Κεφάλαιο 38. Εμείς, Ψυχές ως Γονείς

Transcript

1 Κεφάλαιο 38 Εμείς, Ψυχές ως Γονείς Όχι όλες, αλλά οι περισσότερες ψυχές επιλέγουν να μάθουν και να υπηρετήσουν μέσα από το ρόλο του γονιού. Όταν ταυτιζόμαστε με το ρόλο του γονιού, λανθασμένα πιστεύουμε ότι αξίζουμε μόνον όταν τα παιδιά μας είναι καλά, επιτυχημένα, ευτυχισμένα, σεβαστά από τους άλλους και μόνον όταν μας σέβονται και μας υπακούν. Αυτές οι προσκολλήσεις, που απορρέουν από την ταύτισή μας με το ρόλο του γονιού, δημιουργούν φόβο για τα παιδιά μας. Νιώθουμε ενοχή, όταν δεν είναι καλά και ευτυχισμένα. Νιώθουμε απόρριψη, υποτίμηση, ντροπή και θυμό, όταν δεν συμπεριφέρονται σωστά. Τα συγκρίνουμε με άλλα παιδιά και το εγώ μας νιώθει περηφάνια όταν τα καταφέρνουν καλύτερα και αυτοαπόρριψη όταν δεν τα καταφέρνουν. Όταν τα αισθήματά μας της ευτυχίας, της αξίας και του νοήματος βασίζονται στις συμπεριφορές αυτών των αιώνιων ψυχών που παίζουν τους ρόλους των παιδιών μας, φυσικά νιώθουμε την ανάγκη να τα ελέγχουμε και να τα πιέζουμε στο «καλούπι» που χρειαζόμαστε να είναι, έτσι ώστε να μπορούμε να νιώθουμε άξιοι και ασφαλείς στο ρόλο του «Γονιού». Όταν αποτυχαίνει η συμβουλή μας και η λογική συζήτησή μας μαζί τους, τότε προσφεύγουμε στην κριτική, τη σύγκριση, την τρομοκρατία, την απόρριψη, την κατηγορία και διάφορες άλλες δυσάρεστες για μας και για εκείνα συμπεριφορές, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να τα κάνουμε να συμπεριφέρονται και να λειτουργούν με τρόπους, που πιστεύουμε ότι θα δημιουργήσουν το αποτέλεσμα που χρειαζόμαστε, για να νιώθουμε εντάξει ως «γονείς». Φυσικά, αγαπάμε Είναι Επιλογή! 471

2 αυτές τις ψυχές που παίζουν τους ρόλους των «παιδιών» μας και θέλουμε να είναι ευτυχισμένες. Αλλά η αγάπη μας ανακατεύεται με την ανάγκη μας να τις ελέγχουμε ώστε να τις «προστατεύσουμε», αλλά επίσης και για να νιώθουμε ότι αξίζουμε στο ρόλο του γονιού. Πραγματικά έχουμε ευθύνη να τις προστατεύουμε και να τις καθοδηγούμε, αλλά επίσης χρειάζεται να μάθουμε να σεβόμαστε τις αιώνιες ψυχές μέσα σ αυτά τα σώματα, οι οποίες έχουν ενσαρκωθεί και επιστρέψει στο πνευματικό βασίλειο χιλιάδες φορές. Αυτές οι ψυχές έχουν κωδικοποιημένο το εντύπωμα της ζωής που επέλεξαν να βιώσουν. Πολλά από αυτά, που αυτές οι ψυχές έχουν επιλέξει, θα εκδηλωθούν μέσα από τη συμπεριφορά τους και κάποια από αυτά είναι κατευθείαν προγραμματισμένα στο υποσυνείδητό τους πριν από τη γέννησή τους, για να αφυπνιστούν από τις διάφορες εμπειρίες ζωής που θα επιλέξουν, είτε μας αρέσει είτε όχι. Όταν το εγώ μας απαιτεί από αυτές τις ψυχές να λειτουργούν και να συμπεριφέρονται με τρόπους που καθησυχάζουν τους φόβους μας, τις ανησυχίες μας, τις προσδοκίες μας και τα ανεκπλήρωτα όνειρά μας, καταλαβαίνουν ενστικτωδώς ότι το «ενδιαφέρον» μας είναι, επίσης (όχι απόλυτα), κατά ένα μέρος για να ικανοποιήσουμε τις δικές μας ανάγκες μέσα από αυτές τις ψυχές. Αυτό προκαλεί αντίσταση και αντίδραση. Ο Αϊνστάιν έχει πει ότι «Είναι τρελό να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα, όταν κάνεις τα ίδια πράγματα». Ως γονείς, αυτό κάνουμε συνήθως. Συνεχίζουμε να κριτικάρουμε, τρομοκρατούμε, κατηγορούμε και απορρίπτουμε, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα, όταν είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα γίνει ποτέ. Το αποτέλεσμα είναι ένα βαθύ χάσμα ανάμεσα σε μας και τα παιδιά μας. Συχνά φερόμαστε με τους τρόπους που φερόντουσαν οι γονείς μας, παρόλο που ορκιστήκαμε ότι ποτέ δεν θα το κάναμε. Όμως, παρατηρούμε τον εαυτό μας να λέει τα ίδια λόγια και να φέρεται με τον ίδιο τρόπο με τους γονείς μας. Ή ίσως, επειδή δεν θέλουμε να είμαστε σαν εκείνους, έχουμε φθάσει στο αντίθετο άκρο. Και ούτε αυτό δουλεύει. Όταν επικοινωνούμε με τα παιδιά μας μόνο μέσα από το ρόλο του γονιού, αυτά νιώθουν ότι τα υποτιμούμε. Σε κάποιο σημείο χρειάζονται να τα αναγνωρίσουμε σαν «ίσες ενήλικες ψυχές» με δική τους εσω- 472 H Ευτυχία Είναι στο Χέρι Σου τερική καθοδήγηση. Μπορεί να δίνουμε στα παιδιά μας χρήματα, κληρονομιές, αγάπη, προσοχή και ό,τι άλλο χρειάζονται, αλλά, αν τελικά δεν τα θεωρούμε ισότιμες ψυχές με δική τους εσωτερική καθοδήγηση, τους αρνούμαστε το σημαντικότερο πράγμα την ελευθερία τους να είναι τα πνευματικά όντα που είναι. Οι ρόλοι γονιός-παιδί και παιδί-γονιός ανήκουν στο εγώ και όχι στην ψυχή. Είναι πολύτιμοι και σημαντικοί ρόλοι, μέσα από τους οποίους μαθαίνουμε την αγάπη, τη συγχώρεση και τη θυσία. Ως γονείς, έχουμε πολλά πνευματικά μαθήματα να μάθουμε που δεν έχουν τίποτα να κάνουν με το αν τα παιδιά μας είναι ευτυχισμένα, υγιή ή επιτυχημένα ούτε αν μας σέβονται και μας αγαπούν. Αυτοί δεν είναι οι μοναδικοί τρόποι να μετρήσουμε την επιτυχία μας. Είμαστε εδώ για να μάθουμε να δίνουμε, να θυσιάζουμε χρόνο και ενέργεια, χρήμα, ανάγκες και προσκολλήσεις για το καλό αυτών των ψυχών που παίζουν τους ρόλους των παιδιών μας. Δεν είμαστε εδώ για να τα στηρίζουμε σε προχωρημένη ηλικία. Δεν μας χρωστούν τίποτα. Αν νιώθουμε ότι μας χρωστούν, τότε δεν έχουμε θυσιάσει και προσφέρει τίποτα. Αν το σχέδιό μας είναι να μας φροντίσουν αργότερα στη ζωή, τότε δεν έχουμε προσφέρει τίποτα τα βλέπουμε σαν μια επένδυση. Ίσως να τους χρωστούμε πολλά από προηγούμενη ζωή και έχουμε κάνει μια συμφωνία να τους τα δώσουμε και μετά εκείνα να μας αγνοήσουν. Ο σκοπός αυτού του ρόλου δεν είναι να αναζητάμε την αξία μας μέσα από το παιδί. Είμαστε ψυχές, οι οποίες παίζουν προσωρινά το ρόλο του γονιού αυτών των αδελφών ψυχών, που παίζουν τους ρόλους των παιδιών μας. Μπορεί να ήταν γονείς μας σε προηγούμενη ζωή. Η αξία μας δεν αυξάνεται επειδή τα παιδιά μας είναι καλά και δεν μειώνεται όταν δεν είναι καλά ή δεν μας σέβονται. Η χρησιμοποίηση των παιδιών μας σαν μέσο σύγκρισης του εαυτού μας με τους άλλους είναι μια εγωιστική μεταχείριση του ρόλου. Επίσης, δεν αξίζουμε περισσότερο όταν μας υπακούν και λιγότερο όταν δεν το κάνουν. Ούτε όταν συμφωνούν ή διαφωνούν. Ούτε όταν τα καταφέρνουν καλύτερα ή χειρότερα από άλλα παιδιά. Μια άλλη εγωιστική μεταχείριση του ρόλου είναι να πιέζουμε να παιδιά μας να πετύχουν αυτό που εμείς δεν κατορθώσαμε. Μια άλλη, Είναι Επιλογή! 473

3 ακόμη, είναι να χρειαζόμαστε να μας χρειάζονται και να τα ενθαρρύνουμε υποσυνείδητα να παραμένουν εξαρτημένα από μας, όταν έχουν μεγαλώσει και είναι πάνω από 25 χρονών. Η ανάγκη μας, να συνεχίσουμε να τα θεωρούμε παιδιά και να τα πιέζουμε να ζουν κοντά μας και να μας επισκέπτονται συχνά, είναι επίσης μια εγωιστική ανάγκη και όχι σχέση μεταξύ αιώνιων ψυχών. Η ενοχή είναι ένα άλλο συνηθισμένο συναίσθημα στους γονείς. Συχνά αισθανόμαστε ντροπή, ενοχή και αυτοαπόρριψη, όταν τα «παιδιά» μας δεν είναι καλά. Η λανθασμένη πεποίθηση εδώ (που συχνά ενθαρρύνεται από τους ψυχολόγους) είναι, ότι εμείς είμαστε οι δημιουργοί της ζωής των παιδιών μας. Αυτή είναι εσφαλμένη θεώρηση. Το γεγονός ότι τέσσερα παιδιά μέσα στην ίδια οικογένεια αντιδρούν με εντελώς διαφορετικούς τρόπους, που κλιμακώνονται από το να είναι καλά, ισορροπημένα και ευτυχισμένα μέχρι να έχουν τάσεις αυτοκτονίας, το αποδεικνύει ξεκάθαρα. Παιδιά γονιών με καλές προθέσεις και αγάπη έχουν στραφεί στα ναρκωτικά και έχουν πεθάνει απ αυτά. Παιδιά με ανεύθυνους γονείς γεμάτους μίσος τα έχουν καταφέρει πολύ καλά σε όλα τα επίπεδα. Ο καθένας από μας συμβάλλει στην πραγματικότητα του παιδιού μας, μαζί με τον άλλο γονιό (ή την απουσία του άλλου γονιού), το εκπαιδευτικό σύστημα, την κοινωνική καταπίεση, την τηλεόραση, τα περιοδικά, το διαδίκτυο και, σημαντικότερα απ όλα, τις τάσεις, τις ποιότητες, το κάρμα και τις επιλογές ζωής που αυτή η ψυχή έχει φέρει μαζί της από προηγούμενες ζωές. Μην παρεξηγήσετε αυτό που λέω. Στο ρόλο του γονιού είμαστε εδώ για να μάθουμε να αγαπάμε, να σεβόμαστε, να καθοδηγούμε και να στηρίζουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτές τις αιώνιες ψυχές, οι οποίες έχουν συμφωνήσει να είναι τα «παιδιά» μας. Αυτή είναι η δοκιμασία μας, η ευκαιρία μας να μάθουμε πραγματικά να θυσιαζόμαστε, να υπηρετούμε και να αγαπάμε χωρίς όρους. Αυτή είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να μάθουμε να φερόμαστε στους άλλους (τα παιδιά μας) όπως θα θέλαμε να μας φέρονται. Είμαστε υπεύθυνοι για κάθε σκέψη, λόγο και πράξη μας. Μέσα από το νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος, του κάρμα, θα πάρουμε πίσω την ουσία αυτών των σκέψεων, λόγων και πράξεων. Αν είμαστε ιδιοτελείς και χωρίς αγάπη, θα έχουμε την ευκαιρία στο μέλλον, σ αυτή ή σε άλλη ζωή, να 474 H Ευτυχία Είναι στο Χέρι Σου υποστούμε αυτή τη συμπεριφορά από άλλους. Είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι για καθετί που κάνουμε και το σύμπαν θα βοηθήσει την εξέλιξή μας επιτρέποντάς μας να βιώσουμε τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς μας. Αλλά δεν είμαστε καθόλου υπεύθυνοι για την πραγματικότητα των παιδιών μας. Δεν είμαστε υπεύθυνοι για την εσωτερική και εξωτερική πραγματικότητα που δημιουργούν σε ανταπόκριση προς τη συμπεριφορά μας. Αυτή είναι 100% δική τους ευθύνη και δημιουργία. Καμία ψυχή δεν δημιουργεί την πραγματικότητα μιας άλλης. Σ αυτή την περίπτωση δεν θα υπήρχε ελεύθερη βούληση. Αν ήταν δυνατόν, ο Χριστός θα είχε φωτίσει όλη την ανθρωπότητα και θα είχε τελειώσει τη διαδικασία της εξέλιξης. Εμείς, ως γονείς, χρειάζεται να απελευθερωθούμε από την ψευδαίσθηση ότι έχουμε δημιουργήσει την πραγματικότητα των παιδιών μας. Το αποτέλεσμα είναι η αίσθηση του εγώ ότι είμαστε ανώτεροι, επειδή τα παιδιά μας τα κατάφεραν στη ζωή τους ή η αίσθηση ενοχής και ντροπής του εγώ, επειδή δεν τα κατάφεραν. Και οι δύο είναι ψευδαισθήσεις του εγώ και μας κρατούν κλεισμένους μέσα στο εγώ. Το αίσθημα ενοχής δημιουργεί έναν άλλο κύκλο ατυχών και οδυνηρών γεγονότων. Όταν νιώθουμε ενοχή, η αντίδρασή μας είναι να καταπιέζουμε τα παιδιά μας να αλλάξουν ώστε να μπορούμε να νιώσουμε καλύτερα. Το να αγαπάμε τα παιδιά μας και να θέλουμε να είναι καλά και ευτυχισμένα είναι φυσικό και αξιοθαύμαστο. Όμως, το να χρειαζόμαστε να είναι καλά για να πάψουμε εμείς να νιώθουμε ένοχοι είναι ανάγκη του εγώ. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στην αλληλεξάρτηση και την ψυχική αγάπη. Αν εκείνες οι ψυχές που παίζουν τους ρόλους των παιδιών μας έχουν την τάση, μπορεί να χρησιμοποιήσουν την ενοχή μας για να μας ελέγχουν και μερικές φορές για να μας τιμωρήσουν. Αυτό δεν είναι καλό για την εξέλιξή τους σε υπεύθυνα όντα. Θα παίζουν με την ψευδαίσθησή μας της ενοχής και θα μας κατηγορούν, καταφέρνοντας να πάρουν οτιδήποτε θέλουν από μας. Αυτό μπορεί να συνεχιστεί για πολλά χρόνια, ακόμη κι όταν το «παιδί» είναι πάνω από 40 χρονών. Μια άλλη παγίδα, στην οποία μπορεί να πέσουμε, καθώς παίζουμε το Είναι Επιλογή! 475

4 ρόλο του γονιού, είναι να εξαρτιόμαστε από τα παιδιά μας όταν γεράσουμε και ίσως να αρχίζουμε να τα εκβιάζουμε συναισθηματικά να ζήσουν κοντά μας, ίσως και μαζί μας, και να μας φροντίζουν. Μπορεί να αδιαφορήσουμε για τις προσωπικές τους ανάγκες και να απαιτούμε να θυσιάσουν τις δικές τους ανάγκες και ενδιαφέροντα για να είναι μαζί μας και να μας φροντίζουν. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να τους επιτρέψουμε να επιλέξουν αν θέλουν να είναι κοντά μας και αν θέλουν να μας υπηρετούν. Δεν μας «χρωστούν» τίποτα. Εμείς πήραμε από τους γονείς μας και εκείνα πήραν από μας και θα δώσουν στα παιδιά τους. Θέλουμε να νοιάζονται για μας από αγάπη ή από ενοχή; Θέλουμε να ελέγχουμε τους άλλους κάνοντάς τους να νιώθουν ενοχή και καταπίεση και πίκρα, ή θέλουμε να χαίρονται που είναι μαζί μας και να μας βοηθούν όποτε μπορούν; Είναι φυσικό και σωστό να μας βοηθήσουν. Αυτό είναι ένα από τα μαθήματά τους. Αν μας υπηρετούν από ενοχή και συναισθηματικό εκβιασμό, τότε δεν θα έχουν μάθει, αλλά ούτε κι εμείς. Αν κάνουν θυσίες από αγάπη και ελεύθερη βούληση, χωρίς να παίζουμε με την ενοχή τους, θα έχουν μάθει το μάθημά τους, κι εμείς το ίδιο. Ως αιώνιες ψυχές που παίζουμε το ρόλο του γονιού, ένα από τα κυριότερα μαθήματά μας είναι να ξέρουμε πότε να αφήνουμε και να επιτρέπουμε τις ψυχές, που παίζουν το ρόλο των παιδιών μας, να κάνουν τις δικές τους επιλογές και λάθη, για να μάθουν απ αυτά. Υπάρχει ένα σημείο, όπου το να συνεχίσουμε να παίζουμε το ρόλο του γονιού σε ψυχές που η σωματική ηλικία τους είναι πάνω από 25 (η ψυχική μας ηλικία είναι αιώνια), μπορεί να έχει αρνητικά αποτελέσματα και για τους δυο μας. Είναι πιθανό να συνεχίσουμε να παίζουμε αυτό το ρόλο, επειδή χρειαζόμαστε να μας χρειάζονται. Χρειάζεται να διακρίνουμε ανάμεσα στην αγάπη και την ανάγκη του εγώ να βρει νόημα στο να είμαστε απαραίτητοι στους άλλους. Το εγώ μας μπορεί να έχει την ανάγκη να μας υπακούν οι άλλοι και να ακούν τις συμβουλές μας. Μπορεί, επίσης, να τους χρειαζόμαστε για να εκπληρώσουν τα όνειρά μας, τα οποία μπορεί να είναι και δικά τους, αλλά μπορεί και όχι. Σε κάθε περίπτωση, σε κάποιο σημείο χρειάζεται να απαλλαγούμε από αυτόν το ρόλο και να επιτρέψουμε σ αυτές τις αδελφές ψυχές, οι οποίες έχουν ζήσει χιλιάδες ζωές και ίσως 476 H Ευτυχία Είναι στο Χέρι Σου ήταν γονείς μας, σύντροφοι, παιδιά ή φίλοι σε προηγούμενες ζωές, να ζήσουν τη ζωή τους σύμφωνα με τη δική τους εσωτερική καθοδήγηση. Μπορεί, επίσης, να χρειάζεται να σεβαστούμε ότι κάποιες ψυχές έχουν επιλέξει να βιώσουν πόνο και απογοήτευση για να ανακαλύψουν πού βρίσκεται η ευτυχία τους και μετά να προχωρήσουν σε σοφότερες επιλογές. Είναι απίθανο ότι θα μπορούσαν να μάθουν αυτό το μάθημα, απλά ακούγοντάς μας. Αυτό το μάθημα δεν είναι εύκολο, όταν τα «παιδιά» μας είναι χαμένα σε κάποιο είδος αυτοϋπονόμευσης, όπως ναρκωτικά, έγκλημα ή διατροφικές διαταραχές. Μπορεί να χρειαστεί να δώσουμε περισσότερο χρόνο για ενθάρρυνση και στήριξη. Αλλά δεν μπορούμε να πάρουμε την ευθύνη της θεραπείας τους. Δεν μπορούμε να σώσουμε τους άλλους, ιδιαίτερα όταν δεν θέλουν να σωθούν. Και ιδιαίτερα όταν η αυτοκαταστροφή τους έχει σχεδιαστεί για να μας τιμωρήσει ή να μας εγκλωβίσει στο να πάρουμε την ευθύνη για τη ζωή, το χώρο, την τροφή και τα έξοδά τους. Πολλές ομάδες, που κατέχουν τη γνώση για το πώς να βοηθήσουν εθισμένα άτομα, προτείνουν να πάψουμε να τους παρέχουμε χώρο, τροφή και χρήματα, μέχρι να αποφασίσουν να αλλάξουν. Αυτό ονομάζεται «σκληρή αγάπη». Δείχνουμε αγάπη και αποδοχή, αλλά δεν δίνουμε χώρο, τροφή και χρήματα, για να τους δώσουμε την ευκαιρία να ωριμάσουν και να πάρουν την ευθύνη για τη ζωή τους και να γίνουν υπεύθυνα μέλη της οικογένειάς μας και της κοινωνίας. Αυτό δεν είναι συμβουλή για το τι θα έπρεπε να κάνετε εσείς προσωπικά, αν ήσασταν σε τέτοια θέση ως γονιός. Όμως, είναι πληροφορία που μπορεί να θέλετε να λάβετε υπόψη σας. Πολλοί έχουν πάρει αυτό το δρόμο. Άλλοι δεν μπορούν να το κάνουν. Το ερώτημα είναι γιατί θα έπρεπε ή δεν θα έπρεπε να πάρουμε αυτό το δρόμο. Θυμηθείτε τη δήλωση του Αϊνστάιν, «Είναι τρελό να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα, όταν κάνεις τα ίδια πράγματα». Αν επιλέξουμε να συνεχίσουμε να υπηρετούμε εκείνες τις ψυχές που επιλέγουν την αυτοϋπονόμευση, ενώ θα μπορούσαν να εργάζονται και να φροντίζουν τον εαυτό τους, πρέπει να ρωτήσουμε αν αυτό είναι η καλύτερη βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε σ αυτή την αιώνια ψυχή ή αν το κάνουμε από ενοχή ή φόβο. Η αγάπη μπορεί να Είναι Επιλογή! 477

5 είναι το κίνητρό μας στο να συνεχίσουμε να στηρίζουμε αυτές τις ψυχές και μπορεί να είναι επίσης το κίνητρό μας όταν τους ζητάμε να φύγουν και να πάρουν την ευθύνη για τη ζωή τους. Κανένα άλλο είδος δεν κρατάει τα παιδιά του για πάνω από έναν χρόνο, είτε είναι καλά είτε όχι. Δεν λέμε ότι θα έπρεπε να κάνουμε το ίδιο, αλλά απλώς χρειάζεται να κοιτάξουμε τα κίνητρά μας και το αν πιστεύουμε πραγματικά ότι τους βοηθάμε ή απλά καθυστερούμε την εξέλιξη αυτών των ψυχών. Από την άλλη, μπορεί να έχουμε συμφωνήσει μ αυτές τις ψυχές να φέρονται μ αυτούς τους τρόπους ώστε να μπορέσουμε να μάθουμε να τους υπηρετούμε μέχρι την αποχώρηση από το σώμα μας. Αυτή μπορεί να είναι καρμική απόφαση και σ αυτή την περίπτωση μπορεί να έχουμε επιλέξει να εξελιχθούμε μέσα από συνεχείς θυσίες και υπηρεσία προς αυτούς. Αυτό δεν ισχύει στις περισσότερες περιπτώσεις, όπου η άλλη ψυχή μπορεί να κάνει κάτι για τον εαυτό της και αρνείται. Αλλά προφανώς ισχύει στην περίπτωση, όπου οι ψυχές που παίζουν το ρόλο των παιδιών έχουν συμφωνήσει να είναι σωματικά ή νοητικά ανάπηροι σ αυτή τη ζωή. Αυτές είναι αποφάσεις ψυχής που έχουν παρθεί όχι μόνο πριν εκείνες οι ψυχές μπουν στο φυσικό βασίλειο, αλλά πριν ακόμη μπούμε εμείς. Σε τέτοια περίπτωση, δεν υπάρχει θέμα τού πότε να αφήσουμε αυτές τις ψυχές να αναλάβουν ευθύνη. Έχουμε επιλέξει σ αυτή τη ζωή να τις υπηρετούμε μέχρι να αποχωρήσουν απ αυτή τη διάσταση. Αυτό μας φέρνει στην ύψιστη συμφωνία ανάμεσα σε ψυχές που ενσαρκώνονται ως γονιός και παιδί. Όταν έχουμε μια αδελφή ψυχή που έχει ενσαρκωθεί ως παιδί μας σ αυτή τη ζωή, το να αφήσει το σώμα της πριν από μας είναι η πιο οδυνηρή ανθρώπινη εμπειρία, ακόμη πιο οδυνηρή και από την απώλεια ενός μέλους του σώματός μας. Προσφέρει, όμως, μια θαυμάσια ευκαιρία για πνευματική εξέλιξη και πολλές ψυχές επιλέγουν αυτή την εμπειρία και πριν την ενσάρκωση συμφωνούν ότι θα συμβεί. Θυμηθείτε ότι κάθε μέρα πάνω από ψυχές στο ρόλο του παιδιού, αφήνουν τις ψυχές στο ρόλο του γονιού. Αυτό δεν είναι καμία θυσία για τις ψυχές που φεύγουν. Δεν χάνουν τίποτα, αλλά επιστρέφουν με χαρά στην ελευθερία και την ομορφιά του πνευματικού βασιλείου. Είναι οι τυχερές σ αυτή τη συμφωνία. Η θυσία είναι για τις ψυχές που έχουν συμφωνήσει να παραμείνουν και να αντιμετωπίσουν το συναισθηματικό πόνο που δημιουργείται από 478 H Ευτυχία Είναι στο Χέρι Σου την προσκόλληση και τις πεποιθήσεις ότι αυτή η συγκεκριμένη ψυχή είναι το παιδί μου και δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένος χωρίς αυτό το παιδί. Εμείς, ως οι ψυχές που παραμένουν, οι οποίοι παίζουμε το ρόλο του γονιού, έχουμε τώρα την ευκαιρία να ερευνήσουμε και να ανακαλύψουμε την αληθινή πνευματική φύση, τη δική μας και του «παιδιού» μας και να συνειδητοποιήσουμε, ότι το νόημα της ζωής και η ευτυχία είναι μέσα μας και όχι στις ψυχές που έχουν φύγει και οι οποίες είναι πολύ καλά στην ανώτερη πνευματική πραγματικότητά τους. Εδώ υπάρχουν τόσα πολλά πιθανά μαθήματα. Ακολουθούν κάποια πιθανά μαθήματα: Δεν είμαστε αυτό το σώμα και οι ψυχές που παίζουν το ρόλο των παιδιών μας δεν είναι το σώμα τους. Είναι άμορφες, θεϊκές ψυχές που προσωρινά παίζουν αυτούς τους ρόλους. Έχουμε συμφωνήσει και οι δύο γι αυτό το γεγονός. Δεν είναι λάθος. Κανείς δεν φταίει. Δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτα για να το αποφύγουμε. Το έχουμε επιλέξει και οι δύο πριν να έρθουμε σ αυτήν τη διάσταση. Μπορούμε να συνεχίσουμε να βιώνουμε αυτή την αγάπη χωρίς την παρουσία του φυσικού σώματος, ακριβώς όπως θα κάναμε αν ο αγαπημένος μας ήταν σε άλλη χώρα μακριά και δεν θα είχαμε τη δυνατότητα να συναντηθούμε στο μέλλον. Θεωρήστε ότι αιώνες πριν, θα μπορούσε κάποιος να έχει αφήσει το φυσικό επίπεδο μήνες πριν μάθουμε για το γεγονός. Θα νιώθαμε καλά, πιστεύοντας ότι ήταν εστιασμένος σ αυτό το επίπεδο, παρόλο που δεν θα ήταν. Επιτρέψαμε στον εαυτό μας να είναι ευτυχισμένος με την ιδέα ότι εκείνος ήταν ακόμη εδώ, ενώ δεν ήταν. Όλα είναι μια ιδέα. Επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είναι ευτυχισμένος κάτω από ορισμένες νοερές συνθήκες και αρνούμαστε να είμαστε ευτυχισμένοι όταν αυτές οι συνθήκες δεν πληρούνται. Εμείς επιλέγουμε τις συνθήκες. Το μάθημά μας είναι να συνεχίσουμε να ζούμε μια ευτυχισμένη, δημιουργική και γεμάτη νόημα ζωή, αγαπώντας και υπηρετώντας το σύντροφό μας, τα άλλα παιδιά μας και αυτούς που έχουν ανάγκη. Είναι Επιλογή! 479

6 Εμείς, ως «ψυχικοί γονείς» προς «ψυχικά παιδιά» Ως ψυχές, κάνουμε το καλύτερο ώστε να παίξουμε αυτό το ρόλο υπεύθυνα με αγάπη, σεβασμό και ανιδιοτέλεια. Μέσα απ αυτόν το ρόλο, μαθαίνουμε, προσφέρουμε και υπηρετούμε προσωρινά. Για να δημιουργήσουμε μια ψυχής-προς-ψυχή σχέση με τα παιδιά μας, πρέπει να τα θεωρούμε όχι παιδιά μας, αλλά θεϊκές υπάρξεις που έχουν ενσαρκωθεί για να εξελιχθούν, να υπηρετήσουν και να δημιουργήσουν. Χρειάζεται να τιμήσουμε τη θεϊκότητά τους, ακόμη και πέρα από την εμφανή αρχική ανημποριά τους. Χρειάζεται να τα προστατεύουμε όταν είναι μικρά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να τα τιμούμε και να μαθαίνουμε απ αυτά. Πολλοί από μας θεωρούμε ότι τα παιδιά μας δεν ξέρουν και χρειάζονται συνεχή καθοδήγηση και έλεγχο. Οι περισσότεροι θεωρούμε τα παιδιά σαν άδεια δοχεία που χρειάζεται να γεμίσουν με πληροφορία. Όμως, δεν είναι «άδεια δοχεία», αλλά αιώνιες υπάρξεις, οι οποίες εκατοντάδες φορές έχουν ενσαρκωθεί, ωριμάσει, δημιουργήσει οικογένειες, εργαστεί σε διάφορα επαγγέλματα, ανήκοντας σε διάφορες κοινωνικές τάξεις, πολιτικά συστήματα, κοινωνίες και θρησκείες, έχουν μεγαλώσει παιδιά και έχουν αφήσει τη φυσική διάσταση μόνο για να επιστρέψουν ξανά. Φέρνουν μαζί τους τις αναμνήσεις τους από όλα αυτά, τις οποίες μπορούν συχνά να θυμούνται μέχρι ορισμένη ηλικία και, αν δεν τα κοροϊδεύουμε, μπορεί να μας μιλήσουν γι αυτές. Επίσης, φέρνουν μαζί τους τη γνώση του λόγου για τον οποίο έχουν ενσαρκωθεί και τι χρειάζεται να κάνουν με τη ζωή τους, μέχρι φυσικά εμείς και το εκπαιδευτικό μας σύστημα να τα πείσουμε ότι δεν ξέρουν τίποτα και ότι θα έπρεπε να κάνουν ό,τι τους λέμε για να είναι ασφαλή και να αξίζουν σ αυτό τον κόσμο. Τότε ξεχνούν τον πραγματικό σκοπό της ενσάρκωσής τους και διδάσκονται από τις επιπόλαιες κοινωνικές αξίες μας όσον αφορά στην εμφάνιση και τις εξωτερικές πηγές αξίας, ασφάλειας, απόλαυσης και ευτυχίας. Πιστεύουμε, ότι τα βοηθάμε να προσαρμοστούν στην κοινωνία, αλλά στην πραγματικότητα, σε πολλές περιπτώσεις, τα αποθαρρύνουμε από την εσωτερική τους γνώση και το λόγο ενσάρκωσής τους. Μπορεί να έχουν τη δύναμη να βρουν την αλήθεια τους αργότερα στη ζωή, αλλά μπορεί και όχι. Είναι σαν θεϊκοί σπόροι, οι οποίοι σαν όλους τους άλλους σπόρους 480 H Ευτυχία Είναι στο Χέρι Σου έχουν κωδικοποιημένη στον πυρήνα της ύπαρξής τους, τη γνώση του τι προορίζονται να κάνουν και να γίνουν. Δεν θα προσπαθούσαμε ποτέ να πούμε σε ένα σπόρο καρπουζιού να γίνει καλαμπόκι ή το αντίθετο. Κάθε σπόρος έχει όλη τη γνώση που χρειάζεται για να αναπτυχθεί στην όμορφη ύπαρξη που προορίζεται να γίνει. Εμείς δεν χρειάζεται να ανακατευτούμε μαζί τους. Τους ποτίζουμε, τους δίνουμε τροφή, φως και χώρο να μεγαλώσουν για να γίνουν αυτό που γνωρίζουν πώς είναι. Το να αντιλαμβανόμαστε αυτές τις θεϊκές ψυχές μ αυτό τον τρόπο, μας επιτρέπει να τις προστατεύουμε, να τις στηρίζουμε, να τις αγαπάμε, να τις ενθαρρύνουμε να εκφραστούν και να τις βοηθάμε να θυμηθούν αυτό που έχουν έρθει να κάνουν. Μπορούμε να τους προσφέρουμε όσες πληροφορίες και γεγονότα χρειάζονται και θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν το σκοπό τους, αλλά δεν πρέπει ποτέ να παρεμβαίνουμε στην εσωτερική καθοδήγησή τους, που θα τους πει αν χρειάζονται αυτή την πληροφορία και τι χρειάζεται να κάνουν μ αυτήν. Ως ψυχικοί γονείς, είμαστε εδώ για να προσφέρουμε ενθάρρυνση και χώρο, ώστε αυτές οι ψυχές να θυμηθούν την αλήθεια τους και τότε μπορούμε να τις στηρίξουμε στη διαδικασία πραγματοποίησης του σκοπού της ζωής τους. Θα υπάρξουν στιγμές, που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε το εγώ τους, όταν συμπεριφέρονται ανάρμοστα, με τρόπους που δεν θα ήθελαν να τους φέρονται οι άλλοι. Αυτές οι στιγμές απαιτούν επικοινωνία και αμοιβαία συμφωνία για τις φυσικές συνέπειες, αν αυτές οι συμπεριφορές επαναλαμβάνονται συχνά. Ως ψυχικοί γονείς, θα αναπτύξουμε απεριόριστη υπομονή και αγάπη. Το να εφαρμόζουμε φυσικές συνέπειες (όχι τιμωρία) δεν είναι με κανένα τρόπο σε σύγκρουση με την αγάπη χωρίς όρους και την κατανόηση. Θα χρειαστεί συχνά να διακρίνουμε ανάμεσα σ αυτές τις ψυχές και τη συμπεριφορά τους. Μπορούμε να τους εξηγήσουμε ότι τους αγαπάμε βαθιά, αλλά νιώθουμε φόβο, άγχος, πόνο, ακόμη και θυμό με κάποιες από τις συμπεριφορές τους. Δεν υπάρχει τέλειος τρόπος για να διευκολύνουμε αυτές τις ψυχές στην υγεία, ευτυχία και αυτοεκπλήρωσή τους. Αυτό που απαιτείται από μας σ αυτό το ρόλο θα εξαρτηθεί από το πόσοι πολλοί παράγοντες συμπεριλαμβάνονται στο αμοιβαίο κάρμα και τις επιλογές της ψυχής μας. Αυτό που μπορεί να δουλεύει για κάποιες ψυχές, δεν θα δουλεύει για άλλες. Είναι Επιλογή! 481

7 Μπορεί να θέλουμε να θυμηθούμε τα ακόλουθα: Είμαστε μπροστά σε μια αιώνια συνειδητότητα μια θεϊκή ύπαρξη. Είμαστε εδώ για να μάθουμε όσο και για να διδάξουμε. Χρειάζεται να αφιερώνουμε ποιοτικό χρόνο στα παιδιά μας. Η προσοχή είναι μια από τις κυριότερες πηγές ενέργειας και αξίας. Αν δεν την παίρνουν με θετικό τρόπο, μπορεί να την αναζητήσουν με αρνητικό τρόπο, όπως με μια αρρώστια ή αρνητική συμπεριφορά. Τα παιδιά μας χρειάζονται αποδοχή και επιβεβαίωση ως υπάρξεις, όχι επειδή έχουν κάνει κάτι καλό ή κάνουν ό,τι θέλουμε, αλλά απλά ως οι υπάρξεις που είναι, ανεξάρτητα από το τι κάνουν και δεν κάνουν ή το πώς συγκρίνονται με τους άλλους. Χρειάζονται αλήθεια, ακόμη κι όταν δεν συμβιβάζεται με το δικό μας ή το δικό τους εγώ. Γνωρίζουν πότε δεν τους λέμε την αλήθεια. Αξίζουν να τους εξηγούμε το γιατί εμείς ή εκείνα δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Ένα απλό «όχι» είναι έλλειψη σεβασμού. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να κρατάμε το λόγο μας σε σχέση και με ευχάριστα και με δυσάρεστα θέματα. Αν υποσχόμαστε κάτι καλό και δεν το τηρούμε, αυτό θα αποβεί τραυματική εμπειρία, που θα τους κάνει να χάσουν την εμπιστοσύνη τους σε μας και στο λόγο μας. Το ίδιο ισχύει όταν δηλώνουμε ότι θα υπάρξει συνέπεια αν γίνει ή δεν γίνει κάτι. Όταν δεν το τηρούμε, πάλι θα χάσουν την εμπιστοσύνη τους σε μας και στο λόγο μας. Χρειάζεται να μάθουμε να ακούμε. Οι περισσότεροι από μας γνωρίζουμε πώς να δίνουμε συμβουλές, κάτι που σπάνια φέρνει τα αποτελέσματα που θέλουμε. Το να ακούμε και να θέτουμε τις κατάλληλες ερωτήσεις είναι πιο ισχυρό εργαλείο για να τους βοηθήσουμε να φθάσουν στα δικά τους συμπεράσματα και την εσωτερική τους σοφία. Αν θέλουμε να φέρονται με σεβασμό, θα χρειαστεί να τους σεβόμαστε. Δεν είναι παιδιά. Είναι αιώνιες ψυχές. Έχουν περάσει από τη δική μας τωρινή ηλικία εκατοντάδες φορές σε προηγούμενες ενσαρκώσεις. 482 H Ευτυχία Είναι στο Χέρι Σου Μην ξεγελιέστε από τα μικρά τους σώματα. Είναι μεγάλα όντα και αξίζουν σεβασμό, όπως κι εμείς. Δεν υπάρχει καλύτερη διδασκαλία από το δικό μας παράδειγμα. Δεν μπορούμε να τους διδάξουμε αυτοπεποίθηση, σεβασμό, υπευθυνότητα, αγάπη, ειρήνη, ευτυχία, συνειδητότητα ή όποια άλλη ποιότητα, αν δεν την έχουμε ενστερνιστεί. Δεν είμαστε οι γονείς αυτών των ψυχών, αλλά μάλλον αδελφές ψυχές στη διαδικασία της εξέλιξης. Αυτές οι ψυχές δεν είναι ποτέ υπεύθυνες για τη δική μας πραγματικότητα κι εμείς δεν είμαστε ποτέ υπεύθυνοι για τη δική τους. Είμαστε εδώ για να τους προστατεύουμε και να τους κάνουμε, μέχρι κάποιο σημείο, να ξεκινήσουν, αλλά όταν συνεχίζουμε να το κάνουμε μετά απ αυτό, είναι επιζήμιο για όλους μας. Παρόλο που δεν φαίνεται έτσι, βαθιά μέσα τους υπάρχει η γνώση για το τι χρειάζεται να κάνουν στη ζωή τους και πού και με ποιον. Είναι καλύτερα να τους ενθαρρύνουμε να ακούν τον εαυτό τους παρά εμάς. Τελικά χρειάζεται να δημιουργήσουμε μια σχέση ισότητας ώστε να προχωρήσουν και να γίνουν ώριμα όντα και όχι παιδιά πια. Έχουμε επιλέξει αυτή τη σχέση για να μάθουμε κατανόηση, αγάπη χωρίς όρους, συγχώρεση, σεβασμό και θυσία. Είμαστε σ αυτή τη σχέση για να μάθουμε να μην ζητάμε και να θέλουμε να είναι οι άλλοι ευτυχισμένοι με τον τρόπο που καθοδηγούνται από μέσα τους, άσχετα αν συμπεριλαμβάνει κι εμάς ή αν ευθυγραμμίζεται με τις προσδοκίες και τις ανάγκες μας. Σ αυτή τη σχέση μαθαίνουμε το νόημα τού να κάνουμε το καλύτερο και να αφήνουμε τα αποτελέσματα στον Θεό ή στο σύμπαν. Μαθαίνουμε να μην αξιολογούμε τον εαυτό μας θετικά ή αρνητικά, ανάλογα με τα «αποτελέσματά» μας. Τα αποτελέσματα δεν είναι δικά μας, αλλά ανήκουν σ εκείνες τις ψυχές που παίζουν το ρόλο των παιδιών μας. Είναι Επιλογή! 483

8 Το να αγαπάμε και να προσφέρουμε χωρίς προσκόλληση, απαίτηση ή προσδοκία ανταπόδοσης, είναι το κλειδί για όλες τις σχέσεις, για την εξέλιξη και τη φώτισή μας. Μπορούμε να εκφράζουμε τις ανάγκες μας, αλλά χρειάζεται να μάθουμε να αγαπάμε, ακόμη κι όταν δεν ικανοποιούνται. Με τον ίδιο τρόπο έχουμε το δικαίωμα να μας αγαπούν, ακόμη κι όταν δεν ικανοποιούμε τις ανάγκες των άλλων. Ένα από τα μαθήματα των γονιών είναι να μπορούν να λένε «όχι» με αγάπη. Θα υπάρξουν στιγμές που τα «παιδιά» θα θελήσουν να δοκιμάσουν εμπειρίες που είναι επικίνδυνες για τα ίδια ή για άλλους. Θα χρειαστεί να πούμε «όχι» για να τα προστατέψουμε. (Μετά από κάποια ηλικία, το «όχι» δεν έχει νόημα, επειδή είναι, ούτως ή άλλως, σε θέση να κάνουν ό,τι θέλουν). Επειδή νιώθουμε άβολα να λέμε «όχι» και φοβόμαστε ότι θα χάσουμε την αγάπη τους, συχνά το λέμε με θυμό. Δεν χρειάζεται να το κάνουμε έτσι. Μπορούμε να μάθουμε να νιώθουμε άνετα με το «όχι» και να το λέμε με αγάπη και καθαρή εξήγηση του λόγου για τον οποίο δεν μπορούμε να συναινέσουμε σ αυτό που κάνουν. Αξίζει να τους δίνουμε εξηγήσεις και νιώθουν ότι τους σεβόμαστε όταν αφιερώνουμε χρόνο να τους τις δώσουμε. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Το να λέμε «Όχι, επειδή το είπα», δημιουργεί μια ισχυρή αντιπαράθεση, η οποία σημαίνει ότι «είσαι ασήμαντος και δεν αξίζεις μια εξήγηση». Αυτό δεν θα βοηθήσει και είναι πολύ καταστροφικό. και οι μέθοδοι χαλάρωσης, όπως και ένας ύπνος κατά τη διάρκεια της ημέρας, μπορούν να βοηθήσουν να κρατηθεί η ενέργεια σε επίπεδο απαιτούμενο για να έχουμε περισσότερη υπομονή και αγάπη. Χωρίς αυτή την υπομονή και την εσωτερική ειρήνη, απλά δεν μαθαίνουμε τα μαθήματα που έχουμε έρθει να μάθουμε μέσα απ αυτόν το ρόλο. Κάνοντας τις κινήσεις του γονιού με θυμωμένο ή μπερδεμένο τρόπο, απλά θα δημιουργήσουμε κάρμα και αρνητικές αντιδράσεις στο μέλλον. Τελικά, το να είσαι γονιός απαιτεί αυτογνωσία. Υπάρχουν σεμινάρια που μπορούν να βοηθήσουν. Τα παιδιά μας αξίζουν να καθίσουμε μαζί τους και να εξηγήσουμε ακριβώς τι φοβόμαστε και τι χρειαζόμαστε. Κάνοντάς το, μπορεί κάποιες φορές να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν χρειάζεται να πούμε «όχι», ή ότι μπορεί να βρεθεί μια λύση στην οποία κι εκείνα κι εμείς μπορούμε να πάρουμε ό,τι χρειαζόμαστε. Το να μάθουμε να λέμε «όχι» με αγάπη και με ήρεμο τρόπο γεμάτο σεβασμό, είναι ένα σημαντικό κομμάτι όλων των σχέσεων. Το να νιώθουμε ελεύθεροι να πούμε «όχι» και να συνεχίσουν οι άλλοι να μας αγαπούν είναι, επίσης, μια καλή βάση για να μπορούμε να λέμε «ναι» πιο συχνά. Ένας λόγος που μερικοί από μας δεν έχουμε την υπομονή να εξηγούμε είναι, ότι η ενέργειά μας είναι χαμηλή και έχουμε τόσα πολλά να κάνουμε. Το να κρατάμε υψηλή ενέργεια είναι σημαντικό μέρος της σχέσης γονιού-παιδιού και όλων των σχέσεων. Πολλές ψυχές έχουν βρει ότι η υγιεινή διατροφή, η καθημερινή άσκηση, οι τεχνικές αναπνοής 484 H Ευτυχία Είναι στο Χέρι Σου Είναι Επιλογή! 485