Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010, Έτος 14ο - Τεύχος 81ο

Transcript

1 Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010, Έτος 14ο - Τεύχος 81ο Εκδίδεται από το Γραφείο Νεότητας της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου

2 Περιεχόμενα Ένα σπίτι, μια αγκαλιά Σύνοδος των Eφήβων Σύναξη Κατηχητών Το κενό δοχείο κάνει το μεγαλύτερο θόρυβο και ο κούφιος άνθρωπος το χειρότερο σαματά Με πείσμονα επιμονή, δεν το βάζουμε κάτω χρόνια Ενοριακής ιακονίας Ιερατική Σύναξη Οκτωβρίου Οι νέοι της Ιεράς Μητροπόλεώς μας στην Καστοριά Εντυπώσεις και απόψεις από την εκδρομή των Νέων Μαρτυρία συγχρόνου θαύματος από την Αγία Αναστασία τη Ρωμαία Σου επρόσφερα... Τα Μεγαλεία της Πατρίδος Πανορθόδοξη Αντιαιρετική Συνδιάσκεψη Σύναξις των εν Λαρίση Αγίων όξα τω Κυρίω πάντων ένεκεν Χρονικά Ιεράς Μητροπόλεως τα έσοδα από τις πωλήσεις του Περιοδικού διατίθενται σε πολύτεκνες οικογένειες και γενικά στο φιλανθρωπικό έργο της Μητροπόλεώς μας. Εξώφυλλο: Παναγία Εσφαγμένη, η Βατοπεδινή Αντίγραφό της φυλάσσεται στην Ενορία των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου To Tάλαντο Περιοδικό που εκδίδεται από το Γραφείο Νεότητας της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου. Ιδιοκτήτης Iερά Μητρόπολις Λαρίσης και Τυρνάβου Εκδότης - ιευθυντής Ο Μητροπολίτης Λαρίσης κ. Ιγνάτιος Kωδικός Eντύπου 5338 Σχεδιασμός Σοφία Παπαδοπούλου Οπισθόφυλλο: Οι Σύνεδροι της Πανορθόδοξης Αντιαιρετικής Συνδιασκέψεως στη Λάρισα (1-3 Νοεμβρίου 2010)

3 «Ένα σπίτι, μια αγκαλιά» «Αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος ως πόλις οχυρά» του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνατίου ταν ένα μεγάλο σπίτι. Ένα νοικοκυρόσπιτο. HΜε μαγαζί, μεγάλο μπακάλικο μπροστά, και με αυλές μεγάλες και δωμάτια πίσω πολλά. Ένα σπίτι ακριβώς πίσω απ το «Ιερό» του Αγίου Μηνά. Ένα σπίτι με πολλά παιδιά. Έξι κορίτσια κι ένας γυιός. Ο γυιός ήταν ο φίλος, ο συμμαθητής. Κι αυτό το μεγάλο μπακάλικο, στο κέντρο της πόλεως, ήταν ο τόπος συναντήσεώς μας. Εκεί εύκολα εύρισκες το Σταμάτη και μάθαινες και για τους άλλους. Μέχρι τώρα που εφθάσαμε στο γήρας, όποιος έρχεται εκεί πάει πρώτα. Γιατί ο Σταμάτης είναι πάντα εκεί, κι απ αυτόν μαθαίνεις και για τους άλλους. Για τους άλλους φίλους και συμμαθητές. Αλλά και για τις συμμαθήτριες. Και γι αυτές ξέρει ο Σταμάτης, γιατί κι αυτές περνούν από κεί. Άλλαξαν βέβαια τα πράγματα. Αλλά το σπίτι μένει εκεί. Το σπίτι αυτό το φιλόξενο, το πολυαγαπημένο. Ζήσαμε εκεί. Απ το Δημοτικό μαζί με το Σταμάτη, στο ίδιο θρανίο. Κι έχουμε έως τώρα την ίδια αγάπη. Αδελφική. Αυτό όμως που είναι συγκινητικό είναι ότι σ αυτό το σπίτι με τους πολλούς ανθρώπους και με τις πολλές δουλειές, κανείς ποτέ δεν μας απογοήτευσε. Ούτε ο συγχωρεμένος ο πατέρας του, ούτε η κυρά Βαγγελιώ, ούτε τα έξι κορίτσια, που όλα πρόσχαρα κι ευγενικά σε καλοδέχονταν, ούτε κανείς απ το περιβάλλον τους. Απ αυτό και μόνο το σπίτι μπορείς να βγάλης το συμπέρασμα πόσο μεγάλο, μοναδικό αγαθό είναι η Χριστιανική οικογένεια. Γιατί μεγαλωμένα αυτά τα κορίτσια στον Άγιο Μηνά, όπως φερόντουσαν τότε, έτσι φέρονται και σήμερα. Αλλά σήμερα, τι; Μόνες τους; Όχι! Μαζί με τα πολλά παιδιά κι εγγόνια τους. Και σήμερα, θα τα χάσης όταν δης - όλοι το ξέρουν αυτό - πώς βοηθιούνται μεταξύ τους, και πώς πέφτουν να βοηθήσουν όπου υπάρχει ανάγκη. Ένα τηλέφωνο να τους πάρη ο π. Τιμόθεος και μαζεύονται όλες σ ένα λεπτό. Καλούνται στο Ναό και τον καθαρίζουν σε μία ώρα. Καλούνται στο Πνευματικό Κέντρο και το κάνουν να λάμπη. Βγήκαν απ αυτό το σπίτι έξι νύφες, καταστόλιστες με αρετές, με καλωσύνη απέραντη, με τιμιότητα, με χρυσά χέρια. Μεγάλωσαν εκεί μέσα παιδιά κι εγγόνια. Εγώ όμως ας πω τις δικές μου αναμνήσεις απ αυτό το σπίτι. Για τα δικά μας δύσκολα χρόνια. Ο πατέρας του Σταμάτη ήταν ολιγόλογος, αλλά πάντα πρόθυμος, πάντα καταδεκτικός. Όταν πήγαινες εκεί, παιδάκι μικρό του Δημοτικού ακόμη, σου απαντούσε σ ό,τι τον ρωτούσες μονολεκτικά, αλλά με ευγένεια, κι όταν δεν ήξερε περισσότερα, παραμέριζε από το μεγάλο πάγκο του μπακάλικου, για να περάσης να πας μέσα, να βρης το φίλο σου ή τη μητέρα του ή τα κορίτσια που θα σούδιναν ό,τι πληροφορία ήθελες σχετικά με το Σταμάτη και τους φίλους. Ο πατέρας του ένας τακτικός στην Εκκλησία άνθρωπος, που είχε διατελέσει και πολλές φορές Επίτροπος στον Άγιο Μηνά, ένας άνθρωπος που παρ όλον που ήταν πολυάσχολος είχε εκλεγεί πολλές φορές και Δημοτικός Σύμβουλος, ένας άνθρωπος που καταγόταν από μια μεγάλη οικογένεια με χτήματα, αμπέλια και χωράφια, ένας άνθρωπος με καλό όνομα στον κόσμο αλλά και στις εμπορικές του συναλλαγές. Κι η μάνα, αυτή η γλυκειά και πολυαγαπημένη μάνα, σαν μάνα όλων μας, μας καλωσόριζε, μας φίλευε, μας συμβούλευε. Πάντα διακριτικά, πάντα με ευγένεια. Πάντα με αγάπη. Απέραντη αγάπη. Δεν θυμάμαι να δυστρόπησε ποτέ. Δεν την είδα ποτέ απρόθυμη, απόμακρη. Πάντα ζεστή, πάντα καλοδεχτική. Ένα βάλσαμο για μένα κυρίως η συμπεριφορά της. Δεν υποτι- ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

4 μούσε ούτε τη φτώχεια μου, ούτε την ταπεινή μου καταγωγή. Αλήθεια, πού την εύρισκε αυτή τη σοφία; Και βέβαια και τα κορίτσια όλα. Την ίδια συμπεριφορά. Την ίδια αγάπη. Είδαμε αυτή την αυλή, νομίζετε, ποτέ άδεια; Τον Αύγουστο τρύγο. Τα βαρέλια έξω για να μπη ο μούστος να γίνη κρασί. Σταφύλια ριγμένα χύμα στην αυλή για να πατηθούν. Όλη η οικογένεια ένα συνεργείο. Μια Ο παπά - Κώστας μαζί με τον π. Τιμόθεο εργατειά. Το φθινόπωρο; Εληές. Τσουβάλια εληές, για το ελαιοτριβείο, για να βγη το λάδι. Και ριγμένες κάτω χύμα εληές για να ξεδιαλεχτούν. Να αλατιστούν για να πουληθούν στο μαγαζί. Για να χαραχτούν να γίνουν ξυδάτες για να πουληθούν κι αυτές. Και μετά τα τυριά. Βαρέλια τυριά φέτες. Να ετοιμασθούν για να αποθηκευθούν στο υπόγειο. Κι άλλοτε χράμια πολύχρωμα απλωμένα στα σύρματα. Καινούργια για τις προίκες των κοριτσιών. Με χρώματα πολλά, απαλά, γλυκά. Χράμια που είχαν έλθει απ τη «ντριστέλλα», απ τη νεροτριβή. Χράμια που είχαν περάσει απ τα χέρια της κυρά Βαγγελιώς. Είχαν ξεκινήσει από μαλλί άπλυτο από πρόβατα κι είχαν γίνει κλωστές μάλλινες, βαμμένες σε διάφορα χρώματα. Κι άλλοτε τελάρα ολόκληρα με λακέρδες φρέσκες. Που τις έκοβαν και τις ετοίμαζαν και τις έβαζαν στην άλμη. Τενεκέδες ολόκληροι για να πουληθούν στο μαγαζί. Και εληές πράσινες στα μέσα του καλοκαιριού, που τις τσάκιζαν για να τις κάνουν «ακλατσάδες», τσακιστές εληές να τις βάλλουν στην άλμη για να έχουν ψηθεί ως το δεκαπενταύγουστο, για να πάρη ο κόσμος τον καιρό της Νηστείας. Πόσο ωραία ήταν όλα αυτά! Πώς καταλάβαινες την αλλαγή των εποχών, και τα δώρα του Θεού σε κάθε εποχή! Και δεν υστερούσαν σε τίποτα τα κορίτσια. Απ τη μια να καθαρίζουν τσουβάλια τον αρακά και απ την άλλη με τη «Σύνοψι» στο χέρι να πάνε στην πρόβα στον Άγιο Μηνά, που τις μάθαινε ο π. Κωνσταντίνος ο παπάς μας, ο παπάς των παιδικών μας χρόνων, ο παπάς της Ενορίας μας, να λένε τον Κανόνα των Χαιρετισμών, να λένε το «άσπιλε». Και για τη Μ. Εβδομάδα «τον νυμφώνα Σου βλέπω», το «κύματι θαλάσσης», τα εγκώμια. Μαζί με τ άλλα κορίτσια της γειτονιάς, καμμιά εικοσαριά τον αριθμό, χαλούσαν τον κόσμο. Κι ήταν καλλίφωνος ο παπάς μας. Ήξερε και ευρωπαϊκή μουσική. Έπαιζε πιάνο και ήξερε πολλά άσματα που μας τα μάθαινε στο Κατηχητικό. Ήταν τόσο καλός! Κάνω μόνο μια παρένθεσι για να σας πω αυτό. Ήταν συνταξιούχος όταν πέθανε η παπαδιά. Και πήγαμε βέβαια όλοι μας. Κηδεύτηκε κάπου στην Αθήνα. Εκεί έμεναν τότε με τα παιδιά τους. Και ήμουν τότε Γραμματεύς της Ιεράς Συνόδου και πήγαμε στην κηδεία με τους άλλους πατέρες απ τη Σαλαμίνα και λάβαμε μέρος στην κηδεία. Ήταν συγκινημένος κι έκλαιγε. Μ αυτά τα κλαμμένα κόκκινα μάτια με κύτταξε μετά, όταν πήγαμε στον καφέ, και μου είπε: «Τι κάνεις; Ακόμα δεν σε κάνανε Δεσπότη; Δεν σε κατάλαβαν ακόμη;» Δεν ήθελα τίποτα άλλο. Μου έφτανε αυτή η αναγνώρισις. Μου έφτανε που αυτός ο άνθρωπος με θεωρούσε άξιο να λάβω αυτή τη χάρι της Αρχιερωσύνης. Αυτός ο παπάς λοιπόν, ήταν το κέντρο της ζωής μας. Το κύριο πρόσωπο της Ενορίας. Αυτός ήταν πάντα εκεί. Στον Άγιο Μηνά. Στο Γραφείο του, κι έγραφε, και διάβαζε. Χειμώνα, καλοκαίρι. Κι όταν έφευγε για ένα καθήκον ξαναγύριζε. Σ αυτόν μαθητεύσαμε όλοι. Σ αυτόν τα κορίτσια του Παπασίδερη. Οι αδελφές του φίλου μου του Σταματάκη. Η Μαρία, η Ορσία, η Κατίνα, η Αντωνία, η Ο παπά - Κώστας μαζί με τα κατηχητόπουλα του Γεωργία, η Ελένη. Όλες καλές. Όλες άξιες. Όλες καλοπαντρευτήκανε. Όλες αυτές, αυτή η μάνα τις ανέθρεψε, τις γαλούχησε. Αυτή ετοίμασε τις έξι προίκες. Κι όχι μόνον αυτές. Αυτό το σπίτι πάντρεψε και δυο ορφανά κορίτσια. Εξ ίσου άξια. Δυο ανηψιές της Βαγγελιώς που εκεί κι αυτές ανάμεσά τους μεγάλωναν και μεγάλωσαν μετά και τα παιδιά τους. Εκεί σ αυτό το ευλογημένο σπίτι. Πότε η μυρωδιά της μουσταλευριάς, και πότε της βανί- 4 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010

5 λιας. Πότε η γεύσι του γαλακτομπούρεκου και του ρυζόγαλου, και πότε ο μεζές και το κρασί. Λιτά κι απλά. Όμορφα, όσο δεν λέγεται. Αρτυμένα με το αστείο, με τον καλό λόγο. Πόσο γελούσαμε εκεί! Πού βρίσκαμε τόσα γέλια; Από πού έβγαιναν; Απ την ξενοιασιά της ηλικίας πρώτα, αλλά κι απ το ευχάριστο περιβάλλον μετά. Εκεί δεν άκουγες ποτέ κατακρίσεις και λόγια. Δεν προλάβαιναν άλλωστε να καθήσουν κάτω. Όλα εκεί γίνονταν γρήγορα. Στο πόδι. Στο φτερό. Τρέξε Μαρία μου, τρέξε Ελένη. «Χούλα» Ορσία μου. Όλα με τρέξιμο. Όλες οι δουλειές με αποτέλεσμα. Μόνον η κυρά Βαγγελιώ, 95 χρονών σήμερα, έδινε μία και σταμάταγε τη φούρια. Σε κύτταζε κατάματα και σε ρωτούσε. Έλεγε, τώρα θ ασχοληθώ μαζί του. Θα του δώσω σημασία. «Τι κάνεις;» «Πώς περνάς;» «Τι κάνει η μαμά;» Πού βρίσκεσαι; Τελείωσες τα μαθήματα; Τελείωσες το Στρατό; Πώς τα βγάζεις πέρα; Αγάπη, καλωσύνη, θαλπωρή. Ένα χάδι τα λόγια της. Είχαν ιδιαίτερη αξία που προέρχονταν απ αυτή τη γυναίκα. Απ αυτή τη μάνα. Μας ήξερε. Μας ζούσε. Μας λαχταρούσε μετά, όταν μεγαλώσαμε και περνούσαμε αραιότερα. Αυτό το σπίτι μια αγκαλιά ζεστή, τρυφερή, αγαπημένη, αξέχαστη. Μου λείπει, αλλά ξέρουν αυτοί οι άνθρωποι να δίνουν το παρόν. Όταν σε βλέπουν τα κορίτσια, Η χορωδία του Σπύρου Μπρούνου «Δοξασμένε Άγιε Μηνά» μεγάλα τώρα με παιδιά κι εγγόνια, μ ένα λόγο, μ ένα χάδι αναπληρώνουν ό,τι σούλειψε. Δείχνουν πόσο κι εσύ τους έλειψες. «Δε θέλεις τίποτα;» «Τι θέλεις;» «Θέλεις νάρθουμε πάνω στη Λάρισα να σου κάνουμε καμμιά δουλειά;» Κι έρχονται κι εδώ άμα χρειάζεται. Κι η Μαρία, που είναι ακόμα στο μαγαζί, μόλις με βλέπει θέλει πάντα να μου δώση ό,τι είναι της εποχής. Θέλεις λίγο λακέρδα; Δυο «ακλατσάδες»; τι θέλεις; Λέω τι θέλω. Ή λέω ή δε λέω μου στέλνει. Και βέβαια δεν μπορεί ποτέ κανείς να αναφερθή στα κορίτσια αυτά, αν δεν θυμηθή και τα κορίτσια της γειτονιάς, που και μ αυτές ήμαστε πάντα μαζί. Τα κορίτσια του «Ξάνθη», τις αδελφές Παπασωτηρίου, την Άννα, τη Νίτσα, την Τούλα. Τα κορίτσια του Δημητριάδη, την Κική και την Αθηνούλα, τα κορίτσια του Παυσανία, τη Ρούλα και τη Νανά. Αλλά και πιο κάτω τ άλλα κορίτσια, μικρότερα ή μεγαλύτερα, την Ντίνα, τη Μαρίνα, τη Μαρούσα, τη Ζωή, και τη Σωτήρα, την Κική του Μαλαματένιου, όλες μια χορωδία. Η χορωδία του Μπρούνου. Ο Σπύρος ο Μπρούνος, ο δάσκαλός μας στη Μουσική. Χορωδίες για το τροπάριο της Κασσιανής, για τα Εγκώμια. Χορωδίες για τις εκδηλώσεις του Αγίου Μηνά. Πέθανε ο κύριος Μπρούνος. Η χορωδία έμεινε. Συνεχίζουν όμως τα κορίτσια. Οι ανηψιές του. Η χορωδία του Αγίου Μηνά. «Δοξασμένε Άγιε Μηνά», ο ύμνος της Ενορίας. Δοξασμένο σπίτι, το σπίτι του φίλου μου του Σταμάτη. Δοξασμένη η ελληνική οικογένεια, όταν φτάνη σε τέτοια ύψη, όταν δίνη στην κοινωνία τέτοιους ανθρώπους. Και τώρα αν πας και χτυπήσης στο σπίτι της μίας και πης ότι θέλεις μια βοήθεια, σε πέντε λεπτά θάρθουν όλες. Σε λίγη ώρα θάχουν λάμψει όλα. Γιατί πρόθυμα τρέχουν. Γιατί είναι πολλές και καλές. Γιατί ξέρουν να συνεργάζονται. Γιατί έζησαν αυτό το πνευματικό εργαστήρι που λέγεται οικογένεια. Οικογένεια γερή, δεμένη, αγαπημένη. Όχι με γκρίνιες και διαστάσεις. Οικογένεια και με θλίψεις, και με πόνους, αλλά δεμένη οικογένεια. «Μπήκε εκεί το παιδί μου γαμπρός», μου είχε πει μία απ τις πεθερές, «δεν φοβάμαι τίποτα». «Έχει ανθρώπους να τον πονέσουνε». «Έχει στηρίγματα να κρατηθή». Κι έκανε κι ο γυιός της πολλές θυσίες γι αυτή την οικογένεια, αλλά αυτή το χαιρόταν. «Μην τους φοβάσαι αυτούς» έλεγε. «Είναι όλοι μαζί, αγαπημένοι». Κι είναι η αλήθεια. Ποιο άλλωστε είναι το μέτρο το άριστο αυτής της ζωής; Ποια η ζυγαριά να ζυγίσης τον άνθρωπο; Αυτό το δοκιμαστήριο, κι αυτό το αμόνιο; Αυτό το χωνευτήριο που δοκιμάζει το χρυσό και τον βγάζει ολοκάθαρο, στίλβοντα να λάμπη και να εκθαμβώνη; Να κάνη τα μάτια να χαίρουν, να λάμπουν από χαρά κι αγαλλίασι και να βλέπουν αισιόδοξα όλα τα δύσκολα του κόσμου τούτου, να βλέπουν το Θεό τον ίδιο, τον Κύριο Σαβαώθ! Η οικογένεια η καλή, η μεγάλη, η ενωμένη, η Χριστιανική. Τελευταία μας συνάντησι, πριν φύγω για τη Λάρισα, τραπέζι στο σπίτι της Μαρίας. Με το Σταμάτη αρχηγό, και με όλους τους γαμπρούς και τα παιδιά, και με τα κορίτσια όλα της γειτονιάς. Τραπέζι για να μου γιορτάσουν την προαγωγή. Για να μου δώσουν δώρα. Δώρα πολύτιμα, χρήσιμα. Η κάθε μία το δικό της. Κι η μάνα το πιο μεγάλο. Χαίρε οικογένεια αγαπημένη, χαίρετε άνθρωποι του Θεού. Σας ευγνωμονώ για ό,τι μου προσφέρατε. Σας ευχαριστώ για όσα ζήσαμε. Σας ευλογώ με αγάπη. Σας εύχομαι να γίνουν κι οι οικογένειες των παιδιών σας ίδιες κι απαράλλακτες. ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

6 6 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010

7 Σύνοδος των Εφήβων τις αρχές Σεπτεμβρίου είχα την τιμή να λάβω Σμέρος ως εκπρόσωπος της Ιεράς μας Μητροπόλεώς μας στη Σύνοδο των Εφήβων. Έναν θεσμό ο οποίος γινόταν για πρώτη φορά στα χρονικά και έδωσε τη δυνατότητα σε εμάς τους νέους να εκφράσουμε την άποψή μας για την Εκκλησία. Διήρκησε συνολικά πέντε μέρες και είχα την ευκαιρία να γνωρίσω παιδιά απ όλη την Ελλάδα και να δεθώ μαζί τους. Και αυτό γιατί ήμαστε άτομα της ίδιας ηλικίας, με τα ίδια πιστεύω, τις ίδιες αξίες, τους ίδιους προβληματισμούς. Δεν μπορώ να σας κρύψω ότι ξεκινώντας από την Λάρισα, υπήρχε ένας δισταγμός και ένας μικρός φόβος για το τι θα αντιμετωπίσω εκεί, τι κλίμα θα επικρατούσε, κι αν θα μπορούσα να εγκλιματιστώ γρήγορα. Σκέψεις οι οποίες στη συνέχεια αποδείχθηκαν λανθασμένες. Οι εργασίες της Συνόδου διήρκησαν συνολικά δύο μέρες και αποτέλεσαν μία φανταστική και συνάμα πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα αλλά και για τα υπόλοιπα παιδιά. Μέσα σ αυτές τις δύο μέρες έμαθα, ακόμα καλύτερα, την αξία της συζήτησης και της ανταλλαγής απόψεων. Είδα παιδιά τα οποία δεν είχαν καμία ουσιαστική σχέση με την Εκκλησία να νοιάζονται γι αυτήν, είδα και έζησα τους ιερείς ως ανθρώπους, ομολογώ για πρώτη φορά στη ζωή μου, και ήρθαν πιο κοντά μου ως ιδέα. Αποκαθηλώθηκε με λίγα λόγια από μέσα μου η εικόνα του κληρικού ως απόμακρου και ολιγομίλητου ανθρώπου. Έζησα την αγωνία των νέων να πιαστούν από την Εκκλησία και να ζήσουν μέσα σ αυτήν. Οι συζητήσεις οι οποίες έγιναν αυτές τις δύο μέρες είχαν ως θέμα τους τρόπους με τους οποίους μπορεί η Εκκλησία να βοηθήσει στα σύγχρονα προβλήματα του ανθρώπου, αλλά και στη θέση των λαϊκών στην Εκκλησία και στην πνευματική διακονία της τελευταίας. Θέματα επίκαιρα, τα οποία απασχολούν μεγάλο μέρος του κλήρου και του λαού. Την πρώτη μέρα των συζητήσεων βρεθήκαμε στην ιερά Μονή Πεντέλης και στο Διορθόδοξο Κέντρο όπου και χωριστήκαμε σε ομάδες συζήτησης. Ολόκληρη η μέρα, εκτός από μια μικρή διακοπή το μεσημέρι για γεύμα, αφιερώθηκε στη συζήτηση και ανάπτυξη των θεμάτων από κάθε ομάδα. Μπορεί να ακούγεται κουραστικό και λίγο βαρετό, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε λιγότερο από δέκα -δεκαπέντε χρόνια εμείς θα κυβερνήσουμε αυτόν τον κόσμο. Και πρέπει να είμαστε απόλυτα έτοιμοι. Το βράδυ μάς βρήκε στις υπέροχες κατασκηνωτικές του μαθητή Χρίστου Λυμπίκη εγκαταστάσεις της Μητρόπολης Πειραιά στην Παιανία, όπου φιλοξενούμασταν. Την επόμενη μέρα είχαμε την τιμή να βρεθούμε στο χώρο της Ιερά Συνόδου, όπου συναντηθήκαμε με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Έναν άνθρωπο ήρεμο, πνευματικό, που αγαπά τα παιδιά και θέλει αυτά να βρίσκονται στο χώρο τις Εκκλησίας. Άλλωστε κάτι τέτοιο έδειξε και η επιθυμία του να διοργανωθεί ένας τέτοιος θεσμός. Αφού άκουσε προσεκτικά τις προτάσεις μας, μας ευχήθηκε ό,τι καλύτερο στη ζωή μας και δεσμεύτηκε ότι αυτά που προτείναμε δεν θα μείνουν μόνο σε λόγια. Δεν σας κρύβω ότι έμεινα ιδιαίτερα ευτυχής που δέχτηκα την ευλογία του Μακαριωτάτου κι αισθάνομαι πολύ τυχερός που βρέθηκα κοντά του. Οι εργασίες της Συνόδου έλαβαν τέλος εκείνη τη μέρα. Το πρόγραμμα όμως είχε ακόμα μία μέρα ελεύθερη. Έτσι είχαμε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε από κοντά το ιστορικό κέντρο της Αθήνας και να ξεναγηθούμε στο μουσείο της Ακρόπολης. Να παρακολουθήσουμε εντυπωσιασμένοι το θέαμα στο Πλανητάριο και να απολαύσουμε μια βόλτα στο λιμάνι του Πειραιά. Το βράδυ είχαμε την τιμή να δειπνήσουμε στο πνευματικό κέντρο της ενορίας του Αγίου Φανουρίου Δραπετσώνας, παρουσία του Μητροπολίτου Πειραιώς, Σεραφείμ. Την Κυριακή λειτουργηθήκαμε στην Αγία Φιλοθέη και έπειτα δεχτήκαμε κέρασμα στον προαύλιο χώρο. Είχε έρθει δυστυχώς η δυσκολότερη ώρα των ημερών. Η ώρα του αποχωρισμού με τα παιδιά που γνωρίσαμε εκεί. Και ήταν δύσκολη, καθώς με τα παιδιά αυτά δεθήκαμε, γίναμε φίλοι. Παρόλο που προερχόμασταν από εντελώς διαφορετικά μέρη. Φεύγοντας, δώσαμε όλοι την υπόσχεση πως δεν θα χαθούμε αλλά θα μείνουμε φίλοι. Γύρισα στη Λάρισα κουρασμένος. Αλλά δεν με ενδιέφερε η σωματική κούραση, ψυχικά και ηθικά ένιωθα πλήρης, ευλογημένος και ικανοποιημένος. Είχα γνωρίσει παιδιά, είχα κάνει φίλους, είχα ακούσει απόψεις διαφορετικές από τις δικές μου οι οποίες με βοήθησαν να βελτιωθώ ως άνθρωπος. Γέμισα τις ψυχικές αλλά και πνευματικές μου μπαταρίες και σκέφτομαι πόσο καλά έκανα και συμμετείχα στο θεσμό αυτόν. Θέλω να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου τον κατηχητή μου και αρχιμανδρίτη πατέρα Χριστόδουλο Οικονόμου για την προτροπή του να συμμετάσχω, καθώς επίσης και κυρίως τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας, τον Λαρίσης και Τυρνάβου Ιγνάτιο, για την ηθική και οικονομική υποστήριξη που μου παρείχε. ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

8 ΣΥΝΑΞΗ ΚΑΤΗΧΗΤΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΣ Στο φιλόξενο πνευματικό κέντρο της Ενορίας του Αγίου Γεωργίου Γιάννουλης, πολύ κοντά στη Λάρισα, συγκεντρώθηκαν οι Κατηχητές και οι Κατηχήτριες της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου, την Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010, σε μια Ημερίδα, αφιερωμένη στην κατήχηση και τις προοπτικές μέσα στη σύγχρονη εποχή. Η ημερίδα ξεκίνησε με την ακολουθία του Αγιασμού, την οποία τέλεσε ο Σεβαρμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος, παρουσία των κληρικών και των λαϊκών Κατηχητών της τοπικής Εκκλησίας. Στη συνέχεια ο Σεβαρμιώτατος μίλησε στους παρευρισκομένους για την αξία του Κατηχητικού έργου και για την αποστολή του Κατηχητού μέσα στην Ενορία του σήμερα, ενώ ο π. Αχίλλιος στην εισήγησή του αναφέρθηκε στους πλούσιους καρπούς του κατηχητικού έργου της προηγούμενης χρονιάς, καλώντας τους νέους και τις νέες που διακονούν στο έργο της κατηχήσεως της νεότητος στην τοπική Εκκλησία, να επιμεληθούν ιδιαίτερα το έργο τους, να διακονήσουν με ιδιαίτερο ζήλο, άριστη κατάρτιση και ιερό ενθουσιασμό τους νέους βλαστούς της Εκκλησίας. Ο π. Αχίλλιος ανέπτυξε στην κατάμεστη αίθουσα το θέμα: Το όραμα του Κατηχητού και οι προϋποθέσεις του Κατηχητικού έργου και παρότρυνε με το λόγο του τους Κατηχητές και τις Κατηχήτριες να δουλέψουν σκληρά, να μεταφέρουν με όραμα και ζήλο Προφήτου στις παιδικές καρδιές το μήνυμα της Εκκλησίας και το σωτήριο λόγο του Θεού, ώστε να στηρίξουν θερμά τα παιδιά στην Πίστη μας, ιδιαίτερα σήμερα, που τα πάντα θέτονται σε κρίση και αμφισβήτηση. Πολύ ενδιαφέρουσα ήταν και η εισήγηση του έμπειρου Κατηχητή και Καθηγητού της Φαρμακευτικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Προκοπίου Μαγιάτη, που είχε ως θέμα : Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;. Ο λόγιος ομιλητής και άριστος επιστήμων ξεκίνησε την ομιλία του από την ευθύνη που έχει ο Κατηχητής απέναντι στα σημερινά Κατηχητόπουλα. Ανέλυσε με ένα θαυμάσιο τρόπο τη σύγχρονη αντίληψη του ανθρώπου για το πρόσωπο του Χριστού, έτσι όπως διαφαίνεται μέσα από το διαδίκτυο, την έρευνα και πολλές στατιστικές. Παρουσίασε τις απαντήσεις που δίδουν οι άνθρωποι σήμερα σε όλο τον κόσμο στο ερώτημα: Τι είναι ο Χριστός; και διαφάνηκε καθαρά η εκκοσμικευμένη αντίληψη των ανθρώπων της σύγχρονης υλιστικής και μόνον κοινωνίας, γύρω απ το πρόσωπο του Χριστού. Στο σημείο αυτό έθεσε 8 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010

9 τις βάσεις της σωστής Κατήχησης, λέγοντας πως στην παρούσα Κατηχητική χρονιά θα εξηγήσουμε καλά στα παιδιά πως ο Χριστός μας δεν είναι ένας επαναστάτης, δεν είναι ένας κοινωνικός αναμορφωτής, ούτε απλώς ο ιδρυτής μιας θρησκείας, όπως αναφέρουν σύγχρονες ηλεκτρονικές εγκυκλοπαίδειες. Αντίθετα, είναι ο Ιησούς Χριστός. Ο Κύριός μας και ο Θεός μας, ο Αρχηγός της Πίστεώς μας, που είναι αποκαλυπτική, είναι ακόμη η Ελπίδα των ανθρώπων και Εκείνος που θα μας στηρίξει στις δύσκολες ώρες, θα μας φωτίσει το δρόμο της ζωής μας και στο τέλος θα μας σώσει και θα μας αγιάσει. ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ «Ημερολόγιο 2011» Το παρόν Ημερολόγιο είναι αφιερωμένο στα τριάντα χρόνια από την επανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Αχιλλίου στην πόλη της Λαρίσης ( ). ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

10 «ΤΟ ΚΕΝΟ ΔΟΧΕΙΟ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΘΟΡΥΒΟ ΚΑΙ Ο ΚΟΥΦΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΑΜΑΤΑ» του κ. Νικολάου Μπέτσιου, Υποστρατήγου ΕΛ.ΑΣ. ε.α. Π. Παντείου - μετ. Παν/μίου Λουϊζιάνα Η.Π.Α. χώρα μας τα τελευταία κυρίως χρόνια, Η διέρχεται -πέραν της οικονομικής κρίσηςηθική κρίση και κατάπτωση των αξιών, παραδόσεων και ηθών και γενικότερα εμφανίζεται στον διεθνή επίσημο στατιστικό πίνακα κατάταξης των κρατών, ως μία εκ των πλέον διεφθαρμένων χωρών της Ε.Ε. και όχι μόνο... Τα μηνύματα που δέχεται σήμερα η ελληνική κοινωνία και βομβαρδίζονται καθημερινά οι νέοι άνθρωποι, μέσω ιδίως των ιδιωτικών ραδιοτηλεοπτικών Μ.Μ.Ε., (π.χ. πρωινές-μεσημεριανές εκπομπές), έχουν να κάνουν με την προβολή και θεοποίηση αγράμματων και αμφιβόλων τηλεαστέρων, την επιλογή της «κλειδαρότρυπας» και την προτροπή προς τα νέα παιδιά του κόσμου της εφήμερης προσωποκεντρικής διαφήμισης, ή ακόμη και δυσφήμησης, αρκεί να παρουσιάζονται στα «τηλεπαράθυρα», με το δόγμα των Ιησουιτών ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», με στόχο και μόνο την καθιέρωσή τους στην εγχώρια «σοουμπίζ» και στο υλικό και συχνά αθέμιτο υλικό συμφέρον, καταρρακώνοντας βέβαια κάθε ηθική αντίσταση. Είναι έτσι όμως τα πράγματα; Θεωρώ ότι το υγιές σύνολο της ελληνικής κοινωνίας αγωνίζεται, μοχθεί, προσφέρει και αγωνιά για το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του, για σπουδές, εργασία, προκοπή και καταξίωση μέσα από τη διάκριση της βέλτιστης προσπάθειας και του δίκαιου αγώνα, επιλέγοντας το δύσκολο ανηφορικό δρόμο της «αρετής», παρά της «κακίας». Ο Ελληνικός λαός ακόμη αντιστέκεται στη παρακμή και στις ψευτοδόλιες υποσχέσεις της διαφθοράς, της διαπλοκής, και του «καννιβαλισμού» της προσωπικότητας. Η πραγματικότητα δεν είναι στην «τηλεχαύνωση» και στη ματαιοδοξία της «σαπουνόπερας» της εποχής μας. Η πραγματικότητα για κάθε Έλληνα και Ελληνίδα του μόχθου και του μεροκάματου, βασίζεται στην αξιοσύνη, στην αντίσταση προς την παρακμή και στην ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Η λαϊκή θυμοσοφία έχει πει. «Καμία σημαία δεν κυματίζει, αν δεν φυσάει άνεμος. Και κανείς δεν δημιουργεί αν δεν έχει να αντιμετωπίσει εμπόδια». Aπό 1η Σεπτεμβρίου έως 31 Οκτωβρίου 2010 οι επισκέψεις στην Ιστοσελίδα μας ανήλθαν σε ! Συνεχίζουμε δυναμικά! 10 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010

11 «Με πείσμονα επιμονή,δεν το βάζουμε κάτω...» του κ. Νικολάου Μαγγίνα Δεν το βάζουμε κάτω. Αυτό το μήνυμα έστειλε προς πάσα κατεύθυνση ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος υποδεχόμενος στο Φανάρι όμιλο προσκυνητών, κληρικών και λαϊκών, από τη Λάρισα, με επικεφαλής το Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου Ιγνάτιο. «Εμείς σηκώσαμε το Σταυρό όλα αυτά τα χρόνια, αποδεκατίστηκαμε και τώρα περιμένουμε να έρθει η ανταπόδοσις» σημείωσε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε άλλο σημείο της ομιλίας του και διαβεβαίωσε ότι «με πείσμονα επιμονή συνεχίζουμε τον αγώνα». Στην αίθουσα του θρόνου, τον Πατριάρχη προσφώνησε καταλλήλως ο Μητροπολίτης Λαρίσης κ. Ιγνάτιος, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Η Μητρόπολή μας Σας υπεραγαπά και σεμνύνεται διά το ιερόν εδώ κέντρον, κεφαλή της Ορθοδοξίας. Είμαστε μια ομάδα προσκυνητών, ιερείς και μέλη του ποιμνίου μας, για να προσκυνήσουμε και πάλι εδώ στα ιερά προσκυνήματα και να λάβουμε την Πατριαρχική ευλογία. Αν μου επιτρέπετε, να Σας ευχαριστήσουμε για τη μεγάλη χαρά που μας δώσατε το προηγούμενο καλοκαίρι με τη Θεία Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά στον Πόντο. Την θεωρούμε εξαιρετική χαρά της Ορθοδοξίας και Σας ευχαριστούμε γιατί είδαμε ότι υποβληθήκατε σε πάρα πολύ μεγάλους κόπους για να επιτελέσετε αυτό το θείο έργο, το οποίο μας κάνει υπερήφανους, μας εκτινάσσει εις τα ύψη και μας δίνει χαρά και αγαλλίαση πνευματική. Μόνο για αυτό το λόγο άξιζε να έρθουμε εδώ και να Σας ευχαριστήσουμε». Από την πλευρά του ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος εμνήσθη της επισκέψεώς του το 2008 στη Μητρόπολη Λαρίσης, το προσκύνημά του στον Άγιο Αχίλλιο, του οποίου οι μνήμες και τα βιώματα παραμένουν πάντοτε ζωντανά και ανεξίτηλα, τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι όλα είχανε τη σφραγίδα της αγάπης. «Ό,τι κάνατε το κάνατε από αγάπη και από σεβασμό προς τον θεσμό του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου, προς το οποίο γνωρίζω πόσο αφοσιωμένος είστε και εσείς και ο λαός του Θεού τον οποίον ποιμαίνετε και εις τον οποίον έσεις μεταδίδετε έτι και έτι τα αισθήματα σεβασμού και αφοσιώσεως στο Οικουμενικό μας Πατριαρχείο. Πρέπει όλοι οι Ορθόδοξοι, αλλά ιδιαιτέρως οι Έλληνες Ορθόδοξοι, να έχουμε αυτόν τον αΐδιον σεβασμόν και την αΐδιον ευγνωμοσύνην προς το Πάνσεπτον Οικουμενικόν Πατριαρχείον, διότι προσέφερε πάρα πολλά, γνωστά και άγνωστα, δια μέσου των αιώνων και εις την Ορθόδοξον πίστιν μας και εις το ευσεβές Γένος μας. ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

12 Και εμείς σήμερα που έχουμε την ευλογίαν του Θεού και το προνόμιο, παρά τις αντιξοότητες, τις γνωστές και άγνωστες εν μέρει, να διακονούμε αυτόν τον θεσμό και να συνεχίζουμε την Ιστορία του, την προσφορά και την παράδοσή του, ευγνωμονούμε τον Θεό γι αυτό το προνόμιο που μας επεφύλαξε και αντλούμε στον καθημερινό μας αγώνα δύναμη και ενίσχυση από εσάς». Στη συνέχεια ο Πατριάρχης αναφέρθηκε στη Θεία Λειτουργία που τέλεσε τον περασμένο Αύγουστο στην Παναγία Σουμελά, λέγοντας τα εξής: «Περισσότερο από όλους εσάς που παρακολουθήσατε είτε από κοντά, παρόντες, είτε από μακριά μέσω της τηλεοράσεως τη Θεία Λειτουργία που ετελέσθη εκεί, ύστερα από εννέα σχεδόν δεκαετίες, περισσότερον λέγω, από όλους εσάς εβίωσα και έζησα αυτό το μεγάλο γεγονός εγώ ο ίδιος που είχα την ευλογία του Θεού να είμαι ο τελών τη Θεία Λειτουργία εκείνη την αξέχαστη και ιστορική μέρα. Συγκλονίστηκα αναλογιζόμενος όλη την ιστορία των 16 αιώνων παρουσίας και προσφοράς αυτού του μοναστηριού μας στα βάθη της Ανατολής...». Σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, αναφερόμενος στις διάφορες ευοίωνες εξελίξεις που σημειώνονται κατά διαστήματα σχετικά με το Πατριαρχείο και την Ομογένεια, τόνισε χαρακτηριστικά: «Βλέπετε ότι ο Θεός ανοίγει πόρτες, προσφέρει δυνατότητες εκεί όπου οι άνθρωποι θεωρούμε ότι όλα τελείωσαν. Γι αυτό και δεν απογοητευόμεθα. Έχουμε απτά δείγματα της προνοίας και της φιλανθρωπίας του Θεού. Γι αυτό και στις καθημερινές συνεχιζόμενες και παρατεινόμενες δυσκολίες μας έδω ως Ομογένεια και ως Οικουμενικό Πατριαρχείο, «δεν τα βάζουμε κάτω» όπως λέει ο λαός μας. Θα έλεγα, όπως το είπε ο ιστορικός Θουκυδίδης: Με «πείσμονα επιμονή» συνεχίζουμε τον αγώνα «τάχ αύριον έσσετ άμεινον», που έλεγαν οι πρόγονοί μας, με την ελπίδα ότι αύριο θα είναι καλύτερα. Και οι ενδείξεις, οι περί ημάς, είναι ότι θα είναι καλύτερα». Αναφερόμενος στη συνέχεια στα κατά καιρούς παθήματα και τις περιπέτειες της Ρωμηοσύνης είπε: «Εμείς σηκώσαμε τον Σταυρό όλα αυτά τα χρόνια, αποδεκατίστηκαμε και τώρα περιμένουμε να έρθει η ανταπόδοσις, η δικαίωσις, με όλα αυτά που περιμένουμε, εν αγάπη προς πάντας, διότι δεν έχουμε ούτε πνεύμα εκδικήσεως, ούτε πνεύμα εχθρότητος σε κανέναν, σ αυτούς οι οποίοι φανερά μας έβλαψαν, και αυτούς τους αγκαλιάζουμε με την προσευχή μας και με την αγάπη μας και με την ανεξικακία την οποία μας διδάσκει η Ορθόδοξος Εκκλησία μας». 12 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010

13 ΕΝΟΡΙΑ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ Με εκκλησιαστική λαμπρότητα, βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και με πλούσιες λατρευτικές ακολουθίες εορτάσθηκαν τα τριάντα χρόνια από της ιδρύσεως του ενοριακού Ναού των Αγίων ενδόξων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στην Λάρισα, το Σαββατοκύριακο 16 και 17 Οκτωβρίου Σύσσωμη η Ενορία, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, συνοδευόμενα από τους δασκάλους τους, μαζί και με τον αιδεσιμολογιώτατο π.δημήτριο Καρανίκα και όλα τα συμβούλια, που εργάζονται ιεραποστολικά μέσα σ αυτήν, προετοίμασαν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και αξιοθαύμαστο ζήλο το λαμπρό αυτό εορτασμό της συμπληρώσεως των τριάντα ετών. Έτσι, το Σάββατο το απόγευμα πραγματοποιήθηκε πολύ πανηγυρικά και με έκδηλη τη συγκίνηση στα μάτια όλων, η μεγαλειώδης υποδοχή της ιεράς Εικόνος της Παναγίας της Εσφαγμένης (πιστό αντίγραφο της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου, από το Άγιον Όρος). Στα προπύλαια του Ιερού Ναού υποδέχτηκαν τη μεγάλη Επισκέπτρια οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος, Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, ο οικείος Ιεράρχης, Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος, καθώς και οι Θεοφιλέστατοι Επίσκοποι Θερμών κ. Δημήτριος και Ρεντίνης κ. Σεραφείμ μαζί με τον ιερό κλήρο, τους ευλαβεστάτους Αναγνώστες και Ιερόπαιδες, τους άρχοντες του τόπου μας, με προεξάρχοντα το Δήμαρχο της πόλεώς μας κ. Κωνσταντίνο Τζανακούλη, τα παιδιά με τις παραδοσιακές στολές και με μεγάλη συμμετοχή των ενοριτών και όλων των πιστών της ευρύτερης περιοχής. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε η ιερά και αγία εικόνα σε ειδικά κατασκευασμένο, ξυλόγλυπτο με πολλές παραστάσεις, προσκυνητάρι και ο Σεβασμιώτατος Σισανίου έχρισε αυτήν με Άγιο Μύρο. Ακολούθησε μέγας πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός των Αγίων Πατέρων και της Παναγίας της Εσφαγμένης, στον οποίο χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου κ.παύλος, εν μέσω πολυπληθούς εκκλησιάσματος και συγκλονιστικού προσκυνήματος υπό των πιστών, και μίλησε με ένα θαυμαστό τρόπο και με ιδιαίτερη αμεσότητα για το νόημα της επετειακής αυτής εορτής των 30 χρόνων, αλλά και για την ξεχωριστή ευλογία του ερχομού της Παναγίας στην πόλη μας. Το πρωί της Κυριακής τελέσθηκε πολυαρχιερατικό συλλείτουργο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων, στο οποίο προέστη ο Σεβασμιώτατος Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος και έλαβαν μέρος οι προσκεκλημένοι αρχιερείς, ενώ έψαλλε θαυμάσια πολυπληθής χορός Ιεροψαλτών, υπό την διεύθυνση του Διδασκάλου κ. Θεοδόση Διαμάντη, υπό την επωνυμία «Βυζαντινό και Δημοτικό εργαστήρι». Στον πραγματικά βαρυσήμαντο και πολύ ωφέλιμο λόγο του, ο Σεβ. Σιδηροκάστρου επεσήμανε την ιδιαίτερη ανάγκη να είμαστε σήμερα συσπειρωμένοι γύρω από την Ενορία μας, που είναι το κύτταρο της εκκλησιαστικής μας ζωής και κάλεσε τους πιστούς να μείνουν σταθεροί και αμετακίνητοι στην πίστη τους και να αγαπήσουν έτι περισ- ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

14 σότερο τη θεία λατρεία της Εκκλησίας μας. Στο τέλος της πανηγυρικής αυτής Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Ιγνάτιος ευχαρίστησε ιδιαίτερα τους Σεβασμιωτάτους αρχιερείς που υποβληθήκαν στον κόπο αυτό, να έλθουν στη Λάρισα, προκειμένου να συνεορτάσουν με το λαό του Θεού τον άγιο, την ιερά και ξεχωριστή, για τον Ιερό Ναό αλλά και για ολόκληρη την τοπική Εκκλησία, αυτή επέτειο και εξέφρασε την συγκίνησή του για το μεγάλο και όντως σπουδαίο έργο που έχει να επιδείξει τα 30 αυτά χρόνια η συγκεκριμένη Ενορία σε όλους τους τομείς δράσεως, όπως στο φιλανθρωπικό, κοινωνικό, λατρευτικό, και κυρίως νεανικό και νοσηλευτικό. Δεν δίστασε ακόμη να δηλώσει ενώπιον όλων το θαυμασμό του και την ευγνωμοσύνη του προς όλα τα στελέχη της Ενορίας, από τον π. Δημήτριο, που είναι ο πρωτεργάτης του όλου έργου, τους εκκλησιαστικούς συμβούλους, τα μέλη των επιτροπών, άνδρες και γυναίκες, τις κυρίες της αγίας Ταβιθά, και όλους τους νέους και τις νέες, που προσεγγίζοντας την αγία μας Εκκλησία λαμβάνουν δύναμη, ισχύ, ελπίδα και παρηγοριά στη ζωή τους! Στο τέλος μίλησαν καταπληκτικά, με σύντομες αναφορές στο παρελθόν, ο Προϊστάμενος του Ιερού Ναού, π.δημήτριος Καρανίκας, η εκπαιδευτικός κ. Σοφού, εκ μέρους της αδελφότητος κυριών της ενορίας «Η Αγία Ταβιθά, η ελεήμων», ο Αναγνώστης Ευάγγελος Παπαδημητρίου, εκ μέρους των Νεανικών Διαλόγων της ενορίας, και στη σεμνή αυτή τελετή τιμήθηκαν, με ειδικό μετάλλιο, οι Σεβασμιώτατοι Ιεράρχες καθώς και καταξιωμένα πρόσωπα της ενορίας, που προσφέρουν καθημερινά, αφιλοκερδώς, πλούσια τη διακονία τους, προς δόξαν Θεού! Ακολούθησε δεξίωση και πανηγυρική τράπεζα στην αίθουσα «Συμπόσιο», στην οποία συμμετείχαν όλα τα στελέχη του ενοριακού έργου. Το απόγευμα της ιδίας ημέρας πραγματοποιήθηκε επί το πρώτον, η Ιερά Λιτάνευση της Παναγίας της Εσφαγμένης, με πρωτοφανή συμμετοχή των πιστών, παρά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες και ακολούθησε μεγάλη και κατανυκτική Ιερά Αγρυπνία, προς τιμήν του εορτάζοντος Ευαγγελιστού Λουκά και της Παναγίας της Εσφαγμένης, στην οποίαν έψαλαν οι νέοι της ενορίας, ενώ οι εκδηλώσεις συνεχίστηκαν για αρκετό καιρό, πρωί και βράδυ. Άξιοι οι κόποι και ο ιδρώτας όλων όσοι εκοπίασαν για την οργάνωση της ενορίας των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στη Λάρισα, μέσα στα 30 αυτά χρόνια, και καλή δύναμη στη συνέχεια για πολλές ακόμη τριακονταετίες πνευματικής ανατάσεως, για πολλές ακόμη ιερές επετείους και θαυμαστά ιωβηλαία! π. Αχίλλιος 14 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010

15 Η Ιερατική Σύναξη του μηνός Οκτωβρίου Με τη Θεία λειτουργία και τη συμμετοχή του Ιερού Κλήρου και των ευσεβών χριστιανών στο Ποτήριο της Ζωής, ξεκίνησε η Ιερατική Σύναξη, που συνεκάλεσε για το μήνα Οκτώβριο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος στον Ιερό Ναό Αγίου Κοσμά του Αιτωλού Ελευθερών, με κεντρικό θέμα: «Ο Ιερεύς ενώπιον της απιστίας της εποχής μας». Η Ημερίδα ξεκίνησε με αναφορές πάνω σε διοικητικά θέματα που ανέλαβε ο Αρχιμανδρίτης π. Βησσαρίων Μπλέτσας, Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Αμπελώνος και εν συνεχεία το λόγο πήρε ο λόγιος ομιλητής κ. Μιχαήλ Τρίτος, Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που ανέπτυξε τις θέσεις του Ιερέως μπροστά στα σημερινά αδιέξοδα, και κυρίως μπροστά στην απιστία της εποχής μας. Ο Ελλογιμώτατος Καθηγητής έθεσε τις βάσεις για το πώς πρέπει να είναι κατάλληλα προετοιμασμένος και καλλιεργημένος ο σημερινός Ιερέας, που ζει την εποχή της Χάριτος αλλά και την εποχή του, και πώς αληθινά θα μπορέσει να προβληματίσει τον αρνητικά διακείμενο, τον άπιστο, εκείνον που απορρίπτει την ίδια τη θεολογία, ή που δηλώνει εντελώς άπιστος και άθεος. Αναφέρθηκε ακόμη στα αίτια της απιστίας (ανεπαρκής γνώση της αληθινής πίστεως, υπερεκτίμηση του ανθρώπινου νου και της λογικής, λαθεμένο αίσθημα της αυτάρκειας και αγκάλιασμα της αμαρτωλής ζωής), και παρουσίασε με ένα θαυμαστό τρόπο την πραγματική σχέση θρησκείας και επιστήμης, λέγοντας πως και οι δυο χώροι είναι δυο κύκλοι του πολιτισμού με διαφορετικό βέβαια σκοπό, αποστολή και περιεχόμενο και επεξήγησε πως η πίστη είναι βίωμα, είναι ζωή και δεν χρειάζεται αποδείξεις γιατί είναι η ίδια απόδειξη. Στη συνέχεια κάλεσε τους Λειτουργούς του Υψίστου να μελετήσουν εκ νέου τη δημιουργία του κόσμου από το βιβλίο της Γενέσεως, να ασχοληθούν με το Πρόσωπο του Χριστού, που είναι ο Σωτήρας και ο Λυτρωτής του κόσμου και γενικά να είναι έτοιμοι να απαντήσουν σε όλα τα υπαρξιακά ερωτήματα που προβάλλουν οι άνθρωποι της εποχής μας, και κυρίως οι νέοι. Ακόμη, τέθηκαν στη συζήτηση και στο διάλογο που επακολούθησε πολλά καίρια ζητήματα, όπως η κάρτα του Α.Μ.Κ.Α. η προσπάθεια υποβάθμισης του μαθήματος των Θρησκευτικών και άλλα. Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας ευχαρίστησε ιδιαίτερα το λόγιο Εισηγητή για την πολύτιμη παρουσία του στη Λάρισα και τις πολύ χρήσιμες και σοφές τοποθετήσεις πάνω σε καίρια θέματα και επαίνεσε το ζήλο και την προθυμία του εφημερίου, π. Αθανασίου Ρημαγμού, και των συνεργατών του, αξίων Εκκλησιαστικών Συμβούλων και εθελοντριών γυναικών που από μόνοι τους, με πολλή ευγένεια αλλά και ιδιαίτερη επιμονή, προσκάλεσαν τον ίδιο και τους ευλαβεστάτους Πατέρες της τοπικής Εκκλησίας να πραγματοποιήσουν την Ιερατική Σύναξη στο χωριό και στην Ενορία τους, προκειμένου να προσφέρουν με την αγαθή διάθεση της καρδιάς τους, πλούσια και αρχοντική τη φιλοξενία τους και μια θαυμάσια τράπεζα Αγάπης. ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

16 Οι νέοι της Ιεράς Μητροπόλεώς μας στην Καστοριά ε τις ευχές και ευλογίες του Σεβασμιωτάτου ΜΠοιμενάρχου μας κ. Ιγνατίου, την πατρική συνοδεία του Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεώς μας π. Αχιλλίου και του Αρχιδιακόνου π. Θεοφίλου, οι νέοι του Γραφείου Νεότητας της Μητροπόλεώς μας άφησαν την πόλη του Αγίου Αχιλλίου, τις πρώτες πρωινές ώρες της 30ής Οκτωβρίου, με προορισμό την πόλη της Καστοριάς. Νέοι και νέες, προερχόμενοι από διάφορες βαθμίδες κατήχησης, κατηχητές και κατηχήτριες, μαθητές, μέλη του Γραφείου Νεότητας, εκφράζουν ο καθένας τις ανησυχίες του, τους φόβους του, μιας και είναι άνθρωποι που ζουν καθημερινά μέσα σε ένα κόσμο που δεν ξέρει κανείς τι να αφήσει και τι να κρατήσει. Τα γεγονότα τρέχουν πιο γρήγορα από τον άνθρωπο, προβληματισμοί τον κατατρέχουν σχετικά με την ανεργία, την Κάρτα του Πολίτη και πολλά άλλα κοινωνικά θέματα που χαρακτηρίζουν τη σημερινή κοινωνία. Έντονη είναι λοιπόν η έλλειψη επικοινωνίας με το συνάνθρωπο και κατά συνέπεια η απομάκρυνση από το Θεό. Τα νέα αυτά παιδιά προσέρχονται με σκοπό να επικοινωνήσουν πνευματικά, να μοιραστούν την αγωνία τους, να χαρούν τη ζωή και να προβάλουν ένα ηχηρό μήνυμα αισιοδοξίας, ελπίδας, πίστης και αγάπης στο πρόσωπο της αληθινής ελπίδας, πίστης και αγάπης που είναι ο Ιησούς Χριστός. Αφικνούμενα στη φιλόξενη πόλη της Καστοριάς, τα παιδιά τα υποδέχθηκαν ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Καστορίας π. Αθανάσιος και ο π. Νικόλαος. Πρώτη στάση αποτέλεσε ο Μητροπολιτικός και περικαλλής Ναός της πόλης, αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Εκεί ο π. Αθανάσιος μίλησε στους νέους για την ιστορία του Ιερού Ναού, για τα θαύματα της εικόνας της Παναγίας Πορφύρας που βρίσκεται μόνιμα στο Μητροπολιτικό Ναό, καθώς και πολλών άλλων εικόνων της Παναγίας που σκέπουν την πόλη της Καστοριάς. Κατόπιν οι νέοι φιλοξενήθηκαν στην αίθουσα της Αγίας Ταβιθά, δίπλα από τον Ιερό Ναό, όπου και τους προσφέρθηκε της Νικολέττας Παπαγεωργίου Κατηχήτριας - Μέλους του Γραφείου Νεότητας πρωινό γεύμα. Εκεί τους υποδέχτηκε με πολύ χαρά και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφείμ, ο οποίος μίλησε για το σημαντικό έργο που έχουν αναλάβει οι νέοι στην του Χριστού Εκκλησία, δίνοντάς τους πνευματικές συμβουλές και νουθεσίες. Τόνισε πως πρέπει να αγαπήσουμε περισσότερο το Θεό, να τηρούμε επακριβώς τους πνευματικούς κανόνες και να τον λατρέψουμε κυριολεκτικά έτσι θα δούμε οι άνθρωποι τους καρπούς των έργων μας. Ονόμασε το κατηχητικό έργο ιεραποστολικό και πως θα πρέπει, όσοι ασχολούνται με αυτό, να αναλωθούν πλήρως. Μόνο έτσι θα δουν τη Χάρη στη ζωή τους. Έπειτα οι νέοι ξεναγήθηκαν στον πίσω χώρο της Μητρόπολης, όπου και βρίσκεται ο τάφος του πρωτεργάτη και πρωταγωνιστή του Μακεδονικού Αγώνος, Επισκόπου Γερμανού Καραβαγγέλη. Αμέσως μετά μετέβησαν στο Βυζαντινό Ιερό Ναό των Ταξιαρχών, του 11αι., όπου και βρίσκεται ο τάφος του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά. Μετά από ένα σύντομο περίπατο στην πόλη, όπου και θαυμάστηκαν το πλήθος των Αρχοντικών αλλά και των διασωθέντων Βυζαντινών Ναών, οι νέοι προσκύνησαν την Ιερά Μονή Μαυριωτίσσης, η οποία βρίσκεται στον εσωτερικό παραλίμνιο δρόμο της χερσονήσου. Η Μονή ιδρύθηκε το 1082 και είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Εκεί ψάλθηκε δέηση προς την Υπεραγία Θεοτόκο και κατόπιν ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής π. Νεκτάριος φιλοξένησε τους νέους στο Αρχονταρίκι, όπου και μίλησε για την ιστορία του μοναστηριού. Κατά τις μεσημβρινές ώρες επιστρέψανε στην πόλη της Καστοριάς για το γεύμα, απολαμβάνοντας την πανέμορφη λίμνη με τις πάπιες και κάνοντας παραλίμνιους περιπάτους κάτω από ένα αρκετά ζεστό ήλιο για τα δεδομένα της Εποχής. Με τη δύση του ηλίου πήρανε το δρόμο της επιστροφής για τη Λάρισα, ψάλλοντας τον εσπερινό καθ οδόν, φορτωμένοι με καινούριες πνευματικές εμπειρίες. 16 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010

17 Εντυπώσεις και Απόψεις από την Εκδρομή των Νέων «Αξέχαστη, αλησμόνητη η σημερινή μας εκδρομή, γεμάτη από μεγάλες ευλογίες. Μαυριώτισσα Παναγία, πρέσβευε για όλους μας.» «Ήταν μια από τις ωραιότερες εκδρομές, που βοήθησε στη σωματική ξεκούραση και την ψυχική ανάταση.» «Πνευματική ηρεμία και ψυχική αγαλλίαση. Τέτοιες εξορμήσεις μας ηρεμούν και μας φωτίζουν τις ψυχές και τις σκέψεις μας. Μας βοηθούν να γινόμαστε καλύτεροι και να ερχόμαστε πιο κοντά στο Θεό.» «Στην Καστοριά τη γραφική Την πόλη τη Βυζαντινή Ο Δέσποτας ο Θεσσαλός Φιλόξενος, πολύ ζεστός. Μια βόλτα ως την Παναγιά Δίπλα στης λίμνης τα νερά. Και η μέρα η σημερινή Ηλιόλουστη και φωτεινή.» «Μια υπέροχη εκδρομή στην όμορφη ακριτική Καστοριά, όπου θαυμάσαμε τον ιστορικό ναό της Κοιμήσεως και την Παναγία την Μαυριώτισσα. Οι λόγοι του Σεβασμιωτάτου θα μείνουν αξέχαστοι στην καρδιά μας.» «Τοπίο όπου κυριάρχησε η ηρεμία και η ψυχική γαλήνη. Μεγάλη ευλογία από το προσκύνημα στην Παναγία και τις ευχές του Σεβασμιωτάτου κ. Σεραφείμ.» «Απολαυστική, πνευματική και ιστορική εμπειρία σε μια καταπληκτική πόλη όπως η Καστοριά.» «Ήταν μια από τις ομορφότερες εκδρομές που έχουμε πάει. Η ομορφιά αυτής της πόλης δεν έχει αρχή ούτε τέλος. Με εντυπωσίασε ο ιστορικός ναός της Κοιμήσεως που κτίστηκε το 1851 και, παρόλου που κάηκε, με την αγάπη των πατέρων ξαναχτίστηκε. Επίσης πολύ όμορφα ήταν στην Παναγία Μαυριώτισσα. Πιστεύω πως αυτή η εκδρομή θα μείνει στις καρδιές μας.» ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

18 Μαρτυρία συγχρόνου θαύματος από την Αγία Αναστασία τη Ρωμαία του Αρχιμανδρίτου π. Αχιλλίου Τσούτσουρα, Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου τη Λάρισα την Αγιοτόκο, υπάρχει μέχρι και Σσήμερα, εποχή έντονης αμφισβήτησης, μεγάλη ευλάβεια των ευσεβών κατοίκων της προς τους Αγίους της Εκκλησίας μας, παλαιούς τε και νέους. Μέσα στην πλούσια πνευματική ζωή της πόλης, με τις πολλές λατρευτικές εκδηλώσεις, την καθημερινή λειτουργική προσευχή, τις Παννυχίδες και Αγρυπνίες, τις Ιερές Παρακλήσεις καθ όλη τη διάρκεια του έτους, τις πρότυπες μαθητικές και σχολικές Θείες Λειτουργίες και τις δεήσεις, εύκολα καταλαβαίνει κανείς την ευλάβεια και την αφοσίωση θα λέγαμε των ανθρώπων προς τους Αγίους της Εκκλησίας μας, οι οποίοι είναι οι φωτεινοί οδοδείκτες της πνευματικής μας ζωής αλλά και οι θείοι πρεσβευτές μας για την κληρονομιά της αιωνίου και ατελευτήτου ζωής. Πολλοί πιστοί Χριστιανοί μας, λοιπόν, ευλαβούνται πολύ τους Αγίους μας, και ιδιαίτερα την Αγία Αναστασία τη Ρωμαία, την οποία επικαλούνται ως προστάτιδα και αρωγό στις δυσκολίες της ζωής τους. Πολύ τακτικά μεταβαίνουν στην Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, όπου η Αγία τυγχάνει προστάτης και πολιούχος και φυλάσσονται τα θαυματουργά Άγια Λείψανά Της, και εκεί ενισχύονται πνευματικά από το χαρισματικό, σοφό και άγιο Γέροντα της Μονής, Καθηγούμενο π. Γεώργιο Καψάνη ή άλλοτε επισκέπτονται τα Ιερά Μετόχια της Θεοφρούρητης Μονής, προκειμένου άνδρες και γυναίκες να προσκυνήσουν την Αγία και να πάρουν ισχυρή δύναμη από το προσκύνημά τους αυτό. Αλλά και στη Λάρισα και στα χωριά της οι πιστοί τιμούν την Αγία, βαπτίζουν τα παιδιά τους και τους δίδουν το όνομα: «Αναστασία». Πανηγυρίζουν τη μνήμη της, προσκυνούν σε δύο Ιερούς Ναούς μικρά τεμάχια των Ιερών Λειψάνων της, τελούν Ιερές Παρακλήσεις προς την Ιατρό Αγία και στο Μητροπολιτικό Ιερό Ναό του Αγίου Αχιλλίου κάθε χρόνο, το βράδυ της Εθνικής μας Επετείου της 28ης προς 29η Οκτωβρίου (επέτειος μνήμης της) τελείται μεγάλη Αγρυπνία προς τιμήν της Αγίας. Εκεί ψάλλονται ακόμη και τα Εγκώμια της Οσιομάρτυρος, ενώπιον της ιστορημένης μεγάλης Ιεράς Εικόνος Της και εκεί ιερουργούν ο Σεβασμιώτατος και πολλοί Πατέρες, ενώ ψάλλει πάντοτε εκλεκτός χορός Ιεροψαλτών και οι πολυπληθείς Χριστιανοί, γέροντες και γερόντισσες, μεγάλοι, μικροί, ακόμη και τα νήπια, κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων και τιμούν γενικά με πολύ ζήλο κι ευλάβεια την ένδοξη Οσιοπαρθενομάρτυρα. Συγκινεί δε όλους μας η αγία βιοτή της, και κυρίως το σκληρό και βασανιστικό μαρτύριο και η σθεναρά ομολογία της. Σε δύσκολους για την Εκκλησία χρόνους (256 μ.χ., επί Βασιλέως Δεκίου) η Ρωμαία στην καταγωγή, εικοσαετής κόρη, εισέρχεται στη Μοναχική ζωή, θεϊκώ έρωτι πτερουμένη, και λαμβάνει το παλλίον του Αγγελικού Σχήματος. Δεν διστάζει να κηρύττει τον Χριστό ως αληθινό Θεό και το ίδιο πράττει ακόμη και όταν συλλαμβάνεται από τον Ηγεμόνα. Την παρακαλούν να αρνηθεί τον Χριστό και να θυσιάσει στα είδωλα, και εκείνη με σθένος αρνείται και ασταμάτητα συνεχίζει να ομολογεί τον Άγιο Τριαδικό Θεό. Ακολουθεί σκληρό μαρτύριο. Την δέρνουν, την γυμνώνουν στο θέατρο και την εμπαίζουν, τεντώνουν το σώμα της σε πασάλους, την ρίχνουν στη φωτιά, την ξυλοκοπούν στην πλάτη, αλλά η ένθερμη προσευχή της και τη φωτιά κατασβήνει! Στη συνέχεια την βάζουν σε τροχό, συνθλίβονται τα κόκκαλά της και ξανά εξέρχεται θαυματουργικά χωρίς ίχνος πληγής. Τώρα πια, την καταξεσκίζουν με σιδερένια νύχια, της κόβουν τους μαστούς, όπου εδράζεται η καρδιά, της ξεριζώνουν τα νύχια, της αφαιρούν όλα τα δόντια και λίγο προτού της αφαιρέσουν με μαχαίρι την γλώσσα,η Αγία προσεύχεται για τελευταία φορά, λέγοντας: «Κύριέ μου, μεγάλη Σου η δόξα, όσοι άρρωστοι με επικαλεσθούν, θεράπευσέ τους από κάθε ασθένεια!». Και στο τέλος την αποκεφαλίζουν, καταστέφοντάς την με το μαρτύριο του Τιμίου Προδρόμου. Ποιος στ αλήθεια μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στα πολυώδυνα βάσανα και το αφά- 18 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010

19 νταστο για τα ανθρώπινα μέτρα, σκληρό μαρτύριο της Αγίας Αναστασίας; Γι αυτό και οι καρδιές των πιστών μας αγαπούν ιδιαίτερα την Αγία, την σέβονται, την τιμούν, την μνημονεύουν στις συζητήσεις τους και κυρίως θερμότατα την επικαλούνται και ακουμπούν επάνω Της και τις βιοτικές τους μέριμνες αλλά και τα αιτήματα των καρδιών τους. Πριν από αρκετό καιρό είχαμε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας μία σοβαρή θεραπεία ενδοεγκεφαλικής αιμορραγίας από την Αγία Αναστασία τη Ρωμαία και το καταθέτουμε εδώ προς δόξαν Θεού και ενίσχυση των συνανθρώπων μας που πονούν. Μια νέα κοπέλα, μητέρα δύο παιδιών, μεταφέρεται στο Χειρουργείο εκτάκτως με διάχυτη ενδοεγκεφαλική αιμορραγία που επεκτεινόταν σε όλο το ενδοκοιλιακό σύστημα. Όλοι οι Νευροχειρούργοι Καθηγητές κρίνουν την περίπτωση άκρως απογοητευτική και θλίβονται πολύ. Η οικογένειά της βρίσκεται συντετριμμένη από τη σοβαρότητα της κατάστασης. Οι θεράποντες ιατροί μόλις που παρεμβαίνουν, τοποθετώντας ενδοεγκεφαλικά ενδοκοιλιακούς καθετήρες. Αμέσως μετά τη μικρή αυτή επέμβαση και με ολοκάθαρη την εικόνα του εγκεφαλικού θανάτου, η ασθενής οδηγείται στην Εντατική και για είκοσι περίπου ημέρες παραμένει εγκεφαλικά νεκρή, χωρίς, εννοείται, να έχει καμία επαφή με το περιβάλλον και χωρίς καμία κίνηση. Παραμένει τραχειοστομημένη με μια αυτόματη αναπνοή και η νευρολογική εκτίμηση είναι ιδιαίτερα απογοητευτική. Ο πόνος εξακολουθεί να μαστίζει τους οικείους της και τα λόγια των ιατρών δεν είναι άλλα από κουράγιο και καλή δύναμη. Είκοσι ημέρες αργότερα, οι οικείοι της επικοινωνούν με την Ιερά Μονή του Οσίου Γρηγορίου στο Άγιον Όρος και ικετευτικά παρακαλούν τον άγιο Καθηγούμενο να προσευχηθεί έντονα και να τελέσουν εκεί μια Παράκληση στη Μεγάλη Οσία Ιατρό, Αναστασία τη Ρωμαία, και ακόμη πολύ σύντομα να αποστείλουν οι Γρηγοριάτες Πατέρες ευλογημένο λαδάκι από την ακοίμητη κανδήλα της Αγίας. Στο Μοναστήρι του Οσίου Γρηγορίου ξεκινά πνευματικός συναγερμός. Προσευχές και Παρακλήσεις, Δεήσεις και αμέτρητα κομποσχοίνια υπέρ της δούλης του Θεού... Εν τω μεταξύ, τέσσερις ημέρες αργότερα, φθάνει στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας το αγιασμένο έλαιον (λαδάκι). Οι συγγενείς την αλείφουν σταυροειδώς και καθημερινά δίπλα της διαβάζουν την Ιερά Παράκληση της Ρωμαίας Αγίας. Η κατάσταση έως τώρα μη αναστρέψιμη. Ιατροί και συγγενείς όμως έχουν τη βεβαιότητα της θαυματουργικής επεμβάσεως της Αγίας, διότι ξέρουν την τελευταία της προσευχή: «Όποιος ασθενής με επικαλεσθεί, Κύριέ μου, θεράπευσέ τον». Και δείτε το παράδοξο: Σε λιγότερο από πέντε ημέρες, η ασθενής, ενώ ήταν εγκεφαλικά νεκρή, άρχισε προς πολύ μεγάλη έκπληξη των θεραπόντων ιατρών να δείχνει κάποια σημάδια βελτίωσης της νευρολογικής της εικόνας. Ο αναισθησιολόγος ιατρός ανεφώνησε δυνατά: Θαύμα! Σε λίγες ημέρες η ασθενής κάνει τις πρώτες της κινήσεις, κινεί τα χέρια της και προστρέχουν επάνω της όλοι οι θεράποντες ιατροί, χωρίς να μπορέσουν να εξηγήσουν το ανερμήνευτο. Ο σύζυγός της και ο ιατρός την ερωτούν: Μας ακούς; Μας καταλαβαίνεις; Είμαστε δίπλα σου. Κι εκείνη για πρώτη φορά απαντά καταφατικά. Λίγο αργότερα την ερωτούν: Κορίτσι μου, ποιος σε έκανε καλά, ποιος σε θεράπευσε; Κι εκείνη με ιδιαίτερη προσπάθεια απαντά: «Αναστασία»! Από δω και πέρα, ο πόνος μεταβάλλεται σε χαρά, δοξολογία και ευχαρίστηση προς τον Άγιο Θεό. Εργαστηριακοί έλεγχοι, αξονικές τομογραφίες, μαγνητικές, επιβεβαίωναν τώρα την καλή και σταθερή κατάσταση της ασθενούς. Οι θεράποντες ιατροί δοξάζουν το όνομα του Αγίου Θεού και πιστεύουν πολύ στη θαυματουργική μεσολάβηση της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας. Τηλεφωνούν στο Σεβασμιώτατο Μτροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιο και τον ενημερώνουν για το πολύ μεγάλο και σπουδαίο θαύμα της Αγίας μέσα στο Νοσοκομείο τους. Όλο το συμβάν κατατίθεται με κάθε λεπτομέρεια στην έκθεση του ιατρού και στα συμβάντα του Νοσοκομείου. Η ασθενής εξέρχεται μετά από λίγες ημέρες και χαίρει άκρας υγείας, ενώ όλοι μαζί δοξάζουν και ευχαριστούν τον Άγιο Τριαδικό Θεό και την Αγία Αναστασία τη Ρωμαία. Ήταν ένα μεγάλο θαύμα της Αγίας στις ημέρες μας, που θεράπευσε την ασθενή κοπέλα, μητέρα δύο μικρών παιδιών, και ενίσχυσε όλους εμάς, Κληρικούς, Ιατρούς, Νοσηλευτές, συγγενείς και φίλους, που πολλές φορές ολιγοπιστούμε, απογοητευόμαστε και είμαστε έτοιμοι, δυστυχώς, ακόμη και να αρνηθούμε το Θεό Πατέρα μας και την ευεργετική και θαυματουργική δράση των Αγίων Του. Αγία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών. ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

20 ΣΟΥ ΕΠΡΟΣΦΕΡΑ πό την παιδική μου ηλικία παρατηρούσα Ατα χέρια των παππούδων της γειτονιάς του χωριού που μεγάλωσα. Τους δικούς μου δεν γνώρισα. Έφυγαν πολλοί νέοι. Κι έτσι είχα τους παππούδες της γειτονιάς δικούς μου. Μεταξύ τους πρώτος ήταν ο παπά Μιχάλης. Ο καλός και γλυκός παππούλης που με βάφτισε και δεν μας ξεχώριζε όλα τα παιδάκια από τα ίδια του τα εγγονάκια. Μετά ο παππούς ο Θόδωρος κι ο παππούς ο Σίτος. Του παππούλη τα χέρια είχαν σημάδια σκληρής δούλεψης στη γη, μα κι άρωμα ευωδιαστό, το άρωμα της Ιερωσύνης. Χέρι δεξί καταφιλημένο και καταξιωμένο από τη μικρή κοινωνία του χωριού. Χέρια που έπιαναν τα χέρια των συγχωριανών του και τα στήριζαν σε δύσκολες εποχές για την πατρίδα. Σε μέρες ειρήνης οδηγός στο καλό. Τα χέρια του παπά Μιχάλη. Δεν ξέρω αν τα παρατήρησε άλλος τόσο πολύ, ούτε αν έχουν τυπωθεί σε μνήμες ζωής άλλου χωριανού τόσο αναλλοίωτα. Ακόμη δεν ξέρω αν στην ίσαμε σήμερα ζωή μου έχω επάνω μου την ευλογία τους... Τα χέρια του παππού Θόδωρου, του αδελφού της γιαγιάς μου, ήταν πολύ σκληρά. Δεν είχαν ίχνος από απαλότητα. Δούλευε τον πηλό. Έφτιαχνε με χώμα και νερό τα αγγειά της ζωής του χωριού μας. Πίναμε από τις στάμνες του ευλογημένο νεράκι από τις βρύσες του χωριού. Τη Γαλανή, την Κερασιά, την Μπακαλίκ, την Πλαϊνή, του Καραπέτσα, το Αναβρυκό, του Παπαναστάση, την Παληά. Ο παππού Θόδωρος ήταν πάντα, όλες τις ώρες της ημέρας, καταϊδρωμένος. Όλο σφούγγιζε τον ιδρώτα του προσώπου του με ένα μαντήλι. Ένα μαντήλι λασπωμένο. Τα χέρια του παππού Θόδωρου ήταν ασταμάτητα. Είχε και στραγαλοποιείο. Έφτιαχνε το ρεβύθι στραγάλι. Μοσχοβόλαγε η γειτονιά. Μοσχοβόλαγε ο τόπος του πατρικού της γιαγιάς μου. Μοσχοβόλαγαν οι τσέπες μου που ήταν πάντοτε γεμάτες στραγάλια για μένα, για τις μικρές μου φίλες, την ξαδέλφη μου. Τα χέρια του παππού Θόδωρου τα πρωτοείδα σταυρωμένα όταν τον χαιρετήσαμε όλοι κλαίγοντας για τελευταία φορά. Τα χέρια του παππού Σίτου ήταν τραχειά και μεγάλα. Τα θυμάμαι πως έστριβαν το χαρτάκι για τον καπνό του και καθώς μου διηγόταν μεγάλες ιστορίες ή όταν τραγουδούσε αποκλειστικά για μένα «το παπάκι» και στο τέλος του τραγουδιού έστριβε όλος ευχαρίστηση το τεράστιο τσιγκελωτό μουστάκι του. Ήταν πολύ γέρος. Δεν τον είχα δει ποτέ με ρούχα δουλειάς να γυρίζει στο σπιτάκι της Ιωάννας Δενδραμή του. Αυτά τα χέρια αυτών των παππούδων, μου κράτησαν το μικρό μου χέρι χιλιάδες φορές. Κι εγώ φίλησα αυτά τα χέρια άλλες τόσες. Έτσι έμαθα από τη γιαγιά μου. Έτσι έκαναν τότε. Και τα παιδιά τους τούς προσφωνούσαν πατέρα, όλο σέβαση. Όταν μιλούσαν αυτοί οι παππούδες, είχαν δεν είχαν δουλειές οι άλλοι στο σπίτι έπεφτε συναγερμός. Μιλούσαν αργά, σταθερά, λόγια σοφά. Τίμια λόγια έβγαιναν απ τα στόματά τους. Παππούδες που έζησαν φτωχοί και πέθαναν έτσι. Με μόνον πλούτο το έργο τους. Τον απολογισμό τους. Φτιάχνοντας σπίτια για την οικογένειά τους. Το κεραμίδι τους. Το κεραμίδι. Όταν το άκουγες, ήταν σαν να μιλούσαν για θεόρατο παλάτι. Το έλεγαν με καμάρι. Φτιάχνοντας το λιγοστό τους κλήρο παράδεισο, σκληρά δουλεμένο. Είτε με το στάρι, ή το αραποσίτι, ή τον καπνό, ή το τριφύλλι, ή τ αμπέλι, ή την ελιά, ή τη μουριά για τον «μποντίνο». Το μεταξοσκώληκα. Μ αυτά έβαλαν τη «συρμαγιά» για να κάνουν τους γάμους και τις προίκες των παιδιών τους. Μ αυτά δούλεψαν μια ζωή. Σ αυτά άφησαν τα χέρια τους τ αποτυπώματά τους. Στο Δισκοπότηρο, στο υνί, στον τροχό, στα γκέμια. Χέρια ανθρώπων άσκυφτων, υπερήφανων, αγωνιστών της ζωής, που γονάτιζαν μονάχα στα «Σα εκ των Σων Σοι προσφέρομεν». Ποτέ και πουθενά αλλού δεν έπεφταν ταπεινοί. Πουθενά και ποτέ δεν άπλωναν. Μονάχα για τη δοξασία του Μεγαλοδύναμου. Κι έπαιρναν από τον Παντοκράτορα και τα καλά δεχούμενα και τα κακά δεχούμενα. Αγόγγυστα. Ευγνώμονες για το λίγο. Ακόμη και για το καθόλου. Για το θανατικό του παιδιού τους, για το διωγμό, για τον πόνο. Χέρια που κράτησαν λαμπάδες Ανάστασης για πάνω από μισόν αιώνα. Χέρια που πήραν και το όπλο όταν το έπρεπε η τιμή της Πατρίδας. Χέρια που έδωσαν αλληλεγγύη και συμπαράσταση στα δύσκολα του αδελφού. Χέρια που σκάλισαν τη ζωή. Τη σμίλεψαν. Την έκαναν μνημείο και κληρονομιά στο αύριο, στο αιώνιο. Αγράμματων ανθρώπων χέρια που άφησαν τόμους αποφθεγμάτων για όσους από μας θέλουν και ξέρουν να βλέπουν την προσφορά τους. Από δύο μόνον χέρια. Από δύο παλάμες. Από δέκα δάκτυλα. Βγαίνει ο απολογισμός μιας ζήσης, μιας βιωτής. Στο Θεό και στον άνθρωπο. Σου επρόσφερα ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010