7Μάη. Ηεργατική τάξη, η νεολαία και όλος ο εργαζόμενος λαός θα γιορτάσουν. Στο δρόμο, λαέ, μπορείς να τους νικήσεις!

Transcript

1 δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) Σάββατο 26 Απρίλη 2014 χρόνος 31ος φ Με νέα μέτρα, απαγορεύσεις και αντιδραστικά μαγειρεία μάς πάνε στις κάλπες Στο δρόμο, λαέ, μπορείς να τους νικήσεις! 7Μάη ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ & ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ Να ενισχυθούν οι Αγωνιστικές Κινήσεις Να ενισχυθούν οι δυνάμεις της αντίστασης και της πάλης Το στοίχημα για τις Αγωνιστικές Κινήσεις βρίσκεται στην επόμενη μέρα των εκλογών. Σε αυτή την κατεύθυνση από τον Απρίλιο απηύθυναν κάλεσμα κινηματικής συστράτευσης σε όλες τις δυνάμεις της αριστεράς και στον κόσμο του κινήματος για το ζήτημα των διαγραφών. Με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του κόσμου, οι Αγωνιστικές Κινήσεις επιχειρούν ένα σημαντικό βήμα κοινής δράσης. σελ «Από 2,8 εκατομμύρια ελληνικά νοικοκυριά, τα 2,3 εκατομμύρια έχουν φορολογικά χρέη που δεν μπορούν να αποπληρώσουν. Οι συντάξεις είναι η κύρια πηγή εισοδήματος για το 48,6% των οικογενειών. Επιπροσθέτως 3,5 εκατομμύρια απασχολούμενοι πρέπει να υποστηρίζουν 4,7 εκατομμύρια ανέργους ή μη οικονομικά ενεργά άτομα» Αυτά γράφουν ανάμεσα στα άλλα σε πρόσφατο άρθρο τους οι «Φα νανσιάλ Τάιμς» του Λονδίνου περιγράφοντας την κατάσταση στη χώρα μας. Βέβαια ο αγγλικός ιμπεριαλισμός έχει πολλούς λόγους να θέλει να αμφισβητήσει δημόσια τις «επιτυχίες» που το Βερολίνο εμφανίζει ότι έχει στην ευρωζώνη του, όπως έκανε και η Μέρκελ στο τελευταίο της ταξίδι στην Αθήνα. Και είναι στη βάση αυτών των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων που στο ίδιο άρθρο τους οι «Φα νανσιάλ Τάιμς», και για να τονίσουν πως δεν είναι καθόλου πραγματική η «ανάκαμψη» της χώρας, φτάνουν να «υποδείξουν» την ανακήρυξη της χρεοκοπίας ως μια επιλογή. συνέχεια στη σελ. 2 Όλοι στις διαδηλώσεις για την Πρωτομαγιά! Αθήνα: Ομόνοια 10 π.μ. Για να έχει η πρωτομαγιά το πραγματικό της νόημα, Να ξαναγίνουν τα συνδικάτα ταξικά όργανα του προλεταριάτου ΣΥΡΙΖΑ, εκλογές και μειονότητα Προσαρμογή, ναι, αλλά προς τα πού; σελ. 10 ΟΥΚΡΑΝΙΑ Η Συμφωνία στη Γενεύη κενό γράμμα ή πως η πραγματικότητα ακυρώνει τις διπλωματικές κινήσεις σελ. 18 Ηεργατική τάξη, η νεολαία και όλος ο εργαζόμενος λαός θα γιορτάσουν τη φετινή Πρωτομαγιά σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και ανεργίας, με καταργημένα τα βασικά τους δικαιώματα και κατακτήσεις. Οι συγκυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν πριν, και Ν -ΠΑΣΟΚ σήμερα, συνεχίζουν να εφαρμόζουν σε βάρος των εργατικών και λαϊκών οικογενειών τα βάρβαρα μέτρα που από κοινού έχουν αποφασίσει κάτω από τις οδηγίες των μεγάλων τους αφεντικών, αδιαφορώντας πλήρως για τα καθημερινά βάσανα που δημιουργούν στο λαό και στους νέους ανθρώπους. Την ίδια στιγμή που οι λαϊκές μάζες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες διαβίωσής τους, στο ρήμαγμα της ζωής τους που έχουν υποστεί, έρχεται ο Α. Σαμαράς με περίσσιο θράσος να προκαλέσει το συναίσθημα του λαού μας, μοιράζοντας σ ένα μικρό μέρος των θυμάτων του από ένα πεντακοσάρικο. Επιχειρεί να εξαγοράσει την ψήφο τους στις εκλογές του Μάη, ώστε να έχει ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα του επιτρέπει από τη θέση του πρωθυπουργού να συνεχίσει να υπηρετεί τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά του, ΕΕ και ΗΠΑ, και την ντόπια μεγαλοαστική τάξη. συνέχεια σελ. 3 σελ

2 2 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 26 Απρίλη 2014 Με νέα μέτρα, απαγορεύσεις και αντιδραστικά μαγειρεία μάς πάνε στις κάλπες Στο δρόμο, λαέ, μπορείς να τους νικήσεις! Συνέχεια από τη σελ. 1 Όμως ακόμα και αν «παραβλέψουμε» για λίγο αυτούς τους ανταγωνισμούς και έχοντας επίγνωση πως η κλιμάκωσή τους μπορεί να φέρει κατακλυσμιαίες εξελίξεις και σε όλα τα επίπεδα στη χώρα μας- το βέβαιο είναι ότι η παραπάνω περιγραφή της κοινωνικής κατάστασης στη χώρα μας είναι σωστή. Στην πραγματικότητα, η περιγραφή υπολείπεται κιόλας αφού δεν αναφέρει καθόλου μια σειρά βασικές πλευρές, όπως για παράδειγμα τους όρους δουλειάς που έχουν «τα 3,5 εκατομμύρια απασχολούμενοι», μετά την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και τη γενίκευση σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα των μεσαιωνικών (ελαστικών) εργασιακών σχέσεων Η κατάσταση λοιπόν που ζει και αντιμετωπίζει ο λαός και η νεολαία είναι ζοφερή, και αυτό δεν αλλάζει ούτε συγκαλύπτεται όσες έξοδοι στις αγορές και αν γίνουν, όσες θριαμβολογίες κι αν εκτοξευθούν από Σαμαρά, Βενιζέλο και σία για το κακόφημο «πρωτογενές πλεόνασμα». Τέσσερα χρόνια μετά το Καστελόριζο, που σηματοδότησε τη βίαιη και ραγδαία κλιμάκωση στην εφαρμογή των ιμπεριαλιστικών πολιτικών για τη λεηλασία του λαού και της χώρας, όχι μόνο δεν βρισκόμαστε μπροστά σε «ανάκαμψη» και «αποκατάσταση» των κοινωνικά αδύναμων, αλλά βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ακόμα κύμα που απειλεί να γκρεμίσει ό,τι απέμεινε, να κάνει πιο βαρύ τον εφιάλτη που ζουν οι φτωχές λαϊκές μάζες. Αλήθεια, πώς θα ζει «το 48,6% των οικογενειών» που έχει ως κύρια πηγή εισοδήματος τις συντάξεις μετά το νέο πετσόκομμα κύριων και επικουρικών που προωθείται άμεσα με το νέο μνημόνιο ή μεσοπρόθεσμο ή όπως αλλιώς ονομαστεί; Σε τι κοινωνικό και εργασιακό τοπίο θα φυτρώσει η «ανάκαμψη» όταν, πάλι με τα νέα μέτρα που προωθούνται, αναγγέλλεται μόνιμος μηχανισμός απολύσεων στο Δημόσιο (και συνταγματική) κατάργηση της μονιμότητας, ατομικές συμβάσεις και ατομικοί μισθοί, γενίκευση του καθεστώτος ενοικίασης εργαζόμενων-δούλων στο Δημόσιο, κλείσιμο σχολείων, νοσοκομείων κοκ; Σε ποια στατιστική κατηγορία θα βάλουν οι «Φαϊνανσιάλ Τάιμς» και όποιος άλλοςτους μέχρι και φοιτητές που το σύστημα σχεδιάζει να διαγράψει και να πετάξει από τις σχολές τους και τους μαθητές που καλούνται μέσω ΟΑΕΔ να δουλέψουν κάτι εξάμηνα με 11 ευρώ μεροκάματο; Ξεχαρβάλωμα και πορεία αντιδραστική Η κρίση που συνέτριψε τους μύθους της «ισχυρής Ελλάδας» που βρίσκεται στον «πυρήνα της ΟΝΕ» και το συνακόλουθο βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης ξεχαρβάλωσαν ένα πολιτικό σύστημα που εμφανιζόταν να έχει δύο συμπαγείς και ακλόνητους πυλώνες. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχασαν το «λούστρο» των «σύγχρονων ευρωπαϊκών κομμάτων» που ελέω ιμπεριαλιστών είχαν, στο βαθμό που εμφανιζόταν να έχουν, «σχέδιο» και «πρόγραμμα» για τη χώρα. Και αποκαλύπτονται ως αθροίσματα ομάδων που υπηρετούσαν ξένους και ντόπιους αφέντες ληστεύοντας πάντα τη χώρα και το λαό, αλλά ίσως με κάποιο «τακτ» και με «αφηγήσεις» που πέρναγαν με τη βοήθεια της εν γένει Αριστεράς, που είχε από χρόνια χαθεί στους δαιδάλους της «παγκοσμιοποίησης» και της ταξικής συνεργασίαςυποταγής. Τώρα λοιπόν οι πυλώνες έγιναν κομμάτια και από την (φασιστική) ακροδεξιά της «κεντροδεξιάς» ως τους «αριστερούς» θιασώτες τής πάλαι ποτέ διεθνούς των Μπλερ, Κλίντον της «κεντροαριστεράς», αναδίδεται πλούσια, ανυπόφορη η μπόχα της υποτέλειας, του τυχοδιωκτισμού, του χαμαιλεοντισμού, της αντίδρασης. Όλος αυτός ο χυλός-εσμός που καταφέρνει να συνεχίζει να παριστάνει πως διευθύνει τη χώρα ή πως μπορεί να τη διευθύνει, μόνο και μόνο γιατί είναι γερά γαντζωμένος στις πρεσβείες, στην Κομισιόν και στα ντόπια τζάκια, έχει ένα κοινό πολιτικό μοτίβο που συνίσταται σε δύο βασικές θέσεις: -Ανήκουμε στους ιμπεριαλιστές της Δύσης. Αυτοί θα μας βρουν λύση για το «χρέος» (που από το Καστελόριζο ως σήμερα το πήγαν από το 120% στο 175% του ΑΕΠ), αυτοί θα μας βρουν όποιους ρόλους εκείνοι κρίνουν ότι χρειάζεται η χώρα να αναλάβει στην περιοχή. Βέβαια «αυτοί», οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, σε συνθήκες κρίσης αντιμετωπίζουν τη χώρα και το λαό με όση ωμότητα απαιτούν τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντά τους. Και κυρίως η Δύση βρίσκεται σε «πόλεμο» με τη Ρωσία που δεν βρίσκει συμβιβασμό, όπως δείχνουν τα τελευταία αιματηρά γεγονότα στην ανατολική Ουκρανία αμέσως μετά την υποτίθεται πετυχημένη τετραμερή διάσκεψη της Γενεύης. Και ταυτόχρονα η ίδια η Δύση βρίσκεται σε διάφορους «πόλεμους» εντός της έτσι ώστε να χρήζει διαρκώς ερμηνειών το σε ποια ακριβώς δυτικά συμφέροντα «ανήκουμε». Σε ποιο μέλλον λοιπόν μας οδηγούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που ηγούνται της κούρσας των ληστειών και των σφαγών των λαών του πλανήτη σε μια περίοδο που μεγαλώνουν οι αντιθέσεις τόσο ώστε να γίνεται «συνηθισμένο» να συγκρίνει δημοσίως ο Ομπάμα τις στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ έναντι αυτών της Ρωσίας; «Ψιλά γράμματα» όλα αυτά τα ερωτήματα για τον εσμό της υποτέλειας και της κωλοτούμπας στη χώρα μας. Αυτοί υπερασπίζονται τη «δημοκρατική Ευρώπη» στα χαρακώματα που έστησε η CIA για λογαριασμό της φασιστικής «κυβέρνησης» του Κιέβου και κάνουν «στρατηγικό άξονα» με το φασιστικό σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ. Και όταν δεν κάνουν τέτοια μεγάλα έργα επειδή έχουν καεί από αυτά, αναζητούν εκ νέου ρόλο περιφερόμενοι αδιστάκτως σε όλο το μήκος του «συνταγματικού τόξου», όπως ο Λοβέρδος και ο Κύρτσος ή όπως ο Θοδωράκης του Ποταμιού που ούτε λίγο ούτε πολύ δήλωσε πως πρώτα θα μαζέψει ψήφους και μετά θα πει στο λαό το πρόγραμμά του! -Να τελειώνουμε με τα δικαιώματα του λαού στη δουλειά, στην υγεία, στη μόρφωση, στην ελευθερία, αυτό είναι το δεύτερο στοιχείο του κοινού μοτίβου τους. Γιατί έτσι απαιτούν οι αφέντες, ξένοι και ντόπιοι, και μάλιστα ως ελάχιστη προϋπόθεση οικονομική και πολιτική για να είναι η χώρα στο μαντρί του «ελεύθερου κόσμου» που δεν μπορεί να παραμείνει «ελεύθερος», δηλαδή ιμπεριαλιστικός-καπιταλιστικός, αν δεν επαναθεμελιωθεί η κυριαρχία του επί των μαζών με τους όρους που αυτή υπήρχε πριν από το Αυτό το μάθημα της κατάργησης των «προνομίων» του λαού, δηλαδή των δικαιωμάτων στη ζωή τελικά, το έχουν πολύ καλά μάθει όλα τα κόμματα, κομματίδια, και σταγονίδια του συστήματος. Τόσο ώστε να έχουν διαμορφώσει πολιτικό κλίμα παρανομίας για κάθε στοιχειώδη ανάγκη που για τη ζωή του «τολμά» να σκέφτεται ο λαός και η νεολαία. Βέβαια, πριν από αυτό το κλίμα και παράλληλα με αυτό το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης έχει ήδη εγκαθιδρύσει «καθεστώς» δικαστικής, κατασταλτικής δίωξης, απαγόρευσης και τρομοκρατίας ενάντια σε κάθε αγώνα, στη συνδικαλιστική δράση και πάλη, σε κάθε αγωνιστή. Η γραμμή του μαζικού αγώνα Τι κοιλοπονά αυτή η κατάσταση σε πολιτικό επίπεδο και όσον αφορά την κατεύθυνση του συστήματος; Τα δεδομένα είναι σαφή και δεν χωρούν αυταπάτες. Η υπόθεση Μπαλτάκου δεν εμφανίστηκε στο προσκήνιο για να σωθεί ο Κασιδιάρης, αλλά για να δώσει μια δημόσια τροχιοδεικτική βολή της κύριας τάσης του συστήματος. Τα κέντρα εξουσίας, λογαριάζοντας τα τωρινά και τα μελλούμενα και όσο ο λαός παραμένει εκτός του πεδίου της πολιτικής ταξικής πάλης, απαιτούν σκλήρυνση, παραπέρα φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και ανάλογων προδιαγραφών κυβερνητικές λύσεις. Εξάλλου, αυτή η κατεύθυνση προαναγγέλλεται με επίσημο ή ημιεπίσημο τρόπο σε μια σειρά βασικά ζητήματα. Το ζήτημα της απεργίας, των συγκεντρώσεων, της συνδικαλιστικής δράσης ή του χαρακτήρα που μπορεί να έχει ο «νόμιμος» συνδικαλισμός έχουν ήδη τεθεί από το σύστημα τόσο με ντε φάκτο απαγορεύσεις όσο και με δηλώσεις για θεσμική (συνταγματική) αναμόρφωσή τους. Και, όπως φαίνεται, (και) οι δυνάμεις της καθεστωτικής και όχι μόνο Αριστεράς παίρνουν το μήνυμα και μετασχηματίζουν ανοιχτά τις ομοσπονδίες σε γραφεία νομικών συμβουλών και έκδοσης ανακοινώσεων, ενώ οι εργαζόμενοί τους αντιμετωπίζουν την απόλυση και τη συντριβή των εργασιακών τους σχέσεων. Ενόψει των εκλογών του «Καλλικράτη» και του Ευρωκοινοβουλίου γίνεται βέβαια ένα «πείραμα» παράταξης-καταμέτρησης των κάθε λογής παραδοσιακών και νεωτερικών δυνάμεων του συστήματος. Όμως, κυρίως ενόψει των εκλογών και με το λαό σπρωγμένο στη γωνία, επιταχύνεται η πορεία αντιδραστικοποίησης του πολιτικού σκηνικού και κλίματος με όλους τους δυνατούς τρόπους. Κυρίως όσον αφορά το περιεχόμενο καθαυτό αυτών των εκλογών, όπου ο λαός καλείται να νομιμοποιήσει τα εργαλεία της επίθεσης και την ιμπεριαλιστική ΕΕ και ταυτόχρονα να αποτελέσει το παθητικό πειραματόζωο στο πείραμα αντιδραστικοποίησης της πολιτικής ζωής. Το σκηνικό που έχει στηθεί συνιστά ήδη μια αρνητική μετατόπιση, μια προλείανση εδάφους ώστε το σύστημα να έχει ανοιχτές όλους τις οδούς των πολιτικών μαγειρεμάτων που θα χρειαστεί μετά τις εκλογές. Η βαριά σκιά αυτών των απαιτήσεων προκάλεσε ήδη τριγμούς στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που η πορεία προσαρμογής του τρέχει αλλά δεν φτάνει. Έτσι, τα «μεγάλα αστέρια» τύπου Λαζόπουλος βρίσκουν παρακινδυνευμένο να εκτεθούν στα ψηφοδέλτιά του, η «αριστερή πλατφόρμα» επιχειρεί να κρατήσει αποστάσεις-προσχήματα από την απροσχημάτιστη στράτευση του ΣΥΡΙΖΑ στη ΕΕ και στους εκλογικούς παράγοντες και στην Ξάνθη το «βασικό λόγο» για το ψηφοδέλτιό του φαίνεται πως έχουν «υπεύθυνες» του συστήματος δυνάμεις. Δεν υπάρχει «εκλογική μάχη» μέσα από την οποία ο λαός μπορεί να αντιπαρατεθεί με αυτό που ήδη ζει, με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και τις στοχεύσεις-επιδιώξεις του συστήματος. Ας το πούμε καθαρά: αυτό που η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία πληρώνουμε, και πολύ ακριβά σήμερα, είναι ο μέσα από μια πορεία χρόνων πολιτικός, ιδεολογικός και οργανωτικός αφοπλισμός του κινήματος. Αυτό είναι το καθοριστικό ζήτημα που κρίνει και θα κρίνει τις εξελίξεις για τα λαϊκά συμφέροντα, τα άμεσα και τα συνολικά. Αυτό λείπει και πρέπει να «διορθωθεί» για να μπορεί να σταθεί στα πόδια της η υπόθεση των δικαιωμάτων και των διεκδικήσεων των λαϊκών μαζών. Αυτό το πρόβλημα κρύβουν και το χειροτερεύουν οι κάθε λογής προτάσεις που ψάχνουν τη σωτηρία στις εκλογές, στα δικαστήρια, σε «ικανούς δημάρχους», σε προτάσεις νόμου και όποια άλλη «ευφυή τακτική» που «ξεχνάει» μια «λεπτομέρεια»: δεν υπάρχουν τακτικές που να υποκαθιστούν την έλλειψη στρατού που να ξέρει ποια μάχη, ποιον πόλεμο έχει να δώσει και να θέλει να τον δώσει! Ο λαός πρέπει και μπορεί να συγκροτηθεί σε δύναμη αντίστασης και πάλης, σε δύναμη αναμέτρησης με τον ιμπεριαλισμό και το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Αυτή η πορεία συγκρότησής του έχει μια ελάχιστη θεμελιώδη βάση και προϋπόθεση: τη γραμμή του μαζικού αγώνα απέναντι στην επίθεση του συστήματος. Με αυτή τη γραμμή πρέπει να σηκώσουμε τις σημαίες της Πρωτομαγιάς, διδασκόμενοι για το πώς κατέκτησαν εργάτες και λαοί όλα όσα σήμερα χάνουμε. Όχι για να κάνουμε μάθημα ιστορίας ή ακόμα χειρότερα προεκλογική παρέμβαση. Αλλά για να παλέψουμε εδώ και τώρα. Για ψωμί και δουλειά. Ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο που μας τα στερεί. Για το δικαίωμά μας στον αγώνα. Ενάντια στο σύστημα που αποφασίζει πολύμηνες φυλακίσεις για τους απεργούς χαλυβουργούς. Για την αντιιμπεριαλιστική ενότητα και πάλη των λαών. Ενάντια στο μακέλεμα που φέρνουν οι μεγάλοι αμερικανονατοϊκοί φονιάδες και κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη. Αυτός είναι ο δρόμος που έχει να ανοίξει και να βαδίσει ο λαός και η νεολαία. ενισχύστε την εκδοση Ετήσια Συνδρομή: Εσωτερικού 45 ευρώ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: IBAN: GR Εξωτερικού 65 ευρώ BIC: ETHNGRAA Προλεταριακή Σημαία Κωδ.3112 Εκδόσεις ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ, Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Διευθύνεται αϖό Συντακτική Εϖιτροϖή Εκδότης: Γρ. Κωνσταντόϖουλος Υϖεύθυνος Σύνταξης: Β. Σαµαράς Εδρα: Εµµ. Μϖενάκη 43, Αθήνα, Τηλ: simea@kkeml.gr Θεσ/νίκη, Εγνατία 126 Τηλ: cpgmlthe@the.forthnet.gr

3 Σάββατο 26 Απρίλη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 3 Για να έχει η πρωτομαγιά το πραγματικό της νόημα, Να ξαναγίνουν τα συνδικάτα ταξικά όργανα του προλεταριάτου Συνέχεια από τη σελ. 1 Ισχυρίζεται ο Α. Σαμαράς ότι το πεντακοσάρικο που επιστρέφει σε αυτούς που βρίσκονται σε χειρότερη θέση είναι από το πλεόνασμα που πέτυχε η κυβέρνησή του και δεν κρύβει, λέει, ότι «προέρχεται από τις θυσίες του λαού» που αρχίζουν να πιάνουν τόπο. Θέλει να μας πείσει πως δεν πρόκειται για προεκλογικό τερτίπι αλλά για απόδειξη ότι η οικονομία πάει καλά, ότι η χώρα μπορεί να ξαναβγεί στις αγορές και να δανείζεται και γι αυτό δεν χρειάζονται νέα μνημόνια. Εδώ θα λέγαμε, πως εάν είναι κάτι που πλεονάζει, είναι το θράσος της συγκυβέρνησης και του Α. Σαμαρά. Επιχειρεί, προεκλογικά τουλάχιστον, να εμφανιστεί σαν σωτήρας του λαού και της χώρας, όμως δεν μπορεί να κρύψει το πραγματικό του πρόσωπο. Κι αυτό γιατί το σύστημα εντός και εκτός της χώρας απαιτεί από τους υποτελείς του τη συνέχιση της επίθεσης στο λαό, στους εργαζόμενους, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις απεργίες κ.λπ. Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνουν οι πρόσφατες προκλητικές δηλώσεις του υφυπουργού Παιδείας σχετικά με τις πειθαρχικές διώξεις καθηγητών που δεν θα είναι σε σχολεία ανοιχτά τις μέρες διακοπών του Πάσχα -και ενώ η ΟΛΜΕ-ΕΛΜΕ κήρυξαν στάση εργασίας- αποκαλύπτουν ότι η στρατηγική επιδίωξη του συστήματος είναι η αμφισβήτηση του δικαιώματος της απεργίας και η ποινικοποίηση κάθε αγώνα. Και αποτελούν προαναγγελία ενός νέου αντιαπεργιακού θεσμικού πλαισίου που ετοιμάζεται. Έρχονται χειρότερες μέρες Ο γιορτασμός της φετινής εργατικής Πρωτομαγιάς γίνεται σε συνθήκες μιας παρατεταμένης επίθεσης στα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα ενώ οι αρνητικές συνέπειες της επίθεσης βρίσκονται σε εξέλιξη και η κάθε νέα μέρα είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Η επίθεση βρίσκεται μόνιμα σε μια εξέλιξη και συνοδεύεται με την κλιμάκωση της τρομοκράτησης του λαού μέσω των κατασταλτικών μηχανισμών. Υπάρχει βεβαίως και η ιδεολογική τρομοκρατία που ασκείται καθημερινά και για λογαριασμό του συστήματος από τα ΜΜΕ, τηλεοπτικά και ηλεκτρονικά, από τους καλοπληρωμένους κονδυλοφόρους και κυρίως των καναλιών ιδιωτικών και κρατικών. Κονδυλοφόροι που υπηρετούν το καπιταλιστικό σύστημα και τον ιμπεριαλισμό και αναλαμβάνουν όλη τη βρώμικη δουλειά να συκοφαντούν τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας, τις απεργιακές κινητοποιήσεις, το συνδικαλιστικό κίνημα και όλους εκείνους τους αγωνιστές που πρωτοστατούν στους αγώνες. Είναι αυτοί που υλοποιούν και αναπαράγουν την κυβερνητική ιδεολογική τρομοκρατία και είναι οι ίδιοι που επιχειρούν κάθε φορά που γίνονται αγώνες να στρέψουν το ένα τμήμα εργαζομένων ενάντια στο άλλο. Όλα τα παραπάνω έχουν διαμορφώσει κυρίως τα τελευταία χρόνια μια συνεχώς αυξανόμενη αντιδραστικοποίηση και φασιστικοποίηση της δημόσιας πολιτικής ζωής. Είδαμε πριν λίγο καιρό την έξαλλη επίθεση στους μετανάστες σε όλη τη χώρα, από κοινού Ν -ΠΑΣΟΚ και κατασταλτικοί μηχανισμοί, και από δίπλα τους τη φασιστική Αυγή με τα τάγματα εφόδου, τους δικούς της κατασταλτικούς μηχανισμούς. Είδαμε όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι, και όχι μόνο στη χώρα μας, πώς με τη βάναυση και βάρβαρη αυτή επίθεση ξεφτιλίζεται και καταρρακώνεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η ακροδεξιά πολιτική της Ν συνοδεύεται και με ένα αυξανόμενο αντικομμουνισμό και η θεωρία των δύο άκρων που προβάλει ο αρχηγός της Ν και της κυβέρνησης έχει ως κύριο και μοναδικό στόχο την αριστερά και το λαϊκό κίνημα. Άλλωστε το κόμμα του είναι στο ένα άκρο, στο ίδιο με τη φασιστική Αυγή και η ιστορία Μπαλτάκου το επιβεβαιώνει. Οι εργατοπατέρες Γιορτάζουν οι εργαζόμενοι της χώρας την Πρωτομαγιά σε συνθήκες υποχώρησης του κινήματος στη χώρα και παγκόσμια. Τα συνδικάτα από όργανα πάλης των εργατών και εργαζομένων έχουν μετατραπεί σε εργαλεία που στηρίζουν την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές καθώς και το πολιτικό προσωπικό του συστήματος. Μιλάμε για τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ που στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι και στελέχη των αστικών κομμάτων Ν και ΠΑΣΟΚ. Έτσι, αυτό που παρατηρείται για αρκετές δεκαετίες ανάμεσα στον ΣΕΒ και τη ΓΣΕΕ και την εκάστοτε κυβέρνηση είναι μια τριμερής συνεργασία προώθησης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, ανάμεσα στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και τον ΣΕΒ έχει διαμορφωθεί ένα πλαίσιο συνεργασίας που δεν έχει προηγούμενο. Μια συμμαχία που πολλές φορές διεκδικεί από την κυβέρνηση νομοθετικές ρυθμίσεις οι οποίες ικανοποιούν αποκλειστικά τα οικονομικά συμφέροντα του ΣΕΒ και ένα τελευταίο παράδειγμα αποτελεί η διεκδίκηση μέρους κεφαλαίων από το ΕΣΠΑ. Για την αξιοποίησή τους από τον ΣΕΒ και όχι βέβαια για το καλό των εργαζομένων, αλλά το δικό τους. Αυτό το στρώμα των εργατοπατέρων έχει αποδιοργανώσει και απομακρύνει τους εργαζόμενους από τα συνδικάτα, ώστε ανενόχλητο να υπηρετεί τα δικά του συμφέροντα, οικονομικά, πολιτικά κ.ά. Είναι ωστόσο υποχρεωμένο να προχωρεί κάτω από την πίεση των γεγονότων σε κάποιες απεργίες που έχουν σαν κύριο στόχο - άλλο πράγμα αν δεν το καταφέρνουν πάντοτε- να εκτονώσουν την οργή των εργαζόμενων απέναντι στην κυβέρνηση και στο σύστημα. Με μία ανάλογη λογική κηρύσσουν απεργία για τον γιορτασμό της Πρωτομαγιάς. Αυτά είναι γνωστά σε όλους τους εργαζόμενους. υστυχώς όμως οι εργατοπατέρες έχουν κάνει τη δουλειά τους, και το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι δεν τους έχουν καμία εμπιστοσύνη δεν φαίνεται να τους ενοχλεί καθόλου. Μπορούμε να πούμε πως αυτό ήταν με έναν τρόπο και επιδίωξή τους για να μην τους έχουν στα πόδια τους. Οργανωμένοι στα συνδικάτα αντίπαλοι της ΓΣΕΕ και των εργατοπατέρων ουσιαστικά δεν υφίστανται. Τα συνδικάτα του ΠΑΜΕ ουσιαστικά είναι ανύπαρκτα. Τα μέλη αυτών των συνδικάτων το μόνο που κάνουν είναι κάθε 2-3 χρόνια να ψηφίζουν τους εκπροσώπους τους και τίποτε άλλο. Ακόμα και οι διοικήσεις των συνδικάτων δεν έχουν καμία ουσιαστική λειτουργία. Ό, τι αποφασίζεται και όταν αποφασίζεται κάτι, αυτό το αναλαμβάνει η ηγεσία του ΠΑΜΕ, ίσως ούτε καν αυτή αλλά του ΚΚΕ. Αυτή είναι η πραγματικότητα, και αυτό το γνωρίζουν άπαντες ότι συμβαίνει, τόσο οι εντός όσο και οι εκτός των συνδικάτων. Γράφει ο «Ριζοσπάστης» την Τετάρτη 23 Απρίλη, λίγες μέρες πριν την Πρωτομαγιά: «Τις μέρες αυτές συνεχίζονται οι συνεδριάσεις των Δ.Σ σε Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και συνδικάτα προκειμένου να αποφασίσουν τη συμμετοχή στην απεργία» (Η υπογράμμιση δική μας). Να, λοιπόν, τα ταξικά συνδικάτα, όπως αυτοαποκαλούνται, την τελευταία στιγμή θα αποφασίσουν για τη συμμετοχή τους στην απεργία και την «ταξική» μάχη που θα δώσουν. Όσον αφορά τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα έχουν άλλες ασχολίες πολύ πιο σοβαρές από την απεργία και την Πρωτομαγιά. Η προεκλογική καμπάνια και εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε και δεν περισσεύει χρόνος για τέτοια «μικροπράγματα». Άλλωστε κι όταν δεν υπήρχαν εκλογές, κολαούζοι των εργατοπατέρων ήταν, μόνο που η φωνή τους είχε άλλη απόχρωση. Μια αντίστροφη πορεία είναι αναγκαία «Όπως σε όλες τις απεργίες, έτσι και σ αυτή, η ηγεσία της ΙWW παραχώρησε την πρωτοβουλία των κινήσεων στους απεργούς, στη συγκεκριμένη περίπτωση στις γυναίκες, τα παιδιά και τους ξένους [...], χειρίστηκαν μόνοι τους την υπόθεσή τους, διαμόρφωσαν την πολιτική τους μετά από μακρές συζητήσεις σε πολλές γλώσσες. [...] Διοργάνωσαν συζητήσεις σχετικά με την πάλη των τάξεων. [...] Δημοσιογράφοι απ όλα τα μέρη κάλυπταν την απεργία. Όλοι τους διέκριναν την ηθική εξύψωση των απεργών και μερικοί παρατήρησαν ότι οι εργάτες δοκίμαζαν μια περίεργη χαρά μέσα από τον αγώνα που δεν είχαν γνωρίσει μέσα στη μονότονη δουλειά του εργοστασίου. [...] Το ηθικό τους ήταν φοβερό. Σίγουροι, χαρούμενοι και απελευθερωμένοι τραγουδούσαν. Συνέχεια έκαναν πορείες και τραγουδούσαν. [...] Όταν τραγουδούσαν όλες οι εθνικότητες είχαν πλέον μια κοινή γλώσσα» (Από το βιβλίο «Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ»). Αυτά συνέβηκαν το 1912 από τους εργάτες και εργάτριες του υφαντουργείου του Λόρενς της Μασαχουσέτης, όπου εργάτες διαδήλωναν με πανό στα χέρια. Μάλιστα! 102 χρόνια πριν! Σήμερα, στη χώρα μας και παντού στον κόσμο, ζούμε σε μια κατάσταση από την άποψη της ταξικής πάλης του προλεταριάτου εντελώς διαφορετική και αυτό ακριβώς πρέπει να αλλάξει. Να ξαναγίνουν τα συνδικάτα όργανα ταξικής διαπαιδαγώγησης των εργατών, όργανα διεξαγωγής της ταξικής πάλης. Τέτοια συνδικάτα δεν μπορεί παρά να είναι έργο των εργατών και εργαζομένων. Όλων αυτών που υφίστανται την άγρια εκμετάλλευση και καταπίεση του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Οι επαναστατικές δυνάμεις και όλοι οι αγωνιστές της πραγματικής Αριστεράς σε αυτή την κατεύθυνση οφείλουν να προσανατολιστούν και να συμβάλλουν. Να ανοίξουν το δρόμο για συνδικάτα ταξικού προσανατολισμού. Είναι και αυτό ένα ζήτημα ταξικής πάλης.

4 4 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 26 Απρίλη 2014 Επ αόριστον κράτηση (!!!) μεταναστών, μέχρι την «οικειοθελή» απέλαση Με τη νέα γνωμοδότηση 44/2014 του Νομικού Συμβουλίου του κράτους (11/2/14), που υιοθετήθηκε άμεσα και με κατεπείγον έγγραφο απ την ΕΛ.ΑΣ., παρατείνεται επ αόριστον η «διοικητική κράτηση» μεταναστών που έχουν συμπληρώσει το 18μηνο που ίσχυε μέχρι τώρα ως ανώτατο όριο κράτησης, μέχρι να συναινέσουν στην «οικειοθελή» απέλασή τους! Οι μετανάστες δηλαδή που βρίσκονται φυλακισμένοι στα άθλια «κέντρα κράτησης» -τα οποία μάλιστα πληθαίνουν γιατί διέπραξαν το «έγκλημα» της μη κατοχής «νομιμοποιητικών εγγράφων», καλούνται να επιλέξουν μεταξύ της συνέχισης της φυλάκισής τους και της απέλασης. Σύμφωνα με τη γνωμοδότηση, θα ειδοποιούνται εγγράφως 3 μήνες πριν λήξει το 18μηνο πως η κράτησή τους θα παραταθεί πέραν αυτού λόγω της «μη συνεργασίας» τους (sic), ενώ θα καλούνται να συνεργαστούν αποδεχόμενοι την απέλασή τους. «Σε περίπτωση και πάλι αρνήσεως του αλλοδαπού να συνεργασθεί στην υλοποίηση της αποφάσεως επιστροφής ή απελάσεως, τα αρμόδια όργανα, όταν αιτιολογημένα διαπιστώνεται ότι είναι ύποπτος διαφυγής, δύνανται αυτομάτως και κατ άρθρα 22 παρ.3 του Ν. 3907/2011 ή 78 του Ν. 3386/2005, να επιβάλουν σε αυτόν το μέτρο της υποχρεωτικής διαμονής στο χώρο κρατήσεως έως ότου συναινέσει και συνεργασθεί στην υλοποίηση της αποφάσεως επιστροφής του ή απελάσεώς του». Έτσι, με την εκβιαστική και τρομοκρατική αυτή ρύθμιση που παγιώνει πρακτικές φυλάκισης χωρίς δίκη και καταδίκη για έγκλημα πρακτικές που ήδη εφαρμόζονται με το 18μηνο προσπαθεί το σύστημα και η κυβέρνησή του ν απαντήσουν στο πρόβλημα της συρροής μεταναστών θυμάτων των εγκλημάτων του ιμπεριαλισμού που, όποτε δεν είναι εκμεταλλεύσιμοι για την κερδοφορία του κεφαλαίου, θεωρούνται «απόβλητοι» και τους περιμένει η ρατσιστική, κρατική και παρακρατική βία, η φυλάκιση και η απέλαση. Αποτελεί όμως ταυτόχρονα και μια εξέλιξη που στρέφεται και κατά των ελλήνων εργαζόμενων, άνεργων και νεολαίων, δημιουργώντας νέα νομικά δεδομένα και καταστάσεις, που μπορούν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν σε βάρος τους. Μια ακόμα εξέλιξη στο πλαίσιο της φασιστικοποίησης της πολιτικής του συστήματος. Επιδρομή χρυσαυγιτών και αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ με ξυλοδαρμούς και συλλήψεις Το πρωί της Τρίτης 8/4, ομάδα 20 χρυσαυγιτών που κρατούσαν διάφορα αντικείμενα επιτέθηκαν σε μετανάστες μικροπωλητές που βρίσκονταν έξω απ την είσοδο της ΑΣΟΕΕ. Η επίθεσή τους ενισχύθηκε στη συνέχεια κι από αστυνομικούς των ΜΑΤ και των Ομάδων ΔΕΛΤΑ, που μαζί με ασφαλίτες επετίθεντο αδιάκριτα στον κόσμο, δέρνοντας από κοινού και συλλαμβάνοντας τελικά 12 άτομα 11 μετανάστες κι ένα φοιτητή. Ασφαλίτες μάλιστα μπήκαν μέσα στο χώρο της ΑΣΟΕΕ παραβιάζοντας το Άσυλο. Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν την επομένη στα δικαστήρια με κατηγορίες για «αντίσταση κατά της αρχής», «σωματικές βλάβες» και «παραεμπόριο», αλλά η δίκη αναβλήθηκε για τις 23/4, για να πάρει νέα αναβολή για τις 2/5. Κι ενώ οι συλληφθέντες μετανάστες κρατήθηκαν στο Α.Τ. Ομόνοιας και δημοκρατικά δικαιώματα Ο στρατός, ένας μηχανισμός πάντα σε ετοιμότητα απέναντι στον «εχθρό λαό» Έτσι θα μπορούσαν να τιτλοφορούνται ακριβέστερα τα πρόσφατα δημοσιεύματα του αστικού Τύπου που αναφέρονται στη συνέντευξη του επίτιμου αρχηγού Γ.Ε.Ν. ναύαρχου Κοσμά Χρηστίδη, στο πόρταλ στρατιωτικών ειδήσεων onalert.gr (3/4/2014), σύμφωνα με την οποία υπήρξαν «δύο - τρεις» περιπτώσεις όπου ζητήθηκε με πολιτική εντολή η συνδρομή του στρατού ως «υποστηρικτικού μηχανισμού» των σωμάτων ασφαλείας. Η περίπτωση μάλιστα που κατονομάστηκε, κι όπου η εντολή αυτή «ικανοποιήθηκε μερικώς», ήταν η στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτώβρη του 2012 στη Θεσσαλονίκη. Ήταν τότε που, επί υπουργίας Άμυνας Παναγιωτόπουλου της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, οπλισμένοι άνδρες της 71ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας παρατάχθηκαν μαζί με τα ΜΑΤ και τις ομάδες ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Ήταν τότε που «οι αστυνομικοί των ΜΑΤ δεν έφταναν», σύμφωνα με την εντολή του Γ.Ε.ΕΘ.Α. προς τις στρατιωτικές μονάδες της Βόρειας Ελλάδας, ν αντιμετωπίσουν το λαό που διαδήλωνε την αντίθεσή του στην αντιλαϊκή πολιτική των μνημονίων και των βάρβαρων μέτρων ή που απλά εκδήλωνε την αυθόρμητη οργή του απέναντι στους πολιτικούς εκπροσώπους του σάπιου συστήματος, κατά τις παρελάσεις. Κι ενώ η τότε ανακοίνωση του Γ.Ε.Σ. προσπαθούσε να κατευνάσει τις «ανησυχίες» για τη συνδρομή του στρατού σε σχέδια καταστολής, εντάσσοντας την παρουσία του στις εορταστικές εκδηλώσεις και διαψεύδοντας τη συμμετοχή του στα «μέτρα ασφαλείας», σήμερα ο Κοσμίδης που συμμετείχε στις τότε αποφάσεις μιλά στη συνέντευξή του με σαφήνεια για μια τέτοια εμπλοκή του στρατού. Εκφράζοντας μάλιστα δημόσια τις «αντιρρήσεις» του για «τη χρήση του στρατεύματος σε καιρό ειρήνης» Οι άλλες περιπτώσεις δεν κατονομάζονται βέβαια και φυσικά υποβαθμίζονται. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που βγαίνει στην επιφάνεια το ζήτημα της συμμετοχής του στρατού στα σχέδια καταστολής και αντιμετώπισης του λαού, όποτε αυτό κριθεί απαραίτητο απ τα επιτελεία του συστήματος. Συμμετοχή που δεν ταυτίζεται υποχρεωτικά με την «εκτροπή» απ την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, με την έννοια της επιλογής μιας στρατιωτικής δικτατορίας για παράδειγμα, αλλά που, αποτελώντας στοιχείο της φασιστικοποίησης της κυρίαρχης πολιτικής, θα επιλέγεται και θα προκρίνεται σαν απάντηση απέναντι στο ενδεχόμενο τόσο των κοινωνικών εκρήξεων όσο κι ενός μαζικού κινήματος αντίστασης ή και διεκδίκησης του λαού, που θα βάλει σε πραγματικό κίνδυνο την πολιτική του συστήματος. Λόχος της 71ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας είχε χρησιμοποιηθεί και τον Απρίλη του 2013, μαζί με τα ΜΑΤ, και με πλήρη εξοπλισμό κατά τη διάρκεια κινητοποίησης των εργαζόμενων των ναυπηγείων Σκαραμαγκά στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Να θυμίσουμε επίσης την άσκηση καταστολής πλήθους «Καλλίμαχος» στην οποία συμμετείχε η ταξιαρχία αυτή καθώς και στρατιωτικές δυνάμεις άλλων χωρών υπό ΝΑΤΟϊκή ιμπεριαλιστική εποπτεία, που έχει πραγματοποιηθεί επανειλημμένα στο Κιλκίς το 2011 και το 2013, καθώς κι άλλες: άσκηση Β Σώματος Στρατού αντιμετώπισης «άτακτων ομάδων» το 2002 στη Βέροια, άσκηση Στρατονομίας για την αντιμετώπιση διαδηλώσεων στου Παπάγου το 2006, άσκηση επιχειρήσεων σε κατοικημένο τόπο στη Νέα Πέραμο το Για ν αναφέρουμε μόνο αυτές που έγιναν σχετικά γνωστές, εξαιρώντας και πολλές άλλες, από διάφορες παραστρατιωτικές ομάδες που σχετίζονται τόσο με το στρατό όσο και με τους μηχανισμούς των ιμπεριαλιστών. Οι «αποκαλύψεις» και η προσεκτική «κριτική» (sic) του Χρηστίδη για τη συμμετοχή του στρατού, στην παραπάνω συνέντευξη, πιθανόν να «συνάδουν» με την κινηματική νηνεμία της περιόδου, που τη διαφοροποιεί απ την προηγούμενη «δύσκολη» για το σύστημα περίοδο και τους «κινδύνους» που γεννούσε γι αυτό η κίνηση του κόσμου. Έχουν όμως ταυτόχρονα έντονη και την πλευρά του μηνύματος τρομοκράτησης προς το λαό, για το τι «εκτροπές» μπορεί να δρομολογηθούν ως απάντηση σ έναν λαϊκό ξεσηκωμό. Από έναν μηχανισμό του αστικού κράτους το στρατό που ένας απ τους βασικούς του ρόλους είναι να υπηρετεί τα συμφέροντα της ντόπιας άρχουσας τάξης και των ξένων ιμπεριαλιστικών αφεντικών κι όποτε χρειαστεί να στρέφεται ανοικτά ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό». στην Αμυγδαλέζα, ο φοιτητής αφέθηκε ελεύθερος. Στο μεταξύ η αστυνομία πραγματοποίησε επιδρομή σε σπίτια συλληφθέντων, χωρίς την παρουσία εισαγγελέα αλλά και χωρίς να βρει επιβαρυντικά στοιχεία. Οι 8 απ τους συλληφθέντες μετανάστες, μάλιστα, διέθεταν νομιμοποιητικά έγγραφα και αιτούνταν πολιτικό άσυλο στη χώρα, ένα «σκόπελο» που η αστυνομία ξεπέρασε επικαλούμενη «κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια και τη δημόσια τάξη» και με ενεργοποίηση σχετικής διάταξης. Τα θύματα λοιπόν της - από κοινού - κρατικής και παρακρατικής βίας μετατρέπονται σε θύτες! Ταυτόχρονα η ΑΣΟΕΕ κι ο γύρω χώρος μετατρέπονται όλο και πιο συχνά σ ένα θέατρο αστυνομικών επιχειρήσεων «σκούπα» κι εφόδων των ΜΑΤ, που παραβιάζουν ωμά το Άσυλο και ρίχνουν χημικά και χειροβομβίδες κρότου λάμψης. Στο στόχαστρό τους βρίσκονται και οι φοιτητές και οι μετανάστες μικροπωλητές. Η αντίσταση στο όργιο αυτό κρατικής τρομοκρατίας πρέπει να γίνει υπόθεση τόσο των ίδιων των μεταναστών όσο και του φοιτητικού αλλά και του λαϊκού κινήματος. Να αθωωθούν οι συλληφθέντες! Να καταγγελθεί μαζικά η αστυνομική και η φασιστική βία! Σε δίκη μέλη της Χρυσής Αυγής για επίθεση με μαχαίρι σε 17χρονο μαθητή Στις 28 Γενάρη του 2013 το πρωί ο 17χρονος τότε Φοίβος Δ., μαθητής του 3ου Λυκείου Παλαιού Φαλήρου, δέχεται επίθεση με μαχαίρι από δύο άτομα έξω απ το σχολείο του. Τον χτυπούν στον κρόταφο, του κόβουν τη μύτη (!) και τον μαχαιρώνουν στο λαιμό, κοντά στην καρωτίδα. Σύμφωνα με τους γιατρούς που ανέλαβαν να τον εγχειρίσουν, θα μπορούσε να είχε σκοτωθεί κι από τύχη γλίτωσε. Δράστες της δολοφονικής αυτής επίθεσης ήταν οι Αποστολόπουλος -φοιτητής Θεολογικήςκαι Χατζηπαυλίδης, που αναγνωρίστηκαν απ το μαθητή, μέλη του «Μετώπου Νεολαίας της Χρυσής Αυγής». Ο πρώτος μάλιστα είχε στο ενεργητικό του και πλούσιο νταηλίκι. Η αιτία της επίθεσης ήταν πως ο Φοίβος είχε εκφράσει τα αντιφασιστικά του φρονήματα στη φίλη τού Αποστολόπουλου που ήταν συμμαθήτριά του. Οι δύο χρυσαυγίτες παραπέμφθηκαν σε δίκη στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας, για απόπειρα ανθρωποκτονίας, η οποία ξεκίνησε στις 22/4. Η δολοφονική αυτή δράση συμπληρώνει την αντίστοιχη των δολοφόνων του μετανάστη Σαχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα, αλλά και του Παύλου Φύσσα, τις πρόσφατες απειλές και «προειδοποιήσεις» για «εξαφάνιση» του ΠΑΜΕ, απ τον «πυρηνάρχη» και υποψήφιο περιφερειάρχη Μουλιανάκη στο Πέραμα, που μίλησε σαν μπράβος της εφοπλιστικής εργοδοσίας, όπως κι οι ομοϊδεάτες του σε περσινή επίσκεψή τους στη «Ζώνη», την τρομοκράτηση ακόμα και παιδιών μεταναστών στα πολυϊατρεία των «Γιατρών του κόσμου», ξανά στο Πέραμα. Ανέδειξε ξανά πως στο στόχαστρο των νεοναζιστών δεν βρίσκονται μόνο οι μετανάστες, αλλά κι οι Έλληνες. Και πως παράλληλα με το «κόντεμά» τους, που για λόγους διαχείρισης και όχι «δημοκρατικής ευαισθησίας» έχει επιλέξει η κυβέρνηση, οι νεοναζί τροφοδοτούνται καθημερινά απ την ίδια την πολιτική της φασιστικοποίησης που κυριαρχεί, απ την ίδια τη συστημική τους προέλευση και αποστολή

5 Σάββατο 26 Απρίλη 2014 Ελεύθερη η Κοζάν Νιχαγιέτ (Ρόντζα), η κούρδισσα λαϊκή αγωνίστρια! Την Πέμπτη 9/4, την ημέρα της πανεργατικής απεργίας, εκδικαζόταν στο συμβούλιο Εφετών Ηρακλείου η αίτηση των τούρκικων αρχών για την έκδοση της Τουρκάλας Κουρδικής καταγωγής αγωνίστριας Κοζάν Νιχαγιέτ (Ρόντζα). Με ομόφωνη απόφαση, το συμβούλιο αποφάσισε την απόρριψη της αίτησης έκδοσης ως ανυπόστατης και την αποφυλάκιση της αγωνίστριας, υιοθετώντας την πρόταση της εισαγγελέως. Στην απεργιακή συγκέντρωση, στο Εργατικό κέντρο, διαβάστηκε κείμενο συμπαράστασης από την επιτροπή αλληλεγγύης και καλέστηκε ο κόσμος μετά την πορεία να παραμείνει στα δικαστήρια για συμπαράσταση. Έξω από το δικαστικό μέγαρο παραβρέθηκαν πάνω από 200 άτομα ( Α/Α, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Λαική Αντίσταση ΑΑΣ). Με πανό και συνθήματα εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στη αγωνίστρια και απαιτούσαν την αθώωσή της ενώ ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις βρίσκονταν μέσα και έξω από την δικαστική αίθουσα. Την Ρόντζα συνέλαβαν στις 8/2/14 άντρες της ασφάλειας στο σπίτι της στο Ηράκλειο, κατόπιν ενεργοποίησης διεθνούς εντάλματος. Το τούρκικο κράτος κατηγορεί τη 44χρονη αγωνίστρια ότι συμμετείχε σε τρεις ένοπλες συρράξεις με δυνάμεις ασφαλείας, δυο το 1996 και μια το Ο εισαγγελέας αποφάσισε την κράτησή της στις φυλακές Νεαπόλεως Λασιθίου, σε αναμονή της δίκης για την έκδοσή της. «Αν με εκδώσετε στην Τουρκία, δεν υπάρχει ελπίδα για μένα. Κινδυνεύει η ζωή μου». Αρνήθηκε ότι είναι μέλος ενός κομμουνιστικός κόμματος που έχει τεθεί εκτός νόμου ενώ παραδέχτηκε ότι η οικογένειά της έχει κομμουνιστικό παρελθόν και δυο αδέρφια της έχουν συλληφθεί. «Θέλουν να με εκδώσουν για τις πολιτικές μου πεποιθήσεις» τόνισε χαρακτηριστικά ενώ, απαντώντας σε ερώτηση του Προέδρου για την πολιτική κατάσταση στην Τουρκία, τόνισε ότι τα πράγματα είναι χειρότερα τώρα για τους πολίτες με αριστερά φρονήματα. Η αγωνίστρια Νιχαγιέτ διώκεται από τις τούρκικες αρχές όχι για κάποιο αδίκημα που διέπραξε αλλά αποκλειστικά για τα πολιτικά της φρονήματα και την πολιτική δράση που ανέπτυξε εκεί, κόντρα στο τούρκικο φασιστικό καθεστώς. Στα δεκατέσσερα χρόνια που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα με τον σύντροφο της (Κούρδο πολιτικό πρόσφυγα που έχει πάρει ελληνική ιθαγένεια), δεν έχει βλάψει κανένα. Αντίθετα, έχουν δώσει με συνέπεια το παρών στους αγώνες διεκδίκησης των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Η σύλληψη και δίωξη της Ρόντζα εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο συνεργασίας (απαίτηση Αμερικάνων, Φιλιππίδης) που αναπτύσσεται ανάμεσα στο ελληνικό και τούρκικο κράτος για την έκδοση Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών καταζητούμενων για πολιτική και συνδικαλιστική δράση (άλλες τρεις συλλήψεις σε Αθήνα και Θες/νίκη τις ίδιες μέρες). Η απόρριψη του αιτήματος έκδοσης και η λευτεριά της κούρδισσας αγωνίστριας αποτελεί και δικαίωση του κινήματος συμπαράστασης και αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε. - Αλληλεγγύη στην πάλη των λαών πόλεμος στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών. - Όχι στις δίκες τις τρομοκρατικές λευτεριά στους αγωνιστές. - Να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην αντίσταση, στους αγώνες, στην ελευθερία. - Λευτεριά σ όλους τους διωκόμενους πολιτικούς πρόσφυγες. ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 5 Καρδίτσα Για τα πραγματικά προβλήματα του λαού Εκδήλωση για τις πολιτικές εξελίξεις και τα καθήκοντα του λαϊκού κινήματος, με ομιλητή το μέλος του Κ.Ο. του ΚΚΕ(μ-λ) Π.Φωτόπουλο, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 6 Απρίλη στην Καρδίτσα. Παρότι έγινε σε μια «άσχημη» περίοδο, με το κίνημα σε ύφεση και την αριστερά «μας» να έχει άλλες (εκλογικές) προτεραιότητες, ήταν μια καλή εκδήλωση στην οποία ανταποκρίθηκαν αρκετοί καρδιτσιώτες. Τόσο η ομιλία όσο και η συζήτηση που ακολούθησε περιστράφηκαν γύρω από τα πραγματικά ζητήματα που (πρέπει να) απασχολούν το λαό, την αριστερά και το κίνημα σε αντίθεση με την εκλογολογία και το «βλαχοδημαρχιλίκι» των ημερών. Τέλος, εκτός από το χρήσιμο και το θετικό της εκδήλωσης, κοινή ήταν η διαπίστωση όλων όσων συμμετείχαν ότι υπάρχει ανάγκη, μέσα από παρόμοιες και όχι μόνο εκδηλώσεις, να ανοίγονται τα πολιτικά ζητήματα και να εμβαθύνει η συζήτηση στην αριστερά, όρος απαραίτητος για την ανάπτυξη και τον σωστό προσανατολισμό του κινήματος και της λαϊκής πάλης. Εκδηλώσεις του ΚΚΕ(μ-λ) Ενόψει των ημοτικών και Περιφερειακών εκλογών καθώς και των ευρωεκλογών, το ΚΚΕ(μ-λ) διοργανώνει πανελλαδικά εκδηλώσεις, καταθέτοντας την άποψή του για το λευκό-άκυρο στις ημοτικές και την πρότασή του για αποχή από τις εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο. Οι προεκλογικές αυταπάτες που καλλιεργεί η δικομματική κυβέρνηση για έξοδο από τα Μνημόνια και οι ψεύτικες ελπίδες που αναπαράγει η αντιπολίτευση για «αριστερή» διέξοδο στη σημερινή κρίση του συστήματος διαπλέκονται με ένα τεταμένο διεθνές περιβάλλον και παράγουν κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις. Οι λαϊκοί άνθρωποι, οι εργαζόμενοι πρέπει να συζητήσουν και να οργανώσουν την αντίστασή τους, πέρα από τα όποια αμφίσημα εκλογικά ποσοστά προκύψουν και τις αυταπάτες για το ρόλο της ΕΕ αλλά και των ΗΠΑ, που φροντίζουν να δημιουργούν όσοι συμμετέχουν στη φάρσα των ευρωεκλογών. Γιάννενα: Τετάρτην30 Απρίλη, 7 μ.μ., Πλατεία Καλούτσιανης Υμηττός Κυριακή 4 Μάη, 10:30 π.μ. Δημαρχείο Υμηττού Κοζάνη: Κυριακή 4 Μάη, π.μ., Εργατικό Κέντρο Κοζάνης Αγ. Ανάργυροι Δευτέρα 5 Μάη, 7:00 μ.μ. Πευκώνας Αγ. Αναργύρων Σέρρες: Δευτέρα 5 Μάη, 7 μ.μ., Ξενοδοχείο Γαλαξίας Χαλάνδρι Τρίτη 6 Μάη, 6:30 μ.μ. Κέντρο Νεότητας Χαλανδρίου Αρτα: Παρασκευή 9 Μάη, 8 μ.μ., Ξενοδοχείο Κρόνος Ηγουμενίτσα: Σάββατο 10 Μάη, 8μ.μ. Πνευματικό Κέντρο «Πάνθεον» Πειραιάς Κυριακή 11 Μάη, 6:30 μ.μ. Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη, Αμφιάλη, Κερατσίνι Αλεξανδρούπολη: Δευτέρα 12 Μάη, 7 μ.μ., Καφέ «Κύτταρο» Ξάνθη: Τετάρτη 14 Μάη, 8 μ.μ., Καφέ «Βυζάντιο» Επίσης εκδηλώσεις προγραμματίζονται στα Χανιά και στο Ηράκλειο, στην Κρήτη

6 6 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Σάββατο 26 Απρίλη 2014 ΑΘΗΝΑ Με εξαίρεση την Αθήνα η απεργία της 9ης του Απρίλη ήταν ακριβώς όπως αναμενόταν: άμαζη και υποτονική. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν «τα χαρτιά ήταν ήδη σημαδεμένα». Οι τζίφρες της ΓΣΕΕ και του ΣΕΒ είχαν ήδη πέσει, οι απολύσεις στο Δημόσιο ήταν ήδη μία οδυνηρή πραγματικότητα και οι προεκλογικές καμπάνιες είχαν ήδη ξεκινήσει να σπέρνουν αυταπάτες και να στρέφουν την προσοχή στο «ρεαλισμό» της κάλπης κόντρα στο «αδιέξοδο» του αγώνα. Κι όμως η Αθήνα αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη. Οι απεργιακές συγκεντρώσεις και μαζικές ήταν και τον σχετικό παλμό είχαν. Χιλιάδες εργαζόμενοι πορεύτηκαν προς τη Βουλή. Άλλοι ξεκινώντας από την Ομόνοια (όπου είχε τη συγκέντρωσή του το ΠΑΜΕ) και ανηφορίζοντας την Πανεπιστημίου και άλλοι ανηφορίζοντας τη Σταδίου και περνώντας από την πλατεία Κλαυθμώνος όπου ήταν η κεντρική απεργιακή συγκέντρωση. Η αιτία μάλλον βρίσκεται στο ότι μέσα από το πέρασμα των τελευταίων χρόνων και τους αγώνες που έχουν δοθεί, έχει διαμορφωθεί ένα αγωνιστικό δυναμικό το οποίο ανταποκρίνεται στις ανάγκες των καιρών και συνεχίζει να δίνει τη μάχη -όπως κρίνει και μπορεί- ενάντια στη συνεχιζόμενη επέλαση. Και αυτό αναδεικνύει ακόμη περισσότερο τις ευθύνες τόσο των εργατοπατέρων σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ όσο ΑΠΕΡΓΙΑ 9 ΑΠΡΙΛΗ Τα χαρτιά ήταν ήδη σημαδεμένα και των ρεφορμιστών του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ που «φροντίζουν» ώστε αυτό το δυναμικό να μην συναντιέται, να μην διευρύνεται και να βρίσκεται συνεχώς αντιμέτωπο με «τρικλοποδιές» κάθε είδους, πολιτικές συνδικαλιστικές κ.λπ. Μαζικό ήταν και το μπλοκ της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ η οποία κα - λού σε σε κοινή προσυγκέντρωση με την Ταξική Πορεία και την ΕΡΓΑΣ. Ήταν σε όλους φανερό ότι αυτή η απεργιακή κινητοποίηση ήταν σα - φώς υποδεέστερη τόσο των μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων του όσο και -κυρίως- των αναγκών της σημερινής περιόδου. Άμαζοι ή άφαντοι οι μεγάλοι κλάδοι του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Πού ήταν οι εργαζόμενοι στους δήμους; Οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ που ιδιωτικοποιείται; Οι εργαζόμενοι στις τράπεζες; Οι εργαζόμενοι στα λιμάνια; Έσπευσαν να ορίσουν το επόμενο «ραντεβού» οι ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ για την Πρωτομαγιά χωρίς - για άλλη μια φορά- να μπουν στον κόπο να κάνουν έναν ουσιαστικό απολογισμό για τα προβλήματα που ανέδειξε αυτή η απεργία. Γι αυτό και το φορτίο, οι ευθύνες και τα καθήκοντα των ταξικών αγωνιστών είναι μεγάλα. Όπως μεγάλα είναι και τα εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν. Με πρώτο και κυριότερο το χτύπημα του φόβου και της απογοήτευσης. Γιατί ο ταξικός αντίπαλος δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια και ήδη έχει έτοιμα τα σχέδια για την επόμενη επίθεσή του. ΗΡΑΚΛΕΙΟ Με μικρή συμμετοχή κόσμου πραγματοποιήθηκε η συγκέντρωση και πορεία του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου στην πανεργατική απεργία. Για μια ακόμη φορά, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ απέδειξαν ότι στόχος τους είναι η διαμόρφωση ενός κλίματος αποδοχής και στήριξης της αντιλαϊκής αντιδραστικής πολιτικής κυβέρνησης ΕΕ - ΔΝΤ από τον κόσμο. Γιατί τι άλλο θα μπορούσε να πει κάποιος βλέποντας την απουσία της ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ στις απολύσεις διαθεσιμότητες εργαζομένων, την υπογραφή της κατάπτυστης συλλογικής σύμβασης χωρίς κινητοποίηση (για τα μάτια του κόσμου), την απουσία τους από την μάχη ενάντια στην ψήφιση του πολυνομοσχεδίου κλπ.; Και αφού πέρασαν όλα αυτά, προκήρυξαν απεργία χωρίς να τη στηρίξουν και να τη ζυμώσουν στον κόσμο, χωρίς στόχευση, για να βγουν από την υποχρέωση. Άλλη μια τουφεκιά στον αέρα, μαζί με τόσες άλλες. Οι εργαζόμενοι, που λίγους μήνες πριν γέμιζαν κατά χιλιάδες τις συγκεντρώσεις και πορείες δείχνοντας τις διαθέσεις τους, αδιαφορούν. Οι εκλογικές αυταπάτες που σπέρνουν δυνάμεις της «αριστεράς», η εμμονή τους στους κοινοβουλευτικούς αγώνες, η παραπέρα περιθωριοποίηση του κόσμου, η ανυποληψία των συνδικαλιστικών ηγεσιών και των σωματείων κλπ. παίζουν το ρόλο τους στην απομαζικοποίηση των απεργιών. Η οργάνωση Ηρακλείου του ΚΚΕ(μ-λ) παρέμβηκε στην συγκέντρωση και πορεία με το δικό της υλικό και στηρίζοντας το μπλοκ της Λαϊκής Αντίστασης το οποίο ήταν αρκετά μαζικό και συγκροτημένο με συμμετοχή εργαζομένων και νεολαίας. Με το πλατύ μοίρασμα του υλικού της, τα συνθήματα που φώναξε το μπλοκ σε όλη την διάρκεια της πορείας δίνοντας αγωνιστικό παλμό, η Λαϊκή Αντίσταση προσπάθησε να αναδείξει τα ζητήματα της περιόδου και την αναγκαιότητα ανάπτυξης και ενίσχυσης των αγώνων για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης και ιμπεριαλιστών. Να γίνει υπόθεση του λαού η υπεράσπιση και διεύρυνση των κατακτήσεών του, του δικαιώματος στη δουλειά υγεία - παιδεία, η υπεράσπιση των πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών. Το αίτημα για έξοδο της χώρας μας από τον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό της ΕΕ και του ΝΑΤΟ πρέπει να μπει τη σημερινή περίοδο πιο έντονα ως απαραίτητη προϋπόθεση για την ανεξαρτησία της χώρας μας. Οι απολύσεις στο Δημόσιο θα είναι ποιοτικές! Νέες αλλαγές στο Δημόσιο. Όλες στην ίδια στόχευση. Στον περιορισμό των δημοσίων υπαλλήλων, στην κατάργηση της μόνιμης δουλειάς. Με το μάστορα του είδους, τον υπουργό της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη, στον κεντρικό ρόλο. Κεντρικός ρόλος με την καθοδήγηση ΕΕ και ΔΝΤ, με πλήρη συμφωνία και ταυτόχρονα υποταγή στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά του, συμμορφωμένος στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Πιόνι όλων αυτών, θρασύτατα απειλεί το σύνολο των υπαλλήλων του Δημοσίου ότι «θα κριθούν αξιοκρατικά και θα τους μειωθεί ο μισθός για να δοθεί στον άριστο σαν μπόνους», γιατί «εάν θέλουμε να δώσουμε πριμ παραγωγικότητας σε κάποιους, οι πόροι θα πρέπει να προκύψουν από στοχευμένες μειώσεις σε κάποιους άλλους» δήλωσε ο Μητσοτάκης. Ανακοινώνει ότι «θα κριθούν αξιοκρατικά και θα απολυθούν», «θα είναι σε καθεστώς διαρκούς κινητικότητας» και έχει ετοιμάσει την αξιολόγηση που θα κρίνει οπωσδήποτε ανίκανους ή άχρηστους το 15% των υπαλλήλων. Δημιουργεί κλίμα ανασφάλειας στους υπαλλήλους αορίστου χρόνου, που μετατράπηκαν οι συμβάσεις τους σε αορίστου χρόνου με το Προεδρικό Διάταγμα του Παυλόπουλου, ότι θα ελεγχθούν και θα απολυθούν αν έγιναν παρατυπίες και κρύβει το γεγονός ότι απέλυσε ήδη χιλιάδες απ αυτούς χωρίς να έχουν καμιά παρατυπία (καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών, σχολικούς φύλακες, διοικητικούς στα πανεπιστήμια, υπαλλήλους αορίστου χρόνου της ΕΡΤ), επειδή τα μνημόνια των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και των ΗΠΑ απαιτούσαν απολύσεις. Απειλεί υπαλλήλους με την αξιολόγηση της υπηρεσίας, που αν κριθεί ότι στοιχίζει πολλά για τις παρεχόμενες υπηρεσίες, θα καταργείται, θα απολύονται οι υπάλληλοι και θα αναθέτει τις υπηρεσίες σε ιδιώτες ή θα προχωράει σε σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Το είδαμε στα νοσοκομεία. Τρομοκρατεί εργαζόμενους με μηχανισμούς ελέγχου που θα φορτώνουν τους υπαλλήλους με πειθαρχικά παραπτώματα και ταυτόχρονα ετοιμάζει μηχανισμό για άμεση και χωρίς καθυστέρηση πειθαρχική δίωξη. Με την προεργασία που γίνεται για το χτύπημα του δικαιώματος στη συνδικαλιστική δράση, το δικαίωμα της απεργίας, σε συνδυασμό με την φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, γίνεται κατανοητό ποιοι και για ποιους λόγους θα διώκονται πειθαρχικά. Κάπως έτσι η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σχεδιάζει τις επόμενες απολύσεις και βαυκαλίζεται για επιτυχία στο θέμα των διαπραγματεύσεων με τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστών στο θέμα των απολύσεων, ότι δεν θα έχει απολύσεις το 2014 σαν αυτές του 2013, αλλά ποιοτικές! Στρατός στήριξης στην επίθεση ενάντια στη μόνιμη δουλειά Σ αυτή τη κατεύθυνση δουλεύει οργανωμένα ένας ολόκληρος στρατός στήριξης της πολιτικής της επίθεσης του συστήματος της εξάρτησης και της κυβέρνησης, που αποτελείται από τα ΜΜΕ, τους εκπροσώπους των κομμάτων της αστικής τάξης που σουλατσάρουν όλη μέρα στα τηλεοπτικά κανάλια, τους συνδικαλιστές του κυβερνητικού συνδικαλισμού που μιλούν για δίκαιες απολύσεις, για αξιοκρατική αξιολόγηση. Έτσι δημιουργούν την εικόνα ότι είναι δίκαιοι, ότι ξεμπερδεύουν με τους «κηφήνες», ότι προσπαθούν για το «καλό μας». Η άρση της μονιμότητας δεν είναι θέμα των εργαζομένων Και ενώ ο λαός δέχεται αυτό τον βομβαρδισμό επιχειρημάτων για το πόσο δίκαια του γκρεμίζουν τα δικαιώματα, δεν υπάρχει από την άλλη οργανωμένη η έκφραση της δικής του φωνής. Οι ομοσπονδίες κάνουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα, τα Διοικητικά Συμβούλια σωματείων δεν καλούν ούτε συνέλευση, δεν συζητούν για τις απολύσεις. Η άρση της μονιμότητας ενώ συζητιέται στα τηλεοπτικά παράθυρα, ενώ γεμίζει σελίδες εφημερίδων, δεν συζητιέται σε συνελεύσεις. Οι εκλογικές αυταπάτες καλά κρατούν Από την άλλη, κλάδοι που είναι σε διαθεσιμότητα και δεν σταμάτησαν να προσπαθούν να συγκροτήσουν τις δυνάμεις τους και να δίνουν τον αγώνα τους με αξιοπρέπεια, πιέζονται να μπουν στο παιχνίδι των εκλογών για να ενισχύσουν τα ψηφοδέλτια, ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι λίγα τα ονόματα των αγωνιστών που έβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ στα ψηφοδέλτιά του, εκμεταλλευόμενος την αγωνία τους, τάζοντας ότι θα τους ξαναπάρει στην δουλειά, ότι θα καταργήσει το νόμο ή θέτοντάς τους μπροστά στο δίλλημα «ποιος θα υπερασπιστεί και θα ανοίξει το ζήτημα των απολύσεων καλύτερα από σας». Ή το ΚΚΕ που δεν συμπορεύτηκε σε κανένα αγώνα μαζί τους, παρά μόνο μοίραζε τις επερωτήσεις των βουλευτών του για τις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις, καλώντας τους να ψηφίσουν το ΚΚΕ σε όλες τις εκλογές. Είναι συνηθισμένο πια να είσαι σε κινητοποίηση απολυμένων και να βλέπεις να μοιράζουν αντί για ανακοίνωση του ΠΑΜΕ ή των σχημάτων του, επερωτήσεις σε μορφή προκήρυξης ή φωτοτυπίες του Ριζοσπάστη, ενισχύοντας τον κοινοβουλευτικό αγώνα σε βάρος της οργάνωσης των εργαζόμενων και του λαού. Ο αγώνας για τη μόνιμη δουλειά μπορεί να δοθεί μαζί με τους εργαζόμενους Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι ο αγώνας ενάντια στις απολύσεις, ενάντια στην άρση της μονιμότητας δεν μπορεί παρά να δοθεί από εργαζόμενους και απολυμένους μαζί. Η επίθεση στη μόνιμη δουλειά είναι επίθεση στο μεροκάματο και σε όλα τα δικαιώματα που είναι συνυφασμένα με τη δουλειά. Κάθε άνεργος που προστίθεται στη λίστα των ανέργων ισχυροποιεί αυτόματα τον συσχετισμό υπέρ το αντιπάλου. Και όπως όλα δείχνουν, το μεγάλο κομμάτι των φετινών απολύσεων είναι από τον ΕΟΠΥΥ και τους ΟΤΑ. Είναι καθήκον κάθε αγωνιστή να βάλει πλάτη για να ανοίξει το θέμα στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, αφού η επίθεση σε δικαιώματα εργασιακά έχει άμεση σχέση με τα κοινωνικά δικαιώματα. Η εξαθλίωση και η πείνα είναι οι πιο ασύμφορες καταστάσεις για τον εργαζόμενο. Οι εκλογικές αυταπάτες καλλιεργούνται από το σύνολο σχεδόν της Αριστεράς. Η κατάσταση επείγει. Ο συσχετισμός πρέπει να αλλάξει σε όφελος του λαού άμεσα.

7 Σάββατο 26 Απρίλη 2014 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 7 ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ Για να «ανακάμψει» η εταιρεία ζητά να σκύψουν οι εργαζόμενοι «Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι εργαζόμενοι της εταιρίας ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΑΘΗΝΩ Ν Α.Ε.Ε, γνωστοποιούμε στη Διοίκηση ότι, θέλοντας να συμμετέχουμε στην οικονομική ανάκαμψη της εταιρίας και στα πλαίσια της συζήτησης με τις Τράπεζες για την αναχρηματοδότησή της, αποφασίσαμε να προσφέρει ο καθένας μας τις καθαρές αποδοχές ενός μηνός με το νόμιμο τρόπο που θα μας υποδειχθεί. Ο τρόπος καταβολής της παραπάνω προσφοράς μας, αποφασίσαμε να γίνει από τον καθένα από εμάς με: 1. Το 1/4 του μισθού Απριλίου 2014, 2. Το 1/4 του μισθού Ιουλίου 2014, 3. Το 1/2 του μισθού Δεκεμβρίου 2014, εφόσον οριστικοποιήσουμε την καταβολή του το Σεπτέμβριο 2014 συνεκτιμώντας την οικονομική κατάσταση της εταιρείας εκείνη τη περίοδο.» Αυτό το κατάπτυστο κείμενο πρότεινε προς τους εργαζομένους της να υπογράψουν η γνωστή εμπορική εταιρεία στις αρχές του Απρίλη. Πίσω από τις φαντεζί διαφημίσεις της για «σούπερ τιμές» και τις θριαμβολογίες τύπου «λιώσαμε την ακρίβεια» κρύβονται πιέσεις και μεθοδεύσεις για μεγαλύτερη συρρίκνωση των μισθών και καταστρατήγηση των εργατικών δικαιωμάτων. Στο βωμό της «ανάκαμψης» της εταιρείας οι εργαζόμενοι καλούνται να αποδεχτούν και να προσυπογράψουν το σφαγιασμό των δικαιωμάτων τους και πιο συγκεκριμένα των δώρων Πάσχα και Χριστουγέννων, καθώς και του επιδόματος αδείας. Γιατί με μια πιο προσεκτική παρατήρηση φαίνεται ότι ουσιαστικά αυτό που ζητάει η επιχείρηση είναι η περικοπή στο μισό των δώρων του Πάσχα και των Χριστουγέννων, και του επιδόματος αδείας. Μάλιστα, όπως φαίνεται και στο τέλος της ανακοίνωσης, αφήνονται ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα από το Σεπτέμβρη και μετά. Παρά τη δικαιολογημένη οργή που προκαλούν, τέτοιου είδους «πρωτοβουλίες» της εργοδοσίας δεν δημιουργούν πλέον την παραμικρή έκπληξη. Πατώντας στο έδαφος της ακατάσχετης αντεργατικής επίθεσης που βρίσκεται σε εξέλιξη με τις ευλογίες της τρόικας και των ντόπιων κυβερνήσεων, Νέες μειώσεις σε μισθούς και δώρο Πάσχα στη ΣΕΚΑΠ Σε άλλη μία αντεργατική ενέργεια προχώρησε η εργοδοσία της ΣΕΚΑΠ, αποφασίζοντας μονομερώς και αυθαίρετα να μειώσει τους μισθούς και το δώρο του Πάσχα όσων εργαζομένων (περίπου 70) δεν υπέκυψαν στις πιέσεις της για την υπογραφή ατομικής σύμβασης. Αυτή η ενέργειά της έρχεται σα συνέχεια των απολύσεων που προσπάθησε να κάνει μόλις αποκτήθηκε (θα λέγαμε παραχωρήθηκε) η ΣΕΚΑΠ από τον Ιβάν Σαββίδη, της ανοιχτής και πολύμορφης τρομοκρατίας που ασκεί στους εργαζόμενους, της τρομακτικής πίεσης για την υπογραφή ατομικών συμβάσεων και την επιβολή εκ περιτροπής εργασίας σε όσους εργαζόμενους δεν υπογράφουν ατομική σύμβαση και συνεχίζουν να αντιστέκονται. Οι εργαζόμενοι στη ΣΕΚΑΠ αμείβονταν με τη συλλογική σύμβαση εργασίας της ΟΣΕΓΟ (συνεταιριστικά εργοστάσια), η οποία βέβαια έχει λήξει, όπως έληξε και ο χρόνος μετενέργειας, χωρίς ωστόσο εκείνο το διάστημα να εφαρμόσει η εργοδοσία τους μνημονιακούς νόμους για επιβολή του βασικού μισθού και των τεσσάρων μόνο επιδομάτων. Αντίθετα έκανε μια μείωση 15% στους μισθούς, δηλώνοντας κατ αυτόν τον τρόπο ότι αποδέχεται τους νέους μειωμένους μισθούς σαν κατοχυρωμένους «ατομικούς μισθούς» για κάθε εργαζόμενο. Τώρα χρησιμοποιώντας το 3ο Μνημόνιο αλλάζει στάση και προχωρά στη μείωση των μισθών στο επίπεδο του βασικού, από 1 Απρίλη και στη μείωση του δώρου του Πάσχα που το υπολόγισε και το απέδωσε με βάση τους νέους μειωμένους μισθούς, ενώ είναι δεδουλευμένες αποδοχές. Είναι ξεκάθαρο πως στόχος της εργοδοσίας στη ΣΕΚΑΠ, όπως και συνολικά του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, είναι να τσακίσουν οτιδήποτε θυμίζει εργατική κατάκτηση, οτιδήποτε έχει κατοχυρώσει ως δικαίωμα η εργατική τάξη με τους αγώνες της. Ασύδοτοι και αδίστακτοι μέσα στο αντεργατικό πλαίσιο που διαμορφώνει η πολιτική της τρόικας και της κυβέρνησης, θέλουν να μετατρέψουν τον εργάτη σε ένα απλό εργαλείο που θα δουλεύει σε συνθήκες μεσαίωνα, με μόνο σκοπό να παράγει υπεραξία για να γεμίζουν έτσι οι τσέπες των κάθε λογής αρπακτικών του κεφαλαίου. Τα δύο σωματεία της ΣΕΚΑΠ έκαναν 4ωρη στάση εργασίας μόλις μαθεύτηκαν οι νέες αντεργατικές ενέργειες της εργοδοσίας, χωρίς όμως συνέχεια, παρά μόνο κάνοντας καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας για το δώρο Πάσχα και προγραμματίζοντας ξεχωριστές ανά εργαζόμενο προσφυγές στα δικαστήρια για το θέμα των μισθών. Παράλληλα, αναμένουν την εκδίκαση της υπόθεσης των 11 διαθεσιμοτήτων και των 3 απολύσεων που θα γίνει στις 7 Μάη. Είναι αλήθεια, ότι το πλαίσιο αλλά και οι γενικότεροι ταξικοί συσχετισμοί μέσα στους οποίους κινείται η εργοδοσία της ΣΕΚΑΠ δεν είναι καθόλου ευνοϊκοί για τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους. Αλλά και στο ίδιο το εργοστάσιο, η τρομοκρατία έχει τσακίσει συνειδήσεις και έχει οδηγήσει στην υπογραφή ατομικής σύμβασης από τους μισούς τουλάχιστον εργαζόμενους. Ωστόσο, όλο αυτό το διάστημα, όπως και τώρα, συνεχίζουν να επικρατούν οι αυταπάτες για έναν «τίμιο συμβιβασμό» με την εργοδοσία και η ανεμπιστοσύνη στη συλλογική πάλη. Αυτός ο δρόμος έχει δώσει μέχρι στιγμής πολύ αρνητικά αποτελέσματα και το καταλαβαίνουν όλοι ότι είναι αδιέξοδος. Όπως τονίζει η ανακοίνωση που εξέδωσε το ΚΚΕ(μ-λ): «Οι εργάτες στη ΣΕΚΑΠ δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από κανέναν σωτήρα. Ο μόνος δρόμος που θα φέρει αποτέλεσμα είναι αυτός του μαζικού, παρατεταμένου και ασυμβίβαστου αγώνα. Οι όποιες ενδείξεις καλής θέλησης απλά ανάβουν το πράσινο φως για να προχωρήσει η εργοδοσία τα αντεργατικά της σχέδια. Δεν πρόκειται να της κοπεί η όρεξη για παραπάνω κέρδη, παρά μόνο αν οι εργάτες συσπειρωθούν και παλέψουν για το δίκιο τους. Με πίστη στη δύναμη που έχει μέσα της η εργατική τάξη όταν οργανώνεται, όταν πατάει γερά στα πόδια της και διεκδικεί τα δικαιώματά της. Μόνο έτσι μπορεί να μπει φρένο στον εφιάλτη που μας προσφέρουν το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του. Για να γίνουμε η άμμος στα γρανάζια τους, να διεκδικήσουμε πίσω όλα αυτά που μας κλέβουν κάθε μέρα». το ντόπιο κεφάλαιο κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να αξιοποιήσει το αντεργατικό τοπίο που έχει διαμορφωθεί και τα «εργαλεία» που απλόχερα του παρέχονται. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, το χτύπημα της έννοιας του κατώτερου μισθού δεν μπορεί παρά να ακολουθηθούν και από νέες κινήσεις αντίστοιχου χαρακτήρα. Εξάλλου, δώρα και επιδόματα είναι ήδη παρελθόν για τους δημοσίους υπαλλήλους. Δεν τους φτάνουν οι νόμοι-οδοστρωτήρες που έχουν ήδη ψηφιστεί. Θέλουν ακόμη περισσότερα. Αυτό κρύβεται πίσω από τη διατύπωση περί «νόμιμου τρόπου». Και θέλουν -για να είναι καλυμμένοι- τη συναίνεση των εργαζομένων. Και αυτό κάνει ακόμη πιο εξοργιστικές τέτοιου τύπου κινήσεις. Ωστόσο, η κίνηση της Ηλεκτρονικής είναι ακόμη πιο πονηρή. Γιατί δεν αναφέρεται ευθέως σε δώρα και επίδομα, αλλά σε μισθό. Να υποθέσουμε, άραγε, ότι ευελπιστεί πως μέχρι τότε μπορεί η αντεργατική επέλαση να έχει ήδη «καθαρίσει» και με δώρα-επιδόματα (και άρα να έχει διπλό όφελος); Οι εργαζόμενοι μόνο τα χειρότερα έχουν να περιμένουν από τέτοιες κινήσεις. Δεν χωρά η παραμικρή αυταπάτη, η παραμικρή αμφιβολία για το τι θα ακολουθήσει τέτοιου είδους υποχωρήσεις. Το ταξικό συμφέρον των εργαζομένων δεν βρίσκεται στην επιδίωξη της «διάσωσης» ή της «ανάκαμψης» της μιας ή της άλλης επιχείρησης. Το αντίθετο. Μέσα από τη συναίνεση σε τέτοιους «στόχους» οι εργαζόμενοι οδηγούνται στον ιδεολογικό και πολιτικό τους αφοπλισμό. Γίνονται έρμαια του κεφάλαιου και της εργοδοσίας. Αναπαράγουν τη γραμμή της ταξικής «συνεργασίας» (δηλαδή της ταξικής υποταγής της εργατικής τάξης) που κυριάρχησε εδώ και δεκαετίες στο εργατικό κίνημα και το οδήγησε στα σημερινά χάλια. Και προετοιμάζουν τις χειρότερες μέρες. Καμιά υποχώρηση από τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας. Η διέξοδος ήταν, είναι και θα είναι στον ταξικό αγώνα. Η αστική «δικαιοσύνη» καταδίκασε τους χαλυβουργούς Οι αγώνες δεν τρομοκρατούνται! Με καταδίκη των 24 χαλυβουργών για την ηρωική απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία σε 21 ως 23 μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή έληξε η δίκη στο Α Αυτόφωρο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών. Τις 9 Απρίλη, μέρα γενικής απεργίας, διάλεξε το δικαστήριο για να τονίσει τον αντιδραστικό χαρακτήρα της απόφασης καταδίκης συνολικά των εργατικών αγώνων. Στη δίκη-παρωδία που κράτησε πολλούς μήνες, το μόνο που αποδείχτηκε, για ακόμα μια φορά, είναι η αταλάντευτη στήριξη του κρατικού μηχανισμού «δικαιοσύνης» στο κεφάλαιο και ο φόβος του συστήματος απέναντι στις εργατικές κινητοποιήσεις. Οι στημένες κατηγορίες ήταν για «παραβίαση δικαστικής απόφασης» και «παράνομη βία». Η πρώτη αφορούσε τη συνέχιση της απεργίας που είχε χαρακτηριστεί «παράνομη» με δικαστική απόφαση τον Ιούνη του 2012, παρά το γεγονός ότι εν τω μεταξύ είχαν παρθεί με μαζικές συνελεύσεις νέες αποφάσεις για απεργία, οι οποίες ουδέποτε προσβλήθηκαν. Η δεύτερη αφορούσε τη δήθεν παρεμπόδιση των απεργοσπαστών να μπουν στο εργοστάσιο τα ξημερώματα της 20 Ιούλη, οπότε και επιτέθηκαν τα ΜΑΤ στους απεργούς που βρίσκονταν στην πύλη του εργοστασίου. Η μόνη παράνομη βία ήταν αυτή που άσκησαν οι ΜΑΤατζήδες ενάντια σε απεργούς και αλληλέγγυους. Ως μάρτυρες κατηγορίας εμφανίστηκε ο απεργοσπαστικός μηχανισμός που είχε στήσει η εργοδοσία του Μάνεση στη διάρκεια της απεργίας. Πρόκειται για τους λιγοστούς εργαζόμενους που βρίσκονται σήμερα ως φύλακες στο εργοστάσιο που δεν λειτουργεί, αφού οι υπόλοιποι είτε έχουν απολυθεί είτε βρίσκονται σε διαθεσιμότητα μέχρι να απολυθούν. Ανάμεσά τους υπήρχαν και μέλη του νέου ΔΣ του σωματείου, αποδεικνύοντας τον εργοδοτικό του ρόλο. Οι «μαρτυρίες» τους στην ακροαματική διαδικασία ήταν διαφορετικές από τις γραπτές καταθέσεις τους και δεν μπόρεσαν να κατονομάσουν ούτε έναν από τους κατηγορούμενους. Παρά το εξόφθαλμο των ανυπόστατων κατηγοριών, δικαστής και εισαγγελέας αποφάσισαν την καταδίκη όλων των κατηγορούμενων με εξαίρεση τη σύζυγο ενός χαλυβουργού, που αθωώθηκε. Το πραγματικό επίδικο βέβαια δεν ήταν οι «κατηγορίες» που είχαν βασιστεί σε πανομοιότυπες καταθέσεις που φτιάχτηκαν αμέσως μετά τη συνάντηση του Γεωργιάδη με τους απεργοσπάστες και λίγες μέρες πριν την επέμβαση των ΜΑΤ. Η ουσία βρίσκεται στην προσπάθεια της αστικής «δικαιοσύνης» να πάρει τη «ρεβάνς» από τον ηρωικό απεργιακό αγώνα για λογαριασμό της αστικής τάξης συνολικά. Η καταδίκη των απεργών της Χαλυβουργίας θέλουν να αποτελέσει «παραδειγματική τιμωρία», ώστε το μήνυμα της μηδενικής ανοχής απέναντι στους εργατικούς αγώνες να δοθεί τόσο προς την κατεύθυνση της εργατικής τάξης όσο και προς την κατεύθυνση του ντόπιου και του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, που απαιτούν την απρόσκοπτη εκμετάλλευση των εργαζόμενων στη χώρα. Μπροστά στο ενδεχόμενο να ξεσπάσουν αντίστοιχου μεγέθους απεργίες, το σύστημα επιχειρεί να βάλει από τα πριν ταφόπλακα, αξιοποιώντας κάθε μηχανισμό του. Οι εργαζόμενοι θα βρεθούν αντιμέτωποι με αυτούς τους μηχανισμούς σε κάθε τους αγώνα. Και τα όρια της αστικής νομιμότητας είναι πολύ στενά για να χωρέσουν την ανάγκη των εργαζόμενων για ζωή με αξιοπρέπεια.

8 8 Προλεταριακή Σημαία ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ Σάββατο 26 Απρίλη 2014 «Αναπλήρωση μαθημάτων» και απεργία: Ένα καθόλου ασήμαντο καψόνι σε μαθητές και καθηγητές Το σύστημα και η κυβέρνησή του έχουν ξεφύγει και στους χώρους της εκπαίδευσης. Λίγες μόνο μέρες μετά το πέρασμα των πρώτων απολύσεων, λίγες μόνο μέρες μετά την επιβολή της δημιουργίας των λεγόμενων «ομάδων εργασίας» για την αυτοαξιολόγηση των σχολείων, το υπουργείο παιδείας επέβαλε το άνοιγμα πεντακοσίων σχολείων μία έως τρεις μέρες των διακοπών του Πάσχα με πρόσχημα την αναπλήρωση της ύλης που χάθηκε από καταλήψεις. Η νέα φαεινή του υπουργείου είναι κάτι παραπάνω από ένα ακόμα καψόνι σε μαθητές και εκπαιδευτικούς. Εκφράζει κάτι παραπάνω από την προφανή πρόκληση του αισθήματος της κοινής λογικής, καθώς το υπουργείο κάνει ότι λυπάται για τη χαμένη ύλη παρά το γεγονός ότι το ίδιο έχει αφήσει χιλιάδες ώρες ακάλυπτες λόγω απολύσεων και μη τοποθετήσεων καθηγητών, παρά το γεγονός ότι η διδακτέα ύλη είναι ήδη πολύ διευρυμένη και βαριά με αποτέλεσμα έτσι και αλλιώς- να μην μπορεί να καλυφθεί με ουσιαστικό τρόπο στο σχολείο. Και είναι κάτι παραπάνω από όλα αυτά για τους παρακάτω λόγους: Η κατάληψη τιμωρείται ανοίγοντας το δρόμο σε κάθε αντίστοιχη μαθητική κινητοποίηση, αφού οι κινητοποιήσεις συνδέονται δεν μπορεί να γίνει αλλιώς- με κλείσιμο των σχολείων και απώλεια μαθημάτων. Στο τέλος αυτού του δρόμου θα υπάρξουν αντίστοιχες ρυθμίσεις και για τις απεργίες των εκπαιδευτικών, καθώς και από αυτές προκύπτουν απώλειες μαθημάτων! Μας μένει μόνο η γιαπωνέζικη εκδοχή του απεργού που δουλεύει με περιβραχιόνιο. Καθόλου αμελητέα επίπτωση είναι και η προσπάθεια δημιουργίας απεργοσπαστικού μηχανισμού ενάντια στις μαθητικές κινητοποιήσεις, καθώς έμμεσα εξωθεί τους εκπαιδευτικούς να εναντιώνονται στις μαθητικές καταλήψεις υπό το φόβο του περιορισμού των διακοπών τους. Στα παραπάνω προστέθηκε και η απίστευτη δήλωση του υφυπουργού παιδείας, ο οποίος μίλησε για πειθαρχικές κυρώσεις εκπαιδευτικών οι οποίοι δε θα ήταν στη δουλειά τους στα σχολεία που άνοιξαν τις μέρες των διακοπών του Πάσχα. Αυτό παρά το γεγονός ότι για αυτά τα συγκεκριμένα σχολεία τις συγκεκριμένες μέρες είχαν κηρύξει τα σωματεία στάσεις εργασίας! Εξώφθαλμες οι συνολικές επιδιώξεις του συστήματος Τα παραπάνω προστέθηκαν σε ένα σύνολο αντιδραστικών ρυθμίσεων, οι οποίες με τη μορφή εγκυκλίων, υπουργικών αποφάσεων και νόμων- πέφτουν με καταιγιστικούς ρυθμούς ενάντια σε εκπαιδευτικούς και μαθητές. Κύριες πλευρές της επίθεσης αυτής είναι α) οι απολύσεις και η πλήρης διάλυση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, β) οι διαδικασίες αυτοαξιολόγησης αξιολόγησης και κατηγοριοποίησης σχολείων και εκπαιδευτικών, γ) η εφαρμογή του νέου λυκείου και της τράπεζας θεμάτων που θα οδηγήσει τεράστιες μάζες μαθητικού πληθυσμού έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία και δ) το χτύπημα κάθε είδους αντίστασης, συνδικαλιστικού αγώνα και σωματειακής οργάνωσης. Η επίθεση αυτή δεν απέχει πολύ από το να έχει στοιχεία στρατηγικού χαρακτήρα ενάντια σε εκπαιδευτικούς και μαθητές συντρίβοντας κάθε προοδευτική κατάσταση του κινήματος σε έναν από τους κατεξοχήν μηχανισμούς του συστήματος, αυτόν της εκπαίδευσης. Απέναντι σε όλα αυτά υπάρχει πλήρης αναχώρηση και παραίτηση από τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες. Τόσο η κυβερνητική ΔΟΕ όσο και η αριστερή ΟΛΜΕ κάνουν σημαντική δουλειά στο να πείσουν τους εργαζόμενους ότι είναι αρκετά κακορίζικοι και ότι δεν είναι για αυτούς οι αγώνες. Κατά τρόπο εξευτελιστικό Ομοσπονδίες δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων μετέτρεψαν μέσα σε λίγες ώρες την ανυπακοή σε υπακοή και τον εαυτό τους σε δικηγορικά γραφεία που γράφουν εξώδικα και κείμενα που ουσιαστικά θυμίζουν το «βγαίνω παραπονούμενος αλλά ΕΚΤΕΛΩ (σε σχέση με το ζήτημα της αυτοαξιολόγησης). Ενώ, η σκέψη συγκρότησης αγώνα δείχνει να είναι μακριά όχι μόνο από τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές που πλέον δεν εκφράζουν τίποτα, αλλά και από την αριστερά της ήττας και του συμβιβασμού που δίνει το αγωνιστικό ραντεβού στις κάλπες για την ΕΕ και τους καλλικρατικούς Δήμους. Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες οι εκπαιδευτικοί πνίγονται, νιώθουν την ένταση της επίθεσης που φτάνει τα επίπεδα του εξευτελισμού τους μέσα στα σχολεία από την κυβερνητική πολιτική και αντιλαμβάνονται πως δεν έχουν πού να ακουμπήσουν. Το δίλημμα έχει τεθεί: Η ΘΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ Η ΘΑ ΜΑΣ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΝ!! Αυτό το δίλημμα αν δεν το απαντήσουμε εμείς, θα το απαντήσει η κυβέρνηση! Και για να μπορέσουμε να το απαντήσουμε πρέπει να πάμε κόντρα στο ρεύμα της διάλυσης και της υποταγής που φέρνει ο αστικός και ρεφορμιστικός συνδικαλισμός και από την άλλη να ισχυροποιηθούν οι πολιτικές τάσεις μέσα στο κίνημα που αντιλαμβάνονται την ανάγκη ενός κινήματος αυτόνομου από κάθε έκφραση του συστήματος και ανταγωνιστικού σε αυτό, που αντιλαμβάνονται ότι τα πάντα είναι ζήτημα συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στο σύστημα και το λαό. ΤΡΙΑ ΣΕ ΕΝΑ (έτσι ή αλλιώς)! Τι επιδιώκεται με το νομοσχέδιο για την Ειδική Αγωγή Του Δημήτρη Μάνου (νηπιαγωγού και μισό στην ειδική αγωγή) Παρακολουθώντας τις τοποθετήσεις και τη συζήτηση που έχει ανοίξει με αφορμή το νέο έκτρωμα για την ειδική αγωγή (που έρχεται να ολοκληρώσει αντιδραστικά ό, τι άφησαν μισά τα προηγούμενα νομοσχέδια), νομίζω πως πρέπει να αποφύγουμε την παγίδα που μας στήνουν και να ξεχωρίσουμε τα τρία βασικά πράγματα που επιδιώκει η κυβέρνηση για λογαριασμό του σημερινού συστήματος. 1ο. Ο γνωστός Μπράτης, άλλοτε προβεβλημένος «ηγέτης» της ΔΟΕ και στο απυρόβλητο τότε για πολλούς που νόμιζαν πως έκαναν συμμαχία από τα πάνω στη μεγάλη απεργία του 2006 (για να μη ξεχνιόμαστε) από το ζεστό θρόνο του κεντρικού τραπεζίτη ( συγγνώμη αιρετού ήθελα να πω) ή καλύτερα κυβερνητικού εκπροσώπου, καθησυχάζει τους εκπαιδευτικούς των παιδαγωγικών ακαδημιών και τμημάτων που σήμερα δουλεύουν στην ειδική αγωγή πως δεν θα απολυθούν. Αποκρύπτει όμως πως στην ουσία χωρίς να τους δοθεί δεύτερη ευκαιρία οι εκπαιδευτικοί αυτοί (μεταξύ τους και ο γράφων) μετατάχθηκαν υποχρεωτικά σε μια ιδιαίτερη κατηγορία παγκόσμιας πρωτοτυπίας (0,50!) που εξ άλλου βρίσκεται σε πλήρη ευθυγράμμιση με την μετακίνηση της οργανικότητας στη σχολική μονάδα που εφαρμόζεται πια σε όλη την εκπαίδευση. Το πράγμα είναι απλό. Αν για κάποιους λόγους στην πράξη αλλά και με σχετικά «βασιλικά» διατάγματα ο αριθμός των μαθητών δεν δικαιολογεί το τμήμα ένταξης ή το ειδικό νηπιαγωγείο (αυτό ήδη συμβαίνει σε κάποιες περιπτώσεις), ο μισο ειδικός εκπαιδευτικός προφανώς εγκλωβισμένος δεν μπορεί να επιστρέψει στη γενική τάξη. Βρίσκεται στη διάθεση της διεύθυνσης και κάτω από την απειλή της απόλυσης. Ο άτυπος υφυπουργός Μπράτης έπρεπε να προσθέσει στην «προσωπική» ενημέρωση από τον γραμματέα του Υπουργείου τον χρονικό προσδιορισμό «προς το παρόν». 2ο. Σημείο ενοποίησης τόσο για τους εκπαιδευτικούς της μετεκπαίδευσης όσο και για τους εκπαιδευτικούς των τμημάτων ειδικής αγωγής και των αναπληρωτών γενικότερα είναι ότι η όποια αλλαγή προτεραιότητας δεν αφορά μόνιμους διορισμούς αλλά προσλήψεις αναπληρωτών. Άρα σε συνδυασμό με το παραπάνω στοιχείο αδειάζουμε από μόνιμους και φέρνουμε τους αιώνιους αναπληρωτές. Ποιος κερδίζει από αυτή την αλλαγή προτεραιότητας; Η κυβέρνηση! Ποιοι χάνουν; Όλοι μας! 3ο. Αυτό το επιμελημένο τουρλομπούκι με τις πλειάδες των πτυχίων και των αναγνωρισμένων σεμιναρίων κλπ. δε στοχεύει μόνο στην αποδυνάμωση των καλώς εννοημένων επαγγελματικών δικαιωμάτων και των πτυχίων στην ειδική αγωγή αλλά συνολικότερα στην εκπαίδευση μέσω του αδύναμου κρίκου που λέγεται ειδική αγωγή. Ήδη τέτοιες ανατροπές δρομολογούνται από το (πολύ μεσαιωνικό) «νέο» λύκειο και το «νέο» περίπου πανεπιστήμιο. Η ειδική αγωγή πάλι βρίσκεται στην αρνητική πρωτοπορία αυτών των ανατροπών, των αντιδραστικών αντιμεταρρυθμίσεων στο σώμα της εκπαίδευσης! Αυτά είναι τα τρία σημεία στα οποία κατά τη γνώμη μου πρέπει να επικεντρωθούμε χωρίς να χανόμαστε σε μια μεγάλη και ατέρμονη συζήτηση περί οραμάτων για την ειδική αγωγή που εξ άλλου γνωρίζουμε πως ποτέ δεν προώθησε την πραγματική συνεκπαίδευση από τη μια και από την άλλη είχε ως μόνιμα υποστατικά τους αναπληρωτές των τμημάτων ειδικής αγωγής. Συνεπώς, απέναντι στο τρία ίσον ένα της κυβέρνησης, εμείς όλοι οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί στην ειδική αγωγή (περίπου μόνιμοι, αναπληρωτές του 0,5 και μόνιμοι αναπληρωτές των τμημάτων) πρέπει να αντιτάξουμε το δικό μας τρία ίσον ένα! Όλες οι αναλύσεις των διάφορων κατηγοριών έχουν τα δίκια τους. Το μόνο και σταθερό άδικο βρίσκεται στην αντιμεταρρυθμιστική αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης. Αυτό που μας ενώνει είναι μόνιμες και σταθερές σχέσεις εργασίας για όλους μας. «Εκπαιδευτικά» θα τα βρούμε. Αλλά και ο αγώνας μας δεν μπορεί να είναι ξεκομμένος από τον γενικότερο αγώνα του κλάδου ενάντια στην θεμελιακή και ιστορική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων που επιχειρείται. Πώς όμως να αναμετρηθούμε με αυτή την πολιτική, όταν η ηγεσία του κλάδου, ακόμα και η αριστερά αρνείται να αντιμετωπίσει συνολικά τούτη την στρατηγικού χαρακτήρα επίθεση; Όταν κρύβεται, όπως έγινε πρόσφατα, πίσω από την αποτυχημένη το λιγότεροπολιτική της «ανυπακοής»; Όταν κυκλοφορεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία γιατί δεν δοκιμάστηκε δύο φορές σε ένα χρόνο μέσα- ότι δεν είναι έτοιμος ο «κόσμος» για κεντρική απεργιακή σύγκρουση με διάρκεια και επιμονή; Πρέπει να φτάσουμε να δικαιώσουμε την Παπαρήγα που πριν έξι χρόνια διακήρυττε πως δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα για τα οποία αξίζει να αντιστεκόμαστε (α, το ΚΚΕ πάντα δικαιώνεται!); Είμαστε πια πολύ κοντά σε αυτό το σημείο. Πρέπει να οδηγηθούμε εν τη πράξει σε τέτοια εξαθλίωση δείτε τι ετοιμάζουν με την κατάργηση του ενιαίου μισθολογίου και τους ατομικούς μισθούς- που δεν θα έχουμε άλλο δρόμο από το ξεπέρασμα των όποιων ηγεσιών και «πρωτοποριών»; Αλλά αν τα αφήσουμε όλα στον αυτόματο πιλότο του αντικειμενικού, τότε τι χρειάζονται τα υποκείμενα; Άσε που η εξαθλίωση δεν οδηγεί σώνει και καλά στο δρόμο της ανατροπής

9 Σάββατο 26 Απρίλη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 9 Ο ΣΥΡΙΖΑ και η «αλληλουχία» των πολιτικών εξελίξεων Έχοντας μπει στην «τελική ευθεία» για τις εκλογές στις 18 και 25 Μάη, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνει τα διλήμματα προς τον λαό αλλά και το «σχέδιο» για τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν τη «συντριπτική νίκη» του σε αυτές. Τα πράγματα παρουσιάζονται από τον Αλ. Τσίπρα και τα υπόλοιπα στελέχη της ηγετικής ομάδας σχετικά απλά και τακτοποιημένα. Νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά, εθνικές εκλογές, νέα νίκη και σχηματισμός «κυβέρνησης σωτηρίας». Εξάλλου σε αντίστοιχη κατεύθυνση είναι και τα κεντρικά συνθήματα που επιλέχτηκαν, όπως «η υπομονή μας τελείωσε» οπότε «ψηφίζουμε και φεύγουν». Στην πορεία αυτή προς τις αλλεπάλληλες κάλπες απουσιάζει εντελώς η λαϊκή κινηματική δράση και διεκδίκηση και ιδιαίτερα σε μία περίοδο όπου η επίθεση του συστήματος «σπάει κόκαλα» με απανωτά αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα και αντιδραστικές πολιτικές. Για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο λαϊκός παράγοντας δεν έχει άλλο ρόλο να παίξει από να ψηφίζει σήμερα και να στηρίξει αύριο την «κυβέρνηση σωτηρίας» που έρχεται. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για μία πολιτική δύναμη που βασικό της «προσόν» στην πορεία προς την κυβερνητική διαχείριση αποτελεί η συνεχής προσαρμογή της προς τις απαιτήσεις κεφαλαίου και ιμπεριαλιστών. Έτσι η «δύναμη» της κάλπης αντικαθιστά την λαϊκή πάλη και όλα τα δεδομένα που προκύπτουν από αυτή. Και το πιο σημαντικό δεδομένο είναι η σύγκρουση του λαού με τους δυνάστες του. Αλλά αυτή η σύγκρουση είναι απαγορευμένη από τις δυνάμεις του συστήματος μέσα και έξω από την χώρα. Χτυπιέται και καταστέλλεται σε κάθε εστία αντίστασης, σε κάθε κίνηση που δεν υποτάσσεται στις βάρβαρες πολιτικές της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης. Η συστηματική και συνειδητή υποβάθμιση του λαϊκού παράγοντα σε ψηφοφόρο και μόνο αποτελεί ένα ακόμα στοιχείο της προσαρμογής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ προς τις δυνάμεις του συστήματος και απόδειξη του πόσο ακίνδυνος είναι για αυτές. Παρόλα αυτά, οι δυνάμεις του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών, σήμερα, στηρίζουν Σαμαρά και όλο το αντιδραστικό πολιτικό κέντρο που έχει δημιουργήσει, απαιτώντας η επίθεση προς τον λαό να κλιμακωθεί χωρίς διαπραγματεύσεις. Και στην περίπτωση «ατυχήματος» στις επικείμενες ευρωεκλογές διαμηνύουν στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω Σόιμπλε, ότι «μνημόνιο και δανειακή σύμβαση πάνε πακέτο» και ως εκ τούτου οι δεσμεύσεις για αντιλαϊκή πολιτική είναι το «πράσινο φως» για οποιαδήποτε συμφωνία με τους ιμπεριαλιστές δανειστές. Οι απαντήσεις που έχουν δώσει, μέχρι σήμερα, όλα τα στελέχη της ηγετικής ομάδας, ο Τσίπρας, ο Δραγασάκης, ο Μηλιός, ο Σταθάκης και άλλοι, κινούνται σταθερά στην «νομιμότητα» της δανειακής σύμβασης, των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, του χρέους αλλά και της συναντίληψης για το «κοινό ευρωπαϊκό μέλλον» στα πλαίσια της ΕΕ και της ευρωζώνης και πάντα εντός καπιταλιστικού συστήματος. Οπότε κάθε «εναλλακτικό σχέδιο», για έξοδο από την ευρωζώνη, σε περίπτωση που οι πιέσεις και οι εκβιασμοί των δανειστών γίνουν αφόρητες, όπως προτάθηκε από την «Αριστερή Πλατφόρμα», στην τελευταία συνεδρίαση της ΚΠΕ για την διακήρυξη και τους υποψήφιους των ευρωεκλογών, απορρίπτεται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία εκτιμάει ότι μπορεί να αποτελέσει τον μόνο «αξιόμαχο» διαπραγματευτή με την Μέρκελ και τους υπόλοιπους και μπορεί να τους «πείσει» τόσο για το ζήτημα του χρέους όσο και για το ζήτημα της λιτότητας που υπονομεύει την ανάπτυξη. Μάλιστα, στην ομιλία του στα Χανιά, στις 22/4, ο Αλ. Τσίπρας διατυπώνει την εκτίμηση ότι η επόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει τόσο σοβαρά προβλήματα με τους «απ έξω», επαναλαμβάνοντας τις γνωστές του απόψεις περί «ρεαλισμού της Μέρκελ» σε σχέση με Ε.Ε. και ευρωζώνη, όσο με τους «μέσα», αναφερόμενος σε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δυνάμεις διαπλοκής, ΜΜΕ και εθνικούς εργολάβους. Σε αυτή την πολιτική κατεύθυνση αντιστοιχεί και το δίλημμα «ή με την Μέρκελ ή με τον ΣΥΡΙΖΑ» που προβάλλεται από την μεριά του. Όσο για τα αδιέξοδα που πιθανά να προκύψουν στις διαπραγματεύσεις με τους ιμπεριαλιστές, τότε την «λύση θα την δώσει ο λαός» μέσω δημοψηφισμάτων. Πόσο πιο ξεκάθαρο να κάνει η ηγεσία ότι θέλει να αποφύγει τη σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστές σε όσους «επιμένουν» σε «εναλλακτικά σχέδια», όπως η «Αριστερή Πλατφόρμα», που μέσω στελεχών της αναφέρεται σε «λήψη αποφάσεων μέσα από αυτή τη δημοκρατική συζήτηση και λήψη αποφάσεων, οι οποίες γίνονται σεβαστές από όλους και τις ακολουθούμε όλοι στο δημόσιο διάλογο και στις δημόσιες πρακτικές μας» (συνέντευξη Π. Λαφαζάνη στο ρ/σ «στο κόκκινο»); Πόσο πιο ξεκάθαρο να κάνουν και τα στελέχη της ΑΠ ότι αυτή η συζήτηση στα πλαίσια των οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ανταγωνιστικό χαρακτήρα με το κεντρικό «σχέδιο» αλλά, όπως λέει και ο Π. Λαφαζάνης στην ίδια συνέντευξη: «εγώ διατύπωσα κάποιες ιδιαίτερες απόψεις μου στην Κεντρική Επιτροπή (ΚΕ) σχετικά με την ευρωζώνη, απόψεις που είναι πάγιες και τις λέω σταθερά όταν συνεδριάζουμε για ανάλογα θέματα από το προπροηγούμενο συνέδριό μας. Και τις καταθέτω διότι θεωρώ ότι είναι χρήσιμο να καταθέτει ο καθένας σ/φος και σ/φισσα στην ΚΕ τις ιδιαίτερες σκέψεις του». Εξάλλου και στην απάντησή του στην πρόταση Αλαβάνου και «σχεδίου Β» να συγκροτήσουν από κοινού έναν πόλο για έξοδο από το ευρώ, ο Π. Λαφαζάνης ξεκαθαρίζει ότι «η ενότητα και η ριζοσπαστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι αδιαπραγμάτευτες αξίες». Και επειδή η «ριζοσπαστικότητα» εξαντλείται σε μία ανέξοδη ρητορική και έκφραση «ιδιαίτερων απόψεων», αυτό που απομένει είναι η «ενότητα», γιατί «αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα στην αριστερά είναι ευρύτερη συνεργασία, συμπόρευση και συμπαράταξη όλης της Αριστεράς, μέσα από αμοιβαίες μετατοπίσεις και μέσα από τις όποιες διαφορές και αντιθέσεις για μία προοδευτική ανόρθωση και αναγέννηση της πατρίδας μας» (απάντηση Π. Λαφαζάνη σε πρόταση Αλαβάνου). Και τι εξυπηρετεί καλύτερα αυτή την προοπτική «για μία προοδευτική ανόρθωση και αναγέννηση της πατρίδας μας»; Τι άλλο από την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, γιατί έτσι «θα έχουμε ένα νέο πολιτικό τοπίο για τη χώρα. Ένα νέο πολύ διαφορετικό τοπίο, το οποίο θα επιτρέψει μεγάλες ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στην κατεύθυνση μιας προοδευτικής ανατροπής» (συνέντευξη Π. Λαφαζάνη στο ρ/σ «στο κόκκινο»). Ποιος είπε ότι δεν είναι κοινή αντίληψη στο σύνολο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από «ιδιαίτερες απόψεις», η «αλληλουχία» των πολιτικών εξελίξεων με κεντρικό άξονα την κάλπη; Στο σημείο αυτό, να ξεκαθαρίσουμε από την δική μας πλευρά, ότι προφανώς οι εκλογές και τα αποτελέσματά τους, γενικά, «παράγουν» πολιτικές εξελίξεις και ανακατατάξεις, κύρια στο αστικό μπλοκ εξουσίας, με τις όποιες πολιτικές εκφράσεις του. Καταγράφουν τους πολιτικούς συσχετισμούς έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί όλη την προηγούμενη περίοδο στα πλαίσια της ταξική πάλης, με τον τρόπο και στο επίπεδο που αυτή διεξάγεται. Ιδιαίτερα μπροστά στις επικείμενες τριπλές εκλογές, το αστικό μπλοκ εξουσίας και οι ιμπεριαλιστές επιδιώκουν τόσο την νομιμοποίηση, μέσω της λαϊκής ψήφου, της επίθεσης και των δεσμών της εξάρτησης, όσο και την αναμόρφωση ανασυγκρότηση του αστικού πολιτικού προσωπικού που έχει υποστεί σημαντική ζημιά από την απαξίωσή του μέσα στον λαό. Οι επιδιώξεις όμως του συστήματος δεν παραμένουν στα λόγια και τις διακηρύξεις αλλά διαμορφώνονται καθημερινά στην κλιμάκωση της επίθεσης, στη συντριβή δικαιωμάτων και καταχτήσεων, στην ωμή καταστολή και κρατική βία απέναντι στις λαϊκές αντιδράσεις. Ταυτόχρονα, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις τόσο της Ε.Ε όσο και των ΗΠΑ διαμορφώνουν ακόμα πιο ασφυκτικό πλαίσιο και σφίγγουν τα δεσμά της εξάρτησης, δημιουργώντας όλο και περισσότερες υποχρεώσεις και δεσμεύσεις και όχι μόνο στο οικονομικό επίπεδο. Και απέναντι σε αυτή την αντιδραστική λαίλαπα, σύσσωμη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσβλέπει σε «ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στην κατεύθυνση μιας προοδευτικής ανατροπής», είτε μέσω των τριών καλπών που θα στηθούν τον Μάη είτε των εθνικών εκλογών, όποτε γίνουν, και των δημοψηφισμάτων με τα οποία η «κυβέρνηση σωτηρίας» θα καλέσει τον λαό να αποφασίσει την στάση απέναντι σε συμφωνίες με την τρόικα για μνημόνιο και χρέος. Αυτή η πολιτική κατεύθυνση όχι μόνο δεν συμβάλλει στην συγκρότηση του λαϊκού παράγοντα αλλά κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση των αυταπατών, των εύκολων λύσεων, του αποπροσανατολισμού, της αναμονής και της εγκατάλειψης του μαζικού κινήματος ως του μοναδικού όπλου αντίστασης και διεκδίκησης του εργαζόμενου λαού. Και αυτή η καταστροφική πολιτική κατεύθυνση για το κίνημα και τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα θα «παράξει» τις πολιτικές εξελίξεις που της «αντιστοιχούν» τόσο στο εσωτερικό μέτωπο όσο και στο μέτωπο με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Δυστυχώς η ήττα αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης, από τις πραγματικές εξελίξεις και όχι από αυτές που φαντασιώνονται οι ρεφορμιστικές ηγεσίες, δεν περιορίζεται στους πολικούς χώρους από τους οποίους εκπορεύεται αλλά επεκτείνεται δραματικά σε όλο τον εργαζόμενο λαό και την υπόθεσή του. Από την άποψη αυτή, για κάθε προοδευτικό και αριστερό αγωνιστή του κινήματος, η αντιπαράθεση με το «σχέδιο» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να περιορίζεται «εντός των τειχών» και με την λογική της «κριτικής υποστήριξης», πολύ περισσότερο δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο χειρισμών των, κάθε φορά, «ιδιαίτερων απόψεων» διάφορων πλευρών. Η συγκρότηση του εργατικού λαϊκού κινήματος που απαιτεί η εποχή μας δεν μπορεί να γίνει με τα «υλικά» της ήττας, της προσαρμογής και της υποχώρησης αλλά προϋποθέτει την χειραφέτηση από τον ρεφορμισμό κάθε είδους και απόχρωσης. Και αυτή η διαδικασία δεν είναι ούτε εύκολη ούτε τακτοποιημένη. Έχει όμως έναν ξεκάθαρο προσανατολισμό και κυρίως έχει ένα ασφαλές κριτήριο του σωστού και του λαθεμένου, καθώς η επιβεβαίωσή της ή η διάψευσή της αναζητείται στον πραγματικό χώρο «παραγωγής» εξελίξεων και συσχετισμών, στην ταξική πάλη.

10 10 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 26 Απρίλη 2014 ΣΥΡΙΖΑ, εκλογές και μειονότητα Προσαρμογή, ναι, αλλά προς τα πού; ου ΤΑΣΟΥ ΣΑΠΟΥΝΑ Πρέπει να παραδεχθούμε ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να προσπαθείς να αναδειχθείς σαν δύναμη του συστήματος και να πορευτείς με τους κανόνες και τις κατευθύνσεις που αυτό επιβάλλει και παράλληλα να είσαι αναγκασμένος να φέρεις προς το παρόν τουλάχιστονκαι την ταμπέλα της «αριστεράς» και όλα τα «βαρίδια» που κουβαλά αυτή η ταμπέλα. Αυτή τη δυσκολία συναντά μπροστά του συνεχώς ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από μια πορεία διαρκών προσαρμογών της πολιτικής του, αλλά και μέσα από την ανάγκη να σηματοδοτεί αυτές τις προσαρμογές με τις επιμέρους επιλογές του. Τα παραπάνω νομίζουμε ότι αναδείχθηκαν με σαφή τρόπο και στην κατάρτιση των ψηφοδελτίων του τόσο για τις ευρωεκλογές όσο και για τις περιφερειακές εκλογές του Μαΐου. Αυτό είναι και ο καμβάς πάνω στον οποίο εξελίχθηκε και η υπόθεση της ένταξης και στη συνέχεια της καθαίρεσης της Σουλεϊμάν Σαμπιχά από το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Γύρω από αυτή την υπόθεση σηκώθηκε μια θύελλα σχολίων, ανακοινώσεων και δηλώσεων, των συστημικών ΜΜΕ, παραγόντων του συστήματος, εθνικιστικών και ακροδεξιών φορέων μέχρι και τη Χρυσή Αυγή που υπερασπίστηκε τους Ρομά(!), με κεντρικό άξονα την «υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στις απαιτήσεις του Τουρκικού Προξενείου» και την καθαίρεση «μιας γνήσιας μειονοτικής φωνής» από το ευρωψηφοδέλτιό του. Γνώμη μας είναι ότι όλη αυτή η συζήτηση, εκτός του ότι αναδεικνύει ξανά το μειονοτικό ζήτημα, και σε σχέση με το προκείμενο θέμα, παρακάμπτει -όχι τυχαία- ένα πρώτο και ουσιαστικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί: ποιοι ήταν δηλαδή οι λόγοι που οδήγησαν την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει την επιλογή Σαμπιχά (σε συνάρτηση με το τι εκφράζει η λεγόμενη «Ρομά ακτιβίστρια»), για να έρθουμε στη συνέχεια και στους όρους κάτω από τους οποίους προχώρησε σε αναδίπλωση. Ως προς αυτό και για να το πούμε ευθέως. Θεωρούμε ότι αυτή η επιλογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν καθόλου τυχαία ούτε έγινε κάτω από άγνοια των πραγματικών καταστάσεων και γεγονότων. Είχε συγκεκριμένη στόχευση και απεύθυνση. Απευθυνόταν στις δυνάμεις του συστήματος και ήθελε να δηλώσει ότι και στα ζητήματα της Μειονότητας της Θράκης, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθήσει την «εθνική πολιτική». Βεβαίως αυτή η «προσαρμογή» έγινε μάλλον κάπως άγαρμπα και βιαστικά (ο χρόνος πιέζει) με αποτέλεσμα να δημιουργήσει αντιδράσεις και προβλήματα και παράλληλα να δώσει τη δυνατότητα στις δυνάμεις του συστήματος να ασκήσουν επί πλέον πιέσεις για ακόμη μεγαλύτερη προσαρμογή, όπως άλλωστε γίνεται συνεχώς μέχρι σήμερα, σε ανάλογες περιπτώσεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γνώριζε ότι η υποψηφιότητα της Σαμπιχά δεν θα έφερνε ψήφους από τη μειονότητα της Θράκης (ίσως είχε κάποια απήχηση σε όσους, εκτός μειονότητας, εκστασιάζονται από τα επιφαινόμενα: γυναίκα, Ρομά, ακτιβίστρια ). Και δεν θα έφερνε ψήφους όχι γιατί δεν είναι αρεστή στο Τουρκικό Προξενείο ή στους εθνικιστικούς κύκλους της μειονότητας (που δεν είναι), αλλά και επειδή για την μεγάλη πλειοψηφία των απλών ανθρώπων της μειονότητας η Σαμπιχά εκπροσωπεί την κεντρική μειονοτική πολιτική του συστήματος και των κυβερνήσεών του, την οποία βιώνει με δραματικούς όρους για πολλά χρόνια. Την πολιτική που άρχισε να μορφοποιείται από τις πρώτες ΠΑΣΟΚικές κυβερνήσεις, επισημοποιήθηκε από τον Μητσοτάκη το 90 σαν πολιτική «ισονομίας και ισοπολιτείας» και εναρμονίστηκε με τις εντολές των ΗΠΑ για «ηρεμία» στο Αιγαίο και στην ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ και την επιβολή της «ελληνοτουρκικής φιλίας». Την περίοδο εκείνη, οι παράγοντες του συστήματος κατανοώντας ότι η γραμμή της πλήρους απομόνωσης, κοινωνικού αποκλεισμού και γκετοποίησης όλων των επιμέρους εθνοτικών ομάδων της μειονότητας που εφαρμοζόταν με σταθερότητα τα προηγούμενα χρόνια, είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση της τουρκικής επιρροής, προχώρησαν στην κατάργηση των πιο εξόφθαλμων και παρωχημένων (αλλά και αντιοικονομικών) απαγορεύσεων (π.χ. μπάρες) και έθεσαν σαν βασική κατεύθυνση τη διάσπαση της μειονότητας και την απόσπαση «προς την ελληνική πλευρά» των Πομάκων και των Ρομά. Αυτή την κατεύθυνση εξυπηρετούσε ο «εθνικός εργολάβος» της περιοχής Εμφιετζόγλου και οι δωρεές του, το Δ Σώμα Στρατού με το πομάκικο λεξικό και την κατασκευή γηπέδων στην ορεινή περιοχή, η στήριξη του «συλλόγου Πομάκων» του Κόντε και του «συλλόγου γυναικών Ρομά» της Σαμπιχά, τα προγράμματα και οι χρηματοδοτήσεις τέτοιων συλλόγων και άλλων «ευαγών ιδρυμάτων» για να τονώσουν τους «ελληνόφρονες» Πομάκους και Ρομά και μια σειρά από άλλες ενέργειες. Βέβαια αυτή η κατεύθυνση καθόλου δεν απέκλειε τη συνέχιση της εθνικής καταπίεσης και της εκμετάλλευσης της μειονότητας, αλλά και την προσπάθεια προσεταιρισμού και χρησιμοποίησης των αντιδραστικών-εθνικιστικών μειονοτικών παραγόντων και μηχανισμών. Και γι αυτό δεν έφερε τα αναμενόμενα για το σύστημα αποτελέσματα. Η μειονότητα νοιώθει ότι αυτό το αστικό κράτος, οι κυβερνήσεις του και οι μηχανισμοί του, που τόσα χρόνια ασκούσαν επάνω της μια πολιτική διακρίσεων, προσπαθούν με βίαιο τρόπο να της αλλοιώσουν τη συνείδηση, να της αφαιρέσουν την ταυτότητα που η ίδια έχει προσδώσει στον εαυτό της (ανεξάρτητα από τους όρους μέσα στους οποίους έγινε αυτός ο προσδιορισμός) και να τη διασπάσουν, χωρίς παράλληλα να βλέπει βελτίωση των όρων ζωής της και αναγνώριση των δικαιωμάτων της. Όλα αυτά ήταν και είναι σε γνώση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ήταν γνωστό το ποιόν και η δράση της Σουλεϊμάν Σαμπιχά. Μπορεί η μουσουλμάνα Ρομά από το Δροσερό της Ξάνθης να έγινε γνωστή στο πανελλήνιο το τελευταίο διάστημα, ωστόσο, τόσο μέσα στη μειονότητα, όσο και σε όσους παρακολουθούν τα τεκταινόμενα γύρω από αυτήν, ήταν γνωστή από πολύ παλιότερα. Το «άστρο» της έλαμψε στο 5ο συνέδριο του ΟΗΕ για τις μειονότητες (27-28 Νοέμβρη 2012), τότε που κατήγγειλε την «καταπίεση που υφίστανται οι Ρομά από τους μουσουλμάνους τουρκικής καταγωγής» και κάλεσε το ελληνικό κράτος να τους προστατεύσει! ΣΥΝΕΧΕΙΑ στη σελ. 17 Ησημαντική επιτυχία τόσο του ακροδεξιού- φασιστικού Jobbik, που απέσπασε το 21% των ψήφων στις ουγγρικές βουλευτικές εκλογές, όσο και του ακροδεξιού εθνικιστικού Εθνικού Μετώπου, με την κατάχτηση 10 δήμων και την εκλογή δημοτικών συμβούλων αποσπώντας ένα 7% στις δημοτικές εκλογές στη Γαλλία, αναζωπύρωσαν την συζήτηση αλλά και την αγωνία των λαϊκών ανθρώπων και του προοδευτικού κόσμου για το ζήτημα του φασισμού και της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Συζήτηση και αγωνίες που με «αναβαθμισμένο» τρόπο έθεσε η συμμετοχή του Δεξιού Τομέα και του Σβόμποντα στα γεγονότα της Ουκρανίας (πραξικόπημα, συμμετοχή στην «κυβέρνηση» του Κιέβου) και σε ένα βαθμό -πιο πριν- η άνοδος της νεοναζιστικής ΧΑ στη χώρα μας αλλά και η άνοδος της επιρροής τέτοιων κομμάτων σε μια σειρά ευρωπαικές χώρες (Νορβηγία, Αυστρία κ.α.). Κατ αρχήν, να παρατηρήσουμε πως η ερμηνεία αυτού του φαινομένου πρέπει να παίρνει υπόψη της τόσο τη γενική συγκυρίαπερίοδο όσο και τις ειδικές τοπικές συνθήκες σε κάθε χώρα ξεχωριστά αλλά και τη θέση της κάθε χώρας στα παγκόσμια πράγματα. Σ αυτό το πεδίο ανάλυσης υπάρχει η επίθεση του συστήματος και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και το τι αυτά δημιουργούν τόσο στην αυτονομία τους όσο και περισσότερο στην σύμπλεξή τους. Ένα δεύτερο σημείο που πρέπει να προσεχθεί είναι πως από τη πλευρά του συστήματος γίνεται ήδη μια προσπάθεια να διαχωριστεί πλήρως η ακροδεξιά από τη νεοναζιστική- φασιστική της εκδοχή (πράγμα περισσότερο αναληθές από την πλήρη ταύτισή τους). Προσπάθεια που αποσκοπεί στο να νομιμοποιήσει την δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν κομμάτια της ακροδεξιάς (που δεν έχουν ή που δεν εμφανίζουν νεοναζιστική- φασιστική ρητορική) σε κυβερνήσεις και γενικότερα να ενσωματωθούν και να υπηρετήσουν το αστικό πολιτικό σύστημα με έναν πιο άμεσο τρόπο. Η επίθεση του συστήματος τροφοδοτεί το ακροδεξιό φαινόμενο Αν θέλαμε να μιλήσουμε μ ένα γενικό τρόπο, θα λέγαμε πως το δηλητήριο που τροφοδοτεί όλη την ακροδεξιά σαβούρα στην Ευρώπη (και όχι μόνο) είναι η αναλέητη επίθεση που διεξάγει το καπιταλιστικό- ιμπεριαλιστικό σύστημα, και για να μιλήσουμε για την ήπειρό μας, η ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση και οι αντιδραστικές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ενάντια στην εργατική τάξη και τους ευρωπαϊκούς λαούς. Μια επί-

11 Σάββατο 26 Απρίλη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 11 ΑΚΡΟ ΕΞΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ Η διαλεκτική του μαύρου θεση που, από τη στιγμή της «συνάντησής» της με την παγκόσμια κρίση, από το 2008 και δώθε, απογειώθηκε και η οποία, μόνο στην Ευρώπη, έχει παράξει μέχρι στιγμής 35 εκατομμύρια ανέργους και δεκάδες εκατομμύρια (νεο)φτωχούς και εξαθλιωμένους. Μια επίθεση που σπρώχνει τις εργασιακές σχέσεις, ευρύτερα τις κοινωνικές καταχτήσεις των εργαζομένων, έναν αιώνα πίσω. Η ίδια λοιπόν η επίθεση και οι αντιδραστικές κυβερνητικές πολιτικές που ασκούνται από το Λονδίνο έως τη Βουδαπέστη και από το Ρέυκιαβικ έως την Αθήνα, είναι το έδαφος ανάπτυξης της ακροδεξιάς. Μια επίθεση, ωστόσο, που στις εξαρτημένες σαν την Ελλάδα χώρες συνδυάζεται με μια πολιτική καταλήστευσης των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών από τον ιμπεριαλισμό, δυναμώνοντας και το αίσθημα εθνικής ταπείνωσης. Γεγονός που συντελεί, ελλείψει αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, στην εκμετάλλευση αυτών των αισθημάτων από εθνικιστική, ρατσιστική, ακροδεξιά και φασιστική σκοπιά. Έτσι κι αλλιώς, τα ακροδεξιά- φασιστικά κόμματα, δια μέσω της δημαγωγικής ρητορείας τους, επιχειρούν να χειραγωγήσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια ποντάροντας στην έλλειψη αριστερής επαναστατικής προοπτικής και στην προσφορά «άμεσων» και εύκολων στόχων για την επίλυση δήθεν της άσχημης κατάστασης. Γενικός προβαλλόμενος στόχος αποτελούν οι μετανάστες και κατά περίπτωση οι μειονότητες που υπάρχουν στη κάθε χώρα. Λέμε προβαλλόμενος, διότι ο πραγματικός στόχος των ακροδεξιών- φασιστικών μορφωμάτων είναι όλοι οι εργαζόμενοι, και η πλήρης υποταγή τους στις ορέξεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Ουγγαρία και Γαλλία: ομοιότητες και διαφορές στην ανάπτυξη της ακροδεξιάς Στην Ουγγαρία, για παράδειγμα, την ίδια στιγμή που τα αυτοπροσδιοριζόμενα σαν κεντροαριστερά κόμματα υποκλίνονταν στις άγριες απαιτήσεις του ΔΝΤ αλλά και της ΕΕ, το ακροδεξιό- φασιστικό κόμμα Jobbik, χρησιμοποιώντας μια δήθεν αντι- ΔΝΤ ρητορική, ευνοήθηκε τα μέγιστα από την πολιτική του κυβερνώντος δεξιού κόμματος που εμφανίζονταν να κοντράρει τις επιταγές του ΔΝΤ για λιτότητα διαρκείας. Ταυτόχρονα επιδίδεται σε πογκρόμ ενάντια στους Ρομά, σήμερα μέσω του παραστρατιωτικού σώματος Νέα Ουγγρική Φρουρά, που αποτελεί απλή μετονομασία της απαγορευμένης Ουγγρικής Φρουράς που δρούσε με την ανοχή των αρχών όλα τα προηγούμενα χρόνια (κάτι μας θυμίζει αυτό). Παράλληλα, και ενώ στοχοποιούσε τους Εβραίους και τους Ρομά σαν τους υπαίτιους της κατάστασης που ζει ο ουγγρικός λαός, προέβαλλε σαν «διέξοδο» και «όραμα» την «Μεγάλη Πατρίδα» βάζοντας στην ατζέντα του διεκδικήσεις εδαφών κυρίως από τη Ρουμανία και τη Σλοβακία. Είναι μάλλον στην «μοίρα» των εξαρτημένων χωρών να διασκεδάζεται και να εξωραΐζεται η σκληρή πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης με επικίνδυνες ονειρώξεις μεγαλοιδεατισμού. Και μια τέτοια πολιτική ενίοτε δεν αποτελεί ακροδεξιά εμμονή αλλά πολιτική του επίσημου κράτους (κάτι γνώρισε με οδυνηρό τρόπο και ο ελληνικός λαός). Από την άλλη, στην ιμπεριαλιστική Γαλλία, το «μεταλλαγμένο» Εθνικό Μέτωπο μπορεί να μην χρησιμοποιεί (πια) την ακραία ναζιστική ρητορική του Jobbik, όμως βρίσκεται από την ίδια όχθη με τις ανοιχτά φασιστικές- νεοναζιστικές ομάδες και κόμματα και φυσικά τροφοδοτείται από τις ίδιες «πηγές». Τροφοδοτείται δηλαδή από την δυσαρέσκεια των γάλλων εργαζομένων για τις πολιτικές λιτότητας που εκπορεύονται από τις γαλλικές κυβερνήσεις και την ΕΕ και από την έλλειψη μέλλοντος όσον αφορά τους νέους. Έτσι, προσπαθεί να στρέψει τα πυρά στα εκατομύρια των μεταναστών (πολλοί από αυτούς είναι δεύτερης και τρίτης γενιάς μετανάστες) που ζουν στη Γαλλία, ενώ ειδική θέση στης ξενοφοβική- ρατσιστική του πολιτική κατέχει η προώθηση της ισλαμοφοβίας. Βοηθώντας έτσι τα μέγιστα στη διάσπαση των εργαζόμενων τάξεων της γαλλικής κοινωνίας και στην παραπέρα αποδυνάμωσή τους, ώστε να γίνουν εύκολη λεία για το γαλλικό μονοπωλιακό κεφάλαιο. Η διείσδυση του Εθνικού Μετώπου στις εργατικές- λαϊκές συνοικίες των μεγάλων πόλεων της Γαλλίας είναι επίσης γεγονός, κάτι που αποδεικνύει, εκτός των άλλων, την κατάντια της γαλλικής αριστεράς και του λεγόμενου ΚΚ. Η οποία, αφού εδώ και πάνω από μισό αιώνα μετατράπηκε σε μεταρρυθμιστικό σκυλάκι του καναπέ του γαλλικού αστικού συστήματος, απομυζώντας βεβαίως όλα αυτά που είχε παράξει η τρισκατάρατη κατά τα άλλα τριτοδιεθνιστική περίοδος, έφθασε μετά το 1990 να γίνει αχρείαστη και για τους «από πάνω» και για τους «από κάτω»... Ωστόσο, το Εθνικό Μέτωπο, χρησιμοποιώντας αντι-εε, στην ουσία αντιγερμανική, ρητορική, προσπαθεί όχι μόνο να χρησιμοποιήσει τη δυσαρέσκεια των λαϊκών στρωμάτων αλλά και να εκφράσει τμήματα του γαλλικού κατεστημένου που αισθάνονται άβολα ή ρίχνονται από την γερμανική πρωτοκαθεδρία. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που οι έως τώρα δημοσκοπήσεις για τις ευρωεκλογές εμφανίζουν το Εθνικό Μέτωπο πρώτο κόμμα (και άσχετα με το τι θα γίνει τελικά). Επιπλέον και σ αυτό το πεδίο, απηχώντας τις ανησυχίες μερίδων του κεφαλαίου ή/και θέλοντας να ρίξει γέφυρες με τέτοια τμήματα, η αρχηγός του Εθνικού Μετώπου, Μαρίν Λε Πεν, βάζει στο στόχαστρο τις συζητήσεις για την υπογραφή συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ. Έτσι, μόνο παράξενο δεν είναι που σήμερα (στα πλαίσια της αντι-εε και αντιαμερικανικής ρητορικής της) εμφανίζεται σαν «φίλη του Πούτιν», κατηγορεί την ΕΕ πως αυτή κήρυξε Ψυχρό Πόλεμο στη Ρωσία επισημαίνοντας με νόημα πως αυτό «δεν συνάδει ούτε με τις παραδοσιακές φιλικές σχέσεις με τη Ρωσία ούτε με τα οικονομικά συμφέροντα της χώρας ή των χωρών της ΕΕ». Κάτι που αύριο, και αν στριμώξουν τα πράγματα, μπορεί να αλλάξει άρδην... Η αγγλική περίπτωση Στο ίδιο μοτίβο κινείται και το ευρωσκεπτικιστικό και με αρκετές πια ρατσιστικές αναφορές αγγλικό Κόμμα της Ανεξαρτησίας του Ναιτζέλ Φάρατζ. Σε πρόσφατο ντιμπέιτ με τον αρχηγό των Τόρις, αναφερόταν συνεχώς στην «υποβάθμιση της λευκής εργατικής τάξης» λόγω «της αθρόας προσέλευσης μεταναστών στη χώρα» ενώ χρέωνε στους μετανάστες τις μειώσεις των μισθών και τις πολιτικές λιτότητας που ακολουθούνται. Αυτά κατά ένα μέρος. Γιατί το άλλο μέρος αφορούσε την αντι- ΕΕ ρητορική του κόμματός του, ρητορική από αντιδραστική, εθνικιστική, εν τέλει από την ιμπεριαλιστική θέση που κατέχει η Αγγλία στο παγκόσμιο στερέωμα. Μάλιστα και ο ίδιος δήλωσε θαυμαστής του Πούτιν ενώ δεν δίστασε να συγκρίνει την (μεγάλη) ευφυία του (Πούτιν) με αυτή των ευρωπαίων και δη των βρετανών πολιτικών. Θέλοντας να ερεθίσει τα ιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά της πάλαι πότε αυτοκράτειρας του κόσμου, μιας και βλέπει τη θέση και το ρόλο της στα παγκόσμια πράγματα να μένουν στάσιμα, αν όχι να μειώνονται. Τροφοδοτήσεις και προσαρμογές Έτσι στην προσπάθεια του μονοπωλιακού κεφαλαίου να κλιμακώσει αλλά και να οχυρώσει την επίθεσή του από τα κύματα οργής των εργαζομένων, με... διαλεκτικό τρόπο από τη μια προχωρά η αντιδραστικοποίηση του πολιτικού σκηνικού στις ευρωπαϊκές χώρες, που αντικειμενικά βοηθά στην ενδυνάμωση των ακροδεξιών έως και ανοιχτά φασιστικών και ναζιστικών κομμάτων. Και από την άλλη, σπρώχνει αυτά τα κόμματα ή τμήματά τους σε «προσαρμογές» ώστε αφού «καθαρθούν», να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο, όχι σαν πρώτα βιολιά αλλά σαν βαστάζοι των κυρίαρχων πολιτικών σχηματισμών. Επιπλέον αν μιλάμε για ιμπεριαλιστικές χώρες υπάρχει και η ανάγκη εξασφάλισης αραγούς εσωτερικού μετώπου για την όσο δυνατόν αποτελεσματικότερη αντιπαράθεση με τις άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες που σπρώχνει παραπέρα την αντιδραστικοποίηση. Παράδειγμα της παραπάνω διαδραστικής εξέλιξης αποτελεί η Αυστρία την εξαετία με τη συμμετοχή του Κόμματος των Ελευθέρων του διαβόητου Χάιντερ (υμνητή στις αρχές της δεκαετίας του 1990 των χιτλερικών στρατοπέδων εξόντωσης). Αφού λειάνθηκαν κάποιες πλευρές, χωρίς να απεμπολήσει καμιά από τις αντιδραστικές θέσεις για το σύγχρονο γίγνεσθαι, έγινε κυβερνητικός εταίρος του κόμματος της δεξιάς, που άλλωστε στα βασικά της σημεία είχε ίδιες ή παραπλήσιες πολιτικές κατευθύνσεις. Σήμερα, το Κόμμα των Ελευθέρων, με επικεφαλής τον Χάιντς Κρίστιαν Στράχε, συμμετέχει κανονικά στην αστική πολιτική σκηνή. Και ο επικεφαλής του μπορεί με άνεση να δηλώνει πως το κόμμα του «διαχωρίζει τη θέση του από τον εθνικοσοσιαλισμό και το ρατσισμό και αυτοπροσδιορίζεται ως αυτριακή πατριωτική δύναμη». Την ίδια στιγμή που αναγκάζεται να αποπέπψει από επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου τον «θεωρητικό» του κόμματος για τη δήλωσή του ότι «η ΕΕ είναι ένα συνοθύλευμα νέγρων, μια δικτατορία, σε αντίθεση με το Γ Ράιχ που υπήρξε πιο φιλελεύθερο». Κάτι ανάλογο συμβαίνει σήμερα στην Νορβηγία, όπου το δεύτερο σε ψήφους ακροδεξιό Κόμμα της Προόδου (που, σημειωτέον, στις εκλογές του 2005 και του 2009 είχε βγει πρώτο) συμμετέχει σε κυβερνητικό συνασπισμό με βασικό εταίρο το «επίσημο» συντηρητικό κόμμα Δεξιά, με τη στήριξη μάλιστα δύο μικρότερων κεντροδεξιών κομμάτων που δεν συμμετέχουν στο κυβερνητικό σχήμα. Να θυμίσουμε πως μέλος αυτού του κόμματος υπήρξε εστω και για λίγο- ο φονιάς Άντερς Μπρέιβικ που δολοφόνησε 77 νέους και νέες στην κατασκήνωση του Εργατικού Κόμματος το καλοκαίρι του Οι εξελίξεις στη Νορβηγία δεν είναι «ορφανές». Σε όλη την παγωμένη σκανδιναβική χερσόνησο που «θερμαίνεται» από τα αποτελέσματα της επίθεσης, οι αστικές τάξεις προετοιμάζονται για την αντιμετώπιση των εργατικών και λαϊκών αντιστάσεων, αντιδραστικοποιώντας το πολιτικό τοπίο και τη δημόσια ζωή. Και δημιουργώντας το κατάλληλο έδαφος για την ανάπτυξη της ακροδεξιάς και διαιρετικής για τους εργαζόμενους προπαγάνδας εναντίον των μεταναστών που για μια ακόμη φορά επιλέγονται ως ο αδύναμος κρίκος για τη συντριβή συνολικά των λαϊκών καταχτήσεων. Έτσι, το ακροδεξιό κόμμα των «Αληθινών Φινλανδών» απέσπασε στς εκλογές του 2011 το 19% των ψήφων ενώ και οι ακροδεξιοί «Δημοκράτες» στη Σουηδία, αυτό το «πρότυπο δημοκρατίας» της Δύσης, ένα χρόνο πριν έπαιρναν σχεδόν το 6% των ψήφων. Πρόλογος στα επόμενα βήματα Χωρίς αμφιβολία, δεν αγγίξαμε παρά ορισμένες, αν και θέλουμε να πιστεύουμε βασικές, πλευρές αυτού του φαινομένου που επηρεάζει πια ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στην γηραιά ήπειρο. Προσπαθήσαμε να θέσουμε τις εξελίξεις γύρω από αυτό σε ένα τέτοιο πλαίσιο που να αποφεύγει τις ρηχές απόψεις περί Βαϊμάρης. Αλλά να το δένει στενά με την σημερινή άγρια πραγματικότητα που διαμορφώνει στην Ευρώπη και σε όλο τον πλανήτη το καπιταλιστικό- ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ευελπιστούμε πως έτσι διαμορφώνουμε δυνατότητες για μια αποτελεσματική αντιμετώπισή του από την αριστερά και το εργατικόλαικό κίνημα.

12 12 Προλεταριακή Σημαία ΕΚΛΟΓΕΣ 2014 Σάββατο 26 Απρίλη 2014 ΕΚΛΟΓΕΣ 2014 Προλεταριακή Σημαία 13 Αποχή από την κάλπικη κάλπη της Ε.Ε. Η τύφλωση της εκλογολαγνείας Σε κάθε περίπτωση, η οποιαδήποτε κάλπη απλά καταγράφει συσχετισμούς. Οι πολιτικοί συσχετισμοί ανάμεσα σε λα κές δυνάμεις και στις δυνάμεις του συστήματος διαμορφώνονται στα πεδία των ταξικών αγώνων, στις πολιτικές αντιπαραθέσεις, στις κάθε λογής καθημερινές συγκρούσεις που η έκβασή τους συγκροτεί ή αποσυγκροτεί, δυναμώνει ή αποδυναμώνει την κάθε πλευρά. Υπάρχουν βεβαίως και οι εκλογικές μάχες. Και καθαυτές έχουν τη σημασία τους, παρότι ο λαός στο εκλογικό πεδίο σχεδόν πάντα είναι εκτός έδρας. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι το σημείο να θεωρητικοποιείται από την αριστερά η συμμετοχή στην κάθε λογής κάλπη υπάρχει μεγάλη απόσταση. Και αυτή την απόσταση την έχει διανύσει εδώ και δεκαετίες η αριστερά «μας», μετακομίζοντας από το δρόμο της μαζικής πάλης, της σύγκρουσης και της επαναστατικής προοπτικής, στο δρόμο ευκολίας της ψήφου. Στο δρόμο των αυταπατών και της υποταγής στο σύστημα. «Στις 18 σοσιαλισμό» έταζε ο παπατζής το 1981 και πού να φαντάζονταν πως ο τρίτος δρόμος του θα γινόταν, παρά τα συσσωρευμένα ιστορικά δεδομένα, τόσο ελκτικός για την ίδια την αριστερά στο σύνολό της! «Αν οι εκλογές έφερναν την αλλαγή, θα ήταν παράνομες», λέει η γνωστή ρήση του Μαρξ. Και όμως, παρότι ο χρουτσοφικός ειρηνικός δρόμος διαψεύστηκε παταγωδώς ξανά και ξανά, παρότι το σύστημα σήμερα αγνοεί όχι μόνο την εκλογική βούληση των λαών αλλά και την ίδια τη θέλησή τους για ζωή, παρότι η πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ (ιδιαίτερα όταν ο λαός αδρανοποιείται κινηματικά), ο πειθαναγκασμός και η φασιστικοποίηση καλά κρατούν, παρόλα αυτά, για την αριστερά «μας», κάθε λογής κάλπη αποτελεί τη μητέρα των μαχών. Τι κι αν ψηφίζονται σαρωτικά πολυνομοσχέδια, τι κι αν απολύεται κόσμος και η φτώχεια και η ανεργία πνίγει τον κόσμο της δουλειάς, τι κι αν απαγορεύονται απεργίες και διαδηλώσεις οι εκλογές είναι εκλογές. Κάπως έτσι οδηγούνται να μη διακρίνουν και τόσο ούτε καν τους όρους και τις επιδιώξεις του έτσι κι αλλιώς στημένου εκλογικού παιχνιδιού. «Αν το ΝΑΤΟ έστηνε κάλπες και έκανε εκλογές, θα συμμετείχατε;», ρωτούσαμε πριν κάμποσα χρόνια τους εκλογολάγνους του ρεφορμισμού των διαφόρων αριστερών κομμάτων και τους φέρναμε σε αμηχανία. Σήμερα είναι ν αμφιβάλλει κανείς κατά πόσο και πόσοι από την αριστερά μας θα αρνούνταν και αυτή ακόμη την κάλπη. Η απάτη του ευρωκοινοβουλίου και ο εξωρα σμός της βαρβαρότητας Είναι εύκολο να διακρίνει κανείς την απαξία του ευρωκοινοβουλίου από τους λαούς σαν αποτέλεσμα του πραγματικού του ρόλου στη λειτουργία του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού της Ε.Ε. και κατά συνέπεια στη ζωή του. Είναι χαρακτηριστικό το πρόσφατο ψήφισμά του ενάντια στην τρόικα τέσσερα χρόνια μετά και αφού ήδη η βασική βρώμικη δουλειά είχε συντελεστεί μέσα από ΕΚΟΦΙΝ, συνόδους κορυφής και κυρίως μέσω των ευρωπαίων μεγαλοτραπεζιτών και των εκπροσώπων τους σαν τον Μπαρόζο, τον Όλι Ρεν, τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Όλοι ξέρουν πως το ευρωκοινοβούλιο δεν έχει κανένα αποφασιστικό ρόλο και απλά γνωμοδοτεί, γκρινιάζει και κυρίως αξιοποιείται για την αναγκαία δημοκρατικοφάνεια του αντιδραστικού ιμπεριαλιστικού συνασπισμού. Όλοι βλέπουν επίσης πως, όσο η κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος βαθαίνει και το σύστημα αντιδραστικοποιείται, άλλο τόσο κάτι τέτοιο αποτυπώνεται και στη λειτουργία της Ε.Ε. Είναι άλλωστε ένας συνασπισμός των ισχυρών της Ευρώπης απέναντι στον παγκόσμιο ανταγωνισμό (παρότι δε λύνει τις εσωτερικές αντιθέσεις και παραμένει λυκοσυμμαχία) και κυρίως απέναντι στον κόσμο της δουλειάς της ίδιας της ευρωζώνης. Όλοι ξέρουν από τα πράγματα πως η Ε.Ε. δεν είναι των λαών αλλά του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Όχι ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί διαφορετικά, μα από την κοινή αγορά στην ΕΟΚ και από κει στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, βήμα το βήμα ο ιμπεριαλιστικός συνασπισμός σφίγγει τις αλυσίδες της ασφυκτικής εξάρτησης στις αδύναμες εξαρτημένες χώρες και ταυτόχρονα ολοένα και πιο αχόρταγα ισοπεδώνει εργατολα κά δικαιώματα που κατακτήθηκαν στο πεδίο της ταξικής πάλης στον ευρωπα κό χώρο. Αλήθεια, τι αυτοκριτική κάνουν απέναντι στον κόσμο της δουλειάς στη χώρα μας οι αριστεροί της Ευρώπης των λαών και εκείνοι που θα πάλευαν από μέσα τις συνέπειες της ένταξης; Όσο για το ντόπιο κηφηναριό και όλο τον εσμό των εοκανθρώπων που έταζαν χρυσά κουτάλια στους αγρότες και όλο το λαό, σήμερα βλέπουμε πως κάνουν συστηματικά το κορόιδο γιατί οι ίδιοι όχι μόνο τα φάγανε με χρυσά κουτάλια, μα συνεχίζουν να τρώνε ακατάπαυστα, λεηλατώντας πλέον κάθε πλούτο και μέλλον της χώρας και διαλύοντας την ίδια τη ζωή των ανθρώπων της δουλειάς. Θα έλεγε λοιπόν κανείς, πως, με όλα τούτα που έχουν συμβεί, με τόσο μίσος που έχει συσσωρεύσει ο λαός μας για την Ε.Ε. της Μέρκελ, του Σόιμπλε και του «νέου ανέμου» του Ολάντ, η αριστερά μπροστά στην κάλπικη άλλωστε κάλπη των ευρωεκλογών θα μπορούσε ίσως να σκεφτεί τη συμμετοχή της. Να την απασχολήσει το πώς θα αξιοποιήσει τη δραματική εμπειρία που απέκτησε ο λαός μας για το ρόλο της Ε.Ε. και τουλάχιστον να διαμορφώσει ένα συσχετισμό αντιιμπεριαλιστικό που θα ήταν κρίσιμη παρακαταθήκη για τη λα κή πάλη στη συνέχεια. Κάτι τέτοιο, αν ένα σημαντικό κομμάτι έστω της αριστεράς στη χώρα το επέλεγε με τόλμη και αποφασιστικότητα, ήταν εφικτό να προκύψει. Η κάλπικη ευρωκάλπη θα μπορούσε να απαξιωθεί μαζικά, πολύ περισσότερο απ ότι θα συμβεί έτσι κι αλλιώς. Αυτό θα αποτελούσε πράγματι μια σπουδαία εκλογική μάχη η οποία παράλληλα θα έδινε δυναμική αντί να παραλύει τις λα κές αντιστάσεις. Δυστυχώς οι συσχετισμοί στην αριστερά μας είναι άλλοι και ως εκ τούτου, και παρά τα πανηγύρια και τους αλαλαγμούς μπροστά στις κάλπες, θα αποδειχθεί για άλλη μια φορά πως υπολείπεται πολύ από το να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων της ταξικής πάλης, προκειμένου να συμβάλλει αποτελεσματικά στη διαφοροποίηση και ανατροπή των συσχετισμών στο λαό και στην κοινωνία. Η προοπτική του λαού μας δε χωρά στο αντιδραστικό κατασκεύασμα της Ε.Ε. Ναι οι ερχόμενες ευρωεκλογές είναι κρίσιμες. Για τι πράγμα όμως; Μήπως θα κρίνουν τη συγκρότηση, ανασυγκρότηση, «αντεπίθεση» του λα κού κινήματος; Εμείς σ αυτό είμαστε κάθετοι. Θα αποτυπώσουν μεν τη λα κή οργή, πάντα με παραμορφωμένο τρόπο, αλλά η κρισιμότητά τους δεν έχει να κάνει με την υπόθεση του κινήματος. Το χειρότερο είναι πως ο εκλογικός κρετινισμός ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ τους έχει κάνει να ξεχάσουν ακόμη παραπάνω αυτή την υπόθεση στην οποία άλλωστε καιρό τώρα δε πιστεύουν και απλά τη διαχειρίζονται διαγκωνιζόμενοι συχνά με τον πιο άθλιο τρόπο. Όσο σπουδαία ποσοστά και αν πάρουν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όλοι μαζί και ο καθένας τους, η υπόθεση του κινήματος δε μπορεί να πατήσει σ αυτά και να πάει μπροστά. Οι συγκεκριμένοι φορείς μάλιστα ενδέχεται να πατήσουν σ αυτά (και δε μιλάμε μόνο για το ΣΥΡΙΖΑ) και να διεκδικήσουν με νέες αξιώσεις από το σύστημα πιο υπεύθυνους ρόλους που χρόνια διεκδικούν και που ίσως το σύστημα αναγκαστεί να τους δώσει. Ρόλους όμως που θα υπηρετούν το σύστημα και όχι μετερίζια για να το βλάψουν ή (προς θεού) να το ανατρέψουν σε μια πορεία. Άλλωστε ήδη ως αντιπολίτευση και ως συνδικαλιστική ηγεσία, η αριστερά «μας» αποδείχνει περίτρανα την υπευθυνότητά της. Κατηγορούν το λαό πως είναι στον καναπέ και τον καθυβρίζουν την ίδια ώρα που τον καλούν να διώξει με την ψήφο του τους κυβερνώντες και να φέρει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, την αριστερή κυβέρνηση της δυαδικής εξουσίας ή ψήφο την ψήφο τη λα κή εξουσία του ΚΚΕ. Όπως και να είναι τα πράγματα στην αριστερά, ο λαός μας, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς που δε κρύβονται με χαζοχαρούμενες ιαχές, θα επιμένει να θέλει να ζήσει. Γι αυτό, θα ξεπεράσει ελπίζουμε γρήγορα τα όποια εμπόδια και δυσκολίες, θα δώσει αργά ή γρήγορα τις απαιτούμενες απαντήσεις, θα βγει στο δρόμο ξανά και ξανά, θα διεκδικήσει τη ζωή του, το δίκιο και την προοπτική του. Εμείς θα συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε την υπόθεση της λα κής πάλης και να υποστηρίζουμε το μονόδρομο της σύγκρουσης με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Σε μια τέτοια κατεύθυνση θα καλέσουμε τους εργαζόμενους και τη νεολαία να απαξιώσουν τη μητέρα των μαχών, όπως βαφτίζουν οι κάθε λογής ρεφορμιστές την ευρωκάλπη. Οι ευρωεκλογές, όπως είπαμε, έχουν πράγματι κρίσιμο χαρακτήρα. Όχι όμως για την υπόθεση του λαού. Είναι κρίσιμες για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού προσωπικού που θα συνεχίζει να διαχειρίζεται το καθεστώς της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Κυρίαρχα, στη συγκυρία, είναι κρίσιμες για την επανενσωμάτωση των λαών στη λεγόμενη ευρωπα κή ιδέα. Ο Σαμαράς πριν λίγους μήνες από τις ΗΠΑ έβγαλε στην παρανομία τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε. Εμείς θα συνεχίσουμε να τα φωνάζουμε με νόημα! Εμπρός λαέ έξω από το ΝΑΤΟ και απ την Ε.Ε. Θα επιμένουμε επίσης με νόημα, πως η υπόθεση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης είναι αναγκαία για το δυνάμωμα της λα κής αντίστασης. Είναι αναγκαίο να πάψει ο λαός μας να εκβιάζεται πολιτικά με το ευρώ και τη γενικότερη ιμπεριαλιστική τρομοκρατία. Όχι μέσα από διαχειριστικά ψευτο-διλήμματα γι αυτό ή το άλλο νόμισμα. Ούτε με σχέδια βήτα για τη σωτηρία του συστήματος αλλά με όρους πάλης. Η ειρήνη, η δουλειά και η δημοκρατία στη χώρα μας μπαίνουν σε μόνιμη αμφισβήτηση. Το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης από ΗΠΑ- Ε.Ε. όχι μόνο δεν εγγυάται τη ζωή και το μέλλον του λαού μας, μα ολοένα το υποθηκεύει. Το βάθεμα της εξάρτησης είναι ζωτική επιλογή της συγκεκριμένης αστικής τάξης που έχει ο λαός στο σβέρκο του. Ιδιαίτερα στους σημερινούς συσχετισμούς και στη σημερινή συγκυρία, αυτή η αστική τάξη όσο στριμώχνεται άλλο τόσο θα ευνοεί τις ιμπεριαλιστικές αλυσίδες στο λαό και τη χώρα. Απέναντι σ αυτό το βασικό πολιτικό προσανατολισμό της αστικής τάξης, ο κόσμος της δουλειάς οφείλει να συγκροτήσει χωρίς καθυστέρηση την απάντησή του. Τίποτα καλό δεν έχει να φέρει στον κόσμο της δουλειάς η Ε.Ε., το ΝΑΤΟ και κάθε λογής ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Οι ιμπεριαλιστές είναι φονιάδες και ληστές και αυτό θα αποκαλύπτεται συνεχώς σε κάθε χώρα και στη χώρα μας, όσο μάλιστα η κρίση βαθαίνει και συμπλέκεται όλο και πιο έντονα με τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Τίποτα το κοινό δεν έχει η εργατική τάξη και ο κόσμος της δουλειάς με το ντόπιο κηφηναριό. Αντίθετα, η υπόθεση της ζωής του, της ειρήνης, της δουλειάς, της δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας είναι υπόθεση των αγώνων του σε σύγκρουση με ντόπιους και ξένους δυνάστες εκμεταλλευτές του. Κατά συνέπεια, η υπόθεση της πάλης για το σπάσιμο των αλυσίδων της εξάρτησης είναι κρίσιμη υπόθεση της εργατικής τάξης και του κόσμου της δουλειάς. Αφορά το σήμερα των αντιστάσεων και των διεκδικήσεων του λαού μας, μα ταυτόχρονα και την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης. Είναι μια υπόθεση που δεν αφορά σημεία κοινών πλαισίων ανεκτών από το σύστημα αλλά αφορά το επίπεδο της λα κής συνείδησης που κατακτιέται στο δρόμο του αγώνα και επιδρά καθοριστικά στον κάθε φορά συσχετισμό. Είναι μια υπόθεση πάλης που αντλεί τη νομιμότητά της από το ακλόνητο δίκιο του λαού να διεκδικεί τη ζωή, το μέλλον και την πρόοδο έξω από συνασπισμούς που απλώνουν τη φτώχεια, τη φασιστικοποίηση και τον πόλεμο. Είναι μια υπόθεση που δεν υπηρετείται από τη συμμετοχή στην επιχείρηση εξωρα σμού της Ε.Ε. με την ευρωκάλπη, την ίδια ώρα που τα μνημόνια διαρκείας και η πολιτική φασιστικοποίησης παγιώνονται για να μπορέσει το ευρωπα κό κεφάλαιο να σταθεί στον ολοένα και πιο άγριο παγκόσμιο ανταγωνισμό, ο οποίος με τη σειρά του γεννά ολοένα και μεγαλύτερους κινδύνους για ολάκερη την ανθρωπότητα. Στη βαρβαρότητα του καιρού μας να αντιτάξουμε τη διεκδίκηση και τον αγώνα Στη φτώχεια και την εξαθλίωση, την αντίσταση Η ελπίδα στην οργάνωση και την αλληλεγγύη των εργατικών λαϊκών δυνάμεων Λευκό Άκυρο στις κάλπες του «Καλλικράτη» Γέμισε «σωτήρες» ο τόπος, κάθε είδους και απόχρωσης, που είτε σαν δήμαρχοι είτε σα περιφερειάρχες θα μας λύσουν δήθεν- τα προβλήματα στους δήμους, τις πόλεις και την ύπαιθρο. Στριμώχνονται στα πάνελ της τηλεόρασης οι υποψήφιοι των εκλογών του «Καλλικράτη» για να μας πείσουν ότι θα κάνουν τις ζωές μας καλύτερες με τις προτάσεις και τα σχέδιά τους. Περισσεύουν τα παχιά λόγια και η υποκρισία μαζί με την αξιοσύνη και την «αγάπη» για το δήμο, την πόλη και την περιφέρεια. Έτοιμοι, όλοι, να ανασκουμπωθούν στη δουλειά μόλις τους δώσουμε την εντολή, μέσω της ψήφου, για να «νοικοκυρέψουν» τη ζωή μας. Οι υποψήφιοι «τοπικοί άρχοντες» αντιπαραθέτουν ο ένας στον άλλο την πείρα, την τιμιότητα, το σχέδιο, την κομματική προέλευση ή τον δήθεν- υπερκομματικό τους χαρακτήρα. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα κρίσιμα εργατικά λα κά προβλήματα; Απολύτως καμία! Σε μία περίοδο που η επίθεση κυβέρνησης κεφαλαίου ΕΕ και ΔΝΤ έχει βυθίσει τον εργαζόμενο λαό στη φτώχεια και την εξαθλίωση και έχει μετατρέψει σε ερείπια δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες. Σε μία περίοδο που οι ιμπεριαλιστές ΗΠΑ και ΕΕ σφίγγουν ακόμα περισσότερο τα δεσμά της εξάρτησης, πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά, και κατακλέβουν τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας. Σε μία περίοδο που όλοι οι αντιδραστικοί μαζί με τις μαύρες δυνάμεις του συστήματος επιβάλλουν την καταστολή των εργατικών-λα κών αγώνων, την τρομοκρατία και τις δολοφονίες αγωνιστών και μεταναστών, το δηλητήριο του μίσους για τα συμφέροντα των ξένων και ντόπιων αφεντικών τους. Σε μία περίοδο που συστηματικά προωθείται το ξεπούλημα στο μεγάλο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο όλων των «φιλέτων» και προχωράει με γρήγορους ρυθμούς η ιδιωτικοποίηση όλων των αγαθών στα οποία είναι δικαίωμα του λαού να έχει δωρεάν πρόσβαση. Σε μία περίοδο όπου διαλύονται όλες οι κρατικές και δημοτικές κοινωνικές υποδομές όπως υπήρχαν με το πετσόκομμα της χρηματοδότησης και την απόλυση του προσωπικού. Σε μία περίοδο που ετοιμάζονται χιλιάδες νέες διαθεσιμότητες απολύσεις στο χώρο των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης και το νέο μοντέλο εργασίας που επιβάλλεται είναι των «5μηνιτών», των συμβασιούχων και της «μαθητείας»-σκλαβοπάζαρου. Σε μία τέτοια περίοδο, έναν δρόμο αξίζει να ανοίξουμε, της οργάνωσης και του αγώνα για τη διεκδίκηση της ζωής μας! Πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια από την πρώτη εφαρμογή του «Καλλικράτη» που πήγε χέρι χέρι μαζί με τα βάρβαρα μνημόνια, την επιτήρηση της τρόικας και τις περιοδείες του Φούχτελ σε όλη την ελληνική επικράτεια για μεταφορά «τεχνογνωσίας» του γερμανικού ιμπεριαλισμού στην «τοπική αυτοδιοίκηση». Σε όλο αυτό το διάστημα αποκαλύφθηκε όλος ο αντιδραστικός σχεδιασμός και η μετατροπή της «τοπικής αυτοδιοίκησης» σε ιμάντα εφαρμογής της αντιλα κής πολιτικής του αστικού κρατικού μηχανισμού και της κυβερνητικής εξουσίας. Δήμαρχοι και περιφερειάρχες, υπηρέτες της αντιλα κής επίθεσης, κάτω από τον απόλυτο έλεγχο της κεντρικής εξουσίας, μακριά από τον εργαζόμενο λαό, τον οποίο θυμούνται για λίγο όταν καίγεται γιατί δεν έχει πετρέλαιο και ηλεκτρικό μέσα στο χειμώνα και μετά συνεχίζουν τα ίδια. Διαφημίζουν σήμερα την κοινωνική τους ευαισθησία αυτοί γιατί έφτιαξαν μερικά κοινωνικά ιατρεία και παντοπωλεία και πρόσφεραν «ανακούφιση» και «αλληλεγγύη» στο λαό. Ο εργαζόμενος λαός δεν είναι επαίτης ελεημοσύνης από «φιλάνθρωπους», δεν θα περιμένει με το χέρι απλωμένο, αλλά θα σφίξει τη γροθιά του και θα αγωνιστεί! Η αντεργατική αντιλα κή επιδρομή δεν σταματάει στη δουλειά, στο μεροκάματο, τη σύνταξη, στις απολύσεις, στην περίθαλψη, στην κοινωνική ασφάλιση, στην εκπαίδευση, στη φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής, αλλά επεκτείνεται και στο νερό, τα σκουπίδια, τις υπηρεσίες, τους ανοικτούς χώρους, τα λιμάνια, το ηλεκτρικό, όπου κυβέρνηση και κεφάλαιο θέλουν τον απόλυτο έλεγχο και την πλήρη εκμετάλλευση για τα δικά τους συμφέροντα και την αύξηση της κερδοφορίας τους. Να μην έχει κανένα δικαίωμα και καμία πρόσβαση ο εργαζόμενος λαός στα κοινωνικά αγαθά, αλλά να τα πληρώνει πανάκριβα - και όταν δεν έχει να πληρώνει, να τα στερείται. Ο καπιταλισμός έχει μετατρέψει όλα τα κοινωνικά αγαθά σε εμπορεύματα και το πόση πρόσβαση θα έχει σε αυτά ο εργαζόμενος λαός είναι ζήτημα πάλης και διεκδίκησης Στις «αυτοδιοικητικές» εκλογές οι δυνάμεις της κυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στοχεύουν να μετατρέψουν την ψήφο στους υποψηφίους τους σε στήριξη της αντεργατικής-αντιλα κής πολιτικής τους για να κλιμακώσουν ακόμα περισσότερο την επίθεση ενάντια στον εργαζόμενο λαό. Στήριγμα στην προσπάθειά τους και όλοι οι δήθεν ανεξάρτητοι και δήθεν υπερκομματικοί υποψήφιοι, είτε της κεντροδεξιάς είτε της κεντροαριστεράς, μαζί με υποψήφιους των επιχειρηματικών συμφερόντων, ανοιχτών ή καλυμμένων, που θέλουν να αποτελέσουν τους πρόθυμους υπηρέτες του συστήματος της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της εξάρτησης και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου. Από κοντά και οι φασίστες της ΧΑ που θέλουν μέσα από τη λα κή ψήφο να ξεπλύνουν τη ναζιστική ιδεολογία τους, την εγκληματική δράση τους ενάντια στο λαό και να αποτελέσουν μία ακόμα εφεδρεία στήριξης του συστήματος για τις βρόμικες δουλειές του. Να αποκαλύψουμε και να καταγγείλουμε όλον το συρφετό των αντιδραστικών δυνάμεων του συστήματος, τους πραγματικούς εχθρούς του λαού Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπει τις κάλπες του «Καλλικράτη» σε γκάλοπ για επόμενη κάλπη, έχοντας ταυτόχρονα επιβάλει «σιωπητήριο» κινήματος στα κρίσιμα μέτωπα των διαθεσιμοτήτων-απολύσεων. Απέναντι στην επίθεση του συστήματος το μόνο που «αντιπαραθέτει» είναι η συνεχής προσαρμογή του στις απαιτήσεις κεφαλαίου και Ε.Ε. Παρουσιάζεται σαν δύναμη «σωτηρίας» των εργαζόμενων και του λαού την ίδια ώρα που διαπραγματεύεται το επίπεδο της φτώχειας και της εξαθλίωσής του και τα όρια της «ανθρωπιστικής κρίσης». Το ΚΚΕ, για άλλη μια φορά, καλεί το λαό να το ψηφίσει «παντού» γιατί μόνο έτσι θα ενισχυθούν το κίνημα και οι αγώνες. Ξανά στην «υπηρεσία του κινήματος» οι εκλογικές στοχεύσεις, παρά τις καταγγελίες στα λόγια των κοινοβουλευτικών και εκλογικών αυταπατών. Με προτάσεις και σχέδια για τη λειτουργία των «καλλικρατικών» δήμων και περιφερειών υπέρ των εργατικών και λα κών συμφερόντων, εντός συστήματος. Στην «εκλογική μάχη» για δήμους και περιφέρειες και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς κανέναν απολογισμό για το πόσο προώθησαν την εργατική-λα κή δράση και οργάνωση οι έδρες της στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια του «Καλλικράτη». Η Αριστερά δεν υπάρχει για την εκλογική της επιβεβαίωση και συντήρηση. Δεν έχει στόχο να σκορπάει εκλογικές αυταπάτες και αναμονή «σωτηρίας» από τις κάλπες. Υπάρχει και δρα για να συμβάλλει και να ενισχύει την οργάνωση των εργατικών-λα κών αντιστάσεων και διεκδικήσεων, για να ανοίξει ο δρόμος της κοινωνικής απελευθέρωσης και χειραφέτησης. Το ΚΚΕ (μ-λ) καλεί τους εργαζόμενους και τη νεολαία να οργανώσουν την αντίσταση και τη διεκδίκησή τους στους χώρους όπου δουλεύουν, ζουν και σπουδάζουν ενάντια στην επίθεση κυβέρνησης κεφαλαίου ιμπεριαλιστών. Να γίνουν οι γειτονιές, οι πόλεις και η ύπαιθρος όλης της χώρας εστίες αντίστασης και δράσης για δικαιώματα και ελευθερίες. Για να ανατραπούν όλοι οι αντιδραστικοί σχεδιασμοί σε βάρος των συμφερόντων και των δικαιωμάτων του εργαζόμενου λαού. Για τη δωρεάν πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά και υπηρεσίες στα φτωχά εργατικά λα κά στρώματα. Για να αναπτυχθεί η αγωνιστική αλληλεγγύη ανάμεσα στα μαχόμενα τμήματα του λαού και της νεολαίας ενάντια στην επέλαση καπιταλιστικής ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Με οργάνωση και αγώνες υπερασπίζουμε τα συμφέροντά μας και κατακτάμε τα δικαιώματά μας

13 14 Προλεταριακή Σημαία 7Μάη Σάββατο 26 Απρίλη 2014 ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ & ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ Το γκρίζο παρόν για τη φοιτητική πλειοψηφία και τα ερωτήματα που γεννά Ιδιαίτερα η φετινή εκλογική αναμέτρηση στους χώρους σπουδών έχει έντονο πολιτικό χαρακτήρα για δύο κυρίως λόγους. Αφενός, οι φετινές φοιτητικές εκλογές γίνονται εν όψει της διπλής αναμέτρησης σε δημοτικές κάλπες και ευρωεκλογές, δηλαδή σε ένα φόντο όπου η κεντρική πολιτική σκηνή θα παίξει σημαντικό ρόλο και θα διαμορφώνει κλίμα και στους φοιτητές. Αφετέρου, είναι πλέον φανερό ότι η αντιλα κή επίθεση έχει διαπεράσει το δέρμα του φοιτητικού σώματος και χτυπάει πια απευθείας στον πυρήνα των φοιτητικών και σπουδαστικών δικαιωμάτων. Ο κόσμος απαιτεί πιο πολιτικές απαντήσεις από ποτέ για τις αιτίες της υποχώρησης του φοιτητικού κινήματος (και ευρύτερα του λα κού) αλλά και για το πού πρέπει να βαδίσει. Ήδη η εφαρμογή του Νόμου Διαμαντοπούλου του 2011 έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα: πλήθος ταξικών φραγμών (εν όψει διδάκτρων και διαγραφών), κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας, μεγάλη εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών («σχολειοποίηση» του πανεπιστημίου), καταστολή και πειθάρχηση (κατάργηση του Ασύλου) και περιορισμός των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Το γεγονός ότι σε αυτές τις συνθήκες, στα αμφιθέατρα δεν επικρατεί η εκρηκτική αναστάτωση που θα ήθελε κάποιος να φανταστεί αλλά αντίθετα το κλίμα είναι βαρύ, επαναφέρει χρόνο με το χρόνο όλο και πιο επιτακτικά ερωτήματα. Τι φταίει; Φταίει η σύσταση του φοιτητικού κόσμου (είναι όλοι οικονομικά «άνετοι»); Φταίνε οι δομές; Απαρχαιώθηκαν οι σύλλογοι; Με ποιους στόχους και με ποια αιτήματα πάλης πρέπει να προχωρήσει το φοιτητικό κίνημα; Στο στόμα του κόσμου τα ερωτήματα είναι ακόμα πιο αιχμηρά και εντείνονται από την παρέμβαση των δυνάμεων του συστήματος και τη σύγχυση της αριστεράς: Φταίνε οι παρατάξεις; Υπάρχει προοπτική στους καθημερινούς αγώνες; Και πώς να συμμετέχω στην πάλη όταν η οικονομική πίεση από το σπίτι αλλά και οι συνθήκες σπουδών με στραγγαλίζουν; Έτσι η συχνότητα των γενικών συνελεύσεων και η ποιότητα των διαδικασιών υποχωρεί σημαντικά χρόνο με το χρόνο. Οι συλλογικές διαδικασίες, μέσα σε αυτές και οι φοιτητικές εκλογές, μαραζώνουν πολιτικά. Οι αγώνες που ξεσπούν έξω στην κοινωνία, παρότι έχουν να αντιμετωπίσουν με τη σειρά τους τη συνολική υποχώρηση του λα κού εργατικού κινήματος, εν τούτοις δε λείπουν και επαναφέρουν συνεχώς το ερώτημα: πού είναι οι φοιτητές; Η πραγματικότητα είναι ότι η ζυγαριά έχει γείρει αρνητικά στο μυαλό του φοιτητή και προσωρινά τον έχει εγκλωβίσει σε ένα φαύλο κύκλο συμμόρφωσης και ασφυκτικής πίεσης. Η υποχώρηση του φοιτητικού κινήματος που ακολούθησε την τελευταία μεγαλειώδη αναμέτρηση του Νόμος Γιαννάκου, αναθεώρηση άρθρου 16- ήρθε και συνάντησε τον σημερινό παροξυσμό της επίθεσης ντόπιου και ξένου κεφαλαίου στις λα κές και εργατικές κατακτήσεις συνολικά. Η αποτυχημένη πρόσφατη απόπειρα/σκίρτημα των φοιτητικών συλλόγων ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου το 2011 ενέτεινε την αμφισβήτηση και την απογοήτευση. Όχι, η σύσταση των ελληνικών πανεπιστημίων δεν έχει μεταμορφωθεί σε μια νύχτα ώστε να περιέχει πλέον «πλουσιόπαιδα». (Άλλωστε, αν αυτό ήταν αλήθεια, προς τι η λύσσα των ιμπεριαλιστών και της κυβέρνησης να περάσουν δεκάδες ταξικούς φραγμούς, από το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια και το νέο σχολείο, μέχρι τις διαγραφές και τα δίδακτρα;) Οι δεκάδες χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές που προορίζονται να διαγραφούν, να λυγίσουν κάτω από κόστος σπουδών και με μύριους τρόπους να αποβληθούν από το σώμα της τριτοβάθμιας και να εξαναγκαστούν σε παραίτηση από το δικαίωμα στις σπουδές, δεν έχουν εύκολους δρόμους διαφυγής. Η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών που πλήττονται από την αντιλα κή επίθεση δε διαθέτει στην πραγματικότητα ατομική διέξοδο. Τη στιγμή μάλιστα που όλες οι αλλαγές στους όρους σπουδών εξελίσσονται σε πλήρη αντιστοιχία με την «αγορά ανεργίας» και τη ζούγκλα των εργασιακών σχέσεων που επικρατεί έξω στην κοινωνία και δεν υπόσχεται προοπτικές για κανέναν. Ποιος καλλιεργεί λοιπόν το αδιέξοδο και πού πατάει αυτό για να αναπαράγεται; Απόψεις εχθρικές προς το φοιτητικό κίνημα (ο ρόλος των ΔΑΠ- ΠΑΣΠ) Αυτό που κατ αρχάς συμβαίνει είναι ότι το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, η αστική τάξη και οι ιμπεριαλιστές, κάνουν καλά τη δουλειά τους. Στο έδαφος της επίθεσης σπέρνουν το φόβο και την καθήλωση, φροντίζοντας παράλληλα να καλλιεργούν αυταπάτες ατομικών λύσεων όσο αυτό είναι δυνατό. Οι κυβερνητικές παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ προσέρχονται στις εκλογές προβάλλοντας την αντιλα κή πολιτική ως τη μοναδική «διέξοδο για τη σωτηρία της χώρας», χωρίς την οποία θα επικρατούσε δήθεν χάος και καταστροφή. Το γνωστό ποίημα για «ρεαλιστικές περικοπές» και «ρεαλιστική μείωση εισακτέων και αποφοίτων» σε συνθήκες κρίσης καλά κρατεί. Αποδοχή των διαγραφών, αρκεί αυτές να γίνουν «δίκαια και αξιοκρατικά», με τον αυθαίρετο διαχωρισμό των φοιτητών σε ενεργούς και ανενεργούς. Η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ είναι που εδώ και χρόνια μιλούν για «ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα της χώρας», που βέβαια πατάει πάνω στην οικονομική εξόντωση των λα κών μαζών και φροντίζουν να υπενθυμίζουν το «ρεαλιστικό» δίλλημα (που άλλωστε είχε θέσει το 2011 η Διαμαντοπούλου): «ποσότητα ή ποιότητα αποφοίτων;» Τα βασικά ιδεολογήματα που προβάλλει το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο στα κεφάλια της νεολαίας φρόντιζαν να διαχέονται μέσω των κυβερνητικών παρατάξεων και να στρώνουν το έδαφος για το «πανεπιστήμιο των λίγων κι εκλεκτών». Ακριβώς στο ίδιο μοτίβο, οι ΔΑΠ και ΠΑΣΠ βρίσκονται πάντα πρόθυμες να κρατούν ζωντανό το ατομικό εξοντωτικό κυνήγι της δια βίου κατάρτισης, να ενημερώνουν τους φοιτητές για τη διεξαγωγή σεμιναρίων, για τα διάφορα ευρωπα κά προγράμματα ανταλλαγής, απασχόλησης, κλπ (το σύγχρονο δουλεμπόριο με τη σφραγίδα των ιμπεριαλιστών) και να παρέχουν στα τραπεζάκια διευκολύνσεις και σημειώσεις για τους «φίλους» της παράταξης. Τα «προγράμματα παιδείας» που προτείνουν σε ορισμένα σημεία είναι ένα βήμα πιο μπροστά από αυτά που τολμά επίσημα να προωθήσει το υπουργείο παιδείας, πιο βάρβαρα και πιο ταξικά. Τα έξαλλα πάρτι και το εμπόριο φιλίας είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Παράλληλα, κινούνται πολυεπίπεδα. Φροντίζουν να πατούν πάνω στις αδυναμίες της αριστεράς, να βρίσκουν τα τρωτά σημεία του φοιτητικού συνδικαλιστικού κινήματος και να τα προβάλλουν με έξυπνο τρόπο. Η υπόθεση «έξω οι παρατάξεις» που προβλήθηκε από αυτές ακριβώς τις μεγαλύτερες παρατάξεις -ΔΑΠ, ΠΑΣΠ- βρήκε έδαφος στην απογοήτευση και τη δυσαρέσκεια του κόσμου και την ανατροφοδότησε βάζοντας στο στόχο ξεκάθαρα τις αριστερές παρατάξεις και το φοιτητικό συνδικαλισμό. Αυτή η κατεύθυνση, που δεν είναι καινούργια, εμφάνισε έξαρση την περίοδο του «σχεδίου Αθηνά» και επανήλθε φέτος δριμύτερη. Είναι η κατεύθυνση που χάραξαν τα ίδια τα αστικά πολιτικά κόμματα, στην κεντρική πολιτική σκηνή, ενισχύοντας το «έξω τα κόμματα» (το είδαμε και στους "αγανακτισμένους" των πλατειών), προκειμένου να χτυπήσουν το λα κό και εργατικό κίνημα. Η καμπάνια της ΔΑΠ «σύλλογοι πέρα από κόμματα» στηρίχθηκε σε ερωτήματα του τύπου «σας αρέσουν οι συνελεύσεις όπως γίνονται;» για να προωθήσει το στόχο της: Αφενός, τη διάλυση των αριστερών παρατάξεων και τον αφοπλισμό του φοιτητικού κινήματος. Αφετέρου, την διάλυση των συλλόγων («επανίδρυση», όπως ονομάζεται), με την πρόταση της ΔΑΠ για θέσπιση «Εθνικού Συμβουλίου Φοιτητών κατά τα ευρωπα κά πρότυπα» (υπό την προεδρία του Υπουργού Παιδείας της χώρας δηλαδή). Η δεύτερη πρόταση βρίσκεται σε ευθεία αντιστοιχία με τη διαπλοκή των ΔΑΠ- ΠΑΣΠ με τους πανεπιστημιακούς μηχανισμούς συνδιοίκησηςενσωμάτωσης του φοιτητικού κινήματος εδώ και χρόνια. Ο ρόλος των κυβερνητικών παρατάξεων είναι ξεκάθαρος για τις Αγωνιστικές Κινήσεις. Είναι το μακρύ εχθρικό χέρι του συστήματος στο φοιτητικό κίνημα. Όσο βαθαίνει η επίθεση τόσο πιο απροκάλυπτος γίνεται ο ρόλος αυτός. Και μπορεί η ΠΑΣΠ (σε αντιστοιχία με το ΠΑΣΟΚ) να βρίσκεται πια σε κατάσταση αποσύνθεσης, όμως εδώ είναι η ΔΑΠ να τραβήξει τα υπολείμματα και, την ίδια στιγμή, να ενισχυθεί πατώντας στην αποσυγκρότηση και την απογοήτευση του κόσμου. Κάτι που πιθανά θα εκφραστεί και με την εκλογική της ενίσχυση. Απόψεις που αποπροσανατολίζουν το φοιτητικό κίνημα Για το πρόσφορο έδαφος που βρίσκουν είτε τα αστικά ιδεολογήματα είτε η ηττοπάθεια στους φοιτητές, η Αριστερά φέρει ευθύνες. Πώς απαντάει στο βάθος και την έκταση της επίθεσης που δέχεται το φοιτητικό σώμα σήμερα; Οι απόψεις που κυριαρχούν σε όλο της το φάσμα -από την επίσημη ως την εξωκοινοβουλευτική- φαίνεται πως μετατοπίζονται όλο και...δεξιότερα υπό το βάρος του αρνητικού συσχετισμού. «Ψηφίζουμε και φεύγουν» διαδίδει η ΑΡΕΝ, η οποία προσπαθεί εν όψει εκλογών να επανεμφανιστεί πανελλαδικά στις σχολές -αξιοποιώντας το κύμα ΣΥΡΙΖΑ- ως βασικός φορέας των κυβερνητικών αυταπατών. Καλεί τους φοιτητές στις σχολές να ενισχύσουν το «ρεύμα της αλλαγής» και παγιδεύει τον κόσμο στη λογική της ανάθεσης σε μια κυβέρνηση της αριστεράς που θα επιλύσει τα προβλήματα. Απαντήσεις που δεν κατάφερε να δώσει συνολικά το λα κό κίνημα με την πάλη του τα τελευταία χρόνια, υποστηρίζουν πως θα τις δώσει ένα άλλο κυβερνητικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση στα πλαίσια πάντα της Ευρωπα κής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Και όλα αυτά τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ για να φτάσει να διεκδικεί σοβαρά μια θέση στο κυβερνητικό σαλόνι έπρεπε να μεταλλαχθεί ολοκληρωτικά όλο και δεξιότερα ώστε να εγγυάται στο ξένο και το ντόπιο κεφάλαιο τη συνέχιση της επίθεσης. Τι έχει να αντιτείνει σε όλα αυτά η ΠΚΣ, που φαίνεται να αστράφτει και να βροντάει εναντία στο «ρεύμα ΣΥΡΙΖΑ»; Έχει βάλει κι αυτή ένα λιθάρι σ αυτή την κατάσταση με την

14 Σάββατο 26 Απρίλη Μάη ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ & ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΘΗΝΑ Προλεταριακή Σημαία 15 απροθυμία της να ανοίξει αληθινή διέξοδο στο φοιτητικό κίνημα. Κι αυτό γιατί το όραμα της μελλοντικής «λα κής εξουσίας» δεν προκύπτει από πουθενά, όταν την ίδια στιγμή η ΠΚΣ αναχωρεί από την πάλη των φοιτητών στο σήμερα (όπως έκανε το 2011 με το νόμο Διαμαντοπούλου). Η αποφυγή της αναμέτρησης κάθε φορά συνοδεύεται με ένα τάχα πιο «προχωρημένο» σχέδιο και ένα ιδανικό εκπαιδευτικό μοντέλο για την παιδεία των λα κών αναγκών. Στην ερώτηση πώς τα σχεδιάζουν όλα αυτά μέσα σε ένα εκμεταλλευτικό σύστημα και με το φοιτητικό κίνημα στη γωνία, η απάντηση επανέρχεται φέτος πιο ηχηρή: «ενισχύστε εκλογικά το ΚΚΕ πάντα και παντού». Την ίδια στιγμή, τόσο η ΠΚΣ όσο και η ΕΑΑΚ περιγράφουν με παραλλαγές τη μετατροπή του πανεπιστημίου σε «επιχείρηση» και την αλλοίωση της «γνώσης» που λαμβάνει η νεολαία. Φανερώνουν έτσι τις αυταπάτες που έχουν για το ρόλο της εκπαίδευσης στο καπιταλιστικό σύστημα, που πάντοτε υπηρετούσε και θα εξακολουθεί να υπηρετεί ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Ο «επιστημονισμός» πάει χέρι χέρι με την εντατικοποίηση όταν ζητούν πιο «ολοκληρωμένα προγράμματα σπουδών». Έτσι, δε θέτουν στις φοιτητικές μάζες το πραγματικό ζήτημα: τη μετατροπή του πανεπιστημίου σε άγρια ταξικό χώρο για λίγους κι εκλεκτούς, το χτύπημα του δικαιώματος στις σπουδές και την αυριανή εργασία. Τα μεταβατικά προγράμματα που αναπαράγει η ΕΑΑΚ και που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (σε ποιον άραγε;) επαναφέρουν το φοιτητή στον ίδιο φαύλο κύκλο ανάθεσης και αυταπατών. Τελικά, μπορεί το φοιτητικό κίνημα σήμερα να καταχτά νίκες χωρίς προαπαιτούμενο την πτώση της κυβέρνησης και την εφαρμογή αυτών των «ιδανικών» εναλλακτικών προγραμμάτων; (η ΕΑΑΚ απαντά όχι). Και όσο αναπαράγει και η ίδια το αδιέξοδο και την κινηματική υποχώρηση, καταφεύγει στον «εικονικό συνδικαλισμό», τον ακτιβισμό, την καλλιέργεια ψεύτικου κλίματος «όπου να 'ναι ξεσπούν συνελεύσειςκαταλήψεις-διαδηλώσεις» και τελικά τροφοδοτεί ξανά την απογοήτευση. Η αναρχία/αυτονομία είναι ένα μωσα κό από απόψεις που χωρίς να τοποθετείται πάνω στα κεντρικά πολιτικά ζητήματα δεν παύει να ενισχύεται από τις υπάρχουσες συνθήκες. Η ηττοπάθεια, η απαξίωση των συλλογικών οργάνων, το «έξω οι παρατάξεις», ο ατομισμός και η λογική των λίγων πεφωτισμένων που κινούνται στη λογική των «παραδειγματικών ενεργειών» είναι κοινός τόπος. Αυτές οι λογικές διαποτίζουν από την υπόθεση της «αυτοθέσμισης» μέχρι το σύνθημα του α/α χώρου για αποχή από τις φοιτητικές εκλογές. Το πραγματικό ζήτημα και οι στόχοι των Αγωνιστικών Κινήσεων Όλα τα παραπάνω αποτελούν την περιγραφή του προβλήματος και την έλλειψη πρότασης κινήματος. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις προσέρχονται στις φοιτητικές εκλογές με ξεκάθαρη άποψη ότι διέξοδος υπάρχει και βρίσκεται στην ανασυγκρότηση μαζικού φοιτητικού κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης. Ότι οι σύλλογοι μπορούν να αποτελέσουν ξανά τα κύτταρα οργάνωσης των φοιτητών και πως ο εκφυλισμός τους δεν είναι πρόβλημα δομών (ύπαρξης Δ.Σ. και συνελεύσεων, ύπαρξης πλαισίων ή τοποθετήσεων) αλλά πρόβλημα κυριαρχίας εχθρικών και αποπροσανατολιστικών πολιτικών απόψεων σε αυτές. Ακριβώς γι αυτό το λόγο επιμένουν να ενισχύουν τις δημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες των συλλόγων, κόντρα στην απαξίωση και την αποχή και να καταθέτουν φέτος πανελλαδικά σε 12 πόλεις και 46 σχολές τα ψηφοδέλτιά τους με τους εξής παρακάτω άξονες: - Η πολιτική του καπιταλιστικούιμπεριαλιστικού συστήματος στην εκπαίδευση βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με το χτύπημα των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων στην κοινωνία. Συνδέεται με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα Ευρωπαίων και Αμερικανών στην περιοχή που βαθαίνουν την εξάρτηση της χώρας, την αποβιομηχάνιση και τον κοινωνικό εργασιακό μεσαίωνα. Σε αυτές τις συνθήκες έρχεται να αντιστοιχηθεί η παιδεία των λίγων κι εκλεκτών και το σπρώξιμο των παιδιών από φτωχά λα κά στρώματα στο κοινωνικό περιθώριο που δημιουργεί η ανεργία και η εργασιακή περιπλάνηση. Γι αυτό και είναι πιο αναγκαία από ποτέ η πάλη ενάντια στην εξάρτηση -και συνολικότερα την αντιλα κή πολιτική- στο πλευρό του λαού. Γι αυτό και είναι κύριο ζήτημα η υπεράσπιση του δικαιώματος στις σπουδές. - Κανένα κυβερνητικό ή μεταβατικό πρόγραμμα και κανένα εκπαιδευτικό μοντέλο δεν αποτελεί απάντηση στην επίθεση. Το κύριο καθήκον του φοιτητικού κινήματος σήμερα είναι να προβάλλει αιτήματα πάλης ενάντια στους ταξικούς φραγμούς, την εντατικοποίηση, τις διαγραφές, τα δίδακτρα. Που υπερασπίζονται το δικαίωμα σε σπουδές-δουλειά-ελευθερίες. Με αιχμές που αγγίζουν σχεδόν το σύνολο των φοιτητών (πχ. διαγραφές). Οι Αγωνιστικές Κινήσεις παλεύουν να δημιουργήσουν εστίες αντίστασης σε κάθε σχολή και πόλη με στόχο την ανατροπή των μέτρων. Η γραμμή της αντίστασης είναι η καθοριστική κατεύθυνση που ορισμένες δυνάμεις εχθρεύονται ή έντεχνα αποφεύγουν. Ένα μέτωπο τέτοιων αντιστάσεων μπορεί να ανοίξει διέξοδο στους φοιτητές και να ενισχύσει τις ευρύτερες αντιστάσεις του λαού μας. - Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να υπερασπιστεί τις συλλογικές δομές του ενάντια στον εκφυλισμό, την απαξίωση και τον εικονικό συνδικαλισμό. Να συνεχίζει να υπερασπίζεται την ύπαρξη του Ασύλου και των δημοκρατικών ελευθεριών. Την ελεύθερη ύπαρξη και δράση των παρατάξεων και των συλλογικοτήτων στις σχολές. - Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να μείνει έξω από την παγίδα της συνδιοίκησης και της συνδιαλλαγής με το κράτος και τους μηχανισμούς του. Γι αυτό και οι Αγωνιστικές Κινήσεις απέχουν από τις κάλπες της συνδιοίκησης και τα ψηφοδέλτια τους είναι τα μόνα που δεν προσμετρούνται σε αυτές. - Η κοινή δράση πολιτικών δυνάμεων είναι αναγκαία. Όχι στη βάση εκλογικών συγκολλήσεων χωρίς αντίκρισμα ή συμφωνίας πάνω σε ένα πρόγραμμα επί χάρτου αλλά στη βάση της πάλης. - Η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος μπορεί να έχει μοναδικό πραγματικό θεμέλιο τη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών που πλήττονται από την επίθεση των ταξικών φραγμών και την έλλειψη προοπτικής. Ο «απλός φοιτητής» όχι μόνο δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με απαξία, σαν ακολουθητής ενός ρεύματος αλλαγής, οπαδός ενός φωτισμένου προγράμματος, αλλά είναι αυτός που θα πρωτοστατήσει στην οργάνωση της πάλης του. Καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς, οι Αγωνιστικές Κινήσεις κινήθηκαν στην παραπάνω κατεύθυνση με πλούσιο πανελλαδικό υλικό, αφίσες και κατά τόπους εκδηλώσεις. Συνέβαλλαν σε επί μέρους μέτωπα πάλης ενάντια στη διάλυση της φοιτητικής μέριμνας (σίτιση, στέγαση) στις πόλεις όπου παρεμβαίνουν. Στην Αλεξανδρούπολη πρωτοστάτησαν στη νίκη των φοιτητών ενάντια στα προαπαιτούμενα και τις αλυσίδες μαθημάτων. Ανέδειξαν τις διαθεσιμότητες-απολύσεις ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Στάθηκαν στο πλευρό των απεργών διοικητικών υπαλλήλων (κυρίως σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη) και πάλεψαν για την ουσιαστική σύνδεση με τους φοιτητές παρά τις αρνητικές συνθήκες. Συμπαραστάθηκαν έμπρακτα στην απεργία των εργατών της Κόκα Κόλα με κοινές παρεμβάσεις και σε τοπικά κινήματα όπως της Χαλκιδικής. Ανέδειξαν ζητήματα φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής, και καταπάτησης του Ασύλου, ιδιαίτερα στην Αθήνα. Κατήγγειλαν την επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών στη Συρία και πρόσφατα στην Ουκρανία και το κομμάτιασμα των λαών. Συμμετείχαν, είτε με διακριτά μπλοκ είτε μέσω της Λα κής Αντίστασης -Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας- σε όλες τις λα κές και εργατικές κινητοποιήσεις. Το στοίχημα για τις Αγωνιστικές Κινήσεις βρίσκεται στην επόμενη μέρα των εκλογών. Σε αυτή την κατεύθυνση από τον Απρίλιο απηύθυναν κάλεσμα κινηματικής συστράτευσης σε όλες τις δυνάμεις της αριστεράς και στον κόσμο του κινήματος για το ζήτημα των διαγραφών. Με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του κόσμου, οι Αγωνιστικές Κινήσεις επιχειρούν ένα σημαντικό βήμα κοινής δράσης για την ανάδειξη ενός τόσο καυτού θέματος όπως οι διαγραφές που θίγει πανελλαδικά το δικαίωμα σε σπουδές και εργασία για χιλιάδες νεολαίους. Στις φοιτητικές εκλογές οι Αγωνιστικές Κινήσεις καταθέτουν τις απόψεις τους γνωρίζοντας ότι δε μπορούν να υποσχεθούν κανέναν εύκολο και γρήγορο «αέρα αλλαγής». Μπορούν όμως να συνεχίσουν να συμβάλλουν με καλύτερους όρους στην υπόθεση του φοιτητικού κινήματος και έχουν καθήκον να το κάνουν. Σχολές στις οποίες κατεβαίνουν οι Αγωνιστικές Κινήσεις 1.ΑΣΟΕΕ 2.ΑΣΠΑΙΤΕ 3.Γεωλογικό 4.Γεωπονικό 5. Ιατρική 6.Μαθηματικό 7.Νομική 8.Οδοντιατρική 9.Πανεπιστήμιο Πειραιά 10.Πάντειο 11.ΣΓΤΚΣ ΤΕΙ Αθήνας 12.ΣΤΕΦ ΤΕΙ Πειραιά 13.Φιλοσοφική 14.Φυσικό 15.Χημικό ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1. Βιολογικό 2. Γερμανική Φιλολογία 3. Ιατρική 4. Ιστορίας - Αρχαιολογίας 5. Μαθηματικό 6. Νηπιαγωγών 7. Οικονομικό 8. Πολιτικών Μηχανικών 9. Σ Ο ΤΕΙ Σίνδου 10. ΣΕΦΑΑ 11. ΣΤΕΦ ΤΕΙ Σίνδου 12. Φυσικό ΓΙΑΝΝΕΝΑ 1. Ιατρική 2. Οικονομικό 3. Πλαστικών Τεχνών (ΠΤΕΤ) 4. Φυσικό 5. Μαθηματικό 6. Βιολογικών Εφαρμογών (ΒΕΤ) 7. Ιστορικό ΣΕΡΡΕΣ 1. ΣΤΕΓ ΤΕΙ Σερρών ΞΑΝΘΗ 1. Πολυτεχνείο (ενιαίος): α) Αρχιτεκτονική β) Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων γ) Πολιτικών Μηχανικών ΑΛΕΞΑΝ ΡΟΥΠΟΛΗ 1. Ιατρική ΣΑΜΟΣ 1. Μαθηματικό 2. Στατιστικό ΠΑΤΡΑ 1. Θεατρικών Σπουδών ΚΑΡ ΙΤΣΑ 1. Κτηνιατρική ΛΑΡΙΣΑ 1. Σ Ο ΤΕΙ Λάρισας ΗΡΑΚΛΕΙΟ 1. Μαθηματικό 2. ΣΤΕΓ 3. ΤΕΜ ΧΑΝΙΑ 1. Πολυτεχνείο Κρήτης

15 16 Προλεταριακή Σημαία ΝΕΟΛΑΙΑ Σάββατο 26 Απρίλη 2014 Πρόστιμο αντί για διαγραφές προτείνει ο ΟΟΣΑ Το δικαίωμα στις σπουδές στο απόσπασμα Όχι στις διαγραφές και την εντατικοποίηση Πρωτοβουλία της σπουδάζουσας Αθήνας του ΚΚΕ (μ-λ) Σε πρόσφατη έκθεσή του, ο ΟΟΣΑ πρότεινε επιβολή προστίμου στους φοιτητές που περνάνε τα όρια σπουδών αντί διαγραφής. Αυτό σαν τιμωρία που δεν κατόρθωσαν να ολοκληρώσουν στην «ώρα τους» τις σπουδές τους. Φυσικά, μαζί με αυτό προτείνει κατάργηση του δωρεάν συγγράμματος και αντικατάστασή του με «κουπόνι μεταχειρισμένων βιβλίων», και περιορισμό των εισακτέων, για «να σταματήσουν επιτέλους να λιμνάζουν οι φοιτητές στα πανεπιστήμια». Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι προτάσεις εκφράζουν τις αντιδραστικές επιδιώξεις του συστήματος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η επιβολή προστίμου μπορεί κάλλιστα να παίξει τον ρόλο των διαγραφών (πόσοι άραγε θα μπορούν να πληρώνουν;) αλλά και να ανοίξει τον δρόμο για ΔΙΔΑΚΤΡΑ στα προπτυχιακά, την στιγμή που θα εφαρμοστούν και στα μεταπτυχιακά. Όσο για την κατάργηση του δωρεάν συγγράμματος και συνολικότερα των παροχών, ήταν επιδιώξεις του συστήματος εδώ και χρόνια. Το Πανεπιστήμιο που διαμορφώνουν με τον ν. Πλαίσιο, μέσω των Εσωτερικών Κανονισμών Λειτουργίας, είναι ένα άγρια ταξικό πανεπιστήμιο. Τα δίδακτρα, οι διαγραφές, η μείωση των εισακτέων, η κατάργηση των παροχών έχουν ως στόχο να αποκλείσουν την πλειοψηφία της νεολαίας από το δικαίωμα στις σπουδές. Από την άλλη, έχουμε τις πρυτανικές αρχές που δήθεν αντιδρούν στις διαγραφές αλλά και στο πρόστιμο που προτείνει ο ΟΟΣΑ. Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους φοιτητές που προσπαθούν αλλά δουλεύουν παράλληλα και αυτό τους καθυστερεί. Έτσι, ζητάνε να γίνουν οι διαγραφές, γιατί είναι αναγκαίο, αλλά να γίνουν με καλύτερα κριτήρια. Να αποδεχτούμε δηλαδή τις διαγραφές αλλά να γίνουν «πιο αξιοκρατικά». Και φυσικά μαζί με αυτό χρειάζεται «ριζική μείωση των εισακτέων». Δεν έχουμε αυταπάτες ότι οι Πρυτάνεις νοιάζονται για τους φοιτητές. Είναι αυτοί που εφαρμόζουν με περίσσια αποφασιστικότητα όλους τους αντιδραστικούς νόμους στα πανεπιστήμια. Η κόντρα που είχαν με την κυβέρνηση για το ρόλο τους στην νέα διοίκηση ή για το πώς θα εφαρμοστεί ο νόμος Πλαίσιο δεν είναι κάτι που αφορά τα φοιτητικά δικαιώματα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, εμείς θα την πληρώσουμε. Εμείς υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στις σπουδές και αυτό σημαίνει συνολική εναντίωση στις διαγραφές. Γιατί αν κάποιοι μπορούν να υπερασπιστούν πραγματικά τα δικαιώματα και τις ανάγκες των φοιτητών, δεν είναι άλλοι παρά οι ίδιοι οι φοιτητές. Ησπουδάζουσα Αθήνας του ΚΚΕ (μ-λ) πήρε την πρωτοβουλία να βρεθεί με τις υπόλοιπες οργανώσεις της Αριστεράς που παρεμβαίνουν στα Πανεπιστήμια και βρίσκονται σε μια κατεύθυνση αντίστασης στην επίθεση και στην κυβερνητική πολιτική, για να ανοίξει το ζήτημα των διαγραφών και της εντατικοποίησης στα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Σαν δεδομένο έχουμε το άνοιγμα του θέματος από το Υπουργείο, εδώ και μήνες, με τρόπο μάλιστα που «προσπερνά» αντιδραστικά το Νόμο Πλαίσιο ( διαγραφές τον Ιούνη) αλλά και το προχώρημα των διαγραφών σε περιπτώσεις (1.500 σπουδαστές στο ΤΕΙ Αθήνας), μαζί με την εντατικοποίηση που εντείνεται συνεχώς, κάνοντας τους ρυθμούς σπουδών εφιάλτη για κάθε νεολαίο. Από την άλλη, το Φοιτητικό Κίνημα βρίσκεται σε μια περίοδο αδράνειας, με τις δυνάμεις που παρεμβαίνουν σε αυτό είτε να «σφυράνε αδιάφορα» είτε να περιορίζονται στις «δεσμεύσεις» Πρυτάνεων που απλά υπερασπίζονται το Νόμο Πλαίσιο. Περνάει έτσι ένα ζήτημα που και κινήματα έχει δώσει (Ν.815 το 79, Ν. Πλαίσιο το 06-07) αλλά και θα έρθει να αλλάξει πλήρως τα δεδομένα στο δικαίωμα της νεολαίας στις σπουδές, στα «ψιλά γράμματα» και με τους φοιτητές στη γωνία. Η πρωτοβουλία αφορούσε την ανίχνευση των διαθέσεων όσο αναφορά τα ζητήματα. Τόσο στο κατά πόσο αναγνωρίζεται από τις υπόλοιπες δυνάμεις η ανάγκη ανοίγματος των διαγραφών στους φοιτητές, με έναν τρόπο που θα αναδεικνύει τους πραγματικούς στόχους του συστήματος, καταρρίπτοντας την συστημική προπαγάνδα, αλλά και θα θέτει σαν μόνη διέξοδο την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής, στο πλευρό του λαού, μέσα από τους Συλλόγους και τις κινηματικές διαδικασίες, συμβάλλοντας στην δημιουργία ενός Φοιτητικού Κινήματος που θα είναι σε διάρκεια και μαχητικότητα αντίστοιχο της περιόδου και της επίθεσης. Όσο και το κατά πόσο υπάρχουν περιθώρια κοινής δράσης και συμπόρευσης και μέχρι ποιο επίπεδο. Από το απλά να ανοιχτούν τα ζητήματα ταυτόχρονα από τις δυνάμεις, κρατώντας ο καθένας την άποψη του (εφόσον δεν υπάρχουν σημεία σύμπλευσης), από μια κοινή ανακοίνωση, ψήφισμα ή εκδήλωση, μέχρι και την συνεργασία μέσω κοινών πλαισίων, διαδηλώσεων και δράσεων. Όλα τα παραπάνω φυσικά με την προ πόθεση ότι αναγνωρίζεται η ανάγκη αυτή στην πραγματικής της βάση και όχι σαν μια διαδικασία που απλά θα μας «βγάλει από την υποχρέωση». Αλλά και χωρίς να θεωρούμε αυτονόητο ότι το κίνημα θα ξεπεταχτεί με έναν εύκολο και αυτοματοποιημένο τρόπο, ξεπερνώντας τα βαρίδια που σέρνει μαζί του σε μια στιγμή. Οι απαντήσεις που πήραμε από τις δυνάμεις αυτές ήταν κατά αρχήν θετικές. Ο καθένας, όπως είναι άλλωστε φυσικό, έχει την δικιά του ανάγνωση για την περίοδο. Είτε αυτό αφορά τα επίδικα που χρειάζεται να μπουν, που δεν περιορίζονται στις διαγραφές, είτε όσο αναφορά την εντατικοποίηση, είτε αφορά τον τρόπο απάντησης, αλλά και το επίπεδο συνεργασίας. Εμείς χωρίς να ξεχνάμε τα ιδιαίτερα δεδομένα της περιόδου, χρονικά αλλά και πολιτικά, θεωρούμε πως το θέμα αυτό οφείλουμε να το ανοίξουμε στην ανάλογη διάσταση αλλά και να επιμείνουμε στην προσπάθεια συγκρότησης συνεργασιών, στον όποιο βαθμό γίνει κατορθωτό. Έχει μεγάλη σημασία άλλωστε το πώς θα απαντήσει το Φοιτητικό Κίνημα στο θέμα των διαγραφών και αν η Αριστερά θα χτίσει τις παρακαταθήκες που χρειάζονται ή θα κοιτάει αλλού. Σύλλογοι και δημοκρατικές ελευθερίες Να βάλουμε την πολιτική ξανά στα αμφιθέατρα για ένα μαχητικό φοιτητικό κίνημα Το φοιτητικό κίνημα στην Ελλάδα έχει μία πλούσια ιστορία αγώνων, που είτε κέρδισαν είτε έχασαν, άφησαν μια μεγάλη παρακαταθήκη κατακτήσεων. Και δεν είναι μόνο τα δικαιώματα που αναγκάστηκε το σύστημα να παραχωρήσει εξαιτίας των αγώνων αυτών. Κεκτημένο αποτελούν και οι διαδικασίες και τα όργανα του φοιτητικού κινήματος, οι σύλλογοι, το άσυλο, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και η ελεύθερη πολιτική και συνδικαλιστική έκφραση. Αν δούμε την φάση που διανύουμε σήμερα, θα ξεχωρίσουμε ένα κύριο χαρακτηριστικό, την ολομέτωπη επίθεση του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος σε οτιδήποτε θυμίζει δικαίωμα και κατάκτηση. Από την μία, λοιπόν, χτυπιέται το δικαίωμα στις σπουδές με χίλιους δυο τρόπους, από την εντατικοποίηση μέχρι τις διαγραφές. Από την άλλη, όμως, μια τέτοιας έντασης επίθεση δεν θα μπορούσε να αφήσει εκτός τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες των φοιτητών, πολύ περισσότερο που ακριβώς αυτές οι ελευθερίες αποτελούν τροχοπέδη για το σύστημα ως προς την παραπέρα εφαρμογή της πολιτικής του. Μια κατεύθυνση που εντάσσεται στην συνολικότερη φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής. Ξέρουν πολύ καλά οι παράγοντες του συστήματος πως οι πολιτικές που καλούνται να εφαρμόσουν θα προκαλέσουν αντιδράσεις. Για να μπορέσουν έτσι με καλύτερους όρους να επιτεθούν στα κεκτημένα των φοιτητών πρέπει να τελειώσουν μια και καλή με το μόνο εμπόδιο που μπορούν να βρουν μπροστά τους, το οργανωμένο και μαχητικό φοιτητικό κίνημα, την πολιτική κατεύθυνση που πάει κόντρα στις επιδιώξεις του συστήματος. Αυτό βέβαια δεν είναι μια διαδικασία που ξεκίνησε χθες αλλά έχει τις ρίζες της πολλά χρόνια πριν. Αυτόν ακριβώς τον σκοπό εξυπηρετούσε η παρέμβαση στους συλλόγους των συστημικών παρατάξεων ΔΑΠ και ΠΑΣΠ αλλά και διαφόρων άλλων δήθεν ανεξάρτητων και ακομμάτιστων που μόνο ανεξάρτητοι από την συστημική λογική δεν ήταν. Ενόψει της εφαρμογής των διαγραφών, η προσπάθεια αποπολιτικοποίησης και διάλυσης του φοιτητικού κινήματος δεν θα μπορούσε να μην παίρνει και πιο αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά. Έχουμε έτσι τις δηλώσεις την ΔΑΠ για συνελεύσεις πάνω από παρατάξεις που δεν θα ψηφίζονται πολιτικά πλαίσια αλλά προτάσεις, για συλλόγους πέρα από κόμματα που όμως θα λειτουργούν στα όρια που βάζει το κράτος με δικαστικούς λειτουργούς στις εκλογές κτλ, πανεπιστημιακή αστυνομία και ένα σωρό αντιδραστικές προτάσεις που εμπεριέχονται στην πρόταση της «Παιδεία 2020». Στο ίδιο μοτίβο φυσικά κινείται και το καθηγητικό κατεστημένο με προτάσεις για πανεπιστημιακή αστυνομία που θα λύσει το πρόβλημα της -κάθε τρεις και λίγο- εισβολής των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ, αντικαθιστώντας απλά τα ΜΑΤ με ιδιωτικούς αστυνομικούς. Βέβαια, σε σχολές που θεωρούν πως έχουν καλύτερους όρους οι συστημικές δυνάμεις προχωρούν και ένα βήμα παραπέρα. Όπως έγινε στην ΑΣΠΑΙΤΕ, όπου κατέβηκε κοινή πρόταση ΔΑΠ-ΠΑΣΠ-ΔΕΚΑ(ανεξάρτητο σχήμα) στην γενική συνέλευση για να απαγορευτεί η αφισοκόλληση στην σχολή. Με βάση τα παραπάνω, πέφτει ένα πολύ σημαντικό βάρος στις δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά και στο κίνημα, η υπεράσπιση των οργάνων συγκρότησης του κινήματος, η υπεράσπιση της οργανωμένης πάλης συνολικά. Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχουν αποφευχθεί ούτε στραβοπατήματα ούτε προσπάθειες ψαρέματος στα θολά νερά του ακομμάτιστου από πολλές δυνάμεις. Το αντίθετο μάλιστα, πολλές φορές μπήκε στην άκρη η πολιτικοποίηση για να φορεθεί ο μανδύας του ακομμάτιστου. Είναι αναγκαίο όμως να κατανοηθεί, πως όσο προχωράει η διαδικασία αποπολιτικοποίησης και αδρανοποίησης του φοιτητικού κινήματος, τόσο περισσότερο δεν θα έχουν και οι δυνάμεις της αριστεράς δυνατότητα έκφρασης και ύπαρξης στις σχολές. Όσο οι σύλλογοι δεν θα κάνουν πολιτική συζήτηση, δεν θα βάζουν πολιτικούς στόχους και δεν θα παίρνουν πολιτικές αποφάσεις, τόσο θα γίνεται αδύνατη η αντιπαράθεση με την επίθεση του συστήματος.

16 Σάββατο 26 Απρίλη 2014 ΝΕΟΛΑΙΑ Προλεταριακή Σημαία 17 Λιγότερες ημέρες διακοπών για 525 σχολεία Η πρόφαση της κυβέρνησης και τα πραγματικά ζητήματα Με απόφαση του υπουργείου Παιδείας και με ανάλογο Προεδρικό ιάταγμα 525 σχολεία σε Αττική, Θεσσαλία, Πελοπόννησο και Βόρειο Αιγαίο ανοίγουν νωρίτερα από το προβλεπόμενο μετά τις διακοπές του Πάσχα. Πρόφαση για την απόφαση αυτή ήταν η αναπλήρωση των χαμένων ωρών λόγω των καταλήψεων του περασμένου φθινοπώρου. Τι πραγματικά ανοίγει η κυβέρνηση Έχουμε τη γνώμη ότι η αναπλήρωση των χαμένων ορών δεν είναι παρά η βιτρίνα που δημιούργησε το σύστημα για να ανοίξει μια σειρά άλλα ζητήματα που καίνε πολύ περισσότερο την κυβέρνηση απ' ό,τι η εκπαίδευση των μαθητών. Οι δηλώσεις των στελεχών της τουλάχιστον αυτό καταδεικνύουν. Οι δηλώσεις τους περιορίστηκαν σε όλα τα υπόλοιπα, καταδεικνύοντας την πραγματική ουσία της συγκεκριμένης απόφασης. Υλοποίηση των υποσχέσεων Η κυβέρνηση έχει πολλά διαπιστευτήρια να δώσει. Βρίσκεται στη δύσκολη θέση να εξασφαλίσει τόσο για το σύνολο της αστικής τάξης όσο και για τους ξένους «συμμάχους» της την ευνοϊκότερη δυνατή κατάσταση στη χώρα για τη θεμελίωση και τη συνέχιση της επίθεσης. Πρέπει να φανεί αποφασισμένη να μην ανεχτεί καμιά «παρατυπία», γιατί «αυτά μας έφεραν έως εδώ», και να δείξει ότι είναι απολύτως ικανή να φέρει σε πέρας την αποστολή της. Τρομοκράτηση μαθητών και εκπαιδευτικών Ο υφυπουργός Παιδείας Συμεών Κεδίκογλου δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερος: «[...] Μόνο όταν οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί καταλαβαίνουν ότι οι πράξεις τους έχουν συνέπειες το φαινόμενο των καταλήψεων θα σταματήσει. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια βαθιά αντιδημοκρατική συμπεριφορά, οι καταλήψεις εννοώ, γιατί ακριβώς προβάλλουν τις ανισότητες στην εκπαιδευτική διαδικασία. [...]» Να, λοιπόν, που το «φαινόμενο» που «πρέπει να σταματήσει» είναι οι καταλήψεις! Όχι επειδή χάνονται ώρες μαθημάτων, αλλά επειδή... είναι καταλήψεις. Οι οποίες, εκ συστημικού ορισμού, είναι «αντιδημοκρατικές» και «προβάλλουν τις ανισότητες». Εδώ και χρόνια το σύστημα έχει ντύσει τις καταλήψεις στο χώρο της εκπαίδευσης με το μανδύα του «αντιδημοκρατικού». Τόσο με πολιτικούς όρους, υπερασπιζόμενο τάχα «εκείνους που θέλουν να κάνουν μάθημα», όσο και με ανοιχτά ψέματα περί μειοψηφιών, κάνοντας ότι δεν υπάρχουν συνελεύσεις και συλλογικές αποφάσεις. Όσο για το ποιος και τι προβάλλει τις «ανισότητες στην εκπαιδευτική διαδικασία», δεν έχουν παρά να κοιτάξουν την προβολή της πολιτικής τους επάνω στην πραγματικότητα της νεολαίας. Ή μήπως δεν είναι ανισότητα τα παιδιά που λιποθυμούν από την ασιτία, τα παιδιά που δεν έχουν μεταφορικό μέσο για να πάνε στα σχολεία τους, οι μαθητές που πετιούνται έξω από το σχολείο χωρίς απολυτήριο λυκείου γιατί δεν φτάνει ο οικογενειακός προϋπολογισμός να καλύψει τις τεράστιες ανάγκες; Είναι τουλάχιστον χυδαίο ένα τέτοιο σύστημα και ένα τέτοιο πολιτικό προσωπικό, που έχει στηρίξει την κυριαρχία του επάνω στην ταξική ανισότητα και την εκμετάλλευση, να υπερασπίζεται τα δίκια της νεολαίας. Το δεύτερο τρυγόνι στο σμπάρο της τρομοκράτησης αφορά τους εκπαιδευτικούς. Η απόφαση της ΟΛΜΕ για τρίωρες στάσεις εργασίας των εκπαιδευτικών που κλήθηκαν νωρίτερα πίσω στα σχολεία οδήγησε άμεσα στην απειλή των πειθαρχικών διώξεων. Μια συνολικότερη απειλή υπό την οποία οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται εδώ και μήνες, έχοντας περάσει από τις συμπληγάδες της επιστράτευσης και των απολύσεων. Παράλληλα με την τρομοκράτηση των εκπαιδευτικών, εδώ το σύστημα επιχειρεί να συντηρήσει και να διογκώσει αυτό που χρόνια καλλιεργεί στην κοινωνία σχετικά με τους λεγόμενους προνομιακούς εργαζόμενους. Ελπίζει ότι θα πιάσει η γνωστή επιτυχημένη συνταγή του διαίρει και βασίλευε, ότι το σύνολο της κοινωνίας θα στραφεί ενάντια στους «τεμπέληδες» εκπαιδευτικούς που δεν νοιάζονται παρά για τις άδειές τους. Προεκλογική αντιπαράθεση Μέρες που 'ναι, δεν θα έχανε το σύστημα την ευκαιρία να παίξει και το χαρτί της «αποκάλυψης» πολιτικών σκοπιμοτήτων. Ο λόγος για τη συμμετοχή του προέδρου της ΟΛΜΕ Θέμη Κοτσυφάκη στα ευρωψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός το οποίο, σύμφωνα με την κυβέρνηση, αποκαλύπτει την ψηφοθηρική πρόθεση πίσω από τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών. Προφανώς, δεν είναι στις προθέσεις μας να υπερασπιστούμε τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο τις ευρωπαϊκές εκλογές. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι το σύστημα, διά των πολιτικών του εκπροσώπων, χρεώνει τις κινητοποιήσεις στο χώρο της εκπαίδευσης στο συγκεκριμένο κόμμα και μάλιστα αποδίδει τα αίτιά τους στην εκλογική αντιπαράθεση μεταξύ των αστικών κομμάτων. Η αλλοίωση της πραγματικότητας θέλει τον κόσμο της εκπαίδευσης να παλεύει... για τις ψήφους του ΣΥΡΙΖΑ και όχι για τις πραγματικές ανάγκες υπεράσπισης της δουλειάς και της ζωής του. Η συκοφάντηση των αγώνων θέλει τους εργαζόμενους και τη νεολαία να παλεύουν στο επίπεδο των κοινοβουλευτικών αντιπαραθέσεων και όχι στο επίπεδο της δικής τους αντίστασης και πάλης. Ας μιλήσουμε για χαμένες ώρες Ακόμη και αν μπούμε στη συζήτηση-βιτρίνα περί χαμένων διδακτικών ωρών, θα πρέπει να βάλουμε το ζήτημα στην πραγματική του βάση. Η μία πλευρά είναι ότι η αναπλήρωση έχει δρομολογηθεί ήδη, ύστερα από παλαιότερη απόφαση σχετικά με τη μείωση των εκδρομών. Μια άλλη πλευρά είναι τα κενά χιλιάδων ωρών διδασκαλίας λόγω έλλειψης εκπαιδευτικών, που το σύστημα θυσιάζει στο βωμό του υποτιθέμενου εξορθολογισμού του δημόσιου τομέα και δεν λέει κουβέντα γι' αυτές. Και μια τρίτη πλευρά είναι η πολιτική, εκείνη που βλέπει το συνολικότερο κάδρο. Που αποκαλύπτει όχι χαμένες ώρες, αλλά ολόκληρες χαμένες τάξεις για χιλιάδες μαθητές που δεν τελειώνουν το σχολείο. Γιατί το σύστημα αυτό, όταν ρητορεύει για δικαιώματα και ισότητες, αναφέρεται σε ένα μόνο κομμάτι του πληθυσμού, αυτό που ταξικά δικαιούται να έχει αυτά τα προνόμια. ΣΥΡΙΖΑ, εκλογές και μειονότητα συνέχεια από σελ. 10 Προσαρμογή, ναι, αλλά προς τα πού; Είναι αλήθεια βέβαια, ότι οι Ρομά κυρίως του Δροσερού είναι «μια μειονότητα μέσα στην μειονότητα» και ότι μειονοτικοί παράγοντες και μηχανισμοί που πρόσκεινται στο Τουρκικό Προξενείο προσπαθούν να ενσωματώσουν τους «δύστροπους» και «ατίθασους» Ρομά του Δροσερού και να τους εντάξουν στο άρμα της επιρροής τους. Όμως, όταν εκπροσωπείς έναν μειονοτικό πληθυσμό, του οποίου τα παιδιά ζητιανεύουν στα φανάρια και ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια, που ζει σε έναν οικισμό 10 λεπτά από το κέντρο της Ξάνθης αλλά είναι τελείως αποκομμένος και αποκλεισμένος από την κοινωνική ζωή της πόλης, μέσα στη φτώχια και την εξαθλίωση, σε παράγκες που όλες είναι αυθαίρετες, που κάποιες ρευματοδοτήθηκαν εν είδη ρουσφετιού σε προεκλογικές περιόδους και όπου οι έννοιες εργασία, περίθαλψη, εκπαίδευση, κοινωνική πρόνοια είναι τελείως άγνωστες, και όλα αυτά σαν αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης εγκληματικής πολιτικής του συστήματος και των κυβερνήσεών του, και παρόλα αυτά καταγγέλλεις στα διεθνή φόρα «τους μουσουλμάνους τουρκικής καταγωγής» σαν πηγή των δεινών του πληθυσμού αυτού, τότε δεν λειτουργείς σαν «ακτιβιστής» που υπερασπίζεσαι τα δικαιώματα των μειονοτήτων, αλλά σαν εντολοδόχος και φορέας μιας άλλης πολιτικής κατεύθυνσης, μόνο που η κατεύθυνση αυτή εκπορεύεται από το κυρίαρχο στην Ελλάδα σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης, πηγή δεινών για όλο το λαό και ειδικά για τη μειονότητα. Σ αυτή την πολιτική κατεύθυνση εντάχθηκε η δράση της Σαμπιχά, γι αυτό τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για αυτό προβλήθηκε από τα συστημικά ΜΜΕ, γι αυτό απέκτησε αγαστές σχέσεις με εθνικιστικούς και ακροδεξιούς κύκλους. Γι αυτήν ακριβώς τη δράση της επιλέχθηκε και από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για να πλαισιώσει το ευρωψηφοδέλτιό του, δημιουργώντας σοβαρότατες αντιδράσεις στον κομματικό του μηχανισμό σε Ξάνθη και Κομοτηνή και στους μειονοτικούς του βουλευτές. Είναι τα «αριστερά βαρίδια» που προαναφέραμε, αλλά όχι μόνο. Είναι και η μορφή και το επίπεδο των σχέσεων που αναπτύσσει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι βουλευτές του τόσο με τον κόσμο της μειονότητας, όσο (κυρίως) με όλους εκείνους τους αντιδραστικούς και εθνικιστικούς παράγοντες και μηχανισμούς, που οι άκρες τους φτάνουν μέχρι το Τουρκικό Προξενείο. Σ αυτούς αναφέρεται και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και όλα τα συστημικά κόμματα (ακόμη και το ΚΚΕ, όταν έβαλε σαν υποψήφιο βουλευτή του τον προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ Ικσάν, ποντάροντας ανεπιτυχώς στην εκλογή του), για να αλιεύσει τις μειονοτικές ψήφους. Αυτό έγινε και στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, αυτό προσπάθησε να κάνει και τώρα με την ένταξη στο περιφερειακό του ψηφοδέλτιο του Αχμέτ Κουρτ, της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης. Η περίπτωση του Κουρτ Αχμέτ (αλλά και των περισσότερων μειονοτικών υποψηφίων των άλλων περιφερειακών συνδυασμών, που στηρίζουν στις ευρωεκλογές το εθνικιστικό μειονοτικό κόμμα DEB) είναι το άλλο «σήριαλ» που εξελίσσεται πλέον στην περιοχή της Θράκης και όχι μόνο. Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν ότι του ζήτησαν να παραιτηθεί, όταν έμαθαν (!) ότι συνομίλησε με τον αρχηγό του εθνικιστικού τουρκικού κόμματος Μπαχτσελή και ότι υποστηρίζει στις ευρωεκλογές το DEB, ανταπαντώντας στις κατηγορίες των άλλων κομμάτων ότι και οι δικοί τους βουλευτές και υποψήφιοι έχουν κάνει το ίδιο (γι αυτούς ήξεραν, για τον δικό τους όμως, όχι). Τα μαχαιρώματα δεν λείπουν, ωστόσο το κύριο παραμένει η ταυτότητα στάσης και επιλογών. Τόσο όσον αφορά στην «εθνική μειονοτική πολιτική», όπως περιγράφηκε παραπάνω, και στην οποία θέλησε να δηλώσει την υποστήριξή του δια της υποψηφιότητας Σαμπιχά- ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στην παράλληλη σχέση και διατήρηση ανοιχτών διαύλων με τους εθνικιστικούς κύκλους της μειονότητας. Αυτό που λείπει και από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η πραγματική αριστερή, ταξική πολιτική και για το λαό της μειονότητας, που στενάζει κάτω από την πολιτική της καταπίεσης, τους εθνικισμού, της φτώχιας και της εξαθλίωσης. Σ.Χ.

17 18 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 26 Απρίλη 2014 ΠΡΟΒΟΛΕΣ Εγγύηση ασφάλειας με πολεμικές απειλές Η περιοδεία του αμερικανού προέδρου σε Ιαπωνία, Νότια Κορέα, Μαλαισία και Φιλιππίνες σε μια στιγμή που συνεχίζει να κλιμακώνεται η ουκρανική αναμέτρηση, δείχνει πως οι εστίες ανάφλεξης και επικίνδυνων εξελίξεων εκτείνονται πλέον σε πολλά σημεία του πλανήτη. Ο Ομπάμα πριν πατήσει το πόδι του στο ιαπωνικό έδαφος, πρώτο σταθμό του ταξιδιού του, φρόντισε με μια γραπτή δήλωσή του στην εφημερίδα Yomiuri Shimbun να πάρει θέση υπέρ της Ιαπωνίας στην διαμάχη της με την Κίνα για τα νησιά Σενκάκου/Νταογιού. Και να υπονοήσει πως η Ουάσιγκτον θα ενεργοποιήσει τις προβλέψεις του άρθρου 5 της συνθήκης ασφάλειας ΗΠΑ-Ιαπωνίας σε περίπτωση πολεμικής κρίσης. ηλαδή θα υπερασπίσουν ενεργά τους Ιάπωνες για να κρατήσουν υπό την κυριαρχία τους τα νησιά. Όλοι οι παρατηρητές προβλέπουν πως αυτή η δήλωση θα ενισχύσει τους ρεβανσιστές στο Τόκιο, που με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Αμπε, επιδιώκουν την συνταγματική αναθεώρηση, την ενίσχυση των ιαπωνικών στρατιωτικών δυνάμεων και την αλλαγή του προσανατολισμού τους σε εξωτερικές επεμβάσεις. Η περιοδεία Ομπάμα που ήταν από καιρό προγραμματισμένη, διακηρυγμένο σκοπό έχει να δείξει στους συμμάχους των αμερικανών στην περιοχή πως οι ΗΠΑ θα τους υπερασπιστούν και θα εγγυηθούν την ασφάλεια τους έναντι της θεωρούμενης από αυτούς- κινέζικης απειλής. Στην πραγματικότητα ο καθησυχασμός είναι το πρόσχημα. Οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές συνεχίζουν μεθοδικά να στήνουν μια περίμετρο ελέγχου, επιτήρησης και αποτροπής γύρω από την ανατολική Κίνα και να ενισχύουν την άμεση και ΟΥΚΡΑΝΙΑ έμμεση παρουσία τους στην περιοχή. Ειδικότερα φροντίζουν για τον ασφυκτικό έλεγχο των θαλάσσιων και εναέριων οδών και των ζωτικών διαδρόμων για το κινέζικο εξωτερικό εμπόριο και τον ενεργειακό εφοδιασμό της κινέζικης οικονομίας. Η αύξηση της στρατιωτικής παρουσίας τους στην βόρειο Αυστραλία, η επάνοδος στις Φιλιππίνες, η σταθερή αγκύρωση τους σε Ιαπωνία και Νότια Κορέα ακόμη και η πρόσφατη δειλή, με το πρόσχημα του ανθρωπισμού και των φυσικών καταστροφών, εμφάνιση τους στο βιετναμικό έδαφος είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της στρατηγικής. Η περιοδεία Ομπάμα γίνεται λοιπόν για την ενίσχυση αυτού του σχεδίου και την πιο σταθερή ένταξη των συγκεκριμένων χωρών στα αμερικάνικα σχέδια. Σχέδια που στην ουσία αποτελούν πολεμική προπαρασκευή και απειλή για όλους τους λαούς της περιοχής και την διεθνή ειρήνη. Η Συμφωνία στη Γενεύη κενό γράμμα ή πώς η πραγματικότητα ακυρώνει τις διπλωματικές κινήσεις ΗΣυμφωνία που υπογράφηκε στην τετραμερή συνάντηση σε επίπεδο υπουργών εξωτερικών, μεταξύ της Ουκρανίας, της Ρωσίας, των ΗΠΑ και της Ευρωπα κής Ένωσης, τη προηγούμενη βδομάδα στη Γενεύη, αποδείχθηκε πολύ σύντομα κενό γράμμα. Μπορεί αρχικά όλες οι πλευρές να την χαιρέτησαν, αφού θα έφερνε την εκτόνωση της έντασης, ωστόσο η πραγματικότητα διαγράφει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Οι καταληψίες αρνούνται να την δεχθούν, αν δεν αδειάσει πρώτα η πλατεία Ανεξαρτησίας του Κιέβου. «Ας ξεκινήσουν από την Πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο και στη συνέχεια θα λάβουμε και εμείς τις αποφάσεις μας» λένε οι διαδηλωτές από το Ντόνετσκ. Από την άλλη, το Κίεβο κηρύττει τη λήξη της εκεχειρίας «λόγω Πάσχα», αφού την παραβίασαν οι «φιλορώσοι διαδηλωτές». Ταυτόχρονα, Αμερικανοί και Ρώσοι σκληραίνουν τον «πόλεμο» των δηλώσεων με αλληλοκατηγορίες για παραβίαση των συμφωνηθέντων. Η Συμφωνία λοιπόν που υπογράφηκε την προπερασμένη Πέμπτη στη Γενεύη ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία δεν είναι μόνο ότι είναι ανοιχτή σε ερμηνείες, όπως άλλωστε συμβαίνει σχεδόν με όλες τις συμφωνίες αυτού ή του άλλου επιπέδου. Είναι ότι αυτοί καθαυτοί οι (επτά) όροι της δεν δικαιολογούν το περιεχόμενό τους για ένα πλαίσιο συμφωνίας τέτοιας βαρύτητας και σημασίας. Στην ουσία πρόκειται για μια διακήρυξη χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα, αφού η κάθε πλευρά με τις ίδιες λέξεις ορίζει διαφορετικά πράγματα και καταστάσεις! Για παράδειγμα, ο όρος «Όλες οι παράνομες ένοπλες ομάδες πρέπει να αφοπλιστούν». Από ποιον; Από τον OSCE (Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη); Οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι θεωρούν πως παράνομοι είναι οι ένοπλοι που έχουν καταλάβει κτίρια σε μια σειρά από πόλεις της Ανατολικής Ουκρανίας και υποκινούνται και εκπαιδεύονται από τη Ρωσία, ενώ η Ρωσία και οι καταληψίες θεωρούν παράνομους τους πραξικοπηματίες της κυβέρνησης του Κιέβου. Σε ένα άλλο σημείο, η συμφωνία της Γενεύης αναφέρει ότι «η συνταγματική διαδικασία θα είναι διαφανής και επαληθεύσιμη με την έναρξη διαλόγου και με τη συμμετοχή όλων των περιοχών και των πολιτικών ομάδων». Για τη Ρωσία, αυτό σημαίνει ότι η Ουκρανία θα μετατραπεί σε ένα «ομόσπονδο και ουδέτερο κράτος» υπό τον έλεγχό της ενώ η Δύση τη θέλει άμεσα στους δικούς της μηχανισμούς. Μπορεί στο πρακτικό επίπεδο η Συμφωνία της Γενεύης να μην έχει αντίκρισμα, έχει όμως, όπως θεωρούν κάποιοι αναλυτές, στο συμβολικό. Εκτιμούν πως η συμφωνία επιβεβαίωσε την ικανότητα του Πούτιν στην φάση αυτή να καθορίζει την ατζέντα της σύγκρουσης στην Ουκρανία μετά την de facto προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία. Υπάρχει βέβαια και το κέρδισμα κάποιου χρόνου για τους βασικούς παίκτες, μόνο που ο χρόνος δεν είναι ξεκάθαρο για ποιον δουλεύει! Με φόντο λοιπόν την καταρρέουσα συμφωνία της Γενεύης, ο αμερικανός αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν, με την επίσκεψή του στο Κίεβο, στις αρχές της βδομάδας, στέλνει σαφές μήνυμα στήριξης στη σημερινή κυβέρνηση. Στις συναντήσεις αυτές, ο Μπάιντεν, τόσο με μέλη της κυβέρνησης όσο και με μέλη της Βουλής της Ουκρανίας, από διάφορα κόμματα και περιφέρειες, καθώς και με εκπροσώπους μη κυβερνητικών οργανώσεων, διαβεβαίωσε τη πρόθεση της Ουάσιγκτον να παράσχει περαιτέρω βοήθεια μετά τις προεδρικές εκλογές της 25ης Μα ου και πως 11,4 εκατ. δολάρια από το πακέτο των 50 εκατ. θα αφιερωθούν στη «σωστή διενέργεια της ψηφοφορίας»! Μια τέτοια «οικονομική βοήθεια» το μόνο που μπορεί να διασφαλίσει (το πόσο είναι ερώτημα) είναι το ανάλογο αποτέλεσμα στις εκλογές, αν φυσικά πάνε όλα «ομαλά» μέχρι τις 25 του Μάη. Πάντως οι Δυτικοί πρέπει να έχουν κάποιο πρόβλημα με το γενικότερο στήσιμο και πλασάρισμα εχεγγύων πολιτικών σχημάτων. Η «επανάσταση» αυτή δεν ανέδειξε «προσωπικότητες» όπως η προηγούμενη. Αίσθηση προκάλεσε η ακύρωση του ταξιδιού στις ΗΠΑ της Τιμοσένκο με τη δικαιολογία πως η προετοιμασία δεν πήγαινε καλά, αφού πολλοί γερουσιαστές και αλλά σημαίνοντα πρόσωπα αρνήθηκαν να την συναντήσουν. Η γενικότερη εκτίμηση που κυκλοφορεί στα δυτικά ΜΜΕ είναι πως ο Πούτιν, ό, τι και να γίνει, έχει στα χέρια του τα περισσότερα χαρτιά. Δεν είναι μόνο ο έλεγχος των περιοχών της νοτιοανατολικής Ουκρανίας αλλά και η δυνατότητά του να τους κινεί κατά βούληση, αποτρέποντας σε μεγάλο βαθμό την εκδήλωση προβοκάτσιας. Όπως στο Χάρκοβο, όπου οι «φιλορώσοι» καταληψίες μπέρδεψαν το Δημαρχείο με την όπερα! Πράγμα που το αξιοποίησε η προπαγάνδα του Κρεμλίνου. Ωστόσο, πολλοί Ουκρανοί, και όχι μόνο στην ανατολική Ουκρανία, αντιπαρατίθενται στη προσωρινή κυβέρνηση στο Κίεβο, ακόμη και αν δεν κατατάσσονται στους αυτονομιστές ή δεν συμμετέχουν ενεργά στο κίνημα διαμαρτυρίας. Στη φάση αυτή, λοιπόν, η Μόσχα θέλει η Ουκρανική κυβέρνηση να παραμείνει αδύναμη σε ό, τι αφορά την επιρροή της στο εσωτερικό της χώρας, με στόχο να επηρεαστούν οι εκλογές σε τέτοιο

18 Σάββατο 26 Απρίλη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 19 βαθμό ώστε να μην αναδείξουν πρόεδρο με ισχυρή εντολή που θα βοηθήσει τα σχέδια της Δύσης. Κάτι που θα ενισχύσει την επίσημη γραμμή του Κρεμλίνου για ένα νέο σύνταγμα, για ομοσπονδιακό σύστημα διακυβέρνησης με μεγαλύτερη αυτονομία για τις περιφέρειες. Άλλωστε υπάρχουν ενδείξεις ότι τα πράγματα οδηγούνται προς τα εκεί. Κατ αρχήν, οι φιλορωσικές αντι-μα ντάν διαδηλώσεις, όπως αυτές στις πόλεις Dontesk και Luhansk, εξαπλώνονται δυτικά προς το Κίεβο. Οι διαδηλωτές ισχυρίζονται ότι είναι Ουκρανοί πολίτες που δεν αποδέχονται τη νομιμότητα της κυβέρνησης στο Κίεβο. Η τακτική του Πούτιν δείχνει ότι στο Κρεμλίνο υπάρχει η εκτίμηση πως οι ΗΠΑ και η ΕΕ δεν έχουν κανένα ολοκληρωμένο μεσοπρόθεσμο σχέδιο για την Ουκρανία. Η δήλωση του Σεργκέι Λαβρόφ είναι χαρακτηριστική: «αντί να μας δίνουν τελεσίγραφα, καλούμε τους Αμερικανούς να αναλάβουν πλήρη ευθύνη για τις δυνάμεις που εγκατέστησαν στο Κίεβο». Από την άλλη, η κυβέρνηση Τουρτσίνοφ Γιατσένιουκ, σε δημόσιες δηλώσεις με αφορμή την επίσκεψη Μπάιντεν, μετατοπίζει ολοκληρωτικά το πρόβλημα στην ανατολική Ουκρανία και στη κλιμακούμενη ένταση η οποία, εκτός του ότι «ενταφιάζει τη Συμφωνία της Γενεύης», οδηγεί και στην «υπονόμευση των προεδρικών εκλογών της 25ης Μα ου». Έτσι, το ανέβασμα της κλίμακας των συγκρούσεων θα μπορούσε να γίνει το αίτιο να ανασταλεί το σύνταγμα και να αναβληθούν οι προεδρικές εκλογές του επόμενου μήνα που αντικειμενικά αποτελούν ένα σημαντικό ορόσημο. Αυτή την ευθύνη ωστόσο δεν μπορεί να την αναλάβει η σημερινή κυβέρνηση χωρίς το πράσινο φως της Δύσης και ιδιαίτερα των αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Όμως και η ΕΕ παραμένει διαιρεμένη, ιδιαίτερα σε μια προοπτική κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης. Θα είναι πιο δύσκολο να ξεπεραστούν αυτές οι αντιθέσεις χωρίς φανερή ρωσική επέμβαση, παρά τον προφανή αλλά ασαφή τρόπο της δράσης της στο παρασκήνιο. Συγκεκριμένα, αναφέρεται πως αν η Ρωσία συνεχίσει να δρα καλυμμένα, θα είναι δύσκολο για τους Ευρωπαίους να ανταποκριθούν άμεσα στις εξελίξεις. Είναι δύσκολο να επιβάλουν κυρώσεις στη Ρωσία μόνο για υποψίες στήριξης ένοπλων ομάδων ή έστω με αποχρώσεις ενδείξεις. Σε μία σύνθετη και ταχέως εξελισσόμενη κατάσταση, είναι δύσκολο να προβλέψουμε τι θα συμβεί στη συνέχεια, πέρα του ότι αυξάνονται οι κίνδυνοι γενικότερης ανάφλεξης, καθώς η ουκρανική κρίση πλησιάζει στο αποκορύφωμά της. Σε ένα σημείο, όπου τη κατάσταση δεν μπορεί να σώσει ούτε η υψηλού επιπέδου διπλωματία ούτε οι «λύσεις-πακέτο» και οι πολυεπίπεδοι συμβιβασμοί. Η σημερινή ουκρανική κρίση ίσως να μείνει στην ιστορία και ως το γεγονός με το οποίο τελείωσε η ενδιάμεση εποχή που ακολούθησε το τέλος του Ψυχρού πολέμου και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Και τότε και τώρα, αυτό που έμοιαζε με παγκόσμια τάξη αποδεικνύεται μια μεταβατική κατάσταση. Μια μεταβατική εποχή, την οποία, ωστόσο, οι σημαντικότεροι ιμπεριαλιστές συνεχίζουν να την αντιλαμβάνονται ο καθένας με διαφορετικό τρόπο ή μάλλον με το δικό του τρόπο. Ωστόσο, η συνειδητοποίηση του ορίου πέρα από το οποίο ξεκινά όχι απλά η γεωπολιτική διελκυστίνδα αλλά η είσοδος στην καρδιά του προβλήματος του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και των κινδύνων που σχετίζονται με αυτό, είναι κάτι που ενδεχομένως να ξεπερνά τα δεδομένα του σήμερα, καθώς τη συμπεριφορά των ιμπεριαλιστών, από ένα σημείο και πέρα, θα την καθορίσει η δυναμική της κατάστασης και όχι τα πρόσωπα που τη δημιούργησαν. Χ. Β Αθέατος Κόσμος Τ ην Πέμπτη 12 του Ιούνη, στις πέντε το απόγευμα τοπική ώρα, στο στάδιο της Κορίνθιας γνωστό σαν Ιτακεράου, στο ανατολικό Σάο Πάουλο, θα ξεκινήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου. Στον εναρκτήριο αγώνα η Βραζιλία θα αναμετρηθεί με την Κροατία. Ο εικοσιτριάχρονος Φάμπιο Χάμιλτον ντα Κρουζ, που ονειρεύονταν πως θα είχε με ένα δωρεάν εισιτήριο μια καλή θέση, για να πανηγυρίσει την πρώτη νίκη των καριόκας, δεν θα είναι στις κερκίδες. ουλεύοντας ΙΑΒΑΣΤΕ ένα παλιότερο κείμενο του Π. Λινάρ και ρεπορτάζ για το τραγικό γεγονός από βραζιλιάνικες ιστοσελίδες html"g1.globo.com/saopaulo/noticia/2014/04/familia-de-operarioquer-r-1-milhao-de-indenizacao-por-morte-emitaquera.html και www1.folha.uol.com.br/esporte/folhanacopa/2014/04/ operariomorto-planejava-assistir-a-jogos-noitaquerao.shtml ΕΙΤΕ φωτογραφίες του εργάτη Φάμπιο Χάμιλτον ντα Κρουζ m.miseria.com.br/?page= noticia&cod_not= πυρετωδώς μαζί με μια μεγάλη ομάδα εργατών, για να συναρμολογήσουν ένα τμήμα των κινητών κερκίδων, έπεσε από ύψος δεκαπέντε μέτρων και σκοτώθηκε. Στο νοσοκομείο Σαντα Μαρσελίνα όπου διακομίστηκε, οι γιατροί δεν πρόλαβαν να τον χειρουργήσουν. Αρκέστηκαν να βεβαιώσουν τον θάνατό του εξαιτίας ενός σοβαρού τραύματος στο κεφάλι. Το τραγικό γεγονός συνέβη το πρωί του Σαββάτου, 29 του Μάρτη. Ο Φάμπιο ήταν ο όγδοος νεκρός εργάτης, σύμφωνα με την επίσημη λίστα, στα έργα κατασκευής των γηπέδων που θα φιλοξενήσουν τους αγώνες του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Η εταιρία για την οποία δούλευε ήταν η «WDS Κατασκευές», υπεργολάβος της τεχνικής Fast Engenharia, η οποία έχει αναλάβει την ανακαίνιση του σταδίου. Το Αρένα Κορίνθιας είναι ένα από τα δώδεκα γήπεδα στα οποία θα διεξαχθεί η διοργάνωση, έχει θέσεις για εξήντα εννέα χιλιάδες θεατές και το κόστος ανακατασκευής υπολογίστηκε στα τριακόσια πενήντα εκατομμύρια δολάρια. Ο Φάμπιο δεν ήταν ο πρώτος νεκρός εργάτης στο Ιτακεράου. Στις 27 Νοεμβρίου του 2013 είχαν σκοτωθεί δυο εργάτες, ο Φάμπιο Λουίζ Περέιρα και ο Ρονάλντο Ολιβέιρα ντος Σάντος, όταν κατέρρευσε ένας γερανός. Οι εργασίες, ύστερα από το τραγικό γεγονός, σταμάτησαν για λίγο και οι Ιτακεράου -Σάο Πάουλο Γήπεδα βαμμένα στο αίμα εταιρίες εκφράσανε την βαθιά οδύνη τους. Παρότι η επιθεώρηση που έγινε έδειξε σοβαρά κενά στα μέτρα ασφάλειας, εργάτες και γερανοί ξεκίνησαν ξανά να δουλεύουν πυρετωδώς για να προλάβουν την προθεσμία της 15ης του Απρίλη, ημέρα που θα έπρεπε να παραδοθεί έτοιμο το στάδιο. Με εξοντωτικά ωράρια που φτάνουν μερικές φορές και τις δεκαοκτώ ώρες συνεχούς εργασίας, με λειψά μέτρα προφύλαξης των εργατών που δουλεύουν σε μεγάλα ύψη και ριψοκίνδυνες τεχνικές λύσεις, οι κατασκευαστικές εταιρίες δίνουν μάχη με τον χρόνο για να ολοκληρώσουν τα δώδεκα γήπεδα. Με αυτόν τον τρόπο, θέλουν να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη των συμβολαίων, να αποφύγουν ποινές και ρήτρες και να καλύψουν και τα «μαύρα» που πήγαν για δωροδοκίες κρατικών αξιωματούχων όλα αυτά τα χρόνια. Παρ ότι ο Πελέ, ένας ποδοσφαιρικός λαϊκός θρύλος που έχει εξελιχτεί σε έναν καθεστωτικό «μπάρμπα - Θωμά» και προπαγανδιστή της κακόφημης Φίφα, δήλωσε πως είναι φυσιολογικό να συμβαίνουν εργατικά ατυχήματα, το βραζιλιάνικο Μουντιάλ έχει ήδη αποσπάσει έναν υπερβολικό εργατικό φόρο αίματος. Στις εγκαταστάσεις που δουλεύουν Βραζιλιάνοι αλλά και φτηνοί μετανάστες από χώρες της νότιας Αμερικής και της Καραϊβικής, η οργή όχι λίγες φορές ξέσπασε με απεργίες και άλλες μορφές αντίστασης. Οι εργοδότες τις περισσότερες φορές απάντησαν με απολύσεις και μαζικές αντικαταστάσεις προσωπικού ενώ οι δυνάμεις καταστολής έσπευδαν να τους συνδράμουν κάθε φορά που η εργατική κινητοποίηση έδειχνε επιμονή. Στις αρχές του Απρίλη, μια μεγάλη απεργία στο Ρίο, στην οποία συμμετείχαν τριάντα χιλιάδες εργαζόμενοι στις κατασκευές για το Μουντιάλ αλλά και κυρίως για τους ερχόμενους Ολυμπιακούς του 2016, διεκδίκησε αυξήσεις μισθών 10%, κουπόνια τριακοσίων ρεάλ για τρόφιμα, πληρωμή των υπερωριών στο διπλάσιο της κανονικής εργατοώρας και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Οι εργοδότες αντιπρότειναν μικρότερες αυξήσεις αλλά ήταν φανερό πως δέχτηκαν μεγάλη πίεση. Πιο νότια και δυτικά, στην Κουριτίμπα, τις ίδιες ημέρες, πενήντα εργάτες ηλεκτρολόγοι, εργαζόμενοι στις εργασίες του σταδίου, αν και μικρή μειοψηφία ανάμεσα στους υπόλοιπους εργάτες, κατάφεραν να νικήσουν σε μια απεργία που παρέλυσε για καιρό τις εργασίες. Αν και κανείς θα περίμενε να υπάρχει σχεδόν ομοθυμία για την διοργάνωση του Παγκόσμιου Κυπέλλου, σε μια χώρα που το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία και τμήμα της καθημερινής ζωής, οι αντιδράσεις πήραν από την αρχή μαζικές διαστάσεις. Εκατομμύρια φτωχοί βραζιλιάνοι παρακινημένοι από την φτώχεια είδαν στις τεράστιες δαπάνες για την διοργάνωση μια ακόμη απόδειξη των κοινωνικών ανισοτήτων και της προσπάθειας να χρησιμοποιηθεί η φιέστα προς όφελος της ολιγαρχίας και των μεγάλο-εργολάβων. Αυτά, σε συνδυασμό με τις εξώσεις, το κυνηγητό στις φαβέλες και την εκτεταμένη αστυνομική καταστολή σε όποιον αντιδρά, δημιούργησαν την πεποίθηση πως η διοργάνωση είναι εχθρική στην λαϊκή πλειοψηφία που συνεχίζει να αγαπά το αληθινό ποδόσφαιρο και τους ποδοσφαιριστές -λαϊκούς ήρωες. Και μπορεί η ομάδα της Βραζιλίας να προσδοκά να προχωρήσει νικηφόρα ως τον μεγάλο τελικό αλλά οι διεθνείς διοργανωτές και η κυβέρνηση έχουν ηττηθεί ήδη στην συνείδηση των εκατομμυρίων βραζιλιάνων. Τον «Αθέατο Κόσμο» γράφει ο Δημήτρης Παυλίδης

19 20 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 26 Απρίλη 2014 ΚΚ Ινδίας (Μαοϊκό)* Μποϊκοτάζ στις ψευτοεκλογές! Εμπρός για την επιτυχία της Νεοδημοκρατικής Επανάστασης! Οι εκλογές για τη 16η Lok sabha (σ. μετ: κεντρική Κάτω Βουλή) και για τα κοινοβούλια των (σ.μετ: κρατιδίων) της Telangana, Seemandhra, Odisha, Sikkim και Arunachal Pradesh διεξάγονται μεταξύ 7 Απρίλη και 12 Μάη Με αφορμή αυτές, τα δύο μεγάλα κοινοβουλευτικά κόμματα, το Κογκρέσο και το Ινδικό Λα κό Κόμμα (ΒJP) αλληλοχτυπιούνται ανηλεώς, ανταγωνιζόμενα για εξουσία, και προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για άλλη μια φορά, ισχυριζόμενα ότι μόνο αυτά θα αναπτύξουν τη χώρα. Αποσκιρτήσεις στη βάση και στην κορυφή από τις οπορτουνιστικές συμμαχίες της Ενωμένης Προοδευτικής Συμμαχίας (UPA), που έχει επικεφαλής το Κογκρέσο, και της Εθνικής Δημοκρατικής Συμμαχίας (NDA), της οποίας ηγείται το BJP, προς άλλα κόμματα και το αντίστροφο, έχουν αρχίσει εδώ και καιρό και κορυφώνονται όσο προσεγγίζουμε την ημέρα των εκλογών. Εσχάτως το Τρίτο Μέτωπο, εμφανίστηκε, με πολλές φανφάρες, αποτελούμενο από 11 κόμματα. Όπως αναμενόταν, είναι ακόμα πιο βουτηγμένο στην πάλη για τη μοιρασιά των εδρών. Η συμφωνία μεταξύ Αριστερού Μετώπου και Πανινδικής Προοδευτικής Ομοσπονδίας Anna Dravida (AIΑDAMK) στο Τρίτο Μέτωπο αχρηστεύτηκε προτού στεγνώσει το μελάνι της, λόγω διαφορών στη μοιρασιά των εδρών. Τα αριστερά κόμματα, συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΙ (Μαρξιστικού), δεν είχαν ακόμα ανακάμψει από τη ντροπιαστική ήττα που υπέστησαν στις εκλογές στη Δυτική Βεγγάλη. Το Κόμμα Aam Aadmi (ΑΑΡ) κατήλθε στον εκλογικό στίβο με στόχο να επωφεληθεί από τη διασπορά ψευδαισθήσεων στο λαό για άλλη μια φορά. Παρότι εκλογές έχουν πολλάκις διεξαχθεί και πολλές κυβερνήσεις έχουν αλλάξει τα τελευταία 65 χρόνια «ανεξάρτητης» εξουσίας, είναι γεγονός πως ακόμα και σήμερα οι βασικές ανάγκες του λαού, όπως το φα, η ένδυση, η στέγη, η παιδεία και η υγεία δεν καλύπτονται. Οι καταπιεσμένες μάζες, οι οποίες αποτελούν το 95% του πληθυσμού, υποφέρουν από φτώχια, αναλφαβητισμό, πληθωρισμό, αρρώστιες, θανάτους από πείνα, διαφθορά κλπ. σε καθημερινή βάση. 77% του πληθυσμού ζει με κάτω από 20 ρουπίες (σ. μετ: 0.24 ευρώ) την ημέρα. Από την άλλη, η μεγαλοαστική τάξη και οι μεγάλοι κτηματίες απολαμβάνουν τεράστιο πλούτο. Εκατοντάδες εταιρίες που ανήκουν σε αρπακτικά όπως οι Ambani, Tata, Birla, Mittal, Jindal κλπ. δρέπουν το 25% του ΑΕΠ της χώρας. Το χάσμα μεταξύ των φτωχών και των πλουσίων έχει αυξηθεί πέρα από κάθε φαντασία. Η διαφθορά και οι απάτες αυξάνονται αλματωδώς. Οι νόμοι που εκπονούνται για να περιορίσουν αυτές τις κοινωνικές ανισότητες δεν εφαρμόζονται ποτέ, προφανώς υπέρ των πλούσιων τάξεων. Ως αποτέλεσμα, διογκώνεται η κοινωνική αναταραχή. Η θρησκευτική σωβινιστική καταπίεση της συσπείρωσης του ινδουιστικού εθνικιστικού κινήματος επί των θρησκευτικών μειονοτήτων και η καταστολή της ανώτερης κάστας των ινδουιστών βραχμάνων επί των Νταλίτ στη χώρα μας έχει Επομένως, οι άρχουσες τάξεις και οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ ανοιχτά υποστηρίζουν την υποψηφιότητα Modi για τον πρωθυπουργικό θώκο, καθώς θα εφαρμόσει φανατικά την ατζέντα τους. Αντίστοιχα, τα επιχειρηματικά ΜΜΕ προπαγανδίζουν μαζικά τον Μοdi. H προσπάθειά του να κερδίσει στις εκλογές του Δελχί, προκαλώντας θρησκευτική διχόνοια μέσω των ταραχών στο Muzaffarnagar, δείχνει μόνο το φασιστικό του πρόσωπο. Η δήλωση του Rajnath Singh, λίγες μέρες πριν την προκήρυξη εκλογών, με την οποία απολογούνταν στους μουσουλμάνους, «αν σε κάποιο μέρος έγινε κάτι λάθος σε βάρος τους», δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια απόπειρα να αποκρυφτεί η σφαγή των μουσουλμάνων που υλοποίησε ο Modi στο Gujarat, για να κερδίσει τις ψήφους τους. * Αποσπάσματα μιας μεγαλύτερης ανακοίνωσης της Κεντρικής Επιτροπής που κυκλοφόρησε στα αγγλικά με την υπογραφή του εκπροσώπου τύπου Abhay. Την μετάφραση στα ελληνικά την πήραμε από το μπλογκ parapoda.wordpress.com. αυξηθεί. Η καταστολή των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων όπως στο Κασμίρ, το Ασάμ και το Μανιπούρ αυξάνεται μέρα με την ημέρα. Ως αποτέλεσμα των επί δεκαετίες αγώνων του λαού της Τelangana, το κοινοβούλιο μη μπορώντας να κάνει κάτι άλλο συγκατατέθηκε στη δημιουργία ξεχωριστού κρατιδίου για την Telangana. Οι Αντιβάσι εξακολουθούν να στερούνται τα δικαιώματά τους σε Νερό, Δάσος, Γη. Οι γυναίκες συντρίβονται από τον ιμπεριαλιστικό και φεουδαρχικό φαύλο πολιτισμό. Καθώς η κυβέρνηση της UPA, με επικεφαλής το Κογκρέσο, εφαρμόζει ταχύτατα τη δεύτερη φάση των οικονομικών μεταρρυθμίσεων στην 5ετή της θητεία, σε συνέχεια της πολιτικής Φιλελευθερισμού-Ιδιωτικοποιήσεων-Παγκοσμιοποίησης (LPG), εξαιτίας της πίεσης των ιμπεριαλιστών και των μεγάλων καπιταλιστών της χώρας μας που βυθίζονται στην παγκόσμια οικονομική κρίση, η κατάσταση επιδεινώθηκε σε όλους τους τομείς της χώρας. Η κυβέρνηση της UPA υπέγραψε Μνημόνια Κατανόησης με Πολυεθνικές και μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους της χώρας και άνοιξε διάπλατα τις πόρτες για την ανηλεή εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, μέσω της παράδοσής τους σε αυτούς. Η κυβέρνηση UPA εξαρτιόταν πολύ από το στρατό, τις παραστρατιωτικές ομάδες, την ειδική αστυνομία και τις δυνάμεις κομάντο, καθώς και τις υπηρεσίες πληροφοριών, όπως το Γραφείο Πληροφοριών (ΙΒ), την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΝΙΑ) και το Ειδικό Γραφείο Πληροφοριών (SIB), προκειμένου να καταστείλει τις μάζες, οι οποίες εξεγείρονταν ενάντια στις αντιλα κές της πολιτικές, να ενισχύσει την εξουσία της και να εξαπολύει επιθέσεις με φασιστικές μεθόδους. Περιστέλλει τα πολιτικά δικαιώματα, ακόμα και το δικαίωμα στη ζωή. Οι εχθρικές δυνάμεις διαπράττουν σφαγές εκατοντάδων Αντιβάσι, Νταλίτ και άλλων επαναστατών ακτιβιστών των καταπιεζόμενων μαζών και στις επαναστατημένες περιοχές που ηγείται το κόμμα μας. Ως τμήμα της πολιτικής ασφαλείας, όλες οι επαναστατημένες περιοχές στα διάφορα κρατίδια έχουν μετατραπεί σε στρατόπεδα των εχθρικών δυνάμεων. Με τις εντολές της Εθνικής Οργάνωσης Εθελοντών (RSS), το BJP ανακοίνωσε τον ινδουιστή φανατικό και μαζικό δολοφόνο Narendra Modi ως υποψήφιό του για την πρωθυπουργία. Αποκρύπτει την ινδουιστική σωβινιστική του ατζέντα πίσω από το μοντέλο Gujarat Vikas (σ. μετ: σύνθημα για Ζωντανό Gujarat ) και συσπειρώνει όλο το μηχανισμό του γύρω από τον Modi για να καταλάβει άλλη μια φορά την εξουσία στο κέντρο. Το μοντέλο Gujarat Vikas σημαίνει τρομοκράτηση των μουσουλμανικών και χριστιανικών μειονοτήτων, δήμευση των περιουσιών τους, εκδίωξη από τις εστίες τους ή υποταγή τους μέσω σφαγών και θηριωδιών, κάνοντας όλο το κράτος φωλιά για επενδύσεις των μεγάλων πολυεθνικών ομίλων, της μεγαλοαστικής τάξης και ανοίγοντας

20 Σάββατο 26 Απρίλη 2014 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 21 διάπλατα τις πόρτες για την ατελείωτη εκμετάλλευση και καταστολή τους. Επομένως, οι άρχουσες τάξεις και οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ ανοιχτά υποστηρίζουν την υποψηφιότητα Modi για τον πρωθυπουργικό θώκο, καθώς θα εφαρμόσει φανατικά την ατζέντα τους. Αντίστοιχα, τα επιχειρηματικά ΜΜΕ προπαγανδίζουν μαζικά τον Μοdi. H προσπάθειά του να κερδίσει στις εκλογές του Δελχί, προκαλώντας θρησκευτική διχόνοια μέσω των ταραχών στο Muzaffarnagar, δείχνει μόνο το φασιστικό του πρόσωπο. Η δήλωση του Rajnath Singh, λίγες μέρες πριν την προκήρυξη εκλογών, με την οποία απολογούνταν στους μουσουλμάνους, «αν σε κάποιο μέρος έγινε κάτι λάθος σε βάρος τους», δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια απόπειρα να αποκρυφτεί η σφαγή των μουσουλμάνων που υλοποίησε ο Modi στο Gujarat, για να κερδίσει τις ψήφους τους. Όμως, πώς θα μπορούσαν οι μουσουλμανικές και χριστιανικές θρησκευτικές μειονότητες να ξεχάσουν τις σφαγές, τη διακριτική μεταχείριση, την καταστολή και το σωβινισμό που ζούσαν στα χέρια του Sangh Parivar ήδη από το 1947 ως τις πρόσφατες δολοφονίες στο Muzaffarnagar; Τα πογκρόμ και η δίωξη των θρησκευτικών μειονοτήτων στο Gujarat υπό τον Modi συνάντησαν μια χωρίς προηγούμενο αντίθεση και διαμαρτυρίες όχι μόνο στο Gujarat μα και σε όλη τη χώρα μας. Ακόμα και αν έρθουν στην εξουσία, οι ινδουιστές φασίστες θα έχουν να αντιμετωπίσουν σε όλη τη χώρα την ενεργή αντίσταση των μουσουλμανικών και χριστιανικών μειονοτήτων, των επαναστατικών και δημοκρατικών δυνάμεων. Αυτό θα είναι το βασικό καθήκον αυτών των δυνάμεων τότε. Το AAP που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον ΜΚΟ, με χρήματα και υποστήριξη των ιμπεριαλιστών και των απόδημων, δεν φτάνει ως τις ρίζες αυτού του συστήματος και στα βασικά προβλήματα του λαού και προσφεύγει σε γκαντιανά αποφθέγματα για να τα επιλύσει. Δεν προτείνει καμία λύση στα βασικά προβλήματα των καταπιεσμένων τάξεων, των ανθρώπων και των τμημάτων του πληθυσμού που υφίστανται εκμετάλλευση και καταστολή. Χρησιμεύει ως βαλβίδα ασφαλείας για να εκτονώσει και να εκτρέψει τη λα κή οργή σε ειρηνικές και κοινοβουλευτικές λύσεις και προσπαθεί να επωφεληθεί αυτών. Τα βασικά ζητήματα του λαού ποτέ δεν έρχονται προς συζήτηση στο κεντρικό και τα κοινοβούλια των κρατιδίων. Αυτά είναι υπό τον έλεγχο των ιμπεριαλιστών, των μεγαλοαστικών επιχειρηματικών ομίλων και των μεγάλων κτηματιών. Πού υπάρχει χώρος για δημοκρατία σε αυτό το σύστημα που οι ψήφοι μπορούν να εξαγοράζονται χρηματικά, υλικά, και με την αξιοποίηση θρησκευτικών αισθημάτων και αισθημάτων βάσει κάστας; Είναι γελοίο να αποκαλούμε όλο αυτό δημοκρατία, όταν εγκληματίες, συμμορίτες και βαθιά διεφθαρμένοι πολιτικοί κερδίζουν στις εκλογές. Στην πραγματικότητα, όταν κοιτάμε την ιστορία, διαπιστώνουμε ότι τα λα κά προβλήματα πάντοτε λύνονταν με λα κούς αγώνες, ταξικούς αγώνες και Παρατεταμένο Λα κό Πόλεμο και όχι μέσω κοινοβουλευτικών φόρουμ. Ο μεγάλος μαρξιστής δάσκαλος Λένιν ανέφερε στο «Κράτος και Επανάσταση», ότι «Οι εκλογές διεξάγονται για να αποφασίζεις μια φορά σε κάμποσα χρόνια ποιο μέλος της κυρίαρχης τάξης θα τσαλαπατά, θα καταπνίγει το λαό στη βουλή να ποια είναι η αληθινή ουσία του αστικού κοινοβουλευτισμού όχι μόνο στις κοινοβουλευτικές συνταγματικές μοναρχίες, αλλά και στις πιο δημοκρατικές δημοκρατίες». Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για την ημιαποικακή, ημιφεουδαρχική χώρα μας που ισχυρίζεται ότι είναι «η μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο». Να γιατί κανείς από τις καταπιεζόμενες μάζες δεν πιστεύει ότι η ζωή του θα αλλάξει ή ότι θα υπάρχει θεμελιώδης αλλαγή στο σύστημα μέσω αυτών των εκλογών. Σε όλες τις εκλογές που διεξήχθησαν στη χώρα μας ως τώρα, μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων απέχει από τις κάλπες. Τα μεγαλύτερα κόμματα καταλαμβάνουν τα εκλογικά τμήματα δια της βίας και προβαίνουν σε νοθεία. Ακόμα και όσοι ψηφίζουν δεν το κάνουν πιστεύοντας ότι θα επωφεληθούν από τις εκλογές. Ψηφίζουν μόνο για τοπικές ανάγκες, ή λόγω πιέσεων και δολωμάτων όπως κάστα, θρησκεία, τοπικισμός, χρήματα, υλικά αγαθά, αντικοινωνικότητα. Δεν υπάρχει εναλλακτική για το λαό μέσα σε αυτό το απατηλό κοινοβουλευτικό σύστημα. Όλα τα μεγάλα κόμματα που κατεβαίνουν στις εκλογές υπηρετούν τους ιμπεριαλιστές και εκπροσωπούν τις ινδικές άρχουσες εκμεταλλεύτριες τάξεις. Όλα τα κόμματα είναι αντιλα κά, προδοτικά, διεφθαρμένα, καταπιεστικά, αντιδραστικά και φασιστικά στη φύση τους. Ο μόνος στόχος αυτών των κομμάτων είναι να υπηρετούν τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, των μεγαλοαστών και των μεγαλοκτηματιών, να κρατούν άθιχτο το ινδικό ημιαποικιακό και ημιφεουδαρχικό σύστημα και να συντρίβουν όλα τα δημοκρατικά και επαναστατικά κινήματα. Συνενώνονται για να καταστείλουν το κόμμα μας, το ΚΚΙ (Μαο κό) που αναδεικνύεται ως η εναλλακτική σε αυτά, ενάντια στη Νεοδημοκρατική Επανάσταση της οποίας ηγείται, και ενάντια στα εμβρυώδη νέα όργανα πολιτικής εξουσίας που εκπροσωπούν την Ινδική Λαοκρατική Ομόσπονδη Δημοκρατία που βασίζεται στην πραγματική δημοκρατία και την αυτάρκεια. ΟΙΚΟΝΟΚΟΣΜΟΣ Τα «όπλα»(;) του Ντράγκι ηλώσεις με «νόημα» έκανε ο επικεφαλής της ΕΚΤ Ντράγκι στα περιθώρια της τελευταίας σύσκεψης του ΝΤ. Σε μία ασυνήθιστη δήλωση εκ μέρους της ΕΚΤ, η οποία γενικώς αποφεύγει να σχολιάζει θέματα ισοτιμιών, ο πρόεδρός της δήλωσε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στην Ουάσινγκτον: «Εάν θέλουμε η νομισματική πολιτική να παραμείνει τόσο χαλαρή όσο είναι σήμερα, η συνέχιση της αύξησης της ισοτιμίας του ευρώ μπορεί να χρειάζεται μία νομισματική παρέμβαση». Ο Μάριο Ντράγκι παραδέχθηκε ότι η ισοτιμία του ευρώ διαδραματίζει έναν «όλο και περισσότερο σημαντικό ρόλο» στις αποφάσεις της ΕΚΤ. Αλλά δεν στάθηκε μόνο σε αυτό το σημείο. Συνέχισε δηλώνοντας ότι η ΕΚΤ είναι έτοιμη τόσο να λάβει νέα μέτρα νομισματικής χαλάρωσης, δηλαδή να προχωρήσει σε μείωση των επιτοκίων, όσο και στη λήψη «μη συμβατικών μέτρων». Ο Μάριο Ντράγκι δήλωσε επίσης ότι ο αρνητικός πληθωρισμός στην ευρωζώνη δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με συγκατάβαση. εν ήταν όμως μόνος. Στην ίδια εαρινή σύσκεψη του ΝΤ, η Λαγκάρντ σχεδόν προανήγγειλε τη νέα πολιτική ποσοτικής χαλάρωσης και τυπώματος νέου χρήματος από μεριάς της ΕΚΤ προσθέτοντας ότι η χρήση αντισυμβατικών εργαλείων είναι απλώς «θέμα χρόνου». Τα ίδια υποστήριξαν και τα βρετανικά οικονομικά φύλλα με τις καυστικές κριτικές «ομοβροντίες» τους (και ο Εconomist προειδοποιεί για «φούσκα» στην αγορά των ομολόγων της περιφέρειας της ευρωζώνης), με αφορμή την «έξοδο» της Ελλάδας στις αγορές, αναγορεύοντας τον αποπληθωρισμό, την πτώση των τιμών και της ζήτησης σε υπ αριθμ ένα εχθρό που ρίχνει το ΑΕΠ και μεγαλώνει αναγκαστικά τη σχέση και την ψαλίδα με το ευρωπαϊκό χρέος. Φυσικά, δεν γίνεται οι ευρωπαίοι της ευρωζώνης να ανησυχούν λιγότερο από τους βρετανούς οικονομικούς αναλυτές, και πάνω απ όλα βέβαια για τη μειωμένη ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών προϊόντων που θίγονται από το «ισχυρό» ευρώ. Ποια είναι όμως τα όπλα που μπορεί να διαθέσει η ΕΚΤ σε αυτό τον πόλεμο; Η ΕΚΤ δεν μπορεί να τυπώσει νέο χρήμα. Οι κατά χώρες Κεντρικές Τράπεζες τυπώνουν χρήμα -στα όρια των ποσοστώσεων που ορίζονται- με την εγγύηση φυσικά των δανείων της ΕΚΤ. Αυτές βέβαια με τη σειρά τους δεν μπορούν να υποτιμήσουν το νόμισμα το οποίο τυπώνουν γιατί πρόκειται για κοινό νόμισμα όλων των χωρών της ευρωζώνης. Έτσι περιγράφεται και το νομισματικό αδιέξοδο αυτού του ιδιόμορφου όχι κυριολεκτικά, από άποψη ουσίας- νομίσματος. Που επιπλέον δεν είναι και κατ ουσία ενιαίο, αφού με βάση αυτές τις εγγυήσεις που δίνονται, τα προγράμματα αγοράς ομολόγων κλπ., άλλη αξία έχουν τα ευρώ που φυλάσσονται σε γερμανικές τράπεζες και άλλη αξία τα ευρώ των ελληνικών τραπεζών. Στην πράξη Από τα συμβατικά «όπλα» που μπορεί μέσα σε αυτό το ιδιόμορφο νομισματικό πλέγμα να χρησιμοποιήσει η ΕΚΤ είναι η παραπέρα μείωση σε επίπεδο λίγο πριν το μηδέν, ίσως και αρνητικό- των επιτοκίων. Πράγμα που ο Ντράγκι σίγουρα θα κάνει, αν και στις αρχές του χρόνου εμφανίζονταν «δύσκολος» ως προς αυτό. Τα «μη συμβατικά όπλα» (τα «πυρηνικά» του Ντράγκι όπως έχουν ονομαστεί) αφορούν είτε τις αγορές ενεργητικού των κεντρικών τραπεζών από μεριάς ΕΚΤ και την έκδοση εγγυήσεων στις τράπεζες, για να ενθαρρύνουν καινούργια δάνεια στον ιδιωτικό τομέα είτε τις αγορές ομολόγων ευρωπαϊκού χρέους πράγμα εξ άλλου που κάνει και η FED. Γράφεται μάλιστα κάπου πως η ΕΚΤ είναι διατεθειμένη να προχωρήσει τόσο τολμηρά, ώστε το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων να είναι εφάμιλλο του τρίτου κύματος ποσοτικής χαλάρωσης της FED. Με αυτό τον τρόπο, από τη μια η ΕΚΤ ουσιαστικά θα ρίξει (θα υποτιμήσει) την αξία του ευρώ παρέχοντας ταυτόχρονα όλη εκείνη τη ρευστότητα στην οικονομία και διατηρώντας στη ζωή το τραπεζιτικό σύστημα της ευρωζώνης. Στο προηγούμενο φύλλο, γράφαμε για τους προβληματισμούς που προκαλεί η μείωση των δανείων και το χρήμα «που δεν φτάνει» στην πραγματική οικονομία. Μήπως όμως στα «μη συμβατικά μέτρα» περιλαμβάνονται και όσα είχαν μονοπωλήσει τον οικονομικό προβληματισμό στην ευρωζώνη λίγο πριν το ελληνικό PSI (πχ ευρωομόλογα); Μήπως ακόμη περιλαμβάνεται και το ξεπέρασμα της αγκύλωσης-απαγόρευσης για τύπωμα νέου χρήματος; Αυτό βέβαια θα απαιτούσε αξιοσημείωτες μετακινήσεις της γερμανική πλευράς. Προς το παρόν, ΝΤ και αγγλοσάξονες δεν έχουν κανένα λόγο να μην ενθαρρύνουν την νομισματική χαλαρότητα της ΕΚΤ και να υπενθυμίζουν όμως ταυτόχρονα ότι όπως έγραψε το Bloomberg- σε περίπτωση οποιοδήποτε «ατυχήματος», ο Μηχανισμός ιάσωσης της ευρωζώνης διαθέτει 55 δις ευρώ, τη στιγμή που το ενεργητικό της κάθε μιας από τις μεγάλες κεντρικές και συστημικές τράπεζες που κυριαρχούν σε αυτή ξεπερνά το 1 δις! ΥΓ. Όσο γράφονταν αυτές οι γραμμές, δημοσιεύτηκαν οι εκθέσεις της γαλλικής Sosiate Generale και της America Merrill Lynch που καλούν την ΕΚΤ να περάσει από τα έργα στα λόγια, καθώς οι δηλώσεις από μόνες τους δεν ρίχνουν το ευρώ («οι λεκτικές παρεμβάσεις δεν λαμβάνονται πια υπόψη από την αγορά») Και να μιμηθεί την FED, η οποία αγόρασε τίτλους που αντιστοιχούσαν στο 30% των αμερικάνικων ομολόγων ενώ η Τράπεζα της Βρετανίας αγόρασε τίτλους που αντιστοιχούσαν στο 23% των κρατικών ομολόγων της χώρας που βρίσκονταν σε κυκλοφορία. Αυτό μεταφράζεται σε αγορά τίτλων αξίας 1,1 τρις ευρώ και άνω των δις ευρώ κατά τον πρώτο χρόνο του υποθετικού προγράμματος της ΕΚΤ, αν η τελευταία σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τα «πυρηνικά» της όπλα σε ανάλογο βαθμό. Στο αντίστοιχο πρόγραμμα κατά τους οίκους αξιολόγησης των εν λόγω τραπεζών- η (αμερικάνικη) FED και η βρετανική Τράπεζα της Αγγλίας αύξησαν τους ισολογισμούς τους σε επίπεδο 20% του ΑΕΠ των χωρών τους! Με ποιον τρόπο; Ως Κεντρικές Τράπεζες ενός ενιαίου έθνους -ιμπεριαλιστικού κράτους- είχαν τη δυνατότητα να τυπώνουν χρήμα (και φυσικά να το επιβάλλουν)