Θρίαμβος ή πύρρειος νίκη του Ερντογάν;

Transcript

1 δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) Σάββατο 5 Απρίλη 2014 χρόνος 31ος φ Καυγάδες και αντιθέσεις στο μπλοκ της επίθεσης Αναζητούν πιο αντιδραστικές λύσεις Ανάγκη η μαζική λαϊκή αντίσταση! ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9 ΑΠΡΙΛΗ Να μην αποδεχτούμε το κλίμα υποταγής που καλλιεργούν οι εργατοπατέρες Να στείλουμε το δικό μας μήνυμα αντίστασης και αγώνα σελ. 6 ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ Νέα πλήγματα στα εργατικά δικαιώματα Πρόκειται για διατάξεις που απελευθερώνουν ακόμα περισσότερο τους εργοδότες, με δηλωμένο στην εισηγητική έκθεση στόχο την "αύξηση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων". σελ Τ ο πιο προφανές συμπέρασμα από όλες τις εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος στη χώρα είναι πως η κυβερνητική πλειοψηφία στέκει σαν το φτερό στον άνεμο, αλλά και ότι συνολικά το κεντρικό πολιτικό σκηνικό είναι ιδιαίτερα εύθραυστο και ασταθές. Όμως, για να αποκτήσουν αξία για το λαό και τις ανάγκες του αυτές οι διαπιστώσεις, πρέπει δίπλα τους να προστεθούν ορισμένα βασικά ερωτήματα. Ποιοι παράγοντες, ποιες δρώσες δυνάμεις είναι πραγματικά κυρίαρχες ή έστω με λόγο σε αυτό το σκηνικό που έχει διαμορφωθεί; Με ποια πολιτικά χαρακτηριστικά το έχουν σφραγίσει; Και άρα για λογαριασμό ποιων δυνάμεων και προς ποια κατεύθυνση αναζητούνται απαντήσεις στην αστάθεια και στα στοιχεία της πολιτικής κρίσης που πολλοί διαπιστώνουν και καταγράφουν; Προσεγγίζοντας αυτά τα ερωτήματα, μπορούμε να δούμε κατά πόσο στέκει η ΤΟΥΡΚΙΑ-ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ Θρίαμβος ή πύρρειος νίκη του Ερντογάν; θέση ότι η απάντηση για το λαό βρίσκεται στην «επίσημη οδό» των εκλογών, είτε των προκηρυγμένων είτε των απρογραμμάτιστων. Να δούμε, δηλαδή, πως η σωστή γενική προσέγγιση για τις εκλογές που δεν μπορούν να φέρουν αλλαγή στον ταξικόπολιτικό συσχετισμό, παίρνει συγκεκριμένα σάρκα και οστά στις δεδομένες σημερινές συνθήκες και να στραφούμε προς την κατεύθυνση της πραγματικής διεξόδου. συνέχεια στη σελ. 2 Φοιτητές Αν ψάχνεις να βρεις μόνο το δάσος... χάνεις και το πρώτο δέντρο! Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει εγγυήσεις προς τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές σελ. 15 εν χάνουν ευκαιρία τα στελέχη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε «θεσμική» τους επαφή και συνάντηση να δηλώνουν την πίστη τους στην ΕΕ και το «κοινό μέλλον της Ευρώπης» και να διαβεβαιώνουν για την «αξιοπιστία» τους προς το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο και τις πολιτικές του δυνάμεις. σελ. 11 Ουκρανία Η ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία αλλάζει δεδομένα Ένα κρίσιμο σημείο των εξελίξεων αναδεικνύεται, εκ των πραγμάτων, η 25η Μαΐου που θα διεξαχθούν οι προεδρικές εκλογές. Το τι θα διαμορφωθεί μέχρι τότε και πώς θα εκφραστεί ως νέο πολιτικό σκηνικό είναι το ένα ζήτημα. σελ. 16 σελ. 18 Το επόμενο φύλλο της Π.Σ. θα κυκλοφορήσει το Σάββατο 26 Απρίλη 2014

2 2 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 5 Απρίλη 2014 Συνέχεια από τη σελ. 1 Η επίθεση και η «νέα Ελλάδα» Πρώτη αναγκαία και θεμελιώδης διαπίστωση είναι ότι αυτή η παραπαίουσα κυβερνητική πλειοψηφία των Σαμαρά- Βενιζέλου συνεχίζει να κάνει μια χαρά τη δουλειά της για λογαριασμό του συστήματος και των ιμπεριαλιστών που υπηρετεί! Και το γεγονός ότι είναι παραπαίουσα και οριακή, από τη μια, προκαλεί βέβαια ανησυχίες και ερωτήματα, αλλά από την άλλη την καθιστά πιο πρόθυμη και αποτελεσματική για τα μεγάλα αφεντικά της. Έτσι, για παράδειγμα, στον ένα ακόμα πολυνόμο που πέρασε τις προηγούμενες μέρες με τις γνωστές διαδικασίες οι εκατοντάδες του(!) διατάξεις πέρασαν όπως ακριβώς παραγγέλθηκαν έξωθεν και (πολύ) άνωθεν χωρίς καμιά τροποποίηση που να παίρνει υπόψη της αστικά συμφέροντα, παρότι αυτά γκρίνιαξαν όσο μπορούσαν. Η επίθεση, λοιπόν, καλά κρατεί και σαρώνει με αδιάκοπα κύματα τους όρους δουλειάς και ζωής των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, καταστρέφοντας παράλληλα τα πάλαι ποτέ μεσαία στρώματα. Αλλά η επίθεση δεν τελειώνει! Βέβαια οι απέξω και ιδιαίτερα οι Γερμανοί το τελευταίο διάστημα, δίνουν διαρκώς «συγχαρητήρια» στην κυβέρνηση Σαμαρά που «τα πάει καλά», και μάλιστα -προς απόδειξη ότι βρισκόμαστε στην «έξοδο από την κρίση»- προγραμματίζεται και «έξοδος στις αγορές» ενώ η ίδια η Μέρκελ (ξανά) έρχεται στην Αθήνα για να εκφράσει τη στήριξή της στην «πετυχημένη κυβερνητική πορεία». Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός λαμβάνοντας υπόψη τις δυσκολίες του ντόπιου αστικού πολιτικού σθστήματος και τις εκλογικές ενισχύστε την εκδοση Καυγάδες και αντιθέσεις στο μπλοκ της επίθεσης Αναζητούν πιο αντιδραστικές λύσεις Ανάγκη η μαζική λαϊκή αντίσταση! ανάγκες της κυβέρνησης- έχει κάθε λόγο να στηρίξει, και στην Ελλάδα και μέσω της Ελλάδας, ό, τι ως τώρα έχει οικοδομήσει στο επίπεδο της ΕΕ και της ευρωζώνης και αυτό κυρίως κάνει με αυτές τις φιλοφρονήσεις προς τους ντόπιους κυβερνητικούς. Υπερασπίζεται το «έχειν του» έναντι αμφισβητήσεων και αναταράξεων στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού που οξύνεται, υπερασπίζεται την πολιτική που έχει επιβάλλει στη «ζώνη του» όσο πιο αποφασιστικά μπορεί, έχοντας και επίγνωση των στρατιωτικοπολιτικών αδυναμιών του που γίνονται πολύ πιο ορατές με την κρίση και την αμερικανονατοϊκή παρέμβαση στην Ουκρανία. Όμως, όλα αυτά καθόλου δεν σηματοδοτούν την ανακοπή της επίθεσης. Ήδη το Εκοφίν φρόντισε να βάλει μια νέα λίστα «12 προαπαιτούμενων» μέτρων για Ιούνιο-Ιούλιο. Η προπαγάνδα της «εξόδου στις αγορές» και της «ανάπτυξης» δεν έχει κανένα αντίκρισμα στη ζωή των λαϊκών μαζών. Η «νέα Ελλάδα» που εξαγγέλλει ο Σαμαράς είναι η Ελλάδα των συντριμμένων δικαιωμάτων και κατακτήσεων της εργατικής τάξης και του λαού που πράγματι ήδη σε σημαντικό βαθμό έχει διαμορφωθεί. Και βέβαια δεν υπάρχει ούτε ως υπαινιγμός από τις δυνάμεις του συστήματος η κάποια ή μερική αποκατάσταση δικαιωμάτων και κατακτήσεων του λαού στην επερχόμενη «νέα Ελλάδα». Αντίθετα, αφθονούν οι κατάρες στη «μεταπολίτευση», δηλαδή σε ό, τι ο λαός είχε κερδίσει με την πάλη του και το σύστημα όλα αυτά τα χρόνια «καθυστερούσε» να γκρεμίσει. Εξάλλου, ποια είναι η διεθνής προοπτική όσον αφορά την εξέλιξη της κρίσης και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών; Ποιοι είναι οι στόχοι του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος για τους λαούς και τους εργάτες παντού στον κόσμο αναφορικά με την αντιμετώπιση της κρίσης του και του συμπλεγμένου με αυτήν ζητήματος της εκ νέου μοιρασιάς του πλανήτη; Η γενικευμένη άγρια επίθεση του συστήματος διεθνώς και η κλιμάκωση των ανταγωνισμών σε ακόμα πιο επικίνδυνα επίπεδα κάθε άλλο παρά προμηνύουν πως η εξαρτημένη αστική τάξη της χώρας πρόκειται να βρει ρόλους και δουλειές που θα της επιτρέψουν να διαμορφώσει όρους κοινωνικής ανοχής και σταθερότητας στη χώρα. Τη σταθεροποίηση και την επιδείνωση λοιπόν του σημερινού κοινωνικού τοπίου -και χωρίς τα μαξιλάρια των διαλυμένων μεσοστρωμάτων- είναι που πρέπει να διαχειριστούν στην καλύτερη περίπτωση- οι δυνάμεις του συστήματος. Ενόψει αυτής της προοπτικής που ολοένα φορτώνει αντικειμενικά με πιθανότητες «κοινωνικών παρενεργειών», υπάρχει η αναζήτηση μιας νέας σταθερής πολιτικής κατάστασης και κυβερνητικών λύσεων ανάλογων προδιαγραφών. Το σημερινό πολιτικό τοπίο Οι δυνάμεις που σήμερα δρουν, καθορίζουν και διαμορφώνουν τις εξελίξεις είναι οι δυνάμεις που επιτίθενται στο λαό και στην εργατική τάξη, είναι οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ, η κυβέρνησή τους, τα κόμματα του συστήματος και οι εμφανείς και κρυφοί θεσμοί του και μηχανισμοί του. Αυτός που εμφανώς απουσιάζει από το προσκήνιο των εξελίξεων -ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια- είναι ο λαός και η μαζική του πάλη, ενώ οι πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα είναι, μιλώντας γενικά, κάτι σαν παρατηρητές των εξελίξεων. Δεν διαμορφώνουν γεγονότα, δεν συγκροτούν δυνάμεις αντίπαλες στην εξέλιξη που το σύστημα επιβάλλει, δεν διαμορφώνουν όρους αντίστασης στην επίθεση και άρα ούτε σε επίπεδο συνείδησης και αντίληψης στον κόσμο. Στην πραγματικότητα, οι δυνάμεις αυτές είναι ουρά των πολιτικών εξελίξεων και όπως αυτές καθορίζονται από το σύστημα και τις δυνάμεις του. Περιμένουν και ανακηρύσσουν τις εκλογές ως τη μοναδική «ευκαιρία και δυνατότητα» για να «αλλάξει ο συσχετισμός» (!), ενώ την καθημερινότητα την σφραγίζει η επίθεση και η προπαγάνδα της κυβέρνησης και του συστήματος, επιδεινώνοντας διαρκώς το συσχετισμό με κάθε δυνατό τρόπο: Υλικό, ιδεολογικό, θεωρητικό και επιδρώντας ανάλογα στη στάση και στις επιλογές που μπορεί να διαμορφώσει ο λαός, που με την καθοδήγηση της Αριστεράς «μας» μένει στη γωνία περιμένοντας τις εκλογές! Ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ με τις χωρίς τέλος προσαρμογές του στις συστημικές επιταγές (τελευταία εκδοχή οι δηλώσεις Δραγασάκη στη Γερμανία για τους ιμπεριαλιστές που «δεν μας φταίνε» και την αναγνώριση της «ανάγκης να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις», οι οποίες έμειναν μάλιστα ασχολίαστες και από την αναλόγως προσαρμοσμένη «αριστερή πλατφόρμα» του Λαφαζάνη) αποτελεί ουσιαστικά πολιτικό στήριγμα της επίθεσης του συστήματος, παράγοντα ισορροπίας της σημερινής κατάστασης. Με αυτά τα δεδομένα, η κυβερνητική πολιτική, δηλαδή η πολιτική του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου, βαδίζει απρόσκοπτα επί των λαϊκών- εργατικών μαζών και στην πραγματικότητα όπως φάνηκε και στο πολυνομοσχέδιο- η «αντιπολίτευση» που συναντά είναι η εκδήλωση ενδοαστικών αντιθέσεων (Χαρακόπουλος κ.ο.κ.) ή εκφράσεις των ενδοϊμπεριαλιστικών εντάσεων σαν την παρέμβαση του ΓΑΠ, που κυρίως για λογαριασμό των Αμερικάνων άφησε άλλη μια υπόμνηση-παρακαταθήκη. Βέβαια, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον, αυτή η «αντιπολίτευση» σέβεται τη γενικότερη ανάγκη ισορροπίας και οι παρεμβάσεις της γίνονται έτσι ώστε να μην αμφισβητείται η κυβερνητική πλειοψηφία και να μην διακινδυνεύεται η εν γένει σταθερότητα. Το πλαίσιο των αναζητήσεων- Το «δείγμα» Μπαλτάκου Ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, η αστική τάξη και τα ριγμένα στρώματά της, τα κόμματα της υποτέλειας και της αντίδρασης και όλοι οι θεσμοί και οι μηχανισμοί που συγκροτούνται και κινούνται από τους προηγούμενους είναι λοιπόν αυτοί που καθορίζουν τις εξελίξεις και το πολιτικό κλίμα στη χώρα! Η πραγματικότητα πάνω στην οποία κινούνται όλοι οι παραπάνω είναι αυτή που έχει διαμορφώσει η ακατάσχετη επίθεση και η πολιτική της φασιστικοποίησης που το ίδιο το σύστημα επιβάλλει διαμορφώνοντας ένα ολοένα πιο αντιδραστικό πλαίσιο για το λαό και την πάλη του. Και η προοπτική των αναζητήσεων όλων αυτών των δυνάμεων είναι η σταθεροποίηση και η σκλήρυνση του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα σε μια χώρα-πλατφόρμα των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων κάθε είδους. Σε αυτή τη βάση, το βέλος των αναζητήσεων έχει σαφή κατεύθυνση: Αναζητούν ακόμα πιο δεξιές και αντιδραστικές λύσεις, όπως χαρακτηριστικά αναδεικνύει και η «περίπτωση Μπαλτάκου». Ανεξάρτητα ποιοι και γιατί εμπλέκονται με την αποκάλυψη του σχετικού βίντεο (ή και των επόμενων που λέγεται ότι ακολουθούν), δεν πρόκειται για μια «παρακρατική» εκδοχή όπως Ετήσια Συνδρομή: Εσωτερικού 45 ευρώ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: IBAN: GR Εξωτερικού 65 ευρώ BIC: ETHNGRAA Προλεταριακή Σημαία Κωδ.3112 Εκδόσεις ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ, Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Διευθύνεται αϖό Συντακτική Εϖιτροϖή Εκδότης: Γρ. Κωνσταντόϖουλος Υϖεύθυνος Σύνταξης: Β. Σαµαράς Εδρα: Εµµ. Μϖενάκη 43, Αθήνα, Τηλ: simea@kkeml.gr Θεσ/νίκη, Εγνατία 126 Τηλ: cpgmlthe@the.forthnet.gr

3 Σάββατο 5 Απρίλη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 3 Αποψη γράφτηκε. Αλλά για μια συστημική και από τα δεξιά «αμφισβήτηση» της επάρκειας της κυβέρνησης Σαμαρά, μια παρέμβαση που ανοιχτά δηλώνει προς τα πού πρέπει να πάνε τα πράγματα. Επιβεβαιώνεται εδώ και η βασική εκτίμηση που είχαμε καταθέσει σχετικά με την επιχείρηση «κοντέματος» της Χ.Α. που προωθεί η κυβέρνηση Σαμαρά. Δηλαδή, ότι αφενός η στήριξη που η ΧΑ έχει από κέντρα του συστήματος αλλά και η ίδια η πολιτική φασιστικοποίησης της κυβέρνησης ανατροφοδοτούν αυτό που υποτίθεται ότι θέλουν να περιορίσουν. Εντός του συστήματος, λοιπόν, όχι χωρίς καυγάδες και αντιθέσεις, διαρκώς ενισχύονται οι τάσεις και η κατεύθυνση που αναζητά τη συγκρότηση πιο αντιδραστικών λύσεων που θα αντιστοιχούν στα δεδομένα που ήδη έχει διαμορφώσει η επίθεση και σε όσα ακόμα η πολιτική του συστήματος και του ιμπεριαλισμού φέρνει. Οι υποτιθέμενες «δημοκρατικές ενστάσεις» του ΠΑΣΟΚ και του συρφετού που ονομάζεται κεντροαριστερά δεν μπορούν και δεν τολμούν να αποτελέσουν πραγματικό αντίβαρο σε αυτή την κατεύθυνση. Γιατί πρωτοστάτησαν και συνεχίζουν να το κάνουν και δηλώνουν πρόθυμοι να συνεχίσουν, σε αυτό που είναι η βάση πάνω στην οποία πατάει και από την οποία γεννιέται αυτή η αντιδραστική κατεύθυνση: στην ολομέτωπη επίθεση στο λαό και στη νεολαία. Αυτή Στις 26 του Μάρτη 2014 υπογράφηκε η νέα Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, η οποία έχει ισχύ από την 1η Ιανουαρίου 2014 έως την 31η εκεμβρίου Με κοινή συμφωνία των μερών, η ισχύς της ΕΓΣΣΕ -όπως αναφέρεται στο κείμενο της σύμβασης- δύναται να παραταθεί για ένα ακόμη έτος με τους ίδιους όρους. Με τη νέα συμφωνία των λεγόμενων εταίρων, όχι μόνο δεν κερδίζουν τίποτε οι εργαζόμενοι αλλά αντίθετα πολλά έχουν να χάσουν, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Παλιότερα, οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, έστω για την τιμή των όπλων, πριν την υπογραφή Γενικών Συλλογικών Συμβάσεων, προχωρούσαν σε κάποια γενική απεργία, υποτίθεται για να πιέσουν τον ΣΕΒ και την κυβέρνηση να αποδεχτούν και να υπογράψουν κάποιες συμφωνίες μέτρων μιας κάποιας ανακούφισης των εργαζόμενων. Αυτό έπαψε να ισχύει τα τελευταία χρόνια, αφού οι εργατοπατέρες όχι μόνο δεν διεκδικούν τίποτα για τους εργαζόμενους αλλά υπογράφουν συμφωνίες με τον ΣΕΒ που είναι εις βάρος των εργαζόμενων. Γιατί λοιπόν να κάνουν απεργία οι εργαζόμενοι; Οι τελευταίες Εθνικές Συλλογικές Συμβάσεις υπογράφονται από τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ κρυφά από τους εργαζόμενους, αφού μόνο μια τέτοια διαδικασία διευκολύνει το ξεπούλημα των εργατικών συμφερόντων. Κάθε χρόνο και χειρότερα εξάλλου η αντίφαση και η χρεωκοπία τους καταγράφεται και επισήμως σε όλες τις προσπάθειες ανασύνταξης αυτού του δυναμικού που δεν βρίσκει ούτε από τα «μέσα» αέρα στήριξης και ενθάρρυνσης. Η σύγκρουση με αυτή την αντιδραστική κατεύθυνση λοιπόν δεν μπορεί να δοθεί στις κάλπες αλλά στους δρόμους του αγώνα. Εκεί όπου κρίνεται και διαμορφώνεται ο πραγματικός συσχετισμός, εκεί όπου μπορεί ο λαός να ξεπεράσει τα αντιδραστικά διλήμματα και κηρύγματα, να υψώσει το μπόι του, να αντισταθεί στα μέτρα και την πολιτική του συστήματος, να διαμορφώσει και να συγκροτήσει τις δικές του δυνάμεις και τον δικό του δρόμο. Προσφορές Στη μνήμη του σ. Ηλία Καμαρέτσου συναγωνιστές από την Ξάνθη προσφέρουν 600 ευρώ και συναγωνιστές από την Πιερία 55 ευρώ Στην Προλεταριακή Σημαία προσφέρει 50 ευρώ ο σ..θ. από Θεσσαλονίκη εν πρέπει να υπάρχει καμία έκπληξη για τον τρόπο που λειτουργούν οι εργατοπατέρες. εν κρύβουν τις προθέσεις τους ότι αποτελούν υπηρετικό προσωπικό της αστικής τάξης. Αποτελούν το μακρύ χέρι του συστήματος στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Η πρόσφατη Συλλογική Σύμβαση που υπέγραψαν αυτό ακριβώς αποκαλύπτει. Πιο συγκεκριμένα αναφέρεται «Τα συμβαλλόμενα μέρη δηλώνουν κατηγορηματικά την ομόφωνη και ανεπιφύλακτη απόφασή τους να κρατήσουν ενεργό τον θεσμό των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και να αποκαταστήσουν το ρόλο της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ), παρά τα εμπόδια της πρωτοφανούς για τη χώρα ύφεσης και του ασφυκτικού νομικού πλαισίου που επέβαλε σοβαρούς περιορισμούς στη συλλογική αυτονομία». Το τελευταίο αναφέρεται στον αντεργατικό νόμο 4039/2012 που μειώνει τον κατώτερο μισθό κατά 22% και 32% για τους νέους κάτω των 25 χρόνων. Οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ και τότε και σήμερα συνεχίζουν να εμφανίζονται ότι διαφωνούν με τη μείωση του κατώτερου μισθού, όταν υπήρξαν από το παρασκήνιο πρωταγωνιστές της απαίτησης μείωσης του κατώτερου μισθού. Ακόμη και ο Ευ. Βενιζέλος αυτό ακριβώς αποκάλυψε όταν -για δικούς του λόγους- τους αποκάλεσε κουκουλοφόρους που δρούσαν παρασκηνιακά και απαιτούσαν από κυβέρνηση και τρόικα να μειωθεί ο κατώτατος μισθός. Με βάση αυτό τον αντεργατικό νόμο, ο κατώτερος μισθός μειώνεται από 751 ευρώ μικτά σε 586 ευρώ μικτά και για τους νέους εργαζόμενους σε 511 ευρώ μικτά. Με την πρόσφατη συμφωνία οι εργατοπατέρες νομιμοποιούν και αποδέχονται τη μείωση του κατώτερου μισθού που έγινε, και πιο συγκεκριμένα αναφέρουν «Τα συμβαλλόμενα μέρη ρητώς συμφωνούν ότι, εάν, κατά τη διάρκεια ισχύος της παρούσας ΕΓΣΣΕ, με οποιονδήποτε τρόπο αρθεί οποιαδήποτε περιοριστική διάταξη που έχει επιβληθεί με νομοθετική παρέμβαση στο περιεχόμενο της ΕΓΣΣΕ 2010, 2011, 2012, τότε θα ξεκινήσουν άμεσες διαπραγματεύσεις για τον καθορισμό των μισθολογικών όρων της ΕΓΣΣΕ». Να λοιπόν: Μας λένε οι εργατοπατέρες και ο ΣΕΒ ότι, όσο παραμένουν οι νομοθετικές παρεμβάσεις, οι μισθοί των εργαζόμενων θα παραμένουν καθηλωμένοι στα όρια της πείνας και της εξαθλίωσης. Ακόμα και οι αυτοαποκαλούμενες ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν θέτουν αίτημα αυξήσεων στους μισθούς θεωρώντας σαν προϋπόθεση «να πάρει πίσω η κυβέρνηση τον νόμο για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, να επανέλθει η υποχρεωτικότητά τους και να υπογραφεί ΕΓΣΣΕ με επαναφορά των μισθών στα 751 ευρώ, ως βάση διαπραγμάτευσης» (Ριζοσπάστης, Τρίτη, 1 Απρίλη 2014). Είναι επίσης ολοφάνερο το όλο και πιο σφιχτό αγκάλιασμα των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ. Μια τέτοια υποταγή των εργατοπατέρων χρησιμοποιείται από τον ΣΕΒ σε πιέσεις προς την κυβέρνηση για όλο και μεγαλύτερες παραχωρήσεις προς όφελός τους. Όπως για παράδειγμα, κατά την άποψη του ΣΕΒ, πρέπει να περάσουν στα χέρια των παραγωγικών οργανώσεων τα κονδύλια του νέου ΕΣΠΑ. Επίσης δηλώνουν «να παρέμβουν στο σχεδιασμό και την υλοποίηση του Εθνικού Στρατηγικού πλαισίου Αναφοράς της προγραμματικής περιόδου , με τη σύναψη μιας Εθνικής Προγραμματικής Συμφωνίας για την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της Ελλάδας»... Τελικά, οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ ούτε θέλουν ούτε μπορούν να υπερασπίσουν τα συμφέροντα των εργαζόμενων μαζών. Συζητούν και ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο εκτός από τους μισθούς πείνας που έχουν επιβάλλει οι «εταίροι» της κυβέρνησης και του ΣΕΒ. Μισθοί που βρίσκονται σε μια διαρκή μείωση, με την πλειοψηφία των εργαζόμενων ζει μέσα σ ένα εφιάλτη. Ένα ποσοστό 20% των μισθωτών παίρνει μικτό μισθό κάτω των 500 ευρώ ενώ το 37% αμείβεται με μικτό μισθό από 500 μέχρι ευρώ. Έχουμε επίσης επίσημα ανέργους, από τους οποίους επίδομα ανεργίας παίρνουν άτομα. Αυτή είναι η κατάσταση των μισθωτών εργαζόμενων. Και η ανώτερη συνδικαλιστική ηγεσία τόσο της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ, ΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) όσο και αυτή του ΠΑΜΕ δεν θέτουν αίτημα για διεκδίκηση αύξησης των μισθών, επειδή δεν το επιτρέπει η εργατική νομοθεσία! Μέχρι πριν δύο χρόνια, το σύνολο των παραπάνω δυνάμεων, όταν ο κατώτερος μισθός ήταν 751 ευρώ, διεκδικούσαν σαν κατώτερο μισθό από μέχρι και ευρώ. Σήμερα που είναι 586 ευρώ, δεν διεκδικούν τίποτα. Η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι της χώρας θα πρέπει να λογαριαστούν πρώτα και κύρια με τις δυνάμεις του συστήματος και ενάντια σε όλους εκείνους που δυσκολεύουν αυτή την προοπτική. Αυτός ο δρόμος μπορεί και πρέπει να ανοίξει.

4 4 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 5 Απρίλη 2014 Μεταναστευτικός Κώδικας: Θα επανέλθει η τροπολογία τρομοκράτησης και φίμωσης των καταγγελιών δημοκρατικά δικαιώματα Λαϊκή κινητοποίηση ενάντια στη μετατροπή του νοσοκομείου «Αγία Βαρβάρα» σε στρατόπεδο κράτησης μεταναστών Κλείνουν νοσοκομεία για το λαό κι ανοίγουν νέα στρατόπεδα κολαστήρια για τους μετανάστες Δύο νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, αυτή τη φορά στις λαϊκές συνοικίες της Δυτικής Αθήνας, επιδιώκει να στήσει η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ πάνω στο έρημο τοπίο νοσοκομείων και θεραπευτηρίων που διαλύει. Αποφάσισε έτσι να δημιουργήσει ένα στρατόπεδο στο Σκαραμαγκά, στο χώρο του «Θεραπευτηρίου Χρόνιων Παθήσεων Παιδιών» στη Λεωφόρο Σχιστού, κι ένα ακόμα σε δύο κτίρια του Νοσοκομείου «Αγία Βαρβάρα», στο χώρο όπου ζουν οι χανσενικοί ασθενείς. Τα στρατόπεδα αυτά η κυβέρνηση επιδιώκει να τα προσθέσει στα ήδη υπάρχοντα λεγόμενα «Κέντρα Κράτησης» στα οποία κρατούνται επί 18 μήνες, χωρίς δίκη και χωρίς αδίκημα (!!!), μετανάστες κάτω από άθλιες συνθήκες: Απομονωμένοι, στοιβαγμένοι, με άθλια ή και χωρίς -πολλές φορές καθόλου τροφή, χωρίς πόσιμο νερό, χωρίς φάρμακα και ιατρική περίθαλψη, με τουαλέτες που αναλογούν μία σε άτομα, με ολιγόλεπτο δικαίωμα καθημερινού προαυλισμού. Κι αν τα παραπάνω λείπουν, η βία, οι βασανισμοί κι οι εξευτελισμοί απ τους δεσμοφύλακες περισσεύουν! Βλέπετε, οι μετανάστες που έρχονται στη χώρα μας από χώρες και περιοχές του πλανήτη στις οποίες οι ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους έχουν επιβάλει την ερήμωση, την εξαθλίωση, τον πόλεμο, τις εθνικιστικές έριδες, τις δικτατορίες και τη φασιστική καταπίεση, που έρχονται όχι απλώς για ν αναζητήσουν καλύτερη τύχη αλλά για να ζήσουν, οι άνθρωποι αυτοί, που δεν είναι «τουρίστες» και δεν διαθέτουν συνάλλαγμα, παρά μόνο την εργατική τους δύναμη, όταν πλέον δεν μπορούν να είναι «εκμεταλλεύσιμοι» (αιματηρά κιόλας) απ το κεφάλαιο «πρέπει» ν αντιμετωπιστούν σαν απόβλητοι. Κι αν δεν μπορούν ν απελαθούν -προς τις χώρες τους βέβαια- κι ούτε βέβαια να κατευθυνθούν προς την «πολιτισμένη» ιμπεριαλιστική Ε.Ε. όπως οι ίδιοι πολλές φορές επιδιώκουν, «πρέπει» να κλειστούν σε «σύγχρονα» κολαστήρια. Και, στην προκειμένη περίπτωση, να «πεταχτούν» στη μοίρα τους κι άλλοι απόβλητοι, σύμφωνα με τη λογική του συστήματος της εκμετάλλευσης, όπως τα ασθενή παιδιά και οι χανσενικοί Την Τετάρτη 26/3, όταν οι μπουλντόζες βρίσκονταν έξω απ το Νοσοκομείο «Αγία Βαρβάρα» για ν αρχίσουν οι εργασίες, εμποδίστηκαν από συγκεντρωμένο κόσμο, ενώ το απόγευμα πραγματοποιήθηκε μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατοίκων, που καλούσαν διάφορες συλλογικότητες γειτονιάς, εργαζομένων, αντιρατσιστικές κινήσεις και δημοτικές παρατάξεις, στις οποίες συμμετείχαν και οι δήμαρχοι των γύρω περιοχών. Μετά απ αυτό, ο Δένδιας ανακοίνωσε την προσωρινή αναστολή των εργασιών, μέχρι τις δημοτικές εκλογές, ενώ προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, λέγοντας πως δεν θα κατασκευαστεί «κέντρο κράτησης» μεταναστών, αλλά «ανοικτή δομή» (sic) για «ευάλωτες κοινωνικές ομάδες» (κακοποιημένες γυναίκες, ασυνόδευτους ανήλικους και μονογονεϊκές οικογένειες). Περίεργο, τη στιγμή που κλείνουν νοσοκομεία και μονάδες περίθαλψης Θετικό το γεγονός της μαζικής κινητοποίησης, παρ ότι «έπαιξαν» μ αυτήν και δημοτικοί παράγοντες και «εκλογολάγνες» πλευρές (βλέπετε, έρχονται και δημοτικές εκλογές), πιθανόν ακόμα και «κρυπτο-ρατσιστικές» πλευρές (που δεν θέλουν τους μετανάστες «δίπλα» τους), καθώς και της προσωρινής αναστολής. Θα ταν λάθος όμως να θεωρήσουμε πως η κυβέρνηση θα «παραιτηθεί» απ την επιδίωξή της να προχωρήσει στη δημιουργία κι άλλων στρατοπέδων για τους μετανάστες, πέρα απ την Α- μυγδαλέζα και την Κόρινθο, κι ανεξάρτητα απ την έκβαση που θα έχουν οι δύο συγκεκριμένοι σχεδιασμοί. Όσο δεν θα μπορεί να εντάσσει τους μετανάστες σε καθεστώς υπερεκμετάλλευσης και ξεζουμίσματος όπως στα ολυμπιακά έργα χθες, στα φραουλοχώραφα της Ηλείας σήμερα και σε πολλά άλλα καθημερινά πεδία θα τους αντιμετωπίζει είτε με Frontex και Φαρμακονήσια είτε με επιχειρήσεις σκούπα, απελάσεις, καταστολή και πολιτική εγκλεισμού σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Παράλληλα με την ένταση της εκμετάλλευσης και καταπίεσης της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων της χώρας μας, παράλληλα με την αύξηση της στρατιάς των ανέργων. Κι αυτό πρέπει να το λάβει υπόψη του το λαϊκό κίνημα στη χώρα μας. Εργαζόμενοι, άνεργοι και μετανάστες, από κοινού, να ξεδιπλώσουν τους αγώνες και την αντίστασή τους ενάντια στα εφιαλτικά για όλους! σχέδια κι επιδιώξεις του συστήματος και της κυβέρνησής του. Μπορεί οι κοινοβουλευτικές και ενδοκυβερνητικές αντιθέσεις και τριβές, που εκφράστηκαν με το γελοίο σίριαλ της κατάθεσης και απόσυρσης, τρεις φορές, της τροπολογίας του άρθρου 19 του νέου Μεταναστευτικού Κώδικα, να μην κατέληξαν τελικά στην κατάθεση και ψήφισή της, η πρόθεση όμως της κυβέρνησης είναι σαφής και δηλωμένη: να την επαναφέρει άμεσα. Διαφορετική ίσως στη διατύπωσή της, απαράλλακτη όμως όσον αφορά την ουσία της. Η αντιδραστική τροπολογία προέβλεπε στην αρχική της εκδοχή πως «εάν όργανα της Πολιτείας καταγγελθούν ψευδώς για τα ως άνω αδικήματα (σ.σ.: άσκησης ρατσιστικής βίας, δηλαδή, βασανισμών κ.ο.κ.), τεκμηριωθεί δε η ψευδής καταγγελία μετά από σχετική προκαταρκτική εξέταση, ο καταγγέλλων απομακρύνεται άμεσα από τη χώρα» ή σε μια επόμενη εκδοχή πως «αν όργανο του κράτους καταγγελθεί ψευδώς για οποιοδήποτε από τα ανωτέρω αδικήματα και η ψευδής καταγγελία τεκμηριωθεί μετά τη σχετική προκαταρκτική εξέταση με τη θέση της δικογραφίας στο αρχείο, ο καταγγέλλων δικάζεται για τα προβλεπόμενα στο ενδέκατο κεφάλαιο του Ποινικού Κώδικα αδικήματα με την αυτόφωρη διαδικασία. Ως παρεπόμενη ποινή στην περίπτωση αυτή δύναται να επιβληθεί η απέλαση, άλλως ακολουθείται η διαδικασία της διοικητικής απέλασης». Ο μετανάστης, λοιπόν, που έχει απέναντί του τον κρατικό μηχανισμό, τις κάθε είδους δυνάμεις καταστολής (Λιμενικό Σώμα, ΜΑΤ, Ομάδες ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ), την ταξική Δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση, θεωρεί κανείς πως με «ίσους όρους» και δυνατότητες θα μπορεί να καταγγείλει τη βία που θα ασκηθεί σε βάρος του απ τους παραπάνω και να την τεκμηριώσει; Όταν αυτή η βία δεν αποτελεί κάποια εξαίρεση αλλά τον κανόνα; Έναν κανόνα που δεν ασκείται μόνο απέναντι στους μετανάστες, αλλά και στους έλληνες εργαζόμενους, απεργούς, διαδηλωτές, νεολαίους. Και που οι απόπειρες συγκάλυψης και «κουκουλώματός» της τόσο απέναντι στους μετανάστες όσο κι απέναντι στους Έλληνες επιχειρήθηκε, όχι λίγες φορές, να συγκαλυφθεί. Ποια τύχη θα είχαν άραγε, αν ίσχυε η διάταξη αυτή, οι επιζώντες μετανάστες απ το έγκλημα στο Φαρμακονήσι, που λοιδορήθηκαν και συκοφαντήθηκαν κι από διάφορα ΜΜΕ; Ας θυμηθούμε, όμως, και τις «ελληνικές» περιπτώσεις της «Ζαρντινιέρας» ή του Μάριου Ζέρβα και την αποτροπή της συγκάλυψης λόγω της δημοσιοποίησης φωτογραφιών Ταυτόχρονα ποινικοποιείται η ίδια η καταγγελία! Και με βαριά ποινή μάλιστα. Τόσο, που για το μετανάστη θα αποτελεί λόγο φίμωσης μπροστά στο φόβο των συνεπειών. Κι αν το «πείραμα» πετύχει, γιατί να μην έχει και συνολικότερη εφαρμογή στο μέλλον; Προβλέποντας βαριές ποινές σε όποιον «διαβάλλει» τους πραιτοριανούς του συστήματος και καταγγέλλει το έργο που τους έχουν αναθέσει; Μετά το χειρισμό του ζητήματος απ τον αναπληρωτή Υπ.Εσ. Γρηγοράκο, που είχε καταθέσει την τροπολογία, και το Μιχελάκη και τον Μπαλτάκο, τώρα, η μεθόδευση του περάσματος με όποιον τρόπο της τροπολογίας βρίσκεται στη φάση της διαβούλευσης μεταξύ Σαμαρά και Βενιζέλου. Κι αποτελεί μια ακόμα επιδίωξη «νομικής τομής», στη ρότα της φασιστικοποίησης της πολιτικής του συστήματος απέναντι στον «εχθρό λαό», Ελληνες και μετανάστες. Σωφρονιστικές μέθοδοι βασανιστηρίων και δολοφονιών Κάπως έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η περίπτωση με την οποία αντιμετωπίστηκε απ τους δεσμοφύλακες των φυλακών Νιγρίτας Σερρών ο αλβανός κρατούμενος Ιλί Καρέλι. Ο Καρέλι ήταν ένας βαρυποινίτης κρατούμενος απ το 1997 για κλοπές, απόπειρα ανθρωποκτονίας και ναρκωτικά, γέννημα μιας κοινωνίας που περιθωριοποιεί και ωθεί στο έγκλημα (στο «παράνομο», εκτός απ το «νόμιμο» που κυριαρχεί). Στις 25/3, στις φυλακές του Μαλανδρίνου όπου κρατούνταν, σκότωσε τον υπαρχιφύλακα Γιώργο Τσιρώνη. «Άτυχο το θύμα», σύμφωνα με τα ΜΜΕ, «βασανιστής» σύμφωνα με επιστολή των κρατουμένων των φυλακών Νιγρίτας. Πρωτύτερα ο Καρέλι είχε κάνει αίτηση αποφυλάκισης, δικαίωμα που θεμελίωνε υπό όρους μετά από 20 χρόνια και 9 μήνες συνολική φυλάκιση από δύο καταδίκες, η οποία απορρίφθηκε. Ζητούσε να προλάβει να δει ζωντανή τη μάνα του που είχε σοβαρά προβλήματα υγείας και να ξαναφτιάξει τη ζωή του Απ το Μαλανδρίνο μεταφέρθηκε στις 27/3 στις φυλακές Νιγρίτας. Εκεί, επί 2,5 ώρες βασανιζόταν από 15 «σωφρονιστικούς υπαλλήλους», με επαγγελματικό μάλιστα τρόπο, που «αυτοδικούσαν» μέχρι να τον σκοτώσουν... Για την υπόθεση τους ασκήθηκε τελικά ποινική δίωξη, ενώ ο γ.γ. του υπουργείου Δικαιοσύνης, Σκανδάμης, μίλησε για «αποτρόπαιες πράξεις», περίπου ανακαλύπτοντας την Αμερική... «Να βρεθούν οι υπεύθυνοι του ξυλοδαρμού και να καταδικαστούν οι δολοφόνοι του όπως θα καταδικαζόταν κι εκείνος Το μόνο που ζητάμε είναι η δικαιοσύνη και όχι φασιστικές ενέργειες σε στιλ βεντέτας», αναφέρουν μεταξύ άλλων σε επιστολή που δημοσιοποίησαν οι κρατούμενοι των φυλακών Νιγρίτας. Η «ανεξάρτητη» ικαιοσύνη αποφάνθηκε: Αθώοι οι αστυνομικοί που ξυλοκόπησαν και δολοφόνησαν το Νίκο Σακελλίωνα Στις 11/5/2008, τέσσερεις ειδικοί φρουροί σταματούν για έλεγχο στην οδό Αναξαγόρα στο κέντρο της Αθήνας τον 24χρονο φοιτητή της Αρχιτεκτονικής, αθλητή και ομογενή απ την Τασκένδη, Νίκο Σακελλίωνα. Μετά από κάποια ώρα, μεταφέρεται σε κώμα στο νοσοκομείο, όπου καταλήγει Καταγγελίες αυτοπτών μαρτύρων μιλούν για άγριο ξυλοδαρμό του απ τους αστυνομικούς με γροθιές στο κεφάλι, ενώ ήταν δεμένος με χειροπέδες. Κάποιος μάλιστα είχε τραβήξει κι ένα βίντεο Οι αστυνομικοί ισχυρίζονταν πως τον βρήκαν ήδη σε κώμα. Περίπου 6 χρόνια μετά, στις 31/3, έγινε η δίκη τους σε δεύτερο βαθμό. Είχε προηγηθεί αθωωτική απόφαση της πρώτης δίκης και εισαγγελική έφεση. Στη δίκη αυτή ούτε ο ιατροδικαστής που εξέτασε το παραμορφωμένο από ξυλοδαρμούς πτώμα δεν πρόλαβε να καταθέσει. Το δικαστήριο αποφάνθηκε ξανά: Αθώοι. Αίσχος!

5 Σάββατο 5 Απρίλη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 5 Νέο Μνημόνιο στις πλάτες του λαού, κλιμάκωση της φασιστικοποίησης και «σπασμένες απαγορεύσεις» Η ψήφιση του νέου άτυπου Μνημονίου την Κυριακή 30/3 αποτελεί για την Κυβέρνηση και τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της μια ακόμη νίκη στα σημεία απέναντι στο λαό. Το νέο Μνημόνιο, που περίτεχνα από τη Κυβέρνηση και τα αφεντικά της υποβαθμίστηκε σε πολυνομοσχέδιο, με έντονη την προσπάθεια να εξωραϊστεί ο ρόλος του ιμπεριαλιστικού παράγοντα, αποτελεί κλιμάκωση της επίθεσης απέναντι στο λαό και την εργατική τάξη. Ανοίγει δε το δρόμο για τα νέα ισοπεδωτικά αντιλαϊκά μέτρα που θα ακολουθήσουν μετά τις ευρωπαϊκές και δημοτικές εκλογές. Από τη μεριά του λαϊκού παράγοντα, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το νέο Μνημόνιο ψηφίστηκε αμαχητί. Όπως λίγες μέρες πριν, αμαχητί τελικά πέρασαν και οι απολύσεις στο δημόσιο, καταργώντας τον τελευταίο θύλακα της μόνιμης και σταθερής εργασίας, ανοίγοντας ταυτόχρονα τον ασκό του Αίολου για τα εργασιακά δικαιώματα στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Οι κινητοποιήσεις της Κυριακής, με τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις, δεν άθροισαν πάνω από διαδηλωτές, αποτυπώνοντας γλαφυρά την κατάσταση του λαϊκού-εργατικού κινήματος μπροστά στη βάρβαρη και ταξική επίθεση. Καθαρά και ξάστερα, την ευθύνη για αυτή την κατάσταση την έχουν οι δυνάμεις με αναφορά στην Αριστερά και τους αγώνες, που όχι μόνο δεν προετοίμασαν τις πραγματικές αυτές μάχες, αντίθετα με τον εκλογικό τους κρετινισμό τις υπονόμευαν. Κυρίαρχα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ (ή αντίστροφα), ως γνήσιες δυνάμεις του ρεφορμισμού-ρεβιζιονισμού, ως δυνάμεις της ήττας, της ενσωμάτωσης, της υποταγής, της συνδιαχείρησης, ως δυνάμεις του κοινοβουλευτικού δρόμου. Για το ΣΥΡΙΖΑ, είναι παραπάνω από ορατό. Για το ΚΚΕ που κακαρίζει για το αντίθετο, κάτω από την πίεση που δέχεται, θα πούμε μόνο ότι είναι η δική του γραμμή που θριάμβευσε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, μόνο που εκφράστηκε στις συγκεκριμένες συνθήκες από το ΣΥΡΙΖΑ. Γι αυτό, προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα και πάει από «αποκατάσταση» σε «αποκατάσταση». Το σίγουρο είναι ότι αυτή η γραμμή είναι στο DNA αυτών των ηγεσιών που ακόμα και σε συνθήκες βάρβαρης επίθεσης, σε συνθήκες καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής επέλασης, αναζητούν και προτάσσουν τις κάλπικες διεξόδους. Πού καιρός να προετοιμάσει κανείς αγώνες, όταν όλες του οι δυνάμεις συγκεντρώνονται στις «εκλογικές μάχες». Σε αυτό το σκοπό υποτάσσονται όλα. Για την εξυπηρέτηση αυτών των σχεδιασμών καλλιεργούνται σκόπιμα κοινοβουλευτικές αυταπάτες, χρησιμοποιείται ακόμη και η διάθεση του λαού να παλέψει και να αντισταθεί, μετατρέπονται οι συγκεντρώσεις σε προεκλογικές φιέστες. «(...) Θα πρέπει να οργανώσουν τη δική τους πάλη, τη γνήσια λαϊκή πάλη μέσα στους τόπους δουλειάς, να οργανώσουν τη δική τους λαϊκή συμμαχία, όλοι αυτοί μαζί, με ενότητα και αγώνες και με ισχυροποίηση στις επόμενες εκλογικές μάχες του ΚΚΕ, που είναι η μόνη ουσιαστική εγγύηση ότι θα μπορέσει έτσι να ανοίξει ένας δρόμος καλύτερος για τον λαό μας, για τα παιδιά μας, για την πατρίδα μας» (η υπογράμμιση δική μας). Αυτά τόνισε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Κουτσούμπας στη σύντομη δήλωσή του, στη συγκέντρωση του ΚΚΕ στην Ομόνοια, την Κυριακή 30/3, αναφερόμενος στα καθήκοντα του λαού. Ή αλλιώς «Ισχυρό ΚΚΕ, Ισχυρός λαός», ή αλλιώς «Αυτοδύναμος ΣΥΡΙΖΑ, Αυτοδύναμος λαός». Από την άλλη, στη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στο Σύνταγμα, δεν θα μπορούσε κανείς να ανατρέξει σε κάποιο απόσπασμα, αφού είχε μετατραπεί εξ ολοκλήρου σε προεκλογική πασαρέλα, με εναλλαγή στο βήμα των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Βέβαια το πανηγύρι είχε πρωταγωνιστές τον Α. Τσίπρα και τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το πανηγύρι θέλησε να καταγγείλει η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ, που συμμετείχε με δικό της μπλοκ στη συγκέντρωση, με τα συνθήματά της κατά τη διάρκεια και της ομιλίας του Α. Τσίπρα, με αποτέλεσμα οι εκστασιασμένοι από τη μέθη της κάλπης Συριζαίοι να ζητήσουν το λόγο, χωρίς βέβαια να πτοήσουν κανέναν. Στους ίδιους προεκλογικούς σχεδιασμούς θεωρούμε ότι εντάθηκε και η κινητοποίηση ενάντια στη σύσκεψη του ECOFIN, την Τρίτη 1/4. Η κυβέρνηση, για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα και για τρίτη από την αρχή του χρόνου, απαγορεύει συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις ισοπεδώνοντας στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Εντείνει τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, παράλληλα με την αντιλαϊκή-αντεργατική επίθεση, που αποτελεί εργαλείο για την εμπέδωση και επιβολή του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα. Με αφορμή τις επισκέψεις των ξένων αφεντικών της, στο πλαίσιο του «κράτους έκτακτης ανάγκης» και του δόγματος «νόμος και τάξη», επιχειρεί να μονιμοποιήσει το καθεστώς μιας σιδηρόφρακτης και αστυνομοκρατούμενης Αθήνας. Κατ αρχήν, το σύνολο των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά με τις συγκεντρώσεις τους και τις διαδηλώσεις τους στη μη απαγορευμένη ζώνη κατήγγειλαν αυτήν την αντιδημοκρατική και φασιστικής έμπνευσης απαγόρευση. Σε αντίθεση με την απαγορευμένη συγκέντρωση στις 8/1, μέρα ανάληψης της ευρωπαϊκής προεδρίας από την Ελλάδα, όπου ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ έλαμψαν δια της απουσίας τους. Από κει και πέρα, καθαρά και ξάστερα πάλι, η απαγόρευση δεν έσπασε και αυτό αποτελεί συνάρτηση διαφόρων παραγόντων στους οποίους έχουμε αναφερθεί στην Π.Σ. ( 11/1/ 2014 σελ. 4). Αντίθετα, η εκτίμηση των άλλων δυνάμεων ότι η απαγόρευση έσπασε στη πράξη ουσιαστικά κρύβει το πρόβλημα κάτω από ένα χαλί που συνεχώς ξεϋφαίνεται και σε λίγο δεν θα μπορεί να κρύψει τίποτα. Το πλήθος των διαδηλωτών ήταν αντίστοιχο της κινητοποίησης της Κυριακής. Η κάθε δύναμη κινήθηκε αυτόνομα και χωρίς καμιά συνεννόηση. Σε αυτό το πλαίσιο, το μαζικό και μαχητικό μπλοκ της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ σταμάτησε μεταξύ Ομήρου και Αμερικής και συγκροτημένο κατήγγειλε την απαγόρευση και την αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης- ΕΕ- ΝΤ και αποχώρησε συντεταγμένα από την Ομήρου στα Προπύλαια. Ο ΣΥ- ΡΙΖΑ προχώρησε σε ένα ακόμη συμβολικό σόου αποθέωσης του κοινοβουλευτισμού. Σταμάτησε το μπλοκ του στην Ομήρου, για να στείλει τους βουλευτές του στην απαγορευμένη ζώνη να καθαρίσουν. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε ένα ακόμη συμβολικό σόου αριστερισμού, «έσπασε τις κόκκινες ζώνες». Οι δυνάμεις καταστολής απάντησαν με βίαιο τρόπο, με χημικά, ρόπαλα και ξύλο, ενώ στη συνέχεια ακολούθησε όργιο τρομοκρατίας στους δρόμους της Αθήνας με 10 προσαγωγές και 4 συλλήψεις. Μέσα σε αυτό το κλίμα, το ΚΚΕ βρήκε την ευκαιρία να σταματήσει στο ύψος της βιβλιοθήκης επί της Πανεπιστημίου και στη συνέχεια να αποχωρήσει συντεταγμένα προς την Ομόνοια. Άλλωστε, είχε κάνει το δικό του «κομμάτι» στις 6/3, κατά της απαγόρευσης που επιβλήθηκε για την επίσκεψη του Γερμανού Προέδρου. Κατά τα άλλα, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τα ρέστα του, «ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού, στα σωματεία, στις ευρωεκλογές, στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές» καταλήγει η σύντομη δήλωση του. Κουτσούμπα. Βιντεάκια με δηλώσεις των υποψηφίων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με φωτογραφίες από τη «σύγκρουση» κοσμούν τις ιστοσελίδες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΝΑΡ. Ζητούμενο, λοιπόν, παραμένει η οργάνωση της αντίστασης και του αγώνα των λαϊκών και εργατικών μαζών για την ανατροπή της επίθεσης. Αυτή η κατεύθυνση όχι μόνο δεν μπορεί να υλοποιηθεί με τα όποια υψηλά ποσοστά της Αριστεράς που, αν και ήρθαν, δεν έφεραν την αλλαγή στους συσχετισμούς δύναμης. Αντίθετα, οι εκλογικές αυταπάτες και η αναμονή έχει συμβάλει καθοριστικά στο κάθισμα των αγώνων μετά τις εκλογές του Για την ιστορία, να πούμε ότι συμμετείχαμε στο κάλεσμα της Πρωτοβουλίας Αγώνα 2014, στις 21/3, σε σύσκεψη-συνέλευση για «τη οργάνωση διαδήλωσηςπορείας την Τρίτη 1 Απριλίου 2014 ενόψει της άτυπης Συνόδου του Ecofin στην Αθήνα», το οποίο κατέληγε «Δηλώνουμε, τέλος, πως αποζητούμε τη στήριξη όλων ανεξαίρετα των οργανώσεων, εκφράσεων και κομμάτων της αριστεράς που αντιπαλεύουν την ΕΕ». Αυτό βέβαια με το οποίο ήρθε αντιμέτωπη η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ(μ-λ) ήταν μια συνέλευση της Πρωτοβουλίας με μικρή μαζικότητα, με προαποφασισμένο πλαίσιο και αφίσα. Ενδεικτικό ότι υπήρξαν μόνο τρεις τοποθετήσεις των μελών της πρωτοβουλίας και αυτή του ΚΚΕ(μ-λ). Τέτοιες πρακτικές αποτυπώνουν πόσο πίσω βρίσκεται η υπόθεση της Κοινής ράσης. Τι να πει κανείς, όμως, όταν η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αυτοδιασπάται και εμφανίζεται σε δύο προσυγκεντρώσειςι στα Προπύλαια και στη Κλαυθμώνος

6 6 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Σάββατο 5 Απρίλη 2014 ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9 ΑΠΡΙΛΗ Να μην αποδεχτούμε το κλίμα υποταγής που καλλιεργούν οι εργατοπατέρες Να στείλουμε το δικό μας μήνυμα αντίστασης και αγώνα Μετά από «σκληρές» διαπραγματεύσεις των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ με τις εργοδοτικές οργανώσεις και την υπογραφή της νέας ΕΓΣΣΕ (που έγινε, πρώτα από όλα για να διατηρηθεί «ζωντανός» ο θεσμός (!) και ο θεσμικός τους ρόλος) η ΓΣΕΕ αποφάσισε να προχωρήσει στην κήρυξη 24ωρης πανελλαδικής απεργίας στις 9 Απρίλη! Η απεργία, όπως μας πληροφορούν, αποφασίστηκε κατά πλειοψηφία εκτός της ΠΑΣΚΕ μετά την ανακοίνωση συμφωνίας της κυβέρνησης με την τρόικα για νέα μέτρα. Αυτό το έκτρωμα σύμβασης που υπογράφτηκε και με πανηγυρισμούς, το ονόμασαν Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και το θεωρούν κατάκτηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Δεν έχει όμως καμιά σχέση με τα αιτήματα και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Δεν κατοχυρώνει κανένα απολύτως δικαίωμα, ακόμα και αυτά για τα οποία υποτίθεται «παζάρευε» πριν την υπογραφή της (επίδομα γάμου, τριετίες, επιδόματα εορτών). Αντίθετα, όπως ανακοίνωσαν, συμφώνησαν «να παρέμβουν στο σχεδιασμό και την υλοποίηση του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς της προγραμματικής περιόδου με τη σύναψη μιας εθνικής προγραμματικής συμφωνίας για την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της Ελλάδας και τη συγκρότηση δικτύου συνεργασίας μεταξύ τους, στη βάση των παρακάτω θεσμικών ενοτήτων: 1. απασχόληση-εκπαίδευση-κατάρτιση (μαθητευόμενοι σκλάβοι) 2. κοινωνική προστασία (συσσίτια, χρηματοδότηση ΜΚΟ κ.λπ.) 3. ανταγωνιστικότητα (ελεύθερες απολύσεις) 4. Επιχειρηματικότητα - καινοτομία!!! (εντατικοποίηση - υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων) Γνωστός και άθλιος ο ρόλος των ξεπουλημένων εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ και μάλιστα διαχρονικά. Όμως σήμερα, που η επίθεση του κεφαλαίου -ντόπιου και ξένουκαι οι απαιτήσεις των εκπροσώπων των ιμπεριαλιστών της τρόικας έχουν πάρει τη μορφή καταιγίδας, οι εργατοπατέρες βάζουν πλάτη για να γίνει ακόμα πιο μαύρο το εργασιακό τοπίο. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε τη στάση τους, την αδράνειά τους, την υπονόμευση των όποιων κλάδων εργαζομένων έχουν προσπαθήσει αγωνιστικά να υπερασπίσουν τα δικαιώματα τους; Πώς να μεταφράσουμε την κοινή γλώσσα που έχουν βρει με τον ΣΕΒ και τις άλλες εργοδοτικές οργανώσεις, που σαν καλά συνεταιράκια τα βρίσκουν σ όλα «όμορφα και πολιτισμένα»; Τέτοιους «υπεύθυνους» συνδικαλιστές θέλει και το σύστημα, γι αυτό εισπράττουν και τα συγχαρητήρια του υπουργού Εργασίας, Γ. Βρούτση, για τη συμφωνία που υπέγραψαν. Αν τα αναφέρουμε όλα αυτά, κατά βάση δεν το κάνουμε τόσο για να αποκαλύψουμε το ρόλο τους. Αυτόν σε μεγάλο βαθμό τον έχει αντιληφθεί το μεγαλύτερο ποσοστό των εργαζομένων, γι αυτό και τους έχει γυρίσει την πλάτη και δεν τους εμπιστεύεται.. Το κάνουμε γιατί θέλουμε να επισημάνουμε το τεράστιο κενό που υπάρχει σ όλο το φάσμα του εργατικοσυνδικαλιστικού κινήματος - πρωτοβάθμιες, δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Πλήρης αποσυγκρότηση και διάλυση. Σε μια περίοδο που οι καταχτήσεις βγαίνουν στο «σφυρί», που η κυβέρνηση με τα πολυνομοσχέδια «σκούπα» γκρεμίζει αυτά που έχουν καταχτηθεί με αίμα και αγώνες, που η επίσημη ανεργία έχει φτάσει το 30% και η υποτιθέμενη ανάπτυξη που «έρχεται» μας επιφυλάσσει νέα φτώχεια και εξαθλίωση. Αυτό το πρόβλημα πρέπει να απαντήσει ο κόσμος της δουλειάς και του μόχθου, όσο γρηγορότερα γίνεται. Απαιτείται ταξική ανασυγκρότηση του εργατοσυνδικαλιστικού κινήματος. Μόνο μέσα από τη σύγκρουση με τις δυνάμεις του συστήματος θα καταφέρει να βάλει φρένο σ αυτήν την πολιτική που μας στερεί το δικαίωμα στη δουλειά και στη ζωή και θα ανοίξει το δρόμο για άλλες κατακτήσεις. Μ αυτήν τη συνδικαλιστική ηγεσία η εργατική τάξη δεν μπορεί να κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά. Κάθε αγώνας και κάθε προσπάθεια αντίστασης θα συνεχίσουν να υπονομεύονται ανοιχτά. Θα ενισχύεται η απογοήτευση και η αντίληψη της αναποτελεσματικότητας των αγώνων. Πάνω σ αυτό το έδαφος προβάλλονται ξανά η λογική της ανάθεσης και οι εκλογικές αυταπάτες, που επίσης λειτουργούν διαλυτικά στις προσπάθειες για αντίσταση και αγώνα. Έτσι, λοιπόν, και η απεργία της 9ης Απρίλη (που μ αυτήν συντάχτηκε και η «αριστερή» ΑΔΕΔΥ) γίνεται «για την τιμή των όπλων». Δεν εντάσσεται σε κανένα πλαίσιο αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Άλλωστε, το βλέμμα και το ενδιαφέρον του συνόλου των συνδικαλιστικών παρατάξεων που βρίσκονται στην ηγεσία τόσο της ΓΣΕΕ όσο και της ΑΔΕΔΥ είναι οι επικείμενες ευρωεκλογές και οι δημοτικές-περιφερειακές εκλογές. Υποτίθεται ότι το ΠΑΜΕ έχει «φουσκώσει τα πανιά του» για την απεργία στις 9 Απρίλη, όταν είναι γνωστός ο απεργοσπαστικός του ρόλος ιδιαίτερα στην απεργία των καθηγητών, τόσο το Μάιο όσο και το Σεπτέμβρη του προηγούμενου χρόνου. Όλοι τους είναι συνυπεύθυνοι γιατί άφησαν στον αέρα τους χιλιάδες διαθέσιμους του Δημοσίου και άφησαν «ορθάνοιχτη την πόρτα» στην κυβέρνηση να προχωρήσει στις απολύσεις και στην άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο. Όλοι αυτοί, με την πολιτική και ταχτική που ακολουθούν, έχουν δώσει τη δυνατότητα στις δυνάμεις της επίθεσης να φαίνονται ανίκητες. Όμως επειδή τα δεινά για το λαό και την εργατική τάξη δεν τελειώνουν με το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε και το κεφάλαιο θα απαιτεί καθημερινά μεγαλύτερες θυσίες, η οργάνωση της αντίστασης σήμερα είναι πρωταρχικό καθήκον. Είναι καθήκον πρώτα απ όλα των αγωνιστών και οργανώσεων που αντιλαμβάνονται την ανάγκη να συμβάλουν σ αυτή την κατεύθυνση. Να στηριχτεί κάθε προσπάθεια αντίστασης και αγωνιστικής διεκδίκησης, κόντρα στην ηττοπάθεια και το συμβιβασμό. Είμαστε σίγουροι ότι ο κόσμος της δουλειάς, παρά τις δυσκολίες, δεν θα πάψει να θέλει να διεκδικήσει με αγώνες πραγματικούς το δίκιο του. Αγώνες που δεν θα χουν σαν στόχο το συμβιβασμό, αλλά την προοπτική της νίκης. Απ αυτήν την άποψη, η πανελλαδική απεργία της 9 Απρίλη δίνει τη δυνατότητα στους εργαζόμενους, στη νεολαία, στους άνεργους να δώσουν το μήνυμα ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί, όρθιοι και ότι, παρά τα χτυπήματα και τις ήττες, θα διεκδικήσουμε τη ζωή και το μέλλον μας. Κόντρα σ όλους αυτούς που μας θέλουν υποταγμένους και ανήμπορους να αντιδράσουμε. Γιατί το μέλλον ανήκει, έτσι κι αλλιώς, στον κόσμο της δουλειάς και όχι στα παράσιτα της εκμετάλλευσης και της καταστροφής. ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ Ολοταχώς προς την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας Το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε την Κυριακή που μας πέρασε μέσα σε όλα τα αντεργατικά μέτρα που περιείχε βγάζει εκ νέου το ζήτημα της κυριακάτικης αργίας στο προσκήνιο. Το μέτρο για την πλήρη κατάργηση των κυριακάτικων αργιών μπορεί να εφαρμοστεί πιλοτικά σε τρεις τουριστικές περιοχές της χώρας. Το μέτρο αυτό μπορεί να εφαρμοστεί για όλες τις Κυριακές του έτους και μάλιστα χωρίς την απόφαση του αντιπεριφερειάρχη, τουλάχιστον έτσι όπως το έβαζε ο προηγούμενος νόμος (ν. 4177/2013, άρθρο 16) για το εμπόριο. Είναι φανερό ποιον εξυπηρετεί αυτή η αντιδραστική εξέλιξη στο ωράριο και των εμπορικών καταστημάτων. Το μεγάλο κεφάλαιο και τα μονοπώλια που κυριαρχούν στο εμπόριο θα έχουν την ευκαιρία να τσακίσουν τα μικρά και μεσαία μαγαζιά, τις τοπικές επιχειρήσεις, αλλά και το σύνολο των εργαζομένων που για άλλη μια φορά θα γίνουν λάστιχο και μάλιστα 365 ημέρες το χρόνο στις ορέξεις των αφεντικών τους. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για την κατάσταση στους χώρους δουλειάς μέσα στα εμπορικά καταστήματα και τα σουπερμάρκετ. Είναι ο ορισμός της εργοδοτικής αυθαιρεσίας σε ένα κλάδο που απασχολεί χιλιάδες εργαζομένους πανελλαδικά. Το σπαστό ωράριο, οι αδήλωτες υπερωρίες, η ελαστική και μαύρη εργασία, τα 4ωρα-8ωρα παρττάιμ είναι πλέον κανόνας, και ισχύουν από ένα συνοικιακό βιβλιοπωλείο μέχρι μια μεγάλη αλυσίδα-πολυκατάστημα. Τα πράγματα χειροτερεύουν τη στιγμή που έχει λήξει η κλαδική συλλογική σύμβαση και τα πράγματα έχουν μείνει στο επίπεδο «συμφωνίας» και όχι υπογραφής νέας συλλογικής σύμβασης με τους εργοδοτικούς συλλόγους και την ίδια στιγμή που οι ατομικές συμβάσεις έχουν πολλαπλασιαστεί ενώ η εργοδοσία -δια στόματος Κροκίδη- ετοιμάζεται για νέες μειώσεις μισθών. Το προηγούμενο διάστημα έχουμε αναφερθεί μέσα από τις σελίδες της ΠΣ για το σκοπό της κατάργησης της αργίας της Κυριακής. Αυτή η κατάργηση κινείται στην κατεύθυνση της πλήρους κατάργησης κάθε έννοιας σταθερότητας (και άρα κατοχυρωμένου δικαιώματος) στη δουλειά. Η έννοια της ανάπαυσης και του ανθρώπινου ωραρίου αντικαθιστώνται από την έννοια της «ελαστικότητας», δηλαδή της πλήρους υποταγής των εργαζομένων στα συμφέροντα και τις απαιτήσεις του κεφάλαιου και της εργοδοσίας. Οι ανάγκες των εργαζομένων δεν έχουν καμία θέση μπροστά στις ανάγκες του κεφάλαιου και του συστήματος της εκμετάλλευσης. Εξάλλου, «αυτοί μας δίνουνε ψωμάκι να φάμε» όπως προσπαθεί να μας πείσει η αστική προπαγάνδα (αλλά και οι ρεφορμιστικές τοποθετήσεις) αντιστρέφοντας πλήρως την κοινωνική πραγματικότητα και καλλιεργώντας την ταξική υποταγή. Επεκτείνονται οι «λευκές νύχτες» Οι επτά Κυριακές το χρόνο έφεραν με τη σειρά τους τις «λευκές νύχτες» και αυτές με τη σειρά τους την πλήρη απαξίωση το 5ημέρου. Πέρα από τις 3 Κυριακές που δούλεψαν οι εμποροϋπάλληλοι, στις 28 Δεκέμβρη εργάστηκαν μέχρι τις 11 το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας και στις 18 Γενάρη, ημέρα έναρξης καρναβαλιού, το ίδιο συνέβη και στην Πάτρα. Με τη σειρά του, ο εμπορικός σύλλογος Αιγάλεω ετοιμάζει τη δική του «λευκή νύχτα» το Σάββατο 5 Απρίλη μέχρι τις 11 το βράδυ, ενώ ο δήμος Ιλίου στις 28 Ιουνίου μέχρι τις 3 τα ξημερώματα!!! Ο κλάδος των εργαζομένων στο εμπόριο και η πλήρης αποδιοργάνωσή του σε επίπεδο συνδικαλισμού και διεκδικήσεων αποδεικνύει ότι οι συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου δεν μπορεί αλλά και δεν θέλει να βάλει φρένο στις απαιτήσεις της κυβέρνησης και των ντόπιων και ξένων αφεντικών της. Οι κινητοποιήσεις την τελευταία Κυριακή έδειξαν κάτι παραπάνω από την απροθυμία της ομοσπονδίας (ΟΙΥΕ) και των πρωτοβάθμιων συλλόγων του κλάδου μιας και κανένας τους (εκτός από το Σύλλογο Εμποροϋπαλλήλων Πάτρας) δεν έβγαλε απόφαση για απεργία. Μαζικά την Κυριακή 13 Απρίλη Στις 13 του Απρίλη είναι η επόμενη Κυριακή που θα εφαρμοστεί πανελλαδικά το μέτρο του ν. 4177/2013 και η ΟΙΥΕ ακόμη δεν έχει πάρει απόφαση για απεργία. Το μόνο που έκανε ήταν να βγάλει κοινή ανακοίνωση μαζί με τις εργοδοτικές ενώσεις ΕΣΕΕ και ΓΣΕΒΕΕ (!!!) καταγγέλλοντας (λέμε τώρα!) την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Μετά από αυτό, την ίδια μέρα, ήρθε σε επαφή με τα κόμματα του κοινοβουλίου (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ) για να τους ζητήσει στήριξη στον αγώνα (που δεν κάνει!) και αυτά θα... μεταβιβάσουν με τη σειρά τους το μήνυμα στη Βουλή. Ο δρόμος για τους εργαζόμενους στο εμπόριο δεν μπορεί να είναι άλλος από τη μαζική καταγγελία της κατάργησης του δικαιώματος στη σταθερή και μόνιμη εργασία, αλλά και στην ξεκούραση. Με όπλο τον αγώνα και με μαζικούς όρους να πρωταγωνιστήσουν στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και την Κυριακή 13 Απρίλη. - ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΑΡΓΙΑΣ! - ΟΧΙ ΣΤΙΣ «ΛΕΥΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ»! - ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ!

7 Σάββατο 5 Απρίλη 2014 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 7 Και ο χορός καλά κρατεί Κυβερνητική επέλαση στην εκπαίδευση, υποταγή και παραίτηση από ΟΛΜΕ - ΔΟΕ Αιφνιδιαστικά ο Υπουργός Υγείας, στο Νομοσχέδιο που περιλαμβάνει τα προαπαιτούμενα μέτρα, στα πλαίσια του Προγράμματος Δημοσιονομικής Προσαρμογής, που ψηφίστηκαν στην Βουλή σε δύο άρθρα με την διαδικασία του κατεπείγοντος, κατέθεσε διάταξη με την οποία κατάργησε τον κλάδο των Οδηγών, Φυλάκων - Νυχτοφυλάκων των Νοσοκομείων. Με τα 3/4 των αποδοχών, οι οδηγοί των νοσοκομείων μέσω διαθεσιμότητας μεταφέρονται στο ΕΚΑΒ, ενώ οι φύλακες νυχτοφύλακες που τίθενται επίσης σε διαθεσιμότητα ενός μήνα μεταφέρονται στο ίδιο Νοσοκομείο σε θέσεις ΥΕ Βοηθητικού Υγειονομικού Προσωπικού Τραυματιοφορέων. Παράλληλα, οι Ιατροί των πρώην Θεραπευτηρίων του ΙΚΑ τίθενται επίσης σε διαθεσιμότητα. Ο Υπουργός Υγείας «ξελάσπωσε» την Κυβέρνηση με άλλες διαθεσιμότητες υγειονομικών που προστίθενται στις του ΕΟΠΥΥ. Οι δηλαδή διαθεσιμότητες, από τις που είναι η δέσμευση της κυβέρνησης προς την τρόικα για το έτος 2014, διατέθηκαν από το Υπουργείο Υγείας. Μπροστά σε αυτή τη κατάσταση, διοργανώθηκε στο υπουργείο υγείας από την ΠΟΕΔΗΝ, την Παρασκευή 28/3, συγκέντρωση οδηγών που είχαν μπει σε επαναλαμβανόμενες απεργίες την ίδια ημέρα, όπου και επιδιώχθηκε συνάντηση με τον υπουργό, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ακόμα ανακοινώθηκε νέα συγκέντρωση, με στάση εργασίας για όλο το προσωπικό των νοσοκομείων, και όχι μόνο των οδηγών, για την Δευτέρα 31/3, μετά από παρέμβαση συνδικαλιστών της ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ αλλά και κάτω από την πίεση πρωτοβαθμίων σωματείων που ήδη έπαιρναν αποφάσεις σε αυτή την κατεύθυνση. Στη συνάντηση με τον υπουργό επιβεβαιώθηκε και η είδηση ότι ετοιμάζεται άμεσα το κλείσιμο του νοσοκομείου νοσημάτων θώρακος στην Πάτρα καθώς και το νοσοκομείο Κρέστενων Η συγκέντρωση της Δευτέρας 31/3 ήταν μαζικότερη από την προηγουμένη, όχι όμως όσο απαιτεί η κατάσταση, δείγμα του αιφνιδιασμού, του γενικότερου κλίματος της περιόδου αλλά και της γνωστής τακτικής της συνδικαλιστικής ηγεσίας που αφήνει στην πραγματικότητα κάθε κλάδο που βρίσκεται στο στόχαστρο της κυβέρνησης να δίνει μόνος του τη μάχη. Στη βάση αυτή, το συντονιστικό πρωτοβάθμιων σωματείων και εργαζομένων Αττικής, κατανοώντας ότι η προσπάθεια να δοθεί απάντηση στην κυβέρνηση απαιτεί την κινητοποίηση ευρύτερα των υγειονομικών, πήρε πρωτοβουλία και κάλεσε σε συνάντηση οδηγών αλλά και άλλων εργαζομένων για την Τέταρτη 2/4. Εκεί, μετά από συζήτηση, αποφασίστηκε να στηριχτούν οι 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες των οδηγών, στα πλαίσια των οποίων να γίνουν σειρά παρεμβάσεων στα νοσοκομεία, με στόχο να προκληθούν γενικές συνελεύσεις στα πρωτοβάθμια σωματεία. Τα τελευταία, με τη σειρά τους, να μαζικοποιήσουν σε πρώτη φάση την απεργία στις 9 Απρίλη αλλά και να οργανώσουν καθημερινές δράσεις και νέα απεργιακή κινητοποίηση στα νοσοκομεία και μετά την απεργία. Τρώγοντας ανοίγει η όρεξη. Ούτε δυο βδομάδες δε συμπληρώθηκαν από τις πρώτες απολύσεις εκπαιδευτικών-δημοσίων υπαλλήλων και κυβέρνηση-υπουργείο παιδείας επελαύνουν. Κηρύσσουν ολοκληρωτικό πόλεμο στον χώρο της εκπαίδευσης επιχειρώντας να τον ερημώσουν από όσα εργασιακά, μορφωτικά και δημοκρατικά δικαιώματα έχουν παραμείνει. Αποζημιώσεις, ταμείο ανεργίας και σεμινάρια κατάρτισης νομοθετεί ο Μητσοτάκης για να επισημοποιήσει το τέλος της μονιμότητας. «Επιστράτευση» των εκπαιδευτικών με «εντέλλεσθε» για να εφαρμοσθεί η αυτοαξιολόγηση. Για να ακολουθήσει η αξιολόγηση μετά το Πάσχα, ώστε να συνδεθεί με αυτή το νέο μισθολόγιο που συμφωνήθηκε με την τρόικα. Μπροστά μας οι υποχρεωτικές μεταθέσεις του Ιουνίου, τα μαθήματα-τιμωρίες μαθητών και καθηγητών στις πασχαλιάτικες διακοπές, η νέα αύξηση του ωραρίου και του σχολικού έτους (κατά 50 ώρες). Τόσοι μηχανισμοί στήνονται για να χαρακτηρισθεί ο εκπαιδευτικός «επίορκος», «ανεπαρκής», «υπεράριθμος» «ωρομίσθιος», για να «συνεισφέρει» στις νέες δεξαμενές απολυμένων και σε κάθε περίπτωση να είναι σκυφτός, φοβισμένος και πειθαρχημένος. Είναι ολοφάνερο ότι οι εκπαιδευτικοί θα εργάζονται (όσοι δεν απολυθούν στη συνέχεια) σε ένα «άλλο» σχολείο (αν βέβαια αυτό εξακολουθεί να υφίσταται μετά το νέο γύρο συγχωνεύσεων-κλεισιμάτων), αυτό της απόρριψης και της τρομοκρατίας, κάνοντας μια «άλλη» δουλειά από αυτή που γνώριζαν. Ο Μπρεχτ λέει ότι μόνο η πραγματικότητα μπορεί να πει πώς να την αλλάξουμε και αυτή σήμερα κραυγάζει «ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ με αυτή την πολιτική». Ποιοι δεν ακούνε αυτή τη φωνή; ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, με αριστερή πλειοψηφία ή μειοψηφία (ΣΥΝΕΚ-ΠΑΜΕ-Παρεμβάσεις), κάνουν πως δεν ακούν (οι κυβερνητικοί πράκτορες ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ απλά ακούν τη φωνή των αφεντικών τους). Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι η κατάσταση αυτή δεν αντιμετωπίζεται με νομικές γνωμοδοτήσεις, φαεινές και κόλπα. Κάνουν πως δεν βλέπουν τον δρόμο που έχει ανοιχτεί μπροστά μας για να πορευτεί το κίνημα των εκπαιδευτικών. Τον δύσκολο δρόμο της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΠΑΛΗΣ αλλά και τον μόνο που μπορεί να οδηγήσει στη νίκη. Αυτά που διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες για το ζήτημα της αυτοαξιολόγησης είναι η συνέχεια των «όρων και προϋποθέσεων» του περσινού Μάη της επιστράτευσης, της «κλιμάκωσης» των 5μερων απεργιών του Σεπτέμβρη με 48ωρες. Αποτελούν «εξέλιξη» της υπονόμευσης του αγώνα ενάντια στις απολύσεις με τις ΚΚΕδικες (ν)τροπολογίες και τις ΣΥΡΙΖΑίικες εξαγγελίες επαναπρόσληψης. Είναι το πρόσφατο επεισόδιο του άθλιου έργου παράλυσης-υποταγής-διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος των εκπαιδευτικών. Σκληρά λόγια; Άδικα; Ποιοι είναι άραγε οι κατάλληλοι χαρακτηρισμοί για αριστερές ηγεσίες που οι αποφάσεις που συνδιαμορφώνουν στα ΔΣ των ομοσπονδιών αλλά και οι παραταξιακές τους ανακοινώσεις θυμίζουν δικηγορικά γραφεία παροχής νομικών συμβουλών; Που στα κείμενα τους οι λέξεις και οι έννοιες ΚΙΝΗΜΑ- ΜΑΖΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ- ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ είναι απαγορευμένες. Είναι η θλιβερή κατάληξη ηγεσιών που ουσιαστικά έχουν παραιτηθεί από την υπόθεση, περιμένοντας άβουλοι και μοιραίοι το «θαύμα» της κάλπης. Στις 11/1, οι ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ έγραφαν σε ανακοίνωση τους: ( ) Η κυβέρνηση δε θα κάνει πίσω, επειδή, ακόμα και αν οι σύλλογοι διδασκόντων δεν προχωρήσουν σε ορισμό ομάδων εργασίας, ακόμα κι αν διαλυθούν τα σεμινάρια, aκόμα και αν επαναληφθεί το (ηθικό) χαστούκι που έφαγε όταν κάλεσε σε εθελοντική εφαρμογή της αυτοαξιολόγησης και δε βρήκε πρόθυμους (αν και το περιβάλλον σήμερα είναι πολύ πιο δυσμενές και τρομοκρατικό), θα προχωρήσει σήμερα παρακάμπτοντας τον εθελοντισμό και εφαρμόζοντας την πρακτική του «εντέλλεσθε» (...). Αυτό ακριβώς έκανε η κυβέρνηση. Η θετική στάση των εκπαιδευτικών -της άρνησης της αυτοαξιολόγησης μέσα στους συλλόγους διδασκόντων-, για να εξακολουθήσει να υφίσταται, απαιτούσε κινηματική στήριξη-ενίσχυση, μεταφορά της αντιπαράθεσης από το γήπεδο του αντιπάλου σ αυτό των σωματείων-ομοσπονδιών, που θα έδινε στην αντιπαράθεση χαρακτήρα κεντρικής σύγκρουσης μαζί με τα ζητήματα των απολύσεων και του νέου λυκείου. Αντίθετα, αναζητήθηκε υποστήριξη στις δικηγορικές γνωμοδοτήσεις και στα νομικίστικα τερτίπια. Η ΟΛΜΕ βγάζει απόφαση το απόλυτο τίποτα-μνημείο υποταγής, πάει στα Γιάννενα στο εκπαιδευτικό συνέδριο, συνεχίζει μετά βαφτίζοντας «πρακτικά(!) μέτρα ενάντια την αυτοαξιολόγηση» έναν κατάλογο από διοικητικές πράξεις και στέλνει εξώδικο στον υπουργό παιδείας. Αντίστοιχα η ΔΟΕ καλεί σε εικονική παραίτηση των διευθυντών που θα συγκροτούν ομάδες εργασίες, διαμαρτυρόμενοι βέβαια, ενώ οι εκπαιδευτικοί θα το αποδέχονται δηλώνοντας ότι το κάνουν παρά τη θέλησή τους! Κοινός τόπος και των δυο να μη γίνουν συνελεύσεις προέδρων ενώ οι ΓΣ των σωματείων να ασχοληθούν με την επιτυχία της απεργίας της 9/4, ή και με αυτή της ΔΟΕ στις 4/4, και τη ματαίωση των σεμιναρίων των στελεχών της εκπαίδευσης. Πραγματικά, τους ταράξαμε στη νομιμότητα! Είναι σαφές ότι είναι εκτός των σχεδιασμών ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ η κατεύθυνση ανάπτυξης απεργιακού αγώνα και μέσα στην προεκλογική περίοδο. Αντιστρατεύονται αυτή την προοπτική, εχθρεύονται οποιαδήποτε απόπειρα επιχειρεί να ξεφύγει από το πλαίσιο ακινησίας και διάλυσης που επέβαλαν ρίχνοντας ουσιαστικά τίτλους τέλους για φέτος. «Φταίει όμως (και;) ο κόσμος». Είναι η χυδαία προπαγάνδα που εκπορεύεται από αυτές τις ηγεσίες για να ελαφρύνουν την άθλια στάση τους. Η γνωστή μαύρη προπαγάνδα που, μαζί με την άλλη της συνιστώσα «οι αγώνες δεν έχουν αποτέλεσμα», εναλλάσσονται σε ρόλου αίτιου και αιτιατού για να διαιωνίζεται η υποταγή και παράλληλα η αναπαραγωγή τους. Τι καλείται ακριβώς ο κόσμος της εκπαίδευσης να υλοποιήσει; Γιατί, όταν υπήρξε -όπως υπήρξε- αγωνιστικό σχέδιο σύγκρουσης, θυμόμαστε όλοι πώς συμπεριφέρθηκε ο κόσμος αυτός και πώς αυτές οι ηγεσίες. Οι οποίες μ αυτά που κάνουν πελεκάνε τα ίδια τους τα πόδια, βάζοντας οι ίδιες καρφιά στο φέρετρο ενός συνδικαλισμού που δεν μπορεί να «προστατεύσει» τα μέλη του, υποχωρώντας συνεχώς, μη δίνοντας πραγματικές μάχες, εξαντλούμενο στη σαπίλα της συνδιοίκησης, των εικονικών αγώνων και των συναντήσεων με τους κυβερνητικούς παράγοντες. (Σημείωση: η ΟΛΜΕ επιδιώκει συνάντηση με τον Αρβανιτόπουλο για το ζήτημα των πινάκων της διαθεσιμότητας αποδεχόμενη τις απολύσεις και έχοντας τι ακριβώς ως μέσο πίεσης;) Το κίνημα των εκπαιδευτικών βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Κόβοντας τα δεσμά του με τη διοίκηση (σχολικοί σύμβουλοι, διευθυντές, αιρετοί στα ΠΥΣΔΕ) πρέπει να τραβήξει το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα για την ανατροπή του θεσμικού πλαισίου αυτοαξιολόγησης αξιολόγησης, για την ανατροπή των απολύσεων και το «νέο» λύκειο. Σ αυτό το δρόμο συνοδοιπόροι θα γίνουν όσα στελέχη παραιτηθούν από τη θέση τους, αλλιώς τάσσονται από την άλλη πλευρά. Σ αυτό το σημερινό βασικό καθήκον απαιτείται ΑΜΕΣΑ να συμβάλλουν συντονισμένοι, δρώντας από κοινού, σωματεία, παρατάξεις, σχήματα, αγωνιστές εκπαιδευτικοί. Για να στηριχθεί και ένα δυναμικό που οδηγείται «σπασμένο» στην παραίτηση. Για να κοπεί η φόρα της κυβέρνησης, για να ανασυνταχθεί το κίνημα ανοίγοντας ένα νέο κύκλο αγώνων. Το δίλημμα έχει τεθεί: Ή ΘΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ Ή ΘΑ ΜΑΣ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΝ!

8 8 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 5 Απρίλη 2014 Σε απεργία οι εργαζόμενοι στο «Βοήθεια στο σπίτι» Διεκδικούν τα δεδουλευμένα Παλεύουν για μόνιμη και σταθερή δουλειά Στις 3 και 4 Απρίλη απεργούν οι εργαζόμενοι στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι». Οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι 6 και 7 μήνες και απαιτούν άμεση καταβολή των δεδουλευμένων. Αγωνίζονται να αποτρέψουν την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών που παρέχει το πρόγραμμα (εξωιδρυματική φροντίδα για πάνω από ηλικιωμένους και άτομα με ειδικές ανάγκες). Επίσης, ενώ δουλεύουν χρόνια (μέχρι και 12), ζουν και δουλεύουν με αγωνία και σε διαρκή ανασφάλεια για την ανανέωση της σύμβασης κάθε χρόνο. Η τελευταία παράταση είναι μέχρι το Σεπτέμβρη του Χρόνια τώρα απειλούνται με την παραχώρηση της αρμοδιότητας στον ιδιωτικό τομέα. Ήδη, το 2012 η κυβέρνηση νομοθέτησε την αντικατάσταση του προγράμματος με το «Κατ οίκον φροντίδα συνταξιούχων» το οποίο θα διαχειρίζεται και θα υλοποιεί το ΙΚΑ, συνεργαζόμενο με ιδιωτικές εταιρείες. Από την άλλη, η κυβέρνηση και οι δήμοι προωθούν τις Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις (ΚοινΣΕπ) που νομοθετήθηκαν επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, με το ν. 4019/2011 και πολλές φορές προτείνουν στους εργαζόμενους να γίνουν επιχειρηματίες, να ιδρύσουν ΚοινΣΕπ και να συμμετέχουν ως εργολάβοι στους διαγωνισμούς που θα κάνουν οι δήμοι ή το ΙΚΑ! Ήδη, πολλοί δήμοι έχουν συνάψει συμβάσεις με ΚοινΣΕπ και ΜΚΟ για τους τομείς πολιτισμού, αθλητισμού και παιδικών σταθμών, παραχωρώντας τους στην πράξη τις εγκαταστάσεις των δήμων με το σχετικό εξοπλισμό και μεταφέροντας στους ιδιώτες τα χρήματα που πληρώνουν οι δημότες για τις υπηρεσίες αυτές. Με όποια μορφή και αν αντικαθιστούν το πρόγραμμα, τον ίδιο στόχο εξυπηρετούν: την κατάργηση της σταθερής δουλειάς, την κατάργηση της δωρεάν φροντίδας ηλικιωμένων και ατόμων με ειδικές ανάγκες. Στοχεύουν στην εμπέδωση της πραγματικότητας του καπιταλισμού, που δεν λογαριάζει την ανθρώπινη ζωή παρά μόνο όσο παράγει πλούτο. Την εμπέδωση της λογικής του Καιάδα. Και επειδή είναι αχόρταγο το κεφάλαιο απαιτεί οι εργαζόμενοι να είναι φτηνοί και χωρίς δικαιώματα, να είναι σκλάβοι. Αυτήν την πολιτική επιβάλλουν οι όροι των μνημονίων και των μεσοπρόθεσμων, αυτήν υπηρετούν οι εξαρτημένες πολιτικές ηγεσίες, είτε ως κυβέρνηση είτε ως δημοτικές αρχές. Οι εργαζόμενοι στο «Βοήθεια στο σπίτι» που ξεκινούν την απεργία οφείλουν να οργανώσουν τον αγώνα τους ενάντια στις απολύσεις και να συνδεθούν με τους υπόλοιπους κλάδους που αγωνίζονται ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες. Να διεκδικήσουν μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Να συγκροτήσουν μέτωπο αγώνα με τους χρήστες των υπηρεσιών και να κινηθούν από κοινού για την δωρεάν εξωιδρυματική φροντίδα των ηλικιωμένων και των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Να γυρίσουν την πλάτη στους δημάρχους που προσπαθούν να πείσουν εργαζόμενους να δημιουργήσουν ΚοινΣΕπ, όπως αυτόν της Λαμίας που πήρε απόφαση για 11 ΚοινΣΕπ προετοιμάζοντας την ιδιωτικοποίηση και τις απολύσεις. Είναι παραμύθι ότι θα έχουν δουλειά σαν ΚοινΣΕΠ. Γιατί ακόμη και αν για κάποιο διάστημα απορροφηθούν οι τωρινοί εργαζόμενοι, στην επόμενη φάση θα έχουν να ανταγωνιστούν τους ιδιώτες που θα έχουν εργαζόμενους με μισθούς πείνας. Να θυμούνται ότι όπου ετοιμάζουν μαζικές απολύσεις συζητάνε για ΚοινΣΕπ, όπως στους εργολαβικούς στα πανεπιστήμια, σχολικούς φύλακες, καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών Όλα όσα προωθούνται εδώ και καιρό σχετικά με τα φάρμακα και τα φαρμακεία έχουν δυο στόχους: την υγεία-περίθαλψη του λαού και τη βιωσιμότητα του φαρμακείου (όπως το ξέραμε μέχρι τώρα). Η επιχείρηση διάλυσης απορρύθμισης- ξεθεμελίωσης του τομέα του φαρμάκου έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό. Από τότε που...ανακάλυψαν το...πάρτι στην υγεία (οι ίδιοι σπιτονοικοκύρηδες και καλεσμένοι), κάθε λίγο και λιγάκι προχωρούν σε νέα μέτρα νέες ρυθμίσεις νέες εξαγγελίες! Όλα και πάντα...προς όφελος του λαού! Έτσι, όλοι οι υπουργοί υγείας κι όλα τα μνημόνια, μετά τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες, έχουν στο στόχαστρο το φάρμακο και τη διακίνησή του! Είναι πολλά τα λεφτά, «Άρη». Η εξωνοσοκομειακή «αγορά» του φαρμάκου, από τα 5 δις, πρέπει να φτάσει φέτος στα 2! Μέσα σε τρία χρόνια έχουν γίνει πολλές, ριζικές και τραγελαφικές αλλαγές (ρυθμίσεις τις λένε). Το πολυνομοσχέδιο στις 30/3 έπρεπε να περάσει και πέρασε. Αποχαιρετήσαμε τη μορφή του παραδοσιακού Ελληνικού Φαρμακείου όπως την ξέραμε. Το φαρμακείο είναι πια μόνο εμπορική επιχείρηση. Γιατί να γίνει όμως αυτό σήμερα; Στην Ελλάδα, ο αριθμός των φαρμακείων και η γεωγραφική κατανομή τους είναι αξιοζήλευτη σε όλο το κόσμο. Η διευκόλυνση της πρόσβασης στο φάρμακο, η ενημέρωση, η πρόληψη είναι απαραίτητα τον 21ο αιώνα. Η παρατήρηση άποψη, λοιπόν, ότι τα φαρμακεία είναι πολλά, είναι τόσο οξύμωρη όσο και παράλογη, αφού είναι σαφώς ιδιωτικές επιχειρήσεις που συνεισφέρουν στο ΑΕΠ της χώρας και το κράτος οφείλει να ρυθμίσει το πλαίσιο λειτουργίας τους με γνώμονα την προάσπιση της δημόσιας υγείας και την συνισταμένη της σχέσης κόστουςοφέλους (θα λέγαμε τώρα ). Με την απλή λογική, χιλιάδες οικογενειακές, κατά βάση επιχειρήσεις δεν αποτελούν καρτέλ στην οικονομία. Κρατώντας σταθερή την τιμή παραγωγού (πολυεθνικές) και τη χονδρική τιμή διάθεσης (διανομή εταιρειών), κράτος- ΔΝΤ Τρόικα επιβάλλουν έμμεση μείωση του κέρδους των φαρμακείων και καταργούν τη διατίμηση! Ενώ πολύ απλά, όπως έχει γίνει πολλές φορές, με μια υπουργική απόφαση -σε μια νύχτα- θα μπορούσαν να μειώσουν τις τιμές όσο ήθελαν. Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν ήταν η μείωση των τιμών αλλά το νέο «δόγμα» «φαρμακείο = επιχείρηση» και «ασθενής = καταναλωτής». Η πίεση των πολυεθνικών για Φάρμακα Η κυβέρνηση σφυροκοπεί το δικαίωμα στην περίθαλψη, υλοποιώντας πλήρως τις μνημονιακές δεσμεύσεις απέναντι στα αφεντικά της ( ΝΤ-ΕΕ), επιβάλει για λογαριασμό του ξένου ιδιαίτερα αλλά και ντόπιου κεφαλαίου ένα σύγχρονο εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα. Κομμάτι αυτής της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής και της ταξικής επίθεσης είναι και η επίθεση που έχει εξαπολύσει και κλιμακώνει στο μέτωπο της Υγείας. Ο βασικός στόχος της επίθεσης είναι η ολοκληρωτική κατεδάφιση και διάλυση όλων των παρεχόμενων υπηρεσιών περίθαλψης. Ένας στόχος που επιβάλλεται από τον σημερινό ταξικό συσχετισμό δύναμης και επιτρέπει στο κεφάλαιο να απαλλάσσει το αστικό κράτος από την «υποχρέωση» να παρέχει στο λαό δωρεάν περίθαλψη. Που απογυμνώνει την υγεία από κάθε έννοια κοινωνικού αγαθού προωθώντας γρήγορα και βίαια την πλήρη εμπορευματοποίησή της. Έτσι διαμορφώνεται μια νέα εφιαλτική πραγματικότητα, βασικό στοιχείο της οποίας θα είναι ότι αρρώστια ή πάθηση για τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα ισοδυναμεί με θάνατο. Γιατί η πρόσβαση στη περίθαλψη θα είναι πλέον απαγορευτική για το λαό, ακόμα και στις βασικές μονάδες υγείας και περίθαλψης που θα παραμείνουν στην ευθύνη του αστικού κράτους προσφέροντας ακριβοπληρωμένες υπηρεσίες. Πόσο μάλλον όταν ανοίγει η πόρτα της ακόμα μεγαλύτερης ιδιωτικοποίησης, ακόμα περισσότερων τομέων του σημερινού συστήματος υγείας, σε τέτοια έκταση και κλίμακα που να ανταποκρίνεται στο γενικότερο φόντο της ερημοποίησης της χώρας και της φτωχοποίησης του λαού. Έτσι, μετά τη διάλυση και το κλείσιμο νοσοκομείων, το ξεχαρβάλωμα ασφαλιστικών ταμείων, την ανατροπή του ΕΟΠΥΥ και την ίδρυση του...πε Υ, την τρίμηνη κόντρα με τους γιατρούς, τις απολύσεις και διαθεσιμότητες κάθε είδους εργαζόμενου, την απουσία για πάνω από ένα μήνα πολυϊατρείων συνταγογραφίας πρωτοβάθμιας περίθαλψης, τελικά ήρθε η ώρα των φαρμακείων! Των φαρμακείων άλλα και του φαρμάκου για το λαό ακόμα μεγαλύτερα κέρδη είναι μεγάλη και σταθερή. Όμως, τα ασφαλιστικά συστήματα όλων των χωρών, ακόμα και των πιο προηγμένων, αδυνατούν να αντεπεξέλθουν. Η ανάγκη για χαμηλότερο κόστος για τα ασφαλιστικά συστήματα από τη μία, και μεγιστοποίηση των κερδών από πλευράς των παραγωγών εταιριών από την άλλη, τέμνονται στο κανάλι διανομής του φαρμάκου, που το αποτελούν φαρμακαποθήκες και φαρμακεία. Όχι τυχαία, λοιπόν, σε μια τέτοια χρονική στιγμή και μέσα από την επίθεση που άνοιξε το ΔΝΤ και η Τρόικα στην Ελλάδα, η επίθεση του κεφαλαίου έγινε μετωπικά με τον κλάδο του φαρμάκου. Η απελευθέρωση της τιμής μόνο στον τελικό κρίκο της αλυσίδας και η διαφορετική μεταχείριση των παραγωγών εξυπηρετεί σαφώς τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Τα ΜΗ.ΣΥ.ΦΑ, μια κατηγορία φαρμάκων που αποτελεί σήμερα το 11,9% του κύκλου πωλήσεων φαρμάκου, και η τόση φασαρία για το κανάλι διάθεσής τους δείχνουν ότι αυτό που σαφώς επιχειρείται είναι η αναδιανομή του ελέγχου αυτών των σημείων που ονομάζουμε φαρμακεία. Όλες οι παρεμβάσεις στην αγορά του φαρμάκου τα τελευταία τέσσερα χρόνια έγιναν στο όνομα της πάταξης της κακοδια-

9 Σάββατο 5 Απρίλη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 9 και φαρμακεία χείρισης, της εικονικής συνταγογράφησης, της υπερκοστολόγησης (απ όπου κι αν... προέρχονται). Πάντως, όχι στο όνομα της καλυτέρευσης της παροχής υγείας στο λαό ούτε των συνθηκών εργασίας αυτών που εργάζονται στις όποιες δομές υγείας. Και βέβαια ούτε κουβέντα για όσους έφταιξαν και τις αντιλαϊκές πολιτικές που έφτασαν τα πράγματα εκεί που έφτασαν! Τα φαρμακεία ήταν πάντα ένας κρίκος στην αλυσίδα της υγείας με πολλές ιδιαιτερότητες. Ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι περισσότερες οικογενειακές, σκορπισμένες σε όλες τις γειτονιές και αργότερα σε όλα τα χωριά. Κλειστό επάγγελμα, με διάφορα προνόμια που σιγά-σιγά τα καταργούσαν με σκοπό το κανάλι αυτό διανομής και παροχής υγείας να απευθύνεται σε όλο και πιο μεγάλα κομμάτια του λαού και της χώρας. Άνοιγμα του επαγγέλματος στη μεταπολίτευση, νέοι νόμοι και ρυθμίσεις -και περί συνεταιρισμών- επί ΠΑΣΟΚ, αλλαγές μικρές και μεγάλες κάθε φορά που άλλαζε κυβέρνηση και ιδιαίτερα αν ήθελε να περάσει επιπλέον μέτρα ενάντια στο δικαίωμα του λαού στην περίθαλψη και το φάρμακο. Έτσι φτάσαμε να υπάρχουν φαρμακεία, με...αξιοζήλευτη διαστρωμάτωση. Ένα κανάλι διανομής φαρμάκων με πολλές πόρτες που δεν έκλειναν ποτέ, με σταθερές τιμές σε όλη τη χώρα κρατική διατίμηση και ποσοστά κέρδους, με σταθερή δουλειά και εισόδημα, μόνιμος πιστωτής του κράτους και των ασφαλιστικών ταμείων, από τους πιο... καλοπληρωτές στην αγορά ΑΛΛΑ ΚΑΙ μόνιμο κανάλι παροχής πρωτοβάθμιας υγείας και ιατρικής συμβουλής (ό,τι και να γινόταν με νοσοκομεία και γιατρούς), κυματοθραύστης της επίθεσης των κυβερνήσεων στις παροχές υγείας και στο λαϊκό εισόδημα (δανεικά φάρμακα, βερεσέδες, αλλαγές στη συνταγογράφηση, πρώτες βοήθειες). Ήταν αυτό που ήθελαν όλες οι πολυεθνικές και οι ντόπιοι ατζέντηδές τους. Άνοιξαν και γιγάντωσαν την αγορά του φαρμάκου στην Ελλάδα αλλά και σε γειτονικές χώρες όταν οι συνθήκες το χρειάζονταν και το...απαιτούσαν. Με το ξέσπασμα της κρίσης, έπρεπε να μαζευτεί η κατάσταση! Το φάρμακο είχε ήδη γίνει εμπόρευμα και τα σημεία πώλησης πάρα πολλά. Η αγορά είναι συγκεκριμένη, οπότε χρειάζεται αναδιανομή! Τα φαρμακεία και οι φαρμακαποθήκες είναι πολλά και ο τζίρος τεράστιος για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Η φαρμακευτική δαπάνη έπρεπε να πέσει χωρίς να πέσουν ανάλογα τα κέρδη των πολυεθνικών και των ντόπιων φαρμακοβιομηχάνων. Έτσι ήρθε ο νόμος Λοβέρδου: πιο εύκολο άνοιγμα νέων φαρμακείων, πληθυσμιακά κριτήρια που ευνοούσαν την ίδρυση φαρμακείου σε απομακρυσμένες και ακριτικές περιοχές αλλά και περιορισμοί στην πρόσβαση του λαού στο φάρμακο (λίστες). Ακριτικά νησιά και ορεινά χωριά είδαν επιτέλους φαρμακείο (έφτασαν τις ) και πάρα πολλά κοινόχρηστα φάρμακα έπαψαν να γράφονται από τους γιατρούς. Μετά ήρθε ο ΕΟΠΥΥ, οι συγχωνεύσεις ασφαλιστικών Ταμείων, η ηλεκτρονική συνταγογράφηση κλπ. Οι ίδιοι που έδιναν αβέρτα υψηλές τιμές σε νέα και παλιότερα φάρμακα τις μείωσαν 40% σε μια νύχτα και άλλο τόσο...σε δυο χρόνια (μεσοσταθμικά, ΠΑΝΤΑ). Τα πρώτα «κανόνια», ειδικά σε εταιρείες φούσκες, έσκασαν με το «καλημέρα»! Εκατοντάδες εργαζόμενοι περιμένουν ακόμα να τους απολύσουν και να τους αποζημιώσουν ( Λαυρεντιάδηδες κλπ). Με φαρμακεία και κρατική δαπάνη 4-5 δις ευρώ (συν άλλο 1 δις τουλάχιστον, από τα άλλα είδη που πουλούσαν τα φαρμακεία), με το 80% να βρίσκεται στις τσέπες των βιομηχάνων, φτάσαμε στο δεύτερο μνημόνιο. Η φαρμακευτική αγορά είχε πάψει προ πολλού να είναι ανθηρή και η πίτα μικραίνει απ όλες τις μεριές. Αναδιανομή εδώ και τώρα! Πρέπει να μείνουν φαρμακεία και μόνο 10 φαρμακαποθήκες! Και όσο πιο λίγοι και συγκεκριμένοι τα/τις έχουν, τόσο καλύτερα για το σύστημα και τις πολυεθνικές! Με τα αντιλαϊκά μέτρα, το χτύπημα της περίθαλψης αλλά και τη μηδενική ρευστότητα (αφού το κράτος είναι ο μεγαλύτερος «πελάτης» και δεν πληρώνει), τα φαρμακεία έφτασαν τα και οι φαρμακαποθήκες τις 200 (πολλές απ αυτές μόνο στα χαρτιά). Η κρατική επιχορήγηση ΕΟΠΥΥ (ΠΕΔΥ) θα φτάσει τα 2 δις (2014) και η...βιωσιμότητα των φαρμακείων έχει ήδη χτυπήσει κόκκινο. Ήρθε λοιπόν η ώρα της κρίσης! Όποιος αντέξει άντεξε, και με την είσοδο των πολυεθνικών λιανικής πώλησης στο παιχνίδι, όποιος ζήσει έζησε! Το πολυνομοσχέδιο σήμανε την ώρα. Τι σημαίνουν όλα αυτά για το λαό; Ας τα πάρουμε ένα- ένα. 1. Η αγορά των φαρμακείων δεν είναι μια φτηνή αγορά. Είναι όμως διατιμημένη (πάνω-κάτω), σταθερή και σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο, στις μεγάλες πόλεις. Το κυριότερο, δεν είναι τραστ! Με την είσοδο των σούπερ μάρκετ, παιχνιδάδικων κλπ. ολιγοπωλίων στο παιχνίδι, και το παραδοσιακό ελληνικό φαρμακείο (με τα όποια καλά του) θα εξαφανιστεί. 2. Ήδη βιταμίνες και συμπληρώματά διατροφής θα αρχίσουν άμεσα να πουλιούνται παντού, χωρίς καμία συμβουλή αλλά και έλεγχο. 3. ΜΗ.ΣΥ.ΦΑ, ένα τεράστιο κεφάλαιο όχι τόσο οικονομικά αλλά Υγείας. ΜΗ Συνταγογραφούμενα Φάρμακα, Μη Υποχρεωτικά Συνταγογραφούμενα Φάρμακα, όπως κι αν τα ονοματίσουν, ένα είναι το βασικό: ΜΗ ΑΠΟΖΗΜΙΟΥΜΕΝΑ ΦΑΡΜΑΚΑ, δηλαδή φάρμακα που τα ασφαλιστικά ταμεία (πιθανά και οι ασφαλιστικές εταιρείες) δεν θα τα πληρώνουν στους ασφαλισμένους, ούτε καν...σαν προληπτικά. Και εδώ μιλάμε για απλά, κοινόχρηστα (όπως συνηθίζουν να τα λένε) φάρμακα άλλα δεν παύουν να είναι φάρμακα! Με παρενέργειες, συνέργειες, αντενδείξεις, υπερδοσολογίες κλπ. Και μόνο ότι το 28% των εισαγωγών στα νοσοκομεία των ΗΠΑ (όπου υπάρχει αυτή η απελευθέρωση και μόνο εκεί) δείχνει τη σοβαρότητα. Μια άλλη πλευρά είναι ότι τα περισσότερα απευθύνονται στην αυτοθεραπεία (από απλό πονοκέφαλο- συνάχι βήχα- πυρετό) και θα έχει σαν αποτέλεσμα να μην πηγαίνει κανένας στο γιατρό (δημόσιο η ιδιώτη) για καμία απλή ή «απλή» πάθηση. Άλλο που δεν θέλουν όταν οι μονάδες υγείας είναι ήδη περιορισμένες και υποβαθμισμένες. Επιπλέον, στην κατηγορία αυτή, κατά καιρούς προστίθενται όλα τα φάρμακα που τους έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα να συνταγογραφούνται (κυρίως γιατί οι δικαιούχες φαρμ. εταιρείες δεν πλήρωσαν φόρους ή/και επιστροφή προς το κράτος). Χάος! Τα φάρμακα (ΜΣΦ) αυτά, λοιπόν, υστέρα από πολυήμερες διαπραγματεύσεις, αποφασίστηκε να μείνουν 3 μήνες στα φαρμακεία κι αν δεν φτηνύνουν (χωρίς να πέσουν οι χονδρικές-εργοστασιακές τιμές), να ακολουθήσουν τη τύχη των βιταμινών και συμπληρωμάτων! Αυτό που με μια υπουργική απόφαση σε μια νύχτα- μπορούσε να γίνει και να πέσουν οι τιμές, όσο κι όπως ήθελαν, το άφησαν στην ελεύθερη αγορά (και καλά). Κυβέρνηση- ΔΝΤ και Τρόικα απέφυγαν το...φιάσκο με τα βρεφικά γάλατα (οι τιμές έπεσαν για 2 εβδομάδες και μετά ανέβηκαν στα προηγούμενα επίπεδα). 4. Εμπορευματοποίηση και επιχειρηματικότητα. Χωρίς να υπάρχει καμία αυταπάτη και ψεύτικη ελπίδα αν μέχρι τώρα η ελεγχομένη και διατιμημένη αγορά του φάρμακου το έκανε τόσο δυσπρόσιτο και ακριβό για το λαό (τα φάρμακα έπεσαν πάνω από 50% σε λιανικές τιμές αλλά η συμμετοχή των ασφαλισμένων σε ευρώ είναι σταθερή έως και πιο ακριβή), ας φανταστούμε τι έχει να γίνει. 5. Ιδιοκτησιακό. Είμαστε στον καπιταλισμό, καμία αντίρρηση. Με το να μπορεί να ανοίγει ο κάθε φαρμακοποιός 4-5 φαρμακεία, με το να μπορεί ο οποιοσδήποτε να είναι μέτοχος έως 99% σε όσα φαρμακεία θέλει (αρκεί να είναι φαρμακοποιός), με το να μπορεί να συστεγάζεται φαρμακείο με...οποιαδήποτε άλλο κατάστημα, με το να καταργούνται όλα τα τοπογραφικά κριτήρια (αποστάσεις) και με τα πληθυσμιακά κριτήρια να είναι στο παρά πέντε της κατάργησης, τι θα γίνει; Φαρμακεία σε σ/μ, σε παιχνιδάδικα, σε ιδιωτικά νοσοκομεία, σε διαγνωστικά κέντρα. Ποιος θα βγει κερδισμένος; Ο ασφαλισμένος, ο λαός ή αυτοί που θα δημιουργήσουν αλυσίδες και ολιγοπώλια; Με την κατάργηση του απαραίτητου εμβαδού και των ρυθμίσεων ακόμα και για τις φαρμακαποθήκες, θα μπορεί μέχρι και κάθε φαρμακευτική εταιρεία να ιδρύει καθετοποιημένα φαρμακεία που θα πουλάνε ακόμα και μόνο τα δικά της φάρμακα, που όλο το κέρδος θα είναι μάλιστα δικό τους (εργοστασιακό- χονδρεμπορικό- λιανικό). Άρα ας φανταστούμε τι εκπτώσεις θα μπορεί να δώσει στο κράτος (ΕΟΠΥΥ-ΠΕΔΥ) σπάζοντας τις συλλογικές συμβάσεις! Μπροστά σε αυτή τη κατάσταση, πρέπει να έχουμε κάποια πράγματα καθαρά! Η επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα και ειδικά στην υγεία είναι ολομέτωπη και ποικιλότροπη. Οι φαρμακοποιοί και οι εργαζόμενοι στο φάρμακο είναι οι πρώτοι που θα αντιμετωπίσουν τα νέα μέτρα. Μπορεί να είναι ένας συντηρητικός κλάδος αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αυτά που προβλέπονται δε θα γίνουν. Για τη φαρμακευτική βιομηχανία, γιατροί και φαρμακοποιοί αποτελούν απλά- μέρος του κόστους του προϊόντος (φάρμακο) που θέλουν να περιορίσουν στο 15%. Αυτό από μόνο του θα οδηγήσει σε κλείσιμο χιλιάδες φαρμακεία και σε μονοπωλιακές τιμές και...συμπεριφορές, ενάντια στους ασφαλισμένους. Ο λαός δεν έχει να κερδίσει ούτε λεπτό απ όλα αυτά που υπόσχονται. Και να πέσουν οι τιμές και το ποσοστό συμμετοχής παραμείνει 25% (που κι αυτό συζητιέται), το πραγματικό ποσοστό στο...ταμείο (φαρμακείου ή σ/μ) θα είναι 40% -50%-...78%, όπως και τώρα!

10 10 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 5 Απρίλη 2014 Οι ΜΕΤΑ(μφιέσεις) δεν αλλάζουν την ουσία Ηνέα συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε το Σαββατοκύριακο Μάρτη. Μέσα από μια πρόσκληση της «Πρωτοβουλίας για συγκρότηση μετώπου για την εργατική αντεπίθεση» στη συνδιάσκεψη αποφασίστηκε η συγκρότηση της ΜΕΤΑ (Μαχητική Εργατοϋπαλληλική Ταξική Ανατροπή) και όπως αναφέρει η ιδρυτική διακήρυξη: «Στόχος του ΜΕΤΑ είναι η δημιουργία ενός μαζικού ταξικού πόλου, ο οποίος θα βάλει το στίγμα του σε μια πορεία ευθείας και άμεσης σύγκρουσης με τις λογικές συμβιβασμού, όπως αυτές υπάρχουν σήμερα εξαιτίας των μνημονιακών συνδικαλιστικών πλειοψηφιών, της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, και οι οποίες ουσιαστικά έχουν κάνει το συνδικαλιστικό κίνημα να ακολουθεί τη μνημονιακή λαίλαπα, και όχι να στέκονται εμπόδιο, οι οποίες έχουν καθηλώσει τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.» Άλλος ένας ταξικός πόλος! Το εάν θα αποτελέσει πόλο και ποιων ακριβώς μέλλει να το δείξει η ίδια η πραγματικότητα. Το πόσο ταξικός θα είναι αυτό μπορούμε από τώρα να το αμφισβητήσουμε. Κι αυτό γιατί αυτή η κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται στη βάση των ίδιων απόψεων που οδήγησαν στον ιδεολογικό αφοπλισμό και την πολιτικήοργανωτική αποσυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Ας δούμε, λοιπόν. Η πρόσκληση της πρωτοβουλίας για την ίδρυση αυτής της παράταξης υπογράφεται και από πρώην στελέχη της ΠΑΣΚΕ, που στις προηγούμενες εκλογές του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, αλλά και σε άλλα Εργατικά Κέντρα, ήταν σε κοινά ψηφοδέλτια με την Αυτόνομη Παρέμβαση, με μοναδικό ενοποιητικό στοιχείο το «αντιμνημονιακό». Ονόματα πολλά, σε σωματεία και εργατικά κέντρα όλης της χώρας. Επιπλέον, αντιπρόσωποι στη συνδιάσκεψη ήταν όλοι οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές στα συνδικαλιστικά όργανα, ενώ ένα μικρό ποσοστό αντιπροσώπευσης αναλογούσε στους «κοινούς θνητούς», τους μη εκλεγμένους. Από την αρχή, λοιπόν, γίνεται φανερό τι εννοούν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ως συγκρότηση συνδικαλιστικής παράταξης και πού στοχεύουν. Στόχος δεν είναι η συγκρότηση των εργαζομένων και του κινήματός τους, των αγώνων που πρέπει να δώσουν, αλλά η δημιουργία μιας συμμαχίας στα πλαίσια των συνδικάτων που θα αξιοποιεί την κυβερνητική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ για να στεγάσει δυσαρεστημένους πασόκους συνδικαλιστές, πρώην και -γιατί όχι- νυν. Τα πολλά και «βαριά» λόγια δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματική ουσία. Ο νέος «ταξικός πόλος» δεν θα βασιστεί παρά στις ίδιες σαθρές βάσεις της ανάθεσης και της περιθωριοποίησης των εργαζόμενων μαζών. Η αλλαγή των συσχετισμών που προτείνει δεν είναι παρά η άθροιση εκπροσωπήσεων στις διοικήσεις των σωματείων. Και κάπως έτσι υποτίθεται ότι θα φτάσουμε στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και στην ταξική ανατροπή (και τι, άραγε, σημαίνει αυτό για το ΜΕΤΑ;). Και κάπως έτσι θα προωθηθούν και τα αιτήματα για «την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους- την δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, την πάλη κατά των ιδιωτικοποιήσεων, κατά των απολύσεων, την προστασία των κοινωνικών αγαθών, την διεκδίκηση μέτρων προστασίας των ανέργων, την συνέχεια της λειτουργίας των επιχειρήσεων που εγκαταλείπονται, με σκοπό την διάσωση των θέσεων εργασίας». Γνώριζαν πολύ καλά τα στελέχη της Αυτόνομης Παρέμβασης ότι το άνοιγμα προς τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ θα δημιουργούσε αντιδράσεις. Πόσο μάλλον που αρκετοί από αυτούς ήταν σαφώς ταγμένοι με την εργοδοτική πλευρά, έπαιξαν απεργοσπαστικό ρόλο κ.λπ. Ω στόσο, δεν ήταν διατεθειμένοι να κάνουν πίσω. Και αυτό φάνηκε τόσο προσυνδιασκεψιακά (όπως στη Θεσσαλονίκη με την περίπτωση της ένταξης του Θανάση Τούση και του Λάζαρου Γιουρτσίδη, συνδικαλιστών της ΠΑΣΚΕ στην Ομοσπονδία Ταχυδρομικών και την Ομοσπονδία Ασφαλιστικών Συλλόγων, αντίστοιχα, ή στην Αθήνα με την περίπτωση των στελεχών της ΠΑΣΚΕ στην ΟΙΕΛΕ) όσο και κατά τη διάρκεια της συνδιάσκεψης όπου τοποθετήσεις διαφωνίας «θάφτηκαν». Προφανώς, η «ταξική» στόχευση της νέας παράταξης δεν επιτρέπει τέτοιου είδους «παρεκκλίσεις». Πολλές φορές στα κείμενα αναφέρεται η παράταξη σαν να είναι το συνδικαλιστικό κίνημα. Δεν είναι τυχαίο ή λάθος, είναι συγκεκριμένη θέση, Είναι η θέληση οικειοποίησης των συνδικάτων. Είναι η γραμμή του κρατικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού που δεν ξεχωρίζει παράταξη και συνδικάτο. Ιδιαίτερα όταν πλειοψηφεί σε ένα συνδικάτο, ή όταν στην κυβέρνηση βρίσκεται το κόμμα που στηρίζει, θεωρεί ότι δεν υπάρχει άλλη άποψη ή, απλά, δεν την παίρνει υπόψη του. Το συνδικαλιστικό όργανο, ένα συνδικάτο συγκροτείται πάνω στα κοινά συμφέροντα, ακόμα και αν ανάμεσά τους υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές και πολιτικές επιλογές. Οι εργαζόμενοι συσπειρώνονται στο συνδικάτο στην εξής βάση: ότι σαν εργαζόμενοι είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης και πρέπει να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους ενάντια σε κάθε έναν καπιταλιστή εργοδότη, αλλά και συνολικά στον καπιταλισμό και στο κράτος που είναι ο εκφραστής των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης, ο συλλογικός καπιταλιστής. Αντίθετα, μια συνδικαλιστική παράταξη έχει μια ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα, συγκεντρώνει αυτούς που συνειδητά επιλέγουν να υπηρετήσουν τις θέσεις της παράταξης ή να κινηθούν στο κίνημα στη βάση αυτών των απόψεων. Όσο ψάχνεις, βλέπεις την «αντίσταση», την «ταξική ανατροπή», όλα από λίγο. Η αντίσταση και η ανατροπή τελειώνουν με την αλλαγή συσχετισμών μέσα στα συνδικαλιστικά όργανα, λες και είναι μια διαδικασία που την προτείνεις, παίρνει πλειοψηφία και έγινε. Όμως οι συσχετισμοί αλλάζουν πραγματικά μόνο μέσα από τις διαδικασίες που αναπτύσσονται στους αγώνες και τις αντιστάσεις. Μόνο μέσα από την αγωνιστική εμπλοκή των εργαζομένων στην ταξική πάλη. Εκεί διαμορφώνεται η ταξική συνείδηση. Εκεί αναγνωρίζει ο εργαζόμενος σε ποια μεριά είναι, ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι του. Στη διακήρυξή του το ΜΕΤΑ προσδιορίζει ως αντιπάλους των εργαζομένων, τη μεγάλη εργοδοσία, τα μονοπώλια, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τους διεθνείς και ευρωπαϊκούς μηχανισμούς που τις επιβάλλουν, όλο το μνημονιακό σύστημα που τις στηρίζει και τις κυβερνήσεις που τις εφαρμόζουν. Όροι όπως κεφάλαιο, ιμπεριαλισμός, σχέσεις εξάρτησης, καπιταλιστική επίθεση, ταξική επίθεση, συγκρότηση της εργατικής τάξης, οργάνωση εργαζομένων απουσιάζουν εντελώς. Και όχι τυχαία. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνδικαλιστές του, με τον αέρα της ανερχόμενης κυβερνητικής δύναμης, θέλουν τους εργαζόμενους ως στοιχείο στήριξης και προώθησης του κυβερνητικού σχεδιασμού τους, ως στήριγμα ή συμπλήρωμα των κενών της κρατικής μηχανής: «Στην σημερινή καταβαράθρωση των ηθικών αξιών και αρχών, στον κίνδυνο εκφασισμού και κανιβαλισμού της κοινωνίας, στην αποθέωση του ατομικισμού, τα συνδικάτα πρέπει να προβάλουν τον δικό τους πολιτισμό. Ενάντια στη σήψη και τη διαφθορά, τον ατομικισμό και την αδιαφορία, την εμπορευματοποίηση και τον ελιτισμό, τη δουλοπρέπεια και την παραίτηση, τα συνδικάτα να αντιπαρατάξουν το σύστημα αξιών και αρχών του κόσμου της εργασίας, που είναι οι αξίες της εθελοντικής προσφοράς, της ανιδιοτέλειας, της αλληλεγγύης, της συναδέλφωσης, της δικαιοσύνης, του αντιφασιστικού και φιλειρηνικού πολιτισμού.» Και τις αξίες αυτές θα τις υπηρετήσει το νέο κράτος που θα προκύψει από την κυβερνητική εναλλαγή συμπληρώνουμε εμείς. Το κράτος που ξαφνικά, με ένα καλό διαχειριστή θα είναι καλό και για το λαό. Το μόνο που χρειάζεται είναι η στήριξη των εθελοντών και εργαζόμενους που να πιστεύουν στην συνδιαχείριση. Γίνεται αναφορά στην ενιαία συνδικαλιστική έκφραση (που για αρκετά χρόνια εμφανίζεται ως «λύση»), δηλαδή μια μεγάλη οργάνωση ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, υποστηρίζοντας ότι θα λύσει τα προβλήματα ακινησίας και θα φέρει το κίνημα μπροστά. Ενώ ένα είναι σίγουρο αν γίνει αυτό. Ακόμη μεγαλύτερη ακινησία και έλεγχος του κινήματος. Γίνεται αναφορά στην κοινή δράση, αλλά ως υπόθεση των σωματείων, όχι των ίδιων των αγωνιζόμενων, των εργαζόμενων. Οι άνεργοι, οι διαθέσιμοι, οι νεολαίοι, δεν είναι ακροατήριο για τις διακηρύξεις, είναι το κομμάτι που θα αποφασίσει και θα δώσει τους αγώνες. Είναι επομένως το συστατικό κομμάτι κάθε συντονισμού, κάθε δράσης. Γίνεται αναφορά στις μορφές πάλης σαν να είναι κάτι που από μόνο του δίνει δυναμική σε έναν αγώνα. Το πιο πιθανό είναι, αν καλά διαβάζουμε, ότι πρέπει να περιοριστούν οι απεργίες, να αντικατασταθούν με καταλήψεις, με απογευματινά συλλαλητήρια. Δυστυχώς τέτοιες απόψεις πάνε τους εργαζόμενους πολύ πίσω, πιο πίσω απ αυτό που κατέκτησαν μέσα από τους αγώνες τους. Από τη συγκρότηση που κατέκτησαν αντιστεκόμενοι στις απολύσεις στο δημόσιο, απέναντι στις απολύσεις του καπιταλιστή εργοδότη, στα μνημόνια και τη βάρβαρη καπιταλιστική επίθεση. Η στάση μας απέναντι στην νέα παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι ξεκάθαρη και αποφασιστική. Να στηρίζεται στην αποκάλυψη του αποπροσανατολιστικού της ρόλου. Όχι βέβαια με την υστερία του ΠΑΜΕ που κάθε λίγο δημοσιεύει σωματεία που τα βρήκανε με τη ΠΑΣΚΕ, για να καλύψει τις δικές του ευθύνες στο κίνημα. Με γνώμονα το καθήκον να ανοίξουμε δρόμους, να συναντηθούμε και να τους βαδίσουμε με τους εργαζόμενους που συνεχίζουν να αγωνίζονται, να συμβάλουμε στα πεδία της ταξικής πάλης. Να μπορέσουμε να συμβάλουμε στο απεγκλωβισμό των εργαζόμενων από τις εκλογικές αυταπάτες, τις αυταπάτες της συνδιαχείρισης. Να συμβάλουμε στην ανάπτυξη κινήματος αντίστασης, διεκδίκησης, ανατροπής της επίθεσης. Κίνημα απέναντι στο καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα.

11 Σάββατο 5 Απρίλη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 11 Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει εγγυήσεις προς τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές είμαστε έτοιμοι, εάν υπάρχουν διαφωνίες, να βρούμε ένα τρόπο ν «Εμείς αποτιμήσουμε από κοινού τ αποτελέσματα της πολιτικής, όπως έγινε μια προσπάθεια πρόσφατα απ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Θέλουμε να αποκτηθεί μια κοινή αντίληψη των εξελίξεων, διότι μας ενδιαφέρει το μέλλον και το δικό μας και το κοινό μέλλον της Ευρώπης» (Γ.Δραγασάκης προς Γερμανούς βουλευτές). Δεν χάνουν ευκαιρία τα στελέχη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε «θεσμική» τους επαφή και συνάντηση να δηλώνουν την πίστη τους στην ΕΕ και το «κοινό μέλλον της Ευρώπης» και να διαβεβαιώνουν για την «αξιοπιστία» τους προς το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο και τις πολιτικές του δυνάμεις. Σε μία περίοδο όπου η ιμπεριαλιστική τρόικα και η κυβέρνηση Σαμαρά κλιμακώνουν την επίθεση στους εργαζόμενους με νέα αντιλαϊκά αντεργατικά μέτρα που θα βυθίσουν την ζωή τους σε ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση, ο Γ.Δραγασάκης «προπαγανδίζει» στους γερμανούς βουλευτές την ανάγκη κοινών εκτιμήσεων και αντίληψης για τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί το κοινό μέλλον της Ευρώπης. Η τοποθέτηση αυτή δεν αποτελεί παρά συνέχεια της πρόσφατης συνέντευξης Τσίπρα σε γερμανική εφημερίδα όπου διατύπωνε την εκτίμηση ότι η «πραγματίστρια Μέρκελ δε θα βάλει σε κίνδυνο την ευρωζώνη για να τιμωρήσει μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ». Ιδιαίτερα σήμερα που οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές πρωταγωνιστούν στους ανταγωνισμούς για έλεγχο και κυριαρχία, τόσο με άλλες δυνάμεις όσο και μεταξύ τους, δεν ξέρουμε, όταν κάποιος αναφέρεται στο «κοινό μέλλον της Ευρώπης», πού είναι διατεθειμένος να φτάσει για να το «υπερασπισθεί». Για να το πούμε πιο ξεκάθαρα, όταν οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές μαζί με τις ΗΠΑ οργανώνουν και προωθούν την επέμβαση στην Ουκρανία και αναγνωρίζουν μία αντικομμουνιστική ακροδεξιά κυβέρνηση υποτακτική σε αυτούς και τις ΗΠΑ, μήπως αυτό αποτελεί μέρος ενός «κοινού μέλλοντος» για το οποίο οφείλουμε και να προσπαθήσουμε; Όταν η ανεργία, η φτώχεια και η εξαθλίωση αποτελούν την κυρίαρχη πολιτική των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών για τους εργάτες και τους λαούς, την οποία όχι μόνο δεν χαλαρώνουν αλλά αντίθετα ενισχύουν συνεχώς, με ποιους όρους οι εργάτες και οι λαοί μαζί με τους ιμπεριαλιστές θα «βρούμε έναν τρόπο» για να «αποτιμήσουμε από κοινού τα αποτελέσματα αυτής της πολικής»; Είναι προφανές ότι τα ερωτήματα είναι ρητορικά και ακόμα πιο προφανές είναι ότι η «συναντίληψη» που επιζητά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά τους εργάτες και τους λαούς αλλά την δική του συμφωνία με τις ηγεσίες των ευρωπαϊκών «καγκελαριών». Για όσους πιστεύουν ή αυταπατώνται - εκτός ηγεσίας - ότι μία «κυβέρνηση σωτηρίας» με «κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» μπορεί να προκαλέσει έστω κάποια ρήγματα στα ιμπεριαλιστικά δεσμά της ΕΕ μέσα από την «σύγκρουση» που θα προκύψει από τις διεκδικήσεις αυτής της κυβέρνησης, έρχεται η πραγματικότητα για να τους προσγειώσει. Η δέσμευση στον μονόδρομο της ΕΕ και της ευρωζώνης, παρά τις «κορώνες» για τον «μερκελισμό» και τη λιτότητα που έχει επιβάλλει στους εργαζόμενους που οδηγεί στην ύφεση και όχι στην ανάπτυξη, έχει συγκεκριμένες επιπτώσεις και δεσμεύσεις για τους πολιτικούς χώρους και τα κόμματα που υποτάσσονται σε αυτή την κατεύθυνση. «Εάν ο ελληνικός λαός αναδείξει τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην Κυβέρνηση, θα ήθελα να διαβεβαιώσετε τον γερμανικό λαό ότι θα έχετε στην Ελλάδα μια αξιόπιστη πολιτική δύναμη, η οποία υποστηρίζει τον τερματισμό της λιτότητας και την έξοδο από την κρίση μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης» (Γ.Δραγασάκης προς Γερμανούς βουλευτές). Προσπερνώντας τις «διαβεβαιώσεις προς τον γερμανικό λαό», που ουσιαστικά αποτελούν διαβεβαιώσεις προς το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο και τις πολιτικές του δυνάμεις, έχει ιδιαίτερη σημασία η έμφαση στην «αξιόπιστη πολιτική δύναμη» που προφανώς αισθάνεται την υποχρέωση να δώσει εγγυήσεις ότι θα τηρεί τις συμφωνίες και τις δεσμεύσεις που θα προσυπογράψει, εάν και εφόσον αναδειχθεί κυβέρνηση. Η προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να «πιάσει επαφή» με τους εκπροσώπους του γερμανικού ιμπεριαλισμού είναι συνεχής και όλο και πιο προσαρμοστική στις απαιτήσεις της άλλης πλευράς. Η προβολή της υπευθυνότητας αλλά κυρίως της ανάγκης ότι «πρέπει να βρούμε μια λύση στο πρόβλημα του χρέους και της λιτότητας, δεν μπορούμε να τα κάνουμε σε συνθήκες κοινωνικής και οικονομικής κατάρρευσης» ( Γ.Δραγασάκης προς Γερμανούς βουλευτές) συνοψίζει το «όλο ζήτημα» που διαπραγματεύεται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με τους Γερμανούς και τους υπόλοιπους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές -και όχι μόνο με αυτούς, καθώς είναι «ανοικτή η επαφή» και με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Οι ρεφορμιστές «μας» αντιμετωπίζουν το χρέος και την λιτότητα μόνο σαν οικονομικά μεγέθη και αρνούνται να δουν την πολιτική τους διάσταση, διότι τότε θα ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν άλλους δρόμους και δεν το έχουν σκοπό. Το χρέος, ως αποτέλεσμα των άνισων ανταλλαγών ανάμεσα στις εξαρτημένες χώρες και τους ιμπεριαλιστές, δεν δημιουργεί μόνο οικονομικά αποτελέσματα αλλά «παράγει» και τα δεσμά της εξάρτησης στο πολιτικό και γεωστρατηγικό επίπεδο. Πέρα από τον κερδοσκοπικό-παρασιτικό χαρακτήρα της «επένδυσης» των ιμπεριαλιστικών κέντρων, με τον κάθε είδους δανεισμό προς τις εξαρτημένες χώρες, αυτό που επιπλέον αποσκοπούν είναι να ελέγξουν ακόμα περισσότερο τις εσωτερικές οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, την «συμπεριφορά» του πολιτικού προσωπικού, τις επιλογές σε κρίσιμα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την πολιτικο-στρατιωτική κυριαρχία τους. Τα κερδοσκοπικά κέρδη από το ελληνικό χρέος για τους ιμπεριαλιστές είναι ασύγκριτα μικρότερα από τα πραγματικά κέρδη τους που κάθε φορά θα προκύπτουν από τον έλεγχο στην περιοχή των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Για αυτό και βλέπουμε να οξύνεται και ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός ανάμεσα σε ΗΠΑ-Γερμανία για το «μίγμα της οικονομικής πολιτικής» και το ζήτημα της διαχείρισης του χρέους στην χώρα μας. Ο χαρακτήρας αυτού του ανταγωνισμού δεν είναι κύρια οικονομικός αλλά ανταγωνισμός για τον πολιτικό έλεγχο και την κυριαρχία και σαν τέτοιο πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε και να τον αντιπαλέψουμε. Η διαπραγμάτευση για το χρέος ανάμεσα στο κεφάλαιο, την κυβέρνηση, τους ιμπεριαλιστές δεν είναι μία «οικονομική» διαπραγμάτευση αλλά αποτυπώνει τους συνολικούς όρους εξάρτησης της χώρας από την μία και από την άλλη τους όποιους νέους συμβιβασμούς ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η παραπομπή από την μεριά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ του ζητήματος του χρέους σε συμφωνίες τύπου «Λονδίνο 1953», για την διαγραφή του τότε γερμανικού χρέους, δεν είναι απλά χωρίς επαφή με την πραγματικότητα αλλά κρύβει την πραγματική διάθεση και την αποδοχή των δεσμών της εξάρτησης πίσω από μία «οικονομική συμφωνία», όσο «κούρεμα» και αν πετύχει. Εξάλλου, αυτή η εκτίμηση δεν βγαίνει από το κεφάλι μας αλλά έρχεται ο ίδιος ο Γ. Δραγασάκης, απευθυνόμενος στους Γερμανούς βουλευτές, να την επιβεβαιώσει λέγοντας ότι «Απ αυτή τη σκοπιά προσεγγίζουμε το πρόβλημα και όχι από μια σκοπιά η οποία θεωρεί ότι μας φταίνε οι ξένοι για το πρόβλημά μας». Όσον αφορά το ζήτημα της λιτότητας, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το αντιμετωπίζει σαν μία «αντιαναπτυξιακή πολιτική», μία πολιτική που φέρνει ακόμα μεγαλύτερη ύφεση στην οικονομία, σαν μία «παρέκκλιση» του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού που εκπορεύεται από τους «ταλιμπάν του καζινοκαπιταλισμού». Οι ρεφορμιστές στηρίζονται στα «αναπτυξιακά» επιχειρήματα για να διεκδικήσουν τη χαλάρωση της λιτότητας με την επιστροφή στα 751 ευρώ βασικό μισθό, κάτι που, όπως λένε, στα λόγια αποδέχονται και μερίδες του ντόπιου κεφαλαίου. Το ζήτημα όμως για το κεφάλαιο συνολικά είναι, μέσα από την μακρόχρονη επίθεση που έχει εξαπολύσει σε όλα τα επίπεδα, και ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, να πετύχει στρατηγική νίκη απέναντι στους εργάτες και τον λαό, να τους υποτάξει οικονομικάκοινωνικά πολιτικά, να αποκτήσει πλήρη κυριαρχία πάνω στην εργατική δύναμη και τους φορείς της, να την μετατρέψει σε ένα απλό εργαλείο της παραγωγικής διαδικασίας, χωρίς δικαιώματα και ελευθερίες. Αυτός ο στρατηγικός χαρακτήρας της επίθεσης δεν αποδέχεται διαπραγματεύσεις το είδαμε άλλωστε και στον χαρακτήρα της γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας που υπέγραψαν οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ που θα χαλαρώνουν τους ρυθμούς της επίθεσης. Αντίθετα δυναμώνει κάθε μέρα και περισσότερο και δεν «περιορίζεται» στην λιτότητα στους μισθούς και τα μεροκάματα αλλά εκτείνεται στο σύνολο των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων του εργαζόμενου λαού. Από αυτή την άποψη, η «μία κάποια λύση» που αναζητάει ο Γ. Δραγασάκης στο ζήτημα της λιτότητας δεν αποτελεί παρά διαπραγμάτευση με τους ιμπεριαλιστές της τρόικας για τα όρια της «ανθρωπιστικής κρίσης», για τα αποδεκτά επίπεδα φτώχειας του λαού που να καλύπτουν και κάποια «αναπτυξιακά» κριτήρια της «εθνικής οικονομιάς». Όσο η κυβέρνηση κινείται όλο και πιο αντιδραστικά απέναντι στον λαό, όλο και πιο υποτακτικά στους ιμπεριαλιστές επικυρίαρχους, τόσο και η πολιτική των ρεφορμιστών «μας» κινείται προς ακόμη πιο δεξιά κατεύθυνση, είτε με το «σιωπητήριο» κινήματος που έχουν κηρύξει είτε και με την προσπάθεια να βρουν πεδίο συνεννόησης με τις ηγεσίες των ιμπεριαλιστικών κέντρων δίνοντας έτσι διαπιστευτήρια υπεύθυνης και αξιόπιστης πολιτικής δύναμης. Το «δυστύχημα» για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι όσο προσαρμόζεται στις απαιτήσεις κεφαλαίου και ιμπεριαλιστών, όσο σκορπάει την ηττοπάθεια και τον αποπροσανατολισμό στον εργαζόμενο λαό με τον στόχο των τριών καλπών για να πάμε στην επόμενη, τόσο διευρύνεται η στήριξη των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, και όχι μόνο αυτών, προς την κυβέρνηση Σαμαρά. Η ενίσχυση αυτή δεν είναι πρόσκαιρη και δεν αφορά μόνο την προεκλογική περίοδο των ευρωεκλογών αλλά αποτελεί μέρος της συνολικότερης επιλογής των γερμανών ιμπεριαλιστών που αποσκοπεί στο «λουστράρισμα» της Ε.Ε., μέσα από την ανάδειξη των «επιτυχιών» σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία κλπ. και των αντίστοιχων δυνάμεων που «πέτυχαν» τους στόχους τους. Αποτελεί μία πολιτική ενίσχυσης της κυριαρχίας τους στην Ευρώπη, και στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους τόσο με τους άλλους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές όσο και με τους αμερικάνους. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια θα εντείνεται και η προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για ακόμα μεγαλύτερη παροχή εγγυήσεων προς τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, έτσι ώστε να εξασφαλίσει τη συνεννόηση και τη διαπραγμάτευση μαζί τους για το «κοινό μέλλον της Ευρώπης».

12 12 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 5 Απρίλη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 13 Η πολιτική των διαθεσιμοτήτων-απολύσεων θα κλιμακωθεί Ανάγκη μαζικού πανδημοσιοϋπαλληλικού αγώνα Όπως όλα έδειχναν εδώ και καιρό, οι πρώτες χιλιάδες διαθεσιμότητες εξελίχθηκαν σε απολύσεις. Ακολουθούν και άλλες με απροσδιόριστο τελικά αριθμό. Τρόικα και κυβέρνηση είναι αποφασισμένες να καταργήσουν το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά με κάθε κόστος και κάνουν αυτή τους την πρόθεση φανερή. Άλλωστε και οι ίδιοι παραδέχονται ότι η κρίση αποτελεί πρόσχημα αφού έπρεπε αυτές οι πολιτικές να έχουν εφαρμοστεί εδώ και δεκαετίες, όπως λένε. Το ζήτημα είναι πολιτικό και ταξικό, χωρίς καμιά αμφιβολία. Οι ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο είναι αδίσταχτοι και έχουν προσδώσει στην επίθεσή τους αυτή στρατηγικό χαρακτήρα. Το αστικό πολιτικό προσωπικό υλοποιεί τις κατευθύνσεις τους. Η κυβέρνηση όσο σκύβει τη μέση στους προστάτες της άλλο τόσο «τσαμπουκαλεύεται» στο λαό και τους εργαζόμενους. Ιδιαίτερα στο δημόσιο τομέα αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους ως μελλοθάνατους που το μόνο που θα μπορούσαν να κάνουν είναι να αναμένουν το πόσοι, πότε και με τι όρους θα οδηγηθούν στην εξόντωση. Το κλείσιμο φορέων και υπηρεσιών του ημοσίου, η μεθόδευση της διαθεσιμότητας για την ντε φάκτο κατάργηση της μονιμότητας, η αξιολόγηση ως μηχανισμός δημιουργίας μόνιμης δεξαμενής διαθεσίμων (εν δυνάμει απολυόμενων) είναι τα βασικά εργαλεία για το πέρασμα αυτής της πολιτικής. Απέναντι σ αυτές τις πολιτικές οφείλουν ν αντιπαρατεθούν ΟΛΟΙ οι δημόσιοι υπάλληλοι! Στην εμπέδωση του κλίματος της a priori ήττας αποσκοπεί και η νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης να καθιερώσει -όπως λέει- αποζημίωση απόλυσης και να εντάξει τους απολυμένους στο ταμείο ανεργίας για το γνωστό επίδομα των 360 ευρώ το μήνα για ένα χρόνο. Σαν έτοιμη από καιρό η κυβέρνηση Ν -ΠΑΣΟΚ σπεύδει να επικυρώσει και να σφραγίσει τη νίκη της. Άραγε, οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι οφείλουν να ευχαριστήσουν την κυβέρνηση για την τόση μεγαλοψυχία της; Οι απολυμένοι του ημοσίου, όπως και το καταγεγραμμένοι άνεργοι, δεν μπορούν να αρκεστούν στα ψίχουλα και την ελεημοσύνη των ιμπεριαλιστών και της κυβέρνησής τους. Πρέπει να παλέψουν για το δικαίωμα στη δουλειά και τη ζωή. Και είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν έχουν πει ακόμη την τελευταία τους λέξη. Όσο κι αν ξεπουλιούνται από τη συμβιβασμένη και υποταγμένη συνδικαλιστική ηγεσία δεν πρέπει να υποστείλουν τις σημαίες του αγώνα και της αντίστασης, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι χωρίς δουλειά δεν υπάρχει ζωή. Όσο κι αν οι από πάνω φαντάζουν ανίκητοι, η συνέλευση, η συγκέντρωση, η διαδήλωση, η απεργία, η κατάληψη, παραμένουν τα βασικά όπλα των εργαζομένων και πρέπει να τ αξιοποιήσουν για να υπάρξει νικηφόρο αποτέλεσμα στην πάλη τους. Αποφασιστικά και μαζικά σ αυτήν την κατεύθυνση οφείλουν να κινηθούν οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που συνειδητοποιούν το χαρακτήρα της ολοένα κλιμακούμενης επίθεσης του ταξικού αντίπαλου. Οι από κάτω έχουν τη δύναμη του δίκιου για οδηγό και την οργάνωση που μπορούν και πρέπει να συγκροτήσουν. Αν σε προεκλογική περίοδο προχωρά η πολιτική των απολύσεων και στο ημόσιο, μπορεί ο καθένας να φανταστεί τι θα γίνει μετά απ αυτήν. Επομένως, καμιά αναβολή και κανένας δισταγμός δεν χωρούν. Ο αγώνας και η κλιμάκωσή του είναι η πραγματικά μοναδική διέξοδος. Σ αυτόν απαιτείται να συμβάλουν χωρίς ταλαντεύσεις όσοι τον πιστεύουν. Γι αυτόν κάνουμε ό,τι περνά απ το χέρι μας. Καμιά αποδοχή των απολύσεων και των τετελεσμένων! Να γυρίσουν πίσω στη δουλειά όσοι απολύθηκαν! Ήδη γνωρίζουμε από ποιους χώρους θα επιχειρηθεί να προέλθουν οι επόμενες απολύσεις. Ήδη ξέρουμε ότι το σύνολο των εργαζομένων στο ημόσιο είναι στο στόχαστρο. Η γραμμή του «κοινωνικού εταιρισμού» και της συνδιαλλαγής χρεοκόπησε. Μόνο η γραμμή της μαζικής οργανωμένης πάλης μπορεί να είναι νικηφόρα. Ας την περπατήσουμε!!! Σειρά αντεργατικών ρυθμίσεων περιλαμβάνονται μεταξύ των πολλών άλλων μέτρων στον πολυνόμο που ψήφισε η κυβέρνηση την περασμένη Κυριακή, κατ' εντολή της τρόικας. Οι σχετικές παράγραφοι βαθαίνουν την επίθεση στις κατακτήσεις των εργαζόμενων, σε συνέχεια των μνημονιακών νόμων της τελευταίας πενταετίας που όχι μόνο κατοχύρωσαν αλλά και επιτάχυναν τον εργασιακό μεσαίωνα, τις συνέπειες του οποίου βιώνει η εργατική τάξη και ο λαός της χώρας. Πρόκειται για διατάξεις που απελευθερώνουν ακόμα περισσότερο τους εργοδότες, με δηλωμένο στην εισηγητική έκθεση στόχο την "αύξηση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων". Φυσικά, αυτή προ ποθέτει την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων και τη ληστεία ακόμα μεγαλύτερης υπεραξίας από το κεφάλαιο. Στον πολυνόμο αφιερώνεται ένα ολόκληρο κομμάτι στα εργασιακά του ιδιωτικού τομέα, πέρα από τις σαρωτικές αλλαγές στους εργαζόμενους στο Δημόσιο. Ας καταγράψουμε αυτά που αξιολογούμε ως πιο σημαντικά, με τη σειρά που εμφανίζονται στο νόμο. 1. Μείωση ασφαλιστικών εισφορών Η κυβέρνηση έχει "διαφημίσει" πολύ τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών ως μέτρο "ανακούφισης". Στην πραγματικότητα, η ανακούφιση αφορά μόνο τους εργοδότες, καθώς οι εργαζόμενοι έτσι κι αλλιώς παράγουν το σύνολο του πλούτου. Η μείωση λοιπόν κατά 2,9% των εργοδοτικών εισφορών, που προστίθεται στη μείωση κατά 1,1% που είχε γίνει το 2012, αυξάνει αντίστοιχα τα κέρδη τους. Ταυτόχρονα, μειώνει το ποσό αυτής της -όποιας- έμμεσης επιστροφής που δίνεται στους εργαζόμενους μέσω ασφαλιστικών ταμείων και επιδομάτων: καταργούνται τα όχι ασήμαντα οικογενειακά επιδόματα του ΟΑΕΔ και από το 2015 καταργείται και η κρατική ενίσχυση των παροχών ασθένειας και μητρότητας του ΙΚΑ, προετοιμάζεται δηλαδή το έδαφος για περαιτέρω μείωση των ήδη ελάχιστων παροχών. Παράλληλα, καταργούνται δεκάδες κρατήσεις υπέρ ταμείων πρόνοιας ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, κάποια από τα οποία είχαν νομοθετηθεί ακόμα και πριν τον πόλεμο και συμπλήρωναν συνήθως σε είδος το εισόδημα χιλιάδων εργαζόμενων. Η μείωση δε κατά 1% των κρατήσεων από τη μεριά του εργαζόμενου και η υποτιθέμενη αύξηση του καθαρού μισθού μόνο κορο δία μπορεί να θεωρηθεί. ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ Νέα πλήγματα στα εργατικά δικαιώματα Πατώντας στις αντεργατικές ρυθμίσεις αυτού του νόμου, ΔΝΤ και ΕΕ σχεδιάζουν ήδη τα επόμενα βήματα της κυβέρνησης. Το προσχέδιο του επικαιροποιημένου μνημονίου περιλαμβάνει συμφωνημένες αλλαγές που πρέπει να νομοθετηθούν ως τον Οκτώβριο. Συγκεκριμένα, γίνεται αναφορά σε μειωμένο κατώτατο μισθό για μακροχρόνια άνεργους, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων με έμφαση στους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους και παράλληλα μείωση του χρόνου προειδοποίησης απόλυσης, μεγαλύτερη προώθηση των προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας και ιδιαίτερη επίθεση στους νέους εργαζόμενους με το πρόγραμμα "Εγγύηση για τη νεολαία", την επαγγελματική εκπαίδευση και τη μαθητεία-απλήρωτη εργασία με το πρόσχημα "πρακτικής άσκησης". 2. "Εταιρείες Προσωρινής Απασχόλησης" Ιδιαίτερη σημασία έχουν οι αλλαγές στο καθεστώς των λεγόμενων ενοικιαζόμενων εργαζόμενων, καθεστώς που έχει αποδείξει την αποτελεσματικότητά του στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και την καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων, μέσω της δημιουργίας εργαζόμενων πολλών ταχυτήτων, ειδικά σε χώρους δουλειάς όπου διατηρούνταν ορισμένες κατακτήσεις από προηγούμενες περιόδους. Απελευθερώνεται το δουλεμπόριο ("παραχώρηση μισθωτού" είναι ο επίσημος όρος), επιτρέποντας στον έμμεσο εργοδότη (δηλαδή αυτόν στον οποίο "παραχωρείται" ο εργαζόμενος) να χρησιμοποιήσει την "προσωρινή απασχόληση" χωρίς την υποχρέωση αιτιολόγησης και χωρίς να αναφέρονται οι λόγοι στη σύμβαση, όπως ίσχυε με το νόμο 4052/2012. Επιπλέον, μειώνονται τα χρονικά όρια κατά τα οποία δεν επιτρέπεται η χρήση ενοικιαζόμενων στη θέση απολυμένων ίδιας ειδικότητας, από έξι σε τρεις μήνες για την περίπτωση μεμονωμένων απολύσεων και από δώδεκα σε έξι μήνες για την περίπτωση ομαδικών απολύσεων. Τέλος, απελευθερώνεται το καθεστώς ενοικίασης και για τους εργατοτεχνίτες οικοδόμους (που είχαν εξαιρεθεί) όταν πρόκειται για μεγάλα δημόσια έργα, προ πολογισμού μεγαλύτερου των 10 εκατ. ευρώ. Η τελευταία προσθήκη κλείνει το μάτι στους ντόπιους -αλλά ακόμα περισσότερο στους ξένουςμεγαλοεργολάβους, οι οποίοι δεν απαιτείται πλέον ούτε καν να προσλαμβάνουν οι ίδιοι τους εργάτες που θα κατασκευάζουν τα έργα. Στο ζήτημα των ενοικιαζόμενων η αιτιολογική έκθεση ξεδιάντροπα δηλώνει ότι στόχος είναι η "ενίσχυση της προσφυγής στην προσωρινή απασχόληση", με το συνηθισμένο -ειδικά σε συνθήκες κρίσης- σαθρό, ψευτοαντικειμενικό επιχείρημα της "ενίσχυσης προσπαθειών αναδιάρθρωσης επιχειρήσεων με σκοπό τη διατήρηση της βιωσιμότητάς τους". Επιχείρημα που το έχουμε ξαναδεί τόσο στις διατάξεις για τις διαθεσιμότητες και την εκ περιτροπής εργασία όσο και στις ομαδικές απολύσεις. Καμία πρόβλεψη φυσικά δεν υπάρχει για τη βιωσιμότητα των εργαζόμενων. 3. "Απλοποίηση διαδικασιών και μείωση γραφειοκρατίας" Αυτός είναι ο τίτλος μιας υποπαραγράφου στην οποία, μεταξύ άλλων, καταργείται η υποχρεωτική αναγραφή στο εκκαθαριστικό μισθοδοσίας των αποδοχών που θα έπαιρνε ο εργαζόμενος αν πληρωνόταν με την ισχύουσα κλαδική ή επιχειρησιακή σύμβαση. Για λόγους "μείωσης του διοικητικού βάρους", ο εργαζόμενος δεν πρέπει να γνωρίζει πόσο μικρότερος είναι ο μισθός του από αυτά που ορίζει η συλλογική σύμβαση, μην τυχόν και οδηγηθεί στην παράλογη απαίτηση να πληρώνεται σύμφωνα με αυτή. Στην επόμενη υποπαράγραφο με παρόμοιο τίτλο που αναφέρεται στην τήρηση αρχείων για την υγιεινή και ασφάλεια στα τεχνικά έργα είναι "κρυμμένες" τρεις αποφάσεις της μιας γραμμής με δυσανάλογο όμως βάρος. Η πρώτη ορίζει ότι ο κατώτατος μισθός από το 2017 και μετά θα προσδιορίζεται από την κυβέρνηση ως ένα ενιαίο ποσό, ανεξάρτητα από προ πηρεσία ή οποιεσδήποτε άλλες προσαυξήσεις. Η δεύτερη καταργεί "μια για πάντα" και τυπικά (αφού είχε λήξει ήδη από τις 31/12/2012) την υποχρέωση του εργοδότη που απολύει εργαζόμενο 55 ως 64 χρονών να καλύπτει σε συνδυασμό με τον ΟΑΕΔ το κόστος αυτασφάλισής του μέχρι τη συνταξιοδότηση. Η τρίτη απόφαση καταργεί την υποχρέωση έγκρισης από τον υπουργό Εργασίας σε περίπτωση που επιχείρηση κοινής ωφέλειας αποφασίσει να βγάλει προσωπικό σε διαθεσιμότητα, αν απασχολεί περισσότερους από εργαζόμενους. Εκτιμάμε πως η κατάργηση αυτής της ρύθμισης, που ίσχυε από το 1955, δεν είναι καθόλου άσχετη με το νομοσχέδιο για την πώληση της "μικρής" ΔΕΗ που κατατέθηκε ακριβώς την επόμενη μέρα της ψήφισης του πολυνόμου. 4. Μακροχρόνια άνεργοι Ως "έκτακτο μέτρο για την αντιμετώπιση της μακροχρόνιας ανεργίας πριν αυτή λάβει εκρηκτικές διαστάσεις" παρουσιάζεται η απόφαση για μείωση στο μισό των προσαυξήσεων λόγω τριετιών για εργαζόμενους που έχουν βρεθεί περισσότερους από 12 μήνες στην ανεργία. Αντί του 10% προσαύξηση για κάθε τριετία με μέγιστο το 30% που ισχύει (αν και "παγωμένη") για τους μισθωτούς, εργαζόμενος που έχει προσληφθεί ύστερα από μακροχρόνια ανεργία, δηλαδή διάρκειας μεγαλύτερης του ενός χρόνου, θα παίρνει μόνο 5% προσαύξηση για κάθε τριετία προ πηρεσίας, με μέγιστη 15% ύστερα από 9 χρόνια στη δουλειά, για όλη τη διάρκεια της εργασιακής σχέσης. Για άλλη μια φορά, η ανεργία αξιοποιείται για να χαμηλώσει ακόμα περισσότερο το εργατικό εισόδημα. 5. Προς κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στο εμπόριο Με τον προκλητικό τίτλο «Άρση εμποδίων στον ανταγωνισμό στον κλάδο του λιανικού εμπορίου» η κυβέρνηση κάνει μερικά ακόμη βήματα προς την οριστική κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στο εμπόριο. Έτσι, δίνει τη δυνατότητα στο Υπουργείο να ορίσει τρεις τουριστικές περιοχές στις οποίες θα επιτρέπεται, αρχικά για ένα χρόνο, να λειτουργούν τα καταστήματα όλες τις Κυριακές του έτους χωρίς καν την απόφαση του Αντιπεριφερειάρχη όπως όριζε ο νόμος 4177/2013 που ψήφισαν μόλις μερικούς μήνες νωρίτερα. ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ, ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ! Πατώντας στις αντεργατικές ρυθμίσεις αυτού του νόμου, ΔΝΤ και ΕΕ σχεδιάζουν ήδη τα επόμενα βήματα της κυβέρνησης. Το προσχέδιο του επικαιροποιημένου μνημονίου περιλαμβάνει συμφωνημένες αλλαγές που πρέπει να νομοθετηθούν ως τον Οκτώβριο. Συγκεκριμένα, γίνεται αναφορά σε μειωμένο κατώτατο μισθό για μακροχρόνια άνεργους, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων με έμφαση στους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους και παράλληλα μείωση του χρόνου προειδοποίησης απόλυσης, μεγαλύτερη προώθηση των προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας και ιδιαίτερη επίθεση στους νέους εργαζόμενους με το πρόγραμμα "Εγγύηση για τη νεολαία", την επαγγελματική εκπαίδευση και τη μαθητεία-απλήρωτη εργασία με το πρόσχημα "πρακτικής άσκησης". Γνωρίζοντας ότι ο κίνδυνος - γι' αυτούς- ξεσηκωμού των εργαζόμενων είναι υπαρκτός, προωθούν και πλήρη ανατροπή του συνδικαλιστικού νόμου, με "κέντρο βάρους" τον τρόπο λήψης απόφασης για απεργία. Στο κείμενο αξιολόγησης δηλώνουν κυνικά: "Πρέπει να διασφαλίσουμε το δικαίωμα στην εργασία... και την αποτροπή κάθε αναστάτωσης που θα εμπόδιζε τη λειτουργία των επιχειρήσεων...". Η διακηρυγμένη προοπτική που έχουν να "προσφέρουν" είναι η ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση και των εργαζόμενων και των ανέργων και η καταδίκη τους στην εργασιακή περιπλάνηση και ανασφάλεια. Αυτή η προοπτική δεν ανατρέπεται παρά μόνο με τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού.

13 14 Προλεταριακή Σημαία ΝΕΟΛΑΙΑ Σάββατο 5 Απρίλη 2014 Πριν λίγες μέρες, το γραφείο τύπου της ΔΑΠ κυκλοφόρησε ένα κείμενο με τίτλο «σύλλογοι πέρα από κόμματα». Πολλές προτάσεις για την δημιουργία -διάλυση θα λέγαμε εμείς- του φοιτητικού κινήματος! Θέσπιση κανόνων για «επανίδρυση των συλλόγων», καθώς αυτοί πρέπει «να απελευθερωθούν απ τα κομματικά δεσμά». Το ζήτημα δεν είναι οι προτάσεις της ΔΑΠ αλλά οι στοχεύσεις της κυβέρνησης και του συστήματος που αυτή υπηρετεί στα πανεπιστήμια. Άλλωστε, το πόσο ακομμάτιστη ή το τι φοιτητικό μη κίνημα θέλει γίνεται εύκολα αντιληπτό. Από τη δημιουργία μπλοκ αντικατάληψης σε περιόδους κινήματος και την προώθηση της κυβερνητικής πολιτικής με προτάσεις-λαγούς των μέτρων και των νόμων που προωθούνται, μέχρι τις αγκαλιές με τον Σαμαρά στις συγκεντρώσεις της ΝΔ. Η τοποθέτηση της ΔΑΠ εντάσσεται σε ένα γενικότερο προεκλογικό «ακομμάτιστο» μοτίβο που κυριαρχεί σε αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές, που φέτος θα είναι πολύ κοντά χρονικά με τις φοιτητικές εκλογές. Επίσης, πολύ θα ήθελε η ΝΔ να εκμεταλλευτεί μια πρωτιά της ΔΑΠ προεκλογικά. Απ την άλλη, το πιο ουσιαστικό έχει να κάνει με την περίοδο που διανύουμε. Καθώς η επίθεση που προωθείται στα Πανεπιστήμια τρέχει με άλλους χρόνους απ ό,τι στο παρελθόν. Να υπερασπιστούμε τη δυνατότητα οργάνωσης αντίστασης των φοιτητών Αλλά και γιατί η πολιτική και οργανωτική συγκρότηση του φοιτητικού κινήματος έχει υποχωρήσει μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο αρνητικών συσχετισμών για το λα κό κίνημα. Το σύστημα προσπαθεί να τελειώνει με τα «ετεροχρονισμένα» δικαιώματα των φοιτητών, στην προσπάθεια εναρμόνισης των πανεπιστημίων με τον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα που επιβάλλει. Δεν είναι απλά ένας νόμος ή κάποιες διαρθρωτικές αλλαγές. Βασικός στόχος του συστήματος είναι να ξεμπερδεύει με το μαζικό πανεπιστήμιο. «Έξω οι φοιτητές», Με αφορμή μια τοποθέτηση της ΔΑΠ «έξω τα φτωχά-λα κά στρώματα» είναι η κατεύθυνση του. Με ένα ολόκληρο πλέγμα ταξικών φραγμών, εντατικοποίησης, μέτρων μετακύλισης του κόστους στις οικογένειες των φοιτητών, ξεπετιέται το δυναμικό αφού βαφτιστεί «τεμπέλικο», «αιώνιο» κτλ. Η αλήθεια είναι, όμως, πως οι επιθέσεις του συστήματος στο φοιτητικό σώμα είναι μια πονεμένη για αυτό ιστορία. Καθώς οι παρακαταθήκες του λα κού νεολαιίστικου κινήματος αποτυπώνονταν στην πολιτική δραστηριότητα και ζύμωση στα πανεπιστήμια. Η ύπαρξη οργάνων του φοιτητικού κινήματος και η λειτουργία του συνδικαλισμού ευνοούσαν τα αντανακλαστικά της νεολαίας σε κατεύθυνση σύγκρουσης με το σύστημα. Γι αυτό και τόση λάσπη για το «άβατο», για το άσυλο, για τις «μειοψηφίες» κτλ. Το κράτος αδυνατούσε να ελέγχει τις λειτουργίες του φοιτητικού κινήματος όπως θα ήθελε. Όλα αυτά συνέβαλλαν έτσι ώστε το σύστημα να κάνει σταδιακά πίσω σε πτυχές της επίθεσης. Καταλάβαινε πως το χτύπημα στις πολιτικές διεργασίες και το συνδικαλισμό μέσα στα πανεπιστήμια αποτελούσε απαραίτητο όρο για την προώθηση των στόχων του στα πανεπιστήμια. Πως η προώθηση της επίθεσης συμβαδίζει με τον οριστικό φραγμό στη δυνατότητα της σπουδάζουσας νεολαίας να οργανώνεται και να αντιστέκεται. Όμως, στην τωρινή περίοδο οι συσχετισμοί είναι πολύ αρνητικοί. Η παρατεταμένη κάμψη του λα κού κινήματος, η τεράστια ανεργία και η φτώχεια πιέζουν άμεσα και έμμεσα την πλειοψηφία του φοιτητόκοσμου. Καθώς η θηλιά της εντατικοποίησης σφίγγει, πολιτικά η πρόταση που κυριαρχεί, απουσία αριστερού αγωνιστικού κινήματος, είναι η υποταγή και ο ατομικός δρόμος. Το «έξω οι παρατάξεις» γίνεται πιο εύπεπτο και συναντιέται με τη συστημική πραγματικότητα του «έξω οι φοιτητές». Αυτό είναι το έδαφος και η συγκυρία που πάει να εκμεταλλευτεί το σύστημα. Θέλει την πλήρη διάλυση της δυνατότητας για εκδήλωση οργανωμένης αντίστασης στα πανεπιστήμια. Αυτό στοχεύουν οι προτάσεις της ΔΑΠ και του συστήματος. Να ξεμπερδεύουν με το νεολαιίστικο κίνημα και τη δυνατότητα που αυτό έχει να πυροδοτεί το λα κό εργατικό κίνημα. Αυτό σημαίνει το «έξω οι παρατάξεις» απ τους συλλόγους και από εδώ είναι ξεκάθαρο και το σε ποιες παρατάξεις απευθύνεται. Το αρνητικό είναι πως δεν γίνεται αντιληπτό αυτό απ τις δυνάμεις που θα όφειλε. Η αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και του κομμουνιστικού κινήματος έφερε άνθιση οπορτουνιστικών απόψεων στο φοιτητικό χώρο. Η πλειοψηφία της αριστεράς και ο α/α/ε χώρος, πλασάροντας το ακομμάτιστο και μη οργανωμένο, ή «ολίγον» οργανωμένο, ψάρευαν σε θολά νερά και «συγκροτούσαν» έναν χώρο. Αυτή η επικίνδυνη στάση ρίχνει νερό στο μύλο του συστήματος και αφήνει ανοιχτές τις πόρτες σε ακροδεξιές φασιστικές απόψεις να αναπτύσσονται. Ας είναι λοιπόν ξεκάθαρο πως, αν θέλουμε να μην υλοποιηθεί το «έξω τα φτωχά λα κά στρώματα», θα πρέπει να παλέψουμε ενάντια σε αυτές τις εξελίξεις. Είναι όρος για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος η υπεράσπιση της πολιτικής και της οργανωμένης πάλης. Είναι όρος για τη δημιουργία νικηφόρων αγώνων. ΕΚΠΑ: Τέλος στα εσωτερικά λεωφορεία Ε δώ και μεγάλο χρονικό διάστημα, οι φοιτητές της Πανεπιστημιούπολης που μετακινούνται από και προς τις σχολές τους με συγκοινωνία στοιβάζονται καθημερινά σαν τις σαρδέλες μέσα στο λεωφορείο 250, έχοντας ήδη η πλειοψηφία από αυτούς αλλάξει κάμποσα ακόμα μέσα. Στους τυχερούς συγκαταλέγονται εκείνοι που κατάφερναν να επιβιβαστούν στο εσωτερικό λεωφορείο του ΕΚΠΑ -το οποίο, σημειωτέον, είναι δωρεάν για όλους τους φοιτητές- και να ξεφύγουν από την αποπνικτική ατμόσφαιρα του 250. Ο «Γολγοθάς» αυτός που περνούν καθημερινά οι φοιτητές για να πάνε στη σχολή τους, κυρίαρχα των χαμηλότερων οικονομικά στρωμάτων, θα γιγαντωθεί, μιας και με ανακοίνωση της εποπτείας των εσωτερικών λεωφορείων της Πανεπιστημιούπολης, από τη ευτέρα 31/3/2014 διακόπηκαν τα δρομολόγια τους στο ΕΚΠΑ και η μετακίνηση των φοιτητών θα γίνεται αποκλειστικά μέσω των λεωφορειακών γραμμών του ΟΣΥ (λεωφορείο 250). Αυτή η κίνηση έρχεται να προστεθεί στη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει η πλειοψηφία της φοιτητικής νεολαίας, ιδιαίτερα όσοι προέρχονται από φτωχά και λαϊκά στρώματα. Ήδη η κυβέρνηση ακολουθώντας πιστά τις εντολές των ΕΕ ΝΤ για «λιτότητα» έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα τοπίο φτώχειας και εξαθλίωσης, με την ανεργία να χτυπάει κόκκινο και την ανασφάλεια να κυριαρχεί. Ένα τοπίο που δε θα μπορούσε να μην διαμορφωθεί και στους χώρους σπουδών, τα πανεπιστήμια. Στο δρόμο για το πτυχίο υψώνονται καθημερινά νέοι ταξικοί φραγμοί, τόσο με την προσπάθεια κατάργησης της φοιτητικής μέριμνας και των κεκτημένων από το φοιτητικό κίνημα δωρεάν παροχών σε σίτιση- στέγασημεταφορές όσο και με την ολοένα αυξανόμενη εντατικοποίηση των σπουδών και τον κίνδυνο της διαγραφής και των διδάκτρων να αιωρείται πάνω από τα κεφάλια. Αυτή η επίθεση στα δικαιώματά των νέων, που αποτυπώνεται μέσα από την εφαρμογή του νόμου- πλαίσιο, συγκροτεί ένα πανεπιστήμιο πλήρως εναρμονισμένο στην πραγματικότητα του Μνημονίου, ένα πανεπιστήμιο για λίγους και εκλεκτούς, στο οποίο τα παιδιά των φτωχών και λαϊκών οικογενειών δεν έχουν θέση. ιαμορφώνεται μια καθημερινότητα αβάσταχτη για τους περισσότερους φοιτητές (ειδικά αν παράλληλα με τις σπουδές τους χρειάζεται να εργάζονται), με το επόμενο κομμάτι του παζλ της επίθεσης στο επίπεδο των δωρεάν μεταφορών να αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα. Η καθημερινότητα όμως αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει όσο το φοιτητικό και το λαϊκό κίνημα είναι στη γωνία, γιατί πολύ απλά αυτή η βάρβαρη καθημερινότητα δεν προκύπτει από «κακή διαχείριση» της κατάστασης αλλά από την ίδια την πολιτική του κεφαλαίου. Καθήκον λοιπόν της περιόδου είναι η αντίσταση στην επίθεση που εξαπολύει η κυβέρνηση υπό τις επιταγές των ΕΕ- ΝΤ, προκειμένου να ξεπεράσουν την κρίση τους φορτώνοντας την στις πλάτες του λαού και της νεολαίας! Είναι η συγκρότηση ενός μαζικού και ανυποχώρητου φοιτητικού κινήματος, που στο πλευρό του λαού θα ανατρέψει την πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Με όπλο τους συλλόγους και κόντρα σε λογικές ήττες και συνδιαλλαγής, θα ανοίξει ο δρόμος για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους!

14 Σάββατο 5 Απρίλη 2014 ΝΕΟΛΑΙΑ Προλεταριακή Σημαία 15 Αν ψάχνεις να βρεις μόνο το δάσος... χάνεις και το πρώτο δέντρο! Έ να από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η αριστερά είναι πως πολλές φορές αδυνατεί να εστιάσει σε ζητήματα-αιχμές που μπορούν να δράσουν καταλυτικά στην συγκρότηση του κινήματος. Και αν το πρόβλημα ήταν μόνο ότι μια σειρά δυνάμεις εστιάζουν σε λάθος αιχμές που δεν ευνοούν την ανάπτυξη κινήματος, θα ήταν μιας τάξης ζήτημα. Το πρόβλημα όμως είναι πως πολλές φορές επιλέγονται συγκεκριμένες στοχεύσεις σαν δικαιολογία για να μην υπηρετηθούν συγκεκριμένα καθήκοντα που βάζει αντικειμενικά η πραγματικότητα. Καθήκοντα που θα ανάγκαζαν αυτές τις δυνάμεις να βγουν έξω από γνωστά «νερά» των κάθε φορά σχεδιασμών τους και να υπηρετήσουν την κατεύθυνση οικοδόμησης όρων μετωπικής σύγκρουσης με το σύστημα και τις πολιτικές του. Τι είναι, όμως, αυτό που οδηγεί τις δυνάμεις αυτές να λειτουργούν με τον τρόπο που λειτουργούν; Υπάρχει, από την μία, η υποταγή στα όρια που θέτει η αστική νομιμότητα, που για συγκεκριμένους σχηματισμούς τύπου ΣΥΡΙΖΑ, και όχι μόνο, δεν μπορούν να ξεπεραστούν. Από την άλλη, όμως, υπάρχει και η ανεμπιστοσύνη στις δυνάμεις του κόσμου και στις δυνατότητες του κινήματος, όταν αυτό μπει σε κατεύθυνση συγκρότησης και αγώνα. Φυσικά υπάρχει και ο συνδυασμός των δύο παραπάνω. Για τα ζητήματα που ανοίγει η επίθεση του συστήματος Ο μεγάλος αριθμός των προβλημάτων δεν αποτελεί δικαιολογία για να «ξεχνάμε» τις συγκεκριμένες επιθετικές κινήσεις που κάνει το σύστημα στην προσπάθειά του να διαμορφώσει ένα πανεπιστήμιο για λίγους και εκλεκτούς. Είναι γεγονός πως η σφοδρή επίθεση του συστήματος τα τελευταία χρόνια έχει ανοίξει πολύ την βεντάλια των προβλημάτων που καλούμαστε να απαντήσουμε. Μια απάντηση που περνάει όμως και μέσα από την συγκρότηση του κινήματος, το οποίο όσο θα προχωράει θα μας επιτρέπει να απαντάμε και περισσότερα ζητήματα. Και όσο θα απαντάμε τα ζητήματα που μας τίθενται, θα μας επιτρέπει να αναβαθμίσουμε και τους πολιτικούς στόχους του κινήματος. Πώς συνδυάζονται όμως τα παραπάνω; Σίγουρα δεν υπάρχει μαγική συνταγή, μπορεί να υπάρξει όμως ένας βασικός μπούσουλας. Χρειάζεται καταρχήν η ικανότητα και η διάθεση να πιάσουμε συνδικαλιστικά ζητήματα, να τα αναδείξουμε και να δώσουμε μικρές και μεγάλες μάχες κερδίζοντας ζωτικό χώρο δράσης που θα δώσει πνοή στο φοιτητικό κίνημα. Φυσικά τα παραπάνω δεν μπορούν να αποκόπτονται από τα συνολικότερα προβλήματα. Ο στόχος είναι να οικοδομήσουμε τους κατάλληλους όρους που θα επιτρέπουν στο φοιτητικό κίνημα να δώσει ξανά κεντρικές πολιτικές μάχες και όχι απλά να κάνουμε κινήσεις που θα επιτρέπουν να δείξουμε ότι παράγουμε «κινηματικό έργο» και μέχρι εκεί, άντε και μέχρι τις επόμενες εκλογές. Από την άλλη, είναι αδιανόητο όταν η επίθεση του συστήματος βγάζει συγκεκριμένες πολιτικές αιχμές, όπως η εντατικοποίηση και οι διαγραφές, να σφυράμε αδιάφορα και να ασχολούμαστε με οτιδήποτε άλλο εκτός από το βασικό. Πολύ περισσότερο που τα δύο ζητήματα αυτά, όσο θα προχωράει η εφαρμογή τους, θα δημιουργούν πολύ δυσμενείς όρους για την ύπαρξη και την δράση του φοιτητικού κινήματος. Για τα ζητήματα που καλείται να απαντήσει το φοιτητικό κίνημα Αν κάτι χαρακτηρίζει τις διαδικασίες των γενικών συνελεύσεων το τελευταίο διάστημα, είναι η αναιμική ανάδειξη των διαγραφών και των όρων σπουδών στις σχολές. Αντίθετα, μονοπωλούν τη συζήτηση ένα σωρό ζητήματα που, ενώ χρειάζεται να μπαίνουν, απουσία των βασικών ζητημάτων χάνουν την βαρύτητά τους ή εμφανίζονται ξεκομμένα. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, πώς γίνεται το φοιτητικό κίνημα να μιλάει για το μεγάλο ποσοστό της ανεργίας χωρίς να αναδεικνύει τις διαγραφές που θα πετάξουν ένα μεγάλο ποσοστό των φοιτητών στην ανεργία, χωρίς μάλιστα να έχουν κανένα εργασιακό δικαίωμα; Ή, από την άλλη, πώς γίνεται να συζητάμε για την δυνατότητα πρόσβασης των φοιτητών στις σχολές με τα ΜΜΜ χωρίς να το δένουμε με τη συνολικότερη κατάσταση που διαμορφώνεται με την εντατικοποίηση και αναγκάζει μεγάλο ποσοστό των φοιτητών να παρατήσουν τις σπουδές τους; Είναι σίγουρο, λοιπόν, πως έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε και πολλά προβλήματα να απαντήσουμε. Όμως, ο μεγάλος αριθμός των προβλημάτων δεν αποτελεί δικαιολογία για να «ξεχνάμε» τις συγκεκριμένες επιθετικές κινήσεις που κάνει το σύστημα στην προσπάθειά του να διαμορφώσει ένα πανεπιστήμιο για λίγους και εκλεκτούς, και να τις αναδείξουμε ως αιχμές πάλης του φοιτητικού κινήματος. ΕΝΑΥΣΜΑ 2014 ΗΡΑΚΛΕΙΟ Π ραγματοποιήθηκε στο Ηράκλειο την Πέμπτη 3/4 στα πλαίσια των εκδηλώσεων του Εναύσματος συζήτηση με θέμα: Τα δικαιώματά μας σε σπουδές και δουλειά θα κριθούν στους δρόμους της αντίστασης και του αγώνα. Αναδείχτηκαν τα προβλήματα της νεολαίας στις σπουδές αλλά και στην μετέπειτα ή εκ παραλλήλου αναζήτηση δουλειάς. Στόχος μας ήταν να μην παραμείνουμε μόνο στα ζητήματα και τις προβληματικές του φοιτητικό-σπουδαστικού κινήματος, έτσι στην εισήγηση αλλά και με τοποθετήσεις συμμετείχαν και νέοι εργαζόμενοι που περιέγραψαν την κατάσταση στους εργασιακούς τους χώρους, ενώ παρέμβαση στη εκδήλωση έγινε και από τις Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών. Για τα δεδομένα του σχήματος των Αγωνιστικών Κινήσεων στην πόλη ήταν μια επιτυχημένη εκδήλωση που δείχνει πως υπάρχει δουλειά για να κάνουμε αρκεί να εμπειστευτούμε και να παλέψουμε την άποψή μας στις σχολές. Αυτό αντικατοπτρίζει και η συμμετοχή του (κόσμου περίπου 40 φοιτητές) στην εκδήλωση αλλά και οι τοποθετήσεις που κατάφεραν στον α η β βαθμό να δώσουν το πολιτικό στίγμα της άποψής μας.

15 16 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 5 Απρίλη 2014 ΠΡΟΒΟΛΕΣ Κρίση και αμηχανία Τ α αποτελέσματα στους δύο γύρους των δημοτικών εκλογών στην Γαλλία ήταν αναμενόμενα και θα μπορούσαν να ήταν και πιο καταστροφικά στις εντυπώσεις που δημιούργησαν για τον Ολάντ και το κυβερνητικό σοσιαλιστικό κόμμα, αν δεν κατάφερναν να πάρουν τον δήμο της πρωτεύουσας. Νικητές η αποχή που ξεπέρασε το 40% στον πρώτο γύρο, κυρίως από τους αριστερούς ψηφοφόρους, το Εθνικό φασιστικό Μέτωπο της Λε Πεν και, λόγω της αποδυνάμωσης των σοσιαλιστών, η δεξιά. Μεγάλη απούσα η κάθε απόχρωσης αριστερά ενώ το λεγόμενο ΚΚ στους μισούς από τους μεγάλους δήμους συνεργάστηκε με τον Ολάντ! Η αλλαγή πρωθυπουργού και του μισού σχεδόν υπουργικού συμβουλίου ήταν ύστερα από αυτά μονόδρομος για τον στριμωγμένο γάλλο πρόεδρο. Η επιλογή του υπουργού εσωτερικών Μανουέλ Βαλς για την θέση του πρωθυπουργού δείχνει πως στην ενίσχυση των φασιστών και της δεξιάς ο Ολάντ απαντά με την ενίσχυση της δεξιάς πολιτικής στο εσωτερικό, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για τα δικαιώματα των εργαζόμενων και των μεταναστών στο μέλλον. Αντιμετωπίζοντας μια βαθιά οικονομική κρίση, με την ανεργία να καλπάζει προς τα 3,5 εκατομμύρια, το δημόσιο χρέος να πλησιάζει το 100% και το δημόσιο έλλειμμα να βρίσκεται πάνω από το 4%, η απαισιοδοξία και η αγανάκτηση είναι διάχυτες στην χώρα. Αυτά συνοδεύονται από την εντεινόμενη αμηχανία της γαλλικής αστικής τάξης αναφορικά με τις αλλαγές των πολιτικών και οικονομικών συσχετισμών στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και τα ευρύτερα γεωπολιτικά διλήμματα που αναφύονται στην γηραιά Ήπειρο και στον κόσμο. Ειδικά τώρα, ύστερα από την ουκρανική κρίση και την φανερή επανάκαμψη των Αμερικανών. Είναι πρόδηλο πως εδώ και καιρό ο γαλλικός ιμπεριαλισμός περνά μια κρίση προσανατολισμού, συμμαχιών και αποτυχιών σε διάφορα μέτωπα, όντας σημαντικά αποδυναμωμένος από τις οικονομικές ανακατατάξεις στην Ευρώπη και ειδικά στα πλαίσια του γαλλογερμανικού άξονα. Αυτοί οι δύο αλληλο-τροφοδοτούμενοι παράγοντες δημιουργούν μεγάλη ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό, «καίνε» γρήγορα το πολιτικό προσωπικό και αποτελούν την αιτία που και στο προσεχές μέλλον η γαλλική πολιτική σκηνή θα αντιμετωπίσει νέες και πιο έντονες αναταράξεις και εκπλήξεις. Οι ευρωεκλογές που έρχονται θα αποτελέσουν ένα νέο επεισόδιο σε αυτήν την πορεία... ΟΥΚΡΑΝΙΑ Η ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία αλλάζει δεδομένα Από τη στιγμή που η Κριμα κή χερσόνησος περνάει οριστικά στη Ρωσία ενισχύοντας τη στρατιωτική της παρουσία στην περιοχή, ξεκινά ένας πόλεμος «χαρακωμάτων» ανάμεσα σε Ουάσιγκτον και Μόσχα γύρω από την ανταλλαγή κυρώσεων ενώ η ΕΕ εμφανίζεται αρκετά διστακτική για τα επόμενα βήματά της. Οι ευρωπαίοι σύμμαχοι του Ομπάμα αντιλαμβάνονται ότι αυτή η ιστορία θα πονέσει περισσότερο τις χώρες της Ε.Ε παρά τη Ρωσία. Στην αμερικανική «μαύρη λίστα» που αυξάνει καθημερινά και αφορά δισεκατομμυριούχους ολιγάρχες και συνεργάτες του Πούτιν μπήκε πρόσφατα και ο Γενάντι Τιμσένκο, συνιδρυτής του ομίλου Gunvor, που έχει τη βάση του στην Ελβετία, με επενδύσεις στον πετρελα κό και ενεργειακό κλάδο. Σύμφωνα με οικονομικούς αναλυτές, η συγκεκριμένη κίνηση δείχνει ότι οι ΗΠΑ θέλουν να αλλάξουν το παιχνίδι αγγίζοντας τον πετρελα κό κλάδο, που μέχρι στιγμής είχε μείνει ανέπαφος από την ουκρανική κρίση. Είναι κάτι που κάνει τους ευρωπαίους ανήσυχους. Από την άλλη, έχουμε τη λίστα της Ρωσίας που περιλαμβάνει, μέχρι στιγμής, αξιωματούχους της κυβέρνησης Ομπάμα καθώς και αρκετούς βουλευτές και γερουσιαστές και των δύο αμερικανικών κομμάτων. Έχουμε, όμως, και τις απειλές Πούτιν ότι η λίστα θα εμπλουτιστεί και με δυτικούς επενδυτές στη Ρωσία. Και αυτό κάνει τους ευρωπαίους ακόμη πιο ανήσυχους. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, η αντιπαράθεση για την Ουκρανία δεν θα εξελιχθεί στο πεδίο της οικονομίας αλλά σε πιο σκληρά πεδία. Ένα άλλο κομμάτι των κυρώσεων από πλευράς Δύσης αφορά τη διεθνή απομόνωση της Ρωσίας, όπως η ακύρωση της ευρωρωσικής συνόδου κορυφής στο Σότσι τον ερχόμενο Ιούνιο, και την αποπομπή της από τη G8. Γι αυτό το δεύτερο ο ρώσος ΥΠΕΞ όταν ρωτήθηκε απάντησε ειρωνικά «εξάλλου όλα τα σημαντικά θέματα συζητούνται στη G20». Μαζί του συμφωνούν και αρκετοί αναλυτές, μια και ο αποκλεισμός της Ρωσίας από τη G8 δε φαίνεται να επηρεάζει ουσιαστικά τη στάση της σε διεθνή πολιτικά και οικονομικά θέματα. Αλλά και στο στρατιωτικό επίπεδο δε φαίνεται να υπάρχει από τη μεριά των δυτικών κάτι ιδιαίτερο. Αρχές της εβδομάδας συνεδρίασαν στις Βρυξέλλες οι ΕΚ ΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ Τ ην Τετάρτη 26 Μάρτη πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση συζήτηση της Λαϊκής Αντίστασης ΑΑΣ στο Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου για τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Η εκδήλωση ήταν επιτυχημένη τόσο με τη συμμετοχή του κόσμου (πάνω από 60 άτομα) και κυρίως τη συμμετοχή της νεολαίας όσο και με την συζήτηση που ακολούθησε. Στις εισηγήσεις των δυο συντρόφων αλλά και στις τοποθετήσεις των συναγωνιστών, δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, την προσπάθεια για μοίρασμα του κόσμου, το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και κυρίως της Γερμανίας, στο τι σηματοδοτεί η σκληρή απάντηση της Ρωσίας, στη γεωστρατηγική σημασία της Ουκρανίας. Επίσης, στην ανάδειξη επιβολή του φασισμού στην Ουκρανία αλλά και στην Ευρώπη, τον υποτελή και ξενόδουλο χαρακτήρα της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία δεν διστάζει να θυσιάσει τα συμφέροντα μερίδας της ελληνικής άρχουσας υπουργοί Εξωτερικών των 28 χωρών - μελών του ΝΑΤΟ, προκειμένου να εξετάσουν τη στρατηγική της Ατλαντικής Συμμαχίας στην Ανατολική Ευρώπη, την ώρα που η Ρωσία διατηρεί (και απειλεί να αυξήσει) την πίεσή της στην Ουκρανία. Είχε προηγηθεί συνάντηση του αποκαλούμενου «Τριγώνου της Βα μάρης», που περιλαμβάνει τους ΥΠΕΞ Γερμανίας, Γαλλίας και Πολωνίας. Ταυτόχρονα σχεδόν, ξεκίνησε η αεροπορική άσκηση του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους της Λιθουανίας, σε μια προσπάθεια να κάνει αισθητή την παρουσία του στον ουρανό των βαλτικών χωρών, οι οποίες εκφράζουν έντονη ανησυχία για την κατάσταση γύρω από την Ουκρανία. Πάντως η διπλωματία τόσο στο προσκήνιο όσο και στο παρασκήνιο δείχνει να μην έχει τάξης (τουρισμός) για να είναι αρεστή στους ξένους προστάτες της. Ιδιαίτερη σημασία δόθηκε στην ανάγκη ανάπτυξης αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, του μόνου που μπορεί να βάλει φραγμό στις ορέξεις και στα πολεμικά παιχνίδια των ιμπεριαλιστών. Στην εκδήλωση τοποθετήθηκαν εκπρόσωπος της Πορείας Αριστερής και του ΝΑΡ ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η συμμετοχή του κόσμου δείχνει ότι σε μια περίοδο ηρεμίας του κινήματος, τα ζητήματα αυτά τον ενδιαφέρουν, τον προβληματίζουν, ψάχνει να βρει απαντήσεις. Επίσης έδειξε τις δυνατότητες που έχει η Λαϊκή Αντίσταση τις οποίες θα πρέπει να εκμεταλλευτεί το επόμενο διάστημα στην κατεύθυνση ανάδειξης ζητημάτων και παραπέρα συσπείρωσής της. Για την προπαγάνδιση της εκδήλωσης τα μέλη της Λαϊκής Αντίστασης κυκλοφόρησαν προκήρυξη με παρεμβάσεις στο κέντρο της πόλης, με αφισάκι και καλέσματα σε αγωνιστές. ουσιαστικό αντικείμενο σε αυτή τη φάση. Οι Λαβρόφ και Κέρι συναντήθηκαν στο Παρίσι μετά από τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ Ομπάμα και Πούτιν την περασμένη εβδομάδα. Παρ ότι δεν είχαν και πολλά να πουν, πέρα από το να επιβεβαιώσουν τις «διαφορετικές απόψεις» στην ουκρανική κρίση, συμφώνησαν γενικά να συνεχίσουν τις συζητήσεις. Πρόσφατα ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε δήλωσε ότι «όταν έρθει η στιγμή που θα πρέπει να σταθεροποιήσουμε την Ουκρανία, τότε μπορούμε να δούμε πώς θα τη στηρίξουμε οικονομικά»! Ταυτόχρονα, υποστηρίζει ότι η πολιτική κατάσταση στην Ουκρανία είναι πολύ εύθραυστη για να μπει η χώρα σε πρόγραμμα εξοντωτικής λιτότητας. «Μια τέτοια πολιτική χρειάζεται πολύ χρόνο μέχρις ότου φέρει αποτελέσματα, και τόσο χρόνο δεν διαθέτει η Ουκρανία». Είναι γεγονός πως η κατάσταση που διαμορφώνεται στην Ουκρανία είναι πολύ εύθραυστη από κάθε άποψη. Εδώ πάντως ο Σόιμπλε εμμέσως πλην σαφώς υπονοεί πως η όποια οικονομική βοήθεια από την ΕΕ προϋποθέτει τη «σταθεροποίηση της Ουκρανίας». Σταθεροποίηση όμως χωρίς το παράγοντα Ρωσία είναι σχεδόν ανέφικτη. Πάντως και το Κίεβο, δηλαδή η στημένη από τους δυτικούς σημερινή κυβέρνησή του, εμφανίζεται απρόθυμο να εμπλακεί σε εμπορικό πόλεμο με τη Μόσχα. Τελικά η Ε.Ε. υπέγραψε με τον δοτό πρωθυπουργό της Ουκρανίας, Γιατσένιουκ, στις Βρυξέλλες, μια συμφωνία για πολιτική και οικονομική στήριξη της Ουκρανίας. Όπως αποδεικνύεται όμως, πρόκειται για μια «λάιτ» συμφωνία σύνδεσης, μια συμβολική πράξη στήριξης. Το κείμενο, το οποίο υπεγράφη από τους 28 ευρωπαίους ηγέτες και υποτίθεται ότι δεσμεύει τις δύο πλευρές σε πολιτική σύνδεση και οικονομική ολοκλήρωση, όχι μόνο δεν προβλέπει την μελλοντική ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρωπα κή Ένωση αλλά υπολείπεται σημαντικά από τη συμφωνία σύνδεσης η οποία επρόκειτο να υπογραφεί τον περασμένο Νοέμβριο. Μόνο τα κεφάλαια πολιτικού χαρακτήρα υπεγράφησαν τώρα, δηλαδή τα τρία από τα επτά. Η υπογραφή των υπολοίπων κεφαλαίων, τα οποία προβλέπουν τη δημιουργία μία ζώνης ελευθέρου εμπορίου και ευρεία οικονομική και δικαστική συνεργασία καθώς

16 Σάββατο 5 Απρίλη 2014 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 17 ΟΙΚΟΝΟΚΟΣΜΟΣ Το ΑΕΠ των ευρω-τραπεζών και την εφαρμογή προγράμματος οικονομικής εξυγίανσης και την εισαγωγή οικονομικών μεταρρυθμίσεων, μετατέθηκε για μετά τις εκλογές της 25ης Μα ου και τον σχηματισμό νέας ουκρανικής κυβέρνησης! Η στάση της Ρωσίας, μετά το αποφασιστικό βήμα στη Κριμαία, είναι η αναμενόμενη. Η πρώτη κίνηση ήταν να αυξήσει την τιμή του φυσικού αερίου. Ο ρωσικός ενεργειακός κολοσσός, Gazprom, ανακοίνωσε το τέλος του καθεστώτος των ευνο κών τιμών προς το Κίεβο από την 1η Απριλίου, και υπάρχουν εκτιμήσεις ότι η νέα τιμή μπορεί να φθάσει στα 480 δολάρια ανά χίλια κυβικά μέτρα, πάνω από το όριο των διεθνών τιμών, που είναι τα 387 δολάρια. Πάντως ένα κρίσιμο σημείο των εξελίξεων αναδεικνύεται, εκ των πραγμάτων, η 25η Μα ου που θα διεξαχθούν οι προεδρικές εκλογές. Το τι θα διαμορφωθεί μέχρι τότε και πώς θα εκφραστεί ως νέο πολιτικό σκηνικό είναι το ένα ζήτημα. Φαίνεται να επιχειρείται μια μεθόδευση αποστασιοποίησης, έως και απαλλαγής, του πολιτικού σκηνικού από «κακόφημα» ακροδεξιά- φασιστικά στοιχεία. Ο μεταβατικός πρόεδρος της Ουκρανίας Τουρτσίνοφ καταδίκασε την οργάνωση του «Δεξιού Τομέα», κατηγορώντας την ότι εργάζεται για την «αποσταθεροποίηση» της χώρας, προς όφελος της Ρωσίας! Ακτιβιστές του «Δεξιού Τομέα» πολιόρκησαν το κτήριο του ουκρανικού κοινοβουλίου διαμαρτυρόμενοι για το θάνατο, από πυρά αστυνομικών, ηγετικού στελέχους της οργάνωσης στον Ρίβνε της δυτικής Ουκρανίας. Ως γνωστόν, ο «Δεξιός Τομέας» έπαιξε κομβικό ρόλο στις διαδηλώσεις κατά του προέδρου Γιανουκόβιτς στο Κίεβο καθώς και στις συγκρούσεις με την αστυνομία. Δεν είναι εύκολο να προβλεφθεί η διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού γιατί δεν εξαρτάται μόνο από εσωτερικούς όρους. Ενδεχόμενα η διαδικασία αυτή να παίξει ρόλο σε ότι αφορά το στήσιμο ενός νέου συμβιβασμού, πράγμα ωστόσο αρκετά δύσκολο. Η Μόσχα επιμένει στη θέσπιση ομοσπονδιακού συστήματος που θα διασφαλίζει τα συμφέροντα όλων των περιοχών της Ουκρανίας. «Θέλουμε να καταστεί προτεραιότητα η προώθηση μιας τροποποίησης του Συντάγματος που θα λαμβάνει υπόψη την άποψη των τοπικών περιοχών. ( )Από αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η επιτυχία των ουκρανικών εκλογών και η νομιμότητα.» δήλωσε ο υφυπουργός Εξωτερικών Γκριγκόρι Καράσιν. Το ίδιο φέρεται να είπε και ο Πούτιν στη Μέρκελ τηλεφωνικά. Στη Δύση πάντως συνεχίζονται οι «γκρίνιες» υπογραμμίζοντας πως το πρόβλημα που δημιουργήθηκε είναι βαθύτερο και περισσότερο πολύπλοκο από ότι φαίνεται. Στις ΗΠΑ διαμορφώνεται ένα κλίμα γύρω από τον «αιφνιδιασμό» των αμερικανών αρμοδίων υπηρεσιών (CIA, κλπ) από τη ρωσική κατάληψη της Κριμαίας. Πέρα όμως από τους «ειδικούς», ευθύνες -ίσως πολύ μεγαλύτερες καταλογίζονται και στους πολιτικούς μηχανισμούς, καθώς αγνόησαν ή και υποτίμησαν μηνύματα από τη Ρωσία. Ειδικότερα, πως η Ρωσία δεν θα ανεχόταν «να μειωθεί η απόσταση μεταξύ Μόσχας και δυνάμεων του ΝΑΤΟ από τα χλμ. σε 500, έστω και αν αυτό προκαλέσει δραματική ρήξη στις σχέσεις της με τη Δύση». Ο Λευκός Οίκος για όλα αυτά υποστηρίζει ότι, ακόμη και αν γνώριζε εκ των προτέρων τις κινήσεις του Πούτιν, δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό από ό,τι κάνει. «Είχαμε λίγες εναλλακτικές δυνατότητες να τον σταματήσουμε» δήλωσε κυβερνητικός αξιωματούχος όταν ρωτήθηκε την περασμένη βδομάδα. Στον ευρωπα κό χώρο η κρίση στην Ουκρανία κυριαρχεί. Ιδιαίτερα στη γερμανική πολιτική ζωή, καθώς τρεις πρώην καγκελάριοι έσπευσαν να διατυπώσουν τις θέσεις τους για τη σχέση του Βερολίνου με τη Μόσχα επικρίνοντας τη στάση της Δύσης απέναντι στον Πούτιν. Ο Γκέρχαρτ Σρέντερ, ο Χέλμουτ Σμιτ αλλά και ο Χέλμουτ Κολ εκφράζουν αντιρρήσεις για την αντιμετώπιση του Πούτιν και της Ρωσίας. Αποκαλούν τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας «βλακώδεις» και τη σκληρή στάση εναντίον του Πούτιν «λανθασμένη». Η προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία αποτελεί το ποιοτικό στοιχείο που ανεβάζει το επίπεδο αντιπαράθεσης Ρωσίας Δύσης αλλάζοντας πολλά δεδομένα. Μια πρώτη συνέπεια αφορά την μη διάδοση των πυρηνικών και την τακτική που οικοδομούσαν οι ΗΠΑ πάνω σε διάφορους «άξονες του κακού» (Β. Κορέα, Ιράν). Η Ουκρανία παραδίνοντας το πυρηνικό της οπλοστάσιο (τρίτο σε μέγεθος) τελούσε, σε ότι αφορά την ασφάλεια για «εθνική κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα», κάτω από τις γραπτές εγγυήσεις των ΗΠΑ, Βρετανίας και Ρωσίας. Το γνωστό «Μνημόνιο της Βουδαπέστης» (1994). Τώρα πλέον το «Μνημόνιο» αυτό αποδεικνύεται αυτό που ήταν: ένα άχρηστο χαρτί. Και κατ επέκταση, οι διεθνείς εγγυήσεις προστασίας που θα δίνονται σε κράτη για να εγκαταλείψουν τις πυρηνικές προσπάθειες θα ακούγονται κούφια λόγια. Η κρίση της Ουκρανίας, ως αποτέλεσμα των άγριων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και κύρια της επιθετικότητας των ΗΠΑ, δεν έκλεισε τον κύκλο της. Η κατάσταση φαινομενικά δείχνει ήρεμη και ψύχραιμη, οι κύριοι πρωταγωνιστές, ΗΠΑ και Ρωσία, επικοινωνούν τηλεφωνικά, ξεκινούν κάποιες επαφές αλλά η δυναμική των πραγμάτων είναι τέτοια που δεν είναι εύκολο να ανατραπεί. Το κλίμα είναι πλέον πολύ «κακό» και θα συνεχίζει να είναι τέτοιο οδηγώντας τα πράγματα σε μεγαλύτερη όξυνση. Χ. Β Η «συμπεριφορά» του ευρώ χαρακτηρίστηκε από μια μεγάλη διακύμανση μέσα στους τελευταίους δύο μήνες. Ενώ είχε ανέβει η τιμή του σχεδόν σε ιστορικά υψηλά μετά τη σχετικά ομαλή επιβολή των προγραμμάτων λιτότητας και των σταθεροποιητικών προγραμμάτων στον ευρωπαϊκό νότο και σε συνδυασμό με την «επιτυχή» αντιμετώπιση του ελληνικού δημόσιου χρέους κ.λπ., πριν από λίγες μέρες ακολούθησε μεγάλη πτώση. Αιτία αυτής της πτώσης οι σχεδόν ομόθυμες δηλώσεις των οικονομικών ιθυνόντων της ΕΕ σχετικά με τα λεγόμενα μέτρα αντιμετώπισης του χαμηλού πληθωρισμού (μειωμένα έως μηδενικά επιτόκια, επαναγορές κρατικών ομολόγων κ.λπ.). Και δεν είναι μόνον η ανάγκη να διατηρηθούν ανταγωνιστικά τα ευρωπαϊκά προϊόντα στις παγκόσμιες αγορές. Αυτό είναι ένα παράπλευρο κέρδος, πάντα φυσικά επιδιωκόμενο. Υπάρχει σοβαρότερη πραγματική αιτία που ωθεί στις δηλώσεις αυτές. Ο τραπεζικός δανεισμός προς επιχειρήσεις και νοικοκυριά μειώθηκε και συρρικνώθηκε και άλλο μέχρι το Φεβρουάριο που μας πέρασε και για συνεχείς είκοσι δύο μήνες. ηλαδή τα μέτρα επεκτατικής νομισματικής πολιτικής που ακολουθεί η ΕΚΤ (μείωση των επιτοκίων δανεισμού και χορήγηση μακροχρόνιων φτηνών δανείων στις τράπεζες μέσω του ιδιότυπου ευρωπαϊκού ενδοτραπεζικού δανεισμού) δεν έχουν «μεταφραστεί» σε δάνεια προς την πραγματική οικονομία. Σε ένα περιβάλλον που γίνεται όλο και πιο αβέβαιο και ενώ εκκρεμεί η συνολική επαναξιολόγηση των έλεγχων ποιότητας των περιουσιακών τους στοιχείων (πρελούδιο της συνολικής ανακεφαλαιοποίησης του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος και πριν υπαχθούν στην άμεση εποπτεία της ΕΚΤ, τουλάχιστον οι μεγαλύτερες από αυτές) οι τράπεζες προτιμούν να συρρικνώνουν το χαρτοφυλάκιο των δανείων τους. Αναλαμβάνοντας σαφώς και μικρότερο ρίσκο. Σε αυτό το πλαίσιο δεν αποτελούν έκπληξη οι δηλώσεις του κεντρικού τραπεζίτη της Γερμανίας Βάισμαν, που επανέφερε στη συζήτηση την επαναγορά κρατικών ομολόγων και τραπεζικών δανείων από την ΕΚΤ! ηλαδή τη μόνη «ποσοτική χαλάρωση» που μπορεί να υλοποιηθεί από την ΕΚΤ, καθώς είναι γνωστό πως δεν μπορεί να «κόψει» χρήμα με τον τρόπο που το κάνουν οι Αμερικανοί και που, όπως έχουμε ξαναγράψει, κλείνουν τους κρουνούς του φτηνού χρήματος. Βέβαια και εκεί η ενίσχυση των τραπεζών δεν έδωσε τα αναμενόμενα στην επανεκκίνηση της πραγματικής οικονομίας, αλλά ενίσχυσε τη χρηματιστηριακή κερδοφορία των επιχειρήσεων. Η Ευρώπη βρίσκεται ένα βήμα πίσω από αυτή την κατάσταση. Για την ακρίβεια, αντιμετωπίζει και το ζήτημα της επανεκκίνησης της πραγματικής οικονομίας και το πώς θα καταφέρει να «συνεννοηθεί» το χρηματοπιστωτικό της σύστημα. Το αποτέλεσμα είναι μια σοβαρότατη μείωση των ευρωπαϊκών τραπεζιτικών ισολογισμών ίση με το 20% του ΑΕΠ της ευρωζώνης για το 2013, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε ο Ντράγκι, δηλώνοντας πως η τάση αυτή θα συνεχιστεί και το Η χρηματοπιστωτική ασφυξία βλέπουμε συνεπώς πως δεν αφορά πια μόνο τις οικονομίες του Νότου και τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε αυτές (που δανείζονται με υπερδιπλάσια επιτόκια) αλλά και τις οικονομίες του ιμπεριαλιστικού πυρήνα της ευρωζώνης. Βέβαια, σε διαφορετική κλίμακα και με διαφορετικούς όρους. ίνεται, π.χ., το παράδειγμα του γερμανικού -πια- ΟΤΕ που, αν και με έδρα χώρα του ευρωπαϊκού Νότου, δανείζεται από τις τράπεζες με μεγάλη ευκολία χάριν του γερμανικού «προσώπου» του. Σε αντίθεση με ακόμα και μεγάλες- ελληνικές επιχειρήσεις που αναγκάζονται να αναζητήσουν κεφάλαια εκδίδοντας ομόλογα στις παγκόσμιες αγορές (όπως έγινε πρόσφατα με σχετική επιτυχία από μεγάλη ελληνική επιχείρηση). Και αν ως προς το Νότο με γερμανική πρωτοβουλία ανοίγει το ζήτημα της Τράπεζας επενδύσεων και του αντίστοιχου ταμείου ενίσχυσης θα αναφερθούμε με άλλη ευκαιρία συγκεκριμένα σε αυτόγια τις τράπεζες του κέντρου φαίνεται να επιλέγονται πιο τολμηρά «ρίσκα». Αυτά τα ρίσκα αφορούν την επανεμφάνιση της πολιτικής των «τιτλοποιήσεων» που ήταν «πεθαμένες» μετά το 2008 καθώς μετά την κρίση των στεγαστικών δανείων απέκτησαν πολύ κακή φήμη. Η Κομισιόν ανακοίνωσε ότι θα λάβει μέτρα για την αναβίωση των τιτλοποιήσεων και θα ενισχύσει τη δυνατότητα των επαγγελματικών συνταξιοδοτικών ταμείων να επενδύουν σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα, ενώ παράλληλα θα ενισχύσει την on line χρηματοδότηση μέσω Ίντερνετ. Τα τιτλοποιημένα ενυπόθηκα δάνεια σε μειωμένη βέβαια κλίμακα- επανέρχονται λοιπόν στο προσκήνιο. Και η ιστορία ξαναγράφεται. Σαν να μην πέρασε μια μέρα

17 18 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 5 Απρίλη 2014 Θρίαμβος ή Πύρρειος νίκη του Ερντογάν; Τουρκία - Δημοτικές εκλογές Με καταμετρημένο πια το σύνολο των ψήφων σ όλη την τούρκικη επικράτεια, τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών αποτελούν μια σημαντική πολιτική νίκη για το Κόμμα ικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) και προσωπικά για τον Ερντογάν. Αυτό βέβαια δεν αναιρεί την εξής επισήμανση που θα αναλυθεί παρακάτω: όλοι οι βαθιοί διχασμοί που διαπερνούν το «σώμα» της Τουρκίας δεν θα αμβλυνθούν αλλά θα ενισχυθούν το επόμενο διάστημα. Οπότε η νίκη αυτή μπορεί να αποδειχθεί και πύρρειος με αυτή την έννοια Με ποσοστό λίγο κάτω από το 45% το AKP διατηρείται στα ποσοστά των βουλευτικών εκλογών του 2011 ενώ είναι αρκετά πάνω από τα ποσοστά των προηγούμενων δημοτικών εκλογών του 2009 (38,8%). Το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), ο βασικός πολιτικός εκπρόσωπος των κεμαλιστών, με ποσοστά 28% δεν παρουσίασε παρά μικρά κέρδη, ενώ το ακροδεξιό Κόμμα Εθνικιστικής ράσης (MHP) γνωστοί ως γκρίζοι λύκοι- επανέκαμψε με ποσοστό 15% και κερδίζοντας κάποιους διάσπαρτους δήμους ανά την επικράτεια. Τέλος το κουρδικό Κόμμα της Ειρήνης και της ημοκρατίας (BDP) κέρδισε, όπως ήταν φυσικό, αρκετούς δήμους στην νοτιοανατολική Τουρκία, δηλαδή στην περιοχή που ονομάζεται και Τουρκικό Κουρδιστάν. Τα αποτελέσματα αυτά αποτελούν λοιπόν και σε μια πρώτη ανάγνωση μια σημαντική νίκη του Ερντογάν, αν συνυπολογίσουμε τα ζητήματα και τα προβλήματα που αντιμετώπισε την προηγούμενη περίοδο. Με βασικά, πρώτον, τα «σκάνδαλα διαφθοράς» που συνεχώς «αποκάλυπτε» το δίκτυο Γκιουλέν, «αποκαλύψεις» που εκπορεύονταν από την άλλη πλευρά του ατλαντικού και είχαν σαν σκοπό το στρίμωγμα του Ερντογάν και που απαιτούσαν από τον ίδιο και το κόμμα του να ευθυγραμμιστεί με την αμερικανική πολιτική στην περιοχή. ηλαδή, κατ ελάχιστον, να επανασυνδεθεί με το Ισραήλ και να μην προχωρήσει στο «συριακό» σε κινήσεις ερήμην των ΗΠΑ. Εδώ αξίζει να επισημανθεί πως, ειδικά για το ζήτημα της Συρίας, οι ΗΠΑ δρομολόγησαν εξελίξεις: η τρανταχτή «αποκάλυψη» (μέσω συστήματος υποκλοπής τελευταίας τεχνολογίας), λίγες μέρες πριν τις εκλογές, των συνομιλιών του ΥΠΕΞ Νταβούτογλου και υψηλόβαθμων αξιωματούχων, με αντικείμενο τη δημιουργία προβοκάτσιας για εισβολή στη Συρία, «έκαψε» αυτή την προοπτική και έστειλε το μήνυμα στην τουρκική αστική τάξη ότι σ αυτά τα ζητήματα δεν μπορεί να λογαριάζει και να σχεδιάζει ερήμην των αφεντικών. Και δεύτερον, την αφύπνιση του λαϊκού παράγοντα, όπως αυτός εμφανίστηκε τόσο στις κινητοποιήσεις με αφορμή το πάρκο Γκεζί όσο και αυτές τις πιο πρόσφατες που ακολούθησαν το θάνατο του 15χρονου Μπερκίν. Κινητοποιήσεις που απηχούν τόσο τα σοβαρά προβλήματα δουλειάς όσο και την έντονη αίσθηση ανελευθερίας που βιώνει ο σε μεγάλο βαθμό νεανικός πληθυσμός της Κωνσταντινούπολης, της Άγκυρας, των μεγάλων πόλεων των παραλίων της Μικράς Ασίας (Σμύρνη) και ευρύτερα των δυτικών και πιο κοντά στην Ευρώπη περιοχών Αποτελέσματα- «ακτινογραφία» της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης Τα αποτελέσματα αποτελούν όμως και μια κοινωνικοπολιτική ακτινογραφία της Τουρκίας, που εξηγούν τόσο τη νίκη του Ερντογάν και τις ανεπάρκειες των κεμαλιστών όσο και τους βαθιούς διχασμούς της χώρας αυτής. Ο Ερντογάν και το AKP αντλούν τη δύναμή τους από τις μεγάλες μάζες της αγροτικής φτωχολογιάς που ζει στην ασιατική ενδοχώρα. Στις περισσότερες των περιοχών αυτών, το AKP έλαβε ποσοστά που άγγιζαν το 60%. Επίσης στις περιοχές του Τουρκικού Κουρδιστάν, και σε αντίθεση με τους κεμαλιστές που έλαβαν ποσοστά κοντά στο 5%, το AKP λόγω της πολιτικής σε σχέση με το Κουρδικό απέσπασε ποσοστά από 20% έως και 30% ενώ υπήρξαν και περιοχές που βγήκε πρώτο, έστω και με μικρή διαφορά από το Κουρδικό BDP. Τέλος αλλά όχι έσχατο σε σημασία (ίσα ίσα το αντίθετο) είναι το γεγονός πως κράτησε τους δήμους σε Άγκυρα και Ινσταμπούλ. Και αυτό διότι την μεγαλύτερη αμφισβήτηση το AKP την έχει εισπράξει στα παράλια της Μικράς Ασίας που βρίσκονται οι μεγάλες πόλεις και τα σημαντικότερα βιομηχανικά κέντρα της Τουρκίας και που, όπως αποτυπώνεται στον εκλογικό χάρτη, όλα τα υπόλοιπα τα έχουν κερδίσει οι κεμαλιστές του Ρεπουμπλικάνικου Κόμματος (CHP). Ή, για να το πούμε διαφορετικά, όπως φαίνεται από τα αποτελέσματα, σημαντικά τμήματα των αλεβιτών (που ιστορικά αποτελούν ένα προοδευτικό θρησκευτικό δόγμα με έντονα κοσμικά στοιχεία), τμήματα του προλεταριάτου και των εργαζομένων που βλέπουν με τουλάχιστον- καχυποψία το θρησκευτικό πρόσημο του AKP, σημαντικά τμήματα των νέων που συμμετείχαν ή επηρεάστηκαν από τα δύο μεγάλα ξεσπάσματα (πάρκο Γκεζί, θάνατος Μπερκίν), στη βάση και της μη δυνατότητας να εκφραστούν προς τα αριστερά (τουλάχιστον εκλογικά), φαίνεται πως αποτύπωσαν την αντίθεσή τους στην κυβέρνηση στηρίζοντας το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Αυτό δείχνει την ακόμη μεγαλύτερη σημασία της επικράτησης του AKP σε Άγκυρα (έστω και οριακά) και πολύ περισσότερο στην Κωνσταντινούπολη (Ινσταμπούλ). Αναδεικνύοντας πως το AKP εξακολουθεί παρά τις δυσαρέσκειες που έχουν αναπτυχθεί- να εκφράζει τα σχετικά εκτεταμένα μεσαία στρώματα που αναπτύχθηκαν κατά την διακυβέρνησή του την τελευταία δεκαετία. Αλλά και να κερδίζει, στη βάση του θρησκευτικού συναισθήματος αλλά και κάποιας στοιχειώδους επιδοματικής πολιτικής, στρώματα που βρίσκονται σε συνθήκες φτώχειας. Επίσης, τα μηδενικά ποσοστά που παίρνει το κουρδικό BDP σ αυτές τις πόλεις πιθανά να δείχνουν πως κάποιο τμήμα από αυτά των εκατομμυρίων Κούρδων, στη συντριπτική τους πλειοψηφία νέων -που αποτελούν κομμάτι του προλεταριάτου που φτιάχτηκε από την διαρκώς ογκούμενη εσωτερική μετανάστευση των τελευταίων δεκαετιών (με σημείο τομής το 1980)- οδηγήθηκε στο να στηρίξει το AKP όχι μόνο λόγω του χειρισμού που κάνει στο κουρδικό (και που αφήνει χαραμάδες ελπίδας) αλλά και έχοντας νωπές τις μνήμες από την δεκαετίες της ανοιχτά τρομοκρατικής και καταπιεστικής πολιτικής των κεμαλιστών μέσω του στρατού και της διαβόητης στρατοχωροφυλακής. Τα δύσκολα έπονται Με τα ζητήματα προσανατολισμού της Τουρκίας, με τα οποία εμπλέκονται σαφώς τόσο οι αμερικάνοι (κύρια) όσο και οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και τα οποία προκαλούν διχασμούς, διαφοροποιήσεις και ερωτηματικά στην άρχουσα τάξη της Τουρκίας και το πολιτικό της προσωπικό, να είναι ανοιχτά και σε μια περίοδο που στην περιοχή όλα είναι ρευστά και όλα μυρίζουν μπαρούτι. Με τις κοινωνικές ταξικές αντιθέσεις στις μεγάλες πόλεις των δυτικών παραλίων να αναπτύσσονται ραγδαία και παράλληλα με αυτές τις περιοχές να διευρύνουν το υπαρκτό κοινωνικο-πολιτιστικό και κατ επέκταση πολιτικό χάσμα με τις περιοχές της ενδοχώρας. Με το Κουρδικό να παραμένει αγκάθι και αστάθμητος παράγοντας για οποιονδήποτε σχεδιασμό της πολιτικής της τούρκικης αστικής τάξης. Κυρίως με την συμπύκνωση όλων των προηγουμένων σε πολιτικά και στρατηγικά αδιέξοδα, και με δεδομένη την ισχυρή πίεση που ασκεί ο ιμπεριαλισμός και ειδικότερα ο αμερικάνικος παράγοντας, εμείς δεν περιμένουμε παρά όξυνση της αντιπαράθεσης. Ήδη με αφορμή τις προεδρικές εκλογές του Αυγούστου, και για τις οποίες υπάρχει το ενδεχόμενο ο Ερντογάν να θέσει υποψηφιότητα, αλλά και με τις βουλευτικές εκλογές μετά από 18 μήνες, η αντιπαράθεση συνεχίζεται. Έτσι, πριν καλά-καλά κλείσουν τα παραβάν των δημοτικών εκλογών, πριν καλά- καλά στεγνώσουν τα μελάνια των αναλυτών που πιστοποιούσαν την νίκη του Ερντογάν, οι ίδιοι διαπίστωναν πως τα δύσκολα βρίσκονται μπροστά... Τ.Σ. Σε άρθρο στο προηγούμενο φύλλο της Π.Σ., αναφέρουμε «Πέρα από τα όποια οικονομικά, γεωπολιτικά ή στρατιωτικά στοιχεία για την κάθε δύναμη, που είναι δύσκολο άλλωστε να συνεκτιμηθούν και κυρίως να ειδωθούν έξω από το καθοριστικό ζήτημα των συμμαχιών, οι ίδιες οι εξελίξεις αποκαλύπτουν αδιαμφισβήτητα την πραγματικότητα ( )». Σ αυτή τη βάση, κρίνοντας τα πράγματα χρόνια τώρα σαν οργάνωση, έχουμε καταφέρει να προσεγγίζουμε την πραγματικότητα χωρίς να χανόμαστε ούτε να παρασυρόμαστε από αναλύσεις σκοπιμότητας ή σχήματα από διάφορα think tank που στοχεύουν όχι να φωτίσουν την πραγματικότητα μα να τη συσκοτίσουν. Στις μέρες μας, οι εξελίξεις στην Ουκρανία και η σύγκρουση ΝΑΤΟ ΡΩΣΙΑΣ, στην οποία δεν επιβεβαιώνονται από πουθενά μέχρι στιγμής σημάδια αποκλιμάκωσης, αποκαλύπτουν χαρακτηριστικά σε ποιον κόσμο ζούμε. Κάποια χρόνια πριν, όταν σ ένα βράδυ τα ρώσικα τεθωρακισμένα εξευτέλιζαν το δυτικόδουλο καθεστώς Σακασβίλι στη Γεωργία, η Ρωσία έδινε ήδη με απτά δείγματα το στίγμα, για το πώς θα αντιμετώπιζε στη συνέχεια τις προσπάθειες περικύκλωσής της από τη Δύση. Και βέβαια, από τη μεριά της Δύσης, αυτή η προσπάθεια κάθε άλλο παρά σταμάτησε έκτοτε. Αντίθετα, από τα πράγματα ενισχύθηκαν, λόγω δικαίωσης, τα νατο κά γεράκια, κυρίως των ΗΠΑ, που μονίμως και συστηματικά και παρά την επίσημη φιλολογία και φρασεολογία μεθοδεύουν το ξενύχιασμα της ρώσικης αρκούδας. Βέβαια ανάμεσα ή και παράλληλα με μικρότερες ή μεγαλύτερες αντιπαραθέσεις, όπως πολεμικές περιφερειακές συγκρούσεις (Λιβύη, Συρία, κ.λπ.), την αντιπυραυλική ασπίδα και άλλες, είχαμε και συνεργασίες. Συνεργασίες και «συνεργασίες» στον αντιτρομοκρατικό πόλεμο, στο Αφγανιστάν, στον πυρηνικό έλεγχο του Ιράν, στη διευθέτηση κρίσεων και φυσικά σε επίπεδο οικονομίας. Συνεργασίες και «συνεργασίες» που συνεχίζονται και τώρα και που αποδείχνουν, παράλληλα με την αποφασιστικότητά της στις συγκρούσεις, τον παγκόσμιο ρόλο της Ρωσίας. Η επιμονή του Μπράιζα στην υπονόμευση των ρώσικων αγωγών χρόνια τώρα, που αδιαφορούσε μπροστά στο γεωπολιτικό συμφέρον των ΗΠΑ για ζωτικές οικονομικές διεξόδους υποτακτικών αστικών τάξεων σαν της χώρας μας, δείχνουν σε τοπικό επίπεδο πόσο «ασήμαντη» θεωρούσαν οι ΗΠΑ τη Ρωσία Όπως στις μέρες μας που την ώρα που η αστική τάξη εκλιπαρεί τη Ρωσία για φτηνή ενέργεια και τουρισμό, επιβάλλεται στο Βενιζέλο, σαν ΥΠ.ΕΞ. της προεδρεύουσας της Ε.Ε., να νομιμοποιήσει με τον πιο λακέδικο και βρώμικο τρόπο την κυβέρνηση των φασιστών του

18 Σάββατο 5 Απρίλη 2014 Ρωσία ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 19 Παγκόσμια ή περιφερειακή δύναμη Σβόμποντα. Η Ρωσία ποτέ (ούτε καν τα χρόνια του ανεκδιήγητου Γέλτσιν) δεν αντιμετωπίστηκε στ αλήθεια από τις ΗΠΑ (και όχι μόνο) σαν μια ανίσχυρη περιφερειακή δύναμη. Η επιλογή του γνωστού Μπρεζίνσκι στη θέση του κορυφαίου συμβούλου εξωτερικής πολιτικής από τον Ομπάμα αποκαλύπτει πως ο «ειρηνιστής» πρόεδρος στιγμή δε ξέχασε ούτε τους στόχους των ΗΠΑ για παγκόσμια κυριαρχία ούτε την ανάγκη απαλλαγής των ΗΠΑ από την Καρχηδόνα. Η επανασυσπείρωση του ΝΑΤΟ μπροστά στην ουκρανική κρίση που είχε ξεκινήσει από την κρίση στη Συρία δείχνει ήδη μια μεγάλη επιτυχία του Ομπάμα μετά την ολέθρια για τις ΗΠΑ πολιτική Μπους. Μια επιτυχία που ιδιαίτερα στην περίπτωση της Ουκρανίας θα πρέπει να κριθεί μέχρι το τέλος και ιδιαίτερα στο βαθμό που αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις και η Ρωσία αποτολμήσει να συνεχίσει να δίνει απαντήσεις τύπου Κριμαίας. Η προσπάθεια απομόνωσης, το πραγματικό βάρος της Ρωσίας και τα όριά της Παρακολουθώντας πάντα τις εξελίξεις, στην περίπτωση της Ουκρανίας αποκαλύπτουν μια κεντρική σύγκρουση παγκόσμιων παιχτών και όχι τη σύγκρουση μιας περιφερειακής δύναμης με τη Δύση που αντιδρά έτσι στην Κριμαία λόγω αδυναμίας όπως ισχυρίστηκε ο Ομπάμα. Βέβαια, το στρατόπεδο της Δύσης στο βαθμό που συσπειρώνεται είναι το ισχυρό, ιδιαίτερα μάλιστα όσο καθυστερεί μια ενδεχόμενη αντισυσπείρωση της Ανατολής Όμως, μένει να κριθεί τόσο το αρραγές του μετώπου της Δύσης όσο και η δυνατότητα της Ρωσίας να συνεχίσει να στέκεται στο ύψος της στην Ανατολή, στους BRICS και παγκόσμια. Είναι ένα κρίσιμο ερώτημα αν η Κίνα κράτησε επαμφοτερίζουσα στάση στην περίπτωση της Κριμαίας λόγω Τα βάν και Θιβέτ ή αν απέφυγε την απλόχερη στήριξη στη σύμμαχο Ρωσία για συνολικότερους δικούς της υπολογισμούς. Όπως έχει ήδη επισημανθεί σε άρθρο στην Π.Σ., η επιθετική κίνηση της Ρωσίας με την ευρωασιατική ένωση (Ρωσίας, Καζακστάν, Λευκορωσίας, Ουκρανίας) που ανησύχησε τη Δύση σίγουρα γέννησε καχυποψίες και στην Κίνα. Γιατί καλή η συμπόρευση με τους BRICS, σαν αντιστάθμισμα της πίεσης της Δύσης, μα η συγκεκριμένη κίνηση της Ρωσίας εφόσον αφήνονταν θα μπορούσε να οδηγήσει γρήγορα στην επανασύσταση μιας νέας υπερδύναμης περίπου στα όρια της παλιάς ΕΣΣΔ, με λυμένα μάλιστα κάποια εγγενή προβλήματα της τότε υπερδύναμης. Οι εξελίξεις στην Ουκρανία βέβαια βάζουν σε δοκιμασία τους σχεδιασμούς της Ρωσίας του Πούτιν, όμως δεν υποβιβάζουν με μιας τη δυνατότητά της να διεκδικήσει με κάθε τρόπο αυτά που τις αντιστοιχούν Εδώ θα καταθέσουμε την εκτίμηση πως η Ρωσία θα είναι η τελευταία που θα επιλέξει τη στρατιωτική λύση που θα προκαλούσε συνολική στρατιωτική αναμέτρηση με τη Δύση. Όχι γιατί το στρατιωτικό πεδίο είναι το αδύναμο σημείο της. Κάθε άλλο, ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη περιοχή και στη συγκεκριμένη συγκυρία. Η Ρωσία θα μπορούσε να εισβάλλει άμεσα και επιτυχώς στην Ουκρανία και να πετύχει τους στρατιωτικούς σκοπούς της σε 3-5 μέρες, δηλώνει σε συνέντευξή του ο ανώτατος διοικητής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ πτέραρχος Φίλιπ Μπρίντλαβ. Να σημειώσουμε εδώ γι αυτούς που βλέπουν αποκλιμάκωση στην κρίση της Ουκρανίας πως, σύμφωνα με δηλώσεις νατο κών στην πρόσφατη σύνοδο των ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ, μέχρι τις 15 Απρίλη θα έχει ετοιμαστεί το πακέτο εξασφάλισης της ασφάλειας των μελών του ΝΑΤΟ στην ανατολική Ευρώπη. Δεν ελέγχουμε από την πλευρά μας πόσο αληθινή και ποιου μεγέθους είναι η υποχώρηση των ρώσικων στρατευμάτων από τα σύνορα με την Ουκρανία. Όμως, η υπεροχή στη συγκεκριμένη περιοχή είναι και θα παραμείνει υπέρ της Ρωσίας και φυσικά δε μιλάμε για την ανύπαρκτη δυνατότητα της Ουκρανίας αλλά για το ΝΑΤΟ, με όσα αεροπλάνα κι αν κουβαλήσει, όσο κι αν αξιοποιήσει τους πεζοναύτες ή τα στρατεύματα των γύρω πρόθυμων. Παρόλα αυτά, η Ρωσία παραμένει ψύχραιμη, και παρά την ψυχροπολεμική ταχτική του ΝΑΤΟ που αποφάσισε να διακόψει κάθε συνεργασία μαζί της, το εγκαλεί στη σώφρονα γραμμή της συνεργασίας, υπενθυμίζοντας ότι τα ίδια έκανε και στην κρίση στη Γεωργία μα επανήλθε ξανά από μόνο του. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά και αυτό το ξέρουν οι Ρώσοι επιτελείς. Ήδη τίποτα δεν είναι όπως πριν την τελευταία κρίση της Ουκρανίας και η εξέλιξή της θα κρίνει καθοριστικά τα παγκόσμια πράγματα για το επόμενο διάστημα. Θεωρώντας ότι η αρθρογραφία της Π.Σ. ήδη έχει τεκμηριώσει όλα όσα αναφέραμε, θα σταθούμε εδώ σε μερικές ακόμη επισημάνσεις. Λέει πχ. ο Π. Παπακωνσταντίνου, σε άρθρο του στην Καθημερινή που δημοσιεύει και η Ίσκρα, πως η οικονομική δύναμη της Ρωσίας είναι σαν αυτή της Ιταλίας. Κάποτε, κάποιοι σύντροφοί του την έβλεπαν στα μεγέθη της Λιβύης και σαν τη φιλιππινέζα της Δύσης πάλι καλά. Είναι ωστόσο γεγονός που εξηγεί και τη «συνετή» στάση της Ρωσίας, πως τα οικονομικά και κυρίως τα γεωπολιτικά μεγέθη της ενιαίας δύσης είναι τεράστια και η Ρωσία χωρίς ανάλογες συμμαχίες υπολείπεται με μεγάλη απόσταση. Η Ρωσία όμως είναι μια χώρα και όχι μια συμμαχία. Σαν χώρα μπορεί να συγκριθεί στα ίσα με τις ΗΠΑ στο στρατιωτικό και ιδιαίτερα στο στρατηγικό (πυρηνικό) επίπεδο. Από κει και πέρα, είναι μια μικρή σχετικά με τις ΗΠΑ οικονομία, με χρέος όμως 10% και όχι 200% του ΑΕΠ, η οποία συνεχίζει να έχει εγγενείς αδυναμίες αλλά και σοβαρά ατού. Κατέχει η Ρωσία τεράστιο ενεργειακό πλούτο και ήδη εξαρτά ενεργειακά την Ευρώπη, με υπερσύχρονους αγωγούς όπου ρέουν δις κυβικά στην ολοένα και πιο ενεργοβόρα αγορά της Ευρώπης. Δίπλα της η Ρωσία σ αυτό το στρατηγικής σημασίας προ όν που διαθέτει σε αφθονία έχει και την Κίνα, η οποία επίσης διψά για ενέργεια και η ενεργειακή σύνδεση Ρωσίας Κίνας εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς ενισχύοντας και τη συνολικότερη σχέση των δύο χωρών, παρά τις καχυποψίες που αναφέραμε Οι ΗΠΑ αποκτούν ανάλογο ενεργειακό ατού στο έδαφός τους, με τεράστιο οικολογικό αντίτιμο, όμως, από το σχιστολιθικό αέριο, και παρόλα αυτά τις εξαγωγές της χωρίζουν ωκεανοί από Ευρώπη Ασία. Να λοιπόν πως εξηγούνται οι εμμονές του Μπράιζα, το ναυάγιο της ΔΕΠΑ στη χώρα μας και μια ολάκερη δραστήρια υπονόμευση από ολάκερες ΗΠΑ στην ασήμαντη(;) οικονομικά Ρωσία. Τα οικονομικά μεγέθη σημαντικά αλλά όχι μοναδικά ατού του στρατηγικού αναστήματος Να γιατί όποιοι επιμένουν να βλέπουν μονάχα την οικονομική και όχι τη συνολική στρατηγική διάσταση των πραγμάτων συσκοτίζουν ηθελημένα ή αθέλητα την πραγματικότητα του κόσμου που ζούμε. Να σημειώσουμε επίσης πως τα εκατοντάδες δις κυβικά αερίου τα τελευταία χρόνια πληρώθηκαν πανάκριβα στη Ρωσία. Ταυτόχρονα, οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πως η Ρωσία είναι στην πρώτη γραμμή παγκόσμια σε μια σειρά κρίσιμες τεχνολογίες. Τελευταία έχει δώσει ρέστα με τις υποκλοπές ξεπερνώντας ίσως ακόμη και τις ΗΠΑ που μέχρι πρότινος ήταν αδιαμφισβήτητα μανούλες στο άθλημα. Είναι πρώτη η Ρωσία μαζί με τις ΗΠΑ στο διάστημα, στους δορυφόρους, στη νανοτεχνολογία, στα οπλικά συστήματα, στην τεχνολογία εξόρυξης υδρογονανθράκων και άλλων ορυκτών, ενώ αναπτύσσουν δυναμικά τα λιπάσματα, τις πρώτες ύλες (ουράνιο) κ.λπ. Όχι, δεν έχει το οικονομικό μέγεθος των ΗΠΑ ούτε της Κίνας, μα το σημαντικό της οικονομικό εκτόπισμα το βασίζει σε στρατηγικά προ όντα και σε υψηλή τεχνολογία και όχι σε κατσαρολικά σαν την Κίνα και άλλους αναπτυσσόμενους. Γι αυτό, και κυρίως λόγω στρατηγικής ισχύος, καθορίζει πράγματα στη συμμαχία των BRICS αλλά και γεννά καχυποψίες ιδιαίτερα στην επίσης φιλόδοξη Κίνα. Με βάση όλα αυτά, όλοι γνωρίζουν ότι οι προσπάθειες απομόνωσης της ρώσικης αρκούδας από τη Δύση έχουν πολιτικό και όχι οικονομικό χαρακτήρα. Επιδιώκουν την απομόνωσή της τώρα που μπορούν. Γι αυτό της έκοψαν τη φόρα με το στημένο πραξικόπημα με δολοφονική προβοκάτσια στην Ουκρανία. Συνεκτιμώντας τα γεωπολιτικά της φόντα και όρια η Ρωσία του Πούτιν απάντησε με το γνωστό αποφασιστικό τρόπο στην Κριμαία. Συνεχίζει να απαιτεί ξανά την εφαρμογή της συμφωνίας της 21 Φλεβάρη με τον Γιανουκόβιτς επιμένοντας στον αφοπλισμό των φασιστών και σε νέο σύνταγμα. Θέτει ζήτημα ομοσπονδίας και παράλληλα διαχειρίζεται την περίπτωση της Υπερδνειστερίας. Οι νατο κοί κλιμακώνουν την ψυχροπολεμική αντιπαράθεση και συγκεντρώνουν σιδερικά στην ευρύτερη περιοχή. Ο Πούτιν μιλάει με τη Μέρκελ, ωστόσο αφήνει το παιχνίδι των πιο ουσιαστικών διαπραγματεύσεων στον Λαβρόφ που είναι σε μόνιμη επαφή με τον Αμερικάνο Κέρι, με τον οποίο έχουν γνωριστεί για τα καλά από την κρίση στη Συρία, στην οποία η Ρωσία είχε τον τελικό λόγο. Αυτή η κρίση είναι σίγουρα διαφορετική και πρωτόγνωρα επικίνδυνη για τους λαούς. Στο εσωτερικό των ΗΠΑ, στο δημοκρατικό στρατόπεδο ενισχύεται η γερακίνα Χίλαρι Κλίντον, η δημοτικότητα του Πούτιν εκτινάσσεται στο 80% ενώ το 67% επιμένει να θέλει την προσάρτηση και άλλων περιοχών. Η Ρωσία αν δεν διεκδικούσε παγκόσμιο ρόλο, θα μπορούσε να μείνει στην προσάρτηση της Κριμαίας και να στραφεί στην Ανατολή. Δεν ξέρουμε πώς θα συνεχίσει η Ρωσία, που επιθυμεί τη διαπραγμάτευση και δρα με περίσκεψη, ακριβώς γιατί έχει μεγάλες βλέψεις. Ήδη το Der Spiegel διαβάζει στη συμπεριφορά της γερμανικής κοινής γνώμης αλλά και στο κατεστημένο της Γερμανίας, μια συμπεριφορά συμπάθειας και απολογητική της Ρωσίας του Πούτιν. Ίσως αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα που βασίζεται σε υλικούς γεωπολιτικούς όρους και όχι τόσο σε ιστορική συμπάθεια θέλουν να κρύψουν οι ακραίες αντιρωσικές τοποθετήσεις του Σόιμπλε. Ούτε φυσικά ξέρουμε πόσο ακόμα και μέχρι πού θα κλιμακώσουν την ένταση οι αμερικανονατο κοί. Τα διλήμματα και τα στριμώγματα είναι πολλά, όχι μόνο για τη Ρωσία. Οι συμμαχίες λεπτές, κρίσιμη η σημασία τους και πάντα λυκοσυμμαχίες. Όμως ξέρουμε πως ζούμε στην εποχή του ιμπεριαλισμού και πως ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός χαρακτηρίζει συνολικά την κίνηση των πραγμάτων, σε σύμπλεξη σήμερα με τη βαθειά κρίση του συστήματος σε Δύση και Ανατολή. Ο πόλεμος περιφερειακά και κεντρικά είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη με τα πιο εφιαλτικά ενδεχόμενα για τους λαούς ανοικτά, ταυτόχρονα με την καταστροφή και τη λεηλασία χωρών και των δικαιωμάτων του κόσμου της δουλειάς. Να γιατί η προλεταριακή επανάσταση συνεχίζει επίμονα να είναι ιστορική αναγκαιότητα για τους λαούς παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς που μπορεί και πρέπει ν ανατραπούν.

19 20 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 5 Απρίλη 2014 Η ιμπεριαλιστική επέμβαση κλιμακώνεται Οι σφαγές συνεχίζονται Κεντροαφρικανική Δημοκρατία Στο χάος των εθνοτικώνθρησκευτικών συγκρούσεων και εκατέρωθεν σφαγών που υποδαυλίζονται από τους ιμπεριαλιστές συνεχίζει να βυθίζεται η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Παράλληλα, την γαλλική -με τις ευλογίες του ΟΗΕ και την «ανοχή» του αμερικανικού ιμπεριαλισμούιμπεριαλιστική επέμβαση, από τις 5 του Δεκέμβρη του 2013 (με δύο χιλιάδες σήμερα στρατιώτες), ετοιμάζεται να πλαισιώσει δύναμη ανδρών από την Ευρωπα κή Ένωση. Ένα μικρό ιστορικό Ένα περίπου χρόνο πριν, ανατρέπεται από ένοπλους μισθοφόρους μουσουλμάνους της οργάνωσης «ΣΕΛΕΚΑ», με επικεφαλής τον Μισέλ Τζοτότζια, που, σημειωτέον, εμφανιζόταν φιλικότερος προς τον γαλλικό ιμπεριαλισμό, ο εκλεγμένος πρόεδρος Φρανσουά Μποζίζε, που προερχόταν από τη χριστιανική πλειοψηφία. Οι ένοπλοι μισθοφόροι της «Σελέκα» προέβησαν σε σφαγές, λεηλασίες και βιασμούς καθώς και σε πυρπολήσεις και καταστροφές χριστιανικών χωριών. Με πρόσχημα την έκρυθμη κατάσταση στη χώρα, στις 5 του Δεκέμβρη του 2013, η Γαλλία στέλνει στρατιώτες δήθεν για να φέρει στη χώρα την ηρεμία (οι οποίοι στην πορεία συμπληρώνονται από επιπλέον 400) ενώ έχουν αναπτυχθεί και τέσσερις χιλιάδες άνδρες της Αφρικανικής Ένωσης. Με τον Τζοτότζια να έχει χάσει τον έλεγχο της κατάστασης, ένοπλοι μισθοφόροι των χριστιανικών πολιτοφυλακών με την επονομασία «αντι- μπαλακά» ξεκινούν αντίποινα εναντίον του μουσουλμανικού πληθυσμού, επίσης με σφαγές και βιαιοπραγίες. Ο Τοτζότζια εξαναγκάζεται σε παραίτηση τελικά στις 11 του περασμένου Γενάρη και στις 23 του ίδιου μήνα, με τις ευλογίες της Γαλλίας, ορκίζεται «μεταβατική» πρόεδρος της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας η Κατρίν Σαμπά- Πανζά. Λίγες ώρες μετά την ορκωμοσία της, καλεί και άλλες ευρωπα κές δυνάμεις να «μιμηθούν το παράδειγμα της Γαλλίας», γιατί οι ξένες δυνάμεις που βρίσκονται στη χώρα «δεν είναι αρκετές»! Η Κατρίν Σαμπά- Πανζά, που στην ορκωμοσία της έβγαλε δεκάρικους λόγους για την εξασφάλιση της ειρήνης και της ευημερίας του λαού της χώρας «χωρίς εθνοτικές, περιφερειακές ή θρησκευτικές μεροληψίες», ήταν η ίδια που από τη θέση της δημάρχου της πρωτεύουσας Μπανγκί της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας έδειχνε ανοχή και αποσιωπούσε τις εκατέρωθεν σφαγές και τα άλλα φρικτά εγκλήματα που εξελίσσονταν κατά αμάχων... Το τελευταίο διάστημα, οι κατατρεγμένοι που αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο. Οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί μετακινούνται προς τον βορρά για να γλιτώσουν τα αντίποινα από τις χριστιανικές πολιτοφυλακές. Ταυτόχρονα, και στη βάση του μίσους που αναπτύσσεται, η οργάνωση «ΣΕΛΕΚΑ» στρατολογεί μέσα από αυτούς τους πληθυσμούς νέα μέλη και ανασυντάσσεται. Και ως επιστέγασμα αυτής της πραγματικά τραγικής για το λαό της χώρας κατάστασης, διαδίδονται φήμες μέχρι και για κομμάτιασμα της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας στα δύο, με κριτήριο δήθεν τη θρησκευτική σύνθεση των περιοχών. Τα πραγματικά επίδικα Η εξελισσόμενη γαλλική επέμβαση στη Κεντροαφρικανική Δημοκρατία είναι η τέταρτη στη σειρά ιμπεριαλιστική επέμβαση της Γαλλίας τα τελευταία δύο χρόνια στην Αφρική. Προηγήθηκαν η επέμβαση στη Λιβύη, την Ακτή Ελεφαντοστού και το Μαλί. (Και) Εδώ το πρόσχημα Του ΤΑΣΟΥ ΣΑΠΟΥΝΑ της ιμπεριαλιστικής επέμβασης που βαφτίστηκε «ανθρωπιστική αποστολή» ήταν «η ασφάλεια και η σταθερότητα της χώρας» και αφορμή πάρθηκε από τις κλιμακούμενες συγκρούσεις μεταξύ των δύο θρησκευτικών ομάδων της χώρας (χριστιανοί και μουσουλμάνοι). Φυσικά, και όπως έχουμε γράψει παραπάνω, η ιμπεριαλιστική επέμβαση που τώρα κλιμακώνεται όχι μόνο δε σταμάτησε αλλά ανέβασε σε παραπάνω επίπεδα τις εθνοτικοθρησκευτικές συγκρούσεις που εξελίσσονταν στη χώρα. Αναζητώντας έτσι τα πραγματικά αίτια της επέμβασης, δεν μπορούμε κατ αρχήν να μην επισημάνουμε πως η φτωχή αυτή χώρα διαθέτει πλούσια και κυρίως ανεκμετάλλευτα στο μεγαλύτερο μέρος τους κοιτάσματα πετρελαίου, χρυσού και διαμαντιών αλλά και ουρανίου (κύριο πυρηνικό καύσιμο). Νομίζουμε όμως πως μια πιο καθολική ματιά μπορεί να δώσει ερμηνείες που χωρίς να υποτιμούν την οικονομική πλευρά, ωστόσο την εντάσσουν σε μια ευρύτερη πολιτικοστρατηγική θεώρηση και άρα μπορεί να πλησιάζει πιο κοντά στην πραγματικότητα. Η Αφρική έχει μετατραπεί και αυτή σε ένα δευτερεύον πεδίο ενδο μπεριαλιστικού ανταγωνισμού, το οποίο μπορεί να υποβοηθήσει τον κάθε ιμπεριαλιστή στο να κερδίσει πόντους και ισχύ για να τα χρησιμοποιήσει στην αντιπαράθεση στο κύριο πεδίο (ευρωπα κός- ευρασιατικός χώρος). Ειδικά η Γαλλία χρησιμοποιεί την εμπειρία από την ιστορική της παρουσία σαν αποικιοκρατική δύναμη στην αφρικανική ήπειρο, για να ενδυναμώσει τους νεοαποικιοκρατικούς δεσμούς με περιοχές της ηπείρου. Σε συνεννόηση με τις τοπικές ελίτ ή μερίδες τους, προσπαθεί με αιματηρό τρόπο να προσδέσει στο ιμπεριαλιστικό άρμα της μια σειρά χώρες. Δεν είναι τυχαίο πως, με εξαίρεση την Λιβύη (που ήταν ιταλική αποικία), οι άλλες τρεις χώρες (Ακτή Ελεφαντοστού, Μάλι, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία) αποτελούσαν τμήμα μιας μεγάλης περιοχής που η Γαλλία κυριαρχούσε αποικιοκρατικά. Επίσης, ο γαλλικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί δια μέσου των κινήσεων αυτών να αντιμετωπίσει μια σειρά ζητήματα που εκ των πραγμάτων τού έχουν τεθεί. Προσπαθεί να περιορίσει την κινέζικη επιρροή και διείσδυση στην ήπειρο η οποία έβαινε αυξανόμενη τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Από την άλλη, χρησιμοποιεί τη δυνατότητά της να παρεμβαίνει στρατιωτικά, με σκοπό να αντισταθμίζει (όσο αυτό είναι δυνατό) την οικονομικοπολιτική ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρωπα κή Ένωση αλλά και για να την στριμώχνει γεωπολιτικά κάνοντας φανερή την αδυναμία του γερμανικού ιμπεριαλισμού να συνδυάσει την οικονομική του υπεροχή με τη στρατιωτική ισχύ. «Αδυναμία» που απορρέει από το γεγονός πως δεν έχει αποτινάξει από πάνω του τις συνέπειες της ήττας του Β Παγκόσμιου Πόλεμου. «Αδυναμία» που έχει σαν αποτέλεσμα η συμμετοχή της Γερμανίας στην στρατιωτική δύναμη που η ΕΕ θα στείλει στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία για να συμπληρώσει την γαλλική, να περιορίζεται στην παραχώρηση δύο μεταγωγικών αεροπλάνων για τη μεταφορά μέρους αυτής της στρατιωτικής δύναμης και 10 αξιωματούχων που θα πλαισιώσουν την έδρα της αποστολής της ΕΕ στις Βρυξέλλες. Φυσικά με αυτές του τις κινήσεις ο γαλλικός ιμπεριαλισμός μπαίνει στο μάτι και μιας σειράς άλλων ευρωπα κών ιμπεριαλιστικών χωρών, όπως της Αγγλίας, που έχει και αυτή αποικιοκρατικούς δεσμούς αίματος (κυριολεκτικά) με σημαντικές περιοχές της αφρικανικής ηπείρου. «Τέλος», δεν είναι αμελητέο το γεγονός ότι αυτές οι γαλλικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, για τις οποίες χρησιμοποιείται το αμερικανικό ιδεολογικό οπλοστάσιο (ανθρωπιστική κρίση κλπ.), μπαίνουν σφήνα και αμφισβητούν την πολύπλευρη αμερικανική διείσδυση οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού χαρακτήρα που εξελίσσεται στην μαύρη ήπειρο. Είναι λοιπόν η επέμβαση αυτή αποτέλεσμα της γενικότερης κατάστασης στα παγκόσμια πράγματα που χαρακτηρίζεται από την σύμπλεξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης με τη διαδικασία αναδιάταξης δυνάμεων στον κόσμο. Δηλαδή με έναν αιματηρό αγώνα δρόμου των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Έναν «αγώνα» που έχει ως αναπόσπαστα στοιχεία του τις συγκρούσεις για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη, ιδιαίτερα των πηγών ενέργειας, τον έλεγχο ή και την διαρπαγή κρίσιμων γεωπολιτικά περιοχών/χωρών που λειτουργούν σαν άξονες ή κόμβοι (βλέπε Ουκρανία) στην παγκόσμια γεωστρατηγική σκακιέρα. Έναν «αγώνα» που ξεκληρίζει λαούς και κομματιάζει στο διάβα του χώρες. Ειδικότερα για την Αφρική, μπορούμε να επισημάνουμε και τούτα. Αφού οι «πολιτισμένοι λευκοί» στέρησαν τον ανθό της μετατρέποντάς τον σε σκλάβο και γυρίζοντάς την ήπειρο αιώνες πίσω. Αφού με την αποικιοκρατική κυριαρχία την κράτησαν σε μια καθυστέρηση διαρκείας. Σήμερα, ως ιμπεριαλιστικές χώρες, παλεύουν για την επανακατάκτησή της, για την πλήρη απομύζηση του φυσικού της πλούτου, για την πιο στυγνή εκμετάλλευση των εργατικών της δυνάμεων και των λαών της. Παράγοντας σε μαζική κλίμακα φτώχεια, εξαθλίωση, σφαγές, πολέμους. Και μη διστάζοντας να χρησιμοποιούν και να υποδαυλίζουν εθνοτικές και θρησκευτικές διαφορές για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Επιτακτική η ανάγκη ανάπτυξης αντιιμπεριαλιστικού κινήματος Με αυτά τα δεδομένα, αποτελεί μέγιστη πρόκληση η «γη και το ύδωρ» που η ελληνική αστική τάξη, δια μέσου της κυβέρνησής της, παρέχει σ αυτήν την ιμπεριαλιστική δολοφονική επέμβαση. Το «Ελληνικό Στρατηγείο Επιχειρήσεων Ευρωπα κής Ένωσης» που εδρεύει στη Λάρισα τέθηκε υπό γαλλική διοίκηση (παρά τα ψελλίσματα των ντόπιων υποτακτικών να ανατεθεί η διοίκηση σε Έλληνα διοικητή), για να λειτουργήσει σαν επιχειρησιακό κέντρο των ευρωπα κών δυνάμεων που θα σταλούν στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Και είναι πολύ προκλητικό, σήμερα που η ΕΕ, σπρωγμένη από τον γαλλικό ιμπεριαλισμό και τις βασικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στα πλαίσιά της, επεμβαίνει στην φτωχή αυτή χώρα της Αφρικής, η ευρωπα κή αλλά και εγχώρια αριστερά «μας» να περιμένει πώς και πώς να συμμετέχει στις ιμπεριαλιστικές κάλπες της ΕΕ, να επενδύει τα πιο ανατρεπτικά δήθεν σχέδια στην ιμπεριαλιστική φάρσα των ευρωεκλογών κάνοντας πως έχει αχρωματοψία στο αίμα που αυτές στάζουν. Βέβαια τι να πει κανείς όταν το «Αριστερό Μέτωπο» στη Γαλλία (μέλος του Κόμματος της Ευρωπα κής Αριστεράς) στηρίζει την γαλλική ιμπεριαλιστική αποστολή... Η νεολαία και ο λαός μας πρέπει να διατρανώσουν την πλήρη αντίθεσή τους με αυτήν την ιμπεριαλιστική επέμβαση. Να απαιτήσουν να σταματήσει κάθε διευκόλυνση των φονιάδων και να απεμπλακεί η χώρα από τη δολοφονική αυτή «αποστολή». Θα είναι το ελάχιστο που πρέπει να κάνουν μπροστά στο μέγεθος της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας που εξελίσσεται για πολλοστή φορά.

20 Σάββατο 5 Απρίλη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 21 Για τις Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις Στη βιβλιογραφία, οι Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις (ΚοινΣΕπ) αναφέρονται ως μια μορφή της λεγόμενης «κοινωνικής οικονομίας» ή «τρίτος τομέας», «τρίτο σύστημα», «μη κερδοσκοπικός τομέας» κλπ. (όροι παρόμοιοι αλλά όχι ταυτόσημοι), που θεωρείται ο οικονομικός εκείνος τομέας ο οποίος δήθεν βρίσκεται μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα οικονομικής δραστηριότητας και εκπληρώνει τόσο οικονομικούς όσο και κυρίως κοινωνικούς σκοπούς. Από την κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο οι ΚοινΣΕπ εκθειάζονται ως μέσο για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, την κοινωνική ένταξη ευάλωτων ομάδων, την κάλυψη κοινωνικών αναγκών, την τοπική ανάπτυξη, την κοινωνική συνοχή κλπ. Και παρότι στις χώρες της ΕΕ παρόμοιες επιχειρήσεις και συνολικά η λεγόμενη «κοινωνική οικονομία» είναι γνωστά εδώ και χρόνια, στη χώρα μας η θεσμοθέτησή τους φαντάζει ως νέο «φρούτο» και προβάλλεται ως η απάντηση στα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί η οικονομική κρίση (ανεργία κλπ). Από διάφορες μερίδες της αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας, της αναρχοαυτονομίας κλπ., επίσης εκθειάζονται οι ΚοινΣΕπ, στα πλαίσια βέβαια της «κοινωνικής» ή/και «αλληλέγγυας οικονομίας», ως κομμάτι ενός «άλλου» κοινωνικού μοντέλου, ως νησίδες αυτοδιαχείρισης και κοινωνικής αυτοοργάνωσης, ως «νέου τύπου δομές» που είναι σε «ρήξη» με τις λογικές της αγοράς και που αν αναπτυχθούν θα εξελιχθούν σε μορφές δυαδικής εξουσίας κλπ. Πέρα από τις θεωρητικές-ιδεολογικές προεκτάσεις του ζητήματος (που ξεφεύγουν από τα πλαίσια αυτού του άρθρου), γεγονός είναι ότι, από τον Αύγουστο του 2011, που με το Νόμο 4019/2011 για την «Κοινωνική Οικονομία και Κοινωνική Επιχειρηματικότητα» («Νόμος Κατσέλη») θεσπίστηκαν στη χώρα μας οι ΚοινΣΕπ, μέχρι και σήμερα, έχουν συσταθεί πάνω από 400, πλήθος άλλες περιμένουν να εγκριθούν και καθημερινά νέες φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Από την υπό κατάληψη ΒΙΟΜΕ (υπό πτώχευση θυγατρική της ΦΙΛΚΕΡΑΝ) που ήδη πήρε αριθμό μητρώου και λειτουργεί πλέον ως ΚοινΣΕπ, μέχρι τους εργαζόμενους-απολυμένους της ΕΡΤ που μπλέχτηκαν σε μια τέτοια συζήτηση. Από τους απλήρωτους εργαζόμενους στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», μέχρι τους διαθέσιμους-απολυμένους σχολικούς φύλακες. Από «συνεταιρισμούς γονέων» με «κοινωνικά φροντιστήρια» κλπ., μέχρι απολυμένους δημοτικούς υπάλληλους σε υπηρεσίες καθαριότητας, παιδικούς σταθμούς, δομές άθλησης, πολιτισμού, εκπαίδευσης κλπ. Ουσιαστικά πρόκειται για μια νέα μορφή αστικού συνεταιρισμού σε διάκριση με τους αγροτικούς ή τους αστικούς συνεταιρισμούς που γνωρίζαμε μέχρι τώρα και που σύμφωνα με το Ν.4019/2011 λειτουργούν ως ένωση προσώπων (όχι κεφαλαίων), χωρίς υποχρεωτικό ελάχιστο κεφάλαιο, με τη διοίκηση να ασκείται ισότιμα (ένα μέλος-μία ψήφος) και, ανάλογα με το σκοπό τους, διακρίνονται σε α) ΚοινΣΕπ Ένταξης, που αποσκοπούν στην ένταξη στην οικονομική και κοινωνική ζωή ατόμων που ανήκουν σε Ευάλωτες Ομάδες Πληθυσμού (πχ. άτομα με αναπηρίες, εξαρτημένα ή απεξαρτημένα από ουσίες άτομα, οροθετικοί, φυλακισμένοι κλπ.), β) ΚοινΣΕπ Κοινωνικής Φροντίδας, που αποσκοπούν στην παραγωγή και παροχή προ όντων και υπηρεσιών κοινωνικού προνοιακού χαρακτήρα σε ηλικιωμένους, βρέφη, παιδιά, άτομα με αναπηρία, με χρόνιες παθήσεις κλπ. και γ) ΚοινΣΕπ Συλλογικού και Παραγωγικού σκοπού, που αποσκοπούν στην προώθηση της απασχόλησης, στην τοπική και περιφερειακή ανάπτυξη κλπ., μέσα από την παραγωγή προ όντων και την παροχή υπηρεσιών που αφορούν τη «συλλογικότητα» (πολιτισμός, εκπαίδευση, περιβάλλον, παροχές κοινής ωφέλειας κλπ). Από τις ΚοινΣΕπ που ιδρύθηκαν, οι περισσότερες είναι «Συλλογικού και Παραγωγικού σκοπού» (πάνω από 75%), λίγες οι «Κοινωνικής Φροντίδας» και ελάχιστες (κάτω από 5%) οι ΚοινΣΕπ Ένταξης. Παρά την πληθώρα των περιπτώσεων, μπορεί να γίνει ένας βασικός διαχωρισμός. Από τη μια, έχουμε τις διάφορες ΚοινΣΕπ που συστάθηκαν από άνεργους, νέους πτυχιούχους, απολυμένους κλπ, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα. Μια «αμυντική» κίνηση, φυσιολογική και δικαιολογημένη, απέναντι στην επίθεση του συστήματος που αντανακλά κυρίως το άγχος και την αγωνία αυτών των ανθρώπων «να κάνουν κάτι». Να μην αποδεχτούν την ανεργία και να διεκδικήσουν την επιβίωσή τους έστω δραστηριοποιούμενοι στον «μεταξύ κράτους και αγοράς»- χώρο της «κοινωνικής οικονομίας». Συνεταιρίζονται λοιπόν με τη μορφή της ΚοινΣΕπ, αποβλέποντας κυρίως σε προγράμματα επιχορηγήσεων και στις φορολογικές απαλλαγές που προέβλεπε ο Ν.4019/11 (οι φοροαπαλλαγές αυτές καταργήθηκαν με το Ν.4110/13). Δεν φιλοδοξούν να διαχειριστούν τη κρίση, δεν (αυτό)προβάλλονται ως «νέα δομή» ή «δυαδική εξουσία» και ούτε αποβλέπουν σε «κοινωνικούς μετασχηματισμούς» και άλλα συναφή. Μια κίνηση που έχει βέβαια «κοντά ποδάρια». Σε μια περίοδο που κοντά στην εργατική τάξη συνθλίβονται και τα μεσοστρώματα, που μικροεπαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενοι οδηγούνται μαζικά στα λουκέτα και στον αφανισμό, το «επιχειρείν» (έστω το κοινωνικό-συνεταιριστικό) κάθε άλλο παρά αποτελεί τη σίγουρη «διέξοδο», όπως θέλει να μας εμφανίζει το σύστημα. Για το λόγο αυτό, και επειδή δεν υπήρξε ούτε η οικονομική στήριξη ούτε «έτρεξαν» τα προγράμματα χρηματοδότησης (ΕΣΠΑ) που τους υποσχέθηκε η Κατσέλη, οι περισσότερες από αυτές τις ΚοινΣΕπ σήμερα καρκινοβατούν. Από την άλλη, οι ΚοινΣΕπ δεν θεσμοθετήθηκαν ούτε για να δώσουν διέξοδο στις επιχειρηματικές αναζητήσεις όσων θίγονται από την κρίση ούτε για να αναπτυχθεί ο «τρίτος-μη κερδοσκοπικός» τομέας της οικονομίας. Το κεφάλαιο δεν έχει τέτοιου είδους ευαισθησίες και άλλωστε ο μόνος «τομέας» που αναγνωρίζει και νοιάζεται είναι αυτός της αγοράς και του κέρδους. Και στις μέρες μας, παγκόσμια και στη χώρα μας, η τάση που κυριαρχεί είναι ακριβώς αυτή: αποδυνάμωση του όποιου κοινωνικού κράτους απόμεινε προκειμένου να εκχωρηθούν νέα πεδία δράσης και κερδοφορίας στο μεγάλο κεφάλαιο. Καταργούνται λοιπόν και συρρικνώνονται κοινωνικές κατακτήσεις, «αποσύρεται» το κράτος από τον όποιο κοινωνικό ρόλο έπαιζε μέχρι σήμερα και ως όχημα για να προωθηθούν πιο γρήγορα και με τις λιγότερες αντιδράσεις αυτές οι αντιλα κές επιλογές του κεφαλαίου χρησιμοποιούνται μεταξύ άλλων και οι ΚοινΣΕπ. Έτσι πχ το κράτος «αποσύρεται» από την υποχρέωσή του να μεριμνά για την οικονομική και κοινωνική επανένταξη ατόμων από ευάλωτες ομάδες (ανάπηροι, εξαρτημένοι, αποφυλακισμένοι κλπ.), τους βαφτίζει «επιχειρηματίες» και τους αφήνει να φροντίσουν οι ίδιοι για την επανένταξή τους μέσω της σύστασης μιας ΚοινΣΕπ! Εκεί βέβαια που αποκαλύπτεται σε όλη του την έκταση ο ρόλος των ΚοινΣΕπ είναι στους ΟΤΑ. Με μορφή χιονοστιβάδας, δεκάδες Δήμοι σ όλη την Ελλάδα προωθούν μέσω ΚοινΣΕπ απολύσεις εργαζόμενων, κατάργηση κοινωνικών δομών πρόνοιας-περίθαλψης, υποβάθμιση κοινωνικών υπηρεσιών, ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση δημοτικών υπηρεσιών κλπ. Μερικά παραδείγματα: - Μέσω ΚοινΣΕπ επιχειρείται να υποκατασταθούν οι υπηρεσίες προς ηλικιωμένους και ΑΜΕΑ που σήμερα παρέχονται από το πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι». Το πρόγραμμα λήγει στις 30/9/2014 και οι εργαζόμενοι (με ετήσιες συμβάσεις ορισμένου χρόνου) «προτρέπονται» από το υπουργείο να συστήσουν ΚοινΣΕπ, μήπως και αναλάβουν, ως ιδιώτες «επιχειρηματίες» πλέον, κάποιους από τους ηλικιωμένους. Δηλαδή, καταργούνται υπηρεσίες και δομές πρόνοιας, απολύονται αντί να μονιμοποιηθούν εργαζόμενοι και με την πρόταση για ΚοινΣΕπ επιχειρούν να «χρυσώσουν το χάπι» αποπροσανατολίζοντας τους εργαζόμενους. - Υπηρεσίες καθαριότητας κοινόχρηστων χώρων, οδοκαθαρισμών, εξωρα σμού και προστασίας του περιβάλλοντος κλπ ανατίθενται από Δήμους σε ΚοινΣΕπ που έχουν ως μέλη-εργαζόμενους απολυμένους συμβασιούχους δημοτικούς υπάλληλους (πχ Δήμος Αμαρουσίου). Δηλαδή μέσω ΚοινΣΕπ επιχειρείται ιδιωτικοποίηση δημοτικών υπηρεσιών, συμπίεση μισθολογικού κόστους και κατεδάφιση εργασιακών δικαιωμάτων για υπηρεσίες που πριν γίνονταν από μόνιμους, συμβασιούχους ή αορίστου χρόνου δημοτικούς υπαλλήλους. - Υπηρεσίες φύλαξης σχολικών κτιρίων αναλαμβάνονται από ΚοινΣΕπ που συστάθηκε από απολυμένους σχολικούς φύλακες (πχ Δήμος Γαλατσίου). - Κατά τον ίδιο τρόπο, άλλοι Δήμοι αναθέτουν σε ΚοινΣΕπ τη λειτουργία παιδικών σταθμών (Ίλιον Αττικής, Χα δάρι κ.α.), δημοτικών ωδείων (Μοσχάτο- Ταύρος, Αγ. Παρασκευή κ.α.), εργαστηρίων τέχνης (Χα δάρι κ.α.), δομών άθλησης και πολιτισμού (Καλλιθέα, Μοσχάτο- Ταύρος κ.α.) κλπ. Έτσι, με όχημα τις ΚοινΣΕπ, οι ΟΤΑ απαλλάσσονται από τα «βαρίδια» του παρελθόντος (προσλήψεις προσωπικού, εργασιακά δικαιώματα, μόνιμη και σταθερή εργασία κλπ) ενώ παγιώνεται και νομιμοποιείται το χαράτσωμα των δημοτών (μέσω «ανταποδοτικών τελών», τροφείων, συνδρομών, διδάκτρων κλπ), αφού πλέον οι δημοτικές υπηρεσίες παρέχονται όχι από τον Δήμο αλλά από ιδιώτες-«επιχειρηματίες». Τη στιγμή που απαγορεύουν τις προσλήψεις στους ΟΤΑ και απολύουν χιλιάδες συμβασιούχους, χρησιμοποιούν τις ΚοινΣΕπ για να καλύψουν τα κενά με κακοπληρωμένους, χωρίς δικαιώματα και ανακυκλούμενους εργαζόμενους. Και φυσικά εκτός από ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση έχουμε και υποβάθμιση των δημοτικών υπηρεσιών, πάντα στο όνομα της «ανταποδοτικότητας» και της «βιωσιμότητας» της επιχείρησης, όσο Κοινωνική-Συνεταιριστική και αν αυτή είναι Από την άλλη, μεγάλες εταιρείες-νομικά πρόσωπα «συνεταιρίζονται» με τους εργαζόμενους-μέλη των ΚοινΣΕπ και τις χρησιμοποιούν ως «δούρειο ίππο» προκειμένου να βάλουν στο χέρι δημοτικά κτίρια, μηχανήματα, οχήματα, εξοπλισμό, εγκαταστάσεις κλπ που συνήθως παραχωρούνται δωρεάν στις ΚοινΣΕπ από τους Δήμους. «Επιχειρηματίες» δηλαδή «με ξένα κόλλυβα» Και όπως ήδη αναφέρθηκε, οι μεγάλοι χαμένοι είναι οι εργαζόμενοι που, είτε ως μέλη-«αφεντικά» της ΚοινΣΕπ είτε ως τρίτοι που προσλαμβάνονται από αυτήν, εξαναγκάζονται να αποδεχτούν μισθούς πείνας, ανασφάλιστη εργασία, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων (επιδόματα, προ πηρεσία κ.ά.), πρόσκαιρες και ελαστικές σχέσεις εργασίας κλπ. Όσο λοιπόν και αν τις λουστράρουν ως κάτι «νέο», «πρωτοπόρο», «καινοτόμο» κλπ, μάλλον παρελθόν μας θυμίζουν οι ΚοινΣΕπ. Ένα παρελθόν άγριας ταξικής εκμετάλλευσης με τον εργαζόμενο χωρίς δικαιώματα, χωρίς ζωή, χωρίς προοπτική, έρμαιο του κέρδους και της καπιταλιστικής αγοράς. Σ αυτό το παρελθόν η εργατική τάξη έχει κάθε συμφέρον να αντιπροτείνει και να παλέψει για το δικό της μέλλον.