εις οιωνος αριστος αμυνεσθai περι γλωσσης. hellenic way Επ ο χ ι α κ ή Ε φ ημ ε ρί δα το υ Συ νδέ σ μ ο υ Ε λ λ ή νω ν & Φι λ ε λ λ ή νω ν Κ α να δά

Transcript

1 εις οιωνος αριστος αμυνεσθai περι γλωσσης. hellenic way ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ 2011 τευχος 50ον Επ ο χ ι α κ ή Ε φ ημ ε ρί δα το υ Συ νδέ σ μ ο υ Ε λ λ ή νω ν & Φι λ ε λ λ ή νω ν Κ α να δά Φεβρουαρίου Η σημαία των Ιερολοχιτών, όπου στο Ιάσιο της Μολδαβίας ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κυρήτει την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα Οι ιδρυτές της Εταιρείας, φλογεροί πατριώτες, πλούσιοι έμποροι στο εξωτερικό, ο Ξάνθος, ο Τσακάλωφ και ο Σκουφάς, ξεκίνησαν τη Φιλική Εταιρεία ορκιζόμενοι και οι τρεις. ««Η ΩΡΑ ΗΛΘΕΝ Ω ΑΝΔΡΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ Η ΠΑΤΡΙΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ» Αλέξανδρος Υψηλάντης Ο ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑΡΗΣ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΞΕΣΗΚΩΜΟ ΤΟΥ 1821 H ώρα ήλθεν, ω Ανδρες Έλληνες! Eίναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον τούτον Ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την Πατρίδα, να κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον, δια να υψώσωμεν το ση- μείον, δι ου πάντοτε νικώμεν: λέγω τον Σταυρόν, και ούτω να εκδικήσωμεν την Πατρίδα, και την Ορθόδοξον ημών Πίστιν από την ασεβή των ασεβών Καταφρόνησιν. Mεταξύ ημών Συνέχεια στην δελίδα 14 Στην σελίδα 10 Ύμνος εις την Ελευθερίαν Εθνικός Ύμνος Ο «Ύμνος εις την Ελευθερία» γράφτηκε από τον Διονύσιο Σολωμό, τον Μάιο του 1823 στην Ζάκυνθο. Το 1828 μελοποιήθηκε από τον Νικόλαο Μάτζαρο και το 1864 καθιερώθηκε ως Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας. Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βιά μετράει τη γη. 2 Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά! 3 Εκεί μέσα εκατοικούσες πικραμένη, εντροπαλή, κι ένα στόμα ακαρτερούσες, «έλα πάλι» να σου πει. Συνέχεια στην σελίδα 3 Χρονογράφημα Δύο Κεριά στον Πάνσεπτο Βωμό των Ελλήνων O Μωάμεθ Β ο Πορθητής παραχωρεί τα προνόμια του Πατριαρχείου στον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο Όταν σταθείτε μπροστά στον πάνσεπτο πατρογονικό Βωμό των Ελλήνων, αγαπητοί συμπατριώτες και σεμνά ανάβοντας το κεράκι σας, κλίσετε το γόνυ σ αυτήν την ξεχωριστή γενιά του 21, μην παραλείψετε να ανάψετε ένα ακόμα κεράκι στους ιδρυτές της Φιλικής Εταιρίας. Αξίζουν δύο κεριά και μια ξεχωριστή μνεία και ιδιαίτερες ευχαριστίες στους Θεούς των Ελλήνων που τους έσπειραν την ιδέα. Αυτή η ιδέα βγήκε σαν Απολλώνιο φως, άστραψε σαν τον κεραυνό του Δία, ξεχύθηκε σαν χείμαρος και υψώθηκε σαν παλιρροϊκό κύμα και κατακρήμνισε τον τύραννο και μαζί μ αυτόν την αβάσταχτη δουλεία. Αν ο Θούριος του Ρήγα ήταν το εγερτήριο σάλπισμα, η 24 του φλεβάρη η έναρξη της πολυπόθητης επανάστασης, και ο Ύμνος εις την Ελευθερία, του εθνικού μας ποιητή, το Υψηλό Ιδεώδες του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους, η ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας στα 1814, ήταν η ενσάρκωση ενός κρυφού πόθου αιώνων για το υπόδουλο γένος που ούτε καν τολμούσε να ονειρευτεί. Αυτοί οι τρεις απλοί έμποροι στην Οδησσό της Ουκρανίας αποφάσισαν την ίδρυση της μυστικής αυτής εταιρείας που έμελλε να απλωθεί και να θεριέψει και να προσαρτήσει στις τάξεις της Η ΑΡΧΑΙΑ ΨΥΧΗ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΑΘΕΛΗΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ. Συνέχεια στην σελίδα 12 Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ

2 hellenic way Spring Equinox, Ελληνικός δρόμος Hellenic Way Εκδότης Πολιτιστικός Σύνδεσμος Ελλήνων & Φιλελλήνων Καναδά Publisher Cultural Association of Hellenes & Philhellenes of Canada 1010 Broadview Avenue, Suite 901 Toronto Ontario, M4K 2R8 Tel: Συντάσσεται από επιτροπή Editor: Media Committee of the C.A.H.P.C. Ο «Ελληνικός Δρόμος» κυκλοφορεί εποχιακά και αποστέλλεται σε πολλά μέρη της Βόρειας Αμερικής και Ευρώπης. Ετήσια συνδρομή για Καναδά και ΗΠΑ: $ The Hellenic Way is published each season and is sent to many places in North America and Europe. Annual subscription in Canada & USA: $25.00 and outside of North America: $ Άρθρα σύμφωνα με το πνεύμα της εφημερίδας είναι ευπρόσδεκτα, αλλά η δημοσίευση τους εναπόκειται στη συντακτική επιτροπή. Οι επιστολές θα πρέπει να φέρουν το πλήρες όνομα του αποστολέα, αλλά μπορούν να δημοσιευθούν μόνο τα αρχικά του, εάν αυτό επιθυμεί ο αποστολέας. Τα άρθρα δεν επιστρέφονται. We welcome submission of articles in the spirit of the newspaper, but publication is at the discretion of the editing committee. Letters should bear the full name of the sender, but only their initial may be published if they so wish. No Το παρόν τεύχος κυκλοφόρησε σε 3,500. φύλλα Η επόμενη έκδοση, στο Θερινό Ηλιοστάσιο. Ευχαριστήριο Ευχαριστούμε όλους τους φίλους και συνεργάτες, που έχουν βοηθήσει για την έκδοση της εφημερίδας μας. Ιδιαίτερα ευχαριστούμε τα περιοδικά «Ελληνική Αγωγή», «Ενδοχώρα», «Δαυλός», «Ιχώρ», «Ελληνική Διεθνής Γλώσσα»... και γενικά όλα τα έντυπα που τόσο πρόθυμα μας έχουν επιτρέψει την αναδημοσίευση άρθρων τους, τόσο σημαντικών για τον Ελληνισμό. Πολιτιστικός Σύνδεσμος Ελλήνων και Φιλελλήνων Καναδά. Προς τον Hellenic Way 1010 Broadview Ave. Suite 901 Toronto On. M4K 2R8 ΔΕΛΤΙΟ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗ / SUBSCRIPTION COUPON Παρακαλώ εγγράψτε με ως συνδρομητή στον «Ελληνικό Δρόμο» και ταχυδρομήστε το έντυπο στην παρακάτω διεύθυνση: Please include me as a subscriber for the Hellenic Way and mail me the publication to the address below: Name: Address: Tel.# Fax: address: I am enclosing $ Επιστολές Αναγνωστών John Stavropoulos Winona Dr. Toronto, Ont., M4G-4A8 February 25, To: The editorial Committee of The Hellenic Way. Αγαπητή συντακτική επιτροπή, Στο γράμμα που έστειλε ο Θεοφιλέστατος μητροπολίτης Καναδά, να διαβαστεί σε όλες τις εκκλησίες στις 30 Ιανουαρίου 2011, αναφέρει εμφατικά και επανειλημμένα τη λέξη γνώση. Η γνώση που πρέπει να διδάξει η εκκλησία στα παιδιά των σχολείων της είναι γύρω από τη μυθολογία του Χριστιανισμού. Ο Χριστιανισμός δεν εξήγησε ποτέ στον κόσμο πως πολλαπλασιάστηκε η ανθρωπότης. Ο Αδάμ και η Εύα είχαν δύο αγόρια, τον Κάϊν και τον Άβελ. Ο Κάϊν σκότωσε τον Άβελ. Μετά η Εύα γέννησε και ένα τρίτο αγόρι, τον Σεθ. Ο Σεθ χάρισε ένα εγγονάκι αγόρι, στο ζευγάρι του παραδείσου. Ποια ήταν η μητέρα του εγγονού; Πως έφτασαν οι άνθρωποι στα επτά (7) δισεκατομμύρια περίπου που είμαστε σήμερα; Πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Οι Εβραίοι που λένε ότι ο κόσμος ξεκίνησε από αυτούς, διανύουν φέτος το έτος 5,771. Οι ινδιάνοι της Αμερικανικής ηπείρου ζουν εδώ και δώδεκα (12) χιλιάδες χρόνια. Οι αυτόχθονες της Αυστραλίας ζουν εκεί σαράντα (40) χιλιάδες χρόνια. Οι επιστήμονες λένε ότι ο πλανήτης Γη, πάνω στον οποίο ζουν οι άνθρωποι, περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο για περισσότερο από τεσσεράμισι (4,5) δισεκατομμύρια χρόνια και έχουν τρανές αποδείξεις με τα απολιθώματα των δεινοσαύρων που έχουν βρει εδώ στον Καναδά και άλλα μέρη του κόσμου, τα οποία χρονολογούνται πάνω από ογδόντα πέντε (85) εκατομμύρια χρόνια. Ο άνθρωπος στη σημερινή του μορφή ζει πάνω στη γη περίπου ένα (1) εκατομμύριο χρόνια. Που ήταν ο Θεός όλο αυτόν τον καιρό; Στις 2 Φεβρουαρίου 2011, οι επιστήμονες της NASA ανακοίνωσαν ότι ανακάλυψαν έναν ακόμη ήλιο εις το υπερπέραν, δύο χιλιάδες (2,000) έτη φωτός μακριά, ο οποίος έχει έξι (6) πλανήτες και το κλίμα εκεί είναι εύκρατο. Ούτε πολύ ζεστό ούτε πολύ κρύο, που σημαίνει είπαν, ότι μπορεί να υπάρξει ζωή εκεί σαν αυτή που γνωρίζουμε στη γη. Ο Χριστιανισμός ισχυριζόταν μέχρι το 17ο αιώνα ότι η γη στηριζόταν πάνω σε τέσσερις (4) κολόνες και ότι ο ήλιος γύριζε γύρω από τη γη, μέχρι που ήρθε ο Κοπέρνικος και είπε ότι το αντίθετο συμβαίνει. Η θρησκεία επέμενε στη δική της θέση, Ήρθε κατόπιν ο Γαλιλαίος, ο οποίος απέδειξε ότι πραγματικά η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Ο Γαλιλαίος ήταν Χριστιανός, είχε δε χτίσει και δική του εκκλησία στη SANTA CROCE. Η καθολική εκκλησία τον πήγε στο δικαστήριο και τον ανάγκασε να πει ότι είχε κάνει κάποιο λάθος για να μην πάει φυλακή στα γεράματά του. Όταν αφέθη ελεύθερος είπε το περιβόητο εκείνο, «και όμως γυρίζει». Κάτι που είχε πει πρώτος ο Σάμιος αστρονόμος Αρίσταρχος τον τρίτο (3ο) π.χ αιώνα. Την εποχή δηλαδή που οι αρχαίοι ημών πρόγονοι δίδασκαν και πρόσφεραν στον υπόλοιπο κόσμο: Θέατρο, Μουσική, Ζωγραφική, Γλυπτική, Αρχιτεκτονική, Ποίηση, Ρητορική, Φιλοσοφία, Ιατρική, Φαρμακευτική, Γεωμετρία, Μαθηματικά, Γεωγραφία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Αθλητισμό και τόσες άλλες γνώσεις. Οι Εβραίοι τι πρόσφεραν στην ανθρωπότητα; Θρησκείες, οι οποίες χωρίζουν, καταπιέζουν και σκοτώνουν τους ανθρώπους. Ο Χριστός γεννήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου. Για πολλές δεκαετίες ελάχιστοι Χριστιανοί γιόρταζαν τα Χριστούγεννα το Σεπτέμβριο. Την εποχή εκείνη υπήρχε μια Παγανική γιορτή στη Ρώμη και στη Αίγυπτο την οποία γιόρταζαν εκατομμύρια άνθρωποι, στις 25 Δεκεμβρίου (Χειμερινό Ηλιοστάσιο). Ο Χριστιανισμός έριξε τότε τα Χριστούγεννα πάνω σ αυτή την ημερομηνία, για περισσότερες εισπράξεις και το πέτυχε. Αφού μετράμε τα χρόνια από τη γέννηση του Χριστού, γιατί η πρωτοχρονιά δεν είναι 25 Δεκεμβρίου; Ίσως επειδή οι Εβραίοι οχτώ (8) μέρες μετά τη γέννηση του αγοριού του κάνουν περιτομή. Όλες οι Χριστιανικές αιρέσεις, συμπεριλαμβανομένης και της Ορθοδόξου, γιορτάζουν την ίδια μέρα τα Χριστούγεννα, γιατί δεν γίνεται το ίδιο και με το Πάσχα; Τον καιρό που γεννήθηκε ο Χριστός, βασιλιάς της Ιουδαίας ήταν ο Ηρώδης, ο οποίος είχε παντρευτεί οχτώ (8) γυναίκες και είχε αναρίθμητα παιδιά. Ο Ηρώδης αισθανόμενος ότι το τέλος του πλησιάζει και αφού είχε δολοφονήσει τον πρωτότοκο γιο του Αντίπατρο, άλλαξε τρεις (3) φορές τη διαθήκη του και τελικά κληροδότησε το βασίλειό του σε τρεις από τους γιους του. Στον Αρχέλαο, Αντύπα και Φίλιππο Είχε και γιο Αλέξανδρο. Καθώς φαίνεται είχε αδυναμία στα Ελληνικά ονόματα. Κατόπιν ο Ηρώδης διέταξε τη δολοφονία όλων των αγοριών της περιοχής της Βηθλεέμ κάτω των δύο (2) ετών, ελπίζοντας ότι ανάμεσά τους θα ήταν και ο Χριστός, προφανώς δικό του παιδί, για να μη μεγαλώσει και ζητήσει κληρονομιά από το βασίλειό του. Τι άλλο λόγο θα είχε για να σκοτώσει τόσα αθώα αγγελούδια; Ακολούθησε δηλαδή το Ελληνικό προηγούμενο που έγινε με το Φίλιππο τον τέταρτο (4ο) γιο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της Ρωξάνης, ο οποίος γεννήθηκε στην Περσία μετά το θάνατο του πατέρα του και τον έστειλαν στη Μακεδονία για να έχει σωστή Ελληνική ανατροφή. Όταν έγινε έξι (6) ετών τον δολοφόνησαν για να μη μεγαλώσει και διεκδικήσει το βασίλειο του πατέρα του, το οποίο θα έχαναν οι Μακεδόνες, οι Σελευκειδείς και οι Πτολεμαίοι. Το Χριστό που είχε γεννηθεί στη Βηθλεέμ, θέλησαν να τον επισκεφθούν εξ ανατολής τρεις (3) μάγοι να του προσφέρουν δώρα, τους οποίους οδηγούσε άστρο λαμπρό. Δεν πήγαν στη Βηθλεέμ να δώσουν τα δώρα στο νεογέννητο αλλά στην Ιερουσαλήμ. Κάποια στιγμή ίσως έσβησε τ αστέρι και έχασαν το δρόμο. Αφού τους έστειλαν στη Βηθλεέμ, έδωσαν τα δώρα Συνέχεια στην σελίδα 14 Φίλοι αναγνώστες είμαι σίγουρος, πως όπως εγώ, έτσι και σεις θα αναρωτιέστε, πώς όλοι οι ανιστόρητοι τα βγάζουν τετρακόσια χρόνια σκλαβιά. Η Κωνσταντινούπολη, όντως προδομένη από την εκκλησία και εγκαταλελειμμένη στην μοίρα της από τους πάντες, παραδόθηκε από τους ορθόδοξους ιεράρχες στο γιαταγάνι του Μωάμεθ, αντί στην τιάρα του Πάπα. Οι ιδιαίτερες πατρίδες μας όμως που βρισκόταν πριν την άλωση; Όπως μας πληροφορεί η επίσημη Ιστορία μας, μόνον το πριγκιπάτο του Μυστρά ήταν ελεύθερο, ενώ όλα τα υπόλοιπα μέρη ήταν υπό κατοχικά καθεστώτα. Είτε αυτά ήταν Φράγκικα είτε ήταν Οθωμανικά. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα παραβρεθείτε σε κάποια ομιλία με θέμα για την Παλιγγενεσία του Ελληνικού κράτους και ο επίσημος ομιλητής κάνει την γνωστή πια γκάφα για τους τέσσερις αιώνες κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό, μην διστάσετε να τον ρωτήσετε αν η Αθήνα το 1452 ήταν ανεξάρτητη ή υπόδουλη. Η πιο σημαντική ημερομηνία από καταβολής του ελληνικού κράτους πέρασε για μια ακόμη χρονιά αμνημόνευτη. Και είναι απορίας άξιον. Γιατί άραγε; Ποιοι καπηλεύονται το Ελληνικό κράτος και το ποδηγετούν. Το έχουμε τονίσει και εμείς και τόσοι άλλοι ανεξάρτητοι φορείς πως η κήρυξη της Ελληνικής επανάστασης έγινε στις 24 Φεβρουαρίου του 1821 στο Ιάσιο της Μολδαβίας από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Κανένας μα κανένας Γερμανός δεν σήκωσε το λάβαρο αφού ο ίδιος ο Παλαιών Πατρών ούτε καν το αναφέρει στα απομνημονεύματα του. Πως είναι δυνατόν να παρέλειψε να αναφερθεί στην ίσως πιο σημαντική πράξη της ζωής του; o πράγματι αγωνιστής αυτός ιερωμένος. Είναι γνωστό πλέον τοις πάσι ότι η εκκλησία ήταν ενάντια της επανάστασης αφού αφόρισε όλους τους επαναστάτες επανειλημμένα και σωρηδόν. Η ελληνική επανάσταση στηρίχθηκε πάνω στο αρχαίο Ελληνικό κλασικό πνεύμα. Η εκκλησία βλέποντας ότι ο αγώνας προχωρούσε σαν χείμαρος αποφάσισε να τον σφετεριστεί.

3 ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, κλασικό όνομα του Ιερού Λόχου των Θηβών. Συνέχεια από την σελίδα 1 Ιερός Λόχος (1821) 4 Άργειε να 'λθει εκείνη η μέρα, κι ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. τη θυσία. Στη μία πλευρά της σημαίας αναγραφόταν το ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ και υπήρχε η εικόνα 5 Δυστυχής! Παρηγορία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Στην άλλη μόνη σου έμενε να λες πλευρά υπήρχε η εικόνα του Φοίνικα αναγεννώμενου από τις φλόγες και αναγραφόταν ΕΚ περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. ΤΗΣ ΣΤΑΚΤΗΣ ΜΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΑΙ. 6 Οργάνωση Και ακαρτέρει και ακαρτέρει Διοικητής του Ιερού Λόχου διορίστηκε φιλελεύθερη λαλιά, ο Γεώργιος Καντακουζηνός ο οποίος ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι σύντομα παραμερίστηκε από τον Υψηλάντη - και υπασπιστής ο Αθανάσιος Τσακά- 7 από την απελπισιά. λωφ, συνιδρυτής της Φιλικής Εταιρείας. Εκατόνταρχοι του Ιερού Λόχου ήταν ο Σπυρίδων το κεφάλι από τσ' ερμιές;». Κι έλεες: «Πότε, α, πότε βγάνω Δρακούλης από την Ιθάκη, ο Κωνσταντινουπολίτης Δημήτριος Σούτσος, αδελφός του ποιητή κλάψες, άλυσες, φωνές. Και αποκρίνοντο από πάνω Αλέξανδρου Σούτσου, ο Κεφαλλονίτης Λουκάς 8 Βαλσαμάκης, ο Πελοποννήσιος Ανδρόνικος, Τότε εσήκωνες το βλέμμα ο Ρίζος από τα Ιωάννινα και ο Χιώτης Ιωάννης μες στα κλάματα θολό, και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα, «Οι Ιερολοχίτες μάχονται στο Δραγατσάνι», πίνακας του Πέτερ Φον Ες. 9 Κρόκιας. πλήθος αίμα ελληνικό. Με τα ρούχα αιματωμένα Ο Ιερός Λόχος ήταν στρατιωτικό σώμα ξέρω ότι έβγαινες κρυφά που ιδρύθηκε από τον πρίγκιπα Αλέξανδρο Υψηλάντη στη Φωξάνη, πόλη άλλα χέρια δυνατά. να γυρεύεις εις τα ξένα στα όρια της Μολδαβίας με τη Βλαχία, στα μέσα 10 Μαρτίου του 1821 και συγκροτήθηκε από εθελοντές σπουδαστές των ελληνικών παροικιών εξανάλθες μοναχή. Μοναχή το δρόμο επήρες, της Μολδοβλαχίας και της Οδησσού, κυρίως. δεν είν' εύκολες οι θύρες, Ήταν η πρώτη οργανωμένη στρατιωτική μονάδα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και 11 εάν η χρεία τες κουρταλεί. του ελληνικού στρατού γενικότερα. Ο Υψηλάντης πίστευε πως οι νεαροί αυτοί θα μπορού- Όρκος Ι.Λ. αλλ' ανάσαση καμιά. Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, σαν να αποτελέσουν την ψυχή του στρατού Στην Φωξάνη, οι σπουδαστές που δεν είχαν καμιά στρατιωτική εμπειρία άρχισαν και σε γέλασε φριχτά. Άλλος σου έταξε βοήθεια του. Γι αυτό τους ονομάτισε από το κλασικό όνομα του Ιερού Λόχου των Θηβών. να γυμνάζονται και να εκπαιδεύονται 12 Δομή - οργάνωση στην χρήση των όπλων και της λόγχης. Η ορκωμοσία τους έγινε στο ναό της πόλης: οπού εχαίροντο πολύ, Άλλοι, οϊμέ, στη συμφορά σου Στη Φωξάνη, μετά την ολοκλήρωση της «Ως Χριστιανός ορθόδοξος και υιός της ημετέρας Καθολικής Εκκλησίας, ορκίζομαι στο σύρε», ελέγαν οί σκληροί. «σύρε να βρεις τα παιδιά σου, εκπαίδευσης των Ιερολοχιτών οργανώθηκε μεγαλοπρεπής τελετή ορκωμοσίας, όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της 13 κατά την Τσαρική εθιμοτυπία. Αμέσως μετά την Αγίας Τριάδας να μείνω πιστός εις την Πατρίδα Φεύγει οπίσω το ποδάρι ορκωμοσία ο Αλέξανδρος Υψηλάντης μίλησε μου και εις την Θρησκείαν μου. Ορκίζομαι να και ολογλήγορο πατεί με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και παρέδωσε τη Σημαία του Ιερού Λόχου στον αρχηγό του Λόχου νούς διά την ελευθερίαν της Πατρίδος μας. που τη δόξα σου ενθυμεί. ενωθώ με όλους τους αδελφούς μου Χριστια- ή την πέτρα ή το χορτάρι Γεώργιο Καντακουζινό. Στη συνέχεια οι Ιερολοχίτες παρέλασαν με βήμα στρατιωτικό τραγουραν ρανίδα του αίματός μου υπέρ της θρη- Ταπεινότατη σου γέρνει Ορκίζομαι να χύσω και αυτήν την υστέ- 14 δώντας πολεμικό θούριο. σκείας και Πατρίδος μου. Να αποθάνω η τρισάθλια κεφαλή, μετά των αδελφών μου υπέρ της Ελευθερίας της Πατρίδος και της Θρησκείας μου. κι είναι βάρος του ή ζωή. σαν πτωχού που θυροδέρνει Να φονεύσω και αυτόν τον ίδιον τον αδελφόν μου, εάν τον εύρω προδότην της Πα- Ναι, αλλά τώρα αντιπαλεύει 15 τρίδος μας. Να υποτάσσομαι στον υπέρ κάθε τέκνο σου με ορμή, της Πατρίδος μου αρχηγόν, Να μη βλέψω που ακατάπαυστα γυρεύει εις τα όπισθέν μου, εάν δεν αποδιώξω τον ή τη νίκη ή τη θανή. εχθρών της Πατρίδος και Θρησκείας μου. 16 Να λάβω τα όπλα εις κάθε περίστασιν, ευθύς Απ' τα κόκαλα βγαλμένη μόλις ακούσω ότι ο Αρχηγός μου εκστρατεύει κατά των τυράννων και να συγκατα- και σαν πρώτα ανδρειωμένη, των Ελλήνων τα ιερά, φέρω άπαντας τους φίλους και γνωρίμους χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά! μου εις το να με ακολουθήσωσιν. Να βλέψω πάντοτε τους εχθρούς μου με μίσος και Μόλις είδε την ορμή σου 17 Οι άνδρες του Ιερού Λόχου ήταν πεζοί και ιππείς εφοδιασμένοι με καραμπίνες και ξιφολόγχες. Έφεραν στολές από μαύρο ύφασμα με τρί- προτού να ιδώ ελευθέραν την Πατρίδα μου εις τη γη τη μητρική σου με περιφρόνησιν. Να μη παρατήσω τα όπλα ο ουρανός, που για τσ' εχθρούς χρωμο εθνόσημο. Στο κάλυμμα της κεφαλής και εξολοθρευμένους τους εχθρούς της. έτρεφ' άνθια και καρπούς. κάτω από το λοφίο υπήρχε η φράση Ελευθερία Να χύσω το αίμα μου, ίνα νικήσω τους 18 ή Θάνατος και το σήμα της νεκροκεφαλής με εχθρούς της θρησκείας μου ή ν αποθάνω ως μάρτυς δια τον Ιησού Χριστόν. καταχθόνια μία βοή, Εγαλήνευσε και εχύθη χιαστό σχήμα οστών σαν σύμβολο της νίκης πάνω στον θάνατο. Ορκίζομαι τέλος πάντων εις το της Θείας Μεταλήψεως φοβερόν Μυστήριον ότι θα υστερηθώ πολεμόκραχτη η φωνή. και του Ρήγα σου απεκρίθη της Αγίας Κοινωνίας εις την τελευταία μου εκείνην ώρα, εάν δεν εκτελέσω απάσας τας υπο- Όλοι οι τόποι σου σ' εκράξαν 19 σχέσεις, τας οποίας έδωσα ενώπιον της εικόνος χαιρετώντας σε θερμά, Η Σημαία του Ιερού Λόχου Η σημαία του Ιερού Λόχου ήταν τρίχρωμη, το κόκκινο συμβόλιζε τον πατριωτισμό, το λευκό την αδελφοσύνη και το μαύρο Συνέχεια στην σελίδα 5 Συνέχεια στην σελίδα 5 η γενναιοτερη πραξη που μπορει να κανει κανεισ εiναι να λeει την αλhθεια

4 hellenic way Spring Equinox, Ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας Στα πλαίσια του διακαούς πόθου για αποτίναξη του τουρκικού ζυγού και με σαφή την επίδραση των μυστικών εταιρειών της Ευρώπης, συναντιούνται το 1814 στην Οδησσό τρεις Νικόλαος Σκουφάς Έλληνες και αποφασίζουν τη σύσταση μιας αυστηρά συνωμοτικής οργάνωσης, η οποία θα προετοίμαζε τον ξεσηκωμό όλων των Ελλήνων. Πρόκειται για τον Νικόλαο Σκουφά, 35 χρόνων, από το Κομπότι της Άρτας, τον Εμμανουήλ Ξάνθο, 42 χρόνων, από την Πάτμο και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ, 26 χρόνων, από τα Γιάννενα. Και οι τρεις έχουν ήδη γίνει κοινωνοί των επαναστατικών ιδεών και του εταιρισμού. Ο Σκουφάς είχε ιδιαίτερες επαφές με τον Κωνσταντίνο Ράδο, ο οποίος ήταν μυημένος στον Καρμποναρισμό. Ο Ξάνθος είχε μυηθεί σε τεκτονική Στοά της Λευκάδας («Εταιρεία των Ελεύθερων Κτιστών», της Αγίας Μαύρας), ενώ ο Τσακάλωφ είχε υπάρξει ιδρυτικό μέλος του Ελληνόγλωσσου Ξενοδοχείου Εμμανουήλ Ξάνθος Σκ ο π ό ς της Φιλικής Εταιρείας είναι η γενική επανάσταση των Ελλήνων για την «ανέγερσιν και απελευθέρωσιν του Ελληνικού Έθνους και της Πατρίδoς μας», όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Ξάνθος. Και σημειώνει στα «Aπομνημονεύματά» του:..δια να ενεργήσωσι μόνοι των ό,τι ματαίως από πολλού χρόνου ήλπιζον από την φιλανθρωπίαν των χριστιανών βασιλέων». Η πορεία ανάπτυξης της Φιλικής είναι εντυπωσιακή. Το διάστημα τα μέλη της αριθμούν περίπου 20. Ως τα μέσα του 1817 αναπτύσσεται κυρίως μεταξύ των Ελλήνων της Ρωσίας και της Μολδοβλαχίας, αλλά και πάλι τα μέλη της δεν υπερβαίνουν τα 30. Όμως, από το 1818 σημειώνονται αθρόες μυήσεις. Κατά το 1820 εξαπλώνεται σε όλες σχεδόν τις περιοχές της Ελλάδας και τις περισσότερες ελληνικές παροικίες του εξωτερικού. Χιλιάδες υπολογίζονται οι μυημένοι, μολονότι είναι γνωστά μόνο 1096 ονόματα. Τους πρώτους μήνες του 1821 τα μέλη της αριθμούν δεκάδες χιλιάδες. Η οργάνωση είχε υπερβεί τα ίδια της τα όρια. Αθανάσιος Τσακάλωφ Στις γραμμές της συσπειρώνονται κυρίως έμποροι και μικροαστοί, αλλά και Φαναριώτες και κοτζαμπάσηδες και κληρικοί, πρόσωπα που θα διαδραματίσουν αγωνιστικό ρόλο (θετικό ή αρνητικό) στον αγώνα για την ανεξαρτησία, όπως οι οπλαρχηγοί Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Αναγνωσταράς, ο αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δικαίος (Παπαφλέσσας), οι Φαναριώτες Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και Νέγρης, οι μεγαλοκαραβοκύρηδες Κουντουριώτηδες, οι μεγαλοκoτζαμπάσηδες Ζαΐμης, Λόντος, Νοταράς, ο μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός κ.ά. Η όλη διάρθρωση της Φιλικής Εταιρείας στηρίχθηκε στα οργανωτικά πρότυπα των Καρμπονάρων και των Ελευθεροτεκτόνων. Η ηγετική της ομάδα απεκαλείτο «η Αόρατος Αρχή» και περιβλήθηκε από την πρώτη στιγμή με τέτοια μυστική αίγλη, ώστε να πιστεύεται ότι συμμετείχαν σε αυτήν πολλές σημαντικές προσωπικότητες, όχι μόνον Έλληνες μα και ξένοι, όπως ο τσάρος Αλέξανδρος Α της Ρωσίας. Στην πραγματικότητα, τον πρώτο καιρό ήταν μόνο οι τρεις ιδρυτές της. Κατόπιν, από το 1815 έως το 1818, προστέθηκαν άλλοι πέντε και μετά το θάνατο του Σκουφά προστέθηκαν άλλοι τρεις. Το 1818 η Αόρατη Αρχή μετονομάστηκε σε «Αρχή των Δώδεκα Αποστόλων» και κάθε Απόστολος επωμίστηκε την ευθύνη μιας μεγάλης περιφέρειας. Η όλη δομή ήταν πυραμιδοειδής και στην κορυφή δέσποζε η «Αόρατος Αρχή». Κανείς δε γνώριζε ούτε είχε δικαίωμα να ρωτήσει ποιοι την αποτελούσαν. Οι εντολές της εκτελούνταν ασυζητητί, ενώ τα μέλη δεν είχαν δικαίωμα να λαμβάνουν αποφάσεις. Η Εταιρεία απεκαλείτο «Ναός» και είχε τέσσερις βαθμίδες μύησης: α) οι αδελφοποιητοί ή βλάμηδες, β) οι συστημένοι, γ) οι ιερείς[4] και δ) οι ποιμένες. Οι Ιερείς ήταν επιφορτισμένοι με το έργο της μύησης στους δύο πρώτους βαθμούς. Όταν ο Ιερέας πλησίαζε κάποιον, σιγουρευόταν για τη φιλοπατρία του και τον κατηχούσε πλάγια στους σκοπούς της εταιρείας, οπότε το τελευταίο στάδιο ήταν να ορκιστεί.τότε τον πήγαινε σε κάποιον κληρικό κάτι καθόλου εύκολο αν ο ιερέας δεν ήταν ήδη μυημένος. Πήγαινε και έβρισκε τον ιερέα και του έλεγε ότι ήθελε να ορκίσει κάποιον για προσωπική τους υπόθεση, προκειμένου να διαπιστώσει ότι λέει την αλήθεια. Ο κληρικός φορούσε Ο όρκος, ελαιογραφία του Δ. Τσόκου (1849). το πετραχήλι και έπαιρνε το Ευαγγέλιο, οπότε ο κατηχητής έπαιρνε παράμερα τον υποψήφιο και του υπαγόρευε ψιθυριστά τον «μικρό όρκο», τον οποίο έπρεπε να τον επαναλαμβάνει ο κατηχούμενος χαμηλόφωνα τρεις φορές. «Ορκίζομαι εις το όνομα της αληθείας και της δικαιοσύνης, ενώπιον του Υπερτάτου Όντος, να φυλάξω, θυσιάζων και την ιδίαν μου ζωήν, υποφέρων και τα πλέον σκληρά βάσανα το μυστήριον, το οποίον θα μου εξηγηθεί και ότι θα αποκριθώ την αλήθειαν εις ό,τι ερωτηθώ». Όταν γινόταν αυτό, τότε ο κατηχητής πλησίαζε τον υποψήφιο στον ιερέα και τον ρωτούσε: «Είναι αληθινά, αδελφέ, αυτά που μου επανέλαβες τρεις φορές;» «Είναι και θα είναι αληθινά και για την ασφάλειά τους ορκίζομαι στο Ευαγγέλιο», απαντούσε ο υποψήφιος. Την ίδια περίπου ερώτηση, έκανε και ο κληρικός και αφού έπαιρνε καταφατική απάντηση, τον όρκιζε στο Ευαγγέλιο, δίχως να γνωρίζει την ουσία της υπόθεσης». Από εκεί και μετά ο μυούμενος θεωρείτο νεοφώτιστο μέλος της Εταιρείας, ήταν δηλαδή Βλάμης, με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις. Ο Φιλικός με το βαθμό του Ιερέα είχε αμέσως την υποχρέωση να του δείξει όλα τα σημάδια αναγνώρισης μεταξύ των Βλάμηδων. Τόσο οι Βλάμηδες όσο και οι Συστημένοι αγνοούσαν τους επαναστατικούς σκοπούς της οργάνωσης. Ήξεραν μόνο πως υπήρχε μια Εταιρεία που πασχίζει για το γενικό καλό του έθνους, η οποία συμπεριελάμβανε στους κόλπους της και σημαντικά πρόσωπα. Κάτι τέτοιο διαδιδόταν σκόπιμα, για να τονώνεται το ηθικό των μελών αφενός και αφετέρου για να γίνεται ευκολότερα ο προσηλυτισμός.

5 ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, κλασικό όνομα του Ιερού Λόχου των Θηβών. Συνέχεια από την σελίδα 3 Ιερός Λόχος (1821) και τα στόματα εφωνάξαν όσα αισθάνετο η καρδιά. 20 Εφωνάξανε ως τ' αστέρια του Ιονίου και τα νησιά, Συνέχεια από την σελίδα 3 που τον ανέβασε στο άλογό του. κι εσηκώσανε τα χέρια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κατέφυγε στο Ρίμνικο, όπου συνέταξε την τελευταία διαταγή του 21 για να δείξουνε χαρά. Στους πρώτους 120 ιερολοχίτες προστέθηκαν και άλλοι αργότερα φτάνοντας τους 400, ενώ η στις 8 Ιουνίου 1821, με την οποία στιγμάτισε Μ' όλον που 'ναι αλυσωμένο οργάνωση του σώματος αυτού ολοκληρώθηκε την προδοσία του πολιτικού και στρατιωτικού το καθένα τεχνικά, στο Τιργοβίτσι. του επιτελείου και εξήρε την αυτοθυσία του και εις το μέτωπο γραμμένο Επιχειρήσεις Ιερού Λόχου: έχει: «Ψεύτρα Ελευθεριά». «Σεις δε σκιαί των γνησίων Ελλήνων 22 και του Ιερού Λόχου, όσοι προδοθέντες Γκαρδιακά χαροποιήθη επέσατε θύματα δια την ευδαι- και του Βάσιγκτον η γη, και τα σίδερα ενθυμήθη μονίαν της πατρίδος, δεχτήτε δι εμού που την έδεναν κι αυτή. τας ευχαριστήσεις των ομογενών σας! 23 Ολίγος καιρός και στήλη θα αναγερθή Απ' τον πύργο του φωνάζει, να διαιωνίση τα ονόματά σας. Με χαρακτήρες φλογερούς είναι εγκεχαραγμένα σα να λέει σε χαιρετώ, και τη χήτη του τινάζει εις τα φίλτρα της καρδίας το λιοντάρι το Ισπανό 24 μου, τα ονόματα εκείνων όσοι μέχρι Ελαφιάσθη της Αγγλίας τέλους μ έδειξαν πίστιν και ειλικρίνειαν. Η ενθύμησίς των θα είναι πά- κατά τ' άκρα της Ρουσίας το θηρίο, και σέρνει ευθύς ντοτε το μόνον δροσιστικόν ποτό της ψυχής μου.» Στο κοιμητήριο του Δραγατσανίου στη Ρουμανία υπάρχει το Μνημείο των Πεσόντων Ιερολοχιτών. [Επεξεργασία] Πηγές Γ. Κορδάτου. Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας τα μουγκρίσματα τσ' οργής. 25 Εις το κίνημά του δείχνει πως τα μέλη είν' δυνατά. και στου Αιγαίου το κύμα ρίχνει μια σπιθόβολη ματιά. 26 Σε ξανοίγει από τα νέφη και το μάτι του Αετού, Αλέξανδρος Υψηλάντης που φτερά και νύχια θρέφει με τα σπλάχνα του Ιταλού. 27 Ηπρώτη μάχη των ιερολωχιτών στο Ιάσιο της Και σ εσέ καταγυρμένος, Μολδαβίας στις 22 Φεβρουαρίου το 1821 γιατί πάντα σε μισεί, έκρωζ' έκρωζε ο σκασμένος, Η πρώτη μεγάλη μάχη (πλην διαφόρων να σε βλάψει, αν ημπορεί. μικροσυμπλοκών) που επιλέγει να δώσει ο Υψηλάντης, είναι στην κωμόπολη Άλλο εσύ δεν συλλογιέσαι 28 του Δραγατσανίου, όπου είναι εγκατεστημένη πάρεξ που θα πρωτοπάς. ισχυρή φρουρά με ιππικό των Τούρκων. Μετά δεν μιλείς και δεν κουνιέσαι από μία τριήμερη δύσκολη πορεία κάτω από στες βρισίες οπού αγρικάς. πολύ κακές καιρικές συνθήκες, ο Ιερός Λόχος 29 θα φτάσει απέναντι από το Δραγατσάνι όπου Σαν το βράχον οπού αφήνει θα στρατοπεδεύσει. κάθε ακάθαρτο νερό Την επόμενη ημέρα, 7 Ιουνίου 1821, θα ξεκινήσουν οι αψιμαχίες, προτού καταφτάσει όλο το ευκολόσβηστον αφρό. εις τα πόδια του να χύνει στράτευμα, με την αποτυχημένη επίθεση του 30 Ελληνικού ιππικού του Βασιλείου Καραβία. Ο Οπού αφήνει ανεμοζάλη Ιερός Λόχος, με επικεφαλής τον Νικόλαο Υψηλάντη, έσπευσε προς βοήθεια με 375 αξιωμα- να του δέρνουν τη μεγάλη, και χαλάζι και βροχή τικούς και οπλίτες, αλλά η φυγή του τμήματος την αιώνιαν κορυφή. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ( ), ήταν Έλληνας Πρίγκιπας, στρατιωτικός, λόγιος και αρ- του Καραβία ανάγκασε τους Ιερολοχίτες να 31 πολεμήσουν μόνοι τους χωρίς την υποστήριξη ιππικού. Πριν προφτάσει ο Ιερός Λόχος να οποιανού θέλει βρεθεί Δυστυχιά του, ω, δυστυχιά του, χηγός της Φιλικής Εταιρείας. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1792 και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας και γόνου σχηματίσει τετράγωνα, επιτέθηκε το τουρκικό στο μαχαίρι σου αποκάτου ιππικό με αρχηγό τον Καρά Φέιζ και χώρισε το και σ' εκείνο αντισταθεί. εύπορης και ισχυρής Φαναριώτικης οικογένειας. Το 1810 Λόχο στα δύο. Η μάχη ήταν σκληρή και αιματηρή. Οι Ιερολοχίτες πολέμησαν ηρωικά και Το θηρίο π' ανανογιέται 32 κατατάχτηκε με το βαθμό του ανθυπίλαρχου στο σώμα των εφίππων σωματοφυλάκων του Τσάρου Αλέξανδρου Α της έγραψαν μια ένδοξη σελίδα στη νεοελληνική πως του λείπουν τα μικρά, Ρωσίας. Διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα ιστορία. Οι απώλειες ήταν σημαντικές, οι εκατόνταρχοι, ο σημαιοφόρος του Λόχου, 25 αξι- αίμα ανθρώπινο διψά. περιορίζεται, πετιέται, όπου στη μάχη της Δρέσδης, (27 Αυγούστου 1813 ν.ημ.), έχασε το δεξί του χέρι. Το συμμετείχε και αυτός ωματικοί και 180 στρατιώτες έπεσαν νεκροί, 33 ως μέλος της αυτοκρατορικής ακολουθίας στο Συνέδριο ενώ 37 Ιερολοχίτες αιχμαλωτίστηκαν και στάλθηκαν στο Βουκουρέστι κι από εκεί στην Κων- τα λαγκάδια, τα βουνά, Τρέχει, τρέχει όλα τα δάση, της Βιέννης με τον βαθμό του υποστράτηγου. Η φυσιογνωμία του είχε τον τύπο της ανατολίτικης σταντινούπολη, όπου αποκεφαλίστηκαν. Στη κι όπου φθάσει, όπου περάσει, (Πολίτικης) ανδρικής ομορφιάς με έντονα χαρακτηριστικά κρίσιμη στιγμή της μάχης έφτασε ο Γεωργάκης φρίκη, θάνατος, ερμιά. μάτια. Ήταν αγαθός και ευγενής, μελαγχολικός και ονειροπόλος, ευκολοσυγκίνητος και ενθουσιώδης. Κληρονόμος Ολύμπιος ο οποίος διέσωσε τους υπόλοιπους, συνολικά, μεταξύ των οποίων και ο αρχηγός Νικόλαος Υψηλάντης και ο υπασπιστής του όπου επέρασες κι εσύ. Ερμιά, θάνατος και φρίκη, των μεγάλων παραδόσεων και προσπαθειών της οικογένειας των Υψηλάντηδων είχε θέσει ως μεγάλο σκοπό και όνειρο της ζωής του την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους. Ιερού Λόχου Αθανάσιος Τσακάλωφ, και τη σημαία του Λόχου από το σημείο που είχε πέσει ο πλέον ανδρείαν σου προξενεί. ξίφος έξω από τη θήκη Εξ αυτού και ο φλογερός ενθουσιασμός του και η μεγάλη σημαιοφόρος. Ο Νικόλαος Υψηλάντης σώθηκε τυχαία από έναν φιλέλληνα Γάλλο αξιωματικό, Συνέχεια στην σελίδα 8 Συνέχεια στην σελίδα 7 τα παντα ρει και ουδεν μενει και τα παντα ψυχην ειναι πληρη. ηρακλειτοσ

6 hellenic way Spring Equinox, Ο Θούριος του Ρήγα Ως πότε παλικάρια να ζούμεν στα στενά, Mονάχοι σα λιοντάρια, σταις ράχαις στα βουνά; Σπηλαίς να κατοικούμεν, να βλέπωμεν κλαδιά, Nα φεύγωμ' απ' τον Kόσμον, για την πικρή σκλαβιά. Nα χάνωμεν αδέλφια, Πατρίδα, και Γονείς, Tους φίλους, τα παιδιά μας, κι' όλους τους συγγενείς. Καλλιώναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, Παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά, και φυλακή. Τι σ' ωφελεί αν ζήσης, και είσαι στη σκλαβιά, Στοχάσου πως σε ψένουν καθ' ώραν στη φωτιά. Βεζύρης, Δραγουμάνος, Aφέντης κι' αν σταθής, O Tύραννος αδίκως, σε κάμει να χαθής. Δουλεύεις όλ' ημέρα, σε ό,τι κι' αν σοι πη, Kι' αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιη. Ο Σούτζος, κι' ο Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβής, Γγίκας, και Μαυρογένης, καθρέπτης, είν' να ιδής. Ανδρείοι Kαπετάνοι, Παπάδες, λαϊκοί, Σκοτώθηκαν κι' Aγάδες, με άδικον σπαθί. Kι' αμέτρητ' άλλοι τόσοι, και Τούρκοι, και Ρωμιοί, Zωήν, και πλούτον χάνουν, χωρίς καμμιά 'φορμή. Ελάτε μ' έναν ζήλον, σε τούτον τον καιρόν, Nα κάμωμεν τον όρκον, επάνω στον Σταυρόν. Συμβούλους προκομμένους, με πατριωτισμόν, Nα βάλλωμεν εις όλα, να δίδουν ορισμόν. Oι νόμοι νάν' ο πρώτος, και μόνος οδηγός, Kαι της πατρίδος ένας, να γένη Aρχηγός. Γιατί κ' η αναρχία, ομοιάζει την σκλαβιά, Nα ζούμε σα θηρία, είν' πλιο σκληρή φωτιά. Και τότε με τα χέρια, ψηλά στον Oυρανόν, Aς πούμ' απ' την καρδιά μας, ετούτα στον Θεόν. Εδώ συκώνονται οι Πατριώται ορθοί, και υψώνοντες τας χείρας προς τον Oυρανόν, κάμνουν τον όρκον. Όρκος κατά της Tυραννίας, και της αναρχίας. Ω Bασιλεύ του Kόσμου, ορκίζομαι σε σε, Στην γνώμην των τυράννων, να μην ελθώ ποτέ. Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ, Eις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ. Εν όσω ζω στον Kόσμον, ο μόνος μου σκοπός, Για να τους αφανίσω, θε νάναι σταθερός. Πιστός εις την Πατρίδα, συντρίβω τον ζυγόν, Aχώριστος για νάμαι, υπό τον Στρατηγόν. Κι' αν παραβώ τον όρκον, να στράψ' ο Oυρανός, Kαι να με κατακάψη, να γένω σαν καπνός. Tέλος του Όρκου. Σ' Aνατολή και Δύσι, και Nότον και Bοριά, Για την Πατρίδα όλοι, νάχωμεν μια καρδιά. Στην πίστιν του καθ' ένας, ελεύθερος να ζη, Στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζύ. Βουλγάροι, κι' Αρβανίτες, Αρμένοι και Ρωμιοί, Aράπιδες, και άσπροι, με μια κοινή ορμή. Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί, Πως είμασθ' αντρειωμένοι, παντού να ξακουσθή. Όσ' απ' την τυραννίαν, πήγαν στη ξενητιά, Στον τόπον του καθ' ένας, ας έλθη τώρα πια. Kαι όσοι του πολέμου, την τέχνην αγροικούν, Eδώ ας τρέξουν όλοι, τυράννους να νικούν. H Ρούμελη τους κράζει, μ' αγκάλαις ανοιχταίς, Tους δίδει βιο, και τόπον, αξίαις και τιμαίς. Ώς πότ' Oφφικιάλος, σε ξένους Bασιλείς. Έλα να γένης στύλος, δικής σου της φυλής. Κάλλιο για την Πατρίδα, κανένας να χαθή, Ή να κρεμάση φούντα, για ξένον στο σπαθί. Και όσοι προσκυνήσουν, δεν είναι πλιο εχθροί, Aδέλφια μας θα γένουν, ας είναι κ' εθνικοί. Μα όσοι θα τολμήσουν, αντίκρυ να σταθούν, Eκείνοι και δικοί μας, αν είναι ας χαθούν. Σουλλιώταις, και Μανιώταις, λιοντάρια ξακουστά, Ώς πότε σταις σπηλαίς σας, κοιμάσθε σφαλιστά. Μαυροβουνιού καπλάνια, Ολύμπου σταυραητοί, Kι' Αγράφων τα ξευτέρια, γεννήτε μια ψυχή. Ανδρείοι Μακεδόνες, ορμήσατε για μια, Kαι αίμα των τυράννων, ρουφήστε σα θεριά. Του Σάββα και Δουνάβου, αδέλφια Xριστιανοί, Mε τ' άρματα στο χέρι, καθ' ένας ας φανή. Tο αίμα σας ας βράση, με δίκαιον θυμόν, Mικροί μεγάλ' ομώστε, τυράννου τον χαμόν. Λεβέντες αντριωμένοι, Μαυροθαλασσινοί, O βάρβαρος ως πότε, θε να σας τυραννή. Μη καρτερήτε πλέον, ανίκητοι Λαζοί, Xωθήτε στο μπογάζι, μ' εμάς κ' εσείς μαζί. Δελφίνια της θαλάσσης, αζδέρια των Nησιών, Σαν αστραπή χυθήτε, κτυπάτε τον εχθρόν. Της Κρήτης, και της Νίδρας, θαλασσινά πουλιά, Kαιρός είν' της Πατρίδος, να κούστε την λαλιά. Κι' όσ' είστε στην Aρμάδα, σαν άξια παιδιά, Oι Nόμοι σάς προστάζουν, να βάλλετε φωτιά. Μ' εμάς κ' εσείς Μαλτέζοι, γεννήτ' ένα κορμί, Kατά της τυραννίας, ριχθήτε με ορμή. Σας κράζει η Ελλάδα, σας θέλει σας πονεί, Zητά την συνδρομήν σας, με μητρικήν φωνή. Τι στέκεις, Παζβαντζίουγλου, τόσον εκστατικός; Tεινάξου στο Μπαλκάνι, φώλιασε σαν αητός. Tους μπούφους, και κοράκους, καθόλου μη ψηφάς, Mε τον ραγιά ενώσου, αν θέλης να νικάς. Σηλίστρα, και Μπραΐλα, Σμαήλι και Κυλί, Μπενδέρι, και Χωτήνι, εσένα προσκαλεί. Στρατεύματά σου στείλε, κ' εκείνα προσκυνούν, Γιατί στην τυραννίαν, να ζήσουν δεν 'μπορούν. Γγιουρτζή πλια μη κοιμάσαι, συκώσου με ορμήν, Tον Mπρούσια να μοιάσης, έχεις την αφορμήν. Και συ που στο Χαλέπι, ελεύθερα φρονείς, Πασιά καιρόν μη χάνεις, στον κάμπον να φανής. Mε τα στρατεύματά σου, ευθύς να συκωθής, Στης Πόλης τα φερμάνια, ποτέ να μη δοθής. Του Μισιργιού ασλάνια, για πρώτη σας δουλιά, Δικόν σας ένα Mπέι, κάμετε Bασιλιά. Xαράτζι της Αιγύπτου, στην Πόλ' ας μη φανή, Για να ψοφήσ' ο λύκος, οπού σας τυραννεί. Με μια καρδιάν όλοι, μία γνώμην, μία ψυχή, Kτυπάτε του τυράννου, την ρίζαν να χαθή. ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΠΟΧΙΑΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ & ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΝΑΔΑ Μηνιαια εκδοση για την οικουμενικη ελληνικοτητα Δωδώνης 36.Κολωνός Αθήνα Τηλ.: Η Ελλάδα, δεν πέθανε ακόμη! Του Δημήτρη Ιατρόπουλου Συνέλληνες, οφείλουμε Όλες και Όλοι, να αμυνθούμε! Ως μονάδες, ως μέλη της οικογένειάς μας, και ως κύτταρα της κοινωνικής ομάδας που ανήκουμε, εξοστρακίζοντας πρώτα-πρώτα από πάνω μας, τη στημένη φρίκη «Αυτών», με το καθεβραδινό τους τηλεπαραμύθιασμα. * Πρέπει να μιλήσουμε επιτέλους με τη συνείδηση μας. Και να θυμηθούμε ότι σε καιρούς Εθνικής Συμφοράς, όπως αυτή που τώρα πάλι μας ετοιμάζουν οι Εσχατοπροδότες, γινόμαστε οι Έλληνες μια γροθιά, ανοίγουμε την αγκαλιά μας στο διπλανό μας, σε μια πρωτόγνωρη συνάθροιση Πολιτών, και όχι πια «πελατών», οποιουδήποτε Αλήτη. * Κι αυτή η «βουβή» κουβέντα μεταξύ μας, η εξαγριωμένη, (και όχι μελοδραματικά «παραπονεμένη»), θα ακουστεί ως χθόνιο ρεύμα ενός τεράστιου κύματος που πλησιάζει τα τείχη της πόλης υπόγεια, συγκλονιστικά, ορατό στα σκοτεινιασμένα μάτια και το ατσάλινο πρόσωπο του Έλληνα Πολίτη, που βλέπει πως έρχεται η ώρα του να μετρηθεί με τη μοίρα του.. Θα γίνει χιονοστιβάδα. * Και οι κρατούντες όλων των θώκων και των αποχρώσεων του Σαπισμένου πια Συστήματος, που σφετερίστηκαν την Πατρίδα και κερδοσκοπώντας ξεσαλωμένοι, ασύστολα απειλούν, όχι πλέον μόνο το εισόδημα ή τον πολιτισμό μας, αλλά κυριολεκτικά την ίδια τη ζωή μας, θα νιώσουν ότι «Κάτι» πολύ μεγάλο «έρχεται». * Πολλοί απ αυτούς θα αντιδράσουν σπασμωδικά, καρφώνοντας ο ένας τον άλλο και ικετεύοντας το Κοινόν των Ελλήνων για επιείκεια, άλλοι θα συνεχίσουν την πλύση εγκεφάλου από τα συγκεκριμένα Μίντια που ελέγχουν η συνεργάζονται, ενώ κάποιοι θα πασχίσουν δραπετεύοντας πανικόβλητοι, να εξασφαλίσουν εαυτούς και συγγενείς και φίλους. * Όμως η Ώρα της Κρίσης, δεν θα ανήκει πια στις Ερινύες, όπως μέχρι σήμερα, αλλά στη Νέμεσι. Κι όσα εμπόδια κι αν μαγειρέψουν «Αυτοί», με όση καταστολή κι αν απειλήσουν, όσες δημοσκοπήσεις κι αν στήσουν, όσες προβοκάτσιες κι αν κατασκευάσουν, όσες ψευτοειδήσεις κι αν περάσουν μπροστά για ξεκάρφωμα, όσες «αυτοκριτικές» περί την «Κάθαρση» κι αν εφεύρουν, το βουβό ποτάμι τελικά θα ξεσπάσει σε χείμαρρο που δεν γυρίζει ποτέ πια πίσω! * Όπου νάναι, θυμηθείτε με, θα εμφανιστούν αυθόρμητα, και θα ενωθούν μεταξύ τους καταλυτικά, νέοι άνθρωποι, νέοι εκπρόσωποι του λαού αυτού, καινούριοι, εμπνευσμένοι, άφθαρτοι πατριώτες, με αίσθηση των δεδομένων και γνώση των συγκυριών. * Και θα στήσουν το εντελώς καινούριο σκηνικό που χρειάζεται αυτή η χώρα. Και θα αναγκάσουν τους πάντες να ακολουθήσουν το ρεύμα. * Συνέλληνες, η Ελλάδα δεν πέθανε ακόμη! Ας την πάρουμε στα χέρια μας, Εδώ και Τώρα, γιατί είναι μόνο Δική μας, και καθόλου όλων αυτών των καθικιών, που αποπειρώνται να μας πετάξουν, στην καλύτερη περίπτωση στην άκρη της Ιστορίας, και στη χειρότερη, στο βάθος ενός τεράστιου ομαδικού τάφου.. * Μια Νέα Φιλική Εταιρία, είναι μονόδρομος πια, για τη μοίρα μας... Γραφτείτε συνδρομητές στον «Ελληνικό Δρόμο» τηλεφωνήστε στο και αφήστε το όνομα και τον αριθμό του τηλεφώνου σας.

7 ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, Συνέχεια από την σελίδα 5 Ό Βωμός τών Δώδεκα Όλυμπίων Θεών ΌΒωμός τών Δώδεκα Όλυμπίων Θεών έν τώ Άστει τής Παλλάδος θύμα έκ νέου τού «Ρημάξτε-ρημάξτε-ρημάξτε»! Πλήρη άφανισμόν έπιφυλάσσουν οί άμνήμονες, έβραιοχριστιανοί δούλοι τού Ίεχωβά, είς τόν Βωμόν τών Δώδεκα Θεών ήμών. Ή κατάχωσίς του συνιστά πράξιν καταφώρου προσβολής Έθνικού Θρησκευτικού Συμβόλου. Άρχαϊκή έπιγραφή: Λέαγρος Γλαύκωνος άνέθεκε Δώδεκα Θεοίσιν Τό Κράτος καθεύδει καί άποδεικνύει τήν έλλειψιν δεσμού του πρός τάς Μητρώας καί Πατρώας Θρησκευτικάς Εθνικάς Όλυμπικάς Άξίας... Είναι ύποχείριον τού έβραιοχριστιανισμού καί τών έν Έλλάδι έκφραστών του. Τά ύποτιθέμενα, πνευματικά ίδρύματα, καί δή αί καλούμεναι «φιλοσοφικαί» αύτών σχολαί, ύπνώττουν... Ή Διοίκησις δέν πολυσκοτίζεται έπί ζητημάτων διαφυλάξεως τής Έθνικής μας Παραδόσεως, καθ ότι άπαρτίζεται άπό άτομα, τά όποία τό τελευταίον τό όποίον θά ήδύνατο νά τους άπασχολή είναι ή διάσωσις... πετρών καί λίθων του κακουργιών έβραιοχριστιανισμού ένεκεν μεγάλου έρειπιώνος του Έθνικού μας Πολιτισμού, αί όποίαι άποτελούν δι αύτήν μάλλον... προβλήματα πρός τήν... έπιφανειακήν (και έν προκειμένω τήν... σιδηροδρομικήν τοιαύτην!), ώς τεκμαίρεται, οίκονομικήν μας... άνάπτυξιν... Πού είναι όμως έκείνοι οί λαλίστατοι του συνδικάτου τών έργαζομένων είς τόν ΗΣΑΠ, οί όποίοι καθημερινώς κόπτονται πώς τάχα... άπεργούν, όχι έπειδή τάς ίδίας αύτών ύπερμέτρους άπολαυάς θέλουν νά διασώσουν, άλλά ύπέρ τού... λαού καί τού... έθνους, ώς... λάτρεις τών αίσθημάτων κοινωνικής άλληλεγγύης!!! Λέγουν τοιαύτα, οί άνωτέρω, ίνα προβάλουν έτερον έκείνου τού ού έχουν ύποκριτικόν πρόσωπον άπεργομανείς... Τούτου ένεκα ούδόλως τούς ένδιαφέρει έάν ό σιδηρόδρομος τού ΗΣΑΠ θά διέλθει ύπεράνω ένός Μνημείου Ύψίστης σημασίας διά τήν Έθνικήν μας Παράδοσιν, ώς είναι ό Βωμός τών Μητρώων καί Πατρώων Δώδεκα Όλυμπίων Θεών ήμών, παρά τήν Άρχαίαν Άγοράν του καθημαγμένου καί λεηλατημένου Άστεος τής Παλλάδος, τών Άθηνών... Δεν δίδουν δεκάραν έπί τοιούτων ζητημάτων οί τοιούτοι κρατικοδίαιτοι, οί όποίοι θεωρούν ότι τό κράτος ύπάρχει ύπέρ αύτών καί ούχί αύτοί ύπέρ του κράτους καί τού κοινωνικού συνόλου... Διότι έάν είχον όλίγον φιλότιμον, θά είσηγούντο τήν έπίδειξιν παρά τής Διοικήσεως, καί δή έκείνης του ΗΣΑΠ, ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΑΤΤΙΚΑ Ε. ΒΑΡΔΙΚΟΥ ΔΑΒΑΚΗ 34. ΚΑΛΛΙΘΕΑ ΑΘΗΝΑ Τ.Κ Η ΠΛΟΥΣΙΟΤΕΡΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΒΙΒΛΙΩΝ Τηλ attica@tellas.gr ποιάς τινός εύαισθησίας έπί τού θέματος καί τήν μετατόπισιν τής σιδηροδρομικής γραμμής, τής μεταξύ Θησείου καί Μοναστηρακίου (...διατηρηθέντος παρά τόν Ίερόν Βράχον τής Άκροπόλεως Άθηνών άθλίου ίσλαμικού-όθωμανικού τζαμίου!), άλλοσε, προκειμένου ν άναδειχθή τό ώς άνω Σήμα τής Έθνικής ήμών Θρησκευτικής Ταυτότητος, ό έν Άστει Βωμός τών Δώδεκα Όλυμπίων Θεών ήμών, είς όλην αύτού τήν διάστασιν... Ένώ άπό τούς ύποκριτάς, ψευδοπροοδευτικούς, συμπαραστάτας τών έκβιαζόντων τό Έλληνικόν κράτος, δηλαδή τόν Λαόν, πακιστανών λαθρομεταναστώνλαθροεποίκων μουσουλμάνων, ίνα τούς άποδεχθώμεν τούς μισούντας τά δημοκρατικά ίδεώδη ίσλαμιστάς ώς πρόσθετα... φορτώματα είς τόν έφιαλτικόν βίον τών άστών (έπαγγελματιώνέμπόρων-δημιουργώνέργατοϋπαλλήλων) τί άλλο θά άναμένη κανείς, είμή καί τήν παράδοσιν είς αύτούς καί έκ τών έλαχίστων νεοκλασσικών κτιρίων, ίνα τά καταστήσουν αύτοί... «βεσπασιανά»!... Έν πάση όμως περιπτώσει θά πρέπει νά ύπάρξη τών Έλληνομνημόνων κινητοποίησις... Διάφορος και πλέον έποικοδομητική έκείνης τών συμπτυχθέντων είς τήν τού Δεν πληρώνω, πρός άνάκτησιν τής έθνικής μας φιλοτιμίας καί άξιοπρεπείας... Ή κινητοποίησις άπασών τών Έθνικών Θρησκευτικών Όργανώσεων Έλλάδος, άπό Μακεδόνίας έως Κύπρου, χάριν τής διασώσεως ένός Μνημείου, όπερ άνάγεται είς τήν Έθνικήν μας Θρησκευτικήν ίδιοπροσωπείαν, κατέστη πλέον άδήρητος άναγκαιότης... Έν Θεσσαλονίκηι τήι 12 Έλευσινίου (Φεβρουαρίου) 2011 μ. Α.Τ. Διά το Δ/Σ του «ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΟΣ» ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΠΕΛΑΣΓΌΣ-ΓΟΎΣΙΟΣ Ας μην παραπλανηθούν ή παρασυρθούν να πιστεύουν οι διάφοροι άσπονδοι φίλοι μας ή οι ηλίθιοι εχθροί μας, ότι η επίδρασις ενός οιουδήποτε ευδαιμονισμού, όπως του σημερινού, ή η διαβρωτική μέθοδος διαφόρων ψεύτικων και δολίων ιδεολογιών πού συνήγειρον παλαιότερον καί συνεγείρουν και τους καθυστερημένους και αμαθείς ή ενθουσιώδεις και αφελείς ανθρώπους της εποχής μας, είναι ικαναί να διαφθείρουν και να εξουθενώσουν πλήρως την Ελληνικήν ψυχήν. Διότι εις την κατάλληλον στιγμήν, όταν θα θιγή το φιλότιμο, το ιδιαίτερον αυτό και μοναδικόν γνώρισμα του Έλληνος και διεγερθεί, από οιανδήποτε πρόκλησιν η Εθνική του συνείδησις, η ακατανίκητη, η τιτανική, η φοβερά αυτή δύναμίς του, που τον παρόρμησε, τον παρορμά και τον ωθεί εις απίστευτες εκδηλώσεις, θα αποδειχθή και σήμερον και αύριον και πάντοτε, όπως συνέβη τούτο και κατά το διάστημα των χιλιετηρίδων, που υπήρξεν, υπάρχει και θα υπάρχη αυτή η αιωνία φυλή, ότι ούτε διαφθείρεται ουσιαστικώς, ούτε δαμάζεται τελικώς, ούτε υποτάσσεται οριστικώς, επειδή έχει γαλουχηθή, διαποτισθή, εμπνέεται, οδηγείται και κατευθύνεται από το πνεύμα, από τας αρχάς και τα ιδεώδη του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος, το οποίον είναι αδάμαστον, αδιάφθορον και αθάνατον και διά τους λόγους αυτούς, όπως και η Ελευθερία, ούτε συλλαμβάνεται, ούτε υποκύπτει, ούτε αποθνήσκει!!... Πηγή: Τα Ορφικά Σελίς 20 Ιωάννου Δ. Πασσά Αθήναι Εκδόσεις Εγκυκλοπαιδείας του «Ήλιου» Ιδού, εμπρός σου ο τοίχος στέκει της αθλίας Τριπολιτσάς, τώρα τρόμου αστροπελέκι να της ρίψεις πιθυμάς. 36 Μεγαλόψυχο το μάτι δείχνει, πάντα οπώς νικεί, κι ας είν άρματα γεμάτη και πολέμιαν χλαλοή. 37 Σου προβαίνουνε και τρίζουν για να ιδείς πως είν' πολλά. δεν ακούς που φοβερίζουν άνδρες μύριοι και παιδιά; 38 Λίγα μάτια, λίγα στόματα θα σας μείνουνε ανοιχτά για να κλαύσετε τα σώματα που θε νά 'βρει η συμφορά! 39 Κατεβαίνουνε και ανάφτει του πολέμου αναλαμπή. το τουφέκι ανάβει, αστράφτει, λάμπει, κόφτει το σπαθί. 40 Γιατί η μάχη εστάθη ολίγη; Λίγα τα αίματα γιατί; Τον εχθρό θωρώ να φύγει και στο κάστρο ν' ανεβεί. 41 Μέτρα! Είν' άπειροι οι φευγάτοι, οπού φεύγοντας δειλιούν, τα λαβώματα στην πλάτη δέχοντ', ώστε ν' ανεβούν. 42 Εκεί μέσα ακαρτερείτε την αφεύγατη φθορά. να, σας φθάνει. αποκριθείτε στης νυκτός τη σκοτεινιά! 43 Αποκρίνονται και η μάχη έτσι αρχίζει, οπού μακριά από ράχη εκεί σε ράχη αντιβούιζε φοβερά. 44 Ακούω κούφια τα τουφέκια, ακούω σμίξιμο σπαθιών, ακούω ξύλα, ακούω πελέκια, ακούω τρίξιμο δοντιών. 45 Α, τι νύκτα ήταν εκείνη που την τρέμει ο λογισμός! Άλλος ύπνος δεν εγίνη πάρεξ θάνατου πικρός. 46 Της σκηνής η ώρα, ο τόπος, οι κραυγές, η ταραχή, ο σκληρόψυχος ο τρόπος του πολέμου, και οι καπνοί. 47 Και οι βροντές, και το σκοτάδι οπού αντίσκοφτε η φωτιά, επαράστεναν τον Άδη που ακαρτέρειε τα σκυλιά. 48 Τ' ακαρτέρειε. Εφαίνοντ' ίσκιοι αναρίθμητοι, γυμνοί, κόρες, γέροντες, νεανίσκοι, βρέφη ακόμη εις το βυζί. 49 Όλη μαύρη μυρμηγκιάζει, μαύρη η εντάφια συντροφιά, σαν το ρούχο οπού σκεπάζει τα κρεβάτια τα στερνά. 50 Τόσοι, τόσοι ανταμωμένοι Συνέχεια στην σελίδα 9 oποιος κοπιaζει για το καλo, δεν πρeπει ποτe να απελπiζεται και για τiποτε. Μeνανδρος

8 hellenic way Spring Equinox, Αλέξανδρος Υψηλάντης Ξάνθου καθώς και από το δικό του ενθουσιασμό και τη βαθιά πίστη του στα όνειρα του Ελληνικού έθνους. Έτσι η αποστολή του ενός είχε εκπληρωθεί, ενώ οι φιλοδοξίες του άλλου, να γίνει ο ελευθερωτής του έθνους του, άρχισαν να πραγματοποιούνται. Την επόμενη ημέρα ο Ξάνθος επισκέπτεται απ ευθείας πλέον τον πρίγκιπα και του φανερώνει τα μυστικά της Φιλικής Εταιρείας και εκείνος με συγκίνηση και ενθουσιασμό δέχθηκε να υπηρετήσει την μεγάλη υπόθεση. Στη συνέχεια την ίδια μέρα κατηχείται και ορκίζεται κατά το τυπικό της εταιρείας όπου και αναγνωρίζεται Γενικός Επίτροπος της Αρχής. Του δόθηκε το ψευδώνυμο «Καλός» και τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου «α.ρ.» για να υπογράφει τις επιστολές του. Η Φιλική Εταιρεία είχε πλέον τον Αρχηγό της (Πετρούπολη 12 Απριλίου 1820). Συνέχεια από την σελίδα 5 φαντασία του εύκολα μπορούσαν να τον παρασύρουν σε πολύ παράτολμα εγχειρήματα. Μάλιστα στο Συνέδριο της Βιέννης εξέφρασε την άποψη ότι το ζήτημα των Γραικών (Ελλήνων) είναι υπόθεση του χριστιανισμού και του ανθρωπισμού που θα πρέπει να αναχθεί σε υπόθεση όλων των Βασιλικών Αυλών της Ευρώπης. Αρχηγός Φιλικής Εταιρείας. Οι Φιλικοί είχαν σαφείς πληροφορίες για τα πατριωτικά του αισθήματα τα οποία σε στενούς κύκλους Ελλήνων και Φιλελλήνων φέρεται να είχε δηλώσει πως οι συμπατριώτες του θα έπρεπε να υπολογίζουν στη συνδρομή του αν τυχόν παρουσιαζόταν κάποια ευκαιρία μόνο εκ του ονόματός του και της θέσης που κατείχε χωρίς καμία άλλη εγγύηση. Έτσι με την μεσολάβηση του Φιλικού Κωνσταντίνου Καντιώτη που ήταν υπάλληλος παρά τον Καποδίστρια, μετά την άρνηση του τελευταίου ν αναλάβει αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας, προσέτρεξε ο Εμμανουήλ Ξάνθος στον ξάδελφο των Υψηλάντηδων, Ιωάννη Μάνο, προκειμένου να τον φέρει σε επαφή με τον Πρίγκιπα Αλέξανδρο Υψηλάντη. Η συνάντηση αυτή φαίνεται να ήταν μια από τις ευτυχέστερες στιγμές της ζωής του Ε. Ξάνθου που έμειναν χαραγμένες στη μνήμη του, σε αντίθεση με την απογοήτευση που του δημιούργησε ο Καποδίστριας, που αποδίδει με κάθε λεπτομέρεια και νοσταλγία στ απομνημονεύματά του. Στη συνάντηση εκείνη (Πετρούπολη, 11 Απριλίου 1820) ο Υψηλάντης τον δέχθηκε με ευγένεια και ύστερα από κάποιες ερωτήσεις για τη καταγωγή του και διάφορες άλλες υποθέσεις του ζήτησε να μάθει πως περνούν οι Έλληνες. Ο Ξάνθος του απήντησε ότι οι Τούρκοι τους τυραννούν παντού, και η τυραννία τους αυτή έχει γίνει πλέον αφόρητη. Στη συνέχεια ακολούθησε ο εξής δραματικός διάλογος:- Υψηλάντης: «Γιατί οι Έλληνες δεν προσπαθούν να ενεργήσουν ώστε, αν δεν δύνανται να ελευθερωθούν από τον ζυγόν, τουλάχιστον να τον ελαφρώσουν;» - Ξάνθος: «Πρίγκιψ, με ποια μέσα και με ποιους οδηγούς να ενεργήσωσιν οι δυστυχείς Έλληνες την βελτίωσιν της πολιτικής των καταστάσεως; Αυτοί έμειναν εγκαταλελειμμένοι από εκείνους, οίτινες εδύναντο να τους οδηγήσωσι, διότι όλοι οι καλοί ομογενείς καταφεύγουν εις ξένους τόπους και αφήνουν τους ομογενείς των ορφανούς. Ιδού ο Κόμης Καποδίστριας υπηρετεί τη Ρωσίαν, ο μακαρίτης πατήρ σας κατέφυγε εδώ και ο Καρατζάς εις την Ιταλίαν, υμείς ο ίδιος υπηρετούντες την Ρωσίαν εχάσατε υπέρ αυτής την δεξιάν χείρα σας, και άλλοι ίσοι καλοί καταφεύγοντες εις την χριστιανικήν Ευρώπην μένουν εκεί, χωρίς να φροντίζουν διά τους δυστυχείς αδελφούς των.» - Υψηλάντης: «Αν εγώ εγνώριζον ότι οι ομογενείς μου είχον ανάγκην από εμέ και εστοχάζοντο, ότι εδυνάμην να συντελέσω εις την ευδαιμονίαν των, σου λέγω εντίμως, ότι ήθελον μετά προθυμίας κάμω κάθε θυσίαν, ακόμη και την κατάστασίν μου, και τον εαυτόν μου θα εθυσίαζον υπέρ αυτών».- Ξάνθος (σηκώνεται όρθιος και συγκινημένος): «Δος μοι Πρίγκιψ, την χείρα σας εις βεβαίωσιν των όσων εκφράσθητε». Κοιτάζοντάς τον κατάματα ο Υψηλάντης με κάποιο θαυμασμό του έδωσε το χέρι του. Η στιγμή της συμφωνίας εκείνης είναι η ίσως η μεγαλύτερη ιστορική στιγμή στην νεότερη ιστορία του ελληνικού έθνους που αποφάσιζε πλέον την τύχη του. Ο Υψηλάντης ενθουσιώδης μεν πατριώτης, αν και ακατατόπιστος στα τότε Ελληνικά και διεθνή ζητήματα, δεν άργησε να κυριευθεί από το δραματικό τόνο της φωνής του Πρώτα μέτρα. Με την ανάληψη της αρχηγίας της Φιλικής Εταιρείας αποβλέποντας στη χρησιμότητα του υφιστάμενου θεσμού των εφορειών της Εταιρείας, όχι μόνο τον διατήρησε αλλά και τον ενίσχυσε με δικές του οδηγίες που απέβλεπαν περισσότερο στην επιλογή και επιτήρηση των μελών, στη βοήθεια των αδυνάτων και στο τρόπο εισδοχής των προσήλυτων. Ταυτόχρονα έστειλε εγκυκλίους στις εφορείες, και έντυπα γραμμάτια για τις εκούσιες συνεισφορές των ομογενών. Τα γραμμάτια εκείνα επείχαν θέση σύγχρονων εθνικών ομολόγων που ήταν υπογεγραμμένα από τον ίδιο τον Υψηλάντη ή από τους αντιπροσώπους του. Παράλληλα απαγόρευσε τη χρήση των δημοσίων χρημάτων χωρίς τη διαταγή του, ενώ άνοιξε αλληλογραφία με τα επιφανέστερα (πνευματικά) μέλη, καθώς και με τα πλέον δραστήρια στα οποία ανακοίνωνε την εκλογή του ως Γενικού Επιτρόπου, θυμίζοντάς τους τα καθήκοντά τους και καθοδηγώντας τα για τη δημιουργία νέων εφορειών και συγκέντρωση εισφορών. Επαινούσε δε τους επιτρόπους εκείνους που επιδείκνυαν ιδιαίτερη δραστηριότητα, όπως εκείνους της Φιλόγενης Κάσσας της Μόσχας, ιδρύοντας ένα κεντρικό ταμείο της Φιλικής στη Κωνσταντινούπολη. Και οι δύο αυτοί οργανισμοί προορίζονταν να καλύψουν τις ανάγκες της Εταιρείας για τη χρηματοδότηση του μελλοντικού αγώνα των Ελλήνων. Περί τα τέλη του 1820, ο αδελφός του Αλέξανδρου Υψηλάντη, ο Νικόλαος Υψηλάντης συντάσσει και υποβάλει προς έγκριση, στρατιωτικό οργανισμό για τον υπό οργάνωση εθελοντικό στρατό. Σύμφωνα μ αυτόν, ο στρατός της Ελληνικής επανάστασης θα αποτελούνταν κυρίως από χιλιαρχίες και τα στελέχη του θα είχαν τους εξής βαθμούς: πεντηκόνταρχου, εκατόνταρχου, ταγματάρχη, χιλίαρχου και πολέμαρχου. Η Ελληνική σημαία θα έφερε τρία χρώματα: άσπρο μαύρο και κόκκινο. Η σημαία της ξηράς θα έφερε στη μία πλευρά τον μυθικό φοίνικα μέσα σε φλόγες και τον ακτινοβόλο παντόπτη οφθαλμό με την επιγραφή «εκ της τέφρας αναγεννώμαι», στη δε άλλη, τον αρχαίο Ελληνικό σταυρό (ισόκερο), μέσα σε δάφνινo στεφάνι και κάτω την επιγραφή «Εν τούτω τω σημείω νίκα». * Σημειώνεται ότι τελικά από τα παραπάνω μέτρα του Υψηλάντη και τα σχέδια των Φιλικών τα μόνα που αποδείχθηκαν, βάσει των ιστορικών στοιχείων, να είχαν ουσιαστική σημασία στην Ελληνική παλιγγενεσία, ήταν ο θεσμός των εφορειών, που επέδρασε ως προαιώνιος κοινοτικός οργανισμός των Ελλήνων, και η οργάνωση των λεγομένων «αποστόλων». Αντίθετα η υλική οργάνωση του όλου κινήματος, δηλαδή ο εφοδιασμός των Ελλήνων με τα αναγκαία πολεμοφόδια, τρόφιμα κ.λπ. χαρακτηρίστηκε από πολύ πρόχειρος μέχρι ανύπαρκτος. Όλοι σχεδόν οι ιστορικοί και ιστοριογράφοι της εποχής εκείνης απορούν πως πέτυχε η επανάσταση όταν η συγκέντρωση του υλικού οφείλονταν κυρίως σε ατομικές πρωτοβουλίες, σπασμωδικές και ασυντόνιστες. Γενικά η συμβολή της Φιλικής σ αυτό τον τομέα υπήρξε ασήμαντη. Ακόμα και οι Αγωνιστές του 21, όταν ελεύθεροι πια, ύστερα από τον εννιάχρονο σχεδόν, αιματηρό εκείνο αγώνα αναλογίζονταν την επικίνδυνη περιπέτεια, συχνά δικίμαζαν τα αισθήματα ιλίγγου και τρόμου που αισθάνεται μετά τη σωτηρία του όποιος κινδύνευσε σοβαρά. Χαρακτηριστικά ο Γέρος του Μοριά επαναλάμβανε θυμοσοφικά: «Ο κόσμος μας έλεγε τρελλούς, εμείς αν δεν είμεθα τρελλοί, δεν εκάναμεν την επανάστασιν, διατί ηθέλαμεν συλλογισθή πρώτον δια πολεμοφόδια, καβαλλαρία μας, πυροβολικό μας, πυριτοθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμεν λογαριάσει τη δύναμιν την εδικήν μας, τη τουρκική δύναμη. Τώρα όπου ενικήσαμεν, όπου ετελειώσαμεν με το καλό τον πόλεμό μας, μακαριζόμεθα, επαινώμεθα, αν δεν ευτυχούσαμεν, ηθέλαμεν τρώγει κατάρες και αναθέματα». Έναρξη επιχειρήσεων Κατά την οργάνωση του σχεδίου η Επανάσταση θα ξεκινούσε από την Πελοπόννησο. Στην απόφαση αυτή συνέβαλαν όχι τόσο οι αβάσιμες υποσχέσεις κάποιων θερμόαιμων και υπεραισιόδοξων φιλικών, όσο η πεποίθηση του ίδιου του Υψηλάντη ότι οι τότε περιστάσεις ήταν οι πλέον ευνοϊκές. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία αντιμετώπιζε τότε μια σειρά αντιδραστικών κινήσεων διαφόρων Πασάδων, ιδίως των περιοχών Τούνεσι και Μπαρμπαριάς. Σημαντικότερος όμως αντιπερισπασμός για τους Έλληνες τότε ήταν η ανταρσία του Αλή Πασά, που έκανε κι αυτούς ακόμα τους Σουλιώτες να επιστρέψουν και να συμμαχήσουν με τον πρώην διώκτη τους, κατά της Αυτοκρατορίας. Έπειτα υπήρχε η βεβαιότητα ότι στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες θα ξέσπαγαν ταραχές πολύ σύντομα χάρη των ήδη γενομένων μυστικών ενεργειών του Ξάνθου και άλλων φιλικών από τους μυημένους οπλαρχηγούς των περιοχών αυτών όπως του Γιωργάκη Νικολάου, από τον Όλυμπο, του Σάββα Καμινάρη, από την Πάτμο, του Γιάννη Φαρμάκη από το Μπλάτσι κ.ά. Έτσι πιεσμένος από τις καταστάσεις ο Υψηλάντης εκ- Συνέχεια στην σελίδα 12 Ο ΜΕΝ ΝΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΖΕΥΣ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ

9 ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, Συνέχεια από την σελίδα 7 Melissa Gold affirms Έλληνας θα πει... επετιούντο απο τη γη, Oath of Citizenship όσοι είν' άδικα σφαγμένοι, - Έλληνας θα πει δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι από τούρκικην οργή. with Hellenic Holy Book δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό. 51 -Έλληνας θα πει να τελείς στους νεκρούς τις Τόσα πέφτουνε τα θερισμένα χοές της Ηλέκτρας. Όχι κεριά στους νεκρόλακκους και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα. σχεδόν όλα εκειά τα μέρη αστάχια εις τους αγρούς. εσκεπάζοντο απ' αυτούς. -Έλληνας θα πει να προσκυνάς τακτικά 52 στους Δελφούς το γνώθι σαυτόν. Όχι να κάνεις εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες. και αναδεύοντο μαζί, Θαμποφέγγει κανέν' άστρο, ανεβαίνοντας το κάστρο -Έλληνας θα πει να σταθείς μπροστά με νεκρώσιμη σιωπή. στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο: στάθι και οίκτιρον 53 Σταμάτα και δάκρυσε, γιατί δεν ζω πια. Έτσι χάμου εις την πεδιάδα, Και όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήμα- όταν στέλνει μίαν αχνάδα μες στο δάσος το πυκνό, τ α : π ρ ο σ δ ο κ ώ α ν ά σ τ α σ η ν ε κ ρ ώ ν. μισοφέγγαρο χλωμό. 54 -Έλληνας θα πει το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Melissa attended her Canadian Citizenship ceremony on Tuesday, January Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Και τα κλαδιά μουγκοφυσούν, Εάν οι άνεμοι μές στ' άδεια όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς οπού οι κλώνοι αντικτυπούν. σειούνται, σειούνται τα μαυράδια, 25, 2011 and affirmed the Oath of Citizenship with a book of Hesiod and the Homeric στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. 55 Hymns. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κόχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σαν βερέμης. Με τα μάτια τους γυρεύουν I wanted to make a point that Hellenic texts could logically be part of a citizenship ceremony in lieu of touch- στους αγγέλους και στα σουδάρια. Τι απογο- και μες στα αίματα χορεύουν Ακόμη και ο Ελύτης, καθώς εγέρασε το ρίξε όπου είν' αίματα πηχτά, ing an altar of Zeus, which was a traditional way to make ήτεψη! με βρυχίσματα βραχνά. oaths in antiquity. I had brought a Loeb volume containing the works of Hesiod, the Theogony and the Works -Έλληνας θα πει όσο ζεις, να δοξάζεις με τους 56 γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να Και χορεύοντας μανίζουν and Days, and the Homeric Hymns. παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη εις τους Έλληνες κοντά,...the ceremony included formal and legal procedures as θάλασσα. Και σαν πεθαίνεις, να μαζεύονται και τα στήθια τους εγγίζουν well as a warm welcome by all the officials present. Much οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε με τα χέρια τα ψυχρά. time is taken to confirm that we are who we are but the παλιό κρασί και να σε τραγουδάνε 57 judge was personable and welcomed each one of us as we Εκειό το έγγισμα πηγαίνει ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΛΙΑΝΤΙΝΗ: ΓΚΕΜΜΑ received our certificates of citizenship. In the background, βαθιά μες στα σωθικά, mellow music mixed with the sounds of Canadian nature όθεν όλη η λύπη βγαίνει, was playing. The judge welcomed us to the family of Canada, which informed the entire process. Κι ας μην αναλωθούμε με την ερμηνεία της άλλης κι άκρα αισθάνονται ασπλαχνιά. γνωστής ρήσης του Γεννάδιου Σχολάριου: 58 I am fortunate that I didn t have to act defiantly Τότε αυξαίνει του πολέμου in order to honor my spiritual practice, although «Είμαι Χριστιανός ως εκ ο χορός τρομακτικα, I was prepared to do so. That I didn t have to is τούτου δεν δύναμαι να σαν το σκόρπισμα του ανέμου στου πελάου τη μοναξιά. typical of Canada and is yet another reason why είμαι Έλλην!». 59 I choose to live here. Κτυπούν όλοι απάνου κάτου. κάθε κτύπημα που εβγεί Τύποι και Χαρακτήρες είναι κτύπημα θανάτου χώρις να δευτερωθεί. 60 Τύποι και Χαρακτήρες Θεόφραστου. νων. Αναφέρεται στα πιστεύω και στις δεισιδαιμονίες τους, στους πολιτικο-στρατιωτικούς θεσμούς τους, στα συμπόσια Κάθε σώμα ιδρώνει, ρέει, και στις διασκεδάσεις τους, στις κακίες και στις αρετές τους. λες κι εκείθενε η ψυχή Προλεγόμενα Οι χαρακτήρες αυτοί, αν και αναφέρονται στους Αθηναίους, απ' το μίσος που την καίει είναι υπερχρονικοί και παγκόσμιοι. Οι άνθρωποι όλου του πολεμάει να πεταχθεί. Ο Θεόφραστος ( ) π.χ. γεννήθηκε στην Ερεσό κόσμου κι` όλων των εποχών είναι υποκριτές, φλύαροι, 61 της Λέσβου, πήγε όμως στην Αθήνα και παρακολούθησε φιλάρεσκοι, κόλακες, αδιάντροποι, φορτικοί, αγενείς, δεισιδαίμονες, φιλάργυροι, μεμψίμοιροι, αισχροκερδείς κ.ο.κ. μες στα στήθια τους αργά, Της καρδίας κτυπίες βροντάνε τα μαθήματα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Ο τελευταίος μάλιστα πρόσεξε την εφυία και την ευγλωττία του μαθητή Στον χαρακτήρα των ανθρώπων δύο πράγματα παίζουν και τα χέρια οπού χουμάνε του, τον οποίον αυτός ονόμασε Θεόφραστο,ενώ το πρώτον ρόλο: ο γονότυπος και ο φαινότυπος. Ο πρώτος, στον περισσότερο είν' γοργά. λεγόταν Τύρταμος. Ο ίδιος δάσκαλος,όταν πλέον εγήρασε οποίον υπάγονται οι φυσικές ορμές, τα πάθη και οι ανάγκες, δεν μεταβάλλεται εύκολα, ενώ ο δεύτερος, στον οποίο Ουρανός γι' αυτούς δεν είναι, 62 κι` επρόκειτο να ορίσει νέο διευθυντή του Λυκείου,επέλεξε το Θεόφραστο κι` όχι τον Εύδημο το Ρόδιο, που ήταν επίσης υποψήφιος. ανήκουν οι αντιλήψεις, η παιδεία και οι συνήθειες, αλλάζει. ουδέ πέλαγο, ουδέ γη. Κάθε γενιά ξαναμαθαίνει να ζει αρχίζοντας απ` την αρχή και γι' αυτούς όλους το παν είναι Ο Θεόφραστος ήθελε να συνταιριάσει τις θεωρίες του ποτέ δεν φθάνει στην τελειότητα. Παρά τις φαινομενικές μαζωμένο αντάμα εκεί. Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, ακολούθησε, ωστόσο την διαφορές τους με τους προγενέστερους, οι άνθρωποι στο 63 ηθική του τελευταίου. Δίδασκε τους μαθητές του να ζουν βάθος παραμένουν ίδιοι κι` απαράλλακτοι. Γι` αυτό και οι Τόση η μάνητα κι η ζάλη, σαν άνθρωποι αξιοπρεπείς, σαν αληθινοί φιλόσοφοι και χαρακτήρες του Θεόφραστου έχουν αιώνια αξία και εγκυρότητα: διότι μέσα απ` εκείνα τα κάτοπτρα αντικρίζομαι και από μία μεριά και απ' άλλη που στοχάζεσαι μη πως σαν καλοί πολίτες. Πολεμούσε τις ακρότητες και τις προλήψεις και ζούσε - εν αντιθέσει προς τους στωικούς και τους μελετούμε τις φυσιογνωμίες της κάθε εποχής. δεν μείνει ένας ζωντανός. κυνικούς - πλουσιοπάροχα, παρά το ότι ήξερε πως πολλοί Ο Θεόφραστος υπήρξε κατ` ουσία φυσιοδίφης και φυσικός επιστήμονας γενικά. Ποτέ δεν θα μπορούσε να φαντα- Κοίτα χέρια απελπισμένα 64 θα τον σχολίαζαν αρνητικά. Υπήρξε πολυγραφότατος. Άφησε 220 συγγράμματα, τα σθεί, πως θ` απαθανατιζόταν με το μικρό αυτό βιβλιάριο πώς θερίζουνε ζωές! περισσότερα των οποίων δεν έφθασαν σε εμάς. Έγραψε των χαρακτήρων του αυτό συνέβη ωστόσο, διότι μ` αυτό Χάμου πέφτουνε κομμένα έργα περί Λογικής, Ηθικής, Φυσικής, Μεταφυσικής, Γεωμετρίας, Φυσιολογίας, Ποιητικής, Μουσικής, Ρητορικής και 65 δημιούργησε ένα νέο λογοτεχνικό είδος στον πεζό λόγο. χέρια, πόδια, κεφαλές. δύο βιβλία περί Έρωτος. Η πολυμάθειά του, που αγκάλιαζε Σήμερα ο Θεόφραστος είναι γνωστός σαν < Πατέρας της Και παλάσκες και σπαθία όλους τους χώρους του επιστητού, γεννάει τον θαυμασμό Χαρακτηρολογίας> έτσι τον ξέρει όλος ο κόσμος! με ολοσκόρπιστα μυαλά, μας. και με ολόσχιστα κρανία, Οι χαρακτήρες του - τριάντα τον αριθμό - αναφέρονται Σαράντος Παν σωθικά λαχταριστά. στα ήθη και έθιμα των Αθηναίων και όχι όλων των Ελλή- Συνέχεια στην σελίδα 11 ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΦΥΣΙΝ. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ

10 hellenic way Spring Equinox, Η AΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Τ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡ «Η φωνή του λαού πιο άγρια και πιο επιθε- τική εναντίον των Λατινοφρόνων. Το ιερατείο, αλλά ειδικά ο Γεννάδιος, το είδωλο του όχλου, εκήρυττε μέρα-νύχτα κατά του μιάσματος των Ενωτικών, που προσέβαλε την Ανατολική Ορθοδοξία. Και προέτρεπαν ακόμα και τον τελευταίο βυζαντινό πολίτη να υποφέρει τα δεινά του χειρότερου θανάτου παρά να ζήση ελεύθερος, με την βοήθεια των καταραμένων Ρωμαιοκαθολικών, η κατάρα των οποίων ήταν μεταδοτική...» Α λλά ο κίνδυνος της πρωτεύουσας δεν προερχόταν μόνο από το θρησκόληπτο πνεύμα του λαού. Η διαφθορά των ευγενών της Κωνσταντινούπολης, η έλλειψη κάθε ανδρικού φρονήματος, η πολυτέλεια, η απώλεια κάθε ιδέας περί τιμής, η δειλία και η σκληρότητα, όλα αυτά μαζί, τα οποία σπάνια συγκεντρώνονται την ίδια χρονική στιγμή στην ιστορία ενός έθνους, στοιβάζονται τώρα συγκεκριμένα στους ώμους του Βυζαντίου. Οι άνθρωποι εκείνοι έβλεπαν ότι η Αυτοκρατορία με ανθρώπινους υπολογισμούς ήταν αδύνατον να διατηρηθεί, πέραν ολίγων ημερών ή το πολύ ολίγων μηνών, και τούτο με πολύ κόπο και κινδύνους, απέναντι σε μια μακρά και τρομερή πολιορκία. Ακόμη γνώριζαν ότι επρόκειτο να χάσουν τα πλούτη τους, ότι οι ημέρες του θηλυπρεπούς βίου τους έφτασε στο τέλος του και, εν πάση περιπτώσει, ότι θα έπεφταν σε μια ταπεινωτική δουλεία. Έτρεφαν, λοιπόν, την ελπίδα ότι διά μυστικών συνθηκών μετά του Μωάμεθ ήταν δυνατόν να απομακρυνθή μια τέτοια ολέθρια μεταβολή των πραγμάτων, και γι αυτό επεξεργάζονταν κάποιο σχέδιο παράδοσης της Πόλης. Για παράδειγμα, έλεγαν ότι κάποια νύκτα επρόκειτο να μείνει ανοικτή μία από τις πόρτες των τειχών της Πόλης, από την οποία θα μπορούσαν να μπουν οι Τούρκοι. Αυτοί, λοιπόν, που μελετούσαν ένα τέτοιο συνωμοτικό στρατήγημα εσκόπευαν να ζητήσουν, σαν αντάλλαγμα της προδοσίας τους, υπέρ εαυτών, πλήρη ασφάλεια ζωής, καταστάσεως σπιτιών και οικογενειών και, όπως μετριόφρονα πρόσθεταν, ελευθερία θρησκευτικών πεποιθήσεων. Αλλά μία τέτοια συνωμοσία ξεπερνούσε τις δυνάμεις ή ακόμα και την τόλμη της ασθενικής και διεφθαρμένης εκείνης αριστοκρατίας. Οι μόνοι οι οποίοι προσφέρονταν ως όργανα πραγματοποίησης ενός τέτοιου σχεδίου, ήταν οι σφόδρα ενθεομανείς και η Εκκλησία. Εκείνες τις στιγμές, αυτή η περίπτωση, σαν ιδέα, δεν εθεωρείτο απόκρυφος, αφού στο κήρυγμα από τον άμβωνα της Αγίας Σοφίας ακουγόταν συχνά το σύνθημα: «Προτιμο- τέρα τουρκική καλύπτρα, παρά παπική Τιάρα. Προτιμότερος ο Σουλτάνος του Πάπα. Προτιμότερος ο Βεζύρης του Ισίδωρου» (Ο Ισίδωρος ήταν ο εντεταλμένος του Πάπα στην Κωνσταντινούπολη). Άνθρωποι, λοιπόν, που σκέπτονταν έτσι δεν εδίστασαν να προχωρήσουν σε διαπραγματεύσεις, προκειμένου να εκδιώξουν τους Λατίνους και να διατηρήσουν ανέπαφη την θρησκεία, έστω και αν έτσι τελείωνε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι δύο αυτές φατρίες συνενώθηκαν και έστειλαν πρεσβευτές στην Ανδριανούπολη, όπου έτυχαν θερμής και ευμενούς υποδοχής. Οι διαπραγματεύσεις διεξήχθησαν με αυστηρή μυστικότητα και εθεωρούντο υπό των συνωμοτών ότι θα είχαν ευτυχές τέλος. Λίγες ημέρες μετά από αυτά που διηγηθήκαμε, ο Ιππότης Εδουάρδος ντε Ρυστόν (αρχηγός της ασφάλειας του Αυτοκράτορα), επιστρέφοντας από κάποια επιθεώρηση των Βαράγγων (προσωπική φρουρά του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου), και ενώ αναπαυόταν στον στρατιωτικό του κοιτώνα, έλαβε ξαφνική πρόσκληση από τον Πρωτοβεστιάριο (Υπουργός των Οικονομικών), ο οποίος τον ζητούσε επειγόντως. Έσπευσε αμέσως να υπακούσει και κατευθύν- θηκε στο γραφείο του Γεωργίου Φραντζή, ο οποίος του πα- μισθοφόρος, προσωπικός του σωματοφύλακας). ρέδωσε ένα έγγραφο. Διάβασε αυτό το έγγραφο. Βρέθηκε Κοίταξαν απέναντι προς τον Βόσπορο και διέκριναν πριν από μία ώρα έξω από την πόρτα. Ο Εδουάρδος, παίρ- ένα φωτεινό σημάδι. Πρέπει αυτή η κόκκινη φλογίτσα να νοντας στα χέρια του το έγγραφο, διάβασε τα εξής: «Ευ- έβγαινε από το μοναστήρι της αγίας Ευφημίας. Μετά από γενέστατε Πρωτοβεστιάριε, η ιδιαιτέρα αγάπη μου προς πέντε λεπτά έφθασαν (με δική τους λέμβο, που πήραν την σην ευγένεια και άλλα τινά αίτια, άτινα παρατρέχω από την προβλήτα) στο φως, που, όπως είχαν υπολογίσει, ενταύθα, παρακινούσι με να διαβιβάσω σοι την επομένην έβγαινε από το νησάκι του βράχου του Λένανδρου. Εκεί βριείδησιν. Πρόσεξε καλώς που πηγαίνει ταύτην την εσπέραν σκόταν ένα μισογκρεμισμένο φρούριο με μία μικρή σκάλα την ογδόην ώραν ο καλόγερος Ιωάσαφ και μάθε, εάν δύ- που οδηγούσε ψηλά στον πύργο. Με προσοχή και πατώνασαι, μετά τίνος συνδιαλέγεται μέχρι μεσονυκτίου και τι ντας στα δάκτυλα, σκαρφάλωσαν στα ξύλινα σκαλοπάτια παρασκευάζει». και κοίταξαν μέσα. Δεν δυσκολεύτηκαν να εντοπίσουν μία «Μου φαίνεται πολύ σπουδαίο» είπε ο Φραντζής. Ο Ιω- παρέα ανδρών και με άνεση παρακολούθησαν ολόκληρη άσαφ (Ιωάσαφ Α ο Κόκκας, , τρίτος Πατριάρχης την συζήτηση: μετά την Άλωση) είναι άνθρωπος επικίνδυνου χαρακτή«αλλά πρέπει να είμαστε εξασφαλισμένοι από όλες ρα και από τότε που απέτυχε να κερδίσει τον επισκοπικό τις πλευρές, πασά μου», έλεγε η μία φωνή, που εύκολα καθρόνο της Χαλκηδόνος, είναι έτοιμος για κάθε επικίνδυνη τάλαβαν ότι ανήκε στον Μεγάλο Δούκα (αρχηγό του στόπράξη. Ραδιούργος, πολυμήχανος και δολοπλόκος απο- λου), «εσείς ζητάτε όρκους, ενέχυρα και ομήρους, χωρίς να λαμβάνει μαζί με τον Γεννάδιο μεγίστης δημοτικότητας... προσφέρετε τίποτα. Αυτό δεν είναι δίκαιο και δεν μας ευο Ιππότης μαζί με τον υπασπιστή του Κόνταρυ, πληροφο- χαριστεί καθόλου». «Ο αρχηγός των πιστών, ο Μωάμεθ», ρηθέντες ότι ο Ιωάσαφ βρισκόταν στο μοναστήρι, περίμεναν μπροστά στον εξωτερικό τοίχο της μονής, βέβαιοι ότι ο καλόγηρος δεν μπορούσε να βγει χωρίς να γίνει αντιληπτός. Κατά τις εννέα η ώρα άνοιξε η πόρτα του μοναστηριού. Ενας μοναχός, κουκουλωμένος από την κορυφή μέχρι τα νύχια, βγήκε με προφύλαξη και προχώρησε γρήγορα προς την θάλασσα. Ο Ιππότης Εδουάρδος μαζί με τον σωματοφύλακά του τον παρακολούθησαν από μακριά, προσέχοντας να μην τον χάσουν από τα μάτια τους. Έτσι, χωρίς να τους καταλάβη, μέσα από ελεεινά δρομάκια, έφθασαν στην παραλία, κοντά στο σημερινό σαράϊ. Αν και το σκοτάδι ήταν βαθύ, μπόρεσαν να διακρίνουν μία βάρκα, έτοιμη να ξεκινήσει, φορτωμένη με πέντε-έξι ανθρώπους. Κρυμμένοι σε μια γωνιά, κατάφεραν να ακούσουν και να ξεχωρίσουν τις κουβέντες: - «Εδώ και μισή ώρα βλέπαμε το φως, αλλά εσύ αργούσες. Νομίσαμε ότι μας κορόιδεψες».- «Δεν μπόρεσα να γράψω τα γράμματα γρηγορότερα. Μετά νόμισα ότι με παρακολουθούσαν δύο άτομα. Η Κωνσταντινούπολη είναι μία ιδέα, που, παρά τον εκφυλισμό της, περικλείει τις Ελληνικές τ Γι αυτό έκανα κύκλο και ήρθα με το παράδειγμά της καθορίζει την πορεία του Ελληνισμού μέσα στο σκότος της επερχόμενη από την οδό του αγίου Τρο- αποθάνωμεν ως Έλληνες! Αυτή η πόλις που μου ζητάς να σου παραδώσω δεν είναι δική μου! Α φίμου. Αλλά, για όνομα του η απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στις ευνοϊκές προτάσεις παράδοσης. Θεού, μην χάνουμε την ώρα μας. Αρκετά καθυστερήσαμε», είπε ο μοναχός και πήδησε αποκρίθηκε η άλλη φωνή, που ανήκε στον μεγάλο Πασά μέσα στην βάρκα. της Ανδριανούπολης, τον Ρεσίτ, «όσο εξαρτάται απ αυτόν, «Κάτι ύποπτο συμβαίνει, Κόνταρυ!», είπε χαμηλόφωνα επιθυμεί να μην χυθή το αίμα των υπηκόων του, καθώς και ο Ιππότης στον σύντροφό του. «Εκείνος ο άνθρωπος που των Ναζωραίων, γιατί έτσι μας προστάζουν τα Ιερά μας μίλησε πρώτος και είπε για το φως, δεν σου φαίνεται ότι βιβλία, που γράφουν: Αιχμαλωσία στους απίστους και θάείναι γνωστός;». «Στην τιμή μου», απάντησε ο Βαράγγιος, νατος στους αποστάτες. Με έστειλε, λοιπόν, να συνθηκο«πιστεύω ότι ήταν ο μέγας Δούκας Λεόντιος». (Να διευ- λογήσουμε μαζί σας όχι γιατί αμφιβάλλει πως ο Αλλάχ θα κρινήσουμε ότι οι δύο άνδρες που παρακολουθούν τον μο- του παραδώσει την Κωνσταντινούπολη, αλλά γιατί θέλει ναχό και τους επιβάτες της βάρκας είναι ο Εδουάρδος ντε να χαθούν όσο γίνεται λιγότεροι άνθρωποι για την απόρυστόν, αρχηγός της μυστικής υπηρεσίας του Αυτοκράτο- κτησή της». ρα και διοικητής της προσωπικής βασιλικής φρουράς (των «Αυτό μπορεί να γίνει», πετάχτηκε ο μοναχός, που διαβαράγγων). Ο σύντροφός του είναι ο Βαράγγιος Κόνταρυ, πίστωσαν ότι ήταν ο μέγας Ιεροκήρυκας της Αγίας Σοφίας

11 ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, Συνέχεια από την σελίδα 9 ΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ 66 Προσοχή καμία δεν κάνει κανείς, όχι, εις τη σφαγή. πάνε πάντα εμπρός. Ω, φθάνει, ΟΔΟΣΙΑ φθάνει. έως πότε οι σκοτωμοί; 67 Ποίος αφήνει εκεί τον τόπο, πάρεξ όταν ξαπλωθεί; Δεν αισθάνονται τον κόπο Ιωάσαφ (Ιωάσαφ Α ο Κόκκας). «Ότι μπορεί να καταλάβει αποδέχεται όλους τους όρους, εκτός από την ίππευση αλόγου. Παραχώρησε αυτό το δικαίωμα μόνον στον Πατριάρ- και λες κι είναι εις την αρχή. την Πόλη πολεμώντας, κάνει λάθος. Θα πρέπει να ρίξει 68 στην μάχη όλο του τον στρατό και το πυροβολικό. Και τότε χη. Αφού συμφώνησαν όλοι και υπογράφτηκαν οι εγγυήσεις, ένας μεγάλος αριθμός Βαράγγων, πού είχε κυκλώσει Ολιγόστευαν οι σκύλοι, πάλι, μα τους Αγίους Αναργύρους, δεν είναι σίγουρο ότι και «Αλλά», εφώναζαν, «Αλλά», θα νικήσει». «Σας ακούω, λοιπόν. Πέστε μας τις προτάσεις το φρούριο, συνέλαβε τους συνωμότες, τους οποίους οδήγησαν στον Αυτοκράτορα. Αυτός, μην θέλοντας να φανα- και των Χριστιανών τα χείλη σας», είπε ο πασάς, «δεν είναι καθόλου δύσκολο να θυμηθείτε όσα θα ακούσετε και να τα μεταβιβάσετε στον αφέτίσει τους Τούρκους, άφησε ελεύθερους τους δύο πασάδες, «φωτιά», εφώναζαν, «φωτιά». 69 ντη σας». Άρχισε να μιλάει ο μοναχός: εκ των οποίων ο Ρεσίτ αποκεφαλίσθηκε, επειδή θεωρήθηκε Λιονταρόψυχα εκτυπιούντο, «Πρώτον οι δέκα κυριότερες εκκλησίες και η Αγία ύποπτος, λόγω του ότι η μητέρα του ήταν Ελληνίδα. πάντα εφώναζαν «φωτιά», Σοφία να μείνουν στους χριστιανούς, καθώς και όλα Σταματάμε στην απολογία του Ιερομονάχου: «Λυπηθήκαμε πάρα πολύ», είπε ο Αυτοκράτορας κοιτάζοντάς τον και οι μιαροί κατασκορπιούντο, τα μοναστήρια μαζί με τις περιουσίες και τα εισοδήματά τους. Δεύτερον ζητάμε εγγυήσεις ζωής προσώ- κατάματα, ώστε και αυτός ο Ιωάσαφ χαμήλωσε το κεφάλι πάντα σκούζοντας «Αλλά». 70 πων, ιδιοκτησίας σπιτιών, γης υπηρετών και όλων του, «όταν μάθαμε ότι ο πρώτος μοχλός συνωμοσίας, χαλκευθείσας όχι μόνον εναντίον μας, αλλά και εναντίον αυ- Παντού φόβος και τρομάρα εκείνων τα ονόματα των οποίων αναφέρονται μέσα και φωνές και στεναγμοί. σε αυτό το έγγραφο που σας παραδίνω (Σ.Σ.: Για τον τής της ίδιας της ύπαρξης της Εκκλησίας, της οποίας είσαι παντού κλάψα, παντού αντάρα, ταλαίπωρο λαό καμία κουβέντα). Τρίτον οι Χριστιανοί που θα σωθούν να μην υποχρεωθούν να αλλά- αδελφός στο πρώτο μοναστήρι της Οικουμένης. Δέχεσαι συ λειτουργός, είναι ένας άνδρας λόγιος, καλόγηρος και και παντού ξεψυχισμοί. 71 ξουν τρόπο ντυσίματος και να έχουν το δικαίωμα να την ενοχή σου;». Ήταν τόσοι! Πλέον το βόλι καβαλάνε σε άλογο». «Εάν η Μεγαλειότης σου εννοεί ότι δεν αρνούμαι την συνωμοσία, εγώ απαντώ ότι καυχιέμαι γι εις τ' αυτιά δεν τους λαλεί. Όλοι χάμου εκείτοντ' όλοι αυτήν», άρχισε την απολογία του ο μοναχός. «Για εις την τέταρτην αυγή. να σώσω την Εκκλησία από τους καταραμένους 72 Αζυμίτες (εννοεί τους Ρωμαιοκαθολικούς, που το Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη αντίδωρό τους ήταν άζυμο) και την βδελυράν ένωση, προτίμησα να βάλω τέλος στην ύπαρξη αυτής και κυλάει στη λαγκαδιά, και το αθώο χόρτο πίνει της Αυτοκρατορίας. Και γιατί, παρακαλώ, όλη αίμα αντίς για τη δροσιά. αυτή η ιστορία; Λίγους μήνες νωρίτερα ή αργότερα, οπωσδήποτε θα φτάσει η ώρα της καταστρο- 73 Της αυγής δροσάτο αέρι, φής. Αυτοκράτωρ! Όπως πέφτουν τα φύλλα των δεν φυσάς τώρα εσύ πλιο δένδρων στον κήπο του Κωνσταντίνου (του Α ) το στων ψευδόπιστων το αστέρι. φθινόπωρο, και τα παίρνει ο αέρας, έτσι θα καταπατηθεί και θα εξουθενωθεί σαν και αυτά το μεγα- φύσα, φύσα εις το ΣΤΑΥΡΟ! 74 λείο σου, έτσι θα πέσει και ο θρόνος σου και θα τον Απ' τα κόκαλα βγαλμένη πάρει ο άνεμος. Τι χρειάζονται, λοιπόν, οι υπεκφυγές; Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει το συντομότερο». των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, «Μοναχέ», επανέλαβε ο Κωνσταντίνος, «υποτασσόμαστε αγόγγυστα στο θέλημα του Θεού, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά! 75 αλλά θα πέσουμε σαν Αυτοκράτορες και σαν Έλληνες (ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος θεωρώντας Της Κορίνθου ιδού και οι κάμποι. δεν λάμπ' ήλιος μοναχά τον εαυτό του Έλληνα έγινε ύποπτος από την Εκκλησία). Αλλοίμονο, αν δεχθούμε μοιρολατρικά εις τους πλάτανους, δεν λάμπει εις τ' αμπέλια, εις τα νερά. τα γεγονότα. Γιατί τότε θα σου πω και εγώ, ότι 76 αφού ήταν θέλημα Θεού να σταυρωθεί ο Κύριος Είς τον ήσυχον αιθέρα ημών Ιησούς Χριστός, τότε καλά έκανε ο Ισκαριώτης και τον πρόδωσε (γιατί εάν δεν τον πρόδιδε δεν τώρα αθώα δεν αντηχεί τα λαλήματα η φλογέρα, θα έβγαιναν οι Γραφές). Άρα, σε ερωτώ: ο Ιούδας ει τά βελάσματα το άρνί. συγχωρητέος; (είναι Άγιος;)». 77 Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το άγνωστο κείμενο της κόρης του Γεωργίου Φραντζή, Θεοδώρας, Τρέχουν άρματα χιλιάδες σαν το κύμα εις το γιαλό, Η Πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, σελίδες αλλ' οι ανδρείοι παλληκαράδες (Βρίσκεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη). δεν ψηφούν τον αριθμό. 29 Μαΐου 1453, ημέρα Τρίτη και ώρα Επιτέλους, 78 οι προσπάθειες του Ιερατείου, ανατολικού και δυτικού, και άσεις του ΙΕ αιώνα. Είναι μία πόλις-κράτος, μία πόλις-έθνος, που Ω τρακόσιοι, σηκωθείτε το όνειρο των σημερινών δυτικών μας συνεταίρων γίνεται ς τουρκικής καταιγίδας. «Γνωρίζομεν το γεγραμμένον. Αλλά θα και ξανάλθετε σε μας. πραγματικότητα. Η Κωνσταντινούπολη, αυτός ο Ελληνικός προμαχώνας του δυτικού πολιτισμού, όπως είχε δια- νήκει στους Έλληνες, και αν την θέλης, έλα να την πάρης!», ήταν τα παιδιά σας θέλ' ιδείτε πόσο μοιάζουνε με σας. μορφωθεί ως τέτοιος μόλις λίγους αιώνες πριν την Άλωση, 79 πέφτει κάτω από την σιδερένια γροθιά του Μωάμεθ του Όλοι εκείνοι τα φοβούνται «Αυτές είναι οι προτάσεις σας;» ρώτησε ο Οθωμανός. Πορθητή και αντιβοούν τα βουνά και τα λαγκάδια από τον και με πάτημα τυφλό «Ναι, αυτές είναι, και ζητάμε εγγυήσεις για την τήρησή Ελληνικό θρήνο: εις την Κόρινθο αποκλειούνται τους». Οι στρατιωτικοί σύμβουλοι του Αυτοκράτορα έφυγαν, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί, και ενημέρωσαν τον όπως βαστάζουν τα ραχά την βαρυχειμωνιά, «Βάστα καρδιά μου, βάσταξον κι όλοι χάνουνται απ' εδώ. 80 Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Αποφασίσθηκε να παρακολουθούνται οι συνωμότες, προκειμένου να μάθουν την Βάστα καρδιά μου, βάσταξον»! όπως βαστάζει η θάλαττα τη κόσμει τα καράβια... Στέλνει ο άγγελος του ολέθρου πείνα και θανατικό, απάντηση του Μωάμεθ. Η Κωνσταντινούπολη είναι μία ιδέα, που, παρά που με σχήμα ενός σκελέθρου Μετά από μερικές ημέρες ξανάγινε η συνάντηση. Αθέατος ο Εδουάρδος παρακολουθεί την συζήτηση, η οποία δι- ΙΕ αιώνα. Είναι μία πόλις-κράτος, μία πόλις-έθνος, που τον εκφυλισμό της, περικλείει τις Ελληνικές τάσεις του περπατούν αντάμα οι δυο. 81 εξάγεται μεταξύ του Ρεσίτ πασά Χαλήλ μπέη, του Δούκα με το παράδειγμά της καθορίζει την πορεία του Ελληνισμού μέσα στο σκότος της επερχόμενης τουρκικής Και πεσμένα εις τα χορτάρια Λεόντιου (Λουκά), του ναυάρχου Νεοφύτου και του μοναχού Ιωάσαφ. Ο Ρεσίτ πασάς διαβεβαίωσε ότι ο Σουλτάνος καταιγίδας. απεθαίνανε παντού Συνέχεια στην σελίδα 13 Συνέχεια στην σελίδα 13 «Δεν μπορώ να διδάξω τίποτα σε κανένα παρά μόνο να τον κάνω να σκέπτεται» ΣΩΚΡΑΤΗΣ.

12 hellenic way Spring Equinox, Αλέξανδρος Υψηλάντης Συνέχεια από την σελίδα 8 δίδει προκήρυξη ανεξαρτησίας, περνάει τον ποταμό Προύθο στις 22 Φεβρουαρίου 1821 και υψώνει τελικά τη σημαία της Επανάστασης, στις παραδουνάβιες ηγεμονίες και συγκεκριμένα στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας, δύο μέρες αργότερα, στις 24 Φεβρουαρίου εκδίδοντας επαναστατική προκήρυξη με τον τίτλο Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος. Η επιλογή της Μολδαβίας και της Βλαχίας θα πρέπει μάλλον να αναζητηθεί στο γεγονός ότι στις περιοχές αυτές απαγορευόταν η παραμονή του Τουρκικού στρατού, ενώ από το 1709 οι τοπικοί άρχοντες ήταν Έλληνες Φαναριώτες. Στις 26 Φεβρουαρίου 1821 στον ναό των Τριών Ιεραρχών τελείται δοξολογία, κατά την οποία ο Μητροπολίτης Βενιαμίν ευλογεί πρόχειρη σημαία με έμβλημα τον Σταυρό, και κατά το βυζαντινό τυπικό, παραδίδει το ξίφος στον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Κατόπιν διενεργείται έρανος για τη συλλογή ενός εκατομμυρίου γροσίων και παράλληλα εθελοντές από ολόκληρη την Ευρώπη καταφθάνουν στη Μολδαβία για να καταταχθούν στο στρατιωτικό σώμα που δημιούργησε, οργανώνοντας μάλιστα το πρώτο τμήμα του Πυροβολικού με δύο πυροβόλα υπό τις διαταγές του Γάλλου συνταγματάρχη Ολιβιέ Βουτιέ (Olivier Voutier). Συγκροτείται ο Ιερός Λόχος, αποτελούμενος από 500 σπουδαστές. Στις 4 Μαρτίου οι Έλληνες ναυτικοί κυριεύουν και εξοπλίζουν 15 πλοία, ενώ στις 17 Μαρτίου ο Υψηλάντης υψώνει τη σημαία στο Βουκουρέστι, αντιμετωπίζοντας το στρατό τριών πασάδων στο Γαλάτσι, το Δραγατσάνι, τη Σλατίνα, το Σκουλένι και το Σέκο (Γεωργάκης Ολύμπιος και Ιωάννης Φαρμάκης). Ο στρατός του Υψηλάντη καταστράφηκε στη μάχη του Δραγατσανίου στις 7 Ιουνίου 1821 και υποχώρησε προς τα αυστριακά σύνορα. Οι λόγοι της αποτυχίας του θα πρέπει να αναζητηθούν κυρίως στην έλλειψη αξιόμαχων δυνάμεων, στην άρνηση του ηγέτη των Βλάχων Θεόδωρου Βλαδιμιρέσκου να τον συνδράμει οικονομικά και στρατιωτικά και στον αφορισμό του Υψηλάντη από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε, κατόπιν πιέσεων της Υψηλής Πύλης, για σφαγές των Χριστιανών σε αντίποινα.προτομή του Αλέξανδρου Υψηλάντη στη Νέα Τραπεζούντα Πιερίας. Ο Υψηλάντης παραδόθηκε στους Αυστριακούς, φυλακίστηκε και απελευθερώθηκε στις 24 Νοεμβρίου Η κλονισμένη υγεία του δεν του επέτρεψε έκτοτε να βοηθήσει το επαναστατημένο έθνος. Δύο μήνες μετά την αποφυλάκισή του στις 19 Ιανουαρίου 1828 πέθανε στη Βιέννη. choreographic choreography choric chorus chrestomathy chrism christ christadelphian christian christianity christianize christology chroma chromatic chromatography chromatographer chromatology chrome chromolithograph chromolithographer chromolithography chromoplast chromosome chromosphere chronic chronically horographikos horographia horikos horos hristomathia hrizma hristos hristadelphos hristianos hristianizmos ekhristianizo hristiologia hroma hromatikos hromatography hromatographos hromatologia hromio hromolithographia hromolithographos hromolithographia hromoplastis hromosoma hromosphera hronios hronia χορογραφικός χορογραφία χορικός χορός χρηστομάθεια χρίσμα χριστός χριστάδελφος χριστιανός χριστιανισμός εκχριστιανίζω χριστολογία χρώμα χρωματικός χρωματογραφία χρωματογράφος χρωματολογία χρώμιο χρωμολιθογραφία χρωμολιθογράφος χρωμολιθογραφία χρωμοπλάστης χρωμόσωμα χρωμόσφαιρα χρόνιος χρόνια ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ -ΠΥΘΙΑΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ιζ) Φιλίαν αγάπα...την φιλία να επιδιώκεις ιη) Παιδείας αντέχου...να υπομένεις τις δυσκολίες της μόρφωσης ιθ) Δόξαν δίωκε...να επιδιώκεις (την δόξα ή) να μάθεις διαφορετικές γνώμες κ) Σοφίαν ζήτει...να είσαι φιλομαθής φίλος της σοφίας κα) Καλόν το λέγε...να λέγεις το ορθό, το δίκαιο, την αλήθεια κβ) Ψέγε μηδένα...μήν κατακρίνεις κανένα κγ) Επαίνει αρετή...να επαινείς την αρετή Χρονογράφημα Δύο Κεριά στον Πάνσεπτο Βωμό των Ελλήνων Συνέχεια από την σελίδα 1 όλους τους κατοπινούς ήρωες και να τους μυήσει για τα υψηλά ιδανικά του σκοπού της. Η απαράμιλλη φιλοπατρία τους και η διορατικότητα τους έμελλε να θέσουν τα θεμέλια για την επιτυχή έκβαση του σκοπού τους, που δεν ήταν άλλος από την απελευθέρωση των ομογενών τους. Πυροδότησαν στις καρδιές των απλοϊκών και αγράμματων Γραικών με μια φλόγα Ελευθερίας που ο θάνατος έμοιαζε με την πανώρια ομορφιά της Θεάς Νίκης και όχι με το σκοτεινό πρόσωπο του Θεού του κάτω κόσμου. Μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει το Ολύμπιο πατριωτικό τους φρόνημα διαβάζοντας λίγες γραμμές από τον Όρκο που οι ίδιοι συνέταξαν και ορκίστηκαν και φυσικά όρκισαν τους χιλιάδες που μυήθηκαν στην Εταιρεία....«Τέλος πάντων ορκίζομαι εις Σε, ω ιερά πλην τρισαθλία πατρίς. Ορκίζομαι εις τα πικρά δάκρυα τα οποία τόσους αιώνες έχυσαν και χύνουν τα ταλαίπωρα τέκνα σου. Εις τα ίδια μου τα δάκρυα χυνόμενα κατά αυτήν την στιγμήν και εις την μέλλουσα Ελευθερία των ομογενών μου, ότι αφιερώνουμε εις Σε». Μόνο στο άκουσμα του η συγκίνηση σε κυριεύει. Κρύος ιδρώτας σε περιλούζει. Νιώθεις το μεγαλείο της γενιάς του 21. Αντιλαμβάνεσαι πλήρως γιατί αυτή η ζηλευτή γενιά του 21 βρίσκεται στο Πάνθεο των Ηρώων. Την κάθε γενιά την φτιάχνουν οι ηγέτες τους. Η γενιά η δικιά μας προδομένη και αλυσοδεμένη από τους ταγούς της, σέρνεται από πόρτα σε πόρτα ζητιανεύοντας λίγα ψίχουλα ελευθερίας που τόσο πλέρια μας την κληροδότησαν οι πρόγονοι μας. Εμείς αντί να την φυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού την βγάλαμε στο τουρκοπάζαρο. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, μας νουθετεί ένας άλλος μεγάλος μας ποιητής. Αλλά που να την βρούμε την αρετή και την τόλμη. Αυτή δεν πουλιέται και ούτε αγοράζεται στις χρηματαγορές του κόσμου. Γαλουχείται και ανατρέφεται πάνω στα νομιζόμενα των προγόνων μας. Ο φιλαλήθης

13 ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, Συνέχεια από την σελίδα 11 Η AΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ τα θλιμμένα απομεινάρια ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ της φυγής και του χαμού. Συνέχεια από την σελίδα 11 «Γνωρίζομεν το γεγραμμένον. Αλλά θα αποθάνωμεν ως Έλληνες! Αυτή η πόλις που μου ζητάς να σου παραδώσω δεν είναι δική μου! Ανήκει στους Έλληνες, και αν την θέλης, έλα να την πάρης!», ήταν η απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στις ευνοϊκές προτάσεις παράδοσης. Το χρονικό της πολιορκίας, βδομάδα με την βδομάδα, μέρα με την μέρα, καθώς επίσης και τις συνθήκες του δράματος λεπτό προς λεπτό, τις τραγωδούν χρονικογράφοι και ιστορικοί του μεγέθους ενός Φραντζή, ενός Δούκα, ενός Μπάρμπαρο, ενός Κριτόβουλου, ενός Ράνσιμαν, ή Σουμπερζέ, και νομίζουμε ότι από αυτήν την πλευρά, το θέμα έχει εξαντληθεί. Σε μας απομένει το παράπονο, αλλά και το ερώτημα: Γιατί; Γιατί η Δύση εγκατέλειψε την Βασιλεύουσα στην τύχη της; Τι ήταν αυτό που οδήγησε στην πτώση της; Η Πόλις αλώθηκε ή προδώθηκε; Με τα αίτια της Aπό το 1204, υπό το πρόσχημα της Δ Σταυροφορίας, όλοι οι μεγαλοσχήμονες τιτλούχοι απατεώνες της Δύσης μετέτρεψαν την πατρίδα μας σε ξέφραγο αμπέλι Γάλλοι, Ιταλοί, Γερμανοί, Καταλανοί διεμοίρασαν τα εθνικά μας ιμάτια και επί των ιματίων μας έβαλαν κλήρο! Άλωσης έχουν ασχοληθεί πάρα πολλοί ιστορικοί, ντόπιοι και ξένοι. Μια μεγάλη μερίδα από αυτούς ισχυρίζονται ότι φταίνε οι ξένοι, τα δυτικά κράτη. Αυτοί που δεν υπολόγισαν ότι πολύ σύντομα θα ένοιωθαν στον σβέρκο τους την καυτή ανάσα του Τούρκου κατακτητή. Και έχουν, απ ότι φαίνεται, δυστυχώς, δίκιο! Γιατί, από το 1204, υπό το πρόσχημα της Δ Σταυροφορίας, όλοι οι μεγαλοσχήμονες τιτλούχοι απατεώνες της Δύσης μετέτρεψαν την πατρίδα μας σε ξέφραγο αμπέλι Γάλλοι, Ιταλοί, Γερμανοί, Καταλανοί διεμοίρασαν τα εθνικά μας ιμάτια και επί των ιματίων μας έβαλαν κλήρο! Όταν ο Μωάμεθ κτυπούσε την Βασιλεύουσα, η Ήπειρος ήταν γαλλική (το 1294 ο δεσπότης της Ήπείρου Νικήφορος πάντρεψε την κόρη του Θαμάρ με τον Φίλιππο, γιο του βασιλιά Καρόλου Β, και του έδωσε για προίκα την Ναύπακτο, την Βόνιτσα, το Αγγελόκαστρο, το Βραχώρι και μετά θάνατον ολόκληρη την Ήπειρο), η Αθήνα βρισκόταν στα χέρια των απογόνων του Φλωρεντινού Νέριο Ατζαγιόλι, τα νησιά του Αιγαίου τα κατείχαν οι Ιταλοί Κρίσποι, του Ιονίου, καθώς και τα λιμάνια του Μωριά, οι Βενετσιάνοι, ενώ διάφορες συμμορίες Αλβανών και Σλάβων αλώνιζαν την Πελοπόννησο και Θεσσαλία. Μόνον ένα μικρό κομμάτι Πελοποννησιακής γης, ο Μυστράς, εξακολουθούσε να στολίζη τα λάβαρά του με τον Ελληνικό δικέφαλο αετό του Διός. Και όταν αυτοί οι επίδοξοι κατακτητές εκλήθησαν να υπερασπισθούν τους τίτλους τους, προτίμησαν ανακωχές ειρήνης και συνθήκες φόρου υποτέλειας, γιατί τάχα οι Έλληνες υπόδουλοι της Φραγκοκρατίας... ήταν αιρετικοί! Πάνω σε αυτόν ακριβώς τον ισχυρισμό, άλλοι ερευνητές λένε ότι φταίει το ορθόδοξο ιερατείο, που δεν αποδέχθηκε την ένωση των δύο μεγάλων Εκκλησιών και προτίμησε την υποδούλωση του γένους στους Τούρκους, παρά την θρησκευτική υποταγή στον Πάπα. Είναι αλήθεια ότι πολλοί φανατικοί από το ιερατείο ανύψωσαν την θρησκοληψία τους σε τέτοιο ύψος, που όχι μόνο άγγιξαν, αλλά και ξεπέρασαν τα όρια της προδοσίας. Αυτή η συνήθεια των μελαχλαίνων να επεμβαίνουν στα πολιτικά πράγματα της Αυτοκρατορίας ξεκινάει από την εποχή του Θεοδοσίου Α και των διαδόχων του, τότε που τα πολιτικά κόμματα ήταν μόνο δύο, των Γερμανών, των οποίων ηγείτο ο Γαϊνάς, και των ορθοδόξων, των οποίων ηγείτο ο Ρουφίνος. Πάμε πολύ πίσω, αλλά αξίζει τον κόπο να υπενθυμίσουμε μερικά από τα κατορθώματα των φαιών Μανδυωτών. Έτος 988, Χρονικό του Νέστορα, σελ. 486: Ο Τσάρος των Ρώσσων Βλαδίμηρος επιτίθεται κατά της πρωτεύουσας της Κριμαίας Χέρσου, «αλλ οι στρατιώται εξηκολούθησαν τας εργασίας αυτών και ο Βλαδίμηρος επέμενεν. Ανήρ δε τις εκ Χερσώνος, Αναστάσης καλούμενος, ιερεύς, αυτός εκείνος όστις βραδύτερον επίσκοπος Κιέβου, έρριψε βέλος εφ ου είχε γράψει: Όπισθέν σου υπάρχουσι προς Ανατολάς πηγαί ων το ύδωρ έρχεται διά σωλήνων. Όρυξον εκεί και θα κόψης το ύδωρ». Έτσι, αφού οι κάτοικοι υπέφεραν από δίψα, παραδόθηκαν στον Βλαδίμηρο, για να ακολουθήσουν φρικτές σφαγές. Κατά έναν περίεργο τρόπο, το γεγονός της Χερσώνος επαναλαμβάνεται ακριβώς το ίδιο στην Θεσσαλονίκη το 1430, επί Μουράτ Β : «Τότε τινές των μοναχών λέγω των ρακενδύτων εκ των Βλατέων της μονής, εντός αυτής οικούντες κατέγραψαν, εδήλωσαν άπαντα τω σουλτάνω. Ω, κύριε σουλτάνε, ως ει σοι εστίν βουλητόν άρξαι Θεσσαλονίκης λαβείν και ταύτης και ημάς και πάντας τους εν πόλει τους ΥΔΡΟΧΟΟΥΣ έκοψον σωλήνας του Χορτιάτου. Σουλτάνος ουν ακηκοώς τούτο, υπερησθείς τε επιχειρεί ως εν ταυτώ τω πράγματι και έργω ως την οδόν οι μοναχοί εδίδαξαν προς τούτο. Τότε τζαούσην φύλακα καθίστησι φυλάττειν τους εν μονή μονάζοντας προδώσαντας την πόλιν. Τζαούσης δε την σήμερον αυτ η μονή καλείται» ( Ιέρακος Χρονικόν, σελ. 257, Έκδοση Βενετίας 1872, Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη ). Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου παράξενο το γεγονός ότι εν μέσω Φραγκοκρατίας δημιουργήθηκε ένα φιλοτουρκικό κόμμα, που αντιπροσωπευόταν αποκλειστικά και μόνον από αρχιερείς. Οι κατακτητές αντιμετώπισαν τότε το εξής δίλημμα: Ή έπρεπε να διατηρήσουν αποκλεισμένους τους ορθόδοξους αρχιερείς από τις επισκοπές τους, οπότε και θα αντιμετώπιζαν την δυσαρέσκεια των πολυπληθών ορθόδοξων υπηκόων τους, ή ώφειλαν να επιτρέψουν την επάνοδο στις επισκοπικές τους έδρες, οπότε και θα έπρεπε να ανεχθούν τον έντονο πολιτικό χαρακτήρα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Προτίμησαν το δεύτερο. Ο επανελθών στην μητρόπολή του επίσκοπος Αθηνών Δωρόθεος απέβη πολιτικός πράκτορας του φιλοτουρκικού κόμματος και ζήτησε την βοήθεια του Τούρκου στρατηγού Εβρέν μπέη (1389), προκειμένου να εκδιωχθούν οι καταραμένοι Λατίνοι αζυμίτες. Ο Δούκας της Αθήνας Νέριο Ατζαγιόλι κατήγγειλε τον Δωρόθεο στον οικουμενικό πατριάρχη Αντώνιο Δ, ο οποίος με την συνδρομή της Ιεράς Συνόδου αθώωσε τον μητροπολίτη, στηριζόμενος στον κανόνα ότι «μαρτυρία αιρετικού ή σχισματικού εναντίον ορθοδόξου επισκόπου είναι απαράδεκτη». Ο Νέριο, παρά το διδακτικό προηγούμενο της προδοσίας του Δωροθέου, υπάκουσε στις παρακλήσεις της ορθόδοξης ερωμένης του Μαρίας Ρένη και επέτρεψε σε άλλον μητροπολίτη, τον Μακάριο, όπως εδρεύει στην Αθήνα. Αυτός ο φανατικός ιεράρχης, που όταν έβλεπε Λατίνο «έφτυνε τον κόρφο του», προκειμένου να απαλλάξη την Αθήνα από το Filioque ( εκ του Υιού, γενικό προσωνύμιο του Πάπα), κάλεσε τον φοβερό Τούρκο στρατηλάτη Τιμουρτά, ο οποίος κατέφθασε στην Αθήνα και κατέλαβε την κάτω πόλη ( Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα, Ουίλλιαμ Μίλλερ, τ. Β, σελ. 8-23). Έπειτα δε ο Βαγιαζίτ, ακολουθούμενος από τον ευτελή δεσπότη Θεόδωρο Παλαιολόγο (θείο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου), κατέλαβε τα Φάρσαλα και τον Δομοκό και προχώρησε μετά από πρόσκληση του ορθόδοξου επισκόπου Λαμίας, όπου παρέλαβε αυτήν την οχυρά πόλη, όπως και την Υπάτη και άλλα πολλά κάστρα. Ο Σπυρίδων Λάμπρος στο έργο του Ο τελευταίος κόμης των Σαλώνων διεκτραγωδεί το μέγα δράμα της Άμφισσας και την αισχρή συμπεριφορά του επισκόπου Σεραφείμ. Ο επίσκοπος Σαλώνων Σεραφείμ είχε μια όμορφη κόρη, την οποία εβίασε ένας καλόγηρος. Συνέχεια στην σελίδα Κι εσύ αθάνατη, εσύ θεία, που ό,τι θέλεις ημπορείς, εις τον κάμπο, Ελευθερία, ματωμένη περπατείς. 83 Στη σκιά χεροπιασμένες, στη σκιά βλέπω κι εγώ κρινοδάκτυλες παρθένες οπού κάνουνε χορό. 84 Στο χορό γλυκογυρίζουν ωραία μάτια ερωτικά, και εις την αύρα κυματίζουν μαύρα, ολόχρυσα μαλλιά. 85 Η ψυχή μου αναγαλλιάζει πως ο κόρφος καθεμιάς γλυχοβύζαστο ετοιμάζει γάλα ανδρείας κι ελευθεριάς. 86 Μες στα χόρτα, τα λουλούδια, το ποτήρι δεν βαστώ. φιλελεύθερα τραγούδια σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ. 87 Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά! 88 Πήγες εις το Μεσολόγγι την ημέρα του Χριστού, μέρα που άνθισαν οι λόγγοι για το τέκνο του Θεού. 89 Σου 'λθε εμπρός λαμποκοπώντας η Θρησκεία μ' ένα σταυρό, και το δάκτυλο κινώντας οπού ανεί τον ουρανό. 90 «σ' αυτό», εφώναξε, «τo χώμα στάσου ολόρθη, Ελευθεριά!». Και φιλώντας σου το στόμα μπαίνει μες στην εκκλησιά. 91 Εις την τράπεζα σιμώνει, και το σύγνεφο το αχνό γύρω γύρω της πυκνώνει που σκορπάει το θυμιατό. 92 Αγρικάει την ψαλμωδία οπού εδίδαξεν αυτή. βλέπει τη φωταγωγία στους Αγίους εμπρός χυτή. 93 Ποιοί είν' αυτοί που πλησιάζουν με πολλή ποδοβολή, κι άρματ', άρματα ταράζουν; Επετάχτηχες εσύ! 94 Α, το φως που σε στολίζει, σαν ηλίου φεγγοβολή, και μακρόθεν σπινθηρίζει, δεν είναι, όχι, από τη γη. 95 Λάμψιν έχει όλη φλογώδη χείλος, μέτωπο, οφθαλμός. φως το χέρι, φως το πόδι, κι όλα γύρω σου είναι φως. 96 Το σπαθί σου αντισηκώνεις, τρία πατήματα πατάς, σαν τον πύργο μεγαλώνεις, κι εις το τέταρτο κτυπάς. Συνέχεια στην σελίδα 15 ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ Η ΠΑΤΡΙΣ ΕΣΤΙ(...) ΠΛΑΤΩΝ.

14 hellenic way Spring Equinox, ο ιεροσ λοχοσ Επιστολές Αναγνωστών Συνέχεια από την σελίδα 2 στο νεογέννητο Χριστό και συνεχάρησαν την παρθένο λεχώνα. Πριν τέσσερα με πέντε (4-5) χρόνια ένας Άγγλος παπάς είπε στο κύρηγμά του της Κυριακής, ότι ήταν αδύνατον η Παναγία να διατηρήσει την παρθενία της μετά τον τοκετό. Πολύ σωστός ήταν ο παπάς. Πως μπορεί να περάσει ένα μωρό όταν γεννιέται από το άνοιγμα μιας βέρας; Τη Δευτέρα ο παπάς έψαχνε για δουλειά! Ο Χριστός παρουσιάστηκε ως κήρυκας σε ηλικία τριάντα (30) ετών. Που ήταν τα προηγούμενα χρόνια της ζωής του και με τι ασχολιόταν. Άγνωστο... Μερικά πράγματα που είπε ο Χριστός (όπως λένε τα ευαγγέλια...) είναι πολύ σωστά και αν τα εφάρμοζαν οι άνθρωποι, ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος Είπε όμως και μερικά που δεν περιμένει κανείς να ακούσει από Θεό! Όπως: «Μη νομίσητε ότι ήλθον να βάλω ειρήνην επί την γην, δεν ήλθον να βάλω ειρήνην αλλά μάχαιραν. Θέλει δε παραδώσει αδελφός αδελφόν εις θάνατον, και πατήρ τέκνον». Δηλαδή, σαν Θεός που όλοι οι άνθρωποι θεωρούνται παιδιά του, τόσο πολύ τ αγαπούσε που ήθελε να τα βλέπει να σκοτώνονται μεταξύ τους; Τα περισσότερα που είπε ο Χριστός, είναι παραλληλισμοί της Παλαιάς Διαθήκης, η οποία γράφτηκε το 100 π.χ όταν ο Έλλην βασιλεύς της Αιγύπτου Πτολεμαίος κάλεσε όλους τους Εβραίους που ήξεραν κάτι γύρω από τη θρησκεία τους και κάθισαν και την έγραψαν. Γι αυτό πολλά από τα κεφάλαιά της έχουν Ελληνικά ονόματα: Γένεσης, Έξοδος, Δευτερονόμιο, Χρονικά, Ψαλμοί κ.λ.π. Ο Χριστός ο οποίος είχε μαζί του δώδεκα μαθητές, δίδαξε το λόγο του Θεού για τρία (3) χρόνια. Μετά έστειλε τους μαθητές ως Αποστόλους να διδάξουν και αυτοί το λόγο του Κυρίου και να πουν ότι πλησίασε η βασιλεία των ουρανών. Και τους παρήγγειλε: «Εις οδόν εθνών μη υπάγητε, και εις πόλιν Σαμαρειτών μη εισέλθητε. Υπάγετε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου του Ισραήλ». «Μη έχετε χρυσόν, μηδέ άργυρον, μηδέ χαλκόν εις τας ζώνας σας». «Δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε». Δηλαδή, ο Χριστός ήταν Θεός των Εβραίων και όχι των Ελλήνων. Όταν ο Χριστός ξεψυχούσε πάνω στο σταυρό αναφώνησε: «Ελωί, Ελωί, λαμμά σαβαχθανί;», έγραψε ένας ευαγγελιστής. «Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;», έγραψε ένας άλλος. Καίτοι με διαφορετική γραφή σημαίνουν το ίδιο. «Θεέ μου, Θεέ μου, διά τι με εγκατέλειπες;». Αφού όμως είχε πει πως ήταν υιός Θεού γιατί δεν είπε: «Πατέρα μου, Πατέρα μου, διατί με εγκατέλειπες;». Άρα ήξερε ότι δεν ήταν υιός Θεού. Απλώς έπαιζε το ρόλο που του είχαν αναθέσει. Το σώμα του Χριστού ζήτησε από τον Πιλάτο ένας πλούσιος ονόματι Ιωσήφ. Ο Πιλάτος προθύμως τούτο παρέδωσε. Ο Ιωσήφ έθεσε τη σωρό του Χριστού σε μνημείο που είχε ήδη λατομήσει σ ένα βράχο. Την τρίτη μέρα πήγαν οι μυροφόρες να αλείψουν το σώμα του Χριστού με αρώματα, κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ πριν, διότι τους νεκρούς τους έθαφταν στη γη και δεν πήγαιναν μετά τρεις μέρες να τους ξεθάψουν και να τους αλείψουν με αρώματα. Το μεγάλο ερώτημα είναι! Γιατί έδωσαν το σώμα του Χριστού σε έναν άγνωστο να το θάψει, αφού είχε συγγενείς; Είναι πασιφανές, ότι όλα ήταν προμελετημένα, προσχεδιασμένα και σκηνοθετημένα, να αφαιρέσουν το σώμα του Χριστού από το μαυσωλείο του Ιωσήφ και να πούνε ότι ο Χριστός ανέστη. Όταν δε πεθαίνει Ρωμιός Χριστιανός, ο παπάς της ορθοδόξου εκκλησίας αποτεινόμενος στο Θεό λέει: «Ως αγαθός και φιλάνθρωπος Θεός συγχώρησον Παρορών αυτού/ής πάντα τα εγκλήματα». Αυτό δείχνει ότι η εκκλησία παροτρύνει τους ανθρώπους να κάνουν εγκλήματα και να μη σκέπτονται τις συνέπειες του νόμου, δεδομένου ότι ο παπάς θα τα συγχωρήσει όλα. Το Χριστό, Θεό των Ρωμιών τον έκανε ένας άλλος Εβραίος, ο Παύλος, ο οποίος παρότι ήταν κατά του Χριστού και της διδασκαλίας του, βλέποντας τους όχλους του κόσμου να περιτριγυρίζουν και να ακούνε το Χριστό, σκέφτηκε να εκμεταλλευθεί και να το κάνει επιχείρηση χωρίς να διαθέσει δεκάρα κεφάλαιο. Μετά τη σταύρωση του Χριστού, άρχισε ο ίδιος να κηρύττει το λόγο του Θεού και στέλνοντας γράμματα στον τότε γνωστό κόσμο, του ζητούσε χρήματα. Προς Κορινθίους Α επιστολή: «Περί δε της συνεισφοράς της υπέρ των αγίων, καθώς διέταξα εις τας εκκλησίας της Γαλατίας, ούτω κάμετε και σεις. Κατά την πρώτην της εβδομάδος έκαστος υμών ας εναποθέτει παρ εαυτώ, θησαυρίζων ότι αν ευπορή, ώστε όταν έλθω να μη συνάγονται τότε συνεισφοραί». Καθώς φαίνεται εκ των ανωτέρω, ούτε παρακαλούσε ούτε απλώς ζητούσε να συγκεντρώσουν χρήματα. Διέταζε!! Και τα ήθελε να του τα φέρουν έτοιμα να τα πάρει να τα πάει στους αγίους της Ιερουσαλήμ. Άγιοι δεν υπήρχαν ποτέ. Με τις συνεισφορές πλούτιζε ο Παύλος. Ο Τιμόθεος έστειλε επιστολή στον Παύλο και του ζητούσε να τον κάνει επίσκοπο. Ο Παύλος του απάντησε: «Εάν ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί. Πρέπει λοιπόν ο επίσκοπος να είναι άμεμπτος, μιάς γυναικός ανήρ, άγρυπνος, σώφρων, κόσμιος, φιλόξενος, διδακτικός. Ουχί μέθυσος, ουχί πλήκτης, ουχί αισχροκερδής, αλλ επιεικής, άμαχος, αφιλάργυρος. Κυβερνών καλώς τον εαυτού οίκον, έχων τα τέκνα αυτού εις υποταγήν μετά πάσης σεμνότητος, διότι εάν τις δεν εξεύρει να κυβερνά τον εαυτού οίκον, πως θέλει επιμεληθή την εκκλησίαν του Θεού;». Αυτό λέει η «Κενή Διαθήκη». Που είναι οι οικογένειες των επισκόπων και μητροπολιτών σήμερα; Μόνο όργια, βιασμούς και τα τοιαύτα ακούμε ότι κάνουν, λίγοι ευτυχώς από τους κληρικούς της εποχής μας, διαφόρων δογμάτων. Κι αν ρωτήσει κανείς ένα σωστό κληρικό, γιατί γίνονται αυτά τα πράγματα; Σου λέει: «Ε! Και οι κληρικοί άνθρωποι είναι, κάνουν σφάλματα». Από την άλλη όμως μας λένε ότι είναι αντιπρόσωποι του Θεού (τους). Όταν πέφτουν σε τέτοια σφάλματα, θα πρέπει να τους αποπέμπει από τις τάξεις της κάθε εκκλησία. Κάτι που δυστυχώς δε γίνεται από καμία Μετά το θάνατο του Παύλου, τα χρήματα που εισέπραταν οι εκκλησίες έμεναν στα ταμεία τους και άρχισαν να ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια. Οργανώθηκαν σε επισκοπές, μητροπόλεις και αυτοκρατορίες, προσφέροντας στους πιστούς παράδεισο και σώσιμο της μεταθάνατον ανύπαρκτης ψυχής των. Αφού ο ουρανός είναι παράδεισος και μόνο ψυχές ζουν εκεί, γιατί ο κλειδούχος άγιος Πέτρος επιτρέπει σε τόσα αεροπλάνα, πυραύλους και ρουκέτες να εισέρχονται στον παράδεισο και δεν τους δίνει μια κλοτσιά να τα ρίξει κάτω; Στο Βυζάντιο, η ορθόδοξη αυτοκρατορία για να επικρατήσει κατακρεούργησε δέκα πέντε (15) εκατομμύρια αθώων Ελλήνων, οι οποίοι δεν ήθελαν να αλλάξουν από Έλληνες και να προσκυνήσουν τον Ιουδαϊσμό. Εξευτέλισε τους αρχαίους ημών προγόνους που τόσα πρόσφεραν στην ανθρωπότητα, αποκαλώντας τους μολύσματα της κοινωνίας. Στην Ιαπωνία να πάει κανείς βλέπει κτίρια με κολόνες Ελληνικών ρυθμών, ο λευκός οίκος της Αμερικής, το Μπάκιγχαμ της Αγγλίας στηρίζονται πάνω σε Ελληνικές κολόνες Από τα επτά (7) θαύματα του κόσμου, τα πέντε (5) είναι Ελληνικά, δύο εκ των οποίων κατέστρεψε η ορθοδοξία, η οποία επίσης αφόρισε τους ήρωες της επανάστασης του 1821 που έχυσαν το αίμα τους για να μην είμαστε εμείς σήμερα Τούρκοι. Σε λίγες μέρες έρχεται η Κυριακή της ορθοδοξίας. Εκεί θα ακούσουμε πάλι την ορθόδοξη εκκλησία να αναθεματίζει τους Έλληνες επτά (7) φορές. Ανάθεμα σημαίνει αφιέρωμα εις τον διάβολον, επάρατον, κατάρα. Ανάθημα σημαίνει αφιέρωμα εις ναόν. Ο πρώην πρόεδρος της Ελλάδος, Κωστής Στεφανόπουλος, ζήτησε από την Ρωμαίϊκη εκκλησία να αφαιρέσει τα αναθέματα από τη λειτουργία. Η απάντηση ήταν ότι αυτό είναι δύσκολο, τώρα πια είναι απλώς μια παράδοση. Και συνεχίζουν να μας αναθεματίζουν. Τον Αύγουστο του 2000 ήμουν στην Ελλάδα. Η ΕΡΤ έδειχνε τη λειτουργία της Παναγίας της Τήνου όπου χοροστατούσε ο τότε αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, στολισμένος με απαστράπτοντα διαμάντια και μπριλλάντια από την κορυφή ως τα νύχια. Οι σχολιαστές της ΕΡΤ είπαν: Η στολή που φοράει σήμερα ο Χριστόδουλος κοστίζει πενήντα (50) εκατομμύρια δραχμές, διακόσιες (200) χιλιάδες δολάρια Η φθηνότερη στολή του Χριστόδουλου κοστίζει δέκα (10) εκατομμύρια δραχμές, είπαν οι παρουσιαστές τη θεία λειτουργία σχολιαστές. Εκατομμύρια παιδάκια πεθαίνουν από την πείνα κάθε μέρα στον κόσμο, ακόμη και στην Ελλάδα. Τρανή απόδειξη ότι οι θρησκείες όλες έγιναν για τον πλούτο, τη χλιδή, τα λεφτά, πολλά λεφτά αφορολόγητα! Οι πάπες της καθολικής εκκλησίας είναι πιο σωστοί, δεν φοράνε όλα τα κοσμήματα για επίδειξη πλούτου. Η καθολική εκκλησία λειτουργεί κι αυτή πιο σωστά. Τα παιδιά των καθολικών λαμβάνουν τη θεία κοινωνία για πρώτη φορά όταν κλείσουν το όγδοο (8ο) έτος της ηλικίας τους. Ενώ όταν κλείσουν το δέκατο έκτο (16ο) πρέπει να δηλώσουν αν δέχονται ή όχι την καθολική θρησκεία. Αυτά είναι ελάχιστα από τα πράγματα που θα έπρεπε, αλλά δεν διδάσκονται ούτε στα σχολεία της μητρόπολης Τορόντο, ούτε στα καθολικά σχολεία, ούτε στα σχολεία της κοινότητας, ούτε στα ιδιωτικά, ούτε στα δημόσια σχολεία της Ελλάδος ή άλλων κρατών. Οι πολιτικοί σιωπούν παντελώς φοβούμενοι το πολιτικό κόστος και οι θρησκείες δράττονται της ευκαιρίας και πλουτίζουν ασυστόλως. Μετά τιμής Γιάννης Σταυρόπουλος Τορόντο - Καναδάς ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ Μηνιαία έκδοσις Στουρνάρα 57,10432 Αθήναι Τηλ: Ερμού 61,Θεσσαλονίκη Τηλ: μπροσταρησ στον μεγαλο ξεσηκωμο του 1821 Συνέχεια από την σελίδα 1 ευγενέστερος είναι, όστις ανδρειοτέρως υπερασπισθή τα δίκαια της Πατρίδος και ωφελιμοτέρως την δουλεύση. Tο έθνος συναθροιζόμενον θέλει εκλέξη τους Δημογέροντάς του, και εις την ύψιστον ταύτην Βουλήν θέλουσιν υπείκει όλαι μας αι πράξεις. (...) Eις τα όπλα, λοιπόν, φίλοι, η Πατρίς Mας Προσκαλεί!». Με τα λόγια αυτά ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κήρυξε στις 22 Φεβρουαρίου 1821 την έναρξη του Αγώνα στο Ιάσιο της Μολδαβίας. O TYΠOΣ Το 1953 ζητήθηκε από τον Τζον Σουίντον (John Swinton), πρώην Αρχισυντάκτη των New York Τimes,αποκαλούμενο από τους ομότιμούς του ως «ο Κοσμήτωρ του επαγγέλματός του»να βγάλει ένα λογύδριον εις την Λέσχην Τύπου της Νέας Υόρκης.Ανταποκρίθηκε,με την ακόλουθον δήλωσην: Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που αποκαλείται ανεξάρτητος τύπος εις τις ΗΠΑ, εκτός αν εξαιρέσουμε αυτόν των επαρχιακών κωμοπόλεων. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω. Ούτε ένας ανάμεσά σας θα τολμούσε να εκστομίσει μια έντιμη γνώμη. Κι` αν τολμούσατε να την εκφράσετε γνωρίζετε εκ των προτέρων, ότι ποτέ δεν θα εμφανιζόταν τυπωμένη στο χαρτί. Πληρώνομαι 150 δολάρια την εβδομάδα ώστε να κρατάω την τίμια άποψή μου έξω από την εφημερίδα για την οποία γράφω. Εσείς επίσης παίρνετε αντίστοιχους μισθούς για παρόμοιες υπηρεσίες. Αν επρόκειτο να επιτρέψω έστω και μόνο μια έκδοση της εφημερίδας μου που να περιείχε μια έντιμη άποψη, η καρέκλα μου όπως -ο Οθέλος- θα χανόταν μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες. Ο άνδρας που θα ήταν τόσο τρελός να γράψει την τίμια γνώμη του θα βρισκόταν πολύ σύντομα στο δρόμο ψάχνοντας για άλλη δουλειά. Είναι καθήκον κάθε Νεοϋορκέζου δημοσιογράφου να ψεύδεται, να διαστρεβλώνει, να εξυβρίζει, να κολακεύει γονυπετής τον Μαμμωνά και νά πουλάει την πατρίδα του και την φυλή του για τον άρτο τον επιούσιο - ή ότι αντιστοιχεί σ`αυτόν, τον μισθό του. Είμαστε υποτελείς και όργανα των πλουσίων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε καραγκιόζηδες. Αυτοί οι άνθρωποι κινούν τα νήματα και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους. Ο χρόνος μας, η επιδεξιότητά μας, οι ζωές μας, οι ικανότητές μας αποτελούν ιδιοκτησία αυτών των ανθρώπων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες ( Αναφέρεται από τον Ι.Σαίν Τζόν Γκάφνη- T.St.John Gaffney εις το βιβλίον Breaking the Silence σελ.4 ).

15 ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, Συνέχεια από την σελίδα 13 Η AΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ 97 ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ Με φωνή που καταπείθει Συνέχεια από την σελίδα 13 Αυτός ο θαλερός ρασοφόρος, εραστής της χήρας κόμισσας των Σαλώνων Ελένης Στρομογκούρ, απήγαγε την γλυκιά δεσποτοπούλα και την μετέφερε στο κάστρο. Ο Σεραφείμ κάλεσε αμέσως τον Βαγιαζίτ τον Γιλδιρίμ (κεραυνό) να επισκεφθή τα Σάλωνα, όπου «στις πλαγιές του Παρνασσού υπάρχει πολύ κυνήγι» και του ζητούσε σαν προσωπική χάρη να διώξη τους κακοποιούς Λατίνους. Έτσι, μία των πρώτων εβδομάδων του 1394 (60 χρόνια πριν από την Άλωση της Πόλης), εγκαταστάθηκε για πρώτη φορά Τούρκος διοικητής στα βόρεια παράλια του Κορινθιακού Κόλπου (Ουίλ. Μίλλερ, Τόμος Β, σελ. 33). Αυτό το μίσος των αποστόλων της αγάπης εναντίον χριστιανών μη ορθοδόξων, εξελίχθηκε σε εθνική συμφορά. Θεωρούμε ότι είναι αναγκαίο να πούμε λίγα λόγια γι αυτό το μέγα εθνικό άγος, γι αυτήν την φοβερή εκκλησιαστική ντροπή, δείγματα της οποίας συναντάμε και στις μέρες μας από το συνδικάτο της μαύρης ρόμπας. Η εκκλησιαστική διαφορά ανάμεσα στην Βασιλεύουσα και την Ρώμη γεννήθηκε σεις αφορούσαν την πρωτοκαθεδρία μιας εκ των δύο Εκκλησιών, και συγκεκριμένα της Δυτικής, ως αρχαιοτέρας. Στην αρχή, ο κόσμος δεν καταλάβαινε και πολλά πράγματα. Σιγά-σιγά, όμως, ή διαμάχη κορυφώθηκε και έφτασε στο σημείο να εξισωθή η θρησκευτική συνείδηση με την εθνική. Στα 1054, όταν πατριάρχης της Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο Μιχαήλ Κηρουλάριος και της Ρώμης ο Λέων Θ, επέρχεται διά αφορισμών το σχίσμα της Χριστιανικής Εκκλησίας, που την χωρίζει σε Ανατολική Ορθόδοξη και Δυτική Ρωμαιοκαθολική. Ουσιαστικά, με το σχίσμα των Εκκλησιών ξεκαθαρίζει το Βυζάντιο από τις εθνολογικές, πολιτιστικές και γλωσσικές επιρροές του Ρωμαϊσμού. Συνετελέσθη σε μία τρομερή έξαρση του Ελληνισμού και θεωρείται γέννημά του, γιατί απομονώθηκε η Ανατολή, και σε περίπτωση αυτονομιστικού κινήματος των Ελλήνων, δεν θα υπήρχε βοήθεια από την Δύση. Αναφερθήκαμε ήδη στην συμπεριφορά των Λατίνων κατακτητών και των πολιτικολογούντων ρασοφόρων. Ένας άλλος ισχυρός παράγων που συνετέλεσε καταλυτικά στην πτώση της Κωνσταντινουπόλεως και την διάλυση των υπολοίπων της πρώην κραταιάς Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, υπήρξε η βλακώδης πολιτική των βυζαντινών προχωρώντας ομιλείς: «Σήμερ', άπιστοι, εγεννήθη, ναι του κόσμου ο Λυτρωτής. 98 Αυτός λέγει, αφοκρασθείτε: "Εγώ είμ' Άλφα, Ωμέγα έγώ. πέστε, πού θ' αποκρυφθείτε εσείς όλοι, αν οργισθώ; 99 Φλόγα ακοίμητην σας βρέχω, που, μ' αυτήν αν συγκριθεί κείνη η κάτω οπού σας έχω, σαν δροσιά θέλει βρεθεί. 100 Κατατρώγει, ωσάν τη σχίζα, τόπους άμετρα υψηλούς, χώρες, όρη από τη ρίζα, ζώα και δέντρα και θνητούς. 101 Και το παν το κατακαίει, και δεν σώζεται πνοή, πάρεξ του άνεμου που πνέει μες στη στάχτη τη λεπτή"». 102 αρχόντων. Αυτοί πίστεψαν ότι μία Κάποιος ήθελε ερωτήσει: συμμαχία με τους Τούρκους, θα τους απελευθέρωνε από τους ελλαδικούς Φράγκους και θα αναβίωνε «παλαιά μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς». Μέσα από αυτό το σκεπτικό, ο Μανουήλ Παλαιολόγος, πατέρας του Κωνσταντίνου, συνάπτει συμμαχία με τον Βαγιαζίτ και οι δύο αλλόκοτοι σύμμαχοι Του θυμού Του είσαι αδελφή; Ποίος είν' άξιος να νικήσει ή με σε να μετρηθεί; 103 Η γη αισθάνεται την τόση του χεριού σου ανδραγαθιά, που όλην θέλει θανατώσει τη μισόχριστη σπορά. αρχίζουν τις πολεμικές επιχειρήσεις. 104 Ο Ιωάννης Παλαιολόγος δέχθηκε την θρησκευτική ένωση της Αυτοκρατορίας Στα 1390 «απελευθερώνουν» Την αισθάνονται και αφρίζουν του με την Ρώμη, αλλά δεν είχε την πυγμή του παππού του Μιχαήλ να την επιβάλη την Φιλαδέλφεια, το Κίτρος, την τα νερά, και τ' αγρικώ και να απολαύση τα εξ αυτής αναμενόμενα κέρδη. Στην Κωνσταντινούπολη δημιουργήθηκε μία έντονη αντίδραση εναντίον της ενώσεως και όσων την υπέγραψαν. Έδεσσα και την Θεσσαλονίκη. Το δυνατά να μουρμουρίζουν 1391 «απελευθερώνουν» τα Σκόπια, ενώ το 1393 εκδιώκουν από 105 σάν νά ρυάζετο θηριό. Αν η σύνοδος της Φλωρεντίας κατέληγε στην απόφαση παροχής κάποιας ουσιαστικής βοήθειας, ίσως η άντίδραση να ήταν μικρότερη, η ακόμα και να μην υπήρχε. τον Τύρναβο τους Σλάβους του Κακορίζικοι, πού πάτε για πρώτη φορά τον έννατο αιώνα, όταν πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο πολύς και μέγας Φώτιος, και τα αίτιά της ήταν πολιτικά και δογματικά. Πολιτικά, γιατί η αυτοκράτειρα Θεοδώρα, χήρα του Θεόφιλου, έδεσε (864 μ.χ.) στο βυζαντινό άρμα τον Βούλγαρο τσάρο Βόγορη, ο οποίος, πέραν του εκχριστιανισμού του, υπέγραψε σημαντικότατες πολιτικές και οικονομικές συμφωνίες. Τότε συνέβη ο φοβερός πάπας Νικόλαος Α ( ) να αμφισβητήσει το πατριαρχικό αξίωμα του Φωτίου, όπως και όλες τις βυζαντινοβουλγαρικές συμφωνίες (Σύνοδος στην Ρώμη το 863), κατεδίκασε τον Φώτιο και αναγνώρισε κανονικό πατριάρχη τον Ιγνάτιο. Προκλήθηκε εμφύλιος βουλγαρικός πόλεμος με χιλιάδες σφαγιασθέντες, μεταξύ των οποίων και 52 Βούλγαρους πρίγκηπες. Το μέγεθος της τραγωδίας αναδύεται μέσα από μια επιστολή του Νικολάου προς τον Καθολικό Βούλγαρο πρίγκηπα Βόγορη: «Μας λέτε ότι υποχρεώσατε τους υπηκόους σας να βαπτισθούν χωρίς την δική τους θέληση. Σας θαυμάζω που κατακρεουργήσατε, σφάξατε και μακελέψατε αυτά τα πρόβατα, που δεν ήθελαν να μπουν στην στάνη της Εκκλησίας. Ένας βασιλιάς δεν πρέπει να φοβάται να διατάξη δολοφονίες και σφαγές, προκειμένου να έπιβάλη στον λαό τον νόμο του Χριστού» (Έκδοση της διεθνούς εταιρείας για την διεπιστημονική έρευνα, Εκδόσεις ΕΜΡΙRΙΚΑ, 1982, σελ. 307). Οι πολιτικοί λόγοι που επέφεραν το σχίσμα των Εκκλησιών διατηρήθηκαν έως την παλιγγενεσία και όλες οι προσπάθειες επανένωσης αποσκοπούσαν σε πολιτικά οφέλη (Σταυροφορίες, Κωνσταντινούπολη, Τουρκοκρατία). Τα θρησκευτικά αίτια αφορούσαν ορισμένες δογματικές επεξηγήσεις περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, περί ερμηνείας των πατερικών κειμένων, όπως επίσης και άλλες μικρές λεπτομέρειες, αν πρέπει δηλαδή να νυμφεύονται οι Ιερείς, ή αν οι άρτοι της προθέσεως πρέπει να είναι ένζυμοι ή άζυμοι. Στην πραγματικότητα, αυτές οι αναθέ- τσάρου Σισμάν. Σε κάθε μία από αυτές τις πόλεις τοποθετούσαν ισχυρή στρατιωτική φρουρά, για τον φόβο τυχόν επανόδου των Φράγκων. Αυτή η φρουρά ήταν τουρκική και εθεωρείτο εγγυήτρια δύναμη της ελευθερίας των...ελλήνων. Την άνοιξη του 1394 ο Βαγιαζίτ ο Γιλδιρίμ καταπατάει τους όρκους και τις συμφωνίες, ανακηρύσσει τις «απελευθερωμένες» πόλεις εδάφη τουρκικά και πολιορκεί την Κωνσταντινούπολη! Για καλή τύχη της Βασιλεύουσας, το 1397 βρίσκεται σε εξέλιξη μια τρομερή επίθεση των Μογγόλων, οι οποίοι, με αρχηγό τον Ταμερλάνο, εισβάλλουν στα τουρκικά εδάφη. Ο Γιλδιρίμ λύνει την πολιορκία και στρέφεται προς τα ανατολικά σύνορα, σε συνάντηση του Ταμερλάνου. Προηγουμένως, όμως, σε συμφωνία με τον Μανουήλ, καθιστά την Κωνσταντινούπολη φόρου υποτελή και τοποθετεί εντός της πόλεως τουρκική αποικία με δικό της τέμενος, Ιμάμη και καδή (δικαστή). Πέραν όμως, των λόγων που αναφέραμε και που κατά την γνώμη μας είχαν υποσκάψει αργά, αλλά σταθερά, τα θεμέλια του Βυζαντίου, η Κωνσταντινούπολη αποτελεί τραγική συνέπεια της εθνικής πανούκλας, της προαιώνιας κατάρας: Του ΔΙΧΑΣΜΟΥ! Γιατί η μοναδική αλήθεια είναι ότι, όταν απεφασίσθη η πολιορκία της πόλης των πόλεων, ούτε πνευματική στειρότητα υπήρχε (αφού διά μέσου των Ελλήνων είχε αρχίσει η ευρωπαϊκή αναγέννηση), ούτε οικονομική ανεπάρκεια υπήρχε, ούτε η πολεμική ανδρεία απουσίαζε, και κυρίως δεν έλειπαν οι στρατιωτικές εφεδρείες και δυνάμεις. Αυτή που απουσίαζε ήταν η ΟΜΟ- ΝΟΙΑ, η εθνική συμφιλίωση. Μια τρομερή διαμάχη, που όμοιά της συναντάμε μόνον στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, είχε διασπάσει την εθνική συνοχή του ρακένδυτου βυζαντινού λάβαρου και είχε μετατρέψει σε εχθρούς τους ελλαδικούς Έλληνες και τους βυζαντινούς. Οι Κωνσταντι- Συνέχεια στην σελίδα 16 του Αχελώου μες στη ροη και πιδέξια πολεμάτε από την καταδρομή 106 να αποφύγετε; Το κύμα έγινε όλο φουσκωτο. εκεί ευρήκατε το μνήμα πριν να ευρείτε αφανισμό. 107 Βλασφημάει, σκούζει, μουγκρίζει κάθε λάρυγγας εχθρού, και το ρεύμα γαργαρίζει τες βλασφήμιες του θυμού. 108 Σφαλερά τετραποδίζουν πλήθος άλογα, και ορθά τρομασμένα χλιμιτρίζουν και πατούν εις τα κορμιά. 109 Ποίος στο σύντροφον απλώνει χέρι, ωσάν να βοηθηθεί. ποίος τη σάρκα του δαγκώνει όσο οπού να νεκρωθεί. 110 Κεφαλές απελπισμένες, με τα μάτια πεταχτά, κατά τ' άστρα σηκωμενες για την ύστερη φορά. 111 Σβιέται - αυξαίνοντας η πρώτη του Αχελώου νεροσυρμή - το χλιμίτρισμα και οι κρότοι και του ανθρώπου οι γογγυσμοί. 112 Έτσι ν' άκουα να βουΐξει το βαθύν Ωκεανό, Συνέχεια στην σελίδα 17 «Εμοί εις άνθρωπος τρισμύριοι, oι δ ανάριθμοι ουδ είς» Ηράκλειτος Εφέσιος

16 hellenic way Spring Equinox, Η AΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ Συνέχεια από την σελίδα 15 νουπολίτες ονόμαζαν τους ελλαδικούς δυτικούς και οι ελλαδικοί τους Κωνσταντινουπολίτες ανατολίτες. Αυτά τα επίθετα ήταν εξόχως προσβλητικά, αν αναλογισθή κανείς ότι δυτικούς ονόμαζαν τους Παπικούς και τους Γασμούλους και ανατολίτες τους Τούρκους. Το αποκορύφωμα αυτής της φαγωμάρας δημιούργησε ακόμα και αμφισβήτηση της αρχαίας εθνικής προέλευσης των Έλλήνων. Ένας βυζαντινός σατυρογράφος, ο Μάζαρις, κατά μίμηση των Νεκρικών Διαλόγων του Λουκιανού, συνέθεσε μία μικρή σάτυρα, κατά την οποία οι Έλληνες ήταν απόγονοι Σλάβων, Ιλλυριών, Αιγυπτίων, Φραγκολεβαντίνων, δειλοί αιμομίκτες, βάρβαροι και αιρετικοί. Ακόμα «ήσαν μάχαις μεν αεί χαίροντες και ταραχαίς φόνειον δ ες αεί πνέοντες τοπάρχαι, οι απάτης και δόλου και ψεύδους μεστοί, οι βεβαρβαρωμένοι και τετυφωμένοι και άστατοι και επίορκοι και άπιστοι προς βασιλέα και δεσπότας αεί» (Επιδημία Μάζαρι εν άδου, Boissonade anecdota graeca, τ. Γ,σελ. 164,168, 174, 177). Η σοβαρότης αυτής της διένεξης φαίνεται και από το γεγονός ότι ο Μάζαρις αποτελεί τον κύριο μοχλό της θεωρίας του Φαλμεράιερ περί καταγωγής των Ελλήνων. Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση υψώνεται το τεράστιο φιλοσοφικό ανάστημα της ελληνίδος φωνής, διά στόματος Γεωργίου Γεμιστού, του επονομαζόμενου Πλήθωνα: «Εσμέν γαρ ουν ων ηγείσθε τε και βασιλεύετε Έλληνες το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί. Έλλησι δε ουκ έστιν ευρείν ήτις άλλη οικειοτέρα χώρα ουδέν μάλλον προσήκουσα η Πελοπόννησός τε και όση δη αύτη της Ευρώπης προσεχής των τε αυ νήσων αι επικείμεναι. Ταύτην γαρ δη φαίνονται την χώραν Έλληνες αεί οικούντες οι αύτοι εξ ότου περ άνθρωποι διαμνημονεύουσιν» (Σ. Λάμπρου, Παλαιολόγεια - Πελοποννησιακά, τ. Γ, σελ. 247, Αθήνα 1926). Ο Γεώργιος Πλήθων ο Γεμιστός είναι η τρανή απόδειξη του ισχυρισμού ότι δεν υπήρχε πνευματική στειρότης. Τόσον αυτός, όσο και ο Βησσαρίων (πρώην μαθητής του Πλήθωνα), μαζί με τον Χρυσολωρά, τον Βοκκάκιο και τον Πετράρχη, είναι αυτοί οι πρωτοπόροι της πνευματικής αναγέννησης της Ευρώπης. Αποτέλεσμα αυτού του μίσους και αυτής της διχόνοιας υπήρξε η παραμέληση του πραγματικού κινδύνου και η άρνηση εκ μέρους των Βυζαντινών κάθε βοήθειας από τους Έλληνες. Το πάρα κάτω δραματικό γεγονός μας πείθει περί αυτού: Κατά την διάρκεια της μεγάλης διενέξεως μεταξύ Απόκαυκου και Καντακουζηνού (1345), οι Έλληνες της Πελοποννήσου, προβλέποντας το φούσκωμα της τουρκικής πλημμυρίδας, απέστειλαν στην Κωνσταντινούπολη υπέρ διακοσίους οπλαρχηγούς, εκ των σημαντικωτέρων που υπήρχαν, με αρχηγό τον Ιωάννη Ράλλη, προκειμένου να συζητήσουν με την βυζαντινή καγκελλαρία στρατιωτικούς τρόπους αντιμετώπισης του εξ Ασίας κινδύνου. Όταν έφθασαν εκεί, ο Αλέξιος Απόκαυκος, μέγας δούκας, μετά από προτροπή του πατριάρχη Ιωάννη Καλέκα και του πρώτου Ιεροκήρυκα της Αγίας Σοφίας Μετοχίτη, τους... συνέλαβε! Με την δικαιολογία ότι θα τους φιλοξενούσε, τους προσέφερε κατάλυμα εντός του στρατοπέδου του Παλατιού. Κατά την διάρκεια ξυλουργικών εργασιών, ένας ξυλουργός, που καταγόταν από ένα χωριό της Μεγαλόπολης, πληροφόρησε τον Ράλλη ότι χωρίζουν το κατάλυμα σε ξύλινους χώρους, με σκοπό να τους άπομονώσουν κατά ομάδες και να τους μεταφέρουν νύκτα στον Βόσπορο, προκειμένου να τους πνίξουν. Την επομένη, όταν ο Απόκαυκος τους επισκέφθηκε και προσπάθησε να απαγάγη μερικούς από αυτούς, ο Ράλλης και οι άλλοι του επιτέθηκαν, και αφού εξουδετέρωσαν την φρουρά του, τον αποκεφάλισαν. Δεν πρόλαβαν, όμως, να βγούν από την πόλη, γι αυτό και έτρεξαν στο παρεκκλήσι του παλατιού, όπου αγκάλιασαν την Αγία Τράπεζα. Δυστυχώς, όμως, ήταν... αιρετικοί και δεν είχαν το δικαίωμα θρησκευτικού ασύλου. Εκεί, όπως γράφει ο Καντακουζηνός, εσφάγησαν μέχρι ενός «επί του αγίου θυσιαστηρίου». Ο Δούκας ισχυρίζεται ότι εσώθησαν έξι, που κρύφτηκαν στο υπόγειο της εκκλησίας, μεταξύ δε αυτών και ο παππούς του. Αυτή η απαίσια σφαγή στάθηκε η αιτία της οριστικής διάλυσης των σχέσεων Ελλαδικών - Βυζαντινών. Ο Μανουήλ Παλαιολόγος έγινε αυτοκράτορας το 1391, αντί του αδελφού του Ανδρόνικου, τον οποίο είχε τυφλώσει ο πατέρας τους Ιωάννης Παλαιολόγος. Αυτός ο Ανδρόνικος είχε έναν γιό, τον Ιουβενάλιο, περί του οποίου θα αναφερθούμε στην συνέχεια. Ο Μανουήλ νυμφεύτηκε την Ελένη Δραγάτση Δουσάν, κόρη του Κωνσταντίνου Δραγάτση και εγγονή του στρατηγού Ντεγιάννη και της Σλάβας Μαρίας Δουσάν. Από αυτόν τον γάμο γεννήθηκαν έξι παιδιά. Το 1425 πεθαίνει ο Μανουήλ Παλαιολόγος και τον διαδέχεται ο μεγάλος του γιος Ιωάννης Η. Ο δεύτερος, ο Θεόδωρος, έγινε δεσπότης του Μυστρά, ο τρίτος, ο Ανδρόνικος, κληρονόμησε την Θεσσαλονίκη, για να την πουλήση στην συνέχεια στους Φράγκους και αυτοί να την χάσουν το 1430 από τον σουλτάνο Μουράτ, μετά από την προδοσία της μονής Βλατάδων. Ο τέταρτος στην σειρά ήταν ο Κωνσταντίνος, μετά ο Δημήτριος και τελευταίος ο Θωμάς. Να σημειώσουμε ότι ο Κωνσταντίνος ονομαζόταν Δραγάτσης, λόγω της μεγάλης αγάπης που έτρεφε για την μητέρα του, την Ελένη Δραγάτση. Εάν ο πατέρας Μανουήλ Παλαιολόγος θεωρείται υπεύθυνος από την ιστορία για την σμίκρυνση της Αυτοκρατορίας και την γιγάντωση του τουρκικού κράτους, ο γιός και διάδοχός του Ιωάννης είναι ο μοναδικός υπαίτιος της καταστροφής των χριστιανικών δυνάμεων στην Βάρνα, το Πιστός φίλος και σύμμαχος του Μουράτ, καταπρόδωσε τις συνθήκες που είχε υπογράψει με τον βασιλιά της Ούγγαρίας και Πολωνίας Λασδίλαο Ε, όπως επίσης και με τον Ιωάννη Ουνιάδη, βάδο του Βελιγραδίου, συντελέσας αποφασιστικά στην έδραίωση των Τούρκων. Με μια απλοϊκή χαιρεκακία, ο μαυροντυμένος ιστορικός κάλαμος επαινεί τον Αυτοκράτορα για την συνετή του πολιτική προς τους Τούρκους και τον συγχαίρει, γιατί μετέφερε μέσω Δούναβη τους Γενίτσαρους με τα βυζαντινά πλοία: «και έστειλεν ο βασιλεύς κάτεργα και επέρασεν αυτόν την μάχη φοβούμενος. Ούτως η θαυμαστή γνώσις του βασιλέως εκατέρωθεν εκράτει» ( Historia Politica Graeca, σελ. 12, έκδ. Βόννης). Ο Ιωάννης Παλαιολόγος αγαπούσε πολύ την ζωή, τις γυναίκες, τα γλέντια «ην γαρ ο βασιλεύς πόρνος λίαν» (Ανων. χρονογρ., σελ. 559, Μεσαιωνική βιβλιοθήκη, τόμος Ζ, Κ. Σάθας). Δεν έδινε σημασία στις θεολογίες και στο Ιερατείο. Επιθυμούσε μια πανευρωπαϊκή ειρήνη, ικανή να του εγγυηθή την ασφάλεια των συνόρων του. Προφανώς, στην συνέχεια αντελήφθη ότι τα πάρε-δώσε με τον Μουράτ δεν θα του έβγαιναν σε καλό. Κατάλαβε τότε καλά ότι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγή από τους Τούρκους ήταν η ένωση των Εκκλησιών. Η συνταγή είχε δοκιμασθεί με επιτυχία από τον παππού του Μιχαήλ Παλαιολόγο (ΙΧΩΡ Νο 32), τότε που με την «ένωση» της Λυών (274) είχε διασώσει την Κωνσταντινούπολη από τους Ανδεγαυϊνούς. Άρχισε, λοιπόν, να ασκή πίεση προς την Ρώμη, για την σύγκληση μιας ενωτικής συνόδου, που θα γινόταν, ει δυνατόν, μακριά από την Ιταλία. Τελικά, την άνοιξη του 1438, όταν πια είχαν συμπληρωθεί όλες οι προετοιμασίες, ο Αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ιωάννης Η Παλαιολόγος παίρνει μέρος σε μια σύνοδο που είχε αρχίσει στην Φερράρα και που αργότερα, τον Ιανουάριο του 1439, μεταφέρθηκε στην Φλωρεντία. Η λατινική πλευρά αντιπροσωπευόταν από μια τρομερή ομάδα, την οποία αποτελούσαν τρεις καταξιωμένοι Δομινικανοί σοφοί, ο Ελληνικής καταγωγής καθολικός επίσκοπος Ανδρέας Χρυσοβέργης, ο Ιωάννης του Μοντενέρο από την Λομβαρδία και ο φοβερός Ιωάννης Τουρκουεμάδα. Επικεφαλής βρισκόταν ο καρδινάλιος Τσεζαρίνι και πάνω απ όλους ο πάπας Ευγένιος Δ. Από την πλευρά της βυζαντινής αντιπροσωπείας, η σύνθεση χώλαινε, εξ αιτίας της άρνησης των Πατριαρχείων να παραστούν στην σύνοδο. Ακόμη, αυτοί που παρέστησαν είχαν υιοθετήσει την θέση ότι ο καθένας από τους επισκόπους μπορούσε να διατυπώνη την προσωπική του άποψη, με αποτέλεσμα να μην υπάρχη ομαδικό πνεύμα και κοινή γραμμή έκφρασης της ορθόδοξης τάσης. Η ανεπάρκεια των ρασοφόρων ήταν εμφανής, γεγονός που ανάγκασε τον Αυτοκράτορα να παρατηρήση ότι «οι καλύτεροι θεολόγοι του ήταν λαϊκοί». Οι τρεις πλέον δραστήριοι ρασοφόροι ήταν ο Βησσαρίων, μητροπολίτης Νικαίας, ο Μάρκος Ευγενικός, μητροπολίτης Εφέσου και ο Ισίδωρος, μητροπολίτης Κιέβου. Οι υπόλοιποι αρχιερείς μαζί με τον πατριάρχη Ιωσήφ Β, ένα λεπτό και εύθραυστο γερόνδιο, θεολογικά ήταν μέτριοι έως ανύπαρκτοι. Από τους λαϊκούς αστράφτουν και βροντούν οι τέσσερις Γιώργηδες, ο Κουρτέσης Σχολάριος, ο Αμοιρούντζης, ο Τραπεζούντιος και ο Πλήθων Γεμιστός. Την λαϊκή ομάδα συμπλήρωναν ο ίδιος αυτοκράτορας Ιωάννης, ο αδελφός του Δημήτριος και ο λόγιος Αργυρόπουλος. Τα πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων διόρισαν αντιπροσώπους, ένω η Γεωργία απέστειλε έναν επίσκοπο και έναν λαϊκό. Πολύ γρήγορα απεδείχθη ότι οι Λατίνοι βρίσκονταν σε πλεονεκτικότερη θέση από πλευράς επιχειρημάτων. Ο Βησσαρίων πείσθηκε όχι μόνο από τις αιτιάσεις των Λατίνων, αλλά κυρίως από τις υποσχέσεις για βοήθεια. Ο Ίσίδωρος ακολουθεί τον Βησσαρίωνα, για να συντονισθούν μαζί τους όλοι οι λαϊκοί φιλόσοφοι. Ο Πλήθων έλαβε μέρος σε ελάχιστες συνεδριάσεις, και αυτές μόνον στην Φερράρα, προτιμώντας να περνάη τον καιρό του δίνοντας διαλέξεις στην Φλωρεντία για τον Πλάτωνα, μπροστά σε ένα ενθουσιώδες ακροατήριο. Ετάχθη κατά της ένωσης, γιατί, κατά την άποψη της μόνιμα κακόπιστης και φιλύποπτης Ορθοδοξίας, αντιπαθούσε την Δυτική Εκκλησία περισσότερο από την Ανατολική. Η αλήθεια είναι ότι ο πατριώτης Πλήθων δεν μπορούσε να αναγνωρίση το status των συνόρων που είχε επιβάλλει η Φραγκοκρατία. Ακόμη, ο Πλήθων γνώριζε ότι μία προσπάθεια αναγέννησης της Ελλάδος για επανένταξη στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης, θα εσήμαινε παγκόσμιο πόλεμο. Και αυτό, γιατί όλος ο τότε γνωστός κόσμος είχε αρπάξει από ένα ελληνικό κομμάτι γης. Ο γέρων πατριάρχης Ιωσήφ, σφόδρα ενωτικός, παραδέχθηκε ότι, το διά του Υιού και το εκ του Υιού ήταν το ίδιο και το αυτό. Αλλά πριν προλάβει να υπογράψη, πέθανε, δίνοντας την ευκαιρία στον Σχολάριο να πη χλευαστικά: «Αφού πρώτα τα σκάτωσε, δεν του απόμεινε τίποτ άλλο παρά να πεθάνη». Ο μόνος που εξακολουθούσε να επιμένη στην ανθενωτική του στάση, ήταν ο Μάρκος Ευγενικός, ο οποίος κατάφερε να προσεταιρισθή τον Γεώργιο Σχολάριο. Ο Σχολάριος, μέγας δικαστής (εξ ου και το προσωνύμιο Κούρτεσης ) και ανυποχώρητα ανθέλλην, αν και διάβαζε τον Θωμά Ακινάτη, εν τούτοις, μετά τον θάνατο του Μάρκου (1444), έγινε αρχηγός του ανθενωτικού κινήματος, λατρευόμενος από τον λαό και τους μοναχούς. Τελικά, ολόκληρη η ανατολική αντιπροσωπεία, κουρασμένη από τις συζητήσεις, στερημένη ανέσεων και τροφίμων και επιθυμώντας διακαώς να επιστρέψη στην πατρίδα, υπέγραψε το διάταγμα της ένωσης, πλην του Γεωργίου Γεμιστού και του Μάρκου Ευγενικού.. Ο Ιωάννης Παλαιολόγος δέχθηκε την θρησκευτική ένωση της Αυτοκρατορίας του με την Ρώμη, αλλά δεν είχε την πυγμή του παππού του Μιχαήλ να την επιβάλη και να απολαύση τα εξ αυτής αναμενόμενα κέρδη. Στην Κωνσταντινούπολη δημιουργήθηκε μία έντονη αντίδραση εναντίον της ενώσεως και όσων την υπέγραψαν. Αν η σύνοδος της Φλωρεντίας κατέληγε στην απόφαση παροχής κάποιας ουσιαστικής βοήθειας, ίσως η άντίδραση να ήταν μικρότερη, η ακόμα και να μην υπήρχε. Η μοναδική δυτική εκστρατεία που προέκυψε, συνετρίβη από τουςτούρκους στην Βάρνα το 1444, με την συμμετοχή του ανόητου Ιωάννη. Είναι αλήθεια ότι ο Αυτοκράτορας βοηθήθηκε στην

17 ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, Συνέχεια από την σελίδα 15 ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ και στο κύμα του να πνίξει κάθε σπέρμα αγαρηνό! 113 Και εκεί πού 'ναι η Αγία Σοφία, ΠΡΟΔΟΣΙΑ μες στους λόφους τους επτά, όλα τ' άψυχα κορμία, βραχοσύντριφτα, γυμνά. 114 Σωριασμένα να τα σπρώξει τελική υπογραφή, από τον γέροντα και άρρωστο Πατριάρχη. Ο Μητροφάνης Β, ο οποίος διορίσθηκε τον Μάϊο του στάλθηκε από τον Οισή. Ο Ιουβενάλιος είχε εμφανώς φέ- κι απ' εκεί να τα μαζώξει ντινούπολη, σε απάντηση (επικύρωση) της αναφοράς που η κατάρα του Θεού, 1440, πέθανε και αυτός λίγο αργότερα, ενώ ο διάδοχός του ρει σε αμηχανία την αυτοκρατορική οικογένεια με το να ο αδελφός του Φεγγαριού. Γρηγόριος Μάμας Γ απεσύρθη και αυτός στην Ιταλία το ισχυρίζεται ότι ήταν γιός του Ανδρόνικου, μεγαλύτερου , για να πεθάνη εξόριστος το Πολύ σύντομα, ο αδελφού του αυτοκράτορα Μανουήλ Β. Ο Σχολάριος σαφώς πίστευε ότι στον Μυστρά είχε μυηθεί (ο Ιουβενάλιος) κι η Θρησκεία κι η Ελευθεριά Κάθε πέτρα μνήμα ας γένει, Ιωάννης Παλαιολόγος διαπίστωσε ότι ήταν δύσκολο να εφαρμόση αυτό που με ευκολία είχε υπογράψει. Και μη θέλοντας να στενοχωρήση την γηραιά θρησκόληπτη μητέρα να). Και άλλες μαρτυρίες για τον νέο εθνικό πυρήνα παρέ- μεταξύ τους και ας μετρά. στις εθνικές δοξασίες (αφού υπήρξε μαθητής του Πλήθω- μ' αργό πάτημα ας πηγαίνει του, απέφυγε να μεταχειρισθή βία. χονται από τον Δημήτριο Ραούλ Καβάκη, που, όταν ήταν 116 Ο Βησσαρίων, παρά το γεγονός ότι έχαιρε προσωπικής στην Ιταλία, εξέδωσε ένα έργο του Ιουλιανού για τον θεό Ένα λείψανο ανεβαίνει εκτιμήσεως, δεν άντεξε τους προπηλακισμούς των θεουργών μοναχών και εγκαταστάθηκε στην Ρώμη, με την πε- έκδ. Μ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 1986). Αυτή η επιστολή του κι άλλο ξάφνου κατεβαίνει Ήλιο (απόσπασμα από το έργο του Ράνσιμαν, ΜΥΣΤΡΑΣ, τεντωτό, πιστομητό, και δεν φαίνεται, και πλιο. 117 Και χειρότερα αγριεύει και φουσκώνει ο ποταμός. πάντα, πάντα περισσεύει. πολύ φλοίσβισμα και αφρός. 118 Α, γιατί δεν έχω τώρα τη φωνή του Μωυσή; Μεγαλόφωνα την ώρα οπού εσβιούντο οι μισητοί. 119 Το Θεόν ευχαριστούσε στου πελάου τη λύσσα εμπρός, και τα λόγια ηχολογούσε αναρίθμητος λαός. 120 Ακλουθάει την αρμονία η αδελφή του Ααρών, η προφήτισσα Μαρία, μ' ένα τύμπανο τερπνόν. Ο ταλαίπωρος Αυτοκράτορας, σε μία ύστατη προσπάθεια κατευνάσεως των παθών, δίνει εντολή και τελείται στις Δεκεμβρίου του 1452 ενωτική θεία λειτουργία, κατά την οποία, εκτός του ονόματος του πατριάρχη Γρηγορίου, μνημονεύθηκε και αυτό του πάπα Νικολάου. Αυτήν την λειτουργία οι Ναζωρηνοί προδότες την χαρακτήρισαν μίασμα, βλασφημία και Και πηδούν όλες οι κόρες με τσ' αγκάλες ανοικτές, έγκλημα καθοσιώσεως. Όσοι παραβρέθηκαν, αρνήθηκαν να δεχθούν αντίδωρο «ως βδελυκτήν θυσίαν τελεσθείσα εν τη ενωτική λειτουργία.», η Αγία Σοφία θεωρήθηκε καταφύγιο δαιμόνων και το ιερό θυσιαστήριο βωμός έλληνικός! τραγουδώντας, ανθοφόρες, με τα τύμπανα κι εκειές. 122 ποίθηση (κατά τον Ράνσιμαν) ότι από εκεί σαν Καρδινάλιος θα προσέφερε ουσιαστική βοήθεια στο γένος. νη αιώνιο όνειδος της χριστιανικής σκληρότητας. του σπαθιού την τρομερή, Σχολάριου, μνημείο μίσους και σκληρότητας, θα παραμέ- Σε γνωρίζω από την κόψη Ο Ίσίδωρος του Κιέβου καταδιώχθηκε άγρια από την Ο Κωνσταντινος Παλαιολόγος γεννήθηκε στις 8 Φλεβάρη του 1405 και σαν συγκυβερνήτης του Μυστρά ξεκαθά- που με βία μετράει τη γη. σε γνωρίζω από την όψη Ρωσσική Εκκλησία, καθηρέθη από τον μητροπολιτικό του θρόνο και κατέληξε και αυτός στην Ρώμη, για να τον συναντήσουμε Καρδινάλιο, εκπρόσωπο του Πάπα στην Κων- Το οργανωτικό του πνεύμα, οι στρατηγικές του γνώσεις Εις αυτήν, είν' ξακουσμένο, ρισε την δυτική Πελοπόννησο από κάθε φράγκικο στοιχείο. 123 σταντινούπολη κατά την πολιορκία. και κυρίως η ελληνική παιδεία που είχε αποκτήσει από τον δεν νικιέσαι εσύ ποτέ. Τα ορθόδοξα πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων, μη αποδεχόμενα τις υπογραφές των οι οποίοι έβλεπαν στο πρόσωπό του έναν νέο Αγησίλαο. και το πέλαγο για σε. Πλήθωνα, τον κατέστησαν λίαν αγαπητό στους Έλληνες, όμως, όχι, δεν είν' ξένο αντιπροσώπων τους, απέρριψαν την ένωση. Ο Ιωάννης Το 1450 πέθανε η πολυαγαπημένη του μητέρα Ελένη, η 124 Παλαιολόγος πέθανε το 1448 περιφρονημένος, σε μία οποία ήταν μοναχή από την εποχή του θανάτου του συζύγου της Μανουήλ (έφερε το όνομα Αγία Υπομονή). Πάνω κύματ' άπειρα εις τη γη, Το στοιχείον αυτό ξαπλώνει ατμόσφαιρα πικρίας, ζόφου και απογοήτευσης. Στην διαδοχή του θρόνου επικράτησε ο Κωνσταντίνος, με την βοήθεια της πολυαγαπημένης του μητέρας Ελένης. Από τα Πλήθων εκφωνεί έναν εξαιρετικό επικήδειο λόγο, την πε- κι είναι εικόνα σου λαμπρή. στον τάφο αυτής της Σλάβας χριστιανής πριγκίπισσας, ο με τα οποία την περιζώνει, δυο του άλλα αδέλφια που ζούσαν, ο Δημήτριος αρκέσθηκε ριώνυμη μονωδία επί «τη αειδήμω δεσποίνη Υπομονή». Σε 125 να λάβη ως δώρο την Πάτρα και να συνδεσποτεύση στον αυτήν την μονωδία αναπτύσσονται οι νεοπλατωνικές θεωρίες περί ψυχής και τρισυπόστατου θεού. που τρομάζει η ακοή. Με βρυχίσματα σαλεύει Μωριά με τον έτερο των Παλαιολόγων Θωμά. Κι ενώ το θέμα της διαδοχής έδειχνε ότι θα έχει αίσιο Ο Πλήθων βρίσκεται και αυτός στις τελευταίες μέρες κάθε ξύλο κινδυνεύει τέλος, παρουσιάστηκε ξαφνικά ένα σοβαρό πρόβλημα, που της ζωής του. Υπεραιωνόβιος, λίγο πριν πεθάνει, παραδίδει στην μαθήτριά του Θεοδώρα, γυναίκα του δεσπότη 126 και λιμνιώνα αναζητεί. έμελλε να σημαδέψη τον βίο του Σχολάριου. Ένας Πελοποννήσιος τοπικός κυβερνήτης, ο Μανουήλ Ραούλ Οισής, Δημήτριου, το Περί Νόμων έργο του. Αυτή η φιλοσοφική Φαίνετ' έπειτα η γαλήνη συνέλαβε έναν περιπλανώμενο λόγιο, που λεγόταν Ιουβενάλιος. Μετά από μια σύντομη ακροαματική διαδικασία, στους θεούς, έναν αντίλογο κατά των ορθόδοξων θεολό- και τα χρώματα αναδίνει προσφορά του Πλήθωνα προς το γένος, περιέχει ύμνους και το λάμψιμο του ηλιού, ο Ιουβενάλιος καταδικάσθηκε να του σπάσουν τα μέλη γων, όπως και ένα σχέδιο ανασυγκρότησης του Μωριά. του γλαυκότατου ουρανού. και να τον ρίξουν στην θάλασσα. Τέτοιες βίαιες τιμωρίες Η Θεοδώρα, μετά τον θάνατο του Πλήθωνα, έστειλε τους 127 ήσαν σπάνιες στο Βυζάντιο και επιβάλλονταν μονάχα σε Νομους στον Σχολάριο, ο οποίος, αφού τους διάβασε, έριξε το έργο στην πυρά (το κάψιμο των Νόμων κατά μία στην ξηράν εσύ ποτέ. Δεν νικιέσαι, είν' ξακουσμένο, αιρετικούς που θεωρούνταν επικίνδυνοι για το δημόσιο. Οι λεπτομέρειες για την υπόθεση του Ιουβενάλιου είναι συγκεχυμένες. Η μόνη μαρτυρία που διασώζεται προέρχεται Σχολάριος ήταν ήδη πατριάρχης). και το πέλαγο γιά σέ. άποψη έγινε το 1454, ένα χρόνο μετά την Άλωση, όταν ο όμως, όχι, δεν είν' ξένο από γράμμα που γράφτηκε από τον Γεώργιο Σχολάριο, Στις 6 Ίανουαρίου του 1449, ο Κωνσταντίνος ανακηπου εκείνο τον καιρό ήταν αρχιδικαστής στην Κωνστα- Συνέχεια στην σελίδα 18 Συνέχεια στην σελίδα 19 ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΕΡΓΟΝ ΕΣΤΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

18 hellenic way Spring Equinox, Η AΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ Συνέχεια από την σελίδα 17 ρύχθηκε Αυτοκράτορας στον Μυστρά και ενεδύθη τον πορφυρό χιτώνα. Στις 12 Μαρτίου του 1449 φτάνει στην Κωνσταντινούπολη, μεταφερόμενος από έναν καταλανικό δρόμωνα. Λέγεται ότι, αφού συγκατατέθηκε ο σουλτάνος Μουράτ, εστέφθη Αυτοκράτορας. Ισχυρή είναι η πεποίθηση ότι η στέψη αυτή είναι μέρος της βυζαντινής παράδοσης και δεν έγινε ποτέ. Ανακεφαλαιώνοντας, να πούμε ότι η κατάσταση της Αυτοκρατορίας όταν έφθασε ο Κωνσταντίνος στην Πόλη, ήταν η εξής: Η Ήπειρος, η Αθήνα, η Ναύπακτος, τα νησιά του Αιγαίου, τα λιμάνια του Μωριά, τα Επτάνησα, βρίσκονταν στα χέρια των Φράγκων. Η Ανδριανούπολη, η Θεσσαλονίκη, το Κίτρος, τα Σκόπια, η Βάρνα, η Φιλαδέλφεια, ο Τύρναβος, η Λάρισα, η Λαμία, τα Φάρσαλα, η Υπάτη και τα Σάλωνα, είχαν γίνει πόλεις τουρκικές. Πέραν αυτών, το ηθικό των Βυζαντινών ήταν τελείως πεσμένο. Διχόνοια, εθνικός διχασμός, θρησκευτικός διχασμός, έκλυση ηθών, ανυπακοή στους νόμους ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της κοινωνίας των Βυζαντινών. Οι Βενετσιάνοι, προκειμένου να μονοπωλήσουν το εμπόριο, υπόσχονται βοήθεια, αρκεί ο Αυτοκράτορας να νυμφεύονταν την κόρη του δόγη Φόσκαρη. Οι Γενουάτες είναι αλήθεια ότι βοήθησαν με χίλιους πολεμιστές υπό τον Τζουστινιάνι, ο οποίος τραυματίσθηκε σοβαρά κατά την πολιορκία και πέθανε εν πλω προς Μυτιλήνη. Ο Πάπας, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες των Ανθενωτικών, παρέμενε στις υποσχέσεις. Ο Κωνσταντίνος, ελπίζοντας ότι θα έπειθε την Δύση να αποστείλει βοήθεια, συγκάλεσε στις 12 Νοεμβρίου στο παλάτι του Ξυλαλά σύσκεψη, προκειμένου να επικυρωθή η απόφαση της Φλωρεντίας. Ο Σχολάριος αγνόησε την πρόσκληση του Αυτοκράτορα και, αντί της παρουσίας του, απέστειλε στον Κωνσταντίνο το Κατά Σιμωνίας πόνημά του. Λίγους μήνες πριν από την τραγωδία, και τα χλωμά πρόσωπα παίζουν τον δικό τους θεοσεβή ρόλο. Οι θεομπαίχτες! Ο ταλαίπωρος Αυτοκράτορας, σε μία ύστατη προσπάθεια κατευνάσεως των παθών, δίνει εντολή και τελείται στις 12 Δεκεμβρίου του 1452 ενωτική θεία λειτουργία, κατά την οποία, εκτός του ονόματος του πατριάρχη Γρηγορίου, μνημονεύθηκε και αυτό του πάπα Νικολάου. Αυτήν την λειτουργία οι Ναζωρηνοί προδότες Ο Μωάμεθ ο Πορθητής μπροστά στα τείχη της Κωνσταντινουπολόεως. Η τελευταία πράξη του δράματος. την χαρακτήρισαν μίασμα, βλασφημία και έγκλημα καθοσιώσεως. Όσοι παραβρέθηκαν, αρνήθηκαν να δεχθούν αντίδωρο «ως βδελυκτήν θυσίαν τελεσθείσα εν τη ενωτική λειτουργία.», η Αγία Σοφία θεωρήθηκε καταφύγιο δαιμόνων και το ιερό θυσιαστήριο βωμός έλληνικός! Αυτοί οι χαρακτηρισμοί, που ανήκουν στον Γεώργιο Σχολάριο, δεν πρέπει να μας ξενίζουν, όταν γνωρίζουμε το μένος αυτού του εκκλησιαστικού παράγοντα εναντίον του Ελληνισμού. (Όταν ρωτήθηκε κάποτε περί της καταγωγής του απάντησε: «Μπορεί ο πατέρας μου να είναι Θεσσαλός και εγώ να γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη, όμως δεν είμαι Έλληνας, Αλλά Χριστιανός!»). Το 1452 ο Σχολάριος, προκειμένου να δικαιολογήση τον θρησκευτικό του φανατισμό και την θεολογική του επέμβαση, εκάρη μοναχός και ενεκλείσθη στην μονή της Παμμακάριστου. Έξω δε από το κελλί του ανάρτησε μιά Κ α λ ύ τ ε ρ α τουρκικό σαρίκι, παρά παπική Τ ι ά ρ α. Α υ τ ή ήταν και η επίσημη άποψη του Σχολάριου για την Άλωση. προκήρυξη, η οποία άρχιζε ως εξής: «Αθλιοι Ρωμαίοι εις τι επλανήθητε και απεμακρύνθητε εκ της ελπίδος του Θεού;». Η ένταξή του στον μοναχικό βίο, υπό το όνομα Γεννάδιος, προκάλεσε φρενίτιδα ενθουσιασμού. Μοναχές και μοναχοί έτρεχαν αλλόφρονες στους δρόμους, αναθεματίζοντας με κατάρες τον Αυτοκράτορα και τον Πάπα. Νυμφομανείς θρησκόληπτες κυρίες, κλέφτες και απατεώνες, με αντίτιμο ένα μπουκάλι κρασί, γύριζαν στις αποβάθρες του λιμανιού, κραυγάζοντας και πίνοντας στην υγεία της Υπερμάχου Βρεφοκρατούσας. «Μη φοβόσαστε! Όταν μπη ο άπιστος στην θεοφύλακτο πόλη, τρέξτε όλοι και κλειδωθείτε στην Αγία Σοφία. Άγγελος Κυρίου θα κατέβη, κρατώντας πύρινη ρομφαία και θα μακελέψη τους Αγαρηνούς. Δεν έχουμε την ανάγκη των Λατίνων και των Αζυμιτών». Τέτοια βοήθεια ούτε στο όνειρό του δεν μπορούσε να βρη ο Μωάμεθ. Αυτός ο νεαρός Σουλτάνος, το 1451, σε ηλικία δεκαεννέα ετών, είχε διαδεχθεί τον θανόντα πατέρα του Μουράτ. Όμορφος, έξυπνος, μορφωμένος, κάτοχος της ελληνικής, γαλλικής, σλαβικής και εβραϊκής γλώσσας, συνδύαζε απόλυτα την κουτοπονηριά και την διπλωματικότητα του Ανατολίτη. Όταν ήταν παιδί, ο πατέρας του τον εμπιστεύθηκε στην Βυζαντινή Αυλή, όπου μαθήτευσε δίπλα στον Σχολάριο, κυρίως νομικά. Τόσο ο προπάππος του Ορχάν, όσο και ο παππούς του Βαγιαζίτ και ο πατέρας του Μουράτ είχαν συζύγους Ελληνίδες γυναίκες χριστιανές, από βασιλικούς οίκους των Καντακουζηνών και των Παλαιολόγων. Αυτή η συγγένεια, που προήλθε από τις επιγαμίες, δημιούργησε στον νεαρό Μωάμεθ την πεποίθηση του δικαιώματος (διαδοχής) επί του βυζαντινού θρόνου. Στο περιοδικό ΤΟΤΕ (τεύχ. 49,1994, σελ. 15, Κων. Παλαιολόγος, Λαζογιώργος-Ελληνικός), δημοσιεύθηκε η άποψη ότι η μητέρα του ήταν χριστιανή ορθόδοξη και ότι ανετράφη χριστιανικά. Επίσης, ο Τούρκος συγγραφέας Ρεσάτ Εκρέμ Κότσου υποστηρίζει ότι ο Πορθητής ετάφη χριστιανικά σε υπόγειο ναΐδριο ( Κ. Παλαιολόγος, Λαζογιώργος- Ελληνικός, εκδ. Πελασγός 1998). Διορατικός, φιλόδοξος και προνοητικός, αφού υπέγραψε συμφωνίες ειρήνης με όλους τους γείτονές του, εξεδήλωσε την επιθυμία του να γίνη κύριος της Κωνσταντινούπολης. Ήταν 21 ετών. Οι εικόνες που τον παρουσιάζουν με σαρίκι και γένια, σαν έναν μεστό ηλικίας Ανατολίτη, είναι ψεύτικες και ανήκουν στην φαντασία των Βυζαντινών. Τον Οκτώβριο του 1452, ο Μωάμεθ, θέλοντας να εξασφαλίση τα νώτα του, έστειλε στην Πελοπόννησο τον στρατηγό Τουραχάν να απασχολήση πολεμικά τους δύο δεσπότες (Θωμά - Δημήτριο), προκειμένου αυτός ανεμπόδιστα να επιχειρήση την πολιορκία. Συνοδευόμενος ο Τουραχάν από τους δυο του γιους, Αχμέτ και Ομάρ, και ηγούμενος της ευρωπαϊκής στρατιάς της Τουρκικής Αυτοκρατορίας, έφθασε στον Ισθμό. Από εκεί κατέβηκε στα μεσόγεια της Χερσονήσου, έφτασε έως την Ιθώμη και τον Μεσσηνιακό Κόλπο, «δηών και αιχμαλωτίζων απανταχού. Και ότε ανεζεύγνυε διά των Δερβενακίων, μεταξύ Μυκηνών και Κορίνθου, της αυτής εκείνης θανατηφόρου παγίδος τουρκικών στρατών, όπου μετά τριακόσια εβδομήκοντα έτη άλλη τουρκική δύναμις, η υπό τον Δράμαλην, υπέστη όμοιαν πανωλεθρίαν, κατελήφθη εξαίφνης υπό των Πελοποννησίων, ηττήθη και ήχθη αχμάλωτος (ο Αχμέτ) εις τον Μυστράν» (Ουΐλλιαμ Μίλλερ, Φραγκοκρατία, τόμος Β, σελ. 137). Χαρούμενος ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος από αυτήν την σημαντική νίκη, διέταξε τα αδέλφια του να αποστείλουν βοήθεια, γιατί ο Τούρκος βρισκόταν προ των πυλών της Πόλης. Και ενώ ο σουλτάνος έντρομος επιτάχυνε τις προετοιμασίες του, οι Έλληνες της Πελοποννήσου αρνήθηκαν! Είπαν όχι! Από αυτό το γεγονός εμπνεύσθηκε ο μεγάλος μας εθνικός ποιητής Κωστής Παλαμάς το ποίημα Το πανηγύρι της Κακάβας, που περιέχεται στον Δωδεκάλογο του Γύφτου «Ποιος είσαι εσύ που θα μας πεις να μην ρουφάμε τον ήλιο, καθώς τώρα τον ρουφάμε; Όχι, χίλιες φορές όχι στους βασιλιάδες». Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος με το τίμιο αίμα του και τον ελληνοπρεπή του θάνατο, εχάραξε την πορεία της φυλής των Ελλήνων και έθρεψε τα ονείρατα του γένους. Όσο και αν η Ορθοδοξία περιφρονεί αυτόν τον γενναίο άνδρα, όσο και αν αρνείται την αγιοποίησή του, για τους απλούς Έλληνες ο Κωνσταντίνος Δραγάτσης Παλαιολόγος παραμένει ο ήρωας βασιλιάς, ο απλός και διαχρονικός Έλληνας πολεμιστής. Και διερωτάται ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Τσάτσος, αναλύοντας τον Δωδεκάλογο : «Μα πως είναι δυνατόν σε αυτό το μεγάλο σταυροδρόμι της ιστορίας ένας λαός να λέει όχι;». Είναι! Γιατί η διχόνοια δεν έχει όρια! Είναι, γιατί ο φοίνικας πρέπει πρώτα να καή και μετά να αναγεννηθή! Τον Απρίλιο του 1453 ο Μεχεμέτης, με διακόσιες πενήντα οκτώ χιλιάδες στρατό και τετρακόσια είκοσι πλοία, κυκλώνει την χιλιόχρονη πρωτεύουσα του Βύζα. Πριν αρχίσει ο αποκλεισμός, ο Σουλτάνος ζήτησε την παράδοση της Πόλης, υποσχόμενος ειρήνη, δικαιοσύνη και ασφάλεια για όλους τους χριστιανούς. «Ρωμαίοι δε ουκ εδέξαντο επί τούτοις ειπόντες άλλας σπονδάς εθέλειν ποιείσθαι, την πόλιν δε αδύνατον είναι παραδώσειν αυτώ» ( Κριτόβουλος, σελ. 46, Φάνης Καλαϊτζάκης). Απέναντι σε αυτήν την τεράστια και πανίσχυρη πολεμική μηχανή βρισκόταν μια πόλη-κράτος με πανίσχυρα διπλά τείχη, αλλά με ανίσχυρο στρατό. Τέσσερις χιλιάδες εννιακόσιους τριάντα επτά μαχητές, μαζί με δύο χιλιάδες Λατίνους υπό τον Τζουστινιάνι, είναι έτοιμοι για τον υπέρ πάντων αγώνα. Ο Σεβαστοκράτωρας εγκαταλελειμμένος απ όλους, ύποπτος από την Εκκλησία και αφορισμένος από τα πυώδη καλογερίστικα αποστήματα, τραγική φιγούρα της ιστορίας, βαδίζει αγέρωχος στον δρόμο της θυσίας. Οι καλόγεροι και οι καλόγριες με ανεμίζοντα ράσα, με μπροστάρη τον Γεννάδιο, προτρέπουν τον λαόν, στο όνομα του Θεού, να εγκαταλείψη τον μάταιο αγώνα. «Ανάγνωθι, υιέ ανθρώπου, ότι η αμαρτία τοιούτου αγνώμονος λαού βοά ενώπιον του θρόνου του Θεού. Κωνσταντίνος ήρξατο και Κωνσταντίνος απολέσει της Ανατολής το βυζαντινόν βασίλειον. Καλύτερα τουρκικό σαρίκι, παρά παπική Τιάρα. Αυτή ήταν και η επίσημη άποψη του Σχολάριου για την Άλωση. «Των ημετέρων αμαρτιών την πηγήν ημίν ανεστώμοσε της σης ευσπλαχνίας ομολογούμεν, ότι συν δίκη τεταπεινώμεθα» ( Γεώργιος Σχολάριος, Μανώλης Σέργης, σελ. 81). Στρατηγικά, την άμυνα της Πόλης ανέλαβε ο Τζουστινιάνι. Το λιμάνι το φύλαγε μικρή ναυτική δύναμη υπό τον μέγα δούκα Λουκά Νοταρά, τον ισχυρότερο μετά τον Κωνσταντίνο άνδρα, ορκισμένο εχθρό των Λατίνων και της ένωσης. Τα τείχη προς την θάλασσα, που εκάλυπταν μία διαδρομή ενός μιλίου, τα φύλαγαν οι καλόγεροι. Δηλαδή τα δύο πιο ευαίσθητα σημεία της άμυνας τα φρουρούσε

19 ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ Συνέχεια από την σελίδα Περνούν άπειρα τα ξάρτια, και σαν λόγγος στριμωχτά ΠΡΟΔΟΣΙΑ τα τρεχούμενα κατάρτια, τα ολοφούσκωτα πανιά. 129 Συ τες δύναμές σου σπρώχνεις, η ανθενωτική αντίδραση. Ανάμεσα στους αμυνόμενους ξεχωρίζει ο τούρκος πρίγκηπας Ορχάν Τσελεπί, εξάδελφος του Μωάμεθ, ο οποίος θεώρησε την πολιορκία αντίθετη με τους νόμους του Ισλάμ. Έπεσε μαζί με άλλους εκατό μαχητές Τούρκους. Λίγο πριν πέσει η Πόλη, εν μέσω ζητωκραυγών, καταφθάνει η βοήθεια του Πάπα. Ένα τεράστιο καράβι φορτωμένο με τριάντα έξι χιλιάδες... λαμπάδες, τον καρδινάλιο Ισίδωρο και εκατό πολεμιστές. Βεβαίως, κάτω από αυτές τις συνθήκες, μετά από έξι εβδομάδες πολιορκίας, έπεσε η Πόλη. «Έτσι, οι Τούρκοι έγιναν κύριοι της Κωνσταντινούπολης, την Τρίτη 29 Μαΐου,1453, στις δυόμισι το μεσημέρι... Το θέαμα ήταν φρικτό... Μέσα στην απέραντη εκκλησία της Αγίας Σοφίας... έβλεπε κανείς τους Τούρκους να τρώνε και να πίνουν και να ασελγούν πάνω στην Αγία Τράπεζα και το ίδιο έκαναν πάνω στις γυναίκες και τα παιδιά» ( Η πόλις εάλω, Γ. Φραντζή, Ν. Σύνορα, σελ. 69). Παρουσιάσαμε τα γεγονότα με την αντικειμενικότητα του ιστορικού ερευνητή και εκθέσαμε τα αίτια που, κατά την γνώμη μας, οδήγησαν στην Άλωση. Τελικά τι συνέβη; Αλώθηκε ή προδόθηκε η Κωνσταντινούπολη; Μετά την σημαδιακή Τρίτη της 29ης Μαΐου, ο Γεννάδιος μαζί με την αδελφή του βρέθηκε δούλος προς πώληση στο σκλαβοπάζαρο της Ανδριανούπολης. Ο Σουλτάνος αναζήτησε και βρήκε αυτόν τον κύριο εκπρόσωπο της βυζαντινοτουρκικής προσέγγισης και τον επανέφερε στην Κωνσταντινούπολη. Ήδη από τετραετίας ο πατριαρχικός θρόνος ήταν κενός. Ο Γρηγόριος ζούσε αυτοεξόριστος στην Ιταλία και δεν υπήρχε περίπτωση επανόδου του. (Ο αναφερόμενος από μερικούς Αθανάσιος ως πατριάρχης της Αλώσεως, είναι ανύπαρκτο πρόσωπο - Μπόνης, σ. 847, Γεδεών 1885,472, Σάθας 1872, ΚΕ -ΚΣΤ, Κορδάτου 1974, 588). Ο Μωάμεθ επιθυμούσε έναν πλήρως ελεγχόμενο θρησκευτικό ηγέτη, ο οποίος θα συσπείρωνε γύρω του τους Έλληνες. Φοβόταν πάρα πολύ μια σταυροφορία της Δύσης, γι αυτό σκέφθηκε τον παλιό του δάσκαλο, τον Σχολάριο, γνωστότατο για τις ανθενωτικές και αντιλατινικές του θέσεις. Σε μία χειρονομία καλής θέλησης, ο Σουλτάνος απέδωσε στον Γεννάδιο την κατεστραμμένη του μονή και υπέγραψε την απελευθέρωσή του από την δουλεία. Συγχρόνως υπέβαλε πρόταση εκλογής νέου Πατριάρχη. Όλες οι πηγές ομιλούν περί εκλογής και ψηφοφορίας, κατά την οποία ο σοφός Γεννάδιος εκλέγεται πρώτα διάκονος, μετά επίσκοπος και τέλος, στις 6 Ιανουαρίου 1454, Πατριάρχης. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να πιστέψη κανείς ότι μπορούσε κάποιος μετά τις φοβερές σφαγές να αντιταχθή στην θέληση του Πορθητή. Μετά την εκλογή του, ο νέος Πατριάρχης επισκέφθηκε τον Μωάμεθ, ο οποίος τον υποδέχθηκε με παραδόθηκε διά συμβάσεως μεταξύ αρχηγών τινών του πολιορκητικού στρατού και της εν Κωνσταντινουπόλει θρησκευτικής μερίδας ανθενωτικών, ων κυριώτατος αρχηγός ήτο ο Γεννάδιος» (αυτόθι, σελ ). Ο Καρολίδης στηριζόμενος σε κείμενα του Λ. Αλάτιου αναφέρει (σελ. 36) ότι «διαρκούσης της πολιορκίας ο Σχολάριος διετέλει εις συνενόησιν μυστικήν προς τον Σουλτάνο». Και σαν κερασάκι στην δύσοσμη τούρτα της προδοσίας και της αναισχυντίας, έρχεται μετά την Άλωση και το εξής αδιανόητο συμβάν: Στα 1454 ο Μωάμεθ ο Πορθητής επισκέφθηκε στον Μυστρά τον αδελφό του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Δημήτριο, από τον οποίο έλαβε σύζυγο την πανέμορφη κόρη του Θεοδώρα Παλαιολογίνα! Κλείνοντας αυτό το ιστορικό σημείωμα, θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος με το τίμιο αίμα του και τον ελληνοπρεπή του θάνατο, εχάραξε την πορεία της φυλής των Ελλήνων και έθρεψε τα ονείρατα του γένους. Όσο και αν η Ορθοδοξία περιφρονεί αυτόν τον γενναίο άνδρα, όσο και αν αρνείται την αγιοποίησή του, για τους απλούς Έλληνες ο Κωνσταντίνος Δραγάτσης Παλαιολόγος παραμένει ο ήρωας βασιλιάς, ο απλός και διαχρονικός Έλληνας πολεμιστής. Υ.Γ. Από το 1454, που το Πατριαρχείο ανέλαβε τον εθναρχικό του ρόλο, αυτόν ακριβώς που καθόρισε με συμφωνίες ο Μωάμεθ ο Πορθητής, το έθνος σε κάθε του απελευθερωτική κίνηση βρίσκει αντιμέτωπη την Εκκλησία. Οι αφορισμοί και οι κατάρες πήγαιναν σύννεφο! Το 1611 ο Διονύσιος Τρίκκης ο Σκυλόσοφος κηρύσσει την επανάσταση στα Ίωάννινα. Χαρακτηρίζεται αστρολόγος και λεκανομάντης και αφορίζεται από τον πατριάρχη Τιμόθεο. Συνελήφθη και εγδάρη ζωντανός. Στα 1806 ο Καλλίνικος Δ αφορίζει τους κλέφτες του Μωριά και τον λήσταρχο Κολοκοτρώνη, για να επακολουθήση η φοβερή σφαγή των κλεφτών. Στα 1808 επαναστατεί ο παπα-θύμιος Βλαχάβας. Το Πατριαρχείο, με εντολή της Πύλης, του απευθύνει νουθετική επιστολή. Ο παπάς πείθεται και καταθέτει τα όπλα, για να συλληφθή και να εκτελεσθή. Ο Ρήγας, ο Υψηλάντης, ο Καραϊσκάκης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος συγκαταλέγονται μεταξύ αυτών που εδέχθησαν την οργή και τις κατάρες της Εκκλησίας. Στο τέλος, για να μην κουράζονται οι Άγιοι Πατέρες, αφόρισαν συλλήβδην την Εθνεγερσία. Βεβαίως, δεν αναφερόμαστε στα ταπεινά, ματωμένα και λερωμένα παπαδίστικα ρούχα, αλλά στα καλοσιδερωμένα μεταξωτά ράσα των αρχιερέων, που ανερυθρίαστα καπηλεύονται τις θυσίες των απλών λαϊκών και παπάδων, των απλών Ελλήνων. Βασίλης Μισύρης, Άγιος Στέφανος, Απρίλης 2003 και αγκαλά δεν είν' πολλές, πολεμώντας, άλλα διώχνεις, άλλα παίρνεις, άλλα καίς. 130 Μ' επιθύμια να τηράζεις δύο μεγάλα σε θωρώ, και θανάσιμον τινάζεις εναντίον τους κεραυνό. 131 Πιάνει, αυξαίνει, κοκκινίζει, και σηκώνει μια βροντή, και το πέλαο χρωματίζει με αιματόχροη βαφή. 132 Πνίγοντ' όλοι οι πολεμάρχοι Και δεν μνέσκει ένα κορμί. χαίρου, σκιά του Πατριάρχη, που σε πέταξαν εκεί. 133 Εκρυφόσμιγαν οι φίλοι με τσ' εχθρούς τους τη Λαμπρή, και τους έτρεμαν τα χείλη δίνοντάς τα εις το φιλί. 134 Κες τες δάφνες που εσκορπίστε τώρα πλέον δεν τες πατεί, και το χέρι οπού εφιλήστε πλέον, α, πλέον δεν ευλογεί. 135 Όλοι κλάψτε, αποθαμένος ο αρχηγός της Εκκλησιάς. κλάψτε, κλάψτε. κρεμασμένος ωσάν νά 'τανε φονιάς! 136 Έχει ολάνοικτο το στόμα π' ώρες πρώτα είχε γευθεί τ' Άγιον Αίμα, τ' Άγιον Σώμα. λες πως θε να ξαναβγεί. 137 Η κατάρα που είχε αφήσει, λίγο πριν να αδικηθεί, εις οποίον δεν πολεμήσει και ημπορεί να πολεμεί. 138 Την ακούω, βροντάει, δεν παύει εις το πέλαγο, εις τη γη, και μουγκρίζοντας ανάβει την αιώνιαν αστραπή. εξαιρετικές τιμές. Σε αυτήν την συνάντηση καθορίστηκαν Περιοδικό «Ιχώρ» Τεύχος 33 Μάϊος 2003 Σελ τα προνόμια της Εκκλησίας και ο εθναρχικός ρόλος (βλέπε προδοτικός) του Πατριάρχη. Φεύγοντας, και κατά τα έθιμα ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Η καρδιά συχνοσπαράζει. Πλην τι βλέπω; Σοβαρά των βυζαντινών Αυτοκρατόρων, ο Μωάμεθ τον περιέβαλε με τιμητικό μανδύα, του εδώρισε το πολύτιμο δεκανίκι και χίλια χρυσά νομίσματα. Στην συνέχεια, τον ανέβασε «σε ίππον ευπρεπισμένον» και τον συνόδεψε στον ναό των Αγίων Αποστόλων, όπου και εγκαταστάθηκε η έδρα του Πατριαρχείου. Κατά την παράδοση, ο Σχολάριος ζήτησε από τον Πορθητή το στέμμα του Κωνσταντίνου, το οποίο εφόρεσε, επιβάλλοντας έτσι την συνήθεια της μητροπολιτικής μίτρας. Προφανώς, αυτή η συμπεριφορά του Σουλτάνου δεν προερχόταν μόνον από πολιτική σκοπιμότητα, αλλά αποτελούσε και μία αντιπαροχή στην προδοσία(;). Ο ιστορικός 1) Νεοελληνική Φιλολογία - Βιογραφία, Κων/νου Σάθα, Αθήνα ) Μυστράς, Steven Runciman, έκδ. Μ. Καρδαμίτσα. 3) Η Μεγάλη Eκκλησία εν αιχμαλωσία, Ράνσιμαν, έκδ. Μπεργαδή. 4) Κωνσταντίνος Παλαιολόγος - Λαζογιώργος, Ελληνικός, έκδ. Πελασγός ) Γεώργιος Σχολάριος Γεννάδιος, Μανώλης Σέργης, έκδ. Δημιουργία - Χαρίσης. 6) Η πόλις εάλω, Γεωργίου Φραντζή - Νικολό Μπαρπαρό - Βυζάντιο, Νέα Σύνορα, έκδ. Λιβάνη. να σωπάσω με προστάζει με το δάχτυλο η θεά. 140 Κοιτάει γύρω εις την Ευρώπη τρεις φορές μ' ανησυχιά. προσηλώνεται κατόπι στην Ελλάδα, και αρχινά: 141 «Παλληκάρια μου, οι πολέμοι για σας όλοι είναι χαρά, και το γόνα σας δεν τρέμει στους κινδύνους εμπροστά. της Πατριαρχικής Ιστορίας Αθανάσιος Υψηλάντης, διηγείται ότι επί σουλτάνου Σελίμ Γιαβούζ ( ), αμφι- 142 ελληνες ξυπνατε! Απ' εσάς απομακραίνει σβητήθηκαν τα προνόμια της Εκκλησίας. Τότε ο πατριάρχης Μας κλεβουν την κάθε δύναμη εχθρική, Θεόληπτος Α υπενθύμισε στον Σελίμ ότι «οι πρόγονοί Πατριδα μας, αλλά ανίκητη μια μένει μας έδωκαν αναίμακτα το ήμισυ μέρος της Πόλης τω που τες δάφνες σας μαδεί. μας κλεβουν το σουλτάνο Μεχμέτ με τοιαύτας συμφωνίας» ( Γ. Σχολάριος, Μανώλης Σέργης, σελ. 75). Ο Γεδεών υποστηρίζει ότι 143 αυριο των παιδιων Μία, που όταν ωσάν λύκοι η Πόλη παραδόθηκε από τους ανθενωτικούς (Γεδεών, 1939, της Ελλαδος. ξαναρχόστενε ζεστοί, σελ. 32). Ενω ο Χώτζης καταγράφει ότι «μέρος της Πόλης Συνέχεια στην σελίδα 20 Την Πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω!

20 hellenic way Spring Equinox, Συνέχεια από την σελίδα 19 Στο Μανιάκι, αφού σκοτώθηκε ο Παπαφλέσσας, παράγγειλε ο Ιμπραήμ να στήσουν ορθό το κουφάρι του, να βάλουν απάνω το κεφάλι του κ αφού το πλύνουν από τα αίματα έτσι ακουμπισμένο σ ένα δέντρο, πήγε κοντά και το κοίταζε και θαύμαζε. Ύστερα είπε: Ήταν αληθινά γενναίος άντρας. Αν είχε δέκα σαν αυτόν η Ελλάδα, στο Μωριά εγώ δεν θα πατούσα. Γ. Βλαχογιάννης THE HELLENIC SPIRIT CULTURAL ASSOCIATION ΚΑΙ Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ & ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΝΑΔΑ ΕΟΡΤΑΣΑΝ ΣΤΙΣ 27 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ Τα Ανθεστήρια Τ ην κυριακή 27 Φεβρουαρίου στην αίθουσα First Unitarian Church, The Hellenic Spirit και ο Σύνδεσμος Ελλήνων & Φιλελλήνων Καναδά, γιόρτασαν την ετήσια Διονυσιακή γιορτή της αναγέννησης της φύσης, αλλά και γιορτή των νεκρών προς τιμήν του Λιμναίου Διονύσου και του χθόνιου ψυχοπομπού Ερμή. Μεγάλη Αρχαία Ελληνική ετήσια εορτή προς τιμήν του Θεού Διονύσου, τελούμενη στην Αττική και σε πολλές Ιωνικές πόλεις. Τα Ανθεστήρια φέρονται επίσης με την γενικότερη ονομασία Διονύσια. Η ονομασία των Ανθεστηρίων βγαίνει από το ανθείν που σχετίζεται με το έθιμο της δεύτερης ημέρας των «Χοών» να στεφανώνουν τα τρίχρονα παιδιά με λουλούδια. Γίνονταν στην αρχή της άνοιξης, την περίοδο που ξυπνάει η φύση από τον χειμωνιάτικο λήθαργο και γεμίζει τον άνθρωπο χαρά. Tον γεμίζει όμως και θλίψη γιατί μαζί με την φύση που ξυπνά καθώς καλλιεργείται η γή και ανοίγουν οι πόροι της, ανεβαίνουν και οι ψυχές των νεκρών στον πάνω κόσμο. Ο εορτασμός τους στην Αρχαία Αθήνα τελούνταν την 11η ως και την 13η του μηνός Ανθεστηρίωνος. Η πρώτη ημέρα των Ανθεστηρίων ονομαζόταν «πιθοίγια». Ονομάστηκε έτσι από το γεγονός ότι την ημέρα αυτή ανοίγονταν και δοκιμάζονταν για πρώτη φορά οι πίθοι με τον οίνο της χρονιάς. Η δεύτερη ημέρα των Ανθεστηρίων λεγόταν «Χόες», από το ομώνυμο οινοδοχείο και η τρίτη ημέρα ονομάζονταν «Χύτροι», επειδή την ημέρα προσφέρονταν αγγεία με άνθη, μαγειρεμένα λαχανικά και πανσπερμία σιτηρών. Επίσης την τρίτη ημέρα και τελευταία ημέρα εορτάζονταν τα Υδροφόρια προς τιμήν όσων χάθηκαν στον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Στην Αρχαία Αθήνα το άνοιγμα του κρασιού γίνονταν από δούλους που αυτήν την ημέρα τους επέτρεπαν να πίνουν μαζί τους και ο αρχηγός της γιορτής πρόσφερε το πρώτο κρασί στο ιερό του Διονύσου. Την ημέρα των Χύτρων πίστευαν ότι οι ψυχές ξαναγύριζαν στον επάνω κόσμο και βρίσκονταν αόρατες ανάμεσα στους ζωντανούς. Η παρουσία των ψυχών και άλλων υπάρξεων του κάτω κόσμου έκανε την ημέρα πένθιμη ή αποφράδα. Για τον λόγο αυτό οι Αθηναίοι έβαζαν γύρω από τα ιερά τους ένα κόκκινο νήμα που λειτουργούσε αποτρεπτικά και εμπόδιζε τα πνεύματα να εισέλθουν Κατά την γιορτή των Υδροφορίων έριχναν άρτους από σιτάρι και μέλι σε ένα χάσμα που υπήρχε μέσα στον ναό του Ολύμπιου Διός, γιατί από το χάσμα εκείνο πίστευαν ότι η Γη είχε απορροφήσει τα νερά του κατακλυσμού. *Στην επερχόμενη εκδήλωση, Κυριακή 3 Απριλίου στις 3 μμ θα τιμήσουμε την Θεά Αφροδίτη. Σε μια τελετή για την ζωή την αγάπη και την μουσική. First Unitarian Church Sunderland Hall, 175 St. Clair Av, West. at Avenue Road spcom.ca/hellenicspirit/ κουρασμένοι από τη νίκη, αχ, το νου σας τυραννεί. 144 Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή καθενός χαμογελάει, "πάρ' το", λέγοντας, "και συ". 145 Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά. μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά. 146 Από στόμα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας μην πωθεί, πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή. 147 Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένα έθνη αληθινά: «Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά». 148 Τέτοια αφήστενε φροντίδα, όλο το αίμα οπού χυθεί για θρησκεία και για πατρίδα όμοιαν έχει την τιμή. 149 Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε για πατρίδα, για θρησκειά, σας ορκίζω, αγκαλιασθείτε σαν αδέλφια γκαρδιακά. 150 Πόσο λείπει, στοχασθείτε, πόσο ακόμη να παρθεί. πάντα η νίκη, αν ενωθείτε, πάντα εσάς θ' ακολουθεί. 151 Ω ακουσμένοι εις την ανδρεία, καταστήστε ένα Σταυρό και φωνάξετε με μία: «Βασιλείς, κοιτάξτ' εδώ! 152 Το σημείον που προσκυνάτε είναι τούτο, και γι' αυτό ματωμένους μας κοιτάτε στον αγώνα το σκληρό. 153 Ακατάπαυστα το βρίζουν τα σκυλιά και το πατούν και τα τέκνα του αφανίζουν, και την πίστη αναγελούν. 154 Εξ αιτίας του εσπάρθη, εχάθη αίμα αθώο χριστιανικό, που φωνάζει από τα βάθη της νυκτός: Να εκδικηθώ. 155 Δεν ακούτε, εσείς εικόνες του Θεού, τέτοια φωνή; Τώρα επέρασαν αιώνες και δεν έπαυσε στιγμή. 156 Δεν ακούτε; Εις κάθε μέρος σαν του Αβέλ καταβοά. δεν είν' φύσημα του αέρος που σφυρίζει εις τα μαλλιά. 157 Τι θα κάμετε; Θ' αφήστε να αποκτήσομεν εμείς λευθεριάν, ή θα την λύστε εξ αιτίας πολιτικής; 158 Τούτο ανίσως μελετάτε, ιδού εμπρός σας τον Σταυρό: Βασιλείς, ελάτε, ελάτε, και κτυπήσετε κι εδώ!». Μήγαρις πως έχω άλλο στο νου μου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα. Δ. Σολωμός