η Κυριαρχία της ε.ε των Βρυξελλών θα μπορούσε να καταστρέψει αιώνες ελευθερίας και ανεξαρτησίας στη μεγάλη Βρετανία Κεφάλαιο 6

Transcript

1 Η Κυριαρχία της Ε.Ε των Βρυξελλών Κεφάλαιο ΧρOνια μετa την MAgnA CArtA: η Κυριαρχία της ε.ε των Βρυξελλών θα μπορούσε να καταστρέψει αιώνες ελευθερίας και ανεξαρτησίας στη μεγάλη Βρετανία

2 Κεφάλαιο 6 Οκτακόσια Χρόνια μετά την Magna Carta: η Κυριαρχία της ε.ε των Βρυξελλών θα μπορούσε να καταστρέψει αιώνες ελευθερίας και ανεξαρτησίας στη μεγάλη Βρετανία Εδώ υφίσταται μια νομοθεσία που είναι πάνω από το Βασιλιά και την οποία ακόμη και αυτός δεν μπορεί να παραβιάσει. Αυτή η επιβεβαίωση ενός υπέρτατου νόμου και της έκφρασής του σε ένα γενικό χάρτη, είναι το μεγάλο έργο της Magna Carta. Και αυτό από μόνο του δικαιολογεί το σεβασμό με τον οποίο όλοι την περιβάλλουν. Winston Churchill, 1956 Από όλες τις υπερήφανες ιστορίες της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας στην Ευρώπη, τις οποίες η απολυταρχική διακυβέρνηση της Ε.Ε των Βρυξελλών, θα οδηγήσει στην εξαφάνιση, ο τερματισμός της μακραίωνης ιστορίας ελευθερίας και αυτοδιοίκησης στη Μεγάλη Βρετανία, πρέπει σίγουρα να καταταχθεί ως μια από τις πιο τραγικές. Για το λαό αυτής της χώρας, η οποία έχει παίξει δύο φορές ένα κρίσιμο ρόλο στην πρόληψη της κατάκτησης του κόσμου από το Καρτέλ των Χημικών, του Πετρελαίου και των Φαρμάκων, η παράδοση της Ευρώπης στα ίδια εκείνα χέρια που προκάλεσαν δύο παγκοσμίους πολέμους, είναι ένα γεγονός, το οποίο, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο γενναίοι πρόγονοί τους, έδωσαν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να το αποτρέψουν. Η Magna Carta της Αγγλίας, η οποία υπεγράφη τον Ιούνιο του 1215, οδήγησε τον κόσμο στην ανάπτυξη του συνταγματικού δικαίου και θεωρείται ευρέως, ως ένα από τα πιο σημαντικά νομικά έγγραφα για την ιστορία της δημοκρατίας. (Πηγή εικόνας: Wikipedia) 218

3 Η Κυριαρχία της Ε.Ε των Βρυξελλών Αν ρίξουμε μια ματιά πιο πίσω στην ιστορία, είναι εξίσου αξιοσημείωτο ότι η Βρετανία, μέσω της Αγγλίας, της μεγαλύτερης από τις χώρες που την αποτελούν, έδωσε στον κόσμο την Magna Carta ένα χάρτη ο οποίος θεωρείται ευρέως, ως ένα από τα πιο σημαντικά νομικά έγγραφα για την ιστορία της δημοκρατίας. Υπογραμμένος στη Runnymede, στην αγγλική κομητεία του Surrey, τον Ιούνιο του 1215, αυτός ο χάρτης υπήρξε για αιώνες το προπύργιο κατά της τυραννίας στην Αγγλία. Με την αναγνώριση δικαιωμάτων, όπως το habeas corpus το δικαίωμα του κρατούμενου σε ακρόαση ενώπιον ενός ανεξάρτητου δικαστηρίου για να αποφασιστεί αν η κράτηση είναι νόμιμη και με τον εξαναγκασμό ακόμη και των αρχόντων και των ηγεμόνων, να υπακούουν στην κυριαρχία του νόμου, η Magna Carta της Αγγλίας, οδήγησε τον κόσμο στην ανάπτυξη του συνταγματικού δικαίου. Εν αγνοία, όμως πολλών Βρετανών, το λεγόμενο «ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης», της Ε.Ε των Βρυξελλών, που ψηφίστηκε το 2002, κατήργησε το habeas corpus. Ομοίως, η Συνθήκη της Λισαβόνας καταργεί, όχι μόνο την προστασία που προσφέρει η Magna Carta κατά της αυθαίρετης και αλλοπρόσαλλης εξουσίας, αλλά και την ίδια την κυριαρχία του Βρετανικού Κοινοβουλίου ένα σώμα που αποτελεί μοντέλο για τα κοινοβουλευτικά συστήματα σε όλο τον κόσμο. Το Βρετανικό Κοινοβούλιο είναι ευρέως αποδεκτό ότι αποτελεί μοντέλο για τα κοινοβουλευτικά συστήματα σε όλο τον κόσμο. Παρ όλα αυτά, η κυριαρχία του, μαζί με την κυριαρχία όλων των άλλων εθνικών κοινοβουλίων στην Ε.Ε. των Βρυξελλών, έχει καταργηθεί στο πλαίσιο της Συνθήκης της Λισαβόνας. (Πηγή εικόνας: Wikipedia) 219

4 Κεφάλαιο 6 μια υπερήφανη ιστορία: η Βρετανία υπερασπίζεται δύο φορές τον κόσμο ενάντια στο Καρτέλ Πετρελαίου και Φαρμάκων Η είσοδος της Βρετανίας στον 1o Παγκόσμιο Πόλεμο, έλαβε χώρα στις 4 Αυγούστου 1914, όταν ο τότε πρωθυπουργός της, Herbert Asquith, κήρυξε τον πόλεμο στη γερμανική αυτοκρατορία ως απάντηση στην εισβολή της Γερμανίας στο Βέλγιο. Μεταξύ των πολλών παραγόντων, που είχαν καθοριστική σημασία προκειμένου να επιτευχθεί η ήττα της Γερμανίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο βασικός ρόλος του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού του μεγαλύτερου ναυτικού στον κόσμο εκείνη την εποχή συχνά παραβλέπεται. Στην πραγματικότητα, ήταν τόσο σημαντικός ο ρόλος του Πολεμικού Ναυτικού της Βρετανίας στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ώστε χωρίς το ρόλο του Ναυτικού, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χώρα δεν θα μπορούσε να παραμείνει στον πόλεμο. Παρά το γεγονός ότι ο στόλος είχε μία μόνο αγωνιστική δράση, κατά τη διάρκεια του 1o Παγκοσμίου Πολέμου, στη Γιουτλάνδη στις 31 Μαΐου 1916, το βρετανικό ναυτικό πέτυχε να εμποδίσει την έξοδο του ναυτικού της Γερμανίας από τα όρια της Βόρειας Θάλασσας. Με τον τρόπο αυτό, έπαιξε καθοριστικό ρόλο για να καταστεί δυνατή η διεξαγωγή του θαλάσσιου εμπορίου μεταξύ της Βρετανίας και των συμμάχων της, στη διάρκεια του πολέμου. Μαζί με το πλήθος του στρατού, που παρείχε, η Βρετανία υπήρξε επίσης και το οπλοστάσιο και ο χρηματοδότης της συμμαχίας και άντεξε αποφασιστικά, ακόμη και όταν η Γερμανία, κήρυξε τον χωρίς περιορισμούς υποβρύχιο πόλεμο, τον Φεβρουάριο του Ως εκ τούτου, χωρίς τις προσπάθειες της Βρετανίας, είναι σαφές ότι το αποτέλεσμα του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου θα ήταν πολύ διαφορετικό. Σερ Winston Churchill, Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, και Η είσοδος της Βρετανίας στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, πραγματοποιήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1939, όταν κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία, μετά τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία. Με τη γενναία άρνησή της για εκεχειρία με τη Γερμανία, 1 Βρετανία και 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος, , BBC, Ιστορία. 220

5 Η Κυριαρχία της Ε.Ε των Βρυξελλών ο ρόλος της Βρετανίας στην υπεράσπιση του κόσμου κατά του Καρτέλ για δεύτερη φορά, δεν ήταν λιγότερο σημαντικός, απ ότι ήταν είκοσι πέντε χρόνια νωρίτερα. Με το Winston Churchill στην ηγεσία, το Βρετανό πρωθυπουργό και αναμφισβήτητα τον πιο αξιόλογο ηγέτη, εν καιρώ πολέμου, στη σύγχρονη ιστορία, η Μεγάλη Βρετανία στάθηκε σταθερή αντιμετωπίζοντας, τις, χρηματοδοτούμενες από το Καρτέλ, πολεμικές ενέργειες, και πέτυχε να διαψεύσει τις πιθανότητες, εξαναγκάζοντας το Χίτλερ σε ένα διμέτωπο πόλεμο, που οδήγησε τελικά τη Γερμανία στην καταστροφή. Παρ' όλ' αυτά, οι δυνάμεις του Καρτέλ άρχισαν να ενώνονται ξανά και να συνωμοτούν μυστικά, ενάντια στη Μεγάλη Βρετανία, λίγα μόλις χρόνια μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Η ιστορία της Επιτροπής Δράσης για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, κρατήθηκε σε μεγάλο βαθμό κρυμμένη από το Βρετανικό λαό. η επιτροπή Δράσης για τις ηνωμένες Πολιτείες της ευρώπης μηχανορραφούσε για να προσελκύσει τη Βρετανία στην ε.ε των Βρυξελλών. Μια ελάχιστα γνωστή επιτροπή, της οποίας η ιστορία έχει σε μεγάλο βαθμό αποκρυβεί από το βρετανικό λαό, η Επιτροπή Δράσης για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, ιδρύθηκε από τον Jean Monnet, στις 13 Οκτωβρίου Ο Monnet, ένας πανούργος πολιτικός, ο οποίος δεν εξελέγη ποτέ σε δημόσιο αξίωμα με δημοκρατικές εκλογές, υπήρξε προηγουμένως η Ανωτάτη Αρχή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), θέση από την οποία είχε παραιτηθεί ένα μήνα νωρίτερα. Οι συνεδριάσεις της Επιτροπής Δράσης άρχισαν τον Ιανουάριο του 1956 και πραγματοποιήθηκαν με μυστικότητα. Από την αρχή, ο Monnet κατέστησε απολύτως σαφές ποιες ήταν οι προθέσεις του. Σε επιστολή που απέστειλε προς τους πολιτικούς και συνδικαλιστές που συμμετείχαν στη διαμόρφωση της Επιτροπής, δήλωσε τα εξής: 2 Επιτροπή Δράσης για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης: Ανακοινώσεις και Διακηρύξεις, Εκδόσεις Chatham House, Λονδίνο,

6 Κεφάλαιο 6 Η απλή συνεργασία μεταξύ των κυβερνήσεων δεν θα είναι αρκετή. Είναι απαραίτητο για τα Κράτη, να εκχωρήσουν, ορισμένες από τις αρμοδιότητές τους, στα ευρωπαϊκά ομοσπονδιακά όργανα, που διοικούνται κατ εντολή όλων των συμμετεχουσών χωρών, ως σύνολό. Ταυτόχρονα, η στενή σχέση της Μεγάλης Βρετανίας με τα νέα αυτά επιτεύγματα πρέπει να είναι εξασφαλισμένη. Με λίγα λόγια, απώτερος στόχος της επιτροπής, όπως δηλώθηκε κατά την ίδρυσή της, ήταν «να καταλήξει μέσω συγκεκριμένων επιτευγμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης». Στη συνέχεια, με επιστολή ημερομηνίας 28 Σεπτεμβρίου 1968, ο Jean Monnet, ανακοίνωσε ότι η Επιτροπή είχε αποφασίσει να καλέσει τα τρία κύρια βρετανικά πολιτικά κόμματα να συμμετάσχουν ως πλήρη μέλη. Επιπλέον, δήλωσε απερίφραστα ότι τα πολιτικά κόμματα και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, που αποτελούσαν την επιτροπή, ήταν «αποφασισμένοι να ανοίξουν το δρόμο για την είσοδο των Βρετανών στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα το συντομότερο δυνατό.» Παρ όλο που είναι άγνωστο στο βρετανικό λαό, ωστόσο, το αρχαιότερο μέλος της Εκτελεστικής Ομάδας της επιτροπής ήταν ο Γερμανός Kurt Georg Kiesinger, που συμμετείχε μεταξύ Ιανουαρίου 1956 και Μαΐου Ο Kiesinger ήταν μέλος του Ναζιστικού Κόμματος (με αριθμό μέλους στο κόμμα των Ναζί NSDAP ) και είχε εργαστεί στο ραδιοφωνικό τμήμα προπαγάνδας του ναζιστικού Υπουργείου Εξωτερικών κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου 3. Αργότερα έγινε καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας, μια θέση που διατήρησε από το 1966 έως το Στα άλλα ξεχωριστά μέλη της επιτροπής συμπεριλαμβανόταν και ο Ιταλός Aldo Moro, που ήταν ο πολιτικός της γραμματέας μεταξύ Μαΐου 1959 και Δεκεμβρίου Κατά την προετοιμασία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Moro ήταν μέλος της Φασιστικής Πανεπιστημιακής Οργάνωσης (Gioventù Universitaria 3 Εφημερίδα New York Times, 10 Μαρτίου Ο Jean Monnet, ένας πανούργος πολιτικός, ο οποίος ποτέ δεν εξελέγη σε δημόσιο αξίωμα μέσα από δημοκρατική εκλογή, ήταν αυτός που ίδρυσε την Επιτροπή Δράσης για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, το Και τα τρία κύρια πολιτικά κόμματα της Βρετανίας, έγιναν μέλη αυτής της επιτροπής, η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην προσέλκυση της Βρετανίας στην Ε.Ε. των Βρυξελλών. 222

7 Η Κυριαρχία της Ε.Ε των Βρυξελλών Το αρχαιότερο μέλος της Εκτελεστικής Ομάδας της Επιτροπής Δράσης για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, ήταν ο Γερμανός Kurt Georg Kiesinger. Πρώην μέλος του Ναζιστικού Κόμματος, ο Kiesinger είχε εργαστεί στο τμήμα ραδιοφωνικής προπαγάνδας του ναζιστικού Υπουργείου Εξωτερικών κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. (Πηγή εικόνας: Wikipedia) Fascista), μιας ομάδας, η οποία χρηματοδοτείτο από το φασιστικό κόμμα του Μουσολίνι. Ο Moro τελικά έγινε πρωθυπουργός της Ιταλίας, μια θέση στην οποία βρέθηκε δύο φορές, στις περιόδους , και Περιέργως, ωστόσο, παρά τα ανωτέρω στοιχεία, οι ηγέτες των τριών βρετανικών κομμάτων, ανταποκρίθηκαν πολύ θετικά στην πρόσκληση του Μονέ. Ο πρωθυπουργός Harold Wilson, για παράδειγμα, για λογαριασμό του κυβερνώντος Εργατικού Κόμματος, έγραψε: «Οι στόχοι της Επιτροπής Δράσης, είναι σε στενή συνάφεια με τις θέσεις που προσυπογράφει το Εργατικό Κόμμα». Πρόσθεσε ότι ευχαρίστως αποδεχόταν την πρόσκληση για συμμετοχή του εργατικού Κόμματος «ως πλήρους μέλους» της Επιτροπής. Ο Wilson όρισε τρία μέλη τους George Brown, Walter Padley και Michael Stewart για να υπηρετήσουν ως αντιπρόσωποι του κόμματος. Ο Anthony Barber, πρόεδρος του Συντηρητικού Κόμματος, απάντησε με ένα εξ ίσου θετικό τρόπο, λέγοντας ότι μετά από διαβούλευση με τους συναδέλφους του, αποδεχόταν με μεγάλη χαρά την πρόσκληση και ότι το κόμμα του θα τιμούσε τη συμμετοχή του. Ο Barber όρισε επίσης τρία μέλη του κόμματός του τους κ. Reginald Maudling, Αναπληρωτή Εκπρόσωπο του Κόμματος, το Σερ Alec Douglas-Home, Εκπρόσωπο Εξωτερικών Υποθέσεων και τον κ. Selwyn Lloyd, πρώην υπουργό Εξωτερικών και υπουργό Οικονομικών για να υπηρετήσουν ως αντιπρόσωποι του κόμματος. Ο Jeremy Thorpe, ηγέτης του κόμματος των Φιλελευθέρων, ήταν εξίσου ενθουσιώδης, λέγοντας ότι θα στείλουν εκπροσώπους στην Επιτροπή Δράσης «με μεγάλες προσδοκίες». Πρόσθεσε ότι ο τομέας της συνεργασίας θα πρέπει να «διευρυνθεί για να συμπεριλάβει τη διπλωματία και την άμυνα και μεγάλα τμήματα της κοινωνικής και πολιτιστικής πολιτικής». 223

8 Κεφάλαιο 6 Ως αποτέλεσμα, στους συμμετέχοντες στην 14η Σύνοδο της Επιτροπής, που πραγματοποιήθηκε στις 11 Μαρτίου 1969, περιλαμβάνονταν μέλη από τα τρία μεγάλα βρετανικά πολιτικά κόμματα, που όλοι τους συμμετείχαν, όχι ως ιδιώτες, αλλά ως διορισθέντες εκπρόσωποι των κομμάτων τους. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο και ήταν μια σημαντική στιγμή για την προσέλκυση της Βρετανίας στην Ε.Ε. των Βρυξελλών. Οι συνεδριάσεις της Επιτροπής Δράσης για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης πραγματοποιήθηκαν καθ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και ολοκληρώθηκαν μόνο μετά το 1973, όταν η Βρετανία είχε ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Δεκαδικοποίηση του Βρετανικού νομίσματος πρώτο βήμα προς τη διάλυση της στερλίνας. Για τους σχεδιαστές της Ε.Ε των Βρυξελλών, ένα σημαντικό βήμα στην προσπάθεια να εξασφαλίσουν, ότι τα κράτη μέλη της, δεν θα μπορούσαν εύκολα να εγκαταλείψουν το μπλοκ, ήταν η δημιουργία ενός ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, του ευρώ. Η λογική πίσω από αυτό ήταν απλή: διαλύοντας το νόμισμα ενός έθνους και καθιστώντας το υποκείμενο στον έλεγχο μιας, ελεγχόμενης από ένα Καρτέλ, κεντρικής Τράπεζας, μειώνεις μια αυτόνομη χώρα σε ένα απλό συνιστών κράτος, στα πλαίσια ενός υπερκράτους, καθοδηγούμενου από τα εταιρικά συμφέροντα. Πριν από τη δημιουργία του ευρώ, τα νομισματικά συστήματα των έξι ιδρυτικών χωρών μελών της Ε.Ε των Βρυξελλών, χρησιμοποιούσαν όλα, νομίσματα βασισμένα σε υπομονάδες του εκατό. Ως εκ τούτου, προφανώς, αποφασίστηκε όπως το πανευρωπαϊκό ενιαίο νόμισμα θα χρησιμοποιούσε παρομοίως, υπομονάδες του εκατό. Δεδομένου, ωστόσο, ότι το νόμισμα της Βρετανίας, η λίρα Αγγλίας το παλαιότερο νόμισμα στον κόσμο, που βρίσκεται ακόμη σε χρήση βασιζόταν έως το 1971 σε υπομονάδες των δια- Το νόμισμα της Βρετανίας, η αγγλική στερλίνα είναι το παλαιότερο νόμισμα στον κόσμο που είναι ακόμα σε χρήση 224

9 Η Κυριαρχία της Ε.Ε των Βρυξελλών κοσίων σαράντα, η εναρμόνιση με τα δεκαδικά συστήματα των έξι ιδρυτικών χωρών μελών, κρίθηκε απαραίτητη πριν από τον εξαναγκασμό του βρετανικού λαού σε κατάργηση της λίρας και αποδοχή ενός πανευρωπαϊκού ενιαίου νομίσματος, που να βασίζεται σε υπομονάδες του εκατό. Έτσι γεννήθηκε αυτό που τελικά έγινε γνωστό ως η «δεκαδικοποίηση» του νομίσματος της Βρετανίας. Η ανακοίνωση ότι η Βρετανία θα «πάει σε δεκαδικό», έγινε την 1η Μαρτίου του 1966, από τον τότε υπουργό Οικονομικών, James Callaghan, ο οποίος την περιέγραψε ως «ιστορική και βαρυσήμαντη» απόφαση. Παρά το γεγονός ότι οι πραγματικοί λόγοι πίσω από την αλλαγή δεν έγιναν ποτέ πλήρως γνωστοί στο βρετανικό λαό, ο Callaghan παραδέχθηκε δημοσίως ότι «μεγάλα τμήματα» της βιομηχανίας, του εμπορίου, και του τραπεζικού συστήματος, είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η αλλαγή θα ωφελούσε την οικονομία 4. Περιττό να πούμε ότι, η ακριβής αιτιολογία του Callaghan ως προς το γιατί το νομισματικό σύστημα της Βρετανίας, με τις διακόσιες σαράντα υπομονάδες, αποτελούσε κατά κάποιο τρόπο τροχοπέδη, για την βρετανική οικονομία δεν ήταν ποτέ σαφής. Παρ' όλ' αυτά, το νέο δεκαδικό νόμισμα προχώρησε και εφαρμόστηκε σε όλη τη χώρα στις 15 Φεβρουαρίου, Edward Heath ο άνθρωπος που παρέδωσε τη Βρετανία στην ε.ε των Βρυξελλών Η Βρετανία προσχώρησε στην Ε.Ε τον Ιανουάριο του 1973, υπό την ηγεσία του τότε πρωθυπουργού Edward Heath, ενός ανθρώπου που έτρεφε μεγάλη επιθυμία να δεσμεύσει τη χώρα σε μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία. Στην εναρκτήρια κοινοβουλευτική του ομιλία, που δόθηκε στις 26 Ιουνίου του 1950, μετά την είσοδο του στη βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων, ο Heath κάλεσε ανοιχτά την κυβέρνηση να ενταχθεί στο σχέδιο Schuman. Το Σχέδιο αυτό παρουσιάστηκε από το Γάλλο υπουργό Εξωτερικών Robert Schuman, ένα μόνο μήνα πριν από την είσοδο του Heath στο Βρετανικό Κοινοβούλιο και οδήγησε τελικά κατ ευθείαν στη δημιουργία της Ε.Ε των Βρυξελλών. Ο Heath ήταν καλά συνδεδεμένος με την ελίτ του καρτέλ, παριστάμενος σε συνεδρίαση της μυστικής Λέσχης Μπίλντερμπεργκ το και διευθύνοντας μια 4 Η Βρετανία μπαίνει στο δεκαδικό σύστημα το 1971 BBC ειδήσεις 5 Η D-Day προσφέρει νέο νόμισμα του Ηνωμένου Βασιλείου. BBC Ειδήσεις. 225

10 Κεφάλαιο 6 συνεδρίαση της καθοδηγούμενης από το Rockefeller Τριμερούς Επιτροπής το Κατέχοντας τη θέση του βρετανού πρωθυπουργού μεταξύ 1970 και 1974, ήταν επίσης φίλος του Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου της φαρμακευτικής εταιρείας Glaxo, Sir Austin Bide το άτομο που περιγράφεται από την εφημερίδα Independent της Βρετανίας, ως o «κύριος υπεύθυνος για τη μετατροπή της Glaxo από μια εταιρεία κυρίως γνωστή για τις παιδικές της τροφές, σε παγκόσμια δύναμη στη φαρμακευτική βιομηχανία» 8. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι ο Bide, ενώ ήταν αποσπασμένος στην Glaxo κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, είχε εργαστεί πάνω στις βιταμίνες και την πενικιλίνη και ήταν επίσης υπεύθυνος για τις πατέντες. 9 Ο Edward Heath, ο Βρετανός πρωθυπουργός μεταξύ 1970 και 1974, ήταν πολύ στενά συνδεδεμένος με την ελίτ του καρτέλ και παρέδωσε τη Βρετανία στα χέρια της Ε.Ε των Βρυξελλών, το Ένας άλλος στενός φίλος του Heath ήταν ο Eric Roll, που αργότερα έγινε Βαρώνος Roll του Ipsden και μέλος της βρετανικής Βουλής των Λόρδων. Ο Roll συμμετείχε επίσης συχνά σε συναντήσεις της Λέσχης Bilderberg και ήταν μέλος του ισχυρού διευθυντηρίου της Λέσχης 10. Αλλά ο Bide και ο Roll δεν ήταν καθόλου οι μόνοι αμφιλεγόμενοι συνεργάτες του Heath. Όταν ο Γάλλος πρόεδρος Σαρλ ντε Γκωλ έθεσε βέτο στην είσοδο της Βρετανίας στην Ε.Ε. των Βρυξελλών, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, ο Heath κάλεσε τον πρώην Ναζί δικηγόρο Walter Hallstein ο οποίος ήταν τότε Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο Chequers, την εξοχική πρωθυπουργική του κατοικία, για να εξετάσει γιατί η είσοδος είχε αποτύχει. 11 Η επίσκεψη αυτή ήταν μία από τις πολλές που έκανε ο Hallstein στο Chequers κατά τη διάρκεια της θητείας του Heath ως πρωθυπουργού. Στο παρασκήνιο, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας που οδήγησε στην ένταξη της Βρετανίας στην Ε.Ε το 1973, οι Hallstein και Heath συναντήθηκαν επανειλημμένα και συνεργάστηκαν στενά. 6 Εφημερίδα Daily Collegian, 9 Σεπτεμβρίου Ολομέλεια της Τριμερούς Επιτροπής. 8 Sir Austin Bide: βιομήχανος ο οποίος μεταμόρφωσε την Glaxo σε μια παγκόσμια δύναμη και στη συνέχεια συγκρούστηκε με τη Θάτσερ στη British Leyland. The Independent, Σάββατο 24 Μαΐου O Σερ Austin Bide: Μετά την επιτυχία στην Glaxo, απέτυχε να τα καταφέρει στην British Leyland. The Guardian. Πέμπτη 5 Ιουνίου

11 Η Κυριαρχία της Ε.Ε των Βρυξελλών Σε αναγνώριση της στενής εργασιακής τους σχέσης, ο Hallstein συνεισέφερε επιπλέον τον πρόλογο, στη γερμανική έκδοση του 1973, του βιβλίου του Andrew Roth, «Edward Heath Ein Mann für Europa» 12. Ο πρώην Ναζί δικηγόρος Walter Hallstein συναντήθηκε με το Βρετανό πρωθυπουργό Εντουαρντ Χιθ σε πολλές περιπτώσεις και συνεργάστηκε στενά μαζί του. Ο Hallstein υποσχέθηκε στο Heath να είναι στο πλευρό του στην προσπάθεια επιβολής της συμμετοχής της Βρετανίας στην Ε.Ε των Βρυξελλών. Από αυτό τον πρόλογο, σύμφωνα με δική του περιγραφή, είναι σαφές ότι ο Hallstein χρησιμοποιούσε το Heath, σαν βαρόμετρο για τον καθορισμό του πολιτικού θερμομέτρου, πριν από επίσημες συναντήσεις και διαπραγματεύσεις, σχετικά με την αίτηση του Ηνωμένου Βασιλείου, για ένταξη στο μπλοκ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υποσχόμενος να είναι στο πλευρό του Heath στην προώθηση της συμμετοχής της Βρετανίας, είναι εξίσου σαφές ότι ο Hallstein ήταν αποφασισμένος για την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε των Βρυξελλών, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε αντίθεση του βρετανικού λαού. Αξίζει να σημειωθεί ότι, ως εκ τούτου, ο Hallstein συνόψισε το ρόλο του Heath στην παράδοση της Βρετανίας στην αγκαλιά της Ε.Ε των Βρυξελλών, δηλώνοντας απερίφραστα ότι: «Η επιτυχία αυτής της μάχης ήταν, σε καθοριστικό βαθμό, δική του νίκη» Ο Heath έχασε την εξουσία το 1974 από το Εργατικό Κόμμα του Χάρολντ Ουίλσον, ο οποίος με το εκλογικό του μανιφέστο δεσμευόταν να επιτρέψει στον βρετανικό λαό ένα δημοψήφισμα, σχετικά με το αν η Βρετανία θα πρέπει να παραμείνει στην Κοινή Αγορά, με όρους επαναδιαπραγμάτευσης, ή αν θα την εγκαταλείψει εντελώς. Στην εκστρατεία που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος, το οποίο έλαβε χώρα στις 6 Ιουνίου 1975, ο εκατομμυριούχος επιχειρηματίας, Alastair McAlpine, ο οποίος αργότερα έγινε ταμίας του Συντηρητικού κόμματος του Heath, ενήργησε ως ταμίας της εκστρατείας για την πλευρά του «Ναι». Μιλώντας στην εφημερίδα 10 Βρετανική Βουλή των Λόρδων, Πρωτόκολλο Οικονομικών Συμφερόντων των Λόρδων. 11 Ο Heath και οι άνθρωποι του Heath. Andrew Roth. Pub. Routledge & Kegan Paul, Σελ Edward Heath Ein Mann für Europa. Andrew Roth. Μεταφράστηκε από HeinrichGottwald. Pub. Böhlau-Verlag, Κολωνία,

12 Κεφάλαιο 6 Independent τον Ιούνιο του 2005, ο McAlpine παραδέχθηκε ότι «οι τράπεζες και οι μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις προσέφεραν πολύ μεγάλα χρηματικά ποσά» στη πλευρά του «Ναι». Η εφημερίδα Independent, περιγράφει επίσης πώς, σύμφωνα με μία από τους διοργανωτές της εκστρατείας του «Ναι», την Caroline de Courcey από την Ιρλανδία, η πλευρά του «Ναι» είχε επιπλέον οικονομικό πλεονέκτημα, προερχόμενο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η χρηματοδότηση της οποίας χρησιμοποιήθηκε για να ναυλωθούν μια σειρά από 100-θέσια αεροσκάφη τζετ από τη βρετανική αεροπορική εταιρεία Caledonian, για να πετάξουν σχεδόν φίλοευρωπαίοι ομιλητές, σε ενημερωτικές συναντήσεις, που γίνονταν από κορυφαίους Ευρωπαίους τεχνοκράτες. Αποκαλυπτικά, ο de Courcey από την Ιρλανδία, περιγράφει τα χρήματα ως «ένα είδος ειδικής εξαίρεσης» από την Επιτροπή 13. Αντιμέτωπες με το ερώτημα του δημοψηφίσματος, «Νομίζετε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο θα πρέπει να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα (Κοινή Αγορά);» οι μαζικές χρηματοδοτήσεις από επιχειρήσεις και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, προς την πλευρά του «Ναι», εξασφάλισαν ότι περισσότεροι από το 67% των ψηφοφόρων ψήφισαν υπέρ. Μετά την ψηφοφορία, ο Heath παραδέχθηκε ότι είχε «δουλέψει για αυτό εδώ και 25 χρόνια.» 14 Μέχρι σήμερα, η ψηφοφορία του 1975, παραμένει το μοναδικό δικαίωμα δημοψηφίσματος που δόθηκε στο βρετανικό λαό, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 13 Πώς μας έπεισαν να ενταχθούμε στην Ευρώπη. Εφημερίδα The Independent, 4 Ιουνίου Το Ηνωμένο Βασίλειο αγκαλιάζει την Ευρώπη με δημοψήφισμα. BBC, ειδήσεις. 228

13 Η Κυριαρχία της Ε.Ε των Βρυξελλών Θα θελήσει ο Βρετανικός λαός να διατηρήσει την ελευθερία και την ανεξαρτησία του; Μέσα από την ψήφιση της Συνθήκης της Λισαβόνας, σχεδόν όλα όσα ο Γκέρινγκ ως επικεφαλής της γερμανικής Luftwaffe κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου είχε προσπαθήσει να εξασφαλίσει προς όφελος του Καρτέλ, είναι στα πρόθυρα της τελικής υλοποίησης. Ως εκ τούτου, η μεγάλη απώλεια ζωών και οι ανιδιοτελείς θυσίες που έγιναν, προκειμένου να ξεπεραστεί η εταιρική απληστία, που οδήγησε σε δύο παγκοσμίους πολέμους, όλα θα είναι μάταια, εκτός εάν οι Βρετανοί είναι έτοιμοι να αγωνιστούν για να διατηρήσουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους. Ένα πράγμα είναι επομένως σαφές: Παρ όλο που η Βρετανία υπήρξε σταθερά στη σωστή πλευρά, κατά τις παγκόσμιες μάχες κατά του καρτέλ πετρελαίου και φαρμάκων, όλα εκείνα για τα οποία πολέμησαν οι παππούδες και οι πατέρες των βρετανών, θα έχουν χαθεί, εκτός αν ο βρετανικός λαός περάσει τώρα στην αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε των Βρυξελλών και την εξαγορά της χώρας του. 229