H επώδυνη αίσθηση της Shirin Neshat ότι δεν ανήκει πουθενά. Η IΡΑΝH ΚΑΛΛΙΤEΧΝIΣ HΡΘΕ ΣΤΗΝ ΑΘHΝΑ ΚΑΙ ΜIΛΗΣΕ ΣΤΗ LIFO

Transcript

1 GET A LÉFO! FREE PRESS ÄÙÑÅÁÍ ÏÄÇÃÏÓ ÔÇÓ ÁÈÇÍÁÓ ÊÕÊËÏÖÏÑÅI ÊÁÈÅ ÐÅÌÐÔÇ No H επώδυνη αίσθηση της Shirin Neshat ότι δεν ανήκει πουθενά. Η IΡΑΝH ΚΑΛΛΙΤEΧΝIΣ HΡΘΕ ΣΤΗΝ ΑΘHΝΑ ΚΑΙ ΜIΛΗΣΕ ΣΤΗ LIFO Eίμαστε όλοι παρκομανείς ΠHΓΑΜΕ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛYΤΕΡΟ ΦΑΝ ΠΑΡΚ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕIΩΝ «Δεν ζητιανεύω, χαρτομάντηλα πουλάω» ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤIΕΣ ΕΠΑIΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡOΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘHΝΑΣ (ΕIΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣOΤΕΡΟΙ ΠΑΡA ΠΟΤE)

2 TO ΕΤΗΣΙΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΗΣ LIFO ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΣΕΛ Free Press Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη Θέματα Στήλες ινβοχ GET A LÉFO! FREE PRESS ÄÙÑÅÁÍ ÏÄÇÃÏÓ ÔÇÓ ÁÈÇÍÁÓ ÊÕÊËÏÖÏÑÅI ÊÁÈÅ ÐÅÌÐÔÇ No «Κολωνάκι; Χρυσό µου, δεν έχω πια λόγια...» Η αίσθηση της Shirin Neshat ότι δεν ανήκει πουθενά Η διάσημη Iρανή καλλιτέχνις μιλά στη LifO. Σελ. 16 Οπαδική κουλτούρα Graffiti ποδοσφαιρικών ομάδων στην Αθήνα. Σελ. 20 Οι επαίτες της Αθήνας Ρεπορτάζ για την «άνθηση» της επαιτείας στην πόλη. Σελ. 22 Pulp Fiction, σελ. 50 Στήλες Shirin Neshat, σελ. 16 Αthens Taste, σεzλ. 56 Οι Αθηναίοι Quentin Σελ. 26 Μεικτή Ζώνη Ευρωπαϊκή κλοτσόμπαλα. Σελ. 28 Υπερκείμενα Το νέο gadget. Σελ. 31 Spin doctor Kάτι μας βάζουν στο νερό. Σελ. 30 ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ «ΖΗΝ» Διαβάζοντας στο λεξικό ότι κρίση, μεταξύ άλλων, καλείται η δύσκολη περίοδος στην προσωπική ζωή ενός ατόμου, όταν αντιμετωπίζει ένα μεγάλο πρόβλημα κι έχει εσωτερικές συγκρούσεις, κατάλαβα γιατί δεν ασχολούμαι πια με το «ευ ζην». Λόγω της έλλειψης αυτάρκειας. Συνειδητοποίησα ότι είναι άστοχο να μιλάμε για κρίση ηθών και αξιών, παραβλέποντας το γεγονός ότι η πλειονότητα μοχθεί για την αυτοσυντήρησή της και πολλές φορές η προσπάθειά της αυτή δεν στέφεται με επιτυχία. Κάποιες τέτοιες στιγμές είναι που παραφράζω το συγγραφέα και λέω πως: «Δεν ελπίζω τίποτα, φοβάμαι πολύ και δεν είμαι ελεύθερη». Και κάποιες τέτοιες στιγμές είναι που πεισμώνω και σκέφτομαι πως «πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάω». Με εκτίμηση Σοφία Μαστροκούκου ΜΕΓΑΛΟΥΤΣΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ Τρία μικρά σχόλια στο άρθρο του κ. Δήμου για τους μεγάλους Έλληνες. Λέμε στις Κοινωνικές ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ Επιστήμες ότι οι έν- νοιες έχουν ιστορικότητα κι ότι η ποίησή τους θολώνει και δεν ξεκαθαρίζει την αποπλαισιοκατάσταση... Η σύγκρισή του Μ. Αλεξάνδρου λοιπόν με Ναπολέοντα, Χίτλερ κ.λπ. είναι εντελώς αντιεπιστημονική. Σε σχέση με αυτό θα έπρεπε να μας προβληματίζει (τουλάχιστον) η εντελώς διαφορετική αντιμετώπισή του από τους κατακτημένους και τη συλλογική τους μνήμη, που αγγίζει ευθέως το ζωτικό ζήτημα του δικαιώματος των λαών να σκέφτονται μόνοι τους κι όχι με τις γενικές κατηγοριοποιήσεις και τις στρεβλώσεις «στα μέτρα» της Δύσης... Όπως και θα σεβόμουν επίσης το δικαίωμά του στον αυτοπροσδιορισμό (Έλληνας δήλωνε, άραγε γιατί δεν το λεγε κι ο Δαρείος ή ο Ξέρξης;). Και θα το σεβόμουν απείρως περισσότερο από τις «πολύξερες» ατάκες μας αιώνες μετά... Όχι, δεν θα συνέκρινα ποτέ τον Μέγα Αλέξανδρο με τους Ίωνες φιλοσόφους και πάντοτε την εύνοιά μου θα κερδίζουν οι δεύτεροι. Αλλά δεν θα τον συνέκρινα ποτέ με τον Χίτλερ και τον Ναπολέοντα. Ευχαριστώ! Ελένη Καρασαββίδου cover TEL.indd 1 11/3/ :36:02 πμ Pitsirikos 4 Verbatim 7 Editorial 8 Xpress 34 Booklovers 35 Hμερολόγια κουζίνας 44 Bedtime stories 72 Starfax 77 Naked City 78 ΜΙΛΑ ΚΙ ΕΣΥ (ΑΛΛΑ ΠΕΣ ΚΑΤΙ!) It takes two to tango. Στείλε τις απόψεις σου στη LifΟ (μέχρι 200 λέξεις) στο letters@lifo.gr με ονοματεπώνυμο και ένα τηλέφωνο επικοινωνίας. Με ταχυδρομείο: LifΟ, Βουλής 22, , Αθήνα.

3 Comment is free Σχολιάστε τα «λόγια» της εβδομάδας στο Aπό τον Pitsiriko Talk of the Town Χρήστος Μαρκογιαννάκης Κρητικές βεντέτες σε όλη τη χώρα Κατηγορούν τον Μαρκογιαννάκη ότι επιβάλλει κρητικά έθιμα Έντονο προβληματισμό προκάλεσε στην κοινή γνώμη η ομολογία του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών Χρήστου Μαρκογιαννάκη πως η Ελληνική Αστυνομία αδυνατεί να αντιμετωπίσει την εγκληματικότητα, ιδιαίτερα όταν αυτή εκδηλώνεται στα κέντρα των πόλεων. Μετά από αυτήν τη δυσάρεστη διαπίστωση, η κυβέρνηση σκέφτεται σοβαρά να νομιμοποιήσει την εγκληματικότητα στα κέντρα των πόλεων ώστε να αντιμετωπιστεί η κατάσταση, ενώ εξετάζει και το ενδεχόμενο να απαγορευτεί σε όλους η κυκλοφορία στα κέντρα των πόλεων. Οι πολιτικοί αντίπαλοι του κ. Μαρκογιαννάκη υποστηρίζουν πως επιθυμία του είναι να μεταφέρει τα κρητικά έθιμα σε όλη τη χώρα. Ο κ. Μαρκογιαννάκης διαφωνεί με την προσπάθεια αφοπλισμού των Κρητικών και είναι υπέρ του να εφοδιαστούν όλοι οι Έλληνες με Καλάσνικοφ, ούζι, μπαζούκας και χειροβομβίδες. Αυτό θα έχει ως συνέπεια να πέφτουν βροχή οι μπαλοθιές στους γάμους και στα βαφτίσια από τους μεθυσμένους και οι αδέσποτες σφαίρες να πετυχαίνουν διάφορους άσχετους στο δόξα πατρί. Οι συγγενείς των νεκρών θα ζητούν να πάρουν εκδίκηση κι έτσι το όμορφο έθιμο της βεντέτας θα εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα, ενώ παράλληλα όλοι οι Έλληνες θα πενθούν κάποιον αδικοχαμένο και θα φοράνε μαύρα ρούχα, όπως οι Κρητικοί. Όλη η χώρα στηρίζει τους ληστές Το κάνει χρόνια τώρα με τους πολιτικούς που μας κατακλέβουν Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίθεσης στο Κολωνάκι, οι νεαροί πέταξαν φυλλάδια με τα οποία ζητούσαν την αποφυλάκιση ενός άλλου νεαρού που βρίσκεται στη φυλακή κατηγορούμενος για ληστεία σε τράπεζα. Μεταξύ άλλων, ο άγνωστος συγγραφέας του κειμένου που υπήρχε στα φυλλάδια έθετε και το εξής ερώτημα: «Θα λήστευες αόρατος μια τράπεζα;». Προφανώς, όλοι θα λήστευαν αόρατοι μια τράπεζα αλλά -εκτός του ότι δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος να γινόμαστε αόρατοι- υπάρχουν και κάποιες ακόμα αντικειμενικές δυσκολίες. Αν πλησιάσεις αόρατος τον ταμία της τράπεζας και του ζητήσεις να σου δώσει τα χρήματα, αυτός δεν θα βλέπει κανέναν μπροστά του και το πιθανότερο είναι να νομίσει πως του έχει στρίψει και ακούει φωνές, οπότε θα το βάλει στα πόδια και θα πάρει τα βουνά σαν την Αστέρω. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως σου δίνει τα χρήματα, εσύ θα είσαι αόρατος, αλλά ο σάκος με τα χρήματα θα είναι ορατός από όλους και θα καρφώνεσαι πολύ άσχημα την ώρα που θα προσπαθείς να διαφύγεις. Το γεγονός πως οι νεαροί εξεδήλωσαν τη συμπαράστασή τους σε ένα φυλακισμένο ληστή τράπεζας εξόργισε πολλούς δημοσιογράφους και πολιτικούς που υποστήριξαν πως είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε να γίνονται εκδηλώσεις συμπαράστασης σε ληστές. Αυτό δεν είναι ακριβές, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται στη χώρα μας εκδηλώσεις συμπαράστασης σε ληστές. Αντιθέτως, το να υποστηρίζουμε τους ληστές είναι πολύ συχνό φαινόμενο στη χώρα μας: κάθε τέσσερα χρόνια στις προεκλογικές συγκεντρώσεις των δυο μεγάλων κομμάτων μαζεύονται εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες και φωνάζουν συνθήματα υπέρ πολιτικών που έχουν καταληστέψει τη χώρα. Νέο τρικ για την τόνωση της εμπορικής κίνησης Δολοφονίες αντιεξουσιαστών ζητούν τα καταστήματα Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε στο αθηναϊκό κοινό η επίθεση ομάδας νεαρών σε καταστήματα και τράπεζες του Κολωνακίου. Οι νεαροί έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό από τους καταστηματάρχες της περιοχής, που τους έραιναν με γαρδένιες και πετροδολάρια επειδή τους πέρασαν για εκκεντρικούς διάσημους πελάτες που φορούσαν κουκούλες γιατί ήθελαν να κάνουν τα ψώνια τους ινκόγκνιτο. Σύμφωνα με γνωστό κοσμικό της περιοχής, η επίθεση των νεαρών ζωντάνεψε κάπως το Κολωνάκι που μαραζώνει τα τελευταία χρόνια, αφού δεν μπόρεσε να αντέξει τον ανταγωνισμό με τα μεγάλα εμπορικά κέντρα αλλά και να ξεπεράσει τη φυγή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου στην Εκάλη. Παράλληλα, η επιδρομή των νεαρών έγινε η αφορμή να έρθουν πιο κοντά η Ντέλα Ταλιροφονιά και η Εβελίνα Γαργαντούα, που αγκαλιάστηκαν έντρομες την ώρα που ένας νεαρός έσπαγε τα πολυτελή αυτοκίνητά τους με μια βαριοπούλα οι δυο γυναίκες διατηρούν καταστήματα με επώνυμα ρούχα στο Κολωνάκι, αλλά είχαν να μιλήσουν μεταξύ τους από το 1979, όταν μαλλιοτραβήχτηκαν στις τουαλέτες της ντίσκο 14 για τα μάτια του διάσημου γόη της εποχής Δευκαλίωνα Πσωλαρά. Ένας κύριος που διατηρεί κοσμηματοπωλείο στην περιοχή καταφέρθηκε εναντίον των αστυνομικών που παρατηρούσαν απαθείς τους νεαρούς να καταστρέφουν την περιουσία του και τόνισε πως θα έπρεπε οι αστυνομικοί να σκοτώσουν έναν τουλάχιστον νεαρό στη Σκουφά ή στη Σόλωνος, ώστε να γίνει το Κολωνάκι τόπος αντίστασης και μνήμης. Την άποψη αυτοί συμμερίζονται πολλοί καταστηματάρχες της περιοχής που πιστεύουν πως, αν η δολοφονία του 16χρονου μαθητή δεν είχε γίνει στα Εξάρχεια αλλά στο Κολωνάκι, σήμερα το Κολωνάκι θα κατακλυζόταν καθημερινά από χιλιάδες επαναστατημένους νέους που θα έδιναν μια γερή οικονομική ανάσα στα καταστήματα της πλατείας και των πέριξ δρόμων. Μάλιστα, οι καταστηματάρχες σκοπεύουν να υποβάλουν μήνυση σε βάρος της Ελληνικής Αστυνομίας για προνομιακή μεταχείριση των Εξαρχείων σε βάρος του Κολωνακίου. Ένας αστυνομικός κατήγγειλε ότι ένας ιδιοκτήτης καφετέριας τού πρότεινε πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ για να σκοτώσει με το υπηρεσιακό του όπλο έναν αντιεξουσιαστή μπροστά στην πόρτα του μαγαζιού του ο ιδιοκτήτης της καφετέριας είπε στον αστυνομικό πως μια δολοφονία μπροστά στο μαγαζί του θα προσέλκυε χιλιάδες νέους που θα κατανάλωναν τεράστιες ποσότητες καπουτσίνο και φρεντοτσίνο - σύμφωνα με τον αστυνομικό, ο καταστηματάρχης σκεφτόταν να μεταφέρει το πτώμα του νεαρού αντιεξουσιαστή μέσα στο μαγαζί του, για να μην του το πάρει ο ιδιοκτήτης της διπλανής καφετέριας. Χιλιάδες απελπισμένοι καταστηματάρχες από διάφορες συνοικίες της Αθήνας ζητούν να γίνουν δολοφονίες αντιεξουσιαστών και στις δικές τους γειτονιές, ώστε να αυγατίσουν οι δουλειές τους και να αποφύγουν το λουκέτο. Μάκης Τριανταφυλλόπουλος

4 Comment is free Σχολιάστε τα «λόγια» της εβδομάδας στο Η λύση του προηγούμενου Θεώρησε ότι το άρθρο που έγραψε το «ΒΗΜΑ» προσωπικά εναντίον του ήταν... ΥΠΟΚΙΝΟΥΜΕΝΟ best of Verbatim Επιμέλεια: Θεόφιλος Δουμάνης «Κύριε υφυπουργέ, τι μαλακίες βγαίνεις και λες στην τηλεόραση για μείωση του μισθού της βου- λευτικής αποζημίωσης; Έχεις δουλέψει ποτέ στη ζωή σου; Και αν εσύ έχεις λεφτά και τα βγάζεις πέρα μ αυτά που κερδίζεις, να μιλάς για τον εαυτό σου και όχι για μας». «Να είσαι ευπρεπής και όταν μιλάς σε μένα να προσέχεις τι λες, κορόιδο, ε κορόιδο!» Για την τσέπη μου μόνο. Επιτέλους, μια ειλικρινής μάχη στη Βουλή ανάμεσα στο βουλευτή του ΠΑΣΟΚ ευάγγελο αργύρη και στον υφυπουργό Εσωτερικών χρήστο ζώη που πρότεινε μείωση μισθών των βουλευτών κατά 10%. mindgame Scrabble No 82 Τα αφεντικά των ΜΜΕ, σύμφωνα με τη δήλωση του Απόστολου Κακλαμάνη... Π Α Χ Ρ Ω Ρ Ο Θ Υ Ι Ν Α Φτιάξτε τη μεγαλύτερη λέξη που μπορείτε χρησιμοποιώντας τα 12 γράμματα που βλέπετε. Κάθε γράμμα χρησιμοποιείται μόνο μια φορά. Κερδίζει αυτός που τα χρησιμοποιεί όλα. Η λύση στο επόμενο τεύχος προσεχωσ με προσμονη Retrofuture, Bronson, Anime «Το τελευταίο που έχει ανάγκη η Αθήνα είναι το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο των Βαλκανίων, το δεύτερο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο των Βαλκανίων και το τρίτο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο των Βαλκανίων μαζί. Έλεος! Αφήστε τον κόσμο να πάρει μια ανάσα. Να βρει χώρο να περπατήσει και να ηρεμήσει». Ο aλέξης τσίπρας για τα big deals που πνίγουν την πόλη. «Η κυρία Μπακογιάννη είναι πολύ δύσκολη παίκτρια στο σκάκι... Απλώς, αν αποφάσισε κυνομαχία, μη στέλνει τα πεκινουά, ας στείλει κανένα ροτβάιλερ ή ένα ντόμπερμαν». Οι αντίπαλοι είναι η ντόρα και ο καρατζαφέρης, στο ρόλο του πεκινουά ο γεράσιμος γιακουμάτος. «Δεν κλήθηκε για να καταθέσει ως μάρτυρας ούτε αυτός που βγήκε τρέχοντας από γειτονικό Ίντερνετ καφέ ακούγοντας τα ουρλιαχτά της. Τρία παιδιά που ήταν σε γειτονικό μπαράκι και έτρεξαν για να βοηθή- σουν την Κωνσταντίνα αμέσως μετά την επίθεση προσφέρθηκαν να δώσουν τα στοιχεία τους στο περιπολικό που έφθασε, αλλά οι αστυνομικοί δεν τα ήθελαν γιατί, όπως τους είπαν, δεν ήταν αυτόπτες μάρτυρες. Θα έκαναν τα ίδια αν το θύμα ήταν ο αστυνομικός Διαμαντής;». Ο συνήγορος της κωνσταντίνας κούνεβα Κ. Παπαδάκης για την τόσο διακριτική απουσία της αστυνομίας. «Δεν θα κρυφτώ. Είναι αλήθεια ότι όταν το έμαθα έ... μέντες. Μέντες... Γιατί να πω το αντίθετο; Καταλαβαίνεις; Μέντες...». Πικρές μέντες.ο γιώργος τράγκας μόλις έμαθε ότι μετά από τόσα χρόνια μαχητικής και έντιμης δημοσιογραφίας (τη φρουρά την είχε για να κρατά μακριά τον κόσμο που ήθελε να τον αποθεώσει) είναι στη λίστα των τρομοκρατικών στόχων. «Δανείσαμε τεράστια ποσά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δικαιούμαι να ζητήσω από τις ΗΠΑ να διατηρήσουν την καλή τους πίστη, να τιμήσουν τις υποσχέσεις τους και να εγγυηθούν για την ασφάλεια των κινεζικών κεφαλαίων». Ο κίτρινος τίγρης τρίζει τα δόντια. Ο πρωθυπουργός της Κίνας γουέν ζιαμπάο θυμίζει στον ομπάμα ποιος είναι το κό πραγματιαφεντικό. «Το παράσημο αποτελεί τιμή για τη διάσημη γαλλόφωνη και φίλη της Γαλλίας ηθοποιό, η καλλιτεχνική δράση της οποίας συμβάλλει στην ακτινοβολία του γαλλικού πολιτισμού στην Ελλάδα». Σε κουίζ θα ήταν η πιο αδύναμη απάντηση. Κι όμως είναι η μιμή ντενίση που θα τιμηθεί με το γαλλικό τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής. «Θεωρώ την Ελλάδα μια χώρα ντεμοντέ. Ντεμοντέ είναι η τέχνη της, ντεμοντέ η πολιτική της, ντεμοντέ τα συνθήματα, όλα. Εννοώ ότι η άρνηση της πραγματικότητας σε συνδυασμό με μια στείρα προσκόλληση σε επιφανειακά παραδοσιακά στοιχεία μας οδηγεί σε μια υποχρεωτική υιοθέτηση έτοιμων συνταγών που μέχρι να φθάσουν εδώ έχουν μπαγιατέψει και αλλοιωθεί». Ήταν κάποτε μια χώρα. Ο εικαστικός βλάσης κανιάρης ρίχνει την Ελλάδα στο χρονοντούλαπο. The LifO company Charles Bronson Περιμένω το Retrofuture Festival στις 11 Απριλίου στο (φανταστικό) κτίριο της Εθνικής Ασφαλιστικής στη Συγγρού. Το line up αποτελούν ο Mario Biondi (σε live εμφάνιση), ο Senor Coconut (επίσης live), ο Parov Stellar (DJ set) και ο Sunset Blvd. (DJ set). Ο Biondi έγινε γνωστός στην Ελλάδα με το πολυακουσμένο «This is What You Are». Πίσω από το όνομα Senor Coconut κρύβεται ο Γερμανός DJ και παραγωγός Uwe Schmidt, ο οποίος στα μέσα της δεκαετίας του 90 θέλησε να αποτραβηχτεί από την dance φρενίτιδα της χώρας του κι εγκαταστάθηκε στη Χιλή, με αποτέλεσμα τα latin στοιχεία να εισχωρήσουν στους ηλεκτρονικούς του ρυθμούς. Ο ιδιαίτερα αγαπητός στην Ελλάδα Parov Stellar χρησιμοποιεί jazz συνθέσεις, τις οποίες εμπλουτίζει με house και breakbeat ρυθμούς, δημιουργώντας ένα ξεχωριστό κράμα ήχων υψηλής αισθητικής, ενώ ο Έλληνας Sunset Blvd. (Γιώργος Δουδός) έχει κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ με μεγάλη εμπορική επιτυχία. Περιμένω λοιπόν με διάθεση χαλαρή! Mερόπη Κοκκίνη Περιμένω την ταινία Bronson του σκηνοθέτη Nicolas Winding Refn που περιγράφει με θεαματικό τρόπο τη ζωή και την κατάληξη ενός από τους πιο «διάσημους» εγκληματίες της Αγγλίας, ο οποίος βρίσκεται σε φυλακές υψίστης ασφαλείας από το 1974 και θεωρείται ως «ο πιο βίαιος κρατούμενος σε φυλακές της Βρετανίας». Ο Charles Bronson (ψευδώνυμο του Michael Gordon Peterson) φυλακίστηκε για μια μικροκλοπή το 1974 και έκτοτε παρέμεινε φυλακισμένος κυρίως για εγκλήματα που διέπραξε μέσα στις φυλακές. Η πρεμιέρα της ταινίας προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις των υπευθύνων της φυλακής, αφού στο τέλος της ταινίας ακούγεται η φωνή του πραγματικού Bronson (στην ταινία των υποδύεται ο Tom Hardy) να λέει: «See you at the Oscars». Σύμφωνα με τους κανονισμούς της φυλακής, αν η φωνή είναι αληθινή, τότε οι συντελεστές της ταινίας θα πρέπει να ηχογράφησαν τον Bronson μυστικά, πράγμα το οποίο παραβιάζει τους όρους επισκέψεων ενός κρατουμένου υψίστης ασφαλείας. Να σημειώσω εδώ πως κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη φυλακή, ο Bronson εξέδωσε έναν πετυχημένο οδηγό για body building και κέρδισε βραβεία για τα ποιήματά του και τη ζωγραφική του. Το 2000 καταδικάστηκε σε ισόβια επειδή κράτησε τον καθηγητή Εικαστικών όμηρο για 44 ώρες! Το preview της ταινίας είναι καθηλωτικό. Περιμένουμε και την προβολή. Μιχάλης Μιχαήλ Ως μεγάλη θαυμάστρια των anime περιμένω με χαρά το 4ο Athens Animfest, το φεστιβάλ animation της Αθήνας που διοργανώνεται από το Ευρωπαϊκό Κέντρο Κινουμένων Σχεδίων. Φέτος το πρόγραμμα είναι πιο πλούσιο από κάθε άλλη φορά και προβάλλεται στο Τριανόν Filmcenter και στο Ίλιον. Το πραγματικά ξεχωριστό όμως γι αυτήν τη χρονιά είναι ότι η Αθήνα γίνεται επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος στο χώρο, καθώς στο φετινό Athens Animfest υπάρχει Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα. Έτσι νέοι καλλιτέχνες από την Αυστραλία μέχρι την Ιαπωνία συμμετέχουν στο διαγωνισμό με περισσότερες από 150 ταινίες. Επίσης, για πρώτη φορά δίνεται και η ευκαιρία σε νέους Έλληνες δημιουργούς να διαγωνιστούν και να δείξουν την δουλειά τους στο Ελληνικό Διαγωνιστικό Τμήμα. Τι άλλο περιλαμβάνει αυτό το φεστιβάλ; Αφιέρωμα στην πολυβραβευμένη Βρετανίδα animator Joanna Quinn και το αγαπημένο μου: Horror, Dark and Other Sorrowful Animation. Γιατί τα κινούμενα σχέδια δεν σημαίνουν μόνο Μίκι Μάους, σημαίνουν φόβο, αγωνία, ημίφως, θλίψη και μαύρο χιούμορ. Ακριβώς όπως όλες οι μορφές υψηλής τέχνης! 2-5 Απριλίου Μαρκέλλα Ανδρικάκη

5 editorial Από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο Idioteque Τι είναι η Ελλάδα μας, μην είναι οι κάμποι; ÜÜÜ H Mελίνα ξανά, παντού. Όχι τυχαία. Ο τύπος που ενσάρκωσε (λίγο αληθινά, λίγο ψεύτικα) της Πειραιώτισσας με την αντισυμβατική συμπεριφορά και το ατρόμητο βλέμμα δύσκολα εφαρμόζεται πάνω στα σημερινά ανθρωπάκια. Αν και η ίδια κατά βάθος ήταν ένα μάτσο (αστικές) συμβάσεις. ÜÜÜ Ο Κακογιάννης φωτογραφημένος σε βαθύ γήρας στο «Bημαgazino»: το βλέμμα του έχει την ποιότητα του αποχαιρετισμού: κοιτάει προς τα μέσα! ÜÜÜ Πετάω τα αποφάγια βιαστικός στα σκουπίδια και η μάνα μου με κοιτάει με ένα βλέμμα γεμάτο απογοήτευση: «Το μισό μπιφτέκι θα ταν τέλειος μεζές αύριο, το ψωμί το χρειαζόμουνα για τρίψιμο, τα κόκαλα κάνουν ωραία σούπα». Τα ρούχα που δεν φοράω τα ξεδιαλέγει για μεταποίηση, τα δίνει σε φίλους που τους χωράνε («ολοκαίνουργια είναι!»). Δεν θέλει κινητό, αφού όσοι θέλουν πάντα τη βρίσκουν, λέει (ισχύει!). Δεν χρειάζεται στεγνωτήριο, ανεβάζει τα ρούχα στην ταράτσα. Τη γάτα την ταΐζει με ό,τι περισσέψει - καγχάζει με την ιδέα των pet shops. To τριμμένο πορτοφόλι της το έχει 20 χρόνια - «την κάνει τη δουλειά του και μου θυμίζει διάφορα». Δεν χρειάζεται άλλα κανάλια στην τηλεόραση, αντίθετα βρίσκει βολικό και συναρπαστικό ως ιδέα το Ίντερνετ. Αν όλοι δείχναμε αυτήν τη σοφία της απλότητας και του Καταναλώνω Όσα Χρειάζομαι, ίσως σήμερα δεν πληρώναμε τα λύτρα της απληστίας. ÜÜÜ Τώρα που καταρρέει η παράγκα του Αλογοσκούφη (με τους τσίγκινους θυρεούς τους αγορασμένους με δάνεια) αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να δώσει χαρακτήρα στη χώρα αυτή διεθνώς. Πέρα από τα νησιά, την όμορφη φύση κ.λπ. που τα διαχειρίζεται ένα δυσκίνητο και φτηνούτσικο τουριστικό σύστημα, είναι πια σαφές ότι είμαστε παλιοχαρακτήρες - ακόμα και στο ευρωπαϊκό κλαν: ψεύτες, αλαζόνες, λαμόγια. Από τον έσχατο μέχρι τον κυβερνήτη. Στο επιχειρείν, πέρα από μια χούφτα έντιμους ανθρώπους-νησιά με προσωπική πετριά, είμαστε γελοίοι - οι τραγελαφικές περιπτώσεις «επιτυχημένων» που περιγράφει με πύρινο σαπούνι το «Πρώτο Θέμα» κάθε Κυριακή (Ο Καραγκιόζης μπίζνεσμαν). Οπότε, μάλλον διά της ευθείας οδού ποτέ δεν θα σταθεί διεθνώς αυτό το έθνος με τον προβληματικό ψυχισμό και τα δεκάδες συμπλέγματα που άφησε πίσω της η ανελευθερία. Και ποια είναι η πλάγια οδός; Έχω μόνο μια απάντηση: οι Καλλιτέχνες και οι τρελοί. Η φωνή της Παπαγκίκα που άκουσα σε ένα υπόστεγο της Ιστικλάλ στην Κωνσταντινούπολη μια μέρα με ξαφνική νεροποντή. Στεκόμουν μούσκεμα και από ένα δισκάδικο έβγαινε σαν μαγεμένο το τραγούδι της (Ούζο όταν πιεις ), η φωνή της που είναι σαν να περνάει μέσα από τα πράσινα, μεταλλικά φτερά ενός σκαραβαίου. Και στον ίδιο δρόμο, μια άλλη φορά, η φωνή της Χαρούλας Αλεξίου (το βελούδινο υπόγειο της πιο καλής Ελλάδας), ενώ αυτή η νευρώδης, επιθετική ράτσα πέρναγε ανύποπτη. Και η αληθινή συγκίνηση με την οποία ένας γέρος καθηγητής γυμνασίου μας είπε λίγους στίχους του Καβάφη στα ιταλικά, καθώς το φέρι μας πέρναγε μετά το θαύμα του Ριάτσε, απέναντι, στη Σικελία. Και ο Χατζιδάκις που άκουσα σε ένα φτηνό μπαρ του Σάο Πάολο, ενώ μεθυσμένες μουλάτες στην μπάρα κουνούσαν ψιλομεθυσμένες το κεφάλι. Και η Μαρία Κάλλας, για πάντα και πάντα. Ο Σεφέρης. Και ο αγέραστος τρόπος που η Μελίνα κοιτάει το φακό στη Στέλλα και στο Ποτέ την Κυριακή - ένα κράμα λεβεντιάς, αποκοτιάς και φιλότιμου. ÜÜÜ Ναι, είμαι σίγουρος ότι μόνο η Τέχνη και οι τρελοί μπορούν να ξαναβάλουν την Ελλάδα στο χάρτη - όχι το Κράτος που εξακολουθητικά αποδεικνύεται διεφθαρμένο. Μόνο που κι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν σκεφτεί κανείς ότι όσα παραδείγματα αναφέραμε ανήκουν σε περασμένες εποχές και σήμερα, εν πολλοίς, η καλλιτεχνική Ελλάδα κινείται μεταξύ κοσμικότητας, μιμητισμού ή σαχλαμάρας. ÜÜÜ Οι λαμπρές εξαιρέσεις (π.χ. ο μέγιστος, ξενιτεμένος Λουκάς Σαμαράς) απλώς επιτείνουν τη μελαγχολία. take 3 τα 3 λαθη τoy τευχoyσ Η θρυλική Θεώνη -Ντέννη- Βαχλιώτη παρευρέθη στην πρεμιέρα της παράστασης Το κλουβί με τις τρελές στο θέατρο Παλλάς και όχι η Θεώνη Βαχλιώτη Όλντριτζ, όπως εκ παραδρομής γράφτηκε. 2 Ο Κωνσταντίνος Κακανιάς εκπροσωπείται από την γκαλερί Ρεβέκκα Καμχή - και θα κάνουν έκθεση τον Οκτώβριο. 3 Για κανέναν πάνω δεν είναι εύκολα κάτω είναι ο τίτλος της παράστασης που ανεβαίνει στο θέατρο Βαφείο. Ξεχάσαμε τη λέξη «πάνω». Πάνω, κάτω και πλαγίως. Βρίσκετε λάθη ή παραλείψεις στη LifO; Στείλτε γράμμα, ή στο lathi@lifo.gr. Εκδότης-Διευθυντής Στάθης Τσαγκαρουσιάνος Διεύθυνση Έκδοσης Κατερίνα Ι. Ανέστη Σύμβουλος Έκδοσης Μιχάλης Μιχαήλ Διευθυντής Λειτουργιών Γιώργος Σιμάτος Art Director Στάθης Μητρόπουλος Αρχισυντάκτης M.Hulot Συντακτική Ομάδα Δέσποινα Τριβόλη, Μερόπη Κοκκίνη, Σωκράτης Σωκράτους, Μαρίνα Φωκίδη, Δημήτρης Πολιτάκης, Pitsirikos, Δημήτρης Ρηγόπουλος, Θεόφιλος Δουμάνης, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, Σταύρος Διοσκουρίδης, Ματίνα Καλτάκη, Γιώργος Καρουζάκης, Κωστής Παπαγιώργης, Χρήστος Μιχαηλίδης, Νίκος Δήμου, Στέλιος Κούλογλου, Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, Νίκη Μηταρέα, Χρήστος Παρίδης, Γιώργος Σαλαμάς, Ειρήνη Χειρδάρη, Σπύρος Vj Συντονισμός Ύλης Μαρκέλλα Ανδρικάκη Διόρθωση Κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου Γραμματεία Σύνταξης Ελένη Τσατσαλμά Υπεύθυνη Λίστας Μαρία Παππά Συνεργάτες Φώτης Βαλλάτος, Μιχάλης Δέλτα, Σταύρος Θεοδωράκης, Ευθύμης Φιλίππου, Σοφία Ιγνατίδου, Έλενα Σκουλά, Μενέλαος Τζαφάλιας, Νίκος Τσεπέτης, Τίνα Δασκαλαντωνάκη, Άρης Δημοκίδης Assistant Art Director Rinétta Κοσκινίδου Aτελιέ Βανέσσα Φερλέ Φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης, Αναστασία Βουτυροπούλου, Μαριάννα Βεριγάκη, Μάρω Θωμά, Παντελής Ζερβός, Freddie F., Σπύρος Σιμωτάς, Γεράσιμος Δομένικος, Charlie Makkos, Γιάννης Κωσταρής, Ινώ Μέη, Ασπασία Κουλύρα,Natasha Papadopoulou Εμπορικός Διευθυντής Γιάννης Ανδριτσόπουλος Senior Direct Market Manager Έφη Κουτσονικολή Advertising Manager Ισμήνη Βoυρδαχά Υπεύθυνη Διαφήμισης Άλκηστη Μαλάμη Παραγωγή Διαφήμισης Φωτεινή Δαλαμάγκα, Βαγγέλης Γραμμένος, Κατερίνα Λυγιρού, Μπάμπης Γιαννικάκης Υποδοχή Διαφήμισης Σύλβια Ηλίδη Διαχείριση Web Site Aγγελική Βαξάλη, Σπύρος Γκατζούνας Οικονομικός Διευθυντής Παναγιώτης Καπερνάρος Λογιστήριο Γιώργος Κολυβάς, Μαρία Κοκκινίδου Υπεύθυνος Διανομής Μάριος Πηλαβάκης Εκτύπωση - Βιβλιοδεσία ΧΑΪΔΕΜΕΝΟΣ ΑΕΒΕ Ιδιοκτησία ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Boυλής 22, Σύνταγμα, Αθήνα τηλ , fax info@lifo.gr Σε περίπτωση που δεν βρίσκετε τη LifO στα σημεία διανομής, μπορείτε να καλείτε τον υπεύθυνο διανομής Μάριο Πηλαβάκη, , dianomi@lifo.gr Εβδομαδιαία εφημερίδα, διανέμεται δωρεάν ΚΩΔΙΚΟΣ ΕΝΤΥΠΟΥ 7639 Στο εξώφυλλο έργο της Δάφνης Ρόκου. ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΝΤΥΠΟ

6 ημέρες κουλτούρας & εκτόνωσης πράγματα που πρέπει να ξέρετε για τον Μax Raabe. ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Keep a Light On Την πρώτη ατομική του έκθεση με τίτλο «Keep a Light On» παρουσιάζει ο Δημήτρης Ανδρεάδης στην Ιλεάνα Τούντα. Η έκθεση σχολιάζει τη σύγχρονη μαζική κουλτούρα. Χρησιμοποιώντας είδωλα της καθημερινότητας και ανάγοντάς τα σε σύμβολα μιας εποχής, ο Ανδρεάδης υπογραμμίζει την πλασματική φύση της διαμάχης μεταξύ νεωτεριστικών και συντηρητικών στοιχείων. Σημαντικό στοιχείο στη δουλειά του καλλιτέχνη είναι η βιωματική προσέγγιση της τέχνης - μιας τέχνης άμεσης και κατανοητής, που αξιοποιεί ταυτόχρονα και την παράσταση και τη γνώση της δυτικής αφαίρεσης, προσφέροντας έτσι στο θεατή την πολυτέλεια να οδηγείται στα δικά του συμπεράσματα, χωρίς να τον πατρονάρει ή να τον νουθετεί. Δημήτρης Ανδρεάδης, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, Αρματολών & Κλεφτών 48, Stop the press! Mη χάσετε το θρυλικό σαξοφωνίστα Wayne Shorter στις 23/3 στο Μέγαρο Μουσικής. 1Ο Μax Raabe γνώρισε «τρελή» ραδιοφωνική επιτυχία με καμπαρέ διασκευές σε τραγούδια της Britney Spears, της Kylie Minogue και του Tom Jones, μεταξύ άλλων. 2Εκτός από τις χαρακτηριστικές διασκευές, η παράσταση μάς μεταφέρει στη χρυσή εποχή της Marlene Dietrich και του Βερολίνου του 20, με στοιχεία καμπαρέ. Στη βερολινέζικη ατμόσφαιρα θα προστεθούν ρυθμοί κουβανέζικης ρούμπας, foxtrot και αισθησιακού ταγκό. 3Ο Raabe εμφανίζεται με κομψό σμόκιν, στυλιζαρισμένη κόμμωση, περιπαικτικό ύφος και σήμα κατατεθέν την αυτάρεσκη ειρωνεία! Max Raabe, 24/3, θέατρο Βadminton, ευρώ, άλσος Στρατού, Γουδή, , εισ. Public Virgin Megastores Ticketnet.gr. EΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΤΡΙΒΟΛΗ despina@lifo.gr ΧΟΡΟΣ Μίγμα Η ομάδα χορού Migma παρουσιάζει σε έξι παραστάσεις στο θέατρο Αλκμήνη την παράσταση Monos. Η παράσταση εξερευνά το θέμα της μοναξιάς και θέτει ουσιαστικά ερωτήματα πάνω στο θέμα της μοναχικότητας. «Κινητήρια δύναμη είναι η τεχνολογία, οι ρυθμοί του σήμερα και η εξάρτηση από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή και το Διαδίκτυο ( ) Μα πάνω από όλα μόλις πατήσεις το turn off είσαι μόνος» όπως αναφέρουν και οι ίδιοι. «Μonos», 27-29/3 και 3-5/4, θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8-12, Γκάζι EIKAΣΤΙΚΑ Hugo Markl Η έκθεση του Νεοϋορκέζου Hugo Markl στην γκαλερί AMP περιλαμβάνει έργα, γλυπτά και τυπώματα. Η σειρά Brown κέρδισε το ενδιαφέρον μας. Πρόκειται για κολλάζ: ο Μarkl χρησιμοποιεί εικόνες από περιοδικά και καταλόγους τέχνης, τα σκανάρει στον υπολογιστή και τέλος στερεώνει το «τελικό προϊόν» σε αλουμίνιο. Ηugo Markl, έως τις 22/4, AMP, Eπικούρου 26 & Koρύνης 4, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Mediterranée Το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών διοργανώνουν, στο πλαίσιο του Mediterranée à la carte (μια σειρά εκδηλώσεων βασισμένες στο μεσογειακό πολιτισμό) τρεις εκθέσεις φωτογραφίας. Το «Μονπελιέ» του Άρι Γεωργίου, τις «Μορφές του συνηθισμένου - Αθήνα, Θεσσαλονίκη» του Alain Ceccaroli και το «Λούβρο» του Jean-Luc Moulène, μια σειρά φωτογραφιών που παρουσιάζουν αντικείμενα από το Μουσείο του Λούβρου. Mediterranée à la carte, έως 26/4, Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Νεοφύτου Δούκα 4, ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Η αποθέωση της Βαυαρίας Ο Ηλίας Παπαηλιάκης μέσα από την τρίτη ατομική του έκθεση (της οποίας ο τίτλος «Η αποθέωση της Βαυαρίας» προέρχεται από τον πίνακα του Ν. Γύζη) στην γκαλερί Breeder εξερευνά τις βασικές αξίες που διέπουν την ιστορία του δυτικού πολιτισμού: τη θρησκεία καθώς και το δίπολο πλούτου-φτώχιας αλλά και καλού-κακού. Hλίας Παπαηλιάκης, 26/3-2/5, The Breeder, Ιάσονος 45, ΜΟΥΣΙΚΗ Μαρκόπουλος Ο Γιάννης Μαρκόπουλος παρουσιάζει τα έργα του στο θέατρο Παλλάς. Ο Έλληνας συνθέτης περιλαμβάνει στο πρόγραμμα την Ιθαγένεια, μέρη από την Ανα-γέννηση, Κρήτη ανάμεσα σε Βενετιά και Πόλη, τον Ήλιο τον Πρώτο, τα Ανεξάρτητα, τα Πρώτα τραγούδια και το Στράτη το Θαλασσινό ανάμεσα στους Αγάπανθους, που θα αποδώσει η Έλενα Κελεσίδη. Θα τραγουδήσουν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Βασιλική Λαβίνα και ο Αλέξανδρος Μπελλές. Γιάννης Μαρκόπουλος, 23/3, Παλλάς, Βουκουρεστίου 5, Αθήνα, ευρώ,fnac, public. MOYΣΙΚΗ Night on Earth Οι Night On Earth παρουσιάζουν ζωντανά το νέο τους άλμπουμ με τίτλο Second Hand, προϊόν της συνεργασίας τους με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου! Το μουσικό τους ύφος, ένα παζλ από trip hop και blues noir κουρδισμένο σε μια jazz ατμόσφαιρα με αυτοσχεδιαστικό πνεύμα και ταξιδιάρικες αναφορές. Νight on Earth, Gagarin 205, Λιοσίων 205, 12 ευρώ, στο Ticket House, Max Raabe

7 φωτο: mixaλησ μιχαηλ Best of the best! Η στιγμή που ακούστηκε το «Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ...». GUERILLA GARDENING Λεμονιές στο χώμα που πριν ήταν άσφαλτος και τσιμέντο. «Είμαστε όλοι παρκομανείς» έλεγε το κάλεσμα και το δεύτερο Σαββατοκύριακο ο κόσμος ήταν πολύ περισσότερος. Αυτό είναι το φαν παρκ των Εξαρχείων. «To πάρκινγκ να γίνει πάρκο» Σάββατο 14/3, οικόπεδο στη συμβολή των οδών Χαριλάου Τρικούπη, Ναυαρίνου και Ζωοδόχου Πηγής Ήταν το δεύτερο Σαββατοκύριακο που οι κάτοικοι των Εξαρχείων ανέλαβαν να κάνουν το πάρκινγκ πάρκο στο οικόπεδο Χαριλάου Τρικούπη - Ναυαρίνου - Ζωοδόχου Πηγής. Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Το 1990 το Τεχνικό Επαγγελματικό Επιμελητήριο παραχωρεί στο Δήμο Αθηναίων οικόπεδο στη συμβολή των οδών Χαριλάου Τρικούπη, Ναυαρίνου και Ζωοδόχου Πηγής με αντάλλαγμα τη μεταφορά συντελεστή δόμησης σε ακίνητό του στο Μαρούσι. Ενώ η ιδέα εγκρίνεται ομόφωνα, δεν υλοποιείται και το οικόπεδο μισθώνεται ως πάρκινγκ. Η μίσθωση του πάρκινγκ λήγει και το οικόπεδο κινδυνεύει να χτιστεί. Δεδομένου ότι με εξαίρεση το λόφο του Στρέφη τα Εξάρχεια δεν έχουν σχεδόν καθόλου πράσινο, οι κάτοικοι των Εξαρχείων αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να μετατρέψουν το πάρκινγκ σε πάρκο. Αν κάτι ήταν ξεκάθαρο αυτό το Σάββατο, αυτό ήταν πως επρόκειτο για μια πρωτοβουλία που επανεφηύρε και ανύψωνε το πνεύμα της κοινότητας. Σε μια γωνιά παιδάκια χοροπηδούσαν σαν τρελά σε ένα βουναλάκι από χώμα ή έφτιαχναν κατασκευές με πηλό, ενώ οι κάτοικοι χωρισμένοι (και υπερ-οργανωμένοι) έφτιαχναν το πάρκο τους: κάποιοι έσπαγαν το κράσπεδο, κάποιοι τσάπιζαν, κάποιοι φύτευαν, κάποιοι κουβαλούσαν χώμα με καροτσάκι. Στη γωνία κατασκευαζόταν μια μικρή παιδική χαρά. Μπροστά είχαν στηθεί δυο τραπέζια με φαγητό και ποτό: όλοι έφερναν από κάτι - άλλοι σε κουτιά ζαχαροπλαστείου ή ακόμα καλύτερο φαγητό που είχαν φτιάξει μόνοι τους. Ανάμεσα από τραπέζια και δεντροφυτεύσεις ένα πολύχρωμο πλήθος όλων των ηλικιών συζητούσε, έκανε βόλτα τα σκυλιά του κι άκουγε μουσική, πότε από τα μεγάφωνα πότε live. Tο απόγευμα που ήμασταν εκεί ακούσαμε ρέγκε με σαξόφωνα και τρομπέτες, ενώ την Κυριακή το βράδυ, απ ό,τι μάθαμε, έγινε ένα ξαφνικό live του Νίκου Βελιώτη και του Γιάννη Αγγελάκα, που μάζεψε πάνω από 500 άτομα. Περπατώντας ανάμεσα από τις νησίδες «καινούργιου» πράσινου, περιτριγυρισμένοι από πολυκατοικίες τουλάχιστον πέντε ορόφων, σκεφτήκαμε πόσο μεγάλη ανακούφιση θα ήταν για τη γειτονιά ένα πάρκο και πόσο ωραία ήταν η εικόνα των κατοίκων οργανωμένων όλων μαζί να φυτεύουν δέντρα, ενώ τα παιδιά έπαιζαν σε μια γωνία. Πιο ωραία απ όλα πάντως μας φάνηκε η ιδέα πίσω από τη διοργάνωση: ότι οι κάτοικοι έχουν επιτέλους λόγο γι αυτό που γίνεται στη γειτονιά τους. Δέσποινα Τριβόλη 13 ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΦΑΓΟΠΟΤΙ Ένα Σάββατο με κασμάδες, ζουμπούλια και μεζέδες. GREEN DJ Ο Antony K διαλέγει το soundtrack του πάρκου. OI ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΗΣ LIFO KYKΛΟΦΟΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΗΧΑΝΟΡΡΑΦΊΕΣ Αυτοσχέδιο πάρκο, αυτοσχέδιες και οι λύσεις για την κοπή του μπετόν. ΩΡΑ ΓΙΑ ΚΡΟΥΣΤΑ Τα κρουστά προετοιμάζουν το έδαφος για το live των Black Eden.

8 Best of the best! Τι στιγμή που ο Μάλαμας τραγούδαγε «Στα είπα όλα, φίλα με τώρα». Where have you been? Στείλτε μας τα δικά σας favourites στο Gangs of Athens χαρακτηρεσ τησ πολησ σε δρομουσ και δωματια Από τον Supermarket Boy και τη Loaded's Daughter. blogspot.com 15 Where all the eggs go (when they die) ΓιαΓκοσ: Έμπνευση: Ρετρό, τα '60s, τα χρώματα και οι ηλικιωμένοι άνθρωποι. Χουσεϊν: Έμπνευση: Από τη χώρα μου, το Μπαγκλαντές, την οικογένειά μου και τους φίλους μου. ναντια: Έμπνευση: Santangela, pulp «common people»,1991. OI ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΗΣ LIFO KYKΛΟΦΟΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ Egg Hell Guru Bar Upstairs, 25/02 Την πρώτη φορά που είδα τον Jef να παίζει στη σκηνή του Gagarin ήταν 17 χρονών, ένας μαθητής που τραγουδούσε με την κιθάρα του αμερικάνικες μελωδίες και στο Φεστιβάλ του Centro είχε κλέψει την παράσταση. Από τότε πέρασαν δυο χρόνια σχεδόν, ο Jef τώρα είναι φοιτητής και έχει φτιάξει το δικό του τετραμελές γκρουπ, τους Egg Hell. Έχει αλλάξει και ο ήχος του. Ο πιτσιρικάς που θύμιζε τη χροιά του Cobain έχει γίνει περισσότερο Jeff Buckley και Elliott Smith (ίσως ο πιο «επιδραστικός» μουσικός για τα ελληνικά rock σχήματα αυτή τη στιγμή, και μάλιστα με διαφορά). Στη μικρή σκηνή του ασφυκτικά γεμάτου Guru Bar Upstairs την Τετάρτη το βράδυ το κοινό θύμιζε αίθουσα πανεπιστημιακού event σε happy hour. Μέσος όρος ηλικίας τα 18 (το άθροισμα της ηλικίας και των δύο μπροστινών μου μαζί ήταν μικρότερο απ τη δικιά μου!), με κινητά στο χέρι να τραβάνε φωτογραφίες και φρέσκα πρόσωπα (χωρίς ίχνος ακμής, τι στο καλό;) σε αναλογία αντρικού και γυναικείου πληθυσμού 5:1. Οι His Majesty The King Of Spain που άνοιξαν τη βραδιά λατρεύουν τα blues κι έπαιξαν μια μεγάλη γκάμα κομματιών «παλιού καλού rock» με κέφι και guest εμφανίσεις. Οι Egg Hell είναι από τα πιο ελπιδοφόρα σχήματα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή και η φωνή του Jef το μεγάλο ατού Τhe weekly verdict Μιχάλης Μιχαήλ 1 ΟΛΑ 9 / ΜΠΟΡΩ Πού είναι το αστείο στο να ακούς την Έφη Θώδη να λέει μαλακίες; Υπάρχουν καρκινοπαθείς στην Ελλάδα κι είναι ντροπή αυτό που κάνετε. ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ 2 Για τις συνεντεύξεις της με τους Τούρκους στο αφιέρωμα για τον Ισαάκ και τον Σολωμό. τους. Υπήρχαν στιγμές που θύμιζε τον Thom York, τρυφερές, αλλά και πιο σκληρές που συντονίζονταν σε πιο ρυθμικά κομμάτια, χαλαροί, χωρίς το τρακ του πρωτοεμφανιζόμενου. Ίσως επειδή όλοι γύρω τους ήταν φίλοι που είχαν έρθει να τους στηρίξουν και απολάμβαναν πραγματικά όσα άκουγαν. M. Hulot Σωκράτης Μάλαμας Ζυγός, 13/03 Ακόμα κι αν κάποιος δεν είναι φαν του έντεχνου, ακόμα κι αν έχει πάει στο Ζυγό από καθαρή περιέργεια, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει πόσο καλός είναι στη σκηνή ο Σωκράτης Μάλαμας. Καταρχάς είναι εκεί, απολύτως συγκεντρωμένος κι αφοσιωμένος στην ερμηνεία του, το πρόγραμμα δεν έχει φιοριτούρες και κουβέντες, μόνο τραγούδι -οι μόνες διακοπές είναι για να πιει ουίσκι (από νεροπότηρο - όχι παίζουμε!). Το Σάββατο άρχισε να τραγουδάει στις και σταμάτησε στις 3.45 τα ξημερώματα με ένα μόνο μικρό διάλειμμα ενός τετάρτου (αυτή εξάλλου ήταν και μία από τις λίγες φορές που τον ακούσαμε να μας μιλά όλο το βράδυ «Μιλήστε με το διπλανό σας, κλείστε ραντεβού γι αύριο. Όχι εδώ, αλλού!» μας είπε). O ήχος του εξάλλου παντρεύει την παραδοσιακή μουσική, το rock και τα blues, χωρίς να θυμίζει «ταγάρι» ή μελό. Το δεύτερο πράγμα που οφείλει να αναγνωρίσει κανείς είναι πως οι οπαδοί ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΠΟΤΑΜΙ 3 4 ΤΖΑΜΑΔΕΣ Ένα σενάριο που θα μπορούσε άνετα να προσαρμοστεί στα ελληνικά δεδομένα. Comment is free! letters@lifo.gr.η LifO δημοσιεύει ευχαρίστως τα σχόλια και τις απόψεις σας. του Μάλαμα είναι, δικαίως, οι φανατικότεροι στην Αθήνα - γνωρίζουν κάθε στίχο απέξω, τραγουδούν με πάθος ακόμα και τα πιο παλιά ή άγνωστα τραγούδια του, λες και συμμετέχουν σε μυσταγωγία. (Παρόμοια λατρεία έχουμε δει μόνο σε εμφανίσεις του Γιάννη Πλούταρχου.) Αλλά αυτό που κάνει περισσότερη εντύπωση απ όλα είναι το πόσο αυθεντικός είναι στη σκηνή: ακόμα κι αν δεν έχεις ξανακούσει ποτέ το τραγούδι που τραγουδά, θες να τον παρακολουθείς κάθε στιγμή, χωρίς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του, ακόμα κι αν τραγουδά για 4 ολόκληρες ώρες, όπως εκείνο το Σάββατο. Δέσποινα Τριβόλη Σωκράτης Μάλαμας Το επάγγελμα του μέλλοντος. «NEW YORK TIMES» / 5 «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» Το διαφημιστικό σποτ που λέει πως «Κάτι αλλάζει στην Αμερική» τι ακριβώς εννοεί; OI ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΗΣ LIFO KYKΛΟΦΟΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ αγγελικη: Έμπνευση: Τρόπος ζωής, καθημερινότητα, χορός, «Do the D.A.N.C.E». Στάθης Μητρόπουλος. Guest editor: Nicolaich. σοφια αλεξιου: Έμπνευση: Ένα υπερρεαλιστικό τοπίο για φόντο, σαν τη γωνία Πατησίων και Κύπρου, που τη ρήμαξαν. Ακούει κανείς το κλάμα των κομμένων δέντρων; Fashionology_κορίτσια παντρεύομαι! νεκταριοσ: Έμπνευση: Από το νέο καλύτερό μου φίλο, τον Ειρηναίο. Do's: Αρμόνιο, κουμπάρα με πλατφόρμες, βεντάλια της πεθεράς, γάντι δαντέλα, πέρλες, ζελεδάκια αντί για κουφέτα, μπαλόνια σε σχήμα καμπάνας, νυφικό second hand της γιαγιάς, τρελοπαπάς, σμόκιν, καρό-πουά παπιγιόν, ραδιοταξί για τη μεταφορά της νύφης, τενεκεδάκια, καλεσμένη η Tila Tequila (άφαντοι οι καλεσμένοι, άντρες και λεσβίες). Dont's: Ποιηματάκι στην πρόσκληση του τύπου «Δάκρυα χαράς θα πλημμυρίσουν την κορυφαία στιγμή της ζωής μας», solarium, ζαλιστικό εμπριμέ, glitter, μπούκλα, λυτή γραβάτα, μυτερές γόβες, λευκό περλέ γαμπριάτικο κοστούμι, άμαξα/ελικόπτερο για τη μεταφορά της νύφης, μαλλί λάχανο, μπουτονιέρα (μαζί με τον Χάρη Σιανίδη), οτιδήποτε ροζ-φούξια για στολισμό, χρυσαφικά γενικότερα, τσίχλα-κινητό-γυαλιά ηλίου την ώρα της τελετής, σεντόνι με αίμα, Eφη Θώδη.

9 in town 17 Η VISUAL ARTIST ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΒΖΙΝ Η Shirin Neshat μόλις έχει φτάσει στην Αθήνα φωτογραφίζεται για τη LifΟ στον εκθεσιακό της χώρο του Ωδείου Αθηνών. Για τις ανάγκες της έκθεσης ενοποιήθηκαν οι δύο χώροι του υπογείου. Ονειρεύεται μια χώρα όπου όλοι θα μιλάνε τη μητρική της γλώσσα και ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο καταγράφοντας την παγκόσμια πολιτική ατζέντα με τον πιο ιδιόρρυθμο τρόπο: μέσα από τις ζωές και τις προσδοκίες των γυναικών. Η Shirin Neshat, λίγο πριν παρουσιάσει στο EMΣΤ τη νέα της έκθεση, μίλησε στην Κατερίνα Ι. Ανέστη για όσα ξόρκισε στη ζωή της και όσα την κάνουν να νιώθει ευγνώμων. Φωτό Σπύρος Στάβερης. H επώδυνη αίσθηση της Shirin Neshat ότι δεν ανήκει πουθενά Eίναι η κορυφαία Ιρανή καλλιτέχνις, αλλά δεν μπορεί να εργαστεί, ούτε καν να ζήσει στη χώρα της. Η Shirin Neshat είναι μια από τις σημαντικότερες visual artists στον κόσμο, καταδικασμένη (ή μήπως ευλογημένη) σε μια νομαδική ζωή που έχει ως ορμητήριο τη Νέα Υόρκη. Μιλήσαμε για τη συνέντευξη όσο βρισκόταν στην Αίγυπτο, όπου ετοιμάζει το επόμενο project της, λίγες μέρες μετά που χρειάστηκα μια διευκρίνιση βρισκόταν στο Παρίσι, και το απόγευμα της Δευτέρας προσγειώθηκε στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και έσπευσε στο χώρο του Ωδείου για να επιμεληθεί, μαζί με την Άννα Καφέτση, το στήσιμο της έκθεσής της «Women without Men». Είναι μια γυναίκα τόσο σίγουρη και αποφασιστική που μοιάζει με βράχο, με βλέμμα που αποτελεί

10 in town ΟΥΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ Η ανύπαντρη δασκάλα Mahdokht, η νεαρή πόρνη Zarin, οι ανύπαντρες φίλες Faezeh και Munis, η μεσήλικας αστή Farokh Legha είναι οι ηρωίδες του «Women Without Men». από μόνο του μία δήλωση, ένα narrative σαν αυτό που χρησιμοποιεί στα έργα της. Ο Σπύρος Στάβερης είναι εκεί και τη φωτογραφίζει, μέσα και παράλληλα με το έργο της, με τις ηρωίδες του «Women Without Men»: είναι ένας ακόμη χαρακτήρας, μια γυναίκα αγέρωχη, μια ακτιβίστρια που δεν απεμπολεί τη θηλυκότητα και το ναρκισσισμό της και βλέπει τρυφερά τα δάνεια που έδωσε στους χαρακτήρες των ηρωίδων της. Πώς σας επηρεάζει ως καλλιτέχνη το γεγονός ότι ζείτε μακριά από τη γενέτειρά σας, το Ιράν, και κυρίως το γεγονός ότι είναι ο απόλυτος πόλος αντίθεσης με τη Νέα Υόρκη όπου επιλέξατε να εγκατασταθείτε; Αυτή η συνεχής πολιτιστική και πολιτική διαμάχη παραμένει ο βασικός θεματικός πυρήνας στην τέχνη μου. Είναι σαν να προσπαθώ συνεχώς να έρθω στα χέρια, να παλέψω με αυτήν τη βαθιά αίσθηση αντίθεσης που με χωρίζει σε δύο κουλτούρες, σε δύο πολιτικές ατζέντες: ο ισλαμικός κόσμος εναντίον του δυτικού. Θα σας εξομολογηθώ ότι νιώθω αυτήν τη διττότητα στον ίδιο μου το χαρακτήρα, αφού συναισθηματικά και πνευματικά αισθάνομαι πολύ Ιρανή, αλλά ορθολογικά και διανοητικά πολύ Δυτική. Δεν μπορώ καν να σκεφθώ να καταπιέσω την ανεξαρτησία, την ελευθερία, την πίστη μου στη δημοκρατία ως πολίτη, γυναίκας και καλλιτέχνιδας. Αυτό θα ήταν αδύνατο να το κάνω, αν συνέχιζα να ζω στο Ιράν. Tελικά αισθάνεστε πρόσφυγας ή κοσμοπολίτισσα; Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεστε ανέστια; Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια, όμως τελικά βρήκα μια μορφή επίλυσης αυτού του σχεδόν υπαρξιακού ζητήματος, αποδεχόμενη τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της νομαδικής μου ζωής. Αυτό είναι πραγματικά επώδυνο, καθώς ποτέ δεν έχω την αίσθηση ότι ανήκω ολοκληρωτικά κάπου ή ότι θα μπορούσα να ζήσω ξανά σε ένα μέρος όπου όλοι μιλούν τη μητρική μου γλώσσα. Σε αντάλλαγμα όμως έμαθα να απολαμβάνω τις εμπειρίες ζωής που αποκομίζω και προσαρμόστηκα σε μερικές νέες, συναρπαστικές κουλτούρες. Αυτές τις έκανα «σπίτι» μου. Και τι πιστεύετε γι αυτούς που με ευκολία χαρακτηρίζουν φεμινιστικά τα έργα σας; Δεν μπορώ να ελέγξω τι εισπράττουν οι άνθρωποι από την τέχνη μου, καθώς πιστεύω πραγματικά ότι κάθε θεατής κατανοεί ένα έργο τέχνης ανάλογα με το φύλο, το προκαθορισμένο γούστο, το χαρακτήρα, το επίπεδο των πληροφοριών που έχει Προσωπικά δεν θεωρώ πως είμαι φεμινίστρια. Δεν πιστεύω ότι επειδή διάλεξα τις γυναίκες ως κεντρικούς χαρακτήρες της δουλειάς μου μπορώ να χαρακτηριστώ φεμινίστρια. Και, να σας πω την αλήθεια, αισθάνομαι κάπως απομακρυσμένη από τη δυτική ιδέα περί φεμινισμού, αφού πιστεύω ότι η θέση μου είναι πιο κοντά στην ανατολική προοπτική. Εκεί οι γυναίκες δεν είναι ανταγωνιστικές, δεν μάχονται να γίνουν ίσες με τους άντρες, αλλά προσπαθούν να προστατέψουν τόσο τη δημόσια όσο και την ιδιωτική ζωή τους. Kαι το επανερχόμενο θέμα της καταπίεσης των γυναικών; Αν και το θέμα της καταπίεσης είναι σταθερό στη δουλειά μου, δεν πιστεύω πως αντιμετωπίζω ως θύματα τους γυναικείους χαρακτήρες μου αλλά ως χαρακτήρες, που με κουράγιο πολεμάνε τα κοινωνικά, πολιτικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά ταμπού. Αν λοιπόν αυτό με κάνει φεμινίστρια, ας είναι έτσι Ένας άλλος λόγος που εστιάζω στις γυναίκες είναι επειδή ως γυναίκα νιώθω πιο κοντά στα γυναικεία συναισθήματα. Επιπλέον, μελετώντας τις γυναίκες στις ισλαμικές κουλτούρες, μπορείς να μελετήσεις τις πολιτικές ατζέντες της κοινωνίας, καθώς οι μουσουλμάνες υπόκεινται στους νόμους της εξουσίας. Ποια είναι τα κοινά σημεία που ενώνουν τις γυναίκες στο έργο σας «Women Without Men» που θα δούμε στο ΕΜΣΤ; Πού συναντιούνται οι διαφορετικότητές τους; Όλες τους ψάχνουν για την ιδέα της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας μέσα από το δύσκολο παρελθόν τους. Ένα άλλο κοινό τους σημείο είναι ότι, είτε βρίσκονται σε κατάσταση τρέλας είτε λογικής, βρίσκουν το κουράγιο να δραπετεύσουν από την καταπιεστική ζωή τους. Μερικές από τις επιθυμίες και τις προσδοκίες τους είναι περισσότερο ρεαλιστικές ή ναρκισσιστικές, όμως άλλων, όπως των Mahdkoht, Munis και Zarin, είναι περισσότερο πνευματικές. Μαζί προσπαθούν να βρουν μια κοινότητα όπου κάθε γυναίκα, με το δικό της τρόπο, θα έχει μια δεύτερη ευκαιρία για να ξαναρχίσει τη ζωή της, να πραγματοποιήσει τα όνειρά της. Φυσικά, ο οπωρώνας είναι ένα σουρεαλιστικό σκηνικό για μια τέτοια ουτοπική κοινότητα. Ποια προσωπικά στοιχεία σας ανακαλύπτετε μέσα σε καθεμιά από τις ηρωίδες σας; Ταυτίζομαι με καθεμιά από αυτές με ένα μοναδικό τρόπο. Για παράδειγμα, με το ενδιαφέρον της Μunis για τον πολιτικό ακτιβισμό, την εμμονή της Zarin με το σώμα και την αυτοτιμωρία όταν δέχεται κάποιας μορφής εξωτερική πίεση, την εμμονή της Farokh Legha με τα γηρατειά και την επιθυμία να την θαυμάζουν και να Είναι σαν να προσπαθώ συνεχώς να έρθω στα χέρια, να παλέψω με αυτήν τη βαθιά αίσθηση αντίθεσης που με χωρίζει σε δύο κουλτούρες, σε δύο πολιτικές ατζέντες: ο ισλαμικός κόσμος εναντίον του δυτικού. αρχίσει ξανά τη ζωή της και τέλος με το όνειρο της Faezeh να αποκτήσει μια απολύτως φυσιολογική οικογενειακή ζωή, κάτι που έχει χάσει εξαιτίας ενός βιασμού. Έτσι, με κάποιο τρόπο έχτισα τις προσωπικότητές τους έξω από τον κόσμο του μυθιστορήματος, προκειμένου να εξυπηρετήσω εμένα, να τις φέρω πιο κοντά σε εμένα. Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με το ΕΜΣΤ; Η Άννα Καφέτση είναι από τους πρώτους επιμελητές στον κόσμο που ξεχώρισε τη δουλειά μου από τα πρώιμα στάδιά της και αργότερα, το 2003, μου ανέθεσε να δημιουργήσω την Mahdokht. Αισθάνομαι περήφανη που θα παρουσιάσω στην Ελλάδα το «Women without Men» και κυρίως στο ΕΜΣΤ, που χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης διεθνώς εξαιτίας τον φιλόδοξων σχεδίων που εκπονεί. Επιπλέον, καθώς διαπιστώνω ότι η τέχνη μου αντιμετωπίζεται διαφορετικά από το κοινό που προέρχεται από διαφορετικές κουλτούρες, νιώθω έντονα πως εμείς οι Ιρανοί έχουμε πολλά κοινά σημεία με τους Έλληνες, καθώς λειτουργούμε κυρίως με το συναίσθημα και το πάθος παρά με όσα υπαγορεύουν τα πνευματικά ή πολιτικά θέματα. Αισθάνομαι ότι οι Έλληνες κατανοούν τη δουλειά μου πολύ πιο εύκολα απ ό,τι οι άλλες διεθνείς κοινότητες. Πώς προέκυψε η ιδέα να κάνετε ταινία μεγάλου μήκους το «Women Without Men»; Από την πρώτη στιγμή που είχα την ιδέα για το project «Women Without Men» ήξερα ότι θα γινόταν αυτό. Το εικαστικό κομμάτι έπρεπε να περιλαμβάνει μια σειρά από φωτογραφίες και βίντεο σχεδιασμένα για γκαλερί και μουσεία και το κινηματογραφικό μέρος θα ήταν μια ταινία μεγάλου μήκους σχεδιασμένη για τις κινηματογραφικές αίθουσες. Στην παρούσα φάση βρίσκομαι στον τελευταίο μήνα του post-production για το φιλμ, που θα βγει στις αίθουσες μέχρι το τέλος της χρονιάς. Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; Περνάω αρκετό χρόνο στην Αίγυπτο όπου ετοιμάζω το επόμενο έργο μου. Θα γυριστεί στην έρημο, στο δυτικό τμήμα της χώρας. Θα αποτελείται και πάλι από μια ταινία μεγάλου μήκους καθώς και από μια σειρά φωτογραφιών αλλά και από μια performance. Πρόκειται για ένα ασπρόμαυρο βουβό φιλμ, με ένα χαρακτήρα-κλειδί. Η πλοκή είναι επηρεασμένη από ένα κλασικό χολιγουντιανό φιλμ της δεκαετίας του 30, το The Wind, όπου πρωταγωνιστούσε η διάσημη Λίλιαν Γκις. Πάντα αγαπούσα αυτό το φιλμ και την αφαίρεσή του, το δράμα μέσα σε ένα φυσικό τοπίο (την έρημο και τον άνεμο) ως βασικό στοιχείο της ψυχολογικής κατάστασης αυτής της γυναίκας. Ελπίζω να κάνω την ιρανική εκδοχή αυτού του κλασικού δυτικού φιλμ. Women Without Men, της Shirin Neshat, Κτίριο Ωδείου Αθηνών: Βασ. Γεωργίου Β & Ρηγίλλης, Αθήνα (είσοδος επί της οδού Ρηγίλλης). Ως τις 31 Μαΐου.

11 graffiti wall 21 Λογότυπα και κώδικες επικοινωνίας που παραπέμπουν σε ένα brand σχεδόν ιδεολογικό, τα graffiti των ποδοσφαιρικών ομάδων στους δρόμους της πόλης αποτελούν κάτι παραπάνω από δήλωση δύναμης και λατρείας. Εκφράζουν την κουλτούρα των γηπέδων, όπως καθορίζεται από τις pop culture, urban youth culture, music culture, corporate culture. H Αναστασία Βουτυροπούλου φωτογράφισε graffiti με συνθήματα των ομάδων και αποτύπωσε το διάλογο που αναπτύσσουν με το χώρο, κατορθώνοντας να προσδώσει το ανάγλυφο της ευαισθησίας της σε ένα θέμα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί στεγνά αστικό, ως και brutal. Oι φωτογραφίες προέκυψαν με αφορμή τη νέα σειρά προϊόντων περιποίησης για φιλάθλους του Ολυμπιακού, του ΠΑΟ και της ΑΕΚ «In the name of the ball», με τη δημιουργική επιμέλεια της k2design. Κ.Ι.Α Ιn the name of the ball mερικές από τις φωτογραφίες graffiti με ποδοσφαιρικά συνθήματα πάνω στη βρωμιά των αστικών τοίχων που απέσπασε η Αναστασία Βουτυροπούλου από μια πόλη που λατρεύει το ποδόσφαιρο.

12 ρεπορταζ Σε μια τυπική διαδρομή Κηφισιά-Ομόνοια με το τρένο συναντάς τουλάχιστον έξι ανθρώπους που διηγούνται λυπητερές ιστορίες με αντάλλαγμα στυλό και χαρτομάντηλα. Περπατώντας στο κέντρο, όλο και κάποιος σου ζητά λεφτά. H Δέσποινα Τριβόλη ερευνά τι συμβαίνει τελευταία με την επαιτεία στην Αθήνα. Φωτό: Aσπασία Κουλύρα. Oι επαίτες της Αθήνας 23 SLUMDOG MILLIONAIRE Περισσότεροι επαίτες από ποτέ (μετανάστες, τζάνκι, ηλικιωμένοι, παιδιά) κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας. Αύξηση ανάλογη με αυτή της φτώχιας. Αλλοδαποί είναι στην πλειοψηφία τους οι επαίτες (749 έναντι 133 Ελλήνων). ΟΜπασάρ κάθεται συνήθως λίγο πιο κάτω από τη γωνία Ευριπίδου και Αιόλου, δίπλα σε μια τράπεζα. Στην αγκαλιά του κοιμάται νηφάλια ένα μωρό με μαύρες πατούσες. Ελάχιστοι του δίνουν χρήματα - μια μεσόκοπη κυρία αγοράζει ένα σάντουιτς και μια πορτοκαλάδα «για το παιδάκι». Η ιστορία του σε σπαστά ελληνικά - είναι ο μόνος που μας μίλησε από όσους δουλεύουν στο δρόμο. Είναι από το Πακιστάν, έκανε τη διαδρομή Ιράν - Τουρκία - Ελλάδα, πέρασε κάποιους μήνες σε ένα κέντρο υποδοχής στην Πάτρα. Μετά ήρθε στην Αθήνα περπατώντας - ήταν καλοκαίρι και κοιμόταν στους θάμνους. Μου λέει πως στην αρχή έκανε πιάτσα με χαρτομάντηλα στα φανάρια, αλλά σταμάτησε. Πού; «Εκεί» λέει, και μου δείχνει απροσδιόριστα προς την Ομόνοια. Τα βράδια κοιμάται στον Πειραιά -δεν εξηγεί πού- σε σπίτι, σε δρόμο; Όταν τον ρωτάω για το παιδί, εκνευρίζεται. Την επομένη έχει εξαφανιστεί - ή η πιάτσα του έχει αλλάξει. Ο Μπασάρ δεν είναι παρά μόνο μία μεμονωμένη περίπτωση. Η αλήθεια πάντως είναι ότι αυτό που διαπιστώνει εμπειρικά οποιοσδήποτε κυκλοφορεί στο κέντρο της Αθήνας επιβεβαιώνεται και από τους αριθμούς. Σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ., η επαι- τεία είναι από τους λίγους δείκτες «εγκληματικότητας» που έχει σχεδόν διπλασιαστεί τα τελευταία οκτώ χρόνια. Ίσως να μην είναι ευρύτερα γνωστό, αλλά η επαιτεία είναι παράνομη, σύμφωνα με τους νόμους 407 και 409 του Ποινικού Κώδικα. Πιο αυστηρή είναι η ποινή για οποιονδήποτε εξωθεί κάποιον άλλο σε επαιτεία, ειδικά εάν είναι ανήλι- κοι, σωματικά ή διανοητικά ανάπηροι ή έχουν σωματική και διανοητική ασθένεια. Πρακτικά βέβαια οι ποινές είναι αμελητέες. Φυλάκιση μέχρι έξι μήνες ή κάποιο χρηματικό ποσό είναι η αυστηρότερη ποινή που μπορεί να επιβληθεί. Τα στοιχεία του 2008, που αφορούν όλη την επικράτεια (τα στοιχεία της ΓΑΔΑ δεν έχουν βγει ακόμα), δείχνουν πως οι απόπειρες επαιτείας έχουν διπλασιαστεί μέσα στα τελευταία οκτώ χρόνια. Μέσα στο 2008 η αστυνομία κατέγραψε 882 απόπειρες επαιτείας. Δέκα χρόνια πριν είχαν καταγράψει μόνο 409. Προφίλ Η ερώτηση είναι «ποιος ακριβώς επαιτεί»; Ξεκάθαρη απάντηση δεν υπάρχει. Τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ. δείχνουν ότι οι δράστες σε συντριπτική πλειοψηφία είναι αλλοδαποί (749 έναντι 133 Ελλήνων). Η επαιτεία (μαζί με την καταπάτηση του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας και την πλαστογραφία) αποτελεί ένα από τα λίγα αδικήματα στα οποία το ποσοστό των αλλοδαπών είναι σαφώς μεγαλύτερο από των Ελλήνων. Στην πραγματικότητα, το προφίλ ενός ανθρώπου που ζητάει λεφτά από αγνώστους είναι πολυσχιδές και δύσκολα κατηγοριοποιείται: ναρκομανείς που ζητούν λεφτά για να πάρουν τη δόση τους, άστεγοι, μετανάστες, άποροι και άνθρωποι που ανήκουν σε παραπάνω από μια κατηγορίες. Πόσοι το κάνουν ως επάγγελμα; Υπάρχει κάποιο κύκλωμα; Ο αστικός μύθος της ζητιανιάς Ο μύθος του επαγγελματία του είδους αναγεννήθηκε χάρη στο Slumdog Millionaire, αλλά υπάρχει εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα - ο μύθος του «αρχιθεομπαίχτη» για τον οποίο μιλούσε ο Καρκαβίτσας το 1896 όταν έγραφε το Ζητιάνο, αυτός του φιλοχρήματου απατεώνα που σακατεύει τα παιδιά του για να βγάζει λεφτά, ζει και βασιλεύει. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν επαγγελματίες ζητιάνοι, άνθρωποι που για χρόνια έχουν το ίδιο πόστο («ο καμένος κύριος» που δουλεύει στην Ερμού και στον ηλεκτρικό ή η ηλικιωμένη κυρία με το τσεμπέρι που ζητιανεύει έξω από το σταθμό του τρένου στην Κηφισιά είναι δυο απτά παραδείγματα), αλλά ίσως να μην είναι τόσο πολλοί όσο θα φανταζόμασταν. Στην πραγματικότητα, πολλοί έχουν πέσει θύμα εκμετάλλευσης κι άλλοι τόσοι έχουν οδηγηθεί στους δρόμους επειδή δεν είχαν άλλη επιλογή. Πουλάω στυλούς Ο Αντώνης ζητιανεύει στον ηλεκτρικό εδώ και δύο χρόνια περίπου, όσα προσπαθεί να