Τόσο στα χρόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης όσο και στα τελευταία δύσκολα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης οι δυνάμεις που συσπειρώνονται

Transcript

1 1 Στον απόηχο του ανασχηματισμού της κυβέρνησης πραγματοποιείται η σημερινή μας σύσκεψη. Ενός ανασχηματισμού που ουσιαστικά καλύπτει τις επικοινωνιακές ανάγκες της κυβέρνησης ώστε με τη νέα της σύνθεση απο καλύτερες θέσεις, απαλλαγμένη απο πρόσωπα-βαρίδια που θα χρεωθούν την ευθύνη των αντιλαϊκών μέτρων, να πραγματοποιήσει με μεγαλύτερη ένταση, πιό γρήγορα τις αντιλαϊκές-αντεργατικές ανατροπές και τις δεσμεύσεις του 3ου μνημονίου. Δεν τσιμπάμε, γυρνάμε την πλάτη μας σε όσους υπόσχονται ότι με την κερδοφορία του κεφαλαίου θα βρεθεί διέξοδος και για τα εργατικάλαϊκά προβλήματα. Οργανώνουμε την αντεπίθεση μας ξεκινώντας από αυτή τη σύσκεψη και την προγραμματισμένη 4η συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ στις 19 και 20 Νοέμβρη. Η συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ είναι μια ανοιχτή, δημοκρατική, ζωντανή διαδικασία όπου τον λόγο έχουν οι εργαζόμενοι αντιπρόσωποι που θα βρεθούν στο ΣΕΦ με απόφαση του σωματείου τους ή της Επιτροπής Αγώνα, εκλεγμένοι μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Σαν Επιτροπή Αγώνα εργαζόμενων δημοσιογράφων, διοικητικών και τεχνικών υπαλλήλων στα ΜΜΕ θα στείλουμε και εμείς τους αντιπροσώπους που θα εκλεγούν στο τέλος της σημερινής μας σύσκεψης, στην 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ. Με την ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε τί ακριβώς είναι το ΠΑΜΕ. Αυτό γιατί πολλοί θελημένα ή αθέλητα προβάλλουν το ΠΑΜΕ σαν να είναι παράταξη ή κομματικός φορέας, άλλοι συχνά κακόβουλα ταυτίζουν το ΠΑΜΕ με το ΚΚΕ. Ακόμα και εμείς πολλές φορές στην αγωνία μας να διαχωριστούμε από το βούρκο των άλλων παρατάξεων το χρησιμοποιούμε σαν εττικέτα. Η πραγματικότητα είναι οτι το ΠΑΜΕ είναι μέτωπο οργανώσεων της εργατικής τάξης, δηλαδή συνδικάτων, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Επιτροπών Αγώνα, μεμονωμένων εκλεγμένων συνδικαλιστών που μέσα στο μαζικό κίνημα παλεύουν συντονισμένα με βάση ένα πλαίσιο αρχών και στόχων πάλης που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εργατικής τάξης, με γραμμή σύγκρουσης με την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Δεν έχουμε κανένα λόγο να κρύψουμε ότι πρωτοπόρα παλεύουν με αυτό το πλαίσιο όντας πρωτοπόρα μέλη στα Σωματεία τους, τα μέλη, οι οπαδοί, οι φίλοι του ΚΚΕ, χέρι-χέρι με χιλιάδες άλλους εργαζόμενους που οι αντιλήψεις τους δεν ταυτίζονται. Η ανάγκη να χτιστεί η διαχωριστική γραμμή με τη σαπίλα του κυβερνητικούεργοδοτικού συνδικαλισμού και του οπορτουνισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα γέννησε το ΠΑΜΕ πριν 17 χρόνια. Αυτή πρώτα και κύρια είναι η τεράστια συμβολή του που δεν πρέπει και δεν μπρεί να υποτιμάται. Το 1999 πάνω από 1500 συνδικαλιστές όλων των κλάδων, με διαφορετικές συνδικαλιστικές προελεύσεις, έβαλαν το θεμέλιο της μεγάλης προσπάθειας ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος. Στον απόηχο αυτής της προσπάθειας το 2007 σε μια μαζική σύσκεψη εργαζόμενων όλων των ειδικοτήτων στα ΜΜΕ συγκροτήθηκε το ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ. Τόσο στα χρόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης όσο και στα τελευταία δύσκολα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης οι δυνάμεις που συσπειρώνονται

2 2 στο ΠΑΜΕ δεν έβαλαν νερό στο κρασί τους, δε μπήκαν σε «κοινωνικούς διαλόγους», δεν υιοθέτησαν απόψεις και ιδεολογήματα του κοινωνικού εταιρισμού, της διαβούλευσης, της ανάθεσης της λύσης στα δικαστήρια, όλα αυτά που έσκαβαν και σκάβουν το λάκκο για τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα, οδηγώντας στην ενσωμάτωση και την υποταγή στη μίζερη ζωή που μας ετοιμάζουν. Ανεξάρτητα από το ποιές πολιτικές δυνάμεις είχαν την κυβερνητική διαχείρηση, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή των αγώνων. Καθυστερήσεις στις αντεργατικές ανατροπές στο ασφαλιστικό και τα εργασιακά, ο επικός αγώνας των χαλυβουργών και των ναυτεργατών είναι μόνο μερικά παραδείγματα. Σε όλη αυτή την πορεία με ευθύνη και τόλμη πάρθηκαν μεγάλες πρωτοβουλίες συμπόρευσης στον αγώνα. Με διεκδικητικό πλαίσιο βασισμένο στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, πλαίσιο πάλης και συσπείρωσης. Μόνο τα τελευταία χρόνια πάνω από σωματεία και φορείς του λαϊκού κινήματος βρέθηκαν μαζί σε μεγάλα συλλαλητήρια που έγραψαν τη δική τους σελίδα στην ιστορία του κινήματός, στις μεγάλες απεργίες για την υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης, στα μεγαλειώδη κοινά συλλαλητήρια εργατών αγροτών που άφησαν τη δική τους παρακαταθήκη. Το ίδιο πρόσφατα και για την υπογραφή ΣΣΕ πρόταση που κατατέθηκε σε όλα τα κόμματα της Βουλής εκτός της Ναζιστικής ΧΑ. Εκατοντάδες σωματεία και συνδικαλιστές συμπορευτήκαμε κόντρα στην αδράνεια, την υπονόμευση του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, την επίθεση των κυβερνήσεων. Ολα αυτά είναι μια μεγάλη παρακαταθήκη, που φανερώνει ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Μέσα από ανοιχτό δημοκρατικό διάλογο στη σημερινή μας σύσκεψη και στη συνδιάσκεψη, πρέπει να : χαράξουμε γραμμή αντεπίθεσης, ρήξης και ανατροπής, να διεκδικήσουμε οργανωμένα σχεδιασμένα και μαχητικά την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας ενάντια σε αυτούς που μας καταδικάζουν στη φτώχεια για τα κέρδη του κεφαλαίου: την καπιταλιστική εργοδοσία, τις κυβερνήσεις τους και τις ενώσεις τους όπως είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τα κόμματα και τους μηχανισμούς που τα υπηρετούν. Για την ανάκτηση των απωλειών που είχε η εργατική τάξη όλα αυτά τα χρόνια, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, την κατάργηση των αντιλαϊκών αντεργατικών νόμων, για το δικαίωμα στη σταθερή δουλειά με δικαιώματα για όλους. να βγάλουμε τα συνδικάτα από την ασφυκτική θηλιά του εργοδοτικού και κυβερνητικού ελέγχου, από την απαξίωση και τον εκφυλισμό. Επίκαιρη είναι η εικόνα σε συνελεύσεις στον κλάδο ΕΣΗΕΑ, ΕΠΗΕΑ ΕΔΟΕΑΠ που παρά τα καυτά προβλήματα δεν συγκροτούνται απαρτίες, η στράτευση τμημάτων εργαζόμενων πίσω από τα συμφέροντα της εργοδοσίας στα μαγαζιά.οι κινήσεις Ανοιχτα ΜΜΕ και Κίνημα ΜΜΕ αυτό ακριβώς προσπάθησαν να εκφράσουν στον κλάδο. να απαλλαγούμε από τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας, του κοινωνικού εταιρισμού και της υποταγής στα επιχειρηματικά συμφέροντα, που αποτέλεσε γραμμή ήττας και παράδοσης του εργατικού κινήματος μέσα στην κρίση. Πρωτεργάτης στον κλάδο η ηγεσία της ΠΟΕΣΥ κλπ που

3 3 ξέχασαν τη ρητορεία του ενιαίου ταμείου, του πόρου και του ΕΔΟΕΑΠ παραπέμποντας τη λύση τους σε εισαγγελικές παρεμβάσεις και δικαστικές αποφάσεις. να αλλάξουμε την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, με την ένταξη νέων ανθρώπων στην οργανωμένη πάλη, στις επιτροπές αγώνα σε κάθε τόπο δουλιάς. να δυναμώσουμε τον αγώνα ενώνοντας τους εργαζόμενους που διασπά η εργοδοσία και ο εργοδοτικός συνδικαλισμός και μας χωρίζει συντεχνιακά με βάση τις ειδικότητες, τις εργασιακές σχέσεις, τους μόνιμους από τους συμβασιούχους, τους αορίστου χρόνου από τους ωρομίσθιους, τους δημόσιους από τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, τους νέους από τους μεγαλύτερους, τους Έλληνες από τους μετανάστες. να ανοίξουν τα σωματεία μας την μεγάλη μάζα των ανοργάνωτων νέων εργαζόμενων με τις άθλιες εργασιακές σχέσεις λάστιχο και τους μισθούς ψίχουλα, στο ιντερνετ και τις παραγωγές, πράγμα που συστηματικά αρνούνται, οι εργοδοτικοί-κυβερνητικοί καρεκλοκένταυροι του κλάδου.. να χτίσουμε τη μεγάλη συμμαχία εργατών, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, γυναικών, νεολαίας ενάντια στα μονοπώλια, τους επιχειρηματικούς ομίλους που μας καταδυναστεύουν. Δεν θεωρούμε ότι τα έχουμε καταφέρει όλα καλά. Χρειάζεται συζήτηση και κυρίως συλλογική δράση με ατομική ευθύνη του καθενός μας για να διορθώσουμε λάθη και αδυναμίες στην παρέμβαση μας κύρια στη βάση, στους τόπους δουλιάς, αλλά και στην ανάγκη να πυκνώσουμε την ενημερωτική-διαφωτιστική δουλιά στους εργαζόμενους, άνεργους και συνταξιούχους του κλάδου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνεχίζει την αντεργατική επίθεση από εκεί που την άφησαν οι προηγούμενοι και προσθέτει νέα δυσβάσταχτα μέτρα, καταργεί δικαιώματα που κατακτήθηκαν με ποταμούς αίματος. Νέες ανατροπές στα εργασιακά δικαιώματα, νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, κοινωνικές παροχές, ομαδικές απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασμοί και ο κατάλογος των θυσιών για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου δεν έχει τέλος. Ένταση της καταστολής και με νέο νόμο που είναι απαίτηση του κεφαλαίου για απαγόρευση απεργιών, περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης. Αποδείχτηκε ότι επιλέχθηκαν για τη βρώμικη δουλειά. Τώρα ήρθε η ώρα να πούμε: Τέλος οι θυσίες για τα κέρδη της πλουτοκρατίας. Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων των τελευταίων χρόνων. Κάλυψη των απωλειών μας τώρα. Αυξήσεις σε μισθούς συντάξεις κοινωνικές παροχές. Επαναφορά των κλαδικών ΣΣΕ. Ολόπλευρη προστασία των ανέργων. Τώρα είναι η ώρα να οργανώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις, να προσθέσουμε το δικό μας λιθάρι για την επιτυχία της Πανελλαδικής απεργίας στις 8 του Δεκέμβρη.

4 4 Για να κάνουμε σύντομα κάποιες διαπιστώσεις λίγο-πολύ γνωστές. Πάνω από εργαζόμενοι δουλεύουν και μένουν απλήρωτοι για πολλούς μήνες. Παραδείγματα και στον κλάδο ΜΕΓΚΑ, ΠΗΓΑΣΟΣ, ΔΟΛ, REAL κλπ. Οι άνεργοι μόνιμα πάνω από 1 εκατομμύριο, λιγότεροι από 1 στους 10 με επίδομα ανεργίας. Τα προγράμματα ανεργίας μοιράζουν τη φτώχεια, τα βάουτσερ και τις πεντάμηνες θέσεις εργασίας, ανακυκλώνοντας την ανεργία, χωρίς να την μειώνουν. Με τον πρόσφατο νόμο για την επιδότηση εργασίας δίνεται ζεστό χρήμα στα αφεντικά συμβάλλοντας στην ανακύκλωση των ανέργων. Και στον κλάδο μας με τους πιό μέτριους υπολογισμούς ξεπερνάν τους οι άνεργοι συνάδελφοι, με παραδοχή πρόσφατη των καναλαρχών ότι εργαζόμενοι σφάχτηκαν από αυτούς τελευταία μόνο χρόνια. Ο διακυρηγμένος στόχος της κυβέρνησης να βάλει τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό και στο διαδικτυακό τοπίο, παρά τις αντιδράσεις που αφορούν στο ποιός θα κερδίσει και ποιός θα χάσει από την ανδιανομή της πίτας, έρχεται να απαντήσει στις πρίν από 15 χρόνια διακυρήξεις του ΣΕΒ και των εκδοτών ότι στην Ελληνική αγορά χωράνε μόνο τρία κανάλια και τρείς μεγάλες εφημερίδες. Χρειάζεται να επιμείνουμε και να εντείνουμε την προσπάθεια μας για να γίνει πλειοψηφική η άποψη μέσα στο κίνημα ότι το ζήτημα για τους εργαζόμενους είναι να μη χαθούν οι θέσεις εργασίας. Περισσότερες από τις μισές προσλήψεις είναι άθλιες ελαστικές μορφές απασχόλησης με μισθούς - ψίχουλα. Ειδικότερα στο ιντερνετ, τις παραγωγές, τον περιοδικό τύπο, σε νέους εργαζόμενους βασιλεύει το μπλοκάκι και η ανασφάλιστη δουλιά για , ενώ στην κρατική τηλεόραση επεκτείνεται ραγδαία το καθεστώς των μικτών και εξωτερικών παραγωγών, οι συμβάσεις έργου και η ενοικιαζόμενη εργασία. Όλα αυτά τα χρόνια οι απώλειές μας είναι τεράστιες. Οι μισθοί μειώθηκαν 40% και περισσότερο μέσω των ατομικών συμβάσεων. Πρέπει να απορρίψουμε και να απαντήσουμε αποφασιστικά την απάτη του υποκατώτατου μισθού και την κοροϊδία της «κοινωνικής πολιτικής» της κυβέρνησης που οδηγεί να μάθουμε να ζούμε με τη φτώχεια και τις χαμηλές απαιτήσεις. Τα μέτρα δεν είναι προσωρινά, υπηρετούν τα συμφέροντα των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εργολάβων, των εφοπλιστών που είναι ταυτόχρονα εκδότες και καναλάρχες, είναι εργαλείο για την αύξηση της εκμετάλλευσης, την κατάργηση βασικών εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και έχουν οδηγήσει στην πτώχευση του λαού. Αυτή είναι η στρατηγική της κυβέρνησης, της ΕΕ, των κομμάτων και των δυνάμεών τους στο κίνημα που την στηρίζουν. Αυτή τη στρατηγική κατεύθυνση στηρίζει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, και μεγάλου μέρους των συνδικαλιστικών πλειοψηφιών ατον κλάδο μας. Έχουν επικυρώσει με τη στάση τους τον Ευρωμονόδρομο τη λογική της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας και το αντεργατικό οικοδόμημα του όλων των μνημονίων. Η γραμμή τους είναι ότι για όλες τις μεγάλες απώλειες «οτι έγινε, εγινε», γιατί η κάλυψη των απωλειών απαιτεί σύγκρουση με την κυβέρνηση και την εργοδοσία. Είναι υπέρμαχοι, ακόμα και όταν δεν το διατυπώνουν ανοιχτά, της λογικής να γίνουν θυσίες για να ενισχυθεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά να είναι με «δίκαιο» τρόπο

5 5 κατανεμημένες και μετά από «διάλογο» με τους εταίρους. Εχουμε παραδείγματα της στάσης τους στο ασφαλιστικό, τα εργασιακά, το πρόβλημα των καναλιών, της απληρωσιάς και των απολύσεων, όπου η καθιερωμένη πρακτική είναι οι πολεμικές κραυγές με ανακοινώσεις από καθέδρας και η ανάθεση της λύσης στους εργαζόμενους αποκλειστικά, χωρίς να παίρνονται μέτρα για την οργάνωση και την περιφρούρηση του αγώνα που εξαγγέλεται συνήθως την ύστατη ώρα με ένα εξώδικο για την τιμή των όπλων, συνήθως κάτω από την πίεση των ίδιων των εργαζόμενων. Αυτή η λογική δοκιμάστηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Κυριάρχησε στο συνδικαλιστικό κίνημα και είναι η αιτία που σήμερα μετράμε τόσο βαριές θυσίες και απώλειες. Με αυτή τη γραμμή καθόρισαν τη στάση τους σε όλη τη διάρκεια της κρίσης και στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν θέλουν τους εργαζόμενους συνδικαλισμένους, οργανωμένους, ενημερωμένους, με ενεργή συμμετοχή στην πάλη. Υπονομεύουν την οργάνωση της πάλης, την οργάνωση των εργαζομένων, απομακρύνουν τους νέους από τα σωματεία. Όλα τα χρόνια της κρίσης, ήταν ο πιο καλός σύμμαχος της ΕΕ, των κυβερνήσεων, του ΣΕΒ. Είναι η κατάσταση που βιώνουν οι εκλέγμενοι συνδικαλιστές μας στα σωματεία και στο διασωματειακό των ΜΜΕ. Οι σημερινοί αρνητικοί συσχετισμοί αποτέλεσαν ισχυρό σύμμαχο του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων που ανεβοκατέβηκαν τα τελευταία χρόνια, ώστε να προχωρούν χωρίς ισχυρή αντίσταση από τους χώρους δουλειάς στούς σχεδιασμούς τους. Χωρίς τον προδοτικό τους ρόλο, δεν θα περνούσε με την ίδια ευκολία η επίθεση της μεγαλοεργοδοσίας, των κυβερνήσεων και της ΕΕ. Αποδείχτηκε ισχυρό εμπόδιο στην οργάνωση και τον αγώνα των εργαζομένων. Το δηλητήριο της ταξικής συνεργασίας, του κοινωνικού εταιρισμού, ο πλήρης αφοπλισμός των εργαζομένων μπροστά στη λαίλαπα των αντιλαϊκών μέτρων, αποτέλεσε μέγιστη προσφορά στους επιχειρηματικούς ομίλους και στο κράτος τους. Τέτοια είναι η κατεύθυνση που δίνει με την πρώτη του διακύρηξη το επιχειρησιακό σωματείο που επιχειρείται να στηθεί στην ΕΡΤ σαν προπομπός της διάσπασης και του κατακερματισμού του συνδικαλιστικού κινήματος στον κλάδο. Έχουν τεράστιες ευθύνες που δεν παραγράφονται οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΑΠ, ΜΕΤΑ, ΕΜΕΙΣ και οι αντίστοιχες εκφάνσεις τους στον κλάδο μας, που συνέβαλαν καθοριστικά στην εξαπάτηση των εργαζομένων, αυτοί που συνειδητά καλλιέργησαν αυταπάτες και συγχύσεις, στήριξαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ και τις δήθεν κόκκινες γραμμές. Για το ΠΑΜΕ και όλους τους εργαζόμενους τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν με θυσίες και αίμα δεν είναι περασμένα ξεχασμένα. Η ίδια η ζωή, η πλούσια πείρα, κυρίως των τελευταίων ετών, αποδεικνύει περίτρανα ότι στο πλαίσιο της ΕΕ, της εξουσίας των μονοπωλίων, δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή λύση. Αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο ο ρόλος της ΕΕ ως λυκοσυμμαχία και δυνάστης της εργατικής τάξης, των λαών. Καταρρίπτονται οι μύθοι ότι αυτή είναι δήθεν «ένωση της αλληλεγγύης και

6 6 απάνεμο λιμάνι για τους λαούς», όπως ισχυρίζονταν η πλουτοκρατία και τα στηρίγματά της. Η ΕΕ γίνεται όλο και πιο αντιδραστική και οι εργαζόμενοι θα ζήσουν συνθήκες μεγάλης φτώχειας κι εξαθλίωσης αν δεν ξεσηκωθούν. Παράλληλα τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν ιδιαίτερα στην περιοχή μας, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, για να μοιράσουν οι ιμπεριαλιστές τους δρόμους ενέργειας, τα μερίδια των αγορών, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Είναι κριτήριο για τα συνδικάτα η στάση τους απέναντι στις κινήσεις και αυτής της κυβέρνησης που συμβάλλει έμπρακτα στην πυροδότηση της κατάστασης με παραχώρηση βάσεων και διευκολύνσεων στους ιμπεριαλιστές, στην επίλυση του Κυπριακού στην κατεύθυνση των δύο κρατικών οντοτήτων, την στάση της απέναντι στην αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, τη συμβολή της χώρας μας σε όλες τις Νατοϊκές επεμβάσεις. Οι εργαζόμενοι πρέπει να επαγρυπνούμε και να αντισταθούμε στα σχέδια τους να μας βάλουν στη σφαγή για τα συμφέροντα των πετρελαιάδων, των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των καπιταλιστών. Πρώτος σταθμός η συμμετοχή μας στο συλλαλητήριο στις 15 Νοέμβρη 6.30 Ομόνοια,με αφορμή τον ερχομό του Ομπάμα, που έρχεται αφενός ως ντίλερ συμφερόντων των Αμερικάνικων πολυεθνικών και αφετέρου για να συμβάλλει στην ενίσχυση και προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Είναι πολλά και σύνθετα τα καθήκοντα που έχουμε να εκπληρώσουμε μέσα σε ιδιαίτερα σύνθετες συνθήκες. Δεν υποτιμάμε τις δυσκολίες, δεν πετάμε στα σύννεφα, όμως άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Σήμερα εκπληρώνονται όλες οι προϋποθέσεις, παραγωγικές, επιστημονικές και τεχνολογικές, για να υπάρχει ανάπτυξη στην υπηρεσία των σύγχρονων εργατικών λαϊκών αναγκών, για να ζήσουμε ζωή με αξιοπρέπεια, δουλειά με δικαιώματα. Μπορούμε και πρέπει να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει, ένα καλύτερο μέλλον για μας και τα παιδιά μας. Τα συνθήματα που γεννήθηκαν στους μεγάλους αγώνες, μας δείχνουν το δρόμο: Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη γιατί Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά.