Οι ανησυχίες, οι προστριβές και οι. όλα τα ενδεχόμενα

Transcript

1 δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 χρόνος 31ος φ «Μας ψεκάζουν» με κάλπες και εκλογικές αυταπάτες! Χρειαζόμαστε μαζικούς αγώνες και Μέτωπο Αντίστασης Φτωχομεσαίοι αγρότες Οι αγώνες μπορούν να νικήσουν Η μαζικότητα αυτών των κινητοποιήσεων δείχνει επίσης ότι δεν έχουμε να κάνουμε με άλλη μια «εθιμική» διαμαρτυρία των αγροτών αλλά για κινητοποιήσεις που τις «υποκινούν» τα πολλά και οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αγρότες. σελ. 22 Σύσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ) για την Υγεία Με βάση τις εκτιμήσεις για την περίοδο και τις εμπειρίες από την παρέμβαση, η συζήτηση στο πεδίο των στόχων πάλης αποσαφήνισε πλευρές της άποψης μας και καθόρισε τα καθήκοντα για το επόμενο διάστημα. Η πάλη μας μέσα στους χώρους δουλειάς ενάντια στην επίθεση, η παρέμβασή μας και η κινητοποίηση στις γειτονιές για το δικαίωμα του λαού στην περίθαλψη οφείλει να αξιοποιήσει τις εμπειρίες και να συμβάλλει στην οικοδόμηση κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης. σελ. 9 Οι ανησυχίες, οι προστριβές και οι αντιθέσεις εντός του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης δεν είναι λίγες και αφορούν σε σημαντικά ζητήματα. Η εικόνα ενός προγράμματος που οδηγεί στην έξοδο από την κρίση και σε σταθερή πολιτική κατάσταση που επιχειρεί να κατασκευάσει η κυβέρνηση Σαμαρά και οι παρατρεχάμενοί της δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Αλλά επίσης και οι περιγραφές της καθεστωτικής αριστεράς και όχι μόνο αυτής, που τα εμφανίζουν «όλα σχεδιασμένα και κανονισμένα» από το σύστημα με ένα γραμμικό τρόπο από το παρελθόν του Μάαστριχτ, ως το μέλλον των επόμενων δεκαετιών, κάθε άλλο παρά αποτυπώνουν τις υπαρκτές αντιθέσεις και τους όρους διαμόρφωσης των εξελίξεων. Αυτές οι αφηγήσεις και αναγνώσεις της κατάστασης γίνονται για να εξυπηρετηθούν οι αντίστοιχες πολιτικές ανάγκες και στοχεύσεις των εκφωνητών τους, και ταυτόχρονα να αποκρύψουν και να συσκοτίσουν τους πραγματικούς όρους της κατάστασης και μέσα σε αυτούς κυρίως το ρόλο που πρέπει και μπορεί να αναλάβει ο λαός. ΟΥΚΡΑΝΙΑ Κλιμακώνεται η αντιπαράθεση Δύσης Ρωσίας Ανοικτά συνέχεια στη σελ. 2 όλα τα ενδεχόμενα Πρόταση ΚΕΠΕ Η νεολαία σύγχρονος σκλάβος ΣΥΡΙΖΑ Προσαρμογές και πραγματικά αδιέξοδα σελ. 15 Το αν και κατά πόσο οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στον μεταξύ τους λυσσαλέο ανταγωνισμό θα επιδιώξουν να συστήσουν συμμαχίες και μέτωπα, αυτό δεν θα το καθορίσει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά οι ίδιοι. Με όρους που θα τους ευνοούν σε σχέση με τον ανταγωνιστή τους. Και μάλιστα με όρους και προϋποθέσεις που δεν θα βάζουν σε κίνδυνο το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης της εργατικής τάξης και των λαών αλλά θα ενισχύει την κυριαρχία επάνω τους. σελ. 10 Εκδηλώσεις της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ για την Υγεία σελ Υμηττός Κυριακή 9/2, 11π.μ. Αίθουσα εκδηλώσεων ημαρχείου Υμηττού (Πλ. Ηρώων) Ν. Ιωνία Τετάρτη 12/2, 6 μ.μ. Αίθουσα ημοτικού Συμβουλίου ημαρχείου Ν. Ιωνίας (Αγ. Γεωργίου 40)

2 2 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 Συνέχεια από τη σελ. 1 Εντάσεις και προβλήματα «Μας ψεκάζουν» με κάλπες και εκλογικές αυταπάτες! Χρειαζόμαστε μαζικούς αγώνες και Μέτωπο Αντίστασης Όλη η υποτιθέμενη δημόσια συζήτηση για το τι θα γίνει από εδώ και μπρος που όπως λέγεται κλείνει τυπικά ο πρώτος κύκλος της φάσης που άνοιξε ο ΓΑΠ στο Καστελόριζο γύρω από αυτή τη βασική σταθερά κινείται: Πώς και σε ποιον-ή ποιους- ιμπεριαλιστή θα ακουμπήσει η χώρα και ο λαός τις τύχες του τα επόμενα χρόνια, ποια ιμπεριαλιστικά κέντρα θα διαχειρίζονται και θα νέμονται το «χρέος», την οικονομία, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, τη γεωπολιτική θέση της χώρας, τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα. Αυτή είναι η μόνη επιτρεπτή βάση των «αναζητήσεων» και σε αυτό το πλαίσιο έχει πλήρως απορροφηθεί και βυθιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ Στη σημερινή συγκυρία και καθώς τυπικά πλησιάζουμε στην χρονική συμπλήρωση της ισχύος του δεύτερου Μνημονίου που ψηφίστηκε το Φλεβάρη του 2012 «ανοίγουν» και ζητούν απάντηση μια σειρά κρίσιμα ζητήματα. Η αιτία και η βάση πάνω στην οποία ανοίγουν τα ζητήματα αυτά βέβαια δεν είναι η «λήξη του συμβολαίου». Η αιτία είναι όλα όσα τα Μνημόνια και συνολικά η πολιτική λεηλασίας του λαού και εκχέρσωσης της χώρας «παρήγαγε» ως αποτελέσματα σε κάθε επίπεδο τα τελευταία χρόνια και οι «εκκρεμότητες» που έχουν μείνει από τις στοχεύσεις των Μνημονίων (όπως για παράδειγμα το θερμό ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων). Γύρω από αυτά τα ζητήματα διαμορφώνονται οι τριβές, οι αντιθέσεις και οι ανησυχίες των κέντρων εξουσίας μέσα και έξω από τη χώρα. Με άλλα λόγια το κουβάρι της διπλής εξάρτησης της χώρας από τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές είναι σήμερα πολύ πιο μπλεγμένο και τα νήματα του περισσότερο τεντωμένα από ότι ήταν πριν το Μάη του 2010 που μπήκαμε στη φάση της ανοιχτής «επέλασής» τους στη χώρα! Το βάρος των νέων δανείων πρόσθεσε νέα δεσμά ήδη κάνουν λόγο για 50ετή περίοδο εξόφλησης- που οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις διαγκωνίζονται να αξιοποιήσουν η κάθε μια για λογαριασμό της. Οι τελευταίες γερμανικές διαρροές- «προσφορές» νέων δανείων δεν είναι μόνο κινήσεις στήριξης του καθεστώτος αλλά και κινήσεις που στοχεύουν να σταθεροποιήσουν και να βαθύνουν την ενίσχυση του ρόλου του γερμανικού ιμπεριαλισμού στη χώρα. Την ίδια ώρα και ενώ το ΔΝΤ «ετοιμάζεται να φύγει», οι ΗΠΑ με πολλούς τρόπους που αντιστοιχούν στα δικά τους μεγέθη και χαρακτηριστικά βεβαιώνουν πως μένουν και επιδιώκουν να βαθύνουν την επικυριαρχία τους. Αλλά ενδεικτικό των αντιθέσεων και των υψηλών «θερμοκρασιών» στην ευρύτερη περιοχή- στο παιχνίδι διεκδίκησης παρουσίας στη χώρα και ιματίων της χώρας, επανεμφανίζεται ακόμα και η Ρωσία και ο Σαμαράς δειλά συζητά ξανά με τον Πούτιν για την εκποίηση της ΔΕΠΑ στην Γκαζπρόμ... Στο επίκεντρο των ανησυχιών των κέντρων εξουσίας βρίσκεται βέβαια η κατάσταση του πολιτικού συστήματος και του εν γένει προσωπικού υπηρεσίας του συστήματος που έχει πληγεί βαριά μια από τις βασικές συνέπειες της πολιτικής των τελευταίων χρόνων. Αναζητείται λοιπόν γραμμή ανασύνταξής του με διαλυμένα όμως πια τα μεσοστρώματα, με το λαό καθημερινά διωκόμενο αλλά και με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς να «καρφώνουν» και να «καίνε» τους δικούς τους ανθρώπους. Έτσι οι εκλογές του Μάη αναδείχνονται για το σύστημα σε σημαντικό εργαστήρι διαμόρφωσης λύσεων στο πρόβλημα αυτό και έχει σημάνει από καιρό γενικός συναγερμός. Φασίστες, ακροδεξιοί «πατριώτες» της υποτέλειας, η ΝΔ του Σαμαρά, ο λεγόμενος κεντροαριστερός συρφετός, όλοι αυτοί, σε ανοιχτές και υπόγειες γραμμές με τα ξένα και ντόπια αφεντικά τους αναζητούν, κατά περίπτωση, επιβεβαίωση θέσης, ενίσχυση ή διάσωση ρόλων. Από κοντά οι Οικολόγοι Πράσινοι και η μεγάλη πλειοψηφία της εν γένει Αριστεράς με διακηρύξεις, ψηφοδέλτια, ίντριγκες και πάθη ετοιμάζονται και θέλουν να πείσουν και το λαό πως πρόκειται για τη «μεγάλη μάχη». Ιδιαίτερα για το ΣΥΡΙΖΑ που έκλεισε έναν μεγάλο κύκλο επισκέψεων στις ιμπεριαλιστικές αυλές και των δύο πλευρών του Ατλαντικού, πρόκειται αναμφίβολα για την πιο μεγάλη στιγμή του, αφού τα εκλογικά αποτελέσματα μπορεί είτε σύντομα είτε αργότερα να πείσουν και τους πιο «δύστροπους» ότι πρέπει να αναλάβει ρόλο στην κυβερνητική διαχείριση. Παρόλα αυτά το «εργαστήρι» δεν είναι δημιουργικό και αποτελεσματικό για το σύστημα, δεν δείχνει να είναι σε θέση να παράξει σχετικά σταθερές λύσεις. Ας μην ξεχνάμε πως το φόντο και η βάση των διεργασιών είναι η ρημαγμένη γη της χώρας και τα σφαγιασμένα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας, είναι οι έριδες και οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών μέσα στη βαθιά παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Σε αυτό το πλαίσιο το big-bang του αστικού κόσμου παράγει το Λοβέρδο να επιστρέφει στο ΠΑΣΟΚ, το Χρυσόγελο να συναντά τους 58, το κόμμα του Πολύδωρα να συναγωνίζεται τις «αριστερές» αναζητήσεις περιορισμού του χρέους Οι θεμελιώδεις σταθερές του συστήματος Η αναδυόμενη εξαχρείωση του πολιτικού προσωπικού και το ξεχαρβάλωμα του πολιτικού συστήματος δεν σημαίνουν βέβαια μετατόπιση του βαριά αρνητικού για το λαό συσχετισμού, δεν συνιστούν από μόνα τους τα δεδομένα αυτά όρους απελευθέρωσης της πάλης και των δυνατοτήτων των από κάτω. Καταρχάς είναι ακριβώς στο πλαίσιο αυτής της απογύμνωσης και της αποκάλυψης των πραγματικών αντιδραστικών χαρακτηριστικών του αστικού πολιτικού κόσμου και των παραφυάδων του που συντελείται και εξελίσσεται διαρκώς η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής που έφτασε ακόμα και μια ισχνή διαμαρτυρία της φοιτητικής ΑΡΕΝ του ΣΥΡΙΖΑ να οδηγείται σύσσωμη και σιδηροδέσμια στη ΓΑΔΑ! «Έχουν γνώση» λοιπόν οι φύλακες και οι δυνάμεις του συστήματος που σε κάθε κινητοποίηση και αγώνα «συμβολικό» ή πολύ περισσότερο πραγματικό, επιδιώκουν σταθερά να επιβάλλουν ένα νέο πλαίσιο απαγορεύσεων, τρομοκρατίας και καταστολής. Αυτό το πλαίσιο των ροπάλων, των χημικών, των συλλήψεων, των διώξεων και των απαγορεύσεων απεργιών και διαδηλώσεων είναι η άμεση «πρακτική συνέπεια» του πολιτικού πλαισίου που έχει ανακηρύξει την αντίθεση στην εξάρτηση και στον ιμπεριαλισμό σε απαγορευμένη πολιτική θέση! Όλη η υποτιθέμενη δημόσια συζήτηση για το τι θα γίνει από εδώ και μπρος που όπως λέγεται κλείνει τυπικά ο πρώτος κύκλος της φάσης που άνοιξε ο ΓΑΠ στο Καστελόριζο γύρω από αυτή τη βασική σταθερά κινείται: Πώς και σε ποιον-ή ποιους- ιμπεριαλιστή θα ακουμπήσει η χώρα και ο λαός τις τύχες του τα επόμενα χρόνια, ποια ιμπεριαλιστικά κέντρα θα διαχειρίζονται και θα νέμονται το «χρέος», την οικονομία, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, τη γεωπολιτική θέση της χώρας, τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα. Αυτή είναι η μόνη επιτρεπτή βάση των «αναζητήσεων» και σε αυτό το πλαίσιο έχει πλήρως απορροφηθεί και βυθιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ που επιδιώκει να εμφανίζεται ως εναλλακτική πολιτική πρόταση για το λαό. Παράλληλα και ισότιμα με αυτή τη βασική σταθερά του συστήματος που θέτει «εκτός νόμου» την κατεύθυνση της πάλης για το σπάσιμο των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, προβάλλει και η δεύτερη σταθερά του: Ο λαός στη γωνία, ο λαός να τρομοκρατείται, ο λαός να μην έχει καμιά δυνατότητα παρέμβασης και πάλης στην κοινωνική και πολιτική ζωή. Εδώ δεν πρόκειται ενισχύστε την εκδοση Ετήσια Συνδρομή: Εσωτερικού 45 ευρώ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: IBAN: GR Εξωτερικού 65 ευρώ BIC: ETHNGRAA Προλεταριακή Σημαία Κωδ.3112 Εκδόσεις ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ, Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Διευθύνεται αϖό Συντακτική Εϖιτροϖή Εκδότης: Γρ. Κωνσταντόϖουλος Υϖεύθυνος Σύνταξης: Β. Σαµαράς Εδρα: Εµµ. Μϖενάκη 43, Αθήνα, Τηλ: Fax: simea@kkeml.gr Θεσ/νίκη, Εγνατία 126 Τηλ: cpgmlthe@the.forthnet.gr

3 Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 3 «μόνο» για το πλέγμα τρομοκρατίας και καταστολής που ήδη αναφέραμε. Αλλά για ένα μόνιμο και ολοένα πιο σφιχτό συνδυασμό αυτού του πλέγματος με πολιτικούς εκβιασμούς και με όλο τον αλγόριθμο των μεθοδεύσεων των ξεπουλημένων και υποταγμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να κρατήσουν σιδηροδέσμιους τους εργαζόμενους στις απαιτήσεις του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Ακόμα και στην περίπτωση των εργαζομένων στο Δημόσιο τομέα όπου τυπικά θα ήταν πιο «εύκολο» να συγκροτηθούν κύματα αντιστάσεων και όπου σαρώνει η πολιτική των απολύσεων και της ισοπέδωσης στοιχειωδών κοινωνικών δικαιωμάτων του λαού, η κακόφημη ΑΔΕΔΥ και οι συν αυτή ηγεσίες των Ομοσπονδιών κάνουν τα πάντα για να μην αποφασιστούν απεργίες και αν αυτές υπάρξουν, να είναι στάσεις ή 24ωρες τουφεκιές ενός μόνο κλάδου μέρες ή και βδομάδες μακριά η μια από την άλλη! Σημαντικοί συνεργοί των δυνάμεων του συστήματος στην υλοποίηση αυτής της γραμμής, να μην ξεσηκωθεί και να μην αντισταθεί ο λαός, αναδεικνύονται οι αγωνιζόμενα και συγκρουόμενα με την πολιτική του συστήματος. Οι ανάγκες του λαού Ο λαός βέβαια δεν έχει κανέναν λόγο να συμμεριστεί ούτε τα αδιέξοδα του αστικού πολιτικού προσωπικού ούτε τα σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ να καταφέρει να φτάσει και να χρησιμοποιηθεί ως κυβερνητική λύση του συστήματος, αλλά ούτε και τη βαθιά ρεφορμιστική στην ουσία της γραμμή και πρακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ. Ο λαός χρειάζεται για να επιβιώσει και να ανοίξει το δικό του δρόμο, μαζικούς αγώνες αντίστασης! Δεν μπορεί και δεν έχει τίποτε να ελπίζει από τις κάλπες που ακόμα και όταν δεν στήνονται για να νομιμοποιήσουν μια ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία και την λεηλασία της χώρας μας, δεν μπορούν αυτές καθαυτές να αλλάξουν τον ταξικό συσχετισμό, παρά μόνο να τον καταγράψουν και μάλιστα αρνητικά αλλοιωμένο. Ό,τι χειρότερο μπορεί να «προσφέρει» η κοινοβουλευτική και δυστυχώς όχι μόνο αυτή- αριστερά σήμερα στο λαό είναι η συνηγορία της στις δυνάμεις του συστήματος υπέρ του να διανύσουμε τους επόμενους Αποψη Όσο πλησιάζουμε στις ευρωεκλογές, οι αναδιατάξεις στους πολιτικούς χώρους από την φασιστική Χρυσή Αυγή έως την πασοκογενή ελιά και τα παρακλάδια της δεξιάς θα πληθαίνουν καθιστώντας τες στην πραγματικότητα ένα επίσημο γκάλοπ καταγραφής των πολιτικών τάσεων και της οργής που διατρέχει όχι μόνο την ελληνική κοινωνία αλλά και την Ευρώπη. Παράλληλα οι διάφοροι προστάτες του ντόπιου αστικού κατεστημένου θα φροντίσουν να ενισχύσουν την εκλογική εικόνα τους ή καλύτερα να μειώσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντί τους ώστε να μπορέσουν να διατηρήσουν το σημερινό συμμαχικό σχήμα διακυβέρνησης, έστω και με κάποια ρετουσαρίσματα, με την ελπίδα ότι μπορεί να διαμορφωθούν συγγενικά αναχώματα που θα βραχυκυκλώσουν λύσεις που δεν θα προτιμούσαν αν και ετοιμάζονται και για βαθύτερες ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό. Η απονομή...δικαιοσύνης λοιπόν σε καμμένα χαρτιά του συστήματος λόγω σκανδάλων και εμπλοκής τους σε διαφθορά θα πληθαίνουν μπας και περιοριστεί ή απαξίωση αυτού του σάπιου πολιτικού προσωπικού αλλά κυρίως για να διαμορφωθούν καλύτεροι όροι παρέμβασης των ιμπεριαλιστών στα δρώμενα της χώρας αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Ανάλογα θα κύκλο κινητοποιήσεων και των αυταπατών που έντεχνα σχεδόν το σύνολο της Αριστεράς καλλιέργησε γύρω από τα ελικόπτερα που θα φυγάδευαν τους κυβερνώντες, την πτώση της κυβέρνησης, το δίλημμα δραχμή η ευρώ, αλλά και τον έλεγχο του χρέους ώστε οι αριστεροί οικονομολόγοι να προσδιορίσουν πιο είναι το επαχθές και πιο το πραγματικό. Στην ουσία πρόκειται για μια περίοδο όπου η Αριστερά ξανακρίνεται για τα προτάγματά της και την διέξοδο που προκρίνει να αναδείξει στα λαϊκά στρώματα. Ο έρωτάς της με τις εκλογές δεν κρύβεται. Απεναντίας την ώρα που σημαντικές εξελίξεις τρέχουν στη χώρα -νομοσχέδιο για υγεία, λήξη του χρόνου διαθεσιμότητας, αξιολόγηση σε εκπαιδευτικούς και δημόσιο, προτάσεις για απλήρωτη εργασία σε νέους, δολοφονίες μεταναστών, ένταση φασιστικοποίησης κλπ- αλλά και στην ευρύτερη περιοχή -νέο σχέδιο Ανάν στα σκαριά, ένταση της κρίσης στην ΕΕ- διαγκωνίζονται στην αναζήτηση υποψηφίων δημάρχων, τεστάρουν την αντοχή των συνιστωσών στην σοσιαλδημοκρατική τους μετατόπιση. Ακόμη και οι πούροι κομμουνιστές του ΚΚΕ προκρίνουν την ενασχόληση με την παραχάραξη της ιστορίας και την κατάθεση των ψηφοδελτίων αγώνα αποσιωπώντας τις ευθύνες τους για την κατάντια του εργατικού κινήματος και την αποσυντονισμό των όποιων ξεσπασμάτων, ενώ το εξωκοινοβούλιο ψυχανεμίζεται γύρω από το έξω από το ευρώ και την ανυπακοή στην ΕΕ...αλλά με ψήφο. Λίστες και ληστές στην πλάτη των εργαζόμενων συνδικαλιστικές δυνάμεις της καθεστωτικής αριστεράς των ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ. Στην «ούγια» αυτής της πολιτικής επιλογής τους, ανεξάρτητα από τις υπαρκτές διαφορές στις άμεσες επιδιώξεις και στοχεύσεις τους, μια είναι η κοινή και για τους δύο βασική λέξη: ΕΚΛΟΓΕΣ! Τα ποσοστά της ευρωκάλπης του Μάη θεωρούν ο καθένας από τη σκοπιά του- ότι είναι το αποκλειστικό ζήτημα στο οποίο πρέπει να υπαχθούν τα πάντα, και ακόμα χειρότερα για χάρη του οποίου πρέπει να θυσιαστεί κάθε δυνατότητα αντίστασης και νίκης των εργαζομένων και της νεολαίας απέναντι στη βάρβαρη επίθεση του συστήματος. Είναι προφανές ότι καμιά από τις δύο αυτές ηγεσίες έστω και για διαφορετικούς λόγους και στόχουςδεν θέλει και δεν αντέχει να «ρισκάρει» τα σχέδιά της σε ένα άλλο τοπίο με τμήματα του λαού κρίσιμους μήνες με κοινωνική ειρήνη και εκλογολογία! Δηλαδή με υποταγή στην επίθεση και με λυμένα τα χέρια των ντόπιων δυνάμεων και των ιμπεριαλιστώνπατρώνων τους, να ετοιμάζουν τη νέα φάση της λεηλασίας της χώρας και του λαού! Οι αγώνες αυτοί που είναι αναγκαίοι δεν θα μας χαριστούν από κάποιους «έτοιμοι» για να τους κάνουμε! Πρέπει να παλέψουμε για να υπάρξουν και να συγκροτηθούν και έτσι παλεύουμε για να υπάρξει και να συγκροτηθεί το εργατικό-λαϊκό κίνημα, το Μέτωπο Αντίστασης που απαιτείται απέναντι στην επίθεση και το ίδιο το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και εκμετάλλευσης. Σε αυτό βρισκόμαστε σήμερα, και μόνο αναγνωρίζοντας το μπορούμε να θέσουμε και να αντιμετωπίσουμε τα καθήκοντα που πραγματικά τίθενται. Για την Προλεταριακή Σημαία στη μνήμη του Ηλία Καμαρέτσου προσφέρονται 100 από τον σύντροφο Γ.Μ.Π. και τους τρεις γιούς του. αυξηθούν και οι...παροχές σε ευκαιρίες απασχόλησης -και όχι θέσεις εργασίας-, σε υποσχέσεις για μοίρασμα του πρωτογενούς πλεονάσματος που άρμεξαν τα μνημόνια αλλά και σε εκτιμήσεις για έξοδο από μνημόνια και νέα μέτρα αφού ακόμη και ο Σόιμπλε υπόσχεται διευκολύνσεις στο χρέος...χωρίς νέα μέτρα. Όλα αυτά τα θαυμαστά θα φιγουράρουν στις προεκλογικές βιτρίνες παράλληλα με αριστερές κυβερνήσεις που θα προκύψουν μετά την καταγραφή των ευρωεκλογικών αποτελεσμάτων. Κι αν αυτά τα μαγικά ο λαός έχει μάθει να τα διακωμωδεί βιώνοντας την ανέχεια και την εξαθλίωση της πραγματικής πολιτικής, το ουσιαστικό πρόβλημά του, πώς μπορεί να αντιδράσει αποτελεσματικά σε όσα έχει φορτωθεί, παραμένει αναπάντητο. Τα νοσοκομεία κλείνουν και η περίθαλψη γίνεται προνόμιο για λίγους, οι διαθεσιμότητες μετατρέπονται σε απολύσεις, η ανεργία και η μαύρη εκμετάλλευση οργιάζει, η κρατική τρομοκρατία σε οποιονδήποτε δοκιμάσει να αντισταθεί σε αυτές τις πολιτικές γίνεται αμείλικτη. Ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους καλούνται οι εργαζόμενοι να σταθούν και να αποφασίσουν πώς θα δράσουν. Ούτε η εκλογική καταγραφή της οργής λύνει το πρόβλημα -όπως ποτέ δεν το έλυσε- ούτε η μέχρι τα σήμερα αποσπασματική διαμαρτυρία των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών μπορεί να αποτελέσει ελπίδα. Όποιος λοιπόν εύκολα επαναφέρει ερμηνείες παλιότερων εποχών για τα σημερινά δεδομένα ότι δηλαδή ο λαός ξανάκατσε στους καναπέδες και περιμένει τον Τσίπρα ή τις επιστροφές από το πρωτογενές πλεόνασμα δεν έχει κατανοήσει τις διεργασίες και τους προβληματισμούς που έχουν αναπτυχθεί στην κοινωνία μετά τον τρίχρονο Το πραγματικό πρόβλημα λοιπόν είναι πρωτίστως σε όσους αναφέρονται στο λαό και την εργατική τάξη. Σε όσους δημιουργούν ξανά αυταπάτες ότι ενώ δεν μπορούν να αποκρούσουν ένα νομοσχέδιο ή να προκαλέσουν κινηματικές αντιστάσεις σε κεντρικές πολιτικές επιλογές του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου μπορούν όμως να υπόσχονται αριστερές κυβερνήσεις ή αντικαπιταλιστικές ανατροπές. Που αντί να ενισχύσουν ένα αντιεε-αντιιμπεριαλιστικό ρεύμα που έχει πλέον αναπτυχθεί ίσως και με στρεβλά χαρακτηριστικά (αντιμέρκελ, ευρωσκεπτικισμός εθνικοπατριωτών) και μέσα από κινηματικές διόδους να του δώσουν αριστερή κατεύθυνση έχουν εγκλωβιστεί στο ποιος θα μπει στην ευρωβουλή να κάνει ερωτήσεις και να καλλιεργεί ελπίδες ότι αυτό θα οδηγήσει σε μια δημοκρατική ΕΕ των λαών. Ο δρόμος για μας αλλά και για την Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ που θα πρέπει να αναδείξει μια Αριστερά αντίστασης και ανατροπής είναι αυτός της ενίσχυσης των αγώνων που ξεσπάν: σε υγειονομικούς, εκπαιδευτικούς, αγρότες, στον ιδιωτικό τομέα όπως η coca cola. Αγώνες που οι τοπικές κοινωνίες προσπαθούν να αναδείξουν σε πολιτικό γεγονός όπως αυτός που διεξάγουν οι κάτοικοι της Χαλκιδικής. Και κυρίως η επιδίωξη συντονισμού τους σε κοινή μετωπική αντιπαράθεση με την αντιλαϊκή πολιτική με αντιιμπεριαλιστικά, αντικαπιταλιστικά προτάγματα. Ακόμη και τώρα που όλοι προσπαθούν να στρέψουν το ενδιαφέρον στο πόσες μονάδες μπροστά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του Καρυπίδη και του Βουδούρη οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να υποστείλουν τους αγώνες τους για χάρη ενός καλού ποσοστού. ύσκολοι καιροί αλλά ο μόνος δρόμος που έχει απομείνει στο λαό.

4 4 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 Άγριος ξυλοδαρμός απ τα ΜΑΤ και σύλληψη τούρκου πολιτικού πρόσφυγα μέσα στο νοσοκομείο! Ο τούρκος πολιτικός πρόσφυγας Σελτσούκ Γκουνγκόρ ήταν ένας απ αυτούς που δέχθηκαν την επίθεση των ΜΑΤ στο Σύνταγμα, κατά τη διάλυση της συγκέντρωσης της 1/2. Τον χτύπησαν τόσο άσχημα και τον έσερναν με χειροπέδες, ώστε έχασε τις αισθήσεις του. Όταν θεώρησαν πως «δεν αναπνέει», τον άφησαν στην άσφαλτο. Ενώ οι αστυνομικοί δήλωναν πως «γλίστρησε κι έπεσε», μεταφέρθηκε στη συνέχεια με ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς», όπου βρέθηκε με κακώσεις στο κεφάλι και σ όλο του το σώμα. Στο χώρο του νοσοκομείου δεν άργησαν να φτάσουν διμοιρίες των ΜΑΤ και 15 οπλισμένοι άνδρες της ΟΠΚΕ (Ομάδα Πρόληψης και Καταστολής Εγκλήματος). Οι τελευταίοι μαζί με ασφαλίτες τον ακολουθούσαν καθ όλη τη διάρκεια των εξετάσεών του (!) καθ ότι είχε εκδοθεί ένταλμα σύλληψής του με την κατηγορία πως επιτέθηκε στα ΜΑΤ! Παράλληλα εμποδίζονταν όσοι είχαν έρθει στο νοσοκομείο για να του συμπαρασταθούν. Τελικά οι γιατροί του νοσοκομείου αποφάσισαν (;) πως δεν υπήρχε λόγος να κρατηθεί για περαιτέρω περίθαλψη κι έτσι παραδόθηκε στην αστυνομία, για να μεταφερθεί στη ΓΑΔΑ. Κατηγορείται για «διατάραξη κοινής ειρήνης με την επιβαρυντική διάταξη του κουκουλονόμου» παρ όλο που δεν φορούσε κουκούλα ούτε κασκόλ, όπως φαίνεται κι απ τις φωτογραφίες με τη σύλληψή του που δημοσιεύτηκαν. Το θύμα έγινε λοιπόν και θύτης. Το μαύρο έγινε άσπρο. Ειδικά για έναν Τούρκο πολιτικό πρόσφυγα που βρέθηκε στη δίνη του ξεδιπλώματος της κρατικής τρομοκρατίας. Δημιουργούν κλίμα «τρομολαγνείας» με στόχο πάντα τον ίδιο το λαό «Κλεμμένο Ι.Χ. με βαρύ οπλισμό καλάσνικοφ, γεμιστήρες, σφαίρες- βρέθηκε στην περιοχή του Παλαιού Φαλήρου» «Ο Χριστόδουλος Ξηρός αναζητείται στην περιοχή της Κερατέας» «Ο Νίκος Μαζιώτης κυκλοφορεί ελεύθερος» «Συνεργασία παλιάς και νέας γενιάς τρομοκρατών» Τα δημοκρατικά δικαιώματα MAT επιδίδονται σε κυνηγητό μέσα στους σταθμούς και στις αποβάθρες του Μετρό Με «μηδενική ανοχή», ρόπαλα κι απαγορεύσεις αντιμετωπίζει η κυβέρνηση κάθε κινητοποίηση λαού, εργαζόμενων και νεολαίας Αρχικά ήταν οι 15χρονοι μαθητές που εγκλωβίστηκαν απ τα ΜΑΤ στα Προπύλαια μετά τη διαδήλωση για την επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, τον περασμένο Δεκέμβρη, όταν αυτά παραβίασαν ωμά το Άσυλο. Ακολούθησαν οι σχολικοί φύλακες που αντιμετωπίστηκαν επίσης με ΜΑΤ, αλλά και χημικά, στις συγκεντρώσεις τους ενάντια στις διαθεσιμότητες απολύσεις. Σειρά πήραν συνδικαλιστές και διαδηλωτές την ημέρα της φιέστας της ανάληψης της προεδρίας της Ε.Ε. απ την Ελλάδα (8/1), όπου συνελήφθη κι ο αγωνιστής καθηγητής Παύλος Αντωνόπουλος για «συμμετοχή σε παράνομη συγκέντρωση». Βλέπετε, είχε προηγηθεί η απαγόρευση των συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων σε εκτεταμένη περιοχή του κέντρου της Αθήνας. Μετά ήρθε η σειρά των εκπαιδευτικών, κατά την πανελλαδική κινητοποίηση που έκαναν ενάντια στις διαθεσιμότητες στις 11/1, όταν απωθήθηκαν απ τα ΜΑΤ με χημικά και ξυλοδαρμούς στα διόδια των Τεμπών και παρεμποδίστηκαν να μεταβούν στη Λάρισα, όπου και θα διαδήλωναν. Όμως, η επιχείρηση «μηδενική ανοχή» δεν σταματά εκεί. Το μεσημέρι της Πέμπτης 30/1, ομάδες «ΔΕΛΤΑ» και «ΔΙΑΣ», χωρίς διακριτικά, επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά σε «συμβολική διαμαρτυρία» που πραγματοποιούσαν φοιτητές της παράταξης ΑΡ.ΕΝ. του ΣΥΡΙΖΑ, έξω απ το γραφείο του υπουργού Ναυτιλίας Μ. Βαρβιτσιώτη, για τη δολοφονία των μεταναστών και των παιδιών στο Φαρμακονήσι. Απ το μένος των πραιτοριανών δεν εξαιρέθηκαν ούτε δημοσιογράφοι και καμεραμέν, ούτε καν κόσμος που διαμαρτυρήθηκε για τη στάση στης αστυνομίας -μέχρι και περίοικοι μαγαζάτορες- ενώ 47 φοιτητές προσήχθησαν σιδεροδέσμιοι και δαρμένοι στη Γ.Α.Δ.Α., αφού πρωτύτερα είχαν εγκλωβιστεί απ τα ΜΑΤ. Ένας απ αυτούς συνελήφθη για «εξύβριση και αντίσταση κατά την προσαγωγή του». Για να «δικαιολογηθεί» βέβαια η επίθεση και η αντιμετώπιση των φοιτητών με βία και χειροπέδες, η ΓΑΔΑ και οι πολιτικοί της προϊστάμενοι της κυβέρνησης εξέδωσαν ανακοίνωση που μιλούσε «για απόπειρα εισβολής των συγκεντρωμένων», η οποία ήταν «μη βίαιη» και διαψεύστηκε απ τα βίντεο που είχαν τραβηχτεί... Το Σάββατο 1/2, κι ενώ η Χρυσή Αυγή πραγματοποιούσε με την κάλυψη της κυβέρνησης και της αστυνομίας τη φιέστα της για την επέτειο των Ιμίων, στη Ρηγίλλης, ενώ είχε βγει επίσης κυβερνητική απόφαση απαγόρευσης των διαδηλώσεων - κάτι που γίνεται ολοένα και πιο συχνό- οι δυνάμεις των ΜΑΤ επιτέθηκαν σ όσους είχαν συγκεντρωθεί στο Σύνταγμα ενάντια στη συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής και επιδόθηκε σ ένα όργιο κυνηγητού, καταστολής, ξυλοδαρμών, ρίψης χημικών και χειροβομβίδων κρότου λάμψης, το οποίο επεκτάθηκε μέχρι το Μοναστηράκι, ανάμεσα σε κόσμο και διερχόμενους, φτάνοντας μέχρι και το σταθμό του Μετρό και του Ηλεκτρικού, τις αποβάθρες και τις ράγες των συρμών!!! Κι ενώ έριξαν χημικά μέσα στις αποβάθρες, κάνοντας αποπνικτική την ατμόσφαιρα, και απέκλεισαν κόσμο, προχώρησαν και σε 20 προσαγωγές και 14 συλλήψεις. Ούτε όμως κι οι αγωνιζόμενοι αγρότες στη Νίκαια της Θεσσαλίας και στη Μαραθιά Ηλείας «εξαιρέθηκαν» απ την επίθεση των ΜΑΤ στις 3/2, με ξυλοδαρμούς, ρίψη χημικών και προσαγωγές πριν αυτοί προλάβουν να προχωρήσουν σε μπλόκα. Βλέπουμε λοιπόν πως η πολιτική της φασιστικοποίησης αναβαθμίζεται και επεκτείνεται σ όλα τα επίπεδα, με στόχο τον ίδιο το λαό, τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τη νεολαία, τα αγωνιζόμενα κάθε φορά τμήματά του ή ακόμα κι όποιους τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν με όποιον τρόπο θεωρούν απέναντι στη μελανή πραγματικότητα που επιβάλλει η ντόπια αστική τάξη, τα ξένα αφεντικά της και η κυβέρνησή τους. Συνεχίζοντας τη ρότα που εκφράστηκε ιδιαίτερα οξυμένα κατά την περίοδο της επιβολής των πρώτων «μνημονίων» των ιμπεριαλιστών της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ., και των αντιλαϊκών μέτρων απ τις προηγούμενες κυβερνήσεις, ρότα που συνεχίζει ακάθεκτη και η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Η πολιτική αυτή αποτελεί απαραίτητο συμπλήρωμα της συνεχούς και καθημερινής επίθεσης στους ίδιους τους όρους ζωής του λαού και στα κατεκτημένα δικαιώματά του, για την επιβολή και τη συνέχισή της. Ταυτόχρονα επιδιώκει να προλάβει και να πνίξει στη γέννησή τους αγώνες κι αντιστάσεις που μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο την αντιλαϊκή πολιτική ή ακόμα και πιθανές κοινωνικές εκρήξεις, ενδεχόμενα τα οποία τα έχει υπόψη. Ειδικά όσο η επίθεση αυτή θα συνεχίζεται και θα οξύνεται κι όσο τα ζόρια συνολικά της πολιτικής διαχείρισης του συστήματος θα μεγαλώνουν. Η φασιστικοποίηση, οι απαγορεύσεις, η κρατική τρομοκρατία και καταστολή δεν αντιμετωπίζονται με την αναμονή υποτιθέμενων εναλλακτικών λύσεων και «αριστερών κυβερνήσεων», που θα «διαλύσουν τις δυνάμεις καταστολής». Γιατί αυτές ακριβώς οι δυνάμεις έχουν στηθεί και αναβαθμιστεί εξυπηρετώντας ανάγκες του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης. Ενός συστήματος του οποίου ούτε η πολιτική, ούτε, πολύ περισσότερο η ίδια η ύπαρξη «διορθώνονται» ή «μεταρρυθμίζονται». Αντίθετα, ανατρέπονται απ την ίδια τη μαζική λαϊκή πάλη, που μπορεί να ξεδιπλωθεί, συγκροτηθεί, πολιτικοποιηθεί και αναμετρηθεί με την πολιτική αυτή μέσα απ τη συγκρότηση μετώπων αντίστασης και επαναστατικών υποκειμένων, κόντρα σε εφησυχασμούς, εκλογικές αυταπάτες, λογικές ηττοπάθειας και ανάθεσης στους «ειδικούς». παραπάνω και πολλά άλλαθα μπορούσε να τα αλιεύσει κανείς από μια καθημερινή και εντεινόμενη τρομοκρατική και «τρομολαγνική» φιλολογία των κυρίαρχων Μ.Μ.Ε. Παράλληλα με τις επίσημες δηλώσεις σοβαρών εκπροσώπων του συστήματος σαν την Ντόρα Μπακογιάννη πως «επίκειται μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα», ή του Δένδια, πως «η χώρα έχει πρόβλημα τρομοκρατίας». Αν η μια δευτερεύουσα- πλευρά της προπαγάνδας αυτής έχει στόχο τη δημιουργία μιας αόρατης «απειλής» για το λαό, κάτι που μάλλον δεν φαίνεται να «πείθει» ένα λαό που ζει καθημερινά τα «έργα» αυτών που τον διαφεντεύουν, σε βάρος της ίδιας της ζωής του, αν έχει επίσης, απ την «ανάποδη», ως αποτέλεσμα να γεννηθούν σε κάποιους λογικές ανάθεσης σε διάφορους «Ζορό» που θα «καθαρίσουν» για λογαριασμό του λαού και χωρίς αυτόν -πέρα από «σκοτεινά σημεία» και εμπλοκές σε αντιθέσεις των κυρίαρχων και των ξένων αφεντικών τους η βασική της πλευρά εντάσσεται στην ισχυροποίηση της πορείας φασιστικοποίησης καθώς και στη στοχοποίηση και ενοχοποίηση της Αριστεράς και της λογικής και πρακτικής της αντίστασης του λαού. Από τη μια δικαιολόγηση της έντασης της δράσης των μηχανισμών καταστολής και της Αντιτρομοκρατικής -καθώς και της παρουσίας και δράσης και των μηχανισμών των μπεριαλιστών και ειδικά των Αμερικάνων δικαιολόγηση των εισβολών σε σπίτια και σε στέκια, του εντατικού φακελώματος, των «διερευνητικών» προσαγωγών και συλλήψεων, μέχρι σήμερα, ατόμων του αντιεξουσιαστικού χώρου, δικαιολόγηση της στοχοποίησης προσώπων, δικαιολόγηση της δημιουργίας νέων φυλακών-φρουρίων. Απ την άλλη, μπόλικη προπαγάνδα περί «κόκκινης τρομοκρατίας», με το δάκτυλο να δείχνει απ τις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την «άκρα Αριστερά» και την αναρχία, αλλά και «συλλογικότητες πολιτών» που σύμφωνα με την προπαγάνδα αυτή «ριζοσπαστικοποιούνται λόγω της κρίσης» και αποτελούν «συγκοινωνούντα δοχεία με την τρομοκρατία» Κι αυτά, πέρα απ την πλευρά της άσκησης πίεσης στο ΣΥΡΙΖΑ για μεγαλύτερη συμμόρφωση και πέρα απ τη χρησιμοποίηση του ευάλωτου αντιεξουσιαστικού χώρου. Για την επαναστατική Αριστερά, που μπορεί και πρέπει να οικοδομηθεί, χαράσσοντας την προοπτική της μαζικής δράσης για το λαό, μέσα στον ίδιο το λαό και ενάντια στο σύστημα και την πολιτική του, είναι ξεκάθαρο ποιοι είναι οι τρομοκράτες. Η αστική τάξη, οι ιμπεριαλιστές, οι κυβερνήσεις και οι κάθε είδους μηχανισμοί τους.

5 Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 5 Το φασισμό τσακίζουν αγώνες λαϊκοί, ενάντια στου συστήματος την πολιτική! Η επανεμφάνιση των φασιστών-αντιφασιστική πορεία στο Κερατσίνι Με τη συμμετοχή περίπου δυο χιλιάδων διαδηλωτών πραγματοποιήθηκε η αντιφασιστική πορεία στο Κερατσίνι, τη Παρασκευή 31/1. Στη συγκέντρωση στο σημείο της δολοφονίας του Παύλου καλούσαν οι δυνάμεις και τα τοπικά σχήματα της Αριστεράς (εκτός του ΚΚΕ), από την ευρύτερη περιοχή του Πειραιά, αντιφασιστικές συλλογικότητες αλλά και τοπικά σωματεία. Στη συγκέντρωση στη πλ. Νίκης που καλούσαν το ΡΕΣΑΛΤΟ, η συνέλευση της πλατείας και η αντιφασιστική συνέλευση Κερατσινίου συγκεντρώθηκε ο Α/Α χώρος. Ωστόσο οι δυο ξεχωριστές συγκεντρώσεις πορεύτηκαν από κοινού στους δρόμους της Αμφιάλης και των Ταμπουρίων. Με το δικό της μπλοκ παρέμβηκε η Λαϊκή Αντίσταση Πειραιά, φωνάζοντας αντιφασιστικά-αντικαπιταλιστικάαντιιμπεριαλιστικά συνθήματα και μοιράζοντας προκήρυξη στο λαό του Κερατσινίου. Η μαζική, δυναμική και με παλμό διαδήλωση αποτέλεσε μια πρώτη αγωνιστική απάντηση στην επανεμφάνιση των χρυσαυγιτών και στη φασιστική πρόκληση. Στις 25/1 οι δολοφόνοι παρέλασαν στο Κερατσίνι βεβηλώνοντας το σημείο δολοφονίας του Παύλου αλλά και προχωρώντας σε οργανωμένη επίθεση στον αυτοοργανωμένο χώρο ΡΕΣΑΛΤΟ. Στις 18/1 είχαν κάνει την εμφάνιση τους στις γειτονιές της Νίκαιας και του Κορυδαλλού στοχοποιώντας μάλιστα το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Pasamontana. Στις 26/1 εμφανίστηκαν στο Πέραμα στοχοποιώντας τα γραφεία του ΚΚΕ. Στις 5/2, μέσα στο σκοτάδι αυτή τη φορά, ξαναπέρασαν από το Κερατσίνι ξαναβγάζοντας το αντιφασιστικό πανό του συλλόγου δασκάλων «Πλουμπίδης» από το σημείο δολοφονίας και άλλα αντιφασιστικά πανό από τη περιοχή. Επίσης, το τελευταίο διάστημα προσπαθούν να επαναλειτουργήσουν τα γραφεία τους στη Νίκαια. Μόλις τέσσερις μήνες, λοιπόν, από τη στυγνή δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τα θρασύδειλα φασιστικά αποβράσματα με τα δολοφονικά τάγματα εφόδου επανεμφανίστηκαν στις γειτονιές του Πειραιά. Η επανεμφάνισή τους μάλιστα συνοδεύεται και χαρακτηρίζεται από την ενεργοποίηση των ταγμάτων εφόδου και την στοχοποίηση συλλογικοτήτων και κομμάτων που αναφέρονται στο κίνημα. Μόνο τυχαία λοιπόν δεν μπορεί να είναι τα παραπάνω δεδομένα, την ίδια στιγμή μάλιστα που μέρος του ηγετικού πυρήνα της Χ.Α. μαζί με τον αρχηγό της βρίσκεται στη φυλακή. Αντιθέτως, θα λέγαμε ότι αποτελούν σχεδιασμένες και συντεταγμένες κινήσεις που στοχεύουν στη ανασυγκρότηση των δυνάμεών τους. Το βέβαιο είναι ότι αυτή η διαδικασία δεν εξαρτάται και δεν καθορίζεται από αυτούς. Εξαρτάται και καθορίζεται από το σύστημα το οποίο πιστά υπηρετούν και τους γενικότερους σχεδιασμούς ιμπεριαλιστικών αλλά και ντόπιων κέντρων, σχετικά με την αναδιαμόρφωση-αναστήλωση του αστικού πολιτικού σκηνικού. Ωστόσο, προκύπτουν συγκεκριμένοι προβληματισμοί αλλά και εκτιμήσεις και συμπεράσματα που αφορούν τόσο το σύστημα και το φασισμό όσο και τη μεριά του κινήματος. 1. Η επανεμφάνιση αυτή συμβαίνει σε μια περίοδο που εντείνεται και αναβαθμίζεται αντιδραστικά η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής από τη μεριά του συστήματος, ως βασικό εργαλείο επιβολής της αντιλαϊκής και ταξικής επίθεσης στο λαό και την εργατική τάξη. Έχουμε έξαρση της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής. Ήδη από την αρχή της νέας χρονιάς η κυβέρνηση έχει προχωρήσει σε μια σειρά απαγορεύσεων συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων. Επίσης, όποιος κλάδος αγωνίζεται ξυλοφορτώνεται και ψεκάζεται από τους μηχανισμούς καταστολής, με τελευταίο παράδειγμα τους αγρότες, σε μια προσπάθεια να τσακιστούν οι προσπάθειες αντίστασης εν τη γενέσει τους. Επιπλέον, μόνο το τελευταίο μήνα έχουμε δεκάδες προσαγωγές και συλλήψεις συνδικαλιστών, αγωνιστών, νεολαίων από διαμαρτυρίες και συγκεντρώσεις. Έχουμε έξαρση της ρατσιστικής ρητορείας την ίδια στιγμή μάλιστα που η κυβέρνηση διέπραξε το μαζικό και αποτρόπαιο έγκλημα στο Φαρμακονήσι θανατώνοντας μικρά παιδιά και γυναίκες. Έχουμε έξαρση της τρομολαγνείας και τρομοϋστερίας που επιτρέπει την ωμή παρέμβαση μυστικών υπηρεσιών στον κρατικό μηχανισμό (κυρίως CIA κ.ά.), την πολιτική πίεση προς διάφορες πλευρές του αστικού πολιτικού σκηνικού για ευθυγράμμιση με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα αλλά και νέο γύρο επίθεσης και διώξεων σε πολιτικούς χώρους. 2. Η επανεμφάνιση αυτή πραγματοποιείται εν μέσω προεκλογικού κλίματος, εν όψει των επερχόμενων «δημοψηφισματικών» διπλών εκλογών και με τα γκάλοπ να φέρνουν την ΝΔ, που αποτελεί την βασική επιλογή στήριξης του ιμπεριαλισμού και του ντόπιου κεφαλαίου, στη δεύτερη θέση. Σε ένα φόντο μάλιστα που χαρακτηρίζεται από την καταβαράθρωση και διάλυση του αστικού πολιτικού σκηνικού, με τον κίνδυνο η ΝΔ να πάθει ό,τι το ΠΑΣΟΚ, με έντονη την προσπάθεια των ιμπεριαλιστικών αλλά και των ντόπιων κέντρων να το αναδιαμορφώσουν. Σε αυτή τη βάση, αυτό που εμφανίστηκε ως «επιχείρηση εξάρθρωσης» της Χ.Α. περισσότερο μοιάζει με ένα «κούρεμα» στα ποσοστά της, ασκώντας ταυτόχρονα πιέσεις προσαρμογής και μετεξέλιξής της σε ένα ευρωπαϊκού τύπου φασιστικό-ναζιστικό κόμμα που θα φοράει περισσότερο τα σκαρπίνια παρά τα άρβυλα. Γιατί, ως γνωστόν, «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Βέβαια, εδώ μπορεί να δει κανείς και δευτερεύουσες πλευρές και κινήσεις που χαρακτηρίζονται κυρίως από τάσεις σχετικής αυτονομίας των φασιστών από το σύστημα. Όπως, για παράδειγμα, αυτή η επανεμφάνιση να λειτουργήσει συγκροτητικά στο εσωτερικό της Χ.Α. εν όψει των εκλογών. Ως προσπάθεια δηλαδή επανασυσπείρωσης εκείνου του δυναμικού της που θα εμφανιστεί να ζητήσει την ψήφο, προσβλέποντας σε ψηλά ποσοστά που θα αποτελέσουν διαπραγματευτικό χαρτί στο αλισβερίσι με το σύστημα. Όπως, επίσης, η επανεμφάνιση αυτή να αποτελεί μήνυμα του σκληρού πυρήνα της Χ.Α., όπου δηλώνοντας την παρουσία του αυτή παίρνει θέση στις εσωτερικές αντιθέσεις και στη διαδικασία να φορέσουν το πολιτικό κουστούμι. 3. Η επανεμφάνιση αυτή συντελέστηκε (και πάλι) με την ανοχή και τη κάλυψη της αστυνομίας και των μηχανισμών καταστολής, τόσο στις γειτονιές του Πειραιά όσο και κεντρικά. Στη περίπτωση μάλιστα της φασιστικής σύναξης για τα Ίμια, η στάση της κυβέρνησης ήταν ξεκάθαρη. Περιφρούρηση των φασιστών από τη μια και από την άλλη τσάκισμα της αντιφασιστικής συγκέντρωσης, ανελέητο ξύλο και χημικά με βαρείς τραυματισμούς, πρωτοφανές κυνηγητό των διαδηλωτών μέσα στο ΜΕΤΡΟ, δεκάδες προσαγωγές και συλλήψεις. Όχι μόνο δεν εξαλείφτηκαν οι φασιστικοί θύλακες μέσα στους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής αλλά συνεχίζουν να τρέφονται και να μεγαλώνουν από τη συνολική φασιστικοποίηση του συστήματος. Είναι οι ίδιοι μηχανισμοί (λιμενικό) που αποτέλεσαν τον εκτελεστικό βραχίονα στο Φαρμακονήσι. 4. Η επανεμφάνιση συνοδεύτηκε με την εξαγγελία του νέου φασιστικού-ναζιστικού νόμιμου πολιτικού μορφώματος. Εδώ πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι όσες δυνάμεις θέτουν στο κίνημα την νομική αντιμετώπιση του φασισμού μόνο κακές υπηρεσίες προσφέρουν σε αυτό. Τα αιτήματα «εκτός νόμου», να «κλείσουν τα γραφεία», «όλοι οι ναζί στη φυλακή», όπως και τα αιτήματα που ζητούν την παραίτηση υπουργών προσωποποιώντας την ευθύνη, καθώς και εκείνα που ζητούν να σταματήσει η συνεργασία της αστυνομίας με τους φασίστες είναι τουλάχιστον αποπροσανατολιστικά. Αφοπλίζουν το κίνημα πολιτικά και ιδεολογικά απέναντι στο σύστημα και το φασισμό, τρέφουν αυταπάτες για το ρόλο του κράτους και των μηχανισμών καταστολής. 5. Στη βάση των παραπάνω, επιβεβαιώνεται η εκτίμηση ότι κύριος εκφραστής και φορέας της φασιστικοποίησης παραμένει το σύστημα, οι πολιτικές του δυνάμεις του και το κράτος («που έχει το μονοπώλιο της βίας»), με τις φασιστικές ομάδες, με όποια μορφή και αν εμφανίζονται να λειτουργούν συμπληρωματικά και ως μακρύ χέρι. Με αυτή την έννοια, ο αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι της αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης του λαού και των εργαζομένων, κομμάτι του αγώνα για το δικαίωμα στη ζωή. 6. Το τσάκισμα του φασισμού θα επέλθει μέσα από τη σύγκρουση του λαού και της εργατικής τάξης με τον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο. Οι λαϊκοί-εργατικοί αγώνες, η οργάνωση και η ανάπτυξή τους θα δώσουν την απάντηση. Με αυτή την έννοια, η όποια απάντηση στις φασιστικές προκλήσεις πρέπει να γίνεται λαϊκή υπόθεση και να συνδέεται με την γενικότερη επίθεση και τα προβλήματα του λαού. Όσο θα αναπτύσσονται οι λαϊκές αντιστάσεις και διεκδικήσεις στις γειτονιές για το δικαίωμα στη περίθαλψη, στην εκπαίδευση, εναντία στη φοροληστεία, όσο αναπτύσσονται οι εργατικές αντιστάσεις και διεκδικήσεις στους χώρους εργασίας για το δικαίωμα στη πλήρη, σταθερή δουλειά, τόσο θα λιγοστεύει ο χώρος για τους φασίστες, μέχρι να τους καταπιεί η λαϊκή οργή. Ευκαρπία Θεσσαλονίκης Κατέρρευσε πάλι το κατηγορητήριο! Ηβιομηχανία προανακρίσεων στα αστυνομικά τμήματα, ανακρίσεων στα δικαστήρια και σωρεία δικών που ακολούθησαν για τους αγωνιζόμενους κατοίκους στην Ευκαρπία Θεσσαλονίκης ολοκλήρωσαν από ό,τι φαίνεται τον πρώτο κύκλο, με την πανηγυρική αθώωση όλων των κατηγορουμένων στη δίκη της Δευτέρας 3 Φλεβάρη. Δικάζονταν και ξαναδικάζονταν οι αγωνιστές κάτοικοι με την κατηγορία της δήθεν άσκησης παράνομης βίας σε βάρος των εργαζόμενων του εργοταξίου κατασκευής του τεράστιου ΣΜΑ στην Ευκαρπία, πίσω από την τσιμεντοβιομηχανία ΤΙΤΑΝ. Αθωώθηκαν και πάλι οι δικαζόμενοι γιατί δεν ασκήθηκε καμιά βία σε κανέναν εργαζόμενο, εάν ασκήθηκε βία, ασκήθηκε από τις δυνάμεις καταστολής, οι οποίες στρατοπέδευσαν (οι διμοιρίες των ΜΑΤ) γύρω από το εργοτάξιο και απαγόρευσαν στους κατοίκους να επισκέπτονται ή να κινούνται και σε δημοτικούς χώρους. Οι εργασίες σε αυτό το καθεστώς πολιορκίας ξεκίνησαν από τα τέλη του Ιούλη και συνεχίζονται μέχρι σήμερα καταστρέφοντας το τοπίο και ετοιμάζονται να συγκεντρώσουν όγκους σκουπιδιών, ενώ η τσιμεντοβιομηχανία ΤΙΤΑΝ ετοιμάζεται να πάρει την έγκριση για να ξεκινήσει την καύση των σκουπιδιών. Οι κάτοικοι όμως δεν το βάζουν κάτω και ξεκινούν νέους αγώνες ακόμα πιο αποφασιστικούς και καλύτερα οργανωμένους που θα δικαιωθούν, όπως δικαιώθηκαν και οι δικαζόμενοι κάτοικοι.

6 6 Προλεταριακή Σημαία ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 Οι απολύσεις πλησιάζουν ενώ στήνεται το σχολείο της απόρριψης και της τρομοκρατίας Ολες οι δυνάμεις για την απάντηση του κινήματος δεν μπορεί πια να χαθεί ούτε ένα λεπτό Στις 22 Μάρτη λήγει ο χρόνος για τους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που είχαν βγει στις 22 Ιούλη σε διαθεσιμότητα. Οσοι δεν έχουν απορροφηθεί μέχρι τότε, από την άλλη μέρα θα είναι απολυμένοι. Ο Υπουργός σε διάφορες γκεμπελικές δηλώσεις του, υποστηρίζει κατά καιρούς ότι οι περισσότεροι από αυτούς «δουλεύουν ήδη»! Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι διαφορετική. Στο πλαίσιο της κινητικότητας, το Υπουργείο έχει εξαγγείλει διάφορες θέσεις (συνολικά 1.500) που αφορούν διάφορες κατηγορίες (δεύτερα πτυχία, θέσεις σε κατάρτιση, διοικητικές κ.λπ). Για καμία από αυτές τις θέσεις δεν υπάρχει συγκεκριμένο πλάνο, ενώ κάποιες από αυτές είναι εντελώς στον αέρα (πχ. οι διαβόητες καινούριες Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης δεν έχουν ιδρυθεί ακόμα). Πιο σωστή περιγραφή της κατάστασης θα ήταν ότι δύο χιλιάδες εκπαιδευτικοί έχουν απολυθεί και κάποιοι από αυτούς πιθανόν να επαναπροσληφθούν, σε άλλες θέσεις, μέχρι τις 22 Μάρτη. Το γεγονός ότι το κίνημα δεν έχει πιέσει σοβαρά για την ανατροπή των απολύσεων δε μας κάνει αισιόδοξους για το τι θα γίνει τελικά. Η πρόθεση της κυβέρνησης να δημιουργήσει ελπίδες περιορισμού του αριθμού των απολύσεων για να αποτρέψει μια απάντηση του κινήματος, είναι πιθανόν να την οδηγήσει σε επικοινωνιακά τεχνάσματα και διασπορά σύγχυσης, αλλά όχι σε κάτι παραπάνω. Αν δεν υπάρξει παρέμβαση του κινήματος, εκτιμάμε ότι η εξέλιξη του πράγματος θα είναι χειρότερη απ ό,τι φαίνεται και ο αριθμός των απολυμένων θα είναι μεγαλύτερος από αυτόν που θα παρουσιάσει το υπουργείο. Ταυτόχρονα, προωθούνται από την κυβέρνηση οι διαδικασίες αυτοαξιολόγησης των σχολείων και θα ακολουθήσουν οι αντίστοιχες αξιολόγησης σχολείων και εκπαιδευτικών. Η εποχή, βέβαια, είναι τέτοια που δεν επιτρέπει αυταπάτες. Αυτός είναι και ο λόγος που η συντριπτική πλειοψηφία δασκάλων και καθηγητών είναι σαφώς ενάντια σε όλες τις διαδικασίες αξιολόγησης. Είναι πια καθαρό και στον πιο ανυποψίαστο ότι η αξιολόγηση δεν είναι παρά το όχημα για να σπάσει η ραχοκοκαλιά συγκρότησης του κλάδου, για να ενταθεί η πειθάρχηση και η τρομοκράτηση, για να οξυνθεί η κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών και ο συνακόλουθος κανιβαλισμός, για να έχει άλλοθι η πολιτική των απολύσεων και των περικοπών. Αλλωστε, διανύουμε μια περίοδο που τα εκπαιδευτικά σωματεία πρέπει να εντάξουν στη δράση τους ημερολόγιο συμπαράστασης σε διωκόμενους εκπαιδευτικούς. Παράλληλα, προωθούνται οι διατάξεις οι σχετικές με το «νέο» λύκειο καθώς ο Αρβανιτόπουλος δεσμεύεται ότι θα ισχύσει από φέτος η τράπεζα θεμάτων για να αρχίσει το πιο αποφασιστικό πετσόκομμα των μαθητών από την Α Λυκείου. Ενώ οι απειλές για αναπλήρωση των χαμένων ωρών συνοδεύονται με την προετοιμασία επιμήκυνσης του σχολικού έτους και περικοπής των αργιών. Απέναντι σε αυτή την καταιγίδα, οι εκπαιδευτικοί παρακολουθούν μουδιασμένοι, κλίμα που εντείνεται από τη στάση των ομοσπονδιών και των παρατάξεων. Κυρίαρχη αντίληψη στις κορυφές του συνδικαλιστικού κινήματος είναι η χρεοκοπημένη λογική «να μείνουν τα μέτρα στα χαρτιά», νομίζοντας ότι βρισκόμαστε στο 1990 και ότι το σύστημα σήμερα ψηφίζει νόμους για να μην τους εφαρμόσει (ενώ δημιουργεί απορία τι σημαίνει ακριβώς το να μείνουν οι απολύσεις στα χαρτιά). Ετσι η ανάγκη ανατροπής του θεσμικού πλαισίου κινητικότητας διαθεσιμότητας απολύσεων αυτοαξιολόγησης αξιολόγησης «νέου» λυκείου εξαφανίζεται και τα μέτρα περνάνε το ένα μετά το άλλο. Σε αυτές τις συνθήκες, πρόσθετη παραλυσία δημιουργούν οι εκλογικές αναμονές και η επένδυση της αγανάκτησης στις ευρωκάλπες. Σε αυτή τη διαδικασία, πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες όσο περνάει ο καιρός τόσο και αποκαλύπτουν με μεγαλύτερη ωμότητα τα πραγματικά τους χαρακτηριστικά, μιας και κρίνουν ότι ήρθε η ώρα οι (όποιοι) αγώνες να επενδυθούν πολιτικά στο ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ταλανίζονται από την υπαρξιακή κρίση που τις διατρέχει. Αφού μας μιλάνε για «σύγκρουση με την κυβέρνηση και το αστικό κράτος», και για απεργιακούς αγώνες με στόχο «το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια του λαού» προσγειώνονται στους κλασικούς ρεφορμιστικούς στόχους κυβερνητισμού και μετατόπισης του κράτους («Ενιαίος κρατικός φορέας παραγωγής, έρευνας και διάθεσης φαρμάκου» κλπ.). Από κοντά και οι Παρεμβάσεις που στην τελευταία τους πρόταση στην ΟΛΜΕ, αποφάσισαν ότι «τώρα είναι η ώρα να μπει στην προμετωπίδα το ενιαίο 12χρονο» και να «αναδειχτεί ο Σύλλογος Διδασκόντων σε βασικό παράγοντα λειτουργίας του σχολείου κόντρα στις μονοπρόσωπες διοικήσεις»! Αυτά τα σκωτσέζικα ντους προσγείωσης απογείωσης έχουν στο φόντο τους την υποταγή στο συσχετισμό, τη βαθιά πεποίθηση ότι οι αγώνες δεν έχουν αποτέλεσμα και βέβαια, η επένδυση στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες (που όταν είναι ευρωκοινοβουλευτικές είναι ακόμα χειρότερες). Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη. Οι οριστικές απολύσεις πλησιάζουν και σε αυτές θα προστεθούν κι άλλες. Οι ταξικοί φραγμοί βαθαίνουν και οι κατακτήσεις σε παιδεία και υγεία ξηλώνονται. Αν δεν πατήσουμε σε αυτή την απλή πραγματικότητα για να οικοδομηθεί ένα κίνημα αντίστασης στην πολιτική των απολύσεων και διεκδίκησης των βασικών δικαιωμάτων στη ζωή (παιδεία, υγεία, ελευθερίες), διάφοροι θα απογειώνονται με αερογέφυρες στο σοσιαλισμό για να μην δημιουργήσουν κανένα πρόβλημα στο σύστημα σήμερα. Ταυτόχρονα, έχει γίνει, επίσης φανερό ότι η λογική «να πιέσουμε τις ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ» είναι τελειωμένη. Το βάρος πέφτει όλο και περισσότερο στην ανάγκη εκ νέου συγκρότησης των πρωτοβάθμιων σωματείων σε μια άλλη αγωνιστική κατεύθυνση. Εξω από λογικές παζαριών, ήττας και συνδιοίκησης. Δεν πρέπει να χαθεί λεπτό. Η ανάγκη από τα κάτω συντονισμού για την ανατροπή της πολιτικής των κλεισιμάτων και των απολύσεων όχι μόνο είναι μονόδρομος, αλλά και ζωτική ανάγκη για τους εργαζομένους. Πόσες φορές ακόμα θα δούμε το θλιβερό θέαμα να απεργούν στις 6 Φλεβάρη οι εργαζόμενοι του ΕΟΠΥΥ και στις 7 Φλεβάρη οι εκπαιδευτικοί της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για όμοια ζητήματα και με αντίστοιχα αιτήματα; ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ «Δεν θα πρέπει να αγωνιζόμαστε μόνο γ Ενώ η επίθεση του συστήματος συνεχίζεται εναντία σε όλο το λαό, υπάρχουν κλάδοι εργαζόμενων που προβάλουν μαζική και παρατεταμένη αντίσταση. Ένας από αυτούς τους χώρους αντίστασης είναι και αυτός των εκπαιδευτικών και ιδιαίτερα των εκπαιδευτικών σε διαθεσιμότητα. Η Λάρισα είναι από τις περιοχές που ο αγώνας των εκπαιδευτικών έγινε σημείο αναφοράς για όλους τους εργαζόμενους, όχι μόνο της πόλης αλλά και όλης της Ελλάδας. Είχαμε την τύχη σαν οργάνωση να παρακολουθήσουμε και να συμμετάσχουμε ενεργά σε αυτό τον τεράστιο αγώνα τους. Στα πλαίσια της στήριξης και ανάδειξης του αγώνα των εκπαιδευτικών, πραγματοποιήσαμε μια συνάντηση-συνέντευξη με κάποια από τα μέλη της επιτροπής αγώνα. ΛΑΡΙΣΑ Προλεταριακή Σημαία: Ποια είναι τα σχέδια του Υπ. Παιδείας για τους εκπαιδευτικούς που είναι σε διαθεσιμότητα; Δήμητρα: Ένα κομμάτι των εκπαιδευτικών θα απολυθεί. Η ΕΕ, η Τρόικα και η δικομματική κυβέρνηση έχουν στα σχέδιά τους μέχρι το τέλος του 2015 να μείνουν εκπαιδευτικοί. Στις 1/1/2013, ήμασταν και το Σεπτέμβριο, Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πώς συρρικνώνεται ο εκπαιδευτικός κλάδος, τη στιγμή που οι ανάγκες στην εκπαίδευση είναι μεγάλες και φυσικά δεν περισσεύει κανένας. Αυτό πρέπει να καταλάβουμε όλοι και να είμαστε ενωμένοι σαν μια γροθιά. Βάσω Μ: Οι εκπαιδευτικοί που είμαστε σε διαθεσιμότητα οδηγούμαστε στην ανεργία. Το Υπ. Παιδείας χτυπάει το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Από την αρχή προσπαθούν να μας αποπροσανατολίσουν για να σταματήσουν τη δράση μας. Μας λένε ότι στις θέσεις που θα δημιουργήσουν θα πάμε ωρομίσθιοι, δηλαδή φτηνό εργατικό δυναμικό. Επιδιώκουν τη διάλυση της παιδείας. ΠΣ: Τι προβλήματα έχει φέρει το ζήτημα της μοριοδότησης στην ενωτική στάση των εκπαιδευτικών; Ποια στάση πιστεύετε ότι πρέπει να κρατήσουν οι εκπαιδευτικοί στο όλο θέμα; Έφη: Η μοριοδότηση έχει δυο στόχους. Ο πρώτος είναι η διάσπαση του κλάδου. Ο κάθε εκπαιδευτικός που έχει ένα πιστοποιητικό παραπάνω να θεωρείται καλύτερος από αυτόν που δεν έχει. Με τον τρόπο αυτό αρχίζουν οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των συναδέλφων και χάνεται ο κοινός εχθρός που είναι η ΕΕ, η Τρόικα, η κυβέρνηση και η πολιτική τους. Το ιδανικό για έμενα θα ήταν το δικαίωμα στη δουλειά για όλους χωρίς καμία μοριοδότηση. Το αν κάποιος είναι κάλος δάσκαλος φαίνεται μέσα στην τάξη. Το υπουργείο χρησιμοποίει το τέχνασμα της μοριοδότησης και της υποτιθεμένης αξιοκρατίας, για να φανεί ότι πασχίζει για την ποιότητα της εκπαίδευσης. Εγώ στο παιχνίδι της κυβέρνησης δεν θα πάρω μέρος. Με την μοριοδότηση, ακόμα κι αν βρω δουλειά, δεν θα κερδίσω τη δουλειά που είχα. Δεν θα κερδίσω την αξιοπρέπεια που είχα. Δεν θα έχω τη ζωή και την οικογένεια που είχα. Δεν θέλω να ζήσω σε μια κοινωνία ανθρωποφάγα και αυτό είναι που προσπαθούν να κάνουν. Πρέπει να κοντράρουμε μαζικά και αγωνιστικά αυτή την πολιτική, να γίνουμε παράδειγμα για όλο τον λαό. Βάσω Μ: Συμφωνώ, οι εκπαιδευτικοί έπρεπε να είμαστε παράδειγμα στην κοινωνία και στους μαθητές μας. Να τους κοιτάμε στα μάτια και να νιώθουμε περήφανοι. Όμως, ο φόβος, η ανεργία, η ανασφάλεια πολλές φόρες υπερτερούν. Σταθήκαμε σαν κλάδος πολύ πιο κάτω από αυτό που θα άρμοζε στο μέγεθος της επίθεσης. Σίγουρα, η μοριοδότηση είναι διασπαστική και μπορεί κάποιος να νομίζει πως τα προσόντα του, του διασφαλίζουν μια θέση δουλειάς, επειδή θα είναι καλλίτερος από κάποιον άλλο, αλλά είναι απλώς ένας τρόπος για να διασπαστεί ο κλάδος. Εάν από την αρχή ήμασταν ενωμένοι και αγωνιζόμασταν μαζί, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα και τολμώ να πω πως τα μέτρα αυτά δεν θα είχαν περάσει. Δήμητρα: Εγώ δεν δέχομαι την μοριοδότηση. Το ερώτημα που θέσατε συνδέεται με το πρώτο. Θέλουν να διώξουν από την εκπαίδευση και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα τους παλιούς εργαζόμενους που τους κοστίζουν ακριβά. Βάζοντας την μοριοδότηση του ΑΣΕΠ, που είναι από το 2001, υποβαθμίζουν τους συναδέλφους που είχαν διοριστεί πριν τον ΑΣΕΠ. Είναι αυτοί λοιπόν που θα φύγουν πρώτοι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι υπόλοιποι διασφαλίζονται. Και όσοι τελικά μείνουν θα πληρώνονται με ευρώ. Στην Λάρισα δεν θεωρώ ότι υπήρχαν διασπαστικά φαινόμενα μέσα στην επιτροπή αγώνα. Από την αρχή λέγαμε κάνετε ό,τι θέλετε σαν άτομα, απευθυνθείτε σε δικηγόρους εάν θέλετε, αλλά μην αφήνετε τον αγώνα στο δρόμο, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κερδίσουμε. Βάσω Τ: Στόχος της κυβέρνησης είναι να μας διασπάσει, με σκοπό να περάσει τα μέτρα που θέλει. Ακόμα και να τοποθετήσει κάποιους από εμάς κάπου, η τοποθέτηση αυτή θα είναι στην παραμεθόριο και με όρους που θα μας εξαναγκάσουν στην παραίτηση. Αυτή η πολιτική είναι επικίνδυνη και πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας και να αντιδράσουμε μαζικά σε αυτή. ΠΣ: Μπορείτε να κάνετε ένα σύντομο απολογισμό της δράση σας μέχρι σήμερα; Δήμητρα: Ξεκινήσαμε με οχτώ ημέρες κατάληψης στα κτήρια της πρωτοβάθμιας

7 Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ Προλεταριακή Σημαία 7 ια τον κλάδο μας, πρέπει να βλέπουμε συνολικά τα προβλήματα του λαού» οικειοποιούνται οι λίγοι. Μας στερούν το δικαίωμα στην υγεία, στην παιδεία, στο ρεύμα, το νερό, μας στερούν το δικαίωμα στη δουλειά. Δεν πρέπει να τους το επιτρέψουμε. Βάσω Τ: Αυτό που περιγράφει η Δήμητρα είναι μια οδυνηρή πραγματικότητα. Κατανοήσαμε μέσα από τον αγώνα μας ποιοι ευθύνονται που φτάσαμε ως εδώ. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα. Η κοινή δράση, ο κοινός αγώνας εργαζομένων, άνεργων και απολυμένων είναι ένα καλό ξεκίνημα. Μέσα από τον αγώνα κατάλαβα ένα πράγμα, ότι πρέπει να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας, τέρμα πια με την ανάθεση. και της περιφέρειας. Κάναμε άπειρες παραστάσεις διαμαρτυρίας, διαδηλώσεις στους δρόμους της Λάρισας αλλά και σε άλλες πόλεις. Καθημερινά σε κεντρικά σημεία της πόλης είχαμε τραπεζάκι για να ενημερώνουμε τον κόσμο. Από τις κορυφαίες δράσεις μας ήταν η διαδήλωση στα διόδια του Πυργετού, οπού ζήσαμε την κρατική τρομοκρατία. Βάσω Μ: Καθημερινές παρεμβάσεις που δεν γίνεται να τις απαριθμήσουμε. Επιλέξαμε το δρόμο του αγώνα. Το καλοκαίρι παρεμβαίναμε και σε χώρους πολιτιστικών εκδηλώσεων όπου γινόμασταν αποδεκτοί με χειροκροτήματα από τους θεατές. Έφη: Είχαμε τακτική παρουσία στις εφημερίδες, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση. Ενημερώναμε το κόσμο και δεν αφήναμε να περάσει η προπαγάνδα της κυβέρνησης. Βάσω Τ: Δεν κάναμε διακοπές, γιατί δεν είχαμε το μυαλό μας να πάμε πουθενά αλλού. Μείναμε εδώ, κρατήσαμε το δρόμο του αγώνα ζεστό. Αυτό μας κράτησε ενωμένους και ζωντανούς. ΠΣ: Ποια είναι τα επόμενα βήματα από εδώ και πέρα; να εντείνουμε την δράση μας σαν επιτροπή αγώνα με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και μαζικότητα. Πρέπει στις 7 του μήνα, που γίνεται η εκδίκαση στο ΣΤΕ ενάντια στη διαθεσιμότητα, να δώσουμε δυναμικό παρόν. Από εκεί και πέρα, να εντείνουμε τη δουλειά μέσα στα σχολεία, να προετοιμαστεί ο κλάδος για μια μεγάλη απεργία. Με την ίδια ένταση που μας χτυπούν θα πρέπει να απαντήσουμε. ΠΣ: Ποια είναι η σχέση των εκπαιδευτικών σε διαθεσιμότητα με το σωματείο της ΕΛΜΕ; Πώς η ΕΛΜΕ στάθηκε μέχρι τώρα στον αγώνα που δίνεται; Δήμητρα: Τόσο η ΕΛΜΕ όσο και η ΟΛΜΕ στάθηκαν κατώτερες των περιστάσεων. Για πολλά χρονιά είχαμε τον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος εφάρμοζε τη κυβερνητική πολιτική και για αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Στη Λάρισα, η ΕΛΜΕ ήταν εχθρική, δεν τους νιώσαμε πότε διπλά μας. Εμείς τους πιέζαμε συνέχεια. Είχαμε γίνει ο εφιάλτης τους, μας έβλεπαν σαν ένα μεγάλο βάρος. Πηγαίναμε στα ΔΣ και μας έλεγαν έχουμε κι αλλά θέματα, δεν μπορούμε να ασχολούμαστε συνεχώς μαζί σας. Τώρα βέβαια οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει. Έχουμε αριστερό προεδρείο, θα τους δούμε όμως και αυτούς στη πράξη. Εμείς κρατάμε μικρό καλάθι. Ο δρόμος του αγώνα είναι μονόδρομος για εμάς. Βάσω Μ: Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από τέτοιους συνδικαλιστές. Όλα αυτά τα χρονιά υπηρετούσαν την κυβερνητική πολιτική. Αυτό που έχω να πω είναι πως τους αιφνιδιάσαμε. Δεν περίμεναν τέτοια συμμετοχή και τέτοια αγωνιστικότητα, περίμεναν πως η επιτροπή αγώνα θα ξεφούσκωνε γρήγορα. Προς μεγάλη τους λύπη, τους διαψεύσαμε. ΠΣ: Βλέπετε τη δυνατότητα να αναπτυχτεί ένας μεγάλος αγώνας στο χώρο της εκπαίδευσης που θα αγκαλιάσει και τον συνολικότερο δημόσιο τομέα, ενάντια στις απολύσεις του Μαρτίου; Δήμητρα: Εγώ το πιστεύω, γι' αυτό άλωστε κάναμε αυτή την επιτροπή με τα πρωτοβάθμια σωματεία. Πρέπει να υπάρξει συντονισμός. Η πίεση που θα δεχτεί η κυβέρνηση θα είναι πολλαπλάσια. Κοινή δράση, κοινός αγώνας. Να δημιουργηθεί ένα πλατύ μέτωπο αντίστασης και διεκδίκησης. Δεν θα πρέπει να αγωνιζόμαστε μόνο για τον κλάδο μας, πρέπει να βλέπουμε συνολικά τα προβλήματα του λαού. Τα αγαθά που παράγει ο εργαζόμενος δεν μπορεί να τα χαρεί, τα Έφη: Νομίζω πως ένα πρόβλημα που έχουμε είναι ο φόβος. Πραγματικά, υπάρχει αυτό το συναίσθημα. Πιστεύω όμως πως μεγαλύτερο φόβο έχει το σύστημα. Τρέμει στην ιδέα ότι μπορεί αυτός ο λαός να σηκώσει το ανάστημά του και να διεκδικήσει το δίκιο του. Η λύση των προβλημάτων δεν είναι εύκολη ούτε γρήγορη. Απαιτεί πολλή δουλειά, πολύ αγώνα και, επιμένω, αφύπνιση συνειδήσεων. Βάσω Τ: Υπήρχαν άνθρωποι στο ξεκίνημα του αγώνα που μας έλεγαν, ότι δεν υπάρχει νόημα στο να αγωνιζόμαστε, ότι δεν θα μας ακούσει κανένας. Τώρα, όσο παίρνει ο καιρός και βλέπουν ότι εμείς συνεχίζουμε, παίρνουν κουράγιο και οι ίδιοι. Φαίνεται αυτό και από την αποδοχή του κόσμου. Βάσω Μ: Δεν πρέπει να το βάλουμε κάτω, πρέπει να επιμείνουμε στην κατεύθυνση να δοθεί μια μαζική απάντηση το Μάρτη. Θεωρώ πως κάνουμε το αυτονόητο. Πώς θα κοιτάξουμε τα παιδιά μας, πώς θα κοιτάξουμε τους μαθητές μας, εάν τώρα δεν αγωνιστούμε για τα δικαιώματα μας; ΠΣ: Υπήρχαν οργανώσεις-κόμματα που στάθηκαν στο πλευρό σας όλο αυτό το διάστημα; Δήμητρα: Εμείς από την αρχή είχαμε κάνει σαφές ότι δεν θα γίνουμε αντικείμενο εκμετάλλευσης από κανέναν. Δεν θα επιτρέψουμε την κομματικοποίηση του αγώνα μας. Έτσι κινηθήκαμε μέχρι σήμερα. Βέβαια, υπήρχαν οργανώσεις που μας στήριξαν, κυρίως το ΚΚΕ (μ-λ) -και σας ευχαριστούμε για αυτό- και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Έφη: Εννοείται ότι θα πρέπει να συνεχίσουμε όπως ξεκινήσαμε. Με απεργιακούς αγώνες και με συλλαλητήρια. Πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε αγώνα για να ξυπνήσουμε τις συνειδήσεις των συναδέλφων. Μην περιμένουμε άμεσες λύσεις. Θέλει χρόνο και πολλή δουλειά ο αγώνας. Νομίζω ότι οι συνθήκες ωριμάζουν όχι μόνο για τον κλάδο μας αλλά και για όλο το λαό. Έτσι γίνονται οι επαναστάσεις, αυτό μας διδάσκει η ιστορία. Κάποιοι αγωνιστήκαν για εμάς και εμείς πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα. Δήμητρα: Μετράμε περίπου πενήντα ημέρες μέχρι την απόλυσή μας. Θα πρέπει Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στη Λάρισα Εκατοντάδες εκπαιδευτικοί και εργαζόμενοι από άλλους κλάδους ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της τοπικής ΕΛΜΕ και της Επιτροπής Αγώνα για συγκέντρωση διαμαρτυρίας και πορεία στις 31/1/14, στην πλατεία Ταχυδρομείο. Στη συγκέντρωση μίλησαν ο πρόεδρος της ΕΛΜΕ και εκπρόσωπος της επιτροπής αγώνα των εκπαιδευτικών σε διαθεσιμότητα. Στην πορεία που ακολούθησε στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, κυριάρχησαν τα συνθήματα ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης-εε-δντ, τη λιτότητα, την ανεργία, τις απολύσεις, την ελαστικοποίηση και την εξάρτηση. Στη συγκέντρωση συμμετείχε με αυτόνομο μπλοκ και η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ.

8 8 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 Σε τροχιά σύγκρουσης οι εργαζόμενοι στα Ελληνικά Πετρέλαια Σε διαδικασία διαπραγμάτευσης με την εργοδοσία της νέας επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης εργασίας (ΕΣΣΕ) βρίσκονται οι εργαζόμενοι στα Ελληνικά Πετρέλαια. Η προηγούμενη τριετής ΕΣΣΕ που έληξε με το τέλος του 2013 είχε τότε υπογραφεί μετά από ένα εξάμηνο διαπραγματεύσεων, που περιλάμβανε μια 10ήμερη απεργία, κάποιες μικρότερης διάρκειας απεργίες, συγκεντρώσεις στις πύλες των διυλιστηρίων και στα κεντρικά γραφεία των ΕΛΠΕ. Η εργοδοσία από τη μεριά της είχε ξεκινήσει με μια πολύ επιθετική πρόταση και αντιμετώπισε τις κινητοποιήσεις αρχικά με μια εικόνα αδιαφορίας και στη συνέχεια με ανοιχτή επίθεση, αξιοποιώντας τα αστικά δικαστήρια και τις αποφάσεις τους περί παράνομων απεργιών, τα ΜΜΕ σε μια προσπάθεια σπίλωσης και απομόνωσης των εργαζόμενων και τις άμεσες απειλές με ανακοινώσεις, τοποθετήσεις στελεχών και μαζικές επιστολές για απολύσεις σε όσους συμμετάσχουν σε παράνομη απεργία και ατομικές συμβάσεις με τη λήξη της μετενέργειας. Το αποτέλεσμα εκείνης της διαδικασίας ήταν χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων σε μια σειρά επίπεδα: μειωμένος μισθός κατά 40% τον πρώτο και 20% το δεύτερο χρόνο για κάθε νεοπροσλαμβανόμενο, αναστολής της αύξησης του χρονοεπιδόματος για 2 χρόνια, αύξηση του ωραρίου από 38 σε 40 ώρες, μείωση της πληρωμής των υπερωριών και μειώσεις σε ορισμένες παροχές. Η διοίκηση του σωματείου τότε είχε εκβιάσει την αποδοχή της τελικής πρότασης της εταιρείας, δηλώνοντας ότι μέχρι εκεί μπορεί και θα παραιτηθεί αν η πρόταση δεν ψηφιστεί από τους εργαζόμενους. Εν τω μεταξύ, είχε αφήσει τη διαδικασία να τραβήξει μετά το εξάμηνο της μετενέργειας, με το ενδεχόμενο των ατομικών συμβάσεων να κυκλοφορεί, ζήτημα στο οποίο βασίστηκε η αντιπολίτευση της ΠΑΣΚΕ για να πιέσει για αποδοχή νωρίτερα ακόμα χειρότερης πρότασης της εργοδοσίας. Είχε επίσης αποδεχτεί την αστική νομιμότητα, σπάζοντας απεργίες όταν αυτές έβγαιναν παράνομες παρά τις αντίθετες μαχητικές εξαγγελίες με τη συνδρομή της Ομοσπονδίας (ΠΟΕΔΧΒ), η ηγεσία της οποίας προέρχεται από τον ίδιο χώρο που στελεχώνεται κύρια με πρώην συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ. Η ίδια παράταξη, σε νέα σύμπραξη με την παράταξη που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, κέρδισε με άνεση τις πρόσφατες εκλογές του σωματείου, καλλιεργώντας όλο το ενδιάμεσο διάστημα των τριών χρόνων τη λογική της εργασιακής ειρήνης. Στις γενικές απεργίες κρατούσε ήπια στάση, με μεγάλο μέρος των εργαζόμενων να ορίζονται προσωπικό ασφαλείας και την παραγωγή να συνεχίζει κανονικά, στις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στους απεργούς της Χαλυβουργίας προκύρηξε μόλις 2ωρη στάση εργασίας, συνυπόγραψε το νέο οργανόγραμμα, στήριξε με πάθος το πρόγραμμα εθελούσιας, ανέχτηκε τη διεύρυνση της εργολαβοποίησης και δεν αντέδρασε καθόλου στα σοβαρά εργατικά ατυχήματα που έχουν πληθύνει εντυπωσιακά, αυξάνοντας τον κίνδυνο ακόμα και καταστροφικού συμβάντος με βάση την πίεση της εργοδοσίας για αδιάλειπτη λειτουργία ακόμα και πάνω από τη σχεδιασμένη απόδοση των εγκαταστάσεων. Στη νέα σύγκρουση που διαφαίνεται, η εταιρεία μπαίνει και πάλι επιθετικά. Πατώντας στα κεκτημένα της προηγούμενης περιόδου, ζητάει τώρα ακόμα περισσότερα από τους εργαζόμενους: κόψιμο των 3 πριμ (που αντιστοιχεί σε μείωση 18%), μειώσεις στο επίδομα βάρδιας, κατάργηση του χρονοεπιδόματος και των τριετιών, περαιτέρω μειώσεις στις παροχές κ.ά. Βάζει στη διαπραγμάτευση και τον Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας, προσπαθώντας να μεταφέρει κεκτημένα δεκαετιών στην ΕΣΣΕ και να αντιδραστικοποιήσει τις συνθήκες δουλειάς και προωθεί τη διάσπαση μεταξύ των εργαζόμενων στην παραγωγή και των διοικητικών. Στην πραγματικότητα, επιδιώκει να κατοχυρώσει και να πάει παραπέρα ζητήματα που έχει σε ένα βαθμό υλοποιήσει υπό την ανοχή του σωματείου, αξιοποιώντας τη χειροτέρευση του συσχετισμού τόσο μέσα στα εργοστάσια όσο και σε ολόκληρη την κοινωνία. Η ένταση όμως της επίθεσης είναι τέτοια που έχει αναγκάσει τη συνδικαλιστική ηγεσία να αλλάξει τροπάρι. Οι προτροπές του προέδρου προς τους εργαζόμενους να αγαπήσουν περισσότερο την εταιρεία και να συνεχίσουν να βάζουν πλάτη τώρα που τα οικονομικά αποτελέσματα είναι άσχημα στην κοπή της πίτας πριν από ένα μήνα έδωσε τη θέση της σε πολεμικές τοποθετήσεις. Όλα δείχνουν πως θα υπάρξουν απεργιακές κινητοποιήσεις στα Ελληνικά Πετρέλαια τις επόμενες μέρες. Η μαζική συμμετοχή των εργαζόμενων σε αυτές, η φυσική τους παρουσία στις πύλες, η προσπάθεια άμεσης εμπλοκής στον αγώνα είναι απαραίτητες. Το σπάσιμο τη λογικής της ανάθεσης, η διασφάλιση της ενότητας, η αντιπαράθεση με το κλίμα συναίνεσης και υποταγής είναι αναγκαία. Οι εργαζόμενοι πρέπει να ξαναβρουν το δρόμο του αγώνα, να ξανα-ανακαλύψουν τα ταξικά τους συμφέροντα κόντρα στο κεφάλαιο, να υπερασπιστούν τα κεκτημένα τα δικά τους γνωρίζοντας ότι δίνουν έναν αγώνα που αφορά ολόκληρη την εργατική τάξη. Παρά τον αρνητικό συσχετισμό σε όλα τα επίπεδα, διαφαίνεται ήδη η αγωνιστική διάθεση απέναντι στα σχέδια της εργοδοσίας να εξαθλιώσει τώρα και μόνιμα τους εργαζόμενους σε έναν από τους πιο επικίνδυνους και ανθυγιεινούς κλάδους της παραγωγής. Είναι ζητούμενο αυτή η διάθεση να εκφραστεί στην πράξη και να αντιμετωπίσει με διάρκεια και επιμονή την επίθεση που θα είναι σκληρή. Ο αντίπαλος είναι χωρίς αμφιβολία ισχυρός, τόσο το κομμάτι του Λάτση που είναι κύριος μέτοχος όσο και το κομμάτι του κράτους που ελέγχει το 30%, και έχει ήδη αξιοποιήσει την ισχύ του χειροτερεύοντας τις εργασιακές σχέσεις σε όλες τις άλλες εταιρείες του ομίλου. Αξιοποιώντας τα συμπεράσματα από τις προηγούμενες κινητοποιήσεις, οι εργαζόμενοι πρέπει να ξαναβρούν τη δύναμή τους σε σύνδεση με την υπόλοιπη εργατική τάξη και να δώσουν μια μάχη που έχει τα φόντα να οδηγήσει σε πραγματική νίκη. ΣΥΝΥΠΕΓΡΑΨΑΝ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ Προδοτική συλλογική σύμβαση στον ΟΑΣΑ Με τη στήριξη της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ υπογράφτηκε στις 27 Γενάρη η νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΣΣΕ) μεταξύ των σωματείων οδηγών και τεχνιτών ΟΑΣΑ, από τη μια, και της διοίκησης του ΟΑΣΑ, από την άλλη. Ένα κείμενο κατάπτυστο, που -στο όνομα της υπεράσπισης των εργατικών συμφερόντων- νομιμοποιεί την αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική των μνημονίων. Μια ακόμη υπογραμμένη απόδειξη του προδοτικού ρόλου που παίζουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι προσπαθούν να υψώσουν το ανάστημά τους στην αντεργατική λαίλαπα. Υποτίθεται ότι η συνδικαλιστική ηγεσία στον ΟΑΣΑ, εδώ και ένα χρόνο διαπραγματευόταν με τη διοίκηση για τη σύμβαση αυτή. Ένας χρόνος κατά τη διάρκεια του οποίου η ηγεσία του συνδικάτου δεν έκανε το παραμικρό για να οργανώσει τις αντιστάσεις των εργαζομένων και την πίεση προς την εργοδοσία. Ακόμη και όταν το ζήτημα των ελεγκτών εισιτηρίων πήρε δραματικές διαστάσεις με το θάνατο του μαθητή Θανάση Καναούτη το περασμένο καλοκαίρι στο Περιστέρι, η ηγεσία αυτή έμεινε παγερά αδιάφορη. Οι λόγοι γι αυτή τη στάση της φάνηκαν ξεκάθαρα με την ανακοίνωση της νέας ΣΣΕ. Προετοίμαζε το έδαφος για την άνευ όρων υποταγή στις επιθυμίες της εργοδοσίας, αφήνοντας να ξεχαστούν οι κινητοποιήσεις του κλάδου ενάντια στο ενιαίο μισθολόγιοφτωχολόγιο και η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση που οδήγησε στην επιστράτευση των εργαζομένων της ΣΤΑΣΥ (μετρό, τραμ, ηλεκτρικός), η οποία ισχύει μέχρι σήμερα. Ακόμη και η μεθόδευση της υπογραφής της ΣΣΕ είναι ενδεικτική: το κείμενο της νέας ΣΣΕ εμφανίστηκε στο ΔΣ του συνδικάτου την ίδια κιόλας ημέρα που την υπέγραψε, με την απαίτηση να υπερψηφιστεί επιτόπου!!! Ένα χρόνο, λοιπόν, μετά τις κινητοποιήσεις του κλάδου ενάντια στο ενιαίο φτωχολόγιο, η συνδικαλιστική ηγεσία, εντελώς προκλητικά, υπογράφει τη νέα ΣΣΕ που ουσιαστικά αποτελεί αντιγραφή αυτού του φτωχολόγιου (νόμος 4024/2011), πλήρη εφαρμογή του, με σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις για τους εργαζόμενους: - Συνυπογράφουν τη δραματική μείωση των αποδοχών κατά περίπου 50% (κατάργηση επιδομάτων, μείωση βασικού μισθού και επιδομάτων τέκνων, ανθυγιεινής εργασίας και θέσης, μείωση αμοιβής υπερωριών), όπως προβλέπει το ενιαίο φτωχολόγιο. - Λύνουν τα χέρια της εταιρείας ώστε να αυθαιρετεί κατά πώς τη συμφέρει σε σχέση με τα ωράρια εργασίας, αφού στη νέα ΣΣΕ δεν βάζει κανένα περιορισμό στον αριθμό των «κατσαρών» ανά μήνα, δηλαδή στις μέρες διπλής βάρδιας (πρωί-απόγευμα) με ολιγόωρο διάλειμμα. - Νομιμοποιούν το «κυνήγι κεφαλών» που προώθησε η εταιρεία, συνυπογράφοντας για τους «εθελοντές ελεγκτές» που θα αμείβονται με το 50% των προστίμων που κόβουν. - Συνυπογράφουν την εξάρτηση των εργασιακών δικαιωμάτων από τα οικονομικά αποτελέσματα της εταιρείας, δηλαδή την υποταγή των εργαζομένων στα συμφέροντα της επιχείρησης. Συγκεκριμένα, μισθοί και θεσμικά δικαιώματα όπως παιδικοί σταθμοί, κατασκηνώσεις κ.λπ. θα δίνονται μόνο εφόσον περισσεύουν χρήματα από τον προϋπολογισμό που καταρτίζει το Υπουργείο Οικονομικών. Όπως αναφέρεται, από την εισαγωγή κιόλας: «οι όροι που αποτελούν περιεχόμενο και αντικείμενο της παρούσης συμφωνίας δεν θα υπερβαίνουν τους ετήσιους εγκεκριμένους στόχους του Προϋπολογισμού εκάστοτε συναφούς έτους, ως αυτοί τίθενται από το Υπουργείο Οικονομικών για την Εταιρεία». Παρά τις γνωστές δικαιολογίες ότι με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζεται ο θεσμός της ΣΣΕ, η ουσία είναι ότι αυτή η υπογραφή δεν είναι παρά η πλήρης απόδειξη του τι σημαίνει υποταγμένος συνδικαλισμός. Αποτελεί προδοσία για το εργατικό κίνημα να βάζουν συνδικαλιστές την υπογραφή τους σε κείμενα που αναφέρονται στην εφαρμογή των μνημονιακών νόμων και του Μεσοπρόθεσμου, όταν έχουν δοθεί μεγάλες μάχες από τους εργαζόμενους για την ανατροπή τους. Καμία υπογραφή δεν διαφυλάσσει τα εργασιακά δικαιώματα. Πόσο μάλλον όταν αυτή η υπογραφή επικυρώνει τους νόμους που ενταφιάζουν τα δικαιώματα αυτά. Μόνον οι ταξικοί αγώνες μπορούν να εξασφαλίσουν τα εργασιακά δικαιώματα, με τους εργαζόμενους στην πρώτη γραμμή και τα σωματεία ταγμένα στη σύγκρουση με το κεφάλαιο και την αστική τάξη. Αυτή η ΣΣΕ πρέπει να καταγγελθεί από τους εργαζόμενους του κλάδου. Για όλους τους παραπάνω λόγους, αλλά και για έναν ακόμη: διότι στρώνει το δρόμο για τα χειρότερα, ανοίγει την όρεξη κυβέρνησης και εργοδοσίας να συνεχίσουν την επίθεσή τους. Ήδη, οι κυβερνητικές διαθέσεις για εκατοντάδες απολύσεις στον κλάδο των συγκοινωνιών έχουν διατυπωθεί και το σχέδιο ετοιμάζεται να εφαρμοστεί. Με τέτοια συνδικαλιστική ηγεσία, με τέτοιο βαρίδι στις πλάτες τους, οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορέσουν να αντισταθούν. Γι αυτό και αποτελεί πρώτης γραμμής ζήτημα η έγκαιρη συγκρότηση των εργαζομένων με τρόπο που θα βάζει στην άκρη αυτήν την ηγεσία. Μέσα από συζητήσεις, πρωτοβουλίες και επιτροπές αγώνα που θα κάνουν την υπόθεση του αγώνα και της προετοιμασίας του ζήτημα κάθε εργαζόμενου. Όπως αναφέρει και η Ταξική Πορεία σε προκήρυξη που μοιράζεται αυτές τις ημέρες στα αμαξοστάσια «Η λογική της ανάθεσης έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί να διασφαλίσει τα συμφέροντά μας. Ο αγώνας των ίδιων των εργαζόμενων είναι η μόνη προοπτική, γι' αυτό και την αντιμετωπίζουν με βία, δικαστικές αποφάσεις και επιστρατεύσεις. Ενωμένοι, μαζικά και αποφασιστικά, πρέπει να σηκώσουμε το κεφάλι και να αντισταθούμε στο μέλλον της φτώχειας, της εξαθλίωσης και του κανιβαλισμού.» Αθήνα, 6 Φλεβάρη Ηπανυγειονομική απεργία την Πέμπτη 6/2, αναντίστοιχη ασφαλώς της εξελισσόμενης επίθεσης, δεν ήταν σίγουρα μία απ' τα ίδια με τις τελευταίες. Σ' αυτό συνέτειναν τόσο η κατάθεση για ψήφιση του νομοσχεδίου για την διάλυση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης όσο και οι χιλιάδες διαθεσιμότητες που δρομολογούνται. Το βασικό κομμάτι της απεργιακής συγκέντρωσης έξω από το υπουργείο Υγείας αποτέλεσαν οι εργαζόμενοι του

9 Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 9 Σύσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ) για την υγεία Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στην Αθήνα η σύσκεψη των υγειονομικών του ΚΚΕ(μ-λ), το διήμερο 1-2 Φλεβάρη. Την σύσκεψη απασχόλησαν τόσο οι εξελίξεις στο χώρο των δημόσιων νοσοκομείων, όσο και τα ζητήματα που αφορούν την επίθεση στην πρωτοβάθμια περίθαλψη και το δικαίωμα του λαού σ αυτήν. Αναπτύχθηκε πλούσια συζήτηση και διάλογος γύρω απ όλα τα θέματα. Σε όλες τις παρεμβάσεις φαινόταν η προσπάθεια όλων, να συμβάλλουν με εποικοδομητικό τρόπο στην πολιτική μας συγκρότηση. Μέσα από την συζήτηση για την κατάσταση, τις επιδιώξεις του συστήματος και την κυβερνητική πολιτική που υλοποιεί τις εντολές κεφάλαιου τρόικας, διαπιστώθηκε ότι επιχειρείται η ακόμη μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της υγείας, προωθείται με αμείωτη ένταση η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, ενώ το κλείσιμο των οκτώ νοσοκομείων διαδέχεται τώρα το κύμα κλεισίματος των μονάδων του ΕΟΠΥΥ για να ακολουθήσει μετά ένας νέος γύρος κλεισίματος νοσοκομείων. Δεν πρέπει νάχει κανένας αυταπάτες ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια βαθιά αντιλαϊκή, ταξικά προσανατολισμένη πολιτική κατάργησης των λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Λιτότητα και απολύσεις για τους εργαζόμενους στην περίθαλψη, ταξικοί αποκλεισμοί, ανασφάλεια και περικοπές για το λαό που έχει ανάγκη την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Μεγάλο μέρος στη σύσκεψη κατέλαβε η συζήτηση για τους αγώνες που έχουν ξεσπάσει στον χώρο και τις εμπειρίες που έχουμε από τη συμμετοχή μας σ αυτούς. Η οργάνωση της αντίστασης των εργαζόμενων στο κλείσιμο των νοσοκομείων, οι αγώνες ενάντια στις διαθεσιμότητες-απολύσεις και ο συντονισμός τους, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε από την απογοήτευση και τις αυταπάτες αλλά και οι επιτυχίες όπως η οργάνωση απεργιακών κινητοποιήσεων από τα κάτω κόντρα στην αδράνεια και τον συμβιβασμό της ηγεσίας της ΠΟΕΔΗΝ, η δημιουργία σωματείων στους χώρους δουλειάς και η πάλη για το ζωντάνεμά τους, οι επιτροπές αγώνα που έχουν συγκροτηθεί και η πλούσια εμπειρία τους, οι νίκες που κερδήθηκαν και πρέπει να γίνουν γνωστές (η κυβέρνηση πήρε πίσω το νόμο που ψήφισε για την συγχώνευση του νοσοκομείου Ικαρίας με το νοσοκομείο Σάμου) ήταν λίγα από τα πολλά θέματα που συζητήθηκαν. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στον θετικό απολογισμό για τις δεκάδες εκδηλώσεις, που διοργάνωσε η ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ- ΑΑΣ για την υγεία σ όλη την Ελλάδα και τη μαζική παρουσία εργαζόμενων σ αυτές, που δείχνει ότι μπορούμε και πρέπει να αναλαμβάνουμε θαρρετά πρωτοβουλίες για την ανάδειξη και την οργάνωση της αντίστασης του λαού. Με βάση τις εκτιμήσεις για την περίοδο και τις εμπειρίες από την παρέμβαση, η συζήτηση στο πεδίο των στόχων πάλης αποσαφήνισε πλευρές της άποψης μας και καθόρισε τα καθήκοντα για το επόμενο διάστημα. Η πάλη μας μέσα στους χώρους δουλειάς ενάντια στην επίθεση, η παρέμβαση μας και η κινητοποίηση στις γειτονιές για το δικαίωμα του λαού στην περίθαλψη οφείλει να αξιοποιήσει τις εμπειρίες και να συμβάλλει στην οικοδόμηση κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης. Τα υλικά της σύσκεψης θα κυκλοφορήσουν σε κείμενο το επόμενο διάστημα. Μαζική παρέμβαση για το δικαίωμα του λαού στην περίθαλψη, στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ ΑΡΤΑ Συγκροτήθηκε Ανοιχτή Επιτροπή Αγώνα για την υγεία-περίθαλψη Ασφαλισμένοι και ανασφάλιστοι, νέοι και μεγαλύτεροι, διαθέσιμοι και απολυμένοι γέμισαν την αυλή του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ και το πεζοδρόμιο. Άνθρωποι που βιώνουν στο πετσί τους την βαρβαρότητα της επίθεσης της κυβέρνησης και της λυκοσυμμαχίας ΕΕ και ΔΝΤ, σε όλους τους τομείς της ζωής τους. Κομμάτι του λαού που βλέπει να καταργείται το δικαίωμά του στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, που του λένε χωρίς λόγια αλλά με νομοθετήματα, ότι αν είναι φτωχός και άρρωστος θα πεθάνει. Μαζική ήταν η παρέμβαση με συμμετοχή πολλών φορέων, όπως τα κοινωνικά ιατρεία Θεσσαλονίκης και Θέρμης, οι οροθετικοί, συντονιστικά των καθηγητών σε διαθεσιμότητα, των σχολικών φυλάκων, των καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών, το σωματείο ΒΙΟΜΕ, οι απεργοί της ΚΟΚΑ-ΚΟΛΑ, οι εκπαιδευτικοί και η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ. Μετά από την παρέμβαση στην αυλή του νοσοκομείου, έγινε πορεία μέσα στο νοσοκομείο, ανάμεσα στους ασθενείς και τους εργαζόμενους μέχρι τα ταμεία, όπου συμβολικά τα έκλεισαν. Παρά το γεγονός ότι ήταν γενική εφημερία και ο κόσμος που βρισκόταν εκεί είχε προβλήματα, επικροτούσε την κινητοποίηση και έπαιρνε με ικανοποίηση τις ανακοινώσεις. Αξιοπρεπής η πορεία των υγειονομικών ΕΟΠΥΥ, που βρίσκονται αυτή την περίοδο στο μάτι του κυκλώνα. Γύρω στα άτομα πορεύτηκαν στη συνέχεια μέχρι τη Βουλή. Στην κινητοποίηση συμμετείχαν και αρκετοί εργαζόμενοι απ' τα νοσοκομεία πίσω απ' τα πανό των σωματείων τους, όσα τουλάχιστον κατέβηκαν συγκροτημένα. Το ΠΑΜΕ είχε ξεχωριστό μπλοκ στο τέλος της πορείας. Παρά την απροθυμία των συνδικαλιστικών ηγεσιών των υγειονομικών ομοσπονδιών, ένα κομμάτι εργαζομένων συνεχίζει να παλεύει κατανοώντας ότι άνοιξε ο ασκός του αιόλου τόσο για το δικαίωμα στην περίθαλψη του λαού όσο και κυρίως- για τις θέσεις εργασίας του. Το μπλοκ του Συντονιστικού Σωματείων, Επιτροπών Αγώνα και εργαζόμενων υγειονομικών έκανε αίσθηση, αφού φωνάζονταν συνθήματα σε όλη την διάρκεια της πορείας. Παρ' όλα αυτά η ενότητα στη δράση εξακολουθεί να είναι ζητούμενο, αφού στις στοχεύσεις των πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων δεν είναι η κατεύθυνση της μαζικής αντίστασης και διεκδίκησης. Ήταν ολοφάνερη η προεκλογικού Η Λαϊκή Αντίσταση ΑΑΣ συμμετείχε με δικό της πανό, στα πλαίσια της πανελλαδικής καμπάνιας για το δικαίωμα στην περίθαλψη. Τα μέλη και οι φίλοι της μοίρασαν προκήρυξη στους εργαζόμενους και τους ασθενείς, συζήτησαν μαζί τους και τους κάλεσαν σε κοινό μαζικό μέτωπο λαϊκής αντίστασης και διεκδίκησης του δικαιώματος στην περίθαλψη χωρίς προϋποθέσεις. Ιδιαίτερα ενθαρρυντικό και ελπιδοφόρο το γεγονός ότι η νεολαία συμμετείχε μαζικά και με ενθουσιασμό, έπαιρνε και έδινε ελπίδα και δύναμη. Γιατί στην επαφή με το λαό ατσαλώνει η πίστη ότι οι αγώνες μπορούν να οργανωθούν και μπορούν να νικήσουν. τύπου εμφάνιση του συνδικαλιστικού σχήματος του ΣΥΡΙΖΑ με δικό του μπλοκ, που δεν είχε ξανασυμβεί. Οι δε δυνάμεις του ΠΑΜΕ συμμετείχαν με τη γνωστή αντίληψη και διάταξη. Σε κάθε περίπτωση, η δημιουργία όρων απάντησης στις επιδιώξεις των δυνάμεων του συστήματος παραμένει ζητούμενο. Μόνο ένα μαζικό, πολιτικοποιημένο κίνημα υγειονομικών και λαού μπορεί να θέσει το ζήτημα της αντιπαράθεσης με την πολιτική της τρόικας και της κυβέρνησης στην πραγματική της διάσταση. Με πρωτοβουλία της ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και της ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ, μετά από σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στην Άρτα, συγκροτήθηκε ανοιχτή επιτροπή αγώνα για την υγεία περίθαλψη. Σκοπός της επιτροπής αγώνα είναι να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει τους κατοίκους της περιοχής πάνω στις αλλαγές που επέρχονται στα ζητήματα της περίθαλψης με αφορμή την κατάθεση του νομοσχεδίου για την Π.Φ.Υ., αλλαγές που κατεδαφίζουν το σύστημα της περίθαλψης που γνωρίζαμε μέχρι τώρα, κλείνουν μονάδες υγείας και απολύουν χιλιάδες εργαζόμενους, ανοίγουν το δρόμο στο ιδιωτικό κεφάλαιο να θυσαυρίσει ως «πάροχος υγείας» σε βάρος όλων των ασφαλισμένων. Η κατάσταση στην Άρτα είναι τραγική. Τα ιατρεία του ΙΚΑ δεν λειτουργούν -τα εργαστήρια εδώ και χρόνο δεν κάνουν εξετάσεις λόγω έλλειψης αντιδραστηρίων-, τα τρία Κέντρα Υγείας του νομού δεν καλύπτονται από εφημερίες των γιατρών όλο τον μήνα, ενώ από τον Γενάρη του 2014 δεν θα υπάρχουν βάρδιες, νυχτερινές και το Σαββατοκύριακο, για νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό, με αποτέλεσμα να είναι κλειστά. Στο δε νοσοκομείο της πόλης, ακυρώνονται προγραμματισμένα χειρουργεία λόγω έλλειψης βασικών υλικών, ενώ δεν καλύπτονται για μέρες εφημερίες γιατρών σε βασικά τμήματά του, όπως ακτινολογικό. Η ανοιχτή επιτροπή αγώνα ξεκίνησε την παρέμβασή της με αφίσα και με προκύρηξη που μοίρασε στους εργαζόμενους των ιατρείων του ΙΚΑ και οργανώνει παρεμβάσεις συζητήσεις στα χωριά του νομού, πρώτα στα χωριά που λειτουργούν Κέντρα Υγείας. Το Σάββατο 8 Φλεβάρη, η επιτροπή αγώνα θα μιλήσει σε λαϊκή συνέλευση κατοίκων του Δήμου Κεντρικών Τζουμέρκων στο Βουργαρέλι και την Κυριακή 16 Φλεβάρη στην Άνω Καλεντίνη, όπου ήδη δραστηριοποιούνται και τοπικές συλλογικότητες για τα ζητήματα της υγείας.

10 10 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 ΣΥΡΙΖΑ Προσαρμογές και πραγματικά αδιέξοδα Οι συνεχείς προσαρμογές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στον «ρεαλισμό» του συστήματος και των δυνάμεών του μέσα και έξω από την χώρα αποτελεί εδώ και καιρό τον βασικό προσανατολισμό της. Αυτός ο προσανατολισμός παρά τις επί μέρους «κορώνες» δεν έχει διαφοροποιηθεί αλλά γίνεται όλο και πιο γρήγορος, όλο και πιο «βαθύς» προσπαθώντας να καλύψει όλο το πεδίο που απαιτείται για να πάρει το «πράσινο φως» από τις συστημικές δυνάμεις για την «κατάληψη της Βαστίλης» συγνώμη, της κυβερνητικής διαχείρισης. Η ηγετική του ομάδα διαμορφώνει κάθε μέρα το «προφίλ» ενός κόμματος που μπορεί να αναλάβει τον ρόλο του υπεύθυνου διαχειριστή του συστήματος στην χώρα έχοντας αποδεχθεί πρώτα από όλα την «μεγάλη ιδέα» του ντόπιου κεφαλαίου. Όλο το πλαίσιο της εξάρτησης σε οικονομικό, πολιτικό και γεωστρατηγικό επίπεδο. Η αποδοχή του πλαισίου της εξάρτησης δεν αποτελεί μία «ξενόδουλη» επιλογή αλλά φυσική κατάληξη της συνολικής άποψης αυτού του χώρου για τα όρια αμφισβήτησης του καπιταλιστικού συστήματος στην χώρα, του οποίου η ιμπεριαλιστική εξάρτηση αποτελεί οργανικό συστατικό στοιχείο. Η τακτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να καταγγέλλει τόσο στην χώρα όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο την Μέρκελ και τους «μερκελιστές» αποτελεί μία προσπάθεια να οικοδομηθούν συμμαχίες με πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που είτε πλήττονται από τον «μερκελισμό» είτε έχουν συμφέρον να τάσσονται ενάντιά του. Η αντίληψη αυτή επιμένει να «αγνοεί» τις σχέσεις που αναπτύσσονται στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος, ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις και τις εξαρτημένες χώρες. Η αναζήτηση συμμαχιών με ιμπεριαλιστές πρώτης ή δεύτερης γραμμής, όπως η Γαλλία και η Ιταλία αντίστοιχα, δεν προσκρούει στον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων στις χώρες αυτές, όπως διατείνεται σε διάφορα φόρουμ ο Αλ. Τσίπρας, αλλά στον ίδιο τον χαρακτήρα τους σαν ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ανεξάρτητα από τον εκάστοτε κυβερνητικό διαχειριστή. Έτσι, η διάψευση των προσδοκιών που οικοδομούσε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από την εκλογή Ολάντ στην Γαλλία δεν μετατρέπεται σε αλλαγή προσανατολισμού αλλά σε καταγγελία του Ολάντ που ακολουθεί την Μέρκελ. Το αν και κατά πόσο οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στον μεταξύ τους λυσσαλέο ανταγωνισμό θα επιδιώξουν να συστήσουν συμμαχίες και μέτωπα, αυτό δεν θα το καθορίσει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά οι ίδιοι. Με όρους που θα τους ευνοούν σε σχέση με τον ανταγωνιστή τους. Και μάλιστα με όρους και προϋποθέσεις που δεν θα βάζουν σε κίνδυνο το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης της εργατικής τάξης και των λαών αλλά θα ενισχύει την κυριαρχία επάνω τους. Η αντίληψη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να παίξει ρόλο «σφήνας» στις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, είτε στην Ευρωπαϊκή ήπειρο είτε μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας ή οποιουδήποτε άλλου, δεν είναι «μικρομεγαλίστικη» αλλά πρακτική κατάληξη του αδιεξόδου που δημιουργεί η -προ πολλού- παραίτηση από την συνολική αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική πάλη και προοπτική. Στα πλαίσια αυτή της αντίληψης, η αποδοχή του πλαισίου της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης έχει και τις συνέπειές της για τις πολιτικές δυνάμεις που δεν προέρχονται από τον αστικό χώρο. Είναι υποχρεωμένες να αποδεχθούν και το σύνολο των κανόνων του «παιχνιδιού» των ανισότιμων σχέσεων που καθορίζουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Και όχι να επιλέγουν. Οι «κορώνες» του Αλ. Τσίπρα απέναντι στο ενδεχόμενο να του ζητηθεί να υπογράψει και αυτός το νέο μνημόνιο που θα απαιτηθεί για την ρύθμιση του χρηματοδοτικού κενού έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την «πάση θυσία» παραμονή σε ΕΕ και ευρώ. Και ενώ μπορεί να γίνει αποδεκτή η άρνηση, τουλάχιστον προς το παρόν, της προοπτικής ενός «μεγάλου συνασπισμού» εξουσίας, είναι φανερό ότι δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η αμφισβήτηση της «ημερήσιας διάταξης» που καθορίζουν οι Γερμανοί ιμπεριαλιστές για την πορεία του ζητήματος του χρέους στην Ευρώπη και των όρων της εξόδου από την κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Εξάλλου, ακόμα και η περίπτωση του «μεγάλου συνασπισμού», ή αλλιώς συγκυβέρνησης, δεν «καταλαβαίνουμε» γιατί απορρίπτεται μετά βδελυγμίας από την μεριά του Αλ. Τσίπρα, μιας και μπορεί να χρειασθεί μία νέα περίοδος «κάθαρσης» αντίστοιχης του 1989 με την συγκυβέρνηση Τζανετάκη όπου κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τότε του ΣΥΝασπισμού, είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι συνεχείς αποκαλύψεις μιζών και σκανδάλων δεν αποκλείει καθόλου την περίπτωση της υπερκομματικής σύμπραξης «υγιών» πολιτικών δυνάμεων, από όλες τις πλευρές, για το «χτύπημα της διαφθοράς». Το στρίμωγμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, είτε μέσω «διαρροών» για την υπογραφή του νέου μνημονίου είτε μέσω «σεναρίων» για συγκυβέρνηση με την δεξιά, αποτελεί μόνο ένα μέρος των συνολικών πιέσεων που ασκούνται για να φανούν οι προθέσεις του και η απόδειξη της «υπεύθυνης στάσης» του. Όσα δεν «προλαβαίνουν» να θέσουν οι καγκελαρίες της Ευρώπης έρχονται τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να τα ξεκαθαρίσουν, είτε πρόκειται περί του 5% του «επαχθούς» χρέους του Σταθάκη, είτε περί της δέσμευσης για «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς» του Μηλιού. Εδώ τα κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν ανοίγουν «παράθυρα» αλλά τους όρους της διαπραγμάτευσης με την τρόικα, καθορίζοντας τόσο τα περί χρέους δεδομένα όσο και την δέσμευσή τους για την οικονομική πολιτική που σκοπεύουν να ακολουθήσουν. Η αποδοχή εκ μέρους του Σταθάκη της «νομιμότητας» του μεγαλύτερου μέρους (πάνω από το 90%) του δημόσιου χρέους που έχει προκύψει από τον δανεισμό μέσω των αγορών αποτελεί και δέσμευση ότι δεν τίθεται ζήτημα «μονομερών ενεργειών» από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα, η δέσμευση αυτή στην «νομιμότητα» του χρέους, θεωρεί η ηγεσία του κόμματος, ότι μπορεί να αποτελέσει και αφετηρία της διαπραγμάτευσης περί της «βιωσιμότητας του χρέους», πιστεύοντας πως μπορεί να έχουν «συμμάχους» στην κατεύθυνση αυτή τόσο τις προτάσεις του ΔΝΤ όσο και τις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, οι δεσμεύσεις Μηλιού για «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς», επειδή «δεν μπορούμε να παράγουμε χρέη», δεν αποτελεί μία στροφή προς «νεοφιλελεύθερα» μοντέλα αστικής οικονομικής διαχείρισης αλλά υποταγή στις ήδη υπάρχουσες μνημονιακές δεσμεύσεις. Βέβαια, οι «ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί» της «κυβέρνησης της αριστεράς» δεν θα επιτυγχάνονται με «κλείσιμο νοσοκομείων» αλλά με «χτύπημα της λιτότητας» και «επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ» και «δίκαιο φορολογικό σύστημα». Έτσι, το ζήτημα που θα τίθεται πλέον δεν θα είναι η κατάργηση των παλιών και νέων μνημονίων αλλά το «μίγμα» της πολιτικής στα πλαίσιά τους. Ακόμη περισσότερο με την τοποθέτηση αυτή τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθαρίζουν, όσο μπορούν σήμερα, ότι ο προσανατολισμός τους για δανεισμό και γενικότερες οικονομικές σχέσεις δεν θα αναζητηθεί έξω από τις υπάρχουσες δυνάμεις (ΕΕ- ΗΠΑ) που κάνουν «κουμάντο» στην χώρα, όπως μία προηγούμενη περίοδο διακήρυσσαν τη διεύρυνση των οικονομικών σχέσεων και με άλλες χώρες. Φαίνεται ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν «αξιολογεί» πλέον ότι υπάρχουν άλλες αγορές για δανεισμό έτσι ώστε να καλυφθεί ένας ελλειμματικός προϋπολογισμός, προς όφελος του λαού, έξω από τις «δυτικές αγορές» και έτσι είναι αναγκασμένος να υποταχθεί στις επιλογές τους. Τελικά, όσο πλησιάζει η ώρα της «ευθύνης», όλο και μικραίνουν τα περιθώρια ελιγμών και περιορίζονται οι «ορίζοντες» που φανταζόταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα μπορούσε να κινηθεί. Αυτό που έχει σημασία να δούμε σήμερα στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι οι επιλογές της ηγεσίας του εκείνου ή του άλλου υποψηφίου για τις αυτό-διοικητικές εκλογές, που απλά επιβεβαιώνουν την γρήγορη προσαρμογή του, αλλά κυρίως την «συμβολή» του στην κινηματική κάμψη. Στην πορεία των κάθε είδους εκλογικών «μαχών» (ευρωεκλογές, εθνικές εκλογές) που θα τον οδηγήσουν στην ανάληψη της κυβερνητικής διαχείρισης η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει κηρύξει «σιωπητήριο». Αυτό διαμορφώνει ακόμη χειρότερους συσχετισμούς μέσα στον λαό ιδιαίτερα σήμερα που η επίθεση της κυβέρνησης Σαμαρά συσσωρεύει συνεχώς ερείπια από τα δικαιώματα και τις καταχτήσεις του εργαζόμενου λαού. Και δεν είναι μόνο οι εκβιασμοί από τους ιμπεριαλιστές και τις ντόπιες αστικές δυνάμεις απέναντι στο λαό που μπορούν να διαμορφώσουν εξελίξεις σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση αλλά και οι ίδιες οι επιτυχίες που σημειώνουν οι δυνάμεις του συστήματος στην επίθεσή τους απέναντι σον λαό. Παρά τις «πύρρειες νίκες» του και την κρίση των αστικών πολιτικών δυνάμεων, το σύστημα διαμορφώνει ένα πλαίσιο μέσα από το οποίο μπορεί να εξασφαλίσει μία αφετηρία «επανεκκίνησης». Γιατί τα ζητήματα κρίνονται στο πεδίο της ταξικής πάλης και όχι στις εκλογικές «μάχες» όπου αποτυπώνονται, και μάλιστα με διαστρεβλωμένο τρόπο, τα αποτελέσματα και οι συσχετισμοί που παράχθηκαν από την πάλη αυτή. Και αυτή η εξέλιξη είναι πολύ πιθανό να κρύβει πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά το δυστύχημα είναι ότι τις χειρότερες επιπτώσεις θα τις πληρώσει ο λαός ο οποίος ήδη βρίσκεται μπροστά σε μία αντιλαϊκή καταιγίδα που όλα δείχνουν ότι συνεχώς θα δυναμώνει.

11 Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 11 Οι «κακής ποιότητας» μετανάστες μπορούν και να πνίγονται Φτηνά, κάτω από τα όρια επιβίωσης, μεροκάματα σε χωράφια και εργοστάσια. Συλλέκτες ανακυκλώσιμων υλικών αντί ενός εξευτελιστικού αντίτιμου. Διαμονή σε άθλιες παράγκες ή «σπίτια» με ακριβό ενοίκιο ή και άστεγοι. Κυνήγι από την αστυνομία, «κάρφωμα» από τα αφεντικά για να γλιτώσουν τα μεροκάματα, συνεχείς έλεγχοι σε αυτοκίνητα και σπίτια. Φασιστικές ομάδες που τους κυνηγούν, τους τραυματίζουν ή και τους σκοτώνουν, παράλληλα με τα επίσημα πογκρόμ του Ξένιου Δία, εγκλεισμός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης άθλιας διαβίωσης όπου δεν έχουν καν το δικαίωμα να παραπονεθούν, πόσο μάλλον να διαμαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν. Κάπως έτσι περιγράφεται η ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας των μεταναστών που προέρχεται από τις χώρες της Ασίας, από Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Αφγανιστάν, Ινδία και αραβικές χώρες. Όχι ότι οι μετανάστες που ήρθαν από χώρες της ανατολικής Ευρώπης περνούν καλύτερα. Και αυτοί δεν παύουν να «παρενοχλούνται» από τις κατασταλτικές δυνάμεις, να γίνονται θύματα επιθέσεων από φασιστικές συμμορίες και γενικά να έχουν το δικαίωμα παραμονής στη χώρα μέσα από ένα νομικό πλέγμα που τους κάνει τη ζωή δύσκολη και τους αφαιρεί όσο το δυνατόν περισσότερα απ αυτά που προσπαθούν να βγάλουν. Σε όλα αυτά προστίθεται το ιδεολογικό πλαίσιο που τους παρουσιάζει όλους λίγο ως πολύ ως εχθρούς του έθνους που έρχονται εδώ για να το αλώσουν, ως υπεύθυνους για την υποβάθμιση των γειτονιών, και της ζωής μας γενικότερα, μιας και η παρουσία τους ρίχνει τα μεροκάματα. Αλλά και ως υπεύθυνους για την επιλογή που κάνουν να ταξιδέψουν θέτοντας σε κίνδυνο τις οικογένειές τους! Με αφορμή το Φαρμακονήσι και με εκφράσεις από υπουργικά χείλη περί «κακής ποιότητας» μεταναστών φαίνεται το πώς η αστική εξουσία σκέφτεται και αισθάνεται για τους μετανάστες, για τι πράγμα τους προορίζει. Για φτηνό εργατικό δυναμικό που θα το χρησιμοποιεί όποτε και όσο το χρειάζεται, ανάμεσα στα άλλα για να τρομοκρατεί και να διαιρεί τον εργαζόμενο λαό και μετά θα το πετάει σαν ένα εξάρτημα άχρηστο που δεν αξίζει να ζει! Όταν δε οι δυτικοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και το εγχώριο κεφάλαιο κρίνει ότι δεν «χωράνε άλλοι» στη χώρα, τότε χωρίς κανένα ενδοιασμό δίνει εντολή στους φρουρούς των συνόρων να τους «απωθήσουν». Πετυχημένα ή μη, δεν έχει σημασία. Δεν τρέχει και τίποτα αν πνιγούν μερικές (γνωστές) δεκάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά, στα γαλανά νερά του Αιγαίου και του Ιονίου. Ή αν κάποιοι σκοτωθούν πατώντας νάρκες ή πνιγούν στα παγωμένα νερά του Έβρου. Άλλωστε, είπαμε, δεν χρειάζονται, περισσεύουν. Όπως περισσεύουν κάμποσοι έλληνες εργαζόμενοι. Όλοι αυτοί οι μακροχρόνια άνεργοι, ή οι άλλοι οι «απασχολήσιμοι» ή «ωφελούμενοι», μαζί με τους «τυχερούς» που εξακολουθούν να δουλεύουν, είτε πληρώνονται είτε όχι. Σε όλους τους έχουν στερήσει κάθε δικαίωμα, ακόμη και στη στοιχειώδη περίθαλψη. Οι ιμπεριαλιστές φροντίζουν λοιπόν τους λαούς των χωρών της «ζώνης των θυελλών», όπως έχουμε συνηθίσει να τις λέμε. Χώρες με ηγέτες ανδρείκελα, επί δεκαετίες έρμαια των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστών, λαοί που δεν ξέρουν τι πάει να πει μακροχρόνια ειρήνη, να ζει κανείς χωρίς το φόβο να του σκάσει κάποια βόμβα ή κάποια σφαίρα, που τα παιδιά τους μεγαλώνουν συνηθισμένα στο καθημερινό θάνατο, στο βιασμό της χώρας τους και της ζωής τους. Φροντίζουν να τους μακελεύουν και να τους μετατρέπουν σε πρόσφυγες - πηγή πάμφθηνου εργατικού δυναμικού ή και ζωντανών στόχων όταν δεν τους χρειάζονται. Χρειάζεται απάντηση λοιπόν. Το θέμα είναι από ποιους. Από ένα εργατικό λαϊκό κίνημα που θα έπρεπε να θεωρεί αυτονόητο την ταξική ενσωμάτωση των μεταναστών σε αυτό; Ποιο είναι όμως αυτό όταν τα σωματεία είναι κυριαρχούμενα από τις κυβερνητικές δυνάμεις ή από τους ρεφορμιστές που δεν τολμούν να κινηθούν σε αυτή τη κατεύθυνση αλλά «τολμούν» να χρησιμοποιούν τους μετανάστες για φεστιβάλ και φιέστες; Πού είναι οι εργάτες μετανάστες σε αγώνες σε εργοστάσια που ξεσπούν τελευταία, γιατί κατά κανόνα κρύβονται; Έχουν ή δεν έχουν ευθύνη οι συνδικαλιστικές δυνάμεις, ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, για την ανοχή στη «παράνομη» και φτηνή εκμετάλλευση των μεταναστών; Να πάμε στις γειτονιές όπου ακόμη και σε περιόδους άνθησης των τοπικών κινημάτων οι περιώνυμες λαϊκές συνελεύσεις στις περισσότερες περιπτώσεις δεν τολμούν να απευθυνθούν και να βάλουν μετανάστες στις γραμμές τους ; Ή στην καλύτερη περίπτωση τους αποδέχονται στο όνομα της συμπάθειας και της στοργής; Να δώσει απάντηση ποιος; Η αριστερά που εντάσσει τα πάντα στους προεκλογικούς της σχεδιασμούς, που θεωρεί απάντηση στις μαζικές δολοφονίες τις εκδηλώσεις συμπάθειας ή χωριστές συγκεντρώσεις μερικών δεκάδων και εκατοντάδων με ανθρωπιστικά πλαίσια και χωρίς βέβαια να λείπουν τα αιτήματα τύπου «κάτω η κυβέρνηση» ή έστω «ο Δένδιας»; Ή η αναρχία, που έχει δει τον αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό αγώνα σαν αγώνα υπεράσπισης των ανήμπορων μεταναστών από αυτόκλητους «φρουρούς», στοχεύοντας τους κατασταλτικούς μηχανισμούς ή τις ρατσιστικές ομάδες αποκλειστικά και μόνο; Είναι, εδώ και δεκαετίες, καιρός οι αντικαπιταλιστικές και αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις να αναλάβουν δράση έτσι ώστε οι μετανάστες να νιώσουν και να λειτουργήσουν σαν αυτό που πραγματικά είναι: οργανικό κομμάτι της εργατικής τάξης της χώρας. Έτσι ώστε οι έλληνες εργάτες να καταφέρουν να τους εντάξουν στις γραμμές του κινήματός τους. Ώστε ο ελληνικός λαός να παλέψει ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που μακελεύουν λαούς και τους μετατρέπουν σε πρόσφυγες, ενάντια στις αμερικάνικες και νατοϊκές βάσεις που χρησιμοποιούνται για αυτό το σκοπό, ενάντια στο πλέγμα της εξάρτησης που μετατρέπει τη χώρα σε «φρουρό της ευρωπαϊκής νομιμότητας» και μαζικό δολοφόνο μεταναστών. Δύσκολος δρόμος που πάει χέρι χέρι με τον αγώνα συγκρότησης της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της, που είναι αναπόσπαστος με την αντιιμπεριαλιστική πάλη του ελληνικού λαού. Δρόμος στον οποίο οι μετανάστες ως κομμάτι της εργατικής τάξης έχουν θέση και με το λόγο και με τις πράξεις τους. Δύσκολος αλλά αναγκαίος για την επιβίωση όλων μας. Με αφορμή το Φαρμακονήσι και με εκφράσεις από υπουργικά χείλη περί «κακής ποιότητας» μεταναστών φαίνεται το πώς η αστική εξουσία σκέφτεται και αισθάνεται για τους μετανάστες, για τι πράγμα τους προορίζει. Για φτηνό εργατικό δυναμικό που θα το χρησιμοποιεί όποτε και όσο το χρειάζεται, ανάμεσα στα άλλα για να τρομοκρατεί και να διαιρεί τον εργαζόμενο λαό και μετά θα το πετάει σαν ένα εξάρτημα άχρηστο που δεν αξίζει να ζει! Όταν δε οι δυτικοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και το εγχώριο κεφάλαιο κρίνει ότι δεν «χωράνε άλλοι» στη χώρα, τότε χωρίς κανένα ενδοιασμό δίνει εντολή στους φρουρούς των συνόρων να τους «απωθήσουν».

12 12 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 13 Ηαποφασιστική στροφή της Ουκρανίας προς τη Ρωσία το Νοέμβριο του 2013, όταν η κυβέρνηση Γιανουκόβιτς αποφάσισε από τη μια να μην υπογράψει συμφωνία οικονομικής συνεργασίας με την ΕΕ και από την άλλη να αποδεχτεί την προσχώρησή της στην «Ευρασιατική Οικονομική Ένωση» δεν σηματοδοτεί μόνο ακύρωση των μέχρι σήμερα προσπαθειών της Δύσης να την αποσπάσει από τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας αλλά και μεγαλύτερη ενίσχυση της Ρωσίας από την περίοδο της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ. Πρόκειται για μια εξέλιξη που πλήττει τα γενικότερα συμφέροντα των δυτικών ιμπεριαλιστών, γι αυτό από την πρώτη στιγμή φρόντισαν να ενεργοποιήσουν κάθε μέσο και πρόσβαση που διέθεταν στο εσωτερικό της Ουκρανίας για να την αποτρέψουν. Αναμφίβολα η αντίδραση των Δυτικών θα πρέπει να ήταν στους υπολογισμούς του Πούτιν. Ωστόσο οι όροι και τα όρια αυτής της αντίδρασης είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους αστάθμητα με την έννοια πως η δυναμική των πραγμάτων που βρίσκονται σε εξέλιξη μπορεί να ενεργοποιήσει διαφόρων ειδών αντιθέσεις και στα δύο στρατόπεδα. Είναι γεγονός πως η ενίσχυση της «Ευρασιατικής Ολοκλήρωσης» είναι το μεγάλο στοίχημα της τρίτης προεδρικής θητείας του Πούτιν. Μέχρι το Μάρτιο του 2014 πρέπει να έχει ετοιμαστεί το κείμενο της Συνθήκης για την Ένωση, το οποίο οι ηγέτες των τριών χωρών (Ρωσία, Λευκορωσία, Καζακστάν) θα υπογράψουν το καλοκαίρι, το φθινόπωρο θα πρέπει να επικυρωθεί από τα εθνικά κοινοβούλια και από την 1η Ιανουαρίου 2015 η «Ευρασιατική Οικονομική Ένωση» θα πρέπει να ξεκινήσει τη λειτουργία της. Η θέση της Ουκρανίας αναδεικνύεται πλέον σε «κλειδί» αυτών των εξελίξεων, με την έννοια της άμβλυνσης ή της όξυνσης των προβλημάτων που ανέδειξε μέχρι στιγμής αυτή η διαδικασία, οι οποίες περιστρέφονται γύρω από την αντίληψη αλλά και την προοπτική αυτής της «Ένωσης», μεταξύ της Ρωσίας και των άλλων. Η άμεση κίνηση της Μόσχας να ανακοινώσει στις 17 Δεκεμβρίου σημαντική συμφωνία βάσει της ΟΥΚΡΑΝΙΑ Κλιμακώνεται η αντιπαράθεση Δύσης Ρωσίας Ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα Είναι γεγονός πως η ενίσχυση της «Ευρασιατικής Ολοκλήρωσης» είναι το μεγάλο στοίχημα της τρίτης προεδρικής θητείας του Πούτιν. Μέχρι το Μάρτιο του 2014 πρέπει να έχει ετοιμαστεί το κείμενο της Συνθήκης για την Ένωση, το οποίο οι ηγέτες των τριών χωρών (Ρωσία, Λευκορωσία, Καζακστάν) θα υπογράψουν το καλοκαίρι, το φθινόπωρο θα πρέπει να επικυρωθεί από τα εθνικά κοινοβούλια και από την 1η Ιανουαρίου 2015 η «Ευρασιατική Οικονομική Ένωση» θα πρέπει να ξεκινήσει τη λειτουργία της. οποίας η Ρωσία θα αγοράσει ουκρανικά κρατικά ομόλογα αξίας 15 δισ. δολαρίων και θα μειώσει σημαντικά την τιμή του ρωσικού φυσικού αερίου δεν βοήθησε ιδιαίτερα τον Γιανουκόβιτς. Όπως δεν βοήθησαν και οι παραχωρήσεις του Γιανουκόβιτς προς την αντιπολίτευση (παραίτηση του πρωθυπουργού Αζάροφ και της κυβέρνησής του, προσφορά της πρωθυπουργίας στην αντιπολίτευση, αμνηστία σε όσους διαδηλωτές αποχωρήσουν από τα οδοφράγματα και τις καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων κ.ά.). Η συνάντηση μεταξύ του ουκρανού προέδρου και των ηγετών της αντιπολίτευσης στις 22 Ιανουαρίου δεν κατέληξε σε συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Η παρέμβαση Ε.Ε. και ΗΠΑ, όπως φαίνεται μέσα από διάφορες δηλώσεις αξιωματούχων, είναι συνεχής και απροκάλυπτη. Ζητούν πλέον βουλευτικές και προεδρικές εκλογές, αν και είναι εντελώς βέβαιο πως σε αυτές τις συνθήκες η εκλογική διαδικασία όχι μόνο δεν θα λειτουργήσει καταλυτικά αλλά αντίθετα θα πυροδοτήσει νέες εντάσεις και θα περιπλέξει τη κατάσταση. Ήδη υπάρχει η απειλή των ανατολικών επαρχιών της χώρας να κινηθούν μέσω δημοψηφισμάτων προς απόσχιση, εάν ανατραπεί το σημερινό στάτους. Η ιδέα των πρόωρων εκλογών φαίνεται να κερδίζει έδαφος. Ακόμη και ο πρόεδρος Γιανουκόβιτς είναι έτοιμος να προχωρήσει σε πρόωρες βουλευτικές και προεδρικές εκλογές, «εάν αυτή η εξέλιξη απομείνει ως μοναδική δημοκρατική διέξοδος επίλυσης της πολιτικής κρίσης στη χώρα», δήλωσε ο εκπρόσωπος του προέδρου στην ουκρανική Βουλή Γιούρι Μιροσνιτσένκο στο ουκρανικό τηλεοπτικό δίκτυο ΙCTV. Η εβδομάδα που διανύθηκε εμφάνισε μεγάλη κινητικότητα και σε διπλωματικό επίπεδο. Η ενδοαστική και ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση για την Ουκρανία μεταφέρθηκε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στη λεγόμενη «Διάσκεψη Ασφαλείας» του Μονάχου, όπου παραβρέθηκαν κορυφαία στελέχη της ουκρανικής αντιπολίτευσης, ο υπηρεσιακός υπουργός Εξωτερικών της Ουκρανίας και οι ΥΠΕΞ ΗΠΑ και Ρωσίας. Από τις δηλώσεις των πρωταγωνιστών προκύπτει πως στη φάση αυτή η διπλωματική οδός δεν έχει πολλούς υποστηρικτές. Το ενδιαφέρον για το επόμενο διάστημα μεταφέρεται αποκλειστικά στο εσωτερικό της Ουκρανίας και στις εκεί διεργασίες. Είναι επίσης χαρακτηριστικό πως στο πλαίσιο της αστικής τάξης ψάχνονται νέες ισορροπίες. Ο Βίκτωρ Πίντσχουκ και ο Ρινάτ Αχμέτοφ, επιφανή μέλη της, έσπασαν τη σιωπή τους και ζήτησαν από τον πρόεδρο και την αντιπολίτευση να ξεκινήσουν σοβαρές διαπραγματεύσεις. Σε ό,τι αφορά τους διαδηλωτές στο Κίεβο (για τους οποίους έχουν ακουστεί διάφορα για τη σύνθεσή τους), δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο ποια ακριβώς Ευρώπη ονειρεύονται και ποια ιδανική σχέση με αυτήν επιθυμούν, για να τους σώσει από τη βαριά σκιά της Ρωσίας. Όπως και να το εννοούν, τέτοια Ευρώπη μάλλον δεν υπάρχει. Η σημερινή Ευρώπη εφαρμόζει ασμένως την πολιτική του ΔΝΤ στα κράτη της ευρωζώνης, ενώ τα «φτωχά ανατολικά μέλη της» όχι μόνο δεν έχουν κάνει και πολλά βήματα προς την ευημερία, αλλά ακριβώς το αντίθετο, βοηθώντας έτσι σε μεγάλο βαθμό στο ξεθώριασμα της εικόνας που πρoβ;aλλει η ΕΕ των προηγούμενων δεκαετιών. Γι αυτό και τα λόγια της επικεφαλής της ευρωπα κής διπλωματίας, Κάθριν Άστον, ακούγονται εντελώς εξωπραγματικά όταν δηλώνει πως η Ε.Ε. και οι Ηνωμένες Πολιτείες επεξεργάζονται σχέδιο σημαντικής οικονομικής βοήθειας προς την Ουκρανία, μέσα από διάφορα βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα «πακέτα». Από την άλλη, συνεχίζεται, αμείωτα από τα δυτικά ΜΜΕ η προβολή της εικόνας του χάους, που προέρχεται αποκλειστικά απ το δυτικό μισό της Ουκρανίας. Τα σκήπτρα κρατάει το Κίεβο και κυρίως το με ντάνι, δηλ. η κεντρική του πλατεία. Το υπόλοιπο μισό της Ουκρανίας, το ανατολικό, δείχνει να είναι σε άλλη χώρα. Αλλά και η συμμετοχή από το δυτικό μισό είναι αμφισβητήσιμη, και πάντως όχι στην έκταση που παρουσιάζεται. Όσο για την πολιτική κάλυψη των γεγονότων από τα μεγάλα δυτικά μέσα ενημέρωσης, τη χαρακτηρίζει ένας ιδιότυπος μανιχα σμός: από τη μια βρίσκεται το φιλοδυτικό στοιχείο (το απόλυτο καλό) και από την άλλη του φιλορωσικό στοιχείο (το απόλυτο κακό). Ωστόσο, πέρα από αυτό που προβάλλεται και το οποίο βρίσκεται σε ευθεία αναλογία με τα συμφέροντα που εξυπηρετεί, υπάρχουν και άλλες προσεγγίσεις που δείχνουν πως η συντριπτική πλειοψηφία των Ουκρανών όχι μόνο δεν θέλει αυτόν τον εμφύλιο πόλεμο ή τη διάλυση της χώρας αλλά και, στο βαθμό που θα υπάρξει μια τέτοια αρνητική εξέλιξη, τη συνδέει άμεσα με την εξυπηρέτηση ανταγωνιστικών συμφερόντων μέσα και έξω από την Ουκρανία. Ωστόσο, γενικά μιλώντας, η μεταφορά των αστικών αντιθέσεων στο λαό, με την ενίσχυση τεχνητών διαφορών στους κόλπους του, δεν αποκλείεται, άσχετα αν αποτελεί την τελευταία φάση του παροξυσμού τους και ταυτόχρονα την ολοκλήρωση του δράματος για το λαό. Και αυτό το έχουμε δει και το βλέπουμε να συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις. Το τέλος του ψυχρού πολέμου και ο τρόπος που έγινε σίγουρα άλλαξε πολλά πράγματα στους παγκόσμιους συσχετισμούς. Αλλά ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός της «πολιτικής γεωγραφίας» εξακολουθεί να παραμένει σταθερό: τα «εδάφη» της πρώην Σοβιετικής Ένωσης -συμπεριλαμβανομένης και της Ρωσίας- αποτελούν τη μεγαλύτερη «ενιαία ξηρά» έξω από τον έλεγχο των δυτικών ιμπεριαλιστών. Μπορεί με το προσωρινό κενό εξουσίας στο Κρεμλίνο η Δύση να ήθελε γρήγορη μετακόμιση στα ερείπια, αλλά η επιτυχία τους μέχρι στιγμής είναι περιορισμένη και ο πόθος ανολοκλήρωτος! Αυτό που συμβαίνει λοιπόν σήμερα στην Ουκρανία ξεπερνά κατά πολύ το «όχι» που είπε πριν από λίγο καιρό ο Γιανουκόβιτς στη συμφωνία συνεργασίας με την ΕΕ και πυροδότησε τις σημερινές αντιδράσεις. Και το ξεπερνά γιατί δεν αφορά απλά μια πολιτική απόφαση αλλά έναν στρατηγικό προσανατολισμό ο οποίος στο βαθμό που αφεθεί να εξελιχθεί διαμορφώνει καταστάσεις δύσκολα αναστρέψιμες για τους Δυτικούς. Και αυτό οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, με τη «διορατικότητα» που τους διακρίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, το αντιλήφθηκαν αμέσως. Άλλωστε, ποτέ δεν νομίσαμε πως η άνοδος του φιλορώσου Γιανουκόβιτς στην εξουσία σήμαινε ταυτόχρονα και το τέλος της δυτικής προσπάθειας να αποσχίσει την Ουκρανία από τη ρωσική τροχιά. Οι ιμπεριαλιστές τέτοιες προσπάθειες δεν τις παρατούν ποτέ!. ΗΟυκρανία ήταν η τρίτη σε μέγεθος, μετά τη Ρωσία και το Καζακστάν, και η δεύτερη σε πληθυσμό, μετά τη Ρωσία, δημοκρατία της ΕΣΣ. Σήμερα είναι η μεγαλύτερη χώρα που παρεμβάλλεται ανάμεσα στην ΕΕ και τη Ρωσία. Και αυτή η εξέλιξη ήδη κλείνει μέσα της πολλές ανατροπές. Η Ουκρανία, μαζί με τη Λευκορωσία, αποτελούν για τη Ρωσία αυτό που θα μπορούσε να αποκαλέσει κανείς «η ευρωπαϊκή διάσταση της Ρωσίας». Και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από μια απλή μελέτη της ιστορικής διαδρομής της από τον 12ο αιώνα. Με συγκεκριμένη κρατική οντότητα προέκυψε στις 30 εκεμβρίου 1922 ως μία από τις ιδρυτικές δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης. ιευρύνθηκε προς τα δυτικά λίγο μετά τον εύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και νοτιοανατολικά το 1954 με τη μεταφορά της Κριμαίας. (Ως γνωστόν η Κριμαία προσαρτήθηκε στην Ουκρανία το 1954 επί Χρουστσόφ, επί τη ευκαιρία των 300 χρόνων της προσάρτησης της Ουκρανίας στην τσαρική Ρωσία). Η δυτική Ουκρανία αποτελούσε στο παρελθόν μέρος της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και βρισκόταν κάτω από την κυριαρχία της Πολωνίας. Η περιοχή αυτή αποτελεί και την κοιτίδα του ουκρανικού εθνικισμού. Κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου, το 1941, ανακηρύχθηκε «ανεξάρτητη πολιτεία» με τις ευλογίες των Ναζί. Ο άνθρωπος που ηγήθηκε αυτών των προσπαθειών, ο Stepan Bandera, συνεχίζει να αποτελεί αιτία διαμάχης τόσο μεταξύ της Ουκρανίας και τη Ρωσίας όσο και μεταξύ των ίδιων των Ουκρανών. Αποτέλεσε ένα υποχείριο των Ναζί στην επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης, με πρόσχημα την ανεξαρτησία, και πρωτοστάτησε στη σφαγή χιλιάδων Εβραίων και Πολωνών. Παρ όλα αυτά, ο πρώην πρόεδρος της χώρας Βίκτωρ Γιούσενκο, προς το τέλος της θητείας του, έχρισε τον Bandera «εθνικό ήρωα», μια από τις υψηλότερες τιμές, εξοργίζοντας ακόμα και τις Βρυξέλλες! Το θέμα ακόμη και σήμερα αποτελεί στοιχείο έντονης πολιτικής αντιπαράθεσης. Το «γλωσσικό» ήταν και είναι ένα ακόμα από τα πολλά τεχνητά σημεία τριβής της μετασοβιετικής Ουκρανίας και προβάλλεται από διάφορες μεριές, μέσα και έξω από την Ουκρανία, ως ένα σημαντικό στοιχείο διαφοροποίησης με τη Ρωσία. Τελικά, μετά από πολλές περιπέτειες ψηφίστηκε σχετικός νόμος πριν από περίπου δύο χρόνια που ορίζει πως τα ουκρανικά θα παραμένουν η επίσημη γλώσσα της χώρας, ωστόσο τα ρωσικά θα είναι η επίσημη τοπική γλώσσα στις περιοχές όπου υπάρχουν κυρίως ρωσόφωνοι, δηλ. στη βιομηχανοποιημένη περιοχή στα ανατολικά και σε νότιες περιοχές της χώρας, όπως η Κριμαία, όπου βρίσκεται ο ρωσικός στόλος του Εύξεινου Πόντου. Ωστόσο, τα «ουκρανικά» ανήκουν στην ομάδα των ανατολικών σλαβικών γλωσσών και στο γραπτό λόγο χρησιμοποιούν το κυριλλικό αλφάβητο. Για τους γλωσσολόγους είναι σε ευθεία γραμμή απόγονος της καθομιλουμένης γλώσσας που χρησιμοποιούσαν οι Ρως του Κιέβου από τον 10ο έως τον 13ο αιώνα. Έχει κοινό, σε μεγάλο βαθμό, λεξιλόγιο όχι μόνο με τη ρωσική αλλά και με γλώσσες γειτονικών σλαβικών εθνών, ιδιαίτερα με την πολωνική, τη σλοβακική στα δυτικά και τη λευκορωσική στα βόρεια. Πάντως, όπως παρατηρείται, οποιαδήποτε Ιστορικές και πολιτικές παράμετροι επικοινωνία μεταξύ των δύο αυτών γλωσσών (ρώσικα/ουκρανικά) δεν απαιτεί μεταφραστή! Στη βάση όλων αυτών, αλλά και πολλών άλλων, προβάλλεται ολοένα και περισσότερο μια εικόνα που θεωρεί δεδομένη τη διάσταση Ανατολικής και υτικής Ουκρανίας και η οποία φτάνει μέχρι και το σημείο να θεωρεί μη αναστρέψιμο το διχασμό της χώρας. Ευρωπαϊκή η βορειοδυτική και Ρωσική η νοτιοανατολική. Προς επίρρωση της άποψης αυτής προβάλλονται διάφοροι χάρτες με τις «αγεφύρωτες» διαφορές Ανατολής και ύσης. Όπως ο εκλογικός χάρτης της Ουκρανίας (2012) που «πιστοποιεί» δήθεν τον εθνοτικό διχασμό της χώρας. Η σύγχρονη Ουκρανία, ένα από τα δεκαπέντε νέα ανεξάρτητα κράτη που δημιουργήθηκαν μετά την κατάρρευση της ΕΣΣ, επίσημα διακηρύσσει την ανεξαρτησία της τον Αύγουστο του Επί προεδρίας Κραβτσούκ (περίοδος ) και ενώ η Ρωσία του Γιέλτσιν δείχνει να παραπαίει, η Ουκρανία προβάλλει ως κύρια επιδίωξή της την ένταξή της στις δυτικοευρωπαϊκές δομές και το ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα αρνείται να καταστεί πλήρες μέλος της Κοινοπολιτείας των Ανεξαρτήτων Χωρών (CIS). Τα αποτελέσματα των εκλογών τον Ιούλιο του 1994 ανέδειξαν νικητή τον Κούτσμα, που έδειχνε φιλικά διακείμενος προς τη Ρωσία. Πράγματι ο πρόεδρος Κούτσμα, αναγνωρίζοντας ότι η Ρωσία αποτελεί στρατηγικής σημασίας εταίρο, δίνει ιδιαίτερο βάρος στην εξομάλυνση των σχέσεων με τη χώρα αυτή, τονίζοντας όμως ότι: «αυτό δεν θα πρέπει να γίνει σε βάρος των σχέσεων με τη ύση». ηλώνει μάλιστα ότι Ουκρανία θα πρέπει να παίξει το ρόλο γέφυρας ανάμεσα στις χώρες της πρώην ΕΣΣ και τη ύση. Ωστόσο, μετά το 1995 στρέφεται προς τη ύση και επιδιώκει την ένταξη της Ουκρανίας στις δυτικοευρωπαϊκές δομές, ακόμη και στο ΝΑΤΟ. Η Ουκρανία ήταν η πρώτη χώρα της CIS που υπέγραψε συμφωνία συνεργασίας με την Ε.Ε., το Μάιο του Οι Ευρωπαίοι όμως αντιμετώπιζαν το ζήτημα αυτό με τελείως διαφορετικό τρόπο και δεν της αναγνώριζαν το στάτους του συνδεδεμένου μέλους. Στην περίπτωση της Ουκρανίας δεν επρόκειτο για «συμφωνία σύνδεσης» και, όπως έδειχναν τα πράγματα, η Ε.Ε. δεν φαινόταν διατεθειμένη να προχωρήσει σε μια τέτοια συμφωνία άμεσα. Αυτό επιβεβαιώθηκε στη σύνοδο του Ελσίνκι το εκέμβριο του Η στάση αυτή της Ε.Ε. έχει μια βασική ερμηνεία: Προηγείται το θέμα του ρώσικου στόλου στη Μαύρη Θάλασσα. Οι αντιπαραθέσεις Ρωσίας-Ουκρανίας σχετικά με το ζήτημα αυτό εστιάζονται γύρω από δύο επίμαχα ζητήματα. Το πρώτο αφορά τη μοιρασιά των πλοίων και το δεύτερο, ζήτημα πολιτικό /στρατηγικό, την παραμονή του ρωσικού στόλου στην περιοχή. Η Ρωσία, που διατηρεί ισχυρά ερείσματα και πρόσβαση στη περιοχή, αν και στριμωγμένη, αντιδρά. Εκτός από την ενεργοποίηση του ρωσικού στοιχείου στην περιοχή, θέτει και το ζήτημα της νομιμότητας της μεταβίβασης της Κριμαίας στην Ουκρανία το 1954! Έτσι έχουμε την αρχική συμφωνία του Σότσι τον Ιούνιο του 1995 και την τελική το Μάιο του Με αυτήν η Ρωσία, «έναντι ετήσιας εκμίσθωσης διατηρεί το δικαίωμα παραμονής στα λιμάνια της Σεβαστούπολης μέχρι το 2017», ενώ η περιοχή της Κριμαίας και η Σεβαστούπολη ιδιαίτερα αναγνωρίζεται ρητά ως «τμήμα της εδαφικής κυριαρχίας της Ουκρανίας» (από το 91 είχε κηρυχτεί αυτόνομη περιοχή). Η Ρωσία ακόμη δεσμεύτηκε να καταβάλει ποσό 200 εκατ. δολάρια «σαν αποζημίωση στην Ουκρανία για τη μεταφορά του πυρηνικού της οπλοστασίου το 1992». Η εκλογή Πούτιν το 2000 σηματοδότησε την αλλαγή της ρωσικής πολιτικής σε θέματα στρατηγικής ισχύος. Η νέα ρωσική κυβέρνηση σκληραίνει τη στάση της και στο ζήτημα του στόλου. Σε μια από τις πρώτες δηλώσεις του ο Πούτιν άφησε να εννοηθεί ότι η παραμονή του ρωσικού στόλου στη Σεβαστούπολη θα συνεχιστεί πέραν του Ακολουθεί μικρό διάστημα αναγνωριστικών κινήσεων απέναντι στον νέο ηγέτη της Ρωσίας και φτάνουμε στην πρώτη ωμή όσο και συνολική επίθεση της ύσης στη Ρωσία με άξονα την Ουκρανία. Μεθοδεύεται και εκτελείται μια σειρά «πολιτικών γεγονότων» στην Ουκρανία από τα τέλη του Νοέμβρη του 2004 μέχρι τον Ιανουάριο Η «πορτοκαλί επανάσταση», στο πλαίσιο των «έγχρωμων επαναστάσεων» που προωθούσαν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, ξεκινούσε με επίκεντρο την πρωτεύουσα Κίεβο. Πρόσχημα το διαβλητό των εκλογικών διαδικασιών του Νοεμβρίου. Τελικά οι επαναληπτικές εκλογές της 26ης εκεμβρίου 2004 φέρνουν τον εκλεκτό της ύσης Βίκτωρ Γιούσενκο στη προεδρία (ορκίστηκε στις 23 Ιανουαρίου του 2005) και τον φιλορώσο Βίκτωρ Γιανουκόβιτς στην αντιπολίτευση. Ψυχρός αέρας αρχίζει να πνέει στις σχέσεις της Ρωσίας με τη ύση. Η αντιπολίτευση πανηγυρίζει και ο ευρωπαϊκός Τύπος υπογραμμίζει «την ήττα του απολυταρχικού Πούτιν», αλλά και την «αβεβαιότητα του μέλλοντος» καθώς οι επόμενες κινήσεις δεν δείχνουν να είναι καλά μελετημένες. Έτσι οι «πορτοκαλί επαναστάτες» σύντομα άρχισαν να «καταβροχθίζουν τον εαυτό τους» (όπως έγραφαν οι «Times») καθώς η κίνησή τους χωρίζεται σε διάφορες ομάδες συμφερόντων, με εμφανή πλέον τον επεμβατικό ρόλο της Ρωσίας. Η Γιούλια Τιμοσένκο (που διαδραμάτισε σημαίνοντα ρόλο στην «πορτοκαλί επανάσταση» και τα δυτικά ΜΜΕ της έδωσαν το προσωνύμιο της "Ιωάννας της Λωραίνης της Ουκρανίας"), πρωθυπουργός της Ουκρανίας από τις 24 Ιανουαρίου ως τις 8 Σεπτεμβρίου του 2005 και ξανά από το εκέμβριο του 2007 ως τον Μάρτιο 2010, υπονομεύει συστηματικά τον Γιούσενκο. Ο συνασπισμός της Τιμοσένκο (BYuT) και του Γιούσενκο (OU-PSD) παραλίγο να καταρρεύσει εξαιτίας των διαφορετικών θέσεών τους στον πόλεμο στη Νότια Οσετία το Ο Γιούσενκο κατηγόρησε την Τιμοσένκο ότι υιοθέτησε μια πιο φιλική στάση απέναντι στη Μόσχα, με σκοπό να συγκεντρώσει υποστήριξη από τη Ρωσία για τις προεδρικές εκλογές του Ωστόσο, μετά την ήττα της στις 14 Φεβρουαρίου 2010 από τον Γιανουκόβιτς, της ασκήθηκε δίωξη για κακοδιαχείριση (το διάστημα ) και για απόπειρα δωροδοκίας και διαφθοράς του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας το Στις 5 Αυγούστου του 2011 οι Αρχές συνέλαβαν στο Κίεβο την Τιμοσένκο για ασέβεια προς το δικαστήριο, στο οποίο δικαζόταν για κατάχρηση εξουσίας. Η Τιμοσένκο καταδικάστηκε τελικά σε ποινή 7ετούς φυλάκισης στο Κίεβο. Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα οπότε αναπτύσσεται μια νέα επίθεση των δυτικών ιμπεριαλιστών με μεθόδευση παρόμοια της «πορτοκαλί επανάστασης», αλλά με έμφαση στην «ταυτότητα» της Ουκρανίας! Τόσο ως εσωτερική διαμόρφωση όσο και κύρια ως προσανατολισμός (Ανατολή/ ύση). Ο διχασμός και τα αντιτιθέμενα συμφέροντα στο επίπεδο της αστικής τάξης, παλιάς και νέας, δείχνουν να είναι αγεφύρωτα. Πόσο διχασμένη όμως είναι η χώρα αυτή σε επίπεδο λαού; Ένα μικρό αλλά ενδεικτικό παράδειγμα. Σε δημοσκοπήσεις που πραγματοποιήθηκαν το 2000, τα αντινατοϊκά αισθήματα του ουκρανικού λαού ενισχύθηκαν κατακόρυφα μετά την επέμβαση στο Κόσοβο. Ακόμη και στις περιοχές της υτικής Ουκρανίας, που ήταν υπέρ του ΝΑΤΟ, παρατηρήθηκε καθολική μεταστροφή της κοινής γνώμης παρά το γεγονός ότι η τότε κυβέρνηση ακολουθούσε φιλοδυτική/φιλονατοϊκή πολιτική! Χ.Β.

13 14 Προλεταριακή Σημαία ΝΕΟΛΑΙΑ Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 Φοιτητική Λέσχη ΑΠΘ Να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στη δωρεάν σίτιση! Με την αρχή της ακαδημα κής χρονιάς βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης της λέσχης και την ανάθεση της λειτουργίας της σε εργολάβο. Αφού έφτασε Οκτώβρης για να ανοίξει η λέσχη, μας έλεγαν στην αρχή, ότι η ιδιωτικοποίηση θα εξυγιάνει τη λειτουργία της (ποιότητα φαγητού, εργασιακές σχέσεις εργαζόμενων κτλ) και έτσι θα διασφαλιστεί ότι όλοι οι φοιτητές θα τρώνε δωρεάν. Μετά ήρθε η κάρτα σίτισης! Στην αρχή μας είπαν ότι ήταν απλά για καταγραφή. Μετά διαπιστώσαμε ότι κάποιοι δεν δικαιούνται και έμπαιναν πλαφόν (πάνω από ν+2 έτη φοίτησης, οικονομικά κριτήρια κτλ). Σαν «φυσικό» επόμενο ήρθε και ο έλεγχος και τα τραπέζια στην είσοδο (πρώτο βήμα πριν τις μπάρες) για «να μην φάει κανείς παράνομα». Αυτοί οι έλεγχοι για το ποιος φοιτητής «δικαιούται» να φάει και ποιος όχι, είχαν ενταθεί ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα. Αυτό δημιούργησε αντιδράσεις σε μια μερίδα φοιτητών, στους οποίους από την μια δεν τους άρεσε ο έλεγχος, αλλά και το πιο σημαντικό, καταλάβαιναν ότι η κατάσταση οδηγεί στην ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της δωρεάν σίτισης. Έτσι αποφάσισαν πρωτοβουλιακά να παρεμποδίζουν τον έλεγχο στην είσοδο της λέσχης, ενημερώνοντας τους φοιτητές για την κατάσταση και προς τα πού αυτή οδεύει. Σαν αντίποινα, και για να φέρουν τους φοιτητές που έχουν κάρτα σίτισης και μπορούν να τρώνε ακόμα, απέναντι σε αυτούς που διαμαρτύρονται, η εταιρία σε συνεργασία με την Πρυτανεία προχώρησε στο κλείσιμο της λέσχης για μια μέρα. Έτσι, λάβαμε το της απόφασης του Δ.Σ. της λέσχης που έλεγε ότι «η Λέσχη θα παραμείνει κλειστή σήμερα 28 Ιανουαρίου», με την πρόφαση ότι «η δωρεάν σίτιση των φοιτητών του ΑΠΘ στη Λέσχη κινδυνεύει από τη βίαιη παρεμπόδιση του ελέγχου της φοιτητικής ιδιότητας των προσερχόμενων και την επιβολή της ελεύθερης σίτισης οποιουδήποτε μη φοιτητή». Έτσι και έγινε. Η λέσχη έμεινε κλειστή εκείνη την μέρα. Και φτάνουμε λοιπόν στη μέρα που η λέσχη είναι κλειστή. Εκείνη την μέρα λοιπόν υπήρξαν δυο τρόποι αντιμετώπισης και απάντησης του ζητήματος από τις δυνάμεις που παρεμβαίνουν στους φοιτητές. Είδαμε λοιπόν, από τη μια, τις δυνάμεις της ΕΑΑΚ και του α/α χώρου να τρέχουν από την Πρυτανεία στον εκπρόσωπο της εταιρίας και πάλι πίσω, προσπαθώντας να βρούνε το δίκιο τους απέναντι σε αυτή την παράλογη κίνηση τους (όπως βροντοφώναζαν). Είδαμε και το ΜΑΣ να στέκεται στα σκαλιά της λέσχη και να λέει στους φοιτητές για τη λα κή συμμαχία που είναι αναγκαία για να φάμε ένα δωρεάν πιάτο φα και για την ανάγκη στήριξης των επιτροπών αγώνα στις σχολές. Αυτό που έλειπε, και προσπαθήσαμε εμείς να κάνουμε με τις δυνάμεις που διαθέτουμε, είναι κάποιος στην είσοδο που θα εξηγεί στους συμφοιτητές του τι έγινε αλλά και προς τα πού πάει το θέμα με τη λέσχη. Ότι πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι το επόμενο βήμα είναι να στήσουν ταμειακές και να ζητάνε αντίτιμο. Ότι θα φτάσουμε να πληρώνουμε για το φα μας! Ότι μπορεί τα οικονομικά πλαφόν να είναι ψηλά τώρα και να μην αποκλείονται πολλοί λόγω αυτού αλλά να είμαστε σίγουροι ότι θα κατέβουν! Γιατί αυτό που θέλουν δεν είναι να αποκλείσουν από την λέσχη τους «εύπορους» αλλά αυτούς που πραγματικά την χρειάζονται! Γιατί αυτό που θέλουν κυρίως δεν είναι να βγάλουν λεφτά από τη λέσχη αλλά να μας στερήσουν το δικαίωμα στις σπουδές μας! Ξηλώνοντας ένα προς ένα τα δικαιώματα μας στη δωρεάν σίτιση, στέγαση, βιβλία θέλουν να μας πετάξουν έξω από το πανεπιστήμιο. Γιατί πολύ απλά με 67% ανεργία στους νέους, «δεν χρειαζόμαστε τόσους πτυχιούχους» που να διεκδικούν το δικαίωμα τους στην εργασία. Θέλουν να μάθουμε από νωρίς ότι δεν υπάρχουν δικαιώματα παρά μόνο προνόμια, που όταν και όποιος θέλει μας τα δίνει και για όσο αυτός θέλει. Ε, λοιπόν εμείς πρέπει να τους δείξουμε πως τα δικαιώματα μας στις σπουδές και στη δουλειά μας δεν τα χαρίζουμε! Να παλέψουμε για το δικαίωμα στη δωρεάν σίτιση χωρίς προ ποθέσεις με όπλο τις γενικές μας συνελεύσεις. Γιατί η Πρυτανεία και η εταιρία δε πείθονται μέσα από μαζέματα και συζητήσεις αλλά αναγκάζονται να μας παραχωρούν κάποια δικαιώματα στο φόβο των δικών μας πιέσεων και κινητοποιήσεων! Οι φοιτητές στο πλευρό των απεργών της Κόκα Κόλα Εκατόν τριάντα ημέρες μετράει ο ηρωικός αγώνας των εργατών της Κόκα Κόλα και συνεχίζει αποφασιστικά να δίνει τη μάχη της εποχής μας. Κόντρα στο γενικό δυσμενή συσχετισμό και τα απανωτά χτυπήματα που έχει δεχθεί για μεγάλο διάστημα το λαϊκό κίνημα, κόντρα στην χρόνια αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και στην κραυγαλέα απουσία της Αριστεράς, αυτός ο αγώνας αναζητάει να απλώσει. Στα Πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης τηρούνταν για μήνες σιγή ιχθύος. Παρά τις συχνές παρεμβάσεις των εργατών με υλικό στις εισόδους των σχολών, αυτή η σιωπή είχε δυο πλευρές. Από τη μία, η γενικότερη κακή κατάσταση του φοιτητικού κινήματος που έχει μουδιάσει και σιωπήσει μπροστά στα χτυπήματα που δέχεται το ίδιο για τον εαυτό του εδώ και καιρό (εξώσεις στις εστίες, ιδιωτικοποίηση λέσχης φαγητού, κατάργηση δωρεάν βιβλίων, κ.ά.). Από την άλλη, η πραγματική απροθυμία των αριστερών δυνάμεων να ανοίξουν το ζήτημα. Μια απροθυμία αναντίστοιχη με τη ζέση με την οποία ανοίγονταν προηγούμενα εγχειρήματα όπως της ΒΙΟ.ΜΕΤ ή της ΕΡΤ το προηγούμενο διάστημα. Ο λόγος; Η αποφασιστικότητα των απεργών να κυνηγούν μια απεργιακή νίκη ενάντια σε έναν κολοσσό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού όπως η Κόκα Κόλα και η απόρριψη λογικών εργατικού ελέγχου ή ότι οι αγώνες ενός κλάδου είναι καταδικασμένοι στο σήμερα. Ο στόχος των απεργών να παραμείνει το εργοστάσιο και να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας φαίνεται στην αριστερά «μας» από τη μία «λίγος και αμυντικός» και από την άλλη της φαίνεται «επικίνδυνα ανεδαφικός» στο να επιτευχθεί στην παρούσα φάση (τώρα, πώς μπορούν να λέγονται και τα δύο, ασχολίαστο). Και κάπως έτσι, οι διαχωριστικές γραμμές δίνουν και παίρνουν και οι αποστάσεις καλά κρατούν. Η πρώτη κρούση για να ανοίξει το ζήτημα στις σχολές έγινε το εκέμβριο με τα ψηφίσματα αλληλεγγύης που κατέθεσαν οι Αγωνιστικές Κινήσεις στους συλλόγους που παρεμβαίνουν. Εδώ και ένα μήνα, με επίμονες από κοινού παρεμβάσεις με το σωματείο κάθε Τρίτη και Πέμπτη στη φοιτητική λέσχη, ανοίγονται παράλληλα το ζήτημα της αλληλεγγύης στην απεργία και το θέμα της σίτισης. Η ανοιχτή συζήτηση στο στέκι Σφεντόνα με πάνω από 70 άτομα την Κυριακή 19 Ιανουαρίου, οι επισκέψεις μας στα γραφεία της ομοσπονδίας εμφιαλωμένων ποτών (ΠΟΕΕΠ) και οι κοινές παρεμβάσεις άνοιξαν νέους δρόμους επαφής των απεργών με το χώρο των πανεπιστημίων. Σημαντικό βήμα έγινε την Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου έπειτα από ανοιχτό κάλεσμα του σωματείου. Πραγματοποιήθηκε συζήτηση 50 φοιτητών και εργατών στο Πολυτεχνείο του ΑΠΘ (αν και εν μέσω εξεταστικής) για το πώς μπορεί να προχωρήσει το θέμα στις σχολές. Η κουβέντα ήταν εξαιρετική, έδωσε πολλές ιδέες, άφησε ένα καλό κλίμα αμοιβαίας διάθεσης και επίγνωσης σε σχέση με την κατάσταση και τα βήματα που πρέπει να γίνουν από δω και πέρα. Στοίχημα για την επόμενη μέρα είναι η συγκρότηση και λειτουργία μιας ανοιχτής επιτροπής συμπαράστασης των φοιτητών που θα οργανώσει με τη βοήθεια των εργατών την παρέμβαση μέσα στα φουαγιέ, στα αμφιθέατρα των συνελεύσεων και στα μαθήματα, ώστε να ανοίξει το ζήτημα στους συλλόγους. Πρώτοι απαραίτητοι στόχοι μετά το τέλος της εξεταστικής είναι η διοργάνωση μιας κεντρικής ανοιχτής εκδήλωσης στα πανεπιστήμια, καθώς και ένα γλέντι ή μια συναυλία οικονομικής ενίσχυσης των απεργών. Η νεολαία αύριο θα πατήσει τα πόδια της, είτε στο έδαφος που στρώνουν οι αγώνες σήμερα είτε στα συντρίμμια που θα αφήσει η απουσία ή η συντριβή τους. Η προοπτική της είναι συνδεδεμένη με την πάλη του λαού μας ενάντια στην βαρβαρότητα των ιμπεριαλιστών και των κυβερνήσεων, ενάντια στα συμφέροντα ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Οι φοιτητές έχουν καθήκον να σηκώσουν τη σημαία της αλληλεγγύης, να ανασυγκροτήσουν το φοιτητικό κίνημα και να βγουν στην πάλη ενάντια στην ίδια πολιτική που τους στερεί το δικαίωμα στις σπουδές και αύριο στην εργασία.

14 Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 ΝΕΟΛΑΙΑ Προλεταριακή Σημαία 15 Πρόταση ΚΕΠΕ Η νεολαία σύγχρονος σκλάβος Τ ην ίδια στιγμή που όλα τα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας βρίσκονται στο στόχαστρο από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, δεν υπάρχει καμία αναχωρητικότητα από πλευράς συστήματος μπροστά στην συνεχιζόμενη εξαθλίωση που βιώνουν σήμερα πλατιές μάζες λαού. Πώς θα μπορούσε άλλωστε όταν αυτό που χαρακτηρίζει σήμερα το σύστημα ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης είναι η κατεύθυνση του Όλα στο κεφάλαιο-όλα για το κεφάλαιο ; Το ζήτημα της ανεργίας, ζήτημα σύμφυτο με την ίδια τη φύση του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος, χτυπάει κάθε ελληνικό νοικοκυριό στην Ελλάδα. Η ανεργία σπάει κόκαλα και σαν μην έφτανε αυτό, οι φοροεπιδρομές, η διάλυση βασικών δικαιωμάτων, η καταστρατήγηση του όποιου υπολείμματος δωρεάν παροχών συμπληρώνουν το πάζλ της έντονης πίεσης που δέχεται σήμερα ο εργαζόμενος λαός. Η σημερινή νέα γενιά βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Είτε πτυχιούχος πανεπιστημίου είτε όχι, ένας νεολαίος σήμερα καλείται να αντιμετωπίσει την εξαθλίωση και τη συνεχιζόμενη φτωχοποίηση. Μεγάλο ποσοστό νεολαίας περιδιαβαίνει την ανεργία και την ανασφάλεια και ένα άλλο κομμάτι της είναι εξαφανισμένο από το χάρτη της στατιστικής- η περιβόητη χαμένη γενιά. Στη διόγκωση αυτής της κατάστασης αλλά και στην ανατροπή του όποιου ψήγματος δικαιωμάτων υπήρχαν, στοχεύει και η πρόταση του ΚΕΠΕ. Το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών, με την πρότασή του για την καταπολέμηση της ανεργίας, στο Υπουργείο Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, συνεχίζει στην ίδια κατεύθυνση των μνημονίων και της κατάργησης βασικών δικαιωμάτων. Τζάμπα εργασία των νέων ηλικίας έως 29 ετών για έναν χρόνο χωρίς κατώτατο μισθό, εξάμηνη πρακτική άσκηση με χαμηλότερη αμοιβή από τον κατώτατο μισθό για τους πτυχιούχους ΑΕΙ - ΤΕΙ, μετατροπή των επιδομάτων ανεργίας είτε σε επιταγές εργασίας είτε και σε «κεφάλαια» για τη συμμετοχή των εργαζομένων στη διοίκηση επιχειρήσεων που έκλεισαν και επιδότηση, από τον ΟΑΕΔ, θέσεων εργασίας που θα δημιουργούν επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων στο... εξωτερικό, όπου θα πρέπει να κατευθυνθεί με σχέδιο και διακρατικές συμφωνίες μεγάλος αριθμός ανέργων. Δώρο στις επιχειρήσεις και τους εργοδότες πλέον αν υιοθετηθεί η πρόταση αυτή, όπως και εικόνα από το μέλλον όπου ο κατώτατος μισθός θα έχει πάει περίπατο και οι προσλήψεις θα γίνονται πλέον σε άλλη βάση. Μεταφορά φτηνού και ευέλικτου εργατικού δυναμικού στο εξωτερικό για να γίνεται η νεολαία βορά στις ορέξεις των ιμπεριαλιστών κεφαλαιοκρατών. Επιπλέον, το επίδομα ανεργίας θα καταργηθεί και θα πάρει τη θέση του η Επιταγή εργασίας όπου οι άνεργοι θα συμμετέχουν σε πρόγραμμα που περιλαμβάνει κάποιες ώρες θεωρητικής κατάρτισης και στη συνέχεια πρακτική άσκηση σε επιχειρήσεις και θα λαμβάνουν συμβολικό ποσό πολύ μικρότερο από τον κατώτατο μισθό. Να θυμίσουμε εδώ ότι τέτοιες προτάσεις έχουν ξαναπέσει στο τραπέζι. Το 2006 η Γαλλία κλονίστηκε από διαδηλώσεις εκατομμυρίων νεολαίων και εργαζομένων, οι οποίοι ανέτρεψαν έπειτα από μαζικούς μαχητικούς αγώνες το Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης (CPE) του Ντομινίκ ντε Βιλπέν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, με το πρόσχημα της καταπολέμησης της ανεργίας αλλά και της παρότρυνσης στις ιδιωτικές επιχειρήσεις να κάνουν προσλήψεις, προσπάθησε να καταργήσει τους περιορισμούς στις απολύσεις των νέων εργαζομένων. Αυτό που προβλεπόταν ήταν ότι τη διάρκεια των δύο πρώτων χρόνων της απασχόλησης ενός νέου, επιτρέπεται η απόλυσή του χωρίς καμία αιτιολογία από την πλευρά της εργοδοσίας. Οι απολυόμενοι θα λάμβαναν ως αποζημίωση το 8% των αποδοχών που εισέπρατταν μέχρι τότε, ενώ ένα άλλο κονδύλι της τάξης του 2% θα καταβαλλόταν σε δίκτυο οργανώσεων που θα βοηθούσαν τους νέους να βρουν νέα απασχόληση. Η τάση είναι σαφής τόσο για το ντόπιο κεφάλαιο όσο και για το ξένο, ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ. Θα δουλεύει η νεολαία πλέον με τους όρους του συστήματος όσο και όπως θέλει αυτό και αν δεν την χρειάζεται θα την πετά στον καιάδα της ανεργίας χωρίς καμία κύρωση. Η μόνη ελπίδα για τον εργαζόμενο λαό είναι αυτή της μαζικής αντίστασης και του ανυποχώρητου αγώνα, ενάντια στα σχέδιά τους. Όπως ανατράπηκε το CPE στη Γαλλία, μπορεί και εδώ να ανατραπεί η επίθεση. Οι αγώνες δεν ποινικοποιούνται δεν καταστέλλονται δεν τρομοκρατούνται! Γ ια άλλη μια φορά, γίναμε μάρτυρες των μέσων που χρησιμοποιεί η σιδερόφραχτη αστική δημοκρατία, για να διατηρηθεί η ομαλότητα και να συνεχιστεί η πολιτική της εξαθλίωσης. Ο λόγος, αυτή τη φορά, για την άγρια καταστολή που δέχτηκαν μέλη της Αρ.Εν και της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, καθώς πραγματοποιούσαν ειρηνική παράσταση διαμαρτυρίας έξω από το γραφείο του υπ. Ναυτιλίας, Βαρβιτσιώτη, την Πέμπτη 30/1 στο κέντρο της Αθήνας, σαν απάντηση στην μαζική κρατική δολοφονία μεταναστών στο Φαρμακονήσι. Αποτέλεσμα της επίθεσης που δέχτηκαν ήταν ξυλοδαρμοί, 47 προσαγωγές και μία σύλληψη με κατηγορίες για αντίσταση κατά της αρχής και εξύβριση. Ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν να εφαρμοστούν οι επικείμενες πολιτικές είναι η προς τα ξένα κέντρα παρουσίαση του success story. Ταυτόχρονα, βασικός τους στόχος είναι η παρεμπόδιδη και κατάπνιξη της οποιασδήποτε λαϊκής αντίδρασης. Στα πλαίσια της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής ό,τι δηλαδή έχει απομείνει για να προχωρά η επίθεση-, είναι απαράδεκτο για το κεφάλαιο μερικοί νεολαίοι να διαταράσσουν την εικόνα της ομαλότητας και να χαλάνε τη βιτρίνα της πρωτεύουσας. Είναι εξωφρενικό για την άρχουσα τάξη να επαναφέρεται αντί να θαφτεί γρήγορα το Φαρμακονήσι, να ακούγονται συνθήματα για ενότητα της τάξης και να παρουσιάζεται η μετανάστευση, όχι σαν τουρισμός, αλλά σαν αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολιτικών. Είναι αγκάθι για το σύστημα πλέον η κάθε φωνή, η κάθε δράση, ο κάθε αγωνιστής που μπορεί να συμμετέχει την οποιαδήποτε εστία αντίστασης. Γι' αυτό και ο ένας τρομονόμος διαδέχεται τον άλλον, γι' αυτό γίνεται προσπάθεια να χαρακτηριστούν παράνομες οι μικρές σε μαζικότητα συγκεντρώσεις, γι' αυτό καταπατούνται οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, γι' αυτό χτυπιέται το άσυλο. Σε αυτή τη διαδικασία ποινικοποίησης των αγώνων, πέρα από την άμεση έκφραση της καταστολής, βρίσκονται σε εγρήγορση όλα τα μέσα που διαθέτει το σύστημα. Ιδιαίτερη έμφαση σε αυτήν την κατεύθυνση δίνεται σε αυτούς που καλούνται να υποδεχτούν το μαύρο μέλλον στο σύνολό του, δηλαδή στη νεολαία. Η σπουδάζουσα νεολαία, έχοντας το κεκτημένο του ασύλου και λειτουργώντας πολλές φορές σαν πυροδότης ευρύτερων λαϊκών αντιστάσεων, χρόνια τώρα, γίνεται προσπάθεια να χαλιναγωγηθεί. Οι καθεστωτικές δυνάμεις ΑΠ και ΠΑΣΠ έπαιζαν και παίζουν ένα πολύ γερό χαρτί στα χέρια του συστήματος. Ο ρόλος αλλά και ο λόγος ύπαρξής τους είναι να αναπαράγουν και αυτοί με τη σειρά τους την κυρίαρχη ιδεολογία και να στρώνουν το έδαφος ώστε να χτυπηθούν εξολοκλήρου κατακτήσεις δεκαετιών. Χαρακτηριστικό είναι το δελτίο τύπου της ΑΠ που, με αφορμή την κινητοποίηση της Αρ.Εν για το Φαρμακονήσι και τα ψηφίσματα καταδίκης της δολοφονίας και της καταστολής στις σχολές, κάνει λόγο για μειοψηφίες που προωθούν τη βία και χτυπούν τη δημοκρατία, ζητώντας μάλιστα την προστασία της πολιτείας. Η ειρηνική ΑΠ των μπράβων, των φασιστών και των τραμπουκισμών, βρήκε για άλλη μια φορά αφορμή να ξεδιπλώσει την άποψή της για το θέμα του ασύλου και να διαμορφώσει τους κατάλληλους όρους για να κατασταλούν οι φοιτητικοί αγώνες που θα ξεσπάσουν. Οι απειλές, οι προκλήσεις και η επίθεση που βιώνουμε απαιτούν οργανωμένη και μαζική απάντηση. Με βάση την κλιμακούμενη επίθεση σε βάρος των δημοκρατικών δικαιωμάτων τίθεται επί τάπητος η αναγκαιότητα ενίσχυσης της κοινής δράσης. Το φοιτητικό κίνημα έχει να βάλει, μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, ένα πολύ σημαντικό στοίχημα. Να αναπτύξει την πάλη του κόντρα στην καταστρατήγηση των ελευθεριών και κόντρα στις λογικές αποδοχής της ήττας και αποδοχής της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Να μην επιτρέψει να απονομιμοποιηθούν στις συνειδήσεις της νεολαίας και του λαού τα όργανα του κινήματος και οι αγώνες, να αντισταθεί και να κατοχυρώσει τα δικαιώματα που χτυπιούνται, να διαμορφώσει τους όρους για τις μεγάλες μάχες και νίκες που έρχονται.

15 16 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 ΠΡΟΒΟΛΕΣ Τευτονικοί βρυχηθμοί στη σαβάνα ΟΙΚΟΝΟΚΟΣΜΟΣ Ο γάλλος «ασθενής» Το βήμα της 50ης διάσκεψης του Μονάχου για την λεγόμενη ασφάλεια επέλεξαν ο πρόεδρος της Γερμανίας Γιοάχιμ Γκάουκ και ο υπουργός Εξωτερικών Φρανκ-Βάλτερ Στα νμάιερ, για να ανακοινώσουν με επίσημο τρόπο την πρόθεση του γερμανικού ιμπεριαλισμού να ισχυροποιήσει παραπέρα τον διεθνή στρατιωτικό ρόλο του. Απευθυνόμενοι τόσο εντός όσο και εκτός των συνόρων της χώρας, προανήγγειλαν την πύκνωση των εξωτερικών στρατιωτικών αποστολών και την πιο ενεργή εμπλοκή σε σημεία πολεμικών κρίσεων και επεμβάσεων. Στο ίδιο μήκος κύματος και η υπουργός Άμυνας Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν, δείγμα πως η παρέμβαση προετοιμάστηκε και συντονίστηκε στο ψηλότερο επίπεδο στο Βερολίνο, στα πλαίσια της συμμαχικής κυβέρνησης. «Η Γερμανία εκ του μεγέθους της δεν είναι δυνατόν να περιορίζεται στο ρόλο του έξωθεν σχολιαστή» υπογράμμισε ο Στα νμάιερ, ενώ ο Γκάουκ δήλωσε «Ας μην κάνουμε λοιπόν ότι δεν βλέπουμε, ας μην αποφεύγουμε τις απειλές, αλλά αντιθέτως, ας σταθούμε αποφασισμένοι, χωρίς να ξεχνάμε, να παραβλέπουμε ή να προδίδουμε τις παγκόσμιες αξίες, αλλά προστατεύοντας αυτές τις αξίες μαζί με τους φίλους και τους εταίρους μας», προσπαθώντας ως συνήθως να δικαιολογήσει τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις με ανθρωπιστικά επιχειρήματα και αξίες! Λίγες μόνο ημέρες ύστερα από αυτήν την διεθνή παρέμβαση, η γερμανική κυβέρνηση προχώρησε σε μια πρώτη υλοποίηση αυτών των εξαγγελιών, για να μην μείνει καμιά αμφιβολία πως αυτές δεν είναι μόνο λόγια. Έτσι, για το Αφγανιστάν αποφασίστηκε να συνεχιστεί η στρατιωτική παρουσία ανδρών και πέραν του 2014, ενώ στο Μάλι θα αυξηθούν οι γερμανοί στρατιωτικοί εκπαιδευτές από 180 σε 250. Η Αφρική αποτελεί για τον γερμανικό ιμπεριαλισμό μια περιοχή στην οποία θεωρεί πως η στρατιωτική παρουσία μπορεί να δοκιμαστεί και να διευρυνθεί δίχως ιδιαίτερες αντιδράσεις και πάντα με το προκάλυμμα του...ανθρωπισμού. Σε μια ιστορική καμπή των διεθνών εξελίξεων, στην οποία διαδραματίζονται σοβαρές ανακατατάξεις και αλλαγές ισορροπιών, το Βερολίνο καταλαβαίνει πως ο χρόνος τρέχει και πρέπει, αν θέλει να βρίσκεται μέσα στις νέες μοιρασιές, να ενδυναμώσει την στρατιωτική δύναμη και διεθνή παρεμβατικότητα του. Το ερώτημα είναι σε ποιο βαθμό και μέχρι πότε αυτό μπορεί να γίνεται με την ανοχή των παλιών νικητών του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου ή θα χρειαστεί κάποια στιγμή να βρεθεί ανοικτά απέναντι σε ορισμένους ή σε όλους από αυτούς. Σε πεδία πολύ πιο κρίσιμα από το Μάλι ή άλλες μεριές της αφρικανικής ηπείρου ή των απρόσιτων βουνών του Αφγανιστάν. Όλο και περισσότερο η Γαλλία το τελευταίο διάστημα ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα της κρίσης στην ευρωζώνη- θεωρείται ο μεγάλος «ασθενής» της. Μεγάλος ως μέγεθος φυσικά. Ιμπεριαλιστική πυρηνική χώρα, στο κλαμπ των πέντε πρώτων στρατιωτικών δυνάμεων στον κόσμο, στην καρδιά της Ευρώπης και με σοβαρή επιρροή που δυστυχώς για τη γαλλική ελίτ δεν μπορεί να κεφαλαιοποιηθεί πολιτικά- στη Βορειοαφρικανική Μεσόγειο, την Εγγύς Ανατολή και την υποσαχάρια Αφρική. Ως «αμιγώς» βιομηχανική χώρα η Γαλλία (δεύτερη βιομηχανική χώρα της Ευρώπης) υπολείπεται της Γερμανίας, διαθέτει όμως τη μεγαλύτερη εκτατική και εντατική γεωργοκτηνοτροφική κάλυψη της ευρωζώνης. Ασθενής για δύο σημαντικούς λόγους. Ο ένας είναι οι τράπεζες. Οι γαλλικές τράπεζες είναι από τις περισσότερο εκτεθειμένες σε ιδιωτικό και δημόσιο δανεισμό. Το γνωρίζουμε και από τη δική «μας» περίπτωση καθώς υπό την κάλυψη της ΕΚΤ και πριν από το «κούρεμα» εγκατέλειψαν άρον άρον τις ελεγχόμενες από αυτές ελληνικές. Βέβαια γερμανικές και γαλλικές τράπεζες μαζί «κρύβουν» στα χαρτοφυλάκια τους «σκελετούς» (δηλαδή επισφαλή δάνεια, φούσκες) άνω των τρισ. ευρώ και μεγάλα ελλείμματα. Επίσης, συνολικά οι ιταλικές και ισπανικές τράπεζες έχουν έλλειμμα που καταλαμβάνει τα δύο τρίτα του γενικότερου ελλείμματος του τραπεζιτικού συστήματος της ευρωζώνης, όπως το μετρά και το εκτιμά η ΕΚΤ. Υπάρχει εδώ ένα πρόβλημα σχετικά με το ενεργητικό, δηλαδή τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών, και πώς αυτό αποτιμάται σε σχέση με τις χρηματιστηριακές τιμές των μετοχών τους. Η Γαλλία όμως βρίσκεται μπροστά σε όλα τα αρνητικά «ρεκόρ» όπως και αν μετρηθούν: Το κεφαλαιακό έλλειμμα των γαλλικών τραπεζών κυμαίνεται ανάμεσα στα 31 δισ. ευρώ έως 285 δισ. ευρώ ανάλογα με τον τρόπο μέτρησης. Τα κεφάλαια μάλιστα που πρέπει να αντλήσουν οι γαλλικές τράπεζες σε περίπτωση συστημικού κινδύνου ανέρχονται στο 13% του γαλλικού ΑΕΠ (τα στοιχεία είναι από πρόσφατη έρευνα που πραγματοποιήθηκε από καθηγητές αμερικάνικων πανεπιστημίων στα πλαίσια του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και όχι μόνον). Όμως, σύμφωνα με αυτή την έρευνα, οι γερμανικές τράπεζες έρχονται δεύτερες σε βαθμό επικινδυνότητας, αν και η γερμανική οικονομία κατά τα μέτρα και τα σταθμά που κυριαρχούν- δεν είναι το ίδιο «ασθενής» όπως η γαλλική. Συνεπώς από μόνο του το τραπεζιτικό πρόβλημα δεν αρκεί για να περιγράψει τη γαλλική «ασθένεια». Κατά γενική ομολογία, εκεί που υστερεί η Γαλλία είναι οι «αναδιαρθρώσεις», ειδικά όταν οι «καθυστερήσεις» σχετίζονται με το συνεχώς επιδεινούμενο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και το ποσοστό κερδοφορίας των επιχειρήσεων να πέφτει στο 28% με το μέσο κοινοτικό να βρίσκεται στο 37%. Όχι ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει εκτοπίσει η μερική απασχόληση τις σταθερές θέσεις εργασίας, δεν έχει στείλει η πολιτική της εργοδοσίας χιλιάδες Γάλλους και Γαλλίδες στον μεγάλο εφεδρικό στρατό των ανέργων. Το αντίθετο. Το Παρίσι είχε μάλιστα προηγηθεί και στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Γενικότερα η γαλλική αστική τάξη επεδείκνυε πυγμή όταν επρόκειτο για ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. γαλλικά αεροδρόμια και αερομεταφορές). Όλα αυτά δεν κρίνονται αρκετά. Υπάρχει το ζήτημα των ωρών εργασίας, το συνταξιοδοτικό, η σταθερή δουλειά στο ημόσιο, η απελευθέρωση των απολύσεων, η πτώση των κατώτατων μισθών, οι μισθοί μαθητείας. Η πλέον πρόσφατη μεγάλη εργασιακή ανατροπή που επιχειρήθηκε από την κυβέρνηση της δεξιάς πριν από μερικά χρόνια είχε ως αιχμή της ακριβώς αυτό το τελευταίο και είχε ξεσηκώσει τότε κατά χιλιάδες τα νεολαιίστικα κύματα αντίστασης που τελικά την «πάγωσαν». Από τότε η Γαλλία ζει σε μια εκκρεμότητα. Ούτε ο Σαρκοζί -προσπαθώντας να στηριχτεί σε ευρύτερη πολιτικοοικονομική συναίνεση- ούτε ο Ολάντ έχουν καταφέρει να πιάσουν το κόκκινο νήμα. Στη Γαλλία δεν έχει ακόμα καθιερωθεί και επιβληθεί μια αντίστοιχη ατζέντα Σρέντερ (ή Χαρτ 2000, όπως έγινε γνωστή). Όμως η πολύ μικρή αύξηση της αγοραστική δύναμης των Γάλλων από το 2002 μέχρι το 2011 (υποδιπλάσια της αύξησης του ΑΕΠ κατά την ίδια περίοδο) δεν δικαιολογεί αυτή τη μεγάλη πτώση κερδοφορίας. Περισσότερο την εξηγεί η απώλεια της νομισματικής κυριαρχίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο από τους Γερμανούς. Τα γερμανικά πλεονάσματα είναι το αντεστραμμένο είδωλο των γαλλικών ελλειμμάτων. Πώς όμως ένα εσωτερικό ζήτημα της γαλλικής αστικής τάξης μπορεί σήμερα να διακινείται εντός και εκτός Ευρώπης; Με τους Αμερικάνους να τη «χαϊδεύουν» πολιτικά όταν κριτικάρουν τη γερμανική πολιτική επεκτατικής λιτότητας αλλά οι οικονομικοί τους οίκοι να τη «χαστουκίζουν» παραδειγματικά; Πολύ κοντινή είναι η υποβάθμιση της Γαλλίας με βάση τη σχέση χρέους-ελλειμμάτων Και πώς για χάρη του γαλλογερμανικού άξονα ο Ολάντ προωθεί την εναρμόνιση της γαλλικής φορολογικής πολιτική με τη γερμανική, τη στρατιωτική συνεργασία και τη μετάβαση σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας που «φρενάρει» την πυρηνική βιομηχανία- θυσιάζοντας τις συμμαχίες με το μεσογειακό Νότο; Ο Ολάντ ως «σοσιαλιστής της προσφοράς» που δηλώνει ότι είναι ετοιμάζεται για τη μεγάλη στροφή και για ένα νέο μεγάλο σχέδιο «κοινωνικής υπευθυνότητας». Ήδη με την άνοδο του ΦΠΑ αύξησε τα φορολογικά έξοδα εις βάρος των νοικοκυριών. Όμως όσοι προηγήθηκαν αυτού με εξαίρεση τον Μιτεράν που τσάκισε τους γάλλους χαλυβουργούς- δεν τα πήγαν καλύτερα. Και δεν έδρασαν σε συνθήκες μεγαλύτερης πίεσης. Το αντίθετο. Αλλά αν η αδυναμία μετωπικής αναμέτρησης με τον ταξικό αντίπαλο στο λίκνο των ευρωπαϊκών μαζικών κινημάτων σκιαγραφεί μια βασική πλευρά της γαλλικής «ασθένειας», το μεγαλύτερο κομμάτι του ζητήματος αφορά την γεωστρατηγική πίεση που υφίσταται η γαλλική αστική τάξη. Ίσως περισσότερο από κάθε ιμπεριαλιστική χώρα η Γαλλία υφίσταται τις επιπτώσεις της σημερινής αδιέξοδης διάταξης δυνάμεων εντός και εκτός Ευρώπης. ιάταξη που έχει βέβαια οικονομικές πτυχές και βάσεις. Η πίεση οδηγεί τη γαλλική πολιτική ελίτ σε αδιέξοδες εκτινάξεις και τυχοδιωκτικές εκδηλώσεις, σε εναγώνια αναζήτηση ρόλου. Γι αυτό και το γαλλικό πρόβλημα «διακινείται» από τόσους πολλούς. Εκεί συνεπώς λιμνάζει ο ιός της γαλλικής «ασθένειας».

16 Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 17 Ανακοίνωση της Λαϊκή Αντίσταση - ΑΑΣ Όχι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία Καμιά συμμετοχήεμπλοκή της χώρας Σ τις 20 Γενάρη η σύνοδος των Υπ. Εξωτερικών της Ε.Ε. ενέκρινε, με την ανοχή κυρίως της Γερμανίας και της Αγγλίας, την αποστολή έως στρατιωτών για την ενίσχυση της γαλλικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Κεντροαφρικανική ημοκρατία. Ταυτόχρονα, ενέκρινε ως επιχειρησιακό κέντρο των ευρωπαϊκών δυνάμεων, το «Ελληνικό Στρατηγείο Επιχειρήσεων Ευρωπαϊκής Ένωσης» στη Λάρισα υπό γαλλική διοίκηση, απορρίπτοντας το αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης για Έλληνα διοικητή. Η επέμβαση στη Κεντροαφρικανική ημοκρατία, που επίσημα ξεκίνησε στις 5 του περασμένου εκέμβρη με την έγκριση του ΟΗΕ, έχει και την ανοχή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ο οποίος συνδράμει οικονομικά, ενώ ήδη έχει δρομολογήσει σχεδιασμούς, που αφορούν τα στρατεύματα του στη περιοχή. Τη γαλλική δύναμη των στρατιωτών που έχει αναπτυχθεί στη χώρα πλαισιώνει δύναμη στρατιωτών της Αφρικανικής Ένωσης. Το νέο ιμπεριαλιστικό έγκλημα, κατά το συνήθη τρόπο, ονομάστηκε «ανθρωπιστική αποστολή», που αποσκοπεί «στην ασφάλεια και τη σταθερότητα της χώρας». Με αφορμή και πρόσχημα τις εμφύλιες, συνεχώς εντεινόμενες, συγκρούσεις θρησκευτικού χαρακτήρα -που υποδαυλίζονται από τους ιμπεριαλιστές- διεξάγεται στην πρώην γαλλική αποικία η νέα ιμπεριαλιστική κτηνωδία. Η εξελισσόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Κεντροαφρικανική ημοκρατία, μιας φτωχής χώρας, με τα πλούσια όμως κοιτάσματα πετρελαίου, χρυσού και διαμαντιών αλλά και ουρανίου, είναι η τέταρτη κατά σειρά, στρατιωτική επέμβαση της Γαλλίας στην Αφρικανική Ήπειρο, τα δυο μόλις τελευταία χρόνια (προηγήθηκαν Λιβύη, Ακτή Ελεφαντοστού, Μαλί). Αποτελεί, ευθεία απάντηση στην οικονομική και πολιτική ενίσχυση της κινέζικης επιρροής στην περιοχή. Παράλληλα, αποτελεί προσπάθεια δημιουργίας καλύτερων όρων και θέσεων έναντι των παραδοσιακών «συμμάχων», δηλαδή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αλλά και των ιμπεριαλιστικών χωρών στο πλαίσιο της Ε.Ε. Είναι αποτέλεσμα του παροξυσμού των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων για το ξαναμοίρασα των αγορών, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των ενεργειακών δρόμων, των σφαιρών και ζωνών επιρροής. Μια διαδικασία που έχει επικίνδυνα επιταχυνθεί στο πυρακτωμένο έδαφος της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, δημιουργώντας συνεχώς εστίες σύγκρουσης των ιμπεριαλιστών σε όλο το πλανήτη, συνθλίβοντας ολόκληρους λαούς στις μυλόπετρες των ανταγωνισμών τους. Έτσι στα δεινά των λαών της Αφρικής, εκτός από την εξαθλίωση, την πείνα και τις αρρώστιες, που τους θερίζουν, προστίθενται και οι αιματηρές θρησκευτικές ή φυλετικές αντιπαραθέσεις, τις οποίες υποδαυλίζουν οι ιμπεριαλιστές και οι ανοιχτές στρατιωτικές επεμβάσεις τους. Η συμμετοχή της Ελλάδας στη νέα ιμπεριαλιστική θηριωδία αποτελεί πρόκληση για τον χειμαζόμενο λαό, τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Η προθυμία, για άλλη μια φορά, της ελληνικής κυβέρνησης να παράσχει «γη και ύδωρ» στους μακελάρηδες-δυνάστες, την ίδια στιγμή που η χώρα έχει μετατραπεί σε πεδίο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, εγκυμονεί νέους κινδύνους για το λαό. Ο ελληνικός λαός κανένα συμφέρον δεν έχει στην Αφρική. Αντίθετα στα εξοντωτικά μέτρα που παίρνονται σε βάρος του βιοτικού του επιπέδου προστίθενται και οι δαπάνες για πολεμικές εξορμήσεις στο άρμα και τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών δανειστών του. Περισσότερο από ποτέ προβάλει επιτακτικά η ανάγκη για την οικοδόμηση στη χώρα μας ενός μαζικού, λαϊκού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, που με κορμό την εργατική τάξη θα σηκώσει στις πλάτες του το καθήκον της κατάργησης των ιμπεριαλιστικών δεσμών και της ανατροπής της κυριαρχίας της άρχουσας τάξης. Όχι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Κεντροαφρικανική ημοκρατία! Καμιά συμμετοχή-εμπλοκή της χώρας! Σε κάθε χώρα η πάλη των λαών να γίνει ο εφιάλτης των ιμπεριαλιστών! Έξω οι βάσεις από τη χώρα! Έξω η Ελλάδα από ΕΕ και ΝΑΤΟ! Το σκονισμένο βουλεβάρτο Veng Sreng εκτείνεται σε μήκος έξι χιλιομέτρων περίπου, στα νοτιοδυτικά του ιστορικού κέντρου της Πνομ Πενχ. Η λεωφόρος, που αποτελεί μια από τις βασικές αρτηρίες για το αεροδρόμιο της καμποτζιανής πρωτεύουσας, είναι γεμάτη χαμηλά βιοτεχνικά κτίσματα και πρόχειρες εργατικές κατοικίες. Στη μέση της διαδρομής, η Veng Sreng διασχίζει ένα συγκρότημα σαράντα κτιρίων που αποτελούν το καναδικό βιομηχανικό πάρκο. Μια από τις γνωστές ειδικές οικονομικές ζώνες στις οποίες το καθεστώς της χώρας φιλοξενεί χιλιάδες μεταποιητικές επιχειρήσεις που ελέγχονται από ξένες πολυεθνικές και οι οποίες ήρθαν από τη δεκαετία του 90, κυνηγώντας τα φτηνά μεροκάματα. Σε αντίθεση με αυτό που υποδηλώνει το όνομά του, η πλειοψηφία των επιχειρήσεων είναι νοτιο-κορεατικών συμφερόντων. Υπολογίζονται σε δεκατρείς χιλιάδες οι εργαζόμενοι μέσα σε αυτό. Στις πύλες του στις αρχές της χρονιάς εκτυλίχθηκαν οι πιο σκληρές αιματηρές στιγμές της μεγάλης εργατικής απεργίας, της μεγαλύτερης όλων αυτών των χρόνων στα οποία η Καμπότζη εξελίχθηκε σε αγαπημένο προορισμό των πολυεθνικών και το εργατικό της δυναμικό θεωρούνταν, εκτός από πάμφθηνο, υπάκουο και φιλήσυχο. Με επίκεντρο τις βιομηχανίες ενδύματος τα τελευταία χρόνια άρχισε να εξαπλώνεται μια διαρκής εργατική αναταραχή. Στις εννιακόσιες και πλέον μονάδες που απασχολούν περισσότερους από εξακόσιες χιλιάδες εργάτες, στην πλειοψηφία τους νεαρές γυναίκες, καταγράφτηκαν την περασμένη χρονιά 131 απεργίες. Όλοι οι παρατηρητές συμφωνούν πως το 2013 κορυφώθηκε μιας διαδικασία αφύπνισης του εργατικού κινήματος, το οποίο μέσα στη δωδεκαετία ( ) διπλασίασε σχεδόν τις καταγραμμένες απεργιακές εκδηλώσεις του. Με μέσο μηνιαίο μισθό 80 δολάρια, οι νεαροί εργάτες και εργάτριες που συρρέουν από την επαρχία στις ειδικές ζώνες ανακαλύπτουν γρήγορα τη μεγάλη παγίδα της άγριας εκμετάλλευσης. Η πλειοψηφία τους ζει από κοινού σε μικροσκοπικά δωμάτια των δέκα-δεκαπέντε τετραγωνικών, τρεις και αρκετές φορές πέντε και επτά άτομα. Έτσι μοιράζονται το νοίκι των σαράντα δολαρίων, τα έξοδα του ηλεκτρικού, του νερού και του φαγητού. Με δυσκολία καταφέρνουν με αυτόν τον τρόπο να περισσέψουν λίγα δολάρια που θα σταλούν στο χωριό. Οι περισσότεροι νεαροί εργάτες έχουν να φροντίσουν και τις οικογένειες που έχουν αφήσει πίσω, ενώ οικονομικές έρευνες ανεβάζουν σε 280 δολάρια το ελάχιστο αναγκαίο εισόδημα επιβίωσης στα αστικά κέντρα. ΔΕΙΤΕ ένα από τα βίντεο με τις συγκρούσεις στη Veng Sreng, ΔΙΑΒΑΣΤΕ ένα άρθρο για τους εργάτες ενδύματος στην Πνομ Πενχ Αθέατος Κόσμος Πνομ-Πενχ, Καμπότζη Οι φωνές της Veng Sreng Η μεγάλη απεργία ξεκίνησε στις 24 του εκέμβρη. Κεντρικό αίτημα, που συσπείρωσε στη διάρκεια του 2013 χιλιάδες εργάτες, ήταν η αύξηση του κατώτερου μηνιαίου μισθού στα 160 δολάρια ΗΠΑ. Η αντιπρόταση της κυβέρνησης και της Εθνικής Ένωσης Κατασκευαστών Ενδύματος για 95 δολάρια με αρχή τον ερχόμενο Απρίλη εξόργισε περισσότερο τους εργάτες και η απεργία ήταν η απάντηση. Η κυβέρνηση στριμωγμένη και διαβλέποντας τον κίνδυνο το εργατικό κίνημα να ενωθεί με την ταυτόχρονη σχεδόν κινητοποίηση της αντιπολίτευσης διάλεξε τον δοκιμασμένο δρόμο της καταστολής. Στις 3 του φετινού Γενάρη, ειδικές ομάδες της στρατιωτικής αστυνομίας άνοιξαν πυρ μπροστά στις πύλες του καναδικού βιομηχανικού πάρκου και στη λεωφόρο Veng Sreng, για να διαλύσουν τους συγκεντρωμένους απεργούς. Ο απολογισμός, πέντε νεκροί και δεκάδες σοβαρά τραυματίες. Η πρωτοφανής κρατική βία ξάφνιασε και φόβισε τους εργάτες, αναγκάζοντάς τους να διακόψουν την απεργία, ενώ την ίδια ώρα δυνάμεις καταστολής καθάριζαν την κεντρική πλατεία της Πνομ Πενχ από τους αντικυβερνητικούς διαδηλωτές. Οι αρχές ανακοίνωσαν την απαγόρευση των διαδηλώσεων επ αόριστο και προχώρησε σε μαζικές συλλήψεις και διώξεις. Το καθεστώς της Καμπότζης με την «ισόβια» ηγεσία του Χουν Σεν και τη φιλική προστασία των Αμερικανών υποδέχθηκε απλόχερα τις ξένες πολυεθνικές προσφέροντας κίνητρα, εκτάσεις γης και την πολύτιμη εργατική δύναμη της νέας γενιάς. Ανταμείφθηκε με ψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης τα κέρδη της οποίας καρπώθηκε μια διεφθαρμένη μικρή ελίτ επιχειρηματιών και κρατικών αξιωματούχων. Αντιμετώπισε κατανόηση για τις πολιτικές σκληρής καταπίεσης και παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και δημιούργησε μια κοινωνία μεγάλων ανισοτήτων. Ακριβώς το μείγμα συνθηκών που σχεδόν πάντα υποκινεί την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και τις διεκδικήσεις του. Στους θαλάμους και στους διαδρόμους του νοσοκομείου της «Σοβιετικό-Χμερ Φιλίας» νεαροί εργάτες πρόλαβαν να μιλήσουν σε ανεξάρτητους δημοσιογράφους. Η Kha Srey Oun, 28 χρονών, τριών μηνών έγκυος, εργάτρια σε εργοστάσιο ρούχων, πυροβολήθηκε στο μηρό λίγα μέτρα έξω από το σπίτι της. Ο Sam Em, 22, εργάτης στον ίδιο κλάδο, πυροβολημένος στον ώμο. Τη Von Srey Oun, 19 την τραυμάτισε σφαίρα στο πόδι την ώρα που μαγείρευε μέσα στο κατάλυμά της. Είναι μερικοί από εκείνους στη Veng Sreng που έπαψαν να είναι υπάκουοι και χαμογελαστοί και σήκωσαν το κεφάλι τους ψηλά... Τον Αθέατο Κόσμο γράφει ο. Παυλίδης

17 18 Προλεταριακή Σημαία ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 χρεώσεις Οσμή σκανδάλων ή ανακατατάξεων; Τα τελευταία αποκαλυφθέντα «σκάνδαλα» είναι δύο ειδών. Αυτά που σχετίζονται με τους εξοπλισμούς και αυτά που σχετίζονται με το Ταμιευτήριο. Όσον αφορά το πρώτο, οι αποκαλύψεις απηχούν γενικότερες πλευρές του ανταγωνισμού γύρω από τον γεωστρατηγικό ρόλο της χώρας, τις πηγές εξοπλισμού, τον ανταγωνισμό αμερικάνων και ευρωπαίων (αλλά και ευρωπαίων μεταξύ τους) και με μιαν έννοια είναι περισσότερο κατανοητές οι πολιτικές επιπλοκές που βρίσκονται πίσω τους. Αν και βέβαια δεν μπορεί κανείς να αποφανθεί ξεκάθαρα και πολύ συγκεκριμένα όσο δεν έχει πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας που ορίζουν-ακόμη- τις τύχες αυτού του τόπου. Πιο έντονες είναι οι οικονομικές διαστάσεις αλλά και οι ποικίλες διασυνδέσεις όσον αφορά το «σκάνδαλο» του Ταμιευτήριου. Όπως γράψαμε και στο προηγούμενο φύλλο (και υποσχέθηκε η στήλη να το συνεχίσει και στο παρόν), το Ταμιευτήριο είναι ένας «κόμπος» όχι τυχαίος. Σχετίζεται καταρχάς με τους εκβιασμούς και τα παζάρια (καλύτερα τις παρακλήσεις) προς την τρόικα ώστε να χρησιμοποιηθεί ένα μεγάλο κομμάτι των ενισχύσεων για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών προς κάλυψη των αναγκών του δημόσιου χρέους. Ανοίγοντας φυσικά με αυτό τον τρόπο την πόρτα για τη συνολική χρησιμοποίηση του ποσού (άνω των 8 δις ευρώ) προς αυτή την κατεύθυνση γενικότερα. Για να ανακεφαλαιοποιηθεί το Ταχ. Ταμιευτήριο, περνώντας σε χέρια ιδιωτών επενδυτών, πρέπει οι συμμετέχοντες να «τσοντάρουν» γενναία στην αύξηση της κεφαλαιακής επάρκειας της νέας τράπεζας που θα το εξαγοράσει. Η τράπεζα είναι η Euro Bank, ο βασικός αγοραστής του Ταμιευτηρίου. Μια τράπεζα που πέρασε για λίγο στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, κατά μίαν έννοια κινδύνεψε με «κρατικοποίηση» αλλά στην πορεία βρέθηκαν γαμπροί για να την διεκδικήσουν. Αυτή την περίοδο έχουμε ένα μεγάλο αμερικάνικο επενδυτικό σχήμα (από τα μεγαλύτερα επενδυτικά funds του κόσμου), απ ό,τι λέγεται σε συμμαχία με ένα κινέζικο, που συγκρούεται με μεγάλο καναδικό επενδυτικό σχήμα που ενδιαφέρεται για την εξαγορά της. Προφανώς και η έλευση των υπερατλαντικών επενδυτών που θα αγοράσουν τον. αγοραστή απαιτεί εκκαθαρίσεις διαφόρων ειδών της προτεραίας κατάστασης. Αλλά στον κόσμο των επενδυτών οι κάθε λογής προμήθειες είναι κοινή πρακτική. Οπότε πρέπει να προβληματιστεί κανείς για τον χρόνο και τα πρόσωπα που αποφάσισε η εισαγγελική έρευνα να εκθέσει και να ζητήσει την προσαγωγή τους σε δίκη. Όμως το σκάνδαλο του Ταμιευτηρίου ανέδειξε επίσης και ένα θέμα που διαπερνά το σύνολο των οικονομικοπολιτικών ανακατατάξεων στους χώρους της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και των επιχειρήσεων της: το ζήτημα των λεγόμενων «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων. Σαν αυτά που πήραν δανεικά και αγύριστα οι επιχειρηματίες που επωφελήθηκαν των σχέσεων τους με τους διωκόμενους παράγοντες του Ταμιευτηρίου, φυσικά με το αζημίωτο για τους τελευταίους. Τα «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια αποτελούν πεδίο και μοχλό πιέσεων, εκβιασμών και ανακατατάξεων. Πρώτα, είναι ο πολιορκητικός κριός για διάφορα διεθνή κερδοσκοπικά σχήματα που, στα πλαίσια της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και της συμμετοχής τους σε αυτές αλλά και άμεσα αγοράζοντας τα από τις τράπεζες, επιδιώκουν να βάλουν στο χέρι ένα πολύ μεγάλο μέρος από τις ελληνικές επιχειρήσεις. Γράφεται μάλιστα πως είναι τέτοια η φούρια και η οίηση να εισχωρήσουν ώστε «έφαγαν πόρτα» κυριολεκτικά όταν πλησίασαν απαιτητικά και προκλητικά αρκετούς έλληνες επιχειρηματίες. Αλλά και για την τρόικα αποτελούν αντικείμενο εκβιασμού. Γενικότερα οι σχέσεις τραπεζών-επιχειρηματιών έχουν μπει στο στόχαστρο της τρόικας και ειδικά του ευρωπαιο γερμανικού κομματιού της. Σε ένα οικονομικό φύλλο μάλιστα γράφτηκε πως η τρόικα σε αυτή τη φάση θα προτιμούσε οι ελληνικές τράπεζες να παραμείνουν κρατικοποιημένες υπό την σκέπη του ΤΧΣ μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο (ελληνικό χρέος, τα κρίσιμα τεστ του επόμενου χρόνου κ.λπ)! ηλαδή η τρόικα δεν ευνοεί μια ιδιωτικοποίηση που δεν θα ελέγχει και φυσικά θέλει να ελέγχει και τις χρηματοδοτήσεις του τραπεζιτικού τομέα προς τους επιχειρηματίες (η υπόθεση της ματαιωθείσας συγχώνευσης των δύο μεγάλων συστημικών τραπεζών, όπως έχουμε γράψει, έχει και μια τέτοια πλευρά). Έχει μάλιστα καταγραφεί και μια σημαντική διαφωνία στο πώς αξιολογείται το ενεργητικό των τραπεζών ανάμεσα στις ελληνικές νομισματικές-τραπεζιτικές αρχές και την ΕΚΤ, ενόψει πάντα των επερχόμενων τεστ αντοχής και επάρκειας. Πλευρά των εξελίξεων που απελευθέρωσε η δίωξη του Ταμιευτηρίου είναι ο ακήρυκτος πόλεμος ανάμεσα στους έλληνες επιχειρηματίες που βρήκε τρόπο να εκφραστεί όταν πολλοί άρχισαν να «καρφώνουν» τους ανταγωνιστές τους απαιτώντας από τις αρχές να τους κλείσουν! Το ντόμινο αυτό φαίνεται να ανησύχησε και τον συλλέκτη έργων τέχνης και Πρόεδρο του ΣΕΒ που εξέφρασε την ανησυχία του για το πού θα οδηγηθεί το γαϊτανάκι των αποκαλύψεων, δηλώνοντας ταυτόχρονα και ότι ο «υγιής επιχειρηματικός κόσμος» δεν έχει να φοβάται τίποτα και επιδιώκει την κάθαρση. Στα πλαίσια αυτά, η σημαντική ενίσχυση των θέσεων των αμερικάνικων funds (γίνεται λόγος για πάνω από 3 δις ευρώ τοποθετήσεις στην ελληνική αγορά, ακόμη και το σχήμα του Πόλτον, που πριν ένα χρόνο στοιχημάτιζε στην έξοδο της χώρας από το ευρώ και στην ελληνική χρεοκοπία, πρωτοστατεί) δεν μπορεί να αγνοηθεί. εν αναιρεί αυτή η εξέλιξη το γεγονός πως η χώρα στον οικονομικό τομέα εξακολουθεί να είναι εξαρτημένη από τους ευρωπαίους και δη τους Γερμανούς. Ας μην ξεχνάμε πως εκτός των άλλωνη προσέλευση τόσων επενδυτών κερδοσκόπων και το «αγοράζουμε Ελλάδα» για λόγους που έχουμε αναλύσει πραγματοποιήθηκε σε μια εποχή που οι κερδοσκόποι αποχωρούν μαζικά από τις αναδυόμενες αγορές. Και η Ελλάδα υποβαθμίστηκε πρόσφατα σε μια πολλά υποσχόμενη αναδυόμενη αγορά. Κατά μία έννοια, λόγω της ιδιομορφίας του χρέους και των ισορροπιών που διακυβεύονται πάνω από αυτό, ήταν μια κίνηση κόντρα στο κύριο ρεύμα που σήμερα κυριαρχεί με την επενδυτική αντιστροφή στις αναδυόμενες αγορές. Που, σύμφωνα με οικονομικούς αναλυτές, πρόκειται να μετατραπεί πολύ σύντομα σε τσουνάμι. Σειρά δημοσιευμάτων στον ελληνικό Τύπο σχολιάζουν την τελευταία βδομάδα δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων, διαρροές συζητήσεων και μυστικών συναντήσεων για άλλη μια φορά γύρω από το ζήτημα της διαχείρισης του ελληνικού χρέους. Όπως φαίνεται, οι ευσεβείς πόθοι για κούρεμα του δυσθεώρητου πια χρέους ψαλιδίζονται άδοξα και στη θέση τους προβάλλει ξανά η προοπτική του τρίτου πακέτου χρηματοδοτικής στήριξής του με νέο δάνειο δισ. (σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο της «Ελευθεροτυπίας» στις 5/2) για να καλυφθούν οι δόσεις των παλιών δανείων. Ανάλογα εκτενή δημοσιεύματα την ίδια μέρα είχαν το «Έθνος», το «Κέρδος», η «Ημερησία» και όλος ο Τύπος μέρες πριν. Νέα τροφοδότηση λοιπόν του γνωστού φαύλου κύκλου που εξυπηρετεί προσωρινά την κάλυψη των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας. Όμως την ίδια ώρα όχι μόνο το χρέος δεν μειώνεται, μα, με δεδομένο και το αντιλα κό πακέτο μέτρων που συνοδεύει τα νέα δάνεια, η βύθιση της χώρας διαιωνίζεται και ο λαός της ξεζουμίζεται ολοένα και πιο ασφυκτικά. Κυβερνητικά στελέχη της Γερμανίας και άλλοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι δήλωσαν πως δάνειο χωρίς νέο αντιλα κό μνημόνιο είναι κάτι που ανήκει στην ελληνική μυθολογία. Αυτό για να μην μπερδευτεί κανένας μιας και η χρήση του όρου μνημόνιο παύει πλέον, όπως παύει ενδεχομένως και η τρόικα έτσι όπως τη γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Βεβαίως, όπως αναφέραμε και στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας, τα μνημόνια τελείωσαν αλλά ας όψωνται τα μνημόνια διαρκείας που εξυφαίνουν αδιαλείπτως τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία που χρησιμοποιούν το χρέος (με τη σωτηρία τους φτάνει στο 172%) και τα νέα δάνεια, όχι μόνο για να αρμέγουν μονίμως τον πλούτο της χώρας και τον ιδρώτα του λαού, μα και για να βαθαίνουν την κυριαρχία τους. Κοινώς την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας. Όπως φαίνεται, ο γερμανικός ιμπεριαλισμός αποκτά το πάνω χέρι μέσω και της κυριαρχίας του στην Ε.Ε. στον τέτοιου είδους χειρισμό του ελληνικού χρέους. Παράλληλα είναι αδιαμφισβήτητη η επιρροή των ΗΠΑ στη χώρα μέσα από διάφορα κανάλια. Στο νέο δάνειο δεν θα συμμετάσχει το ΔΝΤ και παύει πλέον ο έλεγχος της τρόικας όπως τη γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Αυτό φαίνεται να συμβαίνει σ ένα πάντα εύθραυστο πλαίσιο ανταγωνισμού-συναίνεσης ΗΠΑ-Γερμανίας στο οποίο, παρά την κόντρα για τα πλεονάσματα της δεύτερης, ωστόσο ενισχύεται τελευταία από το σοβαρότατο, όχι μόνο ενεργειακά και οικονομικά αλλά και γεωπολιτικά, ουκρανικό μέτωπο. Σε κάθε περίπτωση έχουμε να δούμε και ανατροπές και τουλάχιστον συνεχείς διαφοροποιήσεις στις λυκοσυμμαχίες στο πλαίσιο του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Αυτές θα επιδρούν στις διάφορες ισορροπίες της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας μας (ενδεχομένως και με απρόβλεπτες αναταράξεις). Όμως το πλαίσιο της αντιλα κής επίθεσης δεν πρόκειται να διαφοροποιηθεί όσο η εργατική τάξη και ο κόσμος της δουλειάς στη χώρα δεν καταφέρνουν να συγκροτηθούν μέσα από τις αντιστάσεις του σε πραγματική απειλή για το σύστημα. Οι πιέσεις για τον τραπεζικό έλεγχο, η κόντρα με την τρόικα για τα stress tests την ώρα που κορυφώνονται οι εξελίξεις γύρω από το σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου με άμεση εμπλοκή του πολιτικού προσωπικού, αλλά και ο όλος χειρισμός περί κουρέματος από ΔΝΤ μεριά και τα «Γιάννη, ξέχνα τα» από Σόιμπλε δείχνουν ξεκάθαρα δύο πράγματα. 1. Πως οι αναταράξεις ιδιαίτερα μπροστά στις ευρωεκλογές, όπου πρόκειται να κριθεί το πολιτικό προσωπικό για την επόμενη φάση, δεν σταματούν. 2. Πως με τον εκβιασμό του χρέους θα συνεχίζεται και θα βαθαίνει τόσο η αντιλα κή επίθεση όσο και το σφίξιμο των ιμπεριαλιστικών αλυσίδων σε βάρος της χώρας και του μέλλοντος του λαού της. Ο Αλ. Τσίπρας στην ευρωπα κή του περιοδεία αντικατέστησε το κακόηχο αίτημα για σχέδιο Μάρσαλ με το αίτημα για «new deal» στην Ευρώπη. Σίγουρα η σημειολογία των όρων που χρησιμοποιεί δεν είναι τυχαία και προφανώς δίνει και μ αυτό τον τρόπο τις εξετάσεις του στ αφεντικά του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης της χώρας που θέλει να διαχειριστεί. Όμως και το νόημα των αιτημάτων του, που ζητούν «νέα συμφωνία» όπου οι ισχυροί της Ε.Ε. και κυρίως η Γερμανία θα παραχωρούν την κυριαρχία τους, είναι τουλάχιστον ανόητο. Βεβαίως η ευρωζώνη μα και συνολικά το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει ξεπεράσει την κρίση του. Όμως κάθε άλλο παρά παύει να λειτουργεί σαν καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα, παρ όλη την καταστροφή που δημιουργεί και τ αδιέξοδα που αναπαράγει ολοένα και πιο επικίνδυνα πλέον. Θα επαναλάβουμε πως αυτοί που συμβάλλουν σε αυταπάτες -και δυστυχώς δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ- είναι εχθροί της προσπάθειας συγκρότησης του λαού σε δύναμη αντίστασης και υπεράσπισης της ζωής του. Το τρίτο αντιλαϊκό πακέτο μεθοδεύεται Όταν θα κυκλοφορεί η «Π.Σ.» θα έχουν ολοκληρωθεί οι συναντήσεις του Στουρνάρα με το ιερατείο της Bundesbank και της Ε.Κ.Τ. στη Φρανκφούρτη. Δεν ξέρουμε πώς θα το ξεφουρνίσουν και πότε, όμως, όπως γράφηκε ήδη, η μυστική συνάντηση του Σόιμπλε με τον γάλλο ομό-

18 Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Προλεταριακή Σημαία 19 Ξανά δάνεια για τα δάνεια Μεθοδεύσεις για τη διαχείριση του χρέους και τη συνέχιση της αντιλαϊκής επίθεσης Παρά τα πανηγύρια της ελληνικής πλευράς για το πρωτογενές πλεόνασμα, προκύπτει άμεσα μέσα στο 2014 χρηματοδοτικό κενό και να λοιπόν ο λόγος για τη νέα «σωτηρία» της χώρας που εξυφαίνεται μεθοδικά σε ευρωπα κό πλέον πλαίσιο. Η λέξη μνημόνιο δεν θα ακουστεί, όμως ήδη η ελληνική κυβέρνηση συζητάει το πακέτο των «διαρθρωτικών» μέτρων μιας και δεν αντέχει, λέει, ο λαός άλλα «εισπρακτικά» μέτρα. λογό του Πιερ Μοσκοβισί έχει ψήσει, με δεδομένη την αποχώρηση του ΔΝΤ, το νέο σχέδιο της «ευρωπα κής τρόικας» υπό τον έλεγχο του Βερολίνου. Το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών διέψευσε το δημοσίευμα του «Σπίγκελ» περί κουρέματος του ελληνικού χρέους, όχι όμως τα περί τρίτου πακέτου βοήθειας με νέο δάνειο. Τις επόμενες μέρες ο Ντράγκι φρόντισε να ξεκαθαρίσει μετά από ερώτηση του ευρωβουλευτή Νίκου Χουντή πως, παρά τη συμφωνία που έχει υπάρξει, δεν θα γίνει τελικά ανανέωση (rollover) των ομολόγων ANFA ύψους 5,6 δισ. Έτσι, παρά τα πανηγύρια της ελληνικής πλευράς για το πρωτογενές πλεόνασμα, προκύπτει άμεσα μέσα στο 2014 χρηματοδοτικό κενό και να λοιπόν ο λόγος για τη νέα «σωτηρία» της χώρας που εξυφαίνεται μεθοδικά σε ευρωπα κό πλέον πλαίσιο. Η λέξη μνημόνιο δεν θα ακουστεί, όμως ήδη η ελληνική κυβέρνηση συζητάει το πακέτο των «διαρθρωτικών» μέτρων μιας και δεν αντέχει, λέει, ο λαός άλλα «εισπρακτικά» μέτρα. Για μας είναι σαφές πως και τα λεγόμενα διαρθρωτικά μέτρα θα έχουν την ίδια στόχευση με τα δύο προηγούμενα μνημόνια, έστω και αν οι ευρωεκλογές κάνουν προσεκτικούς στις διατυπώσεις τούς ντόπιους και ξένους δυνάστες του λαού. Άλλωστε, όπως γράφτηκε, η χρηματοδοτική βοήθεια θα ανακοινωθεί τώρα, ίσως για να δέσει με τα πανηγύρια για το πλεόνασμα, αλλά τα μέτρα που τη συνοδεύουν, μετά τις ευρωεκλογές. Σίγουρα όλα αυτά θα τύχουν και άλλων χειρισμών και μαγειρεμάτων, μα ήδη έχουν εξαγγελθεί και δεν πρόκειται να ξεχαστούν χιλιάδες ακόμη απολύσεις στο Δημόσιο, ενώ διαμορφώνεται εδώ και καιρό κλίμα νέας επίθεσης-μείωσης συντάξεων. Συνολικότερα η επίθεση σε όλα τα μέτωπα καλά κρατεί, ενώ τα διαρθρωτικά μέτρα σαν τις «μεταρρυθμίσεις» που προτείνει ο ΟΟΣΑ και απαιτεί η τρόικα (γάλα, αλλαγές στις λιανικές πωλήσεις κ.λπ.) επίσης είναι εμφανές πού στοχεύουν. Ανοικτά μαγαζιά τις Κυριακές, πωλήσεις φαρμάκων από τα σουπερμάρκετ και οι αλλαγές στο γάλα δεν επιδιώκουν φτηνές τιμές και όφελος στον καταναλωτή, αλλά ασυδοσία στη δράση του κεφαλαίου σε βάρος του κόσμου της δουλειάς είτε ως καταναλωτή είτε ως εργαζόμενου. Όλα στο κεφάλαιο, όλα για το κεφάλαιο. Αυτός θα είναι ο χαρακτήρας και του νέου πακέτου των «διαρθρωτικών» μέτρων, όπως και αν τα μεθοδεύσουν, όποτε και αν μας τα ξεφουρνίσουν. Λίγο πό πριν το κλείσιμο του συγκεκριμένου άρθρου διαβάζουμε δημοσίευμα του Bloomberg που βασίζεται σε δηλώσεις δύο ευρωπαίων αξιωματούχων με γνώση των συνομιλιών των Ευρωπαίων. Το νέο πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα είναι πιθανό να περιλαμβάνει επιμήκυνση των δανείων που έχει λάβει η χώρα από τα 30 στα 50 χρόνια και ίσως περιλαμβάνει ένα δάνειο δισ.: «Αυτού του είδους τα μέτρα είναι πιθανά, αλλά υπό τον όρο ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της», δηλώνει ο πρόεδρος του Eurogroup, Ντάισελμπλουμ. Σύμφωνα με το Bloomberg, τα μέτρα θα εξεταστούν μέχρι το Μάιο Ιούνιο Προφανείς οι χειρισμοί και οι μεθοδεύσεις όσο βλέπουν ότι τα κόμματα της συγκυβέρνησης που υπηρέτησαν τα προηγούμενα μνημόνια καταβαραθρώνονται δημοσκοπικά και η λα κή οργή φουντώνει Βλέπουμε ότι οι χειρισμοί είτε μέσα από κόντρες είτε με μόνο στόχο το μανιπουλάρισμα του λαού θα συνεχιστούν το επόμενο διάστημα. Στο ίδιο πλαίσιο και ενώ καθυβρίζεται η τρόικα στο ευρωπα κό Κοινοβούλιο, βγαίνει το Βερολίνο και τη στηρίζει. «Τα όργανα της Ε.Ε. δεν διαθέτουν ακόμη μια ανάλογη υψηλή τεχνογνωσία» δηλώνουν στελέχη του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών. Πολλά ακόμη θα δούμε και θ ακούσουμε σ αυτή τη φάση με δεδομένο ότι οι ευρωεκλογές θα αποτυπώσουν την οργή των λαών και το συνολικό πολιτικό πρόβλημα της ευρωζώνης. Ανησυχούν γιατί στη χώρα μας, π.χ., δεν μπορούν ν αφήσουν να εξελιχθεί η πλήρης συντριβή του παλιού πολιτικού προσωπικού. Η διάλυση του ΠΑΣΟΚ, η αδυναμία ρετουσαρίσματος μέσα από τους 58, αλλά και η καθίζηση δημοσκοπικά και της ΝΔ, παρά την προσφορά για υπεύθυνη διαχείριση από τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ανησυχεί. Και αυτό γιατί είναι φανερό και φυσικό άλλωστε πως η λα κή οργή φουντώνει παρά τα πρωτογενή πλεονάσματα και την ευημερία των αριθμών. Όχι, δεν απειλείται το σύστημα αυτή τη στιγμή και γι αυτό άλλωστε ανεβαίνει έστω και αναιμικά το χρηματιστήριο, γι αυτό και στα πλαίσια της προεκλογικής περιόδου μεθοδεύεται ουσιαστικά τόσο η διαμόρφωση του πολιτικού πλαισίου για να εφαρμοστούν κατά γράμμα οι δεσμεύσεις και τα παρεπόμενα των προηγούμενων μνημονίων, ενώ την ίδια ώρα μεθοδεύονται νέα αντιλα κά πακέτα. Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι απλά ούτε για το σύστημα. Γιατί πέρα από την πρωτόγνωρη φθορά του πολιτικού προσωπικού, τα πραγματικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας είναι ζοφερά. Χαρακτηριστικά αποτυπώθηκαν και σχολιάστηκαν και από μας μια σειρά αλήθειες από την έκθεση του προ πολογισμού της Βουλής. Η φτώχεια, η τρομακτική ανεργία, η αδυναμία πληρωμής φόρων από τα μόνιμα υποζύγια την ώρα που η φοροληστεία κλιμακώνεται, η διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων είναι καταστάσεις εκρηκτικές και συνιστούν την πραγματικά τραγική εικόνα της χώρας. Το γραφείο προ πολογισμού της Βουλής με στοιχεία και ντοκουμέντα έθεσε με σαφήνεια πως μ αυτά τα δεδομένα ένα χρέος που ξεκίνησε με 115% του ΑΕΠ και έφτασε με τα μνημόνια στο 172% όχι μόνο δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, αλλά πνίγει την όποια προοπτική εξόδου από το τέλμα. Αυτή η πραγματικότητα είναι απόλυτα γνωστή και στους ντόπιους και στους ξένους δυνάστες του λαού. Δεν ξέρουμε μέχρι ποιο σημείο ο Σαμαράς θα έχει προεκλογικές αβάντες από τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά του και πόσο θα μπορέσει να στήσει κάπως αξιόπιστα το success story του για να μη συντριβεί εκλογικά. Όμως η συντριβή της αντιλα κής πολιτικής σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να προκύψει μέσα από τις κάλπες. Έγκυρα think tank και περιοδικά φοβούνται εξεγέρσεις στη χώρα μας και ίσως να μην έχουν άδικο. Όμως, και αν αυτές συμβούν, το καθήκον μας δεν είναι να τις περιμένουμε καρτερικά. Όπως φάνηκε και στον σπουδαίο ξεσηκωμό της νεολαίας το 2008, χρειάζονται μια σειρά προ ποθέσεις για να γίνει η νεολαία και ο κόσμος της δουλειάς πραγματική απειλή για το σύστημα. Και αυτές οικοδομούνται καθημερινά, υπηρετώντας τις λα κές αντιστάσεις και αποκαλύπτοντας τις κάθε λογής αυταπάτες για εύκολες λύσεις από τους νέους φερέλπιδες της διαχείρισης του βάρβαρου συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.

19 20 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 8 Φλεβάρη 2014 Οχι άλλη... αποκατάσταση Φρέσκο γάλα: πού αποβλέπουν οι αλλαγές του Υπουργείου Μ εγάλη αναστάτωση έχει προκαλέσει στους κτηνοτρόφους γαλακτοπαραγωγούς το νομοσχέδιο του υπουργείου Ανάπτυξης, το οποίο μαζί με τις υπόλοιπες αλλαγές σε 11 κλάδους τροφίμων προβλέπει την επιμήκυνση του χρόνου ζωής του φρέσκου παστεριωμένου γάλακτος. Οι αλλαγές αυτές γίνονται σύμφωνα με τις συστάσεις του ΟΟΣΑ και την απαίτηση της τρόικας για την 100% εφαρμογή τους, χωρίς δηλαδή εκπτώσεις. Βέβαια, για την κυβέρνηση δεν είναι τόσο απλά τα ζητήματα, αφού υπάρχουν αντιδράσεις από τους κτηνοτρόφους που αντιλαμβάνονται ότι αυτό θα αποτελέσει χαριστική βολή για την κτηνοτροφία που έχει απομείνει. Ο υπουργός Ανάπτυξης Χατζηδάκης φαίνεται να το επανεξετάζει ενώ παράλληλα δηλώνει ότι δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι για να πέσουν οι τιμές στην αγορά. Εμείς όμως καταλαβαίνουμε ότι αυτή του η στάση δεν έχει να κάνει με την πρόθεση του να υποχωρήσει αλλά ελίσσεται πιεζόμενος και από τις ενδοκυβερνητικές αντιδράσεις. Επομένως, οι όποιες τροποποιήσεις σκοπεύει να κάνει είναι στα πλαίσια που θα καθορίσει η τρόικα. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και ο αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Μάξιμος Χαρακόπουλος που στη συνάντηση με προέδρους συνδέσμων παραγωγών αγελαδοτρόφων δήλωσε ότι δήθεν τους στηρίζει και ότι η έκθεση του ΟΟΣΑ πρέπει να περάσει από κόσκινο. Ας δούμε όμως τι προβλέπει η συγκεκριμένη τροπολογία από το ίδιο το νομοσχέδιο, όπως συστήνει ο ΟΟΣΑ και απαιτούν οι ιμπεριαλιστές. Αρχικά, ο χρόνος ζωής του φρέσκου γάλακτος επιμυκήνεται στις 10 μέρες, από το μέγιστο όριο των 5 μερών που ισχύει σήμερα. Να προσθέσουμε εδώ ότι πριν από 2 μήνες περίπου είχαμε την κατάργηση της υποχρεωτικής αναγραφής στη συσκευασία της χώρας προέλευσης του γάλακτος. Επίσης, έχει γραφτεί ότι θα επιτρέπεται η παραγωγή γιαουρτιού και από σκόνη γάλακτος! Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να γεμίσει η αγορά με εισαγόμενο γάλα από την Ευρώπη. Θα αποτελέσει ένα μεγάλο χτύπημα στους έλληνες αγελαδοτρόφους και πιο ειδικά στις μικρές μονάδες που σήμερα επιβιώνουν οριακά και είναι αδύνατον να ανταγωνιστούν τις πολυεθνικές. Να σημειώσουμε εδώ ότι η μέση τιμή για τον έλληνα παραγωγό σήμερα είναι 0,43 ευρώ ανά λίτρο και ο καταναλωτής το αγοράζει 1,10-1,20 ευρώ. Η ελληνική αγελαδοτροφία συρρικνώνεται συνεχώς και καλύπτει μόλις το 35% των αναγκών της χώρας σε γάλα. Υπολογίζεται σήμερα ότι έχουμε γαλακτοπαραγωγικές αγελάδες, όταν πριν από 3 χρόνια υπήρχαν Αυτό που επίσης έχει σημασία είναι ότι και στη χώρα μας αυτός ο τομέας της κτηνοτροφίας με γρήγορους ρυθμούς συγκεντρώνεται σε χέρια λίγων που έχουν επενδύσει πολλά εκατομμύρια σε υποδομές και σε συστήματα γενετικής βελτίωσης. Η πλειοψηφία των αγελαδοτροφείων είναι στα όρια της κατάρρευσης και αυτό φαίνεται και από τα νούμερα: Το 86% της παραγωγής του γάλακτος παράγεται μόλις από 380 φάρμες, όταν συνολικά υπάρχουν εκμεταλλεύσεις. Ένα άλλο ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί είναι αν το εισαγόμενο γάλα είναι ίδιας διατροφικής αξίας με το φρέσκο παστεριωμένο γάλα που παράγεται στη χώρα μας. Φυσικά όχι. Αυτό σχετίζεται με τον τρόπο επεξεργασίας που δίνει τη δυνατότητα στο εισαγόμενο (ESL) να διατηρείται έως και 3 βδομάδες. Έτσι, λοιπόν, αν τελικά περάσει το νομοσχέδιο, ο καταναλωτής θα αγοράζει γάλα ESL ως φρέσκο παστεριωμένο από την Γερμανία ή από άλλη χώρα, χωρίς να γνωρίζει σε ποια χώρα παράγεται και με ποιο τρόπο είναι επεξεργασμένο. Έχει το θράσος ο υπουργός να ισχυρίζεται ότι θέλει μ αυτό το νομοσχέδιο να μειώσει τις τιμές για τον καταναλωτή, όταν γνωρίζει ότι η τιμή κατανάλωσης είναι τρεις φορές πάνω από την τιμή παραγωγού. Όταν γνωρίζει ότι οι γαλακτοβιομηχανίες και οι αλυσίδες SUPER MARKET είναι αυτές που βάζουν το αυξημένο καπέλο που πληρώνει ο καταναλωτής. Αυτή είναι η πολιτική που προωθεί η κυβέρνηση. Μια πολιτική που την βαπτίζουν αναπτυξιακή και είναι ραμμένη στα μέτρα των απαιτήσεων των ιμπεριαλιστών, που είναι καταστροφική για τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Πολιτική που, αν δεν ανατραπεί, θα συρρικνώσει ακόμη περισσότερο την κτηνοτροφική γεωργική παραγωγή και θα ξεκληρίσει χιλιάδες οικογένειες. Είναι αυτή η πολιτική που έχει καταστήσει την Ελλάδα, χώρα όπου το 40% του πληθυσμού απασχολούνταν στη γεωργία, ανήμπορη σήμερα να καλύψει το 30% των αναγκών της σε είδη διατροφής. Και έχουν το θράσος να μας λένε ότι φταίει ο λαός που δεν παράγει. 16ο Σ πεύδουμε να επισημάνουμε από την αρχή ότι το σχέδιο θέσεων της ΚΕ διακρίνεται από μια επαμφοτερίζουσα αντίληψη, στην προσπάθεια και της σημερινής ηγεσίας να ισορροπήσει τις διάφορες πιέσεις που δέχεται από δεξιά (κυρίως) κι από αριστερά. Για παράδειγμα: Το ΚΚΕ, με βάση το Πρόγραμμά του, υποστηρίζει ότι το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, μπορεί να πάρει χαρακτηριστικά επαναστατικού μετώπου που συγκρούεται για να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων, με ετοιμότητα και ικανότητα να εναλλάσσει όλες τις μορφές πάλης. Μέσα σε αυτό τον αγώνα, με την πείρα και την αποφασιστικότητα της λαϊκής πλειοψηφίας, διαμορφώνονται νέοι λαϊκοί θεσμοί, που μπορεί να φτάσουν Δ εν είναι η πρώτη φορά που οι κατά καιρούς ηγεσίες του ΚΚΕ, προκειμένου να διαχειριστούν τα αδιέξοδά τους, φορτώνουν τα λάθη (όπως και όσο τα εννοούν) στους αμέσως προηγούμενους καθοδηγητές προσπαθώντας να πείσουν κάθε φορά ότι οι δεξιές παρεκκλίσεις (όπως τις εννοούν) θα είναι κάθε φορά παρελθόν. Κάθε φορά (προφανώς μετά το 1956 και το χρουτσωφικό πραξικόπημα) που αποκαλύπτονταν στα μάτια των λα κών ανθρώπων αλλά και της πλατιάς βάσης του ΚΚΕ ο πραγματικά αντεπαναστατικός χαρακτήρας της όποιας ηγεσίας, ακολουθούνταν πάνω κάτω η ίδια συνταγή. Αυτοκριτική (επιφανειακή αναγνώριση των εξώφθαλμων δεξιών πολιτικών και πρακτικών) και ανάθεμα σε δεξιούς και οππορτουνιστές που -όλως περιέργως για επαναστατικό κόμμα - κυριαρχούσαν και καθόριζαν τις αποφάσεις και τη γραμμή. Μόνιμη επωδός για να κρύβεται αυτή η φανερά οππορτουνιστική στάση των ηγεσιών απέναντι στις προηγούμενες ήταν ότι το ΚΚΕ αντέχει και βρίσκει τη δύναμη να ορθώσει ανάστημα απέναντι στους δεξιούς και υποταγμένους. Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά τον σεισμό του '89-'91 όπου το ΚΚΕ βρέθηκε κυριολεκτικά στον αέρα, αυτή η πρακτική των καινούριων ηγεσιών να τα ρίχνουν στις προηγούμενες απέκτησε καινούρια χαρακτηριστικά, ένταση και περιτύλιγμα. Από τη φάση της αυτοκριτικής που έριχνε το ανάθεμα στη διάσπαση του '68 για να δικαιολογήσει την υποταγή των προηγούμενων ηγεσιών στην αστική τάξη και τις αυτοκριτικές του '73 που προσπαθούσαν να συγκαλύψουν τη στάση του ΚΚΕ στο Πολυτεχνείο και τράβα κορδόνι, έπρεπε να βρεθεί μια άλλη φόρμουλα. Ο λόγος γι' αυτή την ανάγκη προφανώς βρισκόταν στο ότι, παρά τις κάθε φορά τυμπανοκρουσίες για τις καθοδηγητικές αλλαγές που θα διόρθωναν τα λάθη, οι καινούριες ηγεσίες έκαναν τα ίδια με τις προηγούμενες και ορισμένες φορές και χειρότερα. Η πραγματικότητα των λαθών που θα διορθώνονταν αλλά στην ουσία επαναλαμβάνονταν, δημιουργούσε στην ηγεσία μεγάλους πονοκεφάλους, κλόνιζε την όποια κομματική υπόσταση και μεγάλωνε τις πιέσεις και από δεξιά και από αριστερά. Επί ηγεσίας Παπαρήγα παίχτηκε και ένα νέο χαρτί. Το χαρτί των αποκαταστάσεων που μπορεί επί της ουσίας να έκρυβε την ίδια νοοτροπία αλλά οπωσδήποτε τόνιζε τον υποτιθέμενο αριστερό χαρακτήρα που ήθελε να δώσει στο ΚΚΕ η συγκεκριμένη ηγεσία. Και κάπου εκεί ήρθε το επάρατο 2012 (δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ), για να έρθουν στο ΚΚΕ όλα τα πάνω κάτω για δεύτερη φορά στην πρόσφατη ιστορία του μετά το '89-'91. Μέσα σ' όλα επιταχύνθηκαν οι διαδικασίες για την αλλαγή του γραμματέα και την εμφάνιση Κουτσούμπα. Και έτσι λοιπόν η ομάδα αποκατάστασης πήρε πολλή φόρα και αποκατέστησε τον ίδιο τον επαναστατικό χαρακτήρα του ΚΚΕ, αδιαφορώντας για το ότι αφήνει όλες τις προηγούμενες ηγεσίες εκτεθειμένες, παραδεχόμενη ότι όλες οι προηγούμενες αυτοκριτικές, συνέδρια, πορίσματα κ.λπ. ήταν αέρας φρέσκος. Ενας αέρας που, όπως παραδέχεται η ίδια η ομάδα αποκατάστασης, δεν κατάφερε να απομακρύνει την υγρασία που άφηναν οι οππορτουνιστές στο διάβα τους μέσα από το ΚΚΕ. Αδιαφορούν, λοιπόν, με το ότι μέσα από τα ίδια τα λεγόμενά της η τωρινή γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ κάνει φανερό ότι οι οππορτουνιστές δεν βρίσκονταν μόνο ως υγρασία στους τοίχους αλλά είχαν κυριολεκτικά πλυμμυρίσει το οικοδόμημα, θυμίζοντας την πλημμύρα του Ποδονίφτη στον Περισσό. Το τι όμως πιο ουσιαστικά ισχυρίζεται η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ και υποχρεώνεται να υιοθετεί επιχειρήματα και αναλύσεις από όπου μπορεί, θα μας απασχολήσει σε επόμενα τεύχη της εφημερίδας. Όπως σε επόμενα τεύχη θα μας απασχολήσει το μέλλον και οι προοπτικές αυτής της νέας μάχης αποκατάστασης που γίνεται σε μια περίοδο ακόμη μεγαλύτερης αυτοπεριχαράκωσης και αυτοπεριθωριοποίησης του ΚΚΕ. Για να δώσουμε μεγαλύτερη δυνατότητα στους αναγνώστες της ΠΣ να παρακολουθήσουν τη συνέχεια της αντιπαράθεσής μας, παραθέτουμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από προηγούμενες αντιπαραθέσεις, θεωρώντας ότι διατηρούν την επικαιρότητά τους. ως το επίπεδο μιας επαναστατικής κυβέρνησης. Με τη νικηφόρα έκβαση της πάλης αυτής, θα ολοκληρωθούν και θα σταθεροποιηθούν τα χαρακτηριστικά της επαναστατικής αυτής κυβέρνησης ως εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, δηλαδή της δικτατορίας του προλεταριάτου, που αποτελεί τον αντίποδα της δικτατορίας της αστικής τάξης και των μονοπωλίων. Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς της επιρροής των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους και ενώ δεν θα έχουν διαμορφωθεί όροι για ριζική κοινωνική ανατροπή και επαναστατικό πέρασμα, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, με βάση το Κοινοβούλιο. Η κυβέρνηση θα κριθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα κατά πόσο, με όπλο τη μέγιστη λαϊκή κινητοποίηση, θα καταφέρει να αντιμετωπίσει την αντίδραση της κυρίαρχης τάξης, με στόχο την ανατροπή ή την εξουδετέρωσή της και να συμβάλει στην ωρίμανση και στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας. Σε κάθε περίπτωση το ΑΑΔΜ πρέπει να έχει διασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή ενότητά του, ώστε να μπορεί να πετύχει την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης, τη συσπείρωση των εργαζομένων γενικότερα, την οργανωμένη λαϊκή παρέμβαση(...). Να λοιπόν που κι επαναστατικό δρόμο μπορεί να έχουμε και ειρηνικός μπορεί να μας προκύψει, μέσω του Κοινοβουλίου. Βέβαια, ο κάθε αγωνιστής εύλογα θ αναρωτηθεί πώς γίνεται να έχουμε ταξικές αναμετρήσεις, να έχουμε μεγάλη φθορά της επιρροής των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους και οι συνθήκες να μην είναι διαμορφω-

20 Σάββατο 8Φλεβάρη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 21 Αποσπάσματα από κριτικές θέσεων του ΚΚΕ μένες για επαναστατικό πέρασμα αλλά για... Κοινοβούλιο! 17ο (επίσης της ανασυγκρότησης) (...)Το 17ο Συνέδριο δεν θα περιοριστεί αποκλειστικά στην αποτίμηση της δράσης του κόμματος και της ΚΕ από το προηγούμενο Συνέδριο. Χρειάζεται να γενικεύσει την πείρα της ανασυγκρότησης που ξεκίνησε το 14ο Συνέδριο και συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια(...) Δηλαδή, πάλι πίσω. Το ΚΚΕ μετά το 91 προσπάθησε να κάνει μια ανασυγκρότηση του κόμματος η οποία δείχνει να μην έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα για την ηγεσία του. Αυτό δεν είναι κάτι το οποίο λέμε εμείς. Φαίνεται τόσο από την παρουσία του στο όποιο κίνημα υπάρχει σήμερα αλλά και από τις θέσεις για το Συνέδριο. (...)Το 16ο Συνέδριο ανέδειξε ως ζήτημα κρίσιμης σημασίας για τη συνολική πορεία του Κόμματος την ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική δουλειά στην εργατική τάξη και τη νεολαία γενικότερα στις νεότερες ηλικίες. Αναφέρεται στη σελίδα 26 για την πορεία της ανασυγκρότησης του κόμματος και συνεχίζει: Θετικές προσπάθειες έγιναν, αποτελέσματα και στους δύο αυτούς τομείς υπάρχουν. Ωστόσο, όμως ακόμη δεν έχουμε εξασφαλίσει σταθερό προσανατολισμό ιδεολογικής και πολιτικής δράσης, κομματική οικοδόμηση στα δύο αυτά καίρια μέτωπα. Αυτές οι σοβαρές ελλείψεις στον προσανατολισμό παίζουν ανασταλτικό ρόλο στη μεγαλύτερη ισχυροποίηση του Κόμματος, στην ικανότητά του για τη μαζική δράση, στη μεγαλύτερη πρόοδο στη γενικότερη επιρροή του. Οι διαρροές που είχε το κόμμα, στη διάρκεια και τα πρώτα χρόνια μετά την κρίση, ανακόπηκαν(...) Και συνεχίζουν οι θέσεις περιγράφοντας την κατάσταση της ανασυγκρότησης: Ταυτόχρονα, εμφανίζεται και ένας αριθμός στελεχών που μένουν πίσω. Δεν μπορούν να προσαρμοστούν στις σημερινές απαιτήσεις, δείχνουν φαινόμενα υποχώρησης και κόπωσης. Ένας αριθμός στελεχών και μελών δείχνει μειωμένη μαχητικότητα, τάσεις υποχώρησης. Διακατέχεται από πνεύμα τυπικότητας και ρουτίνας (...) Υπερισχύουν φαινόμενα οργανωτικού φιλελευθερισμού, λειψής συμμετοχής σημαντικού μέρους μελών του Κόμματος στην επεξεργασία και τη δημιουργική εφαρμογή των αποφάσεων. Οι δεσμοί του κόμματος με την επιρροή του και τους συνεργαζόμενους ή δυνάμει συνεργαζόμενους είναι αδύναμοι και περιοδικοί. Λένε δηλαδή οι θέσεις αυτό που βλέπουμε όλοι μας στην εικόνα του ΚΚΕ προς τα έξω, στο κίνημα. Όμως, ενώ τα αναφέρει προσπαθώντας έτσι ν αποκτήσει πόντους στα ζητήματα δημοκρατίας και αριστερής διαπαιδαγώγησης, στην πραγματικότητα τα χρησιμοποιεί για να κρύψει τη δεξιά πολιτική του γραμμή. Τι εννοούμε: Τέτοια φαινόμενα συμβαίνουν τόσο στο ΚΚΕ όσο και στις αριστερές κομμουνιστικές οργανώσεις γενικότερα στη διάρκεια της πάλης τους. Αποτελούν αντανάκλαση της ταξικής πάλης στο εσωτερικό τους. Όμως, αντί το ΚΚΕ ν αναζητήσει τα αίτια στην πολιτική του γραμμή και στην προσπάθεια προσαρμογής του στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης, καταφεύγει στη λύση της έλλειψης κατανόησης της γραμμής του στο σύνολο του κόμματος και στο τράβηγμά της σε πιο αριστερή κατεύθυνση, απογειώνοντάς την στην κατεύθυνση για λα κή εξουσία. Ο χαρακτήρας του Μετώπου της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας αντιιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών δυνάμεων που καλείται όχι μόνο να αποσπάσει κατακτήσεις αλλά να φέρει σε πέρας και το έργο κατάκτησης της λαϊκής εξουσίας δεν διαποτίζει ακόμη την καθημερινή δουλειά του κόμματος. Ο αγώνας για το σοσιαλισμό κατανοείται από στελέχη και μέλη ως στόχος του απώτερου μέλλοντος και όχι ως αγώνας που επηρεάζει και καθορίζει τη δράση σήμερα (Θέσεις, σελ.29). Ποιοι παράγοντες, λοιπόν, είναι αυτοί που εμποδίζουν και την ανασυγκρότηση του κόμματος αλλά και την προώθηση της πρότασής του; Με σεμνότητα, οι δυνάμεις του κόμματος αλλά και της ΚΝΕ ήταν λιγότερες εξαιτίας των απωλειών που σημειώθηκαν. Βρέθηκαν απροετοίμαστες ιδεολογικά και πολιτικά να αντιμετωπίσουν τη νέα κατάσταση και με σταθερότητα στη λογική υποτίμησης των μαζών, Σε μεγάλο βαθμό βαραίνει το γεγονός ότι λαϊκές δυνάμεις που βρίσκονται σε πορεία διεργασίας συνειδήσεων δεν έχουν απεγκλωβιστεί από το βάρος που ασκεί ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης. Δεν έχουν υιοθετήσει ακόμη, στο βαθμό που χρειάζεται, τη λογική της σύγκρουσης και ρήξης. Δεν έχουν κατανοήσει ή πεισθεί για τον κινηματικό χαρακτήρα των συσπειρώσεων, την κινηματική διαδικασία μέσα από την οποία θα προκύψει η συγκρότηση του ΑΑΔΜ (στο ίδιο, σελ. 24). Σοβαρό εμπόδιο στάθηκε και στέκεται έως σήμερα η μεγάλη υποχώρηση που σημειώθηκε στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και στο νεολαιίστικο κίνημα με αρνητικές συνέπειες στην πολιτική συμπεριφορά, στην οργανωμένη μαζική δράση και σε όλα τα άλλα τμήματα του λαϊκού κινήματος. Η υποχώρηση που σημειώθηκε στο ευρωπαϊκό και γενικότερα το διεθνές κίνημα, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 90. Αυτό που τελικά τέθηκε και τίθεται μπροστά στο κίνημα και γενικότερα στο λαό είναι ανάπτυξη από ποιον και για ποιον, για ποιο σκοπό. Όμως το εργατικό και γενικότερο λαϊκό κίνημα δεν ήταν εύκολο στις συγκεκριμένες συνθήκες να περάσει σε αντεπίθεση, να πολιτικοποιήσει τα αιτήματα, να συνδυάζει όλες τις μορφές πάλης που συσπειρώνουν και μαχητικοποιούν (στο ίδιο, σελ. 28). Και τέλος, ο πανταχού παρών εχθρός, δηλαδή ο ΣΥΝ, Ένα είδος μπετόν αρμέ που διαμορφώθηκε με την ταύτιση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αλλά και του οπορτουνισμού με επικεφαλής τον ΣΥΝ. Όλοι αυτοί, ο καθένας με τον τρόπο του, συναντήθηκαν στη συκοφάντηση των κομμουνιστικών ιδεών, του σοσιαλισμού, του ίδιου του κόμματος, στη διάβρωση και αλλοίωση των συνειδήσεων (σελ. 28). Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σ αυτούς τους λόγους που εμπόδισαν την πορεία ανασυγκρότησης του ΚΚΕ. Τη δικαίωση του αναθέματος της Παπαρήγα στις μάζες στις εκλογές; Τη διάλυση του εργατικού κινήματος (για την οποία το ΚΚΕ δεν φέρει ευθύνη καμία ούτε στη μη πολιτικοποίηση των αιτημάτων ούτε στις προχωρημένες μορφές πάλης που τους πρότεινε τόσα χρόνια), το ότι αυτή η υποχώρηση έγινε στις αρχές του 90, όταν χάθηκε η ΣΕ, ενώ πριν ήταν σε φάση ανόδου ή ότι για την συκοφάντηση των κομμουνιστικών ιδεών, τη διάβρωση των συνειδήσεων, την ευθύνη φέρει μόνο ο ΣΥΝ και όχι το ίδιο το μπρεζνιεφικό μοντέλο στη ΣΕ και την (ουσιαστικά) φάρσα του εδώ στην Ελλάδα, το ΚΚΕ; Αυτό είναι που εννοούμε αριστερή φρασεολογία για να καλύψει τη δεξιά οπορτουνιστική γραμμή... 18ο Η ηγεσία του ΚΚΕ με μπόλικες αντιφάσεις και αρκετές παλινωδίες επιχειρεί να καλύψει πολλαπλές ανάγκες, να εξασφαλίσει πολλαπλές ισορροπίες. Αυτό όμως που κυρίως επιδιώκει είναι να βρει ταυτότητα, ύπαρξη και περιεχόμενο στο σήμερα. Κάθε ζωντανός οργανισμός, όσο και γεμάτος δεσμεύσεις να είναι, επιδιώκει να προσδιοριστεί στις συνθήκες του σήμερα. Το πρόβλημα είναι ότι η ηγεσία του ΚΚΕ πασχίζει να τετραγωνίσει τον κύκλο και γι' αυτό κάνει τόσες ακροβασίες. Δεν θέλει, για λόγους που θα αναλύσουμε, να συνταχτεί ξανά και οριστικά με το ρεύμα που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ και με το οποίο έχει μια σειρά μικροκομματικούς και όχι μόνο ανοιχτούς λογαριασμούς. Από την άλλη δεν έχει καμιά διάθεση ουσιαστικής αυτοκριτικής, αποκοπής από τα δεσμά που το δένουν με το σύστημα και να βαδίσει τον επαναστατικό δρόμο. Και επιλέγει τι τελικά; Να βαδίζει στον Η ηγεσία του ΚΚΕ με μπόλικες αντιφάσεις και αρκετές παλινωδίες επιχειρεί να καλύψει πολλαπλές ανάγκες, να εξασφαλίσει πολλαπλές ισορροπίες. Αυτό όμως που κυρίως επιδιώκει είναι να βρει ταυτότητα, ύπαρξη και περιεχόμενο στο σήμερα. ΑΕΡΑ! Και επειδή δεν μπορεί να μένει ένα κόμμα στον αέρα, γιατί θα διαλυθεί, γίνεται συνεχώς ακόμα και αντιφατική προσπάθεια από την ηγεσία του ΚΚΕ να βρίσκονται στηρίγματα για να γαντζώνεται. Υπ' αυτό το πρίσμα, δεν βλέπουμε καμιά «στροφή» πέραν εκείνης που έγινε το '91 με την καθοδήγηση του Φλωράκη, που ναι μεν ανέκοψε την πορεία ενσωμάτωσης του συνόλου του τότε ΚΚΕ στο ευρωκομμουνιστικό ρεύμα, αλλά από την άλλη κληροδότησε στις επόμενες ηγεσίες το πρόβλημα που αναφέραμε ήδη. Πρόβλημα που το διαχειρίζονται στην ίδια αδιέξοδη κατεύθυνση όλες οι μετά τον Φλωράκη ηγεσίες και που όπως όλα δείχνουν θα το αντιμετωπίζουν ανάλογα και οι επόμενες, διαιωνίζοντας ή και οξύνοντας την κρίση, τις πιέσεις και τα διλήμματα στο πλαίσιό του. Απόδειξη αυτού που λέμε είναι και οι τωρινές θέσεις του ΚΚΕ εν όψει του συνεδρίου δεν έχουν στοιχειωδώς εξελιχθεί σε σχέση με τις προσεγγίσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ που είδαν το φως της δημοσιότητας την περίοδο Το πραγματικό, υπ' αριθμόν 1 πρόβλημα της ηγεσίας του ΚΚΕ αλλά και της επόμενης είναι να διαχειριστεί «αριστερόστροφα» έναν προσανατολισμό που με τίποτα δεν μπορεί να περπατήσει. Που με τίποτα δεν μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική πρόταση και προοπτική στον υποτιθέμενο καπιταλιστικό μονόδρομο.