Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος

Transcript

1

2 Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος Ένα μεγάλο, ευρύτατο, φάσμα τής Ελληνικής κοινωνίας είχε συναθροισθεί στην εκκλησία τής Κηφισιάς για να τιμήσει την κηδεία του, να θυμηθεί και να αποχαιρετήσει έναν αξιόλογο και μοναδικό άνθρωπο - τον Γεράσιμο Αποστολάτο. Μονίμως βιαστικός και ανυπόμονος, ο Γεράσιμος, είχε πάντοτε τρεις-τέσσαρες ιδέες, έργα, σχέδια, εν εξελίξει χωρίς αυτό να τον εμποδίζει να συζητεί και να «βάζει μπρος» άλλο ένα που κάποιος είχε σκεφθεί αλλά δεν είχε βρει τον τρόπο να προχωρήσει. Ένα ανθρώπινο μοτέρ πού δούλευε με πολλές στροφές, έπαιρνε σχεδόν φωτιά αν η «επιχείρηση» είχε σχέση με την Ελλάδα, την Ιστορία της ή την προβολή της εκτός των συνόρων. Ούτε η απόστασις θεωρήθηκε ποτέ εμπόδιο, ούτε η υψηλή θέσις τού προσώπου που επρόκειτο να πλησιάσει έκαναν ποτέ τον Γ.Α. να διστάσει. Με την χαρακτηριστική αυτοπεποίθηση των γόνων τού νησιού μας, αντιμετώπιζε τους πάντες, σε όλα τα πλάτη και τα μήκη τής γης, ενώ συγχρόνως, μέσω μιας -σχεδόν υπερφυσικήςδιαισθήσεως, ανεγνώριζε τον Κεφαλλονίτη όσο καλά και να ήτανε κρυμμένος, «μεταμφιεσμένος» με ξένο όνομα και εξωτική αμφίεση ακόμη. Θρυλικά είναι τα ανέκδοτα τής συναντήσεως του με τον αξέχαστο τερματοφύλακα τής ποδοσφαιρικής ομάδος του Αργοστολίου «Ζαμόρα» ως... επίσκοπο ιεραπόστολο στα βάθη της ζούγκλας τής Αφρικής. «Ορέ Γεράσιμε... δεν με θυμάσαι;» Ή την αναγνώριση του Βουλγάρου αντιπροέδρου Τοντόρωφ ως... Θεοδωράτου από το Ληξούρι. Όταν το αξίωμα του, του Υφυπουργού ή του Προέδρου του ΕΕΣ, του έδινε την δυνατότητα και τα μέσα παρεμβάσεως με επιχειρήσεις ανθρωπιστικής βοηθείας έκανε πράγματα εμπνευσμένα, πρωτοφανή και αξιόλογα. Είναι δύσκολο να τα απαριθμήσει κανείς αλλά ξεχωρίζουν εκείνα πού συνδύαζαν την ιστορία και την Κεφαλλονιά όπως η ανάμνηση τής τραγωδίας τής Μεραρχίας "Άκουι, ή τα κατορθώματα του Κεφαλονίτη μηχανικού Χαρμπούρη στην Ρωσία. Ή Εταιρεία Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας, της οποίας υπήρξε η ψυχή, είναι ένα σημαντικότατο ανάχωμα στην πλημμυρίδα του ψεύδους και της κακόβουλης κομμουνιστικής προπαγάνδας πού συστηματικά διαστρεβλώνει την μεταπολεμική μας Ιστορία. Τα τεκμηριωμένα άρθρα του στην «Εστία» κάθε Σάββατο, βασισμένα κυρίως σε μαρτυρίες κομμουνιστών, διαβάζονταν πάντα με μεγάλο ενδιαφέρον και, ελπίζει κανείς ότι άνοιγαν τα μάτια πολλών νεότερων. Εκτός από αυτά όμως κατόρθωσε με χίλιους τρόπους και καταπληκτική ενεργητικότητα και εργασία, να συγκεντρώσει πόρους για την έκδοση πλήθους βιβλίων ιστορικών, πάντοτε πρωτοτύπων με ιδιαίτερο αρχειακό και εθνικό ενδιαφέρον. Ήταν ένας μεγάλος, ένθερμος και γενναίος πατριώτης ο Γεράσιμος Αποστολάτος που πολεμούσε μέχρι το τέλος της ζωής του. Στην Κεφαλλονιά, για κάποιο λόγο, οι άνθρωποι ζουν πολλά χρόνια. Το «100» στα νεκρώσιμα δεν προκαλεί έκπληξη. Και ό πατέρας του Γεράσιμου τα είχε περάσει και έτσι ή προοπτική του τέλους, στα 81, δεν είχε σκιάσει την καλή του διάθεση για την ζωή και την εύθυμη πλευρά των πραγμάτων. Πάντοτε έτοιμος για μία φάρσα -ή την ανάμνηση της- ένα ανέκδοτο, ή πείραγμα είχε έτοιμο πίσω από ένα-δήθεν-σοβαρό ύφος, ένα χαμόγελο. Πάνω απ' όλα ήταν έτοιμος να τραγουδήσει, εάν υπήρχε καλή παρέα και ή σωστή κιθάρα του αδελφού του, τις μελωδικές άριέττες και τις καντάδες

3 του νησιού μας. Το πλήθος των διακεκριμένων μελών της κοινωνίας που συνέρρευσαν στην εκκλησία για να τον αποχαιρετήσουν μαζί με όλους τους άλλους πού λίγοι γνώριζαν, αλλά όλοι θυμήθηκαν τον μοναδικό αυτόν άνθρωπο, ήταν το καλύτερο «παράσημο» πού του έδωσε η πατρίδα, κάτι πού η θεσμική της εξουσία λησμόνησε. "Εστία" - 19/03/05

4 ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΤΟ ΚΚΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΕ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να εξοντώσει εκατομμύρια αθώων και συντρόφων του όπως έγινε με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ενώσεως, αντέγραψε όμως με πιστή διεθνιστική πειθαρχία τα όσα έγιναν στη Μόσχα. Είναι εκατοντάδες οι περιπτώσεις των κατηγοριών που εξαπέλυσαν κατά καιρούς εναντίον αλλήλων υψηλά κομματικά στελέχη με αποκορύφωμα την έμμεση εξόντωση και του ίδιου του παντοδύναμου για χρόνια Γεν. Γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, που εξαναγκάστηκε να αυτοκτονήσει. Κατά καιρούς χαρακτηρίστηκαν προδότες και «πράκτορες της Ασφάλειας» υψηλόβαθμα κομματικά όργανα όπως ο Μάρκος Βαφειάδης (αρχιστράτηγος του «Δημοκρατικού Στρατού» και πρωθυπουργός της «Κυβέρνησης των Βουνών»), ο Γιώργης Σιάντος (Γεν. Γραμματέας του Κόμματος στην Κατοχή), ο Κώστας Καραγιώργης «αντιστράτηγος» του «Δημοκρατικού Στρατού» και για χρόνια διευθυντής του «Ριζοσπάστη»), ο Νίκος Πλουμπίδης μέλος του Πολιτικού Γραφείου και στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια υπεύθυνος του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ στην Ελλάδα), ο Γιάννης Ζέβγος (υπουργός του ΚΚΕ στην Κυβέρνηση Παπανδρέου) που δολοφονήθηκε το (Ο Μάρκος Βαφειάδης κατηγορεί τον Ζαχαριάδη ότι οργάνωσε τη δολοφονία!). Ακόμα και η Ρούλα Κουκούλου, σύζυγος του Ζαχαριάδη θα τον καταγγείλει και θα συμφωνήσει με τις αποφάσεις της «7ης Πλατειάς Ολομέλειας» που διέγραφε και διέσυρε τον άνδρα της! (Δημοσίευμα της στην «Αυγή», 14 Ιουνίου 1957). «Αυτός οργάνωνε τις δολοφονίες»! Η περίπτωση των αποφάσεων και της καταδίκης του «Μεγάλου Αρχηγού» είναι χαρακτηριστική. Ανατριχιαστικές οι λεπτομέρειες των κειμένων των κομματικών πορισμάτων για τη δράση του Ζαχαριάδη, ενός προσώπου που για 25 περίπου χρόνια έτυχε μοναδικής προσωπολατρίας και ήταν ο απόλυτος άρχοντας της κομματικής ζωής. Ως γνωστόν, ο Ζαχαριάδης εξέπεσε από το αξίωμα του Γενικού Γραμματέα το 1956, διεγράφη από το κόμμα και οι σοβιετικές αρχές τον εξόρισαν στην παγωμένη Σιβηρία όπου τα πρώτα χρόνια δούλευε καθημερινά ως ξυλοκόπος σε πολικές θερμοκρασίες! Οκτώ χρόνια αργότερα θα συνέλθει τον Φεβρουάριο του 1964 η 7η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ στη Σοβιετική Ένωση και θα επιβεβαιώσει τα εγκλήματα και την προδοσία του Ζαχαριάδη! Αυτός ο Σοβιετικός πολίτης, που υπέγραφε ως «Νικολάγιεφ Νικολάι Νικολάγιεβιτς» με την ανάλογη ταυτότητα θα χαρακτηριζόταν «βαμμένος εχθρός της Σοβιετικής Ένωσης». Ποτέ από τότε το ΚΚΕ δεν αναθεώρησε αυτή την απόφαση που χαρακτηρίζει, τον μακροβιότερο αρχηγό του, στυγνό εγκληματία. Ιδού απόσπασμα από την απόφαση του 1964: «Σαν συνέπεια όλου αυτού του «βίου και της πολιτείας» του Ζαχαριάδη έρχεται φυσιολογικά η τελευταία φάση της αντικομματικής τυχοδιωκτικής, αντισοβιετικής και ύποπτης δραστηριότητας του. Γράφει γράμματα στα οποία ανάμεσα στις παλιές του συκοφαντίες διατυπώνει απειλές κατά της Κ. Ε. του ΚΚΣΕ. Ταυτόχρονα έστειλε γράμμα στην Εισαγγελία της Αθήνας ζητώντας να πάει στην Ελλάδα. Ένα μήνα ύστερ' απ' αυτό ο Ζαχαριάδης προσωπικό πηγαίνει στην ελληνική πρεσβεία της Μόσχας, συζητάει με τον πρεσβευτή και δίνει προσωπικά το γράμμα του για τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών της Αθήνας. Ο Ζαχαριάδης ζητάει με την βοήθεια του εχθρού να

5 πάει στην Ελλάδα για να πολεμήσει το ΚΚΕ και τη Σοβ. Ένωση. Ο Ζαχαριάδης αποκαλύφθηκε ανοιχτά εχθρικό στοιχείο. Ποινικές ευθύνες του Ζαχαριάδη Εκτός από τις πολιτικές ευθύνες, τούς τυχοδιωκτισμούς, τη συνεργασία με την Ασφάλεια, τις αντισοβιετικές προκλήσεις κ.λπ., Ο Ζαχαριάδης φέρνει και άμεσες ποινικές ευθύνες για μια σειρά πράξεις. Αναφέρουμε μερικές: Φέρνει ποινική ευθύνη για τη φυσική εξόντωση στελεχών του κόμματος όπως του σ. Κώστα Καραγιώργη. Ο ίδιος ο Ζαχαριάδης οργάνωσε τη δολοφονία του Πεχτασίδη και ευθύνεται προσωπικά για τα εγκλήματα και τις δολοφονίες που έγιναν στο Μπούλκες (στο νησί του Δούναβη). Τέλος, σε προσωπική εντολή του Ζαχαριάδη οφείλεται η έκταση και η αποτροπιαστική μορφή που πήραν οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια και οι δολοφονίες στην 7η Μεραρχία του ΔΣΕ. (Σημ. για τα εγκλήματα αυτά βλ. «ΕΣΤΙΑ» 4/10/03 και 1/11/03). Συμπέρασμα Απ' όλα τα παραπάνω βγαίνει ότι: α) Ο Ζαχαριάδης με τη σεχταριστική - αντιφατική και τυχοδιωκτική γραμμή που επέβαλε στο κόμμα, ιδιαίτερα μετά το 1945 (θέση για δύο πόλους, συμφωνία για εισβολή στην Αλβανία, αποχή από τις εκλογές 1946, τυχοδιωκτική και ανοργάνωτη έναρξη Δεύτερου ένοπλου αγώνα, θέση για μακεδόνικο, αλλαγή του χαρακτήρα της επανάστασης κ.λπ., οδήγησε στα 1949 το κόμμα και το κίνημα στην ήττα, στην απομόνωση και τη διάλυση και έκανε όλες εκείνες τις ενέργειες που «συντέλεσαν στο να πραγματοποιηθεί το σχέδιο που κατάστρωσαν η ελληνική αντίδραση και οι Αγγλοαμερικάνοι καταχτητές». Μετά το 1949 εμπόδισε την ανασυγκρότηση και συσπείρωση του Κόμματος και του Κινήματος με τις θέσεις για συνεχιζόμενη και μετά την ήττα επαναστατική κρίση και «τα όπλα παρά πόδα», με την τυχοδιωκτική και εγκληματική οργάνωση της παράνομης δουλειάς, με το ανώμαλο καθεστώς, τη διάλυση της Κ. Ε. και του Π. Γ. και οδήγησε στη διάσπαση και το ανοιχτό ξέσπασμα της κρίσης του κόμματος. Μετά την 6η Ολομέλεια της Κ. Ε. του 1956 ο Ζαχαριάδης στάθηκε ο λυσσασμένος εχθρός της ενότητας του κόμματος. β) Ο Ν. Ζαχαριάδης αποδείχτηκε βαμμένος εχθρός της Σοβιετικής Ένωσης και του ΚΚΣΕ. Η προβοκατόρικη θέση για στήριξη της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική Αγγλία ενάντια στη Σοβ. Ένωση, η οργάνωση του πογκρόμ της Τασκένδης στα 1955 και μια σειρά άλλες προβοκατόρικης μορφής ενέργειες του. γ) Ο Ν. Ζαχαριάδης αποδείχτηκε εχθρός της ενότητας του κόμματος. Και μετά την 6η Ολομέλεια οργανώνει τους ομοϊδεάτες του και τους κατευθύνει με όλα τα μέσα στην φραξιονιστική και υπονομευτική δουλειά κατά του ΚΚΕ στο εξωτερικό και στο εσωτερικό και κατά του ΚΚΣΕ και των άλλων αδελφών κομμάτων» (Βλέπε Πέτρου Ανταίου: «Ν. Ζαχαριάδης - θύτης και θύμα», εκδόσεις Φυτράκη , σελ ). Η17χρονη εξορία και η αυτοκτονία

6 Σ' αυτά τα σκληρά χρόνια της εξορίας του, στην πιο απομακρυσμένη γωνιά της παγωμένης Σιβηρίας εις μάτην ο Ζαχαριάδης με συνεχή υπομνήματα του προς το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ενώσεως, ακόμα και στον ίδιο τον Μπρέζνιεφ εκλιπαρεί να του χορηγήσουν ολιγοήμερη άδεια να επισκεφθεί το γιο του Αντόνωφ Πάβελ Νικολάγιεβιτς που τον απήγαγαν απ' αυτόν. Του το αρνούνται. Τα δόντια του σαπίζουν και παρακαλεί να του επιτρέψουν να επισκεφθεί ένα οδοντίατρο. Θα γράψει στην Κεντρική Επιτροπή του Ρωσικού Κ.Κ. από το Σουργκούτ που βρίσκεται στις 17 Ιουλίου 1965: «Όταν κλεισμένος σε απομόνωση στην Ασφάλεια της Αθήνας χρειάστηκε να κάνω θεραπεία στα δόντια μου, ο Μανιαδάκης υπουργός Ασφάλειας του Μεταξά μούδωσε τη δυνατότητα αυτή»! Σε ένα και μόνο αποβλέπουν, τη φυσική εξόντωση μου. Δεν νομίζετε ότι αυτός ο αγριανθρωπισμός δεν τιμά το ΚΚ Ρωσίας»; Τριάντα έξι ημέρες προ της αυτοκτονίας του δι' απαγχονισμού ο Ζαχαριάδης θα στείλει το τελευταίο του γράμμα στην Κ. Ε. του Ρωσικού Κ.Κ. Είναι 26 Ιουνίου Γράφει: «Το κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία. Χαλάλι τους...» (ό.π., σελ ). «Γράφω για τελευταία φορά. Έχω απόλυτα ήσυχη συνείδηση ότι σ' όλη μου τη ζωή δεν έκανα τίποτε ενάντια στο λαό μου και το κόμμα μου...» «Όσο κι αν προσπάθησαν δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια τα όργανα της Ασφάλειας της Σοβ. Ένωσης και οι διορισμένοι στο ΚΚΕ δεν απόδειξαν απόλυτα τίποτα και αναγκάστηκαν να γλείψουν αυτού όπου φτύναν»... Σήμερα, ύστερα απ' όλα αυτά, δηλώνω ότι αν δεν αρθούν όλα τα μέτρα περιορισμού, εξορίας, στέρησης ελευθερίας μετακίνησης και αναχώρησης απ' τη Σοβ. Ένωση κτλ. κτλ. που εφαρμόζονται ενάντια μου, τότε την 1η Αυγούστου 1973, σαν έκφραση έσχατης διαμαρτυρίας, θ' αυτοκτονήσω... Την τελευταία κραυγή του Ζαχαριάδη «γιατί με ρίξατε σαν θηρίο, χωρίς να φταίω, σε φωλιά αρκούδας, 17 χρόνια» δεν θα την ακούσει κανείς. Ο Ζαχαριάδης θα κρεμαστεί στον κεντρικό σωλήνα της θέρμανσης του σπιτιού του στο Σουργκούτ την 1 Αυγούστου Ο Αρχηγός «είχε εξοντωθεί από το ίδιο του το κόμμα». 7 Φεβρουαρίου 2004 ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΥ Η ΠΑΓΙΔΕΥΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ σελίδα 15

7 Από τον Δεκέμβρη στη Συμφωνία της Βάρκιζας ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΤΗΣ 15ΗΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1945 οι αναγνώστες του «Ριζοσπάστη» κρατούσαν το επίσημο όργανο του ΚΚΕ και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Θα διερωτήθηκαν μήπως ο πολυμήχανος Υπουργός Ασφαλείας, του Ιωάννη Μεταξά, Κωνσταντίνος Μανιαδάκης κατάφερε και πάλι να εκδώσει ένα δικό του φύλλο «Ριζοσπάστη» και να παγιδεύσει τα μέλη του ΚΚΕ όπως είχε γίνει το Αλλά ο Μανιαδάκης εκείνη την εποχή βρισκόταν, σχεδόν εξόριστος, στη Νότιο Αμερική. Τι είχε συμβεί; Στην πρώτη σελίδα του φύλλου και μέσα σε πλαίσιο το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΚΚΕ χαιρέτιζε την άφιξη στην Αθήνα του «Πατέρα της Νίκης» Ουίνστων Τσώρτσιλ που επέστρεφε στη χώρα του, μέσω Αθηνών, μετά τη γνωστή Συνδιάσκεψη των Μεγάλων στη Γιάλτα. Το κείμενο που χαρακτήριζε τον Τσώρτσιλ «αρχιτέκτονα», μαζί με τους Στάλιν και Ρούζβελτ, της μελλοντικής συντριβής του Ναζισμού χαιρέτιζε την άφιξη στην Αθήνα του Βρετανού πρωθυπουργού, στην ελεύθερη πια ελληνική πρωτεύουσα και το υπέγραψε κάποιος Β. Μαρκεζίνης, που ήταν τότε υψηλόβαθμο μέλος του ΚΚΕ και δεν είχε βέβαια καμία σχέση και συγγένεια με τον μετέπειτα πρωθυπουργό Σπύρο Μαρκεζίνη. Η εντυπωσιακή αυτή υποδοχή από τον «Ριζοσπάστη» του προσώπου που θεωρήθηκε ο κακός δαίμονας, εκείνος που προσπάθησε με την δύναμη των όπλων να συντρίψει τον ΕΛΑΣ και τους «ένδοξους αντιστασιακούς αγωνιστές», δεν ήταν η μόνη κομπλεξική και αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά και πολιτική της τότε ηγεσίας. Στον Τσώρτσιλ η Αριστερά θα καταγγείλει για δεκαετίες το μήνυμα που έστειλε τον Δεκέμβριο του 1944 στο στρατηγό Σκόμπυ: «Μη διστάσετε να ενεργείτε ως να ευρίσκεσθε σε μια κατεχόμενη πόλη». Τώρα το ΚΚΕ και η Αριστερά υποδεχόταν με θριαμβικό χαιρετισμό τον Βρετανό Πρωθυπουργό μόλις ένα μήνα σχεδόν από τη συντριβή του ΕΛΑΣ στις μάχες των Αθηνών και την εμπλοκή σ' αυτές Βρετανικών στρατευμάτων... Μια παραπαίουσα ηγεσία Αντιφατική, αποπροσανατολισμένη, απληροφόρητη και ανίκανη η ηγεσία του ΚΚΕ και της Αριστεράς αντιδρούσε σπασμωδικά εξέλιξη των γεγονότων, αφού πρώτα η εγκληματική πολιτική της είχε δημιουργήσει τον τραγικό «Δεκέμβρη» με τα χιλιάδες θύματα, τις ομηρείες και τις τεράστιες καταστροφές στην των Αθηνών. Τρεις μέρες προ της αφίξεως του Τσώρτσιλ από τη Γιάλτα η Αριστερά είχε υπογράψει τη συνθηκολόγηση της, με τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Υπενθυμίζεται ότι στη Συνάντηση της 26ης και 27ης Δεκεμβρίου 1944 στην αίθουσα του Υπουργείου Εξωτερικών (στην πρώτη παρουσία και του Τσώρτσιλ) το ΚΚΕ με επίγνωση της συντριβής των δυνάμεων του στη Αθήνα, ενώ θα μπορούσε να μετάσχει σε μια ανανεωμένη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος επέμενε με θρασύτητα να ζητάει το 50% των Υπουργείων συμπεριλαμβανομένων των Υπουργείων Εσωτερικών και Δικαιοσύνης και των Υφυπουργείων Αμύνης και Εξωτερικών. Επέμεναν επίσης στη διάλυση της Ορεινής Ταξιαρχίας, του Ιερού Λόχου, της Εθνοφυλακής (που μόλις είχε συσταθεί) και της Χωροφυλακής!

8 Το πάθημα των Δεκεμβριανών δεν τους είχε γίνει μάθημα. Μια ακόμα ευκαιρία συνδιαλλαγής Ένα μήνα μετά τις Συναντήσεις του Υπουργείου Εξωτερικών δόθηκε μια άλλη ευκαιρία στην Αριστερά για συνδιαλλαγή με ευνοϊκούς γι' αυτήν όρους. Πρωθυπουργός ήταν πλέον από τις αρχές Ιανουαρίου ο Νικόλαος Πλαστήρας, ο ηρωικός «Μαύρος Καβαλλάρης» του Μικρασιατικού Πολέμου. Υπουργός Εξωτερικών ο Ιωάννης Σοφιανόπουλος, προσωπικός φίλος του Γιώργη Σιάντου, Γεν. Γραμματέα του ΚΚΕ. Υπήρξαν συνεξόριστοι στις Κυκλάδες. Στη Μ. Βρετανία το Εργατικό Κόμμα είχε διαβρωθεί από τους Σοβιετικούς και η πολιτική του Τσώρτσιλ για τα ελληνικά θέματα είχε προκαλέσει έντονες επικρίσεις στη Βουλή των Κοινοτήτων. Τα Βρετανικά Εργατικά Συνδικάτα αποφάσισαν να αποστείλουν στη χώρα μας αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Γεν. Γραμματέα τους Σερ Γουώλτερ Σιτρίν. Η αντιπροσωπεία έζησε στην Ελλάδα τα πραγματικά γεγονότα και επεσκέφθη τους ομαδικούς τάφους των εκτελεσθέντων στην Ούλεν από την ΟΠΛΑ. Με φρίκη αντιμετώπισαν οι Βρετανοί τα όσα είδαν και άκουσαν. Αργότερα όταν επέστρεψαν στη Βρετανία οι αντιπρόσωποι των Εργατικών Συνδικάτων θα κυκλοφορήσουν έκθεση με φωτογραφικό υλικό και καταγγελία για τα εγκλήματα του ΚΚΕ. (Ο «ιστορικός τον έθνους», όπως τον χαρακτήρισε στο θάνατο τον ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, προσθέτοντας ότι μας «έμαθε ιστορία», καθηγητής Παύλος Πετρίδης στην επιμέλεια του βιβλίου του ΚΚΕ «Στη δίνη του Εμφύλιου Πολέμου - Σπάνια Ντοκουμέντα του ΕΑΜ / » με Πρόλογο του Χαρίλαου Φλωράκη - Εκδόσεις «Προσκήνιο» 1998, σελ. 114, τόλμησε μια αδιανόητη ιστορική παραχάραξη: στη γνωστή φωτογραφία της Αντιπροσωπείας των Εργατικών Συνδικάτων που επισκέπτονται τα πτώματα των εκτελεσθέντων στην «Ούλεν» έγραψε ως επεξήγηση: δεκεμβριανά: «Μπροστά σε ομαδικό τάφο εκτελεσμένων από τους ταγματασφαλίτες»!!! Όταν ο ημερήσιος Τύπος με δική μου παρέμβαση του έγραψε ότι παραχαράσσει βάναυσα την ιστορία ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Παύλος Πετρίδης απήντησε με αφέλεια ότι «η λεζάντα γράφτηκε για να προσαρμοστεί με το περιεχόμενο του βιβλίου»!! Έτσι γράφεται τώρα η ιστορία!!!). Τα Εργατικά Συνδικάτα προσπάθησαν ακόμα μια φορά να επιτύχουν μια συνδιαλλαγή και να κρατηθεί στα πόδια του το ΚΚΕ - ΕΑΜ. Στις 26 Ιανουαρίου συγκάλεσαν στο Ξενοδοχείο «Μ. Βρεταννία» μια διάσκεψη μεταξύ της ομάδος Σιτρίν και συνδικαλιστών Ελλήνων (των σοσιαλιστών Καλομοίρη και Στρατή και των κομμουνιστών Θέου και Μαριόλη) που έφθασαν από την εαμοκρατούμενη ακόμα Λιβαδειά. Οι Έλληνες αυτοί συνδικαλιστές είχαν απόλυτα ταυτισθεί με την πολιτική του ΚΚΕ. Στις ανακοινώσεις και προκηρύξεις του Δεκεμβρίου 1944 που κυκλοφορούσε το ΕΑΜ - ΚΚΕ συνυπέγραψε και η «Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας». Κατήγγειλαν από κοινού «τον Σκόμπυ και τον προτέκτορα Παπανδρέου που εξαπέλυσαν τρομακτικό πόλεμο ενάντια στο Λαό της Αθήνας» (ό. π., σελ. 95). Η προσπάθεια του Σιτρίν απέτυχε. Οι εκπρόσωποι του ΕΑΜ ζητούσαν ως βασικό όρο την πλήρη αμνήστευση. Προς τη Συνθήκη της Βάρκιζας

9 Λίγες μέρες μετά την αποτυχία και αυτής της διασκέψεως το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΚΚΕ σύρθηκε στη Διάσκεψη της Βάρκιζας. Η συνάντηση των αντιπάλων έγινε σε μια προπολεμική έπαυλη του βιομηχάνου Πετρίκου Κανελλοπούλου (η έπαυλη διατηρείται ακόμα). Τώρα η ηγεσία της Αριστεράς έθετε ως όρο να μην τιμωρηθούν οι ηθικοί αυτουργοί του Πραξικοπήματος και της αιματοχυσίας αλλά οι φυσικοί αυτουργοί, δηλαδή η ηγεσία των πραξικοπηματιών εγκατέλειπε τους οπαδούς της για να διασωθεί η ίδια!! Τελικά μετά από τις πρώτες αμφιταλαντεύσεις και ο ίδιος ο Γιώργης Σιάντος, Γεν. Γραμματέας του ΚΚΕ αποφάσισε να μετάσχει στη Διάσκεψη μαζί με τον Στρατηγό Στ. Σαράφη, τον ηγέτη της συνεργαζόμενης Ενώσεως Λαϊκής Δημοκρατίας - ΕΛΔ Ηλία Τσιριμώκο, τον Γεν. Γραμματέα του ΕΑΜ Μ. Πορφυρογένη, τους Παρτσαλίδη, Γερογλή και Γαβριηλίδη. Η Διάσκεψη άρχισε στις 3 Φεβρουαρίου και στις 12 του ίδιου μήνα υπεγράφη η Συμφωνία που προέβλεπε τον πλήρη αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Το ΚΚΕ δεν θα τηρήσει βέβαια την Συμφωνία. Φρόντισε να αποκρύψει όπλα, οπλοπολυβόλα ακόμα και 5 πυροβόλα, τους άνδρες δε, που τα έκρυψαν στα βουνά, τους απέστειλαν στο στρατόπεδο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας, ώστε να μη συλληφθούν από τα κυβερνητικά στρατεύματα και αποκαλύψουν τις κρυψώνες! (Βλ. Γιάννη Ιωαννίδη «Αναμνήσεις» -Έκδοση «Θεμέλιο», σελ. 371). Επρόκειτο περί παρεξηγήσεως! Η επίσημη υπογραφή της Συμφωνίας έγινε το βράδυ της 12ης Φεβρουαρίου 1945 στο Υπουργείο Εξωτερικών, εκεί όπου 45 ημέρες πριν το ΚΚΕ θα μπορούσε να πετύχει πολύ ευνοϊκούς όρους γι' αυτό και τη συμμετοχή του σε μια νέα κυβέρνηση. Πριν την υπογραφή ο Γεν. Γραμματέας του ΚΚΕ Γιώργης Σιάντος συνεκάλεσε «Πρες Κόνφερενς» με συμμετοχή όλων των ξένων ανταποκριτών (μεταφραστής ο αείμνηστος αργότερα Γεν. Διευθυντής Τύπου Γιώργος Καβουνίδης) που με κατάπληξη άκουγαν ότι «απλά συνέβη παρεξήγηση»! Είπε ο Γιώργης Σιάντος: «Το Κίνημα ήταν το αποτέλεσμα της διαμάχης δύο αντίθετων πολιτικών ρευμάτων, του Λαϊκού, που επεδίωκε ένα καλύτερο μέλλον και του Παλαιοκομματικού που θεωρούσε την εξουσία στην Ελλάδα προνόμιο του, ελέω Θεού, τα δε πολιτικά πράγματα ως αμετάβλητα. Εφ' όσον όμως οι Σύμμαχοι αποφάσισαν την παραμονή Αγγλικού Στρατού στην Ελλάδα, που κρίθηκε απαραίτητος, τότε και εμείς δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε (!!!) Το γεγονός πάντως ότι έγινε σύγκρουση ανάμεσα στον δικό μας στρατό και στον Αγγλικό είναι το αποτέλεσμα μιας άτυχης παρεξήγησης (!!) που ελπίζουμε να λησμονηθεί»!! (εφημερίδες εποχής). Η ανόητη ηγεσία της Αριστεράς που προχώρησε σε μια επιπόλαιη και ανεύθυνη σύγκρουση κατέληξε τελικά να την χαρακτηρίσει μια... απλή παρεξήγηση... Το ΚΚΕ επανέρχεται... Δεκαετίες μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας το επίσημο ΚΚΕ ξέχασε τη δήλωση «παρεξηγήσεως» του τότε Γενικού του Γραμματέα και συνεχίζει να χαρακτηρίζει έγκλημα κατά της Αριστεράς τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Οι αλληλοκατηγορίες, «οι αναθεωρήσεις», οι διαψεύσεις και η επαναφορά παλαιών θέσεων που είχαν «διορθωθεί» επανέρχονται με την μεγαλύτερη ευκολία. Ακόμα και ο θεωρούμενος σήμερα αντικειμενικός ιστορικός συγγραφέας Γρηγόρης Φαράκος πέρασε από «σκωτσέζικο ντους» των κομματικών μεταμορφώσεων.

10 «Το 1988 ο Γρηγόρης Φαράκος ήταν στην ηγεσία του ΚΚΕ και ως μέλος του Πολιτικού Γραφείου είχε εγκρίνει τη θέση ότι η Συμφωνία της Βάρκιζας αποτέλεσε ουσιαστικά συνθηκολόγηση με τους Βρετανούς και την ντόπια αντίδραση». «Μετά τρία χρόνια, το 1991, ο Γρηγόρης Φαράκος διαπιστώνει ότι η Συμφωνία ήταν σωστή και λανθασμένη ήταν η θέση του ΚΚΕ το 1988»!! «Τι μεσολάβησε, ποια άλλα στοιχεία προέκυψαν για να αλλάξει τη θέση του ο Γρ. Φαράκος; Κανένα νέο στοιχείο. Τα μόνα που μεσολάβησαν ήταν η εκλογή του στη θέση του Γεν. Γραμματέα του Κόμματος το 1989 και η απομάκρυνση του από το ΚΚΕ το 1991» (Πότης Παρασκευόπουλος, Βάρκιζα: τι άλλαξε μεταξύ 1988 Και 1991» - «Ελευθεροτυπία» 1 Ιουνίου 1993). 21 Φεβρουαρίου 2004

11 1 60 Χρόνια παραχαράξεις ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΗΣ ΑΓΟΡΑΣ από χιλιάδες βιβλία διηγήσεων των «ανδραγαθημάτων» της Αριστεράς, κατά την τραγική δεκαετία , είναι φυσικό να διατηρεί όχι μόνο θολά, αλλά και πλήρως παραχαραγμένα τα πραγματικά περιστατικά αυτής της περιόδου. Την ιστορική σύγχυση επιβαρύνει η επικρατήσασα άποψη ότι κυριαρχούν οι θέσεις των αριστερών ιστοριογράφων, αλλά και η απουσία οποιασδήποτε ουσιαστικής αντιδράσεως επιστημόνων της άλλης πλευράς, αφού μάλιστα η πολιτική παράταξη, η οποία θα όφειλε να υπερασπίζεται ιστορικά το κατόρθωμα να μην υπαχθεί η χώρα μας στο σταλινικό εναγκαλισμό, προκλητικά σιωπά. Επιπρόσθετα οι σοσιαλίζοντες που κυβέρνησαν επί δύο δεκαετίες τη χώρα έχουν φροντίσει να επανδρώσουν πανεπιστημιακές θέσεις και παράγοντες ενημερώσεως των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας με πρόσωπα που αδίστακτα παραχαράσσουν τα ιστορικά γεγονότα. Η νέα γενιά πληροφορείται, ιδιαίτερα μέσω των σχολικών βιβλίων εντελώς διαστρεβλωμένες εικόνες εκείνης της εποχής. Η ηρωοποίηση των «αγώνων» του ΕΛΑΣ και του λεγόμενου «Δημοκρατικού Στρατού» αφήνει πάντα αιωρούμενο το αναπάντητο ερώτημα τι θα είχε απογίνει η χώρα εάν πραγματοποιούντο οι θέσεις των σημερινών απολογητών και η σταλινική τρομοκρατία κάλυπτε για μισό αιώνα την Ελληνική Επικράτεια {όση θα είχε απομείνει από τις διεκδικήσεις των γειτόνων μας). Με τις πλέον ευνοϊκές προοπτικές θα χρειασθούν πολλές δεκαετίες για να εκκαθαρίσει το ιστορικό τοπίο και να αποκατασταθεί η ιστορική πραγματικότητα. Είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο εκθειάζουμε τις προσπάθειες κάποιων να ανοίξουν δρόμο στις δύσβατες ναρκοθετημένες προσβάσεις της παραχαράξεως για να μας δώσουν απόλυτα ελεγμένα στοιχεία που ανατρέπουν τις καθιερωμένες σημερινές αντιλήψεις για την περίοδο Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι σημαντική συμβολή στην ιστορική κάθαρση προσφέρουν αθέλητα γνωστοί συγγραφείς απομνημονευμάτων της Αριστεράς που αποκαλύπτουν για λόγους προσωπικών ίσως ανταγωνισμών τι πραγματικά συνέβαινε σ' εκείνη την πλευρά. Αναφέρομαι σε κείμενα των Γιάννη Ιωαννίδη, Δημήτριου Δημητρίου (καπετάν Νικηφόρου), Γρηγόρη Φαράκου, Λευτέρη Μαυροειδή, Νίκου Κυριαζίδη, Δυον. Μπενετάτου και πολλών άλλων. Μια γραφή από την Καλαμάτα Ο Νίκος Ι. Ζερβής είναι ένας δικηγόρος της Καλαμάτας. Το πάθος του: η ιστορία. Ολοκλήρωσε ήδη 4 τόμους της ιστορικής σειράς «Καλαμάτα - Κατοχή - Αντίσταση - Απελευθέρωση». Ο Ζερβής δεν περιορίστηκε σε προσωπικές αναμνήσεις ή σε συνεντεύξεις παραγόντων της εποχής. Αναζήτησε και μελέτησε σημαντικά -άγνωστα μέχρι τώρα- Αρχεία μεταξύ των οποίων και βρετανικά, γερμανικά και ιταλικά.

12 Φαίνεται ακόμα ότι έχει διαβάσει εξαντλητικά εκατοντάδες βιβλία που αναφέρονται στην περίοδο και τα αξιολογεί με αξιοσημείωτη ευθυκρισία. Τα βιβλία του - με τις λεπτομερείς παραπομπές, την προσεκτική αναγραφή των πηγών του, τις πολυσέλιδες μεταφορές κειμένων τρίτων, μπορεί να μην είναι προσβάσιμα για ένα κοινό αναγνώστη που θα προτιμούσε μια αφήγηση «σχολικού βιβλίου». Οι σελίδες του όμως αποτελούν πλούσια πηγή νέων άγνωστων στοιχείων και ασφαλώς θα αποτελέσουν μια ακόμα βάση της προσεχούς ιστορικής αναθεωρητικής βιβλιογραφίας. Πολλές φορές το πάθος των ερασιτεχνών ιστορικών ερευνητών αποδίδει ωριμότερους καρπούς από την παραγωγή των επιστημόνων συγγραφέων. Τα βιβλία του Ζερβή θα άντεχαν ένα γενικότερο τίτλο, αφού αποδίδουν μέσω των περιστατικών της Καλαμάτας την πανομοιότυπη εικόνα όλου του Ελλαδικού χώρου: Τη σταλινική αντίληψη του ΚΚΕ να εξοντώσει όποια άλλη αντιστασιακή Οργάνωση, το ψευδεπίγραφον του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ), αφού ήταν ασφυκτικά ελεγχόμενο από το ΚΚΕ, την απόκρυψη των πραγματικών σκοπών για να παρασύρει στις τάξεις του τη νεολαία που διψούσε για αντιστασιακή δράση, τα φρικτά εγκλήματα εξουδετερώσεως πιθανών μελλοντικών πολιτικών αντιπάλων του, την άσκηση απροκάλυπτης βίας και τρομοκρατίας. Αυτά όλα καταγράφονται με μη αμφισβητούμενες αρχειακές αναφορές και συνιστούν μια τοπική μικρογραφία για τα σύμβαντα σ' όλη τη χώρα. Η παγίδα του «κοινού αγώνα» Είναι γνωστό, ότι το ΚΚΕ στην επιδίωξη της διαλύσεως οποιασδήποτε άλλης αντιστασιακής οργανώσεως μετήλθε και το μέσον της προσφοράς της ηγεσίας μονάδων του ΕΛΑΣ σε αρχηγούς αντιπάλων ομάδων τους οποίους φρόντιζε αργότερα ή να τους υποτάξει απόλυτα {η περίπτωση του Σαράφη) ή να τους εξαπατήσει και εξουδετερώσει. Το παράδειγμα που αναφέρει στο Γ τόμο των βιβλίων του ο Ζερβής είναι χαρακτηριστικό. Πρόκειται για το άγνωστο στους πολλούς «Σύμφωνο Δυρραχίου» μεταξύ της Αντιστασιακής Οργανώσεως της Πελοποννήσου «Ελληνικός Στρατός» (Ε. Σ.) και του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Ήδη τους θερινούς μήνες του 1943, όπως γράψει ο Ζερβής, είχαν σχηματισθεί ένοπλα τμήματα του «Ελληνικού Στρατού» στη Μεσσηνία και στις ορεινές περιοχές της Αρκαδίας και Λακωνίας. Παράλληλα στις ίδιες περιοχές είχαν εγκατασταθεί ένοπλα τμήματα του ΕΛΑΣ/ΚΚΕ. Η Στρατιωτική Διοίκηση Καλαμάτας, παρακολουθούσε από πολύ κοντά την κατάσταση που θα εξελισσόταν σε εμφύλια διαμάχη με δεδομένη την απόφαση του ΚΚΕ να μην επιτρέψει την δημιουργία άλλων αντιστασιακών Οργανώσεων. Διοικητής της Στρατιωτικής Διοικήσεως Καλαμάτας ήταν ένας αυστηρών αρχών αξιωματικός και βαθύτατης επιγνώσεως των κινδύνων που δημιουργούσε η πολιτική του Διχασμού και του Εμφύλιου του ΚΚΕ. Ο συνταγματάρχης Διονύσιος Παπαδόγγονας. Ο Παπαδόγγονας με την διαπίστωση ότι στα όρια της δικαιοδοσίας του διαφαίνεται μια αιματηρή αναμέτρηση ανάμεσα στις δύο αντιμαχόμενες αντιστασιακές παρατάξεις, αποστέλλει τον συνταγματάρχη Αθαν. Γιαννακόπουλον στο Βουνό να εξακριβώσει τι μέτρα πρέπει να αναληφθούν προς αποφυγή της αιματοχυσίας.

13 Ο Γιαννακόπουλος, με δική του πρωτοβουλία, αποφασίζει να παραμείνει στα βουνά και να αναλάβει τη Διοίκηση των διαφόρων ομάδων της αντιστασιακής Οργανώσεως του «Ελληνικού Στρατού» (Ε.Σ.). Στην ίδια περίοδο το ΚΚΕ είχε οργανώσει ενέδρες κατά τμημάτων του ΕΣ με αφοπλισμούς και διαλύσεις τους. Ο συνταγματάρχης Παπαδόγγονας μετά την μη επάνοδο στην Καλαμάτα του συνταγματάρχη Γιαννακόπουλου ανεβαίνει ο ίδιος στο βουνό για να διερευνήσει την κατάσταση μετά τις επιθέσεις του ΕΛΑΣ. Από εκεί μέσω Βρετανού Συνδέσμου αποστέλλει μήνυμα στο Γενικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής όπου καταγγέλλει τους κομμουνιστές για τους φόνους και τις λεηλασίας που πραγματοποιούν στην περιοχή προτείνοντας την παύση αποστολής όπλων στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, διότι τα χρησιμοποιούν εναντίον Ελλήνων. Ο συνταγματάρχης Γιαννακόπουλος κυκλοφορεί εγκύκλιο διαταγή, όπου επαναλαμβάνει τις καταγγελίες για τις εγκληματικές ενέργειες του ΕΛΑΣ και τους προειδοποιεί για αντίποινα. Παράλληλα οργιάζει η προπαγάνδα του ΚΚΕ. Κατασυκοφαντούνται οι Εθνικές Οργανώσεις ως προδοτικές ενώ ο Παν. Κανελλόπουλος, Αντιπρόεδρος τότε της Κυβερνήσεως του Καΐρου, χαρακτηρίζεται «φασίστας καθηγητής»! Ευρισκόμεθα ακόμα στον Αύγουστο του Η πολύπαθη περιοχή της Μεσσηνίας έχει να υποστεί ακόμα πολλά. Σε δεύτερη προκήρυξη του ο Αρχηγός του ΕΣ Γιαννακόπουλος καλεί τους Μεσσηνίους και Λάκωνες να τον συνδράμουν για να απαλλαγεί η περιοχή από τις επιθέσεις του ΕΛΑΣ. Η απάτη για συνεργασία Οι εγκέφαλοι του ΕΛΑΣ/ΚΚΕ διαπιστώνουν ότι με την συνεργασία των διαφόρων ομάδων του ΕΣ υπό τον Γιαννακόπουλο δημιουργείται ισχυρή στρατιωτική δύναμη που θα δημιουργήσει προβλήματα. Τότε επινοούνται δύο σατανικά σχέδια: α) Πρόταση στον Γιαννακόπουλο να συγχωνευθεί ο ΕΣ και ο ΕΛΑΣ Πελοποννήσου υπό την Διοίκηση του. β) Κυκλοφορούν πλαστό Πρωτόκολλο συνεργασίας δήθεν του συνταγματάρχη Παπαδόγγονα τον οποίον εφοβούντο και υπολογίζουν λόγω της φήμης του ως ήρωα των πολέμων, με Ιταλό συνταγματάρχη για την ενίσχυση του πρώτου με ιταλικά όπλα! Η πλεκτάνη είχε τα αποτελέσματα της: Ο ευρισκόμενος στο βουνό Συνταγματάρχης Γιαννακόπουλος ήταν φυσικό να καταγγείλει το αντεθνικό περιεχόμενο του φερομένου αυτού ως Πρωτοκόλλου. Ο Διοικητής του ΕΣ έπεσε στην παγίδα του ΚΚΕ. Διαβλέπει -με την έλλειψη πολιτικότητας και γνώσεως των μεθόδων του ΚΚΕ- ότι ήταν η ώρα να προκαλέσει μια συνάντηση με εκπροσώπους του ΕΛΑΣ για συνεργασία των αντάρτικων μονάδων της περιοχής. Ο αποδέκτης της προτάσεως υπεύθυνος του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ δέχεται να μεσολαβήσει και την επαύριον εμφανίζεται ο «Αρχιστράτηγος» του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου «Ωρίων»!, ο οποίος διαμορφώνει το Σχέδιο Πρωτοκόλλου για συνεργασία όπου ο Συνταγματάρχης Γιαννακόπουλος ορίζεται ως Γενικός Αρχηγός των Ενωμένων

14 Αντάρτικων Δυνάμεων ολοκλήρου της Πελοποννήσου ΕΛΑΣ και ΕΣ με συναρχηγό τον «Ωρίωνα» του ΕΛΑΣ και έδρα τα Καλάβρυτα. Ο Γιαννακόπουλος πέφτει σε δεύτερη παγίδα! Το «Πρωτόκολλον Τιμής» (!) υπογράφεται στις 28 Αυγούστου 1943 (είναι η πράξη θανάτου των ομάδων του ΕΣ Πελοποννήσου!). Ο υπεύθυνος του ΚΚΕ Πελοποννήσου Αχιλλ. Μπλάνας εκ του αφανούς έχει καταρτίσει την Συμφωνία... Κομπάζοντας ο αφελής Γιαννακόπουλος ότι έχει πλέον την Διοίκηση όλων των Αντάρτικων Ομάδων της Πελοποννήσου δέχεται να τον συνοδεύσει ο «Αρχιστράτηγος Ωρίων» στη έδρα της Διοικήσεως. Αλλά εκεί ο κομμουνιστής.<συναρχηγός» εξαφανίζεται και ο Γιαννακόπουλος διαπιστώνει την πλεκτάνη του «Πρωτοκόλλου Τιμής»! Κατησχημένος από την απάτη καταφεύγει στην Καλαμάτα που θα παραμείνει στη σοφίτα του σπιτιού του μέχρι την Απελευθέρωση!!! Ο «Ελληνικός Στρατός» (ΕΣ) Πελοποννήσου είχε αποκεφαλισθεί και διαλυθεί. Έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 20 παρόμοιες μεθοδεύσεις του ΚΚΕ με τι^ «υπογραφές τιμής» μέσω των οποίων κατόρθωσαν να διαλύσουν άλλες αντάρτικες ομάδες στη χώρα! Οι αποκαλύψεις από την ιστορική έρευνα Ο ιστορικός ερευνητής Ν. Ζερβής αποκαλύπτει και από ιταλικές και γερμανικές πηγές ότι το δήθεν «Προδοτικό Σύμφωνο» ήταν πλαστό κείμενο του τοπικού ΕΑΜ. α) Τα χρόνια έκτοτε περνούν αλλά η συκοφαντία επανέρχεται. Αναγνώστης της «Ελευθεροτυπίας» (22 Δεκ. 1992) επαναφέρει το «Πρωτόκολλον» και ερωτά «Τι απαντά ο κ. Αλ. Παπαδόγγονας» (ο υιός του συνταγματάρχη). Η «Ελευθεροτυπία» δεν δημοσιεύει την απάντηση του κ. Αλ. Παπαδόγγονα αλλά σημειώνει στο φύλλο της 17 Ιαν ότι «άσχετα με την πλαστότητα ή μη του αναφερθέντος ντοκουμέντου που έχει διαψευσθεί εγκαίρως». β) Τέλος στον συγγραφέα Νίκο Ζερβή περιήλθε από τον κ. Χριστόδουλο Φυτράκη, του γνωστού Εκδοτικού Οίκου μαγνητοφωνημένη αφήγηση (20 Ιουλίου 1989) αριστερού της περιοχής με την οποίαν αυτός αποκαλύπτει «Ναι ήταν πλαστό! Το φτιάξαμε εμείς τότε για να κτυπήσουμε τον Παπαδόγγονα» Η μακρά ιστορία του ψεύδους περίπου χρόνια από την δήθεν Συμφωνία Doria - Παπαδόγγονα, το ψεύδος και η συκοφαντία είναι διάσπαρτες στα ιστορικά βιβλία που γράφτηκαν για την εποχή εκείνη. Η «Συμφωνία» είχε ως τελικό αποτέλεσμα να συμβάλει στην διάλυση του «Ελληνικού Στρατού» (ΕΣ) Πελοποννήσου, αλλά και να διαβρώσει τα πραγματικά γεγονότα παραχαράσσοντας την ιστορία με μόνιμο τιμητή το ΚΚΕ... Πέμπτη 23 Μαρτίου 2006

15 ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Εφημερίδα «Εστία» Σάββατο, 13 Μαρτίου 2004 Πώς γράφεται ή ιστορία («Δεκεμβριανά» και «Έκθεση Σιτρίν») του Αριστομένους Αντωνακέα Υποστρατήγου ε.ά. Διάβασα εις την "Εστία" της 21ης Φεβρουαρίου 2004 το Ιστορικό ανάγνωσμα του Προέδρου της Ε.Μ.Ε.ΙΣ. κ. Γερασίμου Άποστολάτου. Αυτός αναφερόμενος, μεταξύ άλλων, και εις την διερευνητική επίσκεψη εις την Ελλάδα (22 Ιανουαρίου Φεβρουαρίου 1945) της πενταμελούς αποστολής των Βρετανικών Εργατικών Συνδικαλιστικών Οργανώσεων, προς διακρίβωση των θεμάτων των σχετιζομένων προς την θέση του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος, κατά την διάρκεια του "Δεκεμβριανού" κομμουνιστικού πραξικοπήματος, μνημονεύει και το εξής ανήκουστο περιστατικό πλαστογραφήσεως της ιστορικής αληθείας: O τέως τακτικός Καθηγητής της Πολιτικής Ιστορίας της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Παύλος Πετρίδης, ασχοληθείς με την αξιοποίηση του ανεκδότου αρχειακού υλικού της περιόδου , ανέλαβε, ως Ιστορικός Σύμβουλος, την Ιστορική Επιμέλεια και την έκδοση του βιβλίου "Στην δίνη του Εμφυλίου Πολέμου" (εκδόσεως 1998). Το μεγαλύτερο μέρος των δημοσιευομένων εις το εν λόγω βιβλίο φωτογραφιών, κατά δήλωση του εκδότου Καθηγητού, προέρχονται εκ των Αρχείων του ΚΚΕ και του Καθηγητού Παύλου Πετρίδη. Εις την σελίδα 114 του περί ου ο λόγος βιβλίου, ο Καθηγητής Παύλος Πετρίδης δημοσιεύει μία φωτογραφία, χωρίς να αναφέρει την πηγή προελεύσεως της, της Αντιπροσωπείας των Βρετανικών Εργατικών Συνδικαλιστικών Οργανώσεων, υπό τον Γενικό Γραμματέα αυτών Σερ Γουόλτερ Σιτρίν, όταν επισκεπτότανε τους τότε πρόσφατα αποκαλυφθέντες ομαδικούς τάφους των κατά χιλιάδας φρικιαστικά σφαγιασμένων δια πελέκεως και μαχαίρας αθώων αμάχων ενηλίκων και ανηλίκων Ελλήνων πολιτών, υπό των ομάδων του Κ.Κ.Ε. - Ε.Α.Μ. - Ε.Λ.Α.Σ., εις τον τόπον του μαρτυρίου των, της περιοχής Περιστερίου. Κάτω δε της φωτογραφίας, προς παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας και προς εξαπάτηση των αναγνωστών, αναγράφεται ο εξής υπότιτλος: "Δεκεμβριανά: Μπροστά σε ομαδικό τάφο εκτελεσμένων από τους ταγματασφαλίτες"!! Έπ' αυτών ο κ. Γεράσιμος Αποστολάτος σημειώνει; "Όταν ο ημερήσιος Τύπος, με δική του παρέμβαση του έγραψε ότι παραχαράσσει βάναυσα την ιστορία, ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου Παύλος Πετρίδης απήντησε με αφέλεια ότι: "Ή λεζάντα γράφτηκε για να προσαρμοστεί με το περιεχόμενο του βιβλίου"!! Επομένως, αυτός δήλωσε θρασύτατα ότι και το περιεχόμενο του βιβλίου του αποτελεί και αυτό βάναυσο παραχάραξη της Ιστορίας. Καθ όμοιο τρόπον ορισμένοι, φέροντες τον βαρύγδουπο τίτλο του Καθηγητού Πανεπιστημίου, διδάσκουν ιστορία και διαφωτίζουν, ή μάλλον συσκοτίζουν, τους νέους, επί των διαδραματισθέντων γεγονότων, κατά την κρίσιμη δια την Ελλάδα και τους Έλληνας χρονική περίοδο Σημειωτέον, ότι ή Καθηγήτρια Δρ Ιστορίας Τασούλα Βερβενιώτη, κατά την εισήγηση της, της 13ης Μαΐου 1995 ενώπιον του Συνεδρίου του "Κέντρου Έρευνας και Τεκμηρίωσης", προκειμένου να παρουσίαση "τις αλλαγές στην οπτική του ΚΚΕ

16 για τα Δεκεμβριανά, μέσα από τα κομματικά κείμενα", επικαλείται άρθρον του Μιλτιάδη Πορφυρογένη. υπό τον τίτλο "Οι Όμηροι", δημοσιευμένο εις το μηνιαίο περιοδικό "Κομμουνιστική Επιθεώρηση" του Φεβρουαρίου 1945, και υιοθετούσα το περιεχόμενο αυτού, επαναλαμβάνει τους ισχυρισμούς του Μ. Πορφυρογένη. λέγουσα: "Είναι κατηγορηματικός. Από τους ομήρους πού έπιασε ο ΕΛΑΣ, κανένας δε βασανίστηκε. Παραδέχεται ότι ο λαός εκτέλεσε δακτυλοδειχτούμενους προδότες, αλλά για τα πτώματα που ανακαλύπτουν οι Μπουραντάδες είναι υπεύθυνοι "οι βομβαρδισμοί των "Άγγλων"!! (Γρηγόρης Φαράκος, "Δεκέμβρης του '44", σελίδες 100 και 101). Επί του θέματος αυτού επιθυμώ να διευκρινίσω ορισμένα σημεία. Ή ιδία ακριβώς φωτογραφία είχε δημοσιευθεί παλαιότερα εις την σελίδα 26 του φυλλαδίου "Έκθεση Σιτρίν", της μηνιαίας Ιστορικής εκδόσεως του Ινστιτούτου Σπουδής της Ιστορίας "Ντοκουμέντα ", με τον υπότιτλο: "Ή επιτροπή των βρετανικών εργατικών συνδικάτων φρικιά προ της θηριωδίας των σφαγέων του ΚΚΕ". Επίσης, ή ιδία φωτογραφία είχε δημοσιευθεί και εις τις σελίδες του μηνιαίου περιοδικού του "Ινστιτούτου Σπουδής της Ιστορίας", υπό τον τίτλο: "Δεκέμβρης Το χρονικό της Μεγάλης Σφαγής". Το αρνητικό της φωτογραφίας αυτής φέρει τον αύξοντα αριθμόν 15 της φωτογραφικής ταινίας. Τα δε εκατέρωθεν αυτού αρνητικά της φωτογραφικής ταινίας, ήτοι τα υπ αριθμόν 14 και 16, παρουσιάζουν τα ίδια σχεδόν πρόσωπα, εις την ιδίαν ακριβώς τοποθεσία, πλην όμως σε διαφορετική στάση. Εις τις φωτογραφίες αυτές διακρίνονται ευκρινώς ο σερ Γουόλτερ Σιτρίν, οι Καθηγητές της Ιατροδικαστικής Γεωργιάδης και Καψάσκης, πολεμικοί ανταποκριτές του βρετανικού και αμερικανικού Τύπου, Βρετανοί στρατιωτικοί ιατροί κλπ. Η φωτογραφική αυτή ταινία απεικονίζει σκηνές αποκλειστικά από τους ανακαλυφθέντες ομαδικούς τάφους της περιοχής Περιστερίου. Επίσης, η "Έκθεση Σιτρίν", η οποία αποτελεί αδιάψευστη αντικειμενική προσωπική μαρτυρία των αντιπροσώπων των βρετανικών εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, είναι απολύτως σαφής. Έτσι, επί του προκειμένου θέματος, εις την παράγραφο 38 αυτή αναφέρει τα εξής: Επισκεφθήκαμε, επίσης, το Περιστέρι, μίαν συνοικία των Αθηνών, όπου εις ένα χώρο παραπλεύρως του νεκροταφείου είδαμε πτώματα, τα όποια είχαν ανασυρθεί από λάκκους. Περίπου 250 πτώματα ευρίσκοντο εκτεθειμένα προς αναγνώριση και απέμεναν ακόμη πολλοί λάκκοι να ανοιχθούν. Υποβάλαμε επί τόπου, ερωτήσεις προς συγγενείς και δεν φαίνεται να συντρέχει λόγος αμφιβολίας ότι εις την πραγματικότητα, αν όχι καθ' ολοκληρίαν, οι νεκροί υπήρξαν θύματα οργανωμένου εγκλήματος. Όλοι είχαν εκτελεστεί από κοντά. Δεν υπήρχε κανένα σημείο καμίας πάλης και πολλά από τα θύματα είχαν τα χέρια τους δεμένα πισθάγκωνα με σχοινί ή σύρμα ηλεκτρικού καλωδίου. Διεξάγαμε επί τόπου ανακρίσεις και πρόσωπα ανώτερα υποψίας και απολύτως ενημερωμένα επί των γεγονότων μας διαβεβαίωσαν ότι ούτε αγγλικά ούτε ελληνικά στρατεύματα ή εθνοφρουροί υπήρχαν εις την περιοχή, όταν έγιναν οι εκτελέσεις. Τα περί ων πρόκειται πτώματα είχαν ανακαλυφθεί ολίγας ημέρας μόνον προ της άφιξης μας εις την Αθήνας. Γνωμάτευση Βρετανών και Ελλήνων στρατιωτικών ιατρών αποδεικνύει ότι ο θάνατος είχε επέλθει, κατά τη διάρκεια ενός μηνός, προς της 21ης Ιανουαρίου ". Ενώ, εις την παράγραφο 19. η Έκθεση Σιτρίν" αναφέρει: «Υπογραμμίσαμε (την 27ην Ιανουαρίου 1945, κατά την συνάντηση μας εις την Λιβαδειά, προς τους διατεινόμενους ότι ήσαν οι νόμιμοι εκπρόσωποι της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εργατών, Καλομοίρη, Στρατή, Θέο και Μαριόλη) ότι είχαμε δει

17 εκατοντάδες πτωμάτων, ανδρών και γυναικών πολιτών, τα οποία είχαν εκταφεί εις το Περιστέρι (μίαν εκ των πολλών τέτοιων περιοχών γύρω από την Αθήνα) από γεμάτους ομαδικούς τάφους. Όλοι αυτοί είχαν, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, εκτελεστεί εκεί κοντά. Δεν είχαμε λόγους να διατηρούμε την παραμικρή αμφιβολία ότι επρόκειτο δια οργανωμένες και κτηνώδεις ανθρωποκτονίας...». Εις την Ιστορία δεν έχει θέση οιαδήποτε πολιτική σκοπιμότητα, αλλά μόνον τα πραγματικά και πλήρως τεκμηριωμένα γεγονότα, διότι ή Ιστορία καταγράφει μόνον την αλήθεια. Και ή αλήθεια εν προκειμένω καταγράφεται υπό πλουσίου φωτογραφικού και κινηματογραφικού υλικού, υπό των επισήμου μαρτυριών των συγγενών των θυμάτων, υπό της "Εκθέσεως Σιτρίν" και τέλος υπό των κατασχεθέντων έγγραφων πινάκων χιλιάδων εκτελεσθέντων πολιτών υπό της Πολιτοφυλακής του ΚΚΕ και υπό του ΕΛΑΣ και δημοσιευομένων εις την "Βίβλο της Έθνοπροδοσίας" (εκδόσεως 1961), ως και υπό των Εκθέσεων της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών, των δημοσιευθέντων εις το περιοδικό του "Ινστιτούτου Σπουδής της Ιστορίας": "Ντοκουμέντα ". Εν τούτοις, όμως, κατά την τελευταία εικοσαετία οι πανεπιστημιακές έδρες της ιστορίας, των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, έχουν κατά το πλείστον, κυριολεκτικώς αλωθεί υπό εγκαθέτων της ερυθράς φασιστικής ιδεολογίας. Ούτοι, εκ συστήματος, αλλοιώνουν και στραγγαλίζουν την ιστορική αλήθεια προς χάριν ιδιοτελών κομματικών σκοπιμοτήτων. Ο πρώην Γενικός Γραμματεύς του ΚΚΕ Γρηγόρης Φαράκος, εις την σελίδα 212 του βιβλίου του "Δεκέμβρης του '44", παρουσιάζει την εισήγηση του δημοσιογράφου και συγγραφέως Φοίβου Οίκονομίδη, ενώπιον του Συνεδρίου του "Κέντρου Έρευνας και Τεκμηρίωσης" (Μάιος 1995), όπου ο τελευταίος ομολογεί: "Πιστεύω ότι κοντά μισόν αιώνα τώρα. ή ελληνική "Αριστερά αντιμετωπίζει ένα παιχνίδι παραπλάνηση και αλλοίωσης του περιεχομένου των αρχείων της, όσον αφορά τη σύγκρουση του Δεκέμβρη Αντιμετωπίζει ένα παιχνίδι συσκότισης, πού δεν να διαλευκάνει μέχρι τις μέρες μας". Ιδού πώς γράφεται ή Ιστορία!

18 Γρ. Φαράκος: Ο Δεκέμβρης έπρεπε ν' αποφευχθεί! «ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΤΟΤΕ ΠΙΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ» Από το βιβλιο του Γερασιμου Αποστολατου «Η ΠΑΓΙΔΕΥΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ» σελίδα 39 Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΟΥ '44 αποτελεί για τη μνήμη του λαού και την ελληνική ιστορία την πιο τραυματική εμπειρία. Έλληνες που αντί να γιορτάσουν τη μεγάλη νίκη εναντίον του ναζισμού που επί τέσσερα χρόνια προσπάθησε να δουλώσει το φρόνημα του λαού μετατρέποντας τη χώρα σε ολοκαύτωμα, βγήκαν στους δρόμους να πολεμήσουν εναντίον αλλήλων. Επρόκειτο για το μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράχθηκε ποτέ εις βάρος της Ελλάδος από τους ίδιους τους Έλληνες. Ένα έγκλημα που σφράγισε τα κατοπινά χρόνια εμποδίζοντας την Ελλάδα να βρει τις δυνάμεις για την ανοικοδόμηση της. Και όλα αυτά ενώ όλοι οι άλλοι λαοί προχωρούσαν στην περισυλλογή των ερειπίων που άφησε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Οι συνέπειες της δραματικής εκείνης σύγκρουσης που άρχισε τον Δεκέμβριο του '44 και συνεχίσθηκε μέχρι το '50 είναι από κάθε άποψη και σε κάθε τομέα ανυπολόγιστες. Και μόνο τα τελευταία χρόνια καταβλήθηκε μια ειλικρινής προσπάθεια απ' όλες τις πλευρές να λησμονηθούν οι έχθρητες και να πέσουν οι διαχωριστικές γραμμές. Σήμερα 60 χρόνια μετά, μπορούμε να συζητούμε με άνεση τις φοβερές εκείνες ημέρες που για αμέτρητους υπήρξαν οι τελευταίες της ζωής τους και για άλλους, για μας, μνήμες καυτές για τις οποίες όλοι σκύβουμε ένοχα το κεφάλι. Εάν δεχθούμε ότι σε ένα επιστημονικό συμπόσιο τα όσα λέγονται και ακούγονται είναι περισσότερο απαλλαγμένα από την κομματική φόρτιση μιας ομιλίας ή ενός κειμένου που έχουν στόχο την προπαγάνδιση μιας θέσεως ή την απόκρυψη σφαλμάτων, τότε οι καταθέσεις που ακούστηκαν για το «Δεκέμβρη του '44» στο Συμπόσιο που έγινε στην Αθήνα στις 13 και 14 Μαΐου 1995 προσλαμβάνουν ιδιαίτερη ιστορική σημασία. Το Επιστημονικό Συμπόσιο διοργάνωσε η «Ομάδα Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας του Κέντρου Έρευνας και Τεκμηρίωσης» (μιας ομάδας αριστερών τάσεων). Το Συμπόσιο συνέπεσε με τα 50 χρόνια από τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (8 Μαΐου 1945). Ένα χρόνο αργότερα τον Ιούλιο του 1996, ο Μπάμπης Γραμμένος και οι εκδόσεις «Φιλίστωρ» παρουσίασαν τις Καταθέσεις του Συμποσίου σε έκδοση που επιμελήθηκε ο Γρηγόρης Φαράκος. Μια πρώτη αποτίμηση των αποτελεσμάτων του Συμποσίου μας δίνει ο ίδιος ο τίτλος του βιβλίου «Δεκέμβρης του '44 - Νεώτερη έρευνα και νέες προσεγγίσεις» όπου τα παλαιά κλισέ της Αριστεράς και του ΚΚΕ έχουν ξεπερασθεί και με πιο αντικειμενικές θεωρήσεις και όπου πραγματοποιείται μια αναθεώρηση των γεγονότων από εκείνη που τα παρουσίαζε η ηττηθείσα παράταξη. Οι εισηγήσεις

19 Οι εισηγήσεις των επιστημόνων πανεπιστημιακών που μετείχαν στο Συμπόσιο έχουν τούτο το χαρακτηριστικό: δεν είναι αποτέλεσμα της «επιστημονικής τρομοκρατίας», όπως έχει ειπωθεί, του ΚΚΕ, να μην επιτρέπει να λεχθούν άλλες απόψεις από εκείνες που το ίδιο είχε επιβάλει και οι οποίες μέσω του τριτοκοσμικού πολιτικού συστήματος της δεκαετίας του '80 είχαν διασπαρεί σε ευρύτατα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Ίσως η οξύτερη κατάθεση που έγινε στο Συμπόσιο πρέπει να εντοπισθεί στην εισήγηση του Γαβρίλη Λαμπάτου που απεκάλυψε μια άλλη πλευρά των Δεκεμβριανών. «Μια από τις πλευρές των Δεκεμβριανών, είπε ο Λαμπάτος, που για χρόνια έμειναν άγνωστες, ήταν οι μαζικές εκτελέσεις τις οποίες κατηύθυνε η ηγεσία τον ΚΚΕ εναντίον κομμουνιστών τεταρτοδιεθνιστικής κατεύθυνσης και έμπνευσης, καθώς και παλαιών στελεχών του κόμματος που είχαν απομακρυνθεί από την ηγεσία του». Μάλιστα ο Λαμπάτος κατέθεσε μακρύ κατάλογο -και δημοσιεύεται στην έκδοσηθυμάτων τεταρτοδιεθνιστών που κυριολεκτικά κατακρεουργήθηκαν κατά τα Δεκεμβριανά. (Πολύ πιο παλιά ο για Χρόνια γεν. γραμματέας των Τεταρτοδιεθνιστών Α. Στίνας, παλαιό στέλεχος του ΚΚΕ, είχε παρουσιάσει σε ένα από τα βιβλία του «ΚΚΕ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ» ανατριχιαστικές λεπτομέρειες αυτών των σφαγών). Φαράκος; Άδικες θυσίες Είναι φυσικό η προσοχή του αναγνώστη των συμπερασμάτων του συνεδρίου να επικεντρωθεί στα όσα είπε σ' αυτό ο κ. Γρηγόρης Φαράκος, τέως γενικός γραμματέας του ΚΚΕ. Ο Φαράκος, εκτός της ιστορικής θεωρήσεως των γεγονότων, διαθέτει και την αναγκαία πείρα για να τα εξετάσει από την πολιτική τους σκοπιά και το εφικτό των λύσεων που θα μπορούσαν να προταθούν. Στα γενικά του συμπεράσματα ο τ. γεν. γραμματέας του ΚΚΕ παραθέτει -κατά την άποψη του- ποιες ήταν οι αιτίες που οδήγησαν την ηγεσία του ΕΑΜικού κινήματος να έχει αυτές τις θέσεις και αυτή τη στάση. Ως πρώτο συμπέρασμα θεωρεί ότι ήταν άσκοπο το πραξικόπημα του «Δεκέμβρη», αφού, βάσει των διεθνών συνθηκών που επικρατούσαν τότε, η Ελλάδα θα είχε υπαχθεί στην πλευρά των Δυτικών. Και διερωτάται: «Για ποιο λόγο να είχαμε τις θυσίες που δώσαμε τον Δεκέμβρη και στον εμφύλιο πόλεμο, αφού τα ίδια θα γίνονταν;» Το δεύτερο ζήτημα που έθεσε ήταν η τότε αντίληψη και στάση του ΚΚΕ. «Θεωρώ, γράφει, ότι το σύνδρομο της κατάληψης της εξουσίας με σταλινικό τρόπο υπήρχε στην ηγεσία του ΚΚΕ». Το τρίτο ζήτημα, πάντα κατά Φαράκο, ήταν η πρόσδεση της ηγεσίας του ΚΚΕ σ' αυτό που έλεγε «διεθνισμό» εννοώντας ότι, οπωσδήποτε, πρέπει να ακολουθεί την εξωτερική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης που ήταν φυσικό να υπηρετεί πριν απ' όλα τα κρατικά συμφέροντα της Σοβιετικής Ένωσης. Σ' αυτό ήταν απόλυτα δεμένη η ηγεσία του ΚΚΕ. Ήταν και πριν, μέσω της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Η διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς σε τίποτα διαφορετικό δεν οδήγησε, ίσως έφερε και μεγαλύτερη πρόσδεση». Διερωτώμενος ο Φαράκος εάν η Σοβιετική Ένωση ήθελε την δεκεμβριανή σύγκρουση απαντά ότι «ήθελε και τότε και κατοπινά στον εμφύλιο, να υπάρχει ανωμαλία, να υπάρχει κάτι μπηγμένο στο πλευρό των συμμάχων των Άγγλων αργότερα των Αμερικανών. Και αυτό το ήθελε ανεξάρτητα το ποιες θυσίες θα στοίχιζε στον τόπο μας».

20 «Πιόνια!» Εδώ ο Φαράκος κάνει μια τραγική διαπίστωση: Το ΚΚΕ υπηρετούσε δουλικά τα συμφέροντα της Σοβιετικής Ενώσεως. Ο δήθεν Απελευθερωτικός Αγώνας και η Κοινωνική Δικαιοσύνη που διακήρυττε ήταν στάχτη στα μάτια για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της Μέκκας του Κομμουνισμού. Χιλιάδες νέοι Ελληνες θυσιάστηκαν χωρίς να γνωρίζουν ότι ήταν πιόνια ενός πολιτικού παιχνιδιού της Μόσχας. Το τέταρτο ζήτημα των συμπερασμάτων Φαράκου ήταν η δήθεν δημοκρατικότητα των αποφάσεων της ηγεσίας του ΚΚΕ για να οδηγηθούμε στο «Δεκέμβρη». Οι συνοδοιπόροι Εδώ ο Φαράκος είναι αποκαλυπτικός στη γνώμη που είχε το ΚΚΕ για τους συνοδοιπόρους του: τον Αλ. Σβώλο, τον Ηλία Τσιριμώκο, τον Άγγελο Αγγελόπουλο και όσους συνεργάσθηκαν μαζί του στην ΠΕΕΑ ή σε άλλες περιπτώσεις. Γράψει: «Για τα Δεκεμβριανά όχι μόνο δεν υπάρχει καμιά συλλογική απόφαση, αλλά ούτε και στη διάρκεια τους έγινε συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής. «Η δική μου άποψη, προσθέτει, είναι ότι από τη μεριά της ηγεσίας του ΚΚΕ, δεν υπήρχε καν ζήτημα να πάρει υπ' όψη τι λένε η Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ είτε οι άλλοι. Αυτή η Κ.Ε. θα εφάρμοζε τη δική της απόφαση. Άλλωστε, από εμπειρία ξέρουμε αλλά και από τα αρχεία προκύπτει, ότι είναι ελάχιστες οι εξαιρέσεις που δεν υπάρχουν κατηγορίες για τους συμμάχους της στο ΕΑΜ και την ΠΕΕΑ που τους θεωρούν τουλάχιστον «πράκτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις»! Αυτή ήταν η απέναντι τους στάση της ηγεσίας». Και το τελικό ερώτημα που θέτει ο Φαράκος είναι: «Είναι αναπόφευκτη η σύγκρουση»; Ο πολύπλευρος από κομματική και πολιτική θητεία ιστορικός Γρηγόρης Φαράκος καταλήγει: «Ο Δεκέμβρης» καταρχήν έπρεπε να αποφευχθεί. Αυτό να είναι καθαρό. Προκύπτει ότι μπορούσε να αποφευχθεί. Φυσικά θα είχαμε υποχωρήσεις, παραχωρήσεις. Μήπως όμως λιγότερες υποχωρήσεις έγιναν αργότερα στη Βάρκιζα και κατοπινά; Και ποιας ο λόγος να υπάρχουν όλες αυτές οι θυσίες; Το πρόβλημα της πολιτικής λύσης, δηλαδή, δεν μπορούσε να μη τεθεί. Αν κρίνεις πολιτικά το θέμα, ως τρόπο λειτουργίας της Δημοκρατίας δημιουργίας μιας δημοκρατικής εξουσίας, όπως απαιτούσε η μεταπολεμική Ελλάδα, τότε κατηγορηματικά θα απαντήσεις: έπρεπε να αποφευχθεί ο Δεκέμβρης και ήταν δυνατό να αποφευχθεί". Δυστυχώς αυτά τα συμπεράσματα και οι απόψεις ενός νηφάλιου πλέον ιστορικού ερευνητού που έχει βαρύνουσα γνώμη, λόγω της παλαιάς ιδιότητας του στην ηγεσία του ΚΚΕ, είναι άγνωστα στο ελληνικό κοινό- Τυμβωρύχοι ιστοριογραφούντες κατορθώνουν να μεταφέρουν στον Τύπο (ακόμα και σε παραδοσιακές φιλελεύθερων τάσεων εφημερίδες) και στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, τις πιο αλλοπρόσαλλες απόψεις και θέσεις συνεργούντος και του τριτοκοσμικού πολιτικού κλίματος που επικρατεί στη χώρα μας κατά την τελευταία εικοσιπενταετία. Όσοι προσπαθούμε να φέρουμε στο προσκήνιο τον ορθοτομούντα λόγον για τα τραγικά εκείνα γεγονότα είμαστε δέκτες μομφών για ακροδεξιές θέσεις, για αναμόχλευση παθών, για προσπάθεια ιστορικής παραπλάνησης.

21 Αφού οι επιστήμονες πανεπιστημιακοί που θεωρούνται οπαδοί της φιλελεύθερης σκέψης συνεχίζουν να μην παραθέτουν με το κύρος τους τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα, δέσμιοι -όπως διατείνονται- της «πνευματικής τρομοκρατίας» που έχει κατορθώσει να επιβάλει το ΚΚΕ. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι που με το κομματικό και πολιτικό παρελθόν τους μπορούν να επιβεβαιώσουν Τι ακριβώς συνέβη στον «Ηρωικό Δεκέμβρη» Απριλίου 2004

22 ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙΣ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΩΝ Από το βιβλίο του Γεράσιμου Αποστολάτου Η ΠΑΓΙΔΕΥΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Σελίδα 46 Αντιγραφείς παραχαρακτών Η ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ των τραγικών γεγονότων της Ελληνικής δεκαετίας έχει απλουστευθεί: Κάθε ιστορικός που επιθυμεί την δημοσιότητα και την επιτυχή κυκλοφορία ίου βιβλίου του επιδιώκει να παραμείνει στις γραμμές των γεγονότων που χάραξε η Αριστερά. Αυτό είναι το πρωταρχικό του μέλημα. Στη συνέχεια η συγγραφή διευκολύνεται στο να αντιγράφει απλά ο νέος συγγραφέας αυτά που κατέγραψε -ο αριστερός πάντα- προηγούμενος. Είναι θλιβερό το γεγονός ότι και οι θεωρούμενοι σοβαροί ιστορικοί δεν έχουν αποφύγει αυτόν τον μονόδρομο της έρευνας που τους διευκολύνει στο να περάσουν χωρίς εξονυχιστική κριτική το έργο τους, αλλά και σε κάθε περίπτωση να παραπέμπουν στις καταγραφές ενός προηγούμενου κειμένου θεωρουμένου έγκυρου επιστήμονα. Οι λεγόμενοι ιστορικοί της φιλελεύθερης παράταξης σιωπούν. Αντιπαρέρχονται τις προκλητικές παραχαράξεις και με τη σιωπή τους εξασφαλίζουν την ανοχή των δυναμικών αριστερών φοιτητών στις αίθουσες της πανεπιστημιακής διδασκαλίας αλλά και των άκριτων επιθέσεων των «φρουρών της ιστορικής αλήθειας» από τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Θύμα ο Στρατηγός Ζέρβας Ένα από τα βασικά θύματα αυτών των παραχαράξεων και των ανιστόρητων στοιχείων είναι και ο στρατηγός Ναπολέων Ζέρβας και η Αντιστασιακή Οργάνωση ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ. Ο Ζέρβας βάλλεται επί χρόνια με την κατηγορία, μεταξύ άλλων, ότι συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και ότι σε μία κρίσιμη περίοδο του εθνικού αντιστασιακού αγώνα σύναψε ανακωχή με τους Γερμανούς!! Το αξιοσημείωτο είναι ότι οι παραχαράκτες των ιστορικών γεγονότων και οι αντιγραφείς τους αποφεύγουν να αναζητήσουν στοιχεία από τα Αρχεία Ζέρβα και τα Απομνημονεύματα των αγωνιστών του παραμένουν εντελώς εκτός έρευνας για τα έγκυρα στοιχεία που παρουσιάζει η άλλη πλευρά. Το φαινόμενο έχει διαχυθεί παντού: από την κάπως έγκυρη «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της «Εκδοτικής Αθηνών» (όπου μάλιστα την έχουν επιμεληθεί ιστορικοί του φιλελεύθερου χώρου) έως την Εγκυκλοπαίδεια της «Μπριτάνικα», ενώ πολλές ιστορικές μονογραφίες της περιόδου παπαγαλίζουν την αντιγραφή των δήθεν αυθεντικών στοιχείων. Πρόσφατο παράδειγμα η ολοσέλιδη συνέντευξη σε κυριακάτικο ψύλλο καθημερινής εφημερίδος του γνωστού στην Ελλάδα Γερμανού ιστορικού Χέρμαν Φράνκ Μάγερ. Ο Μάγερ γεννήθηκε το 1940 στη Γερμανία και αφού ασχολήθηκε σε διάφορες χώρες με το εμπόριο και κατέληξε σε δική του επιχείρηση στις Βρυξέλλες, αποφάσισε να ερευνήσει τον τρόπο που οι αντάρτες του ΕΛΑΣ εξετέλεσαν τον πατέρα του, Γερμανό βοηθητικό λοχαγό το Ο Μάγερ ήταν τότε τριών ετών.