Αποτέλεσμα αυτής της μεθόδου είναι κατά τη γνώμη της κυβέρνησής μας η «παγίδα λιτότητας».

Transcript

1 Σας ευχαριστώ πολύ για την ευγενική εισαγωγή. Ευχαριστώ τους διοργανωτές για την πρόσκληση, ευχαριστώ και εσένα Sean Klein που θα συντονίσεις αυτό που ελπίζω να είναι ένα μετριοπαθές και ταπεινό όραμα για το πώς η Ελλάδα μπορεί να ανακάμψει σε μία Ευρωζώνη η οποία διορθώνει τις αστοχίες στο σχεδιασμό της και εδραιώνει, όπως είναι καθήκον της, τη δική της ιστορία. Σήμερα όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα σε δύο διαδικασίες: τις εκλογές στη Βρετανία και τις διαπραγματεύσεις που εκτυλίσσονται εδώ στις Βρυξέλλες ανάμεσα στην ομάδα μας και το προσωπικό των τεχνοκρατών από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και το ΔΝΤ. Είναι ενδιαφέρον ότι και οι δύο διαδικασίες -η εκλογική στη Βρετανία και το συνεχιζόμενο ελληνικό δράμα- περιέχουν τους σπόρους ενός δυνητικού κατακερματισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι ζωτικής σημασίας να βρούμε τρόπους για να αποτρέψουμε αυτό τον κατακερματισμό, και στα δύο άκρα της ηπείρου. Αν αποτύχουμε η ιστορία δικαίως θα μας κρίνει πολύ αυστηρά. Επιτρέψτε μου να επικεντρωθώ μόνο στη μία από τις δύο προαναφερόμενες διαδικασίες, σε αυτή για την οποία είμαι αρμόδιος να μιλήσω: Τις διαπραγματεύσεις που πραγματοποιούνται στο επίπεδο του Brussels Group για την ελληνική δανειακή σύμβαση και τους όρους της. Μήνες διαπραγματεύσεων, από την εκλογή μας στο τέλος Ιανουαρίου, έχουν αποτύχει να καταλήξουν σε συμφωνία. Πιστεύω ωστόσο ότι μια συμφωνία θα επιτευχθεί σύντομα. Όμως, είναι χρήσιμο να ρωτήσω τα εξής: γιατί παίρνει τόσο χρόνο η επίτευξη συμφωνίας; Αφήνοντας τις άκαρπες αντεγκλήσεις στην άκρη, μια απτή αιτία είναι ότι όλες οι πλευρές έχουν εστιάσει υπέρ το δέον στην επόμενη ένεση ρευστότητας και όχι στο όραμα πώς η Ελλάδα μπορεί να ανακάμψει και να οδηγηθεί σε βιώσιμη ανάπτυξη. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο πιστεύω ότι είναι σημαντικό να οραματιστούμε μια Ελλάδα σε ανάκαμψη εντός μιας μεταβαλλόμενης Ευρωζώνης. Δεν είναι μόνο η επιτακτική ανάγκη να καταλήξουμε σε ένα σχέδιο για την ανάκαμψη της Ελλάδας, αλλά επιπροσθέτως αυτό το κοινά συμφωνημένο σχέδιο μπορεί να αποδειχθεί ο καταλύτης που θα ξεκλειδώσει το σημερινό αδιέξοδο. Επιπλέον, όπως έχω ήδη αναφέρει, ένα τέτοιο σχέδιο για την Ελλάδα μπορεί επίσης να βοηθήσει την Ευρώπη να αντιμετωπίσει ορισμένες από τις αστοχίες στο σχεδιασμό της. Άλλωστε, η κρίση του ευρώ ξεκίνησε για τα καλά στην Ελλάδα. Γιατί λοιπόν να μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας τη σκέψη ότι μια μόνιμη λύση, μια διαδικασία ουσιαστικής ενοποίησης της ηπείρου μας, μπορεί επίσης να ξεκινήσει από ένα σχέδιο για την ανάκαμψη της Ελλάδας; Επιστρέφω λοιπόν στο ρώτημα που έθεσα: Γιατί δεν έχει βγει ακόμη λευκός καπνός από το Brussels Group; Άλλωστε η κυβέρνησή μας και οι θεσμοί, έχουν ήδη συμφωνήσει σε πολλά ζητήματα:

2 Η Ελλάδα οφείλει να μην χρειαστεί να ξαναδανειστεί για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Το δημόσιο χρέος πρέπει να αντιμετωπιστεί και να αναδιαρθρωθεί. Το ελληνικό φορολογικό σύστημα έχει ανάγκη από ανανέωση ενώ οι εισπρακτικές αρχές πρέπει να αποδεσμευτούν από την επιρροή πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων. Το συνταξιοδοτικό σύστημα νοσεί. Τα χρηματοπιστωτικά κυκλώματα της οικονομίας έχουν διαρραγεί. Η αγορά εργασίας έχει υποστεί μια καταστροφή εξαιτίας της κρίσης και είναι σήμερα βαθιά κατακερματισμένη με την αύξηση της παραγωγικότητας να παραμένει στάσιμη. Η δημόσια διοίκηση έχει επείγουσα ανάγκη εκσυγχρονισμού, ενώ απαιτείται μια πιο αποτελεσματική αξιοποίηση των δημοσιών πόρων. Ανυπέρβλητα εμπόδια μπλοκάρουν τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων και εμποδίζουν την επιχειρηματικότητα. Ο ανταγωνισμός στις αγορές προϊόντων είναι υπερβολικά περιορισμένος. Η ανισότητα έχει φθάσει σε εξωφρενικά επίπεδα εμποδίζοντας την κοινωνία να ενωθεί υπέρ των απολύτως αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Ολιγαρχικά συμφέροντα κυριαρχούν και λειτουργούν ως τροχοπέδη στην ανάπτυξη προκαλώντας δυσαρέσκεια που δυσκολεύει κάθε μεταρρύθμιση. Λοιπόν, συμφωνούμε σε όλα αυτά. Πέρα από αυτή τη συναίνεση, μια συμφωνία πάνω σε ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο για την Ελλάδα απαιτεί την υπέρβαση δύο εμποδίων. Πρώτον, πρέπει να συμφωνήσουμε στον τρόπο προσέγγισης στη δημοσιονομική σταθεροποίηση της χώρας και στη διαχείριση του δημοσίου χρέους. Δεύτερον, χρειαζόμαστε μια ολοκληρωμένη, κοινά συμφωνημένη μεταρρυθμιστική ατζέντα που θα κατευθύνει αυτή την πορεία δημοσιονομικής εξυγίανσης και θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη στην ελληνική κοινωνία αλλά και στους εταίρους μας. Ξεκινώντας με τη δημοσιονομική εξυγίανση, το ζητούμενο είναι η μέθοδος. Με το πέρασμα του χρόνου, οι θεσμοί έχουν βασιστεί σε μια διαδικασία της «προς-ταπίσω επαγωγής»: Ορίζουν μια ημερομηνία (έστω το έτος 2019) και ένα στόχο για το λόγο ονομαστικού χρέους προς εθνικό εισόδημα (έστω 120%), ο οποίος πρέπει να επιτευχθεί προτού οι χρηματαγορές θεωρηθούν έτοιμες να δανείσουν στην Ελλάδα με λογικά επιτόκια. Κατόπιν, κάτω από αυθαίρετες υποθέσεις όσον αφορά τον ρυθμό ανάπτυξης, τον πληθωρισμό, τα έσοδα ιδιωτικοποιήσεων κ.ο.κ., υπολογίζουν τι πρωτογενή πλεονάσματα είναι αναγκαία κάθε χρόνο, πηγαίνοντας «προς τα πίσω» στο παρόν. Αποτέλεσμα αυτής της μεθόδου είναι κατά τη γνώμη της κυβέρνησής μας η «παγίδα λιτότητας». Όταν η δημοσιονομική προσαρμογή ακολουθεί ένα προκαθορισμένο λόγο χρέους

3 που πρέπει να επιτευχθεί σε μια προκαθορισμένη χρονική στιγμή στο μέλλον, τα πρωτογενή πλεονάσματα που είναι αναγκαία για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι είναι τέτοια ώστε η επίδρασή τους πάνω στην ιδιωτικό τομέα υπονομεύει τους υποτιθέμενους ρυθμούς ανάπτυξης και έτσι εκτροχιάζει την προγραμματισμένη δημοσιονομική πορεία. Μάλιστα, αυτός ακριβώς είναι ο λόγος γιατί τα προηγούμενα προγράμματα δημοσιονομικής εξυγίανσης για την Ελλάδα έχασαν τους στόχους τους τόσο θεαματικά. Η θέση της ελληνικής κυβέρνησης είναι ότι αντί για την «προς-τα- πίσω επαγωγή» πρέπει να σχεδιάσουμε ένα πλάνο που κοιτάζει προς τα εμπρός, βασισμένο σε λογικές υποθέσεις για τα πρωτογενή πλεονάσματα που είναι συμβατά με τους ρυθμούς ανάπτυξης, τις καθαρές επενδύσεις και την επέκταση των εξαγωγών που μπορούν να σταθεροποιήσουν την ελληνική οικονομία και το λόγο χρέους. Εάν αυτό σημαίνει ότι ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ θα είναι μεγαλύτερος του 120% το 2020, πρέπει να διαμορφώσουμε έξυπνους τρόπους για την εκλογίκευση, των ανασχεδιασμό ή την αναδιάρθρωση του χρέους, έχοντας πάντα κατά νου το στόχο μεγιστοποίησης της πραγματικής παρούσας αξίας η οποία θα αποδοθεί στους δανειστές της Ελλάδας. Εκτός του να πείσουμε τους εταίρους μας ότι η δική μας ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους θα έπρεπε να αποφύγει την παγίδα λιτότητας, πρέπει να ξεπεράσουμε και ένα δεύτερο εμπόδιο: τη «μεταρρυθμιστική παγίδα». Το προηγούμενο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων το οποίο οι εταίροι μας επιμένουν τόσο πιεστικά ότι δεν πρέπει να «πισωγυρίσει» από τη νέα ελληνική κυβέρνηση, βασίστηκε στην εσωτερική υποτίμηση, τις περικοπές μισθών και συντάξεων, την κατάργησης της εργασιακής προστασίας και την ιδιωτικοποίηση δημόσιας περιουσίας με όρους μεγιστοποίησης τιμών. Οι εταίροι μας και οι θεσμοί μας λένε πως, με το πέρασμα του χρόνου, αυτή η μεταρρυθμιστική ατζέντα να αποδώσει καρπούς. Ότι εάν οι μισθοί πέσουν κι άλλο η απασχόληση θα αυξηθεί. Ότι ο τρόπος για τη θεραπεία του νοσούντος συνταξιοδοτικού συστήματος είναι οι περικοπές συντάξεων και ότι οι ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να στοχεύουν σε υψηλότερες τιμές πώλησης για να ξεπληρωθεί το χρέος που πολλοί (κατ ιδίαν) συμφωνούν ότι είναι μη-βιώσιμο. Αντιθέτως, η κυβέρνησή μας πιστεύει ότι αυτό το πρόγραμμα έχει αποτύχει, αφήνοντας ένα πληθυσμό καχύποπτο απέναντι σε κάθε μεταρρύθμιση. Εκτός από την απώλεια εθνικού εισοδήματος η οποία έχει ωθήσει το λόγο χρέους προς ΑΕΠ κοντά στο 180%, η καλύτερη απόδειξη αυτής της αποτυχίας είναι ότι, παρά τη μεγάλη πτώση μισθών και κόστους, η ανάπτυξη των εξαγωγών έμεινε στάσιμη. Με την εξουδετέρωση του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών να οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στην κατάρρευση των εισαγωγών. Επιπρόσθετες περικοπές μισθών δεν θα βοηθήσουν τις εξαγωγικά προσανατολισμένες εταιρίες, οι οποίες είναι εγκλωβισμένες σε μια χρηματοπιστωτική στενότητα. Περαιτέρω περικοπές στις συντάξεις δεν θα

4 αντιμετωπίσουν τα πραγματικά αίτια των προβλημάτων του ασφαλιστικού συστήματος (χαμηλή απασχόληση, ένα μεγάλο ποσοστό αδήλωτης εργασίας και ένα καταρρακωμένο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας που πιέζει το κράτος να συνταξιοδοτεί μη απασχολήσιμους εργαζόμενους στην ηλικία των περίπου 60 ετών). Τέτοια μέτρα θα προκαλέσουν απλώς περαιτέρω ζημιά στον ήδη τεταμένο κοινωνικό ιστό της Ελλάδας, καθιστώντας τον ανίκανο να προσφέρει την υποστήριξη που απεγνωσμένα χρειάζεται η μεταρρυθμιστή μας ατζέντα. Τι χρειάζεται για την ανάκαμψη της Ελλάδας Πρώτο και κύριο, θα χρειαστεί την αποκατάσταση των επενδύσεων και της πίστης που και τα δύο έχουν αποδεκατιστεί από τα επτά χρόνια αποπληθωρισμού χρέους ( ). Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό; Πώς μπορούμε να αποκαταστήσουμε τις επενδύσεις και την πίστη σε επίπεδα συμβατά με ταχύτητα απεγκλωβισμού; Φανταστείτε μια Αναπτυξιακή Τράπεζα που μοχλεύει εγγυήσεις αποτελούμενες από τα κεφάλαια τα οποία το κράτος θα παρακρατήσει μετά από τις ιδιωτικοποιήσεις καθώς και άλλα περιουσιακά στοιχεία (π.χ. ακίνητη περιουσία) των οποίων η αξία μπορεί εύκολα να ενισχυθεί (και να παράσχει πρόσθετες εγγυήσεις) μέσω μεταρρύθμισης των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας. Φανταστείτε ότι αυτό συνδέει την ΕΤΕπ, το σχέδιο Γιούνκερ κλπ με τον ελληνικό ιδιωτικό τομέα. Η ιδιωτικοποίηση ξαφνικά απαλλάσσεται από κάθε σχέση με ξεπουλήματα και γίνεται μέρος μιας μεγαλεπήβολης αναπτυξιακής σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Φανταστείτε επιπλέον μια Κακιά Τράπεζα που βοηθάει τις τράπεζες να απαλλαγούν από την κληρονομιά των μη εξυπηρετούμενων στεγαστικών δανείων και αποσυμφορίζει τη χρηματοοικονομική τους δικτύωση. Σε συνεργασία με την ενάρετη επίδραση της Αναπτυξιακής Τράπεζας, οι ροές πιστώσεων και επενδύσεων θα πλημμυρίσουν τους μέχρι τούδε άγονους τομείς της ελληνικής οικονομίας, έτσι ώστε στο τέλος της διαδικασίας να βοηθήσουν την Κακιά Τράπεζα να έχει κέρδη και να μετατρέπεται σε «Καλή Τράπεζα». Το επόμενο κομμάτι του παζλ σχετίζεται φυσικά με την πραγματική οικονομία. Αγορά προϊόντων. Η κυβέρνηση εξετάζει το ενδεχόμενο να: Απελευθερώσει την αγορά φυσικού αερίου. Εξετάσει το μοντέλο των γαλλικών διμερών συμβολαίων στη ρύθμιση του κλάδου παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας (χωρίς ωστόσο να ιδιωτικοποιεί την υπάρχουσα εταιρία παραγωγής ηλεκτρισμού). Απελευθερώσει τις προδιαγραφές προϊόντων (π.χ. γαλακτοκομικών προϊόντων και μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων). Απλοποιήσει την αδειοδότηση επιχειρήσεων (σε στενή συνεργασία με την Παγκόσμια Τράπεζα). Να νομοθετήσει την συμπερίληψη όλων των εκπτώσεων στα τιμολόγια του λιανικού εμπορίου (έτσι ώστε να περιορίσει την ολιγοπωλιακή δύναμη των

5 σούπερ μάρκετ έναντι των τοπικών προμηθευτών). Να ενισχύσει την Επιτροπή Ανταγωνισμού και να την εξοπλίσει με δικό της προϋπολογισμό και δυνατότητα άντλησης εσόδων. Για την αγορά εργασίας μας. Πρόσφατοι υπολογισμοί αναβιβάζουν στο ένα τρίτο της συνολικής μισθωτής εργασίας την κατηγορία της αδήλωτης εργασίας. Εάν κανείς προσθέσει σε αυτό το νούμερο το γεγονός ότι λιγότεροι από 10% των ανέργων εργαζομένων λαμβάνουν κάποτε οποιοδήποτε επίδομα ανεργίας είναι φανερό πως η ελληνική αγοράς εργασίας είναι πιο απελευθερωμένη από τις περισσότερες άλλες ευρωπαϊκές αγορές εργασίας. Επιπλέον περιορισμοί της προστασίας των εργαζομένων δεν θα έχει καμία θετική επίπτωση στους εργαζόμενους υψηλής ποιότητας, οι οποίοι είναι σίγουρο πως θα υποστούν βλάβη αναγκασμένοι να ανταγωνίζονται απέναντι σε ανταγωνιστές που προσλαμβάνουν αδήλωτη εργασία. Με λίγα λόγια, η αγορά εργασίας χρειάζεται ρύθμιση για να επισημοποιήσει το αδήλωτο εργατικό δυναμικό με θετικές εξωτερικές συνέπειες για τους συνταξιοδοτικούς πόρους και τα έσοδα του κράτους. Γι αυτό το λόγο οι περισσότεροι εργοδοτικές οργανώσεις στην Ελλάδα είναι υπέρ μίας νέας νομοθεσίας συλλογικών διαπραγματεύσεων και υψηλότερων κατώτερων μισθών. Γι αυτό το σκοπό η κυβέρνηση έχει ήδη ξεκινήσει ένα γόνιμο διάλογο με το Διεθνές Γραφείο Εργασίας (ΙLO) για να διαμορφώσουν την κατάλληλη νομοθεσία. Σχετικά με το συνταξιοδοτικό σύστημα: Όταν το κούρεμα του 2012 (PSI) ολοκληρώθηκε τα ασφαλιστικά ταμεία έχασαν 26 δισ. ευρώ. Έχασαν επίσης το ένα τρίτο των εισφορών εξαιτίας της κατάρρευσης της δηλωμένης μισθωτής απασχόλησης. Λίγο αργότερα, οι συντάξεις περικόπηκαν έως και 44% στον ιδιωτικό τομέα και έως 48% στο δημόσιο τομέα. Σαν συνέπεια ο μέσος συνταξιούχος στην Ελλάδα απέχει μόλις ένα ευρώ από το επίσημο όριο της φτώχειας που ορίζεται από το 60% του μέσου εισοδήματος. Είναι προφανές ότι μόνο η επιστροφή σε μια ανάπτυξη με πλούσια προσφορά εργασίας μπορεί να καταστήσει βιώσιμο πάλι το συνταξιοδοτικό σύστημα και κάθε προσπάθεια να κοπούν οι συντάξεις τώρα για να υπάρξει ισοσκελισμός στα λογιστικά τους βιβλία θα οδηγήσει σε περαιτέρω φτωχοποίηση και σε άλλον ένα κύκλο του αποπληθωρισμού χρέους. Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μην μεταρρυθμίσουμε το σύστημα ενώ αναμένουμε την επιστροφή στην ανάπτυξη. Πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Ενοποίηση των μικρότερων ταμείων. Ανάπτυξη:

6 Μπορεί κανείς να φανταστεί την Ελλάδα να ανακάμπτει δυναμικά σας αποτέλεσμα αυτών των μέτρων; Απολύτως! Σε έναν κόσμο πολύ χαμηλών αποδόσεων η Ελλάδα θα ειδωθεί ως μια ιδανική ευκαιρία για επενδύσεις, προκαλώντας μια σταθερή ροή ξένων άμεσων επενδύσεων. Καθώς οι υπερβολικά αρνητικές προσδοκίες μετατρέπονται σε θετικές, το πρόβλημα θα είναι να συγκρατήσουμε τον «παράλογο ενθουσιασμό». Ο κίνδυνος τότε θα είναι να επαναληφθεί η εισβολή κεφαλαίων της προ του 2008 εποχής που οδήγησε σε μία ανάπτυξη κερδοσκοπίας χρηματοδοτούμενης από χρέη. Για να βεβαιώσουμε αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά τα πράγματα, η Ελλάδα Θα χρειαστεί να μεταρρυθμίσει την κοινωνική της οικονομία καθώς και το πολιτικό της σύστημα. Η δημιουργία μια νέα αναπτυξιακής φούσκας δεν είναι το πρότυπο ανάπτυξης της δικής μας κυβέρνησης. Μεταρρυθμίσεις δημοκρατικής διακυβέρνησης Κατά την περίοδο της ελληνικής χρεοτροφοδοτούμενης ανάπτυξης οι κεφαλαιακές ροές κατευθύνονταν από τις εμπορικές τράπεζες σε μια φρενίτιδα καταναλωτισμού και από το κράτος σε ένα όργιο παράνομων προμηθειών και γενικευμένης σπατάλης. Αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά. Η νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα θα ηγηθεί στη στόχευση σπάνιων ντόπιων πρώτων υλών σε επιλεγμένες παραγωγικές επενδύσεις από νέες επιχειρήσεις, εταιρίες πληροφορικής που κάνουν χρήση τοπικού εγχώριου ανθρώπινου κεφαλαίου, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον τομέα των οργανικών αγροτικών προϊόντων, εξαγωγικά προσανατολισμένες φαρμακευτικές εταιρίες, μέσα προσέλκυσης της διεθνούς βιομηχανίας κινηματογράφου σε ελληνικές τοποθεσίες, εκπαιδευτικά προγράμματα που αξιοποιούν την ελληνική πνευματική παραγωγή και τις ασύγκριτες ιστορικά μνημεία κτλ. Στο μεταξύ, οι ελεγκτικές αρχές θα επιβλέπουν με προσοχή τις πρακτικές εμπορικού δανεισμού ενώ ένα φρένο χρέους θα αποτρέπει την κυβέρνησή μας να ενδίδει στις παλιές κακές συνήθειες, διασφαλίζοντας ότι το κράτος μας δεν πρόκειται να διολισθήσει πάλι σε πρωτογενή ελλείμματα. Τα καρτέλ, οι μη ανταγωνιστικές πρακτικές τιμολόγησης, τα χωρίς λόγο κλειστά επαγγέλματα και η γραφειοκρατία η οποία παραδοσιακά είχε καταστήσει το κράτος σε υπ αριθμόν ένα δημόσιο κίνδυνο, θα ανακαλύψουν σύντομα ότι η κυβέρνησή μας είναι ο χειρότερος εχθρός τους.

7 Βασικά σημεία ενός νέου συμβολαίου μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης Το πακέτο μεταρρυθμιστικών μέτρων που θα συμφωνηθούν μπορεί να περιλαμβάνει (μεταξύ άλλων) τα ακόλουθα: α. Μία συμφωνία για τα δημοσιονομικά β. Ιδιωτικοποιήσεις γ. ΦΠΑ με δύο συντελεστές. Ένας χαμηλός για τρόφιμα, φάρμακα και βιβλία και ένας πιο υψηλός για όλα τα άλλα. δ. Αυτοδιοίκητη, Ανεξάρτητη Υπηρεσία Τελών και Φόρων (IRS) ε. Περιορισμός των πρόωρων συντάξεων, ενοποίηση Ταμείων 1. Το μετά τον Ιούνιο Αναπτυξιακό Συμβόλαιο της Ελλάδας θα περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων: α. Ένα επενδυτικό πακέτο από την EIB - σε συνδυασμό με την ίδρυση αναπτυξιακής τράπεζας με εχέγγυα τις μετοχές που θα κρατήσει το κράτος από τις ιδιωτικοποιήσεις. β. Ανταλλαγή των ομολόγων SMP της ΕΚΤ, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ποσοτική χαλάρωση. γ. Αναδιάρθρωση αρχικού διακρατικού δανείου δ. Εξομάλυνση και επέκταση στο μέλλον των πρώτων αποπληρωμών του EFSF δανείου, ώστε να μειωθούν οι χρηματοδοτικές ανάγκες στις αρχές της δεκαετίας του 20 ε. Ευρεία, διαχρονική χρηματοδότηση του προγράμματος καταπολέμησης της ανθρωπιστικής κρίσης.

8 ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ Ας φανταστούμε για μια στιγμή τις επιπτώσεις ανακοίνωσης μιας τέτοιας συμφωνίας για το χρηματοοικονομικό, δημοσιονομικό και ασφαλιστικό οικοσύστημα της Ελλάδας: Με τις μετοχές των τραπεζών να εκτοξεύονται στα ουράνια οι απώλειες του κράτους μας από την ανακεφαλαιοποίηση θα εξουδετερωθούν καθώς η συμμετοχή του σε αυτές θα υπερτιμάται και τα ασφαλιστικά ταμεία θα ξαναβγούν στις αγορές από τα μερίσματα της Αναπτυξιακής Τράπεζας και τις εισφορές των πρόσφατα νομιμοποιημένων και απασχολούμενων εργαζομένων. Ξαφνικά η κοινωνία που ήταν καθηλωμένη στον αποπληθωρισμό χρέους και παρέμενε μη μεταρρυθμίσιμη από μια ατζέντα μεταρρυθμίσεων που είχε απορρίψει η πλειοψηφία, θα αρχίσει να διορθώνεται έτοιμη να υιοθετήσει σαν δικές της τις μεταρρυθμίσεις που όλοι προσπαθούμε να συμφωνήσουμε, Έτσι, το ερώτημά μου είναι το εξής: Τι πιστεύετε κυρίες και κύριοι προς το συμφέρον της Ευρώπης; Τι θα βοηθούσε την Ευρώπη να ενοποιηθεί στο μέλλον; Μια ελληνική και ευρωπαϊκή αποτυχία στην εφαρμογή αυτού του προγράμματος που θα οδηγούσε όλους μας σε μια διστοπική αχαρτογράφητη περιοχή; Ή η επιτυχής εφαρμογή του προγράμματός μας; Το αφήνω σε σας να αποφασίσετε. Από την πλευρά μου, θα τελειώσω με αυτό που θεωρώ το τρίπτυχο των επικίνδυνων μύθων που βάζουν την Ευρωζώνη και την Ελλάδα σε τεράστιο κίνδυνο. 1. Μια ελληνική έξοδος από την Ευρωζώνη θα μπορούσε να είναι καλή για την Ευρωζώνη, αλλά και για την Ελλάδα. 2. Η Ελλάδα δεν έχει αρκετά στη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών και επιμένει να υποχρεώνει τις άλλες χώρες, μερικές από αυτές φτωχότερες από την ίδια, να πληρώνουν για τη σπατάλη της. 3. Η νέα ελληνική κυβέρνηση δεν έχει διαπραγματευτεί με καλή πίστη, δεν έχει θέσει σοβαρές προτάσεις στου θεσμούς και δεν έχει αξιόπιστο σχέδιο να βοηθήσει την ελληνική οικονομία να σταθεί στα πόδια της μέσα στην Ευρωζώνη. Τίποτε από τα παραπάνω δεν είναι σωστό. 1. Μια ελληνική αποτυχία ακόμα και στην αρχή είναι ελεγχόμενη από μια ενεργητική ΕΚΤ, θα αφήσει την Ευρωζώνη να μοιάζει με το Κανόνα Χρυσού του μεσοπολέμου: Ένα καθεστώς σκληρού νομίσματος και σταθερής ισοτιμίας το οποίο απορρίπτει οικονομίες που επιβαρύνονται με την μεγαλύτερη υποχρέωση προσαρμογής. Από τη στιγμή που η

9 συνειδητοποίηση αυτού του πράγματος κατακλύσει τις καρδιές και το νου μας, θα είναι μόνο θέμα χρόνου προτού η Ευρωζώνη κατακερματιστεί με τεράστιο κόστος για κάθε ευρωπαϊκό έθνος. Όσο για την Ελλάδα μια επιβολή εξόδου θα οδηγήσει στη φτωχοποίηση ενός ακόμη εκατομμυρίου Ελλήνων- λες και η σημερινή κρίση φτώχειας δεν είναι αρκετή! 2. Η ιδέα ότι η Ελλάδα δεν έχει κάνει αρκετά για να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά της είναι ανοησία. Όπως είδαμε καμία οικονομία δεν έχει σταθεροποιηθεί περισσότερο σε συνθήκες ειρήνης στους τρεις τελευταίους αιώνες. Επιπλέον, η Ελλάδα έχει ένα πρωτογενές πλεόνασμα και η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει δεσμευτεί σε ένα φρένο ελλείμματος που ια διασφαλίσει ότι δεν πρόκειται να διολισθήσει σε πρωτογενές έλλειμμα. Έτσι ο ισχυρισμός ότι το ελληνικό κράτος απαιτεί δάνεια για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις είναι απλούστατα λανθασμένος. 3. Η ελληνική κυβέρνηση επιμένει, τουλάχιστον από την συμφωνία του Eurogroup της 20 ης Φεβρουαρίου 2015, στην άμεση εφαρμογή ενός αριθμού σημαντικών μεταρρυθμίσεων. Με χαρά βεβαιώνω ότι έχει συντελεστεί μεγάλη πρόοδος εδώ στις Βρυξέλλες σε αυτό τον τομέα. Τελικά, το πρόγραμμα που είχατε την καλοσύνη να μου δώσετε την ευκαιρία να σας παρουσιάσω σήμερα θέτει επί τάπητος ένα επενδυτικά προσανατολισμένο σχέδιο ανάκαμψης που βασίζεται σε πολύ-επίπεδες κοινωνικο-οικονομικές μεταρρυθμίσεις που προωθούν την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την κοινή ευημερία και την ιδέα ότι η δημοκρατία μπορεί να μετατρέψει ένα φαύλο κύκλο σε ενάρετο. Το 2010 η αποτυχίες μας κόστισαν αρκετά στην Ευρώπη. Αν επιτύχουμε μαζί σε αυτό το πρόγραμμα, μια διαφορετική διαδικασία μπορεί να ξεδιπλωθεί με την Ελλάδα να είναι ο αγγελιοφόρος καλών πραγμάτων που θα συμβούν σε όλη την Ευρώπη.