Αποκ. 18:1 Και ύστερα απ αυτά, είδα έναν άγγελο που κατέβαινε από τον ουρανό, ο οποίος είχε µεγάλη εξουσία και η γη φωτίστηκε από τη δόξα του.

Transcript

1 18 Αποκ. 18:1 Και ύστερα απ αυτά, είδα έναν άγγελο που κατέβαινε από τον ουρανό, ο οποίος είχε µεγάλη εξουσία και η γη φωτίστηκε από τη δόξα του. 2 Και έκραξε δυνατά µε ισχυρή φωνή, λέγοντας: «έπεσε, έπεσε η Βαβυλώνα» η µεγάλη, και έγινε κατοικητήριο δαιµόνων, και φυλακή για κάθε ακάθαρτο πνεύµα, και φυλακή για κάθε ακάθαρτο και µισητό όρνεο 3 επειδή, από το κρασί του θυµού της πορνείας της ήπιαν όλα τα έθνη και µαζί της πόρνευαν οι βασιλιάδες της γης, και πλούτισαν οι έµποροι της γης από την υπερβολή της ακολασίας της. 4 Και άκουσα µια άλλη φωνή από τον ουρανό, που έλεγε: Βγείτε έξω απ αυτή, ο λαός µου, και µη συγκοινωνήσετε στις αµαρτίες της, και µη πάρετε από τις πληγές της 5 επειδή, οι αµαρτίες της έφτασαν µέχρι τον ουρανό, και ο Θεός θυµήθηκε τα αδικήµατά της. 6 αποδώστε της, όπως απέδωσε κι αυτή σε σας, και διπλασιάστε σ αυτήν διπλάσια, σύµφωνα µε τα έργα της µε το ποτήρι µε το οποίο κέρασε, κεράστε την το διπλάσιο. 7 Όσο δόξασε τον εαυτό της και έζησε τρυφηλά, τόσο βασανισµό και πένθος δώστε σ αυτή επειδή, λέει στην καρδιά της: Κάθοµαι βασίλισσα, και δεν είµαι χήρα, και πένθος δεν θα δω. 8 Γι αυτό, σε µια ηµέρα θάρθουν οι πληγές της, θάνατος και πένθος και πείνα και θα κατακαεί µε φωτιά, επειδή ο Κύριος, αυτός που την κρίνει, είναι ισχυρός. 9 Και θα την κλάψουν και θα την πενθήσουν οι βασιλιάδες της γης, που πόρνευαν και έζησαν σε ακολασία µαζί της, όταν βλέπουν τον καπνό της πυρπόλησής της, 10 καθώς στέκονται από µακριά, εξαιτίας του φόβου του βασανισµού της, λέγοντας: Αλλοίµονο, αλλοίµονο, η µεγάλη πόλη, η Βαβυλώνα, η ισχυρή πόλη, επειδή µέσα σε µια ώρα ήρθε η κρίση σου. 11 Και οι έµποροι γης κλαίνε και πενθούν γι αυτή, επειδή κανένας δεν αγοράζει πλέον τις πραµάτειες τους 12 πραµάτειες από χρυσάφι και ασήµι, και πολύτιµες πέτρες, και µαργαριτάρια, και µετάξι, και κόκκινο και κάθε αρωµατικό ξύλο, και κάθε σκεύος από φίλντισι, και κάθε σκεύος από πολύτιµο ξύλο, και χαλκό, και σίδερο, και µάρµαρο 13 και κανέλα και θυµιάµατα, και µύρο, και λιβάνι, και κρασί, και λάδι, και σιµιγδάλι, και σιτάρι, και κτήνη, και πρόβατα, και άλογα, και άµαξες, και ανδράποδα, και ψυχές ανθρώπων. 14 Και τα οπωρικά της επιθυµίας της ψυχής σου έφυγαν από σένα, και όλα τα παχιά και τα λαµπερά έφυγαν από σένα, και δεν θα τα βρεις πλέον. 15 Οι έµποροι γι αυτά, αυτοί που πλούτισαν απ αυτή, θα σταθούν από µακριά εξαιτίας του φόβου του βασανισµού της, κλαίγοντας και πενθώντας, 16 και λέγοντας: Αλλοίµονο, αλλοίµονο, η µεγάλη πόλη, η ντυµένη µε λινό και πορφύρα και κόκκινο, και στολισµένη µε χρυσάφι και πολύτιµες πέτρες και µαργαριτάρια επειδή, σε µια ώρα ερηµώθηκε ένας τόσο µεγάλος πλούτος. 17 Και κάθε πλοίαρχος, και όλο το πλήθος που ήταν επάνω στα πλοία, και ναύτες, και όσοι εµπορεύονται διαµέσου της θάλασσας, στάθηκαν από µακριά 18 και έκραζαν, βλέποντας τον καπνό της πυρπόλησής της, λέγοντας: Ποια πόλη στάθηκε όµοια µε τη µεγάλη πόλη;

2 19 Και έβαλαν χώµα επάνω στα κεφάλια τους, και έκραζαν κλαίγοντας και πενθώντας, λέγοντας: Αλλοίµονο, αλλοίµονο, η µεγάλη πόλη, µέσα στην οποία από την αφθονία της πλούτισαν όλοι αυτοί που είχαν πλοία µέσα στη θάλασσα, επειδή ερηµώθηκε µέσα σε µια ώρα. 20 Να ευφραίνεσαι γι αυτήν, ουρανέ, και οι άγιοι απόστολοι και οι προφήτες, επειδή ο Θεός έκρινε την κρίση σας εναντίον της. 21 Και ένας ισχυρός άγγελος σήκωσε µια πέτρα σαν µεγάλη µυλόπετρα, και την έριξε στη θάλασσα, λέγοντας: έτσι µε ορµή θα ριχτεί η µεγάλη πόλη Βαβυλώνα, και δεν θα βρεθεί πλέον. 22 Και φωνή από κιθαρωδούς και µουσικούς και από παίχτες αυλού και από σαλπιγκτές δεν θα ακουστεί πλέον µέσα σε σένα και κάθε τεχνίτης από κάθε τέχνη δεν θα βρεθεί πλέον µέσα σε σένα και φωνή µύλου δεν θα ακουστεί πλέον µέσα σε σένα 23 και φως λυχναριού δεν θα φέγγει πλέον µέσα σε σένα και φωνή νυµφίου και νύφης δεν θα ακουστεί πλέον µέσα σε σένα επειδή, οι έµποροί σου ήσαν οι µεγιστάνες της γης, επειδή µε τη γοητεία σου πλανήθηκαν όλα τα έθνη. 24 Και µέσα σ αυτή βρέθηκε αίµα προφητών και αγίων, και όλων των σφαγµένων επάνω στη γη. 18:1-3 ΕΠΕΣΕ Η ΒΑΒΥΛΩΝΑ Το µήνυµα Έπεσε η Βαβυλώνα που αναγγέλθηκε στο κεφ. 14 επαναλαµβάνεται εδώ µε µεγάλη εξουσία και δόξα. Εξαιτίας της στενής σχέσης µεταξύ της Βαβυλώνας και της Ρωµαϊκής Καθολικής Εκκλησίας του Μεσαίωνα, είναι απαραίτητο να εξετάσουµε τα δόγµατά της που την οδήγησαν στην κατάσταση πτώσης στην οποία βρίσκεται. Και ύστερα απ αυτά, είδα έναν άγγελο που κατέβαινε από τον ουρανό, ο οποίος είχε µεγάλη εξουσία και η γη φωτίστηκε από τη δόξα του. Και έκραξε δυνατά µε ισχυρή φωνή, λέγοντας: «Έπεσε, έπεσε η Βαβυλώνα η µεγάλη, και έγινε κατοικητήριο δαιµόνων, και φυλακή για κάθε ακάθαρτο πνεύµα, και φυλακή για κάθε ακάθαρτο και µισητό όρνεο επειδή, από το κρασί του θυµού της πορνείας της ήπιαν όλα τα έθνη και µαζί της πόρνευσαν οι βασιλιάδες της γης, και πλούτισαν οι έµποροι της γης από την υπερβολή της ακολασίας της Αποκ. 18:1-3. Το κεφάλαιο 18 συνεχίζει την επεξήγηση της πτώσης της πόρνης, της Μεγάλης Βαβυλώνας. Στο κεφ. 14 ισχυρά µηνύµατα αναγγέλθηκαν στον κόσµο από τρεις αγγέλους. Τώρα το µήνυµα του δεύτερου αγγέλου, Έπεσε, έπεσε η Βαβυλώνα (Αποκ. 14:8) επαναλαµβάνεται πολύ πιο ισχυρά από έναν άγγελο ο οποίος είχε µεγάλη εξουσία. Αν και θα µπορούσε να αγνοήσει κάποιος το µήνυµα του δεύτερου αγγέλου της Αποκ. 14, δεν θα είναι δυνατόν κάποιος να αγνοήσει αυτό το τελευταίο µήνυµα Και η γη φωτίστηκε από τη δόξα του. Και έκραξε δυνατά µε ισχυρή φωνή. Είναι σηµαντικό να θυµόµαστε ότι τα κεφ. 17 και 18 αποτελούν µια επεξήγηση της Αποκ. 16:19, δηλ. της πτώσης της Μεγάλης Βαβυλώνας, και γι αυτό δεν τίθενται στη χρονολογική πορεία του χρονοδιαγράµµατος. Περιλαµβάνουν πληροφορίες και από το παρελθόν και από το µέλλον, για να παράσχουν µια πλήρη εικόνα του τι σηµαίνει η πτώση της Βαβυλώνας. Στο προηγούµενο κεφάλαιο πραγµατοποιήσαµε µια επισκόπηση της ιστορίας της Βαβυλώνας το κεφ. 18 αρχίζει µε ένα µήνυµα που θα µεταδοθεί πριν από το κλείσιµο της θύρας της χάριτος, επειδή είναι ένα κάλεσµα σε µετάνοια και δεν

3 υπάρχει µετάνοια µετά από το κλείσιµο της θύρας της χάριτος (Βλέπε 15:5-8 Το Κλείσιµο της θύρας της Χάριτος). Το µήνυµα του δεύτερου αγγέλου στο κεφ. 14, Έπεσε η Βαβυλώνα, ακολούθησε το µήνυµα του πρώτου αγγέλου, το οποίο ξεκίνησε µε τα εξής λόγια: Φοβηθείτε τον Θεό, και δώστε δόξα σ αυτόν, επειδή ήρθε η ώρα της κρίσης του Αποκ. 14:7. Όπως εξηγήθηκε στο τµήµα 14: Πότε στην Ιστορία;, η κρίση που αναφέρεται σε αυτό το εδάφια ταυτίζεται µε την διερευνητική κρίση, η οποία άρχισε στα 1844 µ. Χ. Όλα τα µηνύµατα των τριών αγγέλων µεταδόθηκαν τότε, και προκάλεσαν ζωτικό ενδιαφέρον για τη ευτέρα Παρουσία του Χριστού (Βλέπε το τµήµα 3: Κινήµατα Ιεραποστολών και ευτέρας Παρουσίας), αλλά µε το πέρασµα του χρόνου και την εξέλιξη της κατάστασης της Λαοδίκειας (βλέπε το τµήµα 3:15-17), αποσύρθηκε από το προσκήνιο η απήχηση των τριών µηνυµάτων. Ωστόσο, όταν ξεκινούν οι πληγές των σαλπίγγων, όλος ο κόσµος θα επιζητεί απελπισµένα βοήθεια από τον Θεό. Μέχρι τότε θα έχουν οργανωθεί όλα τα στοιχεία της Μεγάλης Βαβυλώνας, περιµένοντας πλέον µόνο την παρουσία του θηρίου (του αντιχρίστου), και θα ξεκινήσουν τις επιθέσεις κατά των αγίων (βλέπε τµήµα 17:6-8). Σύµφωνα µε τον Ιησού, τον Παύλο και τον Ιωάννη, 1 οι πλάνες αυτής της εποχής θα είναι ακατανίκητες και η πίεση προς τους ανθρώπους να υποταχθούν στη Βαβυλώνα θα είναι σχεδόν αφόρητη. Ωστόσο, ο Θεός δεν θα αφήσει τον κόσµο στο σκοτάδι. Θα στείλει τον ισχυρό άγγελο (ο οποίος, όπως και οι τρεις άγγελοι της Αποκ. 14, αποτελεί τον πιστό µάρτυρά Του) και η γη (θα) φωτιστεί µε την δυνατή επανάληψη του µηνύµατος Έπεσε, έπεσε η Βαβυλώνα. Στο κεφ. 17 η πόρνη, η Μεγάλη Βαβυλώνα, που κάθεται στο κόκκινο θηρίο µε τα επτά κεφάλια, συσχετίζεται καταφανώς µε την Ρωµαϊκή Καθολική Εκκλησία του Μεσαίωνα που παρουσιάστηκε στο κεφ. 13 ως το θηρίο από τη θάλασσα µε τα επτά κεφάλια. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα η Καθολική Εκκλησία τελειοποίησε τα δόγµατα, τα οποία την έχουν οδηγήσει στην κατάσταση πτώσης. Στην εποχή µας ο κόσµος θεωρεί ότι τα δόγµατα είναι ασήµαντα, και είναι στενοµυαλιά για κάποιον να επικρίνει το πιστεύω µιας άλλης θρησκείας. Ωστόσο, εξαιτίας της σθεναρής έµφαση που δίνεται, και εδώ και στο κεφ. 14, στην κατάσταση πτώσης της Βαβυλώνας, είναι απαραίτητο να εξετάσουµε προσεκτικά τις διδασκαλίες, οι οποίες έχουν αποµακρυνθεί από την πίστη, η οποία µια φορά για πάντα παραδόθηκε στους αγίους Ιδ. 1:3. Τα µηνύµατα σχετικά µε την κατάσταση πτώσης της Βαβυλώνας είναι λεπτοµερή. Η Βαβυλώνα... έγινε κατοικητήριο δαιµόνων, και φυλακή για κάθε ακάθαρτο πνεύµα, και φυλακή για κάθε ακάθαρτο και µισητό όρνεο επειδή, από το κρασί του θυµού της πορνείας της ήπιαν όλα τα έθνη και µαζί της πόρνευσαν οι βασιλιάδες της γης και πλούτησαν οι έµποροι της γης από την υπερβολή της ακολασίας της... οι αµαρτίες της έφτασαν µέχρι τον ουρανό Αποκ. 18:2-5. Αυτά τα µηνύµατα δεν είναι καθόλου ευγενικά ή διπλωµατικά. Αφού η ταυτότητα και η περιγραφή της Βαβυλώνας είναι από τα πιο εµφανή θέµατα στο Βιβλίο της Αποκάλυψης, θα ακολουθήσει µια αρκετά εκτενής και λεπτοµερής παρουσίαση της Ρωµαϊκής Καθολικής παράδοσης και δόγµατος. εν πρόκειται φυσικά για υπεροπτική επίθεση κατά των Καθολικών, και πραγµατικά, ο τίτλος της η µητέρα των πόρνων δείχνει ότι η µεγάλη πόρνη έχει θυγατέρες, οι οποίες είναι επίσης πόρνες. Συνεπώς, οι Προτεστάντες, οι οποίοι έχουν αποκοµίσει πολλά από 1 Βλέπε Μθ. 24:21-24, Β Θεσ. 2:8-12, Αποκ. 13:12-17.

4 τα δόγµατά τους και τις παραδόσεις τους από την µητρική εκκλησία θα πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους, πριν καταδικάσουν τους Καθολικούς. Πραγµατικά, ακόµα και αυτοί που θεωρούνται µέλη των υπόλοιπων θα πρέπει να έχουν υπόψη ότι εκείνοι οι ίδιοι παρουσιάζονται στο κεφ. 3 ως τόσο αηδιαστικά χλιαροί, ώστε ο Ιησούς να λέει: θα σε ξεράσω από το στόµα µου 2 Αποκ. 3:16. Συνεπώς, όσα ακολουθούν θα παρουσιαστούν µε ταπεινοφροσύνη, µε σκοπό να βοηθηθεί ο λαός του Θεού που είναι στη Βαβυλώνα να αναγνωρίσει την κατάσταση πτώσης, στην οποία βρίσκεται, και να ακούσει την πρόσκληση, Βγείτε έξω απ αυτή, ο λαός µου. ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ Καθολικά έθιµα όπως οι εορτές, οι θρησκευτικές ποµπές κ. ά. δεν βρίσκουν στήριξη στην Αγία Γραφή, αλλά ήταν συνηθισµένα στις παγανιστικές θρησκείες. Στο κεφ. 17 είδαµε ότι η µυστηριώδης θρησκεία της Βαβυλώνας, αφού εκδιώχτηκε από την Βαβυλώνα από τους Πέρσες, αποκαταστάθηκε στην παγανιστική Ρώµη και τελικά έγινε µέρος της Ρωµαϊκής Εκκλησίας. Μερικά στοιχεία της παγανιστικής θρησκείας που µπήκαν στην Εκκλησία ήταν σχετικά αβλαβή, αν και δεν βρίσκουν στήριξη στην διδασκαλία της Αγίας Γραφής. Ωστόσο, ακόµα και αυτά τα αβλαβή στοιχεία αποτελούν ένα τεκµήριο των συµβιβασµών που έκανε η Εκκλησία, για να ικανοποιήσει το παγανιστικό πλήθος, όταν έγινε κρατική. Ανατρέπουν επίσης τον ισχυρισµό της Εκκλησίας ότι η ιερή παράδοση αποτελεί µια συνεχή αλυσίδα από τους αποστόλους µέχρι το παρόν. Οι Καθολικές εορτές και τα θρησκευτικά πανηγύρια, για παράδειγµα, αποµακρύνονται πολύ από τα ιστορικά γεγονότα της Αγίας Γραφής και αποτελούν µια διαιώνιση των αρχαίων παγανιστικών εορτών. Πολλοί Χριστιανοί το ξέρουν αυτό και θεωρούν ότι είναι ασήµαντο, αλλά είναι γεγονός ότι για την πλειοψηφία των ανθρώπων στις Χριστιανικές χώρες, η κύρια επαφή που έχουν µε την θρησκεία τους γίνεται κατά τις εορτές όπως τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Τα Χριστούγεννα είναι µια πολύ αγαπηµένη γιορτή σε πολλές Χριστιανικές χώρες, και διαµέσου της εµπορευµατοποίησης γίνεται η κύρια γιορτή στον κόσµο. Ο Alexander Hislop στο κλασικό βιβλίο του, Οι υο Βαβυλώνες, αναφέρει: Για πιο λόγο συσχετίζονται τα Χριστούγεννα µε 25 εκεµβρίου; εν υπάρχει ούτε µια λέξη στην Αγία Γραφή σχετικά µε την ακριβή ηµέρα της γένεσης του Χριστού, ούτε την εποχή του χρόνου όταν γεννήθηκε... πολλά χρόνια πριν από την Χριστιανική εποχή, εορταζόταν µια γιορτή µεταξύ των ειδωλολατρών, την ίδια ηµεροµηνία, προς τιµήν του γιου της Βαβυλωνιακής Βασίλισσας του Ουρανού... Στη Ρώµη αυτή η γιορτή ονοµαζόταν Γιορτή του Κρόνου (Saturnalia) η 25 εκεµβρίου εορτάστηκε στην Ρώµη ως ηµέρα, κατά την οποία επανεµφανίστηκε ο νικηφόρος θεός του ήλιου: Natalis invicti solis, τα γενέθλια του ακατανίκητου ήλιου. 3 Οι θρησκευτικές ποµπές αποτελούν µια περίοπτη ιεροτελεστία της Καθολικής λατρείας, µε µια δηµόσια παρουσίαση των λείψανων, των εικόνων, των αγαλµάτων ή των αρχιεπίσκοπων, υποβασταζόµενα σ έναν θρόνο στους ώµους των προσκυνητών, µε τους ιερείς ντυµένους µε βασιλικούς χιτώνες να παρελαύνουν µαζί. Θρησκευτικές 2 Βλέπε το τµήµα 3: Λαοδικεία. 3 Hislop, Alexander, The Two Babylons, New York: Loizeaux Brothers 1959 (η πρώτη έκδοση στα1853)

5 ποµπές δεν υπάρχουν στην Αγία Γραφή, 4 αλλά αποτελούσαν χαρακτηριστικό των παγανιστικών θρησκειών. Τέτοιες ποµπές περιγράφονται στην Αγία Γραφή σχετικά µε τους Βαβυλωνιακούς θεούς Βηλ και Νεβώ: Χύνουν χρυσάφι από το βαλάντιο, και ζυγίζουν ασήµι µε τον στατήρα, και µισθώνουν έναν χρυσοχόο, και το κατασκευάζουν σε θεό έπειτα προσπέφτουν, και προσκυνούν τον σηκώνουν επάνω στον ώµο τον φέρνουν, και τον βάζουν στον τόπο του Ησα. 46:6,7. Τα µυστικά κλειδιά του Άγιου Πέτρου, τα οποία εκτίθεντο περίοπτα στις θρησκευτικές ποµπές, έχουν την προέλευσή τους πριν από την Χριστιανική εποχή. Στο Μιθραϊσµό, ο οποίος ήταν ένα από τα κύρια παρακλάδια των µυστηριακών θρησκειών που µετοίκησαν στην Ρώµη, ο θεός του ήλιου φορούσε δυο κλειδιά. Όταν ο αυτοκράτορας αξίωσε να είναι διάδοχος των θεών και Ανώτατος Ποντίφικας των µυστηρίων, τα κλειδιά έγιναν σύµβολα της εξουσίας του. Μετά, όταν ο αρχιεπίσκοπος της Ρώµης έγινε Pontifex Maximus στα 378 µ. Χ., αυτόµατα έγινε κάτοχος των κλειδιών. Έτσι κέρδισε και την αναγνώριση των παγανιστών... ωστόσο, µόλις στα 431 ο πάπας πρόβαλε δηµόσια την αξίωση ότι τα κλειδιά του ήταν τα κλειδιά της εξουσίας που έδωσε ο Χριστός στον Πέτρο. 5 Οι χαρακτηριστικές τελετουργίες, τελετές και πράξεις της Καθολικής Εκκλησίας, όπως το άναµµα κεριών, ο σχηµατισµός του σηµείου του σταυρού µε το χέρι, τα ταξίδια για προσκύνηµα, το φίληµα και η προσκύνηση των εικόνων, των λειψάνων και των αγαλµάτων, η προσευχή µε το κοµποσκοίνι, οι προσευχές και οι λειτουργίες για τους νεκρούς, δεν βρίσκουν στήριξη στην Αγία Γραφή, αλλά µόνο στην ιερή παράδοση της Εκκλησίας. Όλα αυτά, όµως, αποτελούσαν συνήθεις πρακτικές στις παγανιστικές θρησκείες που προέρχονταν από την αρχαία Βαβυλώνα. Αλλά ποια σηµασία έχει αν οι Ρωµαιο-Καθολικοί και εκείνοι που ακολουθούν το παράδειγµά τους συµµετέχουν σε εορτές και τελετές, οι οποίες έχουν τις ρίζες στον παγανισµό, αλλά τώρα δεν γίνονται προς τιµήν των παγανιστικών θεοτήτων; Το πρόβληµα δεν είναι τόσο η προέλευση των πρακτικών αυτών όσο ο σκοπό τους. Ο Θεός θέλει τον λαό του να έχει µια στενή, προσωπική, καθηµερινή σχέση µε Αυτόν, και αυτή τη σχέση να λαχταράει η ανθρώπινη καρδιά. Αλλά το Ρωµαϊκό σύστηµα προσπαθεί να ικανοποιήσει αυτή την επιθυµία µε εορτές, τελετουργίες και θεάµατα που υπόσχονται έξαψη και ενδιαφέρον, αλλά τελικά αφήνουν τους συµµετέχοντες αποκαµωµένους και απογοητευµένους. ΨΕΥΤΙΚΑ ΟΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ Ψεύτικα δόγµατα, όπως η αθανασία της ψυχής και η δυνατότητά της να αισθάνεται ακόµα και µετά το θάνατο, έχουν οδηγήσει σε µια διεστραµµένη εικόνα του Θεού, και σε παγανιστικές πρακτικές, όπως η λατρεία των αγίων, οι προσευχές και προσφορές για τους νεκρούς. Οι παγανιστικές πρακτικές και ιεροτελεστίες υποστηρίζονταν από τα παγανιστικά δόγµατα. Πολλοί Χριστιανοί σήµερα ισχυρίζονται ότι τα δόγµατα είναι ένα εµπόδιο σε αυτό που είναι πραγµατικά σηµαντικό, δηλ. τη λατρεία και την προσωπική σχέση µε τον Θεό. Ωστόσο, το δόγµα είναι απλώς µια δήλωση αυτού που από µια άποψη πιστεύουµε 4 Όταν ο αβίδ έφερε την Κιβωτό της ιαθήκης στην Ιερουσαλήµ, όπως περιγράφεται στη Β Σαµ. 6, η πορεία έµοιαζε εν µέρει µε θρησκευτική ποµπή, αλλά αντί για τελετουργική έκθεση, είχε το σκοπό να µεταφέρει την Κιβωτό από την προσωρινή τοποθεσία στην µόνιµη τοποθεσία της στην Ιερουσαλήµ. 5 Woodrow, Babylon Mystery Religion 1993 Ralph Woodrow Evangelistic Association

6 σχετικά µε τον Θεό, και από την πίστη µας προέρχεται η λατρεία και η σχέση µας µε Αυτόν. Ο Ιησούς είπε στην Σαµαρείτισσα στο πηγάδι: Οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον Πατέρα µε πνεύµα και µε αλήθεια επειδή, ο Πατέρας τέτοιου είδους ζητάει να είναι εκείνοι που τον προσκυνούν Ιων. 4:23. Όσο πνεύµα κι αν υπάρχει, αν δεν υπάρχει αλήθεια, η προσκύνηση δεν θα είναι αυτό το είδος που ζητάει ο Πατέρας. Ένα από τα κύρια δόγµατα όλων των παγανιστικών θρησκειών είναι η πίστη στην αθανασία της ψυχής. Οι Βαβυλώνιοι, οι Ασσύριοι, οι Φοίνικες και οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι η ψυχή έχει έναν αιώνιο προορισµό. Οι Έλληνες φιλόσοφοι, όπως ο Πλάτωνας, έκαναν αυτή την διδασκαλία ευπρόσδεκτη διανοητικά, και διαµέσου αυτών το δόγµα αυτό µπήκε στην Εκκλησία (βλέπε 20: Τι είναι Μια Ψυχή;). Εφόσον η Αγία Γραφή διδάσκει καταφανώς ότι δεν θα σωθούν όλοι, το δόγµα της αθανασίας της ψυχής απαιτεί έναν αιώνιο προορισµό για τους µη σωσµένους, δηλ. την αιώνια κόλαση. 6 Μολονότι µερικές Εκκλησίες προσπαθούν να µετριάσουν την διδασκαλία σχετικά µε την κόλαση, ισχυριζόµενες ότι είναι απλά µια κατάσταση αιώνιου αποχωρισµού από τον Θεό, ή προτείνοντας µια δεύτερη ευκαιρία, ώστε να σωθούν όλοι τελικά, η Καθολική Εκκλησία έχει κρατήσει δογµατικά την έννοια της κόλασης ως µέρους τιµωρίας µε φωτιά. Μερικές περικοπές από την Καθολική Εγκυκλοπαίδεια συνοψίζουν το δόγµα της: Η Αγία Γραφή είναι κατηγορηµατική στη διδασκαλία της σχετικά µε την αιωνιότητα του πόνου της κόλασης... Κανένας πειστικός λόγος δεν έχει προταθεί για µια µεταφορική ερµηνεία... Το βασανιστήριο των κολασµένων ψυχών θα συνεχίζει αιωνίως... Η αντίρρηση προβάλλει ότι δεν υπάρχει αναλογία µεταξύ της σύντοµης στιγµής της αµαρτίας και της αιώνιας τιµωρίας. Αλλά, γιατί όχι;... Η αµαρτία αποτελεί µια προσβολή της άπειρης εξουσίας του Θεού, και ο αµαρτωλός έχει επίγνωση αυτού µέχρι κάποιο σηµείο. Συνεπώς, υπάρχει στην αµαρτία µια προσέγγιση της άπειρης κακίας, η οποία αξίζει άπειρη τιµωρία... επιπλέον, ο φόβος της κόλασης αποτρέπει πραγµατικά πολλούς ανθρώπους από την αµαρτία και συνεπώς, δεδοµένων των δεινών της κόλασης, µε την οποία µας απειλεί, ο Θεός πρέπει να πραγµατοποιεί τις απειλές Του στους ανθρώπους, οι οποίοι αγνοούν τις προειδοποιήσεις Του. Ο πόνος της κόλασης δεν είναι µόνο η απουσία της µακαριότητας, αλλά επίσης το πιο πραγµατικό και έντονο άλγος. Το απόλυτο κενό της ψυχής, η οποία δηµιουργήθηκε για άπειρη καλοσύνη προκαλεί στον θεοκατάρατο άνθρωπο αµέτρητη αγωνία. Η συνείδηση τους ότι ο Θεός, από τον οποίο εξαρτώνται εντελώς, είναι ο παντοτινός εχθρός, είναι ακατανίκητη... Η γραφή και η παράδοση αναφέρουν κατ επανάληψη τις φωτιές της κόλασης... είναι διαφορετική από µια κανονική φωτιά π. χ. 6 Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια λέει τα εξής σχετικά µε την κόλαση: Η ύπαρξη της κόλασης αποδεικνύεται από το φως της λογικής. Λόγω της αγιότητας και της δικαιοσύνης καθώς και της σοφίας Του, ο Θεός πρέπει να εκδικείται για την παράβαση της ηθικής τάξης Του, για να διατηρεί µέχρι κάποιο σηµείο την αναλογία ανάµεσα της βαρύτητας της αµαρτίας και της αυστηρότητας της τιµωρίας. Αλλά είναι προφανές ότι ο Θεός δεν το κάνει αυτό πάντα εδώ στη γη συνεπώς, θα επιβάλλει την τιµωρία µετά από το θάνατο. Επιπλέον, αν οι άνθρωποι πεισθούν εντελώς ότι ο αµαρτωλός δεν πρέπει να φοβηθεί την τιµωρία µετά από το θάνατο, η ηθική και κοινωνική τάξη θα απειληθεί σοβαρά... Αν οι άνθρωποι ήξεραν ότι οι αµαρτίες δεν ακολουθούνται από δεινά, η απλή απειλή της εκµηδένισης την στιγµή του θανάτου, ή, ακόµα λιγότερο, ένας χαµηλότερος βαθµός µακαριότητας, δεν θα αποτρέπει τον άνθρωπο από την αµαρτία... εν θα ήταν αδύνατο για τον Θεό να εξολοθρεύει τον αµαρτωλό µετά από ένα διάστηµα τιµωρίας, αλλά αυτό δεν θα ήταν ανάλογο µε την φύση της αθάνατης ψυχής του ανθρώπου Catholic Encyclopedia, άρθρο Hell.

7 συνεχίζει να καεί χωρίς ανανέωση του καύσιµου... είναι δίκαιο ότι όποιος επιζητάει απαγορευµένες ηδονές θα βρει πόνο ως αποτέλεσµα. 7 Αυτή η απαίσια διαστρέβλωση του χαρακτήρα της αγάπης του Θεού βασίζεται στο ψεύτικο δόγµα της αθανασίας της ψυχής. Μολονότι έχει αποτρέψει πολλούς από την αµαρτία, στην σύγχρονη εποχή έχει δηµιουργήσει πάρα πολλούς αγνωστικιστές και αθεϊστές. Πραγµατικά, η Αγία Γραφή διδάσκει ότι θα υπάρχει µια κόλαση, αλλά θα εκτελεί το σκοπό της, για να εξαλείψει την αµαρτία (και τα σώµατα και τις ψυχές των αµαρτωλών που γαντζώνονταν στην αµαρτία). 8 Το κεφάλαιο 20 εξετάζει λεπτοµερώς αυτό το θέµα και τα σχετιζόµενα εδάφια. Μια σχετική διδασκαλία, η οποία βρίσκεται σε σχεδόν όλες τις παγανιστικές θρησκείες, είναι το δόγµα της ενσυνείδητη κατάσταση της ψυχής µετά από το θάνατο (σε αντίθεση µε την διδασκαλία της Αγίας Γραφής ότι ο θάνατος αποτελεί µια ασυναίσθητη κατάσταση εν αναµονή της ανάστασης βλέπε τµήµα 6:9,10). Αυτή η διδασκαλία έχει προκαλέσει αρκετά άσχηµα αποτελέσµατα, συµπεριλαµβανοµένης της λατρείας των αγίων. Αν, όπως λένε, οι άγιοι διατηρούν τις αισθήσεις τους µετά από το θάνατο, και αναµένεται ότι συνεχίζουν να ενδιαφέρονται για εµάς, για ποιο λόγο δεν επιζητούµε τις προσευχές τους, οι οποίες, εξαιτίας της άγιας ζωής τους, θα είναι πιο αποτελεσµατικές από τις δικές µας; 9 Ωστόσο, το πλήθος των αγίων, µε τους προστάτες αγίους και µε αυτούς που έχουν δικαιοδοσία για συγκεκριµένους τοµείς της ζωής (π. χ. ο άγιος Χριστόφορος, ο άγιος των ταξιδιωτών) αποτελούν µια συνέχεια της λατρείας του πάνθεου των παγανιστικών θεών. Το δόγµα της ενσυνείδητης κατάστασης του ανθρώπου στο θάνατο έχει αποτελέσει το βασικό κίνητρο για προσευχές για χάρη των νεκρών. Η σκέψη ότι ένας αγαπηµένος υποφέρει στην φωτιά του καθαρτήριου, 10 όταν τα χρήµατα για ένα µνηµόσυνο θα µπορούσαν να επισπεύσουν την είσοδό του στον παράδεισο, έχει οδηγήσει σε µια συστηµατική και εξωφρενική εκµετάλλευση των θλιµµένων συγγενών, όπως καταδίκασε και ο Ιησούς, κατατρώτε τα σπίτια των χηρών, κι αυτό µε την πρόφαση ότι κάνετε µεγάλες προσευχές Μθ. 23:14. Τελικά, έχει σηµασία η ύπαρξη κάποιων δογµάτων που δεν ταιριάζουν µε την Αγία Γραφή, όπως η αθάνατη ψυχή και η ενσυνείδητη κατάσταση της ψυχής µετά από το θάνατο; Το πραγµατικό πρόβληµα µε αυτά τα δόγµατα δεν είναι ότι προσφέρουν µια λαθεµένη εικόνα της θρησκευτικής πραγµατικότητας, αλλά µάλλον ότι προσφέρουν µια λαθεµένη και άσχηµη εικόνα του Θεού. Και αυτός πάντα είναι ο στόχος του Σατανά: να παρουσιάσει τον Θεό τόσο ασυµπαθή, ώστε κανένας να µη θέλει να έχει σχέση µε 7 Ibid 8 Βλέπε Μθ. 10:28 9 Οι καθολικοί αρνιούνταν ότι λατρεύουν τους αγίους, προτιµώντας άλλες λέξεις όπως τρέφω σεβασµό ή ευλάβεια. Όµως, όταν προσκυνούν και φιλούν τις εικόνες τους, εκτελούν λειτουργίες και εορτές προς τιµήν αυτών και απευθύνουν προσευχές προς αυτούς, τι άλλο χρειάζεται για να αποδειχθεί ότι αυτή είναι η λατρεία και η προσκύνηση των ανθρώπων που απαγορεύεται στην Αγία Γραφή; 10 Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρεται σε µια υπό-κατηγορία της κόλασης, το καθαρτήριο, όπου οι δίκαιοι, οι οποίοι πεθαίνουν έχοντας διαπράξει αµαρτήµατα που µπορούν να συγχωρεθούν, ή που χρεωστούν ακόµα µια οφειλή εγκόσµιας τιµωρίας για τις αµαρτίες τους, καθαρίζονται διαµέσου των δεινοπαθηµάτων, πριν από την είσοδο στο παράδεισο. Σύµφωνα µε την Καθολική θεολογία, η βάπτιση εξιλεώνει εντελώς τον άνθρωπο από το προπατορικό αµάρτηµα και από τις αµαρτίες που διαπράχθηκαν πριν από τη βάπτιση. Ωστόσο, οι αµαρτίες που διαπράχθηκαν µετά πρέπει να εξιλεωθούν χάρη σε έναν συνδυασµό της αξίας του Χριστού και των καλών πράξεων του αµαρτωλού. Αν αυτές οι καλές πράξεις δεν αρκούν, θα συµπληρωθούν από τα δεινά που θα υποστεί ο αµαρτωλός στο καθαρτήριο.

8 Αυτόν, αλλά µάλλον να στραφεί σε ψεύτικους θεούς, τους οποίους ο Σατανάς µπορεί να µεταχειριστεί. ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ Η Καθολική Εκκλησία έχει ιερείς, επειδή θεωρεί ότι η θεία λειτουργία αποτελεί µια ανανέωση της θυσίας του Χριστού, και µια θυσία πρέπει να προσφέρεται από έναν ιερέα. Ωστόσο, ο Ιησούς Χριστούς πρόσφερε µια θυσία υπέρ των αµαρτιών... για πάντα. Αυτός είναι ο µεγάλος Αρχιερέας µας, ο οποίος µεσιτεύει τη δική Του θυσία, και όλοι οι πιστοί εν Χριστώ είναι ιερείς σε αυτούς που βρίσκονται γύρω τους. Η αγαµία των ιερέων δεν υποστηρίζεται από την Αγία Γραφή, αλλά αντίθετα έχει οδηγήσει σε ανηθικότητα και κακοποίηση. Ο Πέτρος δεν δέχθηκε µεταχείριση πάπα στην Αγία Γραφή, ούτε βέβαια υπάρχει µια αλυσίδα συνεχούς αποστολικής διαδοχής από τον Πέτρο και µετά, επειδή κάποιοι πάπες στην αλυσίδα αυτή ήταν εντελώς ανήθικοι και δεν εκπροσώπησαν άξια τον Χριστό. Σχεδόν όλες οι παγανιστικές θρησκείες, συµπεριλαµβανοµένης της αρχαίας Βαβυλώνας, είχαν ιερείς, οι οποίοι πρόσφεραν θυσίες στους θεούς. Τέτοια συστήµατα µε ιερείς και θυσίες αποτελούσαν µια µίµηση του συστήµατος θυσιών της Παλαιάς ιαθήκης, στο οποίο οι ιερείς πρόσφεραν θυσίες συµβολικές της µοναδικής θυσίας που θα προσφέρει ο Ιησούς Χριστός στο Σταυρό. Η Επιστολή προς Εβραίους δείχνει ολοκάθαρα ότι τα σύµβολα της Παλαιάς ιαθήκης δεν ισχύουν πια, επειδή ο Ιησούς Χριστός είναι ο Αρχιερέας µας τώρα, ο οποίος µεσιτεύει για µας στο Επουράνιο Αγιαστήριο. 11 εν υπάρχει καµία απόδειξη ούτε στην Επιστολή προς Εβραίους ούτε αλλού στην Καινή ιαθήκη ότι η Χριστιανική Εκκλησία πρέπει να έχει µια ειδική τάξη ιερών. Όλοι οι πιστοί είναι ιερείς, 12 µε την έννοια ότι θα υπηρετήσουν τους ανθρώπους γύρω τους, καθοδηγώντας την προσοχή τους προς τον Ιησού, ο οποίος πέθανε για τις αµαρτίες τους. Ο απόστολος Παύλος διδάσκει ξεκάθαρα ότι Ένας Θεός υπάρχει, ένας είναι και ο µεσίτης µεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός Α Τιµ. 2:5. Ωστόσο, στο Καθολικό σύστηµα η Άγια Κοινωνία δεν είναι µόνο ένα µνηµόσυνο ή αναµνηστική λειτουργία πιστεύουν ότι πραγµατικά αποτελεί µια ανανέωση της θυσίας Του, 13 και µια θυσία απαιτεί έναν ιερέα. Θεωρείται ότι ο ιερέας δηµιουργεί τον δηµιουργό του στο βωµό της θυσίας και έπειτα ταΐζει τους προσκυνητές µε την πραγµατική σάρκα και το πραγµατικό αίµα του Χριστού. Αυτό εξηγείται στην Καθολική Εγκυκλοπαίδεια: Ο Ιησούς Χριστός, µε έναν πολύ συγκαταβατικό τρόπο, αποκρίνεται στη φυσική επιθυµία της ανθρώπινης καρδιάς για τρόφιµο, το οποίο τρέφει σε αθανασία, µια επιθυµία που εκφράζεται σε πολλές παγανιστικές θρησκείες, µε τη χορήγηση στον άνθρωπο της δικής του σάρκας και αίµατος. Όλα όσα είναι όµορφα, ό,τι είναι αληθινό στις νατουραλιστικές θρησκείες, ο Χριστιανισµός το έχει οικειοποιηθεί στον εαυτό του. Η Εκκλησία έχει ως στόχο η Θεία 11 Βλέπε Εβρ. 7:11-13, 8:1-6, Εσείς, όµως, είστε εκλεκτό γένος, βασίλειο ιεράτευµα, άγιο έθνος, λαός τον οποίο ο Θεός απέκτησε, για να εξαγγείλετε τις αρετές εκείνου, ο οποίος σας κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυµαστό του φως Α Πετ. 2:9, Βλέπε επίσης Αποκ. 1:6, 5: Η Αγία Γραφή διδάσκει σαφής ότι η θυσία στο Σταυρό έγινε µια φορά και είναι αποτελεσµατική για κάθε αµαρτία για πάντα. Είµαστε αγιασµένοι διαµέσου της προσφοράς του σώµατος του Ιησού Χριστού, που έγινε µια φορά για πάντα πρόσφερε µια θυσία υπέρ των αµαρτιών για πάντα Εβωρ. 10:10,12..

9 Λειτουργία να θεωρείται ως µια αληθινή και γνήσια θυσία... όπως αναφέρεται στην περικοπή από τη Σύνοδο του Τρίδεντου (σύσκεψη XXII, κανών 1): Αν κανένας λέει ότι η Θεία Λειτουργία δεν προσφέρει µια αληθινή και γνήσια θυσία στο Θεό ή ότι δεν µας προσφέρει τον Χριστό προς βρώση, ας είναι σε αυτόν ανάθεµα. 14 Οι επιχειρηµατολογίες, οι οποίες αποδεικνύουν τη θυσιαστική φύση της Θείας Λειτουργίας είναι τόσο ακατάληπτες, ώστε να µην µπορούµε να τις ανατρέψουµε εδώ. 15 Η Αγία Γραφή, όπως είδαµε παραπάνω, διδάσκει ότι η θυσία στο Σταυρό έγινε µια φορά και για πάντα. Είµαστε αγιασµένοι διαµέσου της προσφοράς του σώµατος του Ιησού Χριστού, που έγινε µια φορά για πάντα πρόσφερε µια θυσία υπέρ των αµαρτιών Εβρ. 10:10,12. Αρκεί να λεχθεί ότι το σύστηµα των ιερέων, οι οποίοι ακούν τις εξοµολογήσεις, χορηγούν τη συγχώρηση, και εκτελούν την ψεύτικη θυσία του Χριστού που είναι το κέντρο της θρησκείας τους, αποτελεί τον πιο δυνατό τρόπο να επισκιάσουν τον Ιησού Χριστό στο µυαλό και την καρδιά του λαού Του. Η Καθολική Εκκλησία επιµένει ότι οι ιερείς (και οι επίσκοποι, µοναχοί, ακόµη και οι διάκονοι) πρέπει να είναι άγαµοι. Παραδέχεται ότι η αγαµία δεν ήταν ένα αίτηµα στην αποστολική εκκλησία εν βρίσκεται στην Καινή ιαθήκη καµία απόδειξη ότι η αγαµία ήταν υποχρεωτική ούτε για τους αποστόλους ούτε για αυτούς που χειροτονήθηκαν απ αυτούς. 16 Μολονότι ο απόστολος Παύλος θεωρούσε ότι η αγαµία ήταν ένας αποτελεσµατικός τρόπος ζωής για αυτούς που ήθελαν να εστιάσουν όλη την προσοχή στην υπηρεσία του Κυρίου, 17 επίσης είπε ξεκάθαρα ότι ο επίσκοπος, λοιπόν, πρέπει να είναι άµεµπτος, άνδρας µιας γυναίκας Α Τιµ.3:2, Το γεγονός ότι ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι ήταν παντρεµένοι 18 αποτελεί ένα ακόµη παράδειγµα ότι αρκετές παραδόσεις των Καθολικών θρησκειών, όπως η αγαµία των ιερέων δεν έχουν βάση στην διδασκαλία των αποστόλων. 19 Ωστόσο, υπήρχε µια πιο αρχαία παράδοση η οποία συµπεριλάµβανε την αγαµία Αν και φαίνεται παράξενο, η µαρτυρία της αρχαιότητας αποδίδει στην παραδοµένη βασίλισσα (Σεµίραµις) τη δηµιουργία της ιερατικής αγαµίας, και στην πιο αυστηρή µορφή... κάθε αρχαιοµαθής ξέρει ότι όταν η λατρεία της Κυβέλης, της Βαβυλωνιακής θεάς, παρουσιάστηκε στην Ρώµη, παρουσιάστηκε στην πρωτόγονη µορφή της µε ένα άγαµο ιερατείο. 20 Αλλά ο απόστολος Παύλος έχει προειδοποιήσει: Το Πνεύµα, µάλιστα, λέει µε σαφήνεια, ότι στους έσχατους καιρούς µερικοί θα 14 Catholic Encyclopedia άρθρα Eucharist, Sacrifice of the Mass 15 Μπορείτε να ερευνήσετε την Καθολική Εγκυκλοπαίδεια στο διαδίκτυο. Το άρθρο Sacrifice of the Mass προσφέρει τις ακατανόητες επιχειρηµατολογίες που δήθεν υποστηρίζουν και αιτιολογούν την παράλογη έννοια της Θείας Λειτουργίας. 16 Catholic Encyclopedia, άρθρο Celibacy of the Clergy. 17 Βλέπε Α Κορ Μήπως δεν έχουµε εξουσία να φέρνουµε µαζί µας µια αδελφή γυναίκα, όπως και οι υπόλοιποι απόστολοι, και οι αδελφοί του Κυρίου, και ο Κηφάς (Πέτρος); Α Κορ. 9:5. 19 Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια στο άρθρο Celibacy of the Clergy παραδέχεται ότι η απόφαση για γάµο ήταν µια προσωπική επιλογή για εκατοντάδες χρόνια. Αυτό το δικαίωµα της επιλογής συνεχίστηκε για όλο το διάστηµα της πρώτης περιόδου της Εκκλησίας, δηλ. µέχρι την εποχή του Κωνσταντίνου και της Συνόδου της Νίκαιας. Ωστόσο, η αγαµία δικαιολογείται µε τη λογική, όπως στο εξής παράδειγµα: Από την πρώτη εποχή της Εκκλησίας αυτή θεωρήθηκε από τους πιστούς ως παρθένα νύφη και ανόθευτο σώµα του Χριστού, ή ως παρθένα µητέρα, και είναι προφανές και κατάλληλο ότι η παρθένα εκκλησία αξίζει να υπηρετηθεί από ένα παρθένο ιερατείο... η πεποίθηση ότι η παρθενία έχει µια ανώτερη ιερότητα και µια σαφέστερη διαισθητικότητα φαίνεται να είναι ένα ένστικτό φυτεµένο βαθιά στην ανθρώπινη καρδιά. 20 Hislop, The Two Babylons.

10 αποστατήσουν από την πίστη, προσέχοντας σε πνεύµατα πλάνης και σε διδασκαλίες δαιµονίων, διαµέσου της υπόκρισης ψευδολόγων, που έχουν τη συνείδηση τους καυτηριασµένη, οι οποίοι εµποδίζουν τον γάµο Α Τιµ. 4:1-3. Οι ειδήσεις από όλο τον κόσµο είναι γεµάτες µε επονείδιστες και αηδιαστικές αποκαλύψεις της ανηθικότητας, της οµοφυλοφιλίας και της κακοποίησης των παιδιών από άγαµους ιερείς, µαζί µε τις προσπάθειες της Εκκλησίας να συγκαλύπτει τα γεγονότα και να κρύβει την έκταση των εγκληµάτων, καθώς µεταφέρει τους δράστες σε καινούργιες περιοχές, όταν προκύψουν παράπονα. εν πρέπει όµως να κατηγορούνται τόσο οι ιερείς ούτε οι επίσκοποί τους όσο να καταδικαστεί το Βαβυλωνιακό σύστηµα που κληροδοτήθηκε σ αυτούς. Ο αρχηγός του ιερατείου είναι ο πάπας, ο οποίος, διαµέσου της αποστολικής διαδοχής, δήθεν έχει εξουσία επί της παγκόσµιας Εκκλησίας µέσα από µια συνεχή αλυσίδα πάπων που άρχισαν µε τον απόστολο Πέτρο. Ο Πέτρος ο ίδιος δήθεν έλαβε αυτή την καθολική εξουσία αφού οµολόγησε, Εσύ είσαι ο Χριστός, ο γιος του ζωντανού Θεού και ο Ιησούς του είπε, Εσύ είσαι ο Πέτρος, κι επάνω σ αυτή την πέτρα θα χτίσω την εκκλησία µου Μθ. 16: Αυτό το µοναδικό εδάφιο δεν είναι αρκετό, για να κατοχυρωθεί ένα τόσο σπουδαίο δόγµα, ιδιαίτερα αν λάβουµε υπόψη ότι ο Ιησούς δεν είπε ότι θα χτίσει την Εκκλησία επάνω στον Πέτρο, αλλά µάλλον στην πέτρα. Ο Πέτρος ο ίδιος δεν αξίωσε καθολική εξουσία, και πραγµατικά είπε ότι όλοι οι Χριστιανοί αποτελούν ζωντανές πέτρες που οικοδοµούν ως πνευµατικός οίκος, και ο Χριστός είναι την ακρογωνιαία πέτρα Α Πετ. 2:4-9. Ο Παύλος ισχυρίζεται ότι όλοι οι απόστολοι και οι προφήτες αποτελούν το θεµέλιο της Εκκλησίας, όχι µόνο ο Πέτρος: Είστε συµπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού, που εποικοδοµηθήκατε επάνω στο θεµέλιο των αποστόλων και των προφητών, που ακρογωνιαία πέτρα είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός Εφ. 2:19,20. Αντί να ξεχωρίσει τον Πέτρο, ο Παύλος ανέφερε τον Ιάκωβο, τον Κήφα (Πέτρος) και τον Ιωάννη, που θεωρούνται ότι είναι στύλοι Γαλ. 2:9. Στην πρώτη Οικουµενική Σύνοδο που έλαβε χώρα στην Ιερουσαλήµ, ο Ιάκωβος, όχι ο Πέτρος, προφανώς ήταν ο αρχηγός (Πρξ. 15:6-21). Ο Παύλος, αντί να αποδεχθεί έναν αλάθητο πάπα, επέπληττε τον Πέτρο για τα λάθη του (Γαλ. 2:11-14). Η συνεχής διαδοχή η ίδια είναι πολύ ύποπτη, επειδή υπήρχαν αντικρουόµενες αξιώσεις από αντίπαλους για τον θρόνο επιπλέον, µερικοί από τους πάπες χαρακτηρίζονταν από αηδιαστική ακολασία και εγκληµατικότητα, 21 κάτι που δεν τους επιτρέπει να αποτελούν κρίκους στην αλυσίδα της δήθεν αποστολικής διαδοχής. Η επιµονή της Καθολικής Εκκλησίας στην καθολική εξουσία των πάπων είναι ένα από τα πιο διασπαστικά θέµατα στο Χριστιανισµό. 22 Μολονότι συγκεκριµένοι πάπες ήταν σηµαντικοί ηθικοί ηγέτες, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι αρχηγοί ενός µοιραία ελαττωµατικού συστήµατος. Σε τελική ανάλυση, το πρόβληµα µε το Καθολικό σύστηµα (µε τους ιερείς και τον πάπα) είναι ότι η προσοχή εστιάζει στα έργα τους αντί στο έργο του Χριστού. Στην εποχή της Παλαιάς ιαθήκης υπήρχε ανάγκη για ιερείς, για να συµβολίζουν το Μεσσία που πρόκειται να έρθει. Τώρα το σύµβολο έγινε πραγµατικότητα, και η προσπάθεια να 21 Ένα από πολλά παραδείγµατα είναι ο πάπας Βονιφάτιος Η ( ). Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια λέει σχετικά µε αυτόν: ιεπράχθη σχεδόν κάθε πιθανό έγκληµα: απιστία, αίρεση, σιµωνία, αηδιαστική ανηθικότητα, ειδωλολατρία, µαγεία... ήταν υπερόπτης, πονηρός, προδοτικός, όλη η αρχιεροσύνη του ήταν µόνο µια καταγραφή κακών. 22 Π. χ. ένα από τα πιο σηµαντικά θέµατα που οδήγησαν στο µεγάλο σχίσµα του 1054 µεταξύ της Ορθόδοξης και της Ρωµαϊκής Εκκλησίας ήταν η παπική εξουσία.

11 συµβολιστεί Αυτός µε έναν άνθρωπο αποτελεί απλά µια διάσπαση της προσοχής από την αληθινή πηγή της σωτηρίας. ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΉΡΙΩΝ Η Καθολική Εκκλησία επιµένει ότι ο άνθρωπος παίρνει τη σωτηρία συµµετέχοντας στα µυστήρια. Αλλά µια εξέταση του πρώτου και πιο βασικού µυστήριου, του βαπτίσµατος, δείχνει ότι αυτό δεν βασίζεται σε πίστη, αλλά µάλλον στο έργο του ιερέα. Το Καθολικό σύστηµα των µυστηρίων χρησιµοποιεί την ορολογία του Χριστιανισµού, αλλά τα µέσα της σωτηρίας είναι πολύ διαφορετικά. Η Αγία Γραφή επιµένει ότι η σωτηρία βασίζεται στην πίστη από την αρχή µέχρι το τέλος Η δικαιοσύνη του Θεού αποκαλύπτεται από πίστη σε πίστη, καθώς είναι γραµµένο: «Ο δίκαιος, όµως, θα ζήσει µε πίστη. Εµείς πιστέψαµε στον Ιησού Χριστό, για να ανακηρυχθούµε δίκαιοι από την πίστη στον Χριστό, και όχι από τα έργα του νόµου επειδή, από τα έργα του νόµου δεν θα ανακηρυχθεί δίκαιος κανένας άνθρωπος Ρωµ. 1:17, Γαλ. 2:16. Η Ρωµαιο-Καθολική θρησκεία, όµως, αποφαίνεται ότι, όπως στον παλαιό νόµο υπήρχαν µυστήρια, π. χ. περιτοµή, θυσία ζώων, τελετές χειροτονίας, κτλ., υπάρχει επίσης στην χριστιανική θρησκεία ένας νέος νόµος, ο οποίος ορίζει επτά µυστήρια. 23 Επιτελούνται από την Εκκλησία και αποτελούν τα µέσα µε τα οποία ο Θεός προσφέρει την χάρη Του, και δίχως αυτά ο άνθρωπος δεν µπορεί να λάβει σωτηρία. Παρόλο που η Εκκλησία επιµένει ότι τα µυστήρια βασίζονται στην πίστη, µια εξέταση του πιο ουσιώδους, του βαπτίσµατος, δείχνει ότι γενικά τα µυστήρια θεµελιώνονται στα έργα των ιερέων παρά στην πίστη των Χριστιανών. Πρώτον, θεωρείται ότι το βάπτισµα είναι τόσο απαραίτητο, ώστε να µη µπορεί να σωθεί όποιος δεν βαπτίζεται. Μέχρι πρόσφατα πίστευαν ότι ακόµα και βρέφη ή έµβρυα, µε τις αθάνατες ψυχές τους, αν πέθαναν χωρίς βάπτισµα, παραδίδονταν στην αιώνια κόλαση. 24 Ωστόσο, αν ένας ιερέας ή ακόµα ένας κοσµικός ρίξει σε αυτά νερό και πει τα σωστά λόγια, πριν πεθάνουν τα βρέφη, τότε αυτά θα έχουν αιώνια ζωή στον παράδεισο. Προφανώς το βρέφος δεν είχε πίστη, ούτε ήταν αναγκαίο οι γονείς να έχουν πίστη. Στα τελευταία χρόνια έγινε µεγάλη διαφωνία στην Εκκλησία, καθώς αντιµετώπισε έντονη επίκριση για τη στάση που κρατούσε στο θέµα του βαπτίσµατος των βρεφών. Τελικά η Εκκλησία έπρεπε να παραδεχθεί ότι τα έµβρυα και τα βρέφη µπορούν να κερδίσουν την είσοδο στην παράδεισο χωρίς την τελετή του βαπτίσµατος. Αλλά η συζήτηση απλά τονίζει τη θεµελιώδη προϋπόθεση του βαπτίσµατος µαζί µε τα άλλα µυστήρια: Μια τελετή που εκτελείται από έναν ιερέα ή από τον αντιπρόσωπό του απονέµει τη σωτηρία, παρά η πίστη στο έργο που ο Χριστός επιτέλεσε επάνω στον Σταυρό. 23 Η Σύνοδος του Τρίδεντου όρισε επισήµως ότι υπάρχουν επτά µυστήρια στον νέο νόµο, τα οποία ονοµάζονται: Βάφτιση, Εισδοχή στους κόλπους της Εκκλησίας, Θεία Κοινωνία, Εξοµολόγηση, Ευχέλαιο, Χειροτονία και οι εσµοί γάµου. Catholic Encyclopedia, άρθρο Sacraments. 24 Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια λέει: Κόλαση αποτελεί ένα µέρος τιµωρίας µετά από το θάνατο... Το limbus parvulorum (κατοικίες των ψυχών αβάπτιστων ανθρώπων) όπου µένουν αυτοί που πεθάνουν µε το προπατορικό αµάρτηµα µόνο, αλλά χωρίς προσωπικό θανάσιµο αµάρτηµα, αποτελεί κάποια µορφή τιµωρίας Catholic Encyclopedia, άρθρο Hell. Αυτή η θεωρία ανατρέπεται στο Ιώβ 3:11-19, όπου λέει ότι εκείνοι που πέθαναν από τη µήτρα είναι ξαπλωµένοι και θα ησύχαζαν θα κοιµόνταν... µαζί µε βασιλιάδες και συµβούλους της γης... σαν βρέφη που δεν είδαν φως.

12 ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΕΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ; Η Καθολική θεολογία ισχυρίζεται ότι ο ιερέας πραγµατικά συγχωρεί τις αµαρτίες (όχι µόνο να αναγγέλλει τη συγχώρεση), και επιπλέον η συγχώρεση δεν λαµβάνει χώρα εκτός αν ο αµαρτωλός εξοµολογείται στον ιερέα και εκτελεί τα υπαγορευόµενα έργα µετάνοιας. Το βάπτισµα, ισχυρίζονται οι Καθολικοί, αφαιρεί την ενοχή του προπατορικού αµαρτήµατος και όλων των αµαρτιών που διαπράχθηκαν µέχρι τότε. Ωστόσο, σύµφωνα µε την Καθολική θεολογία, οι αµαρτίες που διαπράχθηκαν µετά από το βάπτισµα δεν θα εξιλεωθούν χωρίς έργα µετάνοιας. Τα έργα µετάνοιας αποτελούν ένα µυστήριο του νέου νόµο που θεσπίστηκε από τον Χριστό στα οποία η συγχώρηση των αµαρτιών που διαπράχτηκαν µετά από το βάπτισµα χορηγείται διαµέσου της άφεσης του ιερέα προς εκείνους, οι οποίοι, µε πραγµατική µετάνοια εξοµολογούνται τις αµαρτίες και υπόσχονται να ανταποκριθούν σε όλες τις απαιτήσεις τους... Αποτελεί τις πράξεις του µεταµελούµενου, ενώ παρουσιάζει τον εαυτό του στον ιερέα και καταδικάζει τον εαυτό του, και του ιερέα ενώ εκδίδει άφεση των αµαρτιών και επιβάλλει αποκατάσταση του αδικήµατος. Αποτελεί µια δικαστική διαδικασία στην οποία ο µεταµελούµενος είναι και ο κατήγορος και ο κατηγορούµενος και ο µάρτυρας, και ο ιερέας εκδίδει και απόφαση και ποινή. 25 Σύµφωνα µε την Καθολική θεολογία, ο ιερέας δεν διαβεβαιώνει απλά τον αµαρτωλό ότι ο Θεός τον έχει συγχωρήσει, αλλά πραγµατικά ο ιερέας χορηγεί την συγχώρηση, και ο θεός την επικυρώνει. Ο Χριστός δεν δήλωσε µόνο ότι οι αµαρτίες είχαν συγχωρηθεί, αλλά πραγµατικά συγχώρησε τις αµαρτίες συνεπώς, οι απόστολοι εξουσιοδοτούνται όχι µόνο να αναγγέλλουν στον αµαρτωλό ότι οι αµαρτίες συγχωρήθηκαν, αλλά µάλλον να χορηγούν τη συγχώρηση... αν η εξουσία περιορίστηκε στη δήλωση, «ο Θεός σε συγχώρησε», θα έπρεπε να έχουν µια ειδική αποκάλυψη σε κάθε περίπτωση για να παρέχουν µια νόµιµη δήλωση. 26 Αφού ο ιερέας ο ίδιος θα εκδίδει την κρίση, θα πρέπει να ξέρει τις λεπτοµέρειες των αµαρτιών, για να κάνει µια απόφαση που στηρίζεται σε όλες τις πληροφορίες. Πώς µπορεί ο ιερέας να αποδίδει µια δίκαιη και συνετή απόφαση, αν δεν ξέρει τις λεπτοµέρειες του γεγονότος; Και πώς µπορεί να λάβει την απαραίτητη πληροφορία, αν δεν προθυµοποιείται να τη δώσει ο αµαρτωλός; Μια συνετή απόφαση χρειάζεται µια λεπτοµερειακή εξοµολόγηση. 27 Επιπλέον, ισχυρίζεται ότι αφού ο Θεός θεσµοθέτησε το µυστήριο των έργων µετάνοιας, αυτό αποκλείει τον αµαρτωλό από το να πάει κατευθείαν στον Θεό για να λάβει συγχώρηση. Για εκείνους που έχουν πέσει στην αµαρτία µετά από το βάπτισµα, τα έργα µετάνοιας είναι τόσο απαραίτητα για την σωτηρία όσο και το βάπτισµα (Σύνοδος του Τρίδεντου, Σύσκεψη XIV. 14, κανών 2). Τα έργα µετάνοιας, συνεπώς, δεν είναι ένας θεσµός, η χρήση του οποίου εξαρτάται από την επιλογή του αµαρτωλού, ώστε να µπορεί, αν προτιµάει, να µην συµµετέχει στην Εκκλησία και να αποκτάει συγχώρηση µε άλλο τρόπο, όπως λ. χ. να αναγνωρίσει την αµαρτία στα βάθη του µυαλού του. Η εξουσία που έδωσε ο Χριστός στους αποστόλους ήταν διττός, και να συγχωρούν και να κρατούν την ενοχή της αµαρτίας. Αλλά αυτή την εξουσία θα εξουδετερώνεται, αν, σε περίπτωση που κρατούσε η Εκκλησία µια αµαρτία, ο αµαρτωλός θα µπορούσε να 25 Catholic Encyclopedia, άρθρο Penance 26 ibid 27 Catholic Encyclopedia, άρθρο Penance

13 εφεσιβάλει στο δικαστήριο του Θεού, για να αποκτήσει συγχώρηση... θα ήταν παράξενος και αντιφατικός αν ο Θεός, δίνοντας αυτή τη διττή εξουσία στους Αποστόλους, προτίθετο να παρέχει ένα άλλο µέσο συγχώρεσης, όπως η εξοµολόγηση στο Θεό µόνο από θεϊκή διάταξη το έλεος του Θεού αποκτιέται µόνο διαµέσου των ικεσιών των ιερέων. 29 Όπως στα άλλα ψεύτικα δόγµατα που παρουσιάστηκαν παραπάνω, το πραγµατικό πρόβληµα µε το δόγµα της συγχώρησης από τους ιερείς είναι ότι ένα τέτοιο σύστηµα εστιάζει στην σχέση του αµαρτωλού µε τον ιερέα, όχι µε τον Χριστό. Ωστόσο, ο Ιησούς εξέφρασε την επιθυµία της καρδιάς Του µε τα εξής λόγια: Ελάτε σε µένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωµένοι, κι εγώ θα σας αναπαύσω Μθ. 11:28. ΤΑ ΚΛΕΙ ΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ Ο Ιησούς δεν έδωσε στους ιερείς τα κλειδιά του ουρανού, για να συγχωρούν ή να κρατούν (να µην συγχωρούν) τις αµαρτίες, αλλά µάλλον έδωσε σε κάθε πιστό το ευαγγέλιο για να διακηρύσσει, και αυτό αποτελεί το κλειδί, το οποίο επιτρέπει την είσοδο σε εκείνους που πιστεύουν. Στο Καθολικό σύστηµα ο αµαρτωλός πρέπει να εκτελέσει ταπεινωτικά έργα µετάνοιας, για να κερδίσει πάλι την αποδοχή του θιγµένου Θεού αλλά, στον αληθινό Χριστιανισµό ο Θεός απλώνει το χέρι του, για να µας κερδίσει από µια ζωή αµαρτίας και αποξένωσης απ Αυτόν. Η εξουσία για να συγχωρεί αµαρτίες δήθεν χορηγήθηκε στον Πέτρο και στους άλλους αποστόλους από τον Ιησού Χριστό στην δήλωσή του στα εδάφια Μθ. 16:19, 18:18 ( Θα σου δώσω τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών και ό,τι αν δέσεις επάνω στη γη, θα είναι δεµένο στους ουρανούς και ό,τι αν λύσεις επάνω στη γη, θα είναι λυµένο στους ουρανούς ), και ιδιαίτερα στο Ιων. 20:21-23 ( Αν τις αµαρτίες κάποιων συγχωρέσετε, είναι σ αυτούς συγχωρεµένες αν κάποιων τις κρατάτε, είναι 28 Αυτό και άλλα δόγµατα της Καθολικής Εκκλησίας βασίζονταν στην Ιερά Παράδοση, και δήθεν έχουν την αφετηρία τους σε δηλώσεις των Πατέρων όπως Ignatius και Justin Martyr οι οποίοι έγραψαν στην δεύτερη αιώνα. Ωστόσο, υπάρχει τουλάχιστον τρία προβλήµατα αν βασιζόµαστε στα γραφτά των Πατέρων για πληροφορία σχετικά µε την πρώτη Εκκλησία. 1) Υπάρχει ένα χρονικό κενό µεταξύ των γραφτών των αποστολών και αυτών των Πατέρων. Ο απόστολος Παύλος, για παράδειγµα, πιθανών µαρτυρήθηκε περίπου 67 µ. Χ., και πριν είχε γράψει το εξής: Εγώ ξέρω τούτο ότι, ύστερα από την αναχώρησή µου, θα µππουν µέσα σε σας λύκοι βαρείς, που δεν θα λυπούνται το ποίµνιο Πρξ. 20:29. Ο απόστολος Πέτρος προειδοποίησε, Μεταξύ σας θα υπάρξουν ψευδοδάσκαλοι, οι οποίοι θα εισαγάγουν µε πλάγιο τρόπο αιρέσεις απώλειας Β Πετ. 2:1. Οι συγγραφές της Αγίας Γραφής που έγραψαν µετά (Ιούδας, Επιστολές του Ιωάννη) αναγνώρισαν ότι η διαφθορά είχε µπει κιόλας στην Εκκλησία (π. χ. Μερικοί άνθρωποι εισχώρησαν λαθραία,.. ασεβεις, που µεταστρέφουν τη χάρη του Θεού µας σε ασέλγεια, και αρνούνται τον µόνο δεσπότη Θεό και Κύριό µας, τον Ιησού Χριστό Ιδ. 4, βλέπε επίσης Α Ιων. 2:18,19, 4:1,3, Β Ιων. 7-10). 2) Το ότι αυτή την διαφθορά πραγµατοποιήθηκε είναι προφανώς από τις δραµατικές διαφορές µεταξύ της θεολογίας των αποστόλων και των Πατέρων. Ο Παύλος, για παράδειγµα, επιµένει ότι συµφιλιωθούµε και δικαιολογούµε εξαιτίας το έργο του Χριστού (Ρωµ. 5:10). Σε αντίθεση, Κατά τον Tertullian (ένας από τους πρώιµους Πατέρες), «Εξοµολόγηση αποτελεί µια αγωγή η οποία αναγκάζεται ο άνθρωπος να προσκυνηθεί και να ταπεινωθεί και να ακολουθεί έναν τρόπο ζωής που θα αντλεί έλεος από τον Θεό. Όσον αφορά τα ρούχα και τροφή, θα ξαπλώνει σε σάκκο και σποδώ, θα ντυθεί σε ράκους, θα διορθώνει τα ελαττώµατά του µε τραχείες συνθήκες, θα τρώει την πιο απλή τροφή και µε νηστεία για χάρη της ψυχής και όχι της κοιλιάς, θα προσκυνήσει µπροστά των ιερών, τους παρακαλώντας να µεσιτεύει για αυτόν», 3) Τα πιο πρώιµα γραφτά, όπως από τον Ignatius, φαίνεται ότι πλαστογραφήθηκαν µετά ώστε να ταιριάζουν µε το δόγµα της Εκκλησίας. 29 Catholic Encyclopedia, άρθρο Penance

14 κρατηµένες ). Ωστόσο, φαίνεται ότι ο Ιησούς πραγµατικά πληροφόρησε τους µαθητές για την φοβερή ευθύνη που συνοδεύει τα πελώρια πνευµατικά προνόµια που είχαν λάβει. 30 Αυτά τα προνόµια και η αποστολή να τα µοιραστούν µε άλλους αποτελούν τα κλειδιά της βασιλείας. Όταν ο Ιησούς ανέφερε τα κλειδιά της βασιλείας, αναφέρθηκε στο ευαγγέλιο της θυσίας του Χριστού για τις αµαρτίες, το οποίο είναι πραγµατικά ένα θέµα αιώνιας ζωής ή αιώνιου θανάτου. Οι µαθητές του Χριστού πήραν την αποστολή να µεταδώσουν αυτή την γνώση. Συνεπώς, αυτοί (και εµείς που πιστεύουµε) έχουµε την εξουσία να δέσουµε ή να λύσουµε µε την απόφαση µας είτε να πούµε αυτό που ξέρουµε είτε να σιωπούµε, είτε (το χειρότερο) να διαστρέφουµε το ευαγγέλιο. Ανάλογα µε την απόφασή µας, οι ψυχές µπορούν να ακούν και να πιστεύουν και να λάβουν τον Κύριο ( δεµένο στους ουρανούς ) ή να µη ακούν τίποτε ή να δουν µια λαθεµένη απεικόνιση του Χριστού, και σε τέτοιες περιπτώσεις θα καταλήξουν σε µοιραία άγνοια ( λυµένο στους ουρανούς ). Μπορούµε να συγχωρήσουµε αυτούς που µας προσέβαλαν δείχνοντας µια αληθινή εικόνα του Θεού, ώστε να βρουν αυτοί συγχώρηση απ Αυτόν ή µπορούµε να κρατήσουµε τις αµαρτίες τους (να αρνηθούµε να τους συγχωρήσουµε) και έτσι να τους εµποδίζουµε να κατανοήσουν το ευαγγέλιο της προθυµίας του Θεού να τους συγχωρήσει. Ο Ιησούς µας έδειξε σ αυτά τα εδάφια ότι το θαυµάσιο φως και τα προνόµια του ευαγγελίου έρχονται µαζί µε τη µεγάλη ευθύνη να είµαστε πιστοί σε αυτό που µας έδωσε. Μια από τις πιο φαρµακερές επιπλήξεις του Ιησού απευθύνθηκε προς τους θρησκευτικούς ηγέτες, οι οποίοι είχαν το κλειδί γνώσης που έδινε ζωή, αλλά αρνήθηκαν να το χρησιµοποιήσουν Αλίµονο σε σας τους νοµικούς, επειδή αφαιρέσατε το κλειδί της γνώσης εσείς δεν µπήκατε µέσα, και τους εισερχόµενους τους εµποδίσατε Λκ. 11:52. Είναι σαφές ότι ο Θεός δεν απένειµε σε ένα καινούργιο ιερατείο την εξουσία να συγχωρεί αµαρτίες, επειδή δεν υπάρχει καµία περίπτωση στην Καινή ιαθήκη στην οποία κάποιος εξοµολογήθηκε τις αµαρτίες ή έλαβε συγχώρηση από τους αποστόλους ή κάποιον άλλον εκτός από τον Ιησού Χριστό. Ακόµα και στην εποχή της Παλαιάς ιαθήκης, όταν υπήρχε ένα ιερατείο, ο αβίδ έδειξε ότι ο αµαρτωλός θα πρέπει να πάει ευθείαν στο Θεό για συγχώρηση: Μακάριος εκείνος του οποίου συγχωρήθηκε η παράβαση, του οποίου σκεπάστηκε η αµαρτία... όταν αποσιώπησα, τα κόκαλά µου πάλιωσαν από τον ολολυγµό µου όλη την ηµέρα... Την αµαρτία µου φανέρωσα σε σένα, και την ανοµία µου δεν έκρυψα. Είπα: Στον Κύριο θα εξοµολογηθώ τις παραβάσεις µου κι Εσύ συγχώρησες την ανοµία της αµαρτίας µου Ψλµ. 32:1-5. Ο Ιωάννης είπε: Αν οµολογούµε τις αµαρτίες µας, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήσει σε µας τις αµαρτίες, και να µας καθαρίσει από κάθε αδικία Α Ιων. 1:9. Αυτό είναι µια ευθεία επικοινωνία µε τον Θεό διαµέσου του Χριστού, και το εδάφιο δεν ορίζει καµία άλλη προϋπόθεση. Αλλά αντίθετα, η Καθολική θεολογία διδάσκει ότι η µετάνοια και η οµολογία πρέπει να συµπληρωθούν από έργα µετάνοιας, για να πληρωθεί η πλήρης ποινή για τις αµαρτίες µας. Μετά από την 30 Στο πλαίσιο του Μθ. 16, είχε αποκαλυφθεί από τον Θεό στον Πέτρο ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Υιός του ζωντανού Θεού (εδ. 16). Στο Μθ. 18 ο Ιησούς είχε πει στους µαθητές πως θα πρέπει να φέρονταν µε συνέπεια στους συνάδελφους τους που είχαν κάνει αµαρτίες. Στο Ιων. 20 είχαν συναντήσει τον αναστηµένο Ιησού, και Αυτός τους πλήρωσε µε το Άγιο Πνεύµα, και τους είχε αναθέσει τη Μεγάλη Αποστολή ( Όπως µε απέστειλε ο Πατέρας, κι εγώ αποστέλλω εσάς... Λάβετε Πνεύµα Άγιο εδ ).

15 αποδοχή της άφεσης αµαρτιών υπάρχει συνήθως µια εγκόσµια χρέωση που θα ξεπληρωθεί µε έργα µετάνοιας... Αν τιµωρήσεις τη δική σου αµαρτία, ο Θεός θα σου χαριστεί αλλά οπωσδήποτε δεν θα γλιτώσεις την τιµωρία... Αν και δεν είναι υποχρεωτικό να οµολογήσεις την ίδια αµαρτία κατ επανάληψη, θεωρούµε ότι είναι ωφέλιµο να επαναλάβεις την οµολογία εξαιτίας της ταπείνωσης που ενέχει... ο άγιος Θωµάς έδωσε την ίδια αιτία για αυτή την πράξη: όσο πιο συχνά κάποιος θα εξοµολογηθεί µια αµαρτία, τόσο περισσότερο θα µειώσει την ποινή του άρα κάποιος θα µπορούσε να εξοµολογείται ξανά και ξανά µέχρι να πληρωθεί όλη η ποινή... Αυτοί που ενδιαφέρονται σοβαρά για την σωτηρία τους δεν θεωρούν υπερβολική καµία θυσία, αν θα µπορούσαν έτσι να κερδίσουν πάλι την εύνοια του Θεού. 31 Η τελευταία πρόταση αγγίζει την καρδιά του προβλήµατος του δόγµατος της συγχώρεσης των Ρωµαιο-Καθολικών. Στο σύστηµα αυτό ο Θεός είναι το θιγµένο πρόσωπο και εµείς πρέπει να κερδίσουµε την εύνοια και να ικανοποιήσουµε τη δικαιοσύνη Του. Αλλά η Αγία Γραφή διδάσκει ότι εµείς έχουµε αποµακρυνθεί από τον Θεό, έχουµε συµπεριφερθεί εχθρικά και έχουµε απορρίψει την αγάπη Του, και Αυτός κάνει ότι είναι δυνατό για να µας φέρει πάλι κοντά Του. Ο Θεός, όµως, δείχνει τη δική του αγάπη σε µας, επειδή, ενώ εµείς ήµασταν ακόµα αµαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για µας... Αν, ενώ ήµασταν εχθροί, συµφιλιωθήκαµε µε τον Θεό διαµέσου του θανάτου του Υιού του, πολύ περισσότερο, εφόσον συµφιλιωθήκαµε, θα σωθούµε µε τη ζωή Του Ρωµ. 5:8-10. Η ΒΑΒΥΛΩΝΑ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Ο Σατανάς πάντα πολεµάει εναντίον των εντολών του Θεού, επειδή οι εντολές καταδικάζουν την φιλοδοξία του να πάρει την θέση του Θεού. Η δεύτερη και η τέταρτη εντολή δέχονται ιδιαίτερη επίθεση από τον Σατανά και θα αποτελέσουν θέµατα µεγάλης διαµάχης στο τέλος του κόσµου. Ένα από τα κύρια γνωρίσµατα της σύγχρονης Βαβυλώνας είναι ο πόλεµος της κατά του λαού του Θεού Και είδα τη γυναίκα που µεθούσε από το αίµα των αγίων, και από το αίµα των µαρτύρων του Ιησού Αποκ. 17:6. Αυτός ο πόλεµος αποτελεί µια συνέχεια του πολέµου που διεξήχθη από την παπική εκκλησία στο Μεσαίωνα (το θηρίο της Αποκ. 13) Του (δηλ. στο θηρίο) δόθηκε να κάνει πόλεµο µε τους αγίους, και να τους νικήσει Αποκ. 13:7. Η έχθρα της Βαβυλώνας αποτελεί απλά µια έκφραση της οργής του αθέατου ηγέτη, του µεγάλου δράκοντα, του Σατανά Και ο δράκοντας οργίστηκε ενάντια στη γυναίκα, και πήγε να κάνει πόλεµο µε τους υπόλοιπους από το σπέρµα της, που τηρούν τις εντολές του Θεού και έχουν τη µαρτυρία του Ιησού Χριστού Αποκ. 12:17. Εδώ βλέπουµε ότι η κύρια αιτία της οργής του Σατανά κατά του λαού του Θεού είναι επειδή τηρούν τις εντολές Του. Όπως είδαµε στο τµήµα 13: Ο Στόχος του Θηρίου, ο Σατανάς µισεί τις εντολές, επειδή αποκαλύπτουν και καταδικάζουν τη φιλοδοξία του να πάρει την θέση του Θεού και να γίνει αντικείµενο λατρείας. Γι αυτό θα κατατρέχει τους αγίους του Υψίστου και θα διανοηθεί να µεταβάλλει καιρούς και νόµους αν. 7:25. Η πλειοψηφία των εντολών, όπως η απαγόρευση της ψευδοµαρτυρίας, της κλοπής και της µοιχείας, προφανώς στοχεύουν προς το συµφέρον της κοινωνίας. 31 Catholic Encyclopedia, άρθρο Penance.