταν πάντως ο Αλή πασάς έκανε τη δική του επανάσταση εναντίον του σουλτάνου, οι Έλληνες επωφελήθηκαν: ενώ οι οθωμανικές δυνάμεις ήταν απασχολημένες μ αυτόν, η Εθνική Εταιρεία αποφάσισε να ξεσπάσει η επανάσταση. Σχολιασμός και επεξηγήσεις 1 Χρησιμοποιούνται δύο λέξεις στο τουρκικό κείμενο για την απόδοση του όρου «Έλληνες», Rum και Yunan. Η πρώτη αποδίδεται γενικά στους Έλληνες της Τουρκοκρατίας: ρωμιούς, ραγιάδες, ενώ η λέξη Yunan = Ίωνες, χαρακτηρίζεται η Ελληνική Επανάσταση και το ελληνικό κράτος. Με τον όρο Rum χαρακτηρίζεται και σήμερα η ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινουπόλεως. Για ένα μεγάλο διάστημα Ρούμελη ονομαζόταν ολόκληρο το ευρωπαϊκό οθωμανικό κράτος (Rumeli, χώρα των Ρωμαίων, Ρωμιών, Ελλήνων, πρβλ. Ρωμυλία). Το άλλο τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το ασιατικό, ονομαζόταν Anadolu (Ανατολή). 2 Το θέμα των προνομίων είναι αρκετά σκοτεινό ως προς την έκταση και την εφαρμογή σε διάφορες περιοχές της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας. Βασικό στοιχείο για την εκχώρησή τους υπήρξε η ειδική μνεία στο Κοράνι για τους λαούς της Βίβλου, χριστιανούς και εβραίους. Εδώ λαμβάνονται με την ευρεία έννοια, της παραχωρήσεως δηλαδή ελευθερίας σχετικά με τη θρησκεία, τη γλώσσα, την κοινοτική διοίκηση και άλλα, που ποίκιλλαν κατά τον τρόπο παροχής, το χρόνο και τον τρόπο εφαρμογής. Η πολιτική των προνομίων χρησιμοποιήθηκε από τους Τούρκους για να ενισχυθεί το ανθενωτικό πνεύμα των Ορθοδόξων. Στο κείμενο, πάντως, έμμεσα τονίζεται η «αχαριστία» των Ελλήνων, οι οποίοι, μολονότι είχαν περισσότερα προνόμια, επηρεασμένοι από τους ξένους, επαναστάτησαν. 3 Εννοεί τη Στερεά Ελλάδα. 4 Βλέπε 15η παρατήρηση του βουλγαρικού κειμένου. 5 Προφανώς υπονοούνται τα προνόμια και οι οικονομικές διευκολύνσεις (αχτναμέδες) που χορηγήθηκαν σε ορισμένες περιοχές, όπως τα νησιά (Χίος, Κυκλάδες), η Ήπειρος (Γιάννενα, Ζαγοροχώρια), η Μακεδονία (Μαντεμοχώρια), που παράλληλα εξασφάλιζαν και τα συμφέροντα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γ. Κοντογεώργη, 1983, σ. 15. Αντίθετα η Πελοπόννησος δεν έχει προνομιακό καθεστώς και αρχικά παραχωρείται σε Τούρκους τιμαριώτες (βλ. Ι.Ε.Ε., ΙΑ, σ. 207). Τον 18ο αι. μεγάλες εκτάσεις κατέχουν Τούρκοι ιδιώτες στο Ναύπλιο, Μεθώνη, Κορώνη (Ι.Ε.Ε. σ. 210), ενώ Συνέχεια στην σελίδα 17 ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ του Η.Λ.Τσατσόμοιρου Η Αποκρυπτογράφησις των σημασιών των 24 Γραμμάτων του Αλφαβήτου Συνέχεια από το προηγούμενο Ν Μέχρι δε του χρόνου εκείνου, ως χρόνου ενδεδειγμένου για την απόκτησι ικανότητας του μέχρι χθες νηπίου να αντιμετωπίζη τις ελάχιστες ανάγκες του, θεωρώ βέβαιο ότι το σπήλαιο, ως φυσικό ηχείον, αντανακλούσε την φωνή του «νηνυρίζοντος» νηπίου «άλλοτε θρηνούντος και άλλοτε λαλούντος», όπως ερμηνεύει τη λέξι ο Ησίοχος. Και το μεν νέον oν το διά νηνυρισμών επιβεβαιώνει την ύπαρξί του ωνόμασαν «νάνι» («νηνί»), «νήπιον», τον δε χώρο («Ο») εντός του οποίου ο «Ν» ( ναίων) άνθρωπος («Α») εκινείτο (πήγαινε και ερχόταν: «Σ») «ναόν». Αυτή η διά της φωνής του νηπίου επιβεβαίωσι της ιδιοποιήσεως χώρου έδιδε την μέγιστη απόδειξι, όπως ακριβώς συνέβαινε και σ` όλα τα άλλα ζώα, ότι αυτός ο χώρος, όπως η φωλεά των άλλων ζώων, ήταν η κατοικία του ανθρωπίνου ζεύγους, και ο παραβιάζων αυτήν θά έπρεπε να αντιμετωπισθή ως εχθρός. Από αυτόν τον φυσικό ή προχείρου κατασκευής χώρο, τον οποίον αργότερα ως κτηνοτρόφος ο άνθρωπος περιέβαλε και διά λίθων, άρχίζει ο σφετερισμός (ιδιοποίησι) της γης και η έννοιες «νομή», «νόμος», «νέμω» και αυτή της μήτρας, την οποία ωνόμασε «νηδύν». Ας δούμε όμως μερικές λέξεις με αρκτικό γράμμα το Ν. Κατ` αρχάς θα σημειώσω, ότι ο φθόγγος με σημασία «Ν» ακολουθούμενος από το φωνήεν «Α» ομιλεί για τον κατοικούντα, διαμένοντα, κατέχοντα χώρον. Το «ΝΑΙ» ή «ΝΗ» είναι όντως βεβαίωσι, αποδεικνυόμενη αμέσως διά του κατεχομένου, καθ`οιονδήποτε τρόπον, υπό του ανθρώπου χώρου ή πράγματος π.χ. «ωαί δη ταύτα γε πάντα...κατά μοίραν έειπες» {τώ όντι όλα αυτά κατά τo πρέπον είπες: Ιλ. Α 286}. ή «ναι μα το δε σκήπτρον» { ναι μα τo σκήπτρο αυτό που κρατώ): Ιλ. Α. 234}. Αυτή δε η βεβαίωσι έπερνε μορφή όρκου: «ναι μα τον Δία «ή «νη τον Δία» κ.λ.π. Ας δούμε όμως μερικές λέξεις με αρκτικό γράμμα το Ν. Κατ` αρχάς θα σημειώσω, Συνέχεια στην σελίδα 5

4 hellenic way Spring Equinox, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Β. Α, Μ. Α. Η Ελληνική επανάσταση, η οποία άρχισε το 1821, δεν τελείωσε ακόμα. Ναι, κερδίσαμε μια μάχη ελευθερωθήκαμε από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Δεν κερδίσαμε, όμως, τον πόλεμο. Από το 1821 μέχρι τώρα ναι, ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε την επέτειο των διακοσίων χρόνων της Ελληνικής επανάστασης και της Ελληνικής ελευθερίας οι Έλληνες δεν κατορθώσαμε ακόμα να δημιουργήσουμε ένα ανεξάρτητο και ελεύθερο, Ελληνικό κράτος μια Ελληνική πατρίδα! Δεν χρειάζεται να γράψουμε πολλά για να αποδείξουμε, ότι τους δύο τελευταίους αιώνες, οι Έλληνες αποτύχαμε να ανεβάσουμε τον Ελληνισμό στο θρόνο ενός ελεύθερου, Ελληνικού κράτους. Η ιστορία μας, κατά τα τελευταία διακόσια χρόνια, είναι γεμάτη από ξένους βασιλιάδες, ξένους «προστάτες», ξενοκίνητες δικτατορίες και, ακόμα, ξένες σημαίες. Χρειαζόμαστε, όμως, να γράψουμε δυο λόγια για την αιτία της Ελληνικής μας αποτυχίας. Η αιτία της αποτυχίας των Ελλήνων να δημιουργήσουν ένα ελεύθερο, προοδευτικό, πλούσιο και αξιοζήλευτο κράτος, δεν είναι η διχόνοια είναι ο λόγος που προκαλεί τη διχόνοια. Και ο λόγος αυτός είναι η Βυζαντινή αυτοκρατορία. Ναι, η Βυζαντινή αυτοκρατορία ανήκει στην ιστορία, όπως η Οθωμανική αυτοκρατορία. Με τον ίδιο, όμως, τρόπο που η Οθωμανική αυτοκρατορία άφησε σαν πνευματικό διάδοχο τη Τουρκία, η Βυζαντινή αυτοκρατορία άφησε σαν πνευματικό διάδοχο την Ελλάδα μας. Και η πνευματική κληρονομιά της Βυζαντινής αυτοκρατορίας δηλαδή ο χριστιανισμός είναι η κατάρα του Ελληνισμού. Και, πάραυτα, εξηγώ: Χριστιανισμός, σημαίνει το εξής: θεοκρατία, προφητείες Εβραίων προφητών, ύμνοι προς τον θεό του Αβραάμ από τους Εβραίους βασιλείς Δαυίδ και Σολωμό (Παλαιά διαθήκη), καθώς και τα «ευαγγέλια» των Εβραίων ευαγγελιστών, ασχολούμενα με τη διδασκαλία και τα «θαύματα» του Εβραίου προφήτη Ιησού (Νέα διαθήκη). Δηλαδή, μέσα στον κόσμο του Ηράκλειτου, όπου «τα πάντα ρει», ο χριστιανισμός μας προσφέρει πανάρχαιες μυθολογίες και θρησκοληψίες, οι οποίες παραμένουν αμετάβλητες και αιώνιες. Σε αντίθεση με τον χριστιανισμό, ο Ελληνικός πολιτισμός μας προσφέρει δημοκρατία αντί θεοκρατία. Δηλαδή οι άνθρωποι του σήμερα οι οποίοι ζουν στην επιστημονική πραγματικότητα και έχουν την εμπειρία των κοσμοϊστορικών αλλαγών στην ανθρώπινη αντίληψη και στη κοινωνική οργάνωση αποφασίζουν για τη ζωή τους. Στις σημερινές, ανεπτυγμένες κοινωνίες, έχουμε τα κρατικά νομικά συντάγματα καθώς και τους νομικούς, ποινικούς κώδικες τα οποία καθορίζουν τη κοινωνική οργάνωση και την ανθρώπινη, κοινωνική συμπεριφορά. Οι θρησκείες, τα «άγια» ευαγγέλια και οι «εντολές» που πέφτουν από τα σύννεφα, δεν έχουν πια θέση στις σύγχρονες κοινωνίες. Ναι, υπάρχει ο διαχωρισμός το διαζύγιο μεταξύ κράτους και εκκλησίας / θρησκείας. Στην Ελλάδα μας, ο διαχωρισμός μεταξύ κράτους και εκκλησίας είναι υποτυπώδης, επειδή είναι πολύ πρόσφατος. Μέχρι το 1974, οι Έλληνες ζούσαμε στην «Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών». Η θρησκεία του χριστιανισμού δηλαδή μια θνητή θρησκεία, καθώς όλες οι άλλες θρησκείες της ανθρώπινης ιστορίας, οι οποίες έρχονται και παρέρχονται είχε γίνει αναπόσπαστο μέρος του αθάνατου Ελληνισμού. Και το κατάλοιπο αυτό της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, το οποίο απλώνει τα πλοκάμια του μέσα στην Ελληνική κοινωνία υπό τη μορφή της Ελληνικής εκκλησίας και των «ιερωμένων» μας δεν επηρεάζει μόνο την Ελληνική κοινωνική και πολιτική ζωή αλλά, πάνω από όλα, κρατά αλυσοδεμένη την Ελληνική ψυχή: κρατά το βλέμμα των Ελλήνων στραμμένο στον ουράνιο παράδεισο και δεν μας αφήνει ελεύθερους να δημιουργήσουμε έναν επίγειο παράδεισο στη πλούσια Ελληνική γη. Η πνευματική σκλαβιά η πίστη στις μυθολογίες και στις «αλήθειες» του χριστιανισμού είναι πολύ χειρότερη της πολιτικής και σωματικής σκλαβιάς. Στη περίπτωση της πολιτικής και σωματικής σκλαβιάς, υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα, και η ελπίδα, ότι ο άνθρωπος θα επαναστατήσει και θα αποκτήσει την ελευθερία του. Ένα απτό παράδειγμα είναι η Ελληνική επανάσταση του 1821, εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Στη περίπτωση, όμως, της πνευματικής σκλαβιάς, ούτε πιθανότητες και ούτε ελπίδες υπάρχουν για ελευθερία. Η πνευματική σκλαβιά στενεύει τους ανθρώπινους ορίζοντες και στερεύει τα ανθρώπινα όνειρα. Και χωρίς όνειρα η πρόοδος σταματά. Ένα παράδειγμα εδώ είναι ο Ελληνισμός, ο οποίος δεν προσέφερε τίποτα στον παγκόσμιο πολιτισμό, κατά τις δύο χιλιετίες της χριστιανικής, πνευματικής σκλαβιάς Οι Ελληνόφωνες κοινότητες του Καναδά, αποτελούν ένα άλλο απτό παράδειγμα της κοινωνικής αποτελμάτωσης στην οποία οδηγεί η πνευματική σκλαβιά. Ενώ η χριστιανική, ορθόδοξη εκκλησία του Καναδά ανθίζει και πλουτίζει για τη δόξα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και του Βυζαντινού πατριαρχείου ο Ελληνισμός ψυχορραγεί... Οι οργανισμοί των δύο μεγάλων Ελληνικών Κοινοτήτων του Τορόντο και του Μόντρεαλ αγωνίζονται με νύχια και δόντια για να αποφύγουν τη πτώχευση Όχι, η Ελληνική επανάσταση του 1821 δεν τελείωσε. Ναι, κερδίσαμε τον πολιτικό και στρατιωτικό πόλεμο εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Έχουμε, όμως, μπροστά μας τον πνευματικό πόλεμο εναντίον της Εβραίο-Βυζαντινής θρησκείας (Παλαιά και Νέα διαθήκη). Ο σκοπός της Ελληνικής επανάστασης ήταν να ελευθερώσει το Ελληνικό πνεύμα (δημοκρατία, φιλοσοφία, επιστήμη, τέχνες, πνευματικός και σωματικός αγώνας), και όχι να ελευθερώσει το Βυζαντινό, «άγιο» πνεύμα (θεοκρατία, προφητεία, θρησκοληψία, θρησκεία, ασκητισμός). Σαν δική μου συμβολή στον αγώνα που έχουμε μπροστά μας, προσφέρω το ποίημα, «Αθηναϊκή Δημοκρατία Ο Δεύτερος Δούρειος Ίππος». ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ Δεν είχε χρυσοπέταλα κι ασήμια χαλινάρια, μα έκρυβε στα σπλάχνα της λεβέντες, παλληκάρια. Δημοκρατία το όνομα και τον λαό παντιέρα, την Αθηνά για μάνα της τον Όλυμπο πατέρα. Είχε για πόδια αγέρηδες και χέρια ηλιαχτίδες, και σκόρπιζε γλυκόφωτο στου κόσμου τις πατρίδες. Σκήπτρα, κορώνες έπεφταν η μια μετά την άλλη, κι η οικουμένη δόξαζε της Αθηνάς τα κάλλη. Το πνεύμα το Ελληνικό ξανάνθισε και πάλι, κι απλώθηκε σ όλη τη Γη σαν μια ζεστή αγκάλη. Ανδρέας Κωνσταντινίδης Τί ψυχή έχει ένα ($50) Πενηντάρικο; Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες και υποστηριχτές του «Ελληνικού Δρόμου». Όπως αντιλαμβάνεστε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς για τόν Ελληνισμό,προσπαθούμε κι` εμείς να συμβάλλουμε στη διατήρηση και μετάδοση των ιδεών και αξιών του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και της ιστορικής αλήθειας των γεγονότων. Δεν σκεφθήκαμε ποτέ να εμποροποιήσουμε τον Ελληνικό Δρόμο, δεχόμενοι διαφημίσεις. Βασιστήκαμε στις εθελοντικές μας δυνάμεις και στην οικονομική υποστήριξη των φίλων της εφημερίδας. Ο Ελληνικός Δρόμος, κυκλοφορεί από το έτος 2002 με τρεις χιλιάδες αντίτυπα σε κάθε έκδοση. Έχει στοιχίσει περισσότερο από εκατόν πενήντα χιλιάδες δολάρια και διανέμεται δωρεάν στο Toronto και υπόλοιπο Ontario, Montreal, Quebec. και αποστέλλεται ταχυδρομικώς στον Καναδά, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, Αυστραλία και Ελλάδα. Όσοι είναι συνδρομητές, παρακαλούνται για την ανανέωση της συνδρομής των, όσοι δε, αγαπούν την εφημερίδα και σκέπτονται ελληνικά, όπως οι φίλοι του Ελληνικού Δρόμου, μπορούν να βοηθήσουν τον Ελληνικό Δρόμο με μια δωρεά για την συνέχιση της εφημερίδας μας. Να είστε δε βέβαιοι, ότι με τον τρόπον αυτόν συμβάλλετε και σεις στην επιτυχία του έργου της εφημερίδας και να αισθάνεστε υπερήφανοι για την εφημερίδα και την προσφορά σας.

5 ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΧΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ «Α» ΩΣ ΤΟ «Ω» Η παγκόσμια επιστήμη μέσα από το ελληνικό αλφάβητο - Τι συμβολίζει κάθε ένα από τα 24 γράμματα Συνέχεια από την σελίδα 1 Στον ευρύτερο χώρο της επιστήμης, οι ελληνικές λέξεις έχουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο. Ένα τεράστιο ποσοστό επιστημονικών ορολογιών, προέρχεται κατευθείαν από «δανεισμούς» ελληνικών λέξεων. Πέρα από τις αμέτρητες ελληνικές λέξεις όμως που μπορεί να συναντήσει κανείς σε ένα ξενόγλωσσο ακαδημαϊκό βιβλίο, με αντίστοιχη συχνότητα εμφανίζονται και μεμονωμένα γράμματα, ως επιστημονικά σύμβολα. Δείτε πως χρησιμοποιείται κάθε ένα από τα 24 γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου, σαν επιστημονικός συμβολισμός: Α : Η γνωστότερη χρήση του πρώτου γράμματος του ελληνικού αλφαβήτου συναντάται στα «σωματίδια α». Τα «alpha particles», όπως αναφέρονται στα αγγλόφωνα επιστημονικά συγγράμματα, δημιουργούνται από την σύζευξη δύο πρωτονίων και δύο νετρονίων. Ένα σωματίδιο τέτοιου είδους «παράγεται» από μια διαδικασία που ονομάζεται «διάσπαση α» ή «alpha decay». Β : Αντίστοιχα με το «α», το βήτα χρησιμοποιείται για να ονοματίσει ένα άλλο είδος σωματιδίων. Τα «σωματίδια β» δημιουργούνται από την πυρηνική αντίδραση «beta decay». Από αυτήν την διαδικασία έχουν προκύψει και οι ονομασίες των «ακτίνων β» και της ομώνυμης ραδιενέργειας. Γ : Οι «ακτίνες γ» είναι ιδιαίτερα γνωστές στον... κόσμο της φυσικής. Αποτελούν τις ακτίνες με τη μεγαλύτερη συχνότητα και ενέργεια, από όλο το φάσμα. Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες λόγω των τεραστίων ποσών ηλεκτρομαγνητικής ραδιενέργειας που «μεταφέρουν». Όπως και στις προηγούμενες δύο περιπτώσεις, οι «ακτίνες γ» είναι αποτέλεσμα της «διάσπασης γ». Δ : Το γράμμα αυτό διαφοροποιείται από τα προηγούμενα, τα οποία σχετίζονταν με την ακτινοβολία και την ραδιενέργεια. Το «δ» είναι ένα πιο... μαθηματικό σύμβολο, αφού παριστάνει μια μικρή μεταβολή ποσότητας. Για παράδειγμα ο συμβολισμός δt, όπου t είναι ο χρόνος, μεταφράζεται σε ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα. Από εκεί προκύπτει και η γνωστή φράση «σε χρόνο ντετέ». Ε : Ένα αυστηρά μαθηματικό σύμβολο. Το γράμμα «ε» χρησιμοποιείται για να δηλώσει μια αριθμητική ποσότητα που μπορεί να γίνει αυθαίρετα μικρή. Στον κλάδο της «Ανάλυσης» των μαθηματικών, το «ε» συναντάται σχεδόν σε κάθε σελίδα ακαδημαϊκού συγγράμματος Ζ : Παλιότερα το γράμμα «ζ» ονομάτιζε ένα συγκεκριμένο είδος σωματιδίων, που τελικώς αποδείχθηκε πως δεν υπάρχουν καθόλου. Ο μαθηματικός Μπέρναρντ Ρίμαν όμως, φρόντισε να δώσει άλλο ρόλο στο συγκεκριμένο γράμμα, με την γνωστή «συνάρτηση ζήτα». Μια συνάρτηση με μεγάλη σημασία για τον τομέα της Θεωρίας Αριθμών και για την μελέτη των πρώτων αριθμών. Η : Ακόμα ένα γράμμα που χρησιμοποιήθηκε για να συμβολίσει κάποιο υποατομικό σωματίδιο. Το όγδοο και βαρύτερο μέλος της οκτάδας των μεσονίων χωρίς σπιν, που ανακαλύφθηκε το 1961, βαπτίστηκε «σωματίδιο η» από τον Μάρεϊ Γκέλμαν. Θ : Το όγδοο γράμμα της αλφαβήτου είναι συνυφασμένο με την τριγωνομετρία και πιο συγκεκριμένα με τις γωνίες των τριγώνων. Ο καθένας το έχει χρησιμοποιήσει κατά την διάρκεια των μαθητικών του χρόνων. Ι : Είναι ίσως το πιο αδικημένο γράμμα αφού το πασίγνωστο i, η φανταστική μονάδα, του έχει... κλέψει όλη την δόξα. Σε σπάνιες περιπτώσεις χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάποια φαινόμενα στα βαρυτικά κύματα. Κ : Ανάμεσα στα άστρα του αστερισμού Canis Major βρίσκεται και το «άστρο Κάπα». Μπορεί να μην είναι τόσο «τιμημένο» όσο τα υπόλοιπα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου, όμως βρίσκει εφαρμογή στον χώρο της αστρονομίας. Λ : Το «λ» συναντάται πολύ συχνά στα βιβλία φυσικής αφού συμβολίζει το μήκος κύματος, ένα από τα βασικότερα μεγέθη στην μελέτη των κυμάτων. Μ : Θα μπορούσε να θεωρηθεί αντίθετο με το γράμμα... «e». Αυτό διότι το «μ» χρησιμοποιείται για το συμβολισμό των μιονίων. Τα μιόνια είναι σωματίδια παρόμοια με τα ηλεκτρόνια, που συμβολίζονται με e, μόνο που έχουν αντίθετο φορτίο. Ν : Τα τρία είδη νετρονίων συμβολίζονται με το ίδιο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου, με διαφορετικό εκθέτη. Είναι αφόρτιστα και πολύ ελαφριά σωματίδια τα οποία συναντώνται στα ακαδημαϊκά βιβλία ως νe, νμ και ντ. Ξ : Ένα από τα πιο «δύσκολα» γράμματα, όσον αφορά την γραφή του. Το μικρό γράμμα «ξ» δεν έχει ακόμα βρει το ρόλο του στον επιστημονικό κόσμο. Ωστόσο, ο Ρίμαν φρόντισε να εισάγει το «Ξ» στον χώρο των επιστημών με την «εξίσωση Ξ», που είναι παρόμοια με την «εξίσωση Ζ». Ο : Δεν παρουσιάζει καμία απολύτως διαφορά με το αντίστοιχο γράμμα του λατινικού αλφάβητου και για αυτό το λόγο έχει περιορισμένη χρήση. Ωστόσο, συναντάται συχνά στον τομέα της αστρονομίας, όπως για παράδειγμα στο αστρικό σύστημα Όμικρον στον αστερισμό της Ανδρομέδας. Π : Το πιο φημισμένο γράμμα από τα 24 που απαρτίζουν το ελληνικό αλφάβητο. Το «π» δηλώνει το λόγο της περιφέρειας ενός κύκλου προς τη διάμετρό του. Εκτός αυτού, ονοματίζει και ένα σημαντικό μεσόνιο. Το κεφαλαίο «Π» συμβολίζει την έννοια του γινομένου στα μαθηματικά. Ρ : Ένα ακόμα γράμμα με σημαντική χρήση στον χώρο της επιστήμης. Το «ρ» χρησιμοποιείται για να εκφράσει την πυκνότητα μιας ουσίας, ή ενός υλικού. Σ : Χρησιμοποιείται από μαθηματικούς και φυσικούς, με διαφορετικό όμως τρόπο. Στα μαθηματικά το κεφαλαίο «Σ» συμβολίζει το άθροισμα συγκεκριμένων όρων. Στην φυσική, συμβολίζει το «σπιν» ενός σωματιδίου. Τ : Αποτελεί τα βαρύτερο από τα τρία λεπτόνια. Άλλο ένα γράμμα που συμβολίζει κάποιο υποατομικό σωματίδιο. Σπανιότερα συναντάται και για να εκφράσει την έννοια του χρόνου, με το αγγλικό «t» όμως να έχει επικρατήσει διεθνώς. Υ : Το ύψιλον δηλώνει το σωματίδιο που αποτελείται από ένα μπλε κουάρκ και το αντικουάρκ του. Ανακαλύφθηκε το 1977 από τον Leon Lederman κατά λάθος. Φ : Είναι το... αναπληρωματικό γράμμα το «θ». Αν χρειαστεί να συμβολίσουμε δύο γωνίες, τότε η δεύτερη θα ονομαστεί «φ», αφού η πρώτη θα έχει συμβολιστεί με «θ». Χ : Ο πολύ γνωστός... «άγνωστος Χ». Το «Χ» χρησιμοποιείται για να συμβολίσει την άγνωστη, ή ανυπολόγιστη ποσότητα. Από τα πιο χαρακτηριστικά σύμβολα στα μαθηματικά. Ψ : Ένα γράμμα με πολύ εξειδικευμένη χρήση. Συναντάται στις κυματοσυναρτήσεις στην κβαντομηχανική καθώς και στην «εξίσωση Σρέντινγκερ». Ω : Το τελευταίο, αλλά και εύηχο, γράμμα της αλφαβήτου έχει χρησιμοποιηθεί όσο λίγα. Το «ω» είναι ένα μεσόνιο αλλά και το σύμβολο της κυκλικής συχνότητας. Με κεφαλαίο «Ω» συμβολίζεται ο λόγος της μέσης πυκνότητας μάζας του σύμπαντος προς την κρίσιμη τιμή της. Πηγή: Η παγκόσμια επιστήμη μέσα από το ελληνικό αλφάβητο - Τι συμβολίζει κάθε ένα από τα 24 γράμματα iefimerida.gr Συνέχεια από την σελίδα 3 ότι ο φθόγγος με σημασία «Ν» ακολουθούμενος από το φωνήεν «Α» ομιλεί για τον κατοικούντα, διαμένοντα, κατέχοντα χώρον. Το «ΝΑΙ» ή «ΝΗ» είναι όντως βεβαίωσι, αποδεικνυόμενη αμέσως διά του κατεχομένου, καθ`οιονδήποτε τρόπον, υπό του ανθρώπου χώρου ή πράγματος π.χ. «ωαί δη ταύτα γε πάντα...κατά μοίραν έειπες» {τώ όντι όλα αυτά κατά τo πρέπον είπες: Ιλ. Α 286}. ή «ναι μα το δε σκήπτρον» { ναι μα τo σκήπτρο αυτό που κρατώ): Ιλ. Α. 234}. Αυτή δε η βεβαίωσι έπερνε μορφή όρκου: «ναι μα τον Δία «ή «νη τον Δία» κ.λ.π. Ο διαμένων («Ν») λοιπόν άνθρωπος («Α») «ίσχει» («Ι») εαυτού και τον περιβάλλοντα χώρο («Ω»). Το «ναίω» εκτείνεται κατ` αυτόν τον τρόπο από τον οίκο ή δώμα εις «ορέων κάρκνα», «εις άλα», «εις ήπειρον» και ακόμη εις τον κόσμον («Ω»). Στην περίοδο των κτηνοτρόφων η έννοια του φθόγγου «Ν» με την σημασία του διαμένω ή ειδιοποιούμαι τον χώρο εκτείνεται υπό των βοσκών («Ε» Ιδέ γράμμα Ε) Στον ευρύτερο της βοσκής («μήλα νομεύμασιν»). Εκ της ενεργείας αυτής των βοσκών σχηματίζεται ένας νέος φθόγγος, ο «ΝΕΜ», ο οποίος αναλόγως μετατρέπεται στις ρίζες των λέξεων νομή, νομεύς, νωμάω, νόμος, νομίζω, νόμισμα, νομός, και ακόμη νέμεσις. Αυτή ακόμη η έννοια του κατοικώ ή διαμένω στον ίδιο χώρο έδωσε την αφορμή του σχηματισμού και άλλων λέξεων όπως του «νέω»ή «νήθω» με την σημασία του κλώθω νήματα ( Οδύσ Η 198 ή Ησίοδ.Εργ. Ημέρ. Στίχ.775). Είναι δε φανερό, ότι η εργασία αυτή επιβάλλει την παραμονή του ανθρώπου στο ίδιο μέρος. Τέλος η λέξι αυτή («νέμω») συνεδιάσθη με πολλές προθέσεις, όπως αμφί, ανά, υπό, διά, επί κατά, προ, προς, συν, υπό και έδωσε λέξεις αντίστοιχες προς τα αρχικά νοήματα του παραμένω εις τινα χώρον ή του δια-νέμω ή «μοίραν δίδω», δηλ. εκ του όλου δίδω σε κάποιον την αναλογία του κ.λ.π. Στον ευρύτερο της βοσκής («μήλα νομεύμασιν»). Εκ της ενεργείας αυτής των βοσκών σχηματίζεται ένας νέος φθόγγος, ο «ΝΕΜ», ο οποίος αναλόγως μετατρέπεται στις ρίζες των λέξεων νομή, νομεύς, νωμάω, νόμος, νομίζω, νόμισμα, νομός, και ακόμη νέμεσις. Αυτή ακόμη η έννοια του κατοικώ ή διαμένω στον ίδιο χώρο έδωσε την αφορμή του σχηματισμού και άλλων λέξεων όπως του «νέω»ή «νήθω» με την σημασία του κλώθω νήματα ( Οδύσ Η 198 ή Ησίοδ. Εργ. Ημέρ. Στίχ.775). Νέκυ: συνώνυμο του νεκρός, σώμα νεκρό, κυρίως ανθρώπου, π.χ. «νέκυν ετέρως ερύοντα» { Ιλ. Δ 492: ενώ πτώμα κάπου αλλού έσυρε }. επίσης «Ενθ` ή τον Μίνωα ίδον, Διός αγλαόν υιόν/ χρυσέον σκήπτρον εχοντα θεμιστεύοντα τα παντα ρει και ουδεν μενει και τα παντα ψυχην ειναι πληρη. ηρακλειτοσ Συνέχεια στην σελίδα 7

6 hellenic way Spring Equinox, Τα επτά «εγχειρίδια» ευτυχίας τριών Ελλήνων φιλοσόφων όσους δοκιμάζονται από αρνητικά συναισθήματα σε δύσκολες καταστάσεις: Φιλοσόφησέ το!. Μια συμβουλή που κατάφερε να επιβιώσει στην Ελλάδα χιλιάδες χρόνια Σε αυτό το πλαίσιο επιτυγχάνεται κατά τον Επίκτητο η γαλήνη και η αταραξία της ψυχής που για τον ίδιο αποτελούσε προϋπόθεση αρετής και ευτυχίας ενώ η αυτοβελτίωση και η αυτογνωσία αποτελούν σημαντικό μέρος της φιλοσοφίας του. της Κατερίνας Πρίφτη Κ άθε λογικός άνθρωπος, θα μας συμβούλευε πως για να φτάσουμε στον επιθυμητό προορισμό- εφόσον δεν είμαστε βέβαιοι για τη διαδρομή- θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, πυξίδα ή ένα GPS ή έστω τις αναλυτικές οδηγίες κάποιου γνώστη. Σε διαφορετική περίπτωση κινδυνεύουμε να περιφερόμαστε άσκοπα και επί μακρόν, με αμφίβολο αποτέλεσμα. Ποια όμως θα μπορούσαν να είναι τα εργαλεία για να ικανοποιήσουμε την κοινή για όλους τους ανθρώπους επιθυμία που δεν είναι άλλη από το να οδηγηθούμε στην ευτυχία; Οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι προσέφεραν, μια ευρεία γκάμα απαντήσεων και παρείχαν όλα τα εργαλεία, ανάλογα με τη προσέγγισή του καθενός εξ αυτών, στο μείζον ερώτημα «τι συνιστά την ευτυχία και πως επιτυγχάνεται». Έννοιες όπως γνώση και αυτογνωσία, αυτοβελτίωση, ηθική αρετή, καλοσύνη και καλή συμπεριφορά, αρμονία, αποδοχή της φυσικής τάξης πραγμάτων, ελευθερία αλλά και αυτοέλεγχος, αποτέλεσαν μέρος των δικών τους απαντήσεων στο μεγάλο ερώτημα που θέτουμε όλοι στους εαυτούς μας. Φιλόσοφοι όπως ο Επίκτητος, ο Επίκουρος και ο Αριστοτέλης μας έχουν παράσχει όλα τα εργαλεία για την πραγμάτωση του σκοπού μας και η φύση μας έχει προίκισε με τη Λογική. Στα σωζόμενα έργα των μεγάλων αυτών φιλοσόφων, ο καθένας από εμάς μπορεί να βρει έναν οδικό χάρτη για την ευτυχία. Ο οδηγός επιβίωσης του Επίκτητου (Εγχειρίδιο) που χρησιμοποιείται ευρέως στα προγράμματα των 12 βημάτων: Θεέ μου δώσε μου τη δύναμη να αλλάξω αυτά που μπορώ, την υπομονή να αντέξω αυτά που δεν μπορώ, και την σοφία για να γνωρίζω την διαφορά μεταξύ τους. Ο φιλόσοφος προτρέπει τον άνθρωπο να κατανοήσει τη διαφορά ανάμεσα στα πράγματα που μπορεί να εξουσιάσει και σε όσα αδυνατεί. Μόλις συνειδητοποιήσει ότι μια σειρά καταστάσεων είναι πέρα από τον έλεγχό του, θα πρέπει να εκπαιδεύσει και το μυαλό του να μην αναλώνεται σε αυτά, αλλά να απο«όρισε στον εαυτό δεχθεί τη φυσική σου ένα χαρακτή- τάξη πραγμάτων. ρα και έναν τρόπο ζωής που θα τον κρατάς είτε είσαι μόνος σου είτε με άλλους». Εξάλλου ο Επίκτητος πίστευε με πάθος πως οι σκέψεις μας εξαρτώνται απόλυτα από εμάς και οι στοχασμοί του αποτελούν ένας είδος πρακτικών συμβουλών για το πως θα πρέπει να αντιμετωπίζει κανείς την οδύνη. Ένας από τους πιο γνωστούς μάλιστα «μαθητές» του, φαίνεται πως ήταν ο παρασημοφορημένος με μετάλλιο Ανδρείας, Αμερικανός πιλότος, Τζέιμς Στόκντέιλ. Όπως έχει αποκαλύψει, κατάφερε να επιβιώσει σωματικά και πνευματικά της τετραετούς αιχμαλωσίας του στο Β.Βιετνάμ εφαρμόζοντας τη διδασκαλία του Επίκτητου. «Κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύθερος, αν δεν είναι κύριος του εαυτού του». «Φρόντιζε να τιμωρείς τα ελαττώματα σου, για να μην τιμωρείσαι από αυτά». «Οι άνθρωποι ταράζονται όχι από αυτά που συμβαίνουν αλλά από την άποψή τους για αυτά που συμβαίνουν». Ο Επίκτητος (55μΧ-135μΧ) θα μπορούσε να μπορούσε να είναι ο πατέρας της ρήσης Ουσιαστικά, ο όψιμος στωικός επιβάλλει τη φιλοσοφία στην ψυχολογία, συμβουλεύοντας Ο Κήπος του Επίκουρου (Άπαντα- συλλογή σωζόμενων αποσπασμάτων των συγγραμμάτων του και Για τη Φύση των Πραγμάτων του Ρωμαίου φιλοσόφου και ποιητή Λουκρήτιου) Ο Επίκουρος (341π.Χ.-270π.Χ.) έχει χαρακτηριστεί ως ο «φιλόσοφος της ηδονής» κυρίως εξαιτίας της διάδοσης φημών από σύγχρονούς του περί οργίων στον περίφημο Κήπο, όπου στέγαζε τη σχολή του. Εξ ου και η σημερινή αλλοιωμένη χρήση του χαρακτηρισμού «επικούρειος». Στην πραγματικότητα όμως ο φιλόσοφος εστίαζε στην ψυχική-πνευματική ηδονή η οποία οδηγεί στον απώτερο στόχο: την ευτυχία. Απλά σε αντίθεση με άλλους φιλοσόφους δεν απέρριπτε πλήρως τα υλικά αγαθά. Την ευτυχία την αντιλαμβανόταν ως ένα ανεξάντλητο κεφάλαιο που ξοδεύεται μόνο σε στιγμές ευτυχίες, αφού η αναπόληση αυτών συνιστά θεραπεία για τις δύσκολες ή επώδυνες στιγμές που θα «Είναι αδύναέρθουν. Από τους πλέον μάλιστα επι- τον να ζεις ευχάριφανείς «οπαδούς» στα χωρίς να ζεις του ήταν ο πρόσοφά, έντιμα και εδρος των ΗΠΑ, Τόμας Τζέφερσον ο δίκαια και είναι οποίος σε προσω- αδύνατον να ζεις πική του επιστολή σοφά έντιμα και χαρακτηρίζει εαυδίκαια χωρίς να ζεις τόν «επικούρειο», με την πραγματική ευχάριστα». έννοια όμως του όρου. Προς επίτευξη της ευτυχίας πρότεινε έναν απλό τρόπο ζωής, που διακρίνεται για την καλοσύνη στον συνάνθρωπο ενώ απαραίτητα συστατικά στοιχεία είναι η φιλία, η ελευθερία και η σκέψη. Συνέχεια στην σελίδα 12 ΟΛΒΙΟΣ ΕΣΤΙΝ ΙΣΤΟΡΙΗΣ ΕΣΧΕ ΜΑΘΗΣΙΝ. ΕΥΡΥΠΙΔΗΣ

7 ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, Τα γεγονότα του 1829 Συνέχεια από την σελίδα 5 νέκυσσιν/ήμενον...» { Οδυσ Λ : Εκεί αληθώς τον Μινωα είδα, του Διός τον ένδοξον υιό, χρυσό σκήπτρον κρατούντα απονέμοντα δικαιοσύνη στους Χ άρτης με τις διαδοχικές επεκτάσεις του ελληνικού κράτους. Με σκούρο μπλε το αρχικό ελληνικό κράτος που συναντήθηκε με τον θάνατο από την πρώ- Το Πρωτόκολλο Ανεξαρτησίας του 1830 και τα σύνορα του νεκρούς, καθήμενον...}. Ο άνθρωπος όριζε το πρωτόκολλο του Λονδίνου του Αυγούστου Η Ελλάδα απέκτησε την ανεξαρτησία της από την Οθωμανική τη στιγμή. Το θέμα του νεκρού ανθρώπου Στις αρχές του 1829 τουρκικό Αυτοκρατορία με Πρωτόκολλο το οποίο υπογράφτηκε στο αλλά και του ζώου ήταν κάτι το φυσικό και εκστρατευτικό σώμα Λονδίνο στις 22 Ιανουαρίου 1830 μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας και Ρωσίας. Το Άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου χαρά και άλλοτε την λύπη. πολλά συναισθήματα διήγειρε, άλλοτε την στρατιωτών ξεκίνησε από τη Λαμία με αρχηγό τον Μαχμούτ αναφέρει: Πασά και προέλασε προς τη Λιβαδειά. Χωρίς να συναντήσει αντίσταση ανακατέλαβε απολαύει όλων των δικαιωμάτων, πολιτικών, δι- «Η Ελλάδα καθίσταται ανεξάρτητο κράτος, και την πόλη. Οι Έλληνες όμως οικητικών και εμπορικών, τα οποία συνδέονται με οχύρωσαν τα ορεινά περάσματα γύρω της και ο Μαχμούτ πλήρη ανεξαρτησία.» φοβούμενος μην αποκοπούν οι δρόμοι ανεφοδιασμού του έστειλε ισχυρό στρατιωτικό σώμα να ανοίξει δρόμο προς τον Ευβοϊκό κόλπο. Κατά την πορεία του βρέθηκε αντιμέτωπο στο Μαρτίνο με την 6η χιλιαρχία του ελληνικού στρατού, αρχηγός της οποίας ήταν ο Βάσος Μαυροβουνιώτης. Στη μάχη που πραγματοποιήθηκε στις 29 Ιανουαρίου, επικράτησαν οι ελληνικές δυνάμεις. Τις επόμενες ημέρες η άφιξη νέων ελληνικών σωμάτων στη Βοιωτία ανάγκασε τις τουρκικές δυνάμεις να αποσυρθούν ξανά στη Λαμία. Στις 23 Ιανουαρίου 1829 ο Καποδίστριας όρισε πληρεξούσιο κυβερνήτη της επαρχίας Στερεάς Ελλάδας τον αδερφό του Αυγουστίνο Καποδίστρια. Στο επόμενο διάστημα εντάθηκαν οι επιχειρήσεις στη Δυτική Ελλάδα για την ανακατάληψη του Μεσολογγίου και του Αιτωλικού. Αρχικά έπεσε το κάστρο του Αντιρρίου και ακολούθησε η πτώση της Ναυπάκτου. Οι επιτυχίες του ελληνικού στόλου που είχε εισέλθει στον Αμβρακικό με την κατάληψη του κάστρου της Βόνιτσας και του Καρβασαρά, απομόνωσαν το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό, οι φρουρές των οποίων παραδόθηκαν λίγες ημέρες αργότερα. Μέχρι τα τέλη Μαΐου το σύνολο σχεδόν της σημερινής Αιτωλοακαρνανίας βρισκόταν στον έλεγχο των Ελλήνων. Οι μόνες περιοχές νότια της Λαμίας που παρέμεναν ακόμα στον έλεγχο των Οθωμανών ήταν η Εύβοια και η Αθήνα. Για τον ανεφοδιασμό τους ξεκίνησε από την Λάρισα τον Αύγουστο του 1829 εκστρατευτικό σώμα με αρχηγό τον Ασλάνμπεη. Το σώμα του Ασλάνμπεη είχε επιπλέον αποστολή να συγκεντρώσει στρατιώτες και να τους μεταφέρει στα ανοικτά μέτωπα του Ρωσοτουρκικού πολέμου. Επιστρέφοντας η στρατιά του Ασλάνμεη από την Αττική βρέθηκε αντιμέτωπη στα στενά της Πέτρας με τον ελληνικό στρατό του Υψηλάντη που είχε οχυρώσει το πέρασμα. Στην μάχη που δόθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 1829 οι Τούρκοι είχαν σημαντικές απώλειες. Επειδή κύρια αποστολή της εκστρατείας των Τούρκων ήταν η μεταφορά στρατιωτών στα μέτωπα του Ρωσοτουρκικού πολέμου και η διέλευση από το πέρασμα χωρίς μεγάλες απώλειες φαινόταν αδύνατη, ο Τούρκος διοικητής πρότεινε στον Υψηλάντη συνθηκολόγηση. Με την συνθήκη που υπογράφτηκε μεταξύ των δύο πλευρών οι Τούρκοι δέχτηκαν να εκκενώσουν ολόκληρη την Ανατολική Ελλάδα νότια της Λαμίας, εξαιρούμενης της Ακρόπολης των Αθηνών και του φρουρίου Καράμπαμπα. Η μάχη της Πέτρας υπήρξε η τελευταία μάχη της επανάστασης, καθώς με αυτή ολοκληρώθηκαν οι επιχειρήσεις ανακατάληψης της Στερεάς Ελλάδας. Στο διπλωματικό επίπεδο ένα νέο Πρωτόκολλο του Λονδίνου, που υπογράφηκε στις 10 Μαρτίου του 1829 (παλιό ημερολόγιο) ανέτρεπε το δυσμενές για την ελληνική πλευρά πρωτόκολλο του Νοεμβρίου του Με το νέο πρωτόκολλο τα σύνορα του νέου ελληνικού κράτους ορίζονταν στη γραμμή Αμβρακικού - Παγασητικού. Παράλληλα, η Ελλάδα αποκτούσε καθεστώς αυτονομίας υπό Οθωμανική επικυριαρχία, έχοντας την υποχρέωση να καταβάλλει σ αυτή ετήσιο φόρο γρόσια. Η νέα συμφωνία εξακολουθούσε να αφήνει ανικανοποίητη την ελληνική πλευρά που στόχευε στην ανεξαρτησία. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία από την πλευρά της απέρριψε αρχικά το πρωτόκολλο, όμως μετά την ήττα της από τη Ρωσία στον μεταξύ τους πόλεμο, υποχρεώθηκε να το δεχτεί, καθώς συμπεριλαμβανόταν στους όρους της Συνθήκης της Αδριανούπολης. Τα πρώτα σύνορα του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, όπως τα καθόριζε το Πρωτόκολλο, το οποίο έγινε γνωστό ως «Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας», ήταν οι ποταμοί Ασπροπόταμος (Αχελώος) στα δυτικά και Σπερχειός στα βόρεια. Η επαναφορά των συνόρων στη γραμμή Αμβρακικού - Παγασητικού έγινε με μεταγενέστερο πρωτόκολλο, το οποίο υπογράφτηκε στο Λονδίνο τον Αύγουστο του Σύμφωνα με το Πρωτόκολλο του 1832, έξω από τα όρια της ελληνικής επικράτειας παρέμενε η Κρήτη στην οποία η επανάσταση βρισκόταν σε εξέλιξη σε όλη τη διάρκεια του Μετά την συμφωνία για ανεξαρτητοποίηση της Ελλάδας, στόλος των μεγάλων δυνάμεων επέβαλε την ειρήνευση στο νησί. Πολλοί Κρήτες τότε από επαναστατημένες περιοχές του νησιού κατέφυγαν σε περιοχές του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, αποτελώντας ένα από τα πρώτα μεγάλα κύματα προσφύγων. Έξω από τα όρια του ελληνικού κράτους παρέμενε και η Σάμος. Με το πρωτόκολλο όμως του Λονδίνου του 1832, το νησί αποτέλεσε αυτόνομη περιοχή, γνωστή ως Ηγεμονία της Σάμου. Η Σάμος διατήρησε αυτό το καθεστώς για ογδόντα χρόνια, μέχρι την ενσωμάτωσή της στην Ελλάδα το Αποτίμηση της Ελληνικής Επανάστασης Ελληνική Επανάσταση υπήρξε ιδιαίτερος σταθμός της Η ιστορίας του Νεότερου Ελληνισμού, καθώς οδήγησε στην ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Ενέπνευσε τις επόμενες γενεές των Ελλήνων για διαδοχικές απελευθερωτικές εξορμήσεις και σε καιρούς δοκιμασίας τις εμψύχωσε για υπομονή και αντίσταση. Τον επόμενο αιώνα, καθώς μικρό μόνο τμήμα των ιστορικών ελληνικών χωρών περιλαμβανόταν στο νέο κράτος, η προσπάθεια υλοποίησης της Μεγάλης Ιδέας, της διεύρυνσης δηλαδή των ελληνικών συνόρων ώστε να περιλάβουν το σύνολο των περιοχών αυτών, αποτέλεσε βασικό άξονα της ελληνικής πολιτικής. κοινή επιδίωξη των υποστηρικτών τόσο της μοναρχίας Η όσο και αβασίλευτων πολιτευμάτων κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, η δημιουργία πολιτεύματος "παραστατικού", δηλαδή κοινοβουλευτικού και συνταγματικού, επιτεύχθηκε με την Επανάσταση του 1843, ως αποτέλεσμα της συμμαχίας φιλελεύθερων επικριτών της απόλυτης οθωνικής μοναρχίας και των παραγκωνισμένων προεστών. Η Ελληνική Επανάσταση ήταν η μόνη από τις φιλελεύθερες επαναστάσεις των ετών που ευοδώθηκε. Έτσι, τη δεκαετία του 1820 η Ελλάδα έγινε η πηγή έμπνευσης του διεθνούς φιλελευθερισμού και προκάλεσε το κίνημα του Φιλελληνισμού ενώ το ελληνικό ζήτημα απασχόλησε την ευρωπαϊκή διπλωματία επί δώδεκα χρόνια. Παρέσυρε τις κυβερνήσεις Μεγάλων Δυνάμεων να ενδιαφερθούν θετικά για την τύχη της, να συνεργαστούν και να υπογράψουν Πρωτόκολλα και Συνθήκες για την αίσια έκβασή της, σε αντίθεση με την τότε πολιτική τους. Απετέλεσε, έτσι, ισχυρό πλήγμα για το καθεστώς της Ιεράς Συμμαχίας και σήμανε το θρίαμβο της αρχής των εθνοτήτων. Καθώς ο γλωσσικός εξελληνισμός των αλλόφωνων εγγράμματων ορθοδόξων άρχισε να ταυτίζεται με την πολιτική υποστήριξη του νέου κράτους, εντάθηκε η άνοδος των εθνικισμών των υπόλοιπων βαλκανικών λαών. Η 25η Μαρτίου είναι εθνική εορτή, όπως ορίστηκε με βασιλικό διάταγμα του Όθωνα στις 15 Μαρτίου του 1838 ως επέτειος της έναρξης της Επανάστασης. Έβλεπε βεβαίως το ακίνητο επί της «νάκης» πτώμα, την ανθρώπινη «νάκη» και η αδυναμία του να επαναφέρη στην ζωή τον προσφιλή του άνθρωπο τον οδήγησε στην σκέψι ότι, όπως αυτός ωθούσε τα δικά του θηράματα ή τα αιγοπρόβατα στον κλοιό ή το μαντρί, «έτσι και η νόσος ως τιμωρία ή ο βίαιος θάνατος από τα βέλη ωθούσαν τον άνθρωπο σ` ένα υποχθόνιο «μαντρί», του οποίου την θύρα εφύλασσε ένα άλλο σκυλί, ο Κέρβερος. Αυτός δεν άφηνε τον άνθρωπο να επιστρέψη στους οικείους του». Στην «Θεογονία» (στιχ ) η αντίληψι αυτή διατυπώνεται κατά υπέροχο τρόπο: Το συναίσθημα της λύπης για τον βίαιο αποχωρισμό λόγω του επελθόντος θανάτου προσφιλών του ανθρώπων ή ζώων ωδήγησε τον άνθρωπο σε πολλές δοξασίες. Ο άνθρωπος του ελληνικού χώρου σχημάτισε τις δικές περί του θανάτου αντιλήψεις. Το θέμα αυτό δεν μπορεί να μας απασχολήση εδώ. Το ενδιαφέρον μας όμως είναι να διαπιστώσουμε τα υποκρυπτόμενα την λέξι «νέκυς» νοήματα. «Νάκην» όπως ερμήνευσα, ωνόμασαν την δοράν κυρίως της αιγός και του προβάτου. Η δική μου άποψι είναι, ότι το όνομα «νάκη» ξεκινά από το δέρμα των «νεβρών» των μικρών ελάφων. Το δέρμα αυτό με το οποίο ενεδύθη ο άνθρωπος, υπήρξε το περίβλημα και η προστασία του στην ζωή, ιδίως κατά την διάρκεια της ημέρας, όπως περίβλημα και προστασία της ζωής του υπήρξε «ναός» (σπήλαιο) κατά την διάρκεια της νυκτός. Ποιά όμως θα ήταν η τρίτη κατοικία του ανθρώπου, όταν θα έπαυε η ικανότητά του για αυτοπροστασία; Ο άνθρωπος ήταν αδύνατο να συλλάβη τα επακολουθούντα τον θάνατο. Έβλεπε βεβαίως το ακίνητο επί της «νάκης» πτώμα, την ανθρώπινη «νάκη» και η αδυναμία του να επαναφέρη στην ζωή τον προσφιλή του άνθρωπο τον οδήγησε στην σκέψι ότι, όπως αυτός ωθούσε τα δικά του θηράματα ή τα αιγοπρόβατα στον κλοιό ή το μαντρί, «έτσι και η νόσος ως τιμωρία ή ο βίαιος θάνατος από τα βέλη ωθούσαν τον άνθρωπο σ` ένα υποχθόνιο «μαντρί», του οποίου την θύρα εφύλασσε ένα άλλο σκυλί, ο Κέρβερος. Αυτός δεν άφηνε τον άνθρωπο να επιστρέψη στους οικείους του». Στην «Θεογονία» (στιχ ) η αντίληψι αυτή διατυπώνεται κατά υπέροχο τρόπο: «Ενθα θεού χθονίου πρόσθεν δόμοι ηχήεντες εστάσιν, δεινός δε κύων προπάροιθε φυλάσσει νηλεής, τέχνην δε κακήν έχει, ες μεν ιόντας βαίνει ομώς Συνέχεια στην σελίδα 9 oποιος κοπιaζει για το καλo, δεν πρeπει ποτe να απελπiζεται και για τiποτε. Μeνανδρος

8 hellenic way Spring Equinox, Ο Αριστοτέλης, οι Κοινωνικές Τάξεις και οι Σύγχρονες Ολιγαρχίες Ο αυστηρός καθορισμός της ποιότητας ενός πολιτεύματος ως υπηρεσία του κοινού συμφέροντος δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης σχετικά με το ρόλο της εξουσίας, που οφείλει να προστατεύει τα συμφέροντα της πόλης Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Αναζητώντας τον ορισμό της έννοιας πολίτευμα ο Αριστοτέλης δε φαίνεται να έχει την παραμικρή αμφιβολία: «Βασικά, το πολίτευμα μιας πόλης ορίζεται ως σύστημα με το οποίο μια πόλη οργανώνει και τις άλλες εξουσίες και μάλιστα την ανώτατη εξουσία. Διότι παντού, σε κάθε πόλη το σύστημα εξουσίας είναι κυρίαρχο στοιχείο της και η πολιτεία είναι σύστημα εξουσίας (πολίτευμα)». (σελ. 119). Από τη στιγμή που η πολιτεία ορίζεται ως σύστημα εξουσίας δε μένει παρά να διαπιστώσουμε ότι «πολιτεία και πολίτευμα είναι ταυτόσημοι όροι». (σελ. 125). Και βέβαια δε χρειάζονται ιδιαίτερες επεξηγήσεις «ότι στα δημοκρατικά πολιτεύματα φορέας κυρίαρχης εξουσίας είναι ο δήμος, αντίθετα στα ολιγαρχικά οι λίγοι». (σελ. 119). Συμπληρώνοντας τα μοναρχικά πολιτεύματα, όπου την εξουσία την ασκεί ένας, καθίσταται σαφές το αριθμητικό κριτήριο διαχωρισμού των πολιτευμάτων, το οποίο βέβαια σχετίζεται με τον αριθμό των ανθρώπων που ασκούν την εξουσία. Στα δημοκρατικά πολιτεύματα είναι οι πολλοί, στα ολιγαρχικά οι λίγοι και στα μοναρχικά ο ένας. Όμως η ποιότητα των πολιτευμάτων δεν μπορεί παρά να καθοριστεί απ αυτό που ονομάζουμε ποιοτικό κριτήριο δηλαδή από τον στόχο που θέτουν αυτοί που ασκούν την εξουσία: «Γίνεται, λοιπόν, σαφές ότι όσα πολιτεύματα αποβλέπουν στο κοινό συμφέρον, είναι ορθά σύμφωνα με την ακριβή έννοια του δικαίου. Αντίθετα όσα πολιτεύματα υπηρετούν το ατομικό μόνο συμφέρον των αρχόντων, είναι όλα ανεπαρκή και παρεκβάσεις των ορθών πολιτευμάτων, γιατί είναι δεσποτικά πολιτεύματα». (σελ. 125). Ο αυστηρός καθορισμός της ποιότητας ενός πολιτεύματος ως υπηρεσία του κοινού συμφέροντος δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης σχετικά με το ρόλο της εξουσίας, που οφείλει να προστατεύει τα συμφέροντα της πόλης (εμείς θα λέγαμε του κράτους) στο σύνολό της, λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες όλων των κοινωνικών ομάδων. Ο Αριστοτέλης, εξετάζοντας το ζήτημα καθαρά θεωρητικά, αποδέχεται όλους τους τύπους των πολιτευμάτων, αρκεί να διασφαλιστεί ότι πράγματι πληρούν του ποιοτικό κριτήριο: «Έτσι συνηθίζουμε να ονομάζουμε βασιλεία εκείνη τη μοναρχία που αποβλέπει στο κοινό συμφέρον. Ονομάζουμε αριστοκρατία την άσκηση της εξουσίας από λίγους, περισσότερους όμως από έναν (ή γιατί κυβερνούν άριστοι ή γιατί κυβερνούν αποβλέποντας στο άριστο για την πόλη και για όσους την συναποτελούν). Τέλος, όταν το πλήθος ασκεί την εξουσία με σκοπό το κοινό συμφέρον, το πολίτευμα αποκαλείται πολιτεία» (πρόκειται για σχήμα κατ εξοχήν), «με τον κοινό δηλαδή όρο όλων των πολιτειών / πολιτευμάτων». (σελ. 127). (Για την καλύτερη κατανόηση του όρου πολιτεία η μεταφράστρια Πηνελόπη Τζιώκα Ευαγγέλου παραθέτει στα σχόλια: «Πρόκειται για το ιδανικό πολίτευμα προφανώς, όπως το σκέφτεται ο Αριστοτέλης στο διάστημα που γράφει το βιβλίο αυτό των Πολιτικών. Τα κύρια γνωρίσματά του είναι ότι το κύριον της πόλεως είναι οι πολλοί, αποβλέπει στο καλό όλων και οικονομικοκοινωνικά βρίσκεται στο μέσον». (σελ. 380). Το κατά πόσο είναι δυνατό να παραμείνει αδιάφθορος ο ένας (ή οι λίγοι) που ασκεί (ή ασκούν) την εξουσία και να υπηρετεί σταθερά το κοινό συμφέρον (χωρίς να παρασύρεται από το δικό του), είναι μια πρακτική σκέψη που αντίκειται στην καθαρά θεωρητική προσέγγιση (σ αυτό το σημείο) του Αριστοτέλη. Εξάλλου, αμέσως μετά, καταδεικνύει ότι όχι μόνο ο ένας ή οι λίγοι, αλλά ακόμη και οι πολλοί είναι σε θέση να παρεκτραπούν διαμορφώνοντας τα πολιτεύματα που ονομάζει παρεκβάσεις: «Παρεκβάσεις των προαναφερθέντων πολιτευμάτων είναι: η τυραννίδα παρέκβαση της βασιλείας, η ολιγαρχία της αριστοκρατίας και η δημοκρατία της πολιτείας. Ειδικότερα, η τυραννίδα είναι μοναρχία προς το συμφέρον του μονάρχη, η ολιγαρχία προς το συμφέρον των εύπορων και η δημοκρατία προς το συμφέρον των άπορων. Κανένα πολίτευμα από αυτά δεν αποβλέπει στην κοινή ωφέλεια». (σελ. 127). Κι αν η κατάταξη της δημοκρατίας στα στρεβλά πολιτεύματα δεν προξενεί μεγάλη εντύπωση, δεδομένης της απογοήτευσης από την αθηναϊκή πραγματικότητα και της αντιπρότασης του πολιτεύματος της πολιτείας που θέλει τη συμμετοχή των πολλών σε μια ιδανική πολιτειακή συνδιαμόρφωση, είναι αδύνατο να περάσει απαρατήρητη η δυσφορία προς την εξυπηρέτηση του συμφέροντος των απόρων, δηλαδή των φτωχών, σα να μην πρέπει μια κοινωνία να μεριμνήσει για τους φτωχούς ή σα να είναι παράλογο οι φτωχοί να διεκδικήσουν πολιτικό ανάστημα προκειμένου να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους. Κι εδώ ακριβώς είναι η προβληματική που θίγει ο Αριστοτέλης και που αφορά το τρίτο κριτήριο του διαχωρισμού των πολιτευμάτων, το ταξικό, που βεβαίως είναι και το καθοριστικότερο: «Η τυραννία, όπως ήδη είπαμε, είναι μοναρχία η οποία κυβερνά την πολιτική κοινωνία με δεσποτικό τρόπο. Η ολιγαρχία είναι το πολίτευμα στο οποίο κυβερνούν οι πλούσιοι. Η δημοκρατία αντίθετα είναι το πολίτευμα στο οποίο κυβερνούν όχι οι πλούσιοι αλλά οι άποροι». (σελ. 129). Με δυο λόγια τα πολιτεύματα δεν είναι τίποτε άλλο από την πιο ξεκάθαρη μορφή της ταξικής πάλης, που δεν έχει άλλη επιλογή απ το να σχηματοποιηθεί μέσα από τη διεκδίκηση της εξουσίας. Για να το πούμε αλλιώς, το αριθμητικό κριτήριο, που προτάθηκε αρχικά για το διαχωρισμό των πολιτευμάτων (αν δηλαδή κυβερνά ένας ή λίγοι ή πολλοί) κρίνεται απολύτως ανεπαρκές, αφού στο βάθος το μέγεθος δεν είναι αριθμητικό αλλά καθαρά οικονομικό: «Δηλαδή: αν οι περισσότεροι πολίτες, όντας εύποροι, ασκούν την εξουσία στην πόλη, το πολίτευμα είναι δημοκρατία, με την υπόθεση πάντοτε ότι το κυρίαρχο σώμα εξουσίας στη δημοκρατία είναι το πλήθος. Με την ίδια σκέψη πάλι, αν συνέβαινε κάπου οι άποροι να είναι λιγότεροι από τους εύπορους, κυρίαρχοι όμως πολιτικά, επειδή είναι ισχυρότεροι, λένε ότι το πολίτευμα είναι ολιγαρχία, με δεδομένο ότι πρόκειται για ολιγαρχία εκεί όπου οι λίγοι αποτελούν το κυρίαρχο σώμα εξουσίας. Αυτές οι περιπτώσεις είναι αρκετές για να δείξουν ότι δε δόθηκαν σωστά οι ορισμοί για τα πολιτεύματα». (σελ. 129). Γιατί η κοινωνία δε συγκροτήθηκε για χάρη των περιουσιών, αλλά για χάρη της συνύπαρξης που επιβάλλεται από την ίδια τη φύση του ανθρώπου. Τελικά, δεν υπάρχει άλλος διαχωρισμός από την κοινωνική ταξική διαστρωμάτωση των πολιτών. Οι πλούσιοι θέλουν την ολιγαρχία για να ελέγχουν την εξουσία και να διαιωνίζουν τον πλούτο τους. Οι φτωχοί θέλουν τη δημοκρατία για να περιορίσουν τη δύναμη των πλουσίων. Η επιλογή του πολιτεύματος δεν είναι παρά η έκφραση της ταξικής συνείδησης του καθενός. Ο φτωχός που θέλει την ολιγαρχία είναι αυτός που αγνοεί την ταξική του θέση: «Όμως το στοιχείο που ουσιαστικά διαφοροποιεί τη δημοκρατία από την ολιγαρχία είναι η φτώχεια και ο πλούτος. Έτσι υποχρεωτικά, όπου η εξουσία ασκείται με βάση τον πλούτο, είτε λίγοι είτε πολλοί βρίσκονται στην εξουσία, το πολίτευμα αυτό είναι ολιγαρχία. Αντίθετα, όπου οι άποροι έχουν την εξουσία, το πολίτευμα αυτό είναι δημοκρατία. Συμβαίνει όμως, ως γνωστόν, οι εύποροι να είναι λίγοι και οι άποροι πολλοί. Έτσι λίγοι ευπορούν, όλοι όμως μετέχουν στην ελευθερία. Για τις αιτίες αυτές, τον πλούτο δηλαδή και την ελευθερία, διεξάγουν αγώνα για την εξουσία και οι δύο τάξεις». (σελ ). Το ζήτημα της πάλης των τάξεων θα το καταστήσει απολύτως σαφές ο Μαρξ πολλούς αιώνες αργότερα. Ο Αριστοτέλης όμως θα διεισδύσει τόσο βαθειά που θα καταδείξει ότι ακόμη και βασικές πολιτικές έννοιες όπως η ισότητα, η δικαιοσύνη ή η πολιτική αρετή θα διαμορφωθούν, ως αντίληψη, με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα πάντα με τον ταξικό διαχωρισμό. Γιατί άλλο η ισότητα για το φτωχό κι άλλο για τον πλούσιο: «Για παράδειγμα υπάρχει η άποψη ότι το δίκαιο είναι ισότητα, και πράγματι είναι, όχι όμως για όλους αλλά για τους ίσους. Και η ανισότητα εκλαμβάνεται ως δίκαιο, και όντως είναι, όχι όμως για όλους αλλά για τους ανώτερους. Οι άνθρωποι γενικά αφαιρούν αυτό, το για ποιους, με αποτέλεσμα να συνάγουν λανθασμένα συμπεράσματα. Αυτό συμβαίνει, γιατί διατυπώνουν κρίσεις για τον εαυτό τους. Αλλά σχεδόν οι πιο πολλοί άνθρωποι δεν κρίνουν σωστά, όταν είναι να αποφασίσουν για τις δικές τους υποθέσεις. οι άνθρωποι γενικά συμφωνούν στο ζήτημα της ισότητας για τα πράγματα, αμφισβητούν όμως την ισότητα σε σχέση με τα πρόσωπα, κυρίως για τον προαναφερθέντα λόγο. Για το λόγο δηλαδή ότι κρίνουν κακώς όσα τους αφορούν και νομίζουν ότι επικαλούνται το δίκαιο με την αυστηρή έννοια του όρου, όταν επικαλούνται απλώς για κάποιο δίκαιο. Με άλλα λόγια, αν οι μεν είναι ανώτεροι σε κάτι, στην περιουσία για παράδειγμα, έχουν την ιδέα ότι είναι απολύτως ανώτεροι. Αντίθετα, αν οι άλλοι είναι ίσοι σε κάτι, στην ελευθερία ας πούμε, πιστεύουν ότι είναι εντελώς ίσοι σε όλα». (σελ ). Όμως, ο τρόπος αντίληψης των εννοιών αυτών δεν είναι παρά η ηθική διαμόρφωση του καθενός. Από αυτή την άποψη βρισκόμαστε μπροστά στο πιο αγεφύρωτο χάσμα. Γιατί η απόσταση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και ηθική, σηματοδοτώντας και τον ιδεολογικό διαχωρισμό των στρατοπέδων. Ή, αν πρόκειται να το θέσουμε αλλιώς, η οικονομική διαστρωμάτωση θα ήταν αδύνατο να μην πάρει περαιτέρω διαστάσεις. Υπό αυτή την έννοια οι όροι ηθική, δικαιοσύνη, ισότητα κλπ, δεν θα μπορούσαν να μην καθρεφτίζουν το οικονομικό μέγεθος που κρύβεται πίσω τους. Όμως ο Αριστοτέλης δεν τάχθηκε ανοιχτά με το μέρος των φτωχών. Φανατικός υποστηρικτής της μεσότητας και της αξιοκρατίας δε θα μπορούσε παρά να αποδεχτεί ότι κάποιος δικαιούται να έχει περισσότερα, εφόσον βέβαια τα αξίζει. Γιατί η αξιοκρατία δεν αφορά μόνο τις τιμές ή τα αξιώματα αλλά και την περιουσία. Όπως τον καλύτερο αυλό θα τον δώσουμε στον πιο χαρισματικό αυλητή, έτσι και τα καλύτερα χωράφια στον αντίστοιχο καλλιεργητή. Υπό αυτή την έννοια οι περιουσιακές διαφοροποιήσεις Συνέχεια στην σελίδα 15 ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΦΥΣΙΝ. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ

9 ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, ΜΑΡΤΙΟΥ του Μαρτιού, γραμμένη στα ουράνια! Η ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του νεότερου Ελληνικού Κράτους. Είναι η ημέρα η κλητή και αγία, η τρανή και ωραία, η βασιλίδα των ημερών, η πανήγυρης των πανηγύρεων. Είναι η ημέρα που οι πρώτες αχτίδες του λυτρωμού φωτίζουν τη σκλαβωμένη μας γη, είναι η ημέρα που η λευτεριά σφιχταγκαλιάζει το έθνος, είναι η ημέρα που δάκρυα και πόθοι γενεών και αιώνων έγιναν πραγματικότητα, είναι η η μέρα που με συγκίνηση και κατάνυξη θα ανακαλούν στη μνήμη τους οι Πανέλληνες όπου γης, και θα προσκυνούν στους αιώνες. Είναι η ημέρα που τα γνωστά μας αλλά και τα άγνωστα λιοντάρια και οι σταυραετοί βγήκαν μέσα από τις σπηλιές και τα λαγκάδια και με ποταμούς αιμάτων έφεραν και πάλι στην επιφάνεια μετά από 2,000 χρόνια το όνομα Έλληνες και Ελληνίδες (καταδικασμένο πριν σε ποινή θανάτου) και έβαλαν και πάλι την Ελλάδα στο χάρτη των εθνών. Αλλιώς θα ήμασταν ακόμη σαν τους Κούρδους, που είναι οι αρχαίοι Μήδοι με γλώσσα, ιστορία και παράδοση. Πολλοί από τους αγωνιστές σκοτώθηκαν νωρίς (Αθανάσιος Διάκος, Μάρκος Μπότσαρης κ.α) άλλοι σκοτώθηκαν στην εμφύλια διαμάχη (Οδυσσέας Ανδρούτσος, Παν. Κεφάλας, Μπουμπουλίνα, και πιθανόν ο Καραϊσκάκης. Άλλοι επέζησαν είτε για να καταδικαστούν σε θάνατο ( Θ. Κολοκοτρώνης, Δ. Πλαπούτας κ.α ) είτε να περιφέρονται απένταροι όπως ο Νικηταράς, ο Ματρόζος, η Μαντώ Μαυρογένους και τόσοι άλλοι: 1) Όταν ο Αυστριακός πρέσβης συνάντησε τον Νικηταρά, το θρυλικό Τουρκοφάγο σχεδόν τυφλό να επαιτεί στον Πειραιά, τον ρώτησε : στρατηγέ μου κι` εσύ κάνεις αυτή τη δουλειά; Τότε το λιοντάρι των Δερβενακίων για να κρύψει την πληγωμένη του αξιοπρέπεια του απάντησε: Εξοχότατε το κάνω για να μαζέψω κάτι για τους αναξιοπαθούντες συμπολεμιστές μου... 2) Όταν ο Σπετσιώτης ναύαρχος Ματρόζος, ο θρυλικός ναυμάχος του Γέροντα, της Τενέδου κ.α. που είχε πριν τον αγώνα τάλιρα τη στέρνα του γεμάτη, γέρων και πενίας μετά, επισκέφθηκε το Υπουργείο Ναυτικών να δη τον υπουργό Κ.Κανάρη, που ήταν παλιά νεαρός ναύτης στα καράβια του: Ρώτησε τον αξιωματικό : Παιδί μου επάνω είναι ο Κωνσταντής; Και η θρασύτατη απάντηση «Δεν λεν κανένα Κωνσταντή, εδώ είναι Υπουργείο, να ζητιανέψεις πήγαινε ή σε πτωχοκομείο...οπότε ο γέροντας εσήκωσε το κάτασπρο κεφάλι και τα μαλλιά του ανέμισαν σαν χαίτη λιονταριού και με σπινθόβολη ματιά μέσα από τά στήθη βγάζει στεντόρια φωνή παλικαριού. Άν οι ζητιάνοι σαν και με δεν έχυναν το αίμα τους οι καπετάνοι σαν και σε δεν θα φορούσαν στέμμα... 3) Η ωραιοτάτη και πλουσιοτάτη Μαντώ Μαυρογένους με σπουδές στην Ευρώπη αφού εδαπάνησε όλη τη μεγάλη της περιουσία για τόν αγώνα έμεινε στο δρόμο χωρίς καν ένα φτωχόσπιτο. Τότε υπέβαλε αίτηση στο κράτος για μια ελάχιστη σύνταξη για να πληρώνει το ενοίκιό της. Στην άκομψη και βλακώδη ερώτηση του θρασύδειλου υπαλλήλου «Και τι έκανες εσύ κυρά μου για την επανάσταση;» η λακωνική απάντηση της ηρωικής Ελληνίδας...Τίποτε! Παρ` όλες τις παθογένειες, το νεο-ελληνικό κράτος επιβίωσε, σχετικά μεγάλωσε και είναι όπως είναι σήμερα. Δυστυχώς τα όνειρα των αγωνιστών δεν ολοκληρώθηκαν πλήρως, αφού συνέχισαν μέχρι σήμερα τα παλιά... ελλατώματα της φυλής ( διχόνοια και ρεμούλα) που τόσο προφητικά το είχε προβλέψει ο Γέρος του Μοριά : «Οι κλέφτες είναι στα βουνά και οι λήσταρχοι στην πόλη Ταλαίπωρη και κατακαημένη Ελλάδα Οι κλέφτες θα σε ελευθερώσουνε Και οι λήσταρχοι θα σε καταστρέψουνε O tempora, o mores!! Ας ελπίσουμε και ας ευχηθούμε να συνετιστούν και να ομονοήσουν κάποια στιγμή οι Έλληνες για να ανατείλουν καλύτερες ημέρες για τον Ελληνισμό και να πάψουν να τρίζουν τα κόκαλα των αγωνιστών του 21. Ας κλίνουμε όλοι ευλαβικά τό γόνυ στη μνήμη τους και ας αναφωνήσουμε «Τιμή και Δόξα σε όλους τους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες του 1821.» Γιατρός : Γιάννης Γιαννικόπουλος Los Angeles,California. Πρώτη Ελληνική Δημοκρατία Συνέχεια από την σελίδα 1 τία» αναφέρεται σπάνια στη βιβλιογραφία, σε αντίθεση με τον όρο «Δεύτερη Ελληνική Δημοκρατία» ( ) που έχει μικρή, περιορισμένη χρήση και με τον όρο «Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία» ( σήμερα) ο οποίος βρίσκεται σε ευρεία χρήση. Υπάρχουν επίσης (κυρίως ξενόγλωσσες) πηγές που αναφέρουν ως Πρώτη Ελληνική Δημοκρατία την περίοδο που άρχισε το 1923 ή 1924, μέχρι το 1935[5], αυτή που αναφέρεται συχνότερα ως Δεύτερη Ελληνική Δημοκρατία. Στα πρώτα στάδια της εξέγερσης του 1821, διάφορες περιοχές εξέλεξαν τα δικά τους περιφερειακά συμβούλια. Αυτά υποκαταστάθηκαν από την κεντρική διοίκηση στην Α Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου στις αρχές του 1822, η οποία ενέκρινε επίσης το πρώτο Ελληνικό Σύνταγμα, σηματοδοτώντας τη γέννηση του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Τα συμβούλια συνέχιζαν να υφίστανται, ωστόσο, η κεντρική εξουσία δεν είχε εδραιωθεί μέχρι το 1824/1825. Το νέο κράτος δεν αναγνωρίζεται από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, το οποίο, μετά τις αρχικές επιτυχίες, απειλείται με κατάρρευση από το εσωτερικό, λόγω εμφυλίου πολέμου και από τις νίκες του Τούρκο-αιγυπτιακού στρατού του Ιμπραήμ Πασά. Ωστόσο, από αυτή τη φορά (1827), οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν συμφωνήσει στην σύσταση ενός αυτόνομου ελληνικού κράτους υπό οθωμανική κυριαρχία, όπως ορίζεται στη Συνθήκη του Λονδίνου. Η Οθωμανική άρνηση σε αυτούς τους όρους οδήγησε στη ναυμαχία του Ναυαρίνου, η οποία εξασφάλισε την οριστική ολοκλήρωση της ελληνικής ανεξαρτησίας. Το 1827, στην τρίτη Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας ιδρύθηκε το Ελληνικό Δημόσιο (Ελληνική Πολιτεία), καθώς και επιλέχθηκε ο κόμης Ιωάννης Καποδίστριας ως Κυβερνήτης της Ελλάδας. (Επομένως, το κράτος καλείται συχνά Κυβερνείο.) Μετά την άφιξη του στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 1828, ο Καποδίστριας προσπάθησε να δημιουργήσει ένα λειτουργικό κράτος προσπαθώντας να λύσει τα προβλήματα της κατεστραμμένης από τον πόλεμο χώρας, αλλά σύντομα ενεπλέχθη σε σύγκρουση με ισχυρούς τοπικούς μεγιστάνες και οπλαρχηγούς. Δολοφονήθηκε από τους πολιτικούς αντιπάλους του το 1831, βυθίζοντας τη χώρα σε εμφύλιο πόλεμο. Τον διαδέχθηκε ο αδελφός του Αυγουστίνος, ο οποίος αναγκάστηκε να παραιτηθεί μετά από έξι μήνες. Για άλλη μια φορά οι τρεις «Προστάτιδες Δυνάμεις» (Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία και Ρωσία) παρενέβησαν, δηλώνοντας την Ελλάδα Βασίλειο στη Διάσκεψη του Λονδίνου του 1832, με τον Βαυαρό πρίγκιπα Όθωνα Βίτελσμπαχ ως βασιλιά. ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΠΟΧΙΑΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ & ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΝΑΔΑ Συνέχεια από την σελίδα 7 ουρή τε και ούασιν αμφοτέροισιν, εξελθείν δ` ούκ αύτις εά πάλιν, αλλά δοκεύων εσθίει, ον τε λάβη πυλέων έκτοσθεν ιόντα». { Εκεί του υποχθονίου θεού μπροστά υψώνονται τα ανάκτορα τα ηχήεντα, τρομερός δε σκύλος μπροστά τους φυλάει σκληρός (άσπλαχνος ) και χρησιμοποιεί μάλιστα τέχνασμα δόλιο, σ` αυτούς που εισέρχονται κουνάει και τα δύο του αυτιά και την ουρά του (δείγμα φιλίας), να βγουν όμως έξω πάλι δεν τους αφήνει, αλλά παραφυλάει, και όποιον συλλάβη έξω από την πόρτα να περνά, τον καταβροχθίζει.} Όπως, διαπιστώνουμε, η βασική αυτή αντίληψι περί θανάτου εσχηματίσθη στον έλλοπα του ελληνικού χώρου, θηρευτή ή κτηνοτρόφο, ως μία κατάστασι παρόμοια εκείνης που αυτός επέβαλλε στα ζώα. Ο ελλός δεν δίδει καμμία ερμηνεία, αφήνει όμως να εκδηλωθή ως σκέψι η συνέχισι της ανθρώπινης υποστάσεως και μετά τον θάνατο. Αυτή η εκ των ένδων ανθρώπινη ανάγκη για «κάποια» απάντησι στο άλυτο θέμα μετά τον θάνατον επερχομένων συνεπειών συνεχίσθη σε όλες τις βαθμίδες του πολιτισμού και είναι αφθάστου κάλλους η Ομηρική αφήγησι στην ραψωδία Λ, όταν ο Οδυσσέας εν ζωή ακόμη ευρισκόμενος επισκέπτεται τους νεκρούς στον Άδη. Όπως, διαπιστώνουμε, η βασική αυτή αντίληψι περί θανάτου εσχηματίσθη στον έλλοπα του ελληνικού χώρου, θηρευτή ή κτηνοτρόφο, ως μία κατάστασι παρόμοια εκείνης που αυτός επέβαλλε στα ζώα. Ο ελλός δεν δίδει καμμία ερμηνεία, αφήνει όμως να εκδηλωθή ως σκέψι η συνέχισι της ανθρώπινης υποστάσεως και μετά τον θάνατο. Αυτή η εκ των ένδων ανθρώπινη ανάγκη για «κάποια» απάντησι στο άλυτο θέμα μετά τον θάνατον επερχομένων συνεπειών συνεχίσθη σε όλες τις βαθμίδες του πολιτισμού και είναι αφθάστου κάλλους η Ομηρική αφήγησι στην ραψωδία Λ, όταν ο Οδυσσέας εν ζωή ακόμη ευρισκόμενος επισκέπτεται τους νεκρούς στον Άδη. Δεν είναι βέβαια δυνατόν να μεταφέρω εδώ τις αφηγήσεις, αλλά χάριν των αναγνωστών θα δώσω ένα ελάχιστο απόσπασμα της περιγραφής της συναντήσεως του Οδυσσέως με την μητέρα του ( Οδυσ Λ ). Αφηγητής ο Οδυσσεύς: «Μητέρα μου, γιατί δεν μένεις, που λαχταρώ να σ` αγγίξω και μέσα εδώ στον Αδη ν` αγκαλιαστούμε και ν` ανακουφιστούμε από τους παγερούς θρήνους; Η μήπως ετούτο το εί- Συνέχεια στην σελίδα 13 Ο ΜΕΝ ΝΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΖΕΥΣ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ

10 Φιλέλ hellenic way Spring Equinox, Συνέχεια από την σελίδα 1 Ιστορία του όρου Από την αρχαία Ελλάδα και μέχρι τους Ρωμαϊκούς χρόνους Νόμισμα του Μιθριδάτη Α της Παρθίας, 140 π.χ., με την ένδειξη ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΜΕ- ΓΑΛΟΥ ΑΡΣΑΚΟΥ ΦΙΛΕΛΛΗΝΟΣ Στην αρχαιότητα ο όρος «Φιλέλλην» σήμαινε και «πατριώτης». Πρώτος ο Ηρόδοτος χρησιμοποίησε τον όρο για τον βασιλιά των Αιγυπτίων Άμασι. O Άμασις υπήρξε γενναιόδωρος προς τις Ελληνικές πόλεις: προσέφερε αφιερώματα στην Κυρήνη, τη Ρόδο, (Λίνδο), τη Σάμο, στην Σπάρτη ένα λινό θώρακα και με την Κυρήνη συνάπτοντας γάμο με μια ντόπια πριγκίπισσα. Τέλος συνέβαλε στο χτίσιμο του ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς. Η πολιτική του Αμάσιος που προκάλεσε τούτον τον χαρακτηρισμό ήταν μια συνειδητή επιλογή που προκλήθηκε από την κοσμοϊστορική μεταβολή που είχε συντελεσθεί στην Ασία με την άνοδο της Περσική δύναμης. Η πολιτική του Άμάσιος ήταν εσωτερική πολιτική του μονάρχη αφού η Ναύκρατις ήταν πόλη ελληνική στην επικράτειά του. Άλλωστε ο ίδιος νίκησε τους Έλληνες επικούρους του Απρίη σε μάχη κοντά στη Μώμεμφι το 569 π.χ. Δεν είναι ο Ηρόδοτος που επινοεί τον χαρακτηρισμό αλλά τον δανείζεται από την προφορική παράδοση και αντανακλά την αγωνία των Ελλήνων για πιθανή απομόνωσή τους απέναντι στην Περσική προέλαση. Τον 4ο αιώνα αλλάζει η αφετηρία απόδοσης του τίτλου: Φιλέλληνες είναι ή πρέπει να γίνουν οι Έλληνες και ιδίως οι Αθηναίοι. Έτσι ο όρος απαντάται στην γραμματεία την διαποτισμένη από πανελλήνιες απόψεις: έτσι στον Πανηγυρικό του Ισοκράτη όσοι αντιστάθηκαν στην Περσική προέλαση είναι φιλέλληνες και κυρίως οι Αθηναίοι. Γι αυτό έμμεσα ασκεί κριτική ο Ισοκράτης στην Αθηναϊκή ηγεμονία της εποχής του. Στον Παναθηναϊκό του Ισοκράτη προβάλει ως αρετή των προγόνων του Αθηναίων τον φιλελληνισμό τους σε αντιδιαστολή με τη στάση των Σπαρτιατών λόγω της καίριας συμβολής τους στους Περσικούς πολέμους αλλά και λόγω της στάσης τους απέναντι στις συμμαχικές τους πόλεις, ενώ οι Σπαρτιάτες αποτιμώνται ως αλαζόνες και ιμπεριαλιστές. Στον λόγο του Ευαγόρας οι Φοίνικες χαρακτηρίζονται φιλέλληνες επειδή υιοθέτησαν τον Ελληνικό τρόπο ζωής ή την αττική παιδεία κατά μιαν άλλη ανάγνωση. Στην ανοικτή επιστολή του που απήφθηνε στον Φίλιππο: θα ήταν φιλέλλην αν εκτελούσε το πρόγραμμα του Ισοκράτη, τον πόλεμο κατά των Περσών. Το μέλλον θα δείξει αν θα δικαιώσει αυτόν τον χαρακτηρισμό ο Φίλιππος με την πολιτική του. Στην Πλατωνική Πολιτεία ο όρος προβάλλεται ως ιδεότυπος απέναντι σε μια θλιβερή πραγματικότητα αλληλοσπαρασσόμενων πόλεων που συντελούν στην καταστροφή της κοινής πατρίδος της Ελλάδος. Ο Ξενοφώντας χρησιμοποιεί τον χαρακτηρισμό στο εγκώμιό του στον Αγησίλαο: τον χρησιμοποιεί με κριτήρια πανελληνικά και επειδή αρνήθηκε να εκπολιορκήσει ελληνικές πόλεις.[10] Επίσης για την επιλογή του στα πλαίσια μια εκστρατείας του στην Αίγυπτο να υποστηρίξει έναν από τους επίδοξους μνηστήρες του Αιγυπτιακού θρόνου, καθώς είχε προκληθεί δυναστική κρίση στην Αιγυπτιακή βασιλική οικογένεια, και έτσι να εξασφαλίσει τον επισιτισμό του στρατού του, ο Αγησίλαος χαρακτηρίζεται φιλέλλην όπως φυσικά κι αυτός που τον αντάμειψε. Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος Α της Μακεδονίας είχε τιμηθεί με τον χαρακτηρισμό «Φιλέλλην» επειδή κατατρόπωσε τον Περσικό στρατό του Ξέρξη ο οποίος οπισθοχωρούσε μετά την ήττα του στις Πλαταιές, για να απαλλαγή από την ντροπή της συνθηκολόγησης με τον Ξέρξη κατά την κάθοδο του. Στην εποχή μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στο ελληνιστικό Βασίλειο της αυτοκρατορίας της Παρθίας, οι Βασιλείς συνήθιζαν να αναγράφουν στα νομίσματα που εξέδιδαν το χαρακτηρισμό «ΦΙΛΕΛΛΗΝ». Σύγχρονη αντίληψη του όρου Ειρηναίος Θείρσιος. Ξυλογραφία από το περιοδικό Ποικίλη στοά του 1881 Με τον όρο Φιλέλληνες έμειναν γνωστοί ξένοι υπήκοοι, κυρίως από τη Γαλλία, την Αγγλία και την Ιταλία που βοήθησαν την Ελληνική Επανάσταση του 1821 είτε μέσω της συμμετοχής τους στις πολεμικές επιχειρήσεις, είτε με χρήματα, είτε δημιουργώντας γραπτά και έργα τέχνης που σκοπό τους είχαν να προβάλλουν την ελληνική προσπάθεια στο εξωτερικό. Ο όρος φιλελληνισμός μαρτυρείται για πρώτη φορά στο βιβλίο του Ιώσηπου Μοισίοδακα Θεωρία της Γωγραφίας το οποίο εκδόθηκε στην Βιέννη το 1781 και ανέφερε χαρακτηριστικά, «...όσοι Έλληνες φιλεπιστήμονες κατοικούσιν εν ταις παραλίαις, καθώς φερ ειπείν, εν Σμύρνη, εν Κωνσταντινουπόλει, εν Θεσσαλονίκη, πάντες έχουσιν την ευκαιρίαν ώστε να προμυθευθώσιν υπό Σφαιρών αγγλικών διά μέσου εμπόρων Άγγλων, οίτινες ενδημούσιν εν ταις ρηθείσαις πόλεσιν επί εμπορία και οίτινες ουκ απαξιώσουσιν παντώς μίαν υπουργίαν εμπρέπουσαν τω φιλελληνισμώ, τον οποίον οι Άγγλοι πάντοτε και απανταχού επαγγέλονται ημίν.» Επρόκειτο για μια κίνηση που αφορούσε άτομα, οργανώσεις και ομάδες και δεν συνιστούσε κρατική εξωτερική πολιτική. Οι καταγεγραμμένοι φιλέλληνες αγγίζουν τους 940 και προηγούνται όσοι προέρχονται από γερμανικές χώρες (342) και ακολουθούν οι γάλλοι (196), οι Ιταλοί (137),οι άγγλοι (99) και στη συνέχεια οι ελβετοί (35), πολωνοί (30), ολλανδοί και Βέλγοι (17), Ούγγροι(9), Σουηδοί (9),Ισπανοί (9), Δανοί (8) και 33 άγνωστης εθνικότητας. Ένας στους τρεις σκοτώθηκε σε μάχη ή πέθανε από κακουχίες ή τραυματισμούς.(313 από τους 940). Μεταξύ φτάνουν στην Ελλάδα 489 και πέφτουν στους 64 μεταξύ Από το 1825 και μετά οι αφιχθέντες φτάνουν τους 318. Οι Γάλλοι είναι δεύτεροι σε αριθμό αφίξεων την πρώτη περίοδο και δεύτεροι πριν το τέλος στην δεύτερη περίοδο. Οι Άγγλοι είναι τέταρτοι σε αριθμό αφίξεων την πρώτη περίοδο έρχονται πρώτοι την δεύτερη περίοδο. Η αύξησης της προσέλευσης των Άγγλων εθελοντών συνδέεται με την υπεροχή του αγγλικού κόμματος και την ενεργότερη συμμετοχή της Αγγλίας στα ελληνικά πράγματα. Γνωστότεροι Φιλέλληνες Λουδοβίκος Α Βασιλιάς της Βαυαρίας Οι τα φώτα έχοντες αλλήλοις δόσωσιν Κάρολος Νόρμαν, Γερμανός αξιωματικός που πήρε μέρος στη Μάχη του Πέτα (1822), όπου πληγώθηκε και πέθανε στο Μεσολόγγι το Νοέμβριο του Λόρδος Βύρωνας, Άγγλος ποιητής που συμμετείχε στην πολιορκία του Μεσολογγίου και πέθανε κατά τη διάρκειά της. Τζωρτζ Κάνινγκ, υπουργός εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας που στήριξε την ελληνική επανάσταση. Ιωάννης Ιάκωβος Μάγερ, Ελβετός τυπογράφος που έδρασε στο Μεσολόγγι. Μπρούνο, Ιταλός που ήρθε μαζί με το Βύρωνα στην Ελλάδα και πέθανε στο Ναύπλιο το Φρανσουά ντε Σατωμπριάν, (François- René de Chateaubriand), γνωστός και σαν Σατωβριάνδος, περιηγητής, συγγραφέας Οδοιπορικού και υπομνημάτων που έκαναν γνωστή την κατάσταση της Ελλάδας στην Ευρώπη. Βίκτωρ Ουγκό, ο γνωστός Γάλλος συγγραφέας, που έγραψε ποιήματα εμπνευσμένα από την ελληνική επανάσταση. Μαξίμ Ρεμπώ, Γάλλος Φιλέλληνας, συνταγματάρχης και συγγραφέας Αλεξάντρ Πούσκιν, Ρώσος λογοτέχνης και ποιητής ( ). Τόμας Γκόρντον, Σκώτος αξιωματικός που προσέφερε όπλα και χρήματα, και συμμετείχε στην πολιορκία της Τρίπολης. Ειρηναίος Θείρσιος, Γερμανός παιδαγωγός και αρχαιολόγος που επανόρθωσε το Ερέχθειο. Τζορτζ Φίνλεϊ, Σκώτος που συμμετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις. Φρήντριχ Χαίλντερλιν, Γερμανός ποιητής. Καρλ Βίλχελμ φον Άιντεκ, Γερμανός ζωγράφος. Σαντόρε ντι Σανταρόζα (Santorre Di Santa Rosa), Ιταλός επαναστάτης που πέθανε στη στην πτώση της Σφακτηρίας (1825). Φρανκ Χέιστινγκς (Frank Hastings), Βρετανός αξιωματικός του ναυτικού που πρόσφερε χρήματα και συμμετείχε στις επιχειρήσεις.

11 ληνας ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, Φρίντριχ Σίλερ, Γερμανός ποιητής Πέρσι Σέλλεϋ, Άγγλος ποιητής Λουδοβίκος Α της Βαυαρίας, Βαυαρός βασιλιάς Ιωάννης-Γαβριήλ Εϋνάρδος, τραπεζίτης που οργάνωσε το φιλελληνικό κίνημα στη Γαλλία και την Ελβετία. Κάρολος Φαβιέρος (Charles Fabvier), Γάλλος διοικητής του τακτικού ελληνικού στρατού. Τζωρτζ Τζάρβις, ο πρώτος Αμερικανός φιλέλληνας, που έλαβε μέρος στον Αγώνα του Ρίτσαρντ Τσωρτς, Σκώτος στρατιωτικός. Τζουζέππε Ροσαρόλλ, Ιταλός στρατηγός, επαναστάτης και φιλέλληνας, πέθανε το 1825 στο Ναύπλιο. Μορίς Περζά, Γάλλος αξιωματικός, φιλέλληνας και συγγραφέας, από τους πρώτους εθελοντές του τακτικού ελληνικού στρατού. Χένρικ Νικολά Κρέιερ, Δανός Φιλέλληνας. Ερνστ Μάνγγελ, Ούγγρος μουσικός, συνθέτης, και φιλέλληνας, Αρχιμουσικός της πρώτης στρατιωτικής μπάντας της Επανάστασης του 21. Κάθριν Ελίζαμπεθ Φλέμιγκ, Αμερικανίδα ιστορικός, Καθηγήτρια Ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. [15] Αίτια Φιλελληνισμού Ως αίτια του φιλελληνισμού θα μπορούσαν να απαριθμηθούν: α) ο κλασικισμός και ο θαυμασμός προς την αρχαία Ελλάδα. Οι φιλόσοφοι και αισθητικοί Χέρντερ και Λέσσινγκ, αλλά και ο ιδρυτής της αρχαιολογίας Βίνκελμαν, οι Σατωμπριάν και Χέλντερλιν οι ποιητές Γκαίτε και Σίλερ είχαν ανανεώσει το ενδιαφέρον για τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό. Ενώ ο Βολταίρος αποστρέφεται τους Τούρκους κατακτητές της κλασικής γης. Σειρά πνευματικών κινημάτων, Ουμανισμός, Αναγέννηση, Διαφωτισμός έχουν ως ιδεώδες τους την κλασική αρχαιότητα. β) το ομόθρησκο των Ελλήνων όχι μόνο με τους ορθόδοξους Ρώσους, μα και τους καθολικούς και τον προτεσταντικό κόσμο της Δύσης. γ) ο πολιτικός φιλελευθερισμός, ό,τι απέμεινε από τη Γαλλική Επανάσταση, και η αντίσταση προς κάθε αντιδραστική κίνηση (Παλινόρθωση στη Γαλλία, Ιερή Συμμαχία), δ) ο Ρομαντισμός ε) η διεθνής φιλανθρωπία, στ) η ζωτικότητα και τα σύγχρονα χαρακτηριστικά του νέου Ελληνισμού: γνωστά στους δυτικούς από τις Ελληνικές κοινότητες της διασποράς, αλλά και από Έλληνες λογίους που δρουν στη Δύση, ζ) ο περιηγητισμός προσφέρει μια επίκαιρη εικόνα της νεοελληνικής ζωής και των προβλημάτων της, η) οι προσωπικές φιλοδοξίες μεμονωμένων ατόμων που δεν είναι πάντα εύκολο να διαχωριστούν από τον θαυμασμό για τον αρχαίο πολιτισμό ή το ενδιαφέρον για τον αγώνα των Ελλήνων, θ) οι πολιτικές επιδιώξεις και οι ανταγωνισμοί των Μεγάλων Δυνάμεων στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Ελβετία Φιλελληνισμός ανά χώρα Στην ανάπτυξη του Φιλελληνικού κινήματος στην Ελβετία έπαιξαν ρόλο η διάδοση των φιλελεύθερων και αντιιεροσυμμαχικών ιδεών, η πιθανότητα σύναψης εμπορικών σχέσεων μεταξύ της Ελβετίας και του νεοσύστατου Ελληνικού κρατιδίου, το κλασικιστικό πνεύμα, το πνεύμα αλληλεγγύης μεταξύ χριστιανικών λαών Επίσης, σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, Μιχαήλ Σούτσος οι οποίοι φιλοξενήθηκαν στο Ιωάννης Γαβριήλ Εϋνάρδος (Jean-Gabriel Eynard): σπίτι του Εϋνάρδου, αλλά Γαλλοελβετός τραπεζίτης, και η επιβλητική προσωπικότητα του Ελβετού αυτού θερμός φιλέλληνας και πρωτοπόρος φωτογράφος φιλέλληνα, ο οποίος ήταν δικτυωμένος με σημαίνοντα πολιτικά πρόσωπα της Ευρώπης και αλληλογραφούσε με άλλες φιλλεληνικές ευρωπαϊκές επιτροπές προσπαθώντας να συντονίσει το όλο έργο. Σημαντικό ρόλο στην αφύπνιση του Ελβετικού Φιλελληνισμού έπαιξε και η εκεί παρουσία του Καποδίστρια Απευθύνει εκκλήσεις, πραγματοποιεί επαφές εντός και εκτός Ελβετίας με πρόσωπα που μπορούν να συνδράμουν οικονομικά τους Έλληνες και ιδιαίτερα τα θύματα του Μεσολογγίου. Η πρώτη φιλελληνική επιτροπή στην Ελβετία ιδρύθηκε στην Βέρνη τον Αύγουστο του 1821, ενώ η δεύτερη στην Ζυρίχη τον Νοέμβριο του ίδιου έτους. Είχε πρόεδρό της τον πανεπιστημιακό J.H.Bremi. Η δραστηριότητά της επεκτάθηκε και σε άλλες περιοχές της Ελβετίας. Στην Γενεύη η πρώτη φιλελληνική επιτροπή ιδρύθηκε τον Φεβρουάριο του 1822 με πρόεδρο τον πάστορα Georg Wilhelm Gerlach. Τον Δεκέμβριο του 1822 τα καντόνια της Ελβετίας ανακήρυξαν την φιλελληνική επιτροπή της Ζυρίχης ως την κεντρική όλης της χώρας. Η επιτροπή αυτή μαζί και άλλων έξι Ελβετικών πόλεων (Γενεύης, Λωζάννης, Βέρνης, Schaffhousen, Aurau, Winthertour), ανέλαβαν να περιθάλψουν περί τους 162 φυγάδες Έλληνες οι οποίοι μετά την αποτυχία του κινήματος του Αλέξανδρου Υψηλάντη, προσπαθώντας να πάνε στην Ελλάδα πέρασαν από την Ελβετία και καθώς οι Γαλλικές αρχές δεν τους θεωρούσαν τα έγγραφά τους, παρέμειναν για κάποιο χρονικό διάστημα στη χώρα. Μετά από σχετικές εκκλήσεις των εκεί Φιλελληνικών επιτροπών συγκεντρώθηκαν χρήματα για τα έξοδα της μετακίνησής τους. Εκτός της περίθαλψης των προσφύγων, η φιλελληνική επιτροπή της Βέρνης ζήτησε προκειμένου να γίνει πιο αποτελεσματική η βοήθειά της να την ενημερώσουν ο Ιγνάτιος Ουγγροβλαχίας ποιές είναι οι βασικές τους ανάγκες και ποιος ο προσφορότερος τρόπος εξυπηρέτησής τους. Πράγματι οι Ελβετοί απέστειλαν χρήματα, γιατρούς και χρηματικές ενισχύσεις. Επίσης συνέβαλαν στη διαφώτιση της Ευρωπαϊκής κοινής γνώμης με εκτύπωση σχετικών φυλλαδίων, όπως έκαναν οι Bremi και Oreli. Mεταξύ των πιο σημαντικών Ελβετών που αγωνίστηκαν στην Ελλάδα ήταν οι Κoning, Rival, Knaupp, Brumbacher, Chevalier, Hahn, Meyer-ο εκδότης των Χρονικών, o γιατρός Louis Andre Gosse, o Bordier που σκοτώθηκε στη μάχη του Δραγατσανίου. Σουηδία Στα τέλη του 1821 εκδίδεται στη Στοκχόλμη ανώνυμο φυλλάδιο με τίτλο Έκθεση για την απάνθρωπη διαγωγή των βαρβάρων Τούρκων απέναντι στους χριστιανούς υπηκόους τους το οποίο παρακινεί τους αναγνώστες του να συνδράμουν στην Ελληνική Επανάσταση εμπράκτως. Aρχές του 1822 αναχωρούν δύο Σουηδοί για την επαναστατημένη Ελλάδα, οι F.N. Ashling και T. F. Aakerhjelm. Ο πρώτος είναι ταγματάρχης ειδικός στα οχυρωματικά έργα και ο δεύτερος υπολοχογός. Ο δεύτερος θα συμμετάσχει στην πολιορκία της Ακρόπολης μα θα τραυματισθεί και θα φύγει τον Γενάρη του 1823 για την πατρίδα του δια μέσου της Σμύρνης. Ο Ashling διορίστηκε υπασπιστής του Κωλέττη και εστάλη να επιθεωρήσει οχυρωματικά έργα στις Θερμοπύλες και την πολιορκία στην Ακρόπολη. Απογοητευμένος από την αχρησία στην οποία είχε περιέλθει από τις Ελληνικές αρχές επέστρεψε το στα τέλη του 1822 στην πατρίδα του. Άλλοι πάλι Σουηδοί εθελοντές είχαν άδοξο τέλος όχι σε κάποιο πεδίο μάχης αλλά σε κατάσταση ειρήνης όπως ο G.A.Sass, όντας επικεφαλής της φρουράς Μεσολογγίου, που στην προσπάθειά του να χωρίσει διαπληκτιζόμενους Έλληνες, σκοτώθηκε από έναν Μεσολογγίτη στις 18 Φλεβάρη του 1824.[30] Άλλοι Σουηδοί που συμμετείχαν σε μάχες ήταν οι August Maximilan Myhrenberg συμμετείχε στο σώμα του Φαβιέρου και ως υπασπιστής του, σε μάχες στην Εύβοια, τη Χίο και την Ακρόπολη. Από το 1829 εώς το 1830 χρημάτισε διοικητής του Παλλαμαδίου, ενώ στη συνέχεια ήλθε σε ρίξη με τον Καποδίστρια κι έφυγε. Ο J.F.S.Crusenstolpe που ήλθε στα 1827 και ο K.G.T.Westee που ήλθε από το 1831 μέχρι το 1837[31]. Πολωνία Η χώρα έχει τριπλή κατοχή: Ρωσική, Πρωσική και Αυστριακή. Τα νέα που αφορούν την επαναστατημένη Ελλάδα φτάνουν από τις Γαλλικές φιλελληνικές εφημερίδες, αυστριακές, και ιδιωτικές επιστολές. Δύο Πολωνικές εφημερίδες δημοσιεύουν άρθρα και εκκλήσεις υπέρ των Ελλήνων, η Φωνή της Βαρσοβίας και η Μέλισσα της Κρακοβίας. Λογοτέχνες Πολωνοί, όπως ο Μπουρκόφσκι με τους Δεκαεννιά Βυρωνικούς Ύμνους του και οι Α.Μάκιεβιτς, Σλαβόσκι, Βίλνα Γκρόντεκ δημοσιεύουν κείμενα εμπνευσμένα από την Ελληνική Επανάσταση. Συνολικά τριάντα Πολωνοί θα έλθουν στην Ελλάδα, σύμφωνα με την σύγχρονη έρευνα, και από αυτούς θα σκοτωθούν ή θα πεθάνουν από άλλη αιτία έντεκα. Οι πιο γνωστοί από αυτούς είναι οι Γκρανόφσκι και Τουκόφσκι, αμφότεροι λοχαγοί, που πολέμησαν με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ενώ ο Τζιρζάφσκι μετείχε στην πολιορκία του Μεσολογγίου. Τέλος, στη μάχη του Πέτα σκοτώθηκαν δεκατρείς Πολωνοί, ενώ δύο επέζησαν. Ένας από τους δύο, ο Αλεξάντερ Κουζάνσκι μάλιστα συνελήφθη και κρατήθηκε για οκτώ μήνες στην Άρτα. Στις αρχές του 1823 γύρισε καταπονημένος στην πατρίδα του. Ιταλία Μαζί με την έναρξη της Επανάστασης έχουμε την έκδοση της επιθεώρησης Antologia του Vieussex στη Φλωρεντία όπου φιλοξενούνται άρθρα που συνδέουν το ελληνικό ζήτημα Συνέχεια στην σελίδα 16 «Δεν μπορώ να διδάξω τίποτα σε κανένα παρά μόνο να τον κάνω να σκέπτεται» ΣΩΚΡΑΤΗΣ.

12 hellenic way Spring Equinox, Τα επτά «εγχειρίδια» ευτυχίας Του Διάκου τριών Ελλήνων φιλοσόφων Συνέχεια από την σελίδα 6 «Θα πρέπει να βρούμε με ποιον θα φάμε και θα πιούμε, πριν βρούμε τι θα φάμε και θα πιούμε». «Μια φορά υπάρχουμε, δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δυο φορές και μάλλον δεν θα υπάρξουμε ξανά ποτέ. Κι εσύ που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις τη χαρά. Και η ζωή πάει χαμένη με τις αναβολές και ο καθένας πεθαίνει απασχολημένος». «Αν θέλεις να κάνεις κάποιον πλούσιο, μην του προσθέτεις χρήματα, να του αφαιρείς επιθυμίες». Για τους φίλους υποστήριζε πως από όσα προσφέρει η σοφία, για την ευτυχία της ζωής συνολικά, το σημαντικότερο είναι η απόκτηση φίλων και χωρίς αυτούς ακόμη και ο πιο πλούσιος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ευτυχήσει. Επέμενε στο ιδανικό της ατομικής ελευθερίας και ο Κήπος του δεν ήταν παρά ένα κοινόβιο της εποχής στο οποίο ζούσε με τους μαθητές του, με ένα λιτό τρόπο, χωρίς πολλά αγαθά αλλά απελευθερωμένοι από τα «δεσμά» μορφών εργασίας που δεν τους ικανοποιούσαν. Τέλος η σκέψη αποτελούσε γι αυτόν την υπέρτατη θεραπεία για μια σειρά επιβαρυντικών συναισθημάτων ενώ ο στοχασμός, κατά μόνας ή σε μορφή διαλόγου με φίλους ήταν κατά τον Επίκουρο, η ενδεδειγμένη μέθοδος για την κατανόηση του κάθε προβλήματος και την απελευθέρωση από τα δεσμά του. Η «ευδαιμονία» του Αριστοτέλη (Ηθικά Νικομάχεια, Ηθικά Ευδήμεια, Μεγάλα Ηθικά, Πολιτικά) Ο Αριστοτέλης (384π.Χ.-322π.Χ.) προέτρεπε στην αναζήτηση τη ευτυχίας αν και η λέξη που χρησιμοποιούσε ήταν ευδαιμονία και υπερβαίνει τα συγκεκριμένα συναισθήματα ή αισθήματα που βιώνει ο άνθρωπος σε συγκεκριμένες στιγμές. Γι αυτό και η λέξη μεταφράζεται συχνά ως «ευδοκίμηση» ή «ευημερία». «Η ευδαιμονία είναι μια ευχάριστη ψυχική κατάσταση που προκύπτει από τη δραστηριότητα της ψυχής, εφόσον αυτή η δραστηριότητα είναι σύμφωνη με την τέλεια αρετή» Όπως και στη θεώρησή του για τη φύση, εκτιμούσε ότι κάθε άνθρωπος έχει μια συγκεκριμένη λειτουργία αλλά και έναν σκοπό ενώ για όλους υπάρχει ένα συγκεκριμένο μοντέλο ζωής που ταιριάζει καλύτερα στη φύση του. Όπως υπερθεμάτιζε, οφείλουμε να υποβάλλουμε τον εαυτό μας σε μια διαδικασία αυτοβελτίωσης αλλά δεν θα πρέπει να εστιάζουμε μόνο σε ατομικό επίπεδο καθώς η ευτυχία επιτυγχάνεται μέσα από την αλληλεπίδραση στο πλαίσιο ενός καλά οργανωμένου πολιτεύματος. Γι αυτό και οι στοχασμοί του περί ευδαιμονίας δεν θα πρέπει να ερμηνευθούν αποκομμένοι από τις θέσεις του για την κοινωνία, το κράτος και τη δημόσια ζωή. Η σωστή συμπεριφορά, απασχολεί επίσης τον Αριστοτέλη και προτρέπει στην ανάπτυξη καλών προτύπων συμπεριφοράς αλλά και στην καλλιέργεια των σωστών συναισθημάτων την κατάλληλη στιγμή. Η ηθική αρετή έχει κεντρικό ρόλο στη φιλοσοφία του ενώ και ο ίδιος ήταν οπαδός της ρήσης του Κλεόβουλου «μέτρον άριστον». «Η ευτυχία είναι το νόημα και ο σκοπός της ζωής» «Kαμιά ηθική αρετή δεν την έχουμε έμφυτη, δοσμένη από τη φύση, αλλά διαμορφώνεται στον άνθρωπο με τη συνήθεια, με την επανάληψη τέτοιας συμπεριφοράς». «Αρετή του ανθρώπου μπορεί να είναι η επαναλαμβανόμενη καλή συνήθεια με την οποία ο άνθρωπος γίνεται αγαθός, ενάρετος». «Ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλ εν τω ευ το πολύ». Εστιάζει όμως ιδιαίτερα και στη χρήση της λογικής, ως ένα επιπλέον εργαλείο που οδηγεί στην ευτυχία η οποία εν τέλει για τον ίδιο δεν αποτελεί παρά το σύνολο των επιτευγμάτων μας, αποδίδοντας όμως πάντα σημαντικό ρόλο στον παράγοντα τύχη. Γραφτείτε συνδρομητές στον «Ελληνικό Δρόμο» τηλεφωνήστε στο Τρία πουλάκια κάθουνταν ψηλά στη Χαλκουμάτα. Το 'να τηράει τη Λειβαδιά και τ' άλλο το Ζητούνι, το τρίτο το καλύτερο μοιρολογάει και λέει: - Πολλή μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα. Μην' ο Καλύβας έρχεται, μην' ο Λεβεντογιάννης; - Νουδ' ο Καλύβας έρχεται νουδ' ο Λεβεντογιάννης. Ομέρ Βρυώνης πλάκωσε με δεκαοχτώ χιλιάδες. Ο Διάκος σαν τ' αγροίκησε πολύ του κακοφάνη. Ψηλή φωνή εσήκωσε, τον πρώτο του φωνάζει. "Τον ταϊφά μου σύναξε, μάσε τα παλληκάρια, δώσ' τους μπαρούτη περισσή και βόλια με τις χούφτες, γλήγορα για να πιάσουμε κάτω στην Αλαμάνα, που 'ναι ταμπούρια δυνατά κι όμορφα μετερίζια". Παίρνουνε τ' αλαφριά σπαθιά και τα βαριά τουφέκια, στην Αλαμάνα φτάνουνε και πιάνουν τα ταμπούρια. "Καρδιά, παιδιά μου" φώναξε, "παιδιά μη φοβηθείτε, σταθείτε αντρειά σαν Έλληνες και σα Γραικοί σταθείτε". Ψιλή βροχούλαν έπιασε κι ένα κομμάτι αντάρα, τρία γιουρούσιαν έκαμαν, τα τρία αράδα αράδα. Έμεινε ο Διάκος στη φωτιά με δεκαοχτώ λεβέντες. Τρεις ώρες επολέμαε με δεκαοχτώ χιλιάδες. Βουλώσαν τα κουμπούρια του κι ανάψαν τα τουφέκια, κι ο Διάκος εξεσπάθωσε και στη φωτιά χουμάει. Ξήντα ταμπούρια χάλασε κι εφτά μπουλουκμπασήδες, και το σπαθί του κόπηκε ανάμεσα απ' τη χούφτα και ζωντανό τον έπιασαν και στον πασά τον πάνουν. Χίλιοι τον παν από μπροστά και χίλιοι από κατόπι. Κι ο Ομέρ Βρυώνης μυστικά στο δρόμο τον ερώτα: "Γίνεσαι Τούρκος Διάκο μου, την πίστη σου ν' αλλάξεις, να προσκυνήσεις στο τζαμί, την εκκλησιά ν' αφήσεις;" Κι εκείνος τ' αποκρίθηκε και στρίφτει το μουστάκι: "Πάτε κι εσείς κι η πίστη σας, μουρτάτες να χαθείτε! Εγώ Γραικός γεννήθηκα Γραικός θε ν' αποθάνω. Α, θέλετε χίλια φλωριά και χίλιους μαχμουτιέδες μόνον εφτά μερών ζωή θέλω να μου χαρίστε, όσο να φτάσει ο Οδυσσεύς και ο Θανάσης Βόγιας". Σαν τ' άκουσε ο Χαλίλμπεης, αφρίζει και φωνάζει: "Χίλια πουγκιά σας δίνω γω κι ακόμα πεντακόσια, το Διάκο να χαλάσετε, το φοβερό τον κλέφτη, γιατί θα σβήσει τη Τουρκιά κι όλο μας το ντοβλέτι". Το Διάκο τότε παίρνουνε και στο σουβλί τον βάζουν. Ολόρτο τον εστήσανε κι αυτός χαμογελούσε, την πίστη τους τους ύβριζε, τους έλεγε μουρτάτες: "Σκυλιά, κι α' με σουβλίσετε ένας Γραικός εχάθη. Δημοτικό Τρεις περδικούλες Τρεις περδικούλες κάθονται, στον Όλυμπο στη ράχη μοιρολογούσαν κι έκλαιγαν, μοιρολογάν και λένε. Εσείς πουλιά πετούμενα που πάτε στον αέρα να πάτε και στη Τζόρτζαινα, Ναούμη τη γυναίκα. Να μην τα πλέξει τα μαλλιά, κοσί να μην τα φτιάξει. Να μην τα βάλει τα φλουριά, να μην τα καμαρώνει. Ναούμη τον βαρέσανε σ του Διάκου το νταβούρι. Δημοτικό

13 ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, Συνέχεια από την σελίδα 9 dogmatic dogmatical dogmatics dogmatism dogmatist dogmatize dolichocephalic dolphin Dorian Doric Doris dorothea dose dogmatikos dogmatikos dogmatiki dogmatizmos dogmatistis dogmatizo dolihokephalos delphini dorios dorikos doris dorothea dosi δογματικός δογματικός δογματική δογματιζμός δογματιστής δογματίζω δολιχοκέφαλος δελφίνι δώριος δωρικός Δωρίς Δωροθέα δόση δωλο, την οπτασία που βλέπω, την δημιούγησε η Περσεφόνη, για να θρηνώ και να αναστενάζω πιο πολύ; Έτσι είπα, και η σεβάσμια μητέρα μου μου απάντησε αμέσως: Αλίμονο, τέκνο μου, που είσαι ο πιο κακότυχος απ` όλους τους άνδρες, δεν σε ξεγελά του Διός η κόρη η Περσεφόνη, αλλά αυτή είναι η πορεία των θνητών, όταν βέβαια πεθάνουν. Διότι ούτε οι σάρκες και τα οστά οι μυώνες πλέον συγκρατούν, αλλά τα καταστρέφει η μεγάλη δύναμι της λαμπερής φωτιάς απ` τη στιγμή που η ανάσα θ` αφήση τ` ασπρα κόκκαλα και η ψυχή πετώντας θα φύγη σαν όνειρο. Ομως εμπρός, επιθυμώ να φύγω αμέσως, όλα δε αυτά που είδες, επιστρέφοντας να τα πης στην γυναίκα σου». dosimeter doxology dracaena Draconian Draconic dragon drama dramatic dramatically dramatist dramatize dramaturgist dosimetro doxologia drakena drakontios drakontios drakos drama dramatikos dramatika dramatourgos dramatopio dramatourgos δοσίμετρο δοξολογία δράκαινα δρακόντειος δρακόντεια δράκος δράμα δραματικός δραματικά δραματουργός δραματοποιώ δραματουργός Μετά από την σύντομη ανάλυσι των πανάρχαιων αντιλήψεων «περί ψυχής», κατοικία της οποίας εν ζωή είναι το σώμα, άς δούμε τι μπορεί να σημαίνουν τα γράμματα τα οποία συνθέτουν την λέξι «νέκυς». Πρέπει κατ` αρχάς να θεωρήσουμε, ότι τόσον η λέξι «νέκυς» της οποίας η ρίζα είναι ΝΕΚ-όσο και η λέξι «νεβρός» με ρίζα ΝΕF έχουν κοινή καταγωγή εκ του αρχέγονου φθόγγου «ΝΕ» «προσωδία» του φθόγγου μπορεί να δικαιολογή και το F, δίγαμμα και το Κ) και δικαιολογούν την ερμηνεία του δέρματος ως περιβολής ή κατοικητηρίου σώματος, του σκήνους, δηλαδή της ευρύτερης σκηνής της ψυχής. Και στην λέξι αυτή το σύμφωνο «Ν» έχει την σημασία του «ναίω», κατοικώ. Χρονογράφημα Η Εξέγερση των Ελλήνων Συνέχεια από την σελίδα 1 ανεξάρτητος πολίτης και αφέντης του δικού του τόπου, βιου και της δικής του μοίρας; Πώς έγινε αυτή η μετάλλαξη; Πολλές ήταν οι αιτίες σ αυτήν την αλλαγή. Αλλά, η αδιαμφισβήτητη αιτία ήταν η ταύτιση του με τους αρχαίους του προγόνους τους μυθικούς Έλληνες. Τον Λεωνίδα, τον Θεμιστοκλή, τον Περικλή, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη... Αυτούς ήθελε να μοιάσει. Αυτό επιτεύχθηκε από τους λόγιους. Από τους δασκάλους του γένους και από τους πλούσιους Έλληνες του εξωτερικού που τύπωναν και έστελναν βιβλία για να μάθει ο απλοϊκός λαός γράμματα και από που κρατάει η σκούφια του και όχι από τους παπάδες και τα «κρυφά σχολειά». Και όταν το καριοφίλι βρόντηξε κι άναψε και αντιλάλησε από κάμπο σε κάμπο και από λαγκαδιά σε λαγκαδιά και ο αχός του σηκώθηκε σαν παλιρροϊκό κύμα και κατάπιε τους όποιους αντιρρησίες και το λεπίδι άστραψε και διέγραψε στον καταγάλανο ουρανό της σκλαβωμένης Ελλάδας, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑ- ΤΟΣ, η αντίστροφη μέτρηση για την άλλοτε κραταιά Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε αρχίσει. Δεν θα πρέπει, αγαπητοί συμπατριώτες να παραλείψουμε επίσης και την άνευ προηγουμένου βοήθεια, οικονομική και ηθική συμπαράταξη των χιλιάδων ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ που έτρεξαν με το πρώτο κάλεσμα του σαλπιγκτή στην χώρα Των αρχαίων Ελλήνων για να την ελευθερώσουν από τον ανατολίτη δυνάστη. Η εξέγερση των Ελλήνων πραγματοποιήθηκε για Δύο λόγους. για την ανάκτηση της ελευθερίας μας και για την αναγέννηση του Ελληνικού Ιδεώδους. Το πρώτο το πετύχαμε. Το δεύτερο όμως όχι. Εμείς μια χούφτα Έλληνες μαχόμαστε έναν αγώνα άνισο ενάντια σε ένα κατεστημένο που καλά κρατεί. Εμείς όμως μιμούμενοι τους προπάτορες μας τους μαραθωνομάχους και τους ακαταμάχητους ήρωες του 21, δίνουμε τον δικό μας αγώνα για την Αναγέννηση του Ελληνισμού. Ο Φιλαλήθης Μετά από την σύντομη ανάλυσι των πανάρχαιων αντιλήψεων «περί ψυχής», κατοικία της οποίας εν ζωή είναι το σώμα, άς δούμε τι μπορεί να σημαίνουν τα γράμματα τα οποία συνθέτουν την λέξι «νέκυς». Πρέπει κατ` αρχάς να θεωρήσουμε, ότι τόσον η λέξι «νέκυς» της οποίας η ρίζα είναι ΝΕΚ-όσο και η λέξι «νεβρός» με ρίζα ΝΕF έχουν κοινή καταγωγή εκ του αρχέγονου φθόγγου «ΝΕ» «προσωδία» του φθόγγου μπορεί να δικαιολογή και το F, δίγαμμα και το Κ) και δικαιολογούν την ερμηνεία του δέρματος ως περιβολής ή κατοικητηρίου σώματος, του σκήνους, δηλαδή της ευρύτερης σκηνής της ψυχής. Και στην λέξι αυτή το σύμφωνο «Ν» έχει την σημασία του «ναίω», κατοικώ. Στο ερώτημα όμως, ποιά είναι η τωρινή κατοικία του ανθρώπου που επαυσε να ζη, η απάντησι ήταν «ένθα», όπου και ο Συνέχεια στην σελίδα 15 ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ Η ΠΑΤΡΙΣ ΕΣΤΙ(...) ΠΛΑΤΩΝ.

14 hellenic way Spring Equinox, Μπράβο ρε λεβεντιά: Η εκπληκτική απάντηση Έλληνα σε Γερμανό που έστειλε ειρωνική επιστολή για τα χρέη της χώρας μας! Απίστευτος διάλογος στο γερμανικό περιοδικό Stern Αξίζει να διαβάσετε την εκπληκτική απάντηση στην επιστολή του Γερμανού συντάκτη! Η παρακάτω ανοιχτή επιστολή του Walτer Wuellenweber, προς τους Έλληνες πολίτες με τίτλο «Αγαπητοί μας Έλληνες», δημοσιεύεται σε πρόσφατο τεύχος του γερμανικού εβδομαδιαίου περιοδικού, Stern, για να λάβει την εκπληκτική απάντηση του Έλληνα. Ο υπέρτιτλος του άρθρου Walτer Wuellenweber αναφέρει: «Μετά τις τράπεζες, θα πρέπει τώρα οι Γερμανοί να σώσουν και την Ελλάδα. Πρώτα έκαναν αλχημείες οι Έλληνες στο ευρώ και τώρα, αντί να κάνουν οικονομίες, απεργούν». Αγαπητοί Έλληνες, από το 1981 ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Μόνο που εμείς έχουμε συνεισφέρει, όσο κανείς άλλος στο κοινό ταμείο, δηλαδή γύρω στα 200 δις, ενώ εσείς έχετε, αντίθετα, εισπράξει κατά κεφαλήν, όσα κανείς άλλος, δηλαδή σχεδόν 100 δις. Ουδέποτε λαός βοήθησε μέχρι τώρα με τη θέλησή του, σε τέτοιο βαθμό, και για τόσο μακρύ διάστημα, άλλον λαό. Είσαστε, κυριολεκτικά, οι πιο ακριβοί μας φίλοι. Το ζήτημα πάντως είναι, ότι τελικά δεν εξαπατάτε μόνο τον εαυτό σας αλλά κι εμάς. Στην ουσία, ουδέποτε φανήκατε αντάξιοι του ευρώ, μιας και παρά την εισαγωγή του, δεν καταφέρατε μέχρι τώρα να εκπληρώσετε τα κριτήρια σταθερότητας. Στην ΕΕ είσαστε ο λαός που ξοδεύει τα μεγαλύτερα ποσά σε καταναλωτικά αγαθά. Θα θέλαμε, ο πρωθυπουργός σας να προχωρήσει στο πρόγραμμά του, όμως προφανώς αυτό δεν το θέλετε εσείς, αφού συνεχίζετε απτόητοι, ν απεργείτε. Μη μας λέτε λοιπόν, ότι μόνο οι πολιτικοί ευθύνονται για την καταστροφή. Εσείς έχετε εφεύρει τη Δημοκρατία κι ως εκ τούτου θα πρέπει να γνωρίζετε, ότι ο λαός είναι αυτός που κυβερνά κι επομένως, έχει και την ευθύνη. Κανείς δεν σας αναγκάζει να φοροδιαφεύγετε, να χρηματίζεστε, ν αντιδράτε σε κάθε συνετή πολιτική και να εκλέγετε διεφθαρμένους πολιτικούς. Σε τελευταία ανάλυση, οι πολιτικοί είναι λαϊκιστές και κάνουν, ότι τους πει ο λαός. Θα μας πείτε, βεβαίως, ότι κι εμείς οι Γερμανοί δεν είμαστε πολύ καλύτεροι, όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουν. Κι έχετε δίκιο. Οι Έλληνες είναι εκείνοι, που μας είχαν δείξει το δρόμο της Δημοκρατίας και της Φιλοσοφίας, καθώς και τις πρώτες γνώσεις Εθνικής Οικονομίας. Τώρα μας δείχνετε και πάλι το δρόμο. Μόνο που αυτή τη φορά, είναι λάθος δρόμος. Κι από το σημείο που εσείς έχετε τώρα φτάσει, δεν πάει παραπέρα. Και η απάντηση που δόθηκε από ένα συμπατριώτη μας: Αγαπητέ μου Walτer Wuellenweber, ονομάζομαι Γεώργιος Π. Ψωμάς. Είμαι δημόσιος λειτουργός κι όχι υπάλληλος, όπως κατά κόρον τα ΜΜΕ των «συμπατριωτών» σου (μου) και άλλων «συμπατριωτών» σου (μου) αναφέρουν, ως βρισιά και με περίσσεια χλεύη. Ο μισθός μου είναι Το μήνα, όχι την ημέρα, όπως ίσως σ έχουν παρασύρει, να νομίζεις. Ούτε λιγότερα από σένα. Από το 1981 ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Μόνο που σας έχουμε παραχωρήσει με αδιαφανείς όρους κι έναντι αυτών των 200 δις που λέτε, ότι μας δώσατε, το 40% περίπου των αμυντικών εξοπλισμών μας, το σύνολο σχεδόν των εθνικών τηλεπικοινωνιών μας, την κατασκευή 2 μεγάλων αεροδρομίων καθώς και πολλών χιλιομέτρων εθνικού οδικού δικτύου. Αν ξεχνώ κάτι, ζητώ να με συγχωρέσεις. Σημειώνω, πως είμαστε από τους μεγαλύτερους εισαγωγείς στα καταναλωτικά προϊόντα που παράγουν τα εργοστάσιά σας. Η αλήθεια είναι, πως δεν ευθύνονται μόνο οι πολιτικοί μας γι αυτή την καταστροφή. Ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης έχει και μια εταιρία γερμανικών κυρίως συμφερόντων, η οποία τους λάδωνε, για ν αναλαμβάνει, όπως λέω παραπάνω, δημόσια έργα (βλ. C4Ι). Πιθανολογώ, πως φταίνε και τα γερμανικά ναυπηγεία, τα οποία μας πούλησαν κάτι υποβρύχια, που γέρνουν. Είμαι σίγουρος, ότι εσύ δεν με πιστεύεις ακόμα, αλλά δείξε λίγο υπομονή και περίμενε, διάβασέ με, κι αν δεν σε πείσω, τότε διώξε με από την Ευρωζώνη, τον τόπο της Αλήθειας και της Ευημερίας, του Δίκαιου και του Σωστού. Λοιπόν Walτer, μισός αιώνας και πάνω πέρασε από τη λήξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου, από τότε που η Γερμανία έπρεπε να ξοφλήσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα. Οι οφειλές αυτές, που μόνον η Γερμανία αρνείται να ξοφλήσει στην Ελλάδα (η Βουλγαρία και η Ρουμανία, τακτοποίησαν ήδη τις αντίστοιχες υποχρεώσεις τους), συνίστανται: α) Σε χρέη ύψους 80 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων, από τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. β) Σε χρέη από τη διαφορά του κλήριγκ στο μεσοπόλεμο, ύψους δολαρίων, που ήταν σε βάρος της Γερμανίας. γ) Στα αναγκαστικά δάνεια, τα οποία συνήψε το Γ Ράιχ από την Ελλάδα, ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, στη διάρκεια της κατοχής. δ) Στις επανορθώσεις, που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα, για τις κατασχέσεις, αρπαγές και καταστροφές, που της προξένησε το Γ Ράιχ, την περίοδο της κατοχής, ύψους 7,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων, όπως επεδίκασαν οι Σύμμαχοι. ε) Στις ανυπολόγιστες υποχρεώσεις της Γερμανίας για την αφαίρεση της ζωής Ελλήνων ( εκτελεσμένων, νεκρών από αδέσποτες, σκοτωμένων σε μάχες, νεκρών στα στρατόπεδα της Γερμανίας, νεκρών από πείνα και απωλειών από υπογεννητικότητα). στ) Στην ατίμητη ηθική προσβολή, που προξένησε στον ελληνικό λαό και στις ανθρωπιστικές ιδέες που εκφράζει η ελληνική ιδέα. Αυτό το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, είναι ηθικής τάξης, ύψιστης ηθικής αξίας. Ξέρω Walτer, σε πειράζουν αυτά που γράφω, αλλά και μένα με πείραξαν, αυτά που έγραψες! Αλλά περισσότερο με πειράζουν, αυτά που σκέφτεσαι και θέλεις να κάνεις για μένα και τους «συμπατριώτες» σου, τους Έλληνες! Walτer, φίλτατε Walτer, στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται 130 γερμανικές επιχειρήσεις, στις οποίες, περιλαμβάνονται σχεδόν όλοι οι γερμανικοί κολοσσοί, οι οποίες πραγματοποιούν ετήσιο τζίρο της τάξης των 6,5 δισ. ευρώ. Ξέρεις Walτer, σύντομα δε θα μπορώ ν αγοράζω Γερμανικά προϊόντα, γιατί δεν θά έχω λεφτά. Εγώ Walτer μεγάλωσα στα λίγα, θα τ αντέξω. Και μην ανησυχείς για τους νέους στην Ελλάδα, είμαστε ακόμα πολλοί παλιοί, για να τους βοηθήσουμε, να εξοικειωθούν στη νέα κατάσταση. Αλλά εσείς βρε Walτer, τους ανέργους σας, που θα δημιουργηθούν από την κατάσταση αυτή στην Ελλάδα, πως θα τους αντιμετωπίσετε; Πες μου σε παρακαλώ, έχω απορία: Εμείς οι Έλληνες πρέπει να φύγουμε από την Ευρώπη, την Ευρωζώνη (κι απ όπου αλλού θέλετε, εσείς, οι Γερμανοί, οι Σουηδοί, οι Ολλανδοί και λοιποί «συμπατριώτες). Πρέπει να φύγουμε, για να σωθούμε από μια Ένωση, κατ επίφαση. Από μια ομάδα κερδοσκόπων. Από μια ομάδα, στην οποία είμαστε συμπαίκτες, όσο καταναλώναμε τα προϊόντα των συμπαικτών! Εγώ φίλτατε Walτer, πιστεύω, ότι οι Έλληνες θα πρέπει να σταματήσουν ν αγοράζουν Mercedes, BMW, Opel, Ford, Scoda, κλπ. συμμαχικά προϊόντα, γιατί, δεν μπορούν και δεν πρέπει! Δεν το αξίζουν. Θα πρέπει να σταματήσουν ν αγοράζουν προϊόντα από το Lidl, το Praktiker και το IKEA. Γιατί δε θα μπορούν πια να τ αγοράσουν αυτά τα προϊόντα, βρε αδερφέ, τι να κάνουμε! Φίλτατε Walτer, θα πρέπει να κανονίσουμε και κάποιες άλλες «λεπτομέρειες», αν μου επιτρέπεις βέβαια, γιατί εσύ είσαι ο «πιστωτής» της ζωής μου. Ξέρεις βρε φίλε Walτer, θέλω να μου επιστρέψεις τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ μου, που έκλεψες εσύ (όχι ΕΣΥ βεβαίως, αλλά κάποιοι ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ), θέλω τα ΑΘΑ- ΝΑΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΟΥ, που βρίσκονται στα Μουσεία του Βερολίνου, του Μονάχου, του Λονδίνου, του Παρισιού, της Ρώμης! Τα θέλω τώρα, που μπορεί να πεθάνω, αλλά θέλω να πεθάνω, κοντά στους πατέρες μου! athensmagazine.gr Το διαβάσαμε από το: Μπράβο ρε λεβεντιά: Η εκπληκτική απάντηση Έλληνα σε Γερμανό που έστειλε ειρωνική επιστολή για τα χρέη της χώρας μας! com/2015/02/blog-post_925.html#ixzz3utc3jx00

15 Αυτή ακριβώς είναι η αντίληψη της κοινωνίας που λειτουργεί ως εταιρεία μετατρέποντας τον προσωπικό πλουτισμό σε ιδανικό, πράγμα που κατά τον Αριστοτέλη δεν πρέπει να συμβαίνει αποδεικνύοντας ότι η ολιγαρχική άποψη δεν είναι ισχυρή. Η πόλη δε συγκροτήθηκε ούτε για λόγους επιβίωσης ούτε για λόγους συμμαχιών ούτε ως καρπός της συγκατοίκησης σ έναν τόπο: «Αντίθετα πόλη είναι οι σχέσεις συνύπαρξης των οικογενειών και των γενών με σκοπό το ευ ζην, προκειμένου να επιτευχθεί τέλεια και αυτάρκης ζωή. Αυτό όμως δεν είναι εφικτό, αν οι πολίτες δεν κατοικούν στον ίδιο τόπο και δε συνάπτουν γάμους μεταξύ τους.. Κάτι τέτοιο όμως είναι έργο φιλίας, γιατί φιλία είναι η συμβίωση ως ελεύθερη επιλογή.. Αυτό, κατά τη γνώμη μας, σημαίνει να ζει κανείς με ευδαιμονία και αξιοπρέπεια. Άρα οφείλουμε να δεχτούμε ότι η πολιτική κοινωνία αποβλέπει στις ηθικά ενάρετες ενέργειες των πολιτών και όχι απλώς στη συμβίωσή τους. Για το λόγο αυτό όσοι έχουν τη μεγαλύτερη συμβολή σε μια τέτοια κοινωνία, αυτοί έχουν και περισσότερα δικαιώ- ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, Συνέχεια από την σελίδα 13 Ο Αριστοτέλης, οι Κοινωνικές Τάξεις Κέρβερος ο υποχθόνιος διατάσσει ή κατά τα φαινόμενα υπάρχει. «Ν» = ναίει, «Ε» = και οι Σύγχρονες Ολιγαρχίες ένθα οθούνται οι ψυχές και «Κ»= Κέρβερος, «Υ» = υποχθόνιος, «Σ» = σημαίνει, Συνέχεια από την σελίδα 8 δηλ. Κατά τα φαινόμενα υπάρχουν κ.λ.π. δεν βρίσκουν αντίθετο τον Αριστοτέλη (με την προϋπόθεση φυσικά ότι δεν διαμορφώνονται με ανήθικα μέσα). την καταγωγή ή οι ανώτεροί τους, ως προς την πολιτική ματα στην πόλη παρά οι ίσοι ως προς την ελευθερία και Νύξ, νυκτός= νύχτα ( κατ` αντίθεσι με Και βέβαια, τίθεται ξεκάθαρα υπέρ της ιδιοκτησίας θεωρώντας ότι μόνο αν κάτι αποτελεί προσωπικό περιουσι- κατώτεροι όμως στην πολιτική αρετή». (σελ ). αρετή όμως άνισοι, ή οι ανώτεροί τους στον πλούτο, το φως της ημέρας), Αλλά και η «νύξ» δεν στερείται του φωτός, κατά την «Θεογονίαν» ακό στοιχείο θα τύχει και της πρέπουσας φροντίδας, ενώ Κι εδώ βλέπουμε για άλλη μια φορά την αριστοτελική μάλιστα εκ του ρήγματος που σε κάποια αυτά που ανήκουν σε όλους (κατά τον Αριστοτέλη πάντα) εκδοχή του άριστου πολίτη, που δεν έχει καμία σχέση στιγμή του αεί χρόνου συνετελέσθη και εκ μοιραία παραμελούνται. Ωστόσο, ο πιο καθοριστικός ούτε με τον πλούτο ούτε με την καταγωγή. Κι αυτός είναι του ερέβους εγεννήθη η νύξ (στιχ.123 ): παράγοντας όλων είναι πάντα η μεσότητα, όπως καθορίζεται από τη λογική. Με δυο λόγια η περιουσία πρέπει τους πλούσιους ούτε τους φτωχούς, αφού η ουσία δε και ο λόγος που ο Αριστοτέλης δε θα υποστηρίξει ούτε «Εκ Χάεος δ` Ερεβός τε μέλαινά τε Νύξ εγένετο». Νύξ, λοιπόν, ο έναστρος Ουρανός, το διασκορπισμένο εκ τού ρήγματος να υπάρχει, και είναι σωστό να διαφοροποιείται, όμως βρίσκεται εκεί, αλλά στην πολιτική αρετή που διέπει τους μέσα σε κάποια όρια. Ο Αριστοτέλης έχει ήδη καταδικάσει τον άμετρο πλουτισμό της καπηλικής που μετατρέπει ρά, λοιπόν, από την έκθεση αυτή ότι όσοι διαφωνούν» άριστους (με την αριστοτελική έννοια): «Φαίνεται καθα- φως και η θερμότης στον κόσμο. Η νύκτα όμως για τον έλλοπα κάτοικο των σπηλαίων ήταν κάτι το επικίνδυνο και ο φόβος το χρήμα σε αυτοσκοπό. (Η κοινωνική διαστρωμάτωση (δηλαδή οι οπαδοί της ολιγαρχίας και της δημοκρατίας) που προτάσσει ο Αριστοτέλης δεν έχει καμία σχέση με «για τα πολιτεύματα εξετάζουν αποσπασματικά την κατελάμβανε την ψυχή του. Η «Θεογονία» τις σύγχρονες οικονομικές ανισότητες του υπέρμετρου έννοια του δικαίου». (σελ. 143). (στιχ.211) και μετά λέγει: «Νυξ δ` έυεκεν πλούτου από τη μια και των ανθρώπων που ψάχνουν στυγερόν τε Μόρον και Κήρα μέλαιναν στα σκουπίδια από την άλλη). Εξάλλου, και τα έντονα και Θάνατον, τέκε δ` Υπνον, έτικε δε οικονομικά άκρα που δημιουργήθηκαν στην Αθήνα, όταν φύλον Ονείρων..δεύτερον αυ μώμον Αθηναίοι πολίτες γίνονταν δούλοι σε άλλους Αθηναίους και Οιζύν αλγινόεσσαν». { Η νύκτα δε (ιδιοκτήτες γης) λόγω αδυναμίας αποπληρωμής χρεών γέννησε και τον βδελιρό (τον γεμάτο μίσος) (μιλάμε για την έκρυθμη κατάσταση που προσπάθησε όλεθρο, και την κήρα που γεμίζει τις ψυχές να διαχειριστεί ο Σόλωνας), ο Αριστοτέλης τα καταδίκασε ονομάζοντας το πολίτευμα ακραία ολιγαρχία. Με από μαύρο τρόμο και τον θάνατο, γέννησε ακόμη και τον, ύπνο και τις τόσες μορφές άλλα λόγια οι πλούσιοι πρέπει να είναι μέσα σε ένα όριο ονείρων και ακόμη τον μώμο (τ` αποκύημα πλούσιοι και οι φτωχοί μέσα σε ένα όριο φτωχοί. (Ο της ζοφερής καρδιάς) και την οιζύν που Αριστοτέλης τάσσεται ανοιχτά υπέρ της ύπαρξης της μεσαίας τάξης, όπως άλλωστε αρμόζει και στις γενικότερες φέρνει θρήνους και κλάματα}. περί μεσότητας αντιλήψεις του). Η απόλυτη ανέχεια το μόνο που μπορεί να φέρει είναι επαναστάσεις, δηλαδή αιματοχυσίες, που για τον Αριστοτέλη είναι η πιο ξεκάθαρη απόδειξη της αποτυχίας του πολιτεύματος. Με δεδομένα λοιπόν αυτά τα όρια δεν παίρνει το μέρος των φτωχών. Γι αυτό και η εκ πρώτης όψεως ακατανόητη τοποθέτηση: «. η δημοκρατία» (αποβλέπει) «προς το συμφέρον των απόρων. δεν αποβλέπει στην κοινή ωφέλεια». (σελ. 127). Γι αυτό και υποστηρίζει ότι οι φτωχοί και οι πλούσιοι πρέπει να συνυπάρξουν χωρίς να καταπιέζει ο ένας τον άλλο. Γιατί από τη μια αποκλείει τα οικονομικά άκρα που οδηγούν στην εξαθλίωση και από την άλλη τοποθετεί και το μέγεθος της περιουσίας ως στοιχείο αξιοκρατίας. Και βέβαια το ότι δεν υποστηρίζει τους φτωχούς δε σημαίνει ότι υποστηρίζει τους πλούσιους. Γιατί η κοινωνία δε συγκροτήθηκε για χάρη των περιουσιών, αλλά για χάρη της συνύπαρξης που επιβάλλεται από την ίδια τη φύση του ανθρώπου: «Γιατί, αν συνέστησαν κοινωνία και αποφάσισαν τη συμβίωση χάρη των περιουσιών, τότε μετέχουν στην πόλη ανάλογα με την περιουσία τους και επομένως θα φαινόταν ισχυρή η ολιγαρχική άποψη για το δίκαιο (γιατί δεν είναι δίκαιο να μετέχει εξίσου σε ένα κεφάλαιο εκατό μνων αυτός που κατέβαλε μία μνα και ο άλλος που κατέβαλε το υπόλοιπο ποσό, ούτε στο αρχικό κεφάλαιο ούτε σε αυτό που διαμορφώνεται στη συνέχεια)». (σελ. 135). Η ολιγαρχική αντίληψη, όπως διατυπώνεται από τον Αριστοτέλη, που θέλει την κοινωνία ως εταιρεία πολυμετοχικού κεφαλαίου, όπου ο καθένας αξίζει αποκλειστικά το ποσό που καταθέτει (αυτό ακριβώς σημαίνει η συρρίκνωση της κοινωνικής πολιτικής, των παροχών, της δωρεάν παιδείας, υγείας κλπ). Είναι η πιο ακραία έκφανση του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού, που δεν μπορεί παρά να ταυτιστεί με τα συμφέροντα των πλουσίων. Υπό αυτές τις συνθήκες το ερώτημα γεννιέται αναπόφευκτα: Τα σύγχρονα πολιτεύματα πρέπει να τα κατατάξουμε στις δημοκρατίες ή στις ολιγαρχίες; Το σίγουρο είναι ότι η σωστή ολιγαρχία είναι αυτή που και τα οικονομικά συμφέροντα θα υπηρετήσει και ο λαός δε θα ξεσηκωθεί. Κι αυτό το τελευταίο προϋποθέτει τη συμμετοχή του στη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Αρκεί να είναι ελεγχόμενη. Η κατευθυνόμενη πληροφόρηση, η τρομοκρατία, η πολιτική διαφθορά και οι σχέσεις εξάρτησης που επιφέρει, η ατροφία των θεσμών και η χρηματοδότηση των προεκλογικών εκστρατειών από επιχειρηματικούς κύκλους που ταυτόχρονα μπορεί να ελέγχουν κανάλια, κατασκευαστικές εταιρείες κλπ δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια λάθους. Η σύγχρονη ολιγαρχία έχει και την πίτα και το σκύλο. Όμως αυτό κάθε άλλο παρά εξυπηρετεί το κοινό συμφέρον. Ο Αριστοτέλης γράφει: «ή αυτοί που <δεν> μετέχουν στη ζωή της πόλεως δεν είναι πολίτες, ή είναι πολίτες και έχουν δικαίωμα στο κοινό συμφέρον». (σελ. 127). Η σύγχρονη ολιγαρχία βρίσκει πιο βολικό να είναι πολίτες (κάθονται ήσυχα) αλλά να μην έχουν δικαίωμα στο κοινό συμφέρον. Δηλαδή να είναι κατ επίφαση πολίτες. Γιατί αυτός που δεν έχει δικαίωμα στο κοινό συμφέρον δεν είναι πολίτης. Όσο για τους ανθρώπους που διαχειρίζονται την εξουσία ο Αριστοτέλης είναι απολύτως σαφής: «Στα παλαιότερα χρόνια» (προφανώς αναφέρεται στις πρώτες κοινωνίες) «ζητούσαν, σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις της φύσης, να αναλαμβάνουν εκ περιτροπής τα δημόσια λειτουργήματα, με την απαίτηση κάθε πολίτης να αποτελεί αντικείμενο φροντίδας για τον άρχοντα, όπως ακριβώς και ο ίδιος, όταν ήταν άρχοντας, φρόντιζε για εκείνον. Σήμερα όμως, επειδή η διαχείριση των κοινών και η άσκηση δημόσιου αξιώματος παρέχουν ωφέλειες, οι πολίτες θέλουν να κυβερνούν συνεχώς, σα να συνέβαινε οι άρχοντες να υγιαίνουν διαρκώς, αν και ρέπουν σε ασθένειες. Διότι σε τέτοια περίπτωση εξ ίσου θα επιδίωκαν και οι ασθενείς τα αξιώματα». (σελ ). Κι αυτές ακριβώς είναι οι συνθήκες που διαμορφώνουν την ωφελιμιστική εκδοχή της εξουσίας. Το πλέγμα διαμορφώνεται αμέσως. Τα συμφέροντα διαπλέκονται μέχρι να επικρατήσει ο ισχυρός. Από αυτή την άποψη η αριστοτελική εκδοχή της πολιτικής αρετής και της κοινής ωφέλειας και του άριστου που υπερέχει σε ηθικό επίπεδο είναι σκέτος ρομαντισμός. Κι ως γνωστό, η πολιτική κατευθύνεται από τα χέρια των «ρεαλιστών». Αριστοτέλης: «Πολιτικά», τόμος 2 ος, μετάφραση Πηνελόπη Τζιώκα Ευαγγέλου, εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ, Θεσσαλονίκη Η φωτογραφίες είναι από εδώ: Το διαβάσαμε από το: Ο Αριστοτέλης, οι κοινωνικές τάξεις και οι σύγχρονες ολιγαρχίες Είναι βέβαιο, ότι πάντοτε η νυξ, η οποία γέννησε τον ύπνο και τα όνειρα, προκαλεί και σήμερα στις ανθρώπινες ψυχές ζοφερές δονήσεις. Έάν δε αναλογισθή κανείς ότι κάτοικος του σπηλαίου, της γήινης αυτής κοιλότητας, έχει πάντοτε «μέλαιναν νύκτα» και ότι η φωτιά δημιουργούσε κινήσεις των σκιών, τότε μπορεί ν` αντιληφθή, γιατί το σκότος έφερε την ταραχή την ανθρώπινη ψυχή. «Νυξ ερεβεννή», λέγει η «Θεογονία». Αυτήν την ταραγμένη κατάστασι του κατοίκου των σπηλαίων («Ν») κε του ύπνου) «Υ»), που κατα-λαμβάνει και κι-νεί τον άνθρωπο σε κόσμους («Κ») συγκεχυμένους («Σ») εξέφρασε ο ελλός με την λέξι «νυκς» (Ξ=ΚΣ). Είναι βέβαιο, ότι πάντοτε η νυξ, η οποία γέννησε τον ύπνο και τα όνειρα, προκαλεί και σήμερα στις ανθρώπινες ψυχές ζοφερές δονήσεις. Έάν δε αναλογισθή κανείς ότι κάτοικος του σπηλαίου, της γήινης αυτής κοιλότητας, έχει πάντοτε «μέλαιναν νύκτα» και ότι η φωτιά δημιουργούσε κινήσεις των σκιών, τότε μπορεί ν` αντιληφθή, γιατί το σκότος έφερε την ταραχή την ανθρώπινη ψυχή. «Νυξ ερεβεννή», λέγει η «Θεογονία». Αυτήν την ταραγμένη κατάστασι του κατοίκου των σπηλαίων («Ν») κε του ύπνου) Συνέχεια στην σελίδα 17 «Εμοί εις άνθρωπος τρισμύριοι, oι δ ανάριθμοι ουδ είς» Ηράκλειτος Εφέσιος

16 hellenic way Spring Equinox, Φιλέλληνας Συνέχεια από την σελίδα 11 με έναν αγώνα για τον πολιτισμό και την εκπαίδευση και με την αντίληψη πως η Ελλάδα βρίσκεται κατά κάποιον τρόπο μέσα «στον γενετικό κώδικα της Ιταλίας» Προβάλλεται μια ελληνοιταλική εθνική και πολιτισμική αλληλεγγύη. Περί τους εκατόν τριάντα επτά Ιταλούς θα έλθουν να πολεμήσουν στην Ελλάδα και από αυτούς οι σαράντα δύο θα σκοτωθούν ή θα πεθάνουν για άλλους λόγους. Οι πιο πολλοί είναι παλαίμαχοι των Ναπολεόντειων πολέμων ή πρωταγωνιστές των εσωτερικών αγώνων της Ιταλικής Τζουζέππε Ροσαρόλλ χερσονήσου. Το τάγμα των Φιλελλήνων που θα συσταθει τον Μάιο του 1822 θα έχει δύο λόχους με αρχηγούς διαφορετικών εθνοτήτων και διοικητή έναν Ιταλό, τον Ντάνια. Λόγοι, πάλι, πολιτικής σκοπιμότητας προκαλούν δυσφορία στον ερχομό Ιταλών εθελοντών και του επαναστάτη κόμη Σανταρόζα.[42] Σκοτώθηκε στην πτώση της Σφακτηρίας. Ο Ιταλικός φιλελληνισμός θα υπάρξει από τα πιο μακρά φιλελληνικά κινήματα του αιώνα αφού διαδραματίζει ρόλο και πέραν της Επανάστασης του 1821 και συγκεκριμένα το 1866 και κυρίως το 1897 [43] Ρωσία Τα αίτια ανάπτυξης του Ρωσικού φιλελληνισμού είναι: α) η κοινότητα της θρησκείας β) η φιλελεύθερη ιδεολογία φορείς της οποίας ήταν οι μαχητικοί Δεκεμβριστές γ) οι παραδοσιακοί ιστορικοί δεσμοί δ) ο κοινός αντίπαλος των δύο λαών, η Οθωμανική Αυτοκρατορία ε) οι μεταξύ τους οικονομικοί δεσμοί στ) η ένταξη Ελλήνων στη Ρωσική διοίκηση και το Ρωσικό στρατό ζ) οι ακμάζουσες Ελληνικές παροικίες. Οι δραστηριότητες του Ρωσικού φιλελληνισμού θα μπορούσαν να διακριθούν α) σε αυτές που εκδηλώθηκαν κατά την προετοιμασία της Ελληνικής Επανάστασης μέσα στην ίδια τη ρωσική επικράτεια β) σε αυτές που εκδηλώθηκαν μέσα στις παραδουνάβιες ηγεμονίες κατά τη διάρκεια της εκδήλωσής της επανάστασης και μετά την αποτυχία της εκεί γ) σε αυτές που εκδηλώθηκαν στην επαναστατημένη Ελλάδα. Έτσι στην ίδια την Ρωσία συστήθηκε η Φιλική Εταιρεία και τα μέλη της είχαν την δυνατότητα να μετακινούνται εντός της Ρωσικής επικράτειας προκειμένου να κατηχούν νέα μέλη. Μέλη της έγιναν και Ρώσοι, όπως ο στρατιωτικός Νικόλαος Γάλιτς. Χορηγήθηκαν αθρόα διαβατήρια σε Έλληνες και σε όποιον άλλον ήθελε να περάσει τα ρωσο-μολδοβλαχικά σύνορα. Ο Ρώσος στρατηγός Ίντσωφ ήταν ένας από τους κρατικούς εκείνους παράγοντες που χορήγησαν έγγραφα. Δεν ήταν επίσης μικρής συμβολής η σιωπηρή συμπαράσταση των Ρωσικών παραγόντων στις ενέργειες των Φιλικών. Ο Ρώσος στρατηγός Τσουκώφ χορήγησε στρατιωτικό υλικό σε Φιλικούς. Ο Δεκεμβριστής Α. Νέπινιν διοικητής της 16ης μεραρχίας αγόρασε όπλα και τα έστειλε στις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Ακόμα, συγκροτήθηκαν εθελοντικά σώματα, όπως του Ρώσου συνταγματάρχη Βασίλη Ιβάνοβιτς Σκολτάνωφ, το σώμα των Ρώσων κοζάκων, ενώ Ρώσοι ένοπλοι συμμετείχαν στα επαναστατικά σώματα στη Μολδοβλαχία. Και μετά την αποτυχία στις παραδουνάβιες ηγεμονίες όσοι κατέφυγαν στην Ρωσία δέχθηκαν τις φροντίδες των Ρώσων. Επίσης, απέστειλαν υπεύθυνους Ρωσικούς παράγοντες, όπως ο Δεκεμβριστής Πάβελ Πέστελ προκειμένου να παρακολουθεί τα γεγονότα στην επαναστατημένη Μολδοβλαχία και να δώσει αναφορά-ευνοϊκή-στον στρατηγό Κισελιόφ. Όταν ξέσπασε η επανάσταση στην Ελλάδα, παρασχέθηκε άσυλο στους καταδιωκόμενους Έλληνες από τις σφαγές που εξαπέλυσαν οι Τούρκοι : από Χίο, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Κυδωνιές, Κύπρο. Συστήθηκαν κομιτάτα με σκοπό την εξαγορά αιχμαλώτων και τη βοήθεια απόρων ( π.χ. το Κομιτάτο εξαγοράς αιχμαλώτων Γραικών Χίου, Κυδωνιών, Κασάνδρας, συστημένο από τον επίσκοπο Κισνόβ Δημήτριο). Μεταφέρονται στην Ελλάδα ένοπλοι εθελοντές και πολεμοφόδια (ο Ρώσος πρίγκηπας Καντακουζηνός, πλοία: το μπριγαντίνι Fidelissimo, η γολέτα La Speranza, το καλοκαίρι του του 1821 αναχωρούν για την Ελλάδα) Οι Ρώσοι διακρίνονται και στα πεδία των μαχών: ο Αφανάσα είναι στο πυρπολικό του Παπανικολή που βυθίζει το τουρκικό δίκροτο στην Ερεσσό. Αδελφοί Bereznsky στην Κρήτη και στο Πέτα-ένας εξ αυτών σκοτώθηκε στην Κάσο, έτερος εξ αυτών τραυματίστηκε εκεί, ενώ τρίτος έχασε το πόδι του στο Νεόκαστρο εναντίον του Ιμπαρήμ. Ο Νικόλαος Ράικο συμμετείχε στην εκστρατεία στην Χίο υπό τον Φαβιέρο. Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν Άλλοι αναδείχθηκαν σε υπεύθυνες θέσεις όπως ο Νικόλαος Ράικο : φρούραρχος στο Παλαμήδι, έπειτα στην Πάτρα και το Καστέλι του Μωρέως ως αντισυνταγματάρχης. Στην ναυμαχία του Ναυαρίνου συμμετείχαν με οκτώ πλοία ενώ βοήθησαν κατά τη διάρκειά της με απελευθερώσεις Ελλήνων αιχμαλώτων. Σε επίπεδο λογίας συμβολής, αναφέρονται η φιλελληνική λογοτεχνική προσφορά του ποιητή Αλέξανδρου Πούσκιν (τα ποιήματα: Στον Οβίδιο, Στην Ελληνίδα, Ξεσηκώσου Ελλάς, το ημιτελές διήγημα Κίρτζαλης εμπνευσμένο από τα γεγονότα στη Μολδοβλαχία), του Κ.Φ.Ριλέγεφ, του Β.Κιουχελμπέκερ. Παρήχθησαν και κυκλοφόρησαν χρωμολιθογραφίες, γλυπτά και πίνακες με θέματα και πρόσωπα από την Ελληνική Επανάσταση. Πρέπει ακόμα να αναφερθεί η διάσωση και η δωρεάν παράδοση αρχαιοτήτων στο Εθνικό Μουσείο στην Αίγινα, από τον Ρώσο πλοίαρχο Επαντσχίνε. Δεν έλειψαν και οι οικονομικές ενισχύσεις για την ανέγερση φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, όπως των επικεφαλής αξιωματικών της Ρωσικής ναυτικής δύναμης που συγκρούστηκε στο Ναβαρίνο με αποδέκτες το νοσοκομείο του Ναυπλίου, τη νεοσυσταθείσα Εκκλησιαστική Σχολή του Πόρου, και με σκοπό την δημιουργία αλληλοδιδακτικού σχολείου στον Πόρο. Γερμανικός φιλελληνισμός Κατά την εποχή της Επανάστασης στον χώρο της γερμανόφωνης Ευρώπης υπήρχε μια χαλαρή συνομοσπονδία κρατών. Τα μεγαλύτερα μέλη της ήταν η Αυστρία και η Πρωσία, ενώ μέλη ήταν επίσης η Βαυαρία, η Δανία, το Λουξεμβούργο κλπ. Ανώτατος άρχων της συνομοσπονδίας κατά την εποχή της Επανάστασης ήταν ο Αυστριακός καγκελάριος Κλέμενς Μέτερνιχ. Η Αυστρία και η Πρωσία, μαζί με τη Βρετανία και τη Ρωσία, είχαν συνάψει από το 1815 μια σειρά συμφωνιών (τη λεγόμενη «Ιερή Συμμαχία») που επισήμως είχε ως στόχο την τήρηση της ειρήνης στην Ευρώπη και τη συνεργασία μεταξύ αυτών των μοναρχιών. Από τους πρώτους μήνες της Επανάστασης η γερμανόφωνη κοινή γνώμη τάχθηκε με το μέρος των Ελλήνων. Αντίθετα, ο Μέτερνιχ, όπως και οι άλλοι ηγεμόνες της Συμμαχίας τήρησαν αρνητική στάση, καθώς την συσχέτισαν με το κίνημα του Καρμποναρισμού στην Ιταλία το οποίο θεωρήθηκε κίνδυνος για την ανατροπή των μοναρχιών. Τον Μάϊο του 1821, στο Συνέδριο του Λάιμπαχ η Ιερά Συμμαχία απέρριπτε κάθε κίνημα ανατροπής της νόμιμης εξουσίας μέσω εξέγερσης και βίας. Η επίσημη εφημερίδα της Αυστρίας Österreichischer Beobacther (Αυστριακός Παρατηρητής) σχολιάζοντας για πρώτη φορά τα συμβάντα στην Ελλάδα την 8 Ιουνίου (ν.ημ.) 1821 υποστήριζε ότι οι επαναστάτες βρίσκονταν σε στενή επαφή με τα επαναστατικά κινήματα στην Ιταλία και ότι σκοπός τους ήταν η διατάραξη της ησυχίας στην χριστιανική Ευρώπη. Έτσι, σχολίαζε η εφημερίδα, μια επιχείρηση που ξεκίνησε με πολιτικό δόλο δεν θα έχει αποτέλεσμα και θα οδηγήσει τον ελληνικό λαό σε μεγάλα δεινά. Λόγω της πολιτικής αυτής απαγορεύτηκε κάθε φιλελληνική κίνηση σε πολλά γερμανικά κράτη. Ωστόσο υπήρξαν πολιτικοί και διανοούμενοι που τάχτηκαν ανοιχτά υπέρ της Ελληνικής Επανάστασης. Ο βαρώνος von Gagern στην Ταξική Δίαιτα του πριγκηπάτου της Έσσης-Ντάρμσταντ την 19 Ιουνίου εκφωνεί θερμό φιλελληνικό λόγο που περιλάμβανε μεταξύ άλλων τα εξής: «Ένα θανάσιμο αμάρτημα θα βαραίνη το Γερμανικό Έθνος αν δεν εγείρεται πουθενά ούτε βοήθεια ούτε φωνή προς χάριν των Ελλήνων. Αυτοί μπορεί να έχουν αρχίσει τον αγώνα τους ασύνετα, την ακατάλληλη στιγμή, με ανεπαρκή μέσα. Εγκληματίες όμως δεν πρέπει να χαρακτηριστούν για αυτό το λόγο. Δεν ήσαν υπήκοοι, στην έννοια του δικαίου των Εθνών και του πολιτισμού μας, αλλά σκλάβοι. Αυτό μαρτυρούν οι αρχιερείς των, που χωρίς ενοχή και χωρίς να απολογηθούν, υπέστησαν δεινόν θάνατο στις πύλες των ναών τους. Εγώ, ως υπήκοος ενός πρίγκιπα ο οποίος έγινε μέλος της Ιεράς Συμμαχίας, και ως εκπρόσωπος των δικαιωμάτων και των επιθυμιών ενός γερμανικού λαού, εκφράζω εδώ την προσδοκία και ελπίδα ότι οι Έλληνες θα βγουν νικητές από τον αγώνα τους, ή να τους εξασφαλιστή μιά συνθήκη που θα τους θέση υπό την αιγίδα του ευρωπαϊκού δικαίου των Εθνών.» Την 1 Αυγούστου 1821 ο καθηγητής Krug από τη Λειψία δημοσίευσε υπό μορφή φέιγ-βολάν πρόσκληση για την ίδρυση συλλόγων για την υποστήριξη των Ελλήνων. Λίγες μέρες αργότερα ένα βασιλικό διάταγμα απαγόρευε την διάδοση αυτών των φυλλαδίων στη Σαξόνία. Μια προσπάθεια αποστολής μιας «Γερμανικής Λεγεώνας» από τη Βαυαρία στην Ελλάδα από τον καθηγητή Fr. Thiersch επίσης απαγορεύτηκε. Στην Πρωσία επίσης απαγορεύτηκε κάθε δημόσια εκδήλωση φιλελληνισμού. Η πολιτική του Μέτερνιχ εμπόδισε σοβαρά την βοήθεια προς τους Έλληνες αλλά δεν κατάφερε να την σταματήσει εντελώς. Στον ηθικό τομέα απέτυχε πλήρως αφού δεν κατάφερε να αλλάξει την φιλελληνική κοινή γνώμη. Στα πιό φιλελεύθερα νοτιο-δυτικά κρατίδια της Γερμανικής Συνομοσπονδίας, με κέντρο τη Στουτγκάρδη, άρχισαν από το φθινόπωρο του 1821 να λειτουργούν φιλελληνικές επιτροπές οι οποίες και έστειλαν εθελοντές στην Ελλάδα και υποστήριξαν οικονομικά πρόσφυγες. Στη Γερμανία η Ελληνική Επανάσταση ερμηνεύτηκε από την αρχή σαν μια ιδιαίτερη περίπτωση, διαφορετική από τις άλλες, που δεν σκόπευε στην ανατροπή κάποιας νόμιμης εξουσίας ούτε είχε σχέση με συνωμοσίες όπως ο Καρμποναρισμός. Θεωρούσαν ότι τα αιτήματα των Ελλήνων ήταν δίκαια και ότι άξιζαν μια θέση στην πολιτισμένη χριστιανική Ευρώπη. Η λατρεία και ο θαυμασμός που έτρεφε στην ψυχή του για την Ελλάδα ο Γερμανός φιλέλληνας και φίλος του Γκαίτε, Σίλλερ, Ο γερμανόφωνος τύπος στο μεγαλύτερο μέρος του φιλοξενούσε φιλελληνικά δημοσιεύματα. Σε ένα από αυτά του καθηγητού Krug αναφέρει: «Όλη η Τουρκοκρατία έχει από καιρό προγραφεί από την κοινή γνώμη σαν κάτι άκρως άδικο που δεν υποφέρεται... Εάν λοιπόν μια ζηλότυπη και γεμάτη φόβο πολιτική των κυβερνήσεων θεωρεί τον Ελληνικό Αγώνα απελευθερώσεως άκαιρο για τους δικούς της σκοπούς, παρά ταύτα δεν θα πετύχει, παρ όλα τα σοφίσματά της, να κάνει τον κόσμο να πιστέψει ότι αυτός ο αγώνας είναι άδικος». Ωστόσο, στο Συνέδριο της Βερόνας που έγινε στο τέλος του 1822 επικράτησε και πάλι ο Μέτερνιχ και από το Συνέχεια στην σελίδα 18

17 11 Τονίζεται ιδιαίτερα το γεγονός ότι χάρη στη ρωσική σημαία κυκλοφορούσαν ελεύθερα τα ελληνικά πλοία. Η εμπορική και ναυτιλιακή ανάπτυξη των Ελλήνων οφείλεται φυσικά και στη γενικότερη οικονομική και πολιτική συγκυρία στη Μεσόγειο. Επισημαίνουμε ενδεικτικά ορισμένα γεγονότα: την παρακμή της Βενετίας, τη ναυτολόγηση Ελλήνων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τις ελληνι- ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, Συνέχεια από την σελίδα 15 «Υ»), που κατα-λαμβάνει και κι-νεί τον άνθρωπο σε κόσμους («Κ») συγκεχυμένους («Σ») εξέφρασε ο ελλός με την λέξι «νυκς» (Ξ=ΚΣ). κές παροικίες, την αδράνεια του εμπορικού αγγλογαλλικού στόλου λόγω των πολέμων, την πλήρη αδιαφορία των οθωμανικού στρατιωτικού κράτους για το θαλασσινό εμπόριο. Ασφαλώς σπουδαίο ρόλο έπαιξε και η ναυτική παράδοση των Ελλήνων. Με ιδιαίτερη συμφωνία (1783), που ουσιαστικά ήρθε ως επεξήγηση των ασαφειών της προηγούμενης συνθήκης (1774), τα ελληνικά πλοία με ρωσική σημαία απέκτησαν το δικαίωμα ελεύθερης ναυσιπλοΐας στα Στενά. Τι γράφουν τα τουρκικά σχολικά βιβλία για την Επανάσταση του 1821; Συνέχεια από την σελίδα 3 όλη η Πελοπόννησος διαιρείται σε 24 βιλαέτια, Μ.Β. Σακελλαρίου, Η Πελοπόννησος κατά την δευτέραν Τουρκοκρατίαν , ανατύπωση, Αθήνα 1978, σ. 99. Διοικείται από το «μόραβαλεσή» ως πασαλίκι με κέντρο την Τριπολιτσά. Ιδιότυπη εξαίρεση αποτελεί μόνο η Μάνη, που υπάγεται στη δικαιοδοσία του Καπουδάν πασά και αυτοδιοικείται από ντόπιο καπετάνο, τον «μανιάτ-μπέη» ( ), Π. Καλονάρου, Μάνη, εδ. Π. Πατσιλινάκος, Αθήνα 1981, σ. 57. Το Φανάρι στην Κωνσταντινούπολη 6 Οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης επάνδρωσαν σε μεγάλο βαθμό τον τουρκικό κρατικό μηχανισμό. Ιδιαίτερα διέπρεψαν ως διερμηνείς (δραγουμάνοι). 7 Η ευνοϊκή μεταχείριση των Φαναριωτών από το σουλτάνο παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα της εκτίμησης και της ειδικής μεταχείρισης που είχαν οι Έλληνες από την Υψηλή Πύλη. Άρα το συμπέρασμα για το μαθητή είναι εύλογα η αχαριστία των Ελλήνων προς τον «ευεργέτη» τους σουλτάνο. Αποσιωπάται τελείως η αδήριτη αναγκαιότητα που επέβαλε τους Φαναριώτες στην τουρκική διοίκηση ως Μεγάλους Διερμηνείς και ως ηγεμόνες στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες ( ). Η ανάγκη επικοινωνίας με τις χώρες της Δύσης (συνθήκες-διομολογήσεις) κατέστησε απαραίτητη την παρουσία των γλωσσομαθών Φαναριωτών, μια και το Κοράνι απαγόρευε την εκμάθηση γλωσσών των απίστων. 8 Οι απελευθερωτικοί αγώνες των Ελλήνων θεωρούνται κινήματα που προήλθαν αποκλειστικά και μόνο από την επαφή των Ελλήνων με τη Ρωσία. Αγνοούνται όλα τα επαναστατικά κινήματα πριν από τον Μεγάλο Πέτρο. Τον 15ο αι. κατά τον τουρκοβενετικό πόλεμο επαναστατεί η Πελοπόννησος. Τον 16ο αι. η Ήπειρος και η Πελοπόννησος, παραμονές της ναυμαχίας της Ναυπάκτου (1571). Από το 1600 έως το 1611 ο επίσκοπος Διονύσιος Τρίκκης, ο «Σκυλόσοφος», ξεσηκώνει τη Θεσσαλία και την Ήπειρο. 9 Είναι η εποχή που ο Μεγάλος Πέτρος αναπροσαρμόζει την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας, αναζητώντας παράθυρο στο Νότο, και καλεί τους Έλληνες «εις το ασκέρι του και εις το μεγάλο φλάμπουρό του». Από τότε διαμορφώνεται η πεποίθηση ότι η απελευθέρωση των Ελλήνων θα έρθει από το ξανθό γένος του Βορρά, και αρχίζουν να διαδίδονται οι προφητείες του Αγαθάγγελου, Κ.Ν. Σάθα, Τουρκοκρατούμενη Ελλάς, Αθήνησι 1869, σ Πρόκειται για τα Ορλωφικά κατά τη διάρκεια του Α επί Μεγάλης Αικατερίνης Ρωσοτουρκικού πολέμου ( ), που κλείνει με τη Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, Τ. Αθ. Γριτσοπούλου, Τα Ορλωφικά, εν Αθήναις Έτσι αποδίδεται η Φιλική Εταιρεία. 13 Προφανώς το σλαβοκατάληκτο όνομα του Γιαννιώτη εμπόρου Αθανασίου Τσακάλωφ οδήγησε τον Τούρκο συγγραφέα να εκλάβει ως Βούλγαρο τον πιο μορφωμένο Έλληνα από τους ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, του οποίου ουδέποτε αμφισβητήθηκε η ελληνικότητα. Ο Τσακάλωφ είναι γιος του Γιαννιώτη εμπόρου Ιωάννη Τσακάλογλου, που μετοίκησε στη Μόσχα για εμπορικούς λόγους και άλλαξε το όνομά του από Τσακάλογλου στο «ρωσοπρεπές» Τσακάλωφ, κατά τη συνήθεια της εποχής. 14 Ο στόχος της Φιλικής δεν είναι σαφής. Σύμφωνα με την προκήρυξή της «η Εταιρεία συνίσταται από καθ αυτό Έλληνας φιλοπάτριδας και ονομάζεται Εταιρεία των Φιλικών. Ο σκοπός των μελών αυτής είναι η καλυτέρευση του Έθνους και, αν ο Θεός το συγχωρέσει, η ελευθερία του» (από κείμενο της Φιλικής στα κρατικά αρχεία της Ρουμανίας, που δημοσιεύτηκε στα Ντοκουμέντα για την ιστορία της Ρουμανίας, τ. Δ σσ , βλ. Η Επανάσταση του 21. ΚΜΕ σ. 76). Η ελληνική άποψη είναι ότι μοναδικός «σκοπός της Φιλικής ήταν η απελευθέρωση της πατρίδας και πέρα από αυτό δεν υπάρχουν μαρτυρίες ότι αποφασίστηκε οτιδήποτε άλλο, π.χ. ποιο θα ήταν το καθεστώς της ανεξάρτητης Ελλάδας βασιλεία ή αβασίλευτη δημοκρατία» (Ι.Ε.Ε., τ. ΙΑ, σ. 425). 15 Νεότερες έρευνες πιστοποιούν τη σχέση του πατριάρχη Γρηγορίου Ε με τους Φιλικούς, Θ. Ζώρα, Ο απαγχονισμός του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε εις έκθεσιν του Ολλανδού επιτετραμμένου Κωνσταντινουπόλεως, Παρνασσός ΙΒ (1976), Αντίθετα ο τσάρος, που αρχικά αγνοεί την ύπαρξη της Εταιρείας, θα αντιταχθεί στα σχέδια του Υψηλάντη και των Φιλικών, όπως μαρτυρεί ο Καποδίστριας, απαντώντας σε επιστολή Έλληνα της Οδησσού, Βλ. Μέντελσον-Μπαρτόλδυ, σ Πράγματι από τους βασικούς λόγους που επέβαλαν την επίσπευση της Επανάστασης ήταν η εμπλοκή της Πύλης σε πόλεμο με τον Αλή πασά. Αλλά ο Αλής ήταν εκείνος που περίμενε εναγωνίως την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, όπως μαρτυρεί και το αλβανικό εγχειρίδιο (σ. 162), το οποίο αναφέρει ότι ο Αλής βοήθησε τη Φιλική Εταιρεία και ανυπομονούσε να ξεσπάσει η Ελληνική Επανάσταση στο Μωριά, όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Όταν την Άνοιξη του 1820 η Πύλη τον καταδίκασε σε θάνατο, στήριξε τις ελπίδες του στους σαράντα χιλιάδες στρατιώτες του? ήλπιζε μάλιστα ότι ο σουλτάνος θα ζητούσε να συμβιβαστεί μαζί του. Το υπαίθριο παζάρι της Αθήνας επί Τουρκοκρατίας. Πίνακας του Edward Dodwell(ηλεκτρονική μορφή κειμένου από 24grammata.com) ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΕΡΓΟΝ ΕΣΤΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Ναυς εκ της ρίζας ΝΑΥ ή ΝΑF - (με δίγαμμα ): πλοίο. Στην Δωρική διάλεκτο το όνομα «ναυς» εκλίνετο ως ακολούθως: ναός, ναΐ, ναυν, πληθ. νάες, ναών, ναυσί, ναυς. Την λέξι συναντούμε στην «Θεογονία», τον Όμηρο και τον Ησίοδο. Στην Θεογονία» το πλοίο του Ιάσονος, του «ποιμένος λαών», ο οποίος κατ` εντολήν του τότε «μεγάλου βασιλέως Πελίου (στιχ ) ετέλεσε «στονόεντας άθλους» ελέγετο «ωκεία ναυς». Αυτό το πλοίο ο Όμηρος αποκαλεί: «ποντοπόρος νυής». Προσθέτοντας το όνομα «Αργώ» (Οδυσ Μ 70 ). Εκτός όμως των επιθέτων αυτών και άλλα επίθετα εδίδοντο στα πλοία, π.χ. «νήες στρογγύλλαι» εκ της μεγάλης χωρητικότητας. Ή «γαύλος» επίσης εκ της περιεκτικότητος, ή «ολκάς», δηλαδή ρυμουλκούμενο (μαούνα, φορτηγίς), και ακόμη «ναυς μακρά», πολεμικό πλοίο. Το όνομα «ναυς» αυτές τις έννοιες συνοπτυκώς δηλώνει και το πλοίο ήταν και είναι κατοικία τού ανθρώπου («ΝΑ»), αλλά κατοικία υπεράνω του υγρού στοιχείου («Υ»: Ιδέ γράμμα Υ), δι` αυτής δε της κατοικίας ο άνθρωπος πηγαίνει και έρχεται επί του υγρού στοιχείου («Σ»). Νοέω= παρατηρώ διά των οφθαλμών. Ο Όμηρος διά του νοείν υπονοεί την αντίληψι του νου την προερχόμενη εκ της οράσεως, π.χ. «το δε ιδών ενόησε» (Ιλ. Α599 ).ή «ουκ ίδεν ουδ` ενόησε» (Οδυσ Ν 318). Επίσης το «νοείν», ηδύνατο να είναι ιδιότης της ψυχής, ιδίως των ισχυρών αισθημάτων και παθών ή του πνεύματος, αλλά πάντοτε εκ της οράσεως προερχόμενο, π.χ. «θυμώ νοέω καί οίδα έκαστα» (Οδυσ Σ228). Ο Τηλέμαχος απαντών στην μητέρα του Πηνελόπη, η οποία τον κατηγορεί ότι: «ουκέτι τοι φρένες έμπεδοι ουδέ νόημα», δηλαδή ότι δεν έχουν πλέον λογικήν εδραία τα διανοήματά του, αυτός απαντά ότι: «διά του συναισθηματικού φόρτου αυτών που αντιλαμβάνεται παρατηρώντας τα γύρω του δεν μπορεί να σκέπτεται συνετά («πεπνυμένα πάντα νοήσαι»). Νοέω= παρατηρώ διά των οφθαλμών. Ο Όμηρος διά του νοείν υπονοεί την αντίληψι του νου την προερχόμενη εκ της οράσεως, π.χ. «το δε ιδών ενόησε» (Ιλ.Α599 ).ή «ουκ ίδεν ουδ` ενόησε» (Οδυσ Ν 318). Επίσης το «νοείν», ηδύνατο να είναι ιδιότης της ψυχής, ιδίως των ισχυρών αισθημάτων και παθών ή του πνεύματος, αλλά πάντοτε εκ της οράσεως προερχόμενο, π.χ. «θυμώ νοέω καί οίδα έκαστα» (Οδυσ Σ228). Ο Τηλέμαχος απαντών στην μητέρα του Πηνελόπη, η οποία τον κατηγορεί ότι: «ουκέτι τοι φρένες έμπεδοι ουδέ νόημα», δηλαδή ότι δεν έχουν πλέον λογικήν εδραία Συνέχεια στην σελίδα 19

18 Φιλέλληνας hellenic way Spring Equinox, Συνέχεια από την σελίδα 16 Συνέδριο εκδόθηκε ψήφισμα που καταδίκαζε την Ελληνική Επανάσταση χαρακτηρίζοντάς την «ανόητη και εγκληματική επιχείρηση». Μετά από αυτό, το φιλελληνικό κίνημα στη Γερμανία κλονίστηκε και σχεδόν διακόπηκε, έως ότου το 1826 δημιουργήθηκε νέο ρεύμα φιλελληνισμού με αφορμή την τραγική πτώση του Μεσολογγίου. Άλλες φιλελληνικές εκδηλώσεις ήταν η δημιουργία φιλελληνικών κομιτάτων με πρωτοβουλία καθηγητών όπως του θεολόγου Fr. Nagel, του Νεάντερ (J. Neander), του Νίμπουρ (Barthold Georg Niebuhr) και άλλων. Οι προτοβουλίες που αναλαμβάνουν είναι πολλές: έκδοση φυλλαδίων που προτρέπουν στην ίδρυση φιλελληνικών σωματείων, στην παροχή ποικίλης αρωγής, έρανοι σε χρήμα και είδη, στρατολογούνται νέοι εθελοντές, ενώ κάποιοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι των Ελλήνων σπουδαστών οι οποίοι συγκροτούν στρατιωτικά σώματα με σκοπό να πάνε στην Ελλάδα, εκφράζουν την επιθυμία να τους συνοδεύσουν στον προορισμό τους. Σημαντικά κέντρα φιλελληνικής δράσης στη Γερμανία υπήρξαν οι πόλεις του Αμβούργου και της Βρέμης, το Ντάρμσταντ και η Στουτγκάρδη. Οι Zimmermann-καθηγητής, Chevalier από τη Γενεύη και Dannenberg υπασπιστής της φρουράς του Αμβούργου συγκροτούν την Ελληνογερμανική Λεγεώνα. Το 1827 ιδρύθηκε στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας Πανελλήνιον με σκοπό την ανατροφή ορφανών παιδιών από την Ελλάδα. Τα αίτια ανάπτυξης του Γερμανικού φιλελληνισμού θεωρούνται ότι είναι ο κλασικισμός που καλλιεργείτο στην Γερμανία τα προεπαναστατικά χρόνια σε συνδυασμό με τον ρομαντισμό της εποχής. Επίσης η παρουσία και η δράση εκεί των Ελλήνων σπουδαστών και εμπόρων. Ενεργή ήταν η συμμετοχή Γερμανών φιλελλήνων στα επαναστατικά γεγονότα στην Ελλάδα: στην Κρήτη ο γιατρός Σχιεράϊπερ τον Δεκέμβριο του 1823 παρέχει ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη, ενώ ο Hane ανέλαβε τη διοίκηση του φρουρίου της Γραμβούσας στα τέλη Φεβρουαρίου 1828 Εβραϊκός Φιλελληνισμός Υπήρξαν Εβραίοι που συμπαραστάθηκαν και Εβραίοι που επέδειξαν αρνητική στάση απέναντι στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων. Σύμφωνα με τον καθηγητή Σπυρίδωνα Λουκάτο οι παράγοντες οι οποίοι εμπόδισαν την ανάπτυξη του Εβραϊκού Φιλελληνισμού ήταν: α)ο μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων φυλετικός φανατισμός και η θρησκευτική μισαλλοδοξία (εκατέρωθεν τέτοιες πράξεις ήταν: η διαπόμπευση του σώματος του Γρηγορίου του Ε από τους Εβραίους της Κωνσταντινούπολης και οι σφαγές που υπέστησαν οι Εβραίοι της Οδησσού από τους εκεί Έλληνες και Ρώσους όταν έφτασε ο νεκρός του Πατριάρχη, αλλά και οι σφαγή των Εβραίων της Τριπολιτσάς), β)ο οικονομικός ελληνο-εβραϊκός ανταγωνισμός γ)η ανάγκη επιβίωσης των Εβραίων μέσα στο πλαίσιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από την άλλη μεριά οι παράγοντες εκείνοι που καλλιεργούσαν τον Εβραϊκό φιλελληνισμό ήταν: α)η Φιλελεύθερη Ευρωπαϊκή ιδέα, β)οι φιλικοί δεσμοί Ελλήνων και Εβραίων της διασποράς (ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος φίλος και δάσκαλος των Ελληνικών στην εβραϊκή οικογένεια Finzi στην Φλωρεντία), γ)η κοινή συμβίωση Ελλήνων και Εβραίων (ο Χανέν, Εβραίος της Τριπολιτσάς σώθηκε με την οικογένειά του. Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Εβραϊκού φιλελληνισμού ήταν τα εξής: α)εκδηλώνεται κυρίως στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες όπου κοινωνικοί, ιδεολογικοί, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες ευνοούν τις ιδεολογικές ζυμώσεις μεταξύ των Εβραίων της διασποράς και τους κάνουν πιο δεκτικούς στα φιλελεύθερα μηνύματα. Β)εκφράζεται με τον εκχριστιανισμό των Εβραίων γ)με μικτούς γάμους μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων. Περιορισμένης έκτασης μπορούν να χαρακτηριστούν οι προσφορές των Εβραίων στην Ελληνική Επανάσταση: συμμετοχή σε μάχες, συμπαράσταση σε φυλακισμένους και παροχή ιατρικής βοήθειας, συμμετοχή σε φιλελληνικά κομμιτάτα, εκκλήσεις για συνδρομές υπέρ των Ελλήνων, συμπαράσταση εκ μέρους Εβραίων δημοσιογράφων. Η έρευνα μέχρις σήμερα έχει επισημάνει τους εξής Εβραίους που έχουν συμμετάσχει ή συμπαρασταθεί στην Ελληνική υπόθεση: (Cremieux) Κρεμιέας Αδόλφος από την Γαλλική πόλη Νίμ ήταν μέλος της εκεί Φιλελληνικής Εταιρείας. Ιωάννης Λέχος ήλθε στην Ελλάδα περί το 1805 κι αφού βαπτίστηκε χριστιανός μετέβη τον Φλεβάρη του 1822 στην Κρήτη όπου συμμετείχε σε μάχες στην περιοχή Κισσάμου, στη συνέχεια,το 1823, εργάσθηκε αμισθί στο επαρχείο Σαντορίνης, ενώ υπηρέτησε ως πυροβολικός στο σώμα του Φαβιέρου. Δημήτριος Ιωάννου Λέχος πολωνοεβραίος, γιος του προηγούμενου. Έλβιγκ, ραβίνος στο Werle της Βεστφαλίας απηύθυνε έκκληση στις 21 Μαΐου του 1826 προς όλες τις ισραηλιτικές κοινότητες προκειμένου να συνδράμουν τους χειμαζόμενους Έλληνες. Λαφίτ Γεώργιος, ο οποίος ήταν Εβραίος δημοσιογράφος στο Παρίσι και αρθρογραφούσε υπέρ του Ελληνικού αγώνα. Ραφαήλ Γεώργιος που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και βαπτίστηκε χριστιανός Χη Ιωάννης γιατρός από Ισραηλιτική οικογένεια της Ζακύνθου ο οποίος ασπάσθηκε τον χριστιανισμό και παρείχε τις ιατρικές του υπηρεσίες στους Επαναστατημένους Έλληνες. Ιάκωβος Μαβέιτς, εκχριστιανισμένος Εβραίος από τη Ρωσία μετείχε στην επανάσταση της Μολδοβλαχίας. Νιάρντι Μποτελάτ και Ιωαννίτσα Μποτεζάν εκχριστιανισμένοι Εβραίοι που συμμετείχαν στην επανάσταση στο Ιάσιο. Τούρκοι φιλέλληνες Στους Τούρκους που με διάφορους τρόπους συνένδραμαν στην Επανάσταση μπορούμε να αναφέρουμε διάφορα πρόσωπα, είτε πολιτικές είτε θρησκευτικές προσωπικότητες, όπως τον μουσουλμάνο θρησκευτικό ηγέτη, τον σεϊχουλισλάμη Χατζή Χαλίλ Εφέντη, ο οποίος αρνήθηκε να επικυρώσει την εντολή του σουλτάνου Μαχμούτ Β για αθρόα σφαγή των ελλήνικών πληθυσμών, με τίμημα την εξορία του και τη δολοφονία του. Επίσης, τον τούρκο γιατρό του Ανδρούτσου και του Μακρυγιάννη, Χασάν Αγά Κούρταλη. Επίσης αναφέρεται η Οθωμανική Εκατονταρχία του Μουσταφά Γκέκα. Αλβανοί Φιλέλληνες Οι Αλβανοί που μετείχαν στο κίνημα του Υψηλάντη ήταν πιο πολλοί αλλά καταγράφονται ως Έλληνες. Ο Μουσταφά-Γκέκας, ο Αμπτής Γκέκας, ο Μάκος Κούστα που λειτουργούσε ως κομιστής επιστολών του Αλή πασά προς τους Έλληνες, μα τελικά προσχώρησε στο Ελληνικό στρατόπεδο. Συν εκστράτευσε με τον Καραϊσκάκη στην Αν. Στερεά και στην Καποδιστριακή περίοδο διορίστηκε ως εκατόνταρχος της Β χιλιαρχίας. Ακόμα ο Μπαϊράμης Λιάπης διατελώντας υπό την ηγεσία του Νικ. Κριεζιώτου συμμετείχε σε πολεμικές επιχειρήσεις στο Τρικκέρι και στην Ανατολική Στερεά. Ρουμάνοι Φιλέλληνες Ο Ελληνικής καταγωγής Ρουμάνος πρίγκιπας Αλέξανδρος Καντακουζηνός επικεφαλής εκατό Αλβανών κατέλαβε το Κάστρο της Μονεμβασιάς τον Ιούλιο του Ο αδελφός του, Γεώργιος Καντακουζηνός Ντελάνου αξιωματικός στο Ρωσικό στρατό, συνόδευε τον Υψηλάντη στην διάβαση του Προύθου. Επίσης ο Ρουμάνος βογιάρος Γεώργιος Βοϊνέσκου συνόδευσε τον Δημήτριο Υψηλάντη στην Ελλάδα και συμμετείχε σε μάχες μαζί του. Ο Βογιάρος Ιορδάνης Ροζνοβάνου συνέδραμε το κίνημα της Μολδοβλαχίας οικονομικά (με ολλανδικά δουκάτα) και 300 άλογα. Ο μητροπολίτης Βενιαμήν Κοστάκη προσέφερε χρήματα και άλογα. Μέλη της Φιλικής Ετιαρείας διετέλεσαν επίσης Ρουμάνοι, οι Γρηγόριος Μπρακοβεάνου, και Μπάρμπου Βακαρέσκου. Την θυσία των Ρουμάνων Ιερολοχιτών που έπεσαν στο πεδίο της μάχης υμνεί ο ποιητής Γρηγόριος Αλεξανδρέσκου με το ποίημά του Τα μνήματα του Δραγατσανίου Πως αντιμετώπισαν οι Έλληνες τους Φιλέλληνες Αξιοποιήθηκαν σε διάφορες θέσεις. Στην Τεργέστη ως μία από τις πύλες εξόδου τους προς την Επαναστατημένη Ελλάδα, ο Δημήτριος Υψηλάντης επιθυμώντας να οργανώσει ένα τακτικό σώμα κατά τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα, διάλεξε ως προγυμναστήν στρατιωτικόν, ένα φιλέλληνα αξιωματικό του γαλλικού στρατού, τον Bαλέστ, ο οποίος χρησιμοποίησε Ιταλούς και Γάλλους αξιωματικούς για να τον επικουρήσουν στο έργο του. Συνάντησαν πάλι την απροθυμία να αξιοποιηθούν ή να χρηματοδοτηθούν από τους τοπικούς πολιτικούς και στρατιωτικούς αρχηγούς. Καθώς μάλιστα πλεόναζαν οι βαθμοφόροι και οι θέσεις ήταν περιορισμένες, απογοητεύονταν όταν η ιεράρχηση τους δεν ήταν ανάλογη του βαθμού τους. Ή πάλι, οι Έλληνες δεν ήταν σε θέση ή δεν ήθελαν να τους χρηματοδοτήσουν, γιατί έτσι κι αλλιώς έπρεπε να μεριμνήσουν για τα δικά τους σώματα. Η συμμετοχή τους πάλι σε επιχειρήσεις κατάληψης πόλεων συνεπαγόταν και μερίδιο στις λείες και έπρεπε να αποκλεισθούν οι ξένοι. Επίσης περιφρονούσαν τους πιο νέους από αυτούς τους φιλέλληνες επειδή τους θεωρούσαν απειροπόλεμους και γενικά απροετοίμαστους για τις ανάγκες του αγώνα τους. Ποια προβλήματα αντιμετώπιζαν οι Φιλέλληνες Όταν αποφάσιζαν να ξεκινήσουν να έλθουν στην Ελλάδα, είχαν προβλήματα, οικονομικές επιβαρύνσεις, δυσκολίες στην μετακίνηση (αποστάσεις μεγάλες), απαγορεύσεις των αρχών των πατρίδων τους ή άλλων χωρών απ όπου έπρεπε να περάσουν. Πολλές φορές υπήρχαν και μεταξύ τους διαιρετικοί παράγοντες που υπονόμευαν την μεταξύ τους ενότητα, όπως εθνικοί ανταγωνισμοί. Όταν έφταναν, επίσης είχαν να συναντήσουν ελλείψεις στην οργάνωση και τον συντονισμό του αγώνα, ανταγωνισμούς μεταξύ των οπλαρχηγών, έλλειψη χρημάτων για τη συντήρησή τους, απροθυμία αξιοποίησής τους : έτσι το τακτικό σώμα του Βαλέστ έμεινε αναξιοποίητο σε Ναβαρίνο και Τριπολιτσά, όπως και η ομάδα του Γκόρντον. Επίσης τους απωθούσε η πρωτόγονη πολεμική τακτική κάποιων Ελληνικών ομάδων και των οπλαρχηγών τους, όπως μετά την άλωση του Ναυπλίου. Άλλοι ήταν απογοητευμένοι από τα αποτελέσματα των συμμετοχών τους σε διάφορες μάχες, οι οποίες δεν στέφονταν πάντα από επιτυχία, όπως στη μάχη του Πέτα. Καθώς πολλοί από αυτούς ήταν βαθμοφόροι και οι προσφερόμενες θέσεις λίγες, προσδοκούσαν εντολές ανάλογες του βαθμού τους και η όποια ιεράρχησή τους γεννούσε παρεξηγήσεις. Κάποιοι έπεσαν θύματα ληστειών από Έλληνες. Το τέλος του φιλελληνισμού-μια αποτίμηση Η κινητοποίηση των ξένων υπέρ της Ελληνικής υπόθεσης βόηθησε στην ηθική δικαίωση και ψυχολογική ενίσχυση των Ελλήνων επαναστατών και του αγώνα τους. Όσον αφορά τις κυβερνήσεις φαίνεται να έμειναν ανεπηρέαστες στις αποφάσεις τους από όλη αυτήν την κίνηση. Οι ενδοευρωπαϊκοί ανταγωνισμοί και συσχετισμοί των δυνάμεων καθώς και η επιθυμία τους να κλείσει ένα πεδίο αναταραχής στην ανατολική Μεσόγειο καθόρισε την πολιτική τους απέναντι στην Ελληνική Επανάσταση. Ο φιλελληνισμός του Αγώνα τερματίζει για διάφορους λόγους: α)η δημιουργία του Ελληνικού κράτους που είναι το επιστέγασμα των Ελληνικών προσπαθειών β)η σύγκρισή του με το ευρωπαϊκό πολιτισμικό επίπεδο προκαλεί την απογοήτευση γ)ο κλασικισμός γνωρίζει μια κάμψη και περιορίζεται σε επιστημονικό επίπεδο δ) οι δημοκρατικοί και φιλελεύθεροι κύκλοι της Ευρώπης αναζητούν εκτός αρχαίων ελληνικών προτύπων τα μέσα έκφρασής τους. ε) αναδύεται η αμφισβήτηση της αρχαιοελληνικής καταγωγής των Νεοελλήνων από τον Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ.[

19 ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, Συνέχεια από την σελίδα 17 Οδυσσέας Ανδρούτσος Από τους επιφανέστερους στρατιωτικούς ηγέτες της Επανάστασης του 21. Έπεσε θύμα των εμφύλιων διαμαχών κατά τη διάρκεια του Αγώνα και σκοτώθηκε από χέρι ελληνικό. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1788 και ήταν ο μονάκριβος γιος του ξακουστού αρβανίτη αρματολού της Ρούμελης Αντρέα Βερούση ή Καπετάν Ανδρούτσου και της Ακριβής Τσαρλαμπά, κόρης προεστού της Πρέβεζας. Στο νησί του Οδυσσέα είχε καταφύγει η μητέρα του για να γλιτώσει από την καταδίωξη των Τούρκων, επειδή ο πατέρας του είχε ακολουθήσει τον θαλασσομάχο Λάμπρο Κατσώνη στις ανά το Αιγαίο περιπέτειές του. Εκεί βαφτίστηκε το 1792 από τη γυναίκα του Κατσώνη, Μαρουδιά, που για τον ίδιο λόγο είχε ζητήσει κι αυτή άσυλο στο νησί. Προς τιμή του ομηρικού ήρωα, του δόθηκε το όνομα Οδυσσέας. Ο ίδιος, όμως, πατρίδα του θεωρούσε την πατρίδα του πατέρα του, τις Λιβανάτες της Λοκρίδας. Όταν ο Αλή Πασάς έμαθε πως ο φίλος του καπετάν Ανδρούτσος, που εν τω μεταξύ είχε αποκεφαλιστεί από τους Τούρκους το 1797, άφησε γιο, τον πήρε κοντά του στην αυλή του στα Γιάννενα, που αποτελούσε τότε σπουδαίο στρατιωτικό σχολείο, στο οποίο μαθήτευσαν αρκετοί Έλληνες αγωνιστές του 21. Μέσα σ αυτό το περιβάλλον μεγάλωσε ο μικρός Οδυσσέας. Εκεί έμαθε τα πρώτα γράμματα και να μιλάει ιταλικά και αρβανίτικα. Η σωματική του δύναμη ήταν παροιμιώδης και διηγούνται αναρίθμητα κατορθώματά του. Κάποιος βιογράφος του γράφει, ότι «επήδα ως έλαφος, έτρεχεν ως ίππος και ίππευεν ως Κένταυρος». Το 1816 ο Αλή Πασάς τον έστειλε αρματολό στη Λειβαδιά, αφού τον πάντρεψε πρώτα με την Ελένη Καρέλη. Εκεί έμεινε ως τις παραμονές του Τον Οκτώβριο του 1820, μετά από διαμάχη με τους τοπικούς άρχοντες, έφυγε και τη θέση του πήρε ο Αθανάσιος Διάκος. Από το 1818 ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας και ένθερμος υποστηρικτής του Αγώνα. Μόλις ξέσπασε η Επανάσταση βρέθηκε αμέσως στις πρώτες γραμμές του Αγώνα και ανέλαβε να ξεσηκώσει τους Έλληνες της Ανατολικής Ρούμελης. Στις 8 Μαΐου του 1821 κλείνεται με άλλους 117 πολεμιστές στο Χάνι της Γραβιάς και χαρίζει στον Αγώνα μία από τις πιο δοξασμένες μάχες, που τον επέβαλε ως τον στρατιωτικό αρχηγό της Ρούμελης. Η νίκη του Ανδρούτσου στη Γραβιά έσωσε την επανάσταση από βέβαιο κίνδυνο, καθώς ο Ομέρ Βρυώνης με άνδρες βάδιζε ακάθεκτος προς την εξεγερμένη Πελοπόννησο. Το 1822 φθάνει στην Αθήνα και αναλαμβάνει τη διοίκηση του κάστρου της Ακρόπολης, με φρούραρχο τον Γιάννη Γκούρα. Στην Ακρόπολη έκανε διάφορα οχυρωματικά έργα και την εξασφάλισε με νερό που δεν είχε. Στο μεταξύ, νέα εχθρικά σώματα πλημμύρισαν τη Ρούμελη. Κι επειδή ο Οδυσσέας δεν είχε αρκετές δυνάμεις να αντισταθεί, αναγκάσθηκε να συνθηκολογήσει μαζί τους. Ήταν τα λεγόμενα «καπάκια» (προφορικές συμφωνίες), ένα τέχνασμα για να κερ- δίσει χρόνο, το οποίο όμως παρεξηγήθηκε από τους εχθρούς του (κοτσαμπάσηδες της Ανατολικής Ρούμελης και Ιωάννης Κωλέττης), που δεν τον συμπαθούσαν, λόγω της μεγάλης επιρροής που ασκούσε στο λαό. Ο Ανδρούτσος, οργισμένος από τη συμπεριφορά των πολιτικών, παραιτείται και η κυβέρνηση στέλνει τον Νούτσο και τον Παλάσκα να τον αντικαταστήσουν. Υποψιαζόμενος ότι οι δύο απεσταλμένοι της κυβέρνησης έρχονται να τον σκοτώσουν, χάνει την ψυχραιμία του και με την ανοχή του οι άνδρες του τους σκοτώνουν. Ο Κωλέττης τον επικηρύσσει για γρόσια και ο Υπουργός Εκκλησιαστικών επίσκοπος Ανδρούσης Ιωσήφ τον αφορίζει. Όμως, η κάθοδος του Δράμαλη αναγκάζει την κυβέρνηση να ανακαλέσει την επικήρυξη και τον αφορισμό του Ανδρούτσου, ο οποίος αναλαμβάνει ξανά δράση. Δεν κατορθώνει να εμποδίσει την κάθοδο του Οθωμανού πολέμαρχου στην Πελοπόννησο, αλλά δεν αφήνει να περάσουν εφοδιοπομπές και ενισχύσεις για τη στρατιά του. Μετά την καταστροφή του Δράμαλη, ο Ανδρούτσος επέστρεψε στην Αθήνα και ίδρυσε δύο σχολεία στην Αθήνα και κάλεσε τον Κοραή από την Ευρώπη και τον Βάμβα από την Κεφαλλονιά να έρθουν να διδάξουν, χωρίς να εισακουσθεί. Γρήγορα, νέες στρατιωτικές επιχειρήσεις τον έκαναν να φύγει από την Αθήνα για την Ανατολική Ρούμελη. Τον Νοέμβριο του 1822 ηττάται από τον Κιοσέ Μεχμέτ στο Δαδί και παραλίγο να αιχμαλωτισθεί, ενώ τον Ιούλιο του 1823 ανακόπτει στη Βοιωτία την εκστρατεία του Γιουσούφ Περκόφτσαλη Πασά. Ο ηρωισμός του, το προοδευτικό του πνεύμα και το ομηρικό του όνομα, στάθηκαν αφορμή να θέλουν να τον γνωρίσουν όλοι οι Ευρωπαίοι φιλέλληνες που κατέβηκαν στην επαναστατημένη Ελλάδα. Με πολλούς από αυτούς συνεργάστηκε για διάφορα κοινωφελή έργα και τον φίλο του λόρδου Βύρωνα, τον Άγγλο Έντουαρντ Τρελόνι, τον έκανε γαμπρό του, δίνοντάς του την ετεροθαλή αδελφή του Ταρσίτσα. Η διαμάχη του και ο παραγκωνισμός του από τους αντιπάλους του ανάγκασαν τον πεισματάρη και οξύθυμο πολέμαρχο να πάρει τους άνδρες του και να έλθει στη Βοιωτία στις αρχές του Εκεί προέβη σε νέα «καπάκια» με τους Τούρκους, με σκοπό να εκβιάσει την κυβέρνηση, χωρίς όμως να προδώσει την επανάσταση. Οι εχθροί του βρήκαν μία ακόμη ευκαιρία να χαρακτηρίσουν την πράξη του αντεθνική και τον ίδιο προδότη. Η κυβέρνηση έστειλε εναντίον του ισχυρή στρατιωτική δύναμη, με αρχηγό τον παλαιό του φίλο Γιάννη Γκούρα, που από καιρό είχε γίνει ο προσωπικός του εχθρός. Ο Οδυσσέας, αποφεύγοντας συστηματικά κάθε συμπλοκή με τα κυβερνητικά σώματα για να μη χυθεί πολύτιμο αδελφικό αίμα, αποτραβήχτηκε στις Λιβανάτες. Ύστερα από μερικές μικροσυμπλοκές στις αρχές Απριλίου παραδόθηκε στον Γκούρα (7 Απριλίου 1825), με τη ρητή υπόσχεση ότι θα τον έστελνε στην Πελοπόννησο για να δικαστεί από τη Διοίκηση. Ο Γκούρας, όμως, δεν κράτησε την υπόσχεσή του. Τον φυλάκισε στην Αθήνα, πάνω στην Ακρόπολη. Επειδή, στο μεταξύ, ξεσηκώθηκαν διάφοροι αγωνιστές, με πρώτο τον Καραΐσκάκη, για την άδικη κακομεταχείριση του Ανδρούτσου κι επειδή ο ίδιος ζητούσε να περάσει το συντομότερο από δίκη, ο Γκούρας πρόσταξε να τον θανατώσουν στις 5 Ιουνίου του Για να καλύψουν το έγκλημά τους πέταξαν το πτώμα του στο λιθόστρωτου του Ναού της Απτέρου Νίκης και διέδωσαν πως ο φυλακισμένος προσπάθησε να αποδράσει και σκοτώθηκε. Τον έθαψαν προσωρινά στην εκκλησία της Σωτήρας στο Ριζόκαστρο. Η αλήθεια δεν άργησε να αποκαλυφθεί και η ιστορία τον αποκατέστησε ηθικά, τοποθετώντας τον ανάμεσα στους κορυφαίους ήρωες του της Ελληνικής Επανάστασης. Μα και το κράτος τον δικαίωσε. Το 1865 έγινε με μεγάλη επισημότητα και στρατιωτικές τιμές η μετακομιδή των οστών του στο Α Νεκροταφείο Αθηνών, όπου σήμερα υπάρχει ο τάφος του. ΠΗΓΗ: Την Πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω! τα διανοήματά του, αυτός απαντά ότι: «διά του συναισθηματικού φόρτου αυτών που αντιλαμβάνεται παρατηρώντας τα γύρω του δεν μπορεί να σκέπτεται συνετά («πεπνυμένα πάντα νοήσαι»). Το «νοέω» επομένως προκαλείται δι` όλων των αισθήσεων, σημαντικώτερη όμως εξ αυτών είναι η όρασι, και για τούτο η προβολή ως πλέον ικανής να σχηματίζη «ιδέες» περί του κόσμου. Με αυτές τις δοξασίες των πανάρχαιων «ΜουσείωνΛόγων» εσχηματίσθη η λέξι «νοέω». Όμως, όπως έλεγα αναπτύσοντας την λέξι «άνθρωπος» στο λήμα «Α» το «ενοείν» δεν εδέχοντο ότι ανήκει μόνον στον άνθρωπο, αλλά κατοικεί (ναίει) σ` όλα τα όντα τα έχοντα κίνησι γι` αυτήν την αιτία η λέξι «νοέω» δεν περιέλαβε αναγκαστικά τον άνθρωπο (τον «Α»). Η λέξι δηλώνει, εξαπλουστεύουσα το νοηματικό της περιεχόμενο, ότι το «νοείν» κατοικεί («Ν») εντός του χώρου του όντος («Ο») κατά τρόπον αδιαίρετο και αυτό τούτο ωθεί («Ε: ελαύνει) τον ον προς το περιβάλλον και τον κόσμο («Ω»=0+0). Ο Αριστοτέλης στο «περί Ψυχής» (Β, 200 λέγει: Επειδή δε η ζωή νοείται κατά πολλούς τρόπους, εάν υπάρχη ένας τρόπος εξ όλων αυτών, τότε λέμε ότι αυτό το πράγμα ζή. Τέτοιος τρόπος είναι ο νούς, η αίσθησι, η κίνησι και η στάσι, η κατά τόπον ακόμη κίνησι για τροφή, «φθίσις τε και αύξησις». Για την πανάρχαια, ίσως, αντίληψι το «νοέω» είχε κάποια σχετική έννοια με το σύμπαν του Αναξαγόρα, το οποίο ετέθη σε κίνησι όχι υπό της «φιλότητος» ή του «νείκους», αλλά υπό του «Νου». Νομίζω, ότι το «νοέω» ομιλεί για την άγνωστη δημιουργό αιτία όλου του κόσμου, την οποίαν αποκαλεί «Νουν» και την οποία εκφράζει η ενυπάρχουσα εντός όλων των όντων κίνησι σε μια κλίμακα αναφερομένη στον «νουν» με κορυφή για τα γήινα όντα, τον άνθρωπο. Στο επόμενο η συνέχεια. o «ελληνικός δρόμος» στα πέρατα της οικουμένης

20 hellenic way Spring Equinox, Η Ελληνική επανάσταση του 1821 «Μετά την καταστροφή των Ψαρών». Έργο του Νικόλαου Γύζη Καταστροφή των Ψαρών Καταστροφή των Ψαρών αποκαλείται η άλωση των Ψαρών και η σφαγή των κατοίκων τους από τον Οθωμανικό Στρατό τον Ιούνιο του 1824, κατά την Ελληνική Επανάσταση του Τα Ψαρά, το ισχυρό αυτό προπύργιο απέναντι του Οθωμανικού στόλου και των Οθωμανών ήταν λόγω της γεωγραφικής της θέσης, των τολμηρών κατοίκων της και των συχνών αποβάσεων ο τρόμος των Οθωμανών και επέσυρε συνεχώς την οργή και εκδίκησή τους. Έτσι τον Ιούνιο του 1824 η Οθωμανική Κυβέρνηση αποφάσισε να στείλει κατά των Ψαρών τον Οθωμανικό στόλο, τον οποίο εφοδίασε με δέκα χιλιάδες στρατό προς αποβίβαση. Από αυτούς, οι τρεις χιλιάδες ήταν εκλεκτοί Αλβανοί υπό τους Ισμαήλ Πασά Πλιάσα και Μπανιούς Σέβρανη, τους οποίους είχε στείλει ο Κιουταχής Ρεσίτ Μεχμέτ Πασάς στην Κωνσταντινούπολη κατά διαταγή του Σουλτάνου. Η επιτόπια αρχή της νήσου όταν έμαθε την προετοιμασία των Τούρκων έκανε συνέλευση, αλλά διχογνώμησε, διότι άλλοι υποστήριξαν ότι η υπεράσπιση έπρεπε να γίνει με τον στρατό της ξηράς, ενώ άλλοι ήθελαν να χρησιμοποιήσουν και πλοία. Οι μεν πρώτοι πρότειναν δε, να αφαιρέσουν τα πηδάλια από τα πλοία για να ενισχύσουν την απόγνωση των αγωνιστών και να τους κάνουν να πολεμήσουν πιο γενναία. Αυτή η γνώμη υπερίσχυσε και οδήγησε στην απώλεια των Ψαρών. Στις 19 Ιουνίου λοιπόν έφτασε ο Οθωμανικός στρατός απέναντι των Ψαρών και μετά από δύο ημέρες έκανε απόβαση πίσω από την πόλη, στο πιο δύσβατο μέρος του νησιού. Μετά από αυτό, ο στόλος τέθηκε μπροστά στην πόλη. Οι Οθωμανοί σκορπίστηκαν ανενόχλητοι σε όλο το νησί και ήρθαν σε πόλεμο με τους κατοίκους, σφάζονταν ανηλεώς. Οι κάτοικοι του νησιού πολέμησαν όντως με μεγάλη καρτερία και απελπισία. Η πάλη ήταν τόσο φοβερή, που τα πτώματα των πεσόντων κάλυψαν το έδαφος. Οι Τούρκοι, ως πιο πολυάριθμοι υπερίσχυσαν, και κυρίευσαν την πόλη εκτός του φρουρίου, το οποίο αντιστεκόταν με μεγάλη φρουρά, εκ των οποίων 600 ήταν Θεσσαλομακεδόνες υπό των Γούλα Κασάνδριο και Σκλαβούνο Ράδο. Η φρουρά αυτή αντιστάθηκε γενναία για δύο ημέρες, μέχρι που έπεσε βόμβα στην δεξαμενή και την διέρρηξε. Όταν ο εχθρός όρμησε στο φρούριο, οι πολιορκημένοι έβαλαν φωτιά στην πυριτιδαποθήκη και ανατίναξαν στον αέρα τα οχυρώματα, τους εαυτούς τους και όσους Τούρκους βρίσκονταν στο φρούριο. Μετά την πτώση του φρουρίου και την ολοκληρωτική ήττα των νησιωτών ακολούθησαν σφαγές τραγικότατες, αιχμαλωσία, αρπαγές, πυρπόληση και γενική καταστροφή του νησιού. Όσοι μπόρεσαν να διασχίσουν τον εχθρό μπήκαν στα πλοία, από τα οποία λόγω της απόφασης που είχε παρθεί από την αρχή, πολλά δεν είχαν πηδάλιο, και μέσα από τα πλοία του εχθρού έφυγαν στα νησιά του Αιγαίου. Η Ελληνική κυβέρνηση όταν έμαθε το δυστύχημα των Ψαριανών έσπευσε να δώσει στους διασωθέντες κάποια περίθαλψη, και προσωρινά τους παραχώρησε την Μονεμβασία για να κατοικήσουν. Οι πρόσφυγες αργότερα πήγαν στην Αίγινα και εξακολούθησαν τον αγώνα κατά του εχθρού και υπέρ της απελευθέρωσης της Ελλάδας. Ο Καραϊσκάκης είναι η πιο καταπληκτική, ίσως και η πιο δραματική μορφή από τους αγωνιστές του '21 Η Γαλλική επανάστασις και ο Ναπολέων έκαμε, κατά τη γνώμην μου (έγραφε ο Κολοκοτώνης) να ανοίξη τα μάτια του κόσμου. Πρωτύτερα τα έθνη δεν εγνωρίζοντο,... Οι με αυτοκρατορικά διατάγματα διωγμοί των Ελλήνων (εθνικών) από το χριστιανικό ιερατείο την εποχή της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Βυζάντιο) Τα παρακάτω είναι αυτοκρατορικά διατάγματα από την εποχή του Βυζαντίου με τα οποία δίνονται οδηγίες προς τους τοπικούς άρχοντες για το πως θα εξαλείψουν τους Έλληνες. Σαν Έλληνες θεωρούνται αυτοί που δεν ασπάστηκαν τον χριστιανισμό αλλά συνέχιζαν να εξασκούν την προγονική τους Ελληνική θρησκεία και να διαβάζουν και να μελετούν αρχαία κείμενα φιλοσόφων. Εντύπωση προκαλεί η φράση διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού! Ο ορισμός του μίσους! Απολαύστε Διατάσσουμε τους άρχοντές μας, αλλά και όσους διδάσκονται από τους θεοφιλέστατους επισκόπους, να αναζητούν σύμφωνα με το νόμο όλες τις περιπτώσεις ασέβειας υπέρ της Ελληνικής θρησκείας έτσι ώστε να μη συμβαίνουν, αλλά και αν συμβαίνουν να τιμωρούνται. Κανείς να μην έχει το δικαίωμα να κληροδοτεί με διαθήκη(περιουσίες) ή να χαρίζει με δωρεά οτιδήποτε σε πρόσωπα ή τόπους, που έχουν επισημανθεί ότι διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού. Όσα δίδονται ή κληροδοτούνται μ αυτόν τον τρόπο θα αφαιρούνται. Με την παρούσα ευσεβή νομοθεσία να διατηρηθούν σε ισχύ όλες οι τιμωρίες, με τις οποίες οι προηγούμενοι βασιλείς είχαν απειλήσει να τιμωρήσουν την Ελληνική πλάνη, με τις οποίες προσπαθούσαν (οι προγενέστεροι χριστιανοί βασιλείς) να διασφαλίσουν την Ορθόδοξη πίστη. (Ιουστινιάνειος Κώδικας επίσης Β1,1,19 και Νομοκάνων 6,3. Ο συγκεκριμένος νόμος θεωρείται νομοθέτημα του Ιουστινιανού). Επειδή μερικοί συνελήφθησαν(αν και αξιώθηκαν το χριστιανικό βάφτισμα) διακατεχόμενοι την πλάνη των ανόσιων μυσαρών Ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο Θεό μας, αυτοί θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία και μάλιστα με πνεύμα επιείκειας. Αν επιμείνουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών. Αν δεν έχουν αξιωθεί ακόμα το σεβαστό βάφτισμα, θα πρέπει να παρουσιαστούν στις ιερότατες εκκλησίες μαζί με τις συζύγους και τα παιδιά τους και μαζί με όλους του οίκου τους και να διδαχθούν την αληθινή πίστη των χριστιανών. Αφού διδαχθούν και αποβάλουν την πλάνη που τους διακατείχε προηγουμένως, θα πρέπει να ζητήσουν το σωτήριο βάπτισμα. Διαφορετικά ας γνωρίζουν ότι αν παραμελήσουν να το κάνουν(να ζητήσουν μόνοι τους δηλαδή το σωτήριο βάπτισμα) δεν θα έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιουσίας, ούτε κινητής ούτε ακίνητης. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και επιπλέον θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες. Θα παρεμποδίσουμε κάθε μάθημα που διδάσκεται από όσους πάσχουν από τη νόσο και τη μανία(μάθησης) των ανόσιων των Ελλήνων, ώστε προσποιούμενοι ότι διδάσκουν, να μη διαφθείρουν πια τις ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες. Αν φανεί λοιπόν κάποιος τέτοιος άνθρωπος και δεν τρέξει στις άγιες εκκλησίες μας μαζί με όλους τους συγγενείς και τους οικείους του, θα τιμωρηθεί με τις προαναφερθείσες ποινές. Θεσπίζουμε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο τα παιδιά, όταν είναι σε μικρή ηλικία θα πρέπει να βαπτίζονται αμέσως και χωρίς αναβολή, όσα δε είναι μεγαλύτερα στην ηλικία θα πρέπει να συχνάζουν στις ιερότατες εκκλησίες μας και να διδάσκονται τις θείες γραφές και τους θείους (εβραιο-βιβλικούς) κανόνες. Αφού δε εννοήσουν και αποβάλλουν την παλαιά (αρχαιο-ελληνική) πλάνη, θα μπορέσουν να δεχθούν το βάπτισμα και στη συνέχεια να διαφυλάξουν την αληθινή πίστη των ορθόδοξων χριστιανών. Όσων δε έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα ή περιουσία μεγάλη και για να κρατήσουν προσχήματα(προσποιούμενοι τους πιστούς) ήλθαν ή πρόκειται να έρθουν να βαφτιστούν, αλλά αφήνουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και τα υπόλοιπα μέλη του οίκου τους μέσα στην Ελληνική πλάνη, διατάσσουμε να δημευθεί η περιουσία τους, να αποκλεισθούν από τα πολιτικά τους δικαιώματά τους και να υποβληθούν σε αντάξιες τιμωρίες, αφού είναι φανερό, ότι πήραν το βάπτισμα χωρίς καθαρή πίστη. Θεσπίζουμε αυτούς τους νόμους για τους αλιτήριους Έλληνες. (Ιουστινιάνειος κώδικας ). Η συνέχεια στο επόμενο Μήγαρις ἔχω ἄλλο στὸ νοῦ μου πάρεξ ἐλευθερία καὶ γλώσσα; Δ. Σολωμός