συνάντησε στο δρόµο ο Τσίπρας, προσφέρθηκε και τον

Transcript

1 ΚΩ.: ΑΜΑΡΟΥΙΟΥ 1 ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚ ΟΗ ΤΟΥ ΥΛΛΟΓΟΥ ΑΠΟ ΗΜΩΝ ΜΥΡΟΦΥΛΛΙΤΩΝ ΕΤΟ 36ο ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 119 ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ 1 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ - ΜΑΡΤΙΟ 2015 ΥΛΛΟΓΟ ΑΠΟ ΗΜΩΝ ΜΥΡΟΦΥΛΛΙΤΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΜΥΡΟΦΥΛΛΟΥ ΤΡΙΚΑΛΩΝ ΟΛΙΑΝΗ 32, ΜΑΡΟΥΙ ΤΗΛ Ο πατριώτης πρωθυπουργός «Γειά σου ρε πατριώτη». Έτσι προσφωνούσαν και χαιρετούσαν τους συντοπίτες και κοντοχωριανούς που τύχαινε να γνωρίσουν στην ξενιτειά, στο στρατό, σε υπηρεσίες κι όπου αλλού µακριά απ την πατρία. Έτσι χαιρετούσαν οι παλιότεροι και τους άγνωστους που συναντούσαν στις στράτες, πεζοί η καβαλάρηες, τότε που άλλο µέσο µετακίνησης εν υπήρχε και η πεζοπορία ήταν σχεόν ο αποκλειστικός τρόπος επικοινωνίας. Αλλά ακόµα και σήµερα, το «γεια σου ρε πατριώτη», είναι µια προσφιλής έκφραση χαιρετισµού. Ο σηµερινός πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, ο νεώτερος πρωθυπουργός της Ελλάας, είναι ένας πατριώτης µε την έννοια που αναφέραµε παραπάνω, αφού η καταγωγή του είναι απ το Αθαµάνιο Άρτας, την Λειψίστα ή Λειψό, όπως το αποκαλούσαν οι παλιότεροι. Λένε µάλιστα ότι ο προπάππος του έφυγε από το Γκορφάρι και πήγε στο Αθαµάνιο. το Γκολφάρι, αλλά και στο Μυρόφυλλο το επίθετο Τσιουπράς και Τσιπράς το έχουν αρκετοί και σήµερα. Έτσι λοιπόν έχουµε κοντοχωριανό, συντοπίτη πρωθυπουργό, άρα πατριώτη. Πολλοί τον γνωρίζουν τον ξέρουν προσωπικά, τον έχουν ει, τον έχουν συναντήσει στο Αθαµάνιο, στον Αχελώο που τακτικά έρχεται τα καλοκαίρια. Μάλιστα ο Νώντας Κουτσούµπας τον ξέρει καλύτερα. Ενώ κατέβαινε, πέρσι µε τα πόια από Τετράκωµο, τον συνάντησε στο ρόµο ο Τσίπρας, προσφέρθηκε και τον πήρε στο αυτοκίνητό του και τον έφερε στο χωριό. Από την εποχή του Ιωάννη Κωλέττη (υρράκο Ιωαννίνων) που ιετέλεσε υο φορές πρωθυπουργός της χώρας και και τον πυρίωνα Λάµπρου, που ιετέλεσε υπηρεσιακός πρωθυπουργός από τον επτέµβριο 1916 µέχρι τον Απρίλιος του 1917, ο Αλέξης Τσίπρας, γίνεται ο τρίτος Ηπειρώτης πρωθυπουργός της Ελλάος κι είναι µόλις 40 χρόνων! Και βέβαια καµία σύγκριση µε τον Κωλέττη που κατά τη γνώµη των ιστορικών ήταν κακός πολιτικός που µαζί µε τον Μαυροκοράτο έβλαψαν και τον αγώνα κατά τη απελευθέρωση και το νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Ο κ. Τσίπρας, εκτός του ότι είναι ο νεώτερος πρωθυπουργός, έχει κι ένα πολύ σηµαντικό χαρακτηριστικό. εν είναι παιί ούτε οικονοµικά ισχυρών, ούτε πολιτικών οικογενειών, που έχουν µέχρι σήµερα αποκλειστικό προνόµιο να κυβερνάνε αυτή την έρµη χώρα, λες κι ήταν ιιοκτησία τους. Εκφράζουµε την ικανοποίηση µας και ως συµπατριώτες του ευχόµαστε, να πετύχει στο ύσκολο έργο που αναλαµβάνει, για το καλό της χώρας και του τόπου µας. Και θα τον κρίνουµε από τις πράξεις του. Γεια σου, λοιπόν συµπατριώτη, Τσίπρα, πρωθυπουργέ. Πάνω απ' το ποτάµι Φλεβάρης ήταν και τότε. Λίγοι απόµειναν, που να θυµούνται κι αυτουνών η µνήµη ξεθώριασε. Όποιον και να ρωτήσεις µε µια απλοϊκή αφέλεια θα σου πει που να θυµάµαι τώρα! Και τι να σου πω για τότε, που ήµουνα νιός και γέρασα! Κι όσοι ήταν νιοι ήταν ταξιεµένοι για ένα µεροκάµατο. Και οι πιο πολλοί έλειπαν στα χειµαιά, να ξεχειµωνιάσουν τα ζωντανά τους. Είχαν αφήσει τα πιο πολλά από τα υπάρχοντά τους, κυρίως τις προίκες των κοριτσιών, στοιβαγµένα σε γιούκους στο σπιτικό τους στο χωριό. Ο µπάρµπα-χαρίλαος κατέβηκε ανήσυχος κείνο το βραάκι στο καφενείο του χωριού. εν είχε κέφια και κάθισε σε µια γωνιά αµίλητος να πιεί το καφεάκι του. εν πείραζε, που ήταν αργά και θα του χαλούσε τον βραινό του ύπνο. Είχε το φτωχικό του ψηλά, στα ριζά σχεόν από τα Κριθαράκια, που κρέµονταν αποπάνω του καντήλι κι αυτό τον φόβιζε. Κάθε µέρα έβγαζε τα λιγοστά του γίια, τις µανάρες του, για βοσκή εκεί γύρω στο παλιοκκλήσι, άντε και λίγο ψηλότερα κι είχε από πάνω του το βουνό να κρέµεται. Έµοιαζε να σπρώχνεται από κάτι και να ετοιµάζεται να κατρακυλήσει στο χάος του κόκκινου στεφανιού. Εκεί ξηµεροβράιαζε ο µπαρµπα-χαρίλαος και ήξερε τον τόπο σπιθαµή προς σπιθαµή. Γνώριζε τις λακούβες, Γέφυρα Γκολφαρίου τα χαντάκια, τα νεραγώγια, τα ξεραύλακα, τα τσουγκάνια, µικρές και µεγάλες πέτρες, τις γιόστρατες, τα κοντοπούρναρα, τα τσιπόρια, ότι κι αν υπήρχε στο καθηµερινό του βασίλειο. Και τα παρατηρούσε καθηµερινά, σαν να τα µεγάλωνε. Εκεί, που τα χάζευε, πήρε το µάτι του µια µέρα µια χαρακιά, µια ρωγµή αρκετά βαθιά και πλατιά ίσαµε µε µια παλάµη. Την ακολούθησε κι είε πως τράβαγε νοτιανατολικά σε µεγάλο µάκρος. Το βραάκι, που κατέβαινε στο καφενείο της πλατείας, ακολούθησε ένα µονοπατάκι, που πέρναγε ίπλα από το µοναχικό σπίτι του Γκρόπα. υνέχεια στη σελ. 5 Όπως µας πληροφόρησε ο Μυροφυλλίτης ηµοτικός σύµβουλος του ήµου Πύλης, Ευάγγελος Γκρόπας, ηµοπρατήθηκε το υπόλοιπο της γέφυρας Γκολφαρίου και ανάοχος του έργου είναι εργολάβος από την Άρτα. Ελπίζουµε τώρα να κατασκευαστεί το καλοκαίρι. Πέντε χρόνια πέρασαν από τότε που ο φουρτουνιασµένος Αχελώος την κατέστρεψε. Και βέβαια αν λειτουργούσε σωστά η κρατική µηχανή όλων των βαθµίων, από το ήµο µέχρι το αρµόιο υπουργείο, η γέφυρα θα είχε αποκατασταθεί το συντοµότερο. εν πειράζει ποτέ εν είναι αργά. Μαθηµένοι είµαστε στο να περιµένουµε. Φίλοι και µέλη του υλλόγου κόψαµε την πίτα Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος την Κυριακή 1η Μαρτίου,είχαµε ένα ευχάριστο αντάµωµα οι απόηµοι Μυροφυλλίτες της Αθήνας κι όχι µόνο, στην άνετη και φιλόξενη αίθουσα, που µας παραχωρεί κάθε χρόνο η Αελφότητα ολιανιτών Ηπείρου. *Ευχαριστούµε θερµά την Αελφότητα ολιανιτών Ηπείρου για την παραχώρηση της όµορφης και άνετης αίθουσας εκηλώσεων. Η ευγενική αυτή χειρονοµία, είχνει τα φιλόξενα αισθήµατά τους και για µας είναι πολύ σηµαντική προσφορά, αφού ούτε ική µας αίθουσα ιαθέτουµε, ούτε χρήµατα για να νοικιάσουµε τέτοιο χώρο. Τους ευχαριστούµε από καριάς, για την Ηπειρώτικη φιλοξενία. Περισσότερα στη σελ. 3 Βουλευτικές εκλογές Παρά τον άσχηµο καιρό µε βροχές και κρύο αρκετοί αψήφησαν και ανέβηκαν στο χωριό να ψηφίσουν. Η αγάπη στο τόπο που γεννήθηκε κανείς τον τραβάει και το συνυάζει, να όπως ο Γιώργος Μανταλιάς από την Άρτα που εν απουσιάζει καµιά φορά. Αξιοσηµείωτο είναι ότι ο ΥΡΙΖΑ ήρθε πρώτος σε ψήφους. Λέτε να έπαιξε ρόλο ο κοντοχωριανός αρχηγός, ο Αλέξης Τσίπρας; (Η φωτ. είναι από τις ευρωεκλογές του Μαΐου 2014). ιαβάστε σ αυτό το φύλλο Τοπική ιστορία, Παναγιώτης Βαλκανιώτης...σελ. 3 Παλαιοτέρων ιστορίες...σελ. 4 άσκαλε γιατί;...σελ. 6 Το άκρυ και το χαµόγελο...σελ. 7 ήµερα µαύρος ουρανός......σελ. 7 Γλωσσικά ιιώµατα Γλύστρας... σελ. 7 Απόψεις - χόλια...σελ. 8 Τα νέα της Κοινότητας...σελ. 8 Γκρεµίστηκε το Γεφύρι της Πλάκας...σελ. 8

2 ελία 2 Κόψαµε την πίτα µας Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος την Κυριακή 1η Μαρτίου 2015, είχαµε ένα ευχάριστο αντάµωµα οι απόηµοι Μυροφυλλίτες της Αθήνας κι όχι µόνο, στην άνετη και φιλόξενη αίθουσα, που µας παραχωρεί κάθε χρόνο η Αελφότητα ολιανιτών Ηπείρου. Φίλοι και µέλη του συλλόγου κόψαµε την πίτα. Τυχερή της χρονιάς η Ελευθερία( Ρούλα) Βαγενά που κέρισε ένα θαυµάσιο ώρο, λεύκωµα για τον Αχελώο. Γευτήκαµε σπιτικά φαγητά και γλυκά που µαγείρεψαν οι γυναίκες, εκλεκτά ψητά προσφορά του Χρήστου Ευθυµίου, κοινοτικού συµβούλου της κοινότητας Μυροφύλλου, ο οποίος ιατηρεί µε τ αέρφια του φαγάικο στην Κυψέλη. Ο πρόερος του υλλόγου Άγγελος Μπακούλας, µεταξύ των άλλων µετέφερε και τον χαιρετισµό του προέρου της κοινότητας Γιώργη Ράπτη. Ήταν µια πρώτης τάξεως ευκαιρία να βρεθούµε, να κουβεντιάσουµε για τα κοινά µας βιώµατα και να γλεντήσουµε µε τη ική µας κοµπανία «υνω Ηπόροι της Παράοσης» που αποτελείται από τους Φαλαγκάρα ταύρο στο κλαρίνο, Μπακούλα Άγγελο στο ντέφι, Φαλαγκάρα Ηρακλή στο βιολί, Γιάννη Μπάλλα στο λαούτο, Θεόωρο Μερεντίτη και Αντωνίου Χρήστο στο τραγούι. 2 κηνές από την εκήλωση Εκοτική επιµέλεια: Εκόσεις Πέτρα Οικονόµου 32, Αθήνα τηλ.: ekdoseispetra@hotmail.com Ετήσια συνροµή: Ευρώ 20 υνροµή Εταιρειών, Οργανισµών Ευρώ 40 τα µέλη αποστέλλεται ωρεάν myrofyllo@gmail.com ΘΑΝΑΤΟΙ: ΥΝ ΡΟΜΕ - ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕ ΕΝΙΧΥΕΙ Όλα τα καλά εώ... Οι υο τραγουιστές, Θοωρής και Χρήστος, σε ράση. ΕΚ ΟΗ ΤΟΥ ΥΛΛΟΓΟΥ ΑΠΟ ΗΜΩΝ ΤΟΥ ΜΥΡΟΦΥΛΛΟΥ ΤΡΙΚΑΛΩΝ Ιιοκτήτης: ύλλογος Αποήµων Μυροφυλλιτών Εκότης - ιευθυντής: Άγγελος Μπακούλας όλιανης Μαρούσι Τηλ.: ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ - Ο ήµος Γεώργιος του ηµητρίου και της Παναγιώτας, ετών 79 (Αγριά Βόλου 22/01/2015). - Ο Φιλίππου Θεοχάρης του ηµητρίου και της Αναστασίας, ετών 84 (Τρίκαλα 27/01/2015). Θερµά συλλυπητήρια στους οικείους τους. υντακτική Επιτροπή: Κώστας Ζάχος, Κώστας Γ. Ράπτης, Νίκος Φαλαγκάρας, Άγγελος Μπακούλας, ταύρος Φαλαγκάρας, ηµήτρης Ελ. Ράπτης Ιανουάριος - Μάρτιος 2015 Ευχαριστούµε τον φίλο µας, µηχανικό αυτοκινήτων, Γιώργο Μαργώνη για το ωραίο τσίπουρο που πρόσφερε στην εκήλωσή µας. ιευθύνσεις και τηλέφωνα των µελών του.. - Πρόερος: Άγγελος Μπακούλας, όλιανης 32, Μαρούσι, τηλ.: , Αντιπρόερος: Κώστας Ζάχος, τηλ Γραµµατέας: ταύρος Φαλαγκάρας, ωτήρα Τρίκαλα τηλ , Ταµίας: Γιάννης Μπάλλας, Παπαναστασίου 17, Άγιος ηµήτριος, τηλ , Μέλος: Κώστας Γ. Ράπτης, τηλ , Kostas_rap@ymail.com Κωσταντής Φαλαγκάρας ευρώ Νώντας Κ. Φαλαγκάρας Χριστόφορος Τέντος...30 Παύλος Γούλας...20 Μαριάννα Τσιτσάνη...20 Χρήστος Καραντάκος...30 Θανάσης Κ. Ράπτης...20 Ελευθερία Βαγενά-Ράπτη...20 Ηρακλής Φαλαγκάρας...20 Παναγιώτης Καρακίτσιος...20 ηµήτρης Π. Καρακίτσιος...20 Γιώργος Παππάς...20 Αποστόλης Θ. Καγκιούζης...20 Έφη Καγκιούζη...20 Γιώργος Νταλαγιώργος...20 Θύµιος Μπικουράρος...20 Αναστασία Μερεντίτη- Πλίτζα...20 Γεωργία ίσκα...20 Κωσταντίνα Μερεντίτη Χρυσάνθη Καραούλη...20 Γεωργία Καραούλη-Αντωνίου...20 Ελένη Καραοούλη-Κωστοπούλου ούλα Μερεντίτη...20 Κώστας Γ.Ράπτης...20 Κωστάντζα (Ντίνα) Παππά...20 Αθανασία Καλλιώρα...20 Θεοώρα Λ.Φαλαγκάρα...50 Βασίλης Ράπτης...20 Χάρης Β.Ράπτης Κώστας Πλαβός...20 Χρήστος (Μπακούλας) Αντωνίου ηµήτρης Παππάς...20 Ευαγγελία (Λία) Αντωνίου(Μπακούλα)...20 Ελένη Ν. Φιλίππου Γιώργος Ν. Φιλίππου...50 Βασίλης Ψωράκης...20 Ιοράνοβα Ιουλία...20 ηµήτρης Κόφφας...20 ηµήτρης Κ. Φιλίππου...20 Γιώργος. Φιλίππου Βασίλης. Φιλίππου Χριστόφορος. Φιλίππου...20 Χρυσούλα Φιλίππου...30 τέφανος Καλλιώρας...20 Κώστας Φιλίππου Νίκη Φιλίππου...20 Γιώργος Κ. Φιλίππου Λάµπρος Πάνος Ευσταθία Χαραµποπούλου Φώτης ταυρόπουλος Χριστίνα Λέκκα Παναής Μανιατογιάννης...20 Ευθυµία Φιλίππου- Νικολαΐη...20 Παναγιώτης Επ. Μπακούλας...30 Νίκος (Άκης) Ράπτης...20 Παναγιώτα (Γιόλα) Ράπτη Νίνα Καρακίτσιου Κική Καρακίτσιου...20 ηµήτρης Καρούσος...20 Χρήστος Μιλτ Φιλίππου Ελένη Επ. Μπακούλα...20 Κώστας ηµ Αντωνίου...20 Χρήστος Τσιρογιάννης...20 ηµήτρης Ζαράγκας...20 Αρετή Βάσσιου...20 Φώτης Μπότσαρης...20 Χρυσούλα Μπότσαρη - Ποντίκα...20

3 3 Ιανουάριος - Μάρτιος 2015 Τοπική ιστορία Όπως γράψαµε και σε προηγούµενα φύλλα της εφηµερίας µας, εκατό ολόκληρα χρόνια µας χωρίζει σήµερα και µας γυρίζει πίσω έναν αιώνα ζωής αυτή η φωτογραφία που ηµοσιεύουµε. Μια φωτογραφία µάρτυρας και πηγή της τοπικής µας ιστορίας που το περιεχόµενο και το νόηµα της εν εξαντλούνται στη γνωστή κινέζικη παροιµία, «µια εικόνα χίλιες λέξεις». Πρόκειται για ένα σπάνιο ιστορικό ντοκουµέντο, που ίνει άµεσες και έµµεσες πληροφορίες για την κοινωνικήοικονοµική ζωή της εποχής, που έζησαν στα νιάτα τους τα εικονιζόµενα πρόσωπα. ίγουρα αυτή η εικόνα παρουσιάζει ιστορικό, κοινωνικό και ελία 3 Μια φωτογραφία πηγή τοπικής ιστορίας Παναγιώτης Βαλκανιώτης λαογραφικό ενιαφέρον. Εώ εµφανίζονται εξιά, ο Κωσταντής Μπαλατσούκας, αριστερά ο Χαράλαµπος Φαλαγκάρας, Μυροφυλλίτες, συγγενείς του εικονιζόµενου στη µέση Βαλκανιώτη Παναγιώτη, από το Βαλκάνο. Προφανώς φωτογραφήθηκαν, τον καιρό εκείνο, σε κάποιο φωτογραφείο των Τρικάλων. Η φωτογραφία είναι από το αρχείο της κ. Πέπης Μπέη, γυναίκας του αείµνηστου γυµνασιάρχη του Γυµνασίου Θηλέων Τρικάλων και Γενικού Επιθεωρητή µέσης εκπαίευσης του Νοµού Τρικάλων, Παναγιώτη Μπέη. Ο Παναγιώτης Βαλκανιώτης µαθητής του «εν Τρικκάλοις Γυµνασίου» τότε, είναι ο πατέρας της κ. Πέπης µετέπειτα γιατρός, που άσκησε το ιατρικό του επάγγελµα στο χωριό του, το Βαλκάνο. Πρέπει να σηµειώσουµε ότι όπως φαίνεται και στο προσωπικό του σηµειωµατάριο(που κι αυτό έχουµε στη ιάθεση µας,)αναγράφονται ονοµαστικά και ασθενείς από το Μυρόφυλλο που έρχονταν στο Βαλκάνο για ιατρικές εξετάσεις, γιατί σίγουρα µέχρι το 1924, εν υπήρχε στο χωριό γιατρός, οπότε εγκαταστάθηκε ο συντοπίτης µας, Αθανάσιος Παπαγεωργίου. Ο Παναγιώτης Βαλκανιώτης γιος του Γρηγόρη Βαλκανιώτη, ηµάρχου Κοθωνίων αποφοίτησε από το τετρατάξιο τότε Γυµνάσιο, το σχολικό έτος Εποµένως η φωτογραφία πρέπει να βγήκε στο χρονικό ιάστηµα από το 1912 µέχρι το Γιατί µετά το 1916 είναι φοιτητής στην Ιατρική του πανεπιστηµίου Αθηνών. Αν κρίνουµε απ το πηλήκιο του µαθητή που είναι σχετικά φθαρµένο και την ηλικία του Κωσταντή Μπαλατσούκα που γεννήθηκε το 1901, τότε πρέπει να φωτογραφήθηκαν, όταν ο Παναγιώτης ήταν µάλλον στην τάξη Γυµνασίου. Με αφορµή την πολύτιµη και σπάνια φωτογραφία, που µας παραχώρησε η κ. Πέπη, θα αναφερθούµε σήµερα στον Παναγιώτη Βαλκανιώτη, ο οποίος πέθανε υστυχώς πολύ νέος. τα προηγούµενα φύλλα αναφερθήκαµε στον Κωσταντή Μπαλατσούκα ( ) και τον Χαράλαµπο Φαλαγκάρα ( ). Και οι τρεις, έχουν αφήσει έντονα τα ίχνη τους στην τοπική µας ιστορία. Ο πρώτος γιατρός στο ήµο Κοθωνίων Ο Παναγιώτης Βαλκανιώτης γεννήθηκε το 1893 στο Βαλκάνο, χωριό του τότε ήµου Κοθωνίων. Ήταν γιός του Γρηγόρη Βαλκανιώτη, που ιατέλεσε για πολλά χρόνια ήµαρχος του προαναφερόµενου ήµου. Ο Γρηγόρης είχε άλλα υο παιιά τον Θανάση, πατέρα του γνωστού γιατρού στους Μυροφυλλίτες, Παναγιώτη Βαλκανιώτη και την Αλεξάντρα, τη γνωστή «γιατρίνα», γυναίκα του αείµνηστου γιατρού του χωριού Θανάση Παπαγεωργίου. Ο Παναγιώτης φοίτησε στο Β τριτάξιο χολαρχείο, «Ελληνικό» η επίσηµη ονοµασία του, στην πόλη των Τρικάλων. Το σχολικό έτος µπαίνει µε εξετάσεις στο µοναικό τότε τετρατάξιο Γυµνάσιο της πόλης και αποφοίτησε το 1915 σε ηλικία20 χρονών, οπότε γράφτηκε στην Ιατρική σχολή των Αθηνών. Η φοίτηση σε πανεπιστηµιακή σχολή µε τις συνθήκες της εποχής εκείνης, εν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. τη ιάρκεια των µαθητικών του χρόνων στα Τρίκαλα, ιέµεινε στο σπίτι του εµπόρου ινή στο Βαρούσι, µακρινού συγγενή του πατέρα του. Φοιτητής ακόµα στο τελευταίο έτος της ιατρικής παντρεύτηκε την Αγγελική, κόρη του ηµητρίου ακκά από τη Μεσοχώρα. Ο ακκάς ήταν µεγαλοκτηνοτρόφος- µεγαλοκτηµατίας της εποχής και όπως ήταν φυσικό και κοινωνικά καθιερωµένο, τα παιιά των πλουσίων ήταν περιζήτητα για γάµο. την προκειµένη περίπτωση και ο γιατρός καταξιωµένο επάγγελµα στην κοινωνία, ήταν ότι καλύτερο για τον µεγαλοκτηµατία Μεσοχωρίτη ακκά. Απόκτησε τρία κορίτσια. Την Ελένη που παντρεύτηκε τον Βαλκανιώτη Γρηγόρης, για πολλά γυµνασιάρχη Παχρόνια ήµαρχος Κοθωνίων, πατέρας ναγιώτη Κοτρώνη, του Παναγιώτη Βαλκανιώτη. την Πέπη που παντρεύτηκε τον γυµνασιάρχη Παναγιώτη Μπέη και την φωτεινή γυναίκα του εµπόρου Γιώργου Καλογεροµήτρου. Ήταν ο πρώτος γιατρός στην περιφέρεια του ήµου Κοθωνίων και των χωριών της υτικής Αργιθέας του Νοµού Καρίτσας, Ελληνικά και Καληκώµη. Υπηρέτησε µέχρι το θάνατό του προσφέροντας τις ιατρικές του υπηρεσίες στους κατοίκους της περιοχής, µε έρα το Βαλκάνο το χωριό του. Το χειµώνα κατέβαινε στα Τρίκαλα και σύχναζε στο φαρµακείου του Κιοσσέ. την περιοχή άφησε τη φήµη όχι µόνο του καλού γιατρού, αλλά και του «άγιου ανάργυρου» ανθρώπου, γιατί γνωρίζοντας τη φτώχεια και την ανέχεια του κόσµου της περιοχής, και λεφτά εν έπαιρνε και φάρµακα τους έινε γι αυτό τον αγαπούσαν όλοι. Είχε µια φοράα άσπρη και γύριζε στα χωριά για τους αρρώστους. Αρρώστησε Ο Παναγιώτης Βαλκανιώτης, στο προαύλιο του Γυµνασίου όµως και πέθανε στο χωριό το Βαλκάνο υµε τον γυµνασιάρχη και τους συµµαθητές του, τέταρτος στυχώς σε νεαρή ηλικία στις 20 Ιουλίου τη από εξιά στη εύτερη σειρά των ορθίων. εκαετία του Ήρθε απ τα Θοώριανα ο γιατρός ο Κοµπορρόζος, επιστήθιος φίλος του τον πήγε έρχονταν κι απ το Μυρόφυλλο ασθενείς. Φυσικά µε τα στην Άρτα για ιατρικές εξετάσεις, αλλά εν γιατρεύτηκε. πόια και στην καλύτερη περίπτωση καβάλα σε ζώο, περίπου 8 ώρες πάνε- έλα. Με την ευκαιρία να αναφέρουµε ότι οι κλέφτες, οι Τσεκουραίοι απ το Γκολφάρι, πάντρεψαν µε το ζόρι το ήµαρχο Γρηγόρη Βαλκανιώτη, γύρω στο 1890 και του έωσαν την αελφή τους Αγγέλλω. Ο «γάµος» έγινε στο µοναστήρι του Αη-Γιώργη και κουµπάρος ο ήµαρχος Αιθήκων, ο Χατζηγάκης. Όπως αφηγείται η κ. Πέπη, ένα µήνα µετά το γάµο οι Τσεκουραίοι έφεραν στο µαντρί του Βαλκανιώτη εκατό πρόβατα και ένα αχτυλίι. αυτό βέβαια το γεγονός θα αναφερθούµε εν καιρώ ιεξοικά. Εικόνα από το σηµειωµατάριο του Γιατρού Παναγιώτη Βαλκανιώτη του Εώ φαίνονται και υο ασθενείς απ το Μυρόκοβο(Μυρόφυλλο), οι Καρακίτσιος Γεώργιος και Ευάγγελος τάικος. την κηεία του ήρθαν όλοι οι γιατροί της περιοχής και πολύ κόσµος, τον επικήειο εκφώνησε ο Κοµπορρόζος. Ως φοιτητής ιάβαζε στο µαντρί στο βουνό που είχε τα πρόβατα ο πατέρας του, του άρεσε η ύπαιθρος., αλλά και ως γιατρός σύχναζε στο µαντρί. Μάλιστα το χωριό του το αγαπούσε τόσο πολύ που το αποκαλούσε «µικρό Παρισάκι» και πάντα έλεγε πότε θα τελειώσουν τα µαθήµατα για να βρεθεί στο χωριό. Όπως φαίνεται και στο σηµειωµατάριο του µέχρι το 1924, (οπότε και εγκαταστάθηκε ο Παπαγεωργίου ο γιατρός), Ο Παναγιώτης Βαλκανιώτης φοιτητής Ιατρικής στο µάθηµα της Ανατοµίας, καθιστός στην πρώτη σειρά. * Οι φωτογραφίες και οι πληροφορίες είναι της κ. ΠέπηςΒαλκανιώτη - Μπέη, την οποία ευχαριστούµε θερµά για µια άλλη φορά και της ευχόµαστε να έχει την υγειά της. Επίσης την ευχαριστούµε για την οικονοµική της προσφορά προς τον ύλλογό µας των 50 ευρώ. Φαλαγκάρας ταύρος - Τρίκαλα

4 4 ελία 4 Ιανουάριος - Μάρτιος 2015 Βουλευτικές εκλογές 25ης Ιανουαρίου 2015 Χειµωνιάτικες οι φετινές βουλευτικές εκλογές εφέτος. Αυτό είχε σαν αποτέλεσµα µειωµένη συµµετοχή των ψηφοφόρων Μυροφυλλιτών. Έτσι στην Τοπική µας Κοινότητα ψήφισαν συνολικά 268 άτοµα. Από αυτά 6 ψηφοέλτια ήταν άκυρα. Πρώτο κόµµα αναείχτηκε ο ΥΡΙΖΑ µε 108 ψηφοέλτια,εύτερη η Ν µε 81κι ακολουθούν τα υπόλοιπα µε λιγότερους ψήφους. Οι Μυροφυλλίτες στα τρια εκλογικά τµήµατα του χωριού µας ψήφισαν ως εξής: υνυασµοί Εκλ. τµήµα Μυροφύλλου Γκολφαρίου Γλύστρας ΥΝΟΛΟ ΥΡΙΖΑ Ν ΠΑΟΚ ΧΡΥΗ ΑΥΓΗ ΚΚΕ ΚΙ ΗΟ ΛΑΟ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΑΝΤ.ΑΡ,Υ,Α- ΜΑΡ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕ ΤΕΛΕΙΑ ΚΚΕ(µ-λ) και Μ-ΛΚΚΕ Άκυρα Λευκά Τους περισσότερους σταυρούς από τους υποψήφιους βουλευτές του Νοµού µας κατά ψηφοέλτιο πήραν: Από τον ΥΡΙΖΑ Παπαόπουλος Αθανάσιος57, ριτσέλη Παναγιώτα 36, Παπασίµος Γεώργιος 26, Κοµπόλια Λουλε Αγγελική 16, ιµορέλης Χρήστος 11 Από τη Ν.. κρέκας Κων/νος 49, Βλαχογιάννης Ηλίας 45 Λιούτας Αθανάσιος 35 Ποιοι εκλέχτηκαν βουλευτές στο Νοµό µας: το νοµό Τρικάλων εκλέχτηκαν τέσσερις βουλευτές τρεις από το ύριζα κι ένας από τη Ν,σε αντίθεση µε τις προηγούµενες εκλογές που είχαν εκλεγεί πέντε. Εκλέχτηκαν από τον ΥΡΙΖΑ ο άκης Παπαόπουλος µε σταυρούς, η Παναγιώτα ριτσέλη µε ,ο Χρήστος ιµορέλης µε και από τη Νέα ηµοκρατία ο Κώστας κρέκας µε ΠΑΛΙ ΠΡΩΤΙΑ Η ΓΛΥΤΡΑ Από το 113ο εκλογικό τµήµα της Γλύστρας του ήµου Πύλης βγήκε το πρώτο εκλογικό αποτέλεσµα για τον Νοµό Τρικάλων. Παλαιότερων ιστορίες Επιµέλεια: ηµ. Ελ. Ράπτης Ανάµεσα στις σηµειώσεις τόσων χρόνων έρευνας και καταγραφής της ιστορίας και του πολιτισµού του χωριού µας που έχω βρίσκονται και µερικά τετράια γραµµένα από ανθρώπους, που πολλοί από αυτούς εν ήξεραν, φυσικά, γράµµατα, αλλά είχαν µεράκι, ήθελαν να γράψουν και να πουν αυτά που έζησαν, για να τα βρουν οι επόµενοι να γράψουν την ιστορία. Ήθελαν να µην τη γράψουν άλλοι, να τη γράψουν µόνοι τους. Μπορεί τώρα να άφησαν όλοι τους τα εγκόσµια εώ και αρκετά χρόνια, οι σηµειώσεις τους, όµως, παραµένουν µικρές φωνές στη γραφή της τοπικής ιστορίας µας. Μου έωσαν, όσο ζούσαν, την άεια να τα ηµοσιεύσω στην εφηµερία µας. Και άλλες φορές η εφηµερία φιλοξένησε τη µνήµη τέτοιων ανθρώπων η οποία µνήµη όσο περνούν τα χρόνια γίνεται ολοένα και πιο πολύ σπουαία. Μικρές επεµβάσεις έκανα µε µεγάλη προσοχή να µην αλλοιώνονται στα γεγονότα. Μόνο που το κείµενο εν κρατά τον προφορικό λόγο, που, σχεόν, χαρακτηρίζει αυτά τα κείµενα. το φύλλο αυτό θα ηµοσιεύσουµε όσα µας άφησε ο Λεωνίας Φασούλας για τη γενιά του και τους Τσεκουραίους. Οι Φασ λαίοι είµαστε από την Ήπειρο, από ένα χωριό από τα Γιάννενα. Το χωριό το λένε Ραφταναίους. Αυτοί ήταν υο αέλφια: ο Βασίλης και ο Χρήστος και έφυγαν από το χωριό τους γιατί έφυγαν εν το ξέρω- ήρθανε εις το Μυρόκοβο. Εγώ είχα το Χρήστο προσπάππου. Ήρθαν στο Μυρόκοβο και παντρεύτηκαν και έκαναν µεγάλες περιουσίες κινητή και ακίνητη, είχαν αγοράσει χωράφια. Πού βρήκαν τα λεφτά εν ξέρω. Ο προσπάππους µου είχε πέντε παιιά και υο κορίτσια. Τα κορίτσια τα πάντρεψε και το ένα το πήρε ο Μερεντίτης, το άλλο το πήρε ο Μανταλιάς. Τα παιιά έναν τον έλεγαν Αναγνώστη Ράφτη, τον άλλον Τσιούλο, τον άλλον τον έλεγαν Κωσταντή Παπαάκου και τον παππού µου τον έλεγαν Βασίλη και τον άλλον Νικολό. Ο παππούς µου είχε τα γιοπρόβατα το καλοκαίρι στη Γαζέτα. Εκεί ήρθε ένας χωριανός εν ξέρω αν ήταν και συγγενής µε τον προσπάππου µου αυτός ο χωριανός- ήταν κλέφτης και έκανε και ξαγορές και το καλοκαίρι που ήταν µαζί στα γιοπρόβατα στη Γαζέτα είχαν εµπιστοσύνη. Μια µέρα του λέει ο προσπάππους µου. Πού τα έχεις τα λεφτά από τις ξαγορές. Και ο κλέφτης, αφού του είχε εµπιστοσύνη, του είπε πως τα είχε στα Κριθαράκια στη βρύση σε έναν έλατο µέσα σε µια κουφάλα. Και ένα µεσηµέρι ξεκίνησαν οι υο τους να πάνε να ουν το µέρος που ήταν κρυµµένες οι λίρες. Ο πειρασµός ήταν µεγάλος, οι λίρες ήταν αρκετές και ο προσπάππους µου κακιά η ώρα τον έβαλε ο αίµονας, τον σκότωσε τον κλέφτη και τον έβαλε στην κουφάλα από τον έλατο. ε κάµποσο καιρό ήρθε ο αερφός του κλέφτη να βρει τον αελφό του, αλλά πού να τον βρει, αφού τον σκότωσε. Ρώτησε τον προσπάππο µου και αυτός του απάντησε ότι εώ και έκα πέντε µέρες έφυγε και µας είπε ότι θα πάω στο χωριό. Τώρα τι έγινε αυτός ο άνθρωπος εν ξέρω. Τότε κατάλαβε ότι τον είχε σκοτώσει και αυτός πήγε στον Τούρκο αξιω- µατικό και ανάφερε το γεγονός. Ο Τούρκος προσφέρθηκε ή τον σκοτώσει ή να το βάλει φυλακή ανάλογα µε το τι ήθελε ο αελφός του κλέφτη. Ήταν, όµως, ο αελφός του κλέφτη παπάς και του χάρισε τη ζωή αλλά, είπε, όπως έσυρε το αίµα του αελφού µου να το σύρει και στο σπίτι του. Το παιί του προσπάππου µου είχε χωράφια στον Ά-Γιώργη, στον κάµπο. Ένα µεσηµέρι, που σκάλιζαν τις ρόκες, σταµάτησαν να κάνουν γιόµα. Ο Τσιούλος έστειλε τον αελφό του, το Νικολό, να πάει ψωµί. Ο Νικολός ήταν ο πιο µικρός, ώεκα χρονών και εν ήθελε να πάει το ψωµί και έφυγε. Ο Τσιούλος, ήταν µεγαλύτερος, έτρεξε, τον κυνήγησε και τον σκότωσε µε το µαχαίρι και πέθανε. Έρχοµαι να πιστέψω επειή ο προσπάππους µου σκότωσε τον κλέφτη έτσι και το παιί του σκότωσε τον αελφό του. Είες που λένε: µάχαιρα έσυρες, µάχαιρα θα σύρεις. Ο Θεός το έωσε το θαύµα του να τον πικράνει, επειή σκότωσε τον κλέφτη σκοτώθηκαν τα παιιά του. Ο Αναγνώστη Ράφτης και οι Φασουλαίοι έγιναν νοικοκυραίοι. Και έλεγαν ότι ο προσπάππους µου έωσε τις λίρες στα παιιά του και γι αυτό απόκτησαν περιουσία. Έγιναν τσελιγκάες, πέρναγαν καβάλα στα άλογα, τα άλογα τα είχαν µε σέλες, σκάλες, σπιρούνια και ζιγκιά. Επειή είχε τις λίρες σαν φασόλια, λένε ότι άλλαξε το επίθετό του. Ο παππούς µου παντρεύτηκε και πήρε γυναίκα από τους Φιλιππαίους Είχε τον κουνιάο του και το Χρήστο Ζάχο τζιοµπαναραίους στα γιοπρόβατα στη Γαζέτα. Ένα καλοκαίρι πήγαν οι Τσεκουραίοι και πήραν τρεις πρατίνες. Κατάλαβαν ότι τις πήραν αυτοί, γιατί ήταν απόβρεχο και φαίνονταν ο τορός, όπως τις τραβούσαν στην κατηφόρα. Κατέβηκαν στην Κερασιά, στην Καροπούλα και πέρασαν στο ρέµα στ Λέουρα, ρίχ(τη)καν πέρα, πήραν την ανηφόρα και βγήκαν στον Άι-Λιά, πίσω απ τη ράχη, είχε µια σουκήπα µε έναν έλατο και εκεί έκλεισαν τις πρατίνες. Πάει ο πατέρας µου µαζί µε του τζιοµπαναραίους και κρέµασαν το Χρήστο Ζάχο, αφού τον έεσαν µε την τριχιά και τον κατέβασαν στη σουκήπα. Μια-µια τις πρατίνες τις έεσαν και τις τράβηξαν απάνω. Οι Τσεκουραίοι άρµεγαν τα πρόβατα και είαν τον πατέρα µου να παίρνει τις πρατίνες. Του λένε να τις αφήσει, αλλά ο πατέρας µου εν τις άφησε και οι Τσεκουραίοι έριξαν και υο-τρία όπλα. Τις πρατίνες τις πήγε στα άλλα πρόβατα στη Γαζέτα. κέφτηκε, όµως, ότι το βράυ θα έρθουν οι Τσεκουραίοι, για να τους πιάσουν και αποφάσισαν να πάρουν τα πρόβατα και να φύγουν αφήνοντας τα γίια και τα γελάια εκεί. Πέρασε µια ώρα νύχτα όσο να πάνε τα πρόβατα στη λάκκα στ Αµπροσία-τότε εν ήταν σπίτια εκεί- και οι Τσεκουραίοι παραφύλαξαν και πήγαν πιο µπροστά και κρύφτηκαν µέσα στις φτέρες. Και καθώς κουβέντιαζαν για να µην κοιµηθούν, γιατί πίστευαν ότι οι Τσεκουραίοι θα έρθουν, αυτοί τους άκουγαν τι έλεγαν. Έβαλαν τα πρόβατα στη µέση και µπήκε ένας από ω και ένας από κει. Ήταν φεγγαράα. Πέρασε λίγη ώρα και τότε ξεκάµπσε ο Θύµιος στη ράχη στ Αµπροσία. Μόλις τον είαν κατάλαβαν αµέσως ότι έρχονται και οι άλλοι και περίµεναν να ουν από πού θα βγουν. Οι άλλοι πήγαν στους τζιοµπαναραίους. Ο πατέρας µου είχε ένα πιστόλι στουρναρένιου-έτσι το λεγαν το πιστόλικαι ένα χαρµπί ζωσµένο στη µέση. Αυτό ήταν ένα σουβλί περίπου τριάντα εκατοστά και είχε µια κρικέλα ή θήκη στην κορυφή. Το είχα εγώ µέχρι το 1945 και ύστερα µου το πήραν οι αντάρτες. Τέτοια εία στα µουσεία. Ο πατέρας µου τον τραυµάτισε το Θύµιο στο κεφάλι. Φωνάζει τους άλλους και πήγαν και οι άλλοι εκεί. Ο πατέρας µου ήθελε να καρφώσει και τους άλλους, αλλά το χαρµπί εν έβγαινε από τη θήκη. Του έκοψαν µε το γιαταγάνι στο χέρι. Νοµίζω εν ήθελαν να τον σκοτώσουν, γιατί φοβούνταν µην έρθουν οι άλλοι Ραφταίοι και οι Φαλαγακαραίοι και τους πιάσουν. Έκαναν τότε ένα πρόχειρο φορείο, έβαλαν το Θύµιο επάνω και έφυγαν. Ο πατέρας µου, για να γιατρέψει τις πληγές έβαζε επάνω σ αυτές καυτό λάι. Τότε εν ήταν πουθενά γιατροί και φάρ- µακα. (συνεχίζεται στο επόµενο φύλλο) ΘΩΜΑ Κ. ΜΠΑΡΜΠΑΝΗ

5 5 Ιανουάριος - Μάρτιος 2015 ελία 5 υνέχεια από τη σελ. 1 Μια έκπληξη τον περίµενε. Ένα άνοιγµα πάνω από υο µέτρα τραβούσε τον κατήφορο νότια. Το περιεργάστηκε κι ανατρίχιασε. Του µύριζε κίνυνο! υνέχισε το κατηφορικό µονοπάτι για κάµποσο ακόµα. Βρέθηκε µπροστά σ' ένα σωρό από πεσµένη ξερολιθιά στο ροµάκι. Ο υπόλοιπος τοίχος αρκετών µέτρων, είχε µπουριάσει κι ήταν έτοιµος να καταρρεύσει. Προχωρούσε µε τα µάτια του ορθάνοιχτα και τ' αυτιά του τεντωµένα. Κάποιος ξερότοιχος έτριξε και µιά µικρή κοτρώνα ξέσυρε και κατρακύλισε σαν να την έσπρωξε κάποιος. ταµάτησε κι έκανε τον σταυρό του. Tου φαινόταν ανεξήγητα και αιµονικά όλ' αυτά. Έµεινε ακίνητος για λίγο και λογίκεψε. Ο τόπος απλά κόβεται και γλυστράει κάτω απ' τα µουιασµένα ποάρια µου, συλλογίστηκε. το νου του ξαναγύρισαν, όλα όσα είχαν γίνει πριν αρκετά χρόνια, όταν είχε βουλιάξει η άλλη πλευρά του χωριού. Είχαν ανέβει τότες από την Αθήνα επιστήµονες, µηχανικοί και γεωλόγοι και τους είχαν προειοποιήσει. Αργά η γρήγορα και το υπόλοιπο χωριό θα βουλιάξει. Είναι τόσο επικλινές το έαφος, που εν θ αντέξει το βάρος του από τα ριζά του βουνού ακόµα και θα γλυστρίσει προς τον Άσπρο. Μάλιστα η πολιτεία τότε µε την εισήγηση των ειικών πρότεινε και λύσεις για το χωριό, αλλά που να ακουστούν. Τι ειικοί και σπουαγµένοι, που θέλουν να µας ξερριζώσουν απ' τα σπίτια µας Εµείς ζούµε εώ και ξέρουµε. Τι ξέρουν αυτοί µε µια βόλτα στο χωριό και βρήκαν και το φάρµακο κιόλας! Άστους να λένε. Και ξανακούρνιασαν πάλι πάνω στο βουλιαγµένο τοπίο, µε την σιγουριά, πως ότι γίνεται εν ξαναγίνεται πάλι. Κι έµειναν εκεί στον τόπο τους και προσπάθησαν να τον συνεφέρουν, όχι και µε πολύ ζήλο. Το φάντασµα της βούλιας στοίχειωνε εκεί κι ας µην το πολυπίστευαν ακόµα κι αυτοί που καθόταν πάνω της. Όλα αυτά πέρασαν από το νου του σαν αστραπή και ζάρωσε. Λες, µονολόγησε, να βγουν αληθινά, όσα έλεγαν τότε κείνοι οι σπουαγµένοι κι εµείς, ούτε τους ώσαµε χαµπάρι; Κατέβηκε σκεφτικός και σκουντούφλης στο καφενείο. Κάθισε σε µιά γωνιά, πάνω σε µιά σαραβαλιασµένη καρέκλα, που µόλις την άγγιξε έτριξε. Άλλο και τούτο πάλι συλλογίστηκε µε το τρίξιµο της καρέκλας! Κάθισε στην γωνία του, να πιεί τον καφέ κι άκουγε τα νέα του χωριού από τους συγχωριανούς του, που τάλεγαν φωναχτά. χεόν όλοι τα είχαν µε τον καιρό. Ολόκληρος ο Γενάρης του καινούργιου χρόνου του 1963 εν αναστάλαξε. Βροχές το πρώτο εικοσαήµερο, καλωσύνεψε λιγάκι για καµιά εβοµάα κι ύστερα το γύρισε στο χιόνι. Έριξε τόση βροχή, που και οι πέτρες έγιναν νεροµάνες, έλεγαν. Κι όχι µόνο αυτό. Πριν προλάβει να στραγγίξει ο τόπος, νάσου από πάνω και το χιόνι. Μεγάλη κακοκαιρία ταλαιπωρούσε τους ανθρώπους και κυρίως τα ζωντανά, που εν έβρισκαν χρόνο να ψάξουν γιά λίγη βοσκή. υνηθισµένοι όµως στα τερτίπια του καιρού τον ειρωνεύονταν κάπως, πως ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα µυρίσει κι άλλοι πάλι µην ξεθαρρεύεστε ακόµα, ο χειµώνας ο πολύς είναι πίσω, αποφαίνονταν. Τα άκουγε όλα ο µπάρµπα- Χαρίλαος και εν έινε ιιαίτερη σηµασία. Αλλού ήταν ο νους του και στο τέλος είπε. Αυτό, που σας λέω εγώ, είναι, πως το µέρος κόβεται. Ψηλά, πάνω από το παλιοκκλήσι µέχρις εώ, ίσως και παρακάτω, εν πήγα και εν εία, το µέρος κόβεται, είναι γεµάτο χαντακάκια και ραγίσµατα. Έχουν πέσει πολλά τοίχια και ζουνάρια. Κι άλλα είναι µπουριασµένα κι έτοιµα να σαραβαλιαστούν. Περπατάς και τα λιθάρια µπροστά σου ξεκολλάνε και κυλάνε από µοναχά τους. Καθώς κατέβαινα, ο τοίχος που κατεβαίνει στα Ραφτέικα, έπεσε µπροστά στα µάτια µου. Ένα σωρό τοίχια και πεζουλάκια χάθηκαν, σαν να τα ρούφηξε η γη. Αυτά εία µε τα µάτια µου, αυτά σας λέω, αλλά φοβήθηκα, πως ο τόπος θα βουλιάξει και εν θάχουµε καλά ξεµπερέµατα. Αυτά είπε και σώπασε. τις αρχές του Φλεβάρη το χωριό κι όλη η περιοχή γύρω ήταν σκεπασµένη µ' ασπροσέντονο. Τα γύρω βουνά ήταν κατάφορτα µε χιόνι. Ο καιρός το γύρισε νοτιάς. Αντάρα µέχρι το γιοµατάκι που έκοβε, λίγος ήλιος κι ύστερα βροχή. ε υό µέρες µπαλώ- µατα απόµειναν µονάχα του χιονιού. Ένας ήλιος λαµπρός και ζεστός, έωσε πολλές ελπίες στους ταλαιπωρηµένους χωριανούς και γιά λίγο πίστεψαν, πως ότι έµελε να συµβεί το κατάπιε η Αυτό, που σας λέω εγώ, είναι, πως το µέρος κόβεται. Ψηλά, πάνω από το παλιοκκλήσι µέχρις εώ, ίσως και παρακάτω, εν πήγα και εν εία, το µέρος κόβεται, είναι γεµάτο χαντακάκια και ραγίσµατα. Έχουν πέσει πολλά τοίχια και ζουνάρια. Κι άλλα είναι µπουριασµένα κι έτοιµα να σαραβαλιαστούν. Περπατάς και τα λιθάρια µπροστά σου ξεκολλάνε και κυλάνε από µοναχά τους. Πάνω απ' το ποτάµι καλοκαιρία. Η περιοχή όµως ανάµεσα Αγίας Παρασκευής και µέχρι εκατό µέτρων από την πλατεία του χωριού εξακολουθούσε να χορεύει στον ίιο ρυθµό. Η πλατεία του χωριού µε τα πολύχρονα πλατάνια της, το ψηλό της κυπαρίσσι και τα πεντέξι οικήµατά της ένα γύρω εν φαίνονταν, νά επηρεάζονται στο παραµικρό, όπως αποείχτηκε. ' αυτή την έκταση, που τελικά βούλιαξε στα έγκατα της γης και κύλησε προς το ποτάµι, υπήρχαν περίπου είκοσι σπίτια, που τα περισσότερα φιλοξενούσαν από ύο οικογένειες µεγαλοφα- µελίτικες. Οι µισές περίπου λείπανε για ξεχειµώνιασµα και τα σπίτια ήταν άεια από ανθρώπους. Βρισκότανε µέσα τα υπάρχοντά τους και κυρίως τα προικιά των κοριτσιών. Τα πήρε µαζί της η βούλια, γιατί εν πέρασε κανενός να πλιατσικολογήσει. Μα κι ούτε να τα σώσει µπορούσε, γιατί σε τέτοιες καταστάσεις οι κινήσεις είναι σπασµωικές και ατελέσφορες. Καθένας προσπαθούσε να περισώσει το βιός του και να το πάει που; Μέσα στο καταχείµωνο που να βολέψει την οικογένειά του, το καλαµπόκι, που τόχε κρεµάες στον µπουτινό, το στάρι, που το είχε στο αµπάρι, όλες του τις οικοσκευές, τις ζωοθροφίες του; Όλοι οι χωριανοί µε καλή καριά έβαλαν ένα χεράκι να συνράµουν, αλλά οι υνατότητές ήταν µικρές. Βοήθησαν να περισωθούν κάποια απαραίτητα χαλκώµατα, κάποια τρόφιµα, κάποια σκεπάσµατα, ακόµα και ζωοτροφές. Κυρίως φρόντισαν να µη µείνουν άστεγες οι οικογένειες, που ξεκληρίστηκαν. Η λάκα της Αµβροσίας ( τα Μπρουσία, όπως την αποκαλούσαν οι ντόπιοι) έµεινε ανέγγιχτη. αν µπαλκόνι έστεκε πάνω από τον οικισµό, που βούλιαζε. Προς το νότιο µέρος της ήταν ζωσµένη µε πουρνάρια. Από το φρύι ακριβώς αυτό άρχισε το µεγάλο κακό. Η γη άνοιξε, κόπηκε κάθετα κι ένας γκρεµός πάνω από πενήντα µέτρα έχασκε απειλητικός. Από κει και πέρα, όλα έγιναν κατά πως όριζε ο τεράστιος αυτός όγκος, που αργοκυλούσε προς τα κάτω.τα σπίτια µετακινούνταν στην αρχή, σαν πλεούµενα κι ύστερα σε κάποιο χάσµα η βούλια τα κατάπινε ολοσούµπιτα. Κανένα σηµάι, που να φανερώνει, πως κάποτε εκεί υπήρχαν σπίτια και ζωή. Νερά ξεπετάχτηκαν κι έφτιαχναν λιµνούλες, λάσπη και των γονέων, πουρνάρια γέρικα κι άλλα, καρυιές, κερασιές, πλατάνια, βρέθηκαν ανάποα µε τα κλαριά θαµµένα και τις ρίζες προς τα πάνω στον Τα σπίτια µετακινούνταν στην αρχή, σαν πλεού- µενα κι ύστερα σε κάποιο χάσµα η βούλια τα κατάπινε ολοσούµπιτα. Κανένα σηµάι, που να φανερώνει, πως κάποτε εκεί υπήρχαν σπίτια και ζωή. Νερά ξεπετάχτηκαν κι έφτιαχναν λιµνούλες, λάσπη και των γονέων, πουρνάρια γέρικα κι άλλα, καρυιές, κερασιές, πλατάνια, βρέθηκαν ανάποα µε τα κλαριά θαµµένα και τις ρίζες προς τα πάνω στον αέρα....η γη άνοιξε, κόπηκε κάθετα κι ένας γκρεµός πάνω από πενήντα µέτρα έχασκε απειλητικός... αέρα. Ακόµα και σήµερα υπάρχει µιά βρύση, που ανάβλυσε τότε µε φυτρωµένα ίπλα της πλατάνια. Παίρνανε νερό πόσιµο οι κάτοικοι µέχρι, που την εγκατέλειψαν γιατί ήρθε η ύρευση των σπιτιών. Το ρέµα το χωριανικό µε τις περίφηµες κατεβασιές του το φθινόπωρο και τις καταστροφές στα παρόχθιά του, το χειµώνα ήταν αιάβατο απ' τα πολλά νερά. Με ξύλινα γεφυράκια περνούσαν απέναντι, που ήταν και οι νερόµυλοι του χωριού. ε µεγάλο µήκος του συντηρούσε ψάρια του γλυκού νερού, που ανέβαιναν από το ποτάµι, έβρισκες χέλια και βίρες. Τώρα, µισόν αιώνα µετά, όλα αυτά αποτελούν ένα νοσταλγικό παρελθόν.τα νερά λιγόστεψαν από µόνα τους, άλλες πηγές υροµαστεύτηκαν, οι ποτιστήες χάθηκαν κι οι νερόµυλοι απόµειναν στοιχειωµένοι, πνιγµένοι στα βάτα και στ' αγριοχόρταρα. Αυτό το ρέµα εκείνον το Φλεβάρη απ' τα πολλά νερά και τα χιόνια στα βουνά ήταν φουρτουνιασµένο συνέχεια. Βρήκε το βουλιασµένο και µαλακό έαφος, που µπήκε στο ιάβα του και τόστειλε κατευθείαν στον Άσπρο χρωµατίζοντάς τον καφεκόκκινο.κι όσο παρέσερνε κι άνοιγε στόµα, άλλο κατάφθανε από ψηλότερα, γιά το ιώξει κι αυτό και πάλι και πάλι γιά µερόνυχτα. Έτσι τραβήχτηκε όλο το σαθρό έαφος προς το ποτάµι και φάνηκε στέρεη γη. ήµερα η ίια η φύση φροντίζει αιάκοπα να ντύσει ξανά και να στολίσει το γυµνό τόπο. Και µοναχή της τα καταφέρνει θαυµάσια, αλλά θέλει και την βοήθεια και του ανθρώπου. Πεντέξι σπίτια ξεφύτρωσαν περιφερικά κι έωσαν κάποια ζωή. Μέσα σ' αυτά τά χαλάσµατα και στην αυτοφυή βλάστηση ακούστηκε ξανά τ' αηόνι, να πλέκει το ικό του σκοπό. Μόνον εκείνο το γκρεµό στον πάτο της λάκας εν µπόρεσε ακόµα να ντύσει. Χάσκει εκεί γιά να θυµίζει τα καµώ- µατα των καιρών και την οργή της φύσης! Όλα έγιναν µε τάξη. Μέρες ολόκληρες γλυστρούσε τον κατήφορο το έαφος, ήρεµα, µαλακά. Κάπου κάπου άφηνε έναν υπόγειο γούπο µακρόσυρτο. Αναστατώνονταν προσωρινά οι κάτοικοι, αλλά πάλι ξαναγύριζαν πάνω στο επισφαλές έαφος. Κουβαλούσαν ότι µπορούσαν από τα υπάρχοντά τους, όπου µπορούσε ο καθένας γιά να πορευτούνε. εν λογάριαζαν τον κίνυνο, που παραφύλαγε κάτω απ' τα πόια τους. Κατάφεραν µ' αυτόν τον τρόπο να γλυτώσουν το νοικοκυριό τους, τα σκεπάσµατά τους, πολλά από τα αποθηκευµένα τροφίµατά τους και πολλές ζωοτροφές. ε κανενός το µυαλό εν πέρασε ο κίνυνος κι ας φοβέριζε µπροστά στα πόια τους. Αρχίνισε το κακό ή τότε το πήραν στα σοβαρά στις οχτώ του Φλεβάρη και τράβηξε ως τις ώεκα περίπου. Τότες έκατσε ο τόπος, σταµάτησε να κινείται. Πήρε την µορφή, που έχει ίσαµε σήµερα, µισόν αιώνα αργότερα. Βολεύτηκαν οι άστεγοι σε ακατοίκητα σπίτια,σε καλύβες, σε συγγενικά τους σπίτια. εν απόµεινε κανένας άστεγος µέσα στο καταχείµωνο. Ο καλός Θεός έβαλε το χέρι του και εν άνοιξε ούτε µύτη. Κανένας άνθρωπος ή ζωντανό εν έλειπε µετά τον χαλασµό από το µέτρηµα. Όµως κάτι άλλαξε! το µυαλό όλων άρχισε να κλωθογυρνά η σκέψη, πως ο γενέθλιος τόπος εν τους κρατάει πια. Πού να σταθείς, πού να θεµελιώσεις το σπιτικό σου; Πάνω στη χαίνουσα πληγή, στον ρη- µαγµένο τόπο; Η αναζήτηση καλύτερης µοίρας άρχισε, ο ξενητεµός ξεκίνησε και η εγκατάλειψη των προγονικών εστιών έγινε µόνιµη. Εκείνος ο Φλεβάρης κρατάει ακόµα! Αιθέριος Φτέρης Αθήνα, Αγία Παρασκευή Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

6 6 ελία 6 ιόρθωση: Ο αίµονας του ηλεκτρονικού τυπογραφείου έβαλε το χέρι του και µπέρεψε στη σελ. 7 το άρθρο του Νίκου Φαλαγκάρα, µε τίτλο «ΑΚΑΛΕ ΓΙΑΤΙ»; µε «ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΜΑ» της Ευσταθίας Χαραλαµποπούλου. Γι αυτό και το ξαναηµοσιεύουµε. Α Κ Α Λ Ε, Γ Ι ΑΤ Ι ;... «Θα σας λιώσω στο ξύλο, ιαβόλοι! Τι νοµίζετε! Θα σας αφήσω να κάνετε ό, τι θέλετε! Γράµµατα! Γράµµατα! Να µάθετε γράµµατα!0». Κωστής Παλαµάς, (από το ιήγηµα «Το σκολειό και το σπίτι», Άπαντα, εκόσεις Γκοβόστης). Η φράση που αποίεται στον Μ. Αλέξανρο «στους γονείς οφείλοµεν το ζην, στους ε ιασκάλους το ευ ζην», νοµίζω ότι περιέχει µεγάλη όση αλήθειας. Και για να µιλήσω προσωπικά, στη µαθητική µου ιαροµή, ευτύχησα να έχω ασκάλους, αντάξιους της αποστολής τους, που µε έµαθαν, αν µη τι άλλο, να ιαβάζω και να σκέφτοµαι. Γι αυτό πάντα θα τους θυµάµαι µε ευγνωµοσύνη. Αν τύχαινε να συναντήσω σήµερα κάποιον από τους ασκάλους που είχα (το πρώτο µισό της εκαετίας του 60) στο ηµοτικό χολείο και οι οποίοι, για την εκπλήρωση του παιαγωγικού τους έργου, χρησιµοποιούσαν ως αναγκαίο µέσο πειθαρχίας και σωφρονισµού το ξύλο (οµολογώ ότι αρνούµαι να πιστέψω ότι υπάρχει περίπτωση µια τέτοια µορφή βαρβαρότητας να βγήκε από τον Παράεισο), θα του υπέβαλλα το εξής ερώτηµα παράπονο, που εκαετίες τώρα µε βασανίζει: άσκαλε, γιατί; Γιατί η κάθε µας αταξία ή αποτυχία θα έπρεπε να επισύρουν σκληρές ποινές; Γιατί εν µπορούσε τάχα να αναζητεί άλλον τρόπο, πιο ήπιο και πάντως όχι βίαιο, ώστε να ανταποκρίνεται µε επιτυχία στον ρόλο του; Πώς αισθανόταν µετά τη βίαιη σκηνή και ιίως το βράυ πριν αποκοιµηθεί; εν ξέρω αν θα ήταν σε θέση να µου ώσει πειστική απάντηση εξήγηση για κείνη τη συµπεριφορά του. κοπός µου, βέβαια, εν θα ήταν να τον φέρω σε ύσκολη θέση, ιίως σε µια περίοο της ζωής όπου επιχειρεί κανείς έναν γενικό και τελικό απολογισµό. ε κάθε περίπτωση, όµως, θα µε ενιέφερε ν ακούσω µια -µε το χέρι στην καριά- απάντησή του. Θα του υπενθύµιζα πάντως µερικά γνωστά µεν αλλά αναγκαία πράγµατα που, νοµίζω, θα ιευκόλυναν τη συζήτηση. Η εκαετία του 60 είναι η εποχή που η Ελλάα, µετά τη λήξη του ουνηρού εµφυλίου πολέµου, προσπαθεί, όχι χωρίς εµπόια και υσκολίες, να επουλώσει τις βαθιές πληγές της. Η περιφέρεια της χώρας βιώνει συνθήκες και καταστάσεις, που, στη σηµερινή γλώσσα, θα τις χαρακτηρίζαµε τριτοκοσµικές. Το Μυρόφυλλο ανήκει σαφώς σ αυτήν την «προνοµιακή» κατηγορία. Φτώχεια και των γονέων. Το χολείο µας, που, µετά το κλείσιµό του, ελλείψει µαθητών, σήµερα κάποιοι ευφάνταστοι ηµοτικοί άρχοντες σχειάζουν να του αλλάξουν προορισµό, άρα να ακυρώσουν την ιστορία του, αριθµούσε τότε πάνω από εκατόν πενήντα µαθητές και µαθήτριες. Χάλαγε ο κόσµος στο ηµοτικό χολείο Μυροφύλλου, εκαετία κέντρο του χωριού από φωνές, παιχνίια, γέλια, κλάµατα κ.λπ. Κι ο άσκαλος; Κατά κανόνα, στην έµµονη προσπά- θειά του να µας µάθει γράµµατα ώστε να πάψουµε «να είµαστε ιαβόλοι», όπως λέει ο Παλαµάς, µε το πρώτο στραβοπάτηµά µας, άρπαζε τη -συνήθως κρανίσια, για να αντέχει στη συχνή χρήση-, βίτσα, που (θέλοντας και µη) του προµήθευε κάποιος από µας, και άργαζε τις λιπόσαρκες και ξυλιασµένες παλάµες µας. Μα πιο πολύ αβάσταχτος ήταν ο ψυχικός πόνος. Και ακόµα χειρότερα ο µόνιµος πια φόβος για το τι θα ακολουθούσε την αυναµία µας, ας πούµε, να ολοκληρώσουµε σωστά τη ιαίρεση στον πίνακα ή να κάνουµε όσο γίνεται λιγότερα ορθογραφικά λάθη. Μάταια το Υπουργείο Παιείας απηύθυνε κατά καιρούς εντολές για το πώς (εν) έπρεπε να σωφρονίζονται οι µαθητές. Έτσι, σε εγκύκλιο του που στάλθηκε το 1854 προς τους ηµοιασκάλους και τας ηµοιασκαλίσσας 0σε αυστηρό τόνο εντέλλεται να µην κακοποιούνται οι µαθητές. Υπάρχουν κάποιοι άσκαλοι, υπογραµµίζει οι οποίοι αντίθετα προς το πνεύµα και το γράµµα του Οηγού της Αλληλοιακτικής, αντίθετα προς τις επανειληµµένες υποµνήσεις του Υπουργείου και, ακόµη, αντίθετα µε όσα υπαγορεύουν ο ορθός λόγος και η ιεθνής κοινωνία, εννοούν να κακοµεταχειρίζονται τους µαθητές. Τους ραβίζουν και τους µαστιγώνουν, κάποτε τόσο σκληρά, ώστε τα ίχνη του ξυλοαρµού να µένουν ανεξίτηλα στα σώµατα αυτών των αθώων πλασµάτων, τα οποία η κοινωνία ενεπιστεύθη εις αυτούς όχι βέβαια ίνα τα απολάβη ηκρωτηριασµένα και µεµωλωπισµένα. Αυτή η ανοίκειος έξις, συνεχίζει, η εγκύκλιος του Υπουργείου, εν ταιριάζει ούτε σε βαρβάρους ούτε σε Έλληνες.... Να απέχετε, τους λέει, από τέτοιες ποινές απάνθρωπες και να αρκείστε στις ποινές που επιτρέπει ο νόµος: στη γονυκλισία, την πολύωρη ανάγνωση, την ασιτία, την ολιγοσιτία, την φυλάκιση (τους έκλειναν στα υπόγεια των σχολείων, σύµφωνα µε σχετικό βαυαρικό νόµο) και στην έκθεση µε προσαρτηµένο πάνω τους µαυροπίνακα. Κρεµούσαν στον τράχηλο του άτακτου, µας εξηγεί ο Ι. Π. Κοκκώνης, ένα ποινικό παράσηµο, πάνω στο οποίο ήταν γραµµένο το σφάλµα για το οποίο τιµωρούνταν ο µαθητής».(χριτο ΤΟΛΑΚΗ εισαγωγή στο βιβλίο του Χ. ΧΡΗΤΟΒΑΙΛΗ ΙΗΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΚΟΛΕΙΟΥ, Εκόσεις ΖΗΤΡΟ). Μερικές φορές, και χωρίς αυτό να «νοµιµοποιεί» τη χρήση βίας στο σχολείο, µερικοί γονείς ενεθάρρυναν τους ασκάλους να έρνουν τα παιιά τους, αφού το ίιο έκαναν κι οι ίιοι στο σπίτι, αρκεί να µην τους προξενούσαν ανεπανόρθωτες βλάβες. ωµατικές, γιατί τις ψυχικές ούτε καν τις Ιανουάριος - Μάρτιος 2015 υποψιάζονταν. Όλα αυτά για να γίνουν άνθρωποι0 Ο Νίκος Καζαντζάκης γράφει στην ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ για την πρώτη του επίσκεψη στο ηµοτικό σχο- λείο: «0Ήµουν σαν ένα µικρό καταστολισµένο σφαγάρι κι ένιωθα µέσα µου περφάνια και φόβο. Μα το χέρι µου ήταν σφηνωµένο βαθιά µέσα στη φούχτα του πατέρα µου κι αντρειευόµουν. Μπήκαµε σ ένα παλιό χτίρι, µε µια φαριά αυλή κι ένα κατασκονισµένο πλατάνι στη µέση. Κοντοστάθηκα, είλιασα. Το χέρι µου άρχισε να τρέµει µέσα στη µεγάλη ζεστή φούχτα. Ο πατέρας µου έσκυψε, άγγιξε τα µαλλιά µου, µε χάιεψε. Τινάχτηκα. Ποτέ ε θυµόµουν να µ έχει χαϊέ- ψει. ήκωσα τα µάτια και τον κοίταξα τροµαγµένος. Είε πως τρόµαξα, τράβηξε πίσω τo χέρι του: -Εώ θα µάθεις γράµµατα, είπε, να γίνεις άνθρωπος. Κάµε το σταυρό σου. Ο άσκαλος πρόβαλε στο κατώφλι. Κρατούσε µια µακριά βίτσα και µου φάνηκε άγριος, µε µεγάλα όντι, και κάρφωσα τα µάτια µου στην κορφή του κεφαλιού του να ω αν έχει κέρατα, µα εν εία, γιατί φορούσε καπέλο. -Ετούτος είναι ο γιος µου, του πε ο πατέρας µου -Ξέµπλεξε το χέρι µου από τη φούχτα του και µε παράωκε στο άσκαλο. -Το κρέας ικό σου του πε, τα κόκαλα ικά µου. Μη τον λυπάσαι, έρνε τον, κάνε τον άνθρωπο. -Έγνοια σου, καπετάν Μιχάλη. Έχω εώ το εργαλείο που κάνει τους ανθρώπους, είπε ο άσκαλος κι έειξε τη βίτσα». Το ερώτηµα που θέσαµε στην αρχή του κειµένου, γιατί, ηλαή, το καταλληλότερο εργαλείο, για να γίνει ένα ανυπεράσπιστο, συν τοις άλλοις και φτωχό παιί, άνθρωπος, χρήσιµος για τον εαυτό του και την κοινωνία, ήταν η βίτσα, παραµένει ανοιχτό και η αναµενόµενη απάντηση µετέωρη. Το ότι ανάλογη, ίσως και χειρότερη, µεταχείριση µπορεί να είχε οκιµάσει κι ο ίιος ο άσκαλος στη ική του µαθητική ζωή ή ότι έτσι επέβαλλε το περίπου εκ Θεού εκπορευόµενο «εθιµικό ίκαιο», θα ήταν απλώς πρόφαση και υπεκφυγή. Αυτό που εν µπορεί να αµφισβητηθεί πάντως είναι ότι η βίτσα και γενικά η βία, ως µέσο σωφρονισµού, ιίως στην εκπαίευση, το µόνο που κατορθώνει είναι να ιαµορφώνει πολίτες φοβισµένους και χωρίς αυτοπεποίθηση. Για να µπορούν να υποτάσσονται ευκολότερα σε κάθε εξουσία. ηλαή ανθρώπους ανελεύθερους και ταπεινωµένους. Οι φωτ. αν και είναι άλλων περιοχών της Ηπείρου, εκφράζουν απόλυτα και τα ικά µας µαθητικά χρόνια, των εκαετιών πριν το 1960 ΝΙΚΟ ΕΠ. ΦΑΛΑΓΚΑΡΑ

7 7 Ιανουάριος - Μάρτιος 2015 ελία 7 ΤΟ ΑΚΡΥ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ (τον αερφό µου το Νίκο) Κάποτε, σε ένα όµορφο περιβόλι µε πολύχρωµα λουλούια και έντρα, που το έλεγαν καριά, κατοικούσαν υο πολύ καλοί φίλοι. Τον έναν τον έλεγαν Χαµόγελο και τον άλλον άκρυ. Το Χαµόγελο ήταν πάντα χαρούµενο και αισιόοξο. Όλα γύρω του φάνταζαν µαγικά. Κάθε µέρα που έβγαινε ο ήλιος, ξυπνούσε και τον κοίταζε µε όλη του την αγάπη. Απλωνόταν κάτω απ τις χρυσές αχτίνες του να απολαµβάνει τη στοργή και τη ζεστασιά που ένιωθε ότι του χάριζε. Πολλές φορές ένιωθε την ανάγκη να του µιλήσει και ας ήταν τόσο µακριά. Ξάπλωνε στο απαλό γρασίι, τον κοίταζε ίσα στα µάτια και του έλεγε µε θέρµη στην ψυχή. «Ήλιε µου καλέ! Τι κι αν είσαι τόσο µακριά. Αισθάνοµαι πως µου ίνεις ζωή. Μαζί σου είµαι πιο χαρούµενο και ευτυχισµένο. Μερικές φορές ξέρω πως παίζεις κρυφτό και χάνεσαι πίσω από τα σύννεφα. Εκείνες τις στιγµές µου λείπεις πολύ. εν βλέπω την ώρα και τη στιγµή να σε ω και πάλι στον ουρανό. Αν γινόταν να κατέβεις λίγο πιο χαµηλά να µε ακούσεις, θα σου έλεγα το πόσο σ αγαπώ!» Ο ήλιος το άκουγε και του χαµογελούσε πιο πλατιά. Του έστελνε τις αχτίνες του µε πιο πολύ θέρµη και του ψιθύριζε νανουριστά. «Γλυκό µου Χαµόγελο. Να ξερες µόνο πόσο µου µοιάζεις. Λες και είσαι το παιί µου. Μην λυπάσαι όταν χάνοµαι για λίγο. Να ξέρεις πως είµαι εκεί και σε σκέφτοµαι πάντα. υνέχισε να κατοικείς στο ωραίο περιβόλι της καριάς και εγώ θα είµαι πάντα πλάι σου να σου φωτίζω τη ζωή» Μια µυστική συµφωνία αγάπης είχαν κάνει το Χαµόγελο µε τον ήλιο κάθε πρωί που αντίκριζε ο ένας τον άλλον. Το άκρυ αργούσε συνήθως να ξυπνήσει. Του άρεσε το πρωινό χουζούρι και συνήθως ήταν λυπηµένο και σκεπτικό. Κατοικούσε και εκείνο στο περιβόλι της καριάς και ήταν η µόνιµη συντροφιά τού Χαµόγελου. Ήταν ευαίσθητο το καλό µας άκρυ. Με την παραµικρή συγκίνηση, έτρεχε σαν τις σταγόνες της βροχής και πότιζε τα όµορφα λουλούια. Εκείνα τότε άνοιγαν τα πέταλά τους και σκόρπιζαν την ευωιά τους. Μια ευωιά µεθυστική και µια οµορφιά µοναική απλωνόταν στο περιβόλι της καριάς. Οι ύο φίλοι, αν και τόσο ιαφορετικοί, συγκατοικούσαν µε ηρεµία και σεβασµό, στο ξεχωριστό τους σπίτι. Έπαιζαν µε τα παιχνίια τους τα συναισθήµατα και κουβέντιαζαν µε τις ώρες. Το ένα σεβόταν τη ιαφορετικότητα του άλλου και φρόντιζαν να υπάρχει αρµονία µεταξύ τους. Το Χαµόγελο πολλές φορές προστάτευε τον ευαίσθητο φίλο του. Του χάιευε απαλά τα µαλλιά και προσπαθούσε να του απαλύνει τη µελαγχολία. Εκείνο εχόταν µε χαρά το απαλό του χάι. Ήταν ευεργετικό και του χαλάρωνε τη σκέψη. Το άκρυ πίστευε πως το Χαµόγελο ήταν πιο υνατό. Πόσο θα θελε στ αλήθεια να του µοιάσει! Μια µέρα εκεί που κάθονταν και κουβέντιαζαν, γύρισε και του είπε µε παράπονο: «Χαµόγελο! Είσαι τόσο χαρούµενο! Λαµπερό και όµορφο! εν σταµατάς στιγµή να χορεύεις και να τραγουάς. Ξέρεις; ε ζηλεύω. Θα ήθελα και εγώ να ήµουν σαν εσένα» Τότε το Χαµόγελο γύρισε, το αγκάλιασε στοργικά και του είπε συγκινηµένο: «Κάνεις λάθος. εν είµαι τόσο χαρούµενο όσο νοµίζεις. Εµείς οι ύο έχουµε ένα σκοπό. Να φροντίζουµε το περιβόλι της καριάς. Εγώ εν είµαι τίποτε άλλο απ το χρυσοκέντητο πέπλο που σε σκεπάζει. αγαπώ πολύ. Είσαι ο µοναικός µου φίλος. Χωρίς εσένα η ική µου ζωή εν θα είχε καµιά αξία» Εκείνη τη στιγµή σύννεφα γέµισαν τον ουρανό. Ο ήλιος έπαιζε και πάλι κρυφτό. Το άκρυ χώθηκε στην αγκαλιά του φίλου του, τού Χαµόγελου και άρχισε να κλαίει ασταµάτητα. Όταν ηρέµησε, τα σύννεφα σκόρπισαν και ο λαµπρός ήλιος πρόβαλε και πάλι. το σηµείο όπου έπεσαν οι σταγόνες του, φύτρωσαν όµορφα λουλούια. Το περιβόλι της καριάς έγινε ακόµα πιο όµορφο και οι ύο φίλοι συνέχισαν να ζουν σε αρµονία. της καριάς το περιβόλι µε τα όµορφα λουλούια µια το γέλιο µια το άκρυ γράφουν όµορφα τραγούια. της καριάς το περιβόλι ένα άκρυ σεργιανούσε µε παράπονο µεγάλο το Χαµόγελο ρωτούσε. «Πως τα καταφέρνεις πάντα; και είσαι τόσο ευτυχισµένο; αχ! Και να µουν σαν και σένα! να µη νιώθω λυπηµένο!» Το Χαµόγελο µ αγάπη το πιασε από το χέρι του πε µια µεγάλη αλήθεια που κανείς µας εν την ξέρει. «Όταν νιώθεις στεναχώρια εγώ κάνω πως εν βλέπω και σε ντύνω σε στολίζω είµαι το ικό σου πέπλο!» Χρυσάνθη Β Καραούλη «ήµερα µαύρος ουρανός» Ένα παραοσιακό µοιρολόι της Μεγάλης Παρασκευής, είναι το κείµενο που ακολουθεί. Η Παναγία θρηνεί και κάνει ιάλογο µε τον ταυρωµένο γιο της, τον Χριστό. Είναι µια παραλλαγή πολύ κοντά στη ική µας, που λέγαµε και µεις την ταυρωµένη Παρασκευή. Τότε που κατοικούνταν όλα τα σπίτια στο χωριό, µε στολισµένη την καλάθα από την προηγούµενη, σηκωνόµασταν πριν ξηµερώσει, για να προλάβουµε να πάµε στα σπίτια που είχαµε επιλέξει, αφού ήταν αύνατο να επισκεφτούµε όλο το χωριό. Μέχρι και µατσούκια και γκλίτσες είχαµε για να αµυνθούµε σε επιτιθέµενα σκυλιά. Η αµοιβή µας ήταν συνήθως, βλογούια και καραµέλες, αυγό στην καλύτερη περίπτωση και σπάνια λεφτά. Κάτω στα Ιεροσόλυµα στον τάφο του Κυρίου Εκεί έντρος εν ήτανε και έντρος ξεφυτρώνει. Ο έντρος ήταν ο Χριστός και η ρίζα η Παναγία Κι αυτά τα χρυσοκλώναρα ήταν οι αγίοι Που µαρτυρούσαν κι έλεγαν τα πάθη του Κυρίου. ήµερα µαύρος Ουρανός, σήµερα µαύρη µέρα, σήµερα όλοι θλίβουνται και τα βουνά λυπούνται, σήµερα έβαλαν βουλή οι άνοµοι Οβραίοι, οι άνοµοι και τα σκυλιά κι' οι τρισκαταραµένοι για να σταυρώσουν το Χριστό, τον Αφέντη Βασιλέα. Ο Κύριος ηθέλησε να µπει σε περιβόλι να λάβει είπνον µυστικόν για να τον λάβουν όλοι. Κι' η Παναγιά η έσποινα καθόταν µοναχή της, τας προσευχάς της έκανε για το µονογενή της. Φωνή τους ήρθ' εξ Ουρανού απ' Αρχαγγέλου στόµα: -Φτάνουν κυρά µου οι προσευχές, φτάνουν κι' οι µετάνοιες, το γυιό σου τον επιάσανε και στο φονιά τον πάνε και στου Πιλάτου την αυλή εκεί τον τον τυραγνάνε. -Χαλκιά-χαλκιά, φτιάσε καρφιά, φτιάσε τρία περόνια. Και κείνος ο παράνοµος βαρεί και φτάχνει πέντε. -υ Φαραέ, που τά 'φτιασες πρέπει να µας ιάξεις. -Βάλε τα υο στα χέρια του και τ' άλλα υο στα πόια, το πέµπτο το φαρµακερό βάλε το στην καριά του, να στάξει αίµα και νερό να λιγωθεί η καριά του. Κι' η Παναγιά σαν τάκουσε έπεσε και λιγώθη, σταµνί νερό της ρίξανε, τρία κανάτια µόσχο για να της ερθ' ο λογισµός, για να της έρθει ο νους της. Κι' όταν της ηρθ' ο λογισµός, κι' όταν της ηρθ' ο νους της, ζητά µαχαίρι να σφαγεί, ζητά φωτιά να πέσει, ζητά γκρεµό να γκρεµιστεί για το µονογενή της. -Μην σφάζεσαι, Μανούλα µου, εν σφάζονται οι µανάες Μην καίγεσαι, Μανούλα µου, εν καίγονται οι µανάες. Λάβε, κυρά µ' υποµονή, λάβε, κύρά µ' ανέση. -Και πώς να λάβω υποµονή και πώς να λάβω ανέση, που έχω γυιο µονογενή και κείνον ταυρωµένον. Κι' η Μάρθα κι' η Μαγαληνή και του Λαζάρου η µάνα και του Ιακώβου η αερφή, κι' οι τέσσερες αντάµα, επήραν το στρατί-στρατί, στρατί το µονοπάτι και το στρατί τους έβγαλε µες του ληστή την πόρτα. -Άνοιξε πόρτα του ληστή και πόρτα του Πιλάτου. Κι' η πόρτα από το φόβο της ανοίγει µοναχή της. Τηράει εξιά, τηράει ζερβά, κανέναν εν γνωρίζει, τηράει εξιότερα βλέπει τον Αϊγιάννη, Αγιέ µου Γιάννη Πρόροµε και βαπτιστή του γυιου µου µην είες τον υγιόκα µου και τον ιάσκαλόν σου; - εν έχω στόµα να σου πω, γλώσσα να σου µιλήσω, εν έχω χεροπάλαµα για να σου τόνε είξω. Βλέπεις Εκείνον το γυµνό, τον παραπονεµένο, οπού φορεί πουκάµισο στο αίµα βουτηγµένο, οπού φορεί στην κεφαλή αγκάθινο στεφάνι; Αυτός είναι ο γυιόκας σου και µε ο άσκαλός µου! Κι' η Παναγιά πλησίασε γλυκά τον αγκαλιάζει. - ε µου µιλάς παιάκι µου, ε µου µιλάς παιί µου; -Τι να σου πω, Μανούλα µου, που ιάφορο εν έχεις µόνο το µέγα-άββατο κατά το µεσονύχτι, που θα λαλήσει ο πετεινός και σηµάνουν οι καµπάνες, τότε και συ, Μανούλα µου, θάχεις χαρά µεγάλη»! Γλωσσικά ιιώµατα της Γλύστρας Γράφει ο Κώστας Μπουργάνης υνέχεια από το προηγούµενο γκλάβα = κεφάλι γραίνω = ξάνω µαλλί γυροβουλιά = περιστροφή γυφτουτάµαρο = γύφτικη καταγωγή αχ λήθρα = αχτυλήθρα ικριάνι = ικούλι λειά = ουλειά ρασκ λιά = ρασκελισµός εία κι απόεια = απελπίστηκα ερ µάα = η έρηµη ζαγάρ = ζαγάρι ζαλίκι = φόρτωµα ζβαρνουβράκ ς = ασουλούπωτος ζιβζικιά = αναποιά ζερβοχέρ ς = αριστερόχειρας ζ ναρ = η ζώνη ή ο τοίχος ζουρζουβίλ ς = πειραχτήρι ζουπάω = πιέζω θερµάθ κα = αρρώστησα θυµητ κό = η µνήµη θχειά =η θεία ιννιάρα = παιχνίι σε πλάκα ιχτές = χθες ιψές = χθες βράυ καν κανένας = κανένας καϊπώνω = κρύβω καλά κακαρώνω = πεθαίνω καλιγουκάρφια = καρφιά για πέταλα καλκατζάρια = οι καλικάτζαροι καλούια = ώρα καµ π θινα = πουθενά καν τίπουτας = τίποτα απολύτως καραµάν κα = φυλή προβάτων καραούλ = παρατηρητήριο καράρ = ξύλινο οχείο για άρµεγµα καρούµπαλου = πρήξιµο µετά από χτύπηµα καταή = κάτω κατσιαµάκ = πηχτή κουρκούτι καψαλίθρες = σπίθες φωτιάς καψερός = καηµένος κιουτής = ειλός κ λούρα = κουλούρα κνουπ = κουνούπι κόµπ τσα = ειικό κουµπί, πόρπη κόπανος = χοντρό ξύλο, γιαρούχα κουβαρντάς = απλοχέρης κουκόσια =καρύι κουλιάστρα = πρωτόγαλα κουλουφωτιά = πυγολαµπία κουµπογιανίτ ς = ψευτογιατρός κουντουστούπ ς = πολύ κοντός κουπρόσκ λου = τεµπέλης κουρουκλάω = κατρακυλώ κουσποιντάρ = καραφάκι (25 γραµ.) κουφόβρασ = αποπνικτική ζέστη κριµατζούλ = ό, τι κρέµεται κρυµ όφλα = φύλλα κρεµµυιού κ φός = κουφός λα κό = οχείο λαιού λακριντί = ψιλοκουβέντα λιβακώθ κα = ίψασα πολύ λιγιάρ ς =λερωµένος µαγάρ σα = µόλυνα µαγκούφ ς = άχρηστος µανάλ = µανουάλι µανάρ = αρνί για σφαγή µαρτράω = µαρτυράω µούγκλαβος = σιωπηλός µουσαφίρ ς = επισκέπτης µπαγαπόντ ς = απατεώνας µπακρατσούλ = οχείο για γάλα ή νερό µπασιούρ ς = λερωµένος µπιρµπιλοµάτα = γυναίκα µε ωραία µάτια µπουΐρουµ = πρόσκληση για φαγητό µπούκες = τα µάγουλα µπρουστύτερα = πρωτύτερα νιροζούµ = άνοστο φαγητό νίφ κα = πλύθηκα νταραβέρ = οσοληψία ντέρλικας = αυτός που τρώει πολύ ντερλικώνω = χορταίνω ντράβαλα = φασαρίες νιφαιά = νύφη ξαστοχάω = λησµονώ ξιόµαι = ξύνοµαι ξιροκαΐλα = επιθυµία για κάτι ξηροσφύρ = ποτό χωρίς µεζέ ξοιάζω = ξοεύω ξώπιτσα = επιφανειακά ου απόψ = απόψε κιόλας ουι τώρα = ακριβώς τώρα ότι ντιπ = καθόλου πααίνω = πηγαίνω παλιορούτια = παλιά ρούχα παλαµόαρα = κουράστηκα παράκ σα = παράκουσα παραµάσκαλα = κάτω από τη µασχάλη παρατσούκλ = περπώνυµο υνεχίζεται

8 ελία 8 8 ειήσεις & σχόλια Από τα νέα της Κοινότητας Για τους βουλευτές του νοµού µας Αποστείλαµε έγκαιρα πρόσκληση και στους τέσσερις βουλευτές του νοµού µας, Παναγιώτα ριτσέλη, Χρίστο ιµορέλη, άκη Παπαόπουλο του ΥΡΙΖΑ και Κώστα κρέκα της Ν.. για να παραστούν αν ήταν εφικτό στην κοπή της πίτας, όπου παραβρέθηκαν όλοι σχεόν οι απόηµοι Μυροφυλλίτες της Αθήνας. Ήταν εποµένως µια καλή ευκαιρία να επικοινωνήσουµε. υστυχώς όχι µόνο εν εµφανίστηκε κανένας, αλλά εν καταέχτηκαν να µας ανακοινώσουν και κάποια ικαιολογία για την απουσία τους. Κρίµα. Αυτή η υποτίµηση κάτι είχνει και τους χαρακτηρίζει. Για τους µετανάστες Επειή ετοιµάζουµε για το καλοκαίρι εκήλωση αφιερωµένη στην ξενιτιά και τους µετανάστες του χωριού µας, όσοι θέλουν να βοηθήσουν ας επικοινωνήσουν µε τα µέλη του.. του συλλόγου. Όσοι ξενιτεύτηκαν, έχουν φωτογραφίες ή άλλο υλικό και επιθυµούν να το ιαθέσουν για τις ανάγκες της εκήλωσης, η συµβολή τους στην οργάνωση θα είναι πολύτιµη. Βαρύς χειµώνας Βαρύς ο φετινός χειµώνας και στο χωριό µας. Βροχές, καταιγίες πληµµύρες ήταν καθηµερινό φαινόµενο κι είχε σαν αποτέλεσµα να καταστραφούν σε πολλά σηµεία οι ρόµοι του χωριού µας. τη φωτογραφία ο Αχελώος, όπως φαίνεται στη φωτογραφία που µας έστειλε η Θεοώρα Λ Φαλαγκάρα, έχει σχεόν καταβροχθήσει τη γέφυρα Κονύλη. Ιστορικό-λαογραφικό µουσείο Είναι καιρός να φκιάσουµε ένα ιστορικό λαογραφικό µουσείο στο χωριό. Να µαζέψουµε ότι απόµεινε από τη φθορά του χρόνου κι έχει σχέση µε τους ανθρώπους και τον τόπο µας. Να ιαφυλάξουµε την τοπική µας ιστορία. Αντικείµενα οικιακής χρήσεως, κτηνοτροφικής και γεωργικής ζωής παλιές φωτογραφίες, έγγραφα κι ότι άλλο έχουµε ιαθέσιµο γι αυτό το σκοπό. Ήη ο σύλλογος έχει υποβάλλει σχετικό αίτηµα για παραχώρηση στέγης του µουσείου. Όποιοι θέλουν ας επικοινωνήσουν µε τα µέλη του.. του συλλόγου, αλλά κι όποιος από µόνος του έχει σχετική πρωτοβουλία και ιάθεση συνεργασίας, νοµίζουµε ότι είναι µια ευκαιρία. Βιβλιοπαρουσίαση Ο λέκτορας Λαογραφίας του Πανεπιστηµίου Ιωαννίνων, ηµήτριος Ελ. Ράπτης, στις 11 Ιανουαρίου 2015, βρέθηκε στην Καρίτσα καλεσµένος του Κέντρου Ιστορικής και Λαογραφικής Έρευνας «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ». Εκεί παρουσίασε το ενιαφέρον βιβλίο της εκπαιευτικού, Βασιλικής Κολοφωτιά-Κοζιού, «Παραοσιακά τραγούια της Καρίτσας και της ευρύτερης περιοχής». Γκρεµίστηκε το ιστορικό γεφύρι της Πλάκας Πάει και το ιστορικό γεφύρι της Πλάκας. Αρχές του Φλεβάρη κατέρρευσε από τα ορµητικά νερά του Αράχθου. Επρόκειτο για το µεγαλύτερο µονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων Χτίστηκε από µαστόρους της Πέτρας το 1866 µε πρωτοµάστορα τον Κώστα Μπέκα από τα Πράµαντα.Τη εκαετία του 1880 Άραχθος ήταν τα σύνορα µεταξύ Ελλάας και Οθωµανικής Αυτοκρατορίας. Εκεί λειτουργούσε και τελωνείο της ελέυθερης Ελλάας µε τη σκλαβωµένη Ήπειρο. ιπλά στο γεφύρι υπάρχει ακόµα το χτίριο όπου στις 29 Φεβρουαρίου 1944 υπογράφτηκε η συµφωνία της Πλάκας- Μυροφύλλου µεταξύ των αντιστασιακών οργανώσεων Ε Ε, ΕΛΑ, ΕΚΚΑ και των εκπροσώπων του στρατηγείου Μάσης Ανατολής, της Ελληνικής τρατιωτικάς ιοίκησης του Αµερικανού ταγµατάρχη Ουάινς και του Βρετανού ταγµατάρχη Γουντχάους. ύσκεψη µε τις αντιστασιακές οργανώσεις είχε προηγηθεί στο Μυρόφυλλο µέσα του Φλεβάρη στα Μπαλατσκαίικα (περισσότερες πληροφορίες στο 99 φύλλο της εφηµερίας µας) και η τελική συµφωνία υπογράφτηκε στην Πλάκα. Ιανουάριος - Μάρτιος 2015 Για τα προβλήµατα του οικού ικτύου του χωριού µας ο πρόερος της Κοινότητας Γιώργης Ράπτης έστειλε υποµνήµατα στις αρµόιες υπηρεσίες των Τρικάλων και της Άρτας εκθέτοντας την προβληµατική κατάσταση των ρόµων που ηµιουργήθηκε κυρίως από τη φετινή κακοκαιρία. Ζητά άµεση παρέµβαση για λύση των προβληµάτων αυτών αλλά και προγραµµατισµό για ένταξη σε προγράµµατα ΚΑΠ των ρόµων από Κόκκινα λιθάρια ως το Πολυνέρι και από τη Γέφυρα Κονύλη ως τα Πετράλωνα. τα υποµνήµατα αυτά ο πρόερος απευθυνόµενος τον αντιπεριφερειάρχη Τρικάλων κ. Μιχαλάκη και την ιευθύντρια Τεχν. Υπηρεσίας κ. Καραγιάννη µεταξύ των άλλων αναφέρει: Α. Για το ρόµο Κόκκινα λιθάρια-πολυνέρι «Παρακαλώ όπως εντάξετε στο Τεχν. Πρόγραµµα του 2015 το έργο «Βελτίωση και ασφαλτόστρωση του ρόµου από Κόκκινα λιθάρια ως το Πολυνέρι µε προ-υπολογισµό απάνης ευρώ µέσω των ΚΑΠ. ας κάνω γνωστό ότι είναι το µόνο κοµµάτι του επαρχιακού ρόµου που συνέει τα Τρίκαλα µε την Άρτα που παραµένει χωµάτινο. Το αίτηµά µας αυτό έχει τεθεί και κατά το παρελθόν και αν εν είναι εφικτή η ολοκληρωµένη χρηµατοότηση του έργου, µπορεί να γίνει και τµηµατικά σε µεγαλύτερο χρονικό ιάστηµα». Β Για την αποκατάσταση ζηµιών των ρόµων της Κοινότητας που προκλήθηκαν από τα έντονα καιρικά φαινόµενα «ας κάνουµε γνωστό ότι τα έντονα καιρικά φαινόµενα του φετινού χειµώνα, είχαν ως αποτέλεσµα την πρόκληση ζηµιών στο ήη κατεστραµµένο από το 2013, οικό ίκτυο της Κοινότητάς µας (κατολισθήσεις καθιζήσεις καταπτώσεις, ιάβρωση καταστρώµατος σε µεγάλο µήκος.κλπ) υκεκριµένα έχουν γίνει κατολισθήσεις καθιζήσεις και ρωγµές στον επαρχιακό ρόµο από ΕΟΡΤΑΜΟ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ Μυρόφυλλο προς Μυλογόζι στις θέσεις ταυρός ουλιωτέικα, Κόκκινα λιθάρια Από Μυρόφυλλο προς γέφυρα Κονύλη στις θέσεις ρέµα Πανούλα, Μπακάλη και από Μυρόφυλλο προς Γκολφάρι στις Θέσεις Αλώνι, Νεράκι, Βίγλα, εξαµενή Γκολφαρίου, Χωριό, οικία Ευθυµίου και άλλες. Επειή το επαρχιακό οικό ίκτυο της περιοχής µας παραµένει ασυντήρητο τα υο τελευταία χρόνια ζητάµε να γίνει άµεσα η αποκατάσταση των ζηµιών καθώς και η συντήρηση του ικτύου πριν καταστραφεί ολοσχερώς». Γ. το υπόµνηµα προς τον αντιπεριφερειάρχη Άρτας κ. Ψαθά και το ιευθυντή Τεχνικής Υπηρεσίας κ. Μπακόλα για το ρόµο Γέφυρα Κονύλη - Πετράλωνα, µεταξύ άλλων ανέφερε: «0Παρακαλώ όπως εντάξετε στο τεχνικό πρόγραµµα 2015 την ασφαλτόστρωση του ρόµου από γέφυρα Κονύλη ως τα Πετράλωνα, προϋπολογισµού ευρώ και να χρηµατοοτηθεί µέσω των ΚΑΠ Π.Ε. Άρτας» και συνεχίζει πιο κάτω: «Ο ρόµος αυτός είναι ζωτικής σηµασίας για τους κατοίκους της Κοινότητάς µας και για τη γύρω περιοχή, καθώς εξυπηρετούνται από τις υπηρεσίες της Άρτας Γυµνάσιο-Λύκειο Βουργαρελίου, Κέντρο Υγείας Βουργαρελίου, Αστυνοµία Βουργαρελίου, ΕΗ Άρτας, καθηµερινό ροµολόγιο ΚΤΕΛ Άρτας για τη µεταφορά των µαθητών αλλά και κατοίκων». Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος γιορτάστηκε η Εθνική Επέτειος της 25ης Μαρτίου 1821 στην Τοπ.Κοιν.Μυροφύλλου. Ο εορτασµός ξεκίνησε µε οξολογία στον Ι.Ν.Αγ.Νικολάου Μυροφύλλου, ακολούθησε επιµνηµόσυνη έηση στο µνηµείο Ηρώων και κατάθεση στεφάνων εκ µέρους της Κοινότητας από τον Πρόερο της Γιώργη Ράπτη (πρώτη φωτογραφία) και εκ µέρους του ήµου από τον ηµ.ύµβουλο Μυροφύλλου Αλέκο Ευάγγελο (εύτερη φωτογραφία). Ακολούθησε οµιλία σχετικά µε την επέτειο από τον Πρόερο της Κοινότητας. Η γιορτή έκλεισε µε το παραοσιακό τσίπουρο και λουκούµι, που µοιράστηκε στους παρευρισκόµενους από την Τοπική Κοινότητα. ΓΕΦΥΡΑ ΓΚΟΛΦΑΡΙΟΥ ηµοπρατήθηκε από τη /νση Τεχνικής Υπηρεσίας Περ. Ενότ. Τρικάλων στις 24/02/2015 το έργο: «Αποπεράτωση της Γέφυρας Γκολφαρίου», προϋπολογισµού απάνης ,00 (πρόγραµµα ΕΠΑ). Ανάοχος του έργου ο εργολάβος κ.θωµόπουλος. ΘΡΗΝΟΛΟΗΜΑ Τρανό γεφύρι, τρίιπλο ποτάµι σ' έχει πάρει στου κάτω κόσµου τ' άφαντα, στου Αχέροντα τα βάθη, κι εχάθ' η πόρτα η τοξωτή, τ' ατίµητο λιθάρι µε των µαστόρων τον ιρώ, των ιαβατών τα πάθη. Κόµπος στο στήθος, τρέµουλο στο χέρι, αυναµία να νοηθώ πως έτσι, άοξα τελειώνει σου η ιστορία. Κώστας Κοτζιούλας