Transcript

1 ΙΡΑΚ: ΤΟ ΝΕΟ ΧΑΛΙΦΑΤΟ, ΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΙ ΕΛΙΓΜΟΙ Παράλληλα με την συνεχιζόμενη κρίση στην Συρία ένα άλλο μέτωπο έχει ανοίξει στην σπαρασσόμενη από τον πόλεμο Μέση Ανατολή: το μέτωπο του Ιράκ. Μετά την Μοσούλη τα στρατεύματα του Αμπού Μπακρ Ιμπραήμ αλ-μπαγκντάντι -του αυτοαποκαλούμενου «χαλίφη», βετεράνου τζιχαντιστή και αδιαμφισβήτητου ηγέτη του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε (ΙΣΚΙΛ)- έχουν προωθηθεί σε νέες θέσεις στο Βόρειο Ιράκ. Έχουν προχωρήσει πέραν της Ζουμάρ και έχουν καταλάβει την πόλη Σιντζάρ και τις παλαιές πετρελαιοπηγές του Αΐν Σαλάχ και της Μπάτμα, που βρίσκονται κοντά στα σύνορα με την Συρία, εντός της οποίας ήδη ελέγχει το ανατολικό μέρος της χώρας. Στο εσωτερικό της Συρίας έχει βάλει χέρι στα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην περιοχή αλ-σαέρ και στις πετρελαιοπηγές της πόλης Ράκα. Η προέλαση και οι εύκολες νίκες του έχουν παρακινήσει τον «Μαύρο Χαλίφη» να ανακηρύξει την ίδρυση του Ισλαμικού Κράτος (ΙΚ) του Ιράκ και της Συρίας. Η επικράτεια αυτή έχει ανακηρυχθεί «ιερή» και κυβερνάται με βάση τις πιο ακραίες εκδοχές της σαρία. Ταυτόχρονα, είναι άκρως εχθρικό έναντι των γειτονικών σιιτικών κυβερνήσεων. Η δημιουργία του ΙΚ είναι το πρώτο βήμα για την συγκρότηση του Χαλιφάτου, του οποίου τα σύνορα θα απλώνονται από την Μέση Ανατολή μέχρι την Ινδία και θα περι- 1

2 λαμβάνουν ορισμένα τμήματα της Ευρωπαϊκής Ασίας. Οι εδαφικές κατακτήσεις πραγματοποιήθηκαν με τέτοια ευκολία ώστε δεν εξεπλάγη μονάχα η κυβέρνηση του Νουρί αλ-μαλίκι (του σιίτη πρώην προέδρου του Ιράκ, ο οποίος αναγκάσθηκε να παραιτηθεί μετά την ήττα του στρατού του και κάτω από διεθνή πολιτική πίεση), αλλά επίσης και η κυβέρνηση του κουρδικού βορείου τμήματος της χώρας, όπως ακριβώς είχε εκπλαγεί προηγουμένως και ο Σύρος πρόεδρος αλ-άσσαντ. Εάν ανατρέξουμε στο όλο ιστορικό, από την αρχή της νέας χιλιετίας, τον καιρό της αμερικανικής επίθεσης εναντίον του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν το 2003, θα διαπιστώσουμε την δημιουργία ενός πλήθους σουνιτικών πολιτικοστρατιωτικών οργανώσεων που έδρασαν κατά της αμερικανικής παρουσίας στο Ιράκ καθώς και έναν αριθμό «προδοτικών» σιιτικών κυβερνήσεων, στις οποίες περιλαμβάνεται και η κυβέρνηση αλ-μαλίκι. Μεταξύ των οργανώσεων που υποστηρίχθηκαν εξαρχής από τις τοπικές φυλές και από τις πρώτες που χρηματοδοτήθηκαν από τις χώρες του Περσικού Κόλπου ήταν η Αλ Κάιντα, ο ιρακινός κλάδος της οποίας δημιουργήθηκε στο Αφγανιστάν υπό την «πνευματική» και στρατιωτική καθοδήγηση του Αλ Ζαρκάουι. Αυτή ήταν και η Αλ Κάιντα από την οποία, ύστερα από διάφορες διαδοχικές ονομασίες, γεννήθηκε το ΙΣΚΙΛ του αλ-μπαγκντάντι. Έτσι, ο αλ-μπαγκντάντι δεν έπεσε σαν μετεωρίτης από τον ουρανό σαρώνοντας τους πάντες και τα πάντα. Η εμφάνισή του στο προσκήνιο του τραγικού θεάτρου της Μέσης Ανατολής είναι επίσης αποτέλεσμα μιας σειράς ιμπεριαλιστικών εντάσεων και τριβών που λαμβάνουν χώρα επί χρόνια διαταράσσοντας την όλη πολιτική και οικονομική κατάσταση της περιοχής. Το ΙΣΚΙΛ ι- δρύθηκε το 2006 στην Φαλούτζα του Ιράκ ως ένα «τρελό» παρακλάδι της Αλ Κάιντα, τρία χρόνια μετά την είσοδο των αμερικανικών στρατευμάτων στην Βαγδάτη και την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν. Αφού επωφελήθηκε από την μαζική οργή κατά της αμε- 2

3 ρικανικής κατοχής, κατόρθωσε να προσελκύσει χιλιάδες απελπισμένους και να τους ελέγξει διαμέσου του συνήθους εθνικιστικού και θρησκευτικού μηχανισμού. Επί δεκαετίες οι διάφορες αστικές μερίδες που αντιμάχονται η μία την άλλη στην περιοχή έχουν υιοθετήσει διάφορα θρησκευτικά τεχνάσματα ανάλογα με τις πολιτικές και οικονομικές τους επιδιώξεις. Πολύ συχνά, αν όχι πάντα, αυτό γίνεται με την παρότρυνση των κατά τόπους ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ή ανάλογα με τις εκάστοτε τακτικές τους κινήσεις με στόχο να πάρουν στα χέρια τους την ενέργεια. Έτσι ο αλ- Μπαγκντάντι μετέτρεψε μια δράκα μαχητών σ έναν αποτελεσματικό στρατό που κατόρθωσε να επεκτείνει την επιρροή του στο Βόρειο Ιράκ και στην Ανατολική Συρία και να αποκτήσει παρακλάδια στο Λίβανο, στην Ιορδανία και σήμερα στην Αλγερία και στην Λιβύη. Όλα αυτά χάρη στην σημαντική στρατιωτική βοήθεια και οικονομική υποστήριξη που έλαβε. Είναι ακόμα αληθές, όπως έχουν επισημάνει πολλοί παρατηρητές, ότι ο στρατός των φανατικών ισλαμιστών ισχυροποιήθηκε και απέκτησε χρηματικούς πόρους διαμέσου επιδρομών σε χωριά και από τις πόλεις που κατέκτησε. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι ύστερα από την κατάληψη της Μοσούλης ο «Μαύρος Χαλίφης» διέταξε τα στρατεύματά του να πάρουν όλα τα χρήματα της Κεντρικής Τράπεζας της πόλης καθώς και όλων των υποκαταστημάτων της σε ακτίνα 50 χιλιομέτρων. Αληθεύει επίσης ότι ο εν λόγω στρατός αντλεί πετρέλαιο στην Βόρειο Συρία και στο Ιράκ και το φέρνει με φορτηγά στην αγορά της Τουρκίας. Επωφελείται επίσης στρατιωτικά από την κατάσταση διάλυσης που επικρατεί στον ιρακινό στρατό, υποκλέπτοντας ένα σημαντικό μέρος του στρατιωτικού του εξοπλισμού, στον οποίον συμπεριλαμβάνονται αμερικανικά τεθωρακισμένα άρματα μάχης και βαρύς οπλισμός. Όμως, αυτό που έκανε εξαρχής το ΙΚ να γίνει αυτό που έγινε από απόψεως οργανωτικής και πολιτικής ισχύος είναι η ενίσχυση που έλαβε από την Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και, σε διόλου ασήμαντο βαθμό, από 3

4 τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ροή του χρήματος είναι δύσκολο να υπολογισθεί, αλλά οπωσδήποτε ήταν αρκετή για να συντηρηθεί ένας στρατός για να μπορέσει να καταστεί επικίνδυνος σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή. Ο στόχος της Αμερικής, όταν έδινε τις ευλογίες της στην συγκεκριμένη πλευρά αυτής της φαινομενικά ενδοϊσλαμικής βεντέτας, ήταν να χρησιμοποιήσει τους, όχι πάντοτε αξιόπιστους, συμμάχους της κατά της Συρίας σε μια προσπάθεια να εξουδετερώσει τους λιμένες της Ταρτούς και της Λατάκειας 1 και έτσι να εξασθενίσει τον ρόλο της Ρωσίας στην Μεσόγειο, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε ότι πιθανόν θα έμπαινε σε μια θάλασσα κινδύνων και αντιφάσεων. Το καθεστώς του Ριάντ, α- σφαλώς, αρνείται σταθερά ότι αποτελεί μία από τις πηγές χρηματοδότησης και υποστήριξης διαφόρων τρομοκρατικών οργανώσεων της Μέσης Ανατολής. Την ίδια στάση κράτησε και απέναντι στο ΙΣΚΙΛ, αλλά πέρα από αυτές τις εθιμοτυπικές δηλώσεις υ- πάρχει ενεργός ανάμειξη του ουαχαμπιτικού 2 βασιλείου, το οποίο έχει σταθεί ιδιαίτερα γενναιόδωρο από απόψεως χρηματοδότησης. Πρωτεργάτης και ιθύνων νους της όλης επιχείρησης, που διήρκεσε επί χρόνια, ήταν ο Σουλτάνος Μπαντάρ Μπιν Σουλτάν, επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της Σαουδικής Αραβίας και πρέσβης της χώρας στα Ηνωμένα Έθνη διαρκώς από το 1983 έως το 2005, ο οποίος στο απόγειο της καριέρας του ως υψηλόβαθμος αξιωματούχος της χώρας στο εξωτερικό ήταν επιφορτισμένος με την διενέργεια των πιο λεπτών χειρισμών με διάφορες αμερικανικές κυβερνήσεις και ταυτόχρονα με την διατήρηση σταθερών σχέσεων με εκπροσώπους του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ο Μπιν Σουλτάν συγκέντρωσε κεφάλαια από σαουδάραβες πρίγκιπες για την ισλαμική υπόθεση. Μεγάλα ποσά προορίζονταν για εικονικές εταιρείες που ανήκαν στην κυβέρνηση του Ριάντ. Τα 1 Η Ταρτούς είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη του συριακού κυβερνείου της Ταρτούς. Βρίσκεται στις ακτές της Συρίας στην Μεσόγειο και είναι το δεύτερο σημαντικότερο λιμάνι της χώρας μετά την Λατάκεια. (Σ.τ.Μ.) 2 Ο ουαχαμπιτισμός ή σαλαφισμός είναι μια ακραία συντηρητική εκδοχή του Ισλάμ, η οποία αποτελεί το κυρίαρχο θρησκευτικό δόγμα στην Σαουδική Αραβία. (Σ.τ.Μ.) 2 Ο πρόεδρος του Ιράν. (Σ.τ.Μ.) 4

5 ποσά διοχετεύονταν σε τράπεζες του Κουβέιτ και των Εμιράτων που δεν υπάγονταν στο διεθνές καθεστώς ελέγχου ξεπλύματος βρώμικου χρήματος. Από εκεί ήταν σχετικά εύκολο να βρουν τον «μυστικό» τους δρόμο για την χρηματοδότηση της Αλ Νουσρά στην Συρία και του ΙΚ στο Ιράκ. Συνήθως αυτές οι οικονομικές δραστηριότητες είχαν την κάλυψη του γερουσιαστή Μακ Κέιν και του συναδέλφου του Λίντσεϊ Γκράχαμ, των οποίων ο ρόλος ήταν να ελέγχουν την ροή των χρημάτων, συνεισφέροντας μάλιστα στην «συγκέντρωσή» τους, εάν αυτό κρινόταν αναγκαίο από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Το ίδιο ισχύει για το Κατάρ, αν και εδώ οι μέθοδοι συγκέντρωσης των χρημάτων και οι στρατηγικοί λόγοι της χρηματοδότησης ήταν διαφορετικοί αν όχι α- ντίθετοι με την πολιτική λογική της Σαουδικής Αραβίας. Οι κυβερνήσεις του Ριάντ και της Ντόχα 3 έδωσαν δεκάδες εκατομμύρια στο ΙΚ ούτως ώστε αυτό να είναι σε θέση να εξαπολύσει τις επιχειρήσεις του στην Συρία και στο Ιράκ και να επιδεινώσει περαιτέρω την κατάσταση στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Έως τώρα εκτιμάται ότι τα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία του ΙΣΚΙΛ ανέρχονται σε όχι λιγότερα από δύο δισεκατομμύρια δολάρια. Ο λόγος αυτής της μεγαλοψυχίας της Σαουδικής Αραβίας και Σια προς τον αλ-μπαγκντάντι οφείλεται στο ότι ειδικά το καθεστώς του Ριάντ, επιθυμεί την εξουδετέρωση της Συρίας του Άσσαντ και την εξασθένιση της κυβέρνησης αλ-μαλίκι στο Ιράκ προκειμένου να απαλλαγεί από τους αντιπάλους της και να επεκτείνει την κυριαρχία της στην περιοχή. Θεωρεί ότι η μελλοντική εγκαθίδρυση φιλικών προς αυτήν κυβερνήσεων θα της επιτρέψει να ελέγχει την ροή πετρελαίου από τον Μέση Ανατολή στην Μεσόγειο και στην Ανατολή. Εντός αυτού του πλαισίου ο Νο. 1 ε- χθρός του Ριάντ, ο κατεξοχήν θρησκευτικός και πετρελαϊκός της ανταγωνιστής, είναι το Ιράν. Οι σαουδάραβες ανεμίζουν το θρησκευτικό λάβαρο κατά των «αιρετικών» ιρακινών και ιρανών σιιτών και των αλεβιτών, όπως ο Σύρος πρόεδρος Μπασάρ αλ- 3 Η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη του Κατάρ. (Σ.τ.Μ.) 5

6 Άσσαντ και με τον τρόπο αυτό μετέρχονται την θρησκεία προκειμένου να διεξάγουν την μάχη τους για την επικράτησή τους - πετρελαϊκή, οικονομική και πολιτική- μέσα στο ιμπεριαλιστικό παιγνίδι που διεξάγεται σε μια περιοχή που εκτείνεται από την Μεσόγειο έως την Κασπία και στην οποία περιλαμβάνονται και οι κουρδικές ζώνες της Συρίας, του Ιράκ και του Λιβάνου. Όπως και άλλες τζιχαντιστικές οργανώσεις το ΙΣΚΙΛ δεν ήταν παρά ένα όργανο στα χέρια της ουαχαμπιτικής σαουδαραβικής μοναρχίας. Οι αποσταθεροποιητικές του ενέργειες ευθυγραμμίζονταν με την ιμπεριαλιστική λογική του Ριάντ κατά της Τεχεράνης και της Δαμασκού, ενώ η στρατιωτική και πολιτική του ισχύς αποδείχθηκε επωφελής, αφού επέφερε αποτελέσματα εντός ακριβώς αυτής της λογικής. Έτσι, όταν το ΙΣΚΙΛ προσπάθησε να δράσει για τον εαυτό του και να βγει από αυτήν την λογική, μεταβλήθηκε και η ιμπεριαλιστική ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή, όπως φανερώνουν σαφώς και οι σημερινές εξελίξεις στο Ιράν και στην Συρία. Όταν οι βλέψεις για την δημιουργία ενός νέου χαλιφάτου ήρθαν σε σύγκρουση με την στρατηγική του σαουδικού ηγεμονισμού και τις ανάγκες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αντεστράφησαν εντελώς οι όροι όλης προηγούμενης κατάστασης. Το ίδιο συμβαίνει επίσης και στην περίπτωση της «νέας πορείας» που εγκαινίασε ο προέδρος Ροχανί 4 αλλά από την ανάποδη. Η Τεχεράνη ανεμίζει την σημαία του σιιτισμού, όπως ακριβώς η Σαουδική Αραβία ανεμίζει την σημαία του σουνιτισμού. Τόσο η μια όσο και η άλλη γνωρίζουν πολύ καλά ότι η παγίδα της θρησκείας, που έχει ως ολέθριο επακόλουθό της τον μαχητικό φονταμενταλισμό, είναι πολύ χρήσιμη για την προώθηση των ιμπεριαλιστικών τους συμφερόντων. Έτσι δεν φείδονται βοηθείας, χρηματοδότησης και πολιτικής υποστήριξης των στρατιωτικών 4 Ο πρόεδρος του Ιράν. (Σ.τ.Μ.) 6

7 τους υποχειρίων, που είτε δημιουργήθηκαν εκ του μηδενός είτε αναπτύχθηκαν κάτω από τον προστατευτικό τους μανδύα. Όπως η Σαουδική Αραβία πατρονάρισε τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν, την Αλ Κάιντα και πιο πρόσφατα το Ι- ΣΚΙΛ στο Ιράκ και την Συρία, έτσι και οι κυβερνήσεις που εναλλάσσονται στην εξουσία στο Ιράν υποστηρίζουν οργανώσεις ό- πως η Χεζμπολάχ στο Λίβανο, η Χαμάς στην Γάζα και άλλες σιιτικές σέκτες. Οι στόχοι του Ιράν είναι: α) να βγει από την απομόνωση στην οποία μπήκε ύστερα από την επανάσταση του Χομεϊνί, β) να συνάψει οικονομικές, εμπορικές και πολιτικές σχέσεις με «όμορες» χώρες, γ) να αναδειχθεί σε κορυφαίο ανταγωνιστή της Σαουδικής Αραβίας στον τομέα των εξαγωγών πετρελαίου, δ) να προωθήσει την ανάδειξη κυβερνήσεων «κατ εικόνα και καθ ο- μοίωσίν» του, πολιτικά εξαρτημένων από αυτό, στ) να υποστηρίξει, ακόμη και με την χρήση βίας, χώρες όπως το Ιράκ και η Συρία, που αποτελούν προς το παρόν στόχο του ΙΣΚΙΛ και παρουσιάζουν μεγάλο στρατιωτικό ενδιαφέρον για τον Ριάντ. Δεν θα πρέπει ωστόσο να λησμονούμε ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι τελικά αυτές που κινούν τα νήματα μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα. Είναι αυτές που για δεκαετίες μετέτρεψαν αυτές τις χώρες σε θέατρα τραγωδιών προκειμένου να προωθήσουν τα οικονομικά και στρατηγικά τους συμφέροντα. Αλλάζοντας πορεία: Το ΙΣΚΙΛ δεν είναι πια χρήσιμο. Όλοι ε- ναντίον του αλ-μπαγκντάντι. Όταν οι παίκτες έχασαν τον έλεγχο των ανδρεικέλων τους, τότε τα πράγματα περιπλέχθηκαν. Οι παίκτες μπορούν να τα εκδικηθούν απευθύνοντας κάποιες εμπαθείς μομφές, στην περίπτωση μας υπό την μορφή βομβών και αεροπορικών βομβαρδισμών. Οι 7

8 τραγικές ζωντανές τηλεοπτικές εικόνες του αποκεφαλισμού των Δυτικών ομήρων από το ΙΚ αποτέλεσαν την χρυσή ευκαιρία για τους πρώην πάτρωνες και χρηματοδότες του αλ-μπαγκντάντι να «εξιλεωθούν» και να τιμωρήσουν τον πρώην σύμμαχό τους ή μάλλον να προσπαθήσουν τώρα να εξασθενίσουν το φονικό όργανο που χρησιμοποίησαν μέχρι χθες και το οποίο έχει ξεφύγει με εντυπωσιακό τρόπο από τον έλεγχό τους. Στις 11 Σεπτεμβρίου 2014 ο πρόεδρος Ομπάμα κήρυξε μια «σταυροφορία» κατά του ΙΚ αποκαλώντας το «τρομοκρατική οργάνωση» που διαπράττει εγκληματικές ενέργειες εις βάρος της κοινωνίας και δεν είναι παρά μια ομάδα κυνηγών κεφαλών που πρέπει να εξαφανιστούν από προσώπου γης καθώς αποτελούν σοβαρή απειλή τόσο για τον δυτικό όσο και για τον ίδιο τον μουσουλμανικό κόσμο. Δεν έκανε την παραμικρή μνεία σε παλαιότερες αναφορές για τις δραστηριότητες αυτής της οργάνωσης, σάμπως αυτές να μην υ- πήρξαν ποτέ ή σαν να μην ενδιαφέρουν πλέον ούτε τον ίδιο ούτε την εξασθενημένη τώρα κυβέρνησή του. Η αμερικανική έκκληση απέσπασε την υποστήριξη της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Ιταλίας και μερικών άλλων ευρωπαϊκών χωρών, μαζί και δέκα χωρών της Μέσης Ανατολής, στις οποίες «προς μεγάλη έκπληξη» περιλαμβάνονται η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Παρά την σύμπραξή τους, καθεμιά από αυτές τις δυνάμεις έχει τις δικές της ιδιαίτερες βλέψεις. Σε τι οφείλεται όμως η μεγάλη ανησυχία των «νονών» του ΙΣΚΙΛ; Που οφείλεται μια τέτοια στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών; Ο πρώτος λόγος είναι η απόφαση του ΙΣΚΙΛ να δράσει μόνο του, να φύγει από την προστασία αυτών που το είχαν χρηματοδοτήσει προσπαθώντας έτσι να μετατραπεί σε πόλο έλξης για τους σουνίτες στον ευρύτερο ισλαμικό κόσμο. Με την καταγγελία της διεφθαρμένης Δύσης και των «ψευδεπίγραφων» μουσουλμάνων στόχος του είναι να βάλει στο χέρι την ενέργεια της Μέσης Ανατολής, από την οποία εξαρτώνται οι μισές οικονομίες του κό- 8

9 σμου, μέρος της οποίας εξακολουθεί να κρύβεται σε κοιτάσματα που μπορούν να αξιοποιηθούν. Σε αυτήν την φάση, δηλαδή στην φάση της επίσημης ίδρυσης του Ισλαμικού Κράτους, η κατάσταση περιπλέκεται για τις Ηνωμένες Πολιτείες όπως επίσης και για πολλές χώρες της περιοχής. Όσο ο Μπαγκντάντι χρησίμευε ως κατσαπλιάς κατά των εχθρών της Ουάσιγκτον, του Ριάντ και της Ντόχα όλα έβαιναν καλώς. Όταν ο «Μαύρος Χαλίφης» άρχισε να ακολουθεί μια διαφορετική οδό, άλλαξε εντελώς και η στάση των πατρώνων του. Για το Ριάντ οι λοβιτούρες του ΙΚ με το Ιράν και την Τουρκία σχετικά με το πετρέλαιο δεν θα μπορούσαν διόλου να γίνουν ανεκτές όπως επίσης και το ότι δεν αποτελούσε μέρος των σχεδίων του η δημιουργία ενός νέου κράτους που θα είχε την φιλοδοξία να αποτελέσει τον φάρο του σουνιτικού δόγματος, υπονομεύοντας έτσι τον κυρίαρχο ρόλο της Σαουδικής Αραβίας. Όσο για το Κατάρ, η απόφαση του αλ-μπαγκντάντι να μην υποστηρίξει την υποψηφιότητα της Ντόχα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 ήχησε πάρα πολύ άσχημα. Ο αλ-μπαγκντάντι που είναι επικεφαλής ενός κράτους το οποίο στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, ενός κράτους που δεν έχει σύνορα, δεν το έχει αναγνωρίσει καμία χώρα, πολύ λιγότερο ένας παγκόσμιος οργανισμός- ασφαλώς δεν έχει καμία σημασία για την επιχείρηση του Παγκόσμιου Ποδοσφαίρου (συμβόλαια, εμπορικές συμφωνίες, σπόνσορες κ.ο.κ.), αλλά η άρνησή του προκάλεσε ανησυχία στην Ντόχα, επειδή κατάλαβε ότι ύστερα από αυτήν την ενέργεια δεν θα πρέπει πια να υπολογίζει στην αφοσίωσή του, παρά τις πιστώσεις που του έχει χορηγήσει. Επιπλέον, η ίδρυση του Ισλαμικού Κράτους έχει φέρει στην επιφάνεια τις τριβές μεταξύ των χωρών του Κόλπου σχετικά με τις ιμπεριαλιστικές τους βλέψεις στην περιοχή. Έτσι, έχει ξεσπάσει διαμάχη μεταξύ Σαουδικής Αραβίας, Κατάρ και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων για το ζήτημα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Αίγυπτο. Ο προηγούμενος 9

10 εμίρης του Κατάρ, Χαλίφα Αλ Θανί 5, είχε στηρίξει όλες τις ελπίδες του στον Μόρσι και στην επιχειρηματική του «πρόταση του αιώνα»: 100 δισεκατομμύρια δολάρια για εκατό χρόνια για την διαχείριση της αιγυπτιακής καλλιτεχνικής παράδοσης. Η Αίγυπτος θα εξαργύρωνε αμέσως ένα μεγάλο ποσό χρηματικού κεφαλαίου για να σώσει την οικονομία της που κινδύνευε να πάθε ασφυξία, ενώ το Κατάρ θα είχε την ευκαιρία να επενδύσει «παραγωγικά» ένα σημαντικό μέρος του οικονομικού του πλεονάσματος που προέρχεται από τα έσοδά που αποκομίζει από το φυσικό του αέριο. Για την Σαουδική Αραβία και τα πιστά σε αυτήν Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα η Μουσουλμανική Αδελφότητα είναι μια τρομοκρατική οργάνωση που πρέπει να καταπολεμηθεί με κάθε μέσο και γι αυτό υποστήριξαν ανεπιφύλακτα τον αιγυπτιακό στρατό και τον νέο ηγέτη Αμπντέλ Φατάχ αλ-σίσι όταν αυτός ανέτρεψε την κυβέρνηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Η Ντόχα κατηγορεί το Ριάντ ότι είναι ο μεγαλύτερος χρηματοδότης του ΙΚ, ενώ η Σαουδική Αραβία επιστρέφει την κατηγορία στο Κατάρ. Περιττό να λεχθεί ότι αμφότερες αρνούνται σθεναρά αυτούς τους ισχυρισμούς. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι ο αλ-μαλίκι, πρώην πρόεδρος του Ιράκ, τις κατηγόρησε ως υπεύθυνες για την δημιουργία του ΙΣΚΙΛ και για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η κυβέρνησή του. Εν τω μεταξύ, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο κύριος παράγοντας και συντονιστής όλης αυτής της υπόθεσης, παραμένουν σιωπηρές και έχουν εγκαταλείψει την εικόνα την οποία μέχρι χθες χρησιμοποιούσαν για να υποστηρίξουν το ΙΣΚΙΛ. Τυπικές αντιφάσεις του ιμπεριαλισμού. Ο σουνιτικός και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός περνούν έτσι νύκτες αγρυπνίας εξαιτίας ενός κράτους, το οποίο, παρότι δεν έ- χει ακόμη λάβει σάρκα και οστά και στερείται οικονομικής και 5 Ο Σεϊχης Χαμάντ μπιν Χαλίφα αλ Θανί διετέλεσε ηγέτης του Κατάρ από το 1995 ως το Παραιτήθηκε τον Ιούνιο του 2013 υπέρ του γιου του, Ταμίμ μπιν Χαμάντ, ο οποίος τον διαδέχθηκε στις 25 Ιουνίου (Σ.τ.Μ.) 10

11 θεσμικής υπόστασης, το οποίο δημιουργήθηκε από μια οργάνωση που προμοτάριζαν προηγουμένως οι ίδιοι. Τώρα η οργάνωση αυτή έχει ξεφύγει από τον έλεγχο αυτών που χωρίς να το θέλουν συνέβαλαν στην δημιουργία της σε μια από τις πιο κρίσιμης σημασίας περιοχές του κόσμου. Η κατάσταση έχει ήδη προκαλέσει οξείες τριβές μεταξύ των πρώην υποστηρικτών του ΙΣΚΙΛ και μια περαιτέρω ρήξη των σχέσεων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών μερίδων στο πλαίσιο μιας ήδη επισφαλούς ισορροπίας δυνάμεων. Ε- πιπλέον, έχει ανοίξει παλιές πληγές στον ισλαμικό κόσμο και έχει αναβιώσει το κουρδικό ζήτημα από την Συρία έως το Ιράκ καθώς επίσης και στην Τουρκία. Επίσης, έχει υποσκάψει παλιές συμμαχίες, έχει ευνοήσει την σύναψη νέων και, πάνω απ όλα, έχει διαταράξει την όλη ενεργειακή κατάσταση της περιοχής, που εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες έχει προκαλέσει τον έναν πόλεμο ύστερα από τον άλλον. Όσον αφορά ειδικά το πετρέλαιο, η έλευση του ΙΚ στα σύνορα του ιρακινού Κουρδιστάν έχει θορυβήσει έντονα όλες τις ενδιαφερόμενες πλευρές σε αυτό το τελευταίο επεισόδιο ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Από την εποχή του Σαντάμ Χουσεΐν το 60% του ιρακινού πετρελαίου αντλείται από την κουρδική ζώνη της χώρας. Μεγάλες πολυεθνικές πετρελαϊκές εταιρείες, στις οποίες περιλαμβάνονται και αμερικανικές, λειτουργούν εκεί αποκομίζοντας τα ανάλογα οφέλη, από τότε που ο πρώην πρόεδρος Μπους ανακήρυξε την περιοχή σε ζώνη απαγόρευσης πτήσεων έως την ανάληψη της τοπικής εξουσίας στο ιρακινό Κουρδιστάν από την φιλοαμερικανική κυβέρνηση του Μασούντ Μπαρζανί. Η επιχείρηση πραγματοποιήθηκε για την προστασία των αμερικανικών συμφερόντων και ανάγκασε την κυβέρνηση του αλ-μαλίκι, που ήταν πρόθυμος να συνάψει καλές ενεργειακές σχέσεις με το Ιράν, να συμμορφωθεί. Προκάλεσε μάλιστα διαμάχη για την εκμετάλλευση και την διάθεση πετρελαίου μεταξύ της κουρδικής κυβέρνησης στον ιρακινό βορρά και την κυβέρνηση της Βαγδάτης. Αυ- 11

12 τός μάλιστα ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους στην αρχή οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες χρηματοδοτούσαν και έδιναν πλήρη ελευθερία κινήσεων στο ΙΚ ως δύναμη που αντιστρατεύεται τόσο την ιρακινή κυβέρνηση όσο και την κυβέρνηση Άσσαντ. Όμως το ΙΚ έφθασε πολύ κοντά στο Κουρδιστάν και έ- θεσε σε κίνδυνο την εύθραυστη ισορροπία που τόσο δύσκολα ε- πιτεύχθηκε. Επιπλέον, αναδεικνύει και το ευαίσθητο θέμα της Τουρκίας. Παρ όλο που η κυβέρνηση της Άγκυρας ανταποκρίθηκε στο αμερικανικό αίτημα να κινητοποιήσει τις ένοπλες δυνάμεις της κατά του στρατού του «Μαύρου Χαλίφη», διατηρούσε σοβαρές επιφυλάξεις για τις στρατιωτικές δυνατότητες των Κούρδων πεσμπεργκά. 6 Η ενίσχυση του εθνικισμού στο ιρακινό Κουρδιστάν θα άνοιγε μια επικίνδυνη πόρτα για τους Κούρδους που βρίσκονται εντός της Τουρκίας, πράγμα που η τουρκική κυβέρνηση θέλει να αποφύγει πάσει θυσία. Τούτο περιπλέκει ακόμη περισσότερο τις σχέσεις μεταξύ των συμμάχων των ΗΠΑ. Ο μοναδικός κοινός τους παρονομαστής είναι ότι θέλουν να απαλλαγούν από έναν πρώην πελάτη που έχει γίνει ενοχλητικός, αλλά κατά βάθος δεν έχουν μεταξύ τους ούτε κάποιον απώτερο κοινό σκοπό ούτε κοινά συμφέροντα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το ΙΚ έχει δημιουργήσει ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις μεταξύ δυνάμεων οι οποίες φαινομενικά συνεργαζόντουσαν αρμονικά. Πάνω απ όλα υπάρχει το ίδιο το ζήτημα του πετρελαίου. Η προέλαση των στρατευμάτων του «Μαύρου Χαλίφη» και η προσπάθεια δημιουργίας ισλαμικού κράτους δεν πραγματοποιούνται μονάχα σε μια περιοχή στρατηγικής σημασίας, αλλά εξασφαλίζουν την ιδιοκτησία και λειτουργία μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στα κατακτημένα εδάφη τόσο της Συρίας όσο και του Ιράκ καθώς επίσης και του ιρακινού Κουρδιστάν. 6 Πεσμεργκά: ονομασία των Κούρδων μαχητών του ιρακινού Κουρδιστάν. (Σ.τ.Μ.) 12

13 Σύμφωνα με πολλούς αναλυτές το ΙΚ αποκομίζει ημερήσιο εισόδημα ύψους 3 εκατομμυρίων δολαρίων από την διακίνηση πετρελαίου και φυσικού αερίου στην μαύρη αγορά. Με βάση τα στοιχεία των πωλήσεων, 1,2 εκατομμύρια δολάρια εξασφαλίζει καθημερινώς από τα συριακά κοιτάσματα και 1,8 εκατομμύρια δολάρια από τα ιρακινά. Το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο διακινούνται μέσω Τουρκίας και φθάνουν σε ολόκληρο τον κόσμο σε μικρές ποσότητες, μεταξύ των οποίων και στο Ιράν. Έτσι, ένα καθαρό εγχώριο προϊόν περί του 1 δισεκατομμυρίου ετησίως, προς τον παρόν, επιτρέπει στο ΙΚ να ανταποκρίνεται στα στρατιωτικά του έξοδα και στην λειτουργία ενός μικρού «κράτους προνοίας» προκειμένου να διατηρεί τον έλεγχο των κατακτημένων εδαφών και να εξευμενίζει τον πληθυσμό τους. Επιπλέον έ- χει στην διάθεσή του 2 δισεκατομμύρια δολάρια σε ρευστό. Για την ώρα το ποσό αυτό αρκεί για να αντεπεξέλθει στην παύση της χρηματοδότησής του από τους πρώην συμμάχους του. Αυτό που ανησυχεί επιπλέον τις κυβερνήσεις το Ριάντ σχετικά με το πετρέλαιο και την Ντόχα σχετικά με το φυσικό αέριο- είναι ο αθέμιτος ανταγωνισμός του νέου ισλαμικού κράτους. Όταν το ΙΚ άρχισε να πωλεί το πετρέλαιό του στην διεθνή αγορά το κόστος ανά βαρέλι εκτιμάτο περί τα δολάρια. Στην μαύρη αγορά η τιμή που χρεώνει το ΙΚ κυμαίνεται από 18 έως 40 δολάρια το βαρέλι, γεγονός το οποίο βλάπτει σοβαρά και ανησυχεί τις πετρελαϊκές αραβικές χώρες. Παραδείγματος χάριν, η Σαουδική Αραβία διά του βασιλέως Αμπντάλα έλαβε όλα τα πιθανά μέτρα μέσω των μυστικών της υπηρεσιών προκειμένου να παρεμποδίσει τους ο- παδούς του «Μαύρου Χαλίφη» να διεισδύσουν ιδεολογικά και οργανωτικά στους Αγίους Τόπους του Ισλάμ και μετακίνησε περί τους στρατιώτες στα σύνορά της με το Ιράκ. Αυτοί οι στρατιώτες πιθανόν να μην επιχειρήσουν ποτέ σε εχθρικό έδαφος, αλλά θα αποτελέσουν ένα σοβαρό αποτρεπτικό μέσο έναντι των νέων αντιπάλων του Ριάντ. Το Κατάρ, το οποίο διαθέτει μια ειδική ιμπεριαλιστική βαρύτητα κατά πολύ μικρότερη από την Σα- 13

14 ουδική Αραβία, περιορίζεται στον αφορισμό των οπαδών του Χαλίφη μέσω του θεολόγου Γιουσούφ αλ-καρνταβί, ο οποίος από τους άμβωνες (μιράμπ) της Ντόχα αναθεματίζει αυτούς που παραβιάζουν τον νόμο του Κορανίου διαπράττοντας κάθε είδους έγκλημα εν ονόματι του Αλλάχ. Προς ένα πρώτο συμπέρασμα Οι ΗΠΑ έχουν την υποστήριξη σχεδόν κάθε χώρας της Μέσης Ανατολής, με επικεφαλείς την Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, παρά τους συγκρουόμενους στόχους τους, και επιπλέον την υποστήριξη της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Αυστραλίας και των χωρών του Κόλπου. Τώρα, μεταβάλλοντας εντελώς την στάση τους, κατόρθωσαν με απόλυτη ευκολία να ανασυγκροτήσουν την συμμαχία τους. Αυτό στέλνει ένα σαφές μήνυμα προς το τέρας που έχουν δημιουργήσει και το οποίο ξέφυγε από τον έλεγχό τους προκαλώντας μια σειρά από μεγάλες ζημιές τις οποίες η Συμμαχία προσπαθεί τώρα να αποκαταστήσει. Μετά την κατάληψη της Μοσούλης, την ανάληψη του ελέγχου ενός μεγάλου φράγματος στον ποταμό Τίγρη κοντά στην ίδια πόλη και την κατάληψη μερικών πετρελαιοπηγών και κοιτασμάτων φυσικού αερίου από το ΙΚ, οι Ηνωμένες Πολιτείες έκριναν σκόπιμο να επέμβουν στρατιωτικά βομβαρδίζοντας τις στρατιωτικές θέσεις του αλ- Μπαγκντάντι. Αρχικώς η επίσημη δικαιολογία ήταν η παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στους πρόσφυγες, και ειδικά τους χριστιανούς, η παροχή βοήθειας στην διανομή τροφίμων και νερού, που χρησιμεύει πολύ στην εικόνα του Ομπάμα έναντι του αμερικανικού κοινού λόγω της πτώσης της δημοτικότητάς του στις δημοσκοπήσεις. Στην συνέχεια προχώρησαν σε έναν «πόλεμο που δεν είναι πόλεμος» μέσω αεροπορικών βομβαρδισμών αλλά χωρίς 14

15 την αποστολή ούτε ενός στρατιώτη, τουλάχιστον προς το παρόν, στην εμπόλεμη ζώνη, αφήνοντας την «βρομοδουλειά» της απόκρουσης του ΙΚ στους Κούρδους πεσμεργκά, που απειλεί την πόλη Αρμπίλ, το πετρέλαιο του ιρακινού Κουρδιστάν και τα ενεργειακά αποκτήματα που έχει κερδίσει έως τώρα ο διεθνής ιμπεριαλισμός. Εν τω μεταξύ, η Τουρκία προετοιμάζεται ή τουλάχιστον βρίσκεται σε ετοιμότητα για τυχόν στρατιωτική επέμβαση αλλά υπό δύο όρους. Ο πρώτος είναι το αίτημα του Ερντογάν για την μη παροχή υποστήριξης από την Συμμαχία στα κουρδικά στρατεύματα του Μασούντ Μπαρζανί και της μη παροχής υποστήριξης στον συριακό κουρδικό εθνικισμό προκειμένου να αποφευχθεί κάθε κίνδυνος επαναδραστηριοποίησης του PKK στο εσωτερικό της. Ο δεύτερος μοιάζει με εκβιασμό. Ζητεί την διεξαγωγή ενός χερσαίου πολέμου εναντίον του καθεστώτος του Μπασάρ αλ-άσσαντ στην Συρία και εναντίον της νέας ιρακινής κυβέρνησης εάν εξακολουθήσει την πολιτική της ενεργειακής συνεργασίας με το Ιράν, όπως έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση αλ-μαλίκι. Με αυτόν τον τρόπο η Άγκυρα πέρασε από τα λόγια στην πράξη ή μάλλον στην απραξία. Δεν σήκωσε ούτε το μικρό της δακτυλάκι όταν ο στρατός του ΙΚ πολιορκούσε την συριακή πόλη Κομπάνι, που βρίσκεται λίγα μόνο μίλια μακριά από τα σύνορά της. Τα άρματα μάχης του Ερντογάν δεν κινήθηκαν και οι Κούρδοι αφέθησαν να πολεμούν μόνοι τους εναντίον της στρατιωτικά α- νώτερής τους «μαύρης πολιτοφυλακής». Επιπλέον, προέτρεψε τον Ομπάμα να επέμβει δυναμικά στην Συρία και τον «συμβούλευσε» να μην περιορίζεται στην υποστήριξη και την χρηματοδότηση του αντιπολιτευόμενου Συριακού Επαναστατικού Μετώπου, αλλά να αναλάβει άμεση δράση εναντίον του καθεστώτος Άσσαντ. Τότε και μόνο τότε η Τουρκία θα είναι πρόθυμη να πολεμήσει εναντίον του ΙΚ. Ταυτόχρονα, ο Ερντογάν, όντας αναγκασμένος να καταπνίξει την οργή 15 εκατομμυρίων Κούρδων της Τουρκίας, εκ των οποίων χιλιάδες διαδήλωσαν στην Ισταμπούλ και σε άλλες 15

16 μεγάλες πόλεις της χώρας αφήνοντας πίσω τους 30 νεκρούς, υποσχέθηκε να μελετήσει την πιθανότητα προσωρινής αποφυλάκισης του ιστορικού ηγέτη του PKK, Οτσαλάν. Ακόμη και η «νέα ηγεσία» του Ιράν έχει μπει μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα των ακροβασιών, των ανατροπών, των ανοικτών και καλυμμένων εκβιασμών και των ψευδών υποσχέσεων μεταξύ των διαφόρων συντελεστών του ιμπεριαλιστικού δράματος. Ο νέος πρόεδρος Ροχανί δήλωσε ότι είναι πρόθυμος να υποστηρίξει την πολεμική προσπάθεια ε- ναντίον της τρομοκρατίας του ΙΚ υπό τον όρο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μελετήσουν την πιθανότητα κατάργησης του εμπάργκο κατά του Ιράν, ειδάλλως κάθε πολεμική ενέργεια εναντίον του Ιράκ και της Συρίας θα θεωρείται από την Τεχεράνη ως παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Στο αντίπαλο ιμπεριαλιστικό μέτωπο η Ρωσία και η Κίνα συνεχίζουν να υποστηρίζουν την Συρία και να καλύπτουν αθόρυβα αλλά και εναγώνια κάθε ακροβασία του Ιράν και των παρακλαδιών του σε διάφορα θερμά σημεία της Μέσης Ανατολής, όπως η Χεζμπολάχ στο Λίβανο και η Χαμάς στην Λωρίδα της Γάζας, επειδή αμφότερες έχουν τον ίδιο στρατηγικό στόχο. Από που επιδιώκουν από κοινού είναι να ελέγχουν την αγορά ενέργειας και να την στρέψουν προς ανατολάς, στις αγορές της Κίνας και της Ασίας. Προς παρόν το παιχνίδι παίζεται στην Μέση Ανατολή. Εντός αυτού του πλαισίου η καπιταλιστική βαρβαρότητα του πολέμου δια αντιπροσώπων, των εμφυλίων πολέμων, των δήθεν «επαναστάσεων» θρησκευτικού χαρακτήρα, των «παλινορθώσεων», είτε κοσμικού είτε θρησκευτικού χαρακτήρα, λαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Είναι οι σπασμοί ενός καπιταλιστικού κόσμου, ο οποίος εκτός από το να προκαλεί την πείνα και την εξαθλίωση εξαιτίας της οικονομικής του κρίσης, αποτελεί την αιτία ωμοτήτων και θανάτων στις τέσσερεις γωνιές του πλανήτη που προκαλούν οι καταστροφικοί του πόλεμοι. Προκειμένου να επιβιώσει, σε μια προσπάθεια να διευθετήσει τις ασυμφιλίωτες οικονομικές και κοινωνικές του αντιφάσεις, δεν μπορεί παρά να γίνεται όλο και περισσότερο ειδεχθής, επιθετικός, 16

17 καταστροφικός για το περιβάλλον και ένας μαζικός δολοφόνος λαών πληθυσμών που τυγχάνει να ζουν σε περιοχές στρατηγικής σημασίας. Πάνω απ όλα δεν πρέπει να λησμονούμε ότι πίσω από αυτά τα περιφερειακά παιχνίδια, πίσω από τα λάβαρα των αντιτιθέμενων μερίδων του θρησκευτικού φονταμενταλισμού και των κοσμικών δημοκρατικών ελευθεριών, αυτοί που χρησιμεύουν ως «κρέας για τα κανόνια» για την τάδε ή την δείνα πετρελαϊκή αστική τάξη, για τα τάδε ή τα δείνα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, είναι πάντοτε η εργατική τάξη, οι στερημένοι, αυτοί που αν δεν επαναστατήσουν θα πέφτουν αναπόφευκτα στην συνήθη τραγική παγίδα για τα συμφέροντα του ταξικού εχθρού. To πρώτο βήμα για να μην πέσουν στην παγίδα είναι να μην διαπράξουν το συνηθισμένο λάθος να παίρνουν το μέρος της μίας ή της άλλης πλευράς, πράγμα που αποτελεί πάγια τακτική μιας μερίδας της «Αριστεράς» τόσο στην Ιταλία όσο και διεθνώς. Το να τάσσεται κανείς υπέρ ή κατά της μίας ή της άλλης πλευράς οδηγεί σε μοιραία λάθη. Το πρώτο είναι να τάσσεται κανείς υπέρ του συριακού καθεστώτος του Μπασάρ αλ-άσσαντ έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών, επειδή η Συρία δέχεται επίθεση και είναι η αδύναμη πλευρά μέσα στο πλέγμα των ιμπεριαλιστικών σχέσεων. Το δεύτερο λάθος είναι να ταχθεί κανείς με το μέρος της Συμμαχίας, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, έναντι του ΙΚ, επειδή αυτό αποτελείται από μακελάρηδες, λησμονώντας τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει τα μέλη της Συμμαχίας. Το τρίτο είναι να υποστηρίξει κανείς τους πεσμεργκά, επειδή αμύνονται κατά της παραπάνω συμμορίας των μακελάρηδων, λησμονώντας να αναφερθεί στο γεγονός ότι οι δε πολεμούν για να διεκδικήσουν ένα μέρος από τα έσοδα του πετρελαίου, ενώ οι μεν αμύνονται όπως μπορούν εν ονόματι της δικιάς τους αστικής τάξης και για τα δικά τους εθνικά συμφέροντα επί του πετρελαίου. Επιπλέον, τούτο αποκρύπτει το τραγικό γεγονός ότι αμφότεροι είναι ή ήταν όργανα κυριαρχίας και ελέγχου προς το συμφέ- 17

18 ρον μικρών ή μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που διεκδικούν μερίδια επί των ενεργειακών πόρων της περιοχής. Το να ε- πικαλείται κανείς το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών είναι σαν να μην καταλαβαίνει ότι στην εποχή της κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου, που αποτελεί και την πιο ολοκληρωμένη μορφή παγκοσμιοποίησης, οι ιμπεριαλιστικές σχέσεις εξουσίας είναι αυτές που καθορίζουν την κατάσταση και ότι δεν υπάρχει περιθώριο για την πραγματοποίηση καμίας εθνικιστικής αξίωσης εάν αυτή δεν είναι χρήσιμη για την ίδιο τον ιμπεριαλισμό. Στο ιρακινό Κουρδιστάν ο Μασούντ Μπαρζανί είναι προϊόν των αμερικανικών συμφερόντων στο πιο σημαντικό μέρος για την ιρακινή βιομηχανία πετρελαίου. Αποτελεί εξίσου σφάλμα να υποστηρίζει κανείς τον «κομμουνισμό» του ΡΚΚ έναντι των διώξεων που υφίσταται από την Άγκυρα, λησμονώντας ότι οι οπαδοί του Οτσαλάν κηρύττουν έναν εθνικό δρόμο για τον «σοσιαλισμό», ότι α- νήκουν στους βέρους επίγονους του σταλινισμού και της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ. Το αν ο Οτσαλάν έχει μεταστραφεί, όπως μας αναφέρουν ενημερωμένοι παρατηρητές του κουρδικού ζητήματος, σε ένα είδος «δημοκρατικού αναρχισμού» δεν αλλάζει και πολύ τα πράγματα. Αποτελεί μια φόρμουλα επίλυσης του κουρδικού ζητήματος μέσα στο σύνηθες πλαίσιο του αστικού εθνικισμού, όπως πάντοτε συμβαίνει με το ίδιο το αίτημα της εθνικής αυτοδιάθεσης, είτε προβάλλεται με δημοκρατική και προοδευτική μορφή, και ίσως μαζί και με έναν σοσιαλιστικό επιθετικό προσδιορισμό όπως στην περίπτωση του Δυτικού Κουρδιστάν (Rojana) στην Βόρειο Συρία. Η εγκατάλειψη του αγώνα για την προβολή μιας επαναστατικής προοπτικής ισοδυναμεί με πραγματική ταξική αυτοκτονία. Με το να επιλέγει κανείς να συμμετάσχει σε κάποιο από τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα η «Αριστερά», η οποία σε ορισμένες περιπτώσεις αρέσκεται να αυτοαποκαλείται «επαναστατική», δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ταλαντεύεται ανάμεσα στα συμφέροντα της μίας ή της άλλης αστικής τάξης, πηγαίνοντας από τον ένα ιμπεριαλιστικό πόλο στον άλλο, δίχως να θέτει 18

19 το ζήτημα της πολιτικής ανασύνθεσης ολόκληρου του προλεταριάτου με βάση μια επαναστατική προοπτική. Επί δεκαετίες εκατομμύρια προλετάριοι σε αυτούς τους πολύπαθους τόπους πληρώνουν το τίμημα των πολέμων για το πετρέλαιο για τα συμφέροντα διαφόρων αστικών τάξεων και των ι- μπεριαλιστικών δυνάμεων που τις υποστηρίζουν για να κάνουν τις μπίζνες τους οι πετρελαϊκές εταιρείες. Επί δεκαετίες επίσης ο παλαιστινιακός εθνικισμός συγκρούεται με τον ισραηλινό εθνικισμό, με αποτέλεσμα ολόκληρες γενιές παλαιστινίων και εβραίων εργατών να πολεμούν ο ένας τον άλλον παίζοντας το παιχνίδι των αστικών τους τάξεων. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Κούρδους εργάτες και τους εργάτες της Συρίας, της Τουρκίας, του Ιράν και του Ιράκ προς όφελος των εθνικιστικών βλέψεων της αστικής τους τάξης. Η τελευταία πρέπει να βρει κάποιον διεθνή «προστάτη» για να μπορέσει να προωθήσει τα εθνικά αστικά της συμφέροντα μέσα στο πλαίσιο των σχεδίων αυτού του ιμπεριαλιστή κηδεμόνα. Η τραγωδία του αραβικού προλεταριάτου της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής εντάσσεται κι αυτή μέσα στο πλαίσιο των εθνικών αξιώσεων, της καπιταλιστικής πλεονεξίας και της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Η μακρά και επίπονη διαδικασία της πολιτικής ανασύνθεσης του προλεταριάτου θα πρέπει να το βγάλει από την μέγγενη του εθνικισμού, στην οποία το βάζουν οι εθνικές αστικές τάξεις αλλά και ορισμένοι αριστεροί και να οδηγήσει στην κατάκτηση της ταξικής του αυτονομίας, στην διαμόρφωση ενός ταξικού προγράμματος και στην δημιουργία μιας πολιτικής οργάνωσης που είναι ικανή να το εκφράσει. Ειδάλλως η εργατική τάξη θα παραμένει «βορρά των κανονιών» των διαφόρων εθνικιστικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που το χρησιμοποιούν για τους δικούς τους σκοπούς. Θα άγεται και θα φέρεται. Σήμερα θα πρέπει να νικήσει την ισλαμική τρομοκρατία. Την άλλη φορά θα πρέπει να υποστηρίξει κάποια «προοδευτική» μερίδα απέναντι σε κάποια «συντηρητική». Μετά θα πρέπει να υ- 19

20 περασπιστεί την «δημοκρατία» από τις επιθέσεις των φασιστών ή των ισλαμιστών, όποιοι κι αν είναι, τους οποίους οι ίδιες οι αστικές τάξεις δημιουργούν ή εξολοθρεύουν αναλόγως των περιστάσεων και κατά πώς κάθε φορά τους βολεύει. Ακόμη και μέσα σε αυτήν την κατάσταση υπάρχει δυνατότητα ταξικής ανασυγκρότησης του προλεταριάτου, αλλά δυστυχώς σε ένα πεδίο μακροχρόνιας διατήρησης της αστικής τάξης, που είναι ειδήμων στο πώς να εμπλέκει τον ταξικό της αντίπαλο σε μεθοδεύσεις που χρησιμεύουν για την συνέχιση της ταξικής της κυριαρχίας. F.D. 15 Οκτωβρίου 2014 ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ Ισλαμικό Κράτος: Η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα συνεχίζεται Ουδέν καινόν υπό τον ήλιον της Μέσης Ανατολής, εάν δεν συνέβαιναν οι δραματικές ανακατατάξεις που δρομολόγησε η ίδρυση του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και στην Συρία. Το γεγονός αυτό εξακολουθεί να προκαλεί αναστάτωση στις χώρες που αποτελούν την Συμμαχία και σε αυτές που εμπλέκονται ευθέως στον πόλεμο, όπως η Τουρκία. Η κυβέρνηση Άσσαντ δια του Υπουργού Άμυνας δήλωσε πρόσφατα ότι δύο μαχητικά αεροσκάφη MIG, ενώ πετούσαν πάνω 20

21 από τον εναέριο χώρο της Συρίας κοντά στο Κομπάνι, καταρρίφθηκαν και έπεσαν στα χέρια των τζιχαντιστών του αλ- Μπαγκντάντι. Η είδηση αυτή καθαυτήν δεν θα ήταν σημαντική, αφού η Συρία είναι χώρα που δέχεται επίθεση από το ΙΣΚΙΛ, αν η κυβέρνηση της Δαμασκού δεν επιχειρούσε να παρουσιασθεί ως αξιόπιστος σύμμαχος έναντι της Συμμαχίας, παρ όλο που αυτή δεν εντάσσεται στην «αντιτρομοκρατική» της ατζέντα. Έτσι προσπαθεί να διαλανθάνει την πίεση της Δύσης. Εν τω μεταξύ, το συριακό καθεστώς εξακολουθεί να αγοράζει το πετρέλαιο που χρειάζεται από την μαύρη αγορά, στην οποία επιδίδεται το ΙΚ, και μάλιστα το πετρέλαιο που κάποτε ήταν δικό του και σήμερα βρίσκεται στα χέρια του χειρότερου εχθρού του. Η Τουρκία, στο μεταξύ, παραμένει αμετακίνητη, με τον στρατό και τα τεθωρακισμένα της να βρίσκονται μόλις ένα χιλιόμετρο από το Κομπάνι, την πόλη που είναι πολιορκημένη από τις δυνάμεις των τζιχαντιστών. Έχει συμφωνήσει με τους Κούρδους του Ιράκ να τους αφήσει να διέλθουν από το έδαφός της, επειδή μάχονται κατά της τρομοκρατίας του Χαλιφάτου. Από την άλλη μεριά, όπως επανέλαβε ο πρόεδρος Ερντογάν, δεν θα επιτρέψει στην Συμμαχία να χρησιμοποιήσει τις στρατιωτικές βάσεις στην Τουρκία για να μπορέσει να πολεμήσει πιο αποτελεσματικά τις δυνάμεις του αλ-μπαγκντάντι. Ταυτοχρόνως, αφήνει να διεξάγονται στο έδαφός της η μεταφορά και η πώληση πετρελαίου των τζιχαντιστών, σε μια επίδειξη γεωστρατηγικής σχιζοφρένειας, όπου ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας και η αναστάτωση που έχει προκληθεί στην ομαλή παροχή ενέργειας, συνδυάζεται με τις επιταγές της εκάστοτε εθνικής στρατηγικής κάθε δρώσας δύναμης στο συγκεκριμένο πεδίο εκδήλωσης της τωρινής πολεμικής βαρβαρότητας. Η Συμμαχία είναι αναγκασμένη να απογειώνει τα μαχητικάβομβαρδιστικά της αεροσκάφη από το Κουβέιτ και το Κατάρ, με 21

22 αποτέλεσμα να αυξάνεται η διάρκεια των πτήσεων και συνακόλουθα το κόστος των βομβαρδισμών. Από την άλλη μεριά, οι στόχοι των βομβαρδισμών είναι κυρίως οι στρατιωτικές θέσεις του Ισλαμικού Κράτους αλλά όχι και οι περί τις εξήντα πετρελαιοπηγές που βρίσκονται υπό την κατοχή του στα συριακά και ιρακινά εδάφη. Όπως είναι γνωστό, τα οικονομικά οφέλη από την εκμετάλλευση των πετρελαιοπηγών φθάνουν τα δύο εκατομμύρια δολάρια ημερησίως, πράγμα που αποτελεί και την πηγή της οικονομικής χρηματοδότησης της στρατιωτικής ισχύος του ΙΚ. Σε οικονομικό επίπεδο, μαζί με τον εξοπλισμό που έχει υφαρπάξει από τον ιρακινό στρατό, οι πόροι του προέρχονται κανονικά από την διεθνή αγορά πετρελαίου, η οποία, κατά το αναμενόμενον, δεν περιφρονεί τα δολάρια του «Μαύρου Χαλίφη». Η νέα πολιτική που έχει εγκαινιάσει το Ιράν κάνει ήδη τα πρώτα της βήματα προς την σύναψη μιας συμφωνίας με τις ΗΠΑ, η οποία, εάν τελικώς επιτευχθεί, θα οδηγήσει σε αναδιάταξη των συμμαχιών στην περιοχή, πρωτίστως μεταξύ του Ριάντ και της Ουάσιγκτον, με όλα τα επακόλουθα που θα επιφέρει στον σημερινό εφοδιασμό σε ενέργεια. Η Κίνα και ειδικά η Ρωσία δεν ανησυχούν τόσο για το Ισλαμικό Κράτος, αλλά παρακολουθούν την συμπεριφορά της Τεχεράνης προκειμένου να διαπιστώσουν εάν αυτή δεν θα επηρεάσει αρνητικά τον ενεργειακό άξονα της Κεντρικής Ασίας, για τον οποίον τα σχέδια της Μόσχας και του Πεκίνου χρειάζονται και το Ιράν. Ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις; Ασφαλώς, αλλά με την σιδηρά λογική που απορρέει από το εθνικό συμφέρον σε κάθε δοσμένο γεωπολιτικό και γεωοικονομικό πλαίσιο με βάση τους νόμους του κέρδους, τα έσοδα από το πετρέλαιο και τον έλεγχο των μέσων εμπορίας πετρελαίου και φυσικού αερίου ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες των μικρών και μεγάλων παικτών. Στην αρχή της όλης 22

23 ιστορίας, για διαφορετικούς και σε ορισμένες περιπτώσεις για αντιτιθέμενους λόγους, η δημιουργία του ΙΚ, η υποστήριξη και η χρηματοδότησή του ήταν επωφελείς για τον δυτικό και τον μεσανατολικό ιμπεριαλισμό προκειμένου να δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα σε ανεπιθύμητες κυβερνήσεις, όπως η συριακή κυβέρνηση Άσσαντ και η εξίσου αναξιόπιστη κυβέρνηση αλ-μαλίκι στο Ιράκ. Έπειτα, όταν το τέρας άρχισε να μεγαλώνει και να στηρίζεται στα πόδια του προκαλώντας περισσότερες ζημιές παρά αποφέροντας κέρδη ανάλογα με τις προσδοκίες αυτών των μαθητευόμενων μάγων, ο σύμμαχος μετετράπη σε εχθρό ο οποίος θα πρέπει να εξοντωθεί, αλλά με ορισμένες επιφυλάξεις με βάση τα ιδιαίτερα συμφέροντα κάθε παίκτη. Έτσι, όλοι είναι κατά της τρομοκρατίας του Ισλαμικού Κράτους, αλλά μεριμνούν ταυτόχρονα για την διατήρηση πετρελαιοπηγών που προς το παρόν δεν πρέπει να καταστραφούν. Όλοι είναι εναντίον του αλ- Μπαγκντάντι αλλά χωρίς να ευνοούν τους αντιπάλους του. Όλοι εργάζονται μαζί, αλλά όχι και τόσο στενά, ώστε έκαστος να αφήνει χώρο για την ικανοποίηση των δικών του αναγκών. Το Ισλαμικό Κράτος στο τέλος θα πέσει και θα εγκαθιδρυθεί μια νέα ενεργειακή ισορροπία δυνάμεων που θα διαμορφωθεί με βάση το ιδιαίτερο ειδικό βάρος καθεμιάς από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Όλοι επιδιώκουν να κερδίσουν κάτι. Αυτοί που σίγουρα θα χάσουν θα είναι, όπως πάντα, οι απελπισμένοι, οι στερημένοι, οι εργάτες, που θα υποφέρουν από τις συνέπειες ενός άλλου ακόμα βάρβαρου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Εν καιρώ ειρήνης βρίσκονται αντιμέτωποι με την φτώχεια και την εκμετάλλευση και εν καιρώ πολέμου στρατολογούνται ως «κρέας για τα κανόνια» συρόμενοι πίσω από το ίδιον συμφέρον της εκάστοτε «δικής της» εθνικής αστικής τάξης, η οποία, με την σειρά της, υποστηρίζει κάποια από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Καλούνται να πολεμήσουν κατά της «τρομοκρατίας», την ο- ποία άλλοι, για τα δικά τους συμφέροντα, επινόησαν, ή για να 23

24 υπερασπίσουν την δήθεν «προοδευτική» φύση των διαφόρων δημοκρατιών, που χρησιμεύουν μονάχα στην εκάστοτε αστική τάξη που τις διοικεί, ή προς υπεράσπιση των καταπιεσμένων λαών των αστικών και ιμπεριαλιστικών κρατών που συμμετέχουν στην Συμμαχία. Όμως, αυτοί οι καταπιεσμένοι του καπιταλισμού, που βιώνουν την σημερινή βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού, πρέπει να αρχίσουν να δημιουργούν την δικιά τους Ταξική Συμμαχία κόντρα σε όλες τις σημαίες της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης του κεφαλαίου και ενάντια σε όλα τα βρωμερά συμφέροντα τους, ανεξάρτητα με τον τρόπο με το οποίον κάθε φορά τα ενδύουν. FD 29 Οκτωβρίου 2014 Πηγή: