Copyright Συνοδινού Ράνια Εξώφυλλο: Impress "Smashwords Edition"

Transcript

1 ΤΟ ΑΡΜΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

2 Copyright Συνοδινού Ράνια Εξώφυλλο: Impress "Smashwords Edition" ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση ή διασκευή απόδοση του περιεχομένου του παρόντος web site με οποιονδήποτε τρόπο, ηλεκτρονικό, μηχανικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εργαστηρίου. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.

3 Αφιερωμένο Στον πατέρα μου

4 Ρόδος 226 π.χ. Άρχισε να τρέχει γρήγορα προς το λιμάνι. Πέρασε γρήγορα μέσα από την αγορά και από τη βιασύνη της έριξε μερικά φρούτα κάτω. Της φώναζαν αλλά δεν μίλησε σε κανέναν. Ούτε στους συγγενείς της είπε που πηγαίνει. Τα μαύρα της μακριά μαλλιά κάλυπταν τα υγρά της μάτια. Πέρασε σαν σφαίρα μέσα από τα σοκάκια για να κόψει δρόμο. Πολλές φορές από τη σβελτάδα της δεν πρόσεχε που πάταγε με αποτέλεσμα να έχει λερωθεί με λάσπες. Όμως δεν την ενδιέφερε καθόλου, τέτοια ήταν η χαρά της. Της είπαν ότι ο πατέρας της πλησίαζε στο λιμάνι και αυτό ήταν αρκετό. Είδαν την τριήρη του από μακριά. Είχε λείψει πάρα πολύ καιρό αυτή τη φορά και η Αριάδνη ανυπομονούσε να τον δει. Ήταν έμπορος και είχε φύγει μήνες πριν για να φέρει υφάσματα από την Ανατολή. Η Ρόδος ήταν από τα μεγαλύτερα εμπορικά σταυροδρόμια της Μεσογείου και υπήρχαν πολλοί σαν τον πατέρα της που δεν έβλεπαν το σπίτι τους τακτικά. Πολλές φορές ένιωθε ότι δεν μπορούσε να τον χορτάσει, ότι δεν της έφτανε ο χρόνος που περνούσαν μαζί μέχρι να ξαναφύγει. Το εμπόριο ήταν χρόνια τώρα η κύρια πηγή εσόδων της οικογένειας της είτε της άρεσε είτε όχι. Όπου και να πήγαινε όμως, πάντα έφερνε κάτι για τη μητέρα της και για εκείνη, ποτέ δεν τις είχε ξεχάσει. Ήταν μεσημέρι, μόλις ξεπρόβαλε το λιμάνι μπροστά στα μάτια της, κυριολεκτικά θαμπώθηκε. Νόμιζες πως ο ήλιος τροφοδοτούσε με τις ακτίνες του αυτό το γιγάντιο άγαλμα και έλαμπε σαν να ήταν από χρυσό. Αν και για όλη της τη ζωή το έβλεπε να στέκεται με μεγαλοπρέπεια σα βασιλιάς του λιμανιού και ότι πλεούμενο έμπαινε στο λιμάνι δήλωνε την υποταγή του, κάθε μέρα την εντυπωσίαζε όλο και περισσότερο η επιβλητικότητα αυτού του αγάλματος, του Κολοσσού της Ρόδου.

5 Είχε περάσει πάρα πολλά βράδια με την οικογένεια της μπροστά στη φωτιά λέγοντας την ιστορία της πόλης και του αγάλματος. Το κατασκεύασε ο μαθητής του μεγάλου γλύπτη Λύσιππου, ο οποίος ήταν προσωπικός γλύπτης του Μ. Αλεξάνδρου, ο Χάρης ο Λύνδιος, προς τιμή του Θεού Ήλιου που τους βοήθησε να απαλλαγούν από την πολιορκία του Δημήτριου, του γιου του Αντιγόνου. Η δύναμη του Δημήτριου ήταν τέτοια, που μόνο με τη δύναμη του Ήλιου θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν μέχρι να έρθει οποιαδήποτε βοήθεια. Κατάφερε και συγκέντρωσε στρατό μεγαλύτερο ακόμη και από τον πληθυσμό της Ρόδου. Έφερε τη δύναμη στρατιωτών και έκανε συμμάχους τους πειρατές του Αιγαίου. Οι κάτοικοι είχαν αποκτήσει αναγκαστικά πολύ μεγάλη πολεμική πείρα, γιατί απ όταν χτίστηκε η πόλη της Ρόδου την υπερασπίζονταν συνέχεια λόγω της γεωγραφικής θέσης κλειδί που κατείχε.ήξεραν λοιπόν ότι για να αμυνθούν καλύτερα, έπρεπε να κατασκευάσουν ένα πανίσχυρο ψηλό τείχος περιμετρικά της πόλης τους ώστε να αφήσουν μόνο ένα τρόπο κατάληψης, σκαρφαλώνοντας πάνω στα τείχη. Έτσι ο Δημήτριος όντας καλά ενημερωμένος, έφερε μαζί του έναν πανύψηλο πύργο πολιορκίας τον οποίο ονόμασε Ελέπολις, δηλαδή πορθητής των πόλεων. Ο πύργος αυτός ήταν πολύ ψηλός, κατασκευασμένος από ξύλο, με καταπέλτη για να μπορέσουν οι στρατιώτες να κάνουν έφοδο πάνω από τα τείχη. Αυτό που σίγουρα θα τον δυσκόλευε όμως ήταν η μεταφορά του. Μετά από πολύ σκέψη και αφού ήθελε διακαώς να καταλάβει την Ρόδο έδεσε τον πύργο σε 6 πλοία του. Κατά τη μεταφορά του όμως, ξέσπασε μια δυνατή καταιγίδα και αφού πάλεψαν τα καράβια του με τα μανιασμένα κύματα λέγεται ότι αναδύθηκε ο ίδιος ο Ποσειδώνας χτύπησε με

6 τη γιγάντια τρίαινα του τη θάλασσα και αναποδογύρισαν τα πλοία μαζί με τον καταστροφικό πύργο. Ο Δημήτριος δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έγινε. Μετά το ναυάγιο του σχεδίου του δεν το έβαλε κάτω. Έπρεπε να αποδείξει την αξία του στον πατέρα του, για να τον θεωρήσει άξιο διάδοχο του. Σκέφτηκε να κατασκευάσει ένα δεύτερο πύργο, μεγαλύτερο και δυνατότερο, ώστε να μην υπάρχει κανένα περιθώριο αποτυχίας. Τα είχε σκεφτεί όλα. Τον έφτιαξε ψηλό σαν τον προηγούμενο, με πολλούς καταπέλτες για να γίνουν περισσότεροι από μία έφοδοι ταυτόχρονα. Είχε προβλέψει την προστασία των στρατιωτών του από τους αντίπαλους τοξότες, ντύνοντας τον εξωτερικά με δέρμα και ξύλο και τον είχε εξοπλίσει ακόμα και με δεξαμενές νερού σε περίπτωση που δεχόταν επίθεση από φλεγόμενα βέλη. Μόλις άγγιζε τη στεριά θα τον μετακινούσε με τεράστιους σιδερένιους τροχούς που είχε τοποθετήσει στο κάτω μέρος της κατασκευής τους. Ήταν μια σίγουρη επιτυχία για την κατάληψη της πόλης. Οι υπερασπιστές όμως φέρθηκαν έξυπνα και μόλις έφτασε ο πύργος στη σωστή απόσταση γέμισαν με νερό την τάφρο γύρω από τα τείχη και βούλιαξαν τον πύργο στη λάσπη. Αφού οι Ροδίτες άντεξαν ένα ολόκληρο χρόνο πολιορκίας, ήρθε βοήθεια από την Αίγυπτο και ανάγκασαν τον Δημήτριο να αποχωρήσει άτακτα, αφήνοντας τα πάντα πίσω του. Από τους πύργους του Δημήτριου πήραν πάρα πολλά μέταλλα. Χρειάστηκαν 15 τόνοι χαλκού, 9 τόνοι σιδήρου και πάρα πολλοί τόνοι πέτρας για να κατασκευάσουν τον Κολοσσό. Ένα πανύψηλο άγαλμα, που στο ένα του χέρι κρατούσε μια δάδα υψωμένη στο θεό Ήλιο και στο κεφάλι του είχε ένα πύρινο στέμμα με πιο σημαντικό από όλα το κόσμημα που το διακοσμούσε. Ήταν ένα πολύ μεγάλο κόσμημα που το αγκάλιαζε η χρυσή φιγούρα του άρματος του Ήλιου στολισμένο με

7 πολύτιμους λίθους. Το είχε φέρει ο Μέγας Αλέξανδρος από τα βάθη της Ανατολής προορίζοντας το για δώρο στο ναό του Θεού Ήλιου. Οι καλύτεροι τεχνίτες της Περσίας σμίλευαν το κόσμημα τοποθετώντας με την προσοχή που του άξιζε κάθε μικρό πετράδι στη θέση που είχε δημιουργηθεί αποκλειστικά για αυτό. Ο Θεός Ήλιος αγέρωχος δέσποζε στο θεϊκό του άρμα. Τα μάτια του φαίνονταν πύρινα από τα κόκκινα ρουμπίνια. Το στεφάνι του είχε πινελιές από άκοπα, ακατέργαστα πετράδια. Τα δυνατά του χέρια κρατούσαν τα γκέμια του άρματος όπου οι τεχνίτες είχαν τοποθετήσει μια σειρά από διαμάντια. Τα τέσσερα άλογα Έως, Αίθων, Πυρόεις και Φλέγων έτοιμα να επιτελέσουν το καθημερινό τους έργο, νόμιζες πως πέταγαν φωτιές υποταγμένα στη δύναμη του πεπρωμένου του Θεού, να δώσει φως μέχρι και στις πιο βαθιές σπηλιές, σε οποιαδήποτε μέρος χρειάζονται τις ζωοδότρες ακτίνες του φωτός. Τώρα το πολύτιμο αυτό κόσμημα, βρισκόταν στη μέση του χάλκινου στέμματος και το μόνο που μπορούσες να διακρίνεις ήταν τη λάμψη του μόλις ενωνόταν την ημέρα με τον ήλιο. Δεν υπήρχε κανένα ελάττωμα, κανένα ψεγάδι. Κάποιοι λένε ότι ένα μέρος της δύναμης και της σοφίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου κλείστηκε μέσα στο πετράδι και ότι αυτό θα έδινε δύναμη στη Ρόδο. Δε χόρταινε να το κοιτάζει. Η Αριάδνη πλησίασε πιο κοντά, εκεί που έδενε συνήθως η τριήρης του πατέρα της. Πέρασε από ένα σωρό κόσμο. Ψαράδες, έμποροι, φιλόσοφοι, απλοί ταξιδιώτες, όλοι είχαν μια θέση στο νησί. Με τέτοιο συνωστισμό πολιτισμών όμως ήταν πολύ εύκολο να σκοντάψει κανείς στα αναρίθμητα πράγματα που υπήρχαν εκεί όπως αγγεία, κανάτες και πολλά κεραμικά. Ακόμα και η μυρωδιά στο λιμάνι ήταν διαφορετική. Η μυρωδιά του εμπορίου ήταν μια μείξη από μπαχαρικά της ανατολής, χρώματα του βορρά, αλμύρα του νότου και σοφία της Δύσης. Κάπου εκεί ανάμεσα σε όλο

8 αυτόν τον κόσμο, τα μάτια της καρφώθηκαν σε ένα μόνο πλεούμενο. Αυτό της επιστροφής. Αργά αργά, έκανε τις μανούβρες του για να πλαγιάσει ανάμεσα σε δύο ψαράδικα. Ο χρόνος της φάνταζε αιωνιότητα. Πέταξαν τα σκοινιά για να δέσει. Κάποιος στο λιμάνι την έσπρωξε για να μη χτυπήσει και εκείνη με τη σειρά της πάτησε αυτόν που ήταν πίσω της. Περίμενε πολύ ώρα, με μεγάλη λαχτάρα, για να βγει ο πατέρας της. Ένας ξάδερφος της θέλοντας να την πειράξει φώναξε ότι τον είχαν αφήσει σε άλλο νησί από λάθος. Όχι, δε μπορεί, ήταν ένα είδος κακού αστείου. Τότε τον είδε να ξεπροβάλλει, έτοιμο να πατήσει το πόδι του στη γη. Πετάχτηκε στην αγκαλιά του. «Πατέρα, επιτέλους επέστρεψες», δεν έλεγε να ξεκολλήσει από πάνω του. Ο πατέρας της συγκινημένος, ευτυχισμένος, σκέφτηκε ότι για κάτι τέτοιες στιγμές άξιζε η επιστροφή. «Αριάδνη μου, χαίρομαι που είμαι πάλι κοντά σας. Πάμε να δούμε και τους υπόλοιπους και θα επιστρέψω μετά για τα πράγματα μου. Η τριήρης θα παραμείνει εδώ κάμποσες μέρες, οπότε δε χρειάζονται βιασύνες». Πήραν το δρόμο του γυρισμού. Η κόρη του τον κρατούσε από το χέρι και τιτίβιζε όλα όσα είχαν γίνει στην οικογένεια κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του. Εκείνος κάθε φορά που επέστρεφε, κοίταζε την πόλη σαν να την έβλεπε για πρώτη φορά, για να την έχει θησαυρό και κάθε φορά που το ταξίδι δυσκόλευε, να μπορεί να δραπετεύσει για να πάρει δύναμη και μετά να επιστρέψει στα καθήκοντα του. Ο ένας δίπλα από τον άλλον, πατέρας και κόρη πέρασαν μέσα από την αγορά και χάζευαν την κινητικότητα. Άλλοι είχαν πιάσει την κουβέντα, γυναίκες αγόραζαν τρόφιμα για το οικογενειακό τραπέζι, οι άντρες κάνανε παζάρια, ομάδες αγοριών

9 πήγαιναν να γυμναστούν. Παρατηρούσαν τις ιέρειες που ήταν πάντα ντυμένες στα λευκά με πιασμένα τα μαλλιά τους κότσο και φορώντας χρυσά στολίδια στο λαιμό, να πηγαίνουν στο ναό της Αφροδίτης. Ακόμα και το περπάτημα το έκαναν με μία μορφή ιεροτελεστίας. Κάθε βήμα που έκαναν ήταν αέρινο, μετρημένο λες και τις έφερνε πιο κοντά στη θεότητα που ήταν αφιερωμένες. Μία από αυτές εκείνη που προχωρούσε πρώτη έριξε ένα διαπεραστικό βλέμμα στην Αριάδνη που την έκανε να ανατριχιάσει. Κανείς δεν είχε κοιτάξει τόσο βαθιά μέσα στην ψυχή της. Ο πατέρας της γέμισε με χαρά καθώς άρχισε να προβάλει η γειτονιά του. Ήταν όπως ακριβώς την είχε αφήσει. Το σπίτι τους ήταν χτισμένο σε ύψωμα και έβλεπε τα πάντα στην πόλη με λεπτομέρεια. Τα δύο του αγόρια έπαιζαν ανέμελα στην αυλή. Μόλις τον είδαν παράτησαν τα πάντα και έτρεξαν στην αγκαλιά του. Τότε πρόβαλλε και η γυναίκα του. Τον καλωσόρισε, τον έβαλε μέσα, του έδωσε φρέσκο φαγητό να φάει και έκατσε απέναντι του κοιτώντας τον στα μάτια μη πιστεύοντας ότι επιτέλους είχε γυρίσει πίσω, είχαν πάρα πολλά να πούνε. Την ώρα που συνομιλούσαν κατέλαβε την Αριάδνη ένα παράξενο συναίσθημα. Κάποια σκυλιά στη γειτονιά γαύγιζαν επίμονα. «Πατέρα, μου φαίνεται ότι κάτι γίνεται έξω, πάω να δω, δεν θα είναι τίποτα το σοβαρό» του είπε και έφυγε με ανησυχία. Βγήκε έξω και αντίκρισε κάτι που δε το είχε ξαναδεί. Τα σκυλιά δεν μάλωναν μεταξύ τους όπως είχε φανταστεί αλλά έκαναν βόλτες γαυγίζοντας γύρω από τον εαυτό τους και τα αδέσποτα έτρεχαν μακριά σαν να τα κυνηγούσε κάτι. Ακόμα και τα ζώα στο στάβλο έκαναν φασαρία. Μπήκε στο στάβλο κρατώντας ένα κοντάρι πάνω από τον ώμο της για να δει τι τρέχει και αν χρειαστεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Φοβόταν μήπως ήταν κοντά κάποιο άγριο ζώο. Πήγαινε σιγά σιγά με απαλά

10 βήματα και βρισκόταν πάντα σε επιφυλακή. Αφού έλεγξε όλο το στάβλο διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε τίποτα το τρομαχτικό. «Ησύχασε, τι έχεις πάθει και κάνεις έτσι;» ψιθύρισε στο άλογο της. Άφησε το κοντάρι και το πλησίασε να το χαϊδέψει. Εκείνο όμως συνέχισε να είναι ανήσυχο και εκείνη για πρώτη φορά δε μπορούσε να το ηρεμήσει. Προσπαθούσε να ελευθερωθεί από τα δεσμά του, λες και κάτι πλησίαζε να το κατασπαράξει. Στα μάτια του ήταν ζωγραφισμένος ο τρόμος και έκανε νευρικές κινήσεις. Πραγματικά, η Αριάδνη δε μπορούσε να καταλάβει. Πάντως αισθανόταν ότι αυτό δεν ήταν καλό σημάδι από τους Θεούς. Βγήκε έξω και την ώρα που πήγε να πλησιάσει στο σπίτι τους, της φάνηκε ότι άκουσε έναν απόκοσμο θόρυβο, λες και η γη την προειδοποιούσε για την συμφορά που θα επακολουθούσε. Εκείνη τη στιγμή βγήκαν οι γονείς της έξω, κρατώντας ο καθένας από ένα παιδί στην αγκαλιά του. «Αριάδνη, πρόσεχε» φώναξε ο πατέρας της, «κάτι τρομερό θα γίνει. Όταν η γη βρυχάται μόνο κακό γίνεται, όχι καλό». Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πρότασή του και τότε άρχισε η γη να σείεται, σε σημείο που δεν μπορούσε κανείς να σταθεί όρθιος. Τα σπίτια, άρχισαν να καταρρέουν το ένα μετά το άλλο. Επικρατούσε πανικός. Ο κόσμος ούρλιαζε στην προσπάθειά του να παραμείνει όρθιος και να σώσει τους δικούς του ανθρώπους. Μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, κανείς δε μπορούσε να φανταστεί ότι θα γινόταν τόσο μεγάλη καταστροφή. Ακόμα και στις ιστορίες των παλιών, δεν είχε ακουστεί κάτι παρόμοιο. Σήκωσε η Αριάδνη το κεφάλι της από το χώμα και το έστρεψε με αγωνία στο μέρος των γονιών της. Ευτυχώς ήταν όλοι καλά. Το σπίτι τους και ο στάβλος είχαν ισοπεδωθεί, τα ζώα πρέπει να ήταν νεκρά. Αμέσως ακολούθησε δεύτερη δόνηση που

11 την κράτησε καθηλωμένη στο χώμα. Ήδη μπορούσε να νιώσει στο στόμα της τη γεύση της ρημαγμένης γης. Προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά είχε παραλύσει από το φόβο. Σύρθηκε προς το μέρος του πατέρα της, ο οποίος ήταν ξαπλωμένος στο έδαφος και κουλουριάστηκε πάνω του σαν να ήταν η τελευταία σανίδα σωτηρίας στη μεγαλύτερη πλημμύρα του κόσμου. Ευτυχώς η οικογένεια της ήταν καλά, τους έβλεπε και δεν το πίστευε. Μόλις ηρέμησε και σηκώθηκε, ένιωσε να της κόβεται η ανάσα. Δεν μπορούσε να σκεφτεί, να μιλήσει, ακόμα και να αναπνεύσει μπροστά στη θέα της ολοκληρωτικής καταστροφής. Μέχρι πριν από 10 λεπτά από εκείνο το σημείο μπορούσε να δει το άγαλμα, τις βάρκες, τα σπίτια στο λιμάνι, τον κόσμο να πηγαινοέρχεται και όλα αυτά τα ασήμαντα πράγματα που κάνουν τη ζωή μας σημαντική. Τώρα το άγαλμα είχε εξαφανιστεί, είχε κοπεί από τα γόνατα, το πιο αδύνατο του σημείο. Τη θέση του είχε πάρει ένα βουνό με πέτρες που είχε κλείσει την είσοδο του λιμανιού. Οι βάρκες, τα καΐκια και ότι άλλο επέπλεε είχαν ανέβει διαλυμένα στη στεριά σαν κάποιος να τα είχε μασήσει και να τα είχε φτύσει. Τα περισσότερα σπίτια είχαν ισοπεδωθεί ή μισογκρεμιστεί, καταστρέφοντας τις ζωές και τα όνειρα πολλών ανθρώπων. Θαρρείς πως η πόλη είχε βουβαθεί, είχε σβήσει μπροστά στην εκδικητική μανία κάποιου Θεού. Τι κακό έκαναν και έπεσαν ακόμα και οι ναοί; Οι επόμενες ώρες κύλισαν γεμάτες πανικό και απόγνωση. Άνθρωποι φώναζαν τους δικούς τους να φανερωθούν από τα συντρίμμια, άλλοι έκλαιγαν πάνω από τις σωρούς των συγγενών τους, άλλοι είχαν σβήσει βλέποντας την περιουσία τους διαλυμένη. Ταυτόχρονα όσες ιέρειες μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους, μαζεύτηκαν στο κέντρο της πόλης και έκαναν δέηση για να εξευμενίσουν τους Θεούς και να σταματήσουν οι μετασεισμοί.

12 Μια γριά μάντισσα άρχισε να απειλεί ότι έτσι και κατασκευάσουν ξανά τον Κολοσσό η πόλη τους θα καταστραφεί ακόμα περισσότερο, γιατί κατασκευάζοντας το άγαλμα, είχαν προσβάλλει τους Θεούς. Ο Κολοσσός έμεινε για αιώνες πεσμένος μέχρι το 653μ.Χ.

13 Ρόδος 653 μ.χ Οι Άραβες έχουν κατακλύσει την πόλη. Μελαψοί άντρες κρυμμένοι πίσω από λευκές κελεμπίες, κρατώντας πάντα το σπαθί στο χέρι, αλωνίζουν τα πάντα ψάχνοντας για λάφυρα. Κουβαλάνε μαζί τους, τους αρχαίους κανόνες επιβίωσης της ερήμου. Παντού πηγαίνουν σε ομάδες και ακολουθούνε τον αρχηγό. Το βλέμμα τους καθάριο, έτοιμο να εκτελέσει την επόμενη διαταγή. Μπαίνουν μέσα σε οποιοδήποτε μέρος μπορεί να κρύβει κάτι πολύτιμο. Κάνουν εφόδους στα σπίτια και τις αποθήκες των εμπόρων, θα χρειαστούν πολλά εφόδια είτε για να μείνουν εκεί είτε για την επόμενη λεηλασία τους. Μόνο ο Αλλάχ γνωρίζει. Ο Μωαβίας ο Σαρακηνός ήταν ο νέος κατακτητής. Είχε στείλει τον ύπαρχο του τον Αβουλαβάρ, ο οποίος είχε φέρει μαζί του πάρα πολλούς στρατιώτες με ένα και μόνο σκοπό: Να βρει το «άρμα του Ήλιου», το οποίο πίστευε ότι βρισκόταν κάτω από τα χαλάσματα του αγάλματος. Μετά από τόσους αιώνες «το άρμα του Ήλιου» είχε γίνει θρύλος. Κάποιοι το ξέχασαν, άλλοι δεν το πίστευαν, όχι όμως ο Μωαβίας. Με δική του εντολή ο Αβουλαβάρ μάζεψε όλους του τους στρατιώτες στο λιμάνι και τους διέταξε να φορτώσουν στις καμήλες όλα τα κομμάτια του αγάλματος και να τα πάνε πίσω για να τα πουλήσουν. Είχε ήδη βρει αγοραστή ένα Εβραίο έμπορο. Οι Άραβες φόρτωναν μέρα νύχτα. Πλοία ερχόταν και έφευγαν φορτωμένα με καμήλες. Οι θρύλοι λένε ότι χρειάστηκε 900 καμήλες για να μεταφέρει όλα τα κομμάτια του αγάλματος. Δεν ήταν τόσο εύκολο όσο το περίμενε να μεταφερθούν τα χαλάσματα. Τα κομμάτια ήταν τόσο μεγάλα που αν κάποιος προσπαθούσε να αγκαλιάσει ένα δάκτυλο από το άγαλμα, δεν θα τα κατάφερνε. Γι αυτό τα μεγάλα κομμάτια έπρεπε να σπαστούν σε μικρότερα, να ξεχωρίσουν τις πέτρες από το χαλκό, να ρίξουν

14 τις πέτρες στη θάλασσα, να φορτώσουν το χαλκό στις καμήλες και τις καμήλες στα πλοία. Ο Μωαβίας γύρισε από την Κωνσταντινούπολη και επέβλεπε ο ίδιος μέρα νύχτα σαν αρπαχτικό με τη γαμψή του μύτη και περίμενε από λεπτό σε λεπτό να φανερωθεί το πολύτιμο κόσμημα. Τα κατάμαυρα μάτια του είχαν θολώσει από την κούραση και την έξαψη. Έτσι και το έβρισκε, τα πάντα θα άλλαζαν στη ζωή του, θα τον υποδέχονταν πίσω στην πατρίδα σαν αυτοκράτορα. Θα αποκτούσε πολύ μεγάλη δύναμη. Εκτός από τον πλούτο και την αίγλη πίστευε ότι θα του έδινε τη δύναμη του Μεγάλου Αλεξάνδρου να κυβερνήσει όλο τον Αραβικό κόσμο. Δεν ήταν όμως γραμμένο στη δική του μοίρα.

15 Ρόδος Δεκέμβριος του 1522 μ. Χ «Κάντε τόπο να περάσει ο Μεγάλος Μάγιστρος Φιλίπ Βιλέρ ντε λ Ιλ Αντάμ» αμέσως όλοι οι ιππότες παρατάχθηκαν κατά μήκος του κεντρικού δρόμου του φρουρίου ως ένδειξη σεβασμού στο Μεγάλο Μάγιστρο. Ήξεραν ότι αυτές ήταν οι τελευταίες μέρες κυριαρχίας τους στο νησί της Ρόδου, δεν θα άντεχαν πολύ ακόμα, για πρώτη φορά είχαν φοβηθεί. Ο Μάγιστρος πέρασε από μπροστά τους σοβαρός με τα γαλάζια μάτια του καρφωμένα μπροστά. Ο μαύρος μανδύας του με τον άσπρο σταυρό στη μέση ανέμιζε από τον αέρα. Το μέτωπο του ψηλό, αυλακωμένο φανέρωνε την απελπισία του. Η κατάσταση ήταν πραγματικά δύσκολη, πιο δύσκολη από κάθε άλλη φορά. Ανηφόρισε με βαριά βήματα το λιθόστρωτο δρόμο και πίσω του τον ακολουθούσαν σιωπηλά με γοργά βήματα οκτώ ιππότες. Είχε καλέσει έκτακτο συμβούλιο. Μόλις πέρασε την είσοδο του ανάκτορου ακούστηκε μια φωνή: «Γρήγορα στις θέσεις σας, να είστε πάντα σε επιφυλακή». Οι ιππότες διαλύθηκαν σαν καπνός και κατέλαβαν τις θέσεις υπεράσπισης στα τείχη και στις επτά πύλες. Ήταν βράδυ και η επίθεση είχε προσωρινά σταματήσει. Ώρα αναδιοργάνωσης και από τις δύο πλευρές. Οι ιππότες της Ρόδου είχαν να αντιμετωπίσουν τη μεγαλύτερη επίθεση εναντίον τους. Έξω από τα τείχη βρίσκονταν ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής ο δεύτερος, με 400 πλοία και στρατιώτες ενώ μέσα από τα τείχη υπήρχε δύναμη μόνο 7000 ιπποτών. Ήταν η δεύτερη φορά που είχαν τους Τούρκους έξω από τα τείχη τους. Το 1480 μ.χ οι Τούρκοι ήρθαν με στρατιώτες αλλά μετά από τρεις μήνες οδυνηρών αιματηρών συγκρούσεων αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την προσπάθεια. Αμέσως οι Ιππότες στρώθηκαν στη δουλειά για να επιδιορθώσουν όλες τις καταστροφές της πολιορκίας γιατί

16 γνώριζαν ότι θα τους είχαν σύντομα έξω από τα τείχη τους. Όμως για κακή τους τύχη ένας μεγάλος σεισμός διέλυσε ότι είχαν ανοικοδομήσει. Ο Μεγάλος Μάγιστρος Φιλίπ με το συμβούλιο των ιπποτών αφού μπήκε μέσα στο ανάκτορο, πέρασε την αυλή, ανέβηκε τη μεγάλη σκάλα για να πάει στην αίθουσα συνεδριάσεων των οκτώ γλωσσών. Κάθε ιππότης αντιπροσώπευε και μια γλώσσα, έθνος : της Γαλλίας, της Προβηγκίας, της Ωβέρνης, της Ιταλίας, της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Αραγωνίας και της Καστίλης. Έκατσε στο θρόνο του και οι ιππότες κάθισαν στα καθίσματα δεξιά και αριστερά του. Στην αίθουσα επικρατούσε νεκρική σιγή. Περίμεναν όλοι να μιλήσει ο πρίγκιπας. «Έμπιστοι μου ιππότες, μαζί περάσαμε πολλά. Από όταν εγκατασταθήκαμε σε αυτό το νησί, εδώ και 2 αιώνες ιδρύσαμε νοσοκομείο, οχυρώσαμε την πόλη, σεβαστήκαμε όσο κανείς τους κατοίκους της και τους υπερασπιστήκαμε σε τόσες πολλές επιδρομές, πειρατών και Τούρκων. Κάναμε έργα πρόνοιας και δημιουργήσαμε το ασφαλέστερο λιμάνι μέχρι τα Ιεροσόλυμα. Περάσαμε πολλά και τώρα μετά από τόσους αγώνες νιώθω πως έρχεται η ώρα να αποχωρήσουμε με το κεφάλι ψηλά. Τα τρόφιμα και τα πυρομαχικά μας φτάνουν το πολύ για μια βδομάδα και έξω από τα τείχη είναι χιλιάδες Τούρκοι που περιμένουν να εισβάλλουν σε αυτό το νησί. Πήρα μια απόφαση και ελπίζω να τη στηρίξετε. Θα υπογράψουμε συνθήκη παράδοσης». Οι ιππότες του συμβουλίου έριχναν ματιές μεταξύ τους αντιλαμβανόμενοι τη σοβαρότητα της κατάστασης. Τότε πήρε το λόγο ο ιππότης της Γαλλίας που είχε το αξίωμα του great hospitaller:

17 «Δε ξέρω αν συμφωνούνε οι υπόλοιποι, εγώ αντιπροσωπεύοντας το έθνος της Γαλλίας θα ακολουθήσω τη σοφία του Μεγάλου Μαγίστρου. Δεν αντέχουμε άλλο». Τότε ακούστηκε στην αίθουσα μία κοινή φωνή όλων των ιπποτών «συμφωνώ». «Χαίρομαι που είστε ακόμη όλοι μαζί μου. Έχει μείνει όμως ένα θέμα να τακτοποιηθεί πριν παραδοθούμε. Όπως όλοι ξέρετε, δε μπορούμε να έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε κανέναν. Όλοι έχετε ακούσει το ανελέητο κυνήγι που είχε γίνει σε βάρος μας δύο αιώνες πριν από τον πάπα Κλεμέντιο IV και το βασιλιά της Γαλλίας για την περιουσία μας. Όταν δεν κατάφεραν να μας τα πάρουν όλα, μας κατηγόρησαν ως αιρετικούς και σατανιστές και πολλοί ιππότες κάηκαν στην πυρά, γι αυτό καλύτερα να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις. Θέλω ο καθένας από εσάς να μου βρει τον πιο έμπιστο του ιππότη. Οι 8 ιππότες αυτοί να φύγουν από τα καταλύματα τους και να παραμείνουν κρυφά, σαν κάτοικοι της πόλης και να μας δίνουν πληροφορίες για το τι κατάσταση επικρατεί. Το πιο σημαντικό όμως να παρακολουθούν στενά τους Τούρκους και σε περίπτωση που ανακαλύψουν αυτό που 200 χρόνια εμείς δεν καταφέραμε, να το παραδώσουν στο τάγμα μας όπου και να βρίσκεται. Είναι πολύ σημαντικό «το άρμα του ήλιου» να έρθει στα δικά μας χέρια. Ας ορκιστούμε όλοι μαζί τώρα την πίστη μας στο τάγμα». Σηκώθηκαν όλοι μαζί και ένωσαν ψηλά τα σπαθιά τους. «Ορκίζομαι. 'Nonnobis, Domine, nonnobis sed Nomin ituodagloriam' (Όχι σε μας, Κύριε, όχι σε μας αλλά στο όνομά Σου δώσε τη δόξα)

18 Ρόδος Β Παγκόσμιος Πόλεμος Ο Βασίλης ξεκίνησε χαράματα από το σπίτι για να πάει στο καΐκι να βρει τους άλλους δύο συναδέλφους του. Ένας απλός άνθρωπος, με μέτριο ύψος, αδύνατος, με ροζιασμένα χέρια, με ένα αυστηρό μουστάκι, αμυγδαλωτά μαύρα μάτια και κατσαρά μαλλιά. Με το πρώτο βλέμμα μπορούσες να καταλάβεις πολλά γι αυτόν. Άνοιξε τη στενή πόρτα και βγήκε στο μονοπάτι που πήγαινε στο λιμανάκι. Ο ήλιος δεν είχε βγει ακόμα. Μισή ωρίτσα με τα πόδια ήταν, όχι παραπάνω. Το φτωχικό του ήταν απομονωμένο από τα άλλα σπίτια αλλά δεν τον πείραζε γιατί δεν τους ενοχλούσε κανείς. Ήταν χτισμένο κοντά στη θάλασσα σε ένα ανέγγιχτο τοπίο. Ο πόλεμος δεν το είχε πειράξει αυτό το μέρος. Οι στρατιώτες έρχονταν δεν έβρισκαν τίποτα το ενδιαφέρον και έφευγαν. Το σπίτι έμοιαζε πιο πολύ με εξοχικό γιατί ήταν ξύλινο χωρίς ανέσεις, ίσα ίσα να χωράει αυτός, η γυναίκα του και ο γιος τους ο Γιάννης. Είχε ένα μικρό κήπο που είχαν φυτέψει διάφορα λαχανικά για να υπάρχει έστω και λίγο φαγητό. Ευτυχώς που υπήρχε και το ψαροκάικο, αν και δεν ήταν δικό του με το ζόρι κατάφερνε να ταΐσει την οικογένεια του. Ξεκίνησε για να πάει στο λιμανάκι, αφήνοντας πίσω το σπίτι του. Δεν του άρεσε η ζωή του. Δεν του ήταν αρκετή, αλλά στη μέση ενός παγκοσμίου πολέμου δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές. Αν είχε άλλες ευκαιρίες θα έκανε τόσα πολλά άλλα πράγματα. Θα μπορούσε να ήταν δάσκαλος, γιατρός, δικηγόρος γιατί όχι; έξυπνος ήταν, νέος, φιλόδοξος δηλαδή τι παραπάνω είχαν οι άλλοι από εκείνον; Συχνά καθόταν και διάβαζε διάφορα πράγματα και η γυναίκα του τον κορόιδευε: «Τα βιβλία και τα γράμματα δεν θα μας ταΐσουν». Αλλά τι μπορούσε εκείνη να καταλάβει; Δεν την ένοιαζε και τίποτα παραπάνω. Εκείνος ήταν συνεπής και από εκεί και

19 πέρα τι έκανε δεν έπρεπε να την ενδιαφέρει. Μακάρι τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Κατηφορίζοντας πέρασε τη μεγάλη ελιά, έστριψε στο μονοπάτι δεξιά και μπροστά του είδε το λιμανάκι. Τέτοια ώρα δεν είχε κίνηση καθώς ο Ηλίας ήθελε να είναι εκείνοι πάντα οι πρώτοι που θα έφευγαν μήπως κατάφερναν να πιάσουν καλύτερη ψαριά από τους άλλους. «Καλημέρα παιδιά». «Καλημέρα» είπαν σκυμμένοι στις δουλειές τους οι δύο του συνάδελφοι. Και οι δυο τους ήταν πάνω κάτω στην ηλικία του. Το καΐκι άνηκε στον πατέρα του Ηλία και ο άλλος ήταν ο Σπύρος. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον πολυσυμπαθούσαν τους φαινόταν περίεργος και εκείνος το ένιωθε αλλά δεν τον ενοχλούσε, φτάνει να μην τον έδιωχναν από τη δουλειά. Ανέβηκαν στο καΐκι έλυσαν τα σκοινιά, έβαλε ο Ηλίας μπρος τη μηχανή και ξεκίνησαν. «Που λέτε να είναι η τυχερή μας μέρα σήμερα;» «Εσύ που είσαι ο γραμματιζούμενος της παρέας που πιστεύεις ότι πάνε τα ψάρια τέτοια εποχή;» απάντησε ο Ηλίας. «Λοιπόν κάτσε να σκεφτώ, να σου απαντήσω». Σηκώθηκε όρθιος ο Βασίλης, και έμεινε να κοιτάζει την πλώρη του καϊκιού, τέντωσε το αυτί του και τους λέει: «Σύμφωνα με την περιστροφή της γης, της διαγαλαξιακής υπέρβασης, τις μέρες της σελήνης, το ζώδιο του ιχθύ, και τα ρεύματα του Ποσειδώνα πρέπει να πάμε νοτιοανατολικά και να ρίξουμε δίχτυα». Έμειναν και οι δύο να τον κοιτάζουν με ανοιχτό το στόμα. Δεν ήξεραν αν τους μιλούσε σοβαρά η αν τους κορόιδευε γιατί δεν είχαν καταλάβει λέξη από όσα είπε. Εκτός του νοτιοανατολικά. Για να φύγει η αμηχανία λέει ο Ηλίας: «Ότι πεις εσύ, ας πάμε νοτιοανατολικά, όμως θα πεις εσύ το σημείο που θα ρίξουμε τα δίχτυα».

20 Ο Βασίλης έγνεψε θετικά και παρέμεινε σιωπηλός. Τι βλάκες που ήταν και οι δυο τους. Φυσικά και τους δούλευε γιατί δεν έχαναν ευκαιρία να τον πειράζουν, άλλοτε να τον προσβάλλουν και να τον βρίζουν. Όμως την προηγούμενη μέρα είχε ακούσει για ένα καλό μέρος για ψάρεμα και ήθελε να το δοκιμάσει. Από τις περιγραφές είχε καταλάβει περίπου που ήταν και θα τους το έλεγε αλλά με άλλο τρόπο, τον δικό του τρόπο. Το ταξίδι το πέρασαν αμίλητοι, ποτέ δεν μίλαγαν άλλωστε, έμοιαζε λες και έκαναν υπομονή ο ένας με τον άλλον. Ένας σιωπηλός συμβιβασμός για να περνάει ήσυχα η μέρα. Αφού πήγαν περίπου όπου τους υπέδειξε ο Βασίλης περίμεναν την εντολή του για να ρίξουν τα δίχτυα και εκείνος είπε στην τύχη. Πραγματικά ήλπιζε να σταθεί τυχερός αν και το σημείο που διάλεξε ήταν πολύ κοντά σε βράχια. Σίγουρα κάποια ψάρια θα έπιαναν, εκεί ήταν απομονωμένα, δεν πηγαίνανε πολλοί ψαράδες γιατί εκεί κοντά είχε δυνατά ρεύματα και συχνά δημιουργούσε προβλήματα. Εκείνη τη μέρα όμως η θάλασσα ήταν τέλεια. Φύσαγε ακριβώς όσο έπρεπε. Αργά ξεπρόβαλλε ο ήλιος χρυσίζοντας τις κορυφές των κυμάτων. Φαίνονταν σαν χιλιάδες χρυσές πεταλούδες να φτερουγίζουν ανέμελα πάνω στον αφρό των κυμάτων. Έριξαν τα δίχτυα, φάγανε το κολατσιό τους και περίμεναν να έρθει η ώρα να τα μαζέψουν. «Άντε Βασίλη, άρχισε να μαζεύεις» είπε ο Ηλίας. Ξεκίνησε ο Βασίλης με το Σπύρο τη ρουτίνα και ο Ηλίας τους παρατηρούσε. Σε κάποιο σημείο προς τη στεριά όμως άρχισαν να δυσκολεύονται. «Ρε συ Ηλία έλα δώσε ένα χεράκι γιατί κάπου έχει κολλήσει», φώναξε ο Σπύρος. Ο Ηλίας τον κοίταξε εκνευρισμένος με μισό μάτι σίγουρα θα έλεγε από μέσα του πόσο ανίκανοι είναι και δεν μπορούν να

21 κάνουν τίποτα μόνοι τους. Ωστόσο περιορίστηκε στο να πάρει μια βαθιά ανάσα και να πλησιάσει. Παραμέρισε με τα δυνατά του χέρια και τους δύο και άρχισε να τραβάει τα δίχτυα μόνος του. Ήταν δυνατός άντρας, συχνά κακότροπος που πάντα έκανε το δικό του χωρίς να υπολογίζει κανέναν. Ακόμα και τα χαρακτηριστικά του ήταν τραχιά. Σγουρά μαλλιά, μικρά βαθουλωτά μάτια πνιγμένα σε χοντρά μαύρα φρύδια, χοντρή μύτη και λεπτά χείλη. Όμως και γι αυτόν ήταν δύσκολο να τα τραβήξει χωρίς να τα σκίσει. «Ανάθεμα σε Βασίλη, η ώρα και η στιγμή που ακούσαμε τις χαζομάρες σου και ήρθαμε στην ερημιά να παλεύουμε με τα δίχτυα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βουτήξεις μέσα και να δεις που στο καλό πιάστηκαν». Ο Βασίλης δεν είχε άλλη επιλογή. Δεν είναι και εύκολο να πας κόντρα στον Ηλία και μιας και ήταν δικό του το φταίξιμο, έβγαλε τα ρούχα του και βούτηξε. Αμέσως βρέθηκε σε ένα άλλο κόσμο, ήρεμο που τα πάντα είχαν ένα δικό τους χρόνο, μια δικιά τους μουσική. Διάφορα ψαράκια ακολουθούσαν τα χρώματα του βυθού και έπαιρναν μέρος στο δικό τους χορευτικό. Πάντα η θάλασσα τον μάγευε. Ακολούθησε το δίχτυ μέχρι ένα σημείο και καθώς κατέβαινε, του φάνηκε ότι είδε κάτι να γυαλίζει. Του κίνησε την περιέργεια, μπορεί και να έκανε λάθος γιατί δεν ήταν τόσο κοντά για να διακρίνει καλά και με τα μάτια ανοιχτά μέσα στην θάλασσα ήταν ακόμα πιο δύσκολο, όμως τι θα μπορούσε να είναι; Έτσι σκεφτότανε μέχρι που του τέλειωνε η αναπνοή. Αναγκάστηκε να ξαναβγεί στην επιφάνεια για να μαζέψει δυνάμεις. Μόλις έβγαλε το κεφάλι του στην επιφάνεια του νερού, άρχισε να παίρνει πολλές ανάσες. «Τι έγινε το ξέμπλεξες το δίχτυ;» τον ρώτησε ο Σπύρος. «Δεν είμαι σίγουρος, θέλω να ξαναδώ κάτι». «Τι είναι, είδες καμιά γοργόνα;»τον κορόιδεψε ο Ηλίας.

22 Ο Βασίλης δεν απάντησε αλλά ξαναβούτηξε, αποφασισμένος να δει τι ήταν εκείνο που γυάλιζε. Κολυμπούσε αργά με μεγάλες κινήσεις για να μη λαχανιάσει. Ακολούθησε το δίχτυ μέχρι που έφτασε σε ένα κοραλλιογενή ύφαλο όπου εκεί είχε μπλεχτεί. Δίπλα από το δίχτυ όμως υπήρχε κάτι άλλο, κάτι εκθαμβωτικό. Ένα μεγάλο κόκκινο πετράδι που το περιτριγύριζαν ένα σωρό πολύτιμες πέτρες. Τα έχασε εντελώς, μαγεύτηκε από τις Σειρήνες του πετραδιού. Ο ύφαλος το είχε πάρει υπό την προστασία του και θα ήταν πραγματικά δύσκολο να το βγάλει από εκεί. Ήταν σφηνωμένο και δεν ήθελε με τίποτα να φανερωθεί. Όχι, δεν μπορούσε με τίποτα μόνος του, χρειαζόταν βοήθεια για αυτό. Εκείνος δεν είχε τόση δύναμη ούτε και ο Σπύρος, ο Ηλίας όμως... Για άλλη μια φορά ανέβηκε στην επιφάνεια. «Δε θα το πιστέψετε τι υπάρχει κάτω», φώναζε λαχανιασμένος. «Ηλία, έλα μαζί μου τώρα και φέρε και ένα ξύλο». Ο Ηλίας δεν έχασε χρόνο, έβγαλε τα ρούχα του, πήρε ένα καμάκι και βούτηξε με το Βασίλη κάτω. Ο Βασίλης τον καθοδήγησε και μόλις ο Ηλίας το αντίκρισε τα έχασε. Άρχισε μανιασμένος να τραβάει με όλη του τη δύναμη τα κομμάτια του ύφαλου που είχαν εγκλωβίσει το πετράδι. Πότε με τα χέρια του πότε με το ξύλο, έκανε απίστευτη προσπάθεια για να τα καταφέρει. Μέσα στο νερό τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Οι κινήσεις όσο γρήγορες και να ήταν, γίνονταν σε αργή κίνηση. Ο Βασίλης βοηθούσε όπως μπορούσε αν και είχε αφήσει την κατάσταση κυριολεκτικά στα χέρια του Ηλία. Την ώρα που τους τελείωνε η αναπνοή, ο Ηλίας κατάφερε και έσπασε ένα μεγάλο κομμάτι του υφάλου. Όμως δεν ήταν αρκετό για να μπορέσουν να απεγκλωβίσουν ότι ήταν κρυμμένο τόσο χρόνια εκεί. Έτσι όπως ήταν τοποθετημένο από τα αόρατα χέρια ενός προστάτη Θεού ήταν αδύνατον να το βγάλουν έτσι απλά, έστω

23 για να δουν τι ακριβώς είναι και πόσο μεγάλο είναι. Το παράτησαν και ανέβηκαν στην επιφάνεια. «Τι έγινε ρε παιδιά, ανησύχησα. Νόμιζα πως πνιγήκατε, κανείς σας δεν είχε αντέξει τόσο κάτω». είπε ο Σπύρος γεμάτος αγωνία αλλά και περιέργεια. «Πέτα τα σκοινιά». Υπάκουσε ο Σπύρος έδεσε τη μία τους άκρη σε ένα γερό κομμάτι του καϊκιού και έπειτα πέταξε την άλλη στη θάλασσα. Αμέσως έπιασε ο καθένας από μία άκρη και κατευθύνθηκαν στον ύφαλο. Το έδεσαν όσο πιο καλά μπορούσαν και ανέβηκαν στην επιφάνεια. Έβαλαν όλη τους τη δύναμη και οι τρεις μέχρι που κατάφεραν και έβγαλαν ένα κομμάτι και το ανέβασαν πάνω. Έμειναν και οι τρεις άφωνοι για μερικά δευτερόλεπτα. Στο φως το ήλιου αυτό το κομμάτι με πολύτιμους λίθους το οποίο είχε γίνει ένα με τη μάζα του ύφαλου φαινόταν κάτι το μαγικό, το ασύλληπτο. Δεν ήταν όλο το κομμάτι κόσμημα, αλλά ένα μικρό του μέρος. Το υπόλοιπο είχε χάλκινα σκαλιστά κομμάτια που δεν μπορούσες να προσδιορίσεις τι απεικόνιζαν. Το πετράδι είχε μία χρυσή φιγούρα ενός προσώπου που φόραγε στέμμα. Ένα στέμμα που λαμποκοπούσε από τους πολύτιμους λίθους. Σίγουρα αυτό που βρήκαν ήταν ένα μικρό μέρος του θησαυρού. Είχαν χαθεί μέσα του, η λάμψη του καθρέπτιζε όλα τους τα όνειρα και όλη τη ματαιοδοξία. Δεν υπήρχε διαφυγή. Τώρα πια τους εξουσίαζε. Είχε βγάλει έξω τον σκοτεινό τους εαυτό. Αυτό το κομμάτι που υπήρχε πολύ βαθιά θαμμένο μέσα τους και είχαν κλείσει τρομαγμένοι από τι μπορεί να κάνουν όταν έρθει η κακιά στιγμή. Το φύλαγαν για τους εχθρούς τους. Τη σιωπή έσπασε ο Ηλίας. «Σπυράκο, καταλαβαίνεις ότι δεν θα πάρεις μερίδιο από αυτό έτσι;»

24 «Τι λες καλέ, μαζί δεν ήρθαμε, μαζί δε ρίξαμε τα δίχτυα; Δεν υπάρχει περίπτωση. Αυτό πρέπει να αξίζει αμύθητα λεφτά. Με τι πο τα.» Ο Βασίλης δεν είχε βγάλει λέξη. Έβλεπε μόνο τον Ηλία να μετατρέπεται σε άλλο άνθρωπο. «Δικό μου είναι το καΐκι, εγώ αποφασίζω το τι θα γίνει εδώ πέρα, μη σε πετάξω στη θάλασσα». «Εμένα ρε θα πετάξεις, που σου χω σταθεί τόσα χρόνια σε αυτό το παλιοκάικο, ας μην ήταν ο πατέρας σου και θα σου λεγα εγώ». «Βρε τι μας λες σου χρωστάμε και χάρη; Δεν το κατάλαβα». Είχαν και οι δύο σηκωθεί και ο ένας φώναζε όσο πιο δυνατά μπορούσε για να επιβληθεί. Είχαν πλησιάσει επικίνδυνα κοντά για να πιαστούν στα χέρια. Τα ρουθούνια τους φούσκωναν και ξεφούσκωναν, η αναπνοή τους είχε επιταχυνθεί και τα μάτια τους κολυμπούσαν στην οργή. Κουβέντα στη κουβέντα, έδωσε ο Ηλίας την πρώτη σπρωξιά, ακολούθησε δεύτερη και πιάστηκαν στα χέρια. Αμέσως σηκώθηκε ο Βασίλης και προσπάθησε να μπει ανάμεσα τους να τους χωρίσει. Δύσκολο όμως, είχαν μετατραπεί σε δύο λυσσασμένα λιοντάρια που παλεύουν για την κυριαρχία του κοπαδιού, έτοιμα να ξεσκίσουν με τα κοφτερά τους δόντια ότι μπει στο δρόμο τους. Πιάνει ο Ηλίας με τα δυνατά του χέρια το λαιμό του Σπύρου και άρχισε σταδιακά να τον σηκώνει από το δάπεδο. «Βασίλη βοήθησε με για να σωθείς. Δεν θα γλυτώσεις αλλιώς από την κατάρα». είπε με την τελευταία δύναμη που του είχε απομείνει. Ο λεπτός λαιμός του Σπύρου είχε αρχίσει ήδη να μελανιάζει και δεν μπορούσε να πάρει ανάσα. Τα γαλάζια μάτια του γεμάτα τρόμο αντίκριζαν αυτές τις τελευταίες στιγμές το μίσος του δολοφόνου του. Δε μπορούσε να το πιστέψει.

25 Αγωνιώντας προσπαθούσε να πάρει ανάσα αλλά τα χέρια του Ηλία δεν τον άφηναν. Όσο και να σπαρταρούσε δεν υπήρχε οίκτος, μέχρι που άφησε και την τελευταία του πνοή μένοντας με ανοικτά τα μάτια να κοιτάνε με απόγνωση αλλά και με απορία το άγριο πρόσωπο του Ηλία, του ανθρώπου που δούλευαν μαζί πάνω από δέκα χρόνια στο καΐκι, ενός ανθρώπου που γνώριζε και γιόρταζε μαζί του. Ο Βασίλης είχε μείνει αποσβολωμένος να κοιτάζει τη σκηνή. Ο χρόνος είχε παγώσει γύρω του. Νόμιζε ότι αυτό δεν είχε γίνει πραγματικά μπροστά του, αλλά κάπου αλλού και κάποιος άλλος το παρακολουθούσε, όχι αυτός. Εκείνη τη στιγμή ένιωθε το απόλυτο σκοτάδι να τους τυλίγει ύπουλα και να μπαίνει μέσα τους. Τα σύννεφα είχαν παγώσει, ο ήλιος δεν έστελνε πια τις ακτίνες του, η θάλασσα είχε πάψει να κινείται. Όλα είχαν γίνει ένα. Μόλις ήρθε στην πραγματικότητα έτρεξε στο Σπύρο που κείτονταν σωριασμένος σαν ένα τσουβάλι ρούχα. Τον αγκάλιασε, του έκλεισε τα μάτια και έμεινε να κοιτάζει τον Ηλία με μάτια γεμάτα πόνο. «Τι έκανες; Συνειδητοποιείς τι έκανες; Δολοφόνησες έναν άνθρωπο. Γιατί;» Ούρλιαζε ο Βασίλης περιμένοντας μάταια μια λογική απάντηση. «Είσαι πραγματικά ηλίθιος. Θα τα μοιραστούμε μισά μισά. Με αυτό τον θησαυρό που βρήκαμε και θα βγάλουμε στην επιφάνεια θα ζήσουμε μια πολύ ωραία ζωή, μακριά από πολέμους, φτώχια και μεροκάματο. Γιατί να τα μοιραστούμε με το Σπύρο, αυτός δεν είχε καμία σχέση με την ανακάλυψη μας. Αυτό που κρύβεται εκεί κάτω δεν είναι ένα τυχαίο εύρημα. Αιώνες ψάχνουν να βρουν το άρμα του Ήλιου. Αυτό πρέπει να είναι». Κοίταζε τον Βασίλη λες και με ότι έλεγε μπορούσε να αποκτήσει νόημα ο θάνατος του Σπύρου. Είχε ηρεμήσει, η φωνή του είχε απαλύνει, αλλά τα μάτια του δεν ξεγελούσαν.

26 «Λες να βρήκαμε το άρμα του Ήλιου; Πρέπει να το πούμε στους Έλληνες να κάνουν ανασκαφές. Να χρηματοδοτήσουμε τον αγώνα». «Έχεις τρελαθεί εντελώς; Γι αυτό σκότωσα τον Σπύρο; Βγάλε τον σκασμό και μη με αναγκάσεις να κάνω κάτι που δε θέλω. Δε σε συμφέρει». «Τι θα πούμε για το πτώμα;» «Μην ανησυχείς, θα το πετάξουμε στη θάλασσα. Θα πούμε ότι είχαμε πρόβλημα με τα δίχτυα, ότι ο Σπύρος έπεσε μέσα να δει τι έγινε και δεν ξαναβγήκε στην επιφάνεια.» «Και τον βράχο; Πως θα τον μεταφέρουμε;» «Θα περιμένουμε να βραδιάσει και θα το πάμε σε εκείνο το μέρος κοντά στο σπίτι σου. Εκεί είναι απομονωμένα. Κανείς δε θα καταλάβει τίποτα». «Και αυτό που βρήκαμε;» «Θα το βάλω σε ένα σακί και θα το κρύψω μέσα στη βάρκα. Είναι πιο επικίνδυνο να το κουβαλάω μαζί μου και να προσπαθώ να το κρύψω από τα αδιάκριτα βλέμματα των υπολοίπων». «Και αν είναι καταραμένο;» «Βασίλη σύνελθε». «Λες να είναι τυχαίο που το βρήκαμε εμείς;» «Φυσικά δεν είναι τυχαίο. Μας αξίζει να πλουτίσουμε να περάσουμε όλη τη ζωή μας καλά αλλά και να εξασφαλίσουμε τα παιδιά μας». Ο Βασίλης δεν πίστευε στα αυτιά του με αυτά που άκουγε από τον Ηλία. Πάντα πίστευε ότι νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του και αγαπούσε μόνο τον εαυτό του και κανέναν άλλον. Άντε ίσως αγαπούσε και το παιδί του. «Έχω ένα περίεργο αίσθημα ότι αυτό δεν θα μας βγει σε καλό» είπε ο Βασίλης με πολύ σιγανή φωνή, μουρμουρίζοντας.

27 ΣΗΜΕΡΑ Μετά από πολλές ώρες αναμονής μέσα στο αυτοκίνητο της περίμενε πότε θα έβγαινε από τη γκαρσονιέρα το παράνομο ζευγάρι του επιχειρηματία και της πετυχημένης παρουσιάστριας. Μόλις ξεπρόβαλλε το κεφάλι της κυρίας Αμάντας τυλιγμένο με ένα μαντήλι και με μεγάλα γυαλιά ηλίου να κρύβουν το πρόσωπο της, η Λυδία έβγαλε την φωτογραφική της μηχανή και τραβούσε απανωτές φωτογραφίες. Ήξερε ότι ήταν θέμα μερικών λεπτών για να βγει και ο Γρηγόρης. Πραγματικά είχε απόλυτο δίκιο και η φωτογραφική μηχανή της πήρε φωτιά. Εδώ και μια εβδομάδα δεν είχε αφήσει λεπτό την Αμάντα, της έκανε παντού παρέα και εκείνη ας μην το είχε αντιληφτεί. Την παρακολουθούσε μόλις έβγαινε από το σπίτι της, όταν πήγαινε στο σταθμό, όταν πήγαινε για ψώνια, για φαγητό, στο κομμωτήριο, στο γυμναστήριο, παντού, μέχρι να καταφέρει να την πάρει φωτογραφία με τον κατά δέκα χρόνια νεότερο της και ζεν πρεμιέ Γρηγόρης. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το τεύχος του Prive θα πουλούσε πολλά αντίτυπα. Η όχι; Υπομονετικά ακολούθησε για άλλη μια φορά την Αμάντα μέχρι το σπίτι της. Αυτή τη φορά όμως δεν έκατσε στο αυτοκίνητο να την παραμονεύει αλλά τόλμησε να βγει έξω. Τρέχοντας πριν προλάβει η Αμάντα να ανοίξει τη βαριά εξώπορτα του σπιτιού της πετάχτηκε η Λυδία μπροστά της «Χαίρεται» της είπε όσο πιο ευγενικά μπορούσε. «Γεια» είπε η Αμάντα γεμάτη αμηχανία. «Δεν θέλω να σας αναστατώσω αλλά μήπως έχετε το μπλοκ επιταγών μαζί σας;» της είπε η Λυδία συνεχίζοντας να την κοιτάει με χαμόγελο. «Παρακαλώωωω;» είπε η Αμάντα λες και δεν άκουσε καλά, λες και έγινε κάποιο λάθος. «Τι θέλετε κυρία μου;» της

28 είπε και είχε γυρνώντας προς τη μεριά της κοιτάζοντας τη με απόλυτα ενοχλημένο ύφος. «Σας έχω φωτογραφίσει μαζί με τον αγαπημένο σας. Αν μου δώσετε επιταγή με το κατάλληλο νούμερο σας υπόσχομαι ότι θα σας παραδώσω την φωτογραφική μου μηχανή όπως είναι» είπε στον ίδιο φιλικό τόνο η Λυδία άλλωστε δεν ήθελε να τσακωθεί μαζί της, δεν της είχε κάνει τίποτα, τα χρήματα της ήθελε μόνο. «Σήκω και φύγε πριν φωνάξω την αστυνομία. Με ακούς;» άρχισε να φωνάζει σε κατάσταση υστερίας η Αμάντα. Τα χέρια της έτρεμαν από τα νεύρα της και της έπεσαν τα κλειδιά. Η Λυδία έσκυψε και της τα έδωσε χωρίς να έχει ταραχτεί καθόλου ενώ εκείνη συνέχισε να της φωνάζει να φύγει. Επειδή είχε αρχίσει ήδη να τις κοιτάζει κόσμος η Λυδία έφυγε και μπήκε στο αυτοκίνητο της. Μπορεί να μην είχε πάρει την επιταγή που ήθελε αλλά αν μη τι άλλο θα έκανε το περιοδικό χαρούμενο. Σίγουρα θα πουλούσαν πολλά φύλλα σε αυτό το τεύχος. Τώρα έπρεπε να οδηγήσει για να φτάσει στην άλλη πλευρά της Αθήνας όπου βρισκόταν τα γραφεία. Η κίνηση ήταν αφόρητη. Θα της έπαιρνε πάνω από μία ώρα να φτάσει για να θριαμβολογήσει και έβαλε ραδιόφωνο να περάσει λίγο η ώρα. Μόλις μπήκε μέσα στο γραφείο άκουσε μια πολύ γνώριμη φωνή: «Λυδία, σε θέλει στο γραφείο της η κ. Σήλια» είπε η Ειρήνη στην Λυδία καθώς πήγαινε να κάτσει στην θέση του γραφείου της. Τα γραφεία τους ήταν αντικριστά και είχαν ενδιάμεσα ένα ηχομονωτικό τζάμι. Αν και αυτό δεν τις εμπόδισε ποτέ από το να κουτσομπολεύουν τους πάντες μέσα στο γραφείο. Η Λυδία άφησε τα πράγματα της και αργά, νωχελικά μην έχοντας καμία όρεξη να πάει οπουδήποτε μιας και αυτή η κίνηση στους δρόμους την είχε εξουθενώσει. Πέρασε μπροστά από το γραφείο της Ειρήνης κάνοντας γκριμάτσες, σέρνοντας σχεδόν τα πόδια της, προσπέρασε μερικά ακόμα γραφεία, όπου κοπέλες δούλευαν

29 πυρετωδώς παίρνοντας ασταμάτητα τηλέφωνα, μέχρι που έφτασε στην πόρτα της διευθύντριας. Η ταμπέλα έξω από την ξύλινη πόρτα έγραφε: ΣΗΛΙΑ ΚΑΣΤΡΙΝΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ PRIVE Έπρεπε με κάθε τρόπο να υπενθυμίζει στους υπαλλήλους ποιος είναι το αφεντικό. Πήρε μια βαθιά ανάσα και χτύπησε την πόρτα περιμένοντας να απαντήσει η «Τσήλια» όπως την κορόιδευαν πίσω από την πλάτη της. «Τσίλ» από το κρύο και «Τσίλι» από το καυτερό. «Παρακαλώ» άκουσε την φωνή της και πέρασε μέσα κλείνοντας πίσω της την πόρτα. «Τι κάθεσαι και με κοιτάς σαν χάνος; Πάρε μια καρέκλα και κάτσε». της είπε η Σήλια με τον συνηθισμένο της αγενή τρόπο και η Λυδία υπάκουσε. «Τι κατάφερες με την Αδαμίδου; Έκανες τίποτα ή τόσο καιρό άσκοπα σπαταλήσαμε τα χρήματα μας σε εσένα;» Η Λυδία έκανε ένα μορφασμό και μετά χαμογέλασε σαν να της έλεγε ότι αφού πάντα τα καταφέρνει γιατί την ρωτάει. «Την έχω να βγαίνει από τη γκαρσονιέρα και μετά τον Γιάννη. Δεν τον είδα να μπαίνει γιατί μάλλον του έδωσε κλειδί και πήγε νωρίτερα, δεν μπορώ να είμαι σε δύο μέρη ταυτόχρονα» απάντησε επιθετικά για να προλάβει και την επόμενη της ερώτηση. «Εντάξει. Έκανες καλή δουλειά και για αυτό σου έχω ένα δώρο. Για αυτή τη δουλειά θέλω την καλύτερη, αυτή που θα πάρει πιπεράτες φωτογραφίες και θα τις συνοδεύσει με ένα εξίσου καυστικό κείμενο. Θέλω αύριο να πάρεις το αεροπλάνο και να πας στη Ρόδο. Έχω πληροφορίες ότι εκεί βρίσκεται ο Γιάννης Αντωνίου με μια αιθέρια ύπαρξη. Βέβαια δεν είναι η γυναίκα του όπως καταλαβαίνεις και εννοείται ότι δεν θέλω να βγάλεις μόνο φωτογραφίες, θέλω και βίντεο. Μετά από αυτό

30 θέλω να κάνεις το συνηθισμένο ρεπορτάζ για τους τουρίστες που ξεσαλώνουν στο Φαληράκι. Σου έχω όλα όσα χρειάζεσαι εισιτήρια, διαμονή, κλεισμένο αυτοκίνητο εδώ στο φάκελο». Όση ώρα της τα έλεγε αυτά δεν είχε σηκώσει το κεφάλι της από τον υπολογιστή για να δει την αντίδραση της Λυδίας η οποία είχε μείνει έκπληκτη και την κοίταζε. Αν μη τι άλλο δεν περίμενε να φύγει για ταξίδι τόσο ξαφνικά. Υποτίθεται ότι η Παρασκευή θα ήταν το ρεπό της και είχε κανονίσει ένα εκατομμύριο πράγματα. Πόσο εύκολο ήταν για τη Σήλια με τα πανάκριβα ρούχα, το πάντα καλοχτενισμένο της μαλλί και το γυάλινο πρόσωπο που από το πολύ Botox δεν της είχε μείνει ίχνος έκφρασης να της ανακατώνει τη ζωή κάθε λίγο και λιγάκι. «Μη με κοιτάς με αυτό το ύφος. Αν δεν μπορείς, να μου το πεις και εγώ θα βρω άλλον να κάνει τη δουλειά» της είπε η Σήλια καθώς έπαιζε νευρικά με το στυλό της. «Ε, όχι κυρία Σήλια. Θα τα καταφέρω όπως πάντα, μην ανησυχείτε» απάντησε η Λυδία με συγκρατημένη ευγένεια προσπαθώντας να μην μιλάει μέσα από τα δόντια της. Ήξερε ότι όταν έλεγε η «Τσήλια» να βρει άλλον εννοούσε να βρει για πάντα άλλον. Όποιος τολμούσε να της αρνηθεί οτιδήποτε ήταν πρώτος στην λίστα της απόλυσης. Σηκώθηκε, πήρε τον φάκελο από το γραφείο της Σήλιας, την χαιρέτησε και έφυγε κλείνοντας όσο πιο αθόρυβα μπορούσε την πόρτα ενώ πραγματικά ήθελε να της τη βροντήξει στην μούρη. Τα εκφραστικά μάτια της Ειρήνης ήταν καρφωμένα πάνω της από την ώρα που βγήκε μέχρι την ώρα που έκατσε στην θέση της. Από την στιγμή που ήρθε η Λυδία στο περιοδικό η Ειρήνη ήταν ο φύλακας άγγελος της. Της έμαθε όλα τα κατατόπια, ποιους να εμπιστευτεί, ποιους να αποφεύγει και τι πρέπει να προσέχει για να κρατήσει τη δουλειά της. Ενίοτε την προστάτευε από τις τρικλοποδιές και πάντα ήταν πρόθυμη να τη βοηθήσει και να την καλύψει. Ήξερε τα πάντα για εκείνη ή μάλλον όσα της

31 επέτρεπε η Λυδία να μάθει. Ενώ ήταν εντυπωσιακή κοπέλα, καστανόξανθη, ψηλή με θηλυκότητα, πρόσχαρη δεν το είχε πάρει πάνω της και παρέμενε προσγειωμένη και αυτό ήταν κάτι που η Λυδία εκτιμούσε. Ήταν η καλύτερη της φίλη μαζί γελάγανε, μαζί κλαίγανε, όσα μπορούσαν τα μοιραζόταν μαζί. Η Λυδία είχε το πρόσωπο της σκυμμένο και σκεφτόταν πως θα ακύρωνε το μεσημεριανό με τη μητέρα της και τη βραδινή έξοδο με το Δημήτρη. Θα της γκρίνιαζαν ασταμάτητα και εκείνη δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα. Μόνο να τους ακούει, να γνέφει και να τους λέει την ίδια κασέτα για άλλη μια φορά. Πόσο δίκιο έχουν και ότι δεν είναι δικό της λάθος και την επόμενη φορά θα προσπαθήσει να ορθώσει το ανάστημα της και όλα αυτά που τους επαναλάμβανε κάθε φορά που η Σήλια την έστελνε κάπου απροειδοποίητα. Η Ειρήνη που είχε τρελαθεί από την περιέργεια, της χτυπούσε με το χέρι το τζάμι για να της αποσπάσει την προσοχή. Στο τέλος την πήρε τηλέφωνο για να μην ακούγονται στα διπλανά γραφεία. Εκεί είχαν τα πάντα αυτιά όχι μόνο οι τοίχοι. «Λυδία, λέγε τι σου είπε». «Πάλι με στέλνει ταξίδι». «Πότε;» «Αύριο!» «Πω πω, τι θα πεις τώρα στο Δημήτρη; θα γίνει θηρίο». «Και τι να κάνω; Έχω καμιά άλλη επιλογή και δεν το ξέρω;» «Αυτό να μου πεις» της απάντησε η Ειρήνη με ένα τόνο κατανόησης. Ήξερε τι πέρναγε η Λυδία καθώς πέρναγε τα ίδια και εκείνη. Μπορεί να μην πήγαινε ταξίδι αλλά πολλές φορές το περιοδικό γινόταν σπίτι της όπως και για πολλούς άλλους μέσα στο γραφείο. Διαφορετικά οι πόρτες της απόλυσης ήταν πάντα ανοικτές και χωρίς βέβαια να πληρώνονται ανάλογα.

32 «Φεύγω τώρα για να προλάβω» είπε η Λυδία και έβαλε τα πράγματα στην τσάντα της. Σηκώθηκε όρθια κρατώντας το ντοσιέ στο ένα χέρι και τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο άλλο. Πλησίασε την Ειρήνη της έδωσε ένα φιλί στον αέρα, χαιρέτησε όλους τους υπόλοιπους στο γραφείο και πήγε στο ασανσέρ. Ευτυχώς στο κτήριο υπήρχε χώρος στάθμευσης στο υπόγειο και έτσι δεν θα έχανε περισσότερο χρόνο. Μπήκε στο αυτοκίνητο, άνοιξε το ράδιο και έφυγε για να πάει στο σπίτι της. Δεν πρόλαβε να φτάσει και χτύπησε το κινητό της, ήταν ο Δημήτρης. «Έλα, τι γίνεται; Είσαι καλά;» «Δημήτρη έχω να σου πω ένα δυσάρεστο νέο». «Μην μου πεις, δεν θέλω να το ακούσω». «Λυπάμαι, αλλά πρέπει να ακυρώσεις την αυριανή μας κράτηση. Φεύγω για Ρόδο το πρωί». «Μερικές φορές νομίζω ότι το κάνεις επίτηδες». «Αφού ξέρεις τώρα πως είναι η δουλειά. Ένα χρόνο είμαστε μαζί, δεν έχεις μάθει πως είναι τα πράγματα;» «Δεν σημαίνει ότι μου αρέσει κιόλας. Τι να σου πω ρε Λυδία. Όλο το ίδιο σκηνικό, βαρέθηκα». «Το εννοείς αυτό;» «Δεν βαρέθηκα εσένα, βαρέθηκα τη δουλειά σου». «Και τι θέλεις να κάνω;» «Να παραιτηθείς. Δεν μπορεί να σε κάνει ότι θέλει όποτε θέλει. Υπάρχει και ένα όριο. Αν είχες οικογένεια;» «Δεν έχω όμως και το ξέρει. Και αν φύγω που θα βρω μετά δουλειά; Σου έχω πει πόσο καιρό έψαχνα για να βρω μια δουλειά σαν κανονική δημοσιογράφος. Όταν όμως δεν έχεις τις γνωριμίες ή δεν έχεις «στρώσει» τον δρόμο σου, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Όμως ας μην τα συζητάμε αυτά από το τηλέφωνο. Θα τα πούμε τουλάχιστον το βράδυ;» προσπάθησε να χαλαρώσει λίγο το ύφος της, δεν ήθελε να τσακωθούν πάλι.

33 «Μωρό μου, αφού ξέρεις ότι ειδικά σήμερα δεν μπορώ, μην μου το ζητάς». «Ναι ξέρω. Έχει μπάλα. Εντάξει λοιπόν. Τα λέμε». «Καλά Λυδία μου, τα λέμε αργότερα» είπε ο Δημήτρης κι έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν φτάνει που ήταν αρκετά εκνευρισμένη από το τηλεφώνημα του Δημήτρη είχε και το βασανιστήριο του παρκαρίσματος. Το μικρό διαμέρισμα 60 τετραγωνικών που είχε στην Κυψέλη δεν συμπεριλάμβανε χώρο στάθμευσης. Μετά από αρκετούς κύκλους κατάφερε να αφήσει το αυτοκίνητο τρία τετράγωνα πιο μακριά και το αποκορύφωμα της ημέρας της ήταν ότι στην πολυκατοικία είχε χαλάσει και το ασανσέρ. Οι διαχειριστές το φύλαγαν για έκπληξη καθώς το σημείωμα το είχαν αφήσει μέσα στο ασανσέρ. Φανερά ταλαιπωρημένη και κουρασμένη ανέβηκε στον τρίτο όροφο με τα πόδια. Έβγαλε τα κλειδιά της και άνοιξε επιτέλους την πόρτα του σπιτιού της. Τώρα έπρεπε να τα αφήσει όλα πίσω της και να μην ασχοληθεί με τίποτα που θα της χαλάσει επιπλέον τη μέρα. Άφησε τα πράγματα της στο πρώτο τραπεζάκι που βρήκε μπροστά της και ξάπλωσε αμέσως στον καναπέ. Το κινητό της άρχισε να χτυπάει ξανά και ξανά αλλά εκείνη δεν έδωσε καμία σημασία. Σίγουρα θα ήταν η μητέρα της και πραγματικά δεν είχε όρεξη για άλλον τσακωμό σήμερα. Εδώ και λίγα χρόνια που έφυγε από το πατρικό της οι σχέσεις τους ήταν λίγο τεταμένες. Η μητέρα της η Άννα και ο πατέρας της ο Μιχάλης από εκεί που την έλεγχαν ασταμάτητα ξαφνικά δεν μπορούσαν να το κάνουν πια και την έπαιρναν αδιάκοπα τηλέφωνα για τα πάντα. Για το που είναι, που θα πάει, τι θα κάνει μέχρι και το αν έφαγε, αν ψώνισε και πότε. Αυτό το όλο θέμα την είχε εκνευρίσει τη Λυδία και έχανε την υπομονή της, αν και προσπαθούσε να συγκρατηθεί δεν το κατάφερνε πάντα. Ήξερε ότι τα πάντα γινόταν με αγάπη αλλά πάντα έπρεπε να υπάρχουν όρια στην ελευθερία της.

34 Μπροστά της έβλεπε ένα πάκο με σημειώσεις που είχε αφήσει πάνω στο τραπέζι του σαλονιού της εδώ και μια βδομάδα. Από όταν έπιασε αυτήν τη δουλειά δεν είχε χρόνο για τίποτα και για κανέναν. Όλη μέρα, κάθε μέρα ήταν αφιερωμένη στο Prive. Ευτυχώς είχε προλάβει να μετακομίσει και να τακτοποιηθεί πριν αρχίσουν οι πολλές απαιτήσεις. Το σπιτάκι των ονείρων της λιτό με μόνο τα άκρως απαραίτητα έπιπλα και πολύ χρώμα στους τοίχους. Αποφάσισε να σηκωθεί και να κοιτάξει τις κλήσεις στο τηλέφωνο της. Φυσικά οι τρεις ήταν από τη μητέρα της και η μία από το Δημήτρη. Όμως δεν ήθελε να καλέσει κανέναν από τους δυο. «Άκου να προτιμάει τη μπάλα από το να την δει Άστον μόνο του δεν πειράζει, καλό θα του κάνει. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει έτσι εύκολα. Ό,τι και να λέει ό,τι και να κάνει». σκεφτόταν μόνη της και σχεδόν παραμιλούσε από τα νεύρα της. Η αλήθεια ήταν πως τίποτα στην ζωή της δεν ήταν όπως είχε ονειρευτεί. Ήταν άνθρωπος της φιλοδοξίας και της περιπέτειας και αντί να κάνει ρεπορτάζ και να αποκαλύπτει συνομωσίες αποκάλυπτε τα τσιλιπουρδίσματα των επωνύμων. Μέχρι και ο Δημήτρης ήξερε ότι δεν ήταν για αυτήν. Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Στο ίδιο εστιατόριο, στην ίδια καφετέρια, στην ίδια ρουτίνα. Μην τυχόν και άλλαζε κάτι στην ζωή του και ο μικρόκοσμος του θα καταστρεφόταν. Τόσα χρόνια ταμίας σε μια τράπεζα. Δεν ήθελε προαγωγή, ένιωθε ασφάλεια στο να έκανε κάθε μέρα την ίδια ρουτίνα γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν αγχωνόταν ποτέ. Ήξερε τη δουλειά του, την έκανε καλά, όλοι ήταν ευχαριστημένοι και αυτό ήταν αρκετό για εκείνον. Εκείνη ήταν πάρα πολύ διαφορετική ήθελε κάθε μέρα να δοκιμάζει καινούργια πράγματα και να έχει συνέχεια νέες προκλήσεις, αλλιώς βαριόταν. Ήθελε να νιώθει ότι ήταν διαφορετική και ότι αξίζει περισσότερα και ήθελε πάντα να κάνει περισσότερα και ας έβρισκε τον μπελά της. Δεν έπαυε να ήταν μια νέα εμπειρία.

35 Βέβαια η αλήθεια είναι ότι με αυτήν τη δουλειά της βγήκε ένας σκοτεινός εαυτός που δεν ήξερε πως υπάρχει. Θα μπορούσε να είναι πιο καλή με τους ανθρώπους και να μην τους φωτογραφίζει άθελα τους, να μην τους εκβιάζει όποτε μπορεί για να πάρει μερικά χρήματα παραπάνω, να μην είναι αγενής, να μην είναι πολλά. Όμως έτσι ήταν αυτή και σε όποιον άρεσε. Μπορεί να μην το παραδεχόταν φωνακτά αλλά της άρεσε όταν η Σήλια την έστελνε ταξίδια. Ένιωθε λες και έπαιρνε φρέσκο αέρα, γλύτωνε από τις φασαρίες του γραφείου και ήταν μόνη της να κάνει ότι θέλει όπως το θέλει χωρίς να υπάρχει κάποιος από πάνω της να την ελέγχει. «Για να δούμε. Επόμενος προορισμός Ρόδος» είπε φωνακτά στον εαυτό της. Όπως ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ άνοιξε το λαπτοπ της και πληκτρολόγησε στην αναζήτηση «ΡΟΔΟΣ». Πάντα πριν κάθε ταξίδι έκανε μια μικρή έρευνα γύρω από το μέρος που θα επισκεπτόταν και στην Ρόδο δεν είχε πάει ποτέ. Εκεί έκανε κλικ στην Wikipedia. «Η Ρόδος, με έκταση 1400,684 km2, είναι το μεγαλύτερο νησί των Δωδεκανήσων και το τέταρτο σε έκταση νησί του Αιγαίου. Γενικότερα, είναι το τέταρτο σε έκταση νησί της Ελλάδας, ενώ ο πληθυσμός της ανέρχεται σε κατοίκους ". «Πολλοί μύθοι έχουν συνδεθεί με τη δημιουργία της Ρόδου. Σύμφωνα με τον Πίνδαρο, όταν ο Δίας επικράτησε των Γιγάντων, αποφάσισε να μοιράσει τη γη στους Ολύμπιους Θεούς. Ο Ήλιος όμως, έλειπε από τη μοιρασιά κι έμεινε χωρίς γη. Ο Δίας για να μην τον αδικήσει είπε να ξανακάνουν τη μοιρασιά, αλλά ο Ήλιος τότε είπε πως η γη που θα αναδυόταν από τη θάλασσα, όταν θα ανατέλλει το επόμενο πρωινό, θα γινόταν δική του. Έτσι αναδύθηκε ένα πανέμορφο και καταπράσινο νησί, η Ρόδος. Ο Ήλιος συνεπαρμένος από την ομορφιά της την έλουσε με τις