ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Transcript

1 Καθηγητὴς Ἀνδρέας Ἀθηναῖος University of Pennsylvania Lindback Award (1987) Villanova University ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΕΚ ΟΣΗ ΚΟΙΝΩΦΕΛΕΣ Ι ΡΥΜΑ* ΠΕΡΣΕΥΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ Ι ΡΥΜΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ Ν.Π.Ι.. Χορηγὸς ΑΑΕΛΛΑΣ

2 ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Β ΕΚ ΟΣΗ

3 Καθηγητὴς Ἀνδρέας Ἀθηναῖος University of Pennsylvania Lindback Award (1987) Villanova University ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΕΚ ΟΣΗ ΚΟΙΝΩΦΕΛΕΣ Ι ΡΥΜΑ* ΠΕΡΣΕΥΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ Ι ΡΥΜΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ Ν.Π.Ι.. Χορηγὸς ΑΑΕΛΛΑΣ

4 Πρώτη Ἀνακοίνωση Ε.Σ.Η.Ε.Α. Τετάρτη 5 Ἀπριλίου 2006 Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΓΙΑ τὴν ΗΜΟΚΡΑΤΙΑ KAI τὴν ΠΑΤΡΙ Α Πρώτη Εἰσήγηση ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΣΟΒΙΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΣΧΟΛΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ Τετάρτη 7 Ἰουνίου 2006 Ἡµερίδα γιὰ τὴν Ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγµατος.

5 Εὐγνωµονῶ τὸν Πατέρα µου Περσέα Ἀθηναῖο ποὺ µὲ µύησε στὴν Ἀναζήτηση τῆς Ἀλήθειας καὶ στὸ Φῶς, ἀλλὰ καὶ στὴν καθαρότητα τῆς Ψυχῆς. Τὸ Ἀρχαῖο Θέατρο τῆς Ἐπιδαύρου Ἱερὸ Μύησης στὸ Ἑλληνικὸ Φῶς.

6 Προλογίζοντας ιαχρονικά Κριτικὴ Θεάτρου Περσεὺς Ἀθηναῖος «ΟΡΝΙΘΕΣ» ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ Ἡ κωµῳδία αὐτή, γραµµένη τὸ 414 π.χ., ἀπὸ τὸν κυνικότατο Ἀριστοφάνη, θεωρεῖται,γενικά, ἡ πιὸ ἐµπνευσµένη σκηνικὴ δηµιουργία τοῦ ποιητῆ, ἡ πιὸ εὐφάνταστη, ἡ πιὸ χαριτωµένη, ἡ πιὸ εὐφυής. Καὶ τοῦτο, διότι τὸ ἔργο αὐτὸ ἀποµακρύνεται ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ὑφὴ πολλῶν ἄλλων, ποὺ ὅπως εἶναι γνωστό, εἶναι καὶ τὸ βασικὸ στοιχεῖο ἐξόρµησης τοῦ ἀνεπανάληπτου πνεύµατος τῶν αἰώνων. Ἀπὸ ὅσα ἄλλωστε, ὑπάρχουν γύρω ἀπὸ τὴν προσφορὰ τοῦ Ἀριστοφάνη, µεταξὺ τῆς «Εἰρήνης» καὶ τῶν «Ὀρνίθων» δὲν ὑπάρχει καµµιὰ ἄλλη, ἐνδιάµεσα ποὺ τὸ κείµενό της νὰ στηρίζεται στὴν πολιτική. Οἱ «Ὄρνιθες» πλαστουργοῦνται ἀπὸ ἕνα διάλογο, ὅπου κατὰ τὴ συνήθεια τοῦ ποιητῆ, διακωµωδοῦνται πρόσωπα τῆς ἐποχῆς του καὶ καταστάσεις, ὅπου τὸ γέλιο ἀναδύεται πηγαῖο. Με τοὺς «Ὄρνιθες» ὁ ποιητὴς ἐκφράζει µέσα ἀπὸ τὰ ὑπέροχα εὑρήµατά του, τὴν πολιτικὴ καὶ κοινωνικὴ ἀθλιότητα τῶν Ἀθηνῶν, ἀλλὰ καὶ θίγει τὴν ἄτυχη ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τῶν τότε διοικούντων τὸ λαό, ὑπονοώντας τὴν ἀποτυχοῦσα Σικελικὴ ἐκστρατεία. Ἐπάνω, ὅµως, ἀπὸ ὅλα αὐτά, ὁ Ἀριστοφάνης, µὲ τὴν εὐστροφία τῆς σκέψης του, µὲ τὸ δαιµόνιο τοῦ ΘΙΓΕΙΝ µὲ κωµικότητα, ὁµολογεῖ τὸν διακαὴ πόθο του, γιὰ τὴ δηµιουργία µιᾶς ἰδανικῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας, 11

7 ΠΕΡΣΕΥΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ αὐτῆς ποὺ εἶχε ὀνειρευτεῖ ὁ Πλάτων ὅπως τὴν καθορίζει στὴν «Πολιτεία» του. Ἡ σάτυρά του, ἄκακη, χωρὶς τὸ γνώριµο µένος ραπίζει, ὅσους ἀγνώστους στὴν κοινωνία, ἀναπηδοῦνται, ξαφνικά, στὴν πολιτικὴ «κονίστρα» διαλύοντας µὲ τὴν ἀπειρία τους τὰ ὅσα εἶχαν δηµιουργηθεῖ ἀπὸ τὴ φιλόπονη προσπάθεια τῶν συνετῶν. Ἐπίκεντρο αὐτῶν τῶν χαρακτήρων, εἶναι ὁ Συκοφάντης στοὺς Ὄρνιθες, ὁ ἐπαγγελµατίας ἀπὸ χαρακτήρα, καταδότης, ποὺ ἐπιχειρεῖ ἐµπλέκοντας ἀθώους ἀνθρώπους σὲ περιπέτειες, χωρὶς καµµιὰ ἀπὸ τὴν πολιτεία ἐξουσιοδότηση. Ὁ Ἀριστοφάνης µὲ τὴν εὔτολµη, πάντοτε σάτυρά του, ἀποκαλύπτει τὸν τύπο αὐτὸν ποὺ µὲ τὸ ἀζηµίωτο, φυσικὰ ἀλλὰ καὶ µὲ τὸ στόχο νὰ διασκεδάζει ὁ ἴδιος µὲ ὅσα δηµιουργεῖ σὲ βάρος ἀνύποπτων ἀνθρώπων, περιπλέκει µὲ ἄλλα πρόσωπα τὸ ἴδιο ὀχληρά, ὅπως εἶναι ἕνας ἀνόητος στιχουργός, ὁ ποιητής, ποὺ ἀµοιβόµενος ἐξυµνεῖ τοὺς κατέχοντας τὴν Ἀρχή. Ὁ Ἀριστοφάνης διασύρει ἀκόµα καὶ ἕναν ἱερέα, ποὺ σὲ κάθε περίπτωση προσπαθεῖ νὰ ὠφεληθεῖ ἐνῶ κοντὰ στοὺς ἄλλους πανάθλιους χαρακτῆρες, ποὺ κινοῦνται στὰ σκοτάδια τῆς κοινωνίας, εἶναι καὶ ὁ τυχοδιώκτης ἀπατεώνας ὁ χρησ- µολόγος, ποὺ ἐξαπατᾶ τοὺς ἀφελεῖς... Αὐτὰ τὰ πρόσωπα, µὲ ἄλλα παράσιτα τοῦ κοινωνικοῦ ὑποκόσµου, κινοῦνται στὴ κωµωδία αὐτή, ποὺ ὁ Αριστοφάνης τὰ διακωµωδεῖ καὶ τὰ ἐξευτελίζει σκηνικά. Τὸ πιὸ ἰσχυρὸ δίδαγµα στὸ ἔργο αὐτό, ποὺ δηµιουργεῖ καὶ τὸ πιὸ κωµικὸ στοιχεῖο, εἶναι ὁ Πισθέταιρος, κύριος πρωταγωνιστής, ποὺ ἐνῶ σὲ ὅλο τὸ διάλογο ἐµφανίζεται ὑµνητὴς τοῦ ἰδεατοῦ καὶ ἁγνοῦ πολίτη, παρουσιάζε- 12

8 ΠΡΟΛΟΓΙΖΟΝΤΑ ΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ται, τελικὰ χειρότερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἰδιοτελὴς καὶ καιροσκόπος. Ὁ Πισθέταιρος εἶναι ὁ ἐκπρόσωπος ὅλων ἐκείνων ποὺ κατὰ καιροὺς παρουσιάζονται σὰν σωτῆρες τοῦ λαοῦ τους, γιὰ νὰ ἀποκαλυφθοῦν πολὺ σύντοµα καταστροφεῖς του. Μὲ τὸ κήρυγµά τους, ὅτι θὰ µεταβάλλουν τὴ ζωὴ καὶ τὴ κοινωνία στὸ καλύτερο, ὁ ἀφελὴς πάντοτε λαὸς τῶν Ἀθηνῶν, παρασυρότανε γενόµενος συµµέτοχος σὲ ὅσα ἔπειτα κακά, ἐπέρχονταν. Τὸ πόσο ἐπίκαιρο, καὶ σήµερα εἶναι τὸ ἔργο αὐτό, εὔκολο εἶναι νὰ κατανοηθεῖ. Ἔµµεσα ὁ ποιητὴς παραδέχεται ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴ φύση τους ἔχουν µόνο ἀήθεις προαιρέσεις, καὶ συνεπῶς ἡ εὐδαιµονία καὶ ἡ ἀρετὴ πρέπει νὰ ἀναζητηθοῦν µόνον, στὸν οὐρανό. Μιὰ καὶ ὅσο στὴ γῆ θὰ ὑφίσταται καὶ ἕνας ποταπός, δὲν θὰ ὑπάρξει ποτὲ ἁρµονία διαβίωσης. Ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ θὰ συνεχίζεται στὸν ἴδιο ρυθµό, χωρὶς κανεὶς νὰ παρουσιασθεῖ ἱκανὸς γιὰ νὰ µεταβάλλει τὸν ροῦν τῆς κοινωνίας. Ὁ Ἀριστοφάνης ὅµως, δὲν θὰ σταθεῖ µόνο στὸ σηµεῖο τῆς ἀποκάλυψης τῆς σαθρότητας τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. ιεισδύει βαθύτερα στὴν ψυχολογία τοῦ ἀτόµου, ποὺ τὰ δικά του σφάλ- µατα τὰ ἀποδίδει στὴν ἀδιαφορία τῶν θεῶν. Βλέποµε λοιπὸν τὰ πρόσωπα τοῦ ποιητῆ νὰ στρέφονται ἐχθρικὰ πρὸς τοὺς θεούς, ὄχι µόνο στοὺς «Ὄρνιθες» ἀλλὰ καὶ στὶς «Νεφέλες», στοὺς «Ἱππεῖς» στὸν «Πλοῦτο» κ.λ.π. γιὰ νὰ ἀποβάλλουν τὶς προσωπικές τους εὐθῦνες. Εἶναι τὸ ἀνθρώπινο ἐλάττωµα, νὰ µὴν παραδέχεται κανεὶς τὴν εὐθύνη γιὰ τὶς πράξεις του. Μὲ πνευµατικὴ εὐελιξία, ὁ Ἀριστοφάνης πορεύεται στὴν εὐφάνταστη κωµῳδία του, στήνοντας τὴν ὀνειρικὴ Νεφελοκοκκυγία, ἀνάµεσα γῆς καὶ οὐρανοῦ, ὅπου µόνον ἐκεῖ δηµιουργεῖται ἡ τίµια 13

9 ΠΕΡΣΕΥΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ καὶ ἀγαθὴ κοινωνία, ὅπου δὲν θὰ ὑπάρχει κακία, φθόνος, ἰδιοτέλεια καὶ παγίδες ἀπὸ ὁποιοδήποτε συκοφάντη. Κλασικοὶ οἱ τύποι τῶν παλαιῶν Ἀθηναίων Πισθέταιρου καὶ Εὐελπίδη. Ἀπογοητευµένοι ἀπὸ τὴν ἀθηναϊκὴ κοινωνία καὶ τὴν εὐτελῆ συµπεριφορὰ τῶν πολιτικῶν, ἀναζητοῦν νὰ ἀνακαλύψουν σὰν τὸν ιογένη, ὄχι µόνον ἕναν ἄνθρωπο, ἀλλὰ κάποιο τόπο, ὅπου θὰ τοὺς εἶναι δυνατὸ νὰ περάσουν ἄνετα τὴν ὑπόλοιπη ζωή τους. Μὲ τὴν πλήρη γνώση, ὅτι στὴ γῆ δὲν θὰ ὑπάρξει ποτὲ κοινωνικὴ ἰσορροπία, καταλήγουν στὴν ἀπόφαση νὰ ζητήσουν ἄσυλο στὴν κοινωνία τῶν πουλιῶν. Ἀπὸ τὸ σηµεῖο αὐτὸ ἀρχίζει ἡ φιλοσοφία τοῦ Ἀριστοφάνη. Ἡ παράσταση ποὺ ἔδωσε ὁ θίασος «Μοντέρνου Θεάτρου» ἱκανοποίησε. Μονταρισµένη καὶ σκηνοθετηµένη ἀπὸ τὸν Γιῶργο Μεσσάλα, µὲ τὴ γνώριµη εὐσυνειδησία του, κινήθηκε στὸ εὐρὺ περιβάλλον τοῦ Λυκαβηττοῦ, µέσα σὲ σκηνικὰ Ἀλέκου Φασιανοῦ καὶ µὲ χαρούµενη µουσικὴ τοῦ Θόδωρου Ἀντωνίου, ποὺ ἔδωσε εὐκαιρία στὸν Γιῶργο Μεσσάλα νὰ διδάξει εὔστοχα τὶς ἁρµονικὲς κινήσεις τοῦ χοροῦ, ποὺ παίζει τὸν πιὸ ζωντανὸ ρόλο ὡς τὸ τέλος. Ὁ ἴδιος ὑπηρέτησε τὸν ρόλο τοῦ Πισθέταιρου µὲ ἄψογο λόγο, πλαισιωµένος ἀπὸ τὸν Γιῶργο Λέφα ποὺ ἐνσάρκωσε σωστὰ τὸν Εὐελπίδη. Τὸ πολυπρόσωπο ἔργο δὲν δίνει τὴν εὐκαιρία ἀναφορᾶς ὅλων, ποὺ ἀποτελοῦν τὸν θίασο, καὶ ποὺ προσφέρουν στὴν παράσταση πολύτι- µη τὴν συµβολή τους. «ΗΜΕΡΗΣΙΑ» 5 Ὀκτωβρίου

10 ΑΝ ΡΕΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ - ΗΜΑΓΩΓΟΙ ΛΑΪΚΙΣΤΕΣ - ΣΟΦΙΣΤΕΣ Στὴν διαχρονικὴ διαπάλη τοῦ Καλοῦ µὲ τὸ Κακό, τῆς Ἀλήθειας µὲ τὸ σκοτάδι τῆς ἐξουσίας, οἱ µηχανισµοὶ ἀναπαραγωγῆς τῆς Ἐξουσίας χρησιµοποίησαν σὰν ἐργαλεῖα, τὴν «Ἀπάτη», τὴν ηµαγωγία, τὸν Λαϊκισµὸ καὶ τὴν Σοφιστία. Ἀπάτη κατὰ τὸ ποινικὸ ίκαιο εἶναι ἡ παράθεση ψευδῶν στοιχείων, ὡς πραγµατικῶν. Ἀπάτη εἶναι π.χ. νὰ δηλώνονται ψευδεῖς ἀκροαµατικότητες ἢ νὰ σοῦ ἐγχειρίζεται µιὰ Πλαστὴ Ἐπιταγὴ ὡς γνήσια. ηµαγωγία εἶναι νὰ ὑπόσχεσαι στὸ Λαό, αὐτὸ ποὺ πραγµατικὰ εἶναι Ἀληθινὸ καὶ Ὀρθό, ἐνῶ σὺ ὁ ηµαγωγὸς γνωρίζεις ὅτι δὲν πρόκειται νὰ τὸ πράξεις ποτὲ πρὸς ὄφελός του. Λαϊκισµὸς εἶναι νὰ ὑπόσχεσαι στὸ Λαὸ πράγµατα ποὺ ἐνῶ ἐσὺ γνωρίζεις ὅτι εἶναι ἐπιβλαβῆ γιὰ αὐτὸν καὶ δὲν ὑπηρετοῦν τὴν Ἀλήθεια, ὅµως ἱκανοποιοῦν τὸ θυµικὸ καὶ τὸ ἔνστικτο τοῦ πλανηµένου Λαοῦ. Ἡ Σοφιστία εἶναι ὅµως τὸ χειρότερο ἐργαλεῖο τῆς ἀναπαραγωγῆς τῆς Ἐξουσίας ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα, γιατὶ µὲ τὴν Σοφιστία διαµορφώνεις τὸ πιστεύω καὶ τὴν ἀντίληψη ἑνὸς Λαοῦ, κάνοντάς τον νὰ πιστεύει ὅτι αὐτὸ ποὺ ὄντως ἀντιλαµβάνεται, ἀκόµα καὶ ὡς ἐπιζήµιο γιὰ τὸν ἴδιο, εἶναι «ἀπαραίτητο». Ἡ Σοφιστία εἶναι ἡ χειρότερη µορφὴ ἠθεληµένου ψυχικοῦ καὶ πνευµατικοῦ ἐξαναγκασµοῦ καὶ συνειδητῆς χειραγώγησης τῆς βούλησης τῶν Πολιτῶν, ἐναντίον κάθε διαχρονικῆς Ἀξίας καὶ Ἀλήθειας, ὥστε νὰ ἀποδεχθοῦν καὶ νὰ συνηγορήσουν γιὰ πράξεις καὶ 15

11 ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ παραλείψεις τῆς Ἐξουσίας, ποὺ προδήλως βλάπτουν τοὺς Πολίτες καὶ τὴν Πολιτεία, ἀναπαράγουν ὅµως τὴν Ἐξουσία. Ἡ Σοφιστία εἶναι ἡ µέθοδος ἐκείνη ποὺ κάνει τοὺς Πολίτες νὰ ἀποδεχθοῦν τὶς ἐναντίον τους πράξεις τῆς Ἐξουσίας ὡς ἀπαραίτητες, ἔτσι ὥστε ὄχι µόνο νὰ τὶς ἀποδεχθοῦν ἀναντίρρητα, ἀλλὰ καὶ νὰ τὶς στηρίξουν. Ἡ Ἀπάτη, ἡ ηµαγωγία, Ὁ Λαϊκισµός, ἡ Σοφιστία, ἐναλλάσσοντο στὶς διάφορες ἐποχὲς ὡς ἐργαλεῖα ἀναπαραγωγῆς τῆς Ἐξουσίας. Ὁ Σωκράτης στὴν ἐποχή του πολέµησε τοὺς Σοφιστὲς (ποὺ ἐµφανίζοντο ὡς «ἐκσυγχρονιστὲς» καὶ «µεταρρυθµιστές»), καὶ ἐκεῖνοι φρόντισαν νὰ τὸν ἐξολοθρεύσουν. Τὸ χαρακτηριστικὸ τῆς δικῆς µας ἐποχῆς, εἶναι ὅτι στὸ µηχανισµὸ ἀναπαραγωγῆς τῆς ἐξουσίας ποὺ φέρει τὸ εὐφηµιστικὸ ὄνοµα «παγκοσµιοποίηση», τὸ κυρίαρχο ἐργαλεῖο εἶναι ἡ Σοφιστία Ὁ Σωκράτης πίνει τὸ κώνειο. 16

12 ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΩΝ ΣΤΑΘΕΡΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ Τὰ Συντάγµατα διακρίνονται σὲ Σταθερά, ἐκεῖνα ποὺ δὲν µεταβάλλονται εὔκολα, ἐνῶ στὴν ἄλλη ἄκρη εὑρίσκονται τὰ Συντάγµατα ποὺ µεταβάλλονται τόσο εὔκολα ὅσο ἕνας ἁπλὸς Νόµος. Ἀπὸ τὸ Α ἔτος τῆς Νοµικῆς διδασκόµεθα τὰ πλεονεκτήµατα τῶν Σταθερῶν Συνταγµάτων, ποὺ θὰ µποροῦσαν νὰ συνοψισθοῦν, ὅτι διασφαλίζουν µιὰ πορεία σὲ ἕνα Ἔθνος, σὲ ἕνα Λαὸ ποὺ ἔχει Συνέχεια καὶ Συνέπεια, στοιχεῖα ποὺ εἶναι ἀπαραίτητα, γιὰ νὰ «συγκροτηθεῖ» ἡ ὁποιαδήποτε «ηµιουργία», «ἐξέλιξη», «ἀνάπτυξη» καὶ πρόοδος. Ἡ Ἐξέλιξη στὸ χρόνο διασφαλίζεται ἀπὸ τὸ δεδοµένο ὅτι τὸ Σύνταγµα εἶναι τὸ πλαίσιο τῶν Βασικῶν ἀρχῶν, τῶν Θεµελιωδῶν ἀρχῶν, (ἔτσι ὥστε νὰ ἐξασφαλίζεται ἡ Συνέχεια καὶ ἡ Συνέπεια), ἐνῶ ἡ ἐξέλιξη διασφαλίζεται ἀπὸ τὸν χῶρο ποὺ δίνει τὸ Σύνταγµα στὸν Κοινὸ Νοµοθέτη, ὁ ὁποῖος µπορεῖ ἄνετα νὰ Νοµιµοποιήσει (Ἀποδεχθεῖ - Ἀναγνωρίσει - Στηρίξει) τὴν βούληση τοῦ Λαοῦ ὅπως ἐκφράζεται σὲ κάθε ἐποχή. Ἔτσι µὲ τὰ Σταθερὰ Συντάγµατα ιασφαλίζεται ἡ ιαχρονικότητα τῶν Ἀρχῶν καὶ τῶν Ἀξιῶν ἑνὸς Ἔθνους, ἑνὸς Λαοῦ, µιᾶς Κοινωνίας καὶ ταυτόχρονα ἡ διαφορετικὴ (µέσα στὸ χρόνο) ἔκφραση καὶ ὑλοποιησή τους. 17

13 ΑΝ ΡΕΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ Ἕνα Σταθερὸ Σύνταγµα προστατεύει ἀπὸ τοὺς ηµαγωγοὺς ἀλλὰ κυρίως ἀπὸ τοὺς Σοφιστές, οἱ ὁποῖοι πάντα µὲ τὸ προσωπεῖο τοῦ «Ἐκσυγχρονισµοῦ» καὶ τῆς «Μεταρρύθµισης», ἐπιδιώκουν νὰ χειραγωγήσουν τὸν Λαὸ ἐναντίον τῶν Συµφερόντων του καὶ ὑπὲρ τῆς Ἐξουσίας, ποὺ εἶναι πάντα εἴτε ΤΥΡΑΝΝΙΚΗ εἴτε (στὴν καλύτερη περίπτωση) «Ὀλιγαρχική». Ἔργο τῆς Κυβέλης Ἀθηναίου (1990). Ὁ πίνακας τῆς Κυβέλης Ἀθηναίου ἐµφανίζει τὴν θέση τοῦ Λαοῦ ὅπως τὴν προσδιορίζει ὁ πόθος τοῦ θυµικοῦ τῶν σὲ κάθε ἐποχὴ Ἐξουσιαστῶν. Ὁ Λαὸς ὡς διαχρονικὸς Σύσιφος ἐπιδιώκεται νὰ κρατεῖται στὴν θέση αὐτὴ ἀπὸ συνειδητὴ πολιτικὴ ἐπιλογή, τῆς ὁποίας ἡ ἐφαρµογὴ ἀσκεῖται µὲ µανία ἀπὸ τοὺς Ἐξουσιαστὲς καὶ τοὺς ὑπηρέτες τους. 18

14 ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ Ἕνας Λαὸς ικαιοῦται νὰ ὁρίζει τὴν µοῖρα του, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀσκεῖται αὐτὸ στὴν Πράξη, ἡ ὅποια ἀναθεώρηση ἑνὸς Συντάγµατος, ἀκόµα καὶ µέχρι πλήρους ἀνατροπῆς του, θὰ πρέπει νὰ γίνεται µὲ καθολικὸ ηµοψήφισµα καὶ µὲ συνειδητὴ συµµετοχὴ τοῦ Λαοῦ. Ἡ συνειδητὴ συµµετοχὴ ἐξασφαλίζεται: Α). Ὅταν ὅλες οἱ πλευρὲς (ἀκόµα καὶ οἱ Σοφιστὲς ἐντολοδόχοι χειραγώγησης τῶν συνειδήσεων τοῦ Λαοῦ), ἔχουν ἴσες εὐκαιρίες νὰ ἀναλύσουν στὸ λαὸ τὶς θέσεις τους: π.χ. τὸ ηµοψήφισµα τοῦ ΟΧΙ στὸ Σχέδιο ΑΝΑΝ τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἄκουσε ὅλες τὶς θέσεις, ἀκόµα καὶ ἐκεῖνες τῆς σκληρῆς προπαγάνδας καὶ ἔγινε ἀποδέκτης ἀκόµα καὶ µεθόδων τῶν κυνικῶν δούλων ποὺ εἶχαν ἐντολὴ νὰ χειραγωγήσουν καὶ νὰ ἐξαναγκάσουν τὴν βούλησή του νὰ ἀποδεχθεῖ ὡς «ΚΑΛΟ» τὴν διάλυση τῆς Κυπριακῆς ηµοκρατίας, χρησιµοποιώντας ἀκόµα καὶ ἀντιδηµοκρατικὰ ἐργαλεῖα, ὅπως εἶναι: ὁ ψυχικὸς ἐξαναγκασµός, ἡ «ἀπειλή», ὁ «ἀπροκάλυπτος ἐκφοβισµός». «ἂν δὲν ψηφίσετε ΝΑΙ ἀπὸ τὴν ἐπαύριο τοῦ ηµοψηφίσµατος θὰ ὑποστεῖτε τὰ ἑξῆς...» Β). Ὅταν ὁ Λαὸς ἔχει ἀνεπτυγµένη ἐλεύθερη Πολιτικὴ Συνείδηση καὶ ἱκανότητα, ἀλλὰ καὶ δυνατότητα Ἐλεύθερης Ἔκφρασης τῆς Πολιτικῆς του Βούλησης. Αὐτὴ εἶναι µιὰ ἄλλη σηµαντικὴ παράµετρος, καθὼς 19

15 ΑΝ ΡΕΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ προϋποθέτει Λαοὺς καὶ Κοινωνίες µὲ ἀξίες καὶ ἀρχές, µὲ ὑψηλὴ Πολιτιστικὴ Καλλιέργεια, ἱκανὴ Παιδεία, ἱκανότητα, δυνατότητα ἀλλὰ καὶ δίψα γιὰ ἐλεύθερη σκέψη καὶ κριτικὴ ἀλλὰ καὶ συνείδηση τῆς ἀξίας τῆς Ὕπαρξης Κοινωνικοῦ Ἱστοῦ (ἡ αἴσθηση τοῦ «Μαζί»). Αὐτὰ τὰ «συστατικά», ποὺ ἦταν συστατικὰ τῆς Ἑλληνικῆς Κοινωνίας µέχρι καὶ τὴν δεκαετία τοῦ 1980, εἶναι οὐσιαστικὰ καὶ δύσκολα ἀντίδοτα στοὺς Σοφιστικοὺς Μηχανισµοὺς τῆς «ἐκ τῶν ἄνω - ἐξαναγκαστικῆς διαµόρφωσης τῆς Κοινῆς Γνώµης». Γιὰ νὰ ὑπάρξει ἡ δυνατότητα διαµόρφωσης τῆς Κοινῆς Γνώµης Σοφιστικὰ - Ἐξαναγκαστικὰ θὰ πρέπει ἕνας λαός, µιὰ κοινωνία, ἕνας/µιὰ πολίτης νὰ ἔχει πάψει νὰ χρησιµοποιεῖ ἀξίες, ἀρχὲς καὶ ἀφαιρετικὲς ἔννοιες γιὰ τὴν ἀξιολόγηση Μακροκοινωνικῶν καὶ Μακροοικονοµικῶν µεγεθῶν, καὶ ταυτόχρονα ἡ Παιδεία του καὶ ἡ καλλιέργειά του νὰ εἶναι τόσο ἀδύναµες, ὥστε νὰ µποροῦν ἄλλες δυνάµεις, χωρὶς τὴν δική του/ της ἐνεργὸ βούληση καὶ κρίση, νὰ καθορίζουν τὸ τί εἶναι ἀποδεκτό, ἢ τὴν λογικὴ τῶν συµβαινόντων. Ἡ Μετατροπὴ τοῦ ἐνεργοῦ, ἐλεύθερα σκεπτόµενου, «ἐρωτικοῦ»/«ἐρωτικῆς» πολίτη σὲ ἕνα ἄδειο ἀπὸ σκέψεις, συναίσθηµα καὶ πάθος ὄν, ποὺ δὲν «ζεῖ» ἀλλὰ συµπεριφέρεται σύµφωνα µὲ ἄνωθεν ἐπιβαλλόµενα «µοντέλα», σὲ µιὰ ζωὴ συµπεριφορᾶς, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον «ἠλίθιου καταναλωτὴ µὲ ἐπώνυµη χαρτοσακούλα», τὴν ὁποία αὐτὸς νοµίζει πὼς ἐπιλέγει ἐλεύθερα, περνάει µέσα ἀπὸ διαδικασίες «κλεισίµατος τοῦ µυαλοῦ», ποὺ ἔχουν ἐφαρµοσθεῖ µὲ ἐπιτυχία καὶ σὲ ἄλλους λαοὺς (βλ. The Closing of The American Mind). Ἡ µετατροπὴ τῆς Κοινωνίας τῶν Πολιτῶν σὲ ἄβουλες Μά- 20

16 ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ζες ἐπιτυγχάνεται ἀπὸ διαδικασίες ποὺ φτωχαίνουν τὴν γλῶσσα, καὶ τὴν Παιδεία, µέσα ἀπὸ τὸν ἔλεγχο καὶ τὴν ἐξαγορὰ τῶν Πνευµατικῶν Ταγῶν (βλ. Κρατικοδίαιτοι Πανεπιστηµιακοὶ Ἐρευνητές), µέσα ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς «διανοµῆς» τοῦ προβληµατισµοῦ καὶ τῆς γνώσης, (ΜΜΕ, Ἐκδοτικοὶ Οἶκοι), ποὺ ἐλαττώνουν τὴν καλλιέργεια τῶν Πολιτῶν (ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ καὶ ΕΠΙ- ΑΥΡΟΥ ὡς «µυητικὴ Πανήγυρις») µέσα ἀπὸ τὴν προοδευτικὴ ἐλάττωση τῆς Προσφορᾶς Πολιτισµοῦ σὲ ὅλο τὸ Λαὸ καὶ/ἢ µέσα ἀπὸ ἐµπορευµατοποίηση ἐπιλεκτικὴ καὶ σὲ συγκεκριµένες µικρὲς ὁµάδες «πώληση» Πολιτισµοῦ (ποὺ µόνο καὶ ποὺ «πωλεῖται» χάνει τὸ περιεχόµενο καὶ τὴν ἀποστολή του), καὶ τὴν µέσα ἀπὸ µιὰ «οἰκονοµικὴ ἀνατροπή», ἀλλὰ καὶ µὲ τὰ συνεχῆ ἐρεθίσµατα «Ὑποκουλτούρας» (ἀξεστοσύνης) καὶ «Κουλτούρας» (συµπεριφορᾶς χωρὶς περιεχόµενο) ἀντὶ ἐρεθισµάτων πολιτισµοῦ, ἀπὸ ὅλα τὰ µέσα παραγωγῆς καὶ «διανοµῆς» τοῦ Πολιτισµοῦ καὶ τῆς Γνώσης. Ἕνας ἀδύναµος σὲ Παιδεία (Γνώση) καὶ Πολιτισµὸ (συνείδηση Ἀξιῶν) λαός, δὲν ἔχει ἀντισώµατα στὴν καταναγκαστικὴ διαµόρφωση τῆς «γνώµης» ΤΟΥ (!)(?), καθὼς δὲν ἔχει ἐκεῖνες τὶς δυνατότητες τῆς κρίσης σὲ ἀτοµικὸ καὶ συλλογικό, διαλεκτικὸ καὶ ἀναλυτικὸ ἐπίπεδο ποὺ εἶναι προϋποθέσεις γιὰ νὰ ὑπάρχει ἐλεύθερη βούληση καὶ ἱκανότητα ἐλεύθερης ἐπιλογῆς, ἀτοµικὴ καὶ συλλογική. Καὶ ἀφοῦ ἀφαιρεθοῦν (καὶ ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ λαὸ) σκόπιµα καὶ ὕπουλα αὐτὲς οἱ προϋποθέσεις, ὁ λαὸς καθοδηγεῖται νὰ πιστεύει ὅτι εἶναι ἐλεύθερη ἐπιλογὴ του, τὸ νὰ ἀποδέχεται ἐπιλογὲς καὶ ἀποφάσεις ποὺ ἀπὸ πρὶν ἔκαναν ἄλλοι γιὰ αὐτόν. 21

17 ΑΝ ΡΕΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ Ἡ Συνειδητὴ Συµµετοχὴ εὐνουχίζεται καὶ ἀπό τὴν µετάλλαξη τῆς κοινωνίας τοῦ µαζί, µιᾶς Κοινωνίας µὲ συνειδητὴ τὴν Μακροκοινωνική της ιάσταση, σὲ µιὰ «ὁµοούσια καὶ ἀδιαίρετη» ὀντότητα µὲ συγκεκριµένη ἐννοιολογικὴ ταυτότητα συνδετικῶν καὶ προσδιοριστικῶν ἀξιῶν, στὴν αρβινικὴ Κοινωνία τῆς Ζούγκλας, µὲ µοναδικὴ διάσταση τὴν ἀνταγωνιστικὴ συναλλακτικὴ σχέση τῶν ἀποµονοµένων «ἐγὼ» ποσοτικὰ προσδιοριζοµένων χωρὶς ἐννοιολογικὴ ὀντότητα, ἢ ταυτότητα, µὲ «κουλτούρα» (ἀποδεκτὴ µαζικὴ καὶ χωρὶς περιεχόµενο συµπεριφορά), ἀλλὰ ὄχι Πολιτισµό. Στὶς Συνθῆκες ὅµως αὐτὲς δὲν ὑπάρχει δυνατότητα συνειδητῆς συµµετοχῆς, µιᾶς καὶ ἕνας «ὑπνωτισµένος» - Παθητικὸς Λαὸς εὔκολα χειραγωγεῖται καὶ εὔκολα τοῦ διαµορφώνουν γνώµη ποὺ νοµίζει πὼς εἶναι δική του, καὶ σὲ µιὰ τέτοια κατάσταση ἀναδεικνύεται ὡς κρίσιµο στοιχεῖο, τὸ «µέτρο» στὸ ὁποῖο ὁ λαὸς ἔχει χάσει τὴν ἱκανότητα ἀλλὰ καὶ τὴν δυνατότητα τῆς Ἐλεύθερης Ἔκφρασης τῆς Πολιτικῆς του Βούλησης, καὶ τὸ κατὰ πόσο τὰ ἐναποµείναντα ἀντισώµατα εἴτε σὲ ποσοστὸ ἐνεργῶν πολιτῶν εἴτε σὲ κατάσταση ἐν δυνάµει (ἐν ὕπνῳ), ἀλλὰ δυνάµενη νὰ ἐνεργοποιηθεῖ δυνατότητα (προσωρινὰ) Παθητικῶν Πολιτῶν, ἀφήνουν τὴν δυνατότητα Πολιτικῆς Ἀνάταξης τῆς Συνειδητῆς Συµµετοχῆς. Ὁ Γαλλικὸς λαός, στὸν ὁποῖο δόθηκε ἡ δυνατότητα συµµετοχῆς στὸ ηµοψήφισµα γιὰ τὴν Συνταγµατικὴ Συνθήκη τῆς Εὐρώπης, ἔδειξε οὐσιαστικὰ ἀποθέµατα Παιδείας καὶ Πολιτισµοῦ ποὺ ἀντιπαρατάχθηκαν στὴν Σοφιστικὴ διαµόρφωση τῆς Κοινῆς Γνώµης. Ὅµως καθὼς µὲ τὴν βιολογικὴ διαδικασία νέες 22

18 ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ σειρὲς Πολιτῶν µὲ ποιὸ φτωχὸ δυναµικὸ Παιδείας καὶ Πολιτισµοῦ προστίθενται στὸν Πολιτικὸ Ὀργανισµὸ ἑνὸς λαοῦ, ἐνῶ ἄλλες µὲ ὑψηλότερο δυναµικὸ (Παιδείας καὶ Πολιτισµοῦ) βιολογικὰ ἀποχωροῦν, οἱ δυνάµεις ποὺ ἐπιδιώκουν τὴν χειραγώγηση τῶν λαῶν καὶ τὴν διαµόρφωση τῆς Γνώµης καὶ τῆς Συµπεριφορᾶς τους, ἐλπίζουν ὅτι προοδευτικὰ τὰ ἀντισώµατα θὰ λιγοστεύουν ἀποκλειοµένης τῆς Πολιτικῆς Ἀνάταξης τῆς Συνειδητῆς συµµετοχῆς τῶν λαῶν στὸν προσδιορισµὸ τῆς µοῖρας τους, καὶ οὕτω οἱ λαοὶ θὰ ποδηγετηθοῦν πλήρως. Σὲ µιὰ τέτοια ἐκδοχὴ ἡ δυνατότητα ἀνάταξης θὰ εἶναι Πολιτισµικὴ ἀκολουθώντας τὶς ἴδιες Ἱστορικὲς διεργασίες µὲ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση, τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, τὴν.ἐπανάσταση. Ὁ Λαὸς ικαιοῦται ἀκόµα καὶ νὰ ἀνατρέψει τὸ Σύνταγµά του, νὰ τὸ ἀλλάξει ἐντελῶς, ἀλλὰ κάτι τέτοιο θὰ πρέπει νὰ γίνεται ὄχι ἁπλὰ µὲ ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΛΕΙΟΨΗ- ΦΙΑ σὲ ἕνα ηµοψήφισµα, ἀλλὰ καὶ σὲ καθολικὴ συµ- µετοχή. Ἂν θεµελιώδεις ἀρχὲς τοῦ Καταστατικοῦ µιᾶς Πολυκατοικίας δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀλλάξουν ἂν δὲν τηροῦνται ἰσχυρὲς πλειοψηφίες, καὶ ἂν ἡ τύχη (χρήση ἡ πώληση) τῶν Κοινοχρήστων χώρων ἀπαιτεῖ τὸ 100% τῶν ψήφων τῶν ΣΥΝΙ ΙΟΚΤΗΤΩΝ, πὼς εἶναι δυνατὸν νὰ µπορεῖ νὰ γίνουν Θεµελιώδεις Ἀλλαγὲς στὸ Καταστατικὸ Χάρτη ἑνὸς λαοῦ µὲ ἀπόφαση τῆς Ἀντιπροσωπείας (ποὺ θὰ ἀντιστοιχοῦσε στὴν ιαχειριστικὴ Ἐπιτροπή). Οἱ Ἀλλαγὲς καὶ οἱ Ἀναθεωρήσεις στὸ Σύνταγµα, εἶναι Οὐσιαστικὰ Συνταγµατικὲς Ἐκτροπές, ἢ Ἀνατροπές, ἂν 23

19 ΑΝ ΡΕΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ δὲν γίνονται µὲ Ἀπευθείας ηµοψήφισµα καὶ µέσα σὲ πλαίσια Συµµετοχικῆς ηµοκρατίας, χωρὶς τὴν πλάνη τῶν Σοφιστῶν. Ὁ ΛΑΟΣ ποὺ «δὲν εἶναι ἔξυπνος µόνο ὅταν ἐκλέγει βουλευτές», ἐνῶ περιφρονεῖται ὡς ἀγράµµατος ὅταν πρέπει νὰ ὁρίσει τὴν µοῖρα του, ὀφείλει νὰ γνωρίζει τί ἀλλαγὲς προοιωνίζονται γιὰ αὐτὸν καὶ νὰ ἀποφασίσει γιὰ τὴν µοῖρα του. 1960: Ὑπογράφονται οἱ Συνθῆκες Ζυρίχης - Λονδίνου καὶ γεννᾶται ἡ Κυπριακὴ ηµοκρατία. Τὸ ηµοψήφισµα γιὰ τὸ ΟΧΙ τῆς ΚΥΠΡΟΥ ποὺ ἔγινε µέσα σὲ πλαίσιο ὅπου δὲν µιλοῦσαν καὶ ἀποφάσιζαν µόνο οἱ Σοφιστὲς Πλασιὲ τῆς Ἐξουσίας τῆς Νέας Τάξης Πραγµάτων, ἀλλὰ µέσα σὲ πολυφωνία ὅπου µποροῦσαν νὰ µιλήσουν ἀκόµα καὶ οἱ Σοφιστές, ἀπέδειξε ὅτι οἱ λαοὶ 24

20 ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ µποροῦν νὰ ἔχουν τὸ θάρρος τοῦ αὐτοπροσδιορισµοῦ τους καὶ νὰ ἀναλαµβάνουν γιὰ αὐτὸ τὶς εὐθῦνες τους. ΚΥΠΡΟΣ, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2004 Ο ΛΑΟΣ ΕΙΠΕ ΟΧΙ Ἡ ἀπονευρωτικὴ ἀποδοχὴ τῆς ὕπαρξης «ἐλλείµµατος δηµοκρατίας» δὲν εἶναι καὶ ἀφοπ λιστικὴ τῶν ἐπιχειρηµάτων, ὅτι ἕνα Σύνταγµα προϊὸν «ἐλλείµµατος ηµοκρατίας» ἀποτελεῖ Συνταγµατικὴ Ἐκτροπὴ ἢ Συνταγµατικὴ Ἀνατροπή, γιατί οὐσιαστικὰ γίνεται χωρὶς τὴν ἔκφραση ἀλλὰ µὲ τὴν παραβίαση τῆς ἀρχῆς τῆς Λαϊκῆς Κυριαρχίας ποὺ ἀσκεῖται µόνο ΑΜΕΣΑ. Ἕνας λαὸς δικαιοῦται νὰ γνωρίζει ὅτι στὴν χώρα του συντελεῖται Συνταγµατικὴ Ἐκτροπὴ σὲ Νοµικὸ Πλαίσιο, ὅσο θὰ µποροῦσε νὰ τὸ καταλάβει ἕνας Πολίτης τοῦ ΕΝΤΕΜΠΕ τῆς ΟΥΓΚΑΝΤΑ, τότε ποὺ ἔβλεπε τὰ τάνκς στοὺς δρόµους τῆς πόλης. 25

21 ΑΝ ΡΕΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ Ο ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ἀντελήφθη τὴν χειροτέρα καὶ ἀπὸ Συνταγµατικὴ Ἐκτροπὴ χειραγώγηση µακριὰ ἀπὸ τὴν βούλησή του, ποὺ τοῦ ἐπεφύλασσε τὸ κατάπτυστο Σχέδιο ΑΝΑΝ καὶ µὲ τὸ ηµοψήφισµα τῆς 24ης Ἀπριλίου 2004 ἡ Λαϊκὴ Κυριαρχία µὲ συµµετοχὴ 89,18% (ἀποχὴ 10,82), τὸ ἀπ-«έρριψε στὰ σκουπίδια» µὲ ἕνα Βροντερὸ ΟΧΙ (75,83%) ἐπὶ τοῦ Συνόλου (100%) τῶν συγκεντρωτικῶν ἀποτελεσµάτων. ΠΑΦΟΣ ΟΧΙ: 84,01% ΛΕΜΕΣΟΣ ΟΧΙ: 79,35% ΛΑΡΝΑΚΑ ΟΧΙ: 75,43% ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΟΧΙ: 73,58% Οἱ Γάλλοι ποὺ (τηρώντας τὴν παράδοση τῆς Συµµετοχικῆς ηµοκρατίας) παρέπεµψαν καὶ αὐτοὶ τὸ (λεγόµενο ἀπὸ τοὺς Σοφιστές), «Εὐρωπαϊκὸ Σύνταγ- µα» σὲ ηµοψήφισµα (29 Μαΐου 2005) ΑΝΤΕΛΗΦΘΗ- ΣΑΝ ΕΓΚΑΙΡΑ ὅτι τὸ περιεχόµενό του ἀποτελοῦσε ΣΥ- ΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ µὲ χρήση «ἀπάτης» καὶ 26

22 ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ Σοφιστίας, ποὺ πάντα ἐµφανίζεται ὡς «ἐκσυγχρονισµὸς» καὶ «µεταρρύθµιση», καὶ τὸ ἔρριψαν ἀποφασιστικὰ καὶ µὲ ἐνθουσιασµό, ὅπως ἔκαναν οἱ Κύπριοι µὲ τὸ σχέδιο ΑΝΑΝ, στὴν. λυµατόλασπη τῆς Ψυττάλειας, µὲ 54,5%!! (βλ. φωτ. σελ. 27) ΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΟΧΙ Ἀντίθετα, στὴν Ἑλλάδα, ἡ Ἐξουσία ἔσπευσε νὰ κυρώσει στὴν Βουλὴ τὴν Συνταγµατικὴ Συνθήκη, ὄχι µόνο χωρὶς νὰ ἐκµεταλλευθεῖ τὸ σαρωτικὸ κῦµα ἀµφισβήτησης γιὰ τὴν Συγκεκριµένη «Οἰκονοµικοῦ Περιεχοµένου» Εὐρώπη, ἀλλὰ ἀκόµα χειρότερα ἀπὸ φόβο ὅτι ἕνα δηµοψήφισµα πιθανότατα θὰ ἀποκάλυπτε ὅτι οἱ 27

23 ΑΝ ΡΕΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ Ἐντολοδόχοι ποὺ ἀσκοῦν τὴν ἐξουσία στὴν Ἑλλάδα καὶ ποὺ ἔχουν ὡς ἀποστολή τους νὰ πείσουν ὡς Σοφιστὲς τὸν Ἑλληνικὸ Λαὸ ὅτι αὐτὰ ποὺ ἀποφασίζονται καὶ εἶναι ὁρατὰ εἰς βάρος του, εἶναι εἴτε ἀναγκαῖα, εἴτε γιὰ τὸ συµφέρον του, δὲν ἔχουν ἀκόµα ἐπιτύχει στὴν ἀποστολή τους αὐτή. Ἕνα ηµοψήφισµα ποὺ εἶναι σαφῶς µιὰ Non-Intrucive διαδικασία εἶναι πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνο νὰ ἀποκαλύψει τὴν γύµνια τῶν Ἐντολοδόχων ἐξουσιαστῶν µὲ τὸ κυνικὸ καὶ πορωµένο χαµόγελο ἀπὸ ὅτι τὰ ἀποτελέσµατα τῶν ηµοσκοπήσεων ποὺ εἶναι Intrucive στατιστικὰ ἐργαλεῖα καὶ δὲν ἐξασφαλίζουν τὴν ἀποτύπωση ἀνεπηρέαστης ἔκφρασης. Οἱ ηµοσκοπήσεις ἐξ ἄλλου ἐπιδέχονται καὶ ἑρµηνείας, ἢ/καὶ αὐθαίρετης ἐπιλεκτικῆς χρήσης γιὰ συνθηµατολογία ποὺ τὶς καθιστᾶ ἀπὸ ἕνα ἔστω καὶ περιορισµένης ἀξιοπιστίας- ἐργαλεῖο στατιστικῆς µέτρησης, σὲ ἐργαλεῖο Σοφιστίας µιὰ καὶ παρουσιάζεται ἀπὸ τοὺς Σοφιστὲς στοὺς ἀθώους καὶ ἀδαεῖς ὡς «ἀδιάσειστη Στατιστικὴ τεκµηρίωση» αὐτοῦ ποὺ οἱ Ἐντολοδόχοι-Σοφιστὲς θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν ἐξαναγκαστικά. Πρόσφατα (13 Ἀπριλίου 2006) ηµοσκοπήσεις ποὺ ἔδειχναν ὅτι 55% τῶν Ἑλλήνων θεωρεῖ µειονέκτηµα τὴν υἱοθέτηση τοῦ Εὐρὼ στὴν Ἑλλάδα, 9% δὲν παίρνει θέση ἐνῶ 36% τὸ θεωρεῖ πλεονέκτηµα, παρουσιάσθηκαν Πρωτοσέλιδα µὲ τὸν πηχυαῖο Τίτλο «Οἱ 2 στοὺς 3 (Ἕλληνες) ὑπὲρ τοῦ εὐρὼ» ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Οἰκονοµικὴ Ἐφηµερίδα ποὺ στὴν σελ. 4 δηµοσίευε τὴν ἀνωτέρω δηµοσκόπηση, ἀλλὰ (προφανῶς) «προωθεῖ» µὲ κάθε τρόπο τὴν.ἀπάτη τοῦ Εὐρὼ προσπαθώντας νὰ διαµορφώσει «κλῖµα» ποὺ νὰ ἀποτρέπει στὸ πλῆθος νὰ φωνάξει αὐτὸ ποὺ βλέπει, δηλαδὴ ὅτι «ὁ Ἐξουσιαστὴς εἶναι Γυµνός». 28

24 ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ & ΕΚΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΠΟΥ Η ΣΟΦΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΑΠΑΤΗ Η ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ Ὅλα τὰ Συντάγµατα τῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ καὶ τὸ Ἀµερικανικὸ Σύνταγµα καθιερώνουν θεµελιώδεις ἀρχὲς Ὅπως ἡ Ἐλευθερία, ἡ Ἰσότητα, ἡ Ἀδελφοσύνη. Σὲ ὅλα τὰ Συντάγµατα µέχρι σήµερα τὸ Κυρίαρχο ἂν ὄχι τὸ Ἀποκλειστικὸ Στοιχεῖο ἦταν ἡ Ἀναγνώριση καὶ Προάσπιση τῶν Ἀνθρωπιστικῶν ἀξιῶν. Τὰ Συντάγµατα αὐτὰ ἐνδιαφέρονται, δίνουν σχεδὸν ἀποκλειστικὴ σηµασία καὶ προτεραιότητα σὲ ἕναν Ἄνθρωπο ποὺ θὰ εἶναι Ἐλεύθερος καὶ ὄχι «δοῦλος», σὲ ἕναν Ἄνθρωπο ποὺ θὰ σκέπτεται ἐλεύθερα, θὰ ἐκφράζεται ἐλεύθερα, θὰ ἀναζητᾶ τὴν Ἀλήθεια καὶ θὰ ἐκφράζει καὶ θὰ διακινεῖ τὶς σκέψεις του ἐλεύθερα χωρὶς νὰ καταπιέζεται, χωρὶς νὰ λογοκρίνεται, χωρὶς νὰ παρακολουθεῖται, χωρὶς νὰ ἐκφοβίζεται καὶ χωρὶς νὰ τιµωρεῖται ἡ Σκέψη, ἡ ἔκφρασή της, καὶ ἡ ἑρµηνεία, χωρὶς νὰ διώκεται, ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν Ἀλήθεια. Τὰ Συντάγµατα ποὺ στηρίχθηκαν στὴν Γαλλικὴ καὶ στὴν Ἀµερικανικὴ ἐπανάσταση ἀναφέρονταν σὲ Ἀνθρωπιστικὲς Ἀξίες καὶ σὲ Ὀργανωµένες Κοινωνίες τῶν Ἀνθρώπων. Στὰ Συντάγµατα αὐτὰ ἦταν σαφὲς ὅτι ἡ Οἰκονοµία καὶ ἡ Οἰκονοµικὴ δράση ἦταν ἐργαλεῖα τῆς Ἀνθρώπινης Ὁλοκλήρωσης, καὶ οἱ ὅποιες Συνταγµατικὲς 29

25 ΑΝ ΡΕΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ ιατάξεις ἀφοροῦσαν τὴν Οἰκονοµία, ἐξυπηρετοῦσαν δευτερογενῆ αἰτήµατα ποὺ ἦταν ἐφαρµογὲς σὲ οἰκονοµικὸ ἐπίπεδο τῶν Ἀνθρωπιστικῶν ἀρχῶν. Τὰ Συντάγµατα αὐτὰ εἶναι Συντάγµατα τῆς Συντεταγµένης Κοινωνίας τῶν Πολιτῶν ὅπου ἡ συλλογικὴ βούληση τῆς Κοινωνίας, ἡ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, κατευθύνει τὴν Οἰκονοµία καὶ ὄχι ἡ Οἰκονοµία τὴν Πολιτική. Οἱ περιπτώσεις ποὺ ἡ Οἰκονοµία κατηύθηνε τὴν Πολιτική, ἦταν µόνο σὲ ἀποικιοκρατικὰ καθεστῶτα ποὺ καὶ αὐτὰ ἀνατράπηκαν µὲ ἐπαναστάσεις καὶ αἷµα, ἀφήνοντας πίσω τους ἕνα µεγάλο κοµµάτι ποὺ σήµερα λέγεται «Τριτοκοσµικό» καὶ ποὺ εἶναι ἔτσι γιατὶ στὶς γεωγραφικὲς περιοχὲς αὐτὲς ὁ Ἄνθρωπος ἦταν ἕνα ἀναλώσιµο στοιχεῖο τῆς παραγωγῆς καὶ ὁ ἀνθρωπιστικὸς πολιτισµὸς δὲν εἶχε, ὅπως καὶ ποτὲ δὲν ἔχει, θέση στὰ «οἰκονοµικὰ καθεστῶτα». Ὁ Προµηθέας εσµώτης εἶναι µιὰ Τραγῳδία τοῦ Αἰσχύλου ποὺ ἀνεβάστηκε ἀπὸ τὸ Ἐθνικὸ Θέατρο τὸ 1974 στὴν Ἐπίδαυρο τότε ποὺ τὸ Φεστιβὰλ Ἐπιδαύρου ὀργανωνόταν ἀπὸ τὸ ΚΡΑΤΟΣ (Ε.Ο.Τ) καὶ ἦταν «Μυητικὴ Πανήγυρη» (στὴν ὁποία µὲ ἔκανε µυούµενο ὁ Πατέρας µου Λογοτέχνης Περσέας Ἀθηναῖος), µὲ σκοπὸ νὰ µυήσει τοὺς µεταλαµβάνοντας Ἑλληνικῆς Παιδείας στὴν Ἀλήθεια, καὶ δὲν ἦταν (τὸ Φεστιβὰλ) Ἀνώνυµη Ἑταιρεία, µὲ σκοπὸ νὰ «βγάλει λεφτὰ» καὶ νὰ «διαφηµίσει καταναλωτικὰ προϊόντα». Ὁ Προµηθέας εσµώτης διδάσκει τὸ πεῖσµα τῶν ὀλίγων νὰ κρατήσουν τοὺς ἀνθρώπους στὸ σκοτάδι 30

26 ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ καὶ νὰ τιµωρήσουν σκληρὰ ὅσους θέλουν νὰ δώσουν σὲ ὅλους τὴν Φωτιά.τῆς Ἐλευθερίας, τῆς ηµοκρατίας καὶ τῆς Ἀγάπης. Καὶ οἱ Ὀλιγάρχες θυµώνουν ὅταν ὁ Προµηθέας δώσει τὴν φωτιὰ στοὺς ἀνθρώπους καὶ τότε τὸν ἁλυσοδένουν καὶ τὸν κάνουν πάλι σκλάβο. Οἱ Γάλλοι ποὺ πῆγαν σὲ ηµοψήφισµα τὸ «Σύνταγµα τῆς Εὐρώπης» κατάλαβαν τὴν Συνταγµατικὴ Ἐκτροπή, ποὺ ἰσοδυναµοῦσε µὲ τὴν Μετατροπὴ τῆς Εὐρώπης σέ ἀποικιακὸ καθεστὼς Ἀλγερίας. Ἡ Συνταγµατικὴ Ἐκτροπή, ποὺ κάνει τὴν ὅποια ἀνατροπὴ µὲ τὰνκς παιδικὸ παραµύθι, συνίσταται στὴν διατύπωση τοῦ Ἄρθρου 1-3 (ΜΕΡΟΣ 1 ΤΙΤΛΟΣ 1 ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ), ὅπου ὁρίζεται ὅτι Οἰκονοµία εἶναι «ἡ Ἄκρως Ἀνταγωνιστικὴ Οἰκονοµία τῆς Ἀγορᾶς» µέσα ἀπὸ τὴν «κοινωνία τῆς Ἀγορᾶς». Ποῦ εἶναι οἱ Συνταγµατικὲς Ἀνατροπές; Α) ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ: Ἐγκαταλείπεται ἡ Κοινωνία τῶν Πολιτῶν ὅπου Κυρίαρχο στοιχεῖο εἶναι ὁ Ἀνθρωπιστικὸς Πολιτισµὸς καὶ ὅπου ἡ Πολιτικὴ κατευθύνει τὴν Οἰκονοµία. Ἡ Συνταγµατικὴ αὐτὴ τάξη (σειρὰ προτεραιοτήτων) ἀνατρέπεται καὶ µάλιστα καθίσταται ἀντισυνταγµατικὸ ἡ Πολιτικὴ νὰ παρεµβαίνει στὴν Οἰκονοµία (καὶ µετατρέπεται στὸ νὰ κατευθύνει ἡ Οἰκονοµία τὴν Πολιτική) µὲ συνέπεια ὅταν γίνεται Black Out στὴν Κεφαλονιὰ ἡ Κυβέρνηση νὰ µὴν τολµᾶ νὰ στείλει τὴν ΕΗ µὲ Ἁρµαταγωγά, ἀλλὰ νὰ περιµένει «στὴν οὐρὰ» τὸ ΦΕΡΡΥ τῆς γραµµῆς, (ἐνῶ ὁ Νο- µάρχης δὲν εἶχε τὴν Πολιτικὴ Βούληση νὰ κηρύξει κα- 31

27 ΑΝ ΡΕΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ τάσταση ἐκτάκτου Ἀνάγκης), ἢ ὅταν ἀπεργεῖ ἡ ΠΝΟ, νὰ µὴν δροµολογεῖ ἁρµαταγωγὰ γιὰ τὴν µεταφορὰ τῶν εὐπαθῶν προϊόντων ὥστε νὰ µὴν στρέφονται οἱ νησιῶτες κατὰ τῶν ναυτεργατῶν, ἀλλὰ νὰ ἀφήνει τὴν «Ἄκρως ἀνταγωνιστικὴ Οἰκονοµία» (ποὺ ὑλοποιεῖται καὶ µὲ βιαιοπραγίες στὰ λιµάνια) νὰ λύσει τὸ θέµα. Η ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ κάνει τὶς Κυβερνήσεις...ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ τῶν Κοινωνικοοικονοµικῶν προβληµάτων στὶς Χῶρες τους, καὶ ἔχει τὴν Οἰκονοµία νὰ χειραγωγεῖ τὴν Πολιτική. Β) ΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ: Ἡ Κοινωνία τῶν Πολιτῶν µεταλλάσσεται (µέσα ἀπὸ «ἐκσυγχρονισµὸ» καὶ «µεταρρυθµίσεις») σὲ Κοινωνία τῆς Ἀγορᾶς. Οἱ Ἄνθρωποι δὲν µετέχουν τῆς Κοινῆς Ζωῆς ὡς σὲ µιὰ «µυητικὴ πανήγυρη», δὲν ἀσχολοῦνται µὲ τὴν ἀναζήτηση τῆς Ἀλήθειας, δὲν στοχάζονται, δὲν ἐρωτεύονται, δὲν «φτιάχνονται» µὲ τὸ χτυποκάρδι ποὺ τοὺς προκαλεῖ τὸ ταίρι τους καθὼς κοιτᾶνε τὰ ἀστέρια στὴν ἄκρη τῶν βράχων τῆς Βουλιαγµένης, δὲν ὁλοκληρώνονται συµµετέχοντας στὰ κοινά, δὲν ἀγωνίζονται γιὰ Ἀνθρώπινες ἀξίες ὅπως ἡ Ἐλευθερία, ἡ Ἀδελφοσύνη, ἡ Ἀλήθεια. Η ΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙ- ΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ἐπιβάλλει τὴν Κοινωνία τῆς Ἀγορᾶς, ὅπου οἱ Ἄνθρωποι ζοῦν γιὰ νὰ συναλλάσσονται καὶ δὴ ἄκρως ἀνταγωνιστικὰ (ποὺ σηµαίνει αρβινικὴ Κοινωνία τῆς Ζούγκλας), ὑπάρχουν καὶ (νοµίζουν πώς) δικαιώνονται ὡς ἠλίθιοι καταναλωτὲς χωρὶς περιεχόµενο πράξης, καὶ ὡς ἀντι-ἐρωτικὰ ὄντα ποὺ κρατοῦν διάφορα πακετάκια µὲ ἐπώνυµα προϊόντα ποὺ ἔχει ἐπιβάλλει ἡ διαφήµιση ποὺ ἔχει κατανεµηθεῖ µὲ πλαστὲς µετρήσεις. 32

28 ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ Ἡ Κοινωνία τῆς Ἀγορᾶς εἶναι µιὰ Βασικὴ ΑΝΑΤΡΟ- ΠΗ καὶ Συνταγµατικὸς Ἀποκλεισµὸς τοῦ Ἀνθρώπου µὲ περιεχόµενο καὶ «προσδιορισµὸ περιεχόµενου» (ΠΟ- ΛΙΤΙΣΜΟΣ), καὶ µετασχηµατισµός του στὸν Ἄνθρωπο Συµπεριφορᾶς καὶ ποσοτικοῦ προσδιορισµοῦ (ΚΟΥΛ- ΤΟΥΡΑ). Γ) ΤΡΙΤΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ: Καταργεῖται ἡ «Ἐλεύθερη Οἰκονοµία τῆς Ἀγορᾶς», καὶ ἐπιβάλλεται Συνταγµατικὰ ἡ «ἄκρως ἀνταγωνιστικὴ Οἰκονοµία τῆς ἀγορᾶς». Οἱ ὅροι αὐτοὶ προσδιορίζουν δύο ἐντελῶς διαφορετικὲς δοµὲς καὶ πραγµατικότητες: Ἡ Ἐλεύθερη Οἰκονοµία τῆς Ἀγορᾶς, ποὺ εἶναι τὸ υτικὸ Μοντέλο ὅπως ἐξελίχθηκε καὶ µετὰ τὰ µαθήµατα ἀπὸ τὸ Κρὰχ τοῦ µεσοπολέµου, καθορίζεται σαφέστατα ἀπὸ τὴν Οἰκονοµικὴ Ἐπιστήµη. Ἀπαιτεῖ µεγάλο Ἀριθµὸ Ἀγοραστῶν καὶ Πωλητῶν (παραγωγῶν) καὶ θεωρεῖ τὰ µονοπώλια ὡς στρεβλώσεις καὶ φυσικὰ ἐµπόδια γιὰ µιὰ πλήρως ἰδιωτικοποιηµένη ἀγορὰ καθότι τὰ µονοπώλια καὶ τὰ ὀλιγοπώλια εἶναι δοµὲς ποὺ ἀπὸ τὴν φύση τους δὲν θὰ ἀφήσουν τὴν ἀγορὰ νὰ ἐξασφαλίσει µὲ τοὺς µηχανισµοὺς της τὸ µέγιστο κοινὸ καλό. Ἡ ἀναγνώριση αὐτὴ ποὺ διδάσκεται στοὺς πρωτοετεῖς τῆς Οἰκονοµικῆς Ἐπιστήµης, ὕστερα καὶ ἀπὸ τὴν ἐµπειρία τοῦ Κρὰχ τοῦ Μεσοπολέµου, ἔφερε τὶς προτάσεις τοῦ Κεϋνσιανισµοῦ, ὅπου Ἐλεύθερη Οἰκονοµία τῆς Ἀγορᾶς εἶναι ἡ Μικτὴ Οἰκονοµία Ἰδιωτῶν καὶ Κράτους, ὅπου τὸ Κράτος διασφαλίζει τὴν ὕπαρξη συνθηκῶν ἀνταγωνισµοῦ στὴν ἀγορά, ἔχοντας στὰ 33

29 ΑΝ ΡΕΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ χέρια τῶν ἰδιωτῶν τὴν Οἰκονοµικὴ δράση στοὺς τοµεῖς ὅπου εἶναι δυνατὴ ἡ ὕπαρξη Πολλῶν Ἀγοραστῶν καὶ Πωλητῶν, κρατώντας ὅµως στὴν Κρατικὴ Ἰδιοκτησία (ποὺ εἶναι Ἰδιοκτησία τοῦ Λαοῦ καὶ ὄχι τῶν Κυβερνήσεων) τὰ φυσικὰ Μονοπώλια (ΟΣΕ, ΟΤΕ, Ο.Α.) καὶ Ὀλιγοπώλια, ἢ στὰ ὀλιγοπώλια (π.χ. Τράπεζες) κρατώντας τὴν δυνατότητα παρεµβατισµοῦ µέσα ἀπὸ Κρατικὴ Ἰδιοκτησία µερικῶν ἀπὸ τὰ Ὀλιγοπώλια (ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑ ΟΣ καὶ ὄχι ἁπλὰ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ - Α.Τ.Ε., ΕΜΠΟΡΙΚΗ..) Στὸ πνεῦµα αὐτὸ ὑφίστανται (ἀκόµα καὶ σήµερα) «Συνταγµατικοὶ καὶ Ὑπερνοµοθετικοὶ Περιορισµοὶ τῶν Ἰδιωτικοποιήσεων» (βλ. Θ. ΦΟΡΤΣΑΚΗ Καθ. Νοµικῆς Παν. Ἀθηνῶν ικαιώµατα τοῦ Ἀνθρώπου σελ ) (3) καὶ τοῦτο ὄχι µόνο διὰ τὴν διασφάλιση τοῦ ηµόσιου Συµφέροντος ἀλλὰ ΚΑΙ διὰ τὴν διασφάλιση Ἐλεύθερης Οἰκονοµίας τῆς Ἀγορᾶς. Ὅλα αὐτὰ ἡ Νέα Συνταγµατικὴ Τάξη ποὺ θὰ ἐπεδίωκε ἡ «ΕΥΡΩΠΗ» ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ἐνῶ παρὰ τὴν µὲ ἀποτροπιασµὸ ἀπόρριψη τῆς Συνθήκης γιὰ τὸ «Εὐρωπαϊκὸ Σύνταγµα», ἡ ΤΡΙΤΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑ- ΤΡΟΠΗ ὑλοποιεῖται ἐν τῇ πράξει, ἀπὸ τὴν ἐφαρµογὴ τῆς Συνθήκης τοῦ Μαάστριχτ (Ἐργαλεῖο Σοφιστίας καὶ Ἀπάτης σὲ πολιτικὸ πάντα ἐπίπεδο) ἀπὸ «βασιλικότερες τοῦ βασιλέως» ἐπισπεύδουσες Κυβερνήσεις µεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ οἱ Ἑλληνικὲς Κυβερνήσεις, οἱ ὁποῖες σπεύδουν νὰ Ἐκποιήσουν Ἐθνικὸ Πλοῦτο (Ἰδιοκτησίας τοῦ Λαοῦ πουλᾶνε τὰ Κοινόχρηστα ) παρουσιάζοντάς την µέσα ἀπὸ ἐκποίηση ἀλλαγὴ ἰδιοκτησιακοῦ καθεστῶτος, ὡς «ἐπένδυση». 34

30 ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ Ἡ Ἐλεύθερη Οἰκονοµία, εἶναι µία Οἰκονοµικὴ Μηχανή, ποὺ βασίζει τὸ κέρδος στὴν ἐπένδυση καὶ στὴν νέα τεχνολογία/ἀνακαλύψεις καὶ στὴν µέσα ἀπὸ αὐτὴ αὔξηση τῆς παραγωγικότητας (συµπίεση κόστους, βελτίωση ποιότητας) καὶ ἀνταγωνιστικότητας, καὶ οὕτω αὔξηση τοῦ κέρδους, ποὺ ἐπιτρέπει µὲ τὴν σειρὰ του ἐπενδύσεις καὶ καλύτερες ἀµοιβὲς γιὰ τοὺς ἐργαζόµενους καὶ µιὰ Οἰκονοµία θετικοῦ ἀποτελέσµατος (Win Win), ὅπου τὸ κέρδος αὐξάνει αὐξάνοντας τὴν παραγόµενη «Πίττα». Ἡ Ἐλεύθερη Οἰκονοµία εἶναι ἡ Οἰκονοµικὴ Μηχανὴ ποὺ µπορεῖ νὰ ὑλοποιήση (καὶ ὑλοποίησε µεταπολεµικὰ µέχρι τὴν Νέα Τάξη Πραγµάτων) τὶς Συνταγµατικὲς Ἐπιταγὲς τῆς Κοινωνικῆς ικαιοσύνης, τῆς Οἰκονοµικῆς Ἀνάπτυξης, καὶ τῆς Πολιτικῆς Σταθερότητας. Ἡ ἄκρως ἀνταγωνιστικὴ Οἰκονοµία τῆς Ἀγορᾶς σὰν «οἰκονοµικὸς µηχανισµός» δουλεύει ἐντελῶς διαφορετικὰ ἀπὸ τὴν Ἐλεύθερη Οἰκονοµία τῆς Ἀγορᾶς. Ἔχει διαφορετικὰ ἐργαλεῖα, ιαφορετικὴ προσέγγιση καὶ ἐξυπηρετεῖ µιὰ ἐντελῶς διαφορετικὴ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ µέσα ἀπὸ µιὰ δῆθεν «Ἀπολιτικὴ Οἰκονοµία»: Τὴν µὲ διαδικασία Προµηθέα εσµώτη καὶ ἐφαρµογὴ Συνθήκης-Σοφιστίας τοῦ Μάαστριχτ, ἀναδιανοµὴ τοῦ Εἰσοδήµατος καὶ τοῦ Πλούτου ἀπὸ τοὺς πολλοὺς στοὺς λίγους, τὴν ἐγκαθίδρυση τῆς κοινωνίας τῆς Ζούγκλας στὶς Ἀνθρώπινες σχέσεις, καὶ οὕτω τὴν ἀναπαραγωγὴ τῆς Ἐξουσίας. Ὁ ὅρος τῆς ἀκραίας ἀνταγωνιστικότητας, κάνει (Σοφιστικά) θεµιτὸ τὸ ἀπαραίτητο τῶν συγχωνεύσεων 35

31 ΑΝ ΡΕΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ Οἰκονοµικῶν µονάδων «γιὰ νὰ γίνουν ἰσχυρότερες». Ἔτσι οἱ τεταγµένες στοὺς Σκοποὺς αὐτοὺς Κυβερνήσεις ἐπισπεύδουν τὴν συγχώνευση ὁµίλων Ἑταιρειῶν σέ µία (Βλέπε Ε.Τ.Ε.) καὶ διευκολύνουν τὴν πώληση διαφορετικῶν ἑταιρειῶν (πχ. Τραπεζῶν πχ. Ἐµπορική, Α.Τ.Ε.) σὲ µιὰ (Societe General). Μὲ τὴν ἐξυπηρέτηση τοῦ ὅρου τῆς ἀκραίας ἀνταγωνιστικότητας καταργεῖται ἡ Ἐλεύθερη Οἰκονοµία, καὶ δηµιουργοῦνται ὀλιγοπώλια ἐκεῖ ποὺ ἡ ἀγορὰ ἦταν πρὶν ἐλεύθερη ἢ τὰ ὀλιγοπώλια γίνονται ἀκόµα πιὸ ἔντονα, ἢ καὶ µονοπώλια. Ὁ ὅρος τῆς ἄκρας ἀνταγωνιστικότητας ἐπιδιώκει τὸ κέρδος µέσα ἀπὸ τὴν δύναµη, ὄχι τοῦ καλύτερου, ἀλλὰ τοῦ ἰσχυρότερου. Ἡ ἄκρως ἀνταγωνιστικὴ οἰκονοµία τῆς ἀγορᾶς δὲν ἐξασφαλίζει τὸ ὑψηλὸ κέρδος µέσα ἀπὸ τὴν ἐπένδυση ἀλλὰ µέσα ἀπὸ τὴν ἀποεπένδυση καὶ συγκέντρωση σὲ ὀλιγοπώλια ἢ καὶ µονοπώλια. Εἶναι ἕνα ἐργαλεῖο ποὺ στηρίζει τὸ κέρδος στὴν ἀναδιανοµὴ καὶ ἔτσι «παράγει» καὶ ἀναπαράγεται µέσα ἀπὸ τὴν Οἰκονοµία Μηδενικοῦ ἢ καὶ ἀρνητικοῦ ἀποτελέσµατος. Ἔτσι ἡ Ἄκρως ἀνταγωνιστικὴ Οἰκονοµία ποὺ εἶναι κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν Ἐλεύθερη Οἰκονοµία, δὲν δηµιουργεῖ ἀνάπτυξη, ἀλλὰ παράγει φτώχεια, καὶ ἐξαθλίωση ὑλικὴ καὶ...ἠθική. Σὲ µιὰ Κοινωνία Μηδενικοῦ (ἡ ἀρνητικοῦ) ἀποτελέσµατος, τὸ κέρδος τοῦ ἑνὸς προκύπτει ὑποχρεωτικὰ ἀπὸ τὴν ἀπώλεια (ἢ καὶ τὸν Θάνατο βλ. πχ. ἄσκηση Ἰατρικῆς µὲ κίνητρο τὸ κέρδος) τοῦ ἄλλου. Ἂν δὲν εἶναι ἰδεοληπτικὸ παραλήρηµα, εἶναι σαφῶς 36

32 ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ἐπιστηµονικὸ λάθος νὰ ἀναθέτει τὸ Σύνταγµα στὴν ἄκρως ἀνταγωνιστικὴ οἰκονοµία, (ποὺ δηµιουργεῖ µέσα ἀπὸ τὴν οἰκονοµία µηδενικοῦ / ἀρνητικοῦ ἀποτελέσµατος) τὴν ἄκρως ἀνταγωνιστικὴ κοινωνία καὶ τὴν πλήρη διάλυση τοῦ Κοινωνικοῦ Ἱστοῦ ποὺ θὰ φέρει εἴτε ἀπὸ ἀδυναµία εἴτε ἀπὸ ἅλωση ἀρχῶν καὶ ἀξιῶν τὴν κοινωνικὴ δικαιοσύνη καὶ προστασία καὶ τὴν ἀλληλεγγύη µεταξὺ τῶν γενεῶν κλπ.. Τὸ κέρδος ἐπιτυγχάνεται µέσα ἀπὸ τὸν µονοπωλιακό/ ὀλιγοπωλιακὸ ἔλεγχο τῆς ἀγορᾶς ποὺ ἐπιτρέπει καθορισµὸ τιµῶν προϊόντων καὶ ἀµοιβῶν τῶν συντελεστῶν τῆς παραγωγῆς (π.χ. ἐργασία). Στὴν Οἰκονοµία εἶναι γνωστὴ στοὺς 2ετεῖς ἡ καµπύλη τοῦ Φίλιπς ὅπου οἱ ἐργοδότες ἐπιδιώκουν τὴν ὕπαρξη ὑψηλῆς ἀνεργίας διότι ἔτσι καθορίζουν εὐκολότερα τὶς ἀµοιβὲς ἐργασίας. Τὸ ἐργαλεῖο εἶναι παλιὸ καὶ ἡ ἄκρως ἀνταγωνιστικὴ οἰκονοµία τὸ χρησιµοποιεῖ. Ἡ ἄκρως ἀνταγωνιστικὴ Οἰκονοµία τῆς ἀγορᾶς εἶναι ἕνα Οἰκονοµικὸ ἐργαλεῖο ποὺ καταργεῖ τὴν ἐλεύθερη οἰκονοµία τῆς ἀγορᾶς καὶ φέρνει ἀδήριτα ἐντελῶς διαφορετικὰ ἀποτελέσµατα ἀπὸ ἐκεῖνα τῆς Κοινωνικῆς ικαιοσύνης (βλ. καὶ πλήρη ἀπασχολήση), Πολιτικῆς Σταθερότητας, καὶ Ἀνάπτυξης ποὺ σὲ ΥΛΟΠΟΙΗ- ΣΗ ρητὰ διατυπωµένων Συνταγµατικῶν ἐπιταγῶν ἐπεδίωξε καὶ ἐπέτυχε σὲ ὄχι ἀµελητέα ἐπίπεδα, ἡ Μικτὴ Οἰκονοµία τοῦ Κεϋνσιανισµοῦ τῆς Μεταπολεµικῆς περιόδου. Ἡ ἄκρως ἀνταγωνιστικὴ Οἰκονοµία τῆς ἀγορᾶς εἶναι 37

33 ΑΝ ΡΕΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ ἐργαλεῖο-μινώταυρος, ποὺ δουλεύει τρώγοντας τὴν πλήρη ἀπασχόληση, τὴν ἰσόρροπη ἀνάπτυξη καὶ τὴν ποιότητα τοῦ περιβάλλοντος ποὺ τῆς ἀναθέτει τὸ Σύνταγµα τῆς Εὐρώπης Ὁ Μηνώταυρος!!!! Ποὺ θὰ ἀναθέτει πάντα στοὺς Σοφιστὲς νὰ βρίσκουν ἄλλες αἰτίες γιὰ τὴν ἀποτυχία, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν σχεδιασµένη ἐπιτυχία τῆς ἐπιδίωξής της.. Ἡ Ἄκρως ἀνταγωνιστικὴ οἰκονοµία καταργεῖ ἐπίσης τὸ Κράτος Πρόνοιας µιὰ καὶ θεωρεῖ «ἐπιδότηση» καὶ «νόθευση τοῦ ἀνταγωνισµοῦ» κάθε οὐσιαστικὴ «προνοιακὴ ἐνέργεια» τοῦ Κράτους.. Ἔτσι δὲν εἶναι δυνατὴ ἡ ἐπιδίωξη Κοινωνικῆς ικαιοσύνης, ἐνῶ ἀντίθετα ἡ ἀδικία θὰ ὀξύνεται. Στὴν ἴδια «δεοντολογία» (Ἐπιδότηση... ἄρα... νόθευση τοῦ ἀνταγωνισµοῦ) καταργεῖται καὶ κάθε πολιτικὴ Περιφερειακῆς Ἀνάπτυξης καὶ διαλύονται Πολύτιµα Ἐργαλεῖα Ἰσόρροπης Περιφερειακῆς Ἀναπτυξης καὶ Κοινωνικῆς ικαιοσύνης ἀλλὰ καὶ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΧΗΣ (ΙΣΤΟΣ Ἑλληνικοῦ Γεωγραφικοῦ Χώρου Καὶ ΙΣΤΟΣ Ἑλληνισµοῦ), ὅπως εἶναι πχ. Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ. (Ὡς τὸ εἰκονιζόµενο δίκτυο τῆς Ο.Α. τοῦ 1976). Συ ν ο λ ι κ ὰ κ α ὶ Συ ν ο π τ ι κ ὰ ἡ Ἐ π ι δ ι ω κ ό µ ε ν η Συνταγµατικὴ τάξη ἐπαναφέρει σὲ Οἰκονοµικὲς πρακτικὲς ποὺ ὁ «Οἰκονοµικὸς Πολιτισµὸς» (ἂν ὑπάρχει κάτι τέτοιο) ἔχει ἀπορρίψει µιὰ καὶ δηµιούργησαν στὸ παρελθὸν ὄλεθρο. Τὸ αἴτηµα τῆς ἀνυπαρξίας τοῦ Κράτους στὴν ἐφαρµογὴ του, ἔφερε τὸ κρὰχ τοῦ µε 38

34 ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ σοπολέµου, τὶς χρηµατιστηριακὲς νύχτες τοῦ Ἅγ. Βαρθολοµαίου στὴν Ἀµερικὴ τοῦ 80, ἐνῶ ἡ ἰδεοληψία τῆς Σχολῆς τοῦ Ἀλόνσο ὅτι ἡ Ἀνάπτυξη διαχέεται ἀπὸ µόνη της ἰσόρροπα ἀποδείχθηκε καὶ ἐπιστηµονικὰ καὶ ἐµπειρικὰ ἕνα καταστροφικὸ λάθος (1). Ὅλα αὐτὰ τὰ ἀποδεδειγµένα ΛΑΘΗ, ἐπιδιώχθηκε νὰ γίνουν Συνταγµατικὲς ἐπιταγὲς τῆς ΕΥΡΩΠΗΣ ἐνῶ ἤδη υἱοθετήθηκαν µέσα ἀπὸ τὶς ἐφαρµογὲς αὐθαίρετων ὁδηγιῶν τῆς ηµοκρατικοῦ Ἐλλείµµατος «Κοµισιόν», καὶ κυρωµένων συνθηκῶν ὅπως ἐκείνη τοῦ Μάαστριχτ....Καὶ ἐνὼ ἡ «Κοµισιὸν» ἀπαιτεῖ νὰ κλείσει ἡ ΟΛΥ- ΜΠΙΑΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ διότι θεωρεῖ «νόθευση τοῦ ἀνταγωνισµοῦ» κάθε κρατικὴ δαπάνη γιὰ τὴν Χρηµατοδότηση τῆς Ὕπαρξης ΕΘΝΙΚΟΥ ΑΕΡΟΜΕΤΑΦΟ- ΡΕΑ, δὲν «βλέπει» ὅτι τὸ κλείσιµο ἑνὸς Λειτουργικοῦ, ἀποτελεσµατικοῦ καὶ «µεγαλύτερου» ἀεροδροµίου τεραστίας ἀξίας πολλῶν ισεκατοµµυρίων, τοῦ Ἀεροδροµίου τοῦ Ἑλληνικοῦ, εἶναι προκλητική, παράνοµη καὶ ΑΝΗ- ΘΙΚΗ ἐπιδότηση ποὺ ἐξασφαλίζει ἡ Ἰδιωτικὴ Ἑταιρεία τοῦ Ἀεροδροµίου τῶν Σπάτων, πρὶν νὰ τὸ κατασκευάσει καὶ νὰ τὸ λειτουργήσει. Ἂν ἡ Κοµισιὸν παίζει τὸν θε- µατοφύλακα τῆς «Ἐλεύθερης Οἰκονοµίας τῆς Ἀγορᾶς» τότε θὰ ἔπρεπε νὰ διασφαλίσει µέσα ἀπὸ τὰ νεκροφανῆ ὑποκριτικὰ πρὸσωπα τῶν Κοµισάριων ποὺ µὲ λύσσα πιέζουν τὴν ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ σὲ ἀφανισµὸ καὶ σὲ κλείσιµο, ὅτι ὁ Ἐπιχειρηµατίας ποὺ θὰ εἶχε τὴν ἔµπνευση νὰ φτιάξει τὸ Ἀεροδρόµιο τῶν Σπάτων θὰ τὸ ἔφτιαχνε µόνος του, γιὰ νὰ λειτουργήσει παράλληλα καὶ ἀνταγωνιστικὰ µὲ τὸ Ἑλληνικὸ καὶ µόνο ἂν ἦταν καλύτερος σὲ κόστος 39

35 ΑΝ ΡΕΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ καὶ ποιότητα «ὑπηρεσιῶν» ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ νὰ ὁδηγήσει µέσω τῆς ἀγορᾶς στὸ κλείσιµό του (τοῦ Ἑλληνικοῦ). Τὸ νὰ φτιάχνει ἕνας ἰδιώτης τὸ ἀεροδρόµιο τῶν Σπάτων, ἐξασφαλίζοντας µιὰ σύµβαση ποὺ κλείνει κάθε ἀεροδρόµιο σὲ ἀκτίνα 100χλµ (δηλ τὸ Ἑλληνικό), ποὺ ἀναλαµβάνει τὸ Κράτος νὰ τοῦ κατασκευάσει ὅλες τὶς ὑποδοµές, νὰ τοῦ ἐξασφαλίσει τὴν πελατεία, ἀλλὰ καὶ τὸ Οἰκονοµικὸ Κέρδος ποὺ θέλει, ἔστω καὶ ἂν δὲν τὸ πετύχει ὁ ἰδιώτης φωστὴρ «ἀεροδροµιὰς» µόνος του, κάθε ἄλλο παρὰ ὅρους Οἰκονοµίας τῆς ἀγορᾶς προασπίζει, ἐνὼ ἀποτελεῖ µιὰ ἐξώφθαλµη Κρατικὴ Ἐπιδότηση ἡ ὁποία ὅµως παραδίδει ἕνα Κρατικὸ Μονοπώλιο σὲ ἕνα Ἰδιωτικὸ Μονοπώλιο µέσα ἀπὸ µιὰ τροµακτικὴ καὶ ἐπιζήµια γιὰ τὴν Ἐθνικὴ Οἰκονοµία Κρατικὴ Ἐπιδότηση. Κρατικὴ ἐπιδότηση ἐπίσης ἀποτελεῖ ὅλη ἡ δαπάνη µεταφορᾶς τῆς ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ στὰ ΣΠΑΤΑ µὲ ἰδιαίτερα προκλητικὸ τὸ κόστος τῆς Βάσης Συντηρήσεως. Σὲ Ἀριθµοὺς µερικὲς ἀπὸ τὶς Ἐπιδοτήσεις τῆς Ο.Α. πρὸς τὴν Α.Ε. τοῦ ἀεροδροµίου τῶν Σπάτων!... γιὰ νὰ πραγµατοποιηθεῖ ἡ (Κερδοσκοπικὴ) Ἰδεοληψία τοῦ Ἰδιωτικοῦ Ἀεροδροµίου εἶναι: 90 ἑκατ. Ε ἀπὸ τὴν Πρόωρη ἔξωση ἀπὸ τὸ Ἑλληνικό, 18 ἑκατ. Ε γιὰ τὴν Μετεγκατάσταση στὰ Σπάτα, 150 ἑκατ. Ε ἐπειδὴ ἡ ΟΑ ὑποχρεώθηκε νὰ κατασκευάσει νέες ἐγκαταστάσεις, 230 ἑκατ. Εὐρὼ γιὰ Ἐπὶ πλέον Κόστος Λειτουργίας λόγω Σπάτων ἀπὸ τὸ 2001 ἕως 2005, 95 ἑκατ. Ε ἐπιβάρυνση ἐπειδὴ τὰ ἀεροσκάφη διανύουν µεγαλύτερη ἀπόσταση ἀπὸ τὴν θέση στάθµευσης µέχρι τὸ διάδροµο, κ.α. (Κυριακάτικη Ἐλευθεροτυπία 9 Ἀπριλίου 2006 Π.. ΥΦΑ- ΝΤΗΣ) ἡ Ἐπιδότηση αὐτὴ τῶν Σπάτων, µέσα ἀπὸ τὴν ἀπαξίωση τῆς τεραστίας ἐπένδυσης τοῦ ΕΛΛΗΝΙ- 40

36 ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΟΥ καὶ τῆς ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ, ἀλλὰ καὶ µέσα ἀπὸ τὴν δαπάνη τοῦ Κράτους καὶ τῆς ΟΑ γιὰ τὴν συγκρότηση καὶ λειτουργία τῶν Σπάτων δὲν «συλλαµβάνεται» ἀπὸ τὴν νοηµοσύνη τῶν Κοµισαρίων. Καὶ τοῦτο διότι στὴν Σοφιστικὴ καὶ Ὑποκριτική τους ἀποστολή, δὲν τοὺς ἀπασχολεῖ νὰ µὴν ὑπάρχουν ἐπιδοτήσεις ἐπειδὴ αὐτές (τάχα) νοθεύουν τὸν ἀνταγωνισµὸ καὶ τὴν «ἱερότητα» τῆς οἰκονοµίας τῆς ἀγορᾶς, ἀλλὰ τοὺς ἀπασχολεῖ µόνο νὰ µὴν ὑπάρχουν «ἐπιδοτήσεις» ποὺ δὲν ἐπιτρέπουν τὴν µεταβολὴ τοῦ Ἰδιοκτησιακοῦ καθεστῶτος τῶν Μονοπωλίων καὶ Ὀλιγοπωλίων ἀπὸ Κρατικὰ σὲ Ἰδιωτικά ἢ ἀκόµη καὶ τὴν µετατροπὴ µιᾶς ἐλεύθερης ἀγορᾶς, µέσα ἀπὸ συγχωνεύσεις καὶ βίαιες ἁρπαγὲς (Mergers and Acquisitions-Hostile acquisitions) σὲ ὀλιγοπωλιακὴ σύµφωνα µὲ τὸ ἐπιδιωκόµενο µοντέλο. Ἀντίθετα ἐγκρίνουν καὶ ἐπαυξάνουν κάθε ἐπιδότηση καὶ δαπάνη τοῦ Κράτους, γιὰ τὴν µετάβαση ἀπὸ τὴν Ἐλεύθερη Ἀγορὰ στὴν Ὀλιγοπωλιακὴ καὶ Μονοπωλιακή. Κάθε ἐπιδότηση ἢ δαπανηρὸς χειρισµὸς γιὰ νὰ φύγει ἡ Ὀλυµπιακὴ ἀπὸ τὴν µέση καὶ νὰ πραγµατοποιηθεῖ ἡ αὐτοϊκανοποίηση τοῦ Νεοταξικοῦ Ὀργασµοῦ µέσα ἀπὸ µιὰ φαντασίωση ὅπου ἡ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ θὰ κλείσει καὶ τὸ ἔργο της θὰ ἀναλάβει ΜΙΑ ἀεροπορικὴ ἑταιρεία µεγάλης καὶ ἰσχυρῆς Εὐρωπαϊκῆς Χώρας µὲ συνεργάτη µιὰ µικρὴ Ἑταιρεία στὴν Ἑλλάδα, εἴτε ἐγκρίνεται εἴτε δὲν γίνεται ἀντιληπτὴ ἀπὸ τοὺς (σὲ ἄλλες περιπτώσεις) ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟΥΣ ἄγρυπνους θεµατοφύλακες τῆς (δῆθεν) Ἐλεύθερης Ἀγορᾶς, (βλ Καθ. Ἀνδρέα Ἀθηναίου: «Αὐτοκτονοῦν τὴν Ὀλυµπιακὴ» ΧΩΡΑ, Κυριακὴ 10 εκεµβρίου 2000, Καθ. Ἀν. Ἀθηναίου: «Ἡ δῆθεν Ἐλεύθερη Ἀεροπορικὴ Ἀγορὰ» ΧΩΡΑ, 14 Ἰαν. 2001, Γ. Συµεωνίδη 41

37 ΑΝ ΡΕΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ σελ Ἀδέσµευτος τῆς Κυριακῆς). ὲν ἔχει καµιὰ σχέση µὲ ἐλεύθερη ἀγορά, καὶ εἶναι ἐπιδότηση τοῦ Ἰδιώτη ποὺ θὰ «πάρει» τὰ φιλέττα τῆς Παραλίας, ἡ πολιτικὴ ἀπόφαση: νὰ κρατά τὴν παραλία συρµατοπλεγµένη στερώντας την ἀπὸ τὸν ΛΑΟ, νὰ κλείνει πρώτα τὰ µαγαζιὰ τῆς Πειραϊκῆς µὲ κάποια προσχήµατα, καὶ νὰ κυνηγά γενικὰ τὴν µικρὴ ἐπιχείρηση, ἔτσι ὥστε νὰ ἑτοιµάσει τεχνητὰ µιὰ «Ἀγορὰ» γιὰ τὴν Παραλία τοῦ Σταδίου Εἰρήνης καὶ Φιλίας καὶ τοῦ ΕΛ- ΤΑ καὶ τοῦ Παλαιοῦ Φαλήρου, καὶ ὕστερα νὰ ἔρχεται ὁ «ἰδιώτης» νὰ λειτουργεῖ τὶς Κρατικὲς Ὑποδοµὲς ποὺ τὸ Κράτος τοῦ παραχωρεῖ µὲ συµφέρον γιὰ τὸν ἰδιώτη ἀκόµη καὶ τὸ τίµηµα. Οἱ Ὅροι τῆς Ἐλεύθερης Ἀγορᾶς ποὺ εἶναι τὸ τελευταῖο ποὺ ἀπασχολεῖ τοὺς Κοµισάριους καὶ τὸ πρῶτο ποὺ φοβοῦνται (ἄσχετα ἂν Σοφιστικὰ τὸ ἐπικαλοῦνται) προβάλλουν ἕνα «µοντέλο» σύµφωνα µὲ τὸ ὁποῖο ὁ ἰδιώτης ἐπενδυτής, συντάσσει τὸ Ἐπιχειρηµατικὸ Σχέδιό του, τὸ ὁποῖο δὲν περιλαµβάνει τὸ κλείσιµο τῶν ἐπιχειρήσεων τῶν ἄλλων µὲ µεθόδους ἄλλες ἀπὸ τοὺς µηχανισµοὺς τῆς ἀγορᾶς, (π.χ. τὰ κάψιµο τῶν µαγαζιῶν τοῦ ἀντιπάλου, ἡ ἀφαίρεση ἀδείας λειτουργίας ποὺ ἡ Πολιτεία ἔδωσε (στὴν ἐπιχείρηση τοῦ ἀντιπάλου) παρὰ τὸ ὅτι πληροῖ (ὁ ἀντίπαλος) τοὺς ὅρους τῆς ἀδείας, ἡ ξαφνική εὐαισθησία γιὰ τὴν ἀξιοποίηση καὶ προβολὴ τοῦ Ἀρχαίου Τείχους στὴν Πειραϊκή, ἐνὼ γιὰ ὅλη τὴν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα τὸ χυδαῖο ἐπιχείρηµα «µὰ ὅπου καὶ ἂν σκάψεις αὐτὸς ὁ τόπος ἔχει ἀρχαῖα» εἶναι ἄµεσα ἀποδεκτό, ὅταν πρόκειται γιὰ τὸ Μετρὸ ἢ γιὰ κάποια Ἐργολαβία Μεγέθους, ἐνὼ δὲν ἰσχύει πάλι ὅταν πρόκειται γιὰ κάτι «µεγέ- 42

38 ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ θους» κάνει τὴν ἐπένδυσή του, λειτουργεῖ τὰ «µαγαζιὰ» τῆς παραλίας καὶ ἀνταγωνίζεται τὰ ἤδη ὑπάρχοντα. Ἡ Ἐλεύθερη ἀγορὰ ὄχι µόνο ἐπιτρέπει ἂν εἶναι καλύτερος ὁ νέος ἰδιώτης ἐπενδυτὴς νὰ κλείσει τὰ ὑπάρχοντα, ἀλλὰ εὐελπιστεῖ (ἡ δεοντολογία τῆς Ἐλεύθερης Ἀγορᾶς) ὅτι ὁ Συναγωνισµὸς τοῦ νέου Ἐπενδυτὴ Ἰδιώτη ποὺ θὰ λειτουργεῖ παράλληλα µὲ τοὺς παλιοὺς θὰ ἐξασφαλίζει τὸ καλύτερο προιὸν στὴν καλύτερη τιµή. Αὐτοὶ οἱ Ὅροι τῆς Ἐλεύθερης Ἀγορᾶς καµιὰ σχέση δὲν ἔχουν µὲ τὰ εἰς τὴν παραλία καὶ τὸν Πειραιᾶ τεκταινόµενα τὰ ὁποῖα ἰσοδυναµοῦν µὲ ἐπιδοτήσεις οἱ ὁποῖες καὶ δὲν γίνονται ἀντιληπτὲς ἀπὸ τοὺς ἀφοσιωµένους στὸ «νὰ µὴ νοθεύεται ὁ ἀνταγωνισµὸς» Κοµισάριους. Ἐπιδότηση εἶναι ἀκόµη ὁλόκληρη ἡ κατάργηση τῶν κατακτήσεων τῆς Ἐργατικῆς Τάξης, οἱ Ἀλλαγὲς τοῦ Ἀσφαλιστικοῦ, οἱ χειρότερες Συντάξεις, ἡ µείωση τῶν Ἀποδοχῶν τῶν ἐργαζοµένων, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀνεργία. Ἐπιδότηση εἶναι καὶ ἡ «Μετανάστευση» τόσο ἄµεση ἐπειδὴ ὁ µετανάστης ἀποτελεῖ ἀντικείµενο ἐκµετάλλευσης καὶ ὁ γηγενὴς θῦµα τῆς ἀνεργίας, ἀλλὰ καὶ ἔµµεση µέσα ἀπὸ τὸ κοινωνικὸ καὶ οἰκονοµικὸ Κόστος ποὺ συνεπάγεται γιὰ τοὺς γηγενεῖς ἡ Μετανάστευση καὶ δὴ ἡ χωρὶς µεταναστευτικὴ πολιτικὴ µετανάστευση ὅπως στὴν Ἑλλάδα. Ἐπιδότηση εἶναι ἡ κάθε ἀπαξίωση τοῦ Κράτους, τῆς Ὑποδοµῆς του καὶ τῆς Ἀποστολῆς του, προκειµένου νὰ πραγµατοποιηθεῖ ἡ Ἰδεοληπτικὴ Ὀργασµικὴ Φαντασίωση ποὺ ἡδονίζεται στὴν λέξη «ΠΩΛΗΣΗ» τοῦ κάθε τι ποὺ εἶναι ΚΡΑΤΙΚΟ. Π.χ. τοῦ ΟΣΕ (βλ. Κόσµος τοῦ Ἐπενδυτῆ Σεπτεµβρίου 2005 σελ. 07), ἡ τῶν 43

39 ΑΝ ΡΕΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ Κρατικῶν Νοσοκοµείων καὶ τοῦ ΕΣΥ. Ἡ Ἐ φ α ρ µ ο γ ὴ τ ο ῦ Μ ο ν τ έ λ ο υ τ ῆ ς Ἄ κ ρ ω ς Ἀνταγωνιστικῆς Οἰκονοµίας τῆς Ἀγορᾶς, ἀκυρώνει ὅλες τὶς ἄλλες Συνταγµατικὲς ἐπιταγὲς «ἀνθρωπιστικοῦ πολιτισµοῦ» (τοῦ «Εὐρωσυντάγµατος») εἴτε ἄµεσα, εἴτε ἐπειδὴ οἱ Ἀνθρώπινες Ἀξίες οὕτως ἢ ἄλλως εἶναι αὐτόµατα ἐκτὸς «οἰκονοµίας» (Ὅπως ὁ Ἔρωτας εἶναι ἄσχετος µὲ τὴν Πορνεία), καὶ ἐπειδὴ ἡ Πολιτεία δὲν θὰ ἔχει ποτὲ χρήµατα γιὰ τὴν Ὑλοποίηση τῶν Ἀρχῶν τοῦ Ἀνθρωπιστικοῦ Πολιτισµοῦ, πραγµατικότητα κατασκευασµένη ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἐξυπηρετεῖ τὴν ἀναπαραγωγὴ τῆς Ἐξουσίας µέσα ἀπὸ τὴν «ἐξαθλίωση τῶν Μαζῶν». Στόχος ποὺ ἤδη ὑπηρετεῖται ἀπὸ τὴν ἐφαρµογὴ τῶν ὁδηγιῶν τῆς Κοµισιὸν καὶ τὴν συµµόρφωσή µας µὲ ὅτι ἰσχύει στὴν Εὐρώπη κάτι ποὺ συνεχῶς χρησιµοποιεῖται ὡς ἐπιχείρηµα ὥστε νὰ παρουσιάζεται ὡς ἀνεπίτρεπτη ἡ ὅποια ἀντίρρηση ἢ διαφοροποίηση ἀπὸ τὶς τρέχουσες ἐφαρµογές.. Βιβλιογραφία: 1) Ἀνδρέα Ἀθηναίου, Περιφερειακὲς Ἀνισότητες καὶ Ἐκλογικὴ Συµπεριφορά, Ἐκδόσεις Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1983 (σελ. 244). 2) Ναυτεµπορικὴ 22 Ἰουνίου 1997 (σελ. 5). 3) Ἐπισήµανση τοῦ Ἀλέξανδρου Ἀρβανιτάκη ( ιεθνεῖς καὶ Εὐρωπαϊκὲς Σπουδές). 44

40 Η ΣΟΦΙΣΤΙΑ ΚΑΙ Η ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ «ΜΟΝΟ ΡΟΜΟΥ» Ἡ Ὑλοποίηση τοῦ Μοντέλου τῆς Νέας Τάξης Πραγ- µάτων, ποὺ ἔχει προκατασκευασµένη δοµή, καὶ µοναδικὴ σκοπιµότητα τὴν ἀναπαραγωγὴ τῆς Ἐξουσίας µέσα ἀπὸ τὶς ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ποὺ ἀναλύθηκαν, καὶ τὴν ἐπίτευξη ἀναδιανοµῆς τοῦ Πλούτου ἀπὸ τοὺς Πολλοὺς στοὺς Λίγους καὶ ἡ πλήρης ἀποδυνάµωση τῆς Συντεταγµένης Κοινωνίας δηλ. τοῦ Κράτους, ἔπρεπε νὰ στηριχθεῖ σὲ ἐπιχειρήµατα ΣΟΦΙΣΤΙΑΣ δηλ. σὲ ἐπιχειρήµατα ποὺ θὰ ἐπικαλοῦντο «ἐκσυχρονισµὸ» καὶ «µεταρρύθµιση», ἀλλὰ καὶ Μονόδροµο. ηλαδὴ «ἀνάγκη νὰ συµβοῦν κάτω ἀπὸ κάποιες συνθῆκες», στοιχεῖο ποὺ χρησιµοποιεῖ τὸ ἐργαλεῖο τοῦ «ἐξαναγκασµοῦ» καὶ τοῦ «πειθαναγκασµοῦ» γιὰ τὴν ἐφαρµογὴ αὐτῶν ποὺ ἐξυπηρετοῦν τὴν ἐξουσία καὶ ποὺ στὴν πραγµατικότητα εἶναι Μονόδροµος γιὰ τὶς Κοινωνίες ἀπὸ πολιτικὴ ἐπιλογὴ τῶν ἐξουσιαστῶν, καὶ ὄχι ἐπειδὴ ὄντως δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύση, ἢ ἐπειδὴ ὄντως ἔτσι εἶναι τὰ πράγµατα. Ὁ Ἐκσυγχρονισµός, ἡ Μεταρρύθµιση καὶ ὁ Μονόδροµος δὲν εἶναι παρὰ ἡ σύγχρονη ἐφαρµογὴ τῆς Μεθόδου τῆς Σοφιστίας γιὰ νὰ ἁλυσοδεθεῖ ξανὰ ὁ Προµηθέας καὶ νὰ παιχθεῖ ξανὰ ὁ Οἰδίπους Τύραννος. Ἡ σύγχρονη ἀµερικανικὴ βιβλιογραφία ἔχει ἐπιστηµονικὰ τεκµηριώσει ὅτι τὸ λεγόµενο «ἔλλειµµα» καὶ τὸ ἐξ αὐτοῦ «ηµόσιο Χρέος» εἶναι ἕνα λογιστικὸ µέτρο, χωρὶς νὰ εἶναι ἕνα πραγµατικὸ οἰκονοµικὸ µέγεθος ποὺ πρέπει νὰ πληρωθεῖ ἢ νὰ ξεχρεωθεῖ. 45

41 ΑΝ ΡΕΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ Ἡ ἐπιβολὴ τῆς Σοφιστίας ὅτι τὸ «λογιστικὸ ἔλλειµµα καὶ ηµόσιο Χρέος» εἶναι πραγµατικὸ (ἐνῶ στὴν πραγµατικότητα δὲν εἶναι) ὅτι εἶναι ἕνας λογαριασµὸς ποὺ πρέπει νὰ ἐξοφληθεῖ ἢ ΚΑΙ νὰ κρατηθεῖ σὲ ὁρισµένα χαµηλὰ ἐπίπεδα (Μάαστριχτ 3%) πράγµα ποὺ εἶναι ὁρισµὸς αὐθαίρετος καὶ µὲ σκοπιµότητα πολιτικῆς ἐπιλογῆς δηµιουργεῖ τὸ οἰκονοµικὸ ἐπιχείρηµα ποὺ κάνει «θεµιτή» τὴν ἀξιολόγηση τοῦ Κράτους ἄρα καὶ τῆς Συντεταγµένης Πολιτείας καὶ ὅλων τῶν κατακτήσεων τῆς ηµοκρατίας ὡς µιᾶς ἀποτυχηµένης, χρεωκοπηµένης καὶ δυσβάστακτου κόστους περιττῆς καὶ ἄσκοπης, ἀλλὰ καὶ ζηµιογόνου.πραγµατικότητας, ποὺ πρέπει νὰ καταργηθῆ. Ἡ Κατάργηση τοῦ Κράτους προβάλλεται ἀπὸ τοὺς Σοφιστὲς σὰν ἐκσυγχρονισµός, µεταρρύθµιση καὶ ἀναπότρεπτη ἀνάγκη: «διάλυση λόγω χρεωκοπίας». Στὴν ἴδια βάση γίνεται προσπάθεια νὰ ἐπιβληθοῦν οἱ Ἰδιωτικοποιήσεις δηλ. ἡ ἐκποίηση τοῦ Ἐθνικοῦ Πλούτου, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ νὰ «ξεφορτωθοῦµε τὶς ζηµιογόνες» (Ο.Α.) καὶ τελικὰ προβάλλοντας ὅτι «γιὰ νὰ µειώσουµε τὸ ἔλλειµµα στοὺς ρυθµοὺς ποὺ µᾶς ζητεῖται θὰ πουλήσουµε καὶ πρέπει νὰ πουλήσουµε (λένε οἱ ἐντολοδόχοι Σοφιστὲς) τά «φιλέττα» (Τράπεζες, ΟΠΑΠ, Καζίνο, ΟΤΕ, ΕΗ, ΕΛΠΕ, ἀκόµα καὶ τὰ ΑΚΙΝΗΤΑ τοῦ ηµοσίου). Ἐνῶ σὲ εἰδικώτερες κατηγορίες, περιουσιακὰ στοιχεῖα τῶν Ἑλλήνων ποὺ ἀπαλλοτριώθηκαν γιὰ συγκεκριµένη Χρήση ηµοσίου Ὀφέλους (Ἀεροδρόµιο Ἑλληνικοῦ) προγραµµατίζονται ἀντισυνταγµατικὰ γιὰ ἐκποίηση, ἐνῶ σειρὰ παίρνουν τὰ ἄλλα ἀεροδρόµια καὶ λιµάνια ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλες ὑποδοµὲς τῆς Χώρας 46

42 ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ µας. Ταυτόχρονα οἱ Ἐγκαταστάσεις τῶν Ὀλυµπιακῶν ἀγώνων τοῦ 2004, «σαπίζουν κλειδωµένες πίσω ἀπὸ λουκέτα», µὲ ἀποκλεισµὸ ἀπὸ τὴν χρήση τῆς παραλίας καὶ τῆς ἀκτογραµµῆς ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς δικαιούχους, τοὺς Ἕλληνες, στὰ πλαίσια τῆς Μανιοκαταθλιπτικῆς- Ἰδεοληψίας τῆς Θεώρησης τῆς Ἀνθρώπινης Ζωῆς ὡς µιᾶς ἀποκλειστικὰ «ἐµπορικῆς ἀποστολῆς» ἐπὶ τῆς γῆς σκοπὸν ἐχούσης τὴν ἀναπαραγωγὴ τῆς αρβινικῆς Κοινωνίας τῆς Ζούγκλας. ηλ. τὴν ἀναπαραγωγὴ τῆς Ἐξουσίας. Ἀντίθετα µὲ τὴν ἐποχή µας, σὲ ἐποχὲς ὅπου ἡ ἀξία ἦταν ὁ Ἄνθρωπος, στὴν θέση τῶν σηµερινῶν χρηµατοθήρων ἐκ λεηλασίας τοῦ Ὑπάρχοντος ηµοσίου καὶ Κοινωφελοῦς Πλούτου, ὑπῆρχαν οἱ Ἐθνικοὶ ΕΥΕΡΓΕ- ΤΕΣ. Οἱ εὐεργέτες ἀντιλαµβάνονταν τὴν δικαίωσή τους µὲ τὸν προσπορισµὸ πλούτου ἐκ τοῦ ἐµπορίου, τὸν ὁποῖον ὅµως διέθεταν διὰ τὸ Κοινὸ Καλό, τὸ Κοινωφελὲς γιὰ τὸν Ἄνθρωπο καὶ τὴν Πατρίδα. Κάτι ἐντελῶς ἀντίθετο µὲ τὸ σηµερινὸ δόγµα τῆς «Ἐµπορικῆς Ἀποστολῆς»: «Χρηµαπόρωση τῆς ύναµης-βίτσιο τῆς Ἐξουσίας». 47

43 ΑΝ ΡΕΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ Ὁ Εὐεργέτης Ζάππας σὲ µία του ἐπίσκεψη στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ Ἐξωτερικό, ἐξεδιώχθη ἀπὸ τοὺς φύλακες τοῦ Βασιλικοῦ (τότε) Κήπου ἐπειδὴ ὁ Κῆπος «ἔκλεινε». Τότε ἀποφάσισε καὶ ἀγόρασε τὴν παρακείµενη ἔκταση καὶ τὴν ἔθεσε στὴν διάθεση τῶν Ἀθηναίων (φωτ. σελ. 47), ὥστε νὰ µποροῦν ἐλεύθερα νὰ χρησιµοποιοῦν ὅλους τοὺς χώρους ὅλο τὸ 24ωρο. Σύµφωνα µὲ τὴν Ἐλευθεροτυπία 17 Μαΐου 2006 σελ. 1 & 6, (βλ. φωτ. σελ. 48), ἡ Πολιτικὴ Βούληση παραδίδει σήµερα τὸ Ζάππειο καὶ τοὺς Χώρους ποὺ τὸ περιβάλλουν «γιὰ ὁποιαδήποτε οἰκονοµικὴ χρήση». Ὁ Νόµος αὐτὸς εἶναι ἐνάντια στὴν «Βούληση τοῦ διαθέτη» καὶ ἀποτελεῖ ΑΛΩΣΗ ΠΟΛΙ- ΤΙΣΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ: τῆς Ἀξίας τοῦ «Κοινωφελοῦς», τῆς Ἀξίας τοῦ ΕΥΕΡΓΕΤΟΥ, τῆς Ἀξίας Ἄνθρωπος. Κάθε ἀλλαγὴ στὴν Βούληση ἑνὸς Εὐεργέτη - ιαθέτη ποὺ σαρώνει τὴν Ἀξία τοῦ Πολιτισµοῦ τῆς Προσφορᾶς καὶ τὴν µεταλλάσσει σὲ «συναλλαγὴ γιὰ οἰκονοµικὴ χρήση», θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἀδύνατη µέσα ἀπὸ µιὰ ἀνάλογη Συνταγµατικὴ Θωράκιση τοῦ Κοινωφελοῦς χαρακτήρα τῶν ωρεῶν τῶν Εὐεργετῶν στὴν Κοινωνία καὶ τὴν Πατρίδα. 48

44 ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ Ἡ ἐπικράτηση δυνάµεων ποὺ ἐξουσιαστικὰ ἐπιβάλλουν µὲ µεθόδους Σοφιστίας τὴν Ἰδεοληψία, ὅτι ἡ Ζωὴ εἶναι καὶ πρέπει (κατὰ τὶς δυνάµεις αὐτὲς) νὰ εἶναι ἀποκλειστικὰ καὶ µόνο ἕνας «Οἶκος Ἐµπορίου», ἔχει σὰν ἀποτέλεσµα νὰ παραβιάζονται καὶ συνταγµατικὰ δικαιώµατα, τῶν Ἑλλήνων ποὺ οὐσιαστικὰ εἴµαστε ὅλοι «Μέτοχοι» (µὲ ἁπλοὺς τίτλους) ὁλόκληρης τῆς Περιουσίας τοῦ ηµοσίου, καὶ ἡ ὅποια οὐσιαστικὴ ἀλλαγὴ χρήσης της (πχ. Ἀεροδρόµιο Ἑλληνικοῦ, βλ. Φωτογραφίες σελ ), ἢ ἰδιοκτησιακοῦ καθεστῶτος, εἶναι οὐσιαστικὰ ἀντισυνταγµατικὸ νὰ γίνεται χωρὶς ηµοψήφισµα, δηλ. χωρὶς τὴν ἀπόφαση τοῦ «Συµβουλίου τῶν Μετόχων».. ἤτοι τοῦ Κυρίαρχου Ἑλληνικοῦ Λαοῦ!! Τὰ «Φιλέττα» τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἰδιοκτησία τῶν Ἑλλήνων καὶ µάλιστα ὄχι τῶν Ἑλλήνων µιᾶς γενιᾶς, µιὰ καὶ εἶναι ἀποτέλεσµα σωρευτικῆς προσπάθειας καὶ θυσιῶν ὅλων τῶν Ἑλλήνων ἀπό τὸ Γένος τοῦ 1821 µέχρι τοὺς Ὀλυµπιονίκες τοῦ Καὶ αὐτὰ τὰ «φιλέττα» δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐκποιοῦνται καὶ νὰ πωλοῦνται ἀπὸ πρόσκαιρους-διαχειριστές, (Κυβερνήσεις) ποὺ ὑπακούουν ἢ ἀκολουθοῦν βραχυχρόνιες λογικὲς καὶ πολιτικὲς «τῆς ἐποχῆς», ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ προστατεύονται ἀπό διαχρονικὲς ἀρχὲς ποὺ διασφαλίζουν τόσο τὴν διαχρονικὴ θυσία (ἀπὸ φόρο αἵµατος µέχρι φόρο κατοχῆς) τῶν γενεῶν ποὺ τὰ δηµιούργησαν, ὅσο καὶ τὴν ἑκάστοτε Ἐλεύθερη χρήση ἀπὸ τοὺς Ἰδιοκτήτες τους (τοὺς Ἕλληνες) στοὺς ὁποίους οὐδεµία δύναµις θὰ πρέπει νὰ µπορεῖ νὰ ἀσκήσει µεθόδους ἀποκλεισµοῦ ἀπὸ τὴν ἰδιοκτησία τους. 49