Λαδώµατα, Σκοτώµατα. ιπλώµατα, Κονόµα τα!! Πρόλογος

Transcript

1 Λαδώµατα, Σκοτώµατα ιπλώµατα, Κονόµα τα!! Πρόλογος Όπως σε όλους τους Έλληνες, έτσι και σε µένα, όταν κάτι δεν εξελίσσεται όπως το θέλω, τότε φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι, εκτός από µένα. Με βάση ετούτο το πραγµατικό γεγονός, δεν τιµωρώ απλώς κάποιους, αλλά σκοτώνω, σκοτώνω πολλούς. Έτσι νοµίζω ότι ικανοποιώ τα ένστικτα του καθενός µας, και ταυτόχρονα τονίζω τα αποτελέσµατα της ατιµωρησίας µας, που τα τελευταία τουλάχιστο χρόνια, είναι στη χώρα µας εµφανέστατα. Σκοπός βέβαια δεν είναι η τιµωρία, αλλά όταν γνωρίζουµε το που θα φτάσει η αδιαφορία µας, ίσως πεισθούµε και ενδιαφερθούµε ώστε να µην επιτρέπουµε κάθε άσχηµη κατάσταση, να φτάνει στο τέρµα της. Προσπαθώ µε µυθιστορηµατικό τρόπο, να καταγράψω πραγµατικότητες και φαντασίες, που κατά κανόνα ζούνε οι εκπαιδευτές οδήγησης. Η όλη προσπάθεια θέλω να πιστεύω, ότι θα βοηθήσει εµένα και τους συναδέλφους µου, ν ανεβάσουµε λίγο το επίπεδό µας, και κατ επέκταση το επίπεδο των οδηγών. Στην προσπάθειά µας όµως, ν ανεβάσουµε το επίπεδο της οδήγησης, σηµαίνει ότι µπορεί όλος ο κόσµος να το διαβάσει, µια και όλος ο κόσµος πια οδηγεί, ή θα οδηγήσει. Εξάλλου, τα λαδώµατα και γενικότερα τέτοιες συµπεριφορές, δεν αφορούν µόνο την οδήγηση. Μόνο που εδώ σκοτωνόµαστε! Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, τονίζω ότι πρόκειται για µυθιστόρηµα, και κάθε σύµπτωση γεγονότων και συµπεριφορών, είναι απλώς κάποιες συµπτώσεις! Έχω διπλό δικαίωµα, καταρχάς ως πολίτης, και κατά δεύτερον ως εκπαιδευτής, το κάθε τι που ακούγεται εις βάρος µου, και εις βάρος των συναδέλφων µου, και γενικότερα εις βάρος του επαγγελµατικού µου χώρου, από όπου κι αν προέρχεται, να το µεγαλώσω, να το µικρύνω, και γενικότερα να του δώσω διάφορες διαστάσεις, χρωµατισµούς, φωτισµούς, κι οτιδήποτε σχετικό, έτσι ώστε να συζητηθεί, να ψαχτεί, και να ξεκαθαριστεί, ώστε να µειωθούν οι αρνητικές του συνέπειες προς κάθε κατεύθυνση. 1

2 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΜΕΡΟΣ 1 ο 1) Ο πρώην τρόπος ζωής σελ..4 2) Το συµβάν σελ. 5 3) Η αναζήτηση της εκδίκησης σελ. 7 4) ευτεροβάθµια επιτροπή εξετάσεων σελ. 9 5) Ετοιµασίες σελ. 11 6) Η πρώτη µεγάλη επίθεση.σελ. 12 7) Τροµοκράτης σελ. 15 8) Η ενίσχυση προς τα αδέλφια µου.σελ. 16 9) Το ρίσκο και η µεγάλη περιπέτεια.σελ ) Βόρεια Ελλάδα σελ ) Προς Αλεξανδρούπολη σελ ) Αλκοόλ..σελ ) Μηχανάκια σελ ) Συνάντηση µε τον συνάδελφο..σελ. 36 ΜΕΡΟΣ 2 ο 1) Ένας µοναχικός αγωνιστής σελ. 43 2) Η µεγάλη περιπέτεια στην πόλη..σελ. 44 3) Η ιστοσελίδα του σελ. 45 4) Προς εκκλησία σελ. 51 5) Προς Υπουργείο Παιδείας.σελ. 53 6) ικαιοσύνη.σελ. 59 7) Ασφάλειες σελ. 61 8) Προς τοπικούς συναδέλφους σελ. 63 9) Οµοσπονδία.σελ ) Εξέλιξη εκπαίδευσης..σελ ) Βουλή..σελ ) Προς ΥΜΕ..σελ ) Προς Τροχαία.σελ ) Προς διωκτικές αρχές.σελ ) Συνέδρια...σελ ) Ευρωπαϊκή Ένωση..σελ ) Παγκοσµιοποίηση.σελ ) Επισκέπτη εξωτερικού σελ ) ιαρρήξεις.σελ ) Πόσο δίκιο είχε ο Λιό!..σελ

3 ΜΕΡΟΣ 3 ο 1) Η συνάδελφος Φρίντα..σελ ) Καταγγελίες ιαµαρτυρίες. σελ ) Το γλείψιµο των εκπαιδευτών σελ ) Τα βιβλία Θεωρητικής εκπαίδευσης.σελ ) Θεωρητικά αθίγγανοι..σελ ) Κάρτες εκπαίδευσης µίζες..σελ ) Μικρό αµάρτηµα του µπάρµπα Κώστα..σελ ) Γύφτοι συνάδελφοι σελ ) Απόρριψη αιτήµατος από τον Εισαγγελέα σελ ) Κάµερες προσωπικά δεδοµένα σελ ) Ότι είχε επιτευχθεί καταρρέει. σελ ) Αναγκαία για το µέλλον η εκπαίδευση. σελ ) Εθελοντές παρακολούθησης µαθηµάτων-εξετάσεων σελ ) ιαδήλωση εξεταστών σελ. 135 ΜΕΡΟΣ 4 ο 1) Ξανά από την αρχή...σελ.136 2) Επανεµφάνιση του νερού σελ ) Η εγκληµατική µου οµάδα.σελ ) Η νέα µου σχολή οδηγών..σελ ) Το χτύπηµα της οµάδας.σελ ) Θεαµατική εκτέλεση ηµάρχου.σελ ) ιαφηµιστικές Πινακίδες σελ ) Πάρκιν σελ ) Μέσα µαζικής µεταφοράς.σελ ) Ο σκύλος..σελ ) Σχολείο-Εκκλησία σελ ) Μερικός απολογισµός.σελ ) Ξένες δυνάµεις.σελ ) Η απόδραση..σελ ) Τροµοκρατήθηκα... σελ ) Απολογισµός του εαυτού µου σελ ) Με ανακάλυψαν, µε έσωσαν σελ ) Το πρώτο δικαστήριο σελ ) Όλοι µε ήξεραν σελ ) Το δεύτερο δικαστήριο.σελ

4 ΜΕΡΟΣ 1 ο Ο πρώην τρόπος ζωής. Πολλά χρόνια ζούσα εργένης. Πολλές γνωριµίες είχα αποκτήσει πριν από το γάµο µου. Ύστερα από µια σχέση ενός έτους αποφασίσαµε µε την µετέπειτα σύζυγο µου να παντρευτούµε. Ήµασταν και οι δύο ώριµοι κοντά στα 25 εκείνη και κοντά στα 30 εγώ. Θεωρήσαµε την ηλικία µας κατάλληλη για γάµο. Τα πρώτα χρόνια είχαµε πρόβληµα τεκνοποίησης. Ύστερα από αρκετές επισκέψεις σε ειδικούς γιατρούς και κάποια φάρµακα έγινε η κόρη µας. Άλλαξε τελείως η ζωή µας. Αν και η ταλαιπωρία ήταν αρκετή για το µεγάλωµα ενός παιδιού, ειδικά στη µεγαλούπολη, σε καµιά περίπτωση δεν µπορούσαµε να πούµε ότι επρόκειτο για άσχηµη ζωή. Αντίθετα, µάλιστα, ήταν από τις οµορφότερες που θα µπορούσα να φανταστώ, πριν την ζήσω. Το επάγγελµά µου ήταν εκπαιδευτής οδηγών και της συζύγου µου υπάλληλος σε κάποια εταιρία. Μέχρι που παντρεύτηκα ήµουνα µπασµένος στο κύκλωµα του λαδώµατος. Έβγαζα λεφτά, θα έλεγα καλά λεφτά. Όταν όµως δεν έρχονταν το παιδί, άρχισα να ψάχνοµαι. Προσπάθησα να βάλω µια τάξη µέσα στο κεφάλι µου, να επιλέξω πιθανά σφάλµατα της ζωής µας που δεν µας επιτρέπουν να ζήσουµε άλλες ωραίες στιγµές πέραν αυτών που ζήσαµε. Από µικρός πρόσεχα τις συµπτώσεις. Πολλές φορές είχα παρατηρήσει ότι αν έκανα κακό σε κάποιον, θα πάθαινα το ίδιο. Κατά κανόνα µάλιστα, σε µεγαλύτερο βαθµό. Απ την άλλη πλευρά, στους ανθρώπους που µου είχαν κάνει κακό, κατά κανόνα κι εδώ, αν τύχαινε και µάθαινα την εξέλιξή τους, παρατηρούσα ότι συνέβαινε το ίδιο. Όποιος µου έκανε κακό, δεν υπήρχε περίπτωση να µην πάθει κάτι παρόµοιο. Θυµάµαι πολλά περιστατικά. Κάποτε κάποιος νεαρός συνάδελφος έκανε µια πονηριά, µια µπαµπεσιά. Η οµοσπονδία µας αποφάσισε να µε τοποθετήσει σε µια οµάδα µελέτης για κάποιο βιβλίο σχετικό µε την εκπαίδευση οδηγών. Και πιο συγκεκριµένα, επρόκειτο για µια έρευνα παραβίασης του κόκκινου φαναριού. Ο νεαρός, όµως, που προανέφερα, ήθελε ν αναλάβει αυτή την εργασία ο πατέρας του που ήταν κι εκείνος συνάδελφός µας. Φυσικά θα συµµετείχε κι ο ίδιος. Εξάλλου όλες οι προσπάθειες του πατέρα του αφορούσαν ουσιαστικά τον ίδιον, µια και σιγά-σιγά ο πατέρας του θα εγκατέλειπε τη δουλειά. Με κάποια τερτίπια και κάποιους ισχυρισµούς προσπάθησε να πείσει στην επιτροπή ότι εγώ δεν ήθελα να αναλάβω κάτι τέτοιο, αλλά κι αν το έκανα, δεν θα µου έβγαινε καλό. Τον πίστεψαν, πήρε ο πατέρας του την δουλειά. Όταν πια είχε κλείσει η συµφωνία, το έµαθα κι εγώ. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, όταν ήµουνα µόνος µου, το µόνο που παρακαλούσα ήταν να µην πάθει κάποιο κακό. Πέρασαν αρκετές µέρες µέχρι να ξανασυναντηθώ µε τον νεαρό συνάδελφο ή µε τον πατέρα του και δεν είχα ακούσει κάτι σχετικό από 4

5 κάποιον άλλον, ώσπου τον συναντάω κάποια µέρα τυχαία και µόλις τον βλέπω µε τα δυο του χέρια στο γύψο, τρελάθηκα. Άρχισα να τα βάζω µε τον εαυτό µου µέχρι που µου είπε: -Μα, δεν έκανες τίποτα εσύ. Ο άλλος πέρασε µε κόκκινο κι έπεσε επάνω µου. Προσγειώθηκα. Τελικά, κι από τον πατέρα του πήραν τη δουλειά. Φυσικά, όταν µου την ξαναπρότειναν δεν δέχτηκα. Το πιο πάνω περιστατικό κι ένα σωρό άλλα παρόµοια µου ήταν αδύνατο να τα δεχτώ ως δεδοµένα. Μου ήταν αδύνατο να θεωρήσω απόλυτο ότι µπορούσα να κάθοµαι και να περιµένω να µου έρθουν όλα µόνα τους, είτε επρόκειτο για καλό, είτε για κακό, είτε αφορούσε εµένα, είτε τους άλλους. Πέραν αυτών, πολλές δουλειές που θα ήθελα να κάνω, αν ήταν µέσα στα πλαίσια της λογικής και των δυνατοτήτων µου, όλα µου έρχονταν έτσι, που τελικά τα κατάφερνα. Έτσι, πάντα στην ζωή µου υπάρχει ένα σηµαντικό ερώτηµα. Όταν σκέφτοµαι κάτι, το αποτέλεσµα θα έρθει µόνο του; Ή να κάνω κάποιες προσπάθειες; Αλλά και ποιες προσπάθειες; Ειδικά σ ό, τι έχω σκεφτεί και κατόπιν έρχεται µόνο του, νοµίζω ότι κάποιοι άγνωστοι παράγοντες µε έσπρωξαν να το σκεφτώ, δηλαδή ήταν κάποια πρόβλεψη. Μια πρόβλεψη που κατά κανόνα την συναντούσα στα όνειρα. Πότε όµως έρχονταν; Αυτό ήταν το µεγάλο πρόβληµα, πότε βλέπουµε όνειρο; Και βλέπουµε όλη την αλήθεια που πρόκειται να συµβεί; Τεράστια αναπάντητα ερωτήµατα. Τόσα πολλά που δεν νοµίζω ότι πρέπει εδώ να γραφούν. Εδώ, θα πρέπει να καταλάβει ο καθένας που θα διαβάσει, πως λειτουργούσε ο εγκέφαλος του ανθρώπου που διέπραξε τα πιο κάτω µεγάλα εγκλήµατα. Το συµβάν Αν και πιο κάτω θα βγει από µόνο του, θα πρέπει εδώ απλώς να το αναφέρω. εν µπορώ, όµως, να µπω σε καµία λεπτοµέρεια. Εξάλλου δεν έχει καθόλου σηµασία από την στιγµή που οι άνθρωποί µου δεν γυρίζουν πίσω. Απλά, µα τόσο απλά σ ένα τροχαίο η οικογένειά µου πάει έφυγε. οριστικά. Τι άλλο να λέµε τώρα!!!... Ας σταµατήσω εδώ.. Πούλησα τα πάντα. Ο άνθρωπος µέσα στο κεφάλι του, στον εγκέφαλό του, δηλαδή, έχει πολλά, πάρα πολλά. Μάλιστα για τα περισσότερα δεν ξέρει καν την χρήση τους. Πέντε έξι µήνες πριν το συµβάν, κατόπιν δικής µου υποχώρησης για να µην µου λέει αργότερα η κόρη µου, αλλά και η σύζυγος µου ότι έχουµε οικονοµικά προβλήµατα δέχτηκα µια δωρεά, µια µεγάλη δωρεά από το σόι της γυναίκας µου. Παρόλο που για τους οικονοµικά ανεξάρτητους δεν θα ήταν πολύ µεγάλο δώρο, για εµάς, µια τριµελή οικογένεια, ήταν πολύ µεγάλο. Μπορούσαµε να κερδίζουµε από το ενοίκιο, όσα χρήµατα βγάζαµε από την δουλειά µας και οι δύο µαζί. ηλαδή, διπλασιάσαµε τα έσοδά µας. Φυσικά, χωρίς να µειωθεί κάτι, χωρίς δηλαδή να χάνουµε κάτι από τα ακίνητα. Αντίθετα µάλιστα, έπαιρναν συνεχώς όλο και µεγαλύτερη εµπορική αξία. 5

6 Είναι αλήθεια, όπως και πιο πάνω λέω, όταν δεν µου ανήκει κάτι, µου φεύγει µε το χειρότερο τρόπο. Τώρα πια είµαι πεπεισµένος ότι το µεγάλο κακό συνέβη εξαιτίας αυτής της δωρεάς, της κληρονοµιάς ή όπως αλλιώς θα µπορούσε να ονοµαστεί. Είµαι πεπεισµένος για δύο λόγους. Ο ένας λόγος είναι αυτός που προανέφερα. Αυτό που δεν µου ανήκει, το «ξένο» το χάνω από τα χέρια µου. Πολλές φορές, όταν ήµουνα µικρός ακόµη, αν έπαιρνα λαχείο, φοβόµουνα ότι αν κερδίσω, θα τα χάσω πάλι µε τον χειρότερο τρόπο. Κι όταν κέρδιζα κάποια µικροποσά, φρόντιζα να τα ξοδέψω το συντοµότερο δυνατό. Ο άλλος λόγος, ο πολύ σηµαντικός, είναι το σύµπλεγµα των νεόπλουτων, το αίσθηµα ανωτερότητας, χωρίς φυσικά ν αποκλείουµε αυτή την αίσθηση από τους πλούσιους. Ενδέχεται µάλιστα οι µονίµως πλούσιοι να έχουν και την αίσθηση µονίµως. Από την στιγµή που σαν άνθρωποι, έχουµε θεοποιήσει το χρήµα, όταν αισθανόµαστε προστατευµένοι απ αυτό, τότε, ενώπιον των άλλων συνανθρώπων µας, νιώθουµε ισχυρότεροι, δυνατότεροι, κι όλα τα σχετικά. Φυσικά, αυτό το αίσθηµα έχει κι όταν κάποιος οδηγεί. Αν µάλιστα πρόκειται για Έλληνες όπως εµείς, που οι συναισθηµατισµοί µας είναι πολύ πιο ισχυροί απ ό, τι σε άλλες φυλές, κι αν µάλιστα οδηγούµε ένα ακριβό αυτοκίνητο, τότε η µεγάλη σιγουριά, µας κάνει κατά πολύ πιο απρόσεκτους. Πάντως, αν η γυναίκα µου δεν οδηγούσε το τόσο ακριβό κι ωραίο αυτοκίνητο, είµαι βέβαιος ότι θα πρόσεχε και ίσως προλάβαινε το κακό. Βεβαίως ετούτο είναι άλλο θέµα, αλλά τελικά, όλα περιστρέφονται γύρω από το τροχαίο. Αφού λοιπόν έκανα τις ανάλογες µεταβιβάσεις ως µοναδικός κληρονόµος της περιουσίας της συζύγου µου και της κόρης µου, τα έβγαλα όλα στο σφυρί. Τα πούλησα όλα, αυτά που κληρονοµήσαµε, αλλά κι αυτά που είχαµε. εν είχαµε πολλά, αλλά µάζεψα κι απ αυτά ένα αξιόλογο ποσό. Κράτησα ένα αρκετά µεγάλο ποσό να το έχω πάντα µαζί µου. Φυσικά όταν λέω µαζί µου, δεν εννοώ πάντα επάνω µου, επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο. Έκανα διάφορες σκέψεις για να δω που θα τα κρύψω. Τα έβαζα όπου έβρισκα τρύπα µέσα στο διαµέρισµα, αλλά κι οπουδήποτε αλλού, όπως σε διάφορα φαγώσιµα που τα προόριζα για την κατάψυξη. Παρά ταύτα, άφησα και κάποια ποσά σχεδόν να φαίνονται, ώστε αν γίνονταν κάποια διάρρηξη να τα πάρουν εύκολα και να µην ψάξουν περισσότερο, να µην βρουν εκρηκτικά και άλλα πράγµατα που δεν θα ήθελα. Επίσης, ένα µεγάλο ποσό το µετέτρεψα σε χρυσές λίρες, τις χώρισα σε τρία µέρη, κι αφού τις έβαλα σε ανοξείδωτες κατσαρόλες, πήγα στο χωριό µου, έσκαψα και τις έχωσα σε 2-3 διαφορετικές θέσεις. Φυσικά, έφτιαξα και κάποια σκαριφιµατάκια, ώστε να µπορεί κάποιος αργότερα µε την βοήθειά τους να τις βρει. Παράλληλα, έβαλα κι άλλα χρήµατα στους ήδη λογαριασµούς που είχαµε στις τράπεζες κι έτσι µε την κάρτα θα µπορούσα ανά πάσα στιγµή να παίρνω όσα ήθελα. Ακόµη κι αν έβγαινα στην παρανοµία, όπως τελικά έγινε, δεν θα µπορούσε κανείς να µε πιάσει. Εκτός αυτών για ν ανοίξει κάποιος λογαριασµό στην τράπεζα είναι πολύ εύκολο. Μπορείς να καταθέσεις ένα ποσό µε δίπλωµα αυτοκινήτου και σου δίνουν κάρτα που να µπορείς να παίρνεις χρήµατα όποτε θέλεις. Σ όλη την διάρκεια της τεράστιας επιχείρησης δεν αντιµετώπισα κανένα οικονοµικό πρόβληµα. 6

7 Η αναζήτηση της εκδίκησης Ότι κι αν έκανα, όπως κι αν ζούσα, συνέχεια το µυαλό µου στριφογύριζε σ εκείνη την Κυριακή. Σ εκείνη την νέα οδηγό που παραβίασε το κόκκινο, που σκότωσε τον πατέρα της, την µάνα της, τον αδελφό της, αλλά και την δική µου οικογένεια, το µοναδικό µου παιδί και την γυναίκα µου. Τι κι αν ζει η οδηγός; Τι να την κάνω; εν πρόκειται να βγει τίποτα αν θα την σκοτώσω ή όχι. Εξάλλου αυτή αργοπεθαίνει από µόνη της, αφού έχει µείνει χωρίς την οικογένειά της! Έµαθα, όµως, πως πήρε το δίπλωµα οδήγησης. Τη συνάντησα, δέχτηκα το κλάµα της, τα ηρεµιστικά της. εν ήταν απλώς ένα ράκος, αλλά µια ζωντανή - νεκρή. Καλύτερα να σκοτώνονταν κι αυτή, αν µάλιστα δεν το κάνει σύντοµα. Ουσιαστικά, δεν είχε κάνει καθόλου µαθήµατα. Την είχε µάθει λέει, ένας φίλος της πριν πάρει το δίπλωµα, και είπε στον δάσκαλό της ότι ξέρει να οδηγεί. Την πήγε και εκείνος για εξετάσεις, πήρε το δίπλωµά της κι έφυγε. Οδηγός κι αυτή, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι! Σκέφτηκα να την ρωτήσω αν ο φίλος της εξακολουθεί να είναι φίλος της, αλλά δεν την ρώτησα. Την λυπήθηκα. Υπάρχει πιο σηµαντικό για µια κοπέλα κοντά στα 20 να ξέρει ότι από βλακεία της ξεκλήρισε δυο οικογένειες; εκ των οποίων, η µία ήταν η δική της!! Το νήµα βρίσκεται ακριβώς εδώ. Είναι απολύτως σίγουρο ότι κάποια στιγµή θα σκοτώσω. Ποιόν όµως; Τον δάσκαλό της που την πήγε ανέτοιµη για εξετάσεις; Τον φίλο της που το έπαιζε δάσκαλος; Τους εξεταστές που της έδωσαν το δίπλωµα; Τους ελεγκτές που δεν έλεγξαν τους εξεταστές; Τη δηµόσια διοίκηση; Την πολιτική ηγεσία; Ποιόν; Ποιους; Μου ήταν αδύνατο να καταλήξω. Κάποια στιγµή σκέφτηκα να σκοτώσω όσο το δυνατόν περισσότερους, να γίνει µεγάλος καυγάς, να πάρει διαστάσεις το θέµα, ν ακουστεί και πέρα από τα σύνορά µας µήπως έτσι αλλάξουν λίγο τα πράγµατα και σωθούν µερικοί άνθρωποι απ τα τροχαία. Έπρεπε, όµως, να δηµιουργηθεί µέσα µου µίσος, µην πάω να σκοτώσω κάποιους κι αντί αυτού να το βάλω στα πόδια! Άρχισα να σκέφτοµαι τα περιστατικά µε τις εξετάσεις για να µπορέσω να δηµιουργήσω στον εαυτό µου µίσος για τους εξεταστές. Εξάλλου, τουλάχιστον για την δυνατότητα χειρισµού του οχήµατος από τον νέο οδηγό, το κράτος µας ορίζει την ευθύνη να την φέρουν οι εξετάσεις, δηλαδή οι εξεταστές. Θα έλεγα ότι έχουν και την ευθύνη της εφαρµογής του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, αλλά, για να έχουν κι άλλοι φορείς δουλειά, την µετέπειτα ευθύνη, την αναλαµβάνει η αστυνοµία. Επειδή όµως, δεν έχουν δηµιουργηθεί µηχανισµοί ελέγχου για το αν οι εξετάσεις γίνονται καθαρά ή όχι, υπάρχουν αυξηµένες πιθανότητες το ποσοστό λαδώµατος να είναι πολύ µεγάλο. Θυµάµαι την πρώτη φορά που συµµετείχα σε λάδωµα. Φοβόµουνα τόσο πολύ. Το πρόβληµά µου τότε, ήταν, πώς θα τους τα δώσω. Ευτυχώς που χώραγε το χέρι µου ανάµεσα από την δεξιά µεριά του καθίσµατος και της κολώνας, ώστε να µην τα δει καθαρά η υποψήφια! Το χαρτονόµισµα έφυγε 7

8 πια. Το παράξενο: πιο ευχαριστηµένη ήταν η υποψήφια. Πέρασαν κάποια χρόνια να οδηγήσει, αλλά στο τέλος οδήγησε. Μια άλλη φορά είχα τρεις υποψήφιες. Είχα ζητήσει απ την κάθε µία 8 φορές πιο πολλά απ όσα θα έδινα στους εξεταστές. Πόσο χάρηκα εκείνη την ηµέρα που έβγαλα πάνω από δυο µισθούς δηµοσίου υπαλλήλου! Εκείνο που µε εκνεύριζε υπερβολικά ήταν, όταν µου τα ζητούσαν εκβιαστικά. Θυµάµαι µια φορά, είχα µια κυρία που δεν µπορούσε µε τίποτα να το κουνήσει, κι έναν νεαρό που πήγαινε αρκετά καλά. Η κυρία εξετάστηκε πρώτη. Φυσικά πέρασε αφού ήταν µε δουλειά, µε λάδωµα δηλαδή, αλλά τον νεαρό που οδηγούσε τέλεια, τον έκοψαν. Κι όταν προσπάθησα κάτι να τους πω, µου αντιπρότειναν: -Θέλεις να κόψουµε και την κυρία; Το βούλωσα. Τι να έκανα; Παρόµοια περιστατικά ήταν συνηθισµένα. Τα διπλώµατα οδήγησης δίνονταν ή όχι, ανάλογα από το αν θα τα έπαιρναν οι εξεταστές ή όχι. Κάποια φορά κατάλαβα ότι δεν µπορούσα να συνεχίσω. Είχαµε και προβλήµατα µε την έλευση του παιδιού και για λόγους συνείδησης πια ήθελα να σταµατήσω. Τι νοµίζετε όµως ότι είναι πιο εύκολο, να µπει κάποιος στα κυκλώµατα ή να βγει; Κι όµως, πιο δύσκολο είναι να βγει, παρά να µπει. Στην αρχή, όταν προσπάθησα να βγω, µου έγινε µεγάλος πόλεµος. Στην προσπάθειά τους να το παίξουν τυπικοί, έφτασαν στο σηµείο να µου ζητούν µέχρι 13 χαρτιά για να ξεκινήσουν την εξέταση. Ακόµη και τέλη κυκλοφορίας του αυτοκινήτου, άδεια σχολής, κάρτα καυσαερίων, κι άλλα. Έπρεπε πρώτα να σπάσουν τα δικά µου νεύρα που βγήκα απ το παιχνίδι, αλλά και του υποψηφίου για να τον κόψουν. Ύστερα από γκρίνιες, άρχισαν να φέρονται πιο τυπικά. Σιγά-σιγά όµως, άρχισαν να παρουσιάζονται άλλα φαινόµενα. Όταν έρχονταν για εξετάσεις ένας κι ένας, δηλαδή, όταν ο ένας τα έπαιρνε κι ο άλλος όχι, γίνονταν διάφορα κωµικοτραγικά. Κατά κανόνα, οι εκπαιδευτές που είχαν δουλειά, που τα είχαν πάρει από τον υποψήφιο προκαταβολικά, αν δεν µπορούσαν να τα βρουν µε αυτόν που τα έπαιρνε, έφευγαν µαζί µε τον υποψήφιό τους. Αποτέλεσµα; κάποιες φορές να µην έχει κανέναν η επιτροπή ώστε να δώσει εξετάσεις, να έχουν φύγει όλοι οι υποψήφιοι µαζί µε τους εκπαιδευτές τους. Πέραν των άλλων, πολλές φορές είχα διερωτηθεί, ποιος πληρώνει αυτούς τους ανθρώπους-υπαλλήλους που πάνε στον χώρο εξετάσεων, και γυρίζουν χωρίς να εξετάζουν κανέναν; Τελικά, ποιοι τα παίρνουν, αυτοί που λαδώνονται ή αυτοί που δεν εξέταζαν κανέναν; Όσον αφορά εµένα, αν αυτός που δεν τα έπαιρνε ήταν ισχυρός έναντι του συναδέλφου του, κι αν δεν ήταν υπερβολικά ψωνισµένος µε την αυστηρότητά του, τα πράγµατα πήγαιναν καλά µε τον υποψήφιο. Όµως, ενώ είχα λύσει το πρόβληµα µ αυτούς που τα έπαιρναν, ήταν αρκετά δύσκολο να βάλω µυαλό σ αυτούς που δεν τα έπαιρναν. Φοβούνταν µην κατηγορηθούν από τον συνάδελφό τους, από µένα, ακόµη κι απ τον υποψήφιο ακόµη κι από τη σκιά τους!! Όσο κι αν δεν µπορούν πολλοί να το καταλάβουν, το πρόβληµα όταν βγεις από το κύκλωµα, δεν είναι µ αυτούς που τα παίρνουν, αλλά µ αυτούς που δεν τα παίρνουν. Όταν όλοι τα παίρνουν και κάποιοι όχι, οι δεύτεροι έχουν δηµιουργήσει µια παράξενη αντίληψη για τον εαυτό τους. Κάποιοι θέλουν να 8

9 αισθάνονται αρχηγοί, να αισθάνονται ότι είναι υπεράνω όλων. Μια και είναι καθαροί κι επειδή ξέρουν ότι οι περισσότεροι «λαδώνονται», µε την παραµικρή πίεση προς αυτούς που τα «παίρνουν», καταφέρνουν να περνά πάντα το δικό τους. Με την ίδια συµπεριφορά φέρονται και προς τους εκπαιδευτές. Μάλιστα οι εκπαιδευτές δέχονται πολλαπλάσια πίεση. Κι αυτό επειδή, ούτως ή άλλως ως εξεταστές αισθάνονται ισχυροί έναντι του εκπαιδευτή, καθώς φυσικά και έναντι του υποψηφίου. Αν µάλιστα δεν τα παίρνουν και δεν είναι εκ φύσεως ήρεµοι κι απαλοί χαρακτήρες, ας φανταστούµε πως αισθάνονται!!! ευτεροβάθµια επιτροπή εξετάσεων Εδώ τα πράγµατα είναι ακόµη χειρότερα. Είναι ο συνδετικός κρίκος µεταξύ της πολιτικής και των εξετάσεων υποψηφίων οδηγών. Σ όλους τους τοµείς κουµάντο κάνουν οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά στον πολιτικό. Φυσικά αυτός έχει εκλεγεί δηµοκρατικά από τον λαό, αλλά είναι δυνατόν να γνωρίζει το τι κάνει ο κάθε υπάλληλος και µάλιστα ο υψηλόβαθµος; Μήπως ο πολιτικός έχει την εµπειρία του κυκλώµατος, ώστε να γνωρίζει πρόσωπα και πράγµατα; Κατά κανόνα, ό, τι του πάνε να υπογράψει, αφού ίσως προσπαθήσει να διασταυρώσει κάπως το θέµα συνήθως ανεπιτυχώς, τελικά θα το υπογράψει. Μπορεί κάποια στιγµή βέβαια, να καταλάβει ότι τα παίρνει ο υψηλόβαθµος υπάλληλος. Ίσως όµως, κάτι τέτοιο να συµφέρει και τον πολιτικό, απ την στιγµή που το πολιτικό σύστηµα λειτουργεί πελατειακά. Κατά καιρούς έχουν ακουστεί διάφορα. Λέγανε ότι ο προϊστάµενος των εξεταστών φέρνει σε δυσµένεια τους εξεταστές, που την επόµενη των εξετάσεων δεν του έδιναν µίζα ανάλογη προς αυτούς που εξέτασαν. Ακόµη, αυτοί οι προϊστάµενοι ήταν και οι εξεταστές της δευτεροβάθµιας επιτροπής. ευτεροβάθµια επιτροπή, είναι η επιτροπή στην οποία απευθύνεται κάποιος υποψήφιος οδηγός για να εξεταστεί, επειδή κατά την άποψή του, και τη σύµφωνη γνώµη του εκπαιδευτή του, κόπηκε άδικα από την πρωτοβάθµια επιτροπή εξέτασης. Όταν άρχισε να λειτουργεί η δευτεροβάθµια, τα πράγµατα ήταν θαυµάσια. Σκοπός ήταν να βρει το δίκιο του ο υποψήφιος. Αν κι εδώ το σύστηµα λειτουργούσε και πάλι εις βάρος του υποψηφίου, τουλάχιστον σε περίπτωση που πετύχαινε στις εξετάσεις, ήταν ικανοποιηµένος. Ήταν και πάλι όµως, εις βάρος του υποψηφίου, επειδή καταρχάς µπορεί να µη γνώριζε καν την ύπαρξη της δευτεροβάθµιας. Πολλές φορές τον εκπαιδευτή, δεν τον συνέφερε για δύο λόγους να ενηµερώσει σχετικά τον υποψήφιο. εν τον συνέφερε καταρχάς, επειδή φοβόταν ότι και πάλι θα κοπεί. εν τον συνέφερε επίσης, επειδή, αν και θα εισέπραττε µέσα σε 2-3 µέρες δυο παραστάσεις, σε περίπτωση που κόβονταν από την δευτεροβάθµια, θα ξαναπήγαινε για εξετάσεις ύστερα από τρεις µήνες. Ενώ µε τις πρωτοβάθµιες αν κόβονταν, θα µπορούσε να δίνει κάθε µήνα, αφού φυσικά δε θα δήλωνε να εξεταστεί δευτεροβάθµια. Όσον αφορά τον υποψήφιο τώρα, έστω κι αν διαπίστωναν οι εξεταστές της δευτεροβάθµιας ότι είχε αδικηθεί, δεν µπορούσαν να κάνουν κάτι. 9

10 Μάλιστα, όπως πιο πάνω αναφέρω, θα πλήρωνε παράσταση και θα έκανε επιπλέον µαθήµατα. Εκτός αυτού, µερικοί εκπαιδευτές στην προσπάθειά τους ν απειλήσουν για να µην δηλώσει δευτεροβάθµια, ζητούσαν περισσότερα χρήµατα για την παράσταση απ ό, τι στην πρωτοβάθµια. Όσο για την τιµιότητα των εξεταστών της δευτεροβάθµιας, τα πράγµατα είναι πολύ απλά. Πριν γίνουν εξεταστές της δευτεροβάθµιας, ήταν εξεταστές της πρωτοβάθµιας. Κι αν δεχτούµε ότι τα έπαιρναν στην πρωτοβάθµια, θα το έκοβαν στην δευτεροβάθµια; Τον πρώτο καιρό που λειτούργησε η δευτεροβάθµια, γίνονταν κάποια επιλογή εξεταστών για να κρατηθεί κάπως ψηλά το επίπεδο των εξετάσεων. Έτσι, είχαν κάνει µια άτυπη συµφωνία ώστε να µην τα παίρνουν. Κατόπιν όµως, όλοι όσοι έπαιρναν βαθµό και γίνονταν διευθυντές, γίνονταν αυτόµατα και εξεταστές δευτεροβάθµιας, οπότε, ήταν αδύνατο να συµφωνήσουν τόσοι πολλοί µεταξύ τους. Αργότερα, επεκτάθηκε το σύστηµα σ όλη τη χώρα. Λειτούργησε η δευτεροβάθµια σε όλη την Ελλάδα. Πώς όµως να λειτουργήσει σωστά, όταν το σύνολο των εξεταστών σε αποµακρυσµένες περιοχές ήταν καµιά δεκαριά; Αν µάλιστα δεχτούµε ότι ο διευθυντής ήταν και προϊστάµενος της υπηρεσίας, κι αν περίµενε τη µίζα του από τους εξεταστές της πρωτοβάθµιας; Αλλά και µε την δευτεροβάθµια έχουν γίνει πολλά κωµικοτραγικά. Από την µια πλευρά ήταν φυσικό, από την άλλη όχι. Κι αυτό επειδή, δεν είναι δυνατόν να δεχτούµε ανώτερους εξεταστές, που να δηµιουργούν κωµικοτραγικά φαινόµενα, απ την στιγµή που οι εξεταστές αυτοί µπορεί να είναι οι άνθρωποι που θα προτείνουν σχετικούς νόµους, οι οποίοι θα έχουν ισχύ, για όλη την επικράτεια, και κατ επέκταση για όλο τον πλανήτη, µια και τα διπλώµατα οδήγησης ισχύουν για όλη την Ευρώπη, και κατ επέκταση για όλο τον πλανήτη. Αρκετοί απ αυτούς, είχαν τόσο µεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, που πίστευαν ότι δεν καταλαβαίνει ούτε ο εκπαιδευτής την πρόθεσή τους, ότι είχαν σκοπό να κόψουν τον υποψήφιο. Είναι δυνατόν να είσαι εκπαιδευτής, και να µην καταλαβαίνεις γιατί τον πάει στο ίδιο σηµείο, µία, δύο, και τρεις φορές, κι ενώ ξέρεις ότι εκεί υπάρχουν παγίδες; Αισθάνεσαι ξεκάθαρα ότι περιµένει να κάνει την παράβαση για να τον κόψει, αλλά δεν συµβαίνει!! Την ίδια στιγµή ν ακούς και να αισθάνεσαι πίσω σου ένα νευρικό άτοµο, που πάει να σκάσει απ το κακό του! Στο τέλος, στην µικρή ανηφόρα, µόλις πάει να βγει απ το παρκάρισµα του σβήνει διό φορές κι εκείνη την στιγµή ν ακούς πίσω σου. τον αναστεναγµό τώρα.της ανακούφισης Τι να πεις στον υποψήφιο αλλά και τι αναφορά να κάνεις για την ποιότητα της εξέτασης; Ν αναφέρεις πρώτα τους νευρικούς αναστεναγµούς, και µετά της ανακούφισης; Πρόκειται για πραγµατικό τελείωµα.. Άλλη φορά, να κάθεσαι λίγο πιο απόµακρα, να νοµίζουν ότι δεν τους βλέπεις, και να διακρίνεις τις µατιές που ρίχνουν µεταξύ τους, για το πώς θα δουλέψουν τον υποψήφιο και κατ επέκταση τον εκπαιδευτή!!. Άντε κι ετούτο να το αποδείξεις!! Άλλη φορά κατά το ξεκίνηµα να σου λέει ότι έφυγε το αυτοκίνητο πίσω, πάνω από 40εκ., την στιγµή που ούτε καν κύλησε προς τα πίσω Πως αποδεικνύεται κάτι τέτοιο; Ότι δεν έφυγε καθόλου προς τα πίσω; Ή σε άλλη περίπτωση, να του φεύγει λίγο πίσω και η κυρία εξετάστρια: 10

11 -Α! α! α! και ο υποψήφιος να την κοιτάζει παράξενα, ενώ το αυτοκίνητο να συνεχίζει προς τα πίσω και ο εξεταστής να συµπληρώνει: -Τελείωσε, τελείωσε, πάει, τελείωσε Εννοούσε φυσικά, ότι τελείωσε, κόπηκε. Όµως ο τρόπος που το έλεγαν και οι δύο, µόνο εξετάσεις δε θύµιζε. Αυτό ήταν ένα δείγµα εξετάσεων δευτεροβάθµιας επιτροπής!!! Εκεί που γίνονταν χαµός ήταν, όταν κατά την άποψή τους γίνονταν παραβίαση προτεραιότητας. Είναι δυνατόν ν αποδειχθεί η ταχύτητα του ερχόµενου οχήµατος, ώστε να τους κάνει κάποιος αναφορά; Το ερώτηµα βέβαια, είναι για µια ακόµη φορά: Τι θέλουµε; Να κόβονται οι υποψήφιοι κατά τις εξετάσεις ή να περνάνε; Ξέρω, θέλουµε να περνάνε, αλλά δίκαια, δηλαδή να µην λαδώνουν. Ποιο όµως είναι το δίκαιο; Έχει ασχοληθεί κανείς για το δίκαιο του οδηγού και ειδικότερα για το δίκαιο του υποψηφίου οδηγού; Όχι βέβαια!! Όλοι επιδιώκουν να περνάνε τις εξετάσεις, για λόγους οικονοµικούς, αλλά και εγωισµού, µια και όλοι πιστεύουν για τον εαυτό τους, ότι είναι οι καλύτεροι οδηγοί. Κι ενώ οι εξεταστές, τουλάχιστο της δευτεροβάθµιας, θα πρέπει ν αποδείξουν µε στοιχεία στον υποψήφιο, γιατί του δίνουν το δίπλωµα, ή γιατί δεν του το δίνουν, απλά, φροντίζουν να κάνουν επίδειξη της δύναµής τους, ν αναγνωρίσουν τουλάχιστο οι υποψήφιοι, να καταλάβουν, πόσο σκληρό είναι το σύστηµα εξέτασης!! και φέρνει τα αποτελέσµατα που φέρνει Φυσικά, για όλα τα πιο πάνω, δεν µπορούµε καν να πούµε ότι είναι περιστατικά. Πρόκειται απλώς για κάποια παραδείγµατα, ώστε να πάρει το µυαλό µου µπρος, προς την κατεύθυνση του µίσους, της εκδίκησης. Έπρεπε να µισήσω τους εξεταστές, έπρεπε κάτι να κάνω. Τελικά το αποφάσισα. Ετοιµασίες Έπρεπε να επιτεθώ. Πώς όµως, και σε ποιόν; Σε ποιους; Έπρεπε να βρω τουλάχιστον ένα πιστόλι. Είχα ακούσει ότι στην Κρήτη µπορεί κάποιος να βρει πιο εύκολα απ ό, τι σε άλλες περιοχές. Αν και είχα µια φοβία για τα νησιά, το αποφάσισα, πήγα. εν φοβόµουνα κάτι συγκεκριµένο, αλλά πάντα θέλω να έχω την αίσθηση ότι ανά πάσα στιγµή µπορώ από κάπου να φύγω. Όταν αισθάνοµαι γύρω-γύρω θάλασσα, νιώθω κάτι σαν κλειστοφοβία,. εν µπορώ να κοιµηθώ το βράδυ, και τέτοια σχετικά. Βρήκα ένα δωµάτιο για να κοιµάµαι. Τι να κοιµάµαι δηλαδή, απλώς προσπάθησα να ζω όσο πιο φυσιολογικά µπορούσα. Γνωρίστηκα µ ένα γκαρσόνι σε µια ταβέρνα που έτρωγα, και µου ήρθαν βολικά. Ο άνθρωπος ήταν τόσο πολύ της πιάτσας, που νόµιζα ότι µου την είχαν στηµένη να µε πιάσουν. Πώς όµως, ήταν δυνατόν να µου την έχουν στηµένη, όταν δεν είχα πει ποτέ τίποτα σε κανέναν. Ακόµη δεν ήξερα καλά-καλά µόνος µου, αν ήθελα να σκοτώσω, αλλά και ποιον, ή ποιους; Τελικά ο φίλος µου τα κονόµησε άγρια. Όµως, απ ό, τι έµαθα αργότερα, ύστερα από κα να χρόνο, αφού έµαθε 11

12 τα δικά µου κατορθώµατα δεν άντεξε. Για συνειδησιακούς λόγους, πήγε µόνος του κι ανέφερε στις αρχές ότι αυτός µου είχε πουλήσει το υλικό! εν βρήκα απλώς πιστόλι, αλλά κι όσα πολεµοφόδια ήθελα. Κυρίως, συγκέντρωσα τα υλικά που χρειάζονταν για πλήρη άνθρωπο-βόµβα. Μάλιστα για καλό και για κακό πήρα υλικά τουλάχιστον για 2-3 τέτοιες. Πήρα επίσης 2-3 µικρά αυτόµατα, ώστε να µπορούν να κρυφτούν εύκολα πάνω µου, και 2 καλά πιστόλια. Τα έβαλα όλα σε µια βαλίτσα και επέστρεψα στην µεγαλούπολη. Πάντως, πολύ µεγάλο πράγµα, να µην φοβάσαι. εν υπήρχε κανένα ενδεχόµενο, υπό φυσιολογικές συνθήκες, να κάνω µια τέτοια µεταφορά, έστω µε το καράβι, και να µην έχω καρφωθεί µόνος µου. Το µεγάλο ερώτηµα όµως, παρέµεινε. Ποιόν, ή ποιους να σκοτώσω. Αλλά κι αν το κάνω, τι θα γίνει; Θα σωθούν τουλάχιστον στο µέλλον κάποιοι άνθρωποι; Εντάξει, οι δικοί µου πάνε. Θα σωθούν κάποιοι άλλοι; Κάθισα αρκετές µέρες άπραγος, νευρικός, άυπνος, και ταυτόχρονα προσπαθούσα να συγκρατώ την ψυχραιµία µου. Έπρεπε να είµαι καλά για να καταφέρω κάτι. Αν άρχιζα µε ψυχοφάρµακα και τέτοια, πάει πια, δεν θα µπορούσα να κάνω τίποτα. Άρχισα να καταστρώνω σχέδια θανάτων. Σχέδια µεγάλων εγκληµάτων. Έπρεπε να γίνει µεγάλη επανάσταση για ν ακουστεί και να συνετιστούν κάποιοι. Αν σκότωνα κάποιον µε µεγάλο όνοµα, θα έλεγαν όλοι ότι τον σκότωσα επειδή πρόκειται για το µεγάλο του όνοµα. Το µυαλό µου πήγε στα µικρά παιδιά, αλλά έτσι αόριστα; Μου έρχονταν αρκετά δύσκολο. Μου ήταν αδύνατο να σκοτώσω παιδιά. Μήπως για µεγάλους ήταν εύκολο; Είναι δυνατόν να σκοτώσεις κάποιον, αν δεν τον µισείς; Ίσως µόνο αν είσαι επαγγελµατίας. Ήµουνα όµως εγώ, ένας επαγγελµατίας δολοφόνος ; Η πρώτη µεγάλη επίθεση εν ξέρω πόσες µέρες είχα µείνει άυπνος. Τελικά το αποφάσισα. Θα πήγαινα οπλισµένος και ντυµένος βόµβα µέσα στο τµήµα που συγκεντρώνεται πολύς κόσµος, απλοί πολίτες, συνάδελφοί µου, αλλά και οι υπάλληλοι που κατά κανόνα είναι και εξεταστές. Θα έβγαζα το αυτόµατο όπλο, και θα χτυπούσα στα τυφλά. Ταυτόχρονα θα πετούσα και βόµβες. Φυσικά θα δήλωνα φωνάζοντας ότι αν µε πυροβολήσουν ή οτιδήποτε άλλο, θα εκραγώ. Έπρεπε να οργανώσω και τη φυγή µου, αλλά προκειµένου να κολλήσω, καλύτερα να µην σκέφτοµαι τίποτα για τη φυγή. Εξάλλου, οι παράξενες δυνάµεις που είναι γύρω µας, κατά κανόνα µας κατευθύνουν. Μου έµενε να διαλέξω την ηµέρα. Όσο για την ώρα, εκεί κοντά στις 11:00 µαζεύεται ο πιο πολύς κόσµος. Έπρεπε όµως, να ετοιµαστώ για µια φορά ακόµη. Αν και οι πιθανότητες να σωθώ ήταν ελάχιστες ακόµα κι αν έφτανα σε ένα από τα σπίτια που έχω ενοικιάσει µε άλλο όνοµα, θα έπρεπε κάποια στιγµή να ξαναβγώ απ αυτό. Πώς όµως να ξαναβγώ, αφού θα µε αναγνώριζαν οι πάντες; Αγόρασα µερικές στολές, όπως στολή παπά, αρκετές γυναικείες περούκες, ξυριστικά, µέσα αποτρίχωσης κι ό,- τι άλλο σχετικό είχα σκεφτεί. 12

13 Έπρεπε τελικά ν αποφασίσω πότε θα ήταν αυτή η µέρα της επίθεσης. Επικοινωνία πια δεν είχα µε κανέναν. Κι αν κάποιος µ έπαιρνε τηλέφωνο, µε τον τρόπο µου τού το έκλεινα, µέχρι που το πέταξα κι αυτό. Ακόµη κι αν συναντούσα κάποιον γνωστό στο δρόµο, ήµουνα ολιγοµίλητος και προσπαθούσα να τον αποφύγω, όπως και τελικά γίνονταν. Έτσι ξαφνικά, απότοµα, το βράδυ έκανα την τελευταία νοερή πρόβα. Ήµουνα τόσο, µα τόσο ήρεµος. Πόσο παράξενος είναι ο άνθρωπος!!! Κοιµήθηκα κανονικότατα. Το πρωί... ήταν µια µουντή µέρα, τέλος φθινοπώρου. Έµπαινε ο χειµώνας. Μπορούσα άνετα να φοράω το µπουφάν µε τα εκρηκτικά κρύβοντας από µέσα τις χειροβοµβίδες και τα όπλα. Κατά τις έντεκα παρά τέταρτο το πρωί, ένα ταξί µε άφηνε στη Μεσογείων για να κατευθυνθώ προς το τµήµα έκδοσης αδειών οδήγησης της Νοµαρχίας Χολαργού. Ο ταξιτζής, καθώς κι ένας ακόµη επιβάτης που συνέχιζε, µου έδωσαν τις καλύτερες ευχές για την καληµέρα, ύστερα από το κέφι που τους έφτιαξα, αφού τους είπα αρκετά ανέκδοτα και γενικότερα πολλά αστεία. Μέσα σ αυτό το κέφι θα κατάφερνα να σκοτώσω πολύ κόσµο; Κι όµως, ήταν πανεύκολο. Μόλις µε είδαν δυο τρεις συνάδελφοι, ήρθαν να µου µιλήσουν. Τους είπα γελαστός καληµέρα, και συµπλήρωσα. -Παιδιά, είµαι βόµβα, φύγετε από κοντά µου. -Έτσι ρε συ. Να λες και κανένα αστείο όπως παλιά, να γελάµε και λιγάκι. -Παιδιά, φύγετε µακριά. Είµαι βόµβα. Αν εκραγώ θα βουλιάξει ο Χολαργός. ε µένει κανένας ζωντανός. Άρχισαν να γελάνε και να µε πειράζουν όπως παλιά. Ανοίγοντας το µπουφάν έβγαλα µια δυνατή κραυγή βγάζοντας κι ένα αυτόµατο, ενώ απ την τσέπη µου έβγαλα και πέταξα προς την µεγάλη µάζα του κόσµου µια χειροβοµβίδα. Το αυτόµατο θυµάµαι ότι το γύρισα στην αρχή προς τα επάνω τους. ε θυµάµαι όµως αν σκότωσα κάποιον. Ένα πολύ γλυκό κελάηδισµα έβγαινε απ το αυτόµατο. Το γάζωµα χτύπαγε ανελέητα. εν ξέρω αν ήµουνα εγώ πίσω από το αυτόµατο ή κάποιος άλλος, κάποιος άγνωστος απ το υπερπέραν. εν ξέρω τι έπαθε όλος αυτός ο κόσµος και µε αλαλαγµούς, ουρλιαχτά, τρέχει πέρα δώθε και ξαφνικά πέφτει κάτω. εν ξέρω αν επρόκειτο για πραγµατική φωνή ή φανταστική. Κάποιος, νοµίζω συνάδελφος, φώναζε συνεχώς: -Φτάνει, φτάνει, όχι άλλους, φτάνει. Κι όσο άκουγα αυτή τη φωνή, τόσο πιο πολύ ανέβαινε το µίσος µέσα µου. Σταµατούσα για κάποια στιγµή. Έβγαζα από την τσέπη µου χειροβοµβίδες και τις πετούσα προς τον κόσµο. Κάποια στιγµή δεν έβλεπα κανέναν όρθιο. Η φωνή συνέχιζε να φτάνει στ αυτιά µου µαζί µε σειρήνες, πολλές σειρήνες. Κάποιοι κινήθηκαν εκεί κοντά µου. Ασυναίσθητα γύρισα προς το µέρος τους και τους έριξα µε το αυτόµατο. Έφυγα µε τα πόδια προς του Παπάγου µε προτεταµένο το αυτόµατο. Κάποιος παλιός µου φίλος και συνάδελφος, σταµάτησε µπροστά µου. -Σκότωσε κι εµένα, αλλά µετά φύγε, σε παρακαλώ, µου είπε κλαίγοντας. Νοµίζω ότι ήταν η ίδια φωνή που συνεχώς µου φώναζε. -Όχι, δεν θα σκοτώσω άλλους τώρα. Θα φύγω και να πεις σε όλους ότι, αν µε πυροβολήσουν θα εκραγώ. Αν τολµήσουν να µε συλλάβουν πάλι θα εκραγώ. Έχω ισχυρά εκρηκτικά πάνω µου, θα δηµιουργηθεί τεράστιο ωστικό κύµα. 13

14 -Φύγε, σε παρακαλώ, φύγε Σιγά-σιγά, έκρυβα το αυτόµατο µέσα από το µπουφάν κι έστριβα στα στενά πλησίον του Παπάγου. Ψυχή δεν έβλεπα όρθια, είχαν εξαφανιστεί οι πάντες. Έστριψα στην µια γωνία, έστριψα στην άλλη, περίµενα λίγο να δω αν µε ακολουθεί κανείς, αλλά δεν εµφανίστηκε κανένας. Κοιτάχτηκα να δω αν έχω αίµατα στο µπουφάν και το παντελόνι. Πράγµατι είχα πολλά, αλλά είχαν γίνει λεκέδες. Φαίνονταν σαν να λερώθηκα από λάδι ή κάτι άλλο. Πού να ήξερε ο καθένας από τι Υπήρχε ένα παρκαρισµένο αυτοκίνητο δίπλα µου. Κοιτάχτηκα απ τον καθρέπτη του στο πρόσωπο µου. Πράγµατι είχα λίγα, αλλά µε λίγο σάλιο τα έβγαλα κι αυτά. Προχώρησα προς το δρόµο, να κι ένα ταξί πηγαίνοντας επάνω προς Παπάγου µε µια κυρία µέσα. Ψύχραιµος, σαν να µην έτρεχε τίποτα, ρώτησα: -Θα µε πάρετε κι εµένα προς τα πάνω; -Πού θέλεις να πας, µε ρωτάει ο ταξιτζής -Όπου να ναι, αρκεί να φύγω απ εδώ. -Έλα, έλα, µου φωνάζει. Έτρεξα λίγο και µπήκα από αριστερά στο πίσω κάθισµα. -Τι έγινε, φοβηθήκατε; µε ρώτησε ο ταξιτζής. Άργησα να καταλάβω γιατί µου µιλάει. Το θέµα πήρε αµέσως διαστάσεις. -Και βέβαια, βεβαίως φοβήθηκα, του απάντησα, τελείως µηχανικά. -Πόσους να σκότωσε; συνέχισε να ρωτάει ο ταξιτζής. -Από πού να το ξέρω εγώ; Έβλεπα τον κόσµο να τρέχει, έτρεχα κι εγώ, ακούγοντας αυτό τον πανζουρλισµό. -Τα έχουνε µπερδέψει και οι σταθµοί, συνεχίζει ο ταξιτζής. Άλλος µιλάει για 80 νεκρούς κι άγνωστο αριθµό τραυµατιών κι άλλος για 150 νεκρούς. εν ξέρουν τι τους γίνεται.. Η κυρία τόση ώρα έκλαιγε, κοιτάζοντας άλλοτε τον ταξιτζή, κι άλλοτε εµένα. Ο ήχος από τις σειρήνες άλλοτε ακούγονταν µακριά κι άλλοτε πολύ κοντά, ενώ ένα ελικόπτερο µε την συµπεριφορά του έδειχνε ότι υπάρχει και εναέρια αστυνοµία. Φτάσαµε µε το ταξί ψηλά, στα σύνορα Χολαργού-Παπάγου. Πλήρωσα τον ταξιτζή και κατέβηκα. Πάλι περπάτησα λίγο κι άλλαξα κάποιες γωνίες να δω αν κάποιος µε παρακολουθεί, αλλά όλα πεντακάθαρα. Κανείς δεν µε πρόσεξε ιδιαίτερα. Πήρα πάλι ταξί κι αλλάζοντας 2-3 φορές ακόµη, έφτασα στην πλατεία Αµερικής που είχα νοικιασµένο ένα διαµέρισµα. Αρκετή ώρα πριν είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει, οπότε άλλοι κάτω από τις οµπρέλες κι άλλοι προσπαθώντας να µειώσουν τις σταγόνες που έπεφταν πάνω τους δεν είχαν τη δυνατότητα να σηκώσουν το κεφάλι τους για να προσέξουν ποιος περνάει δίπλα τους. Έφτασα στο σπίτι, άνοιξα κατευθείαν την τηλεόραση. Γινόταν ένας µεγάλος χαµός. Όλα τα ξένα πρακτορεία µετέδιδαν ότι τροµοκρατική οργάνωση χτύπησε στην Νοµαρχία Αττικής, και ειδικότερα στο κτήριο που εξέδιδε τις άδειες οδήγησης. Μιλούσαν για µεγάλη οργάνωση µε άγνωστο αριθµό µελών. Ανέφεραν ότι επρόκειτο για άψογο σχεδιασµό και εκτέλεση. εν άντεξα, 14

15 άρχισα µόνος µου να γελάω. Ήταν εξάλλου κι ένας τρόπος ξεσπάσµατος. Άλλαζα κανάλια, αλλά τα ίδια, συνεχώς τα ίδια. Όσο κι αν προσπαθούσαν κάποιοι συνάδελφοι µου, να πούνε ότι µε γνώριζαν, κανένας δηµοσιογράφος δεν καταλάβαινε τίποτα. Σε λίγο βγήκε και ο πρωθυπουργός της χώρας να παραδεχτεί ότι επρόκειτο για µια µεγάλη τροµοκρατική οργάνωση, η οποία σκότωσε τόσο κόσµο. Τροµοκράτης Κι εκεί που γελούσα, επειδή πίστεψα ότι τους κορόιδεψα, µόλις κατάλαβα ότι µου την έφεραν, από τα γέλια που µέχρι εκείνη τη στιγµή έκανα, έβαλα τα κλάµατα. Πάει το παιγνίδι το έχασα. εν είµαι ο τιµωρός όσων µοιράζουν διπλώµατα οδήγησης κι όσων τα χρησιµοποιούν, αλλά, ένας µεγάλος τροµοκράτης Όχι µόνο δεν πέτυχα τίποτα απ τον σκοπό µου, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Ενίσχυσα τις αρχές του πλανήτη που θέλουν τον άνθρωπο ως σταβλισµένο ζώο. Πότε να βγει έξω απ το κουτί που ονοµάζεται σπίτι, πού να πάει, πότε να φάει, τι να φάει, πότε να κοιµηθεί, σε τι κρεβάτι να κοιµηθεί, πόσες ώρες να κοιµηθεί, πόσες θερµίδες να πάρει, πόσες βιταµίνες να πάρει, πόσες φορές τον µήνα να κάνει σεξ, αλλά και πώς να το κάνει, πόσα παιδιά να κάνει και σε ποιο σχολείο να τα πάει και, κυρίως, πώς να µάθουν τον καθηµερινό άνθρωπο να δέχεται τα πάντα, να µην µιλάει, ν ασχολείται µε τα ανθρώπινα δικαιώµατα έτσι όπως του τα σερβίρουν κι αυτοί που τα υποστηρίζουν να τα παραβαίνουν πρώτοι, και να µην τολµάει κανείς να µιλήσει. Αυτή είναι η εποχή µας!!! Κι ενώ ξέρεις τον λόγο που σκότωσες κάποιες δεκάδες κόσµο, κάποιες αρχές το εκµεταλλεύονται και περνούν τόσους θανάτους σε άλλα κατάστιχα, για λόγους που τους συµφέρει! Τελικά ό, τι και να πω, το παιγνίδι το έχασα. Μάλιστα τα πράγµατα έγιναν πιο δύσκολα από πριν. Ακόµα κι αν θέλω να παραδοθώ, θα βουίξουν τα παγκόσµια κανάλια ότι η Ελλάδα συνέλαβε τον αρχηγό της µεγάλης τροµοκρατικής οργάνωσης!!! Ούτε ν αυτοκτονήσω µπορώ. Πάλι θα πούνε ότι η τροµοκρατική οργάνωση κατέρρευσε και ο αρχηγός της αυτοκτόνησε!! Τι χειρότερο θα µπορούσε να µου συµβεί; Να έχω σκοτώσει πάνω από 160 ανθρώπους, κι άλλους τόσους τουλάχιστον τραυµατίες και η παγκόσµια υπόγεια κλίκα να τα έχει γυρίσει υπέρ της!! Πρέπει να οργανωθώ πάλι, δεν µου µένει τίποτα άλλο. Πρέπει να βάλω το µυαλό µου να δουλέψει, να προγραµµατίσω τι θα κάνω. εν είναι δυνατόν να καταθέσω τα όπλα. Το κακό έγινε πιο µεγάλο απ ό, τι ήταν. Εκεί που υπήρχε µια οµάδα αδιάφορων κυβερνώντων που άφηναν κάποιους υπαλλήλους να κάνουν ότι θέλουν, δηλαδή, να µοιράζουν διπλώµατα οδήγησης για να εισπράττουν κάποιοι κάποια µικροποσά, τώρα εµπλέκεται ακόµη και η παγκόσµια υπόγεια κλίκα για ν αφήσει την κατάσταση όπως ήταν, ώστε να παραµείνει ο έλεγχος στα χέρια τους, ακόµη και για όσους παίρνουν χωρίς να το προσπαθήσουν δίπλωµα οδήγησης Κλείστηκα µέσα αρκετές µέρες. εν είχα πια ούτε κινητό τηλέφωνο, αλλά κι ούτε σταθερό. εν έβγαινα ούτε για τρόφιµα. Είχα γεµάτο έναν καταψύκτη κι έτρωγα συνέχεια απ αυτά. Κι ενώ είχα σκεφτεί να ντύνοµαι παπάς για να 15

16 κυκλοφορώ, κατάλαβα ότι στην καθηµερινότητα ήταν αρκετά δύσκολο. Αποφάσισα να ντύνοµαι γυναίκα, µια γυναίκα των ετών. Έκανα πρόβες κάποιες µέρες στα γυναικεία ρούχα, πηγαίνοντας σ ένα τηλεφωνικό θάλαµο, όπου, έκανα και δυο τηλεφωνήµατα. Το ένα ήταν προς τον αδελφό µου και το άλλο προς τον τελευταίο συνάδελφο που στήθηκε µπροστά µου. Τόσο από τον έναν όσο κι απ τον άλλον, αυτό που κυρίως άκουσα ήταν το κλάµα τους. Ο αδελφός µου ντρέπονταν να κυκλοφορεί και να λέει ότι είµαι αδελφός του. Ξέχνα τις τεράστιες ανακρίσεις που συνεχώς του έκαναν. Ο συνάδελφος µου είπε ότι τελικά σκότωσα τον άλλον συνάδελφό µας που ήταν και φίλος µας. Μου είπε ακόµη πως όχι µόνο δεν κατάφερα τίποτα για την βελτίωση του επιπέδου εκπαίδευσης- εξέτασης υποψηφίων οδηγών, αλλά η κατάσταση έγινε χειρότερη απ ό, τι ήταν. Πολλοί συνάδελφοί µας, ύστερα από το συµβάν άλλαξαν δουλειά κι αυτοί που απέµειναν έγιναν πιο ψυχροί. Αλλά και πολλοί εξεταστές παραιτήθηκαν, κι όσοι απέµειναν κι απ αυτούς, έγιναν επίσης πιο ψυχροί. Όλοι πια τα παίρνουν κατά 100%, δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να πάρει δίπλωµα οδήγησης, αν άµεσα ή έµµεσα δεν λαδώσει, ανεξάρτητα αν και πόσα µαθήµατα θα κάνει. Πλήρης αποτυχία της προσπάθειας µου. Πήρα και µια απάντηση απ τα κυκλώµατα ότι ουδέποτε πρόκειται να υποχωρήσουν, όσοι κι αν σκοτωθούν!! Ψώνισα κάτι λίγα πραγµατάκια και πήγα σπίτι, στην «γιάφκα» µου. Τόσο ο ένας όσο και ο άλλος µου δηµιούργησαν τεράστιους προβληµατισµούς. Τι να κάνω; Ποια τακτική ν ακολουθήσω; Το κυρίως θέµα που έπρεπε να προσέχω ήταν ο ίδιος µου ο εαυτός, να µην πέσει το ηθικό µου. Πρέπει να παλέψω, έστω κι αν πρόκειται να τα βάλω µε την παγκόσµια υπόγεια κλίκα. Έπρεπε να λειτουργήσω τελείως διαφορετικά. Έπρεπε να πιστέψω ότι, ναι µεν το πιο εύκολο πράγµα, που µπορεί να κάνει ο άνθρωπος είναι το κακό, αλλά «ουδέν κακόν αµιγές καλού»και το ερώτηµα θα πρέπει να είναι: ποιο θα είναι εκείνο το κακό από το οποίο θα ωφεληθεί το σύνολο; Ο απλός καθηµερινός άνθρωπος, µάλιστα, θα πρέπει να ωφεληθεί όχι από την εξυπηρέτηση κάποιων µεγάλων συµφερόντων, αλλά από την ικανοποίηση των αναγκών του καθηµερινού ανθρώπου. Πού, όµως, υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις; εν κατάφερα πουθενά, να τις ανακαλύψω. εν έµεινε τίποτα άλλο, παρά µόνον, µέσα από την εγκληµατική δραστηριότητα να κατάφερνα ώστε να µ αγαπήσει ο απλός καθηµερινός άνθρωπος. Πώς όµως; Η ενίσχυση προς τα αδέλφια µου Στην επαρχιακή πόλη που ζούσε ο αδελφός µου µε την οικογένειά του, όταν το σκέφτηκα καλύτερα, κατάλαβα ότι ήταν αδύνατο να επιβιώσουν. Πρώτα απ όλα ήταν πολύ δύσκολα για τα παιδιά του, επειδή τα άλλα παιδιά που έκαναν παρέα, τους έλεγαν ότι ο θείος τους είναι ο µεγαλύτερος εγκληµατίας. Στην διπλανή πόλη που ζούσε η αδελφή µου µε τον άνδρα της και τα δυο παιδιά τους δεν είχαν µεγάλο πρόβληµα. Τα παιδιά τους ήταν ήδη µεγάλα και είχαν µάλιστα φύγει κι αυτά προς την µεγαλούπολη. Τη µάνα µου που ζούσε 16

17 ακόµη, ποιος την υπολόγιζε Μήπως στενοχωρήθηκε λίγο όταν χάθηκε ο πατέρας µας; Μήπως στενοχωρήθηκε λιγότερο, όταν εγώ έχασα την οικογένειά µου; Τουλάχιστον για τον αδελφό µου, κάτι έπρεπε να κάνω. Την άλλη µέρα τον ξαναπήρα τηλέφωνο και του είπα να πάει στο χωριό και να σκάψει στο ένα απ όλα τα σηµεία που είχα χώσει λίρες, να τις πάρει, να τις µετατρέψει σε ρευστό και να φύγει από την πόλη. εν ήταν δύσκολο να του περιγράψω την θέση, µια και γνώριζε άριστα την περιοχή αφού είχαµε µεγαλώσει εκεί. Όπως αργότερα έµαθα, πήγε πράγµατι πήρε τα λεφτά, αλλά µεσολάβησε ένα διάστηµα µέχρι ν αποφασίσουν πού θα πάνε και πώς θα οργανώσουν την ζωή τους. Ώσπου να γίνουν όλα αυτά, το κλίµα είχε στραφεί υπέρ µου. Έτσι οι φίλοι των παιδιών του, ενώ έως τότε τα κορόιδευαν, άρχισαν µετά να τα συµπαθούν και να γίνονται περισσότερο φίλοι. Ήταν αδύνατο µετά να πάρουν τα παιδιά και να πάνε σε άλλη πόλη. Παρέµειναν εκεί. Το ρίσκο και η µεγάλη περιπέτεια Μερικά βράδια, αλλά και µε το φως της ηµέρας, προσπαθούσα να εκπαιδευτώ ώστε να µπορώ να κλέβω αυτοκίνητα. Ξεκίνησα µε φτηνά και εύκολα. Όσα δεν είχαν συναγερµό και έπαιρναν εύκολα µπροστά. Μετά, άρχισα να κλέβω ακριβά και δυνατά. Κάποιοι του υπόκοσµου µε προµήθευσαν, αφού βέβαια πληρώθηκαν πανάκριβα, µ ένα σύστηµα που µπέρδευε τον συναγερµό, οπότε και αυτά έγιναν προσιτά στις επιθυµίες µου. Όταν πια έγινα ικανός, έκλεψα ένα κι έφυγα για Κόρινθο. Μπήκα στην πόλη, κι αφού το παρκάρισα, σηµείωσα την διεύθυνση που το άφησα. Σηµείωσα, επίσης, και κάποια πρόσθετα στοιχεία, ώστε αν το χρειαστώ να το ξαναβρώ. Το σούρουπο είχε έρθει ήδη. Χωρίς να χάσω και πολύ χρόνο, µ ένα άλλο από εκεί κοντά, το αντικατέστησα. Έφτασα µ ετούτο το δεύτερο, µέχρι τον Πύργο, αφού εν τω µεταξύ είχα κοιµηθεί κάποιες ώρες σε κάποια άκρη του δρόµου. Μαζί µου είχα ένα σακίδιο µ όλα σύνεργά µου. Πάντοτε, βέβαια, φορούσα τη στολή βόµβα. εν ήθελα ζωντανός να πέσω στα χέρια κανενός. Χάζεψα οδηγώντας αρκετά την πόλη του Πύργου, αλλά δεν µε ενέπνεε κάτι, χωρίς βέβαια να ξέρω τι έψαχνα να µ εµπνεύσει. Ανεβαίνοντας από Πάτρα προς Κόρινθο, ένα άλλο γερό αυτοκίνητο, παρόµοιο µε το κλεµµένο δικό µου, µε άλλα τρία άτοµα µέσα εκτός του οδηγού, ήθελε να κάνουµε κόντρες. εν το ακολούθησα απλώς, αλλά κατάφερα, τον προσπέρασα, του έφυγα λίγο µακριά. Ο οδηγός πέρασε από δίπλα µου µε ταχύτητα πάνω από 220χιλ./ω.. Τον ξαναπροσπέρασα, του έκανα άγριο κλείσιµο και σταµάτησα στην άκρη. Περίµενα να κατέβουν. Πράγµατι, ήρθαν προς το µέρος µου µε άγριες διαθέσεις. Έβγαλα το πιστόλι κι εν ψυχρώ εκτέλεσα τους δύο. Είπα στους άλλους δύο που απέµειναν ότι είµαι ο εκπαιδευτής ο τιµωρός και στα κανάλια να πούνε την αλήθεια και τίποτα άλλο. Να πούνε ότι δεν ανήκω σε καµία τροµοκρατική οργάνωση και προσπαθώ µ αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο να µειώσω το αίµα στην άσφαλτο. 17

18 Πολλά αυτοκίνητα έκοβαν ταχύτητα για να κοιτάξουν. εν νοµίζω ότι κατάλαβαν τι είχε γίνει. Όλοι νόµιζαν και εύχονταν, να είχαµε τρακάρει, επειδή µας είχαν δει µε την ταχύτητα που τους είχαµε προσπεράσει. Οι δύο της παρέας πήγαν κοντά στους ήδη νεκρούς κι εγώ περπάτησα προς τα πίσω γύρω στα 100 µέτρα απ το συµβάν. Έκανα νόηµα σε κάποιον να σταµατήσει κι εκείνος από περιέργεια σταµάτησε. Είχε µέσα την γυναίκα του και τα δυο παιδιά τους. Ανοίγω το µπουφάν για να δει τα εκρηκτικά και του βάζω το πιστόλι στο κεφάλι. -Μην βγάλει κανείς ανάσα! εν πρόκειται να σας πειράξω, απλώς θέλω να φύγω από εδώ. Πήγαινε εσύ πίσω. Θα οδηγήσω εγώ. Νοµίζω, καταλάβατε ότι είµαι ολόκληρος βόµβα. Τρέµοντας το ανθρωπάκι πήγε και κάθισε στο πίσω κάθισµα µαζί µε τα παιδιά του. Τους υποσχέθηκα ξανά ότι δεν πρόκειται να τους πειράξω, εκτός αν κάποιος µας πυροβολήσει και εκραγώ. Οδηγούσα πολύ ήρεµα, πιάσαµε συζήτηση. Ο ίδιος ήταν υπάλληλος σε µια ιδιωτική επιχείρηση, η γυναίκα του υπάλληλος στο δηµόσιο και ο γιος τους φοιτητής, ενώ η κόρη τους τελείωνε το λύκειο. Έµεναν στους Αµπελόκηπους, στην Αθήνα. Ο κύριος µου είπε ότι µε ήξερε από παλιά. Μια συνάδελφός του είχε έρθει σε µένα και την είχα µάθει να οδηγεί. Ήταν, µάλιστα, διπλωµατούχος οδηγός πριν ακόµη έρθει σε µένα. Το είχε πάρει κι αυτή µε τον γνωστό τρόπο. Όταν έµαθαν ότι ήµουνα εγώ αυτός που σκότωσα τόσο κόσµο στο Υπουργείο Συγκοινωνιών στο Χολαργό, όλα τα πίστεψαν εκτός από ένα, ότι ήµουνα τροµοκράτης. «Όλος ο κόσµος ξέρει», µου συµπλήρωσε ο άνθρωπος, «ότι µόνο τροµοκράτης δεν είσαι. Αλλά, αν θέλεις να µ ακούσεις, µην σκοτώνεις άλλο κόσµο. ε θα καταφέρεις τίποτα». Η κυρία µπροστά, έχοντας πλέον τελείως ηρεµήσει, έκοψε µερικά φρούτα και µας τα µοίρασε σε όλους. Ο κύριος συνέχισε: -Έχουµε ένα σπιτάκι γύρω στα 20 χιλιόµετρα πιο πίσω από δω. Θα σου δώσω τα κλειδιά να πας να κρυφτείς λίγες µέρες και µετά θα προσπαθήσουµε να σε πάρουµε και να σε φυγαδεύσουµε µε άλλο όνοµα για άλλη χώρα.. -Ναι, µπαµπά, µπράβο, µπαµπά, συµπλήρωσαν χαρούµενα τα παιδιά, αλλά και η κυρία µπροστά το επιβεβαίωσε µ ένα γλυκό χαµόγελο. Με πήραν τα ζουµιά, δεν άντεξα, αλλά κι ούτε µπορούσα να µιλήσω. Απλώς οδηγούσα τελείως µηχανικά. Θ αρχίσει άραγε ο κόσµος να µ αγαπάει; Θα καταλάβουν όλοι το σκοπό της µετάλλαξής µου σε έµπειρο τιµωρό; Κατευθύνθηκα προς την πόλη της Κορίνθου. Έφτασα κοντά στο άλλο κλεµµένο αυτοκίνητο που ήδη είχα εκεί παρκαρισµένο. Το µόνο που είπα στους ανθρώπους ήταν: - εν πρόκειται όσο ζω να σας ξεχάσω. Εύχοµαι να πάνε όλα καλά στη ζωή σας Ο κύριος πήγε να µου δώσει τηλέφωνα και όνοµα, αλλά -Όχι, δεν πρέπει, δεν θέλω, αν βρεθώ σε δύσκολη θέση να σας ξαναενοχλήσω. Σας παρακαλώ φύγετε. Με αγκάλιασαν όλοι. Μεγαλύτερη εντύπωση µου έκαναν τα παιδιά. Είχα καιρό να αισθανθώ άνθρωπος. Πήρα το αυτοκίνητο χωρίς καµιά προφύλαξη κι έφυγα. Πού να πήγαινα όµως; Απ το ραδιόφωνο άκουσα, απ όσους σταθµούς έπιασα, ότι: «ο γνωστός τροµοκράτης έκανε µια επίθεση ακόµη µε πρόφαση τα τροχαία δυστυχήµατα. Κυνήγησε µε το κλεµµένο αυτοκίνητο τέσσερα νέα παιδιά, σκότωσε τα δύο, και εξαφανίστηκε». 18

19 Βρήκα αµέσως πού έπρεπε να πάω: στον πρώτο ραδιοφωνικό σταθµό που άκουσα και µε αποκαλούσε τροµοκράτη. εν δυσκολεύτηκα καθόλου να βρω την διεύθυνσή του. Είχε µέσα καµιά 15άρια άτοµα. Μια µεγάλη αίθουσα χωρισµένη σε γραφεία, που είχαν όλα ορατότητα µεταξύ τους. Αρχίζω µε το αυτόµατο και πυροβολώ. Βαράω στο ψαχνό. Σταµατάω κάποια στιγµή και φωνάζω τον εκφωνητή. Τον εκβιάζω ότι έτσι και µε αποκαλέσουν ξανά τροµοκράτη θα ισοπεδώσω όποιον σταθµό ή κανάλι ακούσω. -Τώρα ν ανακοινώσεις τι γίνεται εδώ και να πεις κι αυτό που σου είπα, εντάξει; -Θα το πω, θα το πω τώρα απ ευθείας, δεν θα καθυστερήσω. Κι έφυγε τρέχοντας ανάµεσα απ τους χτυπηµένους προς τον θάλαµο που γίνονται οι εκφωνήσεις. Ήταν τόσο εύκολο να σκοτώνεις κόσµο, και Κατέβηκα σαν κύριος από τον τρίτο όροφο που ήταν ο σταθµός, πήρα το αυτοκίνητο που ήδη είχα κι έφυγα. Τα πυρπολικά της αστυνοµίας, αυτοκίνητα και µοτοσικλέτες, µε τις σειρήνες τους δηµιούργησαν πανδαιµόνιο. Όµως, η αλήθεια είναι ότι αν πας κοντά σ αυτούς που σε κυνηγάνε και τους ρωτήσεις:«ρε παιδιά, ποιον ψάχνετε, τι έγινε;». εν πρόκειται να σε αναγνωρίσει κανείς. Αν µάλιστα τους κοιτάς στα µάτια, δεν πρόκειται να σε γνωρίσουν Συνάντησα 2-3 πυρπολικά, µε προσπέρασαν και 2-3 µοτοσικλέτες µε τις σειρήνες τους, αλλά όλοι οι αστυνοµικοί µε κοίταζαν, όπως τους κοίταζα κι εγώ. Φυσικά κανένας δεν µε γνώρισε. Αυτό µου έδωσε την αίσθηση ότι αν πάω όπως είµαι στο σπίτι στην πλατεία Αµερικής δεν πρόκειται κανείς να µε γνωρίσει. Έτσι κι έγινε. Έπρεπε λίγες µέρες να ξεκουραστώ, να µάθω νεότερα, να δω αντιδράσεις κι αναλόγως να δράσω. Άφησα το αυτοκίνητο στο Γαλάτσι, πήρα ένα ταξί και έφτασα στο σπίτι, τίποτα το ιδιαίτερο. Άνοιξα την τηλεόραση. Τα παράθυρά της ως συνήθως είχαν πάρει φωτιά. Άρχισε επιτέλους να τίθεται το ερώτηµα: «τροµοκράτης, ή εγκληµατίας;». Πάντως, παρότι, πάλι σκότωσα, άρχισα να αισθάνοµαι ότι ζω Έστω ως µεγάλος εγκληµατίας, όχι όµως ως τροµοκράτης. Βεβαίως, στο αίσθηµα αυτό συνέβαλε και η οικογένεια που άφησα στην Κόρινθο. Η κυβέρνηση βγήκε πάλι και µε αποκάλεσε τροµοκράτη!! Η αντιπολίτευση όµως, αυτή τη φορά σιώπησε προς αυτή την κατεύθυνση. Καταδίκασε βέβαια τις πράξεις, χωρίς όµως ν αναφέρει αν πρόκειται για τροµοκρατική ή εγκληµατική ενέργεια. Πόσο µεγάλη σηµασία έχει κάποιες φορές η ονοµασία, έστω κι αν είναι έγκληµα απ όπου κι αν το πιάσουµε!! Νοµίζω ότι άρχισε να φαίνεται µια µικρή επιτυχία, δυστυχώς, µέσω εγκλήµατος!! Οι δηµοσιογράφοι ανακοίνωσαν απεργία ως συµπαράσταση στους συναδέλφους τους, που σκότωσα. Η πίεση προς τα µέσα ενηµέρωσης, έστω και µ αυτόν, τον χειρότερο τρόπο, φάνηκε ότι έφερε αποτέλεσµα. ε θα παίζει πια ο κάθε δηµοσιογράφος το κεφάλι του για να λέει ότι είµαι τροµοκράτης, επειδή του το είπε ο προϊστάµενός του. Εκτός αν είναι ο ίδιος ιδιοκτήτης του µέσου και περιµένει να ωφεληθεί ακολουθώντας τις υποδείξεις που του γίνονται άνωθεν. Αλλά και πάλι, µπορώ να κάνω κάτι παρεµφερές. Μια και κατάφερα κάτι µ αυτή τη µορφή της πίεσης έπρεπε να προχωρήσω. Έγραψα µια δήλωση και την έστειλα σ ένα κανάλι παρακαλώντας τους να 19

20 την ανακοινώσουν. Θα πρέπει να σηµειώσω ότι το συγκεκριµένο κανάλι ουδέποτε µε αποκάλεσε τροµοκράτη. Έγραφα στην δήλωση: «Εντός των ηµερών θ αρχίσω πάλι να βγαίνω στους δρόµους και θα εκτελώ επί τόπου τους οδηγούς ή και επιβάτες, που η οδηγική τους συµπεριφορά θα είναι εγκληµατική». Πράγµατι ανακοινώθηκε από το συγκεκριµένο κανάλι και σε λίγο το αναπαρήγαγαν όλα τα µέσα ενηµέρωσης. Μάλιστα, απ ό, τι είπαν το βράδυ στις ειδήσεις, το ανακοίνωσαν και κάποια κανάλια του εξωτερικού. Πάει πια το παραµύθι περί τροµοκράτη, κατέρρευσε. Έπρεπε πάλι να σκοτώσω!!.. Μόνο η κυβέρνηση έµεινε, αυτή δεν αποδέχτηκε ακόµη την πραγµατικότητα. εν πειράζει. Αφού πήρε µπρος η υπόθεση, αφού τέθηκε το θέµα, µια και πρόκειται για την αλήθεια, αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούν προς την σωστή κατεύθυνση. Βόρεια Ελλάδα Ο καιρός άρχισε να ζεσταίνει. Μου ήταν πια αρκετά δύσκολο να φοράω το οπλισµένο χειµωνιάτικο µπουφάν, αλλά κι αν ακόµη το άντεχα, δεν υπήρχε περίπτωση να µε δεχτεί ο κόσµος που θα µ έβλεπε. Θα καρφωνόµουνα από την πρώτη κιόλας στιγµή. Ευτυχώς υπάρχουν και καλοκαιρινά µπουφάν, αλλά και παντελόνια. Έφτιαξα καλοκαιρινές στολές κι ακολουθώντας την γνωστή πια συνταγή, κλέβοντας αυτοκίνητα, έφυγα προς την βόρειο Ελλάδα. Σκοπός µου ήταν να µην κάνω επιθέσεις, αν πρώτα δεν εξασφαλιστώ. Μην κινδυνέψω να µε πιάσουν κατά την εκτέλεση κάποιου. Έφτασα στη Λάρισα, µια τεράστια πόλη. Πέραν της περούκας µε τα µακριά µαλλιά και του οπλισµένου µπουφάν, κυκλοφορούσα τελείως ελεύθερος. εν είχα καµία άλλη προφύλαξη. υο βράδια χρειάστηκα να κλέψω 2 ακόµη αυτοκίνητα και να τα αφήσω προς διάφορες κατευθύνσεις έξω από την πόλη, ώστε σε περίπτωση που χρειαστεί ύστερα από επεισόδιο να µπορέσω ν αποµακρυνθώ. εν θα έπρεπε πάλι να σκοτώσω στην Εθνική οδό, αλλά σε άλλους δρόµους που κινούνται πολύ επικίνδυνα. Εξάλλου σε δρόµους όπως η Εθνική, δεν γίνονται πολλά δυστυχήµατα συγκριτικά µε τον κυκλοφοριακό φόρτο, κι ούτε παίζει παντού σηµαντικό ρόλο µόνο η υπερβολική ταχύτητα. Κι αντιστρέφοντας, παίζει πολύ σηµαντικό ρόλο η ταχύτητα, αν δεν ξέρει ο οδηγός που τρέχει. Ήταν ένα ζεστό, µαγιάτικο απόγευµα. Πολλά αυτοκίνητα και µοτοσικλέτες κινούνταν προς διάφορες κατευθύνσεις. Ποιος ή ποιοι άραγε, είχαν δει στον ύπνο τους ή στον ξύπνιο τους ότι θα ήταν η τελευταία µέρα της ζωής τους; Αλλά, και ποιος το αποφασίζει ότι θα είναι η τελευταία µέρα της ζωής τους; Ποιος είµαι εγώ που θ αποφασίσω για το τέλος κάποιας ή κάποιων ανθρώπινων ζωών; Ναι, το ξέρω, κανένας δεν µου έδωσε εξουσία να σκοτώνω. Το ερώτηµα, όµως, είναι, ποιος έδωσε δικαίωµα, εξουσία, στο κάθε οδηγό να σκοτώνει; Και το χειρότερο, ποιος του είπε να είναι ασυνείδητος και να µην καταλαβαίνει ότι αυτό το εργαλείο που λέγεται αυτοκίνητο, µηχανάκι, µηχανάρα, κι όλα τα σχετικά, σκοτώνουν. Το µέγεθος της άγνοιας σκοτώνει, 20