Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΓΟΥΡΟΥΝΙΩΝ: ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Transcript

1 1 INDEX: 1) Pigs the first -Νοεβρης '77 2) Pig atom heart -Δεκεβρης '77 3) Pig sound of pig silence -Γεναρης '78 4) In the court of the crimson pig -Φλεβαρης '78 5) Firepigs -Απριλης '78 6) DNA -Μαης '78 7) The pigsworld -Σεπτεβρης '78 8) Pigs live -Σεπτεβρης '78 9) Ready solden sentiments -Νοεβρης '78 10) Pigs revelation -Δεκεβρης '78 11) The king of the psychedelic harmony-απριλης '79 12) Inerthia -Ιουνης '79 13) From citadel to metropolis -Σεπτεβρης '79 14) The gold limpet in the submar. cave -Σεπτεβρης '79 15) Ideal formes -Οκτωβρης '79 16) Into the clouds -Δεκεβρης '79 17) Alexandra -Φλεβαρης '80 18) The way to the cape of good hope -Ιουνης '80 19) Amalthia -Νοεβρης '80 20) Missal -Γεναρης '81 21) Its so vain -Μαης '81 22) The last breath -Ιουλης '81 23) The return to the end -Νοεβρης '81 24) The candlestick is still lighting -Ιουνης '82 25) The triangle breaths the fear -Σεπτεβρης '82 26) The candlestick is quenshed -Δεκεβρης '82 27) Ihrealmen -Νοεβρης '83 28) In pain -Μαης '84 29) Extoldome mode -Οκτωβρης '84 30) Spiralized -Οκτωβρης '85 31) Abysmal -Δεκεβρης '85 32) The curve that was indispensable -Οκτωβρης '86 33) Futile -Απριλης '87 34) This Slow Motion -Μαρτης '88 35) Collapsed transmitions -Ιουνης '88 36) Slender steps -Νοεβρης '89 37) Viaticum -Φλεβαρης '90 38) I will remain -Οκτωβρης '90 39) Rejection isolation negativity -Οκτωβρης '91 40) Anagram -Μαρτης'93 41) Disolve -Μαης 95 42) Life support cables -Οκτωβρης 97 43) Blind transmissions -Σεπτεβρης 98 44) Afterwards -Μαρτης 00 45) Exponential entities -Μαρτης 01 46) Nothingness -Οκτωβρης 03 47) The final crack -Απριλης 06 48) The broken shell -Οκτωβρης 08

2 2

3 3 Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΓΟΥΡΟΥΝΙΩΝ: ΠΡΟΛΟΓΟΣ Ημουν 5 χρονων οταν ο πατερας μου μου εκανε δωρο μια μελοντικα. Αμεσως αρχισα να την φυσαω χαιδευοντας με τα δαχτυλα μου τα πληκτρα της. Και τοτε συνειδητοποιησα οτι εβγαζα μουσικη. Ανεβοκατεβαζοντας τα δαχτυλα μου στα πληκτρα, ανεβοκατεβαινε και η μελωδια. Αλλα πληκτρα ηταν κοκινα, αλλα μπλε και αλλα πρασινα. Τοτε προσεξα οτι πατωντας δυο κοκινα πληκτρα μαζι, η νοτα φαινοταν χαρουμενη, ενω με τα δυο μπλε πληκτρα η νοτα ακουγονταν θλιμενη. Και σκεφτηκα οτι ισως, συνδιαζοντας νοτες καταφερω να φτιαξω καποτε μια μελωδια που να μπορει να μας παιρνει μαζι της μακρυα, πολυ μακρυα, στα πιο απεριγραφτα συναισθηματα, στους πιο απωτερους κοσμους. Μεγαλωνοντας, ζηλευα τα συγκροτηματα που εγραφαν δισκους, απο οπου εβγαζαν τα τραγουδια τους στον κοσμο. Ετσι κιεγω ο,τι τραγουδι εφτιαχνα, το εγραφα σε μια κασετα που οταν γεμιζε, αποτελουσε στην φαντασια μου εναν καινουργιο δικο μου δισκο. Το παιχνιδι αυτο με τους φανταστικους δισκους-κασετες κρατησε 11 χρονια οποτε επιτελους βγηκε και ο πρωτος αληθινος μου δισκος. Και καθε ενας απο αυτους τους φανταστικους δισκους-κασετες που εφτιαχνα, επερνε ενα ονομα, και αποτελει ξεχωριστο κεφαλαιο στην εξιστορηση της μουσικης μου εξελιξης που επιχειρω εδω μεσα. Ετσι τα κεφαλαια χωριζονται αναλογα με τις κασετες (φανταστικοι δισκοι), που εγραφα κατα καιρους. Οσες ειναι αυτες οι κασετες, τοσα ειναι και τα κεφαλαια. Θεωρησα αναγκαιο ολα αυτα καπου να γραφτουν, γιατι πραγματικα η εξελιξη μου σε σχεση με την μουσικη, με εφερε σε επαφη με πολλες και διαφορες καταστασεις απο οπου βγαινουν πολλα πραγματα. Αλλα και πολλα ατομα-φιλοι, που ηρθαν και εφυγαν, η εμειναν, και αναγκαστικα καπου τους κρινω συμφωνα με την γνωμη μου, και ελπιζω να μην παρθει η κριτικη μου αυτη αρνητικα απο αυτους. Ειναι απλα η ταπεινη γνωμη μου πανω στα πραγματα ετσι οπως εγω τα ειδα και τα αντιληφθηκα. Και πρεπει πιστευω ο καθενας να εχει την δικια του αποψη και να την λεει ανεπιφυλακτα εξω. Οπως πρεπει και ο καθενας να ακουει τους αλλους στο ονομα μιας καλυτερης επικοινωνιας. Και αυτο επειδη πιστευω οτι πισω απο ολα αυτα βρισκεται η αναγκη της επικοινωνιας μεσω της τεχνης, που ομως αναλογα με τον τοπο και τον χρονο φιλτραρεται διαφορετικα προδιδοντας χαρακτηρες, κοινωνικες καταστασεις, εσωτερικες τασεις, αλλα πανω απο ολα... ελπιδες για κατι καλυτερο. Τα γεγονοτα αναφερονται επιφανιακα και περιγραφικα με προσπαθεια αυτος που θα τα διαβασει να βγαζει χρησιμα γιαυτον συμπερασματα, ειτε προς μιμηση ειτε προς αποφυγη. Δεν αναλυονται βαθυτερες καταστασεις και αιτιολογιες που ειναι προσωπικες και δεν εχουν να προσφερουν τιποτε στους αλλους. Ας πουμε πολλοι τιτλοι τραγουδιων, δεν αναφερεται το πως δημιουργηθηκαν, γιατι η περιγραφη θα καταντουσε κουραστικη και ανουσια. Θελω να περιγραψω μεσα απο εδω καταστασεις και οχι εμενα η τους αλλους. Να δωσω το στιγμα του πως εγινε ο,τι εγινε, και να νοιωσω κιεγω ποσο σχετικα ηταν ολα αυτα τα σκαμπανεβασματα που περασα σε σχεση με την ζωη, που εβλεπα μεσα απο τη μουσικη. Μια ακομη λοιπον προσπαθεια για κατι καλυτερο, που ασχετα πως θα κριθει, μπορω να εγγυηθω οτι ειναι καλοπροαιρετη.

4 4

5 5-1- -PIGS THE FIRST- ΝΟΕΒΡΗΣ 1973: ΜΑΡΙΝΟΣ Π ΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΘΟΔΩΡΟΣ Ηταν παντα πανηγηρικη η ατμοσφαιρα οταν οι Πασχαλουδαιοι ερχοταν επισκεψη σε μας, η οταν εμεις πηγαιναμε σαυτους. Ο Μαρινος 11 χρονων τοτε, και ο Παναγιωτης 7, ηταν τα δυο αδελφια με τα οποια ειχαμε περασει τις πιο φανταστικες στιγμες. Εκδρομες, ορειβασιες, περιπετειες που θα μας μεινουν αξεχαστες. Αλλα και μια λιγοωρη επισκεψη στο σπιτι τους στην ανω Νεα Σμυρνη ειχε τοση δραση ωστε το βραδυ γυρναγαμε πτωματα στο σπιτι. Συνηθως ο Μαρινος ετρεχε και κρυβοταν κι εμεις αρχιζαμε με τον Παναγιωτη και την αδελφη μου την 6χρονη Ελενη, ενα ξεφρενο κηνηγητο πολλων ωρων, περιπετειωδους αναζητησης του Μαρινου, μεσα απο οικοπεδα, οικοδομες, αυλες, πλατειες και δρομους. Ολα αυτα μεχρι να αποφασισουν οι μαμαδες και οι μπαμπαδες οτι ηρθε η ωρα να φευγουμε και μας εκοβαν το παιχνιδι στη μεση. Πολλες φορες ομως δεν βγαιναμε απο το σπιτι, ειτε επειδη καποιος μπαμπας νευριαζε και μας το απαγορευε, ειτε επειδη ο καιρος δεν το επετρεπε. Ομως υπηρχαν λυσεις να περναει η ωρα ευχαριστα και μεσα στο σπιτι. Αυτο γινοταν κυριως παιζοντας ξυλο μεταξυ μας, παλευοντας μεσα στο δωματιο στην αρχη για πλακα, αλλα ολο και κατι συνεβαινε για να εξελιχθει η φαση σε σοβαρο τσακωμο. Ειτε στα αστεια παντως ειτε στα σοβαρα, παντα οι φασεις αυτες τελειωναν με τον ιδιο τροπο: Καποιος μπαμπας εμπαινε στο δωματιο και τοτε επεφτε πραγματικο ξυλο. Αλλοτε συναγωνιζομασταν στο ποιος θα σπασει τα πιο πολλα πραγματα, αλλοτε δεναμε ο ενας τον αλλον οπως βλεπαμε στα καουμποικα εργα και προσπαθουσαμε να λυθουμε, και αλλοτε παιζαμε ποδοσφαιρο κλωτσωντας καποιο αντικειμενο μεσα στο σπιτι. Γενικα ειμασταν πολυ ησηχα παιδακια... Εκεινη την ημερα ομως κατι καινουργιο μας ειχε αποσπασει την προσοχη. Ο μπαμπας του Μαρινου ειχε αγορασει μαγνητοφωνο που εβαζες κασετα και επαιζε μουσικη. Φυσικα δεν μας αφηνε να το ακουμπησουμε, καθως τιποτε δεν εβγαινε ζωντανο απο τα χερια μας. Ομως για καλη μας τυχη οι γονεις βγηκανε βολτα και μειναμε τα παιδια στο σπιτι. Πατωντας το κουμπι του κασετοφωνου ακουστηκε ενα τραγουδι απο αυτα τα ξενα, τα μοντερνα με τους μαλλιαδες. Εγω δεν τα χωνευα τα μοντερνα. Μου αρεσε να ακουω μονο γερμανικα εμβατηρια. Ομως το μαγνητοφωνο εκεινο μπορουσε και εκανε και κατι αλλο φοβερο: Μπορουσες να μιλησεις και μετα να ξαναακουσεις την φωνη σου. Γραφοταν στην κασετα! Ηταν φοβερο! Δεν χορταιναμε να λεμε αρλουμπες, να τραγουδαμε και να τα ξαναακουμε. Ομως ο Μαρινος ηταν πιο πνευματωδης. Σκεφτηκε ενα σεναριο. Οτι ταχα ειμαστε μοντερνο διασημο συγκροτημα και δινουμε συνεντευξη: -Να το ονομασουμε γουρουνια φωναζω εγω ενθουσιασμενος. -Μαλιστα! Απανταει ο Μαρινος με σοβαρο υφος και κρατωντας το μικροφωνο μπροστα μου συνεχιζει: Μιληστε μου κυριε γουρουνη για την τελευταια σας επιτυχια.

6 -Βεβαιως, απανταω με στομφο. Προκειται για το νεο μου δισκο γουρουνι γουρουνισιο. Θα σας κανω την τιμη να σας το τραγουδησω. -ΝΝννναι.... Τρ Τρ τραγουδηστε το μας! Προσπαθωντας να κανω την φωνη μου οσο πιο απαισια γινοταν αρχισα να επαναλαμβανω με οσο πιο μονοτονο και αντιπαθητικο τροπο γινοταν την λεξη 'γουρουνι' σε διαφορες τονικοτητες. -Σας αρεσε; Ρωταω στο τελος. -Β β β βεβαια. Π π π πολυ!. Απανταει ο Μαρινος. -Ωραια. Τοτε θα σας πω αλλο ενα! -Οοοχιι!!! Δδδηλαδη ναι! Πεστε μας κιαλλο ενα. Ξανατραγουδησα οσο πιο αντιπαθητικα και απαισια μπορουσα, και εν συνεχεια δινω το μικροφωνο στον Παναγιωτη: -Ας πει κατι και ο αρχηγος του συγκροτηματος. Ο αρχιγουρουνης Παναγιωτης. Ετσι συνεχιστηκε η φαση που τελικα κατεληξε σε καβγα για το ποιος θα πρωτοδωσει συνεντευξη, πεσανε μερικες μπουνιες και οπως ηταν φυσικο το θυμα ηταν το κασετοφωνο που στραπατσαριστηκε στην κυριολεξια. Ομως απο τοτε θεωρητικα τουλαχιστον ειχαμε κιεμεις το συγκροτημα μας, τα γουρουνια. Ειμασταν περηφανοι γιαυτο και το καυχιωμασταν, αλλα μονον τρια χρονια αργοτερα αποφασισαμε να παιξουμε τραγουδια. Μεχρι να φτασει αυτη η στιγμη γνωρισα εναν ακομα φιλο, τον Γιαννη τον Παπαδοπουλο 12 χρονων, σαν τον Μαρινο. Με τον Γιαννη δεν μας ενωναν οι τρελες εκεινες περιπετειωδεις εμπειριες που με ενωναν με τον Μαρινο και τον Παναγιωτη, αλλα οι συζητησεις που καναμε μαζι. Ηταν ο μονος που μπορουσα να μιλησω σοβαρα, για τα σημαντικα πραγματα που με απασχολουσαν. Για ιπταμενους δισκους, και για το αν υπαρχει ζωη σε αλλους πλανητες. Πλανητες και αστρα που τα γνωριζα πολυ καλα μετα απο πολλα ξενυχτια στην ταρατσα με το μικρο τηλεσκοπιο μου που τα ονομαζα αστρονομικες παρατηρησεις. Με τον Γιαννη λοιπον πηγαιναμε μαζι τις κυριακες στο πλανηταριο, και περνουσαμε απειρες ωρες συζητωντας για ιπταμενους δισκους, σνομπαραμε τα παιδια της ηλικιας μας που δεν ασχολουνται με τετοια σοβαρα θεματα, και κριτικαραμε τους επιστημονες και τους ερευνητες οπως τον Εριχ φον Νταινικεν. Μια μερα ο Γιαννης διαβασε οτι ενα αγγλικο μουσικο συγκροτημα, ασχολειται αποκλειστικα με το διαστημα και τους ιπταμενους δισκους. Μαλιστα ενας δισκος τους λεγοταν ενας ιπταμενος δισκος γεματος μυστικα, και ενας άλλος η σκοτεινη πλευρα της Σεληνης. -Αποκλειτεται! Δεν ειναι δυνατον να υπαρχει ενα τοσο σοβαρο συγκροτημα, φωναξα εγω. Ολοι αυτοι ειναι γιεγιεδες, μαλλιαδες και αλητες. -Και ομως! Υπαρχουν, και λεγονται Pink Floyd. Και μην εισαι χαζος. Γιεγιεδες ειναι αυτοι που παιζουνε ρυθμικα και τους λενε καρεκλαδες. Ομως οι σωστοι παιζουνε ροκ, οπως οι Πινκ Φλουντ, λεει ο Γιαννης παντα με μια αυστηρα κριτικη σταση απεναντι μου. Και πραγματικα! Απο τοτε οχι μονον τους ακουγαμε συνεχεια με τον Γιαννη αλλα και το καυχιομασταν. Ειμαστε Ροκαδες! Οχι καρεκλαδες! Ο Παναγιωτης ομως ειχε αλλη αποψη. Οι Πινκ φλουντ δεν ειναι ροκαδες γιατι δεν τσιριζουν, ουτε βαβουριαζουν με τις κιθαρες. Πραγματικοι ροκαδες ειναι μονον οι Deep purple. -Σωστα. Παραδεχτηκε και ο Γιαννης. Οι Πινκ Φλουντ ειναι προοδευτικοι ροκαδες. Ο Παναγιωτης προτιμουσε να ειναι ροκας. Εγω ομως καταλαβα οτι ημουν προοδευτικος ροκας, γιατι μονον αυτοι κανουν ωραιες μελωδιες και μιλουν για ιπταμενους δισκους και για το διαστημα! Μαλιστα βρηκα και αλλα τετοια συγκροτηματα οπως οι Yes, οι Genesis και οι Camel. Ομως οι Floyd ειναι βασιλιαδες. Υπηρχε σιγουρα κατι το γοητευτικο σαυτα τα συγκροτηματα περα απο τους ιπταμενους δισκους και το διαστημα. Ηταν οι παραξενες πολλες φορες μελωδιες που μου θυμιζαν ενα παλιο μου ονειρο. Οτι μπορεις να μαγεψεις τους ανθρωπους με την καταληλη μουσικη, να προκαλεσεις αντικειμενικα συναισθηματα, να αλαξεις τις ψυχικες λειτουργιες του ανθρωπου εναλασοντας νοτες στο αυτι του. -Αυτο ονομαζεται ψυχεδελεια αγορι μου, λεει ο Γιαννης!! -Ειναι η επιστημονικη χρηση της μουσικης, ελεγα εγω. Θα το ειπαν ψυχεδελεια επειδη εχει σχεση με την ψυχη! 6

7 Το 1976 αποκτησαμε ενα σπιτι σε μια ακτη της Αιγινας. Εκει ξεπροβαλε ενα βραχακι απο τη θαλασσα, σε αποσταση ενος μετρου απο την ακτη. Ημουν ο μονος που τολμησα να πηδηξω επανω του χωρις να πεσω στη θαλασσα. Ετσι το ενοιωσα σαν δικο μου. Το ονομασα Θοδωριος νησος, και φανταστηκα οτι ειναι ενα δικο μου κρατος, ενας δικος μου κοσμος, και εγω ημουν ο βασιλιας του. Η ιδεα αρεσε και στον Μαρινο και στον Παναγιωτη και στην Ελενη την αδελφη μου, που ειχαμε παει ολοι μαζι στην Αιγινα στις 20/2/1977. Ετσι τα αντιστοιχα παρακειμενα βραχακια ονομαστηκαν Παναγιωτιος νησος, Μαρινιος νησος και Ελενιος νησος. Ετσι ο καθενας ειχε τον φανταστικο του κοσμο. Ομως ο δικος μου βραχος ηταν ο καλυτερος, και απο ζηλια οι αλλοι αρχισαν να μου τον βομβαρδιζουν με πετρες. Ετσι ξεσπασε πολεμος. Ο Μαρινος βουτηξε στο νερο για να κατακτησει το βραχο μου. Εγω με πετρες προσπαθουσα να τον εμποδισω. Μια τον βρηκε στο κεφαλι. Τα νερα κοκινησαν. Βγηκε εξω και με ταραξε στις μπουνιες. Οι μαμαδες ουρλιαζαν. Αρων αρων στο γιατρο της Αιγινας, τσιροτα, επιδεσμοι, και το απογευμα παλι πισω σπιτι. Τωρα ομως οι εντολες των μπαμπαδων ηταν ρητες! Θα μεινετε μεσα για τιμωρια. Και ετσι ηρθε το βραδυ, γεματο απο ανια και βαρεμαρα που εσπασε απο μια ευχαριστη εκπληξη: Ηρθε και ο Γιαννης ο Παπαδοπουλος με την μαμα του. Και μαλιστα ειχε μαζι του και κασετοφωνο! Στην αρχη ο Παναγιωτης και η Ελενη ηχογραφουσαν προσπαθωντας να μιμηθουν φωνες οπερας. Και τοτε ο Μαρινος πεταξε την μεγαλη ιδεα. Θα παιξουμε τραγουδια ολοι μαζι σαν συγκροτημα. -Ναι! Τα γουρουνια! φωναζω εγω. Ηρθε η μεγαλη ωρα για την πρωτη συναυλια του συγκροτηματος των γουρουνιων! Οι γονεις εφυγαν. Οτιδηποτε μεσα στο σπιτι μπορει να παραγει ηχο επιστρατευεται. Ο Μαρινος θα ειναι τραγουδιστης. Σε δεκα λεπτα ειμαστε ολοι παρεταγμενοι γυρω απο το κασετοφωνο. Ο Μαρινος παταει το rec και το play. ΣΣΣΣσσττ!!!! Ησηχια! Η ηχογραφηση αρχιζει. Ο Μαρινος μιλαει: -Σημερα θα σας παρουσιασουμε την νεα μας δουλεια. Την νεα δουλεια του συγκροτηματος γουρουνια! Και θα την παρουσιασουν, τραγουδιστης Μαρινος Πασχαλουδης που παιζει και το κυπελακι με το μολυβι, Παναγιωτης Πασχαλουδης στο καπακι της κατσαρολας, το γκρουτσου γκρουτσου ξερω γω με τα δυο κοχυλια ο Θοδωρος Σαμολαδας, η Ελενη βαραει το καπακι του μαγκαλιου... -κιεγω το ποτηρι με τα κλειδια, συμπληρωνει ο Γιαννης. -Θα σας παιξουμε το τραγουδι μας.... γουρουνισια γουρουνια! Η Ελενη σκαει στα γελια, και εγω υπενθυμιζω φωναζοντας... -Τα κοχυλια εχω εγω! Ο Μαρινος φωναζει: -One two three four come on.... Το τι εγινε δεν περιγραφεται. Ο καθενας χτυπαγε οσο πιο δυνατα μπορουσε το οργανο του, με μισος και μανια για να ακουστει περισσοτερο. Το αποτελεσμα μια πρωτοφανης βαβουρα που εσειε ολο το σπιτι. Και ολα αυτα κατω απο την αγριοφωναρα του Μαρινου να ουρλιαζει: γουρουνια γουρουνια γουρουνισια γουρουνια, γουρουνια γουρουνισια γουρουνιααααα α α α α α... στοπ! Στο στοπ ηταν προσυμφωνημενο να σταματησουμε ολοι. Γυριζουμε πισω την κασετα και ακουμε. Τελεια ηχογραφηση. Ενθουσιασμος απο ολους για το κατορθωμα. Και αμεση ετοιμασια για το επομενο κοματι. Ο Μαρινος βρηκε και στιχους να απαγγειλει: Αρνακι ασπρο και παχυ της μανας του καμαρι εβγηκε εις την εξοχη και σπαει το ποδαρι. Η δομη του κοματιου κανονιστηκε. Ο Μαρινος θα απαγειλει τους στιχους σιωπηλα και μετα θα φωναξει 'γουρουνια'! Τοτε θα μπουμε ολοι συγχρονως, και θα σταματησουμε στο στοπ!. Τιτλος του κομματιου: αγουρα γουρουνια. Και οπως αναμενοταν, και παλι φοβερη επιτυχια. Αναλογο και το τριτο κομματι που λογω των στιχων του ονομαστηκε τα γλυκα γουρουνακια. Στην αρχη ο Μαρινος μονος του απαγγελει: Αχ πως μαρεσουν οι καραμελιτσες, θαθελα ναχα δεκα σακουλιτσες. Δεκα σακουλιτσες γουρουνια!. Στην τελευταια λεξη εγινε και παλι χαμος. Μαζι με τα οργανα, στριγγλιζαμε ολοι μαζι και ο Μαρινος ξανααπαγειλε τους στιχους συμπληρωνοντας ουρλιαζοντας κιαυτος στο τελος: γουρουνια γουρουνια α α α!!! Μετα ομως απο τα τρια αυτα κοματια, μετα απο τετοιο ενθουσιασμο, αρχισαν να ανεβαινουν και οι απαιτησεις. Ο Μαρινος ηθελε πιο ποιοτικους στιχους. Κλειστηκε σε ενα δωματιο και αρχισε να γραφει ο,τι του κατεβαινε στο μυαλο. Τους στιχους του τελευταιου κομματιου που θα φτιαχναμε την ημερα εκεινη. Τιτλος του: Γουρουνισια αναγεννηση. Η βαβουρα ξανααρχισε με ολους να συναγωνιζονται ποιος θα κανει τον πιο φριχτο θορυβο. Και ο Μαρινος να ουρλιαζει, αυτη την φορα ομως απαγγελοντας τους δικους του στιχους: 7

8 γουρουνακι βοσκει μονο σε λιβαδι ενας καθρεπτης ομως του κλεβει το τριφυλι τα μπαρμπουνια κατεβαινουνε στον Αδη το εγκαταλειψαν οι παλιοι του ολοι φιλοι! Τα καροτα καλπαζουνε πιο περα η αχναδα εφτασε κοντα τους οι αγελαδες μασουλανε τον αερα τα γουρουνια χανουν τα μικρα παιδια τους. Ω ροζ Θεοι! Τι δυστυχια που σας δερνει ο λουκουμας την ευτυχια δεν σας φερνει η ομιχλη σας παγωνει. Γουρουνια! Καπου εκει, γυρισαν οι γονεις στο σπιτι. Αχ αυτοι οι γονεις... Τους επιασε φρικη. Ακουγομασταν λενε χιλιομετρα μακρυα και ηταν σαν να μας σφαζουν. Βρηκαν το σπιτι σε κατασταση αποσυνθεσης. Τσατιστηκαν. Τα τεσσερα τραγουδια ομως ειχαν ηχογραφηθει. Η μεγαλη αρχη ειχε γινει! Και η κασετα αυτη δεν προκειται να σβηστει ποτε! Και ποιος πραγματικα θα φανταζοταν οτι το ερισμα εκεινης της βραδυας θα οδηγουσε 11 χρονια αργοτερα στην δημιουργια πραγματικου δισκου με εντελως διαφορετικη μουσικη φυσικα, αλλα και καπου κρυμενα πεντε δευτερολεπτα με αποσπασμα απο αυτην εδω την ηχογραφηση σαν φορος τιμης στην μεγαλη αρχη. Την αλλη μερα ξυπνησαμε νωρις. Ξεκινησαμε περπατωντας για να κατακτησουμε την κορυφη του προφητη Ηλια, του ψηλοτερου βουνου της Αιγινας. Τα καταφεραμε υστερα απο φοβερη περιπετεια. Γυρισαμε πισω το απογευμα, και αμεσως φυγαμε για το λιμανι της Αιγινας να παρουμε το πλοιο για την Αθηνα. Το πλοιο ομως θα ερχοταν σε μια ωρα. Την ωρα αυτην καναμε βολτα με τον Γιαννη στα βραχακια της ακτης κατω απο την κολωνα της Αιγινας. Συζητουσαμε με τον Γιαννη οπως παντα για πολλους επιστημονες που φοβουνται να παραδεχτουν οτι υπαρχουν ιπταμενοι δισκοι επειδη ειναι πολυ συντηρητικοι. Και ετσι η ερευνα της αληθειας μενει σε εμας τους νεους! Τοτε ο 15χρονος Γιαννης παρατηρησε ενα κοριτσι μονο του που εκανε βολτες στα βραχακια. Διακοπτει την συζητηση και μου λεει: -Αυτη εκει ειναι μονη της, και με κυταξε! -Ναι αλλα αν οι ιπταμενοι δισκοι ερχονται στη γη, γιατι δεν ερχονται σε αμεση επαφη μαζι μας; λεω εγω. Ομως ο Γιαννης δεν απαντησε. Συνεχισε να κυταει το κοριτσι. Καποια στιγμη ειπε: -Ειναι πολυ ομορφη! -Ναι αλλα οι ιπταμενοι δισκοι.... -Σκασε αγορι μου! Το θεμα ειναι τωρα εδω τι κανουμε. Θελω να της μιλησω αλλα δεν ξερω τι να της πω! Ενοιωσα φοβερη απορια, και μετα εκνευρισμο. Τον τελευταιο καιρο ο Γιαννης κοιτουσε τα κοριτσια. -Μπραβο βλακα. Ωραιος προοδευτικος εισαι, αφου ασχολεισαι με κοριτσια και βλακειες του ειπα. Εδω εμεις συζηταμε σοβαρα θεματα. -Αγορι μου, ο ερωτας ειναι απο τα πιο σοβαρα θεματα. -Τι λε ρε φιλε! Του ειπα, αρνουμενος να παραδεχτω οτιδηποτε ειχε σχεση με μη σοβαρα πραγματα. Πιστευα οτι το σεξ και τα κοριτσια εχουν σκοπο να αποσπουν το μυαλο μας απο τα πραγματικα θεματα σκεψης που πρεπει να ειναι το συμπαν, οι εξωγηινοι - υπαρχουν αραγε; - και το απο που ηρθαμε. Το καλοκαιρι του '77 ηταν γεματο με τετοιες σκεψεις. Και με ενα μικρο αρμονιακι με μπαταριες, που ουσιαστικα ητανε μια μελοντικα μονο που τον αερα τον φυσουσε ενα μοτερακι που δουλευε με τις μπαταριες. Εκει πανω επαιζα με τις ωρες, ξαναγυρνωντας σε εκεινη την παλια σκεψη σχετικα με την ανευρεση καποιας τοσο φανταστικης μελωδιας που να μπορουσε να εχει αντικειμενικα αποτελεσματα πανω στους ανθρωπους, οπως τα φαρμακα η και τα δηλητηρια. Οσο για την κασετα που γραψαμε με τα τεσσερα τραγουδια, την ακουγα συνεχεια και την εβαζα σε ολους. Και ολοι ξεκαρδιζονταν στα γελια οταν ακουγαν. Σιγουρα εκεινη η ενταση και η βαβουρα των γουρουνιων δεν εχει και τοσο σχεση με την αντικειμενικη μελωδια που ψαχνω να βρω. Και εφτασε η 21η Νοεβριου Το μεσημερι σπιτι του ο Γιαννης μου εδειχνε ενα τεραστιο αφηρημενο ποιημα με τιτλο προσπαθεια. Αμεσως σκεφτηκα να το μελοποιησουμε 8

9 με τα γουρουνια. Το χωρισαμε σε ενοτητες. Καθε ενοτητα θα απαγγελεται μια φορα σκετα, και μια φορα με ολη την ενορχηστρωση. Το ιδιο βραδυ ηρθαν οι Πασχαλουδαιοι επισκεψη. Ο Μαρινος ομως δεν ειχε ορεξη να τραγουδησει οπως και τοτε. Κανενα προβλημα. Θα αναλαμβανα εγω. Μονο που δεν ειχαμε κασετοφωνο. Αναγκαστηκαμε να δανειστουμε αυτο των γειτωνων μας απο τον επανω οροφο. Ετσι προστεθηκε στη φαση και ο Κωσταντινος, ενα χαζο παιδακι που εμενε απο πανω μας και το κασετοφωνο ηταν δικο του. Ξαναμαζεψαμε κατσαρολες και ταψια. Ο Μαρινος μαλιστα εφτιαξε μια καινουργια πατεντα για περισσοτερη βαβουρα: Δυο ταψια ενωμενα το ενα πανω στο αλλο γεματα με κλειδια αναμεσα τους. Τα κουνουσες και γινοταν χαμος. Και μεσα σε ολα αυτα και δυο αληθινα μουσικα οργανα: Το αρμονιακι μου που το επαιζα εγω, και το παλιο μαντολινο του πατερα μου, που το επαιζε ο Μαρινος σε στυλ κιθαρας. Και ξεκιναω την απαγγελια του ποιηματος του Γιαννη αλοτε μονος και αλοτε τσιριζοντας κατω απο την βαβουρα ολων των οργανων. Τα λογια ηταν εντελως κουφα. Επιστημονικες ορολογιες δεμενες ασυναρτητα σε δραματικους συμπερασματικους τονους. Ομως οταν ουρλιαζα ενοιωθα ενα φοβερο ξεσπασμα μεσα μου, μια αμεσοτητα που δεν την ειχα ξανανοιωσει. Και λογω του μεγεθους του ποιηματος του Γιαννη, το κομματι κρατησε 9 λεπτα. Ονομαστηκε γουρουνισια προσπαθεια. Ο Γιαννης ομως ηθελε κατι πιο μελωδικο. Ετσι αρχισε να τραγουδαει κατι αλλους στιχους του στη μελωδια του αγγελος εξαγγελος του Σαββοπουλου. Ο Μαρινος υποτιθεται οτι συνοδευε με το μαντολινο κανοντας ρυθμικα ντραν ντραν, εως οτου στο τελος ξαναμπαιναμε ολοι μαζι και το κοματι κατεληγε στο γνωστο χαος. Ονομαστηκε γουρουνισιο ονειρο και ηταν ισως η πρωτη μελωδικη προσπαθεια του συγκροτηματος. Στη συνεχεια ηρθε η ωρα να επαναλαβουμε τα τραγουδια που ειχαμε βγαλει τοσο αυθαιρετα την πρωτη φορα, και τοσους μηνες ακουγαμε απο την ιστορικη εκεινη κασετα. Αυτη τη φορα ομως με εμενα τραγουδιστη. Ξεκινησαμε με την γουρουνισια αναγεννηση, και πραγματικα δεν θα ξεχασω ποτε την συγκινηση που ενοιωθα ουρλιαζοντας τους στιχους εκεινους. Το συναισθημα του οτι αυτο που τοσο καιρο ακουγα στην κασετα μπορω και το ξανααναπαραγαγω. Ασχετα με το οτι η φωνη μου ηταν πολυ πιο κατωτερη και πιο ατσουμπαλη απο του Μαρινου. Η ατμοσφαιρα ειχε πια ζεσταθει. Και συνεχισαμε και με τα αλλα τρια τραγουδια που ξεραμε με τον ιδιο ενθουσιασμο: Αγουρα γουρουνια, τα γλυκα γουρουνακια και γουρουνισια γουρουνια. Τωρα ομως θελαμε και αλλα καινουργια κοματια. Ηθελα να γεμισει οσο γινοταν η κασετα. Μεσα στο γενικο χαβαλε, αποφασιστηκε ενας νεος τιτλος: Γουρουνογουρουνα!. Οσο για την μελωδια, κανενα προβλημα. Ας ειναι καλα οι Status quo και το τραγουδι τους Is there a better way. Η μελωδια ταιριαζε απολυτα με τους στιχους. Η μαλλον οι στιχοι ταιριαξαν στην μελωδια: γουρουνογουρουνα γουρουνογουρουνα γουρουνογουρουγουρουγουρουγουρουγουρουνα γουρουνογουρουγουρουγουρουγουρουγουρουνα γουρουνογουρουνααααααα α α α α α α α α α α α!!! Χαμος! Πανζουρλισμος! Η ατμοσφαιρα απο ζεστη εγινε αποπνικτικη. Ετοιμη και η ιδεα του επομενου κοματιου: Ο καθενας με την σειρα θα προσπαθησει να βγαζει ηχους και μουγκριτα θριλερ. Θα γινει ενα τρομακτικο κοματι. Θα ονομαστει γουρουνισιος φοβος. Πρωτος ο Γιαννης προσπαθησε να τραγουδησει οσο πιο φριχτα μπορουσε ενα θεμα των Focus. Μετα ο Μαρινος εκανε το γελιο του δρακουλα, επειτα εγω εκανα κατι σαν χλιμιντρισμα, εναν ηχο που τον συνηθιζα οταν ηθελα να εκνευρισω την αδελφη μου την Ελενη, ακολουθησε ο Παναγιωτης με ενα φοβερο ουρλιαχτο εμπνευσμενο απο τους Black Sabbath που τους ακουγε πολυ, και η Ελενη κανοντας το τσιριχτο γελιο της μαγισσας. Ολα αυτα κατω απο των ηχο των οργανων που βαραγανε αλυπητα. Στο τελος ολοι μαζι φωναζαμε συγχρονως, ουρλιαζαμε, τσιριζαμε, εως οτου μπηκε τρομαγμενος ο μπαμπας στο δωματιο, ετσι ωστε το κομματι τελειωνει αδοξα με την φωνη του να λεει τι γινεται ρε παιδια; Και ηρθε η ωρα να γινει και μια διασκευη. Το war pigs των Black Sabbath, επειδη ο τιτλος εμπεριεχει την λεξη γουρουνια. Κατω απο τη βαβουρα των οργανων προσπαθουσα να πιασω την μελωδια, εως οτου τα οργανα σταματησαν και ολοι με τις φωνες τους ενωθηκαν μαζι μου στην ιδια μελωδια. Το αποτελεσμα φοβερο. Δεν περιγραφεται με λεξεις. Ο μπαμπας ξαναμπηκε μεσα, αυτη τη φορα πιο φουριοζος και αποφασισμενος να μας σταματησει. Ετσι κιαλλιως παντως δεν νομιζω να αντεχαμε αλλο. Γυρισαμε την κασετα στην αρχη της και την ξαναακουσαμε. Ο Γιαννης χρονομετρουσε. 9

10 10 -Ωραια! λεει. Συνολον 21 λεπτα. Κανονικη πλευρα δισκου. -Ναι! φωναξα ενθουσιασμενος. Ο πρωτος μας δισκος! Σχεδον το πιστευα. Πως θα ονομαστει ο δισκος; Pigs the first συμφωνησαμε ολοι. Μονο που οι δισκοι συνηθως εχουν δυο πλευρες. Δεν πειραζει. Θα κανονισουμε ο Μαρινος και ο Παναγιωτης να κοιμηθουν εδω σημερα - αυριο δεν εχουμε σχολειο - για να γραψουμε το πρωι την δευτερη πλευρα. Ετσι κιεγινε. Τι θα βαλουμε ομως στην δευτερη πλευρα; Δε βαριεσαι ξανα τα ιδια κοματια. Το ιδιο σκηνικο ξαναστηθηκε χωρις ομως τον Γιαννη, και πριν προλαβουμε να γραψουμε τα γουρουνισια γουρουνια, τα αγουρα γουρουνια και τα γουρουνογουρουνα, μπηκε παλι ο μπαμπας μεσα νευριασμενος: -Ε οχι παλι ρε παιδια! Φτανει πια! Φτανει! Τοτε μου ηρθε η ιδεα να γραψουμε την δευτερη πλευρα πιο επιτιδευμενα, χωρις φωνες αλλα με το μαντολινο και το αρμονιο για να πλησιασουμε το προοδευτικο ροκ των πινκ φλουντ και των τζενεσις. Ετσι βγηκαν οι αυτοσχεδιες μελωδιες συνθετικο γουρουνι, paranoid pig, stupid pig, (το ονομασα ετσι επειδη επαιζε αρμονιο η αδελφη μου), clever pig, (το ονομασα ετσι επειδη επαιζα αρμονιο εγω), absolutely pig, και last pig. Ηταν νομος ολοι οι τιτλοι να εχουν την λεξη γουρουνι. Ο Παναγιωτης δεν πολυγουσταρε αυτην τη φαση. Ηθελε το συγκροτημα να ειναι χαρντ ροκ. Σιγουρα δεν υπηρχε εκεινο το ξεσπασμα και η τεραστια ενεργεια που υπηρχαν χθες, αλλα, κατι πρεπει να γινει ελεγα και προς την πλευρα της μελωδικοτητας. Παντως ο πρωτος δισκος, το pigs the first ολοκληρωθηκε. Ο απολογισμος, πολλα σπασμενα αντικειμενα, στραβωμενες κατσαρολες και ταψια, και το μαντολινο χωρις χορδες. Στην κασετα περισεψαν πεντε λεπτα. Ο,τι επρεπε για μια συνεντευξη απολογισμο του δισκου. Απευθυνομαι στον Μαρινο: -Κυριε Μαρινο. Ποια η αποψη σας για τον νεο δισκο των γουρουνιων; Ο Μαρινος πηρε οσο πιο υπεροπτικο υφος μπορουσε, και κανοντας σπασμενη και σνομπ-επιτιδευμενη την προφορα του απανταει: -Εφοσον.... εβαλα κι εγω το ταλεντο μου σαυτον τον δισκο... ο δισκος βγηκε φοβερος. Και συνεχιζει με δραματικο υφος: Αλλα τωρα... χυστε δακρυα! Γιατι ο Μαρινος... (ακουγονται κλαματα)... ο Μαρινος ναι... (συνεχιζουν τα κλαματα).... ο Μαρινος αποχωρει απο τα γουρουνια!... (ζητωκραυγες, γελια και πανηγηρισμοι). Ο Μαρινος γενικα σνομπαρε την φαση. Αλλα για μενα και τον Παναγιωτη, ολα αυτα ειχαν ιδιαιτερη αξια. Ειμασταν αποφασισμενοι να συνεχισουμε την φανταστικη αυτη καριερα των γουρουνιων. Και το pigs the first ηταν ο πρωτος δισκος. Σιγουρα θα ακολουθουσαν κι αλλοι. Τα γουρουνια μετα την πρωτη τους συναυλια!.(δυστυχως οι εν δρασει φωτογραφιες εχουν χαθει για παντα).στεκομαι με ανοιχτα τα ποδια ενω το θρυλικο πρωτο μου αρμονιακι με τα χρωματιστα πληκτρα βρισκεται πισω μου.κατω καθεται ο Γιαννης, ενω στη μεση βρισκεται ο Παναγιωτης,και αριστερα ο Μαρινος.

11 PIG ATOM HEART- ΝΟΕΒΡΗΣ 1977: Την αλλη μερα 22/11/77 ο Γιαννης ακουει την κασετα, το pigs the first, και αποφασιζει να γραψει κριτικη, ακριβως στο ιδιο στυλ που γραφονται οι κριτικες των αληθινων δισκων. Οσο ο Γιαννης εγραφε, εγω ακουγα με περιεργεια ενα καινουργιο συγκροτημα με παραξενη μουσικη που ο Γιαννης το εκραζε. Ηταν οι Kraftwerk. Το κοματι τους το Trans Europe express και ηταν απλο, αλλα και ειχε ενα παραξενο στυλ που μου δημιουργησε την επιθυμια να το διασκευασουμε στον επομενο μας δισκο. Ο Γιαννης εντωμεταξυ τελειωσε την κριτικη. Εγραφε οτι τα γουρουνια δημιουργηθηκαν σε μια εποχη κρισης του ροκ στην Ελλαδα, αναλυοντας τις ενοιες τοσο επιγραμματικα και σοβαρα που πετυχαινε μια κριτικη με πολυ επισημο υφος. Αυτο μου αρεσε πολυ, γιατι ανεβασε πολυ την ιδεα του οτι αυτο που γραφτηκε, ειναι οντως δισκος και οχι κασετα, και εχει σοβαρο σκοπο. Και ολα αυτα παρολο το οτι κατηγορουσε την φωνη μου σαν ατεχνη και το γενικο παιξιμο πολυ ερασιτεχνικο. Συμφωνουσα κιεγω στο οτι αυτη η φαση που τοσο ομορφα ξεκινησε, θα επρεπε καπως τωρα να σοβαρευτει, και τα κοματια να ειναι πιο συγκεκριμενα και οχι συνεχεια σε αυτο το βαβουριαρικο στυλ. Με αυτες τις προδιαγραφες ξεκινησαμε οι δυο μας με τον Γιαννη το ιδιο κιολας βραδυ την εγγραφη του δευτερου δισκου των γουρουνιων. Πρωτα ειχαμε παει στο σινεμα Τροπικαλ να δουμε το εργο ο βυθος, αλλα δεν μας βαλανε μεσα επειδη ηταν ακαταληλο για ανηλικους. Και ετσι καταληξαμε σπιτι μου να σκεφτομαστε πως θα δουλεψουμε τον καινουργιο δισκο των γουρουνιων. Ενας συντελεστης σοβαροτητας ειναι και η διαρκεια των κοματιων. Οταν ενα τραγουδι διαρκει πολυ, τοτε αυτο φαινεται πιο πολυ σαν εργο παρα σαν τραγουδι οπως το Atom heart mother των Pink Floyd. Ενω, το γουρουνισια γουρουνια διαρκουσε μονον 25 δευτερολεπτα! Και ετσι η αποφαση παρθηκε. Ο καινουργιος δισκος θα αρχιζει με ενα προοδευτικο κομματι που να διαρκει οπως και το atom heart mother, 14 λεπτα! Το κομματι αυτο θα δωσει και τον τιτλο του στον τιτλο του δισκου, οπως γινεται και με το atom heart mother. Και ο τιτλος θα πρεπει να εχει την λεξη γουρουνι μεσα του. Και ο τιτλος του τραγουδιου και του δισκου βρεθηκε: Pig atom heart! Τωρα οσον αφορα το περιεχομενο του κοματιου αυτου θα πρεπει να ειναι πιο εντεχνο και πιο μελωδικο. Κανενα προβλημα. Ειχα απο παλια στο μυαλο μου φτιαξει μια μελωδια, τοτε που σκεφτομουν για το ακρον αωτον της μαγειας και της ομορφιας στη μουσικη, τοτε που σκεφτομουν μουσικη με αντικειμενικα αποτελεσματα με επιστημονικο τροπο. Σκεφτομουν ενα κοινο μπροστα μου που να μπορω να το εκστασιασω με μια μελωδια μου, να το αποκοιμησω και να προκαλεσω σε ολους απο κοινου τα ιδια φαντασμαγορικα ονειρα. Τοτε ειχα φανταστει την μελωδια αυτη που αργοτερα μετεφερα στο αρμονιακι, και τωρα ηταν ετοιμη για να αποτελεσει το περιεχομενο του pig atom heart. Βεβαια καθε αλλο παρα αντικειμενικα και μαγευτικα αποτελεσματα εχει η μελωδια, ειδικα οταν παιζεται με τον ηχο που ειχε το αρμονιακι αυτο και με ενα μονο δαχτυλο που ηξερα να χρησιμοποιω. Ομως συνεχιζει να μου θυμιζει εκεινο το ονειρο και κραταει εναν πρωτολειακο χαρακτηρα οπως θα πουν αλλοι αργοτερα. Δεν διαρκει βεβαια 14 λεπτα, αλλα θα επαναληφθει οσες φορες χρειαστει για να διαρκεσει. Και ετσι σχηματιστηκε το πρωτο προοδευτικο κοματι των γουρουνιων απο εμενα μονον μου να προσπαθω με την φωνη μου να συνοδεψω την μελωδια στο αρμονιακι που μαλιστα τελειωναν οι μπαταριες του και οι νοτες αργουσαν ολο και περισσοτερο να ακουστουν απο το πατημα των πληκτρων. Αμεσως μετα ενοιωσα οτι καλα μεν ολα αυτα, αλλα δεν πρεπει να προδωσω εκεινο το αρχικο βαβουριαρικο στυλ των γουρουνιων με τα ουρλιαχτα και τις κατσαρολες. Το επομενο κοματι επρεπε να ειναι και παλι στο παλιο στυλ. Και για να τονισω την αγριοτητα και την κακια, εγραψα στιχους με βρισιες όπως το χοιροστασιο μοιαζει με σκατο, κλπ. Σκεφτηκα να το ονομασω υμνο του χοιροστασιου, αλλα κατεληξα στον τιτλο γουρουνια

12 χοιρογουρουνα. Και μαζι με τις κατσαρολες που χτυπαγε ο Γιαννης οσο πιο δυνατα μπορουσε, εγω ουρλιαζα: Μοιαζει με σκατο.... μοιαζει με σκατοοο ο ο ο γουρουνια σκατογουρουνα α α α χωρις να μπορω να φανταστω οτι υστερα απο λιγα χρονια, καποια γκρουπ όπως οι Chaos U. K. θα παρουσιαζουν αυτο το στυλ σαν κατι το καινουργιο και επαναστατικο. Ο Γιαννης ειπε οτι αυτο το κομματι ειναι πανκ καθαρο, αλλα εγω δεν ειχα ξαναακουσει αυτον τον ορο. Στη συνεχεια ο Γιαννης αρχισε να τραγουδαει την εισαγωγη του Sign on you crazy diamond των Pink floyd και εγω συνοδευα χτυπωντας κατι ταψια με ενα μπρελοκ απο κλειδια, στην αρχη απαλα, αλλα μετα νευριασα γιατι δεν ηθελα γνωστη μελωδια και αρχισα να τα χτυπαω ολο και πιο πολυ για να τον κανω να σταματησει. Αυτος ομως συνεχιζε πιο δυνατα, συνεχιζα κιεγω, εγινε χαμος οσοτου κουραστηκα και τον αφησα να συνεχισει για ενα λεπτο ακομη μονος του τελειωνοντας ετσι ενα ακομη καινουργιο κομματι. Σε λιγο ειχε βρεθει και το ονομα. Γουρουνισιο κομματι. Και τα τρια αυτα μαζι εκαναν δεκαοκτω λεπτα. -Λιγο δεν ειναι για πλευρα δισκου; Ρωταω. -Τι λες ρε χαζε! Ξερω δισκους που διαρκουν και 14 λεπτα η πλευρα. -Ναι αλλα εμεις ειμαστε φοβερο συγκροτημα, γιαυτο πρεπει να κανουμε μεγαλες πλευρες. Τελος παντων. Δεν ημουν πολυ ευχαριστημενος απο εκεινη την ημερα. Δεν υπηρχε εκεινη η συναρπαστικη ατμοσφαιρα και δυναμη του pigs the first. Εξαλου ειμασταν μονο δυο, ενω τοτε ειμασταν 6. Αφου θελουμε να εχουμε και προοδευτικο στυλ ας ειναι. Παντως για την δευτερη πλευρα επρεπε να βρεθει κατι το φοβερο. Και τις επομενες μερες στο σχολειο σκεφτομουν ακριβως το τι. Kαι θυμηθηκα το Trans Europe express των Kraftwerk. Ηταν ο,τι επρεπε για διασκευη. Απλο, ευκολο, μεγαλο και σοβαρο. Την επαναλαμβανομενη μελωδια την εβγαλα ευκολα στο αρμονιακι. Οσο για τον επαναλαμβανομενο ρυθμο τον αναπαραστησα χτυπωντας ρυθμικα με ενα μολυβι την υδρογειο σφαιρα στο γραφειο μου. Εβαλα μια κασετα να γραφει και για μιση ωρα χτυπουσα τον ρυθμο, οποτε η κασετα να παιζει τον ρυθμο απο ενα δευτερο κασετοφωνο οταν θα ηχογραφησουμε το αρμονιο και τις φωνες. Ο Γιαννης δεν γουσταρε το κοματι αυτο, ουτε τους kraftwerk, αλλα δεχτηκε να βοηθησει στην ηχογραφηση του μερικες μερες αργοτερα, στις αρχες Δεκεμβριου ενα βραδυ στο σαλονι μας, ενω εξω εβρεχε. Ειχε πολυ πλακα. Ο ρυθμος που ειχα ηχογραφησει ακουγονταν συνεχεια απο δευτερο κασετοφωνο, ενω εγω επαιζα την μελωδια στο αρμονιακι. Οταν σταματουσα ο Γιαννης απαγγελε καποιο κειμενο καθε φορα σε διαφορετικη γλωσσα για να φανει οτι το εξπρες περναει απο ολες τις χωρες του κοσμου! Και μετα εγω προφερα μαζι με τον ρυθμο: greek europe express, η English europe express, η German europe express αναλογα με το κειμενο που προηγηθηκε. Ακολουθουσε η μελωδια, και παλι απο την αρχη. Τελευταια γλωσσα ηταν σκετες αρλουμπες του Γιαννη, οποτε μετα εγω απαγγελα: paranoid europe express, για να τραβηξει το κοματι ετσι 28 λεπτα! Ο Γιαννης στην κριτικη του θα γραψει: Και ειναι αναγκασμενος ο ακροατης να αντεξει για 28 ολοκληρα λεπτα αυτο το πραγμα. Αυτην την ελειψη καθε εμπνευσης και φαντασιας. Κατα βαθος εγω γουσταρα ομως αυτο το κοματι γιατι ειχε μεσα του μια καινουργια αποψη εντελως ψυχρη και εγκεφαλικη. Ο Γιαννης ομως αρρωσταινε καθε φορα που αναφερομουν στο pig europe express οπως ονομαστηκε, και στους Kraftwerk χωρις να ξερει οτι οι kraftwerk σε 20 χρονια θα ειναι ενα απο τα πιο καταξιωμενα και αγαπημενα του συγκροτηματα. Ειναι γεγονος οτι κανενας ανθρωπος δεν θα αντεξει ποτε να ακουσει αυτο το κοματι οπως γραφτηκε τοτε. Ειναι το ακρον αωτον της βαρεμαρας. Ομως και ο δευτερος δισκος των γουρουνιων ειχε τελειωσει, και ημουν χαρουμενος γιαυτο. Ημουν ευτυχισμενος με την φανταστικη αυτη καριερα που ειχα αρχισει στο μυαλο μου, με το συγκροτημα μου και τους δυο ηδη ετοιμους δισκους μου. Και ο Γιαννης αποφασιζει να ακουλουθει την καριερα των γουρουνιων, γραφοντας μετα απο καθε δισκο, κριτικες, σοβαρες και ανεξαρτητες απο το αν θα παιρνει μερος κιαυτος στον δισκο η οχι. 12

13 PIGS SOUND OF PIGS SILENCE- ΔΕΚΕΒΡΗΣ 1977: Τον Δεκεβριο του '77 ειχα εναν ψηλο συμαθητη μου τον Χρηστο τον Καπογιανακη. Επαιζε κιθαρα μονος του τραγουδια του Μπομπ Ντυλαν που αγαπουσε πολυ, και του Σαβοπουλου. Ηταν γενικα σοβαρο ατομο. Οταν εμαθα οτι επαιζε κιθαρα, του λεω οτι εχω ενα συγκροτημα, και αν θελει να ερθει να παιξει κιαυτος αφου δεν εχουμε κιθαριστα. Αυτος ενθουσιαστηκε. Ο κακομοιρης δεν ειχε ακουσει ακομη γουρουνια. Αλλα ηρθε η μερα που θα ακουγε. Ραντεβου στο σινεμα Καλυψω της Καλιθεας, με την κιθαρα του. Εκει θα βλεπαμε το 2001 οδυσεια του διαστηματος πρωτα. Ομως το εργο θα αρχιζε σε μιση ωρα. Ετσι καναμε βολτα στο γηπεδο της καλιθεας, και εγω του μιλουσα για το συγκροτημα μας, οτι ειμαστε ακομη σε χαβαλε φαση, οτι θα ηθελα να γινει κατι πιο σοβαρο και οτι αυτος ισως να βοηθουσε με την κιθαρα του. Ομως οταν φτασαμε στα βραχια διπλα ακριβως απο το γηπεδο της Καλιθεας, αρχισα να τον τραβολογαω να ανεβουμε στην κορυφη των βραχων. -Σοβαρολογεις; Εισαι 13 χρονων και θελεις να ανεβεις εκει πανω; -Μα ειναι δυνατον να υπαρχουν διπλα μας αυτα τα βραχια, και εμεις να μην ανεβουμε πανω; Τσατιστηκα και σκαρφαλωσα μονος μου, ενω ο Χρηστος απο κατω κουνουσε το κεφαλι του και κρατουσε την κιθαρα του μην μπορωντας να καταλαβει ακομη με ποιους εμπλεξε. Η οδυσεια του διαστηματος δεν μου αρεσε, γιατι ηταν πολυ ακαταλαβιστικο στο τελος. Τελικα συναντησε αυτος εξωγηινους στον Δια, και τι ηταν αυτη η μαυρη τετραγωνη πετρα στην αρχη και στο τελος; Και γιατι στην αρχη εδειχνε μαιμουδες και στο τελος ενα εμβρυο; Μετα βρεθηκαμε και με τον Γιαννη, και οι τρεις μας πηγαμε σπιτι μου. Ο Χρηστος αρχισε να παιζει κιθαρα, και εγω να τον ηχογραφω. Επαιξε το blowing in the wind και το one more cup of coffee του Ντυλαν το κι αν βγω απο αυτην την φυλακη του Σαβοπουλου καταληγοντας στο the sound of silence του Σαιμον. Εγω δεν γουσταρα, γιατι δεν θυμιζε γουρουνια. Ο Γιαννης ομως συμπαθησε πολυ τον Χρηστο και τραγουδαγανε μαζι για αρκετη ωρα. Θελοντας να δημιουργησω γουρουνισια ατμοσφαιρα, εφερα ταψια και κατσαρολες και αρχισα να τα χτυπαω ενω ο Χρηστος επαιζε. Ο Χρηστος με κυταζε παραξενα με την ακρη του ματιου του, και ο Γιαννης με μαλωσε και μου λεει ασε μας ρε φιλε με τα γουρουνια σου!. Τελικα εβαλα στον Χρηστο να ακουσει γουρουνια. Εσκασε στα γελια για πολυ ωρα, και μονο στην ιδεα οτι του μιλουσα τοσο καιρο για συνεργασια, και που τοσες μερες του ελεγα στα σοβαρα οτι εχω συγκροτημα. Απο τοτε ο Χρηστος με σνομπαρε φοβερα, με θεωρουσε παιδακι, και εντελως ανωριμο. Ενω με τον Γιαννη εγιναν πολυ φιλοι, και συμπαθουσε ο ενας τον αλλον φοβερα. Παντως εγω εκεινη την ηχογραφηση του Χρηστου με την κιθαρα την κρατησα, και την αφησα να αποτελεσει την πρωτη πλευρα του επομενου δισκου των γουρουνιων, που επειδη τελειωνει με το sound of silence, ονομαστηκε και ο δισκος pig sound of pig silence. Κρατησα αυτην την ηχογραφηση με τιτλο pig songs by Christos Kapogiannakis, γιατι επροκειτο για πρωτη φορα για κανονικα τραγουδια, επιτιδευμενα και παιγμενα σωστα στην κιθαρα. Κανενας ομως δεν συμφωνησε μαυτο. Ο Γιαννης με εκραξε για κεινη τη νυχτα που προσπαθουσα να συσχετισω τον Χρηστο με τα γουρουνια, και επειδη διεδιδα οτι εχω σοβαρο μουσικο συγκροτημα ενοωντας τα γουρουνια. Και οτι ο Χρηστος ειναι πολυ πιο οριμος απο εμας. Αντιθετα ο Μαρινος και ο Παναγιωτης οταν ακουσαν τον Χρηστο τον εκραξαν φοβερα. Και ποτε δεν τον συμπαθησαν. Ολοι δηλαδη διαφωνησαν με το να θεωρησω κοματια των γουρουνιων τις ηχογραφησεις του Χρηστου, ο Γιαννης επειδη τα θεωρουσε πολυ ωριμα και καλα, και ο Παναγιωτης επειδη τα θεωρουσε φλιουφλικα και ξενερωτα.

14 14 Παντα ομως εγω σεβομουν περισσοτερο τον Γιαννη γιατι εχει διαβασει παρα πολυ και εχει ακουσει παρα πολυ μουσικη. Εχει ηδη περιπου 300 δισκους. Και με αυτες τις αφορμες οι παλιες μας συζητησεις περι ιπταμενων δισκων, εχουν δωσει την θεση τους σε συζητησεις γυρω απο την μουσικη. Παντα με κριτικη σταση απεναντι στα συγκροτηματα. Καποια μερα μου εβαλε να ακουσω για πρωτη φορα Ξενακη. Ατονικη μουσικη, ενα κοματι που λεγοταν Bohor αποκλειστικα με ηχους απο μεταλα που μου θυμιζαν τις κατσαρολες των γουρουνιων. Ενθουσιασμενος ετρεξα σπιτι, μαζεψα παλι ο,τι κατσαρολες και ταψια βρηκα και αρχισα να τα κοπαναω βγαζοντας κατα τη γνωμη μου ηχο αντιστοιχο με αυτον του Ξενακη. Και το καινουργιο κοματι ονομαστηκε Pig bohor, και ηταν η αρχη της δευτερης πλευρας του καινουργιου δισκου, του pig sound of pig silence. Να που βγαζω τωρα και ποιοτικη ατονικη μουσικη χτυπωντας κατσαρολες που λιγοι την καταλαβαινουν. (Ο Χρηστος δεν μου μιλαει και με αποφευγει στο σχολειο. Γιατι αραγε;) Καταλαβα οτι η δουλεια γινεται πιο επαγγελματικα με διασκευες. Και ηταν πολα τα κοματια που μου αρεσαν. Ηρθε η ωρα να γινουν γουρουνισια. Πρωτο θυμα το τραγουδι των Pink Floyd Summer'68. Ειχα βγαλει την βασικη του μελωδια στο αρμονιακι. Εκεινη την ημερα ηταν σπιτι η αδελφη μου και μια φιλη της. Τις εβαλα και τις δυο να με βοηθησουν. Η καθεμια θα χτυπαγε κατι, και εγω θα επαιζα και θα τραγουδουσα το Summer'68. Και το ονομα αυτου special pig. Επομενο θυμα το mad man moon των Genesis. Εδω η φωνη μου ειναι πραγματικα στο ακρον αωτον του φαλτσου και της φρικης. Δεν τολμαω ουτε και μονος μου να το ακουω Απο αριστερα προς τα δεξια ξεκινουμε απο εμενα,τον Χρηστο με την κιθαρα,τον Μαρινο και τον Παναγιωτη που καθεται κατω,και τον Γιαννη στα δεξια.παρατηρηστε τις αφισες των Pink Floyd στον τοιχο. σημερα το mad man pigmoon. Η προσπαθεια μιμισης της φωνης μου, οδηγει στα ορια της ακρας γελοιοτητας και του εξευτελισμου. Οσο για το μαντολινο του μπαμπα μου ειχε ακομη μια χορδη. Τοτε παρατηρησα οτι κουρδιζοντας και ξεκουρδιζοντας την ενω επαιζα, ο ηχος αλαζε τονο σε διαστημικο στυλ. Λιγα λεπτα παιξιματος με αυτον τον τροπο και το space pig ηταν ετοιμο! Μαζι μαυτο και η δευτερη πλευρα του καινουργιου δισκου των γουρουνιων. Μαζι μαυτην και ο καινουργιος δισκος: Το pig sound of pig silence. Με τον Γιαννη,στις ατελειωτες ωρες μουσικης ακροασης οπου μαλιστα παραταξαμε και μερικους δισκους μου για τους οποιους ειμασταν υπερηφανοι!

15 IN THE COURT OF THE CRIMSON PIG- ΓΕΝΑΡΗΣ 1978: Το τηλεφωνο χτυπαει. Και η φωνη του Γιαννη αναγελει με σπανιο γιαυτον ενθουσιασμο για ενα φοβερο καινουργιο του δισκο, ενος φοβερου προοδευτικου συγκροτηματος που ανακαλυψε. Κατι που επρεπε να ακουσω αμεσως αν θελω να λεω οτι ακουω προοδευτικη μουσικη. Τρεχω προς το σπιτι του στην Καλιθεα. Παρα λιγο να με πατησει ενα αυτοκινητο ενω διεσχιζα την Συγγρου. Ο δισκος φαινοταν πραγματικα τρομερος, με ενα τεραστιο παραξενο κεφαλι ζωγραφισμενο στο εξωφυλο. Και ο τιτλος: In the court of the crimson king (King Crimson). Ακουσα το Epitaph! Φανταστικο! Ακουσα το moonchild. Εκπληκτικο. Και ολη η ατμοσφαιρα σε εναν για πρωτη φορα τοσο εντονο ονειρικο, παραμυθενιο τονο! -Ολοι οι σωστοι προοδευτικοι ροκαδες οταν ακουνε το epitaph, σκυβουν, κρατουν το κεφαλι τους με κλειστα ματια, λεει ο Γιαννης. Ο δισκος αυτος ειναι ο βασιλιας του προοδευτικου ροκ. -Γρηγορα! Που ειναι το αρμονιακι να βγαλω το epitaph! Που ειναι οι κατσαρολες να γραψω τον καινουργιο μου δισκο. Το in the court of the crimson pig!. -Ηρεμησε ρε φιλε! Σταματα ολα να τα σκεφτεσαι σε σχεση με το συγκροτημα σου, με διακοπτει ο Γιαννης. Παρατα την ιδεα των γουρουνιων που ειναι τελειως παιδικη, και κανε κατι πιο σοβαρο οπως ο Χρηστος! -Οχι! Φωναζω εγω. Τα γουρουνια θα επιβιωσουν. Ειναι το πιο φοβερο πραγμα που δημιουργηθηκε γιαυτο και θα επιζησει. Και ο τεταρτος δισκος θα λεγεται in the court of the crimson pig!. Παντως επρεπε να περιμενω μεχρι τις 14/1/78 για να γραφτει. Εκεινη την μερα πηγαμε στον Μαρινο και στον Παναγιωτη στο καινουργιο σπιτι τους στην Αγια Παρασκευη. Εκει εβαλα στον Παναγιωτη να ακουσει τους King Crimson και το επιταφ. Επαθε κιαυτος. Μεχρι τωρα ακουγε Status quo, Black Sabbath, Deep Purple, και Led Zepelin. Ο Μαρινος ομως το ηξερε το epitaph. Το βαζουνε λεει στα παρτυ και το χορευουνε μπλουζ. -Τους βλακες, λεω εγω κουνωντας το κεφαλι μου. Αυτο το κοματι πρεπει να το ακους μονον σκυφτος και με κλειστα τα ματια κρατωντας το κεφαλι σου! Ειχαν μια μεγαλη υπογεια αποθηκη. Εκει μεσα ειχε μεγαλη αντηχηση, και η αποφαση ειχε παρθει: Θα την κανουμε στουντιο! Το στουντιο των γουρουνιων! Ειχα φερει και το αρμονιακι μαζι μου, οσο για ντραμς, δηλαδη κατσαρολες και τα παρομοια, πηραμε απο την κουζινα. Και ετσι αρχισε η εγγραφη του in the court of the crimson pig. Παντως το πρωτο κοματι δεν ηταν διασκευη των King Crimson, αλλα διαφοροι ηχοι που προκαλουσαμε τυχαια συνεπαρμενοι απο την αντηχηση που ειχε το υπογειο. Αυτο ελεγε ο Γιαννης οτι ειναι ατονικη μουσικη. Τετοια μουσικη κανει ο Ξενακης. Γιαυτο και το κοματι αυτο δανειστηκε τον τιτλο του απο ενα του Ξενακη. Ονομαστηκε Diamorphoses pig! Καπου προς το τελος του ο Παναγιωτης βγαζει ηχο σαν να σφιγεται στην τουαλετα. Ακολουθει ο ηχος του σκατου που πεφτει στην λεκανη απο μια πετρα που ριξαμε μεσα, και μετα ακουγεται και το καζανακι. Αποτελεσμα ηταν να βουλωσει ο υπονομος απο την πετρα που πηρε μεσα. Δεν πειραζει. Σημασια ειχε οτι βγαλαμε ατονικο κοματι. Και ηρθε η ωρα των διασκευων. Το epitaph, εγινε epigtaph οπου εγω προσπαθω να τραγουδησω τους στιχους, ενω ο Παναγιωτης χτυπαγε αργα αργα και ρυθμικα μια κατσαρολα. Ακολουθησαν στο ιδιο στυλ η διασκευη του moonchild, που ονομαστηκε moonpig, και τελος το ομονυμο κοματι in the court of the crimson pig. Το κλιμα ηταν συνεχεια το ιδιο. Η φωνη μου συνεχεια φαλτσα, αλλα ηρεμη και αργη, και τα χτυπηματα της κατσαρολας αργα κιαυτα μαζι με το αρμονιακι, ολα αυτα ομως με φοβερη αντηχηση που εδινε για πρωτη φορα μια τοσο καθαρη αποχρωση βαθους.

16 Μετα πηγαμε βολτα στην Πεντελη και στο αυτοκινητο ακουγαμε την κασετα. Η μητερα μου ελεγε: -Πραγματικος επιταφειος ειναι αυτο! Σταματησαμε στους προποδες της Πεντελης, απο οπου με τον Παναγιωτη σκαρφαλωσαμε με τα ποδια οσο πιο ψηλα μπορουσαμε για να μπουμε στα συνεφα, γιατι ειχε συνεφια, και τα συνεφα σκεπαζαν την κορυφη του βουνου. Ομως οσο ανεβαιναμε, τοσο ανεβαινανε και τα συνεφα, και οταν τελικα φτασαμε κοντα στα ρανταρ της κορυφης, τα συνεφα ειχαν διαλυθει τελειως. Τσατιστηκα φοβερα. Για μια ακομη φορα το ονειρο να πιασουμε συνεφο, εμενε απραγματοποιητο! 16

17 FIREPIGS- ΜΑΡΤΗΣ 1978: Στις 31/3/78 την μερα των γενεθλιων μου εκανα παρτυ. Ηρθε πολυς κοσμος, και ο Γιαννης εβαζε δισκους, ενω οι συζητησεις ηταν συνεχεια γυρω απο την μουσικη και τα συγκροτηματα. Ακουστηκαν τοτε, το epitaph, Cocney Rebel, Deep Purple, Queen, Genesis οπου εκανα ενα πολυ περιεργο χορο με αργες κινησεις, Frank Zappa, Hentrix, Led Zepelin, Patty Smith κλπ. Τοτε η Κατερινα που ειμαστε γεννημενοι την ιδια μερα τον ιδιο χρονο και εχουμε απο κοινου γενεθλια ερχεται και μου λεει σιγα: -Θοδωρη, οι φιλες μου δεν μπορουν να χορεψουν μαυτα. Πες στον Γιαννη να βαλει λιγο σοουλ. -Οκευ Κατερινα, συμφωνησα. Ενταξει λιγος χαβαλες δεν βλαπτει, ας βαλουμε και καρεκλαδικα. Γελωντας συνεχεια και σνομπαροντας με τον Γιαννη, βαλαμε το Saturday night s fever του Τραβολτα και τοτε ολοι χορεψαν. Ομως... ξεχασαμε τον Παναγιωτη, τον πιο φανατικο χαρντ ροκα, που μολις ακουσε τραβολτα, ουρλιαζοντας τον επιασε αμοκ, εσπασε μια καρεκλα και τσατισμενος κλειστηκε μεσα σε ενα αλλο δωματιο. Δεν ανοιγε σε κανεναν. -Μπραβο, μου φωναζε. Ωραιος ροκας εισαι, που αφηνεις τους καρεκλαδες να μπαινουν σπιτι σου και να βαζουν καρεκλαδικα. Δεν θα μου ξαναμιλουσε ποτε. Προσπαθησε και η Κατερινα να τον κανει να βγει εξω. Οπως παντα με γλυκια και ευγενικη φωνη του ελεγε πισω απο την πορτα: -Παναγιωτη, δεν μπορουν ολοι οι ανθρωποι να ακουν την ιδια μουσικη με σενα. Πρεπει να σεβεσαι και τις αποψεις των αλλων. -Φυγε! Φυγετε ολοι! φωναζε ο Παναγιωτης που παρολα αυτα οταν βαλαμε χαρντ ροκ, ξαναβγηκε εξω. Εκεινη την μερα κατηγορουσε και εμενα που φοραω φαρδυ παντελονι. Γιατι οι ροκαδες φορανε σωληνα, και οι καρεκλαδες καμπανα. Ο Γιαννης δεξια,χορευει το Buree του Μπαχ,διασκευασμενο απο τους Jethro Tull,ισχυριζομενος οτι ευτυχως που ηρθε αυτος με τους φιλους του (Γιαννης Καραχρηστος στο βαθος),αλλιως το παρτυ μου κινδυνευε να εξελιχθει στην πιο παιδικη και βαρετη συγκεντρωση χαζων. Καπου κατα βαθος, μου αρεσε αυτη η απολυτοτητα του Παναγιωτη. Ηξερα καλα, οτι δεν ειχε παντα δικιο, ηταν τρομερα εγωιστης και τσατιλας, αλλα με γοητευε η σιγουρια και η δυναμη που αποπνεε η απολυτοτητα του. Ομως το μεγαλο γεγονος των ημερων αυτων ηταν αλλο. Ηταν η αγορα ενος αληθινου μεγαλου αρμονιου. Βλεποντας ο πατερας μου οτι περναω αρκετες ωρες με εκεινη την

18 μελοντικα, δεχτηκε να παρουμε τωρα αυτο το μεγαλο οπου διαλεγεις ηχο φλαουτου, πνευστου η βιολιου, αλλα το φοβεροτερο ηταν οι ετοιμοι ρυθμοι απο ντραμς που ειχε μεσα του. Και οχι μονο αυτο, αλλα επαιζε και αυτοματα ακοπανιαμεντα στις συγχορδιες που πατουσες. Ειχα τρελαθει απο την χαρα μου. Με αυτο τωρα θα μπορουμε με τα γουρουνια να φτιαχνουμε τραγουδια με κανονικη υποκρουση ντραμς απο πισω. Επρεπε το γρηγοροτερο δυνατον να βγει ενας καινουργιος δισκος που να παιζει αυτο το αρμονιο. Ο Παναγιωτης επεμενε ο δισκος αυτος να βασιζεται σε χαρντ ροκ διασκευες, επειδη ως τωρα ολες οι διασκευες προερχοντουσαν απο τον χορο του προοδευτικου ροκ. Διαλεξαμε λοιπον τους Deep purple, που εκεινη την εποχη ακουγαμε πολυ το fireball. Ειπαμε να διασκευασουμε τα κοματια του δισκου αυτου ξεκινωντας απο το ομονυμο κοματι που βεβαια μετονομασαμε σε firepigs. Για πρωτη φορα δεν θα χρειαζομασταν κατσαρολες. Το αρμονιο ειχε μεσα ρυθμους απο ντραμς. Ομως για να μπορουν αυτοι οι ρυθμοι να κανουν την βαβουρα που ειχαμε ως τωρα συνηθησει με τις κατσαρολες, βαζαμε στο τερμα την ταχυτητα τους, οποτε ακουγοταν περισοτερο σαν ενα μοτερ μιας μηχανης, παρα σαν ρυθμος. Στο αρμονιο χτυπαγα τυχαιες νοτες με επισης μεγαλη ταχυτητα, και το μονο στοιχειο δανεισμενο απο το fireball ηταν η μελωδια της φωνης. Στα ιδια δεδομενα παιχτηκαν και οι αλλες δυο διασκευες, πρωτα το κοματι no, no, no που μετονομαστηκε σε pog, pog, pog και επειτα το mule που μετονομαστηκε σε pigmule. Σε μερικα σημεια ψιλοτραγουδαει και ο Παναγιωτης. Σαν δευτερη πλευρα σκεφτηκαμε να ξαναγραψουμε παλιοτερα μας τραγουδια που τωρα θα βγαιναν καλυτερα με το καινουργιο αρμονιο. Ετσι παιξαμε το γουρουνισιο ονειρο, το γουρουνισιο κοματι και το pig europe express με σκοπο το τελευταιο να διαρκει λιγοτερο απο την πρωτη εκδοση για να ειναι λιγοτερο βαρετο, αλλα και πιο ποιοτικο με την προσθηκη του ρυθμου του αρμονιου. Ο Γιαννης αντεδρασε φοβερα οταν εμαθε οτι ξαναπαιχτηκε το pig Europe express, και στην κριτικη του θα γραψει: Η ποιοτητα κατεβαινει φυσικα κατω του μετριου, φτανει σε τρομερα κακα επιπεδα και αναρωτιεσαι: Πως γινεται να χαλαει τοσο πολυ ενα γκρουπ με ενα κοματι τοσο γελοιο, παιδικο, ανοητο; Και ομως αυτο το αισχρο κοματι κραταει 15 ολοκληρα λεπτα. Και 15 λεπτα αναρωτιεσαι: Βγαινουν αυτοι οι εκνευριστικοι ηχοι απο συγκροτημα; Σιγουρα παντως η προχειροτητα αυτη τη φορα ηταν φοβερη. Νομισαμε οτι επειδη βρεθηκε αυτο το αληθινο αρμονιο, θα γινοταν ολα απο μονα τους καλυτερα. Στο τελος ο ενας εριχνε το φταιξιμο στον αλλον και τσακωθηκαμε. Ομως με το firepigs κλεινει και η παιδικη εποχη. Το αρμονιο με τις δυνατοτητες που προσφερει ανοιγει αναγκαστικα μια νεα εποχη που δεν μπορει πια να βασιζεται στο χαβαλε και στις κατσαρολες. 18

19 DNA- ΜΑΗΣ 1978: Και φτανουμε στον Μαιο του'78. Ηταν ενα απογευμα που ειχαν ερθει επισκεψη παλι οι Πασχαλουδαιοι, και κανονιζαμε με τον Παναγιωτη να αρχισουμε να γραφουμε εναν καινουργιο δισκο των γουρουνιων. Ομως οι γονεις μας τα χαλασαν. Αποφασισαν να φυγουμε απο το σπιτι, να παμε σπιτι των Πασχαλουδαιων. Εγω αντεδρασα. Φωναζα οτι επρεπε να μεινουμε εκει για να φτιαξουμε τον καινουργιο μας δισκο με το καινουργιο μεγαλο αρμονιο. Ομως δεν επειθα κανεναν. Ουτε τον ιδιο τον Παναγιωτη που εκεινη την μερα δεν ειχε και πολυ ορεξη. Καποια στιγμη ο πατερας μου φωναζει: -Φευγουμε. Θα ερθεις; -Οχι! απανταω νευριασμενος. Εστω και μονος μου, θα φτιαξω σημερα τον καινουργιο δισκο. Τσακωθηκα με ολους. Με τους γονεις μου αλλα και με τον Μαρινο και τον Παναγιωτη. Εμεινα μονος μου. Και μολις ειπα να ξεκινησω να ηχογραφω ο,τι μουρχεται, ξαφνικα κοπηκε το ρευμα. Σκατα! Ειχε νυχτωσει, και δεν εβλεπα την μυτη μου. Υπηρχαν ευτυχως πολλα κερια. Τα αναψα ολα και τα παρεταξα το ενα διπλα στο αλλο, γεμιζοντας το τραπεζι του σαλονιου με κερια. Τα κυταζα σιωπηλος για πολλη ωρα. Ενοιωθα μια θλιψη να με κυριευει γιατι ημουν μονος μου, και ειχα τσακωθει με ολους. Ευτυχως, καποια στιγμη το ρευμα ξαναγυρισε. Και ετσι η ηχογραφηση ξεκινησε. Ομως το μονο οργανο που χρησιμοποιηθηκε ηταν το ιδιο το κασετοφωνο. Απο καιρο με συναρπαζε ο ηχος που εβγαινε στα βραχεα κυματα του ραδιοφωνου οταν δεν υπηρχε συντονισμος με σταθμο. Και το ραδιοφωνο του κασετοφωνου εβγαζε φανταστικους ηχους στα βραχεα, που αλαζαν καθως γυριζα ελαφρα το κουμπι συντονισμου η κουνουσα την κεραια. Αυτο ηταν και το πρωτο κοματι του καινουργιου δισκου που ονομαστηκε the world of the micropig waves. Ηθελα γενικα μια επιστημονικη αποψη σε αυτον τον δισκο. Τρελαινομουν επισης αυτον τον καιρο να κανω χημικα πειραματα. Ειχα φτιαξει ανακατευοντας καμια εικοσαρια συστατικα, ενα υγρο που ονομασα Θοδωρινη και καπου βαθια πιστευα οτι η μουσικη ειναι μια επεκταση της χημειας. Απλα στη χημεια ανακατευεις υλικα για να πετυχεις καποια αποτελεσματα. Στην μουσικη ανακατευεις νοτες για να πετυχεις καποια αποτελεσματα. Και στις δυο περιπτωσεις δεν υπηρχαν ορια, και τα αποτελεσματα μπορουσαν στην τυχη να ειναι απο εκπληκτικα μεχρι ανεξελεγκτα. Και αυτο ακριβως με γοητευε. Ετσι αυτος ο δισκος θα γεμισει με τιτλους απο επιστημονικους χημικους ορους. Και αφου εγραψα και το δευτερο κοματι που ονομασα pigest pig, στις παλιες γουρουνισιες προδιαγραφες με κατι στιχους του Μαρινου, ηρθε η στιγμη να βγαλω την θλιψη που ενοιωθα εκεινη την νυχτα στο αρμονιο. Ξεκινησα παιζοντας μια απλη μελωδια μαζι με ρυθμο του αρμονιου, αλλα γρηγορα τον σταματησα. Συνεχισα παιζοντας μονον την μελωδια, προσπαθωντας να την αναπτυξω. Σε λιγο εβαλα μεσα και την φωνη μου να συνοδευει. Μια φωνη θλιμενη και βαθια. Μια φωνη για πρωτη φορα τοσο γνησια. Και η μελωδια εξελισοταν μαζι με την φωνη, σαν ενα γενικο και μεγαλο επερχομενο συμπερασμα. Και κατεληγε σε μια νοτα με την φωνη να λεει ικετευτικα: your way dont throw it away, αγνωστο σε ποιον, αγνωστο το γιατι. Ετσι απλα μου ηρθε εκεινη την στιγμη αυτη η μελωδια, και αυτα τα λογια. Σαν ενα γενικο παραπονο που επρεπε αμεσως καπως να ειπωθει. Και ηταν το πρωτο μου ουσιαστικο κοματι. Ηταν η μεγαλη εκπληξη, η απροσμενη επιτιχια, η αγνωστη διασταση της ποιοτητας και της αξιας της εκφρασης. Ηταν το Pig sulphate, η πρωτη γνησια δημιουργια, εξω απο επιροες και μιμησεις. Ο Γιαννης οταν το ακουσε τρελαθηκε. Και στην κριτικη του εγραψε: Το pig sulphate τριτο κοματι του δισκου ειναι η αποκαλυψη. Για πρωτη φορα ο Θοδωρος δεν μιμηθηκε κανεναν και κατορθωσε να κανει ενα πολυ αξιολογο προοδευτικο Comment [*1]:

20 κοματι. Το κοματι αυτο ειναι το πιο ποιοτικο που εχει ηχογραφησει το γκρουπ σε ολοκληρη την ιστορια του. Επιτελους εδω οι πιγκς, η μαλον ο Θοδωρος μονος του βρισκει αυτο που εψαχνε τοσο καιρο. Την επιτυχια. Φανηκαν καθαρα οι συνθετικες ικανοτητες του Θ. και εγινε ενα μεγαλο κοματι. Ξεκιναει με εναν ανατολιτικο ρυθμο και καταληγει σε ενα μελωδικο, λυρικο, ισως προοδευτικο στυλακι, με μονους εκτελεστες το αρμονιο και την φωνη του Θ. Αναμφισβητητα μια μεγαλη επιτιχια που σηματοδοτει μια νεα αρχη στον δρομο του Θ. Αλλα και ολοι οι αλλοι τρελαθηκαν με το κοματι. Ακομη και ο Χρηστος που με σνομπαρε εντελως, μου εσφιξε το χερι. Ολοι, οι γονεις μου, η αδελφη μου, ενθουσιαστηκαν και με εκαναν για πρωτη φορα να νοιωσω το υπεροχο αυτο συναισθημα του οτι πετυχα με ενα κοματι. Πετυχα την επικοινωνια με τους αλλους αλλα και με τον ιδιο τον εαυτον μου. Το pig sulphate θα ειναι παντα αθανατο κοματι. Ομως η βραδυα εκεινη της 18ης Μαιου ειχε και συνεχεια. Υστερα απο ενα διαλειματακι μισου λεπτου με κατσαρολες που ονομαστηκε γουρουνοτατο γουρουνι, πηρα εναν δοκιμαστικο σωληνα με τρυγικο οξυ που ειχα φτιαξει με τα χημικα μου, και τον κουναγα μπροστα στο κασετοφωνο. Ημουν ακομη πολυ στενοχωρημενος και ακομη δεν ειχα καταλαβει την επιτιχια που θα ειχε το pig sulphate που πριν λιγο εφτιαξα. Αρχισα να παιζω αρμονιο, προσπαθωντας να το κανω να κλαιει αυτο για μενα, και στο τελος το συνοδευα με μακροσυρτα ουρλιαχτα σκυλου παιζοντας διχορδιες. Ετσι σχηματιστηκε το tartapig acid που πηρε το ονομα του, απο το κουνημα του υγρου στο δοκιμαστικο σωληνα στην εισαγωγη του. Ειναι αδυνατον να ακουσει αυτο το κοματι και ο πιο ασυγκινητος, και να μην αρχισει να κλαιει. Και μετα απο αυτο, αρχισα να παιζω σαν γενικο συμπερασμα μια αργη μελωδια που θυμιζε την μελωδια του σιωπητηριου στα στρατοπεδα. Με αυτο το κοματι κλεινει και η πρωτη πλευρα. Η πιο αξιολογη ως τωρα πλευρα με τρια κοματια αποκαλυπτικα μιας νεας εποχης, το pig sulphate, το tartapig acid και αυτο το τελευταιο που ονομαστηκε triturate pig. Σε λιγο ηρθε και ο Γιαννης που προτωακουσε αυτα που ειχαν γραφτει, και ξεκινησε μια μεγαλη συζητηση πανω στην μουσικη. -Αποδεικνυεις οτι μπορεις να κανεις φοβερα κοματια, ελεγε. Ομως πρεπει να ξεχωρισεις τον σκοπο της τεχνης απο τον σκοπο της επιστημης. Στην επιστημη ολα υπακουουν σε κανονες. Στην τεχνη ποτε δεν θα βρεθουν οι απολυτοι κανονες που αναζητας, και εκει ακριβως ειναι η αξια της. -Τι λες ρε, τοτε τι αξια θα ειχε η εξελιξη και η εμβαθυνση στον κοσμο της μουσικης αν δεν μπορει να βρεθει η απολυτη ευτυχια; -Αγορι μου, πρεπει να ακουσεις και αλλα ειδη μουσικης για να καταλαβεις. Πχ. πρεπει να ακουσεις τζαζ, για να νοιωσεις αυτην την αξια! -Τι; Αυτο το φριχτο συνοθιλευμα απο αυτοσχεδιασμους και αηδιες; Τι προσφερει αυτο; Τι συναισθηματα μπορει να περιεχει; -Τι συναισθηματα; Μα τζαζ ειναι ολοκληρη η ζωη. Ειναι το συνολο των βιωματων μεταφερμενων στα οργανα. Παρε αγορι μου να διαβασεις τι γραφει ο Σαμ Ριβερς στο εξωφυλο του λαιβ δισκου του! Μετα απο αρκετη ωρα αντιπαραθεσης, αποφασιστηκε να γραψουμε μαζι την δευτερη πλευρα. Το πρωτο κοματι ηταν κιολας απο προηγουμενη μερα γραμενο. Ηταν ενα πενταλεπτο με τους ηχους του δρομου κατω απο το μπαλκονι μας οπου απλα ειχα αφησει το κασετοφωνο να ηχογραφει. Ακουγονται παιδακια να φωναζουν, αυτοκινητα να περνουν κλπ. Αυτο το θεωρησα κοματι που ονομαστηκε pigsniff. Εν συνεχεια φυσωντας με ενα καλαμακι μεσα σε ενα ποτηρι με νερο εγραψα το επομενο κοματι, που ονομαστηκε water pig! Εντωμεταξυ ο Γιαννης ψαχνονταν με ρυθμους του αρμονιου και παρατηρησε οτι πατωντας δυο η περισσοτερα κουμπια επιλογης συγχρονως, πετυχαινες πιο πολυπλοκους ρυθμους, απο συνδιασμους των επιμερους. Ετσι γραφτηκαν περιπου αλλα δεκα λεπτα, μονον με ρυθμους του αρμονιου με συχνες τετοιες εναλαγες. Και ονομαστηκε pig sequence. Η ιδεα να κλεισουμε τον δισκο παιζοντας free τζαζ, ηταν δικη μου. Ηθελα να αποδειξω στον Γιαννη, ποσο ευκολα βγαινουν αυτα τα κοματια που τοσο πολυ γουσταρε. Πηρα την σχολικη μου φλογερα και φυσουσα δυνατα αλαζοντας συνεχεια τονο, ενω ο Γιαννης επαιζε με τους ρυθμους του αρμονιου. Το αποτελεσμα ηταν για μενα καθαρη τζαζ, ενω ο Γιαννης δεν συμφωνουσε. Επρεπε να ακουσω πρωτα ελεγε, Tsick Corea, Herbie Hancock και Sam Rivers. Παντως το κοματι αυτο με το οποιο κλεινει η κασετα ονομαστηκε Jazze pig, και ο δισκος D. N. A. 20

21 Ενας δισκος που απο τον Γιαννη κριθηκε σαν φοβερος στην πρωτη πλευρα και φριχτος στην δευτερη. Κατα τη διαρκεια του καλοκαιριου ακουγα συχνα τον Γιαννη να σφυριζει κατι πολυ παραξενες μελωδιες, και οταν τον ρωτησα μου ειπε οτι ειναι απο ενα πολυ πρωτοποριακο συγκροτημα τους Vandergraaf generator. Τρελαθηκα οταν ακουσα αυτον τον τιτλο. Ηταν ενα εντελως επιστημονικο ονομα και υποσχοταν πολλα. Φροντισα να τους ακουσω το γρηγοροτερο, παιρνοντας τον δισκο τους Still life. Ομως το πρωτο ακουσμα ηταν απογοητευτικο. Ο τραγουδιστης Πητερ Χαμιλ, ουρλιαζε αντιαισθητικα μαζι με ενα σαξοφωνο με τζαζε αποχρωσεις που καθε αλλο παρα θυμιζαν τις διαστημικες καταστασεις που ειχα συνηθισει να αναζηταω στο προοδευτικο ροκ. Ομως... αυτη ακριβως η διαφοροποιηση των Vandercraaf, και η αντιαισθητικη φωνη, εκρυβαν μια πρωτοπορια που αργα αργα αρχισα να νοιωθω και να γοητευομαι στην αντιμετωπιση μιας καινουργιας μουσικης αποψης. Μου αρεσε η βαρυτητα, ο στομφος της φωνης και ο ογκος της ενωρχηστρωσης. Και οταν πηρα τον δευτερο δισκο, το world record, ειχα πια βρει το αγαπημενο μου συγκροτημα, την μουσικη που με εκφραζε περισσοτερο. Αυτο κυριως εγινε οταν προσεξα και τους στιχους που ειχαν μεγαλη σχεση με αυτα που σκεφτομουν εκεινον τον καιρο. Ελεγα στον Γιαννη, οτι ισως ολα οσα αντιλαμβανομαστε γυρω μας, να ειναι δημιουργηματα του πνευματος, και οτι ολα οδηγουν στο απειρο οπου εξισωνονται ολοι οι αριθμοι, ολα οδηγουν στο παραλογο, δηλαδη εξω απο τον νου οπου εμεις ομως ειμαστε φυλακισμενοι. Πχ. αυτη τη στιγμη σκεφτομαι οτι σκεφτομαι αρα σκεφτομαι οτι σκεφτομαι οτι σκεφτομαι, αρα σκεφτομαι οτι σκεφτομαι οτι σφεφτομαι, αρα σκεφτομαι οτι σκεφτομαι οτι σκεφτομαι οτι σκεφτομαι βρρρρρρρρρρρρρ και οδηγει στο απειρο... Ο Γιαννης με εκραξε. Αυτα φιλε τα λενε οι ιδεαλιστες. Ομως σωστος ειναι ο υλισμος που λεει οτι η υλη δημιουργει το πνευμα και οχι το πνευμα την υλη. Και εγω απαντουσα οτι μπορει το ανθρωπινο μυαλο να ειναι υλικο, αλλα σαν συνολο το ολο συστημα ειναι δημιουργημα του πνευματος μας. Και τρελαθηκα οταν διαβασα τους στιχους του wondering των vandergraaf, που ελεγαν ακριβως τα ιδια πραγματα. Απο τοτε ερωτευτηκα τον δημιουργο τους, τον Πητερ Χαμιλ ο οποιος για τα επομενα χρονια θα καθορισει σημαντικα την μουσικη μου. 21

22 22

23 THE PIGSWORLD- ΙΟΥΛΗΣ 1978: Το καλοκαιρι του'78 στην Αιγινα, εκει οπου ειχαν ξεκινησει ολα, η παιδικη φαντασια ελαμψε στο μεγαλειο της. Εκεινα τα βραχακια, που ο καθενας ειχε δωσει το ονομα του στο δικο του, τα φανταστικα μας κρατη, αποτελεσαν το λικνο ενος μεγαλου κοσμου. Με φουσκωτες βαρκουλες, εξερευνουσαμε ολο και πιο μακρυνες παρακειμενες βραχωδεις ακτες, και ετσι ολο και περισοτεροι βραχοι-νησακια επερναν ονοματα απο μας. Ο καθενας ηταν αυτοκρατορας του φανταστικου κοσμου του, που αποτελουταν απο εναν η περισοτερους βραχους. Ετσι υπηρχε η Θοδωριος νησος, η νησος Θοδωριος2, Θοδωριος3, Κωσταντιος, Παναγιωτιος, Μαρινιος σπηλια, Γιαννιος βραχος κλπ. Επισης υπηρχαν και οι βραχοι που ανηκαν σε δυο κρατη πχ. η νησος Κονθωδ που ανηκε μιση στον Κωσταντινο και μιση σε μενα. Υπηρχαν και βραχοι που μοιραζονταν σε τρια κρατη οπως το Γιανκονθοδ, κλπ. Το ολο αυτο συστημα λειτουργουσε στην φαντασια μας οπως και ο αληθινος κοσμος, με επισημες επισκεψεις και διαβουλευσεις σε επιπεδα αρχηγων κρατων, υπογραφαμε συμφωνιες συνεργασιας, δημιουργουσαμε κρισεις που οδηγουσαν σε πολεμους, και γραφαμε εφημεριδες οπου καθε ενας παρουσιαζε τα πραγματα συμφωνα με τις αποψεις του. Η εφημεριδα του κρατους μου λεγοταν τα Θοδωριακα νεα. Σιγα σιγα, εγω και ο Κωσταντινος που ειχαμε τα πιο πολλα νησια, θεωρηθηκαμε σαν οι δυο μεγαλες δυναμεις, και τα υπολοιπα κρατη τασονταν ειτε με την μια, ειτε με την αλλη υπερδυναμη μεταξυ των οποιων υπηρχε παντα ψυχρος πολεμος, που επιρεαζε και τις αληθινες μας μεταξυ μας σχεσεις. Δεν τα φανταζομασταν αυτα. Τα πιστευαμε! Μοναδικη εξαιρεση ο Γιαννης που ειχε κιαυτος το φανταστικο κρατος του στο Γιαννιο βραχο, που ομως δεν ενδιαφεροτανε για πολεμους, αλλα μονον για την αναπτυξη της κουλτουρας, της τεχνης και του ερωτα. Οι κατοικοι του Γιαννιου βραχου ηταν ολοι ζωγραφοι μουσικοι και ποιητες. Ολοι οι αλλοι τον κραζαμε γιαυτες τις μαλθακες αποψεις, και αυτος εκραζε εμας για παιδικοτητα και ανωριμοτητα. Στην Αθηνα τωρα γνωρισα εναν φιλο του Γιαννη, τον Γιαννη τον Καραχρηστο 16 χρονων που επαιζε απο μικρος πιανο, και ειχε σπουδασει σε ωδειο. Οταν τον ειδα να παιζει τρελαθηκα. Δεν μπορουσα να καταλαβω, πως μπορουσε να κανει τα δυο του χερια να παιζουν εντελως διαφορετικα πραγματα μεταξυ τους την ιδια στιγμη. Αλλα του αρεσε το στυλ που δεν συμπαθουσα εγω, οπως τζαζ, κλασικη μουσικη και τραγουδια των Doors. Ομως τον αφησα να με μαθει οσο γινοταν κιεμενα να βελτιωσω καπως τεχνικα το παιξιμο μου, και να μαθω να χρησιμοποιω κιεγω και τα δυο χερια. Μου εγραφε ασκησουλες πιανου σε νοτες, απο οπου ενα σχημα μου αρεσε πολυ και σε λιγους μηνες θα χρησιμοποιηθει για να βγει ενα μεγαλο κοματι. Προς το παρων, ξεκινουσα μονος μου την εγραφη του καινουργιου δισκου οπου σκοπευα να κανω διασκευες του νεου αγαπημενου μου συγκροτηματος των Vandergraaf generator. Τα κοματια a place to survive και lizards play μετονομαστηκαν σε a pig to survive και pigzards play αντιστοιχα. Και στις δυο περιπτωσεις το αρμονιο επαιζε με ρυθμο και αυτοματα ακοπανιαμεντα που περιεργως εδιναν ενα ικανοποιητικο γεμισμα, που σε συνδιασμο με μια σχετικα καλη μιμιση της φωνης του Χαμιλ εδιναν ενα αποτελεσμα απροσμενα πετυχημενο αν σκεφτει κανεις το σκοτωμα που γινοταν μεχρι τωρα σε γνωστα κοματια, και οτι τα τραγουδια αυτα ειναι αρκετα πολυπλοκα. Ο Γιαννης θα γραψει: παραξενο, η φωνη ειναι αρκετα καλη! Και μονο το οτι ο Θοδωρος επιρεαζεται τωρα απο πιο αξιολογα γκρουπ, ειναι κιαυτο μια προοδος!. Μηπως τελικα στο στυλ του Χαμιλ βρηκα το στυλ που ταιριαζει στην φωνη μου; Μηπως βρηκα επιτελους τον τροπο απαγελιας που με εκφραζει; Ενα αλλο γνωστο κοματι που ειχε την τυχη η την ατυχια να διασκευαστει σαυτον τον δισκο, ηταν το child in time, που φυσικα μετονωμαστηκε σε pig in time, και δεν πετυχε οπως τα δυο προηγουμενα. Ομως η αξια του δισκου αυτου δεν εγκειται στις διασκευες, αλλα στο πνευμα του pig sulphate, της μεγαλης αποκαλυψης του προηγουμενου δισκου που ακολουθηθηκε. Τα

24 κοματια hydrogen pig, the pig of'78, και underground pig ηταν γνησιοι απογονοι του pig sulphate, και αποδεικνυαν οτι το τελευταιο δεν ηταν μια τυχαια επιτιχια, αλλα μια μεγαλη αρχη στο να βρω τον γνησιο εαυτον μου στη μουσικη. Τα πρωτα δυο απο αυτα βασιζονταν στην ανακαλυψη μου οτι οταν παιζονται δυο νοτες που απεχουν μεταξυ τους τρια πληκτρα, ο ηχος ειχε μεσα του κατι το αποκοσμο και μυστηριακο. Το δευτερο κοματι που ειναι και το ομορφοτερο βασιζεται στην μελωδια ενος αγγλικου παραδοσιακου τραγουδιου που λεγοταν nobody at home. Το τριτο, το underground pig, αποδεικνυε οτι ακομη καμια ιδεα δεν ειχα για το τι σημαινει ο ορος undergound. Το κοματι καπου θυμιζει και ρωσικες χορωδιες. Και ενα ακομη παραξενο κοματι που δεν εντασεται πουθενα: Το 2325 pig, που ειναι ηχητικα ανεβοκατεβασματα με απαγελια ενος ποιηματος του Χρηστου του Καπογιαννακη που μιλουσε για υδροκυανιο, βραχυκυκλωματα, και πολλα αλλα παραξενα. Ολα αυτα, κανουν τον καινουργιο δισκο με τιτλο the pigsworld, να ειναι πολυ περιεκτικος και ποιοτικος. Να ειναι ενα σκαλι παραπανω απο ο,τι εγινε ως τωρα, πραγμα που το αναγνωρισανε ολοι. Το κατασταλαγμα στην γνησια εμπνευση του Pig Sulphate, και η επιροη απο τον Peter Hammill, αρχισαν δειλα δειλα να διαμορφωνουν το δικο μου προσωπο απεναντι στην μουσικη συνθεση, και τον ρολο που θα μου αρμοσει να παιξω. Τον Σεπτεβριο πηγαμε να βρουμε τον Μαρινο που εκανε στη Σκοπελο καλοκαιρινα μαθηματα γερμανικων στο παραρτημα του Γκαιτε. Ο Μαρινος δεν περιμενε να ειναι τοσο ποιοτικη η καινουργια κασετα, αν και σπανια λεει καλα λογια στους αλλους. Με τον Παναγιωτη περασαμε μερικες φανταστικες μερες, εξερευνωντας με κανω τις θαλασσιες σπηλιες στις καταπρασινες βραχωδεις ακτες του Αγνωντα της Σκοπελου. Στις 7/9 ανακαλυψαμε μια τεραστια σπηλια σε ενα περιβαλον που ασκουσε πανω μου μια περιεργη γοητεια, και αργοτερα θα καθορισει την ζωη μου σε σχεση με την θαλασσα. Ητανε το πρωτο ερισμα που με οδηγησε σιγα σιγα να θεωρησω τις βραχωδεις ακτες σαν ενα κλειδι για την ευτυχια. Γιατι επιστρεφοντας με τον Παναγιωτη με τα κανω απο εκεινη την μεγαλη σπηλια πισω στον Αγνωντα, ενοιωθα μεσα μου να αναβλυζει ανεξηγητα το πιο υπεροχο συναισθημα που ειχα νοιωσει ποτε μου. Ενοιωθα μια φοβερη ξεγνοιασια σαν να ζουσα σε ονειρο. Το ιδιο βραδυ, με το κασετοφωνο στο χερι, πηγαμε με τον Παναγιωτη λιγο εξω απο το λιμανι της Σκοπελου, και ηχογραφουσαμε για αρκετη ωρα τους ηχους των κυματων. Και η ηχογραφηση αυτη θα ακουγεται μπακραουντ σε ενα τραγουδι του επομενου δισκου. 24

25 PIGSLIFE- ΣΕΠΤΕΒΡΗΣ 1978: Βρισκομαστε στον Σεπτεβρη του'78, και ηδη υπαρχουν 7 δισκοι των γουρουνιων. Μεσα τους υπηρχαν πολλες αντιθεσεις και διαφορετικες τασεις. Απο την βαβουρα και τις κατσαρολες του pigs the first, ειχα φτασει σε διασκευες των Vandergraaf. Αυτο βεβαια σημαινε προοδο, αλλα κλονιζε κατα τη γνωμη μου την συνοχη της εικονας των γουρουνιων. Ετσι αρχισε να δημιουργειται η ιδεα του να φτιαχτει ενας πολυ μεγαλος δισκος, ενας τριπλος δισκος, που να εχει μεσα αναφορες σε ολα αυτα τα στυλ ξεχωριστα, και να επιβεβαιωνει ταυτοχρονα την ταυτοτητα των γουρουνιων. Στις 13 Σεπτεβριου με πηρε τηλεφωνο ο Χρηστος ο κιθαριστας, και μου ειπε οτι πηρε ενα πεταλι που παραμορφωνει τον ηχο της κιθαρας. Εσπευσα αμεσως σπιτι του να το δω, μαζι με το κασετοφωνο μου για να ηχογραφησω. Ηταν πραγματικα τρομερο. Ενω ο Χρηστος επαιζε, πατουσε το πεταλι και ο ηχος εκανε ουα ουα. Ηχογραφουσα αχορταγα καθε νοτα, ενω ο Χρηστος επαιζε αμεριμνος. Ο μπαμπας του ειναι γιατρος, και το ιατρειο του χωριζοταν με μια συρομενη πορτα απο το σαλονι που επαιζε κιθαρα ο Χρηστος. Καποια στιγμη η συρομενη πορτα ανοιξε και ο μπαμπας του με το στηθοσκοπιο στο χερι ειπε: -Χρηστακη, παιξε λιγο πιο σιγα. Δεν μπορω να εξετασω τον ασθενη μου. Ο ασθενης ξαπλωμενος κυτουσε κι αυτος περιεργα τον Χρηστο που απαντησε: -Ας το διαολο ρε μαλακα γιατρε, που θα μου πεις και ποσο δυνατα θα παιζω! Τελος παντων το κοματι γραφτηκε και ονομαστηκε deformed guitar concert. Προσεξατε κατι; Για πρωτη φορα λειπει η λεξη γουρουνια απο τιτλο τραγουδιου. Ε, καιρος δεν ητανε; Τερμα λοιπον οι γουρουνισιοι τιτλοι απο αυτον τον δισκο. Ομως ο Χρηστος επαιζε και λιγο πιανο στο πιανο του σαλονιου τους. Εκατσε αμεσως μετα και αναπτυξε ενα θεματακι σε ντο μαντζορε που γραφτηκε σαν πιανο κονσερτο ν. 1. Αμεσως μετα ακολουθησε το πιανο κονσερτο ν. 2 οπου παιζαμε συγχρονως και οι δυο, εγω στις ψηλες νοτες, κιαυτος στις χαμηλες. Το αποτελεσμα ηταν λιγοτερο μελωδικο, με αρκετες παραφωνιες. Ομως τα κοματια αυτα αποτελεσαν την πρωτη πλευρα του καινουργιου δισκου που θα ειναι τριπλος, και καθε του πλευρα θα εκπροσωπευει και ενα στυλ. Και το στυλ της πρωτης πλευρας ηταν κλασικο, και διχως αλλο και το πιο σοβαρο. Την αλλη μερα διηγηθηκα αυτα στον Γιαννη και κανονισαμε για την επομενη, δηλαδη για τις 15/9 να βρεθουμε σπιτι μου ο Χρηστος, και ο Γιαννης ο Καραχρηστος που επαιζε αψογα τεχνικα πιανο. Για πρωτη φορα δηλαδη θα συνυπηρχαν σε σωστο επιπεδο, αρμονιο και κιθαρα μαζι. Ολα εδειχναν οτι θα γινει χαμος, ειδικα οταν ηρθαν και αλλοι δυο συμαθητες μου μαζι. Ειμασταν δηλαδη συνολικα 6 σε μια αποπνικτικη ατμοσφαιρα μεσα στο δωματιο μου. Ο Χρηστος επαιζε κιθαρα, ο Γιαννης Καρ. αρμονιο, εγω φλογερα, ο Γιαννης τραγουδουσε, και ενας αλλος συμαθητης μου ο Κωστας χτυπουσε τον ρυθμο. Σε λιγο ηρθε και ο Νιονιος, ενας φιλος του Γιαννη που μιλουσε παραξενα, και ασχολουταν με κινηματογραφο. Γιναμε δηλαδη εφτα. Και τα τραγουδια ξεκινησαν, σε μια ατμοσφαιρα παρτυ. Και η κιθαρα συνδιαστηκε θαυμασια με το αρμονιο, γιατι και οι δυο ηξεραν να παιζουν καλα. Ξεκινησαμε με το let it be των Μπητλς. Οταν το ακουσαμε ηχογραφημενο ο Κωστας ειπε οτι του θυμιζε συνοδεια κορακων! Ναι, γινοταν καποια βαβουρα, και ευτυχως που ο Χρηστος δεν μπορεσε να συνδεσει και τον παραμορφωτη με το κασετοφωνο. Ομως σιγα σιγα εστρωσε καπως ο ηχος. Επαιξαν αρκετα ανταρτικα τραγουδια του Μπιρμαν, και τραγουδουσαν ολοι μαζι. Ο πατερας μου φωναζε: Θα μας πιασουν! Και η ατμοσφαιρα ζεσταθηκε αρκετα για να ακολουθησει το ολαρια ολαρα, και η θεια Μαρω του Σαβοπουλου, και να κορυφωθει ο χαβαλες με το ολοι οι ρεμπετες στον ντουνια

26 οπου η κιθαρα επαιζε σε στυλ μπουζουκι, και ολοι μαζι τραγουδουσαμε. Τοτε μπηκε μεσα η μητερα μου να μεταφερει τα παραπονα των γειτονων, και διακοπηκε αποτομα το κοματι. Αποφασισαμε να βγαλουμε τα οργανα στο μπαλκονι και να συνεχισουμε να παιζουμε εξω. Προσπαθουσαν να παιξουν το τα παιδια κατω στον καμπο του Χατζηδακη και εν συνεχεια τα καψουρικα οπως ελεγε ο Γιαννης, Αναμπελ και ενα καλοκαιρι του Ξαρχακου. Κοσμος ειχε μαζευτει στο εισογειο της πολυκατοικιας και κυτουσε προς τα πανω. Και ηρθε η ωρα των doors. Απο την παρτητουρα προσπαθουσε ο Γιαννης Καρ. να βγαλει τις πρωτες νοτες του break on through και να παιξει μαζι με τον Χρηστο. Γενικα επικρατουσε φοβερος ασυντονισμος, και εγω ματαια προσπαθουσα φωναζοντας να συντονισω την κατασταση. Πριν καλα καλα ξεκινησουν ενα κοματι σταματουσαν, εκνευριζοντας εμενα που προσπαθουσα να ηχογραφω ολοκληρα κοματια για τον δισκο. -Ρε, το ξερεις αυτο;διεκοπτε ο Γιαννης Καρ. -Α, αυτο μου θυμιζει το αλλο! ελεγε ο Χρηστος και ποτε δεν ολοκληρονωταν μια προσπαθεια. Μεσα σε ολη αυτην την χαβρα ακουγεται στην κασετα ο Γιαννης να γελαει με την καταντια του συγκροτηματος, εγω να φωναζω παιξτε κατι επιτελους, και ο Νιονιος σε ενα σημειο να λεει βρε! ειμαι κιεγω εδω!. Παρολα αυτα η πλευρα του δισκου που γραφτηκε τοτε ειναι και η πιο ζωντανη, και μονον γιαυτην αξιζε η ονομασια του δισκου pigs live. Την αλλη μερα στο ασανσερ της πολυκατοικιας, η κυρια Ειρηνη που εμενε απο κατω μας μου εξηγουσε οτι και εκεινη αγαπουσε την μουσικη, αυτο το πραγμα ομως ηταν ανυποφορο, και μαλιστα ενας χτυπουσε εκνευριστικα το ποδι του ρυθμικα στο πατωμα! Δυο μερες αργοτερα, ο Παναγιωτης δεν ηθελε να δεχτει οτι ειναι δυνατον να ηχογραφουμε τραγουδια σαν το ολοι οι ρεμπετες στον ντουνια, οσο κιαν του εξηγουσα οτι ηταν μια ειρωνικη αναφορα. Με τον Παναγιωτη, ξαναπαιξαμε με τις κατσαρολες για τελευταια φορα την μερα εκεινη τα παλια τραγουδια των γουρουνιων, γουρουνισια γουρουνια, γουρουνογουρουνα κλπ. που αποτελεσαν την τριτη πλευρα του δισκου, πλευρα αφιερωμενη σε αυτην την βαβουριαρικη φαση, και στις 22/9 παλι ο Χρηστος και ο Γιαννης Καρ. αυτοσχεδιασαν για αρκετη ωρα στο αρμονιο και στην κιθαρα, και ετσι σχηματιστηκε το κοματι λαιβ αυτοσχεδιασμοι. Στις 27/9 πηγαμε με τον Γιαννη στην Θεσαλονικη, για να παρακολουθησουμε το φεστιβαλ κινηματογραφου. Θυμαμαι χαρακτηριστικα τις ατελειωτες κουλτουριαρικες συζητησεις μετα απο καθε ταινια στο προαυλιο του θεατρου μακεδονικων σπουδων. Αρχες Οκτωβρη, γραψαμε οι δυο μας με τον Χρηστο, εγω πια στο αρμονιο και αυτος στην κιθαρα εναν αυτοσχεδιασμο που εξελιχθηκε πολυ ομορφα σε μια θαυμασια μελωδια στα πλαισια του pig sulphate. Το improvised melody. Πεντε λεπτα επισης αυτοσχεδιασμων στη φλογερα απο μενα εκλεισαν και την 2η πλευρα με τον τιτλο flute concert. Η φλογερα ηταν ομως ενα οργανο που δεν μου αρεσε. Ειχα καταλαβει οτι μονο οι παραξενοι ηχοι με συναρπαζαν. Αυτο το ηλεκρονικο οργανο που ο Γιαννης ελεγε οτι λεγεται συνθεσαιζερ, και το χρησιμοποιουν οι Pink Floyd στο φοβερο welcome to the maschine. Αν και χωρις συνθεσαιζερ ηθελα να κανω ο,τι μπορω για να δημιουργησω παραξενους ηλεκτρονικους ηχους. Και η απαντηση ηταν η συνδεση του παραμορφωτη της κιθαρας του Χρηστου με το αρμονιο μου. Δεν χορταινα να παιζω επι ωρες. Επιτελους ακουγα δικους μου πια ηλεκτρονικους ηχους. Ετσι εγραψα και το deformed harmonium concert. Ομως η πραγματικη αξιοποιηση της νεας ηχητικης δυνατοτητας ηρθε οταν αναμειξα τον ηχο του αρμονιου με κατι καταπληκτικους ηχους βραχεων του ραδιοφωνου. Το αποτελεσμα ηταν πραγματικα εφιαλτικο και ονομαστηκε sulphuric acid nightmares. Μεσα εκει καταφερα να χρησιμοποιησω τις παραμορφωσεις συναισθηματικα, και οχι ψυχρα και να δημιουργησω μια τεραστια αναπτυξη, και φοβο. Η τελευταια πλευρα εκλεισε με μια αποτυχημενη αποπειρα διασκευης του wondering των Vandergraaf. Αξιζει να σημειωθει οτι μετα την κριτικη που εγραψε ο Γιαννης πανω σαυτον τον πληθωρικο δισκο, εγραψα κιεγω για πρωτη φορα δικια μου κριτικη επειδη διαφωνουσα πολυ μαζι του σε μερικα σημεια. Τοτε αυτος εγραψε αντικριτικη δηλαδη δευτερη κριτικη, κριτικαροντας οχι τα κοματια, αλλα την κριτικη μου πανω σαυτα! Η κοντρα σταθηκε κυριως στην πλευρα με τις κατσαρολες που γραψαμε με τον Παναγιωτη, που εγω θεωρουσα αξιολογη ενω αυτος παιδικη, στο ολοι οι ρεμπετες στον ντουνια που εγω εκραζα, ενω αυτος το θεωρουσε αξιολογο κοματι, και στο τελευταιο το ηλεκτρονικο το δικο μου, οπου εγω εξυμνουσα τις παραμορφωσεις ενω αυτος εγραφε: 26

27 και ειναι η παραμορφωση προοδος στη μουσικη; Αυτο το σκοτωμα του ηχου θεωρειται απο τον Θοδωρο εξελιξη, και θετικο βημα για το γκρουπ; Φαινεται καθαρα η λογικη του κριτικου.... λογικη; Ας κρινει ο ακροατης! Και θεωρει αξιολογη την τριτη πλευρα οπου τα παιδακια ακομη χτυπανε τις κατσαρολες. Αλλα τι να μιλαω για την κριτικη του Θοδ. ενος ατομου που δεν εχει ακομη καταλαβει τι ειναι μουσικη;. Σκεφτηκα να απαντησω, γραφοντας αντικριτικη στην αντικριτικη του, αλλα σιγουρα ο Γιαννης θα απαντουσε με δευτερη αντικριτικη, και δεν θα τελειωναμε ποτε. Μεσα σαυτο το δισκο βρισκεται και το epitaph των King Crimson, με τον Χρηστο στην κιθαρα και εμενα να παιζω με ενα χερι στο πιανο, καθως και ενα τραγουδι με μαντολινο απο μενα που προσπαθω να συνοδεψω λυρικα τους ηχους των κυματων που ειχαμε ηχογραφησει πριν λιγες μερες με τον Παναγιωτη στην Σκοπελο. Ηταν το throwing the nature. To τραγουδι the song of every loser, ηταν μια αποτυχημενη αποπειρα να περασω με τεχνητο τροπο ενα παραπονο που τελικα οντως αν μη τι αλλο δικαιωνε τον τιτλο του. Επισης στην τελευταια πλευρα, μια μερα ηχογραφησα τον Γιαννη Καρ. να παιζει στο αρμονιο μια δικια του πολυ αξιολογη συνθεση, ενα κοματι για ενα κινηματογραφικο θεμα του Νιονιου, που λεγοταν Mixed media. Τα ανεβοκατεβασματα που εκανε στο αριστερο του χερι προσπαθουσα να μιμηθω οταν εφτιαχνα το sulphuric acid nightmares, αλλα και το παλιοτερο 2325 pig. Και εδω κλεινει κατα καποιο τροπο το κεφαλαιο γουρουνια. Απο εδω και περα δεν μιλαμε πια για εξελιξη των γουρουνιων, αλλα για εξελιξη της μουσικης του Θοδωρου, η οποια γραφεται πια με κριτιρια του να εκφραστει κατι, και οχι του να γινει χαβαλες. 27

28 28

29 READY SOLDEN SENTIMENTS- ΟΚΤΩΒΡΗΣ 1978: Φθινοπωρο '78. Στην αυλη του σχολειου, εκανα παρεα μονον με τους συμαθητες του Γιαννη που πηγαιναν δυο ταξεις παραπανω, και ποτε με τους δικους μου της πρωτης λυκειου. Προσπαθουσα να τους εξηγησω, οτι ο λογικος και υλικος κοσμος που μας περιβαλει, δεν μπορει να εκφρασει βαθυτερες καταστασεις του πνευματος μας. Το συμπαν ειναι απειρο, και το απειρο ειναι το παραλογο γιατι εξισωνει ολους τους αριθμους. Αυτοι μου εξηγουσαν οτι ο ιδεαλισμος ηταν δημιουργημα της αστικης ταξης, για να καθησηχαζει τους φτωχους με την θρησκευτικη πιστη. Και οτι ανεξαρτητα αν ολα οδηγουν στο απειρο, μονον η υλη μας αφορα αμεσα, και σαυτην πρεπει να στρεψουμε την προσοχη μας. Διαβαζοντας ομως τις βασικες αρχες της φιλοσοφιας του Πολιτσερ, παρολο που μιλουσε τοσο ειρωνικα για τον ιδεαλισμο, εβλεπα οτι μονον η αποψη του Μπερκλευ με εκφραζε, ενω αυτα που ελεγε ο Μαρξ ηταν απλα ενα βολεμα για τους εργατες. Μου ελεγαν, οτι επειδη εχω το στομαχι μου γεματο, γιαυτο σκεφτομαι ετσι, αλλιως θα ημουν κιεγω υλιστης. Και οτι η τεχνη και η μουσικη αξιζουν μονον οταν εχουν υλιστικο αντικτυπο. Ενταξει, ελεγα. Συμφωνα με το συμφερον των εργατων, ο Μαρξισμος ειναι σωστος, αλλα αυτο δεν ειναι φιλοσοφια που προσπαθει να ερμηνευσει την υπαρξη, αλλα την κοινωνια. Εγω καλως η κακως, ημουν χορτατος, και ηθελα να μαθω περισοτερο το μυστικο της υπαρξης απο της κοινωνιας. Και αυτος πρεπει να ειναι και ο σκοπος της τεχνης. Παραληλα αποκτησα ολους σχεδον τους δισκους των Βαντερκραφ τους οποιους λατρευα ολο και περισσοτερο. Αποκορυφωμα ηταν ενας σπανιος δισκος τους απο τους πιο παλιους, το The least we can do is wave to each other, με τους βαντερκραφ και τον Χαμιλ στο εξωφυλο να καθονται σε μια σχεδια σε μια απεραντη θαλασσα με χρυσα συνεφα, κρατωντας ενα κηροπηγιο. Ηταν μια εικονα που την ειδα και στο ονειρο μου και μου δημιουργουσε τα πιο παραξενα συναισθηματα. Εκκλησια σε σχεση με μια απεραντη θαλασσα... Αλλα και τα κοματια ηταν το ανοιγμα μιας καινουργιας πορτας. Εκκλησιαστικες μπαροκ μελωδιες με βαρυ υφος και ο Χαμιλ να λεει οτι ολοι βρισκομαστε σε ενα ατελειωτο ταξειδι προς την δυση. Ηταν το refugees που με κατασυγκινησε με την εκκλησιαστικη ατμοσφαιρα του σε σχεση με μια απεραντη θαλασσα που υποδηλωνε μια κρυφη ελπιδα. Ο Γιαννης μου εξηγησε: Αυτη ειναι η μεταφυσικη αποψη του κοσμου. Μεταφυσικη σημαινει να παιρνονται ολα κατω απο ακινητες, ακλονητες και απολυτες αρχες. Γιαυτο και εκφραζεται κυριως με θρησκευτικα υπονοουμενα. Το αντιθετο ειναι η διαλεκτικη μεθοδος: Ολα περνονται σαν μεταβαλομενα και κινητα. Ολος ο κοσμος περνεται σαν μια αδιακοπη ροη. Τωρα ο υλισμος μπορει να ειναι και διαλεκτικος και μεταφυσικος. Το ιδιο και ο ιδεαλισμος. Στην αρχη λεει ειναι φυσικο να ψαχνει κανεις για ακλονητες αρχες και νομους, αλλα το ωριμοτερο σταδιο ειναι ο διαλεκτικος υλισμος. Δεν μπορουσα ομως να συμφωνησω. Και τα βραδυα γεμιζα το δωματιο μου κερια, και μονος μου επαιζα για ωρες αρμονιο σε εκκλησιαστικο στυλ, δημιουργωντας μια πολυ υποβλητικη για μενα αισθηση. Ανακαλυψα οτι οταν επαιζα τρεις νοτες εναλακτικα, και υστερα χωρις να σταματαω, μια μια τις ανεβαζα στο επομενο πληκτρο, δημιουργουσα ενα πολυ εντονο συναισθημα εξελιξης προς το απειρο. Με αυτες τις προδιαγραφες, εγραψα μια νυχτα μονος μου κατω απο το φως των κεριων μια κασετα που ολη ηταν ενα κοματι με χωριστες ενοτητες. Καθολου φωνη, καθολου ρυθμος. Μονο επαναλαμβανομενα ανεβοκατεβασματα και βαριες συγχορδιες που θυμιζουν την σημερινη μινιμαλ μουσικη αποψη. Ολο αυτο σαν ενα εργο αποτελεσε τον καινουργιο μου δισκο με τιτλο που στα ελληνικα μεταφραζεται: ετοιμα δημιουργημενα συναισθηματα. Δεν ηταν αυτοσχεδιες οι μελωδιες. Βασιζονταν σε αναπτυξη συγκεκριμενων ιδεων. Μισουσα πια τον αυτοσχεδιασμο γιατι μου θυμιζε την τζαζ, και η τζαζ τον υλισμο! Παρολα αυτα ο Γιαννης αναγνωρισε σαν πολυ αξιολογη την δουλεια του καινουργιου δισκου, και εγραψε:

30 Αυτη ειναι η γνησια δημιουργια. Ειναι το παιδι που πειραματιζεται πανω σε ενα αρμονιο ψαχνοντας την αληθεια. Αν συνεχισει ετσι, σιγουρα θα βρει την αληθεια που ψαχνει. Ο Γιαννης ειχε αρχισει να πηγαινει σε φροντιστηριο ζωγραφικης για να μπει του χρονου στην σχολη καλων τεχνων. Πηγα κιεγω μαζι του, και γνωρισα πολλους τρελαμενους εκει μεσα, διπλα στην πλατεια Βικτωριας. Ενας απο αυτους ηταν και ο Δημητρης. Του ανοιχτηκα: -Δεν ξερω καπου μεσα μου τα νοιωθω ολα ψευτικα. Δεν μπορω να πιστεψω οτι δεν υπαρχει τιποτε περα απο αυτα που βλεπω. -Ειναι επειδη δεν εζησες ακομη την ζωη. Αυτα τα λενε αυτοι που δεν εχουν την δυναμη να μετεχουν στην ζωη, και ξεφευγουν στο υπερφυσικο, μου απαντησε. -Και αυτα τα ονειρικα συναισθηματα που νοιωθω οταν βλεπω καποιες συγκεκριμενες σκηνες, και οταν ακουω συγκεκριμενους ηχους; -Το μεταφυσικο συναισθημα ειναι μια αδυναμια. Θα σου περασει οταν μεγαλωσεις. -Δηλαδη, δεν υπαρχει κανενας απωτερος σκοπος πισω απο ολα αυτα; -Ναι, να γνωρισεις την ζωη. -Αγορι μου σοβαρεψου, επενεβαινε και ο Γιαννης. Σταματα να μιλας για μεταφυσικη. Θα με κανεις ρεζιλι! 30

31 PIGS REVELATION- ΔΕΚΕΒΡΗΣ 1978: Στις 8/12, με τον Χρηστο και με την μαμα του πηγαμε στην Αθηνα στην Χαριλαου Τρικουπη σε ενα μαγαζι μουσικων οργανων στον Αρμαο. Εκει ο Χρηστος θα εκπληρωνε ενα ονειρο του. Θα αγοραζε ηλεκτρικη κιθαρα. Οσο ο Χρηστος την δοκιμαζε, εγω εβλεπα τα φοβερα ηλετρονικα αυτα πληκτροφορα που ο Γιαννης τα ελεγε συνθεσαιζερς. Ειδα για πρωτη φορα στην ζωη μου, συνθεσαιζερ. Η λεξη συνθεσαιζερ, χτυπουσε τοσο μυθικη στα αυτια μου, που δεν πιστευα οτι θα εβλεπα ποτε πραγματικα. Και οταν το ακουσα, τρελαθηκα. Ενα καινουργιο ονειρο γεννηθηκε μεσα μου. Να αποκτησω συνθεσαιζερ. Ειχε Ποτε δεν θα εδιναν οι δικοι μου τοσα λεφτα. Απο τοτε περασα πολες μερες στο μαγαζι να το δοκιμαζω, ενω οι υπαλληλοι με ειχαν μαθει και μου ελεγαν: -Τι θες να το δεις, αφου δεν θα το παρεις. Ο Χρηστος πηρε μια ηλεκτρικη κιθαρα MUSTANK της FEDER. Ειχε Στο σπιτι την δοκιμαζε για ωρες. Καθε 20 λεπτα ανοιγε την πορτα του ιατρειου ο μπαμπας του και τον παρακαλουσε να χαμηλωσει. Ο Χρηστος τον κοροιδευε. -Ηρθε η ωρα του, ελεγε. Τωρα θα ξαναανοιξει να μου το ξαναπει. Και οντως ειχε δικιο. Και η ιδια σκηνη επαναλαμβανοταν, μονο που καθε φορα βλεπαμε και αλλον ασθενη να μας κυταει περιεργα. Και κανονιστηκε στις 10/12 συναντηση στο σπιτι μου, με τον Γιαννη Καρ. για να συνδιασουμε ηλεκτρικη κιθαρα και αρμονιο. Ο Γιαννης Καρ. ειχε βγαλει πολλα κοματια των doors που του ειχε πει ο Χρηστος. Ο Γιαννης τραγουδουσε ενω εγω προσπαθουσα να συντονισω την ηχογραφηση. Ματαια ομως. Γινοταν και παλι χαμος! -Που ειναι η παρτα ρε παιδια, δεν τα ξερω απεξω τα ακορντα του. -Α, το ξερεις το people are strange; -Α, αυτο μου θυμιζει ενα πονηρο σολακι στο haricain. -Λοιπον παιξτε κατι επιτελους! Αρχιζω να ηχογραφω! Φωναζα. -Αχου ηχογραφηση! κοροιδευε ο Γιαννης. -Α! Μηπως ξερεις το μπασο στο when the music's over; -Ρε! Ηχογραφει ρε! διαπιστωνει ο Γιαννης Καρ. -Ναι ρε βλακα! Αντε παιζε! του φωναζω ακομα πιο τσατισμενος. -Α, ακου ενα δικο μου κοματι! Μετα απο τρεις νοτες... -Α, ξερεις εβγαλα τα σολακια του crystal ship. -Γιαννη, ξαναφωναζω. Παιξε αυτο που επαιζες πριν! -Α, αυτο που επαιζα. 2'' ησηχιας. -Α, ποιο επαιζα; Τελικα καταφερανε να παιξουν το light my fire. Καπου αρχισα να κανω κιεγω φωνητικα. Ο Χρηστος δεν αντεχε. Σκασε! φωναζε ενω συνεχιζε να παιζει. Εγω συνεχιζα και αυτος μου πεταξε την πενα του για να σταματησω. Στο υπολοιπο κοματι παιζει χωρις πενα, και ακουγεται να φωναζει: -Η πενα μου! Που ειναι η πενα μου! Που ειναι η πενα που σουριξα; Αυτα και πολα αλλα γραφικα ακουγονται στον καινουργιο δισκο που βγηκε εκεινη την ημερα με τιτλο pigs revelation, που θεωρησα σαν την τελευταια χαβαλεδιαρικη αναφορα.

32 Τις διακοπες των Χριστουγεννων τις περασα σε κατι ξαδελφια μου στην Θεσαλονικη, οπου συνεχεια προσπαθουσα να τους εξηγησω οτι ο τροπος ζωης τους, (φαι, γκομενες κλπ) πρεπει να ξεπεραστουν γιατι ειναι ψευτικα. Ομως αυτοι με κοροιδευαν και μου ελεγαν να παω να γαμησω πρωτα και μετα να ερθω να ξανασυζητησουμε, γιατι τωρα δεν μπορουσα να μιλαω για κατι που δεν το ξερω. Στις 10/1/79 εξηγουσα στον Γιαννη την νεα μου θεωρεια, οτι η ερευνα για το τι υπαρχει, δεν εχει νοημα, γιατι αυτο που υπαρχει δεν οριζεται με τον ανθρωπινο νου. Καθε φορα ομως που ελεγα μια νεα θεωρεια μου στον Γιαννη, αυτος παντα εβρισκε ενα επιχειρημα και μου την εβγαζε γελοια και παιδιαστικη. Αμαν πια ρε Γιαννη! Παραδεξου εστω και μια φορα μια θεωρεια μου! Ομως υπαρχει ενα ατομο που θα σε ακουσει, μου ειπε μια μερα ο Γιαννης. Ηταν ο Σταθης, ενας γνωστος του πατερα του, 33 χρονων, που ειχε ζησει στην Ινδια και στο Θιβετ, και ελεγε οτι ολα ειναι ψευτικα και οτι ερχεται σε επαφη με αυτον απο οπου ξεκινουν τα ηνια ολου του συμπαντος. Κανονιστηκε η συναντηση στο σπιτι του Γιαννη για να γνωρισω εκει τον ανθρωπο αυτον, που τα λογια του ειχαν μια αφανταστη ηρεμια, και η ματια του ηταν τοσο διαπεραστικη που με εκανε να φοβαμαι να τον κυταξω στα ματια. Επιτελους, βρηκα εναν ανθρωπο που μονο το οτι ηταν διπλα μου με εκανε να νοιωθω εντελως εξωπραγματικα. Του ανοιχτηκα εντελως. Του μιλησα για το ψεμα που νοιωθω γυρω μου, και για την αγνωστη γοητεια που νοιωθω σε σχεση με την μεταφυσικη αισθηση. Με κυτουσε με προσοχη σε σημειο που με εκανε να κομπλαρω. Ειχε μουσακι, και μια ηρεμια που σε εκανε να νομιζεις οτι μιλας με τον Χριστο. Ελεγε οτι εχω δικιο, οτι ερευνωντας το πνευμα βρισκεις δυναμεις καταπληκτικες που τον ιδιο τον επετρεψαν μεχρι και να σηκωσει ανθρωπο στον αερα. Παντα ομως με την αγαπη του Θεου, του ανωτερου πνευματος απο ολα αυτα που επικαλουνται για προσωπικο συμφερον τα μεντιουμ και οι μαγοι. Ο Θεος απεδειξε την υπαρξη του και την υποστηριξη του στο προσωπο του, με εναν τρομερο τροπο που ομως δεν μπορουσε να μας γνωστοποιησει. Ομως ο Γιαννης εστρεψε την συζητηση στον σκοπο της τεχνης, και σε αλλα θεματα που τραβηξαν την συζητηση μεχρι πολυ αργα. Στο τελος ειπαμε στον Σταθη να ξανασυναντηθουμε οπωσδηποτε. Αυτος με κολακεψε λεγοντας μου οτι κιαυτος θελει να με ξαναδει, και οπως μαθαινω εγω απο αυτον, ετσι μαθαινει κιαυτος απο εμενα. 32

33 THE KING OF THE PSYCHEDELIC HARMONY- ΑΠΡΙΛΗΣ 1979: Και εφτασε η μερα που μονος στο σπιτι αποφασισα να γραψω τον καινουργιο δισκο μου στον οποιο θα εδινα τον ωραιο τιτλο The king of the psychedelic harmony. Ενας δισκος που γραφτηκε ολοκληρος μεσα σε λιγες ωρες, και παρολα αυτα ειναι αρκετα περιεκτικος με 13 κοματια. Ξεκινησα παιζοντας και παλι εκεινη την αναπτυξη που ειχα ανακαλυψει και χρησιμοποιησει στο ready solden sentiments, αυτην την φορα ομως με περισοτερη οικονομια, και πιο σωστη τεχνικη. Το αποτελεσμα ηταν μια καλη αρχη για τον καινουργιο δισκο, ενα πολυ σωστο τεχνικα κοματι που ονομαστηκε pig blue marbles και το επαιζα συχνα στους αλλους για να διαφημισω την ικανοτητα μου στο παιξιμο του αρμονιου, παρολο του οτι δεν πηγα ποτε σε ωδειο. Στην διασκευη του still life των vandergraaf που ακολουθησε, προσπαθησα να δωσω ογκο, κανοντας για πρωτη φορα πολαπλες μιξεις. Δηλαδη εγραφη μιας φωνης, που μετα θα παιζει σε αλλο κασετοφωνο και θα ξαναγραφεται μαζι με την καινουργια φωνη που θα απαγγελεται. Δεν ειχα φανταστει ομως την απωλεια ποιοητας που μετα απο τρεις τετοιες μεταφορες του ηχου, το τραγουδι μετατρεποταν σε μια συνολικη παραμορφωση και τιποτε αλλο. Απο τοτε καταλαβα οτι στην εξωτερικη ηχογραφηση το πολυ μια μιξη μπορει να ειναι επιτρεπτη. Φυσικα ειναι πολυ νωρις ακομη για να γινει λογος για εσωτερικη ηχογραφηση. Οι τελευταιες τωρα νοτες του still life του Hammill, μου εδωσαν την εμπνευση να τις αναπτυξω, συνεχιζοντας να παιζω πανω σαυτες για αλλα πεντε λεπτα, δημιουργωντας ετσι το still life extension. Υστερα ηχογραφησα μια εντελως αδιαφορη αλλα δεμενη τεχνικα μελωδια μου στο στυλ των καψουρικων τραγουδιων του Ξαρχακου. Ηταν το the last rememberance, οπου για πρωτη φορα καταφερα να παιζω και με τα δυο χερια συγχρονως. Το επομενο τωρα κοματι ειναι ενα απο αυτα τα παραξενα που δεν ηξερα γιατι το εκανα. Δεν καταλαβαινα γιατι με συγκινουσε τοσο η επιμονη στην καταληξη μιας νοτας, με τοση απολυτοτητα. Ηταν το κοματι με τον παραξενο τιτλο mental make up of a persons temperament, και ειχε καπου σχεση με αυτο που σκεφτομουν παλια περι τεχνης με αντικειμενικα αποτελεσματα, ανεξαρτητα με το αν αυτα θα ειναι καλα η κακα. Η πρωτη πλευρα κλεινει με φλογερα. Ενα κοματι ειρωνια απεναντι στους Jethro Tull, απεναντι στους υλιστες, και απεναντι στο φλαουτο που ο Γιαννης θεωρουσε ανωτερο απο τα συνθεσαιζερ. Το κοματι ονομαστηκε the materialist artist. Αμεσως μετα συνεχισα με την δευτερη πλευρα. Ηταν η σειρα του pawn hearths των Vandergraaf να διασκευασω. Ωχ θεε μου! Πως ηταν δυνατον να πιστευω οτι μπορω να μιμηθω εστω και ελαχιστα ενα τοσο δυσκολο και περιπλοκο κοματι, τοσο μελωδικα, οσο και ενορχηστροτικα. Ευτυχως, οι πολλες μιξεις καταστρεφουν τοσο την ηχητικη ποιοτητα που δεν ακουγονται τα φριχτα φαλτσα και το γελοιο παιξιμο. Πουσαι Χαμιλ να ακουσεις, και να μην θελεις να ξαναακουσεις ποτε μουσικη στη ζωη σου! Ευτυχως η δευτερη διασκευη ηταν πιο ευκολη, ηταν το sign on you crazy diamond, που και απλο, και μονο ινστρουμενταλ ειναι. Ηταν εξαλου το πρωτο κοματι που εβγαλα διαβαζοντας νοτες παρτητουρας. Το επομενο ηταν το μονο κοματι που ειχε γραφτει αλλη μερα, με τον Χρηστο να παιζει ηλεκτρικη κιθαρα με παραμορφωτη, τσιμπωντας κατι πολυ κοφτες ψηλες νοτες, και ανεβοκατεβαζοντας ενα σιδερο στις χορδες. Ολα αυτα με το μεγαλο βαθος του παραμορφωτη, μου θυμιζαν πηγαδι, και εβγαλα το κοματι the bottom of the hole. Μαζι με το mental make up of a persons temperament ειναι τα πιο ενδιαφεροντα σημεια του δισκου. Ακολουθει μια ακομη διασκευη των vandergraaf, το last frame. Εδω η φωνη μου μιμηται καπως καλυτερα τον στομφο του Χαμιλ, και σωζει καπως την κατασταση. Ο Γιαννης θα γραψει: Ακομη και οι πιο φανατικοι οπαδοι των vandergraaf θα δωσουν τοπο στην οργη υστερα απο το σκοτωμα τοσων κοματιων του αξιολογου αυτου γκρουπ.

34 34 Και κλεινει ο δισκος ξανα με την αναπτυξη εκεινη που επαιξα στην αρχη, που επαιζα παλια, και θα ξαναχρησιμοποιησω και στους δυο επομενους δισκους, τωρα ομως καταληγοντας σε μια αργη υποβλητικη μελωδια, με τιτλο inerthia, ενα κοματι που θα παρουσιαστει καλυτερα σε επομενους δισκους. Στο τελος ημουν ψωφιος απο την κουραση. Το κεφαλι μου ειχε γινει καζανι. Και καταλαβα πια καλα οτι αν θελω ποιοτητα, τοτε δεν μπορει να βγαινει ενας δισκος μεσα σε μια μερα. Μπορουσα να λεω οτι εκλεισε και ο 13ος δισκος, ομως τωρα πια βλεπω οτι η ποιοτητα ειναι αυτη που μετραει και οχι η ποσοτητα. Το Πασχα του'79, πηγαμε με την μητερα μου και την αδελφη μου, για μερικες μερες στην Βραζιλια, σε μια μακρυνη θεια μας την Ανδριανουλα. Εμενε σε μια πολη που λεγοταν Belo horizonte. Ημουν ενθουσιασμενος που για πρωτη φορα θα μπορουσα να δω τα αστρα του νοτιου ουρανιου ημισφαιριου. Και περνουσα τις νυχτες στο δωματιακι της ταρατσας χαζευοντας συνεχεια τον ουρανο, ψαχνοντας για τα νεφη του Μαγγελανου, τον νοτιο σταυρο, τον Ριγιλ του Κενταυρου και το νεφελωμα 'ητα' της Καρινας που ποτε δεν φαινονται απο την Ελλαδα. Η θεια Αδριανουλα ηταν συνεχεια στην κοντρα μαζι μου, και ειχε πολυ πλακα επειδη μιλουσε πολυ χυδαια και συνεχεια εβριζε. Μου φωναζε: -Κατεβα κατω ρε, και πηγαινε να βρεις καμια γκομενα! Ασε τα αστρα και πηγαινε καμια βολτα. Ολοκληρος ανδρας εγινες και παιζεις ακομα. Ασε τα τηλεσκοπια και ασχολησου και λιγο με την τσουτσου σου! Ομως η μεγαλη πλακα εγινε μερικες μερες αργοτερα, οταν μια φιλικη βραζιλιανικη οικογενεια ηρθε επισκεψη. Οι βραζιλιανοι θεωρουν τους Ελληνες πολυ πλουσιους και πολιτισμενους. Δεδομενου οτι οι γυναικες ειναι 4 φορες περισσοτερες απο τους ανδρες, ενας ελληνας γαμπρος ηταν παντα πολυ περιζητητος. Ειδικα στην περιπτωση μιας τετοιας οικογενειας με καλο ονομα. Ο μπαμπας ηταν καθηγητης πανεπιστημιου της Χημειας. Η κορη ηταν 14 χρονων, πανυψηλη και εμοιαζε να ειναι 28. Την ελεγαν Κλαουντια. -Ξυπνα μαλακα! Μου φωναζε η Ανδριανουλα. Να η ευκαιρια της ζωης σου! Οι γονεις της εκαναν ο,τι μπορουσαν για να μας φερουν σε επαφη. Η Κλαουντια μου ειπε να παμε οι δυο μας στην ταρατσα να ακουσουμε μουσικη. Μου ειπε οτι είναι dancing queen στην μεγαλυτερη ντισκοτεκ του Ριο. Και εγω σαν αντεπιθεση της ειπα οτι εχω γραψει 13 δισκους. Ανεβηκαμε πανω, μου εδωσε ποτο, και εβαλε ντισκο μουσικη στο πικαπ, και αρχισε να χορευει για να με εντυπωσιασει. Εγω ομως κυτουσα τα αστερια, και προσπαθουσα να ξεχωρισω τα νεφη του Μαγγελανου στον νοτιο ουρανιο πολο, που λενε οτι φαινονται και με γυμνο ματι. Η Κλαουντια με τραβολογουσε να χορεψουμε εγω ομως εψαχνα για τα νεφη του Μαγγελανου. Της ειπα οτι εγω δεν ακουω τετοια μουσικη. Με ρωταει τι ακους; Και της βαζω το Ritz των Cocney rebel. Ναι, μα αυτα δεν χορευονται, μου λεει με παραπονο. -Ναι αλλα αυτη ειναι σωστη μουσικη, και εγω ειμαι σωστος! -Πως γινεται να ακους κατι που δεν χορευεται; αναρωτιοταν. Εφυγα και την αφησα να χορευει μονη της. Μολις με ειδε η Αδριανουλα μου βαζει παλι τις φωνες: -Κυτα τον μαλακα! Του προσφερουνε ετοιμο μουνι στο πιατο και αυτος κανει τον χαζο! -Ρε Θοδωρε, μου λεει η μητερα μου. Δεν καθεσαι εδω να παντρευτεις την Κλαουντια να σε σπουδασει ο πατερας της χημικο, να ζεις ζωη και κοτα; Στον λοφο του Ριο οπου βρισκεται το αγαλμα του Χριστου.Αριστερα ειμαι με την μανα μου,στη μεση η αδελφη μου,ενω η Ανδριανουλα που ειναι δευτερη απο δεξια,αποτελεσε σιγουρα το προσωπο της εποχης! Την αλλη μερα μας καλεσαν η οικογενεια της Κλαουντιας να παμε στο εξοχικο τους σπιτι στο Ouro pretto, ενα ομορφο χωριο σε μεσαιωνικο στυλ, χτισμενο σε μεγαλο υψομετρο

35 35 στην κορυφη ενος βουνου. Δεχτηκα οταν εμαθα οτι στην κορυφη υπαρχει το μεγαλυτερο αστεροσκοπειο της Νοτιου Αμερικης. -Μη μου μιλας για αστεροσκοπεια γιατι θα συγχιστω! φωναζε η Αδριανουλα. Φτανοντας εκει, η μονη σκεψη μου ηταν πως θα παω να δω το τηλεσκοπιο του αστεροσκοπειου. -Να το παρεις το τηλεσκοπιο και να το βαλεις στον κολο σου! φωναζε η Αδριανουλα. Το μερος ηταν οντως πολυ ωραιο και θα με εμπνευσει να γραψω το τραγουδι με τιτλο ouro pretto. Η Κλαουντια ζητησε να με ξεναγησει στο χωριο. Της ζητησα να με παει στο αστεροσκοπειο και να ζητησει να μας αφησουν να δουμε με το τηλεσκοπιο. Μας αφησαν να το δουμε, αλλα δεν μας αφησαν να δουμε μαυτο. Στεναχωρεθηκα πολυ γιαυτο. Ετσι ολη την υπολοιπη μερα ημουν θλιμενος. Την αλλη μερα στο Ριο ντε Τζανειρο, ματαια προσπαθουσε η Κλαουντια να με πεισει να παω μαζι της στην ντισκοτεκ να με συστησει στις φιλες της. Εγω σκεφτομουν το τηλεσκοπιο. Τοσα αστρα, γαλαξιες και νεφελωματα ανεξερευνητα γυρω μας, και εγω θα καθομαι να ασχολουμαι με κοριτσια; Προτιμησα να κανω μονος μου βολτες στην τεραστια παραλια copa cabana του Ριο οπου αποφασισα να ηχογραφησω τα τεραστια κυματα του Ατλαντικου που εσκαγαν. Ομως κατι κοριτσια με ακολουθουσαν, και ελεγαν κατι στα βραζιλιανικα. Νευριασα πολυ γιατι παρεμβαλονται οι φωνες τους στον ηχο των κυματων που ηχογραφουσα, και θα ακουγονται στον επομενο δισκο. Ειναι τοσο ηλιθιο να σου κανουνε καμακι. Δεν προκειται να κανω ποτε καμακι στην ζωη μου. Ειναι σαν να φτυνω τον ιδιο μου τον εαυτο. Μελετωντας χαρτες του νοτιου ουρανιου ημισφαιριου,ωστε να ξερω τι θα δω το βραδυ στον ουρανο της Βραζιλιας. Στην επιστροφη με το αεροπλανο, ενω πετουσαμε πανω απο την ερημο Σαχαρα, υπογραψαμε με την αδελφη μου την Ελενη συμφωνια συνεργασιας αναμεσα στα φανταστικα κρατη μας, στα βραχακια της Αιγινας! Αχ, σε λιγο αρχιζουν οι εξετασεις στο σχολειο!

36 36

37 INERTHIA- ΙΟΥΝΗΣ 1979: Εν τω μεταξυ, στην Αθηνα ο Γιαννης Καρ. και ο Χρηστος συνεργαζονταν στην κιθαρα και στο πιανο πολυ. Εβγαλαν ενα υπεροχο προκλασικο κοματι το the flying sun, με κιθαρα να παιζει σε στυλ 17ου αιωνα, και το πιανο να συνοδευει σαν τσεμπαλο. Επισης ο Γιαννης Καρ. που ηταν τρελα ερωτευμενος με την Κατερινα την οποια αναφερα στο παρτυ μου του'78, εγραψε γιαυτην ενα μεγαλο κλασικο εργο για πιανο που ονομασε τριλογια της Κατερινας. Η Κατερινα βεβαια τα ειχε με εναν μηχανοβιο, και δεν εδινε δεκαρα για ολα αυτα. Ηλιθια κοριτσια! Μια αλλη μερα πηγαμε οικογενειακως σε ενα σπιτι επισκεψη στην Κερατεα, που στο δωματιο των παιδιων ειχε ενα μικρο πιανακι με μεταλικο ηχο. Ολοι πηγαν για μπανιο στην θαλασσα, ομως εγω κλειστηκα με τις ωρες μεσα στο δωματιο και προσπαθησα να παιξω στο πιανακι τις νοτες απο ενα ατονικο κοματι με ηχο σαν κιαυτον που ακουγα στις προβολες του πλανηταριου. Με αυτο θα ανοιξει και ο καινουργιος διπλος δισκος. Το κοματι αυτο θα το ονομασω a madrigal face. Στις 6/6/79 εκανα σπιτι μου το περιφημο μεταφυσικο παρτυ που θα θυμαμαι για παντα στην ζωη μου. Το σαλονι διαμορφωθηκε εντελως σε εκκλησιαστικο στυλ με κηροπηγια που δανειστηκα απο ολους τους γνωστους. Η εισοδος απαγορευοταν σε κοριτσια, για να ειναι το παρτυ καθαρα μεταφυσικο, και να μην εχει υλιστικα υπονοουμενα. Εξω η ζεστη ανυποφορη, και μεσα περιπου 20 ατομα να χορευουμε αργα αργα γυρω απο τα κερια. Ολοι αποδεχτηκαν την αισθηση εκεινης της νυχτας. Και συμετειχαν χωρις προβλημα. Μουσικη συνεχεια βαρια και ψυχεδελικη, ενω απο τον καπνο του λιβανιου, δεν εβλεπες περα απο τρια μετρα μεσα στο σαλονι. Ο φοβεροτερος χορος εγινε κατω απο το carefull with that axe Eugene των Pink Floyd, και το Ritz των Cocney Rebel. Ενω στο τελος, μονος μου, μαστουρωμενος απο το λιβανι εκανα εναν φοβερο χορο, με αργα πηδηματα γυρω απο ενα πεντακερο κηροπηγιο με το refugees των Vandergraaf. Ο Γιαννης καθισμενος κατω ζωγραφιζε συνεχεια, ενω ο Γιαννης Καρ. τραβουσε φωτογραφιες με βητα, που ειναι απο τις καλυτερες φωτογραφιες που εχω σημερα. Μια απο αυτες θα αποτελεσει το εξωφυλο της κασετας του μεθεπομενου δισκου μου. Δυο ωρες μετα τα μεσανυχτα ηρθε ο Μαρινος, και ειπε οτι μυριζει λιβανι οχι μονο σε ολη την πολυκατοικια, αλλα και στον δρομο εξω απο αυτην. Τις επομενες ωρες ειμασταν ολοι σιωπηλοι, και σκυφτοι εως οτου ο Μαρινος σκεφτηκε να τονωσει λιγο την ατμοσφαιρα, βαζοντας traffic. Ενα συγκροτημα παντως που μου εκανε εντυπωση ηταν οι Emerson Lake and Palmer, που ειχα ακουσει και παλιοτερα απο

38 38 εναν δισκο του Μαρινου. Μου αρεσε πολυ το κομματι take a pebble. Οταν ο Γιαννης Καρ. μου ειπε οτι το εβγαλε απο την παρτητουρα στο πιανο, δεν τον πιστεψα. Ομως ειδα την αλλη μερα στο σπιτι του, οτι ειχε δικιο. Μπορουσε και επαιζε το δυσκολοτερο ισως κοματι για πιανο που ειχα ακουσει. Τελικα ο Γιαννης Καρ. ειναι φοβερος στο πιανο. Στην αρχη, για να ακουστει το κοματι οπως και στο δισκο, τριβαμε ενα κοματι σιδερο στις χορδες του πιανου. Τραγουδησα τους στιχους και μπορω να πω οτι το κοματι γραφτηκε αρκετα καλα, και θα αποτελει παντα επιδειξη δεξιοτεχνιας στο πιανο. Εκεινη τη μερα ηχογραφησαμε απο το πιανο, το εργο του Γιαννη Καρ. Τριλογια της Κατερινας, οπου το σκοτωσα προσπαθωντας να το συνοδεψω κανοντας χορωδιακα φωνητικα. Ηχογραφησαμε επισης μερικες φουγκες του Μπαχ, και ενα κοματι των Jethro tull, παντα στο πιανο απο τον Γιαννη Καρ. Ολα αποτελεσαν μερος του καινουργιου διπλου δικου, του Inerthia. Στις 9/6 πηγα με δυο παιδια στην Πεντελη με σκοπο να εξερευνησουμε την μυστηριωδη σπηλια του Νταβελη, οπου οπως εγραφε ο Μπαλανος, εμφανιζονται μυστηριωδη φαινομενα, και εχουν αναφερθει εμφανισεις ιπταμενων δισκων, καθως και περιεργα μαυροντυμενα ανθρωποειδη. Το ειχαμε παρει πολυ στα ζεστα. Απο την τσεπη του πουκαμισου μου, κρεμοταν ενα θερμομετρο, με υγρομετρο και βαρομετρο, για να φαινεται οτι κουβαλαω επιστημονικα οργανα μετρησης. Ειχαμε μαζι μας και πυξιδα για να ελενξουμε τυχον μαγνητικες διαταραχες, μετρο για να μετρησουμε τυχον ευρηματα, και φακο για το σκοταδι της σπηλιας. Τελικα τιποτε απο αυτα δεν μας χρειαστηκε, οσο κιαν προσπαθησαμε να βρουμε αφορμες για να τα χρησιμοποιησουμε. Το μονο μυστηριο ηταν ενα σημειο του δρομου προς την σπηλια οπου εκανε πολυ κρυο! Παντως η περιοχη αυτη ειναι οντως πολυ περιεργη γεματη εγκαταλελειμενα λατομεια, και ασπρους βραχους. Εξω απο την σπηλια του Νταβελη,ενω επεξεργαζομαι τα στοιχεια που περισυλεξαμε που θα μας οδηγησουν στους εξωγηινους. Στο γυρισμο στο λεωφορειο, συζητουσαμε επιστημονικα θεματα, τοσο δυνατα που ολοι σωπασαν και κοιτουσαν εμας. Εμεις ομως αποροφημενοι, συνεχιζαμε να λεμε για τις αιτιες των μαγνητικων διαταραχων της γης, και να λυνουμε εξισωσεις σε ενα χαρτακι. Και ηρθε αλλη μια σημαδιακη μερα, η 10η/6 με την συναυλια του Πουλικακου στο γηπεδο μπασκετ του Ζωγραφου. Για πρωτη φορα πηγαινα σε ροκ συναυλια! Ειμασταν μαζι με τον Γιαννη σε μια κερκιδα. Εκει πρωτοειδα γνωστα ονοματα ελληνικου ροκ, οπως τον Σταυρο τον Λογαριδη, τον Λουκα Σιδερα στην κιθαρα, την Ευτυχια και την Ασπη στα φωνητικα, τον Δημητρη τον Πολυτιμο στα κλειδοκυμβαλα οπως ειπε ο Πουλικακος, και ολοι γελασαν. Και ετσι δεν μπορεσα να ακουσω το ονομα της πανεμορφης τυπισας που επαιζε κημπορντς μαζι με τον Πολυτιμο. Ηταν χρονων με πολυ μακρυα μαυρα κατσαρωμενα μαλλια, και φορουσε ασπρο χιτωνα. Το ονομα της ακουστηκε σαν Ρανυ, η κατι τετοιο. Η ατμοσφαιρα ηταν κατι προτογνωρο για μενα, που εβλεπα τον κοσμο να χτυπιεται τοσο πολυ. Απο τις πανω κερκιδες πετουσαν συνεχεια αντικειμενα, και οταν καποιος πεταξε ενα μπουκαλι, τοτε βγηκε στο μικροφωνο ο κιθαριστας νομιζω ο Παπαχρηστου και ειπε: -Οποιος πεταξε το μπουκαλι, να κατεβει να του γαμησω το μουνι της μανας του. Ο Πουλικακος συμπληρωσε: -Δεν πειραζει. Τι να κανουμε, ζηταω εγω συγνωμη γιαυτον. Κατα ταλλα επικρατουσε μεγαλη βαβουρα με τον κοσμο να συμετεχει και να χτυπιεται σε καθε κοματι. Ο Γιαννης ελεγε: -Αραγε θα μπορουσε ποτε να υπαρξει ελληνικο προοδευτικο συγκροτημα; Οταν παιξανε το σουπερμαρκετ, αμολησανε πολλα κοτοπουλα προς το κοινο, και ενα απο αυτα ηρθε κατευθειαν πανω μου. Εγω ομως ειχα καρφωσει τα ματια μου σε εκεινη την κοπελα που επαιζε κημπορντς. Την ειχα σχεδον ερωτευτει. Ειχα μαζι μου φωτογραφικη μηχανη αλλα μονο δυο φωτογραφιες μου εμεναν. Επρεπε οπωσδηποτε να την φωτογραφησω. Εβγαλα μια απο κει που καθομασταν, αλλα ηταν πολυ μακρυα. Ετσι κατεβηκαμε με τον Γιαννη κατω και πηγαμε να σταθουμε ακριβως πισω απο τα κημπορντς. Ω θεε μου! Ηταν σαν ιερεια, και επαιζε τοσο τελεια. Εβγαινε ενας φοβερος ηχος βιολιων που μου θυμιζε ποσο ηλιθιο ηταν το αρμονιο μου μπροστα στο δικο της. Μεχρι και

39 39 την τελευταια στιγμη προσπαθουσα να ρουφηξω καθε της κινηση, καθε της βλεμα. Περιμενα να γυρισει λιγο το προσωπο της προς τα πλαγια να την φωτογραφησω, αλλα ματαια. Ο Γιαννης μου φωναζε να παω μπροστα της να την τραβηξω, αλλα εγω κομπλαρα. Αυτη ηταν η κοντινοτερη φωτογραφια που μπορεσα να παρω απο την φανταστικη αυτη ιερεια που επαιζε συνθεσαιζερ σκορπωντας αιθεριους ηχους μεσα σε μια κατα ταλλα ροκ συναυλια.αργοτερα θα μαθω οτι λεγοτανε Αριαδνη Μακ Κινον Αντριου η απλα Ραντη. Μετα τη συναυλια, στο γυρισμο ημουν σαν υπνωτισμενος. Σκεφτομουν, τι ειχα πετυχει μουσικα ως τωρα, και τι θα επρεπε να γινει απο δω και μπρος. Για πρωτη φορα σκεφτηκα τοσο σοβαρα και επαγγελματικα το θεμα της μουσικης. Με τον Γιαννη Καρ. και τον Χρηστο, το πραγμα δεν παει πουθενα, γιατι δεν μπορουν να συντονιστουν να βγαλουν ενα κοματι. Στο σπιτι, προσπαθουσα επι ωρες να μιμηθω τις κινησεις αυτης της κοπελας στα πληκτρα του συνθεσαιζερ. Και βγηκε ενα ομορφο θεμα, που θα αποτελεσει το αρχικο μερος ενος μεγαλου κοματιου του δισκου αυτου, το τι θα πει οτι ειμαι ιδεαλιστης. Την αλλη μερα στο σπιτι του Χρηστου υποτιθεται οτι διαβαζαμε μαζι για τις εξετασεις. Ο Χρηστος μου ειπε οτι αυτη η κοπελα πρεπει να ειναι αυτη που παιζει συνθεσαιζερ και στον καινουργιο δισκο του Λογαριδη. Ψαχνοντας στα παλια περιοδικα Ποπ και Ροκ, βρηκαμε ενα με συνεντευξη του Λογαριδη για τον δισκο αυτον. Σε ενα σημειο ανεφερε τους μουσικους: Οι στιχοι ειναι των κ. Ρασουλη, Ραμινου, Φαληρεα, Τ. Λογαριδη, ντραμς Γιωργος Τρανταλιδης, μπασο Γιωργος Φιλιπιδης, κιθαρα Δημης Παπαχρηστου, κημπορτς Αριαδνη μακ Κινον Αντριου..... ΑΡΙΑΔΝΗ ΜΑΚ ΚΙΝΟΝ ΑΝΤΡΙΟΥ!!!!! -Αυτη πρεπει να ειναι λεει ο Χρηστος ηρεμα. -Ναι ναι ναι!!!!! ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ!!! φωναζω εγω. Μονο που ο Πουλικακος ειχε πει Ρανυ η κατι τετοιο. -Να, εδω το λεει. Την φωναζουν χαιδευτικα Ραντη! Η Ραντη λοιπον! Μεσα στον καινουργιο δισκο θα γραψω ευχαριστιες γιαυτην, για την εμπνευση που μου δημιουργησε στο κοματι τι θα πει οτι ειμαι ιδεαλιστης. Οταν εμφανιστηκαν οι φωτογραφιες της συναυλιας, κρατησα την φωτογραφια της Αριαδνης σαν ενα εικονισμα. Την φυλαγα μαζι με ενα υπεροχο ονειρο: Να ερχοταν καποτε η στιγμη να παιζω μαζι της συνθεσαιζερ. Θα επαιζε η Ραντη: μπζιουμπζιουμζιουιουιουαοαουαβζ, και να συμπληρωνα εγω: Βρρρρρρουαουαουαουαουαουαρβ!! Τι ευτυχια που θα ητανε! Αλλα εγω περα απο ενα αρμονιο του κολου με ηλιθιους ηχους δεν ειχα τιποτε. Αχ και να μπορουσα να αποκτησω καποτε εκεινο το συνθεσαιζερ στον Αρμαο που εχει Ενα χρονο τωρα το κυταω στην βιτρινα σαν ενα απιαστο ονειρο. Τωρα ομως επρεπε να συνεχισω μονος μου τον καινουργιο μου δισκο. Ηχογραφησα ενα εκκλησιαστικο κοματι με πολυπλοκες δικες μου συγχορδιες που θεωρησα φοβερο ευρημα. Ηταν βασικα η πρωτη φορα που χρησιμοποιησα συγχορδιες εβδομης. Το αποτελεσμα ηταν βαρυ, εκκλησιαστικο, υποβλητικο και εξωπραγματικο, δηλαδη υπεροχο. Ηταν το nadirs prelude, ενα μεγαλο βημα και τεχνικα και αισθητικα, χαμενο μεσα στις εκκλησιαστικες αισθητικες. Στο ιδιο στυλ ακολουθησε το Ouro pretto, που ομως ηταν αντιγραφη της μελωδιας της τουριστικης διαφημισης που βλεπαμε στην Βραζιλια για το χωριο της Κλαουντιας.

40 Το σημαντικοτερο ομως κοματι αυτης της εποχης, ηταν και αυτο που εδωσε τον τιτλο του στον δισκο. Το Inerthia. Πανω σε κεινη την παλια αναπτυξη που ανακαλυψα στο ready solden sentiments, και συνεχισα στο king of the psychedelic harmony, τωρα θελησα να δωσω μια πιο δραματικη συνεχεια, με μια μελωδια που ξεκινουσε αργα αργα και επιβλητικα μαζι με την φωνη, ανεβαινε, ανεβαινε μεχρι να φτασει στις πιο ψηλες υπαρκτες νοτες. Και καθε φορα, η φωνη επαναλαμβανε αργα και υποβλητικα πανω στην μελωδια, τους στιχους: the inerthia is the last word that I can say. Και οσο ανεβαιναν οι νοτες, τοσο και με μεγαλυτερη δραματικοτητα επαναλαμβανοταν ο στιχος. Το inerthia χαρακτηριστηκε απο τον Γιαννη το ακρον αωτον της μεταφυσικης, και ενος λιμναζοντος ιδεαλισμου. Ομως το κοματι με την πραγματικα διαχρονικη αξια, ηταν η συνεχεια του τι θα πει οτι ειμαι ιδεαλιστης. Κατω απο την εμπνευσμενη απο το παιξιμο της Ραντης μελωδια, τραγουδουσα: its nothing, its nothing the matter, no matter. Και απο εκει ακολουθουσε ενα χαος, οπου ολες οι νοτες του αρμονιου πατιωντουσαν εχοντας ακουμπησει τον αγκωνα μου ολοκληρο πανω στα πληκτρα, και ουρλιαζοντας με απογνωση. Χτυπουσα με την παλαμη μου στην τυχη πληκτρα, και καθε φορα τσιριζα αναλογα. Και οταν περασαν ετσι 20 λεπτα, ξαφνικα η κατασταση ηρεμει, και μπαινουμε στον πιο δραματοποιημενο επιλογο. Στα ελληνικα πια τραγουδουσα κλαιγοντας: Θελω, να ξαναγυρισω στην αληθεια, που ξεκινησα να ρθω, να ξαναντικρυσω την ευτυχια, που δεν ειναι αλλη, απο το πνευμα... το πνευμα... της υλης; Η υλη;. Με την ερωτηση αυτην κλεινει ο καινουργιος δισκος, σαν να ηθελα να αφησω περιθωρια στην υλη να αποδειξει στο μελλων την αληθεια της. Μια αλλη μερα στον Χρηστο ηχογραφησαμε την ρομαντζα του Σουμαν στην κιθαρα, και το take it as it comes των doors στο αρμονιο. Οταν πια οι εξετασεις τελειωσαν, αποφασισαμε με τον Γιαννη να γυρισουμε μια ταινια μικρου μηκους, με την οκταρα μηχανη ληψεως του πατερα μου. Ηθοποιος ηταν ο Γιαννης, κιεγω θα κινηματογραφουσα. Το σεναριο το ειχα σκεφτει ως εξης: Ενας ανθρωπος τρεχει μεσα στην πολη για να ξεφυγει, πηγαινει στην εκκλησια, αλλα δεν βρισκει τον σκοπο του. Και τρεχοντας καταληγει σε μια ερημη βραχωδη ακτη οπου περνει μια βαρκα και ανοιγεται στο πελαγος. Την ωρα που ο ηλιος δυει, βρισκει επιτελους την ιδανικη ευτυχια, και εξαυλωνεται αποδεικνυοντας οτι η θαλασσα και οι βραχωδεις ακτες ειναι ο μονος προς την αληθεια δρομος. Τα πρωτα πλανα της πολης τα γυρισαμε στο συνταγμα στην μητροπολεως. Ο Γιαννης ετρεχε αναμεσα στα αυτοκινητα, και κατεληξε στην αυλη της μητροπολης. Μεσα στην εκκλησια με τραβηξε ο Γιαννης μια φωτογραφια διπλα σε ενα μανουαλι που αποτελεσε το εξωφυλο της κασετας του inerthia. Και το γυρισμα της ταινιας συνεχιστηκε μεσα στους δρομους της Πλακας, οπου ομως ο Γιαννης κυτουσε τις τουριστριες, λεγοντας: Θελω να δω ενα στηθος χωρις σουτιεν ρε παιδι μου, και εγω νευριαζα γιατι ετσι βεβηλωνε το μεταφυσικο νοημα της ταινιας μου. Τα επομενα πλανα γυριστηκαν στην Αιγινα. Ο Γιαννης φτανει σε μια ερημη ακτη και περνει μια βαρκα. Ανοιγεται στο πελαγος. Εγω κρατωντας την καμερα του φωναζα που να παει ωστε να εχει φοντο τον ηλιο που εδυε. Αυτος ομως δεν ηξερε κουπι και τον πηγαινε οπου ηθελε το κυμα. Η αδελφη του πανικοβλητη του φωναζε: Γιαννη γυρνα πισω!. -Σκασε! της φωναζα εγω. Γιαννη, γρηγορα πηγαινε πιο μακρυα πριν δυσει ο ηλιος! -Οχι Γιαννη, γυρνα πισω, συνεχιζε η αδελφη του. Αποφασισα, να ανεβω τρεχοντας στον διπλανο λοφο, να τον τραβηξω απο ψηλα για να μοιαζει με zoom out, και να τον φερω πιο κοντα στον ηλιο που εδυε. Η αγωνια μου ηταν 40

41 φοβερη, για το αν θα προλαβω, και απο τις φωνες μου για να με ακουσει, ημουν βραχνιασμενος για τις επομενες 5 μερες. Του ζητησα να ειναι ορθιος με τα χερια ψηλα, αλλα η βαρκα κουνουσε κιαυτος επεφτε. Γαμωτο!! Στο τελος του φωναζα να βουτηξει στην θαλασσα για να φανει οτι εξαυλωθηκε στην ιδανικη ευτυχια... -Οχι! τριριζε η αδελφη του. Τελικα ο Γιαννης δεν βουτηξε. Τοτε σκεφτηκα να τον εξαυλωσω μαζι με την βαρκα. Του φωναζα να φυγει απο το πλανο να τραβηξω μονον την θαλασσα. Ομως ο ηλιος ειχε δυσει. Σκατα. Τελος παντων. Η ταινια ονομαστηκε η επιστροφη στην επιφανεια, και συνοδευεται απο το saucer full of secrets των Pink Floyd. Ειχε και ο Χρηστος σπιτι στην Αιγινα. Πηγαμε και τον βρηκαμε να παιζει κιθαρα. Ακριβως διπλα κοιμωταν η γιαγια του. Του ελεγα να παιζει πιο σιγα μην την ξυπνησει. Αυτος υποστηριζε οτι η γιαγια ξυπναει μονον οταν το volume του ενισχυτη παει στο 7. Βαλαμε στοιχημα, και ειχε δικιο. Καθε φορα που το volume πηγαινε στο 6, η γιαγια κουνουσε τα ματια της, και στο 7 ξυπνουσε. -Ειναι προγραματισμενη, ελεγε ο Χρηστος, ενω η Λελα (η μαμα του), ξυπνουσε απο το 5. Οι επομενες μερες κυλησαν στην Αιγινα με τα φανταστικα κρατη μας, οπου καναμε πολεμους, επισκεψεις και διαπραγματευσεις. Εξερευνουσαμε με τις φουσκωτες βαρκες μας, και διναμε ονομασιες σε ολο και πιο μακρυνα βραχακια, φτανοντας μεχρι το Πανελθοδ (Παναγιωτης, Ελενη, Θοδωρος), που απειχε μια ωρα με τα κουπια. Στις φανταστικες εφημεριδες που γραφαμε καθε μερα, αναλυαμε τα γεγονοτα αυτα. Μαλιστα ο Γιαννης, εδωσε και συνεντευξη στην εφημεριδα της νησου Θοδωριος, στα Θοδωριακα νεα, οπου ελεγε τις αποψεις του για την ταινια που γυρισαμε, τονιζοντας ότι η μεταφυσικη ειναι ενα κακο πραγματακι που φευγει σιγα σιγα, καθως τα παιδακια μεγαλωνουν. Παρολα αυτα η ταινια, εχει μια μικροαισθητικη αξια. Τα νησια βραχοι Κωσταντιος 3, και Κονθωδ 2, θα αποτελεσουν το εξωφυλο της κασετας-δισκου που θα βγει τον ερχομενο Οκτωβριο. Εντωμεταξυ, ο Γιαννης ειχε αγορασει τον δισκο του Σταυρου του Λογαριδη, οπου επαιζε μεσα εκεινη η πανεμορφη τυπισα η Αριαδνη μακ Κινον Αντριου. Οταν μου ειπε μαλιστα οτι υπαρχει ενα κοματι μεσα με το ονομα Ραντη, δεν τον πιστεψα. Ομως το κοματι υπηρχε, και ητανε υπεροχο, γεματο συνθεσαιζερ σε ενα εντελως ουρανιο στυλ. Αχ θεε μου, πως θα μπορουσα να συναντησω καποτε την Ραντη, και ποτε επιτελους θα μπορεσω να αποκτησω εκεινο το συνθεσαιζερ που εχει ο Αρμαος με 39000; Πισω στην Αθηνα του Ιουλιου, πηγαινα πολλες φορες μαζι με τον Γιαννη στο φροντιστηριο του για την καλων τεχνων. Εκει ελεγα σε ολους οτι σκοπος της τεχνης πρεπει να ειναι η μεταφυσικη, και η εμβαθυνση του πνευματος. Ολοι με κοροιδευαν. Το αποκορυφωμα ομως ηρθε στο παρτυ που εκανε ενα βραδυ ο Γιαννης σπιτι του. Εκει μαζευτηκαν ολοι οι υποψηφιοι ζωγραφοι. Τοτε ο Δημητρης με πιανει και μου λεει: -Αχ τι ομορφος που εισαι σημερα, ασε με να σε φιλησω! Τον σμπρωχνω μακρυα μου φωναζοντας: -Φιλε εγω δεν ειμαι ντανταιστης! Τοτε ο Δημητρης που βρωμουσε απο χιλιομετρα κρασι, με ακινητοποιησε λεγοντας μου: -Αγορι μου σταματα, μην λες τιποτα! Θα καταλαβεις οτι το πνευμα σου δεν ειναι τιποτε; Θα καταλαβεις οτι η μονη αληθεια ειναι η υλη, ο,τι βλεπουμε και τιποτε παραπερα; Δεν υπαρχει τιποτε, κανενα ιδανικο. Μην ψαχνεις αδικα, να εδω μπροστα σου βρισκεται ολη η αληθεια, και τιποτε δεν υπαρχει παραπερα. Το κρασι, το φαι, και οι γυναικες! Μου εδειχνε τον Βασιλη που κυλιωταν στο πατωμα με μια γκομενα. -Καταρχην μην προσπαθεις να με αιφνιδιασεις, του λεω. Αυτος ομως συνεχιζε σαν να μην με ειχε ακουσει: -Σταματα, μην λες τιποτε. Μπορεις να καταλαβεις οτι αν σου δωσω τωρα μια μπουνια, θα πονεσεις; -Ναι, αλλα κιαυτο θα ειναι ψευτικο. Τοτε ο Δημητρης σηκωνεται απελπισμενος, πιανει ενα μπουκαλι κρασι, και με το αλλο χερι μια γκομενα την Μαρια, χορευει λιγο σπασμωδικα μαζι της, και φωναζει δειχνοντας εμενα: -Κυτα ρε γαμωτο μου! Το ατομο απο δω ειναι ιδεαλας στο διαολο! Και μονον κατα τις τεσσερεις το πρωι, ο Νιονιος αρχισε να μου μιλαει ομορφα. Θυμαμαι τα δυο νυσταγμενα μπιρμπιλωτα ματακια του, και την ψιλη φωνη του: 41

42 -Θοδωρη, δεν χρειαζεται τοσο πολυ να καταγινεσαι με τους ορους. Κανε ελευθερα αυτο με το οποιο νομιζεις οτι θα εκφραστεις καλυτερα, δημιουργησε γυρω σου εναν ιδανικο για σενα κοσμο ασχετα με ποιο τροπο, αρκει να ειναι δικος σου. Κανε αυτο που σου λεει η συνειδηση σου, και απο κει και περα ησηχασε. Δεν υπαρχει λογος να γινομαστε σκλαβοι των ορισμων που αυτοι που τους βγαλανε δεν γνωριζαν ουτε εσενα, ουτε εμενα. Μεχρι τις 5 το πρωι καθομασταν ολοι γυρω γυρω στο σαλονι, και ο Νιονιος με την Μαρια τραγουδουσαν στιχους του Μπρεχτ σε μελωδιες του Μικρουτσικου, οπως το Αννα μην κλαις, και το για τον χαμενο Μ. Μ, που σε ενα σημειο ελεγε: Ξερουμε πως ειμαστε περαστικοι, και υστερα απο μας τιποτε το αξιολογο δεν θαρθει..., Μιλανε για νυχτες που το μελλων θα φερει, Αννα μην κλαις, θα γυρισει και για μας ο καιρος, Αννα μην κλαις... Σιγα σιγα ξημερωνε. Απολογισμος της τελευταιας μερας. Ελπιδες για μια νεα που μολις αρχιζει... 42

43 FROM CITADEL TO METROPOLIS- ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1979: Την αλλη μερα το πρωι, συναντησα τον Σταθη, εκεινον τον ανθρωπο που εμοιαζε με τον Ιησου Χριστο και ελεγε ολα εκεινα τα παραξενα πραγματα. Θα πηγαιναμε μαζι στην Αιγινα. Το πλοιο ειχε πολυ κοσμο. Κατσαμε καπου κι εμεις, και αρχισα να του διηγουμαι την χθεσινη κοντρα μου με τους υλιστες στο παρτυ του Γιαννη, καταληγοντας: και μου ελεγαν οτι αν μου δωσουν μπουνια θα πονεσω κλπ. Εγω ομως κυριε Σταθη δεν μπορω να παραδεχτω οτι δεν υπαρχει τιποτε πισω απο την πραγματικοτητα. Νοιωθω οτι ολα ειναι μια ψευδαισθηση ενα ονειρο. Ο Σταθης με μια απλετη ηρεμια οπως παντα συμφωνησε: -Η υλιστικη σκεψη ειναι κατι το ξεπερασμενο. Η υλη δεν ειναι παρα ενεργεια στην ανωτερη μορφη της, και θα επρεπε και εμεις να σκεφτομαστε ενεργειακα. -Ερχονται ομως στιγμες, που αισθανομαι οτι χανομαι. Οτι ολα οδηγουν στο απειρο. Και το απειρο γινεται αμεσως αδιεξοδο. -Ειναι επειδη δεν εχεις ακομα αντιληφθει ολες τις ικανοτητες του ανθρωπινου πνευματος, μου απανταει. Αρχισα να του λεω το ποσο σημαντικη ειναι η μουσικη σε ολα αυτα και μου ειπε οτι ολοκληρο το συμπαν γυρω μας εκπεμπει μουσικη, που ομως ειναι πολυ δυσκολο να αντιληφθουμε. Ο ιδιος γενικα δεν την καταλαβαινε την μουσικη. Στο σπιτι μας στην Αιγινα του κανανε οι δικοι μου το τραπεζι. Ο πατερας μου τοτε ειπε στον Σταθη: -Ξερεις Σταθη μου, μου προτειναν να παω να παρακολουθησω μαθηματα υπερβατικου διαλογισμου για να γινω πιο ηρεμος. -Α, ο υπερβατικος διαλογισμος ειναι παγος, διακοπτει ο Σταθης. -Και δεν μου λες ρε Σταθη. Ολα αυτα που μας λενε για τους γκουρου, τις πνευματικες ικανοτητες, τα μεντιουμ κλπ. γιατι να υπαρχει τοση μυστικοτητα γυρω απο αυτα; -Δεν υπαρχει καμια μυστικοτητα, απανταει ο Σταθης με μια ηρεμια που τον διεπει παντα, ανεξαρτητα τοπου και χρονου, οσο δυνατα και αν μιλουσε ο πατερας μου: -Πως δεν υπαρχει μυστικοτητα, την στιγμη που εσεις κατεχετε τοσα μυστικα και κρυφες ικανοτητες! -Μα, οι υπερβατικες ικανοτητες, βρισκονται στο πνευμα του καθενος αρκει να υποστει μια καταλληλη εκπαιδευση για να τις ανακαλυψει μεσα του. -Δηλαδη εσεις που μετακινητε αντικειμενα με τη σκεψη δεν βρισκεστε σε πλεονεκτικη θεση; -Οχι, γιατι καθενας θα μπορουσε να το κανει. Ειναι ο τροπος σκεψης που μεταδιδουν διαφοροι ινδοι δασκαλοι. -Αρα βρισκεσαι σε πλεονεκτικη θεση! -Μα οποιοσδηποτε μπορει να μαθει τα υπερβατικα μυστικα αρκει να το θελει πραγματικα. -Για κατσε ρε Σταθη! φωναζει ο πατερας μου. Και πως εισαι τοσο σιγουρος οτι εκει βρισκεται η αληθεια; -Δεν εχω αμφιβολιες, γιατι ο Θεος μου το απεδειξε οταν ζητησα αποδειξεις. -Μα αν ζητας αποδειξεις εισαι απιστος Θωμας! -Οχι, γιατι το πνευμα, ο Θεος, σαν πατερας οπως αναφερεται εχει υποχρεωση να δινει απαντησεις στα παιδια του. Οταν ηρθε η καταληλη στιγμη του ειπα: Αν υπαρχεις αποδειξε μου την υπαρξη σου! Και τοτε ηρθε η αποδειξη, απανταει με ενα εκνευριστικα ηρεμο υφος ο Σταθης. -Και ποια ηταν η αποδειξη; -Αυτο δεν μπορω να το αποκαλυψω. Ηταν παντως κατι το πολυ θεαματικο και ασυληπτο.

44 -Επομενως βρισκεσαι σε πλεονεκτικη θεση! Γιατι εγω αν ζητησω αποδειξη δεν θα γινει, λεει εκνευρισμενος ο πατερας μου. -Θα ερθει η αποδειξη αλλα μονον την καταληλη στιγμη. Ειναι η στιγμη που θα νοιωσεις οτι εισαι ο ανωτερος και ταυτοχρονα ο κατωτερος σε αυτον τον κοσμο. Και τοτε μπαινει στη συζητηση η μητερα μου: -Δε μου λες ρε Σταθη, εχεις σκοπο να παντρευτεις; -Αυτο ειναι πολυ δυσκολο, το να βρω εναν ανθρωπο να του εμπιστευτω τετοιο καθηκον. -Τι καθηκον; -Την ανατροφη των παιδιων μου! Τοτε η μητερα μου στα αστεια τραγουδωντας του λεει: -Ερε και να βρεθει καποια να σου γυαλισει στο ματι, να δουμε αν θα τα λες ολα αυτα! Αυτο θα πει χαβαλες! Μετα απο απειρες τετοιες συζητησεις που κρατησαν τρεις μερες, γυρισαμε στην Αθηνα. Εκει διαβασα μια αναλυση του περιοδικου ηχος, για τον Χαμιλ, που εξυμνουσε εναν δισκο που δεν τον ειχα το silent corner and the empty stage. Ελεγε για το τελευταιο κοματι, οτι ειναι αδυνατον να το ακουσεις χωρις να νοιωσεις την συνειδηση σου να κατακερματιζεται στις απεγνωσμενες κραυγες του Χαμιλ, που τον καταδικασαν οι αλλοι σε μια απεριοριστη μοναξια. Για μηνες θα προσπαθω να βρω αυτον τον δισκο χωρις αποτελεσμα. Κατηγορουσε ομως το world record, σαν εμπορικη παγιδα. Ηταν μια αποψη που δεν μπορουσα να ανεχτω. Επρεπε οπωσδηποτε να βρω τον κριτικο και να του τα ψαλλω ενα χερακι. Λεγοταν Μανικας. Και για να τον βρουμε, πηγαμε με τον Γιαννη στο πιο undergroundτοτε-δισκαδικο της Αθηνας, στο Pop eleven. Παω κατευθειαν στο ταμειο που καθοταν ο Φαληρεας: -Γεια σας! λεω. Που μπορω να βρω τον κ. Mανικα που γραφει κριτικη στον ηχο; -Να ειναι ο κυριος εκει στην γωνια! Μου τον δειχει. Πλησιαζω τον τυπο. -Γεια σας! Ειστε ο κυριος Μανικας που κανει κριτικη στον ηχο; Με κυταει παραξενεμενος. Και ξαφνικα φωναζει στον Φαληρεα: -Τι του ειπες του παιδιου ρε; Ολοι μεσα στο δισκαδικο σκανε στα γελια. Και αρχιζει ο τυπος να παιζει κυνηγητο με τον Φαληρεα αναμεσα στα ραφια με τους δισκους. Ο Γιαννης ρωταει μια πωλητρια: -Δε μου λες, η τυπισα που ηταν εδω την προηγουμενη βδομαδα που ειναι; -Πεθανε! -Ρε παιδια κοφτε τις πλακες! Η υπαληλος τον κυταει με συμπονοια: -Αν την ποθεις πολυ, πηγαινε στην Σαντορινη να την βρεις. Αν δεν μπορεις, τοτε ειμαι κιεγω εδω! -Λοιπον, θελω το βιβλιο do it, και την καινουργια τρυπα. -Α, τωρα δεν τα εχουμε. Εχεις μηχανακι, να στα φερω το βραδυ σπιτι σου; Εγω αγορασα τον καινουργιο δισκο του Χαμιλ, το future now. Ο Φαληρεας μου εγραφε αποδειξη, χορευοντας στο ρυθμο ρεγκε που ακουγονταν. Καποιος με μακρυα μαλλια με σταματαει. -Φιλε, τι ειναι αυτο που εχεις αγορασει; Μου περνει τον δισκο και τον κυταει. Ο Γιαννης πετιεται στην μεση: -Ναι, το παιδι απο δω, λεει, ακουει μονον το στυλ αυτο. Προοδευτικο ροκ, με αβανκαρτιστικες προεκτασεις. Ας πουμε all man brothers, Lou Reed δεν γουσταρει. Ο τυπος αρχισε να αναφερει στη σειρα ονοματα συγκροτηματων, γιατι ηθελε να καταλαβει ακριβως σε ποια μουσικη σχολη βρισκομαι. Ο Γιαννης απαντουσε για μενα. Αργοτερα στον δρομο μου εξηγουσε οτι αυτα τα ατομα ειναι τα σωστα underground και ροκ κυκλωματα της Αθηνας, και επρεπε να προσεχω πως τους μιλαω, ειδικα μεσα στο Pop eleven. Την αλλη μερα με τον Γιαννη και τον Γιαννη Καρ. διαβαζαμε κριτικες για την συναυλια του Πουλικακου στου Ζωγραφου, οπου ανεφερε οτι ο κημπορντιστας ο Δημητρης ο Πολυτιμος, που επαιζε μαζι με την Ραντη, αυτην την στιγμη θεωρειται ο καλυτερος στην Ελλαδα. Για τη Ραντη, δεν ελεγε τιποτε. Γαμωτο, πρεπει καπως να ερθουμε σε επαφη με αυτα τα ατομα, να μας ακουσουν και μας, λεγαμε. Ο Γιαννης, εψαχνε στον τηλεφωνικο καταλογο, μηπως και βρει κανενα τηλεφωνο, απο αυτους. Της Ραντης το τηλεφωνο, και του Λογαριδη δεν υπηρχαν. Ουτε του Πουλικακου. 44

45 45 Βρεθηκε ομως το τηλεφωνο του Πολιτιμου. Του καλυτερου κημπορντιστα στην Ελλαδα, και πρωην μελλος των Σωκρατες. Τι αλλο θελαμε; -Αντε λοιπον, λεει ο Γιαννης, παρτε τον τηλεφνο και ζητηστε τον. Ομως ο Γιαννης Καρ. και εγω κομπλαραμε πολυ. Τελικα ο Γιαννης Καρ. δεχτηκε να τον ζητησει αυτος στο τηλεφωνο, αλλα να του μιλουσε ο Γιαννης. Με αυτον τον ορο, ο Γιαννης Καρ. αρχισε να σχηματιζει τον αριθμο τηλεφωνου του Πολυτιμου, ενω εγω ετρεμα απο την αγωνια. Ετρεξα αμεσως στο μεσα τηλεφωνο να ακουσω τον εξης διαλογο: -Παρακαλω. -Κκαλησπερα σας. Ειστε ο κυριος Πολιτιμος; -Ναι. -Ο αρμονιστας; -Ναι. -Εμ... να... ειμαστε κατι παιδια που παιζουμε μουσικη. -Μαλιστα. -Να, παρτε εδω ενα παιδι να σας μιλησει. Δινει αμεσως το τηλεφωνο στον Γιαννη, που πιο ψυχραιμος επαναλαμβανει, ενω εγω ακουγα την καρδια μου να χτυπαει πιο εντονα απο ποτε: -Ναι, βασικα ειμαστε κατι παιδια που παιζουμε μουσικη, και εχουμε βγαλει μερικες συνθεσεις. -Α ετσι! -Και λεγαμε αν ηταν δυνατον να κανονιζαμε καποτε, να σας συναντουσαμε να μας ακουσετε και να μας πειτε και εσεις τιποτε. -Το τηλεφωνο μου που το βρηκατε; -Απο τον καταλογο. -Μαλιστα. Κυταξτε παιδια, δυστυχως αυτες τις μερες εχουμε πολυ δουλεια με προβες με ολη την παρεα του Πουλικακου, γιατι θα παμε για δυο συναυλιες στο Βελγιο. Φευγουμε σε λιγες μερες, και θα λειψουμε ενα μηνα. -Α, μαλιστα. -Παντως, μετα απο αυτο, τον Σεπτεβριο, παρτε αν θελετε παλι τηλεφωνο να κανονισουμε καποια συναντηση να ερθω να σας ακουσω. -Σας ευχαριστουμε πολυ, και σας ευχομαστε καλη επιτιχια στο Βελγιο. -Ευχαριστω, και πιστευω οτι θα τα ξαναπουμε. Λοιπον γεια σας προς το παρων. -Γεια σας. κλικ.... Ε, αυτο πια! Επιτελους! Η φοβεροτερη δραστηριοτητα, που εγινε μεχρι σημερα! Εγω ειχα παθει. Δεν με ενοιαζε η αναβολη, αρκει και μονο που μιλησαμε στον ιδιο τον Πολιτιμο. -Ηρεμηστε ρε παιδια, λεει ο Γιαννης. Κανονικος ανθρωπος ειναι κιαυτος σαν κιεμας! Την αλλα μερα στην Αιγινα, δεν χορταινα να το διαδιδω σε ολους οτι μιλησαμε με τον Πολιτιμο, και ολοι ρωτουσαν ποιος ειν'αυτος;. Τοτε αρχισα να γραφω στιχους για τον καινουργιο δισκο. Για πρωτη φορα τοσο μεθοδευμενα εγραψα ενα βαρυ εκκλησιαστικο κοματι, αλλα με συγκεκριμενη αναπτυξη και στιχους. Ηταν το πρωτο μου κανονικο τραγουδι με τιτλο You have time to remember: Civilisation is crossing a highway a way with no numbers, with no start or end the universe is in your mind signing full of energy waves moving your mind to think but you have forgot all your childages dreams and now you are in the life prison system of it. Ομως τωρα ο παιδικος ηχος του αρμονιου μου με ενοχλουσε οσο ποτε. Ενοιωθα την αναγκη να αγοραστει εκεινο το συνθεσαιζερ στον Αρμαο εντονη οσο ποτε. Αρχισα να κλαιγομαι και να υστεριζομαι στους δικους μου. Τους απειλησα οτι αν δεν μου το αγορασουν θα παω να δουλεψω στα μπαζα στην κολωνα της Αιγινας, που πληρωνουν 700 δρχ. την ημερα, για να μαζεψω τις Τελικα ο πατερας μου, υστερα απο την πλυση εγκεφαλου που τους εκανα μου υποσχεθηκε οτι τελη Αυγουστου θα το παρουμε. Μεχρι τοτε ομως να μην ξανααναφερω την λεξη συνθεσαιζερ.

46 46 Και φτανει η 30η Αυγουστου. Και φτανουμε με τον πατερα μου στον Αρμαο. Ρωταει: -Καλησπερα, το συνθεσαιζερ ποσο τοχετε; -Αυτο ειναι στις Ειπαμε να ρθουμε να το παρουμε, γιατι ο γιος μου λεει πως ντρεπεται υστερα απο τοσες φορες που σας εχει επισκεφτει χωρις λογο. -Α, οχι λεει η υπαλληλος. Ισα ισα, ο νεαρος ειναι πολυ συμπαθης και ευγενικος. -Ναι, αλλα του ειχατε υποσχεθει οτι θα του το αφησετε Α... ναι, αλλα εντωμεταξυ περασε ενας χρονος, και οι τιμες του εργοστασιου δεν μας το επιτρεπουν.... τελος παντων, αφου ειναι για τον νεαρο, θα το αφησουμε Ναι. Το θεμα ομως ειναι απο κει και κατω τι μπορουμε να κανουμε. -Α, οχι! Σας ειπα, και αυτη η τιμη ειναι πολυ χαριστικη. Ο πατερας μου εδωσε τις 35000, και εγω ενοιωθα μια απεραντη συγκινηση να με περιζωνει. Ηθελα να πηδηξω, να ουρλιαξω, να χορεψω. Επιτελους! Χρειαστηκαν αρκετα ξενυχτια για να μαθω να το κουμανταρω, και ο ενθουσιασμος μου ηταν τετοιος που δεν με πολυενοχλησε η διαπιστωση οτι το οργανο ειναι μονοφωνικο, και οτι δεν μπορεις να παιξεις πανω απο μια νοτα συγχρονως. Και στις 31/8 που εγραψα τον καινουργιο δισκο, το συνθεσαιζερ επαιξε αρνητικο ρολο. Εγινε τοση καταχρηση των παραμορφωσεων και των τσιου τσιου που εβγαζε, τοση απληστια στην χρηση του, που ισοπεδωθηκαν ολες οι συνθεσεις, και μονο το πολυ σημαντικο time to remember, σωθηκε καπως. Παρολο που η ποιηση εκανε δειλα δειλα την εμφανιση της και στα αλλα κοματια, και για πρωτη φορα γραφτηκαν οι στιχοι σε ενθετο χαρτακι της κασετας. Τα κοματια why do you leave me here?, και please dont go away, υπηρξαν πρωτα σαν ποιηματα και υστερα μελωποιηθηκαν. Μελωποιηθηκαν; τελος παντων. Οι στιχοι του πρωτου, βασικα αποτελουνται απο τα γνωστα υπαρξιακα ερωτηματα σε στυλ ποιος ειναι ο σκοπος μου, τι θελω εδω, γιατι υπαρχω κλπ. Ενω το despairation ειναι μια ομορφη εκκλησιαστικη συνεχεια στο επισης σημαντικο παλιοτερο nadirs prelude, με στιχους που μπηκαν μετα: I dont know what I see I dont know what I do I dont know what's the good neighter what's the bad I dont know what I say neighter what I feel I dont know what is know neighter what is is I dont know! Τελος τα δυο ιστρουμενταλ dream και a mysterious saucer, εχουν τετοια καταχρηση και υπερβολη στη χρηση του καινουργιου συνθεσαιζερ που δεν ακουγονται. Το συνθεσαιζερ λειτουργησε καλα εκει που επαιζε με ηχο τσελου, κυριως στο time to remember. Παρολες τις παραμορφωσεις βγηκε ενας δισκος εντελως εκκλησιαστικος, βαρυς και σκοτεινος, ακριβως οπως και η φωτογραφια του εξωφυλου του απο το μεταφυσικο παρτυ της 6/6. Ο Γιαννης στην κριτικη του θα μιλησει για εκκλησιαστικη αποτελματωση, αλλα και οριμο πια τροπο δημιουργιας με κανονικο στιχο και χωρις πια διασκευες.

47 THE GOLD LIMPET IN THE SUBMARINE CAVE- ΣΕΠΤΕΒΡΗΣ 1979: Και εφτασε η μερα που εντελως ξαφνικα ειδα μια νυχτα, το ομορφοτερο ονειρο στην ζωη μου. Μια απεραντη λεια θαλασσα, και πανηψηλες βραχωδεις ακτες με βραχους λειους, σχεδον γυαλινους να ξεπετιωνται εξω απο το νερο. Και εγω να κωπηλατω σε μια βαρκουλα, αναμεσα τους ωσπου εφτασα σε μια σπηλια. Ηταν γεματη πολυχρωμους σταλακτιτες, και οταν εβγαινα εξω ο ηλιος εδυε. Ολα τυλιγμενα σε μια παραμυθενια καταχνια, στην υποψια ενος απεραντου λυκοφωτος, σε ενα λικνισμα απεριγραπτης τελειοτητας και ευτυχιας, στο πιο υπεροχο συναισθημα που εζησα στην ζωη μου. Ηταν το γαλαζιο ονειρο. Ηταν η επικυρωση της μυστικης σημασιας που ενοιωθα να κειτεται κρυμενη σε καθε εικονα βραχωδων ακτων σαν ενα μυστικο κλειδι για το ανοιγμα μιας πορτας που ολοι εχουμε αναγκη να αντικρυσουμε. Την αλλη μερα μια υπεροχη ονειρικη μελωδια ειχε ετοιμαστει, οπου για πρωτη φορα εκανα αλαγη συγχορδιων. Απο ρε μινορε, σε σολ ματζορε. Μια εντελως ονειρικη αλαγη. Και οι στιχοι... οι πρωτοι αληθινοι μου στιχοι: We had been on the sea in some inflatable boats until we arrived in a very strange coast it was full of enormous pure white cliffs and a lot of very high islets There was a cave too, and we went into it it was full of scintalating brilliand stalactites and stalagmites. Any colour was glancing there and the reflection of the sea brought the light in and when we came out the sun was seting! Ηταν το Blue dream, για χαρη του οποιου επρεπε αμεσως να βγει καινουργιος δισκος. Ενας δισκος που να πανηγηριζει την εξοδο απο τα εκκλησιαστικα σκοταδια και λαβυρινθους στην υπεροχη μαγεια των βραχωδων ακτων, που απο εδω και περα θα σημαδεψουν την ζωη μου. Αργοτερα θα παρει ο Γιαννης Καρ. το κοματι αυτο και θα το διασκευασει στο πιανο, και θα απαγγελθει απο χορωδια του χρονου. Προς το παρων, υπηρχε αλλο ενα σημαντικο κοματι ετοιμο. Το what do I have to do?, στην αλαγη απο ντο μινορε, σε φα μινορε. Πανω εκει η φωνη μου προσπαθει να μιμηθει τις αγριες κραυγες του Χαμιλ φωναζοντας απεγνωσμενα: What do I have to do? is the question just the right thing? And if not, how can I learn my purpose? And if I havn t to, why am I living here? and if I am not right, then what is the life? Τα αλλα κοματια, γραφτηκαν μονο για να ολοκληρωθει ο καινουργιος δισκος, με τον συμβολικο τιτλο the gold limpet in the submarine cave, με ενα επισης συμβολικο εξωφυλο με βραχωδεις ακτες, σε αντιθεση με τα μουντα εκκλησιαστικα εξωφυλα των δυο τελευταιων. Μονο το για τον χαμενο Α. Μ. (αστρονομο-μουσικο) στην δευτερη πλευρα ξεχωριζει καπως με την πρωτη αποπειρα να γραψω ελληνικους στιχους:

48 48 Αν ειναι κοριτσι ας μας δειξει τα μαλια της να ανεμιζουνε στην υλη του αερα, αν ειναι κερι ας μας δειξει την φωτια του να τρεμοσβηνει στον καπνο του λιβανιου. Και τελος παντων καιρος δεν ειναι πια να μαθουν ολοι αυτοι γιατι υπαρχουνε εδω περα Τελος το underconcience work, ειναι ενας αποτυχημενος πειραματισμος στις παραμορφωσεις του συνθεσαιζερ, και το trying to catch the ideality ειναι το πιο αδιαφορο κοματι που εχω φτιαξει στην ζωη μου. Τα ιδια ισχυουν και για το τελευταιο κοματι το μυθολογικο ιδανικο. Πρεπει πια να καταλαβω οτι, δεν βγαινει δισκος με δυο μονο καλα κοματια. Ευτυχως αυτο φαινεται να εχει γινει αντιληπτο απο δω και περα. Ο Γιαννης θεωρησε το blue dream την μεγαλυτερη ως τωρα επιτιχια, και τον υπολοιπο δισκο, την μεγαλυτερη αποτυχια. Και φτανει η μερα που ξαναπηραμε με τον Γιαννη τηλεφωνο τον Πολιτιμο. Ξανα καρδιοκτυπια, ξανα κομπλεξ, και τελικα ο Πολιτιμος ειπε οτι θελει να ερθει να μας ακουσει, αλλα ειχε ματς στην τηλεοραση, οποτε να τον περναμε τηλεφωνο την αλλη μερα. Δεν τον πηραμε, και τον πηρα εγω αυτην την φορα την μεθεπομενη μερα 4/10. Η συζητηση ηχογραφηθηκε κατα λεξη ως εξης: Ντριν! -Παρακαλω. -Καλημερα σας, ο κυριος Πολιτιμος; -Ελα τι εγινε; -Ειμαι ο... Θοδωρος, απο τα παιδια που σας πηραμε προχθες. -Χθες δεν πηρες γιατι; -Ειχα μαθει οτι ειχε ματς 8 η ωρα οποτε λεω οτι δεν θα μπορουσατε.. -Οχι, ημουν ετοιμος γενικα για νωριτερα. Δεν πειραζει. -Και εντωμεταξυ χθες αρρωστησα, και τωρα εχω Μπραβο! -Οποτε δεν ειμαι σε θεση να κανω τιποτε, ειμαι ολη μερα στο κρεβατι -Ενταξει, την αλλη βδομαδα μωρε. -Το κακο ειναι οτι και τα αλλα παιδια, αυτος που σας μιλησε το καλοκαιρι ο Γιαννης, ειχε δωσει στην καλων τεχνων πριν απο λιγο, και τωρα πηγε στην Θεσσαλονικη να δει το φεστιβαλ κινηματογραφου, θα ερθει τη Δευτερα, οποτε ειπαμε να το κανονισουμε ετσι κιαλλιως την αλλη βδομαδα. -Ναι. -Ε.... δε μου λετε... ε... θαθελα να συζητησω κατι μαζι σας. -Ναι. -Εγω αυτη την στιγμη το σκεφτομαι πολυ σοβαρα το θεμα της μουσικης. Δεν μου λετε, αξιζει να... ε... -Παιζεις κατι βεβαια ε; -Ναι, ναι, παιζω! Αλλα σκεφτομαι ας πουμε κατα ποσον να το παρω σοβαρα γιατι εδω οι γονεις μου μου λενε οτι πρεπει οπωσδηποτε να παω κανονικα στο σχολειο και να βγαλω απολυτηριο με καλο βαθμο, για να μπορεσω να γινω επιστημονας, και το αρμονιο να το εχω σαν χομπυ ας πουμε, γιατι τα επαγγελματα αυτα δεν ειναι πολυ σιγουρα. -Δεν εχουν αδικο ξερεις απο μια αποψη, αλλα πανω σαυτο, καλυτερα να τα πουμε απο κοντα, να σου πω και τις δικες μου αποψεις μια που ετυχε να ανακατευτω επαγγελματικα. -Ναι γιαυτο! Και εισαστε ο μονος που ξερω και θα ηθελα πολυ να συζητησω. -Οκευ. -Αν θυμαστε μαλιστα στην συναυλια του Πουλικακου τον Ιουνιο ημουν ακριβως απο πισω σας... -Α! -Ναι, και σας εβλεπα πως παιζατε, κυτουσα τα δαχτυλα σας συνεχεια. Ακουγονται γελια, και εγω συνεχιζω: -Εδω περα ομως παραπονουνται τα παιδια, λενε οτι δεν υπαρχει ελληνικη προοδευτικη μουσικη, ολοι χαβαλεδιαρικα παιζουν.

49 -Ναι, σωστο αυτο, και ενας λογος ειναι κιαυτος που δεν ειμαι πια με τους Σωκρατες, γιατι ειχα αντιρησεις πανω στο ρεπερτοριο. -Αφου στην συναυλια του Πουλικακου λεγαμε, τελος παντων ενα προοδευτικο κοματι, κανα camel ας πουμε. -Κατι τετοιο ναι. -Και αυτο βασικα με στενοχωρησε, γιατι αυτο δεν ειναι πια προοδος στην ελληνικη μουσικη οπως εγραψαν τοσα και τοσα περιοδικα. -Μαλιστα. Ποια περιοδικα; -Δηλαδη κοιταξτε να δειτε. Νομιζω οτι η βαβουρα δεν ειναι παρα μια.... βιαιη εκφραση. -Σωστα -Και η πραγματικη αξια της μουσικης, αναγεται στην προοδευτικη μουσικη, και οταν ακουω εγω βαβουρα λεω οτι ειμαστε σε πρωταρχικο σταδιο. -Ναι, μα κυταξε να δεις, δεν ειμασταν ποτε σε κανενα επιπεδο ωστε να λεμε.... η ελληνικη μουσικη. -Οχι γιατι εγραφαν οτι ανοιγονται νεοι δρομοι στην ελληνικη σκηνη... -Ε, αυτα ειναι των δημοσιογραφων, ετσι για να λενε. -Λοιπον να ξανατηλεφωνηθουμε την Δευτερα που θα εχει γυρισει απο το φεστιβαλ κινηματογραφου και ο Γιαννης.... -Χθες σε μια ταινια βαλανε και την φατσα μου (εννοει την ταινια τα κουρελια τραγουδανε ακομα ). -Σοβαρα; -Σε δυο παιζω. Και στην μια παιζω και πιανο, ενα μπακινκ 4 λεπτα! -Ωραια! ωραια λοιπον να σας δουμε και απο κοντα. -Οκευ! Θα περιμενω τηλεφωνο. -Γεια σας κλικ Ημουν ευτυχισμενος. Την αλλη βδομαδα βρεθηκαμε με τον Πολιτιμο στην πλατεια του παπα της Νεας Σμυρνης. Απο κει περπατησαμε και πηγαμε σπιτι μου, εγω, ο Πολιτιμος, και οι δυο Γιαννηδες. Εκει κατσαμε στο σαλονι, οπου εγω εβαλα να ακουγεται Χαμιλ. Και ο Πολιτιμος μας εξηγησε γενικα πως λειτουργει το συστημα του ροκ στην Ελλαδα. Μας ειπε ιδιαιτερα για τον Σταυρο τον Λογαριδη, που ο,τι κανει το κανει με τα λεφτα του μπαμπα του. Μας επαιξε στο αρμονιο μου, κατι τζαζε κοματακια, αλλα καθε τοσο σταματουσε λεγοντας: -Ειναι στενο. Εχει μονον 4 οκταβες. Ο Γιαννης Καρ. κρυφογελουσε, γιατι παντα κατηγορουσε το αρμονιο μου σαν αχρηστο. Αργοτερα τον συνοδεψαμε μεχρι την Συγγρου, οπου πηρε ενα ταξι και εφυγε. Εγω εκεινο το βραδυ δεν ηθελα να κοιμηθω, ουτε να ακουμπησω το κρεβατι μου για να μην χαλασω τις πτυχες που δημιουργησε στην κουβερτα οταν καθησε ο Πολιτιμος. Ηταν φοβερο. Ηπιε καφε με δικο μας ποτηρι, εκατσε στις καρεκλες μας, και κυριως επαιξε στα πληκτρα του δικου μου αρμονιου! -Ρε φιλε, σταματα επιτελους να θεοποιεις τους ανθρωπους θα συνεχισει να μου λεει ο Γιαννης. 49

50 50

51 IDEAL FORMES- ΟΚΤΩΒΡΗΣ 1979: Ο Γιαννης Καρ. απο καιρο ειχε φτιαξει ενα μεγαλο κοματι για πιανο για συνοδεια απαγγελιας ενος κειμενου που ειχε γραψει, σαν ιστορια. Μιλουσε με θλιμενο τονο για μια παρακμιακη νυχτα, σε μια θλιβερη πολη μετα απο βροχη, και περιεγραφε με κινηματογραφικο τροπο καποιες εικονες. Ανελαβα να κανω εγω την απαγγελια, ενω ο Γιαννης Καρ. επαιζε, και εκανε μπακραουντ φωνητικα χορωδιας συγχρονως. Ο Γιαννης Καρ. δεν εμεινε ικανοποιημενος απο την απαγγελια μου, αλλα εγω ηχογραφησα το κοματι και το ονομασα συμβατικα Ιστορια Γιαννη Καρ., και αποτελει μια σχετικα πρωτοτυπη εισαγωγη στον καινουργιο δισκο που αρχιζει τωρα. Παραληλα, ηρθε σπιτι μου ενας παλιος φιλος του Μαρινου και του Παναγιωτη, ο Αλεξης που επαιζε και αυτος πιανο, οχι βεβαια οσο ο Γιαννης Καρ. Αρκετα ομως καλα για να με κουφανει με κατι εκκλησιαστικους αυτοσχεδιασμους στο αρμονιο μου, κανοντας αλλαγες συγχορδιων που ποτε δεν τις ειχα σκεφτει. Μου ζητησε να του δανεισω το συνθεσαιζερ, για να το χρησιμοποιησει σαν εφφε σε μια σχολικη γιορτη οπου θα παιζει πιανο αυτος. Αυτος παιζει λοιπον στα εκκλησιαστικα κονσερτα 1&2 που επισης ανοιγουν τον καινουργιο δισκο με αρκετα ποιοτικο τροπο. Ο Γιαννης θα γραψει: Ωραιος χαβαλες για εισαγωγη σε δισκο του Θοδωρου. Ομως επειδη το ατομο που παιζει ειναι εμπειρο στο αρμονιο, τελικα το αποτελεσμα ειναι καλο. Με τον Γιαννη Καρ. σκεφτηκαμε να παρουμε ξανα τηλεφωνο τον Πολιτιμο και να τον καλεσουμε σε κανονικη προβα πια, να μας ακουσει. Ομως αυτην την φορα ο Πολιτιμος δεν μπορουσε, γιατι ειχε δουλεια. Πριν ομως κλεισουμε το τηλεφωνο, πηρα το θαρρος να τον ρωτησω μηπως ειχε το τηλεφωνο της Ραντης. Και το ειχε!!! Και μου το εδωσε!!! Η ιδια η Αριαδνη Μακ Κινον Αντριου που ειχα παθει μαζι της στη συναυλια του Ζωγραφου! Και ειχα το τηλεφωνο της! Την αλλη μερα ο Γιαννης Καρ. αναλαμβανει να την παρει: -Συγνωμη μηπως ειναι η Ραντη εκει; -Ναι, εγω ειμαι ποιος ειναι; -Ε... να... ειμαστε κατι παιδια που παιζουμε μουσικη και... θελαμε να μας πειτε αν μπορειτε να μας βρειτε παρτιτουρες των κοματιων απο τον τελευταιο δισκο του Λογαρδη. (Ουφ! βρεθηκε η προφαση... ) -Αυτο ειναι λιγο δυσκολο, παντως θα ρωτησω τον Σταυρο μηπως εχει μεινει τιποτε μεσα στα συρταρια. -Μηπως υπαρχουν οι νοτες της δικιας σας συνθεσης εκει μεσα; -Οχι, γιατι ειναι τοσο πολυπλοκη που δεν μπορει να γραφτει σε νοτες. Παντως δωσε μου το τηλεφωνο σου, αμα ειναι να σου τηλεφωνησω να σου πω. Ο Γιαννης Καρ. της εδωσε το τηλεφωνο του, και αποχαιρετηθηκανε. Εγω νευριασα, γιατι η Ραντη με την οποια εγω ημουν ερωτευμενος, ειχε το δικο του τηλεφωνο και οχι το δικο μου. Και μονο στην ιδεα οτι η ιδια η Ραντη θα μπορουσε καποτε να με ζητησει στο τηλεφωνο, παθαινα. Η Ραντη ομως δεν τηλεφωνησε ουτε στον Γιαννη Καρ., και ετσι μετα απο λιγες μερες βαζω τον Γιαννη να της τηλεφωνησει αυτη την φορα για να κανονισουμε συναντηση μαζι της: -Μαλιστα; -Καλημερα. Μηπως ειναι η Ραντη εκει; -Α, εισαι ο Γιαννης; -Ναι, αλλα οχι ο Γιαννης που σας πηρε την περασμενη φορα, αλλα ενας φιλος του. -Χουχουχου πλακα εχετε ρε παιδια! Ο Γιαννης βαζει την παλαμη του στο ακουστικο και μου λεει: -Μα τι εχει και γελαει σαν χαζο αυτο το κοριτσι; -Σσσστ! Θα σε ακουσει! του λεω.

52 Και ο Γιαννης συνεχιζει να της λεει, ενω εγω ειχα κολησει το μαγουλο μου πανω στο μαγουλο του Γιαννη για να ακουσω την φωνη της. -Παιζουμε μουσικη και μεις και θελαμε να ερθετε να μας ακουσετε αυριο να μας πειτε την γνωμη σας. -Ναι, αλλα οχι αυριο γιατι εχω ηχογραφηση στο στουντιο. Τοτε παιρνω εγω αιφνιδιαστικα το τηλεφωνο απο τον Γιαννη, και συγκεντρωνοντας ολο το θαρρος μου τολμαω να της πω: -Μηπως μπορουμε να ερθουμε στο στουντιο μαζι σας αυριο να δουμε πως ειναι; -Μμμμ.... Ποσοι ειστε; -Τρεις! -Οκευ, περαστε αυριο στις 3 το μεσημερι απο το στουντιο Ερα, Μεσογειων 99. Θα σας περιμενω. -Ευχαριστουμε παρα παρα πολυ! Την αλλη μερα περπατουσαμε με τον Γιαννη, ανεβαινοντας με τα ποδια σιγα σιγα την Μεσογειων. Ο Γιαννης Καρ. δεν ηρθε μαζι μας. Ηξερα οτι στο νουμερο 99, ηταν το στουντιο, και η Ραντη. Οσο τα νουμερα πλησιαζαν στο 99, τοσο πιο γρηγορα χτυπουσε η καρδια μου. Και οταν περνουσαμε το νουμερο 85, σταματαω. -Γιαννη, παμε να φυγουμε! φωναζω. -Ηρεμησε ρε φιλε! -Γιαννη φοβαμαι. Πως θα αντικρυσω εγω ο Θοδωρος την ιδια την Ραντη. -Ρε φιλε θα σοβαρευτεις ποτε; Σταματα πια να εισαι κομπλεξικος! Και φτασαμε στο 99. Μπηκαμε σε ενα τεραστιο σαλονι υποδοχης. Καποια καθοταν σε ενα γραφειο. Ειπαμε οτι η Ραντη μας περιμενει. Η κοπελα, πηγε μεσα να ρωτησει. Σε λιγο η πορτα απο οπου εφυγε ξαναανοιξε, αυτη τη φορα για να εμφανιστει η ιδια, η Ραντη, πανεμορφη, με ασπρο χιτωνα, απο μεσα μαυρο εφαρμοστο παντελονι, και γαντια που αφηναν τις ακρες των δαχτυλων να βγαινουν εξω. -Καλως ηρθατε, μας λεει, και μου εδωσε το χερι της για χειραψια. Εγω ομως ειχα κομπλαρει. -Ειστε τυχεροι, συνεχισε, γιατι τωρα δα θα γραψω κατι συνοδειες στο πιανο. Ελατε μεσα! Περπατησαμε μεσα απο εναν μακρυ σκοτεινο διαδρομο, που κατεληγε σε μια πορτα σαν κιαυτες των ψυγειων, με τεραστιο χερουλι. Μολις την ανοιξαμε βρεθηκαμε σε εναν χωρο φανταστικο. Σαν πιλοτηριο διαστημοπλοιου, χιλιαδες φωτακια, κουμπακια και μηχανηματα τριγυρω και μπροστα ενα τεραστιο τζαμι απο οπου εβλεπες ενα αλλο τεραστιο δωματιο, γεματο μουσικα οργανα. Η Ραντη μας συστησε στον ηχοληπτη της τεραστιας κονσολας, ενω εγω κυτουσα τα τεραστια μαγνητοφωνα με κατι ταινιες που ειχαν πλατος αρκετους ποντους. Μετα ανοιξε μια αλλη πορτα και μπηκε μεσα στο τεραστιο δωματιο που φαινοταν πισω απο το τζαμι. Μονον φαινοταν, γιατι η ηχομονωση ηταν τελεια. Εκατσε σε ενα ηλεκτρικο πιανο, φορεσε ακουστικα, και ο ηχοληπτης πατησε ενα κουμπι. Τα τεραστια καρουλια του γιγαντιου μαγνητοφωνου αρχισαν να γυριζουν, και ακουστηκε σε τελεια αποδοση ενα ντισκο κοματι με τιτλο ταξι. Η Ραντη καπου καπου επαιζε, και σταματουσε. Τι υπεροχος χωρος θεε μου! Και μονο που βρισκεσαι εκει μεσα, σουρχονται οι φοβεροτερες εμπνευσεις. Και η Ραντη ποσο ομορφη ειναι, και ποσο τυχερη που εχει στη διαθεση της τοσα συνθεσαιζερς. Οταν η Ραντη μετα δυο ωρες μας αποχαιρετησε, δεν ειχαμε καταφερει να μιλησουμε και πολυ μαζι της. Παντως κανονισαμε να την ξανατηλεφωνησουμε. Βγηκαμε εξω με τον Γιαννη, και αρχισαμε να περπαταμε προς την λεωφορο Αλεξανδρας. Ειχε νυχτωσει, εβρεχε και ημουν σαν υπνωτισμενος. Το μονο που ηθελα στην ζωη μου ειναι να φτιαξω κιεγω εναν αληθινο πια δισκο, μεσα σε ενα αληθινο πια στουντιο σαν κιαυτο. -Δε μου λες ρε φιλε, λεω καποια στιγμη στον Γιαννη. Εμενα.... δεν θα μεπερνε δηλαδη να κανω τιποτε με την Ραντη; -Οχι ρε φιλε ενταξει! Συνεργασια στην μουσικη, θα σεπερνε να κανεις μαζι της! δηλαδη.... απο κει και περα τιποτε αλλο; -Ε οχι ρε φιλε. Δεν σε περνει. Θλιμενος, και μονος μου περπατουσα στην βροχη αφου ειχα αποχαιρετησει τον Γιαννη. Γυρω μου γυρνουσαν ολα αυτα, στουντιο, συνθεσαιζερς, Ραντη, εγγραφη δισκου. 52

53 Αληθινου δισκου. Θεε μου τοσο δυσκολο ειναι να γραψω κιεγω αληθινο δισκο σε αληθινο στουντιο καποτε; Εφτασα σπιτι. Κλειστηκα στο δωματιο μου. Ηθελα να πεισω τον εαυτον μου οτι εχω και εγω δικο μου στουντιο. Αρχισα απεγνωσμενα να παιζω, και να γραφω τον καινουργιο μου δισκο. Ερχομαι απο εναν αλλον κοσμο, κοματι με ελληνικους στιχους και απλη μουσικη, the strange island, και παλι βασισμενο στην παλια εκεινη αναπτυξη του inerthia, αυτη τη φορα ομως με στιχους που αναρωτιωνται την βαθυτερη αιτια του ερωτα, και see through, ινστρουμενταλ με ρυθμο και ηλεκτρονικες αποχρωσεις σε στυλ tangerine dream. Ο Γιαννης ελεγε οτι τωρα θα επρεπε να ερθουμε σε επαφη με τον ιδιο τον Λογαριδη. Ο Πολιτιμος και η Ραντη, ειναι απλοι οργανοπαιχτες, ενω ο Λογαριδης θα μπορουσε να μας βοηθησει, και ισως, ισως αμα γουσταρει τα κοματια μου να τα προτεινει στην εταιρια του για αληθινο δισκο. Εγω ομως ηθελα την Ραντη. Την πηρα τηλεφωνο να κανονισω συναντηση μαζι της, ομως μου ειπε οτι αυριο φευγει για την Μυκονο οπου βρηκε μια δουλεια. Γαμωτο! Πηρα αμεσως μετα τον Πολιτιμο: -Α, γεια σου Θοδωρε, μου λεει. Μολις επαιρνα τωρα στην Ραντη, αλλα βουιζε. -Το ξερω εγω ημουν, του λεω λυπημενα. Θα ηθελα αν ειναι δυνατον να μου δωσετε και το τηλεφωνο του Σταυρου του Λογαριδη. -Ναι γραψε: Ευχαριστω πολυ. -Αυτες τις μερες γραφουμε με τον Λογαριδη τον καινουργιο του δισκο στο Ερα. -Αχ, μπορουμε να ερθουμε κιεμεις; -Καλα, ελατε αυριο στις 11 το πρωι, και θα δω αν θα μπορεσω να σας βαλω μεσα. Ζητω! Θα ξαναπηγαιναμε στο στουντιο. Και αυτη τη φορα οπως ελεγε ο Γιαννης, θα βλεπαμε ηχογραφηση σοβαρου δισκου, και οχι τις βλακειες που εγραφε η Ραντη την αλλη φορα. Αυτη τη φορα ηρθε και ο Γιαννης Καρ. Φτασαμε στο στουντιο, αλλα η θυρωρος μας ειπε οτι δεν εχει ερθει ακομα κανενας, και πρεπει να περιμενουμε. Εξω εβρεχε με το τουλουμι ενω εμεις περιμεναμε στην εισοδο. Ενας ενας οι μουσικοι ερχοντουσαν, πρωτα ο Μαγκλαρας με τα βιολια του, υστερα ο Παπαχρηστου με τις κιθαρες του, και ο Λογαριδης κουρεμενος σε σχεση με τη συναυλια του Πουλικακου. Σε λιγο φανηκε και ο Πολιτιμος με μαυρο πετσινο σακακι μουσκεμα απο την βροχη. Μας ειπε να περιμενουμε, μπηκε μεσα και σε λιγο ξαναεμφανιστηκε: -Λοιπον παιδια, δυσκολευτηκα πολυ να πεισω τον Λουκα τον Σιδερα που ειναι παραγωγος να σας αφησει να μπειτε μεσα. Σας παρακαλω να κανετε απολυτη ησηχια, σαν να ειστε σε εκκλησια ενταξει; Μπηκαμε μεσα και κατσαμε σε κατι σκαμνακια αυτη τη φορα μεσα στον χωρο του κυριως στουντιο. Ομως εκει η ατμοσφαιρα δεν ηταν στο υψος της σοβαροτητας του χωρου. Συγκεκριμενα ο ντραμερ, ο Γιαννης Τσουπακης, εκανε κολοτουμπες στο πατωμα φωναζοντας: -Ρε μαλακες, ουτε ενα μουνι δεν εχουμε εδω μεσα. Το μουνι χρειαζεται. Οχι αναγκαστικα για γαμησι. Το μουνι εχει απο μονο του μια γλυκια ουσια. Τοτε μπηκε μεσα η Ασπη, μια απο τις τραγουδιστριες της συναυλιας στου Ζωγραφου. Ηταν μαλιστα και εγκυος. Ο Τσουπακης το βουλωσε. Και η ηχογραφηση αρχισε με τον Πολιτιμο να παιζει στο πιανο ενα ομορφο κοματι που ονομαζοταν το ονειρο. Γρηγορα ομως το σκηνικο αλαξε, σε ενα στυλ ντισκο new wave οπου επαιζαν ολοι μαζι. Ομως ο Παπαχρηστου εκανε πολα λαθη στην κιθαρα, και αναγκαζονταν να ξαναγραφουν απο την αρχη πολες φορες. Οταν το απογευμα ηρθε η ωρα να φυγουμε, ζητησα απο τον Πολιτιμο να μας αφησει να ερθουμε και αλλη μερα. Ομως μας ειπε οτι ο Λουκας ο Σιδερας, ειναι πολυ σκληρος στην δουλεια του, και δεν αφηνει ποτε κανεναν να μπαινει στο στουντιο. Και σημερα με χιλια ζορια δεχτηκε. Ετσι, εμεινα παλι με μια πικρα, με το συναισθημα του ποσο μακρυα ειμαι εγω απο αυτους που κανουν αληθινους δισκους. Ομως στο σπιτι με περιμενε μια ευχαριστη εκπληξη. Ο πατερας μου μου εφερε απο το Λονδινο τον δισκο που εψαχνα τοσους μηνες τωρα. Τον κορυφαιο δισκο του Χαμιλ το the silent corner and the empty stage. Και ηταν πραγματι φοβερος. Ολα τα κοματια ηταν ενα κιενα και θα με επιρεασουν σημαντικα στο μελλων. Ειδικα το τελευταιο με τιτλο μια ψειρα δεν ειναι σπιτι για το οποιο εγραφε ο Μανικας στον ηχο οτι ειναι απο τα λιγα σε ποιοτητα κοματια στον χωρο ολοκληρης της μεχρι σημερα μουσικης. 53

54 54 Ηθελα και εγω παση θυσια, να κλεινει ο καινουργιος μου δισκος το ideal formes, με ενα μεγαθηριο. Να ειναι ενα κοματι που να περικλειει σε αξια τα παντα οσα εχω κανει ως τωρα. Ξεκινησα να γραφω τους στιχους του, και καταφερα να γραψω τους καλυτερους ως τωρα, αν και με αρκετη επιροη απο το μια ψειρα δεν ειναι σπιτι. Εξαλου ηθελα να πετυχω το ιδιο παραληρημα. Και ονομασα το δικο μου κοματι σε μεταφραση ο μπλε ναρκισσος αναμεσα στα λευκα μνημεια. Ιδου ενα δειγμα των στιχων: Watching at the darkest nights through the stars I feel like dying listening the news in T. V. I dont know who is the last seeing dreams in every night, I dont know the while meaning touching her at my awakening, I dont feel that its enough. Any way I try survive in a world full of questions any time I leave my questions holding me to be survived.... Πολυ ωραια με τους στιχους λοιπον. Ομως με τη μουσικη τι γινεται; Πως θα μπορουσα να πετυχω μια τοσο φοβερη ενωρχηστρωση σαν και το μια ψειρα δεν ειναι σπιτι ; Και ετσι αρχισανε οι πολαπλες μιξεις, και οι προσπαθειες να τραγουδιστουν αυτοι οι στιχοι. Φυσικα το αποτελεσμα ηταν απογοητευτικο. Ομως ο Γιαννης στην κριτικη του εγραψε οτι το κοματι ειναι πολυ αξιολογο, κλεινει θαυμασια τον καινουργιο δισκο, αλλα επειδη οι προσδοκιες ηταν πολυ ψηλες ειδικα γιαυτο το κοματι, γιαυτο ξυνισε καπως το αποτελεσμα. Πολυ σημαντικη ηταν και η κενοτομια που εγινε στο κοματι που κλεινει την πρωτη πλευρα. Στο πρωτο ονειρο. Προσπαθωντας να αναβιωσω ενα ονειρο που ειχα δει πριν 12 χρονια και που θυμαμαι παντα πολυ χαρακτηριστικα, γιατι ειχε μεσα μια μελωδια την οποια τωρα εδω παιζω και αναπτυσω, στο στυλ εκεινης που καποτε ονειρευομουν να εχει αντικειμενικα αποτελεσματα και αποτελεσε το pig atom heart. Αλλα το σημαντικοτερο ηταν, η παραμορφωμενη αφηγηση στην αρχη, απο κασετα που επιτιδες την εκανα να περνει γρηγορες στροφες: Ειμαστε με τον Μαρινο σε εναν μεγαλο δρομο τον Νοεβριο του Θα παιξουμε με τα αυτοκινητακια μας σε αληθινο δρομο. -Ελα, παμε να τα οδηγησουμε ακομη πιο ψηλα... -Οχι, οχι Μαρινο φοβαμαι. Φυγαμε πολυ. Κυτα κατω τα σπιτακια τι μικρα που φαινονται! Τωρα που ο καινουργιος μου δισκος ηταν ετοιμος, επρεπε αυτην την φορα καπου να δωσω την κασετα, καποιος να ενδιαφερθει να μου την βγαλει σε αληθινο δισκο! Ειχαμε το τηλεφωνο του Λογαριδη, και ο Γιαννης ελεγε οτι μονον ο Λογαριδης μπορει να πει μια υπευθυνη γνωμη. Τον τηλεφωνησαμε. Με ανεση πια, ειχαμε παρει το κολαει, του ειπαμε τα γνωστα, οτι ειμαστε κατι παιδια που παιζουμε μουσικη κλπ, και να κανονισουμε συναντηση. Το ραντεβου κανονιστηκε για το βραδυ στον παραλιακο δρομο του Παλαιου Φαληρου. -Προσεξε μην πεις καμια βλακεια, μου ελεγε ο Γιαννης. Εγω πηρα μαζι μου την καινουργια μου κασετα για να του την δωσω να ακουσει. Οταν βρεθηκαμε ομως μιλουσε συνεχεια με τον Γιαννη. Συζητουσαν γενικα για την ελληνικη ροκ σκηνη. Ο Λογαριδης δεν ηταν στην φαση του Πολιτιμου, δηλαδη ευγενικος κυριος και ετσι. Ηταν πιο πολυ σαν παιδι, και εδειχνε βαρεμενος. Εγω τοτε του ειπα οτι θελω να βγαλω κιεγω δισκο αληθινο, και του δινω την τελευταια μου κασετα να την ακουσει να μου πει την γνωμη του. Την πηρε, και κανονισαμε ραντεβου την αλλη εβδομαδα στον κινηματογραφο Παλλας να μου την επιστρεψει. Μετα απο εκεινο το ραντεβου ο Γιαννης μου ειπε οτι ευτυχως δεν ειπα καμια βλακεια, αλλα στο επομενο ραντεβου που θα εχει ακουσει την κασετα, να ειμαι ακομη πιο προσεκτικος. Και ηρθε η μερα του επομενου ραντεβου: -Γεια σου Σταυρο, σου αρεσε η κασετα; τον ρωταω με αγωνια. Αυτος κυταζε τριγυρω σαν να εψαχνε καποιον και μου απανταει: -Ναι, ενταξει, εχει μερικες καλες ιδεες. -Θα τους πεις τοτε στην Πολυγκραμ να την βγαλουν σε δισκο; Ο Γιαννης αρχισε να με σκουνταει και ο Λογαριδης γελωντας αμηχανα απανταει: -Εγω, τι να πω; Δεν ξερω.

55 -Να κανονισεις να μου βγαλουν δισκο, συνεχιζω εγω. Ο Γιαννης με τραβαει μακρυα, και γυριζει την συζητηση αλλου. Και αφου αποχαιρετηστηκαμε με τον Λογαριδη αρχιζει να μου τα ψελνει: -Καλα, εισαι τελειως βλακας; Ζητας απο τον Λογαριδη να σου βγαλει δισκο; Δεν καταλαβαινεις ποσο ασχετα ειναι αυτα που λες; -Και πως θα βγει δισκος δηλαδη; -Μην βιαζεσαι ρε παιδι μου ακομη. Εισαι μονον 15 χρονων. Μαθε πρωτα πως εχουν τα πραγματα απο αυτους τους ανθρωπους χωρις να τους τα πρηζεις, και σταματα να τα βλεπεις ολα το ιδιο μεταφυσικα, γινε λιγο διαλεκτικος αγορι μου. -Ναι, αλλα ο Χαμιλ εβγαλε δισκο στα 14 του, συνεχιζω εγω με παραπονο. Και τοτε σκεφτηκα να γραψω ενα εκτεταμενο γραμμα στον Χαμιλ, οπου να του εξηγω αναλυτικα ολα αυτα, απο την μια πλευρα γιατι ηθελα να τον γνωρισω σαν ανθρωπο, αλλα και επειδη αυτος σιγουρα θα γουσταρε την μουσικη μου. Εστειλα ενα τετοιο γραμμα στην εταιρια του, αλλα μια μερα ενας φιλος του Γιαννη καποιος Γιωργος, μου εδωσε μια διευθυνση που ηταν λεει το ιδιο το σπιτι του Χαμιλ στο χωριο Bath της Αγγλιας. Ετσι εστειλα γραμμα κι εκει. Αυτος ο Γιωργος ηταν κλεισμενος παντα σε ενα δωματιο στα Eξαρχεια και απο το πρωι ως το βραδυ ακουγε δισκους. Ειχε μαλιστα και το over του Χαμιλ, τον μονο δισκο που μου ελειπε. Ειχε μονο δισκους και ενα πικαπ. Καθολου επιπλα ουτε αλλα αντικειμενα. Ο Γιαννης μου ελεγε οτι επασχε απο μελαγχολια. Λιγες μερες μετα ενα πρωι τον βρηκαν νεκρο κρεμασμενο στην ντουλαπα του δωματιου του! 55

56 56

57 INTO THE CLOUDS- ΔΕΚΕΒΡΗΣ 1979: Ακουγοντας το pilgrims απο το still life των vandergraaf, εμπνευστηκα ενα φοβερο ρεφραιν, που το κολησα σε μια βαρια μελωδια που εγινε το ρεφραιν ενος μεγαλου κοματιου. Ηταν το πρωτο μου κοματι με κανονικη αναπτυξη κουπλε-ρεφραιν και τοσο δεμενη αλλα και εντεχνη μελωδια. Ειχε επιτελους μεσα αυτο το επικο στοιχειο που ηθελα τοσο καιρο να πετυχω. Ηταν το the warp στο οποιο γρηγορα κολησα στιχους, την αξια των οποιων αμφισβητησε ο Γιαννης Καρ. Επρεπε λεει να γραψω ελληνικους στιχους, αφου ελληνικα ειναι η γλωσσα που μιλαμε και καταλαβαινουμε ολοι. Και εγω μετετρεψα τους στιχους σε ελληνικους. Και βγηκε το πιο ατσουμπαλο ποιημα που εχω δει ποτε. Ακομη και σημερα οταν ο Γιαννης Καρ. θελει να με δουλεψει, απαγγελει τους στιχους μου εκεινους. Και απο τοτε εγω θα φωναζω: Ποτε πια ελληνικους στιχους!. Και ευτυχως, το κοματι γραφτηκε στον καινουργιο δισκο με τους αρχικους αγγλικους στιχους του. Αλλα και ο τροπος εγραφης του warp ηταν πολυ πιο προσεκτικος με εμφαση στο να δωθει ο ογκος χωρις να πεσει η ποιοτητα. Ομως η πραγματικη αποκαλυψη ηταν το genuflection. Παιζοντας τις τελευταιες συγχορδιες του saucer full of secrets των Pink floyd, εβαλα την φωνη μου να τραγουδαει με δραματικο τροπο πανω τους, και να διαμαρτυρεται για την απομονωση στην οποια ειμαστε καταδικασμενοι να ζουμε. Για το οτι κανενας συμμαθητης μου δεν μου μιλαει στο σχολειο και οτι ακομη και αν εχουν δικαιωμα να με απομονωνουν εντουτοις δεν μπορουν να με κανουν να νοιωθω ασκημα με αυτο που ειμαι η δεν ειμαι σε σχεση μαυτους. Μια διαμαρτυρια, ενα παραπονο σε επικο και εντελως δραματικοποιημενο τονο. Και εγω κουφαθηκα, βλεποντας ξαφνικα να βγαινει ενα τοσο μεγαλο κοματι. Τις μιξεις τις εκανα προσεκτικα στο σπιτι του Γιαννη, ο οποιος συνοδευε χτυπωντας ενα αληθινο πιατινι απο ντραμς που ειχε σπιτι του. Αργοτερα ηρθε και ο Γιαννης Καρ. και ακουσαμε και οι τρεις μας τα δυο μεγαλα αυτα κοματια, το warp και το genuflection. Ο Γιαννης Καρ. επαθε και ο Γιαννης για πρωτη φορα παραδεχτηκε οτι αυτα τα κοματια αξιζει να βγουν σε αληθινο δισκο. Ενθουσιασμενος με τα καινουργια μου κοματια, πηρα τηλεφωνο την αλλη μερα τον Λογαριδη. Με νυσταγμενη φωνη μου απαντησε: -Ναι; -Κυριε Λογαριδη! φωναζω. Ειμαι ο Θοδωρος που σας ειχα δωσει την κασετα εκεινη, αλλα τωρα εφτιαξα κατι καινουργια φοβερα κοματια και πρεπει να παμε αμεσως στην εταιρια να τα βγαλουμε σε δισκο, και να κανουμε και συναυλια σαν εκεινη του Πουλικακου για να τα παιξουμε, και να μου δανεισετε κανενα συνθεσαιζερ για να τα παιξω καλυτερα, και... -Κυτα να δεις αγορακι μου. Με περνεις μες το μεσημερι και με ξυπνας για να μου πεις ολες αυτες τις μαλακιες. Αι παρατα μας λοιπον! Και μου το εκλεισε. Θεε μου τι μαλακια εκανα. Τωρα δεν με χωνευει πια ο Λογαριδης! Τρεχοντας πηγα στο σπιτι του Γιαννη και κλαιγοντας του διηγηθηκα οτι ο Λογαριδης μου εκλεισε το τηλεφωνο, και δεν θα το αντεξω, κλπ. Ο Γιαννης γελουσε και αναρωτιωταν μεχρι ποτε θα ειμαι τοσο βλακας, και μεχρι ποτε θα συνεχιζω να λεω βλακειες στους αλλους. Ξαναγυρισα σπιτι μου και αρχισα να βγαζω θλιμενες μελωδιες οπως το no more secrets με στιχους που εκφραζουν την φοβια μην προδωθουν ορισμενα μου μυστικα, και το space madrigal που περιγραφει τα συναισθηματα ενος αστροναυτη που πλεει στο απειρο και σιγα σιγα του τελειωνει το οξυγονο ξεροντας οτι θα πεθανει. Την αλλη μερα ηρθε παλι εκεινο το παιδι ο Αλεξης που ειχε γραψει τα εκκλησιαστικα κονσερτα στον προηγουμενο δισκο. Ηθελε παλι το συνθεσαιζερ γιατι ειχε φτιαξει ενα ροκ συγκροτημα με τους συμαθητες του και θα κανανε προβα στο γυμναστηριο της Εστιας Νεας Σμυρνης. Του ζητησα να ερθω και εγω μαζι του. Και εκει ακουσα για πρωτη φορα τοσο δεμενο και κανονικο ροκ ηχο απο παιδια σαν κιεμενα. Εκει γνωρισα τον Ακη τον Χαντζηαντωνιαδη που ηταν ενα χρονο μικροτερος απο μενα και επαιζε κιθαρα. Καποιος

58 58 Αλεκος επαιζε μπασο αλλα η μεγαλη εκπληξη ηταν στη ντραμς οπου επαιζε ενα κοριτσι με μακρυα μαυρα μαλλια. Η Συλβια. Και ολοι μαζι επαιζαν το satisfaction των stones. Επαθα, οταν ειδα ποσο ολοκληρωμενο ηχο εβγαζαν. Θυμωμουν ποσο επιτιχια θεωρηθηκε απο μας η χρηση ενος αληθινου πιατινιου στην τελευταια μου ηχογραφηση, και τωρα η Συλβια ειχε αληθινη δικια της ολοκληρωμενη ντραμς. Και ο Ακης ο κιθαριστας ενα ομορφο παιδι που τα κοριτσια παθαιναν βλεποντας τον να σολαρει με την κιθαρα και του την επεφταν συνεχεια. Αυτος ηταν ομως παντα σοβαρος και γλυκομιλητος. Στη γωνια καθοταν και εβλεπε και ενας συμαθητης μου ο Αρης, που ακουγε αποκλειστικα heavy metal και φορουσε μπλουζα με το σημα του νοτου. Παντως παρολα αυτα ο Αρης θα αποδειχτει ενας πολυ καλος φιλος τους επομενους μηνες. Πιο πολυ ομως επαθα με την ατμοσφαιρα ολων αυτων των παιδιων που ειχαν ενα κανονικο συγκροτημα. Ζηλεψα φοβερα. Γυρισα σπιτι μου και ανακαλυψα οτι αναμεσα στις αλαγες συγχορδιων που γνωριζα μεχρι τωρα, υπηρχαν και αυτες με οχι αρμονικο ακουστικο αποτελεσμα. Ακουγονταν δηλαδη οχι μελωδικα ουτε ευχαριστα. Πχ. η αλαγη απο φα ματζορε σε σι ελατωμενης εβδομης. Σκεφτηκα για πρωτη φορα να αναπτυξω μια τετοια δυσαρμονικη αλαγη, και να επιμεινω να βγαλω μελωδια απο μεσα της. Το αποτελεσμα ηταν μια πολυ δυσκολη μουσικη, αλλα και εκεντρικη. Οταν μαλιστα εβαλα την φωνη μου να τραγουδαει αγρια ημουν ηδη μπροστα σε ενα φοβερο προτωποριακο κοματι που και ο ιδιος ο Χαμιλ θα ζηλευε. Επρεπε ομως και οι στιχοι να ειναι εκεντρικοι και παραξενοι. Θυμηθηκα την παλια μου μανια με τους επιστημονικους ορους και γεμισα τους στιχους με αναφορες στην δομη της αντιυλης με τα ποζιτρονια και τους αρνητικους ατομικους πυρηνες. Και χρησιμοποιησα την αντιυλη σαν επιχειρημα για να αμφισβητησω τον υλικο κοσμο. Και ο τιτλος του κοματιου Dirac antimatter ocean που σημαινει ο ωκεανος αντιυλης του ντιρακ, μια θεωρεια για την οποια ειχα διαβασει σε ενα βιβλιο του Γιαννη με τιτλο Απιθανες πιθανοτητες. Ο Γιαννης εξυμνησε το κοματι αυτο στην κριτικη του, οχι τοσο ομως οσο ενα αλλο που θα αφησει εποχη. Το pancy. Εδω, μπροστα στην ανακαλυψη μιας πολυ υγειους μελωδιας, εξω απο το λουκι των αλαγων συγχορδιων, κατεληξα σε ενα καινουργιο blue dream, που ξεφευγε τελειως απο τα μεχρι τωρα σκοταδια. Ενω ξεκιναει με καποιο αγχος καταληγει σε μια πολυ συγκινητικη μελωδια με στιχους για πρωτη φορα πραγματικα λυρικους: Rosa! Lets cut some flowers to make a garland upon your head Peter, lets take this pancy to fast it someday through Rosas hair Small child come and send this garland to Rosas head! Ο πατερας μου ακομη και σημερα θεωρει το πανσυ σαν το ομορφοτερο τραγουδι μου ενω ο Γιαννης εγραφε: Το πανσυ ειναι απροσδοκητα ενα εκπληκτικο κοματι. Διαφερει πολυ απο το συνηθισμενο υφος του Θοδ. Πολυ απλο σε συληψη, ευρηματικοτατη μελωδια, χωρις καμια περιτη προσθηκη, κυλαει γεματο λυρισμο, σαν ενα μικρο αριστουργημα, για φλαουτο αρμονιο και φωνη. Σαν ενα ονειρικο παραληρημα, μια μαγικη εικονα που αρχιζει και τελειωνει καταφερνοντας να σε ταρακουνησει απο την συγκινηση. Το κοματι αυτο με εκανε ισως για πρωτη φορα να προσεξω τους στιχους του Θοδ. που εδω περιγραφουν απλα ενα ονειρο με χρωματα, πολυ πιο κοντα σε αυτο που λεμε ποιηση, σε αντιθεση με τους συνηθισμενους ως τωρα υπαρξιακους προβληματισμους και ερωτηματα που συσωρευαν ακατασχετες εννοιες, φιλοσοφικα συστηματα και φανταστικα συμπερασματα σε στυλ ποιος ειναι ο σκοπος μου και τι ειναι η υπαρξη. Η απαντηση υπαρχει εδω, στο πανσυ και πουθενα αλλου. Και πραγματικα το πανσυ, μαζι με τα genuflection και Dirac antimatter ocean, κανουν τον καινουργιο δισκο το into the clouds τον καλυτερο μεχρι σημερα αλλα και για εναν χρονο ακομη.

59 Εντωμεταξυ ηρθε απαντηση απο το γραμμα που ειχα στειλει στον Χαμιλ. Ηταν ομως δακτυλογραφημενη και απλα μιλουσε για το τι κανει ο Χαμιλ αυτον τον καιρο τελειωνοντας με διαφημισεις απο κονκαρδες και μπλουζακια με το σημα των vandergraaf. Στενοχωρεθηκα, ενω ο πατερας μου με δουλευε λεγοντας μου οτι και ο Χαμιλ κανει εμποριο, και εμεις ειμαστε τα κοροιδα. Τοτε εγραψα και το ινστρουμενταλ κοματι με τον ομονυμο τιτλο του δισκου, με το οποιο αυτος κλεινει. 59

60 60

61 ALEXANDRA- ΓΕΝΑΡΗΣ 1980: Οταν μια μερα στο φροντιστηριο ζωγραφικης του Γιαννη, προσεξα ενα κοριτσι με γλυκο προσωπο που ζωγραφιζε μονη της σε μια γωνια, την Αλεξανδρα, τιποτε δεν εδειχνε το τι θα επακολουθησει. Οταν ομως ο Δημητρης αρχισε για πλακα να με παραμυθιαζει λεγοντας μου ψεματα οτι η Αλεξανδρα ειναι το πλεον μεταφυσικο και ιδεαλιστικο ατομο, ακομη περισσοτερο και απο μενα, τοτε πια ηταν πολυ ευκολο η μυθομανια μου να με οδηγησει να την εξιδανικευσω και να νοιωσω ερωτευμενος με μια κοπελα που την ειχα δει μια μονο φορα στην ζωη μου. Παρακαλουσα τον Γιαννη να κανονισει καποια συναντηση, ενα βραδυ να βγουμε μαζι της. Αυτος βαριωτανε. Και τοτε του υποσχεθηκα οτι αν αναλαβει να με γνωρισει στην Αλεξανδρα, τοτε θα του χαριζα το more των Pink floyd, εναν δισκο που απο καιρο τον ηθελε, και τον ειχα. Και η συναντηση εγινε, και οι τρεις μας, εγω ο Γιαννης και η Αλεξανδρα πηγαμε στο σινεμα Τροπικαλ και ειδαμε το εργο Νορμα Ρεη. Μετα πηγαμε στην πλατεια Νεας Σμυρνης και σαν παιδακι προσπαθουσα να κανω φιγουρα στην Αλεξανδρα σκαρφαλωνοντας σε μια τσιμεντενια πυραμιδα. Ο Γιαννης μου ζητουσε να του δωσω τωρα τον δισκο που του ειχα υποσχεθει. Εγω ομως του ελεγα οτι δεν πηρα ακομη το ανταλαγμα που συμφωνησαμε. Και η Αλεξανδρα με αφελεια ρωτουσε για ποιο ανταλαγμα μιλαμε. Οταν σοβαρεψε καπως η κατασταση την ρωτησα την γνωμη της για την μεταφυσικη, και η απαντηση της ηταν: -Η εκκλησια ειναι κατι το νεκρο. Την αλλη μερα ετοιμασα σπιτι ενα φοβερο ρεφραιν οπου επαναλαμβανα τους στιχους: Alexandra said church is something dead!. Σαν γυναικα δεν μου αρεσε, και ηταν 20 χρονων. Σαν ιδεολογια δεν φαινοταν να πολυσυμφωνει με αυτα που ελεγα. Ομως εγω την ειχα ερωτευτει, και μαλιστα σε σημειο να βλεπω το προσωπο της παντου. Αυτη η ενταση που φαινοταν να μην εχει ορατα κινητρα με προβληματισε πολυ. Εβλεπα καθαρα πια οτι η πηγη αυτου του ερωτα, αυτης της εντασης δεν ηταν η Αλεξανδρα, αλλα εγω ο ιδιος. Η Αλεξανδρα δεν εκανε τιποτε που να μπορουσε να προκαλεσει τετοιον ερωτα απο μενα. Ετσι κατεληξα στο μεγαλο συμπερασμα, στην μεγαλη τοτε θεωρεια του ερωτα: Οτι απο τη στιγμη που γεννιωμαστε ενα μερος του πνευματος μας χανεται, αφηνοντας μας ελειπεις. Το χαμενο αυτο μερος του καθενος εχει την ταση να ενσωματωνεται σε ανθρωπους διαφορετικου φυλου που τυχαινει να γνωρισουμε. Και τοτε ακριβως ειναι που νοιωθουμε οτι η μονη ευτυχια ειναι να ενσωματωσει και ο αλλος τον χαμενο δευτερο εαυτον του σε μας. Να υπαρξει ανταποκριση. Ετσι μπορει κατα τη διαρκεια της ζωης μας να ερωτευομαστε πανω απο ενα ατομο, στην πραγματικοτητα ομως παντα αποβλεπουμε στον ιδιο, που ειναι το χαμενο κοματι του εαυτου μας. Παντα αποβλεπουμε στην ολοκληρωση, που τωρα θα ερθει μονον αν καταφερνα να δημιουργησω σχεση με την Αλεξανδρα. Την αλλη μερα επιδιωξα να βρεθω με τον Σταθη, και του μιλησα για τον μεγαλο ερωτα που ενοιωθα. Ο Σταθης με ρωτησε: -Θα μπορουσες να πιστεψεις για ενα ελαχιστο κλασμα του δευτερολεπτου οτι το ιδανικο σου ετερο ημισυ ειναι κρυμενο στην μητερα σου; -Οχι, του λεω. -Τοτε αυτο που νοιωθεις ειναι σεξουαλικο καθαρα. -Αποκλειεται του λεω.

62 -Θοδωρε! Στην ζωη μονο μια γυναικα αξιζει αυτην την θρησκευτικη εξιδανικευση. Η μητερα μας. Δε μου λες... εχεις κανει ερωτα; -Οχι του απανταω. -Να πας να κανεις! Δεν ειναι κακο. Ετσι θα φυγουν απο μεσα σου ολα αυτα τα συναισθηματα εξιδανικευμενου ερωτα. Στενοχωρεθηκα πολυ με τον Σταθη. Την αλλη μερα τα ελεγα στον Γιαννη και στον Γιαννη Καρ. : και μου ειπε οτι πρεπει να κανω ερωτα πρωτα και υστερα να μιλαω για αυτα τα πραγματα. Ο Γιαννης Καρ. κρυφογελωντας με ρωταει: -Οποτε τωρα τι θα κανεις; -Δεν ξερω... -Παντως φιλε η Αλεξανδρα ειναι μεγαλη. Ειναι 20 χρονων, και θα θελει τετοια πραγματα. Αλλιως θα σε κραξει. -Ενταξει, θα δεχτω να θυσιαστω και να κανω ερωτα μαζι της αν η Αλεξανδρα καταλαβαινε πρωτα το πως νοιωθω, και αν δεχοταν να τα φτιαξει μαζι μου. Οι συναντησεις με την Αλεξανδρα συνεχιστηκαν, παντα μαζι με τον Γιαννη, ωσπου ηρθε η 15η/1 η μερα της πρωτης μου συναυλιας. Καλεσαμε στο σπιτι, εκεινη την μερα ολους τους φιλους και γνωστους, καπου 30 ατομα, και εγω εχοντας στησει το αρμονιο στο σαλονι, τους επαιξα με προγραματισμενη σειρα τα κυριοτερα μου ως τωρα τραγουδια. Στην αρχη με προλογισε ο Γιαννης. Στον καθενα ειχαμε μοιρασει προγραμα με τους τιτλους των κοματιων, οπου διπλα απο καθε τραγουδι εβαζε και ο καθενας εναν βαθμο. Ετσι σε στιλ φεστιβαλ τραγουδιου, θα εβλεπα ποιο απο τα τραγουδια μου ειχε την μεγαλυτερη απηχηση. Στην πισω σελιδα ο καθενας εγραφε η ζωγραφιζε ελευθερα οτι του ερχοταν. Και ειναι σκετη απολαυση ακομη και σημερα να χαζευω τις πισω σελιδες των προγραματων της συναυλιας. Ειχαν ερθει ολοι, ο Σταθης, ο Νιονιος, ο Μαρινος και ο Παναγιωτης, η Κατερινα, ο πατερας της μαζι με εναν δασκαλο πιανου, και πολοι αλλοι λιγοτερο γνωστοι. Αλλα κυριως: ηρθε η Αλεξανδρα. Η Κατερινα ανελαβε να πιασει φιλιες με την Αλεξανδρα για να με βοηθησει. Ηθελα να αφιερωσω ενα τραγουδι στην Αλεξανδρα, λεγοντας οτι το παιζω γιαυτην. Ομως για να μην φανουν οι προθεσεις μου, αφιερωσα με τον ιδιο τροπο ενα τραγουδι και στην Κατερινα. Της αφιερωσα το blue dream, ενω στην Αλεξανδρα αφιερωσα το strange island εκεινο το κοματι που οι στιχοι του αναρωτιωνται για την αιτια του ερωτα. Οταν ανακοινωνα οτι το blue dream αφιερωνεται στην Κατερινα τοτε αυτη με ευγενια σηκωθηκε ορθια και ειπε ευχαριστω. -Μπουουου!!! Φωναξε αμεσως ο Παναγιωτης που δεν του πηγαινε και τοσο αυτη η ατμοσφαιρα. Πρεπει εδω να τονισω οτι ηταν η πρωτη μου εμφανιση μπροστα σε κοινο, εστω και αν το κοινο αποτελουταν απο γνωστους. Αυτο μου δημιουργησε τρακ στην αρχη, και θυμαμαι που παιζοντας το πρωτο κοματι το warp ετρεμα. Αργοτερα ομως ενοιωσα πιο ανετα, και μαλιστα το dirac antimatter ocean ακουστηκε πολυ ομορφα, αν και ο Γιαννης διαμαρτυρονταν γιατι δεν εσβηναν τα φωτα. Στη μεση της συναυλιας σηκωθηκε ορθιος ο γνωστος του πατερα της Κατερινας δασκαλος πιανου και επειδη επρεπε να φυγει, πριν φυγει ειπε τα εξης: Θελω να πω οτι μενω καταπληκτος απο την φαντασια και την εμπνευση του νεαρου, την στιγμη μαλιστα που δεν εχει παει ποτε σε ωδειο. Ομως περα απο ολα αυτα.... καλη ειναι και η ελληνικη μουσικη. Δεν μιλαω μονον για τους στιχους. Γενικα η δομη των κοματιων ειναι ξενη. Υπαρχουν χιλιαδες κλιμακες μινορε η ματζορε στις οποιες μονον απο την ελληνικη μουσικη εχει γινει αναπτυξη, και θα αξιζε να ασχοληθουμε και μαυτες. Παντως και παλι θελω να τονισω την μεγαλη αξια των κοματιων που ακουστηκαν σημερα και λυπαμαι που δεν μπορω να καθησω ως το τελος. Γεια σας! Εγω συνεχισα να παιζω στη σειρα τα καλυτερα μου κοματια. Στο time to remember ειχα κανονισει να αναφτει λιβανι, του οποιου ομως ο καπνος με επνιξε, και με αναγκασε να σταματησω να τραγουδαω και να αρχισω να βηχω. Και η συναυλια εκλεινε με την μελωδια του ινστρουμενταλ into the clouds οπου ομως τωρα τραγουδουσα σε ελληνικους στιχους, στιχους που ειχα γραψει ειδικα για την περισταση: Παντα ομως υπαρχει κατι αγνο μα ξεχασμενο ειναι η ευτυχια που νοιωσατε στα παιδικα σας ονειρα ειναι η μεγαλη, η αφθαρτη πρωταρχικη χαρα που τωρα δεν θυμαστε πια. 62

63 63 Στο τελος μαζευτηκαν οι βαθμολογιες ολων, οπου εβγαζαν σαν καλυτερο κοματι το genuflection και δευτερο το pancy. Τελευταιο ειχε βγει το inerthia. Ετσι η πρωτη μου εμφανιση μπροστα σε κοσμο ηταν πια γεγονος, ομως εγω δεν ημουν σε θεση να πανηγηρισω. Σκεφτομουν συνεχεια την Αλεξανδρα και το πως θα μπορουσα να κανω δεσμο μαζι της. Ο Γιαννης μου ελεγε να της μιλησω, αλλα φοβομουν μηπως με παρεξηγησει. Φοβομουν την απαντηση της. Δεν θα αντεχα το οχι της. Αυτα ελεγα στον Γιαννη, ενω περπατουσαμε στην προβλητα του λιμανιου του Τροκαντερου στο παλιο Φαληρο, κυτωντας την θαλασσα. Και τοτε παρθηκε η μεγαλη αποφαση. Να φερουμε την Αλεξανδρα σαυτο εδω το μερος απο οπου φαινεται ομορφα το ηλιοβασιλεμα, και τοτε να της μιλησω. Κυτωντας την θαλασσα, και ακουγοντας απο καποιο κασετοφωνο ομορφη μουσικη ισως να διευκολυνει καπως τα πραγματα. Και η μεγαλη μερα που θα γινει αυτο, κανονιστηκε να ειναι η μεθεπομενη Κυριακη 10 Φεβρουαριου, που ειναι και τα γενεθλια του Γιαννη. Εκεινη την μερα θα φερουμε την Αλεξανδρα εδω διπλα στην θαλασσα, και τοτε θα της μιλησω. Και θα ειναι αυτη η ημερομηνια η σημαντικοτερη της ζωης μου. Ομως επρεπε πολυ να προσεξω τι θα της πω. Επρεπε να της εξηγησω πως νοιωθω γιαυτην χωρις να δημιουργησω κακες εντυπωσεις. Ειχα καιρο 10 μερες μεχρι την 10η/2. Ετσι στρωθηκα κατω και με χαρτι και μολυβι προσπαθησα να συνταξω γραπτως το τι θα της ελεγα. Στις 5/2, ειχαν βγει καπου 15 γραπτες σελιδες απο τον λογο που θα της ελεγα. Στις 6/2 ο Γιαννης ειδοποιει την Αλεξανδρα η οποια δεχεται να παμε βολτα ταχα για να τραβηξουμε φωτογραφιες στην ακτη του Παλαιου Φαληρου στις 10/2. Στις 7/2 δινω στην Κατερινα να διαβασει τον λογο που ειχα ετοιμασει και σαν κοριτσι να μου πει την γνωμη της. Στις 8/2 μου στελνει γραπτως οτι αν πω αυτα τα πραγματα στην Αλεξενδρα και αυτη με συμπαθει, σιγουρα θα δεχτει να τα φτιαξει μαζι μου. Μονο Θοδωρη μην της πεις οτι ειναι η αποθηκη οπου μεσα της κρυφτηκε ο χαμενος σου δευτερος εαυτος. Η λεξη 'αποθηκη' δεν χτυπαει καλα. Πες της καλυτερα οτι ειναι για σενα ενα παραθυρο απο οπου βλεπεις την ευτυχια. Και τελος παντων δεν ειναι αναγκη να τα περνεις ολα αυτα τοσο πολυ σοβαρα, γιατι ετσι μπορει να την τρομαξεις. Εγω παντως σου ευχομαι ολα τα ονειρα σου να πραγματοποιηθουν κριαρακι μου, σαν μια ευχη απο εναν αλλο κριο. Μαλιστα την Κυριακη 10/2, την μεγαλη μερα, θα ερθω και εγω να βοηθησω οσο μπορω την κατασταση. Και η μεγαλη μερα πλησιαζει. Και οσο ενοιωθα οτι πλησιαζει η 10η/2 τοσο και περισσοτερο το αγχος μου μεγαλωνε. Ειχα μαθει τον λογο που θα της ελεγα απεξω. Ειχα προκαθορισει την ωρα που θα φτασουμε εκει, ωστε να αρχισω να της μιλαω ακριβως ενω θα βλεπουμε το ηλιοβασιλεμα, του οποιου την ωρα εμαθα απο το πλανηταριο σε προσεγγιση δευτερολεπτων. Ο λογος επρεπε να αρχισει στις 17:12 το απογευμα οταν ο ηλιος στις 10/2 βρισκεται 5 μοιρες πανω απο τον οριζοντα ενω ετοιμαζεται να δυσει. Και θα τελειωνε στις 17:47. Στις 17:50 η Αλεξανδρα θα μου δωσει την μεγαλη απαντηση, το μεγαλο ναι, η το οχι! Επισης προκαθοριστηκε απολυτα και η μουσικη που θα συνοδευε τον λογο μου. Τα κοματια που θα ακουγονται απο το κασετοφωνο ειναι το Σεμπαστιαν των Cocney rebel, το refugees και white hammer των Vandergraaf ενω οταν η Αλεξανδρα θα δωσει την μεγαλη απαντηση θα ακουγεται το τελος του saucer full of secrets των Pink floyd. Και οσο κορυφωνωταν η αγωνια, τοσο και ομορφοτερα κοματια εβγαζα, οπως το feeling the darkness με στιχους: Everything's round of me appearing surrounding me existence is something like reality key Everything's round of me doing me to feel it by sentiments way I swear I'll survive if Alexandra wants! και το μεγαλειωδες εκεινο τραγουδι με τιτλο 10/2/80 οπου στους στιχους βρισκονταν οι προσδοκιες μου απο την μεγαλη αυτη επερχομενη μερα:

64 64 This day I'll speak to my ideal reality this day I'll touch the other self of mine this day I'll meet after sixteen years my own girl this day I'll come back at home being winner! Ναι. Ο,τι κιαν γινει το βραδυ της 10ης/2 θα ειμαι νικητης. Ακομη και αν η Αλεξανδρα πει το οχι, θα ειναι η πρωτη φορα που ειχα το κουραγιο να μιλησω συνειδητα στο χαμενο ιδανικο μου ετερο ημισυ. Ομως πρεπει πρεπει πρεπει να πει το ναι. Μονον σε σχεση με την Αλεξανδρα πια μπορει να υπαρξει μελλων. Και η αγωνια κορυφωνεται μια μερα πριν την μεγαλη μερα. Στις 9/2 απο το πρωι χτυπαω ρυθμικα τον ηχο της καμπανας στο αρμονιο μου. Το απογευμα εχει βγει μια πολυ βαθια μελωδια σαν παρακληση, που ονομαστηκε προσευχη. Απο την πολυ αγωνια ενοιωθα κουρελιασμενος ψυχικα, και οι στιχοι της προσευχης γραφτηκαν στα ελληνικα και αποτελεσαν ενα τραγουδι ικανο να ταρακουνησει και τον πιο ασυγκινητο κατω απο τα πιο παιδικα λογια: Θεε μου βοηθα την ψυχη μου να βρει μια εξοδο απο την φυλακη Θεε μου δως μου δυναμη σου να βρω κιεγω καπου καποιο ιδανικο Θεε μου ισως ναρθε η ωρα να βρω κιεγω μια πορτα για να μπω Θεε μου ισως ναρθε η μερα να βρω κιεγω τον αλλο μου εαυτο. Βοηθα αυτην την αγια μερα να νοιωσω το αγγιγμα της υψιστης πνοης βοηθα αυτην την αγια νυχτα ναρθει κοντα μου εστω και για μια στιγμη Θεε μου βοηθα με να πεισω Αυτην που τωρα ειναι το αλλο μου εγω Ολο το βραδυ ξενυχτησα τραγουδωντας την προσευχη, και νομιζα στο τελος οτι ακουγα την μελωδια γυρω μου να εκπεμπεται και να επαναλαμβανεται απο παντου. Και η αγια μερα ξημερωσε. Ο Γιαννης μου τηλεφωνησε και μου ειπε οτι στις τρεις το μεσημερι ξεκιναμε απο το σπιτι του. Εκτος απο την Αλεξανδρα και την Κατερινα, θα ερθει και ο Γιαννης Καρ. που κιαυτος ηθελε να μιλησει στην Κατερινα. Το πρωι ηταν η μονη φορα στην ζωη μου που πηγα στην εκκλησια, και απο μεσα μου παρακαλεσα, αν υπαρχει καποια δυναμη, οποια και αν ειναι αυτη σαν ανωτερο πνευμα να με βοηθησει. Αναψα και ενα κερακι. Προμηθευτηκα απο το σπιτι τις κασετες που θα συνοδευσουν τον λογο μου, και το κασετοφωνο. Στις 4 το απογευμα, οι τεσσερεις μας ξεκινουσαμε με τα ποδια απο το σπιτι του Γιαννη για την προβλητα του Τροκαντερου ταχα για να τραβηξουμε φωτογραφιες. Η Αλεξανδρα φορουσε μαυρα γυαλια και συζητουσαν με την Κατερινα. Οσο πλησιαζαμε στο Παλιο Φαληρο, τα ποδια μου ετρεμαν. 100 μετρα πριν απο την προβλητα η Κατερινα με ενθαρυνει και μου δινει ελπιδες. Και στις 17:02 ειχαμε φτασει. Ειχε φτασει και η ωρα για την μεγαλη αποφαση. Ομως οχι. Δεν τολμουσα. Δεν μπορουσα. Ομως στις 17:10 μαζευοντας ολες μου τις δυναμεις καταφερνω να πω: -Αλεξανδρα παμε οι δυο μας λιγο παρα περα γιατι θελω να σου μιλησω. -Φυσικα. Σηκωθηκαμε, πηρα το κασετοφωνο με τις κασετες και καθησαμε 50 μετρα πιο περα σε ενα απομερο σημειο της προβλητας αγναντευοντας την θαλασσα. Αρχισα να της μιλαω, και αυτη να με ακουει, ενω ο ηλιος εδυε. Οσο εβλεπα οτι με ακουγε προσεκτικα τοσο η αγωνια μου μετατρεποταν σε ενα γλυκο συναισθημα, γιατι επιτελους μιλουσα ανοιχτα στον ανθρωπο που για μενα ηταν τα παντα. Και οπως ακριβως ειχα προκαθορισει, και κατω απο τα συγκεκριμενα κοματια ελεγα αργα αργα τα συγκεκριμενα λογια:..... Τωρα δεν μιλαω σε σενα Αλεξανδρα αλλα στον χαμενο εαυτον μου που κατα καιρους κρυβεται σε υπαρξεις κοριτσιων δημιουργωντας ετσι το συναισθημα του ερωτα κυτα τωρα το ηλιοβασιλεμα στην δυση. Ηταν κατι που παντα γινοταν και παντα θα επαναλαμβανεται ανεξαρτητα με το αν εμεις εχουμε προβληματα ειτε οχι. Η δυση του ηλιου

65 65 ποτε δεν ηταν καλη, κακη, ομορφη η ασκημη. Εσυ εισαι! Ο ανθρωπος που με τις προκαταληψεις σου θα κρινεις τα πραγματα σαν καλα κακα, ομορφα η ασκημα. Αν προσπαθησεις ομως Αλεξανδρα να ατενισεις την θαλασσα μπροστα σου εστω και για μια στιγμη ξεχνωντας τα ολα, θα δεις ξαφνικα εναν καινουργιο κοσμο οπου οι εννοιες καλο, κακο, ομορφο, ασκημο κανενα νοημα δεν θα εχουν αλλα το μονο νοημα θα ειναι η αληθεια, η αληθεια που τωρα μας καλει στον οριζοντα της θαλασσας, αλλα εμεις δεν την ακουμε γιατι πισω μας ειναι ο θορυβος της πολης. Ομως ο σκοπος μας βρισκεται παντα εκει, στο ηλιοβασιλεμα, στο ξανασμιξιμο μας, στην ιδανικη ευτυχια... Σε 45 λεπτα, ειχε αρχισει να νυχτωνει οταν ο λογος μου τελειωσε και ηρθε η μεγαλη στιγμη της απαντησης της στις 17:52: -Λοιπον, την απαντηση την ξερεις. Και αυτο γιατι εγω δεν μπορω να συμετασχω σε αυτα που λες, γιατι δεν εχω να προσφερω τιποτε. Ειμαι ενα απλο κοριτσι. -Μα και μονο με το να εισαι διπλα μου, μου προσφερεις τα παντα! -Θοδωρε... καταλαβε το. Η ζωη δεν ειναι ετσι. Δεν ειναι ολα τοσο αφθαρτα και ιδανικα οσο πιστευεις. Εχεις την ταση να εξιδανικευεις γυρω σου τα παντα. Ομως δεν ειναι ετσι. Θεε μου, τοτε συνειδητοποιησα το κρυο που εκανε. Ειχε πολυ κρυο. Η Αλεξανδρα μου χαιδευει το κεφαλι παρηγορητικα και με παροτρυνει να γυρισουμε στους αλλους. Γυρισαμε, αλλα δεν ανταλαξαμε λεξη με κανεναν. Καθισαμε ολοι μαζι κουρνιασμενοι απο το κρυο, ενω το τελευταιο φως της ημερας χανονταν. Ακουγαμε το mysterious semblances at the strand of nightmares των Tangerine dream κυτωντας την θαλασσα. Εκανε πολυ μα παρα πολυ κρυο. Στις 7 το βραδυ ξαναγυρισαμε στον παραλιακο δρομο. Η Αλεξανδρα πηρε λεωφορειο και εφυγε. Το ιδιο και η Κατερινα. Με τους Γιαννηδες συνεχισαμε. Στο σπιτι ακουγαμε απο τον καινουργιο δισκο του Παυλου Σιδηροπουλου την ωρα του stuff ενω εγω κυτουσα το ταβανι στο ωχρο φως της λαμπας: Κυτα το σουρουπο, ωρα εξι και μιση πες μου αν μαγαπησες οπως η νυχτα τη σιωπη οπως ο γκριζος ουρανος καποιας Ανοιξης πνοη Μην φοβασαι, σβησ'το φως, δεν υπαρχει που, ποτε και πως πριν τελειωσει η νυχτα αυτη πριν μας εβρει το πρωι... Σε λιγο εφυγε και ο Γιαννης Καρ. Σε λιγο εφυγε και ο Γιαννης. Ισως ειχες δικιο Αλεξανδρα. Ισως να ειναι πολυ νωρις για να πραγματοποιουνται τετοια ονειρα. Δεν την ξαναδα. Η 10η/2 θα ειναι απο δω και περα η πιο μεγαλη συμβολικα μερα του χρονου, ομως οχι γιαυτο το γεγονος, αλλα για ενα αλλο πολυ πιο σημαντικο και βαρυσημαντο που θα γινει του χρονου την ιδια μερα. O εορτασμος της 10ης/2 καθε χρονο θα γινει αιτια να καταστραφουν πολλοι δεσμοι μου μονο απο ζηλεια στο μελλων. you: Το βραδυ ξενυχτησα για δευτερη συνεχη μερα, γραφοντας το μεγαλειωδες I'll meet

66 66 I'll meet you behind the life door and then I'll ask you why were you so I'll meet you through right dimensions and then you'll answer me where have you been I'll meet you in next existence but then you'll tell me now it's too late I'll meet you in the real reality and then I'll make you say why were you hidden in five girls I'll meet you one day I'll meet you but never into into Alexandra! I'll meet you one day I'll meet you and then I'll say to you you were too hard. Στις 27/2 ολα αυτα τα κοματια αποτελεσαν τον καινουργιο μου δισκο με τιτλο Αλεξανδρα. Το κοματι με τιτλο Αλεξανδρα με το θεαματικο ξεσπασμα Alexandra said church is something dead, θα περιεχει και μια διασκευη του Sebastian κατω απο την απαγελια αποσπασματος απο τον προς την Αλεξανδρα λογο της 10ης/2. Τα small fountain και illness, με τις αρρωστες συγχορδιες τους θα περιγραφουν την φρικη και την μοναξια μετα το οχι της. Και εκεινο το παλιο εκκλησιστικο nadirs prelude τωρα ομως με στιχους. Και ο Γιαννης θα γραψει στην κριτικη του: Και ετσι το μεταφυσικο μυνημα ξεθωριασε πριν καλα καλα εκπληρωσει τον σκοπο του. Ετσι ειναι Θοδωρε. Ερχονται μερικες στιγμες που αποδεικνυουν οτι στην ζωη, δεν χωρανε τα ονειρα... Ισως και να εχει δικιο. Η ζωη θα το δειξει...

67 THE WAY TO THE CAPE OF GOOD HOPE- ΑΠΡΙΛΗΣ 1980: Παντου γυρω μου βλεπω το προσωπο της Αλεξανδρας. Ομως οχι... Αυτο ειδικα το κοριτσι που βλεπω στην αυλη του σχολειου στα διαλειματα, πραγματικα μοιαζει παρα πολυ της Αλεξανδρας! Πηγαινε δυο ταξεις πιο κατω απο μενα και οταν την ειδε και ο Γιαννης, παραδεχτηκε κιαυτος οτι εχει μια φοβερη ομοιοτητα με την Αλεξανδρα στο προσωπο. Αμεσως προσπαθησα να μαθω πληροφοριες γιαυτην απο συμαθητες μου. Και τοτε ηταν που τρελαθηκα. Τρελαθηκα γιατι οντως την ελεγαν Αλεξανδρα!!! Και οχι μονον την ελεγαν Αλεξανδρα, αλλα ολες οι ενδειξεις εδειχναν πως προκειται για ενα ατομο που περα απο μια κολητη της συμαθητρια την Μαρια, με κανεναν αλλον δεν μιλουσε. Ηταν απομονωμενη, και ολοι την θεωρουσαν πολυ κλειστη και εσωστρεφικη. Ετσι εκει που ημουν εντελως απελπισμενος μετα την 10η/2, τωρα ξαφνικα εβλεπα μια νεα Αλεξανδρα, πιο ομορφη, σιγουρα μονη της, και με ολες τις ενδειξεις οτι προκειται για σωστο ατομο. Ηταν η Αλεξανδρα νουμερο 2 οπως λεγαμε με τον Γιαννη, για να μην την μπερδευουμε με την πρωτη. Επρεπε να βρω εναν τροπο να προσεγγισω την Αλεξανδρα 2, αλλα οχι οπως την Αλεξανδρα 1. Επρεπε να την πλησιασω με εναν πιο μυστικιστικο τροπο, για να μην με ταυτισει με τους καμακιαρηδες γυφτους του σχολειου. Εντωμεταξυ ενα απογευμα που πηγα στον Αρμαο να αγορασω μια βαση για το μικροφωνο μου, συναντησα εναν παλιο μου συμαθητη απο το δημοτικο, τον Αριστοτελη. Αφου χαιρετηθηκαμε, με χαρα διαπιστωσα οτι κιαυτος ειχε παρει τον δρομο της μουσικης. Επαιζε ντραμς σε ενα συγκροτημα του Νεου Ψυχικου οπου εμενε. Το συγκροτημα του λεγοταν Harvest in the sun, και αυτος που επαιζε αρμονιο ηταν λεει κολοπαιδο και τους εγκατελειψε. Εγω του ειπα απλα οτι παιζω αρμονιο και η συζητηση τελειωσε εκει. Ομως την αλλη μερα, με περνει τηλεφωνο ο κιθαριστας των harvest in the sun, ονοματι Νικος Κατσαρος, ενα παιδι με μακρυα ισια μαλλια. Με παρακαλεσε τωρα που εμειναν χωρις κημπορντηστα να παιζω εγω μαζι τους. Χαρηκα γιατι ετσι θα εμπαινα επισημως για πρωτη φορα σε κανονικο συγκροτημα, οπως ακριβως ηταν ο Αλεξης με τον Ακη τον Χαντζηαντωνιαδη στην Νεα Σμυρνη τοτε που τους ειδα σε μια προβα τους και ζηλευα. Να λοιπον τωρα που ειχα την ευκαιρια να μετασχω κιεγω σε κανονικο συγκροτημα. Ο ενθουσιασμος μου δεν με αφησε να προσεξω ποσο παιδικα και ηλιθια ηταν τα τραγουδια του Αριστοτελη και του Νικου. Περα απο διασκευες σε στυλ 'all along the watch tower', ειχαν κατι κοματια σε ελληνικο στιχο, οπως το back on the road, και το τραινο, που γενικα θυμιζαν ατμοσφαιρα αποτυχημενου παρτυ. Για μενα τα πραγματα ηταν σχετικα ευκολα, παρολο που στην αρχη φοβομουν. Το μονο που ειχα να κανω ηταν να χτυπαω τις συγχορδιες. Ειχαν και ενα αρμονιο του κολου εκει στο υπογειο του Αριστοτελη, οποτε βολευομασταν μαυτο στις προβες, γιατι το δικο μου ηταν επιπλο και δεν μεταφεροτανε. Ετσι εγινα κιεγω μελος των harvest in the sun, το κλασικο νεανικο συγκροτημα με τα χαρουμενα τραγουδακια, τις γκομενες που περιτριγιριζουν τους τυπους με τις κιθαρες κλπ. Το αποκορυφωμα ηταν μια συναυλια στο γυμναστηριο της Εστιας Νεας Σμυρνης εκει ακριβως οπου ειχα δει την προβα εκεινη του Ακη τα περασμενα Χριστουγεννα, και ειχα παθει. Μαλιστα θα βγαιναμε με το συγκροτημα του Ακη που λεγοταν Α. Α. band. Τα δυα Α ηταν το αρχικο του Ακη στην κιθαρα και του Αλεξη στα κημπορτς. Ο Αλεξης ο οποιος μας σνομπαρε εμας αφανταστα, και μαλιστα διεδωσε μετα την συναυλια οτι ειχαμε βουτηξει βισματα. Για ντραμερ ειχαν καποιον Νικολακη, και μπασιστα καποιον Αλεκο Καραντωνη. Εμεις ειμασταν με τον Αριστοτελη στην ντραμς, τον Νικο στην κιθαρα, και καποιον αλλο Νικο στο μπασο. Οταν φεραμε το αρμονιο του Αριστοτελη, εκεινο το σαραβαλο οπου καναμε τις προβες, ο Αλεξης το θεωρησε εντελως αναξιο να παιξει πανω του. Ευτυχως η λυση βρεθηκε

68 68 γρηγορα. Ο μπαμπας του Ακη πουλουσε μουσικα οργανα, και ετσι εφερε αυτος τελευταια στιγμη ενα πολυ καλο φορητο αρμονιο που σε ενα χρονο θα γινει δικο μου. Μαυτο ξεκινησαμε να παιζουμε πρωτοι εμεις, διασκευες που εγω δεν τις ηξερα οπως το hei Joe, και ετσι εκανα πως επαιζα με κλειστο το volume. Αργοτερα που παιξαμε το τραινο, το back on the road, και ενα καψουρικο του Νικου, τοτε επαιζα κανονικα, και αισθανομουν χαρουμενος που επιτελους επαιζα με κανονικο συγκροτημα σε κανονικη συναυλια. Καπου 200 ατομα ηταν το κοινο, κυριως κοριτσακια ετοιμα να μας ερωτευτουν, και ο Γιαννης μαζι με κατι φιλους του εκαναν χαβαλε θεωρωντας την φαση εντελως γελοια. Ηταν σαν παρτυ, ειδικα οταν μετα βγηκε ο Ακης που επαιζε το 'satisfaction' και δωδεκαμετρες διασκευες. Την αλλη μερα ο Γιαννης μου εξηγουσε οτι αυτα τα συγκροτηματα παιζουνε για τις γκομενες και οτι καμια σχεση δεν εχω εγω μαζι τους. Ομως εμενα μου αρεσε η ζεστη ατμοσφαιρα που δημιουργουταν. Αυτη η αγνωστη ακομη για μενα επαφη με το κοινο. Και ηρθαν οι μερες του Πασχα οπου πηγαμε οικογενειακως ταξειδι στο Γιοχανεσμπουργκ στην νοτια Αφρικη. Εκει περασαμε μερικες ομορφες μερες, ομως εγω απο την στιγμη που ειδα στον χαρτη ποσο κοντα ειμασταν στο ακρωτηριο της καλης ελπιδος στο νοτιοτερο ακρο της Αφρικης, δεν θα ησηχαζα αν δεν πηγαιναμε εκει. Ηθελα να δω αυτο το σημειο οπου δυο ωκεανοι σμιγουν στις πιο αγριες βραχωδεις ακτες του κοσμου, με τις φοβερες τρικιμιες και καταιγιδες. Και ετσι πηραμε το αεροπλανο και πηγαμε στο Κεηπ Ταουν, την πολη του ακρωτηριου μολις 40 χιλιομετρα απο το ακρωτηριο της Καλης ελπιδος. Περασα ενα απογευμα χαζευοντας στην ακτη της πολης τα τεραστια κυματα του Ατλαντικου που εσκαγαν πανω στα βραχια. Μεγαλη εντυπωση μου εκαναν τα τεραστια φυκια που ξεβραζε η θαλασσα στους βραχους σαν μαυρα καλωδια με παχος αρκετα εκατοστα. Η επομενη ηταν μια μεγαλη μερα. Οταν μας πηρε το ταξι απο το ξενοδοχειο, εβρεχε καταρακτωδως. Με κατευθυνση προς το ακρωτηριο της καλης ελπιδος βλεπαμε ακτες γεματες ναυαγια παλιων πλοιων να ξεπροβαλουν απο τα τεραστια κυματα, απεραντες αμουδιες με λευκη αμμο που μερικες φορες σχηματιζε λοφους εκατονταδες μετρα ψηλους που εσμιγαν με τα βουνα, και αλλες φορες τα ιδια τα βουνα να βουτουν καρφωτα στην θαλασσα σχηματιζοντας τις αγριοτερες βραχωδεις ακτες που εχω δει. Ολοκληρη η περιοχη θεωρειται εθνικο παρκο, με μονο χτιστο σημειο ενα μαρμαρινο μνημειο για τον εξερευνητη Βασκο Ντε Γκαμα που πρωτος εφτασε στο ακρωτηριο της Καλης ελπιδος. Στο δρομο ειδαμε μαιμουδες να ξυνωνται, καμηλοπαρδαλεις και ζεβρες να κοβουν βολτες, και πολα αλλα περιεργα ζωα. Οσο ομως πλησιαζαμε στο νοτιοτερο ακρο της Αφρικης, τοσο και η βλαστηση λιγοστευε και το τοπιο αγριευε. Η μυρωδια της θαλασσας προδιδε το οτι βρισκομαστε σε μια στενη πια λωριδα ακτης, που συνεχως στενευει μεχρι το

69 69 ακραιο σημειο της, οπου ο Ατλαντικος ωκεανος συνανταει τον Ινδικο. Ηταν το ακρωτηριο της Καλης Ελπιδος. Ο δρομος δεν μπορουσε να παει ακρη ακρη. Προσπαθησα ομως εγω σκαρφαλωνοντας στα πιο θαλασσοδαρμενα βραχια του κοσμου. Εκει σταθηκα, και ατενισα γυρω μου, νοιωθωντας οτι με καποιο τροπο το αγριοτερο ταυτιζεται με το αγνοτερο. Ενοιωθα μια πρωτοφανη καθαροτητα στον αναβρασμο θαλασσας, βραχων και αερα. Μια αμεσοτητα, κατι το ονειρικο ομοιο με το γαλαζιο ονειρο που ειχα δει πριν 8 μηνες. Απο το πιο ακραιο σημειο πηρα πετρες για ενθυμιο. Υπηρχαν και σημεια με αμμο, μια αμμος λευκη σαν χιονι. Απο κει το ταξι μας πηγε κατευθειαν στο αεροδρομιο απο οπου γυρισαμε στο Γιοχανεσμπουρκ, και απο κει την αλλη μερα στην Αθηνα, μαζι με την σημαντικη αναμνηση του ακρωτηριου της καλης ελπιδος. Μεσα στο αεροπλανο εγραψα ενα υπεροχο κοματι με οραματικους στιχους και μια ονειρικη αισιοδοξια με τιτλο the door is everywhere. Στην Αθηνα ξανααρχισανε οι προβες με τον Αριστοτελη και τον Νικο, και ενα αλλο Νικο στο μπασο που δεν με πολυσυμπαθουσε. Ηθελε να παιζουμε συνεχεια μπλουζ, και δωδεκαμετρα που εγω αρχισα να συνειδητοποιω οτι δεν μαρεσουν και του ελεγα οτι δεν ξερω να παιζω τετοια κοματια. -Την ιτια μπορεις να την παιξεις; Με ρωταει με ειρωνια. Τοτε αρχισα να καταλαβαινω οτι δεν ειχα θεση εκει μεσα. Ομως μαζι μου συμφωνουσε και ο Νικος ο κιθαριστας ο οποιος μαλιστα ειχε ακουσει κοματια μου και συμφωνουσε να δουλεψουμε πανω σαυτα, να τα ενορχηστρωσουμε και να βγαλουμε πραγματικο δισκο. Καποια μερα μου ανακοινωσε οτι τσακωθηκε με τον Αριστοτελη και με τον αλλον, και ειχε ηδη βρει αλλον ντραμερ και αλλον μπασιστα για να ασχοληθουμε ολοι τωρα πια με τα κοματια μου. Εντω μεταξυ, τα παιδια της Νεας Σμυρνης ειχαν φτιαξει ενα πνευματικο κεντρο καπου στην Αμφιθεα οπου μαλιστα καθε βραδυ επαιζε ενα συγκροτηματακι που το ελεγαν Φατμε, καποιος Νικος Πορτοκαλογλου. Θυμαμαι το τραγουδι μειναμε απο τσιγαρα, και τις ατελειωτες συζητησεις που ακολουθουσαν μαζι του πανω στο ποιος πρεπει να ειναι ο σκοπος της μουσικης. Του ελεγα οτι τα τραγουδια πρεπει να μας φερνουν σε επαφη με τους αγνωστους κοσμους μας. Μου ελεγε οτι τα τραγουδια πρεπει να μας φερνουν σε επαφη με την κοινωνικη καθημερινοτητα... Θυμαμαι και την Αλεξανδρα 2 που ειχε ερθει μια μερα εκει, αλλα δεν τολμουσα να της μιλησω. Βεβαιωθηκα ομως για το ποσο σωστη ειναι. Πρεπει με καποιο τροπο να της μιλησω καποτε! Καποιες αλλες βραδυες κατι παιδια επαιζαν αυτοσχεδια θεατρο, ενω ενας τριανταχρονος τυπος, ο Κωστας, συνοδευε με σαξοφωνο. Του ζητησα να παιξει σαξοφωνο μαζι μας, γιατι τα κοματια μου χρειαζονταν σαξοφωνο σε στιλ vandergraaf. Καναμε δυο

70 70 προβες μαζι, αλλα δεν μπορουσε να βγαλει εκεινον το διαπεραστικο ηχο που ηθελα, επαιζε σε ενα στυλ σαν σε μπαρακι. Οποτε χαλασε η συνεργασια μαυτον. Αντιθετα με τον Νικο η σχεση μας πηγαινε πολυ καλα, και ειχε βγαλει στην κιθαρα πολλα κοματια μου, και μαλιστα οπως εγω ηθελα, δηλαδη χωρις ροκαδικα σολα, αλλα με ογκωδη ακορντα. Μπασιστας ηταν καποιος Λακης Ιορδανιδης απο του Παπαγου, ενα παιδι που συνεχεια εκανε πλακες, ενω στην ντραμς ηταν ο πιο γραφικος τυπος που εχω γνωρισει μεχρι σημερα. Ο Μανωλης ο Μαντζαρας. Ο Μαντζαρας ηταν χοντρος, παντα ιδρωμενος και νευρικος, με γυαλια, ετρωγε παρα πολυ, και οταν δεν ετρωγε εκανε ρουλα με τα χερια του πανω στα μπουτια του σαν να ηταν ταμπουρο. Και ιδρωνε ακομη περισσοτερο. Συνεχεια εκανε φαν, γελουσε και κοροιδευε τους αλλους. Εκτος απο ντραμς ειχε φοβερες γνωσεις πανω στα ηλεκτρονικα, στους ενισχυτες, στην ηχοληψια και στην μαγειρικη. Οι πρωτες προβες με τον Μαντζαρα, τον Νικο και τον Λακη ηταν γεματες πλακες, οπου συνεχεια με κοροιδευαν, και μου εριχναν σφαλιαρες. Μιλουσα για το χαμενο ιδανικο μου ετερο ημισυ που ειναι ενσωματωμενο στην Αλεξανδρα 2, και με λεγανε μαλακα, ενω μεταξυ τους λεγανε συνεχεια για γκομενες και γαμησια. Δεν με πειραζε αυτο οσο τα κοματια μου τους αρεσαν και εβγαιναν επιτελους για πρωτη φορα τοσο σωστα και ολοκληρωμενα. Γιατι ο Μαντζαρας εκτος απο χοντρος και ιδρωμενος ηταν ενας πολυ καλος ντραμερ. -Θα σου παιξω εγω κατι μεταφυσικους ρυθμους να σου φυγει το μουνι σου ρε μαλακα, μου ελεγε. Και παλι ο ενθουσιασμος που θα επρεπε να εχω, υστερα απο την δημιουργια ενος συγκροτηματος με δικα μου τραγουδια μετριαζοταν απο την σκεψη της Αλεξανδρας 2. Τα σχολεια τελειωναν και ετσι θα επαυα να την βλεπω. Και αυτη δεν ηξερε τιποτε για μενα. Δεν με ειχε δει ποτε. Και ειδα το μεγαλο ονειρο μια νυχτα, ενα απο τα υπεροχα εκεινα ονειρα που δεν θα ξεχασω ποτε. Διεσχιζα με κουπια τις ακτες του ακρωτηριου της καλης ελπιδος με μια μικρη βαρκουλα, (νωπες ακομη οι εντυπωσεις απο το εκει ταξειδι μου) προσπαθωντας να φτασω ολο και πιο μακρυα αναμεσα στα θεωρατα βραχια. Καποια στιγμη, απο μια αμουδια που λευκη ξεχωριζε αναμεσα στους βραχους ενα κοριτσι μου εγνεφε. Βγηκα εξω και ειδα οτι το κοριτσι αυτο, ηταν η Αλεξανδρα 2. Φορουσε ασπρο χιτωνα και ειχε ξανθα μακρυα μαλλια που ανεμιζαν στον αερα. Μου χαμογελασε, και μου ειπε οτι εδω ειναι το ακρωτηριο της καλης ελπιδος. Δεν ηταν αναγκη να συνεχισω παρα περα. Εσκυψε και γεμισε την χουφτα του χεριου της με αμμο. Υστερα απλωσε το χερι της και μου ειπε να δοκιμασω την γευση της αμμου. Η αμμος ηταν χρυση και ειχε μια γλυκια γευση. Ηθελα να την φιλησω για την ευτυχια που μου προσφερε. Τοτε η Αλεξανδρα μου ειπε οτι δεν μπορω να την αγγιξω γιατι ειμαστε μεσα σε ονειρο. Οχι, οχι θεε μου δεν θελω να ξυπνησω, δεν θελω να φυγω απο αυτο το ονειρο. Εδω ειναι η αληθεια για μενα, εδω θελω να μεινω. Ομως χαθηκαν ολα, τα ματια ανοιξαν και την θεση των βραχωδων ακτων πηραν οι τεσσερεις τοιχοι του δωματιου μου. Ειχα καταλαβει οτι αν υπαρχει ευτυχια για μενα, αυτη μπορει να συνδιαστει μονον με τις βραχωδεις ακτες, και με την Αλεξανδρα 2. Και τωρα ηξερα το γιατι. Ηξερα οτι οι βραχωδεις ακτες συμβολιζουν την αφθαρσια και την ανεξαρτησια στον χρονο και στον ανθρωπο. Συμβολιζουν και το σπασιμο του οριου αναμεσα σε δυο κοσμους που ειναι η επιφανεια της θαλασσας. Και το συναισθημα της ευτυχιας θα ηταν η ολοκληρωση με τον χαμενο δευτερο εαυτον μας στις βραχωδεις ακτες οπου ολοι οι κοσμοι εναρμονιζονται. Αυτοι ηταν και οι στιχοι του white isle ενος ομορφου μελωδικου κοματιου πανω στις αλλαγες του I'll meet you, που τωρα παιζονταν με μεγαλυτερη ταχυτητα. Ομως η μεγαλυτερη εξυμνηση των βραχωδων ακτων, βρισκεται στον υμνο του οποιου ο τιτλος θα γινει και τιτλος του καινουργιου δισκου: The way to the cape of good hope: Welcome to this place near the sea here I found the real ideal happiness here I found how my purpose looks here I found the clean joy Here you'll find what you're looking for here you'll feel the freedom which you have forgot here will be the end of every way of the way you used to know

71 71 Dont think more now, you only have to think that your dreams are all reality here all ability kinds of the life had the purpose to bring you here! Lets go on rawing, we have so much to see raw through those white islets there see, the sun is now seting there oh! How happy I am! Πανω στις αλαγες που εκανε ο Αλεξης στα εκκλησιαστικα κονσερτα περσυ το Φθινοπωρο, εχτισα τωρα μια μελωδια που αντικατοπτριζε ολη την καθαροτητα και την ονειρικη μαγεια που ενοιωθα σε σχεση με τις βραχωδεις ακτες. Τα πρωτα εκεινα φλασακια κανοντας κανω πριν δυο χρονια στην Σκοπελο, οι φανταστικοι κοσμοι των βραχωδων ακτων της Αιγινας, το γαλαζιο ονειρο τοτε, εκεινες οι στιγμες στο ακρωτηριο της καλης ελπιδος, και το ονειρο αυτο τωρα, επισφραγισαν τελειωτικα τον σημαντικο ρολο που θα αποτελεσουν οι βραχωδεις ακτες στην ζωη μου, σαν πορτα, σαν κλειδι, σαν σκοπος. Και ο τροπος με τον οποιο θα προσπαθησω να προσεγγισω την Αλεξανδρα 2 τωρα, ειχε πια βρεθει. Με ενα ανωνυμο γραμμα. Το μεγαλο μηνημα ποντεκορβο οπως ονομαστηκε. Μεσα σαυτο το γραμμα, της εξηγουσα οτι ειμαι καποιος που δεν τον γνωριζει και οτι νομιζω οτι ανακαλυψα τον δρομο προς την ευτυχια μεσα απο τις βραχωδεις ακτες και την ενδεχομενη ολοκληρωση μου μαζι της. Ολα αυτα ομως της τα εγραψα με εμεσο τροπο, με αλληγοριες που εκαναν το μηνημα ποντεκορβο να μοιαζει με ενα ομορφο παραμυθι που σιγουρα θα συγκινησει την Αλεξανδρα. Τελος της εδινα ενα ραντεβου για τις 10/2/81 στην προβλητα του Παλαιου Φαληρου, δηλαδη για μετα 9 μηνες, ετσι ωστε να γεννηθει για μενα μια νεα ελπιδα στο ιδιο μερος και την ιδια ημερομηνια που καταστραφηκε η παλια της Αλεξανδρας 1. Αφου την παρακολουθησαμε με τον Γιαννη, μαθαμε που μενει, οσο για το τηλεφωνο της, το βρηκαμε στον καταλογο. Εβαλα την αδελφη μου να γραψει την φωνη της στο κασετοφωνο με τα εξης λογια: Αλεξανδρα προσεξε καλα αυτο που θα σου πω: Αμεσως μολις βγεις απο το σπιτι σου, δεξια σου βρισκονται τρεις μαρμαρινες γλαστρες στην σειρα. Κατω απο την μεσαια ειναι ενα μηνημα για σενα. Να το παρεις και να το διαβασεις προσεκτικα. Γεια σου. Ομως πριν παρουμε τηλεφωνο στην Αλεξανδρα 2, θα επρεπε να τοποθετησουμε το μηνημα ποντεκορβο κατω απο την μεσαια γλαστρα εξω απο το σπιτι της. Αυτο εγινε με πολυ τελετουργικο τροπο το επομενο βραδυ. Μοιρασα στον Γιαννη και σε τρια αλλα παιδια που ηταν μαζι μας κερια, για να δημιουργηθει ατμοσφαιρα λιτανειας. Περπατουσαμε νυχτα αργα αργα με κατευθυνση προς το σπιτι της Αλεξανδρας, ενω εγω κρατουσα τον φακελο με το μηνημα ποντεκορβο. Ο Γιαννης Καρ. τραβουσε φωτογραφιες. Οταν φτασαμε εξω απο το σπιτι της Αλεξανδρας τα μεσανυχτα, αργα αργα, εσπρωξα τον φακελο κατω απο την μεσαια γλαστρα λεγοντας οτι αυτη θα ηταν η τελευταια αποπειρα της ζωης μου να φτασω την ιδανικη ευτυχια μεσα απο ενα κοριτσι. Μια γιαγια βγηκε απο ενα παραθυρο και κυτουσε, ετσι αναγκαστηκαμε να επισπευσουμε την τελετη και να φυγουμε. Ετσι κιαλλιως ο Γιαννης γελαγε συνεχεια μαζι μου και αναρωτιωταν ποτε θα σοβαρευτω. Το μηνημα ποντεκορβο ομως ηταν πια εκει, εξω απο το σπιτι της Αλεξανδρας 2, και το μονο που απομενε ηταν να την παρω τηλεφωνο και να βαλω να ακουστει η φωνη της αδελφης μου απο το κασετοφωνο. Το μονο που εμενε ηταν να ειδοποιηθει η Αλεξανδρα να παρει το μηνημα. Εκεινο το βραδυ εγραψα και τον υμνο του μηνηματος pontecorvo the plan of pontecorvo, με την περιφημη μυστικιστικη μελωδια του:.... This here will be my last chance of my hopes to meet you here this here will be my last plan of my hopes to bring you there.... God, I hope that secret is the best way for ideality so I hope this last plan could be Susie in the West.

72 Ομως την αλλη μερα τα πραγματα ηρθαν αναποδα. Οταν ζητησα την Αλεξανδρα στο τηλεφωνο, η μαμα της μου ειπε οτι εχει παει στο χωριο της και θα γυρισει σε εναν μηνα. Στενοχωρεθηκα φοβερα και ετρεξα σπιτι της να ξαναπαρω τον φακελο με το μηνημα κατω απο την γλαστρα. Ομως την γλαστρα την ειχανε ποτισει, και το νερο ειχε τρεξει απο κατω και ειχε μουλιασει τον φακελο, και σταματα να γελας Γιαννη! Το μηνημα ποντεκορβο θα ξαναγραφτει, και το σχεδιο θα ξαναεπαναληφθει οταν γυρισει πισω η Αλεξανδρα τον Αυγουστο. Αυτη ομως η αναποφευκτη αναβολη γεννησε καινουργιες ανασφαλειες μεσα μου που μετουσιωθηκαν σε ενα αγχωδες αλλα πολυ πλουσιο κοματι. Το Ι?. Με αρκετες ενοτητες που ομως δεν κατορθωνουν να δωσουν ενιαιο αποτελεσμα, ομως με ξεχωριστη αξια σε καθε μια απο αυτες. Σαν τραγουδι δεν θα μεινει, αλλα σαν μαθημα τεχνικης επεξεργασιας ιδεων θα ειναι πολυ σημαντικο. Στις 1/7 τωρα στην Αιγινα και παλι, εκανα μια νεα τελετουργια πανω σε εναν βραχο που του ειχαμε δωσει το ονομα Γιανκονθωδ στα πλαισια των φανταστικων κρατων που φτιαχναμε. Εκει στερεωσα με τσιμεντο μια πετρα που ειχα φερει απο το ακρωτηριο της καλης ελπιδας. Κατω απο εκκλησιαστικη μουσικη, και αφου γεμισαμε τον βραχο με κερακια, απαγειλα αργα αργα: Πετρα του ακρωτηριου της καλης ελπιδος ενσωματωνεται με το Γιανκονθοδ. Το Γιανκονθοδ ενσωματωνεται με το ακρωτηριο της καλης ελπιδος, και η αληθεια ταυτιζεται με το μηνημα των βραχωδων ακτων. Ο φανταστικος κοσμος των κρατων, δινει την θεση του στον αληθινο κοσμο των βραχωδων ακτων του οποιου αποτελουσε προφαση. Και ετσι κιεγινε. Απο εκεινη την ημερα παυω πια να μιλαω για τα φανταστικα κρατη των Θοδωριων νησιων. Μιλαω για βραχωδεις ακτες οπου μονον εξερευνωντας τες, μπορουσα να νοιωσω ευτυχισμενος. Και απο τοτε ξεκινησαμε με τον Παναγιωτη, παντα με τα κουπια να εξερευνουμε και να ανακαλυπτουμε ολο και μακρυνοτερες ερημες βραχωδεις ακτες, δινοντας παντου ονοματα, οχι πια σε στυλ Θοδωριος νησος, Παναγιωτιος βραχος, αλλα αφηρημενα ονοματα όπως ideal cape, mooncave κλπ. Στα επομενα χρονια, σχεδον ολες οι ερημες βραχωδεις ακτες της Ελλαδας θα παρουν ονοματα απο μενα. Παντα ομως η πετρα του ακρωτηριου της καλης ελπιδας θα ειναι στερεωμενη με τσιμεντο πανω στο Γιανκονθοδ, και θα θυμαμαι εκεινη την νυχτα που φευγοντας αφησαμε τον βραχο γεματο κερακια που φωτιζαν ομορφα την θαλασσα τριγυρω. Και με τον Παναγιωτη τωρα πια συνεχεια εξερευνουσαμε και ονοματιζαμε βραχωδεις ακτες, φτανοντας ολο και πιο μακρυα, εχοντας καλυψει ολοκληρη την νοτια Αιγινα με τα κουπια. Οταν μαλιστα στις 10/8, ειχαμε φτασει στο μακρυνοτερο ακρωτηριο του νησιου Μονη, αναμεσα στην Αιγινα και στην Πελοπονησο, η θαλασσα αγριεψε, και τεραστια κυματα γεμιζαν την βαρκα με νερο. Νυχτωνε και φοβομασταν γιατι το κοντινοτερο κατοικημενο μερος ηταν πανω απο δυο ωρες μακρυα, και αρχισαμε να ψαχνουμε για καταφυγιο αναμεσα στα θεωρατα βραχια οπου τα κυματα εσκαζαν. Και οταν η κατασταση ειχε γινει απελπιστικη, ως δια μαγειας ανακαλυψαμε ενα υπεροχο φυσικο λιμανακι, οπου τα βραχια εφραζαν την αγρια θαλασσα αφηνοντας απο πισω τους τα πιο γαληνεμενα νερα, σαν μια οαση μεσα στον χαμο που γινοταν τριγυρω. Το λιμανακι αυτο ονομαστηκε λιμανακι της ηρεμιας, ομως εναν μηνα μετα πηρε το τελικο του ονομα: Santa Teresa. Και ειναι το ομορφοτερο μερος του Σαρωνικου. Στα βραχια της Santa Teresa καθισμενοι με τον Παναγιωτη, περιμεναμε μεσα στη νυχτα την θαλασσα να ηρεμησει για να μπορεσουμε να γυρισουμε σπιτι. 72

73 73 Τοτε ηταν που πηρα μια μεγαλη αποφαση. Το μηνημα ποντεκορβο προς την Αλεξανδρα, να μην την καλει στις 10/2/81 στην προβλητα του Παλιου Φαληρου, αλλα εδω, στο νοτιοτερο ακρο του νησιου Μονη. Ετσι θα ειναι πολυ πιο δυσκολο γιαυτην να ερθει, οχι ομως αδυνατον. Εγω θα της εκανα τον χαρτη της περιοχης, και αυτη θα μπορουσε να ζητησει απο εναν ψαρα απο το χωριο Περδικα της Αιγινας να την παει σε κεινο το σημειο. Αν τελικα ερχοταν, τοτε το σκηνικο θα ηταν πολυ πιο υποβλητικο, και σιγουρα κατι μεγαλο θα ξεκινουσε μαζι της. Παντως απο τοτε, το ακραιο εκεινο σημειο του νησιου Μονη, ονομαστηκε ακρωτηριο της Αλεξανδρας. Ετσι τωρα, το μηνημα ποντεκορβο ξαναγραφτηκε, σαν ενα υπεροχο παραμυθι, πιο υποβλητικο, πιο δραματοποιημενο, ζητωντας απο την Αλεξανδρα να ειναι στις 10/2/81 στο νοτιοτερο σημειο του νησιου Μονη, κρατωντας ενα κερι στα χερια της. Εκει θα την περιμενω για να αντικρυσουμε μαζι την χαμενη ιδανικη ευτυχια. Μεσα στο γραμμα, εβαλα και αναλυτικο χαρτη της περιοχης με σταυρο στο σημειο που ηθελα να ειναι. Ηξερα οτι θα ειναι πολυ δυσκολο αν οχι αδυνατον να ερθει. Ομως εκεινη την ημερα εγω θα την περιμενω, και η αναμονη αυτη αν και ματαιη θα εχει ολη την γλυκα της σημαντικοτερης ελπιδας που φυσικο ειναι να ειναι και η πιο μακρυνη. Ο Γιαννης μου ελεγε οτι ειναι αδυνατον να ερθει εκει η Αλεξανδρα, και γελουσε μαζι μου που δεν παω απευθειας να της μιλησω. Αλλα το σχεδιο ξαναεπαναληφθηκε κανονικα. Το μηνημα ποντεκορβο ξανατοποθετηθηκε κατω απο την γλαστρα του σπιτιου της Αλεξανδρας, αυτη τη φορα μεσα σε αδιαβροχη πλαστικη θηκη. Μια απο τις πιο ιστορικες φωτογραφιες.το μηνημα Ποντεκορβο μεσα σε πλαστικη θηκη,ακριβως πριν ξανατοποθετηθει στην γλαστρα της Αλεξανδρας Ν2.

74 74 Ηταν μαζι και ο Ματζαρας ο ντραμερ, μαζι με μια γκομενα που ειχε γνωρισει στην Πλακα στο Τζαζ κλαμπ, την Βεατρικη. Και οι δυο τους γελουσαν συνεχεια σε σημειο να αναστατωσουν νυχτιατικα την γειτονια. -Γουσταρω μεταφυσικες φασεις, φωναζε ο Μαντζαρας. Ενω ξανατοποθετουσα το μηνημα ποντεκορβο κατω απο τη γλαστρα, ο χοντρος αρχισε να φωναζει: -Αλεξανδραααα! -ΣΣΣΣσττττ!!! θα μας ακουσουν και θα χαλασει ο μυστικισμος φωναζα εγω. -Αφου θελεις να της μιλησεις, γιατι δεν την φωναζεις και κανεις ολες αυτες τις μαλακιες, μου ελεγε η Βεατρικη. Ομως οσο εμενα με πειραζε, τοσο ο Μαντζαρας συνεχιζε να την φωναζει, ωστε στο τελος με το ζορι τους εσμπρωχνα ολους να φυγουμε πριν γινουμε ρεζιλι. Τι ηθελα και τον πηρα μαζι μου εκεινη τη μερα; Την αλλη μερα ομως η Αλεξανδρα βρεθηκε στο τηλεφωνο, και ακουσε τα λογια της αδελφης μου απο το κασετοφωνο, ενω εγω ετρεμα. Και πηρε το μηνημα. Το τι ενοιωσε δεν ξερω. Θα το μαθω ισως στις 10/2/81 στο ακρωτηριο της Αλεξανδρας. Η ικανοποιηση μου που η Αλεξανδρα πηρε το μηνημα ποντεκορβο, βγηκε με ενα μεγαλειωδες δεκαλεπτο κοματι μου το lost, και ενα ηρεμο κοματι απολογισμου το the point that I stay now, που αναρωτιεται που θα με οδηγησουν καποτε ολα αυτα που κανω σημερα:... All these years I am walking or better running day to day every moment thoughts inside me canot guide me in things or fears. I can ask sometimes my self Do you know where's your purpose? did you think all these years where's the good and where's the bad? All these years of develop... Δυστυχως ειναι η μονη φωτογραφια του προσωπου της Αλεξανδρας 2,υπερμεγεθυμενη απο μια πανοραμικη φωτογραφια.ειναι ολοκληρης της αυλης του σχολειου μας οπου φαινονται μεσα εκατονταδες αλλα προσωπα,και εντελως τυχαια και της Αλεξανδρας.

75 AMALTHIA- AMALTHIA ΙΟΥΛΗΣ 1980: Οι γονεις μου σπαζονταν που δεν ηθελα να κατσω για μπανια στην Αιγινα. Θεωρουσαν ηλιθιο το να εχουμε εξοχικο σπιτι και εγω να προτιμαω να καθομαι καλοκαιριατικα στην Αθηνα. Τελικα τσακωθηκαμε πανω σαυτο, και μου ειπαν να παω στην Αθηνα αλλα να μην περιμενω καμια χρηματικη βοηθεια απο αυτους. Στην Αθηνα, εβγαλα ολα τα επιπλα απο το σαλονι, και μεσα τοποθετηθηκε η ντραμς του Μαντζαρα. Οι προβες με τον Νικο, τον Μαντζαρα και τον Λακη, αρχισαν εντατικα πανω στα warp, genuflection, pancy, και lost. Καθε τοσο η γειτονισσα που εμενε στο κατω πατωμα, η κυρια Ειρηνη ερχοταν να διαμαρτυρηθει. Μια μερα που ηταν πολυ νευριασμενη, εφερε μαζι της πλακες απο το γιατρο, φωναζοντας οτι της καταστρεψαμε τα νευρα. Τοτε ο Νικος την ξεχεσε κανονικα μια για παντα. Ευτυχως παντως που δεν μας κουβαλησε καμια αστυνομια. Εντωμεταξυ ο Γιαννης Καρ. ειχε βγαλει ενα ακομη κοματι μου σε πιανο το blue dream, αφου του προσθεσε ενα ψιλοτζαζε σολο σε πεντε τεταρτα σε στυλ take five. Ο Μαντζαρας εβγαλε μια φοβερη ντραμς, στο αλλοτε ονειρικο μου κοματι. Εγω γεμιζα τις συγχορδιες με το καταπληκτικο φορητο αρμονιο του Μαντζαρα, που ηταν εκκλησιαστικο χαμοντ με συρταρακια. Ομως το blue dream ηθελε και χορωδια, ετσι οπως το φτιαξαμε. Κανενα προβλημα. Επιστρατευτηκαν τεσσερα κοριτσια, η Αθηνα με την Εμυ, δυο ομορφα κοριτσακια που καταγονται απο την Ολλανδια και τις ειχα γνωρισει στην Αιγινα, παντα ομως μαζι με την μαμα τους στις προβες που φοβοτανε να τις αφησει μονες, και η Κατερινα με την αδελφη της την Νατασα. Την Αθηνα την συμπαθουσα πολυ, και θα ηθελα να γινοταν τιποτε μαζι της, αλλα η μαμα της ηταν παντα διπλα. Γενικα εξηγουσα στα παιδια οτι θελω μεσα απο αυτα τα τραγουδια να βγει η μεταφυσικη μεγαλοπρεπεια που ενοιωθα σε σχεση με τις βραχωδεις ακτες, σε σχεση με το μηνημα που ειχα στειλει στην Αλεξανδρα 2 και την επερχομενη συναντηση μαζι της, και οτι γενικα ειμαστε ενα οχι συνηθισμενο συγκροτημα, αλλα πρεπει να αποβλεπουμε παντα στην μεταφυσικη. Αυτοι παντα γελουσαν και με κοροιδευαν. Οταν πια πιστευαμε οτι τα κοματια ηταν ετοιμα για δισκο, καλεσαμε σε μια προβα μας τον Πολιτιμο, που τον τηλεφωνουσαμε συνεχεια το περασμενο Φθινοπωρο, για να μας ακουσει. Εκεινη τη μερα μαλιστα, ο Μαντζαρας ειχε ξεχασει τις μπακετες του, και επαιξε ντραμς με δυο κλαδια. Οταν παιξαμε μια φορα ολα τα κοματια στον Πολιτιμο, τοτε ο Νικος τον ρωταει με θρασος: -Λοιπον τι λες, ειμαστε ετοιμοι για δισκο;

76 76 -Οχι! απανταει ο Πολιτιμος με ειλικρινια. Παντως πηγαινετε σε ενα στουντιο και γραψτε μια καλη κασετα, σαν δειγμα, σαν demo, και εκει θα δεθειτε περισσοτερο. Σωστα. Ολοι παραδεχτηκαμε οτι το επομενο σταδιο, επρεπε να ειναι η εγραφη ενος demo σε πραγματικο στουντιο. Την ημερα ψαχναμε για στουντιο, και τα βραδυα καναμε βολτες στην Πλακα. Τοτε πρωτοειδαμε στο Σκαυλαμπ για πρωτη φορα μια καινουργια ξεκαρδιστικη αποψη για την μουσικη απο το συγκροτημα μουσικες ταξιαρχιες, με τον Τζιμη Πανουση. Επισης πηγαιναμε και στο τζαζ κλαμπ στην πλατεια Ραγκαβα. ΜΑΝΤΖΑΡΑΣ ΛΑΚΗΣ ΘΟΔΩΡΟΣ Τελικα ψαχνοντας για στουντιο μας στειλανε στο Remember και εκει μας εδωσαν το τηλεφωνο ενος τυπου που ειχε στουντιο στο Χαλανδρι με 400 δρχ. την ωρα. Ο Μαντζαρας αρχισε να ουρλιαζει και να γελαει οταν ακουσε το ονομα του ηχοληπτη. Ηταν ο Τζωνυ ο Βαβουρας, που εμεις τον ειχαμε δει απλως σε μερικες συναυλιες των βαβουρα μπαντ, και δεν μας ειχε φανει καθολου σοβαρος, αλλα ο Μαντζαρας τον ηξερε προσωπικα. Ο τυπος απο το στουντιο με ρωταει ποσες ωρες υπολογιζουμε οτι θα χρειαστουμε. Εγω υπολογιζοντας την διαρκεια των κοματιων του λεω δυο ωρες. Ο τυπος γελουσε, και μου ειπε οτι επειδη δεν εχω ξαναδουλεψει σε στουντιο δεν μπορω να καταλαβω. Τελος παντων δωσαμε ραντεβου ενα απογευμα στην πλατεια του Χαλανδριου, οπου εκτος απο μας, θα ερχονταν οι Γιαννηδες, και τα τεσσερα κοριτσια. Στο ταξι, ο Μαντζαρας χτυπουσε συνεχεια τα ποδια του με τις μπακετες, και ο ταξιτζης νευριασε. Στην πλατεια ειχαμε μαζευτει ολοι και περιμεναμε τον τυπο που θα μας πηγαινε στο στουντιο. Ο Μαντζαρας φορουσε ενα σορτσακι με λουλουδακια, και φωναζε ιδρωμενος: Θα παμε να βγαλουμε μεταφυσικο δισκο! Μεταφυσικο δισκο!. Οι Γιαννηδες???????? aί???a??p?? t???e?aµe t?t e ap? t?? s??a???e? t?? Vavoura band. εβλεπαν τον Μαντζαρα και εσκαγαν στα γελια, ενω η Αθηνα και η Εμυ με την μαμα τους αγορασαν παγωτο. Η Κατερινα κυτουσε τον Μαντζαρα που εκανε σαν τρελος και φοβοτανε. Ομως σε λιγο θα εβλεπε εναν ακομη πιο τρελο. Τον Τζωνυ τον Βαβουρα που μας περιμενε στο στουντιο. Το στουντιο ηταν ενα υπογειο οπου με το ζορι χωρουσαμε ολοι.

77 Μολις ο Μαντζαρας συναντηθηκε με τον Τζωνυ αρχισαν να παιζουν σφαλιαρες. -Ωχ! Εσυ εισαι ρε μαλακα; του λεει ο Τζωνυ. -Ναι, και ηρθα με τα παιδια να γραψουμε μεταφυσικο δισκο, λεει αυτος παντα ιδρωμενος και χωρις να σταματαει να χτυπιεται. Το τι επακολουθησε δεν λεγεται. Ξεκινησαμε να γραφουμε το warp, πρωτα με κιθαρα μπασο και ντραμς. -Μαλακα, φωναζε ο Τζωνυ, αφου δεν ξερεις ντραμς τι παιζεις; -Οξω ρε πουστη, φωναζε ο χοντρος απο το δωματιακι με την ντραμς συνεχιζοντας το νταπαντουπα ολο και πιο δυνατα. Βεβαια, ολοι ηταν χαρουμενοι και κεφατοι αφου εγω πληρωνα τις ωρες μετα απο συμφωνια με τον πατερα μου. Αλλα πραγματικα ο ηχος που εβγαινε απο το οκτακαναλο teac, ηταν φοβερος. Πρωτη φορα ακουγα τα κοματια μου με τετοια ποιοτητα, με τοσο επαγγελματικο ηχο, οπως ελεγε και ο Ματζαρας. Καθε φορα που ο Μαντζαρας χτυπαγε μια κοντρα μποτια, ο Τζωνυ ο βαβουρας επεφτε κατω σαν να τον σκοτωνανε. Εκανε ο,τι μπορουσε για να αποδειξει στον χοντρο οτι δεν ξερει ντραμς. Εμενα παντως μου ελεγε οτι του αρεσαν τα κοματια μου, δυσκολα ομως θα βρεθει εταιρια να τα αναλαβει. Η φαση ηταν οταν ηρθε η σειρα των κοριτσιων να παραταχθουν σαν χορωδια μπροστα στα μικροφωνα, για να τραγουδησουν το blue dream. -Χωρωδια Πρεβεζης; ρωταει ο Τζωνυ μεσα απο το μουστακι του χαζογελωντας οπως παντα. Τα κοριτσακια, δεν ειχαν καταλαβει οτι οι χαμηλωφωνες συζητησεις τους περνουσαν μεσα απο τα μικροφωνα και εφταναν καθαρα στα αυτια του Τζωνυ στην κονσολα. Και οταν η Εμυ ανυποψιαστα ειπε: -Ρε κοριτσια, ποιος ειναι αυτος ο βαβουρας που κανει τον σπουδαιο; Τον εχετε ακουσει ποτε; Τοτε ο Τζωνυ πεταγεται απο την κονσολα, τρεχει μεσα και πιανει την Εμυ απο τον λαιμο φωναζοντας: -Τολμας να μην γνωριζεις τον Τζωνυ τον βαβουρα και τους βαβουρα μπαντ; Το κοριτσακι ετρεμε: -Οχι, οχι, τους βαβουρα μπαντ τους ξερω, αλλα τον Τζωνυ τον βαβουρα δεν ηξερα! -Και τολμας να ξερεις τους βαβουρα μπαντ, χωρις να ξερεις τον Τζωνυ τον βαβουρα; Η μαμα της που παρακολουθησε την σκηνη μεσα απο το τζαμι, μπαινει κιαυτη εξαλη μεσα φωναζοντας: -Ασε κατω την κορη μου!!! -Οκευ, οκευ. Αλλωστε η μαμα ειναι πιο ομορφη απο την κορη. Καποιος επρεπε να εξηγησει στον Τζωνυ, οτι αυτα τα ατομα δεν ανηκαν στο στυλ ατομων που γνωριζε αυτος. Η μαμα της Αθηνας τρομαξε ακομη περισσοτερο οταν ηρθε μια γκομενα του Τζωνυ, και αυτος την ξαπλωσε πανω στην κονσολα και την μπαλαμουτιαζε, ενω εμεις του φωναζαμε απο μεσα οτι ειμασταν ετοιμοι να ξεκινησουμε την εγγραφη. Ο Γιαννης γελουσε με την καταντια του μεταφυσικου συγκροτηματος. Αργοτερα ο Τζωνυ μας εδειχνε το εξωφυλο ενος μικρου δισκου που ειχε βγαλει με τους βαβουρα μπαντ, που ειχε μια φωτογραφια με μια γκομενα με ανοιχτα τα μπουτια της πανω σε ενα τραπεζι και τον Τζωνυ αναμεσα. Τοτε φωναζει ο Μαντζαρας: -Αυτο ειναι! Να βαλουμε κιεμεις την Αθηνα να ανοιξει τα μπουτια της πανω σε ενα τραπεζι και τοτε να δεις ποσους μεταφυσικους δισκους θα πουλησουμε! Η μαμα της Αθηνας ταχε παιξει! Κατω απο αυτες τις συνθηκες ηχογραφηθηκε και το pancy με την φωνη της Αθηνας στο τελος. Στο genuflection ο Νικος επαιζε τοσο σκατα τα ακορντα που ο Τζωνυ τον εκλεισε τελειως χωρις αυτος να το μυριστει. Στο warp ο Γιαννης Καρ. προσθεσε πιανο, ενω το lost μας εβγαλε την πιστη μεχρι να καταφερουμε να παιξουμε ολα του τα μερη σωστα. -Το λαθος ητανε στην δευτερη συγχορδια ελεγα εγω. -Το λαθος ητανε που φτιαξατε συγκροτημα φωναζε ο βαβουρας. Τελευταιο ηχογραφηθηκε το time to remember μονο με αρμονιο και φωνη, με σκοπο να ειναι το πιο μεταφυσικο κοματι. -Θα σου βαλω εδω ενα μεταφυσικο βαθος που θα σου βγει ο κολος! ειπε ο βαβουρας. Μετα απο μια βδομαδα, εγινε και το τελικο remix οπου ηρθε και ο πατερας μου για να πληρωσει τον Τζωνυ. -Κυριε Γιαννη τι σας χρωσταμε; 77

78 -Δεν με λενε Γιαννη αλλα Τζωνυ, κυριε μπαμπα του Θοδωρου! Τελος παντων η φαση διαρκεσε συνολικα 18 ωρες, και ειχαμε επιτελους ενα καλο demo στα χερια μας. Ομως τα κοματια ειχαν γραφτει σε πομπινα, και για να τα μεταφερουμε σε κασετα, πηγαμε στο στουντιο Ερα, μια μερα με τον Ματζαρα. Ο πατερας μου εντωμεταξυ, ειχε εναν συναδελφο, που ηταν ξαδελφος του γενικου διευθυντη της Κολουμπια, του κ. Πετσιλα. Κανονισαμε ραντεβου, και πηγαμε με τον πατερα μου στον κ. Πετσιλα στα γραφεια της Κολουμπια. Αχ θεε μου, ας δεχοτανε να μας βγαλει δισκο. Ηταν ενα γραφειο γεματο με δισκους στους τοιχους. -Κυριε Πετσιλα, του λεει ο πατερας μου. Το παιδι εδω εχει ενα συγκροτημα, και εγραψαν αυτην εδω την πομπινα. Νομιζω οτι αξιζει να τους βγαλετε ενα δισκο. -Ναι, βεβαια, απαντησε αυτος με σοβαροτητα, ομως τα πραγματα ειναι πολυ δυσκολα στην Ελλαδα αυτον τον καιρο. Ελληνικη ροκ σκηνη ουσιαστικα δεν υπαρχει και ο,τι γινεται, γινεται εντελως ερασιτεχνικα. Αφου ο ιδιος ο Πουλικακος δεν κανει τιποτε, τι να σου κανουν γκρουπακια σε στυλ αποκαλυψις, παρθενογεννεσις, βαβουρα μπαντ, κλπ. Τελος παντων, θα κρατησω την ταινια σας να την ακουσω προσεκτικα, και θα σας παρω τηλεφωνο να σας πω αν μπορει να γινει τιποτε. Φυγαμε, αλλα εγω μεχρι τελευταια στιγμη κυτουσα τα εργοστασια δισκων της κολουμπια με νοσταλγια. Αραγε θα βγει καποτε απο κει μεσα και ενας δικος μου δισκος; -Αποκλειεται ελεγε ο Μαντζαρας. Αποκλειεται ο Πετσιλας να δεχτει. Αυτοι ασχολουνται μονον με λαικα και σκυλαδικα. Ομως ο Νικος, ειχε ηδη στειλει δελτιο τυπου στο ποπ και ροκ οπου ελεγε οτι ετοιμαζεται ο δισκος μας. Μαλιστα με πηγε μια μερα σε εναν φιλο του στον Χολαργο, που μας ειπε να κανουμε ανεξαρτητη παραγωγη και να αναλαβει ολη την διακινηση αυτος. Εμεις να βαζαμε μονον τα λεφτα, δηλαδη καπου Οχι ευχαριστω του ειπα, δεν θα παρω. Και οταν ο Πετσιλας, μας ειπε τηλεφωνικα το οχι, δεν ειχα το κουραγιο να παω στην κολουμπια να παρω την μπομπινα πισω. Ενω οι ιδεες ειναι καλες ειπε, και εχουνε και ψωμι, δεν εχει γινει ακομη το σωστο δεσιμο, με αποτελεσμα τα κοματια να βγαινουν ασθενικα. Ισως του χρονου. Ομως εμεις ειχαμε καταλαβει πια καλα οτι ειναι το συστημα τετοιο που δεν πρεπει να περιμενουμε χρηματοδοτηση απο εταιρια ποτε. Θα προσπαθησουμε μονοι μας, και ισως μπορεσουμε να μαζεψουμε λεφτα για μια ανεξαρτητη παραγωγη το επομενο καλοκαιρι. Εντωμεταξυ εγω συνεχιζα να γραφω καινουργια τραγουδια, εμπνευσμενα απο την ονειρικη μαγεια των καινουργιων βραχωδων ακτων που ειχα ανακαλυψει και απο την γλυκια αναμονη της 10ης/2/81 που ειχα δωσει ραντεβου στην Αλεξανδρα 2 μεσα απο το μηνημα ποντεκορβο. Το welcome ηταν ενα μελωδικο καλοσωρισμα στις νεοαναλακυφθεισες βραχωδεις ακτες, αλλα και μια εισαγωγη στον καινουργιο μου φανταστικο δισκο, που εδειχνε οτι κατι πολυ σημαντικο θα επακολουθησει. Ο υμνος της Σαντα Τερεζα το Santa Teresa ηταν πραγματικα ενας υμνος, με φοβερη φαντασια στις αλαγες, και παρολο που ειχε παρα πολλες αλαγες, διατηρουσε μια δυνατη συνοχη που κατεληγε σε ενα συμπερασμα ανακυκλωσης. Τα λογια περιεγραφαν την συζητηση αναμεσα σε δυο ερωτευμενους που ανακαλυπταν το λιμανακι της Σαντα Τερεζα, που ανακαλυπταν το συναισθημα της χαμενης ιδανικης ευτυχιας. (Ο Μαντζαρας γελαει συνεχεια και με κοροιδευει οταν μιλαω γιαυτα). Οσο για μενα, μου αρκουσε να περιμενω την Αλεξανδρα 2 να δεχθει του χρονου στις 10/2 να ειναι στην Santa Teresa, εκει που της ζητουσα με το ανωνυμο γραμμα που της εστειλα. Αυτο εκφραστηκε στο κομματι waiting. Επισης στην πρωτη πλευρα συμπεριληφθηκε και ενα αξιολογο κοματι του Γιαννη Καρ. με ελληνικους στιχους το δρομο για τα μυγδαλα. Οι πιο μετριες στιγμες ηταν ενα δωδεκαμετρο μπλουζ που εβγαλα στο αρμονιο με τιτλο the last blues, και η επαναληψη του inerthia τωρα με προσθηκη συνθεσαιζερ. Επειδη ο Γιαννης σπαζονταν με τους στιχους σε στυλ τι ειναι αληθεια;, ποιος ειναι ο σκοπος μου;, εφτιαξα και το what's going on here?, ενα κοματι με συνεχομενα υπαρξιακα ερωτηματα στους στιχους του, αλλα και αρκετα καλη μουσικη αναπτυξη. Εντωμεταξυ, υστερα απο την αποτυχια της αποπειρας για αληθινο δισκο, ο Νικος εγκαταλειπει το συγκροτημα, και παιρνει την θεση του καποιος πολυ καλυτερος κιθαριστας, ο Ακης ο Χαντζηαντωνιαδης απο τους Α. Α. band, ενα ομορφο παιδι που τον ειχαν ερωτευτει ολα τα κοριτσια της Νεας Σμυρνης. Αλλα οντως επαιζε τρομερη κιθαρα, μονο που σολαρε σε στυλ χεβυ μεταλ, κατι που δεν μου αρεσε παντα. 78

79 79 Σε λιγο καιρο εμαθε ολα τα κοματια καλα, και το καινουργιο μας μουσικο σχημα ηταν ετοιμο με το ονομα Αμαλθεια. Και ολα αυτα πριν απο μια μεγαλη ροκ συναυλια που οργανωθηκε για τις 26/10 στο γηπεδο του Μιλωνα, απο μια ταξη του σχολειου μας για να μαζευτουν λεφτα για την εκδρομη τους. Ειχαμε μαζευτει ολα τα συγκροτηματα της περιοχης, για να παιξουμε εκεινη την ημερα. Πραγματικα δεν πιστευα οτι υπηρχαν τοσα πολα συγκροτηματα. Τελος παντων, βγηκε εκει υποτυπωδως ενα προγραμα οπου μας ριχνανε στο τελος. Ειδοποιησαμε και τον Πολιτιμο να ερθει να μας κανει ηχοληψια, χωρις κανενας να θυμηθει να του πει ενα χρονια πολα που ειχε την γιορτη του. Ο κακομοιρης, ηρθε και εκατσε μεσα στο μαθητικο αυτο χαος περιμενοντας να μας βοηθησει, αλλα μεσα στη φουρια που επικρατουσε και εγω ο ιδιος τον ξεχασα. Δεν μπορουσε να περιμενει ως το τελος, και κατα τις μια το μεσημερι εφυγε. Δεν θα τον ξαναδω ποτε. Και φοβαμαι οτι εφυγε με ασχημες εντυπωσεις και μαλλον θα αναρωτηθηκε τι ηθελε εκει αναμεσα στα παιδακια. Και εμεις συνεχισαμε να περιμενουμε την σειρα μας στο τελος, οπου το καθε συγκροτημα επαιζε τουλαχιστον δεκα λεπτα πανω απο τον προκαθορισμενο χρονο του. Εγω μαλιστα βγηκα και με ενα αλλο συγκροτημα, με τον Ακη τον Γιατρα, οπου εκανα ηχο νοσοκομειακου με το συνθεσαιζερ. Και οταν ηρθε η σειρα μας να παιξουμε κατα τις 2 το μεσημερι, ο περισσοτερος κοσμος ειχε φυγει. Απο την τσατιλα μας παιξαμε πολυ εντονα, οπου εγω συνεχεια ουρλιαζα. Ειδικα στο lost, φωναξα τοσο πολυ στους τελευταιους στιχους, που ενας που σκουπιζε τις αδειες κερκιδες, πεταξε μακρυα την σκουπα σαν ακοντιο, και αρχισε να ουρλιαζει κιαυτος. Γαμωτο... αν δεν μας ριχνανε στο τελος θα ηταν μια φανταστικη συναυλια. Μολις τελειωσαμε, ερχεται ο Μαντζαρας διπλα μου ιδρωμενος, και με τραβαει λεγοντας μου: Παμε! Παμε να φυγουμε γρηγορα. Εσπασα ενα ταμπουρο και δυο τομ! Την αλλη ομως μερα ο Μαντζαρας, επεμενε να παμε στην Κολουμπια να παρουμε τις μπομπινες μας πισω. Πηγαμε μια μερα με το τραινο, οπου συναντησαμε παλι τον κ. Πετσιλα τον διευθυντη της κολουμπια. Αυτος αρχισε παλι να μιλαει ακαδημαικα και να μας εξηγει γιατι δεν μας βγαζει δισκο, αλλα πριν προλαβει να πει πολλα ο Μαντζαρας του φωναζει: -Αστα αυτα, και δωσε μας τις μπομπινες που σου δωσαμε. Και αυτα να τα πεις σε τιποτε λαικους τραγουδιστες που προωθεις. Ο Πετσιλας δεν ειπε λεξη. Σαν διευθυντη ολοι τον σεβονταν και δεν πολυσυνηθιζουν να του μιλανε εξω απο τα δοντια. Μας εδωσε τις πομπινες και φυγαμε. Εντωμεταξυ ο Ματζαρας μου ειπε να κατοχυρωσω πνευματικα τα κοματια μου, γιατι ακουσε απο τον Νικο οτι θα φτιαξει αλλο συγκροτημα, και θα τα παρουσιασει σαν δικα του. Εσπευσα ετσι να γραψω σε παρτιτουρες τα κοματια που παιζαμε με τον Νικο, κανοντας χιλια δυο λαθη. Αποκλειεται μουσικος να καταλαβει τα τραγουδια απο αυτες τις παρτιτουρες που τις καταθεσα τελικα στην εθνικη βιβλιοθηκη κατοχυρωνοντας ετσι την πνευματικη μου ιδιοκτησια, την αλλη μερα. Στις 31/10 συνεβη ενα απροσμενο γεγονος με μεταφυσικες προεκτασεις. Οταν στις 09:55 το πρωι ημουν στο κρεβατι μου καπου μεταξυ υπνου και ξυπνιου, ξαφνικα ενοιωσα κατι να με τραβαει προς τα πανω. Ανοιξα τα ματια μου και εβλεπα το δωματιο μου απο ενα μετρο ψηλοτερα χωρις να μπορω να κουνηθω. Η προσπαθεια μου να φωναξω, μεταβαλοταν σε ενα

80 80 νευρικο τρεμουλο που εκανε οσα εβλεπα να τρεμουν μπροστα μου κατω απο εναν θορυβο σαν ελικοπτερο. Για 10 δευτερολεπτα ενοιωθα σαν παραλυτος, σαν να μην υπηρχα καν, γιατι καμια κινηση δεν μπορουσα να μεταδωσω στο σωμα μου. Σιγα σιγα ο θορυβος σταματησε, και ξαναεπεστρεψα στο σωμα μου σαν να μην ειχε συμβει τιποτε. Σκαλιζοντας τα τευχη του περιοδικου Αινιγματα του Συμπαντος, βρηκα μια αναφορα σε ενα φαινομενο που εξηγουσε απολυτα το τι μου συνεβη. Κατι που δεν θα το πιστευα αν δεν μου συνεβαινε. Μπορει να ημουν μυθομανης και να ασχολιωμουν παντα με μυστηρια, αλλα ποτε δεν φουσκωνα τα γεγονοτα, ουτε υπερβαλα. Αυτο που πρεπει λοιπον να μου συνεβη και συμβαινει σε ολους καποιες στιγμες ανεξελεγκτα στην ζωη τους, ηταν ο αποχωρισμος του αστρικου σωματος απο το υλικο. Αυτο γινεται τελειωτικα στον θανατο, αλλα μπορει να συμβει καποιες στιγμες πληρους χαλαρωσης και στην ζωη. Μαλιστα εαν καποιος εκπαιδευτει σωστα, ελεγε το αρθρο, μπορει να ελεγξει αυτην την ιδιοτητα και να κανει συνειδητα εξωσωματικα ταξειδια, χωρις ορια. Σαν ιδεα με γοητευσε πολυ, ωστε να αναφερθω σαυτην την κατασταση στο ομορφο υποβλητικο τραγουδι μου Eternity: Out of space, out of time out of body-gail into space into time flying everywhere No more orders no more lies only freedoms signs go and tell that I'll come but out of myself. Αλλα το κοματι που πραγματικα πραγματευεται το θεμα του αστρικου σωματος ονομαστηκε Out of my body, ενα μεγαλο κοματι που δεν μπορω να καταλαβω γιατι ο Γιαννης δεν το συμπαθησε ποτε. Ξεκιναει με ενα μεγαλειωδες κουπλε και προχωραει σε ενα δυναμικο ρεφραιν πανω στην μελωδια του κουπλε αλλα με μεγαλυτερη ενταση και δυναμη, βγαζοντας ετσι ενα πολυ ωριμο και δεμενο μουσικο αποτελεσμα. Στους στιχους περιγραφεται με λυρισμο, αλλα και με κριση, ολο το θεμα του αστρικου σωματος για το οποιο ο Σταθης μου ειπε οτι μπορει να καθοριστει συνειδητα, αλλα ειναι πολυ δυσκολο. Εκεινη την ημερα που ειδα τον Σταθη, του ειπα και για τις βραχωδεις ακτες που αποτελουν κλειδι για την ευτυχια και μου απαντησε με τρεις μονο λεξεις: Βρηκες μια αρμονια. Τιποτε αλλο. Εντωμεταξυ με πηρε τηλεφωνο ενας κιθαριστας που με ειχε δει στην συναυλια, και μου ζητησε να βγαλω αρμονιο για κατι κοματια του. Τον ειχα δει κιεγω μια δυο φορες με το συγκροτημα του, τους Φατμε. Ηταν ο Πορτοκαλογλου με τον οποιο ειχαμε συζητησει και παλιοτερα. Συναντηθηκαμε δυο τρεις φορες, τα κοματια του ηταν πρωτοτυπα μεν αλλα μιζερα δε, και ετσι δεν συνεχιστηκε η συνεργασια μας. Μου εδωσε ομως καποιες ιδεες, καποιες αλλαγες συγχορδιων που σε μεγαλη ταχυτητα, δημιουργουσαν ενα αισθημα αρμονιας σε στυλ Μπαχ. Ετσι βγηκε το μονολεπτο κοματι develop, ενα μικρο αριστουργημα οπως θα γραψει ο Γιαννης. Ηταν επισης ετοιμο και το Evangelia, ενα κοματι αφιερωμενο σε μια ξαδελφη μου στην Θεσσαλονικη που μου ειχε κανει πολυ εντυπωση. Ηταν επισης ετοιμα και πολα αλλα μικροτερα κοματακια, πιο πολυ σαν ιδεες, παρα σαν τραγουδια. Η μαλλον, ολες μαζι ηταν ενα μεγαλο τραγουδι, το μεγαλυτερο που εγινε ποτε ως τωρα. Ομως η αναγκη να συνδεθουν σε ενα μεγαλο τραγουδι, ηρθε μονον μετα την ανακαλυψη ενος νεου τροπου παιξιματος στο αρμονιο μετα απο τις προσπαθειες να πιασω τις συγχορδιες μιας περουβιανης μελωδιας της Ινας Σουμακ. Τοτε ανακαλυψα τις τρομερες εκεινες μελωδιες κατω απο τις αλαγες ντο μινορε-σι υφεση ματζορε-σολ διεση ματζορε-και σολ ματζορε. Σαν ευρημα ηταν κατι το φοβερο! Επαιζα μερες ολοκληρες ανεβαζοντας ολο και πιο δραματικα την μελωδια της φωνης και αναρωτιωμουν κι εγω ο ιδιος που θα φτασω, απαγελοντας συνεχεια I've lost my purpose into galaxies, και οταν στο τελος η φωνη μου ουρλιαζε καταληγοντας αρκετες οκταβες ψηλα, στο οριο της δραματικοτητας και της παρανοιας, η ταχυτητα της μελωδιας επιταχυνοταν στο διπλασιο, στο τριπλασιο, και συνεχιζα απλα με φωνη χωρωδιας, ολο και πιο γρηγορα, ολο και πιο γρηγορα, ενω εκλαιγα με δακρυα απο την συγκινηση και την χαρα για την νεα μου αυτη μεγαλη εμπνευση. Ξεχασα με μιας ολα

81 81 τα συγκροτηματα, τις συναυλιες, τις αποτυχημενες για δισκο αποπειρες, ολα ηταν ανουσια μπροστα σε αυτον τον υπεροχο κοσμο που ξαφνικα ξεδιπλωθηκε μπροστα μου με αυτην την φοβερη ξαφνικη μουσικη εμπνευση. Ομως το μεγαθηριο αυτο που θα ονομαστει candlestick, μολις και εχει αρχισει να πρωτοσχηματιζεται. Τις φοβεροτερες μελωδιες που εχω γραψει μεχρι τωρα, θα τις αναπτυξω κατω απο αυτην την εμπειρια, και θα γραψω στιχους που θα αντικατοπτριζουν ολοκληρη την ζωη μου. Τις επιδιωξεις, τις ελπιδες, τους φοβους, και τις νοσταλγιες. Και το θρυλικο πια candlestick, το μεγαλυτερο μεχρι σημερα μουσικο εργο μου, θα αρχιζει με θορυβο απο αερα που φυσαει. Απο κει μεσα θα αναδυθει ο ηχος του αρμονιου, με την εξης απαγγελια στα ελληνικα: Η ωρα πια εχει περασει και το σουρουπο βαρυνε ακομη περισσοτερο την ηδη πλακωμενη ψυχη μου. Εξω εχει αρχισει να σιγοψιχαλιζει, εγω ομως καθομαι απο ωρες μεσα, και παρακολουθω μεσα απο το σκονισμενο παραθυρο, το καταθλιπτικο χειμωνιατικο σουρουπο. Καποτε.... υπηρξε μια απεραντη θαλασσα, και καποιος ηλιος εδυε στο βαθος της δειχνοντας ετσι τον δρομο καποιου ιδανικου. Ποσο μα ποσο μακρυα βρισκομαι τωρα εγω απο αυτην κλεισμενος εδω μεσα στους τεσσερεις ψυχρους, σκοτεινους τοιχους. Και αμεσως εμπαινε αυτη η χαρακτηριστικα οριμη, βαθια και αργη μελωδια του candlestick, με τη φωνη να τραγουδαει αργα και βαρια, τα μεγαλυτερα συμπερασματα. Ομως πισω απο ολα φαινεται η ελπιδα της Αλεξανδρας, και η αναμονη του ραντεβου που δωθηκε μεσα απο το μηνημα ποντεκορβο. Μετα η μελωδια γινεται γρηγοροτερη, και αρχιζει μια γρηγορη απαγελια στιχων σαν ξεσπασμα. Στιχοι απειροι που γεμιζουν πολλες σελιδες και μιλουν για τα παντα, για το τι μου αφησε η εκπληρωση της ιδεας του να εχω δικο μου συγκροτημα, για τα συμπερασματα απο τις συναυλιες, συμπερασματα για τους αλλους, για μενα, καταληγοντας με δραματικο τροπο στο ερωτημα: What I've done these years? Have I realy known the life? I know I'm now much higher but I dont see that it brought me something usefull. Καπου μεσα υπαρχει και ο θρηνος απεναντι στον αποχωρισμο του χαμενου ιδανικου δευτερου μερους μας που μας κανει να ερωτευομαστε. Αλλα οταν αρχιζει το μεγαλειωδες I've lost my purpose, για το οποιο μιλησα προηγουμενως, τοτε ολα ξεχνιουνται, μπαινουμε σε μια νεα διασταση με το παραληρημα στο αποκορυφωμα του, να σηματοδοτει το ζενιθ της μουσικης μου πορειας: I've lost my purpose into galaxies where the reality has no meaning in this life I've lost my purpose into a candlestick where life dimensions have no reason to be real I've lost my purpose into galaxies where feelings 've been the same meaning with knife I've lost my purpose into a candlestick where all our sentiments have no reflection near I've lost my purpose into galaxies where now everything from life looks the same I've lost my purpose into a candlestick where love and hate look the same as space and time I've lost my purpose into galaxies where all myself who I am looking is insane I've lost my purpose into a candlestick

82 82 where is the secret now of everything inside I've lost my purpose into galaxies where I will meet you out of pressure, out of sins I've lost my purpose into a candlestick where every weackness lights under the prejudice I've lost my purpose into galaxies where all we people we will meet each other till I've lost my purpose into a candlestick where mind and sanity dont play the only rule I've lost my purpose into galaxies where ideality is the same with exist I've lost my purpose into a candlestick where problems of this life look like something wrong I've lost my purpose into galaxies where noisy echoes cant stand out of my ear I've lost my purpose into a candlestick where brain microwaves dont shine as they used to shine I've lost my purpose into galaxies where dreams will be the real reality as we are I've lost my purpose into a candlestick where me, you, everyone, will be once more free I've lost my purpose into galaxies where worth develop will be lost as something wrong I've lost my purpose into a candlestick where is the only hope this which you're looking to I've lost my purpose into galaxies where we will meet one day again our real selves Η φωνη ολο και ανεβαινει, ολο και ανεβαινει, μεσα απο απιστευτες μιξεις βιολιων και πνευστων που συνθετουν μια πανδεσια με την μεγαλυτερη μεγαλοπρεπεια και τραγικοτητα που ενοιωσα ποτε. Και εκει που ολα πανε να χαθουν μεσα στο χαος του παραληρηματος επανερχεται εκεινη η ωριμη μελωδια της αρχης, για να περισωσει την φλογα του κηροπηγιου με την αμυδρη ελπιδα του οτι, οσο απιθανο και αν φαινεται, ισως η Αλεξανδρα ερθει τελικα στο ραντεβου της 10ης/2/81. Οσα χρονια και αν περασουν οι στιχοι στο φιναλε του candlestick θα με κανουν να κλαιω απο ενταση και συγκινηση: The candlestick is still lighting its candles are now going to end so you are my last hope for bringing me new candles If you will come with me then next summer I will bring you there to places which you heard now to meet the real world. I'm waiting for you spirit of Alexandra, to your cape

83 83 world needs us to show them their purpose in this life! Το candlestick απο μονο του, αξιζε περισοτερο απο το συνολο των μεχρι τοτε κοματιων μου. Κατι που το παραδεχτηκε και ο Γιαννης στην κριτικη του: Ο Θοδωρος ταχασε απο τις τρομερες εμπνευσεις, και χαθηκε και ο ιδιος μεσα σε ενα παραληρημα. Η πιο αξιολογη μουσικη στιγμη του Υπαρχουνε δυο μουσες στην μουσικη. Η νοτιοαμερικανα, γεματη στολιδια, χορευτρια του γηινου πανηγηριου, και η βορειοευρωπαια, ψυχρη, ξανθια, γοτθικη που σαν αγαλμα στεκεται πανω στις βραχωδεις ακτες του Θοδ. και ατενιζει μεσα στον χωρο και στον χρονο. Ο Θοδωρος ηδη εχει φυγει για να την βρει, και τιποτε πια δεν τον γυριζει πισω. Το candlestick κλεινει με αερα, οπως ακριβως αρχιζει, σαν να μην μεσολαβησε τιποτε αναμεσα στην αρχη και στο τελος. Σαν να μεσολαβησαν τα παντα. Δεν θα ξαναυπαρξει τραγουδι με τετοια αναπτυξη σαν κιαυτο. Εκτος κιαν ολα ανακυκλωνονται καποτε σε εναν κυκλο. Τον κυκλο του ηλιου που θα δυει στις 10/2/81, οταν θα παω να συναντησω την Αλεξανδρα, στο ακρωτηριο της Αλεξανδρας. Θα ερθει αραγε;

84 84

85 MISSAL- ΔΕΚΕΒΡΗΣ 1980: Ηταν νυχτα, με απολυτο σκοταδι. Το μονο που ξεχωριζε ηταν οι φλογες του κηροπηγιου που ειχα στηριξει στα βραχακια που ξεπροβαλαν απο την θαλασσα. Δεν φυσουσε, και τα κερια εμεναν αναμενα. Ειμασταν στην Αιγινα με τους Γιαννηδες. Ο Γιαννης Καρ. τραβουσε φωτογραφιες το κηροπηγιο. Φωτογραφιες που θα αποτελεσουν το εξωφυλο του καινουργιου δισκου, την ετικετα του πρωτου αληθινου μου δισκου μετα απο 8 χρονια, και δυο μεγαλους πινακες απο μεγενθυνσεις τους. Η φωτογραφια αυτη με το κηροπηγιο που φωτειζεται απο τον φακο πανω στην παραλια,τραβηχτηκε εκεινο το βραδυ,και θα αποτελεσει την ετικετα του πρωτου μου πραγματικου δισκου που θα βγει σε 8 χρονια. Οι βραχωδεις ακτες ηταν ερημες, αλλα απο πανω περνουσε δρομος. Ανεβηκαμε στον δρομο, και συνεχιζαμε να βγαζουμε φωτογραφιες με το κηροπηγιο. Σε καποια φαση ο Γιαννης ντυθηκε φαντασμα, και στηθηκε κρατωντας το κηροπηγιο στη μεση του δρομου. Εκεινη τη στιγμη φωτισαν το σκοταδι προβολεις, απο κατι μηχανακια που περνουσαν απο τον δρομο. Μολις ειδαν τον Γιαννη αρχισαν να ουρλιαζουν, και μετα απο 30 μετρα σταματησαν. -Ωχ, θα φαμε ξυλο ελεγε ο Γιαννης Καρ. και κρυφτηκε στους βραχους. Ενας αγριος τυπος κατεβαινει απο το μηχανακι και λεει στον Γιαννη: -Ρε φιλε, δεν ειναι αναγκη να παριστανεις το φαντασμα, η φατσα σου ειναι απο μονη της σαν φαντασμα! Ο Γιαννης δεν μιλησε, και πεταχτηκα εγω να ρυθμισω καπως την κατασταση. Τους εξηγησα πως τραβαμε καλιτεχνικες φωτογραφιες, και σορυ αν τους τρομαξαμε. Και φυγανε. Εμεις ομως συνεχισαμε να παιζουμε τα φαντασματα μεσα στο πολυ πυκνο σκοταδι στο οποιο δεν ειμασταν συνηθισμενοι στην Αθηνα.

86 86 Την αλλη μερα προσπαθησαμε να παμε με τα κουπια, να ξεναγησω τον Γιαννη στην Σαντα Τερεζα, αλλα στην μεση της διαδρομης, χαλασε ο καιρος, και ναυαγησαμε στην ακτη του ξενοδοχειου Aegina maris. Ελπιζω τουλαχιστον στις 10/2 να ειναι καλος ο καιρος, που θα παω να συναντησω την Αλεξανδρα. Επιστρεφοντας με το πλοιο στην Αθηνα, ηταν παλι νυχτα, εκανε κρυο, και οι μονοι που καθομασταν εξω στο καταστρωμα ειμασταν εμεις και ενας παραξενος τυπος με μουσι, ο οποιος επαθε οταν ακουσε την μουσικη που ακουγαμε στο κασετοφωνο. Μας πλησιασε και μας συστηθηκε με το ονομα Σωρος, και μας ειπε οτι εχει καπου 5000 δισκους κλασικης μουσικης. Τοτε ο Γιαννης τον ρωτησε για κατι ουγγρικους αναγεννησιακους χορους νομιζω, και ο τυπος ξαναεπαθε φωναζοντας: -Γραψε! M-π-ρ-α-τ-ι-σ-λ-α-β-ι-ο Κ-ο-ν-το-λ-α-γ-ι-α-ν-ο-β-ι-τ-ς απο την ντουτσε γκραμοφον. Γραψε σε παρακαλω Deutsche Gramophon, αλλιως θα σε κοροιδεψουν. Μπραβο παιδια! Πολυ σας συμπαθησα, και οποτε θελετε ελατε σπιτι μου να ακουσετε γνησια προκλασικη μουσικη. Μονον μην μου πειτε οτι ειστε δεξιοι αστοι, γιατι τοτε..... τον πουτσο μου θα παρετε!!! Τοτε ηταν που το τριτο προγραμμα διοργανωσε συναυλια του Σαβοπουλου στο θεατρο του Πειραια, οπου ζηλεψα τον πολυ τον κοσμο που πηγαινε να δει τον Σαββοπουλο, τοσος πολυς κοσμος που τελικα η συναυλια δεν εγινε επειδη κινδυνευε να δυαλυθει η αιθουσα απο τον συνοστισμο. Εκει εξηγουσα στους αλλους την πιστη μου για το οτι τα συνθεσαιζερ, σιγουρα θα κατορθωσουν να καλυψουν ολους τους ηχους των φυσικων οργανων με τελεια πιστοτητα. Τοτε ενας αγνωστος τυπος με μακρυα μαλλια, με πλησιαζει και με ρωταει πως θα μπορουσε ενα συνθι να δωσει τις διακυμανσεις του φυσηματος μεσα απο ενα πνευστο, και του απανταω οτι οταν μιλαω για μουσικη, αναφερομαι καθαρα σε εναλαγες απο νοτες, και οχι σε δυναμη παιξιματος. Καποιος που τονιζει καποιες νοτες, το κανει απο αδυναμια να βρει τις σωστες νοτες που χρειαζονται για εκεινο το σημειο. Στον γυρισμο μεσα σε ενα λεωφορειο ειμασταν με τον Γιαννη, τον Νιονιο και κατι φιλους του, εναν Λευτερη που εμοιαζε με ινδιανο, και τραγουδουσε δυνατα μεσα στο λεωφορειο, εως οτου ο κοσμος τον εκραξε. Τοτε αυτος αρχισε σαν προφητης να κανει κηρηγμα στον κοσμο, λεγοντας τους να ξυπνησουν απο το ληθαργο τους, και να απελευθερωθουν απο τα κομπλεξ τους. Ετσι αναψε μια φοβερη ανταλαγη επιχειρηματων αναμεσα στον οδηγο του λεωφορειου, στους επιβατες και τον Λευτερη. Οταν κατεβηκαμε στην Νεα Σμυρνη ειχαμε προκαλεσει μια φοβερη συζητηση αναμεσα στους επιβαινοντες στο λεωφορειο για τα προβληματα της νεας γενιας, συζητηση που συνεχιζονταν και αφου εμεις κατεβηκαμε. Αυτος ο Λευτερης πηγαινε συχνα σε μια θρησκευτικη οργανωση στην Σολωνος στην Αθηνα, που λεγονταν χαρε Κρισνα. Πηγαμε και εμεις με τον Γιαννη οπου ακουσαμε το τραγουδι που τραγουδουσαν συνεχεια, και δοκιμασαμε και το ιερο φαγητο που προσφερναν, την πρασαντα. Ομως απο ιδεολογικης αποψεως μου φαινονταν πολυ επιφανειακες οι αποψεις τους και χωρις βαρυτητα. Και ενοιωσα μια πικρα και συμπονοια απεναντι σε τοσα εκατομυρια ανθρωπους που νομιζουν οτι βρηκαν τον δρομο προς την αληθεια, και καποτε, ανεξαρτητα απο το ποια ειναι πραγματικα η αληθεια, ενα ελαχιστο ποσοστο θα αποδειχτει στον σωστο δρομο. Ολων των αλλων οι ελπιδες και οι επιδιωξεις θα χαθουν. Ειναι κριμα να πηγαινει ετσι χαμενη η ανθρωπινη ενεργεια. Με αυτα τα κινητρα εγραψα το κοματι millions of thoughts, με τους στιχους να παραπονιουνται για την πιο πανω διαπιστωση, αλλα και με αρκετα εμπορικη και δυνατη μελωδια, που ο Ακης ο Χαντηαντωνιαδης εβγαλε αμεσως στην κιθαρα. Ο Γιαννης μου ειπε οτι πρεπει τωρα πια να φτιαξω ενα καινουργιο σχημα, να ξεχασω τον Μαντζαρα και τον Νικο, και να δουλεψω με τον Ακη που ειναι πολυ πιο σωστος σαν μουσικος. Οσο για ντραμερ ο Γιαννης θυμηθηκε εναν παλιο συμαθητη του που κιαυτος

87 87 λεγοταν Ακης, και εμενε μαλιστα και ακριβως απεναντι απο το σπιτι του Ακη. Ηταν ο Ακης ο Παπαδατος που επαιζε και με ενα αλλο γκρουπ, αλλα η μεγαλη του ηλικια και η σοβαροφανεια του, με εκαναν να πιστευω οτι βρηκα επιτελους εναν σωστο ντραμερ. Του εξηγησα οτι θελω να συνεργαστουμε για να μπορεσουμε το καλοκαιρι να βγαλουμε δισκο με ανεξαρτητη παραγωγη, των οποιων τα εξοδα ειχε δεχτει να βαλει ο πατερας μου αν παω καλα στις πανεληνιες εξετασεις. Ο Ακης Παπ., δεν μπορουσε να καταλαβει γιατι σκιζομαι τοσο πολυ για δισκο. Και ο ιδιος δηλωσε οτι δεν ξερει αν θα νοιωθει ετοιμος μεσα σε λιγους μηνες για δισκο. Ηταν παντα σοβαρος και δεν ενθουσιαζοταν ποτε. Οσο για μπασο θα επαιζε ο φιλος του Ακη του κιθαριστα, ο Αλεκος. Ξεκινησαμε προβες καθε Πεμπτη στο υπογειο του Ακη Παπ. οπου παιζαμε τα παλια genuflection, the warp, αλλα και το καινουργιο millions of thoughts. Τα Χριστουγεννα εξαλου ενα μεγαλο μου ονειρο εκπληρωθηκε οταν ο πατερας μου, μου αγορασε επιτελους το αρμονιο του πατερα του Ακη, με το οποιο ειχα παιξει στην συναυλια στην Εστια Νεας Σμυρνης. Ετσι τωρα ειχα και καλυτερο ηχο, και φορητο αρμονιο. Το παλιο το πουλησα για στον κυρ. Σπυρο εναν γειτονα του Γιαννη που το επαιζε κουλτουριαρης. Ομως το κατα ταλλα πολυ καλο καινουργιο μου αρμονιο, ειχε ενα προβλημα. Μερικες φορες, οχι παντα, εβγαζε εναν θορυβο σαν παρασιτα που παραμορφωνανε τον ηχο του, και το κανανε αχρηστο. Ο μπαμπας του Ακη που μας το πουλησε ελεγε οτι αυτο οφειλεται σε πτωση τασεως του ρευματος. Ευτυχως ομως δεν συνεβαινε συχνα. Οταν ομως στα μεσα Γεναρη ηρθε η ωρα να οργανωσω και παλι συναυλια στο σπιτι, οπου οπως και περσυ θα επαιζα τα τραγουδια μου ενωπιων ολων των γνωστων που θα βαθμολογουσαν, το αρμονιο με προδωσε με τον χειροτερο τροπο. Μαζευτηκαν παλι καπου 40 ατομα και πριν ξεκινησω να παιζω ο Γιαννης με προλογισε διαβαζοντας αποσπασματα απο τις κριτικες του. Εγω αναγγειλα οτι αν ολα πανε καλα, το καλοκαιρι ο πρωτος αληθινος μου δισκος θα ειναι γεγονος. Θαυμασια μεχρι εδω. Μολις ομως ανοιξα το αρμονιο, αρχισε να κανει τον ενοχλητικο εκεινο βομβο που παραμορφωνε τον ηχο του. Ειπαμε να περιμενουμε λιγο αλλα αυτο συνεχιζοταν. Μεσα στην απελπισια μου αρχισα να παιζω τα κοματια εστω και αν αυτα εβγαιναν παραμορφωμενα. Μαλιστα αυτη τη φορα με συνοδευε και ο Γιαννης Καρ. παιζοντας φλογερα. Ημουν τοσο απελπισμενος με την παραμορφωση του ηχου που καποια στιγμη που και ο Γιαννης Καρ. εκανε ενα λαθακι, σταματαω να παιζω, και μπροστα στον κοσμο του μπηγω τις φωνες: -Βλακα λαθος το επαιξες!!! Ενας φιλος του πατερα μου φωναζει και αυτος: Ποιος σας το πουλησε αυτο το σαραβαλο αρμονιο;. Ο μπαμπας του Ακη που ηταν κιαυτος εκει σιγουρα δεν θα ενοιωθε και πολυ ανετα. Ομως ευτυχως. Ως δια μαγειας ο βομβος σταματησε και το αρμονιο ακουγοταν επιτελους κανονικα. Ετσι εφτιαξε και το κεφι μου. Πριν ομως προλαβω να συνεχισω σηκωνεται ορθιος ο κυρ. Σπυρος και λεει: -Μισο λεπτο Θοδωρε. Για να φτιαξει και το δικο μου το κεφι... Μιλησες ασχημα στον φιλο σου προηγουμενως. Σε παρακαλω να του ζητησεις συγνωμη ενωπιων ολων. Και απανταω: -Εγω, τον Γιαννη Καρ. τον αγαπαω οσο κανεναν αλλον. Ο Γιαννης ηταν ο πρωτος που με βοηθησε να μαθω αρμονιο, (χειροκροτηματα), ο Γιαννης ηταν ο πιο βασικος καθοδηγητης μου στην μουσικη, (περισσοτερα χειροκροτηματα), ο Γιαννης ηταν ο πιο πιστος μου φιλος στις πιο δυσκολες στιγμες (ακομη περισσοτερα χειροκροτηματα). Και η συναυλια συνεχιστηκε κανονικα με εμενα να παιζω και τους αλλους να βαθμολογουν στα προγραματα που τους ειχα μοιρασει. Και παλι ηταν σκετη απολαυση να διαβαζω τις παρατηρησεις του καθενος. Οπως ηταν φυσικο πρωτο κοματι βγηκε το candlestick, που μαλιστα διαρκεσε μιση ωρα, με δευτερη την Σαντα Τερεζα. Επαιξα και ενα καινουργιο τραγουδι πανω στις αλλαγες του whats going on here?, με ελληνικους στιχους που μιλουσαν για τα φανταστικα κρατη της Αιγινας, που τελικα οδηγησαν στο ονειρο των βραχωδων ακτων σαν κλειδι για την ευτυχια: Ηταν το ideal cape: Τι κιαν κοσμοι εζησαν πολλοι σαυτα τα μερη; τι κιαν κρατη φτιαχτηκαν με δυναμη κρυφη; τι κιαν σκεψεις απειρες τα εζωσαν χερι χερι καθως ο χρονος ερεε και αλαζε την ζωη; Παντα θα υπαρχει παντα καποια ερημη ακτη

88 88 αφθαρτη και αναλοιωτη στον χωρο και στον χρονο μεσα απο τ'ασπρα βραχια της παντα θα σε καλει η πισω απο τον ηλιο της που παντοτε θα δυει! Ομως αυτες τις μερες τα κοματια βγαινουν κυριως σε σχεση με την αναμονη της 10ης/2 που πλησιαζε, σε σχεση με την Αλεξανδρα, με το μεγαλο ερωτημα αν θα δεχτει να παει εκει οπου ενα αγνωστο μηνημα απο εναν αγνωστο ανθρωπο πριν 6 μηνες την καλουσε. Ετσι βγηκε το πρωτο κοματι με γερμανικους στιχους, που μιλανε για την αναμονη της Αλεξανδρας, μεσα απο ενα παραθυρο που κυταει σε εναν χιονισμενο δρομο, και υποσχεται καλυτερες μερες με ανακαλυψεις των πιο υπεροχων βραχωδων ακτων. Ηταν το Schneelied, ενα κοματι πρωτολειακο, οπως ειπε ο Μιχαλης ενας καλιτεχνικος φιλος του Γιαννη. Παντως εμενα μου αρεσε η προσθηκη για πρωτη φορα γερμανικων στιχων, εδινε μια πολυ υποβλητικη ατμοσφαιρα, και αναρωτηθηκα πως μεχρι τωρα δεν χρησιμοποιησα τα γερμανικα μου σε τραγουδια. Αλλα το κοματι που αντικατοπτριζε εντελως την κατασταση εκεινων των ημερων ηταν αυτο που αποτελει ολοκληρη την δευτερη πλευρα του καινουργιου δισκου, ηταν το εικοσαλεπτο Alexandra s 2 plan. Μεσα στα πολλα μερη του κοματιου, αναλυεται και το τι θα πρεπει να πω στην Αλεξανδρα αν τελικα ερθει στο ραντεβου της 10ης/2, η τι θα πρεπει να σκεφτω αν τελικα δεν ερθει. Παντως το κοματι εχοντας εξιολογη αναπτυξη, δεν φτανει εκεινο το παραληρημα του candlestick, μετα απο το οποιο αρχιζει η μουσικη παρακμη μου, οπως εγραψε ο Γιαννης. Μαλιστα το millions of thoughts, γραφεται στην κασετα απο προβα στον Ακη, δηλαδη για πρωτη φορα με κιθαρα-μπασο-τυμπανα, ομως ουτε ετσι σωζεται το missal απο την μετριοτητα. Εξαλου τωρα αυτο που με απασχολει δεν ειναι η ποιοτητα του καινουργιου δισκου μου, οσο η 10η/2 που πλησιαζει, ολο και πλησιαζει και θα κρινει τις απωτατες ελπιδες μου. Θα ειναι αραγε δυνατον ενα κοριτσι σαν την Αλεξανδρα, να πειστει απο ενα ανωνυμο γραμμα, να βρει τροπο να βρισκεται στην Σαντα Τερεζα την ημερα εκεινη; Και ακομη και αν αυτη το θελησει, θα καταφερει πρακτικα να βρεθει εκει; Σιγουρα τα πραγματα ειναι πολυ δυσκολα, και αν θελουμε να ειμαστε ρεαλιστες, ειναι μαλλον φυσει αδυνατον η Αλεξανδρα να βρεθει εκει την συγκεκριμενη μερα και ωρα. Οσο και αν θα μπορουσε να την εχει συγκινησει το γραμμα μου. Εγω ομως μεχρι και την τελευταια στιγμη ελπιζω. Ελπιζω σε αυτο που ποτε δεν θα ερθει, στο χαμενο ιδανικο δευτερο εαυτον μου, που ακριβως επειδη δεν υπαρχει, υπαρχει η ζωη. Και το απειρο της αναζητησης του. Το απειρο που θα καταστραφει αν καποτε το τελος του βρεθει. Το ονειρο που θα παψει να ειναι ονειρο αν πραγματοποιηθει. Η Αλεξανδρα, που ειτε ερθει ειτε οχι, εγω θα την περιμενω παντα. Γιατι μονον μεσω της αιωνιοτητας εχει νοημα η ζωη, η υπαρξη.

89 ITS SO VAIN- ΦΛΕΒΑΡΗΣ 1981: 10/2/1981: Φως θαμπο, μεσα απο εναν συνεφιασμενο χλωμο ουρανο. Απνοια. Η θαλασσα λεια σαν καθρεπτης, ενα με τον ουρανο. Ετσι ξημερωσε η σημαντικοτερη της ζωης μου μερα. Απλα και νωχελικα χωρις ενταση, αλλα με ηρεμια και αρμονια. Κιεμενα να κωπηλατω αργα αργα μεσα σε μια μικρη βαρκουλα απο τον Μαραθωνα της Αιγινας, με κατευθυνση το νησακι Μονη, με κατευθυνση προς την Σαντα Τερεζα, μια κατευθυνση που ειχα χαραξει βαθια ολους αυτους τους μηνες μεσα μου. Μια πορεια που μπροστα της αναστελονταν ολες οι χαρες μιας εφηβικης ηλικιας, ολες οι επιδιωξεις και ελπιδες μιας ολοκληρης ζωης, στο ονομα Αλεξανδρα που σαν συμβολο επωμιστηκε τον απωτατο ερωτα, την τελειωτικη ιδανικη ευτυχια, το πιο απεραντο εξω απο χωρο και χρονο οραμα. Ενοιωθα το προσωπο της γυρω μου να περικλειει τα παντα, ακομη και αν αυτη τελικα δεν θα με περιμενε στην Σαντα Τερεζα, ειτε επειδη μπορει να μην εδωσε σημασια στο ανωνυμο γραμμα που της ειχα στειλει, ειτε επειδη απλα δεν θα μπορουσε πρακτικα να βρεθει ποτε σε εκεινα τα τοσο αγρια και απομακρυσμενα μερη. Και η διαδρομη για την Σαντα Τερεζα ηταν μεγαλη. Η διαδρομη της τελειωτικης επιδιωξης εμοιαζε ατελειωτη. Ο ρυθμικος ηχος των κουπιων. Ο ρυθμικος κτυπος της καρδιας. Οι αναπνοες. Και οσο πλησιαζα στην Σαντα Τερεζα, οσο πλησιαζε το απογευμα, τοσο και περισσοτερο προσπαθουσα να συμβιβαστω με την ιδεα του οτι ειναι φυσικο να μην μπορει να βρισκεται αυτη εκει. Τα συννεφα ηταν πυκνα, ηταν Χειμωνας. Η αγριαδα των νοτιων

90 90 βραχωδων ακτων της Μονης εσμιγε με την απολυτα ηρεμη επιφανεια της θαλασσας. Βραχοι καθετοι, αποκρημνοι με αυστηρα και απολυτα περιγραμματα. Και μεσα στην ακινησια της πιο ακραιας κορυφης τους, μια λεπτη φιγουρα ναι, μια ανθρωπινη σιλουετα.... καποιος στεκεται εκει πανω..... Kαι Αυτη.... Η Τ Α Ν Ε Κ Ε Ι!!! Η Α Λ Ε Ξ Α Ν Δ Ρ Α Η Τ Α Ν Ε Κ Ε Ι!!! Ε ι χ ε ε ρ θ ε ι!!! Μ ε π ε ρ ι μ ε ν ε!!! οσο απιστευτο και αν φαινοταν Το ανωνυμο γραμμα που πηρε την επεισε... και ηρθε, ναι αυτη ειναι, σηκωθηκε ορθια και μου γνεφει!!! Το απωτερο ονειρο... Σηκωθηκα κιεγω, και μεσα απο την βαρκουλα της κουναω περα δωθε τα χερια μου, και ζω τις μεγαλυτερες στιγμες της ζωης μου. Εκλαιγα απο ευτυχια, βλεποντας το παραμυθι να γινεται πραγματικοτητα, το ονειρο αληθεια, αλλα αμεσως μετα για την τρομεροτερη τροπη που ποτε δεν φανταζομουν οτι εγω ο ιδιος θα εδινα στα πραγματα! Η πραξη της στιγμης εκεινης, θα κρινει ολοκληρη την μετεπειτα ζωη μου, και δεν θα φτασει μια ολοκληρη τετοια ζωη για να την εξηγησει. Να βρεθει μια απαντηση στο γιατι εκανα μεταβολη και εφυγα ενα βημα πριν την ευτυχια. Γιατι τα δακρυα της ευτυχιας, απο την μια στιγμη στην αλλη, εγιναν δακρυα δυστυχιας μολις 100 μετρα πριν φτασω στο κοριτσι, που για μενα ειχε ερθει εκει, ποιος ξερει με ποσες περιπετειες, μονο και μονο για να απαντησει σε μια ανωνυμη προσκληση. Ενοιωσα ξαφνικα ανετοιμος να συναντησω την Αλεξανδρα, ανετοιμος για την πραγματοποιηση των απωτερων ονειρων, και οτι ολα θα οδηγουσαν σε μια συμβατικη σχεση ενος ανδρα και μιας γυναικας, ενοιωσα ποσο κοντα μπορει να ειναι η μεγαλυτερη ευτυχια με την μεγαλυτερη καταστροφη. Η Αλεξανδρα φωναζε απο τα βραχια, εγω ομως ειχα αλαξει πορεια, τωρα πια προς το ανοιχτο πελαγος, προς την μοναξια της απεραντωσυνης ενω σιγα σιγα το σκοταδι και η νυχτα τυλιξαν την θαλασσα με εμενα ακινητο στην μεση της, και το νησι οπου η Αλεξανδρα μου, ματαια με περιμενε πια. Ενα βουβο κλαμα που κρατησε ολη την νυχτα σε μια μικρη βαρκουλα στην μεση της θαλασσας. Και ειχε ενα κρυο φοβερο. Και οταν αρχισε να ξημερωνει, ψιχαλιζε. Τοτε ξαναπλησιασα το ακρωτηριο της Αλεξανδρας, ομως η Αλεξανδρα δεν ηταν πια εκει. Και ποτε δεν θα ξαναρθει. Προλαβα ομως να νοιωσω οτι ημουν μαζι της για ενα κλασμα του δευτερολεπτου. Μονο αυτη η διαρκεια μπορει να εκμηδενισει τον χρονο και να ταυτιστει με την αιωνιοτητα που τοσο ηθελα μαζι της να νοιωσω. Στην αιωνιοτητα μηδεν=απειρο. Ανεβηκα στον βραχο, και ματαια εψαχνα για καποιο ιχνος της. Η μεγαλυτερη ελπιδα κρυβεται

91 91 μονον στην μεγαλυτερη απελπισια, και το ομορφοτερο ονειρο μονον στην σκληροτερη πραγματικοτητα που λεει οτι αυτη, δεν υπαρχει, δεν μπορει να υπαρξει οσο ο χρονος μας φυλακιζει αναμεσα σε παρελθων και μελλων, οσο η ζωη μας καταδικαζει αναμεσα στην ελπιδα και στην απελπισια. Μονος μου ατενιζα για ωρες τους αδειους οριζοντες, γνωριζοντας πια καλα οτι η αναμονη για την Αλεξανδρα εχει νοημα μονον οταν αυτη ειναι αιωνια, ενω την ιδια στιγμη αισθανομουν μετανοιωμενος που την αφησα να φυγει χωρις να κλαιω αλλα με το βλεμα μου ψυχρο οπως ακριβως αρμοζε στις στιγμες αυτες. Οτι το συναισθημα της μεγαλυτερης μοναξιας ειναι η αναμονη της, που οσο πιο ματαιη ειναι τοσο πιο αληθινη γινεται, τοσο μεγαλυτερη γλυκα και ζεστασια, παρηγορια και αληθεια αποπνεει. Ισως και καποια υποσεχση.. Συγχωρεσε με Αλεξανδρα! Πιστεψε με, ο,τι εγινε, εγινε για να παραμεινεις παντα το αληθινο ονειρο, και η πιο μακρυνη και μεγαλη ελπιδα μου. Πονεσα πολυ για να σε αφησω, και θα το πληρωνω σε ολη μου την ζωη το τιμημα του να διατηρω το ονειρο σου ακεραιο. Και ολοι θα με κοροιδευουν γιαυτο, θα με αποριπτουν, εσυ ομως, θα με καταλαβεις... Μονον ετσι θα μπορεσεις να με καταλαβεις... Εκει επανω στο ακρωτηριο της Αλεξανδρας εγραψα το μηνημα ποντεκορβο-2 που τωρα απευθυνεται σε Αυτην, που ισως καποτε, στο απωτερο μελλων, την αγαπησω και με αγαπησει ωστε να την φερω καποια μερα εδω να το ξεθαψει και να το διαβασει. Καποια μερα που ισως νοιωσω πιο ετοιμος απο οτι τωρα, με καποια αλλη γυναικα με καποιο αλλο ονομα. Καποια μερα που δεν θα κανει το κρυο που κανει τωρα... ALEXANDRA S CAPE Και αμεσως μετα, παντα επανω στον βραχο του ακρωτηριου της Αλεξανδρας εγραψα ενα απο τα πιο δραματικα και βαρυσημαντα μεχρι σημερα τραγουδια, με στιχους που θα μεινουν στην ιστορια. Ισως οι ωραιοτεροι στιχοι που εχω πετυχει ποτε, κατω απο την πιο συγκινησιακη μουσικη μελωδια. Το αριστουργηματικο shivering candleflame: Time came for some things to turn their shadows to my eyes when my dream's allready ruined and the sea's like ice Time came when my prayers hit on the gailwalls loudly waking me from dreaming sleep where everything changed so badly Last hope was Alexandra but she was only an illusion I thought that I could reach her soul without to know my own one

92 92 In the paradise at last we'll find perhaps the ideal after death maybe we will perhaps find something real Tell me please if you can see a hope point in the horizon tell me at least why I have to live unable to have my eyes on? Η ενταση και η συγκινηση ηταν τοσο μεγαλη που ο,τι κιαν κανω στο μελλων, θα πρεπει να ειναι υπευθυνο απεναντι στον τοτε Θοδωρο. Τοτε δηλαδη εκανα μια φοβερη θυσια, διωχνωντας την ευτυχια μεσα απο τα χερια μου για να περισωσω το ονειρο. Εαν στο μελλων αφησω το ονειρο να φθαρει, τοτε θα ειναι σαν να προδιδω εκεινη την στιγμη. Την πιο αληθινη. -Ρε φιλε, τωρα σοβαρολογεις, ηρθε τελικα η τυπισα που γουσταρεις, εκει οπου της ειπες, κιεσυ εφυγες; Παλι μεταφυσικες βλακειες εκανες. Θα μαθεις επιτελους να ζεις στον ρυθμο της υλιστικης πολης; Μια ζωη μυθος, και βραχωδεις ακτες; Θα σοβαρευτεις ποτε; Του απαντησα οτι αισθανομαι νικητης, και οτι εκανα την απωτατη θυσια για να σωσω την αιωνιοτητα. Εμποδισα το ξεκινημα της φθορας μεσω της ζωης. Του ειπα οτι μεχρι τωρα ειχα το κεφαλι μου σκυφτο, και τωρα για πρωτη φορα σηκωσα πραγματικα το βλεμα μου ψηλα. Οσο κιαν κοστισει αυτο Και θα κοστισει γιατι τωρα μια γενικη απογοητευση πλανιωταν στον οριζοντα, μια απογοητευση που αφαιρουσε κινητρα απο οτιδηποτε, απο μια ζωη που η θα πρεπει να την ζεις μονος ελπιζοντας, η μεσα στην μιζερια του να εχεις εναν δεσμο και να βγαινετε τα βραδυα μαζι πριν απο καθε γαμησι. Το ευχαριστο νεο ομως αυτη τη φορα ηρθε απο τον πατερα μου, ο οποιος βλεποντας τις τρελες που εκανα με τις μικρες φουσκωτες βαρκουλες, που ανοιγομουν στις θαλασσες καταχειμωνο, αποφασισε το καλοκαιρι να παρουμε μιαν αληθινη βαρκα με μηχανη, που να εχει και καμπινα! Αυτο βεβαια θα γινοταν με τα λεφτα που θα εδινε για ανεξαρτητη παραγωγη δισκου. Ετσι προτιμησα να θυσιαστει το ονειρο του δισκου για χαρη μιας αληθινης βαρκας που θα μπορουσε να με μεταφερει με την μηχανη της οπου ηθελα. Ο Σαρωνικος πια, θα επαυε να εχει ορια για μενα, και αυτη η σκεψη και μονο με γεμιζε χαρα, παρολο το οτι θα επρεπε να ξεχασω τωρα τα μουσικα μου σχεδια. Απο την Αλεξανδρα και μετα ομως καταλαβα οτι μεγαλυτερη αξια εχει η απεραντωσυνη της θαλασσας απο τα μουσικα συγκροτηματα. Ετσι επαψε πια να εχει λογο υπαρξης η συνεργασια μου με τους Ακηδες και το συγκροτημα χαλασε. Εγω ομως συνεχιζα να γραφω μονος, κοματια που εκφραζαν την δραματικη διαπιστωση των ημερων εκεινων, οπως το solitude με τα περιεργα εκκλησιαστικα του σχηματα γεματα με μια ηρεμη απελπισια, το stumbling, μια ινστρουμενταλ νοσταλγικη εισαγωγη για τον καινουργιο δισκο, και το what is worth, τιτλος-αντιγραφη απο το αντιστοιχο κοματι του Χαμιλ, με εκεινους τους στιχους που ματαια προσπαθουν να φτασουν σε ενα συμπερασμα, και τα πλουσια σε εμπνευση μουσικα περασματα αν και πανω σε συνηθισμενες φορμες. Σε ενα σημειο οι στιχοι λενε: Dreams and illusions and imaginations grow all times cause we are not able to turn then our real lifes like them that happens cause we can't find one time the worthwhile and that happens cause we can'nt find one time the real one And whats going on now with the ideal cliffcoast of St. Teresa? If I have to relinquish them, then go and fuck I'll be allright? No, I cant believe this, so what do I have to do now? Επειδη ημουν πολυ συναισθηματικα φορτισμενος απο το βαρος της 10ης/2, ενα χαζορομαντικο εργακι που ειχα δει η γαλαζια λιμνη, με ειχε συγκινησει αρκετα με ενα αισθημα μιας αναγκαιας φυγης, και εγραψα ενα τραγουδι αφιερωμενο σαυτο το εργο με τιτλο the blue lagoon. Και ειναι η πρωτη φορα που το αριστερο χερι παιζει τοσο πολυπλοκα, κανοντας το κοματι μια πολυ καλη ασκηση τεχνικης του αριστερου χεριου.

93 93 Ερχονταν στιγμες αδυναμιας που ημουν εντελως μετανοιωμενος που αφησα την Αλεξανδρα να με περιμενει, και που ειχε κανει τοσο κοπο για να φτασει εκει μονο και μονο για να ικανοποιησει τα ονειρα μου παρολο το οτι δεν με ειχε δει ποτε. Τετοιες στιγμες εγραψα και τo δυναμικο thinking in the fog. Και αλλες στιγμες, ενοιωθα την γλυκα της χαμενης νοσταλγιας και της αιωνιας ελπιδας του ανελπιστου και εγραφα πραγματικα ουρανιες μελωδιες οπως το oleander, εμπνευσμενο απο ενα μουσικο κουτακι με μια κουρδιστη μπαλαρινα που ειχαν ο Μαρινος σπιτι τους, και το Myhr που ουσιαστικα ειναι μια πιο προχωρημενη εκδοση του pancy του οποιου αποτελει συνεχεια, με στιχους που καταληγουν σε πολυ βαρυσημαντα συμπερασματα: Cause respections and equilibriums law saw a vain world balanced like a calm liquids surface So if you want to give a mean to this world there is no truth, there's nothing here exept your dreams And a time will come for the mountains to flatten and all universe will become a sea Dont forget your mind is allmighty and signs you can change everything to a surface of a sea! Και ο δισκος κλεινει με το πιο αξιολογο κοματι του, για το οποιο ηδη μιλησαμε, το shivering candleflame που γραφτηκε στο ακρωτηριο της Αλεξανδρας την αλλη μερα του ραντεβου. Και σιγουρα απο μονο του ξεπερναει κατα πολυ τον υπολοιπο δισκο, του οποιου η μετριοτητα ωφειλεται στην θλιβερη γενικα ατμοσφαιρα και οχι στην ελειψη εμπνευσης. Και σιγουρα το it's so vain οπως ονωμαστηκε ειναι πολυ πιο αξιολογο απο το προηγουμενο το missal, οχι ομως οσο η Αμαλθεια που οταν γραφτηκε, η ελπιδα της ιδανικης ευτυχιας ηταν πολυ πιο κοντα. Εντωμεταξυ ο Γιαννης ειχε αρχισει στο εθνικο ωδειο μαθηματα κρουστων για να μπορει να παιζει ντραμς. Πηγαινε καλα, και μαλιστα αγορασε με μια ολοκληρη ντραμς. Και θα ηταν μια πολυ καλη ιδεα να συνεργαστω με τον ιδιο τον Γιαννη, ο οποιος ειναι ο καλυτερος μου φιλος και ο μονος που παρακολουθει την ιστορια μου συνεχως. Οσο για μπασο, υπηρχε ο Ηλιας, ενας φιλος του Γιαννη που επαιζε ροκ και οταν πρωτοακουσε τα κοματια μου, ειπε οτι τα νοιατα χρειαζονται ζωη και οχι θανατο. Παρολα αυτα συμβιβαστηκε ευκολα με την μουσικη μου. Το προβλημα του που θα βρεθει χωρος για προβες, λυθηκε απο εναν συμαθητη μου τον Σαλασιδη που ολοι τον θεωρουσαν ομοφυλοφιλο, αλλα ηταν σιγουρα καλο παιδι. Εμενε σε μονοκατοικια σε μια αραιοκατοικιμενη περιοχη και ειχαν μια μεγαλη αυλη με μια μικρη εκκλησουλα μεσα. Μαλιστα την μεγαλη Παρασκευη αποφασισαμε να κανουμε λειτουργια στην εκκλησουλα τους, παιζοντας αρμονιο. Μαζευτηκαν γυρω στους 15 γειτονες στο εκκλησακι να με δουν που επαιζα αρμονιο ενω ο Σαλασιδης εψελνε. Εγω κουβαλησα για παρεα την Κατερινα που ομως απο το πολυ λιβανι την επιασε λιποθυμια. Το αρμονιο εμεινε εκει και μετα το Πασχα, και συντομα το εκκλησακι εγινε ο χωρος για τις προβες μας με τον Γιαννη και τον Ηλια. Που θα βρισκαμε καλυτερη ατμοσφαιρα για προβες; Μονο που η ντραμς του Γιαννη χωραγε με χιλια ζορια μεσα, και η μαμα του Σαλασιδη ταχε παιξει, αλλα ευτυχως ο Σαλασιδης την εκανε οτι ηθελε. Και ετσι ηρθε το καλοκαιρι, οπου θα πηγαιναμε στην Αιγινα. Τοτε σκεφτηκα να κανουμε με τον Γιαννη μια συναυλια στην Αιγινα, μαζευοντας ολους τους γνωστους στην παραλια μπροστα στο σπιτι μας. Και παλι εφτιαξα προγραματα, και παλι ο κοσμος κληθηκε να βαθμολογει τα κοματια για να βγαλουμε το καλυτερο, κατι που εκνευριζε τον Γιαννη, γιατι του θυμιζε φεστιβαλ τραγουδιου. Αλλα και το κοματι που ο κοσμος εβγαλε πρωτο εκεινη την μερα, το out of my body, ηταν ενα κοματι που ποτε δεν γουσταρε ο Γιαννης. Παντως γενικα ηταν μια καλη εμπειρια να παιξουμε με αρμονιο και ντραμς τα κοματια μου διπλα στην θαλασσα.

94 Αυτη τη φορα μαλιστα ο Γιαννης ειχε φερει μαζι του μια συμαθητρια του απο το φροντιστηριο της καλων τεχνων, την Βουλα αφου πρωτα την ειχαμε παραμυθιασει για τα καλα, λεγοντας της για μεταφυσικες τελετες στην Σαντα Τερεζα. Στην πραγματικοτητα εγινε μια ψιλοφαση στην Σαντα Τερεζα στις 1/7 για να γιορταστει ο ενας χρονος απο την ενσωματωση πετρας του ακρωτηριου της καλης ελπιδας στο Γιανκονθωδ. Αναψαμε κερια, αλλα η τελετη κατεληξε σε μια τεραστια συζητηση και ανταλαγη επιχειρηματων στις βραχωδεις ακτες με την Βουλα πανω στην τεχνη. Εξαλου τωρα, ολα αυτα δεν ειχαν πια μεγαλη σημασια μπροστα στο πολυ σημαντικο καινουργιο μας αποκτημα που ηταν η καινουργια βαρκα με μηχανη, που ειχε και καμπινουλα. Με αυτην αλωνησα ολον τον Σαρωνικο δινοντας ονοματα στις περισσοτερες βραχωδεις ακτες της Επιδαυρου, των Μεθανων, του Πορου και των Διαποριων νησιων, με αποκορυφωμα την ανακαλυψη της περιοχης Limpet, ενος κολπου με φοβερη ηχητικη και πανηψηλα βραχια πανω στα οποια καναμε ορειβασια με την Βουλα οπου θαυμασα το κουραγιο της. Στην ακρη του Limpet, στην ακρη ενος πολυ αποκρημνου ακρωτηριου, ενα λευκο εκκλησακι αιωρουταν σχεδον πανω απο τη θαλασσα, σκαρφαλωμενο στους φοβερα αποκρημνους χωρις χερσαια προσβαση βραχους. Εκει θα συμβουν αργοτερα σημαντικα γεγονοτα, θα γραφτουν πολλα τραγουδια και στο εκκλησακι αυτο επισης υποσχεθηκα στον εαυτον μου οτι θα γινει ο γαμος μου αν ποτε στο μελλων παντρευτω Ενα επισης πολυ ομορφο μερος ηταν το νησι eminent, σε σχημα πεταλου με μια στενη λουριδα αμουδιας που ενωνε δυο νησακια. Γενικα η ελευθερια κινησεων που προσφερε η καινουργια βαρκα εδωσε εναν χαρουμενο τονο στην ατμοσφαιρα που ηταν βεβαρημενη μετα τις 10/2. Και η μουσικη συνεργασια με τον Γιαννη και τον Ηλια φαινοταν να πηγαινει καλα. 94

95 LAST BREATHE- ΙΟΥΛΗΣ 1981: Οι ανακαλυψεις με την καινουργια βαρκα, και ενας καινουργιος σπανιος δισκος του Χαμιλ το in camera, εδωσαν αφορμη να γραψω δυο πολυ σημαντικα κοματια, που τεχνικα ειχαν ενα πολυ επαγελματικο ακουσμα και αναπτυξη. Ηταν το Eminent island, ενα λυρικο κοματι με πολυ εμπνευσμενη μελωδια που εξυμνουσε το νησι που ειχα ανακαλυψει και του ειχα δωσει αυτο το ονομα, και το rupture divine, εντελως Χαμιλικο και βαρυ, με επικα ανεβασματα και στιχους σημαδιακους και προφητικους:.. But nothing is lost because deep in my soul the imortal fire is still lighting as you'll see that one day I will grow up and then I will prove you all this I cant now! Οσο για το eminent, ηταν το πρωτο κοματι μου που ηθελε τοσο ψηλη φωνη και η πρωτη μου προσπαθεια να ανεβασω την φωνη μου σε ψευτικες ψηλες νοτες. Δυο πολυ σημαντικα κοματια που θα ειναι τα ανωτερα του καινουργιου δισκου που θα ολοκληρωθει τον Αυγουστο. Ομως και η ιδεα της δημιουργιας ενος αληθινου δισκου ξαναηρθε στην επιφανεια, υστερα απο την σκεψη να παμε στον Τζωνυ τον Βαβουρα που με συμπαθει και να του ζητησουμε να μας βγαλει αυτος εναν δισκο αφου εχει ολα τα μεσα, και ας παρει τα κερδη. Οταν τον πηραμε τηλεφωνο βγηκε η μαμα του. -Γεια σας, θα θελαμε τον Τζωνυ αν ειναι εκει. -Τον Γιαννη θελετε να πειτε. Μισο λεπτο να τον φωναξω... Γιαννη! -Τζωνυ με λενε ρε μανα! Ακομα δεν τομαθες; φωναζει ο Τζωνυ. Ετσι δωσαμε ραντεβου στο Χαπενινκ, ενα καινουργιο δισκαδικο στην Χαριλαου Τρικουπη, και του ειπαμε το τι θελαμε. Αυτος ειπε οτι μονον σινγκλακι μικρο μπορει να μας φτιαξει, αν και τα πραγματα ειναι πολυ δυσκολα γενικα. Αλλα τελος παντων μας ζητησε να του γραψουμε μια κασετα με δυο το πολυ πενταλεπτα κοματια που θελουμε να αποτελεσουν το σινγκλακι. Ζητω! Ηρθε επιτελους η ωρα να βγει ο δικος μου πρωτος αληθινος δισκος, εστω και μικρος. Ετσι ξεχασαμε ολα τα παλια κοματια, και με τον Γιαννη και τον Ηλια, ξεκινησαμε εντατικες προβες πανω στα δυο αξιολογα κοματια, το rupture divine, και το eminent. Ο Γιαννης ομως ακομη δεν μπορουσε να παιξει καλη ντραμς, και ο Ηλιας καπως πιο εμπειρος, τον βοηθουσε και τον συμβουλευε συνεχεια. Οσο για το Εμινεντ, επρεπε οπωσδηποτε να τραγουδιστει με γυναικεια φωνη για να βγει παραεξω. Ετσι βρηκαμε παλι την Αθηνα που μας βοηθησε και περσυ με το demo, αλλα ερχοτανε στις προβες παντα με την μαμα της. Τελικα βγηκε καποιος καλος ογκος αλλα δεν υπηρχε δεσιμο, επειδη ο Γιαννης επαιζε πολυ χαλαρα σε μερικα σημεια. Εντωμεταξυ, υπηρχε προβλημα με τους γειτονες, γιατι οι προβες ξαναγινονταν αναγκαστικα σπιτι μου. Η κυρια Ειρηνη χτυπουσε με το σκουποξυλο από κατω. Και ευτυχως που η Βουλα μας προτεινε το δικο της σπιτι για προβες. Εμενε σε απομονωμενο μερος στην Πευκη, και οι γονεις της ελειπαν για διακοπες στην Κρητη. Χρειαζομασταν καπου μια ωρα για να φτασουμε σπιτι της, αλλα οι προβες γινονταν ωραια. Και η Βουλα της αρεσε να καθεται και να μας ακουει. Τελικα γραψαμε τα δυο αυτα κοματια σε μια κασετα, και την δωσαμε στον Τζωνυ, ο οποιος μας τα μασαγε. Τελος παντων μας ειπε να τον παρουμε τηλεφωνο την επομενη Παρασκευη στο Ηappening, να κανονισουμε για στουντιο. Ετσι εγω βρηκα χρονο να παω στην Αιγινα λιγες μερες και να γραψω και να αποτελειωσω εκει τον καινουργιο μου ψευτικο δισκο με τιτλο the last breathe. Ποιος ξερει. Ισως να ηταν και ο τελευταιος ψευτικος.

96 Εκανα μαλιστα την ηχογραφηση με ενα πολυ καλο στερεοφωνικο ενος γειτονα με αποτελεσμα η εγγραφη αυτης της κασετας να ειναι η πιο ποιοτικη μεχρι σημερα. Ξεκινουσε παλι με μια ινστρουμενταλ μελω εισαγωγη, και μετα εμπαινε ενα πολυ γερο εκκλησιαστικο μεν αλλα πολυ δυναμικο κοματι που αποτελουσε εξυμνηση σε εκεινο το μεταφυσικο παρτυ που ειχα διοργανωσει σπιτι μου στις 6/6/79, εστω και με δυο χρονια καθυστερηση. Τιτλος του κοματιου για δευτερη φορα μια ημερομηνια: 6/6/79. Το the limit ομως που ακολουθει σαν ενας μονολογος με πιανο, αναφερεται σε παρουσες καταστασεις, και γραφτηκε μια νυχτα στην Αιγινα οπου ειχα ανοιχτει στη θαλασσα με την καινουργια βαρκα, και ενοιωθα οτι τωρα που το περιβαλον ειναι τοσο υπεροχο γυρω μου, τωρα ειναι που νοιωθω περισσοτερο την ελειψη της, τωρα ειναι που η μοναξια ενοχλει περισσοτερο και δεν αφηνει κανενα περιθωριο για να χαρω την βαρκα και την απεραντωσυνη της θαλασσας. Ομως μια πολυ πιο ολοκληρωμενη αναφορα στο καλοκαιρι του'81, υπαρχει στα λογια του life-hope-benediction που ακολουθει, οπου εκφραζεται και ενα παραπονο στο τελος, με την διαπιστωση οτι η αποκτηση της βαρκας δεν βοηθησε οσο περιμενα. Ομως σαυτο το κοματι υπερεχουν οι παμπολες αλλαγες που το καθιστουν πολυ πλουσιο μουσικα, αντιθετα με την επεκταση του που το ακολουθει και ειναι ενας πειραματισμος με το συνθεσαιζερ. Το condemned to die from illness, αναφερεται στις συμβουλες που θα εδινα σε ενα 16χρονο κοριτσι, στην Τονια, που ειναι καταδικασμενη να πεθανει απο καποια αρρωστια, αποδεικνυοντας τελικα οτι μπορει να νοιωθει ευτυχισμενη οσο οποιοσδηποτε αλλος, και οτι απο την στιγμη που ολοι καποτε ειμαστε προορισμενοι να πεθανουμε, την στιγμη του θανατου μας δεν θα εχει νοημα η διαρκεια της ζωης, η διαρκεια ενος διαλειματος στην αιωνιοτητα. Η φωνη μου ακουγεται πολυ ωριμη και δενει με τον ηχο του πιανου. Μαζι με μια μονολεπτη ενδιαφερουσα αναπτυξη στο αρμονιο, το gasescape, ερχονται τα δυο σημαντικοτερα τραγουδια για τα οποια μιλησα πιο πριν, το rupture divine, και το Εμινεντ, για να κλεισει ο δισκος με εναν ακομη υμνο σε μια απο τις νεοανακαλυφθεισες βραχωδεις ακτες, το ινστρουμενταλ the incensed bells of K. P., υπονοωντας το ερημο εκκλησακι στο ακρωτηριο της Κρασοπαναγιας στον κολπο της Επιδαυρου, στο οποιο αναφερθηκα στο τελος του προηγουμενου κεφαλαιου, και στο οποιο εχω κανει ταμα να παντρευτω αν ποτε συμβει αυτο. Ενα κοματι που τωρα δεν θα το προσεξω πολυ, αλλα αργοτερα θα ανακαλυψω οτι ισως αποτελει την μεγαλυτερη εμπνευση του καινουργιου δισκου που ειναι ανωτερος απο τους δυο τελευταιους, οχι ομως και απο την Αμαλθεια. Ξανα στην Αθηνα, περνουσαμε τα απογευματα στο σπιτι της Βουλας περιμενοντας τον Τζωνυ τον Βαβουρα να μας παρει τηλεφωνο οπως ειχαμε κανονισει για να κλεισουμε την εγγραφη ενος εστω και μικρου δισκου. Ειχαμε μαλιστα ετοιμασει και στοιβαξει ολα μας τα οργανα για να τα παμε στο στουντιο που θα μας εστελνε ο βαβουρας. Ομως ο Τζωνυ δεν επαιρνε τηλεφωνο. Και τελικα πηραμε εμεις τηλεφωνο στο happening. Ο Γιαννης μιλησε: -Ναι παρακαλω τον Τζωνυ τον Βαβουρα. -Ναι μισο λεπτο..... ποιος τον ζηταει παρακαλω; -Ειμαστε τα παιδια που θα μας εβγαζε εναν δισκο! -Εεε..... δεν ειναι εδω. Εχει φυγει για διακοπες και θα γυρισει σε δυο μηνες. Γιαυτο μην ξαναπαρετε εδω Με σκυφτο το κεφαλι, μαζεψαμε τα πραγματα μας και τα μουσικα μας οργανα απο το σπιτι της Βουλας η οποια μας κοροιδευε που πιαστηκαμε ετσι κοροιδα. Για μια φορα ακομη το ονειρο της δημιουργιας ενος αληθινου δισκου ναυαγουσε, μαζι με ολη την ενεργεια και τις ελπιδες μας. Γιατι Θεε μου τα ονειρα να καταστρεφονται ετσι αδοξα; Γιατι μας κοροιδεψες ετσι ρε Τζωνυ και δεν μας ελεγες απο την αρχη οτι δεν γουσταρεις να μας βγαλεις δισκο; 96

97 THE RETURN TO THE END- ΣΕΠΤΕΒΡΗΣ 1981: Η Κατερινα εκανε μαθηματα κιθαρας σε ενα ωδειο, και ενα απογευμα περασε απο το σπιτι και αφησε την κιθαρα της. Αρχισα να την σκαλιζω με περιεργεια και να διαπιστωνω οτι τελικα ειναι πολυ ευκολο να παιξεις κιθαρα. Μεσα σε λιγα λεπτα ειχα κατορθωσει και επαιζα στις τρεις τελευταιες χορδες την ρομαντζα του Σουμαν κρατωντας την κιθαρα στα ποδια μου σαν να ειναι αρμονιο. Ακομα πιο ευκολα εμαθα να παιζω ρυθμικα την κιθαρα σε μπαλαντοειδες στυλ, με τις πιο απλες συγχορδιες οπως την αλαγη απο μι μινορε σε λα μινορε. Σαν φωνη απαγελα κατι στιχους που ειχα γραψει στα ελληνικα που προσπαθουσα να μιμηθω το ποιητικο στυλ του Καβαφη. Τιτλος του ποιηματος, επωμενως και του καινουργιου τραγουδιου ηταν ο φιλοσοφος, και ηταν το πρωτο κοματι για κιθαρα, ανοιγοντας ετσι μια νεα εποχη. Γιατι η κιθαρα σου δινει την δυνατοτητα να τονιζεις οποιες νοτες θελεις, δινοντας συγκεκριμενο στομφο στα σημεια που θελεις. Βεβαια ο φιλοσοφος ηταν μια απλη μπαλαντα με δυο μονο νοτες, αλλα το παιξιμο στην κιθαρα με αφηνε να δωσω για πρωτη φορα εμφαση στον τονισμο, και οχι στις νοτες. Στις 13/9 κανονισαμε ραντεβου με την Βουλα στην Κηφισια για βολτα. Αυτη εφερε την αδελφη της την Καιτη μαζι με μια φιλη της την Τζενη. Η Τζενη ητανε κιαυτη τρελη για τον Χαμιλ οπως εγω, και πριν καλα καλα γνωριστουμε απαγελαμε μαζι στιχους του Χαμιλ οπου ο ενας συμπληρωνε τον αλλον. Επιτελους, βρεθηκε και μια γυναικα που ακουει Χαμιλ. Ομως περισσοτερο με γοητευσε η αδελφη της Βουλας, η Καιτη που δεν μιλουσε πολυ, και η οποια οπως θα δουμε θα αποτελεσει τον πρωτο μου δεσμο που θα κρατησει τρια χρονια. Ενδιαφερθηκα να γνωρισω την Καιτη ακριβως επειδη δεν μιλουσε πολυ, και ειχε και μακρυα μαλλια. Και στην Καιτη βρηκα πραγματικα μια εντελως καινουργια αποψη για τον κοσμο για τα δεδομενα τα δικα μου. Εν συντομια, η σημαντικοτερη εννοια για την Καιτη, ειναι η εννοια της αγαπης, και ολα αυτα που εγω τα εκανα μεχρι σημερα, τα εκανα αποζητωντας αγαπη, αγαπη που ολοι εχουμε αναγκη. Περα απο την αγαπη, και περα απο τον ανθρωπο δεν υπαρχει τιποτε αλλο που να εχει αξια. Γιατι ολα εμεις τα δημιουργουμε. Και ομολογω οτι με γοητευαν καπως οι αποψεις της, γιατι παντρευαν τον ιδεαλισμο με την ανθρωποκεντρικοτητα. Και τοτε καταλαβα οτι ηρθε η ωρα να επιδιωξω μια σχεση μαζι της, εξω πια απο τα ονειρα και τις μεταφυσικες, αλλα με στοχο στον ανθρωπο και στην αγαπη. Μην ξεροντας πως να την πλησιασω, μια μερα ανακαλυψα οτι κρατουσε αναλυτικο ημερολογιο οπου εγραφε τα παντα. Ξεροντας οτι μονον αν διαβαζα το ημερολογιο της θα μαθαινα τα παντα γιαυτην, καταστρωσαμε με τον Γιαννη το εξης σχεδιο: Με την προφαση οτι θελαμε να παιξουμε στο πιανο της κατι κοματια καποιο πρωι που αυτη θα ηταν σχολειο, θα κλεβαμε το ημερολογιο της. Οχι για πολυ. Οσο χρειαζοταν για να το βγαλουμε σε φωτοτυπιες. Μετα θα το επιστρεφαμε αθικτο πισω στο συρταρι του γραφειου της. Ετσι κιεγινε. Και την επομενη μερα την περασα μελετωντας τις φωτοτυπιες του ημερολογιου της. Και ετσι εμαθα οτι: Ηταν ερωτευμενη με εναν συμαθητη της, και δεν τολμουσε να του μιλησει. Και μονο που τον χαιρετουσε θεωρουταν απο αυτην φοβερη επιτυχια. Εμενα με συμπαθουσε πολυ, αλλα τιποτε παρα πανω δεν εγραφε. Σε καποιο σημειο ειχε γραψει κατι στιχους που μου αρεσαν πολυ και θα αποτελεσουν το ιστορικο C. D. S Semblance ενα απο τα πιο υπεροχα μεχρι σημερα κοματια μου: Evening falls a shadow falls I fall apart and you are a part of the darkened streets of all my dreams and you're a dream

98 98 within a dream Σε ενα αλλο σημειο του ημερολογιου της εγραφε: Η αγαπη και η απελπισια ειναι τα μονα συναισθηματα χωρις κινητρα. Γιαυτο ακριβως ισως τελικα να αποτελουν το ιδιο πραγμα! Την αλλη εβδομαδα την καλεσα στο παρτυ ενος συμαθητη μου. Και ενω χορευαμε μαζι, εγω της ελεγα ταχα αυθορμητα: -Ξερεις Καιτη, νοιωθω πως η αγαπη και η απελπισια ειναι τα μονα συναισθηματα χωρις κινητρα. Γιαυτο ακριβως ισως τελικα να αποτελουν το ιδιο πραγμα! Με γοητευε επισης η συνειδητη της αβεβαιοτητα, σε στυλ δεν ξερω τι θελω, ολα αυτα εδιναν μια εντυπωση ωριμοτητας σε μενα τοτε. Και οταν αποφασισαμε με τον Γιαννη Καρ. να παμε στην Αιγινα για βολτες με την βαρκα, τωρα που ειχα και την καινουργια κιθαρα μου μαζι, ημουν ευτυχισμενος που θα ερχοταν μαζι μας και η Καιτη. Ομως... τελευταια στιγμη οι γονεις της δεν την αφησαν να ερθει. Στενοχωρεθηκα φοβερα, και εγραψα το cruise to isolation που με τους στιχους του απευθυνοταν στους γονεις της Καιτης: ΑΡΗΣ ΕΛΕΝΗ ΚΑΙΤΗ ΘΟΔΩΡΟΣ I have invited you with my boat to these islets to meet these places which nobody has but you refuse my invitation I dont know why what will you lose if you'll come I dont understand Take the chance with no fear there want be any danger I know the sea as my pocket I'm expert in the waves. Σε αλλο σημειο οι στιχοι ειναι γεματοι με ονοματα νησιων του Σαρωνικου, κατι που τους κανει πολυ γελοιους, ομως ηταν το πρωτο κανονικο κοματι για κιθαρα με κανονικη αναπτυξη κουπλε-ρεφρεν. Αλλα τα παραπονα στους γονεις της Καιτης που δεν την αφησαν να ερθει μαζι μου στην Αιγινα δεν σταματουν εδω. Οι στιχοι του πολυ πιο παραξενου bluish hollow holm λενε σε ενα σημειο: Why you dont let your daughter come with my boat to the isolated isles? why are you afraid of something that I've been refusing it for many years? Ειναι πολυ σημαντικο να βγαινουν τοσο πρωτοποριακα κοματια στην κιθαρα που τωρα πρωτομαθαινω τεχνικα να παιζω. Και ας τα λεει ο Γιαννης ελιτιστικα. Τελικα πηγαμε με τον Γιαννη Καρ. μονοι μας στην Αιγινα, οπου το βραδυ μας βρηκε με την βαρκα στο ερημο λιμανακι του νησιου Μονη, να παιζουμε κιθαρα μεσα σε ενα πολυ πυχτο σκοταδι. Τοτε ηταν που αναπτυσοντας σε αλλες νοτες τον τροπο παιξιματος της ρομαντζας του Σουμαν, εβγαλα την μελωδια του κοματιου Aρχη, με ελληνικους στιχους. Η ομορφη βραδυα εξελιχθηκε σε θριλερ, οταν διαπιστωσαμε οτι υπηρχε ενα ποντικι στη βαρκα, και ενω εγω καθομουν στην προβλητα της Μονης και φωναζα φοβισμενος, ο Γιαννης Καρ. εψαξε, το βρηκε και το πεταξε στη θαλασσα.

99 99 Ακολουθησαν πολυ ομορφες νυχτερινες βολτες, στον Πορο, στο Λιμπετ, και στο Αγκιστρι. Ο Γιαννης Καρ. αναρωτιωταν πως γινεται οι αλλοι να μην παθαινουν στην ιδεα για νυχτερινες βολτες με ενα σκαφος, υπονοωντας τους αλλους που δεν ηρθαν μαζι μας. Την αλλη μερα πηγαμε σε κατι βραχους στη μεση της θαλασσας, που λεγονται Πετροκαραβο, και καθησαμε ολη σχεδον την νυχτα ακουγοντας προκλασικη μουσικη απο θρησκευτικα μαδριγαλια μοναστηριων. Ηταν αλλη μια πολυ ομορφη βραδυα, οπου παλι επαιξα κιθαρα, ενα οργανο που ξαφνικα τον τελευταιο μηνα εισηλθε στην ζωη μου και παραμερισε σχεδον τελειως το αρμονιο, με αποτελεσμα ολα τα τελευταια κοματια να βγαινουν σε κιθαρα. Ομως σιγουρα αυτη θα ειναι μια παροδικη ταση. Παντως και η τελευταια μερα με τον Γιαννη Καρ. ηταν πολυ ωραια, οπου πανω στα ψηλα βραχια του φαρου της Μονης, σε μικρη αποσταση απο το ακρωτηριο της Αλεξανδρας, παιζοντας κιθαρα θα βγαλω το lighthouse, οπου για πρωτη φορα χρησιμοποιω στην κιθαρα την ονειρικη αλαγη ρε μινορε-σολ μαντζορε που ειχα χρησιμοποιησει στο blue dream. Πιστευα οτι η κιθαρα δεν θα μπορουσε να δωσει τα ονειρικα συναισθηματα του αρμονιου, το lighthouse ομως ηταν ενα υπεροχο κοματι, το μονο που παραδεχτηκε ο Γιαννης απο οσα ειχα βγαλει στην κιθαρα. Βεβαια και οι στιχοι του βοηθανε πολυ με την διαπιστωση οτι ο φαρος που φαινομενικα ειναι τοσο μονος ειναι στην πραγματικοτητα το αντρο των πιο μακρυνων ελπιδων ολων των ανθρωπων. Ομως το πραγματικα διαχρονικο κοματι, οπου χρησιμοποιω για πρωτη φορα και κιθαρα και αρμονιο ταυτοχρονα, και το καλυτερο του δισκου, ειναι το cold dream stalactital semblance, η CDS semblance (παγωμενο, ονειρικο, σταλακτιτικο φαινομενο) που ξεκινωντας απο στιχους του ημερολογιου της Καιτης, καταληγω σε μια βαρια και πολυ δεμενη μελωδια εμπνευσμενη απο την γλυκα και την μεγαλοπρεπεια του παγωμενου αρκτικου σπηλαιου, οπου μεσα του σαπιζει το πλοιο του Μπρεχτ. Αρπισματα στην κιθαρα με κρυσταλινο, διαμαντενιο ηχο συνδιαζονται με τα βιολοντσελα και βιολες του συνθεσαιζερ και με την φωνη που αργα τραγουδαει πανω στην μελωδια: Wooden old ship with no life feelings stands, rots, alone in dark icy cave years and years have passed with no mean like a dream within a dream like a love within a love like your hope within your hope like your sense within your sense like a dream within a dream a dream.... a dream.... a dream... a dream! Αραγε μιλουσα για την Καιτη, η γενικοτερα για το ιδανικο ετερο ημισυ και την γοτθικη μουσα; Παντως ενα τοσο ωραιο κοματι ειχε και απαιτησεις για καλυτερο ηχο και μιξη, με αποτελεσμα μια τοσο μεγαλη εμπνευση να χανει τελικα απο καθαρα τεχνικους λογους.

100 Ενα αλλο απογευμα στο δωματιο μου αναψα λιβανι, του οποιου η μυρωδια σχεδον αμεσως μεταφερθηκε στο παιξιμο του αρμονιου και σχηματισε το πολυ ατμοσφαιρικο Incense. Ενας υμνος στην μεταφυσικη αισθηση του θυμιαματος, και μια απο τις λιγες φορες που τοσο αμεσα και πετυχημενα μια αλλη εξωτερικη αισθηση μετατρεπεται σε ηχο. Ομως η γνωριμια μου με την Καιτη, και η επιθυμια μου να δημιουργησω μαζι της εναν δεσμο οπου να κυριαρχει η αγαπη, η καινουργια αυτη εννοια, επιρεαζει ολο σχεδον το στυλ του δισκου αυτου, με μια λεπτη ευαισθησια που ο Γιαννης θα κατηγορησει σαν παιδικοτητα, και αφελεια, ειδικα για τα κοματια με κιθαρα. Ομως υπαρχουν και τα κοματια με αρμονιο στις γνωστες επικες προδιαγραφες, οπως το ιστορικο hyakinth που θα βγει πρωτο απο την βαθμολογια του κοσμου στην τελευταια μου συναυλια στο σπιτι που θα γινει σε δυο μηνες. Ενα κοματι με φοβερα δραματοποιημενη αναπτυξη, και εμπνευση. Το inrosell με ηχο πιανου, που αποτελει την πρωτη μου αναφορα στον πρωτο ερωτα που ειχα νοιωσει στην ζωη μου, το 1974, με την Μαριαννε την οποια ειχα δει μονον 5 λεπτα και την σκεφτομουν τρια χρονια. Η μελωδια με το πιανο, για πρωτη φορα ανεξαρτητοποιειται απο αυτην της φωνης, δινοντας ενα πολυ ωριμο αλλα και ευθραυστο αποτελεσμα. Εντωμεταξυ, συνεχιζονταν σε φιλικο επιπεδο οι συναντησεις με την Καιτη, ολα ομως εδειχναν οτι κατι σωστο θα εξελιχθει μαζι της. Η υπερβολικη της ευαισθησια που την οδηγουσε συχνα στο κλαμα για ασημαντους λογους, καθως και το οτι επαιζε και αυτη κιθαρα και πιανο κυριως κοματια των αγαπημενων της Simon & Garfunkel, με γοητευαν, σε σημειο να μην μπορω να δω αυτο το κακο γλυκαναλατο στοιχειο που περνουσε στην μουσικη μου και στον χαρακτηρα μου. Οταν ομως ενα συγκεκριμενο γεγονος επρεπε να γινει κοματι, τοτε ευτυχως οι επιροες απο την γλυκαναλατη ευαισθησια ηταν λιγοτερες. Ετσι λοιπον ενα εργο που μου αρεσε πολυ, το Εξκαλιμπερ, εγινε ενα θαυμασιο κοματι με αρκετη διαρκεια και τιτλο swordbrain, οπου κατω απο ογκωδη κιθαρα και αρμονιο απαγελονται στιχοι με επικεςμυθικες επιροες απο το κλιμα της ταινιας. Ενω αντιθετα το evolution to where?, ειναι μια εκκλησιαστικη μελωδια πανω στις αλαγες του παλιου nadirs prelude, και παρα την μεγαλυτερη αναπτυξη δεν παυει να λιμναζει μεσα σαυτην την γνωστη πια εκκλησιαστικη τραγικοτητα. Ομως πραγματικα περιεργα ειναι στους τελευταιους δισκους κατι πολυ μικρης διαρκειας μονολεπτα ινστρουμενταλ κοματακια που σκανε μυτη αναμεσα στα αλλα τα μεγαλα, και παντοτε λαμπουν απο εμπνευση, οπως πχ. το develop της Αμαλθειας, και το gasescape του last breath. Ετσι και τωρα εχουμε ενα ακομη διαμαντακι το experiment, με γρηγορες εναλαγες, μεγαλη αναπτυξη και διαρκεια με το ζορι ενα λεπτο! Και ηρθε ετσι η νυχτα της 23ης/12 οπου μιλησα στην Καιτη και της ζητησα να τα φτιαξουμε. Καθομασταν σε ενα παγκακι σε μια πλατεια της Πευκης κατω απο καταρακτωδη βροχη, αλλα δεν μας πειραζε. Εγω ομως ετρεμα απο την αγωνια. Οχι, δεν ενοιωθα τιποτε απο την υποβλητικοτητα της 10ης/2/80 και την τελετουργικοτητα της 10ης/2/81. Απλα ενοιωθα την αναγκη να αγαπησω και να αγαπηθω απο ενα κοριτσι σαν την Καιτη. Δεν μου απαντησε αλλα την αλλη μερα, σε ενα γραμμα της μου εγραφε:.... Σε ευχαριστω που υπαρχεις, και που χαιρεσαι για το οτι υπαρχω, και με αγαπας, και συγχωρεσε μου την προσωρινη μου αδυναμια να σου πω κιεγω το ιδιο. Ομως ισως αυτοι που αγαπανε πραγματικα, να αργουνε να το πουνε, οταν ομως το λενε, το λενε με πολυ μεγαλυτερη δυναμη. Ακριβως ομως την μεθεπομενη μερα στο αλσος της Κηφισιας, μου εδωσε ενα καινουργιο γραμμα, που διαβασα μπροστα της, ενω αυτη για πρωτη φορα χαμογελουσε τοσο αληθινα. Ναι, ηταν η επισημη αρχη της σχεσης μας, η αρχη του πρωτου δεσμου στην ζωη μου. Ομως απο πανω πλανιωταν μια βαρια σκια που δεν με αφηνε καθολου να νοιωσω χαρα. Επρεπε σε εναν μηνα περιπου να φυγω, για την Αμερικη να σπουδασω πιλοτος. Επρεπε τωρα δα που επιτελους το ονειρο εγινε πραγματικοτητα με την Καιτη, να ξαναχωρισουμε ισως και για χρονια. Και το ερωτημα ερχοταν σχεδον απειλητικο στο μυαλο μου: Μπορει μια σχεση ενος μηνος να κρατησει στερεη μεσα απο γραματα για εναν χρονο; Οχι Θεε μου, οχι, δεν επρεπε να φυγω τωρα, τωρα που επιτελους καποιος ανθρωπος με αγαπαει και εχει δεσμο μαζι μου. Και η ιδια η Καιτη, στεναχωριωταν πολυ στην ιδεα αυτη, αλλα με παρηγορουσε λεγοντας μου οτι δεν θα με ξεχναει και θα μου στελνει γραμματα. Μεσα σαυτην την μελο κατασταση, ενοιωθα και μια γενικοτερη στενοχωρια στην ιδεα του οτι θα πηγαινα στην Αμερικη, να κλειστω σε μια αεροπορικη βαση. Ενοιωθα ανασφαλεια απεναντι σε μια νεα 100

101 101 επερχομενη ζωη στην Αμερικη, που τωρα δεν ηθελα αφου για πρωτη φορα βολευτηκα τοσο στην ζωη της Αθηνας. Ενοιωθα οτι ολα σταματουν εδω, ολα κοβονται με το μαχαιρι, ολα, επιδιωξεις, μουσικη, βραχωδεις ακτες, ονειρα, φιλοι, και ολα οσα αποτελουσαν την προσωπικοτητα μου. Νοιωθω μπροστα στο χειλος του γκρεμου, σε μια αναποφευκτη ασκημη καμπη, τωρα που για πρωτη φορα ενας αληθινος δεσμος σχηματιστηκε στην ζωη μου με εναν αλλο ανθρωπο, με την Καιτη. Και οι στιχοι ενος ακομη καινουργιου, μεγαλου κοματιου του sinsibele chalice, θα ερθουν να περιγραψουν ολη αυτην την κατασταση με τον πιο χαρακτηριστικο τροπο: Last four days of my child life before I go abroad for studies I'm feeling sad, so vain, and tied up with my body gail and chains and logic thoughts glow time-this song has to end soon pain-oh I feel it so deep within pain and so on. I'm not ready to leave my problems, needs, dreams and hopes I've gathered all these last years they're shaping all my whole life so how can I preffer now the New Yorks college life? Kate sais there's no fear I'll manage, I'll be used by she really doesnt understand Ενα πολυ σημαντικο κοματι που δεν αρκειται στο πολυ συγκεκριμενο μηνημα των στιχων, αλλα περα απο αυτους εχει μια τοσο επικη και κλασικη αναπτυξη που μαζι με την Χαμιλικη ερμηνεια αφηνει ενα πολυ καλο αποτελεσμα. Ομως η σημερινη κατασταση, και το αγχος ενος αβεβαιου αλλα αναποφευκτου μελλοντος ειναι και το θεμα του κυκνιου ασματος αυτου του διπλου δισκου που ο τιτλος του εδωσε και τον τιτλο του δισκου the return to the end, ενας αποχαιρετισμος γεματος δακρυα αλλα και με ενα βαθυ συναισθημα ανακυκλωσης κατω απο ενα κινηματογραφικο παιξιμο που θυμιζει φιναλε μιας μεγαλοπρεπους υπερπαραγωγης. Ειναι το κοματι που κλεινει τον καινουργιο δισκο, και μαζι μαυτον και μια παιδικη εποχη γεματη ξεγνοιασια, αλλα και ανεκπληρωτα ονειρα, η ενεργεια των οποιων πρεπει να μεινει σαν συμπαρασταση στον τοτε Θοδωρο της 10ης/2 που τολμησε να ελπισει τοσο πολυ. Στο return to the end, υπαρχουν και το cosmic idols, αφιερωμενο στο βιβλιο του Γεωργιου Γκουρτζιεφ Αναζητωντας τον κοσμο του θαυμαστου, ενα εντελως αποτυχημενο κοματι που πραγματευεται την θεωρεια οτι οι επτα νοτες της μουσικης με τις διεσεις τους ειναι αντικτυπο ολοκληρων των ενεργειων του συμπαντος. Υπαρχει και ενα αλλο παραξενο κοματι το Iconostasis, σε εκεινη την παλια μυστικιστικη ταση δημιουργιας αντικειμενικων ψυχεδελικων αποτελεσματων, αυτην την φορα κατω απο μια αρρωστη εκκλησιαστικη ατμοσφαιρα γεματη σαπιλα και αραχνες πανω στα μαρμαρα των πιο μεγαλοπρεπων γοτθικων ναων. Μια ακομη καλη στιγμη, που ομως δεν θα εμποδισει τον Γιαννη να γραψει μια κριτικηφωτια πανω σαυτον τον δισκο, οπου επιτιθεται για πρωτη φορα τοσο ωμα, αλλα και τοσο σοβαρα απεναντι μου, κατηγορωντας με για ελιτισμο, κομπλεξ, και μαλθακοτητα. Θεωρει τον δισκο αυτον το ναδιρ, μετα απο το ζενιθ της Αμαλθειας, και αξιζει να δουμε μερικα απο τα λογια του: Μετα απο τοσα χρονια μουσικης δημιουργιας αποφασισες να καταληξεις σε μπαλαντουλες σε στυλ μουσικης δωματιου; Καλως ηλθες λοιπον στο νεο κλιμα οπου πολλα παιδακια ακουνε και κοριτσακια συγκινουνται, συνεχιστε να ζητε μεσα στις χαζες σας ευαισθησιες και τουλαχιστον μην μας τα πρηζετε εμας. Οι αποψεις σου ειναι ευνουχισμενες στην πραγματικοτητα-το ξερω οτι δεν σε ενδιαφερει-ομως ουτε και μας δεν μας ενδιαφερεις! Και επειδη η μουσικη πρεπει να ειναι καθρεπτης μιας γενικοτερης φιλοσοφικης αποψης που εσυ και εχεις και τονιζεις ιδιαιτερα σαυτο το αλμπουμ ισως να νομιζεις οτι το

102 σημαντικοτερο στοιχειο μου διαφευγει. Ειναι αληθεια οτι παντα δεν μπορει ο κριτικος (=εδω ειμαι εγω) να συμπεριλαβει ολες τις πτυχες μιας προσωπικοτητας, και ο καλιτεχνης (=εδω εισαι εσυ) διαμορφωνει με τον καιρο τα κριτηρια της τεχνης και ολον τον κοσμο κατα συνεπεια, και πολυ πιο πριν καταλαβει κατι τι ο κοσμος η ο κριτικος (θαλεγα, ο καλιτεχνης ειναι το πρωτο προσωπο που δονειται απο τις ακτινες των κοσμικων αλλαγων ). Γεγονος ομως ειναι οτι οποιαδηποτε τεχνη, καλη η κακη, λειτουργει σενα ορισμενο κυκλο ατομων. Κιεσυ στη χειροτερη περιπτωση σου θαχεις τον κυκλο σου, και ακομη φημη, δοξα, λεφτα, ειναι διαφορες απο καλιτεχνικες αξιες και ισως μονον μερικες φορες συναντιωνται οι συνισταμενες τους. Ομως η τεχνη ειναι ενα αισθητικο γεγονος με μορφη και περιεχομενο και εξαρτιεται απο τις αναλογες συνθηκες. Για να πεισεις τον καθενα καλλιτεχνικα πρεπει να περασεις απο ορισμενα σταδια οριμοτητας-που ειναι κατι μακρυ, επιπονο και δυναμικο-θελει αυτοσυνειδηση, υλικο πατημα με αυτοπεποιθηση, προκειται για μια ισχυρα δομημενη νοητικη κατασκευη (οπου οι οραματικες σου μελωδιες κατεβαινουν για να παρουν μια ζωντανη αισθητικη χρεια ικανοποιητικη για σενα και για ολους). Ομως στο τελος εσυ φτανεις φιλοσοφικα να αγγιξεις την αληθεια (return to the end) και εδω μας πειθεις ολους. Eιναι αλλο το να γνωριζεις φιλοσοφικα και αλλο το να κανεις τεχνη. Πρεπει να το καταλαβεις! Ισως την φιλοσοφικη αληθεια να την ξερουν-η και οχι- : καποια που χορευει ντισκο, καποιος σχιζοφρενης στο Δαφνι, καποιος τσαγκαρης στο Αιγαλεω, καποιος που περπαταει τυχαια στον δρομο, κανενας ομως απο αυτους δεν μπορει να κανει τεχνη. Τωρα αν εσυ δεν ενδιαφερεσαι για την τεχνη, αλλα για την φιλοσοφια τοτε: γιατι δεν παρατας την μουσικη αυτη τη στιγμη για παντα; η γιατι δεν παιζεις και πανκ; και χαβανεζικο φολκλορ; και επισης γιατι δεν ριχνεις ματιες σε συνειδητοποιημενους καλιτεχνες ιδιομορφους του παρελθοντως; Ας πουμε γιατι δεν κυτας την μουσικη του χαους που κανουν οι MAGMA η τον ηχο της απολυτης συνειδησης των γερμανων KAN; Για μενα αυτα ειναι το ιδιο. Εδω θελω να σε εξετασω σαν ναμαι κριτικος και σαν νασαι καλιτεχνης. Και σου λεω: Στην ζωη υπαρχουν κιαλλοι κρυμενοι που εκφραζονται σαν κιεσενα και οι αλλοι δεν τους δινουν σημασια γιατι δεν ειναι καλιτεχνες. Σαν φιλοσοφος νομιζω κατι εχεις να πεις. Καλλιτεχνικα ομως περα απο το CDS semblance, δεν λες τιποτα μαυτο το αλμπουμ σου. Υ. Γ. Θυμαμαι παντα τις αισθητικες κατακτησεις ενός Genuflection, ενός Santa Teresa, ενός Candlestick. Εσυ θυμασαι τιποτα; τοτε τουλαχιστον ειχες καταλαβει κατι που τωρα το ξεχασες; Η τριτη και τελευταια συναυλια που εκανα στο σπιτι τον Γεναρη, ηταν στην πραγματικοτητα ενας αποχαιρετισμος, ενα παραπονο για το τοσο αδοξο τελος της παιδικης εποχης, και για το αβεβαιο μελλων που αρχιζει στην Αμερικη. Η συναυλια ηταν σε παρακμιακο τονο, παρα την συμβολη της κιθαρας, την βοηθεια της Καιτης στο αρμονιο και του Γιαννη Καρ. στην φλογερα, μαζι με τοσα πολα καινουργια και αξιολογα κοματια. Καποια στιγμη σηκωνεται ενας τυπος και ζηταει να μετασχηματισουμε καπως το παιχνιδι. Εκανα πως δεν τον ακουσα και συνεχισα. Στο τελος μου γραφει πισω απο το χαρτι του προγραματος: Εισαι η ανοιξη των ονειρων μου, που βρεφικα πλανιωνται στην ηλιθιοτητα της ατμοσφαιρας σου. Η Καιτη μου εγραψε με αφορμη τους τελευταιους στιχους του sinsibelle chalice που μιλουσαν γιαυτην: Νομιζεις οτι δεν σε καταλαβαινω, νομιζεις οτι με καταλαβαινεις. Νομιζω οτι δεν με καταλαβαινεις, νομιζω οτι σε καταλαβαινω. Καταλαβαινομαστε; Η Κατερινα εγραψε: Δεν εχεις κατορθωσει να δημιουργησεις την καταληλη ατμοσφαιρα. Ισως φταινε τα οργανα, ισως τα φωτα, ο χωρος... Δεν ξερω. Και ο Σταθης: Η αγνοτης ειναι μειονεκτημα των πολλων και προτερημα των ολιγων. Προσπαθησε να παραμεινεις με τους ολιγους! Δεν ειχα χρονο να τα σκεφτω καλυτερα ολα αυτα. Επρεπε τις λιγες μερες που απομεναν να κουρευτω, και να φυγω για την σχολη αεροποριας στην Αμερικη για να γινω πιλοτος. Για να μην με λεει ο πατερας μου χαραμοφαη. Ομως επρεπε παρολα αυτα να κανω ο,τι μπορω να κρατησω την Καιτη κοντα μου. Στις 18/1, η μητερα μου με αποχαιρετουσε κλαιγοντας. Στο αεροπλανο εκλαιγα κιεγω για πρωτη φορα τοσο εντονα στην ζωη μου. Ολοι με κυταγαν παραξενεμενοι. Δεν ξερω τι ειχα 102

103 πετυχει στην ζωη μου, και τι με περιμενε στην Αμερικη, ομως μαζι μου ειχα και την κιθαρα μου. Νομιζω οτι κανεις δεν μπορει να μου απαγορεψει να θυμαμαι ποιος ημουν. Αντιο! 103

104 104

105 THE CANDLESTICK IS STILL LIGHTING- ΓΕΝΑΡΗΣ 1982: Οταν εφτασα στην σχολη πιλοτων στο Westhampton του Long island, οι φοβοι μου και τα αγχη μου γλυκαθηκαν απο το υπεροχο θεαμα του χιονιου. Χιονι παντου, παγωμενες λιμνες και θερμοκρασια δεκα υπο το μηδεν. Αλλα και τα πραγματα στην σχολη δεν ηταν τοσο δραματικα. Τα αλλα παιδια ηταν καλα, μπορουσες να πεις δυο κουβεντες μαζι τους, οι πτησεις με τα μικρα αεροπλανακια πολυ ομορφες, τα μαθηματα ευκολα, και τα γραμματα της Καιτης ερχονταν βροχη καθε βδομαδα, αποδεικνυοντας αν οχι τιποτε αλλο, οτι η Καιτη παραμενει πιστη διπλα μου, και ενδιαφερεται για μενα πραγματικα. Γραμματα τεραστια που εφταναν τις 100 σελιδες και ειχαν την μορφη πακετων. Εξαλου ειχαμε συμφωνησει καθε μερα ωρα 5 το απογευμα Αμερικης και μεσανυχτα ωρα Ελαδος, να σκεφτεται ο ενας τον αλλον, ωστε να ξερουμε και οι δυο οτι αυτος που σκεφτομαστε μας σκεφτεται την ιδια στιγμη. Σε ευχαριστω Καιτη. Η συμπαρασταση σου με βοηθησε πολυ εκεινη την περιοδο, και πολυ λιγες θα ειχαν το κουραγιο να μου γραφουν 100 σελιδες την εβδομαδα μονο και μονο για να αποδεικνυουν την πιστη τους. Και οι μηνες στην σχολη περνουσαν με ομορφες πτησεις που εσπαγαν την μονοτονια, μαθηματα και εξετασεις οπου πηγαινα παντα καλα. Επισης συχνες ηταν οι βολτες στην Νεα Υορκη που απειχε 200 χλμ, και την ειχα μαθει καλυτερα και απο την Αθηνα. Ο Γιαννης μου εγραψε: Ξερω οτι οταν θα ερθει η ωρα θα αποχαιρετησεις την Νεα Υορκη με μια φτυσια. Ομως εγω αυτην την πολη την αγαπω. Την εχω αναγκη. Α, και αν μπορεις ψαξε να βρεις το Katherines wheel του David Byrne. Ομως κιεγω την Ν. Υορκη την εξερευνησα καλα. Δεν αφησα τις ευκαιριες να πανε χαμενες. Επισκευτηκα τα παντα απο τα πορνοσοπ των 42 δρομων, μεχρι και το Empire state building. Και αγορασα δυο πολυ σημαντικα πραγματα που ονειρευομουν παντα. Ένα Yamaha φορητο αρμονιακι με μπαταριες που μαλιστα ειχε καλυτερο ηχο απο το μεγαλο μου, και θα μπορουσα να το παιρνω παντου. Και ενα πολυ καλο φορητο ραδιοκασετοφωνο JVC, οπου θα ακουγα μουσικη σε τελεια αποδοση πια, και θα εκανα και τις καλυτερες ηχογραφησεις. Και οι μηνες περνουσαν τρωγωντας χαμπουργκερ, και βαζοντας ωρες πτησεως, κυριως σε εκδρομες σε ενα φανταστικο νησακι του Ατλαντικου το Ναντακετ. Και τις νυχτες, παιζοντας με το μικρο καινουργιο αρμονιακι, οπου εβγαλα ενα εντελως πρωτοποριακο για μενα κοματι, το chordmarooned, που παρολο που ειχε μια οχι αγνωστη βαρια τελετουργικοτητα, παιζοταν ολοκληρο για πρωτη φορα σε συγχορδιες ελατωμενες και οχι αρμονικες. Αυτο εκανε ακομη πιο υποβλητικη την μελωδια. Ομως τωρα δεν ηταν για τετοια. Ο ερχομος του καλοκαιριου, σημαινε την επιστροφη μου στην Ελλαδα, την επιστροφη μου στην Καιτη και στους δικους μου, που τωρα το επαιζαν υπερηφανοι που ο γιος τους εγινε πιλοτος και δεν με ελεγαν πια χαραμοφαη. Αλλα και το κυριοτερο. Ο πατερας μου πουλησε την βαρκα και πηρε σκαφος μεγαλυτερο, με πιο μεγαλη καμπινα, και τεραστια μηχανη που του εδινε ταχυτητα 30 μιλια την ωρα. Και μαλιστα πιασαμε

106 106 και θεση στον ναυτικο ομιλο Καλιθεας, που απο δω και περα θα αποτελει το σημειο εκινησης πολλων θαλασσινων ταξειδιων. Με την Καιτη καναμε σχεδια και ειμασταν χαρουμενοι. Μερες και νυχτες αλωνιζαμε τις θαλασσες του Σαρωνικου με την Φαιδρα, οπως ονομασαμε το καινουργιο σκαφος. Φτασαμε μεχρι εκεινο το νησι που σαν κουκιδα τοσα χρονια στεκοταν προκλητικα στο χαρτη στην μεση της θαλασσας με το ονομα Βελβινα, τις ακτες του οποιου μετονωμασαμε σε doldrums coasts. Ομως το αποκορυφωμα ηρθε στις 20/9 οταν πια παρθηκε η πολυ γενναια αποφαση να διασχισουμε το Μυρτωο πελαγος, και να κατακτησουμε την Φαλκονερα και την Μηλο. Ταξειδια κρυφα απο τους γονεις μας, σε αγριες θαλασσες οπου ο φοβος μιας ενδεχομενης βλαβης της μηχανης μπλεκοταν με τον ρομαντισμο της πιο απεραντης απομονωσης. Και ψαχνοντας να βρουμε την Φαλκονερα μεσα στους για ωρες αδειους οριζοντες εγραφα τους στιχους του κοματιου Μυρτωο πελαγος: Στη νησο Φαλκονερα εθαψα εναν θησαυρο πολλες σειρες οι αδειοι οριζοντες τριγυρω Στη νησο Βελοπουλα εκρυψα ενα ονειρο, πουνεντι μεσπρωξε απο κει ως την Μηλο. Απτον φαρο της Αντιμηλου στα Ακραδια εφτασα κιαπο τα γλαρονησια ως τα Απολωνια. Στη μεση του Μυρτωου βρηκα εναν θησαυρο μεσα απο θαλασσες και ουρανους εμενα! Απ'την την Υδρα ως την Σιφνο και απτην Μηλο ως το Σαιν τζωρτζ βρηκα αυτο που εψαχνα για παντα. Και επιστρεφοντας απο την Μηλο την αλλη νυχτα, διασχιζοντας για πεντε ωρες με μεγαλη ταχυτητα τις θαλασσες, ξημερωσε σε εναν αγνωστο τοπο, και οχι στην Αθηνα οπως νομιζαμε οτι πλησιαζαμε. Ειχαμε κανει λαθος στην πορεια, και βγηκαμε στην Σταυρονησο της Υδρας. Δεν πειραζει. Αυτη η απεραντωσυνη της θαλασσας, που πρωτη φορα την ενοιωθα τοσο αμεσα, αυτη η μεγαλοπρεπεια που γινοταν σεβασμος και φοβος, φυγη και ονειρο με εσμπρωξαν να γραψω και το anihilation, με το χαρακτηριστικο τελος του που ακομη οταν το ακουω νομιζω πως βλεπω αδειους οριζοντες θαλασσας μπροστα μου. Σιγουρα λατρεψα την θαλασσα οσο τιποτε αλλο. Και τις σκοτεινες νυχτες παρεα με την Καιτη, ενοιωθα την γλυκα της αγαπης αλλα συγχρονως και την ματαιοτητα της, καταληγοντας στους στιχους του πιο ευαισθητου τραγουδιου που εχω γραψει μεχρι σημερα. Το κρυφο μου τραγουδι: Θα θελα καποτε ναντικριζα εναν κοσμο ετσι απλα κι αληθινα μια υπαρξη και μονο αυτο θα μουφτανε να αναγνωρισω υπαρχεις σαγαπω-υπαρχω μαγαπας. Δεν θελω αλλη πια ανθρωπινη υποσχεση για αγαπη που οι ιδιοι εκαταστρεψαν δεν θελω αλλη πια ανθρωπινη υπαρξη σαυτο που λανθασμενα αγαπη αποκαλουν. Θαθελα καποιο μα καποιο αστερι να με φωτεισει, να μου πει πως μαγαπα και μες το λικνο σαν το ειδω της αγιας νυχτας ναναι η απαντηση κιεγω πως το αγαπω! Δεν θελω αλλη πια ανθρωπινη αγαπη αγαπη ψευτικη ζωη χωρις πνοη δεν θελω αλλη πια ανθρωπινη αγαπη δεν θελω αλλο πια ανθρωπινο φιλι. Ομως το τελος του καλοκαιριου, θα ηταν η αρχη για να γνωρισω την αλλη πλευρα του να εχεις δεσμο. Απομονωση απο ολους τους φιλους και γνωστους, πληρης αποβλακωση και αποχαυνωση κατω απο την καταπιεση της Καιτης που σιγα σιγα ειχε μεταβληθει σε μαμα. Δεν γουσταρε καθολου τον Γιαννη, και ετσι αναγκαζομουν να μην τον βλεπω πια. Δεν γουσταρε τους στιχους μου οταν ηταν στα αγγλικα γιατι ηταν γεματοι λαθη. Σπαζοταν οταν

107 107 επαιζα μουσικη πολλες ωρες μονος μου. Σπαζομουν οταν ηθελε να πηγαινουμε στις εκθεσεις λουλουδιων, βιβλιων και κοσμικες επισκεψεις σε κυριλε συμαθητριες της. Μερικες φορες αναρωτιωμουν αν εγω ειμαι αυτος που τα κανει τωρα ολα αυτα. Η μαμα της ρωτουσε την μαμα μου που θα παει αυτη η σχεση, και η μαμα μου ελεγε οτι τα παιδια ειναι ακομη πολυ μικρα!!! Αχ θεε μου. Μεσα σαυτην την κατασταση ξεκινησα να γραφω τον καινουργιο μου δισκο με σκοπο πιο πολυ να αποδειξω στον εαυτον μου, οτι δεν αποβλακωθηκα, οτι οι παλιες προσδοκιες μενουν. Και γιαυτο ονομαστηκε the candlestick is still lighting. Και το πρωτο τραγουδι me. Με πετυχημενο στιχο και αποτυχημενη μουσικη και προσπαθειες στο να δωθει στομφος εκει που δεν υπαρχει προσπαθω να πεισω τον εαυτον μου οτι εγω ειμαι εγω. Γραφτηκε στο καινουργιο κασετοφωνο απο την Αμερικη σε κασετα μεταλου. Απο δω και περα ολες οι κασετες που θα γραφω θα ειναι μεταλου για ακομη καλυτερη αποδοση. Ομως θελοντας να ξεσπασω υστερα απο τοσα χρονια κακου ηχου, εκανα καταχρηση στα πριμα ετσι ωστε ειδικα αυτο το κοματι να ειναι τοσο τσιριχτο που να μην ακουγεται. Ευτυχως στο υπολοιπο μερος του δισκου, θα ριξω τα πριμα. Ειχα γραψει και ενα κοματι για την Καιτη με ελληνικους στιχους πιο πολυ επειδη αυτη ηθελε κομματι γιαυτην. Ηταν το Αν αφεθω και χαθω με μετρια μελωδια και κακους στιχους, που ουτε στην Καιτη αρεσαν. Το βαρος πεφτει επισης στον στιχο στο communications battle, οπου τονιζεται η αδυναμια επικοινωνιας κατω απο μια σχεδον ανυπαρκτη μελωδια. Αντιθετα η πλευρα κλεινει με ενα πιο συμπαθητικο κοματι το I see you, του οποιου οι στιχοι παλι πραγματευονται τα μυστηρια του ερωτα, και του χαμενου ιδανικου εαυτου μας, η μουσικη ομως ειναι μια αναπτυξη στην επιμονη παιξιματος μιας νοτας συνεχεια στην κιθαρα, που αφηνει ενα πρωτοτυπο αποτελεσμα. Αλλα η ποιοτητα συναντιεται μονον στην δευτερη πλευρα που ανοιγει με εκεινο το επιβλητικο και εντυπωσιακο chordmarooned, που ειχα γραψει στην Αμερικη, για να ακολουθησει ενα επισης υπεροχο κοματι, ισως το καλυτερο του δισκου. Το questionmark, με μια λυρικη εισαγωγη με τσεμπαλο και φλαουτο, που στη συνεχεια εκτυλισεται σε μια ονειρικη εικονα μικρων κοριτσιων που χορευουν γυρω απο ενα δενδρο οπου ειναι σκαλισμενο ενα τεραστιο ερωτηματικο. Η μελωδια ειναι τοσο καθαρη, κρυσταλινη, αλλα και τεχνικα δεμενη, που αφηνει το κοματι στα αυτια πολλες ωρες μετα το ακουσμα του. Βοηθησε βεβαια και ο Γιαννης Καρ. παιζοντας φλογερα με εναν πολυ αισθησιακο τροπο, προσπαθωντας να τρεμουλιαζει το φυσημα του. Και εγω κατορθωσα για πρωτη φορα να κουμανταρω σωστα την ψευτικη φωνη μου στις ψηλες νοτες. Το κοματι ειναι τοσο καλο που δεν ενοχλει ενας απαισιος επιλογος γεματος ταλαιπωρια απο αποτυχημενους φωνητικους ατονικους πειραματισμους. Αχ, ποτε θα μαθω να τοποθετω σωστα τα πραγματα εκει που πρεπει... Παντως και το επομενο κοματι βρισκεται σε ψηλα επιπεδα, το chandeliers reredorter, με θαυμασια μουσικη σαν ενας υμνος χωρις αντικρισμα. Και τους πιο σημαδιακους στιχους της χρονιας εκεινης: My chandelhymn begins this moment now when my dreams are lost as they became true my candelight still lives but's frozen as I could never admit it's quenshed for 18 years my paradise became the darkness maybe the life of Jonathan ends in his first fall my further life became lonely outside the laws and rules builded by us! The candlestick is still lighting the darkness! Και ολα κλεινουν ηρεμα με το κρυφο μου τραγουδι το πιο ευαισθητο κοματι που ηδη αναφερα και που ειχα γραψει το καλοκαιρι, ενα τραγουδι που μπορει να επιφερει απο τα πιο κοροιδευτικα γελια μεχρι τα πιο γλυκα δακρυα. Αφησα μια ευαισθησια να βγει εξω χωρις να φοβαμαι την ανασφαλεια και την γυμνια της. Αλλα και συνθετικα η Καιτη αγαπουσε πολυ αυτο το κοματι, θεωρωντας εντελως κουφες τις αλαγες του. Με το τελειωμα του candlestick is still lighting, αναγγελεται και η πρωτη συναυλια του Χαμιλ, στην Αθηνα που θα γινοταν στο Σπορτινγκ. Ο Χαμιλ μου ειχε στειλει κατα καιρους τρεις-τεσσερεις απαντησεις στο γραμμα που του ειχα στειλει αλλα γενικα μιλουσε εντελως τυπικα, περιγραφοντας τις ενεργειες του σε σχεση με την μουσικη. Ηξερα οτι ετοιμαζε τωρα

108 μια οπερα για το μυθιστορημα του Εντγκαρ Αλλαν Ποε, το πεσιμο του σπιτιου των Οσερ, και ενα μπαλετο. Οταν μαθαμε με πoια πτηση ερχεται, σπευσαμε με τους Γιαννηδες, την Καιτη και την Τζενη (την φιλη της Καιτης που επισης ηταν φανατικη χαμιλοβια), στο αεροδρομιο και τον περιμεναμε για πολλες ωρες. Δεν μπορουσα να πιστεψω οτι θα εβλεπα επιτελους τον ιδιο τον Χαμιλ μπροστα μου, τον δημιουργο του a louse is not a home, του refugees, του wondering, και τοσων κοματιων που καθορισαν την ζωη μου. Στην εξοδο του αεροδρομιου ηταν μαζεμενοι και αλλοι 30 περιπου φανατικοι χαμιλοβιοι που φωναζαν. -Θα τον γνωρισουμε αραγε; λεει ενας -Θα τον καταλαβουμε αμεσως απο την σχιζοφρενεια του, απανταει ενας αλλος. Και να, εμφανιζεται ο Χαμιλ με ασπρο κουστουμι, χαμογελαστος με ενα τεραστιο σχεδον ψευτικο χαμογελο. Και ολοι καναμε σαν τρελοι. Ο Χαμιλ ευγενικος παντα, υπογραφε αυτογραφα, και μου εδωσε το θαρρος να τον πλησιασω και να φωτογραφηθω μαζι του. Ομως και καποιος αλλος παλιος γνωριμος ηταν εκει, στην ομαδα των διοργανωτων. Ηταν ο Τζωνυ ο Βαβουρας. Η Τζενη τον ηξερε καλα γιατι εμενε απεναντι απο το σπιτι της στην Αγια Παρασκευη, και ειχαν προηγηθει διαφορες ιστοριες. Καποτε ο Τζωνυ μαζι με τον Τουρκογιωργη των Σωκρατες απαγαγανε σχεδον την αδελφη της Τζενης την Αννα, και την εξαναγκασανε σε τεραστιες παρτουζες. Η Αννα φοβηθηκε να καταγειλει το γεγονος. Τωρα ομως η Τζενη σπευδει στον βαβουρα, και του φωναζει δειχνοντας του εμενα. Γιατι ρε το κοροιδεψες το παιδι και δεν του εβγαλες περσυ δισκο οπως του ειχες υποσχεθει; Ο Τζωνυ εσπευσε να δικαιολογηθει λεγοντας διαφορες βλακειες. Εκεινη ομως την στιγμη ο Χαμιλ και οι vandergraaf εμπαιναν μεσα στο πουλμαν που θα τους πηγαινε στο ξενοδοχειο τους. Ο Βαβουρας που ειδε ποσο σκιζομουν για τον Χαμιλ, με τραβαει εμενα μονον μεσα στο πουλμαν. Εκατσα μαζι με τον ντραμερ των vandergraaf, αλλα και ο Χαμιλ ηταν παρα διπλα. Του εξηγησα οτι οχι μονον ακουω τοσα χρονια σαν τρελος την μουσικη τους, αλλα ταξειδευω με το σκαφος μου σε ερημες βραχωδεις ακτες δινοντας ονομασιες απο τα κοματια τους σε διαφορα μερη. Ο Χαμιλ κουφαθηκε, και μου λεει οτι γουσταρει πολυ την Ελλαδα και εχει παει στην Κρητη και στην Υδρα. Τοτε μου περασε μια μεγαλη ιδεα απο το μυαλο: Τους προσκαλεσα την επομενη της συναυλιας να τους παρω να τους παω με το σκαφος στην Υδρα. Και μονο στην ιδεα οτι θα επαιρνα τον ιδιο τον Χαμιλ στο σκαφος μου παθαινα. Ομως τοτε πεταχτηκε ο Τζωνυ ο βαβουρας που δεν ηθελε κιαυτος να μεινει πισω απο γνωριμιες: -Εγω θα τους παω με το σκαφος μου στην Υδρα φωναζει. -Τι σκαφος εχεις; τον ρωταω -Εχω ενα τρεχαντηρι με εναν φιλο μου. Τοχουμε εξω αλλα ειδικα για τον Χαμιλ, θα το ριξω αυριο στη θαλασσα. -Οχι, εγω το ειπα πρωτος, εγω θα παρω τον Χαμιλ στο σκαφος μου! φωναζα εγω. -What is trexantiri? ρωταει ο Χαμιλ. Η συζητηση κατεληξε σε τσακωμο αναμεσα σε μενα και στον Τζωνυ. Ο Τζωνυ ελεγε οτι αυτος θα τους παει γιατι αυτος διοργανωσε με το Happening ολη τη συναυλια, κιεγω του ελεγα οτι ειναι βλακας. Ο Χαμιλ, με τον Εβανς τον ντραμερ εσπευσαν να καλμαρουν τα πραγματα, ενω το πουλμαν εφτασε στο ξενοδοχειο President στην Κηφισιας. Προσφερθηκα να μεταφερω τα πιατινια του Εβανς στο δωματιο του ενω ενοιωθα συγκινηση κρατωντας τα και μονο στη σκεψη οτι πανω τους ισως εγιναν τα σκασιματα του refugees. Ο Εβανς μου εξηγησε οτι παρολο που ο Χαμιλ τωρα γραφει δισκους μονος του, παντα ειναι φιλοι μεταξυ τους και οτι το προβλημα που αναγκασε τους vandergraaf να διαλυσουν μετα το quite zone ηταν καθαρα οικονομικο. 108

109 Κατεβηκα κατω στη ρεσεψιον οπου ο Τζωνυ μου ειπε να μεινω μαζι τους. Θα πηγαινανε τον Χαμιλ σε μια ταβερνα στην Πλακα, και εκει θα μπορουσα να γνωριστω καλυτερα μαζι του. Ετσι κιεγινε. Και πρεπει να παραδεχτω οτι ο Τζωνυ αν και μαλακας, με βοηθησε αρκετα να πλησιασω τον Χαμιλ, που συνεχεια γελουσε και επινε ρετσινα Κουρτακη. Του μιλησα για τους φανταστικους μου δισκους, νοιωθωντας παντα ενα ριγος σαν να μιλουσα στο ιδιο τον Θεο. Αυτος ομως ειχε ψιλομεθυσει και προσπαθουσε να μιμηθει τραγουδωντας τον Καζαντζιδη που ακουγονταν απο τα μεγαφωνα της ταβερνας. Και γαμωτο, επρεπε να φυγω επειδη η Καιτη με περιμενε σπιτι της αργα το βραδυ. Κριμα. Ισως επρεπε να σκιστω περισσοτερο εκεινο το βραδυ. Τετοιες ευκαιριες δεν τις βρισκεις συχνα. Την αλλη μερα στο Σπορτινκ ημουν ακριβως κατω απο το βαθρο οπου επαιζαν, και χτυπιωμουν ευτυχισμενος, νοιωθωντας ιερες τις στιγμες. Ομως υπηρχε μια σκληροτητα, ενα ροκ παραληρημα με τον Χαμιλ να ουρλιαζει που δεν αφηνε περιθωρια για εκεινες τις ευαισθητες στιγμες του των πιο παλιων τραγουδιων απο τα οποια ειχα αντλησει ολη μου την αγαπη γιαυτον. 109

110 110

111 THE TRIANGLE BREATHES THE FEAR- ΔΕΚΕΒΡΗΣ 1982: Ομως πισω απο ολα μια νεα σκια προβαλε και καλυπτε τα παντα τοσο απειλητικα οσο ποτε. Ο στρατος. Σε δυο μηνες θα πηγαινα για δυο χρονια. Και πραγματικα δεν ηξερα αν θα ειμαι σε θεση να το αντεξω. Το μηνημα του τελευταιου δισκου, οτι το κηροπηγιο φωτειζει ακομη, δεν με επειθε πια. Εβλεπα καθαρα σε ολα να περναει μια παρακμη, ενα σκοτεινιασμα. Ηθελα να κρατηθω απο κατι, κατι που να επιβεβαιωνει οτι συνεχιζω να υπαρχω, συνεχιζω να ζω, εγω, που τοσα ονειρα τολμησα καποτε να κανω, και τοσα πολλα να ελπισω. Ο καινουργιος δισκος που εγραψα λιγες μολις μερες μετα απο το candlestick is still lighting, προσπαθει να περισωσει την κατασταση, ενω περιγραφει αυτην την σηψη στα πλαισια της πιο φριχτης αναμονης. Του στρατου. Και οι ελληνικοι στιχοι του πρωτου τραγουδιου του τις μερες πουρχονται το λενε καθαρα: Τις μερες πουρχονται τον ηλιο δεν θα δω ξανα... τις μερες πουρχονται με βαζουν φυλακη... δεν θα υπαρχω πια, θα ειμαι κατι αλλο, παντως οχι εγω... εχω ενα παραπονο που θα χαθει στον πολεμο... φωνη: Ομως το ακρον αωτον του σκοταδιου ειναι το hopeless grace παντα με κιθαρα και Around me darkness covers the darknesses.... και το δεν ξερω τι να πω, με ελληνικο παλι στιχο και κιθαρα, στο κλιμα μιας μελο απογνωσης στο αποκορυφωμα της. Το μονο κοματι που ξεχωριζει στην πρωτη πλευρα ειναι το imperishoglio, με κιθαρα και αρμονιο, με μια πολυ δυνατη μουσικη αναπτυξη και στιχους της Καιτης που αναφερονται στον γλαρο Ιωναθαν, του Richard Bach, οπου αποριπτουν τα μηνηματα ελευθεριας του, για χαρη της παρουσας ασκημης καταστασης. Ομως η μελωδια εκφραζει το παραπονο με πολυ δυναμικο και δεμενο τροπο, και αποτελει την μεγαλυτερη εμπνευση αυτου του δισκου. Στην πρωτη πλευρα περιλαμβανεται και το ελληνικο Μυρτωο πελαγος, που ειχα γραψει σε καλυτερες εποχες, το καλοκαιρι οταν ταξιδευαμε με το σκαφος. Μετα απο ολα αυτα, η αναγκη να βγει ενα νεο μεγαλο κοματι, οπως το παλιο candlestick, με οδηγησε, ολες τις υπολοιπες μουσικες ιδεες να τις κανω ενοτητες ενος μεγαλου κοματιου που θα αποτελεσει την δευτερη πλευρα και θα εχει και τον ομονυμο τιτλο του δισκου: the triangle breathes the fear. Ομως καθε μια απο τις ενοτητες του, διατηρει τον δικο της τιτλο με αποτελεσμα ενα οντως μεγαλο κοματι, που ομως δεν καταφερνει να διωξει την μαυριλα της παρακμης. Αρχιζει επικα, θυμιζοντας τις παλιες καλες εποχες του αρμονιου, αλλα σιγα σιγα πεφτει η μελωδια και ανεβαινει η αξια των στιχων: This is not a cable, this is a black snake it's dead floating on the black oil s surface take it and whip the tied up mazochist I need his blood as ink to write this song!... this song... I need the sky s cascades to fall, yes I need more blue to form my songs or at least their shapes to fit with my offering wants but not with the bulb round of my face art means freedom on creation

112 112 so I have to decide now to go on the imaginary trip on my keyboard! Μετα ομως ολα επανερχονται σε επιπεδο σημαντικης εμπνευσης, με ενα ψυχωτικο παραληρημα αρρωστων ανεβοκατεβασματων στο αρμονιο, και την φωνη να απαγγελει σε μια αγνωστη γλωσσα, επιρεασμενη απο την εσπεραντο των μαγκμα. Απο εδω και περα το κοματι εχει διαχρονικη αξια, και οι αλαγες του θα χρησιμοποιηθουν σε αλλα κοματια 3 χρονια αργοτερα, και καταληγει σε εναν δυναμικο κανονα οπου πριν τελειωσει η μια φωνη, αρχιζει η δευτερη να απαγγελει τα ιδια με καθυστερηση ενος μετρου. Και φτανουμε στον καταπληκτικο επιλογο, που μετα απο 5 χρονια, θα θεωρηθει απο μονος του ξεχωριστο κοματι με τιτλο 'exit 1' απο τους Slow motion. Μια δραματικη μελωδια που ανεβαινει, ολο ανεβαινει και πραγματικα αναρωτιεσαι που θα μπορουσε να φτασει κατω απο τους επισης σημαντικους στιχους: I've lost the glory of universe stories about a small boy who died! I've lost the story of universe glory about a small flame which quenshed I've lost the starshine of my childhood true tale about a small tear which frozed I've lost the true tale of my childhood starshine about a small melody of mine! This song will be the end of me as sweet sweet the eye boils I'm crying I'm crying I'm crying I'm crying for life! Σιγουρα ο δισκος κλεινει με τις καλυτερες συνθηκες, με μια σημαντικη εμπνευση που τοσο φαινεται να υπολθαπτεται απο το γενικο κλιμα της μαυριλας που επικρατει στην αναμονη του στρατου, και στην μιζερια της σχεσης με την Καιτη. Και οταν τον Γεναρη διοργανωθηκε η τελευταια μου συναυλια στο σπιτι, στην πραγματικοτητα δεν ηταν παρα παρουσιαση των κοματιων του δισκου αυτου με την βοηθεια της Καιτης να παιζει στο αρμονιο, και του Γιαννη Καρ στη φλογερα. Μαλιστα αυτην την φορα, μοιρασαμε στον κοσμο προγραμματα χωρις βαθμολογιες και τετοιες βλακειες, μονο με τους τιτλους των κοματιων. Μονο που τα χαρτια ηταν καμενα γυρω γυρω, υπομονετικα με αναπτηρα. Και η ατμοσφαιρα ηταν σιγουρα πιο ωριμη απο τις αλλες φορες, αλλα και τα ατομα πιο λιγα. Με τον Καραχρηστο,και μονος μου στην τελευταια σπιτικη μου συναυλια. -26-

113 113 -THE CANDLESTICK IS QUENSHED- ΔΕΚΕΒΡΗΣ 1982: Παντως στα πλαισια της εδω παραμονης του ο Χαμιλ, εδωσε και μια συνεντευξη στον Πετριδη, οπου ανακοινωνε οτι τα αγαπημενα του συγκροτηματα ηταν οι Cure, οι Joy division, και οι Suxie and the banshees. Θαυμασια! Κανενα απο αυτα δεν ηξερα, και εσπευσα για πληροφοριες στον Γιαννη. Ημουν πολυ περιεργος να δω τι αρεσει στον Χαμιλ. Και πραγματικα επαθα. Βρεθηκα μπροστα σε μια νεα μουσικη διασταση ακουγοντας το pornography των cure. Ενα παραληρημα χωρις βαρος στην τεχνοτροπια οπως ειχα ως τωρα συνηθησει, αλλα σε μια ατμοσφαιρα ηθελημενης παρακμης και σηψης δωσμενης με το πιο μεγαλοπρεπο μπητ. Τοτε ο Γιαννης αρχισε να μου εξηγει, οτι στην Ιο που πηγε το καλοκαιρι ειδε να ξεκιναει μια καινουργια αισθητικη στους ανθρωπους, που ουσιαστικα σημαινε την εκρηξη του πανκ στην Ελλαδα. Του πανκ οχι με την μορφη που ειχαν δωσει οι sex pistols η οι stranglers, αλλα σε πιο σκοτεινο παρακμιακο και φουτουριστικο σταδιο. Ηταν η πρωτη φορα που αντιλαμβανομουν οτι και η παρακμη μπορει να δημιουργει γοητεια και εμπνευση, αλλα πραγματικα το συνειδητοποιησα βλεποντας με την Καιτη ενα εργο που θα μου μεινει για παντα. Ο τιτλος του ηταν νεκροταφειο αυτοκινητων, οπου μετα τον πυρηνικο πολεμο το μονο αμολυντο μερος απο την ραδιενεργεια ηταν ενα νεκροταφειο αυτοκινητων οπου ζουσε μια κοινωνια απο πανκηδες, αναμεσα στις λασπες και στα μεταλα. Εμφανιστηκε ενας μεσσιας σαν τον Χριστο, που τελικα τον σταυρωσαν στα υπολοιματα απο μια μοτοσικλετα. Σε ολη την ταινια ακουγονταν μια μονοτονη μουσικη με αρρωστο αλλα σταθερο μπητ, και φωνη να απαγελλει εντελως παρακμιακα. -Αυτο λεγεται νεκροπανκ, και εχει σχεση με το death αγορι μου ελεγε ο Γιαννης, και με εκραζε που τοσο καιρο δεν ειχα ακουσει τετοια πραγματα. Και μου γραφει μια κασετα φοβερη, την λεγομενη μαυρη κασετα, που μου ανοιξε νεους οριζοντες στην μουσικη. Ειχε μεσα virgin prunes, passage, chrome, aerial f. x., radio activity, και dance society. Ειχα τρελαθει, και ακουγα αυτην την κασετα συνεχως. Η Καιτη δεν μπορουσε ουτε για μισο δευτερολεπτο να τα ακουει αυτα, συνηθισμενη στους Σαιμον και Γκαρφανκελ, και στον Νηλ Νταιμοντ. Για τον ιδιο ακριβως λογο η Καιτη μισουσε και ενα καινουργιο ατομο που γνωρισα. Ηταν ενας ψηλος κιθαριστας που τον ελεγαν Γιωργο Μικρο και μου εριχνε 5 χρονια. Εψαχνε για κημπορντιστα, αλλα εγω χαρηκα πραγματικα οταν ακουσα τα κοματια του. Για πρωτη φορα ακουγα απο ελληνα να βγαινουν τοσο βαρια και χαμιλικα τραγουδια με ψυχωμενη φωνη. Η Καιτη δεν τον συμπαθησε ποτε. Τον θεωρουσε εγωπαθη, και αδικαιολογητα εσωστρεφη. Ομως ο Γιωργος ηταν ενα ωριμο ατομο, που δεν προσπαθουσε να μιμηθει κανεναν, αλλα δυστυχως τωρα που εγω θα πηγαινα φανταρος, επρεπε η οποιαδηποτε συνεργασια μας, να αναβληθει για μετα τον στρατο. Ειναι αληθεια παντως οτι ο Γιωργος ηταν εγωπαθης, και λιγο εγωιστης, επειδη ποτε δεν καθοταν να ακουσει αλλη μουσικη εκτος απο την δικη του. Και δηλωνε με υπερηφανεια οτι ποτε δεν προκειται να βαλει δεκαρα για την μουσικη του. Αν καποιος την γουσταρει να ενδιαφερθει και να τον προωθησει. Αλλα ο ιδιος ο μουσικος προσβαλει τον εαυτον του με το να πληρωνει για την μουσικη του. Ναι ρε Γιωργο, ωραια τα λογια σου αλλα δεν οδηγουν πουθενα. Και η Καιτη συνεχιζε να με πιεζει να μην τον βλεπω, και να μου επιβαλει να ακουω μονον ευαισθητα τραγουδακια. Ομως εγω για πρωτη φορα διαπιστωνα οτι η ωραιοποιηση των πραγματων μεσα απο την μουσικη, δεν εχει την ενταση που προσφερει η σηψη και η αρρωστια. Και ξεκινησα να γραφω κομματια με αυτον τον σκοπο, για τον καινουργιο δισκο με τιτλο the candlestick is quenshed. Ναι, το κηροπηγιο εσβησε, και δεν υπηρχε πια περιθωριο για αλλα ονειρα. Μονο για σαπιλα και σκουρια, μεσα απο μια συνεχως παρακμαζουσα κοινωνια. Και τα ελεγα αυτα χτυπωντας ρυθμικα και εντονα την κιθαρα, με μια μονοτονη φωνη χωρις αλλαγες, χωρις μελωδια, χωρις τιποτε. Και βγηκε ετσι το ομονυμο κοματι του δισκου το the candlestick is quenshed.

114 114 Εξαλου την ατμοσφαιρα αυτην την υποβοηθουσε η σκεψη οτι για δυο χρονια θα ζουσα την σηψη και την παρακμη οσο ποτε. Μονον λιγες μερες εμεναν για το στρατο. Και το τραγουδι τραβηξε πολυ ετσι. Σχεδον καλυψε ολη την πρωτη πλευρα. Και η Καιτη ετρεχε να κρυφτει, φωναζοντας οτι καταστρεφεται η ευαισθησια μου! Δεν ξερω αν ειχε δικιο, παντως πραγματικα αυτο δεν ηταν κοματι. Δεν ειχε αυτην την αισθηση των cure στο thousands of years, η των Joy division. Και σιγουρα αυτος ο δισκος ειναι και το ναδιρ μετα απο το ζενιθ της Αμαλθειας. Παρολα αυτα ξεχωριζουν ποιοτικα δυο κοματια που ειναι να απορεις σημερα πως τα κακομοιρα βρεθηκαν σε εναν τοσο κακο δισκο. Ειναι το Grytviken ενας υμνος απεναντι σε ενα ανεμοδαρμενο νησακι του νοτιου Ατλαντικου, την south Georgia. Και εχει αποδειχτει πια καθαρα οτι ο σκοπος της εξυμνησης καποιων περιοχων οδηγει σε καταπληκτικες εμπνευσεις οπως εδω, οπου παρα τις ιδιες επαναλαμβανομενες αλαγες, η μελωδια της φωνης χτιζεται θαυμασια επανω τους και αναπτυσεται με εναν εντελως κινηματογραφικο τροπο. Και ειναι και το timelines pearl, ενα πραγματικα μαργαριταρενιο κοματι, με αρμονιο και κιθαρα να παιζει με αρπισματα που θυμιζουν εκεινο το μεγαλο cold dream stalactital semblance απο το return to the end, αφηνοντας μια προτωφανη ζεστασια να αναδυθει μεσα απο το πιο βαθυ σκοταδι. Και οι στιχοι επιρεασμενοι απο την κοσμογονια στις Βεδες να μιλουν πιο αμεσα απο ποτε: Dont go on with steep thoughts and with prayers the clouds will turn grey the sea's tranquil into the west. Follow the sunset inside this song it's nothing but a dream that comes to an end! Η τελευταια μεγαλη στιγμη πριν απο το στρατο. Γιατι το κοματι που κλεινει τον δισκο, με τιτλο τα στρατιωτικα μου στοιχεια: 124 ΠΒΕ αμ. 85/5852, ειναι σχεδον μεσα στον στρατο. Κατω απο την πυλη του στρατοπεδου της Τριπολης: Once upon an afternoon I just walked through a door that changed my life. All, my dreams, all my thoughts, all my joys, all my hopes became rust and rooteness.... Για δευτερη φορα στην ζωη μου, αναγκαζομαι να διακοψω τα παντα, για ενα αβεβαιο μελλων. Αυτην την φορα τουλαχιστον ηξερα ποσο θα διαρκεσει η στερηση της ζωης: 24 μηνες. Καιτη θα μπορεσεις να με περιμενεις;

115 IHREALMEN- ΙΟΥΝΗΣ 1983: Οι φοβοι που ειχα πριν φυγω για την Αμερικη αποδειχτηκαν αβασιμοι. Οι φοβοι που ειχα ομως για το στρατο αποδειχτηκαν αληθινοι. Οχι δεν ηταν το συναισθημα μιας κολασης, η μιας αρνητικης μονομερειας. Υπηρχαν και γλυκιες βραδυες με ομορφη ατμοσφαιρα στις σκοπιες. Ηταν ομως αυτη η σαπιλα αυτων των αδειων ανθρωπων μια σαπιλα που υποχρεωτικα, την ενοιωθες να εισχωρει μεσα σου και να σε κατατρωει αργα αργα. Και το σαρκαστικο γελιο των πρωτων μηνων απεναντι σαυτα που εβλεπες σιγα σιγα γινεται θλιψη, και απογνωση. Δεν φταινε αυτοι που διαταζουν και το παιζουν σκληροι. Φταιει αυτη η υγρασια των μαγειρειων οπου η βρωμια ανακατευεται με το φαι, και με τα λαικα τραγουδια που τραγουδανε, κανοντας τα παντα γυρω γλοιωδη, και αναγουλιαστικα. Γιατι Θεε μου να ειναι ετσι ο κοσμος; Δεν μιλαω γιαυτους που ειναι φυτα συνειδητοποιημενα μεσα στην ασυνειδησια τους. Μιλαω γιαυτους που νομιζουν οτι κατι ξερουν πλησιαζοντας σε, με τον πιο σιχαμερο τροπο. Γιαυτους που εχουν φαει την πιατσα με το κουταλι και ακουνε απο ολα τα ειδη της μουσικης. Μεχρι και αυτα τα ξενα, τα ρυθμικα με τους μαλλιαδες που χτυπουν τις κιθαρες. Μεσα σολα αυτα, ακουγοταν καποιο φλαουτο μεσα απο εναν θαλαμο. Οι συγκατοικοι του μιλουσαν για εναν τρελλο, που αρνιωταν να παρει μερος στις ασκησεις, αλλα απο το πρωι ως το βραδυ επαιζε φλαουτο στο κρεβατι του. Πηγα και τον γνωρισα. Τον ελεγαν Στελιο, και ειχε ενα πραγματικο φλαουτο, με το οποιο επαιζε πολυ ομορφα. Ελεγε οτι δεν επαιζε αυτος, αλλα τα πνευματα των ιρλανδεζικων δασων που τον περιτριγυρνουσαν και τον προστατευαν συνεχεια απο τοτε που ειχε βρει ενα παπουτσακι ενος νανου, σε ενα τετοιο δασος. Μετατεθηκαμε μαζι στη Θεσαλονικη, εγω για να γινω μετεωρολογος, και αυτος για να γινει πυροσβεστης. Ομως επειδη αρνηθηκε να τα βαλει με το πνευμα της φωτιας οπως ελεγε, τον εριξαν τελικα στην καντινα να σερβιρει. Τοτε ειχα κιεγω το φορητο αρμονιακι μου μαζι, και περνουσαμε ωρες πολλες, αυτοσχεδιαζοντας μαζι με αρμονιο και φλαουτο, μελωδιες που αντηχουσαν ομορφα στους τοιχους των θαλαμων. Οι αξιωματικοι μας ελεγαν: -Παιξτε κατι πιο ευθυμο! Κατι πιο γνωστο! Και ο Στελιος απαντουσε: -Το πνευμα της φεγγαρομητερας της δυναστειας των Ινγκλοριον, βρισκεται διπλα μας τωρα και περιμενει απο μας αυτην ακριβως την μουσικη! Αν και ηταν δυσκολο να ανεχτει κανεις για πολη ωρα τις ανοησιες που ελεγε, ωστοσο ο Στελιος ηταν η ευχαριστη αποδειξη οτι στο στρατο δεν ειναι ολοι λαικοβιοι και οτι οπως στην ζωη, ετσι κι εδω θα μπορουσα να βρω ανθρωπους καθε μηκους κυματος. Οταν μετατεθηκα στην Λαρισα, χωρισαμε με τον Στελιο, αλλα θα τον ξαναδω μετα τον στρατο. Η καημενη η Καιτουλα ερχοταν καθε τρεις και λιγο στην Λαρισα κανοντας ωρες ταξειδι, για να με δει μονον λιγα λεπτα. Και ειναι η Λαρισα... τι να πω, πολυ ωραια πολη. Την εχω στην καρδια μου! Ευτυχως γρηγορα εφυγα και απο κει, και μετατεθηκα στην Σαντορινη οπου θα λαβουν χωρα τα γεγονοτα που θα στιγματισουν το'83 και το'84. Προς το παρων, καθομουν ειτε στο στρατοπεδο, ειτε στην παρακειμενη παραλια, ειτε στις σκοπιες, και συνεθετα στο φορητο αρμονιακι μου καινουργια κοματια, τα πρωτα μεσα απο τον στρατο. Και φυσικα το κλιμα τους ηταν κλιμα διαμαρτυριας, κλιμα αντιπολεμικο, με εντονους στιχους που κριτικαρουν την κοινωνια. Ισως να ειναι η μοναδικη φορα που εγραφα στιχους με κοινωνικο περιεχομενο, ισως επειδη τοτε η κοινωνια με καταπιεζε περισσοτερο. Ετσι βγηκε το syrigne, σε δυο μερη, πρωτο και δευτερο, με στιχους διαμαρτυριας απεναντι στα ψευτοιδανικα που δημιουργει ο κοσμος, ξεκινωντας απο την καπηλια της θρησκειας μεχρι του κρατους, καταληγοντας στο απεγνωσμενο ερωτημα του τι θα απογινω εγω, τι ρολο καλουμαι να παιξω μεσα σε ολα αυτα.

116 116 Στα ιδια πλαισια κινειται και το μεγαλο αντιπολεμικο κοματι the sergeant's left alone, που ξεκιναει απο μια εκμηστηρευση του επικειμενου θανατου ενος πατερα στα παιδια του, και καταληγει να περιγραφει σκηνες βομβαρδισμου μιας πολης, οπου ενα κοριτσακι κλαιει κατω απο την κατεστραμενη γεφυρα αναμεσα στα χαλασματα, καταληγοντας στο οτι ενοωντας πολεμο, δεν αναφερομαι στην κυριολεξια της εννοιας, αλλα στην καθημερινη ζωη, ετσι οπως αυτη καταστραφηκε απο το στρατο, αλλα και την Καιτη που εμεσα μου απεκλεισε με την καταπιεση της τα πιο βαθια ονειρα ολοκληρωσης: Where is my old self? when I think him I'm crying where is the story?where is the glory? how can you say that reality is closer? I've read in some ancient books about a truth named ideal second half and if we would enclose it within us that would be ideal... Poor boy, you'll grow up and spirits will turn to burned flesh and thoughts from the clouds will land and crowl in deep moor! But father, in the army I still can lough with such advises the only I learned there is how discolored life can be... Και τα δυο αυτα κοματια, ειναι ουσιαστικα αναφορες σαυτην την περιοδο οπου υπερισχυει ο στιχος εναντι μετριας γενικα μουσικης, (οχι ομως και εντελως αμελητεας), εως οτου πηρα την πρωτη μεγαλη μου αδεια τον Σεπτεβρη. Και αποφασισαμε με την Καιτη, να παρουμε το σκαφος οπου καναμε το πιο τρελο ταξειδι ως τωρα: Σουνιο-Μαραθωνας-Χαλκιδα-Αιδιψος-Ωραιοι-Σκιαθος-Σκοπελος. Ναι, επιτελους Σκοπελο με το σκαφος, ξανα σε εκεινα τα μερη οπου πριν 4 χρονια πρωτοενοιωσα την αξια των βραχωδων ακτων. Ξανα σε εκεινη την υπεροχη σπηλια του Αγνωντα, που ειχαμε ανακαλυψει τοτε με τον Παναγιωτη, και τωρα θα ονομαστει blue dream cave, η σπηλια απο οπου ξεκινησαν ολα. Και μαλιστα φτασαμε εκει ακριβως την ιδια μερα του χρονου που την ειχαμε πρωτοανακαλυψει με τον Παναγιωτη, στις 7/9. Ομως το ταξειδι μας δεν σταματησε εκει. Συνεχισαμε, περασαμε την Αλονησο και φτασαμε στα ερημα νησια οπου ζει το σπανιο ειδος της μεσογειακης φωκιας. Εξερευνησαμε ετσι τα νησια Γιουρα, Πελαγος, Κυρα Παναγια, και ανακαλυψαμε το τελειωτερο ισως φυσικο λιμανι της μεσογειου, στο πελαγονησι. Ομως και απο κει φυγαμε αφηνοντας την λεπτομερη εξερευνηση των περιοχων αυτων για τα επομενα χρονια. Φτασαμε και κοιμηθηκαμε στην Σκυρο. Την αλλη μερα φτασαμε στην Καρυστο αφου διασχισαμε και το πιο αγριο μερος της Ελλαδας, το καβο Ντορο με τα τεραστια κυματα του. Και την τελευταια μερα καναμε την διαδρομη Καρυστος-Σουνιο-Αθηνα κλεινοντας το ως τωρα μεγαλυτερο θαλασσιο ταξειδι, με υπεροχες εντυπωσεις, αν και οι μεταξυ μας σχεσεις με την Καιτη, δεν ηταν παντα καλες. Τσακωνωμασταν συχνα. Αλλα οταν ηρθε η ωρα να ξαναγυρισω στην Σαντορινη, ειχα τοσο αποσυντονιστει απο το κλιμα του στρατου, που ενοιωσα σαν να ξυπναω απο ενα ωραιο ονειρο. Καταλαβα οτι αν υπαρχει καποια ελπιδα, την νοιωθω μονον μεσα απο την απεραντοσυνη της θαλασσας, και την μεγαλοπρεπεια των βραχωδων ακτων. Και οτι πρακτικα ηταν αδυνατον να συνεχισω με αυτο το μηχανοκινητο σκαφος. Ηθελα οπου παω, να πηγαινω τζαμπα, χωρις θορυβο και αγχος, ηθελα δηλαδη πανια. Και το θαυμα εγινε στις 21/9 οταν ο πατερας μου, πουλησε το σκαφος μας, για να παρουμε τωρα πια σκαφος ιστιοπλοικο με πανια, η μαλλον μονον την γαστρα του, γιατι τα λεφτα δεν εφταναν, την οποια σιγα σιγα εγω με υπομονη, δουλεια και επιμονη, μετετρεψα σε κανονικο κοτερακι με καμπινες και ολα τα σχετικα. Το ονομασα Σακλετον τιμωντας ετσι τον ανθρωπο στην ιστορια του οποιου θα αναφερθω σε λιγο. Τωρα πια ολοι οι οριζοντες της θαλασσας ηταν ανοιχτοι μπροστα μου, χωρις πια φοβο μην χαλασει η μηχανη στη μεση της θαλασσας. Και η Καιτη τσατιζοταν που την τραβολογουσα καθε μερα για να κανουμε ιστιοπλοια.

117 117 Ομως ολα αυτα, εδωσαν και το ερισμα για πραγματικες καινουργιες μουσικες εμπνευσεις, οπου δεν επιρεαζε ο στρατος, οπως το dawn, μια φοβερα εμπνευσμενη μελωδια οπου για πρωτη φορα, ενωνα ελατωμενες συγχορδιες με κανονικες μειζονες. Το πραγματικα ομως δυναμικο κοματι ηταν το madripose, με μια πολυ υγιη αναπτυξη, που οδηγουσε απο γερες συγχορδιες, σε κλασικα ξεσπασματα, κρατωντας αυτον που το ακουει τεντωμενο απο την αρχη μεχρι το τελος, μεχρι τον επισης θαυμασιο επιλογο του, που δενει το ολο συστημα με αριστουργηματικο τροπο. Και ολα δινονται με δυναμη, ογκο και οικονομια. Ολα λοιπον ακομη και κατα την διαρκεια του στρατου συνεχιζαν να λειτουργουν καλα, οχι ομως και η σχεση μου με την Καιτη με την οποια τσακωνωμαστε συνεχεια, κυριως επειδη κατα την διαρκεια των αδειων μου απο τον στρατο, δεν ασχολιωμουν μαζι της οσο με το σκαφος μου και με την θαλασσα. Οι στιχοι του farewells rapsody τολμουν για πρωτη φορα να πουν στην Καιτη: The point our ways will separate is coming too soon more than your eyes is true the light of a candle in the cliffs. The point for us to say good bye is nearing too dont ask me why and what's got wrong because its all right. Katedy... ill loves symbol no its not the ideal idol! I hate to love! I hate to be sensitive! These two facts killed my reality! Στην ιδια την Καιτη το κοματι δεν το εβαλα ποτε. Και οσο μεγαλωνε η δυσφορια μου σε σχεση με την Καιτη, τοσο αυξανοταν η αγαπη μου για θαλασσια ταξειδια, για ανακαλυψεις αγνωστων νησιων και αλλων κοσμων. Τοτε ηταν που καταγοητευτηκα απο την ιστορια του Σακλετον, ο οποιος ναυαγησε στην Ανταρκτικη, και προκειμενου να καλεσει βοηθεια για το πληρωμα του, ο ιδιος μπηκε στην μοναδικη σωσιβια βαρκα που ειχαν περισωσει, και διεσχισε 800 μιλια των πιο αγριων θαλασσων του κοσμου. Κυματα 100 μετρων υψους, και θερμοκρασιες αρκετων βαθμων υπο το μηδεν, και αυτος σε μια βαρκουλα για 10 μερες, εφτασε στο κοντιτερο κατοικημενο μερος στην south Georgia, ενα νησι για το οποιο ηδη ειχα γραψει υμνο, και καλεσε βοηθεια για τους αλλους. Και εβγαλα το rough weather sailing, ενα καθαρα θαλασσινο κοματι γεματο με ναυτικη ορολογια, που καταληγει στο συμπερασμα οτι μεσα απο τους παγους και τα στοιχεια της φυσης, ενοιωθα την μεγαλυτερη αμεσοτητα, την μεγαλυτερη φυγη, την αληθεια. Η μελωδια εδω θυμιζει εμβατηρια πειρατων και θα μου κανει συντροφια στο τεραστιο θαλασσινο ταξειδι που θα αρχισω μετα το στρατο. Ενα αλλο παραξενο κοματι ηταν το dont follow me, επιρεασμενο απο μια απαγελια στους incredible string band, οπου προσπαθουσα να παντρεψω την τελετουργικη μονοτονη απαγελια, με ενα οργανικο μπακραουντ. Και τα βραδυα που ειχα εξοδο, εκανα με τις ωρες βολτες στους δρομους των Φυρων, που τωρα πια ηταν ερημοι τον Χειμωνα. Και εφτανα παντα στο σημειο εκεινο που τα Φυρα ενωνονται με τον οικισμο Μεροβιγλι, οπου μια στροφη του δρομου καλυπτοταν απο ενα τσιμεντενιο τοιχακι, οπου κατεληγε σε μια γωνια που προεξειχε στο κενο. Απο κατω ακριβως εβλεπες το χαος, την καλντερα, το νησι με το ηφαιστειο, την Θηρασια, και περα το ατελειωτο πελαγος. Εκει καθομουν με τις ωρες και αγναντευα. Ηταν η γωνιτσα μου. Ετσι την ελεγα. Κατα περιεργο τροπο, ο,τι υπαρξιακο ερωτημα ειχα, εκει περα επαιρνε απαντηση, καθως αγναντευα το χαος. Και οταν αυτες οι απαντησεις εγιναν πολες, καταλαβα οτι ηρθε η ωρα να ξεκινησω το γραψιμο ενος βιβλιου, οπου θα ανελυα την κοσμοθεωρια μου για το χαμενο μας ετερο ημισυ και τις βραχωδεις ακτες. Ετσι αρχισα να γραφω. Και οσο περισσοτερο εγραφα, τοσο και τα ερωτηματα πληθαιναν, και ετρεχα στην γωνιτσα μου για απαντησεις. Εκει πρωτοενοιωσα την ταση προς ισοροπια, μεσα απο τις αντιθετες εννοιες που η μια εξυπηρετει την αλλη προς πληρη αλληλοεξουδετερωση. Το καλο δεν υπαρχει χωρις το κακο, και μονο μαζι μπορουν να αλληλεξουδετερωθουν προς συνολικη ισοροπια. Και μονο στην τελικη ισοροπια, στην τελικη καταργηση των εννοιων θα μπορουσαμε να νοιωσουμε πραγματικα ευτυχισμενοι και ολοκληρωμενοι.

118 118 Ετσι οδηγηθηκα στο σχημα ενος τεραστιου εκρεμους, οπου στην μια μπαντα βρισκοταν το καλο, το ομορφο, το ανθρωπινο, το χρονικο, και στην αλλη τα αντιθετα τους. Και το εκρεμες με οδηγησε για πρωτη φορα στο σχημα του κοχλια σαν κλειδι της αληθειας. Γιατι η κινηση που κανει ενα εκρεμες δεν ειναι σταθερη. Ειναι σταθερη ομως η κινηση σε μια δινη, σε εναν σπειροειδη κοχλια, και προβαλεται σε εναν αξονα του σαν κινηση ταλαντωσης. Στην προσπαθεια μου να βρω εναν τροπο να ορισω τον κοχλια, κατεληξα να διαβαζω ανωτερα μαθηματικα και σφαιρικη τριγωνομετρια. Τελικα εφτασα στο τρομαχτικο συμπερασμα του οτι για να οριστει ενας κοχλιας στο επιπεδο χρειαζεται τρεις μεταβλητες, δηλαδη μια εξισωση χωρου. Για να οριστει στον χωρο θελει τεσσερεις, δηλαδη παντα οριζεται σε μια διασταση περισσοτερο απο οσες πραγματικα βρισκεται. Αρα λοιπον ο κοχλιας ειναι το κλειδι απο τις ν στις ν+1 διαστασεις. Ολα αυτα τα εγραφα και τα αποδεικνυα αναλυτικα σε ενα τεραστιο τετραδιο που θα ολοκληρωθει σε εναν χρονο και θα ονωμαστει το κηροπηγιο. Και οταν τελειωνα απο το γραψιμο συνεχιζα να αγναντευω το πελαγος νοιωθωντας οτι παντα κατι λειπει. Και αυτο ηταν το κοριτσι μου. Οχι η Καιτη. Αυτη προσπαθησε αποφασιστικα να ισοπεδωσει τα παντα. Λειπει το ιδανικο μου ετερο ημισυ. Αυτη που εξασφαλιζει την ολοκληρωση και την ευτυχια. Ειναι ανθρωπινη στην οψη αλλα και θεικη. Ειναι η γοτθικη μουσα, που εγραφε ο Γιαννης σε μια κριτικη του, η χαμενη γοτθικη θεα μου. Τοτε εβγαλα το ομονυμο κοματι του δισκου με τιτλο Ihrealmen, που κατα λεξη σημαινει: Τα ορεινα λιβαδια της. Ηταν ενας υμνος στην αναζητηση της, χωρις επικες νυξεις, αλλα με μια διαχυτη νοσταλγια με πολυ συγκινητικες-οχι μελο-αλλαγες, και ατμοσφαιρα επιρεασμενη απο τον πρωτο μου ερωτα στην Ελβετια πριν 9 χρονια, γεματη πανηψηλα βουνα, δαση και καπου εκει χαμενη την γοτθικη θεα που πραγματικα γεννησε το συναισθημα του ερωτα. Οι στιχοι απο τα γερμανικα μεταφραζονται: Πρασινες απεραντες εκτασεις, πολυχρωμη ανθοδεσμη, γαλαζια ματια, απο που αραγε θα αναδυθουν; Πειτε μου σας παρακαλω, γνωριζει κανεις σας που ζει το κοριτσι μου; Ξερει κανεις που βρισκονται τα λιβαδια της; που ειναι το μερος οπου τα ονειρα εναποθετουν αστερια πανω στα χρυσα μαλλια της;... κραταει ενα τριανταφυλο διπλα στο μαγουλο της κυτωντας ανεκφραστα την χιονισμενη κορυφη του Ματερχορν. Η σιωπη των ελατων του Zermatt, τραγουδαει την γοητεια Και η νυχτερινη καμπανα του Grindelwald φωτειζει γλυκα την ατειλωτη ερευνα γιαυτην.

119 119 Και το κοματι τελειωνει οπως ακριβως αρχιζει, κανοντας την ανακυκλωση να επισφραγιζει την συγκινηση. Αλλα και να εισαγει το τελευταιο κοματι, τον επιλογο του δισκου, που κιαυτος συνεχιζει αυτο το κλιμα κατω απο τον τιτλο moldegruss, με ψυχεδελικες καμπανες και την φωνη να τις μιλαει: the bells smell well as her esence tell the bells the end remains! Σκοπος ηταν να ειπωθει οτι επρεπε να ειπωθει, αλλα ολα τα φωνηεντα να είναι ε. Γιατι ο ηχος απο τις καμπανες, ταιριαζε τοτε περισσοτερο. Και ετσι κλεινει το Ιρεαλμεν, που ο Γιαννης θα προφερει παντα λαθος, θα το λεει Αχρειμεν, και θα με νευριαζει. Ομως κιαυτος θα παραδεχτει οτι εκει που ο στρατος πηγε να με μιζερωσει και να με κανει να γραφω κοινωνικους στιχους, στο τελος ξαναθυμαμαι ποιος ειμαι πραγματικα, και χρησιμοποιω την εμπειρια του στρατου για να προχωρησω βαθυτερα στον εαυτον μου. Και ετσι το Ιρεαλμεν ειναι ποιοτικοτερο απο τα προηγουμενα, και αποδεικνυει οτι η ζωη συνεχιζεται εστω και μεσα στο στρατο.

120 Σε σμικρυνση το σχημα αυτο αναπαριστα την αλυσιδα διαδοχης των διαστασεων στο συμπαν οπου κατα την γνωμη μου,ξεκινωντας απο το μηδεν και το απειρο (ευθεια-σημειο),τα ενωνα σε ενα νεο σχημα οπου συνυπαρχοντας οριζαν ενα επιπεδο,μια νεα διασταση δηλαδη.συνεχιζοντας με αυτον τον τροπο κατεληξα στον χωροχρονο και στο ανθρωπινο πνευμα,σαν μια νεα διασταση που πηγαζει απο τον χωροχρονο,η ισως το ερωτηματικο θα επρεπε να βρισκεται μια γραμμη ψηλοτερα. 120

121 IN PAIN- In pain ΓΕΝΑΡΗΣ 1984: Καταχειμωνο, σε μια αδεια μου, αφου πρωτα τσακωθηκαμε με την Καιτη, πηρα το καινουργιο ιστιοπλοικο σκαφος και με τα πανια το πηγα στην Αιγινα, μπροστα στο σπιτι μας. Εκει ομως δεν υπηρχε λιμανι, και το αφησα απλα αγκυροβολημενο. Οταν την αλλη μερα το πρωι ειχε πιασει η θυελα και η θαλασσα ηταν σαν κολαση, το σκαφος ειχε σπασει ολα του τα σκοινια, και κρατιωταν μονο απο την αγκυρα του, που σιγα σιγα ξεσερνε, αφηνοντας τα τεραστια κυματα να το παρασερνουν αργα αλλα σταθερα, στα παρακειμενα βραχια. Εγω παρακολουθουσα απο την ακτη, κατατρομαγμενος χωρις να μπορω να κανω τιποτε. Μαζι μου παρακολουθουσαν και ολοι οι ψαραδες της περιοχης. Οταν τελικα η ραγδαια βροχη αναγκασε την θαλασσα καπως να ηρεμησει, μαζευτηκαν ολοι οι ψαραδες, μπηκαμε στο πιο γερο καικι, και καταφεραμε να φτασουμε στο σκαφος, οπου δεσαμε ολονων τις αγκυρες πανω του. Ετσι μπορεσαμε και το συγκρατησαμε. Αναφερα αυτο το γεγονος γιατι θα γινει αποκλειστικη αιτια εμπνευσης ενος καταπληκτικου τραγουδιου που θα βγει σε ενα χρονο, με τιτλο dragging anchors. Εντωμεταξυ απο την Σαντορινη επικοινωνουσα συχνα τηλεφωνικα με εκεινον τον Γιωργο τον κιθαριστα, που γνωρισα λιγο πριν τον στρατο. Ηταν αυτος που η Καιτη δεν τον χωνευε καθολου. Οσο για την Καιτη, ενοιωθα ολο και περισοτερη απεχθεια σε αυτα με τα οποια με ειχε πεισει καποτε και ειχε αποτελματωσει ολα τα ονειρα μου. Αντιδρουσα στην αγαπη, και στην ευαισθησια θεωρωντας τα παραγοντες αδυναμιας, και εξαιτιας των οποιων ειχα μεινει τοσο πισω. Και η Καιτη τα χρησιμοποιουσε για να με βλεπει σαν ενα ομορφο κουκλακι, σαν μια μαριονετα που εχει χαρη, οχι ομως προσωπικοτητα και ανησηχιες. Η Καιτη μιλουσε για γαμο, για σπιτι και οικογενεια, και εγω αισθανομουν το ονειρο του αληθινου ερωτα θρυματισμενο οσο ποτε. Και ποτε δεν προσπαθησε να συμετασχει στο να βρουμε κατι το πιο γνησιο, πιο αληθινο, παρα προσπαθουσε να με αποτρεψει. Κιεγω αντιδρουσα μονος μου στην Σαντορινη, γραφοντας το βιβλιο μου σε τονους φοβερα ορθολογιστικους, που ομως δεν αρκουσαν για να με βοηθησουν. Και ετσι αρχισα να τραγουδαω στο αρμονιο υστερικα, προσπαθωντας να πετυχω την δυναμη μεσα απο την

122 122 ενταση, αρνουμενος πια την μελωδικοτητα, προιδεαζοντας ετσι το κλιμα του επομενου δισκου: Του In pain. Μεσα εκει βρισκεται η μεγαλυτερη συγκρουση της ζωης μου. Απο την μια πλευρα τα ονειρα, η ευθυνη απεναντι στον τοτε Θοδωρο της Αλεξανδρας, το καινουργιο σκαφος, η θαλασσα, και απο την αλλη, η Καιτη που απαιτουσε την συμετοχη μου στην ζωη, την αποβλακωση μου, και την παραιτηση μου απο καθε αξιωση, απο καθε ονειρο. Ομως την ειχα αναγκη. Ηθελα καποιον να με σκεφτεται και να με αγαπαει οσο εγω ημουν στον στρατο. Δεν μπορουσα να διανοηθω οτι την χανω. Ομως ενω εγω εκανα σκοπιες στην Σαντορινη, η Καιτη ειχε ηδη παρει την αποφαση της. Με αφησε για καποιον συμφοιτητη της που τον ελεγαν Μιχαλη. Και μια μερα μου το ειπε ξαφνικα στο τηλεφωνο. Ηταν μια μερα που την πηρα εγω για να ακουσω μια ζεστη φωνη. Μια παρηγορια, στο οτι ολονων οι αδειες ανακαλεστηκαν λογω επιφυλακης, επειδη ο τουρκοκυπριος αρχηγος Ντεκτας ανακυρηξε την κατεχομενη Κυπρο ψευδοκρατος. Αλλα αυτην την φορα η Καιτη δεν θα στενοχωριωταν που δεν επαιρνα αδεια. Δεν θα με περιμενε πια. Ειχε σπασει. Ειχα σπασει κιεγω. Καθισμενος μονος μου πια στην γωνιτσα μου στα Φυρα, για πρωτη φορα ενοιωθα αληθινα μονος. Κρυωνα. Και εγραψα τον υμνο της, με τιτλο her hymn. Εναν υμνο απεναντι στον ιδανικο χαμενο εαυτον μου, που τωρα επρεπε να σκεφτω οτι υπαρχει καπου. Σαν χαμενη γοτθικη θεα καποτε θα την βρω, και τοτε δεν θα ειναι μιζερα οπως ηταν με την Καιτη. Και βγηκε ενα υπεροχο μεγαλειωδες κοματι, σε τελεια αντιθεση με τον υπολοιπο δισκο που πλεει σε πελαγη υστερικης απογνωσης. Γιατι δεν αισθανομουν οτι αυτο ειναι αρκετο. Και οταν η Καιτη ηρθε το Πασχα στην Σαντορινη για να μου εξηγησει καλυτερα το οτι χωριζουμε, εγω επεφτα στα ποδια της και την παρακαλουσα για ωρες. Οσο ομως περισσοτερο την εκλιπαρουσα, τοσο αυτη σκληραινε. Και εγω φωναζα κλαιγοντας στο αρμονιο: Why are you leaving me? Ενω τις πιο ηρεμες στιγμες εγραψα στην κιθαρα εκεινο το farewells profecies οπου την παρακαλουσα να μην με αφησει τωρα, δεν θα αντεχα τωρα τετοια εγκαταλειψη και ερημωση. Αυτο δεν ηταν κοματι αλλα μια παρακληση στην Καιτη, που φυσικα δεν την αγγιξε καθολου. Και μονος μου πισω στο στρατοπεδο τραγουδουσα απεγνωσμενα τις νυχτες αυτο που θα ονομαστει last news, και το αλλο που με τιτλο friends παρακαλαει τον Γιαννη να με βοηθησει, να μου συμπαρασταθει τουλαχιστον αυτος. Ολοι ομως βρισκονταν πολυ μακρυα, το στρατοπεδο ηταν σε επιφυλακη, εγω στις σκοπιες κλαιγοντας, και η Καιτη καπου ευτυχισμενη με τον Μιχαλη της. Μια σκεψη που δεν μπορουσα να την αντεξω. Ο ανθρωπος που τοσα μοιραστηκα μαζι του τρια χρονια τωρα, ξαφνικα τα θεωρει ολα σβησμενα. Αυτη ηταν λοιπον η αγαπη; Τι το παραπανω ειχε η αγαπη απο μια απλη επιλογη, στην προκειμενη περιπτωση; Καποτε μου αρεσε ο Θοδωρος. Τωρα ο Μιχαλης, και αφηνω τον Θοδωρο για τον Μιχαλη. Οχι, Καιτη εγω αλλιως καταλαβα οτι λειτουργει η αγαπη. Ομως εσυ εκρυψες ολα σου τα σεξουαλικα συμφεροντα κατω απο το καλυμα της αγαπης και της αφοσιωσης. Αυτα ακριβως λενε οι στιχοι του decays elegy, ενα κοματι με κιθαρα και αρμονιο, οπου για πρωτη φορα η κιθαρα χτυπαει τοσο δυνατα τα ακορντα σε μια πολυ δεμενη και ογκωδη χαμιλικη μουσικη αναπτυξη, μαζι με τα πιο ωριμα ως τωρα συμπερασματα: Girls have drawned devotions harmonies to traps and motives of the fucking charm The center of the love has been moved from the one to the whole mankinds world and from hope right to disaster, dont pray God is not responsible for this. You are the one who gail your own self cause you ask to find your needs in it the pathcrossing here is thorougly clear and the other way I know it looks steep Και ακολουθει ενας αλλος κολοσος, το medieval pixel, ενα κοματι μιας αλλης εποχης, μιας μπαροκ απογνωσης που φτανει στα ορια της παρανοιας. Αυτο το αρρωστο τσεμπαλο, που εξελισεται σε ενα ρεφραιν που δεν χωραει με τιποτε μεσα σαυτο συμπαν, ειδικα εκει που η φωνη χανεται στις ψηλες νοτες του αρμονιου. Κατι σαν γοτθικο

123 123 ανεμοδαρμενο καστρο στις πιο ψηλες βουνοκορφες που αντιλαλει τους κεραυνους, το κλαμα της μοναξιας, που ενοιωθα σιγα σιγα οτι ηταν κλαμα ολοκληρου του ατελους συμπαντος. Πρεπει δηλαδη, να συμβαινουν τοσο ασκημα γεγονοτα για να βγαινουν τετοια κοματια; Ομως η δευτερη πλευρα του in pain, θα ειναι αυτη που θα επισκιασει την πρωτη παρολο που εχει μονον 3 κοματια. Τρια μεγαθηρια, γραμενα μεσα στο ψυχιατρειο οπου με μεταφερανε στην Αθηνα. Οταν η απογνωση μου ειχε φτασει στο αποκορυφωμα της, η αποφαση μου ειχε παρθει. Θελω να κοψω τον στρατο εδω και τωρα. Θελω τρελοχαρτο. Θελω να βγω απο δω μεσα, και να φυγω, να φυγω για παντα πια απο αυτην την ζωη, με το σκαφος. Οι γονεις μου τα ειχανε παιξει. Δεν με ειχαν ξαναδει να χτυπιεμαι ετσι, και στο ψυχιατρικο τμημα του Γ. Ν. Α το μονο που ηθελα ηταν να φυγω απο τον στρατο. Αυτοι με κρατησαν μερικες μερες μεσα στην κλινικη. Τοτε ηταν που μου κατεβηκε η ιδεα του κοματιου spilling pendulums, που στην ουσια ηταν ενα παραληρημα με την φωνη να τσιριζει οσο ποτε, κατω απο γρηγορα εναλασομενες αλλα και μακροσυρτες νοτες, που η φωνη μπορουσε να ακουληθησει μονον χρονικα, καταληγοντας στην πιο φριχτη διαπιστωση της ζωης μου: This's not a poem, neighter this canot be a song the only thing that I may be is shit which's turning into worms I'm just so sad, but happy in my sadness! Ολοκληρος ομως ο καινουργιος δισκος το 'in pain' θα χαρακτηριστει ο ανωτερος μεχρι σημερα, αλλα και για τα επομενα χρονια, χαρις στο επομενο κοματι, το μεγαλειωδες indigo requiem, που σε 4 χρονια θα μετονομαστει απο τους Slow Motion σε Decays requiem. Το καλυτερο μεχρι σημερα τραγουδι μου και για τα επομενα τρια χρονια. Ξεκινωντας μυστικιστικα καταληγει σε συνεχομενα κουφα γρηγορα και εντονα γυρισματα της φωνης με το αρμονιο, σε σχιζοφρενικο τονο, για να καταληξει στην πιο μεγαλειωδη μουσικη αναπτυξη που θα αποτελεσει και το κυριο μερος του decays requiem των Slow Motion σε 4 χρονια. Οι στιχοι επισης μεγαλειωδεις και προφητικοι, σαν την αποκαλυψη του Ιωαννου, μιλουν για κοινωνιες που θα στροβιλιστουν μεσα στην δινη της αληθειας οταν ολα τα χερια των ανθρωπων θα ειναι στραμενα και τεντωμενα προς τον ουρανο, δειχνοντας την μεγαλυτερη ευτυχια να πλησιαζει με την μορφη της μεγαλυτερης καταδικης. Και το ζενιθ της μουσικης μου πορειας στους τελευταιους στιχους, στα σημαντικοτερα δευτερολεπτα μουσικης μου δημιουργιας: Sometime a truth's born sametime a truth's died behind the sunsets behind the stars behind the galaxies and the whole universe behind this pencil that's writing this poem! Μετα το κοματι αυτο, τα αυτια σου βουιζουν τοσο πολυ που δεν μπορεις να ακουσεις τιποτε αλλο, για πολλες ωρες. Νοιωθεις οτι ο παραγοντας μουσικη τελικα εχει φτασει στο ωμεγα του. Αλλοι θα πουν οτι ολα εχουν καταστραφει με αυτο το κοματι, και αλλοι θα πουν οτι ολα εχουν ξεπεραστει. Ο Γιαννης θα γραψει για θρυματισμενη απογνωση, για αυτοκαταστροφικο παραληρημα, για αρρωστημενη ενταση, οχι ομως για μουσικη ποιοτητα. Γιατι αυτα δεν ειναι τραγουδια. Ειναι σκατα που μετατρεπονται σε σκουληκια, οπως λενε και οι στιχοι. Οσο για το erect flutes που ακολουθει, ειναι ουσιαστικα μελοποιηση καποιων προφητικων στιχων μου, που χανει σε σχεση με το προηγουμενο, πιο πολυ εξαιτιας της ποιοτητας του προηγουμενου. Ομως το επιπεδο συνεχιζει να παραμενει στα ιδια πλαισια αρρωστημενης απογνωσης:

124 124 Πιασμενοι απεγνωσμενα, κρεμωμαστε απο μια κλωστη για να μην χαθουμε μεσα στο αβυσαλεο απειρο που κρυβει το απειροελαχιστο της διατομης της. Κρυβομαστε πισω απο τις κουρτινες των βλεφαριδων μας για να μην δουμε το ανυπαρξιακο αχανες καθε μοριου που τις αποτελει καπου ο ουρανος τελειωνει σε καγκελα. Καπου τα καγκελα καταληγουν σε κοκινα φιδια. Καπου τα ματια τους νοιωθεις να σε κυτουν τις πιο σκοτεινες νυχτες οταν προσπαθεις να κρυψεις κατω απο το σφυριχτο σου τραγουδι τον φοβο, την ανασφαλεια της ημιμαθειας. Ομως τα καθετα τοποθετημενα πνευστα εχουν ηδη ξεπεταχτει πισω απο τις απροσπελαστες βουνοκορυφες ουρλιαζοντας προς τον ουρανο την μουσικη που αρρωσταινει το συμπαν! Και αμεσως ακουγονται εκωφαντικες ξεκουρδιστες μακροσυρτες τρομπετες που νομιζεις οτι θα καταστρεψουν το κασετοφωνο, οσο σιγα και αν τις ακους. Οι στιχοι θα ξαναχρησιμοποιηθουν μετα απο εξι χρονια στο κοματι των Slow Motion με τιτλο envenom. Γενικα η απελπισια και η απογνωση του δισκου αυτου δινουν ερισματα που θα χρησιμοποιηθουν αργοτερα απο τους Slow motion, και θα ακουγονται στα πλαισια της death σκηνης που ακομη δεν ειχε γινει αντιληπτη απο μενα, παρολο που το in pain, πολυ λιγοτερο μελωδικο και περισσοτερο εντονο απο καθε αλλον ως τωρα δισκο μου, ηταν ουσιαστικα η γεννηση της μεσα μου. Οι ψυχιατροι τελικα, ειπαν να μου δωσουν μια τετραημερη αδεια και αν αυτες τις μερες δεν ηρεμησω, τοτε θα μου εδιναν το τρελοχαρτο μετα. Ηταν οι τεσσερεις πρωτες μερες του Ιουνιου, και αποφασισα να τις περασω εξερευνωντας ερημες βραχωδεις ακτες με το σκαφος. Αμεσως μολις βρεθηκα στην ανοιχτη θαλασσα μονος μου, ενοιωσα ενα συναισθημα ξαφνικης απελευθερωσης απο τα παντα. Και εγραψα το over, το μονο υγιες κοματι του δισκου αυτου που φαινεται σαν ενας επιλογος εντελως ασχετος με το υπολοιπο περιεχομενο. Ισως μια νεα ανατολη: Where is Alexandra? where is my ideal half where is the nuptial day that everyone's expecting? Ναι, το in pain, γεματο απογνωση και σκοταδι, γεματο συντριβη και αυτοκαταστροφη, τελειωνει με ενα τραγουδι ελπιδας, που ερχεται μεσα απο τα ερειπια να προσφερει την γλυκυτερη παρηγορια. Οσο υπαρχουν ονειρα, υπαρχει ελπιδα! Και οταν εφτασα στις νοτιες ακτες της Υδρας, εκει οπου κανεις δεν τολμαει να παει, ανακαλυψα τις πιο υπεροχες περιοχες που ειχα δει ποτε. Το λιμανακι shacklecove, το shackle island, το extoldome island, και το glinding island. Ο καιρος ηταν θαυμασιος, η θαλασσα λαδι, και εγω κανοντας κουπι με το βοηθητικο βαρκακι αναμεσα σαυτα τα νησια, ξαναενοιωσα υστερα απο πολα χρονια και παλι ευτυχισμενος. Ενοιωσα ποσο αρρωστος ημουν αυτους τους μηνες, ενοιωσα ποσο σχετικα ειναι ολα, ο κοσμος, οι γυναικες, τα παντα, ενοιωσα να ξαναγεννιεται μεσα απο την ομορφια που με περιεβαλε, ενας νεος Θοδωρος, πιο χαμογελαστος, ετοιμος να ξανααντιμετωπισει τον στρατο, και την ζωη, χωρις πια αλλες αναστολες του στυλ Καιτη. Σε ευχαριστω θαλασσα! Αυτη η γαληνια θαλασσα με τα ασπρα βραχια, ποσες ακομη φορες θα μου αποδειξει την σχετικοτητα! Το ποσο ασχετο ειναι να μιλαω για μοναξια και για αγαπη. Το ποσο μακρυα ειναι η αληθεια απο ολα αυτα! Και οταν ηρθε το βραδυ, μονος μου στην κιθαρα εβγαλα ενα ομορφο τραγουδι με τιτλο τον τιτλο της περιοχης, ενα τραγουδι που θα μπει στην επομενη κασετα, το Φθινοπωρο: I'm the one in Shacklecove I'm alone within eighteen miles first of all I want you know yesterday I's crying for this! Just as I came here I felt that my solitude is meaningless as that calm sea cliffs and trees welcomed me in extoldomes realm! In the glory-she left me forever

125 125 I was welcomed to the kingdom of this place and the story opened a new page to encharm me by the most perfections seal Και το φως της ημερας χανοταν πισω απο τους λευκους βραχους, και τα κυματακια της θαλασσας μολις και ακουγονταν να παιχνιδιζουν αναμεσα τους. Σιγουρα αυριο ξημερωνει μια πιο ομορφη μερα!

126 126

127 EXTOLDOME MODE- ΙΟΥΝΗΣ 1984: Ομως στην Σαντορινη, η σκληρη πραγματικοτητα του στρατου παλι με εριξε σε ενα νταουν, και ενας φιλος μου φωναζε: -Ελα ρε παιδι μου σημερα μια βολτα στα Φυρα μαζι μου. Ελα να δεις τι μουνι κυκλοφορει και να ξεχασεις την Καιτη. Πραγματικα. Η κινηση στην Σαντορινη ηταν στο αποκορυφωμα της, και στα Φυρα ο συνωστισμος ηταν φοβερος. Καβαλησα απο πισω στο μηχανακι του φιλου και καναμε βολτες. Οταν ομως αρχισε να κανει καμακι σε δυο ξανθιες, δεν ενοιωθα καθολου ανετα. Αυτες ομως ανταποκριθηκαν στο καλεσμα του να παμε στην Αινιγκμα να χορεψουμε. Τελικα στην ντισκοτεκ, αρχισα να μιλαω με την μια, την μικροτερη. Ηταν φιλανδεζα δεκαεφτα χρονων, καταξανθη οπως ονειρευομουν παντα την γοτθικη θεα. Την ελεγαν Ανναμαρι, και μου εξηγουσε οτι δεν της αρεσει η ατμοσφαιρα της ντισκοτεκ και του χαβαλε γενικα. Ετσι βγηκαμε βολτα, περπατωντας μες την νυχτα στα δρομακια των Φυρων. Της μιλησα πολυ, και μου μιλησε πολυ, παντα στα αγγλικα. Και οταν ηρθε η ωρα να καληνυχτιστουμε, μου ειπε οτι εχει παθει μαζι μου, και οτι ειναι η πρωτη φορα στην ζωη της που κυταει καποιον στα ματια χωρις να φοβαται. Την αλλη μερα παντα μαζι, αγναντευαμε το χαος της καλντερας. Τοτε μου ειπε οτι αυτο το χαος κρυβει μεσα του την ανυπαρξια, σαν ενα διαφανες συνεφο. Την κυταξα λιγο σιωπηλα και την ρωταω: -Θελεις να ερθεις να αρμενισουμε μαζι στην θαλασσα που ποτε δεν υπηρξε; -Ναι, αν εσυ με παρεις μαζι σου, ερχομαι παντου! Την πηγα στην γωνιτσα μου, σε εκεινο το σημειο που αλοτε καθομουν μονος σκεφτομενος με τις ωρες. Οταν της το ειπα για αυτην την γωνια, η Ανναμαρι με εβαλε να ρωτησω το χαος αν δεχεται να την παρω μαζι μου. Της εξηγησα οτι τωρα δεν χρειαζεται πια να κυταζω στο απειρο για απαντησεις, αλλα η ιδια ηταν για μενα η απαντηση σε ολα αυτα. Και αυτη μου μιλησε για την Φιλανδια, και οτι εμενα εψαχνε να βρει κανοντας βολτες μονη της στις λιμνες τοσα χρονια. Εμενε σε ενα χωριο, που τους πιο πολλους μηνες ειναι καλυμενο απο το χιονι. Το ελεγαν Huittinen. Εκει η μερα διαρκει 3 μηνες το καλοκαιρι, και η νυχτα αλλους τρεις τον χειμωνα, ομως ακομη και τοτε εχουνε φως απο το λευκο χρωμα του χιονιου, και απο το βορειο σελας που σαν πολυχρωμες κουρτινες καλυπτει τον ουρανο. Την ακουγα μαγεμενος και ευτυχισμενος. Και ηταν κιαυτη ευτυχισμενη. Χερι χερι τωρα πια διασχισαμε ολη σχεδον την Σαντορινη, στις επομενες πεντε υπεροχες μερες που περασαμε μαζι. Ηταν πανεμορφη, καταξανθη, και συμπληρωνε τελεια αυτα που ελεγα καθε φορα. Συμφωνησαμε για την παγιδα της αγαπης, και αποριψαμε αμεσως αυτον τον ορο. Ολα ηταν για μας πορεια μεσα σε μια απεραντη θαλασσα οπου καποια στιγμη συναντιωμασταν. Και η υποσχεση, οσο ποτε εντονη να συνεχισουμε για παντα μαζι. Και εφυγε. Την χαιρετουσα σιγουρος οτι θα την ξαναδω. Ομως Θοδωρε ηταν και η τελευταια φορα που την ξαναβλεπες! Και η παραδεισενια αγαπημενη της λιμνη Ικααλινεν, θα γινει σε λιγους μηνες ο ταφος της! Προς το παρων ομως τα γραματα αναμεσα στην Σαντορινη και στην Φινλανδια πηγαινοερχονταν βροχη, οπως και τα τηλεφωνηματα. Ολοκληρο το καλοκαιρι, η Ανναμαρι αν και 2000 μιλια βορεια, μου συμπαραστεκοταν στο στρατο, και ηταν μια συμπαρασταση οχι βασισμενη στην αγαπη, αλλα στην τελεια συμφωνια αναμεσα μας, και στα κοινα μας ονειρα. Σε καθε γραμμα την ρωτουσα: Θα ερθεις μαζι μου στο ταξειδι για την ανυπαρξια του απειρου; Και η απαντηση ερχοταν παντα θετικη. Απο τα τραγουδια μου, ακουγε καθε πρωι μολις ξυπνουσε το madripose, απο το ihrealmen, και καθε βραδυ εκανε βολτες στην λιμνη του Ικααλινεν ακουγοντας το her hymn του in pain.

128 128 Το Σεπτεβρη ειχαμε παρει την αποφαση μας. Τα Χριστουγεννα η Αναμαρι θα ερθει στην Ελλαδα, και θα την παω στο ακρωτηριο της Αλεξανδρας να ξεθαψει το μηνημα Pontecorvo-2 που ειχα θαψει μολις αφησα την Αλεξανδρα 2 να φυγει μεσα απο τα χερια μου για χαρη του ονειρου. Τωρα ομως το ονειρο ηταν η Ανναμαρι, ετοιμη να παρει το χαρτι στα χερια της και να το καψει οπως ακριβως ειχα ορισει τοτε. Τωρα μαλιστα που ειχα πιο πολες μερες ελευθερες, νοικιασα στην Καλιθεα εναν χωρο με σκοπο να τον χρησιμοποιω σαν στουντιο. Εκει μεσα εβαλα τα οργανα μου, και αρχισα να ηχογραφω τον καινουργιο μου δισκο με τιτλο Extoldome mode. Ετσι ειχα ονομασει την κατασταση που ισως ερχοταν αν η Ανναμαρι ξαφνικα μου ελεγε οτι δεν με θελει πια. Θελοντας να ειμαι προετοιμασμενος για κατι τετοιο, προσπαθουσα να πεισω τον εαυτον μου οτι ακομα και τοτε πρεπει να θεωρουμαι νικητης, αφου πλησιασα τοσο πολυ το χαμενο πνευμα της γοτθικης θεας. Και προς θεου ποτε να μην ξαναεπιτρεψω να πεσω τοσο χαμηλα οπως τοτε που εκλιπαρουσα την Καιτη να μην φυγει, κανοντας τον εαυτον μου σκουλικι μπροστα της. Οχι, πρεπει παντα να ειμαι περηφανος, οποια τροπη περνουν τα πραγματα, και ποτε να μην ξανακανω την χαρη σε κανεναν να με λυπαται. Το πρωτο κοματι του καινουργιου δισκου ηταν ηδη ετοιμο. Ηταν το shacklecove, που ειχα γραψει εκεινη την βραδυα με το σκαφος στο ομονυμο μερος οταν πρωτολυτρωθηκα απο την απελπισια μου μετα τον χωρισμο της Καιτης. Απο κει και περα ομως ο δισκος αυτος ειναι αποκλειστικα αφιερωμενος στην Ανναμαρι. Δεν υπαρχει ομως η χαρα μιας καινουργιας κατακτησης, αλλα η θλιψη για το οτι δεν ειμαστε μαζι. Μια ανασφαλεια, και ενα κακο προαισθημα, στο οτι δεν ειναι δυνατον να πανε ολα τοσο καλα. Το nostalgia, ετσι θα ειναι ενα λυρικο κοματι με διαχυτη θλιψη μοναξιας, λες και η Ανναμαρι ειχε ηδη χαθει. Το aimless effort, στηριγμενο σε μια παλια ιδεα, ηταν μια σκετη αποτυχια, μια αστοχη προσπαθεια οπως λεει και ο τιτλος. Εκει οπου ηρθε η Ανναμαρι μεσα στον δισκο ηταν στο Icaalinens lake, ενα κοματι με διαχυτο παντου το Φινλανδικο λυκωφος, μεσα απο μουσικα σχηματα επιρεασμενα εντελως απο την φινλανδικη παραδοση, μια χωρα που μεσω της Ανναμαρι ειχα αρχισει να λατρευω. Χρησιμοποιουσα ενα ηχο γυαλινου πιανου, οπως ακριβως και στην φινλανδικη μουσικη. Μαζι με τις φωτογραφιες που μου εστελνε απο το Χουιτινεν, την Ταμπερε και το Ικααλινεν, ολα εμοιαζαν σαν μεσα απο παραμυθι, λες και αυτη η χωρα ειναι φτιαγμενη μονον για ποιηση και ρομαντισμο. Ομως η πρωτη πλευρα κλεινει παλι με ενα αγχωδες παραληρημα χωρις λογια μεσα απο συγκεχυμενες βαριες ορχηστρικες αλλαγες που πολλες φορες θυμιζουν θριλλερ. Ηταν το -273 C, ενας τιτλος που θα χρησιμοποιηθει και αργοτερα για αλλο κοματι. Και το πρωτο κοματι της δευτερης πλευρας ονομαστηκε -πως αλλιως- Annamarie. Τα λογια που της ελεγα τραγουδωντας σε θλιμενο μπαλαντοειδες στυλ με την κιθαρα, ηταν το πιο ευχαριστο μηνημα μαζι με το πιο δυσαρεστο: Annamarie... just open your windows frame with no view of it outside it sounds unreal even though everything's clear about an end which will come and remain! Ο Γιαννης μου ελεγε οτι τετοιες σχεσεις δεν ειναι δυνατον να διαρκεσουν, ομως η Ανναμαρι συνεχιζε να εκλιπαρει απο το τηλεφωνο την επιβεβαιωση μου οτι θα κρατησουμε για παντα, γιατι μονον ετσι θα μπορουσαμε να φτασουμε στο απειρο, και στην αιωνιοτητα μαζι. Και εγω συνεχιζα να αναρωτιεμαι αν ολα αυτα γινονται πραγματικα μεσα απο το ichor fumes με την δυναμικη του αναπτυξη, αλλα κυριως μεσα απο το ομονυμο τραγουδι του δισκου το extoldome:

129 129 Η μονη δυστυχως φωτογραφια του προσωπου της Ανναμαρι δεν επιτρεπει να φανουν ουτε τα μακρυα μαλλια της ουτε τα υπεροχα χαρακτηριστικα της. Η κιθαρα ξεκιναει με αντιγραφη της εισαγωγης του the spy, των Bauhaus, και τραβαει με την φωνη πολυ μακρυα, εκει οπου η απελπισια γινεται μεγαλοπρεπεια και το τελος μια νεα αρχη. Ενα ακομη κοματι ικανο να κανει και τον πιο ασυγκινητο να χτυπιεται. Φοβομουν πολυ το μελλων. Ετσι ομορφα οπως διαμορφωθηκαν ολα αλλο τοσο ευθραυστα θα μπορουσαν να ειναι, ειδικα οταν σε χωριζουν συνεχεια 2000 μιλια με τον ανθρωπο σου. Οχι, ουτε κατα διανοια δεν ημουν διαθετιμενος να αφησω τα παντα να χαθουν μεσα απο τα χερια μου οπως εκανα στο ακρωτηριο της Αλεξανδρας. Τωρα ενοιωθα ετοιμος να σταθω στο υψος της πραγματοποιησης του μεγαλυτερου ονειρου. Ειχαμε ηδη κανονισει τα Χριστουγεννα στο ακρωτηριο της Αλεξανδρας να ξεθαψει το μηνημα, και μολις τελειωσω τον στρατο να ξεκινησουμε με το σκαφος μου για ενα αιωνιο ταξειδι χωρις τελος. Ομως δεν θα την ξαναδω ποτε. Οχι δεν με αφησε. Απλα εφυγε ενα βραδυ με μια φιλη της την Eyja οταν ο παγος της λιμνης του Icaalinen εσπασε ενω εκαναν πατιναζ. Δεν υπηρχε κανεις εκει κοντα να βοηθησει. Τουλαχιστον λενε οτι ο θανατος απο το ακαριαιο ψυχος ειναι ανωδυνος. Το εγραφε στην σελιδα της τοπικης εφημεριδας που μου εστειλαν. Δεν μπορουσα να διαβασω τα φινλανδικα, αλλα το ονομα της βρισκονταν στην αρχη της σελιδας μαζι με της φιλης της, επανω απο το σκισιμο μιας παγωμανης λιμνης, στα δυο. Απο ενα τσουρμο ανθρωποι σε καθε πλευρα του παγου, να κυτουν το σημειο στη μεση, αλλα κανεις να μην τολμαει να πλησιασει Τις πρωτες μερες εκλαιγα γιαυτην, και τα χριστουγεννα στο ακρωτηριο της Αλεξανδρας εκλαιγα για μενα. Το μηνημα θα εμενε θαμενο. Και το τριανταφυλο που μου ειχες στειλει στο τελευταιο σου γραμμα το πεταξα στην θαλασσα. Ανακατευτηκε με τους αφρους των κυματων που εσκαγαν στα βραχια της Σαντα Τερεζα, και σε λιγο εξαφανιστηκε. Και τοτε συνειδητοποιησα ποσο κρυο εκανε. Εκανε πραγματικα πολυ κρυο εκεινα τα Χριστουγεννα. Παρολα αυτα, τρεμωντας, σκαλισα το ονομα σου στον ακραιο βραχο του ακρωτηριου της Αλεξανδρας. Ειμαι σιγουρος οτι ησουν εκει. Οπως και τοτε, στις 10/2/81. Ετσι και τωρα, εκατσα στον ιδιο βραχο και αγναντευα, την ιδια θαλασσα, τα ιδια βραχια, το ιδιο σκηνικο, τα ιδια συναισθηματα. Ποσο ακομη πρεπει να σε περιμενω; Πριν φυγω απο το ακρωτηριο εγραψα τους στιχους του κοματιου End, που θα αποτελει το κυκνειο ασμα της Ανναμαρι: The rainbow s trace is shivering its line, from what is left from me outside. The space between it and despair is full of raindrops on the windows glass. But suddenly I found pains limit bursting dying in the doom of dull shapes colorless motives which keep me to go on listening the same old voice! The candleflame is wimbering the light pinned in the corners of its room. This room is filled with photographs which draw the emptiness between my lips. But sudenly I found them burned of fighting in try just to spell on a word that seemed so easy before to call your name for a hope the last which's gone... Κανει πολυ κρυο. Ο αερας σφυριζει. Τωρα που η Ανναμαρι πεθανε, δεν υπηρχε για μενα θεση στην ζωη. Σε δυο μηνες τελειωνε η στρατιωτικη μου θητεια. Στους γονεις μου ανακοινωσα οτι θα εφευγα για ενα μακρυ ταξειδι με το σκαφος, αλλα θα ξαναγυρνουσα. Ομως εγω μεσα μου την ειχα παρει την αποφαση μου. Το ταξειδι αυτο θα ειναι αιωνιο. Δεν θα τελειωσει ποτε. Η ζωη μου θα συνεχιστει στο σκαφος σε μια ατελειωτη αναζητηση του

130 130 χαμενου ιδανικου μου δευτερου εαυτου, της γοτθικης μου θεας, που επειδη δεν υπαρχει, η αναζητηση της θα ειναι αιωνια. Αυτο θα ηθελε και η Ανναμαρι, η οποια τωρα πια εγινε ο ανθρωπος-συμβολο για μενα. Το απολυτηριο το πηρα πιο δυστυχισμενος απο οτι οταν μπηκα στον στρατο, και συνεχως κρυφα ετοιμαζα το σκαφος μου, για να μπορω να ταξιδευω μαζι του για παντα. Δεν ηθελα πια να δω κανεναν, και να μην ξαναγυρισω ποτε στην Αθηνα. Ημουν σιγουρος οτι η Ανναμαρι καπου με περιμενει. Μου ηταν αδυνατον να διανοηθω οτι δεν υπαρχει. Υπαρχει, αλλα εξω απο τα χωροχρονικα της ζωης πλαισια. Σε αυτο το χωρο ετσι κιαλλιως ειχαμε ορισει την σχεση μας. Και ειναι γραφτο ετσι μονον να μπορουμε να ειμαστε μαζι. Στο απειρο. Στο χωρις τελος και προορισμο αιωνιο ταξειδι. Την τελευταια μερα πριν φυγω εγραψα το μεγαλειωδες Entering titles που κλεινει αυτον τον δισκο κατω απο τους πιο βαρυσημαντους στιχους, και αποχαιρεταει τα παντα: Even sunlight's dissapearing promishing another dawn how can human eyes be so strickt leaving the end to be in its own? How can man stand looking shadows in the night as they walk away how can people see the raindrops then without crying, begging just for a chance? What can I put here as title to show that an end begins how can I lough as I'm crying to show you the way I feel? As I look through the starfull dark skies I believe that my futile cries somehow they should make a brake out somehow they should form calls to you! The only left is to turn our eyes on and to live through the cities lights or as me, not to like but to have to leave everything for an endless trip! There, somewhere again I'll find you promishing another dawn.... Στις 1/4/85 ενα σκαφακι εβγαινε με τα πανια του απο το Παλαιο Φαληρο. Εφευγα με σκοπο να μην ξαναγυρισω ποτε. Ποιος ξερει. Ισως καπου μακρυα, πολυ μακρυα, περα απο τα ακραια χωροχρονικα ορια, καπου αυτη να υπαρχει και να με περιμενει. Και ο ηλιος εδυε φτανοντας στην Κεα. Το θεαμα ηταν συναρπαστικο. Η μεγαλοπρεπεια εκρυβε μια παραξενη παρηγορια. Μια ακαθοριστη διαχυτη ελπιδα, που γλυκαινε το συναισθημα της μοναξιας. Ανεμος νοτιοδυτικος 4 μποφωρ. Ο ηλιος βουταει στην θαλασσα κανοντας τα νερα της χρυσα. Τα πανια φουσκωνουν και σπρωχνουν μαζι με τα κυματα το σκαφος μου, ολο και πιο μακρυα, ολο και πιο μακρυα. Για πολους μηνες δεν θα ξαναδω αλλον ανθρωπο. -30-

131 131 -SPIRALIZE- ΜΑΗΣ 1985: ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ: Μια τυπικη μερα του'85 εχει ως εξης: Ξυπνημα στις 06: 30, και ακουσμα του μετεορολογικου δελτιου απο το ραδιοφωνο του σκαφους. Πρωινο, και ετοιμασια του σκαφους για αναχωρηση. Κατα τις 7: 30 αναχωρουσα, ετσι ωστε το απογευμα να εφτανα σε καποιο αλλο νησι. Μολις φτασω στον προορισμο μου, κατα το απογευμα, ασχολιωμουν με τεχνικη συντηρηση του σκαφους, και μετα μπανιο στην θαλασσα εφοσον ηταν καλοκαιρι. Ακολουθουσε εξερευνηση της περιοχης με το μικρο φουσκωτο βαρκακι, και χαρτογραφηση ολων των βραχωδων ακτων, νησιων, κολπων, και σπηλαιων που ανακαλυπτα. Και καθε ενα απο αυτα γινοταν θερετρο μιας ακομη τελετουργιας θρηνου, για τον θανατο της Ανναμαρι. Κατοπιν στο σκαφος αποφασιζα τα ονοματα με τα οποια θα βαφτισω τα καινουργια αυτα μερη, και η νυχτα με εβρισκε να αγναντευω τον ουρανο παιζοντας μουσικη με το αρμονιακι, να γραφω τις σκεψεις μου, και να κανω παλι μικρες βολτες με το φουσκωτο βαρκακι. Δεν ειναι μονον η Ανναμαρι που εφυγε, αλλα και μια ολοκληρη ζωη τωρα πια βρισκεται πισω, και ξεμακραινει μερα με την μερα. Μερα με την μερα εδινα ονοματα σε ολο το βορειο, κεντρικο και ανατολικο Αιγαιο. Ομως τα αποκορυφωματα ηταν δυο. Στις 12/5 οταν στο ερημονησι Σκανδηλι αναμεσα στην Σκυρο και στην Αλονησο ανακαλυψα το μερος που ονομασα Inshrine, μια περιοχη παραμυθενια οπου η μαγεια εντεινοταν και απο την ομιχλη που ερχοταν και εφευγε απο συννεφα που σερνονταν πανω στην επιφανεια της θαλασσας. Και στις 21/6 οταν στα νοτια παραλια της Θασου ανακαλυψα το μερος που ονομασα Huania, με μαρμαρινους κατασπρους βραχους. Και σαν συνεπεια τα καλυτερα κοματια του '85 θα ειναι οι δυο αντιστιχοι υμνοι που εβγαλα, για το Inshrine και την Huania. Το Inshrine ειναι πιο εκκλησιαστικο και πιο τελετουργικο με στιχους καθαρο αντικτυπο των συναισθηματων που ενοιωθα ανακαλυπτοντας την περιοχη:.... a new sense of a whole world enclosed into a steep coast, cave-shaped cliffs and a chaos sea Inshrine is its name my destiny gave before she vanished behind the eternal mist's moonglow! To Huanian hymn, πιο τολμηρο τραβαει μακρυα στο ακρον αωτον του ρομαντισμου που αγγιζει τα ορια της απογνωσης. Το Huanian hymn θα ειναι το ανωτερο κοματι του

132 132 επομενου δισκου, και απο τα καλυτερα τραγουδια που εχω γραψει ποτε! Μονον αν ακουσει κανεις αυτο το κοματι θα μπορεσει να καταλαβει πως η ελπιδα αγγιζει την απογνωση και ο ρομαντισμος το ξεσπασμα. Και θα είναι τοσο διαχρονικο που όταν θα περιληφθει στο 4 ο εμπορικο μου CD που σαν Slow Motion θα κυκλοφορησει 16 χρονια μετα, θα συνεχιζει να είναι ένα από τα κορυφαια του κοματια. Εντωμεταξυ επειδη η ζωη μου εχει πια ταυτιστει με το σκαφος, οι μεγαλυτερες μου ανησηχιες εχουν εντοπιστει στην ασφαλεια του σκαφους, και οι μεγαλυτεροι μου εφιαλτες σε αναμνησεις οπως εκεινης της ημερας στην Αιγινα, οπου απο τεραστια κυματα ξαφνικης κακοκαιριας, το σκαφος μου παρασερνοταν για να τσακιστει στα παρακειμενα βραχια, και εγω να το κυταω απο την ακτη με απογνωση χωρις να μπορω να κανω τιποτε. Μια τετοια συγκεκριμενη ιστορια με κακο τελος, αποτελεσε τους στιχους του dragging anchors, που κατα λεξη σημαινει αγκυρες που ξεσερνουν. Ομως το κυριο χαρακτηριστικο στο dragging anchors, ειναι η μουσικη, ενα ρεφραιν τοσο δυναμικο και επικο, με φοβερη αναπτυξη κατω απο εμβατηριακο ρυθμο, που ειναι ικανη να σκιασει οποιουσδηποτε στιχους. Αλλα και το κουπλε με αυτην την ψευτικη ψιλη φωνη που τωρα ειχα μαθει να χειριζομαι πια καλα, οπου για πρωτη φορα παιζονται αλλες νοτες στο αρμονιο και αλλες στη φωνη, χωρις να γινεται φαλτσο. Οσο για την ψιλη ψευτικη φωνη μου, αποδεικνυω πια καθαρα στο huanian hymn, οτι μπορει να ανεβει ακομη και 4 οκταβες, χωρις να χασει την ενταση της. Δυο μηνες αργοτερα αγκυροβολημενος καπου στην Λημνο, ειδα ενα ονειρο, οπου μια φωνη επαναλαμβανε συνεχεια τραγουδιστα στο αυτι μου: Can you see the deserts of the night? can you feel the deserts of the night? Πιστευοντας οτι οι μελωδιες που ακουμε στα ονειρα μπορει να ειναι σημαδιακες, την αλλη μερα αρμενιζοντας απο την Λημνο προς το νησακι του Αγιου Ευστρατιου, εβγαλα την μελωδια αυτην στο αρμονιο. Ηταν μια καταληκτικη αλαγη απο ντο μινορε σε σολ ματζορε. Ηταν μια καταληξη ομως. Ελειπε το κυριο μερος, ενα ρεφραιν δυνατο πανω σε μια αλλαγη που να προετοιμαζει για την προηγουμενη. Ετσι την αλλη μερα στη διαδρομη απο τον Αγιο Ευστρατιο προς το νησακι Πιπερι, εγραψα για πρωτη φορα ενα πολυ δυναμικο ρεφραιν που δεν βασιζοταν σε αρμονικες αλλαγες συγχορδιων, αλλα σε δυναμικη απαγελια πανω στην ιδια συνεχομενη αλαγη. Εγραψα ετσι το deserts of the night, που για τους παραπανω λογους ειναι το πρωτο κοματι που στεκεται ανετα εμπορικα, και γιαυτο θα γραψει μεγαλη ιστορια στα επομενα χρονια που τα κοματια θα βγουν παραεξω. Απο ενα ονειρο επισης, ξεκινησε και η εισαγωγη ενος ακομη σημαντικου κοματιου που ονoμαστηκε blossom. Μια εισαγωγη που μπορεσα να αναπτυξω και να εξελιξω σε ενα δραματοποιημενο παραληρημα, ενα πολυ συμπαγες και ολοκληρωμενο κοματι που δυστυχως στο μελλων θα μεινει ανεκμεταλευτο. Για τον Γιαννη, το deserts of the night, και το blossom, θα ειναι τα πιο ωριμα κοματια του καινουργιου δισκου. Ενα ακομη αξιολογο κοματι που δεν θα αξιοποιηθει οπως θα πρεπε ηταν και ο υμνος σε μια αλλη βραχωδη ακτη, με τιτλο ambience. Αποδεικνυοταν οτι οταν το κινητρο μου ηταν να γραψω εναν υμνο προς κατι, παντα το αποτελεσμα επειθε, ηταν επιτιχια, αν και παντα μεσα στα πλαισια μιας εξιδανικευμενης ωραιοποιησης του αντικειμενου. Ειδικα στο ambience, υπαρχει μια κρυσταλινη αγνοτητα και καθαροτητα κατω από κρυσταλιζε πιανακι, οπως το ελεγε ο Γιαννης, που επαιζε πανω σε μεσαιωνικες αλλαγες. Και ετσι το ταξειδι συνεχιστηκε, μεχρι εκεινη την νυχτα με πανσεληνο στο ερημο νησακι πελαγος. Εχοντας ανακαλυψει κατι φανταστικες σπηλιες οπως την fingal cave, whirl cave, stain cave, και mailstorm cave, εκεινο το βραδυ προβληματιστηκα για πρωτη φορα για το κατα ποσον το ταξειδι μου ηταν σωστο. Κατα καποιον τροπο ειχα παραιτηθει απο την ζωη, ημουν ελευθερος, αλλα ενοιωθα μονος, παρα την τελειοτητα που με περιεβαλε. Καπου επρεπε να βρεθει τριγυρω ενα σημαδι της χαμενης γοτθικης θεας μου, ομως το μονο που ανακαλυπτα ηταν βραχια, θαλασσες και ουρανους. Τοση ομορφια, τοση ανεξαρτησια, τοση μεγαλοπρεπεια, αλλα και μοναξια... Και η πανσεληνος ζωγραφιζε ενα φοβερα εξωπραγματικο περιβαλον. Σαν επιβεβαιωση ενος μυστηριου που μολις και αποκαλυπτεται, επαιξα στο αρμονιο δυο υποκοφες συγχορδιες, και τραγουδησα με μια εντελως ηρεμη και αλοκοτη φωνη. Γεμισα τα βραχια που ξεχωριζαν καλα στο σεληνοφως, με αναμενα κερια. Τραγουδουσα με μια παγωμενη φωνη, λεγοντας οτι ενα κερι βυθιζεται σιγα σιγα στο νερο αλλα η φλογα του δεν

133 133 σβηνει. Και βγηκε ενα κοματι μονον δυο λεπτων αλλα που σαν διαμαντι φανταζει με την παγωμενη και αλοκοτη ατμοσφαιρα του οπως εγραψε ο Γιαννης. Ηταν το fullmoons neapstorm, που σημαινει ηρεμη καταιγιδα του σεληνοφωτος. Υστερα λοιπον απο πολλους μηνες μοναξιας, δεχτηκα με χαρα εναν παλιο φιλο να συνεχισουμε μαζι το ταξειδι στο Ιονιο, τις μερες της αδειας του. Ηταν ο Γιωργος ο Μικρος, εκεινος ο εγωπαθης κιθαριστας που η Καιτη μισουσε αλλα εμενα με συμπαθουσε πολυ. Και εξαλου ηταν ο μονος στην Ελλαδα που συνεθετε κοματια στο στυλ το δικο μου. Εφερε μαζι του και την κοπελα του, την Μαρια Χιωτακη που ασχολουταν με σχεδιασμο κινουμενων σχεδιων. Οι τρεις μας περασαμε καπου 25 μερες στο σκαφος, απο τις οποιες οι 15 μας βρηκαν αποκλεισμενους σε εναν κολπο της Ιθακης, επειδη χαλασε η εξωλεμβια μηχανη. Μεσα σαυτες τις μερες εμαθα πολλα για τις σχεσεις των ανθρωπων. Μεσα απο τους τσακωμους του Γιωργου με την Μαρια, και τους δικους μου με τον Γιωργο, αποδειχτηκε οτι η θαλασσα ειναι η μονη που μπορει να προδωσει το αν καποια ατομα ταιριαζουν μεταξυ τους η οχι. Αποτελεσμα

134 ηταν ο Γιωργος να χωρισει με την Μαρια, και να μην την ξαναδει ποτε μετα απο αυτο το ταξειδι. Εμενα παντως ο Γιωργος με συμβουλευε να μην διαρκεσει για παντα το ταξειδι μου, και να γυρισω στην Αθηνα οποτε να φτιαξουμε και συγκροτημα. Φευγοντας μου αφησε και την δωδεκαχορδη κιθαρα του να παιζω στο σκαφος. Πρεπει να παραδεχτω οτι στενοχωρεθηκα πολυ οταν ξαναεμεινα μονος μου στο σκαφος. Μετα απο μοναξια τοσων μηνων, ακομα και οταν εβλεπα τον Γιωργο με την Μαρια να τσακωνονται, ζηλευα την ομορφια του να εχεις καποιον διπλα σου, ακομη και για να τσακωνεσαι μαζι του. Μαλιστα μετα απο μια φοβερη τρικιμια οπου για πρωτη φορα κινδυνεψαμε τοσο πολυ, οταν μολις καταφεραμε να φτασουμε στο προορισμο μας η Μαρια φιλαγε τον Γιωργο που τα καταφεραμε, εγω μονον που δεν εκλαψα επειδη δεν ειχα καποιον ανθρωπο να με φιλησει, να γυρω πανω του, μια που εγω ημουν στο κατω κατω αυτος που παλεψε και νικησε την τρικιμια. Και να που τωρα ξαναεμεινα μονος μου, αυτην την φορα να αρμενιζω στο Ιονιο, και το Φθινοπωρο να εχει μπει για τα καλα με συνεχεις βροχες και κρυο. Παρολα αυτα βγηκα και εξω απο την Ελλαδα, ανακαλυπτοντας ολο και μακρυτερες περιοχες δινοντας ονοματα παντου, ονοματα που φτανουν σημερα τα Ενα θλιμενο απογευμα με γαληνια θαλασσα, εβγαλα και μια νοσταλγικη μελωδια στο αρμονιο, ομως για πρωτη φορα με ηχο πιανου. Το κοματι ονομαστηκε nobody likes me, και στα λογια του αναρωτιεμαι με μια ηρεμη απογνωση γιατι να μην μπορω να χαρω τις χαρες της ζωης οπως ολοι οι αλλοι. Απλη, αλλα οριμη και δεμενη μελωδια. Ενα βροχερο απογευμα, τηλεφωνησα σπιτι για να παρω απο τον πατερα μου το ξεκαθαρο μηνημα: Η ολυμπιακη προκηρησει στις 1/11 εξετασεις για πιλοτους. Να ειμαι οπωσδηποτε τελη Οκτωβριου στην Αθηνα για να δωσω εξετασεις αλλιως να τους ξεχασω, και μαζι μαυτους και τα χρηματα που μου εστελναν. Τυχαια στο ραδιοφωνο ακουσα μια παλια γνωριμη φωνη να δινει συνεντευξη για το ροκ του συγκροτημα. Ηταν ο παλιος μου κιθαριστας, ο Ακης ο Χαντζηαντωνιαδης, που εφτασε επιτελους σε αυτο που ποτε δεν καταφερα, στην επιτιχια και την μουσικη καταξιωση. Πικραθηκα. Ζηλεψα. Θυμηθηκα και τα λογια του Γιωργου, που ελεγε οτι με το ταλεντο μου στην μουσικη επρεπε να συμετασχω στον κοσμο, θυμηθηκα και εκεινη την βραδυα που ειχα γραψει το fullmoons neapstorm, και με σιγουρια αλλα εντελως ξαφνικα στρεφω το τιμονι του σκαφους 180 μοιρες γιατι η ευτυχια που κυνηγαω μεσα σε ενα αιωνιο ταξειδι με αυτο ειναι απιαστη. Μπορω να την νοιωσω και σε ενα κλασμα του δευτερολεπτου, ενω σε μια ατελειωτη φυγη δεν υπαρχει αιωνιοτητα οσο ζουμε στον χρονο. Και γυρισα στην Αθηνα οπου εδωσα εξετασεις, και περασα σαν πιλοτος στην Ολυμπιακη. Επιτελους, θα εβγαζα δικα μου χρηματα. Πηρα επισης και διπλωμα αυτοκινητου. Και ο πατερας μου για να με ευχαριστησει που περασα στην Ολυμπιακη μου χαρισε το αυτοκινητο του. Νοικιασα και ενα ημιυπογειο στην Καλιθεα που ηθελα να το εχω σαν στουντιο, οπου αποτελειωσα τον καινουργιο φανταστικο μου δισκο, το spiralised. Τον αποτελειωσα με τρια ακομη δυναμικα κοματια που αντικατοπτριζαν την αποφαση μου να ξαναγυρισω στην ζωη. Ηταν το weidmanscheil με γερμανικο στιχο, το spiral pathways με δραματικα ανεβασματα κιθαρας με αρμονιο, και το knights rehearsals, που θυμιζει οπερα με τις ασυνηθιστες αλαγες της ψιλης φωνης. Ωριμα και καλα κοματια και δεν καταλαβαινω γιατι ο Γιαννης τα εθαψε στην κριτικη του. Ισως εχει δικιο για το seminence ενα κοματι με παραμορφωμενη κιθαρα μονον, που κιαυτο ομως εχει ενα πολυ γερο ξεσπασμα. Γενικα ο καινουργιος δισκος βγαινει πολυ συμπαγης και επαγγελματικος με εμπνευσεις κυριως απο το μεγαλο μου θαλασσιο ταξειδι. Γυριζοντας πισω βρηκα ομως και τον Γιαννη να εχει προχωρησει στο θεμα της μουσικης. Παιζοντας λιγη ντραμς, ειχε φτιαξει ενα συγκροτημα μαζι με ολους τους παλιους φιλους, δηλαδη τον Γιαννη Καρ. στο αρμονιο, τον Αντρεα που επαιζε σαξοφωνο, και εναν παλιο μου συμαθητη τον Λαμπρο που τον θεωρω ψιλοκαθυστερημενο και που πιο πολυ ηταν για την φαση μεσα στο γκρουπ. Το συγκροτημα λεγοταν horror factory, και φυσικα επαιζαν συνεχεια αυτοσχεδιαζοντας σε εναν συνεχομενο πειραματισμο με φωνες, ουρλιαχτα και ανεξελεγκτα χτυπηματα που συνεθεταν το τελικο χαος. Οταν λοιπον βρηκα αυτην την κατασταση, χαρηκα, και θεωρησα αυτονοητο οτι κιεγω θα μπω τωρα μεσα σαυτην. Ομως τα παιδια κρατουσαν μια αποσταση απο μενα με εναν τροπο που με εξεπληξε. Ποιος; Ο Γιαννης και ο Γιαννης Καρ. που τοσα ειχαμε περασει μαζι, τωρα μου το επαιζαν βεντετες. Ο Γιαννης Καρ. ερχοταν να με δει και μετα εφευγε βιαστικος για την προβα τους, χωρις καν να μου προτεινει να ερθω μαζι εστω για να τους παρακολουθησω. Το αποκορυφωμα ομως ηταν μια μερα που ενω ημουν μαζι τους, ο 134

135 Γιαννης, ναι ο ιδιος ο Γιαννης γυρναει και μου λεει να φυγω, γιατι ηθελαν να συζητησουν για το συγκροτημα τους. Εφυγα τρεχοντας και κλαιγοντας. Δεν μπορουσα να το συνειδητοποιησω. Δεν μπορουσα να καταλαβω πως οι καλυτεροι μου φιλοι αλαξαν τοσο πολυ και χωρις αιτια με θεωρουν ασχετο με αυτους. Ομως κιεγω ειχα το Γιωργο τον κιθαριστα, ετοιμος να φτιαξει μαζι μου συγκροτημα και οχι παιζοντας αυτοσχεδιασμους και πειραματισμους, αλλα τα συγκεκριμενα κοματια μας, με σκοπο μια νεα μουσικη για τα ελληνικα δεδομενα. Γρηγορα ο Γιωργος βρηκε και ντραμερ, και μπασιστα. Ντραμερ ηταν ενας φιλος του, που μαλιστα μου θυμιζε πολυ εκεινον τον χοντρο τον Μαντζαρα. Ηταν κιαυτος καπως χοντρος και με γυαλια, μιλουσε γρηγορα, και εκανε χαβαλε. Τον ελεγαν Γιωργο Φωτη. (Μα τελος παντων ολοι οι ντραμερς αυτο το στυλ εχουν;). Μπασιστας βρεθηκε καποιος Νασος απο το παλιο Φαληρο, και οι προβες ξεκινησαν. Το συγκροτημα ονομαστηκε Στεπες, μονομερης αποφαση του Γιωργου του κιθαριστα που δεν συνηθιζει να συζηταει τις αποφασεις του, ακομη και αν αυτες αφορουν και αλλους. Το ρεπερτοριο μας αποτελουταν απο 4 κοματια του Γιωργου, και απο 3 δικα μου: Το deserts of the night, που ο Γιωργος ο ντραμερ γουσταρε πολυ, το dragging anchors οπου ο Γιωργος επαιζε εμβατηριακα στο ρεφραιν, και ενα αλλο καινουργιο δικο μου που θα μπει στον επομενο δισκο και ειχε τιτλο wedel sea, επιρεασμενο απο τους Joy division, με μια παθιασμενη ερμηνεια απο μενα που ενοχλουσε τον Νασο που ηθελε πιο ροκ καταστασεις. Καποιες ιδιαιτερες στιγμες με ρωτουσε: -Γιατι τραγουδας ετσι παθιασμενα και με στομφο; Δεν καταλαβαινεις οτι δεν λειτουργει ετσι; -Νασο, εχει τυχει ποτε σου να ακουσεις το ονομα Πητερ Χαμιλ; Η εστω το ελαχιστο της καινοτομιας των Residents και των Coil? Η με τα ροκεντρολακια κλεινει η μουσικη σκηνη; -Θα σταματησετε τη συζητηση να παιξουμε κανενα αλλο κοματι; φωναζε ο Γιωργος απο την ντραμς. -Ποιο κοματι θελεις; -Deserts! Deserts of the night φυσικα! Πριν εμεις αρχισουμε να το παιζουμε, ο Γιωργος ειχε αρχισει να χτυπαει τη ντραμς, ενω ο Γιωργος ο κιθαριστας αρχιζε να δυσανασχετει που σιγα σιγα το βαρος επεφτε περισσοτερο στα δικα μου κοματια. Και ενω το αποτελεσμα εβγαινε αρκετα καλο, και ενω ειχαμε δεθει σε ενα πολυ δυνατο για τα ελληνικα δεδομενα σχημα, ο Νασος αρχισε να μην ερχεται στις προβες. Καποια μερα τον βρηκα στο Παλιο Φαληρο και μου εξηγησε οτι δεν την παει αυτην την φαση, του φαινεται πολυ βαρια, αυτος ηθελε κατι πιο rock and roll, και καλυτερα να τραβηξει ο καθενας τον δρομο του. Με πειραξε πολυ αυτο, ενω οι δυο Γιωργηδες δεν φανηκε να τους νοιαζει. Πιστευαν οτι μπορουσαμε να συνεχισουμε και χωρις μπασο. Και γενικα οταν ο Γιωργος ο κιθαριστας πιστευε σε κατι δεν του το εβγαζες απο το μυαλο. Ηταν φοβερα εγωιστης και πεισματαρης, και καπου δικαιωνοταν το μισος που ειχε η Καιτη παλια γιαυτον. Καποιο βραδυ επειδη δεν ακουγε καλα τον ηχο, θελησε να μετακινησουμε ολα τα επιπλα του δωματιου μου, ετσι ωστε να φτιαξει ο ηχος. Εγω ημουν αρρωστος με πυρετο εκεινη την μερα, και δεν μπορουσα να βοηθησω σε κατι τετοιο, αλλα δεν το εβλεπα και αναγκαιο, να κανω το δωματιο μου ανω κατω με σκοπο ισως να επιτευχθει καλυτερος ηχος. Η διαφωνια κατεληξε σε τσακωμο και βρισιες και ματαια ο Γιωργος ο ντραμερ προσπαθουσε να κατευνασει τα πνευματα. Του ειπα να τα μαζεψει και να φυγει και να μην τον ξαναδω ποτε. Αυτος ηταν πολυ εγωιστης για να μην το κανει αυτο. Εφυγε, και απο τοτε δεν τον ξαναειδα. Αλλα και δεν προκειται ποτε να ξανασυνεργαστω με κιθαριστα. Ειναι ολοι εγωιστες, κομπλεξικοι και μαλακες. Ετσι διαλυθηκε ενα ακομη συγκροτημα, μια ακομη ελπιδα να βγει καπως η μουσικη μου παραεξω. Ενω οι Γιαννηδες συνεχιζαν τους πειραματικους τους αυτοσχεδιασμους, με το συγκροτημα τους, και μαλιστα κανονισαν να βγουν και σε μια παμπ. Στο Σκιαχτρο, οπου επαιζαν ελληνικα συγκροτηματα. Πηγα και τους ειδα. Ο χωρος ηταν μαυρος, καθαρη αναπλαση μιας death ατμοσφαιρας. Ο κοσμος τους εκραζε. Τους φωναζε: ωραιο ηταν, ξαναπαιξτε το!. Εγω ομως ζηλευα, και μονον την ιδεα του να βγαινεις σε κανονικη σκηνη μπροστα σε κοσμο. Και ο Γιαννης συνεχιζε να κανει πως δεν με ξερει. Ηταν ο πιο κολητος μου φιλος, ειχαμε συζητησει τα απειρα μαζι, ομως η σχεση μας ηταν επιφανειακη. Ποτε δεν τον ενοιαξε για το πως αισθανομουν τοτε. 135

136 Και εγω μονος μου, και παλι χωρις συγκροτημα γυριζα με τα ποδια μες τα αγρια μεσανυχτα, απο τον Πειραια στην Νεα Σμυρνη σπιτι μου. Εκανε κρυο. 136

137 ABYSMAL- ΟΚΤΩΒΡΗΣ 1985: Καποια μερα ο Γιαννης μου εξηγουσε οτι απο τοτε που τον ειχα αφησει πριν κανω το ταξειδι με το σκαφος, αλαξαν πολλα πραγματα, που εμενα τωρα ισως μου φανουν πολυ παραξενα. -Δηλαδη τι πραγματα αλαξαν; τον ρωταω. -Κυτα φιλε, εμεις με το συγκροτημα που καναμε εχουμε ψαξει πολλες και διαφορες καταστασεις, για να φτασουμε να παιζουμε την μουσικη που παιζουμε. -Μα, αφου κυριως αυτοσχεδιαζετε, και εκτος απο τον Γιαννη Καρ., κανεις αλλος δεν ξερει το οργανο που παιζει. -Ναι, αλλα η ατμοσφαιρα που δημιουργουμε για να παιζουμε εχει σημασια. Τωρα μαλιστα που αρχισαμε και προβες με τον Λαμπρο τον ρολς ρους... -Ποιος ειναι αυτος; ρωταω με αφελεια. -Ο Λαμπρος αγορι μου ειναι ο πιο πειραματικος μουσικος στην Ελαδα, και οταν εσυ εκανες βολτες με το καραβακι σου, ο Λαμπρος στη Σοφιτα στα Εξαρχεια τραγουδουσε το Frankie teartrop του Alan Vega! -Ποιος ειναι αυτος; -Τι;;;; δεν ξερεις τον Alan Vega και τους Suicide ; Μην μας ακουσει κανεις και γινουμε ρεζιλι. -Τελος παντων, του λεω. Αφου αυτος ο Λαμπρος ειναι τοσο σωστος, και μπορει να βγαινει και σε συναυλιες, να μου τον συστησεις να του δωσω και μια δικη μου κασετα. Ετσι κιεγινε. Ενα βραδυ στο point στα Εξαρχεια τον βρηκαμε. Ηταν ψηλος, λεπτος με φαλακρα και καθοταν σκυφτος στο πεζουλι του μαγαζιου. Τον πλησιαζω και του λεω: -Ε... γεια σας. Μου ειπε ο Γιαννης απο δω οτι ασχολειστε με πειραματικη μουσικη, και βγαινετε σε συναυλειες, και ειπα να σας δωσω μια κασετα μου να την ακουσετε. -Οκευ, δως την μου! -Ε, δεν την εχω τωρα, δεν πιστευα οτι θα σας βρισκαμε εδω αλλα τωρα που σας το ειπα, θα σας την δωσω μια αλλη μερα. -Οκευ, λεει παλι ο Λαμπρος γελωντας. Φευγοντας ομως απο εκει, ο Γιαννης παλι ηταν σπασμενος μαζι μου. Μου εξηγησε οτι ημουν φοβερα ευγενικος, και αυτα τα underground κυκλωματα ανθρωπων δεν εχουν καμια σχεση με Λογαριδηδες και Πολιτιμους που ξεραμε παλια. Αυτα τα ατομα ειναι καθαρα στην underground φαση, με drugs κ. λ. π. -Τι σημαινει ντραγκς; ρωταω με αφελεια. -Ναρκωτικα αγορι μου! Μου απανταει πιο νευριασμενα ο Γιαννης. -Δηλαδη, αυτος ο Λαμπρος παιρνει ναρκωτικα; -Σκληρα ναρκωτικα δεν νομιζω, αλλα μαυρο, καπνιζαμε παντα οταν καναμε προβες!

138 138 -Τιιι ι ι ι ; ; ;!!!.... Δηλαδη.... κιεσυ εχεις καπνισει ναρκωτικα; -Φυσικα! Φωναζει ο Γιαννης γελωντας. Ολοι μας πινουμε μαυρο εκτος απο σενα που εμεινες χαζος. Απιστευτο! Οι φιλοι μου διαφθαρηκανε πληρως! Οχι δεν μπορουσα ακομη να το πιστεψω, οταν την επομενη μερα ο Γιαννης Καρ. μου επιβεβαιωνε το οτι ολοι μαστουρωνονταν πριν παιξουν με το συγκροτημα. Και οτι το μαυρο, δεν κανει κακο. Μονο η ηρωινη. Τοτε μου δανεισε ο Γιαννης ενα βιβλιο που ανελυε ιατρικα τα παραισθησιογονα, και αποδεικνυε το οτι το μαυρο, το χασις, ακομη και το L. S. D., δεν ειναι πιο βλαβερα απο το τσιγαρο, αλλα τα εχουν απαγορεψει για να μην παρασερνονται οι νεοι κατοπιν στα σκληρα ναρκωτικα που προκαλουν εθισμο. -Φιλε δεν μπορεις να φανταστεις τι χανεις, μου ελεγε ο Γιαννης Καρ. εξηγωντας μου οτι με το μαυρο βλεπεις λεπτομερειες που δεν τις αντιλαμβανεσαι αλλιως, και οσον αφορα το θεμα της μουσικης εμπνευσης, δεν μπορω να φανταστω ποσο εντεινει την φαντασια. Καταλαβα ετσι και την αιτια που ολοι τους με κρατουσαν σε αποσταση απο τοτε που γυρισα απο το ταξειδι με το σκαφος. Δεν ηθελαν να δω οτι πινουν μαυρο. Και ηρθε η μερα που ο Γιαννης μου εδειξε ενα κομματακι λιβανι, απο μαυρο. Το ψηλαφιζα σαν κατι το θεικο, κατι που θα μπορουσε να μου ανοιξει τις χαμενες πτυχες της ψυχης μου. Και μυριζε σαν βρεγμενο δασος, αλλα δεν μπορουσα ακομη να το δοκιμασω, φοβομουν, δεν ενοιωθα ετοιμος για μια τετοια καινουργια συγκινηση. Τις επομενες μερες μεγαλωνε ολοενα η ιδεα μεσα μου για την χαμενη δυναμη του μαυρου. Κρατουσα το κοματακι στα χερια μου και το κοιταζα με θαυμασμο. Το βιβλιο ελεγε οτι η επιροη του ωφειλεται σε μια ουσια την υοχοβινη, που χτυπαει τους νευροδιαβιβαστες. Υοχοβινη! Τι παραξενο ονομα! Μεσα μου πλαστηκε ενας μυθος για κατι που δεν το ειχα δοκιμασει ακομη, ενας μυθος που μεταπλαστηκε στο γαλαζοπρασινο καινουργιο μου τραγουδι με τιτλο Yochobine: Η μελωδια εβγαινε καθαρα απο την μυρωδια του βρεγμενου δασους και ο στιχοι απο το μεγαλο ερωτημα: The ascent to the promished lands to the casteled towers isnt too long. Is it realy encasing my dreams just the smallest piece encloses galaxies like noone has ever felt! Και ηρθε η μεγαλη μερα να δοκιμασω να το καπνισω. Ο Γιαννης σαν πατερας, με βοηθησε στην πρωτη αυτην μυηση. Εβαλε αλουμινοχαρτο σε μια πιπα, σκορπισε επανω κοματακια και αναψε ενα σπιρτο λεγοντας μου να ρουφηξω, και μετα να κρατησω την αναπνοη μου για λιγο. Ενοιωθα σαν σε τελετουργια. Και το κασετοφωνο επαιζε κατι παραξενους ηχους πνευστων που κατεληγαν σε κουδουνια. Ηταν το message from the temple των psychic t. v. τους οποιους θα αγαπησω, και θα συνδιασω απολυτα με την εξιδανικευμενη περιοδο του μαυρου, τοτε που δεν ειχα δοκιμασει ακομη. Γιατι αφοτου δοκιμασα, καταλαβα οτι για μια ακομη φορα ειχα φτιαξει εναν ψευτικο μυθο. Τελικα ολα αυτα δεν ηταν παρα μια καπως ευχαριστη ζαλη! -Ε ναι ρε φιλε, τι νομιζες οτι θα δεις; μου λεγε ο Γιαννης. Εξαλου μην βιαζεσαι ακομη να την ακουσεις, πρεπει να μαθεις να την ακους σωστα πρωτα. Τελικα σκεφτηκα οτι ισως επειδη ειδα πολυ ορθολογιστικα και επιστημονικα το θεμα για να κρυψω τις ανασφαλειες μου, γιαυτο δεν ενοιωσα οπως επρεπε. Δεν αφεθηκα οσο επρεπε. Και οταν μια αλλη μερα ενα αλλο ατομο, εφερε κατι που δεν ηταν συμπαγες αλλα σαν χορτο που το ελεγαν φουντα, τοτε μπορω να πω οτι για πρωτη φορα ενοιωσα κατι. Ομως σιγουρα η προσμονη της μαγευτικης μελωδιας του Yochobine δεν επαληθευτηκε. Και τοτε εγραψα την συνεχεια του ιδιου του κοματιου, το δευτερο μερος, που αποτελουσε την σκληρη απαντηση στο πρωτο. Χρησιμοποιησα τους γερμανικους στιχους ενος καινουργιου γερμανικου συγκροτηματος που μου αρεσε πολυ η σκληραδα του και ο φασισμος τους. Λεγοντουσαν DAF. Οι DAF ηταν η απαντηση σε εναν αρρωστο ρομαντισμο, σε μια αχρηστη εξιδανικευτικη διαθεση σε μια τοσο σκληρη κοινωνια. Ετσι τραγουδουσα: Η πραγματικοτητα ερχεται, η πραγματικοτητα ερχεται η σιγουρια χανεται, η σιγουρια χανεται. Νοιωθω την τιμωρια των DAF, νοιωθω τα παντα τοσο σκληρα...

139 Ενοιωθα κιεγω την αναγκη να γραψω σκληρη μουσικη. Ο Γιαννης ελεγε οτι μου ελειπε το μπητ. Ο ρυθμος! Και του απαντησα με ενα πολυ γερο μπητ γερμανικο κοματι που η σκληραδα του μετριαζεται απο την εμπορικοτητα του ρυθμου και της ενορχηστρωσης. Ηταν το krank ist swehr zu sein, που σημαινει ειναι δυσκολο να εισαι αρρωστος. Ενοιωθα πια τα γερμανικα να μπαινουν μεσα μου και να με αγγιζουν οσο τιποτε αλλο. Και το κοματι γραφτηκε με πολαπλες μιξεις, τοσο ποιοτικα και επαγγελματικα που ακομη και σημερα στεκεται πολυ ανετα. Και μια μερα συναντησα εντελως αναπαντεχα, εκεινον τον τρελο τον φλαουτιστα απο τον στρατο, τον Στελιο. Δεν ειχε αλλαξει καθολου. Συνεχεια μιλουσε για μαγισσες, νεραιδες και ξωτικα. Τα εβλεπε γυρω του να κανουν βολτες και τον ενεπνεαν να παιζει φλαουτο. Καθομουν στο σπιτι του και τον χαζευα να παιζει οταν σκαει μυτη μια φιλη του. Την ελεγαν Ελευθερια και επαιζε σαξοφωνο. Μην με ρωτατε πως ειναι. Το προσωπο της δεν το ειδα ποτε. Το ειχε συνεχεια τυλιγμενο με παραξενα μαντηλια, φορουσε παντα σκουφι, και μιλουσε ελαχιστα. Μονον επινε μαυρο και επαιζε σαξοφωνο. Οταν ηρθε και ενα αλλο παιδι ο Σπυρος που επαιζε κιθαρα, πηγαμε οι τεσσερεις μας στο υπογειο μου στην Καλιθεα. Εκει αφου ηπιαμε πολυ πολυ μαυρο, αρχισαμε να παιζουμε αυτοσχεδιαζοντας. Φλαουτο, σαξοφωνο, κλασικη κιθαρα και αρμονιο. Καπου καπου εκανα και φωνητικα. Ο Σπυρος επαιζε τελεια γιατι εκανε συνεχεια αρπισματα και ανεβοκατεβασματα, και μαζι με το φλαουτο εβγαινε μια πολυ ονειρικη ατμοσφαιρα. -Τον βοηθουν τα αερικα του δασους, υποστηριζε ο Στελιος, ο οποιος βρισκοταν σε συνεχη επικοινωνια μαζι τους, οπως ελεγε. Κι εγω ημουν ευνοουμενος των καλων ξωτικων που βασιλευουν περα απο τα κρυσταλινα βουνα. Τα πνευματα μας καθοδηγουσαν εκεινη την ημερα να παιξουμε γιαυτα. Ο Σπυρος παντα πιο γηινος τον διεκοπτε: -Να κανουμε κανενα μαυρο ακομα πριν συνεχισουμε ρε μαλακα; Η Ελευθερια δεν μιλουσε. Καθοταν ακινητη σκυφτη με το σαξοφωνο στο στομα ακομη και οταν δεν επαιζε. Και πραγματι εκεινη την ημερα ηχογραφησαμε ενα θαυμασιο αποτελεσμα. Αυτοσχεδιασμος μεν, αλλα επιτελους με τελειο δεσιμο οπου δεν υπηρχε αγωνας ποιος θα ακουστει περισσοτερο, αλλα ο ενας συμπληρωνε τον αλλον με τον πιο σωστο τροπο. Το βραδυ πηγαμε στην προβλητα του Παλαιου φαληρου, εκει ακριβως οπου μιλησα στην Αλεξανδρα1 στις 10/2/80. Ηταν 3 το πρωι και η Ελευθερια περπατουσε αργα, οπως παντα με τυλιγμενο το κεφαλι παιζοντας σαξοφωνο. Ο κοσμος που την εβλεπε παθαινε την πλακα του. Και ο Στελιος φωναζε: -Νατα τα ξωτικα του φεγγαροδασους! Ηρθαν να μας προστατευσουν. Και επαιζε φλαουτο προσπαθωντας να μιλησει μαζι τους. Την αλλη μερα η μητερα του μου ελεγε στο τηλεφωνο: -Θοδωρη, εσυ που φαινεσαι λογικο παιδι, πες στον Στελιο μου να μην ντυνεται ετσι παραξενα και να ψαξει για καμια δουλεια! Φορουσε παντα ενα παντελονι φορμας, σηκωμενο μεχρι τις μασχαλες του σχεδον, με μια ζωνη πιο ψηλα απο την κοιλια του. Μου αρεσαν αυτα τα παιδια αλλα καταλαβαινα οτι ουτε με αυτους θα μπορουσε ποτε να γινει κατι το σοβαρο σε σχεση με την μουσικη. Βρισκονταν σε ενα μονιμο τριπ, που δεν αφηνε περιθωρια για οτιδηποτε αλλο. Και μονος μου εγραψα δυο ακομη κοματια που ενω ειναι μελωδικα, η μελωδια τους ειναι τοσο ευθραυστη, ετοιμη να σε ριξει απο την μεγαλυτερη ηρεμια στην χειροτερη απελπισια. Ηταν το aquelise και το parallels. Το πρωτο εχει στη μεση του μια φοβερη μεσαιωνικη αναπτυξη με ελατωμενες συγχωρδιες που θυμιζει γοτθικους πυργους με συννεφα, και θα χρησιμοποιηθει σε ενα κοματι των Slow Motion με τιτλο -273 C, και δεν θα εχει σχεση με το παλιο εκεινο κοματι του extoldome που ειχε τον ιδιο τιτλο. Η μουσικη αυτη αναπτυξη ειναι τοσο ευρηματικη που θα χρησιμοποιηθει μαλιστα και σε ενα τριτο, ακομη μεταγενεστερο κοματι το 1991, με τιτλο Initialisation αλλα και στο 4 ο επαγγελματικο μου CD 16 χρονια μετα. Το δε parallels θα αναβιωσει απο ενα σχημα που θα φτιαξουμε του χρονου με τιτλο συσκευη νεκρου ανθρωπου. Τωρα ομως που ειχα μυηθει και στην φαση του μαυρου, οι Γιαννηδες με δεχτηκαν στο συγκροτημα τους και στους αυτοσχεδιασμους τους. Βαλθηκα να τους αποδειξω τι μπορω να κανω, ενα βραδυ που ηχογραφησαμε τρια εντελως παρανοικα μουσικα μερη. Στο πρωτο ο Γιαννης απαγελε κατω απο σπαστικο και αρρωστο μπητ: She lives the reality. Το δευτερο εμοιαζε με σειρηνα νοσοκομειακου αυτοκινητου κατω απο ενα παραληρημα φωνων, που αργοτερα θα μου εμπνευσει στους Slow Motion το Huittinen, και το τριτο πιο σλοου, με ενα εντονο νοσταλγικο χρωμα, στην επιμονη μιας νοτας θα μου εμπνευσει καποτε το elegy. 139

140 Παντως το αποτελεσμα εκεινης της βραδυας, οδηγουσε σιγα σιγα στην αναγκη να αρχισουν να βγαινουν πιο συγκεκριμενα κοματια, ενοψει μαλιστα επικειμενης εμφανισης στο Σκιαχτρο, με τον ιδιοκτητη του οποιου ο Γιαννης ειχε γινει φιλος. Τον ελεγαν Αγγελο, και με την γυναικα του την Μαρια, ειχαν το Σκιαχτρο, μια παμπ απο οπου θελανε οπως ελεγαν να προωθησουν τα ελληνικα συγκροτηματα. Ειχαν κιαυτοι ενα συγκροτημα που το ελεγαν Σκορια. Ο Αγγελος λοιπον ενδιαφεροταν πολυ για την φαση την δικη μας γιατι εβλεπε φοβερη ευρυματικοτητα και πειραματισμο που τοσο ελειπε απο τα ελληνικα συγκροτηματα. Αλλα και αυτος επεμενε οτι τα κοματια πρεπει να συγκεκριμενοποιηθουν. Και ετσι περνουσαν ωρες κατω απο την εποπτεια του Αγγελου, οπου προσπαθουσαμε να ξαναπαιξουμε ακριβως, τα τρια εκεινα κοματια που ειχαμε ηχογραφησει. Χαιρομουν, γιατι και καταφερα να παιζω τελικα σε συγκροτημα με τους πιο κολητους μου φιλους-οσο ασκημα και αν μου ειχαν φερθει-, και το δικο μου στυλ ειχαμε αρχισει στην μουσικη να ακολουθαμε, παραμεριζοντας τους χαωτικους πειραματισμους. Ο Αγγελος ηθελε και ονομα για να το τοιχοκολησει στην παμπ του. Ζητω! Θα επαιζα μουσικη μπροστα σε κοσμο επιτελους, στην παμπ του Αγγελου. Χωρις να ψαξουμε πολυ, τελικα αποφασισαμε να ονομασουμε το συγκροτημα Slow motion, απο τον πρωτο στιχο που ανοιγει το world record του Πητερ Χαμιλ. Παρολα αυτα ομως εγω συνεχισα μονος μου να συνθετω. Τωρα που ενοιωθα καπως καλυτερα, ενοιωθα την αναγκη να συνθεσω ενα πολυ μεγαλο κοματι, ενα παραληρημα που να εχει την πρωτοποριακη ατμοσφαιρα των πειραματισμων, αλλα και αυτο το εντονο χαμιλικο δεσιμο. Και ο τιτλος προιδεαζε για κατι τετοιο: 23 μαυροι κυλινδροι κρεμονται απο το ταβανι του δωματιου μου. Το 23 συμβολιζε τα χρονια της ζωης μου. Ομως δεν ηθελα ενα συμβατικο συμπερασματικο αποτελεσμα. Ηθελα αρρωστους και σχιζοφρενικους στιχους. Και τους εφτιαξα με επιμονη στο να αποσκοπουν στην εικονα 23ων μαυρων κυλινδρων, που ανεξηγητα, μυστηρια, στεκονται μπροστα μου. Καθε μια προταση τους ηταν και ενα ξεσπασμα, με κιθαρα να χτυπαει δυνατα και επιμονα και αρρωστο αρμονιο απο κατω. Και βγηκε κατι θαυμασιο, πολυ ανωτερο απο εκεινα τα παλια παραληρηματα του in pain. Αυτο βασιζοταν στην επιμονη σε μια και μονο αλλαγη. Το παθος μου στην ερμηνεια ηταν τοσο εντονο που πολλοι ειπαν οτι δεν χρειαζοταν τοση υπερβολη. Πριν καλα καλα βγω απο το τριπ του 23 black cylinders, εγραψα και την συνεχεια του, ενα επισης αρρωστο αλλα πολυ θεαματικο κοματι το omnivore, που προσοχη, δεν εχει σχεση με το omnimore που θα ακολουθησει του χρονου. Οταν ζητησα απο τον Γιαννη να γραψει κριτικη γιαυτα τα κοματια, μου ειπε οτι ειναι καιρος να τα παμε σε εναν πραγματικο μουσικοκριτικο, στον Αργυρη τον Ζηλο, που ο Γιαννης ετσι κιαλλιως θα τον εβλεπε για να του ζητησει να του ηχογραφησει κατι σπανιους δισκους που μονον ο Ζηλος ειχε. Επιτελους, ενας πραγματικος μουσικοκριτικος θα ακουγε τα κοματια μου, και ποιος ξερει, ισως αμα γουσταρει να με βοηθησει. Την παραμονη της μερας που κανονισαμε να συναντησουμε τον Αργυρη Ζηλο, στην πλατεια Νεας Σμυρνης συναντησα τον Αγγελο τον ιδιοκτητη του Σκιαχτρου. Τον ζηλευα που ειχε δικια του παμπ και ηταν ετσι μπλεγμενος με ολα τα συγκροτηματα. Σκεφτηκα σαν αφορμη για να τον πλησιασω και να γνωριστω καλυτερα μαζι του, να του προτεινω να ερθει και αυτος αυριο το πρωι με τον Γιαννη στον Ζηλο, με σκοπο να του πει να γραφει στον Ηχο το προγραμμα συναυλιων του σκιαχτρου. Ο Αγγελος δεχτηκε με χαρα, και την αλλη μερα μπαιναμε στα γραφεια του ηχου, εγω, ο Γιαννης και ο Αγγελος με την γυναικα του την Μαρια. Βρηκαμε τον Ζηλο στο γραφειο του. Ηταν σοβαρος αν και αρκετα χοντρος με κοιλιτσα. Σκεφτηκα ποσοι μουσικοι θα τρεμουν τις κριτικες του. Του εδωσα την κασετα μου με ολα τα καινουργια μου τραγουδια, και ειπε οτι θα την ακουσει με προσοχη. Κατοπιν μιλησα εγω για τον Αγγελο, ειπα οτι εχει παμπ με λαιβ μουσικη, και θα ηταν καλο ο Ηχος να ανακοινωνε το προγραμμα καθε μηνα. Ο Ζηλος ειπε οτι αν και απο τα ελληνικα συγκροτηματα εχει πολυ κακια πειρα, θα ηθελε να βοηθησει την ελληνικη σκηνη βαζοντας στο περιοδικο το προγραμμα του Σκιαχτρου. Ο Αγγελος που θα αποδειχτει πολυ συμφεροντολογος, θεωρησε το γεγονος αυτο μεγαλη επιτιχια, και επειδη ηταν πρωτοβουλια δικη μου με συμπαθησε φοβερα. Ο Γιαννης του εξηγησε οτι εχω μια μεγαλη μουσικη ιστορια πισω μου, αλλα ακομη δεν μπορεσα να φτιαξω ενα σωστο συγκροτημα. Επισης ανακοινωσε οτι η τωρινη φαση οπου προσπαθουσαμε μαζι να συγκεκριμενοποιησουμε καποια κοματια, δεν του αρεσε και πολυ. Ο Αγγελος απο την μερια του μας καλεσε στο σκιαχτρο να δουμε το δικο του συγκροτημα τους Σκορια. Μαλιστα ειχαν βγαλει και εναν δισκο. Αχ Θεε μου, ποτε θα βγαλω κιεγω εναν δικο μου; 140

141 141 Την επομενη μερα πριν παμε ομως στο Σκιαχτρο, πηγα στο σπιτι ενος φιλου του Γιαννη, που λεγοταν Χρηστος και ηταν ντηλερ. Πηγα για να αγορασω μαυρο. Κατσαμε στο σαλονι του σπιτιου του, αυτος εκοβε το μαυρο, και η μαμα του ανυποψιαστη και αμιλητη στην αλλη ακρη του δωματιου καθοταν και κεντουσε. Σε καποια φαση τον ρωταω: -Και γενικα με τι ασχολεισαι; Και πριν προλαβει να μου απαντησει αυτος, φωναζει η μαμα του: -Σουλατσερνει! Αλητευει! Τιποτε αλλο δεν ξερει να κανει! -Σκασε μωρη πουτανα! της φωναζει αυτος. Η μαμα του ακομη στριγγλιζε υστερικα και μας εβριζε οταν εμεις φευγαμε για το υπογειακι μου στην Καλιθεα. Εκει ηρθε και ο Γιαννης με τον Γιαννη Καρ. για να παμε στο Σκιαχτρο να ακουσουμε τους Σκορια. Καποια στιγμη ο τυπος αυτος μπηκε στο μεσα δωματιακι που ειχα διαμορφωσει σαν μεταφυσικο ναο με κηροπηγια και εκκλησιαστικα συμβολα. Βγαινει αμεσως τρομαγμενος και με απιστευτη σιγουρια μου λεει: -Καλα, οπως σε βλεπω και με βλεπεις σε δυο χρονια θα εχεις αυτοκτονησει, αν δεν βαλεις μυαλο! -Δηλαδη τι πρεπει να κανω; τον ρωταω -Να πεταξεις ολα αυτα τα κηροπηγια και να βαλεις στο μεσα δωματιο ενα κρεβατι. -Και γω αυτα του λεω! πετιεται ο Γιαννης. Αλλα αυτος συνεχιζει να το παιζει ιδεαλιστης. Να εδω εχει χαρτες με ζωγραφισμενες τις πορειες του σκαφους του. -Οχι, τους χαρτες να τους κρατησει. Εχουν τους δρομους. Να πουλησει το σκαφος και να παρει μηχανη. Οπως εμεις που το καλοκαιρι θα παμε με τον φιλο μου στην Κρητη για γκομενες. -Επ, κιεγω γουσταρω τετοιες φασεις, φωναζει ο Γιαννης. Θελω να ερθω κιεγω! Εγω νοιωθοντας οτι μαλακεψε αρκετα η συζητηση πιανω τον Γιαννη απο τον ωμο, και τον διακοπτω λεγοντας του να σταματησει τις βλακειες. Το ποσο πειραξε αυτο τον Γιαννη, θα φανει μονον μετα τα μεσανυχτα μετα το Σκιαχτρο οπου θα ανοιξω συζητηση για την παραπερα μουσικη συνεργασια μας. Τοτε ξαφνικα ο Γιαννης θα μου πει: -Οκευ, αλλα πριν συνεχισεις θελω να ξεκαθαρισουμε καποια πραγματα. Σε καποιες φασεις μου την βγαινεις πολυ ασκημα και μου την σπας. Επειδη δεν ειχα ξαναακουσει τον Γιαννη να μιλαει ετσι, και επειδη στην παρεα ηταν και αλλα ατομα σπαστηκα φοβερα. Αν ειχε κατι να μου πει ας μου το ελεγε οσο ειμασταν μονοι μας. Εδω την αλλη φορα ζητησε απο μενα να φυγω για να τα πουνε οι αλλοι με την ησηχια τους. Του ειπα οτι δεν δεχομαι αυτο που λεει, και μου ειπε οτι τοτε αν τον ξαναενοχλησω θα πεσει σφαλιαρα. Ποτε δεν ειχα τσακωθει σοβαρα με τον Γιαννη και αρχισα να φευγω κλαιγοντας, νοιωθωντας ξανα μονος μου οσο ποτε. Ο Γιαννης προσπαθουσε να επανορθωσει την κατασταση φωναζοντας οτι θελει να ειναι φιλος μου, ενδιαφερεται για μενα, αλλα ηταν αργα. Κατι ειχε σπασει μεσα μου και μαζι μαυτο τελειωνε και μια ακομη μουσικη συνεργασια. Των Slow Motion 1. Με ειχε τοσο πολυ σνομπαρει και μειωσει μπροστα στους αλλους, και δεν εδειχνε την παραμικρη διαθεση να με πλησιασει εστω και μετα απο τοσα χρονια φιλιας. Απο εκεινη την νυχτα ομως η φιλια μας με τον Γιαννη δεχεται ενα τεραστιο πληγμα, και ποτε δεν θα ξαναγινουμε κολητοι οπως παλια. Θα συνεχισουμε να συναντιωμαστε, ο Γιαννης θα αναγνωρισει τις παραπερα ενεργειες και επιτιχιες μου ομως δεν θα ειμαστε φιλοι. Και εκεινη την νυχτα εγραψα εντελως αυθορμητα, το πιο αληθινο, συμπερασματικο και καθοριστικο μεχρι σημερα τραγουδι μου. Εκφρασα τα συναισθηματα μου με τον πιο ωριμο τροπο, πετυχαινοντας για πρωτη φορα μια τεραστια επιτιχια, χωρις εντονα ξεσπασματα αλλα με μια απλη ηρεμη απαγγελια στα γερμανικα γεματη συγκινηση, κατω απο μια μελωδια που με αργο αλλα σταθερο ρυθμο, ρεει, κυλαει τοσο λυτα και συγχρονως τοσο βαρυσημαντα: Θα επρεπε σ'αυτο το τραγουδι τα ματια μου αργα αργα να κλεισω εκει οπου ενα βαθυ φως αντιλαλει ακομη το ρεκβιεμ της ελπιδας. Θα επρεπε την ελπιδα στους βασιλιαδες των παραμυθιων να εναποθεσω ο ηλιος ανηκει σαυτους και οχι στα απο δακρυα βρεγμενα τζαμια των παραθυρων. Κλεισε σε παρακαλω το φως και ασε με να ειμαι σκεπασμενος ειναι τοσο σκοτεινα και κρυα εξω

142 142 και ειμαι μονος Ονειρεψου... δεν ειναι και ασκημα για αρχη Ζησε.... αλλα χωρις προσδοκιες Αυτη.... ειναι ακομη τοσο μα τοσο μακρυα Σημερα.... δεν γινονται πια θαυματα Ετσι μεταφραζονται μερικοι απο τους στιχους του Thorskrone που εκφρασε απολυτα τα τοτε συναισθηματα μου και μαλιστα με τροπο ηθελημενα οχι θεαματικο, αλλα ουτε και μανιοκαταθλιπτικο. Η συγκινηση του thorskrone ειναι η φυσικοτητα του σε σημειο που ταρακουναει με εναν εντελως αντικειμενικο τροπο, που σκοτωνει με την φυσικοτητα της ροης του. Το thorskrone, ηταν τοσο σημαντικο που θεωρησα αναγκαιο να μπει δυο φορες στον καινουργιο δισκο που θα ονομαστει abysmal. Θα ειναι ο προλογος και ο επιλογος του. Θα ρεει με εναν επαναλαμβανομενο ρυθμο που θα πιστοποιει την ροη των πραγματων με τον πιο παραστατικο τροπο. Και με την προσθηκη ενος αρρωστου ακομη κοματιου του blanc eye, οπου η συνειδητοποιημενη χρηση της αρρωστιας κανει το κουπλε να χανει, ενω το ρεφραιν παραμενει πολυ σωστα δομημενο, και με το παλιο wedel sea που παιζαμε με τις Στεπες, θα κλεισει το abysmal. Και θα ειναι ενα τεραστιο οικοδομημα αφου για πρωτη φορα συρρεουν σε μια κασετα τοσα πολα κοματια σταθμοι οπως οι 23 μαυροι κυλινδροι, το yochobine, και κυριως το thorskrone. Υπηρχε και μια ωραιοποιημενη μελωδια με κρυσταλιζε πιανακι, το rigid pillars, αρκετα ομορφο που ομως χανεται αναμεσα στο μεγαθηριο των 23 μαυρων κυλινδρων και στο krank ist swehr zu sein. Εντωμεταξυ οταν ο Αγγελος εμαθε για τον τσακωμο μου με τον Γιαννη και τη δυαλιση του γκρουπ στενοχωρεθηκε πολυ ειδικα για μενα που δεν μπορω να στεριωσω σε ενα σχημα. Τις επομενες μερες συχναζα στο Σκιαχτρο, οπου γνωρισα τον ντραμερ των Σκορια, ενα ακομη πολυ γραφικο και σημαντικο ατομο. Τυφλος απο το ενα ματι, κουφος απο το ενα αυτι, φαλακρος και με προβλημα στην ομιλια. Μιλουσε και εφτυνε ενω νομιζες οτι ακουγες καποιον καθυστερημενο. Τον ελεγαν Αλμπερτο, και τρελαθηκα οταν συνειδητοποιησα το τι γνωσεις ειχε αυτο το ατομο. Τσιμπησε οταν του ειπα οτι ειμαι πιλοτος, και μου ειπε τεχνικες λεπτομερειες για τα αεροπλανα που δεν τις ηξεραν ουτε οι πιο εμπειροι. Απλα ασχολουταν με καποια θεματα, μελετουσε πολυ, ηταν φοβερος και σαν ντραμερ, αλλα κυριως: Ηταν φοβερα εξυπνος! Ισως τα προβληματα που ειχε απο φυσικου του τον ωθησαν να οριμασει πολυ γρηγορα αλλα επρεπε παντα να κυτας αλλου οταν σου μιλουσε, για να αποφευγεις τα σαλια του. Καποια στιγμη κυτωντας το συγκροτημα που επαιζε στην σκηνη, του παραπονεθηκα που δεν μπορω να σταυρωσω κιεγω ενα συγκροτημα μετα απο τοση μουσικη δραστηριοτητα. Τοτε επενεβει ο Αγγελος και μου εξηγησε οτι ετσι κιαλλιως ο Γιαννης ηταν σε αλλη φαση, ενω τα δικα μου κοματια ηθελαν σωστους και τεχνικα ΑΛΜΠΕΡΤΟΣ-ο θρυλικος ντραμερ καταρτισμενους οργανοπαιχτες. Και τοτε μου πρωτομιλησε για εναν ντραμερ που θα ηθελε να συνεργαστει μαζι μου παρολο που επαιζε και σε αλλο συγκροτημα. Ηταν συνεταιρος του κατα το 1/3 στο Σκιαχτρο και κυριως επλενε τα ποτηρια και εκοβε εισητηρια στην εισοδο. Ηταν ο Γιαννης ο Λεκος. Επαιζε ντραμς με ενα συγκροτημα που λεγοταν ηλεκτρικοι οργανοπαιχτες. -Παντως, μου ειπε, ακουσα τα κοματια σου απο την κασετα που εδωσες στον Αγγελο και μου αρεσαν πολυ. Παρολο που παιζω και σε αλλο συγκροτημα, θα ηθελα να συνεργαστουμε πανω στα κοματια σου.

143 Ηταν ψηλος, σοβαρος, συνεσταλμενος. Εντωμεταξυ ο παλιος ντραμερ ο Γιωργος ο Φωτης δεν ειχε παρει την ντραμς του απο το υπογειακι μου, ετσι ερχοταν ο Λεκος και με ανεση εβγαζε τα κοματια μου στην ντραμς. Ηταν πολυ καλο παιδι ο Γιαννης ο Λεκος, παντα σοβαρος, ποτε δεν με κοροιδευε, και επιτελους φαινοταν να ξεκιναει κατι καλο. Χρειαζομασταν ομως και μπασιστα. Τοτε ο Αγγελος μου συστησε ενα παιδι που το επαιζε πολυ ομορφος και τον ελεγαν επισης Γιαννη. Ομως οταν ακουσε το yochobine, ειπε οτι δεν του παει αυτη η μουσικη. Θελει κατι πιο χορευτικο αλλα και ποιοτικο, οπως π. χ. οι propaganda. Καταλαβαμε με τον Λεκο, οτι δεν θα μπορουσαμε να βασιστουμε πανω του. Κιεγω συνεχιζα να πιεζω τον Αγγελο να θυμηθει κανεναν αλλον μπασιστα απο τα τοσα ατομα που γνωριζει. Μετα απο σκεψη μου λεει με δισταγμο: -Ειναι ενα παιδακι στο Γαλατσι.... που ομως δεν παιζει καλα, και γιαυτο και τον εδιωξαν απο ενα συγκροτημα που επαιζε. Του εξηγησα οτι δεν χρειαζεται να ειναι φοβερος μπασιστας και αν ειναι καλο παιδι, σιγα σιγα θα μαθαινε μαζι μας. Μου εδωσε το τηλεφωνο του. Μου εδωσε και το ονομα του: Γιαννης Μπαρουξης! 143

144 144

145 THE CURVE THAT WAS INDISPENSABLE- ΓΕΝΑΡΗΣ 1986: Οταν λοιπον ειδα για πρωτη φορα τον Γιαννη τον Μπαρουξη, τιποτε δεν εδειχνε οτι αυτο το ατομο θα αποδεικνυοταν ο σημαντικοτερος μουσικος συνεργατης της ζωης μου. Μου φανηκε πολυ μικρος, παιδακι σχεδον, και σκεφτηκα οτι θα εμπλεκα παλι με κανενα ανωριμο πιτσιρικι. Οταν με πρωτοειδε αυτος, του φανηκα φοβερα κυριλε, και σκεφτηκε οτι καθε αλλο παρα σωστη μουσικη θα ακουγε απο μενα. Μολις ομως μεσα στο υπογειακι του παιξαμε το thorskrone τα πραγματα αρχισαν να αλαζουν. Ο Μπαρουξης χαρηκε οταν ακουσε γερμανικους στιχους. Ηξερε κιαυτος γερμανικα, πηγαινε κιαυτος οπως κιεγω στην ελληνογερμανικη δημοτικο, και ειχαμε φαει ξυλο απο τους ιδιους δασκαλους. Του εξηγησα οτι θελω μια επιθανατια τελετουργικη και γοτθικη ατμοσφαιρα. Αυτος με χοντρη φωνη επιβεβαιωνε: -Μα φυσικα, αφου μονον το death αξιζει. Κανονισαμε αμεσως τις επομενες προβες. Φευγοντας ευχαριστησα τον Μπαρουξη που συμφωνει μουσικα τοσο πολυ μαζι μου, και αυτος με ευχαριστησε που τον πηρα στο συγκροτημα. Ηταν πια σιγουρο οτι κατι καλο ξεκιναγε με τον Λεκο στην ντραμς και τον Μπαρουξη στο μπασο. Ηταν οι νεοι Slow motiom, το καινουργιο σχημα που θα πραγματοποιησει επιτελους τα ονειρα μου των δημοσιων εμφανισεων, της εγγραφης αληθινου δισκου και θα προβαλει επιτελους την μουσικη μου εξω, οπως ακριβως της αξιζει. Και οι προβες συνεχιζονταν με τον Μπαρουξη και τον Λεκο. Και οι δυο ηταν συνεπεστατοι, και κατω απο την επιβλεψη του Αγγελου και της Μαριας, βγαλαμε το thorskrone, το yochobine και εκεινη την μεσαιωνικη αναπτυξη του aquelize τωρα πια κατω απο τον τιτλο -273 C. Σε λιγες μερες θα ειμασταν ετοιμοι για την πρωτη μας live εμφανιση στο σκιαχτρο. Εντωμεταξυ με τον Γιαννη ξαναπηγαμε στον Ζηλο ενα πρωι για να μου πει την γνωμη του για την κασετα μου. Ηταν πολυ σοβαρος και μετρημενος λεγοντας μου οτι ναι, εχω αρκετα αξιολογο υλικο μισης ωρας περιπου, αλλα θα πρεπει να συνεχισω να δουλευω σκληρα και να μην πεσω στο λουκι πολων αλλων ελληνων που μολις αντιληφθουν οτι κατι εκαναν, μετα τα περιμενουν ολα ετοιμα. Απογοητευτηκα. Περιμενα καποιο χερι συγκεκριμενης βοηθειας απο τον Ζηλο, αλλα αυτος δεν αφησε περιθωρια για τιποτε. -Αγορι μου, ο Ζηλος σου μιλησε ρεαλιστικα. Ναι, η μουσικη σου αξιζει αλλα η ελληνικη πραγματικοτητα ειναι σκληρη. Και εσυ πρεπει τωρα που εφτιαξες συγκροτημα να σκεφτεις τι δρομο θα ακολουθησεις μεσα απο αυτην, μου ελεγε ο Γιαννης. Γαμωτο, τωρα που δημιουργησα επιτελους ενα σταθερο συγκροτημα, τωρα που ειχα τοσο φοβερα κοματια οπως το thorskrone, επρεπε να δημιουργησω και καποιες επαφες. Θυμηθηκα εκεινη την φιλη του Στελιου, την σαξοφωνιστρια που την ελεγαν Ελευθερια, και ελεγε οτι ηταν φιλη με τον Παυλο τον Σιδηροπουλο. Κανονισα μαζι της να παμε σπιτι του, να του δωσω κιαυτουνου μια κασετα. Οταν ομως τον ειδα, ηταν σε μια κατασταση που δεν θυμιζε σε τιποτε ολα αυτα τα ομορφα τραγουδια του που καποτε ειχαν στιγματισει σπουδαια γεγονοτα στην ζωη μου. Ηταν εντελως πιτα απο την μαστουρα, ξαπλωμενος στο κρεβατι του δωματιου του, αναμεσα σε σκορπιες κασετες και δισκους, αποτσιγαρα και πεταμενα χαρτια. Βαριωταν να μιλησει και να κουνηθει. Η Ελευθερια του προσφερε ενα μπουκαλι σιροπι Extolen. Το κατεβασε μονορουφι. Υστερα μας κοιταζε χαμογελαστος: -Καλο ειναι, την ακους καλα μαυτο! -Και κανει καλο και στο κρυωμα, συμπληρωσε με παγωμενη φωνη η Ελευθερια. Τελικα του αφησα μια κασετα, να την ακουσει και να μου πει καποια μερα την γνωμη του. Την δεχτηκε αδιαφορα. Φυγαμε. Πηγαμε στον Γιαννη, ο οποιος ακουγε εναν δισκο με μια εντελως τελετουργικη ατμοσφαιρα που θυμιζε σατανιστικες μυστικιστικες τελετες. Επαθα με τις αρρωστες χορωδιες που ακουγονταν καθε τοσο βαθια μεσα απο ενα βιολοντσελο. Ηταν οι

146 93 current 93. Το συγκεκριμενο εκεινο θεμα τους απο τον δισκο mi mort, βουιζε στα αυτια μου για μερες εως οτου εφτιαξα ενα κοματι βασισμενο σαυτο το θεμα. Στην αρχη εμοιαζε με αντιγραφη των current, αλλα αργοτερα τα πραγματα εξελισονται σε μια γοτθικη μελωδια που συνεχως επιταχυνεται, επιταχυνεται εως οτου το κοματι τελειωνει σε ενα χαοτικο κομφουζιο. Και ετσι δημιουργηθηκε ενα μεγαλο τραγουδι, που θα δωσει για πρωτη φορα την εντυπωση, οτι οι Slow Motion, ειναι κατι αλλο, και σιγουρα οχι ενα απλο μουσικο συγκροτημα. Ειναι μια θρησκεια, ενα ξεπεταγμα στο απειρο, μια ενστικτωδικη και συγχρονως πνευματικη κινηση που αποβλεπει τοσο μακρυα, οσο λιγοι στην Ελλαδα τολμουν. Το τραγουδι αυτο κανει παντα φοβερη εντυπωση δινοντας μια εικονα ενος πολυ επαγγελματικου επιπεδου, που ενω στην αρχη θυμιζει συγχρονη κλασικη μουσικη, ξαφνικα αφηνονται ολα να χαθουν μεσα σε μια χασμωδια, ενα ανεξελεγκτο παραληρημα, σαν να θελουμε να πουμε οτι να, ειμαστε μουσικοι ψαγμενοι, επαγγελματιες, αλλα συγχρονως και τρελοι, και χαμενοι. Ο Μπαρουξης επαθε οταν το ακουσε. Του αρεσε πολυ, ενω του Λεκου του φανηκε πολυ πρωτοποριακο για να μπορεσουμε να το παιξουμε στην πρωτη μας εμφανιση στο Σκιαχτρο. Ομως το κοματι το βγαλαμε. Και καθε φορα στο τελος ο Λεκος ιδρωνε τοσο πολυ που δεν μπορουσε να παιξει αλλο. Ονομα δεν δωσαμε σαυτο το κοματι. Απλα σαν τιτλο σκεφτηκα να εχει το σχημα του τρισδιαστατου κοχλια. -Γουσταρω, γουσταρω! ελεγε με χοντρη φωνη ο Μπαρουξης. Επιτελους ενα ατομο που μπορουσα να μοιραστω μαζι του τις πιο τρελες ιδεες. Επιτελους ενα συγκροτημα οπου τα ατομα δεν παιρνουν στο ψιλο την καθε μου πρωτοβουλια, αλλα σεβονται αυτο που προσπαθω να φτιαξω, οσο παραξενο και αν τους φανει αρχικα. Και ηρθε η μεγαλη μερα για την πρωτη μας εμφανιση στο Σκιαχτρο. Θα βγαιναμε με ενα γνωστο συγκροτημα της Νεας Σμυρνης, τους Brush. Ο Λεκος σταματησε να κοβει εισητηρια-ας μην ξεχναμε οτι δουλευει μετοχος στο Σκιαχτρο-και ανεβηκαμε οι τρεις μας στην σκηνη. Επιτελους, πανω στην σκηνη. Μπροστα σε κοσμο. Στην αρχη ετρεμα. Επειδη ειχαμε απο κατω μας τον κοσμο των brush που ηταν νεοσμυρνιωτες και θα παιζανε μετα, αναγειλα σεμνα οτι λεγομαστε slow motion και ειμαστε κιεμεις απο την Νεα Σμυρνη. Μολις το ειπα αυτο, ολοι αρχισαν να μας ζητοκραυγαζουν λες και ειμασταν σε γηπεδο. Ξεκινησαμε με το thorskrone, ακολουθησε το yochobine, το -273 C, και τελειωσαμε με το κουφο αυτο κοματι των current, που αργοτερα καθιερωθηκε να το λεμε triuh απο την φραση που επαναλαμβανεται μεσα του. Στην αρχη φοβωμουν καθως αναρωτιωμουν, τι σχεση θα μπορουσε να εχει ο κοσμος εκει μεσα με τα κοματια μου, πως θα μπορουσε να τα δεχτει. Καποια χλιαρα και αργοτερα εντονοτερα χειροκροτηματα, με εκαναν αμεσως να νοιωσω πιο ανετα. Ηξερα οτι αυτο που τους δινω ηταν κατι το αληθινο, κατι το γνησιο, κατι επομενως που θα το σεβαστουν ακομη και αν δεν γουσταρουν. Δεν μιμωμουνα κανεναν, ουτε το επαιζα. Ηθελα να ειμαι γνησιος, και ειλικρινης. Αυτο που εκανε εντυπωση στον κοσμο ηταν η ψευτικη φωνη μου που την ανεβαζα τοσο ψηλα. Με ρωτουσαν αν ειμαι ψαλτης! Ο Αγγελος μου εδινε συγχαρητηρια. Ειμασταν λεει υπεροχοι. Τον ευχαριστησα κιεγω που μας δημιουργησε, και που μας εξασφαλισε την πρωτη μας δημοσια εμφανιση στο Σκιαχτρο του. Τοτε ο Λεκος μου ειπε κρυφα να προσεχω με τον Αγγελο. Ειναι μεγαλη πουτανα και συμφεροντολογος κατα βαθος. Δεν τα προσεξα τοτε τα λογια του. Μεσα στον κοσμο, ηρθε να με συγχαρει και ενα 20χρονο κοριτσι, το κοριτσι του Λεκου, που την ελεγαν Σαντρα. Ο Λεκος μου ελεγε την επομενη μερα οτι η Σαντρα εχει τρελαθει με εμενα και την φωνη μου, και απο το πρωι μεχρι το βραδυ του μιλουσε συνεχεια για μενα! -Δηλαδη μπορει να σου την φαω! ελεγα για πλακα στον Λεκο -Αμα μου την φας, μαγκια σου! μου απαντουσε. Την επομενη μερα πηγαμε με τον Μπαρουξη στο σπιτι του Παυλου του Σιδηροπουλου, να παρω την κασετα μας που του ειχα δανεισει και να ακουσω την γνωμη του. Αυτος μας περιμενε στηριζομενος πανω στο πομολο της πορτας του ναι, δηλαδη για να ειμαι ειλικρινης... δεν την ακουσα την κασετα, ειπε. Παιδια σορρυ, αλλα εχω πιει πολυ, και καλυτερα να μην μπειτε μεσα. Παντως, παρτε εδω το τηλεφωνο του Ηρακλη που εχει το Ροντεο, να κανονισετε να παιξετε εκει. Ειναι ωραιο και μεγαλο μαγαζι. Α, αυτος ειναι ο Ηρακλης, που ειχε παλια το γνωστο συγκροτημα Λερναια Υδρα! Την αλλη κιολας μερα τον πηρα τηλεφωνο. Ηταν πολυ ευγενικος μαζι μας. Μου ειπε οτι το υπουργειο πολιτισμου, χρηματοδοτησε μια κινηση που ονομαζεται Μουσινκα, και εχει σκοπο την πραγματοποιηση συναυλιων στο Ροντεο νεοεμφανιζομενων ελληνικων ροκ 146

147 147 συγκροτηματων. Στα πλαισια της Μουσινκας, μπορουσαμε να παιξουμε κιεμεις καποια μερα αλλα πρεπει να παμε την επομενη στο Ροντεο που θα κανουν συμβουλιο ολα τα συγκροτηματα για να καθορισουν ενα προγραμμα ολοι μαζι. Και ετσι την αλλη μερα οταν πρωτομπηκα στο Ροντεο, ηταν γεματο με περιεργους τυπους απο ελληνικα ροκ συγκροτηματα. Ηταν και ο Σιδηροπουλος εκει. Καποιος τυπος φωναζε: -Ακουστε να δειτε! Επειδη εγω δεν εχω αλλη δουλεια εκτος απο το συγκροτημα που παιζω, θελω λεφτα! Ειμαι παντρεμενος και τα παιδια μου δεν εχουν γαλα να πιουν! -Πως λεγεσαι και σε πoιο συγκροτημα παιζεις; φωναζει ο Ηρακλης. -Δημητρακας, και παιζω στους Σριμανση, Πανξ Ρομανα και Αιολος! Τοτε πετιεται ενας τυπος με απειρα μαλια και σκυφτος χωρις να φαινεται το προσωπο του φωναζει : -Σημασια εχει να περασουμε ενα μηνημα μεσα απο αυτες τις συναυλιες. Ας πουμε ενα μηνημα για τα ναρκωτικα. Ενα μηνημα υπερ των ναρκωτικων οπου να ακουστει και η αλλη αποψη επιτελους. -Ναι, ναι, επιβεβαιωνει ενας αλλος που σχεδον με το ζορι στεκοταν ορθιος. Παιδια, δεν ξερω συνεχισε, παντως καντε κατι γιαυτο το θεμα, πειτε κατι υπερ της ελευθερης αγορας των ναρκωτικων, εχω προσωπικο προβλημα και πρεπει να βρεθει μια λυση επιτελους!!! -Υπαρχουν καποιοι που σαμποταρουν αυτες τις κινησεις εκτος απο τον νομο, φωναξε ο Ηρακλης. -Οι ντικοβιξακηδες! Ναι οι ντικοβιξακηδες ειναι, ξερω τι σου λεω συμπληρωνει φωναζοντας ο Σιδηροπουλος. Μεσα σε αυτην την κατασταση, τελικα καταρτιστηκε ενα προγραμα συμφωνα με το οποιο θα παιζαμε στις 10 Απριλιου, μαζι με τους Ασυμφωνια, ενα συγκροτημα που ουσιαστικα ηταν απαγγελια ποιηματων με πιανο, και ηταν οι μονοι που καπως ταιριαζαν με εμας σε σχεση με τους υπολοιπους ροκαμπιλαδες. Και ηταν εκεινη η μερα της συναυλιας μας στο Ροντεο μια απο τις πιο υπεροχες της ζωης μου. Παιξαμε μπροστα σε ενα καταμεστο μαγαζι, οπου ειχαν μαζευτει ολοι οι παλιοι φιλοι και γνωστοι. Ο ηχος ηταν πεντακαθαρος, και οταν αρχισα να τραγουδαω εντελως με σκετη φωνη την αρχη του yochobine, ολοι χειροκροτουσαν στην διαρκεια του τραγουδιου. Στ η δε ξια φωτ ογ ραφια τ ης συναυλιας στ ο Ροντ ε ο φαινε τ αι ο Γιαννης ο Μπαρουξης στ ο μπασο και ο Γιαννης ο Λε κος στ η ντ ραμς. Ενοιωθα φοβερα συγκινημενος, ενοιωθα για πρωτη φορα το συναισθημα της δικαιωσης και της καταξιωσης απο το κοινο. Επιτελους βγαζω την μουσικη μου στο κοινο που με αναγνωριζει και την καταξιωνει, μετα απο τοσα χρονια απογοητευσεων και αποριψης. Ευχαριστησα δημοσια τον Αγγελο που μας δημιουργησε. Ο μονος που εκανε χαβαλε ηταν ο μπραβος του μαγαζιου ενας αθρωπος τεραστιων διαστασεων, αλλα ηλιθιος που συνεχεια γελουσε. Καποια στιγμη σε μια παυση φωναξε: Αμην! Η Σαντρα, η κοπελια του Λεκου, στεκοταν συνεχεια κατω απο την σκηνη, και με κοιτουσε συγκλονισμενη. Οταν μολις τελειωσαμε ο Λεκος κατεβηκε και πηγε χαρουμενος να την αγκαλιασει, αυτη του ειπε ασε με, δεν προσεχα καθολου εσενα αλλα μονον τον Θοδωρο!

148 Με πλησιασε, με φιλησε, με ξεμοναχιασε και κρυφα μου εδωσε ενα λουλουδι. Λεκε δεν σε βλεπω καλα! Το βραδυ, γυρνωντας σπιτι ο Λεκος εντελως αυθορμητα μου λεει: -Θοδωρε, σε ευχαριστω για ολα! Σε ευχαριστω που σε γνωρισα, και που φτιαξαμε συγκροτημα! Τοσα χρονια με το αλλο μου γκρουπ, τετοια επιτιχια και συγκινηση δεν ξανανοιωσα. Ηταν φανερο οτι τα πραγματα επαιρναν σταθερα την πανω βολτα για μενα. Η μουσικη μου βγηκε στον κοσμο, εγινε αποδεκτη με τον καλυτερο τροπο, και μια κοπελα, η Σαντρα χτυπιεται για μενα. Δεν θα μπορουσε να υπαρχει καλυτερη αρχη. Ο Ηρακλης κουφαθηκε που εμεις ενα αγνωστο συγκροτημα μπορεσαμε να του γεμισουμε το μαγαζι. Αμεσως ζητησε να κανονισουμε και δευτερο live, για τις 21 Απριλιου. Μεχρι τοτε ομως θα μεσολαβησουν και πολλες εμφανισεις στο σκιαχτρο. Ετσι μεσα στον Απριλιο τα live εγιναν ρουτινα, και μαλιστα με την προσθηκη δυο καινουργιων τραγουδιων. Ηταν τα πρωτα τραγουδια που εφτιαξα καθαρα για τους slow motion. Το πρωτο ηθελα να ειναι τελετουργια, να δινει την γοτθικη ατμοσφαιρα μιας ιεροτελεστιας, και να επιτρεπει στην φωνη μου να δειχνει την ικανοτητα της στις ψευτικες ψηλες νοτες. Ηταν το omnimore, και διαρκουσε πανω απο δεκα λεπτα. Το δευτερο ηταν η πρωτη, και πετυχημενη αποπειρα μιας πιο αμεσης επαφης με το κοινο, κατω απο εναν ρυθμο, ενα μπητ που μπορουσε να γινει εμπορικο χωρις να χανεται το βαρυ γερμανικο στυλ μας. Ηταν το Huittinen, το μεν ονομα του οποιου παρθηκε απο το χωριο της Ανναμαρι στην Φινλανδια, το δε κυριο μερος του, απο εκεινη την παρανοια που ειχαμε ηχογραφησει με τους πρωτους slow motion, οπου μια νοτα επαναλαμβανοταν συνεχεια με ταχυτητα κατω απο διαφορες κραυγες. Εδω μαλιστα τραγουδουσε ο Μπαρουξης φωναζοντας με ντεθιαρικη φωνη es gibt doch kein mehr Zeit fur euch που σημαινει δεν σας μενει πια αλλος χρονος. Γρηγορα το Huittinen θα γινει το χαι κοματι του γκρουπ, οπου κατω απο το εντονο μπητ, τσιμπαγανε ακομη και οι ροκαμπιλαδες που τοσο τους μισουσαμε και μας μισουσαν. Ο Μπαρουξης ειχε φτιαξει και μια μικρη αφισα που ελεγε slow motion, και ειχε επανω κατι μαυρα κεφαλια απο δρακουλες! Και μετα απο καθε συναυλια ερχοταν η Σαντρα να μου πει πως επαθε μαζι μου, πως δεν τα πηγαινουν καλα με τον Λεκο και στο τελος μου εδινε και ενα λουλουδακι. Και στις 12/5 μου ανακοινωνει οτι ζητησε απο τον Λεκο να χωρισουν για να τα φτιαξει μαζι μου. Ε, αυτο ηταν το αποκορυφωμα. Μετα απο τοσα στραπατσα στο θεμα των γυναικων, μετα απο τον εξευτελισμο μου οταν παρακαλουσα την Καιτη, μετα τον θανατο της Annamari, τωρα εφτασα στο σημειο ενα κοριτσι ομορφο, να αφηνει τον καλυτερο μου φιλο και να παρακαλαει εμενα, χωρις εγω ποτε να εχω κουνησει το δαχτυλακι μου γιαυτην. Τερμα η μοναξια λοιπον. Ολα γυρισαν, και δικαιωθηκα πληρως. Πρωτα το συγκροτημα, υστερα η καταξιωση και τωρα η Σαντρα. Μετα απο το ναδιρ που βρεθηκα εκεινη την νυχτα που τσακωθηκαμε με τον Γιαννη διαλυοντας για τελευταια φορα τα ονειρα μου, τωρα ημουν στο ζενιθ. Επρεπε ομως να προσεξω. Δεν θα ηθελα να χασω την φιλια του Λεκου που ηταν ο ντραμερ. Ηθελα και αυτον, και την γκομενα του δικια μου. Και την πιτα ολοκληρη και τον σκυλο χορτατο. Και πρεπει να παραδεχτω εδω οτι ο Λεκος, με αντιμετωπισε με τον πιο ανωτερο τροπο. Ο Γιαννης ο Λεκος ειναι απο τους καλυτερους χαρακτηρες ανθρωπων που εχω γνωρισει. Μου εξηγησε οτι ετσι κιαλλιως δεν πηγαινανε καλα με την Σαντρα, και αν η Σαντρα βρει σε μενα κατι καλυτερο τοτε σωστα εγιναν ετσι τα πραγματα. Και με αποχαιρετησε το βραδυ εκεινο φωναζοντας: -Μαγκια σου ρε Θοδωρε, μαγκια σου!!! συμπληρωνοντας ετσι την προφητικη κουβεντα που ειχαμε κανει πριν δυο μηνες. Ολα ομορφα κιωραια λοιπον. Ξανα με ενα κοριτσι αγκαλια, και με το συγκροτημα μου να σκιζει, και να αφηνει καταπληκτους οσους μας ακουγαν. Ομως τα πραγματα δεν πηγαιναν καλα με το σκιαχτρο. Γενικα δεν ειχε κοσμο, και οι γειτονες ειχαν ταραξει τον Αγγελο στις μηνησεις. Αυτο εκανε τον Αγγελο ολο και πιο νευρικο και σπαστικο. Καταπιεζε τον Λεκο, και τσατιστηκε οταν του ειπαμε οτι δεν ειναι σωστο τις μερες που παιζουμε εμεις να κοβει ο Λεκος εισητηρια και να σερβιρει ποτα. Και οταν καποια μερα του ειπα οτι ισως ειναι καλυτερα να παιζουμε μιση ωρα αργοτερα, γιατι αργοτερα γεμιζει το σκιαχτρο με ξαφνιασε οσο ποτε με την απαντηση του: -Ακου Θοδωρε. Εγω ειμαι ιδιοκτητης εδω. Εσυ κυτα το συγκροτημα σου, και ασε με εμενα να ασχολουμαι με τα υπολοιπα. Ο καθενας να κανει την δουλεια του για να μην πλακωθουμε καμια μερα! Ο Αγγελος που ηταν αυτος που μας γνωρισε μεταξυ μας για να φτιαξουμε το συγκροτημα μας, ζηλευε την επιτιχια μας στον κοσμο, και το οτι δημιουργησαμε ενα δικο μας 148

149 κοινο, μεσα σε εναν μονο μηνα. Ας μην ξεχνουμε οτι εχει κιαυτος ενα δικο του συγκροτημα, τους Scoria, οι οποιοι ενω εχουν βγαλει ακομη και δισκο, τοσα χρονια κανεις δεν σκιζεται γιαυτους. Και οταν ξαναπαιξαμε στο Ροντεο στις 21/4, ο Λεκος μου ειπε οτι ο Αγγελος ειναι πολυ νευριασμενος μαζι μου που δεχομαι να παιζω και σε αλλα μαγαζια εκτος απο το δικο του. Εφοσον μας δημιουργησε αυτος, επρεπε να του αναγνωρισουμε το δικαιωμα να παιζουμε αποκλειστικα και μονον στο μαγαζι του, και χωρις να πληρονωμαστε! -Εγω σου τοπα Θοδωρε, ο Αγγελος ειναι φοβερα συμφεροντολογος και δεν κανει τιποτε τζαμπα. Αν νομιζεις οτι μας δημιουργησε για καλο δικο μας, κανεις λαθος. Εγω με το ζορι κρατιεμαι και δουλευω ακομη μαζι του! ελεγε ο Λεκος. Σιγουρα παντως τα πραγματα δεν πηγαιναν καλα για τον Αγγελο. Πλησιαζε καλοκαιρι, και τα συγκροτηματα ειχαν λιγοστεψει, καθως και ο κοσμος που ερχοταν. Ετσι πηρε πρωτοβουλια να δημιουργησει και ενα νεο συγκροτημα απο μας. Συγκεκριμενα ο ντραμερ του ο Αλμπερτος, εγω και ο Γιαννης Καρ. ενωθηκαμε και φτιαξαμε τους συσκευη νεκρου ανθρωπου, αποσκοπωντας σε μια ελεκτρο-πρωτοπορια με το ρυθμ μποξ του Αλμπερτου. Εδω να θυμηθουμε οτι ο Αλμπερτος ειναι ο μισο κουφος και μισο τυφλος αλλα πανεξυπνος και ικανοτατος ντραμερ των Scoria. Παιζαμε κοματια του Γιαννη Καρ., και απο δικα μου το thorskrone και το parallels, για τα οποια ο Αλμπερτος ειχε βγαλει ωραιους ρυθμους στο ρυθμ μποξ. Γρηγορα ομως η φαση ξεφτισε. Τερμα, το γκρουπ ηταν μονο ενα. Οι Slow motion. Οσο ομως προχωρουσαν τα λαιβ, ειχαμε και περισσοτερες απαιτησεις στο θεμα του ηχου. Τα δυο παιδικα αρμονιακια μου, δεν μπορουσαν πια να καλυψουν τετοια κοματια. Ο Αλμπερτος μου μιλουσε για καποιο DX7 της Yamaha που ηταν το οργανο που χρειαζομουν ακριβως. Ειχε Ειναι αληθεια οτι ειχα βαλει καποια λεφτα στην ακρη τωρα που ημουν πιλοτος, ομως οχι τοσα που να επιτρεπουν μια τετοια αγορα. Αλλα δεν ηθελα να ξαναπεσω σε εκεινο το παλιο λουκι της αγορας του συνθεσαιζερ που το σκεφτομουν 2 χρονια. Τελικα οι γρηγορες αποφασεις εχουν και την μεγαλυτερη αξια. Το αμεσως μικροτερο μοντελο του DX7, το DX21, ειχε τα μισα λεφτα, αλλα ενας γνωστος που θα ερχοταν απο την Αμερικη θα μπορουσε να μου το αγορασει ακομη φθηνοτερα. Καπου 700 δολαρια. Και ευτυχως ετσι το ονειρο εκπληρωθηκε γρηγορα. Αποκτησα επιτελους ενα πολυφωνικο συνθεσαιζερ αναγνωρισμενης αξιας, το DX21. Τερμα πια τα παιχνιδακια. Γινομαστε επιτελους σοβαροι μουσικοι. Και οι ηχοι των κοματιων γινονται εντελως επαγγελματικοι. Μονο που λειτουργουσε με 110 βολτ ρευμα, πραγμα που καθιστουσε αναγκαιο το να συνοδευεται παντα απο εναν μετασχηματιστη, το ξεχασμα του οποιου θα γινει αιτια για πολες καθυστερησεις συναυλιων και τρεξιμο γεματο αγχος την τελευταια στιγμη στο σπιτι για να τον φερω. Και τα γεγονοτα αρχιζουν να συρεουν βροχη τον Ιουνιο. Με περνει τηλεφωνο ο Ηρακλης, και μου λεει οτι τσακωθηκε με τον Παυλο τον Σιδηροπουλο και το Ροντεο, και οτι θελει να μαζεψει ολα τα συγκροτηματα και να φτιαξουμε ενα σωματειο μεσω του οποιου θα μπορουμε να διοργανωνουμε συναυλιες. Αυτο θα γινοταν σε συνεργασια με τον Νικολα τον Ασιμο, στο υπογειο του οποιου στα εξαρχεια ειχαμε μαζευτει καπου 100 ατομα απο καμια τριανταρια συγκροτηματα, για να συζητησουμε. Πρωτος μιλησε ο Ασιμος με βαρια φωνη με την οποια προσπαθουσε να κανει τον σπουδαιο: -Κυτατε να δειτε: Εγω σημερα που ειμαι αναμεσα σας και σας μιλαω, αρνηθηκα συνεργασια με την ιδια την Χαρις Αλεξιου και την Βουγιουκλακη. Γιατι ο Ασιμος εχει καρδια, και δεν μπαινει στα λουκια του καθε μαλακα. Πρεπει λοιπον εμεις εδω να φτιαξουμε μια γνησια κινηση. Ειμαστε πολλα συγκροτηματα και αν δουλεψουμε ολοι μπορουμε να κανουμε πολλα. Υπηρχε και ενας δικηγορος που εφτιαξε εγγραφο δημιουργιας σωματειου. -Και οταν λεω να δουλεψουμε συνεχιζει ο Ασιμος, εννοω αφισες, δελτια τυπου κλπ. Ας πουμε ποιος εχει απο σας αυτοκινητο; Σηκωνω δειλα το χερι μου. -Λοιπον θα παρεις μια ντουντουκα μου λεει, και θα αρχισεις να φωναζεις τις συναυλιες που θα οργανωνουμε. (ευτυχως δεν χρειαστηκε ποτε!!! ). Και πρεπει να δωσουμε και ενα ονομα στο σωματειο μας... -Να το ονομασουμε μπαμ! φωναζει ο Ηρακλης. Πως λενε... θα κανουμε μπαμ! -Καλα ολα αυτα, φωναζει ο Δημητρακας, ομως εγω παιζω σε τρια συγκροτηματα, Σριμανση, Πανξ Ρομανα και Αιολος, ειμαι παντρεμενος και δεν μπορω να αγορασω γαλα για τα παιδια μου!!!! -Παρατατα ολα και αν το λεει η καρδια σου ελα να γυρναμε μαζι στους δρομους και να τραγουδαμε, τον συμβουλεψε ο Ασιμος. 149

150 150 Τελικα το σωματειο, ονομαστηκε Α. Ε. Τ. Α. που σημαινει ανεξαρτητες εκφραστικες τασεις, και οι αρμοδιοτητες θα εναλασονταν αναμεσα στα μελη, που θα δημιουργουσαν ομαδες οικονομικης διαχειρησης, δημοσιων σχεσεων, κλπ. Ο Ηρακλης εφτιαξε και μια σφραγιδα με εναν αετο, γιατι ταιριαζε με το ονομα Α. Ε. Τ. Α. Ο Ασιμος φωναζε οτι οταν τον εκλεισαν φυλακη αυτος συνεχιζε να τραγουδαει με την καρδια του και τιποτε τωρα δεν θα τον λυγισει. Ο Ηρακλης επεμενε στην ιδεα του να δημιουργηθουν ομαδες αρμοδιοτητων, και οτι ειχε διασυνδεσεις με το εξωτερικο οπου σαν σωματειο θα μπορουσαμε να στελνουμε συγκροτηματα για συναυλιες, να δημιουργησουμε δισκους σε καλες εταιριες και να συνεργαστουμε με κινηματογραφικα συνεργεια για δημιουργια βιντεο-κλιπς. Σιγα ρε Ηρακλη. Κανε λιγο κρατει! Και ο Δημητρακας συνεχιζε να μιλαει για τα παιδια του που δεν ειχαν γαλα να πιουν. Κιεγω σε μια γωνια φιλιωμουν με την Σαντρα με την οποια τους κρυφοκοροιδευαμε ολους. Παντως βγηκε οντως κατι καλο απο την Α. Ε. Τ. Α. με την διοργανωση μιας διημερης συναυλιας ροκ στο θεατρο του Λυκαβητου, στις 1/9. Τα προηγουμενα βραδυα κολουσαμε αφισες, ακομη κιεμεις. Εμεις ειμασταν προγραματισμενοι να παιξουμε την δευτερη μερα. Η πρωτη μερα ηταν γεματη ροκ εντ ρολ και γκαραζ. Αχ, Θεε μου τι ηλιθια αυτη η αναβιωση του ροκ εντ ρολ. Επαιζαν οι brush οι blue jeans, οι no mans land και αλλα σιχαμερα ονοματα με μια εξαιρεση. Ενα συγκροτημα χωρις ντραμς, αλλα με ρυθμ μποξ και τρεις τυπους να χτυπιουνται στη σκηνη, και ενας απο αυτους να τραγουδαει σε στυλ απαγελιας: Ειναι δουλοι των μεγαλων, δουλοι του συστηματος ειναι ανθρωποι φυτα, και χωρις ιδανικα, ειναι τα ματ, ειναι τα ματ, ειναι τα μεα... Ηταν η πρωτη φορα που εβλεπα εναν τοσο παθιασμενο τραγουδιστη οσο κιεγω. Η Σαντρα μιλουσε για δυναμη που εδινε ακομη μεγαλυτερη αξια στο γκρουπ αυτο επειδη δεν ειχαν ντραμς. Ομως το ρυθμ μποξ τους, εβγαζε τοσο πειστικο ηχο, που δεν μπορουσα να το πιστεψω. Ηταν οι ΑΝΤΙ ο βασικος συντελεστης των οποιων θα γινει ο καλυτερος μου φιλος του χρονου. Την δευτερη μερα που παιξαμε εμεις, ηταν πιο cool τα συγκροτηματα και η φαση μας πηγαινε περισσοτερο. Μονο ο Μπαρουξης φοβοτανε γιατι την προηγουμενη μερα πλακωθηκε στο ξυλο με κατι πανκηδες και ισως σημερα ερχονταν για αντιποινα την ωρα που θα παιζαμε. Τελικα για μια ακομη φορα θριαμβευσαμε, κουφαινοντας ακομη και αυτους που μας ξερανε. Με τους καλυτερους ηχους του DX21, εκανα για μια ακομη φορα το κοινο να χειροκροτει κατα τη διαρκεια του yochobine οπου τραγουδουσα μονος μου με την φωνη μου χωρις καμια καλυψη. Και οταν μπηκε το Huittinen, σειστηκε ο Λυκαβητος! Ο κοσμος στις κερκιδες αναψε χιλιαδες φλογιτσες και ολοι χειροκροτουσαν με τα χερια ψηλα. Καμια δεκαρια πανκηδες αρχισαν να χορευουν και να χτυπιουνται στην μεση της σκηνης. Τελειωνοντας με το τριου καναμε τον κοσμο ακομη και οταν κατεβηκαμε να συνεχιζει να φωναζει την κυρια μελωδια του. Ενα ολοκληρο σταδιο, γεματο κοσμο ειχε παρει αυτο που τοσα χρονια προσπαθουσα να δωσω. Αυτην την τοσο λεπτη ενταση, που εγινε παραληρημα, εγινε συνολικη συγκινηση, αγγιξε, αγγιξα, ηταν η κορυφαια στιγμη των Slow Motion, μια στιγμη για την οποια αξιζε τοσων xρονων προσπαθεια, και προετοιμασια. Εκεινη την βραδυα, που κατω απο την βροχη, καταξιωθηκαμε σαν ενα απο τα πιο γνωστα και πετυχημενα συγκροτηματα στην Ελλαδα. Ακομη και οι πιο ψυχροι διοργανωτες, υπαλληλοι των ηχητικων, των εισητηριων κλπ., ολοι εγκατελειψαν τα ποστα τους, και ετρεχαν μεσα στο σταδιο να δουν ποιος ηταν αυτος που τραγουδουσε ετσι, ποιο ηταν αυτο το τοσο ξεχωριστο συγκροτημα. Οι μπατσοι ηρθαν και αυτοι μεσα και κυτουσαν αποσβωλωμενοι. Εβλεπαν κατι τελειως διαφορετικο απο αυτο που φανταζονταν σαν μια νεανικη ροκ συναυλια. Ετσι οι πορτες εμειναν αφυλακτες, και το σταδιο γεμισε ακομη περισσοτερο. Τα μουσικα περιοδικα την αλλη μερα εγραφαν οτι ειμασταν το συγκροτημα που ξεχωρισε μεσα απο ολα. Και σιγουρα η συναυλια του λυκαβητου ηταν η κορυφαια στιγμη της Α. E. T. A, αλλα και απο τις καλυτερες δικες μας μεχρι σημερα. Για αγνωστο λογο μετα απο αυτην την συναυλια τσακωθηκαν οι δυο εγκεφαλοι της Α. Ε. Τ. Α., ο Ηρακλης με τον Ασιμο, με αποτελεσμα ο δευτερος να αποχωρησει απο την Α. Ε. Τ. Α. Ομως σε μια αλλη συναυλια που κανονιστηκε να γινει στο γηπεδο ενος χωριου που

151 λεγοταν Μελιγαλας, κοντα στην Καλαματα, ηταν και ο Ασιμος μεσα στο πουλμαν που μας μετεφερε, μουρμουριζοντας συνεχεια οτι οσοι δεν φυγαμε ακομη απο την Α. Ε. Τ. Α. ειμαστε αναξιοι μουσικοι. Ηταν η πρωτη φορα που θα παιζαμε στην επαρχια, και μαλιστα στην ζωοπανυγηρη ενος χωριου. Ενα πουλμαν μας πηρε καπου 10 συγκροτηματα, για να μας μεταφερει εκει κατω. Ενα πουλμαν γεματο τρελους, ναρκομανεις, πανκηδες και ροκαμπιλαδες που φωναζαν και γελαγαν με το καθε τι. Θυμηθηκα τις σχολικες εκδρομες. Ηταν μαζι μου και η Σαντρα. Καπου στον δρομο πριν απο τον Αχλαδοκαμπο σταματησε το πουλμαν σε ενα εξοχικο σουβλατζιδικο. Κατεβηκαμε να αγορασουμε σουβλακια, ενω ο Ασιμος αρχισε να παιζει με τα παιδακια σε μια παιδικη χαρα που ειχε διπλα. Οι πελατες του εστιατοριου μολις ειδαν τοσα ατομα με περιεργη γενικα εμφανιση να μπαινουν μεσα, εξαφανιστηκαν. Αργοτερα στον Μελιγαλα, ολα τα συγκροτηματα μαζευτηκαμε στην αυλη του σπιτιου αυτουνου που θα διοργανωνε την συναυλια. Ερχοταν κρυφα στον καθεναν μας και ανακοινωνε εμπιστευτικα οτι εχει φυτειες με φουντα, και αν θελαμε να αγορασουμε. Αργοτερα ο Ασιμος αρχισε παλι εναν μονολογο μιλωντας σαν μεσσιας, ενω ολοι τον κυταζαν σιωπηλα προσπαθωντας να μην γελασουν. Καποια στιγμη δεν αντεξα και του λεω: -Δεν σε καταλαβαινω ρε Ασιμε. Γιατι τα λες ολα αυτα; Και μου απανταει: -Εγω τωρα που σου μιλαω, ξοδευω φοβερη απο την αξια μου, και καταστρεφω την δυναμη μου. Εχω περασει πολλα για να φτασω εδω που ειμαι και σου μιλαω τωρα! Τελος παντων. Το βραδυ αρχισε η συναυλια μετα το ματς αναμεσα σε δυο τοπικες ομαδες 8ης κατηγοριας. Στην αρχη βλεποντας γυφτους και τσιγγανους να χορευουν, αναρωτιομουν τι θελουμε εμεις εδω. Αργοτερα ομως κατι συμπαθητικα συγκροτηματακια καταφεραν να αλαξουν προς το καλυτερο το κλιμα, οπως οι λευκη συμφωνια. Και οταν κατα τις 3 το πρωι βγηκαμε εμεις, για μια ακομη φορα τους καρφωσαμε ολους να μας ακουν σαν κατι το εντελως απροσμενο. Ο ηχος ηταν φανταστικος και η ατμοσφαιρα ομορφη. Μονον καποια στιγμη καποιος φωναξε: Οποιος δεν ξερει να παιζει ροκεντρολ να παει να παιξει το πουλι του. Ο Μπαρουξης πηγε να του απαντησει αλλα τον σταματησα. Δυστυχως αμεσως μετα επρεπε να παρουμε ταξι και να γυρισουμε στην Αθηνα με την Σαντρα γιατι την επομενη πετουσα το μεσημερι. Φυγαμε κατα τις 5, και στις 9 το πρωι ειμασταν Αθηνα. Κριμα. Ηθελα να δω πως θα κατεληγε αυτη η φαση. Παντως ειχα την ικανοποιηση οτι μπορουμε να φερνουμε στα μετρα μας ακομη και τις πιο ασχετες συναυλιες. Που ακουστηκε, slow motion σε επαρχιακη ζωοπανηγηρη γυφτων. Και ομως τα καταφεραμε για μια ακομα φορα. Παρα τις επιτιχιες δεν καθομασταν με σταυρωμενα τα χερια. Δουλευοντας σε εκεινη την φοβερη αναπτυξη ενος απο τα ανωτερα τραγουδια μου του decays elegy απο το in pain, εφτιαξα πανω της ενα πολυ πιο δεμενο ανεβασμα χωρις να χανεται εκεινο το ακραιο παραληρημα, τωρα ομως κατω απο τον τιτλο decay s requiem. -Και decay και requiem! Γουσταρω, ελεγε ο Μπαρουξης. Η φωνη συνεχεια ανεβαινε, ανεβαινε, και πραγματικα απορουσες που θα καταληξει. Μαλιστα το καινουργιο υπογειο που νοικιασα στον Νεο Κοσμο ηταν πολυ πιο ανετο για προβες, αν και ο Λεκος αρχισε να μην ειναι και τοσο συνεπης. Παντα ομως ο ενθουσιασμος της δημιουργιας ενος τοσο μεγαλου κοματιου σαν το decays requiem, μας κρατουσε στα συννεφα. Ο Μπαρουξης τα χαλασε με την Μυρτω, ενα χαζο κοριτσι που ειχε για να τα φτιαξει με την Μαρια την Σιτε, μια κοπελα που αγαπησε το συγκροτημα οσο λιγες. Εφτανε σε σημειο να κραζει τον Μπαρουξη να κανουμε πιο συχνα προβες την στιγμη που η Σαντρα μου, ειχε αρχισει να ψιλοβαριεται την φαση των slow motion, ισως και επειδη ασχολιωμουν περισσοτερο με την μουσικη απο οτι μαυτην. Σιγουρα η αγαπη μου για την Σαντρα, δεν ειχε καμια σχεση με τους παλιους μου χαμενους ερωτες. 151

152 152 Η Μαρια η Σιτε, το νεο κοριτσι του Μπαρουξη που θα αποδειχτει ενα πολυ βασικο ατομο σε ολους τους τομεις, ηταν απο την Ιτεα, πηγαινε σε μια σχολη στην Αθηνα, και ειχε και δυο ξαδελφες στην ιδια μοιρα, την Μαριανθη και την Αργυρη που γρηγορα εξελιχθηκαν στις επισημες γκρουπις του συγκροτηματος. Δεν υπηρχε συναυλια που να μην χειροκροτουσαν απο κατω. Ετσι ειναι, τι να γινει; Το συγκροτημα ειναι ενας πολυ σημαντικος πολος ελξης των γυναικων. Ομως τα σημαντικοτερα ατομα εμελε να τα γνωρισουμε μετα απο μια εμφανιση μας στο ΜΑΡΙΑ ΣΙΤΕ γυμναστηριο της γκραβας στο Γαλατσι. Αφου με την μουσικη μας ξεσκισαμε στην κυριολεξια τους προηγουμενους χαζοροκαδες, και αφου με τις κραυγες του decays requiem κοντεψαμε να σπασουμε τα τζαμια της αιθουσας, μετα την συναυλια ανεβηκε ενας τυπακος πανω στη σκηνη για να μου πει οτι μας γουσταρε πολυ, ηθελε να μας δωσει συγχαρητηρια και να μου σφιξει το χερι. Ηταν αυτος που σε μια παυση στο decay s requiem φωναζε Α, ρε Χαμιλ!. Λεγοταν Γιωργος Τραγακης και θα ειναι απο τα μετρημενα στα δαχτυλα ατομα στην ζωη μου που πραγματικα υπηρξαν φιλοι μου. Ομως ο Λεκος βιαζοταν να παει στο σκιαχτρο να δουλεψει. Ειχε ηδη αργησει και ο Αγγελος σιγουρα θα τσατιζοταν πολυ, ειδικα επειδη η αιτια ηταν ενα δικο μας λαιβ εκτος σκιαχτρου. Τον πηγα με το αυτοκινητο στο σταθμο να παρει το τρενο, και με το ζορι επεισα την Σαντρα να ξαναγυρισουμε στον χωρο της συναυλιας. Και ευτυχως, γιατι αν δεν γυριζαμε, ισως ποτε να μην γνωριζα, τον Τραγακη, τον Μητσο και την Χριστινα! Καθονταν καπου σε μια γωνια, και αφου μου ειπαν οτι επαθαν με το συγκροτημα, με ρωτουσαν που μπορουσαν να με ξαναδουν. Ο Τραγακης φαινοταν πιο φαν ατομο, λεπτος, επιτηδευμενος και αρκετα ομοιος εξωτερικα με μενα, ο Μητσος πιο σοβαρος και λιγομιλητος και η Χριστινα.... ρε γαμωτο, γιατι ολες οι σωστες τυπισες να εχουν αυτο το αχαρο στυλ στα μαλλια τους; Αλλα και αυτοι οταν με ειδαν να ανεβαινω στην σκηνη πριν με ακουσουν με κοροιδευαν, επειδη ημουν ντυμενος κυριλε. Ομως... χε χε... τους εκδικηθηκα! Τους καλεσα να μας δουν την επομενη Κυριακη στο σκιαχτρο. Και ηρθαν, αποδεικνυοντας το ενδιαφερον τους. Ο Μητσος μου ειπε οτι ακουει throbbing gristle, και τοτε εγω επαθα μαζι του. Νομιζα οτι μονον εγω με τον Γιαννη τον Παπαδοπουλο γνωριζαμε αυτα τα συγκροτηματα. Ομως ο Τραγακης ηταν πιο προσιτος, και τελικα η Χριστινα ηταν κοπελα του. Σιγουρα με τον Μητσο την Χριστινα και τον Τραγακη, δημιουργειται μια νεα παρεα απο πολυ σημαντικους ανθρωπους, που αναγκαστικα θα πρεπει να ταιριαζουμε παρα πολυ αφου η αιτια γνωριμιας μας ηταν το ενδιαφερον τους που θα εξελιχθει σε αγαπη και πιστη προς την μουσικη μου. Εκεινη την Κυριακη λοιπον στο σκιαχτρο γινοταν χαμος. Ο Αγγελος σπαζονταν που εβλεπε το συγκροτημα μας να πηγαινει τοσο καλα, ενω το σκιαχτρο του οχι. Και εμεις καναμε τις βεντετες, αργωντας να ξεκινησουμε την συναυλια, εκνευριζοντας τον ακομη περισσοτερο. Και το τελικο ξεσπασμα ηρθε καπου στην μεση της συναυλιας οπου ολος ο κοσμος φωναζε το μπασο, το μπασο δεν ακουγεται καλα!. Τοτε εγω λεω στο μικροφωνο: -Αγγελε, μηπως μπορουμε να ανεβασουμε λιγο το μπασο; Και η απαντηση του Αγγελου ηρθε σε εξαλλη κατασταση: -Αμα εγω λεω οτι το μπασο ακουγεται, το μπασο ακουγεται, και αμα δεν σας αρεσει να φυγετε απο το μαγαζι μου!!! Αποτελειωσαμε οπως οπως την συναυλια, και φυγαμε. Ο Λεκος απο εκεινη την μερα, παραιτειται και φευγει για παντα απο το σκιαχτρο. Και ο Αγγελος μην μπορωντας να κρατησει το μαγαζι μονος του, σε λιγο καιρο θα το κλεισει. Ετσι λοιπον οι slow motion που δημιουργηθηκαν με πρωτοβουλια του Αγγελου, εγιναν αιτια να κλεισει το μαγαζι του, εγιναν αιτια της καταστροφης του. Αχ, αδικη μοιρα! Την αλλη μερα επαιρνε τηλεφωνο σε ολους μας για να ζητησει συγνωμη. Ομως ηταν αργα πια. Αργα κυριως για τον Λεκο που δεν θα ξαναγυρισει ποτε στο σκιαχτρο, μπαινοντας ετσι σε φαση ανεργειας που θα τον αγχωσει και θα τον κανει να χασει το ενδιαφερον του ακομη και για την ντραμς. Ευτυχως, τα καινουργια ατομα, δηλαδη ο Τραγακης η Χριστινα και ο Μητσος δεν σπαστηκαν με αυτην την φαση, καταλαβαν ποσο μαλακας ηταν ο Αγγελος, και την αλλη μερα

153 153 σε μια αλλη μικρη παμπ στο Βιτρω οπου παιζαμε, βρισκονταν παλι απο κατω οχι πια σαν οπαδοι του γκρουπ αλλα σαν φιλοι. Και μαζι με αυτους και καποιος φιλος του Μητσου ονοματι Αγγελος Ντιβερης. Χασαμε τον εναν Αγγελο και βρηκαμε εναν αλλον, ενα ακομη πολυ σημαντικο ατομο που σιγα σιγα θα εξελιχθει σε μανατζερ του συγκροτηματος. Ο Τραγακης με τον Μητσο ζητησαν να μας συναντησουν, για να μας παρουν μια συνεντευξη για το συγκροτημα μας, που θα κανουν ο,τι μπορουν για να την δημοσιεψουν σε καποιο περιοδικο. Ο Τραγακης σαν σκιτσογραφος ειχε δουλεψει σε αρκετα, και ειχε καποιες γνωριμιες. Παντα χαμογελαστος και με μια πολυ γλυκια, κουλτουριαρικη και ευγενικη φωνη μας ρωτουσε: -Τι γνωμη εχει το συγκροτημα σας για τον θανατο; Και απανταω απευθυνομενος στον Μητσο που ασχολιωταν με το να φωτογραφιζει: -Εσυ τι γνωμη εχεις για τα χρωματα; Ο Μητσος παντα θωρακισμενος πισω απο μια ψυχρη ανωτεροτητα και απολυτοτητα μου απαντησε: -Αστοχος ο παραλληλισμος σου, γιατι ποτε δεν ασχολουμαι με χρωματα. Φωτογραφιζω παρα πολυ, αλλα μονον σε ασπρομαυρο. -Σκεφτηκες να ασχοληθεις ποτε και με την μουσικη; τον ρωταω με αφελεια Εεε.... Στοπ! Καλυτερα να σταματησει εδω αυτη η συζητηση. Αυτη ηταν η τελικη του απαντηση! Ο Τραγακης, ασχολουταν με σχεδιο και κομιξ, η Χριστινα μια απο τα ιδια, ο Μητσος με φωτογραφια και κινηματογραφο, και ολοι μαζι περνουσαμε ομορφα βραδυα αλλοτε στο σπιτι της Μαριας της Σιτε στα Εξαρχεια, και αλοτε στο σπιτι του Τραγακη και της Χριστινας στην Κυψελη. Γρηγορα μαλιστα οι συζητησεις μας με τον Τραγακη εγιναν πολυ πιο βαθιες, και το κοινο παλιο μας ενδιαφερον για τον Χαμιλ, με εκαναν εμενα τουλαχιστον να τον νοιωσω σαν τον πιο κοντινο μου ανθρωπο. Και μονον βλεποντας τον, ενοιωθα οτι ειχα μπροστα μου τον τελειο και ιδανικο φιλο, που θα με καταλαβει και θα τον καταλαβω, καλυτερα και απο τον ιδιο μου τον εαυτο. Μιλουσαμε για τα παντα, νυχτες ολοκληρες, και η Χριστινα πλαι του με κυτουσε με θαυμασμο και προσπαθουσε κιαυτη να συμετεχει σε ολα. Πολλες ηταν οι νυχτες που ημουν στενοχωρημενος, και σκυφτος, και ξαφνικα ο Τραγακης ερχοταν μπροστα μου και με αργη ευγενικη και επιτιδευμενη φωνη μου υπενθυμιζε: -Θοδωρε! Εχεις εναν φιλο! Να μην το ξεχνας ποτε αυτο! Και οταν του ελεγα με παραπονο: -Παντα ψαχνω για το τελειο, για το ιδανικο, για την χαμενη μου γοτθικη θεα, γιαυτο και τελικα απομακρυνομαι απο τους ανθρωπους, προσπαθωντας να γινω κιεγω γοτθικος θεος για να την πλησιασω. Τι θα γινει Γιωργο; Μηπως ξαφνικα διαπιστωσω ποσο μονος ειμαι και ασημαντος σαν ενα σκουληκι; Μηπως ειναι αυτο που φοβαμαι; -Οχι. Θα μεινεις μονος σου στις βραχωδεις σου ακτες να την αναζητας. Θα εισαι καταδικασμενος να μεινεις μονος, μονος αλλα με το κεφαλι σου ψηλα. Θα εισαι εσυ αυτο που ψαχνεις να βρεις. Θα μεινεις μονος σου, αλλα θα εισαι ενας γοτθικος θεος! Και αυτη θα ειναι η γνησια αξια! Να λοιπον που η φαση του συγκροτηματος εγινε σημα που εξεπεμψα, και εφερε κοντα μου ανθρωπους που πραγματικα αξιζε να γνωρισω. Εν τω μεταξυ βγαλαμε και το deserts of the night, με τον Λεκο, ο οποιος ομως ολο και περισσοτερο μας εγραφε στις προβες. Αξιζει επισης να αναφερουμε οτι ντραμς επαιζε παντα σε εκεινη την ντραμς του Γιωργου που απο τοτε που χαλασαμε τους στεπες, δεν ενδιαφερθηκε να ερθει να την παρει. Παντως το deserts of the night, βγηκε πολυ καλο και αποδειχτηκε στα λαιβ απο τα πιο δυνατα κοματια. Ο Τραγακης επαθε οταν ακουσε το ονομα του Μοεμπιους στους στιχους του. Αλλα και εγω καταλαβαινα οτι τα κοματια που περνανε ειναι αυτα που εχουν ελαχιστες αλαγες συγχορδιων, και ειναι πιο αμεσα. Θελοντας να εξερευνησω καλυτερα τον τομεα της αμεσοτητας αρχισα να παιζω εναλακτικα καποιες σκετες νοτες στο αρμονιο, και ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΑΓΑΚΗΣ

154 να κατασκευαζω μια ολοκληρη αναπτυξη φωνης και τυμπανων πανω τους. Το πειραμα πετυχε με εκπληκτικο τροπο, βγαζοντας ενα κοματι χωρις λυρισμο, αλλα με φοβερη δυναμη και αμεση ενεργεια. Θα ονομαστει alles ist schon in der Holle, που σημαινει ολα ειναι ωραια στην κολαση. Ολη η παρεα θα αγαπησει αυτο το κοματι ιδιαιτερα σε σημειο να σπαστω που ο κοσμος αγαπαει τα κοματια που βγαζω μηχανικα χωρις κανενα συναισθημα ενω το thorskrone ας πουμε μονον ατομα πολυ κοντινα μου το καταλαβαιναν οπως ο Τραγακης. Και ετσι φτασαμε στο σημειο να γραψουμε μια κασετα και να την βγαλουμε σε κοπιες για να την πουλησουμε. Με φοβερο κοπο και κουραση, καταφεραμε να ηχογραφησουμε οσο πιο ποιοτικα γινοταν τα deserts of the night, thorskrone, yochobine, Huittinen, alles ist schon in der Holle, και triuh. Και οταν καναμε ενα λαθος, επρεπε ολο το κοματι να ξαναπαιχτει απο την αρχη. Μονον ο Μπαρουξης θα μπορουσε να εχει τοση υπομονη για να αντεξει σε τετοιο ζορι. Η ελειψη μεσων σωστης ηχογραφησης εκανε την κατασταση απελπιστικη. Ο Λεκος ειχε ξοφλησει ευκολα γραφοντας πρωτα την ντραμς σαν βαση. Αυτο ειχε γινει μια αλλη μερα σε ενα ηχομονομενο υπογειο στην Ιποκρατους οπου εκανε προβες με το αλλο του το συγκροτημα, τους ηλεκτρικους οργανοπαικτες. Αργοτερα εμαθα οτι αυτον τον ετοιμο μονομενο χωρο τον νοικιαζαν πολα μαζι συγκροτηματα για τις προβες τους. Ακομη αργοτερα αυτος ο χωρος θα γινει δικος μου. Στην κασετα προστεθηκαν και δυο τραγουδια δικα μου (initial stage A&B) που ειχα γραψει ξεχωρα απο τους slow motion. Εδω πρεπει να τονισω το πολυ σημαντικο γεγονος, οτι οι slow motion, δεν με ειχαν σταματησει απο το να συνθετω μονος μου καινουργια κοματια οπως και παλια. Ουτε σταματησα να παιζω μονος μου. Και μαλιστα μερικα απο αυτα τα κοματια που εβγαζα ξεχωρα απο τους slow motion, ειχαν μεγαλη αξια. Παντως η κασετα μας τελειωσε επιτελους υστερα απο φοβερο κοπο. Εξωφυλο ετοιμασε ο Μητσος με την εκτυπωση ενος αρνητικου οπου ειχε χαραξει το ονομα slow motion. Η Μαρια η Σιτε ετοιμασε ολα τα εσωτερικα χαρτακια οπου γραφονταν οι τιτλοι. Εγω αγοραζα συνεχεια κουτια με εξηνταρες κασετες, και αφου τους εβγαζα τις ετικετες, τις ηχογραφουσα. Και πουλιωταν σε ολους τους γνωστους και φιλους για 350 δρχ. τιμη πολυ καλη αν σκεφτει κανεις οτι αντιστοιχουσε σε μια ωρα μουσικης. Πουλησαμε καπου 50 τετοιες κασετες. Και περα απο ολα αυτα, εγω εγραψα και την καινουργια προσωπικη μου κασετα. Ηθελα ο θεσμος αυτος με τους φανταστικους δισκους να συνεχιστει ακομη και τωρα. Δεν ηθελα να σταματησει ποτε. Και δεν θα σταματησει. Κοματια καινουργια που δεν υπηρχε λογος να τα παιζουμε με τους slow motion υπηρχαν. Ηταν το immer, μια αποτηχημενη αποπειρα να επαναληφθει ο ηρεμος θριαμβος του thorskrone. Ομως αυτα δεν γινονται κατα παραγγελια. Κατι πειραματισμοι γενικα αποτυχημενοι αποτελεσαν τα phard, protozoa of'x', και δεν μπορω να καταλαβω πως ο Τραγακης τα γουσταρε αυτα τα κοματια. Πρεπει να πω οτι την θεση του κριτικου που μεχρι σημερα την ειχε ο Γιαννης, τωρα την πηρε ο Τραγακης. Το μονο κοματι που δεν το παιζαμε με τους slow motion και ηταν πολυ αξιολογο λεγοταν Salsaure knade (η γονυκλισια της εχιδνας) και για χρονια θα σπαω το κεφαλι μου να βρω τι χρειαζεται αυτο το κοματι για να αξιοποιηθει. Επισης και το vinhrym ειναι ενα κοματι που θα μεινει, επειδη εχει μια πολυ ωριμη βαρια απαγελια αν και με ψιλη φωνη, που προαναγελει ο,τι και εκεινο το παλιο farewells rapsody απο το ihrealmen. Την αναγκη να τελειωσει ενας δεσμος με μια γυναικα που τωρα λεγοταν Σαντρα. Τα αλλα κοματια ηταν αυτα που ειχα βγαλει σαν slow motion, και ασχετα με την κασετα που πουλησαμε, επρεπε να συμπεριληφθουν και σε εναν κανονικο φανταστικο μου δισκο εφοσον ειναι δικες μου συνθεσεις. Μεσα σαυτα ηταν και ενα ομορφο μελωδικο αλλα γερο κοματι που μολις ειχαμε αρχισει να το παιζουμε. Επειδη ηταν μελωδικο, δεν αρεσε στον Γιαννη ουτε στην Σιτε που ειχε εξελιχθει σε μαμα του συγκροτηματος, ετοιμη να μας ξεχεσει αν δεν παιζαμε καλα σε μια προβα η σε μια συναυλια. Ηταν το icebergen, και αντε να δουμε ποτε θα παψουν αυτα τα ατομα να συγχεουν την μελωδια με το μελο. Τελος παντων. Το icebergen ειναι ενα πολυ καλο κοματι, και θα δινει εναν απολογιστικο και νοσταλγικο τονο στις μετεπειτα συναυλιες μας. Και ο καινουργιος φανταστικος μου δισκος ονομαστηκε the curve that was indispensable, δηλαδη, 'η καμπη που ηταν αναποφευκτη'. Αραγε τι ενοουσα λεγοντας καμπη ; Ολα οσα γινονται με τους slow motion, η η επιμονη μου να συνεχιζω να γραφω μονος μου φανταστικες κασετες-δισκους; Παντως ο δισκος αυτος ειναι σαφως κατωτερος απο το abysmal, αλλα σωζεται γενικα απο την αρτια τεχνικη εφοσον πολα κοματια εχουν πληρη ενορχηστρωση απο το 154

155 συγκροτημα, και παντου συμβαλει η ηχητικη ποιοτητα του καινουργιου συνθεσαιζερ του DX21. Εναν χρονο λοιπον σχεδον απο την δημιουργια των Slow Motion, και ειναι βεβαιο οτι η ζωη μου εχει αλαξει τελειως εξαιτιας του συγκροτηματος. Την θεση του μονιμου κολητου μου φιλου, Γιαννη Παπαδοπουλου, τωρα πηραν πολυ σημαντικοτερα ατομα, που γνωρισα εξαιτιας του συγκροτηματος αυτου που εκπληρωσε ολα μου τα ονειρα, και θα εκπληρωσει και αυτο της δημιουργιας πραγματικου δισκου. Πολυ σημαντικοι φιλοι σαν το Γιωργο τον Τραγακη και τον Μητσο, λιγοτερο προσιτο αλλα με μια δυναμη που ωθουσε σε αυτο που δεν υπηρχε με τον Μπαρουξη και μου ελειπε: Τις συζητησεις, αν και παντα μεσα σε ενα κλιμα οπου ο καθενας προσπαθουσε να αναδειξει ενα δικο του μετρο. Ενα κρυφα ανταγωνιστικο κλιμα, που εγω με την μουσικη, ο Τραγακης με τα σκιτσα του και ο Μητσος με τις φωτογραφιες και τις κατασκευες του, καλιεργουσαμε υποσυνειδητα, ετοιμοι ομως παντα να συνεργαστουμε, παντα με σκοπο την καλυτερη δημιουργια, το καλυτερο αποτελεσμα. Και η Χριστινα ετοιμη παντα να προσθεσει την δικια της αποψη, και η Μαρια η Σιτε ετοιμη να μας κραξει, ετοιμη να τσακωθει με τον Μπαρουξη, εαν κατι δεν της αρεσει. Και οι ξαδελφες της, η Μαριανθη και η Αργυρη, ετοιμες να χειροκροτησουν, να θαυμασουν και να παθουν σε καθε συναυλια. Και η Σαντρα διπλα μου να σιγογκρινιαζει, αντιμετωπιζοντας καθε μου επιτιχια σαν δικια της αποτυχια. Και ενα κοριτσακι, μια φιλη της Μαριανθης και της Αργυρης, που ηταν ετοιμη να αυτοκτονησει γιατι τιποτε δεν την γεμιζε σε αυτον τον κοσμο, ωσπου ακουσε Slow Motion, και εκανε το παν για να μας γνωρισει, και να μας πλησιασει. Οταν της μιλησα και της ειπα οτι εγω γραφω και τραγουδαω την μουσικη των Slow Motion, αρχισε να κλαιει. Ολα αυτα, και πολλα ακομη, ατομα και καταστασεις, ηταν με μια λεξη οι Slow Motion, σαν συνθεση, σαν λειτουργια καποιων ανθρωπων, σαν αποτελεσμα, σαν συνολικη ενεργεια. 155

156 156

157 FUTILE- ΦΛΕΒΑΡΗΣ 1987: Την Ανοιξη του'87 περασα εναν μηνα στην Νεα Υορκη για να εκπαιδευτω σαν πιλοτος στα Μποινκ 727. Ελεγα στον Μπαρουξη για αγορες που ηθελα να κανω, και μου απαντουσε με παραπονο: Κανεναν ντραμερ δεν μπορεις να αγορασεις; Πραγματικα, ο Λεκος στις τελευταιες προβες μας ειχε κλασει τελειως. Εξαλου το δηλωνε και ο ιδιος ξεκαθαρα οτι θελει να ριξει το βαρος στο αλλο του συγκροτημα στους ηλεκτρικους οργανοπαικτες, γιατι τα θεματα τους ηταν πιο ρεαλιστικα απο τα δικα μας. Οταν πια γυρισα απο την Αμερικη, πριν προλαβει αυτος να το πει, του ειπα εγω οτι χωριζουμε. Και ετσι κλεινει εδω η συνεργασια με τον Λεκο. Ομως ενας ακομη χωρισμος ηταν αυτος με την Σαντρα. Το γεγονος συνεβει τελειως αναπαντεχα, οταν ηρθε η μερα της μεγαλης επετειου της 10ης/2. Οπως καθε χρονο ετσι και τωρα επρεπε να παω μονος μου στο ακρωτηριο της Αλεξανδρας να αποθεσω φορο τιμης, σε ενα γεγονος που παντα δημιουργουσε αδικαιολογητη ζηλεια στη Σαντρα, σε σημειο να με απειλησει οτι αν παω εκει θα με αφησει. Ετσι κιεγινε. Γυρνωντας βρηκα μια εντελως διαφορετικη Σαντρα, που δεν με ηθελε πια. Μονη της ηρθε, μονη της εφυγε απο την ζωη μου.... ετσι κιαλλιως οπου κιαν πηγαιναμε, ο,τι κιαν καναμε η Σαντρα ηταν παντα ασχετη με το κλιμα, με αποτελεσμα να σπαζεται συνεχεια. Κιοσο σκεφτομαι τον περσινο ενθουσιασμο. Αχ, ποσο ευκολα μπορουν ολα να καταστραφουν. Χτιζουμε, χτιζουμε, ολοκληρα μεγαθηρια, και ξαφνικα ενα ραγισμα αρκει να τα γκρεμισει ολα. Γιατι αραγε οι ανθρωπινες σχεσεις να κατεχονται απο τοσο σκληρους και αυστηρους νομους; Βεβαια εγω, διωχνοντας τον Λεκο την ειχα την καβατζα μου απο πλευρας ντραμερ. Και αυτην την φορα δεν ειναι ενα καινουργιο ατομο, αλλα καποιος που επιστρεφει απο παλια, και ισως οχι απο πολυ παλια. Ηταν ο Γιωργος ο Φωτης, ο οποιος απο τοτε που χαλασαμε τις στεπες, ειχε αφησει την ντραμς του σε μενα. Μαζι του δεν ειχα τσακωθει, αλλα με τον κιθαριστα. Μαλιστα ο Γιωργος, ηταν καλυτερος σαν ντραμερ απο τον Λεκο, και ηδη ηξερε να παιζει τελεια το deserts of the night. Μονο που σπουδαζε και δουλευε οποτε δυσκολα κανονιζαμε μαζι του. Μειονεκτηματα που στην αρχη ακομα δεν μας ενοχλουσαν, τουλαχιστον στο πρωτο λαιβ μαζι του στην αυλη της φυσικομαθηματικης οπου παιξαμε πολυ ομορφα. Εκεινη την νυχτα ειχε πανσεληνο, και γνωριζοντας εγω την ακριβη ωρα ανατολης της, το ανηγγειλα απο το μικροφωνο κουφαινοντας το κοινο. Ενα επισης ωραιο λαιβ που παιξαμε ηταν στην παραλια βοτσαλακια, που διοργανωσε η ΑΕΤΑ. Ηταν ξεχωριστα οχι επειδη βγηκαμε ιδιαιτερα καλα, αλλα επειδη για πρωτη φορα παιζαμε στην αμμουδια, διπλα ακριβως απο την θαλασσα. Επισης, καλη ηταν και μια συναυλια μας στο αλσος της Νεας Σμυρνης, εναν χωρο για πρωτη φορα τοσο κοντα στο σπιτι μου, εναν χωρο γεματον παιδικες αναμνησεις. Στην αρχη ο κοσμος μας κοροιδευε που δεν ειχαμε κιθαριστα: -Τον κιθαριστα σας ξεχασατε! Μας φωναζαν. Οταν ομως ξεκινησαμε με το 'deserts of the night' τους κοπηκε ο βηχας, εμειναν ολοι ακινητοι, και οταν ηρθε ο φυλακας του παρκου να μας πει να σταματησουμε γιατι ηταν αργα, ειχε να κανει με το κοινο, που δεν μας αφηνε με τιποτε να κατεβουμε απο την σκηνη. Εκεινη την νυχτα επαιζε και εκεινο το αλλο καταπληκτικο πανκ συγκροτημα που ειχα προσεξει απο τον Λυκαβητο, οι Αντι. Γνωριστηκαμε ακομη καλυτερα, και αλληλοεκφρασαμε τις αμοιβαιες συμπαθειες μας, και ας βρισκονταν τα συγκροτηματα μας σε τελειως διαφορετικα στυλ μουσικης. Εντωμεταξυ ο Μπαρουξης, με εναν αλλον παλιο φιλο του μπασιστα, τον θοδωρο τον Μποτινη, βουτηξαν δυο τεραστια ηχεια απο την εξωπορτα της πολυκατοικιας στην Ιποκρατους 8, στην Αθηνα. Επιτελους, καλυτερος ηχος στις προβες. Εκει ακριβως βρισκονταν και εκεινο το ετοιμο ηχομονωμενο στουντιο που νοικιαζαν πολλα συγκροτηματα

158 μαζι, για τις προβες τους. Εδιναν τον μηνα, και εκει ηταν παλια στουντιο της ΕΡΤ 2 οπου γινονταν μεταγλωτισεις τηλεοπτικων σειρων. Αυτος ο χωρος θα ηταν λουκουμι για μας, την στιγμη που τοσα χρονια ονειρευομουν ενα πραγματικο ηχομονωμενο στουντιο με τζαμι στην μεση. Ετσι εκανα την πουστια. Επικοινωνησα με τον ιδιοκτητη, και αφου του ειπα οτι ειμαι πιλοτος για να του δημιουργησω εμπιστοσυνη, του εξηγησα οτι με ολους αυτους τους αλητες που εχει εκει μεσα δεν μπορει να ειναι ποτε σιγουρος, ενω αν το νοικιαζε ολοκληρο σε μενα, θα ησηχαζε. Ετσι κιεγινε. Τους πεταξε ολους εξω, αφου ουτε δεσμευτικο συμβολαιο υπηρχε, αναγκαζοντας πολα συγκροτηματα να ψαχνουν απο την αρχη χωρο για προβες. Εκει αρχισαμε τις προβες εντατικα με τον Γιωργο πια στην ντραμς ο οποιος γρηγορα συμπαθησε τον Μπαρουξη. Βγαλαμε δυο ακομη κοματια, το ascend of crystals, που ποτε δεν θα αγαπηθει απο τον Μπαρουξη επειδη ειναι μελωδικο, και το elegy, που ειναι πιο απλο, πιο αμεσο και εκει κραταει και την βαρυτητα του, εφοσον βεβαια εγω εκανα σωστη απαγγελια. Το 'elegy' θα αποδειχτει στο μελλων ενα απο τα πιο 'χρησιμα' κοματια μας, γιατι εχει και την δυναμη και την βαρυτητα των Slow Motion, και ειναι πολυ απλο στο παιξιμο, μονο με δυο νοτες. Στις προβες μας επισκεπτονταν συχνα και οι φιλοι μας, οπως η Σιτε και οι ξαδελφες της, η Χριστινα με τον Τραγακη και ο Μητσος. Ο Μητσος που μια μερα εφερε μαζι του εναν φιλο του περιπου 30 χρονων. Ηταν λιγο ατσουμπαλος, ασχετος εμφανισιακα, λιγο παχουλος με φαλακρα, και αμεσως μολις μπηκε μεσα στο στουντιακι αρχισε να σκαλιζει τα μηχανηματα. Ο Μητσος μας εξηγησε οτι ειναι τρελος με τα ηλεκτρονικα απο μικρος, εχει μαγαζι επισκευης τηλεορασεων αλλα ασχολειται και με αλλα τρελλα πραγματα. Τον ελεγαν Γιαννη Παγωνη, και οταν μου εδωσε το χερι του για να συστηθει, αργοτερα ο Μητσος τον μαλωσε ιδιαιτερως, εξηγωντας του οτι αυτα τα ατομα, εμεις δηλαδη, δεν εχουμε κυριλε συνηθειες! Καταλαβα οτι ο Παγωνης ηταν γενικα ψωνιο, επειδη μιλουσε συνεχεια πολυ γρηγορα χρησιμοποιωντας παραξενους ορους που εδειχναν οτι περασε ολη του την ζωη διαβαζοντας, και ελεγε για περιεργες ηλεκτρονικες εφευρεσεις που σκεφτοταν να κανει οπως να διαβαζει την σκεψη απο εγκεφαλικα κυματα κλπ. Κιεγω σαν αντεπιθεση του εξηγησα τις θεωρειες μου για τον κοχλια, τις οποιες αντιμετωπισε οπως και τα παντα με φοβερη σιγουρια επαναλαμβανοντας συνεχεια το κλασικο του ναι, το ξερω! Ο Μητσος λοιπον, μαζι με τον Παγωνη και τον Αγγελο τον Ντιβερη εναν πολυ ηρεμο τυπο που αργοτερα θα γινει μανατζερ του συγκροτηματος μας, επιασαν μαζι οι τρεις τους ενα τεραστιο διαμερισμα 180 τετραγωνικων στην οδο Κεφαληνιας που διαρυθμισαν εντελως ιδιομορφα με σκοτεινη και τελετουργικη ατμοσφαιρα. Εκει θα γινει το κεντρο πολων και σημαντικων γεγονοτων, αφου σαν χωρος μας ενεπνεε να μαζευομαστε εκει για τις πιο κουφες δραστηριοτητες.υπηρχε το δωματιο του Παγωνη γεματο ηλεκρονικα μηχανηματα με τα οποια ηθελε να κανει πειραματα εξεταζοντας γενικα τους αλλους, το δωματιο του Αγγελου με μπλε καθετες γραμμες στους τοιχους και το κεντρικο μεγαλο δωματιο με καταμαυρους τοιχους και ταβανια, οπου μεσα δεσποζαν περιεργες κατασκευες του Μητσου απο φελιζολ, σαν αγαλματα, και ενα τεραστιο ομοιωμα ανθρωπινου μυαλου που περιεκλειε με ενα ματι μια οθονη τηλεορασης. Ηταν αδυνατον να βρεθει καποιος σε εκεινο το διαμερισμα της Κεφαληνιας χωρις να τα παιξει. Εκει μεσα το μαυρο καπνιζονταν ασταματητα, και παντα σε συνδιασμο με την μουσικη των suicide με την μονοτονη φωνη του Alan Vega που τοσο αγαπουσαν ο Μητσος και ο Αγγελος. Παντως εγω ακομη προτιμουσα το σπιτι του Τραγακη και της Χριστινας, που ηταν πιο ζεστο και πιο ανθρωπινο. Παντα οταν πηγαινα εκει ηξερα οτι θα εβλεπα τον Τραγακη χαμογελαστο να καθεται οκλαδων και να σχεδιαζει κατι, ετοιμος παντα να συζητησει μαζι μου οτιδηποτε μου ερχοταν στο μυαλο. Σιγα σιγα με μυησε κιεμενα στα κομιξ με τα οποια ασχολιωταν, κανοντας με τρελο για τον Ρανκ Ζεροξ και την Λουμπνα. Η Χριστινα ελεγε οτι απο τοτε που διαβασα το κομιξ αυτο, αρχισα κιεγω να βριζω, διωχνοντας εκεινη την παιδιαστικη καλοσυνη και αγνοτητα που ειχα μεχρι τοτε. Και οτι αυτο ειναι πολυ καλο. Ο Τραγακης λοιπον που επιασε δουλεια σε ενα καινουργιο περιοδικο στο 'σινε 7' αμεσως σκεφτηκε για ενα αρθρο για τους slow motion. Με αφησε μαλιστα τα το γραψω τελειως εγω, και να μπει στο περιοδικο κατω απο την υπογραφη της Χριστινας για να μην γινουμε και ρεζιλι. Εντωμεταξυ σχεδιαζε και αφισσες για τα μελοντικα μας λαιβ, η πρωτη απο τις οποιες ειχε εναν τυπο να κυταζει τον καπνο της φωτιας που ανεβαινε κατακορυφα σε ενα εξωπραγματικο τοπιο. Ομως και ενας αλλος πολυ σημαντικος φιλος εμφανιζεται στον οριζοντα. Τουλαχιστον εφυγε η Σαντρα αλλα εμειναν οι φιλοι. Ηταν ο Κωστας απο τους ΑΝΤΙ, τους οποιους ειχαμε 158

159 159 πρωτοδει με την Σαντρα στο θεατρο του Λυκαβητου και ειχαμε παθει. Απο τοτε παιξαμε αρκετες φορες στο σκιαχτρο μαζι, και πραγμα περιεργο επειδη η μουσικη μας διεφερε τελειως, και ο Κωστας γουσταρε πολυ τα τραγουδια μου, και εγω τα δικα του. Ηταν απλος, και ηταν απλα. Αυτο που με συναρπαζε και σαυτον και στα κοματια του ηταν η αμεσοτητα με την οποια εδινε αυτο που ηθελε:..... Τονοι απο σπερμα χυνονται στα γυναικεια κορμια καθε μερα για παιδια, για κρεατινα παρασκευασματα, για αντικειμενα χωρις μιλια στρατος-ελαδα-εξουσια φτανει πια η κοροιδια μανα σου σκοτωνουν το παιδι σου δειξε επιτελους την δυναμη σου εικοσαχρονα παιδια, ολοκληρη ζωη μπροστα σκοτωθηκαν λεει για την λευτερια και οι τσεπες γεμισαν λεφτα διαολος δεν υπαρχει, ουτε και θεος ο μονος κυριος σου ειναι ο δικος σου εαυτος! Κλπ, κλπ, κλπ Ο Κωστας... παντα με ενα νυσταγμενο χαμογελο, απλος και αμεσος, χωρις να θελει να αποδειξει τιποτε παραπανω απο οτι ελεγε. Δεν ειχε αυτην την κουλτουριαρικη υποκρισια, δεν το επαιζε, ηταν γνησιος και αληθινος. Οχι ο Κωστας ποτε δεν ειχε εμβαθυνει στην τεχνη, στην φιλοσοφια και σε ολα αυτα που μας εκαναν να φαινομαστε σαν ουφα μπροστα του. Ειχε εμβαθυνει στην ιδια την ζωη, εχοντας περασει χιλιες δυο μαλακιες της, με αποτελεσμα να ειναι σε θεση να απανταει με απλο και αμεσο τροπο σε ολα τα ερωτηματα, αφηνοντας με πολλες φορες αναυδο, αλλα ποτε με διαθεση να κραξει κατι η να το ειρωνευτει. Ετσι στον Κωστα συναντησα αυτο που μου ελειπε παντα. Μια αληθινη φιλια, βασισμενη οχι σε θεωρειες, οχι σε φιλοσοφικες συμφωνιες, αλλα σε καλη διαθεση χωρις κινητρα. Και ηταν και αυτος θυμα οπως κιεγω. Πληρωνε κιαυτος ολα τα εξοδα του γκρουπ, μαζι με το νοικι του χωρου οπου εκαναν τις προβες τους. Εκει καθομασταν με τις ωρες, μαζι και με την φιλη του την Ευη και μιλουσαμε ατελειωτα τα βραδυα, εως οτου εγω νυσταζα και αυτος με κοροιδευε που νυσταζω, ισχυριζομενος οτι ο υπνος ειναι χασιμο χρονου. Ο Κωστας και ο Τραγακης ηταν οι πιο αληθινοι φιλοι της ζωης μου, αν και ο καθενας με διαφορετικο τροπο. Οταν ομως χρειαζονταν ψυχεδελικες καταστασεις το σπιτι της Κεφαληνιας ηταν ο,τι επρεπε. Εκει αρχισα να ακουω απο τον Μητσο και κατι που το ενοιωσα σαν ενα καινουργιο ειδος μουσικης. Μελωδικες φορμες στηριζομενες στην επαναληψη. Ηταν η ανακαλυψη του μινιμαλισμου μεσω του Philip glass. Επισης ακουγαμε πολυ suicide, neubauden, και daf. Ο Παγωνης εφερνε φουντα τις περισσοτερες φορες και ετσι περνουσαμε ωραιες βραδυες. Μια απο αυτες ομως, ο Μητσος ειχε ορεξη να αναψει φωτιες, ξεκινωντας με τον γνωστο κυνικο και απολυτο τροπο του μια τεραστια συζητηση οπου μας εκραζε σαν συγκροτημα. -Αυτην την στιγμη εσεις οι δυο εχετε ενα γρουπακι που.. -Οχι, γκρουπακι, γρουπαρα θελεις να πεις! τον διεκοπτε με τσαμπουκα ο Μπαρουξης. -Ωραια ρε μαλακα, συνεχιζει ο Μητσος, και τι κανετε γιαυτην την γκρουπαρα; Αντι να κανονιζετε δραστηριοτητες, περιμενετε ποτε θα σας κανονισουν να παιξετε σε καποιο μπαρακι. Αν ειστε γρουπαρα οπως λετε, επρεπε συνεχεια να κανετε προβες, αλλα εγω ποτε δεν σε εχω δει να το εχεις παρει στα σοβαρα, να παιζεις μπασο μονος σου και να προσπαθεις να βελτιωθεις! -Σου ειπα οτι με το γκρουπ, ειμαι ερωτευμενος, οχι με το μπασο... απανταει ψιλονευριασμενος ο Μπαρουξης. -Με το γκρουπ; Τοτε γιατι ποτε δεν συζητατε με τον Θοδωρο που στο κατω κατω αυτος ειναι η ψυχη των Slow Motion; Ηταν αληθεια οτι με τον Μπαρουξη δεν ειχα την ανεση να μιλησω οπως με τον Τραγακη, η τον Κωστα. Αλλα δεν νομιζω οτι εφταιγε κανενας μας γιαυτο. Ειχαμε κοινη την μουσικη τοποθετηση, αλλα απο κει και περα κινουμασταν με διαφορετικο τροπο. Εγω

160 εμβαθυνοντας θεωρητικα στις εννοιες, ενω αυτος ποτε δεν πολυσυζητουσε, και προτιμουσε να ζει το τριπ των καταστασεων χωρις να τις συνειδητοποιει θεωρητικα. -Και συ ρε αρχιμαλακα, συνεχιζει ο Μητσος απευθυνομενος τωρα σε μενα, ειναι δυνατον εσυ που με την μουσικη σου εφτασες τοσο μακρυα, να ρωτας απο την σκηνη τον κοσμο ποιο τραγουδι θελουν να τους παιξεις; Να ζητας συγνωμη επειδη δεν ακουστηκε καλα καποιο τραγουδι; Ο Μητσος εβλεπε την τεχνη γενικα πολυ απολυτα, με αποτελεσμα να ειναι ο πρωτος αμφισβητιας της φασης μας. Αντιθετα η σχεση μου με τον Τραγακη, βρισκοταν σε ενα ζενιθ επικοινωνιας και κατανοησης. Αυτο σταθηκε αφορμη για να γραψω δυο καινουργια αξιολογα κοματια: Το Juliete of Krepax knows, αφιερωμενο στον κοσμο των κομιξ οπου με ειχε βαλει ο Τραγακης, και με μια βαθια διαπραγματευση του σαδομαζοχιστικου συναισθηματος οπως αυτο παρουσιαζεται στην σιγουρια ενος προσωπου της Μπιανκας του Κρεπαξ, που λεγοταν Ιουλιετα, και το George and Christine, αφιερωμενο-που αλλου-στον Τραγακη και στην Χριστινα. Ξεκιναει ηρεμα και πανω στην ιδια μελωδια δυναμωνει, δυναμωνει φτανοντας σε εναν βαρυσημαντο επιλογο. Οι στιχοι ενω στην αρχη απλα περιγραφουν εικονες απο το σπιτι τους στην Κυψελη, μετα απευθυνονται στην Χριστινα κατηγορωντας την οτι ειναι μεσα σε εναν γυαλινο πυργο. Το περιεργο ειναι οτι ποτε δεν αφησα αυτους τους δυο να δουν τους στιχους του κοματιου τους, ισως απο καποιον ενδοιασμο που ποιητικα πραγματευομουνα μια τοσο πραγματικη, υπαρκτη κατασταση, κατι που το καταλαβαν και αυτοι. Σαν κοματι παντως το Juliete of Krepax υπερεχει επειδη ειναι πιο πρωτοτυπο, με παραξενες ξαφνικες κοντρες, επαναλαμβανομενα κοψιματα και παυσεις που κρατανε τον ακροατη τεντωμενο ως το τελος. Προσπαθησαμε να το βγαλουμε και με τους slow motion, μαλιστα το παιξαμε και κανα δυο φορες στο Βιτρω, αλλα γενικα ηταν δυσκολο κοματι για να παιζεται σε λαιβ απο τρια μονον ατομα. Ο Αλμπερτος δικαια ελεγε οτι προσπαθουμε μονο με τρια οργανα να βγαλουμε εντελως ορχηστρικα κλασικα κοματια, με αποτελεσμα να βγαινει μια εντυπωση μιας συνεχους αποπειρας για εναν απιαστο στοχο. Παντως ο κοσμος παντα γουσταρε πολυ. Και πολοι ερχονταν να μας μιλησουν και να μας ρωτησουν διαφορα. Οι ξαδελφες της Μαριας της Σιτε, η Μαριανθη και η Αργυρη μου συστησαν και μια φιλη τους την Κατερινα που δηλωνε ερωτευμενη μαζι μου. Περασα καπου δυο μηνες με την Κατερινα, μια ομορφη σχεση, αλλα δεν ενοιωσα σε καμια περιπτωση κατι γιαυτην. Σορρυ Κατερινα. Μεσα στο καλοκαιρι εβγαλα και το τελειωτερο ισως απο πλευρας αλλαγων κοματι μου, που ομως κανεις ποτε δεν προσεξε. Πραγματικα το first indication αποτελει ενα φαινομενο που χρειαζεται πολυ μεγαλη προσοχη αν θελω να καταλαβω τους κωδικες μουσικης επικοινωνιας με τους αλλους. Ενω λοιπον το τσεμπαλο παιζει μια ουρανια μελωδια με τις πιο εξυπνες και αισθησιακες αλαγες, δινοντας τελικα ενα κοσμημα, εντουτοις καποιος που το ακουει και δεν το ξερει, δεχεται απροβλεπτα αυτες τις αλαγες κατακουτελα σαν αλεπαληλες συγκινησεις που η μια επικαλυπτει την αλλη με αποτελεσμα μια καταπιεστικη ποιοτητα, μια αγχοτικη συγκινηση, που δεν αφηνει περιθωρια στον αλλον να γουσταρει τελικα το κοματι αυτο. Μεσα απο τους slow motion καταλαβαινα οτι ο κοσμος γουσταρει καταστασεις που του δινονται αμεσα, κοματια που ολοκληρωνουν κατανοητα τον κυκλο τους χωρις πολλες αυξομειωσεις. Αναφερομαι στην δομη των κοματιων, ανεξαρτητα απο το στυλ. Ας πουμε τα first inversion και squack 7700, δυο ακομη καινουργια κοματια ειναι λιγοτερο μελωδικα απο το προηγουμενο, εχουν πιο αγρια και αντιαισθητικη φωνη, αλλα πιο αμεση δομη. Και γινονται αμεσως πιο αποδεκτα. Ακομη και το binary states που φτανει στα ορια του πειραματισμου, ακουγεται πιο ανετα απο το first indication, οχι ομως τοσο οσο το υπεροχο ινστρουμενταλ που κλεινει την πρωτη πλευρα του καινουργιου δισκου. Εξυμνηση μιας ονειρεμενης περιοχης που μονο απο το χαρτη γνωριζα την υπαρξη της, του νησιου Συρνα. Και απο παραδοση, ολοι οι υμνοι σε βραχωδεις ακτες βγαινουν φοβεροι (βλεπε Inshrine-1985, Huania-1985, Grytviken-1982, the incensed bells-1981, St. Teresa-1980). Ετσι και το Συρνα. Με βαρια μελωδια, οχι ασυνηθηστη, αλλα με μια αυστηροτητα και υποβλητικοτητα στις αλαγες, εχει φοβερο ογκο και ειναι ενα απο τα καλυτερα κοματια του '87. Μεσα στο καλοκαιρι επισης βγηκε και η νοσταλγικη γεματη μοναξια μελωδια του a smile in the intergrated circuits που με αφηρημενους στιχους, αφηνει την μελωδια να αναζητησει το παραπονο για την μοναξια που επανηλθε μετα την αποχωριση της Σαντρας. Το κοματι ομως που ενω βγηκε ευκολα και απροσμενα, και χωρις να του δωσω ιδιαιτερη σημασια αναγνωριστηκε απο πολλους σαν νεο πεδιο εκφρασης, ηταν το sector'e'analysis. Η 160

161 φωνη παιζει απο απαγελια, σε συνοδεια της μινιμαλιστικης μελωδιας καταληγοντας σε ενα τελος οπου η ταχυτητα και ο τονος πεφτουν μεχρι το μηδεν. Και ο καινουργιος και τελευταιος φανταστικος δισκος πριν απο τον πρωτο πραγματικο, με τιτλο futile, τελειωνει με μια καλη αλλα προχειρα δωσμενη μελωδια με τιτλο recycled, ενας τιτλος που σε τρια χρονια θα δωθει και σε αλλο πιο αξιολογο κοματι. Το futile παντως γενικα ειναι μια κασετα καλυτερη απο το the curve that was indispensable, παρολο που το δευτερο ειχε κοματια με κανονικη πληρη ενορχηστρωση. Ειναι πιο πλουσιο, πιο συμπαγες, αλλα δεν φτανει την αξια του προπροηγουμενου abysmal. Και φτανει η 17/9 οπου με το σκαφος φευγω για να ανακαλυψω την αλλη μερα τις ανωτερες βραχωδεις ακτες της ζωης μου. Μετα απο τεραστια παλη με τα κυματα, ανασφαλεια και αβεβαιοτητα μιας νυχτερινης διαδρομης σε αγνωστες ανοιχτες θαλασσες, εφτασα στις νοτιες ακτες της Μηλου, οπου ανακαλυψα μεσα σε ατμοσφαιρα της πιο μεγαλης εκστασης που ενοιωσα ποτε μου, τα φοβερα εκεινα μερη που ονομασα Omnimore island, Clarence island, την Ornament cave, Lemmings corridor, και κυριως την Alocasia, τη φοβερη αυτη φυσικη πετρινη αψιδα, ενα θαυμα της φυσης που το βαφτισα ετσι απο τον τιτλο ενος τραγουδιου μιας κασετας που ειχα μαζι μου. Ηταν απο τον δισκο Zahmia Lehmani των SPK, τα τραγουδια του οποιου επισφραγησαν εκεινη την νυχτα την ανακαλυψη των ωραιοτερων περιοχων της ζωης μου. Μεσα στο σουρουπο αγναντευα τις φυσικες τεραστιες πετρινες αψιδες που ξεπροβαλαν απο την θαλασσα σχηματιζοντας γεφυρες, τουνελ και σπηλιες, ακουγοντας αυτον τον δισκο των SPK με αποτελεσμα να αγαπησω αυτα τα κοματια οσο λιγα στην ζωη μου. Ειδικα το κοματι alocasia metalica, ειχε αυτην την καταπληκτικη γυναικεια φωνη που νομιζα οτι ερχοταν κατευθειαν απο την χαμενη γοτθικη θεα μου. Ομως... λιγες μερες αργοτερα στην Αθηνα ο Μητσος θα μου γραψει μια αλλη κασετα, με μια αλλη γυναικεια γοτθικη φωνη στους φοβεροτερους εκκλησιαστικους υμνους που ειχα ακουσει ποτε. Ηταν η πρωτη μου επαφη με τους dead can dance και την τραγουδιστρια την Lisa Gerrard που θα σηματοδοτησει οσο καμια αλλη το μελλων μου. Ο ενθουσιασμος μου μολις ακουσα την φωνη της να ψελνει αναμεσα απο εκκλησιαστικα οργανα και καμπανες ηταν τοσος ωστε αγκαλιασα και φιλησα σαν τρελος τον Μητσο, λεγοντας του συνεχεια ευχαριστω. Ευχαριστω που βρεθηκε η μουσικη που παντα ηθελα να ακουσω και δεν εβρισκα. Η φωνη της χαμενης ιδανικης γοτθικης θεας, του αιωνιου ερωτα, της πιο απεραντης φυγης, της Lisa Gerrard των Dead can dance. Κατενθουσιασμενος φιλουσα τον Μητσο. -Παρτου και καμια πιπα... ελεγε ο Μπαρουξης που με εβλεπε να κανω ετσι. -Ηξερα οτι θα παθαινες ρε μαλακα, μου λεει ο Μητσος, και την φυλαγα ειδικα για σενα αυτην την κασετα! Συγκεκριμενα το κοματι των dead can dance sumoning of the muse, και alocasia metalica των SPK, θα ειναι τα νεα μου συβολα οπου για πρωτη φορα ο ηχος τους θα ταυτιζεται τοσο πολυ με την χαμενη μου γοτθικη θεα. Ακουγοντας την τελειοτητα των δισκων αυτων, καταλαβαινα οτι επρεπε κιεμεις να γραψουμε μια κασετα τουλαχιστον σε εντελως επαγγελματικα επιπεδα σε ενα στουντιο. Ο φιλος του Μπαρουξη, ο Θοδωρος ο Μποτινης που επαιζε στις Σκιες μας μιλησε για καποιον Παναγιωτη που ειχε ενα στουντιο στην Κυψελη για αυτην ακριβως την δουλεια. Και εφοσον το νοικιαζε παμφθηνα, ειπαμε να παμε εκει να γραψουμε μια καλη κασετα. 161

162 Μολις ομως μπηκαμε μεσα, καταλαβαμε οτι η κατασταση ηταν μαιμου. Αυτος ο Παναγιωτης που ειχε το στουντιο κοιμωταν ορθιος, και για να συνενοηθεις μαζι του επρεπε να ιδρωσεις πρωτα. Μεσα το στουντιο, δεν ειχε σχεδον τιποτε. Ξανατρεξαμε εσπευσμενα στην Ιπποκρατους να παρουμε βισματα, μικροφωνο, βαση, καλωδια, ταμπουρο, κλπ, κλπ. Με το ζορι μπορεσαμε να γραψουμε στο τετρακαναλο fostex που ειχε τα thorskrone, yochobine, deserts, decays requiem, triuh, the ascend of crystals, και icebergen. Παντως εκει πρωτοεμαθα πως ακριβως δουλευει ενα πολυκαναλο μαγνητοφωνο, και πολλα απο τα μυστικα μιας σωστης εγγραφης. Εντωμεταξυ ο Αγγελος ο Ντιβερης, ο φιλος του Μητσου που εμεναν μαζι με τον Παγωνη στην Κεφαληνιας, αρχιζοντας να ασχολειται συστηματικα με δημοσιες σχεσεις γυρω απο την μουσικη, και θελοντας οσο τιποτε αλλο να μπλεξει με τα κυκλωματα των σχετικων διοργανωσεων, αρχιζει να τρεχει απο δω και απο κει ενω συγχρονως επειδη μας γουσταρε ανακυρησεται κατα καποιο τροπο ο μανατζερ του συγκροτηματος. Αυτος δηλαδη που θα αναλαμβανε να μας διοργανωνει εμφανισεις, συναυλιες, συνεντευξεις και γενικα να τρεχει για μας. Παντα ηρεμος, και χωρις ποτε να θελει να κανει τον εξυπνο μας ελεγε: -Τι ειναι σημερα η ανεξαρτητη ροκ σκηνη στην Ελλαδα; Ποιος κινειται και ποιος καθοριζει; Εαν δεν υπαρχει το σωστο μανατζμεντ οσο και αν αξιζει η μουσικη ποτε δεν θα προχωρησουν οχι μονον οι Slow Motion αλλα και ολοκληρη αυτη η σκηνη. Ο Γιωργος ομως ο ντραμερ ποτε δεν τον εβλεπε με καλο ματι. Διατηρουσε μια καχυποψια εναντια στον Αγγελο και στα κινητρα του. Προς το παρων παντως ο Αγγελος ετρεχε για μας, και κανονιζε εμφανισεις οπου παντα σχεδον ο Γιωργος αργουσε, με αποτελεσμα να χανουμε τα sound check, αλλα και να αγωνιουμε μεχρι τελευταια στιγμη για το αν θα ερθει. Ετσι εγινε και σε μια εμφανιση στην αυλη του πολυτεχνιου, οπως και σε ενα γηπεδο στο Γαλατσι. Εκει καναμε το λαθος να επιλεξουμε μεσα σε μια εντελως ασχετη ατμοσφαιρα γεματη πανκηδες και ροκαμπιλαδες, τα πιο βαρια μας κοματια, οπως το 10λεπτο τελετουργικο omnimore. Το αποτελεσμα ηταν να φαμε για πρωτη φορα γερο κρα απο τον κοσμο και αρκετα κουτακια μπυρας. Ευτυχως το καταλαβαμε νωρις και αλαξα ετσι το προγραμμα ωστε τελειωνοντας με το deserts of the night να αποθεωθουμε. Μα τι ηλιθια και επιφανειακα που λειτουργει τελικα το κοινο! Μολις ακουνε μπητ αμεσως ολα πανε καλα, οταν ομως τολμησει μια φωνη η ενας ηχος να βγουν γυμνα χωρις μπητ, αμεσως κραζουν. Και το κακο ηταν οτι αυτο το κραξιμο το ειδε πολυς κοσμος σε εκεινη την συναυλια, πολα ατομα που στο μελων θα ερθουν να μας ρωτησουν πως δεχομαστε το κραξιμο του κοσμου. Επισης και μεσω της Α. Ε. Τ. Α., κανονιστηκαν εμφανισεις στο Αν στα Εξαρχεια οπου παιξαμε δυο φορες με φριχτο ηχο. Και παντα μετα απο καθε συναυλια η Μαρια η Σιτε, ερχοταν σπασμενη να μας βρισει που βγαιναμε χαλια. -Για μενα μουσικα ειστε Θεοι, ελεγε, και δεν ανεχομαι να σας βλεπω να παιζετε σε τοσο φριχτες συνθηκες. -Και τι να καναμε ρε Μαρια; -Να σηκωθητε να φυγετε. Πως ανεχεστε οι μεγαλοι Slow Motion να πεφτουν τοσο χαμηλα; Τα νευρα της ξεσπουσαν αργοτερα στον Μπαρουξη, οι τσακωμοι του οποιου με την Μαρια θα μεινουν στην ιστορια απο πλευρας εντασης. Στο αν γνωρισαμε και μια αλλη κοπελα, φιλη της Μαριας, που την ελεγαν κιαυτην Μαρια Κουκουβινου. Ηξερε τελεια γερμανικα επειδη ειχε ζησει στην Γερμανια, και εβρισκε τους γερμανικους μου στιχους και την ερμηνια μου εξοχη, με ιδιαιτερη προτιμηση στο thorskrone. Απο τοτε σε καθε λαιβ, θα την ακουω αναμεσα απο τον κοσμο να φωναζει thorskrone! Ομως ενα αλλο καινουργιο μεγαλο κοματι ερχεται σιγα σιγα να κλεψει την παρασταση. Ειχε βγει απο μια προσπαθεια να διασκευασω το ich und die Wirklichkeit των DAF. Ομως στην πορεια, και παρασυρομενος απο την ροη του ρυθμου παρασυρθηκα σε ενα ξεσπασμα που σε λιγο καιρο θα γινει σημα κατατεθεν των slow motion, θα μπει στον πρωτο αληθινο μου δισκο, απο οπου θα ειναι το βασικο κοματι που θα παιζεται στο ραδιοφωνο και στα ροκ κλαμπ, και θα αποτελεσει την μεγαλυτερη εμπορικη μας επιτιχια. Και θα ονομαστει die Seele. Πραγματικα το die Seele ηταν ενα πολυ δυνατο κοματι, ενα πολυ αμεσο, απλο και σημαντικο ξεσπασμα, που εμπλουτισε το ρεπερτοριο μας τοσο, ωστε να αρχισουμε να σκεφτομαστε οτι ηρθε ισως η ωρα για την δημιουργια του πρωτου δισκου των slow motion του πρωτου αληθινου επιτελους δισκου μου. 162

163 163

164 THIS SLOW MOTION- Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΔΙΣΚΟΥ: ΝΟΕΒΡΗΣ 1987: Ο Αγγελος ο μανατζερ μας, ηταν ενα ατομο που μπορω να πω με γοητευε αρκετα. Ειχε αυτο που δεν ειχα εγω. Ικανοτητα στο να χειριζεται και να οργανωνει τα πραγματα. Παντα με μια σακουλα δισκους στο χερι, σεμνο, σοβαρο αλλα απλο υφος και πουκαμισακι κουμπωμενο μεχρι πανω, παρακολουθουσε τις προβες μας, κανοντας παρατηρησεις, λεγοντας γνωμες και επεμβαινοντας με αποτελεσμα να νευριαζει ο Γιωργος ο ντραμερ. Παραληλα, ειχε γνωριστει με κατι τυπους που ειχαν μια μικρη ανεξαρτητη εταιρια δισκων που λεγοταν Wipe out. Εκει ο Αγγελος στην αρχη βοηθουσε και σιγα σιγα ανελαβε ολη την διαδικασια διανομης της εταιριας με σκοπο να διευρυνει τις δημοσιες σχεσεις του. Οταν λοιπον εμεις σκεφτηκαμε για δισκο, ο Αγγελος ειχε ηδη μιλησει στα παιδια της wipe out για μας. Ο βασικος διευθυνων λεγοταν Γρηγορης Βαιος, και ηδη ειχε εκεινη την κασετα που γραψαμε περυσι την οποια γουσταρε φοβερα. Μαλιστα ειχε και μια εκπομπη στο ραδιοφωνο οπου την εβαζε αρκετες φορες. Ο Βαιος λοιπον, ειχε πει στον Αγγελο οτι πρεπει οπωσδηποτε μεσα στο'88 να μας βγαλει εναν δισκο. Ομως οχι τωρα. Εμεις βεβαια ειμασταν καβλωμενοι, και καθως εγω ειχα καποια χρηματα στην ακρη σκεφτηκα να το ξεκινουσαμε με δικα μας λεφτα, δηλαδη με δικα μου. -Μην βιαζεσαι Θοδωρε, μου ελεγε ηρεμα ο Αγγελος. Κυτα εσυ την μουσικη σου, προχωρηστε οσο μπορειτε πανω στα κοματια, και θα ερθει η ωρα του δισκου. -Αγγελε, τοσα χρονια περιμενω, και νομιζω επιτελους οτι ηρθε η ωρα. Και αν δεν θελει καμια εταιρια να βαλει τα λεφτα, εχω μαζεψει καποια χρηματα στην ακρη για να τα βαλω εγω, και μετα να παρω ολα τα κερδη εγω. -Οχι, οχι.... οχι, δεν ειναι ετσι, μου απαντουσε σκυφτος ο Αγγελος. Καταρχας η εταιρια θα παρει ετσι κιαλλιως τουλαχιστον ενα 10% των κερδων, για την διακινηση που θα κανει... τελος παντων, αν επιμενεις μπορουμε να ξεκινησουμε με δικα σου λεφτα. Με πηγε στο στουντιο οπου συνηθως γινονταν οι ηχογραφησεις εκεινης της εταιριας. Ηταν ομορφα. Σε εξοχικο δρομο στην Αγια Παρασκευη, το στουντιο λεγοταν mini farm, και ειχε μια τεραστια αυλη με κατι σκυλια. Ξαναθυμηθηκα εκεινες τις εποχες, την ενεργεια και την ελπιδα που ειχα ξοδεψει ως τωρα πανω σαυτην την εμονη ιδεα του να βγει επιτελους καποτε

165 ενας αληθινος δισκος δικος μου. Να μπορω να βλεπω την φωνη μου χαραγμενη πανω στο βυνιλιο. Το στουντιο το ειχε ενας τυπος με μουστακι που λεγοταν Στρατηγοπουλος. Με σοβαρο υφος μας καθορισε την τιμη στις 3000 την ωρα, χατηρικα επειδη ηξερε οτι βαζαμε εμεις τα λεφτα. Κατοπιν συναντησαμε με τον Αγγελο το αλλο βασικο στελεχος της wipe out, καποιος Θοδωρος Κριθαρης με μακρυα μαλλια που εκανε μπαμ απο μακρυα οτι ειχε αφιερωσει την ζωη του στην ελληνικη ανεξαρτητη σκηνη και στα συγκροτηματα. Αυτος μου επιβεβαιωσε για μια ακομη φορα οτι αν τωρα βαλουμε ολα τα χρηματα εμεις και βγαλουμε τον δισκο με την wipe out, τοτε η wipe out θα παρει μονον 10% απο τις εισπραξεις για την διακινηση. Ο Αγγελος θα αναλαμβανε τα παντα, απο δελτια τυπου μεχρι συνεντευξεις, ενω ο Τραγακης που με μεγαλη χαρα ακουσε την ιδεα, θα αναλαμβανε να σχεδιασει το εξωφυλο και ο Μητσος να βγαλει φωτογραφιες. Ολοι δεχτηκαν την ιδεα με χαρα. Η Μαρια η Σιτε μας ειπε: -Επιτελους, αρχισατε να ασχολειστε με σοβαρα πραγματα, γιατι τωρα τελευταια ολο μαλακιζοσασταν! Και επειδη ημουν διατεθημενος να πληρωσω ολα τα εξοδα, και το μπορουσα, το ονειρο του αληθινου δισκου φαινοταν πια τοσο κοντα οσο ποτε αλλοτε. Και η χαρα ηταν διαχυτη σε ολους μας, καθως ενα νεο δεδομενο απλωνοταν μπροστα μας. Στον Τραγακη αρχισαν ηδη τεραστιες, ατελειωτες και ενθουσιωδεις συζητησεις για το πως θα ηταν το εξωφυλο. Ο Μπαρουξης ηθελε καταστασεις πιο πολυ σχετικες με τελετουργιες, εγω με βραχωδεις ακτες, ο Τραγακης ειχε φτιαξει ενα προσχεδιο με εναν τοιχο με τρια παραθυρα σε μια ερημο που εμεις το λεγαμε σπιτακι εκνευριζοντας τον Τραγακη, ενω η Χριστινα φωναζε να μπει ο Σαμολαδας (εγω δηλαδη) στο κατω παραθυρο, διπλα ο Μπαρουξης, ο Τραγακης σπαζοταν ακομη περισοτερο μαζι μας, εως οτου τελικα εγω του λεω να τα ξεχασει ολους και ολα, και να ζωγραφησει ενα εξωφυλο για τους slow motion, οπως ακριβως αυτος τους αντιλαμβανεται. Στο αρρωστο σπιτι της Κεφαληνιας ο Μητσος ειχε παρει το σοβαρο επαγγελματικο του υφος, και μας εστηνε με τις ωρες πισω απο μια πορτα με μισοσπασμενο ημιδιαφανες τζαμι, οπου μας τραβαγε φωτογραφιες. Τουλαχιστον αυτος φαινοταν να ξερει περισσοτερο το τι θελει. Ο Γιωργος ο ντραμερ συνεχεια σπαζοτανε, βαριοτανε και βιαζοτανε να παει να παιξει ποδοσφαιρο. Ηταν κατι που μας το ελεγε συχνα, και οταν μια μερα τον ρωτησα σε ποια ομαδα παιζει ποδοσφαιρο, μου ειπε οτι δεν παιζει αυτος αλλα σπρωχνει τα στρατιωτακια απο το subuteo που εχει, διοργανονοντας φανταστικα πρωταθληματα! Απο τοτε ο Μητσος τον αποκαλει μπασκετμπολιστα και τον θεωρει πολυ μαλακα για να βρισκεται μαζι μας, οπως και εμας που συνεργαζομαστε μαυτον. Και οταν ηρθε η πρωτη μερα να παμε να γραψουμε στο στουντιο, ολος ο ενθουσιασμος ειχε χαθει. Υπηρχε ενα φοβερο αγχος παντου. Ο Μπαρουξης ειχε ξεχασει τα παντα. Την ζωνη του μπασου, τα κουτακια του, τα βισματα, παρολο που του ελεγα εγω πριν φυγουμε απο την Ιπποκρατους να κατσει να σκεφτει μηπως ξεχασε τιποτα. Καταλαβαινοντας το αυτο, και απο αυτοαμυνα, ηταν φοβερα τσατισμενος, δεν μιλουσε σε κανεναν και ηταν ετοιμος να τσακωθει με οποιονδηποτε. Νομιζω πως και ο Γιωργος ειχε ξεχασει τις μπακετες του. Παρολα αυτα καταφεραμε να γραψουμε μερικες βασεις, δηλαδη ντραμς και μπασο του deserts of the night, του yochobine και του thorskrone. Ο Αγγελος απο κοντα σχολιαζε το καθε τι, εκνευριζοντας τον Γιωργο και τον Μπαρουξη. Οσο για τον Στρατηγοπουλο που μας ηχογραφουσε, αυτος ειχε παθει απο το εκεντρικο γενικα παιξιμο μας, και ο Αγγελος του εξηγουσε οτι δεν ειμαστε κανενα συμβατικο γκρουπ. Αργοτερα ο Στρατηγοπουλος θα πει οτι ειμασταν το ποιοτικοτερο γκρουπ που περασε ποτε απο το στουντιο του. Σιγα σιγα το αγχος εδινε την θεση του σε περισσοτερο κεφι, και οι ηχογραφησεις γινονταν πιο ευκολα, παντα βεβαια με εμενα να μετραω κρυφα τις ωρες που περνουσαν, προσπαθωντας να μαντεψω ποσο θα μου στοιχησει τελικα. Αφου γραφτηκαν ολες οι βασεις, αρχισαμε να βαζουμε αρμονιο, και αργοτερα να γαρνιριζουμε τα κοματια με εξτρα ηχους. Ο Γιαννης ο Παγωνης, τρελος με τα ηλεκτρονικα, παντα εκανε οτι τα ηξερε ολα και συνεχεια πειραζε τα κουμπια των μηχανηματων του Στρατηγοπουλου, και αυτος ψιλοσπαζοταν. Ο Κωστας των ΑΝΤΙ μου εφερε και το ΤΧ81, ενα expander που πλουτιζε πολυ τον ηχο του DX21. Εγω ομως ειχα τρελαθει απο το σαμπλερ 165

166 166 που ειχε εκει ο Στρατηγοπουλος, και ακουγα παιζοντας με τις ωρες χωρωδιες, ορχηστρικα χιτς κλπ. Μολις παιρναμε την αποφαση να μπει κατι σε ενα κοματι, ο Αγγελος εκανε οτι δεν καταλαβαινε, και αφου το ακουγαμε ηχογραφημενο τοτε ξαφνικα επενεβαινε: -ΤΤΤττ τι τι τι ειναι αυτο; (εκανε παντα πως μπερδευεται οταν μιλουσε) -Βαλαμε χορωδια στο τελος του alles ist schon in der Holle του εξηγουσα εγω. Ωραια δεν ακουγεται; -ΤΤΤτιποτα τιποτα τιποτα! ελεγε κουνωντας την παλαμη του οριζοντια, ενω με το αλλο χερι κρατουσε οπως παντα μια σακουλα με δισκους της Wipe Out για διανομη στα δισκαδικα. Εδω δεν θα μπει τιποτα, ξαναλεει. Ο Γιωργος σπαζοταν που τον αφηναμε να επεμβαινει ετσι, και εφευγε. Εγω του εξηγουσα, πως και γιατι εβαλα τον συγκεκριμενο ηχο σε κεινο το σημειο και ο Αγγελος εμενε σκεπτικος, για να καταληξει σχεδον παντα στην ιδια κουβεντα: -Καλα, γραψτε εσεις οτι θελετε, αλλα ολα αυτα στο τελικο ρεμιξινκ θα δειτε τι θα γινουν! Και οταν ο Μπαρουξης αποφασησε να αφησει τον Θοδωρο τον Μποτινη να βαλει μπασο στο die Seele επειδη επαιζε καλυτερα, γυρνωντας σπιτι μεσα στο αυτοκινητο ο Αγγελος εκραζε τον Γιαννη που ανεχτηκε να παιξει αλλος μπασο στην θεση του. -Καλα, εσυ, σαν μελος των Slow Motion, ανεχεσαι να ακουγεται ο δισκος με μπασο που θα παιζει καποιος αλλος; -Χεσε μας ρε Αγγελε! του φωναζει ο Μπαρουξης. Μας τα εχεις πρηξει! Παρατα μας! -Τ.. τττ.. τι φωναζεις τωρα... Απαντησε μου απλα σε αυτο που σε ρωταω. Ο Αγγελος παντα ηρεμος, συνεχιζε τη συζητηση. Ο Μπαρουξης που ως γνωστον θιγεται στις πιο ασχετες και ανυποψιαστες στιγμες, τσατιστηκε και ξεσπασε εναντιον του Αγγελου, λεγοντας του οτι μας τα εχει πρηξει με τις παρατηρησεις του, και να σηκωθει να φυγει αμεσως, να κατεβει εκεινη την στιγμη απο το αυτοκινητο! Ευτυχως ο Αγγελος δεν θιχτηκε-ποτε δεν θιγεται αλλωστε-οπως ο Μπαρουξης και η φαση δεν πηρε προεκτασεις. Στις 9/2 παραμονη της μεγαλης μου επετειου της 10/2, μετα το στουντιο, μεσα στην νυχτα και ενω εβρεχε, πηρα μαζι μου τον Μπαρουξη, τον Αγγελο, τον Μητσο και τον Παγωνη στο σκαφος και πηγαμε και διανυχτερευσαμε σε μια ερημη βραχωδη ακτη στα βορεια του Πορου, οπου μεσα στην νυχτα ακουγαμε απο κασετα την μεχρι τωρα εγγραφη του δισκου. Ευτυχως την αλλη μερα ο καιρος εφτιαξε, και πηγαμε ολοι μαζι στην Σαντα Τερεζα, οπου για πρωτη φορα γιορτασα την μεγαλη της Αλεξανδρας επετειο με παρεα, κανοντας μια μεταφυσικη τελετη στις βραχωδεις ακτες. Εκει ο Παγωνης βαλθηκε να μου κανει συνδεσεις ολων των μικρων μου αρμονιων με μια δωδεκαβολτη μπαταρια, ενω ο Μητσος με τον Αγγελο εξερευνωντας την σπηλια της Μονης με το φουσκωτο βαρκακι, ισχυριζονται οτι μεσα ειδαν ενα περιεργο κτηνος να κειτεται στα βραχια αλλα δεν μπορουσαν να μπουν παραμεσα. Ο ΑΓΓΕΛΟΣ -Μητσο, Αγγελε! τους φωναζα και η φωνη μου αντιλαλουσε στις αποκρημνες βραχωδεις ακτες. Ελατε! Ο Παγωνης εκανε τις συνδεσεις και η μεταφυσικη τελετη πρεπει να αρχισει αμεσως, για να γινει η εκληση της Αλεξανδρας την στιγμη του ηλιοβασιλεματος!

167 167 Και η χοντρη φωνη του Μητσου εβγαινε μεσα απο την σπηλια: -Ποια τελετη, και ποια Αλεξανδρα; Εμεις θελουμε το κτηνος! Ειναι ενα κοκινωπο κητος μεσα στην σπηλια αλλα στενευει και δεν χωραει η βαρκα για να παμε πιο κοντα να δουμε! Παντως το σουρουπο μας βρηκε ολους στα βραχια της Σαντα Τερεζα, εμενα να ψελνω και να απαγελω επιμνημοσυνους προς την Αλεξανδρα αλλα και προς την Ανναμαρι λογους, τον Μπαρουξη να κραταει αναμενα στικς και να αναβει κερια γυρω γυρω στα βραχια, τον Παγωνη να παιζει συνεχεια με τα ποντεσιομετρα του ενισχυτη που ειχαμε κουβαλησει, και τον Μητσο με τον Αγγελο να παρακολουθουν σοβαροι. Τους παραδεχτηκα για τον σεβασμο που εδειξαν απεναντι στην τρελα μου. -Μπορω με ενα κοματι μεταλο να σε κανω να παρεις ρευμα απο την θαλασσα. ελεγε ξαφνικα ο Παγωνης διακοπτοντας την τελετη Με ενα καταληλο κυκλωμα αντιθετων πηνιων. -Γιαννη, φωναζα, σταματα να καταστρεφεις την ατμοσφαιρα της τελετης. Φευγοντας την νυχτα, αφησαμε την Σαντα Τερεζα γεματη αναμενα κερια που απο μακρυα φαινονταν πολυ ομορφα, καθως απομακρυνομασταν με το σκαφος σε μια απολυτα ηρεμη θαλασσα. Στην Αθηνα και παλι, ο Τραγακης ειχε τελικα καταληξει στο σχεδιο του εξωφυλου του δισκου. Επιρεασμενος και απο την πλυση εγκεφαλου που του ειχα κανει εγω για τις γοτθικες θεες, εφτιαξε μια γκομενα σε κατι βραχια διπλα στη θαλασσα που κρατουσε ενα ακοντιο. Ο Μπαρουξης γουσταρε πολυ. Εμενα.... κατι τι μου ξυνιζε. Ισως η εντονη κομικ ατμοσφαιρα,

168 168 ισως το εντελως σωματικο περιγραμα της γκομενας, και γενικοτερα ομως, θα ηθελα κατι οχι τοσο συγκεκριμενο, κατι πιο φλου, πιο νωχελικο... Παντως σε ενα σημειο ειμασταν ολοι συμφωνοι. Να μην μοιαζει με ακοντιο αυτο που κραταει. Να ειναι κατι που να παραμενει απροσδιοριστο, για να μην παραπεμπει χρονικα. Ο Τραγακης εξηγουσε οτι το εκανε καπου επιρεασμενος και απο την επικη ατμοσφαιρα των στιχων του deserts of the night. Τελικα η μυτη του ακοντιου σβηστηκε ετσι ωστε αυτο να καταληγει σε πολλες ανισες κορυφες. Ο Αγγελος καποια στιγμη παρατηρησε οτι ο Τραγακης εχει πεσει σχεδιαστικα τωρα τελευταια. Ο Μητσος οπως παντα απολυτος, δεν σηκωνε κουβεντα: -Ειναι κ α κ ο! Τιποτε αλλο! ελεγε τονιζοντας μια μια τις συλαβες του και διακοπτοντας ολες τις σχετικες συζητησεις και σχολια για το σχεδιο του Τραγακη. Εγω προτιμουσα να μην μιλαω. Ηθελα στον δισκο οταν θα εγραφε Τραγακης να ενοουσε Τραγακης, και στο κατω κατω ολα μας τα εκανε τζαμπα, εκει που θα επρεπε σε οποινδηποτε αλλον να σκασουμε τουλαχιστον Και σε λιγες μερες η μακετα ηταν ετοιμη, μαζι και με αυτην του οπισθοφυλου οπου διπλα απο ενα αλλο σχεδιο του, γραφτηκαν οι τιτλοι των τραγουδιων. Το σχεδιο αυτο εδειχνε ενα φανταστικο τοπιο με εναν μαυρο ουρανο, πολυ ομορφο, αλλα παντα παραπεμπε σε καταστασεις κομιξ. Και αυτο βεβαια ηταν εντελως φυσικο. Αυτος ηταν ο Τραγακης. Ο Αγγελος του ειχε μπει εμονη η ιδεα του ασημενιου χρωματος. Οταν εμαθε οτι υπαρχει ασημι σε εκτυπωση, πηρε φορα, και γνωριζοντας οτι δεν ειχαμε χρηματα για πολυχρωμιες, αποφασησε να μπει διχρωμια ασημιου και μαυρου, τοσο στο εξωφυλο, οσο και στο οπισθοφυλο, οσο και στο ενθετο οπου ειχαμε σκοπο να βαλουμε τους στιχους και τις φωτογραφιες μας που ειχε τραβηξει γιαυτο τον σκοπο ο Μητσος στην Κεφαληνιας. Οσο για τους στιχους τωρα, πριν τους γραψουμε θα επρεπε να διορθωθουν τα λαθη τους. Και το προβλημα ηταν μεγαλο με τα γερμανικα στα thorskrone, yochobine, die Seele και alles ist schon in der Holle. Επρεπε να βρουμε γερμανο Οι φωτογραφιες μας για το εσωφυλο του δισκου μας οπως μας τραβηξε ο Μητσος στην Κεφαληνιας.Απο πανω προς τα κατω ειμαι εγω,ο Μπαρουξης και ο Γιωργος ο ντραμερ. να τους διορθωσει, ετσι ομως ωστε να μην χαλανε τα στιχουργικα μετρα. Υπηρχε βεβαια η Μαρια η Κουκουβινου που ηδη ειχε διορθωσει τους στιχους του thorskrone, αλλα για μεγαλυτερη σιγουρια σκεφτηκαμε να παμε στην γερμανικη σχολη σχεδιου του Μπαρουξη, και να τους δειξουμε σε μια γερμανιδα καθηγητρια. Εκεινη ηταν μια ψηλη ξανθια φοβερα ψυχρη και στιφη. Με παγωμενη φωνη και υφος γυρναει και μου λεει με σπασμενα ελληνικα: -Αφου, ντεν ξερεις καλα γερμανικα γκιατι ντεν γκραφεις στα ελληνικα; Με φασιστικο τροπο διορθωνε τα λαθη, ενω εγω ενοιωθα ολο και λιγοτερο ανετα. Παρολα αυτα, παρα την εχθρικη της σταση, μου αρεσε αυτη η τυπισα γιατι ειχε ακριβως αυτο το ψυχρο, γοτθικο, βορειοευρωπαικο στοιχειο που θαυμαζα. Και ηταν πολα τα λαθη που δεν ειχε δει η Κουκουβινου. Και ηταν πολα τα σημεια που εγω τα ειχα σωστα και αυτη τα ειχε διορθωσει λαθος. Τελικα πηρα στα χερια μου ενα εντελως καινουργιο thorskrone, που επρεπε απο την αρχη τους σωστους στιχους τωρα να τους ξανατακτοποιησω στα μετρα της μελωδιας. Τελικα τα γερμανικα διορθωθηκαν οσο αυτο ηταν δυνατον, αλλα ποτε δεν θα νοιωσω ανετα αμα δω γερμανο να τους διαβαζει. Τωρα εμεναν τα Αγγλικα. Αυτο το ανελαβε στο

169 στουντιο ο Στρατηγοπουλος. Τηλεφωνησε σε μια φιλη του αμερικανιδα που σε λιγα λεπτα ηταν εκει. Κατσαμε σε ενα τραπεζι με τον Μπαρουξη και αραδιασαμε μπροστα της τους αγγλικους στιχους. Εδω τα πραγματα ηταν καλυτερα. Και αυτη πιο προσχαρη, εκανε συνεχεια χιουμορ και μας ελεγε για την γειτονια της στο Σαν Φραντζισκο. Τα γελακια της κοπηκανε οταν αρχισε να μπαινει στο κλιμα των στιχων που διαβαζε. Στην αρχη εδειξε θαυμασμο για τα λογια του deserts of the night, και στο τελος επαθε με αυτους του decays requiem. Θα περιμενε να δει τιποτε παιδακια που τραγουδανε για γκομενες, και βρεθηκε μπροστα σε ένα decays requiem. Τι να γινει, ετσι ειμαστε εμεις. Εχοντας τωρα τους στιχους διορθωμενους, πηγαμε με τον Μπαρουξη στη φωτοσυνθεση των περιοδικων, να μας τους τυπωσουν. Εκει οι υπαλληλοι δεν ειχαν ιδεα απο γερμανικα, με αποτελεσμα να ξαναγεμισουν οι στιχοι λαθη απο την αντιγραφη που τους εκαναν χωρις να ξερουν τι σημαινουν. Φαγαμε αρκετες ωρες ξεψαχνιζοντας και διορθωνοντας αυτα τα λαθη. Ομως ενα μας ξεφυγε. Ειναι η λεξη schlechter στο τελος του thorskrone, που σημαινει χειροτερος, και τυπωθηκε schlachter που σημαινει χασαπης. Δυστυχως αυτο το ανακαλυψαμε αφου πρωτα κυκλοφορησε ο δισκος, και πολοι γερμανοι θα γελανε στο μελλων διαβαζοντας το ενθετο με τους στιχους. Ο τιτλος τελος του δισκου, εγω ηθελα απλα να είναι slow motion, ο Μπαρουξης this slow motion, και ο Τραγακης in this slow motion. Τελικα επικρατησε η μεση γνωμη του Μπαρουξη. Οσο για τα γραματα στο κατω μερος της μακετας του εξωφυλου που εγραφε Γιωργος Τραγακης, του ειπαμε να τα εξαφανισει για να μπουν ολα αυτα πισω. Εν τω μεταξυ στο στουντιο τελειωνε η εγγραφη της μουσικης, και θα εμενε η εγραφη της φωνης. Ομως τωρα στο τελος ο Στρατηγοπουλος σαν εμπειρος ηχοληπτης κατεβασε καποιες ιδεες για το die Seele, που θα αποδειχτουν θησαυρος γιαυτο το κοματι. Ισως και μονο η ιδεα αυτη του Στρατηγοπουλου να εξυψωσε κατα πολυ ολοκληρο τον δισκο. Ηταν τα τυμπανια και τα horns, που αμεσως εδωσαν μια φοβερη δυναμη και διασταση στο κοματι, και το εκαναν να ειναι η μεγαλυτερη επιτιχια στο κοινο που θα τον αγορασει και στο ραδιοφωνο που θα τον παιξει. Αλλα και σε αλλα σημεια βοηθησε ο Στρατηγοπουλος βαζοντας ηχο απο αυτοκινητιστικο δυστυχημα στο ξεσπασμα του triuh. Ολα αυτα με το καταπληκτικο σαμπλερ που ειχε. Εχοντας αυτα τα νεα στοιχεια, γυρισαμε χαρουμενοι στο σπιτι του Τραγακη, για να του αναγγειλουμε με χαρα ποσο ανεβηκαν τα κοματια. Αχ ομως αυτη η μοιρα, πως ανατρεπει τα πραγματα. Πως αλαζει ξαφνικα τους ανθρωπους, ειδικα οταν αυτοι ειναι οι καλυτεροι φιλοι σου. Ετσι και τοτε βρηκαμε εναν αγνωριστο Τραγακη. Μολις μπηκαμε σπιτι του, βριζοντας μας, φωναξε οτι αν θελουμε να μπουμε σπιτι του επρεπε να βγαλουμε τα παπουτσια μας. Με νευριασε το υφος του και ο τροπος του, και οχι αυτο που ζητουσε. Ο Μπαρουξης δεν ειχε προβλημα, εβγαλε τα παπουτσια του και ετρεξε μεσα. Εγω δεν μπορουσα να πιστεψω οτι ο Τραγακης χωρις λογο μου μιλησε με τετοιο υφος, σαν να ειχα κανει εγκλημα. Στενοχωρημενος εκατσα στην κουζινα προσπαθωντας να συνειδητοποιησω το τι συμβαινει. Ο Τραγακης πηρε στραβα αυτη την πραξη μου, και αρχισε αφενος μεν να εκθειαζει τον Μπαρουξη και αφετερου να θαβει εμενα. Τοσο φτηνα λοιπον ηταν ολα οσα ειχαμε πει μαζι; Ετσι γκρεμιζονται ολα απο την μια στιγμη στην αλλη; Απο τοτε κατι εσπασε με τον Τραγακη, και δεν θα ξανακολησει ποτε. Ενοιωσα οτι τελικα δεν πρεπει κανεναν να εμπιστευομαι ουτε να αγαπαω. Και οταν ο δισκος θα βγει με το εξωφυλο του, δεν θα ειμαστε πια μαζι να το δουμε και να το χαρουμε. Θα ειναι με τον Μπαρουξη, για τον οποιον ενοιωθε τα πιο ενστικτωδη συναισθηματα οπως ελεγε, και αγαπουσε περισσοτερο απο ολους. Ηρθε και η ωρα να πραγματοποιηθει και αυτο που ειχαμε απο πριν συμφωνησει με τον Μπαρουξη. Να ηχογραφηθει για τον δισκο και ενα εντελως πειραματικο χαοτικο κοματι. Επιρεασμενος απο τους throbbing gristle, το εκτισα πανω σε εναν σταθερο 4/4 ρυθμο, σαν μια ψυχρη απαγγελια με παραμορφωμενη φωνη σαν ανακοινωση απο μεγαφωνα αεροδρομιου. Διαβαζα με ψυχρο τροπο το check list που εκτελειται στο αεροπλανο, οταν χανεται η συμπιεση της καμπινας. Γιαυτο και το κοματι ονομαστηκε rapid decompression. Τωρα λοιπον που σχεδον ειχε τελειωσει η προετοιμασια του πρωτου αληθινου πια δισκου, ολα τα κοματια γραφτηκαν, εμενε να ηχογραφηθει και κατι ακομη για να θεωρηθει ολοκληρωμενος ο δισκος. Οχι δεν ειναι καποιο αλλο τραγουδι των Slow Motion, αλλα ενος αλλου συγκροτηματος. Ενος συγκροτηματος που ουτε καν μπορουσαν τοτε τα μελη του να σκεφτουν τετοια πραγματα, αλλα προκαλεσαν ομως αυτες τις εξελιξεις που οδηγησαν εδω. Ναι, μετα το rapid decompression στον πρωτο δισκο των Slow Motion, θα ακουγονται 10 δευτερολεπτα, απο το τραγουδι 'αγουρα γουρουνια' των γουρουνιων, σαν υστατος φορος τιμης στα Γουρουνια απο οπου ξεκινησαν ολα. Θα ακουγονται και λιγα δευτερολεπτα απο το 169

170 'pig sulphate ' ενα τραγουδι μου που τυχαια πριν 10 χρονια εδειξε για πρωτη φορα οτι κατι σοβαρο παει να γινει σε σχεση με την μουσικη. (βλ. σελ. 17) Ενα ακομη κοματι που ηχογραφηθηκε οπως ακριβως ειχε φτιαχτει απο μενα προσωπικα στις φανταστικες μου κασετες ηταν το sector'e'analysis. Και απο κει και περα εμενε να γραφτουν οι φωνες. Ενα κρυωμα στο λαιμο που ειχα πριν λιγες μερες δυσκολευε τα πραγματα, με αποτελεσμα στο yochobine να μην μπορω να πιασω τις πολυ ψηλες νοτες στην αρχη. Ας ειναι καλα ο Στρατηγοπουλος που ξερει απο αυτα. Χαμηλονωντας λιγο τις στροφες του μαγνητοφωνου επεσε κατα ενα ημιτονιο η τονικοτητα, ωστε να μπορω να τραγουδησω ανετα. Περα απο αυτο το κοματι παντως δεν υπηρξαν προβληματα, εκτος απο την φοβερη κουραση που ενοιωθα στο τελος του die Seele, ετοιμος να λιποθυμισω. Ομως νικησε η επιμονη και το κοματι και βγηκε καλο, και ηχογραφηθηκε με την πρωτη. Και γενικα ο Στρατηγοπουλος επαθε με τον τροπο που χειριζομουν την φωνη μου, επιβεβαιωνοντας το οτι ειμαι ο πιο σημαντικος μουσικος που περασε απο το στουντιο του. Σε λιγες μερες, ολα ηταν ετοιμα για το τελικο remixing που ομως αποδειχτηκε μεγαλο παλουκι. Εκει που ολα φαινονταν απλα, και νομιζαμε οτι φεραμε τις εντασεις του κοματιου στις τελικες σταθμες, ξαφνικα το ακουγαμε την αλλη μερα εντελως διαφορετικα, και ασκημα. Και ξανα φτου κιαπτην αρχη οι ρυθμισεις. Στο decays requiem ειδικα, ενω νομιζαμε οτι βγηκε καλα, την αλλη μερα δεν ακουγα το αρμονιο καθολου, με αποτελεσμα να μην υπαρχει ογκος. Ο Στρατηγοπουλος επεμενε οτι το αρμονιο ακουγοταν, και παραλιγο να τσακωθουμε. Οταν τελικα στο τριτο ρεμιξινκ του εβαλα το αρμονιο στην ενταση που ηθελα, μου ειπε οτι η αποψη μου ειναι εντελως ανορθοδοξη για τα μουσικα δεδομενα, αλλα ενδιαφερουσα! Επισης το delay της φωνης στο thorskrone επεμενε να μην ακουγεται, αλλα τελικα περασε το δικο μας. Και καποια ωραια μερα οι τελικες πομπινες ηταν ετοιμες στα χερια μας αφου αναγκασαμε τον Στρατηγοπουλο να αναθεωρησει πολλες απο τις ηχοληπτικες του αποψεις. Απολογισμος: 55 ωρες=165000δρχ. Τωρα σειρα ειχε το τυπωμα των πομπινων στην μητρα, κοινως τρανσφερ. Αυτο γινοταν στην Κολουμπια οπου ειχαμε δωσει το σχετικο ραντεβου. Και επιτελους, ξαναπερνουσα μετα απο πολλα χρονια και παλι τις πορτες της Κολουμπια, αυτη τη φορα οχι για να ελπισω αλλα για να πραγματοποιησω την δημιουργια του πρωτου αληθινου μου δισκου. Ομως... κατι ελειπε. Τα κοματια μας ηταν λεει αμονταριστα. Επρεπε να τοποθετηθουν με την απολυτη σειρα που θα ειναι στον δισκο και να μεσολαβει μια κιτρινη ταινια για τα αναμεσα τους κενα. Τον πουστη τον Στρατηγοπουλο. Σιγουρα το ηξερε, αλλα βαριωτανε. Τωρα επρεπε να ξαναπαμε σε στουντιο γιαυτην την δουλεια και να αναβληθει ο δισκος για δυο ακομη βδομαδες. Νευριασα και τα εβαλα με τον Αγγελο. Τοτε για πρωτη φορα τον ειδα κιαυτον να με απειλει να μην τον κραζω, γιατι κιαυτος ταχει παιξει με το αγχος ολης αυτης της ιστοριας και θα μας παρατησει. Ειχε δικιο, και του ζητησα συγνωμη. Και πηγαμε μαζι να δουμε μετα στον τυπογραφο τις διαφανειες της κεντρικης εσωτερικης ετικετας του δισκου. Επειδη και το εξωφυλο και το εσωφυλο θα ηταν μονοχρωμα, αποφασισα στο label να μην τσιγκουνευτω. Και ετσι μπηκε μια απο τις φωτογραφιες του κηροπηγιου στις βραχωδεις ακτες της Αιγινας που ειχαμε τραβηξει με τον Γιαννη Καρ. εκεινο το βραδυ του Νοεβριου του '80 στην Αιγινα. Ετσι υπηρχε αλλη μια μακροχρονια δικαιωση. Οσον αφορα τωρα το μονταρισμα των τραγουδιων, ειχα τσατιστει με τον Στρατηγοπουλο που δεν μας το ειχε κανει. Ετσι πηγαμε με τον Αγγελο σε ενα αλλο στουντιο, πιο καλο και πιο ακριβο, που ομως δεν μας ενοιαζε γιατι η δουλεια που θελαμε ηταν μονο μιας ωρας. Ομως πραγματικα τι χωρος ηταν εκεινος! Το στουντιο λεγοταν baby moon, και το mini farm του Στρατηγοπουλου φαινοταν τρυπα μπροστα του. Ηταν πιο μεγαλο ακομη και απο εκεινο το Ερα, που πηγαιναμε να δουμε τον Λογαριδη και την Ραντη παλια. Στον τυπο ειπαμε την σειρα των κοματιων και τα κενα που θελαμε αναμεσα τους. Σε μιαμιση ωρα ειχαμε τελειωσει. Κριμα ηθελα να μεινω κιαλλο εκει μεσα. Και οταν μετα απο δεκα μερες ξαναπηγαμε στην κολουμπια για το τρανσφερ, επιτελους εβλεπα για πρωτη φορα αυτο που ονειρευομουν παντα, την φωνη μου να χαρασεται στα αυλακια ενος δισκου. Ο τυπος που χειριζοταν το μηχανημα λεγοταν Πετρος και η φατσα του θυμιζε σκυλαδικο. Παντως προσεχε να κανει καλη δουλεια, ρυθμιζοντας σωστα τα μπασα και τα πριμα και ανακοινωνοντας μας οτι το die Seele, ειναι αντιδισκογραφικο κοματι γιατι τα τυμπανια του ειναι τοσο μπασα που καταστρεφουν το βινιλιο. Τελικα παντως δεν υπηρξε προβλημα, και σε μια βδομαδα πηγαμε με τον Αγγελο για τελευταια φορα στους φουρνους της Κολουμπια να παρουμε τα κουτια με τους 500 δισκους. Καθως τα φορτωναμε στο αυτοκινητο, συνειδητοποιουσα οτι το ονειρο ηταν πια πραγματικοτητα. Κρατουσα στα 170

171 χερια μου δισκο δικο μου. Αληθινο δισκο. Σε ευχαριστω Αγγελε, Γιαννη και Γιωργο που με βοηθησατε να φτασω επιτελους σε αυτο το σημειο. Εστω και 12 χρονια μετα απο την στιγμη που εβγαλα τον πρωτο φανταστικο δισκο με τα γουρουνια, ηρθε και ο αληθινος με τους Slow Motion. Πηγαμε τα κουτια στην Κεφαληνιας, οπου βρισκονταν ετοιμα και ολα τα εξωφυλα και τα εσωφυλα. Εκει μας περιμεναν και ο Μπαρουξης με τον Μητσο οπου αρχισαμε σχεδον αμεσως να σελοφαρουμε εναν εναν τους δισκους με ζελατινη με ενα μηχανημα που ειχε δανειστει ο Αγγελος. Η ατμοσφαιρα γενικα ηταν πανηγηρικη. Πρωτα βαζαμε τον δισκο σωστα στο εξωφυλο, μετα το εσωφυλο και μετα στο μηχανημα που το περιεντυνε με πλαστικο. Α, επισης στους 50 πρωτους δισκους βαζαμε και σαν δωρακι μικρες φωτογραφιες που ειχε φτιαξει ειδικα για αυτον τον σκοπο ο Μητσος καιγοντας με φως φωτογραφικα χαρτια την στιγμη της εμφανισης βρεχοντας τα ανομοιομερως με υγρα εμφανισεως. Οι δισκοι με τις πιο καλες τετοιες φωτογραφιες μπηκαν στην ακρη για να διανεμηθουν σε κριτικους, ενω ολοι οι αλλοι δισκοι πηραν δρομο για τα δισκαδικα μεσω της διανομης που θα εκανε ο Αγγελος. Ενω ο Μπαρουξης με τον Μητσο συνεχεια φωναζαν και εκαναν πλακα, ο Αγγελος πιο επιμελημενα ασχολιωταν με την τελικη συσκευασια των δισκων ισχυριζομενος οτι με τις δυνατοτητες διανομης της Wipe Out, τουλαχιστον οι μισοι δισκοι, θα διανεμηθουν αμεσως. Επιτελους, θα διαβαζα και αληθινες δημοσιευμενες κριτικες για την μουσικη μου, απο αληθινους κριτικους, μετα απο ολα αυτα τα χρονια με τις κριτικες του Γιαννη. Μεχρι εδω ομως ο ενθουσιασμος. Γιατι για μια ακομη φορα ειχα εξιδανικευσει μια κατασταση. Και τελικα κρατουσα αληθινο δικο μου δισκο στα χερια μου, χωρις ομως να αλαξει ουσιαστικα τιποτε. Και οσο το καταλαβαινα αυτο, τοσο πιο ανωμαλα προσγειωνωμουν μετα απο τοσες ομορφες στιγμες. Καταρχας δεν υπηρχε ευκαιρια λαιβ εμφανισης στον οριζοντα για να διαφημισουμε και τον δισκο. Οποτε και εμεις δεν βρισκαμε πια τον λογο να κανουμε προβες. Αυτο ειχε σαν αποτελεσμα να σπαστει ο Αγγελος μαζι μας. -Το οτι βγαλατε εναν δισκο δεν σημαινει οτι τωρα πρεπει να αραξετε! Τωρα ειναι αναγκη οσο ποτε να συνεχιζετε να βγαζετε καινουργια κοματια, μας ελεγε. Μην βολευεστε σε αυτο που πετυχατε! Αλλα δεν εφταιγα εγω. Καινουργια κοματια ειχα αρκετα, μονο που μου εβγαιναν ολο και πιο πολυπλοκα, πιο δυσκολα, και ο Γιωργος ολο και περισσοτερο μας εγραφε στις προβες. Επρεπε να τον παρω τουλαχιστον 5 φορες τηλεφωνο, και αλλες τοσες ο Μπαρουξης για να μπορεσουμε να κανονισουμε καποια συναντηση. Σε ενα μηνα γραφτηκε και η πρωτη κριτικη για τον δισκο μας στο Ποπ και Ροκ. Η πρωτη αληθινα δημοσιευμενη κριτικη, απο πραγματικο κριτικο. Αυτο για μενα ειχε μεγαλυτερη σημασια απο το οτι η κριτικη ηταν καλη:... ειναι ενα εντελως καινουργιο και προσωπικο στυλ, που οσο και αν προσπαθω αδυνατω να βρω επιροες. Και μετα εγραφε αποσπασματα απο ενα δελτιο τυπου που ο Αγγελος ειχε δωσει μαζι με τον δισκο μας. Η πραγματικη ομως κριτικη γραφτηκε λιγο αργοτερα στον ηχο:.... καλα ισως ολα αυτα. Ομως την ποπ που την βαζεις; Γιατι περα απο ολα οι Σλοου μοσιον δεν παυουν να ειναι ενα δυναμει ποπ συνολο, μια οχι και τοσο αργη κινηση προς το ηθελημενα ελειπες, προς το ανεκμηστηρευτα ιδεωδες. Τις επομενες μερες που δημοσιευτηκε αυτη η κριτικη, ολοι με δουλευαν και μου ελεγαν: Θοδωρε, την ποπ που την βαζεις; Ο πιο αυστηρος ομως απο ολους, ο Αργυρης Ζηλος εγραψε στο Αθηνοραμα βαζοντας 3 αστρα: Μια τοσο ανευρη και αντιμελωδικη γλωσσα σαν την γερμανικη, χρειαζεται κατι παραπανω απο δραματικο στομφο για να αποδωσει, ειδικα οταν αυτο γινεται απο ελληνες του προ Coil και μετα Cabaret Voltaire νεοκυματικου αποκρυφισμου. Γενικα οι κριτικες ηταν πολυ καλες με καποια ναι μεν αλλα. Και το αλλα, κυριως απευθυνοταν στους γερμανικους στιχους. Αυτο ξυνιζε αρκετα στους κυριους κριτικους. Ακους εκει ελληνικο συγκροτημα να τραγουδαει γερμανικα! Ομως το βασικοτερο ειχε γινει. Το μηνημα των Slow Motion, ειχε περασει, μεσα απο τις εκατονταδες αφισες που κολησαμε μια νυχτα με τον Μπαρουξη και την Κουκουβινου αναγγελοντας τον δισκο μας, που τωρα βρισκεται στα δισκαδικα. Ενοιωθα οτι επιτελους ειχα αφησει κιεγω την δικη μου σφραγιδα, το δικο μου ιχνος στην πορεια της ελληνικης μουσικης σκηνης. Απο δω και περα ο,τι κιαν γινει ο δισκος this Slow Motion θα υπαρχει, 171

172 πιστοποιωντας μια ολοκληρη εποχη μουσικης προσπαθειας. Και σιγουρα δεν θα παει χαμενη. 172

173 COLLAPSED TRANSIMITIONS- ΜΑΗΣ 1988: Ενα απο τα αρκετα αρθρακια που με καθε ευκαιρια δημοσιευε ο Τραγακης για μας στα περιοδικα που συνεργαζοταν κατα καιρους.ο Τραγακης πραγματικα βοηθησε και συνεβαλλε οσο λιγοι. Ο Αγγελος θεωρωντας αναγκαιο να ακουστουν τα κοματια του δισκου μας σε ενα καλο live, αποφασισε να διοργανωσει μια μεγαλη συναυλια ελληνικων ροκ συγκροτηματων στο προαυλιο της γεωπονικης σχολης οπου ηταν φοιτητης. Μια ιδεα που ξεκινησε για μας, και θα καταληξει στην χειροτερη μας αναμνηση. Και αυτο γιατι ενω στην αρχη η συναυλια ειχε κανονιστει για 4-5 συγκροτηματα, οπως γινεται σε τετοιες φασεις, μπηκαν σφηνα αλλα τοσα. Και ενω το καθε γκρουπ ηταν κανονισμενο να παιξει μεχρι μιση ωρα, κανεις δεν επαιξε κατω απο τρια τεταρτα. Το αποτελεσμα ηταν να εχει παει μια μετα τα μεσανυχτα και να μην μπορουμε ακομη να βγουμε. Και οταν στο τελος, αφου επαιξαν ολοι, ηρθε και η σειρα μας να παιξουμε τελευταιοι, ειμασταν τοσο κουρασμενοι, τοσο τσατισμενοι, και ο κοσμος που εμεινε τοσο λιγος, ωστε να οδηγηθουμε σε μια φοβερη αποτυχια, για πρωτη φορα σε αυτο το συναισθημα του οτι αποτυχαμε. Μια πολυ ασκημη αναμνηση για την οποια προτιμω να μην πω αλλα, δεν θελω να θυμαμαι καν. Ο Μπαρουξης με εκραζε για το ασκημο στυλ των μαλλιων μου και μου προτεινε να με παει σε εναν κουρεα φιλο του στην Πατησιων. Εκει εξαλου κουρευονταν ολοι, ο Μπαρουξης, η Μαρια και η Μαριανθη. Εγω, συνηθισμενος στην εικονα του κουρεα-χασαπη με μουστακι, ασπρη ποδια και κουρευτικη μηχανη στο χερι, κουφαθηκα οταν γνωρισα τον Νικο. Πρεπει να ηταν 22 χρονων, και η εμφανιση του καθε αλλο παρα κουρεα θυμιζε. Οταν μαλιστα αρχισε να μου μιλαει για τους Slow motion ενω με κουρευε, εκφεροντας καποια σχολια και αντιρησεις για την μουσικη μας, και οταν μου προσφερε τσιγαριλικι, καταλαβα γιατι ολοι κουρευονται εδω. Μαλιστα ενω εμενα με κουρευε σοβαρα, πριν κουρεψει τον Μπαρουξη επιναν και οι δυο πολυ, με αποτελεσμα τα περιεργα κοψιματα που τον τελευταιο καιρο εβλεπα στα μαλλια του Μπαρουξη. Ναι εχει πολυ πλακα να βλεπεις μαστουρωμενο κουρεα να αυτοσχεδιαζει πανω σε ενα κεφαλι! Ευτυχως με μενα καταλαβε οτι δεν ειχα περιθωρια για τετοια πραγματα. Κατω απο τον ηχο του ψαλιδιου λοιπον, μου ελεγε παντα με μια ψιλομαγκικη φωνη: -Λοιπον, εσυ εισαι αυτος ο φοβερος τραγουδιστης των Slow Motion; Σας εχω δει αρκετες φορες και εχω και τον δισκο σας. Γουσταρω αρκετα τη φαση, αν και περισσοτερο μου παει το πιο γκαραζ στυλ. Επισης μου τη σπαει μερικες φορες η φωνη σου οταν προσπαθει να παει πολυ ψηλα και βγαινει τελειως εξω απο το φυσικο της. (Χλατς, χλατς, χλατς το ψαλιδι... )

174 174 -Κιεμενα μου τη σπαει ρε Νικο, αλλα ειναι αδυνατον να βρεθει μια γυναικεια φωνη να τα τραγουδησει αυτα... -Λοιπον, η γκομενα μου η Μαρια εχει πολυ καλη φωνη, της αρεσει να τραγουδαει και σας γουσταρει. Θελεις να σου την φερω σημερα το βραδυ στο στουντιακι σας στην Ιποκρατους να δοκιμασετε την φωνη της; -Ναι αμε,.... οχι ευχαριστω δεν θελω μαυρο τωρα... -Παρε ρε μαλακα μια τζουρα, ειναι καλη φουντα! Χλατς, χλατς, χλατς, συνεχισε να με κουρευει και να πινει τσιγαρα. Ελπιζω να μην μαστουρωσει πολυ και ξεχασει να φερει την γκομενα του το βραδυ... Και ετσι εκεινο το απογευμα πρωτογνωρισα την Μαρια την Κραλλη, οπου με φοβερη εκπληξη ειδα μια ξανθια πανεμορφη τυπισα ακριβως στα προτυπα της γοτθικης θεας που ειχα πλασει με την φαντασια μου. Ηταν σαν το ονειρο τοσων χρονων να ζωντανευει μεσα σε μιαν ανυποψιαστη στιγμη μπροστα μου. Δεν χρειαζοταν να ακουσω την φωνη της, για να πειστω. Και μονο η ιδεα του να βγαινει μαζι μου στην σκηνη, ηταν σαν να παρουσιαζω το ονειρο μου με σαρκα και οστα, το ονειρο που τοσα χρονια προσπαθουσα να δωσω με την μουσικη. Και φυσικα δεν χρειαστηκε πολυ για να ξαναζωντανεψει μεσα μου εκεινο το παλιο συναισθημα ερωτα που ειχα νοιωσει πριν 8 χρονια με τις Αλεξανδρες. Εκεινο το συναισθημα που τοσο βαναυσα καταπατησαν και καταστρεψαν μεσα μου η Καιτη και η Σαντρα. Και να που τωρα με την αφορμη της Μαριας, ξαναγεννηθηκε η μαγεια, το ονειρο και η πιο μακρυνη ελπιδα. Και αυτη δεν μιλουσε σχεδον καθολου. Μονον επινε μαυρο και προσπαθουσε φιλοτιμα να τραγουδησει το yochobine, με μια ψιλη και τρυφερη φωνη, που με εκανε να την νοιωθω πλαι μου σχεδον αυλη. Ο Γιωργος ο ντραμερ αρχισε να δυσανασχετει, και να λεει οτι αυτη η φαση μας πηγαινε πισω. Οχι Γιωργο. Εμενα τουλαχιστον η Μαρια η Κραλλη με παει μπροστα, τοσο που με κανει να νοιωθω γελοια να την βαζω να τραγουδαει το yochobine. Η Μαρια ηταν η προσωποποιηση της γοτθικης θεας, και αυτο το συναισθημα επρεπε να βγει σε ενα μεγαλο καινουργιο κοματι. Και το κοματι αυτο ονομαστηκε Invocation, και ηταν πραγματικα μεγαλο. Η μουσικη επιτελους υστερα απο πολυ καιρο, καταλευκη και φευγατη οπως ακριβως και τα ξανθα μακρυα μαλια της Μαριας. Και οι στιχοι, οι καλυτεροι που εχω μεχρι σημερα γραψει, και αποτελουν συνεχεια εκεινου του shivering candleflame, που ειχα γραψει στον βραχο του ακρωτηριου της Αλεξανδρας, μετα την αρνηση μου να συναντηθω μαζι της: Beyond the continents the windward isles will form the icebars between tears and smiles there'll be our final meet before we part this instant will enclose all previous years I will remain so rigid and clear sailing with you to the nonexistend realm..... Και η Μαρια το τραγουδησε ομορφα, ακριβως οπως το φανταζομουν, και χωρις να ξερει οτι το τραγουδι αυτο φτιαχτηκε απο ερωτα που ενοιωθα γιαυτην, και για πρωτη φορα καποιοι νεοι dead can dance αρχισαν να γεννιωνται στην Ελλαδα. Σε ευχαριστω Μαρια για την εμπνευση που μου προσφερες και μονο με την παρουσια σου. -Ναι αλλα η Μαρια ταχει με τον κουρεα! μουλεγε με κουτοπονηρο υφος ο Κωστας απο τους ΑΝΤΙ, ο οποιος μετα απο το ξεκωμα μου με τον Τραγακη, ηταν τωρα ο καλυτερος και μονος ουσιαστικος φιλος μου, με τον οποιο μπορουσα να μιλαω για ολα. -Δεν με νοιαζει. Η Μαρια ειναι η προσωποποιηση του ονειρου και θελω να παραμεινει ονειρο, δεν θελω να φθαρει, δεν θελω να την αγγιξω ποτε, του απαντουσα. -Ναι αλλα το ονειρο σου τωρα καπου, θα το γαμαει ο κουρεας! συνεχιζε ο Κωστας. -Οχι, οχι αποκλειεται! φωναζα εγω. Η Μαρια ειναι αυλη, ειναι νεραιδα, δεν εχει σωμα. Δεν μπορει, να της κανει τιποτε ο κουρεας.

175 175 Τις επομενες μερες μιλουσα συνεχεια γιαυτην. Τα ελεγα στην Χριστινα που ομως ηθελε να παει στην τουαλετα, και δεν μπορουσε να με ακουει αλλο. Εγω ομως συνεχιζα να λεω οτι η Μαρια η Κραλλη ειναι αιθερια και οχι σαν αυτην, και ποτε δεν παει στην τουαλετα! -Η Μαρια δηλαδη δεν χεζει ουτε κατουραει; ρωταει εκνευρισμενη η Χριστινα. -Φυσικα οχι! απανταω με εντελως φυσικο υφος εγω. Οπως και η Λιζα των dead can dance! Αυτες οι γυναικες ειναι ονειρικα συνεφακια που κατα λαθος ξεπεφτουν σαυτην την ζωη. Τα ιδια ελεγα και στην Μαρια τη Σιτε, και ολοι με κοροιδευαν, αλλα συμφωνουσαν στο οτι η Μαρια δεν μιλουσε ποτε και κρατουσε παντα μια ατμοσφαιρικη αποσταση. Μια αποσταση που εγω δεν ηθελα να σπασω με τιποτε. Μονον καποτε στο απωτερο μελλων να βρεθω μαζι της στους βραχους της Αλοκασιας, να την κυταξω, να με κυταξει, και υστερα και οι δυο μας μαζι να κυταξουμε οσο πιο μακρυα και παραλληλα γινεται, κανοντας αιωνιοτητα το μικροτερο κλασμα του δευτερολεπτου. Και γρηγορα ενα δευτερο καινουργιο μεγαλο κοματι γραφτηκε αφιερωμενο σαυτην, η μαλλον στο συναισθημα που μου δημιουργουσε. Με εντονο διαχωρισμο κουπλε-ρεφραιν ξεσπαγα σε ενα αιθεριο refrain κατω απο τα λογια: She will wait there for my final movement she will stay there, she realy must be there's no choice left for her to be apsend there's no choice left for me to give in! Μ ΑΡΙΑ ΚΡΑΛΛΗ if it's futile to cry! I will wait for the end of the nightshow I will spend years to line up my eyes I will wait for the momets to show me Ηταν το iminence, ενα κοματι που βγαλαμε και με το γκρουπ, ενω ο Γιωργος ο ντραμερ συνεχιζε να δυσανασχετει που με εβλεπε τοσο κολημενο. Ειναι εληθεια οτι το iminence ηταν πολυπλοκο, αλλα ειχε και αυτο οπως το Invocation, το ταξιδιαρικο στοιχειο της ευφοριας μιας μεγαλης φυγης, σε αντιθεση με το death στοιχειο που ειχαμε συνηθισει. Και ειναι αληθεια οτι το death και η μαυριλα ειναι ευκολο βολεμα για πολλους, εφοσον παραγεται αμεσως μολις καποια ντραμς χτυπησει αργα και πενθιμα μαζι με οργανα παιγμενα με βαρεμαρα. Τωρα ομως χρειαζοταν τονικοτητα, που ειναι δυσκολο να δωθει, και το iminence ποτε δεν θα παιχτει σωστα απο τους Slow motion. Τα ιδια θα ισχυσουν και για το exit 1, ενα υπεροχο αλλα απραγματοποιητο για τα δεδομενα μας κοματι, που δεν ηταν καινουργιο αλλα αποτελουταν απο τον επιλογο του παλιου triangle breaths the fear. (βλεπε σελ. 97/98) Και εφτασε η πρωτη συναυλια οπου θα βγαιναμε μαζι της. Ηταν ενα απογευμα σε ενα σχολικο προαυλιο στο Περιστερι. Αφου περασαμε την συνηθισμενη αγωνια για το αν θα ερθει ο Γιωργος ο ντραμερ, και αφου ηρθε την τελευταια στιγμη, ανεβηκαμε πρωτα οι τρεις μας μονο στην σκηνη. Αφου παιξαμε δυο-τρια τραγουδια, αναγγελω στον κοσμο οτι απο αυτην την στιγμη οι Slow motion γινονται τεσσερεις, και η Μαρια ανεβαινει κατω απο χειροκροτηματα στην εξεδρα. Αν και δεν μπορεσε να αποφυγει τα φαλτσα, και μονο η παρουσια της και η ομορφια της, ηταν αρκετη για να κανει τον κοσμο να παθει, και να της πετουν λουλουδια στο τελος. Ακομη και αν δεν τραγουδουσε σωστα, η χρεια της φωνης της ηταν τοσο ομορφη που τα

176 τακτοποιουσε ολα. Και εκεινη η βραδυα ηταν αναμφισβητητη επιτιχια. Πηγαμε να το γιορτασουμε στην Κεφαληνιας, οπου ο Νικος της, εφτιαχνε συνεχεια τσιγαρα και μου ελεγε: -Δεν εχω τιποτε αναλογο να προσφερω για αυτην την βραδυα που μας προσφερες, αλλα θα φτιαξω μια τεραστια τσιγαρουκλα για να το γιορτασουμε! Και η Μαρια και αυτη ικανοποιημενη ειχε καταλαβει οτι η φαση μαζι μας αξιζε. Για μενα ομως αυτα δεν ειχαν σημασια. Ειχα μεταπεσει σε μια κατασταση εκστασης και μονο που εβλεπα το προσωπο της, σκεφτομουν γοτθικους πυργους με συννεφα να στριφογυριζουν γυρω, κρυσταλινες βραχωδεις ακτες και αυτη σαν θεα να στεκεται αναμεσα τους με απεραντα λευκα τουλια να ανεμιζουν μαζι με τα μαλλια της. -Ναι, αλλα την γαμαει ο κουρεας! συνεχισε να μου λεει επιμονα ο Κωστας απο τους ΑΝΤΙ θελοντας να ριξει λαδι στη φωτια. Ναι ρε Κωστα, δεν μπορω να βλεπω την Μαρια μαζι με τον κουρεα, αλλα τι να κανω; Μια φορα που πηραμε τηλεφωνο στον Νικο, το σηκωσε ο αδελφος του και μας ειπε οτι δεν μπορει να μας μιλησει τωρα, γιατι ειναι μεσα. -Τι κανει μεσα; ρωταει ο Μπαρουξης. -Σκι! απανταει κοροιδευτικα ο αδελφος του. -Καλα, οταν βγει πες του να με παρει. -Σκι; ρωταω εγω με αφελεια..... Ωχ!!!!! Κι αν... ειναι με την Μαρια μεσα; -Δεν αποκλειεται λεει ο Μπαρουξης. -Δηλαδη, ισως τωρα, αυτην την στιγμη, η Μαρια γαμιεται με καποιον; Οχι οχι οχι, αποκλειεται, δεν μπορω να το χωνεψω, αυτο ειναι ιεροσυλια, ειναι σαν να γαμαει εμενα και ολα μου τα ονειρα, ο κουρεας! -Φιλε, τι να κανουμε, ετσι ειναι η ζωη με παρηγορουσε ο Μπαρουξης. Τελικα ο Νικος πηρε, και του ειπε οτι εκανε μπανιο προηγουμενως, και την Μαρια δεν την ειδε σημερα. Ουφφφ!!!! Παντως περα απο αυτα, η Μαρια ηταν αρκετα γουρλιδικη. Ενδιαφερθηκε αμεσα για μας μια δημοσιογραφος του περιοδικου σχολιαστης, που την ελεγαν Ιουλια, θεωρωντας τον δισκο μας τον ανωτερο που βγηκε στην Ελλαδα! Αφου συναντηθηκαμε ολοι πλην του Γιωργου του ντραμερ οπως παντα μαζι της στην λεωφορο Αλεξανδρας, ο Αγγελος διαπιστωσε οτι ηταν και ωραια γκομενα. Το λεω αυτο γιατι ποτε δεν εχει ξαναπει κατι τετοιο. Μετα απο μια συζητηση σε ακαδημαικο επιπεδο, μου εδωσε εναν καταλογο με ερωτησεις, για να γραψω τις απαντησεις που θα δημοσιευτουν σαν συνεντευξη στον επομενο σχολιαστη. Φροντισα να απαντησω οσο πιο τρελα γινοταν, υπερβαλοντας και μιλωντας για τελετες του κοχλια σε ερημες βραχωδεις ακτες, και παρουσιαζοντας σαν δεδομενη μια παλια ιδεα μου για λαιβ στην Σαντα Τερεζα. Το αποτελεσμα ηταν μια συνεντευξη οροσημο απο πλευρας τριπ γενικοτερα:.... -Ποιος ειναι ο σκοπος της μουσικης σας; -Ειναι το σοκ μεταβασης απο τις ν στις ν+1 διαστασεις, και του τρισδιαστατου κοχλια σε σχεση με την αρμονια των βραχωδων ακτων. (Πιστευα οτι μπορουσα σε μια φραση να πω θεωρειες τοσων χρονων... ) -Τι εικαστικο χαρακτηρα εχει μια συναυλια για σας γενικοτερα; -Η συναυλια ειναι η μεταφυσικη τελετη της χαμενης αληθειας! Η αναγκη να συνοδευτει και η συνεντευξη απο φωτογραφιες, οπου να βρισκεται και η Μαρια, μας οδηγησε την νυχτα εκεινη στην Κεφαληνιας οπου ο Μητσος θα μας φωτογραφιζε. Επιτελους θα ειχα φωτογραφιες της ιδιας της Μαριας, εστω και ασπρομαυρες αφου ο Μητσος ποτε δεν δεχτηκε να βγαλει εγχρωμες στην ζωη του. Και μετα απο μερικες καλες φωτογραφησεις γυρω απο ενα τριγωνικο τραπεζι με κερια στις γωνιες του, τα πραγματα δυστυχως πηραν αλλη τροπη. Ενω εγω ηθελα τελετουργικες φωτογραφιες στο στυλ του παλιου εκεινου μεταφυσικου παρτυ του'79, ο Μπαρουξης ηθελε να δειξει το σωμα του σε φωτογραφιες που θυμιζαν αρχαιες αναπαραστασεις ολυμπιακων αγωνων. Ξεροντας οτι αμα πω την γνωμη μου θα τσακωθουμε, και νοιωθωντας φοβερη δυσφορια και εξαιτιας ενος στομαχοπονου που ειχα, προτιμησα να παραιτηθω απο την φαση. Οι καλες φωτογραφιες ειχαν ηδη βγει απο την αρχη, και μια απο αυτες μπηκε στον σχολιαστη, και ταιριαξε απολυτα με την συνεντευξη μας. Στο ιδιο τευχος εξαλου του σχολιαστη, η Ιουλια εγραψε και μια εκθειαστικη κριτικη για τον δισκο μας. 176

177 177 Μια απο τις μυστυκιστικες φωτογραφιες του συγκροτηματος μας.η φωτογραφια αυτη,συνοδεψε ολοσελιδα την συνεντευξη μας στο περιοδικο ο Σχολιαστης. Ενα αλλο μεγαλο ονειρο πραγματοποιηθηκε εντωμεταξυ, καθως ενας γνωστος μας γυρνουσε απο την Σιγκαπουρη, εχοντας αγορασει για μενα με λεφτα που του ειχα δωσει πριν δυο μηνες, ενα τετρακαναλο κασετοφωνο, και συγκεκριμενα το ΜΤ2Χ της Yamaha. Και ετσι απο δω και περα ολες οι ηχογραφησεις μου, θα ειναι εντελως επαγγελματικες στα τεσσερα ανεξαρτητα καναλια οπου το τετρακαναλο χωριζει καθε κοινη κασετα. Και σαν αρχη ξεκινησαμε να ηχογραφησουμε πιο αλλο, απο το μεγαλο invocation, το κοματι οροσημο του'88. Προγραμματισα τον ρυθμο του στο καινουργιο μεγαλο ρυθμ μποξ των Αντι στο σπιτι του Κωστα. Και επειδη δεν ειχαμε αρκετα μικροφωνα για να καλυψουμε την ντραμς του Γιωργου, γραψαμε το κοματι με ντραμς απο την RX5 των Αντι. Αποτελεσμα, ενας πολυ καλυτερος, ποιοτικοτερος και γεματος ηχος που μαζι με την φωνη της Μαριας τραγουδισμενη δυο φορες βγηκε ενα αποτελεσμα ισαξιο των dead can dance παρα τα λαθακια που συνεχιζε να κανει. Αυτη η ηχογραφηση μου εκανε συντροφια ολο το υπολοιπο καλοκαιρι μαζι με την εικονα της Μαριας ταξιδευοντας με το σκαφος. Ειναι αληθεια οτι πλησιαζε η αδεια μου στις 21/6 και επρεπε να την εκμεταλευτω για να κατακτησω με το σκαφος πολα ερημα νησια του καρπαθιου πελαγους που σαν κουκιδες με προκαλουσαν τοσα χρονια απο τους χαρτες. Ετσι το σκαφος ετοιμαστηκε προσεχτικα, και τελευταια στιγμη διαπιστωσα οτι δεν θα πηγαινα μονος. Θα ειχα παρεα μου τον Γιαννη τον Παγωνη που δεχτηκε να ερθει μαζι μου να περασουμε μαζι τις επομενες 3 βδομαδες στην θαλασσα. Γνωριζοντας απο παλια οτι οι μερες στο σκαφος βοηθουν να γνωρισεις αυτον που σε συνοδευει καλυτερα απο χρονια στην ξηρα, ημουν περιεργος να δω τι τελικο αποτελεσμα θα ειχε στην σχεση μας με τον Γιαννη τον Παγωνη, ενα ατομο τρελο με τα ηλεκτρονικα σε σημειο παρανοιας, σε σημειο αυτο να τον κανει να μιλαει πολυ γρηγορα και να ισχυριζεται οτι γνωριζει και ειναι μεσα σ'ολα. Και αν και το ταξειδι αρχισε με μια φριχτη διαδρομη με κοντρα κακοκαιρια για την Μηλο, εντουτοις φτασαμε στην Αλοκασια οπου για πρωτη φορα ο Γιαννης παραδεχτηκε μεσα στην erevos cave, οτι οντως τα μερη αυτα προκαλουν ενα δεος στον επισκεπτη. Εγω μιλουσα συνεχεια για την Μαρια την Κραλλη, λεγοντας τι ωραια που θα ηταν αν ηταν μαζι μου τωρα, και αυτος για μια αλλη τυπισα, που υποτιθεται δεν σκιζοταν πολυ γιαυτην, αλλα καθε συζητηση την γυριζε πανω της. Μιλουσε για την Ειρηνη, την καινουργια γκομενα του Μητσου. Μου εξηγουσε οτι η Κραλλη ηταν ηληθια και φαινεται αιθερια επειδη ειναι παντα μαστουρωμενη, και του απαντουσα το ιδιο για την Ειρηνη. Και το ταξειδι συνεχιστηκε στην διαδρομη Μηλος-Φολεγανδρος-Σικινος-Αμοργος (μια μερα αποκλεισμος λογω κακοκαιριας) -για να φτασουμε επιτελους στα ερημονησια που παντα ονειρευομουν. Το πρωτο απο αυτα η Κιναρος, προβαλε με τα πανηψηλα αποκρημνα βραχια της μεσα απο τα κυματα. -Γιαννη, ελα εξω! Φανηκε ακτη! Ειναι η Κιναρος! -Ρε τρελε, θα βρουμε πουθενα να αραξουμε αναμεσα σαυτους τους τεραστιους βραχους;

178 -Αχ Θεε μου, τι υπεροχα που θα ηταν αν στις κορυφες αυτων των βραχων, ξεπροβαλλε μια ξανθια γοτθικη θεα να αγναντευει στο πελαγος, με ασπρο χιτωνα να ανεμιζει μαζι με τα μαλλια της στον αερα του πελαγους! Ο Παγωνης ομως συνεχεια με προσγειωνε: -Αυτα γινονται μονο στα παραμυθια ρε μαλακα, μου λεγε μιλωντας συνεχεια πολυ γρηγορα. Αργοτερα ομως στο νησι, συναντησαμε τον μοναδικο του κατοικο, τον κυρ Κωστα, που μας ειπε κατι που με εκανε να χτυπιεμαι: -Εγω παιδια μου, ζω εδω απο μικρος μεχρι πριν λιγο καιρο με την γυναικα μου και τις τρεις κορες μου! Ομως οι γυναικες δεν αντεχαν αλλο την ερημια και εφυγαν να μεινουν στην Αθηνα. Την μεγαλυτερη κορη μου την ελεγαν Αλεξανδρα, ηταν ξανθια και καθε απογευμα ανεβαινε και καθωνταν μονη της στις κορυφες των βραχων και αγναντευε το πελαγος!!! Βαρεθηκε ομως κιαυτη και τωρα δουλευει σε ενα μπαρ στην Κυψελη στην Αθηνα, που δεν θυμαμαι πως το λενε! Εγω επαθα. Τον ρωτησα που καθοταν, μου εδειξε, και πηγα εκει οπου απο το χειλος ενος πανηψηλου καθετου βραχου περιμενα να δω το ηλιοβασιλεμα. Ο Παγωνης βαρεθηκε και εφυγε. Εμεινα μονος μου, και εκστασιασμενος απο την απεραντωσυνη που ειχα μπροστα μου στενοχωριωμουν στη σκεψη οτι η Κραλλη δεν ειναι εδω, αλλα καπου κοβει βολτες με τον κουρεα της. Το ιδιο και η Λιζα των dead can dance. Γιατι να μην μπορει να δει ο κοσμος που βρισκεται η αληθεια; Την αλλη μερα φτασαμε στο ερημονησι Λεβιθα, και την παραλη ενω σκεφτομασταν να παμε στην Αστυπαλαια, επειδη ειχε θαυμασιο καιρο την παρακαμψαμε και συνεχισαμε για το ερημονησι που παντα ονειρευομουν, την Συρνα. Οταν φτασαμε ημουν πολυ συγκινημενος που εφτανα επιτελους στο μερος για το οποιο ειχα γραψει τον ομονυμο υμνο, ομως ο Παγωνης ειχε αρχισει να σπαζεται με ολες αυτες τις ερημιες. Ετσι την αλλη μερα, και εξαιτιας ενος ασκημου ονειρου που ειδα, δεν συνεχισαμε για τα Ουνιανησια, αλλα γυρισαμε στην Αστυπαλαια. Μια κινηση που θα μετανοιωσω γιαυτην καθως θα διαπιστωσω οτι και τις επομενες δυο μερες ο καιρος παρεμεινε υπεροχος, και τα ουνιανησια ονειρο απραγματοποιητο. Το ταξειδι συνεχιστηκε με θαυμασιο καιρο Αστυπαλαια- Σαντορινη-Ιος-Σιφνος-Κυθνος, οπου μειναμε δυο μερες. Ο Παγωνης προτιμουσε να πειραματιζεται μεσα με τα ηλεκτρονικα του σκαφους. Καταλαβα πια καλα οτι πισω απο την επιφανειακη του σιγουρια και γνωση των παντων, κρυβοταν μια τεραστια ανασφαλεια που σε δυο χρονια θα του βγει πολυ ασκημα. Τα βραδυα ακουγαμε μια υπεροχη κασετα που ειχε γραψει ο Παγωνης απο το ραδιοφωνο, χωρις να ξερουμε τι ειναι. Τελικα το συγκροτημα λεγοταν this mortal coil, και σε μερικα τραγουδια τραγουδουσε η Λιζα των dead can dance. Κατα τη διαρκεια του ταξειδιου αυτου εγραψα και ενα ακομη μεγαλο κοματι για τους Slow motion, που περιεργως δεν ηταν επιρεασμενο απο το κλιμα των βραχωδων ακτων. Βγηκε τυχαια σαν μια αναπτυξη πανω στην ιδεα του μινιμαλισμου, καθως εναλασομουν γρηγορα και σταθερα αναμεσα απο δυο νοτες. Η αναπτυξη αυτη με εβγαλε σε ενα συνεχομενο ανεβασμα που οδηγησε σε ενα πολυ δυναμικο και ζορικο οπως θα πει ο Γιωργος κοματι, που ονoμαστηκε perfect codes. Στην Αθηνα τωρα, βρηκα εναν Μητσο πολυ κεφατο, οπου μου αναγειλε την ιδεα να φτιαξουμε μια ταινια των Slow motion, οπου θα ακουγονταν μονον δικια μας μουσικη, και θα την προβαλαμε σε καθε ευκαιρια στα λαιβ μας. Και μονο η ιδεα τα πλανα να γυριστουν στην Κεφαληνιας, προδιαθετε την ατμοσφαιρα της ταινιας να ειναι σκοτεινη και τελετουργικη. Με την συμφωνια να ακολουθησει και ενα δευτερο μερος με βραχωδεις ακτες, οπου η Μαρια η Κραλλη θα κανει την γοτθικη θεα, ξεκινησαμε. 178

179 179 -Δεχομαι να πληρωσω για μια ταινια για τους Slow Motion, του ειπα, αλλα θελω να εχει μια μυθικη ατμοσφαιρα ονειρου, με το ιερο στοιχειο της τελετουργιας. Η φαντασια του Μητσου ομως λειτουργουσε τελειως διαφορετικα: -Δεν εχει σημασια τι θα πουμε, φωναζε, αλλα πως θα το δωσουμε! Ενταξει, βγαζω μια φωτογραφια εναν τυπο που τραβαει μαλακια, τον κεντραρω στο καδρο, και γραφω απο κατω ετικετα 'ειναι ενας τυπος που τραβαει μαλακια', αυτο θελεις; -Ωραια, εγω σου ειπα να δειξουμε μυθικες γοτθικες ατμοσφαιρες χαμενες μεσα σε μια ονειρικη ομιχλη. Εσυ τι λες; -Εγω λεω, μεταλα, γυαλια, χωμα που να τα προβαλουμε με διαφορους τροπους. Τωρα αν θελεις, μπορουμε να γυρισουμε στο τελος και ένα 'μυθικο' οπως λες μερος! Παντως να ξερεις πως ο,τι κανω το κανω για σας, μου τονιζε ο Μητσος. Θα πληρωσετε μονον τα φιλμ και την εμφανιση. Ολα τα αλλα, μηχανη, φωτα κλπ μπορουμε να τα δανειστουμε απο τη σχολη Σταυρακου. Η βασικη λοιπον ιδεα του Μητσου ηταν πλανα και παιχνιδια φωτισμου διαφορων επιφανειων, οπως γυαλια, φελιζολ, τοιχους, κλπ. Οταν συγκεντρωσαμε στην Κεφαληνιας αυτα που χρειαζομασταν, πηγαμε και δανειστηκαμε απο την σχολη Σταυρακου μια μηχανη ληψεως 16αρα, και εναν τριποδα. Πρωτα αρχισε να τραβαει ο Μητσος το περιγραμα του μυαλου που ειχε φτιαξει, λειωνοντας φελιζολ γυρω απο την τηλεοραση του. Παντα τραβουσε δυο φορες το ιδιο πλανο, για να διαλεξουμε μετα το καλυτερο. Αυτο λεγεται γυρισμα ενα προς δυο. Η δουλεια συνεχιστηκε τραβωντας τα νερα μιας ημιδιαφανους πορτας, τις λεπτομερειες ενος τοιχου, καταληγοντας σε μια παρανοικη κουκλα απο φελιζολ με παραξενα χρωματα. Ο Μητσος ηταν φοβερα σοβαρος, ελεγε περιεργους κινηματογραφικους ορους, και δεν σηκωνε κουβεντα ουτε αμφιβολια πανω σαυτα που εκανε. Κατα τη γνωμη μου, καλα κανει και ειναι απολυτος πανω στην τεχνη του, αλλα καπου μας ταπρηζε κιολας. Ομως την αλλη μερα που ηρθε Σκηνη από την ταινια. Τα επομενα χρονια αυτό και αλλα στιγμαιοτυπα συτης της ταινιας θα χρησιμοποιηθουν για εξωφυλα και εσωφυλα σε CDs των Slow Motion και ο Μπαρουξης, τα πλανα ηταν πιο ενδιαφεροντα. Μεσα σε μια λεκανη με νερο, ειχαμε ριξει καυτο ασημενιο καλαι που εκανε την επιφανεια του νερου ασημενια. Κουνωντας το περα δωθε, και παιζοντας με τον φωτισμο εβγαιναν μερικα πολυ καλα πλανα απο κοντα. Αργοτερα μαλιστα, καιγοντας την ακρη ενος πλαστικου στυλου πανω απο την λεκανη, η καμερα επερνε τις σταγονες απο λυωμενο πλαστικο που επεφτε στο νερο σαν σταγονες απο φωτια. Και πραγματικα κανεις δεν μπορει να καταλαβει τι συμβαινει βλεποντας αυτα τα πλανα χωρις να ξερει πως εγιναν. Υστερα ριξαμε οινοπνευμα, ετσι ωστε με το λοιωμενο πλαστικο που επεφτε, καποια στιγμη ολοκληρη η υγρη επιφανεια της λεκανης επαιρνε φωτια. Και τελος βαλαμε φωτια σε ενα φωτογραφικο μαυρο χαρτι πανω στο οποιο ακουμπουσαν κατι ασημενιοι βολοι του Μητσου. Η καμερα περνοντας από πολύ κοντινη αποσταση σε ολοκληρο το καρε της το μαυρο χαρτι, αυτο φαινεται σαν ενας ολοκληρος σκοτεινος μπακραουντ χωρος, που οταν το χαρτι αρχιζει να καιγεται, μοιαζει σαν να καιγεται το ιδιο το σκοταδι. Δυστυχως η τελευταια μας ιδεα δεν πραγματοποιηθηκε. Ο Μπαρουξης ηταν ετοιμος να σταξει ιωδιο που εμοιαζε με αιμα σε ενα ποδι ενος αγαλματος του Μητσου που κυτουσε η καμερα, αλλα δεν προλαβε. Η ταινια τελειωσε και θα επρεπε να αγορασουμε αλλη για να συνεχισουμε. Οπως ηταν φυσικο ολα τα λεφτα τα εβαζα εγω και παλι, μολις ομως μου ειπε ο Μητσος οτι απο ολα οσα τραβηξαμε βγαινουν το πολυ τρια λεπτα, και οτι τα εξοδα μεχρι τωρα ειναι , παραιτηθηκα αμεσως απο την ιδεα να συνεχισουμε. Σορρυ Μητσο, δεν φανταζομουν οτι θα χρειαζονταν τοσα λεφτα. Απλα δεν ειχα αλλα. Και καπου ειχα αρχισει να σπαζομαι που μια ζωη εγω πληρωνα οτιδηποτε αφορουσε το συγκροτημα. Ο Μητσος μου ελεγε οτι αν πραγματικα θελεις να κανεις κατι, δεν σε νοιαζει για τα εξοδα, και οτι κιαυτος χρωσταει στη σχολη , και δεν ξερει ακομη πως θα τις πληρωσει.

180 Αλλα εγω δεν μπορουσα, δεν αντεχα αλλο οικονομικα. Ειχα ηδη σκασει συνολικα για τον δισκο, και ο Αγγελος δεν ηρθε ουτε μια φορα να μου πει τι γινεται με τα εσοδα, που λεγαμε οτι εγω θα επερνα το 90%. Παντως εκεινα τα πλανα που προλαβαμε και βγαλαμε τελικα ειχαν μεσα τους μια βαρια ατμοσφαιρα που μου αρεσε και με ενεπνευσε το ιδιο βραδυ να περασω το βαρος αυτο σε ενα καινουργιο κοματι, με σκοπο αυτα τα λιγα που ως τωρα τραβηξαμε, να ειναι σαν βιντεο-κλιπ του καινουργιου αυτου κοματιου. Ηθελα βαρος, οχι death. Ηθελα απλοτητα και αμεσοτητα, και τα καταφερα. Βγηκε ευκολα ενα εντελως ινστρουμενταλ κινηματογραφικο βαθυ σχημα που θα ονομαστει oblation. Αμεσως καταλαβα οτι ουσιαστικα ειχα βγαλει την μουσικη υποκρουση των πλανων που γυρισε ο Μητσος. Και αυτο με οδηγησε στην αναγκη να μεγαλωσει σε διαρκεια, και να φτασει καπου τα δεκαπεντε λεπτα, οσο διαρκουσαν δηλαδη συνολικα τα αξιολογα πλανα, και ας ελεγε ο Μητσος οτι βγαινουν μονο τρια λεπτα. Θα μπορουσαμε καποτε αυτα τα λιγα πλανα να τα χρησιμοποιησουμε για μια ταινια μικρου μηκους. Ετσι το oblation, απεκτησε περισσοτερα μερη, περισσοτερες ενοτητες παντα ομως μεσα σε κεινο το βαρυ βαθυ κλασικο στυλ του σπιτιου της Κεφαληνιας. Ειδικα εδω βοηθησε πολυ και ενα καινουργιο αρμονιακι που ειχα αγορασει. Απεξω φαινοταν κανονικο αρμονιακι, αλλα στην πραγματικοτητα ηταν κατι παραπανω. Ειχε ενα μικροφωνακι που ο,τι εξωτερικο ηχο επιανε, τον επαιζες μετα στα πληκτρα. Ηταν δηλαδη ενα σαμπλερακι, που η χαμηλη τιμη του (25000), το εκανε σωστο πειρασμο. Και ειναι σιγουρο οτι το αξιοποιησα με τον καλυτερο τροπο. Βγαζοντας με την ψηλη ψευτικη φωνη μου τη νοτα λα, αυτη εμπαινε απανωτα 4 φορες στο σαμπλερακι, με αποτελεσμα να μπορεις να παιζεις στα πληκτρα με ηχο χωρωδιας. Και ο ηχος αυτος της χωρωδιας αποδειχτηκε τοσο πειστικος ωστε θα τον χρησιμοποιησουμε αυτουσιο στον δευτερο αληθινο δισκο των Slow motion. Προς το παρων επενδυε υπεροχα τα αργα μελωδικα σχηματα του oblation, και εδινε μια ατμοσφαιρα αρκετα καρεντ. Σιγα σιγα ομως οι ενοτητες του oblation ξεχωρισαν τοσο πολυ, που θεωρησα αναγκαιο να τις διαχωρησω σε ξεχωριστα καινουργια τραγουδια. Ετσι γενηθηκαν το ossarium key, απο την αρρωστη εισαγωγη του oblation, με το οποιο θα ανοιγει και ο καινουργιος ψευτικος δισκος. Καλυτερα ομως απο τωρα που εχει βγει πραγματικος δισκος, να μην λεω πια ψευτικος δισκος, αλλα κασετα. Η καινουργια λοιπον κασετα μου θα εχει στην πρωτη της πλευρα σαν ξεχωριστα τραγουδια τα μερη του oblation. Το καλυτερο ομως μερος του, θα κρατησει τον αρχικο τιτλο oblation σαν ξεχωριστο κοματι τωρα, ενω το πιο τελετουργικο θα ονομαστει midnights litanies, και θα αποτελεσει απο μονο του μια νεα μεγαλη επιτιχια των Slow motion καθως θα βγει ευκολα, και θα ειναι και απο τα καλυτερα κοματια του επομενου δισκου. Και επειδη παιζεται και τραγουδιεται σε μια σταθερη νοτα, η Μαρια η Κραλλη θα το βγαλει αρκετα ευκολα, ενω οι αλεπαληλες διαδοχες της απαγγελιας με ενα μερος χωρωδιας απο το σαμπλερακι, θα κανουν το κοματι αυτο πολυ θεαματικο στα επομενα λαιβ. Προς το παρων ομως γινοταν ενα λαιβ, στην πανεπιστημιουπολη του Ζωγραφου υπερ των ναρκωτικων. Ενω ειχαμε κανονισει να παιξουμε, τρεμαμε απο τον φοβο μας βλεποντας την ατμοσφαιρα που επικρατουσε. Πανκηδες χτυπιωντουσαν μαζι με το κοινο ουρλιαζοντας στιχους οπου σε ενα τραγουδι φωναζαν: Μην με σατανιζεις γιατι θα φας σφαλιαρες!. Αυτοι ηταν οι χαοτικη απειλη, μαζι με τους χαοτικο χασιμο, κοινωνικα αποβλητα, κλπ κλπ. Αναρωτιωμουν τι πραγματικα θελαμε εμεις εκει. -Μαλακα, με τιποτε δεν μας παιρνει να παιξουμε εδω, ελεγε ο Μπαρουξης. Θα φαμε ξυλο σιγουρα, ολο πανκηδες ειναι. Ο Γιωργος ο ντραμερ οπως παντα αργουσε, αλλα ετσι κιαλλιως δεν αισθανομασταν καθολου ανετα στην ιδεα να βγουμε εκει πανω να παιξουμε. Και οταν καποια στιγμη ηρθε η σειρα μας, οι διοργανωτες απο τα μεγαφωνα φωναζαν: -Οι Σλοοου Μοσιον, να ετοιμαζονται. Ηρθε η σειρα τους να παιξουν. Ευτυχως δεχτηκε ενα αλλο συγκροτημα να παιξει στην θεση μας, και να παιξουμε αργοτερα, μηπως και κουλαρει καπως η ατμοσφαιρα με τα πανκια. Και ευτυχως, η κατασταση αλαξε οταν βγηκε να παιξει το αμεσως προηγουμενο συγκροτημα απο μας. Με εκπληξη βλεπαμε οτι παιζανε εντελως προτωποριακα, αυτοσχεδιαζοντας και θυμιζοντας μου τους horror factory του Γιαννη του Παπαδοπουλου. Μα αυτον που τραγουδουσε, καπου τον ξερω, καπου τον εχω ξαναδει... Μα ναι! Ηταν ο Λαμπρος που τον φωναζαν ρολς ρους. Ηταν αυτος που καποτε επαιζε με τον Γιαννη τον Παπαδοπουλο, που ηθελα να του δωσω κασετα αλλα σπαστηκε μαζι μου επειδη του μιλησα ευγενικα. Και πραγματικα. Σε εξαλη κατασταση πανω στη σκηνη φωναζε υστερικα και εκανε 180

181 ο,τι του ερχοταν ακριβως στο στυλ που προσπαθουσε να κανει ο Γιαννης με τους horror factory. Μετα απο αυτον βγηκαμε κιεμεις, και παρολο που δεν παιξαμε πολυ καλα, ο κοσμος αντεδρασε καλα, κατι φρικια χορευανε στο die Seele, αν και η Μαρια ηταν πιο φοβισμενη απο την πρωτη συναυλια. Τοσο ο Μπαρουξης οσο και ο Μητσος παθανε εκεινη τη βραδυα με τον Λαμπρο τον Rols roys και με τα τρελα που εκανε πανω στην σκηνη, και μετα απο αυτη την φαση ο Μητσος επιασε φιλιες με τον Λαμπρο τον οποιο ειδα ενα βραδυ στην Κεφαληνιας, και τον καλεσα να παμε στην Ιπποκρατους να αυτοσχεδιασουμε μαζι. Εκει γνωριστηκαμε καλυτερα, κανοντας για πολλες ωρες ο,τι μας κατεβαινε πανω στα οργανα. Ο Λαμπρος ουρλιαζε μανιασμενα στο μικροφωνο καποια στιγμη μαλιστα στα ιταλικα, εγω χτυπουσα στην τυχη τα πληκτρα του αρμονιου, ο Μπαρουξης επαιζε τυμπανα και ο Μητσος μπασο. Για μια στιγμη ενοιωσα οπως και πρωτα με τα γουρουνια, τοτε που δεν υπηρχε το αγχος αν κατι παιζεται σωστα η οχι. Ολα εβγαιναν εκεινη την στιγμη, και ηταν αποτελεσμα του μαυρου που ειχαμε πιει πριν. Τελειωνοντας, ο Λαμπρος μουσκεμα στον ιδρωτα κυτουσε σαν χαμενος τριγυρω λεγοντας: -Μαλακα... τι ηταν αυτο..... πωωωπωωωω..... καλα εφυγα τελειως... Γρηγορα θα καταλαβω οτι αυτες τις κουβεντες τις ελεγε παντα ο Λαμπρος μετα απο καθε τζαμαρισμα. Ο Μπαρουξης επαθε μαζι του φοβερα, και ελεγε οτι εχει φοβερο χαρισμα στην εμπνευση ο Λαμπρος. Εγω θυμισα στον Λαμπρο εκεινη την παλια φαση στα Εξαρχεια οπου ο Γιαννης με συστησε σαυτον για να του δωσω κασετα, και αυτος σπαστηκε που του μιλουσα ευγενικα. Ο Λαμπρος δεν την θυμωταν την φαση αλλα συμπερανε οτι κακως δεν με ακουσε τοτε, και κακως δεν με γνωρισε νωριτερα. Και ειναι αληθεια οτι ο Λαμπρος μας γουσταρε φοβερα σαν ατομα, και σαν συγκροτημα. Και ετσι ακολουθησε μια σειρα απο τζαμαρισματα στην Ιποκρατους απο οπου βγαιναμε παντα ψωφιοι και ιδρωμενοι, αλλα και με αρκετες ωραιες ηχογραφησεις οπου περιεργως η φωνη μου εδενε αρμονικα με του Λαμπρου σε επικα και τελετουργικα παραληρηματα. Και ολα αυτα σε αντιθεση με εναν Λαμπρο που εξω απο το στουντιο ηταν παντα πολυ ηρεμος και ειχε μια φοβερη, σχεδον αρρωστη ευαισθησια απεναντι σε ολα. Εγω ομως αρχισα να βαριεμαι γρηγορα αυτην την ανεξελεγκτη φαση και ενοιωθα οτι δεν οδηγει πουθενα. Αποδειξη ο ιδιος ο Λαμπρος που τοσα χρονια βρισκεται στο ιδιο ακριβως σημειο. Αυτα τα πειραματικα παραληρηματα παντα κατω απο την επιροη του μαυρου, σιγουρα εξωτερικευαν μια φοβερη ενταση που υπηρχε μεσα μας, αλλα δεν ειχαν την ουσια της πραγματικης δημιουργιας. Και οταν μια μερα αργησα να παω στην Ιπποκρατους, βρηκα απεξω τον Μπαρουξη και τον Λαμπρο να με περιμενουν. Ο Λαμπρος σπασμενος φοβερα που εξαρτιωταν απο εμενα τον κλειδοκρατορα του στουντιο οπως ελεγε, εφυγε και απο τοτε θα με μισει, αλλα σε 8 χρονια θα μου ζητησει συγνωμη. Και ειμαι σιγουρος οτι το περιστατικο εκεινο ηταν απλα μια αφορμη, και οτι κατι αλλο πανω μου ειχε σαν αποτελεσμα να με μισησει τοσο ξαφνικα και εντονα ο Λαμπρος. Ισως το οτι καταφερα να κανω στην μουσικη αυτο που ηθελα, ισως το οτι γενικα δεν ηθελε να εξαρτιεται απο κανεναν, ισως, ισως.... Ομως αυτο ηταν ενα προσωπικο προς εμενα μισος. Η σχεση του με τον Μητσο και τον Μπαρουξη συνεχιστηκε με προβες μεταξυ τους σε αλλους χωρους και την δημιουργια του συγκροτηματος S.M. (τι σημαινει αραγε αυτο;) που αλλες φορες αποκαλουσε R. R. Hearse. Και σιγουρα μου κακοφανηκε οταν ειδα τον Μπαρουξη σαν μελος ενος αλλου συγκροτηματος, ειδικα οταν η Μαρια η Σιτε μου ειπε οτι ειναι εντελως παθιασμενος με την φαση του Λαμπρου. Σαν παραπονο εγραψα ενα δυναμικο κοματι απελπισιας, το get me out of here, με κακια μελωδια αλλα χαρακτηριστικη ροη. Το πραγματικο ομως μαργαριταρι της εποχης εκεινης βγηκε σαν συνεχεια της ταινιας εκεινης στην Κεφαληνιας. Λιγο λιγο, και ξεκινωντας απο ηχο επαναλαμβανομενου πιανου με συνοδεια ψηλης επαναλαμβανομενης με ταχυτητα φωνης, αρχισα να το επενδυω με αιθεριους ηχους απο αερινες καμπανες και κατεληξα ετσι σε ενα καταπληκτικο καινουργιο κοματι που εδινε νεα διασταση στο συναισθημα της σκοτεινης απεραντωσυνης. Ηταν το for all those apsend ornaments (=για ολα αυτα τα χαμενα στολιδια) ενα πραγματικο κοσμημα, μια πραγματικη απαντηση στους πειραματισμους του Λαμπρου. Αξια που δυστυχως ο Μπαρουξης δεν θα την ξεχωρισει ποτε. Και φτανει η ωρα της επομενης συναυλιας στο παρκο ελευθεριας στην Αθηνα. Θα βγαιναμε για τριτη φορα με την Μαρια, σε ενα ομορφο θεατρακι αυτη την φορα οπου ο γκομενος της αδελφης μου ο Θανασης θα μας εβγαζε εγχρωμες φωτογραφιες. 181

182 182 Εκει ο Μπαρουξης επιρεασμενος απο τις τελευταιες του εμπειριες με τον Λαμπρο, επεμενε να μην παιξουμε πολα τραγουδια, αλλα να τραβηξουμε πολυ σε διαρκεια το alles ist schon in der Holle και να αυτοσχεδιαζουμε συνεχεια πανω σαυτο. Συμφωνησα, και το αποτελεσμα ηταν φοβερα βαρετο και ασκημο σχηματιζοντας ετσι την χειροτερη μας εμφανιση. Ομως το φοβερο ακολουθησε μετα. Ηταν ο τσακωμος μου με τον Νικο της Μαριας της Κραλλη, και κατεπεκταση με την ιδια την Μαρια, αν και αυτη δεν μιλουσε ποτε. Συγκεκριμενα, επιρεασμενος απο παλιες κουβεντες του Παγωνη οπου μου εξηγουσε οτι η αιθερια Στο παρκο Ελευθεριας. συμπεριφορα της Μαριας ωφειλεται καθαρα απο το πολυ πιωμα που την εχει φερει σε αποχαυνωση, τολμησα εντελως αυθορμητα να πω στον Νικο να προσεχει την Μαρια να μην πεσει σε χοντρο λουκι με τα ναρκωτικα. Αυτος για αγνωστο σε μενα λογο προσβληθηκε χοντρα, και φωναζε οτι τοσα χρονια ειναι στη φαση, και κανεις δεν θα του πει πως να χειριζεται αυτα τα θεματα. Στο τελος με ειπε μαλακα, πηρε την Μαρια του η οποια ως γνωστον δεν μιλαει, και εφυγε. Το ιδιο βραδυ κλαιγομουν στον Κωστα για ολα αυτα ισχυριζομενος πως ο,τι ειπα το ειπα απο καλη διαθεση και μονο. Αργοτερα στο σπιτι μου θα γραψω οτι εφτασα και παλι στον πατο του πηγαδιου. Οτι αγωνιω να κραταω καλες σχεσεις με αυτους που καθε λογο θα ειχα να αποριψω. Οτι με αποριπτουν αυτοι ολοι που εγω τους εφερα καπου, οτι τελικα ειμαι μονος μου, ολομοναχος με τα ονειρα μου, οση επιφανειακη περιστασιακη και συμφεροντολογικη υποστηριξη κιαν εχω απεξω. Μονον ενας πραγματικος φιλος αποδειχτηκε οτι υπηρχε. Ηταν ο Κωστας, στον οποιο συνεχεια κλαιγομουν για ολα αυτα, και με ακουγε με υπομονη. Οταν του ειπα οτι στις 10/8 θα παω στην Σαντα Τερεζα να γιορτασω την ανακαλυψη της, θελησε να μου κανει εκπληξη. Εκανε κατι καταπληκτικο για χαρη μου, που σπανια ανθρωπος θα σκεφτοταν. Καταστρεψε τις διακοπες της αδειας του, και αφου καταφερε να ερθει στην Μονη την ημερα εκεινη, περιπλανιωταν ολη νυχτα στα βραχια του νησιου σερνοντας απο πισω του την κοπελα του την Ευη, ψαχνοντας να βρουν την Σαντα Τερεζα κιεμενα. Ματαια ομως. Η Σαντα Τερεζα ηταν καλα κρυμενο μερος για καποιον που δεν το ηξερε. Και ενω εγω μονος μου ειχα αναψει τα κερια και επαιζα μουσικη υμνωντας τα 8 χρονια απο την ανακαλαψη των καταπληκτικων αυτων βραχωδων ακτων, ο Κωστας με την Ευη, διασχιζανε ολες αυτες τις δυσβατες ακτες του νησιου ελπιζοντας να με βρουν για να μου κανουν εκπληξη! Οταν την αλλη μερα στην Αθηνα τα εμαθα ολα αυτα, ενοιωσα φοβερα υποχρεωμενος στον Κωστα. Κανενας αλλος δεν θα εκανε τετοια τρελλα θυσιαζοντας ετσι τις διακοπες του. Ετσι σε ενα τετραημερο ρεπο δικο μου τον πηρα με το σκαφος για να παμε στις ομορφοτερες ακτες της Αλοκασιας. Και για μια φορα ακομη το σκαφος αποδεικνυει με ποιους ταιριαζω και με ποιους οχι. Περασαμε τεσσερεις υπεροχες μερες μαζι. Οταν φτασαμε στην Αλοκασια ο Κωστας επαθε και παραδεχτηκε απολυτα ολα οσα ελεγα. Αναγνωρισε την αξια των περιοχων αυτων και μαζι μαυτες και ολα μου τα ονειρα, ολες μου τις επιδιωξεις, τα παντα. Ο Κωστας ηταν ο μονος ανθρωπος που παραδεχτηκε και σεβαστηκε πληρως αυτο που συμβολιζουν για μενα οι βραχωδεις ακτες και η θαλασσα. Ακουραστος καθοταν μαζι μου στο σκαφος εξω παρα τις τρικιμιες και τα τεραστια κυματα και εβγαζε φωτογραφιες, δινοντας μου κουραγιο ακομη και οταν εγω ο ιδιος μετα απο τοσα χρονια στο σκαφος απελπιζομουν μπροστα στα τεραστια κυματα. Και αυτος εμπαινε για πρωτη του φορα σε σκαφος! Τοτε ηταν και το ζενιθ της φιλιας μου με τον Κωστα.

183 Και επειδη εκεινες τις μερες μας ειχαν καλεσει σε μια ραδιοφωνικη συνεντευξη, και δεν μπορουσα να παω επειδη ταξιδευαμε με τον Κωστα, πηγαν ο Μπαρουξης με την Μαρια την Κραλλη να δωσουν την συνεντευξη. Ηξερα οτι ουτε ο Μπαρουξης, ουτε η Μαρια ηταν πολυ ομιλιτικοι, αλλα πιστευα οτι στην προκειμενη περιπτωση τα πραγματα ηταν συγκεκριμενα και δεν θα υπηρχε προβλημα. Και ανοιξαμε το ραδιοφωνο με τον Κωστα για να ακουσουμε την εκπομπη, ενω αρμενιζαμε μονον με τα πανια επιστρεφοντας απο την Υδρα για την Αθηνα, τελευταια μερα του ταξειδιου μας. Αχ θεε μου, καλυτερα να μην ακουγα ποτε. Ο Μπαρουξης απαντουσε βαριεστησμενα και η παρουσιαστρια εδινε συγχαρητηρια στην Μαρια που ενω ειναι 20 χρονων, ασχολειται τοσο ομορφα με την μουσικη αντι να μπλεκει με μηχανοβιους και ναρκωτικα! Αλλα το χειροτερο ηρθε οταν η εκφωνητρια ρωτησε τον Μπαρουξη, τι σημαινει ο τιτλος die Seele. Και αυτος απαντησε: Η σιγη! Ξεροντας καλα οτι δεν σημαινει σιγη, προσπαθουσα να καταλαβω πως ειναι δυνατον μετα απο εναν χρονο να μην ενδιαφερθει να ξερει τι σημαινει ο τιτλος του κοματιου που παιζαμε. Και οταν τηλεφωνησε ενας ακροατης για να πληροφορησει τους Slow motion ότι Seele δεν σημαινει σιγη αλλα ψυχη, εγω πεταξα το ραδιοφωνο στην θαλασσα. Δεν ηθελα να ακουσω αλλο, δεν ηθελα να ξαναγυρισω στην Αθηνα. Την αλλη μερα φοβερα νευριασμενος του φωναζα: -Ποτε δεν θελησες να συζητησουμε για τιποτε, μονο να παιζουμε, ποτε δεν σε ενδιεφερε το τι λενε οι στιχοι, το τι λεω μπροστα στο μικροφωνο, αλλα τουλαχιστον το τι σημαινει ο τιτλος του πιο γνωστου μας τραγουδιου επρεπε να ενδιαφερθεις να το ξερεις και να μην γινομαστε ρεζιλι για τετοια πραγματα! -Εγω σου ειπα οτι δεν γουσταρω να μιλαω σε συνεντευξεις ρε παιδι μου, ας πηγαινες εσυ να τα ελεγες καλυτερα. Παρατα με! Φυσικα ο Μπαρουξης δεν θα παραδεχοταν ποτε την μαλακια του, κιαν ακομη αυτο γινοταν, δεν θα το εδειχνε. Καπου μεσα μου ξεσπασε εκεινο το παραπονο, στο οτι ενω ο Μπαρουξης τυχαινει να ειναι το ατομο που εμεινε κοντα μου οσο κανεις στην μουσικη, φιλος δεν εγινε ποτε, με την εννοια του πλησιασματος και της επικοινωνιας. Η σχεση αυτη δηλαδη που κατα καιρους ειχα με τοσα ατομα οπως παλια ο Γιαννης, αργοτερα ο Τραγακης και τωρα ο Κωστας, δεν μπορουσε με τιποτε να δημιουργηθει με τον Μπαρουξη που ηταν το μονο ατομο με το οποιο θα επρεπε να δημιουργηθει. Αυτο με πεισματωσε φοβερα, ενοιωσα μπροστα μου ενα φοβερο αδιεξοδο και πιστεψα οτι αυτο ηταν και το τελος της σχεσης μου με τον Μπαρουξη, το τελος των Slow motion. Ολα οσα ειχαμε φτιαξει ναυαγουσαν τωρα μεσα στο ξεσπασμα αυτο το δικο μου, και τον εγωισμο τον δικο του που τον κρατουσε να μην με περνει τηλεφωνο τις επομενες μερες. Την πρωτοβουλια για να τα ξαναφτιαξουμε με τον Μπαρουξη την ανελαβε ποιος; Ο Νικος ο κουρεας, ο φιλος της Μαριας της Κραλλης, που την τελευταια φορα ειχα τσακωθει και μαυτον τοτε που του ειπα για την Μαρια και τα ναρκωτικα. Χαρηκα καταρχας οταν τον ειδα να μου μιλαει και παλι σε νορμαλ τονο. Μου εφερε στην Ιποκρατους ετσι ξαφνικα τον Μπαρουξη, που μολις μπηκε μου λεει Χαιρετε! σε ενα στυλ ειρωνικο και αποστασιοποιημενο. -Λοιπον ειστε και οι δυο πολυ μαλακες, αρχισε να λεει ο Νικος, ενω εγω και ο Μπαρουξης καναμε μουτρα και κυτουσαμε σε διαφορετικες κατευθυνσεις. Καποια στιγμη ο Μπαρουξης μιλησε: -Λοιπον υπαρχει περιπτωση να παιξουμε μουσικη εδω μεσα, η να παρω το μπασο μου να φυγω; Και ο Νικος συνεχιζε να λεει: -Και οι δυο ειστε πολυ εγωιστες, ο καθενας με τον τροπο του. Και ο Μπαρουξης ειναι μαλακας που δεν ηξερε τι σημαινει ο τιτλος του τραγουδιου σας, και εσυ Θοδωρε που τον αντιμετωπιζεις τωρα ετσι, και πας να χαλασεις ο,τι εγινε. Διεκρινα στο προσωπο του Μπαρουξη ενα βλεμα συμβιβασμου. Και μεσα μου, θυμηθηκα για μια στιγμη ολους αυτους με τους οποιους κατα καιρους συνεργαστηκα και επειτα τσακωθηκα, καταστρεφοντας καθε φορα και ενα συγκροτημα. Και ολα μετα επρεπε να ξανααρχισουν απο την αρχη. Οχι ετσι δεν παμε πουθενα. Και ετσι εβγαλα το μεγαλο συμπερασμα. Οσο υπαρχουν συνεργατες, υπαρχουν συγκρουσεις, υπαρχει και εξελιξη. Αυτοι δεν ειναι δυνατον να ειναι σε ολα σαν κιεμενα. Ετσι και ο Μπαρουξης. Εχει ολα αυτα τα θετικα που κρατησαν την μεταξυ μας συνεργασια τοσο ομορφα μεχρι τωρα. Εχει και τα συγκεκριμενα αρνητικα που κατα καιρους μου τη σπανε. Το ιδιο συμβαινει και σε μενα, το ιδιο και σε ολους. Σημασια εχει να ξεπερνιωνται αυτες οι μαλακιες, για να μπορεσουμε καποτε να φτασουμε καπου. Γιαυτο και τα ξαναφτιαξαμε με τον Μπαρουξη, και θα προσπαθησω να τον 183

184 δεχτω οπως ειναι κλεινοντας τα ματια οταν σπαζομαι. Γιατι ο Μπαρουξης δεν σηκωνει συμβουλες ουτε παρατηρησεις. Δεν θελει να του μπαινει κανεις, ακομη και αν εχει δικιο. Οπως δεν του αρεσει να συζηταει, δεν του αρεσει και να του μιλανε. Στη σκεψη οτι κιεγω σιγουρα θα πρεπει να του την σπαω σε καποια σημεια, ειπαμε να ξεχασουμε εντελως αυτην την μελανη ιστορια με τον τιτλο του die Seele και να συνεχισουμε. Ειναι κριμα για οποιονδηποτε λογο, εδω που εφτασαν ολα να ξαναπεσω στην αρχη, χωρις συγκροτημα. Και το αγωνιωδες αυτο καλοκαιρι κλεινει με την μεταφορα των καινουργιων τραγουδιων του σε μια κασετα (ειπαμε οτι απο δω και περα θα τις λεμε κασετες), η πρωτη μετα την δημιουργια του πραγματικου δισκου, με τιτλο Collapsed transmissions. Τα δυο καταπληκτικα κοματια invocation και iminence δεσποζουν στην δευτερη πλευρα της με την φωνη της Μαριας, και αρκουν να την κανουν την πιο ποιοτικη μεχρι σημερα πλευρα κασετας, χωρις να ξεχναμε το υπεροχο for all those apsend ornaments, perfect codes, και midnight litanies, γεματα απο το κλιμα του σπιτιου της Κεφαληνιας και της ταινιας που γυρισαμε εκει με τον Μητσο-οσο μπορεσαμε-, τραγουδια που θα σηματοδοτησουν το νεο προσωπο των Slow motion. Επισης ο καταπληκτικος συνδιασμος στρινκς του DX21 με το TX81 που συνεχεια μου δανειζε ο Κωστας με οδηγησαν σε κλασικους addagio αυτοσχεδιασμους που γραφτηκαν σαν addagio ed 'c' mol. Ενοιωθα φοβερη υποχρεωση στον Κωστα που μου δανειζε συνεχεια τα μηχανηματα του, και τον παρακαλουσα σχεδον να του δανεισω κιεγω το τετρακαναλο. -Μην στενοχωριεσαι, μου λεγε. Παρε απο μενα οτι θελεις, και οσο για το τετρακαναλο σου, οταν θα το χρειαστω δεν θα στο ζητησω. Θα στο απαιτησω! Η κασετα κλεινει με το obfuscation, ενα κοματι που γραφτηκε ακριβως για να κλεισει η κασετα, με ηλεκρονικους πειραματισμους. Ε, τι να κανουμε; Καπως επρεπε να κλεισει κιαυτη η κασετα. 184

185 SLENDER STEPS- ΝΟΕΒΡΗΣ 1988: Με το φθινοπωρο αρχισαμε ξανα τις προβες με την Μαρια προσπαθωντας να βγαλουμε σαν καινουργια κοματια τα midnights litanies και perfect codes. Εξαλου ο Αγγελος γκρινιαζε λεγοντας οτι δεν εχουμε καινουργια κοματια και δεν δουλευουμε οσο πρεπει. Ομως τα πραγματα ηταν αρκετα δυσκολα, και η φωνη της Μαριας δεν προσαρμοζοταν ευκολα οπως ειχε γινει με το invocation. Αυτο εκανε τον Γιωργο τον ντραμερ, να δυσανασχετει ολο και περισοτερο. Ηταν που ηταν εντελως ασυνεπης στις προβες, τωρα ειχε γινει ανυποφορος. Δεν ερχοταν καθολου και εκανε πολλες μερες να παρει τηλεφωνο. Οταν λοιπον μια φορα ηρθε ο ντραμερ του παλιου Αγγελου απο το σκιαχτρο, ο Αλμπερτος, αν και κουφος απο το ενα αυτι και τυφλος απο το ενα ματι, μας εντυπωσιασε συνοδευοντας καταπληκτικα το perfect codes. -Λοιπον θελεις να παιζεις μαζι μας ντραμς, τον ρωταω. -Θελω να παιξω μαζι σας ντραμς γιατι οπως σου εχω πει, τα κοματια σου ειναι για περισσοτερα οργανα, και αν δεν υπαρχουν τα οργανα, τουλαχιστον πιστευω οτι με την ντραμς μπορω ισως να τα αναπτυξω πιο σωστα. -Ναι, αλλα τι θα γινει και με τους Scoria που παιζεις και μαζι τους; Ας μην ξεχναμε οτι ο Αγγελος ο Κακουρατος δεν θελει να μας δει απο τοτε που του κλεισαμε το μαγαζι. Τωρα αν μαθει πως του πηραμε και τον ντραμερ... -Λοιπον, εγω δεν εχω προβλημα να παιζω και μαζι τους, και μαζι σας. Και μια μερα θα το πω στους Scoria οτι παιζω και μαζι σας, οχι ομως ακομη. Πραγματικα, ο Αλμπερτος ηταν ο φοβεροτερος ντραμερ που ειχα δει. Επαιζε με την ιδια ντραμς του Γιωργου και ομως εβγαζε πολυ πιο καθαρο και στακατο ηχο, πολυ πιο ευρηματικους ρυθμους, και ακουγονταν σαν να επαιζε μηχανημα. -Ομως, πως ειναι ετσι η φατσα του ρε παιδια, δεν μπορω να τον βλεπω! Μπα! Μιλησε η Μαρια! Ο Μπαρουξης τον ελεγε Κουασιμοδο, οταν βεβαια δεν ηταν μπροστα. Και ειπαμε ψεματα στον Γιωργο οτι διαλυσαμε το συγκροτημα, οπως ειχαμε κανει και παλια με τον Λεκο, και ξεκινησαμε προβες με τον Αλμπερτο, οπου αυτος με χειρονομιες εδινε θεωρητικους ορισμους στον τροπο παιξιματος των κοματιων κανοντας μας και τον μαεστρο, πραγμα που εκνευριζε τον Μπαρουξη που ειχε συνηθησει στο εντελως ελευθερο παιξιμο, ειδικα τωρα τελευταια με τον Λαμπρο. Ομως το αποτελεσμα ηχητικα ηταν πιο δεμενο, πιο στακατο, πιο ομορφο, ειδικα σε κοματια τοσο πολυπλοκα οπως το perfect codes. Και ολοι ειμασταν ευχαριστημενοι με τον Αλμπερτο, και δεν διναμε πολυ σημασια σε ενα σημειο: Στο οτι ο Αγγελος των Scoria που αναγκαστηκε να κλεισει τοτε το μαγαζι του εξαιτιας μας, δεν ηξερε οτι ο Αλμπερτος εκτος απο το συγκροτημα του, τωρα παιζει και με εμας, εμας που μας δημιουργησε σαν γκρουπ και μετα σχεδον τον καταστρεψαμε. Δεν μπορουσα να φανταστω οτι αυτο θα ηταν τοσο κακο. Ηξερα καλα οτι και ο Μπαρουξης παιζει με το συγκροτημα του Λαμπρου, αλλα δεν ειχα δικαιωμα να του απαιτησω να ειναι μονον με μενα. Θα τον εκραζα μονον αν δεν ερχοταν στις προβες για να παει να παιξει με τον Λαμπρο. Τα ιδια πιστευα οτι θα παραδεχωταν και ο Αγγελος του σκιαχτρου για τον Αλμπερτο του. Αμ δε ομως.... Ετσι ηρθε η μερα που κανονισαμε να βγουμε σε μια λαιβ συναυλια-την πρωτη με τον Αλμπερτο-που θα γινοταν σε ενα σινεμα στο Περιστερι. Θα ερχονταν ολοι απο την Ιποκρατους για να παμε εκει να παιξουμε. Επιτελους, θα επαιζα και σε σινεμα. Ομως λιγο πριν φυγω απο το σπιτι, το μοιραιο τηλεφωνο χτυπαει: -Ποιος ειναι; -Εμαθα οτι παιζετε με τον Αλμπερτο και οτι εχετε σκοπο να βγειτε με τον Αλμπερτο σημερα. Μην τυχον και μαθω οτι παιξατε μαζι γιατι θα γινει της πουτανας! Μου χαλασες το μαγαζι, δεν θα σε αφησω να μου χαλασεις και το συγκροτημα μου. Θα σε σκισω! Τιποτε αλλο! Κλικ.

186 Αμεσως μετα με παιρνει ο Αλμπερτος κλαιγοντας: -Επρεπε να του το ειχαμε πει, μου ελεγε. Τωρα το εμαθε απο τριτους και ειναι χειροτερα. -Καλα ρε παιδι μου του ελεγα εγω, εσυ δεν εχεις προσωπικοτητα, δεν μπορεις να απαγορεψεις στον Αγγελο να σου επιβαλει το τι θα κανεις;επειδη δηλαδη παιζεις στο συγκροτημα του, δεν εχεις δικαιωμα να κανεις τιποτε αλλο στη ζωη σου; -Μα, ειμαστε χρονια φιλοι. -Και τι σημαινει αυτο. Αφου βλεπεις οτι τωρα φερεται εντελως φασιστικα. Πως του δινεις τετοια δικαιωματα; Ο Αλμπερτος ομως ειχε παντα μια ανεξηγητη εξαρτηση απο τον Αγγελο τον Κακουρατο. Δεν μπορουσε να του παει ποτε κοντρα, και ετσι αποφασισε να μας αφησει εμας, και να συνεχιζει να παιζει σαν σκλαβος στους scoria, ενα συγκροτημα που ο δικος μας ο Αγγελος σαν εμπειρος συγκροτηματολογος του εξηγουσε συνεχεια οτι δεν εχει μελλων. Και ενω ολες αυτες τις μερες εμενα με ψιλοαπασχολουσε το τι θα γινοταν αν μαθαιναν οι Scoria οτι ο Αλμπερτος παιζει και μαζι μας, ο Αλπμερτος μου ελεγε να μην ανησηχω. Και τωρα βρεθηκα ξαφνικα σε μια φριχτη κατασταση, και απο εκει που θα βγαιναμε το απογευμα στην συναυλια, τωρα δεν ειχαμε ντραμερ. Και οταν πηγα στην Ιποκρατους, αρχισα να κλαιω στη σκεψη και μονο οτι τωρα που διωξαμε τον Γιωργο, ολα επρεπε να ξαναγυρισουν στην αρχη. Σε λιγο ηρθαν ο Μπαρουξης με τον Νικο και την Μαρια, που δεν ηξεραν ακομη τιποτε. Οταν τους τα ειπα, προσπαθησα να τους δωσω να καταλαβουν ποσο απεγνωσμενα ενοιωθα εκεινη την στιγμη, και ποσο αναγκη ειχα να μιλησω με καποιον. Ομως ο Μπαρουξης ηταν αποφασισμενος να μην χασει αυτη τη συναυλια. Και αν οι slow motion χαλασαν, αυτος θα εβγαινε με τον Λαμπρο. Πηρε το μπασο του και εφυγε για το σινεμα. Ετσι ειναι, το συμφερον του θα κοιταξει. Τωρα που δεν τον συμφερει να κατσει μαζι μου, θα παει να παιξει με τον Λαμπρο. Και εγω ας κατσω να χτυπιεμαι μονος μου, για τα κατορθωματα μου μετα απο 3 χρονια συνεργασιας με τον Μπαρουξη. Οσο για τον Νικο και την Μαρια, χωρις να πουν λεξη σηκωθηκαν και εφυγαν κιαυτοι. Μονος μου χτυπιωμουν για ωρες και αρχισα απο απελπισια να σπαω ολους τους δισκους που ειχα. Σε λιγο το υπογειο γεμισε κοματακια δισκων, και εγω σε μια γωνια να κλαιω ασταματητα. Ευτυχως σε δυο ωρες ηρθε ο Κωστας. Πηγαινε κιαυτος στην συναυλια, οταν ομως με ειδε σαυτην την κατασταση και εμαθε τα νεα, εμεινε μαζι μου, βριζοντας τον Αγγελο τον Κακουρατο και τους scoria. Φυσικα ο Κωστας ηταν αυτος που θα εμενε κοντα μου. Ποιος θα ηταν, ο Μπαρουξης; Αυτος τωρα επαιζε με τον Λαμπρο εκει οπου θα επρεπε τωρα να παιζουμε μαζι. Μετα απο αυτο το γεγονος, και ελειψει αλλου ντραμερ, η λυση ηταν μονον μια. Να ξαναπαρακαλεσουμε τον Γιωργο να ξαναγυρισει. Ετσι κιαλλιως δεν ηξερε τιποτε για τον Αλμπερτο. Νομιζε οτι απλα το διαλυσαμε. Του τηλεφωνησαμε και αυτος ηρθε στην Ιπποκρατους. Του ζητησαμε να ξαναφτιαξουμε την φαση, αλλα να υπαρχει περισσοτερη συνεπεια απο μερους του. Μας ειπε οτι θα ειναι συνεπης, ομως τωρα ειναι αυτος που δεν μας εχει πια εμπιστοσυνη, αφου ετσι απλα αποφασιζουμε οτι διαλυουμε και τωρα ξαναφτιαχνουμε ενα συγκροτημα. Συζητησαμε για ολα εκεινη τη νυχτα. Για τα κοματια, για τις συναυλιες, για την Μαρια, αλλα το σημαντικοτερο ηταν ενα: Ξαναενωθηκαμε. Ειμασταν και παλι ετοιμοι να συνεχισουμε. Και υστερα απο την δοκιμασια που περασαμε, χαιρωμασταν και μονο επειδη καταφεραμε να ξαναφερουμε τα πραγματα εκει που ηταν, παρολο το οτι ο Γιωργος συνεχισε να ειναι ασυνεπης, παρολο το οτι η Μαρια μας βαρεθηκε πια και δεν ερχοταν ουτε αυτη στις προβες. Εξαλου σε σχεση με την Μαρια ειχα σκεφτει κατι αλλο. Ειχα σκεφτει να φτιαξω ενα καινουργιο σχημα μαζι της, ξεχωρα απο τους slow motion, με σκοπο να βγαλω τα αλλα τα ατμοσφαιρικα κοματια που ειχα με την φωνη της, και που δεν ταιριαζαν με τους slow motion. Μια ιδεα που ομως δεν θα πραγματοποιηθει ποτε, εξαιτιας της ζηλιας καποιας αλλης που θα ερθει στην ζωη μου. Και οταν ξαναδιοργανωθηκε στις αρχες Δεκεβριου και παλι συναυλια στο ιδιο εκεινο σινεμα στο Περιστερι, εμεις περνουσαμε με τον Μπαρουξη στιγμες αγωνιας στο τηλεφωνο του διπλανου μαγαζιου, ψαχνοντας να βρουμε τον Γιωργο που μας υποσχεθηκε οτι θα ερθει και δεν ηρθε. Τελικα βγηκαμε στη σκηνη οι δυο μας με τον Μπαρουξη, ομως η στενοχωρια μου για τον Γιωργο δεν με αφηνε να αυτοσχεδιασω τιποτε καλο. Με κατεβασμενα τα κεφαλια φυγαμε μετα απο κει, οπου για δευτερη φορα δεν μπορεσαμε να παιξουμε. Συναντησαμε τον Κωστα, την Χριστινα, και τον Μητσο και ολοι μαζι πηγαμε σε μια παμπ στη Φωκιωνος Νεγρη. Κατσαμε σε ενα τραπεζι. Μαζι με τον Κωστα ηταν 186

187 και μια κοπελα με κοντα μαλλια που απο καιρο ηθελε μεσω του Κωστα να με γνωρισει. Την ελεγαν Μαρινα! Μουχε πει και παλιοτερα ο Κωστας γιαυτην οτι ηταν γαμω τις γκομενες και το ονειρο της ηταν να τραγουδησει σε συγκροτημα. Προσεξα αμεσως οτι ειχε φοβερα ωραιο σωμα, αλλα και παρα τα κοντα μαλλια της, ηταν πολυ ομορφη. Και οτι απο την αρχη με κολουσε για να μου πει ποσο με θαυμαζει και να μου προτεινει να την παρουμε τραγουδιστρια. Κολακευτηκα, και ενοιωσα ομορφα μετα απο τοσες στενοχωριες που ειχα περασει. Αχ, και ναξερα... Εχοντας στον νου μου την ιδεα εκεινη, να φτιαξω ενα αλλο μουσικο σχημα με την Μαρια την Κραλλη, ξεκινησαμε τις προβες με την Μαρινα, οπου η φωνη της λιγοτερο ομορφη απο της Μαριας, ειχε καποια ζωηραδα και μπορουσε να ταιριαξει καλυτερα σε καποια κοματια. Ομως τα φαλτσα της ηταν φοβερα, και ο Γιωργος ο ντραμερ σπαζοταν ολο και περισσοτερο με την κατασταση, οποτε καποια στιγμη την ρωταει: -Τι θελεις απο μας, γιατι τραγουδας τωρα μαζι μας; -Για να ειμαι κοντα στον Θοδωρο απανταει εκεινη με θαρρος. -Ε ωραια, αντε πες του οτι τον αγαπας, φτιαχτε τα, και αφηστε μας εμας ησηχους! Εγω ενοιωθα αμηχανια. Ομως το ιδιο βραδυ, ενω καθομασταν στο μπαρ πλατω, μου λεει ξαφνικα οτι νοιωθει για μενα πολυ εντονα καποια πραγματα, και οτι οσα ελεγε στον Γιωργο ηταν σοβαρα. Εγω ηξερα απο τον Κωστα οτι η Μαρινα ηταν απο την Αλεξανδρουπολη, σπουδαζε νοσηλευτικη στην Αθηνα, και τα ειχε με εναν νταγλαρα δυο μετρα μπρατσοβιο. Μαλιστα και εκεινη την ημερα ειχε στην τσαντα της την φωτογραφια του. Πριν προλαβω να την ρωτησω, μου ειπε οτι τα Χριστουγεννα θα παει στην Αλεξανδρουπολη και θα του πει να χωρισουν. Επειδη ηταν ωραια γκομενα, δεχτηκα να τα φτιαξουμε και ας ειχε κοντα μαυρα μαλια. Αργοτερα θα μακρυνουν και θα την βαλω να τα βαψει ξανθα. Και οντως τα Χριστουγεννα η Μαρινα πηγε στην Αλεξανδρουπολη και δεν ηταν μαζι μας στην ομορφη βραδυα της παραμονης της πρωτοχρονιας που παιξαμε στο πλατω. Την φαση την κανονισαμε με τον ιδιοκτητη του μπαρ, που μας γουσταρε πολυ. Αυτος μας ελεγε: -Παιδια το μπαρ μου δεν ειναι φτιαγμενο για λαιβ μουσικη, ομως θα ηθελα παρα πολυ να δω τουλαχιστον τους Slow Motion να παιζουν μια βραδυα. Ο Αγγελος με εντελως ακαδημαικο υφος μανατζερ, εδινε περισσοτερη αιγλη στο συγκροτημα μας μιλωντας αυτος αντι για μας, και κανονιζοντας ολες τις λεπτομερειες: -Κυτα να δεις, για να δεχτω να σου βγαλω τους Slow Motion εδω μεσα χρειαζομαι σωστη ηχητικη και φωτιστικη εγκατασταση. Εγω σαν παιδακι διεκοπτα τον σοβαρο διαλογο: -Θελω και εφφε στην φωνη, απο βαθος, και επαναληψεις! Ο Αγγελος νευριαζε και με σκουνταγε. Συνεχιζε να μιλαει με τον ιδιοκτητη και του ζητησε και αμοιβη για μας. Αργοτερα μου εξηγουσε πως οταν επενεβαινα εγω εριχνα την υπολοιψη του γκρουπ, γιατι ο μανατζερ ειναι αυτος που τα κανονιζει ολα σε ενα αξιοπρεπες συγκροτημα, οπως ειμασταν τωρα εμεις. Παντως η συναυλια εγινε και ηταν ομορφη, στο die Seele ολοι χειροκροτουσαν, αλλα επεφταν ανωμαλα οταν διαπιστωναν οτι δεν μπορουν να βγουν σε λαιβ τα τυμπανια του δισκου. Αργοτερα, γιορτασαμε εκει την πρωτοχρονια, υποδεχομενοι το'89, κατω απο τους καλυτερους οιωνους. Ενας απο αυτους ηταν οι , που πληρωθηκα στο χερι απο αναδρομικους μισθους. Μην μπορωντας να κραταω τοσα λεφτα, την αμεσως επομενη μερα αγορασα μια βιντεοκαμερα, που θα παιξει σημαντικο ρολο στο μελλων σε πολους τομεις. Και σαν να μην εφτανε αυτο, αγορασα και το παλιο ρυθμ μποξ των Αντι, που εβγαζε τελειους φυσικους ηχους ντραμς και προγραμματιζοταν, λυνοντας ετσι το προβλημα της ντραμς στα καινουργια κοματια που εγραφα, και ισως αργοτερα και το προβλημα του ντραμερ. Με την επιστροφη της Μαρινας, μπηκα για μια ακομη φορα στο σταδιο του δεσμου με μια γυναικα. Και η Μαρινα ειχε αρχισει απο την αρχη να πιεζει προς ολες τις κατευθυνσεις. Το βασικο ηταν οτι επεμενε να τραγουδαει στο συγκροτημα, και εγω δεν ειχα την δυναμη να της πω οχι. Και οταν εμαθε ποσο πολυ μου αρεσε η Μαρια η Κραλλη, αρχισε να ζηλευει φοβερα χωρις αντικρισμα. Και οταν τυχαινε κατα λαθος καμια φορα να την πω Μαρια αντι Μαρινα, γινοταν χαμος, και καλυτερα να δαγκωνα την γλωσσα μου. Ετσι μου επεβαλε να την διωξω για παντα, την επομενη κιολας φορα που θα ερχοταν στην Ιπποκρατους, αρνουμενη να δεχτει το οτι η Μαρια τα ειχε με καποιον αλλον, και οτι δεν ειδα ποτε την Μαρια σαν υποψηφια για μενα, ουτε ειχα σκοπο να την πεσω σε μια γυναικα 187

188 ποτε στην ζωη μου. Και οταν ηρθε με τον Νικο τοτε πραγματικα βρεθηκα σε φοβερα δυσκολη θεση μην ξεροντας τι να πω. Τραυλιζοντας, προσπαθουσα να εξηγησω στην Μαρια, οτι επρεπε να διακοψουμε την συνεργασια μας και τα σχεδια μας και εγω δεν ξερω για ποιο λογο. Πριν προλαβει να πει κατι η Μαρια, τσατιστηκε ο Νικος γιαυτην, και αφου με εβρισε, την πηρε και φυγανε. Ειχε ετσι περασει αυτο που ηθελε η Μαρινα, αλλα με πολυ κακο τροπο. Και σαν αντιδραση εγω δεν επαυα να της λεω οτι η Μαρια ειναι πιο ομορφη απο αυτην και αδικα με αναγκασε να διακοψω την συνεργασια μου μαζι της. Τοτε η Μαρινα βρηκε το τηλεφωνο της Μαριας, και χωρις λογο την επαιρνε και την εβριζε! Η Κραλλη θα μου πει σε εναν χρονο οτι καποια αγνωστη την επαιρνε τηλεφωνο και την εβριζε λεγοντας της ο,τι πιο κουφο κατεβαζε το μυαλο της. Αλλα και οτι απο εκεινη την ημερα, αρχισε και η παρακμη της δικιας της σχεσης με τον Νικο, και κυριως σπαζοταν μαζι του επειδη επερνε συνεχεια πρωτοβουλιες στην ζωη της οπως κιεκεινο το βραδυ που δεν την αφησε να μιλησει, αλλα την πηρε και εφυγαν! Απο την αλλη μερια η Μαρινα, σπαζοταν φοβερα με τον Αγγελο, που κιαυτος δεν την συμπαθουσε καθολου. Κανεις δεν συμπαθουσε την Μαρινα. Ολοι καταλαβαιναν οτι με εκανε οτι ηθελε. Και αυτη μου φωναζε οτι ολοι οι αλλοι με εκαναν οτι με ηθελαν! Αχ, αφηστε με ησηχο! -Μαλακα! μου φωναζε. Εδωσες ολα τα λεφτα για τον δισκο. Συμφωνησατε να παρεις το 90%. Ο δισκος ξεπουλησε, περασε ενας χρονος και εχεις παρει τα αρχιδια σου! -Μα ο Αγγελος δεν με πληρωνει γιατι καλυπτει με τα εσοδα καποια φεσια που ειχαμε αφησει στον τυπογραφο και στον φιλματζη που εκαναν το label του δισκου. -Μαλακιες! Ολοι σε εκμεταλευονται εκτος απο μενα που ειμαι η μονη που επρεπε να μπορει να σε εκμεταλευεται. Να διωξεις τον μαλακα τον ντραμερ, και τον ηλιθιο τον Μπαρουξη, και οι δυο μας με το ρυθμ μποξ και την φωνη μου να συνεχισουμε τους Slow Motion! -Μαλακα! μου λεγε ο Γιωργος ο ντραμερ. Αυτη η γκομενα θελει να σε κανει οτι θελει, και προκειμενου να σε εκμεταλευτει θα σε καταστρεψει τελειως. Η Μαρινα σπαζονταν και με τον Μπαρουξη και με τον Γιωργο, τους θεωρουσε αναξιους μπροστα μου, εκμεταλευτες, και οτι χαραμιζομουν μαζι τους. Ο Μπαρουξης με την σειρα του υστερα απο φοβερα υστερικες στιγμες με την Μαρια την Σιτε, την αφησε για να τα φτιαξει με καποια Αυγη, που ηταν πραγματικα ενας αγιος ανθρωπος. Φοβερα cool, ευγενικη και λιγομιλητη ηταν το εντελως αντιθετο με την Μαρια την Σιτε. Αυτο ομως στοιχησε φοβερα στην Μαρια την Σιτε, που περασε απαρηγορητη τους χειροτερους μηνες της ζωης της. Και παρολο που γρηγορα θα γινουν φιλες με την Αυγη, (η Αυγη γινεται φιλη με ολους), παντα θα την καιει αυτος ο χωρισμος. Και θα συνεχιζει να πιστευει οτι αυτη εκπροσωπευει την ζωη, ενω η Αυγη την ψυχροτητα, κατι που βολευει τον Μπαρουξη που βαριεται να ψαχνει, αποψη που φυσικα ποτε δεν αποδεχτηκε ο Μπαρουξης. Την Μαρια την Σιτε θα σπευσει να παρηγορησει ο Παγωνης, που βλεπει προσφορο εδαφος μπροστα του στο προσωπο της Σιτε, παιρνοντας μια πολυ καλη πρωτοβουλια, με ανταλαγμα ομως που θα ζητησει του χρονου απο αυτην. Κατω απο αυτες τις κοινωνικες συνθηκες, καναμε δυο εμφανισεις στο Αν, οπου μπορω να πω οτι η Μαρινα σταθηκε καλα στα midnights litanies, και omnimore. Και σιγουρα ενας νεος δεσμος, μια νεα σχεση, με εκανε να νοιωθω αρκετη ευφορια, παραβλεποντας ολα τα αλλα. Η επιφανειακη αποδοχη πολλων δικων μου ιδεων απο την Μαρινα, ανοιξε τα φτερα μου και με ωθησε στο να γραψω δυο θαυμασιους επικους υμνους στο στυλ του invocation, το immense cave και το curtainwaves. Το πρωτο μαλιστα το βγαλαμε και με τους slow motion και το παιξαμε χωρις επιτιχια στο αν. Ενα επισης παλιο τραγουδι μου που αναβιωσαμε με τους slow motion ηταν το dragging anchors. Η Μαρινα αρνιωταν επιμονα να τραγουδησει το invocation, επειδη ηξερε οτι γραφτηκε για την Μαρια την Κραλλη που την μισουσε βαναυσα. Αυτην την περιοδο δωσαμε συνεντευξη και σε κανα δυο φανζην, οπου καποιος τυπος ερχοταν στην Ιπποκρατους και ηχογραφουσε ολες τις συζητησεις μας. Η Μαρινα εκνευριζοταν πολυ οταν αναφερομουν στο συγκροτημα χωρις να μιλαω γιαυτην, και αν ποτε τολμουσα να αναφερθω στην Μαρια την Κραλλη, γινοταν χαμος. Πολλες φορες επερνε τον λογο με θρασος, και εμφανιζε τον εαυτον της σαν το σημαντικοτερο μελλος των Slow Motion. Ολα αυτα εκαναν το Γιωργο να σπαζεται μαζι μας, βλεποντας μια γκομενα να με κανει λοιωμα, αλλα να μην μιλαει επειδη ηξερε ποσο εγω σκιζομουν γιαυτην. Ετσι αρχιζει να αδιαφορει και να γινεται ασυνεπης, οποτε μετα εμεις σπαζομασταν μαζι του που μας εγραφε. 188

189 Και ολα τελειωνουν μαζι του τοτε που κανονιστηκε να παμε να παιξουμε στην Θεσσαλονικη στο κλαμπ ονειρο. Λεγοντας οτι ειναι αρρωστος και δεν μπορουσε να ερθει τα τιναξε ολα στον αερα. Ο μαγαζατορας ελεγε οτι αποκλειεται να μην παιξουμε, ειχε κλεισει ξενοδοχειο, αφισες, δελτια τυπου, ολα ειχαν κανονιστει. Μεσα σε ελαχιστο χρονο προσπαθησα να προγραματισω τους ρυθμους απο 2-3 κοματια στο καινουργιο ρυθμ μποξ που αγορασα απο τους Αντι. Ηταν το RX15, ενα κουτι με ηχους ντραμς, που ισως αργοτερα ελυνε το προβλημα του ντραμερ, τον οποιο αποφασισαμε μετα απο αυτο το γεγονος να διωξουμε δια παντος απο το γκρουπ. Ομως ακομη δεν ειμασταν ετοιμοι να βγουμε με ρυθμ μποξ, αποφασισαμε ομως να παμε στην Θεσσαλονικη, για να δουμε απο κοντα τι θα μπορουσαμε να κανουμε. Ο Μπαρουξης και ο Αγγελος εφυγαν με το αυτοκινητο του Παγωνη, ενω εγω με την Μαρινα με το δικο μου. Πριν φυγουμε ομως, παρακαλεσα για μια ακομη φορα γονατιστος τον Γιωργο να ερθει μαζι μας. Του υποσχεθηκα να τον ξαπλωσω στο αυτοκινητο, να του δωσουμε το καλυτερο δωματιο στο ξενοδοχειο που θα μας εκλειναν, τιποτε ομως αυτος. Στην διαδρομη προς Θεσσαλονικη, δεν ηξερα ακομη πως θα βγουμε να παιξουμε, αλλα ηξερα καλα οτι η συνεργασια με τον Γιωργο τελειωνε εδω. Και ετσι κιεγινε. Φτανοντας στην Θεσσαλονικη βρηκαμε και τους αλλους να μας περιμενουν στο ονειρο. Αφου αποφασισαμε να βγουμε τελικα το βραδυ μονο για κανα δυο τραγουδια που μπορουσαν να παιχτουν με το ρυθμμποξ, μας πηγαν στο ξενοδοχειο οπου θα μεναμε το βραδυ με εξοδα του καταστηματος, αφου η συμφωνια ηταν για δυο μερες. Ωχ, θεε μου χειροτερο ξενοδοχειο δεν ειχα ξαναδει. Ηταν 8ης κατηγοριας στο λιμανι, οπου αραπηδες γαμουσαν πουτανες. Με την Μαρινα μας εδωσαν ενα δικλινο που εμοιαζε με κελι φυλακης, και το κρεβατι σε καθε κινηση ετριζε φοβερα για να καβλωνουν οσοι περνουν απεξω. Ολοι οι αλλοι πηραν ενα 6κλινο δωματιο που θυμιζε στρατιωτικο θαλαμο. Το βραδυ ξαναγυρισαμε στο ονειρο, οπου ευτυχως ελαχιστοι ειχαν ερθει να μας δουν, και ετσι γλιτωσαμε το ρεζιλικι. Η Μαρινα με μινι και δικτιωτο καλτσον προσπαθουσε να το παιξει τραγουδιστρια, μπλιαχχχ, ενω εγω παταγα τα κουμπια του ρυθμμποξ μαζι με τα πληκτρα του αρμονιου, καταφερνοντας να βγαλουμε ένα thorskrone και ένα icebergen, τα μονα κοματια που ειχαν σταθερο ρυθμο σε ολη τους την διαρκεια. Μετα απο αυτην την αποτυχια, ο ιδιος ο μαγαζατορας καταλαβε οτι χωρις ντραμερ δεν μπορουσαμε να κανουμε τιποτε, και ακυρωσε την αυριανη εμφανιση. Ομως εμεις κυταξαμε να ευχαριστηθουμε την φαση απλα σαν εκδρομη, και με κατι θεσσαλονικιους φιλους της Χριστινας και του Τραγακη, ανεβηκαμε σε ενα βουνο οπου ειχαμε θεα ολη την Θεσσαλονικη. Εκει χρησιμοποιησα την καινουργια μου βιντεοκαμερα, τραβωντας ολες τις συζητησεις και ολες τις φασεις, τον Μπαρουξη που με ενα σκουλαρικι προσπαθουσε να το παιξει πουστης, την Χριστινα που απλωνε τα χερια της νομιζοντας οτι πεταει πανω απο τη Θεσσαλονικη, τον Αγγελο που ηταν φοβερα κουρασμενος με ολες αυτες τις διοργανωσεις και τα συγκροτηματα, και τον Παγωνη που με φοβερη σιγουρια μιλουσε για τις γυναικες γενικα. Επειτα πηγαμε και φαγαμε σε μια ταβερνα στο Πανοραμα, και απο κει πηγαμε στο ονειρο, οχι για να παιξουμε, αλλα για να μαζεψουμε τα οργανα μας και να φυγουμε. Εκει συναντησαμε και τον Τραγακη που αυτον τον καιρο εμενε στην Θεσσαλονικη, (απο κει ειναι αλλωστε), και για μια ακομη φορα καταλαβα οτι η παλια μας φιλια δεν υπηρχε πια. Ο Παγωνης με τα παιδια απο κει γυρισαν κατευθειαν Αθηνα, εγω ομως με την Μαρινα επειδη ειχαμε ακομη μια μερα καιρο, πηγαμε και διανυχτερευσαμε στον Βολο οπου περασαμε τις πιο ομορφες μας στιγμες μαζι, και την αλλη μερα γυρισαμε στην Αθηνα, αφου πρωτα ανεβηκαμε και στο Πηλιο. Στην Αθηνα αρχισα να προσπαθω να προγραματισω τα κοματια μας στο ρυθμ μποξ, μια που δεν ειχαμε πια ντραμερ, και ουτε θα αποκτουσαμε. Τρωγωντας παλι αρκετες ωρες στην Ιπποκρατους, πειραματιστηκα στο αρμονιο πανω στην βασικη αλλαγη οπου χτιστηκε το μεγαλο decays requiem, και ανακαλυψα οτι αν παιζω αυτην την αλαγη κατεβαινοντας σταθερα μια νοτα ανα μετρο, η μεγαλοπρεπεια της σχηματιζε τον πιο δραματοποιημενο και μεγαλειωδη γοτθικο υμνο που ειχα ακουσει μεχρι σημερα. Ετσι δημιουργηθηκε το ανωτερο κοματι του'89, που ονομαστηκε Quintessence. Και επειδη εβγαινε τωρα, ο ρυθμος του προγραματιστηκε ευκολα στο ρυθμμποξ, και οταν το ακουσε ο Αγγελος για πρωτη φορα παραδεχτηκε τοσο πολυ ενα καινουργιο κοματι. Και αυτο μετρησε για μενα επειδη ο Αγγελος ηταν παντα διστακτικος και ποτε δεν εδινε θαρρος. Και ειδικα τωρα που δεν ειχαμε ντραμερ, το χρειαζομουν αυτο το θαρρος πολυ. 189

190 Εντωμεταξυ ο Κωστας, ειχε αγορασει εναν κομπιουτερ, την Αμικα, που ενα προγραμα της, της εδινε την φοβερη ιδιοτητα να καθοδηγει με την μνημη της οργανα συνδεδεμενα μεσω midi στο κομπιουτερ να παιζουν ο,τι ειχε παιχτει μια φορα στην αρχη. Δηλαδη ενας καινουργιος τροπος ηχογραφησης, οπου αντι να ακους ηχογραφημενο σε μαγνητοταινια το αρμονιο, το κομπιουτερ καθοδηγει το αρμονιο να παιξει το ιδιο την μελωδια που αποθηκευτηκε μεσα στην μνημη του απο το τελευταιο παιξιμο. Οταν δηλαδη πατουσες rec, το κοματι δεν ηχογραφωταν, αλλα τα δεδομενα των νοτων που επαιζε το αρμονιο, αποθηκευονταν στο κομπιουτερ. Πατωντας play, το κομπιουτερ ξαναεστελνε τα δεδομενα στο οργανο μεσω της εισοδου midi, και αυτο επαιζε ξανα απο μονο του. Η δυνατοτητα τωρα αυτο να μπορει να γινεται με πολα οργανα συγχρονως, αρκει να εχουν midi υποδοχες, επετρεπε την δημιουργια ενος ολοκληρου τραγουδιου με ρυθμμποξ και αρμονιο να παιζουν τελεια συγχρονισμενα μεταξυ τους. Ολο αυτο με μια λεξη λεγεται sequencer, και ανοιγε για μενα αλλα και για ολους, μια νεα εποχη στον τομεα της ηχογραφησης. Οταν μαλιστα αποκτησα και εγω το αναλογο προγραμμα για το δικο μου κομπιουτερ, -η Μαρινα σπαζεται με ολα αυτα που λεω τωρα-τοτε ολα τα καινουργια κοματια γραμενα για ρυθμμποξ και αρμονιο, αποθηκευονταν οχι πια σε κασετες, αλλα σε δισκετες του κομπιουτερ. Αυτο εδινε και την δυνατοτητα, να διορθωνεται ενα λαθος χωρις να αχρηστευεται το υπολοιπο κοματι, αλλα και οι νοτες να συχρονιζονται αυτοματα και απολυτα με τον ρυθμο, κατι που ειναι εντελως αδυνατον στο συμβατικο παιξιμο ενος κοματιου. Ετσι τωρα τα κοματια εβγαιναν τελεια και αψεγαδιαστα, και παιζονταν μονα τους απο το κομπιουτερ, αφου βεβαια τα ειχα παιξει πρωτα μια φορα εγω. Ετσι στις προβες δεν χρειαζοταν πια να παιζω, παρα να καθομαι και να κυταω τον Μπαρουξη να προσπαθει να συνοδεψει με το μπασο του. Και φυσικα απελευθερωθηκε καπως και η φωνη μου, εφοσον μπορουσα να τραγουδαω χωρις να παιζω. Ομως Θοδωρε, καλα ειναι ολα αυτα, αλλα να ξεχασεις για παντα το μεγαλειο και την δυναμη που εδινε το συγκροτημα σου στα λαιβ. Αυτη η νεα διασταση στον τομεα της μουσικης αναπαραγωγης, με ωθησε να γραψω ομορφα καινουργια κοματια, γραμενα εντελως αψεγαδιαστα, οπως το droomed, με την χαοτικη εισαγωγη επιρεασμενη απο το invocation των SPK με την οποια αποδεικνυει οτι και ατμοσφαιρικα μερη χωρις ρυθμο μπορουν ανετα να γραφτουν στο sequencer, και το envenom, που το εφτιαξα απο αναγκη να υπαρξει ενα καινουργιο hit για το συγκροτημα, ακολουθωντας ολες τις αναλογες συνταγες, δηλαδη νιουγουεβιστικο μπητ, αλλα και βαρια τελετουργικη εισαγωγη με τυμπανια και απαγγελια. Τα δυο αυτα κοματια θα σηματοδοτησουν την καινουργια κασετα που θα γραψω τον Νοεβρη με τιτλο slender steps, αλλα και τον δευτερο δισκο των Slow motion την Ανοιξη. Εντωμεταξυ η Μαρινα ειχε εξελιχθει σε σωστη στριγγλα. Ηθελε να αφησω την Ιπποκρατους, και να νοικιασω σπιτι ανθρωπινο οπου να παμε να μεινουμε μαζι. Ετσι κιεγινε. Αφησα την Ιπποκρατους, και νοικιασαμε ενα τριαρι στον Καρεα, με τα τριπλασια χρηματα απο οσα εδινα ως τωρα. Εκει μονωσα ενα δωματιο για στουντιο, αλλα τωρα η Μαρινα σπαζοταν και με το γκρουπ. Ηθελε να διωξω τον Μπαρουξη, τον μοναδικο μουσικο συνεργατη που μου εμενε, γιατι τον θεωρουσε βλακα. Η Μαρια η Σιτε που ο Μπαρουξης την αφησε για να τα φτιαξει με την Αυγη, εξαρτωμενη ακομη απο αυτον, κολουσε σε μενα για να τον βλεπει τουλαχιστον μεσω εμου. Η Μαρινα ομως αυτο το εβλεπε αλλιως. Παντου εβλεπε γκομενες που προσπαθουσαν να με αρπαξουν απο αυτην, ολες με ηθελαν, η Σιτε, η Χριστινα, η Κουκουβινου, αλλα εγω ημουν αφελης και δεν το καταλαβαινα. Σαν επακολουθο εσκισε ολες τις παλιες και σημαντικες φωτογραφιες-ντοκουμεντα που ειχα, οπου φαινοταν η Καιτη, η Σαντρα, η Ανναμαρι, και η Κραλλη. Η απωλεια αυτων των φωτογραφιων ηταν μεγαλη για μενα, και με στενοχωρησε πολυ. Και η πιεση της μετατραπηκε σε προσπαθεια να με αποκλεισει απο ολους, ακομη και απο τον Κωστα που ηταν ο καλυτερος φιλος μου, και μεσω αυτου γνωριστικαμε. Ειδικα με τον Κωστα, λεγοντας καποια ασκημα πραγματα, και δημιουργωντας επιτηδες καποιες παρεξηγησεις καταφερε να μας κανει να νομιζουμε οτι ο ενας εχει χεστει απο τον αλλον. Καταφερε να καταστρεψει την φιλια μας, και να με απομονωσει απο τους παντες και τα παντα. Εγω επιφανειακα ενοιωθα ικανοποιημενος απο την Μαρινα, και καπου σκεφτομουν οτι στο κατω κατω, ολοι αυτοι οι φιλοι μου οταν τους χρειαστηκα καποτε με προδωσαν, οπως τοτε που ο Μπαρουξης πηγε να παιξει με τον Λαμπρο αφηνοντας με μονον μου σε απογνωση, τουλαχιστον η Μαρινα ζηταει καποια πραγματα, αλλα δεν με προδιδει. 190

191 Ομως κατα βαθος ενοιωθα οτι ολα κατεληγαν σε μια συζυγικη ζωη οπου με παροτρυνε η Μαρινα, σε μια σπιτικη θαλπωρη χωρις συγκινησεις, που φαινοταν να ειναι ενα πολυ αδοξο τελος, μετα απο τοσα χρονια γεματα ονειρα, προσπαθεια και ελπιδα. Περπατουσαμε αγκαλιασμενοι μαζι, και κατα βαθος ενοιωθα δυστυχια, που ολα τελειωναν τοσο αδοξα. Με τον Μπαρουξη καταλαβαιναμε οτι δεν μας επερνε να βγουμε σε λαιβ μονο με το ρυθμ μποξ, και ετσι καπου κοψαμε και τις προβες. Και εγω καθομουν θλιμενος χαιδευοντας τα πληκτρα του αρμονιου, νοσταλγωντας τις εποχες της περιπλανησης και της περιπετειας, εξω απο αυτην την καταραμενη σπιτικη θαλπωρη. Και ετσι εγραψα μια αριστουργηματικη μελωδια, ισως την ποιοτικοτερη μεχρι σημερα που ονομαστηκε hiatus. Ειναι το σημειο οπου η μεγαλυτερη μεγαλοπρεπεια σμιγει με το μεγαλυτερο παραπονο και νοσταλγια. Και το επενδυσα με εναν σιγανο ξερο ρυθμο με αναπνοη μιμουμενος το in fragrante delicto των SPK. Ετσι αυτουσιο αυτο το κοματι θα μπει και στον επομενο δισκο των Slow motion, που δεν ξεραμε ποτε θα τον γραψουμε, ξεραμε ομως απο τοτε τον τιτλο του. Ηταν μια φοβερη αγγλολατινικη λεξη που ο Μπαρουξης ειχε βρει στο λεξικο διπλα στην μεταφραση της που ελεγε: Επιθανατειος κοινωνια αχραντων μυστηριων. Και πραγματι ο επομενος δισκος θα ονομαστει Viaticum. Ειναι δηλαδη, η θεια κοινωνια που κανει καποιος πριν πεθανει, και κατεπεκτασιν λογω του συνθετικου της via που σημαινει δρομος, η προετοιμασια για ενα μεγαλο ταξειδι, μια εννοια που με εκφραζε πληρως. Ενας συναδελφος τωρα στην Ολυμπιακη, πιλοτος κιαυτος που ονομαζοταν Βασιλης Νακος, ειχε κιαυτος κατι που τον ξεχωριζε απο ολους τους αλλους κομπλεξικους πιλοτους με τους οποιους δεν ηθελα καμια σχεση μαζι τους: Γυριζε ταινιες, και μαλιστα μια απο αυτες ειχε παει στο φεστιβαλ μικρου μηκους της Δραμας. Βεβαια, αυτος ηταν στην φαση που τραβουσε κλασικα πλανα, με λουλουδια και πουλακια, και δεν ειχε καμια σχεση με τον Μητσο. Και μου προτεινε την επομενη του ταινια να την επενδυσω μουσικα εγω. Αυτη η ιδεα μου αρεσε πολυ και με ωθησε σχεδον αμεσως, και χωρις καν να ξερω το θεμα της επομενης του ταινιας να γραψω ενα βαρυ και αργο, αλλα εντελως κινηματογραφικο ινστρουμενταλ κοματι. Ηταν το khaon irreversal, που ο τιτλος του αναφερεται σε ενα συστατικο που εχει την μοναδικη ιδιοτητα να μην ειναι η χημικη του μεταπτωση αντιστρεψιμη στον χρονο, αποδεικνυοντας ετσι την μονοροπη φορα της χρονικης ροης σε ενα βιβλιο που διαβαζα με τιτλο: the enigma of time. Μουσικα το ειχα επενδυσει με πολες φωνες και τυμπανα οταν το εγραψα στην επομενη κασετα. Ομως ο Μπαρουξης το θεωρησε πολυ πιο αξιολογο σκετο, μονο με στρινγκς, με αποτελεσμα να μπει σκετο στον επομενο δισκο. Και οταν εφτασε ο χειμερινη μου αδεια του Νοεβριου, αποφασισαμε να παμε με την Μαρινα να εγκατασταθουμε για δυο βδομαδες στο εξοχικο μας στην Αιγινα οπου τωρα υπηρχε απολυτη ηρεμια και ησηχια. Μαζι μας πηραμε ολα τα οργανα, το τετρακαναλο, το ρυθμμποξ, και το κομπιουτερ για να το χρησιμοποιουμε σαν sequencer. Και ετσι μπορεσαμε και συνδιασαμε την απλετη ηρεμια της εξοχης, με το να εχουμε ολα τα μουσικα μεσα στη διαθεση μας. Τα πρωινα καναμε βολτες με τη βαρκα στη θαλασσα, η με τα ποδια στο βουνο, και τα βραδυα μουσικη. Ετσι γραφτηκαν δυο ομορφα, μελωδικα αλλα πολυ ωριμα κοματια, το myosium και το again, το πρωτο με μια θαυμασια μελωδια που αφηνει καποια μυστικιστικα υπονοουμενα, ενω το δευτερο εντελως ρομαντικο και νοσταλγικο. Ολα εβγαιναν τελεια μεσα απο το sequencer, ενω και η Μαρινα εγραφε και τραγουδουσε τραγουδια δικα της που ομως ποτε δεν μου αρεσαν. Παντα ειχε μεσα της μια αμεση ενεργεια που χωρις καμια ευαισθησια εφερνε στην επιφανεια, με αποτελεσμα κοματια εντελως επιπεδα, με εξαιρεση ενα πολυ καλο, που αργοτερα θα της το κλεψω και θα το διασκευασω εγω με τιτλο savage colors. 191

192 192 Η ΜΑΡΙΝΑ Μια αποπειρα επιδειξης των τεχνικων ευχεριων που τωρα ειχα, σε σχεση με μια τεχνητα δημιουργημενη τραγικοτητα, με οδηγησαν να γραψω και ενα οκταλεπτο κοματι που η Μαρινα γουσταρε πολυ επειδη μεσα εκει φωναζα, και επαιζα χωρις συγκεκριμενες συγχορδιες αλλα με καθαρη ενεργεια. Ηταν το maleous maleficorum, ενα σιγουρα θεαματικο κοματι, αλλα κουφιο κατα τη γνωμη μου εσωτερικα, που θα παιχτει για λιγο και με τους Slow Motion. Μια αλλη μερα πηγαμε στην Santa Teresa με ενα βαρκακι μου οπου στησαμε ολα τα εκκλησιαστικα μου σκευη, για να κινηματογραφησουμε με την βιντεοκαμερα την τελετη που γινεται καθε 10/2 σε μνημη της Αλεξανδρας. Η Μαρινα μην μπορωντας να καταλαβει τι σημαινει για μενα η αναμνηση εκεινων των γεγονοτων, το πηρε εντελως προσωπικα, και μου εκανε την ζωη μαρτυριο στο γυρισμα αυτης της τελετης. Πιο πολυ με δυσκολεψε η παρουσια της παρα με βοηθησε. Ζηλευε φοβερα το καθε τι. Ετσι εκεινο το απογευμα απο την μια μερια ενοιωθα την συγκινηση του να βρισκομαι στον τοπο εκεινο που πριν 9 χρονια αφησα τα παντα να γλυστρησουν μεσα απο τα χερια μου, και απο την αλλη μερια ακουγα συνεχεια την γκρινια της Μαρινας, που με εκραζε και με κοροιδευε συνεχεια. Τοτε ενοιωσα οτι η αντιστροφη μετρηση για την σχεση μου με την Μαρινα ειχε αρχισει. Και οταν την νυχτα γυριζαμε απο την Santa Teresa, μεσα μου υπηρχε το μηνημα της, οτι αργα η γρηγορα θα εμενα και παλι μονος μου. Ετσι κυτωντας με θλιψη την Μαρινα στα ματια, γεννηθηκε μεσα μου η μελωδια της ανακυκλωσης, ενα υπεροχο κοματι με αρμονικες αργες αλλαγες συνχορδιων κατω απο βραχνη σταθερη οριμη απαγγελια. Ενα κοματι που τωρα θα παρει τον τιτλο viaticum, οπως δηλαδη θα ονομαστει ο επομενος δισκος, αλλα στον δισκο αυτον θα ονομαστει recycled. Και λιγες μερες πριν γυρισουμε στην Αθηνα εγραψα και ολοκληρωσα την καινουργια μου κασετα στο σπιτι της Αιγινας με τιτλο slender steps ενω εξω εβρεχε και η Μαρινα συνεχως σπαζοταν και εφτασε σε σημειο να μου πει οτι δεν την ενδιαφερει πια ουτε η μουσικη μου, ουτε το συγκροτημα, και να μην της ξαναμιλησω γιαυτα. Οταν ομως σε λιγες μερες στην Αθηνα ο Αγγελος εκλεισε για μας να γυρισουμε ενα λαιβ μας για την τηλεοραση, η Μαρινα υστεριζοταν φωναζοντας και απειλωντας με, να ανεβει κιαυτη μαζι μας στην σκηνη. -Μα αφου ελεγες οτι δεν σε ενδιαφερει πια το συγκροτημα, και δεν προκειται να ξαναασχοληθεις με Slow Motion της ελεγα. -Α, τωρα που ειναι για την τηλεοραση το πραγμα αλλαζει. Κιαν δεν δεχτεις να βγω μαζι σας καλυτερα να με ξεχασεις τελειως, ακους; -Μα αφου στα τραγουδια που θα παιξουμε εσυ δεν τραγουδας! -Θα κανω πως παιζω κιεγω αρμονιο. Ετσι κιαλλιως play-back θα ειναι ο ηχος. Ο Παγωνης και ο Αγγελος μου ελεγαν οτι αμα δεχτω να παιξει θα ειμαι πολυ μαλακας. Και σαν να μην εφταναν αυτα υπηρχε και το προβλημα του οτι επρεπε να

193 εμφανιστει και καποιος ντραμερ μαζι μας. Ενταξει τα τραγουδια ακουγονταν με ρυθμ μποξ, αλλα δεν μπορουσαμε να βγουμε ετσι στην τηλεοραση... Ο Αλμπερτος δεχτηκε να ανεβει στη σκηνη μαζι μας κανοντας πως παιζει αφου ετσι κιαλλιως τα κοματια θα ακουγονταν πλαιυ μπακ, και εμεις θα καναμε πως παιζαμε, υπο τον ορο να μην τον τραβηξουν απο κοντα οι καμερες και τον δει ο Αγγελος απο τους Scoria, και επαναληφθει καμια τραγωδια. Η ολη φαση, εγινε στο κεντρι, οπου φτιαξαμε ενα ομορφο σκηνικο ντεκορ, με ενα μανουαλι και εκκλησιαστικα σατεν υφασματα, και διαφορα αλλα αντικειμενα αναμεσα μας. Οι καμερες ειχαν ηδη στηθει, για να κινηματογραφησουν μια 'στημενη' συναυλια μας. Η Μαρινα εμφανιστηκε μαζι μας κανοντας πως παιζει κιαυτη, και παρατηστε με ολοι, το ξερω οτι με κανει οτι θελει, και βαριεμαι τωρα να συζηταω γιαυτο το θεμα! Και ενω εμεις ξεσκιζομασταν, οι καμερες τραβουσαν συνεχεια την Μαρινα, η μαλλον τα μπουτια της Μαρινας καθως ειχε ερθει με ενα προκλητικο μινι, και εν συνεχεια ολοι οι καμεραμεν με ρωτουσαν συνεχεια γιαυτην, το μονο ατομο που δεν εκανε τιποτε απο οτι ακουγονταν. Τα κοματια που παιξαμε, ηταν τα deserts of the night, yochobine, die Seele, thorskrone, και τα καινουργια quintessence και perfect codes, που ενω ηταν γραμενα με ρυθμμποξ, ο Αλμπερτος εκανε πως επαιζε ντραμς. Τελικα η τηλεοραση εδειξε σε δυο μηνες, μονον τα die Seele, quintessence, και perfect codes, αλλα το γενικο οπτικο αποτελεσμα ηταν πολυ καλο και πειστικο. Μαλιστα ειχαμε δωσει σαυτον τον τυπο να προβαλει και αποσπασματα απο το ταινιακι που ειχαμε γυρισει με τον Μητσο περυσι στην Κεφαληνιας, αλλα τελικα μας ειπε οτι δεν κολουσε. Τελικα το ταινιακι εμεινε στα χερια του, και το προβαλε μαζι με ενα αλλο συγκροτημα, καθολα συμπαθες, στους in trans 95, κατι που ομως δεν ηταν καθολου σωστο να γινει χωρις πρωτα να μας ρωτησει. Παντως οταν η τηλεοραση μας εδειξε στην εκπομπη Studio-4 της ΕΤ2, για μερες επαιρναν τηλεφωνο ολοι οι παλιοι συγγενεις και φιλοι και μου εδιναν συχγαρητηρια. Μας ειδε πολυς κοσμος. Μας ειδε και ο Γιωργος ο ντραμερ και το φυσουσε και δεν κρυωνε που ακουγε τραγουδια ηχογραφημενα απο δικο του παιξιμο να φαινονται οτι παιζονται με αλλον ντραμερ. Τον Αλμπερτο που παρολο που τον ειχαμε ντυσει με μια μαυρη καλτσα στο κεφαλι, ο Αγγελος απο τους Scoria που τοση φασαρια ειχε κανει για να μην επιτρεψει στον Αλμπερτο να παιξει ποτε μαζι μας, τον αναγνωρισε και εγινε ταυρος! Ειναι παντως σιγουρο οτι αυτα τα γεγονοτα δεν μπορουσαν να κρυψουν την παρακμη που ενοιωθα μεσα μου εξαιτιας της συνεχους καταπιεσης της Μαρινας, που μετα 193

194 επεκτεινοταν και στο συγκροτημα αφου δεν υπηρχε ντραμερ, και δεν μπορουσαμε πια να βγαινουμε σε συναυλιες. Προσπαθωντας να πεισω τον εαυτον μου οτι οι slow motion παντα υπαρχουν, αλλα τωρα περισσοτερο σαν στουντιακο συγκροτημα ηχογραφησεων και οχι για λαιβ εμφανισεις, αρχισε να επισπευδεται μεσα μου η αναγκη του να γραφτει ο επομενος μας δισκος που να επιβεβαιωνει ολα αυτα. 194

195 VIATICUM- Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΝΟΕΒΡΗΣ 1989: Οταν μιλησα στον Μπαρουξη για καινουργιο δισκο, αυτος επεμενε να μην τον βγαλουμε παλι με την wipe out. Ηταν μια εταιρια ροκαμπιλαδων, και γκαραζιερηδων που ολοι οι κριτικοι την ειχαν παρει στο ψιλο, και ακομη δεν μας ειχαν δωσει φραγκο για τον πρωτο δισκο. Ομως ο Αγγελος μας εξηγουσε οτι μονον με την wipe out υπηρχε δυνατοτητα να μπουν καποια χρηματα, δεδομενου οτι εγω δεν ημουν διαθετιμενος να ξαναπληρωσω τα εξοδα. Οταν ο Αγγελος συνενοηθηκε με τον Θοδωρο της wipe out, μας ειπε οτι αν βαλουμε εμεις τα λεφτα του στουντιο τοτε αυτοι θα βαλουν ολα τα υπολοιπα. Και αφησε να εννοηθει οτι το κανουν ειδικα για μας, επειδη μας χρωστουν λεφτα απο τα εσοδα του πρωτου δισκου, μια και η wipe out πηγαινε οικονομικα πολυ χαλια τωρα τελευταια. Σε μια τετοια περιπτωση εξηγουσα στον Αγγελο οτι δεν μας κανουν καμια χαρη, απλως μας επιστρεφουν σε ειδος τα χρηματα μας. Στη σκεψη ομως οτι τωρα τα καινουργια κοματια ειναι προγραματισμενα στο sequencer του κομπιουτερ, και οτι θα εβγαιναν ετσι κατευθειαν ολοσωστα, σκεφτηκα οτι τα εξοδα του στουντιο θα ηταν πολυ λιγοτερα. Ειδικα το στουντιο που μας εστειλε ο Αγγελος ηταν μικροτερο απο του Στρατηγοπουλου, ειχε μονον 8 καναλια, και το ειχε ενας φιλος του, ο Κωστας ο Σωκιαλης, ενα καλο παιδι που επαιζε στους 'film noir'. Φορουσε γυαλια και ηταν αρκετα σχετικος με το ειδος της ηχογραφησης που θελαμε να κανουμε, με midi sequencer. Μαλιστα αυτος ηξερε και κατι παραπανω, κατι πολυ σημαντικο, ενα βημα ακομη ψηλοτερα στον τομεα της ηχογραφησης. Ηξερε την ηχογραφηση με συγχρονισμο. Δηλαδη, το sequencer, οταν εστελνε νοτες στα οργανα να παιξουν, εστελνε συγχρονως σε ενα ξεχωριστο καναλι ενα σημα συγχρονισμου, που αν γραφτει σε μαγνητοταινια τοτε μετα η ιδια η μαγνητοταινια, με την ταχυτητα που γυριζε, προκαλουσε τα οργανα μεσω του sequencer να παιζουν απολυτα συγχρονισμενα. Ετσι δεν γραφαμε πια μουσικη. Ηχογραφουσαμε μονον αυτο το σημα συγχρονισμου, και μονον στο τελος, στο τελικο ρεμιξινκ τα οργανα θα καθοδηγηθουν να παιξουν απο μονα τους αυτοματα και τελειως συγχρονισμενα τα τραγουδια. Αυτο επετρεπε στα κημπορτς και στο ρυθμμποξ να γραφτουν κατευθειαν στο τελικο ρεμιξινκ

196 σε συχρονισμο με τις φωνες και οτι αλλο γραψουμε εντωμεταξυ στα υπολοιπα καναλια της μαγνητοταινιας. Ετσι δεν υπηρχε καμια απωλεια στην μεταφορα του ηχου στο ρεμιξινκ. Πολυ ωραια ολα αυτα, αλλα για να γινουν οι απαραιτητες midi συνδεσεις την πρωτη μερα, φαγαμε 4 ωρες και ειχαμε αποθαρυνθει τελειως. Ο Αγγελος αμφισβητουσε αυτου του ειδους τις ηχογραφησεις, και τιποτε δεν θυμιζε την ομορφια του να καθεσαι με το συγκροτημα σου να παιζεις μουσικη. Και τελικα παρολα αυτα, τα 8 καναλια αποδειχτηκαν λιγα, και ετσι αναγκαζομασταν σε πολλα πινκ πονκ, αναμεσα τους, ιδιαιτερα σε πολυπλοκα κοματια οπως ηταν το quintessence. Εκει που καποτε ο ηχοληπτης εδινε σημα στο συγκροτημα να παιξει σταματωντας τους καθε φορα που εκαναν λαθος, τωρα δεν υπηρχε ουτε ντραμερ, ουτε συγκροτημα ουτε τιποτε. Μονον κατι τρελοι τυποι πανω σε μια κονσολα με απειρα κουμπια να παιζουν με τα κομπιουτερς και να λενε μεταξυ τους παραξενους επιστημονικους ορους. Το ποια κοματια θα εμπαιναν στον καινουργιο δισκο ειχε αποφασιστει απο ψηφοφορια που καναμε ενα βραδυ στον Καρεα, με τον Μπαρουξη, τον Αγγελο, τον Παγωνη, την Αυγη και τη Μαρινα. Περα ομως απο αυτα, αποφασιστηκε να υπαρξει και ενα κοματι τρια λεπτα, εντελως πειραματικο που να βγει εκεινη τη στιγμη μεσα στο studio, ετσι για να μην ξεχναμε και την ουσια του να παιζεις μουσικη. Καταταλλα ολα πηγαν καλα, με την Μαρινα να τραγουδαει στο midnights litanies, και στο perfect codes και πισω απο το γυαλι ολοι να με ρωτανε πως μπορω να επιτρεπω κατι τετοιο. Ευτυχως, στο perfect codes, καταλαβε τελικα οτι δεν την επαιρνε και ετσι σβηστηκε η φωνη της, εκτος απο την τελευταια νοτα στο τελος του τραγουδιου. Στο ιδιο κοματι κληθηκε ο Θοδωρας ο Μποτινης να παιξει μπασο, και ο Αλμπερτος να παιξει τυμπανα. -Μην το μαθουν ομως οι Scoria, γιατι θα με σκοτωσουν. -Αλμπερτο σοβαρολογεις; Αφηνεις τους scoria να ρυθμιζουν την ζωη σου, και να σου απαγορευουν να παιζεις και με αλλους; Αυτα δεν του τα ειπα εγω, αλλα ο Σωκιαλης που ειχε το studio και δεν ηξερε ποσο ξεροκεφαλος ειναι ο Αλμπερτος. Ο Αλμπερτος και ο Μποτινης λοιπον εβγαλαν διαφορετικα το κοματι απο οτι το φανταζομουν εγω, αλλα το αποτελεσμα ηταν παλι καλο. Ο Αλμπερτος συνεχεια ετρεμε μην μαθει τιποτε ο Αγγελος ο Κακουρατος, και εμεις τον δουλευαμε φοβεριζοντας τον οτι θα του το πουμε. Επαιξε ντραμς και στο viaticum, που επειδη θα λεγεται και ο δισκος ετσι, μετονομαστηκε σε recycled. Επισης στην εισαγωγη του envenom, επειδη δεν βρισκαμε ηχο απο τυμπανια, αναποδογυρισε δυο κασες απο μποτα, και τις χτυπουσε σαν τυμπανια. Αυτη η μεθοδος θα ακολουθηθει και στο μελλων μια που σιγα σιγα θα υπαρχει ολο και πιο προσφιλης σχεση με τα τυμπανια. Κατα ταλλα ο Κωστας, ειχε αρκετα καλα κημπορντς και σαμπλερς απο οπου βγαλαμε καλα ορχηστικα χιτς και χωρωδιες, οχι ομως τοσο καλες οσο στο σαμπλερ του Στρατηγοπουλου. Μαλιστα στο midnights litanies δεν ικανοποιουσαν καθολου, και τελικα βαλαμε χωρωδια απο το δικο μου το σαμπλερακι φτιαγμενη με πολες δικιες μου ψευτικες φωνες. Στα khaon και hiatus, προσπαθησα να συγκεντρωσω οσο περισσοτερους ηχους απο strings μπορουσα για να δωθει περισσοτερος ογκος, ενω ο Κωστας επαθε με το hiatus. Ο Μπαρουξης εβαλε και κατι αναπνοες στο τελος του khaon. Ο Αγγελος ο μανατζερ ομως, ολο και περισσοτερο αδιαφορουσε για μας, και ενδιαφεροταν για κατι αλλους φιλους του, τους south of no north, που κιεκεινοι ηχογραφουσαν τις ιδιες μερες στον ιδιο χωρο, και γενικα το επαιζαν πολυ high σαν συγκροτημα. Επαθαν την πλακα τους οταν μπηκαν μια μερα μεσα και ειδαν εμενα να ηχογραφω την φωνη μου στο τελος του midnights litanies. Εδω να σημειωσουμε οτι δυο απο τα μελη των south of no north, ηταν αδελφια της Μαριας της Κραλλης, και μαλιστα ειχε βαλει την φωνη της σε ενα απο τα καινουργια κοματια τους. Οταν την ακουσα απο το μαγνητοφωνο του studio, ενοιωσα φοβερη νοσταλγια για την φωνη της που ηταν ασυγκριτα καλυτερη απο της Μαρινας που νευριασε φοβερα οταν ακουσε παλι για την Μαρια. Ναι Μαρινα, η Μαρια η Κραλλη ειναι καλυτερη απο σενα, και σαν φωνη, και σαν ατομο, και σαν εξωτερικη ομορφια, και οσο και αν θελεις δεν την φτανεις. Και κακως δεχτηκα τοτε τους εκβιασμους σου να καταστρεψω την μαζι της συνεργασια μου για να μην ζηλευεις εσυ. Δεν σου αξιζε τετοια θυσια! Οσο για τον Αγγελο, αυτος σκεφτοταν να φυγει απο την wipe out, και να προσηλωθει μονος του στο στοχο μπαρ-στουντιο-δισκαδικο-εταιρια οπως ελεγε. Και σκεφτοταν γενικα να 196

197 δημιουργησει μια εταιρια με τον Κωστα τον Σωκιαλη χρησιμοποιωντας το στουντιο του, με τιτλο aural art. Μαλιστα το μεσα γραφειο του διαμερισματος οπου ηταν το στουντιο, το διαμορφωσε σαν γραφειο διευθυντου εταιριας δισκων. Το τι εγινε με αυτην την ιστορια δεν ξερω. Ο Αγγελος παντα κρατουσε εναν μυστικισμο γυρω απο τις κινησεις του, και αυτα παλι που μας ειπε ηταν πολλα. Η ηχογραφηση των κοματιων μας ολοκληρωθηκε μεσα στον Γεναρη, και το ρεμιξινκ γενικα αποδειχτηκε πολυ πιο ευκολο απο οτι το περιμεναμε, οπως και η εγγραφη του πειραματικου κοματιου, οπου ο Μπαρουξης εκανε μια απαγελια στα γερμανικα που ο Κωστας την γεμισε με εφφε και παραμορφωσεις. Εγω απο πισω επαιζα αρμονιο με ατονικους ηχους. Ετσι βγηκε και το τελευταιο κοματι του viaticum, το kedeshoth. Και οταν επιτελους βρεθηκαμε ετοιμοι με τις πομπινες στο χερι, ηρθε το κακο νεο εκ στοματος Αγγελου: Η wipe out, ηταν φοβερα μεσα οικονομικα και δεν μπορουσε να μας βγαλει τον δισκο, τουλαχιστον προς το παρων..... χαααα χα! Οχι δεν μπορω να το αφησω να περασει ετσι! Ειχα πληρωσει το στουντιο με τη συμφωνια να βγει δισκος, οχι πομπινοταινια. Υποτιθεται οτι πληρωσαμε το στουντιο στα τρια, ο Μπαρουξης, η Μαρινα κιεγω, φυσικα εγω τελικα τα εβαλα ολα, και ο Μπαρουξης και η Μαρινα θα μου χρωστουν επ αοριστον χωρις να ξανααναφερθουν στο θεμα. Παιδια ξερετε κατι; Ειναι αστειο, αλλα ο,τι πετυχα μεχρι τωρα στην μουσικη το πετυχα επειδη πληρωνα. Κανεις ποτε δεν θελησε να βοηθησει επειδη αγαπουσε την μουσικη μου. Αν δεν πληρωνα ουτε Slow Motion, ουτε δισκοι δεν θα υπηρχαν. Και φυσικα υστερα απο τοσες συναυλιες κανεις ποτε δεν μου εχει δωσει δεκαρα, ουτε καν αυτα που μου χρωσταει απο τον πρωτο δισκο η ιδια η wipe out, που τωρα αρνειται αυτα τα λεφτα να τα βαλει παρα ολες τις συμφωνιες μας στον δευτερο δισκο. Τωρα ομως ολη αυτη η εκμεταλευση μου εσπασε τα νευρα, και ζητησα απο τον Αγγελο το τηλεφωνο του Θοδωρου απο την wipe out για να του τα ψαλω. Δεν ηταν δυνατον να μας αφησουν ετσι συξιλους την στιγμη που πληρωσαμε τοσα, την στιγμη που μας χρωστουν αυτα τα λεφτα, δεν τα ζηταμε για χαρισμα. -Λοιπον, καταρχας ηρεμησε, μου λεει ο Αγγελος. Και αν αυτοι δεν θελουν να βαλουν λεφτα... -Μα δεν τους ζηταμε χαρη! τον διακοπτω. Μας τα χρωστουν αυτα τα χρηματα, ο πρωτος δισκος ξεπουλησε και τον ειχαμε πληρωσει εξολοκληρου εμεις, εγω, που ειναι τα εσοδα; Να μου τα δωσουν, και να τους πληρωσω εγω παλι το κοψιμο του δευτερου δισκου. -Λοιπον, αφου κανεις τωρα δεν μπορει να βαλει λεφτα, και αφου γραφτηκε ο δισκος, θα πληρωσω εγω τα υπολοιπα χρηματα για να κυκλοφορησει ο δισκος, ικανοποιηθηκες; -Μα, Αγγελε το θεμα μας ειναι αλλου, ειναι οτι μας κλεβουν τα ιδια μας τα λεφτα, επιμενω. -Μα δεν αρνειται η wipe out οτι σου χρωσταει λεφτα, απλα δεν εχει να σου δωσει τωρα! -Μα τοχαμε συμφωνησει μολις πριν ξεκινησουμε. Ειχαμε πει, εμεις θα πληρωσουμε το studio, και αυτοι τα υπολοιπα. Ο Αγγελος νοιωθωντας κιαυτος ισως λιγο υπευθυνος για ολη αυτη την ιστορια, αποφασιζει να πληρωσει απο την τσεπη του τα υπολοιπα που δεν ηθελε να βαλει η wipe out, για να μπορεσει να βγει ο δισκος. Ποιος ξερει, ισως να ειχε φαει κιαυτος καποιο ποσοστο απο τα εσοδα του πρωτου δισκου, αλλα η πραξη του να βαλει τωρα αυτος τα υπολοιπα σιγουρα ηταν γενναια. Ειδικα τωρα που σχεδιαζαμε να φτιαχτει ενα πολυ ακριβο εξωφυλο με μια υπεροχη εκκλησιαστικη φωτογραφια, την μακετα του οποιου εφτιαξε ο Γιαννης ο Παπαδοπουλος. Ομως γιαυτο, ο Γιαννης ζητησε 10000, ενα συμβολικο ποσον που ο Αγγελος του υποσχεθηκε οτι θα του δωσει. Εγω καταλαβαινοντας οτι ο Αγγελος ειχε ηδη στριμωχτει αρκετα για χαρη μας, του ειπα να μην σκιστει για το ποσο που χρωσταγε στον Γιαννη, και οτι ο Γιαννης μπορει να περιμενει. Ομως αυτος το πηρε αυτο οπως τον βολευε. Θεωρησε οτι του ειπα να μην πληρωσει ποτε τον Γιαννη. Και οταν ο Γιαννης συνεχισε να ζηταει τα λεφτα του, του τα πληρωσα εγω για να μην γινουμε ρεζιλι, νοιωθωντας για πρωτη φορα κιεγω τοση απεχθεια απεναντι στον Αγγελο οσο ποτε, και γενικα απεναντι σε εναν κοσμο που οταν πληρωνεις ολοι σε αγαπουν και οταν ζητας σε κανουν να αισθανεσαι ο πιο ελεεινος ανθρωπος. Ευτυχως το εξωφυλο πετυχε, και ο δισκος βγηκε ομορφος με ενα εσωφυλο οπου εγραφα συνοπτικα καποιες θεωρειες μου, με χαρτη των βραχωδων ακτων της Αλοκασιας, και 197

198 ενα label, σχεδιασμενο απο τον Μπαρουξη με κατι ινδικες θεοτητες. Αποφασισαμε να μην βαλουμε λογια, αφου ετσι κιαλλιως κανεις δεν τα προσεχε. Καθως πλησιαζε η αγια επετειος της δεκατης Φεβρουαριου, αναγελω στην Μαρινα: -Θα παω στην Santa Teresa να γιορτασω την επετειο της Αλεξανδρας, την επετειο της σημαντικοτερης μερας της ζωης μου. Θα λειψω 4 μερες. -Παλι μαυτες τις μαλακιες ασχολεισαι μαλακα! Ηλιθιε! -Και δυστυχως, το μηνημα που εχω θαμενο για το ιδανικο μου ετερο ημισυ, ακομη καμια δεν ειναι αρκετα αξια για να την παω εκει να το ξεθαψει. -Και τι θα κανεις παλι εκει ρε μαλακα, θα καθεσαι και θα τραβας μαλακια σκεφτομενος την Αλεξανδρα σου; -Θα αγναντευω την απεραντωσυνη της θαλασσας και των βραχων παιζοντας μουσικη και σκεφτομενος την ημερα εκεινη που ενω ειχα την ευτυχια μεσα στα χερια μου, την αφησα για να μην καταστρεψω το ονειρο. -Ε λοιπον αν μου ξαναμιλησεις για τετοιες μαλακιες, χωριζουμε! Και αν τολμησεις να ξαναπας φετος εκει, να εισαι σιγουρος οτι αν γυρισεις πισω, δεν θα βρισκομαι πια να σε περιμενω. Τοπε και τοκανε. Ενω εγω εκλαιγα μονος μου στα βραχια της Santa Teresa για την ιδανικη ευτυχια που καποτε ενοιωσα οτι υπηρξε αλλα ποτε δεν εφτασα, η Μαρινα γαμιωτανε με εναν πανκη γειτονα. Και οταν γυρισα μου ειπε οτι τα εφτιαξε μαυτον. Το οτι εγω δεν αντεδρασα, την τσατισε για μια ακομη φορα, αλλα ηταν η τελευταια. Προσπαθησε να μου σπασει τα νευρα οταν πρωτοτσακωθηκε με αυτον τον τυπο, και εκλιπαρουσε να γυρισει κοντα μου. Πριν προλαβω να συλαβω το τι συμβαινει, αυτη τα ξαναεφτιαξε με αυτον. Αποφασισα το καλοκαιρι να αφησω το σπιτι που νοικιαζαμε μαζι, ομως μεχρι τοτε περασα πολυ δυσκολες στιγμες οταν αυτη γαμιωταν με αυτον μεσα στο ιδιο μου το σπιτι, οπου τοσες και τοσες ομορφες στιγμες ειχαμε περασει μαζι. Απο την αλλη μερια ο Αγγελος, θεωρουσε οτι βγαλαμε τον καινουργιο δισκο πολυ βεβιασμενα, οτι δεν δουλευουμε σωστα, και οτι μπορουσε να βγει κατι πολυ καλυτερο. Ειδικα ο Παγωνης μιλουσε για αδικαιολογητα κακη ποιοτητα του midnights litanies. -Μην συγκρινετε ρε γαμωτο αυτον τον δισκο με τον πρωτο, τους ελεγα. Ο πρωτος ειχε σαν σκοπο το να μας γνωρισει ο κοσμος, ενω εδω υπαρχει μια πολυ πιο επαγγελματικη και επιτιδευμενη αποψη της γοτθικης τεχνοτροπιας που φυσικα δεν πρεπει να βασιζεται στο μπητ. Το viaticum, ειναι οχι ενας δισκος της ανεξαρτητης ροκ σκηνης, αλλα ενα βαρυσημαντο αρχιτεκτονικο εργο απο οπου φυσικα οι περισσοτεροι θα δουν μονο το πρωτο συνθετικο της εννοιας 'βαρυσημαντο' και θα πουν τον δισκο 'βαρυ'. Και γρηγορα δικαιωθηκα απο τις καλες κριτικες που γραφτηκαν, οσο και απο τον Γιαννη που ηξερε ολα αυτα τα χρονια πως κατεληξα τελικα στο viaticum. Φυσικα την στιγμη που στον πρωτο δισκο βαλαμε ολα τα λεφτα και δεν πηραμε φραγκο, τωρα που δεν τα βαλαμε ολα, δεν τολμουσαμε να μιλησουμε καν για εσοδα. Αυτο καπου μου ηρθε να το πω σαν ξεσπασμα σε μια συνεντευξη στο φανζην Β-23, οταν μας ρωτησαν για την σχεση μας με την wipe out. -Ειναι ανευθυνοι, και ενω ειχαμε κανονισει μαζι τους και για τον δευτερο δισκο, τελευταια στιγμη θα μας ειχαν κρεμασει αν δεν εβαζε τελικα τα λεφτα ο Αγγελος. Τουλαχιστον οι δισκογραφικες εταιριες που βγαζουν λαικους δισκους με μπουζουκια ειναι πιο συνεπεις, δηλωνουν καθαρα οτι τους ενδιαφερει το εμποριο και οχι η μουσικη και στεκονται συνεπεις απεναντι σαυτο. Στην Ελληνικη ροκ σκηνη ομως οι εταιρειες αποτελουνται απο ανευθυνους, τυχοδιωκτες, ναρκομανεις, ροκαμπιλαδες που κυτουν πως θα κλεψουν, πως θα εκμεταλευτουν, λανσαροντας τα ολα κατω απο το σλογκαν της 'ανεξαρτητης' ελληνικης σκηνης, και της υποτιθεται απελευθερωμενης κουλτουρας τους. Τους μιλησα για ανευθυνοτητα απο μερους τους που καθυστερησε τον δισκο, πραγμα που θα εξοργισει πολυ τον Αγγελο εναντιον μας, οταν το περιοδικο εκδοθει το καλοκαιρι. -Αυτα τα πραγματα δεν λεγονται δημοσια, ελεγε, ακομη και αν ειναι αληθεια αυτα δεν πρεπει ποτε να λεγονται! Οταν τωρα ο συναδελφος πιλοτος απο την ολυμπιακη, ο Βασιλης ο Νακος που ασχολειται με κινηματογραφηση, ακουσε τον δισκο, δεν τρελαθηκε οπως περιμενα με το khaon, αλλα με το hiatus. Μου ζητησε το κοματι οπως ειναι για την επομενη ταινια του, με τον ορο να αντικατασταθει η δικια μου ψευτικη φωνη απο γυναικεια. Ειναι αληθεια οτι το hiatus ηθελε γυναικεια φωνη. Και τωρα που δεν υπηρχε η στριγγλα η Μαρινα να μου τα πρηζει, πηρα τηλεφωνο την Μαρια την Κραλλη, για να ξανασυναντηθουμε μετα απο εναμισυ χρονο. Στην συναντηση αυτη μαζι της διαπιστωσα οτι 198

199 ειχε αλαξει φοβερα. Ηταν πιο ομιλιτικη πιο προσχαρη, πιο ανθρωπινη. Μαλιστα εμαθα οτι ειχε χωρισει με τον Νικο, αλλα φυσικα ενα κοριτσι σαν την Μαρια δεν θα εμενε με τιποτε μονο του, τα εχει λοιπον τωρα με εναν αλλον, στον οποιον αποφευγει να αναφερεται για να μην πεσει στα λουκια ισως που ειχε πεσει με τον Νικο. -Μαρια, θελω εστω και τωρα μετα απο ενα χρονο να σου ζητησω συγνωμη που ξαφνικα διεκοψα την συνεργασια μας τοτε. Ομως η Μαρινα με την οποια τα ειχα φτιαξει τοτε, ζηλευε πολυ και συνεχεια με εκβιαζε. -Eμενα με πειραζε γενικοτερα ο απολυτος τροπος σου που αντιμετωπιζες τα πραγματα, και οχι τοσο εκεινη η φαση. Εκεινη την μερα σπαστηκα με τον Νικο που νευριασε τοσο μαζι σου και που γενικα μιλουσε παντα για λογαριασμο μου, παιρνοντας πρωτοβουλιες για μενα. Και αυτος ηταν και ο λογος που χωρισα με τον Νικο, και γενικα τωρα δεν θελω να ξαναεπιτρεψω σε αλλους να με κατευθυνουν. -Λοιπον, θελεις τωρα να βαλες φωνη σε ενα κοματι που το προοριζουμε για ηχητικη επενδυση μιας ταινιας; -Ναι, δεν εχω προβλημα, θελω. Και καποια αλλη μερα στον Καρεα, ξαναγραψαμε το hiatus με την φωνη της στο τετρακαναλο, οπου την τραβηξα και με την καμερα. Σε καποια φαση μαλιστα μας ειδε και η Μαρινα ενω εφευγε με τον καινουργιο της γκομενο, και εγω ευχαριστηθηκα στην ιδεα να νομιζει οτι εκανα κατι με αυτην για την οποια της μιλουσα παντα. Ποτε δεν ηθελε να καταλαβει πως εβλεπα την Κραλλη, οποτε τωρα ας νομιζει οτι θελει. Γαμωτο, για την Μαρια την Κραλλη ειναι αληθεια οτι παντα ενοιωθα καποια πραγματα, και εκεινη τη μερα στον Καρεα, δεν ξερω κιεγω για ποιον λογο, της εδειξα στο βιντεο ενα σημειο απο την τελετη της 10ης/2 στην Santa Teresa αλλα δεν μου εδινε κανενα περιθωριο για να της μιλησω, συνεχεια φεροταν σαν να ηταν ετοιμη να με φτυσει, γιατι ρε Μαρια κρατας παντα τετοιες αποστασεις; Μια αλλη γυναικα την οποια επιδιωξα να συναντησω ηταν η Αφροδιτη, παλια φιλη απο εναν γειτονα στην Βουλα, που το μονο που την απασχολουσε στην ζωη της ηταν το μπαλετο. Ακομη και οταν δεν χορευε οι κινησεις της ηταν εντελως χορευτικες. Της ζητησα να φτιαξει χορογραφια πανω στα κοματια μας και δεχτηκε με χαρα, γιατι γενικα γουσταρε την μουσικη μας. Και μια και ο Αγγελος θα διοργανωνε στις 19 Μαιου λαιβ στην γεωπονικη, ειπαμε να βγει μαζι μας και να χορεψει. Παντα ομως η Αφροδιτη μας αντιμετωπιζε με ενα σνομπ υφος, και δεν της αρεσε η ιδεα να βγει σε σκηνη ανοιχτου χωρου. Παρολα αυτα ειπαμε να βγαλει τις χορογραφιες, και οταν εχει κατι ετοιμο να μας παρει τηλεφωνο. Ομως δεν ξαναπηρε. Περιεργο, γιατι φαινοταν να γουσταρει την φαση. Θα την ξαναδουμε αραγε; Τα βραδυα περνουσαμε ομορφα ακουγοντας Cris and Cosey και Residents, χορευοντας σε μια παμπ στο Dali's car, οπου μαλιστα για ενα διαστημα η Αυγη επιασε δουλεια. Ηταν καλα εκει γιατι εβαζε την μουσικη που θελαμε, και ετσι μπορουσαμε να νοιωθουμε οτι ο χωρος αυτος ηταν σχεδον δικος μας. Καθομουν σκυφτος και θλιμενος, και σκεφτομουν τους Slow Motion. Σιγουρα μια παρακμη εχει καλυψει τα παντα, κυριως απο τοτε που σταματησαμε να παιζουμε σε συναυλιες εξαιτιας της ελειψης ντραμερ. Εκεινες οι λαιβ νυχτες ηταν πια πολυ μακρυα, και μετα την αποτυχια στην Θεσσαλονικη με το ρυθμ μποξ καταλαβαινα οτι δεν μας περνει να βγαινουμε να παιζουμε χωρις ντραμερ. Καποιος ομως αδελφος του μπασιστα των ΑΝΤΙ, ειχε διαφορετικη αποψη. Εχοντας γινει απιαστος στον προγραματισμο των sequencer σε ενα disco συγκροτημα που ειχε παλια, τους 'diva', τωρα προσφερωταν να προγραματησει ολα μας τα τραγουδια στο σωστο sequencer του Μ1 που ειχε, και να γινει ετσι το νεο μελος των Slow Motion. Τον εκλεγαν Νακη. Καλως ηρθες στους Slow Motion Νακη. Λες να τα καταφερεις να μπορουμε να βγαινουμε καλα στις συναυλιες χωρις ντραμερ; Το Μ1 που ειχε ο Νακης ηταν ενα καταπληκτικο sampler που συγχρονως ηταν και sequencer απο μονο του, ετσι ωστε ο,τι εκανα εγω ως τωρα με κομπιουτερ, rythm box και κημπορτς, να μπορουν να περιλαμβανονται μεσα σαυτο το οργανο που απο μονο του μπορουσε ετσι να παιξει ολοκληρα κοματια πληρως ενορχηστρωμενα, με τους τελειους ηχους ενος σαμπλερ. Ηταν το Μ1 της Κorg, που γιαυτο τον λογο ονομαζοταν και music workstation. Σε αυτο ο Νακης προγραμματισε τα perfect codes, droomed, και envenom, καθως και τα παλιοτερα elegy, και huittinen, προσπαθωντας να δωσει στους slow motion απο την εμπειρια 199

200 του σε ενα εμπορικο συγκροτημα, αυτο ακριβως που μας ελειπε. Την ζωη, μεσα απο πιο electro ρυθμους, και πιο στακατους ηχους εκει που εγω ειχα συνηθησει ως τωρα να παιζω συνεχομενες μακροσυρτες νοτες. Οταν δηλαδη εγω επαιζα μια νοτα σε στυλ ταααααααααα, αυτος προγραματιζε την νοτα σε μικρα κοφτα χτυπηματα τα τα τα τα τα τα τα, κατι που εκανε αμεσως τα κοματια πιο εμπορικα και πιο χιτς. Και το ηχητικο αποτελεσμα ηταν πραγματικα φοβερο. Η ντραμς που εβγαινε απο το Μ1 εκανε το παλιο μου ρυθμμποξ σκουπιδι μπροστα του, και αμεσως το καταργησα. Οσο για καποια κοματια του Νακη, αν και εντελως ποπ και εμπορικα εγιναν αμεσως αποδεκτα απο μας, γιατι επιτελους μας εδιναν ο,τι μας ελειπε, το ποπ στοιχειο. Ο Μπαρουξης ελεγε οτι και οι Cabaret voltaire, το ιδιο ακριβως κανουν, ενω ο Γιαννης ενθουσιαστηκε που επιτελους καταλαβα την αξια του μπητ και της ποπ γενικοτερα. Και ετσι με τον Νακη γιναμε pop! Που να φανταστω οτι μετα τοσα χρονια θα τραγουδουσα σε τετοιο στυλ... Τα κοματια του Νακη ειχαν ισπανικους τιτλους καθως ηταν επιρεασμενος απο μια ισπανιδα γυναικα του. Το πρωτο απο αυτα λεγοταν ventaha, και το αλλο confuso, με τοσο εντονο μπητ και ελεκτρο ατμοσφαιρα που αυτοματα ανοιγαν νεους οριζοντες στον τομεα της εμπορικης μας αναγνωρισης, ενω ειχε και καποια πιο cool κοματια οπως το on the way. Καποια αλλα πιο μετρια κοματια του καταλαβε γρηγορα και ο ιδιος οτι ειναι καλυτερα να μην τα χρησιμοποιησουμε. Ο Νακης ηταν παντα σοβαρος, και ειχε πολυ καλη διαθεση για συνεργασια, ηταν πολυ δεκτικος, αν και στην αρχη με φοβιζε λιγο γιατι ειχα δει πολα ατομα τωρα τελευταια να αλαζουν ξαφνικα. Παρα το οτι ηταν φοβερα συνεργασιμος δεν υπηρχε τωρα πια αναγκη για προβες, καθως τα κοματια ηταν ολα προγραμματισμενα στο Μ1, και εβγαιναν παντα σωστα. Και οταν καποιος αλλος τα ακουσε ενθουσιαστηκε τοσο πολυ που ζητησε αμεσως συνεργασια. Ηταν ο Θοδωρος ο Μποτινης, πολυ καλος μπασιστας, που ειχε βαλει το χερακι του και στους δυο δισκους μας. Δεχτηκαμε σκεφτομενοι οτι ετσι θα εφευγε ενα βαρος απο τον ρολο του Μπαρουξη που ετσι θα μπορουσε να κανει αλλα πραγματα στην σκηνη. Παντως αργοτερα θα αποδειχτει οτι το ενδιαφερον του Νακη και του Μποτινη ειναι πιο επιφανειακο, και μονον οταν προκειται για καποιες συγκεκριμενες συναυλιες. Και ειναι φυσικο. Ο Νακης ηρθε στο γκρουπ για να μας διδαξει την αναγκη της εμπορικοτητας, του επιφανειακου image. Και αυτο ηταν που τον ενδιεφερε, και οχι η ουσια της μουσικης. Και τα κοματια του Νακη που αρχικα φαινονταν εντελως ποπ και εξω απο το κλιμα των slow motion, γρηγορα τα επενδυσα με γερμανικους στιχους και με ερμηνεια τετοια που τα εφερε στο κλιμα μας, που με την σειρα του ανεβηκε απο την φοβερη ποιοτητα και το επαγγελματικο καθαρα παιξιμο. Ειδικα το 'confuso' ειναι ενα φαινομενο electro-rap με πολυ γρηγορη και στακατη ερμηνεια γερμανικων στιχων, που μαζι με τα ορχηστρικα χιτς μπορει να κανει παταγο στις ντισκοτεκ. Αυτο το ξαφνικο ανεβασμα της ποιοτητας μεσω του Νακη και του Μ1, μας εκανε να ξεχασουμε σχεδων αμεσως το viaticum, που ενω μολις ειχε κυκλοφορησει, ειχε παψει να αντιπροσωπευει το παιξιμο μας τωρα πια. Χωρις αυτο να σημαινει αποριψη του γοτθικου και εκκλησιαστικου στυλ με το οποιο μεγαλωσα, τωρα ενοιωθα οτι μια καινουργια πορτα ανοιγοταν μπροστα μου, και επρεπε οπωσδηποτε να την ανοιξω για να δω τα νεα δεδομενα που προσφερει ενα αλλο ειδος μουσικης, της μουσικης του '90. -Επρεπε να το χεις καταλαβει μουλεγε ο Γιαννης. Εν ετει '90, τα παντα στην μουσικη λειτουργουν κατω απο electro ρυθμους και sequencers. Rap, hip hop, new age, αυτη ειναι η μουσικη σημερα. Οχι εκκλησιαστικες ψυχεδελειες και ρομαντισμοι. -Ομως ρε γαμωτο, του ελεγα, ενταξει, νοιωθω την ζωη και την δυναμη των κοματιων του Νακη, μαρεσει να τα παιζω και να τα χορευω, αλλα νοιωθω πολυ μεγαλυτερη την αναγκη αλλα και την ευθυνη απεναντι στα χαμενα ονειρα, στους αιωνιους μυθους της μεταφυσικης, και στους επικους τους υμνους... -Ρε φιλε, αυτο ειναι δικο σου προβλημα. Αν γουσταρεις να γραφεις τετοια μουσικη καντο, αν ομως θελεις να εχεις συγκροτημα που να συμετεχει αυτην την στιγμη στην μουσικη σκηνη εν ετει '90, πρεπει να παιζεις rap, και new age. Ξεκαθαρισε λοιπον το τι θελεις να κανεις. -Δηλαδη, ολα ειναι μια μοδα. Κανενα συναισθημα καμια ευαισθησια πια; Ολα πλαστικα, ολα ψευτικα, ολα μονον με την αξια χρησης τους; -Υπαρχει το συναισθημα του μπητ. 200

201 Με ενδιεφεραν παντα τα χαμενα γοτθικα ονειρα, και η αισθητικη τους. Ομως δεν θελω το συγκροτημα μου να ειναι απομονωμενο. Μου αρεσει και η δυναμη του μπητ που ο Νακης εβαζε στα κοματια μας. Θα συνεχισουμε λοιπον ετσι. Και οταν ο Αγγελος, διοργανωσε συναυλια στην γεωπονικη για να μας δωθει η ευκαιρια να διαφημησουμε τον καινουργιο μας δισκο, βρεθηκαμε σε δυσκολη θεση καθως εμεις ειχαμε προχωρησει τωρα σε αλλους δρομους. Δεδομενου του οτι δεν ειχαμε ξαναδοκιμασει να βγουμε χωρις ντραμς εκτος απο την περσινη αποτυχια στην Θεσσαλονικη, δεδομενου οτι ειχαμε ενα χρονο να παιξουμε λαιβ, και ειδικα απο την γεωπονικη ειχαμε πικρη πειρα απο την αποτυχια του '87, βγηκαμε πολυ φοβισμενοι. Εξαλλου η αδυναμια του Μ1 να θυμαται ολα τα κοματια μας αναγκασε να κουβαλησουμε το κομπιουτερ μου με το μονιτορ, και να κανουμε χιλιαδες λεπτες συνδεσμολογιες πανω σε μια ξυλινη εξεδρα οπου τα πανκια χοροπηδουσαν πριν βγουμε εμεις. Και σαν να μην εφταναν ολα αυτα, ο Μπαρουξης πηρε τρυπακι, και 5 λεπτα πριν βγουμε μου λεει οτι αποκλειεται να βγει. -Θοδωρε sorry, μου λεει με ενα ηλιθιο μισοκοιμισμενο απο το τριπ υφος. Πηρα τριπακι, και ηταν πολυ πιο δυνατο απο οτι φανταζομουν. Δεν μπορω με τιποτε να ανεβω τωρα στην σκηνη. -Γιαννη, σε παρακαλω, συγκεντρωσε τις δυναμεις σου, να βγουμε. Δεν μπορουμε τωρα τελευταια στιγμη να μην ανεβουμε! Ο κοσμος εντωμεταξυ φωναζε, που ειναι οι Slow Motion. Ευτυχως, υπηρχε ο Μποτινης με τον οποιο βγηκα δειλα στην σκηνη, και μην ξεροντας τι να κανω, κοιτουσα αμηχανα δεξια και αριστερα, ενω καποια ατομα απο κατω μου φωναζαν: Βραχωδεις ακτες!, τρισδιαστατος κοχλιας, κλπ. Ο Νακης ελεγε οτι μας δουλευουν, και να σηκωθουμε να φυγουμε. Δεν ξερω αν μας δουλευουν, παντως σιγουρα ηρθαν διαβασμενοι να μας δουν. Φωναζαν τα λογια που ειχα γραψει μεσα στο εσωφυλλο του viaticum. Θεε μου, στεκομουν αναμεσα στις φωνες του κοσμου, ελπιζοντας μεχρι τελευταια στιγμη οτι ο Μπαρουξης θα μπορεσει να ανεβει στην σκηνη και δεν θα γινουμε ρεζιλι. Ο Μπαρουξης ομως σερνοταν πιτα απο το τριπακι αναμεσα στον κοσμο, κατω απο την σκηνη. Ειχε ερθει ο Τραγακης απο την Θεσσαλονικη να μας δει. Πιανει τον Μπαρουξη και του λεει: -Δεν ξερω πως νοιωθεις αυτην την στιγμη απο το τριπακι, ομως το βεβαιο ειναι οτι ο Θοδωρος ειναι μονος του αυτη τη στιγμη στη σκηνη μπροστα σε ολον αυτο τον κοσμο και σε χρειαζεται. Επειδη ο Μποτινης δεν ηξερε το μπασο του droomed που ειχαμε κανονισει για πρωτο, ξεκινησαμε με το envenom, ενω κατω απο την εξεδρα ο Τραγακης και η Χριστινα προσπαθουσαν να πεισουν τον Μπαρουξη να ανεβει κιαυτος στη σκηνη. Και πραγματικα. Απο την μεση του ρεφραιν και μετα, βλεπω ξαφνικα διπλα μου εναν Μπαρουξη να ουρλιαζει και να σπαρταραει ξαπλωμενος ανασκελα στην πιστα. Αμεσως ολοι οι φοβοι μου μετατραπηκαν σε ανακουφιση. Και πεισμα. Επρεπε σε αυτο το λαιβ να βγουμε καλα! Στην αρχη, εκανα πως επαιζα αρμονιο ενω στην πραγματικοτητα επαιζε το sequencer, αργοτερα ομως ενοιωθα τετοια ορμη μεσα μου, που για πρωτη φορα πηρα στα χερια μου το μικροφωνο, σταθηκα μπροστα μπροστα στην εξεδρα τραγουδωντας με τοση ενταση οσο ποτε, το perfect codes, το elegy το Huittinen, το ventaha, και το confuso, ενω ο κοσμος φωναζε die Seele. Και επιτελους υστερα απο τοσο καιρο ξαναενοιωσα αυτη την αμεση αποδοχη του κοινου, την επιτιχια ενος λαιβ. Και ηταν κατι πολυ σημαντικο και για τον Νακη που πρωτοεβγαινε μαζι μας, και για τον Μποτινη. Μετα απο αυτο το λαιβ, καπου τα πραγματα φαινεται και παλι να σταθεροποιουνται και χωρις να υπαρχει η αναγκη για ντραμερ. Βεβαια σιγα σιγα θα αποδειχτει οτι μεταξυ μου και του Νακη υπαρχει μια μεγαλη αποσταση στον τροπο που σκεφτομαστε μουσικα, με αρκετα ετεροκλητα αποτελεσματα, αλλα παντα κατω απο πολη καλη συνεργασια και κατανοηση αναμεσα μας. Βεβαια οι αυτοματισμοι εκαναν τις προβες να μην χρειαζονται, αλλα χωρις προβες ελειπε και η επικοινωνια αναμεσα μας ετσι ωστε δεν μπορουσα να καταλαβω κατα ποσον ο Νακης ενδιαφερεται πραγματικα για ολα αυτα. -Παντως εμενα αυτη η γερμανικη electro-pop φαση δεν μου αρεσει, ελεγε ο Αγγελος. Μπορει τα κοματια να ειναι πιο δεμενα και πιο επαγγελματικα, αλλα λειπει εντελως η ευαισθησια, εκεινο που εκανε καποτε τους Slow Motion να ξεχωριζουν. Αγγελε ειχες απολυτο δικιο. Επρεπε να σε ακουσω τοτε. 201

202 202 Ενας αλλος που μας εκραξε επισης, ηταν ενας φιλος του Παγωνη που λεγοταν Καραγιαννης, και ειχε σκηνοθετησει την ταινια το παπουτσακι πριν δυο χρονια οπου επαιζε ο Παγωνης. Ενα βραδυ λοιπον πηγαμε για ουζο την νυχτα στο πεδιο του Αρεως με αυτον, τον Παγωνη, την Σιτε, τον Αγγελο, τον Μπαρουξη, τον Μητσο και πολοι αλλοι. Καποια στιγμη ο Καραγιαννης υστερα απο ομορφες στιγμες, μας καληνυχτησε και εφυγε. Και η μοιρα διαλεξε να ειναι αυτο το τελευταιο του αντιο. Στη διαδρομη για το σπιτι του, επεσε με το μηχανακι του σε μια κολωνα και σκοτωθηκε. Το γεγονος αυτο, ο θανατος του Καραγιαννη, θα σηματοδοτησει φοβερες μεταβολες σε καποιους ανθρωπους και κυριως στον Παγωνη και την Μαρια την Σιτε. Αυτή η φωτογραφια είναι στην πραγματικοτητα μονταζ πολλων που μας τραβηξε ο Μητσος, οπου στο ιδιο ακριβως πεδιο ενός παλιου εργοστασιου αλλαζουμε κάθε φορα θεσεις και φαινομαστε στο τελος περισσοτεροι αλλα στην πραγματικοτητα ειμαστε μονο ο Μπαρουξης, ο Νακης κιεγω

203 I WILL REMAIN- ΑΠΡΙΛΗΣ 1990: Ο θανατος του Καραγιαννη, με βυθισε σε μια βαθια θλιψη, μια νεα αντιληψη ματαιοτητας, και με ωθησε να γραψω ενα ρεκβιεμ για αυτον, ενα ρεκβιεμ για την ζωη, ενα κοματι με μια παλια γνησιοτητα που εδω και καιρο ειχα παψει να εχω στα τραγουδια μου. Ηταν το Eons pearl, γεματο μεγαλοπρεπεια, συγκινηση και κατανυξη που μεσα απο την ποιοτητα της απερντωσυνης του, αφηνει μεσα απο την ιδια την θλιψη να αναδυθει το μεγαλειο της δημιουργιας, με στιχους που εξιστορουν την δημιουργια: Secred silence, silent outlines laid down the agreement of the time in dense clouds and in grey towers set down the eternity of the space Faint dead stars, outer space parts Ομως ο Γιαννης ο Παγωνης, που παντα το επαιζε σιγουρος και πολυξερος, ειχε περισοτερους λογους να αισθανεται θλιμενος. Ο Καραγιαννης που πεθανε ηταν ο πιο κολητος του φιλος, ηταν ο ανθρωπος που θαυμαζε, και η Μαρια η Σιτε με την οποια ηταν ερωτευμενος, δεν του εδινε σημασια γιατι, δυστυχισμενη κιεκεινη, ακομη δεν μπορουσε να δεχτει το οτι ο Μπαρουξης την αφησε... Απο τοτε που ο Μπαρουξης αφησε την Μαρια την Σιτε, ανελαβε ο Παγωνης να την παρηγορει, αποβλεποντας κατα βαθος να αποκτησει μακροπροθεσμα αυτος σχεση μαζι της. Ομως η Μαρια δεν τον ηθελε, και ο Παγωνης απο εγωισμο δεν την παρακαλουσε, αλλα συνεχιζε να ειναι ηθελημενα συνεχως διπλα της ψαχνοντας καλυτερες ευκαιριες. Νοιωθοντας δυστυχισμενος ο Παγωνης, κλειστηκε μια ολοκληρη νυχτα στο ηλεκτρονικο του εργαστηριο κανοντας κατι οξυγονοκολησεις, και εντελως ξαφνικα, μετα απο ορισμενες ωρες, διαπιστωσε οτι η οραση του, σιγα σιγα χανοταν. Ειχε τυφλωθει στο ενα του ματι! Απελπισμενος αρχισε να χτυπιεται και να κλαιει μονος του εως οτου ειδε τον ανατολικο οριζοντα να φωτειζεται. Ηταν το ξημερωμα. Απελπισμενος σηκωνει τα χερια του στον ουρανο και αυθορμητα φωναζει: Χριστε μου, φωτεισε με! Και τοτε συνεβη κατι που αλλαξε τα παντα στον Παγωνη. Ο ιδιος την επομενη μερα με υστερικο ενθουσιασμο φωναζε: -Ηταν ο Χριστος! Ο Χριστος κατεβηκε διπλα μου και μου ξαναεδωσε την οραση μου, μου εδιωξε την δυστυχια μου, και με θεραπευσε τελειως! -Γιανη ηρεμησε, του λεγαμε. Ποιος Χριστος; -Ο Κυριος. Ο Θεος που εχουμε ξεχασει, αλλα αυτος ειναι παντα διπλα μας. Ακουστε με μαλακες! Ολα οσα κανετε στην ζωη σας αυτη ειναι ματαια, αχ Θοδωρε καταλαβε με, ηρθε ο Θεος και μου ανοιξε τα ματια, πρεπει τωρα να ανοιξουν και τα δικα σας, δεν ειμαι τρελος που τα λεω αυτα, ρωταμε ο,τι θες, δεν ειμαι τρελος, απλα ειδα τον Θεο, και μου ειπε οτι με αγαπαει και να μην στενοχωριεμαι αλλο. Θεε μου, γυαλιζει το ματι του. Ναι ηταν ο Γιανης ο Παγωνης, αλλα με ενα τελειως καινουργιο, σχεδον τρομαχτικο υφος. Τις επομενες μερες κατενθουσιασμενος διακηρητε παντου οτι ο Χριστος του ανοιξε τα ματια, και οτι η μονη ελπιδα ειναι σαυτον. Αποκηρηξε αμεσως ολα οσα ειχε κανει μεχρι σημερα, ολες τις γνωσεις του, και υποστηριζε οτι τωρα πια ενοιωθε τον Χριστο διπλα σε καθε βημα του και σε καθε κινηση του. Τον ενοιωθε να του μιλαει και να τον συμβουλευει. Μου εξηγουσε, οτι τωρα που βρηκε τον δρομο του Χριστου, δεν προκειται να χασει τιποτε, ισα ισα τωρα ειναι που θα πραγματοποιηθουν ολες του οι επιθυμιες.

204 Πραγματι, η Μαρια η Σιτε που τοσο καιρο τον αρνιωταν, τωρα οχι μονον τον δεχτηκε, αλλα τον αραβωνιαστηκε και ασπαστηκε συναμα ολες τις αποψεις του. Αν και δεν γουσταρε τον Παγωνη, πιστεψε κιαυτη αυτα που της ελεγε, οτι ειναι θελημα του Θεου να τον παντρευτει! Ομως και καποιος αλλος, εντελως ξαφνικα αποκηρητει τα παντα για χαρη του Χριστου, για χαρη της θρησκειας. Ο Αγγελος. Ειναι απιστευτο. Εδωσε ολους τους δισκους του, εγκατελειψε ολα του τα σχεδια για να αφιερωθει απο εδω και περα αποκλειστικα στην χριστιανικη πιστη. Ο Παγωνης ομως ηταν σε πολυ χειροτερη φαση: -Θοδωρε παιδι μου, σε πηρα τηλεφωνο για να σε σωσω, μου ελεγε. -Να με σωσεις; -Αποτι ξερω σημερα, ολοι εχετε σκοπο να πατε σε ενα παρτυ. -Ναι, το οργανωνει ο Χρηστος ο Βαρδατσικας, ενας φιλος της Κουκουβινου και της Χριστινας που ειναι ομοφυλοφυλος, αλλα ειναι πολυ καλο παιδι. -Ε λοιπον, εγω σου λεω να μην πας, γιατι το παρτυ αυτο ειναι καταραμενο απο τον Θεο, και σιγουρα καποιοι θα πεθανουν. Απλα σε προειδοποιω στο ονομα του Κυριου ημων Ιησου Χριστου. Ο Μητσος ειχε νευριασει φοβερα με τον Παγωνη, και ελεγε: -Τον αρχιμαλακα! Δεν εβρισκε τροπο να γαμησει, γεματος κομπλεξ και εγωισμους, τωρα μας κανει τον προφητη! Μην βρισκοντας αλλο τροπο να πλησιασει τις γυναικες, πηρε τηλεφωνο και την Αυγη και την Μαριανθη, να τις τρομαξει να μην ερθουν στο παρτυ. Και να δεις που αν τυχον συμπτωματικα-χτυπα ξυλο-συμβει οτιδηποτε κακο στο παρτυ, θα πουν ολοι, πωπωωωω ο Παγωνης εγινε αληθινος προφητης. Σιγα σιγα ομως ο Παγωνης αρχισε να τραβαει ολο και πιο πολυ το σκοινι, και να αποκαλει τον εαυτον του μεσσια, τον φιλο του τον Καραγιαννη που πεθανε δαιμονα, τον Αγγελο αγγελο, τον Μπαρουξη καταραμενο, και εμενα αρνητικα επιρεασμενο απο τα δαιμονια των βραχωδων ακτων. Εκανε εναν φοβερο πολεμο νευρων στην Μαρια, εμφανιζοντας δικες του επιθυμιες σαν επιθυμιες του Θεου, και αιτιολογωντας την ξηρασια της εποχης, και αλλα φυσικα φαινομενα σαν οργη του Θεου που η Μαρια δεν δεχοταν απολυτα σαν θεο της τον Παγωνη. Η Μαρια η Σιτε, περασε πολυ δυσκολες στιγμες μαζι του, γιατι τον πιστευε και τον φοβοτανε. Το καλοκαιρι ειχα μεινει μονος μου στο σπιτι να δουλευω, μια που την αδεια μου φετος την πηρα 1 Μαιου. Αυτο ειχε σαν αποτελεσμα να δουλευω πολυ πετωντας πολλες ωρες, και να καθομαι τα βραδυα μονος μου στο μπαλκονι του σπιτιου, παρεα με μια κασετα που ακουγα συνεχεια. Μια υπεροχη τραγουδιστρια, μια νεα Λιζα, που μου τραγουδουσε νοσταλγικα και ονειρικα ολες τις μοναχικες βραδυες του καλοκαιριου, κανωντας με να νοιωθω την γλυκα της μοναξιας και της νυχτας, οσο ποτε. Ηταν η Julee Cruise στο δισκο του σκηνοθετη David Lynts floating into the dark. Αυτη η απλετη ηρεμια της, σαν αντιδραση σε μια ζωη γεματη σηψη, μεταφραστηκε και σε μενα με την δημιουργια εντελως ηρεμων και ρομαντικων αλλα συγχρονως μεγαλοπρεπων ονειρικων κοματιων. Ετσι βγηκε το secret faith in'd'mol, και η υπεροχη ουρανια μελωδια που αργοτερα θα αφιερωθει στην Λιζα των Dead can dance με τον τιτλο Lisa Gerrard was not there. Το πρωτο, περικλειει ομως ενα πολυ δυνατο ξεσπασμα εμπνευσμενο απο ενα επισης νεο συγκροτημα που τωρα ανακαλυψα, τους Laibach και συγκεκριμενα απο το εργο τους Macbeth. Και οι νυχτες περνουσαν, προσπαθωντας με απλετη ηρεμια και αυτογνωσια να αντιδρασω σε μια εντελως αχρωμη και αρνητικη ζωη που με περιεβαλε. Θυμωμουν και την Μαρινα, και εφτιαξα και ενα ομορφο κοματι που ειχε βγαλει αυτη με τον τιτλο savage colors, για το οποιο εγραψα στιχους που αντιπροσωπευαν ακριβως αυτο το παραπονο. Ναι απλα ενα παραπονο, γιατι μετα απο οσα περασα και ειδα δεν υπηρχε πια νοημα ουτε στο να κλαιω, ουτε στο να απελπιζομαι. Απλα στο να κυταζω νοσταλγικα τους ουρανους και τους οριζοντες ελπιζοντας για κατι καλυτερο στο μελλων. Ομως οσο πιο ονειρικα και ατμοσφαιρικα εβγαιναν τα κοματια, τοσο λιγοτερο με ικανοποιουσε ο ηχος του αρμονιου μου, την στιγμη μαλιστα που ειχα συνηθησει να ακουω το Μ1, του Νακη. Και ειχα πια καταλαβει καλα, οτι χρειαζομουν οσο τιποτε αλλο κιεγω ενα workstation, δηλαδη sampler με ενσωματωμενο sequencer, για να λυσω μια για παντα, καθε ηχητικο και ενορχηστρωτικο προβλημα στην μουσικη μου. Και επειδη δεν ειχα εξοδα, εφοσον ειχα αφησει και το σπιτι του Καρεα, μαζευτηκε ενα χρηματικο ποσον που μπορουσε να κανει το ονειρο εφικτο. 204

205 Περασα ετσι ολο τον Ιουλιο μελετωντας ποιο οργανο με συνεφερε να παρω, και στις 1 Αυγουστου επιτελους με μια προκαταβολη θα αγορασω το τελειοτερο συνθεσαιζερ, ισως και απο τα καλυτερα στον κοσμο, το Τ2, που ειναι απο την πιο προσφατη σειρα της korg, με ολα τα καλα του Μ1 του Νακη, συν πολλα αλλα. Και δεν χρειαζεται να πουμε, οτι οι τεραστιοι μουσικοι οριζοντες που ανοιξαν μπροστα μου απο αυτην την αγορα, εδιωξαν ολη την θλιψη που ενοιωθα, και με εκαναν να ξαναγεννηθω απο συνθετικης αποψεως. Γιατι τωρα ο,τι εβγαζα, παιζοταν με τους τελειους ηχους του Τ2, και γραφοταν στο ενσωματωμενο sequencer του, ωστε με μια δισκετα να εχω προσβαση σε καθε κοματι που εγραφα σε real play απο το ιδιο το οργανο. Και ηταν υπεροχο το συναισθημα του να νοιωθεις οτι δεν υπηρχαν φραγμοι στην ποιοτητα του ηχου που ηθελες να βγαλεις. Τελεια στρινκς, χωρωδιες, τυμπανα, τυμπανια και εκκλησιαστικα οργανα ικανα να αναπαραστησουν με τον καλυτερο τροπο καθε μουσικη μου ιδεα. Και αν καποτε ερθει η στιγμη για τριτο δισκο, απλα το Τ2 θα παιξει μια και τελικη φορα τα κοματια οπως θα τα εχω προγραμματισει απο το σπιτι, εξοικονομωντας χρονο και κυριως χρημα. Ετσι ολος ο Αυγουστος θα περασει με το Τ2, οπου θα προγραμματισω μεσα του τα die Seele, και quintessence, και τα δυο καινουργια eons pearl, και Lisa Gerrard was not there, οπου με χωρωδιες και καμπανες θα δωθουν με τοσο φοβερη ηχητικη ποιοτητα, ωστε θα συγκινουμαι καθε φορα που θα τα τραγουδαω. Αργοτερα θα περασω και το secret faith in 'd' mol με αρπα και στρινκς στο ηρεμο μερος, και με τυμπανια και πνευστα στο ρεφραιν, δημιουργωντας μια καταπληκτικη δομη αναπτυξης, ετοιμη να γραφτει σε δισκο. Αργοτερα θα φτιαξω και διασκευες των DAF, και της Julee Cruise, που ποιοτικα θα ξεπερνουν τα αντιστοιχα κοματια τους. Εντωμεταξυ επιρεασμενος απο το κλιμα του Νακη κιεγω, και υποβοηθουμενος απο τα φανταστικα τυμπανα του Τ2, εβγαλα και ενα τελειως εμπορικο κοματι, που αργοτερα θα ονομαστει prince of skies, που ομως δεν θα παιχτει με τους slow motion, απλα θα ειναι μια δικια μου αναφορα σαυτο το στυλ, που αν και μαρεσει να τραγουδω για χαρη μιας πιο ευρειας αποδοχης του γκρουπ, εντουτοις συνθετικα λειτουργω παντα στο χασιμο και στην ψυχεδελικη απεραντωσυνη του 'Eons pearl'. Τα κοματια αυτα τα βαλαμε σε εναν ραδιοφωνικο σταθμο που μας ειχε καλεσει για συνεντευξη στην Λειβαδια. Ειχαμε παει με τον Μπαρουξη σαν εκδρομη. Οταν τωρα θα ερθει ο Νακης απο τις διακοπες του, θα περασουμε στο Τ2 και τα δικα του κοματια απο το Μ1, αφου ειναι συμβατα μεταξυ τους ετσι ωστε να μπορουμε να εχουμε ολα τα κοματια σε μια δισκετα. Καποια μερα επισης αφου τα κανονισε ο Αγγελος εδωσα και μια συνεντευξη στην εκπομπη Ατμοσφαιρες καποιου Παναγιωτοπουλου στο τριτο προγραμμα της ΕΡΤ, και καποια αλλη μερα ολοι μαζι μιλησαμε σε μια εκπομπη στο διαυλο10, που την εκανε ενας φιλος της Κουκουβινου. Εντωμεταξυ δεν ελειπαν και καποια τηλεφωνα ανωνυμων θαυμαστων απο την γεωπονικη και μετα, και ιδιαιτερα απο ενα 16χρονο κοριτσι την Μαρα, στην οποια θα δωσω κασετα με τα εντελως καινουργια μου τραγουδια απο το Τ2. Με την Μαρα θα διατηρησουμε επαφες και θα γινουμε φιλοι. Απο δημοσιες σχεσεις δηλαδη και οργανα παμε καλα, αλλα απο λαιβ δεν φαινεται τιποτε στον οριζοντα. Καποια μερα γυρισαν και η Μαρια με τον Παγωνη απο τις διακοπες τους τωρα ομως πια χωρισμενοι. Η Μαρια μην μπορωντας να αντεξει μια σχεση βασισμενη σε θεικες προφητειες, τον εδιωξε. Συνεχεια της προφητευε πραγματα που ποτε δεν πραγματοποιουνταν, και την εξαναγκαζε σε μια ψυχωτικη θρησκοληψια με θεο τον εαυτον του. Και μην μπορωντας ο Παγωνης να δεχτει το οτι η Μαρια τον αφησε, αρχισε να την χτυπαει οταν την εβλεπε, να την απειλει και να την πολιορκει παντου, σπαζοντας ακομη περισσοτερο τα νευρα της. Ελεγε οτι η απιστια της Μαριας ωφειλονταν στην απιστια του κοσμου και γιαυτο ηθελε να εκδικηθει ολον τον κοσμο. Ο Μητσος ελεγε οτι με τις ηλεκτρονικες γνωσεις που ειχε ο Παγωνης θα μπορουσε οντως να φτιαξει κατι επικυνδινο για να εκδικηθει τον κοσμο, ενω οι γονεις του επισκεφτηκαν ψυχιατρο που τους εξηγησε οτι ο Παγωνης πασχει από 'θρησκευτικο παραληρημα'. Βλεποντας τα ολα αυτα, πραγματικα ενοιωσα την ανασφαλεια του καθε ενα που θα μπορουσε να την πατησει σαν τον Παγωνη, απο καποιες συνθηκες. Ενοιωσα την αναγκη για επισφραγιση της ταυτοτητας μου μεσα μου βγαζοντας το ωραιοτερο του'90 τραγουδι, ενα απο τα ωριμοτερα μουσικα κοματια ως τωρα, το I will remain, που μαζι με το πιανο, τρεις φορες 205

206 206 καταληγει στο ιδιο καθησηχαστικο συμπερασμα απο οπου θα βγει και ο τιτλος της καινουργιας μου κασετας και που θα περιληφθει στο επομενο εμπορικο CD μας σε 8 χρονια: I will remain through the nights, through the days, through the life, through the death, through the paradise, through hell, through the mortals, through the gods, through the reality, through pain, I will remain Ενοιωθα μια νεα δυναμη στα χερια μου με το Τ2, που επειδη ειχε δυναμικο κλαβιε, μπορουσα να τονιζω οποια νοτα ηθελα, παιζοντας οποτε ηθελα με δυναμη πανω στα πληκτρα. Ετσι εκει που ως τωρα χρησιμοποιουσα σαν βαση τον ηχο των στρινκς του thorskrone, τωρα τα κοματια εβγαιναν σε ηχο πιανου, πιο καθαρα και πιο κρυσταλινα. Ειδικα την ηδη εμπνευσμενη μελωδια το I will remain, την επενδυσα τοσο καλα με πνευστα και στρινκς, χωρις καταχρησεις, ωστε να βγαλω το ποιοτικοτερο τεχνικα κοματι του '90 και ισως ολης μου της μουσικης ιστοριας καθως μεσα στην επιβλητικη του συμπερασματικη ηρεμια κατορθωνει πραγματικα να περικλειει τα παντα. Ενω λοιπον πειραματιζομουν στον υπεροχο ηχο πιανου του Τ2, αρχισα να κανω ανεβοκατεβασματα σε μια κλιμακα που διαρκουσαν διαφορετικα απο το προγραματισμενο μετρο, με αποτελεσμα ενω η μελωδια ανεβοκατεβαινε σταθερα, καθε φορα να τονιζεται και μια αλλη νοτα, καθως αλλαζε καθε φορα η πρωτη νοτα καθε μετρου. Επενδυοντας αυτο το σχημα με πνευστα, τυμπανια και χωρωδιες του Τ2, εβαλα στο τελος και την φωνη μου να επαναλαμβανει την ιδια λεξη αλλα σε διαφορετικο καθε φορα τονο, επιρεασμενος απο την Λιζα και συγκεκριμενα απο το κοματι frontier. Και ετσι σχηματιστηκε το frame of sparkles, ενα θαυμασιο κοματι με ολη την τραγικοτητα που εχω συνηθησει να δινω, αλλα εντελως καινουργιο αρχιτεκτονικα καθως δεν βασιζοταν καθολου σε συγχορδιες. Μια απο τις τελευταιες μερες του Σεπτεβριου με πηρε τηλεφωνο η Μαρια η Κραλλη, για να μαθει τι κανουμε. Επειδη την αλλη μερα θα φευγαμε με τον Μπαρουξη με το σκαφος για τρεις μερες, εντελως αυθορμητα της προτεινα να ερθει. Ειπε οτι θα θελε αλλα δεν μπορουσε, και την αλλη μερα το πρωι, μου ειπε και ο Μπαρουξης οτι δεν μπορει. Και ενω ετοιμαζομουν να φυγω μονος μου, ξαφνικα πηρε η Κραλλη, να μου πει οτι μπορει. Ντανταααν!!! Θα βρισκομουν λοιπον μονος μου με την Μαρια που τοσο ειχα ερωτευτει προπερσυ, στο σκαφος! Οταν ομως βρεθηκαμε και ειδε οτι θα φευγαμε μονοι μας, αρχισε να φοβαται, και να μην πολυθελει. Ομως ηδη ειχαμε ανοιχτει με το σκαφος, και οταν πια κιαυτη συνηθισε στην ιδεα, συνεχισαμε ηρεμα ενα ωραιο ταξειδακι προς το Limpet. Φτανοντας εκει το βραδυ, ενοιωθα περιεργα που ημουν μονος μαζι με την τελευταια της ζωης μου εξιδανικευμενη απο μενα γυναικα, και που τοσα χρονια σκεφτομουν πως να ειναι να ειμαι μαζι της. Δεν ηταν ουτε ομορφα ουτε ασκημα. Ηταν μια ηρεμη βραδυα σαν ολες τις γλυκες βραδιες σε ερημες βραχωδεις ακτες στο σκαφος. Συζητησαμε και της εβαλα να ακουσει το eons pearl, που της αρεσε, και το frame of sparkles που της θυμιζε Νικ Κειβ. Αργοτερα μεσα στην νυχτα επαιζα αρμονιο, και καποια στιγμη ηρθε και εκατσε κοντα μου. Αργοτερα εφυγε, μπηκε μεσα και κοιμηθηκε. Την αλλη μερα στην επιστροφη ειχε τετοιο κολοκαιρο λες και ολα τα στοιχεια της φυσης βαλθηκαν ξαφνικα να πεισουν την Μαρια να μισησει το σκαφος μου και την θαλασσα. Αυτη ηταν πανω κατω η κατασταση οταν ξαφνικα ενα απογευμα χτυπαει το τηλεφωνο. Το σηκωνω και ποιος ηταν; Ηταν ο Θοδωρος που ειχε την wipe out. Εκει που πιστευα οτι θα επρεπε να ειναι σπασμενος μαζι μας που κραξαμε την wipe out στη συνεντευξη του Β23, αυτος μου ελεγε οτι ενας τυπος ονοματι Μιλλας, θελει να συνεργαστει με ενα συγκροτημα για μια ποιητικη βραδυα. Μου εδωσε το τηλεφωνο του και αμεσως τον πηρα: -Οριστε; -Ναι παρακαλω τον κυριο Μιλλα. -Ο ιδιος.

207 207 -Ε, μου ειπαν απο την Wipe out να σας παρω, επειδη ψαχνετε για ενα μουσικο συγκροτημα... -Α, μαλιστα, πολυ ωραια. Ψαχνω για ενα συγκροτημα που να μπορει να επενδυσει μια θεατρικη μου παρασταση που θα γινει στις 21 Νοεβριου στην Ελληνοαμερικανικη ενωση. Η φωνη του ακουγονταν πολυ ψιλη, αργη, ευγενικη, με εναν σνομπ καλιτεχνικο ελιτισμο: -Θα πρεπει να με γνωριζετε απο παλιοτερες καλιτεχνικες μου εκδηλωσεις ετσι δεν ειναι; -Οχι, δεν σας εχω ξαναακουσει. -Σοβαρα, δεν με εχετε δει ουτε απο συνεντευξεις στα περιοδικα, η απο αφισσες μου που γραφουν 'Μιλλας'; Αποκλειεται. Σιγουρα αμα με δειτε, καπου θα με θυμηθειτε διοτι ειμαι πολυ γνωστος! Μου ειπε λοιπον οτι στις 21/11 καποιοι ηθοποιοι θα απαγειλουν ποιηματα του στην ελληνοαμερικανικη ενωση, και μας θελει να παιζουμε καποια ινστρουμενταλ κοματια ενδιαμεσα. Την πιο πολη ωρα ομως μου μιλουσε σαν να εδινε συνεντευξη, κανοντας τον πολυ σπουδαιο αραδιαζοντας μου ενα σωρο ονοματα αλλων καλιτεχνικων συνεργατων του: -Την σκηνοθεσια ανελαβε η Μαρια η Θωμαδακη η οποια εχει αναλαβει πολλα εργα μου στο παρελθων. Σε παλαιοτερες μαλιστα συνεργασιες μου με το περιοδικο Elle, μου ειχε ζητηθει βοηθεια απο την Μιμη την Ντενιση, αλλα οχι, δεν μπορουσα να δεχτω, δεν μπορουσα να δεχτω να συνεργαστω με τον τοτε σπονσορα της τον Νικο τον Μαρκακη ο οποιος μεσω της Ελενης Δημου μου ζητουσε να εμφανιστω στο θεατρο της. Αυτον τον καιρο βρισκομαι σε επαφη με τον Αντωνη Τριτση ο οποιος αν βγει δημαρχος, μου εχει υποσχεθει την απολυτη παροχη οποιου χωρου του ζητησω, ακομη και το μεγαρο μουσικης. Αλλα ακομη και αν δεν με ικανοποιησουν οι προσφορες του, τοτε μεσω της Μελινας της Μερκουρη, μπορω να εξασφαλισω και καλυτερο μανατζμεντ αφου της ειχα διακανονησει καποτε μια συνεργασια με τον Μιχαλη τον Κορωνακη που αργοτερα εφτιαξε εταιρια δισκων και με παρακαλουσε να τον υποστηριξω. Τωρα εσεις, σαν Σλοου Μοσιον, αν ερθετε να παιξετε αφιλοκερδως στην παρασταση μου, θα σας δωθει η ευκαιρια να γνωρισετε τον Τασο τον Καλαμαρα που θα μπορεσει να σας καλυπτει ηχητικα στο μελλων-αυτος αλλωστε καλυπτει και την φιλη μου την Χαρουλα την Αλεξιου-την Μαρια την Μποτονακη, κλπ. Οταν γνωριστηκαμε απο κοντα ομως σιγουρα δεν ειδα τον ανθρωπο που περιμενα. Ειχε σηκωμενα τα μπροστινα μαλλια του, και ενα γραφειο γεματο ναρκωτικα και διαφορα χαπακια, τα οποια καταπινε συνεχεια με αποτελεσμα να ειναι παντα πιτα. Φυσικα ο Μπαρουξης κολησε και ταιριαξε πολυ μαζι του, ενω ο Γιαννης μου ειπε οτι τον ηξερε απο παλιες του δραστηριοτητες και οτι εκτος απο ποιητης, ειναι τζανκυ και γκαιυ. Ομως ο Μιλλας, αφου ακουσε τους δυο δισκους μας και επαθε, εξεδηλωσε περισσοτερο ενδιαφερον για μας περα απο την μουσικη επενδυση της ποιητικης του βραδυας. Κανοντας τον σπουδαιο μας μιλουσε για απειρες γνωριμιες και προσβασεις που ειχε, ισχυριζομενος οτι ποτε ως τωρα δεν χαλασε κατι το οποιο ειχε προγραμματισει. -Επειδη μου αρεσει πολυ η μουσικη σας, μας ελεγε, μετα την παρασταση μου στην ελληνοαμερικανικη ενωση θα σας γνωρισω με τον διευθυντη στο 'Λυρικον' κυριο Πετρου, και θα σας αναλαβω εγω μεσω των γνωριμιων μου για να κλεινουμε συναυλιες και συνεντευξεις. Συναυλιες σωστες που απο δω και περα θα λεγονται κονσερτα και μονον σε σοβαρα θεατρα τα οποιες θα τα πληρωνουν οι σπονσορες μου. Γιουπυ! Καινουργιος μανατζερ! Και τι μανατζερ! 37 χρονων, διασημος με τοσες πολες γνωριμιες. Επιτελους θα βγουμε απο το τελμα των κυκλωματων του ελληνικου underground, και θα μπουμε στα κυριλε καλιτεχνικα κυκλωματα του Κολωνακιου! Χαρηκαμε για ολα αυτα, την στιγμη που ο παλιος μανατζερ, ο Αγγελος ειχε δηλωσει οτι παραταει ολες αυτες τις δραστηριοτητες για χαρη του χριστιανισμου. MILLAS

208 Σιγουρα ομως κατι μας βρωμαγε στο βαθος, καθως παρολους τους διασημους γνωστους του που μας αραδιαζε καθε μερα, ποτε δεν βλεπαμε αλλο ατομο στο σπιτι του παρα μονον αυτον να κατεβαζει χαπια ξαπλωμενος σε μια καρεκλα και να μαστουρωνει. Μπορει ολα αυτα να μας τα λεει ετσι για να παιξουμε τζαμπα στην ποιητικη βραδυα του και υστερα μη τον ειδατε. Μια μερα πηγαμε και τον ειδαμε και με τον Νακη ο οποιος εφερε μαζι του την ισπανιδα την γυναικα του, για την οποια μας ειπε εμπιστευτικα οτι ηταν εξω απο την φαση του μαυρου και θα ηταν καλυτερα να μην εβλεπε τσιγαριλικια. Και ηταν η μερα ειδικα που ο Μιλλας με τον Μπαρουξη εφτιαξαν ενα τεραστιο χασισοτσιγαρο με φουντα, που ο Μιλλας το ρουφαγε πηδωντας μεσα στο δωματιο και στριφογυριζοντας γυρω γυρω. Η γυναικα του Νακη ειχε γουρλωσει τα ματια της και ταχε παιξει. Εγω δεν μπορουσα να συγκρατηθω και γελαγα συνεχεια. Ο Μητσος τωρα, μου ζητησε να γραψω μουσικη για μια ταινια μικρου μηκους που ειχαν φτιαξει μαζι με την φιλη του την Ειρηνη, που λεγοταν πορτες. Επειδη ηταν η πρωτη φορα που επρεπε να φτιαξω μουσικη κατα παραγελιαν, και γνωριζοντας ποσο απολυτος, δυσκολος και ιδιοτροπος ειναι γενικα ο Μητσος, προσεξα πολυ, και με την βοηθεια βεβαια του Τ2, μπορεσα μεσα σε μια νυχτα να βγαλω μουσικη για τα 4 κυρια μερη της ταινιας που να ταιριαζει και να την γουσταρει πολυ και ο Μητσος. Στο περασμα της στην ταινια, εμαθα πολα γυρω απο το πως ενωνεται και συγχρονιζεται ο ηχος με την εικονα στην μουβιολα, μια απορια που την ειχα απο καιρο. Με μεγαλη χαρα εμαθα σε λιγες μερες οτι η ταινια προκριθηκε για το διαγωνιστικο τμημα του φεστιβαλ μικρου μηκους της Δραμας που θα γινει 1 Νοεβριου. Αχ, λετε να χτυπησουμε κανενα βραβειο καλυτερης μουσικης; -Να ερθει ο Μητσος μια μερα να τον γνωρισω με τους σκηνοθετες μου, μας ελεγε ο Μιλλας. Μαλιστα ειδικα το soundtrack που ειχα γραψει για το πρωτο μερος της ταινιας, ταιριαζε πολυ και με τα ποιηματα του Μιλλα που ηθελε να του επενδυσουμε, οποτε θα χρησιμοποιηθει και εκει. Τωρα ομως κατι νεο ειχε τραβηξει το μυαλο μου μακρυα απο ολα αυτα. Ηταν ο προγραμματισμενος ερχομος των Dead can dance για δυο συναυλιες στις 19, και 20/10 στην Αθηνα. Θα εβλεπα επιτελους απο κοντα την ιδια την Λιζα, που με την φωνη της, με τους εκκλησιαστικους υμνους της, μου προσφερε τοσα πολα στην ζωη μου. Ηθελα καπως, να βρεθει ενας τροπος να την κανω να με προσεξει οταν ερθει, να της δειξω οτι υπαρχω κιεγω, να την γνωρισω, να εχει υποψιν της οτι στην Ελλαδα υπαρχει καποιος Θοδωρος που ειναι στην ιδια φαση. Στην αρχη σκεφτομασταν να ζητησουμε να βγουμε μαζι τους support, μια μεγαλειωδης ιδεα, ομως ο Μιλλας δεν ηξερε τους διοργανωτες, ουτε και τους dead can dance. Πηρα εγω τηλεφωνο: -Ντι ντι μιουζικ, παρακαλω; -Ναι, καλημερα σας. Καταρχας ηθελα να σας ευχαριστησω που θα φερετε τους dead can dance στην Αθηνα. -Ευχαριστουμε. -Ειμαι ο τραγουδιστης των Slow motion, και ηθελα να ρωτησω αν θα μπορουσαμε να παιξουμε μαζι τους support. -Α, λυπαμαι, γιατι σας ξερω και ξερω οτι θα ταιριαζατε, αλλα το συμβολαιο τους το λεει καθαρα οχι support! Γαμωτο! Πως μπορω να τους πλησιασω; Πως μπορω να μιλησω και να γνωρισω την Λιζα, την μονη ισως γοτθικη θεα στην γη; Ειναι δυνατον η μονη τραγουδιστρια που απαγγελει εκκλησιαστικους γοτθικους επικους υμνους που τοσο λατρεψα, η μονη σαν κιεμενα στον κοσμο, να ερθει εδω και να μην της μιλησω; Ψαχνοντας να βρω καποια προσβαση, η Κουκουβινου μου ειπε για εναν φιλο της που παιζει σε ενα ντεθ πειραματικο γκρουπ τους Ding an sich, δουλευει στο Happening, μας ξερει, μας γουσταρει και εχει αναλαβει να βοηθησει στην οργανωση της εδω παραμονης των Dead can dance. Τον πηρα τηλεφωνο: -Ειμαι ο τραγουδιστης των Slow Motion, και ηθελα να παρακαλεσω... αν μπορει να βρεθει μια ευκαιρια να γνωρισω και να μιλησω στους dead can dance, στην διαρκεια της εδω παραμονης τους. Θελω να δωσω στην Λιζα μια κασετα με τραγουδια μου και ενα γραμμα. -Κυτα, ειναι πολλοι που ζητουν να τους δουν, αλλα εσενα θα προσπαθησω να σε εξυπηρετησω επειδη παιζεις στους Slow Motion που μου αρεσουν και ισως ειναι το μονο 208

209 σχετικο με τους dead can dance συγκροτημα στην Ελλαδα. Λοιπον, στις 18/10 που θα ερθουν θα σε παρω τηλεφωνο το βραδυ να σου πω που θα τους παμε, να ερθεις να μας βρεις, ενταξει; -Αχ, χιλια ευχαριστω!!!! Ενοιωσα μεσα μου για πρωτη φορα το αγχος του αγωνα των δημοσιων σχεσεων. Καταλαβα οτι χρειαζεται θαρρος και θρασος. Εγραψα ενα γραμμα για την Λιζα νοιωθωντας το χερι μου να τρεμει απο την συγκινηση: Αγαπητη Λιζα: Μεσα σε εναν εντελως αρνητικο μουσικα κοσμο γεματο απο τα ηχητικα ξερασματα που μας βομβαρδιζουν (rap, new age, hip-hop, ροκ εντ ρολ), εσυ προβαλες σαν οπτασια μπροστα μου ολα αυτα τα χρονια με την αιθερια φωνη σου, με τους απεραντους υμνους σου να κατακλησεις ολα μου τα ονειρα και να δωσεις στις τελετες της γοτθικης μου θεας των βραχωδων ακτων την ελπιδα οτι ισως σαν νεραιδα εμφανιστεις καποτε αναμεσα τους εστω και για μια στιγμη.... Σε παρακαλω, στις 10 του ερχομενου Φεβρουαριου στις πεντεμιση το απογευμα, τραγουδησε κατι σκεφτομενη εμενα... Της εγραψα και μια κασετα με τα eons pearl, Lisa Gerrard was not there (αραγε θα καταλαβει τους στιχους που μιλουν γιαυτην;), secret faith, frame of sparkles, I will remain, δηλαδη ολα αυτα τα καινουργια κοματια με το Τ2 που εχουν την καλυτερη ηχητικη ποιοτητα που εχω πετυχει ποτε. Παραληλα καποιες αλλες συνθεσεις μου που ακομη δεν ειχαν παρει μορφη, τις εγραψα καπως πιο εσπευσμενα, αλλα τις προτιμησα απο αλλες παλιοτερες για την ηχητικη ποιοτητα του Τ2. Ηταν το index of emeralds με μια φοβερα αγνη φωνη μου στην αρχη, και μια ουρανια συνεχεια χωρις ομως αξιολογη αναπτυξη, το hush reverberates που το πρωτο μερος του βασιζεται στον τελειο ηχο μιας ουρανιας φωνης του Τ2, και το δευτερο σε εναν ηχο που παραπεμπει καπως στο Zamia Lehmani των SPK, κατω απο μια θαυμασια μελωδια. Και ειναι η πρωτη φορα που καποιες θαυμασιες ονειρικες ιδεες δεν θαβονται κατω απο τεχνικες ανεπαρκιες, αλλα εκπληρωνονται στο ακεραιο. Δυο ακομη καινουργια κοματια μου γραφτηκαν βεβιασμενα στην κασετα αυτην προς την Λιζα, και τα δυο βασισμενα στην ανακαλυψη του πιανου με δυναμικο κλαβιε του Τ2, που παιζει χαμιλικα με φωνητικες καταληξεις αρκετα επιρεασμενες απο τα σολο φωνητικα της Λιζας. Πλην ομως η βεβιασμενη εγγραφη εχει σαν αποτελεσμα καποια ψιλοφαλτσακια που δεν υπηρχε χρονος να διορθωθουν, και ελπιζω η Λιζα να τα κρινει με επιεικεια. Μιλαω για το extordium, και το blanc pages in my missal. Ειδικα το δευτερο παρα το οτι διαρκει 11 λεπτα, εχει τοσο ξαφνικες μεταπτωσεις, απο κυριλε μελωδιες σε πειραματικα ξεσπασματα, χωρις ομως να λειπει και το ονειρικο μερος που κραταει ενα φοβερο ενδιαφερον. Τελος δυο παλιοτερα κοματια που ενοιωθα οτι επρεπε να ακουστουν απο την Λιζα, ηταν φυσικα το invocation και το for all those apsend ornaments. Και ηρθε η μερα που οι Dead can dance φτανανε στην Ελλαδα. Ομως εκεινος ο τυπος δεν με επερνε τηλεφωνο, και ηταν ηδη 7 το βραδυ. Και ευτυχως με πηρε καποιος αλλος, ο Αλεξανδρος ο τραγουδιστης των In trans 95, που ειχα πει και σαυτον ποσο σκιζομουν, και μου ειπε οτι θα δωσουν στις επταμιση το βραδυ πρες κονφερανς στο ξενοδοχειο Holiday inn, οπου θα εμεναν. Τρεχοντας εφτασα στο ξενοδοχειο οπου ο Αλεξανδρος με βοηθησε να μπω στην αιθουσα της συνεντευξης οπου ηταν και ο αλλος ο τυπος που μου εξηγησε οτι με πηρε τηλεφωνο, αλλα μολις ειχα φυγει. Τωρα ομως τιποτε απο αυτα δεν ειχε σημασια. Η σκεψη και μονο οτι επιτελους ημουν τοσο κοντα στην Λιζα με γεμιζε χαρα και ελπιδα. Ομως αυτος που καθοταν επανω στο τραπεζι περιμενοντας ερωτησεις δεν ηταν η Λιζα, αλλα ο τραγουδιστης των Dead can dance, και αντρας της ο Brendan Perry. Ειπε οτι η Λιζα ηταν πολυ κουρασμενη και πηγε για υπνο. Απαντησε ότι Dead can dance, σημαινει ζωη που αναγγεναται απο τον θανατο, οτι ακουει κυριως τωρα ανναγενησιακη του 14-16ου αιωνα μουσικη, δεν γνωριζει τους SPK, και δεν πιστευει στον Θεο αλλα στο θρησκευτικο συναισθημα. Μολις τελειωσε η συνεντευξη τυπου, τοτε ο Νικος απο το Χαππενινκ για να εξιλεωθει που δεν με πηρε τηλεφωνο, με πηρε μαζι του, ανεβηκαμε στο βαθρο και με συστησε στον Μπρενταν. -Να σας γνωρισω τον Θοδωρο, τον τραγουδιστη των Slow Motion που ειναι απο τα ποιοτικοτερα συγκροτηματα την Ελλαδα, του ειπε στα αγγλικα. 209

210 -Θελω να σας ευχαριστησω, του ειπα, για την μουσικη σας που μου προσφερε τοσα πολα στην ζωη μου, και κυριως κρατησε τα ονειρα μου μακρυα απο την σκουρια και την σηψη της σημερινης γενικοτερης μουσικης σκηνης. -Κιεγω σε ευχαριστω, μου ειπε, και χαιρομαι που βλεπω ανθρωπους να εχουν παρει τοσο βαθια και ουσιαστικα την μουσικη μας. -Τα καλοκαιρια εξερευναω ερημες βραχωδεις ακτες νησιων του Αιγαιου με το σκαφος μου, ακουγοντας συνεχεια την μουσικη σας, κανω μεταφυσικες τελετες σε βραχωδεις ακτες τις οποιες πολλες φορες βαφτιζω με τιτλους τραγουδιων σας. -Οου, πολυ, μα παρα πολυ ενδιαφερον, μου λεει. Παντα ηθελα και εγω και η Λιζα να νοιωσω το συναισθημα την απεραντωσυνης της θαλασσας, αλλα μενουμε σε μια μικρη λιμνη μεσα στα δαση της Ιρλανδιας μακρυα απο θαλασσα. Ισως το επομενο καλοκαιρι ερθουμε να σε βρουμε να μας πας κιεμας στις βραχωδεις σου ακτες! Πωπωωω, φοβερο! Φανταζεστε, εγω με την Λιζα στο σκαφος μου, να την πηγαινω στην Σαντα Τερεζα, η στην Αλοκασια, και να τραγουδουμε μαζι; Ανεβηκαμε στον ημιοροφο του ξενοδοχειου και κατσαμε σε ενα σαλονακι. Εκει του ειπα οτι στις βραχωδεις ακτες που πηγαινω, βγαζω τραγουδια που αποτελουν το υλικο του συγκροτηματος μου, των slow motion, παντα επιρεασμενος απο τους Dead can dance. -Θελω παρα πολυ να ακουσω την μουσικη σου μου ειπε, και ολα αυτα με ενδιαφερουν παρα πολυ! Υποσχεθηκα να του δωσω μια απο τις επομενες μερες το viaticum και την κασετα που ειχα ετοιμασει. Μου ειπε να συναντηθουμε αυριο μετα απο την συναυλια. Συγκινηθηκα φοβερα που το ζητουσε αυτος ο ιδιος. Ομως πιο πολυ για την ανεση με την οποια συζητησαμε γυρω απο την τεχνη και την δημιουργια, γυρω απο υπαρξιακες ανησηχιες σε επιπεδο που ποτε δεν ειχα καταφερει με κανεναν φιλο. Αμεσως καταλαβα οτι προκειται για εναν ανθρωπο πολυ κοντα σε μενα και ισως πολυ πιο ευαισθητο, που φυσικα τον βοηθουσε και το περιβαλον της εξοχης της Ιρλανδιας οπου ζουσαν με την Λιζα. Και εκει που ως τωρα το ενδιαφερον μου ηταν στραμενο προς την Λιζα, τωρα με ενδιεφερε ο Μπρενταν, για τον οποιο την ιδια νυχτα εγραψα ενα γραμμα οπου του μιλουσα για τις θεωρειες μου και για την εξιδανικευση της Λιζας. -Και μου ειπε οτι με συμπαθει πολυ, και θελει οπωσδηποτε να ακουσει την μουσικη μου, ελεγα με ενθουσιασμο το ιδιο βραδυ στον Αγγελο. Ειναι αυτοι ακριβως οι ανθρωποι που εψαχνα να επικοινωνισω μαζι τους. Ο Αγγελος ομως παντα πιο προσγειωμενος μου επισημαινει: -Μην ενθουσιαζεσαι. Αυτο ειναι το management του συγκροτηματος, να αντιμετωπιζονται με φιλικο τροπο οι θαυμαστες! Την αλλη μερα της πρωτης συναυλιας, πηγαμε εκει απο το απογευμα με την Κουκουβινου η οποια αναλαμβανε οπως ελεγε τις δημοσιες σχεσεις του συγκροτηματος, και με γνωρισε στον Μουχταριδη και στον αδελφο του που ειχαν τον 902 αριστερα στα FM, και διοργανωναν με την D. D. music την φαση, ενω απο μεσα ακουγοταν η φωνη της Λιζας, που εκανε προβες. Και οταν κατσαμε στην τριτη σειρα, και οταν βγηκαν στην σκηνη, ενοιωθα μια φοβερη συγκινηση, μια φοβερη εκπληρωση. Η Λιζα εκπληρωνοντας ολες μου τις προσδοκιες, βγηκε με λευκο φορεμα, και σαν αγγελος, σαν νεραιδα, κινιωταν και τραγουδουσε πανω στη σκηνη σκορπωντας μια φοβερη αρμονια που εκανε και τους πιο ασχετους να παθουν. Κινηματογραφουσα με την καμερα καθε της κινηση, καθε της εκφραση, καθε της σταση. Και ο Μπρενταν τον οποιο ειχα γνωρισει τοσο καλα χθες, με ενα φοβερα αγνο προσωπο, προσπαθουσε να τραγουδησει σαν να εβγαινε πρωτη φορα στον κοσμο. Αχ, ομως τι ασκημα που τελειωσαν ολα! Γιατι οταν η συναυλια τελειωσε, ματαια εψαχνα να βρω τον Νικο, για να με μπλεξει με την παρεα των dead can dance, οπου κιαν πηγαινανε μετα. Και ετσι αντι να ειμαι με τους dead can dance οπως περιμενα, περασα μια θλιβερη νυχτα σε ενα ταβερνακι με τον Μητσο, την Κουκουβινου, τον Μπαρουξη και την Χριστινα. Την αλλη μερα που θα ξαναγινοταν η δευτερη τους συναυλια, πηρα τηλεφωνο τον Νικο, και μου ειπε να περασω απο το Παλλας το απογευμα που θα εκαναν προβα, να τους δωσω την κασετα τον δισκο και τα γραμματα. Αμεσως πηγα, και αυτος με εβαλε κρυφα μεσα απο την εξοδο κινδυνου, στην πλατεια του θεατρου. -Σε παρακαλω κανε ησηχια, μου ελεγε, γιατι τωρα κανουν προβα στην σκηνη και εχουν απαγορεψει την εισοδο σε οποιονδηποτε. -Καλα, του ψιθιριζω. Θα καθισω σε ενα καθισμα και οταν τελειωσουν την προβα τους, θα παω να τους μιλησω. 210

211 211 Εκατσα και τους εβλεπα. Και με μεγαλη μου εκπληξη, ειδα μια Λιζα διαφορετικη. Με τα μαλια της πιασμενα κοτσιδα, και απλα ντυμενη, σπαζοταν με το καθε τι που δεν της πηγαινε καλα. Σπαζοταν οταν καποιος καπνιζε, και οταν για καποια στιγμη εφευγε απο την σκηνη, οι υπολοιποι ρωτουσαν ο ενας τον αλλον: εφυγε η σπασαρχιδα για να καπνισουμε;!!! Μολις η Λιζα επεστρεφε στην σκηνη, αμεσως φωναζαν 'συρμα' μεταξυ τους και εσβηναν ολα τα τσιγαρα τους. Και το υφος της Λιζας ηταν στριφνο, κακο, και δεν ειχε καμια σχεση με το αιθεριο στοιχειο, καμια σχεση με την Λιζα που εγω φανταζομουν ολα αυτα τα χρονια. Αργοτερα εκραζε τον Μπρενταν που εχει μανια με ενα ξυλινο οργανακι με μανιβελα και σε μια στιγμη η Λιζα του το πηρε και το πεταξε κατω φωναζοντας: Πετα πια αυτην την μαλακια!. Και οταν ο Μπρενταν προγραματιζε κατι στο Μ1, η Λιζα του λεει: Μονο με μηχανες ξερεις να συνεργαζεσαι, οχι με ανθρωπους!. Τελικα η Λιζα, δεν ηταν ο αγνος ανθρωπος που φαινοταν απο την φωνη της, αλλα ο Μπρενταν, που αποτι φαινεται θα υπεφερε πολα απο την Λιζα. DEAD CAN DANCE στο Παλλας.Η Λιζα μπροστα τραγουδαει.τι θα πει αραγε οταν διαβασει το γραμμα και ακουσει τη μουσικη μου; Μολις τελειωσαν την προβα ανεβηκα στα καμαρινια. Ο Μπρενταν με χαιρετησε σαν να ειμαστε χρονια φιλαρακια, και εγω του εδωσα μια σακουλα με το viaticum, την κασετα με τα καινουργια μου κοματια που προανεφερα, και δυο γραμματα, ενα για την Λιζα και ενα γιαυτον. Του επιστησα την προσοχη μην χαθουν, αυτος τα πηρε, με μεγαλη προσοχη εξετασε το viaticum, και μου ειπε να μην ανησηχω. Και οταν μετα την συναυλια ξαναανεβηκαμε πανω με την Κουκουβινου να του δωσουμε συγχαρητηρια, μου ειπε οτι ακομη δεν διαβασε το γραμμα, αλλα θελει να το δει οταν θα ειναι ησηχος, και οτι θα μου γραψει και αυτος μιαν απαντηση. Βεβαια εγω για να μην φανω λιμασμενος, πουθενα δεν εδωσα την διευθυνση μου, αλλα αν πραγματικα ενδιαφερθει να επικοινωνησει μαζι μου, τοτε θα την βρει μεσω της wipe out που αναφερεται στο viaticum. Θεε μου κανε το ενδιαφερον του για μενα να μην ειναι τυπικο και ψευτικο, να γινω φιλος με τους dead can dance, αυτοι ειναι οι ανθρωποι στους οποιους ανηκω τοσο ιδεολογικα οσο και καλιτεχνικα, με αυτους αξιζει να επικοινωνω, οχι με τον Μιλλα, και ολους αυτους τους ελληνες λιγουρηδες που χρησιμοποιουν την μουσικη τα γκρουπ κιεμενα για να δικαιολογουν τις χασισομαστουρες τους και τις περιστασιακες καβλες τους. Ποτε πραγματικα θα βρεθω αναμεσα σε αυτους που θα επρεπε απο την αρχη να ειμαι; Ημουν ευχαριστημενος που εξεπεμψα το μηνημα της υπαρξης μου σε αυτους που περισσοτερο επρεπε, στους dead can dance. Και βαθια μεσα μου θα ελπιζω σε μια απαντηση στα γραμματα και στα τραγουδια μου που εδωσα στον Βrendan και στην Lisa.

212 Και οι δυο, ειναι τοσο μα τοσο αγνοτεροι και ανωτεροι, απο ολες αυτες τις βαμενες σκυλοκοτες που τωρα με περιεζωναν σε μια καφετερια στο Κολωνακι που το επαιζαν ηθοποιες, για να κανονισουμε τις λεπτομερειες της συνεργασιας μας στην θεατρικη παρασταση του Μιλλα. -Εσεις σαν μουσικοι, θα πρεπει να ντυθειτε και αναλογα, λεει σε μενα και στον Μπαρουξη μια απο τις 'καλιτεχνιδες' που βρωμαγε μπογια και αρωμα απο χιλιομετρα, και χιλιαδες κρεμαντζουνια κρεμωνταν απο τον λαιμο και τα χερια της. -Λοιπον για συμαζευτητε, να συζητησουμε την τριτη σκηνη, φωναζε καποια Μαρια Μποτονακη, που διακανονιζε. Εσυ Ερικο, θα απαγελλεις το 'μιλα σιγα' αφου οι Slow Motion τελειωσουν το δευτερο μουσικο μερος. Δωσε σε παρακαλω μια καταρακωση στην ερμηνεια και στο υφος σου! Ο Μιλλας, σκυφτος απο τα πολα τσιγαρα σε μια γωνια ψιθιριζει: -Καταρααακωση... Ναι... Αυτο ακριβως θελω να περασω με αυτην την παρασταση μου. Αυτο ακριβως. Λοιπον, αυτοι οι ανθρωποι δεν εχουν ποτε στην ζωη τους νοιωσει το τι σημαινει τεχνη. Απλα την χρησιμοποιουν σαν μοδα, σαν ενα ακομη απο αυτα τα κρεμαντζουνια που φορανε για να θεωρουνται πιο σικ, πιο in, και πιο στυλιζαρισμενοι. Εμεις σαν Slow Motion, με τον Μπαρουξη και τον Νακη καναμε προβες και για την θεατρικη βραδυα του Μιλλα, αλλα και για ενα λαιβ στο ΑΝ, οπου θα παιξουμε στις 20/11, δηλαδη μολις μια μερα πριν την βραδυα του Μιλλα. Ο Μπαρουξης, δεν γουσταρε να μπει η μουσικη απο το σαουντρακ της ταινιας του Μητσου, και προτεινε να φτιαξουμε κατι πιο εντονο, πιο μπητ και πιο αρρωστο. Βαζοντας ενα πατερν απο ντραμς στο Τ2 να ακουγεται με ηχο τονικο, βγαλαμε αμεσως το επιθυμητο αποτελεσμα. Δυο εντελως μπητατα και συγχρονως αρρωστα κοματια, με τα οποια ο Μιλλας θα ενθουσιαστει και θα μας παραδεχτει ακομη περισσοτερο. Το βασικο θεμα ονομαστηκε muckerel επειδη ο συνεχομενος μπακραουντ ηχος μοιαζει με βουητο κουνουπιου. Αυτα τα δυο, μαζι με το σαουντρακ, το khaon απο το viaticum, και μια θαυμασια κλασικη εισαγωγη του Νακη, το entrance, θα αποτελεσουν τον κυριο μουσικο αξονα της βραδυας του Μιλλα. Μια μερα δωσαμε και συνεντευξη στον ραδιοσταθμο Rock FM, στην εκπομπη του Δημητρακα, βαζοντας και απο το τραγουδια του Νακη, ενω εγω φορουσα την στολη του πιλοτου γιατι αμεσως μετα πετουσα. Μιλησαμε για την θρησκευτικη σχιζοφρενεια που τρελανε τελικα τον Παγωνη, και για τον χριστιανικο δρομο που πηρε ο Αγγελος, παραιτουμενος απολα για χαρη του Χριστου. Μιλησαμε και για την Μαρια την Σιτε που δεχτηκε να αρραβωνιαστει τον 'μεσσια' Παγωνη οταν ακομη τον πιστευε, εως οτου καταλαβε κιαυτη οτι εχει τρελαθει. Η Μαρια η Σιτε λοιπον, καταπιεσμενη πολυ ασκημα απο τα γεγονοτα και δυστυχισμενη φοβερα απο τοτε που την αφησε ο Μπαρουξης, προσχωρησε σε μια θρησκευτικη χριστιανικη αιρεση, στους πεντηκοστιανους, που μαζευονται σε χωρους-εκκλησιες και προσευχονται με τον δικο τους τροπο συνεχεια στον Χριστο, αλλοτε φωναζοντας ολοι μαζι παθιασμενα με τα χερια ψηλα, και αλλοτε τραγουδωντας τραγουδια που τους εκαναν να νοιωθουν εκστασιαμενοι. 212

213 Η ιεραποστολικη τους ενωση αποτελειται απο κατι παιδια που ψαχνουν για απελπισμενους ανθρωπους σαν την Μαρια για να τους σωσουν με την σωτηρια του Χριστου. Κινουμενοι συμφωνα με τις γραφες, συνεχεια προσευχονται και μιλουν για τον Ιησου, και αισθανονται ευτυχισμενοι. Και ετσι ακουσαμε και την Σιτε ξαφνικα να μας κηρητει: -Βρισκεστε ολοι σε πλανη, γιατι εχετε ξεχασει την αγαπη του Χριστου. Θοδωρε, αν θελεις πραγματικα να βρεις την ιδανικη ευτυχια καποτε οπως ελεγες, πεταξε τα ολα, ξεχασε τα ολα, και ελα μαζι μας να τραγουδησουμε για τον Ιησου, που για μας σταυρωθηκε, για μας αναστηθηκε! Αυτη ειναι η μονη αληθεια, και απο κει και επειτα, ολα τα αλλα, τεχνη, μουσικη, Slow Motion, ειναι εργα του σατανα. Ημουν κιεγω κατω απο την επιροη του σατανα, οταν πιστευα οτι ο Παγωνης ειναι μεσσιας, ομως ο Κυριος ηρθε και με την αγαπη του με εφερε στον σωστο δρομο. Πρεπει κιεσυ Θοδωρε να πιστεψεις γρηγορα στον Κυριο, γιατι δεν μας μενει πολυς χρονος. Απο στιγμη σε στιγμη θα επιστρεψει να μας κρινει τελειωτικα! Θελοντας να τους γνωρισω καλυτερα, πηγαινα στις συγκεντρωσεις τους και τους παρακολουθησα με προσοχη, γρηγορα ομως ενοιωσα την αρρωστη αυτη απολυτοτητα τους που απεφερε μια φασιστικη σιγουρια στο καθε τι που με την σειρα της απεριπτε την προσωπικοτητα, κατι που δεν ενοχλουσε τους απελπισμενους και χωρις προσωπικοτητα, ενοχλουσε ομως εμενα που δεν αντεχα να μου μιλανε σαν να ειμαι 5 χρονων. Παντως θαυμαζω τον βασικο καθοδηγητη τους τον Ηλια, και τον Γιαννη τον Πετροσιδεριδη για την πιστη τους αυτη που τους κραταει απεναντι σε ολα ακραδαντους, υποστηριζοντας παντα την αξια της πιστης, της αληθινης πιστης, ασχετα με το που αυτη απευθυνεται. Οσο για τον Χριστο, αυτος δεν ειναι μεσο για να λυσουμε τα προβληματα μας Μαρια, ουτε δεκανικι, αλλα η υστατη πραγματικοτητα που τα παντα περιβαλει, αν θελουμε να μιλουμε στη γλωσσα σας. Βεβαια για ενα ατομο σαν την Μαρια, υστερα απο τοσες καταστασεις και δοκιμασιες που περασε και χωρις να εχει δικα της ενδιαφεροντα, μια τετοια καταληξη ηταν λογικη. Ενας ακομη γνωστος που τα εγκατελειψε ολα και πηγε με αυτους, ηταν ο Χρηστος, εκεινος ο ομοφυλοφυλος που ειχε κανει εκεινο το παρτυ το καλοκαιρι. Αρχισα να ανησηχω βλεποντας τοσους γνωστους ξαφνικα να αλλαζουν και να τα παρατουν ολα στο ονομα του Χριστου. Αρκετα επιρεασμενος απο αυτες τις καταστασεις αρχιζω να ηχογραφω την καινουργια μου κασετα, με τιτλο τον χαρακτηριστικοτερο των τραγουδιων της: I will remain. Θα εχει διπλασια διαρκεια, γυρω στα 100 λεπτα, οπου χρησιμοποιειται μια ακομη πιο προχωρημενη μεθοδος εγγραφης απο τις προηγουμενες, αυτη που εμαθα απο τον Κωστα τον Σωκιαλη, με midi συγχρονισμο στο τετρακαναλο μου, με το sequencer του Τ2, που κιαυτο με την σειρα του συνηγορει σε ενα ηχητικο αποτελεσμα ανωτερο ακομη και απο τους δυο δισκους που εχουμε βγαλει. Ολα τα κοματια που προαναφερθηκαν θα ειναι μεσα, μαζι με τα χορευτικα του Νακη, και με δυο πολυ θεαματικα που βγηκαν την τελευταια στιγμη με ψιλη φωνη σε στυλ γενικου συμπερασματος, γενικης καταληξης. Ειναι το aerial vertex, πιο χαρουμενο, και το neutral legents, πιο σοβαρο οπου οταν η οριμοτητα σμιγει με την απλοτητα πετυχαινω την τελεια εκφραση. Το neutral legends θα ειναι απο τα αρτιοτερα instrumental κοματια που εχω φτιαξει, με μια πολυ υγιη, λεπτη και καθολου μελο, οριμη ευαισθησια. Και εκει που για μηνες δεν υπηρχε ευκαιρια για λαιβ, ηρθε η στιγμη που θα παιζαμε δυο συνεχομενες μερες, 20/11 στο Αν, και 21/11 στην ελληνοαμερικανικη ενωση στην βραδυα του Μιλλα. Ετσι ενταθηκαν οι προβες με τον Νακη, τον Θοδωρο τον Μποτινη στο μπασο, και τον Μπαρουξη να χτυπαει μια αναποδογυρισμενη κασα απο τυμπανα με σκοπο να ακουγεται σαν τυμπανι. Με σκοπο κανενα κοματι να μην παιχτει και τις δυο μερες, αλλα να φτιαξουμε δυο προγραμματα χωριστα, ειχαμε πολυ δουλεια, αλλα παντα οι φοβερες ικανοτητες του Τ2 εδιναν την λυση σε καθε προβλημα. Και μαλιστα την τελευταια μερα ο Νακης εφτιαξε στο Μ1 ενα φοβερο μπητ ρυθμο, που αμεσως μεταφεραμε στο Τ2 και τον επενδυσαμε με τους πιο παρανοικους ηχους. Απο παπιες, μεχρι μεταλικα ξυσιματα που τρυπουσαν τα αφτια. Βγηκε τελευταια στιγμη ενα εκπληκτικα δεμενο αλλα και παρανοικο μπητ κοματι, οπου για πρωτη φορα ενοιωθα ποσο φευγατα μπορεις να νοιωσεις κατω απο ενα σωστα επεξεργασμενο μπητ. Ονομαστηκε electromedia αλλα αργοτερα θα το χρησιμοποιουμε με τον τιτλο NGC520, και παιχτηκε τελευταιο την επομενη μερα 20/11 στο Αν, κανοντας ετσι τον πιο θριαμβευτικο επιλογο της εκει εμφανισης μας για την οποια υπηρχαν μεχρι τελευταια στιγμη πολοι φοβοι και αμφιβολιες επειδη ο ηχος που βγηκε στο sound check ηταν πολυ κακος. Ομως η αψογη σκηνικη παρουσιαση, με δυο τεραστιες αναποδογυρισμενες κασες πανω σε βαρελια σαν τυμπανια που τα χτυπουσε ο Μπαρουξης μαζι με δυο μεγαλα ορθια 213

214 214 μπουρια απο σομπα του Μιλλα που επισης χρησιμοποιηθηκαν σαν κρουστα, εδωσαν μια πολυ καλη ατμοσφαιρα. Παιχτηκαν ολα αυτα τα μπητ κοματια του Νακη, αλλα και πολα απο το Viaticum, δινοντας μια συνολικα σωστη ατμοσφαιρα οπου στην αρχη φορωντας μια μπερτα, τραγουδουσα την εισαγωγη του envenom κρατωντας αναμενους πυρσους, και στο τελος κυλιωμουν στο πατωμα κατω απο το φοβερο μπητ του electromedia, που εκανε μεγαλη εντυπωση και το παιξαμε δυο φορες. Την αλλη μερα το μεσημερι ειχαμε ξαναστησει τα οργανα μας στην σκηνη της ελληνοαμερικανικης ενωσης οπου οι ηθοποιοι που θα απαγελαν τα ποιηματα του Μιλλα εκαναν προβες. Πολλοι απο αυτους ηταν εντελως ασχετοι και απροετοιμαστοι δινοντας ενα εντελως γελοιο αποτελεσμα, σε σχεση με του παρανοικους στιχους του Μιλλα. Ο Μιλλας φωναζε απο κατω: -Οχι οχι ετσι! Πρεπει να κινειστε πιο απεγνωσμενα, θελω να υπαρχει μια 'ντεκαντανς' πανω στη σκηνη!!!! -Βαγγελη σε παρακαλω... τον διεκοπτε η Μαρια Θωμαδακη που ειχε αναλαβει την σκηνογραφια. Ασε με να τους καθοδηγησω εγω. Εκεινη στιγμη καποια Μαρια Μποτονακη απαγελλε το δικο της μερος πανω στη σκηνη, λεγοντας αργα: -ΓΓΓΓλλλλλωωωωωσσσσααααα λλλωωωσσσααα.... ωωωσσσσααα... σσσαααα..... σσσσσα α..... α; -Μπραβο, πολυ καλο φωναζε χειροκροτωντας ο Μιλλας αφου ειχε αρχισει να παιρνει τα χαπακια του και να την ακουει. Και μια τηλεοραση στραμενη προς το κοινο θα ειναι αναμενη χωρις εικονα, ετσι απλα χιονια! Εμεις ειχαμε σκασει στα γελια. Αναρωτιωμασταν ποσο ρεζιλι θα γινουμε. Η κατασταση ηταν εντελως χαωτικη, ο καθενας ελεγε τα δικα του, ζουσε στο δικο του τριπ. -Ρεζιλι θα γινει ο μαλακας, ελεγε ο Μπαρουξης για τον Μιλλα. Εμεις παλι θα σωσουμε καπως την κατασταση Και οταν ο Μιλλας ηπιε αρκετα, ξαφνικα ανεβαινει αλαφιασμενος στη σκηνη και φωναζει σαν μικρο παιδι κουνωντας τα χερια του: -Δεν μαρεσουν αυτα τα φωτα. Θελω κοκινα. Τερμα, ολα τα θελω κοκινα, αλλιως δεν βγαζω παρασταση σημερα! Ολο το συνεργειο της ενωσης βαλθηκε να αλαζει τις λαμπες, οταν η αιθουσα αρχισε σιγα σιγα να συρεει απο το κοινο. Οι πρωτοι που μπηκαν, ηταν κατι γεροι και γιαγιαδες που μολις τους ειδαμε αναρωτιωμασταν πως θα μπορουσαν αυτοι να ακουσουν εμας να παιζουμε κοματια σαν το muckerel και το frame of sparkles. Ειμασταν συνηθισμενοι να βλεπουμε σαν κοινο μονον ροκαδες και πανκηδες, και τωρα ειχε πλακωσει ολη η σικ γερουσια του Κολωνακιου, γεροι με ακουστικα στα αυτια, και γριες με γυαλια που κρεμονταν με σκοινακι απο τον λαιμο τους σε στυλ Ροζιτα Σωκου. Ηρθαν βεβαια και δικα μας ατομα, οπως η Μαρια η Κουκουβινου, ο Αλμπερτος, και οι in trance 95. Και η παρασταση αρχισε σε ενα χαος οπου κανεις δεν ηξερε καλα καλα το προγραμμα, και τελευταια στιγμη μας ειδοποιουσε ο Μιλλας να παιξουμε το επομενο κοματι. Παντως τραγουδησα κανονικα το frame of sparkles, με την χαρακτηριστικη μελωδια του ενω ο Μπαρουξης εκτος απο το μπασο χειριζοταν και ενα στρομπολαιτ. Στο τελος ο Μιλλας ανεβηκε στην σκηνη, και εκανε πως πεθαινει πανω σε ενα πιανο, ενω εμεις παιζαμε το Khaon. Ο Νακης ειχε νοιωσει τοσο αμηχανα απο την ολη φαση, που ενω ειχαμε συμφωνησει να με καλυπτει ηχητικα οσο θα φορτωνα το επομενο κοματι απο την δισκετα στο Τ2, αυτος εφευγε, και στο τελος δεν ηθελε να βγει στον επιλογο. Η φαση τελειωσε κατω απο φοβερο αισθημα αμηχανιας, και μετα την παρασταση φοβομασταν να βγουμε εξω στον κοσμο απο ντροπη. Ομως περιεργως ολοι, ακομη και οι δικοι μας φιλοι γουσταραν πολυ. Γουσταραν ισως γιατι ολη η φαση ηταν αρκετα πρωτοτυπη, ενω ο Μιλλας οπως παντα ηταν ενθουσιασμενος. Φαινεται θα τον επιασαν για τα καλα τα χαπια που περνει συνεχεια. Εγω σπαστηκα με τον Νακη, που στερειται εντελως απο αποφασιστηκοτητα στις δυσκολες στιγμες, και αφηνει τους αλλους να βγαζουν το φιδι απο την τρυπα. Αν ειμασταν ολοι σαν τον Νακη θα ειχαμε κολωσει προ καιρου και θα γινομασταν ρεζιλι. Τελικα ολα πηγαν καλα και αυτο μετραει, και μας ενθαρυνει σε σχεση με την συνεργασια μας με τον Μιλλα, που αποδειχτηκε ναι μεν φαντασμενος και μεγαλομανης, αλλα σιγουρα εμπνεει σεβασμο σε μια μεγαλη μεριδα κοινου που δεν φαινεται να τον εχει παρει στο ψιλο οπως εμεις. Ειχα καλεσει και την Μαρια την Σιτε να ερθει να μας δει εκεινο το βραδυ, ομως δεν μπορουσε να ερθει σε ενα μερος οπου οπως ελεγε κυριαρχουσε ο σατανας και ελειπε η αγαπη του Κυριου. Ανταποδιδοντας ομως την προσκληση, μας καλεσε να παμε εμεις ολοι

215 215 στην ετησια χριστιανικη γιορτη των πεντηκοστιανων στις 10/12, μηπως και βοηθησει ο κυριος και καποιος απο μας πιστεψει και σωθει οπως κιαυτη. Και πηγαμε εκει, εγω, ο Μπαρουξης, ο Μητσος και ο Μιλλας, οπου ενας ενας οσοι ειχαν πιστεψει προσφατα στον θεο, ανεβαιναν σε ενα βαθρο και απολογουνταν δημοσια για το τι εκαναν στην ζωη τους και πως τελικα σωθηκαν ανακαλυπτοντας τον Χριστο, ενω το κοινο απο κατω παραληρουσε φωναζοντας 'δοξα Κυριε, δοξα σοι', 'σε υμνουμε, σε δοξαζουμε Κυριε', 'αλληλουια' κλπ. Ολοι ηταν πρωην, τοξικομανεις, πρωην νταβατζηδες, πρωην απολα. Στην ομαδικη προσευχη που ακολουθησε, ολοι παραληρουσαν ολο και πιο δυνατα, φωναζοντας με τα χερια ψηλα αλληλουια, δοξα Κυριε, και πολλοι εκλαιγαν, ενω για πλακα καναμε κιεμεις οτι πιστεψαμε στον θεο, και ηταν σκετη απολαυση να βλεπεις γιαγιαδες και θειτσες να αγκαλιαζουν και κατι τυπους να ευλογουν τον Μιλλα πιστευοντας οτι πιστεψε, αυτος με τα χερια ψηλα να παριστανει το αγαλμα, και εμεις να τραγουδαμε επισης με τα χερια ψηλα 'δοξα δοξα στον πατερα, δοξα δοξα στον Ιησου, δοξα δοξα στο αγιο πνευμα', και ο Μιλλας να κουναει κρυφα το χερι του σαν να βαζει κολοδαχτυλο στον ιερεα που τον ευλογουσε κυτωντας με σατανικο υφος εμενα που τον κινηματογραφουσα με την βιντεοκαμερα. H Μαρια η Σιτε ομως, για να μου κεντρισει περισσοτερο το ενδιαφερον, μηπως και τελικα πιστεψω κιεγω, με πληροφορησε οτι μια ξανθια ιερεια σαν την γοτθικη θεα που παντα ονειρευομουν ηρθε απο την Αμερικη και ευλογει τον κοσμο τις τελευταιες μερες σε μια εκκλησια τους. Πηγα και ειδα οτι τελικα δεν ειχε καμια σχεση εξωτερικα με ιερεια αυτη η τυπισα. Ηταν χοντρη, και φωναζε συνεχεια στα αγγλικα προφητειες, ενω κινηματογραφησα τις πιο αρρωστες φασεις που εχω δει ποτε. Αυτην να παραληρει ακαταλαβιστικα απο τον θεο μηνηματα, και να σπρωχνει με την μπουνια της τα μετωπα των ανθρωπων ριχνοντας τους κατω, ανθρωπους που περιμεναν σε μεγαλες ουρες, πολη ωρα, με τα χερια ψηλα, μονο και μονο για να ερθει η σειρα τους να τους ριξει κατω αυτη. Οχι Μαρια, ευχαριστω δεν θα παρω. Προτιμω τον Μιλλα που προσπαθει να πεισει τον εαυτον του οτι ειναι καλιτεχνης, τον Μπαρουξη που τα ζει ολα επιφανειακα, ακομη και τον Αγγελο, που ειναι χριστιανος ορθοδοξος χωρις υπερβολες και δεισιδαιμονιες, παρα αυτες τις αρρωστες καταστασεις. Και αν υπαρχει καποιος θεος τελικα πισω απο ολα αυτα, θα ξερω τουλαχιστον οτι στεκομαι με ειλικρινια απεναντι του, χωρις να τον χρησιμοποιω σαν δεκανικι. Ο Μιλλας προσποιειται οτι πιστεψε στον Θεο,και κανει οτι βρισκεται σε θεια εκσταση,ενω καποιος τον ευλογει πιανοντας του το κεφαλι.ο Μητσος μπροστα γονατιστος τραγουδαει κιαυτος υμνους στον Κυριο!!!

216 216

217 REJECTION-ISOLATION-NEGATIVITY- ΓΕΝΑΡΗΣ 1991 Τι θα γινει τελικα το συγκροτημα μας; Θα παιξουμε σε καμια καλη συναυλια οπως παλια; Θα γραψουμε κανεναν τριτο δισκο με τα καινουργια κοματια μας με την καινουργια ηχητικη ποιοτητα του T2 και του M1 του Νακη; Ενω ολοι απο την παρεα λενε οτι με τα εμπορικα κοματια του Νακη εχουμε μπει σε μια ακομη πιο δυναμικη φαση, εντουτοις καμια πια εξωτερικη ανταποκριση δεν υπαρχει. Πως γινεται να προχωρουσαμε τοσο ανετα παλια με τα δικα μου πολυ πιο δυσκολα κοματια και να κολαμε τωρα; -Μην βιαζεστε! μας ελεγε ο Μιλλας. Ξεχαστε πως κινουνται τα πραγματα στην ανεξαρτητη ελληνικη ροκ σκηνη. Τωρα μπαινετε στα πραγματικα καλιτεχνικα κυκλωματα. Πρωτα πρωτα δεν μπορω να σας παρουσιασω χωρις κουστουμια. Θοδωρε, θα παρεις τηλεφωνο τον κυριο Μπαμπη Κοντογιαννατο στο Κολωνακι, και θα πεις οτι ειναι παραγγελια του Μιλλα να σας ραψει κουστουμια που να ειναι κατι μεταξυ στρατιωτικων στολων και ιερων αμφιων. Μετα θα βρουμε εναν σπονσορα, καποια εταιρια που να πληρωνει τις συναυλιες μας, για να διαφημιζεται μεσα απο αυτες. -Ρε Μιλλα, πιστευεις οτι ειναι ευκολα ολα αυτα να γινουν; -Οπωσδηποτε. Να, ειπα και στον Νικο τον Πετρου για σας, και μου ειπε κιαυτος οτι δεν πρεπει να βιαζομαστε. Καλυτερα μια συναυλια τον χρονο, ας πουμε στο Ηρωδειο, με ολα τα μιντια και τα μεσα μαζικης ενημερωσης να μας καλυπτουν, τους σπονσορες να πληρωνουν παρα εκατο σαν τις συναυλιες που κανατε παλια. Απλα σας λεω απο τωρα οτι ολες οι αφισες που θα βγαινουν στο εξης θα πρεπει να γραφουν και Μιλλας απο κατω... Οσο για τους επομενους δισκους σας, δεν προκειται να δεχτουμε πια αλλη συνεργασια με ανεξαρτητες αγνωστες εταιριες οπως η wipe out, οου νοου, ο τριτος σας δισκος θα βγει μονον με την κολουμπια η με την πολυγκραμ, αλλα πρωτα θα πρεπει να ενημερωσουμε τα μιντια, πριν απο τους συνεργατες μου στις δισκογραφικες εταιριες. Μας ελεγε οτι μπορουμε να οργανωσουμε μια ακομη θεατρικη βραδυα με κατι αλλα ποιηματα του που ειναι αφιερωμενα στο Νεκρονομικο του Αμπντουλ Αλχαλζαρεμπ. Και θα ειναι μια θρησκευτικη τελετουργια με νεκρωσιμη μουσικη απο μας οπου εμεις θα παιζουμε και ο Μιλλας θα στεκεται νεκρος πανω σε εναν μαυρο βωμο. Και θα φερει και το μπαλετο της Αννας της Μαρκακη να χορευει, αλλα ολες οι χορευτριες θα φορουν μαυρα! Μονον μαυρα! -Ναι, ναι, και στο τελος να θυσιασουμε μια απο αυτες, ελεγε ο Μπαρουξης, ενω το χασισοτσιγαρο τελειωνε στα χερια του. -Εγω προσπαθησα να βγαλω το νεκρονομικο και παλιοτερα, συνεχισε ο Μιλλας, αλλα με κυνηγησε η εκκλησια, τωρα ομως θα τυπωσουμε μια αφισσα που να το λεει λιγοτερο χτυπητα, ας πουμε νεκροι νομοι, και φυσικα Μιλλας απο κατω! Οσο για χωρο, θα ζητησουμε απο τον Τριτση να μας δωσει ενα παλιο τζαμι στην Πλακα που ειναι οτι πρεπει για τελετουργιες! Ετσι κιεμεις, αφεθηκαμε τελειως στις μεγαλειωδεις αυτες υποσχεσεις του Μιλλα, και εγκαταλειψαμε τις δικες μας προσπαθειες να κλεινουμε συναυλιες η να βρουμε την wipe out να μας βγαλει τριτο δισκο. -Εγω παντως φοβαμαι οτι μας κοροιδευει ο Μιλλας, μας ελεγε ο Νακης, και κακως εχουμε σταματησει και βασιζομαστε σαυτον. Ολα αυτα που μας λεει και μας υποσχεται τα βλεπει μονον στα ονειρα του οταν πρεζωνεται. -Μιλλα, περνεις πρεζα; τον ρωταω. -Επαιρνα για χρονια αλλα τωρα, τερμα πια το εχω κοψει τελειως! -Ποσο καιρο το εχεις κοψει; -Απο προχθες, δεν ξαναπηρα!!! Ακομη και αν ειναι τελειως ψεματα ολες αυτες οι γνωριμιες και οι προσβασεις που μας λεει οτι εχει ο Μιλλας, παντως εγω παραδεχομαι οτι μας μαθαινει μια σωστη διαχειρηση των πραγματων. Ενα συγκροτημα για να ανεβει, πρεπει αναγκαστικα να βγει απο το τελμα

218 της ανεξαρτητης ροκ σκηνης και να περασει στον κυριλε καλιτεχνικο χωρο. Και ο τελευταιος παραγοντας που μετραει εδω ειναι η μουσικη. Αυτο που ο κοσμος βλεπει δεν ειναι το τι μουσικη θα παιξουμε, αλλα το που θα παιξουμε, τι θα φοραμε, ποια εταιρια ειναι απο πισω μας, με τι υφος μιλαμε στις συνεντευξεις. Αχ οι συνεντευξεις... συνεντευξεις με τον Μιλλα σε ροκ ραδιοφωνικους σταθμους στο Κιατο και στα Νεα Λιοσια σε εκπομπες αφιερωμενες στους Slow Motion: -Η σημερινη εκπληξη ειναι οτι το συγκροτημα που ηρθε για συνεντευξη σημερα, ηρθε με μανατζερ, πρωτη φορα βλεπουμε ροκ συγκροτημα με μανατζερ στην Ελλαδα. -Ναι, εγω σαν Μιλλας, υστερα απο την καλιτεχνικη μου συμβολη στο ELLE, υστερα απο τις τελευταιες μου εκθεσεις και παραστασεις, αποφασισα να μανατζαρω τους Slow Motion. -Και ποιες ειναι οι προοπτικες με εσας μανατζερ των Slow Motion; -Καταρχας τερμα οι γυφτικες ροκ συναυλιες στα γηπεδα και στα μπαρακια. Απο εδω και περα θα μιλουμε μονον για κονσερτα των Slow Motion σε θεατρα, και στο μεγαρο μουσικης. Οπως ειναι γνωστον.... ο κυριος Τριτσης.... αυτες τις μερες μελεταει την αιτηση που του εχω δωσει για το Ηρωδειο και το θεατρο Λυκαβητου... εαν βεβαια δεν μου απαντησει εγκαιρως λυπαμαι που του το λεω αλλα θα στραφουμε κιεμεις αλλου, ακομη και στον προθυπουργο! Και οταν μιλουμε για σωστες εμφανισεις των Slow Motion, εννοουμε με κοστουμια που θα ετοιμασει ο Μπαμπης ο Κοντογιαννατος, με ηχητικα του Τασου του Καλαμαρα που καλυπτει τον Νταλαρα και την Χαρουλα την Αλεξιου κλπ. Οι εκφωνητριες παθαινανε, την στιγμη που ηταν συνηθισμενες οσον αφορα ελληνικα ροκ συγκροτηματα να ακουν απλα καποιους ροκαμπιλαδες να βριζουν και να λενε για τα γκαραζ οπου κανουν προβες και παρτουζες. -Σας ενδιαφερει η διαδωση των Slow Motion και στο εξωτερικο; -Ασφαλως! συνεχιζε ο Μιλλας. Γιαυτο και για την επομενη δισκογραφικη μας δουλεια, θα απευθυνθουμε μονον σε πολυεθνικες δισκογραφικες εταιριες. Επειδη μαλιστα καταγομαι απο την Αιγυπτο, ειχα σκοπο να ζητησω απο τον φιλο μου δημαρχο του Καιρου, να μας παραχωρησει και τις πυραμιδες του Χεωπα, για ενα μεγαλο κονσερτο των Slow Motion, αλλα θελω πρωτα να τελειωσει ο πολεμος στον Περσικο και να νικηθει ο Σανταμ Χουσειν, αλλιως ειναι επικινδυνα να παμε εκει κατω! Στο Κιατο, η Βικυ, μια κοπελα που ειχε τον σταθμο FM διασταση, μου λεει κρυφα μετα την συνεντευξη μας: -Προσεξτε τον αυτον τον Μιλλα. Μπορει να σας κανει κακο τελικα. Και οταν θα πηγαινα πτηση στο Λονδινο για δυο μερες μου λεει ο Μιλλας: -Θα πας στο υπουργειο μουσικης του Λονδινου... -Μα δεν υπαρχει υπουργειο μουσικης. -Τελος παντων, στο αντιστοιχο υπουργειο που ασχολειται με την τεχνη, και θα πεις οτι ο Μιλλας ζηταει εναν καταλογο ολων των αγγλικων δισκογραφικων εταιριων για να διαλεξουμε με ποιους θα βγαλουμε δισκο! -Μα τα ονοματα και τις διευθυνσεις των εταιριων μπορω να τα βρω και σε ενα οποιοδηποτε δισκαδικο. -Οχι, οχι, εγω θελω επισημο εγγραφο, και με την σφραγιδα του ιδιου του υπουργου. Ειμαι ο Μιλλας και δεν μπορω να δεχομαι οτιδηποτε! Και οταν βρεθηκα εξω απο το αντιστοιχο υπουργειο πολιτισμου στο Λονδινο και ειπα για τον Μιλλα, ολοι αρχισαν να γελανε και με πεταξανε με τις κλωτσιες. Στις 19 Μαρτιου, ηρθε η σειρα του Μπαρουξη να παει φανταρος. Πολυ κακο αυτο. -Αν θελεις, ελεγε ο Μιλλας, μπορω να κανονισω να σου δωσω καποια ονοματα φιλων μου στρατηγων που μολις τους πεις 'Μιλλας' αμεσως θα προθυμοποιηθουν να σου δωσουν οτι τους ζητησεις. -Οχι, οχι ευχαριστω, ελεγε ο Μπαρουξης, που κιαυτος καταλαβαινε πια καλα, οτι δεν ειναι να παιρνεις στα σοβαρα τον Μιλλα. Και καθως περνουσαν οι μηνες και τιποτε δεν αλλαζε, φαινοταν ολο και πιο πολυ οτι ο Μιλλας μας κοροιδευει. Ο Νακης μου ελεγε οτι με τον Μιλλα σταματησαμε τελειως, ενω θα μπορουσαμε να κανονισουμε εμφανισεις ακομη και σε μεγαλες ντισκοτεκ με τα καινουργια μας κοματια, αλλα εγω εχω τελειως μαλακεψει περιμενοντας ποτε θα ξενερωσει ο Μιλλας. -Οκευ Νακη, αν μπορεις να κανονισεις καποιο λαιβ, κανονισε το, οπουδηποτε, και κατω απο οποιεσδηποτε συνθηκες, και ας μην μαθει τιποτε ο Μιλλας. Αρκετα αηδιασμενος απο ολες αυτες τις καταστασεις, πηγα στο σπιτι μας στην Αιγινα οπου τελειως μονος μου θελησα για πρωτη φορα στην ζωη μου απο περιεργεια να δοκιμασω τριπακι. Το πηρα το μεσημερι, και ολη την νυχτα βρισκομουν σε μια πρωτογνωρη για μενα 218

219 κατασταση που πιο πολυ με φοβιζε επειδη ημουν μονος και συνεχεια προσεχα μην κανω κατι επικυνδινο. Οχι, το τριπ δεν σημαινε εμπνευση η διαστημικα ταξειδια οπως φανταζομουν. Απλα ηταν ενας βομβαρδισμος με συνεχεις αρλουμπες απο χρωματιστα φλασακια καθε ειδους χρωματος και σχηματος. Συνεχεια ενοιωθα σαν να ξυπνουσα απο βαθια ονειρα. Τα χερια μου πανω στο αρμονιακι δεν μπορουσαν να παιξουν. Ηταν βαρια, πολυ βαρια, και μολις που μπορουσαν τα δαχτυλα μου να χαιδεψουν 5 συνεχομενα ασπρα και μαυρα πληκτρα στην σειρα. Ετσι εβγαζα εναν συνεχη μονοτονο ηχο που ανεβοκατεβαινε, και στην κατασταση που ημουν ακουγονταν σαν μεσο αυτοσυγκεντρωσης σε εναν αρρωστο υπνωτισμο. Αργοτερα στην Αθηνα επενδυσα τον ηχο αυτον με ρυθμο και σταθερη απαγγελια, βγαζοντας ετσι το πρωτο κοματι που ξεκινησε απο τριπ κατασταση, το isolation. Σκεφτηκα επισης να εκπληρωσω το ονειρο μου για μια συναυλια δικια μας στην Santa Teresa. Να παιζω μπροστα στο κοινο στις βραχωδεις ακτες. Ο κοσμος μπορει να μεταφερθει εκει με πλοιο που θα νοικιασουμε. Ενα απο τα εξπρες καραβακια που κανουν την διαδρομη Πειραιας-Αγια Μαρινα Αιγινας, ζητουσε Ε, αν βαλουμε ενα εισητηριο 2000, και πολυς κοσμος θα σκιστει γιατι θα ειναι ενα πολυ πρωτοτυπο χαπενιγκ, και θα καλυψουμε ετσι τα εξοδα ενοικιασης του πλοιου. Ομως ο Μιλλας οταν το εμαθε ειχε αλλη αποψη. Πηρε τηλεφωνο στην ιδιοκτητρια εταιρια του πλοιου, και τους ειπε να μην μας ζητουν λεφτα για την μεταφορα του κοσμου, αλλα να μας πληρωσουνε και απο πανω γιατι θα σπονσοραρεται το καραβι τους. Αυτοι φυσικα νευριασαν, και ακυρωσαν και την συμφωνια που ειχαν κανει μαζι μου για Καποια μερα μου λεει ο Μιλλας οτι ο Μπαμπης ο Κοντογιαννατος που θα μας εραβε κουστουμια μας κοροιδεψε, και τωρα θα απευθυνθουμε σε μια απο τις κορυφαιες σχεδιαστριες μοδας στο Κολωνακι, καποια Πεπη. Χρειαζονταν ομως και καποιες φωτογραφιες δικες μας για τα περιοδικα και τις εφημεριδες. Ο Μητσος ανελαβε ετσι μια νυχτα να μας φωτογραφησει στο σπιτι του Μιλλα. Ομως το νεο μουσικο κλιμα με τα κοματια του Νακη, ζητουσε φωτογραφιες πιο φαν και πιο pop. Ομως τελικα το παρακαναμε, και ο Μιλλας θα πει οτι και αυτες οι φωτογραφιες ειναι ακαταληλες για τα περιοδικα. Εμφανιζομαστ ε συνεχεια γυμνοι σε χαζες στασεις, σαν να θελουμε να διαφημισουμε καποιο προιον, ενω καλη ηταν η προσπαθεια του Μητσου να κανει μερικες απο αυτες να φαινονται σαν παλιες κιτρινισμενες οικογενειακες φωτογραφιες. 219

220 220 Μια απο ε κε ινε ς τ ις φωτ ογ ραφιε ς στ ο σπιτ ι τ ου Μιλλα οπου με τ ον Μπαρουξη και τ ον Νακη προσπαθουμε να δωσουμε μια πιο ποπ αποψη γ ια τ ο συγ κροτ ημα μας,σε μια κουζινα οπου τ αχα χρησιμοποιουμε παραξε να σκε υη γ ια σουρε αλιστ ικε ς συντ αγ ε ς! Τωρα ομως ο Μιλλας αρχισε να μου ζηταει και λεφτα: -Κυτα να δεις, μου λεει, ολες αυτες οι κινησεις που κανω για το συγκροτημα σας εχουν καποια εξοδα. Θα παω να συναντησω τον διευθυντη της Πολυγκραμ να συζητησω για σας, θα πρεπει λοιπον καπου να τον βγαλω τον ανθρωπο, καπου να του κανω το τραπεζι, δεν μπορω να συζηταω στο ποδι μαζι του για τετοια θεματα. Καλυτερα να μου δινεις ενα σταθερο ποσον ας πουμε χιλιαδες καθε μηνα για τα εξοδα αυτα! Και καποια μερα με περνει τηλεφωνο η σχεδιαστρια μοδας, η Πεπη απο το Κολωνακι, και μου λεει με ενα εντελως σνομπ υφος: -Τα κοστουμια σας ειναι ετοιμα, και επειδη αυριο φευγω για το Παρισι για παρουσιαση μιας κολεξιον, θα ηθελα να με πληρωσετε τωρα. Εξαλου σας εχω φτιαξει μονον τα θερινα κουστουμια συναυλιων και τα εξοδα ειναι τα μισα. -Ε, να πληρωσουμε; Μια στιγμη της λεω, και αρχιζω να μετραω τα πεντοχιλιαρα που ειχα στην τσεπη μου. Ειχα τελικα 40 χιλιαδες. Παιρνω ετσι θαρρος και την ρωταω, τι χρωσταμε. -Επειδη ειστε φιλοι του κυριου Μιλλα, θα σας παρω για τα καλοκαιρινα μονον ! -Τριακοσιες χιλιαδες;;;; -Τριακοσιες χιλιαδες το καθε κουστουμι επι τρια για τα τρια κουστουμια ισον ! -ΚΚκκκαλα... θα σας παρω εγω ενα τηλεφωνο το απογευμα να κανονισουμε ραντεβου... Θεε μου τι θα κανω τωρα; Και σαν νη μην εφτανε αυτο με παιρνει και ο Μιλλας τηλεφωνο να μου ζητησει το μηνιατικο του που τρεχει για τους Slow Motion. Τερμα! Τερμα η εκμεταλευση. Μακρυα απο ολους αυτους που ψαχνουν να με εκμεταλευτουν. Να πανε ολοι στο διαολο! Δεν ξαναπηρα τον Μιλλα στο τηλεφωνο, αλλα δεν με ξαναεπαιρνε και αυτος. Μια μερα ειπε στον Μητσο: -Εγω προθυμοποιηθηκα να τους προωθησω αλλα αυτοι δεν ενδιαφερονται. Αφου δεν με παιρνει τηλεφωνο ο Θοδωρος, δεν μπορω να τον ψαχνω εγω. Να ηταν καποιος Mick Jagger, η η Μαντονα στην θεση τους να τους κυνηγησω εγω, αλλα ο Θοδωρος τωρα... Τον Μαρτιο αγορασα ενα πολυ μεγαλο επαγγελματικο τηλεσκοπιο ξαναζωντανευοντας την παλια μου τρελα με την αστρονομια. Νυχτες και νυχτες θα περναω μονος μου στηνοντας το στις κορυφες των βουνων, απο οπου ολο το καλοκαιρι θα εξερευναω το συμπαν βλεποντας γαλαξιες, νεφελωματα, σφαιρικα και ανοιχτα σμηνη αστρων. Ενοιωθα υπεροχα διεισδυοντας μεσα στο συμπαν με το τηλεσκοπιο μου, και ανακαλυπτοντας ολο και πιο ανατριχιαστικες λεπτομερειες του κοσμου.

221 221 Και ενα καινουργιο τραγουδι μου για πιανο θα ερθει να υμνησει με τα λογια του τις αστρονομικες αυτες βραδυες, το 109 Messier objects: In a night filled with faint patches of supreme worlds there's a slight hint detailing mottled structure on their main cores.... Stay out tonight! can you feel the broken barriers? look through the sky just below the Orion's star-belt Colorfull clouds shine through the newborn blue-white suns ring-shaped globules from the explosions of the dying ones... χωρις ομως να παραλειπω στο τελος την φραση: but all alone! βγαζοντας ετσι και την μοναξια που κρυβοταν πισω απο ολα αυτα, βγαζοντας το παραπονο για την αδοξη καταληξη τοσων ονειρων σε σχεση με την μουσικη και σε σχεση με ολα τα αλλα. Γιατι τωρα πια το συγκροτημα, οι Slow Motion, δεν υπηρχε, η αν υπηρχε κανενα νοημα αυτο δεν ειχε πια υστερα απο τα τελευταια γεγονοτα. Ο Μπαρουξης φανταρος, και ο Νακης νευριασμενος μαζι μου που πιστεψα στον Μιλλα, ενω αυτος μας τα ελεγε απο την αρχη. Ναι μας τα ελεγε αλλα ποτε δεν ενδιαφερθηκε να δωσει και αυτος μια εναλακτικη λυση, ποτε δεν μας βοηθησε σε κατι, εκτος απο το να παιζει μουσικη, ποτε δεν πηρε μια πρωτοβουλια, απλα καθοταν, εβλεπε και εκραζε. Το 91 ομως θα ειναι μια πολυ πιο σκληρη χρονια για πολλους ακομη λογους. Μια κοπελα που ειχα ερωτευτει, η Ερικα, εκει που πιστευα οτι επιτελους κατι καλο ξεκιναει με καποιον που πραγματικα αξιζει, εκει που παλι τολμησα να ελπισω το ανελπιστο βλεποντας την στο Dusseldorf στην Γερμανια οπου εμενε, τα παντα ξαφνικα χαθηκαν για μια ακομη φορα. Το χασιμο της Ερικας με στενοχωρεσε περισσοτερο συμβολικα, γιατι μου θυμισε ποσο μονος ειμαι. Μου ζητησε οπωσδηποτε να της γραφω στην διαρκεια της καλοκαιρινης μου αδειας, οπου θα γυρναγα με το σκαφος μου στο Αιγαιο, οπου εσπασε ο αξονας της προπελας στην μεση του Αιγαιου και ειδα και επαθα να φερω κακην κακως μεσα απο τις χειροτερες τρικιμιες, το σκαφος με τα πανια στην Αθηνα, οπου η Ερικα δεν με περιμενε οπως νομιζα. Ηταν ετσι οι συνθηκες οπου εκει που επαιρνα θαρρος, ξαφνικα κατακριμνηζομουν στο χειροτερο βαραθρο. Η Ερικα απλα μου ελεγε καποια καλα λογια που με ανεβαζαν στα συννεφα, και αμεσως μετα με προσγειωνε με τον χειροτερο τροπο κουρελιαζοντας με τελειως ψυχικα χωρις αυτη να περνει χαμπαρι, γιατι ετσι κιαλλιως αυτη δεν εφταιγε. Εγω ημουν σε τρομερο βαθμο ευαισθητοποιημενος απεναντι της. Γιαυτην γραφτηκε το Dusseldorf s price ενα απο τα καλυτερα του '91 κοματια με απλη αλλα πολυ ομορφη μελωδια, και οχι τραγουδι, αλλα λυπημενη ρυθμικη θλιμενη απαγγελια δικια μου, στιχων που αναρωτιωνται που τελικα θα καταληξω μετα απο τοση αποριψη γυρω μου. Εχασα το συγκροτημα, εχασα το σκαφος μου, εχασα την Ερικα, και οι στιχοι του 'dusseldorfs price', οι καλυτεροι στιχοι του '91 θα σκοτωνουν με μια απελπισμενη αθωωτητα: This is the fate of feeling this is the price of it looking out vulnerably mature and so weak 'knowing' means crying and shivering 'crying' means you're still being a child... και καταληγουν εκει που ποτε δεν πιστευα οτι θα φτασω: what will now happen to myself?

222 222 how will I go on my life wounded, rejected by everywhere? Ο Μητσος παντως επεμενε οτι με τα καινουργια χορευτικα κοματια του Νακη, αξιζε να βγαλουμε ενα βιντεο-κλιπ. Αυτος θα αναλαμβανε να βρει ολα τα σχετικα, ακομη και σπιτι για το γυρισμα, και εγω... τι αλλο;... τα εξοδα. Ομως οχι! Αυτην την φορα, που ουτε το τραγουδι ειναι δικο μου, τα εξοδα θα μοιραστουν σε μενα στον Μπαρουξη και στον Νακη. Μονον ετσι δεχομαι. -Αυτο ειναι δικο σας θεμα εγω δεν ανακατευομαι, ελεγε συνεχεια ο Μητσος. Ο Μπαρουξης δεχτηκε να πληρωσει το μεριδιο του, ομως ο Νακης δεν ηθελε. Δεν του αρεσαν οι φωτογραφιες που ειχε βγαλει ο Μητσος, και απο τοτε δεν του εχει εμπιστοσυνη. Αλλα ετσι κιαλλιως αρνιωταν να βαλει δεκαρα για οτιδηποτε. Εμενα ομως πιο πολυ με στενοχωρουσε η αδιαφορια του: -Ωραια, του ελεγα, να μην βγει βιντεο κλιπ, τι αλλο προτεινεις να κανουμε; Ο Μπαρουξης λιγο πριν παει στον στρατο, δουλευε γραφιστας σε ενα περιοδικο μαζι με καποιον συμαθητη του απο την γραφιστικη σχολη που πηγαινε, τον Βαγγελη. Ο Βαγγελης ηταν 30 χρονων, και εμενε με μια φιλη του την Ελευθερια σε ενα σπιτι στα Εξαρχεια, που πραγματικα ειχε γινει κεντρο διερχομενων. Τα περισσοτερα βραδυα ειμασταν ολοι εκει επειδη βολευε, φωναζαμε, καναμε αστεια, καπνιζαμε τσιγαρα, και ο Βαγγελης που ποτε δεν μιλουσε πολυ, καθοταν και μας εβλεπε. Εκει ο Μητσος γνωρισε την Κωστια με την οποια τα φτιαξανε, ενα ατομο που η κανει συνεχεια φαν, η βρισκεται στο μεγαλυτερο νταουν. Μεση κατασταση για την Κωστια δεν υπηρχε. Εκει γνωρισα και μια τυπισα που στην αρχη μου αρεσε πολυ γιατι εμοιαζε με την Nico απο τους Velvet underground. Ηταν η Πελαγια που περνουσε τις πιο πολλες ωρες που την εβλεπα φυσωντας μεσα απο τρυπια καλαμια, προσπαθωντας να βγαλει ηχο φλογερας και κανοντας σωματικες ασκησεις αναπνοης που μαθαινε απο κατι σεμιναρια που παρακολουθουσε. Γενικα την εψαχνε, μου αρεσε, και καποια στιγμη της προτεινα να κανει φωνητικα στο συγκροτημα μας, κατι που το προτεινα και σε μια αλλη φιλη του Βαγγελη, την Ρενα που ηταν γραφιστρια κιαυτη αλλα την ειχε ψαξει παλιοτερα με το τραγουδι. Ομως εγω κανονιζα χωρις ουσιαστικα να υπαρχει συγκροτημα πια. Τον Νακη ειχα μηνες να τον δω, φυσικα αυτος δεν τηλεφωνουσε αν δεν τον επαιρνα εγω, και ο Μπαρουξης φυλαγε σκοπιες στην Ροδο. Ο Αγγελος ο παλιος μας μανατζερ που τωρα ηταν χριστιανος, ηρθε στις 24/9 μαζι μου και με εναν φιλο μου ορειβατη να ανεβουμε στην κορυφη του Ολυμπου. Την νυχτα στησαμε την σκηνη μας στα 2500 μετρα υψος κατω απο φοβερο κρυο σε κατι βραχια. Ο Αγγελος διαβαζε την αγια γραφη, αλλα μου ειπε και το ευχαριστο νεο, οτι δεν εχει ξεκοψει εντελως με την wipe out, και οτι εχουν σκοπο με τα λεφτα που μας χρωστουν να μας βγαλουν τριτο δισκο. Αχ, Θεε μου μακαρι. Γιατι ομως οταν εγω παιρνω τηλεφωνο στην wipe out με αποφευγουν συνεχεια; Και για να ξαναθυμηθουμε, και να ξαναενωθουμε σαν Slow Motion, εκλεισα να παιξουμε ενα βραδυ στο ΑΝ, και μαλιστα την ιδια μερα που παιξαμε και περσυ, στις 21/11. Ηταν πολυ σημαντικο για μενα αυτη η συναυλια να πετυχει, γιατι εχουμε αναγκη απο καποια ενθαρυνση αλλα και για ολους τους καινουργιους γνωστους που θα ερθουν να μας δουν οπως ο Βαγγελης, η Κωστια, η Ρενα, η Πελαγια και η Ελευθερια που εμενε μαζι με τον Βαγγελη και η οποια θα γινει η γυναικα με την οποια θα αποκτησω την πιο μακροχρονια σχεση στη ζωη μου. Μαλιστα η Ελευθερια που ασχολιωταν με τον χορο προθυμοποιηθηκε να βγει στην σκηνη μαζι μας και με μια φιλη της να κανουν χoρογραφιες στα τραγουδια μας, και μαλιστα με ρουχα που τους ειχε ετοιμασει ο Βαγγελης ειδικα για την περισταση. Με το γκρουπ μας ομως τα πραγματα δεν λειτουργουσαν οπως επρεπε. Ο Νακης βαριωτανε, και με χιλια ζορια ερχοταν στις μια δυο προβες που κανονισαμε τελευταια στιγμη. Φυσικα ουτε λογος να γινεται για να μας βοηθησει να κολησουμε αφισσες το βραδυ. Ο Θοδωρος ο Μποτινης εκεινες τις μερες εδινε εξετασεις, και θα ερχοταν να παιξει μπασο μονον αν τον παιρναμε εμεις με αμαξι απο το σπιτι του. Νοιωθωντας μεσα μου μια τεραστια ενεργεια αδικιας και αδοξης καταληξης στην προσπαθεια τοσων χρονων, ενοιωθα να γενικευεται απο παντου γυρω μου η αδιαφορια, η απορριψη, η εγκαταλειψη. Ενοιωθα οτι τα κρατουσα ολα με τα δοντια μου για να μην χαθει

223 223 και η τελευταια ελπιδα. Τι αληθεια πληρωνω και εγιναν ολα τοσο ασκημα; Ποιο ηταν το λαθος μου παλι; Κατω απο πολυ βαρυ κλιμα λοιπον γραφω και το μεγαλυτερο της χρονιας τραγουδι, το initialisation ενα θαυμασιο εργο που πιο πολυ μοιαζει με ταινια και οχι με τραγουδι, καθως εχει προλογο και επιλογο, ενα κεντρικο ξεσπασμα αναμεσα τους με καταπληκτικη αναπτυξη απο οπου θα φανουν δυο πραγματα: Πρωτον, πως ο,τι και αν γινει θα συνεχισω να γραφω μουσικη σε ενα συνεχως εξελισομενο επιπεδο οπως αυτο το κοματι, που οχι μονον συνθετικα αλλα και τεχνικα ξεπερναει οτι εχει γινει μεχρι σημερα, χωρις να κρυβει ομως την θαμπαδα της εξωτερικης παρακμης που σιγα σιγα τα σκεπαζει ολα αλυπητα. Δευτερον, η αποτυχια του τραγουδιου αυτου τοσο στο λαιβ που θα γινει στο ΑΝ, οσο και τις φορες που θα το παιξω σε αλλους, δειχνει οτι υπαρχει μια διαφορετικη φιλοσοφια που πρεπει να κατανοησω οσον αφορα την προς τα εξω επαφη των τραγουδιων μου. Και δεν μιλαω για εμπορευματοποιηση, και για αναγκη απλοτητας και αμεσοτητας, αλλα για αναγκη αποκωδικωποιησης. Οσο μεγαλυτερη αξια εχει και οσο πιο πλουσιο ειναι ενα κοματι, τοσο πιο λεπτες ειναι οι ισσοροπιες του στις εξωτερικες συνθηκες που μπορουν ξαφνικα να το κανουν απο μεγαλη επιτιχια, μεγαλυτερη ακομη αποτυχια. Ενω κομματια σαν το elegy, με δυο μονον νοτες, φαινονται πιο δυνατα και λιγοτερο τρωτα και ας εχουν μικροτερη αξια. Και νομιζω οτι αυτο πρεπει να το σκεφτει σοβαρα οποιοσδηποτε μουσικοσυνθετης θελει καποτε να αποκτησει επαφη με το κοινο. Εμεις φυσικα, ουτε καν μπορουσαμε να τα σκεφτουμε ολα αυτα. Ο Νακης θα ερθει να παιξει στο ΑΝ μονον αν του μεταφερω εγω το Μ1, και ο Μποτινης μονον αν παω να τον παρω απο το σπιτι του. Οσο για τον Βαγγελη και την Ελευθερια που θα ετοιμαζαν τα χορογραφικα, δεν ειχαν ακουσει ποτε Slow Motion. Και την τελευταια μερα ηταν πολυ αργα, οποτε καθωμουν και εξηγουσα με λογια στην Ελευθερια πως περιπου ειναι η μουσικη μας για να ξερει πως θα χορεψει, ενω αυτη ηταν ηδη τριπαρισμενη! Ολα αυτα εδειχναν διαθεση αλλα και τρομερη ελειψη οργανωσης, κατι εντελως αδικαιολογητο, και το οποιο το πληρωσαμε πολυ ακριβα την νυχτα της συναυλιας. Ηταν που ηταν σκατα τα ηχητικα του ΑΝ, οι ξαφνικες διακοπες επαφων στα ηχεια εκοβαν τα τραγουδια μας στην μεση, ο κοσμος δυσανασχετουσε, εμεις τελειως ασυντονιστοι και ασχετοι μεταξυ μας πανω στη σκηνη, ο Νακης ζουσε στον κοσμο του και νευριαζε που παιζαμε περισσοτερα δικα μου κοματια απο τα δικα του, ο Μπαρουξης με μια ασπρη φορμα το επαιζε χαι ντραμερ χτυπωντας μια αναποδογυρισμενη κασα μονον τις στιγμες που δεν επρεπε, και ο Μποτινης ρωτουσε για τα κοματια σαν να μην τα ειχε ξαναακουσει. Και γενικα ειμασταν πολυ χειροτεροι και απο το πιο ερασιτεχνικο συγκροτημα που βγαινει για πρωτη φορα να παιξει. Γιναμε ρεζιλι σε ολους τους παλιους και καινουργιους φιλους και γνωστους, και εγω εκοψα την συναυλια στην μεση λεγοντας απο το μικροφωνο σορρυ, δεν μπορουμε να συνεχισουμε Και δεν ενοουσα μονον την συναυλια. Και τα παρηγορητικα χειροκροτηματα του κοσμου με εκαναν να κλαιω απαρηγορητα πισω απο την σκηνη, ενω οι αλλοι εβριζαν. Τερμα αυτο ηταν. Τερμα οι Slow Motion. Τερμα τα ρεζιλικια. Ας ξαναγινουν ολα οπως παλια που επαιζα μονος μου μουσικη. Και κυριως, τερμα οι επαφες με ατομα σαν τον Νακη, που δεν ενδιαφερονται για τιποτε. Κλαιγοντας εγραψα το rejection ενα κοματι με μπουζουκι απο το Τ2 στο ρεφραιν. Ναι μπουζουκι! Κυλαει θλιμενο αλλα πολυ ωριμο, οπου στο ρεφραιν τραγουδαω με δυο φωνες, σε διαφορετικες νοτες νοσταλγικα, εκλιπαρωντας για καποια δικαιωση, για καποια καλυτερη καταληξη, που δεν μπορει, πρεπει καποτε να ερθει μετα απο ολα αυτα που δεν μπορουν να χαθουν ετσι: Wait upon the forecoming dawning the unpromished morning a justifying light There, somewhere there should be an answer some faint outer witness to answer my waves Και καταληγει προσπαθωντας να δωσει ελπιδες: Someday the barriers

224 224 will stay behind sometime beyond the time we will set sail to Huanian and the deapest love hand in hand again! Η wipe out που ταχα θα μας εβγαζε δισκο, εξαφανιστηκε. Ουτε τα λεφτα που μου χρωστουν απο τους δυο προηγουμενους δεν μου δινουν. Ο Μητσος, ο Βαγγελης, η Ελευθερια, η Ρενα, η Πελαγια και η Κωστια αποτελουν τωρα την κυρια παρεα μου, αλλα ποτε δεν συζητουν. Συναντιωμαστε παντα για φαν, και οταν κιεγω κανω φαν γινομαι αμεσως αποδεκτος αλλιως αποριπτεος. Τους ζηλευω. Τα παιρνουν ολα τοσο απλα, τοσο ελαφρια, τοσο ενστικτωδικα... -Απο την στιγμη που ρωτας το 'γιατι' σε κατι, αμεσως τα καταστρεφεις ολα, λεει ο Μητσος. Γιατι Μητσο; Στο παλιο μας σπιτι στην Νεα Σμυρνη εστησα ολα τα οργανα, αναμεσα σε εκκλησιαστικο ντεκορ απο κουρτινες. Εκει τωρα πηγαινω και παιζω μονος μου τα βραδυα, χωρις κανεναν να με ακουει πια. Θα γραψω το I. S. A, με θλιμενες καμπανες που συνοδευονται απο την φωνη μου που ψελνει σαν σε μοιρολοι. Θα γραψω και το offertorium με τσεμπαλο που τρυπαει το αυτι και εξελισεται σε μια αρρωστη αναπτυξη γεματη παρανοια, και μια σκουριασμενη γεματη σηψη μεγαλοπρεπεια. Και μαστουρωμενος θα κολησω μια ολοκληρη νυχτα να παιζω με επιμονη τις ιδιες και τις ιδιες νοτες συνεχεια με ηχο ξερου βιολοντσελου σχηματιζοντας ενα επισης αρρωστο παγωμενο μινιμαλιστικο κοματι, το ominuence. Υπηρχε και ενα συνοθιλευμα απο τυχαια ρυθμικα πατερνς κρουστων στο T2 με πολυ θεαματικο αποτελεσμα, που ειχαν χρησιμοποιηθει και στο AN. Συνολικος τιτλος τους, αυτο που ακριβως ειναι. Killing patterns. Και θα κλεισει η καινουργια κασετα με το τελειωτικο ρεκβιεμ, την μεγαλυτερη και θεαματικοτερη αποκαλυψη του σκοτεινοτερου κενου χωρου ανυπαρξιας, το intergrity. Και η κασετα αυτη θα ονομαστει 'rejection-isolation-negativity'. Αποριψη, απομονωση και αρνητικοτητα, σε εναν κοσμο στον οποιο τελικα το μονο σιγουρο ειναι οτι δεν μπορω να συμετασχω. Ειναι τοσο ειρωνικος ο ηχος των κυματων που ακομη σκανε στο ακρωτηριο της Αλεξανδρας. Τι εκανες Θοδωρε τελικα; Μπορεσες να δικαιολογησεις καπως την υπαρξη σου; Μπορεσες να σταθεις ορθιος μπροστα στο ηλιοβασιλεμα της απεραντης θαλασσας, μπροστα στους οριζοντες σου; Μπορεσες να Την αντικρυσεις οπως στα ονειρα σου; Ο ηλιος δυει, η νυχτα ερχεται. Ο ουρανος σκοτεινιαζει. Απλα ενοιωσα επιθυμια για καποια πραγματα. Απλα γοητευτηκα απο τα κυματα που εσκαγαν πανω της. Απο τους μακρυνους οριζοντες που διαπλατα ανοιγουν πορτες. Πορτες προς τα εξω. Ταση προς τα εξω που κανει τον ανθρωπο να ξεχωριζει απο τα ζωα. Ελπιζα, αλλα τα πραγματα ηταν πολυ πιο δυσκολα. Πολυ πιο πολυπλοκα. Το μονο που απομενει ειναι ενα θλιμενο χαμογελο. Μια αντιδραση στην δραση. Ενα πλην στο συν και ενα συν στο πλην. Τιποτε πραγματικα που να δικαιωνει εστω και στο ελαχιστο τα ονειρα. Τιποτε που να δινει δικαιωση στο παρελθων, αξιες στο παρων η ελπιδες για το μελλων. Μονο πολα παλια πραγματα αραδιασμενα στο δωματιο που καποτε ονειρευομουν να γινει στουντιο. -Δεν χρειαζονται πια αυτοι οι ενισχυτες, ουτε και τα ηχεια. Μπορεις να τα βαλεις στο παταρι..... στο παταρι Εκει καπου σε μια γωνια, υπηρχε κατι που εμποδιζε τα πραγματα να τοποθετηθουν σωστα. Το ψηλαφισα. Μια παλια σκονισμενη μελοντικα με χρωματιστα πληκτρα. Καθαρισα το στομιο της και την εβαλα στο στομα μου. Αμεσως αρχισα να την φυσαω χαιδευοντας με τα δαχτυλα μου τα πληκτρα της. Και τοτε συνειδητοποιησα οτι εβγαζα μουσικη. Ανεβοκατεβαζοντας τα δαχτυλα μου στα πληκτρα, ανεβοκατεβαινε και η μελωδια. Αλλα πληκτρα ηταν κοκινα, αλλα μπλε και αλλα πρασινα. Τοτε προσεξα οτι πατωντας δυο κοκινα πληκτρα μαζι, η νοτα φαινοταν χαρουμενη, ενω με τα δυο μπλε πληκτρα η νοτα ακουγονταν θλιμενη. Και σκεφτηκα οτι ισως, συνδιαζοντας νοτες καταφερω να φτιαξω καποτε μια μελωδια που να μπορει να μας παιρνει μαζι της μακρυα, πολυ μακρυα, στα πιο απεριγραφτα συναισθηματα, στους πιο απωτερους κοσμους.

225 - ΤΕΛΟΣ - 225

226 226

227 227 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μεχρι αυτο το σημειο κατεγραψα την μουσικη μου εξελιξη απο το 1973 εως το Νεα κοματια και καινουργιοι φανταστικοι δισκοι, συνεχιζουν βεβαια να βγαινουν και θα συνεχισουν οσο ακομη θα ειμαι σε θεση να ζω, να ελπιζω και να ονειρευομαι. Αν και οι Slow Motion στα επομενα κεφαλαια αναβιωνουν και παλι με τον πιο υπεροχο τροπο, εγω μπαινω συνειδητα σε μια πιο ωριμη εποχη οπου δεν κυριαρχει τοσο η προσμονη και τα ανεκπληρωτα ονειρα οσο ο ρεαλισμος της καθημερινης εξελιξης στην σταθερη πορεια που πανω στα εως τωρα εδραιωθηκε. Γιαυτο και βρισκω σωστο η ιστορια των γουρουνιων επισημως να τελειωσει εδω, και ο,τι βγαινει απο εδω και περα να περιγραφεται και να προστιθεται κατα καιρους σαν ενα ακομη κεφαλαιο στο παραρτημα αυτο που θα επισυναπτεται στο βιβλιο ANAGRAM- ΑΠΡΙΛΗΣ'92 Δεν ημουν ο μονος που προσγειωθηκε ανωμαλα. Πολυς κοσμος αντιμετωπος με τις εξωτερικες συνθηκες που ισοπεδωνουν τα παντα ξαφνικα αντικρυζει με πιο σεμνο υφος την πραγματικοτητα. Ο Γιαννης ο Παπαδοπουλος αλαξε τελειως ζωντας μια συγκαταβατικη ζωη με το κοριτσι του την Ελενη που αγαπαει πολυ αποζητωντας μονον την ηρεμια και την ισοροπια του και ο Γιαννης Καρ παντρευτηκε την κοπελα που απο χρονια γνωριζει, την Βαση. Ο Μητσος με την Κωστια, τωρα πια πολυ πιο προσιτος, ηρεμος και ανθρωπινος ειναι ετοιμος να κερασει κρασακι και να προτεινει καμια εκδρομουλα στην καθε μας συναντηση. Ο Γιαννης ο Παγωνης βλεποντας και ο ιδιος σιγα σιγα το αδιεξοδο της θρησκευτικης του παρανοιας επανερχεται μετανοιωμενος στον παλιο κοσμο χωρις τιποτε το καινουργιο στα χερια του και κατα 2 χρονια πιο γερασμενος ξαναγυριζει εκει που ηταν και πριν. -Στην αρχη φοβωμουν να σας συναντησω υστερα απο οσα εχω πει, μας ελεγε μεσα στο αυτοκινητο ενω ανηφοριζαμε στην κορυφη του Κιθαιρωνα για να δουμε την θεα μαζι και με τον Αγγελο που απαντουσε οτι ειναι καθηκον μας παντα να αγαπαμε τους αλλους οτι κιαν γινει. -Κιεγω, του εξηγουσα, ο,τι κιαν εκανα δεν νοιωθω πια να μου εμεινε τιποτε. Συνεχιζω να αισθανομαι μονος και κενος οσο ποτε. Μην στενοχωριεσαι Γιαννη. Οσο εσυ βρισκοσουν σε μια παρανοια, ο εξω κοσμος δεν επαψε να βρισκεται στην δικια του και να φθειρεται πολυ περισσοτερο απο σενα. Ο Αγγελος συνεχιζε να τα δειχνει ολα κατω απο την πιστη του στον Θεο εγω κατω απο τα ανεκπληρωτα ονειρα, και παρολο που διαφωνουσαμε ωστοσο κολουσαμε στην ιδεα οτι ολα τελικα ηταν ματαια. Ο μονος αναλοιωτος ηταν ο Μπαρουξης. Τελειωσε τον στρατο και χωρισε και με την Αυγη για να ειναι πιο ελευθερος. Να μπορει να πινει, να γυρναει και να ζει την ζωη του. Πιστευοντας οτι η παρακμη ωφειλεται στην ελειψη ενος καλου λαιβ των Slow Motion προσπαθουσε να κλεισει καποιον καλο χωρο για να παιξουμε. Και φυσικα οχι σε ανοιχτες ροκ συναυλιες συγκροτηματων. Υπηρχε ενα ωραιο μαγαζι στο θησειο εκεινο τον καιρο, που ηταν μεσα τεραστιο σαν εργοστασιο, και αποφασησε να φτιαξει ενα προγραμμα με λαιβ συγκροτηματα για να τραβηξει περισσοτερο κοσμο τους μηνες του καλοκαιριου. Μπορεσαμε και κανονησαμε για τις 15 Ιουλιου. Ηθελα να βγουμε αυτην την φορα πολυ οργανωμενα με την σκεψη οτι αξιζουν περισσοτερο τελικα οι σπανιες αλλα καλες εμφανισεις και οτι αυτη θα μπορουσε να ειναι και η τελευταια. Θα βοηθουσαν ο Αλμπερτος στα κρουστα και ο Μποτινης στο μπασο. Η Ελευθερια πρωην φιλη του Βαγγελη που ειχε

228 χορεψει στο τελευταιο λαιβ μας, δεχονταν και τωρα να κανει κατι, αλλα μονον αν εβρισκε συνεργατιδα, ισως την Κωστια. Ερχοταν συνεχεια και παρακολουθουσε τις προβες μας, και ημουν σιγουρος οτι με συμπαθουσε πολυ. Δεν συνεβαινε ομως το ιδιο και με τον Νακη ο οποιος σπαζοταν απο τον επιτακτικο τροπο που αντιμετωπιζα τα πραγματα. Σπαζονταν για πρωτοβουλιες που επαιρνα εγω και αφορουσαν τα δικα του κοματια. Και οταν τον ρωτουσα τι τιτλο δινει στο καινουργιο του κοματι δεν μου απαντουσε εως οτου αναγκαστω εγω να το αποκαλεσω καπως, με ενα ονομα που αμεσως μετα το κοροιδευε. Την τελευταια φορα που τον ρωταω τι τιτλο να δωσουμε στο εισαγωγικο κοματι του, απανταει: -Δεν ξερω. Ετσι κιαλλιως δεν γουσταρω να βγω μαζι σας Νακη εισαι καλα; Τον ρωταω. Αυριο παιζουμε. Τα εχουμε κανονησει ολα! -Ναι αλλα εγω δεν γουσταρω να παιζω μαζι σου πια. -Μα τι συνεβει ετσι ξαφνικα; -Δεν εχει νοημα να σου πω, δεν αξιζει ουτε καν να σου μιλαω. -Αν σου την εσπασα, εξηγησε μου -Δεν εχει νοημα... -Μα αν απαντας ετσι δεν δινεις κανενα περιθωριο συνενοησης. -Δεν θελω καμια συνενοηση. Σβησε αυτην την στιγμη ολα τα κοματια μου απο το σαμπλερ σου! Με τα χερια μου να τρεμουν απο την ξαφνικη ταραχη εσβησα ολες τις δισκετες με κοματια του Νακη μπροστα του. Ο Νακης παρακολουθουσε μην του κλεψω κανενα και ενω σηκωνεται για να φυγει συμπληρωνει: -Ελπιζω να τα εσβησες, αλλα ετσι κιαλλιως δεν ειμαι σιγουρος γιατι ειδικα εσυ εισαι πολυ επικινδυνος. Μην τυχων ομως μαθω ποτε οτι παιχτηκε κοματι μου, και θα το μαθω να εισαι σιγουρος, γιατι θα υπαρξουν συνεπειες. Μεχρι την τελευταια στιγμη προσπαθουσα συγκαταβατικα να λυσω οποιαδηποτε παρεξηγηση. Μπροστα στον τοιχο που ορθωσε ξαφνικα προσπαθουσα να θυμηθω ολα τα μεχρι σημερα μαζι του και να βρω το προβλημα. Ηξερα οτι οπως ολοι μας ειχε πολυ μεγαλη ιδεα για τα κοματια του, ομως δεν επερνε ποτε πρωτοβουλιες πανω τους, αφηνοντας με να το κανω αναγκαστικα. Ηξερα οτι δεν συνεθετε απο ευαισθησια αλλα απο μανια αυτοπροβολης. Εγωπαθεια και κομπλεξισμος ηταν τα μονα που δεν μου περνουσαν απο το μυαλο εως οτου εκλεισε φευγοντας για παντα την πορτα πισω του. Απο εκεινη την στιγμη και μετα επαψε να με ενδιαφερει ταυτοχρονα. Αμεσως αφαιρεθηκαν τα κοματια του Νακη απο το προγραμμα. Αμεσως επρεπε να συνεχιστει η προβα με τα νεα αυτα δεδομενα που μας εσφιγαν τα δοντια ομως οχι... δεν μπορει ενα καπριτσιο του καθενα μας απο την μια στιγμη στην αλλη να τα αναποδογυριζει ολα. Ο δρομος θα συνεχιστει. Ο δρομος προς τα ονειρα που καποτε ενοιωσα να γινονται μουσικη, και αναγκη επικοινωνιας. Ετσι κιαλλιως τα κοματια του δεν μου αρεσαν, και δεν συνηγορουσαν προς αυτο. Η πορτα ξαναχτυπαει. Ενα πολυ πιο χαμογελαστο προσωπακι αυτη την φορα χωρις κομπλεξ και ανασφαλειες. Ηταν η Ελευθερια που απλως ηρθε να δει τι κανουμε. Την αγκαλιασα και την φιλησα. Της τα ειπαμε. Της ειπα οτι ακομη και αν ειχε απολυτο δικιο ο Νακης για οποιονδηποτε λογο που σπαζονταν και μας το εκρυβε, οι σπασμωδικες αυτες αντιδρασεις αποριπτουν καθε επικοινωνια, καθε βημα, και μιζερωνουν ακομη και τον ιδιο πολυ περισσοτερο. -Ελα μωρε αφου ο ανθρωπος ειναι κομπλεξικος και μαλακας, χεστε τον τωρα να συνεχισουμε την προβα, φωναζε ο Μπαρουξης. Την αλλη μερα ολα ειχαν στηθει μετα φοβου θεου στο Μπουζ, στο μαγαζι στο Θησειο οπου θα παιζαμε. Ο Αλμπερτος ειχε φερει μαζι του παραξενα κρουστα και κουδουνια και εγω δυο αραβικους πυρσους που ειχα παρει απο το Dubai. Λεω μετα φοβου Θεου γιατι ο ηχος που εβγαινε στο τσεκ, ηταν απαισιος. Δεν ξεχωριζε τιποτε, ακουγονταν μονο ενα χαος. Απο την μια μερια αφαιρεσα ολα τα βαθη που ειχα σαν εφφε στο Τ2, αλλα και ο ηχοληπτης μας επιβεβαιωσε οτι οταν γεμισει κοσμο το μαγαζι θα ειναι καλυτερος ο ηχος. Ενας παρανοικος φιλος του Μητσου, ο Παντελης Παντελοπουλος, θα εδειχνε slides απο πισω μας, αλλα η Ελευθερια ελεγε οτι τελικα μαλλον δεν θα χορευε. Δεν ενοιωθε ανετα και ειχε σπαστει γιατι δεν αφηναν απο την πορτα να περασουν τζαμπα κατι γνωστοι της. Μεσα στην αναμπουμπουλα κατι της ειπα που την πειραξε, και πριν τελειωσουμε την συναυλια εφυγε. Ξεκινησαμε με γερα μπητατα κομματια, και πιο εμπειρος τωρα πια, δεν αφηνα την συναυλια να κανει κοιλιες, παιζοντας και καινουργια φευγατα κομματια σαν το intergrity, 228

229 229 εχοντας διαμορφωσει καταληλα την ατμοσφαιρα. Υπηρχαν και πολλοι τουριστες που ειχαν παθει. Αυτα που ακουγαμε παλια τα ξαναακουσαμε απο παραγοντες του μαγαζιου, οτι ειμασταν το καλυτερο γκρουπ που περασε απο κει κλπ. Και επιβεβαιωθηκε οτι βγαινουμε καλα και χωρις ντραμερ. Εμενα ομως η πρωτη μου σκεψη μολις κατεβηκα απο το βαθρο στο τελος ηταν το που ειναι η Ελευθερια. Η Κωστια μου απανταει: -Μου ζητησε να σου διαβιβασω οτι καταλαβε το λαθος της που δεν βγηκε μαζι σας, αλλα ηταν στενοχωρημενη και εφυγε. Τωρα ειναι μονη της στο σπιτι. -Θα παω σπιτι της να την βρω, φωναζω αποφασισμενος. Μαζεψτε τα πραγματα απο την σκηνη, και θα ερθω εγω μετα να τα φορτωσω στο αυτοκινητο τους ειπα και αλαφιασμενος κανω να φυγω. Η Κωστια με σταματαει: -Καλα, δεν εχεις καταλαβει οτι τοσο καιρο η Ελευθερια ειναι ερωτευμενη μαζι σου; Δεν χρειαζομουν τιποτε αλλο. Δεν ηταν καν αναγκη να μου το πει. Τρεχω στο σπιτι της μου ανοιγει, και πεφτω στην αγκαλια της. Σε μιση ωρα ειχαμε μιλησει για ολα. Ολα ειχαν μεινει πολυ πισω πια, η συναυλια, και ολος εκεινος ο συνωστισμος στο Μπουζ, ειχαν δωσει την θεση τους σε κατι πολυ πιο αληθινο. Και ακομη περισσοτερο εδραιωθηκαν ολα οταν αρμενιζαμε ξεγνοιαστα με το σκαφος αναμεσα στην Σκιαθο και στην Σκοπελο παρεα και με τον Αλμπερτο που τον πηραμε μαζι μας για 4 ομορφες μερες στην θαλασσα. Οχι δεν ενοιωθα εκεινη την ευτυχια του '86. Δεν ενοιωθα καν ευτυχισμενος. Απλα καταλαβα οτι καποια πραγματα μπηκανε στην θεση τους. Οτι τιποτε δεν αξιζει περισσοτερο απο μια σωστη και οριμη σχεση. Οτι η επικοινωνια που επιδιωκα μεσα απο ενα συνεχομενο παιχνιδι στον κοσμο των εντυπωσεων και των σοου-μπιζνες ειναι ανεφικτη αν πρωτα δεν την εδραιωσω στον εαυτον μου. Οτι η πραγματοποιηση των ονειρων ερχεται θαμπα και ανουσια, αδοξα και ασημαντα. Σε αγαπω Ελευθερια, γιατι εισαι αυτη που εισαι, δεν προσπαθεις να δειξεις τιποτε περα απο αυτο, γιατι ειμαι αυτος που ειμαι και αναγνωριζουμε ο ενας τον αλλον, βλεπουμε ο ενας τον αλλον οπως ειμαστε. Χωρις αχρηστα συμβολα και επινικεια λαφυρα. Μεσα στο σκαφος ρωταω για πλακα τον Αλμπερτο για το τι θα πει ο Αγγελος απο τους Scoria αν μαθει οτι παιξαμε και παλι μαζι. -Εγω το ειπα στον Αγγελο, μου λεει, και οχι μονον δεν σπαστηκε αλλα μου προτεινε να σου πω να κανουμε κατι ολοι μαζι. Δηλαδη εγω, εσυ, ο Αγγελος και ο Μπαρουξης. -Μα καλα δεν ειναι σπασμενος μαζι μας; -Νομιζω καταλαβε τα λαθη του, και νομιζω οτι καταλαβε και το οτι με τους Scoria δεν μπορει να γινει τιποτε πλεον, και μονον μαζι σου ισως βγει κατι καλο. Μου φαινοταν απιστευτο, αλλα στην Αθηνα με πηρε τηλεφωνο και ο ιδιος να μου πει: -Θοδωρε ας τα ξεχασουμε ολα, και ας κανουμε κατι καινουργιο ολοι μαζι. Τωρα με την πειρα που εχουμε απο τα πρωην συγκροτηματα μας μπορουμε να ξεκινησουμε κατι πολυ δυνατο και καινουργιο στην ελληνικη σκηνη. -Ναι αλλα ο Μπαρουξης με τιποτε δεν δεχεται να παιξει μαζι σου, του λεω νομιζοντας οτι ετσι θα ξεφευγα. -Δεν πειραζει, υπαρχει ο Ντινος που ειναι πολυ καλο παιδι, και καλος μπασιστας. Μπροστα στην ελειψη της ομορφιας μιας πραγματικα ζωντανης προβας με ντραμερ που κανονικα επαιζε, ειπα ετσι για πλακα να τζαμαρω μαζι τους. Και ηταν αξιοπροσεκτος ο

230 σεβασμος που εδειχναν ολοι σε οτι ελεγα. Και το οτι πριν προλαβω καλα καλα να καταλαβω τι εγινε, κανονιστηκε και επομενη και μεθεπομενη προβα. Ηταν ομως πραγματικα χαζο το κλιμα που δημιουργουνταν. Στην αρχη προσπαθουσαμε να μελωποιησουμε ελληνικους στιχους του Αλμπερτου και μετα χαζα κιθαριστικα θεματα του Αγγελου. Απο την μια μερια με ευχαριστουσε η ατμοσφαιρα μιας κανονικης προβας, αλλα απο την αλλη δεν τολμουσα να τους πω ποσο αφελεις και ρηχοι μου φαινονται και ποσο πισω με γυρνουνε. Θελανε να βγει ενα slow κοματι και γιαυτο χτυπουσαν μι μινορε σε ενα σταθερο αργο μπητ. Καποια στιγμη καταλαβαν οτι χρειαζεται και κατι αλλο. Τι ομως; -Θα παμε απο μι μινορε σε λα ματζορε φωναζει ο Αγγελος κανοντας 'γκραν' με την κιθαρα του. -Οχι, διακοπτω. Αν θελουμε ενα πραγματικο κοματι, τοτε πρεπει να ξεφυγουμε επιτελους απο τα ροκαμπιλαδικα κοληματα του στυλ μι-λα-σι-μι. Θα πρεπει να φτιαξουμε μια αναπτυξη σε μια ασχετη συγχορδια, και χτυπαω νευριασμενος ενα δυνατο σολ-μινορε στα πληκτρα. -Μα δεν βγαινει απο μι σε σολ φωναζει γελωντας ο Αγγελος, κανοντας την παραδοξη αλαγη στην κιθαρα για να το δειξει. Τοτε αρπαζω το μικροφωνο και νοιωθωντας την αναγκη να σπασω μια κλειδωμενη προς τα εξω πορτα ουρλιαζω διαδοχικα τις δυο νοτες του σολ-μινορε το σι και το ρε. Και γεννηθηκε ξαφνικα το καταπληκτικοτερο ρεφραιν που βγηκε ποτε. Ακομη και η Ελευθερια που θεωρουσε εντελως χαζη την φαση μας, επαθε εκεινη την στιγμη. Και ηταν φυσικα πολυ ευκολο πανω σε μια τριτη συγχορδια του ντο, να δεσω το καταπληκτικο αυτο ξεσπασμα με το προηγουμενο αργο κουπλε πανω στο μι. Και βγηκε το spell το μονο ισως πραγματικα ωραιο κοματι που βγηκε με τον Αγγελο. Ομως οι κιθαριστικες του προσθηκες ηταν τοσο ασκημες, τοσο αφελεις που δεν μπορουσα να συνεχισω αλλο. Τους αφησα με δικαιολογια το φορτωμενο προγραμμα της δουλειας μου εχοντας καταλαβει και κατι ακομη: Οτι δεν μπορω να νοιωσω πια χαρα, παιζοντας απλα με ενα συγκροτημα. Οτι δεν νοσταλγω τις μεγαλες μερες των Slow Motion. Καλως εγινε τοτε ο,τι εγινε, εδινα στον κοσμο, επαιρνα απο αυτον, πιστευα εστω και λανθασμενα οτι επικοινωνουσα, αλλα τωρα χρειαζομαι αλλα πραγματα. Ποια; Μπορει να φανει παραξενο, αλλα την ιδια την μουσικη. Τωρα, οσο ποτε. Τωρα που εφυγαν απο αυτην ολα τα ψεγαδια. Τωρα που το μονο που εμεινε ειναι τα δαχτυλα που ανεβοκατεβαινουν στα πληκτρα. Και σχηματιζουν σε ηχο πιανου εικονες. Ακομη και τα συναισθηματα θλιψης στο οτι η μουσικη αυτη θα μεινει αυτο που ειναι και τιποτε αλλο. Καπου θα ερθει και το ξεσπασμα. Ενα ξεσπασμα με πνευστα και κρουστα που ακομη αντιλαλουν αρρωστη μεγαλοπρεπεια. Ειναι το mission το πρωτο ισως κοματι που ετσι απλα βγαινει και αναπτυσεται χωρις να επιζηταει τιποτε. Και χωρις να ζηλευει τιποτε απο την παλια μεγαλοπρεπεια και αρχιτεκτονικη αναπτυξη των παλιων. Το '93 θα ειναι γεματο απο την οριμη θλιψη του. Θα αντιλαλει υποκωφα στις εκδρομες μας με την Ελευθερια οπου θα νοιωθω οτι τιποτε τελικα δεν εκπληρωθηκε αλλα οτι πραγματικα προχωρησα. Και οτι τελικα αυτος ειναι ο σκοπος της ζωης. Τα κυματα της θαλασσας που ξαφνικα μεταπλαθονται σε αρμονικες ανακυκλωμενες συχνοτητες απο στρινκς και ψιλες φωνες. Και οταν αυτες μεταβαλονται σε αρπισματα, η αποδραση γινεται γλυκυτητα και παρηγορια. Ειναι το καινουργιο αιθεριο κοματι με τιτλο Dandelion. Ομως η μεγαλυτερη δουλεια γινεται στο σαλονι του παλιου σπιτιου μας της Νεας Σμυρνης που τωρα μενουμε μαζι με την Ελευθερια. Εκει, πιο υπομονετικα απο ποτε δεν αρκουμαι μονο στην δημιουργια ενος κοματιου αλλα και στον σωστο εμπλουτισμο του. Ετσι και το κοματι που θα δωσει το ονομα του στην καινουργια κασετα, το anagram ενω αρχικα ηταν ενα δυναμικο μοτιβο με χορνς, αποκτησε μια τοσο δυνατη φωνητικη συνοδεια που το αλαξε τελειως και αποτελεσε το πιο δυνατο ξεσπασμα. Μια φωνη με μελωδια εντελως διαφορετικη απο αυτην των οργανων και με πραγματικη ενορχηστρωτικη καταχρηση που δινουν ενα σπανια 'γεματο' και τοσο ευρηματικο αποτελεσμα. Παντως κρατησα και την αρχικη μελωδια σκετη με τα χορνς που αποτελεσε το anagram 1 σαν ξεχωριστο κοματι απο το 'anagram 2'. Η πραγματικη εμπνευση ομως ηταν το Crescent lands που θα μπει και στο επομενο επισημο CD των Slow Motion, οπου μετα την πολυ χαρακτηριστικη εισαγωγη, η γρηγορη απολογητικη απαγγελια ξεσπαει σε ενα παραληρημα που συνεχεια εμπλουτιζεται με νεα και νεα οργανα. Και εκει που ο ακροατης νομιζει οτι τιποτε αλλο δεν χωραει εδω, μπαινουν ξαφνικα και αυτες οι εμβατηριακες τρομπετες σαν να συνοδευουν σκηνες μαχης σε μια ιστορικη, επικη, πολεμικη ταινια, ολα αυτα ομως τοσο αυστηρα δωσμενα και τοποθετημενα 230

231 που δημιουργουν ενα πραγματικο μεγαθηριο που αν ακουγα πριν λιγα χρονια δεν θα μπορουσα να πιστεψω οτι θα πετυχαινα. Αυτο που πετυχα ομως στο 'anagram' ηταν η αποδεσμευση των οργανων απο την κεντρικη μελωδια του κοματιου, και η σωστη τοποθετηση του καθενος ενωρχηστρωτικα. Το anagram ειναι το πρωτο μου εργο με αληθινη πολαπλη ενωρχηστρωση οπου το καθε οργανο βρισκει πραγματικα τον ρολο του με την βοηθεια του καταπληκτικου μου σαμπλερ του Τ2. Αυτη η ποιοτητα φτανει στο σημειο να ενοχλει πια, καθως στο επομενο κοματι το hologram συνδιαζεται και με αναπτυξεις πολαπλων συγχορδιων. Γινεται μια καταχρηση εμπνευσης μια εκρηξη, και ολα προσπαθουν να χωρεσουν σε ενα και μονο κοματι. Αυτο μπορει να γινει ομως μπουμερανκ καποτε. Το hologram ισως αποτελει το οριο. Μετα απο κει πρεπει να κατεβω απο την σκηνη. Και πολυ σωστα κλεινω την καινουργια κασετα μετα απο αυτο με ενα πολυ ηρεμο και απλο μελωδικο τραγουδι του Αλμπερτου με τιτλο εκτος. ( εκτος για τον Αλμπερτο σημαινει εξω απο τη ζωη και τα δικαιωματα οπου καταδικαζεται λογω των σωματικων του αναπηριων και προβληματων. ) Ομως σιγουρα τα κοματια αυτα δεν εχουν να κανουν τιποτε με τον εξωτερικο κοσμο. Ο Μπαρουξης ηθελε ενα μπητατο κοματι γιατι μονο ετσι ταιριαζει να συμετασχουμε σε ενα CD δισκο που θα βγει με πολλα συγκροτηματα που ολα θα παιζουν μπητ. Και βαλαμε το 'electromedia' (NGC520). Μου αρεσε η ιδεα να αποτυπωθουμε και σε CD μετα απο το βινιλιο. Ετσι κιαλλιως τα CD αποτι φαινεται θα αποτελουν το μεσο αποθηκευσης του μελλοντος, και με ψηφιακη ποιοτητα. Που να φανταστω οτι σε λιγα χρονια θα μπορω να γραφω CD μονος με το κομπιουτερ μου. Χρειαστηκε να κατσουμε μονο 2 ωρες σε ενα στουντιο στην πλατεια Νεας Σμυρνης αφου το κοματι ηταν τελεια γραμμενο στο Τ2. Το μονο που χρειαζονταν ηταν η προσθηκη φωνων, που εγινε χωρις πολη προετοιμασια, σε ατμοσφαιρα χαβαλε και με την βοηθεια της Ελευθεριας και μιας φιλης της, της Μαριας Γιωρου που αποτελουσε τοτε μια απο τις εφημερες σχεσεις του Μπαρουξη. Η Μαρια η Γιωρου, παλια φιλη της Ελευθεριας, ηταν ενα χαζο ομορφο κοριτσι που το ονειρο της ηταν να τραγουδησει σε συγκροτημα. Περνουσε ολα της τα βραδυα σε μαγαζια και μπαρ οπου χορευε σε ρυθμους rave, δηλαδη electropop με πολλα sequencers και συνθια. Μας ελεγε οτι αυτη θα ειναι η μουσικη του μελοντος. Εγω γελαγα, αλλα καπου το κοριτσακι διαισθανονταν καλυτερα το τι συμβαινει καθως χορευε κατω απο ταχυτατους ρυθμους, φωτα λειζερ και χαπια εκστασυ, τα νεα οραματα των ρειβερς. Δεν ειχα κανενα προβλημα με το μπητ. Ενα υποκωφο ρυθμικο πατερν με κοφτα μπασα στο Τ2 που υπηρχε απο παλια, σκεφτηκα να μετατρεψω τα χτυπηματα του σε ηλεκρονικους ηχους των οποιων οι συχνοτητες να εξαρτωνται απο τις νοτες των κρουστων. Ετσι ενα πολυ καλο electro-pop θεμα γεννηθηκε. Τωρα ομως ειχα την ανεση να μην σταματησω εδω. Θελοντας να βγαλω απο μεσα του τραγικοτητα και μεγαλοπρεπεια περα απο ρυθμο, εκανα το μπητ να κοβεται ξαφνικα και να δινει την θεση του σε μακροσυρτες συγχορδιες. Ο Μπαρουξης δεν πιστευε οτι μπορεσα εγω να βγαλω ενα τετοιο κοματι, σαν το insert οπως ονομαστηκε. Και παλι ομως δεν αρκεστηκα. Επεκτεινα το θεμα του σε ενα νεο κοματι το insert 2 οπου η φωνη ακουγεται σαν προσευχη, τυμπανια και χωρωδιες διαδεχονται και διαμορφωνουν ενα τεραστιο οικοδομημα και ειναι απιστευτο πως πραγματικα απο μια electro-pop εισαγωγη μεσα στα επομενα 5 λεπτα υπαρχει τετοια εξελιξη ωστε να φτανει το ιδιο θεμα στους αντιποδες καθε μουσικων ορισμων. Χαιρομαι που η Ελευθερια ακουει με ενδιαφερον και συνεχεια τα κοματια αυτα. Χαιρομαι που προσπαθει να τραγουδησει παλιοτερα, και κανω προβες μαζι της πανω στα Dragging anchors, invocation, quintessence και parallels. Μπορει επισης και προσεχει ακομη και τα λιγοτερο φανταχτερα αλλα οριμα κοματια του anagram οπως το terms of desolation με ηρεμη μελωδια και συμπερασματικη κατανυξη σε στυλ 'thorskrone' και το knecklace crawl με μεγαλυτερη αλλα παλι σεμνη αναπτυξη. Και οταν ξαφνικα επενδυω την απλη αναπτυσομενη μελωδια του πιανου με πνευστα και τυμπανια τιποτε δεν μεσολαβει πια αναμεσα στο πιο απλο και στο πιο μεγαλο. Τοτε ειναι που με εντελως κινηματογραφικο τροπο συμετεχει και η φωνη, που ανεβαινει, ανεβαινει, κανεις δεν ξερει που θα φτασει και οταν ξεσπαει σε μια εντελως καινουργια νοτα, η μεγαλυτερη κινηματογραφικη υπερπαραγωγη φτανει στο κορυφαιο συγκινησιακα σημειο της. Ειναι ενα αριστουργημα που δημιουργηθηκε με τον απλουστερο τροπο και κλεινει αποσβωλωμενα την πρωτη πλευρα του 'anagram'. Το overdrive. Ειναι το καλυτερο κοματι του αναγκραμ, το ωραιοτερο ισως ολοκληρης της περιοδου αυτης, αλλα σε καθαρα κλασικιστικα κινηματογραφικα πλαισια. 231

232 232 Γενικα το anagram θα ειναι γεματο απο μια δυναμη και ευφορια που προσπαθουν να αντιταχθουν στην νεα μιζερια που επερχεται στο θεμα της μουσικης. Στο θανατο της αξιας της εννοιας του συγκροτηματος, του δημιουργου και του ακροατη. Στο σκοτωμα της ελπιδας στο ονομα του ρεαλισμου. Της πραξης στο ονομα του αποτελεσματος. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (Μολις της τσιμπησε μια σφιγκα το δαχτυλο!)

233 DISOLVE - ΙΟΥΝΗΣ 93 θελω να ξερεις τουλαχιστον εσυ που εχεις μεσα σου την σχιζοφρενεια και το τριπ, οτι το ρειβ, ειναι το νεο ονειρο της νεολαιας, η νεα της επανασταση. Σου προτεινω να συνεργαστουμε μουσικα φτιαχνοντας το κορυφαιο ελληνικο ρειβ συγκροτημα, και να συμβαλουμε ετσι κιεμεις σε μια καλυτερη επικοινωνια, σε εναν τρανς κοσμο με θετικες μονον ενεργειες! Αχ Θεε μου, τι κανουμε οταν ενα κοριτσι που το θεωρουμε χαζοχαρουμενο μας θαυμαζει και θελει να μας βαλει και μεσα στον μαγικο του κοσμο; -Εσυ φταις, που την αφηνεις να τραγουδαει οταν ερχεται και της λες οτι ειναι και καλη -Μα δικη σου φιλη ειναι η Μαρια ρε Ελευθερια -Ειναι με τον Μπαρουξη, και γιαυτον ειναι στην Αθηνα, οχι για μενα. Η Μαρια η Γιωρου ηταν το προσωπο που εκνευριζε την Ελευθερια αλλα και ολους μας με μια παιδικη ηληθια και αφελη κουτοπονηρια, σε μια εποχη που πιστευαμε οτι ολα αυτα ειχαν παρελθει. Συνεχεια μιλουσε για την αξια της νεας επαναστασης των ρειβερς και της μουσικης τους γενικοτερα. Καποτε σε ενα αεροδρομιο ειδα ενα CD με τιτλο raver s paradise. Το αγορασα γιαυτην, αλλα το κρατησα εγω, διοτι το βρηκα πολυ ενδιαφερον. Οχι ομως με τον τροπο της Μαριας! Εντυπωσιαστηκα με το συναισθημα της ονειρικης απεραντωσυνης που εβγαινε απο τοσο απλους συνεχομενους ηλεκτρονικους ρυθμους. Με την καταργηση του περιεχομενου στο ονομα του τιτλου, και της αποστασης που χωριζει δημιουργο και ακροατη. Οχι, δεν πλησιαζει ο δημιουργος τον ακροατη. Απλως εξαφανιζεται. Και μενει μονο το κοματι, η μαλλον η αξια χρησης της ατμοσφαιρας του σε μια ψηφιακη sequenced μορφη. Ετσι ισοπεδωνονται οι αξιες, αλλα ξαναγεννιωνται τα παντα κατω απο την πιο απλη και μινιμαλιστικη μελωδια η φωνη. Και καταφερνουν να αποκτησουν συμπαντικη δονηση οι παιδικοι ρυθμοι της ρειβ σκηνης, οπου επανω της θα χτιστει η τρανς μουσικη. Ολα αυτα ομως θα τα βιωσω καλυτερα μια ζεστη νυχτα του Ιουνιου, οπου ειχαμε μαζευτει σπιτι μας καποιοι φιλοι, μεταξυ αυτων και η Μαρια η Γιωρου που μου εφερε μια ρειβ κασετα με τιτλο party aurora. Ενω την ακουγαμε, πηραμε τρυπακι με σκοπο να ξενυχτησουμε στο μπαλκονι περιμενοντας το ξημερωμα. Ηταν μια γλυκια αναμονη γεματη παραισθησεις που με εναν υπεροχο τροπο εδεναν με τους εντονους ρυθμους της κασετας. Και οταν αρχισε να ξημερωνει, πρωτοενοιωσα πολυ εντονα οτι τα κοματια που ακουγαμε παρα το εντονο και δυνατο μπητ, ητανε πολυ μα παρα πολυ θλιμενα. Και μεταδιδαν την θλιψη τους με εναν σπανια διαπεραστικο τροπο. Μεχρι τωρα το θλιβερο ηταν αργο και αδυναμο. Τωρα μετατρεποταν ξαφνικα σε χιλιαδες χρωματιστες ινες ακτινων λειζερ, και fractals που αλλοτε σαν νευρωνες, και αλλοτε σαν φυτα απλωνονται και μας οριζουν απο μια νεα αρχη. Ενας τετοιος χορος κατω απο τετοια μουσικη πραγματικα ειναι τελετουργια, μονον γιαυτους ομως που τα συνειδητοποιουν αυτα. Και γρηγορα θα ερθει η ωρα οπου οι πρωτοι τετοιοι ρυθμοι ηταν ετοιμοι και απο εμενα. Δημιουργωντας τους, εβλεπα την μεχρι τωρα μονομερεια μου στο να δημιουργω μουσικη αρχιτεκτονικα, εναλασοντας κουπλε-ρεφραιν και ποιητικες παραγραφους. Τωρα ομως ξεκινουμε απο το αποτελεσμα προς το μεσων. Οι ρυθμοι γραφονται σαν πατερνς η μελωδια ακολουθει και δεν καθοριζει, και χτιζεται πανω τους χωρις βαθος αλλα με απεριοριστο συναισθημα.. θλιψης.. Μια μελωδια που ανεβαινει συνεχεια χρησιμοποιωντας συζευξεις ελατωμενων συγχορδιων, και αποδεικνυει τελικα οτι στεκεται με τη συνοδεια χωρωδιων απεναντι στο σκληρο και ανελεητο συνεχες μπητ που κατατρωει το κοματι. Ενα μπητ που χτυπαει αλλοτε με μεγαλοπρεπεια και αλοτε με απογνωση, με μια μελωδια που κατατρωγεται απο την ιδια της την ομορφια σε εναν φαυλο κυκλο, και το κοματι θα τραβηξει πανω απο 10 λεπτα. Ποτε ομως κανεις δεν θα βαρεθει ακουγοντας το εφοσον προκειται για ενα συνεχομενο ανεβασμα που κανεις δεν ξερει που θα φτασει.

234 234 Θα ονομαστει Cybertconcert N1 και θα ακουστει απο εμπειρους ρειβερς και τρανσαδες στη Θεσσαλονικη οπου οι δυο αδελφες της Ελευθεριας, η Αφρουλα και η Μαρια κινουνται συνεχως στους κυκλους τους. Θα το εγκρινουν. Με την Ελευθερια, την Αφρουλα και τον φιλο της καναμε μια εκδρομη στις χιονισμενες Πρεσπες οπου μειναμε τρεις μερες. Επιτελους πραγματοποιησα το ονειρο μου να βρεθω να κωπηλατω και να εξερευναω χιονισμενες βραχωδεις ακτες. Βραχοι πελωριοι με σπηλαια που με τιποτε δεν θυμιζαν ακτες λιμνης, αλλα μιας απεραντης θαλασσας. Και η ομιχλη εκανε την απεναντι ακτη αφαντη και τη λιμνη να δειχνει οντως σαν θαλασσα. Ωρες ολοκληρες κωπηλατουσαμε επιστρεφοντας και οταν πια ηταν σκοταδι και χιονιζε. Την επομενη μερα ο ηλιος ελαμπε και ηταν αδυνατον να κυτας το χιονισμενο τοπιο χωρις γυαλια. Εμεις στις βραχωδεις ακτες της λιμνης κουρνιασμενοι διναμε αγκαλιες, φιλια και αιωνιες υποσχεσεις ο ενας στον αλλον. Ειχαμε παρει ecstasy. Μια νεα πραγματικα διασταση. Η Καλυτερη ισως εμπειρια ναρκωτικου στην ζωη μου. Αλλα και μια κρυφη προειδοποιηση μεσα της. τιποτε αλλο. Στην Θεσσαλονικη ειδα επισης και τον Γιαννη τον Παπαδοπουλο, που διδασκει τωρα πια εκει σε γυμνασιο ζωγραφικη. Ειχαμε να μιλησουμε πολλα χρονια, και χαρηκα πιο πολυ απο το υφος του και τον δικο του τροπο ομιλιας με τον οποιο τοσα χρονια μεγαλωσα -Ρε φιλε, εγω παντα σουλεγα οτι το μπητ ειναι βαση του μελλοντος και οχι τα συνθια! -Ναι, ρε φιλε αλλα μπητ των sequencers καθαρα ηλεκρονικο. -Ρε φιλε, σοβαρεψου επιτελους, τι θα γινει με το θεμα σου, θα μαθεις να παρακολουθεις σωστα τη μουσικη σκηνη, δεν ειναι ολα παραλαγες της τρανς και της αμπιεντ, εδω η νεα drum&base και jungle σκηνη χρησιμοποιουν αποκλειστικα και μονο φυσικα τυμπανα.. φιλε εισαι ασχετος.. πρεπει να ακουσεις τους κιου και τους instant zen, οπως επισης και dubb. Του εβαλα να ακουσει το cyberconcert. -Ενταξει φιλε, σε σωστη φαση βρισκεσαι, αλλα πρεπει να ακους το τι βγαινει. Η τρανς σκηνη εχει απλωθει σε πολους χωρους. Στην Αθηνα ο Μπαρουξης ακουει συνεχεια μουσικη. Συμφωνει με τον Γιαννη Παπ. Μου γραφει πολυ ενδιαφερουσες κασετες με αρρωστα μπητ που πραγματικα εξεπεμπαν φοβερη ενεργεια. Και τι περιεργο ουτε μια στιγμη δεν ενδιαφερθηκαμε για το ποια ειναι τα γκρουπ που ακουμε. μονο για τα κοματια η μαλλον για το μπητ τους. Η εποχη της μυθοποιησης των καλιτεχνων εχει περασει ανεπιστρεπτει, και οσο ευχαριστα μπορει να ακουγεται αυτο, αλλο τοσο σκληρο μπορει να ειναι!!! Μπροστα στο αρμονιο, πεφτω με τα μουτρα στους συνδιασμους ρυθμων σε διαφορες τονικοτητες κατω απο εναλασσομενα εφφε, ξεχνωντας οτι καποτε τραγουδουσα κιολας. Και ετσι βγαινουν δυο μεγαλα κοματια με απειροελαχιστα φωνητικα, αλλα πραγματικα στο πνευμα μιας νεας εποχης. Το disolve που θα δωσει το ονομα του και στον καινουργιο δισκο μου, θα ειναι ηρεμο και μακρυ, θα ρεει σαν ενα ηλεκτρικο ποταμι χωρις υπαινιγμους και ξεσπασματα, εκτος βεβαια απο το τρομερο ξεσπασμα στο τελος οπου ολα γινονται ενα μεσα σε εναν συνεχη εμβατηριακο ρυθμο. Και το isotron, το καλυτερο, και το καλυτερο ισως του νεου δισκου, με τον αιθεριο ρυθμο των τριων τεταρτων να κατακερματιζεται μεσα σε χωρωδιες που καταληγουν σε ουρλιαχτα δωσμενα ομως με εναν πολυ επαγγελματικο τροπο, με αψογη συνδεση, αλληλουχια και τεχνικη επεξεργασια κυριως στις παυσεις και στους τονισμους των μετρων. Αργοτερα θα χαρακτηριστει από κριτικους σαν electrogothic!

235 235 Ενταξει. Αποδειξα στον εαυτον μου, οτι μπορω να δουλεψω, και να λειτουργησω και στον νεο τροπο μουσικης σκεψης. Μπορω ο,τι ωρα θελω να βγαλω μουσικη τρανς. Με τι ομως προοπτικη; Να γραφτει καποτε ενα CD και να παει σε εναν DJ να το διασκευασει; Γιατι αυτο ακριβως συμβαινει τωρα πια. Μονον οι DJ s που βαζουν μουσικη στα μαγαζια συνδεουν το εργο με τον ακροατη πια. Η μουσικη παραγεται σαν κονσερβα. Ακους χιλια δυο διαφορετικα συγκροτηματα, αλλα παντα τα πιατινια του RX200 η τα ταμπουρα της Roland η τα τομ της Υamaha. Χιλιαδες οι σκεψεις και οι συζητησεις με τον Μπαρουξη να κανουμε κατι, αλλα τι; Πως μπορουμε να αισθανομαστε οτι προσφεραμε σε μια τετοια σκηνη που ουτε περνει, ουτε ζηταει, απλα λειτουργει Σαν αντιδραση μου βγηκε ενα βαρυ βαθυ και ωριμο κοματι, στο στυλ των παλιων αλλα με περιθωρια για μια τρομαχτικη φωνητικη ερμηνεια με πολλες οκταβες διαφορα απο τη μια νοτα στην αλλη, παντα ομως καταληγοντας στο ομορφο μελωδικο συμπερασμα δυο φορες: I will wait until the end of the night I ll wait until the end of life I ll wait until the end of time! Το until the end of the time, αποτελει σημαντικο σταθμο πιο πολυ επειδη εκπεμπει δυναμη και βαθος σε ενα παρων σηψης. Σε ενα παρων γεματο χασισοτσιγαρα που η Ελευθερια επιβαλει, και οδηγουν σιγα σιγα σε φοβιες και ελειψη ενεργειας. Σε φοβο για τον θανατο, που δεν ειχα ξανανοιωσει, και δεν πιστευα οτι αυτος θα επρεπε να υφισταται την στιγμη που εχω συνειδητοποιημενα αυτα που τοσα χρονια γνωρισα. Μια παρακμη που ολο και βαθυτερα με βασανιζε εως οτου εφτασα στο συμπερασμα οτι ο θανατος δεν πρεπει να ειναι παρα η αναχωρηση απο το νησι της ζωης προς μια αιωνια θαλασσια απεραντωσυνη. Ακριβως οπως ενοιωθα στο του 85 θαλασσιο ταξειδι μου οπου καθε πρωι αφηνα πισω τον κοσμο που μεχρι χθες γνωριζα για την απεραντωσυνη, εως οτου αυτη με οδηγουσε σε ενα νεο νησι-κοσμο μπροστα μου. Πιστευω οτι το συναισθημα του θανατου ειναι συναισθημα απεραντωσυνης. Μια θαλασσα που θα πρεπει να διασχισουμε. Και οσο λιγοτερα πραγματα θελουμε να κουβαλαμε μαζι μας, τοσο πιο ευκινητη θα ειναι η σχεδια μας. Και αυτο επειδη, αν ποτε η απεραντη θαλασσα μας βγαλει σε ενα νεο νησι, εμεις θα ειμαστε μονοι και με τα χερια μας αδεια οπως και στην αρχη αυτης της ζωης: Raising dust from the mainland blocked out the view of the isle but being locked in the known course we still can be sure we are right! thanks to all navigation instruments which we obtained during the socialised gray stage success can be assured from today!. I can still feel that I should arrive there as I was when I started all this kind of trip with empty hands although I have to drop all expensive things to sea! Οι στιχοι ανηκουν στο island, ενα υπεροχο μελωδικο κοματι που ερχεται με τους στιχους του να σημειωσει ακριβως αυτα. Το island μαζι με το until the end of the time στοιχειοθετουν μια αντιδραση στο παρων και επιμονη στους παλιους τροπους συνθεσης και εκφρασης με τη φωνη συναισθηματικα φορτισμενη και αρικτα χτισμενη στη μελωδια. Αλλα και με μια ευρυματικοτατη ενορχηστρωση εμπλουτισμενη οσο πρεπει με τα πιο υπεροχα εφφε φυσικων και ηλεκτρονικων ηχων, αλλα και με τα τυμπανια να συνεχιζουν να χτυπουν αργα και ρυθμικα απο πισω στο until the end of the time!. Σιγουρα οι ανθρωποι δεν αλαζουν οσο γρηγορα αλαζει ο κοσμος. Στις 17/9/1994 παντρευτηκα την Ελευθερια. Ο γαμος ηταν πολυ επεισοδιακος, επειδη ηθελα να γινει στην ερημη βραχωδη ακτη της Κρασοπαναγιας, και να μεταφερθει ολος ο κοσμος με νοικιασμενο πλοιο εκει. Ομως εκεινη την ημερα, ο δυνατος ανεμος και η τρικυμια δεν επετρεπαν τον αποπλου κανενος πλοιου. Το αποτελεσμα ηταν μεχρι τελευταια στιγμη να εχει μαζευτει ολος ο κοσμος στην Αιγινα και να μην γνωριζουμε το που θα γινει ο γαμος. Εγω

236 υστεριζομουν και φωναζα οτι αν δεν παμε στην Κρασοπαναγια δεν θελω να παντρευτω, η Ελευθερια συμφωνουσε μαζι μου οτι αν ειναι να γινει γαμος να γινει μονον οπου και οπως τον θελουμε εμεις, το λιμεναρχειο μας απαγορευε ασυζητητι τον αποπλου, και ο πατερας μου ηταν ετοιμος να παθει καρδια απο το αγχος. Τελικα ο γαμος εγινε σε ενα εκκλησακι στην Περδικα της Αιγινας-τουλαχιστον κοντα στην St. Teresa-αλλα για μας ειχε καταστραφει ενα ακομη ονειρο και μαλιστα την τελευταια στιγμη, αποδεικνυοντας για μια ακομη φορα οτι και το συστημα και η φυση δεν επιτρεπουν πια μεγαλοεπιβολα σχεδια. Λιγες μερες πριν τον γαμο μου καλουσα τηλεφωνικα τους φιλους μου, και καποια στιγμη τηλεφωνησα και στον Αγγελο. Η φωνη του πατερα του που εκλαιγε με εκανε να πεσω απο τα συννεφα. Ο Αγγελος εφυγε για παντα παρα την θεληση των γονιων του. Χωρις να προειδοποιησει και χωρις να αποχαιρετησει κανεναν μας, αφησε τα παντα και εφυγε για να μονασει στην μονη Βατοπεδιου στο Αγιο Ορος. Γιατι Αγγελε μας αφηνεις ετσι, χωρις τουλαχιστον ένα γεια! ; Και οταν η δουλεια μου σαν πιλοτος μου επιβαλει στον τυπο που πεταω τωρα, να ζω τις 8 μερες καθε μηνα για 4 χρονια στο Ναιρομπι της Κενυα, σε ενα ξενοδοχειο-τεχνητο τροπικο παραδεισο, θα βρω πραγματικα απειρο χρονο για να ηρεμησω, να σκεφτω και να καταλαβω. Στο μπαλκονι με θεα λιμνες, δαση και καταρακτες, οι στιχοι γινονται σιγα σιγα ενας μακρυς μονολογος απολογισμου ενος ηρωα του παρελθοντος που καταδικασμενος και ξεχασμενος στο αναπηρικο του καροτσακι μπορει μονον να αναπολει και να ελπιζει. Και δεν θα ειναι μονον οι στιχοι, αλλα και αυτο το μακροσυρτο πιανο με τα αποτομα κοφτα ανεβοκατεβασματα που καταληγουν στα πιο δραματικα τραβηγματα. Ετσι το no time for heroes, περα απο οριμος συμπερασματικος μονολογος, φιλοδοξει να δωσει και λιγη χαμενη Χαμιλικη εκφραση, που τοσο φαινεται να λειπει απο ενα τοσο προκατασκευασμενο παρων. Τις ατελειωτες μερες στο Ναιρομπι δεν ειχα δυνατοτητα να παιξω ποτε μουσικη. Ομως το μυαλο δουλευε χωρις τιποτε να το αποσπαει, και για πρωτη ισως φορα συνεθεσα μια μελωδια χωρις να την εχω παιξει καν. Μια μελωδια που στο μυαλο μου φανταζε ενδιαφερουσα, οταν ομως παιχτηκε στην Αθηνα ειχε χασει πολυ απο την αλοκοτη ομορφια της. Η σωτηρια λυση ηταν τα εφφε απειρων αντανακλασεων των φωνων, που ξαφνικα εδωσαν ακριβως τον ονειρικο ογκο που το κοματι χρειαζοταν. Ονομαστηκε herbal 24, και θα αποτελει στον καινουργιο δισκο μια μυστηριακα ηρεμη μεταβαση απο το απολογητικο no time for heroes στο πολυ απλο αλλα ικανο να σε ταρακουνησει απο τη συγκινηση delicate burn που αναλαμβανει να κλεισει τον καινουργιο δισκο με ενα σοκ απλοτητας, αμεσοτητας ενοτητας και δυναμης. Και ειναι πραγματικα τρομερο να μπορω να βγαζω τετοια κοματια μετα απο τοση αλοτριωση και τοσες επιροες σημερα το Χωρις καμια εξωτερικη επεμβαση, τα δαχτυλα στο πιανο καταληγουν μονα τους στις πιο υγιεις αλαγες, και κανουν το ρεφραιν να συμπληρωνει αριστουργηματικα το κουπλε, αλλα και να συμπληρωνεται. Η ηρεμη θλιψη της μελωδιας, κλονιζεται απο την στερεοτητα και την δυναμη της, με αποτελεσμα κανεις να μην μπορει να μεινει ασυγκινητος οταν το δευτερο κουπλε ανακυκλωνει το πρωτο ρεφραιν. Αλλα τι να πει κανεις και γιαυτους τους στιχους, τους τοσο απλους αλλα τοσο γνησιους και αμεσους Πραγματικα τι συνεβη στον καινουργιο δισκο το disolve, και ενω ξεκιναει μεσα στο μπητ και στην καλυτερη αναφορα εποχης, καταληγει να θλιβεται στο τελος με μελωδιες σαν το island και το delicate burn, κοματια ικανα να ταρακουνησουν και τον πιο ασυγκινητο; Μηπως στην αρχη θελω να αποδειξω οτι μπορω να λειτουργησω δημιουργικα και μεσα στο πνευμα της εποχης, αλλα υστερα οτι πρεπει να αποριψω τα παντα στο ονομα της καθαροτητας, της αγνοτητας και της προσωπικης εκφρασης; Νομιζω οτι η καλυτερη απαντηση δινεται απο τους ιδιους τους στιχους του delicate burn, σαν ενα ακομη γενικο συμπερασμα μιας ολοκληρης ζωης: Farewell you gracefull memories and all familiar lights the empty horizon lies in front of all the faden lines Between the past and future steps the presence has no more space to stay the titling screen displays our names like pictures without frames I'll stay beyond the range of hopes I'll stay out of this game still waiting for dawn to arouse from the blanc page's frame 236

237 237 Down below of the theater's stage spiders rule out their own place dust which formes in the altar's base cold curtained walls in warm veil Composed by fertile wounds of fights old heroes are narrating trying to hide all the scars of the ending tale to cover the trading lies Curled in the corner of the ramp a smile betrays a face still waiting for the dawn to come from the blanc page's frame

238 238

239 LIFE SUPPORT CABLES- ΟΚΤΩΒΡΗΣ 1996: Τεσεραμισυ χρονια μετα την τελευταια των Slow Motion συναυλια, και νομιζα πια οτι δεν θα ξαναυπαρξει αλλη. Το τελος των Slow Motion ηρθε σιωπηλα χωρις καποιο χαρακτηριστικο γεγονος να το σηματοδοτησει. Ειναι απλα η ιδια η ζωη και η ηλικια που οσο αυξανεται τοσο οι δραστηριοτητες τεινουν να ισοπεδωθουν και τα ονειρα να εξατμιστουν. Στο σπιτι με την Ελευθερια, εχοντας περασει ολα αυτα τα ομορφα σταδια της γνωριμιας μας, τωρα καπου νοιωθουμε οτι τιποτε δεν εχει απομεινει για να λεμε ο ενας στον αλλον. Γνωριζομαστε πια τοσο καλα που καθε ανταλαγη ενεργειας τεινει να γινει απλα μια τυπικη διαδικασια. Μια πραγματικα πολυ αδοξη καταληξη που οδηγησε σιγα σιγα στα χασισοτσιγαρα που σωριδων μας καθηλωνανε στον καναπε για πολλες ωρες καθε βραδυ χωρις να μιλαμε και χωρις να κουνιωμαστε καν. Μια πολυ δυσαρεστη καμπη που σε συνδιασμο με την αυξηση των επαγγελματικων υποχρεωσεων μου (εκπαιδευση για κυβερνητης) κυριολεκτικα καθηλωσαν την προσωπικοτητα και τις δραστηριοτητες στο μηδεν. Οι ενοχες που απορεουν απο την αυξηση καταναλωσης ναρκωτικων σε συνδιασμο με τις απαιτησεις της δουλειας μου με εκαναν κυριολεκτικα κουρελι. Ο ελευθερος χρονος περιοριζεται κατα πολυ με το που γινομαι κυβερνητης, και ολο και λιγοτερες ευκαιριες υπαρχουν για διαφυγη. Το σκαφος καθηλωνεται μεσα στο λιμανι, και οι μονες ευκαιριες ειναι καποιες μικρες εκδρομουλες με το αυτοκινητο στα βουνα. Σε μια απο αυτες, ανακαλυψα ενα καταπληκτικο λιβαδι κρυμενο στα οροπεδια του Μαιναλου στην ορεινη Αρκαδια σε υψομετρο 1320 μετρα. Εκει θα περασω πολλες νυχτες κυτωντας το συμπαν με το τηλεσκοπιο μου. Η περιοχη ηταν ιδανικη για αστρονομικες παρατηρησεις και οχι μονο. Γρηγορα ενα νεο ονειρο γεννηθηκε μεσα μου. Να μπορουσα να μενω εκει σε ενα σπιτι δικο μου. Τωρα πια που ο κυκλος της εξαρτησης απο τους αλλους εχει κλεισει ανεπιστρεπτει, ο μονος λογος που με κραταει να μενω στην βρωμοαθηνα ειναι η δουλεια. Και οταν καποια μερα στο ορεινο λιβαδι μου βρηκα μια πινακιδα που ελεγε οτι το παρων πωλειται, καταλαβα οτι θελω οσο τιποτε αλλο να το αγορασω και να χτισω εκει ενα σπιτακι που να ειναι συγχρονως και καταφυγιο και αστεροσκοπειο και στουντιο. Η βελτιωση του μισθου μου τωρα που εγινα κυβερνητης εκανε το ονειρο να μην φανταζει και πολυ μακρυνο. Οσο μαλιστα τα χρονια περνουν, και ο σιχαμερος γλοιωδης μεσος ελληνας κοσμακης κατακλυει τις μεχρι τωρα ερημικες ακτες με τα νεοαποκτηθεντα κρις-κραφτ και ταχυπλοα υπο το ακουσμα σκυλοτραγουδιων, η θαλασσα αρχιζει να γινεται ολο και πιο αφιλοξενη και το βουνο ολο και πιο προκλητικο. Η αγορα ομως του οικοπεδου στο βουνο που εγινε με τα χρηματα πωλησης του ιστορικου σπιτιου της Αιγινας, δεν μπορω να πω οτι δεν μου δημιουργησε καποιες τυψεις. Ομως γρηγορα καταλαβα οτι ενω μεχρι τωρα οι βραχωδεις ακτες και η θαλασσα συμβολιζαν την μεταφυσικη θεση μας, το βουνο ερχεται να καλυψει την υπαρξη μεσα απο την ζωη και τον χρονο. Αλλος δηλαδη ο ρολος της θαλασσας και αλλος του βουνου, και το καθενα πρεπει να το βλεπουμε απο τη δικια του οπτικη γωνια. Ακομη ομως και οταν το σπιτι αρχιζει να χτιζεται τιποτε δεν μπορει να με κανει να νοιωσω οτι η εξελιξη συνεχιζεται. Ολα ειναι τοσο σκληρα, επιπεδα και εμεσα που μονο συμβιβασμος βγαινει προς τα εξω. Αυτο που αρχισε πριν 10 χρονια να φαινεται σαν παρακμη τωρα χτυπαει ανελεητα καθε σκεψη και καθε ελπιδα, και μου επιτρεπει μονον να καθομαι ξαπλωμενος στον καναπε και να βλεπω τηλεοραση περιμενοντας την επομενη εργασιμη μερα μου. Μια σαπιλα απλωνεται παντου, με την Ελευθερια να μην δειχνει σημαδια κατανοησης Μεσα σαυτο το κλιμα, καταφερνω καποιες στιγμες να χαιδευω τα πληκτρα του Τ2, σε σημειο να βγαινουν καποια ενδιαφεροντα θεματα. Κοματια που ακολουθουν την πεπατημενη (κουπλε-ρεφραιν), αλλα με ανορθοδοξη τονικοτητα φωνης που καταληγει σε ενα απο τα λιγα δραματικα ξεσπασματα ρεφραιν σε εναν πραγματικα συμπερασματικο τονο καθαρσης. Ηταν

240 240 το Rub μεσα απο τη δραματικοτητα του οποιου προβαλει ολη η παρακμη ενος αρρωστου παροντος. Το κοματι ομως που πραγματικα καλυπτει την σηψη του παροντος, ειναι το πανεμορφο Τhe gates of the whispering woods. Οι στιχοι του εκφραζουν την μοναξια και την ελειψη ανταλαγης ενεργειας μεσα απο τη δημιουργια που υπηρχε στην εποχη των Slow Motion, καταληγοντας στο οτι ολοι εφυγαν, και κανεις δεν εμεινε να δεχτει την ενεργεια του τραγουδιου αυτου.. Send me the message since nobody s left else here to hear it I ll store it inside sing me the last spell for there is no face exchanging energy greeting the voids.. nobody s been left but ghosts of inglorious pasts of lost vain tries to see apsent signs nobody s been there and nobody will the theater s hall allways was empty and dark!.. Η μελωδια του the gates of the whispering woods θα ειναι κιαυτη υπεροχη, χωρισμενη σε μια δυναμικα αναπτυσομενη εκκλησιαστικη μπαροκ χωρικη αποψη που δινει αποτομα την θεση της στην κυρια μελωδικη αφηγηση με ψιλη φωνη. Το κοματι ρεει τοσο αυτουσια που κυριολεκτικα σε σφαζει με το βαμβακι! Να λοιπον που η ταση του disolve να ακολουθησω την μπητατη τρανς μουσικη εξελιξη δεν ακολουθηθηκε, και τα νεα αυτα υπεροχα κοματια ακολουθουν τον γοτθικο τροπο που λειτουργουσα παντα που αποδεικνυεται οριμοτερος και περιεκτικοτερος τουλαχιστον για μενα. Αυτο ομως σημαινει απομονωση. Κανεις δεν δεχεται πια να ακουσει την μουσικη μου. Ακομη και η Ελευθερια που εδειχνε ενδιαφερον στην αρχη, τωρα οχι μονον αδιαφορει πληρως, αλλα προτιμαει να ακουει πραγματα που ως τωρα συχαινομουν οπως regae και drum&bass. Το οτι δεν με ενδιαφερουν πια οι κοινωνικες σχεσεις δεν σημαινει ομως οτι δεν θελω να αποκωδικοποιουμαι. Παντα θελω να μεταδιδω μεσω της μουσικης την ενεργεια μου στους αλλους, και δεν υπαρχει πιο θλιβερη διαπιστωση απο το οτι οι αλλοι δεν μπορουν να με δεχτουν πια. Σαν αντιδραση μου βγηκε ενα δυνατο μπητ με υποτυπωδη μελωδια που στηριζεται σαυτο και την φωνη να απαγγελει απλως δυναμικα πανω του. Ολοι οι ασχετοι τσιμπησαν αμεσως και θεωρησαν το κομματι επιτελους πολυ καλο. Καταλαβα ποσο ευκολο τελικα ειναι να αποκωδικοποιηθω και να ενταχθω σε αυτο το συστημα υπεραπλουστευσης χαριν της ευκολης πεψης! Το κοματι θα ονομαστει jeopartising safety, και θα με καθησηχασει, στο οτι η συνταγη αποκωδικοποιησης ειναι παντα γνωστη και πανευκολη. Οσον αφορα τωρα την αναφορα στην τρανς, υπηρχε ηδη ετοιμο το simmering, ενα κοματι με εντονο μπητ και χωρωδιακα ξεσπασματα που δεν ειχε χωρεσει στο disolve. Αυτο που αποκταει ενδιαφερον εδω ειναι τα εφφε του Τ2 πανω στο ιδιο το μπητ οπου ασκειται ενα modulation με αργη περιοδο, που δινει μια πραγματικα φευγατη ροη επανω στους στακατους ηχους της ντραμς. Ομως το κοματι της τρανς αναφορας θα ερθει μολις αποκτησω το CD του περιοδικου future music με ενα προγραμμα που μετατρεπει το κομπιουτερ σε ενα sequence-synthi, ο,τι ακριβως χρειαζεται για να συνθεσει και να ενωσει καποιος πατερνς για τρανς μουσικη. Μετα απο αρκετους αυτοσχεδιασμους, το πρωτο καθαρα computerized κοματι ηταν ετοιμο και τιτλος του μπηκε το ονομα της θυρας επικοινωνιας που χρησιμοποιησα στο κομπιουτερ μου

241 241 Serial device-a. (μηπως η τεχνολογια εχει μια ταση να καταστρεφει τον ως τωρα συναισθηματικοτερο τροπο δημιουργιας;) Ενα νεο καταπληκτικο διαδικτιακο μεσο πληροφοριων εντωμεταξυ κατακλυζει σιγα σιγα και ενωνει ολα τα κομπιουτερς του κοσμου. Το internet. Δεν θα μπορουσε να με αφησει αδιαφορο. Αμεσως αποκτησα modem, και σε λιγο δημιουργησα και δικια μου σελιδα στο δικτιο. Και φυσικα ουτε οι Slow Motion δεν θα μπορουσαν να μην αποκτησουν μεσω εμου την δικη τους διευθυνση: http: // Ομως το κομπιουτερ ερχεται να προσφερει μια νεα μεγαλη καινοτομια, που σχεδον θα αλαξει την ζωη μας στον τροπο ακουσματος της μουσικης. Ειναι η δυνατοτητα ψηφιακης πια εγγραφης σε CD. Και ειναι αληθεια οτι με στενοχωρουσε πολυ η διαπιστωση οτι παλιοτερες κασετες-δισκοι μου δεν ακουγονταν πια οπως παλια λογω φθορας της μαγνητοταινιας. Ακομη και ο τελευταιος μου δισκος το disolve, ειχε αρχισει να χανει τα πριμα του, μετα απο μερικες δεκαδες παιξιματα της κασετας. Και αυτο φαινεται ακομη πιο εντονα σε μπητατα στακατα κοματια της εποχης οπως το cyberconcert. Τωρα ομως τα κοματια μπορουν πια να σωθουν σε ψηφιακη μορφη στον σκληρο δισκο του κομπιουτερ, και να μεταφερθουν σε χρυσο εγγραφομενο CD χωρις την μεσολαβηση μαγνητικων μεσων, χωρις απωλειες ποιοτητας. Και το σπουδαιοτερο: Το CD μπορει να παιχτει οσες φορες θελουμε χωρις απωλειες ουτε στα πριμα, ουτε στα μπασα, ουτε πουθενα. Με αυτον τον τροπο θα ξαναγραφτουν απο το Τ2 κατευθειαν στο κομπιουτερ τρεις απο τους τελευταιους μου δισκους, το disolve, το anagram και το I will remain. Απο την αλλη μερια, γραφιστικα προγραμματα, με scanner και εκτυπωτη θα με βοηθησουν να τυπωνω και εξωφυλα επαγγελματικης ποιοτητας. Ο καινουργιος δισκος που θα γραφτει φυσικα κατευθειαν σε CD, θα εχει ενα ομορφο εξωφυλο με εξι γραμμες κυματομορφων που αποτελουν τα τραγουδια του σε digitized μορφη. Ο τιτλος που θα του δωσω είναι life support cables = καλωδια διατηρησης της ζωης. (Μηπως θελω να πιαστω απο καπου τωρα που τελειωσαν ολα και εχω μεινει μονος μου, η απλα θελω να εκφρασω καποιες ενδομυχες ανησηχιες;) Παντως υπαρχουν και αυτες οι σπανιες μερες που ξεμενουμε απο μαυρο, και μου δινεται η δυνατοτητα να ξαναδημιουργησω με καθαρο μυαλο αιθερια κοματια που θυμιζουν dead can dance οπως το chords of the loom που χρονικα ηταν το πρωτο κοματι που συνεθεσα γιαυτον τον δισκο αλλα κατοπιν το αφησα βλεποντας οτι δεν συμβαδιζει με την εποχη. Το ξαναπιασα ομως και το τελειοποιησα με οριμοτερη σκεψη αλλα κυριως, συναισθημα. Το συναισθημα θα ειναι και ο βασικος παραγοντας του κοματιου που ανοιγει τον δισκο, μια βαθια με απεραντο εκο μελωδια και φωνη χοντρη και επισης βαθια που απαγγελει αργα αργα τις φοβιες του θανατου που κυριως δημιουργηθηκαν μεσα απο το μαυρο: Your soul is splintered into a million glints which have filled and turned the voids into starry skies The light of these darkests nights skies filled your empty field of view and became your soul! Ειναι το do what you are, μια μαργαριταρενια εισαγωγη στον καινουργιο δισκο που χαραμιζεται αφου δεν μπορει να συμβαδισει με τα σημερινα ακουσματα. Η προσπαθεια να συμβει κατι τετοιο, δηλαδη να βρισκομαι στην εποχη μου αλλα ταυτοχρονα η εκφραση να ειναι γνησια και περιεκτικη θα ειναι πραγματικα σωτηρια και θα ανεβασει καταπληκτικα την ποιοτητα του καινουργιου μου δισκου με 2 κοματια-αριστουργηματα: Ολα ξεκινησαν απο την σκεψη οτι μπορει να χρησιμοποιηθει το σημερινο electrobeat επανω στις απλες μελωδιες τις οποιες ακουει ο κοσμος σημερα. Αν τωρα αυτες οι μελωδιες βασιστουν σε μια μινιμαλ αφαιρετικη επαναλαμβανομενη επανακυκλωση αλλα με τις τονικοτητες προοδευτικα να ανεβαινουν μετρο μετρο, μια εντελως καινουργια αναπτυξη προκυπτει, που απο τις κλιμακες μινορε η ματζορε μπορει να ορισει ενα φοβερα περιεκτικο παραληρημα. Την πανδεσια που προκυπτει συμπληρωνουν οι ψηλες φωνες που μακροσυρτα απαγγελουν πανω στο σταθερο μπητ και ενω συμφωνουν τονικα, δειχνουν οτι καμια σχεση δεν εχουν με αυτο. Η τεχνικη αυτη εδωσε και το ονομα της στο υπεροχο κοματι που προεκυψε: digitised ascent. Οι συγχορδιες αυτου του ασυληπτου ανεβασματος

242 242 συνεχιζουν και δικαιωνουν το οραμα του ready solden sentiments που εγραψα πριν 20 χρονια (βλεπε τελευταια παραγραφο της σελιδας 25). Εκει ομως που το οραμα της ενωσης των αιωνιων ονειρων και του σημερινου ηλεκτρονικου μπητ ολοκληρωνεται και επιστεγαζεται, ειναι στο καλυτερο ισως κοματι που εχω γραψει μεχρι σημερα. Στο Cool force! Ηταν τετοιος ο ενθουσιασμος γιαυτο το κοματι ωστε σκεφτομουν να μετονομαστει ολοκληρος ο δισκος σε cool force! Αρχιζει με σκετο αρμονιο και φωνη οπως παλια δηλαδη, αλλα πανω σε μια ευρηματικοτατη επικη μελωδια που κυριολεκτικα αποτελει τελειωτικη καθαρση. Και οταν ξαφνικα μπαινουν αυτα τα φοβερα τυμπανα, κανεις δεν μπορει να πιστεψει οτι η ιδια μελωδια συνεχιζεται απο πισω. Και οταν αυτη η μελωδια αναπτυσεται σε ολο και ψηλοτερες, ολο και ψηλοτερες τονικοτητες με τη φωνη να ταξιδευει λικνιζομενη στην πιο αρμονικη τρικυμια, για μια ακομη φορα εκλαιγα απο χαρα για το νεο αυτο εξαισιο ευρημα. Αυτη η ταξιδιαρικη επικοτητα, αυτη η λαμπερη ροη, δειχνει πραγματικα οτι μεσα σε λιγα δευτερολεπτα μπορει κανεις να ξανανοιωσει το φως, οσος καιρος παρακμης και να εχει περασει. Το cool force ηταν το μεγαλυτερο δωρο που θα μπορουσα να προσφερω σε μια εποχη παρακμης και ανασφαλειας. Η απαντηση ηταν κεραυνοβολα και τελειωτικη. Με το cool force αποδεικνυω οτι με μια ηρεμη δυναμη τα παντα μπορουν να συνδιαστουν και να περιγραφτουν, τα παντα ειναι δυνατα, αρκει να θελεις, αρκει να μην εγκλωβιζεσαι στην χλωμη λογικη που το συστημα επιβαλει. Ο Θοδωρος ζει, και μεσα απο μενα ζουν παντα τα γουρουνια, οι harvest in the sun, οι stepes, οι Slow Motion, αλλα κυριως η θεληση για ελπιδα. Για να ξαναπροσγειωθουμε ομως πρεπει να αναφερω οτι κανεις, ουτε καν η Ελευθερια δεν θα δωσουν την παραμικρη σημασια στον καινουργιο μου δισκο, ουτε καν σε κοματια οπως το cool force. Παρολο που θα τον μοιρασω στην Κωστια, στον Μπαρουξη, στην Αφρουλα, στον Γιαννη τον Παπαδοπουλο και στον πατερα μου, κανεις απο αυτους δεν θα μπει στον κοπο να πει το παραμικρο σχολιο. Αυτο πραγματικα με κανει να υποψιαζομαι οτι η ο καινουργιος μου δισκος δεν αποκωδικοποιειται σωστα, η δεν εχει αντικειμενικα την αξια που νομιζω και απο την οποια τροφοδοτουμαι. Στην δευτερη περιπτωση θα ηταν καλυτερα για μενα η να αυτοκτονησω, η να μην ξαναμιλησω ποτε σε κανεναν πια. Να αλαξω μουσικο στυλ θα ηταν σαν να πρεπει να αλαξω τον τροπο αναπνοης μου. Αν δεν αρεσει η μουσικη μου, δεν αρεσω ουτε εγω. Κοματια σαν το cool force, εχουν μια τοσο δυνατη ενταση αλλα και ταυτιση με την υπαρξη μου, που ειναι αδυνατον καποιος να τα αποριπτει, χωρις να αποριπτει εμενα. Ειναι αδυνατον καποιος να αδιαφορει, χωρις να αδιαφορει για μενα. Δεν φταιω ομως μονον εγω. Στην Θεσαλονικη το Φθινοπωρο του 97 γνωρισα τρανσαδες μουσικους απο οπου καταλαβα το ποσο ψυχρα πρεπει να δουλευεις πια για να τραβηξεις την προσοχη. Μονον σταθερα μπητ και σταθερες νοτες. Δεν υπαρχει περιθωριο ουτε για στιχους, ουτε για μελωδιες. Προσεχουν ενα κοματι μονον οταν αυτο τους ωθησει να κουνησουν τον κολο τους ρυθμικα. Η δικια μου αντιδραση θα ερθει οπως συνηθως υπο την μορφη ενος αντιδραστικου αλλα πολυ δυναμικου τραγουδιου, συνεχεια του cool force, με κλασικιστικες δομες που οδηγουν σε αποχαυνωτικα ξεσπασματα φωνης κατω απο horns. Μοιαζει λιγο σαν συνεχεια του παλιοτερου perfect codes (βλεπε σελ. 155). Θα ονομαστει the fatal symptom και θα αποτελουσε το κυκνειο ασμα του life support cables αν δεν ερχοταν η εμπνευση του fade για μια ακομη φορα να ταρακουνησει τον ακροατη στο τελος. Ολα ξεκινησαν απο την ανησηχια μου για την Ελευθερια, και για τον ξεπεσμο της σε μια κατασταση οπου μονον επινε χασισοτσιγαρα ξαπλωμενη στον καναπε, χωρις να μου απανταει, και χωρις να ελπιζει κιαυτη σε τιποτε. Το να βοηθησω εγω βεβαια ηταν αδυνατον καθως η υπερβολικη πια εξοικιωση μεταξυ μας δεν επιτρεπει πια βαρυγδουπες συζητησεις, και η προκαταληψη προηγειται πια καθε ακροασης. Πριν προλαβω να πω κατι, αυτη το γνωριζει οπως και την απαντηση εδω και χρονια. Αισθανομενος οτι μπαινει σιγα σιγα σε εναν αργο θανατο αδρανειας και απαθειας χωρις να θελει να δωσει η να παρει τιποτε, πανικοβληθηκα στην ιδεα οτι αυτο σιγα σιγα συμβαινει και σε μενα, τωρα που ολα πια θεωρουνται περασμενα, και τιποτε δεν μπορει να ανηκει σε ενα χωρις καμια αξια η χρωμα παρων. Ετσι λοιπον ενα νεο βαθυ μελωδικο τραγουδι θα ερθει να αποτελεσει την υστατη παρακληση στην Ελευθερια, να με κυταξει και να χαμογελασει, και να μην κλεισει τα ματια της. Χωρις την παραμικρη αναγκη εμφασης η επιδειξης θα εκφρασει με αριστουργηματικο τροπο τις ανησηχιες μου για τον ανθρωπο που αγαπω, αλλα ο ανθρωπος αυτος θα αποριψει αμεσως την ιδεα, οπως και καθε τι που προερχεται απο μενα που θελω παντα να τα βλεπω ολα κατω απο το δικο μου πρισμα. Η αντιδραστικοτητα της δεν θα την αφησει να προσεξει ουτε καν την υπεροχη ευρηματικοτατη μελωδια, ουτε τους πραγματικα σημαδιακους στιχους: Why don t you hear the voice

243 243 of bloom that s sprawned behind you why do you throw away the light that glows around you why do you close your eyes when skies are dawned above you why do you turn your face away from views I show you Why do you run away not from me (but) from life! Why do you quensh the flame not of me, (but) of you! Please don t, don t go away leave me, but not your chance to breathe Its dawning but I know my sun will never come out the sky ll be light without my star which became its background Please stay alive, please stay, not for me, for you! Dont go like this my love, its dark and cold please dont dont vanish into chaos dont leave me please alone Παρολο που απεγνωσμενα προσπαθω να της εξηγησω οτι δεν μιλαω για μενα αλλα γιαυτην (Why do you run away not from me but from life! Why do you quensh the flame not of me, but of you! Please stay alive, please stay, not for me, but for you! ), για μια ακομη φορα δεν μπορω να πεισω, για μια ακομη φορα δεν μπορω να μεταδωσω τιποτε, οσο καλες και αν ειναι οι προθεσεις μου, οσο ανιδιοτελη και αν ειναι τα κινητρα πια, γιατι πραγματικα, τι μου μενει να κερδισω εγω; Το οτι η Ελευθερια θα βρει τον δρομο της τελικα μεσα στο 98, στηριζομενη απο μονη της στα ποδια της χαρη στην οριμοτητα της θα με καθησηχασει, αλλα δεν θα δικαιολογησει την ελειψη επικοινωνιας. Το fade παντως οπως και ναχουν τα πραγματα παραμενει ενα ανεκτιμητο κοματι και θα κλεισει με τις καλυτερες εντυπωσεις τον καινουργιο μου δισκο το life support cables, που σαφως υπερτερει και του disolve και του anagram, και θα μου δωσει δυναμη που τοσο χρειαζομαι για να συνεχισω να προχωραω, και να ελπιζω. Βλεποντας οτι μπορω και συνεχιζω να λειτουργω στην μουσικη σε συνεχη εξελιξη ακομη και τωρα, σταματησαν η μοιρολατρια και οι φοβιες οπου με ειχε ριξει το μαυρο και το μελλων ξαναδειχνει φωτεινο εστω και χωρις τους αλλους. Όλα αυτά τα τελευταια χρονια διαπιστωσα ότι κακως ελαβα τοσο σοβαρα υποψιν μου του πως εξελισεται εξωτερικα και κοινωνικα η μουσικη. Αφησα τον εαυτον μου να επιρεαστει από την τρανς και το techno, την στιγμη που ειχα ηδη προχωρησει πολύ μακρυτερα από τους ερασιτεχνες πιτσιρικαδες που προσπαθουν να στυλιζαριζουν τις νεες αυτές μοδες προς οικονομικη τερψη των ιδιοκτητων ντισκοτεκ και των εταιριων. Και τον επομενο χρονο που θα διαπιστωσω ότι η dark γοτθικη σκηνη συνεχιζει να υπαρχει και να αποτελειται από πολλα ατομα που θελουν να ακουσουν Slow Motion, και θα λατρεψουν το cool force και το digitised ascent, δεν θα αποδεχτω σε καμια περιπτωση να ξαναφτυσω τον εαυτον μου με τον ιδιο τροπο, γιατι θα συνειδητοποιησω ότι βρισκομαι πραγματικα πολύ μα πολύ ψηλοτερα και από εκει οπου οι αλλοι πιστευαν για μενα, και από εκει οπου εγω πιστευα ότι βρισκομαι. Και αυτό θα με βοηθησει να το κατανοησω, ένα ξανθο παιδι, ο Πετρος από το συγκροτημα Ding an sich ο οποιος μου πηρε συνεντευξη για το περιοδικο του με ονομα cathedral. Μια συνεντευξη που κατεληξε σε παρακαλια του Πετρου να μην σταματησουν οι Slow Motion, γιατι υπαρχει ένα μεγαλο ακομη κοινο που ρωταει συνεχεια και ενδιαφερεται.

244 BLIND TRANSMISSIONS - ΓΕΝΑΡΗΣ 1998: Το Life Support Cables ηταν ενας ακομη φανταστικος δισκος που βγαινει στη σκια της ελειψης ανταποκρισης, μεσα στη μοναξια και στην ελειψη ληψης του σηματος που εκπεμπει. Πριν τους Slow Motion εφταιγε το ότι δεν ειχα ακομη ξανοιχτει μουσικα στον κοσμο. Τωρα όμως; Στην αεροπορια υπαρχει ο ορος blind transmissions = τυφλες εκπομπες, οπου σε περιπτωση που λογω βλαβης ενας τηλεπικοινωνιακος σταθμος μπορει μονον να εκπεμψει αλλα όχι να δεχτει απαντηση, λεμε ότι εκπεμπει τυφλα, στελνοντας το μηνημα του χωρις επιβεβαιωση ότι αυτό εφτασε στον προορισμο του, και ελπιζοντας απλα ότι αυτό θα φτασει. Καποιο βραδυ του 97 στο σπιτι του Μητσου συναντησα τον Λαμπρο με τον οποιο ειχαμε τσακωθει το 88 μετα από μερικα χαοτικα τζαμαρισματα που ειχαμε κανει στο υπογειο μου στην Ιπποκρατους. Αυτος που συνεχιζε να παιζει με τον Μητσο και τον Μπαρουξη σαν S/M και Rolls Roys hearse, ουρλιαζοντας παντα αυτοσχεδιατικα και ανεξελεγκτα πανω στη σκηνη. Συζητησαμε ομορφα, παραδεχτηκε ο καθενας τα τοτε λαθη του, και καταληξαμε στο κοινο μας παραπονο που δεν παιζουμε συλογικα πια. Αποφασισαμε να δημιουργησουμε λοιπον ένα μουσικο σχημα οι τρεις μας. Εγω ο Λαμπρος και ο Μητσος και να τζαμαρουμε καπου καπου στη σκηνη του σαλονιου μας. -Ας προσπαθησουμε, ελεγα, μεσα από αυτό το σχημα να ξεπερασουμε λαθη του παρελθοντος. Να συμπληρωνουμε ο ενας τον αλλον και όχι να ανταγωνιζομαστε ποιος θα ακουστει δυνατοτερα. -Ναι ρε συ, εγω τωρα πια δεν εχω καμια σχεση με αυτά που εκανα παλια, ελεγε ο Λαμπρος. Ουτε γουσταρω πια να κανω χαοτικα φωνητικα και τραβηγμενα ξεσπασματα. -Να ξεκινησουμε αυτοσχεδιαστικα και ενστικτωδικα, και σιγα σιγα ηχογραφωντας μας να απομονωσουμε καποια καλα σημεια και να τα αναπτυξουμε.

245 -Και ξερω και πολλα ατομα, γιατι τωρα ειμαι DJ στο LOOP, με τους οποιους μπορουμε να κανονισουμε να βγουμε να παιξουμε σε διαφορους χωρους. Αν και η ιδεα να ξαναπαιξω σε συναυλια μετα τοσο χρονια ηχουσε στα αυτια μου σαν η καλυτερη απαντηση στην παρακμη του παροντος, του ειπα όχι. Δεν θελω να ξαναμπω πια σαυτο το λουκι του αγχους και να πηγαινοφερνω το Τ2 μου στις πιο αντιξοες συνθηκες. Όταν όμως μετα 3 πολύ πετυχημενες προβες στο σαλονι μας ο Λαμπρος μας ειπε ότι μπορουμε να βγουμε στο παλιο εργοστασιο που το εχει κανει ο Νταλαρας μαγαζι στην Ιερα οδο μαζι με τους Loop Guru και ορισμενα αλλα συγκροτηματα από την Αγγλια σε μια τεκνοπειραματικη βραδυα, δεχτηκα. Με χαρα το ανακοινωσα σε πολλους, αλλα τελικα η συναυλια αναβληθηκε γιατι τσακωθηκαν λεει η οργανωτρια εταιρια με αυτους των ηχητικων!!! Με τον Λαμπρο και τον Μητσο θα συνεχισουμε να τζαμαρουμε καποιες φορες και θα παιξουμε και σε λαιβ στο γκαζι, στις 12 του ερχομενου Σεπτεβριου. Μεχρι τοτε όμως θα συμβουν τοσο σημαντικες εξελιξεις με την δικη μου μουσικη και με τους Slow Motion που θα αναβιωσουν, που ελαχιστα θα με ενδιαφερει το ότι θα ξαναπαιξω σε λαιβ μετα τοσα χρονια αυτοσχεδιαζοντας με τον Λαμπρο. Η αναβιωση λοιπον των Slow Motion ξεκιναει ως εξης: Καποια μερα της Ανοιξης του 98, περνει τηλεφωνο καποιος Στεφανος Κουκουλοματης. Ένα τηλεφωνημα που θα αποδειχτει ιστορικο! Ηταν ο Στεφανος που μεχρι εκεινη την ημερα τον ηξερα καλα σαν έναν εκκεντρικο και χαοτικο ηχητικο συνθετη που αποτελουσε και το γνωστο μουσικο σχημα viridian green, με αρκετες εντελως πειραματικες ηχογραφησεις οπου το βαρος δεν επεφτε μονον στο περιεχομενο αλλα και στο συνολικο περιτυλιγμα τους, ειτε αυτό ηταν το εξωφυλλο μιας κασετας, ειτε ένα βιβλιο με ποιηματα του, που περιλαμβανονταν μεσα σαυτην. Γενικα παντως εφτιαχνε μια πολύ δυσκολη δομικα μουσικη για να την παρακολουθησεις περα από το να την ακουσεις 2-3 φορες. Ο Στεφανος λοιπον που θα αναδειχτει σαν το προσωπο της χρονιας, και ο βασικος υποκινητης της αναγεννησης των Slow Motion, μου ανακοινωσε ότι εχει φτιαξει δισκογραφικη εταιρια, και διατιθεται να μας εκδοσει ο,τι κοματι μας θελουμε μεσα σε μια συλογη που θα βγαλει γεματη από σκοτεινα gothic συγκροτηματα. Στην αρχη γελασαμε με τον Μπαρουξη. Κανονισαμε να ερθει από το σπιτι για να τα πουμε το αμεσως επομενο απογευμα. Ηρθε μαζι με ένα ομορφο μαυροφορεμενο κοριτσι με απλανες βλεμα που δεν μιλουσε καθολου, την Μαρινα. Ειχε ένα τεχνητα φευγατο αχανες αχρωμο και ψυχρο υφος. Ο Στεφανος αρχισε να μου αραδιαζει στη σειρα πληροφοριες για να μου δειξει ποσο σοβαρη είναι η δουλεια που κανει με ένα χαρακτηριστικο δικο του τροπο: -Κυτα να δεις, η διακινηση δισκων και CD σημερα δεν γινεται αν δεν βρισκεσαι σε συνεχη επικοινωνια με αυτους που θα κανουν σωστη διανομη και δεν διαθετεις σωστο αριθμο από promo s. H audioglobe για παραδειγμα που διανεμει σε ολη την Ευρωπη, μου παιρνει έναν συγκεκριμενο αριθμο promos και από εκει και περα μου παραγγελνει έναν στανταρ αριθμο LP/CD s για κάθε γκρουπ τα οποια θεωρουνται από πριν πουλημενα. Και είναι πολλες οι εταιριες που λειτουργουν ετσι και στις οποιες στελνω. Δεν μπορεις να φανταστεις ποσα γραμματα και fax περνω Η Cold meat industry διανεμει ακομη και στην Αυστραλια με αποτελεσμα η ζητηση για μενα να είναι παντα εξασφαλισμενη. Μου ειπε πολλα εκεινο το βραδυ. Παρα πολλα. Και ελαχιστα καταλαβαινα. Εκει οπου καταφερε να με ξυπνησει ηταν όταν μου εβαλε να ακουσω μερικα από τα CD που διακινει. Στην αρχη επαθα με τα εξωφυλλα. Εκκλησιες, αγαλματα, σταυροι, ερειπια και στη συνεχεια ακουστηκαν οι μουσικες που παντα ηθελα να ακουσω! Ηξερα ότι το gothic σαν καλιτεχνικος ορος υφιστατο πολύ ανεπισημα στην ελληνικη και μονο πραγματικοτητα για να χαρακτηρισει την συνεχεια του μαυρου και του death στοιχειου των eighties βλεπε sisters of mercy, bauhaus, current 93, Coil, και όλα εκεινα τα συγκροτηματα που μου εβαζε τοτε ο Γιαννης Παπ, και που τωρα με τιποτε δεν θα δεχοταν να ξαναακουσει μπροστα στα trip-hop και drum&bass που μεσουρανουν. Και ξαφνικα μιλαει η Μαρινα, αυτό το εντελως απομακρο κοριτσι του Στεφανου με το αδειο υφος της που δεν σε αφηνε ουτε το αν είναι ομορφη να παρατηρησεις: -Όχι υπαρχουν πολλα gothic, και φωνητικα για κάθε ατμοσφαιρα. Τους βαζω το digitised ascent και το cool force, και επιτελους, να και καποιος που πρωτοπροσεξε αυτά τα κομματια. -Πολύ καλα, λεει ο Στεφανος, κιεγω χαιρομαι γενικοτερα που βλεπω ότι ο Θοδωρος οσα χρονια και αν περασουν δεν αλαζει, παντα θα εκπροσωπευει με τον ιδιο τροπο αυτό που είναι, και αυτό είναι το πιο σημαντικο! Του ειπα και για την φαση που κανουμε αυτόν τον καιρο με τον Μητσο και τον Λαμπρο. Δεν ενδιαφερθηκε και μου εξηγησε το γιατι. Και ειχε απολυτο δικιο. 245

246 246 Ο Στεφανος λοιπον. Αραγε θα βγει κιαυτος στο μελλων Μιλλας, Νακης, Wipe Out, η θα μεινει καλος και θετικος όπως μου φανηκε εκεινη την πρωτη μερα; Του εγραψα ένα CD με επιλογες μου, να διαλεξει για την συλογη We re on the planet που θα εκδοσει μεσα στο καλοκαιρι. Διαλεξε ένα κομματι που πραγματικα επιβεβαιωνει το ενδιαφερον του περα από το εμπορικο στυλ. Το μεγαλο secred faith in d mol από το I will remain. Να λοιπον Θοδωρε που ένα κοματι δικαιωνεται μετα από τοσα χρονια που πιστευες ότι η ενεργεια του ξεκινησε από σενα για σενα και ότι μετα όλα εκλεισαν. -Κυτα να δεις, μου λεει, θεωρω απαραδεκτο τα δυο LP των Slow Motion να εχουν εξαντληθει και το πρωτο να πουλιεται στην μαυρη αγορα. Καλα η Wipe Out και ο Θοδωρος ο Κριθαρης που σας τα εβγαλε δεν ενδιαφερεται να τα ξαναβγαλει αφου υπαρχει τοση ζητηση; -Στεφανε, η Wipe Out είναι μια παλια πονεμενη ιστορια. Τα λεφτα που θα μας εδιναν από τον πρωτο δισκο ειπαν ότι θα τα βαλουν για να βγει ο δευτερος, και όταν ηρθε η ωρα του viaticum δεν εδωσαν δραχμη και αναγκαστηκε να πληρωσει ο Αγγελος. Μετα από αυτό τους εβρισα σε μια συνεντευξη, ο Αγγελος με εκραξε γιαυτο, και από τοτε δεν ξαναμιλησα με τον Θοδωρο τον Κριθαρη. -Ναι, κιεγω νομιζω ότι βγαζει μια μιζερια να λεγονται τετοια πραγματα στις συνεντευξεις -Ναι, αλλα ειχα απηυδησει με τον Wipe Out, που δεν εβαλε δραχμη ουτε στον 1ο ουτε στον 2ο δισκο και δεν μας εδωσαν ποτε τιποτε. -Όχι, εγω αυτά τα θεωρω απαραδεκτα και παντα κανω από την αρχη συμφωνια με τα γκρουπ τα οποια ποτε δεν πρεπει να πληρωνουν και πρεπει να δικαιουνται τουλαχιστον ένα 25% των κερδων αμα βγαλουμε την εφορια. Θελεις ρε παιδι μου να παρουμε τα master από τον Κριθαρη και να βγαλουμε ένα CD με το this slow motion και το viaticum με την εταιρια μου την C.A.P.P.(creepy awesome predacious prelacy); Η εχετε υπογραψει καποιο συμβολαιο Ο Στεφανος. Η αλλιως Γλαυκωψ. Η αλλιως Viridian. Η αλλιως Garland. Όπως και να χει, συνεβαλε στην επαναδημιουργια των Slow Motion, και ανελαβε την μελλοντικη κυκλοφορια CD μας και γενικοτερα ολες τις δημοσιες εμφανισεις δεν πηραμε. που σου απαγορευει να αφησεις την Wipe Out? -Τι συμβολαιο ρε συ, τρελαθηκες; Ακριβως επειδη ποτε δεν υπογραψαμε κανενα συμβολαιο, τραβηξαμε όλα αυτά που τραβηξαμε και ποτε λεφτα

247 Το προβλημα μου ηταν το πώς θα παρω μετα από 8 χρονια τον Κριθαρη τηλεφωνο μετα από οσα κακα ειχα πει γιαυτον σε κεινη τη συνεντευξη. -Μην του λες ρε παιδι μου ότι θα ξαναβγαλουμε τα LP. Πες του ότι θελουμε τα master για να διαλεξουμε ένα δυο κομματια για μια συλογη. Καλη ιδεα! Όλα αυτά που με τοση ευκολια προτεινε ο Στεφανος για νεους δισκους σε CD μου φαινονταν ακομη απιστευτα μετα από την μιζερια των τελευταιων χρονων, και καπου πιστευα ότι πρεπει να υπερβαλει. Εξαλου πιο πολύ με ενοιαζε αν είναι να κυκλοφορησει κατι, να είναι κατι από τα πολύ αξιολογα κοματια των καινουργιων Life support cables, disolve, και anagram που είναι γεματα από την μελαγχολια του ότι δεν ακουστηκαν παρα εξω. Ο Στεφανος μου εξηγησε ότι θα γινει κιαυτο αμεσως μετα, αλλα τωρα σημασια εχει να ξαναβγαλουμε τα δυο πρωτα LP που τοση ζητηση εχουν και πουθενα δεν βρισκονται. Για μενα όμως σημαινε πολύ περισσοτερα πραγματα η ιδεα του να βγουν επιτελους οι δουλειες μου από το 90 και μετα, και ηδη αρχισα να παιζω στο νου μου με την ιδεα ενός 70λεπτου CD που να περιεχει επιλογες από όλα αυτά τα χρονια που εγραφα πιστευοντας ότι αυτά τα κοματια αποτελουν εκπομπες χωρις παραληπτη, και απλα ελπιζα το μηνημα τους μεσα από τα χρονια να φτασει καπου, κιεγω δεν ξερω που. Αποτελουν δηλαδη τυφλες εκπομπες, και θα δωσουν τον συνολικο τιτλο blind transmissions, έναν ορο που εξηγησα στις πρωτες γραμμες του κεφαλαιου αυτου. Υστερα λοιπον από αρκετη σκεψη και θελοντας να καλυψω ολες τις τασεις των τελευταιων χρονων σε μια διαταξη που να μην ενοχλει η μεταβαση από το ένα στυλ στο άλλο εγραψα με την σειρα τα εξης σημαντικα κοματια της τελευταιας περιοδου: 1) Initialisation από το rejection-isolation-negativity, 2) Elegy, 3) Huittinen (ένα πραγματικο παλιο μας χιτ που τοσο αδικα δεν ειχε μπει στον πρωτο μας δισκο), 4) NGC520 (το πρωην electromedia όπως ηχογραφηθηκε για τη συλογη Crash του Παπαιωαννου), 5) Isotron από το disolve, 6) Insert (parts 1 & 2) από το disolve, 7) Crescend lands από το anagram, 8) Digitised ascent από το life support cables, 9) το μεγαλειωδες Cool force από το life support cables, 10) Offertorium από το rejection-isolation-negativity, 11) A secret faith in d mol από το I will remain, και φυσικα το καλυτερο δυνατο τελος με το ιδιο το θρυλικο I will remain. Όλα τα παραπανω κοματια γεματα πραγματικα με το παραπονο του ότι δεν ακουστηκαν εξω μεχρι τωρα, ηρθε η ωρα να δικαιωθουν. Η εμονη μου να τα δω αυτά τα κοματια σε ολοκληρωμενο CD με ωθησε αμεσως και με τη βοηθεια της τεχνολογιας εφτιαξα ένα ομορφο εξωφυλλο με την αθανατη εκεινη παλια φωτο του κηροπηγιου πανω στις βραχωδεις ακτες την νυχτα που ειχαμε βγαλει με τον Γιαννη Καρ. το 80 και αποτελεσε εξωφυλο εκεινης την παμπαλαιας πια αλλα αθανατης κασετας με τιτλο Αμαλθεια, που βγηκε τοτε. Το παρουσιασα στον Στεφανο και μου ειπε ότι παρολο το ότι είναι καλυτερο να βγει τον Σεπτεβριο μετα την επανεκδοση του πρωτου μας δισκου, αν του βγαλω καμια δεκαρια κοματια μπορει από τωρα να τα προωθησει σαν promos στα δισκαδικα. Βαλθηκα σαν τρελος να παιρνω αδεια CD και να τα γραφω, και δεδομενου ότι τα πιο πολλα δεν καταφερναν να ηχογραφηθουν λογω προβληματων στο CD recorder του computer μου, αναγκαστηκα τελικα να σκασω αρκετα λεφτα, να με υποψιαστουν στο καταστημα που πουλαγαν αδεια CD ότι ειμαι πειρατης, και να δωσω ακομη περισσοτερα λεφτα για ακριβα εκτυπωτικα ιλουστρασιον χαρτια για να τυπωνω τα εξωφυλλα. Καποια μερα όμως κρατουσα στα χερια μου ένα κουτι με 10 CD, ετοιμα για διανομη, και δωσαμε ραντεβου σε μια γκαλερι οπου εκεινο το βραδυ παρουσιαζε ο Μητσος κατι εργα του με τραπεζια με ποδια από εργαλεια (το νέο κολημα του Μητσου μετα από τα εκεντρικα σηματα της τροχαιας που ειχε παρουσιασει περυσι σε μια άλλη γκαλερι). Μετα από μερικες κουλτουριαρικες συζητησεις μεσα στην γκαλερι, συναντηθηκαμε παρα πολλα γνωστα ατομα και καθισαμε ολοι στα εξωτερικα τραπεζακια ενός μεζεδοπωλειου ακριβως από κατω στον πεζοδρομο. Εγω όμως μιλουσα συνεχεια με τον Στεφανο για τα δικα μας, και καπου καπου περνουσαν ατομα από τον δρομο που τον ηξεραν, και αυτος συστηνε εμενα λεγοντας παντα: -Αυτος είναι ο Θοδωρος, ο τραγουδιστης και συνθετης των Slow Motion!! Οι φιλοι του αντιδρουσαν από θετικα μεχρι αδιαφορα, τουλαχιστον σε σχεση με τον ενθουσιασμο με τον οποιον με συστηνε παντα ο Στεφανος. Τελικα, η εχει πολύ καλη γνωμη για μενα ο Στεφανος, η είναι φοβερα παραμυθιασμενος. Καποια στιγμη η Κωστια βλεπει το κουτι με τα CD του blind transmissions, η Ελευθερια της εξηγει, και αμεσως μου ζηταει ένα. Της απανταω με ψυχροτητα: 247

248 -Αυτά τα CD είναι μονον γιαυτους που πραγματικα ενδιαφερονται για την μουσικη μου. Τα περισσοτερα κοματια που είναι εδώ μεσα στα εχω γραψει παλιοτερα και σενα σε CD και ποτε δεν μπηκες στον κοπο να μου πεις αν το ακουσες καν!!! Με αυτόν τον σκληρο απεναντι στην Κωστια τροπο ξεσπασα για όλα αυτά τα κολητα μου ατομα που τοσα χρονια δεν εχουν δειξει το παραμικρο ενδιαφερον για το τι κανω και τι βγαζω τις ατελειωτες ωρες με τα δαχτυλα στα πληκτρα και το στομα μου στο μικροφωνο τοσον καιρο. Η Κωστια, ο Μητσος, οι αδελφες της Ελευθεριας, η αδελφη μου και πολοι αλλοι που ξερανε για τους Slow Motion, πραγματικα με ειχαν εκπληξει με την αδιαφορια τους, και με εκαναν να πιστευω όλα αυτά τα χρονια ότι καμια ελπιδα δεν υπαρχει στο να μεταδωσω παρα εξω την μουσικη μου. Και ο Στεφανος που ηρθε και τα ανατρεψε όλα αυτά, οσο συμφεροντολογος και αν αποδειχτει στο μελλον, παντα θα του ωφειλω αυτην την μεταστροφη. Συνεχιζε όμως να μου εξηγει την αναγκη να τηλεφωνησω εγω ο ιδιος στον Θοδωρο τον Κριθαρη της Wipe out, για να τον πεισουμε να μας δωσει τα master των δισκων και να του πουμε ψεματα ότι θελουμε να βαλουμε μονο δυο κοματια σε μια συλογη. Για μια ακομη φορα με βαρια καρδια και μεγαλη ανασφαλεια επρεπε να διαπραγματευτω με καποιον που με τιποτε δεν γουσταρα πια υστερα από οσα μας ειχε κανει. Την επομενη μερα τον πηρα τηλεφωνο και σχεδον με ανακουφιση επεσα σε αυτοματο τηλεφωνητη. Αφησα μηνημα να με παρει. Και με πηρε αρκετες μερες μετα οπου συμπτωματικα ηταν και ο Στεφανος στο σπιτι. Μου μιλησε πολύ ευγενικα σαν να μην ειχαμε καθολου διαφορες από το παρελθων. -Ξερω κιεγω ότι το this slow motion πουλιεται στη μαυρη αγορα (και όχι 15000), και σκεφτομουν για εσας και για ορισμενα ακομη καλα από τα παλια LP που εχω βγαλει να τα ξαναβγαλουμε γυρω στον Σεπτεβρη -Ξερεις όμως Θοδωρε, του λεω, εγω ηθελα τα master και από τους δυο δισκους για να βαλουμε κανενα κοματι σε μια συλογη του Στεφανου. -Το master του viaticum ειμαι σιγουρος ότι το εχω. Αλλα του πρωτου δισκου, το ειχε ο Αγγελος! -Ωχ!!! Θα πρεπει δηλαδη να παμε στο Αγιο ορος οπου εχει γινει μοναχος για να μαθουμε τι το εκανε. -Ναι, και όταν εφυγε ο Αγγελος για το αγιο ορος, εφυγε τελειως ξαφνικα και με αφησε ξεκρεμαστο κρατωντας όλα τα τιμολογια εκεινης της εποχης που χρειαζομουν.τελος παντων. Επειδη δεν ενοιωθα ανετα να μιλαω με τον Κριθαρη, εβαλα τον Στεφανο να συνενοηθει μαζι του για τα περαιτερω. Ο Κριθαρης θα πρεπει σιγουρα να καταλαβε ότι με τον Στεφανο ενδιαφερομαστε να βγαλουμε σιγουρα κατι παραπανω από απλη τσοντα σε μια συλογη. Και τι πιο φυσικο εξαλου από το να συνεργαστω με την εταιρια του Στεφανου που σιγουρα ενδιαφερεται περισσοτερο για μενα από τον Θοδωρο που μας ειχε 8 χρονια παρατημενους. Και όταν ειπα στον Στεφανο ότι ο Θοδωρος σκεφτεται να μας ξαναβγαλει αυτους τους δισκους, μου λεει: -Τι να σου πω Θοδωρε κανε ο,τι θελεις, εγω δεν θαχω κανενα προβλημα. -Όχι Στεφανε, του λεω. Εσυ ησουν αυτος που πραγματικα ενδιαφερθηκε και μετα τοσα χρονια μου ξαναζωντανεψε την διαδικασια εξωτερικης αναγνωρισης της μουσικης μου. Γιαυτο και μονο με σενα θα συνεργαστω. Τα λογια μου αυτά, όπως και η τρομερα φιλικη σταση μου απεναντι του, σε σημειο να του φτιαξω και σελιδα στο internet ισως να ηταν υπερβολικα από μερους μου, αλλα η εμφανιση του πραγματικα με ωφελησε - όπως και τον ιδιον αλλωστε σαν εταιρια, δεν το ξεχναω αυτό -. Ειχαμε λοιπον κάθε λογο ο καθενας για λογαριασμο του να γινουμε φιλοι, και αν κατι με εκνευριζε επανω του ηταν η ταση να κολαει σε μια συζητηση και να πολυπλοκοποιει ακομη και τα πιο απλα θεματα. Ενώ του ειχα πει ότι κανενα συμβολαιο η δεσμευση δεν υπηρξε ποτε με τη wipe out γιαυτο και μας τη σκασανε, την άλλη μερα μου λεει στο τηλεφωνο: -Δεν ξερω ρε Θοδωρε, αλλα όταν ειπα στον Κριθαρη να με αφησει να βγαλω εγω τους δισκους σας, κατι μου ελεγε για δικαιωματα που διατηρει πανω σας και γενικα γκρινιαζε -Δικαιωματα η wipe out πανω μας;;;;;!!!!!! Ε όχι πια! Η κοροιδια και η εκμεταλευση καπου εχουν και τα ορια τους, του λεω νευριασμενος. -Λοιπον θελεις να κανονισουμε μια συναντηση να τα πουμε καλυτερα και οι τρεις από κοντα για να μας πει τι ζηταει; 248

249 Του πε λοιπον την αληθεια ο Στεφανος, ότι δηλαδη θελουμε να ξαναβγαλουμε τους δισκους μας σε CD με την εταιρια του. Κανονισαμε να βρεθουμε ένα μεσημερι στην Πλακα. Τρομερη συναντηση. Εγω, ο Στεφανος, ο Κριθαρης και η Ελευθερια ετοιμη να τον γδαρει μετα από οσα εχει ακουσει γιαυτον. Θα ξαναβλεπα τον Θοδωρο τον Κριθαρη που ειχε την Wipe Out οπου βγαλαμε τους δισκους μας πριν τοσα χρονια. Τα συναισθηματα μου ηταν εντονα και αναμικτα. Από την μια μερια θαθελα όλα αυτά τα χρονια να τον βρισω που ποτε δεν μας εδωσε δεκαρα ουτε και την παραμικρη πληροφορια για την πορεια των δισκων στην αγορα, αλλα από την άλλη ενοιωθα συγκινημενος. Μεσω του Θοδωρου θα ξαναθυμωμουν τα παλια και τον Αγγελο, που από τοτε που εφυγε για παντα στο Αγιο Ορος μου εχει λειψει πραγματικα. Ο Κριθαρης φαινοταν καπως φοβισμενος και να μην νοιωθει ανετα μαζι μας. Καθισαμε εγω, αυτος, η Ελευθερια και ο Στεφανος σε ένα τραπεζακι καφενειου στο Μοναστηρακι και προσπαθησα να ζεστανω την ατμοσφαιρα συζητωντας για αρκετη ωρα ασχετα θεματα, λεγοντας του για την Ολυμπιακη και για το σπιτι στο βουνο που φτιαχνω. Καποια στιγμη επεμβαινει ο Στεφανος βλεποντας ότι η ωρα περναει και πρεπει καποια στιγμη να πουμε και για τους Slow Motion : -Λοιπον, όπως λεγαμε θα ηθελα να βγαλω το this Slow Motion και το Viaticum σε CD. -Ενταξει, λεει ο Θοδωρος, αν εχετε κανονισει μεταξυ σας το οικονομικο και αν εχετε κανει συμφωνια, μονο που πρεπει να δουμε και τα δικα μου δικαιωματα -Ποια δικαιωματα, επεμβαινει αμεσως η Ελευθερια, αφου δεν τους εχεις δωσει ουτε δραχμη! Αυτό που φοβομασταν εγινε. Η ατμοσφαιρα παγωσε. -Λυπαμαι παρα πολύ αν το βλεπεις ετσι, απανταει ο Κριθαρης. Αλλα περα από το χρηματικο εγω εχω βαλει τρομερο κοπο στο να βγαλουμε στους Slow Motion δισκο. Έναν δισκο που κανενας άλλος εκεινη την εποχη δεν θα τους τον εβγαζε. -Τι εχεις κανει δηλαδη, και με ποιο τροπο κουραστηκες για να τους βγαλεις τον δισκο; του λεει αρπαγμενη η Ελευθερια κιεγω συμπληρωνω: -Εδώ που τα λεμε Θοδωρε, ποτε δεν ηρθες στο στουντιο, ποτε δεν μας φωναξες για να κανονισουμε καποια λεπτομερεια και ποτε δεν μας εδωσες ουτε δραχμη από αυτά που ειχαμε κανονισει. Γενικα παντα εβλεπα μια πληρη ελειψη ενδιαφεροντος από σενα. -Ο Αγγελος δεν σου ειχε δωσει λεφτα από το viaticum; -ΟΥΤΕ ΔΕΚΑΡΑ!!!! Του λεω αρχιζοντας κιεγω να ανεβαζω λιγο την φωνη μου. -Μα μετα το viaticum χαθηκατε κιεσεις. Πουθενα δεν σας ακουγα και νομιζα ότι ειχατε διαλυθει. -Δεν μαθαινεις τι κανει ένα συγκροτημα μονο από τις ροκ συναυλειες του λεω. Η δικια μας δραστηριοτητα επεκτεινοταν και σε αλλους χωρους, όπως soundtracks σε ταινιες και προσωπικες στουντιακες ηχογραφησεις. -Κιεσυ ποτε δεν τους υποστηριξες ουτε ενδιαφερθηκες να μαθεις τι κανουν, συμπληρωνει και η Ελευθερια. -Τι να πω παιδια λυπαμαι πολύ αν τα βλεπετε ετσι. Εγω πιστευω ότι με το να βγαλω ένα τετοιο αλμπουμ το 88 βοηθησα παρα πολύ οσο δεν θα τοκανε κανεις, και τελικα καμια από τις προσπαθειες μου δεν αναγνωριζεται από κανεναν. Με ένα μιζερο και λυπημενο υφος ματαιοτητας εσκυψε το κεφαλι του. Εκεινη την στιγμη θελησα εγω να λυσω καπως αυτό το αδιεξοδο και μετα από λιγη ωρα σιωπης του λεω: -Δηλαδη εσυ τι θελεις τωρα από μας; -Εγω απλα θελω στα CD που θα βγουν να ειμαι μεσα. Να συμετεχω δηλαδη στην διακινηση και στην πωληση ενός ποσοστου με το ονομα μου. -Ε, ενταξει, αυτό δεν δημιουργει κανενα προβλημα, κανονιστε με τον Στεφανο ποσα κομματια θα παρεις και πληρωσε τον, γιατι αυτος θα κανει όλα τα εξοδα. -Καταρχας μιλαμε για ένα CD που θα περιλαμβανει και το this slow motion και το viaticum. -Όχι, επεμβαινει ο Στεφανος, στην αρχη λεγαμε ετσι, αλλα τωρα βλεπω ότι το viaticum αποτελει μια εντελως ξεχωριστη ενοτητα, άλλο εξωφυλλο, άλλη αισθητικη, θα βγουν 2 ξεχωριστα CD ένα για κάθε LP. -Τοτε εμενα με ενδιαφερει να συμετασχω μονο στο this slow motion, απανταει ο Θοδωρος. -Σου αρεσει περισσοτερο ε; του λέω. -Ναι. Εκεινη τη στιγμη σκαει μυτη από το δρομο ενας φιλος του Στεφανου καπου δυο μετρα ψηλος και χοντρος αλλα με εντελως παιδικη αφελη και χαζη φατσα, με μακρυα μαλλια και 249

250 ντυμενος στα μαυρα. Μονιμος θαμωνας ενός σκοτεινου μαγαζιου του dark sun οπου σε λιγο καιρο θα γινουμε κιεμεις, ο Γιαννης ο Βασιλειαδης θα αποδειχτει ένα πολύ ενημερωμενο μουσικα ατομο. Ο Στεφανος του λεει αμεσως ότι ειμαι ο τραγουδιστης των Slow Motion, και μας συστηνει. -Καλα φιλε μου, μου λεει καταπληκτικο το καινουργιο σας CD το blind transmissions. Δεν αργησα να καταλαβω ότι το ατομο ηταν ψωνιο γενικα με το dark και το gothic, ειχε φοβερες μουσικες γνωσεις και χιλιαδες CD. Αλλα Θεε μου πως ηταν ετσι, σαν υπερφυσικος μπεμπες με παραμορφωμενα χαρακτηριστικα, και με ένα συνεχως χαζοχαρουμενο υφος. Η Ελευθερια μου λεει κοροιδευτικα γελωντας: -Ετσι είναι οι γοτθοι σου και το κοινο σου; Ο Στεφανος πιαστηκε από την αφορμη και αρχισε να λεει στον Κριθαρη και για την επικειμενη κυκλοφορια του blind transmissions. Και ο Κριθαρης, μολις λιγα λεπτα αφοτου μας επεισε να τον δεχτουμε να συμετασχει, διαχωριζει αμεσως την θεση του δειχνοντας ότι δεν ξεχναει στιγμη το συμφερον του: -Όχι, εμενα με ενδιαφερει μονο το πρωτο LP σε CD, και τιποτε άλλο!!! Καλα ρε Κριθαρη δεν σου ζητησαμε τιποτε! Επισης διαφωνουσε με την ιδεα να βγουν τρια CD μαζεμενα, είναι too much για την αγορα όπως ελεγε. Όταν αργοτερα μειναμε και παλι μονοι μας με τον Στεφανο του ειπα ότι ελπιζω να μην τον πειραξε που δεχτηκα να είναι και η Wipe Out σε ένα ποσοστο μεσα στη διακινηση του πρωτου. -Και μονο που θα παρω χρηματικη επιταγη από τον Θοδωρο για τα CD που θα του δωσω, αρκει. Δεν θα το πιστευω. Θα την τοιχοκολησω καπου να την βλεπω! Εδώ να σημειωσουμε ότι ο Κριθαρης εχει καταταλαιπωρησει και τον ιδιο τον Στεφανο σε μεταξυ τους δισκογραφικες συναλαγες. Παντως σε αυτην την συναντηση καταφερα να κρατησω μια σταση ανωτεροτητας απεναντι στον Κριθαρη. Δεν του γκρινιαξα ουτε στιγμη για οσα μας εκανε - καπου τοκανε η Ελευθερια για μενα -, του μιλησα πολύ φιλικα, και τον εσφαξα όταν τονιζοντας τη σημασια της ευαισθησιας στη μουσικη περα από κάθε διαδικαστικο παραγοντα, του ειπα ότι για μενα απλα εκπροσωπησε το συστημα απεναντι μου με ολους τους συμβιβασμους που αναγκαστικα επιφερει η συνεργασια ενός εμπνευσμενου μουσικου και ενός ψυχρου εμπορου δισκων!!! Και στο τελος μου ειπε ότι από οσα ειπα, αυτό ηταν που τον πληγωσε πιο πολύ! Και ετσι με την αρχη του καλοκαιριου του 98, όλα ειχαν μπει σε έναν καλο δρομο με τον Στεφανο. Θα μου εβγαζε τον πρωτο δισκο σε CD, υστερα τον Σεπτεβρη θα βγαζαμε την συλογη το blind transmissions (το πιο σημαντικο για μενα βημα της χρονιας), και υστερα θα βγαζαμε το Viaticum και παλι σε CD. Ο Κριθαρης εδωσε στον Στεφανο το master του Viaticum και ο Στεφανος βρηκε τροπο με έναν φιλο του στη Θεσαλονικη (τον Χαρη από το πολύ ενδιαφερον πειραματικο γκρουπ Spinalonga ) να μεταγραψει από ένα οσο το δυνατον καθαροτερο LP του πρωτου δισκου μας ένα master CD για να αρχισει η παραγωγη. Γιαυτην την δουλεια μου λεγε στην αρχη ότι χρειαζονται , αλλα τελικα καταφερε και το εκανε τζαμπα. Από την στιγμη μαλιστα που ένα CD χωραει 75 λεπτα και ο κάθε δισκος δεν είναι πανω από 40, μας περισευε τουλαχιστον ένα 20λεπτο για να γεμισουμε το κάθε CD και με αλλα ακυκλοφορητα κοματια που ο Στεφανος τα αποκαλουσε bonus tracks. Να λοιπον που πολύ πριν κυκλοφορησει το blind transmissions θα μπορουσα να συμπεριλαβω από τωρα και αλλα παραπονεμενα κοματια μου που όμως δεν θα περιλαμβανονται στο blind transmissions. Ειμαι σιγουρος ότι εντυπωσιασα τον Στεφανο με την ποσοτητα του μουσικου υλικου μου. Με ανεση μπορουσα να γεμισω με ποιοτικα επιπροσθετα bonus tracks και το this Slow Motion και το Viaticum. Και αυτά απόφασισα να είναι για μεν το this slow motion που θα κυκλοφορουσε τωρα, το θρυλικο Invocation (ελπιζω να μην μας ζητησει δικαιωματα η Μαρια που το τραγουδουσε το 88, καθως θα μεταφερθει με την φωνη της ετσι όπως γραφτηκε τοτε), το Curtain waves από το Slender steps (εποχες Μαρινας), το Dragging anchors που γουσταρε ο Μπαρουξης και ο Γιωργος ο ντραμερ και τοσες φορες το ειχαμε παιξει με τους Slow Motion, το Anagram II, ένα πολύ δυσκολο και πολυπλοκο παραληρημα με το οποιο θα δειξω ποσο συνθετα αλλα επιτειδευμενα δουλευα αυτόν τον καιρο χωρις να πεφτει η δυναμη και η ενταση, και το πιο προσφατο απολα, το Fatal symptom, από το Life support cables, ένα θαυμασιο κοματι που όμως δεν είναι δουλεμενο οσο θα επρεπε. Γενικα τα κοματια αυτά παραδωθηκαν στον Στεφανο όπως ακριβως τα ειχα γραμμενα στις αρχειοθηκες μου, με τις ατελειες τους, τις χαμηλες ποιοτητες ηχου τους, και ντρεπωμαι που το λεω, θα μπορουσα να τα φτιαξω καπως πριν τα βγαλω στην παραγωγη αλλα 250

251 251 βαριωμουν, και ο ιδιος ο Στεφανος μου εξηγουσε παντα ότι δεν εχει και δεν πρεπει να εχει καμια σημασια η ποιοτητα της ηχογραφησης, την στιγμη που οι Spatium αλλα και ο ιδιος εχουν βγαλει στην αγορα ηχους που επιτηδες αποσκοπουν στην καταστροφη όχι μονον των στερεοφωνικων μηχανηματων, αλλα και των αυτιων των ακροατων. Και φυσικα είναι πολύ σωστο και για τα ιδια αυτά τα κομματια να παρουσιαστουν όπως ακριβως αυτουσια φτιαχτηκαν χωρις πια προσθηκες και φιλτραρισματα που θα τα εκαναν μεν πιο ευκολοπεπτα αλλα όπως και ναχε θα εχαναν σιγουρα μερος της αγνοτητας και της αμεσης ενεργειας τους. Το εξωφυλλο τωρα του CD του this Slow Motion, ηταν ενας ακομη πονοκεφαλος για τον Στεφανο ο οποιος ενώ μεχρι τωρα εφτιαχνε χαρτονενια απλα εξωφυλλα με καρικατουρες συμβολων του, τωρα επρεπε να τυπωσει το ηδη υπαρχον εξωφυλλο του βυνιλιου σε μεγεθος CD. Το εκανε αντιστρεφοντας τα χρωματα του ασημενιου με το μαυρο που υπηρχε στο εξωφυλλο που μας ειχε φτιαξει ο Τραγακης στον πρωτο δισκο, αλλα δουλευοντας το εσωτερικο του με δικα του γραμματα και ένα σχημα τρισδιαστατου κοχλια να κυριαρχει διπλα από τους τιτλους των τραγουδιων. Κατοπιν πηγε τα κομματια στην Fabel sound με την οποια συνεργαζεται και αφαιρεσε στο στουντιο τους το background φυσημα με αποτελεσμα τα κομματια να καθαρισουν ακουστικα, και χωρις καμια βελτιωση της εγγραφης τους να πετυχει να ακουγονται ακομη ποιοτικοτερα. Στο remastering για τo Viaticum υπηρχε σαν βαση αυτουσιο το master του δισκου, αλλα καθως επαιζε η πομπινοταινια εφευγε το μαγνητικο της στρωμα με αποτελεσμα αυτή να καταστει αχρηστη αμεσως μετα. Και ευτυχως που δεν χρειαστηκε να περαστει 2 η φορα το ιδιο κοματι. Η καταστροφη της ταινιας ωφειλετο όπως λενε οι οιδιμονες σε όχι σωστη αποθηκευση της πομπινας όλα αυτά τα χρονια με αποτελεσμα να αποκοληθει τελειως το μαγνητικο της στρωμα, άλλο ένα κακο που πρεπει να χρεωθει στον Θοδωρο τον Κριθαρη που τοσα χρονια την ειχε. Σε λιγες μερες πηγαμε μαζι στην Fabel sound και γεμισαμε το αυτοκινητο μου με 500 CD, ετοιμα προς διανομη. Αν και ο Στεφανος δεν εμεινε καθολου ευχαριστημενος από το τυπωμα που του εκαναν στην Fabel, εμενα μου αρεσε το αποτελεσμα εκτος από το label πανω στο ιδιο το CD που ο Στεφανος διαλεξε να είναι χρυσο, μοιαζει όμως σκουρο κιτρινο και κανει το CD να φαινεται ερασιτεχνικο και αντιγραμμενο. Δεν πειραζει. Όπως και ναχει σ ευχαριστω Στεφανε. Μοιαζει και με το χρωμα που εχουν αυτην την στιγμη τα συννεφα αμεσως μετα την δυση του ηλιου. Όχι δεν βρισκομαι σε καποια βραχωδη ακτη για να τα δω, αλλα επανω στο σπιτι που χτιζω στο βουνο κοντα στην Βυτινα στην Πελοπονησο σε υψομετρο 1320 μετρα σε ένα λιβαδι στην μεση του πιο μεγαλου ισως σε εκταση ελατοδασους της Ελλαδας. Το σπιτι είναι ακομη ατελες, μονο με τα τουβλα και χωρις παραθυρα, αλλα εμενα μου αρκει να καθομαι στην ταρατσα του που προοριζεται για αστεροσκοπειο, και να αγναντευω μεσα από μια πραγματικα κρυσταλινη Το σπιτι στο βουνο

252 252 ατμοσφαιρα το περιγραμμα των ελατοκορυφων στον χρυσο φοντο του ουρανου που σιγα σιγα σκοτεινιαζει. Και όταν στο κασετοφωνο αρχιζουν να ακουγονται οι Arcana, ένα υπεροχο γοτθικο σχημα σαν συνεχεια των ποιο ονειρικων στιγμων των Dead can dance, αρχισα να νοιωθω ένα πραγματικα τελετουργικο ριγος να με διαπερναει καθως ολος ο χωρος γυρω μου φανταζε σαν απεραντος ναος, με μια διαχυτη αισθηση χαμενης ιδανικης ευτυχιας. Η υπαρξη αλλων διαστασεων που τοσο εχω αναγκη να πεταξω και να εξαυλωθω μεσα τους, εμοιαζε τοσο αυτονοητη οσο και απαραιτητη για την ψυχη μου τις στιγμες εκεινες που ουτε τον θανατο φοβωμουν πια αλλα ουτε και την παρακμη που τοσο εχω νοιωσει να με πιεζει στην Αθηνα. Για μια ακομη φορα ενοιωσα εκεινη την παλια και αρχεγονη ενορατικη αισθηση που εκανε τα παντα να μοιαζουν σχετικα και ανουσια μπροστα στην μεγαλοπρεπεια της χαμενης αληθειας που η καθημερινοτητα με έναν αργο και υπουλο τροπο μας ωθει να ξεχναμε. Μεχρι τωρα εχτιζα αυτό στο σπιτι πιστευοντας ότι η περιοχη αυτή είναι πραγματικα λεπτη και κρυσταλινη ενεργειακα και μπορει να μου προσφερει παρα πολλες συγκινησεις, αλλα δεν σταματησα να νοιωθω κρυφες τυψεις απεναντι στον θαλασσινο δρομο μου προς τις βραχωδεις ακτες που μεχρι τωρα καθοριζε τους πιο απωτερους στοχους μου. Να που τωρα το ορεινο μου καταφυγιο μου εδωσε αυτό που περιμενα. Και μαλιστα σε βαθμο να καθιερωσω την ωρα της εκει αυτοσυγκεντρωσης μου κάθε σουρουπο στην ταρατσα με ουρανια μουσικη, ένα ζεστο τσαι απο φρουτα του δασους και εμενα να αγναντευω σιωπηλος και να σκεφτομαι. Στα μεσα Ιουλιου μαλιστα βρεθηκαμε και μια μερα εκει με την Ελευθερια κατω από επιρεια εκστασυ. Ενώ λοιπον πιστευα ότι το εκστασυ θα βοηθουσε πολύ στο νοιωσιμο οσων προαναφερα, τα πραγματα δεν ηταν καθολου ετσι. Οι σκεψεις μου δεν μπορουσαν να δεχτουν την απλετη ηρεμια της απεραντωσυνης. Τα συναισθηματα ηταν μεν εντονα, αλλα σπασμωδικα, γεματα σεξουαλικες σκεψεις - ω ναι, αυτος είναι εξαλου και ο σκοπος του εκστασυ που κυριως το παιρνουν Συναρμολογωντας το τηλεσκοπιο στην ταρατσα

253 στα μαγαζια κατω από δυνατη και μπητατη μουσικη οι ρεηβαδες! -. Ποσο μακρυα από την αληθεια είναι όλα αυτά, από την αγνη καθαρη και απλετη αντικειμενικη εξωτερικη αισθηση. Και μια και μιλησα για τους ρεηβαδες ποσο χαζη μου φαινεται τωρα πια η αποψη της εντεχνης techno - trance μουσικης αποψης που τα τελευταια χρονια με επιρεαζε και μενα. Να όμως που ο,τι κιαν γινεται καποτε ο κυκλος κλεινει και τωρα ακουω και παλι μουσικη με εκεινες τις αιθεριες και ουρανιες φωνες που μονο στα πιο ψηλα βουνα η στις πιο απεραντες θαλασες φτανει το μηνημα τους. Μονο στο πιο αφαιρετικο περιβαλλον και στις πιο αφαιρετικες ψυχες! Και παλι πισω στην Αθηνα, στην πλατεια Νεας Σμυρνης με τον Στεφανο και την Ελευθερια και έναν τυπο από το περιοδικο in rock, να του δινω συνεντευξη για τους Slow Motion. Ο τυπος επαθε γιατι δεν του μιλουσα σαν μελλος καποιου ελληνικου συγκροτηματος αλλα του ελεγα για χαμενες αισθησεις δρομων που τελειωμο δεν εχουν, και για την αναγκη όχι πια συνετευξεων και συναυλιων αλλα πραγματικων πνευματικων κινησεων ικανων να ταρακουνησουν την τοσο ισοπεδωμενη κατασταση. Του αρεσε και του Στεφανου ο τροπος που μιλαω. Μου ζητησε ένα κειμενο που να το διανειμει σαν δελτιο τυπου και του ετοιμασα μια ωραια σελιδα που εκτος από κατατοπιστικες πληροφοριες ικανες να κουφανουν τον καθενα, εχει και τις φωτογραφιες των δυο δισκων μας και του blind transmissions. Φτιαξαμε και μια εκδοση στα αγγλικα με τη βοηθεια μιας αγγλιδας δασκαλας με την οποια συνεργαζοταν η Ελευθερια κανοντας μαθηματα pilates, ένα ειδος γυμναστικης και γιογκας που σκοπο εχει να κατανεμουμε σωστα το σωμα μας στα βαρη του αλλα και μεσα στο μυαλο μας. Όλα αυτά τωρα τα ωραια πραγματα τα ελεγα και στον Μπαρουξη ο οποιος τα δεχτηκε με χαρα, ποτε όμως δεν πολυσυμπαθησε τον Στεφανο. Τον εβλεπε σαν έναν ακομη υποψηφιο Μιλλα, και μουλεγε να ξεκαθαρισω καλα τον ρολο του σε σχεση με μας. Ένα βραδυ μου γνωρισε τον Νικο, έναν φιλο του που ασχολιωταν με γραφιστικη και επαιζε λιγο τυμπανα. Μας γουσταρε πολύ, θα ηθελε να παιξει τυμπανα μαζι μας, αλλα δεν ειχε. Προσφερθηκε λοιπον να μας φτιαξει στο κομπιουτερ του το εξωφυλλο του blind transmissions. Αν κιεγω δεν ηθελα να αλλαξει το εξωφυλλο που ειχα φτιαξει με το κηροπηγιο στους βραχους, αυτοι επιμενανε εξηγωντας μου ότι μπορει να γινει μια πολύ πιο σωστη γραφιστικη δουλεια με φοβερο αποτελεσμα: -Να βαλουμε και εκεινα τα γραμματα μου που δεν εχουν μπει πουθενα μεχρι τωρα εκτος από μια αφισσα, ελεγε ο Μπαρουξης εννοωντας τον τιτλο Slow Motion που ειχε συνολικα φτιαξει σαν μονογραμμα με τα γραμματα παραμορφωμενα να μπλεκουν μεταξυ τους και το t να μοιαζει με σταυρο από πανω. Όταν λοιπον μετα μερικες μερες ειδα στο σπιτι του Μπαρουξη 4-5 προσχεδια εξωφυλλων που μας εφτιαξε ο Νικος επαθα την πλακα μου! Εξωφυλλα τοσο επαγγελματικα φτιαγμενα που αν σκαλιζα τυχαια CD στα ραφια ενός δισκαδικου, σιγουρα θα τα προσεχα. Φανταστικο το τι ευκολιες τελικα μπορει να προσφερει ένα κομπιουτερ. Και ενώ δεν ηθελα στην αρχη επεμβαση στο εξωφυλο που ειχα φτιαξει με τα κερια, τωρα τα ηθελα όλα! Όμως όταν ηρθε και ο Στεφανος να τα δει σε καμια περιπτωση δεν συμμεριστηκε τον ενθουσιασμο μου. Τα κοιταζε και τα περιεργαζοταν με ένα αυστηρο, σοβαρο και ισως λιγο σνομπ βλεμμα! -Αυτά τα εξωφυλλα είναι καθαρα trance! Δεν περιεχουν σε καμια περιπτωση την ευαισθησια των Slow Motion!. Εχεις δικιο Στεφανε! Σιγουρα εχω παρασυρθει κιεγω μεχρι ένα σημειο από τα κομπιουτερς και το τεχνολογικο τριπ παραμεριζοντας τα συναισθηματα σε σημειο να σβηνω τα κερια και να αναβω το μονιτορ. Γιαυτο και επανελαβα στον Νικο ότι σε καμια περιπτωση δεν αποδεχομαι να μην περιεχεται και η φωτογραφια με το κηροπηγιο στις βραχωδεις ακτες σε ό,τι εξωφυλλο τελικα αποφασισουμε. Και αυτό που αποφασισαμε ηταν ενας συνδιασμος διαφορετικων στοιχειων που περιεχονταν στα 5 προσχεδια του Νικου, από τα οποια αλλα μπηκαν στο εξωφυλλο, αλλα στο εσωφυλλο και αλλα στο label πανω στο CD. Και τα γραμματα του Μπαρουξη να προβαλλουν πολλες φορες το ονομα Slow Motion μεσα και ο Στεφανος να δυσανασχετει λεγοντας ότι είναι πραγματικα ενοχλητικο τοσες φορες να επαναλαμβανεται η λεξη Slow Motion μεσα σε ένα CD. Ακολουθησε μια απιστευτη ταλαιπωρια με αποτυχημενα τυπωματα τις επομενες μερες και σε συνδιασμο με τον χαοτικο χαρακτηρα του Στεφανου που παντα ειχε αντιρησεις δεν βρισκαμε ακρη. Τελικα μεσα στο Φθινοπωρο βγηκε επιτελους το τελειωτικο εξωφυλλο, τυπωθηκε σε 500 αντιτυπα και μολις τα πηρε ο Στεφανος στα χερια του μου τηλεφωναει πανικοβλητος: 253

254 -Εχει ένα λευκο τετραγωνο κατω αριστερα, ενώ ολος ο φοντος και το εξωφυλλο είναι μαυρα! Τι είναι αυτό; Και είναι πολύ αργα τωρα για να φυγει αυτό! Αμεσως τηλεφωναμε πανικοβλητοι στον Νικο ο οποιος μου εξηγει ότι το τετραγωνο αυτό είναι για να μπει το bar code της εταιριας, και ότι ο Στεφανος επεμενε γιαυτο!!! Αχ, θεε μου δεν αντεχω άλλο. Και δεν ξαναρωταω κανεναν για τιποτε. Το μονο που με ενδιαφερει είναι μεσω αυτου του CD να διανεμηθει η μουσικη μου που από το 90 και μετα εχει μεινει στην αφανεια. Εκει ηταν η ουσια για μενα, εκει ηταν και οι ανησηχιες μου που όλα ειχαν ετοιμαστει, οι μερες περνουσαν και ο Στεφανος δεν το εβγαζε. Και όταν μετα από καποια τηλεφωνηματα δεν τον εβρισκα, αρχισα να ανησηχω σοβαρα και να φοβαμαι ότι μας κοροιδεψε και το μονο που ηθελε να βγαλει ηταν το πρωτο μας LP. -Μην ανησηχεις ρε παιδι μου, μου λεει όταν τον βρηκα, αφου εχει γινει το mastering αποκλειεται να μην βγει το CD. Απλα ειμαι χοντρα μεσα οικονομικα τωρα! Μεσα στην αγωνια λοιπον εκεινων των ημερων το γεγονος ότι ξαναεπαιξα σε λαιβ τζαμαροντας μαζι με τον Μητσο και τον Λαμπρο στις 12/9 στο γκαζι, σχεδον καμια σημασια δεν ειχε για μενα. Πιο πολύ μου αρεσε η ατμοσφαιρα της προετοιμασιας και του στησηματος του παλιου μου αρμονιου που ο Λαμπρος το λατρευε για τους πλαστικους του ρυθμους, και του Τ2, ενώ ο κοσμος που επισκεφτοταν την εικαστικη εκθεση του γκαζιου σιγα σιγα μαζευοταν μεσα στο δωματιακι του παλιου εργοστασιου για να μας δει. Και ο Μητσος και ο Λαμπρος ειχαν μπει στην γνωστη τους παιδικη παρανοια του να τους κουφανουμε ολους με τα ποιο ανορθοδοξα μεσα. Ο Μητσος κουβαλησε κατι τεραστια αλουμινενια χωνια για να τα κανει τηλεβοες!!! Μαλιστα τα συνδεσε και με ένα κουτακι που μας εχει δωσει ο Στεφανος που μετατρεπει κάθε χτυπο που γινεται πανω του σε πληρη ελεγχομενο συνθετοποιημενο ηχο. Ωραια όλα αυτά. Τι γινεται όμως με το που ξεκιναμε να παιζουμε; Ένα τρομερο χαος. Ενας βομβος από οπου ο καθενας προσπαθουσε να ακουστει περισσοτερο. Ειχαμε ξεχασει αυτά που λεγαμε, ότι δηλαδη δεν πρεπει να αγωνιζομαστε ποιος θα πρωτοακουστει σκεπαζοντας τους αλλους. Και δεν ηταν αυτό που μου την εσπασε οσο το ότι ο Λαμπρος κολαγε με τους πλαστικους ρυθμους του παλιου μου αρμονιου και δεν εκανε τιποτε άλλο, ενώ ο Μητσος σταματησε να παιζει επειδη ειχε σπασει ένα μανταλακι που κραταγε ένα ξυλακι που το χτυπουσε με μια μπακετα. Μεσα σαυτην την φοβερη κοιλια και μπροστα σε τοσο κοσμο που ηρθε να μας δει, αποφασιζω να παιξω μονος μου το ινστρουμενταλ κοματι μου disolve από την ομονυμη κασετα, και μονον ετσι σωθηκε καπως η φαση στο τελος. Ο Λαμπρος καταλαβε ότι πηρα αυτην την πρωτοβουλια για να σωσω την φαση και δεν σπαστηκε, εγω όμως σπαστηκα με την ανωριμοτητα και των δυο που με το παραμικρο προβλημα αφηνουν μια συναυλια να γκρεμιστει. Δεν θα ξανασυνεργαστουμε μουσικα, ειδικα τωρα που ξανααρχισαμε τις προβες με τον Μπαρουξη στο μπασο και τον Νικο τον γραφιστα να συμπληρωνει τους ρυθμους σε ένα ρυθμ μποξ του Στεφανου. Ξεκινησαμε δειλα, αλλα γρηγορα ειδαμε ότι ευκολα μπορουσαμε να θυμηθουμε τα elegy, huittinen, die Seele και πολλα αλλα που αμφεβαλλα ότι ο Μπαρουξης θα μπορεσει να παιξει. Και όταν ένα βραδυ ο Στεφανος με πηγε στο dark sun ένα σκοτεινο μαγαζι αφιερωμενο στο dark και στο gothic, επαθα όταν ακουσα να βαζει τα κοματια μου, το digitised ascent και το secred faith in d mol. Ειχα ξαναπαει σε gothic μαγαζια όπως στο rebound και στο craw, αλλα στο dark sun υπηρχε μια συνολικοτερη και πιο συνειδητοποιημενη αντιληψη πισω από ένα πολύ καλα επιλεγμενο προγραμμα μουσικης (ειδικα όταν ηταν νωρις). Ειδικα όταν ακουσα να βαζει SPK, και Future Sound of London (το μονο progresive trance group που συνεχιζω να εκτιμω), πηγα και μιλησα στον μαγαζατορα, ένα συμπαθητικο παιδι που τον ελεγαν Γιωργο. Επαθε όταν ακουσε ότι ειμαι ο τραγουδιστης των Slow Motion και γιναμε φιλοι. Εμαθα ορισμενα πολύ σημαντικα συγκροτηματα από αυτόν όπως οι Elijah s mantle. Το dark sun ηταν γεματο από αιθεριες μαυροφορεμενες τυπισες που χορευαν με αργες κινησεις κοματια χωρις μπητ μεσα στο σκοταδι. Ειχα την φοβερη περιεργεια να μαθω κατά ποσον αυτά τα κοριτσια που αυτην την στιγμη κανουν κατι συγκεκριμενο και απολυτα συνειδητοποιημενο, εάν ωθουνται από τα οραματα που καθορισε σε μενα το γοτθικο στοιχειο. Εάν είναι ιερειες πραγματικες η μεταμφιεσμενες. Προς το παρων προσπαθουσα σε ένα παρτυ να κανω την γκομενα του Στεφανου να μιλησει για το τι σημαινει ελπιδα γιαυτην. Για το τι ρολο παιζει το gothic στην ζωη της, στην ψυχη της, και όχι στα ρουχα που φοραει. Δεν μπορουσε να μιλησει καλα. Ελεγε ότι γενικα τα ονειρα λειτουργουν με έναν ακαθοριστο τροπο μεσα της που δεν μπορει να συγκεκριμενοποιησει. Αλλα βαριεται και να ασχοληθει περισσοτερο. 254

255 Αυτές είναι Θοδωρε οι γοτθικες γκομενες, τι νομιζες, ότι στεκονται μονες τους και σε περιμενουν στις κορυφογραμμες των ερημων νησιων; Πηγαινε αν θελεις στο dark sun και στο rebound να τις δεις. Αυτά υπαγορευει το συστημα για το gothic, το ντυσιμο, τα στυλ και τον τροπο επικοινωνιας αναμεσα στους ανθρωπους. Παρολα αυτά μου αρεσε να συνεχιζω να πηγαινω στο Dark sun καποια βραδυα με τον Στεφανο και να χαζευω την σκοτεινη τελετουργικη διακοσμηση του μαγαζιου, και τον κοσμο που συμετειχε συνειδητα μεσα σε μια τετοια ατμοσφαιρα. Και το ότι εβαζε κάθε μερα κομματια δικα μου που του εδινε ο Στεφανος, με εκαναν να νοιωθω και παλι όπως παλια, ότι δηλαδη η μουσικη μου συνεχιζει να υπαρχει και για τους αλλους, να βγαινει παραεξω, και γενικα ότι οι Slow Motion συνεχιζουν να είναι ένα πολύ σημαντικο γκρουπ για μια μεριδα κοσμου που με ενδιεφερε πολύ. Και όταν ένα βραδυ εβαλε το I will remain, δεν μπορουσα να το πιστεψω. Πηγα αμεσως στο πικαπ και ευχαριστησα τον DJ που ηταν και ιδιοκτητης. Καλο παιδι, πιτσιρικας γυρω στα 20 που επαθε όταν με γνωρισε δηλωνοντας μου ότι κάθε βραδυ βαζει τουλαχιστον 2 μας κοματια. Η γυναικα του η Αντα που δουλευε στο μπαρ, ομορφη και ντυμενη κιαυτη μεσα στα μαυρα συνεχεια μου μιλουσε. Και οι κουβεντες εφεραν ο,τι πιο φυσικο -Νομιζω, ότι αξιζει να κανουμε μια λαιβ συναυλια εδώ μεσα, τους ειπα και ολοι ενθουσιαστηκαν. Ο Στεφανος σχεδον αμεσως ορισε την ημερομηνια. Να είναι στις γιορτες των Χριστουγεννων, αλλα όταν ο κοσμος θα εχει επιστρεψει από τις διακοπες. Και η μερα καθοριστηκε. Στις 5 Ιανουαριου του Ο Μπαρουξης συμφωνησε αμεσως. Επιτελους, ξανα μετα από 7 χρονια και παλι συναυλια των Slow Motion. Συναυλια δικια μου και μαλιστα μεσα σε έναν χωρο και ένα κοινο αποκλειστηκα gothic. Με τον Νικο και τον Μπαρουξη ειμασταν τρεις και μπορουσαμε καλιστα να βγουμε στην σκηνη. Ο Στεφανος μαλιστα προσφερθηκε να δανεισει το drum maschine του στον Νικο για να παιζει στα πληκτρα του συμπληρωνοντας τους ρυθμους του Τ2. Σε λιγες μερες ξεκινησαμε εντατικες προβες οι τρεις μας, δηλαδη εγω, ο Μπαρουξης και ο Νικος. Ο Νικος ηταν πολύ θετικος σε όλα και εκανε ο,τι μπορουσε για να συμπληρωνει σωστα τα κομματια, αν και ορισμενες φορες θα προτιμουσε να μην παιζαμε σε τοσο συγκεκριμενη βαση τα γνωστα κοματια των Slow Motion, αλλα να αυτοσχεδιαζαμε και καπου. Θα ηθελε να είναι καπου πιο ελευθερος και να χαιρεται πιο δημιουργικα τα τζαμαρισματα μας. Κιεγω ειχα διαλεξει κοματια παμπαλαια και γνωστα όπως τα thorskrone, yochobine κλπ, που ο Μπαρουξης ευκολα ξαναθυμηθηκε μεν στο μπασο, από την άλλη όμως εβλεπα στα ματια του το παραπονο. Ξαναπαιζαμε κοματια που θεωρητικα τα ειχαμε ξεπερασει ειδικα με τον Νακη και μετα, και γενικα η ολη φαση ηταν αρκετα οπισθοδρομικη. Ο κοσμος όμως που θα μας εβλεπε, πανω σαυτα τα κομματια μας ηξερε, και ηθελα οπωσδηποτε αυτή η συναυλια να εχει επιτυχια. Όμως μετα από τοσα χρονια σκεφτομουν οριμοτερα και εκανα ο,τι μπορουσα για να ειμαι ευχαριστος με τους αλλους στις προβες, αποφευγοντας τις παλιες απολυτοτητες και δογματισμους, αλλα και τα επομενα λαθη να προσπαθω να μιμηθω τις τρανς και τεκνο ατμοσφαιρες όπως τοτε με τον Νακη. Ετσι ο Μπαρουξης χαρηκε πολύ όταν του ειπα να μην παιξουμε τελικα τα thorskrone και yochobine, αλλα καινουργια κοματια από το blind transmissions. Ηταν και για μενα υπεροχο να παιχτουν σε λαιβ κομματια σαν το crescent lands και το cool force. Και όπως και παλια ετσι και τωρα ξαναγεμισαμε χαρτια με νοτες για να μαθει ο Μπαρουξης τα ακορντα των κοματιων αυτων. Νοιωθοντας χαι τις μερες αυτές ειχα γραψει και δυο καινουργια κοματια που θα συμπεριληφθουν στον καινουργιο μου ψευτικο δισκο που θα βγει κατω από τελειως όμως διαφορετικες συνθηκες στις αρχες του 2000 με τιτλο Afterwards αλλα και στο επομενο επισημης κυκλοφοριας CD των Slow Motion. Το πρωτο γεματο πλουσιες οπερετικες αναπτυξεις καταληγει σε μια οριμη βαρια συμπερασματικη μελωδια και θα ονομαστει αργοτερα the consortium s terms. Το δευτερο ονομαστηκε the flame. Πιο ευκολο και εμπορικο, ξεσπαει σε ένα σλοουμοσιονικο δυναμικο ρεφραιν με επικα πνευστα σαν συνεχεια του die Seele. Δεν ηταν δυσκολο να το βγαλουμε και να το συμπεριλαβουμε και αυτό στο προγραμμα της συναυλιας. Και σε μια προβα τυχαια, θελοντας να δω τι ηταν γραμμενο μεσα σε μια δισκετα του Τ2, ακουσα κατι που ειχα ξεχασει εντελως ότι το ειχα φτιαξει με το Τ2. Ηταν το midnight litanies από το viaticum. Δεν χρειαστηκε να πουμε τιποτε άλλο. Με το που το ακουσαμε γνωριζαμε και οι τρεις ότι και αυτό το κομματι πρεπει να μπει μεσα στο προγραμμα της συναυλιας. 255

256 Το τελικο προγραμμα τελικα της συναυλιας κανονισαμε να είναι και προτοτυπο και ενθαρυντικο για τους ηδη γνωριζοντες τα κομματια μας. Να περιεχει και τα παλια gothic στοιχεια και τα νεοτερα μπητατα όπως το NGC520 (πρωην electromedia) που θα αποδειχτει από τις μεγαλυτερες επιτιχιες την βραδυα της συναυλιας. Τωρα μαλιστα που επιτελους ο Στεφανος εβγαλε στην κυκλοφορια και το blind transmissions ηταν η καταλληλοτερη στιγμη για να το διαφημισουμε. Και ο τιτλος του CD μας προελαυνει και πανω στην αφισα της συναυλιας που εφτιαξαν ο Νικος με τον Μπαρουξη, μαζι με αλλα πολύ ενδιαφεροντα σχηματα που παντρευουν το gothic με μια πραγματικα φουτουριστικη ατμοσφαιρα Η αφισα κοληθηκε στην πορτα του dark sun, και μεσα εγω ενοιωθα πια σαν το σπιτι μου. Ολοι ηθελαν να με πλησιασουν και να με ρωτησουν για την συναυλια, ολοι με ακουγαν με σεβασμο, και όταν προτεινα στην Αντα στο μπαρ που είναι γυναικα του Γιωργου του ιδιοκτητη να αναλαβει το σκηνικο στησιμο, ενθουσιαστηκε. Αυτοι όμως που μου γινονταν κολιτσιδες δεν ηταν γυναικες αλλα ανδρες. Καποιος Σταυρος παλιος φιλος της Μαριας της Κουκουβινου που είναι στρατιωτικος και μας λατρευει, από τοτε που παιζαμε παλια. Θελει να κανει για μενα ο,τι μπορει, ακομη και να το παιξει προσωπικος μου μπραβος!!! Αργοτερα καταλαβα ότι είναι φανατικος εθνικοφρων και φασιστας. Μου κανε δωρο και ένα διπλο CD από μια dark συλογη. Ο πιο φοβερος παντως εκει μεσα ηταν ο Γιαννης ο Βασιλειαδης, εκεινος ο θεορατος και ατσουμπαλος τυπος που ειχαμε δει στο μοναστηρακι και η Ελευθερια με κοροιδευε λεγοντας ετσι είναι οι γοτθοι σου; Φαινοταν σαν ψευτικη κουκλα, ακινητος και παντα ορθιος με μαυρα ρουχα και πολύ μακρυα μαλλια σαν να εχει ξεπηδησει από άλλη εποχη. Μιλωντας 5 μονον λεπτα μαζι του όμως καταλαβαινεις ότι εχει φοβερες μουσικες γνωσεις και ψυχη μικρου παιδιου. Μια μερα πριν την συναυλια ξαναθυμηθηκα ολη εκεινη την μιζερια (που όμως μου αρεσε καποτε) της μεταφορας των οργανων και της προετοιμασιας της σκηνης. Στην προσπαθεια μου να σηκωσω το Τ2 από το σπιτι, του εσπασα ένα κουμπι. Αργοτερα με όλα φορτωμενα στο αυτοκινητο πηγαμε με τον Στεφανο σε ένα μερος που νοικιαζαν μουσικα οργανα για συναυλειες, για να παρουμε μια κονσολα 12 καναλιων. Τι ωραια που ηταν εκει μεσα Εβλεπες ο,τι μουσικο οργανο μπορουσες να φανταστεις. Τεραστια τυμπανια, πνευστα, γκονγκ, κρουστα με σωληνες, και διαφοροι τυποι να τρεχουν από δω και από κει φωναζοντας Ετοιμασε δυο τυμπανια για την συναυλια της ορχηστρας του τριτου προγραμματος στο μεγαρο..12 φις και 34 μικροφωνα για τον Θανο Μικρουτσικο.ρε μαλακα την άλλη βαση σου πα να φερεις, που να κατσει το κοντραμπασο εδώ πανω Ο Στεφανος τους ηξερε ολους. Όταν όμως αρχισε να τους μιλαει, ντρεπομουν και ηθελα να φυγω -Κυταξε, θελουμε να ενωσουμε μια κονσολα με τον ενισχυτη του μαγαζιου, και αυτά τα καλωδια θελουν προεκταση, αλλα πως.θα περασει πισω από το μπαρ το καλωδιο και 256

257 τα μικροφωνα πως θα τα συνδεσουμε εδώ όχι, όχι δεν γινεται γιατι η εξοδος θα φευγει από κει και πώς να το ενωσουμε στην περιπτωση που η γειωση δεν ταιριαζει Ολοι τον κυταζαν από αμηχανα μεχρι ειρωνικα. -Θοδωρε! Με φωναζει. Πες ρε παιδι μου στα παιδια τι θελεις, γιατι δεν μιλας, θελεις καποιο εφφε, τι καλωδια να ενωσουμε εδώ, πώς να γινει αυτό και πως εκεινο -Οκευ λεω. Βασικα θελω μια κονσολιτσα και τιποτε άλλο. Θα τα φτιαξω όλα με δικα μου καλωδια. Πωπωω, τι πρηχτης είναι αυτος ο Στεφανος. Φευγοντας από κει, δεν μπορουσε να το πιστεψει που ετσι απλα πηρα αυτό που ηθελα και φυγαμε. Του εξηγουσα ότι εχει την ταση να κανει πολυπλοκο και χαοτικο ακομη και το πιο απλο πραγμα. Δεν με καταλαβαινε όμως. Στο μαγαζι επεσε χοντρο χαμαλικι καθως επρεπε να κουβαλησουμε από το υπογειο παγκους που ενωμενοι θα σχηματιζαν την σκηνη μας για να ειμαστε καπως ψηλοτερα από το κοινο. Ευτυχως βοηθησε ο Σταυρος που μας θαυμαζε και δεν ξεκολουσε από διπλα μου. Η ευχαριστη εκπληξη ηταν στο sound check όταν τα ειχαμε στησει όλα πια. Ακουγα για πρωτη φορα τον ηχο όπως ειχα συνηθησει να τον ακουω και στο σπιτι μου. Σιγουρα ηταν σοφη ιδεα να βαλω διπλα μου στη σκηνη την κονσολα και να μπορω να τα ρυθμιζω όλα επιτοπου. Ό,τι ρυθμισεις εκανε ο Στεφανος στον τελικο ενισχυτη, εγω του τις χαλαγα για να φερω τον ηχο εκει που ηθελα αφηνοντας τον να νομιζει ότι κατι κανει κιαυτος. Η μεγαλη μερα εφτασε, και ενώ μεσα στο μαγαζι καναμε το τελευταιο μας sound check απεξω ο κοσμος εκανε ουρες για να κοψει εισητηριο. Ηδη πεντε λεπτα πριν τον προγραμματισμενο χρονο μας το μαγαζι ηταν τιγκα και απορουσα πως ολοι αυτοι στεκονταν ορθιοι σαν σαλαμια τοσες ωρες. Ολοι με μαυρα, τυποι με ξυρισμενα κεφαλια μονο με μακρυες κοτσιδες, καποιοι με μαυρες μπερτες, κοριτσια βαμενα σαν μαγισσες, και ενας τυπος με φουστα και καρφια στην μυτη και στα χειλια του Ξεκινησαμε με το crescent lands ένα κοματι που πρωτη φορα θα το παιζαμε με τους Slow Motion αλλα υπηρχε στο blind transmissions. Ευτυχως όλα καλα. Ειχα αποκτησει κιεγω πειρα στο να χειριζομαι σωστα τις διακυμανσεις μιας συναυλιας και να μπαλωνω τα λαθη και τις κοιλιες. Ακολουθησαν το elegy και το huittinen. O κοσμος χειροκροτουσε εντονα στο τελος κάθε κοματιου. Ξεκινωντας το die Seele, ο κοσμος παραληρουσε από την αρχη, και χαρις στην ψυχραιμια και την πειρα που πρωτοανεφερα καταφερα να μπαλωσω το λαθος οπου το ρεφραιν παιχτηκε από το T2 δυο μετρα νωριτερα από την φωνη μου, και το εκανα να φανει εκουσιο! Ο πραγματικος χαμος όμως εγινε στο NGC520, από την στιγμη μαλιστα που το προαναγγειλα, πραγμα που σημαινει ότι ο κοσμος γνωριζει και τα καινουργια κομματια που εχουν μπει στο blind transmissions. Η ελειψη όλα αυτά τα χρονια μιας συναυλιας μου, και η αισθηση ότι αυτή επιτελους παει καλα, μου εδινε μια φοβερη ενεργεια που την εβγαζα ουρλιαζοντας και παιζοντας με παθος και πολύ νευρο στη σκηνη κατι που εκανε ακομη και την Ελευθερια να απορησει. Σε λιγο ημουν λουτσα από τον ιδρωτα που εσταζε από την μυτη μου παρολο που φορουσα κοντομανικο μπλουζακι. Και χτυπιωμουν τοσο που κουνιωταν ολοκληρη η σκηνη και φοβομουν μην γκρεμιστουν τα οργανα. Αυτό όμως συμπαρεσυρε και τον κοσμο παρα το στριμωξιδι να χτυπιεται κιαυτος και να χειροκροτουν παντα. Βοηθουσε και ο ηχος που ηταν επιτελους για μια φορα τελειος. Ακολουθησαν τα perfect codes, midnights litanies και το cool force που όμως σαν ακουστικο κοματι ηταν πιο δυσκολο να λειτουργησει σωστα σε συναυλια.παιξαμε και αυτό το καινουργιο το the flame που θα συμπεριληφθει στον επομενο μας CD. Τελειωσαμε με το secred faith in d mol,αλλα ο κοσμος ηθελε κιαλλο. Καποιος μαλιστα μου φανηκε ότι φωναξε spilling pendulums, μεσα στην αναμπουμπουλα δεν εδωσα και πολύ σημασια, αργοτερα όμως προβληματιστηκα γιατι το κοματι αυτό από το in pain ποτε δεν το παιξαμε με τους Slow motion και το γνωριζω μονον εγω ο ιδιος. Δικαιολογηθηκα ότι εχω βραχνιαει δειχνοντας στον κοσμο τον λαιμο μου και δεν μπορουσα να τραγουδησω ancor. Κατεβηκαμε κατω, ο Στεφανος εβαλε άλλη μουσικη, και αρχισανε οι αγκαλιες και τα φιλια με ολους. Ηταν ολοι εκει. Ο Παγωνης, ο Μητσος, ο Αργυρης, η Μαρια η Κουκουβινου, ολοι δινανε συγχαρητηρια, ημουν ευτυχισμενος. Ο Στεφανος ειπε πως μελετησε το πια κομματια μας ειχαν την καλυτερη απηχηση, και από παντου ακουγα να μου λενε ότι ειμαστε το φοβεροτερο συγκροτημα. Καποια στιγμη ο Μπαρουξης ειπε ότι κατι κοριτσια θελουν να μας γνωρισουν, δεν εδωσα μεγαλη σημασια, ολοι ηθελαν να μας γνωρισουν, η Αντα από το μπαρ με κερνουσε συνεχεια σφηνακια, και ο Μπαρουξης επεστρεφε επιμενοντας ότι μια κοπελα θελει να μας 257

258 γνωρισει. Πηγα και ειδα ένα κοριτσι όχι πολύ ομορφο αλλα με ατμοσφαιρικη φυσιογνωμια, λιγο παχουλη αλλα και ψηλη. Την ελεγαν Μαρια. -Τα θελω όλα θελω να γνωρισω τα παντα για σας, ηταν η πρωτη κουβεντα της. Της μιλησα σοβαρα και μετρημενα και ανταλαξαμε τηλεφωνα. Με τιποτε δεν θα μπορουσα να φανταστω το τι θα επακολουθησει μαυτο το κοριτσι. Τοσο ο Στεφανος οσο και ο Γιωργος ο ιδιοκτητης του μαγαζιου ηταν κατενθουσιασμενοι περα από κάθε αναμενομενη επιτυχια. Το ιδιο και ο Μπαρουξης και ο Νικος που πρωτη φορα εβγαινε μαζι μας. Η ικανοποιηση όμως που εγω αισθανομουν ηταν ακομη πιο βαθια. Υστερα από 7 χρονια χωρις λαιβ εμφανιση και με τις τελευταιες να είναι ελαφρως αποτυχημενες, η μερα αυτή εδωσε την καλυτερη απαντηση. Ολοι μεσα στο μαγαζι γνωστοι και αγνωστοι προσπαθουσαν να με πλησιασουν και να με ρωτησουν για την μουσικη μου. Δυο ατομα μου ζητησαν να κανονισουμε συνεντευξη για τα περιοδικα που εβγαζαν. Ο ενας ηταν φαλακρος γκοθας με μια κοτσιδα μονον και κανονισαμε να ερθει ένα βραδυ σπιτι μου να ηχογραφησουμε μια συνεντευξη. Ο Στεφανος τον ηξερε και μου ειπε να μην του δωσω. Τελικα αποδειχτηκε ότι ειχε προηγουμενα μαζι του, καθοτι εκανε κιαυτος την δουλεια του Στεφανου, ειχε περιοδικο δικο του, εφερνε dark συγκροτηματα και κανονιζε συναυλιες. Σε μια από αυτές συγκρουστηκε με τον Στεφανο και ως συνηθως τετοιο τυποι μεταξυ τους δυσκολα τα βρισκουν. Αυτος κατηγορουσε τον Στεφανο για ελειψη σωστης συνεργασιας και συνενοησης σε διοργανωση παλιας συναυλιας, και ο Στεφανος αυτόν για ελειψη ενημερωσης μεσω του περιοδικου του για συναυλειες του Στεφανου. Κριμα, αλλα ετσι είναι τα πραγματα τελικα στην Ελλαδα. Σε έναν τομεα τοσο περιορισμενο και περιθωριοποιημενο όπως το dark wave στην Ελλαδα, οι ελαχιστοι τυποι που μπορουν να προωθησουν καποια πραγματα είναι εχθροι μεταξυ τους. Και αυτό γιατι κατά βαθος ο καθενας τα βλεπει όλα με το δικο του επαγγελματικο συμφερον, επιδιωκοντας την προσωπικη του καταξιωση, με αποτελεσμα να μην καταφερνει τελικα κανεις τιποτε. Εχοντας καταλαβει όλα αυτά, και κυτωντας τελικα το συμφερον των Slow Motion, εδωσα τελικα συνεντευξη σαυτον τον τυπο κρυφα από τον Στεφανο. Και όταν το περιοδικο του με το ονομα Low tech κυκλοφορησε με την συνετευξη μου, εξηγησα στον Στεφανο ότι είναι μονον καποιες απαντησεις που του εδωσε τηλεφωνικα η Ελευθερια. Ένα άλλο ατομο τωρα που ηθελε συνεντευξη ηταν η Χαρα, μια κοπελα της οποιας το τηλεφωνο μου φανηκε γνωστο. Και πραγματι. Ηταν η αδελφη της Μαρας, εκεινης της παλιας θαυμαστριας μας που τωρα σπουδαζει στο εξωτερικο. Σε αυτην εδωσα συνεντευξη από το internet. Ο Στεφανος κανονισε για άλλες δυο συνεντευξεις σε ραδιοφωνικους σταθμους, την πρωτη λιγες μερες πριν την συναυλια στον rock FM νομιζω, οπου μου δωθηκε η ευκαιρια να βαλω και για πρωτη φορα στο ραδιοφωνο το Cool force. Εκφωνητης ηταν εκεινος ο πολύ συμπαθητικος ψηλος ξανθος τυπακος ο Πετρος που του ειχα δωσει και παλιοτερα συνεντευξη στο φανζην του. Αυτος παιζει με ένα άλλο ελληνικο γκρουπ, τους decadance, οπου στιχοι και φωνητικα ανηκαν σε μια τρομερα αιθερια γοτθικη υπαρξη, που επαθα όταν εμαθα ότι την ελεγαν Αλεξανδρα. Στην νεα αυτή αναβιωση μιας Αλεξανδρας στη ζωη μου θα επανελθουμε σε 3 χρονια. Μολις όμως βγηκα από το studio και μπηκα στο αυτοκινητο ενώ η εκπομπη συνεχιζοταν, διαπιστωσα ότι δεν επιανα τον σταθμο στο ραδιοφωνο του αυτοκινητου, ακομη και εξω από το στουντιο. Ωραιος σταθμος! Φοβερη εμβελεια! Η δευτερη συνεντευξη που εδωσα μεσω Στεφανου ηταν στον επικοινωνια FM στο Νέο Ηρακλειο. Εκει τους εντυπωσιασα ολους με τις αμεσες και αποστομωτικες μου απαντησεις. Καποια στιγμη εσκασε μυτη στο Studio ένα άλλο παλιο γνωριμο ατομο, ο Νικος ο Σαρηκωστας από το ντεθιαρικο συγκροτημα Ding an Sich. Ειχε ερθει ειδικα για να βρει εμενα και να μου ζητησει να τραγουδησω σε δυο νεα τους κοματια που θα τα βγαζανε σε σιγκλακι μεσα στην Ανοιξη. Όλα αυτά μου εδειχναν ότι η παρακμη που αισθανομουν όλα αυτά τα χρονια ποτε δεν είναι απολυτη και αρκουσαν τελικα λιγες κινησεις που εγιναν μεσα στο 98 και με την πολυτιμη βοηθεια του Στεφανου, για να ξαναγινουν όλα όπως τις ενδοξες μερες του 86. Όλα είναι μια ιδεα λοιπον. Εμεις διαμορφωνουμε τις καταστασεις γυρω μας και από το δικο μας πραγματικο η όχι ενδιαφερον εξαρταται το πώς προχωρουν τα πραγματα. 258

259 AFTERWARDS - ΓΕΝΑΡΗΣ 1999: Σε λιγες μερες αρχισαν τα τηλεφωνηματα με την Μαρια την τελευταια θαυμαστρια μας από τη συναυλια στο dark sun. Στην πρωτη μας συναντηση ηταν θεαματικα όπως παντα ντυμενη στα μαυρα (ποτε δεν φορουσε άλλο χρωμα), και μαζι μια φιλη της (η Ζωζη) ξανθια με κοντα μαλλια βαμενη και ντυμενη κιαυτη παραξενα. Και οι δυο τους μεσα από το gothic εβγαζαν μια απομακρη και εκφυλη αισθηση που με ενδιεφερε πολύ. Τις ανοιχτηκα και ημουν πολύ ανετος μαζι τους. Γνωρισα και αλλα ατομα μεσω της Μαριας όλα στο ιδιο στυλ. Μακρυα από την σημερινη techno μουσικη κατασταση, η Μαρια ακουγε συνεχεια σκοτεινη και ατμοσφαιρικη μουσικη. Παλια γκρουπ όπως οι current 93, virgin prunes, αλλα και καινουργια γοτθικα συγκροτηματα που εμαθα από αυτην όπως οι Elend και οι Moon lay hidden beneath the clouds. Μου εγραφε συνεχεια κασετες και της εγραφα αγνωστα παλιοτερα κοματια μου που μεχρι τωρα κανεις δεν ειχε προσεξει και αυτή γουσταρε. Περνουσε με την παρεα της ξενυχτωντας τα - Η Μαρια - βραδυα στο σκοτεινο της δωματιο με αναμενα κερια, ολοι ντυμενοι στα μαυρα, και ακουγοντας dark μουσικη. Και όταν εγω ημουν εκει, ολοι με ρωτουσαν για μενα, για τα κομματια μου και τους στιχους μου. Ολοι γυρω στα 20, εγω ημουν μεγαλυτερος και με σεβονταν σαν θεο. Αλλα κιεγω επαθα με την μουσικη που ακουγαν και γρηγορα αποκτησα πολλες καινουργιες κασετες και CD, με τους Elend το καλυτερο ισως γοτθικο-κλασικο γκουπ, τους Ataraxia που θα μου κανουν πολλες ωρες συντροφια στο βουνο, και τους black raven με τα εντελως κρυσταλινα παραμορφωμενα φωνητικα τους. Εγκαταλειψα κάθε σχεση με το μπητ και τους ηλεκτρονικους ηχους της τρανς, καταλαβαινοντας ότι όλα αυτά ηταν απλα ηταν μια καταπιεση που μεχρι τωρα ασκουσα στον εαυτον μου, μια αδικη για μενα προσπαθεια προσαρμογης σε έναν κοσμο που καμια σχεση δεν ειχε με μενα. Στα μεσα Μαρτιου πηγαμε μια εκδρομη με την Ελευθερια και κατι φιλους μου πιλοτους, τον Τζανη και το Στρατο στην τεραστια παραλια της Ζαχαρως στην δυτικη Πελοπονησο. Μαζι και ο Μπαρουξης με την καινουργια του γκομενα, την Αστρινιω. Σκοπος μας, να δοκιμασουμε τα παραισθησιογονα μανιταρια που ειχε φερει ο Στρατος από το Αμστερνταμ. Ηταν πραγματικα μια φανταστικη εμπειρια σε ένα υπεροχο περιβαλλον. Ένα τριπ τοσο βαθυ αλλα και απολυτα φυσικο μακρυα από κάθε παθολογικη αισθηση χημειας. Και μια παροτρυνση για εσωτερικη σκεψη και αυτοαναλυση. Κατι που δεν ειδε καθολου η Ελευθερια, που απλα ταυτισε το μανιταρι με τα τρυπακια. Την επομενη μερα, ξενερωτοι πια, αλλα χωρις καθολου βαρος από τα χθεσινα και χωρις επιθυμια να παρουμε και τα υπολοιπα μανιταρια, πηγαμε εκδρομη στη Μεθωνη οπου μπηκαμε λαθραια μεσα στα θαλασσινα καστρα της. Φανταστικα αγρια και ψυχεδελικα τοπια στην καρδια του χειμωνα, και ένα νησι-καστρο να ενωνεται με την ακτη με ένα πετρινο

260 260 δρομακι πανω από τη θαλασσα. Πηγαμε αλλα όταν βρεθηκαμε εκει η θαλασσα αγριεψε με τεραστια κυματα (τα μεγαλυτερα της Μεσογειου σαυτην την περιοχη),που κάθε δευτερολεπτο εθαβαν το πετρινο δρομακι. Δεν φοβωμασταν τοσο αν θα βραχουμε στην προσπαθεια μας να επιστρεψουμε, οσο το να μην μας παρει καποιο κυμα με την ορμη του και μας ριξει στη θαλασσα. Τελικα γιναμε παπια και τρεμαμε ολοι από το κρυο, αλλα τα καταφεραμε. Ειμασταν πολύ χαρουμενοι και συνεπαρμενοι από το περιβαλλον. Ολοι εκτος από την Ελευθερια που εμεινε στο ξενοδοχειο στη Ζαχαρω επειδη βαριωτανε. Εβλεπα πια καθαρα ότι η Ελευθερια κρατουσε μια πεισματικα αρνητικη σταση απεναντι σε κάθε δραστηριοτητα που με συγκινουσε, ενώ δεν ενδιαφεροταν για τιποτε περα από το pilates και αυτά που την αφορουσαν αμεσα. Κατι σαν αντιδραση στα τοσα χρονια που και καλα παραμελουσε τον εαυτον της για χαρη μου. Πισω στην Αθηνα με την Μαρια συζητουσαμε συνεχεια ιδεαλιστικα, για μεταφυσικη και παραψυχολογια. Γρηγορα αρχισαμε τις βολτες στα βουνα και στα πιο παραξενα μερη. Ενθουσιαστηκε όταν της ειπα ότι μπορω να της βρω ένα φερετρο που παντα ονειρευοταν. Το επακολουθο ηταν ο,τι πιο φυσικο. Τα φτιαξαμε. Μια σχεση πολυτιμη και για τους δυο μας. Αυτή ηταν με τον τραγουδιστη των Slow Motion, κιεγω επιτελους με μια γκομενα με τα ιδια ακριβως ενδιαφεροντα και πεποιθησεις. Καθομουν μαζι της στην θαλασσα η στο βουνο και αισθανομουν και παλι εκεινα τα παλια μαγικα ονειρικα συναισθηματα που η πραγματικοτητα των τελευταιων χρονων με ειχαν εξαναγκασει να ξεχασω. Ολοι αυτοι οι ανθρωποι με τους οποιους μεχρι σημερα δεν συμφωνουσα και συμβιβαζομουν φαινονταν τωρα πια τοσο μακρυα, μαζι τους και η φθορα και η παρακμη ολων των τελευταιων χρονων. Τωρα πια αισθανομουν και παλι την δυναμη και την χαμενη μου εφηβικη ενεργεια, και δεν με πειραζε που ετρεχα από τη Νεα Σμυρνη στο Χαλανδρι καθημερινα για να την παρω να τρεχουμε από δω και από κει, και να γυρναω αμεσως μετα για πτηση. Συμφωνησαμε να κανουμε μεταφυσικες τελετες σε βραχωδεις ακτες και σε ψηλα βουνα αφηνοντας σημαδια παντου. Της αρεσε να βγαινει τα Σαβατοκυριακα που ελειπαν οι γονεις από το σπιτι, και να ξενυχταει στο dark sun η στο rebound, τα δυο σκοτεινα γοτθικα μαγαζια της Αθηνας που εβαζαν συνεχεια και Slow Motion. Κιεγω μαζι. Με καμια μου σχεση ως τωρα εκτος ισως με την Annamarie Zozie = φιλη της Μαριας = από τις μεγαλυτερες fan των Slow Motion = Death in June = Christian death = Bauhaus = Sisters of mercy κλπ την φιλανδεζα δεν ειχα ξανανοιωσει ότι εκπληρωνω αυτά ακριβως τα ονειρικα και μαγικα συναισθηματα που παντα περιμενα από μια σχεση. Τι γινεται όμως με την Ελευθερια, για την οποια στη Μαρια ποτε δεν ειπα ότι ειμασταν παντρεμενοι; Ηξερα ότι επρεπε να προσεξω πολύ. Και ότι εφτασα σε ένα σταδιο της ζωης μου οπου επρεπε να κανω καποιες πολύ σημαντικες επιλογες. Η Ελευθερια ολον αυτόν τον καιρο με εβλεπε να βγαινω με τη Μαρια, και αδιαφορουσε. Όταν προσπαθουσα να την πλησιασω με εδιωχνε, και παντα νταγκλα από το μαυρο ναι δυστυχως ξανακολησε- δεν εδινε δεκαρα για τιποτε. Με κοροιδευε για το gothic, για τα ατομα αυτά, και συνεχιζε να παιζει τον αρνητικο ρολο που εβλεπα γυρω μου όλα τα τελευταια χρονια. Και ξαφνικα όταν μετα δυο μηνες ενοιωσε ότι με χανει, εγινε το μεγαλο μπαμ. Αρχες Μαιου, θα πηγαιναμε με τη Μαρια στη συναυλια των death in June, και θα συνενοουμασταν τηλεφωνικα νωριτερα για το πως θα συναντηθουμε. Αντι για την Μαρια όμως πηρε τηλεφωνο

261 261 η Ελευθερια μιμουμενη την φωνη της Μαριας, και αρχισα να της μιλαω νομιζοντας ότι μιλουσα στην Μαρια. Γυρνωντας σπιτι βλεπω την Ελευθερια να ντυνεται gothic, και να μου ανακοινωνει ότι ερχεται κιαυτη στη συναυλια για να γνωρισει από κοντα την Μαρια, και να καταλαβει τον λογο που ειμαστε τοσο κολητοι. Εγω αρνηθηκα να παω στην συναυλια μαζι της, αυτό εκανε την Ελευθερια να καταλαβει, και επακολουθησε μακελιο. Δεν πηγα ουτε εγω στη συναυλια, και μειναμε σπιτι να τσακονωμαστε και να προσπαθω να συγκρατησω την Ελευθερια από το να σπασει όλα τα πραγματα. Ακολουθησαν οι πιο αρρωστημενες φασεις της ζωης μου. Εβλεπα ξαφνικα μια άλλη Ελευθερια, σε αλλοφρωνη σχιζοφρενικη κατασταση και ενώ με αυτόν τον τροπο με εδιωχνε μια ωρα αρχιτερα από κοντα της, αγωνιζομουν στο να προσπαθω να την συνεφερω. Την σιχαθηκα οσο ποτε, δεδομενης της αδιαφοριας που εδειχνε ως τωρα απεναντι μου, αδιαφορια που ξαφνικα εγινε η πιο αρρωστημενη παρανοια. Αποφασισε να φυγει από το σπιτι και να μενει σε μια φιλη από οπου μου τηλεφωνουσε αλλοτε κλαιγοντας και αλλοτε βριζοντας με. Καποια μερα χαραματα πηρε μεθυσμενη τηλεφωνο σπιτι της Μαριας βριζοντας την μανα της που αφηνει την πουτανα την κορη της να της χαλασει το σπιτι. Η μητερα της Μαριας καταλαβε ότι ειμαι παντρεμενος και μου ζητουσε αποδειξεις ότι δεν ειμαι, παρολο που επεισα την Μαρια ότι όλα αυτά είναι μια παρανοια της Ελευθεριας και τιποτε άλλο. Την άλλη μερα η Ελευθερια με παρακαλουσε να της διαθετω εστω και ελαχιστο από τον χρονο μου. Εξηγησα στην Μαρια ότι με την Ελευθερια παρολο που δεν ειμαστε παντρεμενοι (παντα επεμενα στο ψεμα μου αυτό), εχουμε μια πολύ στενη και πολυχρονη σχεση και γιαυτο συμβαινουν τωρα όλα αυτά. Εν ολιγοις βρεθηκα ξαφνικα σε μια τοσο μπλεγμενη και κατινιστικη κατασταση που όχι μονο εξαφανισε την ενεργεια που αποκομισα τον τελευταιο καιρο, αλλα με εφερε στην χειροτερη και πιο μιζερη πιεση που θα μπορουσα ποτε να φανταστω. Ενοιωθα ξαφνικα τα παντα γυρω μου εχθρικα. Καποια μερα η Μαρια βρηκε την πιστωτικη καρτα της Ελευθεριας στα πραγματα μου και ψωνισε με αυτην και καλα για να τη σπασει στην Ελευθερια. Η σκεψη μου ηταν συνεχεια τι να κανω ώστε να μην στρεψω την Μαρια τουλαχιστον εναντιον μου. Της εξηγησα ότι θελω να ειμαστε μαζι, θελω να εχω μια αληθινη σχεση μαζι της, αλλα θα πρεπει να δεχτει ότι δεν θα μπορω να της διαθετω πολύ χρονο. Το δεχτηκε θεωρητικα, όταν όμως ένα βραδυ που ειμασταν με την Μαρια τηλεφωνησα στον Παγωνη και εμαθα ότι η Ελευθερια κοντευει να τρελαθει και παιρνει σε ολους τηλεφωνο ψαχνοντας με, αναγκαστηκα να αποχαιρετησω βιαστικα την Μαρια για να γυρισω σπιτι. Η Μαρια αρχισε να υποψιαζεται ότι κατι συνεχιζει να τρεχει με την Ελευθερια, αναγκαστηκα να τσακωθω μαζι της για να την αφησω, για να γυρισω στην Ελευθερια με την οποια συνεχιζαμε να τσακωνομαστε ολο το υπολοιπο βραδυ. Η ζωη μου ειχε γινει στην κυριολεξια κολαση. Ολες οι αξιες ειχαν πια τελματωσει μεσα στη χειροτερη μιζερια που θα μπορουσα να φανταστω ότι θα επεφτα ποτε. Ημουν ετοιμος να νοικιασω άλλο σπιτι και επισκευτηκα ένα μαζι με την Μαρια. Όταν η σπιτονοικοκυρα πηρε τηλεφωνο σπιτι μου και το σηκωσε η Ελευθερια, την ρωτησε αν προκειται για την κοπελα που ηταν μαζι μου όταν πηγαμε να δουμε το σπιτι. Η Ελευθερια καταλαβε ότι πηγα εκει με την Μαρια και εγινε και παλι χαμος. Τις ελαχιστες στιγμες που καταφερνα να ειμαι μονος και ησηχος σκεφτομουν και καταλαβαινα ότι από εκει που ελεγα απλα να κανω κιεγω ένα παιχνιδι, βρεθηκα να πρεπει να παρω μια πολύ σημαντικη για την ζωη μου αποφαση, το αν θα μεινω με την Μαρια και θα χωρισω την Ελευθερια η το αντιθετο. Η Ελευθερια καποιες στιγμες καταλαβαινε και μου εδινε το ελευθερο να κανω ότι θελω εφοσον κιεγω της ειχα δωσει ελευθερια να κανει ο,τι θελει προτυτερα, ξαφνικα όμως την επομενη μερα τα αναιρουσε όλα και επανερχοτανε στην πιο αρρωστημενη κατασταση. Αυτή η ασταθεια της με ειχε κανει να αρχισω να την σιχαινομαι. Οσο για το αν λειτουργουσε ετσι από αγαπη και ενδιαφερον, υπηρχαν πολοι αλλοι τροποι να το δειξει και να με διεκδικησει, ειδικα υστερα από την αδιαφορια που ειχε δειξει απεναντι μου ολο τον τελευταιο καιρο, που εφτανε μεχρι και να με παροτρυνει να βρω μια άλλη γκομενα. Καποια μερα που ηταν καπως ηρεμη, και εχοντας αποφασισει να φυγει από το σπιτι μας, μου αφησε ένα γραμμα οπου καταφερε καπου να με ταρακουνησει: Συνεχισε να προχωρας Θοδωρε, αλλα σε ο,τι σχεσεις κανεις στο μελλον να ξερεις ότι υπαρχει κατι πιο δυνατο από τα κοινα ενδιαφεροντα με καποιον. Και αυτό είναι το να εχεις καρδια και να μπορεις να αγαπας πραγματικα καποιον Ηταν σιγουρα τα λογια που επρεπε να ακουσω. Και σιγουρα εβλεπα ότι η Μαρια σαν προσωπικοτητα και σαν ανθρωπος με τιποτε δεν εφτανε την διορατικοτητα, την εξυπναδα και την οριμοτητα της Ελευθεριας. Ηξερα ότι το ενδιαφερον της για μενα, για τους Slow Motion και για το gothic ηταν επιφανειακα, και περισσοτερο για την αξια του στυλ της.

262 262 Καποια μερα στο σπιτι της Μαριας που ετοιμαζομασταν να παμε με την παρεα της στο rebound, τους βλεπω ολους να βγαζουν δεσμιδες με χαπακια στο τραπεζι, και ακουω τους εξης διαλογους: -Τρια Υπνοστεντον, δυο Αρνταν και ένα Ζαναξ. Βασικα να παρουμε και κανενα Ακινετον; -Κατσε ρε μαλακα, εχω Αρκαλιον, και Λοναριντ -Τον μαλακα τον γιατρο μας, φωναζει η Μαρια. Ηταν ο μονος που μας εγραφε συνταγες κάθε φορα που πηγαιναμε στα Εξαρχεια και τωρα τον επιασαν οι μπατσοι!!! Κατά τη Μαρια δηλαδη ο γιατρος που τους εγραφε ολους συνταγες ητανε μαλακας γιατι αφησε να τον πιασουν οι μπατσοι, και τωρα δεν μπορει πια να της γραφει χαπακια!!! Και ας πιαστηκε εξαιτιας τους Καποιο βραδυ πριν παμε στο rebound, ηδη ψωφιος από ολοημερη πτηση, ενεδωσα στις πιεσεις της Μαριας να δοκιμασω ένα υπνοστεντον. Αμεσως με πηρε ο υπνος και δεν ξυπνουσα με τιποτε. Η Μαρια τσατιστηκε μαζι μου. Πηγα τελικα μαζι τηςστο rebound αλλα σερνωμουν, ενώ αυτή χορευε συνεχεια το into the darkness των death in June, και επρηζε τα αρχιδια του DJ να βαζει συνεχεια αυτά που ηθελε αυτή. Ειχα αρχισει πια να καταλαβαινω ότι με εσερνε από τη μυτη και πραγματικα νοσταλγουσα την οριμοτητα και την κατανοηση της Ελευθεριας. Η Μαρια αρχισε περισσοτερο να δειχνει σαν ένα κακομαθημενο στριμενο μωρο που δεν την ενδιεφερε τιποτε άλλο παρα το να διασκεδασει και να χαπακωθει. Μετα από το πολυχρονο κολημα της Ελευθεριας με το χασισι, τωρα ειχαμε την Μαρια με τα χαπια, και μαλιστα σε μια πολύ πιο ανεγκεφαλη φαση. Και ολες οι θεωρητικες και καλα μεταφυσικες βασεις που θελαμε να θεσουμε στη σχεση μας, φαινοταν πια ότι απλα τις δεχοταν η Μαρια επιφανειακα για να είναι στη μοδα του gothic. Από τοτε μαλιστα που την αφησα εκεινο το βραδυ που μου ειπε ο Παγωνης στο τηλεφωνο να παω στην Ελευθερια γιατι εχει παρανοησει, αρχισε να είναι καχυποπτη απεναντι μου και πιο σληρη. Και ετσι βρεθηκα το καλοκαιρι σε μια απελπιστικη κατασταση με την παρανοια και της Μαριας και της Ελευθεριας. Ηρθε η αδεια μου αλλα το σκαφος ηταν εξω. Ετσι πηγα ολες τις μερες μονος μου στο σπιτι στο βουνο. Όπως και περυσι ετσι και φετος περασα πολλες βραδυες στην ταρατσα με μουσικη αντικρυζοντας το δασος, που ευτυχως καταφερε να ξεμπερδεψει καπως το μυαλο μου και να με ηρεμησει. Μεσα στην απεραντωσυνη του λυκοφωτος φαινονταν και παλι όλα τοσο σχετικα... Κατι όμως ειχε αλαξει. Ο εαυτος μου. Δεν αισθανομουν πια τοσο καθαρος. Ειχα ενδωσει σε παθη και μπει σε λουκια που ποτε δεν πιστευα ότι θα επετρεπα στον εαυτον μου να μπει. Ειχα κατά καποιο τροπο προδωσει τις αληθειες μου ανοιγομενος σε ένα ατομο σαν την Μαρια. Ειχα χρησιμοποιησει χονδροειδως και συμφεροντολογικα τις λεπτες γνωσεις μου. Το forever here ηταν μια μελωδια που ειχα από το χειμωνα χτισμενη σε μια νοσταλγικη βαση που δυο φορες όμως ξεσπουσε με τον πιο απροσμενο τροπο σε ένα μεγαλειωδες και δραματοποιημενο ρεφραιν που αλοτε η φωνη μου θα καταφερνει να φτασει και αλοτε όχι. Εξαρταται από το ποσα τσιγαρα εχω καπνισει. Γιατι ναι. Το σταματημα του μαυρου και το αγχος των τελευταιων ημερων με ειχε βαλει πια για τα καλα στον κοσμο των καπνιστων. Τα λογια του ρεφραιν where is Alexandra? Where is Alexandra? Gone to stay forever here Gone to stay forever here είναι σαν να λενε προς τον Θοδωρο του παρελθοντος: Εδώ ειμαι παντα Θοδωρε, δεν φευγω. Ο,τι και αν γινει, οσο και αν καταστραφουν η ισοπεδωθουν όλα. Το ότι το ονομα Αλεξανδρα ξαναανεφερεται και παλι υστερα από δεκαδες χρονια στους στιχους μου σημαινε πολλα αναγκη για λυτρωση, για εξαγνισμο, για φυγη, για ελπιδα. Σαν απωτατη εικασια θα συνδεονται όλα σε αυτό το υπεροχο κοματι γεματο από μια εδώ και χρονια χαμενη παιδικη μουσικη ευαισθησια και γνησιοτητα χωρις προτυπα. Και εδώ δινεται και το στιγμα της νεας μου μουσικης συλογης που θα ολοκληρωθει στις αρχες του 2000 με τιτλο Afterwords δηλαδη υστερα, μετα την καταστροφη, η επομενη μερα η και τωρα;. Ενας φανταστικος δισκος που για πρωτη φορα μετα από πολλα χρονια, θα τον γραψω χωρις εξωτερικα κινητρα, χωρις να γνωριζω αν θα δεχτει κανεις να τον ακουσει, και παρολα αυτά θα προσπαθησω ωρες ατελειωτες για να κανω τουλαχιστον τεχνικα την αρτιοτερη δουλεια τοσο στην ενορχηστρωση οσο και στην ηχογραφηση. Θα βοηθησει εξαλου και ένα καινουργιο ψηφιακο τετρακαναλο

263 263 ηχογραφικο μηχανημα που αγορασα την Ανοιξη και η φοβερη καρτα ηχου Yamaha SW1000 XG με τα ολοκληρωμενα εφφε και sequencing προγραμματα της που θα αγορασω τον Χειμωνα. Θα είναι η πρωτη εγραφη οπου δεν θα χρησιμοποιηθει καθολου μαγνητοταινια, παρα μονο ψηφιακα δεδομενα σε σκληρο δισκο. Πριν από το forever here υπηρχε ένα κοματι ινστρουμενταλ αμεσα συνδεδεμενο μαζι του που επαιζε τον ρολο εισαγωγης. Για να δειξω την συνδεση των δυο κομματιων, ονομασα το δευτερο gone to stay, ώστε ο τιτλος του ενωμενος με τον τιτλο forever here να δινουν τον τελευταιο από τους προηγουμενους στιχους gone to stay forever here. Η Αλεξανδρα δηλαδη εφυγε για παντα για να παραμεινει για παντα. Μια υπενθυμιση που την ειχα αναγκη οσο ποτε μετα από οσα συνεβησαν. Ενοιωθα ότι με το παιχνιδι που εκανα με την Μαρια εχασα την αγνοτητα μου που ειχα ταξει να εχω για παντα όταν αφησα την Αλεξανδρα να με περιμενει στις 10/2/81. Γυρνωντας στην Αθηνα, η Μαρια μου ανακοινωνει ότι εφοσον αφηνω τοσο μεγαλα διαστηματα χωρις να την βλεπω η να της τηλεφωνω δεν βλεπει νοημα στην σχεση μας και μας θεωρει χωρισμενους. Καλυτερα. Με εβγαζε από την δυσκολη θεση να της το ανακοινωσω εγω ο ιδιος. Η Ελευθερια πειστηκε μεν ότι δεν θελω να χωρισω μαζι της, μετα από όλα αυτά όμως εχει από πριν αποφασισει να φυγει για να μεινει μονιμα στο Λονδινο αφιερωνοντας την ζωη της στο pilates. Και ο χρονος θα δειξει χωρις καμια πιεση κατά ποσον συνεχιζει να θελει ο ενας τον αλλον. Κατά βαθος αυτό βολευε κιεμενα. Υστερα από τοση πιεση ηθελα οσο τιποτε άλλο να επιστρεψω σε μια αυτονομη ισοροπημενη ησηχη και ελευθερη ζωη. Εχοντας σιχαθει το θεμα κάθε ειδους σχεσης με το άλλο φυλο, το μονο που ηθελα πια ηταν ελευθερια να ασχοληθω ανεμελα με την μουσικη μου χωρις πια εξωτερικα κινητρα και οποτε θελω και εχω ρεπο να πηγαινω μονος μου ειτε στο σπιτι στο βουνο ειτε στη θαλασσα με το σκαφος και να περναω τα βραδυα διαλογιζομενος κατω από την μουσικη των Elend και των Arcana. Και το Φθινοπωρο με βρισκει και παλι μονον όπως παλια, τωρα πια γνωριζοντας όχι μονο θεωρητικα αλλα και πρακτικα την ματαιοτητα των ανθρωπινων σχεσεων. Απομονωθηκα από ολους και δεν σηκωνα ουτε το τηλεφωνο. Με την Ελευθερια στο Λονδινο μιλουσαμε καπου καπου με την καχυποψια της να επιβεβαιωνει εστω το ενδιαφερον της που απομεινε για μενα. Ο Στεφανος εχοντας βγαλει πολλα χρηματα από τα CD του blind transmissions και του this Slow Motion, δεν συζητουσε ποτε για πληρωμες, και μονον απαιτουσε από μενα υπευθυνες δηλωσεις, χαρτια και γραπτες εξουσιοδοτησεις μουσικων δικαιωματων. Καποια στιγμη σταματησα να τον παιρνω, με αναζητησε αυτος μερικες φορες μεχρι που τα παρατησε και χαθηκαμε τελειως. Με την Μαρια που ταφτιαξε με καποιον αλλον, συνεχισαμε να μιλαμε καπου καπου και κατά βαθος συνεχιζα να θελω να βρεθουμε καπου μονοι μας και να ξαναμιλουσαμε όπως στην αρχη, αλλα αυτή μου ταπρηζε με μαλακιες, και παντα με ηθελε απλα σαν ένα ακομη μελος στις τεραστιες ηληθιες παρεες της από πιτσιρικαδες. Και ένα απογευμα που ειχαμε κανονησει να βρεθουμε μονοι μας μου λεει στο τηλεφωνο να παω εγω να την βρω στο Χαλανδρι σε μια καφετερια μαζι με αλλους 10 φιλους της. Πηρα μια βαθια αναπνοη, και αυτή συνεχιζε να με ρωταει επιτακτικα: -Θα ερθεις; Λεγε! Ακολουθησαν λιγα δευτερολεπτα σιωπης και αμεσως η απαντηση φευγει ψυχρα από το στομα μου: -Αντιο Μαρια για παντα.και αμεσως το κλεινω. Μενω ακινητος για αρκετη ωρα και προσπαθω να πεισω τον εαυτον μου ότι δεν πρεπει να της ξαναμιλησω και να την ξαναδω ποτε. Και αμεσως εγραψα το μεγαλειωδες rendering of the flow ένα κοματι αφιερωμενο στην Μαρια, με στιχους που αναλυουν διεξοδικα το τι εζησα μαζι της: Creating dreams on the decay of the life s course s right end and building frames for the new face that I will try to list Defining lights that will enable someday an answer they ve thrown me in the end into the darkest deepest wel Into a known to be wrong into a known lost time fight but not because of why I s thinking it would be How tasty and sweet the poisoned pill in the beginning can be and crime becomes the selfdestructing hopeless will Considering all the evolutionary horizons

264 264 feeling the ultimated plans of an exchange fulfilled Seemed just enough for me to sacrifize the ideality transmitted after many years of trying to a girl from me I turned the case in just the opposite direction Just trying to keep the glimse alive I have submited in into a mazochistic game I threw my sacred realities into the last choice I d accept after so many years Drifting away from putting a qualification gradient Proceeding into the inmature but realistic role First time permiting my face dive into the mood of life Just like all those who gained success that I admired before And sacrifised all the energy she gave me and I gave her And let her be my victim as I knew she chosed to be By living in the same dirt, she would help me get away By intergrating all this insane game at least If this that s left from each from us into the life behind Will paint in proper way a halo around our face someday If we will meet some day all those we lied and used them Will they accept their share on being responsible and wrong Will the forgiveness wipe the timestep pages in the alls book Or can the goal permit a backward sided move If faulty acts have been permited in the total credit Can also be the case the same with the eventful ones? Επιτρεπεται το παθος να καθοδηγει την ζωη μας; Να λεμε ψεματα και να χρησιμοποιουμε τους αλλους για χαρη του; Να δεχομαι να ειμαι με καποια χαζη επειδη και μονον βρισκεται συνειδητα στην φαση του dark και λατρευει την μουσικη μου; Και να μην της αποκαλυπτω ποτε ότι ειμαι παντρεμενος; Και να την αφηνω να με χρησιμοποιει, και εμενα να αντιστρεφω τους ρολους κανοντας τον εαυτον μου θαυμαστη της θαυμαστριας μου, ενώ εχω γνωρισει τοσα και τοσα πιο αξιολογα ατομα από αυτην; Το rendering of the flow λοιπον αναρωτιεται για όλα αυτά και ξεκιναει με μελωδικο ικετευτικο πιανο και strings, συνοδευεται με βαθια αφηγηματικη φωνητικη ροη σαν το recycled του Viaticum που αφηγειται τα προηγουμενα λογια. Μετα ξεσπαει σε ένα ευρηματικο δραματοποιημενο ανεβασμα οπου η φωνη δεν αντεχει και τσιριζει και παλι με εντονες κραυγες βγαζοντας ένα πολύ εντονο παραπονο εκφραζοντας με τον πιο δυνατο τροπο την κατασταση. Μια κατασταση που διεφερε από τις παλιοτερες βαθιες καταθλιψεις στο ότι τωρα ενοιωθα κιεγω ενοχος απεναντι στο εαυτον μου. Δεν ηταν απλα μια αρνητικη απεξω εξελιξη, αλλα μια προσωπικη ευθυνη που με αυτοαφοριζε από την ιδια μου την θρησκεια. Ενοιωθα ότι δεν δικαιουμαι ουτε να παραπονεθω, αλλα και ότι ακομη και το ενδεχομενο τωρα πια μια ομορφη γοτθικη τυπισα να με αναγνωρισει, θα το εβλεπα καχυποπτα και βαρεμενα. Δεν εχω πια τιποτε ουτε καν να περιμενω δηλαδη εστω και σαν ενδεχομενη ελπιδα. Και όλα αυτά μολις λιγους μηνες μετα την top περιοδο με την Μαρια και τους Slow Motion. Μονος λοιπον στο σπιτι, διελυσα το studio του σαλονιου και μετεφερα όλα τα οργανα στο καθιστικο δωματιο στιβαζοντας τα όλα πανω σε ένα ξυλινο τραπεζι. Χωρις εκκλησιαστικα και πομπωδη ατμοσφαιρικα συμβολα γυρω μου, συνεχισα να δουλευω θελοντας να αποδειξω ότι θα συνεχισω να δημιουργω μουσικη για παντα. Τωρα πια συνειδητοποιημενα για μενα τον ιδιο και μονον. Χωρις να διερωτωμαι που απευθυνεται η που εντασεται το κοματι αυτό. Μελωδιες βαθιες και θλιμενες αλλα επενδυμενες εντονα με δραματικη ενορχηστρωση και φωνητικη απαγγελια. Ευτυχως από κατι τετοιες στιγμες η εμπνευση δεν λειπει και μια θαυμασια πολύ συναισθηματικα φορτισμενη μελωδια εβγαινε από τους πολυωρους πειραματισμους μου στα πληκτρα. Θελοντας όμως πραγματικα ο καινουργιος μου ψευτικος δισκος να είναι ένα βημα μπροστα, επιασα την μελωδια αυτην κυριολεκτικα από τα μαλλια επεκτεινοντας την σε ολες τις διαθεσιμες μουσικες κλιμακες, ξεφευγοντας από το στερεοτυπο κουπλε-ρεφραιν και πλησιαζοντας σε αναπτυξεις κλασικης μουσικης οπου ένα μουσικο θεμα δεν προβαλει απλα το σχημα του σαν στατικη εικονα στον ακροατη, αλλα περιστρεφεται, ελαστικοποιειται, και περνει ολες τις δυνατες οψεις και προεκτασεις που μπορει να δωσει, τοσο συνθετικα οσο και ενορχηστρωτικα.

265 Ετσι βγηκε το spining cube, ένα πολύ συναισθηματικα φορτισμενο όπως ειπα κοματι με την φωνη όμως να μην μου πολυαρεσει που ακολουθουσε την βασικη μελωδια των οργανων, και ετσι στο δευτερο τουλαχιστον μερος του προσπαθησα να την αποδεσμευσω με τον ιδιο ακριβως τροπο με το rendering of the flow. Τα κοματια αυτά δειχνουν ακριβως αυτό το πραγμα. Αναγκη αποδεσμευσης της φωνης από την μελωδια, πλουσιοτερη και εξυπνοτερη ενορχηστρωση με πολλα οργανα και με μεγαλη προσοχη στην στερεοφωνικη τους τοποθετηση. Αυτό που θα χαρακτηριζει το Afterwards, το καινουργιο μου αλμπουμ θα είναι επιστροφη στις βαθιες ευαισθητες μελωδιες δωσμενες θελω να πιστευω με έναν προτωλιακο χαρακτηρα, δηλαδη σαν να εχει μολις ανακαλυφθει ο κοσμος των ηχων και της μουσικης σαν μεσο αυτοσυγκεντρωσης και διαφυγης από τα τετριμενα. Η αναγκη για ηχητικη ποιοτητα επισφραγιστηκε με το που ακουσα το blind transmissions από ένα high-end στερεοφωνικο συστημα αξιας πολλων εκατομυριων. Εβλεπα ποσο θαμπα και ισοπεδωμενα ακουγονταν όλα. Ειχε ερθει σιγουρα η ωρα για μια νεα διασταση στα ηχητικα μου μεσα, στα οποια μετα την αγορα του Τ2 το 1990, καμια εξελιξη δεν υπηρχε. Η απαντηση ηταν μεσα στο κομπιουτερ μου, οπου τωρα πια μπορουσε κανεις να αποκτησει σε software προγραμματα στουντιακης επεξεργασιας ηχου, που αντικαθιστουσαν και τα πιο ποιοτικα studio. Όλα σε μια θαυματουργη καρτα ηχου. Την Yamaha SW1000XG, και με μιας τα 8 διαθεσιμα καναλια ηχογραφησης που ειχα, γιναν 100, και για το καθενα μπορουσα να επιλεξω ξεχωριστα εφφε, με την φωνη μου να γραφεται κατευθειαν στον σκληρο δισκο σε ποιοτητα CD και να μπορω να την επεξεργαστω κυματομορφικα προς κάθε κατευθυνση. Μηνες ολοκληρους μπροστα στον υπολογιστη για να μαθω να χρησιμοποιω σωστα τις νεες αυτές δυνατοτητες και να μετατρεψω τα ηδη τελειωμενα καινουργια μου κοματια στο νέο αυτό φορμα. Και ενώ τα θεωρουσα τελειωμενα, αναγκαστηκα να τα ξαναπιασω από την αρχη, με νεους δειγματοληπτικους ηχους οργανων, νεες ρυθμισεις, και ωρες ολοκληρες να σκαω να βρω τι λειπει, αλλα να επιμενω μεχρι να το βρω. Και ετσι εντελως νέα rendering of the flow, forever here και spining cube σχηματιστηκαν και προηχογραφηθηκαν 3 φορες σε δοκιμαστικα CD που τα επαιζα εδώ κιεκει για να καταλαβω τι χρειαζονται ακομη για να καταστουν αριστα όχι μονο συνθετικα αλλα και ηχητικα. Οι ωρες μπροστα στο κομπιουτερ ηταν παρα πολλες, και λογω ηχητικης επεξεργασιας, αλλα και λογω internet. Εκει βρηκα το site του MP3.com που περιειχε χιλιαδες συγκροτηματα οπου το καθενα παρουσιαζε εικονες και κοματια που μπορουσαν να φορτωθουν. Δεν εχασα ευκαιρια και καταχωρισα και τους Slow Motion εκει μεσα, βαζοντας τα κοματια the cool force, die Seele, Quintessence, Perfect codes, και digitised ascent. Από την επομενη κιολας μερα μπορουσα να δω ότι καθημερινα πολυς κοσμος ακουγε και φορτωνε τα κοματια μου. Καποιοι μαλιστα μου στειλανε και s συγχαιροντας με και ζητωντας περισσοτερα. Καταλαβαινα ότι το δικτυο είναι σιγουρα το μεσο διακινησης του μελοντος, από τη στιγμη μαλιστα που μπορουσες να εξουσιοδοτησεις το MP3.com να φτιαξει CD με τα κοματια σου, να τα πουλαει και να παιρνεις 50% από τα κερδη. Από το ιντερνετ φορτωνα επισης και ηχητικα προγραμματα το σπουδαιοτερο των οποιων ηταν και το rebirth, ένα software dance synthesizer, που με βοηθησε να καταλαβω ποσο ευκολη είναι η δημιουργια χορευτικων trance ρυθμων χωρις να χρειαζεται κανενας προγραματισμος. Από αυτό το προγραμμα και μεσα σε μονο 5 λεπτα βγηκε και ένα τριλεπτο μπητ, το vibral singularities, κοματι χωρις καμια αξια. Σε όλα μου σχεδον τα ρεπω εντωμεταξυ πηγαινα στο μισοτελειωμενο σπιτι στο βουνο οπου ειχα κλεισει ένα δωματιο, το ζεσταινα με μια σομπα, και η εκει η στην ταρατσα καθομουν και σκεφτομουν η επαιζα μουσικη. Μαλιστα τωρα που ελειπε η Ελευθερια τα οικονομικα μου πηγαιναν πολύ καλυτερα και αγορασα και ένα πολύ καλο καινουργιο αρμονιο που επαιζε και με μπαταριες, με καταπληκτικους ηχους για να μπορω να το παιρνω και πανω. Και μαλιστα ένα βραδυ του Ιανουαριου που εφτανα εκει, διαπιστωσα ότι το αυτοκινητο δεν μπορουσε να δυανισει το τελευταιο χιλιομετρο από τα χιονια που ειχαν αποκλεισει τον δρομο. Και βρεθηκα ετσι αγρια μεσανυχτα μονος μου στο δασος, μεσα σε χιονοθυελα να κουβαλαω στην πλατη το καινουργιο αρμονιο σκαρφαλωνοντας προς το σπιτι αναρωτιωμενος τι θα ελεγε οποιοσδηποτε μπορουσε εκεινη την ωρα να με δει. Όταν όμως το αναβα και επαιζα εβγαιναν φανταστικες μελωδιες, συνεπαρμενες κιαυτες από το κλιμα. Ηθελα να αναπτυξω μια μελωδια πανω σε μια συνεχη και υπνωτικη απαγγελια στιχων μου από ένα πολύ πολύ παλιο κοματι μου το the strange island από το ideal forms (βλεπε σελιδα 53). Αυτή η αργη και μονοτονη απαγελια ηθελα να εχει οσο το δυνατον πιο μεγαλο ογκο και βαθος. Σε αυτό ηρθε η σειρα του sequencer στο computer να βοηθησει καθως μου εδωσε για πρωτη φορα την δυνατοτητα να ηχογραφησω ουτε λιγο ουτε 265

266 266 πολύ 12 φορες τη φωνη μου στην ιδια μελωδια, με ολες τις φωνες να αναπαραγονται και να μιξαρονται αψογα. Οι 12 αυτές ταυτοχρονες φωνες χωριζονταν σε 4 χαμηλες, 4 μεσαιες και 4 υψηλες που δημιουργουσαν ολες μαζι την πιο ογκωδη και βαθια χωρωδια, δηλαδη ακριβως αυτό που ηθελα. Και όλα αυτά με συνοδεια οργανου, γυναικειες σαμπλαρισμενες φωνες, αρπα και καμπανες. Οι νοτες δεν παιζονταν τωρα πια, αλλα τοποθετουνταν με το ποντικι στην οθονη σε ένα γραφημα νοτων. Μια λαθος τοποθετηση τους, δεν εμοιαζε ποτε με τα συνηθισμενα λαθη που γινονται στο κατευθειαν παιξιμο των πληκτρων, και εδωσε ξαφνικα ένα αναπαντεχα ομορφο αποτελεσμα! Το μουσικο ρεφραιν στην συνεχεια βγηκε με μια υπεροχα εμπνευσμενη μελωδια, ένα επικο παιχνιδι αναμεσα στις ιδες αλαγες συγχορδιων που όμως αλοτε ηταν ματζορε και αλοτε μινορε. Η φωνη ηρθε και εδεσε ένα υπεροχο δυναμικο συνολο. Όμως η πραγματικη αποκαλυψη ηταν η ιδεα οι πρωτες 12 φωνες του κουπλε να ενσωματωθουν από ένα σημειο και μετα και μεσα στο ρεφραιν αυτό, κατι που για πρωτη φορα ηταν τοσο ευκολο να γινει λογω του sequencer. Και το αποτελεσμα το πιο συναρπαστικο ξεσπασμα, εκει ακριβως οπου ο ακροατης νομιζει ότι το ρεφραιν τελειωνει. Η πιο μνημειωδης ισως στιγμη! Ένα καταπληκτικο ξεσπασμα οπου περα από τη συνηθισμενη ισως πια επικη δυναμικοτητα, ξεφευγει από το ιδιο της το βαρος με μια αναπαντεχη και πρωτοφανη αναδυση πληροτητας, ένα τελειο επαγγελματικο αριστουργημα του οποιου το βαρος και το γνωστο σκοτεινο υποβαθρο ξαφνικα ξεσπουν σε μια λευκη οπτασια απωτερης ευτυχιας και τελειωσης, ισως αυτό που όλα τα μουσικα μου αυτά χρονια προσπαθουσα να δωσω. Και σαν να μην εφταναν όλα αυτά, για πρωτη φορα εφαρμοστηκε και η καθαρα μαθηματικη μπακρουντ αναπτυξη πολύ γρηγορου ανεβοκατεβασματος βιολιων σαν συνοδεια, μιμουμενος τους Ellend, τωρα που το sequencer εδινε την δυνατοτητα να τοποθετηθουν οι πολύ γρηγορες αυτές νοτες διαρκειας 1/128 του μετρου η κάθε μια στη σωστη της θεση με το ποντικι στην οθονη. Και το ονομα αυτου, ένα ονομα που δεν θα ξεχαστει ποτε, ένα ονομα σταθμος και νέο απολυτο ζενιθ στον μουσικο μου δρομο: An entity that wasn t. Το νέο κορυφαιο μεχρι σημερα κοματι μου, για το οποιο χρονια μετα, το αγγλικο μουσικο περιοδικο side line θα γραψει: Υπαρχει και μια ξεχωριστη χαρακτηριστικη πνευματικη ταση σε αυτό κοματι και στο exponential symphony, οπου η φωνη του δημιουργου χανεται με έναν εξαιρετικα τελειο τροπο μεσα σε μια απολυτη πνευματικη ενορατικη εκσταση, πισω από τις πιο πολυπλοκες και αναπτυγμενες ενωρχιστρωσεις Το δευτερο κοματι που αναφερεται στο προηγουμενο κειμενο, το exponential symphony, ειχε ξεκινησει σαν ασκηση τοποθετησης των πολύ γρηγορων αυτων ανεβοκατεβασματων βιολιου που ανακαλυφθηκαν στο entity that wasn t και ηταν εμπνευσμενα από τους Ellend. Εδώ επικεντρωθηκα σαυτο, χτιζοντας επανω σε μακροσυρτες εναλαγες αργων αλλα ασυμβιβαστων μεταξυ τους συγχορδιων σε καθαρη ατμοσφαιρα soundtrack. Η φωνη μου αργη και βαθια από κατω, την κατεβασα για πρωτη φορα δυο οκταβες χαμηλοτερα με το κομπιουτερ και ακουγονταν τελειως υποχθονια και αφυσικα βαρια. Στη συνεχεια χρησιμοποιηθηκαν πολλες τελευταιες μικροιδεες που υπηρχαν και δεν ειχαν ως τωρα ενταχθει σε κανενα αλλα ολοκληρωμενο κοματι με αποκορυφωμα μια ακομη σωτηρια ανακαλυψη: Το να επενδυθουν καποια πολύ γρηγορα ανεβοκατεβασματα στο πιανο, με percussion από πολαπλα τομ. Και όταν ο ηχος του πιανου μετατρεπεται σε ηλεκρονικο synthlead ηχο εδώ, ξαφνικα το κοματι πλανιεται σε ασυληπτα γρηγορους ρυθμους οπου τα τυμπανα χτυπουν σαν καρφια που δενουν ένα μεγαλειωδες οικοδομημα που στριφογυριζει με τα ηχητικα ανεβοκατεβασματα. Μεχρι σημερα χρησιμοποιουσα το κομπιουτερ για να μου δωθει η ευκαιρια να πραγματοποιω ενωρχηστρωσεις που ειχα στο μυαλο μου, τωρα όμως κανεις δεν θα ηταν ποτε σε θεση να παιξει ζωντανα πανω σε τετοιες ταχυτητες και με τοση ακριβεια στις κλιμακες. Το αποτελεσμα εδώ, ξεφευγει από το νεοκλασικο gothic, και ξαναγυρνουμε για λιγο στην επιροη του psychedelic trance / industrial, αλλα αυτή τη φορα με ένα οικοδομημα που ταρακουναει οσο ποτε τα παντα γυρω του. Και το exponential symphony τελειωνει με τον πιο οριμο τροπο: Μια απλη και ευαισθητη σχεδον παιδικη μελωδια μονο με αρμονιο και φωνη όπως τα παλια και καθαροτερα χρονια να λεει: All I can give you is a handful of white sand all I can give lies upon my open palm

267 267 Take it and leave Spill down some in the end of land To extend your island To the west beyond the sun..ξαναθυμουμενος ετσι εκεινο το παλιο ενορατικο ονειρο με την Αλεξανδρα στις βραχωδεις ακτες του ακρωτηριου της καλης ελπιδας. Το exponential symphony δηλαδη θα είναι ένα από τα πληθωρικα εκεινα κοματια, με παρα πολα στοιχεια μεσα του, οπου οι διαφορετικες του ενοτητες είναι σαν διαφορετικες σκηνες μιας ταινιας που ξεκιναει με υποβλητικη ατμοσφαιρα, κορυφωνεται στα ηλεκτρονικα ανεβοκατεβασματα που αναφεραμε και συγκινει με τον αγνο και αισθησιακο του επιλογο οπου και παλι αναμειξα πολαπλες φωνες να μενουν να τραγουδουν τη μελωδια μονες τους στο τελος, χωρις όμως η μιξη αυτή των φωνων να εχει πετυχει τελειως. Τα δυο όμως αυτά τελευταια του afterwards κοματια, το an entity that wasn t και το exponential symphony, θα αφησουν τεραστια ιστορια, θα αποτελεσουν την βαση μιας νεας εποχης εκφρασης και θα μου ανεβασουν καθετα το ηθικο. Και δικαια θα αποτελεσουν και τον επιλογο της επομενης επισημης CD παραγωγης των Slow Motion που και μονο από αυτά τα δυο κοματια θα παρει το μεγαλο αλλα χαρακτηριστικο ονομα An exponential symphony in an entity that wasn t. Ισως γιατι ενδομυχα ηθελα να κανω τον κοσμο να δωσει βαση σε αυτά τα κοματια κιας ηταν τα τελευταια στην σειρα του CD.

268 268

269 AN EXPONENTIAL SYMPHONY IN AN ENTITY THAT WASN T ΜΑΡΤΗΣ 2000: Εχω ξαναμιλησει για την παραληλη αγαπη μου για την αστρονομια. Στο σπιτι στο βουνο τωρα πια περναω πολλες βραδυες παρατηρωντας από την ταρατσα με το τηλεσκοπιο. Σε αυτόν τον τομεα, υπηρχε ενας καλος φιλος ο Γιαννης ο Ροζακης, που ηταν αντιπροεδρος στον συλογο ερασιτεχνων αστρονομων ελλαδας, και ειχε κιαυτος τηλεσκοπιο καταναλωνοντας ολον τον ελευθερο χρονο του εκει. Αυτην την φορα όμως ηρθε στο σπιτι στο βουνο με την γυναικα του τη Στελλα μια ομορφη αδυνατη με πολύ μακρυα μαλλια κοπελα που μαλιστα ειχε ταξει να μην τα κοψει ποτε! Και οι δυο τους με βοηθουσαν σε καποιες κατασκευαστικες λεπτομερειες για το σπιτι στο βουνο. Όταν κατά τυχη καποια στιγμη τους εβαλα να ακουσουν Slow Motion, η Στελλα εκανε σαν τρελλη. Παρολο που τα ακουσματα της μεχρι εκεινη την μερα περιοριζονταν σε Καζαντζιδη και Βοσκοπουλο, και ενώ ημουν σιγουρος ότι θα φρικαρει μολις ακουσει την μουσικη μου, αυτή όχι μονον γουσταρε πολύ, αλλα από τοτε μου εστελνε καθημερινα μηνηματακια στο κινητο τηλεφωνο. Διοτι περα από 33 χρονων μαμα δυο κοριτσιων, η Στελλα ειχε και καποιες άλλες ιδιομορφιες που ως τωρα δεν τολμουσε να μιλαει γιαυτες. Εγραφε συνεχεια απαισιοδοξα ποιηματα στα ελληνικα, και εχοντας χασει πολλα αγαπημενα της συγγενικα προσωπα, ειχε μια ιδιαιτερη σχεση με τον θανατο και τα νεκροταφεια. Ολοκληρες νυχτες στο χωριο της τις περνουσε μονη της στο νεκροταφειο μιλωντας με αυτους που ειχε χασει. Περα από όλα αυτά βεβαια, ηταν και μια βαρεμενη συζυγος που διψουσε για καποια νεα εμπειρια. Και ετσι το πραγμα κολησε. Αρχικα μεσα από τα μηνηματακια στα κινητα και

270 270 κατοπιν μεσα από κρυφες συναντησεις μας, αναπτυξαμε μια καινουργια σχεση που αρχες καλοκαιριου με ειχε παλι ανεβασει στους ουρανους. Μου αρεσε γιατι το λεπτο της σωμα και τα ατελειωτα μακρυα μαλλια της την εκαναν να μοιαζει με νεραιδα, παραβλεποντας την ιδεα να είναι επιφανειακα όλα αυτά, και το υποχονδριο αυτό στοιχειο πανω της που συνεχεια την εκανε να γρινιαζει και να αναστεναζει ειτε επειδη ποναει καπου η κρυωνει η ζεσταινεται, παντα προσπαθωντας να δημιουργησει ένα δραμα εκει οπου δεν υπηρχε. Για μενα ηταν και μια σχεση με πολλες τυψεις απεναντι στον ανδρα της τον Γιαννη τον Ροζακη που ηταν ενας υπεροχος ανθρωπος και πολύ καλος φιλος. Ζητωντας σαν τρελη να δει καπου τους ελληνικους της στιχους μελλοποιημενους της εκανα την χαρη και αναπροσαρμωσα το ποιημα της πετρινος αγγελος στο recycled του viaticum, οπου για πρωτη φορα τραγουδουσα ελληνικα. Η Η Στελλα. Καποιο δραμα την απασχολει παλι, η προσπαθει να το δημιουργησει. ροη του κοματιου και οι αρκετα καλοι (αν και καπως γλυκαναλατοι και δακρυβρεχτοι) στιχοι της Στελλας, εδιναν ένα καλο αποτελεσμα. Μου αρεσε που δεν ειχα τιποτε να κρυψω από την Στελλα. Γνωριζε ότι ημουν παντρεμενος με την Ελευθερια που είναι μονιμα στο Λονδινο τωρα πια, και την μισουσε για όλα οσα μου ειχε κανει. Με την Στελλα ενοιωσα για πρωτη φορα το ενδιαφερον και την αγαπη καποιου με μια εννοια καπως ποιο ελληνικη. Με την χυμα συμπεριφορα της και τον απλο και ακαλιεργητο τροπο εκφρασης της γρηγορα εδιωξε το μυθικο στοιχειο και μου ελεγε: -Εγω αυτά τα περιεργα δεν τα καταλαβαινω. Αλλα η αγαπη μου για σενα βγαινει από την καρδια μου, σε αγαπω γιαυτο που εισαι και θα νοιαζομαι για το αν χαμογελας οπου κιαν εισαι ο,τι κιαν κανεις. Την πηγα ένα βραδυ και στο dark sun. Εκει ηταν και η Μαρια με την Ζωζη. Παρολα οσα ειχαν γινει με την Μαρια προπερσυ, αγκαλιαστηκαμε και φιληθηκαμε. Η Στελλα ενοχληθηκε λιγο, αλλα δεν ειχε προβλημα να γνωριστουν και να συζητησουν με την Μαρια. Αργοτερα μου ελεγε η Στελλα: -Όλα αυτά τα ατομα στο dark sun μιλανε για θανατο και θλιψη, αλλα από τα προσωπα τους φαινεται ότι κανεις δεν τα εχει αληθινα βιωσει στη ζωη του. Τα χρησιμοποιουν μονον για styling. Αν και δεν συμφωνω απολυτα, ηταν από τις πιο σωστες κουβεντες της Στελλας, που εντουτοις γουσταρε την ατμοσφαιρα στο dark sun, και μαλιστα εχοντας παει μονον σε σκυλαδικα μεχρι σημερα. Η μεγαλη κορη της Στελλας ηταν 14 χρονων και την ελεγαν Λεωνη. Ένα τρελαμενο και πανεμορφο κοριτσι που αργοτερα ο Μπαρουξης θα ερωτευτει (είναι γνωστη η ταση του για τα μικρα κοριτσακια) μεσα στην τρελλα της εφηβιας της. Η Λεωνη ηταν ερωτευμενη με τα κινητα τηλεφωνα και όταν καποια στιγμη αποφασιζε να σταματησει την ανταλαγη μηνηματων με τους φιλους της επειδη της τελειωνε η καρτα, τραγουδουσε μονη της με μια ψιλη καθαρη και διαπεραστικη φωνη.

271 271 Η ιδεα να χρησιμοποιηθει η Λεωνη σαν τραγουδιστρια στους Slow Motion, ηταν της Στελλας. Η ιδια απεφευγε να τραγουδαει μπροστα σε αλλους. Και όταν ένα απογευμα την φεραμε σπιτι μου, να την ηχογραφησω να τραγουδησει το πολύ απλο All I can give you, που ενώ αποτελουσε τον επιλογο του exponential symphony, αποφασισα να το διαχωρισω σε ένα νέο πολύ απλο μελωδικο μονολεπτο κοματι, ηλεωνη μας ειχε τρελανει. -Ολοι εξω απτο δωματιο! Φωναζε. Δεχοταν να γινει η ηχογραφηση της φωνης της μονον αν δεν υπηρχε κανεις εκει μεσα να την ακουει. Ακομη κιεγω αναγκαζομουν μολις πατησω το rec, Η Λεωνη, η νεα τραγουδιστρια των Slow Motion. Η φωτογραφια τραβηχτηκε με μεγαλη δυσκολια δεδομενου ότι ποτε δεν αφηνει να την φωτογραφιζουν. Περιεργο που δεν κραταει το κινητο της στα χερια της να τρεχω να βγω από το δωματιο, για να ξαναγυρισω να πατησω το stop, μονον όταν ειχε τελειωσει. Και όλα αυτά αναμεσα στη συνεχομενη ενασχοληση της με μηνηματακια που εστελνε και επερνε στο κινητο της χωρις να δεχεται ποτε να το κλεισει. Παντως η φωνη της εβγαινε πολύ καλη. Ειχε αυτό το στοιχειο της αγνης και καθαρης κοριτσιστικης παιδικοτητας, αν και κάθε άλλο παρα ετσι ενοιωθε. Και ετσι ακριβως όπως γραφτηκε το all I can give you εκεινη την μερα, τοποθετηθηκε αυτουσιο σαν εισαγωγη στο επομενο ιστορικο CD των Slow Motion, το an exponential symphony in an entity that wasn t. Η γενικη της τρελα απετρεψε το να ξαναχρησιμοποιηθει ξανα η Λεωνη σε καποια ηχογραφηση μου, αν και αργοτερα θα προσπαθησει να τραγουδησει το παλιο eons pearl, και θα βγει στο επομενο μας live για να τραγουδησει το midnights litanies. Γενικα η μητερα της η Στελλα ηταν αυτή που ηθελε να δει την κορη της να τραγουδαει στους Slow Motion, και ποτε η ιδια δεν συγκινηθηκε από μια τετοια ιδεα. Μαλιστα για να την πεισει να τραγουδησει με μας, της εταξε να της αγορασει καινουργιο κινητο τα επομενα χριστουγεννα! Η Λεωνη το πρωτο πραγμα που ρωτουσε καποιον ηταν τι κινητο εχει. Και ο Μπαρουξης που την γουσταρε και ηθελε να της την πεσει, καταλαβε ότι αυτό μπορει να γινει μονον αγοραζοντας της για δωρο ένα κινητο! Μεσα στο καλοκαιρι όμως αρχισα σιγα σιγα να καταλαβαινω τους περιορισμους της κρυφης σχεσης μου με την Στελλα. Ηταν συνεχεια αναγκαστικα αφοσιωμενη στις κορες της, και τρεμαμε μην καταλαβουν τιποτε, δεδομενου ότι η Λεωνη ηταν πολύ εξυπνη. Μονον δυο βραδυα καταφεραμε να κοιμηθουμε μαζι μετα φοβου θεου. Την Στελλα αυτό δεν την πειραζε. Κιεμενα καπου μου αρεσε να υπαρχει μια ελευθερη και χωρις περαιτερω ευθυνες σχεση, αλλα όχι και να μην μπορουμε να βρεθουμε και ολους τους μηνες του φθινοπωρου που ακολουθησαν. Ετσι καποιο βραδυ αναγκαστηκα εγω να της πω ότι δεν είναι τελικα σχεση αυτό το πραγμα και καλυτερα να σταματησει να υφισταται στο μυαλο μας οπου ετσι κιαλλιως μονον εκει βρισκοταν. Η Στελλα δεν απαντησε. Συνεχισαμε να ειμαστε οι καλυτεροι όμως φιλοι, και μαυτην και με τον ανδρα της τον Γιαννη τον Ροζακη και με την Λεωνη. Συνολικα αυτοι οι ανθρωποι εχουν κατι το πολύ καθαρο, και αισθανομαι πως ο,τι κιαν συμβει μπορω να τουςεχω παντα διπλα μου.

272 272 Ένα ατομο που συμπαθησε πολύ η Στελλα από τους φιλους μου ηταν ο Στεφανος, ο οποιος της εστελνε ποιηματα του. Και το λεω αυτό γιατι ο Στεφανος θεωρουνταν από ολους ιδιαιτερα αντιπαθης. Όταν ο Μπαρουξης του ζητησε καποια CD μας, ο Στεφανος με τις ωρες και με τον χαοτικο του τροπο του ελεγε για τα προβληματα με την εφορια, και ότι δεν μπορει να δινει CD χωρις αποδειξεις αναλυοντας το κοστος και τις πληρωμες του, και ο Μπαρουξης απλα του απαντησε ότι αν τον συναντησει καποτε στον δρομο θα τον πλακωσει στο ξυλο! Σιγα σιγα εμαθα ότι πανω κατω για παρομοιους λογους ο Στεφανος ηταν λιγο πολύ τσακωμενος με όλα τα συγκροτηματα που ειχε βγαλει. Κατι παρομοιο εγινε και με τους decadence εκει οπου τραγουδουσε εκεινη η αγνωστη Αλεξανδρα που εγραφε και τους στιχους, το μονο ενδιαφερον μουσικο σχημα που ειχε βγαλει ο Στεφανος με την εταιρια του και την ακουγα με την ελπιδα να την γνωρισω καποτε. Ακομη όμως και όταν πηγαινα στα δισκαδικα να αγορασω CD, οσοι με αναγνωριζαν σαν τον τραγουδιστη των Slow Motion, μου ελεγαν να κανω ο,τι μπορω να ξεκοψω με αυτόν τον μαλακα που χρωσταει σε ολους και δεν μπορεις να συνενοηθεις μαζι του. Μαλιστα τσακωθηκε ακομη και με τον Douglas τον τραγουδιστη των Death in June, των οποιων ειχε κανονησει και μια συναυλια τους στην Αθηνα. Εγω αν και τα καταλαβαινα όλα αυτά, δεν εβρισκα τον λογο να τσακωθω με τον Στεφανο. Του ωφειλα ετσι κιαλλιως ένα μεγαλο μερος της μουσικης μας επαναδραστηριοποιησης και κυκλοφοριας των καινουργιων CD κατι που δεν θα γινονταν από κανεναν αλλον. Ποσο μαλλον τωρα που ο Στεφανος αφου ακουσε τα καινουργια μου κοματια στο Afterwards, δηλωνε ετοιμος να βγαλουμε με αυτά το καινουργιο CD των Slow Motion. Αρχισα να δουλευω από την αρχη επανω τους προσπαθωντας να φτιαξω τους ηχους και να πετυχω ένα οσο το δυνατον ποιοτικοτερο ακουστικο αποτελεσμα. Όχι πια στις συνθεσεις καθεαυτες, αλλα στην ποιοτητα του ηχου. Θα περιλαμβανονταν όλα εκτος από τα gone to stay, forever here, και spining cube. Μεταξυ όμως αυτων, ειχα ετοιμασει και ένα πολύ καλο συνολο που σαν κοματι ειχε μεσα μερη από τo παλιo Aquelise (βλ. σελ. 139), το πολύ πιο παλιο Evangelia (βλ. σελ. 80), και στιχους του Inshrine (βλ. σελ. 131). Αυτοι όμως οι στιχοι όμως τωρα δεν απαγγελονταν εκκλησιαστικα αλλα με μια κυριολεκτικα δαιμονισμενη φωνη, παραμορφωμενη με flanger. Και αποτελει πραγματικα μια αποτομη και εντυπωσιακη εισαγωγη στο καινουργιο CD, ειδικα μετα την τρυφερη παιδικη φωνη της Λεωνης στο all I can give you. Το κοματι αυτό κρατησε τον τιτλο του Aquelise, και θα είναι αυτό που θα προσεξουν και θα γουσταρουν οσοι παρουν το CD, και όχι τα τρια θηριωδη, Huanian hymn, An entity that wasn t, και an exponential symphony με τα οποια το CD θα τελειωνει. Και ενώ τα δυο τελευταια προερχονται από το Afterwards και δινουν και τον συνολικο τιτλο στο CD, το Huanian hymn, ηταν εκεινο το υπεροχο κοματι που ειχε σηματοδοτησει το ταξειδι μου με το σκαφος το 85, εκεινο το ταξειδι που δεν ηθελα να τελειωσει ποτε. (βλ. σελ. 132). Ακομη και η Ελευθερια το λατρευε το κοματι αυτό, και εγω βουρκωνα κάθε φορα που το ακουγα. Και αν ηταν αδυνατον να παιχτει ποτε από τους Slow Motion σε live, εδώ τωρα μπορεσα να το ξαναηχογραφησω με τα καινουργια πολύ καλυτερα τεχνικα μεσα και πραγματικα να αξιοποιησω την ιδεα του. Όμως υπηρχε ένα προβλημα: Η σημερινη φωνη μου όπως εχει γινει και από το καπνισμα προσφατα, δεν μπορουσε να ανεβει εκει οπου ανεβαινε το 85. Ετσι αναγκαστηκα να κατεβασω ολοκληρο το κοματι κατά μια νοτα ώστε να μπορεσω να το τραγουδησω. Ας μην ξεχναμε ότι το Huanian hymn, είναι το κοματι αυτό οπου η φωνη μου πηγαινει τοσο ψηλα, οσο ποτε. Καποιο βραδυ ο Στεφανος με πηγε από ένα σπιτι στα Εξαρχεια οπου γνωρισα για πρωτη φορα από κοντα την Αλεξανδρα από τους Decadence. Μια Αλεξανδρα που γραφει στιχους και μουσικη όπως κιεγω και στο ιδιο κλιμα. Μια Αλεξανδρα όμως που εδειχνε να εχει μεγαλωσει και διαμορφωθει (αν και 21 μονων χρονων ακομη) μεσα από πολύ πιο διαφορετικες και ισως σκληρες πραγματικοτητες. Πηγαμε σε ένα μπαρ στα Εξαρχεια, στο Dada οπου εχοντας εκεινο το παγωμενο υφος που ειχε και η Μαρινα του Στεφανου, και με την οποια ηταν φιλες, μου εξηγουσε ότι η ροη του χρονου ηταν γιαυτην η μεγαλυτερη καταστροφη, και ότι μπροστα της τιποτε δεν μπορουσε να εχει νοημα. Μεσα από το internet τωρα, επερνα πολλες φορες συγχαρητηρια από ολον τον κοσμο για την δουλεια μου. Αναμεσα σε αυτους που μου εγραψαν ηταν και ενας ενδιαφερον τυπακος από το Δουβλινο της Ιρλανδιας, ο Shay. Ειχε κιαυτος μεγαλωσει ακουγοντας Peter Hammill, και εφτιαχνε μουσικη μονος του στο κομπιουτερ του και τραγουδουσε σε στιχους

273 273 δικους του. Το σχημα του λεγοταν Albatross, και το στυλ ηταν πολύ προσωπικο, ισως θυμιζε λιγο Legendary pink dots. Και όταν βρεθηκα λογω της δουλειας μου για μια εκπαιδευση μια εβδομαδα στο Δουβλινο πηγα και γνωριστικαμε και από κοντα. Ένα σπιτι γεματο υπολογιστες και συνθια, και εκατονταδες CD που από καιρο τα εψαχνα. Και μια αμιλητη 20χρονη κοπελα ζωγραφιζε στην γωνια, η Elenoir. Με πηγαν σε ένα γοτθικο κλαμπ, οπου η Elenoir μου ελεγε Ο Shay, που τις μερες που εμεινε στην Ελλαδα μαζι μου, αναγκαστηκε να γνωρισει όλα τα βουνα της Πελοπονησσου αλλα και τα clubs, και να του κυκλοφορησει ο Στεφανος τη δουλεια του σε CD. συνεχεια για ιρλανδεζικους θρυλους για νεραιδες και φαντασματα από το χωριο της καπου στις βορειοδυτικες ακτες της Ιρλανδιας. Με μαγεψε. Ηταν ζωγραφος. Η συζητηση κατεληξε στον σκοπο της τεχνης και στην ευθυνη του καλιτεχνη απεναντι στο κοινο του. Στην Αθηνα, εβαλα την δουλεια του Shay στον Στεφανο, και αυτός προθυμοποιηθηκε να του την κυκλοφορησει σε CD. Ο Shay ενθουσιαστηκε και ηρθε στην Αθηνα οπου τον φιλοξενησα για 10 μερες για να κανονισει τις λεπτομερειες. Οσο τον αφηνα εγω βεβαια, δεδομενου ότι τις περισσοτερες μερες τον τραβολογουσα στα βουνα, οπου ο Στεφανος ως συνηθως δεν ερχονταν ποτε. Τρελαθηκε όμως και με τα clubs της Αθηνας, καταληγοντας στο συμπερασμα ότι σε καμια πολη της ευρωπης δεν μπορει να βρει κανεις τοσο συνηδητοποιημενη τουλαχιστον οσον αφορα το dark, κινηση. Γρηγορα όμως καταλαβε κιαυτος τι εστι Στεφανος, όταν τουπρηζε κυριολεκτικα τα αρχιδια. Το αποτελεσμα όμως ηταν για πρωτη μου φορα να εχω μεσολαβησει κιεγω στο να εκπληρωσει καποιος άλλος το ονειρο του να δει να κυκλοφορει σε CD το μουσικο του εργο, και από τοτε θα ειμαστε παντα πολύ φιλοι με τον Shay. Καποιος άλλος που με επισκεπτονταν καπου καπου από το εξωτερικο και συγκεκριμενα από το Λονδινο, ηταν και η γυναικα μου η Ελευθερια, οπου η μεταξυ μας σχεση βρισκονταν σε μια φλου κατασταση. Εγω περιμενα από αυτην μια επιτελους ενδειξη συμβιβασμου και αναγνωρισης των οσων ειχα κανει γιαυτην, και αυτή από εμενα, να δειξω επιτελους ότι σκιζομαι γιαυτην με τον τροπο που αυτή ηθελε. Συνηθως όταν βρισκονταν στην Αθηνα η εγω στο Λονδινο, λικνιζομασταν αναμεσα σε βαρεμενες μαστουρωματικες όπως παλια καταστασεις, σε συζητησεις για την μεταξυ μας σχεση που δεν οδηγουσαν πουθενα, συνηθως επειδη και οι δυο αποζητουσαμε διαφορετικα πραγματα, και σε εξοδους σε συμβατικα μπαρακια που εγω δεν γουσταρα, αλλα την συνοδευα. Σε ένα από αυτά ενας γνωστος της Κωστιας την κοιτουσε και της μιλουσε καπως περιεργα, αλλα μονον όταν στο επομενο ιστιοπλοικο μας ταξειδι με παρατησε για να παει να τον βρει, καταλαβα ότι ειχε σχεση μαζι του. Όπως κιεγω με την Στελλα, κατι που ευτυχως η Ελευθερια δεν το εμαθε ποτε. Και ηδη εχοντας χωρισει και με την Στελλα στις αρχες του 2001, μπορω να πω ότι βρισκομουν σε μια αρκετα δυσαρεστη ψυχολογικη κατασταση όταν ο Στεφανος κυκλοφορησε επιτελους τα περισσοτερα τραγουδια μου από το afterwards σε CD με τιτλο An exponential symphony in an entity that wasn t, με ένα καταπληκτικο εξωφυλο κατασκευασμενο από αυτόν.

274 274 Ημουν φυσικα πολύ χαρουμενος στην ιδεα ότι τα προσφατα κορυφαια μου μουσικα μεγαθηρια όπως το entity that wasn t, και το exponential symphony, θα κυκλοφορουσαν στο ευρυ κοινο, τιποτε όμως που να δειχνει μεσα μου εκεινο το επος της δημιουργιας του πρωτου δισκου μου πριν 13 χρονια. Και ενώ το exponential symphony in an entity that wasn t, είναι κορυφαιο και ποιοτικα και τεχνικα, και ενώ οι επιλογες των κοματιων ξεπερνουν εκεινους τους παλιους συμβιβασμους του στυλ τι είναι η τι δεν είναι εμπορικα καταληλο για να κυκλοφορησει από μενα στην αγορα, και ενώ συμπεριληφθηκε και η νεα εκδοση που εφτιαξα για το παλιο εκεινο υπεροχο κοματι του spirilised, το huanian hymn (βλ. σελ.131), καλυπτοντας ένα χρονιο παραπονο στο ότι το κοματι αυτό ειχε μεινει ανεκμεταλευτο, εντουτοις, η μοναξια της εποχης ηταν αρκετη για να μην θεωρησω σημαντικο το γεγονος, ιδιαιτερα μετα από τοσες μακροχρονιες αναβολες. Όταν εβγαινε το this slow motion, πλαισιωνομουν από δεκαδες αξιολογους ανθρωπους, το Στεφανο, το Μητσο, τον Τραγακη περα από το γκρουπ, στο Viaticum από λιγοτερο τζερτζελε, στο blind transmissions από ακομη πιο λιγο, και να που τωρα που το 4 ο CD βγαινει, ανωτερο από ποτε, οντας το ουσιαστικοτερο επιστεγασμα μου της επικοινωνιας και συνεισφορας μου στον εξω κοσμο, χωρις εγω να νοιωθω τιποτε. Ουσιαστικα τα 2 τελευταια αυτά πραγματικα cd είναι δικα μου χωρις τους slow motion τους οποιους δεν χρειαζομουν πια στο να ενορχηστρωνω τα κοματια. Όμως μου ελειπαν πολύ οι λαιβ εμφανισεις. Στο κατω κατω ηταν το μονο γεγονος οπου επικοινωνουσα με τον κοσμο και μπορουσα να δημιουργω συνθηκες πραγματικης επαφης του κοσμου μου με τους ανθρωπους. Και στον Γιαννη και στον Νικολακη ελειπαν και ηθελαν και οι δυο επισης να συνεχιστουν καπως τα λαιβ των Slow Motion. Ειδικα όταν μετα το τελευταιο στο Dark sun, ειχαμε μεινει με τις καλυτερες αναμνησεις, και αισθηση επιτυχιας. Και ο Στεφανος το ηθελε πολύ για το συμφερον της CAPP. Και παντα με παροτρυνε και με ενθαρυνε θυμιζοντας μου την αξια της μουσικης μου, και το ότι δεν θα πρεπει ποτε οι Slow Motion να χαθουν, και ότι ο κοσμος περιμενει από εμας. Μυθομανιες του Στεφανου; Ισως. Αλλα παντα με βολευαν. Και αυτος μεσα από την συνεχη του δραστηριοτητα, τα νταραβερια του με κάθε λογης σχετικους, τους διακανονισμους του και τους τσακωμους του, κολησε τελικα για ένα μικρο χρονικο διαστημα με καποιον τυπο που αγορασε ένα μπαρακι, και τον επεισε ότι ένα λαιβ των Slow Motion εκει, θα του ανεβαζε το μαγαζι και θα το εκανε γνωστο! Το μπαρακι αυτό λεγοταν caramel, καπου χωμενο μεσα στα κακοφημα στενα του Κεραμικου. Και κάθε άλλο παρα εκανε για λαιβ. Απλα δεν υπηρχε χωρος για το συγκροτημα. Στην αρχη ακουγονταν καποιες τρελες ιδεες του στυλ να ειμαι εγω στην μια γωνια, ο Μπαρουξης στην σκαλα που ανεβαζε στο δωμα του ημιοροφου, και ο Νικος καπου αλλου! Τελικα φτιαξαμε μια υποτυπωδη εξεδρα στην μια γωνια οπου αφαιρεσαμε τα τραπεζια. Ηταν ισως η μικροτερη εξεδρα στην οποια καταφεραμε να χωρεσουμε παιζοντας σε λαιβ. Πολύ πιο στενοχωρα από το στουντιο στο σαλονι του σπιτιου μου οπου καναμε τις προβες. Ετοιμασαμε και παλι τα κλασικα, elegy, NGC520, die seele κλπ κλπ, -ουτε λογος να γινεται για τα καινουργια κοματια του exponential entities- συν μια καινοτομια: Το midnights litanies, οπου η Λεωνη θα εβγαινε στην σκηνη μαζι μας για να το τραγουδησει! Μονον σε εκεινο το κοματι! Αυτό και μονον, θα εφερνε εκεινο το βραδυ στο μαγαζι δεκαδες επιπλεον ακροατες από την παρεα της Στελλας και του Γιαννη του Ροζακη! Η μερα κανονιστηκε για τις 21 Νοεβριου του Το μαγαζι ευκολα γεμισε οντας μικρο, και ο Γιαννης ο Ροζακης αναλαβε τον ρολο του φωτογραφου. Δεν ηταν και ασκημα Και ας ηταν ο ηχος απαισιος. Και ας αισθανομουν στη σκηνη ότι ηθελα το γρηγοροτερο να τελειωσουμε και να κατεβω κατω. Και ας ηταν τοσο κλειστοφοβικα. Ηρθαν φιλοι και φανς από τα παλια όπως ο Ταξιαρχης ο οποιος μαλιστα παραπονεθηκε προσωπικα στον Μπαρουξη:

275 275 -Τι εγινε, κάθε δυο χρονια τωρα μονον θα μπορουμε να βλεπουμε τους Slow Motion, και μονον για 40 λεπτα; Και ο Γιαννης, παντα με ευαισθησια αυτό το παιδι, του απανταει: - Δεν μπορουμε να παιξουμε περισσοτερη ωρα επειδη δεν ξερουμε αλλα κοματια! Για πρωτη φορα ειχε ερθει και η αδελφη μου με τον ανδρα της τον Γιωργο ο οποιος δεν αντεξε πολύ ωρα εκει μεσα και περιμενε εξω τελικα να τελειωσουμε. Πριν το midnights litanies, καλεσα την Λεωνη να ανεβει να τραγουδησει. Η φωνη της φυσικα δεν ακουγονταν καθολου και από ότι καταλαβα, ουτε και ο κοσμος τσιμπησε μαζι της. Ειχα καταλαβει ότι ολοι αυτοι που βρισκονταν εκει μεσα, ηρθαν να δουν και να ακουσουν Slow Motion όπως ακριβως τους ηξεραν και τους ειχαν συνειδητοποιησει τοσα χρονια μεσα από τους δισκους και τα CD μας. Και η μεγαλυτερη επιτιχια ηταν στο τελος με το Alles ist schon in der Hoelle! Εβλεπα στα προσωπα ολων την συγκινηση τους, και Λιγο πριν από το λαιβ στο caramel ο Στεφανος να ψαχνει για δημοσιες σχεσεις και η Λεωνη να προσπαθει να εγκαθυδρισει πανω της τον αερα της αρτιστας, παντα με λαικες σκυλαδικες επιρροες που σαφως παντα προτιμουσε και θα ακολουθησει τα επομενα χρονια. ταυτοχρονα ενοιωθα ότι τωρα πια οι συναυλιες μας, περισσοτερο εχουν την αισθηση μιας επιστροφης από τα παλια, μιας νοσταλγικης επαναβεβαιωσης, παρα ένα ενδιαφερον για την μουσικη μας εξελιξη. Ο Παντελης Παντελοπουλος και παλι ειχε κληθει να μας εμπλουτισει οπτικα με τα σλαιτς και τους προτζεκτορες του. Και το καταφερε θαυμασια δηλωνοντας και αυτος ενθουσιασμενος, λεγοντας ότι μετα χαρας θα ηθελε να είναι ο επισημος οπτικος μας επενδυτης!