ΠΩΣ ΝΑ ΜΑΓΕΨΕΤΕ ΜΙΑ ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΑ

Transcript

1

2 ΠΩΣ ΝΑ ΜΑΓΕΨΕΤΕ ΜΙΑ ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΑ Kasey Michaels Μετάφραση: Βασιλειάνα Ζηκίδη ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ A. Β. Ε. Ε. Φειδίου 18, Αθήνα Τηλ.: Τίτλος πρωτοτύπου: How to Beguile a Beauty 2010 Kathryn Seidick 2014 ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ABEE για την ελληνική γλώσσα, κατόπιν συμφωνίας με τη Harlequin Books S.A. All rights reserved. To λογότυπο ΑΡΛΕΚΙΝ και το σχέδιο του Ρόμβου είναι εμπορικά σήματα ιδιοκτησίας της Harlequin Enterprises Limited ή των θυγατρικών εταιρειών της και χρησιμοποιούνται από άλλους κατόπιν αδείας. Η εικόνα εξωφύλλου χρησιμοποιείται κατόπιν συμφωνίας με τη Harlequin Books S.A. All rights reserved. Μετάφραση: Βασιλειάνα Ζηκίδη Επιμέλεια: Έλενα Γιαννούλα Διόρθωση: Σωτηρία Αποστολάκη Το βιβλίο αυτό είναι έργο φαντασίας. Τα ονόματα, οι χαρακτήρες, οι τοποθεσίες και τα περιστατικά είτε είναι προϊόν της φαντασίας του συγγραφέα είτε χρησιμοποιούνται κατά τρόπο μυθιστορηματικό. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα, εν ζωή ή όχι, γεγονότα, τοποθεσίες, ιδρύματα ή επιχειρήσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Απαγορεύονται η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή -ολική, μερική ή περιληπτική-, η κατά παράφραση ή διασκευή απόδοση του κειμένου με οποιονδήποτε τρόπο -μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλον- χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη, σύμφωνα με το Νόμο 2121/1993 και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. ISBN ΜΕΓΑΛΑ ΚΛΑΣΙΚΑ - ΤΕΥΧΟΣ 43 Τυπώθηκε και βιβλιοδετήθηκε στην Ελλάδα. Made and printed in Greece. Για τον ΤζέικομπΈντουαρντ Σίντικ Καλώς ήρθες στον κόσμο, Τζέικομπ! Ο ήλιος σκόρπιζε τις λαμπερές ακτίνες του καθώς η άμαξα με το χρυσό οικόσημο του Μπέιζινγκστοκ

3 σκαλισμένο στις θύ-ρες της απομακρυνόταν από το λιθόστρωτο με κατεύθυνση την Γκρόβενορ Σκουέαρ. Ο οδηγός της άμαξας, ντυμένος με μια φίνα λιβρέα, τίναξε επιδέξια τα γκέμια, κάνοντας το όχημα να κλυδωνιστεί και τους δύο ιπποκόμους να γαντζωθούν από το κιγκλίδωμα σαν να κρεμόταν η ίδια τους η ζωή απ αυτό. Την άμαξα συνόδευαν τέσσερις έφιπποι ακόλουθοι πάνω σε τέσσερα δυνατά μαύρα άλογα, τα οποία διέσχιζαν ήδη την πλατεία, για να καλπάσουν μέσα από τους δρόμους του Λονδίνου προς τον απέραντο, υπέροχο κόσμο της πρωτόγνωρης αγάπης. Τα μεταλλικά τμήματα της ιπποσκευής κουδούνιζαν καθώς χτυπούσαν μεταξύ τους, ενώ ο ξερός, διακεκομμένος κρότος των σιδερένιων οπλών πάνω στο λιθόστρωτο έδινε το τέμπο του αποχαιρετισμού. Το σκηνικό έμοιαζε σαν να είχε ξεπηδήσει από πίνακα ζωγραφικής που ξαφνικά ζωντάνεψε. Ακολουθώντας την περιπέτεια θα ήταν ο ιδανικός τίτλος, ειδικά αν ο καλλιτέχνης κατά-φερνε να αποθανατίσει το γέλιο της λαίδης Νικόλ Ντότρι, που τώρα είχε βγάλει το καπέλο και ο ήλιος έπεφτε ολόλαμπρος στο πρόσωπό της, φωτίζοντας τη δροσερή, νεανική ομορφιά της. Γέρνοντας επικίνδυνα έξω από το παράθυρο της άμαξας, η Νι-κόλ συνέχισε να κουνάει το χέρι της πανευτυχής και να στέλνει φιλιά στην έπαυλη, μέχρι που η άμαξα έφτασε στο τέλος της πλατείας και εξαφανίστηκε από το οπτικό πεδίο. Αυτό ήταν. Δεν υπήρχε κάτι άλλο να δει. Ακόμη κι ο ήλιος, που είχε καταδεχτεί να κάνει την εμφάνισή του σε μια χρονιά που θα έμενε στην ιστορία για την υγρασία και την αδιάκοπη βροχή, κρύφτηκε πίσω από ένα σύννεφο, κι ο κόσμος έγινε μουντός και γκρίζος ξανά. Η λαίδη Λίντια Ντότρι κατέβασε το ξύλινο πλαίσιο και απομακρύνθηκε από το παράθυρο του δεύτερου ορόφου της έπαυλης του δούκα του Άσχερστ, για να καθίσει στο βελούδινο γαλάζιο σκαμπό μπροστά από το κρεβάτι της. Κράτησε την πλάτη της ίσια και αλόγιστη σαν βέργα, και τα χέρια της σταυρωμένα πάνω στα γόνατά της, όπως άρμοζε σε μια κυρία -αλλιώς θα έτρεμαν και θα την πρόδιδαν. Παρουσίαζε κι εκείνη μια εικόνα αντάξια ενός πορτραίτου, αλλά χωρίς κανένα ίχνος από τη φλόγα και τη λαμπρότητα της σκηνής της οποίας είχε γίνει μόλις μάρτυρας. Αφού κάθισε για λίγα λεπτά ασάλευτη σαν άγαλμα, η Λίντια άφησε έναν βαθύ αναστεναγμό, με το στήθος της να τραντάζεται σχεδόν δραματικά, προτού επανέλθει τελικά στην ήρεμη αναπνοή της. Στα μάτια ενός απλού παρατηρητή θα ήταν -όπως πάντα- η προσωποποίηση της ηρεμίας. Κανείς δε θα μπορούσε να μαντέψει ότι η καρδιά της χτυπούσε ξέφρενα ή ότι βρισκόταν στα πρόθυρα ενός ξεσπάσματος, όπως θα το χαρακτήριζε η παλιά της γκουβερνάντα. Όχι βέβαια ότι η λαίδη Λίντια ξεσπούσε ποτέ. Για εκείνη, το μόνο που θα κατάφερνες σπάζοντας ένα εύθραυστο αντικείμενο, για παράδειγμα, θα ήταν να μαζεύεις μετά τα κομμάτια. Η δίδυμη αδελφή της, ωστόσο, η άρτι αναχωρήσασα λαίδη Νικόλ, είχε εκδηλώσει αναρίθμητα ξεσπάσματα ως παιδί. Η πιο αξιομνημόνευτη παρέμενε η τελευταία κρίση της, την ημέρα που η μητέρα τους είχε παντρευτεί τον τρίτο σύζυγό της και αμέσως μετά είχε στείλει με συνοπτικές διαδικασίες, γι άλλη μια φορά, τα τρία παιδιά της στο Άσχερστ Χολ. Κατά τα φαινόμενα, τα παιδιά της έπαυαν να έχουν σημασία μόλις έμπαινε ένας νέος άντρας στη ζωή της Έλεν Ντότρι. Εκείνη τη μέρα όμως η Νικόλ αποφάσισε ότι, αφού δεν ήταν άξια σημασίας στα μάτια της μητέρας της, θα γινόταν τουλάχιστον άξια της προσοχής της, εκτοξεύοντας ένα βαρύ ασημένιο βάζο στο κεφάλι του νέου πατριού της. Ας πρόσεχε κι εκείνος κανονικά θα έπρεπε να σκύψει! Η Λίντια χαμογέλασε με την ανάμνηση. Η

4 Νικόλ είχε το ταλέντο να κάνει -μ έναν εξαιρετικά δραματικό τρόπο- όλα όσα η συντηρητική, βαρετή και πάντα επιφυλακτική Λίντια μόνο ονειρευόταν ότι θα έκανε ποτέ. Τώρα όμως η Νικόλ είχε φύγει. Η δίδυμη αδελφή της, το άλλο μισό της καρδιάς της, πήγαινε να συναντήσει τη μητέρα του αρραβωνιαστικού της, του Λούκας Πέιν, μαρκήσιου του Μπέι-ζινγκστοκ - και η ζωή δε θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια για καμία από τις δύο αδελφές. Η Λίντια, στα δεκαοκτώ χρόνια της ζωής της, ποτέ δεν είχε περάσει ούτε μια μέρα χωρίς τη Νικόλ στο πλευρό της. Τη γελαστή, γεμάτη δίψα για περιπέτεια Νικόλ, τη Νικόλ που έβρισκε τη χαρά στο καθετί - και, αν δεν υπήρχε κάτι για να χαρεί, τότε επινοούσε η ίδια έναν κατάλληλο λόγο. Στο πλοίο της ζωής των διδύμων, η Νικόλ ήταν ο αγέρας που φυσούσε στα πανιά, ενώ η Λίντια φανταζόταν συχνά τον εαυτό της σαν την άγκυρα. Η αδελφή της διαφωνούσε μ αυτή την άποψη, επιμένοντας ότι η Λίντια ήταν το πηδάλιο, εκείνη που τις κατηύθυνε σταθερά μέσα από τα στενά περάσματα και τις δυσκολίες της ζωής, εκείνη που γλίτωνε τη Νικόλ από τις κακοτοπιές και την ολοκληρωτική γελοιοποίηση εξαιτίας των παράλογων σχεδίων της. Αλλά η Λίντια ήξερε ότι η αδελφή της απλώς δεν ήθελε να την πληγώσει. Επειδή, όπως όλοι γνώριζαν πολύ καλά, η λαίδη Λίντια Ντό-τρι δεν είχε ίχνος περιπέτειας ή έξαψης μέσα της. Ήταν ήρεμη, ευχάριστη και υπάκουη, και ποτέ δεν προκαλούσε την παραμικρή φασαρία. Η ίδια συχνά σκεφτόταν ότι ακόμη και οι ξύλινες σφήνες που συγκρατούσαν τις ανοιχτές πόρτες ήταν πιο συναρπαστικές από εκείνη. Και σαφώς mo αξιοπρόσεκτες, ακόμη κι αν η μοναδική περίσταση που τις πρόσεχε κάποιος ήταν όταν σκόνταφτε επάνω τους, χτυπώντας τα δάχτυλα του ποδιού του. Όταν η Νικόλ βρισκόταν στο δωμάτιο, κανένας δεν πρόσεχε ποτέ τη Λίντια. Το πλατύ χαμόγελο της αδελφής της, τα πλούσια κατάμαυρα μαλλιά της, τα σπινθηροβόλα μάτια της, το μεταδοτικό γέλιο της και το ιδιαίτερα χυμώδες κορμί της τραβούσαν όλη την προσοχή. Ακόμη και οι φακίδες της ήταν συναρπαστικές. Κι έτσι η λεπτοκαμωμένη ξανθιά, γαλανομάτα Λίντια ξεθώριαζε και γινόταν ένα με την ταπετσαρία του τοίχου -κι αυτό ακριβώς ήταν που επιθυμούσε και η ίδια. Τώρα όμως η πανοπλία της είχε εξαφανιστεί. Το ήξερε ότι η μέρα αυτή θα έφτανε κάποτε, και τότε ο μεγαλύτερος από εκείνη, τρυφερός και αξιόπιστος λοχαγός Σουέιν Φιτζέραλντ θ αναλάμβανε το ρόλο του προστάτη της, του ασφαλούς λιμανιού της. Μόνο που ο λοχαγός Φιτζέραλντ είχε σκοτωθεί στο Κατρ Μπρα πριν από έναν χρόνο και ο θάνατός του τη συνέτριψε, γιατί είχε αγαπήσει τον Φιτζ με όλη τη θέρμη της νεανικής καρδιάς της αλλά και για άλλους λόγους που η οικογένειά της δε θα κατανοούσε ποτέ. Πίστευε ότι στο πρόσωπο του λοχαγού είχε βρει τη λύση που θα της επέτρεπε να μείνει για πάντα προ-στατευμένη μέσα στο κουκούλι της συστολής της. Έτσι, δε θα χρειαζόταν ποτέ ν αντιμετωπίσει τον κόσμο ολομόναχη. Η σκέψη αυτή την έκανε να συνειδητοποιήσει κάτι που κανένας δε θα μπορούσε να φανταστεί για εκείνη -ήταν τελικά τρομακτικά εγωίστρια - και ίσως δεν άξιζε την αγάπη και την αφοσίωση του λοχαγού. Αν ήταν λίγο περισσότερο μελοδραματική, ίσως και να πίστευε ότι ο Θεός την είχε τιμωρήσει για τον εγωισμό της, παίρνοντας μακριά της το λοχαγό. Όμως η Λίντια ήταν επίσης πολύ έξυπνη, και ήξερε ότι ο Θεός δε θα επέτρεπε ποτέ σ ένα ανθρώπινο πλάσμα να πεθάνει, μόνο και μόνο για να δώσει ένα καλά μάθημα σε κάποιο

5 άλλο. Ωστόσο τώρα, ένα χρόνο σχεδόν μετά το θάνατο του λοχαγού, η αμφιβολία για το αν τον αγάπησε ποτέ πραγματικά είχε αρχίσει να τρυπώνει ύπουλα στο μυαλό της, όταν έβρισκε κάποιες στιγμές γαλήνης και ενδοσκόπησης. Πόσο είχε αγαπήσει στ αλήθεια τον ίδιο το λοχαγό; Μήπως τελικά είχε αγαπήσει περισσότερο την ιδέα του έρωτα; Την ιδέα της ασφάλειας και της προστασίας που θα της πρόσφερε; Η Λίντια τότε ήταν μόνο δεκαεπτά χρόνων. Ακόμη και ο Φιτζ την είχε προειδοποιήσει στα γράμματά του ότι ήταν πολύ νέα ακόμη και της είχε υποσχεθεί ότι θα την κόρταρε επίσημα, χωρίς να βιάζονται, μόλις θα επέστρεφε, αφού προηγουμένως θα «έριχνε ξανά τον κοντοστούπη πίσω στο κελί του». Για το μεγαλύτερο μέρος των παιδικών τους χρόνων, η Λί-ντια, η Νικόλ και ο αδερφός τους, ο Ρέιφ, πηγαινοέρχονταν συνεχώς, σαν αποσκευές, ανάμεσα στη μικρή έπαυλη του Γουί-λοουμπρουκ και στο υποστατικό του μακαρίτη του δούκα του Άσχερστ, έρμαια της άστατης διάθεσης της μητέρας τους και του εκάστοτε συζύγου της. Η Νικόλ είχε εκδηλώσει ξεκάθαρα τα συναισθήματά της όσον αφορούσε τη νομαδική ζωή τους ενώ ο Ρέιφ έφυγε για να πολεμήσει τον Ναπολέοντα, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του, μέχρι που τελικά επέστρεψε στην πατρίδα για να μάθει ότι ο θείος και τα ξαδέρφια του είχαν πεθάνει, κι επομένως ο ίδιος θα γινόταν ο νέος δούκας του Άσχερστ. Και η Λίντια; Η Λίντια δεν παραπονύθηκε ποτέ. Κρυβόταν πίσω από τα βιβλία της και πίσω από το φλογερό ταμπεραμέντο της Νικόλ. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν είχε βιώσει κι εκείνη τον πόνο της απόρριψης από τη μητέρα της, που δεν την αγαπούσε αρκετά, και ότι δεν είχε εισπράξει την απρόθυμη ανοχή του θείου και των ξαδέρφων της. Κι έτσι, είχε νιώσει έλξη για το λοχαγό Φιτζέραλντ, τον καλύτερο φίλο και συμπολεμιστή του Ρέιφ. Ο Φιτζ ήταν ένας ψηλός και γεροδεμένος άντρας, μεγαλύτερος σε ηλικία και πιο ώριμος από εκείνη, και κάτω από το ήσυχο, συνεσταλμένο παρουσια-στικό της είχε διακρίνει κάτι που του άρεσε. Κάτι που αγάπησε. Της ήταν αδύνατον να μην του το ανταποδώσει. Μαζί οι δυο τους, θα είχαν βρει την ευτυχία. Η Λίντια πετάρισε τα βλέφαρά της, επιτρέποντας στα δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλά της. Ο λοχαγός την είχε αγαπήσει, κι εκείνη αυτόν. Δε θα ξεχνούσε ποτέ αυτή τη μία ακλόνητη αλήθεια, ανεξάρτητα από το πώς την τυραννούσαν οι σκέψεις της κάποιες φορές. Και ποτέ δε θα ξεχνούσε το λοχαγό Σουέιν Φιτζέραλντ. Ποτέ. Μπορεί να είχε μάθει να ζει χωρίς εκείνον κατά τη διάρκεια του περασμένου χρόνου, αλλά τότε είχε τη Νικόλ στο πλευρό της, σωστά; Η Λίντια δεν επιθυμούσε την επαφή με τους άλλους ανθρώπους με τον τρόπο που το έκανε η Νικόλ. Δε χαμογελούσε εύκολα, και σπάνια εμπιστευόταν κάποιον προτιμούσε να κρύβεται πίσω από τα βιβλία της και πίσω από τη γεμάτη ζωντάνια Νικόλ, βιώνοντας τη ζωή διαμέσου της ανοιχτόκαρδης και εξωστρεφούς δίδυμης αδελφής της. Τώρα όμως έπρεπε ν αντιμετωπίσει τον κόσμο μόνη της. Στη σκέψη και μόνο αυτής της προοπτικής ένιωθε τρόμο. Λαχταρούσε να φύγει από το Λονδίνο, μακριά από την Κοσμική Σεζόν, και να δραπετεύσει πίσω στο Άσχερστ Χολ και σε μια πιο ήσυχη ζωή. Αλλά ο Ρέιφ ήταν δούκας πια και είχε κοινωνικές υποχρεώσεις που απαιτούσαν την παρουσία του στην πόλη. Οπότε δε θα επέστρεφαν σύντομα στο υποστατικό, όχι προτού περάσουν τουλάχιστον τα γενέθλια του Βασιλιά τον Ιούνιο. Ο Ρέιφ ήταν υπερβολικά πολυάσχολος για να της αφιερώσει τα πολύτιμα βράδια που είχε ελεύθερα

6 συνοδεύοντάς τη στις κοινωνικές συναθροίσεις του Μέιφερ, ενώ η σύζυγός του, η Σάρ-λοτ, ήταν έγκυος στο πρώτο τους παιδί κι έτσι δεν κυκλοφορούσε στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας. Η -για άλλη μία φορά χήρα- μητέρα της Λίντια είχε φύγει για την Ιταλία, θέλοντας ν αποφύγει τις συνέπειες άλλης μιας ρομαντικής αδιακρισίας, και τώρα η Νικόλ είχε χαθεί κι εκείνη, είχε φύγει μακριά της. Πώς θα ήταν άραγε να πηγαίνει στις χοροεσπερίδες, στις συναθροίσεις και στις μουσικές βραδιές συνοδευόμενη μόνο από την γκουβερνάντα της; Η κυρία Μπάτραμ θα έπιανε ψιλή κουβέντα με τις υπόλοιπες συνοδούς κι έτσι η Λίντια θα καθόταν μόνη σε μια γωνιά, μαζί με τις άλλες παραμελημένες ντεμπι-τάντ, όλες αυτές τις απελπισμένες κοπέλες που οι οικογένειές τους τις εξαπέλυαν στο «νυφοπάζαρο» με την αποστολή να εξασφαλίσουν έναν πλούσιο, ή έστω τιτλούχο, σύζυγο. Μέσα στην αποπνικτική ζέστη, τη λιγωτική ευωδιά των υπερβολικά πολλών λουλουδιών από τα θερμοκήπια, την οσμή των άπλυτων ή βαριά παρφουμαρισμένων ανθρώπινων κορμιών, θα υπέμενε την ατίμωση μιας σχεδόν ανυπόγραφης κάρτας χορού ή την περιστασιακή συντροφιά κάποιου βαριεστημένου νεαρού λόρδου, ο οποίος θα βρισκόταν εκεί υπακούοντας στις εντολές της μητέρας του. Ή, ακόμη χειρότερα, θα υφίστα-το την ανάκριση του εκάστοτε τυχοδιώκτη προικοθήρα, που θα της έκανε αδιάκριτες ερωτήσεις για το μέγεθος της προίκας της. Η σκέψη και μόνο την έκανε να ανατριχιάσει ολόκληρη. Φυσικά, μπορούσε πάντα να βασιστεί στον Τάνερ Μπλέικ, το δούκα του Μάλβερν, ο οποίος χόρευε μαζί της τουλάχιστον μία φορά σε κάθε δεξίωση. Η Εξοχότητά του ήταν που τους είχε φέρει την είδηση του θανάτου του λοχαγού Φιτζέραλντ την προηγούμενη άνοιξη. Και εκείνον είχε καταδικάσει ως ψεύτη η Λίντια, το δικό του φαρδύ στέρνο ήταν που είχε κοπανήσει με τις γροθιές της σε μια τρομακτική, βίαιη συναισθηματική έκρηξη. Τον είχε μισήσει για τα λόγια που ξεστόμισε και είχε παλέψει να ελευθερωθεί από τη στιβαρή αγκαλιά του, από τις προσπάθειές του να την παρηγορήσει, καθώς ο κόσμος και τα όνειρά της κατέρρεαν γύρω της. Δεν ήταν δίκαιη απέναντι του, το ήξερε αυτό. Τον είχε κατηγορήσει για το θάνατο του λοχαγού, είχε επιρρίψει την ευθύνη στον αγγελιοφόρο. Από εκείνη την αποφράδα μέρα και μετά, ντροπιασμένη με την απρεπή υστερική έκρηξή της, προσπαθούσε ν αποφεύγει το δούκα με κάθε δυνατό τρόπο. Η επιστροφή στο Άσχερστ Χολ της είχε προσφέρει τον απαραίτητο χώρο και χρόνο, μακριά από εκείνον. Οι μήνες κύλησαν αργά κι η Λίντια ήλπιζε ότι ο δούκας θα ξεχνούσε το ξέσπασμά της, θα ξεχνούσε εκείνη την ίδια. Αλλά ο άντρας αυτός δεν έλεγε να την αφήσει ήσυχη. Από τότε που είχαν επιστρέφει όλοι οικογενειακός στην πόλη για άλλη μία Κοσμική Σεζόν, κι ενώ ακουγόταν έντονα ότι από μέρα σε μέρα θα ανακοίνωνε τους αρραβώνες του με την τρίτη ξαδέλφη του, την Τζάσμιν Χάρμπαρτον, ο δούκας παρέμενε τακτικός θαμώνας του αρχοντικού της Γκρόβενορ Σκουέαρ. Και η Λίντια ήξερε το λόγο. Ο δούκας ήταν φίλος τον Φιτζ και ο λοχαγός τού είχε ζητήσει να γίνει φίλος μαζί της. Η επιμονή του Τάνερ Μπλ&κ είχε υπερνικήσει την ντροπή και την αμηχανία της, και η συνήθης πνευματική διαύγειά της είχε αντικαταστήσει την παράλογη αντιπάθειά της για το δούκα. Γι αυτό και μόνο, ήταν ευγνώμων για τις θεραπευτικές ιδιότητες του χρόνου και της απόστασης. Αλλά γιατί ο Τάνερ δεν της έλεγε την αλήθεια τώρα; Την απλή, γυμνή.αλήθεια, ότι ο λοχαγός Φιτζέραλντ, λίγο πριν ξεψυχήσει, ζήτησε από εκείνον να «φροντίσει την πολυαγαπημένη του Αίνη».

7 Πόσο τρομερό να εξαναγκάζεις έναν άντρα ν αναλάβει μια τέτοια υποχρέωση! Και ακόμη πιο τρομερό να αποτελεί εκείνη αυτή την υποχρέωση. Η Λίντια πίστευε ότι ο δούκας την έβλεπε ως φιλανθρωπία, σαν μια αξιολύπητη ύπαρξη. Και έτσι, την ανάγκαζε να παίζει το ρόλο της νεαρής γυναίκας που θρηνούσε ακόμη καθημερινά τη χαμένη της αγάπη, παρ όλο που η ίδια ήλπιζε και προσευχόταν ότι θα κατάφερνε τελικά να ξεπεράσει αυτό το κενό που υπήρχε μέσα της τον τελευταίο χρόνο, διατηρώντας ζωντανό το λοχαγό στην-καρδιά της, αλλά σαν μια πολύτιμη ανάμνηση κι όχι σαν έναν συνεχή πόνο. Ο δούκας του Μάλβερν ήταν καλός άνθρωπος. Ένας έντιμος άντρας. Αλλά την είχε δει άραγε ποτέ ως κάτι παραπάνω από υποχρέωση; Και γιατί σιγά σιγά γινόταν ολοένα και πιο σημαντικό για εκείνη να τη σκέφτεται ο δούκας μόνο ως Λίντια, ως γυναίκα, και όχι ως μια αποσκευή από το παρελθόν; Αυτή την ερώτηση δεν είχε τολμήσει να την ξεστομίσει δυνατά ούτε καν στην ίδια της την αδελφή. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας χτύπος στην πόρτα της κάμαράς της και η Λίνπα σκούπισε βιαστικά τα υγρά μάγουλά της καθώς φώναζε: «Ναι, παρακαλώ, περάστε». Η Σάρλοτ Ντότρι, η δούκισσα του Άσχερστ, λάμποντας από νιάτα και ελαφρά αναψοκοκκινισμένη από τη ζέστη του Λονδίνου, με την κοιλιά της να φουσκώνει μέρα με τη μέρα, μπήκε στο δωμάτιο με το κεφάλι της γερμένο στο πλάι καθώς κοιτούσε τη Λίντια. «Σκέφτηκα να σου αφήσω λίγο χρόνο να μείνεις μόνη σου. Είναι πραγματικά ευτυχισμένη, γλυκιά μου. Να χαίρεσαι για εκείνη». «Είμαι πολύ χαρούμενη για τη Νικόλ», απάντησε η Λίντια γεμάτη ειλικρίνεια καθώς σηκωνόταν όρθια και δεχόταν το αγκάλιασμα της Σάρλοτ. «Ο Λούκας τη λατρεύει, κι εκείνη αυτόν. Αλλά θα μου λείψει». Η Σάρλοτ χάιδεψε αφηρημένα την ολοστρόγγυλη κοιλιά της. «Σε όλους μας θα λείψει, αλλά δεν πήγε δα και στην άλλη άκρη του κόσμου. Εκείνη και ο Λούκας θα έρθουν στο Ασχερστ Χολ τον Ιούλιο για να δουν τη νέα τους ανιψιά ή ανιψιό -αν είναι θέλημα Θεού, το μωρό θα έχει γεννηθεί μέχρι τότεκαι για να σχεδιάσουμε όλοι μαζί το γάμο τους. Ειρήσθω εν παρό-δω, θα είναι δική σου δουλειά να τη μεταπείσεις από το τρελό σχέδιό της να φτάσει στην εκκλησία καβάλα στο άλογό της, με τα κοριτσάκια του χωριού να προπορεύονται χορεύοντας, με κορδέλες στα μαλλιά τους και ραίνοντας τον κόσμο με ροδοπέταλα. Πολύ φοβάμαι ότι ο Λούκας είναι τόσο ξεμυαλισμένος μαζί της, που θα την αφήσει να κάνει ό,τι θέλει». Η Λίντια χαμογέλασε καθώς ανοιγόκλεινε ξανά τα μάτια της προσπαθώντας να συγκρατήσει τα νέα δάκρυα που άρχισαν να κυλούν. Σιχαινόταν να φέρεται σαν μια ανόητη κλαψιάρα πάντοτε έκρυβε πολύ προσεκτικά τα συναισθήματά της, ειδικά τα πιο βαθιά και έντονα, εκείνα που την τρόμαζαν. «Για να είμαι ειλικρινής, εγώ βρίσκω την ιδέα της πολύ ωραία. Είναι τόσο... η Νικόλ». «Μην το πεις στον Ρέιφ, αλλά συμφωνώ μαζί σου. Α, μιας και μιλάμε για τον Ρέιφ, είναι κάτω με το φίλο μας τον Τάνερ, που ήρθε να σε πάρει να πάτε μια βόλτα με την άμαξα, καθώς έχει μια ασυνήθιστα όμορφη και ζεστή μέρα στο κατά τα άλλα μουντό και καταθλιπτικό Λονδίνο. Είναι τόσο ωραίο να βλέπει κανείς τον ήλιο ξανά, ακόμη κι όταν παίζει κρυφτούλι μαζί μας, όπως σήμερα. Ειλικρινά, ο μόνος λόγος που ανέβηκα στο δωμάτιό σου αντί να σε αφήσω στην ησυχία σου ήταν για να σου πω για την πρόταση του Τάνερ. Η εγκυμοσύνη μου δε μ έχει κάνει μόνο τεράστια σαν φάλαινα, αλλά μάλλον φυραίνει και το μυαλό μου σιγά σιγά! Όπως και να χει, ο Τάνερ με κάποιον τρόπο ανακάλυψε ότι η

8 Νικόλ θα έφευγε'σήμερα και σκέφτηκε να σου κάνει παρέα. Δεν είναι υπέροχος φίλος; Πήγαινε λοιπόν να πάρεις το μπονέ και την κάπα σου, κι εγώ θα του πω πως κατεβαίνεις αμέσως». Η Λίντια συγκατένευσε, ενώ ένας κάμπος της έκλεινε το λαιμό, και συγκρότησε τον αναστεναγμό της μέχρι που η Σάρ-λοτ βγήκε από την κάμαρά της. Έτσι θα κυλούσε η ζωή της για το υπόλοιπο της Σεζόν; Η Σάρλοτ και ο Ρέιφ ήταν νιόπαντροι και πανευτυχείς και, παρ όλο που ήταν τρυφεροί και προστατευτικοί μαζί της, στην ουσία δεν είχαν μάτια παρά μόνο ο ένας για τον άλλο. Ο λοχαγός Φιτζέραλντ είχε χαθεί οριστικά. Η Νικόλ, ο πιο κοντινός της άνθρωπος, μόλις είχε φύγει για να ξεκινήσει μια νέα περιπέτεια στη ζωή της. Και ο Τάνερ Μπλέικ, ο άντρας τον οποίο αρχικά είχε αντιπαθήσει τόσο πολύ, παρ ότι δεν ευθυνόταν εκείνος για το θάνατο του Φιτζ, ο άντρας που ήταν αποφασισμένος να κρατήσει την υπόσχεσή του στο φίλο του, σύντομα θα παντρευόταν και θα αναλάμβανε τις νέες ευθύνες μιας δικής του οικογένειας. Πραγματικά, αν είχε την τάση για μελοδραματισμούς, θα έλεγε ότι ένιωθε σαν να ήταν ολομόναχη στη μέση ενός πλήθους ένα διόλου ευχάριστο συναίσθημα. «Αν δεν ήταν τόσο εξουθενωτικό», μονολόγησε, «μάλλον θα έπεφτα στο πάτωμα καν θ άρχιζα να χτυπάω τα πόδια μου στο χαλί. Η Νικόλ πάντοτε ορκιζόταν ότι αυτό την έκανε να νιώθει καλύτερα, αλλά εγώ είμαι υπερβολικά ευγενική, συγκρατημένη και πολιτισμένη, και υπέρ το δέον ανιαρή. Δεν είναι ν απορεί κανείς που κάθομαι σε μια γωνιά μαζί με τις απελπισμένες ντε-μπιτάντ χωρίς θαυμαστές. Κάλλιστα θα μπορούσα να είμαι και αόρατη. Αλλά πάλι, αν εξωτερίκευα τα πάντα, όλα τα σοναι-σθήματά μου, και έκανα πράξη όλες τις σκέψεις μου αδιαφορώντας για τις συνέπειες, όπως η Νικόλ, κατά πάσα πιθανότητα θα άφηνα τους πάντες εμβρόντητους* συμπεριλαμβανομένου του ίδιου μου του εαυτού». Αναστέναξε βαθιά για άλλη μια φορά προτού υψώσει αποφασιστικά το λεπτό πιγούνι της. Πειθήνια, άρχισε να ψάχνει την κάπα και το μπονέ της. Το μπονέ με τη γαλάζια κορδέλα που ο λοχαγός Φιτζέραλντ είχε διαλέξει για εκείνη την περσινή Σεζόν, λέγοντας ότι ταίριαζε υπέροχα με τα μάτια της. Φορώντας την «πανοπλία» της, κατευθύνθηκε αποφασιστικά προς τη σκάλα, επαναλαμβάνοντας μέσα της ότι ήταν μια Ντότρι κι όχι ένα φοβισμένο ποντικάκι* και ήταν καιρός πια ν αρχίσει να φέρεται ανάλογα. «Σύντομα θα κλείσει χρόνος», σχολίασε ο Τάνερ Μπλέικ, ο δούκας του Μάλβερν, καθώς δεχόταν το ποτήρι με το μπορντό που του πρόσφερε ο φίλος του ο Ρέιφ. «Μερικές φορές νιώθω λες κι έχει περάσει ολόκληρη ζωή από τότε, κι άλλοτε είναι λες και συνέβη μόλις χθες». Ήξερε ότι δε χρειαζόταν να πει περισσότερα για να καταλάβει ο Ρέιφ σε τι αναφερόταν. Η περσινή μάχη ήταν μια κρίσιμη καμπή στη ζωή όλων τους, ένα γεγονός που ποτέ δε θα λησμονούσαν. «Τουλάχιστον αυτή τη φορά φαίνεται ότι ο Βοναπάρτης θα παραμείνει στο κελί του». Ο Ρέιφ κάθισε απέναντι από τον Τάνερ στον καναπέ του μεγάλου σαλονιού. Ήταν ένας όμορφος άντρας, με θεληματικό πιγούνι και σπινθηροβόλο βλέμμα. Ύψωσε το ποτήρι του σε πρόποση. «Στον Φιτζ! Και σε

9 όλους τους καλούς και αληθινούς άντρες που πέθαναν σε αυτή την αναθεματισμένα άσκοπη μάχη!» Ο Τάνερ τσούγκρισε σοβαρός το ποτήρι του με αυτό του φίλου του. Δεν ήταν κανένας μεγάλος πότης, αλλά ήταν προτιμότερο το γαλλικό κρασί από το θολό πόσιμο νερό του Λονδίνου. Ήταν στην ίδια ηλικία περίπου με τον Ρέιφ, αλλά ήξερε πως φαινόταν νεότερος χάρις στα σκούρα ξανθά μαλλιά του, που είχαν την τάση να κατσαρώνουν όταν μάκραιναν υπερβολικά, και στα χαρακτηριστικά του προσώπου του, που η μακαρίτισ-σα η μητέρα του συνήθιζε να περιγράφει τρυφερά ως «σχεδόν αρχαιοελληνικά». Μόνο τα μάτια του, που έμοιαζαν να έχουν γίνει πιο βαθυπράσινα στη διάρκεια του περασμένου χρόνου, του προσέδιδαν μια ωριμότητα και τον έκαναν να φαίνεται μεγαλύτερος από έφηβο. «Ονομάζουν τη μάχη Βατερλό τώρα, το ήξερες; Επειδή ο Ουέλινγκτον διέμεινε σ ένα πανδοχείο εκεί ενώ συνέτασσε την αναφορά του προς το Κοινοβούλιο μετά τη μάχη. Υποθέτω ότι είναι αρκετά καλό όνομα, όσο και κάθε άλλο. Μια τρανή και ένδοξη μάχη την αποκαλσύν τώρα, μια μεγάλη νίκη των Συμμάχων, και προορισμένη να γίνει μία από τις πιο αξιομνημόνευτες μάχες στην ιστορία. Όμως όλοι αυτοί οι ηλίθιοι που ξεχειλίζουν από ενθουσιασμό ξεχνούν ότι, αν απλώς είχαν αλυσοδέσει τον Βοναπάρτη στο κελί του, τίποτε απ όλα αυτά δε θα είχε συμβεί. Στον Φιτζ!» είπε ο Τάνερ υψώνοντας το ποτήρι του. «Στον Φιτζ και στους υπόλοιπους -και στις χοντρές αλυσίδες!» Οι δύο άντρες ήπιαν μια γουλιά από το κρασί τους και μετά έμειναν σιωπηλοί για λίγο, ο καθένας τους χαμένος στις αναμνήσεις του από το λοχαγό Σουέιν Φιτζέραλντ και τους υπόλοιπους καλούς φίλους τους που είχαν σκοτωθεί «Νομίζω ότι τα πάει πολύ καλύτερα», είπε στο τέλος ο Τάνερ, καθώς κάθε αναφορά στο όνομα του λοχαγού οδηγούσε αυτόματα τη σκέψη του στη Λίντια. Ο Ρέιφ ένευσε συμφωνώντας. «Η Λίντια θα ανατρίχιαζε και μόνο στη σκέψη ότι θα ήταν δυνατόν να ξεχάσει ποτέ τον Φιτζ, ξέρει όμως ότι εκείνος θα ήθελε να συνεχίσει τη ζωή της. Ήσουν πολύ καλός μαζί της, Τάνερ». «Ήμουν; Είναι κοινό μυστικό ότι η Λίντια με έβλεπε σαν μια διαρκή υπενθύμιση της απώλειάς της, τουλάχιστον στην αρχή. Βέβαια ο καιρός που πέρασε χωρίς να ειδωθούμε ίσως να απάλυνε κάπως την οδυνηρή ανάμνηση των γεγονότων εκείνης της μέρας πέρυσι την άνοιξη. Θα ήθελα να πιστεύω ότι γίναμε φίλοι τη φετινή Κοσμική Σεζόν. Αυτό ήθελε κι ο Φιτζ». «Κι εσύ επίσης, καθότι έντιμος άντρας και καλός φίλος, ένιωσες υποχρεωμένος να τηρήσεις την υπόσχεσή σου σ έναν ετοιμοθάνατο. Τάνερ, θέλω να ξέρεις ότι εκτιμώ όλα όσα έχεις κάνει, όσα συνεχίζεις να κάνεις. Ειδικά τώρα που έχει μείνει μόνη της, μετά την αναχώρηση της Νικόλ από την πόλη, εγώ κι η Τσάρλι ξέρουμε πολύ καλά ότι η Λίντια θα προτιμούσε να επιστρέφει στο Άσχερστ Χολ και σε μια mo ήσυχη ζωή». «Απολαμβάνω τη συντροφιά της», αποκρίθηκε ο Τάνερ, ενώ το βλέμμα του χαμήλωνε στο χαλί του πατώματος. «Το να πηγαίνουμε κάπου κάπου μια βόλτα με την άμαξα ή να επισκεπτόμαστε τα Ελγίνεια Μάρμαρα δεν αποτελεί φυσικά καμιά δοκιμασία για μένα». Κοίταξε ξανά το φίλο του. «Ζήτησε κανένας το χέρι της; Πίστευα ότι οι υποψήφιοι μνηστήρες θα έκαναν ουρά μέχρι τώρα». Ο Ρέιφ κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Για να είμαι ειλικρινής, υπήρξε ένας μνηστήρας, αλλά τον

10 απέρριψα. Τον πέτα-ξα έξω με τις κλοτσιές, για την ακρίβεια. Ύστερα από έναν και μοναδικό χορό στη χοροεσπερίδα της λαίδης Χέρτφορντ, αυτός ο τυχάρπαστος είχε το θράσος να έρθει και να κάνει πρόταση γάμου στην προίκα της Λίντια! Κι αυτό, μόνο αφού η πρότασή του για το χέρι και την προίκα της Νικόλ δεν έγινε δεκτή. Δε μου ήταν καθόλου εύκολο επιστρέφοντας από τον πόλεμο να πρέπει ξαφνικά να μάθω πώς να είμαι δούκας και να φροντίσω τις δίδυμες, τις οποίες -ντρέπομαι που το λέωμετά βίας θυμόμουν. Δοξάζω όμως το Θεό για την τετράγωνη λογική της Τσάρλι». «Η σύζυγός σου δε σου αξίζει, Ρέιφ, αλλά πάντα ήσουν ένας τυχερός μπάσταρδος». Ο Ρέιφ χαμογέλασε πλατιά, ενώ τα μάτια του έλαμψαν σκανδαλιάρικα. «Μην της το πεις. Η Τσάρλι πιστεύει -λανθασμένα-ότι είμαι μεγάλο κελεπούρι». Ο Τάνερ βολεύτηκε στα μαξιλάρια της πολυθρόνας, καθώς απολάμβανε αυτές τις στιγμές με το φίλο του. Του άρεσε να επισκέπτεται το αρχοντικό της Γκρόβενορ Σκουέαρ και θα του έλειπε ο Ρέιφ όταν η Σεζόν θα τελείωνε και θ αποσύρονταν όλοι στα υποστατικά τους στην επαρχία. Κατά πάσα πιθανότητα θα περνούσε άλλος ένας χρόνος προτού δει ξανά τον Ρέιφ -ή τη Λίντια. «Ρέιφ, μόνο και μόνο επειδή η αδελφή της δεν είναι εδώ, δε σημαίνει ότι πρέπει να επιτρέψεις στη Λίντια να απομονωθεί από την υψηλή κοινωνία για το υπόλοιπο της Σεζόν». «Το ξέρω. Αλλά η Τσάρλι είναι κάθετη στην άρνησή της να παραστεί σε κοινωνικές εκδηλώσεις στην κατάστασή της. Γυναίκες», απάντησε ο Ρέιφ, με τα όμορφα χαρακτηριστικά του να μαλακώνουν. «Ποτέ δεν ήταν πιο όμορφη στα μάτια μου, ωστόσο έχει ορκιστεί ότι, μέχρι να μπορέσει να δει ξανά τα δάχτυλα των ποδιών της, όλες οι κοινωνικές υποχρεώσεις εκτός των ορίων αυτού του σπιτιού είναι απαγορευμένες για εκείνη. Και τώρα που η κυρία Μπάτραμ περνάει τον περισσότερο καιρό με το πόδι της μπανταρισμένο με επιδέσμους πάνω σ ένα μαξιλάρι -η ποδάγρα της την ταλαιπωρεί, όπως μας λέει- φαντάζομαι πως πέφτει σ εμένα το καθήκον να συνοδεύω πότε πότε τη Λίντια». «Όχι απαραίτητα. Η ξαδέρφη μου είναι στο Λονδίνο, και...» «Αυτή η ξαδέρφη με την οποία θ αρραβωνιαστείς από στιγμή σε στιγμή, σύμφωνα με τη σύζυγό μου, που καταφέρνει να μαθαίνει όλα τα κουτσομπολιά ακόμη και μέσα από το σπίτι;» Ο Τάνερ χαμήλωσε γι άλλη μια φορά το βλέμμα του, υπο-κρινόμενος ότι εξέταζε το φίνο χαλί Ομπισόν. «Η Τζάσμιν Χάρ-μπαρτον, η τρίτη μου ξαδέρφη, ναι. Ο πατέρας της φαίνεται να θεωρεί το γάμο μας τετελεσμένο γεγονός, και δεν είναι άνθρωπος που κρατάει το στόμα του κλειστό. Η φήμη του γάμου μας έχει φτάσει στ αυτιά μου από δώδεκα διαφορετικές πηγές, και μαθαίνω πως τουλάχιστον δύο τυχοδιώκτες έχουν βάλει στοίχημα για τους αρραβώνες μου στο γκισέ στοιχημάτων της λέσχης Γουάιτ. Υποτίθεται πως ήταν η τελευταία επιθυμία του πατέρα μου να παντρευτώ την Τζάσμιν και να ενώσω το μικρό κτήμα της οικογένετάς της με τις γαΐες του Μάλβερν. Είναι μια αρκετά ευχάριστη νεαρή γυναίκα, αλλά...» «Αλλά, ως έντιμος άντρας που είσαι, αρχίζεις να βρίσκεις εξαντλητικό το ότι οι νεκροί φαίνεται να κανονίζουν τη ζωή σου;» συμπλήρωσε τη φράση του ο Ρέιφ, και μετά ήπιε βιαστικά μια γουλιά από το ποτήρι του διατηρώντας το πρόσωπό του ανέκφραστο.

11 «Σ ευχαριστώ που το ξεστόμισες μεγαλόφωνα για λογαριασμό μου. Όταν το λέω ο ίδιος, ή μου περνάει έστω σαν σκέψη από το μυαλό, ακούγεται σκληρό και αναίσθητο. Ειδικά όσον αφορά τον Φιτζ. Αλλά, μα το Θεό, Ρέιφ, ο Φιτζ πέθαινε. Είχε γαντζωθεί από το χέρι μου με όση δύναμη του είχε απομείνει, ενώ η μάχη μαινόταν ακόμη λίγα μίλια μακριά από αυτό τον άθλιο ερειπωμένο αχυρώνα όπου τον βρήκα. Θα είχα συμφωνήσει με οτιδήποτε μου έλεγε εκείνη τη στιγμή προκειμένσυ να κάνω το θάνατό του πιο ειρηνικό». Ο πόνος παραμόρφωσε αστραπιαία τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Ρέιφ. Ο Φιτζ ήταν ο πιο στενός του φίλος κατά τη διάρκεια αυτών των έξι χρόνων του πολέμου στην Ιβηρική Χερσόνησο. Αν ο Τάνερ δεν είχε κληρονομήσει τον τίτλο του δούκα, δεν είχε αναλάβει την ευθύνη για τις αδελφές και τη μητέρα του και όλες τις γαίες του Άσχερστ, θα είχε πάει στις Βρυξέλλες με το φίλο του για να πολεμήσουν μια τελευταία φορά τον Βοναπάρτη. Αντί γι αυτό, είχε μείνει πίσω, προσφέρο-ντας τις υπηρεσίες του στο Υπουργείο Άμυνας. Ο Τάνερ ήξερε τι σκεφτόταν ο Ρέιφ: ότι ποτέ δε θα μάθαινε αν η παρουσία του στο πεδίο της μάχης θα έκανε τη διαφορά, τόσο στο πεπρωμένο του Φιτζ όσο και στο δικό του. «Τώρα όμως;» Ο Τάνερ είδε την έκφραση του Ρέιφ και έψεξε ενδόμυχα τον εαυτό του ως ηλίθιο που σκάλιζε μια παλιά πληγή. Δεν μπορούσε όμως να κρατήσει κρυφές τις σκέψεις του από κείνον. Ο Ρέιφ ήταν φίλος του, ο καλύτερός του φίλος. «Τώρα όμως βρίσκομαι εδώ επειδή το θέλω. Νομίζω πως το ήξερα βαθιά μέσα μου από την πρώτη στιγμή που πήρα τη Λίντια στην αγκαλιά μου καθώς σφάδαζε και χτυπιόταν, χαμένη στη θλίψη της». Ο Ρέιφ κούνησε το κεφάλι του μετανιωμένος, χτυπώντας με την παλάμη του το μηρό του. «Και πάλι είχε δίκιο η Τσάρλι. Ανάθεμά την, πάντα έχει δίκιο! Είχε δίκιο για τον Λούκας, και τώρα για σένα. Πώς το κάνουν αυτό οι γυναίκες;» «Δεν ξέρω», παραδέχτηκε ο Τάνερ, αφήνοντας έναν αναστεναγμό αλλά όχι, οι γυναίκες αναστέναζαν, ενώ οι άντρες γίνονταν στουπί στο μεθύσι. «Η Λίντια δε με βλέπει πια σαν εχθρό, σαν τον προσωπικό της άγγελο του θανάτου ή οτιδήποτε τέλος πάντων. Τώρα με βλέπει σαν τον καλό φίλο του Φιτζ, και πιθανότατα της τον θυμίζω διαρκώς. Πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα, να πάρει; Εκείνος μου ζήτησε να τη φροντίζω, να την προσέχω.;. Κι εγώ νιώθω πως σφετερίζομαι τη θέση του στη ζωή της. Αμφιβάλλω αν αυτό είχε στο μυαλό του ο Φιτζ όταν μου ζητούσε να την προσέχω». «Και τώρα νιώθεις ένοχος ότι έχεις απιστήσει απέναντι στο φίλο σου; Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου, Τάνερ. Το παρελθόν είναι παρελθόν». «Είναι όντως, Ρέιφ; Η Λίντια τον αγαπούσε. Είναι πολύ νωρίς ακόμη. Πρέπει να της δώσω κι άλλο χρόνο». «Μην περιμένεις υπερβολικά πολύ, φίλε μου. Αν ο θάνατος του Φιτζ μας έμαθε ένα πράγμα, είναι πως ο χρόνος είναι μια καθαρή πολυτέλεια». Ο Τάνερ σηκώθηκε όρθιος, αδυνατώντας να παραμείνει άλλο ακίνητος στην πολυθρόνα του. «Τώρα που η Λίντια δεν κρύβεται πια πίσω από το... λαμπρό άστρο της Νικόλ, υποθέτω πως... Άφησέ με να τη συνοδεύσω στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας, Ρέιφ. Η συνοδός της ξαδέρφης μου μπορεί εύκολα

12 να επιβλέπει και τις δυο τους. Η Λίντια πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι είναι μια όμορφη νέα γυναίκα, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Πάντα επέτρεπε στη Νικόλ να βγαίνει μπροστά, και να λάμπει, ενώ η ίδια παρέμενε στο παρασκήνιο. Αν πρόκειται να την κορτάρω επίσημα, πρέπει πρώτα να βρει κάποιον άλλο να με συγκρίνει μαζί του, πέρα από τον Φιτζ». «Δηλαδή επιδιώκεις να γίνει η Λίντια στόχος του φλερτ των άλλων αντρών; Αυτό μου λες;» «Ο Θεός να με βοηθήσει, ναι. Υποθέτω πως αυτό λέω». «Δεν φοβάσαι το ανταγωνισμό;» «Όχι τον ζωντανό ανταγωνισμό, όχι, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται. Όντας ένας έντιμος άντρας όσο ζούσε, πολύ φοβάμαι πως με το θάνατό του ο Φιτζ έχει σχεδόν αγιοποιηθεί στο μυαλό ενός -τότε πολύ πιο νέου και άβγαλτου- κοριτσιού. Ήταν ο μόνος άντρας που έχει γνωρίσει η Λίντια, και τώρα, σε πολύ μικρότερη κλίμακα, έχει την εμπειρία της δικής μου συντροφιάς. Θέλω να την κερδίσω, δε θα σου πω ψέματα γι αυτό, αλλά όχι επειδή δε θα έχει άλλη επιλογή». «Η Τσάρλι σχολίασε κάποια στιγμή, και μάλιστα διόλου ευγενικά, ότι όλοι οι ερωτευμένοι άντρες έχουν μυαλό κουκούτσι. Για άλλη μία φορά, Τάνερ, είσαι η ζωντανή απόδειξη ότι η γυναίκα μου έχει πάντα δίκιο. Όμως, από τη στιγμή που προσφέρεσαι να πάρεις τη θέση μου συνοδεύοντας τη Λίντια στο Μέιφερ, ποιος είμαι εγώ να σου φέρω αντίρρηση ή να σου επισημάνω τις προφανείς παγίδες του σχεδίου σου; Θέλω όμως να σου κάνω μια ερώτηση, ως αδελφός και προστάτης της Λί-ντια. Μήπως τη χρησιμοποιείς για να δώσεις ένα καλό μάθημα στον πατέρα της δεσποινίδας Χάρμπαρτον για το θράσος του να διαδίδει φήμες;» Ο Τάνερ προς στιγμήν δεν αντιλήφθηκε το νόημα των λόγων του φίλου του, αλλά μετά χαμογέλασε. «Ορίστε, Ρέιφ, το βλέπεις; Δεν είμαι τόσο ανιδιοτελής όσο νόμιζες. Έστω κι αν δεν το είχα σκεφτεί ο ίδιος, μέχρι που μου το επισήμανες. Σ ευχαριστώ». «Παρακαλώ, υποθέτω. Ω, τι περίπλοκους ιστούς υφαίνουμε... κι όλα αυτά τα συνωμοτικά!» «Δεν υφαίνω κανέναν ιστό. Μιλάω απολύτως σοβαρά. Δε θα διανοούμουν καν να χρησιμοποιήσω τη Λίντια για να δώσω ένα μάθημα στον Τόμας Χάρμπαρτσν για την αστήρικτη εικασία του ότι θα παντρευτώ την...» Ο Τάνερ σταμάτησε να διαμαρτύρεται μόλις είδε τη Λίντια να μπαίνει στο σαλόνι. Η Νικόλ -να την έχει ο Θεός γερή κι ευτυχισμένη- έμπαινε ορμητική σαν θύελλα σ ένα δωμάτιο, με πλατύ χαμόγελο και σπινθηροβόλα μάτια, λες και κάθε στιγμή της ζωής ήταν μια διασκέδαση, μια περιπέτεια. Η Λίντια αντίθετα βάδιζε με τόση χάρη, που έμοιαζε σαν να ΐπταται πάνω από το πάτωμα. Η στάση του σώματός της ήταν το όνειρο κάθε διευθύντριας οικοτροφείου κυριών οι κινήσεις της ήταν αέρινες, δίχως ίχνος επιτήδευσης. Και οι δύο δίδυμες ήταν υπέροχες, αλλά, όταν βρίσκονταν μαζί, ήταν φυσικό το μάτι του θεατή να πέσει πρώτα στη Νικόλ. Οι άντρες μαγεύονταν τόσο εύκολα από την προφανή ομορφιά της, που κατευθύνονταν γραμμή για το αστραποβόλο διαμάντι, παραβλέποντας το αψεγάδιαστο μαργαριτάρι.

13 Τι θα έβλεπαν όμως τώρα οι τζέντλεμεν της υψηλής κοινωνίας, όταν η Λίντια εμφανιζόταν μόνη της στο Χάιντ Παρκ και στις σάλες χορού του Μέιφερ; Θα έβλεπαν άραγε αυτό που εκείνος είχε διακρίνει σχεδόν από την πρώτη στιγμή; Μήπως τελικά είχε τρελαθεί, όπως λογικά είχε υποθέσει ο Ρέιφ, που σκόπευε να επιτρέψει στους άλλους άντρες να πλησιάσουν τη Λίντια έστω και σε απόσταση πέντε μέτρων, ενώ ποθούσε να την κάνει δική του; Πιθανώς ναι. «Λίντια», είπε ο Τάνερ ενώ υποκλινόταν μπροστά της. «Σκέφτηκα ότι λίγος καθαρός αέρας θα ήταν ευπρόσδεκτος, ύστερα από την αδιάκοπη βροχή των τελευταίων ημερών. Θα φτάσουμε στο Χάιντ Παρκ ίσα ίσα για να προλάβουμε την ώρα του περιπάτου». Η Λίντια του χάρισε μια κομψή υπόκλιση με τη σειρά της. «Καλησπέρα, Τάνερ, Πολύ ευγενική σκέψη εκ μέρους σου. Στο Χάιντ Παρκ; Έχω πάει εκεί μόνο πρωί. Έχω ακούσει ότι γίνεται φοβερός συνωστισμός στις πέντε το απόγευμα, την ώρα περίπάτου της υψηλής κοινωνίας. Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να το τολμήσουμε;» 1 «Ω, μα θα τολμούσε τα πάντα! Σωστά, Τάνερ; Είναι πολύ ριψοκίνδυνος άντρας», παρενέβη πονηρά ο Ρέιφ, ενώ φιλούσε την αδελφή του στο μάγουλο. «Και τώρα, αν μου επιτρέπετε, πιστεύω πως ήρθε η ώρα να συρθώ γονατιστός στα ντελικάτα ι ποδαράκια της υπέροχης συζύγου μου. Μάλιστα, η Τσάρλι επιμένει να της υπενθυμίζω διαρκώς ότι τα πόδια της δεν έχουν εξαφανιστεί ολότελα κάτω από τη φουσκωμένη της κοιλιά. Τάνερ, σκοπεύεις να παραστείς στη χοροεσπερίδα της λαίδης Τσάλφοντ απόψε;» Ο Τάνερ κοίταξε τον Ρέιφ με ευγνωμοσύνη για την ευκαιρία που του έδωσε να κατευθύνει τη συζήτηση εκεί που ήθελε. «Η, πρόσκληση βρίσκεται μαζί με τις υπόλοιπες σ έναν σωρό πάνω στο περβάζι του τζακιού μου. Και ακούω ότι ίσως τελικά αποδειχτεί ευχάριστη βραδιά». «Υπέροχα. Λίντια, το άκουσες; Έχεις πλέον συνοδό γι απόψε, εκτός κι αν επιθυμείς να έρθω εγώ μαζί σου. Αν και, πραγματικά, πρέπει να ετοιμάσω το λόγο μου στο Κοινοβούλιο, εκείνον ακριβώς το λόγο που μάλλον θα γίνει αντικείμενο σφυριγμάτων και αποδοκιμασιών. Ειδικά όταν επαναλάβω, για πολλοστή φορά, πως είναι επιτακτική ανάγκη να ληφθούν μέτρα πρόνοιας για τους άπορους στρατιώτες μας». Η Λίντια έστρεψε το βλέμμα της από τον Ρέιφ στον Τάνερ, με τη σύγχυση να διαγράφεται ξεκάθαρα στα μάτια της. «Δε θα ήθελα να σε αποσπάσω από έναν τόσο σημαντικό λόγο, απλώς και μόνο για να με συνοδεύσεις, αλλά, Τάνερ, δεν υπάρχει λόγος να θυσιάσεις ούτε εσύ το βράδυ σου. Έτσι κι αλλιώς, δεν έχω καμία ιδιαίτερη όρεξη να παραστώ στη χοροεσπερίδα». Ο Τάνερ της πρόσφερε το μπράτσο του και την οδήγησε προς το χολ, στρέφοντας το κεφάλι στον Ρέιφ και σχηματίζοντας με τα χείλη του ένα άηχο ευχαριστώ. «Πώς; Και να χάσω τα υπέροχα παγωτά του Γκάνθερ που ακούω ότι θα σερβιριστούν; Ανυπομονώ όλη μέρα να τα δοκιμάσω, τώρα που το σκέφτομαι. Και επίσης άκουσα ότι η λαίδη Τσάλφοντ έχει παραγγείλει να της φιλοτεχνήσουν ένα γλυπτό από πάγο με τη μορφή δύο λυγερών κύκνων με μακριούς λαιμούς, που θα φτάνει τα τρία μέτρα ύψος. Και με αυτή τη ζέστη που έχουμε, πρέπει πραγματικά να είμαστε παρόντες τη στιγμή που οι μακριοί, ντελικάτοι

14 λαιμοί τους θ αρχίσουν να λιώνουν, κάνοντας όλο το κατασκεύασμα να καταρρεύσει. Ο Χίου Έλιοτ μου υποσχέθηκε ότι θα είναι εκεί, παρακολουθώντας το θέαμα, ώστε να μπορέσει την κατάλληλη στιγμή να κραυγάσει Πάρτε τους τα κεφάλια!». Η Λίντια ανασήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε κατάματα. Του χαμογέλασε με τα εκπληκτικά γαλάζια μάτια της, ενώ ήταν ξεκάθαρο πως δεν καταλάβαινε την επίδραση που του ασκούσε. Ο Τάνερ ένιωσε λες κι είχε δεχτεί γροθιά στο στομάχι. «Τα βγάζεις από το μυαλό σου όσο μιλάμε, έτσι δεν είναι; Μόνο και μόνο για να συμφωνήσω να έρθω στο χορό». Βγήκαν έξω και βάδισαν προς τη διθέσια άμαξα του Τάνερ που τους περίμενε. «Α, αυτό δε θα το μάθεις ποτέ, εκτός κι αν μου επιτρέψεις να σε συνοδεύσω στο χορό». «Σωστά. Πολύ καλά λοιπόν, δέχομαι την ευγενική προσφορά σας, κύριε. Αλλά, για το καλό σας, ελπίζω να υπάρχουν όντως κύκνου>.. «Ομολογώ πως δεν μπορώ να το εγγυηθώ αυτό, αλλά τουλάχιστον είμαι βέβαιος για τα παγωτά του Γκάνθερ. Η λαίδη Τσάλφοντ πάντα σερβίρει παγωτό, καθότι είναι το αγαπημένο του συζύγου της. Ακολουθεί στη λίστα αμέσως μετά το μπράντι, τα σιγαρέτα, τα τραπέζια χαρτοπαιξίας και, όπως διατείνονται οι φήμες, μια φλογερή κοκκινομάλλα χορεύτρια της όπερας στο Κόβεντ Γκάρντεν. Εδώ είμαστε! Επίτρεψε μου να σε βοηθήσω ν ανέβεις». Ο Τάνερ έκανε το γύρο της άμαξας μόλις η Λίντια βολεύτηκε στο κάθισμα και σκαρφάλωσε κι εκείνος στη θέση του, παίρνοντας τα ηνία από τον ιπποκόμο. «Ο Ρέιφ με πληροφόρησε πως η συνοδός σου πάσχει από ποδάγρα», είπε μόλις βγήκαν από την Γκρόβενορ Σκουέαρ με κατεύθυνση το Χάιντ Παρκ. «Και, καθώς η Νικόλ έχει φύγει, σκεφτόμουν τώρα μόλις ότι θα σου λείψει η παρουσία της στη χοροεσπερίδα». «Μου λείπει συνέχεια η παρουσία της», τον διόρθωσε χαμηλόφωνα η Λίντια. «Σωστά σκέφτηκες». Ο Τάνερ συγκατένευσε ξανά, λες και μόλις εκείνη τη στιγμή είχε αντιληφθεί το πρόβλημα και είχε συλλογιστεί τη λύση του. «Σε αυτή την περίπτωση, λοιπόν, αφού η ξαδέρφη μου είναι στο Λονδίνο και η συνοδός της δεν ταλαιπωρείται από ποδάγρα, τι λες να ρωτήσω την Τζάσμιν αν θέλει να μας συντροφέψει απόψε το βράδυ, ώστε να σου κάνει παρέα, τώρα που η Νικόλ δεν είναι εδώ; Δε θα ήθελα να νιώσεις μοναξιά στη σάλα του χορού». Η Λίντια έστρεψε το κεφάλι της για να κοιτάξει μια παρέα κυριών που διέσχιζε το δρόμο μπροστά τους με κατεύθυνση την είσοδο του πάρκου. Της είχαν πράγματι τραβήξει το ενδιαφέρον, ή ήθελε ν αποφύγει το βλέμμα του Τάνερ; «Ποτέ δεν έχω συναντήσει την ξαδέρφη σου. Αλλά ακούγεται ωραία ιδέα». Αν οι κύκνοι της λαίδης Τσάλφοντ βρίσκονταν κοντά στη Λίντια απόψε, δε θα υπήρχε κανένας κίνδυνος να λιώσει ο πάγος. Η ξαφνική και αναπάντεχη ψυχρότητα στη φωνή της ήταν κάτι παραπάνω από έκδηλη και εντελώς αντίθετη με το χαρακτήρα της. Η Λίντια ποτέ δε γινόταν δύστροπη. «Κάτι έκανα και σε τάραξα», είπε ο Τάνερ καθώς οδηγούσε επιδέξια την αμαξά του, για να παραταχθεί

15 κι αυτή στην ουρά με τις άλλες άμαξες, τα παϊτόνια και κάθε λογής φανταχτερά οχήματα που συναγωνίζονταν να καταλάβουν μια θέση στο φαρδύ αμμώδες μονοπάτι που διέσχιζε ελικοειδώς το πάρκο. Η Λίντια μετακινήθηκε ελαφρά πάνω στο σανιδένιο κάθισμα ώστε να μπορεί να τον κοιτάζει καταπρόσωπο. «Λυπάμαι, Τάνερ. Απλώς... απλώς ήταν μια παράξενη μέρα για μένα. Δε θέλω να δείξω αγνωμοσύνη. Αλλά επίσης είναι τόσο... τόσο προφανές εκ μέρους σου. Είσαι τόσο ευγενικός και καταδεκτικός μαζί μου. Τόσο τραγική και αξιολύπητη εικόνα παρουσιάζω, που οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να με κανακεύουν συνέχεια;» «Δεν έκανα κάτι τέτοιο...» «Ω, κι όμως αυτό έκανες, και πραγματικά οφείλω να σ ευχαριστήσω, παρ όλο που βαθιά μέσα στην καρδιά μου ξέρω ότι δε θα έπρεπε να απολογούμαι επειδή εκδήλωσα τα πραγματικά μου συναισθήματα», τον διέκοψε με την απαλή, κατάλευκη επιδερμίδα του προσώπου της να ροδίζει ανεπαίσθητα. «Σε παρακαλώ, άφησέ με να πω αυτό που νιώθω. Όλοι σας είστε τόσο ευγενικοί μαζί μου. Να είστε προσεκτικοί με τη Λίντια, πρέπει να λέτε μεταξύ σας, αν είναι δυνατόν να πατάτε και στις μύτες των ποδιών σας! Την καημενούλα τη Λίντια, που έμεινε μόνη της τώρα που η Νικόλ έφυγε. Την καημένη τη Λίντια, τη διανοούμενη και ανιαρή αδελφή, που έχει την ευκαιρία να χορέψει μόνο όταν η κάρτα χορού της Νικόλ είναι ήδη πλήρης, και οι τζέντλεμεν ελπίζουν να εντυπωσιάσουν τη μία αδελφή με το να δώσουν προσοχή στην αδιάφορη δίδυμή της. Τη δυστυχισμένη Λίντια, που ακόμη θρηνεί τον χαμένο της αγαπ...» Έφραξε απότομα με τα γαντοφορεμένα χέρια της το στόμα της, ενώ τα μάτια της είχαν ανοίξει διάπλατα από την έκπληξη που ένιωσε κι η ίδια με τον εαυτό της. Ο Τάνερ δεν ήξερε αν έπρεπε να ζητήσει συγνώμη ή να την επευφημήσει. «Λίντια; Είσαι καλά;» Εκείνη κατέβασε αργά τις παλάμες της από το στόμα της, για να αποκαλύψει το αχνό χαμόγελο που ολοένα και απλωνόταν στα χείλη της. «Χριστέ μου! Νομίζω πως μόλις είχα ένα ξέσπασμα». «Είσαι σίγουρη;» Ο Τάνερ φανταζόταν πάντα πως ένα σωστό ξέσπασμα οργής περιελάμβανε πολύ περισσότερο θυμό, μια γενναία δόση κραυγών και κατά πάσα πιθανότητα διάφορα εύθραυστα πορσελάνινα αντικείμενα να εκτοξεύονται στους τοίχους και να θρυμματίζονται με κρότο. Αλλά για πρώτη προσπάθεια, αν αυτό έκανε όντως η Λίντια, δεν ήταν άσχημη. Σίγουρα πάντως είχε την απόλυτη προσοχή του. «Ναι, είμαι σίγουρη. Και η Νικόλ έχει δίκιο -νιώθω πολύ καλύτερα. Τάνερ, αφού λες πως είσαι φίλος μου, θα μου έκανες μεγάλη χάρη αν δε μου φερόσουν πια λες και είμαι τόσο εύθραυστη που πρέπει να με τυλίξεις με βαμβάκι για να μη σπάσω. Σύμφωνοι; Περίμενε! Προτού μου απαντήσεις, σου δηλώνω άτι κι εγώ με τη σειρά μου θα σταματήσω να είμαι τόσο... τόσο... τέλος πάντων, ό,τι είναι αυτό που σας εξωθεί όλους να μου φέρεστε σαν να είμαι ένας ντελικάτος κύκνειος λαιμός από πάγο, έτοιμος να λιώσει ή να θρυμματιστεί ανά πάσα στιγμή». Ο Τάνερ ένιωσε μια σχεδόν ακατανίκητη επιθυμία να την τραβήξει στην αγκαλιά του. Όμως, είχε επίσης τη βαθιά επίγνωση ότι η παράκλησή της να σταματήσει να την κανακεύει και να την τυλίγει με ένα πέπλο ασφαλείας δεν αποτελούσε και πρόσκληση να της ανοίξει την καρδιά του.

16 «Λυπάμαι, Λίντια, αν όντως αυτό κάναμε και πατούσαμε στις μύτες των ποδιών μας γύρω σου, από το φόβο μας μήπως σε ταράξουμε. Και για να σου το αποδείξω, θα σε ρωτήσω ευθέως αυτή τη φορά 1 ούτε θα σου το ανακοινώσω, ούτε θα προσπαθήσω να σε πείσω: Θα ήθελες να συνοδεύσεις εμένα και την ξαδέρφη μου στο χορό της λαίδης Τσάλφσντ απόψε; Ή θα προτιμούσες να μου πεις να πάω στον αγύριστο;» «Ποτέ δε θα έλεγα κάτι τέτοιο! Τουλάχιστον, δε νομίζω ότι θα το έκανα». Η Λίντια κούνησε δυο φορές απανωτά το κεφάλι της αποφασιστικά. «Ναι, σ ευχαριστώ. Πιστεύω ότι θα μου άρεσε πολύ να παρευρεθώ στη χοροεσπερίδα μ εσένα και τη δεσποινίδα Χάρμπαρτον. Και είμαι βέβαιη ότι θα χαρώ να γνωρίσω την ξαδέρφη σου». Του χάρισε άλλο ένα χαμόγελο, και ο Τάνερ ένιωσε ξανά ένα σφίξιμο στα σωθικά του, σαν να τον είχαν γρονθοκοπήσει. «Τι λες λοιπόν; Το ξέσπασμά μου ήταν καθόλου καλό;» «Ικανοποιητικό, θα έλεγα. Ίσως χρειάζεσαι λίγη ακόμη εξάσκηση για να το τελειοποιήσεις, αλλά για αρχή ήταν πολύ καλό». «Συνήθως θεωρούμαι επιμελής μαθήτρια. Θα αφοσιωθώ λοιπόν στην εξάσκηση. Λ, κοίτα, κάποιος προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή σου. Να, εκεί πέρα», έδειξε ανασηκώνοντας με χάρη το πιγούνι της. Πόσο όμορφη ήταν η Λίντια! «Τάνερ Μπλέικ! Χρόνια και ζαμάνια! Χαίρομαι που σε ξα ναβλέπω», φώναξε ο άλλος άντρας, ανεμίζοντας το χέρι του σε χαιρετισμό καθώς τους πλησίαζε καβάλα στο άλογό του. </Η-ταν αλλιώτικα όταν ήμασταν δυο παλιόφιλοι και τσουγκρίζαμε τα ποτήρια μας στο Παρίσι πριν από λίγα χρόνια, αλλά τώρα που είσαι πια ο δούκας του Μάλβερν υποθέτω πως θα έπρεπε να είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός στο πώς φέρομαι στην Εξοχότητά σου». Ο Τάνερ αναμέτρησε με το βλέμμα του το υπέροχο γκρίζο φαρί και τον αψεγάδιαστα ντυμένο αναβάτη του; προσπαθώντας να μη δείξει έκπληξη για την αναπάντεχη εμφάνιση του φίλου του. «Τζάστιν! Κανένας δε μου είπε ότι επέστρεψες στο Λονδίνο. Τι έγινε, βαρέθηκες τελικά τη Βιέννη;» Ο βαρόνος Τζάστιν Γουάιλντ, που είχε υπηρετήσει στο στρατό σε πολλαπλά πόστα κατά τη διάρκεια του πολέμου εναντίον του Βοναπάρτη -και πολλά από αυτά τα πόστα ήταν γνωστά μόνο στους ανώτατους αξιωματούχους του Υπουργείου Άμυνας-, κατηύθυνε το άλογό του έτσι ώστε να ίππευα στο πλάι της άμαξας. Οι δυο άντρες έκαναν μια θερμή χειραψία -όχι και μικρό κατόρθωμα, καθώς τόσο το άλογο όσο και η άμαξα βρίσκονταν ακόμη εν κινήσει. Ο Τζάστιν Γουάιλντ ήταν ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας, όπως τον θυμόταν ανέκαθεν ο Τάνερ. Το καλοραμμένο σακάκι του αναδείκνυε τους φαρδιούς ώμους του, το δερμάτινο παντελόνι αγκάλιαζε τους δυνατούς μηρούς του και φορούσε μαύρες μπότες ιππασίας, ψηλές μέχρι το γόνατο, που το καλογυαλισμένο δέρμα τους άστραφτε στον ήλιο. Εκείνο όμως που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν η δαντέλα στο γιακά και στις μανσέτες του, καθώς και το όμορφο πρόσωπό του, που δεν προ-καλούσε σε κάποιον την αίσθηση ότι απειλείται από τους γυμνασμένους μυς του κορμιού του. Μάλιστα, όποιος γνώριζε για πρώτη φορά το βαρόνο, τον έκρινε ως έναν γλυκομίλητο και ονειροπαρμένο λιμοκοντόρο. Οι άνθρωποι έβλεπαν μόνο τα γελαστά πράσινα μάτια του, που τα σκίαζαν φρύδια μαύρα όσο και τα μαλλιά του, και το αυθόρ-

17 μητο χαμόγελό του τους αφόπλιζε. Έτσι, κατέληγαν να τον θεωρούν έναν όχι και τόσο έξυπνο δανδή της υψηλής κοινωνίας, το οποίο ήταν δικό τους σφάλμα. «Δραπέτευσα από τη Βιέννη σχεδόν ένα μήνα πριν, προετοιμάζοντας την επιστροφή μου στην πατρίδα. Η διπλωματία μπορεί να γίνει πολύ βαρετή υπόθεση, ακόμη κι όταν χαράζουμε τα σύνορα αυτοκρατοριών, όπως ο φούρναρης τεμαχίζει το κέικ σε κομμάτια». Ο βαρόνος στάθηκε σχεδόν όρθιος στους αναβολείς του καθώς έκλινε το ψηλό καπέλο του στη Λίντια. «Με συγχωρείτε, κυρία μου. Ο φίλος μου από δω ποτέ του δεν είχε τρόπους. Είμαι ο Τζάστιν Γουάιλντ κι εσείς είστε το πιο όμορφο πλάσμα που είχα ποτέ την τιμή να αντικρίσω. Σας παρακαλώ, πείτε μου ότι αυτός ο αχρείος απλώς σας συνοδεύει και δε σας διεκδικεί για τον εαυτό του- όχι τώρα, που η καρδιά μου κρέμεται από την απάντησή σας». Το γέλιο του Τάνερ έκανε τη Λίντια να χαμογελάσει αμυδρά, διστακτικά. «Λαίδη Λίντια Ντότρι, συγχωρήστε με που είμαι αναγκασμένος να σας συστήσω στο βαρόνο Τζάστιν Γσυάιλντ, στρατιώτη και πολιτικό, ιδιοφυία και ανόητο ταυτόχρονα. Και παίζει όλους αυτούς τους ρόλους καλύτερα από τον καθένα. Προτείνω να τον αποφύγετε πάση θυσία». «Δεν παίζεις δίκαια, Τάνερ. Είσαι δυο φορές πιο ανόητος από μένα, και αυτό θα πω σε όλους. Λαίδη Λίντια, και πάλι σας εκλιπαρώ, πείτε μου ότι η καρδιά σας δεν είναι ήδη δοσμένη αλλού, ειδικά σ έναν αλήτη που δε θα κατονομάσω αλλά φέρει μια αξιοσημείωτη ομοιότητα με τον τζέντλεμαν δίπλα σας, που φαίνεται να νιώθει τόσο άβολα. Αλλιώς, θα ραγίσετε τη δική μου καρδιά». Ο Τάνερ περίμενε την απάντηση της Λίντια, συνειδητοποιώντας ότι δεν είχε ιδέα τι θα έλεγε. Χθες, θα ήταν σίγουρος ότι θα αποκρινόταν με ευγένεια, συστολή και οπωσδήποτε με τη μεγίστη ευπρέπεια. Σήμερα όμως; Την κοίταξε περίεργος, και η καρδιά του έχασε ένα χτύπο όταν στα χείλη της σχηματίστηκε ένα αχνό, λίγο περιπαικτικό χαμόγελο που τον έκανε να διακρίνει, για πρώτη φορά ίσως, μια ομοιότητα με τη σκανδαλιάρα δίδυμη αδελφή της. «Πολύ αμφιβάλλω αν τα λόγια μου ασκούν τέτοια εξουσία πάνω σας, κύριε», αποκρίθηκε ύστερα από μια στιγμή, «αλλά, αν καθησυχάζει την ανυπεράσπιστη καρδιά σας, τότε σας ενημερώνω ότι ο δούκας κι εγώ είμαστε απλώς φίλοι που βγήκαν βόλτα για να απολαύσουν τη μέρα και τον καθαρό αέρα, και την παρούσα συντροφιά φυσικά- όσο ανόητη κι αν είναυ>. Ο Γουάιλντ έβγαλε με μια επιδέξια κίνηση το καπέλο του και το πίεσε μπροστά στο στέρνο του σε μια ένδειξη προσποιητού θαυμασμού. «Θεέ και Κύριε, Τάνερ, η δεσποινίδα σχηματίζει ολοκληρωμένες προτάσεις με νόημα! Και χωρίς να ακκί-ζεται, να τραυλίζει ή να υποκρίνεται τη συνεπαρμένη από τις αδέξιες προσπάθειές μου να την κομπλιμεντάρω». Ο βαρόνος έσκυψε το κεφάλι του μπροστά ώστε να κοιτάζει καλύτερα τη Λίντια, που ήταν μισοκρυμμένη πίσω από τον Τάνερ. «Λαίδη Λίντια, δούλος σας πέφτω γονατιστός στα πόδια σας. Δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε ομορφιά σαν τη δική σας, και μάλιστα σε πλήρη αρμονία με ένα τόσο εύστροφο μυαλό». Ο Τάνερ άπλωσε το χέρι του για να σπρώξει τον Γουάιλντ να καθίσει πάλι κανονικά στη σέλα του, ενώ ταυτόχρονα τίναξε τα γκέμια και η άμαξα προχώρησε αργά μπροστά, εξαιτίας του πλήθους των οχημάτων που συνωστίζονταν στο μονοπάτι. «Καλύτερα να επιστρέφεις πάραυτα στη Βιέννη, Τζάστιν, αν έχεις τόσο κακή γνώμη για τις δεσποινίδες του Λονδίνου». «Ανοησίες, Τάνερ. Η γνώμη μου για όλες τις γυναίκες είναι πως είναι υπέροχα πλάσματα. Εφόσον δεν

18 είναι κάποιος τόσο άτυχος ώστε να χρειαστεί να συζητήσει μαζί τους για παραπάνω από λίγα λεπτά, φυσικά. Πράγμα που, ευτυχώς, δε μου συμβαίνει συχνά. Αλλά η λαίδη Λίντια μοιάζει να είναι η λαμπρή εξαίρεση του κανόνα». Τότε, ήρθε η σειρά της Λίντια να σπρώξει -ευγενικά πάντα-τον Τάνερ πίσω στο κάθισμά του καθώς έγερνε μπροστά για να απευθύνει την ερώτησή της στο βαρόνο. «Παρ όλο που με κρίνατε άξια εξαίρεσης, αισθάνομαι πως πρέπει να σας ρωτήσω, κύριε. Είστε μισογύνης; Ή μήπως μισάνθρωπος, και η απέχθειά σας απευθύνεται σ όλα τα ανθρώπινα πλάσματα που έχουν την ατυχία να μην είναι εσείς; Είστε μήπως ένας άλλος Αλσέστ;» Ο Τάνερ έγειρε πίσω στο κάθισμά του οικειοθελώς, χωρίς να χρειαστεί να τον παροτρύνουν ο Γουάιλντ ή η Λίντια. Συλλογίστηκε πως ήταν mo ασφαλές για εκείνον. «Αλσέστ; Αυτός ο αξιοθρήνητος κυνικός; Δηλαδή είστε εξοικειωμένη με το έργο του Μολιέρου και το αριστούργημά του, τον Μισάνθρωπο, Τάνερ, το άκουσες αυτό; Για περιμένετε, δεν μπορεί! Λαίδη Λίντια, κάντε μου τη χάρη, σας παρακαλώ, και συμπληρώστε το στίχο αυτόν: Μέγας αερολόγος! Έχει έναν τρόπο...» Ο Τάνερ γέλασε με την ψυχή του. «Για όνομα του Θεού, Τζάστιν! Θα την εξετάσεις και στον Μολιέρο τώρα;» «Όχι, δεν πειράζει, Τάνερ. Να συνεχίσω;» Η Λίντια τον κοίταξε, κι εκείνος έκανε ένα καταφατικό νεύμα. «Πολύ καλά, λοιπόν, έτσι πάει: Μέγας αερολόγος! Έχει έναν τρόπο να λέει πολλά χωρίς να λέει τίποτα». «Χα! Καταλαβαίνω γιατί είναι από τα αγαπημένα σου αποσπάσματα, Τζάστιν. Σου ταιριάζει απόλυτα. Τελείωσες τώρα; Έφερα τη λαίδη Λίντια στο πάρκο για να δει τη θέα κι όχι για να διασκεδάσεις εσύ. Αν και οφείλω να παραδεχτώ ότι ακόμη κι εγώ το διασκέδασα λιγάκι». «Τότε θα σας αφήσω, λοιπόν», αποκρίθηκε ο Γουάιλντ, ιοοϊ-τώντας με κεντρισμένο ενδιαφέρον τη Λίντια, που ξαφνικά θυμήθηκε ότι ήταν η συνεσταλμένη δίδυμη αδελφή, εκείνη που ποτέ δεν τραβούσε την προσοχή πάνω της. «Όμως, μπορείς να κανονίσουμε να συναντηθούμε ξανά, κάποια άλλη στιγμή, Τάνερ; Έχει περάσει πολύς καιρός κι έχουμε πολλά να πούμε». Ο Τάνερ συμφώνησε, επειδή πραγματικά απολάμβανε τη συντροφιά του Τζάστιν Γουάιλντ. Ενημέρωσε το βαρόνο ότι εκείνος και η Λίντια θα παρευρίσκονταν στο χορό της λαίδης Τσάλ-φοντ το βράδυ, και μετά τον παρακολούθησε καθώς επιτέλους ο Γουάιλντ απομακρυνόταν καβάλα στο άλογό του. Κατά πάσα πιθανότητα ήδη κατέστρωνε σχέδια στο μυαλό του για να τυραν-νήσει με την παρουσία του τον επόμενο άτυχο περαστικό γνώριμο που θα συναντούσε. Ήταν ένας εξαιρετικά καλοβαλμένος άντρας, αλλά και ταυτόχρονα ασυνήθιστος, σχεδόν παράδοξος. «Τι παράξενος άντρας ο φίλος σου», σχολίασε η Λίντια ενώ ο Τάνερ κατάφερε να κάνει την άμαξα να προχωρήσει μόνο λίγα μέτρα ξανά, καθώς ο συνωστισμός στο πάρκο γινόταν αφόρητος λόγω της σπάνιας ηλιόλουστης μέρας. «Πραγματικά θεωρεί τις γυναίκες τόσο... άχρηστες;»

19 «Θα σου έλεγα ότι δεν ξέρω* όμως τον γνωρίζω καλά και τον συμπαθώ, και μάλλον σου έκανε μια περίεργη πρώτη εντύπωση, οπότε θα σου εξηγήσω την ιστορία του. Ο Τξάστιν κάποτε ήταν παντρεμένος με μια απίστευτα όμορφη γυναίκα, Λίντια, και ο γάμος τους δεν είχε καλή κατάληξη. Μου εξομολογήθηκε άτι τη διάλεξε για την ομορφιά της, πράγμα που και πάλι, σύμφωνα μ εκείνον, είναι ένα σφάλμα στο οποίο υποπίπτουν συχνά οι ματαιόδοξοι και ανόητοι άντρες». «Προσωπικά θεωρώ πως το συγκεκριμένο σφάλμα που βασίζεται στην κοντόφθαλμη αντίληψη περί ομορφιάς αποτελεί κοινό χαρακτήριστικό και των δύο φύλων». Ο Τάνερ την κοίταξε παραξενεμένος. «Αλήθεια;» «Ξαφνιάστηκες;» «Υποθέτω πως όχι. Κι εμείς οι άντρες πιθανότατα περνάμε τον ίδιο χρόνο που περνάνε και οι γυναίκες μπροστά στον καθρέφτη ή με τους ράφτες μας. Σ ευχαριστώ που το βλέπεις έτσυ>. «Παρακαλώ», αποκρίθηκε, χαμογελώντας του ξανά ντροπαλά. Ο Τάνερ φύλαγε σαν πολύτιμο θησαυρό στη μνήμη του όλα τα χαμόγελα της Λίντια από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους, χαμόγελα που εκείνη χάριζε τόσο φειδωλά. «Και τώρα πες μου και τα υπόλοιπα. Είμαι σίγουρη ότι η ιστορία του βαρόνου κρύβει πολύ περισσότερα». «Φυσικά και κρύβει. Ο Τζάστιν βαρέθηκε την καλλονή γυναίκα του μέσα σε δυο βδομάδες, καθώς οι μόνες συζητήσεις που έκαναν κυμαίνονταν από τις απαιτήσεις της εν λόγω κυρίας να της χαρίζει απλόχερα φιλοφρονήσεις για κάθε τουαλέτα της, μέχρι την εξαντλητική απαρίθμηση κάθε μικρολεπτομέρειας της αμφίεσης των γυναικών του κύκλου τους. Ο Τζάστιν μου δήλωσε -και το θυμάμαι χαρακτηριστικά, επειδή ήταν απόλυτα σοβαρός, αν και λιγάκι μεθυσμένος- ότι η γυναίκα του ήταν ικανή να απαριθμήσει το όνομα κάθε υφάσματος, μπιχλιμπιδιού και μικροπράγματος που μπορεί να χωρέσει ο νους του ανθρώπου, με πολύ μεγαλύτερη ευκολία απ ό,τι μπορούσε να απαγγείλει το αλφάβητο». «Τον καημένο... Την καημένη τη γυναίκα του...» «Εκείνη βρήκε παρηγοριά όμως», παρατήρησε ο Τάνερ, ενώ αποφάσιζε ότι ήταν καιρός να εκμεταλλευτεί ένα άνοιγμα στην ατέρμονη ουρά των οχημάτων, και έστριψε την άμαξα προς μια κοντινή έξοδο του Χάιντ Παρκ που έβγαζε στο δρόμο. Η συνάντησή του με τον Τζάστιν έπειτα από τόσο καιρό ήταν μεγάλη έκπληξη, αν και ευχάριστη. «Απ ό,τι άκουσα, και όχι βέβαια από τον Τζάστιν, που ποτέ δε θα προέβαινε σε μια τέτοια αδιακρισία, η γυναίκα του βρήκε πολλούς και διάφορους τρόπους να παρηγορήσει τον εαυτό της. Τουαλέτες, κοσμήματα... και μια μακριά ακολουθία εραστών, που ήταν κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να τη διαβεβαιώνουν διαρκώς πως ήταν όμορφη». «Πως ήταν όμορφη; Αυτό σημαίνει ότι...» «Ναι, δε ζει πια. Φοβάμαι όμως πως ο θάνατός της δεν ήρθε αρκετά γρήγορα για να σώσει τον Τζάστιν, όσο κι αν ακούγε-ται σκληρό αυτό που λέω. Ένα μήνα πριν η Σίλα βρει τραγικό τέλος γλιστρώντας στα μαρμάρινα σκαλιά του Κάρλτον Χάουζ όταν το τακούνι της μπλέχτηκε στους γελοίους φραμπαλάδες του ποδόγυρου της τουαλέτας της -ο Πρίγκιπας της Ουαλίας κρεβατώθηκε για μια βδομάδα για να ξεπεράσει το σοκ-, ένας από τους εραστές της έκανε το σφάλμα να υπερηφανευτεί

20 για την τελευταία του κατάκτηση. Ο Τζάστιν ένιωσε υποχρεωμένος να υπερασπιστεί την τιμή της επαίσχυντης συζύγου του και κά-λεσε τον τύπο σε μονομαχία». «Τον σκότωσε;» «Δεν το σκόπευε, αλλά ναι. Ήμουν ο ένας από τους μάρτυρες του Τζάσην, έτσι τα είδα όλα με τα μάτια μου. Ο ηλίθιος ο αντίπαλός του πυροβόλησε προτού δοθεί το σύνθημα, κι εμείς φωνάξαμε στον Τζάστιν για να τον προειδοποιήσουμε. Εκείνος στράφηκε αμέσως και πυροβόλησε βρισκόμενοςσε άμυνα. Όμως ο άλλος πέθανε, και ο Τζάστιν αναγκάστηκε να το σκάσει από τη χωρά. Μόνο οι πολύτιμες υπηρεσίες του προς το Στέμμα και το πέρασμα του χρόνου τού επέτρεψαν να επιστρέψει στην Αγγλία. Αναρωτιέμαι πώς θα τον υποδεχθεί η υψηλή κοινωνία τώρα, οκτώ χρόνια μετά. Ο άντρας που σκότωσε ήταν ο δεύτερος γιος ενός κόμη, οπότε καταλαβαίνεις. Πάντα βγαίνει στη φόρα ένα νέο κουτσομπολιό για να τραβήξει το ενδιαφέρον του κόσμου, αλλά αυτή η παλιά ιστορία δεν έχει λησμονηθεί τελείως. Και σίγουρα δε βοηθάει η τόσο επιδεικτική εμφάνιση του Τζάστιν στο Χάιντ Παρκ. Είναι σαν να προκαλεί τους πάντες να τον κουτσομπολέψουν». «Εσύ όμως θα σταθείς στο πλευρό του». Ο Τάνερ την κοίταξε κατάματα. Η Λίντια είχε μιλήσει σαν αυτό να ήταν κάτι δεδομένο, όχι ερωτηματικά. «Ναι, θα του σταθώ. Παρ όλο που... όχι, θα του σταθώ, κυρίως επειδή ο Τζά-στιν φαίνεται να μην έχει ξεπεράσει την άσχημη αυτή εμπειρία, ακόμη και τώρα που επέστρεψε στην Αγγλία. Μπορεί να σε πείραζε προηγουμένως, αλλά οι πληγές που του άφησε ο αποτυχημένος γάμος του και οι επακόλουθες συνέπειές του φαίνεται πως τον έχουν κάνει κυνικό απέναντι στο γυναικείο φύλο». «Ή ίσως υπονόμευσαν την πίστη στην κρίση του όσον αφορά τις γυναίκες», συμπλήρωσε η Λίντια, κάνοντας τον Τάνερ να στραφεί απότομα προς το μέρος της. «Ο Τζάστιν Γουάιλντ αβέβαιος για τον εαυτό του; Αδύνατον». «Η αμφιβολία είν πιο σκληρή κι απ τη χειρότερη αλήθεια», αποκρίθηκε σιγανά η Λίντια. «Αφού ο βαρόνος έκανε ένα απαίσιο λάθος πριν από τόσα χρόνια σε θέματα καρδιάς, όπως παραδέχτηκε ο ίδιος, πώς μπορεί πια να εμπιστευτεί την ίδια του την κρίση;» Ο Τάνερ έστρεψε τα άλογά του προς την Γκρόβενορ Σκου-έαρ, ενώ μέσα του μετάνιωνε που έφυγαν τόσο σύντομα από το πάρκο, καθώς τώρα δεν είχε δικαιολογία να συνεχίσουν την ενδιαφέρουσα συζήτησή τους. «Βλέπω, παραθέτεις ξανά τον Μολιέρο, πάλι από τον Μισάνθρωπο. Ο Τζάστιν χρειάζεται έναν φίλο, σωστά; Παρά την αυτοπεποίθηση και σιγουριά που δείχνει προς τα έξω». «Έχει έναν φίλο», είπε η Λίντια, ακουμπώντας το γαντοφορεμένο χέρι της στο μπράτσο του Τάνερ. «Και ξέρω, από προσωπική εμπειρία, ότι είσαι ο καλύτερος φίλος». Ο Τάνερ την ευχαρίστησε, ενώ ένιωθε σαν να είχε μόλις ακούσει πένθιμες καμπάνες να ηχούν μέσα στο κεφάλι του. Ένας άλλος στίχος του ήρθε στο μυαλό, όχι από τον Μολιέρο αυτή τη φορά. Κάτι για τη φιλία, που είναι ο έρωτας δίχως τα φτερά του...