ΑΝΝΑ ΤΕΝΕΖΗ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ. 1. Ταξίδι στην Ποίηση

Μέγεθος: px

Εμφάνιση ξεκινά από τη σελίδα:

Download "ΑΝΝΑ ΤΕΝΕΖΗ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ. 1. Ταξίδι στην Ποίηση"

Ευτυχός Αλεξόπουλος
8 χρόνια πριν
Προβολές:

1 1 ΑΝΝΑ ΤΕΝΕΖΗ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ 1. Ταξίδι στην Ποίηση To μυαλό μου μικρές ανταύγειες λαμπυρίζουσες σκορπισμένες στον ουρανό καθώς η ποίηση ξανοίγεται εντός μου. Σφηνοειδής πορεία στο άπειρο οι μουσικές φωνές που ξεχύνονται γύρω μου. 2. Λιτότητα Δε θέλω τίποτε άλλο. Ο πόνος ικανό φορτίο να με πάει ως την άκρη της ζωής. 3. Νομοτέλεια «Δεν ήρθε ένα απόγιομα χωρίς να έρθει βράδυ.» Το σούρουπο πάνω στα βουνά καθώς μες στην καρδιά μου. 4. Ανταπόδοση Το πετραδάκι που έριξα μες στο νερό μου επέστρεψε τον ήχο του. 5. Πολλαπλασιασμός Το δάκρυ που έπεσε στη γη μοιράστηκε σε χίλιες εξατμίσεις.

Σφηνοειδής πορεία στο άπειρο οι μουσικές φωνές που ξεχύνονται γύρω μου. 2. Λιτότητα Δε θέλω τίποτε άλλο.

2 2 6. Αυταπάτη Ανάβοντας ένα τσιγάρο οι άνθρωποι ανάβουν μικρές φωτιές Νομίζοντας πως έτσι θα κάψουν τους καημούς τους. 7. Ελπίδα Ρωγμές από σεισμό μες στο μυαλό μου για να κάνει ρίζες η Άνοιξη. 8. Βαριά ζωή Πορεία σκυφτή που σούρνεται κολλώδες ερπετό στα βαρεμένα νώτα. 9. Αγρύπνια Κάπου μέσα μου ένας μακρινός ήχος ανήσυχος. 10. Βεβαιότητα Εγώ πήγα και ήρθα και σου το λέω. Είναι ωραία η ζωή μακριά στο επέκεινα. 11. Αλλοτρίωση Ο κροκόφαντας κι ο ελέδειλος ανταμώσανε μία μέρα. Ο ένας τον άλλο κοίταζε και ξερνούσανε απ τα γέλια. 12. Η γονιμότητα του νου Έχει φυτά που θέλουν φως δε θέλουν όμως ήλιο.

Αγρύπνια Κάπου μέσα μου ένας μακρινός ήχος ανήσυχος. 10. Βεβαιότητα Εγώ πήγα και ήρθα και σου το λέω. Είναι ωραία η ζωή μακριά στο επέκεινα. 11.

3 3 13. Αυτομόρφωση Οι ρίζες μου χέρια αρπαχτικά ψάχνουν για τους χυμούς μου. 14. Απορία Πού πάει ο πόνος που μας περισσεύει; 15. Aναπάντητο Πού πάει η φωνή που ξανοίγεται σε κύματα ήχου; 16. Η μοναδικότητα της ύπαρξης Ένα βλαστάρι διάβαινε στον κάμπο μοναχό του. Ένα λουλούδι άνθισε μονάχα μια βραδιά. 17. Προσπάθεια Ποιος ξέρει τι θα γίνει ο σπόρος μας αυτός. Μικρά κομμάτια ζάχαρη μες στο νερό λιωμένα. 18. Κλεμμένο «Είμαστε ο σπόρος που πεθαίνει» και πάλι βλασταίνει για να πεθάνει πάλι ξανά. 19. Θλίψη Τώρα το τραγούδι στα χείλη της ξεπεσμένη πουτάνα σερνάμενη στα καλντερίμια.

Ένα λουλούδι άνθισε μονάχα μια βραδιά. 17. Προσπάθεια Ποιος ξέρει τι θα γίνει ο σπόρος μας αυτός. Μικρά κομμάτια ζάχαρη μες στο νερό λιωμένα. 18.

4 4 20. Οφειλή Η ποίηση που μου ενέπνευσε η μάνα μου κι ας ήταν ο πατέρας μου ποιητής. Ο άλλος τρόπος για να λες τα πράγματα είναι να αγαπάς. 21. Στέρφα γης 1 Το φως του πυρωμένου ήλιου βελόνια στις φλέβες μας κεντίδια στο μυαλό μας. 22. Δυνατότητες Το πλάτωμα απέραντο κι ο δρόμος ατέλειωτος εμπρός μου. Ό,τι αγαπάω πεθαίνει αμετάκλητα κάτω απ τον ανελέητο ήλιο και ξαναγεννιέται μέσα μου ατόφιο. 23. Ματαιοπονία Μαζεύω τον εαυτό μου χάνω τα κομμάτια μου. Μαζεύω τα κομμάτια μου χάνω τη ζωή μου. (Τρίτη 15/12/81) 24. Ανησυχία Όταν τη νύχτα σβηστεί το φως τα μάτια σου θα ναι εκεί να με κοιτάζουν αμετακίνητα. 1 «Ζούμε σε στέρφα γης» είχε πει κάποτε ο Άντης Ιωαννίδης, εννοώντας ότι είναι άγονο πολιτιστικά το περιβάλλον της Κύπρου.

Ό,τι αγαπάω πεθαίνει αμετάκλητα κάτω απ τον ανελέητο ήλιο και ξαναγεννιέται μέσα μου ατόφιο. 23. Ματαιοπονία Μαζεύω τον εαυτό μου χάνω τα κομμάτια μου.

5 5 25. Τι να πω! Κάποτε λες τι έχω να πω; Τα χουν πει όλα οι ποιητές. 26. Ο δρόμος της ζωής Η ζωή τραβάει το δρόμο της και χωρίς εμάς, σκέφτεσαι κάποτε. Τότε γιατί να μην τη βοηθήσουμε να πάρει την ανηφόρα; 27. Πρόσω ολοταχώς Στην άκρη του ορίζοντα αναρωτιέσαι τι ακόμα να υπάρχει; 28. Θυσία Όταν κάποιοι σκοτώνονται είναι για να εδραιώσουν άλλοι τη δική τους εξουσία. Ο ήλιος δε λάμπει καλύτερος πάνω στα αίματα. Όταν η τύψη ενός θανάτου έχει στην πλάτη μας φορτωθεί δεν μπορεί οι μέρες μας να είναι καλύτερες.

Τότε γιατί να μην τη βοηθήσουμε να πάρει την ανηφόρα; 27.

6 6 29. Ζωή Πορευόμενοι ψάχνουμε το δρόμο μας. Θα τον βρούμε; Ή μήπως ήδη τον περπατούμε; 30. Κατάρα; Είμαι ένα ανεμόπτερο που πετά ατενίζοντας τη γη. Κι όταν σ αυτήν πατήσω δε βλέπω παρά το ύψος απ όπου κατέβηκα. Είναι κατάρα στον κόσμο να πετάς; Ή μήπως... στέρεα να πατάς; 31. Σε μιαν αγαπημένη Βιρτζίνια Γουλφ θα μπορούσε ποτέ κανείς να καταλάβει γιατί στης ζωής σου το ύστατο γέρμα θα έκανες μόνη σου τον ήλιο να δύσει προκαταβολικά; 22. Απαυδισμός Δεν μπορώ άλλο πια να πληγώνομαι αιμόφυρτη να μένω γερμένη στο χώμα.

Είναι κατάρα στον κόσμο να πετάς; Ή μήπως... στέρεα να πατάς; 31.

7 7 33. Μοναχικότητα Είμαι το κοκοράκι που κελαηδεί νωρίς το πρωί και κανείς δεν το θέλει γιατί ένοχλεί. 34. Πίεση Πρέσες, ανελέητες πρέσες να με πιέζουν από παντού. Κι ένιωσα σωληνάριο οδοντόκρεμας αφημένο στην άσφαλτο στους μεγάλους πολυσύχναστους δρόμους όπου διαβαίνουν και με πατούν τροχοί μοτοσικλετών, φορτηγών, αυτοκινήτων πόδια ανθρώπων. Πάντα εκτεθειμένη στον κίνδυνο του αφανισμού. 35. Απορία Καθώς ο χρόνος λιγοστεύει ασταμάτητα η πίκρα μέσα μας απλώνει πλοκάμια. Τόσο η θέληση να αρπαχτούμε από τη ζωή γιγαντώνεται Όσο η ανημπόρια ξεσκίζει κομμάτια από τη σάρκα μας. Στάξη τη στάξη βήμα το βήμα λέξη τη λέξη σβήνουμε. Γιατί φυτευτήκαμε σ αυτή τη ζωή; (Κυριακή 13/12/81)

πόδια ανθρώπων. Πάντα εκτεθειμένη στον κίνδυνο του αφανισμού. 35. Απορία Καθώς ο χρόνος λιγοστεύει ασταμάτητα η πίκρα μέσα μας απλώνει πλοκάμια.

8 8 36. Ο δρόμος Πάντα είναι εύκολο να πας δύσκολο να γυρίσεις. 37. Αγάπη απείραντη 2 Μια αβάσταχτη γλύκα, κάτι σαν νοσταλγία του ανίδωτου Πιθανότητα Τ όνειρο μια δυνατότητα φυγής, διαφυγής, καταφυγής. 39. Μάτια ερωτικά Τα μάτια είναι κάρβουνα, που την καρκιά μας κρούζουν κι απέκει την ζωούλα μας εκείνα την ορίζουν Στην αγαπημένη Αγαπημένη εσύ, που μόνο την αγάπη έπραξες. 41.Στον άκλαφτο άντρα Αν μπορούσες να κλάψεις να ποτίσεις τις ρίζες της πίκρας σου ώστε το δέντρο του πόνου σου να μαραθεί απ την αρμύρα των δακρύων σου τότε ίσως... 2 Που δεν την έχεις γευτεί.

Μάτια ερωτικά Τα μάτια είναι κάρβουνα, που την καρκιά μας κρούζουν κι απέκει την ζωούλα μας εκείνα την ορίζουν... 40.

9 9 θα μπορούσες να λυτρωθείς. 42. Ανιδιοτέλεια Λατρευτέ μου Μείνε εδώ Αγκάλιασέ με Δεν κρυώνω Δεν πονώ Μονάχα σ αγαπώ. Έλα, καλέ μου, Ελα εδώ Αγκάλιασέ με Σ αγαπώ. 43. Σεφερικό Χίλιες φορές τα χίλιατα και τα βυζιά μου φίλα τα! 44. Νύχτα Η νύχτα απόψε ήταν ιδιαίτερα στατική. Σαν φως στο σκοτάδι που ξέχασε να σβηστεί. 45. Συγκλονισμός και απορία Υπάρχει άραγε πιο συγκλονιστική εμπειρία από την αναίρεση της ύπαρξής μας ενώ ακόμη είμαστε εν ζωή; 46. Πουλί που σχίζει τον αέρα Το πονεμένο τραγούδι της δεκαοχτούρας πίκριζε τον αέρα... Δειλινό, και η καμπάνα ηχούσε...

Νύχτα Η νύχτα απόψε ήταν ιδιαίτερα στατική. Σαν φως στο σκοτάδι που ξέχασε να σβηστεί. 45.

10 10 Και μην πει κανείς ότι αυτά τα «μικρά μου» ποιήματα έχουν οποιαδήποτε επίδραση από τον Κώστα Μόντη, γιατί ποτέ δεν επιθύμησα να τον μιμηθώ ή να τον αντιγράψω. Μου φαινόταν πάντα πολύ στεγνός και «αντιποιητικός». Τα «ποιήματά» μου αυτά τα γέννησε η καθαρή ανάγκη. Και σε χρόνο που σχεδόν δεν είχα συναπαντηθεί μαζί του.

αντιγράψω. Μου φαινόταν πάντα πολύ στεγνός και «αντιποιητικός».

Σχετικά έγγραφα

Μια νύχτα. Μπαίνω στ αμάξι με το κορίτσι μου και γέρνει γλυκά στο πλάϊ μου και το φεγγάρι λες και περπατάει ίσως θέλει κάπου να μας πάει

Μια νύχτα. Μπαίνω στ αμάξι με το κορίτσι μου και γέρνει γλυκά στο πλάϊ μου και το φεγγάρι λες και περπατάει ίσως θέλει κάπου να μας πάει Μια νύχτα Μπαίνω στ αμάξι με το κορίτσι μου και γέρνει γλυκά στο πλάϊ μου και το φεγγάρι λες και περπατάει ίσως θέλει κάπου να μας πάει Μια νύχτα σαν κι αυτή μια νύχτα σαν κι αυτή θέλω να σου πω πόσο σ