Summer and the City Το ημερολόγιο της Carrie 2

Transcript

1 B TEL :A TEL /7/11 3:08 PM Page 3 CANDACE BUSHNELL Summer and the City Το ημερολόγιο της Carrie 2 METAΦPAΣH Ισιδώρα Γενούζου /

2 B TEL :A TEL 007-6/7/11 3:08 PM Page 7 ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ Η Τύχη του Πρωτάρη

3 B TEL :A TEL 007-6/7/11 3:08 PM Page 8

4 B TEL :A TEL 007-6/7/11 3:08 PM Page 9 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ Tο πρώτο πράγμα που μου ζητάει η Σαμάνθα είναι να βρω το παπούτσι της. Το εντοπίζω μέσα στον νεροχύτη. Στη συνέχεια με προσκαλεί σ ένα πάρτι. «Υποθέτω πως θα μπορούσες να έρθεις μαζί μου, μιας και ούτως ή άλλως δεν έχεις και πουθενά αλλού να πας, κι εγώ δεν έχω σίγουρα καμία όρεξη να μείνω μέσα και να κάνω την μπέιμπι σίτερ». «Δεν είμαι μωρό για να χρειάζομαι μπέιμπι σίτερ». «Καλά, καλά. Δεν είσαι μωρό, είσαι όμως σπουργιτάκι. Όπως και να χει» λέει, στρώνοντας το σατέν σουτιέν της καθώς στριμώχνεται σε ένα εφαρμοστό πράσινο λίκρα φόρεμα «σε έχουν ήδη κλέψει μια φορά, έτσι δεν είναι; Φαντάσου να σε απαγάγει κανένας επιτήδειος και να το έχω και τύψεις στη συνείδησή μου». Γυρίζει προς το μέρος μου και καρφώνει το βλέμμα της στο σύνολο που φοράω, το οποίο είναι ένα μπλε γκαμπαρντινέ σακάκι με ασορτί παντελόνα, που μέχρι και λίγες ώρες πριν θεωρούσα απίστευτα σικ. «Δεν έχεις τίποτε άλλο να βάλεις;» «Έχω ένα μαύρο κοκτέιλ φόρεμα του εξήντα».

5 B TEL :A TEL 007-6/7/11 3:08 PM Page Candace Bushnell «Ωραία. Φόρα το. Και βάλε κι αυτά». Μου πετάει ένα ζευγάρι χρυσαφί Ρέυμπαν. «Θα σε κάνουν να δείχνεις φυσιολογική». Αποφασίζω να ακολουθήσω τη συμβουλή της χωρίς να τη ρωτήσω τι εννοεί όταν λέει φυσιολογική. «Κανόνας νούμερο ένα» δηλώνει με επισημότητα καθώς βγαίνουμε απ την πολυκατοικία και ξεχυνόμαστε στον δρόμο. «Πάντα να δείχνεις σαν να ξέρεις ακριβώς πού πηγαίνεις, ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα πού βρίσκεσαι». Σηκώνει το χέρι της αποφασιστικά και ξεχύνεται στην κίνηση, ενώ ταυτόχρονα ακούγεται ο στριγκός ήχος των φρένων ενός αυτοκινήτου. «Να κινείσαι γρήγορα». Δίνει μια στο καπό του αυτοκινήτου και κάνει μια όχι και τόσο κομψή χειρονομία στον οδηγό. «Και πάντα να φοράς παπούτσια με τα οποία να μπορείς να τρέξεις αν χρειαστεί». Τρέχω ξοπίσω της στην Έβδομη Οδό, νιώθοντας σαν αθλητής που τρέχει σε αγώνα μετ εμποδίων, κι όταν τελικά φτάνουμε στο απέναντι πεζοδρόμιο, νιώθω σαν ναυαγός που ανακαλύπτει στεριά μετά από μέρες στη θάλασσα. «Και, για όνομα του Θεού, ξεφορτώσου αυτές τις πλατφόρμες. Είναι εντελώς εκτός μόδας» φωνάζει απαυδισμένη η Σαμάνθα κοιτώντας υποτιμητικά τα παπούτσια μου. «Ξέρεις ποιος σχεδίασε για πρώτη φορά πλατφόρμες;» ρωτάω και συνεχίζω χωρίς να περιμένω απάντηση. «Ο Φερραγκάμο για την τότε νεαρή Τζούντυ Γκάρλαντ». «Και πώς το ξέρεις αυτό;» «Α, ξέρω ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες. Τις βρίσκω φοβερά ενδιαφέρουσες». «Ε τότε, θα τα πας μια χαρά στο συγκεκριμένο πάρτι». «Ποιος είπαμε ότι το κάνει αυτό το πάρτι;» φωνάζω, προσπαθώντας ν ακουστώ μέσα στον θόρυβο του δρόμου. «Ο Ντέιβιντ Ρος. Ο σκηνοθέτης του Μπρόντγουεϋ».

6 B TEL :A TEL 007-6/7/11 3:08 PM Page 11 Summer and the City 11 «Και πώς του ρθε να κάνει πάρτι Κυριακή, στις τέσσερις το μεσημέρι;» Αποφεύγω αριστοτεχνικά το καροτσάκι κάποιου πλανόδιου πωλητή χοτ ντογκ, ένα καρότσι σούπερ μάρκετ γεμάτο ως επάνω με κουβέρτες και ένα παιδάκι το οποίο κρατάει η μητέρα του από ένα λουρί. «Είναι πάρτι για τσάι». «Δηλαδή, θα σερβίρουν τσάι;» Δεν μπορώ να καταλάβω αν μιλάει σοβαρά ή όχι. Γελάει. «Εσύ τι νομίζεις;» Το πάρτι γίνεται σε ένα ροζ σπίτι βαμμένο στην απόχρωση του σάπιου μήλου, στο τέλος ενός λιθόστρωτου δρόμου. Ανάμεσα από τα κτίρια διαφαίνεται το ποτάμι, καφετί και φουσκωμένο, φωτισμένο αχνά απ τις αχτίδες του απογευματινού ήλιου. «Ο Ντέιβιντ είναι πολύ εκκεντρικός» με προειδοποιεί η Σαμάνθα, λες και η εκκεντρικότητα θα μπορούσε να είναι ανεπιθύμητο χαρακτηριστικό για κάποιον σαν κι εμένα που μόλις έχει φτάσει από την επαρχία. «Την τελευταία φορά που ο Ντέιβιντ έκανε πάρτι, κάποιος απ τους καλεσμένους του έφερε μαζί του ένα μικρό άλογο, το οποίο έκανε την ανάγκη του επάνω στην Ομπουσσόν μοκέτα του σαλονιού του». Μιας και είμαι πολύ πιο περίεργη να μάθω περισσότερα για το άλογο, αποφασίζω να προσποιηθώ πως ξέρω τι είναι η Ομπουσσόν μοκέτα, αν και δεν έχω την παραμικρή ιδέα για τι πράγμα μιλάει. «Και πώς το μεταφέρανε μέχρι το πάρτι;» «Με ταξί» λέει η Σαμάνθα. «Ήταν πολύ πολύ μικρό άλογο». Κοντοστέκομαι για ένα λεπτό. «Λες να έχει πρόβλημα ο Ντέιβιντ; Που μ έφερες μαζί σου, εννοώ». «Εδώ την προηγούμενη φορά τού κουβάλησαν ολόκληρο άλογο. Δε νομίζω να έχει πρόβλημα μαζί σου. Εκτός, βέ-

7 B TEL :A TEL 007-6/7/11 3:08 PM Page Candace Bushnell βαια, κι αν του φανείς φορτική ή βαρετή» μου λέει κοιτώντας με απ την κορφή ως τα νύχια. «Μπορεί για κάποιους να είμαι βαρετή, αλλά φορτική δεν είμαι ποτέ». «Ωραία. Α, και κάτι άλλο. Τσιμουδιά ότι είσαι από την επαρχία και τα λοιπά» λέει. «Στη Νέα Υόρκη χρειάζεται απλά να χεις αυτό το κάτι». «Αυτό το κάτι;» «Ναι. Αυτό που είσαι, μόνο καλύτερα. Άνθισε» λέει με στόμφο. Έχουμε σταματήσει μπροστά από το σπίτι. Είναι μια τετραώροφη κατοικία και η μπλε εξώπορτα είναι ορθάνοιχτη, αποκαλύπτοντας ένα πολύχρωμο πλήθος ανθρώπων που τριγυρνάνε και στροβιλίζονται με χάρη, σαν να ναι χορευτές σε κάποιο μιούζικαλ. Νιώθω την καρδιά μου να φτερουγίζει από έξαψη. Αυτή η πόρτα είναι η είσοδός μου σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Ετοιμαζόμαστε να περάσουμε το κατώφλι, όταν ένας λαμπερός άντρας, ο οποίος φαντάζει σαν άγαλμα στα μάτια μου, έρχεται με ανάλαφρα βήματα προς το μέρος μας κρατώντας στο ένα χέρι ένα μπουκάλι σαμπάνια και ένα τσιγάρο στο άλλο. «Σαμάνθα!» ξεφωνίζει. «Νταβίντ» φωνάζει η Σαμάνθα, τονίζοντας το όνομά του στα γαλλικά. «Και ποια είναι τούτη εδώ;» ρωτάει περίεργος, καρφώνοντας το χαμογελαστό βλέμμα του επάνω μου. «Η Κάρρι Μπράντσο, κύριε» λέω και του δίνω το χέρι μου. «Καλέ, αυτή εδώ είναι θεά» τσιρίζει. «Έχουν να με αποκαλέσουν κύριο απ όταν φόραγα κοντά παντελονάκια. Όχι ότι φόρεσα ποτέ μου κοντά παντελόνια. Και πού την ανακάλυψες αυτή την τόσο απολαυστική δεσποινίδα;» «Τη βρήκα στα σκαλοπάτια μου».

8 B TEL :A TEL 007-6/7/11 3:08 PM Page 13 Summer and the City 13 «Μη μου πεις ότι έφτασες και σε καλάθι όπως ο Μωυσής;» με ρωτάει χαμογελώντας. «Όχι, όχι. Εγώ έφτασα με τρένο» απαντάω. «Και τι σε φέρνει στη Σμαραγδένια Πόλη, μικρή μου;» Χαμογελάω και, ακολουθώντας τη συμβουλή της Σαμάνθα, λέω χωρίς να το πολυσκεφτώ «Ήρθα για να γίνω διάσημη συγγραφέας». «Σαν τον Κέντον!» αναφωνεί. «Τον Κέντον Τζέιμς;» ρωτάω με κομμένη την ανάσα. «Υπάρχει και άλλος; Κάπου εδώ γύρω πρέπει να βρίσκεται. Αν σκοντάψεις επάνω σε έναν μικροσκοπικό άντρα με φωνή κανίς, τότε θα ξέρεις πως τον βρήκες». Ένα δευτερόλεπτο μετά, ο Ντέιβιντ Ρος βρίσκεται ήδη στην άλλη άκρη του δωματίου και η Σαμάνθα πάει και κάθεται στα πόδια ενός άγνωστου άντρα. «Έλα εδώ». Μου κάνει νόημα από τον καναπέ. Περνάω δίπλα από μια γυναίκα που φοράει μια λευκή ολόσωμη φόρμα. «Νομίζω ότι μόλις είδα το πρώτο μου Χάλστον!» «Είναι κι ο Χάλστον εδώ;» ρωτάει η Σαμάνθα. Αν υποψιαστώ ότι είμαι στο ίδιο πάρτι με τον Χάλστον και τον Κέντον Τζέιμς, θα πεθάνω. «Εννοούσα τη φόρμα εκείνης της κυρίας». «Α, τη φόρμα» λέει αφηρημένα, μιας και όλη της η προσοχή είναι στραμμένη στον άντρα που βρίσκεται από κάτω της. Απ όσο μπορώ να διακρίνω, είναι ηλιοκαμένος, με αθλητικό κορμί και δυνατά μπράτσα. «Από εδώ η Κάρρι Μπράντσο. Πρόκειται να γίνει διάσημη συγγραφέας» λέει η Σαμάνθα, λες και δεν είναι απλά το όνειρό μου, αλλά αδιαμφισβήτητο γεγονός. «Γεια σου, διάσημη συγγραφέα». Μου δίνει το χέρι του. Τα δάχτυλά του είναι λεπτά και στιλπνά σαν μπρούντζος.

9 B TEL :A TEL 007-6/7/11 3:08 PM Page Candace Bushnell «Κι από εδώ ο Μπέρναρντ ή, αλλιώς, ο ανόητος που αρνήθηκε να κοιμηθεί μαζί μου πέρσι» αστειεύεται. «Δεν είχα κανέναν σκοπό να γίνω απλά άλλη μια κατάκτηση στο καρνέ σου» λέει ο Μπέρναρντ τραγουδιστά. «Ούτως ή άλλως, πάνε αυτά. Δεν τα μαθες; Τέρμα με τις κατακτήσεις». Σηκώνει το χέρι της και το κρατάει μπροστά στο πρόσωπό της για να το δούμε. Ένα τεράστιο διαμαντένιο δαχτυλίδι μοστράρει στον παράμεσό της. «Αρραβωνιάστηκα». Δίνει ένα φιλί στα σκούρα μαλλιά του Μπέρναρντ και κοιτάζει γύρω της σαν να ψάχνει κάτι. «Μα σε ποιον πρέπει να τις βρέξω εδώ μέσα για να πιω ένα ποτό;» «Πάω εγώ» προθυμοποιείται ο Μπέρναρντ. Σηκώνεται όρθιος και για κάποιον ανεξήγητο λόγο, για μια μόνο στιγμή, είναι σαν να βλέπω να ξεδιπλώνεται το μέλλον μπροστά στα μάτια μου. «Έλα, διάσημη συγγραφέα. Καλύτερα να έρθεις μαζί μου. Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Πίστεψέ με, είμαι ο μόνος λογικός άνθρωπος εδώ μέσα». Περνάει το χέρι του γύρω απ τους ώμους μου και με παρασύρει μέσα στο πλήθος. Γυρίζω και κοιτάζω τη Σαμάνθα, για να καταλάβω τι πρέπει να κάνω, κι εκείνη μου χαμογελάει κουνώντας νωχελικά το χέρι της, ενώ οι τελευταίες αχτίδες του ήλιου αντανακλούν επάνω στο τεράστιο διαμάντι που είναι περασμένο στο δάχτυλό της. Πώς γίνεται να μην είχα προσέξει ως τώρα αυτό το δαχτυλίδι; Υποθέτω πως ήμουν απασχολημένη με το να προσέχω άλλα πράγματα. Όπως τον Μπέρναρντ, για παράδειγμα. Είναι ψηλός με ίσια μαύρα μαλλιά και γαμψή μεγάλη μύτη. Τα μάτια του είναι μελιά και η έκφραση στο πρόσωπό του αλλάζει από χαρά σε μελαγχολία μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, σαν να

10 B TEL :A TEL 007-6/7/11 3:08 PM Page 15 Summer and the City 15 χει δύο προσωπικότητες που παλεύουν να τον παρασύρουν πότε στη μία και πότε στην άλλη διάθεση. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο μού δίνει τόση σημασία, το μόνο που ξέρω είναι πως νιώθω μαγεμένη. Κόσμος έρχεται και ξανάρχεται προς το μέρος μας και του δίνει συγχαρητήρια, ενώ σκόρπιες κουβέντες αιωρούνται γύρω απ το κεφάλι μου σαν τα βαμβάκια που αφήνει η λεύκα την άνοιξη. «Δεν το βάζεις κάτω, έτσι» «Ο Κρίσπιν τον ξέρει και είναι τρομοκρατημένος» «Κοίτα, εγώ του είπα Γιατί δεν προσπαθείς να είσαι λίγο πιο παραστατικός» «Τρομερό. Ακόμα και τα διαμάντια της φαινόντουσαν βρόμικα» Ο Μπέρναρντ μού κλείνει το μάτι. Και ξαφνικά το πλήρες όνομά του έρχεται στη μνήμη μου από κάποιο παλιό άρθρο του περιοδικού Τάιμ ή του Νιούζγουικ. Είναι δυνατόν να είναι ο Μπέρναρντ Σίνγκερ; Ο θεατρικός συγγραφέας; Αποκλείεται, σκέφτομαι πανικόβλητη, αν και μέσα μου ξέρω ότι δεν κάνω λάθος. Πώς έγινε αυτό; Πώς έγινε να βρίσκομαι μόλις δύο ώρες στη Νέα Υόρκη και να είμαι ήδη ανάμεσα στην αφρόκρεμα αυτής της πόλης; «Πώς είπαμε ότι σε λένε;» ρωτάει. «Κάρρι Μπράντσο». Ο τίτλος του έργου του, εκείνου που κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ, έρχεται στο μυαλό μου σαν αστραπή: Cutting Water. «Καλύτερα να σε επιστρέψω στη Σαμάνθα προτού παρασυρθώ και σε πάρω σπίτι μαζί μου» μου λέει με παθιάρικη φωνή. «Και ποιος σου είπε πως θα ερχόμουν;» ρωτάω ελαφρώς θιγμένη. Νιώθω τα αυτιά μου να βουίζουν. Τα χέρια μου εί-

11 B TEL :A TEL 007-6/7/11 3:08 PM Page Candace Bushnell ναι τόσο ιδρωμένα, που καταβάλλω προσπάθεια να κρατήσω το ποτήρι της σαμπάνιας μου. «Πού μένεις;» Μου σφίγγει τον ώμο. «Δεν ξέρω». Αυτό τον κάνει να ξεκαρδιστεί στα γέλια. «Είσαι ορφανή. Μα ποια είσαι, η Άννι;» «Η Άννι δεν είμαι με τίποτα. Γι αυτό είμαι απόλυτα σίγουρη». Στεκόμαστε για λίγο στην καγκελόπορτα που οδηγεί στον κήπο. Χαμηλώνει όσο χρειάζεται για να έρθει στο επίπεδο των ματιών μου. «Σοβαρά τώρα. Θα μου πεις από πού ξεφύτρωσες;» Θυμάμαι τη συμβουλή της Σαμάνθα. «Τι σημασία έχει από πού ήρθα; Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είμαι εδώ, έτσι δεν είναι;» «Είσαι ένα μικρό αυθάδικο διαβολάκι, το ξέρεις;» Και ξαφνικά νιώθω χαρούμενη που με ληστέψανε, γιατί ο κλέφτης δεν πήρε μόνο την τσάντα και τα χρήματά μου, αλλά και την ταυτότητά μου. Το οποίο σημαίνει πως για τις επόμενες λίγες ώρες μπορώ να είμαι όποια θέλω. Ακόμα κι ένα μικρό αυθάδικο διαβολάκι. Ο Μπέρναρντ με αρπάζει απ το χέρι και με οδηγεί στον κήπο. Μια παρέα από άντρες και γυναίκες διαφόρων ηλικιών κάθονται γύρω από ένα μαρμάρινο τραπέζι και συζητάνε ζωηρά. Πηγαίνουμε και καθόμαστε ανάμεσα σε μία μικροσκοπική γυναίκα με κοντά μαλλιά και έναν κομψό ηλικιωμένο άντρα που φοράει ένα υπέροχο λινό κοστούμι. «Μπέρναρντ» λέει η γυναίκα απαλά. «Σκεφτόμαστε να έρθουμε να δούμε το έργο σου τον Σεπτέμβριο». Ο Μπέρναρντ κάνει να απαντήσει, αλλά διακόπτεται από μια τσιρίδα που πατάει ένας άντρας που κάθεται στην άλλη άκρη του τραπεζιού. Είναι τυλιγμένος μ ένα μαύρο φαρδύ παλτό που μοιάζει

12 B TEL :A TEL 007-6/7/11 3:08 PM Page 17 Summer and the City 17 με ράσο καλόγριας. Φοράει σκούρα γυαλιά και ένα τσόχινο μπορσαλίνο το οποίο έχει κατεβασμένο μέχρι τα φρύδια του. Το δέρμα του προσώπου του είναι πολύ λεπτό και ελαφρώς ζαρωμένο, και δίνει την αίσθηση απαλού λευκού υφάσματος. «Μπέρναρντ!» αναφωνεί. «Μπερνάρντο. Λατρεία μου. Έρωτα της ζωής μου. Μου φέρνεις κάτι να πιω;» Με το που αντιλαμβάνεται την παρουσία μου, σηκώνει το τρεμάμενο χέρι του και με δείχνει. «Έφερες μαζί σου ένα παιδί!» Η φωνή του είναι διαπεραστική, στριγκή, σχεδόν απόκοσμη. Νιώθω κάθε κύτταρο του κορμιού μου να συσπάται. Ο Κέντον Τζέιμς. Το στόμα μου στεγνώνει μονομιάς και νιώθω τον λαιμό μου να κλείνει. Αρπάζω το ποτήρι με τη σαμπάνια μου και την κατεβάζω μονορούφι. Ο άντρας με το λινό κοστούμι με σκουντάει και, γέρνοντας ελαφρά το κεφάλι του, δείχνει προς τον Κέντον Τζέιμς. «Μη δίνεις σημασία στον άντρα πίσω απ την κουρτίνα» λέει με μπάσα αριστοκρατική φωνή, αναμφισβήτητα ανθρώπου που κατάγεται από τη Νέα Αγγλία. «Φταίει η χρόνια κατανάλωση αλκοόλ. Καταστρέφει τα κύτταρα του εγκεφάλου. Με απλά λόγια, μην του δίνεις σημασία, γιατί είναι ένας παλιομεθύστακας και τίποτε άλλο». Χαζογελάω κουνώντας το κεφάλι μου με κατανόηση, σαν να ξέρω ακριβώς για τι πράγμα μιλάει. «Δεν είναι κι ο μόνος». «Δεν έχεις κι άδικο». «Έλα, Μπερνάρντο, κάνε μου τη χάρη» εκλιπαρεί ο Κέντον. «Είναι πρακτικό το θέμα. Το μπαρ είναι μόλις δυο βήματα από κει που στέκεσαι. Δεν είναι δυνατόν να περιμένεις από μένα να εκτεθώ σε αυτή τη ρυπαρή μάζα ανθρώπινης» «Θα μου πεις πρώτα τι κρύβεις κάτω απ όλη αυτή τη φοβερή αμφίεση;» ρωτάει κεφάτα ο Μπέρναρντ. «Δέκα ολόκληρα χρόνια περιμένω ν ακούσω αυτά τα λόγια να βγαίνουν απ το στόμα σου» τσιρίζει ο Κέντον.

13 B TEL :A TEL 007-6/7/11 3:08 PM Page Candace Bushnell «Θα πάω εγώ» λέω καθώς σηκώνομαι. Ο Κέντον Τζέιμς ξεσπάει σε χειροκροτήματα. «Υπέροχα. Παρακαλώ, μπορώ να έχω λίγη απ την προσοχή σας; Αυτός, αγαπητοί μου, είναι ο λόγος που υπάρχουν τα παιδιά. Για να μας φέρνουν πράγματα. Πρέπει να φέρνεις πιο συχνά παιδιά στα πάρτι, Μπέρνι». Απομακρύνομαι με βαριά καρδιά, μιας και το μόνο που θέλω είναι να μείνω εκεί και ν ακούσω περισσότερα, να μάθω περισσότερα, να μη φύγω μακριά απ τον Μπέρναρντ. Ή απ τον Κέντον Τζέιμς. Τον διασημότερο συγγραφέα στον κόσμο. Το όνομά του δε λέει να φύγει απ το μυαλό μου. Κάποιος με αρπάζει απ το χέρι. Είναι η Σαμάνθα. Τα μάτια της λάμπουν σαν το διαμάντι που φοράει στο δάχτυλό της και το πάνω της χείλι γυαλίζει απ τον ιδρώτα. «Είσαι καλά; Ανησύχησα. Πού εξαφανίστηκες;» «Μόλις πριν λίγο γνώρισα τον Κέντον Τζέιμς. Μου ζήτησε να του πάω κάτι να πιει». «Καλά. Μόνο μη φύγεις χωρίς να με ειδοποιήσεις πρώτα, εντάξει;» «Μην ανησυχείς, και δε σκοπεύω να πάω πουθενά». «Ωραία». Μου χαμογελάει πλατιά και ξαναγυρίζει στην παρέα της. Το πάρτι έχει απογειωθεί. Η μουσική παίζει εκκωφαντικά απ τα ηχεία. Κορμιά λικνίζονται άγρια στον ρυθμό της. Ένα ζευγάρι φιλιέται παθιασμένα στον καναπέ. Μια γυναίκα με μια σέλα στην πλάτη της περνάει από μπροστά μου μπουσουλώντας. Στο μπαρ μια απίστευτα σωματώδης γυναίκα καταβρέχει με σαμπάνια τους μπάρμαν. Αρπάζω ένα μπουκάλι βότκα και διασχίζω το δωμάτιο μέσα απ το πλήθος χορεύοντας χαλαρά, σαν να πηγαίνω διαρκώς σε τέτοια πάρτι. Σαν να ανήκω εδώ μέσα. Όταν τελικά επιστρέφω στο τραπέζι, διαπιστώνω ότι μια

14 B TEL :A TEL 007-6/7/11 3:08 PM Page 19 Summer and the City 19 γυναίκα ντυμένη απ την κορφή ως τα νύχια με Σανέλ έχει πάρει τη θέση μου. Ο άντρας με το λινό κοστούμι παίζει παντομίμα και, απ ό,τι καταλαβαίνω, προσπαθεί να μιμηθεί έναν ελέφαντα τη στιγμή που επιτίθεται στο θύμα του, ενώ ο Κέντον Τζέιμς έχει κρυφτεί πια ολότελα κάτω απ το καπέλο του. Με το που με βλέπει, αναθαρρεύει. «Κάντε χώρο να περάσει το αλκοόλ» φωνάζει μ ενθουσιασμό, κάνοντας χώρο για να κάτσω δίπλα του. Και, απευθυνόμενος σε όλο το τραπέζι, δηλώνει «Να μου το θυμάστε! Κάποια μέρα αυτή εδώ η μικρή θα εξουσιάζει ολόκληρη την πόλη!». Πάω και στριμώχνομαι δίπλα του. «Έι, δεν είναι δίκαιο» φωνάζει ο Μπέρναρντ. «Κάτω τα χέρια σου από τη συνοδό μου!» «Δεν είμαι η συνοδός κανενός» λέω. «Μη σε νοιάζει, και θα γίνει κι αυτό, αγαπητή μου» λέει ο Κέντον, κλείνοντάς μου το μάτι με νόημα. «Και τότε θα δεις». Και μου χτυπάει χαϊδευτικά το χέρι με τη μικρή απαλή παλάμη του.