Η Σκ ο τ ε ι ν η Πλ ε υ ρ α τη σ Τζ ε σ ι κ α 13. * Η Εργατική Πρωτομαγιά γιορτάζεται στις ΗΠΑ την πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου.

Transcript

1 Η Σκ ο τ ε ι ν η Πλ ε υ ρ α τη σ Τζ ε σ ι κ α 13 1 ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ που τον είδα μια γκρίζα βαριά ομίχλη κάλυπτε σαν σάβανο τα καλαμποκοχώραφα, νοτερά πλοκάμια τυλίγονταν γύρω από τις ξεραμένες καλαμιές. Ήταν ένα θλιβερό πρωινό αμέσως μετά τη Μέρα της Εργασίας*, κι εγώ περίμενα το σχολικό λεωφορείο χωρίς να ενοχλώ κανένα, στημένη στο τέρμα του χωματόδρομου που συνέδεε την οικογενειακή μας αγροικία με τον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στην πόλη. Σκεφτόμουν πόσες φορές είχα σταθεί στο ίδιο ακριβώς σημείο περιμένοντας το ίδιο λεωφορείο στο πέρασμα δώδεκα χρόνων, σκοτώνοντας την ώρα μου με την αγαπημένη ασχολία όλων των «μαθημαθλητών»** δηλαδή κάνοντας πολύπλοκους υπολογισμούς μέσα στο κεφάλι μου. Και τότε τον πρόσεξα. Και ξαφνικά, εκείνη η οικεία λωρίδα ασφάλτου μού φάνηκε τρομακτικά έρημη. Στεκόταν κάτω από μια γιγάντια οξιά απέναντί μου στο δρόμο, με τα μπράτσα σταυρωμένα στο στήθος του. Τα χαμηλά, ροζιασμένα κλωνιά του δέντρου έμοιαζαν να συστρέφονται γύρω του, σχεδόν κρύβοντάς τον μέσα στις διχαλωτές απολήξεις, στα φύλλα και στον ίσκιο τους. Παρ όλα αυτά, μπορούσα να δω ότι ήταν ψηλός και φορούσε ένα μακρύ, σκουρόχρωμο παλτό, σχεδόν σαν μανδύα. Ένιωσα ένα σφίξιμο στο στήθος και ξεροκατάπια. Ποιος στέκεται μαύρα χαράματα κάτω από ένα δέντρο στη μέση του πουθενά, ντυμένος με μαύρο παλτό; * Η Εργατική Πρωτομαγιά γιορτάζεται στις ΗΠΑ την πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου. (Σ.τ.Μ.) ** Μαθητές που συμμετέχουν σε διαγωνισμούς μαθηματικών. (Σ.τ.Μ.)

2 14 Μπ ε θ Φα ν τ α σ κ ι Πρέπει να κατάλαβε ότι τον πρόσεξα, γιατί κουνήθηκε λίγο, σαν να αμφιταλαντευόταν αν έπρεπε να φύγει. Ή ίσως να περάσει απέναντι και να έρθει προς το μέρος μου. Τόσα πρωινά που στεκόμουν εδώ έξω ολομόναχη δε μου είχε περάσει ποτέ από το νου πόσο εκτεθειμένη, πόσο ευάλωτη ήμουν, αλλά εκείνη τη στιγμή το συνειδητοποίησα σε όλο του το μεγαλείο. Έριξα μια κλεφτή ματιά απέναντι, ενώ η καρδιά μου χτυπούσε σαν τύμπανο στο στήθος μου. Γιατί δεν έρχεται αυτό το ηλίθιο λεωφορείο; Και γιατί ο μπαμπάς μου πρέπει να είναι τόσο πιστός οπαδός της μαζικής μετακίνησης; Έλεος πια! Γιατί να μην έχω κι εγώ το αυτοκίνητό μου, όπως σχεδόν όλοι οι άλλοι τελειόφοιτοι; Αλλά όχι, έπρεπε να «μοιράζομαι τη διαδρομή» για να συμβάλλω στην εξοικονόμηση ενέργειας και στη σωτηρία του περιβάλλοντος. Όταν με απαγάγει ο απειλητικός τύπος που παραμονεύει κάτω από το δέντρο, φαντάζομαι ότι ο μπαμπάς μου θα απαιτήσει να τυπώσουν τη φωτογραφία μου και την έκκληση για βοήθεια μόνο σε συσκευασίες γάλακτος από ανακυκλωμένο υλικό... Στα πολύτιμα κλάσματα δευτερολέπτου που έχασα θυμώνοντας με τον μπαμπά μου ο άγνωστος όντως κινήθηκε προς το μέρος μου ξεμακραίνοντας από το δέντρο, και θα έπαιρνα όρκο ναι, θα έπαιρνα όρκο! ότι τον άκουσα να λέει «Ανταναζία» τη στιγμή ακριβώς που το σχολικό που ο θεός των τροχοφόρων να δίνει χρόνια στο σασί του! ξεμύτισε από την κορυφή του λόφου, καμιά πενηνταριά μέτρα πιο πίσω στο δρόμο. Το παλιό μου όνομα... Το όνομα που μου έδωσαν όταν γεννήθηκα, στην Ανατολική Ευρώπη, πριν με υιοθετήσουν και με φέρουν στην Αμερική, όπου μου άλλαξαν το όνομα σε Τζέσικα Πάκγουντ... Ή μπορεί και να φαντάστηκα ότι το άκουσα, αφού η λέξη πνίγηκε από το στρίγκλισμα των λάστιχων στην υγρή άσφαλτο, από τους κρότους του κιβωτίου ταχυτήτων και το σφύριγμα της πόρτας όταν την άνοιξε ο γερο-οδηγός, ο κύριος Ντίλι. Έξοχο, έξοχο λεωφορείο με τον αριθμό 23! Στα δώδεκα χρόνια του σχολικού βίου μου δεν πρέπει να είχα ξανανέβει στο σχολικό με τέτοιο ενθουσιασμό.

3 Η Σκ ο τ ε ι ν η Πλ ε υ ρ α τη σ Τζ ε σ ι κ α 15 Ο κύριος Ντίλι με υποδέχτηκε με το κλασικό μουρμουρητό του, «Μέρα, Τζες», κι έβαλε ταχύτητα, ενώ εγώ παραπατούσα στο διάδρομο ψάχνοντας μια κενή θέση ή ένα φιλικό πρόσωπο ανάμεσα στους ζαβλακωμένους επιβάτες. Μερικές φορές αναθεμάτιζα την τύχη που με έριξε στην αγροτική Πενσιλβάνια. Στις πόλεις, τα παιδιά μάλλον απολάμβαναν ακόμα τον ύπνο τους στα ζεστά τους κρεβατάκια. Εντόπισα μια θέση στη γαλαρία και σωριάστηκα με βαθιά ανακούφιση. Μπα, υπερέβαλλα μάλλον. Ή μπορεί να οργίαζε η φαντασία μου ή να είχα ξεπεράσει το όριο ασφαλείας στα επεισόδια του America s Most Wanted* που μπορεί να δει κανείς χωρίς να πάθει ζημιά. Ή μπορεί τελικά ο ξένος να ήθελε όντως να μου κάνει κακό... Όταν γύρισα στο κάθισμά μου και κρυφοκοίταξα από το πίσω τζάμι του λεωφορείου ένιωσα την καρδιά μου να βουλιάζει σαν βαρίδι στο στήθος μου. Ο τύπος ήταν ακόμα εκεί, καταμεσής του δρόμου τώρα, με τις βαριές μπότες του καρφωμένες, θαρρείς, δεξιά κι αριστερά από τη διπλή διαχωριστική γραμμή, τα μπράτσα σταυρωμένα πάντα στο στήθος του και το βλέμμα στυλωμένο στο σχολικό που ξεμάκραινε. Στυλωμένο πάνω μου. «Ανταναζία...» Τον είχα ακούσει πραγματικά να με φωνάζει με αυτό το λησμονημένο από χρόνια όνομα; Και αν γνώριζε αυτό το παμπάλαιο, θαμμένο στη λήθη όνομα, τι άλλο ήξερε για το παρελθόν μου ο μυστηριώδης ξένος που παραμόνευε στην ομίχλη και στις σκιές; Και το πιο σημαντικό, τι μπορεί να ήθελε από μένα στο παρόν; 2 «ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ πέρασα μέσες άκρες το καλοκαίρι μου στην κατασκήνωση». Η Μελίντα Σου Στάνκοβιτς, η κολλητή μου, αναστέναξε ανοίγοντας τη * «Οι πλέον καταζητούμενοι της Αμερικής»: Πολυβραβευμένη τηλεοπτική εκπομπή που άρχισε να προβάλλεται το 1988, βοηθώντας στην εύρεση χαμένων παιδιών και στη σύλληψη εγκληματιών. (Σ.τ.Μ.)

4 16 Μπ ε θ Φα ν τ α σ κ ι βαριά γυάλινη πόρτα του Γυμνασίου-Λυκείου Γούντροου Γουίλσον. «Πιτσιρίκια που θέλανε τη μαμά τους, εγκαύματα από τον ήλιο, δηλητηριώδης κισσός και μεγάλες αράχνες στα ντους». «Με άλλα λόγια, η δουλειά του ομαδάρχη είναι χάλια», συμπέρανα όλο συμπόνια καθώς μπαίναμε στην οικεία αίθουσα υποδοχής που μύριζε απορρυπαντικό και φρέσκια παρκετίνη. «Αν σε παρηγορεί καθόλου, σκέψου ότι πήρα περίπου τρία κιλά κάνοντας τη σερβιτόρα στο εστιατόριο της πόλης. Πράγμα φυσικό, αφού έτρωγα από μια τάρτα σε κάθε διάλειμμα...» «Είσαι κουκλί, όπως πάντα», είπε η Μίντι παραβλέποντας την γκρίνια μου. «Αν και έχεις ένα θεματάκι με τα μαλλιά σου...» «Έι!» διαμαρτυρήθηκα προσπαθώντας να συμμορφώσω τις έτσι κι αλλιώς ατίθασες μπούκλες μου, που είχαν φουντώσει διπλά από τη φθινοπωρινή υγρασία. «Σε πληροφορώ ότι πέρασα μία ώρα με το πιστολάκι κι αυτό το τζελ ισιώματος που μου κόστισε τα φιλοδωρήματα μιας βδομάδας...» Άφησα τη φράση μου μετέωρη, συνειδητοποιώντας ότι η Μίντι είχε πάψει να με προσέχει. Ακολούθησα το βλέμμα της στο διάδρομο όπου βρίσκονταν τα ντουλάπια των μαθητών. «Και μια και μιλάμε για κουκλιά», μουρμούρισε. Ο Τζέικ Ζιν, που έμενε σε μια φάρμα κοντά στο σπίτι μου, πάλευε με το συνδυασμό του καινούριου ντουλαπιού του. Κοιτώντας συνοφρυωμένος το χαρτάκι με τα νούμερα στο χέρι του στριφογύριζε το καντράν και τράνταζε το χερούλι. Ένα εμφανώς ολοκαίνουριο άσπρο κοντομάνικο μπλουζάκι έκανε το καλοκαιρινό του μαύρισμα να φαίνεται ακόμα πιο έντονο. Τα μανίκια ζορίζονταν στους διογκωμένους δικέφαλους. «Ο Τζέικ είναι θεός», ψιθύρισε η Μίντι καθώς πλησιάζαμε το γείτονά μου. «Θα γράφτηκε σε κανένα γυμναστήριο ή κάτι τέτοιο. Καλά, έκανε ανταύγειες;» «Πέρασε όλο το καλοκαίρι κουβαλώντας δεμάτια άχυρο κάτω απ τον ήλιο, Μιν», της απάντησα ψιθυρίζοντας επίσης. «Δε χρειάζεται γυμναστήριο ούτε κομμωτήριο για να ανοίξουν τα μαλλιά του...» Ο Τζέικ σήκωσε το βλέμμα τη στιγμή που περνούσαμε από μπροστά του και χαμογέλασε πλατιά όταν με είδε. «Γεια, Τζες».

5 Η Σκ ο τ ε ι ν η Πλ ε υ ρ α τη σ Τζ ε σ ι κ α 17 «Γεια», αποκρίθηκα. Και μετά το κεφάλι μου άδειασε τελείως. Η Μίντι μπήκε στην «κουβέντα» προλαβαίνοντας την αμήχανη σιωπή. «Φαίνεται ότι σου έδωσαν λάθος συνδυασμό», παρατήρησε δείχνοντας με ένα νεύμα το πάντα κλειστό ντουλάπι του Τζέικ. «Δοκίμασες να του ρίξεις καμιά κλοτσιά;» Ο Τζέικ αγνόησε τη συμβουλή. «Δε δούλευες χτες, ε, Τζες;» «Όχι, τελείωσα από το εστιατόριο», είπα. «Καλοκαιρινή δουλειά ήταν». Ο Τζέικ φάνηκε κάπως απογοητευμένος. «Α. Ε, τέλος πάντων, υποθέτω ότι θα σε βλέπω στο σχολείο τότε». «Ναι. Όλο και κάποιο κοινό μάθημα θα έχουμε», είπα, νιώθοντας τα μάγουλά μου να καίνε. «Τα λέμε, λοιπόν», πρόσθεσα και σχεδόν έσυρα μαζί μου τη Μίντι στο διάδρομο. «Αυτό πάλι τι ήταν;» ρώτησε επιτακτικά όταν απομακρυνθήκαμε αρκετά για να μην μπορεί να μας ακούσει. Δεν κατάφερε να αντισταθεί στον πειρασμό να ρίξει άλλη μια κλεφτή ματιά στον Τζέικ πάνω από τον ώμο της. Τα μάγουλά μου έκαιγαν κανονικά τώρα. «Ποιο αυτό εννοείς;» «Ο Τζέικ μόνο που δε βούρκωσε όταν είπες ότι δε θα ξαναδουλέψεις στο εστιατόριο. Άσε που έχεις κοκκινίσει σαν παντζάρι...» «Α, τίποτα», τη διαβεβαίωσα. «Πέρασε από κει μερικές φορές στο τέλος της βάρδιάς μου και με πήγε ως το σπίτι. Απλώς μιλούσαμε λίγο... Και δεν έχω κοκκινίσει». «Έτσι, ε;» Η Μίντι χαμογελούσε αυτάρεσκα. «Εσύ κι ο Τζέικ, ε;» «Σου είπα, δεν τρέχει τίποτα», επέμεινα. Η λάμψη στα μάτια της έλεγε ότι δεν τη γελούσα, ήξερε ότι δεν ήμουν απολύτως ειλικρινής. «Χμ, μας περιμένει μια πολύ ενδιαφέρουσα χρονιά», προέβλεψε. «Τώρα που το ανέφερες...» Ήμουν έτοιμη να μιλήσω στην κολλητή μου για τον τρομακτικό ξένο που είδα περιμένοντας το σχολικό, αλλά τη στιγμή ακριβώς που τον έφερα στο νου μου ένιωσα τις τρίχες στον αυχένα μου να ορθώνονται, σαν να με παρακολουθούσε κάποιος. «Ανταναζία...» Η βαθιά, χαμηλή φωνή αντήχησε στο κεφάλι μου σαν ξεθωριασμένος εφιάλτης.

6 18 Μπ ε θ Φα ν τ α σ κ ι Έτριψα το σβέρκο μου. Μπορούσα να πω αργότερα την ιστορία στη Μίντι. Ή μπορεί απλώς το όλο θέμα να ξεχνιόταν, και να μην ξανασκεφτόμουν ποτέ τον αλλόκοτο ξένο. Αυτό ήταν το πιο πιθανό. Κι όμως, το ενοχλητικό μυρμήγκιασμα στο σβέρκο δεν υποχώρησε. 3 «ΦΕΤΟΣ ΘΑ ΚΑΤΑΠΙΑΣΤΟΥΜΕ με εξαιρετικά έργα», υποσχέθηκε η κυρία Βίλχελμ ξεχειλίζοντας από ενθουσιασμό καθώς μοίραζε τον κατάλογο των βιβλίων που αποτελούσαν τη διδακτέα ύλη της αγγλικής λογοτεχνίας των τελειοφοίτων: από τον Σαίξπηρ έως τον Στόκερ. «Είμαι σίγουρη ότι θα λατρέψετε τους κλασικούς που επέλεξα. Ετοιμαστείτε για μια χρονιά επικών αναζητήσεων, συγκλονιστικών ειδυλλίων και άγριων συγκρούσεων ανάμεσα σε τρομερούς πολεμιστές. Κι όλα αυτά χωρίς να φύγετε στιγμή από το Λύκειο Γούντροου Γουίλσον». Προφανώς δε συμμερίζονταν πολλοί την έκσταση που προκαλούσαν στην κυρία Βίλχελμ οι άγριες συγκρούσεις και τα συγκλονιστικά ειδύλλια, αν έκρινε κανείς από τα πνιχτά βογκητά που ακούστηκαν καθώς η λίστα περνούσε από χέρι σε χέρι στην τάξη. Πήρα το δικό μου αντίγραφο από τον παραδοσιακό βασανιστή μου στο σχολείο, τον Φρανκ Ντόρμαντ, ο οποίος σωριάστηκε στη θέση μπροστά μου σαν γιγάντια βλεννώδης ροχάλα. Έριξα μια βιαστική ματιά στα βιβλία που ήταν σημειωμένα. Αχ, όχι! Όχι τον Ιβανόη! Και Μόμπι Ντικ... Για όνομα, ποιος έχει χρόνο για το Μόμπι Ντικ; Υποτίθεται ότι φέτος δικαιούμουν επιτέλους λίγη κοινωνική ζωή! Και σαν να μην έφταναν τα βιβλία «τούβλα», είχαμε και το Δράκουλα από πάνω! Έλεος! Αν υπήρχε ένα πράγμα που σιχαινόμουν, ήταν κάτι τέτοια τρομακτικά παραμύθια χωρίς καμία βάση στην πραγματικότητα ή στην κοινή λογική. Αυτά ήταν τομέας των γονιών μου, και δεν είχα την παραμικρή διάθεση να τον εξερευνήσω. Ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στη Μίντι, στην απέναντι μεριά του δια-

7 Η Σκ ο τ ε ι ν η Πλ ε υ ρ α τη σ Τζ ε σ ι κ α 19 δρόμου, διέκρινα καθαρά τον πανικό και τη δυστυχία στα μάτια της καθώς μου έλεγε ψιθυριστά: «Καλά, ανεμογεννήτριες ξέρω, Ανεμοδαρμένα Ύψη δεν έχω ξανακούσει...» «Άσ τα να πάνε. Θα καλοπεράσουμε φέτος...» υπερθεμάτισα. «Θέλω επίσης να περάσετε από χέρι σε χέρι αυτό το σχεδιάγραμμα των θρανίων», συνέχισε η κυρία Βίλχελμ. Πήγε πάνω κάτω μερικές φορές και τα χαμηλοτάκουνα παπούτσια της έτριξαν στο πάτωμα. «Θα κάθεστε όλη τη χρονιά στη θέση που διαλέξατε σήμερα. Βλέπω κάποια καινούρια πρόσωπα ανάμεσά μας, και θέλω να σας γνωρίσω όλους το συντομότερο. Παρακαλώ, λοιπόν, μην αλλάξετε θέσεις». Αυτή ήταν η χαριστική βολή. Τέλεια. Ήμουν καταδικασμένη να υπομείνω μια ολόκληρη χρονιά τα ηλίθια αλλά πάντα μοχθηρά σχόλια του Φρανκ Ντόρμαντ, τα οποία ήταν σίγουρο ότι θα μου έφτυνε στη μούρη κάθε φορά που θα γύριζε να δώσει ένα πάκο χαρτιά στους υπόλοιπους. Και ακριβώς πίσω μου είχε βολευτεί η κλασική στρίγκλα μαζορέτα Φέιθ Κρος. Για να μην τα πολυλογώ, με είχαν κάνει σάντουιτς τα δύο πιο αντιπαθητικά άτομα του σχολείου. Τουλάχιστον είχα τη Μίντι απέναντι. Και κοίταξα λίγο πίσω και αριστερά ο Τζέικ είχε βρει ένα θρανίο κοντά στο δικό μου. Χαμογέλασε όταν διασταυρώθηκαν οι ματιές μας. Εντάξει, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Όχι και πολύ όμως... Ο Φρανκ μισογύρισε στη θέση του για να μου πετάξει το σχεδιάγραμμα με τις θέσεις. «Για σένα, Φουσκοποντικίνα*», είπε σαρκαστικά, χρησιμοποιώντας το παρατσούκλι που μου είχε κολλήσει από το νηπιαγωγείο. «Γράψε αυτό το όνομα, για ευκολία». Μάλιστα. Ηλίθια και μοχθηρά σχόλια, όπως το είχα προβλέψει. Και είχα μόλις εκατόν ογδόντα μέρες μπροστά μου για να τα υπομένω. «Τουλάχιστον εγώ ξέρω να γράφω το όνομά μου», ανταπέδωσα μέσα από τα δόντια μου. Ζωντόβολο! * Στην πραγματικότητα πρόκειται για παραφθορά του ονόματος της ηρωίδας από Packwood σε packrat, όπως ονομάζεται ένα φουσκομάγουλο τρωκτικό του δάσους που λέγεται και «θησαυριστής» ή «αργυραμοιβός», αφού συλλέγει μανιωδώς κλαράκια και άλλα αντικείμενα για να οχυρώσει τη φωλιά του. (Σ.τ.Μ.)

8 20 Μπ ε θ Φα ν τ α σ κ ι Ο Ντόρμαντ ξαναγύρισε απότομα προς το μέρος μου για να με αγριοκοιτάξει, ενώ έσκυβα να πάρω ένα στιλό από το σακίδιό μου. Όταν πήγα να γράψω το όνομά μου, όμως, δε βγήκε ίχνος μελάνι μάλλον επειδή το στιλό έμεινε αχρησιμοποίητο μέσα στο σακίδιο όλο το καλοκαίρι. Το τίναξα και χτύπησα τη μύτη στο θρανίο. Τζίφος. Έκανα να στραφώ αριστερά, για να ζητήσω από τον Τζέικ να μου δανείσει ένα στιλό, αλλά πριν προλάβω να τον ρωτήσω ένιωσα ένα σκούντημα στον ώμο. Όχι τώρα... σκέφτηκα κάνοντας ότι δεν κατάλαβα, αλλά το ενοχλητικό δάχτυλο με χτύπησε πιο έντονα. «Συγγνώμη, αναζητάς εργαλείο γραφής;» Η βαθιά φωνή με την ασυνήθιστη ευρωπαϊκή προφορά ερχόταν από κάπου κοντά πίσω μου. Αναγκαστικά γύρισα να δω ποιος ήταν. Όχι! Ήταν αυτός, ο τύπος από τη στάση του λεωφορείου! Θα τον ξεχώριζα από χιλιόμετρα με την παράξενη αμφίεσή του το μακρύ παλτό, τις ψηλές μπότες, αλλά και με κείνο το μπόι, ή μάλλον το... επιβλητικό του παράστημα. Ωστόσο μας χώριζε ελάχιστη απόσταση. Τόσο λίγη, ώστε μπορούσα να δω τα μάτια του. Ήταν τόσο σκούρα, που θύμιζαν κάρβουνα, και με κοίταζαν βαθιά με χαλαρό, μάλλον εκνευριστικό ενδιαφέρον. Ξεροκατάπια κι έμεινα σαν στήλη άλατος. Ήταν στην τάξη από την αρχή; Κι αν ναι, πώς είναι δυνατό να μην τον πρόσεξα νωρίτερα; Ίσως επειδή καθόταν κάπως ξέχωρα από τους υπόλοιπους. Ή επειδή ο αέρας γύρω από τη γωνιά του φαινόταν θολός, η λάμπα φθορίου πάνω από το θρανίο του εξασθενημένη. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν θαρρείς και δημιουργούσε το σκοτάδι. Αυτό είναι γελοίο, Τζες... Ένας τύπος είναι, όχι μαύρη τρύπα... «Χρειάζεσαι ένα εργαλείο γραφής, σωστά;» επανέλαβε τεντώνοντας το μπράτσο του στο διάδρομο μακρύ, γυμνασμένο μπράτσο για να μου προσφέρει μια γυαλιστερή χρυσή πένα. Όχι τα πλαστικά στιλό διαρκείας Bic που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι άνθρωποι, αλλά μια πένα από ατόφιο χρυσό. Από τα σκαλίσματα και τη λάμψη της καταλάβαινες ότι ήταν πανάκριβη. Δίστασα, και μια έκφραση δυσφορίας αλλοίωσε τα αρι-

9 Η Σκ ο τ ε ι ν η Πλ ε υ ρ α τη σ Τζ ε σ ι κ α 21 στοκρατικά χαρακτηριστικά του. Κούνησε με νόημα την πένα. «Υποθέτω ότι αναγνωρίζεις ένα στυλογράφο, έτσι δεν είναι; Δεν είναι αρκετά οικείο όργανο γραφής;» Ενοχλημένη τόσο από το σαρκασμό του όσο και από τον τρόπο που με αιφνιδίασε και μάλιστα δύο φορές σε μία μέρα, τον κοίταζα σαν ηλίθια, ώσπου η Φέιθ Κρος άπλωσε το χέρι και μου πάτησε μια τσιμπιά στο μπράτσο. Δυνατή. «Υπόγραψε επιτέλους το παλιόχαρτο, Τζεν. Άντε, να τελειώνουμε!» «Έι!» Έτριψα το σημείο που σίγουρα θα μελάνιαζε κι ευχήθηκα να είχα το σθένος να στείλω τη Φέιθ στον αγύριστο, τόσο για την τσιμπιά όσο κι επειδή τάχα δεν ήξερε το όνομά μου. Όμως, το τελευταίο άτομο που τα τσούγκρισε με τη Φέιθ Κρος κατέληξε στο Σεντ Μόνικα, το καθολικό σχολείο της περιφέρειας. Τόσο αβάσταχτη της έκανε τη ζωή στο Γούντροου Γουίλσον η Φέιθ... «Σήμερα, Τζεν», με τσίγκλησε πάλι η λεγάμενη. «Εντάξει, εντάξει». Άπλωσα απρόθυμα το χέρι μου προς τον ξένο, και τη στιγμή που έπαιρνα το βαρύ «στυλογράφο» από το δικό του, αγγίζοντας αναπόφευκτα τα ακροδάχτυλά του, ένιωσα μια εντελώς πρωτόγνωρη αίσθηση. Ένα αλλόκοτο μείγμα déja-vu προμνησίας, όπως το διάβασα κάπου και προαισθήματος. Κάτι σαν μετωπική σύγκρουση του παρελθόντος με το μέλλον. Και τότε ο τύπος χαμογέλασε, αποκαλύπτοντας την πιο τέλεια, ολόλευκη οδοντοστοιχία που είχα δει ποτέ. Δεν υπερβάλλω λέγοντας ότι αντανακλούσε το φως, όπως τα άψογα συντηρημένα όπλα. Την ίδια στιγμή, η λάμπα φθορίου από πάνω του δυνάμωσε τσιτσιρίζοντας και τρεμόπαιξε σαν αστραπή. Εντάξει, αυτό ήταν αλλόκοτο. Ξαναγυρίζοντας μπροστά μου στο θρανίο πρόσεξα ότι το χέρι μου έτρεμε καθώς συμπλήρωνα το όνομά μου στο σχεδιάγραμμα. Ήταν χαζό να φρικάρω έτσι. Ο τύπος ήταν ένας ακόμα μαθητής στο σχολείο μου, προφανώς νεοφερμένος. Δεν αποκλείεται να έμενε κάπου κοντά στη φάρμα μας. Λογικά περίμενε το σχολικό, όπως κι εγώ, και για κάποιο λόγο δεν πρόλαβε να ανέβει. Ούτε η μάλλον μυστηριώδης εμφάνισή του

10 22 Μπ ε θ Φα ν τ α σ κ ι στην τάξη της λογοτεχνίας και μάλιστα λίγα μέτρα απόσταση από μένα ήταν λόγος ανησυχίας. Κοίταξα τη Μίντι για μια δεύτερη γνώμη. Περίμενε ανυπόμονα αυτή την οπτική επαφή με γουρλωμένα μάτια. Τώρα έδειχνε το νεοφερμένο με τον αντίχειρά της και μου είπε κουνώντας άηχα τα χείλη της: «Τι παίδαρος είναι αυτός;» Παίδαρος; «Είσαι τρελή!» ψιθύρισα. Εντάξει, από τεχνική άποψη ο τύπος ήταν καλοφτιαγμένος. Αλλά ταυτόχρονα ήταν ανατριχιαστικός, με το «μανδύα» του και τις χοντρές μπότες και την ικανότητά του να... υλοποιείται, ως διά μαγείας σχεδόν, όπου βρισκόμουν. «Τι θα γίνει με το σχεδιάγραμμα;» γρύλισε η Φέιθ πίσω μου. «Πάρε». Της το πέρασα πάνω από τον ώμο μου και ανταμείφθηκα με ένα βαθύ σκίσιμο στο δάχτυλο όπως μου βούτηξε ανυπόμονα το χαρτί. «Άουτς!» Τίναξα το χέρι μου, το δάχτυλό μου έτσουζε κι αιμορραγούσε. Το έβαλα στο στόμα μου, γεύτηκα την αλμύρα στη γλώσσα μου και γύρισα για να επιστρέψω την πένα. Όσο γρηγορότερα τόσο καλύτερα... «Ορίστε. Ευχαριστώ». Ο τύπος που εξέπεμπε τη σκοτεινιά που τον περιέβαλλε κάρφωσε το βλέμμα στα δάχτυλά μου, και μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι λέρωνα με αίμα τον πανάκριβο «στυλογράφο» του. «Οπ, συγγνώμη», είπα σκουπίζοντας την πένα στο παντελόνι μου, ελλείψει χαρτομάντιλου. Μπλιαχ! Θα φύγει ο λεκές από το τζιν μου; Τα μάτια του ακολουθούσαν κάθε μου κίνηση, και υπέθεσα ότι τον απωθούσε η θέα του αίματος. Ωστόσο, θα έπαιρνα όρκο ότι είδα κάτι τελείως διαφορετικό από αποτροπιασμό σ αυτά τα μαύρα μάτια... Και τότε έσυρε αργά τη γλώσσα πάνω στα χείλη του. Τι στην οργή ήταν αυτό; Του πέταξα την πένα και γύρισα μπροστά στην καρέκλα μου πριν καν δω αν την έπιασε. Θα μπορούσα να αλλάξω σχολείο, όπως εκείνο το κορίτσι που τα βαλε με τη Φέιθ. Να πάω στο Σεντ Μόνικα. Αυτή είναι η απάντηση. Εξάλλου, πρώτη μέρα της χρονιάς είναι σήμερα... Στο μεταξύ, το σχεδιάγραμμα με τις θέσεις μας ξαναγύρισε στην κυ-