How can I be sure? Μια περιπέτεια του Χάρη Νικολόπουλου. Της ΧΙΛΝΤΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Transcript

1 How can I be sure? Μια περιπέτεια του Χάρη Νικολόπουλου Της ΧΙΛΝΤΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ « Συγχαρητήρια, αστυνόμε! Έχασες 600 γραμμάρια αυτή τη βδομάδα». «Μόνο; Μα αφού ακολούθησα αυστηρά τη διατροφή» γκρίνιαξε ο Χάρης και κατέβηκε από τη ζυγαριά. «Το έχουμε πει πολλές φορές αυτό: η αργή απώλεια βάρους και η αλλαγή διατροφικών συνηθειών είναι ο μοναδικός δρόμος για ένα υγιές και λεπτό σώμα» χαμογέλασε η διατροφολόγος και άρχισε να πληκτρολογεί στον υπολογιστή της. «Τριανταφυλλιά, δεν πιστεύω να ξέχασες ότι σε δέκα μέρες φεύγω για διακοπές. Έλπιζα να είμαι κάτω από τα 90 κιλά». «Ακολουθείς κατά γράμμα τη διατροφή, αλλά δεν κινείσαι. Δεν είπαμε ότι πρέπει να ασκείσαι παράλληλα; Να περπατάς περισσότερο. Ή μάλλον, τώρα που έφτιαξε ο καιρός, γιατί δεν ξεκινάς τα μπάνια;» «Με τόση δουλειά! Δεν προλαβαίνω να τρέχω στις θάλασσες, αφού πνίγομαι». «Τις ξέρω αυτές τις δικαιολογίες, Χάρη. Να γραφτείς σ ένα κολυμβητήριο, τότε». «Ξέρεις, δεν εγώ» «Χάρη! Δεν πιστεύω να μην ξέρεις κολύμπι!» «Μα τι λες, τώρα! O πατέρας μου με έμαθε μπάνιο πριν πάω σχολείο ακόμα, τα καλοκαίρια που παραθερίζαμε στη Ναύπακτο. Πηγαίναμε οικογενειακώς στην Ψανή, στο Μοναστηράκι, στον Μαραθιά. Και μετά τρώγαμε ψάρια και καλαμαράκια στις παραθαλάσσιες ταβέρνες. Αλλά μετά, λόγω της εχμ, της σωματικής μου κατασκευής, άρχισα να αποφεύγω την έκθεση στην παραλία. Καταλαβαίνεις». «Αυτό ήταν άλλοτε. Τώρα είσαι ένας ψηλός, ελαφρά υπέρβαρος άνδρας, γοητευτικός και κομψά ντυμένος». «Ναι, αλλά άμα βγάλω τα ρούχα;» Για όλα έφταιγε εκείνος ο Νορβηγός, ο Τζο Νέσμπο. Ο οποίος πήγε και βάφτισε τον ήρωά του Χάρι, Χάρι Χόλε. Κι από τότε που τα βιβλία του έγιναν μπεστ σέλερ και στην Ελλάδα, κάθε φορά που ο Χάρης έλεγε κάτι έξυπνο, ή είχε μια φαεινή ιδέα, ή απλώς πήγαινε φρεσκοψημένα κρουασάν στο γραφείο, οι συνάδελφοί του αναφωνούσαν εν χορώ: «Γεια σου, ρε Χάρι Χόλε, με τα ωραία σου!». Κι ενώ κάποτε ο εφιάλτης του ήταν το παρατσούκλι Χαρίδημος (που δεν ήταν καν παρατσούκλι αλλά το κανονικό του όνομα), ο Χάρης νοσταλγούσε τώρα να τον αποκαλέσει κάποιος έτσι. Η Μαρίτα εντωμεταξύ, επειδή ήξερε ότι ο φίλος της σνόμπαρε τα καινούργια σκανδιναβικά αστυνομικά μυθιστορήματα, αλλά είχε την περιέργεια να διαβάσει τις περιπέτειες του συνονόματού του Νορβηγού, του είχε κάνει δώρο το Πάσχα τις πρώτες τρεις περιπέτειες του Χάρι Χόλε. Εκτός όλων των άλλων άλλωστε, ο Χάρης είχε τη μανία να διαβάζει τα βιβλία των αγαπημένων του συγγραφέων με τη σειρά που γράφονταν για να παρατηρεί τις αλλαγές στους ήρωες και να τις συγκρίνει με τη δική του πορεία στο Σώμα. Από τότε μάλιστα που είχε αρχίσει να ψωνίζει από το εξειδικευμένο βιβλιοπωλείο Η Μαύρη Μάσκα, όπου εργαζόταν μια πωλήτρια γλυκύτατη και εξυπηρετική, ο Χάρης διάβαζε πολλούς καινούργιους ευρωπαίους συγγραφείς. Κυκλοφορούσαν πλέον μεταφρασμένα κάθε λογής αστυνομικά μυθιστορήματα, σχεδόν ταυτόχρονα με την έκδοσή τους στο εξωτερικό. Και όσα δεν έβρισκε τα αγόραζε σε e-book και τα διάβαζε στο τάμπλετ που του είχε κάνει δώρο η μητέρα του. Με τον τρόπο αυτό, και τα αγγλικά του βελτίωνε, και έκανε εντύπωση στα καφέ

2 που καθόταν τα κυριακάτικα πρωινά. Ούτε χρειαζόταν να φοράει γυαλιά, αφού μεγάλωνε τη γραμματοσειρά όσο ήθελε. Η αλήθεια ήταν ότι ο νορβηγός Χάρι είχε εντυπωσιάσει πολύ τον έλληνα Χάρη. Όχι τόσο λόγω των εγκλημάτων που αναλάμβανε να διαλευκάνει ο συνάδελφός του, όσο εξαιτίας του στιλ του. «Ψηλός, αθλητικός, λεπτός». Ένα στα τρία. «Ξανθός με κοντοκουρεμένο μαλλί δέρμα λευκό, μύτη μεγάλη, μάτια γαλάζια ελαφρώς ξεπλυμένα». Ευτυχώς εγώ δεν έχω μεγάλη μύτη, σκεφτόταν ο Χάρης. Ωστόσο, ο κυριότερος λόγος που ώθησε τον Χάρη να ζητήσει τη βοήθεια διατροφολόγου ήταν οι γενικές εξετάσεις αίματος, οι οποίες τα έδειξαν όλα στο κόκκινο: χοληστερίνη, τριγλυκερίδια, ουρικό οξύ. Αυτό το τελευταίο τον τρομοκράτησε, διότι θυμόταν τον παππού του στη Ναύπακτο ο οποίος έπασχε από ποδάγρα. «Μόνο αυτό μου έλειπε!» αναστέναζε ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο. «Να πρηστεί το πόδι μου, να μη μου χωράει το παπούτσι και να κυκλοφορώ με μία σαγιονάρα!» Last but not least, όπως είχε μάθει να λέει τον τελευταίο καιρό, ήταν η πρόσκληση στη Νάξο. Ο Παρασκευάς θα πήγαινε με μια παρέα φίλων του στη Νάξο το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου, και είχε καλέσει τον Χάρη να τους ακολουθήσει. Θα έμεναν όλοι στον ξενώνα μιας θείας του Παρασκευά στον Άγιο Προκόπη, σχεδόν πάνω στην παραλία, θα νοίκιαζαν μηχανάκια και θα έκαναν εκδρομές. «Άλλο πράμα οι Κυκλάδες!» έλεγε και ξανάλεγε ο Παρασκευάς. «The Big Blue». Και μετά, πρόσθετε μ ένα πονηρό χαμόγελο: «Ρωτάει συνέχεια η Ποπίτσα αν θα έρθει κι ο κύριος Χάρης. Ξέρεις ποια εννοώ, ε; Τη φίλη μου, την ψηλή τη μελαχρινή, που είναι παθολόγος στο Γενικό Κρατικό» Αυτό ήταν το επιχείρημα που έπεισε τον Χάρη. Ανέκαθεν θεωρούσε πολύ χρήσιμο να γνωρίζει κανείς έναν καλό παθολόγο. Ο Χάρης θυμόταν με συγκίνηση τη μέρα που έσπασε το φράγμα των 100 κιλών. Ήταν το απόγευμα που διάβαζε τον Κοκκινολαίμη, περιμένοντας τη σειρά του στη διατροφολόγο. Ή τότε που κατέβηκε τα 95 κιλά, και από τη χαρά του πήγε σ ένα πολυκατάστημα και αγόρασε καινούργιο παντελόνι, χακί με εξωτερικές τσέπες. Πρώτη φορά δεν χρειάστηκε να δοκιμάσει κάτι σε x-large. Μόλις είχε τελειώσει το Αστέρι του Διαβόλου, και είχε αποφασίσει ότι η δική του νέμεση ο δικός του Τομ Βόλερ ήταν ο αστυνόμος Κωστόπουλος, ο επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής. Αυτά σκεφτόταν καθώς βάδιζε προς την τράπεζα της οδού Ιπποκράτους. Κοίταξε το ρολόι του. Πλησίαζε 8.30 π.μ. Ήθελε να πληρώσει την κάρτα του και τον λογαριασμό του κινητού, και να βάλει την προκαταβολή για το δωμάτιο στον Άγιο Προκόπη. Στο ψιλικατζίδικο πριν την τράπεζα, έκανε μια στάση για να αγοράσει το Αθηνόραμα με το αφιέρωμα στα Νησιά του Καλοκαιριού. Αφαιρέθηκε ξεφυλλίζοντας το ένθετο, κι όταν σήκωσε τα μάτια του, είδε την Τριανταφυλλιά να βγαίνει από την τράπεζα αγκαζέ μ έναν πολύ αδύνατο ηλικιωμένο άνδρα, με πυκνά λευκά μαλλιά. Ο Χάρης χαμογέλασε κι ετοιμάστηκε να τη χαιρετήσει, αλλά εκείνη τον προσπέρασε σαν να μην τον γνώριζε. Είχε μια παγωμένη έκφραση, και περπατούσε σφιγμένη, σαν κούκλα βιτρίνας που την έχουν βγάλει βόλτα με το ζόρι. Ληστεία! ήταν η πρώτη σκέψη του Χάρη. Η Τριανταφυλλιά είναι όμηρος του ληστή! Τότε όμως είδε μια κοπέλα να βγάζει ένα παιδικό καροτσάκι από την τράπεζα με τη βοήθεια του υποδιευθυντή, και οι φόβοι του διαψεύστηκαν. Πολλοί πελάτες έβγαιναν ή ετοιμάζονταν να μπουν στο υποκατάστημα, και ο σεκιουριτάς κάπνιζε σε μια γωνιά ανέμελος. Ο Χάρης πλησίασε τον λαχειοπώλη που στεκόταν λίγο πιο πέρα, μπροστά σε ένα μικρό ντελικατέσεν-μπακάλικο, και προσποιήθηκε ότι κοιτάζει τα λαχεία. Πίσω από τα μαύρα γυαλιά του, παρακολούθησε την Τριανταφυλλιά να φτάνει σ ένα λαδί Opel. Ο ασπρομάλλης κύριος της πέταξε τα κλειδιά, κάθισε βιαστικά στη θέση του

3 συνοδηγού και φάνηκε να της λέει κάτι οργισμένος. Ο Χάρης έβγαλε το κινητό του και κάλεσε τον Παρασκευά. «Βρες μου αμέσως πού κατοικεί η Τριανταφυλλιά Παράσχου, διατροφολόγος. Ξέρω ότι μένει στην περιοχή Παπάγου ή στον Χολαργό, αλλά θέλω ακριβή διεύθυνση. Είναι επείγον!» Η Τριανταφυλλιά οδηγούσε σαν υπνωτισμένη. Ο ηλικιωμένος συνοδηγός της κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Ο κόμπος στο στομάχι της μεγάλωνε και σκλήραινε. Κοίταξε με απόγνωση τη λεωφόρο Αλεξάνδρας, ένα μεταλλικό ποτάμι που είχε παγώσει μπροστά της ακινητοποιημένο. «Σε παρακαλώ, Αντρέα, μην καπνίσεις άλλο. Ανακατεύτηκε το στομάχι μου» τον παρακάλεσε. «Μη μιλάς συνέχεια, γαμώ το κέρατό μου! Σκάσε μέχρι να φτάσουμε σπίτι, αλλιώς θα με αναγκάσεις να κάνω πράγματα που δεν θέλω, και ούτε σ εσένα θα αρέσουνε». Η Τριανταφυλλιά σκέφτηκε τη μητέρα της αποκλεισμένη στο σπίτι, ξαγρυπνισμένη και τρομοκρατημένη, και παραλίγο να της φύγει το τιμόνι από τα χέρια. Κολλημένη στο φανάρι, σκούπισε τις ιδρωμένες παλάμες της στο μπλουτζίν που είχε φορέσει βιαστικά και δοκίμασε να πάρει βαθιές ανάσες για να ηρεμήσει, αλλά ο καπνός των τσιγάρων του Αντρέα την μπούκωσε. Συγκέντρωσε τη σκέψη της στον Χάρη. Την είχε δει, ήταν σίγουρη γι αυτό. Είχε καταλάβει όμως ότι κινδύνευε; Ο Αντρέας, χωρίς να χαλαρώσει τη λαβή του στο μπράτσο της Τριανταφυλλιάς, ξεκλείδωσε τη σιδερένια καγκελόπορτα της παλιάς μονοκατοικίας. Η ησυχία που επικρατούσε στο σπίτι και τον κήπο είχε κάτι ανατριχιαστικό. Η Τριανταφυλλιά ένιωσε σαν να έπαιζε σε αμερικάνικη ταινία τρόμου. Το πόδι της μπλέχτηκε στο λάστιχο του ποτίσματος και η νεαρή κοπέλα έχασε την ισορροπία της και έπεσε στο πρώτο από τα τρία μαρμάρινα σκαλιά που οδηγούσαν στη σκεπαστή βεράντα. Για μια στιγμή ένιωσε να χάνει τον κόσμο. Δάγκωσε τα χείλη της και προσπάθησε να σηκωθεί. Τρεις σταγόνες αίμα έλαμπαν στο μάρμαρο. Εκείνος την έπιασε από το μπράτσο και την έστησε στα πόδια της. Αδιαφορώντας για το φρύδι της που είχε σχιστεί, της είπε παγερά: «Εσύ δεν θα βγάλεις λέξη. Θα μιλάω μόνο εγώ». Της έδωσε έναν κρίκο με κλειδιά και η Τριανταφυλλιά ξεκλείδωσε την παλιά ξύλινη πόρτα με τα τζαμάκια, η οποία έβγαζε σ ένα μικρό οφίς. Τέσσερα φαρδιά σκαλοπάτια, στη δεξιά πλευρά των οποίων ήταν εγκατεστημένο ένα αναβατόριο, οδηγούσαν σ ένα ευρύχωρο καθιστικό, με παλιομοδίτικα σκαλιστά έπιπλα και αναπαυτικές πολυθρόνες. Σε μια απ αυτές καθόταν μια αριστοκρατική ηλικιωμένη γυναίκα, με γκρίζα μαλλιά και έντονα γαλανά μάτια. Τους κοίταξε με αγωνία, αλλά δεν δοκίμασε να σηκωθεί από την πολυθρόνα της. Δεν είχε πρόσβαση στο αμαξίδιό της το οποίο ήταν παρατημένο στην άλλη άκρη του μεγάλου δωματίου. «Τριανταφυλλιά μου, είσαι καλά;» είπε πνιχτά. «Καλά είμαι, μητέρα, μην ανησυχείς. Με ανάγκασε να κατεβούμε μαζί στη θυρίδα» είπε η κοπέλα. «Πήρε το σακουλάκι με τις εγγλέζικες λίρες, το χρυσό ρολόι του παππού και την κοσμηματοθήκη σου. Και μετά με υποχρέωσε να σηκώσω όσα χρήματα υπήρχαν στον λογαριασμό μας. Κάτι πάνω από ευρώ». «Δωροθέα! Άκουσέ με καλά. Αυτή είναι η τελευταία σου ευκαιρία. Αν δεν μου πεις πού έχεις κρύψει τα έγγραφα των προθεσμιακών καταθέσεων, θα σε σκοτώσω με το υπηρεσιακό μου περίστροφο, θα σκοτώσω την κόρη σου και μετά θα αυτοκτονήσω». «Δεν σου φτάνουν όσα μου έφαγες όλα αυτά τα χρόνια; Τα διαμερίσματα στην Κολιάτσου, το κτήμα στην Περαχώρα, το σπίτι στο Λουτράκι. Όλα για τον τζόγο. Πάρε αυτά που βρήκες στην τράπεζα και άφησέ μας ήσυχες, σε παρακαλώ. Σεβάσου την κατάστασή μου».

4 «Δεν με πιστεύεις; Νομίζεις πως δεν θα τολμήσω; Εγώ είμαι στρατιωτικός και κρατάω τον λόγο μου. Θα σας σκοτώσω και θα σκοτωθώ!» Ο Αντρέας ξεκούμπωσε το σακάκι του και από την εσωτερική τσέπη έβγαλε ένα γυαλιστερό περίστροφο. «Σε ανέχτηκα τόσα χρόνια, εσένα και την αρρώστια σου και την ξιπασμένη την κόρη σου. Το ήξερες ότι μου άρεσε η ρουλέτα όταν με παντρεύτηκες. Με πέταξες στον δρόμο σαν το σκυλί, όταν ζόρισαν τα πράγματα. Δεν ήρθες να με δεις στη φυλακή ούτε μία φορά. Άχρηστη ψηλομύτα ήσουν από γεννησιμιού σου, ψευτοαριστοκράτισσα του κερατά. Θα μου δώσεις τώρα ό,τι μου χρωστάς, ό,τι δικαιούμαι από την κοινή περιουσία μας, αν θέλεις να μη με ξαναδείς». «Δεν πρόκειται να σου δώσω τις οικονομίες μου για να τις παίξεις στο καζίνο. Για να τινάξεις στον αέρα όσα μάζεψα τόσα χρόνια. Αυτό ξέχασέ το!» «Δεν θα τα παίξω! Με κυνηγάνε οι τοκογλύφοι. Δεν καταλαβαίνεις ότι θα μου σπάσουνε τα χέρια και τα πόδια; Ή νομίζεις ότι θα σταματήσουν σ εμένα; Είναι αδίστακτοι, αν δεν πάρουν τα λεφτά τους θα παρακαλάς να σε είχα σκοτώσει με μια σφαίρα». «Να πας στην αστυνομία να τους καταγγείλεις. Γνωρίζω τον επικεφαλής του τμήματος Ανθρωποκτονιών και μπορώ» άρχισε η Τριανταφυλλιά. «Εσύ βούλωσέ το! Δεν έχεις ιδέα από τέτοια κυκλώματα. Αυτοί έχουν δικούς τους ανθρώπους παντού. Λαδώνουν υψηλά στελέχη της αστυνομίας. Θα με καθαρίσουν μόλις βγω από τη ΓΑΔΑ. Άσε που θα ρεζιλευτώ σε όλο τον κόσμο. Εγώ, ένας απόστρατος συνταγματάρχης του πεζικού, να γίνω ρουφιάνος της αστυνομίας!» «Όταν γυρίζεις με οτοστόπ από το Λουτράκι γιατί δεν έχεις λεφτά ούτε για το ΚΤΕΛ, δεν ρεζιλεύεσαι, ε;» «Σκασμός! Λοιπόν, δεν θα το ξαναπώ. Θα μετρήσω ως το δέκα, και μετά θα αρχίσω από τη μάνα. Ένα, δύο» Μια μικρή φλόγα άστραψε στα μάτια της ηλικιωμένης γυναίκας. «Περίμενε, Αντρέα! Δεν τα έχω εδώ τα έγγραφα. Τα έχω δώσει για φύλαξη στον συμβολαιογράφο μου, τον κύριο Νικόπουλο. Με την αναδουλειά της κρίσης, δεν ανοίγει κάθε μέρα το γραφείο. Την Πέμπτη που θα» «Πας να κερδίσεις χρόνο; Ή με περνάς για ηλίθιο; Θα μου πεις πού» Ο απόστρατος συνταγματάρχης Αντρέας Μαρωνίτης μόλις που ένιωσε μια αδιόρατη κίνηση πίσω του, σαν να φύσησε αεράκι. Ένα χέρι τον ακινητοποίησε με μια λαβή στον λαιμό και τον ανάγκασε να γονατίσει στο πάτωμα. Ο υπαστυνόμος Παρασκευάς Γερασιμίδης τού έστριψε το χέρι πίσω από την πλάτη, και αδιαφορώντας για την κραυγή πόνου του Μαρωνίτη, του πέρασε γρήγορα τις χειροπέδες. Ο Χάρης, αφού μάζεψε το περίστροφο από το πάτωμα και το άδειασε από τις σφαίρες που περιείχε, πλησίασε την κυρία Δωροθέα. «Κυρία μου, είστε καλά; Μην ανησυχείτε, όλα τέλειωσαν. Έχω καλέσει ασθενοφόρο, σε λίγα λεπτά θα είναι εδώ. Να σας συστηθώ, αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος, της δίωξης Ανθρωποκτονιών». «Αχ, βρε Χάρη!» αναστέναξε η Τριανταφυλλιά. «Ήμουν σίγουρη ότι κατάλαβες πως κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά εσύ ξεπέρασες όλες τις προσδοκίες μου. Μα καλά, πώς μπήκες στο σπίτι;» «Από την πόρτα της κουζίνας. Το συρτάκι θέλει άλλαγμα. Πρώτος χώθηκε μέσα ο Παρασκευάς που περπατάει αθόρυβα σαν γάτος. Μου έκανε νόημα και πλησίασε στην ενδιάμεση πόρτα. Η μητέρα σου τον είδε και έπιασε κουβέντα στον πατριό σου, για να του αποσπάσει την προσοχή. Τον Παρασκευά να ευχαριστήσεις, που έχει μαύρη ζώνη στο καράτε. Επιπλέον, αυτός φρόντισε να βρει σε χρόνο dt τη διεύθυνση του σπιτιού σου, καβάλησε τη μηχανή και με πήρε μαζί του. Έχω καλέσει περιπολικό, αλλά φοβήθηκα μήπως συμβεί κάτι κακό πριν φτάσουν οι ενισχύσεις». Απέξω ακούστηκε η σειρήνα του ασθενοφόρου. Ο Χάρης άνοιξε την εξώπορτα και δυο υπάλληλοι του ΕΚΑΒ έσπευσαν να προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες στην κυρία Δωροθέα. Εκείνη τους ζήτησε να τη μεταφέρουν στο Αιγινίτειο, για να δει τον γιατρό που την παρακολουθούσε, και ο τραυματιοφορέας διαπίστωσε ότι το σχίσιμο στο φρύδι της Τριανταφυλλιάς χρειαζόταν ράμματα. Οι δυο γυναίκες

5 έφυγαν, ενώ ο Παρασκευάς με τον Χάρη έμειναν να περιμένουν το περιπολικό, για να παραδώσουν τον απόστρατο συνταγματάρχη, ο οποίος είχε καθίσει στην άκρη μιας πολυθρόνας, χλωμός και παραιτημένος. Ο Παρασκευάς, αεικίνητος όπως πάντοτε, έριξε μια ματιά στα δωμάτια του σπιτιού και μετά δεν άντεξε να μη ρωτήσει. «Αστυνόμε, θα μου εξηγήσεις κάτι; Πώς κατάλαβες ότι η Τριανταφυλλιά κινδύνευε;» «Όπως ξέρεις, έχω τη μανία να προσέχω τι διαβάζει ο κόσμος. Είχα δει στο γραφείο της Τριανταφυλλιάς τον Παίκτη του Ντοστογιέφσκι, τα βιβλία του Σουρούνη, ένα ή δυο εγχειρίδια εκλαϊκευμένης ψυχολογίας για τη συμπεριφορά των εξαρτημένων ατόμων κι ένα ειδικά για τους εθισμένους στον τζόγο. Με είχε ρωτήσει κάποτε για την τοκογλυφία, αν είναι εύκολο να παταχθεί. Όλα τα κομμάτια του παζλ μπήκαν στη θέση τους όταν την είδα έξω από την τράπεζα». Μια βδομάδα αργότερα, ο Κωστόπουλος συνάντησε τον Χάρη στους διαδρόμους της ΓΑΔΑ. Από μακριά, του φώναξε: «Έσκισες πάλι, Χάρι Χόλε! Ξεσκέπασες ολόκληρο κύκλωμα τοκογλυφίας και τους επίορκους προστάτες του! Άκουσα ότι σε ψάχνει ο Σκορτσέζε για να παίξεις τον νορβηγό Χάρι στο σινεμά». Πρώτη φορά που ο Χάρης αδιαφόρησε απολύτως για τους σαρκασμούς του Κωστόπουλου και για το παρατσούκλι του. Με το καινούργιο λινό γκρίζο κοστούμι και το γαλάζιο πουκάμισο που ταίριαζε με τα μάτια του, ένιωθε το ίδιο στιλάτος με τον συνονόματό του Νορβηγό. Χαμογελώντας ψυχρά, προσπέρασε τον Κωστόπουλο και μπήκε στο γραφείο του, με το κεφάλι ψηλά και την κοιλιά ρουφηγμένη. Βιαζόταν να τελειώνει νωρίς με τις εκκρεμότητες, για να προλάβει να κάνει ένα μπάνιο και να ξυριστεί για το βραδινό ραντεβού του με την Τριανταφυλλιά. Η κοπέλα ήθελε να τον βγάλει για φαγητό, να τον ευχαριστήσει για όσα είχε κάνει για κείνη και τη μητέρα της. Ο Χάρης ήταν της παλιάς σχολής, φυσικά. Θα κερνούσε εκείνος, αλλά θα άφηνε την Τριανταφυλλιά να πληρώσει τα ποτά στο μπαρ. Θα ήθελε άραγε η κοπέλα να πιουν ένα ποτό μετά το φαγητό; Πολλά αναπάντητα ερωτηματικά τριγύριζαν στο μυαλό του. Και αφηρημένος άρχισε να μουρμουρίζει εκείνο το παλιό τραγουδάκι με το ακορντεόν. How can I be sure