Ο ΤΥΧΕΡΟΣ. O Τυχερός

Transcript

1 Ο ΤΥΧΕΡΟΣ O Τυχερός 3

2 Δημήτρης Μέγαλος Εκδόσεις Λευκή Σελίδα ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ Δημήτρης Μέγαλος Ο Τυχερός Διορθώσεις: Ελένη Ζαφειρούλη Σελιδοποίηση: Γιάννης Χατζηχαραλάμπους Μακέτα εξωφύλλου: Γιάννης Λιβέρης Εικόνα εξωφύλλου: Marina Lohrbach - Fotolia.com Copyright Εκδόσεις Λευκή Σελίδα και Δημήτρης Μέγαλος, Αθήνα 2012 Πρώτη έκδοση από τις Εκδόσεις Λευκή Σελίδα, Αθήνα 2012 ISBN Εκδόσεις Λευκή Σελίδα Σταδίου 10, , Αθήνα Τηλ. & Fax.: info@lefkiselida.gr Αυτό το κείμενο που δημοσιεύεται από τις εκδόσεις «Λευκή Σελίδα» προστατεύεται από τους διεθνείς νόμους και τις διεθνείς συνθήκες που αφορούν τα συγγραφικά δικαιώματα. Η εκτύπωσή του σε χαρτί προορίζεται αποκλειστικά για τον αγοραστή και περιορίζεται στην προσωπική του χρήση. Κάθε άλλη αναπαραγωγή ή αντιγραφή, από όποιον και να προέρχεται, θα αποτελεί απομίμηση και θα υπόκειται στις προβλεπόμενες κυρώσεις από το σχετικό νομοθετικό πλαίσιο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και από τις ισχύουσες διεθνείς συνθήκες για την προστασία των συγγραφικών δικαιωμάτων. 4

3 Ο ΤΥΧΕΡΟΣ Δημήτρης Μέγαλος Ο Τυχερός [ μυθιστόρημα ] 5

4 Δημήτρης Μέγαλος 6

5 Ο ΤΥΧΕΡΟΣ Φ ωτίστηκε επιτέλους ο χώρος. Πέρασαν πολλές μέρες που ήταν σκοτεινός. Η άνοιξη, όμως, έφτασε και στο δωμάτιό μου. Τώρα δεν χρειάζεται να ανοίγω το φως για να μελετάω. Σήμερα είχα λίγες δυσκολίες για να συγκεντρωθώ. Κάποια σκυλιά που γάβγιζαν απέξω τραβούσαν συνεχώς την προσοχή μου. Σηκώθηκα και πήγα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου μου και κοίταξα έξω. Απέναντι, σ έναν μικρό κήπο, υπήρχε δεμένο με κίτρινο λουρί ένα μικρόσωμο σκυλί, που του φορούσαν επίσης ένα κίτρινο πουλοβεράκι. Αυτό έκανε τη μεγαλύτερη φασαρία. Το έβλεπα για πρώτη φορά. Θα ανήκε σίγουρα σε κάποιον που ήρθε να κάνει επίσκεψη και τώρα ήταν κάπως ανήσυχο που το έδεσαν εκεί μόνο του. Φοβάται μήπως πάθει τίποτε το αφεντικό του; Φοβάται μήπως το ξεχάσουν εκεί και δεν το ξαναπάρουν μαζί τους; Ποιος να ξέρει. Δεξιά από το παράθυρο ήταν ένας άλλος μικρός κήπος, όπου ζούσε εδώ και τρεις μήνες ένα θηλυκό λυκόσκυλο. Το ήξερα γιατί πήγαινα συχνά, το χάιδευα και του έδινα κανένα ξεροκόμματο που πια δεν μπορούσα να μασήσω. Γενικά ήταν ήσυχο ζώο, αλλά σήμερα ήταν κάπως εκνευρισμένο. Μάλλον το ενοχλούσε το συνεχές γάβγισμα του μικρόσωμου σκυλιού με το πουλοβεράκι. Έβλεπα να έχει γείρει το κεφάλι του ελαφρά από τη μια μεριά και να κοιτάζει με τα πολύ όμορφα μάτια του το μικρό που ήταν 7

6 Δημήτρης Μέγαλος στην άλλη αυλή. Δεν γάβγισε, όμως, ούτε μία φορά όση ώρα το κοιτούσα. Να πάρει η ευχή, σκέφτηκα θυμωμένα. Δεν μπορώ να μελετήσω σήμερα. Με το παραμικρό ξεφεύγω από το θέμα. Θεέ μου, πλησιάζουν και οι εξετάσεις! Πάντως, η αγωνία για τις εξετάσεις πρέπει να είναι από τις πιο μεγάλες στη ζωή, μονολόγησα κολλώντας τη μύτη μου στο τζάμι. Αμέσως σχηματίστηκε ένας κύκλος που μεγάλωσε μεμιάς και η θολούρα με εμπόδιζε να βλέπω καθαρά. Ωραία θα ήταν να καταλαβαίναμε, σκέφτηκα, κάθε φορά που δεν μπορούμε να δούμε, επειδή κάτι θολώνει, από πού προέρχεται το θόλωμα. Εγώ τουλάχιστον δεν το καταφέρνω και τυραννιέμαι προσπαθώντας να δω, ώσπου κουράζομαι και ή κάνω χαζομάρες, ή με πιάνει το κεφάλι μου, ή καβαλάω τη μηχανή μου και φεύγω. Αυτό το τελευταίο είναι το πιο ωραίο και το πιο ανώδυνο. Αυτό, λοιπόν, θα έκανα και τώρα! Άρχισα να βγάζω τις πιτζάμες μου. Φόρεσα δύο ζευγάρια κάλτσες, γιατί το θερμόμετρο που είχα έξω από το παράθυρό μου αγαπούσα πολύ τα θερμόμετρα έδειχνε μόλις δύο βαθμούς Κελσίου πάνω από το μηδέν. Έβαλα το χοντρό κοτλέ παντελόνι μου και το πουλόβερ με τον γυριστό γιακά που μου είχε πλέξει η γιαγιά μου. Πάντα θα θυμόμουν αυτήν τη γιαγιά. Ήταν η μάνα της μάνας μου. Είχε ένα χαμόγελο που αγκάλιαζε. Πάντα τη φιλούσα ρουφηχτά και μετά τη δάγκωνα ελαφρά στο μάγουλο, κι εκείνη έλεγε: «Αχ Νικηφόρε, να δεις τι κομμάτι θα σου βγάλω εγώ, όταν βγουν ξανά τα δόντια μου!». Κάτω από το πουλόβερ έβαλα μια εφημερίδα, την έκδοση του σαββατοκύριακου που ήταν χοντρή, για να μην κρυώνει το στήθος μου. Μετά φόρεσα ένα ωραίο ζεστό ανοράκ, που το είχα αγοράσει από ένα παλιατζίδικο με είδη του αμερικανικού στρατού. Αυτό το ρούχο ήταν πράγματι ένα τέλειο «εργαλείο». Είχε μια κουκούλα που, όταν έκλεινε, άφηνε μόνο τα μάτια απέξω. Για τα μάτια, όμως, φορούσα ειδικά γυαλιά για τους μοτοσικλετιστές, που τα προφύλασσαν και από το κρύο και από τη σκόνη. Από το ίδιο μαγαζί είχα αγοράσει και δερμάτινα γάντια με γούνα, που δεν άφηναν το κρύο να περάσει. 8

7 Ο ΤΥΧΕΡΟΣ Την αγαπούσα τη μηχανή μου. Αγάπη όμως πραγματική, όχι επιφανειακή. Για παράδειγμα, ποτέ δεν την καθάριζα, αλλά την είχα από μηχανικής πλευράς πάντα εντάξει. Πριν χαλάσει κάτι, το άλλαζα για να μη μ αφήσει στο δρόμο. Πράγματι, τρία χρόνια τώρα ποτέ δεν έμεινα. Πρόσφατα, μάλιστα, είχα μαζέψει μερικά χρήματα και είχα αγοράσει και καινούργια μπαταρία. Ήταν το καμάρι μου που η μηχανή μου έπαιρνε μπρος με μίζα. Την είχα παρκαρισμένη πάνω στο πεζοδρόμιο δίπλα στην πόρτα του σπιτιού. Την καβάλησα και έφυγα. Το πού θα πήγαινα το αποφάσιζα πάντοτε όταν έφευγα για τη «φυγή» μετά τον τρίτο σηματοδότη. Έτσι, μόλις πλησίασα εκεί, αποφάσισα να πάω στον συμμαθητή μου τον Γκέρχαρτ. Ο Γκέρχαρτ ήταν ο πιο καλός μου φίλος. Ήταν πολύ πιο έξυπνος από τον μέσο όρο και ήξερε πάντοτε πότε να αρχίζει και πότε να τελειώνει. Ένα σπάνιο χάρισμα που μ έκανε να χαίρομαι πραγματικά την παρέα του. Για να πάω στο σπίτι του, έκανα μια υπέροχη διαδρομή, ακολουθώντας έναν μικρό επαρχιακό δρόμο με δέντρα δεξιά και αριστερά. Δίπλα σ αυτόν το δρόμο, ακριβώς παράλληλα, υπήρχε ο αυτοκινητόδρομος, όπου όλοι έτρεχαν σαν δαιμονισμένοι. Έτρεχαν να προλάβουν τι; Αυτό το τι το έγραφαν κάθε μέρα οι εφημερίδες σαν να ήταν είδηση. Βλακείες, όμως. Κάτι που γίνεται καθημερινά, σχεδόν με τη μορφή επιδημίας, δεν είναι πλέον είδηση. Πόσοι σκοτώθηκαν και πόσοι τραυματίστηκαν! Καμιά εφημερίδα δεν έγραψε, όμως, τι όνειρο είναι να έχεις μια μηχανή και να τρέχεις αργά σε μικρό επαρχιακό δρόμο που έχει δέντρα δεξιά και αριστερά... Ένιωθα ευτυχισμένος και συνεχώς ήταν ζωγραφισμένο ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη μου. Μετά από μια διαδρομή περίπου είκοσι πέντε λεπτών, έφτασα στο όμορφο και πεντακάθαρο προάστιο του Μονάχου, όπου ήταν και η μονοκατοικία του φίλου μου. Το αυτοκίνητό του, καθώς και της μητέρας του ήταν έξω από το γκαράζ. Πάρκαρα πίσω από το αυτοκίνητό του και χτύπησα το κουδούνι. Σχεδόν αμέσως άνοιξε η μητέρα του και μου έσφιξε θερμά το χέρι. Αυτή η γυναίκα είχε ένα γλυκό χαμόγελο και αυτό μου άρεσε πολύ. Αντιπαθούσα πολύ και αμέσως ανθρώπους χωρίς χα- 9

8 Δημήτρης Μέγαλος μόγελο και χωρίς χιούμορ. Η ιδέα και μόνο ότι υπάρχουν ένα σωρό τέτοιοι και είναι κανείς συχνά αναγκασμένος να τους κάνει παρέα ή να προσπαθεί να τους πουλήσει κάτι μ έκανε να ανατριχιάζω. Τέτοιους ανθρώπους τους απέφευγα, όπως ο διάολος το λιβάνι! Ο Γκέρχαρτ χάρηκε που με είδε και μου πρόσφερε αμέσως ένα τσιγάρο, ενώ ο ίδιος ετοίμασε μια πίπα. Πάντα έλεγε ότι η πίπα βλάπτει πολύ λιγότερο από το τσιγάρο. Σήμερα είχαμε μόνο τρεις ώρες παράδοση στο πολυτεχνείο. Γνωρίζοντας ότι είχα δυσκολίες στα μαθηματικά, μου πρότεινε να κάνουμε μερικές ασκήσεις, μια και είχαμε χρόνο στη διάθεσή μας. Τα μάτια μου γυάλισαν. Ήταν από χαρά ή από τη συγκίνηση που ένιωθα, καθώς ο φίλος μου προσπαθούσε να με βοηθήσει; Καθίσαμε στο μεγάλο γραφείο του και δουλέψαμε με όρεξη και κέφι. Έπειτα από μιάμιση ώρα περίπου μπήκε η μητέρα του στο δωμάτιο, φέρνοντας, όπως πάντα, εκείνο τον τεράστιο άσπρο δίσκο. Είχε φτιάξει σάντουιτς με διάφορα σαλάμια και τυριά. Επίσης, είχε και μια κανάτα με αρωματικό καφέ που άχνιζε. Ό,τι υπήρχε στο σπίτι τους ήταν εξαιρετικής ποιότητας, από τα καλύτερα της αγοράς. Οι γονείς του ήταν από παλιά τζάκια της Βαυαρίας. Ο πατέρας του ήταν διευθυντής σε μια μεγάλη εταιρεία, πρέπει όμως να είχαν και έσοδα από ακίνητα. Κοντά τους έμαθα πολλά σχετικά με την ποιότητα. Αφήνοντας το δίσκο πάνω στο τραπεζάκι που ήταν μπροστά από τον καναπέ-κρεβάτι, είπε ότι θα έπρεπε να κατέβει στην πόλη για διάφορες δουλειές. Αρχίσαμε με όρεξη να τρώμε. Είχε και κάτι αγγουράκια τουρσί που άνοιγαν διαβολεμένα την όρεξη. Ευτυχώς είχε κάνει τόσο πολλά, που ήταν σίγουρο ότι θα χορταίναμε. Πίνοντας τον καφέ μας με το τσιγάρο και την πίπα αντίστοιχα, κουβεντιάζαμε για τη νέα κατάκτηση του Γκέρχαρτ, μία νόστιμη Γερμανοαμερικανίδα, που είχε έρθει να παρακολουθήσει κάποια ειδικά μαθήματα της Γερμανικής Φιλολογίας. Μετά τις παραδόσεις επιστρέψαμε στο σπίτι του. Κατά τις πέντε ακούσαμε να χτυπά το κουδούνι. Ο Γκέρχαρτ πήγε να ανοίξει την 10

9 Ο ΤΥΧΕΡΟΣ πόρτα και γύρισε μαζί με μια πράγματι πολύ νόστιμη κοπελίτσα με φακίδες στη μύτη. Σηκώθηκα να τη χαιρετήσω και έσφιξα με θέρμη το χέρι που μου πρότεινε. Λυπάμαι που σας ενοχλώ, ρε παιδιά, είπε χαριτωμένα. Η Ανεμαρί κι εγώ πλήτταμε, και ενώ εκείνη τελικά αποφάσισε να πάει στο κομμωτήριο, εγώ είπα να έρθω μέχρι εδώ να δω τι γίνεται. Σκεφτόμαστε το βράδυ να πάμε στο θέατρο. Με συγχωρείς, δεν κατόρθωσα να συγκρατήσω το όνομά σου. Η Ανεμαρί ποια είναι; Λοιπόν, εμένα με λένε Ζακελίν και η Ανεμαρί είναι μια συμφοιτήτριά μου που μένει στο διπλανό από εμένα διαμέρισμα. Πλούσιες, σκέφτηκα, για να έχουν δικό τους διαμέρισμα. Εισιτήρια βγάλατε για το θέατρο; ρώτησε ο Γκέρχαρτ. Τι παίζει; Όχι, θα βγάλω φεύγοντας από δω. Παίζει τη «Δίκη» του Κάφκα. Είσαι να συνοδέψουμε τις δεσποινίδες; ρώτησε ο Γκέρχαρτ κοιτάζοντάς με μ ένα βλέμμα που μάλλον υπονοούσε κι άλλα. Βεβαίως είμαι. Εκτός αυτού, πάντα ήθελα να δω αυτό το έργο, απάντησα και το μυαλό μου πέταξε αλλού ανατριχιάζοντας, γιατί ο καημένος ούτε για τον Κάφκα είχα ακούσει ποτέ ούτε για τη «Δίκη» του. Βέβαια, εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτηκα καν τι κοστίζουν κάτι τέτοια «βραδινά»! Θα έλεγα να συναντηθούμε στην είσοδο του θεάτρου στις δεκαεννέα και σαράντα πέντε. Συμφωνείτε; ρώτησε η Ζακελίν κουνώντας χαριτωμένα, μα πάρα πολύ χαριτωμένα την αλογοουρά των μαλλιών της. Κοιταχτήκαμε πάλι με τον Γκέρχαρτ και, ανασηκώνοντας τους ώμους μας, κουνήσαμε καταφατικά το κεφάλι. Καθώς το κορίτσι έφευγε χαμογελάσαμε. Ένα ωραίο χαμόγελο από εκείνα που μόνο άντρες μεταξύ τους τα χαλαλίζουν. Τέτοια που τους κάνουν να νιώθουν απερίγραπτα ευχάριστα και που σίγουρα σ αυτά έχει κάποιες ρίζες του το αίσθημα της αυτοπεποίθησης... Συνεχίσαμε το διάβασμα για πάνω από μία ώρα με άριστο «βαθμό απόδοσης». Μετά επέστρεψα στο δωμάτιό μου και χα- 11

10 Δημήτρης Μέγαλος μογελούσα συνεχώς στον καθρέφτη την ώρα που ξυριζόμουν. Τι ωραίος θα ήταν ο κόσμος, σκεφτόμουν, εάν ο Θεός ρύθμιζε τη ζωή έτσι που οι άνθρωποι να χαμογελούν στον εαυτό τους! Σίγουρα θα ένιωθαν όλοι τόσο υπέροχα, και όταν νιώθει κανείς υπέροχα, δεν γίνεται παρά να αισθάνεται ότι δεν του λείπει τίποτε! Όταν λοιπόν δεν σου λείπει τίποτε, τότε δεν διατρέχεις τον κίνδυνο να αποκτήσεις έλκος στομάχου, καρδιά, ρυτίδες, πόσο μάλλον να κάνεις πόλεμο. Φορώντας το σκούρο μπλε κουστούμι μου, αναλογιζόμουν πως αν μ έβλεπε η μάνα μου, θα έλεγε σίγουρα πόσο όμορφο παιδί είναι το αγόρι της! Και αυτή είναι κιόλας η μόνη γυναίκα στον κόσμο που το εννοεί. Αυτό, φυσικά, το κατάλαβα πολύ αργότερα. Κατά τις επτά ήρθε να με πάρει ο Γκέρχαρτ με το άσπρο του Φολκσβάγκεν. Κάθε φορά που έμπαινα στο αυτοκίνητό του μου μύριζε σαν καινούργιο. Μια φορά που του το είπα μου απάντησε: Μακάρι να το μυρίσει και ο αγοραστής έτσι, όταν θελήσω να το πουλήσω! Παρκάραμε στο υπόγειο γκαράζ του θεάτρου και ήμασταν πέντε λεπτά πιο νωρίς στο ραντεβού μας. Σε λίγο είδαμε να έρχονται οι δύο φίλες. Η Ζακελίν φορούσε ένα μαύρο στενό φόρεμα που κούμπωνε μέχρι το λαιμό, αφήνοντας τον σηκωμένο γιακά ανοιχτό. Τα κρεμαστά της σκουλαρίκια ταίριαζαν όμορφα. Ήταν πολύ χαριτωμένη. Η Ανεμαρί ήταν λίγο πιο κοντή από τη φίλη της και πιο αδύνατη. Είχε τα μαλλιά της κοντά και μια ανασηκωμένη μυτούλα που θύμιζε Γαλλίδα. Φορούσε μια φαρδιά μαύρη φούστα και μια κατάλευκη μεταξωτή μπλούζα, που έκλεινε μπροστά μ έναν μεγάλο φιόγκο. Μου φάνηκε ότι ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα! Μετά τις συστάσεις αρχίσαμε τις κλασικές κουβέντες για να «ψηλαφίσουμε» ο ένας τον άλλο. Ήταν φοιτήτρια της Νομικής στο τρίτο έτος. Την έλεγαν Άικεν. Ο πατέρας της ήταν γιατρός σε μια κωμόπολη κάπου στα βόρεια της Γερμανίας. Είχε έναν μικρότερο αδελφό και γενικά φαινόταν να προέρχεται από μια ευτυχισμένη οικογένεια. Οι κινήσεις της ήταν γεμάτες σιγουριά, χωρίς όμως να παύουν να είναι χαριτωμένες. 12

11 Ο ΤΥΧΕΡΟΣ Μπήκαμε σιγά σιγά στην αίθουσα και βάλαμε τις δεσποινίδες να καθίσουν ανάμεσά μας. Στο διάλειμμα ο Γκέρχαρτ μάς κέρασε από ένα ποτήρι σαμπάνια στο φουαγιέ και βαλθήκαμε να κουτσομπολεύουμε τις διάφορες κυρίες που περνούσαν μπροστά μας, προσπαθώντας να δείξουν τις τουαλέτες τους. Μετά το τέλος της παράστασης η Ζακελίν έκανε την πρόταση να πάμε να πιούμε ένα μπουκάλι κρασί στην ταβέρνα «Χάνχοφ» της περιοχής Ζίγκεστορ. Άλλο που δεν θέλαμε! Βρήκαμε ένα τραπεζάκι κοντά στην κουζίνα, γιατί ήταν κατάμεστο από κόσμο, φοιτητές κυρίως. Φάγαμε όλοι από μια χωριάτικη ομελέτα, που ήταν και η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού, και ήπιαμε ένα βαρύ ισπανικό κρασί. Το χαρακτηριστικό αυτού του κέντρου ήταν ότι δεν σέρβιρε μπίρα και δεν χρέωνε το ψωμί. Αυτό το τελευταίο ήταν ιδιαίτερα προσφιλές στο φοιτητόκοσμο. Γενικά περάσαμε ένα όμορφο βράδυ κουβεντιάζοντας με τα κορίτσια, που ήταν και τα δύο πνευματώδη και γεμάτα χιούμορ. Φεύγοντας προθυμοποιήθηκε η Ανεμαρί να με πάει στο σπίτι, μια και η Ζακελίν επέμενε να κεράσει στο σπίτι της τον Γκέρχαρτ «καφέ». Χωρίσαμε λέγοντας να ξαναβρεθούμε καμιά φορά. Ανέβηκα τα σκαλιά δυο δυο και καθώς ξεντυνόμουν σιγοψιθύριζα. Ήταν αληθινά μια ωραία βραδιά και τα κορίτσια πολύ όμορφα! Δεν νομίζω να άφησα τελείως ασυγκίνητη την Ανεμαρί. Εξάλλου, όπως έλεγε και ένας θείος μου, όσο όμορφη και «φανταγμένη» κι αν είναι μια γυναίκα, πάντα «πέφτει» αν έχεις υπομονή και επιμονή. Την άλλη μέρα το απόγευμα ήρθε και με βρήκε ο Νίκος, εκείνη η καλή ψυχή που πάντα έβρισκε δουλειές για να βγάζουμε λίγα χρήματα παραπάνω. Μου πρότεινε μια δουλειά κάθε Πέμπτη βράδυ σ ένα βενζινάδικο που διανυκτέρευε. Η αμοιβή θα ήταν εκατό μάρκα. Αγαπούσα βέβαια τον ύπνο παθολογικά, αλλά και τα εκατό μάρκα σε μια βραδιά ήταν ισχυρό δέλεαρ. Να φανταστεί κανείς ότι με πεντακόσια μάρκα το μήνα ζούσε ένας φοιτητής αξιοπρεπώς. Δέχτηκα την πρότασή του με χαρά και βρέθηκα το βράδυ να παίρνω τις σχετικές οδηγίες. Κάθε βράδυ δούλευε και κάποιος 13

12 Δημήτρης Μέγαλος άλλος φοιτητής. Αφού με κατατόπισαν στις λειτουργικές διαδικασίες, μου είπαν ότι κυρίως οι βραδινοί πελάτες είναι «κορίτσια» που κάνουν πιάτσα με αυτοκίνητο. Το ευχάριστο είναι ότι πάντα δίνουν καλό πουρμπουάρ και κάνουν μεγάλη «έκπτωση» σ εμάς, γιατί μας λυπούνται που είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε και να σπουδάζουμε. Καλοί οιωνοί, λοιπόν! Την Πέμπτη πήγα κανονικά στις οκτώ να αναλάβω τη νέα υπηρεσία μου. Μου έδειξαν ένα κρεβάτι, όπου μπορούσα να ξαπλώνω, γιατί όταν έμπαινε αυτοκίνητο στο χώρο του βενζινάδικου, πατούσε κάτι καλώδια και χτυπούσε ένα κουδούνι που σε ξυπνούσε, εάν τυχόν σε είχε πάρει ο ύπνος. Φόρεσα μια πράσινη φόρμα και γεμάτος ζήλο πήγα να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στον πρώτο πελάτη, που δεν άργησε να φανεί. Έδειχνε κουρασμένος, με λυμένη τη γραβάτα του και τη ζώνη του παντελονιού του. Είχε ένα Όπελ τελευταίο μοντέλο και μου είπε να το γεμίσω χωρίς να το ξεχειλίσω. Μόλις τελείωσα, πήρα αμέσως το σφουγγάρι και του καθάρισα το τζάμι, που ήταν γεμάτο μυγάκια. Αυτό το μυστικό με το τζάμι μου το είπε εκείνος ο διάολος ο Νίκος, γιατί έτσι και ο πιο τσιγκούνης πελάτης θα δώσει σίγουρα κάτι! Λοιπόν, ο Νίκος είχε δίκιο. Πληρώνοντας το λογαριασμό μου άφησε μισό μάρκο. Ήταν καλό πουρμπουάρ, μια και με ένα μάρκο έτρωγε κανείς στο εστιατόριο του πολυτεχνείου. Για αρκετή ώρα δεν ήρθε κανείς και βάλθηκα να τακτοποιώ τα λάδια στα ράφια, παρόλο που δεν ήταν στις υποχρεώσεις μου. Το ξαφνικό χτύπημα του κουδουνιού με τρόμαξε. Πετάχτηκα έξω και εκείνη τη στιγμή σταματούσε μια άσπρη Μερτσέντες που σίγουρα δεν θα είχε συμπληρώσει ακόμη χίλια χιλιόμετρα. Στο τιμόνι καθόταν μια κυρία γύρω στα εξήντα πέντε μολονότι αυτό είναι δύσκολο να το πει κανείς με σιγουριά. Κατέβασε το παράθυρο και, δίνοντάς μου τα κλειδιά, μου είπε να το γεμίσω. Την ώρα που έβαζα βενζίνη άκουσα ξαφνικά να γαβγίζει να στριγκλίζει, θα ήταν πιο σωστό ένα σκυλάκι, έχοντας τη μουσούδα του κολλημένη στο τζάμι. Η κυρία προσπαθούσε να το καθησυχάσει, αλλά δεν τα κατάφερνε. Δίνοντάς της πίσω τα κλειδιά, τη ρώτησα ευγενικά 14

13 Ο ΤΥΧΕΡΟΣ μήπως διψούσε το ζωάκι. Το πρόσωπό της φωτίστηκε από ευτυχία που βρέθηκε κάποιος να συμπονέσει κάτι δικό της. Δεν νομίζω, αλλά έχω ένα ειδικό πιάτο γι αυτήν τη δουλειά στο πορτμπαγκάζ. Του έδωσα να πιει και πράγματι διψούσε πολύ. Άρχισε να μου κουνά την ουρά και όλοι ήμασταν ευχαριστημένοι. Με την πληρωμή του λογαριασμού της μου άφησε δέκα μάρκα φιλοδώρημα, παρακαλώ! Σε λίγο ήρθε να βάλει βενζίνη ένας σίγουρα φοιτητής με μια «Ιζέτα» της Μπε-Εμ-Βε, γιατί μου ζήτησε να του βάλω μόνο πέντε λίτρα. Έπειτα από αρκετή ώρα ησυχίας φάνηκε ένα λαδί Σίμκα, που το οδηγούσε μια όμορφη κοπέλα, φανταχτερά βαμμένη. Κατέβηκε με νάζι από το αυτοκίνητο και χαϊδεύοντάς μου το μάγουλο με ρώτησε αν είμαι ο καινούργιος και τι σπουδάζω. Ξεκίνησε να μου λέει ότι η δουλειά πάει καλά, αλλά ότι είχε αρχίσει να την κουράζει, και μου πρόσφερε τσιγάρο. Ας μην καπνίσουμε κοντά στις αντλίες. Θα βάλω το αυτοκίνητό σας στην άκρη, για να μην εμποδίζει την κυκλοφορία, και πάμε να καπνίσουμε με την ησυχία μας στο γραφείο. Πιάσαμε μια κουβέντα τρικούβερτη. Εγώ εξυπηρετούσα τα αυτοκίνητα και όταν επέστρεφα πάλι στο γραφείο, εκείνη έπιανε την κουβέντα εκεί που την είχαμε αφήσει. Πέρασαν έτσι περίπου δύο ώρες. Μετά σηκώθηκε να φύγει, αφού με ρώτησε πότε έχω πάλι βάρδια. Η υπόλοιπη βραδιά μέχρι τις επτά που με αντικατέστησαν πέρασε με όχι και τόσο πολλή δουλειά. Την άλλη μέρα κατά το μεσημέρι πήγα στην τράπεζα της γειτονιάς μου και εξαργύρωσα τη μηνιαία επιταγή που μου έστελναν από το σπίτι. Οι υπάλληλοι με ήξεραν πια και με χαιρετούσαν ευγενικά. Είχαμε μόνο μία ώρα παράδοση, όπου συνάντησα και τον Γκέρχαρτ. Ύστερα φάγαμε στο εστιατόριο του πολυτεχνείου ψάρι, όπως κάθε Παρασκευή. 15

14 Δημήτρης Μέγαλος Φίλε, τι κάνουμε σαββατοκύριακο; Θα μπορούσαμε, Νικηφόρε, να πάμε απόψε στον κινηματογράφο. Σίγουρα θα έρθουν μαζί μας και τα κορίτσια. Θα τα ειδοποιήσω εγώ και θα περάσω να σε πάρω από το σπίτι. Μετά τον ευεργετικό μεσημεριάτικο ύπνο, που δεν έχανα με τίποτε, έκανα ένα φλιτζάνι καφέ και κάθισα να διαβάσω. Αν δεν καθόμουν στην καρέκλα του γραφείου μου να διαβάσω, δεν αισθανόμουν καλά. Ήσυχος ένιωθα μόνο μετά από διάβασμα. Το σκέφτηκα πολλές φορές: Γιατί να νιώθω αυτά τα συναισθήματα της ηρεμίας και της γαλήνης μετά από το διάβασμα; Δεν κατόρθωσα φυσικά να δώσω καμιά ικανοποιητική απάντηση. Όταν δεν καθόμουν να διαβάσω, ένιωθα ανήσυχος ό,τι και να έκανα. Είχε σχέση με την ισορροπία της συνείδησης μετά την εκπλήρωση του καθήκοντος; Ίσως. Πολύ πιθανόν. Πάντως, ήταν κάτι που μου συνέβαινε. Ήταν γεγονός! Πήγαμε με τον Γκέρχαρτ να πάρουμε τα κορίτσια, που με μεγάλη χαρά δέχτηκαν την πρόσκληση. Τόσο η Ανεμαρί, όσο και η Ζακελίν ήταν όχι μόνο στις ομορφιές τους, αλλά και στα κέφια τους. Κάποιος φίλος του θείου μου έλεγε ότι όμορφες γυναίκες θα συναντήσεις πολλές, κεφάτες όμως σπάνια. Κάθισαν πίσω στο αυτοκίνητο και φλυαρούσαν συνεχώς για το τι έκαναν και το πού πήγαν. Αφού βγάλαμε ο καθένας το εισιτήριό του, μπήκαμε στην αίθουσα, που ήταν πολύ ευχάριστη και καθόλου πληκτική. Ο αρχιτέκτονας που τη σχεδίασε είχε πράγματι καλές ιδέες ως προς την εσωτερική κατασκευή, τη διακόσμηση και το συνδυασμό των χρωμάτων. Η ταινία, που ήταν κι αυτή πολύ ευχάριστη, μας έφτιαξε ακόμη περισσότερο τα κέφια. Ήταν μια αστυνομική περιπέτεια με τον Αλέν Ντελόν, από εκείνες που μόνο ο Ντελόν μπορούσε να αποδώσει με άνεση και λεπτό, αλλά συνάμα και ειρωνικό χιούμορ. Όταν βγήκαμε από την αίθουσα, προσπαθούσαμε με βαθιές εισπνοές να γεμίσουμε τα πνευμόνια μας με καθαρό αέρα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν αερίζουν σωστά αυτές τις αίθουσες, είπε η Ζακελίν. 16

15 Ο ΤΥΧΕΡΟΣ Μάλλον γιατί μετά θα έχουν αυξημένα έξοδα, για να τις ζεστάνουν στην επιθυμητή θερμοκρασία, απάντησε ο Γκέρχαρτ. Δεν πάμε μέχρι την καφετερία «Ρόμα» με τα πόδια να φάμε ένα παγωτό; πρότεινε η Ανεμαρί. Κανείς δεν έφερε αντίρρηση. Το ιταλικό αυτό καφέ έκανε απίθανο παγωτό. Εξάλλου όλοι νιώθαμε την ανάγκη για έναν περίπατο στον καθαρό αέρα. Η διαδρομή ήταν πολύ ωραία στα φαρδιά πεζοδρόμια της κλασικής Λεοπολντστράσε. Δεξιά και αριστερά υπήρχαν καλλιτέχνες που πουλούσαν διάφορα χειροποίητα μικροαντικείμενα, από πίνακες ζωγραφικής μέχρι καρφιτσούλες από κορδόνι. Όλα ήταν χαριτωμένα. Σταματούσαμε πότε πότε και κοιτούσαμε μερικά που μας τραβούσαν ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Η Ζακελίν δεν άντεξε τον πειρασμό και αγόρασε για είκοσι μάρκα ένα λεπτοφτιαγμένο δαχτυλιδάκι, πολύ όμορφο. Στο δρόμο συναντήσαμε και τον Νίκο με μερικούς φίλους του. Μην ξεχάσεις την Πέμπτη να πας στο βενζινάδικο! Φυσικά και δεν θα ξεχάσω, φίλε. Καλό βράδυ! Όσο τον θυμάμαι αυτόν τον άνθρωπο, πάντα, μα πάντα θα μιλούσε για δουλειές. Αν τον είχαν μυριστεί οι μεγάλες εταιρείες, σίγουρα θα τον διπλάρωναν για να δουλέψει κάποια μέρα γι αυτούς. Κάπως έτσι πρέπει να γεννιούνται οι μάνατζερ Σε λίγο φτάσαμε σε μια υπόγεια διάβαση πεζών και στις σκάλες της πουλούσε εφημερίδες ένας Πέρσης φοιτητής. Τον ήξερα από το πολυτεχνείο και πάντα, όταν τύχαινε να τον συναντήσω, αγόραζα απ αυτόν την εφημερίδα μου. Σήμερα ήταν μάλιστα η μεγάλη έκδοση του σαββατοκύριακου με τις πολλές σελίδες. Μετά από αυτήν τη διάβαση, αμέσως αριστερά, ήταν ένα κινέζικο εστιατόριο πολυτελείας. Εκεί πάντα σταματούσα και μύριζα τις ευωδιές! Ήταν κάτι παράξενες εξωτικές μυρωδιές που μόνο εκεί τις συναντούσα. Ο Γκέρχαρτ, που γνώριζε πόσο μου άρεσαν αυτές οι μυρωδιές, κοντοστάθηκε πρώτος. Εξήγησα στις κοπέλες το λόγο του μικρού μας διαλείμματος και γέλασαν, αλλά στάθηκαν κι αυτές παίρνοντας βαθιές εισπνοές. Εγώ λέω να πάμε μέσα να φάμε κάτι, είπε η Ζακελίν, και επειδή σε λίγες μέρες έχω τα γενέθλιά μου, να η ευκαιρία σήμερα να σας κάνω το τραπέζι! 17

16 Δημήτρης Μέγαλος Δεν ξέρω αν η πλούσια Ζακελίν το εννοούσε πράγματι αυτό με τα γενέθλιά της ή το είπε γνωρίζοντας ή υποθέτοντας ότι ειδικά τα δικά μου οικονομικά δεν άντεχαν επ ουδενί λόγο ένα τέτοιο έξοδο. Πάντως, όπως και να χει το πράγμα, η πρόσκληση ήταν τόσο εγκάρδια, που δεν είχαμε λόγους να μην τη δεχτούμε. Μπαίνοντας μας υποδέχτηκε ο μετρ, και η Ζακελίν, παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια της, υπέδειξε ένα τραπέζι, μεγάλο, ήσυχο και σε τέτοιο σημείο που να μπορείς να βλέπεις άνετα την «κίνηση». Αφοσιωθήκαμε στο να διαβάζουμε στους τέσσερις καταλόγους που μας έφεραν την πράγματι μεγάλη ποικιλία των κινέζικων φαγητών, αλλά καταλαβαίναμε ελάχιστα. Η Ζακελίν, η οποία φαίνεται είχε εμπειρία από μεγάλα εστιατόρια και ειδικά από κινέζικα, άρχισε με άνεση να μας εξηγεί διάφορες λεπτομέρειες. Τελικά παραγγείλαμε ο καθένας και διαφορετικό φαγητό, με τη συμφωνία να δοκιμάσουμε ο ένας από τον άλλο. Ώσπου να μας φέρουν τη σούπα, κουβεντιάζαμε ήσυχα χαζεύοντας τον κόσμο. Όλοι ήταν από αυτούς που λέμε εύπορους. Οι κυρίες με βραδινό συνήθως φόρεμα, άψογα χτενισμένες, με τα διάφορα κοσμήματά τους να λαμποκοπούν. Οι κύριοι, όλοι με σκούρα κουστούμια και γκρίζα μαλλιά, μιλούσαν χαμηλόφωνα μ ένα συγκαταβατικό χαμόγελο στα χείλη. Η σούπα ήταν νόστιμη. Όλοι καταλάβαμε ότι ήταν κοτόσουπα με κάτι σαν φιδέ και, αφού τη φάγαμε με όρεξη, νιώσαμε να ανεβαίνουν τα κέφια μας περισσότερο. Το κύριο πιάτο μάς το έφεραν μετά από είκοσι λεπτά και περάσαμε το χρόνο της αναμονής με ωραία κουβέντα. Ω Θεέ μου, τι μυρωδιές ήταν αυτές! Τι σχήματα και χρώματα ήταν στο πιάτο! Αυτό ήταν να το κοιτάς και να το μυρίζεις. Αν το έτρωγες, μετά την ηδονή του λαρυγγιού σου θα τελείωνε και θα χανόταν σαν όνειρο! Φανταστείτε να παίζετε με μια όμορφη γυναίκα και το παιχνίδι να είναι τόσο ωραίο και να σας προξενεί τόση χαρά, που να μη θέλετε να τελειώσει, όσο κι αν ο «συμπαίκτης» σας σας παροτρύνει. Βέβαια, μετά από έναν ορισμένο χρόνο δεν αντέχετε και μισοζαλισμένοι χάνεστε στον Παράδεισο. Έτσι λοιπόν, μη αντέχοντας άλλο, βαλθήκαμε και οι τέσσερις 18

17 Ο ΤΥΧΕΡΟΣ να τρώμε αργά, αφήνοντας κάθε μπουκιά να κυλάει αργά προς τα κάτω. Τα πρόσωπά μας έλαμπαν από ευχαρίστηση και ευτυχία. Αφού τελειώσαμε, ανάψαμε από ένα τσιγάρο και το καπνίζαμε χωρίς να μιλάμε. Λες να ισχύει και εδώ η παροιμία που λέει ότι η μεγάλη ευτυχία είναι βουβή! Ο λογαριασμός «σερβιρίστηκε» και αυτός σ ένα μικρό ασημένιο πιάτο. Η Ζακελίν έβγαλε το καρνέ των επιταγών της και συμπλήρωσε τα νούμερα. Φυσικά ο αριθμός ήταν τριψήφιος! Αφήνοντας είκοσι μάρκα φιλοδώρημα για το πραγματικά ευγενικό γκαρσόν, τον οποίο δεν παραλείψαμε να ευχαριστήσουμε, σηκωθήκαμε να φύγουμε. Η ώρα είχε πάει ήδη εντεκάμισι. Αντί για καφέ στην καφετερία, δεν πάμε σπίτι μου να τον πιούμε; είπε η Ανεμαρί αυθόρμητα. Το διαμέρισμά της ήταν μικρό, αλλά επιπλωμένο με πολύ, πάρα πολύ γούστο. Αν δεν είχε χρησιμοποιήσει διακοσμητή, τότε άξιζε τα ειλικρινή συγχαρητήριά μου. Τα χρώματα ταίριαζαν τόσο όμορφα, ο καναπές και οι δύο πολυθρόνες ήταν μεν μοντέρνες, αλλά από εκείνες που χαίρεσαι να κάθεσαι. Τα έπιπλα μου θύμιζαν κάτι που είχα δει τελευταία σε μια έκθεση επίπλων από τη Σουηδία. Τι απαλή, ευχάριστη και με ισορροπημένους χρωματισμούς μοκέτα. Να φανταστεί κανείς ότι δεν έλειπαν και τρία ωραία γαρίφαλα τοποθετημένα διακριτικά σε μια γωνιά δίπλα στον καναπέ. Ο Γκέρχαρτ κι εγώ αρχίσαμε ταυτόχρονα σχεδόν να της μιλάμε για το ωραίο διαμέρισμά της και εκεί πάνω μας είπε ότι το χόμπι της είναι η διακόσμηση των εσωτερικών χώρων. Διαβάζει όλα τα σχετικά περιοδικά, κάνει σχέδια η ίδια και γενικά ασχολείται πολύ. Η Ζακελίν δεν είπε κουβέντα. Αυτό σήμαινε δύο πράγματα: Ή ότι στο παρελθόν είχε εκφραστεί ευμενώς για το κομψό διαμέρισμα της φίλης της ή ότι, αντιδρώντας σαν «σωστή» γυναίκα, έκανε πως δεν το πρόσεξε! Η Ανεμαρί πήγε πίσω από ένα διαχωριστικό που χώριζε το σαλόνι της από την κουζίνα, για να φτιάξει τον καφέ. Πήγα κι εγώ λέγοντας να μ αφήσει να κάνω εγώ τον καφέ, γιατί τα κατάφερνα πλέον αρκετά καλά. Δέχτηκε ευχαρίστως και βάλθηκε να ψάχνει κάτι κουτιά με διάφορα μπισκότα. 19

18 Δημήτρης Μέγαλος Επτά φλιτζάνια νερό και εννιά κοφτές κουταλιές καφέ είναι εντάξει; Νομίζω ότι είναι πετυχημένη δόση, Νικηφόρε. Σε λίγο τους σέρβιρα τον μυρωδάτο καφέ. Όλοι τον ευχαριστηθήκαμε. Η κουβέντα περιστρεφόταν γύρω από τα αυτοκίνητα και το πού θα πάει ο καθένας το καλοκαίρι. Ρε παιδιά, ξέρετε ότι πήγε μία η ώρα; είπε ξαφνικά η Ζακελίν και σηκώθηκε από τη θέση της. Δηλαδή ώρα να πηγαίνουμε, ε; συμπλήρωσα. Πράγματι, σηκωθήκαμε όλοι να φύγουμε. Στην πόρτα η Ανεμαρί μού έπιασε το χέρι. Μείνε λίγο ακόμη να αποτελειώσουμε τον καφέ, μου ψιθύρισε. Ολόκληρη η πλευρά του σώματός μου από τη μεριά που ήταν το χέρι της ανατρίχιασε! Γύρισα πίσω στον καναπέ και σέρβιρα τον υπόλοιπο καφέ στους δυο μας. Κάθισε δίπλα μου με τσιτωμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου της. Έπιασα τώρα εγώ το χέρι της και δεν θα ξεχάσω την παράξενη θερμοκρασία που είχε. Τη φίλησα απαλά. Ανταπέδωσε το φιλί με γλυκό, αλλά και θυελλώδες πάθος. Πήγε στην κρεβατοκάμαρά της χωρίς να πούμε ούτε μία κουβέντα και βγαίνοντας κατευθύνθηκε προς το μπάνιο λέγοντας: Μπορείς να με περιμένεις ζεσταίνοντας το κρεβάτι. Άκουσα αμέσως τα νερά που έτρεχαν. Σε λιγότερο από δέκα λεπτά ήρθε τυλιγμένη μ ένα άσπρο μπουρνούζι. Αυτά τα λεπτά της αναμονής πρέπει να είναι για όλους τους άντρες ιδιόρρυθμα. Είναι ξεχωριστά. Δεν μπερδεύονται με άλλα. Όταν πια τα μάτια μας έκλειναν, κόντευε να ξημερώσει. Βάζεις το ξυπνητήρι, σε παρακαλώ, στις επτά; Κάθε Σάββατο δουλεύω σ έναν που έχει μια εταιρεία που φτιάχνει κήπους. Με τι δυνάμεις θα δουλέψεις φτυάρι σήμερα; Δεν νομίζω ότι σου απέμειναν πολλές, είπε χαμογελώντας πονηρά και πήρε το ρολόι της από το κομοδίνο. 20