Στολίσου γίνε όµορφη της Αφροδίτης κόρη στον ουρανό ένα αγόρι, θέλει ν ανεβεί. Κώστας Βίρβος

Transcript

1

2 Μιχάλης Πιτένης Στολίσου γίνε όµορφη της Αφροδίτης κόρη στον ουρανό ένα αγόρι, θέλει ν ανεβεί. Κώστας Βίρβος (Απ το τραγούδι Η ΠΑΛΗΑ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ Μουσική: Απόστολου Καλδάρα) 2 ebooks4greeks.gr

3 Οι κόρες της Αφροδίτης 1 Πάντα ήθελε να γυρίζει πίσω. Ακολουθώντας την ίδια διαδροµή. Απ τα ίδια σοκάκια, µπροστά απ τις ίδιες ασπρισµένες αυλές. Αναζητώντας τα ίδια, γνώριµα, πρόσωπα, τους ίδιους ήχους, τις ίδιες µυρωδιές. Ελάχιστα έβρισκε απ αυτά που αναζητούσε. Τα σοκάκια, ασφαλτοστρωµένοι δρόµοι πια. Πεζοδρόµια, εκεί όπου κάποτε οι µεγάλες πέτρες έκαναν η µια παρέα στην άλλη, προσµένοντας την ώρα που θα ρχονταν οι κυράδες τους, να στρώσουν πάνω τους ένα χαλάκι και να καθίσουν, δίπλα, δίπλα για να στήσουν το χωρατά της γειτονιάς µέχρι αργά. Με τα χέρια τους να ρίχνουν ασταµάτητα βελονιές στα κεντήµατα τους ή πόντους στο πλεκτό τους και να συναγωνίζονται σ αντοχή τα στόµατα τους που δεν έβαζαν γλώσσα µέσα, τιτιβίζοντας ασταµάτητα και σχολιάζοντας όποιον περνούσε, αφού πρώτα τον χαιρετούσαν εγκάρδια. Κι οι αυλές Όσες είχαν αποµείνει, σφηνωµένες ανάµεσα στις νεόδµητες οµοιόµορφες πολυκατοικίες, έδειχναν ανήµπορες ν ανασάνουν, απογοητευµένες, ξέροντας πως δεν θ αργούσε η σειρά τους. Συνέχιζε όµως. Γύριζε πίσω, όποτε το µπορούσε, την ίδια περίπου ώρα. Λίγο πριν πέσει η νύχτα. Και ήταν όλοι και όλα εκεί. Τα σοκάκια, οι αυλές, οι νοικοκυραίοι. Οι ίδιες αυλές που σαν ζέσταινε ο καιρός έσφυζαν από ζωή µέχρι αργά το βράδυ και µε το πρώτο κρύο ερήµωναν καθώς οι ένοικοι τους αποτραβιόταν µέσα, δίπλα στη µεγάλη σόµπα της κουζίνας που χε πιάσει κιόλας δουλειά, προετοιµαζόµενη να αντιµετωπίσει έναν ακόµα βαρύ χειµώνα. Πρώτη τον υποδέχονταν η µεγάλη τσιµεντένια αλάνα, µόλις λίγα µέτρα πιο κάτω απ την κεντρική πλατεία, µε τα µεγάλα µανάβικα ολόγυρα της, µε το καφενεδάκι, το ραφτάδικο, το κατάστηµα οικοδοµικών υλικών και το περίπτερο, βαµµένο στο χρώµα της ώχρας, φυτεµένα ανάµεσα τους. Εκεί, όπου κάθε εποχή του χρόνου είχε τα χρώµατα και τα αρώµατα απ τα φρέσκα φρούτα που στοιβάζονταν στα τελάρα. Στεκόταν λίγο. Μέχρι να ξαναγυρίσει η πόλη στα παλιά της όρια. ύο, τρεις ανάσες και ύστερα χωνόταν στα στενά, ανάµεσα απ τα τελευταία σπίτια, που αν και άτακτα δοµηµένα, χωρίς να υπακούουν σε κάποιο σχέδιο ή να στοιχίζονται πίσω από ξεκάθαρες οικοδοµικές γραµµές, αποτελούσαν το νοτιότερο σύνορο της πόλης. Τα πόδια του πατούσαν και πάλι το χώµα και όλος αυτός ο παλιός κόσµος ξαναζούσε µπροστά του. Οι πόρτες άνοιγαν και µέσα απ τις χαµηλές µονοκατοικίες ξεπρόβαλαν όλοι αυτοί που γνώριζε από παιδί. Άπλωναν το χέρι, ήθελαν να τον αγγίξουν, να του µιλήσουν. Να τον προσκαλέσουν για λίγο στην αυλή τους για να του προσφέρουν ένα ποτήρι νερό να ξεδιψάσει. ε σταµατούσε όµως πουθενά. Τάχυνε το 3

4 Μιχάλης Πιτένης βήµα του αφήνοντας πίσω του να σέρνεται σα φίδι που τον ακολουθούσε κατά πόδας, ο ψίθυρος τους. «Πάει στης Αναστασίας», «Είναι ώρα. Ναι, εκεί πάει». Έφτανε µα προσπερνούσε το Σπίτι της Αναστασίας χωρίς να γυρίσει το κεφάλι να ρίξει έστω και µια µατιά. Ήξερε όµως πως βρισκόταν ακριβώς κάτω απ το µεσαίο παράθυρο της δεξιάς του πλευράς. Αναγνώριζε το σηµάδι πάνω στο δρόµο. Κι ας ήταν ελάχιστο πια το φως. Κι ας είχε φαρδύνει ο δρόµος. Κι ας είχε ασφαλτοστρωθεί. Ήταν σίγουρος πως, όποτε κι αν γυρνούσε, θα έβρισκε τα σηµάδια που είχε βάλει. Η τεράστια πέτρα που δέσποζε µπροστά στο µικρό σπίτι, ο έσχατος βιγλάτορας της πόλης, διαγωνίως απέναντι απ της Αναστασίας, ήταν το όριο της διαδροµής. Μια στροφή πια αριστερά και τα πόδια του κλωτσούσαν τα χαλικάκια της αλάνας που ήταν στρωµένη µπροστά του. Ένα κακοτράχαλο χαλί, το πρόχειρο γηπεδάκι τους για µια δεκαετία και πλέον, που θαρρείς πως σκόπιµα το είχαν βάλει εκεί για να αποθυµούν αµέσως, όσοι έβγαιναν απ της Αναστασίας, το καλογυαλισµένο παρκέ του διαδρόµου και των δωµατίων της. Στη µέση της αλάνας, ακίνητος πια, ανασήκωνε το κεφάλι και άναβε τσιγάρο προσµένοντας ν ανάψουν τα φώτα και να ξεχυθεί η λάµψη τους απ τα µεγάλα παράθυρα του σπιτιού. εν άναβαν όµως, εδώ και χρόνια, όσα τσιγάρα κι αν είχε σβήσει πατώντας τα νευρικά µε το δεξί του πόδι στο χώµα. Κι όµως, η ώρα, ο χώρος, ήταν όλα ίδια. Έλειπε όµως το σηµαντικότερο. Η ψυχή του ίδιου του σπιτιού. Έλειπε η Αναστασία, είχαν φύγει πια η Έφη, η Μπέµπα, η Μπέτυ, η Βενετία, η Γαλάτεια, η Μίνα Οι κόρες της Αφροδίτης δεν έµεναν πια εδώ. Τα βλέµµατα τους δεν ήταν πια πίσω απ τα παράθυρα να ανιχνεύουν το σκοτάδι, µέχρι να δουν την αλάνα να γεµίζει από καύτρες τσιγάρων, που λαµπύριζαν σαν µικρά αστεράκια. Αυτά τα αστεράκια που σε λίγο έσβηναν, το ένα µετά το άλλο, στο χώµα της αλάνας και οι σκιές που τα κρατούσαν γλιστρούσαν αθόρυβα ανάµεσα απ τη µισάνοιχτη σιδερένια αυλόπορτα του σπιτιού, για να πάρουν τη µορφή άντρα, κάθε ηλικίας, µόλις έφταναν στα φωτισµένα µαρµάρινα σκαλοπάτια, µπροστά απ τη µεγάλη ξύλινη εξώπορτα του. Εκείνο το κυριακάτικο απόβραδο, ήξερε πως έκανε τη διαδροµή για τελευταία φορά. Οι µπουλντόζες είχαν πάρει ήδη θέση και θ άρχιζαν τη δουλειά τους, νωρίς το πρωί. εν ήξερε αν λυπόταν πραγµατικά. Μπορεί να νιωθε και ανακούφιση. Γιατί αν το Σπίτι της Αναστασίας φάνταζε ένας µεγάλος επιβλητικός όγκος µέσα στη νύχτα, τη µέρα ήταν σκέτη απογοήτευση. Με γκρεµισµένη τη µεγάλη του αυλόπορτα, λεηλατηµένο εδώ και πολύ καιρό απ την πιτσιρικαρία της γειτονιάς, µε σπασµένα τα περισσότερα 4

5 Οι κόρες της Αφροδίτης παράθυρα του, τις πόρτες που του χαν αποµείνει να κρέµονται περίλυπες απ τους µεντεσέδες τους και διαλυµένα τα πιο πολλά απ τα κεραµίδια του, θαρρείς και παρακαλούσε να το γκρεµίσουν, µη αντέχοντας κι αυτό άλλο τη µιζέρια του και τη σηµερινή του κατάντια. Το µόνο που κρατούσε κάπως ακόµα, ήταν το απαλό ροζ χρώµα των τοίχων του. Φτάνοντας δεν είχε πια νόηµα ν ανάψει τσιγάρο µπροστά στην γκρεµισµένη του αυλόπορτα. Προτίµησε να παραγγείλει ένα ποτό, στο καφενείο που είχε ανοίξει στην απέναντι άκρη της αλάνας και να καθίσει στο µοναδικό τραπεζάκι που ήταν άδειο. ύο θαµώνες που καθόταν στο διπλανό τραπεζάκι, του ριξαν µια µατιά και ύστερα συνέχισαν την κουβέντα τους. εν πρόλαβε να πιει µια γουλιά όταν ο κύριος Ντίνου, ήρθε και στάθηκε µπροστά του. - Πώς απ δω Γιωργάκη; Έκανε να σηκωθεί, ασυναίσθητα, µα αµέσως θυµήθηκε πως δεν υπήρχε πια κανένας λόγος. Όπως δεν υπήρχε λόγος να κρύψει και το τσιγάρο που ετοιµαζόταν ν ανάψει. Είχαν περάσει κοντά δώδεκα χρόνια από τότε που ο κ. Ντίνου έπαψε ως Γυµνασιάρχης να τον τροµάζει. Του χαµογέλασε και τον προσκάλεσε µε µια χειρονοµία να κάτσει στην άδεια καρέκλα. - Όλα καλά κύριε Ντίνου; - Καλά, παιδί µου. Καλά Καιρό έχω να σε δω Ο Γιώργος βάζοντας το τσιγάρο του στα χείλη, τράβηξε απ την τσέπη του το πακέτο και το έτεινε προς τον παλιό του Γυµνασιάρχη. Απέρριψε την προσφορά µε µια νευρική κίνηση του χεριού του. εν είχε αλλάξει καθόλου. Ο ίδιος σκατάς ήταν. Άφησε το πακέτο επιδεικτικά πάνω στο τραπέζι και κάρφωσε το βλέµµα του στα µάτια του Γυµνασιάρχη. - Τι σας ενοχλεί περισσότερο; Το τσιγάρο, ή το πακέτο; Ο άλλος σάστισε. Άρχισε να κοιτάει µια το Γιώργο και µια το πακέτο, µε τη φωτογραφία της Μέριλυν Μονρόε. - Σαντέ άφιλτρα. Αυτά ήταν τα τσιγάρα που κάπνιζαν κ. Ντίνου, είπε φωναχτά και µε µια κίνηση του κεφαλιού του έδειξε προς το Σπίτι. - Ποιες; Τραύλισε ο Γυµνασιάρχης, µη ξέροντας πως ν αντιδράσει. - Οι κοπέλες Οι κοπέλες της Αναστασίας. Γι αυτό ήρθατε εδώ; Για να δείτε να το γκρεµίζουν; Ο Γυµνασιάρχης δεν άντεξε άλλο. Πετάχτηκε σαν ελατήριο και πριν φύγει, θυµήθηκε το παλιό αυστηρό του στυλ. - ραγώγια. Ο ίδιος αλήτης ήσουνα πάντα. Παλιά πίστευα πως παρασύρθηκες µέσα σ αυτό το σπίτι και έχασες την αθωότητα σου. Τώρα είµαι σίγουρος, πως δεν την είχες ποτέ 5

6 Μιχάλης Πιτένης Χωρίς να πει άλλη κουβέντα του γύρισε την πλάτη και άρχισε ν αποµακρύνεται. Σκέφτηκε να σηκωθεί και να τον βρίσει. Να πιάσει όσα χαλίκια µπορούσε και να τον σηµαδέψει. Μα για ποιο λόγο; Μήπως θα µπορούσε έτσι να καταλάβει; - Υποκριτή. Σηκώθηκε όρθιος και το φώναξε δυνατά, µ όλη τη δύναµη της ψυχής του. - Υποκριτή. Την αθωότητα µου, ε; Ξανακάθισε. - Ας είναι καλά που µου την ποτίσαν εκεί µέσα και δε µαράθηκε. Ας είναι καλά Γέλασε δυνατά, τροµάζοντας τους άλλους πελάτες του καφενείου που τον κοίταξαν απορηµένοι. Σήκωσε το ποτήρι και τους ευχήθηκε στην υγεία τους. Άραγε αυτοί θα καταλάβαιναν; Ίσως Αν είχαν περάσει έστω και µια φορά απ της Αναστασίας. Απ της κάθε Αναστασίας Όπως θα καταλάβαιναν πολύ καλά όλοι αυτοί που ένιωσαν την καρδιά τους να βροντάει µες τα στήθια τους, καθώς ερχόταν η ώρα να διαβούν τη µεγάλη αυλόπορτα του Σπιτιού, που πέρασαν λίγες ή περισσότερες ώρες στις κρεβατοκάµαρες του, που γλέντησαν στη σάλα του. Που µπήκαν αγόρια λουσµένα στον ιδρώτα τους απ το φόβο και έφυγαν άνδρες που πάνω στο κορµί τους κυλούσε πια το άρωµα της µαλακής και τρυφερής γυναικείας σάρκας που κράτησαν, έστω και για λίγο στην αγκαλιά τους Χαµένη αθωότητα Αηδίες. Αθώοι γίνηκαν πραγµατικά, όταν επιτέλους µπήκαν και εξαγνίστηκαν στα χέρια των κοριτσιών της Αναστασίας που τραβώντας τους τρυφερά απ το χέρι τους οδήγησαν στις κρεβατοκάµαρες τους και µε το άγγιγµα τους άρχισαν σιγά, σιγά να απελευθερώνουν τον ανδρισµό που έκρυβαν µέσα τους οδηγώντας τους, µια και καλή, απ τις ενοχές που ένιωθαν για τις ίδιες τις επιθυµίες τους, στην αθωότητα των πράξεων τους. Σηκώθηκε. Ο κ. Ντίνου δε φαινόταν πουθενά. Είχε καταφέρει επιτέλους να τον διώξει για πάντα; εν ησύχασε. Το βλέµµα του εστίασε στην απέναντι γωνία. Να ταν κρυµµένος εκεί από πίσω; Να παραφυλούσε, στριµωγµένος στον τοίχο µαζί µε τον κύριο ιοικητή της ασφάλειας; Έκανε ότι θα κινηθεί προς τα εκεί, δήθεν για να τους τροµάξει. Να τους κάνει να το βάλουν στα πόδια. Μετάνιωσε και ξανάκατσε. «Καλύτερα έτσι», σκέφτηκε, νιώθοντας επιτέλους ένα βάρος να φεύγει από µέσα του. «Ας µείνουν εκεί. Κρυµµένοι στο σκοτάδι. Να παραφυλάνε. Να ναι τόσο κοντά στην οµορφιά της ζωής κι αυτοί απλώς να την κατασκοπεύουν». 6

7 Οι κόρες της Αφροδίτης Τους συµπόνεσε. Και τον κ. Γυµνασιάρχη και τον κ. ιοικητή. εν τους µισούσε πια. Τους λυπόταν. Ίσως και να µην τους είχε µισήσει ποτέ. Απλώς κάποιες φορές, θα θελε να τους εµπνεύσει, έστω για µια φορά, τον ίδιο φόβο που ενέπνεαν σε κείνον. Μόνο µια φορά. Αλλά και τι θα κέρδιζε «Η φωτιά καίει πάντα εκεί που πέφτει», θυµόταν πολλές φορές τα λόγια της µάνας του κι έβγαζε απ το µυαλό του αυτή την επιθυµία. Στο κάτω, κάτω µπορεί και να τους το χρωστούσε και χάρη. Αν δεν του είχαν µάθει πως είναι να φοβάσαι, ίσως να µη χαιρόταν τόσο που πάντα έφτανε εκεί όπου τον οδηγούσαν οι επιθυµίες του, αφού πρώτα είχε νικήσει και προσπεράσει όλους τους φόβους του. 7

8 Μιχάλης Πιτένης 2 Σκοτείνιασε. Οι φωνές άρχισαν να κοπάζουν µέχρι που τις κατάπιε η νύχτα. Τα πάντα ήταν πια ήρεµα γύρω του. Τα φώτα στις γύρω πολυκατοικίες χαµήλωσαν µέχρι που χάθηκαν µαζί τους. Οι παλιές µονοκατοικίες ξαναβρήκαν τη θέση τους. Όσοι απ τους νοικοκυραίους τους είχαν αποµείνει ακόµα στις αυλές τους, άρχισαν να µαζεύουν σιγά, σιγά τις καρέκλες τους και να τραβιούνται µέσα. Σε µερικά λεπτά δεν υπήρχε ψυχή. Το Σπίτι ζωντάνεψε. Τα φώτα του άναψαν όλα µαζί και τα κλειστά του παράθυρα δεν κατάφεραν να συγκρατήσουν τη µουσική που έφτανε πια µέχρι τ αυτιά του. Τα µάτια του, συνηθισµένα πια στο σκοτάδι, οδήγησαν τα βήµατα του µέχρι το δεξί µαντρότοιχο. Στο σηµείο ακριβώς όπου ένα σκάψιµο στον τοίχο του έδινε το πάτηµα που ζητούσε για να βρεθεί πάνω. Πατώντας στις µύτες απέφυγε τις σιδερένιες λόγχες που ήταν σπαρµένες παντού και τεντώνοντας το κορµί του άπλωσε τα χέρια του προς τα κλαδιά της κερασιάς, που ήταν φυτεµένη ακριβώς ανάµεσα στο µαντρότοιχο και τον τοίχο του Σπιτιού, αναζητώντας το κατάλληλο. Το βρήκε και σκαρφάλωσε πάνω του. Το κλαδί που θα τον οδηγούσε µέχρι το παράθυρο ήταν πάντα εκεί. Γεµάτο φύλλα και καρπούς. Ταλαντεύτηκε για λίγο, ανήσυχος. Θα κρατούσε το βάρος του; Έπρεπε να πάρει το ρίσκο. Γλίστρησε πάνω στο κλαδί και εκείνο χωρίς καµιά δυσκολία, δέχτηκε το βάρος του σώµατος του 13χρονου Γιωργάκη και λύγισε, όπως πάντα και όσο ακριβώς χρειαζόταν, φέρνοντας τον ακριβώς απέναντι απ το φωτισµένο µεσαίο παράθυρο. Η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή, τόσο που πίστευε πως θα έβγαινε απ το στόµα του. Τα µάτια του όµως καρφώθηκαν στο παράθυρο και το δεξί του χέρι ακούµπησε στο περβάζι του. Τώρα πια άκουγε καθαρά τον ήχο της µουσικής. Το πικ- απ έπαιζε στη διαπασών. Στη σάλα που φαινόταν αχνά στο βάθος, ο χορός είχε ανάψει για τα καλά. Αγνόησε τις ανδρικές παρουσίες και προσπάθησε να την εντοπίσει αναζητώντας τα µεγάλα κόκκινα τριαντάφυλλα που στόλιζαν την κίτρινη ρόµπα της. Πολλές και διαφορετικές ρόµπες πέρασαν δύο και τρεις φορές µπροστά απ τα µάτια του. Όχι όµως κι εκείνη. Άρχισε ν ανησυχεί. Να χε πιάσει κιόλας δουλειά; Μήπως ήταν στις µέρες της και βρισκόταν κλεισµένη στην κουζίνα; εν θα έπαιρνε απάντηση. Η µαντάµ Αναστασία στήθηκε ανάµεσα στο παράθυρο και τη σάλα κλείνοντας του εντελώς το οπτικό πεδίο. Τρόµαξε. Παραλίγο να πέσει αλλά σφίχτηκε γερά πάνω στο κλαδί και έµεινε εκεί να αιωρείται Τα µηχανήµατα του εργολάβου άναψαν τις µηχανές τους. ύο τρεις εργάτες αποµάκρυναν τα πιτσιρίκια που είχαν µαζευτεί απ όλη τη 8

9 Οι κόρες της Αφροδίτης γειτονιά για να παρακολουθήσουν το γκρέµισµα του Σπιτιού. Ο εργολάβος, έριξε µια µατιά ολόγυρα του και ύστερα έδωσε το σύνθηµα φωνάζοντας δυνατά: - Άντε παιδιά. Μέχρι το βράδυ πρέπει να το έχουµε ρίξει. Ο Γιώργος ένιωσε να του κόβονται τα πόδια ξέροντας πως δεν ήταν απ την αϋπνία, ούτε απ την κούραση καθώς είχε περάσει όλη τη νύχτα κόβοντας βόλτες γύρω απ το Σπίτι. Το µόνο που σκέφτηκε ήταν να ανάψει ένα τσιγάρο αλλά το πακέτο του είχε αδειάσει. Άρχισε να ψαχουλεύει τις τσέπες του µπας και είχε κάποιο πακέτο ξεχασµένο. Μάταιος κόπος. Περίπτερο υπήρχε στα εκατόν πενήντα µέτρα αλλά δεν σκέφτηκε καν να φύγει έστω και για λίγο. Το πακέτο που απλώθηκε µπροστά του, δεν το πρόσεξε καν. Το βλέµµα του αµέσως εστίασε στο ροζιασµένο χέρι που το κρατούσε και κυρίως το µεγάλο µονόπετρο δαχτυλίδι µε την κόκκινη πέτρα που στόλιζε το µεσαίο δάχτυλο. Άπλωσε µε µεγάλη προσοχή τα χέρια του και αφού δίστασε για λίγο, πήρε το χέρι ανάµεσα στα δικά του. Όσο πιο απαλά µπορούσε, σαν να φοβόταν µη σπάσει. Ύστερα, έστρεψε το κορµί του προς το µέρος της αργά, αργά σαν να ακολουθούσε ένα ιδιότυπο τελετουργικό. Ο ήλιος ήταν κόντρα στα µάτια του και δεν ήταν σίγουρος αν έβλεπε σωστά. εν είχε αλλάξει καθόλου. Ούτε µια ρυτίδα δε σκίαζε το όµορφο πρόσωπο της και το άσπρο δέρµα της έδειχνε τρυφερό όπως πάντα. Το πρόσωπο της έλαµπε και ένα πλατύ χαµόγελο το στόλιζε. Άπλωσε το αριστερό της χέρι και άγγιξε απαλά το µάγουλο του. Ναι, ήταν το ίδιο χάδι. Ήταν η ίδια αίσθηση. Συγκλονίστηκε. Ήταν έτοιµος να ορµήξει πάνω της, να την πάρει στην αγκαλιά του. Να χώσει το πρόσωπο του ανάµεσα στα µακριά της µαλλιά. Πρόλαβε και τον συγκράτησε για µια ακόµα φορά. - Γιωργάκη. Μεγάλωσες. εν άλλαξες όµως Ήταν έτοιµος να πει το ίδιο, αλλά τα µάτια του που είχαν συνηθίσει πια τον ήλιο διέκριναν τις βαθιές ρυτίδες στο πρόσωπο και το λαιµό της. Μόνο τα µάτια της δεν µπορούσε να δει καθώς τα προστάτευαν µεγάλα µαύρα γυαλιά. Ξεροκατάπιε ανήµπορος να αρθρώσει λέξη. - ε µε κατάλαβες - Κυρία Έφη. Σας γνώρισα αµέσως - Αλλά τρόµαξες - Όχι. Είστε πάντα το ίδιο ωραία, το ίδιο Έβαλε το δείκτη του δεξιού της χεριού στα χείλη της κάνοντας τον να σωπάσει. - Γιωργάκη. Γλυκό µου αγόρι 9

10 Μιχάλης Πιτένης εν ολοκλήρωσε τη φράση της, καθώς ένα απ τα εργολαβικά µηχανήµατα δίνοντας ένα καίριο χτύπηµα στο Σπίτι, το χώρισε στη µέση. Χωρίς να µιλήσει, µε ασταθή βήµατα, άρχισε ν αποµακρύνεται, µε σκυµµένο το κεφάλι. Έτρεξε από πίσω της και την πρόλαβε. Σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε περιµένοντας την κουβέντα του. Άπλωσε το χέρι και της πρόσφερε το πακέτο µε τα τσιγάρα της. - Μένω εδώ πιο κάτω. Θάρθεις να σου φτιάξω έναν καφέ; Την ακολούθησε χωρίς να πει λέξη. Μόνο χαµογελούσε. Το µικρό ισόγειο διαµέρισµα, ένα δωµάτιο, ένα κουζινάκι κι ένα µικρό χωλ, ήταν κατακλυσµένο από κάθε λογής πράγµατα. Ξεχώρισε τις στοίβες τα βιβλία που ήταν παντού. - Είναι µικρό, αλλά ό,τι πρέπει για µένα Έσκυψε και πήρε ένα βιβλίο απ την κορυφή µιας στοίβας. - Το θυµάσαι αυτό; Το πήρε στα χέρια του χωρίς να το ανοίξει. Ο ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΕ 80 ΗΜΕΡΕΣ, υπό του Ιουλίου Βερν. - Απ τα αγαπηµένα µου. Και σένα σου άρεσε, ε; - Μ άρεσε ο τρόπος που µου το διάβαζες Έβγαλε µε αργές κινήσεις το πανωφόρι της και προχώρησε στην κουζίνα. Οι ίδιες κινήσεις που τον µάγευαν πάντα. Την ακολούθησε µε τα µάτια ορθάνοιχτα. εν τα πήρε ούτε λεπτό από πάνω της. Το πέρασµα του χρόνου µπορεί να χε αλλοιώσει τη µορφή και το σώµα της, αλλά δεν είχε καταφέρει να σβήσει αυτή την αρµονία που χαν οι κινήσεις της. Έκλεισε τα µάτια του για µερικά δευτερόλεπτα και τα ξανάνοιξε. Όχι, δεν είχε χάσει τίποτα απ αυτά που την έκαναν να ξεχωρίζει. Τον µαγνήτιζε πάντα, όπως την πρώτη φορά που την αντίκρισε. Πλησίασε. Ποθούσε να την αγκαλιάσει. Στράφηκε προς το µέρος του. Άνοιξε πρώτη εκείνη τα χέρια της. - Έλα στην αγκαλιά µου. Τα χέρια της δεν έδεναν πια γύρω απ τους ώµους του. Το κεφάλι του δε χανόταν ανάµεσα στα στήθια της. - Μεγάλωσες πολύ. Με πέρασες Έκανε λίγο χώρο ανάµεσα τους, ίσα για να καταφέρει να του χαϊδέψει τα µαλλιά. - Το πρόσωπο σου δεν άλλαξε. Κοίταξε το δικό της. Θλίψη ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του. Του δειξε την καρέκλα δίπλα στο τραπέζι της κουζίνας και στράφηκε στον καφέ που χε αρχίσει να φουσκώνει. Τον σερβίρισε και κάθισε απέναντι του. Έστρεψε το βλέµµα του προς την ανοιχτή πόρτα του µοναδικού δωµατίου του διαµερίσµατος. Τα κάγκελα του σιδερένιου κρεβατιού κάτι του θύµισαν, όπως και το χαλάκι που στόλιζε τον τοίχο ακριβώς από πάνω του. 10

11 Οι κόρες της Αφροδίτης - Κάθε τι εδώ µέσα, είναι δώρο από κάποιο άνδρα, έσπασε τη σιωπή η κυρία Έφη ανάβοντας τσιγάρο. Να. Βλέπεις εκείνο το χαλάκι στον τοίχο, πάνω απ το κρεβάτι; Μου το φερε ένας οδηγός φορτηγού απ την Κωνσταντινούπολη. εν έχω παράπονο. Υπήρξαν πολλοί άνδρες στη ζωή µου που µε φρόντισαν Χωρίς να πει κουβέντα έσκυψε το κεφάλι και άρχισε να ρουφάει νευρικά τον καφέ του. Εκείνη χαµογέλασε και άπλωσε το χέρι της στα µαλλιά του. - Κανείς τους όµως δεν ήταν τόσο τρυφερός, όσο εσύ Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που χαθήκαµε; - εκάξι χρόνια. - εκάξι! Πολλά χρόνια, αλλά δεν µε ξέχασες Πήρε το χέρι της τρυφερά ανάµεσα στα δικά του. - Φοράτε πάντα το ίδιο άρωµα. Το δαχτυλίδι εν το θυµάµαι Γύρισε το κεφάλι της προς το παράθυρο. Η φωνή της άρχισε να τρέµει ελαφριά. - Είναι της Γαλάτειας. Τη θυµάσαι τη Γαλάτεια; Έγνεψε καταφατικά. - Τη θυµάσαι πόσο όµορφη ήταν Άτυχη όµως, άτυχη Εκείνη σε είχε δει πρώτη να σκαρφαλώνεις στην κερασιά. Αλλά δε σε µαρτύρησε Αλήθεια, τι λες θα την κάνουν την κερασιά; - Μάλλον θα την κόψουν - Θα την κόψουν, ε; Ήρθε η ώρα της φαίνεται - Ήρθε - Σε πονάει; - Πολύ. Μεγαλώσαµε µαζί. Με κράτησε τόσα βράδια - Τόσα βράδια Αλλά εκείνο το βράδυ σε πρόδωσε. Πριν τελειώσει την τελευταία της λέξη, πέρασε τα δάχτυλα του χεριού της ανάµεσα απ τα δικά του και τα σφιξε δυνατά. 11

12 Μιχάλης Πιτένης 3 Με το πρώτο σκοτάδι ο Γιωργάκης σκαρφάλωσε στο µαντρότοιχο. εν κρατιόταν άλλο. Τέντωσε το κορµί του προς την κερασιά και βρέθηκε στο κλαδί του. Εκείνο λύγισε απαλά κατεβάζοντας τον µέχρι το παράθυρο. εν είχε βολευτεί όµως καλά. Άρχισε να στριφογυρίζει το σώµα του για να βρει την κατάλληλη θέση αλλά το κλαδί αντέδρασε. Λύγισε περισσότερο απ κανονικό και µέχρι να το καταλάβει έφυγε στο κενό. Τα φύλλα που είχαν φτιάξει ένα παχύ µαλακό στρώµα γύρω απ τις ρίζες της κερασιάς, τον προστάτεψαν. ε χτύπησε αλλά απ την τροµάρα που πήρε είχε χάσει τον προσανατολισµό και την ψυχραιµία του. Έκανε ν ανασηκωθεί όταν ένιωσε ένα κρύο χέρι να αρπάζει το δικό του. Πρόσεξε τα µακριά περιποιηµένα νύχια, βαµµένα µ ένα σκούρο κόκκινο χρώµα. Τροµοκρατηµένος ένιωσε τα πόδια του να µην µπορούν να κρατήσουν το σώµα του. Λιποθύµησε. Η Έφη, βλέποντας το νεαρό εισβολέα να σβήνει µπροστά της, έχασε κάθε διάθεση να φανεί αυστηρή µαζί του. Έβαλε όλη της τη δύναµη και το σήκωσε στην αγκαλιά της. Τα απαλά χαστούκια µε τα οποία προσπάθησε να τον συνεφέρει δεν έφεραν αποτέλεσµα. Άρχισε να πανικοβάλλεται. Από την πρώτη στιγµή που τον εντόπισε να ταλαντεύεται πάνω στο κλαδί του δένδρου είχε σκεφτεί απλώς να τον τροµάξει, αλλά σε καµιά περίπτωση δεν της είχε περάσει απ το µυαλό να τον παραδώσει στην κυρία Αναστασία. Το λίγο που την ήξερε, της αρκούσε να υποθέσει πως µόνο καλή ιδέα δεν θα ήταν αυτό. Τώρα όµως και όσο ο νεαρός δε συνερχόταν δεν είχε άλλη επιλογή. Κρατώντας τον σφιχτά στην αγκαλιά της έκανε να κινηθεί προς τα αριστερά, προς την κύρια είσοδο του Σπιτιού. Το µετάνιωσε αµέσως. Οι πρώτοι πελάτες της βραδιάς ανέβαιναν ήδη τα σκαλιά της κύριας εισόδου. Πήρε την αντίθετη κατεύθυνση και αγκοµαχώντας απ το βάρος που είχε στην αγκαλιά της χώθηκε απ την πίσω πόρτα. Η Μπέµπα καθισµένη στην τραπεζαρία της κουζίνας, κάπνιζε το τσιγάρο της βυθισµένη στις σκέψεις της και δεν την πρόσεξε καν. Έκανε ν ανέβει τα σκαλιά που οδηγούσαν στη µεγάλη σάλα, αλλά η επιβλητική και αυστηρή µορφή της Αναστασίας της έφραξε το δρόµο. Νόµισε πως θα πέσει µαζί µε το φορτίο της, αλλά η Αναστασία δεν της άφησε περισσότερα περιθώρια για σκέψεις. Την οδήγησε στο καµαράκι που βρισκόταν ακριβώς απέναντι απ την κουζίνα, δείχνοντας της πως έπρεπε ν αφήσει το νεαρό στο µικρό κρεβάτι που υπήρχε εκεί. 12

13 Οι κόρες της Αφροδίτης Αµίλητη έσκυψε από πάνω του, γέµισε τις χούφτες της µε οινόπνευµα και άρχισε να του τρίβει τα χέρια, δίνοντας το µπουκάλι στην Έφη αφού πρώτα της έδειξε πως πρέπει να το βάλει κάτω απ τα ρουθούνια για να εισπνεύσει την έντονη µυρωδιά του. Ο νεαρός άρχισε να συνέρχεται. - ιάολοι, Έφη µου. ιάολοι Συνέχεια σκαρφαλώνουν στον µαντρότοιχο και σε κείνη την αναθεµατισµένη την κερασιά Πότε θα την κόψω να ησυχάσω Όχι τίποτα άλλο, µην γκρεµοτσακιστεί κανένας από δαύτους και έχουµε τραβήγµατα ιάολοι σου λέω Ο Γιωργάκης δεν είχε ανακτήσει ακόµα πλήρως τις αισθήσεις του όταν η Αναστασία σηκώθηκε απ τη θέση της. - Μόλις συνέλθει για τα καλά, δώστου ένα ποτήρι νερό και βγάλτον από µπροστά. Σβέλτα όµως, πριν πλακώσει η κίνηση Ο Γιωργάκης µισάνοιξε τα µάτια του και έκανε ν ανασηκωθεί, θέλοντας προφανώς να το βάλει στα πόδια. Τον συγκράτησε, δείχνοντας του πως έπρεπε να περιµένει και έφυγε προς την κουζίνα. Η καρδιά του νεαρού χτυπούσε πια κανονικά. Ο φόβος βέβαια δεν τον είχε εγκαταλείψει εντελώς αλλά υπήρχε κάτι στην ατµόσφαιρα που τον έκανε να τον αντιµετωπίζει τώρα καλύτερα. Μια µυρωδιά, µια ξεχωριστή µυρωδιά. Μια µυρωδιά που κυριαρχούσε παντού σ όλο το χώρο. Την αναζήτησε στο κρεβάτι, στο πάτωµα, προς την πλευρά της κουζίνας. Ήταν παντού. εν µπορούσε να προσδιορίσει τι ήταν και από πού ερχόταν, αλλά όσο περισσότερο γέµιζε τα ρουθούνια του µ αυτή τόσο περισσότερο του θύµιζε τη µυρωδιά που αναδύεται απ το παλιό κόκκινο κρασί όταν χυθεί από ένα δρύινο βαρέλι στο χώµα. Ναι, ήταν η ίδια µυρωδιά που γέµισε το υπόγειο της γειτόνισσας της µάνας του, της κυρά Ελένης, εκείνο το µεσηµέρι που τον είχε πάρει µαζί της για να τη βοηθήσει να γεµίσουν µια νταµιτζάνα κρασί. Η κυρά Ελένη είχε γονατίσει βάζοντας τη νταµιτζάνα κάτω απ την κάνουλα και παρακολουθούσε το κρασί που έτρεχε αφρίζοντας. Η φούστα της ανασηκώθηκε πολύ ψηλά και άφησε να φανεί το γυµνό δεξί της πόδι. Ο Γιωργάκης, µόλις 11 χρονών τότε, γονάτισε δίπλα της και χωρίς να το καλοσκεφτεί άρχισε να χαϊδεύει απαλά το πόδι της κυρά Ελένης, πιστεύοντας πως από ώρα σε ώρα το µάγουλο του θα άστραφτε από το δυνατό χαστούκι της. Εκείνη όµως δεν αντέδρασε, τουλάχιστον αµέσως. Άφησε να περάσουν µερικά δευτερόλεπτα και ύστερα βγάζοντας την παντόφλα της, άπλωσε το πόδι της και άρχισε να χαϊδεύει µε τα δάχτυλα της τα γεννητικά του όργανα. Στην αρχή, βλέποντας την κίνηση της, οπισθοχώρησε. Μόλις δέχτηκε όµως το πρώτο της χάδι, έγειρε πίσω το σώµα του και στηρίχτηκε µε τους αγκώνες στο χώµα. Έκλεισε τα µάτια του και τα ρουθούνια του γέµισαν από ένα υπέροχο άρωµα. Το άρωµα που 13

14 Μιχάλης Πιτένης αναδυόταν απ το κρασί που είχε αρχίσει να ποτίζει το χώµα του υπογείου. Σε λίγο, το άρωµα πότισε και όλο του το κορµί. Το µούδιασε. Το βύθισε σε ένα γλυκό όνειρο που δεν κράτησε όµως για πολύ. Η κυρά Ελένη, τον σήκωσε απότοµα από κάτω και τον έσπρωξε προς την πόρτα. Η ίδια σκηνή επαναλήφθηκε πολλές φορές. Ο Γιωργάκης ένιωθε πάντα το ίδιο άρωµα να κατακλύζει όλο του το κορµί και να το µουδιάζει κι ας µην ήταν στο ίδιο υπόγειο, κι ας µην πότιζε το κρασί το χώµα. Του αρκούσε το πόδι της κυρά Ελένης. Το αγάπησε αυτό το πόδι, το λάτρεψε. Κάθε φορά που συναντούσε τη γειτόνισσα τους, ό,τι κι αν έκανε, σταµατούσε για να χαζέψει τα πόδια της. Κάθε απόγευµα, ήταν συνεπής στο ραντεβού που έδιναν µε τα άλλα παιδιά της γειτονιάς για ποδόσφαιρο ή µπίλιες αλλά ποτέ δεν ήταν πραγµατικά µαζί τους. Το βλέµµα του ήταν καρφωµένο στις σκάλες που οδηγούσαν στην κουζίνα του σπιτιού του και µόλις έβλεπε την κυρά Ελένη να τις ανεβαίνει, πηγαίνοντας να συναντήσει τη µάνα του για τον απογευµατινό τους καφέ, τους παρατούσε όλους και έτρεχε προς τα εκεί. Αναψοκοκκινισµένος έβρισκε πάντα κάτι για να δικαιολογήσει την παρουσία του και µόλις η µάνα του αφοσιωνόταν στο ψήσιµο του καφέ πλησίαζε την κυρά Ελένη, προσµένοντας το χάδι της. Εκείνη σπάνια τον δυσαρεστούσε έχοντας καταλάβει προφανώς πόση σηµασία είχε αυτό για το Γιωργάκη και φρόντιζε να του το προσφέρει κι άλλες φορές είτε ζητώντας απ τη µάνα του να της τον στείλει για να τη βοηθήσει σε διάφορα θελήµατα, είτε καλώντας τον για να του δώσει κάποιο γλυκό ή κάποια τρόφιµα για να µεταφέρει στο σπίτι του. Αγνοώντας την υπόδειξη της Έφης σηκώθηκε απ το κρεβάτι και πλησίασε στην πόρτα αναζητώντας την. Πριν την εντοπίσει στο βάθος της κουζίνας, πέρασε από µπροστά του η Μπέµπα κρατώντας στα χέρια της ένα µπουκάλι γεµάτο µ ένα υγρό που του φάνηκε σαν κρασί, αν και το χρώµα του ήταν κάπως περίεργο. Τα µάτια του καρφώθηκαν στο µπουκάλι και αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο απ τη Μπέµπα που τον πλησίασε βάζοντας το αριστερό της χέρι στη µέση. - Τι έγινε µικρέ; Θέλεις να δοκιµάσεις λίγο απ αυτό το ποτό; Αφαίρεσε το πώµα απ το µπουκάλι και το πρότεινε προς το Γιωργάκη. Το άρωµα του ήταν βαρύ και έκανε το µικρό να πισωπατήσει αναγουλιασµένος. Η Μπέµπα ξέσπασε σ ένα δυνατό γέλιο, αλλά η Έφη που βρισκόταν ήδη από πίσω της την παραµέρισε. - εν έπιασες δουλειά ακόµα; Η Μπέµπα της έδειξε το µπουκάλι ανασηκώνοντας το. - Πήρα τα σύνεργα και πάω. Να τους προσέχεις αυτούς Μπορεί να σε καταστρέψουν, είπε δείχνοντας το Γιωργάκη και αποχώρησε χαχανίζοντας. 14

15 Οι κόρες της Αφροδίτης Η Έφη έδειξε µε µια χειρονοµία στο Γιωργάκη πως έπρεπε να την αγνοήσει και αγκαλιάζοντας τον απ τους ώµους τον οδήγησε και πάλι στο κρεβάτι. Τον έβαλε να καθίσει και του πρόσφερε το ποτήρι µε το νερό. - Αισθάνεσαι καλά; Ο µικρός ούτε που άκουσε την ερώτηση της. Το βλέµµα του είχε καρφωθεί στις µακριές όµορφες γάµπες της. Είχε ξεχάσει ήδη την αναγούλα που είχε νιώσει προηγουµένως καθώς το άρωµα είχε µουδιάσει ξανά όλο του το κορµί. Η Έφη επανέλαβε την ερώτηση της και καθώς δεν πήρε απάντηση τον χτύπησε απαλά στην πλάτη. - Έ, σου µιλάω. Την κοίταξε φοβισµένος. - Καλά είσαι; Έγνεψε καταφατικά. Τότε του ζήτησε να σηκωθεί και ακολουθώντας την ίδια διαδροµή αντίστροφα τον οδήγησε στην µεγάλη αυλόπορτα του µαντρότοιχου. Πριν φτάσουν µέχρι εκεί, αναγκάστηκαν να περιµένουν µερικά λεπτά καθώς µπροστά στις σκάλες που οδηγούσαν στην κύρια είσοδο του Σπιτιού, η Γαλάτεια καυγάδιζε µε το Συνταγµατάρχη Σερέτη. Ο Συνταγµατάρχης, την είχε αρπάξει απ το χέρι και την τράνταζε µιλώντας της σε έντονο ύφος. - Πόσες φορές θα στο πω; Η Γαλάτεια δεν απάντησε. Προσπαθούσε µόνο να απελευθερώσει το χέρι της. - Θα µου απαντήσεις; Θα µου πεις το ναι; Η φωνή της βγήκε τσιριχτή. - Παράτα µε επιτέλους. Το χέρι του δεν πρόλαβε να κατέβει στο µάγουλο της καθώς στο κεφαλόσκαλο εµφανίστηκε η επιβλητική µορφή της κυρίας Αναστασίας. Ο Σερέτης άφησε το χέρι της Γαλάτειας που δεν έχασε την ευκαιρία ν ανέβει τρέχοντας τις σκάλες. Για λίγα δευτερόλεπτα το βλέµµα της Αναστασίας διασταυρώθηκε µε το βλέµµα του Σερέτη. Ο Συνταγµατάρχης δεν είχε άλλη επιλογή απ το να σαλπίσει οπισθοχώρηση. Ξεφυσώντας γύρισε, πέρασε την πύλη και χάθηκε στη νύχτα. Μετά από ένα λεπτό, ο Γιωργάκης βρέθηκε κι αυτός έξω απ την αυλόπορτα, στη σκοτεινή αλάνα. Έκανε να τρέξει µα κοντοστάθηκε. Γύρισε και σήκωσε το κεφάλι του. έκλεισε τα µάτια του και άφησε το απαλό αεράκι που φυσούσε να γεµίσει τα ρουθούνια του µε το άρωµα που ερχόταν απ τη µεριά του Σπιτιού. Εκείνη τη βραδιά του φάνηκε πιο φωτεινό, πιο µεγάλο 15

16 Μιχάλης Πιτένης 4 Ήταν η τρίτη βραδιά που θα περνούσε η Έφη στο Σπίτι και ήταν ακόµα διστακτική στις κινήσεις της, καθώς δεν είχε ακόµα καταλάβει καλά µε τι ανθρώπους είχε να κάνει και ποιους µπορούσε να εµπιστευτεί. Τις προηγούµενες δύο βραδιές, περίµενε να φύγει και ο τελευταίος πελάτης και αφού µάζευε τα ποτήρια απ τα ποτά που είχε σερβίρει, περίµενε πρώτα να πέσουν για ύπνο όλες οι άλλες κοπέλες πριν πάει στο κρεβάτι της. εν της είχε περάσει καν απ το µυαλό της να βγάλει ένα από τα βιβλία που κουβαλούσε στη µικρή βαλίτσα της για να διαβάσει, όχι γιατί δεν µπορούσε να το κάνει κάτω απ το λιγοστό φως που εξέπεµπε το µοναδικό φωτάκι που µπορούσε να έχει αναµµένο στο δωµάτιο της, αλλά γιατί ένιωθε τόσο πολύ αναστατωµένη που ήξερε πως θα της ήταν αδύνατο να αφοσιωθεί σε οποιοδήποτε βιβλίο. Αυτή τη βραδιά όµως αισθανόταν ήρεµη και γι αυτό µόλις φόρεσε το νυχτικό της άρχισε να ψαχουλεύει µες τη βαλίτσα της αναζητώντας το βιβλίο που θα της κρατούσε απόψε συντροφιά. Η κυρία Αναστασία µπήκε αθόρυβα στο δωµάτιο της και την αντιλήφθηκε µόνο όταν είχε καθίσει στην καρέκλα απέναντι της. Τρόµαξε αλλά δεν είπε τίποτα. Είχε καταλάβει πως πρώτη εκείνη θ άνοιγε την κουβέντα. Η Αναστασία κρατούσε στα χέρια της δύο ποτήρια µε βερµούτ και της πρόσφερε το ένα. Το πήρε ψελλίζοντας ένα ευχαριστώ. - Έφη, ξεκίνησε µε αργόσυρτη φωνή η Αναστασία, νοµίζω από αύριο πως πρέπει να πιάσεις δουλειά. Ξέρεις πόσοι πελάτες σε ζήτησαν κιόλας; Απέφυγε να ρωτήσει. Η Αναστασία έδειξε πως δεν περίµενε την απάντηση της και συνέχισε. - Τα κορίτσια τα γνώρισες, το Σπίτι το γύρισες όλο. Για ό,τι χρειαστείς µε φωνάζεις. Εντάξει; - Εντάξει κυρία Σηκώθηκε να φύγει και πριν κλείσει την πόρτα πίσω της, της έκανε την τελευταία ερώτηση. - Απ τη Λάρισα είπες πως είσαι; - Ναι - Καληνύχτα. ε θυµόταν αν της είχε πει απ την αρχή από πού ερχόταν. Ούτε και είχε καµιά σηµασία. Απέφευγε γενικώς να µιλάει για τη ζωή της. Πίστευε πως το όνοµα της και δύο τρία ακόµα στοιχεία ήταν αρκετά. Εξάλλου ποιόν ενδιέφεραν οι λεπτοµέρειες; Κάθε κορίτσι που κατέληγε σ ένα απ αυτού του είδους τα σπίτια, είχε τη δική του ξεχωριστή 16

17 Οι κόρες της Αφροδίτης ιστορία και ένα σωρό δικαιολογίες για τα πώς και τα γιατί. Κανένα δεν κατέληγε επειδή ήταν το όνειρο της ζωής του, η γιατί το χε από µέσα του. Τα δικά της όνειρα τα χε κεντήσει, βελονιά, βελονιά, καθισµένη τα απογεύµατα και τα βράδια στο µπαλκονάκι του πατρικού της, απ όπου µπορούσε να βλέπει όλες τις εποχές του χρόνου να χρωµατίζουν το θεσσαλικό κάµπο. Εκεί, στριµωγµένες η µια δίπλα στην άλλη, σκυµµένες πάνω στα εργόχειρα τους, µε τα γυµνά τους πόδια ακουµπισµένα στα ξύλινα κάγκελα, η Ευτέρπη, η Βαγγελίτσα, η Σµαρώ, η Χαϊδούλα, πάνω κάτω στην ίδια, σχεδόν όλες στερνοπούλια των οικογενειών τους, τιτίβιζαν σαν τα πουλάκια που αδηµονούσαν ν αφήσουν τη φωλιά τους και τρυπούσαν τα λεπτά, µαλακά ακόµα, δάχτυλα τους µε τα βελόνια καθώς συναγωνίζονταν η µια την άλλη, για το ποια θα ρίξει τις περισσότερες βελονιές, πεπεισµένες πως όσο πιο γρήγορα θα τέλειωναν τα προικιά τους, τόσο γρηγορότερα θα ερχόταν το τυχερό που όλες καρτερούσαν. Τα εργόχειρα των άλλων κοριτσιών φτουρούσαν και στοιβάζονταν το ένα πίσω απ το άλλο στις κασέλες τους, µα όχι και της Ευτέρπης. Κάθε βράδυ, µόλις ακουγόταν η φωνή της µάνας µιας απ τις κοπέλες της συντροφιάς και ο νεανικός χωρατάς σχολούσε, η Ευτέρπη προσπαθούσε να κρύψει όσο πιο καλά γινόταν κάτω απ τα ρούχα της το εργόχειρο της, πριν αποφασίσει να µπει µέσα στο σπίτι. Ήταν όµως ανώφελο. Όπου και αν το έκρυβε πάνω της, η µάνα της το έβρισκε και πριν προλάβει η Ευτέρπη να την εκλιπαρήσει κλαίγοντας, το είχε κάνει κοµµάτια. Άλλαξε τακτική και άρχισε να το κρύβει σε διάφορα µέρη του σπιτιού ελπίζοντας να το γλιτώσει. Το εργόχειρο το γλίτωνε, µα όχι και τα ρούχα της που πάνω τους ξεσπούσε πια τη µανία της µάνας της, που δε σταµάταγε µέχρι να της τα κάνει κουρέλια. Περίµενε πότε θα χαθεί κατάκοπη στον ύπνο και έπιανε πάλι το βελόνι, πολλές φορές µέχρι το ξηµέρωµα, για να συνεφέρει τα ρούχα της, µαντάροντας τα όσο καλύτερα µπορούσε, για να µην καταλάβει τίποτα ο πατέρας της. Εκείνος, πρόσεχε τις περισσότερες φορές τις γρατσουνιές και τα γδαρσίµατα στο λαιµό και τα χέρια της και την καλούσε κοντά του, λέγοντας: - Κάνε κουράγιο σπλάχνο µου. Κάνε κουράγιο Θα στρώσει Μ αυτή την ελπίδα ζούσαν κι οι δύο. Να στρώσει. ιαφορετικά τον τρόπο τον ήξεραν. Τους τον είχε πει ο γιατρός που την εξέτασε και τους το ξέκοψε. - Χρειάζεται νοσηλεία. Σε ίδρυµα. Θα χρειαστούν χρήµατα βέβαια Του το ξέκοψε όµως κι ο πατέρας της. 17

18 Μιχάλης Πιτένης - Γιατρέ χρήµατα δεν υπάρχουν - Να την πάµε σε δηµόσιο ίδρυµα αλλά Ξέρεις τι γίνεται εκεί πέρα Ήξερε, πως δεν ήξερε. Ακόµα κάποιοι θυµόταν στο χωριό τον Τασούλη, τον αλαφροίσκιωτο. Όσοι τολµήσαν να τον επισκεφτούν στο δηµόσιο ίδρυµα που τον κλείσαν διότι «διασάλευε την τάξιν» µε τις παλαβοµάρες του, τροµάξαν τόσο πολύ που δεν ήθελαν να ξαναµιλήσουν γι αυτό. Αποφάσισε να την κρατήσουν σπίτι. Σ αυτό συναίνεσαν κι οι δυο µεγάλες του κόρες και ο γιος του και αµέσως µετά επέστρεψαν στα σπίτια τους, όπου είχαν δουλειές που τους περίµεναν. Θέλοντας και µη συναίνεσε κι η Ευτέρπη κι ας µην καταλάβαινε ακόµα τι βάρος θα έπεφτε στις αδύναµες πλάτες της. Ο πατέρας της άρχισε να παρατείνει την παραµονή του έξω απ το σπίτι. Πολλές φορές γυρνούσε ξηµερώµατα αφού κατέβαλε µεγάλη προσπάθεια για να το βρει στην κατάσταση που ερχόταν. Άλλες πάλι, όταν ξεµάκραινε για κάποια δουλειά απ το χωριό, έκανε µέρες ολόκληρες να γυρίσει. Η Ευτέρπη πάλευε και υπέµενε µόνη µαζί της. Οι χαρακιές όµως στο λαιµό της και τα γδαρσίµατα στα χέρια έγιναν πια ένα µε το δέρµα της. Όσα ρούχα κι αν της πρόσφεραν οι αδερφές της και λίγα οι φιλενάδες της που τη συµπονούσαν, δεν της έφταναν πια. Πόσο και πόσες φορές να µαντάρεις τα κουρέλια; Ο δάσκαλος, που την ξεχώριζε πάντα και την πρόσεχε από τότε που την είχε στην τάξη του, δεν την ξέχασε κι ας είχαν περάσει κοντά οκτώ χρόνια από τότε. Τη συµπόνεσε. Προθυµοποιήθηκε να µιλήσει στον πατέρα της, µα τον παρακάλεσε να µην το κάνει. Το πρώτο βράδυ που χτύπησε την πόρτα τους, πριν δει ποιος ήταν, περίµενε πρώτα να κοπάσουν οι φωνές της µάνας της και να ηρεµήσει αφού της είχε διαλύσει το φουστάνι που φορούσε. Η Ευτέρπη τον είδε απ τη χαραµάδα του παντζουριού της κουζίνας µα τον ντράπηκε και δεν του άνοιξε. Εκείνος επέµενε και δεύτερη και τρίτη φορά. Του άνοιξε κι έγινε η καθηµερινή νυχτερινή της συντροφιά. Η µάνα της, λες και επέδρασε θετικά πάνω της η παρουσία του ξένου ανθρώπου στο σπίτι τους, άρχισε να ηρεµεί. Οι επιθέσεις της λιγόστεψαν, αραίωσαν πολύ. Τόσο που η Ευτέρπη δεν τις λογάριαζε πια. Σαν να µη γινόταν. Το µόνο που την ένοιαζε ήταν το πότε θάρθει η ώρα που θα καταφτάσει εκείνος, µε κάποιο απ τα βιβλία του υπό µάλης, για να της διαβάσει ένα απόσπασµα του. Στην αρχή ντρεπόταν και να κάτσει κοντά του, µα σιγά, σιγά όλο και σίµωνε, ώσπου άρχισε να κουρνιάζει στην αγκαλιά του. Εκείνος ακούραστα και αγόγγυστα διάβαζε τη µια σελίδα µετά την άλλη, µέχρι 18

19 Οι κόρες της Αφροδίτης που νύχτωνε για τα καλά και αποφάσιζε πως δεν ήταν πλέον φρόνιµο να µένει στο ξένο σπίτι. Η Ευτέρπη τον παρακαλούσε να µείνει λίγο ακόµα, όχι από φόβο µήπως ξυπνήσει το µένος της µάνας της µόλις θα έµενε µόνη, αλλά γιατί είχε αρχίσει πια να αγαπάει τη συντροφιά του. Ο δάσκαλος, µετρηµένος και ήσυχος άνθρωπος, ανταποκρινόταν στα παρακάλια της µικρής κι ας ήξερε πως είχε περάσει προ πολλού τα επιτρεπόµενα για τη µικρή τους κοινωνία και την εποχή που ζούσαν, όρια. Γι αυτό αφού ξεροκατάπιε µερικές φορές και ένιωσε αρκετές σταγόνα ιδρώτα να κυλούν απ το µέτωπο του, βρήκε το θάρρος και της µίλησε. - Ευτέρπη. Το ξέρω πως είναι αταίριαστο Η διαφορά ηλικίας θέλω να πω Αλλά να ξέρεις πως θέλω να σε κάνω γυναίκα µου. εν είχε ακούσει πιο γλυκά λόγια και δεν ήξερε και τι να του απαντήσει. Μαζεύτηκε ένα µικρό κουβάρι στην αγκαλιά του και αφέθηκε στα δειλά και συγκρατηµένα του χάδια. Εκείνος συνέχισε να της µιλά, αλλά η Ευτέρπη ούτε που τον άκουγε. Η φράση «θέλω να σε κάνω γυναίκα µου» ηχούσε ακόµα τόσο όµορφα στα αυτιά της. Αντιπροσώπευε για εκείνη τα πάντα. Ισοδυναµούσε µε µια άλλη, καλύτερη ζωή, µ ένα αύριο χωρίς φόβο. Σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε. Πόσο όµορφος της φάνηκε! Πού πήγε η άσχηµη γαµψή του µύτη, τα µικρά, σαν κουµπότρυπες µάτια του; Και το κορµί του Σα να µάκρυνε. Πού πήγαν τα µικρά στραβά του ποδάρια; Κυπαρίσσι σωστό, στεκόταν µπροστά της. Στον ίσκιο του ήθελε να χωθεί. Στον κορµό του να δέσει τα χέρια της. Να µην αφήσει κανένα µήτε να πλησιάσει, µήτε να το κοιτάξει µήπως και το βασκάνουν. Ο δάσκαλος κρατήθηκε όσο το µπορούσε, µα σύντοµα ανακάλυψε πως ήταν πάνω και πέρα απ τις δυνάµεις του, το να µη γευτεί αυτό το νεανικό και όµορφο κορµί που του δόθηκε µε τόση λαχτάρα και τέτοια λατρεία. Το γλέντησε µα ως ένα σηµείο. Το βράδυ που της ανακοίνωσε πως την εποµένη θα ταξίδευε για το δικό του χωριό προκειµένου να επιστρέψει µε την ευχή των γονιών του, πριν τη ζητήσει απ το δικό της πατέρα, η Ευτέρπη ξέσπασε σε κλάµατα. - Μη φύγεις - Μα θα γυρίσω. Σύντοµα. Και θα γίνεις γυναίκα µου. - Πάρε µε µαζί σου - Χαζό. Αν σε πάρω τώρα θα είναι σα να σε κλέβω κι εγώ θέλω να σε κάνω γυναίκα µου µε δόξα και τιµή... Τον αποχαιρέτησε και γυρνώντας στο δωµάτιο της, πριν προλάβει να σκουπίσει τα δάκρυα της, δέχτηκε την πρώτη επίθεση. Τα νύχια της µάνας της, που είχε ξεχάσει να της τα κόψει, µυτερά και µακριά, χώθηκαν στο πρόσωπο της, κάνοντας τα µάγουλα της να πληµµυρίσουν στο αίµα και τις πληγές τους να καίνε. Την αναχαίτισε µα όχι για πολύ. 19

20 Μιχάλης Πιτένης έχτηκε και άλλες επιθέσεις, µέχρι που ο θύτης έπεσε κατάκοπος στο πάτωµα και αποκοιµήθηκε. Προσπάθησε να συνεφέρει το πρόσωπο της, βάζοντας βρεγµένα πανιά µα ο πόνος δεν υποχωρούσε µε τίποτα. Ο ύπνος ήρθε να τη λυτρώσει για λίγο. εν θα πρέπει να είχε ξηµερώσει πριν από πολύ ώρα όταν την ξύπνησαν οι δυνατές φωνές της µάνας που χαλούσαν τον κόσµο. Πέρασαν µερικά λεπτά µέχρι να εντοπίσει από πού ακουγόταν και την ώρα που βγήκε στο µπαλκονάκι τους, είχε ήδη ξεσηκώσει τον κόσµο. - Πουτάνα. Πουτάνα κατάντησε το στερνοπούλι µου µέσα στο ίδιο µας το σπίτι Η µάνα της άφριζε κι οι λέξεις ανακατευόταν µε τα σάλια που ξεχείλιζαν απ το στόµα της. Άφρισε κι Ευτέρπη. Όρµησε πάνω της και άρχισε να την τραβάει µε όλη της τη δύναµη για να τη φέρει µέσα. ύο τρεις γειτόνισσες, αγουροξυπνηµένες, παρακολουθούσαν αµίλητες. Η µάνα της συνέχιζε απτόητη το κρεσέντο της. Όσο την τραβούσε τόσο περισσότερο δυνάµωνε τη φωνή της. Ένιωσε τις δυνάµεις της να την εγκαταλείπουν και πριν το καταλάβει, ξέφυγε απ τα χέρια της. Έπεσε µε δύναµη πάνω στο ξύλινο κάγκελο. εν µπόρεσε να κρατήσει το βάρος της. Έφυγε µε το κεφάλι στο κενό και ώσπου να πλησιάσει η Ευτέρπη για να δει το αποτέλεσµα της πτώσης, ακούστηκε η τσιριχτή φωνή µιας γειτόνισσας. - Α, µωρή κακούργα, τη σκότωσες Λίγο έλειψε να βρεθεί κι η ίδια στο κενό, αλλά κατάφερε να στρίψει και να χωθεί στο σπίτι. Χωρίς να ρίξει τίποτα πάνω της, βγήκε απ την πίσω πόρτα και χώθηκε στα χωράφια. Έτρεξε µ όση δύναµη είχε µέσα της χωρίς να µπορεί να προσδιορίσει αν οι χαρακιές στο πρόσωπο της την πονούσαν περισσότερο ή οι πληγές που άνοιγαν στα γυµνά της πόδια τα αγκάθια Τρία µερόνυχτα κράτησε το τρεχαλητό της. Ώσπου έχασε τον προσανατολισµό της. Την τέταρτη µέρα βρήκε τη δηµοσιά, µα περίµενε πρώτα να σουρουπώσει πριν αρχίσει να τη βαδίζει. Ξέπνοη σταµάτησε µόλις βρήκε µπροστά της µια µεταλλική πινακίδα που έγραφε ΛΑΡΙΣΑ. Λίγο πιο κάτω, ξεχώρισε ένα σπίτι που την πόρτα του φώτιζε ένα κόκκινο φωτάκι. Έκανε κουράγιο και χτύπησε την πόρτα ελπίζοντας να της ανοίξουν. Της άνοιξαν και γιάτρεψαν τις πληγές της. Η κυρία Μαίρη την πήρε στο δωµάτιο της και τη φρόντισε µέχρι να σταθεί στα πόδια της. ε χρειάστηκαν πάνω από τρεις µέρες. Την τέταρτη πετάχτηκε πάνω και ρώτησε πως µπορούσε να της το ξεπληρώσει. Της ανέθεσε να κάνει διάφορες δουλειές του σπιτιού, µέχρι να δει τι θα έκανε µαζί της. Πάνω στο µήνα αποφάσισε και της το πρότεινε. - Μάνα µου, δε ξέρω από πού σαι και πούθε κρατάει η σκούφια σου. ε σε ρώτησα, ούτε θα σε ρωτήσω ποτέ. Μα σαν σε βλέπω να 20

21 Οι κόρες της Αφροδίτης γυρνάς σ αυτό το χάλι µέσα στη νύχτα, τι να σου πω; Και καλούς παράδες θα βγάλεις και µια µέρα πού ξέρεις Έσκυψε το κεφάλι αµίλητη κι η Μαίρη συνέχισε. - Έρχονται καλοί άνθρωποι εδώ. Κύριοι. Θα σε προσέξουν Η Ευτέρπη αισθανόταν τόσο πολύ υποχρεωµένη µε την κυρία Μαίρη που σκέφτηκε πως δεν µπορούσε να της αρνηθεί. Εξάλλου η κυρία Μαίρη είχε φανεί τόσο διακριτική που ούτε καν ρώτησε πως βρέθηκε εκεί και από πού ερχόταν. Κι αυτό ήταν πάρα πολύ για την Ευτέρπη. Η αλλαγή του ονόµατος από Ευτέρπη σε Έφη έγινε εύκολα, όπως και το χρώµα στα µαλλιά και στο πρόσωπο. Τα διάφορα φτιασίδια που της πρόσφεραν οι άλλες κοπέλες την έδειχναν κατά πολύ µεγαλύτερη και όποιος την έβλεπε δύσκολα θα την αναγνώριζε. εν έγινε όµως το ίδιο εύκολα η προσαρµογή της στην καινούργια της ζωή. Καταλάβαινε φυσικά πως ήταν µάταιο το να βουλιάζει κάθε βράδυ στο κλάµα, αλλά δεν είχε και τρόπο να το σταµατήσει. Τον τρόπο της τον έδειξε µια εξίσου νεαρή συνάδελφος η Κατίνα, προσφέροντας ένα βράδυ µερικά απ τα βιβλία της. - Πάρε. Τα έγραψαν σοφοί άνθρωποι. Άνθρωποι που κάτι ήξεραν παραπάνω από µας Πάρε. Για να ξεχνιέσαι Η Έφη τα πήρε διστακτικά στην αρχή. Κάθε ένα απ αυτά της φάνηκε σαν να χε τη φωτογραφία εκείνου. Τα ξεφύλλισε και αγγίζοντας µε το δάχτυλο της κάθε λέξη ήταν σαν να την άκουγε απ το στόµα του. Της άρεσε και βυθίστηκε µέσα τους. Άρχισε να περιδιαβαίνει µε το δάχτυλο της σε κόσµους που τους περιέγραφε η φωνή του. Κούρνιαζε στο κρεβάτι της κι ήταν σαν να βρισκόταν στην αγκαλιά του. Κι ήταν µόνο αυτοί. Η Ευτέρπη κι ο δάσκαλος, να ταξιδεύουν στον κόσµο που φύλαγε µέσα του κάθε βιβλίο. Οι άλλοι ήταν σαν να µην είχαν υπάρξει ποτέ. Σαν να µην τους είχε γνωρίσει. Μόλις τελείωσαν τα δανεικά, άρχισε να ξοδεύει το µεγαλύτερο µέρος απ το µεροκάµατο της αγοράζοντας καινούργια. Η κυρία Μαίρη στην αρχή δεν ασχολήθηκε, αλλά βλέποντας να γεµίζουν τους χώρους κάτω απ το κρεβάτι και την πολυθρόνα του δωµατίου της Έφη, την ορµήνεψε. - Βάζε και κάνα φράγκο στην άκρη. Αυτά δεν θα σου δώσουν να φας σα µαραθείς Πόσο σοβαρά µπορεί να πάρει ένας νέος άνθρωπος µια τέτοια συµβουλή, όταν ακόµα δεν έχει προλάβει καλά, καλά ν ανθίσει; Η Έφη όµως την πήρε πολύ σοβαρά. Από την άλλη µέρα άρχισε να ξοδεύει όλο και περισσότερα. Όχι µόνο σε βιβλία µα σ ό,τι της γυάλιζε και την ευχαριστούσε. Όλα µικρά και λεπτά πράγµατα, για να χωρούν στο µικρό ραφάκι που χε πάνω απ το κρεβάτι της. Πράγµατα που τη βοηθούσαν να χτίζει το δικό της κόσµο 21

22 Μιχάλης Πιτένης - Κάνεις, λες και δε θα προλάβεις να χαρείς τίποτα, παρατήρησε η κυρία Μαίρη βλέποντας το ραφάκι στο δωµάτιο της µικρής να γεµίζει και να προσθέτει κι άλλο από πάνω του. Κι αν φύγεις, τι νοµίζεις πώς θα πάρεις; Ελάχιστα πράγµατα. Το συνειδητοποίησε όταν επισκέφτηκε το σπίτι της µαντάµ Μαίρης ένας συγχωριανός της και την κοίταξε από πάνω µέχρι κάτω. Πανικοβλήθηκε. Την άλλη µέρα πρωί, πρωί έχωσε στη µικρή πάνινη βαλίτσα της όσα βιβλία µπορούσε ν αντέξει, τα πιο αγαπηµένα της και παίρνοντας δύο, τρεις συµβουλές της µαντάµ, που µόλις έµαθε το πρόβληµα της έδειξε κατανόηση, αλλά και σύνεση, γιατί ποιος ήθελε τραβήγµατα µε τη χωροφυλακή. ε θέλησε όµως να την ξαποστείλει κι έτσι. Γι αυτό της ορµήνεψε πως θα πάει σε µια άλλη πόλη, πιο µικρή, στα βόρεια, και την αποχαιρέτησε. Η Έφη, ένιωσε ασφαλής περνώντας τα βουνά και ανακουφισµένη όταν βρέθηκε στο Σπίτι της Αναστασίας. Ο ψηλός µαντρότοιχος που το περιέβαλε, της έδωσε την αίσθηση πως εκεί µέσα δεν θα είχε τίποτα να φοβηθεί. Η αίσθηση αυτή έγινε βεβαιότητα όταν µίλησε για λίγα λεπτά µε την κυρία Αναστασία, µεταφέροντας τους χαιρετισµούς της Μαίρης και την παράκληση της να την κρατήσει µαζί της. Η Αναστασία τη ζύγισε καλά, τη µέτρησε από πάνω µέχρι κάτω και ανάβοντας ένα τσιγάρο απ το πακέτο µε τα ΣΑΝΤΕ που είχε στη δεξιά τσέπη της ρόµπας της, τη δέχτηκε. - Μα εσύ είσαι παιδάκι, πουλάκι µου. Τέλος πάντων. Καλώς ήρθες. Τους κανόνες και τις νόρµες που ακολουθούµε εδώ µέσα, θα στις πω σιγά, σιγά. Σύρε τώρα και βόλεψε τα πράγµατα σου στον πάνω όροφο, στο τελευταίο δωµάτιο δεξιά. Η Έφη βρήκε αµέσως το δωµάτιο της που της φάνηκε πολύ µεγαλύτερο απ αυτό που είχε στης Μαίρης. Περισσότερο όµως της άρεσε που απ το µεγάλο του παράθυρο έβλεπε µακριά, τους κήπους και τους µπαχτσέδες που απλωνόταν µέχρι εκεί που έφτανε το µάτι της. Κόλλησε το πρόσωπο της στο τζάµι του παραθύρου και άφησε το βλέµµα της να ταξιδέψει στα κύµατα της πράσινης θάλασσας που απλωνόταν µπροστά της. Το ταξίδι της όµως διακόπηκε γρήγορα. Στην αλάνα που απλωνόταν σ όλη τη µπροστινή πλευρά του Σπιτιού, καµιά 20αριά πιτσιρικάδες είχαν πιαστεί στα χέρια, διαφωνώντας για ένα γκολ που δε µέτρησε. Άνοιξε το παράθυρο για να τα ακούει καλύτερα και σκαρφάλωσε στο περβάζι χαζεύοντας τα. εν ήταν η µόνη. Στην αριστερή πλευρά, µια όµορφη γυναίκα µε κατάµαυρα µαλλιά, ήταν ακουµπισµένη στο περβάζι του δικού της παραθύρου, φωνάζοντας και κάνοντας χειρονοµίες προς τους 22

23 Οι κόρες της Αφροδίτης πιτσιρικάδες, για να την προσέξουν. Τα κατάφερε. Ο καυγάς σταµάτησε και τα βλέµµατα όλων των πιτσιρικάδων καρφώθηκαν πάνω της. Ένας απ αυτούς, ο ψηλότερος µάλλον, της φώναξε: - Ήταν γκολ; - Όχι, φώναξε εκείνη µε όλη της τη δύναµη. Οι πιτσιρικάδες κοιτάχτηκαν για λίγο µεταξύ τους και αµέσως ξαναρπάχτηκαν στα χέρια, κάνοντας περισσότερη φασαρία από πριν. Το τρίτο βράδυ, λίγα λεπτά µετά την αποχώρηση της Αναστασίας, η Έφη δέχτηκε την πρώτη επίσκεψη της Γαλάτειας. - Είδες τι γούστο έχουν τα πιτσιρίκια. Μ αρέσει να τους κάνω χάζι όταν τσακώνονται για τη µπάλα. Κι οι άντρες ίδιοι είναι. ε µεγαλώνουν ποτέ Αύριο πιάνεις δουλειά; Η Έφη έγνεψε καταφατικά, χαζεύοντας τη Γαλάτεια που ακόµα και µέσα στο ηµίφως η οµορφιά της σε µαγνήτιζε. - Να προσέξεις, συνέχισε απτόητη η Γαλάτεια, ενώ τα µακριά της δάχτυλα είχαν αρχίσει να χαϊδεύουν το βιβλίο που κρατούσε τα χέρια της η Έφη. Οι άντρες δεν ξέρουν τι θέλουν και επειδή είσαι όµορφη, θα έχεις πολλά προβλήµατα µε δαύτους. Άντρες, µικρά παιδιά πες καλύτερα Η Έφη µπήκε στον πειρασµό να της πει «ξέρω» καθώς στο µυαλό της ήρθε η σκηνή που είχε δει νωρίτερα το ίδιο βράδυ µε το Συνταγµατάρχη, αλλά προτίµησε να µη µιλήσει. - Πάντα τόσο πολύ µιλάς, η Γαλάτεια γέλασε συγκρατηµένα, προσπαθώντας να ζεστάνει την άλλη που τόση ώρα εξακολουθούσε να µένει παγωµένη και ανέκφραστη. - Ναι ηλαδή Της πήρε απαλά το βιβλίο απ τα χέρια και άρχιζε να χαϊδεύει το εξώφυλλο του. Το φυλλοµέτρησε και το σήκωσε ψηλά γελώντας. - Ώχου! Τι βαρύ που είναι! Θα το διαβάσεις όλο; Η Έφη δεν µπόρεσε να συγκρατήσει ένα πνιχτό γέλιο που της τράνταξε το στήθος. - Όλο! Η Γαλάτεια την κοίταξε µε θαυµασµό και ύστερα κατέβασε το βλέµµα της, συνεχίζοντας να χαϊδεύει το βιβλίο. Της το επέστρεψε και ρίχνοντας µια µατιά πίσω της, της ψιθύρισε. - Να ζητήσω µια χάρη; - Ναι. - Να ρχοµαι να µου διαβάζεις και µένα; Η Έφη δεν κρατήθηκε. Άπλωσε το χέρι της και την τράβηξε κοντά της, σφίγγοντας τη δυνατά στην αγκαλιά της. Ένιωσε τα δάκρυα της Γαλάτειας να κυλάν καυτά στον ώµο της. - Μ αρέσουν τα βιβλία, γιατί µου χουν πει ότι γράφουν ωραία πράγµατα, για Πρίγκιπες, για Βασιλιάδες Κανείς όµως δε θέλησε να µου διαβάσει µέχρι τώρα. Κανείς 23

24 Μιχάλης Πιτένης 5 Η πρώτη επίσκεψη του Γιωργάκη στο Σπίτι άλλαξε τις συνήθειες και τις προτεραιότητες του. Το κατάλαβε όταν πέρασε από µπροστά του η κυρά Ελένη και αντί να αφοσιωθεί στις γάµπες της, τη χαιρέτισε και συνέχισε το παιχνίδι του. Όχι βέβαια ότι σταµάτησε να δέχεται τις περιποιήσεις της. Απλώς δεν τον συγκινούσαν πια όπως πριν. ε λαχταρούσε γι αυτές, δεν τις περίµενε µε αγωνία, δεν τις προκαλούσε. Απλώς τις δεχόταν Στο µυαλό του δεν υπήρχε πια τίποτα άλλο παρά µόνο η Έφη και το Σπίτι. Μόλις την έφερνε στο µυαλό του, οι δικές της µακριές γάµπες σχηµατιζόταν µπροστά του και το άρωµα που τον είχε κατακλύσει τα λίγα λεπτά που βρέθηκε µέσα στο σπίτι τον έκανε να µουδιάζει ολόκληρος. Έτσι άρχισε να στήνεται ώρες ολόκληρες σε διάφορα σηµεία της αλάνας, τα οποία διάλεγε προσεκτικά για να µπορεί να παρακολουθεί τη µεγάλη αυλόπορτα του Σπιτιού. Ακόµα και όταν δεν είχε παρέα, σκάρωνε µερικά δικά του παιχνίδια πάνω στο χώµα, για να µπορεί να βρίσκεται διαρκώς εκεί γύρω. Ζωγράφιζε φιγούρες, σκάρωνε δρόµους που ξεκινούσαν απ τη µια πλευρά της αλάνας και έφταναν µέχρι την άλλη, προσπαθούσε να χτίσει πολιτείες ολάκερες, επί ώρες πολλές. Συνήθως το σούρουπο τον έβρισκε εκεί και µόλις η µάνα του έµπηζε µια δυνατή φωνή καλώντας τον να µαζευτεί επιτέλους σπίτι, µουτζουρωµένος απ τα χώµατα µα περισσότερο απογοητευµένος, αποχωρούσε µε σκυφτό το κεφάλι. Οι άντρες που µπαινόβγαιναν στης Αναστασίας την ώρα που ακόµα είχε φως, του ήταν άγνωστοι όλοι, καθώς µόνο οι περαστικοί κι οι ξένοι, περνούσαν το κατώφλι της εκείνη την ώρα. Οι άλλοι, αυτοί που ο Γιωργάκης ήξερε, προτιµούσαν το πρώτο σκοτάδι ή και αργότερα, αλλά τότε ο Γιωργάκης είχε ήδη βυθιστεί τα όνειρα του. Εκείνο το πρωί, ο Γιωργάκης είχε πιάσει από νωρίς δουλειά στην αλάνα, αν και ο δυνατός ήλιος του έκαιγε το µέτωπο και τα γυµνά του πόδια. Ίδρωνε και το χώµα γινόταν λάσπη στα χέρια και το µέτωπο του και σκεφτόταν να τα παρατήσει και να ρθει αργότερα, όταν θα δρόσιζε. Σηκώθηκε µα δεν πρόλαβε να κάνει βήµα. Η µεγάλη αυλόπορτα άνοιξε και τα κορίτσια της Αναστασίας άρχισαν να βγαίνουν το ένα πίσω απ το άλλο, γεµίζοντας εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό, µε χρώµατα και αρώµατα όλη την αλάνα. Χαµογέλασε και ένιωσε την καρδιά του να χτυπά σαν τρελή. Ήθελε να τρέξει να χωθεί ανάµεσα τους, να την αναζητήσει. ε χρειάστηκε. Η Έφη, λες και µάντεψε την επιθυµία του, βγήκε έξω απ το τσούρµο και στάθηκε λίγο πιο πέρα προσπαθώντας να στερεώσει καλά στα µαλλιά της το κίτρινο καπελάκι της. 24

25 Οι κόρες της Αφροδίτης Το βλέµµα του περιεργάστηκε για λίγο το όµορφο αλλά φανταχτερό κίτρινο φουστάνι µε τα µεγάλα κόκκινα και ροζ λουλούδια που φορούσε και ύστερα καρφώθηκε στις γάµπες της. Τις παρακολουθούσε µέχρι που έστριψαν απ τη γωνιά του µαντρότοιχου, παίρνοντας την κατεύθυνση προς το κέντρο της πόλης. Έτρεξε µέχρι τη γωνιά και στάθηκε λαχανιασµένος. Περίµενε µερικά δευτερόλεπτα και ύστερα έβγαλε το κεφάλι προσεκτικά. Τις είδε να ξεµακραίνουν ανηφορίζοντας. Ένα µπουκέτο όµορφες κοπέλες, κάθε ηλικίας. Με τα λουλουδάτα και φανταχτερά τους φουστάνια να συντονίζονται µε το λικνιστό τους περπάτηµα. Κι ανάµεσα σ όλες, εκείνη να ξεχωρίζει. Να είναι το καλύτερο λουλούδι του µπουκέτου. Εκείνα όµως που κυρίως ξεχώριζαν ήταν τα χέρια και οι γάµπες της. Είχαν την πιο σκούρα επιδερµίδα απ όλες. Ο Γιωργάκης χαµογέλασε ευχαριστηµένος καθώς θυµήθηκε τα λόγια που είχε ακούσει να λέει κάποια φορά η µάνα του στις φιλενάδες της: «Τις βλέπετε τι άσπρες είναι; Είναι γιατί µετά από κάθε άντρα πλένονται µε γάλα, απ την κορφή ως τα νύχια. Ναι, αλήθεια σας λέω Με γάλα!». Μόλις χάθηκαν απ το οπτικό του πεδίο, ακούµπησε στον τοίχο και τα πόδια του άρχισαν να λυγίζουν, µέχρι που κάθισε στο χώµα. Έκλεισε τα µάτια του ανασυνθέτοντας την εικόνα της. Βρέθηκε στη µέση ενός µικρού λιβαδιού, γεµάτο µε πανέµορφα άσπρα λουλούδια. Στριφογύρισε ολόγυρα µε το κεφάλι στραµµένο ψηλά, προς τον ουρανό, αναζητώντας την. Κι εκείνη δεν άργησε. Ήρθε. Μια µικρή µέλισσα που οι αχτίδες του ήλιου αντανακλούσαν πάνω στις χρυσαφί λωρίδες του κορµιού της. Πετούσε πότε ψηλά, πότε χαµηλά, ανάµεσα στα λουλούδια. Πέρασε απ όλα µα δε στάθηκε σε κανένα. Βούτηξε µια τελευταία φορά ανάµεσα τους και ύστερα ανοίγοντας διάπλατα τα φτερά της σηκώθηκε τόσο ψηλά που άρχισε να τη χάνει. Έβαλε το χέρι αντήλιο, ανασηκώθηκε στις µύτες των ποδιών. Πουθενά. Σαν να τη ρούφηξε ο ουρανός Ξαναγύρισε όµως, κατεβαίνοντας αργά, αργά αυτή τη φορά, µε τα φτερά της ανοιγµένα, µέχρι που ήρθε και προσγειώθηκε στην ανοιχτή του παλάµη. Του χαµογέλασε και ένιωσε το κεντρί της ν ακουµπάει την παλάµη του. εν αισθάνθηκε τσίµπηµα. Μόνο µια σταγόνα που άφησε πριν ξεµακρύνει οριστικά. Μια σταγόνα που έσπασε και απλώθηκε στην παλάµη του, γεµίζοντας την µε το άρωµα της 25