Δημήτρης Χαρλαύτης. Οι μνήμες των δαχτύλων

Transcript

1 Οι μνήμες των δαχτύλων Αθήνα 2011

2 Τίτλος: Συγγραφέας: Δημήτρης Χαρλαύτης Φιλολογική επιμέλεια: Γιώργος Χαρλαύτης Στυλιανή Κόσσυφα Πρώτη διαδικτυακή κυκλοφορία: Οκτώβριος 2011 Απαγορεύεται η ανατύπωση ή/και διακίνηση μέρους ή ολόκληρου του έργου χωρίς την άδεια του συγγραφέα (Copyright 2011) 2

3 Σε εκείνους που τα άφησαν όλα πίσω και θυσιάστηκαν για την ελευθερία 3

4 ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ 4

5 Ι Ήταν δεν ήταν η ώρα τρεις τα ξημερώματα, όταν το τηλέφωνο που βρισκόταν στο διάδρομο άρχισε να χτυπά με εκείνο το σιχαμερό και βάρβαρο θόρυβο που το χαρακτηρίζει. Ο Όμικρον, αφού έκανε μερικές νευρικές στριφογυριστές κινήσεις καθώς ξυπνούσε από το βαθύ του λήθαργο, άρχισε να ψελλίζει κάποιες ακαταλαβίστικες κουβέντες, κάτι ανάμεσα σε βρισιές και παραλήρημα ονείρου. Στάθηκε για λίγο τυλιγμένος στη ζεστή κουβέρτα του, την οποία δεν ήθελε με τίποτα να αφήσει. Η ελπίδα ότι η καταραμένη εκείνη συσκευή θα σταματούσε τη διαβολική της λειτουργία τον καθήλωνε στη θαλπωρή της ζεστής κρεβατοφωλιάς του. Μάταια όμως. Το τηλέφωνο χτυπούσε ακόμα, θαρρείς τώρα όλο και πιο δυνατά. Σίγουρα αυτός που καλούσε από την άλλη γραμμή θα είχε πολλή υπομονή. Όχι όμως παραπάνω από αυτή του Όμικρον. Σκάσε αναθεματισμένο παλιόπραμα!, φώναξε με όλη του τη δύναμη και με ένα σάλτο τινάχτηκε από το κρεβάτι, μην μπορώντας να ανεχτεί άλλο τα κουδουνίσματα που τρυπούσαν τα αυτιά του. Μετά από μερικά νυσταλέα οχτάρια διέσχισε το διάδρομο και 5

6 έφτασε μπροστά από το τραπεζάκι πάνω στο οποίο ήταν τοποθετημένη η πηγή της συμφοράς. Το θέαμα που αντίκρισε ήταν απογοητευτικό. Επειδή το τηλέφωνο είχε χτυπήσει αρκετές φορές μέχρι να σηκωθεί ο Όμικρον, είχε ήδη τεθεί σε λειτουργία αφύπνισης. Η συσκευή δηλαδή έμπαινε παράλληλα σε μια ενδιάμεση κατάσταση ξυπνητηριού. Υπήρχε ένας αυτόματος μηχανισμός που προκαλούσε μια ελεγχόμενη μικροέκρηξη, η οποία εκσφενδόνιζε δεκάδες μικρά κομμάτια από το τηλέφωνο σε διαφορετικές τυχαίες διευθύνσεις. Τα πολυάριθμα τμήματα που συνέθεταν αυτό το περίεργο κατασκεύασμα χειροτέρευαν ακόμα περισσότερο την κατάσταση για τον δύστυχο που είχε στην κατοχή του ένα τέτοιο τηλέφωνο-ξυπνητήρι. Το κάθε ένα από αυτά μετά την εκσφενδόνισή του μετασχηματίζονταν σε ένα ηλεκτρικό έντομο, το οποίο πετούσε μανιωδώς σφυρίζοντας μέσα στο δωμάτιο και ο μόνος τρόπος για να το σταματήσεις ήταν να το πιάσεις με μια απόχη - ή με τα χέρια αν ήσουν ειδικευμένος δάσκαλος του Κουνγκ Φου και στη συνέχεια να το συναρμολογήσεις μαζί με τα δεκάδες άλλα κομμάτια - έντομα του τρελού παζλ στο αρχικό γνώριμο τρισδιάστατο σχήμα του τηλεφώνου. Όλα αυτά φυσικά γίνονταν μέσα σε ένα απάνθρωπο βουητό και πολλαπλά κουδουνίσματα τα οποία δεν επρόκειτο να σταματήσουν σε καμία περίπτωση, παρά μόνο αν συναρμολογούσες εκείνο το αλλόκοτο τρισδιάστατο παζλ. Πολλές φορές μάλιστα αν τύχαινε και έπιανες ένα τμήμα έντομο και το κολλούσες στη συσκευή ενώ υπήρχαν ακόμα άλλα έντομα που πετούσαν τριγύρω για κάμποση ώρα, τότε ένας αυτόματος αισθητήρας ενεργοποιούνταν και εκσφενδόνιζε μερικά έντομα και πάλι στον αέρα. Έπρεπε δηλαδή να τα πιάσεις τα καταραμένα τόσο γρήγορα, όσο και συγχρονισμένα για να μην μένουν κάποια μόνα τους μετέωρα και συμπαρασέρνουν και άλλα μαζί τους. 6

7 Άσε που μερικά από δαύτα είχαν άγριες διαθέσεις και σε τσιμπούσαν προκαλώντας ακατάσχετη φαγούρα. Χάος! Ο Όμικρον δεν μπορούσε να πιστέψει ότι είχε μπει άθελά του μέσα σε μια τέτοια διαδικασία στις τρεις η ώρα τα ξημερώματα. Μετά δυσκολίας μπόρεσε να πιάσει τα μισά έντομα και να τα κολλήσει στο παζλ, ενώ για την τοποθέτηση των άλλων χρειάστηκε να ανοίξει το εγχειρίδιο της διαβολεμένης συσκευής το οποίο αποτελούνταν από οχτακόσιες και βάλε σελίδες και μια πληθώρα από πολύπλοκα διαγράμματα και καλωδιώσεις. Και όλα αυτά μέσα στην οχλαγωγία των υπόλοιπων άπιαστων εντόμων που απόμεναν να σφυρίζουν και να ίπτανται πάνω από το κεφάλι του. Έντομα κολλούσαν, έντομα εκσφενδονίζονταν σαν τα ποπκόρν και άλλα τον τσιμπούσαν κάνοντας τα μάγουλά του να μοιάζουν σαν παραφουσκωμένα ώριμα ροδάκινα τιγκαρισμένα στην ορμόνη που κάποιος ειδικός επιστήμονας με πτυχία την έχωσε εκεί μέσα με μια ένεση της οποίας η βελόνα του χρησίμευε παράλληλα να κάνει προπόνηση στο άλμα επί κοντώ ή στις μονομαχίες των ιπποτών του μεσαίωνα (αν ζούσε τότε). Κάποια ευλογημένη στιγμή τελείωσε η συναρμολόγηση της συσκευής και ο δυστυχής ξάγρυπνος μάστορας μπόρεσε επιτέλους να πιάσει το ακουστικό της. Ναι, είπε με τραχιά και λαχανιασμένη φωνή. Ναι, μάλιστα. Πότε; Χμ... Εδώ και πόση ώρα; Τι;... Ναι, καλά. Καλά είπα! Έρχομαι αμέσως. Κατέβασε το ακουστικό με δύναμη και μίσος, τόσο που θαρρείς ότι θα ξεκολλούσαν τα κομμάτια που το συνέθεταν. Ο πάταγος της νευρικής αυτής κίνησης συνοδεύτηκε από βρισιές. Κοίταξε την ώρα. Τρεις και τέταρτο. Για άλλη μια φορά ο ύπνος του πήγαινε χαμένος. Η δουλειά που μόλις είχε προκύψει από το ατυχές εκείνο τηλεφώνημα ήταν τόσο επείγουσα που έπρεπε να γίνει αμέσως. Με μερικές γρήγορες κινήσεις έβαλε δυο-τρία πρόχειρα ρούχα επάνω του, τα οποία 7

8 διάλεξε με τυχαίο τρόπο. Προφανώς ήταν εντελώς παράταιρα μεταξύ τους, αλλά αυτό ούτε που τον ένοιαζε εκείνη τη δύσκολη ώρα. Για μια στιγμή σκέφτηκε να φτιάξει καφέ. Κοίταξε και πάλι το ρολόι του. Ούτε κουβέντα! Είχε ήδη αργήσει δέκα ολόκληρα λεπτά. Θα έπαιρνε το κλασσικό πρόχειρο καφεδάκι του ποδαριού με τη θεόπικρη γεύση από τη γωνιακή καντίνα. Δεν ήταν ανάγκη κιόλας να το παραγγείλει. Η θεόχοντρη υπάλληλος που βρισκόταν πίσω από τον πάγκο της καντίνας και ετοίμαζε τους καφέδες τον είχε μάθει πια όταν κάθε πρωί έβλεπε την ίδια κλασσική ξινισμένη φάτσα του, η οποία περίμενε τη σωτήρια δόση καφέ για να ισιώσει. Καλώς τον. Μέτριο βαρύ;, τον ρώτησε μόλις τον είδε να καταφθάνει μπροστά στον πάγκο. Εκείνος έγνεψε καταφατικά με βαρεμάρα. Μια ενδοφλέβια δόση καφεΐνης θα ήταν καλύτερη, γκρίνιαξε μουρμουρίζοντας. Νωρίς σήμερα. Τι έγινε πάλι;, τον ρώτησε για άλλη μια φορά. Έπεσε το ρημάδι! Όλο πέφτει! Καταραμένος νόμος των πιθανοτήτων... Τι είναι αυτά που κάθεσαι και λες πάλι;, έκανε με απορία η σερβιτόρα. Αυτά τα δίκτυα υπολογιστών είναι σκέτη απανθρωπιά. Είναι κατασκευασμένα τάχα μου για να υπηρετούν τους ανθρώπους, αλλά ένας θεός ξέρει το πόσο ταΐζονται με τη σκλαβιά των υπαλλήλων. Όπως τα μωρά που χρειάζονται ξεσκάτισμα και σε θέλουν όλη την ώρα από πάνω με την πάνα και το ταλκ. Έτσι είμαι κι εγώ, μόνο που αντί για μωρομάντηλα έχω το κατσαβίδι. Κατάλαβες αγαπητή μου; Έπεσε η τάση; Ο Όμικρον. Συμφόρηση στους δρομολογητές; Ο Όμικρον. Έπεσε η τιμή της ντομάτας; Ο Όμικρον! Για όλα ο Όμικρον! 8

9 Η φωνή του δυνάμωνε διαρκώς από την αγανάκτηση σε αυτά τα τελευταία του λόγια. Όταν μετά από λίγο ηρέμησε, συνειδητοποίησε ότι το μόνο που έκανε ήταν να γκρινιάζει σε μια σχεδόν άγνωστη σερβιτόρα στις τρεις και μισή τα ξημερώματα, ενώ παράλληλα ούτε καφέ είχε πιει ακόμα και καθυστερούσε να πάει στη δουλειά από πάνω. Mαύρα χάλια. Χωρίς να το πολυσκεφτεί άρπαξε το ζεστό ποτήρι του καφέ και το κατέβασε με μια γουλιά σαν σφηνάκι. Μόλις το άδειασε το απίθωσε με δύναμη στον πάγκο κρατώντας το σφιχτά, αλλά χωρίς να το αφήσει. Έμεινε έτσι ακίνητος με το βλέμμα του να κοιτάει αφηρημένα τον πάγκο της καντίνας. Ήταν μια στιγμή απόγνωσης ή μελαγχολίας, στην οποία τα μάτια του έμειναν για λίγο ορθάνοιχτα χωρίς να ανοιγοκλείνουν. Ύστερα έκανε μια αστραπιαία κίνηση, έβαλε το χέρι στην τσέπη του και άφησε το κλασσικό κέρμα στον πάγκο, ενώ με το άλλο έπιασε βιαστικά το βαλιτσάκι του και χάθηκε μέσα στο σκοτάδι. * * * * To σκοτάδι απλώνονταν ακόμα πυκνό πάνω από την παγωμένη νυχτερινή ατμόσφαιρα της μεγαλούπολης. Η στάση του λεωφορείου ήταν έρημη, αλλά δεν το είχε ακόμα συνειδητοποιήσει μέσα της. Δεν την ένοιαζε κιόλας εκείνη τη δύσκολη ώρα. Δεν σκεφτόταν και πολλά, μόνο που αναθεμάτιζε την τύχη της για αυτό το ξαφνικό νυχτερινό συμβάν. Εκείνο το απροσδόκητο τηλεφώνημα την είχε αναστατώσει. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Έψιλον ξύπναγε μέσα στα άγρια χαράματα για να πάει στη δουλειά. Κάτι ξαφνικό είχε συμβεί. Το καθήκον, βλέπεις. 9

10 Καθήκον, έκανε γελώντας δυνατά και μιλώντας σαρκαστικά στον εαυτό της. Ύστερα, συνειδητοποίησε ότι παραμιλάει και κοίταξε τριγύρω της με τρόμο. Ευτυχώς δεν υπήρχε κανείς. Η μοναξιά της εκείνη την κρύα στιγμή της νύχτας είχε αποβεί σωτήρια. Αφού ήπιε μια-δυο γουλιές από τον καφέ που είχε πάρει στη γωνιακή καφετέρια, τυλίχτηκε στη μάλλινη ζακέτα της πιο σφιχτά περιμένοντας το σωτήριο λεωφορείο να τη λυτρώσει από εκείνη τη δύσκολη στιγμή απόγνωσης. Η προσωρινή της σωτηρία δεν άργησε να έρθει. Ευτυχώς! Η Έψιλον αναγνώρισε τα φώτα του οχήματος της γραμμής 34 που έκανε τέρμα έξω ακριβώς από το δικαστικό μέγαρο. Αυτός ήταν και ο προορισμός της για εκείνη την ώρα. Χωρίς να χάσει καιρό έκανε σήμα στον οδηγό να σταματήσει και μπήκε μέσα βιαστικά. Ήταν μια προσωρινή λύτρωση από το τσουχτερό κρύο που την ταλαιπωρούσε καθώς περίμενε τόση ώρα στη στάση. Το όχημα ήταν σχεδόν άδειο. Μόνο δύο τρία άτομα κάθονταν στις πίσω θέσεις, ξεχασμένοι θαρρείς και αυτοί μέσα στην ανυπαρξία. Ανάμεσά τους ένας βρομιάρης μπεκρής, που ένας Θεός το ξερε αν αυτός είχε συναίσθηση για το πού στην ευχή πήγαινε εκείνο το λεωφορείο. Για εισιτήριο ούτε λόγος. Πολύ πιθανό να μην ήξερε καν τι σήμαινε αυτή η λέξη. Οι άλλοι δύο ήταν ένα ζευγάρι χοντρών που ο καθένας τους κρατούσε κάτι σακούλες και βαλίτσες. Από τις σακούλες αυτές μπορούσες να διακρίνεις να προεξέχει ένα μισογεμάτο ταψί μπακλαβά το οποίο είχαν καταπλακώσει μισό κιλό ολόφρεσκα καρότα. Πιθανόν να τα είχαν ξεριζώσει από κανένα περιβόλι εδώ και λίγες μόνο ώρες. Μάλλον αυτοί οι δυο ήταν νυχτερινοί ταξιδιώτες της επαρχίας. Η Έψιλον διέκρινε το παγερό και αδιάφορο βλέμμα τους μέσα στο λιγοστό φωτισμό που διέθετε το όχημα. Δεν την ένοιαζε όμως. Έγειρε το κεφάλι πίσω και προσπάθησε να κοιμηθεί έστω και για 10

11 πέντε λεπτά. Ας τελείωνε εκείνη η μέρα που ακόμα δεν είχε αρχίσει! Δεν πέρασε ένα τέταρτο όταν το λεωφορείο έκανε αναστροφή και σταμάτησε σχεδόν μπροστά από το δικαστικό μέγαρο. Η Έψιλον κατέβηκε μετά τους νυχτερινούς ταξιδιώτες με τις παγερές φάτσες. Ο μπεκρής παρέμεινε ακίνητος στη θέση του, όπως τον είχε βρει όταν μπήκε μέσα. Ούτε που είχε καταλάβει ότι είχαν φτάσει στο τέρμα. Δεν τον ενδιέφερε κιόλας παραπάνω από το ζεστό μαξιλαράκι του καθίσματός του. Από στιγμή σε στιγμή ο οδηγός θα τον έπαιρνε είδηση ότι δεν κουνιέται και θα τον πέταγε έξω. Όλα σύμφωνα με τους κανονισμούς. Λίγο παρακάτω από το δικαστικό μέγαρο βρίσκονταν ένα τεράστιο κτήριο με πολυτελή μάρμαρα, χτισμένο σε νεοκλασικό στυλ. Πάνω από την είσοδο ήταν τοποθετημένη μια γρανιτένια επιγραφή με τίτλο ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ. Τα δύο αυτά κολοσσιαία κτήρια σχημάτιζαν ένα γάμμα δίπλα σε μια μεγάλη πλατεία με γυάλινα σιντριβάνια και γρασίδια με τετραγωνισμένα δέντρα από το καλλωπιστικό κλάδεμα που είχαν υποστεί. Ήταν μια από τις κεντρικότερες πλατείες της μεγαλούπολης, στην οποία ο θεόρατος όγκος των επιβλητικών κτηρίων του Νόμου και του Κεφαλαίου δέσποζε κυριαρχικά πάνω από τα βλέμματα των πολιτών. Η Έψιλον ανέβηκε βιαστικά τα σκαλιά της εισόδου και έφτασε μπροστά στο σύστημα ασφαλείας της πόρτας. Έβαλε μέσα την κάρτα της και αφού το σύστημα πιστοποίησε τη γνησιότητά του κωδικού που η ίδια πληκτρολόγησε, η διαφανής πόρτα ασφαλείας άνοιξε αυτόματα και η Έψιλον προχώρησε στο διάδρομο. Λίγα μέτρα παρακάτω βρισκόταν μια ομάδα από ένστολους φύλακες ζωσμένους με βαρύ οπλισμό και βλοσυρά βλέμματα. Μόλις είδαν την Έψιλον να προχωράει κατά μήκος του κεντρικού διαδρόμου 11

12 έστρεψαν την προσοχή τους σε αυτήν, ενώ ο επικεφαλής τους μετά από λίγο της έγνεψε να έρθει κοντά. Την κάρτα σας, παρακαλώ. Είμαι από το τμήμα Διεθνούς Οικονομικής Μοντελοποίησης. Είναι επείγον να περάσω αμέσως. Ο φύλακας, αφού εξέτασε την κάρτα της την άφησε να προχωρήσει χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το τμήμα Διεθνούς Οικονομικής Μοντελοποίησης ήταν από τα πιο υψηλά κλιμάκια όχι μόνο της Τράπεζας της Ελπίδας, αλλά και του διεθνούς τραπεζικού συστήματος. Ήταν εκείνο το οποίο επόπτευε τις διακυμάνσεις των τιμών των μετοχών σε παγκόσμιο επίπεδο. Θέματα ασφάλειας όσον αφορά την ανταλλαγή πληροφοριών σχετικά με τις τιμές, τους διάφορους δείκτες καθώς και οποιαδήποτε ζωτικής σημασίας πληροφορία διακινούνταν παγκοσμίως από τα διεθνή χρηματιστήρια, όλα αυτά περνούσαν από το άγρυπνο και σχολαστικό μάτι της Διεθνούς Οικονομικής Μοντελοποίησης. Ήταν ένα εσωτερικό, πολύ κλειστό δίκτυο του οποίου τα πλοκάμια ήταν απλωμένα σε όλες τις τράπεζες και τα χρηματιστήρια ανά τον κόσμο. Μια ανώτατη υπηρεσία της οποίας στόχος ήταν η ομοιόσταση και η ομαλή λειτουργία του διεθνούς τραπεζικού συστήματος. Ειδικές ερευνητικές μονάδες στεγάζονταν και χρηματοδοτούνταν από την υπηρεσία αυτή για την προώθηση νέων, πολύ εξειδικευμένων εφαρμογών για τη μοντελοποίηση του όλου συστήματος διακίνησης χρήματος. Όλα έπρεπε να προβλεφθούν και να ελεγχθούν πριν αφεθούν ελεύθερα στις αγορές. Το ερευνητικό κέντρο της Τράπεζας της Ελπίδας ήταν βαθιά χωμένο τρία με τέσσερα επίπεδα κάτω από την επιφάνεια της γης και για να το προσπελάσεις έπρεπε να διαβείς από σαράντα κύματα. Η Έψιλον, αφού κατέβηκε μερικά σκαλιά στο διάδρομο στο βάθος της μεγάλης αίθουσας, έφτασε σε έναν ηλεκτρονικό πίνακα πάνω από τον οποίο ήταν αναμμένη μια φωτεινή επιγραφή που 12

13 έλεγε ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ. Αφού πάτησε έναν συνδυασμό πλήκτρων, ακούστηκε μια φωνή από τον υπολογιστή που την παρέπεμπε να βάλει το δάχτυλό της στην ειδική υποδοχή. Η αναγνώριση του δακτυλικού αποτυπώματος έγινε σε μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου και μια θεόρατη ατσάλινη πόρτα άνοιξε. Στη συνέχεια προχώρησε λίγα μέτρα και βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα άλλο σύστημα ελέγχου. Η Έψιλον έβγαλε έναν αναστεναγμό. Οι ίδιες βαρετές και καθημερινές κινήσεις ήταν ανυπόφορα κουραστικές. Έκλεισε λίγο τα μάτια νυσταγμένη και έβγαλε ένα χασμουρητό. Αμέσως, το σύστημα παρακολούθησης του κέντρου, το οποίο αποτελούνταν από δεκάδες κάμερες ασφαλείας γαντζωμένες σε όλο το κτήριο ακόμα και στις τουαλέτες έβγαλε μια φωτεινή ένδειξη στον τοίχο, η οποία συνοδεύτηκε από ένα μακρόσυρτο μπιπ. ΧΑΣΜΟΥΡΗΤΟ: ΜΕΙΩΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ 7,4%. ΠΑΡΑΚΑΛΕΙΣΘΕ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΤΕ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ Αφού έβγαλε ένα ανεπαίσθητο μουρμουρητό από τα χείλη της που μάλλον έμοιαζε με αθόρυβες κατάρες - τοποθέτησε το κεφάλι της σε μια ειδική εσοχή και ένα σύστημα αναγνώρισης της ίριδας τέθηκε σε λειτουργία. Ένα οξύ μπιπ ακούστηκε και άλλη μια θεόβαρη πόρτα άνοιξε αυτόματα. Το επόμενο τεστ ήταν ευτυχώς και το τελευταίο. Η Έψιλον δεν άντεχε άλλο. Νόμιζε ότι θα κατέρρεε από τη νύστα. Δεν ήθελε να το δείχνει όμως. Οι απάνθρωπες κάμερες παρακολούθησης παρατηρούσαν και κατέγραφαν οτιδήποτε στους διαδρόμους της υπηρεσίας. Μετά από λίγα μέτρα υπήρχε μια συσκευή στην οποία ο χρήστης τοποθετούσε το δάχτυλό του πάνω σε μια επιφάνεια με πολλαπλούς ηλεκτρονικούς αισθητήρες. Η Έψιλον προχώρησε βιαστικά σε αυτή τη 13

14 συνηθισμένη και βαρετή διαδικασία. Από το μεγάφωνο της συσκευής ακούστηκε μια φωνή. ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ DNA ΧΡΗΣΤΗ ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ... ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΕΠΙΤΥΧΗΣ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΡΑΣΤΕ Αυτό ήταν και το τελευταίο στάδιο ελέγχου στην υπηρεσία της Διεθνούς Οικονομικής Μοντελοποίησης. Η Έψιλον πέρασε και την τελευταία θωρακισμένη πόρτα και βρέθηκε στον χώρο υποδοχής της υπηρεσίας. Μια ξαφνική σκέψη πέρασε αυτόματα από το μυαλό της. Ένας καφές τώρα θα ήταν ό,τι πρέπει..., είπε από μέσα της. Με μιας προχώρησε στο μηχάνημα του καφέ που βρισκόταν δίπλα στην είσοδο και πάτησε το κουμπί που έδειχνε espresso. Έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε στην απόλαυση που της χάριζε εκείνη η μαγική γουλιά μέσα σε τούτο το καταραμένο πρωινό. Αυτές οι στιγμιαίες μικροχαρές σε κάνουν να νιώθεις για λίγο εκτός πραγματικότητας, λες και είσαι ο βασιλιάς της στιγμής! Δεν νοιάζεσαι για τίποτα γύρω σου, παρά μόνο για αυτή τη στιγμιαία απόλαυση. Κανείς δεν μπορεί να σου τη στερήσει. Όπως όμως όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή, έτσι και αυτό κρατάει πολύ λίγο. Δεν είχε προλάβει καλά-καλά να τελειώσει τη γουλιά της όταν μια δυνατή απαίσια φωνή τάραξε τα αυτιά της σαν καμπάνες. Οι συντελεστές σταθεροποίησης πέφτουν επικίνδυνα, Έψιλον! Πρέπει να εισαγάγεις τις διορθωτικές παραμέτρους αμέσως! Η φωνή του προϊσταμένου του τμήματος, που θύμιζε κατά πολύ κάποιο χαλασμένο γραμμόφωνο αντίκα, ήταν το χειρότερο ξυπνητήρι εκείνη τη στιγμή για αυτήν. Η Έψιλον τον κοίταξε με ένα βλέμμα αηδίας και του έγνεψε καταφατικά ότι θα διεκπεραίωνε τη δουλειά που της είχε αναθέσει. Μάλιστα, κύριε Σίγμα. Αμέσως. 14

15 Τα λόγια αυτά πολύ δύσκολα βγήκαν από το στόμα της. Τον προϊστάμενό της τον σιχαινόταν. Ήταν ένας εργασιομανής άνθρωπος που νόμιζες ότι είχε γεννηθεί μέσα σε έναν υπολογιστή και θα πέθαινε πάλι μέσα σε ένα παρόμοιο, πιο εξελιγμένο βέβαια. Ένα τέλειο ηλεκτρονικό φέρετρο, το οποίο εκείνος τροφοδοτούσε με τη βιοενέργειά του μέρα με την ημέρα. Μερικοί υπάλληλοι στην υπηρεσία διέδιδαν ότι ο κύριος Σίγμα δεν κοιμόταν καθόλου. Το μόνο που τον απασχολούσε ήταν η πολύ κοπιαστική και σχολαστική δουλειά του. Ζούσε όλη του τη ζωή μόνος και δυστυχισμένος, χωρίς σύντροφο - ζήτημα αν είχε και ποτέ κανένα και, όπως ήταν αναμενόμενο, όλη η μιζέρια και ο ευνουχισμός του ξεσπούσαν στους δύστυχους υφισταμένους που είχε στη δουλειά. Η πίεση της εργασίας ήταν μεγάλη, αλλά τα συμπλέγματα κατωτερότητας του προϊσταμένου την πολλαπλασίαζαν χωρίς λόγο. Ο μικροφασίστας κύριος Σίγμα ήταν το δίχως άλλο ένας πολύ αντιπαθητικός αν όχι απαίσιος άνθρωπος. Κοιτάζοντάς τον στα μάτια έβλεπες εκείνο το μοντέλο ανθρώπου που μένει σε ένα σπίτι αχούρι και που η μόνη του διασκέδαση είναι να κάθεται μοναχός του μέχρι αργά το βράδυ μπροστά στην τηλεόραση και να αυνανίζεται βλέποντας κάποιο ντοκιμαντέρ σε ένα άθλιο κανάλι που δείχνει το πως αναπαράγεται μια κοινωνία από ακρίδες. Η Έψιλον κάθισε σε ένα υπολογιστή και άρχισε να πληκτρολογεί τον κωδικό πρόσβασης. Εκείνη τη στιγμή ο κύριος Σίγμα προχώρησε με γοργό βηματισμό προς το μέρος της. Γρήγορα! Γρήγορα! Δεν έχουμε καιρό!, της φώναξε πάνω από το αυτί της. Η Έψιλον έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να φιλτράρει αυτόν τον ενοχλητικό θόρυβο. Αχ, πότε θα έρχονταν οι άλλοι συνάδελφοι να ασχοληθεί λιγάκι και με αυτούς, να φύγει τουλάχιστον από πάνω της! Η πίεση ήταν ανυπόφορη. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί στη 15

16 δουλειά της. Μπροστά στην οθόνη αναπτύχθηκε το πολύπλοκο ηλεκτρονικό διάγραμμα του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος. Ο κάθε κόμβος του δαιδαλώδους αυτού γραφήματος ήταν και μία μονάδα. Μία τέτοια μονάδα θα μπορούσε να είναι ένα χρηματιστήριο μιας χώρας, μια μεγάλη κεντρική τράπεζα, καθώς και κάποιες «κινητές» μονάδες οι οποίες έπαιζαν διορθωτικό ρόλο στην όλη λειτουργία του δικτύου. Οποιαδήποτε συναλλαγή σε παγκόσμιο επίπεδο περνούσε από το άγρυπνο μάτι του συστήματος παρακολούθησης, από μια απλή δοσοληψία ενός μεροκαματιάρη μέχρι τα μεγάλα εμβάσματα και τις διεθνείς χρηματαποστολές. Όλα ανεξαιρέτως φιλτράρονταν από το ηλεκτρονικό δίκτυο επίβλεψης. Το σύστημα ήταν εφοδιασμένο με ειδικό λογισμικό που εφάρμοζε ειδικά εξελιγμένους αλγορίθμους μηχανικής μάθησης, οι οποίοι επέβλεπαν το ιστορικό των συναλλαγών σε κάποιο δεδομένο χρονικό διάστημα. Με αυτό τον τρόπο αποκτούσε γνώση για το είδος, τον όγκο και τον προορισμό των συναλλαγών, την οποία εφάρμοζε για την κατασκευή ενός καθολικού μοντέλου, ικανού να ερμηνεύσει τη διακίνηση χρήματος ανά τον κόσμο, να μαθαίνει από αυτήν και να βελτιστοποιεί τη λειτουργία της με το πέρασμα του χρόνου. Η υπηρεσία της Διεθνούς Οικονομικής Μοντελοποίησης ήταν ένας τέλειος ηλεκτρονικός εγκέφαλος του οποίου οι νευρικές απολήξεις κατέληγαν σε όλες τις τράπεζες και τις διεθνείς χρηματαγορές. Είναι βέβαια αυτονόητο ότι τα συστήματα ασφαλείας που περιέβαλλαν αυτόν τον τέλειο ηλεκτρονικό εγκέφαλο βρίσκονταν στην αιχμή της τεχνολογίας και για τον προγραμματισμό τους απαιτούνταν πολύ εξειδικευμένη και προηγμένη γνώση. Το παγκόσμιο δίκτυο πληροφοριών είχε πλέον γίνει αρκετά ευάλωτο και πολλοί ήταν αυτοί που εποφθαλμιούσαν για την παρανομία. Όλα ελέγχονταν 16

17 σχολαστικά. Υπηρεσίες που ήταν αρμόδιες για ηλεκτρονικές δίκες και διώξεις ηλεκτρονικού εγκλήματος είχαν στηθεί προ πολλού στον παγκόσμιο ιστό και μάλιστα είχαν αποβεί πολύ κερδοφόρες. Φυσικά, οι υπηρεσίες αυτές είχαν ιδιωτικό χαρακτήρα, με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται. Τα παραθυράκια του νόμου ανοιγόκλειναν σαν το δίφυλλο πορτάκι ενός παλιού σαλούν που κλωτσάνε οι καουμπόηδες με τις μπότες τους καθώς μπαινοβγαίνουν. Οι μίζες έδιναν κι έπαιρναν με στόχο την κερδοφορία. Ποτέ όμως δεν επικρατούσε το χάος. Το όλο σύστημα είχε το πλεονέκτημα της ομοιόστασης και της δήθεν νόμιμης λειτουργίας την κάθε χρονική στιγμή, έτσι ώστε να μην φαίνεται απροκάλυπτα ποιος κερδοφορούσε έναντι ποίου. Η Έψιλον κοίταζε το ηλεκτρονικό διάγραμμα που αναπαριστούσε τις συναλλαγές σε παγκόσμια κλίμακα και σε πραγματικό χρόνο. Το τραπεζικό δίκτυο με τις διάφορες μονάδες του σκιαγραφούνταν πάνω στον παγκόσμιο χάρτη. Εστιάζοντας κάπου στην οθόνη μπορούσε να παρακολουθήσει μια μαζική πώληση υφασμάτων στη Γαλλία, μια συγχώνευση τριών εταιριών με ηλεκτρικά είδη στον Καναδά, μια προμήθεια οπλικών συστημάτων στη Ρωσία και ένα παστέλι που αγόρασε ένας πιτσιρικάς πάνω σε ένα πατίνι από ένα ψιλικατζίδικο στη Σαγκάη με τα ψιλά που βούτηξε από το πορτοφόλι της μάνας του. Όλα αυτά τα γεγονότα τα αναπαριστούσαν πολύχρωμα φωτεινά εικονοστοιχεία μέσα στο πλέγμα της οθόνης. Ήταν μια φοβερά αφαιρετική και συμβολική διαδικασία. Μία κουκκίδα για μία συναλλαγή... τι άδικο! Ήταν όμως ο μόνος τρόπος για να συμπτυχθεί σε μισό τετραγωνικό μέτρο πληροφορία τόσο μεγάλης κλίμακας. Φυσικά καμία προσωπική παρέμβαση δεν μπορούσε να γίνει από κανέναν υπάλληλο της υπηρεσίας, οι οποίοι ήταν απλοί χρήστες του συστήματος. 17

18 Χαζεύοντας για λίγη ώρα στην οθόνη τις συναλλαγές αυτές, η Έψιλον έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να δει μακριά. Κάπου μέσα σε θολή ατμόσφαιρα μπόρεσε να διακρίνει τον έμπορο της μικρής βιοτεχνίας να προσπαθεί μέσα στο άγχος να κλείσει την παραγγελία για τα υφάσματά του από το τηλέφωνο μέσα σε φωνές και μπιπ από το μηχάνημα του φαξ. Ήταν ένας κοντός ανθρωπάκος με στρογγυλή κοιλίτσα που εξείχε γελοιωδώς μέσα από το τσιτωμένο πουκάμισό του. Η ανάγλυφη ηλιοροφή που είχε στο κεφάλι του δύσκολα την έλεγες καράφλα. Έσταζε σαν σφουγγάρι από τον ιδρώτα και το άγχος, ενώ οι φλέβες πετάγονταν σαν περικοκλάδες καθώς γκάριζε από το κινητό για να κλείσει την παραγγελία με τα υφάσματα. Όλα αυτά με μουσική υπόκρουση τον ενοχλητικό θόρυβο πέντε τηλεφώνων και δύο φαξ. Ύστερα ανοιγόκλεισε τα μάτια πολύ γρήγορα, όσο κάνει μια σφίγγα να ανοιγοκλείσει τα μικρά φτερά της. Είδε τους στρατηγούς σε κάποιο Γενικό Επιτελείο να δίνουν τα χέρια γεμάτοι υπερηφάνεια και δόξα για την υπογραφή της αγοραπωλησίας των πυραύλων. Φωτογραφίες, συνεντεύξεις, κακό. Οι πουλάδες έδιναν κι έπαιρναν, τα αγήματα πυροβολούσαν στον αέρα και τα μαχητικά ελικόπτερα πετούσαν σε σχηματισμό αποκριάτικης κολοκύθας αφήνοντας πίσω τους χρωματιστές ουρές από κηροζίνη. Μία φαντασμαγορική τελετή για μια συμφωνία μαζικού θανάτου. Μετά πέταξε πιο μακριά και πρόφτασε τον πιτσιρικά να κάθεται δίπλα στις όχθες ενός ποταμού δίπλα στο πατίνι του και να απολαμβάνει το παστέλι του με κλειστά μάτια κοιτάζοντας τις πάπιες να μαθαίνουν στα μικρά τους να κολυμπάνε, ενώ το στόμα του είχε γεμίσει με σπόρους σουσαμιού. Ένιωσε τη γλύκα που άφηναν οι μαγικοί αυτοί σπόροι στον ουρανίσκο του και η σκέψη της επικεντρώθηκε στο βλέμμα του ευτυχισμένου πιτσιρικά που η μοναδική του έγνοια 18

19 εκείνη τη στιγμή ήταν να απολαύσει όσο περισσότερο μπορούσε το παστέλι του, χωρίς να τον ενδιαφέρει τι θα του έψελνε η μάνα του μόλις συνειδητοποιούσε τη μικροκλοπή. Ύστερα άνοιξε και πάλι τα μάτια και όλος ο κόσμος της έγινε ένα φριχτό και απάνθρωπο ηλεκτρονικό διάγραμμα. Καταραμένη τεχνολογία..., μουρμούρισε μέσα της. Όσο και αν σε βοηθάει να αποκτάς γνώση επί παντός επιστητού και να ενημερώνεσαι για το κάθε τι σε πραγματικό χρόνο, ταυτόχρονα σε απομακρύνει από την αληθινή αισθαντική εμπειρία και σε κρατάει δέσμιο της παθητικής εισροής ειδήσεων. Μια πληροφορική χαβούζα! Αυτό είσαι!, ξαναείπε στον εαυτό της σιγανά. Ύστερα άρχισε να σκέφτεται και να μιλάει από μέσα της. Τηλεοπτικά κανάλια, εφημερίδες, ηλεκτρονικές εγκυκλοπαίδειες, χάρτες και συστήματα παρακολούθησης παντός τύπου σου ανοίγουν τον κόσμο διάπλατα με μια πληθώρα από εικόνες και άλλα δεδομένα. Την ίδια στιγμή μαθαίνεις για την κατασκευή των πυραμίδων στην Αίγυπτο, για τις πολεμικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή, για την απεργία των εργαζομένων στη βιοτεχνία της γειτονιάς σου και για τα γκολ που έβαλε η τοπική ομάδα στον αγώνα της Κυριακής. Κάθεσαι στον καναπέ σου και όλος ο κόσμος απλώνεται στα πόδια σου πατώντας ένα ηλίθιο κόκκινο κουμπάκι στο τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης. Πόσο άρχοντας και κύριος του εαυτού σου αισθάνεσαι! Τώρα μάλιστα. Με τέτοια ενημέρωση αύριο μεθαύριο μπορείς να έχεις άποψη για τα πάντα. Μπορείς οποιαδήποτε στιγμή βρεθείς σε μια παρέα να το παίξεις έξυπνος και ενημερωμένος για το κάθε τι. Για τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή, για τις τιμές των μετοχών, για τα πολιτιστικά και τις αθλητικές εξελίξεις. Τώρα πια είσαι ένας μορφωμένος άνθρωπος με αντίληψη και γνώση. 19

20 Αναρωτήθηκες όμως ποτέ αν όλα αυτά έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα; Και λέγοντας πραγματικότητα, ουδέποτε εννοούμε αυτή την ωραία γυάλα που καθημερινά περιβάλλει εσένα και τον καναπέ σου όταν κοιτάς αυτό το ηλίθιο κουτί που σε ταΐζει με ένα σωρό μπούρδες. Έχεις βιώσει ποτέ την έκσταση από το μεγαλείο των πυραμίδων ή του Μάτσου Πίτσου όταν βρεθείς ακριβώς μπροστά τους; Μερικές φορές όταν μπαίνεις μέσα σε τέτοια μαγικά μέρη νομίζεις ότι ακούς τους ψιθύρους αυτών που έζησαν κάποτε εκεί. Ο απόηχος του πολιτισμού που γέννησε αυτά τα αριστουργήματα δημιουργεί μία αύρα που έρχεται σαν κυκλώνας να σε τυλίξει στο μαγικό της πέπλο και να σε απογειώσει σε άγνωστους συναρπαστικούς κόσμους γεμάτους φαντασιακές εμπειρίες τις οποίες μόνο εσύ μπορείς να ανακαλύψεις. Έχεις παρακολουθήσει κανένα αθλητικό γεγονός ζωντανά να δεις τους αθλητές να ιδρώνουν πασχίζοντας για τη νίκη κι εσύ να αγωνιάς μαζί με χιλιάδες συνανθρώπους που κάθονται γύρω σου στην κερκίδα; Να ακούσεις τις αγριοφωνάρες των οπαδών της διπλανής κερκίδας, να τρίζει η κερκίδα από το ποδοβολητό του όχλου και όταν το αθλητικό γεγονός φτάσει στην κορύφωσή του να αφεθείς να πανηγυρίζεις για όση ώρα θες να εκτονωθείς και όχι να είσαι υποχρεωμένος να παρακολουθήσεις τα διαφημιστικά σποτ με απορρυπαντικά για κιλότες ή κινητά τηλέφωνα που φτιάχνουν κέικ με μαρμελάδα. Ή μήπως έχεις συζητήσει με κανέναν από τους εργαζομένους της γειτονιάς σου που κάνουν την απεργία και κατεβαίνουν στο δρόμο γιατί τα λεφτά που παίρνουν δεν τους φτάνουν να ξεσκατίσουν τα μωρά τους; Έχεις μπει ποτέ μέσα στο σπίτι τους να δεις την υγρασία να σου χαμογελάει πάνω από τα κρεβάτια; Έχεις νιώσει ποτέ την οργή και την αγανάκτησή τους; Έχεις συμπαρασταθεί ποτέ στο πλάι τους; Δύο 20

21 τετράγωνα απέχει το σπίτι σου από αυτούς, αλλά εσύ προτίμησες να το μάθεις από τις ειδήσεις. Η επικοινωνία σου με τον έξω κόσμο και οι κοινωνικές σου εμπειρίες καταποντίζονται στη δίνη της έτοιμης πληροφορίας και εσύ ουσιαστικά δεν έχεις καμία μα καμία σχέση με την πραγματικότητα, παρά τη φιλτράρεις μέσα από τη γυάλα που σου παρέχουν. Έχεις ακούσει από κοντά το κλάμα και τα ουρλιαχτά των σφαγιασμένων αμάχων στη Μέση Ανατολή να σου τρυπάει τα αυτιά; Ή μήπως έχεις πεταχτεί ποτέ στα καλά καθούμενα επτά μέτρα μακριά από εκεί που κάθεσαι και πίνεις τον καφέ σου λόγω του ωστικού κύματος της έκρηξης που προκάλεσε ένας πύραυλος ενός αεροσκάφους σαν και αυτά που όπως είπαμε αφήνουν χρωματιστές ουρές από κηροζίνη; Και όταν με τα πολλά σηκωθείς, να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι μερικά κιλά ελαφρύτερος γιατί πολύ απλά σου λείπει το ένα σου πόδι. Κοιτάζοντας καλύτερα τριγύρω, συνειδητοποιείς ότι είσαι ο πιο τυχερός από όλους γιατί ο φίλος, ο παππούς, η αδερφή και η κόρη σου που έτυχε να κάθονται στο ίδιο τραπέζι του καφενείου και μέχρι πριν από λίγο έτρωγαν λουκουμάδες και βανίλια, μέσα σε κλάσματα του χρόνου έχουν γίνει μια ωραιότατη γέμιση κιμά για τη χριστουγεννιάτικη γαλοπούλα. Μπορεί άραγε το γυαλί να σε κάνει να δεις πως είναι να τα βιώνεις όλα αυτά; Ο εσωτερικός μονόλογος της Έψιλον διακόπηκε από τα τσιριχτά του ψυχοπαθούς ακριδολάτρη κυρίου Σίγμα. Οι συντελεστές σταθεροποίησης είχαν πάρει την κάτω βόλτα και έπρεπε να επανέλθουν. Με όλα αυτά είχε ξεχαστεί και τους είχε αφήσει να ξεφύγουν από τη σταθερή τιμή τους. Ήταν μια διαδικασία διατήρησης της ισορροπίας του συστήματος. Η Έψιλον άνοιξε κάποια αρχεία διαχείρισης στον υπολογιστή της και άρχισε να πληκτρολογεί κάτι σε αυτά. Ύστερα περίμενε για λίγο να δει τις επιδράσεις των προηγούμενων 21

22 ενεργειών της στους συντελεστές σταθεροποίησης. Όλα πήγαιναν μια χαρά. Τουλάχιστον θα γλίτωνε για λίγο από τις φωνές του υστερικού προϊσταμένου της. Οι συντελεστές σταθεροποίησης ήταν μεγέθη ευμετάβλητα και αρκετά ευάλωτα σε εξωγενείς επιδράσεις, με αποτέλεσμα να χρειάζεται την πλήρη προσοχή κάποιου αρκετά εξειδικευμένου χειριστή. Μια τέτοια χειριστής ήταν και η Έψιλον. Αριστούχος απόφοιτος του τμήματος Μαθηματικών του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, είχε παραπάνω από τα απαιτούμενα προσόντα για μια τέτοια δουλειά. Το πτυχίο της, που τόσο κόπο έκανε για να το αποκτήσει της άνοιγε το δρόμο για μια λαμπρή καριέρα στην έρευνα και την αγορά. Που να ξερε η δύστυχη πού θα έμπλεκε... Ακόμα θυμάται την τραγική εκείνη μέρα που ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τον επίσης τραγικό κύριο Σίγμα. Το λάγνο βλέμμα του διαπερνούσε τη σάρκα της πολλές φορές το δευτερόλεπτο, πράγμα που την έκανε να αισθάνεται αμήχανα όσο και απαίσια. Τα χαρτιά και το βιογραφικό της δεν ήταν πολλά, αλλά είχαν το απαιτούμενο κύρος. Πάνω στο γραφείο του κυρίου Σίγμα βρίσκονταν τοποθετημένος ένας τεράστιος πάκος με χαρτιά και δικαιολογητικά που είχε αφήσει εκεί ένας από τους συν-διαγωνιζόμενους για τη θέση του προγραμματιστή αναλυτή στην υπηρεσία της Διεθνούς Οικονομικής Μοντελοποίησης. Το ύψος της στοίβας ανερχόταν σε ενάμισι περίπου μέτρο, σαν τους πυργίσκους από τα πιατικά μιας περήφανης λάντζας σε χασαποταβέρνα, οι οποίοι περιμένουν όλο δόξα τον πτυχιούχο επιστήμονα που θα τους πλύνει. Πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, εργασιακή εμπειρία, συνέδρια, σχετική έρευνα πάνω στην οικονομία, λαμπρό παλικάρι, πρόθυμο, υπάκουο κι εργατικό. Έλα όμως που δεν είχε τα απαραίτητα προσόντα για τον κύριο Σίγμα, τα αυτά δεν ήταν άλλα από ένα ζευγάρι στητά και καλοσμιλεμένα στήθη. 22

23 Οι πρώτες μέρες ήταν φρικιαστικές. Το βλέμμα του κυρίου Σίγμα ήταν τόσο ενοχλητικό στην προσπάθειά του να διαπεράσει τα ρούχα που φορούσε που της θύμιζε το κομπρεσέρ που δουλεύουν οι εργάτες για τα τρυπήσουν τις πλάκες στο πεζοδρόμιο της γειτονιάς τους ώστε να περάσει ο καινούργιος αγωγός της αποχέτευσης. Ήταν μία συνεχής ηλεκτρομαγνητική επίθεση λάγνου και αποκρουστικού βλέμματος υπό το καθεστώς της δήθεν συνεχούς παρακολούθησης και του ελέγχου της παραγωγικότητας. Καλέ τι κομπρεσέρ, αυτό ήταν σκέτη γεώτρηση! Οι απόπειρες από τον Μωάμεθ τον Β τον Πορθητή για να κουρσέψει το κάστρο στην αρχή γίνονταν καθημερινά, με μεγάλη συχνότητα και άτσαλα. Πάντα όμως το γρανιτένιο τείχος της Έψιλον τις απέκρουε, άλλοτε με τρόπο και άλλοτε πιο δυναμικά. Σιγά σιγά οι προσπάθειες ελαττώθηκαν, τόσο σε ένταση όσο και σε συχνότητα, πράγμα που την έκανε να ανακουφιστεί για κάμποσο. Πολλές ήταν οι φορές που την επέπληττε για δήθεν απροσεξίες της, βγάζοντας τα απωθημένα του πάνω της. Προφανώς, το χτεσινοβραδινό ντοκιμαντέρ δεν έδειξε τις αγαπημένες του ακρίδες αλλά μεταξοσκώληκες. Η Έψιλον όμως κρατούσε. Δεν ήθελε να αφήσει τη δουλειά για έναν τελειωμένο κάφρο. Η ανεργία μάστιζε τον κόσμο σαν τη χολέρα. Ζούσε εδώ και χρόνια στη μεγαλούπολη των αντιθέσεων. Δίπλα στα γυάλινα κτήρια των πολυεθνικών οι άστεγοι σχημάτιζαν γκέτο και πλακώνονταν με την αστυνομία καθημερινά. Ο αγώνας ήταν άδικος, όσο και το αποτέλεσμα. Οι μισοί από δαύτους μπαινόβγαιναν στα κρατητήρια, για να βγουν και πάλι την ίδια μέρα. Πού να τους ταΐσουν όλους αυτούς εκεί μέσα! Θα ήταν ευχής έργον. Άλλοι παρακαλούσαν να μπουν για ένα πιάτο φαΐ, άλλοι για μια ζεστή γωνιά για να την πέσουν. Για να μπεις μέσα στα γκέτο ακόμα και μέρα μεσημέρι ούτε λόγος. Σε είχαν 23

24 φάει ζωντανό από την πείνα τους στην κυριολεξία. Κράτος εν κράτει. Η στρόφιγγα έσφιγγε όλο και περισσότερο αυξάνοντας την πίεση στον κοινωνικό λέβητα. Ήταν ευνόητο λοιπόν πως ένας εργαζόμενος, όσο ευτελής και φτηνή κι αν ήταν η δουλειά που παρήγαγε, να ανεβαίνει αυτομάτως ένα σκαλί στην κοινωνική κλίμακα. Και δεν ήταν και τόσο πολλοί από δαύτους εκείνη την εποχή. Σιγά σιγά η ώρα περνούσε και φάνηκαν και οι άλλοι συνάδελφοι. Η Έψιλον χαλάρωσε λιγάκι και σηκώθηκε για έναν δεύτερο καφέ από το μηχάνημα. Άλλη μια μέρα είχε αρχίσει στραβά, αλλά δεν της έμενε τίποτε άλλο από το να περιμένει να δει την έκβασή της τις υπόλοιπες ατέλειωτες και πληκτικές ώρες. * * * * Η κατάσταση μέσα στο κουβούκλιο ήταν αφόρητη. Θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις τη λέξη κόλαση ή χάος για να αποδώσεις μια αρκετά γενική και ακαθόριστη εικόνα του τι συνέβαινε εκεί μέσα, αλλά για μια πιο λεπτομερή περιγραφή οι λέξεις που θα έπρεπε να χρησιμοποιήσεις σίγουρα θα ήταν στο πλήθος τους ένας οκταψήφιος αριθμός. Εδώ βέβαια, δεν θα δοθεί μια τέτοια προσέγγιση, αλλά θα γίνει μια γενναία προσπάθεια για μια βέλτιστη οπτικοακουστική αναπαράσταση. Τα συναισθήματα τρόμου και πανικού ήταν ακριβώς τα ίδια με αυτά όταν βρισκόσουν αντιμέτωπος με το σμήνος των ηλεκτρικών ιπτάμενων εντόμων που σφύριζαν μανιασμένα πάνω από το κεφάλι σου και περίμεναν να τα πιάσεις με την απόχη (ή με τα ξυλάκια του ρυζιού αν ήσουν μάγκας) και να τα βάλεις πάλι στη θέση τους αλλοιώνοντας κατάλληλα το σχήμα τους. Εκείνο το κακόγουστο ξυπνητήρι-τηλέφωνο όμως δεν 24

25 είχε καμία σχέση με την πολυπλοκότητα και το μέγεθος αυτού εδώ του κατανεμητή. Επρόκειτο για ένα τεράστιο κιβώτιο ή καλύτερα για ένα αρκετά μεγάλο δωμάτιο στο οποίο θα χωρούσαν άνετα εφτά καμήλες που μόλις τις καλλώπισαν για να πουληθούν στο παζάρι. Εφτά, όχι παραπάνω, άντε και ο καμηλιέρης μαζί, αρκεί να μην είναι χοντρός. Τέλος πάντων μέσα σε ένα τέτοιο δωμάτιο πολλά μπορεί να συμβαίνουν. Μπορεί ένας καθηγητής να κάνει μάθημα σε μια τάξη με μαθητές και να τους διδάσκει το πως συνδέεται η καλλιέργεια της μολόχας με τα επικαμπύλια ολοκληρώματα. Μπορεί πέντε συνάδελφοι μιας ταξιδιωτικής εταιρίας να δουλεύουν πυρετωδώς στα βερνικωμένα γραφεία τους κλείνοντας αεροπορικά εισιτήρια σε πελάτες που κάθονται στις μαξιλαράτες μπλε καρέκλες επισκεπτών και που σε μία από αυτές έχει κάτσει μια θεόχοντρη με τεράστιο καπέλο από φτερά κυανοπώγωνα μαζί με το μικροσκοπικό σκυλάκι της που έτεινε περισσότερο προς ποντίκι. Είχε κλείσει εισιτήριο για την Ανταρκτική, αλλά στην πορεία αποφάσισε ότι ένα τέτοιο ταξίδι για αυτήν θα ήταν αρκετά πληκτικό και αποφάσισε να το αλλάξει για μια μαραθώνια αναρρίχηση στα Ιμαλάια. Μήπως το κουβούκλιο θα βόλευε καλύτερα για ένα από εκείνα τα κακοφτιαγμένα στούντιο ηχογράφησης; Λίγη ηχομόνωση του έλειπε μόνον, άντε στην ξεφτίλα να αγόραζες ένα κάρο αυγοθήκες από τη λαϊκή της γειτονιάς σου για να τις κολλήσεις στους τοίχους. Θα μπορούσε με λίγη κατάλληλη θερμομόνωση να είναι ένα ψυγείο με κατεψυγμένα και σφραγισμένα κρέατα με τη βούλα του βασιλιά της Ισπανίας του 17 ου αιώνα. Μάλλον από το Μεξικό θα τα φέρανε ή από καμιά άλλη τότε αποικία με τη βοήθεια κάποιας γαλέρας που στο αμπάρι της τραβούσαν κουπί οι σκλάβοι. Τίποτε από όλα αυτά όμως δεν συνέβαινε. Κανένα έμβιο ον, καμία κυτταρική ύπαρξη. Σε εκείνο το μικρό αλλόκοτο φέουδο των λιγοστών τετραγωνικών μέτρων 25

26 βασιλιάς και απόλυτος κυρίαρχος ήταν ο ηλεκτρομαγνητισμός. Ποιος; Μα καλά ακόμα εκεί έχεις μείνει; Σμίλεψέ το λίγο, σουλούπωσέ το, μην είσαι τόσο βρούτος. Εικοστός πρώτος αιώνας. Λοιπόν, αναθεώρηση. Σε εκείνο το μυστηριώδες κιβώτιο με τα χίλια δυο σενάρια υποθετικής λειτουργίας κυβερνούσε αυτό που όλοι χρειάζονται σήμερα πιο πολύ και από το αλατοπίπερο, το σεξ ή το χρήμα. Η πεμπτουσία της σύγχρονης εποχής. Η πληροφορία! Ήταν ο πυρήνας της νέας τάξης πραγμάτων, της νέας επαναστατικής και πρωτοποριακής εποχής, το νέο ναρκωτικό. Μια ατέλειωτη ακολουθία από bits τα οποία περιέλουζαν τον κάθε αστικοποιημένο πολίτη και τον εγκλώβιζαν μέσα στο πληροφοριακό τους πεδίο. Όλοι διψούσαν για πληροφορία. Ήταν το κλειδί που άνοιγε πλέον όλες τις πόρτες για κάθε τι στη σύγχρονη μοντέρνα ζωή. Πολλοί διψούσαν για υλική ευδαιμονία, άλλοι για δόξα, καριέρα, ποιότητα ζωής. Όλα αυτά μέσα από τη συσσώρευση πληροφορίας, της νέας αυτής πανίσχυρης πλέον εξουσίας, η οποία επισκίαζε κάθε εκτελεστική, νομοθετική ή δικαστική αρχή. Όποιος είχε πρόσβαση σε καίρια τμήματά της, είχε φοβερή δύναμη να ενεργήσει επί παντός τόπου και χρόνου. Όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες φιλτράρονταν μέσα από την πληροφορία, θα έλεγε κανείς ότι ελέγχονταν από αυτήν. Και όσο ο έλεγχος αυξανόταν, τόσο η δίψα για την απόκτησή της μεγάλωνε. Δημόσιοι και ιδιωτικοί φορείς με πανίσχυρη δύναμη την οποία αντλούσαν από τη νέα αυτή μάστιγα καπέλωναν τον κοσμάκη με χίλια δύο μέσα. Σχολεία, πανεπιστήμια, μέσα μαζικής ενημέρωσης, υπουργεία και κοινοβούλια είχαν αναγάγει προ πολλού τη συστηματική πληροφοριοποίηση του ανθρώπινου εγκεφάλου σε επιστήμη, αναπαράγοντας έτσι νέες ηλεκτρονικές ακρίδες που τροφοδοτούσαν νέες, περισσότερο ψηφιοποιημένες γενιές. Ινστιτούτα απεξάρτησης από την πληροφορία είχαν θησαυρίσει 26

27 στις κατά τόπους κοινωνίες, συσσωρεύοντας όλο και περισσότερους ανθρώπους που διψούσαν αρρωστημένα για αυτήν. Φυσικά το μόνο που κατάφερναν εκεί μέσα ήταν να αυξήσουν την ακόρεστη δίψα και υποταγή τους στο νέο ηλεκτρονικό θηρίο που έλεγχε και κατέγραφε την κάθε τους κίνηση. Σε ένα τέτοιο παθολογικό κέντρο είχε ενταχθεί κάποτε και ο Όμικρον. Κάθε τρόφιμος του κέντρου αυτού ήταν υποχρεωμένος, για την ομαλή διεξαγωγή της θεραπείας του από τις κακές πληροφορίες, να κουβαλάει μία μικρή φορητή συσκευή εφοδιασμένη με μια οθόνη, η οποία ρύθμιζε τις καθημερινές του λειτουργίες. Μία μικρή δόση πληροφορίας το πρωί, το περιεχόμενο της οποίας ήταν οδηγίες και διαφημιστικά σποτάκια, ήταν ό,τι έπρεπε για ένα δυνατό ξεκίνημα. Μετά από λίγο άλλη δόση. Μετά κι άλλη, κι άλλη... Η χορήγηση ηλεκτρονικής πρέζας δεν είχε τελειωμό, αφού είχε γίνει πλέον ένα εμπόριο επιστημονικά τεκμηριωμένο και παγκόσμια θεσμοθετημένο. Οι τρόφιμοι του ινστιτούτου απεξάρτησης ήταν υποχρεωμένοι να αγοράζουν κάθε τόσο και νέες επαναστατικές συσκευές, οι οποίες ήταν ιατρικά αποδεδειγμένες ότι δρούσαν ευεργετικά για την περίπτωσή τους. Μια τέτοια συσκευή ήταν και το τηλέφωνο-ξυπνητήρι το οποίο μετασχηματίζονταν σε ένα λεφούσι από ηλεκτρικά έντομα. Για τις περισσότερο διαταραγμένες περιπτώσεις πληροφοριοπάθειας, που βρίσκονταν σε πιο προχωρημένα στάδια, υπήρχαν διαφορετικές, πιο άμεσες τακτικές θεραπείας. Στα κεφάλια των ασθενών εμφυτεύονταν με μια ένεση με ένα μικρό πειραματικό ηλεκτρονικό τσιπάκι που ρύθμιζε την αιμάτωση, τις ηλεκτρικές τάσεις των νευρικών κυττάρων και οποιαδήποτε άλλη ζωτική εγκεφαλική λειτουργία. Τα κεφάλια των πληροφοριοπαθών συντονίζονταν με αυτόν τον τρόπο σε μεθόδους επεξεργασίας της πληροφορίας περισσότερο 27

28 αποτελεσματικές για τους ίδιους. Μερικοί μάλιστα ζητούσαν την εμφύτευση χωρίς να έχουν παρουσιάσει κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα, αλλά για να επιταχύνουν τους βιολογικούς ρυθμούς και τις νοητικές ικανότητές τους. Και ήταν πολλοί από δαύτους, μιας και τα μέσα ενημέρωσης είχαν κατακλύσει το πρόγραμμά τους με σχετικές διαφημίσεις του νέου προϊόντος. Όσο πειραματική και δοκιμαστική κι αν ήταν ακόμα η χρήση του, είχε ήδη καθιερωθεί ως νέα μόδα, ως ένα καινούργιο είδος δηλαδή ηλεκτρονικού αναβολικού. Στην άλλη, σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, βρισκόταν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που διψούσε το ίδιο αχόρταγα με τους προηγούμενους. Η δίψα όμως αυτής της ομάδας ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή της προηγούμενης και αύξανε περισσότερο επικίνδυνα και πιο γρήγορα. Οι άνθρωποι αυτοί όμως δεν διψούσαν ούτε για δόξα, ούτε για χρήμα, ούτε για καμία άλλη κοινωνική ή πνευματική ανέλιξη. Οι άνθρωποι αυτοί απλά διψούσαν. Ζούσαν στα όρια της εξαθλίωσης, στην οποία βούλιαζαν ολοένα και πιο βαθιά μέρα με την ημέρα. Η πληροφορία τους ήταν εντελώς άγνωστη και αδιάφορη και αδυνατούσαν να συμβαδίσουν με τους ρυθμούς μετάδοσής της. Μιας και δεν μπορούσαν να εισαχθούν πλέον σε αυτήν την πληροφοριακή αλυσίδα, αυτή τους απομάκρυνε από τους αστικούς κόλπους της και τους ξέβρασε στο περιθώριο σαν περιττώματα. Επιστρέφοντας τώρα στο μυστηριώδες κιβώτιο θα έπρεπε να πούμε ότι στο ναό αυτό της πληροφορίας τα μεγέθη ήταν πραγματικά τρομαχτικά. Για να υπολογίσεις τον όγκο των δεδομένων που έμπαιναν και έβγαιναν από ένα τέτοιο κυβερνο-κιβώτιο στη μονάδα του χρόνου θα έπρεπε να εισαγάγεις μια νέα άλγεβρα υπερ-αστρονομικών διαστάσεων και ενισχυμένων εκφραστικών ικανοτήτων. Πλήθος από καλώδια και απολήξεις μεταξύ μυριάδων διευθύνσεων 28

29 περιελίσσονταν, περιπλέκονταν και πάλευαν να οδηγήσουν κάπου μέσα σε εκείνο το μαύρο χάος. Μικροσκοπικά εξαρτήματα παντού! Καλώδια, πλακέτες, τσιπάκια, πυκνωτές, κρύσταλλοι και αντιστάσεις από υλικά με υψηλή αντοχή στη θερμότητα κατέκλυζαν κάθε ελεύθερο κυβικό χιλιοστό του χώρου. Τόση πολυπλοκότητα σε ηλεκτρικά σήματα θαρρείς πως έβρισκες μόνο στον εγκέφαλο κάποιας μεγαλοφυΐας που θα μπορούσε να υπολογίσει πόσες μύγες χωράει ολόκληρο το σύμπαν. Η ποικιλομορφία στις συνδέσεις των τμημάτων, καθώς και στα ίδια τα τμήματα συναγωνιζόταν με το πλήθος των διαφόρων ειδών μαλακίων που ζουν στα βάθη των ωκεανών. Και φυσικά όλα αυτά να δουλεύουν συγχρονισμένα, να αναβοσβήνουν αδιάκοπα σε ρυθμούς που τρέλαιναν όποιον έμπαινε για δουλειά εκεί μέσα και να τον κάνουν είτε να παραιτηθεί είτε να κλείσει εισιτήριο για τη νευρολογική κλινική που είχε ανοίξει παραδίπλα ακριβώς για αυτούς τους λόγους. Ήταν μία μικρή καντίνα που πουλούσε αλμυρές κρέπες με τζατζίκι. 'Ομως ο μεγαλοφυής ιδιοκτήτης της σκέφτηκε ότι, αντί να κάνει περικοπές στη σαλάτα για να κερδίσει και αυτός το κατιτίς, ήταν πιο επικερδές να ανοίξει έναν οίκο ανάτασης της ψυχής για τους εργαζόμενους που πάσχιζαν να επισκευάσουν εκείνο το καταραμένο ηλεκτρομαγνητικό κιβώτιο. Η ιδέα αυτή του ήρθε σταδιακά, όταν στο διάστημα που μεσολαβούσε μεταξύ του κοψίματος της πιπεριάς και του απλώματος της ζύμης στο ηλεκτρικό μάτι ακούγονταν από τη διπλανή εταιρία ουρλιαχτά λύκων και βελάσματα κατσίκας από τους εργαζόμενους σε αυτήν. Πολλές φορές έβλεπε από την μεγάλη κεντρική γυάλινη πόρτα να βγαίνουν τρέχοντας γυμνοί άντρες με γουρλωμένα μάτια και να χοροπηδάνε καμπουριαστοί σαν τις μαϊμούδες ή να επαναλαμβάνουν ψιθυριστά και μονότονα κάποιες συγκεκριμένες ακαταλαβίστικες 29

30 λέξεις, ενώ στα μαλλιά τους να φοράνε ένα μάτσο φωσφορίζοντα καλώδια. Με λίγες μικρές επεκτάσεις και καταπατήσεις (έλα τώρα, μα τι λέξη χρησιμοποιείς για τις απλές «δωρεές») του γειτονικού δημοτικού πάρκου ποδηλασίας (οι δημοτικοί σύμβουλοι βλέπεις έτρωγαν πολύ τζατζίκι), χτίστηκε επιτέλους σε χρόνο ρεκόρ η πολυπόθητη πτέρυγα νευρασθενών με ειδίκευση στην επισκευή του μαγικού ηλεκτροφόρου κατανεμητή. Λίγο βάψιμο στους τοίχους, πάντα σε άσπρο χρώμα και μερικά κρεβάτια με ροδάκια, αυτό ήταν όλο κι όλο. Οι σιδεριές στα παράθυρα ήταν δώρο του δήμου για εκείνο το υπέροχο και θεϊκό τζατζίκι. H άσπρη μπογιά όμως δεν ήταν μέσα στην προσφορά και για την αποφυγή των εξόδων, ο δαιμόνιος επιχειρηματίας-καντινιέρης αποφάσισε να πασαλείψει τους τοίχους με τζατζίκι. Άσπρο δεν ήταν κι αυτό; Τι διάολο, για λιγουλάκι πράσινο αγγουράκι θα χάλαγε την καρδιά του; Θα έμοιαζε και με τεχνοτροπία. Φουτουριστικό design. Έλα όμως που για τόσο τζατζίκι θέλει να αρμέξεις τη μισή Θράκη για να σου βγάλει το απαραίτητο γιαούρτι. Εδώ φάνηκε για ακόμη μια φορά η μεγαλοφυΐα του οργανωτικού του πνεύματος. Από τα αποφάγια των πελατών, αποφάσισε να μαζεύει το περισσευούμενο τζατζίκι μέσα σε μια κατεψυγμένη τενεκεδένια χαβούζα, το οποίο θα χρησιμοποιούσε στο μέλλον για το σοβάτισμα των τοίχων της κλινικής. Δύο με τρεις μήνες συλλογής ήταν αρκετοί για να συμπληρωθεί η ποσότητα. Τώρα αν στο τζατζίκι μέσα υπήρχε και καμιά μύγα ή κατσαρίδα ή κανένα χαλασμένο δόντι, ε αυτό θα πρόσφερε περισσότερη πολυχρωμία στην τεχνοτροπία του βαψίματος. Τους τροφίμους δε, τους ξεχώριζες από τα τσιτωμένα μαλλιά (σε όσους δηλαδή είχαν απομείνει) από τα ηλεκτρικά φορτία και το κοκκινισμένο δέρμα από την ακτινοβολία. Φυσικά η διαμονή τους γίνονταν με το αζημίωτο. Στους συγγενείς πούλαγε αρκετά το 30

31 παραμύθι της δήθεν διαμονής κοντά στον τόπο εργασίας τους, επειδή οι πιθανότητες επανένταξής τους στην πραγματικότητα ήταν αυξημένες από τα καθημερινά ερεθίσματα που θα δέχονταν. Άλλοι πίστευαν ότι η μπόχα του σάπιου σκόρδου που ήταν κολλημένο στους τοίχους ίσως προκαλούσε έντονες συγκινήσεις στους ασθενείς και ξυπνούσε τα λογικά τους. Όπως κι αν το έβλεπε κανείς πάντως, ο κούκος στοίχιζε αηδόνι για τους δύστυχους συγγενείς των αποτρελαμένων πρώην τεχνικών της εταιρίας. Εκείνο το ηλεκτρομαγνητικό κουτί της Πανδώρας αποδείχτηκε για τον ιδιοκτήτη της τζατζικοκλινικής ότι ήταν το κέρας της Αμάλθειας. Ο Όμικρον κοιτούσε το χάος αποσβολωμένος. Μυριάδες φωτάκια αναβόσβηναν και έτριζαν απειλητικά εναντίον του. Κόκκινα, κίτρινα και πράσινα μικρά σποτάκια αποπροσανατόλιζαν το βλέμμα, τη σκέψη, ακόμα και την προσωπικότητά του. Κάποια στιγμή ένιωσε ότι τον κουτσομπόλευαν, ότι συνωμοτούσαν εναντίον του. Άκουγε ψιθύρους παντού. Ένιωσε ντροπή και απογοήτευση. Τα δυνατά φώτα εκεί μέσα τον κατέκλυζαν. Αναβόσβηναν με τέτοια ταχύτητα και σε τέτοιους συνδυασμούς, που μπορούσε να διακρίνει πεντακάθαρα κάποια μικρά φωταγωγημένα μηνύματα που εμφανίζονταν στους τοίχους του κιβωτίου. Όλα ήταν απειλητικά, άλλαζαν πολύ γρήγορα και περιείχαν λέξεις όπως ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΣ ή ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ. O Όμικρον στραβοκατάπιε και οπισθοχώρησε μισό βήμα. Το αριστερό του μάτι άρχισε να στροβιλίζεται εσωτερικά σαν πολύχρωμος νερόμυλος σε τυφώνα. Η ίριδα είχε χαθεί και αφήσει τη θέση της σε μια μανιώδη τύρβη. Όσο για το δεξί, αυτό έριχνε από μέσα μια πολύ δυνατή κίτρινη δέσμη φωτός, σαν προβολέας του λιμενικού. Ήταν η ακούσια αυτοάμυνά του στην επίθεση εκείνων των ηλεκτρικών ψηφιακών πυγολαμπίδων. Όχι, 31

32 εκείνος δεν ήθελε το κακό τους. Απλά ήταν εκεί για να φτιάξει τα πράγματα. Και ποιος σου είπε ότι εμείς θέλουμε την αρμονία και την τάξη εδώ μέσα; Οι μυστηριώδεις φωνές πολλαπλασιάζονταν τώρα στο κεφάλι του. Ένιωσε περιττός και εισβολέας σε έναν κόσμο που η ανθρώπινη σάρκα δεν είχε λόγο ύπαρξης. Το μεγαλείο του ηλεκτρομαγνητισμού και της κωδικοποιημένης γνώσης δεν χωρούσε ανθρωπισμούς. Όλα εκεί μέσα λειτουργούσαν αυτόματα και δεν είχαν κανένα λόγο να υποστούν την παρέμβαση από οποιονδήποτε κάφρο τεχνικό. Η γνώση στην υπηρεσία της ακινησίας. Γιατί να κάνεις τον κόπο να αποκτήσεις κάτι όταν η τεχνολογία σου το δίνει έτοιμο; Έκανε μια μικρή ανεπαίσθητη κίνηση προς τα πίσω και έπιασε το πόμολο για να ανοίξει τη θωρακισμένη πόρτα του κιβωτίου και να απελευθερωθεί από αυτό το μαρτύριο. Ξαφνικά όμως ξύπνησε από τον ηλεκτρικό του λήθαργο. Τα μάτια του αποκαταστάθηκαν και σταμάτησαν την αλλόκοτη λειτουργία τους. Το αριστερό έπαψε να στροβιλίζεται, ενώ το δεξί δε φωτοβολούσε πια. Οι κόρες του επανήλθαν, όπως και τα λογικά του. Όχι, δεν θα τρελαινόταν σήμερα. Ήταν αποφασισμένος. Με μια νευρική κίνηση έπιασε τα ψηφιακά του όργανα μέτρησης από το βαλιτσάκι με την εργαλειοθήκη και στρώθηκε στη δουλειά. Τα φωτάκια και τα καλώδια εξαγριώθηκαν. Άρχισαν να κινούνται απειλητικά τώρα προς το μέρος του, παράγοντας μια φωτεινή δίνη καλωδίων έτοιμη να καταπιεί ένα ολόκληρο ρινόκερο στη στιγμή. Ο Όμικρον, που εκείνη τη στιγμή ήταν σκυφτός κοιτώντας μια χαλασμένη πλακέτα, ένιωσε το μαστίγωμα των καλωδίων στην πλάτη του και έσφιξε τα δόντια από τον πόνο. Ανάθεμα σε αυτόν που σας έφτιαξε!, φώναξε με δύναμη. 32

33 Τα καλώδια τώρα τον είχαν τυλίξει μέσα τους και ο φουκαράς τεχνικός πάλευε να ξεφύγει σαν τη μύγα μέσα στον ιστό μιας αράχνης. Κινούσε τα χέρια απελπισμένα και άτσαλα δεξιά και αριστερά ενώ από το στόμα του έβγαιναν άναρθρες κραυγές. Η ηλεκτρονική Λερναία Ύδρα τώρα τον είχε τυλίξει με τα καλώδιά της και είχε δέσει τα χέρια, τα πόδια και το λαιμό του. Ο δύστυχος τεχνικός έκανε μανιασμένες νευρικές κινήσεις αγωνιώντας να απελευθερωθεί βάζοντας όλη του τη δύναμη. Κάποτε, μετά από πολύ κόπο, κατάφερε να ξεφύγει. Αγανακτισμένος, σηκώθηκε πάνω και έκανε μια απειλητική κίνηση δήθεν ότι πιάνει το λεβιέ της γενικής παροχής του ρεύματος. Αμέσως, τα καλώδια ηρέμησαν και ανακάθισαν άψυχα στο πάτωμα. Η ιδέα της διακοπής της παροχής ηλεκτρικού ρεύματος έκανε το ηλεκτρικό τέρας να χαλαρώσει για τα καλά. Θες το βούρδουλά σου κι εσύ, ε;, φώναξε και πάλι. Ήταν αποφασισμένος να τελειώσει τη δουλειά. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν θα κατέβαζε τη γενική ασφάλεια. Αυτό το έκανε απλά και μόνο για εκφοβισμό. Μια τέτοια κίνηση θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες στην όλη κατασκευή. Κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου που περνούσε ήταν ζωτικής σημασίας για το δίκτυο που υποστήριζε εκείνο το κιβώτιο. Άπειρα ποσά πληροφοριών διέρρεαν τα μυριάδες κυκλώματά του και κατέληγαν σε διάφορα ετερογενή δίκτυα τα οποία χρησιμοποιούνταν για διαφορετικές εφαρμογές. Για κάθε δευτερόλεπτο μη λειτουργίας του κιβωτίου η εταιρία που το είχε στην ιδιοκτησία της έχανε τρελά και υπέρογκα ποσά. Για κάθε άλλη δυσλειτουργία πάλι έχανε λεφτά, αλλά όχι τόσα. Οι τεχνικοί έπρεπε να είναι διαθέσιμοι ανά πάσα στιγμή, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο όπου και αν ήταν. Υπήρχαν βάρδιες μεταξύ τους για την επόπτευση της λειτουργίας του κιβωτίου μέσα από 33

34 ειδικά προγράμματα και μόνιτορ. Όταν όμως κάποιος συναντούσε δυσκολία έπρεπε να έρθει κάποιος άλλος να την καλύψει. Εκείνη τη νύχτα ήταν η σειρά του Όμικρον να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Στα επτά χρόνια που δούλευε δεν είχε συναντήσει ποτέ την περίπτωση της πλήρους διακοπής της λειτουργίας του διαβολεμένου μηχανήματος. Κάποιοι παλιοί υπάλληλοι είχαν ακουστά για κάποιον τεχνικό που τόλμησε να κλείσει το ρεύμα για να αποφύγει ενδεχόμενο μπλακάουτ. Σύμφωνα με το μύθο που αναπαρήγαγαν οι υπάλληλοι στις συζητήσεις μεταξύ τους στα ελάχιστα διαλείμματα που είχαν για καφέ και τσιγάρο, το αποτέλεσμα μιας τέτοιας γενναίας προσπάθειας ήταν η διοίκηση της εταιρίας να τον πετάξει έξω κλοτσηδόν. Και όταν λέμε με τις κλωτσιές το εννοούμε κυριολεκτικά. Ο Γενικός Διευθυντής της εταιρίας έγινε τόσο έξαλλος με τη ζημιά που προκλήθηκε, που αμέσως μετά συγκάλεσε έκτακτο συμβούλιο. Εκεί, ενώπιον όλων των στελεχών της εταιρίας, πέταξε μανιασμένος το δύστυχο τεχνικό μέσα στο σιφόνι της αποχέτευσης το οποίο κατέληγε - που αλλού - στη διπλανή νευρολογική κλινική με το τζατζίκι στους τοίχους. Ήταν μια ειδική σήραγγα παροχής πελατών από την εταιρία προς το διπλανό ίδρυμα. Ό,τι άχρηστο ξερνούσε ο Γενικός Διευθυντής από το σιφόνι, το μάζευε με ευλάβεια ο πρώην καντινιέρης και νυν μεγαλο-τρελογιατρός. Ο κύριος Ξι σας θέλει στο γραφείο του αμέσως! Η τσιριχτή φωνή της γραμματέως του διοικητικού συμβουλίου χάλασε αυτόματα τη διάθεση του Όμικρον. Όταν ο κύριος Ξι σε φώναζε στο γραφείο του δεν ήταν για καλό. Στην καλύτερη των περιπτώσεων να σου έκανε καμιά επίπληξη και να σου επέβαλε μια ποινή μικρής κλίμακας με μια παράλληλη περικοπή του μισθού για τον τρέχοντα μήνα. Ήταν ένας από τους πιο σκληρούς Γενικούς Διευθυντές που πέρασαν από το 34