QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY. Gastroenterology

Transcript

1 QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY Annals of Gastroenterology Abstracts of the 3st Hellenic Congress of Gastroenterology October 6-8, 20 Thessaloniki Volume 24 Supplement October 20 ISSN

2 Annals of Gastroenterology Official Journal of the Hellenic Society of Gastroenterology General information ISSN Print Edition: ISSN Electronic Edition: Journal Homepage: Journal citation: Annals of Gastroenterology is published on behalf of the Hellenic Society of Gastroenterology, representing the Society s official Journal. Please cite articles of the journal as Author name AB. Title of article. Ann Gastroenterol year;volume:pages Aims and scope: The journal aims to cover all sections of Gastroenterology and Hepatology, providing teaching, practical and professional support for clinicians dealing with the gastroenterological disorders. It publishes, after peer-review process, papers concerning both clinical and basic research. Copyright: 20 Hellenic Society of Gastroenterology Abstracting and indexing services: Annals of Gastroenterology is abstracted/indexed in the following databases: Scopus, EMBASE/Excerpta Medica, EBSCO, SJR, Genamics Journal Seek, Google Scholar, Index Copernicus, Open J-Gate, DOAJ, GFMER. Governing Board of the Hellenic Society of Gastroenterology (20) President: Ch. Tzathas A Vice President: E. Akriviadis B Vice President: K. Markoglou Secretary-General: G. Papatheodoridis Secretary: S. Manolakopoulos Treasurer: Th. Tsionis Members: S. Delakidis I. Drikos G. Mantzaris HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY 67, Demokratias Ave., GR 54 5 Athens, Greece Tel.: Fax: annalsgastro@hsg.gr Publisher Hellenic Society of Gastroenterology Editor-in-Chief I. Koutroubakis annalsgastroed@gmail.com Printing supervision TECHNOGRAMMAmed 380 Mesogeion Ave Ag. Paraskevi Athens, Greece Tel.: Fax: techn@hol.gr Annual Subscriptions (VAT 6,5% included): Inland 25,00 EURO Students 5,00 EURO Organizations 30,00 EURO Abroad: Flat rate U.S. $60

3 QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY Annals of Gastroenterology Award of the Academy of Ατηενs (200) Volume 24 Supplement October 20 ISSN Editor-in-Chief I. Koutroubakis Emeriti Editors I. Daniilides I. Karagiannis J. Triantafilllidis EDITORIAL BOARD Assistant Editors G. Germanidis K. Katsanos K. Mimidis K. Triantafyllou Statistical Advisors A.B. Haidich J. Moschandreas V. Sypsa A. Tatsioni Basic research G. Bamias M. Gazouli K. Papadakis Pancreas-Biliary tract D. Christodoulou G. Papachristou I. Papanikolaou GI Surgery D. Manganas G. Tzovaras UGI G. Anagnostopoulos S. Sougioultzis K. Thomopoulos GI Endoscopy D. Kapetanos P. Katsinelos G. Paspatis Pediatrics M. Fotoulaki E. Roma Section Editors LGI-IBD A. Kapsoritakis G. Mantzaris N. Viazis GI Motility G. Karamanolis T. Maris S. Sgouros GI Radiology P. Prassopoulos D. Tsetis Liver I. Elefsiniotis S. Manolakopoulos J. Vlachogiannakos GI Pathology C. Barbati M. Tzardi GI Oncology D. Dimitroulopoulos D. Tzilves E. Akriviadis S. Dourakis D. Karamanolis J. Kountouras E. Kouroumalis S. Ladas A. Mantidis Greek Advisory Board C. Mavrogiannis I. Mouzas V. Nikolopoulou G. Papatheodoridis S. Potamianos T. Rokkas M. Tzivras Advisory Board Chairman: E. Tsianos M. Arvanitakis (Belgium) D. Bogdanos (UK) D. Coumaros (France) T. Dassopoulos (USA) P. Karayiannis (UK) E. Kalaitzakis (Sweden) Greeks of diaspora G. Leontiadis (Canada) Ch. Pothoulakis (USA) J. Plevris (UK) T. Savides (USA) P. Tekkis (UK) G. Triadafilopoulos (USA) A. Adler (Germany) R. Bataller (Spain) R. Bisschops (Belgium) A. Burroughs (UK) M. Buti (Spain) J.F. Colombel (France) S. Danese (Italy) C. Gasche (Austria) M. Gassul (Spain) International Advisory Board D. Hommes (The Netherlands) E. Kuipers (The Netherlands) P. Lakatos (Hungary) F.W. Leung (USA) O. Lesch (Austria) C. O Morain (Ireland) A.S. Pena (The Netherlands) W. Sandborn (USA) B. Saunders (UK) J. Schoelmerich (Germany) E. Stange (Germany) J. Tack (Belgium) M. Thursz (UK) N. Tozun (Turkey) C. Tysk (Sweden) G. Van Assche (Belgium) S. Vermeire (Belgium) H. Wedemeyer (Germany) T. Wehrmann (Germany) 2

4 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ 3 o ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΜΟΣ ΠΕΡΙΛΗΨΕΩΝ 6-8 Οκτωβρίου 20 Θεσσαλονίκη - Makedonia Palace Hotel 3

5 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ Πρόεδρος Χ. Τζάθας Α Αντιπρόεδρος Ε. Ακριβιάδης Β Αντιπρόεδρος Κ. Μάρκογλου Γεν. Γραμματέας Γ. Παπαθεοδωρίδης Ειδ. Γραμματέας Σ. Μανωλακόπουλος Ταμίας Θ. Τσιώνης Μέλη Σ. Δελακίδης, Ι. Δρίκος, Γ. Μάντζαρης ΜΕΛΗ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ Πρόεδρος Ν. Βιάζης Γραμματέας Σ. Μανωλακόπουλος Μέλη Κ. Παπαξοΐνης Α. Ηλίας ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΡΕΥΝΑΣ Πρόεδρος Θ. Ροκκάς Αντιπρόεδρος Ι. Βλαχογιαννάκος Γραμματέας Δ. Καμπέρογλου Μέλη Ε. Πανάγου Σ. Σγούρος ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Κ. Παρασκευά Αντιπρόεδρος Π. Κασαπίδης Γραμματέας Γ. Αναγνωστόπουλος ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Φ. Γεωργόπουλος Αντιπρόεδρος Α. Βεζάκης Γραμματέας Ι. Καρούμπαλης ΠΡΩΚΤΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Α. Πρωτοπαπάς Αντιπρόεδρος Γ. Καραμανώλης Γραμματέας Κ. Τσαμακίδης ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Δ. Δημητρουλόπουλος Αντιπρόεδρος Ι. Πιλπιλίδης Γραμματέας Α. Αυγερινός ΤΜΗΜΑ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Πρόεδρος Α. Καλαμπάκας Αντιπρόεδρος Α. Ηλίας Γραμματέας Σ. Δόκας ΤΜΗΜΑ ΔΟΚΙΜΩΝ ΜΕΛΩΝ Πρόεδρος Κ. Παπαμιχαήλ Αντιπρόεδρος Θ. Μαρκουτσάκη Γραμματέας Χ. Ζεγλίνας ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Β. Χασκώνη Αντιπρόεδρος Ε. Καραγιάννη Γραμματέας Δ. Κολοβού 4

6 3ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΤΡΙΜΕΛΕΙΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΜΗΜΑΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Πρόεδρος Αντιπρόεδροι Γεν. Γραμματέας Ειδικοί Γραμματείς Ταμίας Μέλη ε. Ακριβιάδης Α. Ηλίας Γ. Γερμανίδης Ι. Γουλής Ι. Παχιαδάκης Θ. Τσιώνης Α. Κωφοκώτσιος Κ. Μακρυκώστας Γ. Λαζαράκη Α. Πρωτοπαπάς, Πρόεδρος ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ε. Ακριβιάδης Πρόεδροι Επιτροπών-Τμημάτων της ΕΓΕ Επιτρ. Έκπαίδευσης Ν. Βιάζης Επιτρ. Έρευνας Θ. Ροκκάς Ενδοσκοπικού Κ. Παρασκευά Παγκρεατολογικού Φ. Γεωργόπουλος Πρωκτολογικού Α. Πρωτοπαπάς Ογκολογικού Δ. Δημητρουλόπουλος Β. Ελλάδος «Μακεδονία» Α. Καλαμπάκας Δοκίμων Μελών Κ. Παπαμιχαήλ Νοσηλευτικού Β. Χασκώνη Μέλη Σ. Ποταμιάνος, Α. Μαντίδης, Σ. Λαδάς, Δ. Καραγιάννης, Δ. Καραμανώλης, ε. Τσιάνος ΚΡΙΤΕΣ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΠΟΥ ΥΠΟΒΛΗΘΗΚΑΝ Ι. Γουλής Ε. Τσιάνος Σ. Ποταμιάνος Θ. Ροκκάς Α. Κωφοκώτσιος Ι. Ελευσινιώτης Ι. Μουζάς Σ. Μιχόπουλος Φ. Γεωργόπουλος Δ. Καραμανώλης Ι. Καραγιάννης Η. Κουρούμαλης Γ. Μάντζαρης Κ. Τριανταφύλλου Α. Πρωτοπαπάς Γ. Παπαθεοδωρίδης Χ. Τζάθας 5

7 ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ Triaena Tours & Congress Λεωφ. Συγγρού 206, Καλλιθέα Tel , , Fax

8 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

9 8 ΜΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, ΤΥΧΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΨΥΧΡΟΥ (COLD SNARE) ΜΕ ΤΟ ΘΕΡΜΟ (HOT SNARE) ΠΕΡΙΒΡΟΧΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΕΠΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΚΤΟΜΗ ΜΙΚΡΩΝ ΠΟ- ΛΥΠΟΔΩΝ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ Γ. Τριμπόνιας, Κ. Κωνσταντινίδης, Α. Θεοδωροπούλου, Ε. Βάρδας, Ε. Βουδούκης, Μ. Μανωλαράκη, Γ. Χλουβεράκης 2, Γ.Α. Πασπάτης Γαστρεντερολογικό τμήμα «Βενιζελείου-Πανανείου» Γενικού Νοσοκομείου Ηρακλείου, Κρήτη, 2 Τμήμα κοινωνικής ιατρικής, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Ηράκλειο ΕΙΣΑΓΩΓΗ-ΣΚΟΠΟΣ: Οι σοβαρότερες επιπλοκές της πολυπεκτομής είναι η διάτρηση και η αιμορραγία. Επιπροσθέτως, οι περισσότερες διατρήσεις κατά την ενδοσκόπηση είναι σχετιζόμενες με την πολυπεκτομή και παρουσιάζονται συχνότερα κατά την αφαίρεση μικρών πολυπόδων παχέος εντέρου. Η εκτομή πολυπόδων με βρόχο χωρίς την εφαρμογή διαθερμίας (ψυχρός περιβροχισμός cold snare) έχει αποδειχθεί ασφαλής και αποτελεσματικός τρόπος εξαίρεσης μικρών πολυπόδων, χωρίς τον κίνδυνο ηλεκτροχειρουργικού εγκαύματος και διάτρησης. Ο σκοπός της μελέτης αυτής είναι η σύγκριση ψυχρού με θερμό περιβροχισμό (εκτομή με βρόχο και εφαρμογή διαθερμίας hot snare) στην επίπτωση αιμορραγιών μετά από πολυπεκτομή μικρών πολυπόδων παχέος εντέρου. ΜΕΘΟΔΟΙ: Σύνολο 44 ασθενών με μικρούς πολύποδες παχέος εντέρου από 3 έως 8 χιλ. σε μέγεθος τυχαιοποιήθηκαν προοπτικά σε ομάδα ψυχρού περιβροχισμού (ΨΠ = 208) και σε ομάδα θερμού περιβροχισμού (ΘΠ = 206). Το μέγεθος, η εντόπιση και η ιστολογική εκτίμηση όλων των πολυπόδων καταγράφηκαν, όπως επίσης οι επιπλοκές και οιοδήποτε γαστρεντερολογικό σύμπτωμα μετά την κάθε πολυπεκτομή. Η πρωταρχική μέτρηση κατά τη μελέτη ήταν η αιμορραγία μετά από πολυπεκτομή. Δευτερεύουσες μετρήσεις αφορούσαν τη διάρκεια των εξετάσεων, το ποσοστό περισυλλογής πολυπόδων και άλλες επιπλοκές μετά την εκτομή. Σε κάθε ομάδα ήταν απαραίτητοι τουλάχιστον 206 ασθενείς προκειμένου να επιτευχθεί στατιστική ισχύς 80% της μελέτης για την ανίχνευση μίας αύξησης της τάξης του 8% στην αιμορραγία μετά από πολυπεκτομή μεταξύ των δύο ομάδων, στο επίπεδο στατιστικής σημαντικότητας του 5%. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Τα δημογραφικά χαρακτηριστικά των ασθενών, ο αριθμός και το μέγεθος των πολυπόδων που αφαιρέθηκαν (μέσος αριθμός πολυπόδων ανά ασθενή, ΨΠ: 3.06, ΘΠ: 3.00) και το ποσοστό περισυλλογής πολυπόδων (ΨΠ: 96.0%, ΘΠ: 95.7%, P=0.67) ήταν παρόμοια μεταξύ των δύο τεχνικών. Δεν καταγράφηκε περιστατικό όπου ενδοσκοπική αιμόσταση να ήταν αναγκαία σε καμία από τις δύο ομάδες. Η αιμορραγία κατά τη διάρκεια της εκτομής (intraprocedural bleeding) ήταν στατιστικά σημαντικά συχνότερη στην ομάδα του ψυχρού περιβροχισμού (ΨΠ: 9/208, ΘΠ: 2/206, P=0.00), όμως σταμάτησε αυτόματα σε όλα τα περιστατικά χωρίς κάποια επιπλέον παρέμβαση. Επίσης, παρατηρήθηκε μία στατιστικά σημαντική διαφορά στη χρονική διάρκεια των πολυπεκτομών μεταξύ των δύο ομάδων (ΨΠ: 23.3 min, ΘΠ: 29.6 min, P=0.007). Δεν παρατηρήθηκαν άλλες επιπλοκές σε κάποια από τις δύο ομάδες, όπως ακόμη δεν υπήρξαν σημαντικές διαφορές στα γαστρεντερολογικά συμπτώματα μετά την εκτομή μεταξύ των δύο ομάδων. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η μελέτη μας αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ ψυχρού και θερμού περιβροχισμού στην επίπτωση της αιμορραγίας μετά από πολυπεκτομή μικρών πολυπόδων παχέος εντέρου. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):8 ΠΡΩΤΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΙΚΗΣ ENDOSCOPIC-MUCOSAL -ABLATION (EMA): ΜΙΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗ (INJECTION/ABLA- TION) ΤΕΧΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΠΟ- ΛΥΠΟΔΩΝ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΜΕ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ ΥΠΟΒΛΕΝΝΟ- ΓΟΝΙΟ ΙΝΩΣΗ Z.P. Tsiamoulos*, L.A Bourikas, B.P. Saunders Wolfson Unit for Endoscopy, St Mark s Hospital and Academic Institute, Imperial College, London, UK Εισαγωγή: Η ημιτελής αφαίρεση επίπεδων πολυπόδων του παχέος εντέρου με την τεχνική piecemeal-endoscopic-mucosal-resection (p-emr) ευθύνεται για την επανεμφάνιση ευμεγεθών αδενωμάτων με εκτεταμένη υποβλεννογόνιο ίνωση. Εισάγουμε την τεχνική Endoscopic-Mucosal-Ablation (EMA) ως μια συμπληρωματική μέθοδο η οποία συνίσταται στην εφαρμογή υψηλής ισχύος Argon Plasma Coagulation (APC) μετά από προηγηθείσα υποβλεννογόνια έγχυση υδατικού διαλύματος. Σκοπός: Ο σκοπός της παρούσης μελέτης είναι η προοπτική καταγραφή της αποτελεσματικότητας και ασφάλειας της τεχνικής ΕΜΑ στην αφαίρεση ευμεγέθων αδενωμάτων παχέος εντέρου με εκτεταμένη υποβλεννογόνιο ίνωση (>30% της συνολικής επιφάνειας του αδενώματος). Αποτελέσματα: Από τον Ιανουάριο του 200 έως τον Ιανουάριο του 20, 4 ασθενείς (μέση ηλικία 73 έτη, 9 άνδρες, 5 γυναίκες) υποβλήθηκαν σε p- EMR/ΕΜΑ πολυποδεκτομή. Συνολικά, αφαιρέθηκαν 5 ευμεγέθη αδενώματα (μέσο μέγεθος 30 χιλ, 9 αριστερό κόλον και 6 στο δεξιό). Κατόπιν έγχυσης διαλύματος αδρεναλίνης ή υαλουρονικού εφαρμόστηκε υψηλής ισχύος APC (μέση τιμή - 55 W, εύρος: 45-70W, ροή 2L/min). Μετά από 3 ή/ και 6 μήνες, σε 9 ασθενείς διαπιστώθηκε ενδοσκοπικά πλήρης εξάλειψη και τέθηκαν σε ετήσια παρακολούθηση όπως και 3 ασθενείς με ελάχιστο υπολειμματικό αδένωμα ( 3 χιλ). Ένας ασθενής υποβλήθηκε σε λαπαροσκοπική κολεκτομή λόγω καρκινωματώδους διήθησης και ένας υποβλήθηκε σε Τransanal Endoscopic Microsurgery (TEMS) λόγω εμμένοντος (>0 χιλ) υπολειμματικού αδενώματος. Αμφότεροι είχαν ταχεία ανάρρωση. Μόνο ένας ασθενής παρουσίασε καθυστερημένη ανεπίπλεκτη αιμορραγία, ενώ δεν καταγράφηκε κανένα επεισόδιο περιτοναϊκού ερεθισμού ή διάτρησης. Συμπεράσματα: Η τεχνική EMA αποτελεί μια δυνητικά ασφαλή και εύκολα εφαρμόσιμη τεχνική που συνεισφέρει στην πλήρη εξάλειψη πολυπόδων με εκτεταμένη υποβλεννογόνιο ίνωση. 3 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΕ ΕΛ- ΛΗΝΙΚΟ ΠΛΗΘΥΣΜΟ: ΑΡΧΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ Δ.Γ. Καραμανώλης, Ν. Βιάζης, Γ. Ζαχαράκης, Μ. Αλ-Οντάτ, Δ. Γεωργιάδης, Α. Νταϊλιάνας 2, Χ. Τζάθας 3 Ελληνικό Ίδρυμα Γαστρεντερολογίας και Διατροφής, 2 Επαγγελματική Ένωση Γαστρεντερολόγων Ελλάδας, 3 Ελληνική Γαστρεντερολογική Εταιρεία Σκοπός. Η παρούσαν μελέτη αποτελεί το πρώτο πιλοτικό πρόγραμμα προληπτικής κολονοσκόπησης που πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα, σε μια συγκεκριμένη περιοχή (δήμο Φαρσάλων). Μέθοδοι. Όλοι οι πολίτες του δήμου Φαρσάλων, ηλικίας ετών, προσκλήθηκαν, μέσω αλληλογραφίας, να υποβληθούν σε κολονοσκόπηση στα συμμετέχοντα τριτοβάθμια νοσοκομεία, καθώς και σε ιδιώτες γαστρεντερολόγους των νομών Λάρισας και Βόλου, στα πλαίσια προγράμματος πρόληψης του καρκίνου παχέος εντέρου. Σαν δείκτες επιτυχίας του προγράμματος καταγράφηκαν το ποσοστό συμμετοχής και το ποσοστό ανίχνευσης χαμηλού ή υψηλού κινδύνου πολυπόδων, αλλά και καρκίνου παχέος εντέρου. Υψηλού κινδύνου πολύποδες θεωρήθηκαν εκείνοι που είχαν διάμετρο 0 mm, υψηλόβαθμη δυσπλασία ή θηλώδες στοιχείο κατά την ιστολογική εξέταση. Αποτελέσματα. Σύμφωνα με τα δημοτολόγια του δήμου Φαρσάλων, ο προς εξέταση πληθυσμός, ηλικίας ετών, ήταν 6534 άτομα. Από τον Ιανουάριο του 2009 έως το Δεκέμβριο του 200, 402 από τα άτομα αυτά υποβλήθηκαν σε κολονοσκόπηση στα πλαίσια συμμετοχής τους στο πρόγραμμα προληπτικού ελέγχου (ποσοστό συμμετοχής 6.2%). Ανευρέθηκαν 4 περιστατικά καρκίνου παχέος εντέρου (.0%), 26 περιστατικά με υψηλού κινδύνου πολύποδες (6.5%) και 07 περιστατικά με χαμηλού κινδύνου πολύποδες (26.6%) (δηλαδή αναλογία 0., 0.6 και 2.6 ανά,000 συμμετέχοντες αντίστοιχα) (πίνακας ). Συμπέρασμα. Παρά τα χαμηλά ποσοστά συμμετοχής, τα οποία είναι συγκρίσιμα με εκείνα αντίστοιχων Ευρωπαϊκών και Αμερικανικών μελετών, το πρόγραμμα ελέγχου, το οποίο για πρώτη φορά εφαρμόστηκε σε Ελληνικό πληθυσμό, αναδεικνύεται σημαντικός παράγοντας για την έγκαιρη πρόληψη του καρκίνου του παχέος εντέρου. Απαιτείται καλύτερη ενημέρωση του πληθυσμού προκειμένου να αυξηθεί η συμμετοχή σε αντίστοιχα προγράμματα στο μέλλον. Πίνακας. Ευρήματα προληπτικής κολονοσκόπησης ανά ηλικιακή ομάδα Ηλικιακή ομάδα Καρκίνος Πολύποδες χαμηλού κινδύνου ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):8 Πολύποδες υψηλού κινδύνου ΥΨΗΛΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΩΣ ΑΔΕΝΩΜΑΤΩΝ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕΣΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ ΚΟ- ΛΟΝΟΣΚΟΠΗΣΗ. ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΨΗΛΗΣ ΕΥ- ΚΡΙΝΕΙΑΣ ΚΟΛΟΝΟΣΚΟΠΗΣΗ Ακριβιάδης Ε.,2, Παπαλαυρέντιος Λ.,2, Στασινού Ε. 2, Σινάκος Ε.,2, Κουστιάνη Γ.,2 Δ Παθολογική Κλινική ΑΠΘ, Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, 2 Ιατρικό Διαβαλκανικό Κέντρο ΕΙΣΑΓΩΓΗ-ΣΚΟΠΟΣ: Ποιοτικοί δείκτες της κολονοσκόπησης αποτελούν τα ποσοστά ανιχνεύσεως αδενωμάτων (Adenoma Detection Rate, ADR) και οδοντωτών πολυπόδων (Sessile Serrated Polyp Detection Rate, SSPDR). Η χρήση ενδοσκοπίων υψηλής ευκρίνειας (High Definition,HD) βελτιώνει πιθανώς τους δείκτες ADR και SSPDR. Σκοποί της μελέτης: α) εκτίμηση συχνότητας πολυπόδων σε ασθενείς μέσου κινδύνου που υποβάλλονται σε προληπτικό ενδοσκοπικό έλεγχο, β) σύγκριση της HD με κολονοσκόπηση κλασικής ευκρίνειας (Standard Definition,SD). ΥΛΙΚΟ-ΜΕΘΟΔΟΙ: Αξιολογήθηκαν όλες οι κολονοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν από τον ίδιο ενδοσκόπο (ΕΑ) τη διετία Καταγράφηκαν οι πολύποδες που ανιχνεύθηκαν, η εντόπιση, μορφολογία και ιστολογία τους. Ως συχνότητα ανεύρεσης αδενωμάτων, οδοντωτών και υπερπλαστικών πολυπόδων ορίστηκε η παρουσία τουλάχιστον ενός εκάστου εξ αυτών ανά κολονοσκόπηση. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Διενεργήθηκαν 499 ενδοσκοπήσεις. Εξαιρέθηκαν λόγω καθορισμένων κριτηρίων αποκλεισμού 485 ασθενείς. Αναλύθηκαν 04 περιπτώσεις (ηλικία 56,3±3,3 έτη, 52,4% γυναίκες): 59 αφορούσαν HD (ομάδα Α) και 495 SD κολονοσκοπήσεις (ομάδα Β). Δεν διαπιστώθηκαν διαφορές μεταξύ των ομάδων στην ηλικία, το φύλο και τον χρόνο αποσύρσεως του ενδοσκοπίου (7,7±3,5 λεπτά). Η προετοιμασία του εντέρου ήταν ικανοποιητική σε ποσοστό 97,7%. Πολύποδες ανιχνεύθηκαν σε 473(46,7%) ασθενείς [ADR 25,6% (άνδρες 32,3%, γυναίκες 9,5%, p<0,000), SSPDR 2,3%]. Επιμέρους αποτελέσματα στον πίνακα. ΟΜΑΔΑ Α (HD) ΟΜΑΔΑ Β (CD) P Συνολικός αριθμός κολονοσκοπήσεων Αριθμός ασθενών με πολύποδες* ,0 Σωληνώδη αδενώματα 37(26,4%) 23(24,8%) 0,57 Αριθμός αδενωμάτων/ασθενή 2,3±2,2,9±,3 0,08 Οδοντωτοί πολύποδες 6(3%) 7(,4%) 0,07 Υπερπλαστικοί πολύποδες 5(29,%) 6(23,4%) 0,04 *Oρισμένοι ασθενείς είχαν αδενωματώδεις και υπερπλαστικούς πολύποδες. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:. Σε ασθενείς με ικανοποιητική προετοιμασία είναι δυνατή η ανίχνευση αδενωμάτων (ADR) σε 25% στο σύνολο των ασθενών (32% στους άνδρες). 2. Με κολονοσκόπηση υψηλής ευκρίνειας ανιχνεύονται περισσότεροι υπερπλαστικοί πολύποδες και παρατηρείται τάση για ανίχνευση περισσοτέρων αδενωμάτων και οδοντωτών πολυπόδων. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):8 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):8

10 ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΓΓΕΙΑ- ΚΩΝ ΒΛΑΒΩΝ ΤΟΥ ΠΕΠΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΗ ΑΠΩΛΕΙΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΣΕ ΚΟΟΡΤΗ ΑΣΘΕΝΩΝ Σ. Μιχόπουλος, Ε. Ζαμπέλη, Μ. Μαύρος, Χ. Γιαννόπουλος, Π. Αναπλιώτης, Β. Ξουράφας Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» Η βαριά αιμορραγία από αγγειοδυσπλασίες του πεπτικού είναι σπάνια. Η ενδοσκοπική θεραπεία ελέγχει την αιμορραγία στην οξεία φάση. Οι βλάβες δεν είναι πάντα προσπελάσιμες, οι ασθενείς είναι ηλικιωμένοι και η αιμορραγία συχνά υποτροπιάζει. Τα δεδομένα σχετικά με τη θεραπεία συντήρησης είναι περιορισμένα. Σκοπός: Μελέτη σειράς ασθενών με ανθεκτική αιμορραγία, μετά από μακρόχρονη χορήγηση οκτρεοτίδης παρατεταμένης δράσης. Ασθενείς και μέθοδοι: Συμπεριελήφθησαν ασθενείς με σοβαρή αιμορραγία από αγγειοδυσπλασίες μεταξύ του Εφόσον ο ασθενής παρουσίαζε υποτροπή της αιμορραγίας και/ή σοβαρή αναιμία, με συνέπεια 5 μεταγγίσεις (ΜΣΕ) εντός 3 μηνών, η αιμορραγία θεωρείτο ανθεκτική και ξεκινούσε συμπληρωματική αγωγή με οκτρεοτίδη παρατεταμένης δράσης [λανρεοτίδη (LNR) 20 mg/μήνα ενδομυϊκά]. Αποτελέσματα: Από 65 ασθενείς με αγγειοδυσπλασίες και 9 με watermelon stomach (WM), 27 εκδήλωσαν σοβαρή αιμορραγία. Έξι περιπτώσεις ανθεκτικής αιμορραγίας (4 άνδρες), ηλικίας 75.5 ± 4.0 έτη έλαβαν αγωγή με LNR. Τρείς είχαν αγγειοδυσπλασίες λεπτού εντέρου, 2 αγγειοδυσπλασίες στο δεξιό κόλο και ένας WM. Τέσσερις ασθενείς ελάμβαναν αντιπηκτικά και ένας έπασχε από χρόνια νεφρική νόσο. Η μέση διάρκεια της θεραπείας ήταν 23 ±.3 μήνες (0-36). 4 ασθενείς δεν χρειάστηκαν μετάγγιση μετά την έναρξη της θεραπείας, ένας μεταγγίστηκε με >5 ΜΣΕ όταν διέκοψε τη θεραπεία και ένας έλαβε 2 ΜΣΕ σε αντιδιαστολή με τις 0 ΜΣΕ που ήταν οι ετήσιες ανάγκες του. Σε 4 ασθενείς χορηγήθηκε σίδηρος. Δεν παρατηρήθηκαν ανεπιθύμητες ενέργειες. Συμπεράσματα: Η θεραπεία με LNR είναι ευεργετική σε υποομάδα ηλικιωμένων ασθενών με ανθεκτική αιμορραγία από αγγειακές βλάβες του πεπτικού σωλήνα. Είναι αναγκαία περισσότερα δεδομένα ως προς τον προσδιορισμό των ενδείξεων, τη σχέση κόστους αποτελεσματικότητας και τη διάρκεια της αγωγής. ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΕΞΑΛΕΙΨΗΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΠΛΑΣΤΙΚΟΥ ΟΙΣΟΦΑΓΙΚΟΥ ΕΠΙΘΗΛΙΟΥ BARRETT ΜΕ ΤΗ ΣΥΣΚΕΥΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΡΑΔΙΟΚΥΜΑΤΩΝ BAR- RX (HALO SYSTEM) Ι. Γιαννούσης, Γ. Στεφανίδης, Σπυρίδων Σγούρος, Χ. Χριστοδούλου, Μ. Ροδιάς, Χ. Καρακόιδας, Θ. Κουφάκης, Ν. Κοτσικόρος, Ζ. Γαζή, Κ. Βασιλειάδης, Α. Μαντίδης Γαστρεντερολογική Κλινική, Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών ΣΚΟΠΟΣ: Η διερεύνηση της ασφάλειας και αποτελεσματικότητας της εξάλειψης του μεταπλαστικού επιθηλίου Barrett (ΟΒ) με χρήση της συσκευής BARRX HALO System. ΥΛΙΚΟ-ΜΕΘΟΔΟΙ: Εντάχθηκαν προοπτικά 26 ενήλικες ασθενείς [( Άρρεν: 88.5%, μέση ηλικία: 5 (36-73)] την περίοδο 5/2009-5/20, με ενδοσκοπικά και ιστολογικά επιβεβαιωμένο ΟΒ, με (Ν=6, 6,5%) ή χωρίς (Ν=0, 38.5%) χαμηλόβαθμη επιθηλιακή δυσπλασία. Μέσο μήκος ΟΒ (ταξινόμηση Πράγας): 4,3cm (-2cm). Στους ασθενείς με C (Ν=7) χρησιμοποιήθηκε η συσκευή BARRX 90, ενώ στους ασθενείς με C> (Ν=9) η συσκευή BARRX 360. Η ασφάλεια της μεθόδου εκτιμήθηκε για άμεσες επιπλοκές το πρώτο 48h και για όψιμες επιπλοκές μέχρι 8 εβδομάδες. Η αποτελεσματικότητα της μεθόδου εκτιμήθηκε, υπό PPIs (s:x2), ενδοσκοπικά και ιστολογικά στις 8 εβδομάδες. Οι ασθενείς με ιστολογική επιβεβαίωση μεταπλαστικού επιθηλίου στην ενδοσκόπηση επιτήρησης υποβλήθηκαν σε 2 η συνεδρία. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Συνολικά διενεργήθηκαν 30 συνεδρίες. Άμεσες επιπλοκές, ήπιας βαρύτητας, παρουσίασαν 3 (0%) ασθενείς (δύο: πυρετική κίνηση (<38.5 o C) και έλαβαν αντιβιοτική αγωγή, ένας: οπισθοστερνικό άλγος που υφέθηκε με μη-οπιούχα αναλγητικά). Δεν παρουσιάστηκαν όψιμες επιπλοκές. Μετά 8 εβδομάδες ο ΟΒ εξαλείφθηκε πλήρως, ενδοσκοπικά και ιστολογικά, στους 22/26 ασθενείς (84.6%) και ατελώς στους 4/26 (5.4%). Οι 4 ασθενείς υποβλήθηκαν σε επαναληπτική συνεδρία με πλήρη εξάλειψη του ΟΒ στους 2/4 ασθενείς. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η ενδοσκοπική εξάλειψη του ΟB με τη συσκευή BARRX αποτελεί ασφαλή και αποτελεσματική μέθοδο, με ενδοσκοπικά και ιστολογικά επιβεβαιωμένη απουσία μεταπλαστικού επιθηλίου στο 84,6% και 92,3% των ασθενών, μετά την πρώτη και δεύτερη συνεδρία αντίστοιχα. 9 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):9 007 ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΤΕΤΡΑΠΛΟΥ ΔΕ- ΚΑΗΜΕΡΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ ΧΩΡΙΣ ΒΙΣΜΟΥΘΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΡΙΖΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΙΚΟΒΑΚΤΗΡΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΠΥΛΩΡΟΥ (Hp) Σ.Δ. Γεωργόπουλος, Η. Ξηρουχάκης, Δ. Σγούρας 3, Φ. Λαούδη, Π. Χριστοφορίδης, Χ. Σπηλιάδη 2, Λ. Τσαρτσάλη, Α. Μεντής 3 Γαστρεντερολογικό Tμήμα, Ιατρικό Π. Φαλήρου, 2 Τμήμα Παθολογικής Ανατομίας, Ιατρικό Αθηνών, 3 Τμήμα Βιοπαθολογίας, Ελληνικό Ινστιτούτο Παστέρ Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η εκτίμηση της αποτελεσματικότητας και ασφάλειας του 0ήμερου τετραπλού συνδυασμού Εσομεπραζόλης (Ε), Μετρονιδαζόλης (Μ), Αμοξυκιλίνης (Α), Κλαριθρομυκίνης (C) στην εκρίζωση του Hp (Ε-MACH study). Ασθενείς-Μέθοδοι: Στην μελέτη συμπεριλήφθηκαν 07 συνεχόμενοι ασθενείς που υποβλήθηκαν σε γαστροσκόπηση και είχαν θετική δοκιμασία ουρεάσης και είτε ιστολογική ή καλλιέργεια. Κριτήρια αποκλεισμού ήταν: προηγούμενη επιτυχής θεραπεία Hp, πρόσφατη λήψη PPIs, αντιβιοτικών, βισμουθίου, λήψη ΜΣΑΦ, ασπιρίνης, αντιαιμοπεταλιακών, σοβαρές παθήσεις, προηγούμενη γαστρεκτομή, έγκυες ή θηλάζουσες γυναίκες. Οι ασθενείς έλαβαν: Ε 40mgX2, M 500mgX2, A 000mgX2 και C 500mgX2, για 0 ημέρες. Έλεγχος εκρίζωσης Hp γινόταν 4-6 εβδομάδες μετά το πέρας της θεραπείας. Επιτυχής εθεωρείτο η εκρίζωση όταν τουλάχιστον δύο δοκιμασίες ήταν αρνητικές. Αποτελέσματα: Εκατόν τέσσερις ασθενείς επανελέγχθησαν (Γ:44, Α:60 ηλικίας 8-8 μο 49,7έτη, 37 (36%) καπνιστές, 22 (2%) με ΔΕ. Εκρίζωση του Hp επετεύχθη σε 95/04 (9,4%, 95%CI:83,7%-95,%) PP και 95/07 (88,8%, 95%CI:83,9%-95,%) ΙΤΤ. Θετική ήταν η καλλιέργεια σε 4/48 (85,4%). Τα ποσοστά εκρίζωσης ήταν σημαντικά υψηλότερα στα ευαίσθητα ή με μονήρη αντοχή στην Μ ή C στελέχη (3/3, 00% και 8/9, 94%) έναντι εκείνων με διπλή αντοχή (5/9, 55,5%) (p=0,000, Fisher s exact test). Η προσαρμογή στην θεραπεία ήταν 97,7% (95%CI 95,9-99,6) ενώ σοβαρές παρενέργειες σημειώθηκαν σε 6 (5,8%) ασθενείς. Συμπέρασμα: Το ταυτόχρονο (concomitant) 0ήμερο σχήμα, αποτελεί εξαιρετικά αποτελεσματική και ασφαλή θεραπεία πρώτης γραμμής για την εκρίζωση του Hp παρόλο που η παρουσία διπλής αντοχής του μικροβίου σε M και C μειώνει σημαντικά την αποτελεσματικότητά του. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):9 008 ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΥΠΟΤΡΟ- ΠΩΝ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΟΑΝΟΣΗ ΠΑΓΚΡΕΑΤΙΤΙΔΑ Α. Στρίκη, Θ. Πάρχας, Ε. Κοτζαγιαννίδου, Γ. Μάλλιος, Ν. Μάγειρας, Α. Χατζηνικολάου, Α. Κωνσταντινίδης, Β. Μπαλατσός Γαστρεντερολογικό τμήμα Γ.Ν «Γ. Γεννηματάς» Εισαγωγή-Σκοπός: Η αυτοάνοση παγκρεατίτιδα (ΑΠ) αν και οντότητα γνωστή από το 96, λόγω του χαμηλού επιπολάσμού της, παραμένει μια νόσος με αρκετές αδιευκρίνιστες πτυχές. Σκοπός της μελέτης είναι η καταγραφή της εμπειρίας μας και η διερεύνηση παραγόντων που σχετίζονται με την υποτροπή της ΑΠ. Ασθενείς-μέθοδοι: Στην μελέτη συμπεριλαμβάνονται άρρενες ασθενείς μέσης ηλικίας 43±9 ετών με ΑΠ, βάσει των κριτηρίων HISORt, που παρακολουθούνται από το Γαστρεντερολογικό τμήμα του Γ.Ν «Γ. Γεννηματάς» από τον 06/2006 με μέση διάρκειας παρακολούθησης 25±6 μήνες. Αποτελέσματα: Στο 8% των ασθενών προϋπήρχε ή ακολούθησε διάγνωση και ετέρου αυτοανόσου νοσήματος. 75% αυτών είχαν αυξημένα ΙgG4 (200 έως 050 mg/dl). Ένας ασθενής παρουσίασε αυτόματη ύφεση της νόσου, ενώ οι υπόλοιποι έλαβαν πρεδνιζόνη για μέση διάρκεια 4.5± εβδομάδες, με διάμεση δοσολογία τα 40 (34,40) mg. Τρείς από τους οκτώ ασθενείς που παρακολουθούνται >2 μήνες παρουσίασαν υποτροπή της νόσου, εκ των οποίων ο ένας υποτροπίασε και 2 η φορά. Οι υποτροπές αντιμετωπίσθηκαν με το ίδιο αρχικό σχήμα, ωστόσο κατά την σταδιακή μείωση η δοσολογία 5 mg/dl πρεδνιζόνης διατηρήθηκε για 6 μήνες, ενώ στην 2 η υποτροπή προστέθηκε και αζαθειοπρίνη η οποία οδήγησε σε ύφεση της νόσου. Στην μονοπαραγοντική ανάλυση η εμφάνιση υποτροπής δεν φάνηκε να συσχετίζεται με την ηλικία (p=0.77), το ΒΜΙ (p=0.95), το κάπνισμα (p=0.50), την κατανάλωση αλκοόλ (p=0.50), τα επίπεδα του IgG4 (p=0.85), τη διάρκεια θεραπείας (p=0.29), την αρχική δοσολογία (p=0.49) και τη διάρκεια αυτής (p=0.54). Συμπεράσματα: Στην παρούσα μελέτη το 30% των ασθενών με μέσο χρόνο παρακολούθησης τους 25 μήνες παρουσίασε υποτροπή της ΑΠ. Μεγαλύτερος αριθμός ασθενών και διάρκεια παρακολούθησης είναι αναγκαία προκειμένου να διερευνηθούν επαρκώς πιθανές συσχετίσεις. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):9 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):9

11 0 3 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ Πολυπαραγοντική ανάλυση παραγόντων κινδύνου για αιμορραγία μετά ενδοσκοπική σφιγκτηροτομή. Βεζάκης Α, Μαντά Α, Φραγκουλίδης Γ, Νάστος Κ, Καραμανώλης Γ, Πολυδώρου Α. Β Χειρουργική Κλινική Πανεπιστημίου Αθηνών, Αρεταίειο Νοσοκομείο Η αιμορραγία αποτελεί σπάνια (~2%) επιπλοκή της ενδοσκοπικής σφιγκτηροτομής (ΕΣΦ) που μπορεί όμως να αποβεί επικίνδυνη ιδιαίτερα σε ηλικιωμένους και με συνυπάρχουσες παθήσεις ασθενείς. Σκοπός της εργασίας ήταν η μελέτη των παραγόντων κινδύνου για αιμορραγία μετά ΕΣΦ. Κατά την διάρκεια 9 ετών ( ) πραγματοποιήθηκαν 776 ERCP και ΕΣΦ διενεργήθηκε σε 64 ασθενείς. Η αιμορραγία διακρίθηκε σε άμεση (ΑΑ) κατά την διάρκεια της ΕΣΦ και σε κλινική αιμορραγία (ΚΑ) μετά την ολοκλήρωση της ERCP. ΑΑ παρατηρήθηκε σε 284 ασθενείς (24%), σε 32 (46%) σταμάτησε μόνη της, σε 36 (48%) με υποβλεννογόνια έγχυση αδρεναλίνης και σε 6 (6%) εκτός από αδρεναλίνη χρειάθηκαν και επιπλέον τεχνικές αιμόστασης. ΚΑ παρατηρήθηκε σε 6 ασθενείς (,3%), 3 (8%) αντιμετωπίσθηκαν συντηρητικά, 2 με ενδοσκόπηση και με χειρουργική επέμβαση. Δύο ασθενείς (2%), 87 και 00 ετών, κατέληξαν την 8η και 5η μέρα αντίστοιχα. Οι παράγοντες που μελετήθηκαν στην μονοπαραγοντική ανάλυση ήσαν η ηλικία, το φύλο, η ύπαρξη ικτέρου, η λήψη αντιαιμοπεταλιακών, η λήψη αντιπηκτικών, το ASA score, η ύπαρξη εκκολπωμάτων, η διενέργεια Needle-knife, η ύπαρξη στένωσης του χοληδόχου πόρου (που υποδηλώνει κακοήθεια), ο αριθμός των προσπαθειών για καθετηριασμό και η επέκταση προηγηθείσας σφιγκτηροτομής. Στατιστικά σημαντικές ήταν μόνο η διενέργεια Needle-knife (p=0,000) και οι περισσότερες από 5 προσπάθειες καθετηριασμού (p=0,004). Στην πολυπαραγοντική ανάλυση (logistic regression) μόνο η Needle-knife παρέμεινε σαν σημαντικός παράγοντας κινδύνου με odds ratio 2,2 (,50-3,00). Στην ΚΑ μελετήθηκαν οι ίδιοι παράγοντες συν την ύπαρξη ΑΑ. Στατιστικά σημαντική ανευρέθηκε μόνο η λήψη αντιπηκτικών (p=0,00). Συμπερασματικά, η ΑΑ είναι αρκετά συχνή (24%), αλλά η αιμόσταση είναι εφικτή σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις. Μοναδικός παράγοντας που σχετίζεται με αυξημένη πιθανότητα ΑΑ είναι η Needle-knife σφιγκτηροτομή. Οι ασθενείς με ΑΑ δεν παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο ΚΑ. Η ΚΑ είναι σπάνια (,3%) και ο μοναδικός παράγοντας που σχετίζεται είναι η λήψη αντιπηκτικών. Η ΚΑ συνήθως αντιμετωπίζεται συντηρητικά ή ενδοσκοπικά, Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται σε ηλικιωμένους ασθενείς. Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ «ΔΙΠΛΟΥ ΟΔΗΓΟΥ ΣΥΡΜΑΤΟΣ» ΣΤΟΝ ΕΚΛΕΚΤΙ- ΚΟ ΚΑΘΕΤΗΡΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΧΟΛΗΔΟΧΟΥ ΠΟΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡ- ΚΕΙΑ ΤΗΣ ERCP Φ. Γεωργόπουλος, Ν. Αθανασόπουλος, Γ. Μαλγαρινός, Γ. Πενέσης, Σ. Σεβαστόπουλος, Ι. Καβαρνού, Ι. Τριανταφυλλίδης Γαστρεντερολογικό Τμήμα Γενικού Νοσοκομείου Νίκαιας Εισαγωγή: ο εκλεκτικός καθετηριασμός του χοληδόχου πόρου παρουσιάζει δυσχέρεια σε ένα ποσοστό 5-0% των ασθενών, λόγω ανατομικών ή τεχνικών δυσκολιών. Σκοπός: η εκτίμηση της αποτελεσματκότητας της χρήσης διπλού οδηγού σύρματος τόσο στον παγκρεατικό όσο και στον κοινό χοληδόχο πόρο. Μέθοδος: προοπτική εκτίμηση των ERCP που διεξήχθησαν στο Γαστρεντερολογικό Τμήμα του ΓΝ Νίκαιας από την 0/0/2008-0/06/20 με χρήση διπλού οδηγού σύρματος, πρώτα στον παγκρεατικό και στη συνέχεια στον κοινό χοληδόχο πόρο, εάν ο καθετηριασμός στον παγκρεατικό πόρο υπερέβαινε τις 5 προσπάθειες. Αποτελέσματα: από τον ο / ο /20 πραγματοποιήθηκαν 50 ERCP. Από αυτές στις 382 οι ασθενείς δεν είχαν υποβληθεί κατά το παρελθόν ποτέ σε ERCP. Επιτυχής καθετηριασμός πραγματοποιήθηκε συνολικά στους 376 ασθενείς (ποσοστό επιτυχίας 98,4%). Από αυτές εκλεκτικός καθετηριασμός του χοληδόχου πόρου επετεύχθη στις 308 (80,6%), καθετηριασμός μετά από χρήση διπλού σύρματος στις 26 από τις 3 προσπάθειες (83,9%), με needle knife 38 στις 38 (00%) και rendez-vous τεχνική 4 στις 4 (00% επιτυχία). Το συνολικό ποσοστό των «δύσκολων» καθετηριασμών ανήλθε στο 9,4% (74 στις 382). Επιπλοκές παρουσιάστηκαν συνολικά σε 0 ασθενείς (3,2%) και ήταν χολαγγειίτιδα σε 5 ασθενείς, ήπια παγκρεατίτιδα σε 3 ασθενείς, μείζονα αιμορραγία σε ασθενή και σε ασθενή διάτρηση. Στους ασθενείς που χρησιμοποιήθηκε η τεχνική του διπλού σύρματος δεν παρουσιάστηκε παγκρεατίτιδα, που είναι η πιο συχνή επιπλοκή στις περιπτώσεις δύσκολου καθετηριασμού. Συμπέρασμα: δύσκολος εκλεκτικός καθετηριασμός του κοινού χοληδόχου πόρου παρουσιάστηκε στο /5 περίπου των ασθενών μας. Η χρήση του «διπλού οδηγού σύρματος» θα πρέπει να αποτελεί την πρώτη ασφαλή εναλλακτική επιλογή. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):0 0 ΔΙΑΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΦΥΜΑΤΟΣ ΜΕΤΑ ΣΦΙΓΚΤΗΡΟΤΟΜΗ ΓΙΑ 30sec vs 60sec. ΜΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΥΧΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΜΕΛΕΤΗ Κωνσταντινίδης Κ., Βουδούκης Ε., Τριμπόνιας Γ., Χαϊνάκη Ε. 2, Θεοδωροπούλου Α., Βάρδας Ε., Βιδάκη Α., Πασπάτης Α.Γ.. Γαστρεντερολογικό τμήμα Βενιζελείου Γ.Ν. Ηρακλείου, 2 Αναισθησιολογικό τμήμα Βενιζελείου Γ.Ν. Ηρακλείου Σκοπός: Η χρήση μπαλονιού διαστολής χοληφόρων αμέσως μετά την ενδοσκοπική σφιγκτηροτομή για την αφαίρεση μεγάλων χολόλιθων είναι μια καλά τεκμηριωμένη τεχνική με ολοένα ευρύτερη αποδοχή. Ωστόσο υπάρχουν ορισμένα ερωτήματα στη χρήση του μπαλονιού διαστολή στα οποία δεν έχουν δοθεί σαφείς απαντήσεις. Σκοπός της παρούσης προοπτικής τυχαιοποιημένης μελέτης είναι να συγκρίνει την αποτελεσματικότητα και τις επιπλοκές της μέγιστης δυνατής σφιγκτηροτομής ακολουθούμενης από διαστολή, με μπαλόνι διαστολής χοληφόρων, για 30 δευτερόλεπτα (ομάδα Α) ή 60 δευτερόλεπτα (ομάδα Β). Υλικό και Μέθοδος: Ασθενείς με χολολιθίαση, οι χολόλιθοι των οποίων δεν ήταν δυνατόν να αφαιρεθούν δια της σφιγκτηροτομής, τυχαιοποιήθηκαν σε 2 ομάδες. Η ομάδα Α υπεβλήθη σε διαστολή, με μπαλόνι διαστολής χοληφόρων, για 30δευτερόλεπτα μετά την μέγιστη δυνατή σφιγκτηροτομή. Η ομάδα Β υπεβλήθη σε διαστολή, με μπαλόνι διαστολής χοληφόρων, για 60 δευτερόλεπτα μετά την μέγιστη δυνατή σφιγκτηροτομή. Οι χρόνοι μετρούσαν από τη στιγμή της εξαφάνισης της άλους του μπαλονιού στην ακτινοσκόπηση. Ως επιτυχής θεωρούνται η διαδικασία στην οποία επήλθε αφαίρεση των λίθων και το τελικό χολαγγειογράφημα ήταν χωρίς ευρήματα. Η διαδικασία ελάμβανε χώρα με τη χρήση μπαλονιού διαστολής (CRE Esophageal/Pyloric, maximum diameter 5, 8, or 20 mm; length 5 cm, Boston Scientific, Natick, MA ) το οποίο τοποθετούνταν δια του οδηγού σύρματος στο σημείο της σφιγκτηροτομής. Αποτελέσματα: Συνολικά συμμετείχαν 68 ασθενείς εκ των οποίων 27 (40%) άνδρες & 4 γυναίκες (60%) και ο μέσος όρος ηλικίας ήταν 74, έτη Στην ομάδα Α συμπεριλήφθηκαν 29 άτομα ( άνδρες και 8 γυναίκες) επιτυχημένες διαστολές επιτευχθήκαν σε 23 από τα 29 άτομα (79%). Από τους συμμετέχοντες ασθενείς στην Α ομάδα 2 ασθενείς ήταν χωρίς προηγούμενη σφιγκτηροτομή και σε 7 είχε προηγηθεί σφιγκτηροτομή. Στην ομάδα Β συμπεριλήφθηκαν 38 άτομα (6 άνδρες και 22 γυναίκες) επιτυχημένες διαστολές επιτευχθήκαν σε 3 άτομα ( 8%) από τα 36 άτομα. Από τα άτομα που συμπεριλήφθηκαν στην ομάδα 5 άτομα ήταν χωρίς προηγούμενη σφιγκτηροτομή και σε 23 είχε προηγηθεί σφιγκτηροτομή. 4 εκ των ασθενών παρουσίασαν επεισόδιο βαγοτονίας και σε μια περίπτωση η διαστολή δεν ολοκληρώθηκε λόγω εκσεσημασμένης βαγοτονίας. Στο σύνολο των 69 ασθενών συνέβη χολαγγειίτιδα (,47%) Συζήτηση: Από την ανάλυση των αποτελεσμάτων η διαστολή του σφιγτηροτομημένου φύματος αποδείχθηκε εξίσου ασφαλής και αποτελεσματική και στις δυο ομάδες. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):0 02 UNDER-UTILISATION OF THE GASTROSCOPE FOR TOTAL COLON- OSCOPY IN ADULTS: A SURVEY OF TWO EUROPEAN COUNTRIES A. Koumi *, E. Kalaitzakis 2+, A. Forbes 2, M.Z. Panos Euroclinic of Athens, 2 University College Hospital London, UK, + Institute of Internal Medicine Sahlgrenska Academy University of Gothenburg, Sweden, *ΝΙΜΤΣ Hospital, Athens BACKGROUND AND STUDY AIMS High caecal intubation success rates have been reported with the gastroscope in adults. We surveyed current use of the gastroscope for total colonoscopy in adults in the United Kingdom and Greece. METHODS A questionnaire was ed to 952 members of the British Society of Gastroenterology (UK) and 478 members of the Hellenic Society of Gastroenterology (GR), enquiring as to access to a paediatric colonoscope, use of gastroscope for total colonoscopy and estimate of caecal intubation success rate. RESULTS Valid replies were 7.4% from UK and 9.7% GR. The paediatric colonoscope was available to 06/38 (77%) UK and to only 8/86 (2%) GR respondents (P ). 09/38 (79%) UK and 68/86 (79%) GR respondents did not use the gastroscope for total colonoscopy. 26/29 (89%) UK and 9/8 (50%) GR users of the gastroscope for total colonoscopy (p 0.00) did so while a paediatric colonoscope was also available and 3/29 (0.3%) UK and 9/8 (50%) GR users did so whilst they had no access to a paediatric colonoscope (p 0.00). Estimated gastroscope caecal intubation success rate was UK 69% (SD 0.26) and GR 46% (SD 0.36), p Only 37% UK and 28% GR respondents used the gastroscope to examine the left colon. CONCLUSIONS The gastroscope is under-utilized for total colonoscopy in both the UK and Greece. Use of the gastroscope does not appear to be related to lack of access to a paediatric colonoscope in the UK but may be in GR. Gastroscope caecal intubation success rate justifies its use where the colonoscope fails. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):0 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):0

12 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΚΟΗΘΩΝ ΕΝΤΕΡΙΚΩΝ ΑΠΟΦΡΑΞΕΩΝ ΜΕ ΜΕ- ΤΑΛΛΙΚΕΣ ΑΥΤΟΔΙΑΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΕΝΔΟΠΡΟΣΘΕΣΕΙΣ (SEMS) Ν.Ι. Μάθου, Κ.Δ. Παρασκευά, Α. Γιαννακόπουλος, Ε. Ανδρικοπουλος, Κ. Αυγερινός, Ι.Α. Καραγιάννης Γαστρεντερολογικό Τμήμα, «Κωνσταντοπούλειο» Νοσοκομείο, Αθήνα Εισαγωγή: Οι εντερικές μεταλλικές αυτοδιατεινόμενες ενδοπροσθέσεις (SEMS) έχουν χρησιμοποιηθεί είτε ως παρηγορητική θεραπεία είτε ως «γέφυρα» για χειρουργική αντιμετώπιση σε ασθενείς με αποφρακτικό καρκίνο παχέος εντέρου. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η παρουσίαση της εμπειρίας μας στην αντιμετώπιση της κακοήθους απόφραξης από ορθοκολικό καρκίνο με τοποθέτηση SEMS. Μέθοδος: Αναδρομική μελέτη και καταγραφή 8 ασθενών με κακοήθη εντερική απόφραξη οι οποίοι αντιμετωπίσθηκαν αρχικά με τοποθέτηση SEMS. Αποτελέσματα: Σε 5 ασθενείς η τοποθέτηση ήταν στα πλαίσια παρηγορητικής θεραπείας, λόγω γενικευμένης νόσου ή παρουσίας αντενδείξεων για χειρουργική αντιμετώπιση, ενώ σε 3 ασθενείς η τοποθέτηση έγινε με σκοπό μελλοντική χειρουργική αντιμετώπιση σε «ένα χρόνο». Η τοποθέτηση των ενδοπροσθέσεων ήταν τεχνικά επιτυχής σε ποσοστό 83,3% (5 ασθενείς). Παρατηρήθηκαν δύο διατρήσεις κατά την διάρκεια της τοποθέτησης, που αντιμετωπίσθηκαν με επείγουσα κολοστομία, καθώς και μια αποτυχία τοποθέτησης της ενδοπρόσθεσης λόγω πολυγωνιακής πορείας της απόφραξης. Δεν παρατηρήθηκαν μεταναστεύσεις ή αποφράξεις των ενδοπροσθέσεων κατά το χρονικό διάστημα είτε μέχρι της χειρουργικής αντιμετώπισης (2-6 εβδομάδες, 3 ασθενείς) είτε μέχρι να καταλήξουν οι ασθενείς (8-22 εβδομάδες, 5 ασθενείς). Η θνησιμότητα από την διαδικασία τοποθέτησης των SEMS βάσει του «intention to treat» στο σύνολο των ασθενών ήταν μηδενική. Συμπεράσματα: Η αντιμετώπιση των κακοήθων εντερικών αποφράξεων με SEMS, αν και ενίοτε δυσχερής τεχνικά, είναι αποτελεσματική και ασφαλής θεραπευτική παρέμβαση τόσο ως παρηγορητική όσο και ως προεγχειρητική θεραπεία γεφύρωσης. Ενότητα: Παχύ έντερο ή Ενδοσκόπηση Τρόπος παρουσίασης: Προφορική ή ανηρτημένη ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗΣ ΕΜΠΕΔΗΣΗΣ-PHΜΕΤΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ ΚΑΥΣΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΡΩΜΗ ΙΙΙ. Γ.Π. Καραμανώλης,2, Ν. Βιάζης 3, Κ. Τριανταφύλλου 2, N. Κεγιόγλου 3, Δ. Πολύμερος 2, Ε. Σαπρίκης 3, Γ. Κεχαγιάς 3, Δ.Γ. Καραμανώλης 3, ΣΔ. Λαδάς 4 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, 2 η Χειρορυργική Κλινική ΕΚΠΑ, Αρεταίεο Νοσοκομείο, 2 Ηπατογαστρεντερολογική Μονάδα, 2η Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική ΕΚΠΑ, «Αττικόν» ΠΓΝ, 3 Β Γαστρεντερολογική Κλινική, Νοσοκομείο «Ο Ευαγγελισμός», 4 Ηπατογαστρεντερολογική Μονάδα, η Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική ΕΚΠΑ, «Λαϊκό» ΓΝΑ Με τα κριτήρια της Ρώμης ΙΙΙ οι ασθενείς με λειτουργικός καύσο (ΛΚ) έχουν φυσιολογική ενδοσκόπηση, φυσιολογικό χρόνο έκθεσης του οισοφάγου στο οξύ, αρνητικό συμπτωματικό δείκτη (ΣΔ) και δεν ανταποκρίνονται στην χορήγηση αναστολέων αντλίας πρωτονίων (ΑΑΠ). Στον ορισμό δεν πειλαμβάνεται ο πιθανός ρόλος της μη-όξινης παλινδρόμησης στην εμφάνιση των συμπτωμάτων. Σκοπός της μελέτης ήταν να ξεχωρίσουμε από τη ομάδα των ασθενών με παλινδομική νόσο χωρίς οισοφαγίτιδα (ΝΕRD) τους ασθενείς με ΛΚ χρησιμοποιώντας την τεχνική της ταυτόχρονης εμπέδησης-phμετρίας. Μέθοδος: Ασθενείς με ΝΕRD που δεν ανταποκρίθηκαν σε χορήγηση ΑΑΠ (n=29) υποβλήθηκαν σε 24ώρη ταυτόχρονη εμπέδηση-phμετρία χωρίς να λαμβάνουν ΑΑΠ. Σε κάθε ασθενή υπολογίστηκαν ο χρόνος έκθεσης του οισοφάγου στο οξύ, ο αριθμός των παλινδρομικών επεισοδίων και ο ΣΔ. Αποτελέσματα: Αναλύοντας τα αποτελέσματα της εμπέδησης-phμετρίας/σδ, 36 (28%) ασθενείς ήταν ph+/σδ+, 4 (3%) ph+/σδ-, 52 (40%) είχαν υπερευαίθητο οισοφάγο και 37 (29%) είχαν ΛΚ. Αναλύοντας μόνο την phμετρία/σδ, 3 (24%) ασθενείς ήταν ph+/σδ+, 9 (7%) ph+/σδ-, 40 (3%) είχαν υπερευαίθητο οισοφάγο και 49 (38%) είχαν ΛΚ. Στους ασθενείς με φυσιολογικό χρόνο έκθεσης στο οξύ, η εμπέδησηphμετρία/σδ βοηθά στην αύξηση των ασθενών με διάγνωση ΓΟΠΝ και στην ταυτόχρονη μείωση των ασθενών με διάγνωση ΛΚ κατά 9% σε σχέση με την phμετρία/σδ μόνο. Στους ασθενείς με παθολογικό χρόνο έκθεσης στο οξύ, η εμπέδηση-phμετρία/σδ αυξάνει την διάγνωση ΓΟΠΝ κατά 4%. Συμπέρασμα: Συγκρίνοντας την ταυτόχρονη εμπέδηση-phμετρία με την phμετρία μόνο, η δεύτερη υπερεκτιμά την διάγνωση του ΛΚ και υποεκτιμά τη διάγνωση της ΓΟΠΝ. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl): ΜΕΤΑ-ΑΝΑΛΥΣΗ 9 ΜΕΛΕΤΩΝ ΚΑΤΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΥΣ- ΧΕΤΙΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΓΑΣΤΡΙΚΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΥΜΟΡ- ΦΙΣΜΟ MTHFR C677T Θ. Κουφάκης, Ι. Γιαννούσης, Χ. Χριστοδούλου, Ν. Κοτσικόρος, Μ. Ροδιάς, Χ. Καρακόιδας, Κ. Βασιλειάδης, Σ. Σγούρος, Γ. Στεφανίδης, Α. Μαντίδης Γαστρεντερολογική Κλινική, Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών Εισαγωγή: Ο πολυμορφισμός MTHFR C677T έχει κατά καιρούς προταθεί ως προδιαθεσικός παράγοντας για την ανάπτυξη γαστρικού καρκίνου. Ωστόσο, οι μελέτες γενετικής συσχέτισης που εξέτασαν την παραπάνω σχέση, στερούνταν επαρκούς ισχύος και παρήγαγαν αντιφατικά μεταξύ τους αποτελέσματα. Για τους λόγους αυτούς, διεξαγάγαμε μία μετά-ανάλυση όλων των σχετικών μελετών. Μέθοδος: Αναζητήσαμε συστηματικά στις βάσεις δεδομένων Pubmed και HuGE Navigator όλες τις μελέτες που έχουν εξετάσει τη συσχέτιση μεταξύ του πολυμορφισμού MTHFR C677T και του γαστρικού καρκίνου. Υπολογίσθηκαν ο συγκεντρωτικός λόγος αναλογιών (OR) και το αντίστοιχο 95% διάστημα εμπιστοσύνης (CI), για το προσθετικό γενετικό μοντέλο (TT vs CC), καθώς και η ετερογένεια ανάμεσα στις μελέτες. Η ποιότητα των μελετών ελέγχθηκε εξετάζοντας τη γονοτυπική κατανομή της ομάδας των μαρτύρων στην ισορροπία Hardy-Weinberg (HWE). Επίσης, διεξήχθη ανάλυση ευαισθησίας καθώς και ξεχωριστή ανάλυση για τις διάφορες φυλετικές υποομάδες. Αποτελέσματα: 9 μελέτες ασθενών μαρτύρων πληρούσαν τα κριτήρια ένταξης στη μετά-ανάλυση, παρέχοντας δεδομένα για συνολικά 5590 ασθενείς και 789 μάρτυρες. Σε 6 μελέτες, η γονοτυπική κατανομή της ομάδας μαρτύρων ήταν σύμφωνη με το HWE. Συνολικά, οι ομοζυγώτες ΤΤ βρίσκονται σε 38% υψηλότερο κίνδυνο νόσησης σε σύγκριση με τους ομοζυγώτες για το αλλήλιο C {OR.38 με 95% CI (.5-.65) και υψηλή ετερογένεια (I 2 =57%)}. Η επιμέρους ανάλυση για τους Ασιάτες παρήγαγε σημαντική συσχέτιση {OR.5 (.5-.99)}, σε αντίθεση με εκείνη για τους Καυκάσιους {OR.26 ( )}. Συμπεράσματα: Υπάρχει ένδειξη προδιαθεσικού ρόλου του πολυμορφισμού MTHFR C677T σε ότι αφορά τον κίνδυνο ανάπτυξης γαστρικού καρκίνου, σε συγκεκριμένους όμως πληθυσμούς. Περισσότερες και μεγαλύτερες μελέτες απαιτούνται, προκειμένου να καταλήξουμε σε πιο ασφαλή συμπεράσματα. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl): ΧΡΩΜΟΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ ΜΕ ΑΣΥΡΜΑ- ΤΗ ΚΑΨΟΥΛΑ ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ: BLUE MODE ΦΙΛΤΡΟ Η FUJI INTELLIGENT COLOUR ENHANCEMENT Χ. Κρυστάλλης, A. Kουλαουζίδης, S. Douglas, Ι. Πλεύρης Centre for Liver & Digestive Disorders, The Royal Infirmary University of Edinburgh. H εικονική χρωμοενδοσκόπηση (EX) χρησιμοποιείται προκειμένου να ενισχύσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της επιφάνειας και τις διαφορές των χρωμάτων. Ένας τύπος Ε.Χ. με ευρεία εφαρμογή στην συμβατική ενδοσκόπηση είναι ο Fuji Intelligent Colour Enhancement (FICE). Τα δεδομένα σχετικά με την εφαρμογή του FICE στην ενδοσκόπηση με ασύρματη κάψουλα λεπτού εντέρου (ΕΑΚΛΕ) είναι περιορισμένα. Επιπλέον η αξιολόγηση του Βluemode φίλτρου (ΒΜ), (ενσωματωμένο στο λογισμικό της RAPID) δεν έχει ακόμα ερευνηθεί. ΣΚΟΠΟΣ: Η ποιοτική αξιολόγηση της χρήσης του FICE και του ΒΜ σε εικόνες από βλάβες ΕΑΚΛΕ, συγκρίνοντάς τες με αντίστοιχες εικόνες λευκού φωτός (WL). ΜΕΘΟΔΟΙ: Συνολικά 67 εικόνες ελήφθησαν από συνολικά 200 ΕΑΚΛΕ, μεταξύ των οποίων διαβρώσεις βλεννογόνου, αιμορραγία, αγγειοδυσπλασίες, αδιευκρίνιστες βλάβες, κτλ. Δύο γαστρεντερολόγοι εξέτασαν τις εικόνες του FICE και BM συγκρίνοντάς τες με αυτές του WL, σχετικά με την ορατότητα των αιμοφόρων αγγείων, την αντίθεση της επιφάνειας του βλεννογόνου και τον διαχωρισμό των ορίων της βλάβης. Η αξιολόγηση ήταν: βελτιωμένη, παρόμοια, χειρότερη. Μετρήθηκε η μεταξύ των παρατηρητών συμφωνία (I/A) ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. Για όλες τις κατηγορίες βλαβών βελτίωση της εικόνας (ΒΕ) υπό BM σε σύγκριση με το WL παρατηρήθηκε στο 83%, (I/A: 0.786). Με τα FICE,2,3 ΒΕ παρατηρήθηκε στο 34%,8.6%,7% επιδείνωση στο 55.9%, 77.5%,79.9% με (I/A: 0.646), (I/A 0.67), (I/A: 0.669). αντίστοιχα. Όσων αφορά τις διαβρώσεις του βλεννογόνου, το BM παρέχει ΒΕ στο 93%, ενώ FICE,2,3 στο 36.6%, 3% και 3%, αντίστοιχα. Όσων αφορά τις αγγειοδυσπλασίες, το BM παρέχει βελτίωση σε όλες τις εικόνες, ενώ FICE,2,3 παρέχει ΒΕ στο 77.7%, 27.7% και 5.5%, αντίστοιχα. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Το ΒΜ παρέχει βελτιωμένες εικόνες σε όλες τις κατηγορίες των βλαβών, κυρίως στη ανεύρεση και οριοθέτηση των διαβρώσεων του βλεννογόνου και των αγγειοδυσπλασιών. Καμία ρύθμιση του FICE δεν παρέχει πλεονέκτημα. Συνιστούμε το ΒΜ ως ένα απλό μέσο ενίσχυσης της εικόνας. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl): ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):

13 2 3 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 07 Ο ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΟΣ ΥΠΕΡΗΧΟΣ (EUS) ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΥΠΟ- ΒΛΕΝΝΟΓΟΝΙΩΝ ΒΛΑΒΩΝ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΠΥΛΑΙΑ ΥΠΕΡΤΑΣΗ Αλεξανδρίδης Σ., Κρυστάλλης Χ., Πλεύρης Ι. Centre for Liver and Digestive Disorders, The Royal Infirmary of Edinburgh, University of Edinburgh, Edinburgh, UK Εισαγωγή: O ενδοσκοπικός υπέρηχος (EUS) αποτελεί την εξέταση εκλογής για την αξιολόγηση υποβλεννογονίων βλαβών στο ανώτερο πεπτικό σύστημα. Επιπλέον η εφαρμογή της Doppler ανίχνευσης δίνει την δυνατότητα της διαφοροδιάγνωσης σε βλάβες με υπόπυκνα χαρακτηρηστικά και αξιολογεί την πέριξ της βλάβης αιμάτωση. Οι ασθενείς με πυλαία υπέρταση αποτελούν μια ιδιαίτερη ομάδα με κύριο χαρακτηριστικό την ανάπτυξη παράπλευρου δικτύου αιμάτωσης και την παρουσία κιρσών, καθιστώντας επιβεβλημένη την αξιολόγηση τους με ενδοσκοπικό υπέρηχο, προκειμένου να γίνει σαφές το πέριξ των υποβλεννογόνιων μορφωμάτων αγγειακό δίκτυο με σκοπό την πληρέστερη και ασφαλέστερη αξιολόγηση των αρρώστων αυτών. Σκοπός και μέθοδοι: Σκοπός της μελέτης είναι να αξιολογήσουμε τα υποβλεννογόνια μορφώματα που βρέθηκαν σε διαγνωστική ενδοσκόπηση, σε ασθενείς με πυλαία υπέρταση στα πλαίσια της διερεύνησής τους για παρουσία κιρσών. Οι ασθενείς με πυλαία υπέρταση, οι οποίοι βρέθηκε να έχουν υποβλεννογόνιο μόρφωμα στο ανώτερο πεπτικό, υποβλήθησαν σε ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα για την περαιτέρω αξιολόγηση και διαφοροδιάγνωση του. Αποτελέσματα: Από τον Ιανουάριο του 2009 έως και τον Ιανουάριο του 20 παραπέμφθηκαν 36 ασθενείς με πυλαία υπέρταση προκειμένου περαιτέρω αξιολόγησης υποβλεννογονίων μορφωμάτων που βρέθηκαν σε διαγνωστική ενδοσκόπηση στην οποία είχαν υποβληθεί στα πλαίσια της αξιολόγησής για την παρουσία κιρσών. Οι 24 από αυτούς ήταν άνδρες και οι 2 γυναίκες μέσης ηλικίας 57 ετών (24-90). Τα αίτια της πυλαίας υπέρτασης ήταν η θρόμβωση της πυλαίας ή της σπληνικής φλέβας σε 6 ασθενείς (6,6%), αλκοολική κίρρωση σε 5 (4,66%), Μη Αλκοολική Ηπατική Νόσο σε 7 (9,44%), Αυτοάνοση ηπατίτιδα σε 2 (5,55%), HCV κίρρωση σε 2 (5,55%), πρωτοπαθή χολική κίρρωση σε (2,77%) κρυπτογεννή κίρρωση σε 2 (5,55%) και σε οικογενή ενδοηπατική χολόσταση σε έναν ασθενή (2,77%). Η πλειοψηφία των ασθενών είχε Child Pugh A νόσο. Τα ευρήματα του ενδοσκοπικού υπερήχου κατέδειξαν την ταυτότητα των υποβλεννογονίων μορφωμάτων ως εξής: 5 από τα μορφώματα αυτά ήταν οισοφαγογαστρικοί κιρσοί, 8 ήταν κιρσοί θόλου, 3 ήταν δωδεκαδακτυλικοί κιρσοί, 6 ήταν έκτοποι γαστρικοί κιρσοί, 3 ήταν πολύποδες, 2 ήταν πολύποδες επί των έκτοπων κιρσών, μία περίπτωση ήταν γαστρικό καρκίνωμα με κιρσούς στην περιφέρειά του, μια περίπτωση ήταν προεξέχουσα χοληδόχος κύστη και μία περίπτωση ήταν ένα έντονο διογκωμένο ήπαρ. Στις υπόλοιπες 6 περιπτώσεις δεν διαπιστώθηκε κάποιο υποβλεννογόνιο μόρφωμα. Η συντριπτική πλειοψηφία των ασθενών είχε οισοφαγικούς κιρσούς Συμπεράσματα: Ο ενδοσκοπικός υπέρηχος αποτελεί την εξέταση εκλογής για την αξιολόγηση υποβλεννογόνιων μορφωμάτων ειδικά σε ασθενείς με πυλαία υπέρταση, οι οποίοι μπορεί να υποκρύπτουν παράπλευρο αγγειακό δίκτυο ακόμα και για βλάβες οι οποίες μακροσκοπικά έχουν καθαρά συμπαγή χαρακτηριστικά (πολύποδες). 08 Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ p53 ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΔΡΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΤΕΛΟΜΕΡΑ- ΣΗΣ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΠΑ- ΧΕΩΣ ΕΝΤΕΡΟΥ Γ. Αγιομαμίτης, Γ. Νότας,2, Α. Ζαραβίνος 4, Μ. Γεωργιάδου, Η. Κουρούμαλης,3 Ερευνητικό Εργαστήριο Γαστρεντερολογίας, 2 Εργαστήριο Πειραματικής Ενδοκρινολογίας Ιατρικού Τμήματος Παν. Κρήτης, 3 Γαστρεντερολογική Κλινική ΠΑΓΝΗ, 4 Παθολογοανατομικό Εργαστήριο Τζανείου Νοσοκομείου Πειραιώς ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Ο καρκίνος του παχέως εντέρου είναι η τρίτη αιτία θανάτου από καρκίνο και στα δύο φύλλα. Η καρκινογένεση, μία πολυσταδιακή διαδικασία ελέγχεται σε πολλά στάδια. Δύο κομβικοί μηχανισμοί είναι το ογκογονίδιο p53 και η τελομεράση. ΣΚΟΠΟΣ: Η μελέτη της εκφράσεως του p53 καί της δραστηριότητος της τελομεράσης στον καρκινικό και τον υγιή ιστό και η συσχέτιση με την επιβίωση των ασθενών. ΜΕΘΟΔΟΙ: Εμελετήθησαν 49 ασθενείς. Μετά κολεκτομή εμελετήθη καρκινικός και φυσιολογικός ιστός 0cm από τά όρια εκτομής. Η τελομεράση εμετρήθη με ποσοτική PCR (Quantitative Telomerase Detection kit, Biomax Inc. USA). Η κατανομή και έκφραση του p53 εμελετήθη ιστοχημικώς. Η επιβίωση μετά,3 και 5 έτη ανελύθη με καμπύλες Kaplan- Meyer. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Τά επίπεδα τελομεράσης ήσαν σημαντικώς ηυξημένα στον καρκινικό ιστό εν σχέσει με τον φυσιολογικό. Τά καρκινώματα του δεξιού παχέως είχαν σημαντικά υψηλότερα επίπεδα τελομεράσης εν σχέσει προς τά καρκινώματα του δεξιού παχέως ενώ σημαντικά χαμηλότερα ήταν η τελομεράση στα καρκινώματα του ορθού εν σχέσει με τά υπόλοιπα. Υπήρχε αντίστροφη συσχέτιση μεταξύ τελομεράσης και εκφράσεως του p53. Επί πλέον η επιβίωση των ασθενών δεν επηρεάζετο από τά επίπεδα τελομεράσης αλλά ασθενείς με υψηλή έκφραση p53 είχαν σημαντικά μεγαλύτερη επιβίωση. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: ) Ο καρκίνος του ορθού και ο καρκίνος του λοιπού εντέρου έχουν διαφορετικά επίπεδα τελομεράσης καί πιθανόν αυτό σχετίζεται με την διαφορετική βιολογική συμπεριφορά των όγκων. Αυτό επιβεβαιώνει την άποψη ότι το παχύ έντερο δεν είναι ενιαίο όργανο βιολογικά. 2) Υπάρχει αντίστροφη συσχέτιση μεταξύ τελομεράσης και εκφράσεως p53. 3) Η ηυξημένη έκφραση p53 σχετίζεται με ηυξημένη επιβίωση των ασθενών. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):2 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl): ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΚΤΟΥ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΥΨΗΛΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ: ΓΟΝΟΤΥΠΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ HPV ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΜΕ ΟΡΘΟΠΡΩΚΤΙΚΑ ΚΟΝΔΥΛΩΜΑΤΑ Π. Μαυρογιαννη, Α. Ζαλωνης, Α. Καραμουντζος, Η. Νικολαΐδη, Χ. Στεφανάκη 2, Γ. Μπεθυμουτης 2, Α. Καραμέρης 3, Α. Μελά 4, Π. Αποστολόπουλος, Μ. Χατζηβασιλείου 2, Α. Κατσαμπας 2, Π. Τσιμπούρης, Χ. Καλαντζής, Γ. Αλεξανδράκης Γαστρεντερολογική Κλινική 47 ΝΙΜΤΣ, Αθήνα, 2 Κέντρο αναφοράς Σεξουαλικά Μεταδιδόμενων Νοσημάτων και AIDS, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ανδρέας Συγγρός, Αθήνα, 3 Παθολογοανατομικό Τμήμα 47 ΝΙΜΤΣ, Αθήνα, 4 Κυτταρολογικό Τμήμα 47 ΝΙΜΤΣ, Αθήνα ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η λοίμωξη από τον ιό των κονδυλωμάτων (ΗPV) αποτελεί την πιο συχνή σεξουαλικά μεταδιδόμενη νόσο. Υπολογίζεται ότι περίπου 30 διαφορετικοί υπότυποι του ιού ευθύνονται για την εκδήλωση ορθοπρωκτικών κονδυλωμάτων, ενδοεπιθηλιακής νεοπλασίας ή καρκίνου του πρωκτού ανάλογα από την ογκογόνο δύναμη του κάθε υπότυπου και κατά αντιστοιχία με την λοίμωξη του ιού ΗPV στην γεννητική περιοχή και την εκδήλωση καρκίνου του τραχήλου της μήτρας στις γυναίκες. Οι γυναίκες ήδη επωφελούνται από την ύπαρξη εμβολίου έναντι του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας, το οποίο καλύπτει τους τύπους 6,,6 και 8 του ιού HPV. Δεδομένου ότι ο καρκίνος του πρωκτού παρουσιάζει αύξηση της επίπτωσης τα τελευταία 25 έτη 60% στους ομοφυλόφιλους άντρες είναι σημαντικό να εκτιμηθεί η κατανομή των υποτύπων του ιού σε αυτή την ομάδα υψηλού κινδύνου ώστε να επεκταθεί το πρόγραμμα εμβολιασμού κατά του HPV και στον καρκίνο του πρωκτού. ΣΚΟΠΟΣ-ΜΕΘΟΔΟΣ: Σκοπός της μελέτης είναι η ανάλυση του γονοτυπικού προφίλ των Ελλήνων ομοφυλόφιλων με ορθοπρωκτικά κονδυλώματα. 25 ομοφυλόφιλοι άντρες με ορθοπρωκτικά κονδυλώματα υποβλήθηκαν σε PCR HPV DNA ανάλυση. Η εξαγωγή του DNA έγινε από κυτταρολογικό υλικό (ορθοπρωκτικό επίχρισμα) διατηρημένο σε διάλυμα Thin Prep PreservCyt, με χρήση ειδικού κυτίου Bioflux MagaBio (Bioer Technology Co, Ltd) ενώ η ενίσχυση και η ανίχνευση του γονοτύπου HPV πραγματοποιήθηκε με την χρήση μικροσυστοιχιών κυτταρομετρίας ροής (DiagCor Bioscience) και τη μέθοδο του ανάστροφου υβριδισμού. Η μέθοδος γονοτυπικής ανάλυσης περιέλαβε επίσης σύστημα ελέγχου της διαδικασίας ενίσχυσης του DNA και του υβριδισμού, της παρουσίας αναστολέων της PCR και της επαρκούς ποσότητας DNA στο αρχικό υλικό.τα αποτελέσματα σχετίστηκαν με αυτά γυναικών/ετεροφυλόφιλων αντρών με ορθοπρωκτικά κονδυλώματα καθώς και με τα ιστολογικά αποτελέσματα. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: H ανίχνευση του ιού με την μέθοδο PCR ήταν θετική σε 20/25 ασθενείς (96%) ενώ 3 δείγματα ήταν θετικά αλλά δεν ταυτοποίησαν τον ιό (ευαισθησία 96,2% και ειδικότητα 60% σε σχέση με τα ιστολογικά αποτελέσματα). Ανιχνεύθηκαν 22 διαφορετικοί γονότυποι. Ο καλοήθης γονότυπος 6 εμφανίστηκε στην πλειονότητα των ασθενών (78,6%), ενώ οι υψηλού κινδύνου υπότυποι 6 και 8 εμφανίστηκαν σε ποσοστό 24% με σημαντική υπεροχή στην ομάδα των ομοφυλόφιλων αντρών σε σχέση με αυτή των γυναικών/ετεροφιλόφιλων αντρών (6,6%). Σχεδόν οι μισοί από τους ασθενείς παρουσίασαν πολλαπλή λοίμωξη από 2 ή περισσότερους υπότυπους, συμπεριλαμβανομένου του υπότυπου 6 σε ποσοστό 96,4%. Άλλοι γονότυποι που ανιχνεύθηκαν ήταν οι χαμηλής κακοήθειας,40-6,55,57,84-26,8 και οι μέτριας προς υψηλής κακοήθειας 3,33,39,45,5,52,53,58,59,66-68,70,73 και 82 με υψηλότερη επίπτωση των 5,33,53 και 58. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η γονοτυπική ανάλυση του ιού HPV σε Έλληνες ομοφυλόφιλους με ορθοπρωκτικά κονδυλώματα κατέδειξε α) υψηλό ποσοστό συλλοιμώξεων, β) αυξημένη επίπτωση υποτύπων υψηλής κακοήθειας, γ) ευρή φάσμα υποτύπων. Περαιτέρω μελέτη απαιτείται για να καθοριστει η κλινική σημασία σπανιότερων υποτύπων καθώς και η αναγκαιότητα ενός νέου εμβολίου που να καλύπτει περισσότερους τύπους του ιού. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:. Hoots BE et al. Human papillomavirus type distribution in anal cancer and anal intraepithelial lesions. IntJ Cancer 2009;24: Kim JJ, et al.the value of including boys in an HPV vaccination programme: a cost-effectiveness analysis in a lowresource setting. Br J Cancer 2007;97: Vajdic CM, Van Leeuwen MT, Jin F et al. Anal human papillomavirus genotype diversity and co-infection in a communitybased sample of homosexual men. Sex Transm Infect 2009;85: doi:0.36/sti ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):2 ΜΕΛΕΤΗ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ ΚΙΝΔΥΝΟΥ, ΣΥΝΟΣΗΡΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΕΝ- ΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΕΠΙΠΤΩΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΠΑΘΟΥΣ ΧΟΛΙΚΗΣ ΚΙΡΡΩΣΗΣ (ΠΧΚ) ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ Aικ. Mάντακα, M. Kουλεντάκη, Γ. Χλουβεράκης 2, Η. Kουρούμαλης Γαστρεντερολογική Κλινική ΠΑ.Γ.Ν.Η., Ηράκλειο, Κρήτη, 2 Τομέας Κοινωνικής Ιατρικής, Ιατρική Σχολή Πανεπιστήμιο Κρήτης ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Το κάπνισμα, βαφές μαλλιών, βερνίκια νυχιών, λοιμώδεις παράγοντες, ηλικία ης εγκυμοσύνης, συχνότητα κυήσεων, αποβολές και ορμονική υποκατάσταση αναφέρονται ως περιβαλλοντολογικοί παράγοντες ενεχόμενοι στην ΠΧΚ. Αναφέρεται επίσης συχνή οικογενειακή εμφάνιση της νόσου καί άλλα αυτοάνοσα νοσήματα σε συγγενείς ου Βαθμού. ΣΚΟΠΟΣ: Να διερευνηθεί η συνοσηρότητα καί η επίπτωση περιβαλλοντικών παραγόντων σε ομάδα ασθενών με ΠΧΚ και συγγενών Κρητικής καταγωγής. ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Μελετήθηκαν ασθενείς, 5 συγγενείς πρώτου βαθμού και 49 υγιείς εθελοντές της ίδιας ηλικίας και φύλου, Κρητικής καταγωγής και διαμονής. Οι μετέχοντες συνεπλήρωσαν ερωτηματολόγια με το ιατρικό ιστορικό καί δημογραφικά και προσωπικά στοιχεία, ακολουθούμενα από πολυπαραγοντική ανάλυση. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Συνυπάρχοντα αυτοάνοσα νοσήματα βρέθηκαν σε 36,9% των ασθενών και 30,4% των συγγενών έναντι 3,4% της ομάδας ελέγχου (P<0.000). Σημαντική συσχέτιση με ΠΧΚ είχαν η νόσος Hashimoto( p =0.003 στους ασθενείς και p<0,035 στους συγγενείς) το σύνδρομο Raynaud ( p =0.023), σύνδρομο Sjogren (p =0.044) και ρευματοειδής αρθρίτιδα (p=0.042). Παράγοντες κινδύνου βρέθηκαν η σκωληκοειδεκτομή (AOR 2.3, 95% CI ) μόνο στα θήλεα και η χολοκυστεκτομή (AOR 2.927, 95% CI ) ανεξαρτήτως φύλου, ενώ προστατευτικός παράγοντας ήταν η συχνή χρήση βερνικιών νυχιών(aor 0.485, 95% CI ). Ιστορικό καρκίνου ήταν συχνότερο στους ασθενείς με ΠΧΚ(p=0,033). Οικογενειακή εμφάνιση της νόσου βρέθηκε στο 9,9% του υπό μελέτη πληθυσμού. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Επιβεβαιώνεται στον ομοιογενή Κρητικό πληθυσμό ο οικογενειακός επιπολασμός και η συνύπαρξη αυτοανόσων νοσημάτων σέ ασθενείς μέ ΠΧΚ και συγγενείς. Η σκωληκοειδεκτομή και χολοκυστεκτομή σχετίζονται με ΠΧΚ, σε αντίθεση με τη συχνή χρήση βερνικιών νυχιών. Δεν υπήρξε συσχέτιση με το κάπνισμα, τις ουρολοιμώξεις ή το γυναικολογικό ιστορικό. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):2

14 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ ΤΟ ΑΥΞΗΜΕΝΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΣΠΛΑΓΧΝΙΚΟΥ ΛΙΠΟΥΣ (ΣΛ) ΜΕ ΤΗ ΜΕΘΟΔΟ ΒΙΟΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ ΑΓΩΓΙΜΟΤΗΤΑΣ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΥΨΗ- ΛΟΤΕΡΗ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΚΩΝ ΑΛΛΟΙΩΣΕΩΝ ΣΤΕΑΤΟΗΠΑ- ΤΙΤΙΔΑΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΜΗ ΑΛΚΟΟΛΙΚΗ ΛΙΠΩΔΗ ΝΟΣΟ ΤΟΥ ΗΠΑΤΟΣ (NAFLD) Α. Μαργαρίτη, Μ. Κοντογιάννη 2, Ν. Τιλελή 2, Μ. Γεωργούλης 2, Μ. Ντόϊτς, Ρ. Ζαφειροπούλου, Ν. Τηνιακού 3, Ι. Μανιός 2, Γ. Παπαθεοδωρίδης Β Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Ιπποκράτειο», 2 Τμ. Επιστήμης Διαιτολογίας-Διατροφής, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, 3 Εργαστήριο Ιστολογίας και Εμβρυολογίας, Ιατρική Σχολή Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών ΕΙΣΑΓΩΓΗ/ΣΚΟΠΟΣ: Ασθενείς με NAFLD έχουν συχνά αυξημένο ποσοστό ΣΛ. Μελετήθηκαν και συγκρίθηκαν τα χαρακτηριστικά των ασθενών με φυσιολογικά και αυξημένα επίπεδα ΣΛ. ΥΛΙΚΟ/ΜΕΘΟΔΟΙ: Συμπεριλήφθηκαν 72 διαδοχικοί ασθενείς (άνδρες: 64%, μέση ηλικία: 46±4 έτη) με NAFLD (αυξημένη ALT/γGT, στεάτωση σε υπερηχογράφημα ή/και βιοψία ήπατος, απουσία άλλων ηπατοπαθειών) στους οποίους μετρήθηκε ΣΛ με τη μέθοδο βιοηλεκτρικής αγωγιμότητας (Viscan, Tanita, Japan). Καταγράφηκαν δημογραφικά δεδομένα και εργαστηριακά ευρήματα και μετρήθηκαν ανθρωπομετρικά χαρακτηριστικά την ημέρα μέτρησης ΣΛ. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Ο μέσος δείκτη μάζας σώματος ήταν 30±4.5 kg/m 2 και η μέση περίμετρος μέσης 06±2 cm. Φυσιολογικό ΣΛ ( 2.5% επί λίπους κορμού) είχαν 26%, υψηλό (3-7.5%) 36% και πολύ υψηλό (>7.5%) 37% των ασθενών. Οι ασθενείς με φυσιολογικό ΣΛ έναντι των υπολοίπων δεν διέφεραν ως προς τη συχνότητα σακχαρώδους διαβήτη (0% έναντι 7.5%, p=0.57), αρτηριακής υπέρτασης (32% έναντι 25%, p=0.56) και στεφανιαίας νόσου (0% έναντι 4%, p>0.90), αλλά έτειναν να έχουν συχνότερα δυσλιπιδαιμία (95% έναντι 72%, p=0.052) και είχαν υψηλότερη HDL (54±3 έναντι 43±2, p=0.00). Βιοψία ήπατος είχαν 38/72 ασθενείς. Οι ασθενείς με φυσιολογικό ΣΛ είχαν σπανιότερα ιστολογικές αλλοιώσεις NASH (46% έναντι 84%, p=0.024), τάση για χαμηλότερο ποσοστό ηπατικής στεάτωσης (37±35 έναντι 6±3, p= 0.085), αλλά παρόμοιο βαθμό φλεγμονής (Brunt) και στάδιο ίνωσης έναντι αυτών με αυξημένο ΣΛ. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Το 26% των ασθενών με NAFLD έχουν φυσιολογικά επίπεδα ΣΛ με βάση τη μέθοδο της βιοηλεκτρικής αγωγιμότητας. Οι ασθενείς αυτοί έχουν μικρότερη συχνότητα NASH και τάση για χαμηλότερο ποσοστό στεάτωσης ήπατος σε σχέση με τους ασθενείς με αυξημένο ποσοστό ΣΛ, αλλά παρόμοιο βαθμό φλεγμονής και ίνωσης. ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΣΠΕΙΡΟΝΟΛΑΚΤΟΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΙΤΑΜΙΝΗΣ Ε ΣΕ ΜΕΤΑΒΟΛΙΚΕΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΝΣΟΥΛΙΝΟΑΝΤΙΣΤΑ- ΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΜΗ-ΑΛΚΟΟΛΙΚΗ ΝΟΣΟ ΛΙΠΩΔΟΥΣ ΗΠΑΤΟΣ Σ. Α. Πολύζος, Ι. Κουντουράς, Ε. Ζαφειριάδου, 2 Κ. Πατσιαούρα, 3 Ε. Κατσίκη, 3 Γ. Δερετζή, 4 Χ. Ζαβός, Γ. Τσαρούχας, Π. Ρακιτζή, 5 Α. Σλαβάκης 5 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Β Παθολογική Κλινική Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, 2 Ακτινολογικό Τμήμα, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, 3 Παθολογοανατομικό Τμήμα, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, 4 Νευρολογική Κλινική, Παπαγεωργίου Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, 5 Βιοχημικό Εργαστήριο, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης Σκοπός: Το σύστημα ρενίνης-αγγειοτενσίνης-αλδοστερόνης εμπλέκεται στην παθογένεια της ινσουλινοαντίστασης και της μη-αλκοολικής νόσου λιπώδους ήπατος (ΜΑΝΛΗ). Η ευεργετική επίδραση της σπειρονολακτόνης σε πειραματικό μοντέλο ποντικιών με διαβήτη και στεατοηπατίτιδα έχει προσφάτως δημοσιευθεί. Ο κύριος σκοπός αυτής της μελέτης ήταν η επίδραση της σπειρονολακτόνης σε μεταβολικές παραμέτρους και στην ινσουλινοαντίσταση σε ασθενείς με ΜΑΝΛΗ. Μέθοδοι: Η μελέτη αυτή περιλαμβάνει τα προκαταρκτικά αποτελέσματα μιας τυχαιοποιημένης μελέτης με μάρτυρες. Είκοσι ασθενείς με επιβεβαιωμένη με βιοψία ΜΑΝΛΗ έλαβαν αγωγή με βιταμίνη E (ομάδα ) ή σπειρονολακτόνη και βιταμίνη E (ομάδα 2). Μετρήθηκαν σωματομετρικές παράμετροι και τρανσαμινάσες, λιπίδια, ηλεκτρολύτες, γλυκόζη και ινσουλίνη ορού και υπολογίσθηκε η ινσουλινοαντίσταση με τους δείκτες homeostatic model assessment-insulin resistance (HOMA-IR) και quantitative insulin sensitivity check index (QUICKI) πριν και 8 εβδομάδες μετά τη θεραπευτική παρέμβαση. Αποτελέσματα: Η ινσουλίνη ελαττώθηκε σημαντικά μόνο στην ομάδα 2 (5.3±2.7 προ έναντι 0.3±5.0 την 8 η εβδομάδα, p=0.03). Μολονότι δεν παρατηρήθηκε αλλαγή στη γλυκόζη, ο δείκτης HOMA-IR ελαττώθηκε σημαντικά (4.4±0.9 έναντι 2.8±0.5 αντίστοιχα, p=0.047). Ο δείκτης QUICKI αυξήθηκε, αλλά δεν έφτασε στα επίπεδα της στατιστικής σημαντικότητας. Συμπέρασμα: Ο συνδυασμός σπειρονολακτόνης και βιταμίνης Ε είχε ευνοϊκή επίδραση στην ινσουλίνη ορού και στο δείκτη HOMA-IR ασθενών με ΜΑΝΛΗ μετά 8 εβδομάδες θεραπείας. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):3 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl): ΤΑ ΗΠΑΤΙΚΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΟΥ FOXP3 MRNA ΣΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΗΠΑΤΙ- ΤΙΔΑ Β ΕΞΑΡΤΩΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΩΝ ΟΔΩΝ FAS/FASL ΚΑΙ PD-/PD-L Γ. Γερμανίδης, Ν. Αργέντου 2, Θ. Βασιλειάδης 3, Κ. Πατσιαούρα 4, Κ.Μαντζούκης, A. Θεοχαρίδου, Π. Νικολαίδης, Α. Γερμενής 2, Μ. Σπελέτας 2 ΑΧΕΠΑ, Α Παθολογική Α.Π.Θ., 2 Εργαστήριο Ανοσολογίας και Ιστοσυμβατότητας Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, 3 ΑΧΕΠΑ, Α Προπαιδευτική Κλινική, Α.Π.Θ., 4 Εργ. Παθ. Ανατομικής, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης Εισαγωγή και σκοπός: Πρόσφατα δημοσιεύσαμε ότι η έκφραση του Foxp3 στο ήπαρ, που χαρακτηρίζει τα ntregs, συσχετίζεται θετικά με τον βαθμό της ηπατικής φλεγμονής, καθώς και με ένα ειδικό πρότυπο έκφρασης των μεσολαβητών της απόπτωσης Fas, FasL καιtrail.ο σκοπός αυτής της μελέτης ήταν να διερευνηθεί σε ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα Β (ΧΗΒ) εάν η αντιική αγωγή επιδρά σε αυτό το πρότυπο σε συσχέτιση με μία άλλη οδό απόπτωσης που εμπλέκεται στη δυσλειτουργία των δραστικών Τ-λεμφοκυττάρων, την οδό PD-/PD-L. Ασθενείς και μέθοδοι: Μελετήθηκαν νωπές βιοψίες ήπατος από 62 ασθενείς με ΧΗΒ: α) 33 με ΧΗΒ στη διάγνωση β) 7 με ΧΗΒ μετά αγωγή έτους/υποτροπή και γ) 22 με ΧΗΒ σε διατηρούμενη ύφεση υπό συνεχή αντιική θεραπεία επί 5 έτη. Παράλληλα, ο βαθμός ιστολογικής ενεργότητας (HAI) και η σταδιοποίηση της ίνωσης αναλύθηκαν σε τμήματα βιοψιών σε φορμόλη.έγινε απομόνωση ολικού RNA και σύνθεση cdna. Πραγματοποιήθηκε μέτρηση mrna των Foxp3, Fas, FasL, TRAIL, TGF-b, IL-0, PD-, PD-L και PD- L2 με χρήση ποσοτικής PCR πραγματικού χρόνου,ενώ η έκφραση του Foxp3 επιβεβαιώθηκε με ανοσοαποτύπωση. Αποτελέσματα: Παρατηρήθηκε σημαντική ελάττωση έκφρασης του Foxp3 και των μεσολαβητών απόπτωσης Fas, FasL, PD- και PD-L σε ΧΗΒ υπό διατηρούμενη ύφεση, σε σύγκριση με ασθενείς στη διάγνωση (p=.009, p=.02, p=.002, p<.00 και p=.03, αντίστοιχα), ενώ το TRAIL αυξήθηκε σημαντικά (p=.03).δεν παρατηρήθηκαν διαφορές στην έκφραση των ανωτέρω γονιδίων σε υποτροπή σε σύγκριση με ασθενείς στη διάγνωση.δεν παρατηρήθηκαν διαφορές στο TGF-b και την IL-0,που χαρακτηρίζουν τα επαγόμενα Tregs. Θετικές συσχετίσεις βρέθηκαν μεταξύ της ποσοτικής έκφρασης του Foxp3 με εκείνες των Fas (r=.498, p<.00), FasL (r=.479, p<.00), PD- (r=.566 p<.00) και PD-L (r=.436, p=.003), και αρνητική συσχέτιση με αυτή του TRAIL (r=-.348, p=.03). Επιπρόσθετα, η έκφραση των Foxp3, Fas, FasL PD- και PD-L είχε ισχυρή θετική συσχέτιση με το HAI και τον βαθμό ίνωσης. Αντίθετα το TRAIL είχε αρνητική συσχέτιση με το HAI (r=-.423, p=.002) και την ίνωση (r=-.34, p=.026). Τελικά, η έκφραση του PD- επίσης συσχετίστηκε με την έκφραση των Fas και FasL (r=.386, p=.02 και r=.82, p<.00). Συμπεράσματα: Η ελάττωση ηπατικής έκφρασης της οδού Fas/FasL στη ΧΗΒ σε διατηρούμενη ύφεση υπό συνεχή αντιική θεραπεία,συνοδεύεται από ελάττωση των ntregs στον ηπατικό ιστό. Επιπλέον, η παράλληλη ελάττωση έκφρασης της οδού PD-/PD-L πιθανά αποτελεί έναν επιπρόσθετο μηχανισμό που συμμετέχει στην ύφεση της φλεγμονής. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):3 ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΠΕΔΩΝ ΤΟΥ HBsAg >0% ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ HBeAg-ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ B ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ 24 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΜΕ ΠΕΓΚΥΛΙΩΜΕΝΗ ΙΝΤΕΡΦΕΡΟΝΗ ΑΛΦΑ-2A [40KD] (PEGASYS) ΕΥΝΟΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΤΕΛΟΥΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ: ΜΕΛΕΤΗ ΠΕΡΣΕΑΣ Ι. Γουλής, Ε. Ακριβιάδης, Σ. Καραταπάνης 2, M. Deutsch 3, Γ. Νταλέκος 4, Μ. Ραπτοπούλου-Γιγή 5, Χ. Δρακούλης 6, Κ. Μιμίδης 7, Γ. Γερμανίδης 8, Χ. Τριάντος 9, Ι. Βλαχογιαννάκος 0, A. Γκαγκάλης, Γ. Μπάκαλος 2,3, Γ. Παπαθεοδωρίδης 3 Δ Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ, ΓΝΘ Ιπποκράτειο, Θεσσαλονίκη, 2 Α Παθολογική Κλινική, Γ.Ν. Ρόδου, 3 Β Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Παν/ μίου Αθηνών, ΓΝΑ Ιπποκράτειο, Αθήνα, 4 Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Παν/μίου Θεσσαλίας, Λάρισα, 5 B Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Α.Π.Θ., ΓΝΘ Ιπποκράτειο, Θεσσαλονίκη, 6 Β Παθολογική Κλινική, Γ.Ν. Νίκαιας, Αθήνα, 7 A Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Παν/μίου Θράκης, Αλεξανδρούπολη, 8 A Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Α.Π.Θ., ΑΧΕΠΑ, Θεσσαλονίκη, 9 Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Παν/μίου Πατρών, 0 A Παθολογική Προπαιδευτική Παν/μιακή Κλινική, Ιατρική Σχολή Παν/μίου Αθηνών, Γ.Ν. Λαϊκό, Αθήνα, Παθολογική Κλινική, Παπαγεωργίου Γ.Ν. Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη, 2 Roche Hellas ΑΕ, Αθήνα, 3 Εργαστήριο Βιομαθηματικών, Ιατρική Σχολή Παν/ μίου Θεσσαλίας, Λάρισα ΕΙΣΑΓΩΓΗ/ΣΚΟΠΟΣ Τα επίπεδα HBsAg σε HBeAg-αρνητική ΧΗΒ έχουν συσχετιστεί με την ανταπόκριση στην πεγκυλιωμένη-ιντερφερόνη. Η προοπτική μελέτη ΠΕΡΣΕΑΣ αποσκοπεί στον προσδιορισμό προγνωστικών παραγόντων ανταπόκρισης των ασθενών με HBeAg-αρνητική ΧΗΒ υπό πεγκυλιωμένη-ιντερφερόνη-άλφα-2α (PEGASYS) στη συνήθη κλινική πράξη. ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΙ Δεκαπέντε ηπατολογικά κέντρα από όλη την Ελλάδα ενέταξαν 04 ασθενείς με HBeAgαρνητική ΧΗΒ: ALT>ULN, HBV-DNA>2000 IU/mL και ιστολογικά διαγνωσμένη ΧΗΒ. Οι ασθενείς λαμβάνουν PEGASYS (80 µg/εβδομάδα) για 48 εβδομάδες και θα παρακολουθηθούν για επιπλέον 48 εβδομάδες. Τα επίπεδα HBV-DNA και HBsAg εκτιμήθηκαν με COBAS-TaqMan και HBsAg-Abbott Architect, αντίστοιχα. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ Σε αυτή την ανάλυση συμπεριλήφθησαν 49 ασθενείς που είχαν συμπληρώσει 48 εβδομάδες θεραπείας. Προ θεραπείας, τα μέσα επίπεδα HBV-DNA και HBsAg ήταν 5.5±.2 log0 IU/ml και 3.5±0.6 log0 IU/ml, αντίστοιχα. Τα μέσα επίπεδα HBV-DNA μειώθηκαν σημαντικά στις 24 και 48 εβδομάδες (2.2±2. και 2.0±2.2 log0 IU/ml, p<0.00). Συγκριτικά με τα προ θεραπείας επίπεδα HBsAg, η μεταβολή τους δεν ήταν σημαντική στις 4, 8 και 2 εβδομάδες (3.6±0.6, 3.6±0.7 και 3.3±. log0 IU/ml), αλλά μειώθηκαν σημαντικά στις 24 και 48 εβδομάδες (3.±.2 και 2.6±.6 log0 IU/ml, p 0.036). Οι ασθενείς με πτώση των επιπέδων HBsAg >0% στις 24 εβδομάδες είχαν συχνότερα μη ανιχνεύσιμο HBV-DNA στις 48 εβδομάδες [OR=5.3 ( )] (p=0.05)]. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ Σε ασθενείς με HBeAg-αρνητική ΧΗΒ, η θεραπεία με PEGASYS επιτυγχάνει σημαντική μείωση των μέσων επιπέδων HBsAg στις 24 και 48 εβδομάδες. Η πτώση των επιπέδων HBsAg >0% στις 24 εβδομάδες συσχετίζεται με την υπό θεραπεία ιολογική ανταπόκριση, ενώ διερευνάται η πιθανή συσχέτισή της με την ανταπόκριση μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):3

15 4 3 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 025 ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΤΑΧΕΙΑΣ ΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙ- ΣΗΣ (RVR) ΧΡΟΝΙΑΣ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑΣ C (ΧΗC) ΣΤΟ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΠΕ- ΓΚΥΛΙΩΜΕΝΗΣ ΙΝΤΕΡΦΕΡΟΝΗΣ-ΑΛΦΑ-2Α (PEG-IFNα-2a) ΚΑΙ ΡΙ- ΜΠΑΒΙΡΙΝΗΣ (RBV) ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΡΑΞΗ: ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, ΠΟΛΥ- ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ Γ. Παπαθεοδωρίδης, Ι. Ελευσινιώτης 2, Π. Αγγελοπούλου 3, Ι. Κετίκογλου 4, Μ. Ραπτοπούλου 5, Π. Ξιάρχος 6, Κ. Καλίγερος 7, Γ. Γιαννούλης 8, Μ. Deutsch, Σ. Καραταπάνης 9, Χ. Δρακούλης 0, Δ. Δημητρουλόπουλος, Σ. Μανωλακόπουλος, Ι. Γουλής 2, Ε. Βαφειάδη 3, Γ. Χατζής 4, Α. Αλεξοπούλου, K. Mιμίδης 5, Ι. Κοσκίνας, N. Μάθου 6, Ι. Καραγιάννης 6, Χ. Γώγος 7, Β. Νικολοπούλου 8, Ε. Ακριβιάδης 2, Γ. Κητής 6, Δ. Καραμανώλης 9, Α. Χατζάκης 20 B Παν/κή Παθ/κή Κλινική, ΓΝΑ «Ιπποκράτειο», 2 Παν/κή Παθ/κή Κλινική, Νοσ. «Έλενα Βενιζέλου», 3 Παθ/κό Τμήμα, ΓΝ Δυτικής Αττικής, 4 Παθ/κό Τμήμα, ΓΝΑ «Ιπποκράτειο», 5 Β Παθ/κή Κλινική, ΓΝΘ «Ιπποκράτειο», 6 Γαστρ/κό Τμήμα, ΓΝΘ «Παπανικολάου», 7 Γ Παθ/κή Κλινική, ο Νοσ. ΙΚΑ, 8 Παθ/κό Τμήμα, ΓΝΠ «Τζάνειο», 9 Α Παθ/κή Κλινική, ΓΝ Ρόδου, 0 Β Παθ/κή Κλινική, ΓΝ Νίκαιας, Γαστρ/ κό Τμήμα, Νοσ. Αθηνών «Άγιος Σάββας», 2 Δ Παθ/κή Κλινική, ΓΝΘ «Ιπποκράτειο», 3 Α Προπ/κή Παθ/κή Κλινική, ΓΝΑ «Λαϊκό», 4 Κλινική Παθ/κής Φυσ/γίας, ΓΝΑ «Λαϊκό», 5 Α Παθ/κή Κλινική Παν/μίου Θράκης, 6 Γαστρ/κό Τμήμα, ΓΝΑ «Αγία Όλγα», 7 Παθ/κή Κλινική, Παν/κό Νοσ. Πάτρας, 8 Γαστρ/κή Κλινική, Παν/ κό Νοσ. Πάτρας, 9 Β Γαστρ/κό Τμήμα, ΓΝΑ «Ευαγγελισμός», 20 Εργ/ριο Υγιεινής & Επιδημιολογίας, Ιατρική Σχολή Αθηνών Υπόβαθρο/Σκοπός: H RVR αποτελεί τον ισχυρότερο προγνωστικό παράγοντα μακροχρόνιας ιολογικής ανταπόκρισης σε ασθενείς με XHC που λαμβάνουν θεραπεία με PEG-IFNα και RBV. Στην παρούσα μελέτη εκτιμήθηκαν η συχνότητα και οι προγνωστικοί παράγοντες RVR σε πρωτοθεραπευόμενους ασθενείς με ΧΗC. Mέθοδοι: Συμπεριλήφθηκαν 236 από 250 πρωτοθεραπευόμενους ασθενείς με ΧΗC, οι οποίοι έλαβαν Peg-IFNα-2a (Pegasys, 80 μg/εβδομάδα) και RBV ( mg/ημέρα) στα πλαίσια προοπτικής, πολυκεντρικής ελληνικής μελέτης και υποβλήθηκαν σε έλεγχο RVR σε ένα κεντρικό εργαστήριο. RVR: μη ανιχνεύσιμο HCV-RNA ορού (Cobas Amplicor, Roche-ευαισθησία: 50 IU/mL) στις 4 εβδομάδες θεραπείας. Αποτελέσματα: RVR επιτεύχθηκε σε 37/236 (55%) ασθενείς και ήταν συχνότερη σε ασθενείς ηλικίας 45 έναντι >45 ετών (72% έναντι 39%, Ρ<0.00), χρήστες έναντι μη χρηστών παρεντερικών ναρκωτικών (72% έναντι 49%, Ρ<0.00), με φυσιολογική έναντι αυξημένης γgt (62% έναντι 44%, Ρ=0.06), με χαμηλά ( 800,000 ΙU/mL) έναντι υψηλών αρχικών επιπέδων HCV-RNA (68% έναντι 46%, Ρ=0.00), με γονότυπο 2/3 έναντι /4 (80% έναντι 39%, Ρ<0.00 ή :34%-2:69%-3:82%-4:49%, Ρ<0.00). Η πολυπαραγοντική ανάλυση έδειξε ότι η επίτευξη RVR σχετιζόταν ανεξάρτητα με γονότυπο 2/3 (OR:6.2, 95% CI: , P<0.00), χαμηλά αρχικά επίπεδα HCV-RNA (OR:2.75, 95% CI: , P=0.005) και ηλικία 45 ετών (OR:2.3, 95% CI: , P=0.04). Συμπεράσματα: Ο συνδυασμός Peg-IFNα-2a και RBV στην ελληνική κλινική πράξη επιτυγχάνει RVR στην πλειοψηφία (55%) των πρωτοθεραπευομένων ασθενών με XHC. Ο γονότυπος και η αρχική ιαιμία αποτελούν τους σημαντικότερους προγνωστικούς παράγοντες RVR, η οποία όμως επιτυγχάνεται σε 34% των ασθενών με δύσκολο γονότυπο ή 45% εκείνων με υψηλή αρχική ιαιμία, ποσοστά αρκετά υψηλότερα από τα αναφερόμενα σε διάφορες διεθνείς μελέτες. 026 ΚΙΡΡΩΤΙΚΗ ΜΥΟΚΑΡΔΙΟΠΑΘΕΙΑ: ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ, ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΜΕ ΤΗ ΒΑΚΤΗΡΙΑΚΗ ΑΛΛΟΘΕΣΗ. Δ. Καραγιαννάκης, Ι. Βλαχογιαννάκος, Γ. Αναστασιάδης 2, Γ. Καλτσά, Σ. Σιακαβέλλας, Ε. Βαφειάδη-Ζουμπούλη, Σ. Λαδάς Ά Προπαιδευτική Παθολογική Πανεπιστημιακή Κλινική Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, 2 Καρδιολογική Κλινική Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών Εισαγωγή: Οι κιρρωτικοί ασθενείς παρουσιάζουν δομικές μεταβολές του μυοκαρδίου και διαταραχές στη διαστολική καρδιακή λειτουργία, μια οντότητα γνωστή ως κιρρωτική μυοκαρδιοπάθεια (KM). Η παθογένεση της ΚΜ δεν έχει αποσαφηνισθεί επαρκώς. Σκοπός: Μελετήσαμε τη συχνότητα και τα χαρακτηριστικά της ΚΜ καθώς και τον ενδεχόμενο ρόλο της βακτηριδιακής αλλόθεσης στην αιτιοπαθογένειά της. Υλικά και Μέθοδοι: 45 ασθενείς με κίρρωση ήπατος (73.3% άνδρες, μέση ηλικία 57 έτη, 48.9% μη αντιρροπούμενη κίρρωση) υποβλήθηκαν σε έγχρωμο ιστικό Doppler για την αξιολόγηση των συστηματικών αιμοδυναμικών παραμέτρων και της λειτουργικότητας της αριστερής κοιλίας. Η διάγνωση και η βαθμολόγηση της διαστολικής δυσλειτουργίας (ΔΔ) βασίστηκε στα κριτήρια της Αμερικανικής Εταιρίας Υπερηχοτομογραφίας. Στον ορό μετρήθηκαν το BNP (Brain Natriuretic Peptide), η LBP (Lipopolysaccharide Binding Protein) και τα επίπεδα κυτταροκινών (TNFa, IL-β, IL-6). Αποτελέσματα: ΔΔ παρατηρήθηκε στο 37.77% των ασθενών (20% grade και 7.77% grade 2/3). Οι ασθενείς με ΔΔ grade 2/3 είχαν υψηλότερα επίπεδα BNP (47.3±56.02 έναντι 45.95±59.5pg/ml, p=0.007) και LBP (20.79±6.6 έναντι 0.36±8.53μg/ml, p=0.02) σε σχέση με αυτούς χωρίς ΔΔ. Δεν παρατηρήθηκαν στατιστικώς σημαντικές διαφορές στη βαρύτητα της κιρρώσεως και τις αιμοδυναμικές παραμέτρους (C-Pscore 7.25±.39 έναντι 6.48±2, MELD 2±4 έναντι.7±4.6, Περιφερικές Αντιστάσεις ±697. έναντι ±632.7dyn.sec/cm 5, ΜΑΠ 92.78±0.76 έναντι 94.67±.46mmHg, Καρδιακή Συχνότητα 72.9±0.5 έναντι 78±2). Τα επίπεδα κυτταροκινών δεν διέφεραν στατιστικά στις δύο ομάδες. Συμπεράσματα: Η ΔΔ αποτελεί συχνή εκδήλωση της ηπατικής κίρρωσης και δε φαίνεται να σχετίζεται με τη βαρύτητα της ηπατικής ανεπάρκειας. Η ανεύρεση υψηλών επιπέδων LBP στους ασθενείς με σοβαρή ΔΔ ενισχύει το ρόλο της βακτηριδιακής αλλόθεσης στην παθογένεια της ΚΜ και χρήζει περαιτέρω διερεύνησης. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):4 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl): ΕΙΝΑΙ ΣΥΧΝΟΤΕΡΟΣ Ο ΥΠΕΡΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ ΟΙΣΟΦΑΓΟΣ ΣΕ ΥΠΕΡ- ΒΑΡΟΥΣ - ΠΑΧΥΣΑΡΚΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ; N. Βιάζης, Α. Κεγιόγλου, Γ. Καραμανώλης 2, Θ. Μαρκουτσάκη, Π. Βασιανοπούλου, Δ. Γεωργιάδης, Γ. Ζαχαράκης, Κ. Μάρκογλου, Π. Γκούμα, Δ.Γ. Καραμανώλης Β Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός», 2 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Β Χειρουργική Κλινική Πανεπιστημίου Αθηνών, Αρεταίειο Νοσοκομείο ΣΚΟΠΟΣ. Να συγκριθεί η συχνότητα ανεύρεσης υπερευαίσθητου οισοφάγου σε υπέρβαρους - παχύσαρκους ασθενείς σε σύγκριση με ασθενείς με φυσιολογικό βάρος. ΜΕΘΟΔΟΙ: Ασθενείς με φυσιολογική ενδοσκόπηση και τυπικά παλινδρομικά συμπτώματα (οπισθοστερνικός καύσος, θωρακικό άλγος, αναγωγές), παρά την αγωγή με αναστολείς αντλίας πρωτονίων 2 φορές την ημέρα, υποβλήθηκαν σε 24-ωρη ph-μετρία/εμπέδηση. Καταγράφηκε η έκθεση του περιφερικού οισοφάγου στο οξύ (% χρόνος με ph < 4) και τα παλινδρομικά επεισόδια (όξινα/ μη όξινα). Θετικός συμπτωματικός δείκτης θεωρήθηκε αυτός στον οποίο τουλάχιστον το 50% των συμπτωμάτων συνέπιπτε με επεισόδια παλινδρόμησης. Ασθενείς με φυσιολογική έκθεση του περιφερικού οισοφάγου στο οξύ και θετικό συμπτωματικό δείκτη, θεωρήθηκε ότι πάσχουν από υπερευαίσθητο οισοφάγο. Στη συνέχεια έγινε σύγκριση της συχνότητας ανεύρεσης υπερευαίσθητου οισοφάγου σε υπέρβαρους - παχύσαρκους ασθενείς (BMI >25), σε σύγκριση με εκείνους με φυσιολογικό βάρος (BMI <24.9). ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Συνολικά 252 ασθενείς [50 γυναίκες (59.5%), μέσος όρος ηλικίας 55 έτη (όρια 8-75 έτη)] υπεβλήθησαν σε 24-ωρη ph-μετρία/ εμπέδηση. Διακόσιοι δεκαεννέα ασθενείς (86.9%) ανέφεραν συμπτώματα κατά τη διάρκεια της εξέτασης, ενώ 05 (47.9%) από αυτούς είχαν θετικό συμπωματικό δείκτη [22 (20.95%) όξινη, 5 (4.76%) μικτή και 78 (74.29%) μη όξινη παλινδρόμηση). Από αυτούς, οι 75 (7.4%) είχαν φυσιολογική έκθεση περιφερικού οισοφάγου στο οξύ και θεωρήθηκε ότι πάσχουν από υπερευαίσθητο οισοφάγο. Από τους ασθενείς αυτούς, οι 44 (58.7%) είχαν φυσιολογικό βάρος, ενώ οι υπόλοιποι 3 (4.3%) ήταν υπέρβαροι ή παχύσαρκοι (p=n.s.). ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Παρότι οι υπέρβαροι παχύσαρκοι ασθενείς εμφανίζουν συχνότερα ΓΟΠΝ, η συχνότητα ανεύρεσης υπερευαίσθητου οισοφάγου δεν εμφανίζει διαφορά στους ασθενείς αυτούς σε σύγκριση με εκείνους με φυσιολογικό βάρος. ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΠΡΟΠΟΦΟΛΗΣ ΣΤΟ ΠΛΑΣΜΑ ΑΣΘΕΝΩΝ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ERCP ΜΕ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΔΙΦΑΣΜΑΤΙΚΟΥ ΔΕΙΚΤΗ ΚΑΙ ΚΛΙΝΙΚΩΝ ΠΑΡΑΜΕΤΡΩΝ. Ε. Χαϊνάκη, Α. Κουβαράκης 2, Μ. Μανωλαράκη, Ε. Λαζανάκη, Γ. Τριμπόνιας, Ε. Βάρδας, Γ. Χλουβεράκη 2, Ε. Στεφάνου 2, Γ. Πασπάτης Βενιζέλειο ΓΠΝΗ, 2 Πανεπιστήμιο Κρήτης Εισαγωγή: Η προποφόλη ως αναισθητικός παράγοντας χορηγείται όλο και συχνότερα για καταστολή σε επεμβάσεις ERCP λόγω της ταχείας έναρξης δράσης της και της ταχείας ανάνηψης. Η κύρια παρενέργειά της είναι η δοσοεξαρτώμενη καταστολή της αναπνοής, η οποία δεν μπορεί να αναστραφεί από κάποιο αντίδοτο. Κατά συνέπεια η τιτλοποίηση της είναι σημαντική. Ο διφασματικός δείκτης μια παράμετρος που προκύπτει από την ανάλυση του ΗΕΓ/τος- φαίνεται να χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο για τον έλεγχο του βάθους καταστολής ή αναισθησίας. Σε προηγούμενη μελέτη έχουμε δείξει ότι το BIS μπορεί να συνεισφέρει στην καλύτερη τιτλοποίηση της προποφόλης. ΣΚΟΠΟΣ: Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να συσχετίσουμε τις ενδείξεις του διφασματικού δείκτη και κλινικές παραμέτρους ελέγχου του βάθους καταστολής με τα επίπεδα της προποφόλης στο πλάσμα των ασθενών που πρόκειται να υποβληθούν σε ERCP ΜΕΘΟΔΟΣ: Στη μελέτη περιλήφθηκαν αρχικά 3 ασθενείς, οι οποίοι τυχαιοποιημένα χωρίστηκαν σε δυο ομάδες. Η ομάδα του BIS έλαβε καταστολή με συνεχή έγχυση προποφόλης βάσει των ενδείξεων του BIS (BIS=50-60) ενώ η ομάδα ελέγχου έλαβε καταστολή βάσει κλινικών παραμέτρων της κλίμακας MOAA/S (Modified Observer s assessment alertness Scale) 0- (φάση διατήρησης). Κατά τη φάση διατήρησης καθώς και μετά το πέρας της έγχυσης λαμβάνονταν 2ml αρτηριακού αίματος από όλους τους ασθενείς. Η ανάλυση των δειγμάτων γινόταν με αέριο χρωματογραφία-φασματογραφία μάζας (GC-MS). ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Στο τέλος της επέμβασης η μέση συγκέντρωση (SD) προποφόλης σε ng στο πλάσμα ήταν 769(476) και 536(28) στην ομάδα ελέγχου και στην ομάδα BIS αντίστοιχα. Στη φάση διατήρησης στο πρώτο τεταρτημόριο τα επίπεδα προποφόλης (ng) ήταν 76 και 62 ng για την ομάδα ελέγχου και την ομάδα BIS αντίστοιχα. Στο δεύτερο τεταρτημόριο (50%) τα επίπεδα της προποφόλης ήταν σε ng 068 και 845 για την ομάδα ελέγχου και την ομάδα BIS αντίστοιχα ενώ στο τρίτο τεταρτημόριο (75%) ήταν 700 και 064 αντίστοιχα. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Τα επίπεδα προποφόλης στο πλάσμα στο τέλος της επέμβασης ήταν χαμηλότερα όταν ο διφασματικός δείκτης χρησιμοποιούνταν για το έλεγχο του βάθους καταστολής. Τα επίπεδα προποφόλης κατά τη φάση διατήρησης της καταστολής είχαν μικρότερες διακυμάνσεις όταν γινόταν χρήση του διφασματικού δείκτη. Συμπερασματικά ο διφασματικός δείκτης μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αποτελεσματικότερη τιτλοποίηση της προποφόλης.. Paspatis GA, Chainaki I, Manolaraki M. et al Efficacy of Bispectral Monitoring as an Adjunct to Propofol Deep Sedation for ERCP: A Randomized Controlled Trial Endoscopy. 2009, 4(2): ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):4 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):4

16 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΥΠΕΡΗΧΟΓΡΑΦΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΙΟΨΙΑΣ ΔΙΑ ΛΕΠΤΗΣ ΒΕΛΟΝΗΣ ΣΤΗΝ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑ- ΓΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΑΝΟΣΗΣ ΠΑΓΚΡΕΑΤΙΤΙΔΑΣ A. Στρίκη, Γ. Τσαρούχας, Σ. Δημόπουλος, Π. Σιγάλας, Ι. Γκαρτζώνης, Χ. Σάλλα, Ι. Καρούμπαλης, Β. Ντελής Γαστρεντερολογικό τμήμα Γ.Ν.Α. «Γ. Γεννηματάς», Κυτταρολογικό τμήμα Γ.Ν.Α. «Γ. Γεννηματάς» Εισαγωγή-Σκοπός: Η μεγάλη ομοιότητα των απεικονιστικών ευρημάτων της αυτοάνοσης παγκρεατίτιδας (ΑΠ) και του καρκίνου του παγκρέατος έχει αναγάγει το ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα και τη βιοψία διά λεπτής βελόνης (EUS-FNA) σε σημαντική συμπληρωματική εξέταση. Σκοπός της μελέτης η διερεύνηση της θέσης του EUS-FNA στην τεκμηρίωση της διάγνωσης της ΑΠ. Ασθενείς-μέθοδοι: Από 06/2006 έως 06/20 παραπέμφθηκαν στο Γαστρεντερολογικό τμήμα του Γ.Ν. «Γ. Γεννηματάς» για EUS-FNA 926 ασθενείς με απεικονιστικά ευρήματα χωροκατακτητικής εξεργασίας παγκρέατος. Σε άρρενες ασθενείς τέθηκε η διάγνωση της ΑΠ. Αποτελέσματα: 63% των ασθενών είχε αρχικά υποβληθεί σε αξονική τομογραφία, το 72% σε μαγνητικό συντονισμό, ενώ 36% των ασθενών είχε υποβληθεί διαδοχικά και στις δύο απεικονιστικές εξετάσεις οι οποίες αδυνατούσαν να θέσουν τη διάγνωση. Ακολούθησε σε όλους τους ασθενείς EUS-FNA με ευρήματα τόσο απεικονιστικά όσο και κυτταρολογικά εντόνως συνηγορητικά προς τη διάγνωση της ΑΠ. Το 75% των ασθενών είχε και αυξημένα επίπεδα IgG4. Όλοι οι ασθενείς με ευρήματα συνηγορητικά υπέρ της ΑΠ και απουσίας υψηλόβαθμης δυσπλασίας ή κακοήθειας έστω και με μη διαγνωστικά επίπεδα IgG4 υποβλήθηκαν σε θεραπευτική αγωγή με πρεδνιζόνη την οποία ακολούθησε ταχέως κλινική ύφεση της συμπτωματολογίας, η οποία επιβεβαιώθηκε και απεικονιστικά είτε με μαγνητικό συντονισμό, είτε με επανάληψη του EUS στο τέλος της φαρμακευτικής αγωγής, επιβεβαιώνοντας έτσι τη διάγνωση της ΑΠ. Σε κανέναν από τους ασθενείς που οδηγήθηκε μετά από ΕUS-FNA στο χειρουργείο για εξαιρέσιμη κακοήθεια παγκρέατος δεν τεκμηριώθηκε από την παθολογοανατομική εξέταση του χειρουργικού παρασκευάσματος ΑΠ. Συμπεράσματα: Το EUS-FNA αποτελεί αναπόσπαστο κρίκο στον διαγνωστικό αλγόριθμο της ΑΠ. Μεγαλύτερος αριθμός ασθενών είναι απαραίτητος για την επιβεβαίωση των αποτελεσμάτων. ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ Μεταλλάξεις του γονιδίου CDH στο σύνδρομο του Κληρονομούμενου Γαστρικού Καρκίνου Διαχύτου Τύπου (HDGC) στον ελληνικό πληθυσμό Φ. Φωστήρα, Μ. Μυλωνάκη 2, Χ. Μάλλη 2, Ι. Τριανταφυλλίδης 2, Δ. Γιαννουκάκος 2 Εργαστήριο Μοριακής Διαγνωστικής, Ι/ΡΡΠ, Ε.Κ.Ε.Φ.Ε «Δημόκριτος», Αθήνα, 2 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας «Άγιος Παντελεήμων», Αθήνα Εισαγωγή Ο γαστρικός καρκίνος αποτελεί μία από τις συχνότερες αιτίες θανάτων από κακοήθη νεοπλάσματα στην Ευρώπη []. Ιστολογικά ο γαστρικός καρκίνος χωρίζεται σε δύο κατηγορίες: (α) στον εντερικού τύπου και (β) στον διαχύτου τύπου. Υπολογίζεται ότι ένα μικρό ποσοστό των περιπτώσεων γαστρικού καρκίνου διαχύτου τύπου έχει κληρονομική βάση. Το σύνδρομο του κληρονομούμενου γαστρικού καρκίνου διαχύτου τύπου (Herediatary Diffuse Gastric Cancer Syndrome; HDGC; MIM 3725) περιγράφηκε αρχικά το 998 σε τρεις οικογένειες με πολλαπλές περιπτώσεις γαστρικού καρκίνου, αλλά και καρκίνου του παχέος εντέρου [2]. Η μελέτη των οικογενειών αυτών κατέδειξε τις γαμετικές παθογόνους μεταλλάξεις στο γονίδιο CDH ως την αιτία εμφάνισης γαστρικού καρκίνου διαχύτου τύπου. Το σύνδρομο του Κληρονομούμενου Γαστρικού Καρκίνου Διαχύτου Τύπου (Hereditary Diffuse Gastric Cancer- HDGC) χαρακτηρίζεται από τον αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης γαστρικού καρκίνου διαχύτου τύπου. Υπολογίζεται ότι για τα αρσενικά άτομα που φέρουν μεταλλάξεις στο γονίδιο CDH ο δια βίου κίνδυνος εμφάνισης γαστρικού καρκίνου διαχύτου τύπου καρκίνου είναι 67%, ενώ για τα θηλυκά άτομα, ο αντίστοιχος δια βίου κίνδυνος είναι 83% [3]. H μέση ηλικία εμφάνισης γαστρικού καρκίνου στα άτομα που φέρουν μεταλλάξεις στο γονίδιο CDH είναι τα 38 έτη [4]. Περαιτέρω μελέτες συσχέτισαν την συχνή εμφάνιση περιστατικών καρκίνου μαστού λοβιακού τύπου σε οικογένειες με γαμετικές μεταλλάξεις το γονίδιο CDH. O μέσος όρος ηλικίας εμφάνισης καρκίνου του μαστού σε γυναίκες που φέρουν μεταλλάξεις του γονιδίου CDH είναι τα 50 έτη, ενώ ο δια βίου κίνδυνος εμφάνισης λοβιακού καρκίνου του μαστού υπολογίζεται στο 40% [4]. To γονίδιο CDH Το γονίδιο CDH εδράζεται στο χρωμόσωμα 6q22. και έχει κωδική περιοχή μεγέθους 2.6Kb, η οποία μοιράζεται σε 6 εξόνια. Το πρωτεϊνικό παράγωγο του γονιδίου CDH, η Ε-καδχερίνη (E-cadherin) είναι μία διαμεμβρανική πρωτεΐνη, η οποία λειτουργεί ως μόριο διακυτταρικής σύνδεσης μεταξύ των επιθηλιακών κυττάρων. Επίσης, η Ε-καδχερίνη συνδέεται με τις κατενίνες (α, β και γ), εξασφαλίζοντας με αυτό τον τρόπο την σύνδεσή της με το κυτταροσκελετικό σύστημα [5]. Σκοπός Ο σκοπός της εργασίας αυτής είναι ο χαρακτηρισμός των μεταλλάξεων του γονιδίου CDH σε ασθενείς που πληρούν τα κριτήρια του συνδρόμου του Κληρονομούμενου Γαστρικού Καρκίνου Διαχύτου Τύπου και ο προσδιορισμός του φάσματος των μεταλλάξεων αυτών στον Ελληνικό πληθυσμό με στόχο την πληρέστερη γενετική συμβουλευτική και αντιμετώπιση της συγκεκριμένης μορφής καρκίνου. Υλικό-Μέθοδος Οι ασθενείς επιλέγονται βάση του κλινικού τους φαινοτύπου, καθώς και του αναλυτικού οικογενειακού ιστορικού τους, ενώ εφαρμόζονται τα κλινικά κριτήρια του συνδρόμου όπως έχουν διατυπωθεί από το International Gastric Linkage Consortium, τα οποία συνοψίζονται παρακάτω: Διαγνωστικά κριτήρια για το σύνδρομο HDGC [6] Παρουσία 2 ή περισσοτέρων επιβεβαιωμένων ιστολογικά περιστατικών γαστρικού καρκίνου διαχύτου τύπου σε συγγενείς ου ή 2 ου βαθμού, κάτω των 50. Παρουσία 3 επιβεβαιωμένων ιστολογικά περιστατικών γαστρικού καρκίνου διαχύτου τύπου σε συγγενείς ου ή 2 ου βαθμού, ανεξαρτήτου ηλικίας. Ακολουθεί ενημέρωση των ασθενών και έγγραφη συγκατάθεσή τους. Συνολικά έχουν αναλυθεί 0 άτομα που εμπίπτουν στα κριτήρια του συνδρόμου του γαστρικού καρκίνου διαχύτου τύπου, αλλά και ασυπτωματικά άτομα με εκτεταμένο οικογενειακό ιστορικό. Μέθοδος Ως αρχικό υλικό για την απομόνωση DNA χρησιμοποιείται ολικό περιφερικό αίμα, από το οποίο διαχωρίζονται τα λεμφοκύτταρα. Η εξαγωγή του γονιδιωματικού DNA πραγματοποιείται με τη μέθοδο φαινόλης-χλωροφορμίου. Ακολουθεί εκλεκτικός πολλαπλασιασμός όλων των εξονίων, καθώς και των ορίων εσονίων-εξονίων με τη μέθοδο της αλυσιδωτής αντίδρασης της πολυμεράσης (Polymerase Chain Reaction- PCR). Για την όλη διαδικασία είναι απαραίτητη η χρήση των κατάλληλων εκκινητών. Η ανάγνωση της αλληλουχίας του DNA πραγματοποιηθεί με την ηλεκτροφόρηση των τμημάτων DNA στον αυτόματο γενετικό αναλυτή ABI Prism 330xl. Αποτελέσματα Η ανάλυση του γονιδίου CDH κατέδειξε την παρουσία μιας σαφώς παθογόνου μετάλλαξης, η οποία εδράζεται στο εξόνιο 7 του γονιδίου, σε ασθενή με αμφοτερόπλευρο καρκίνο μαστού σε ηλικία 37 ετών και γαστρικό καρκίνο διαχύτου τύπου σε ηλικία 45 ετών. Το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας παρουσιάζεται παρακάτω. Οι συγγενείς της συγκεκριμένης ασθενούς έχουν 50% πιθανότητα να φέρουν την ίδια μετάλλαξη. Σε ασυπτωματικό άτομο ηλικίας 30 ετών, του οποίου η μητέρα απεβίωσε από καρκίνο στομάχου διαχύτου τύπου σε ηλικία 38 ετών, ανιχνεύτηκε μία καινοφανής μετάλλαξη. Η μετάλλαξη αυτή εδράζεται στο 3 όριο του εξονίου 9 και είναι πιθανό να προκαλεί εναλλακτικό μάτισμα, το οποίο θα ελεγχθεί με ανεξάρτητη μελέτη σε επίπεδο RNA. Το άτομο αυτό ακολουθεί τις οδηγίες εντατικού πρωτοκόλλου παρακολούθησης, το οποίο περιλαμβάνει γαστροσκόπηση ανά έτος με την παράλληλη λήψη πολλαπλών βιοψιών. Τέλος, σε άτομο με καρκίνο στομάχου διαχύτου τύπου ηλικίας 52 ετών ανιχνεύτηκε μετάλλαξη στον υποκινητή του γονιδίου. Το πιθανό αποτέλεσμα της μετάλλαξης αυτής είναι η μείωση της μεταγραφικής ικανότητας του υποκινητή του γονιδίου CDH. Το υπό εξέταση άτομο απεβίωσε, ενώ μετά από γονιδιακό έλεγχο αποδείχθηκε η ύπαρξη της παρούσας μετάλλαξης στα τρία αδέρφια του ασθενούς. Τα άτομα αυτά ακολουθούν τις οδηγίες εντατικού πρωτοκόλλου παρακολούθησης. Συμβολή της εργασίας Η παρούσα εργασία αποτελεί την πρώτη πλήρη αναφορά του συνδρόμου του Κληρονομούμενου Γαστρικού Καρκίνου Διαχύτου Τύπου (HDGC) στον ελληνικό πληθυσμό. Μέσω της μελέτης αυτής διασφαλίζεται η γνώση της γενετικής πληροφορίας, η οποία είναι ικανή να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο τόσο στη βιωσιμότητα, όσο και στην ποιότητα ζωής των ασθενών, μιας και θα βοηθήσει στην σωστή διαχείριση των ασθενών αυτών. Στη συνέχεια, οι ασθενείς αυτοί θα παρακολουθούνται βάση εκτεταμένου πρωτόκολλου παρακολούθησης. Βιβλιογραφία []. Boyle P, Ferlay J. Cancer incidence and mortality in Europe, Ann Oncol. 2005;6:48-8. [2]. Guilford P, Hopkins J, Harraway J, et al. E-cadherin germline mutations in familial gastric cancer.nature 998;392: [3]. R.C. Fitzgerald,R.Hardwick, D.Huntsman et al., Hereditary diffuse gastric cancer: updated consensus guidelines for clinical management and directions for future research, Journal of Medical Genetics, vol. 47, no. 7, pp , 200. [4]. Pharoah PD, Guilford P, Caldas C; International Gastric Cancer Linkage Consortium. Incidence of gastric cancer and breast cancer in CDH (E-cadherin) mutation carriers from hereditary diffuse gastric cancer families. Gastroenterology 200;2: [5]. Graziano F, Humar B, Guilford P. The role of the E-cadherin gene (CDH) in diffuse gastric cancer susceptibility: from the laboratory to clinical practice. Ann Oncol. 2003;4: [6]. Caldas C, Carneiro F, Lynch HT, et al. Familial gastric cancer: overview and guidelines for management. J Med Genet. 999;36: ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):5 03 ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝΤΑ mirnas ΣΤΙΣ ΙΔΙΟΠΑΘΕΙΣ ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΕΙΣ ΝΟΣΟΥΣ ΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ (ΙΦΝΕ) Γαζούλη Μ, Αρχανιώτη Π., Μάντζαρης Γ. 2 Εργαστήριο Βιολογίας Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, 2 Α Γαστρεντερολογική Κλινική, ΓΝΑ «Ο Ευαγγελισμός» Εισαγωγή: Η νόσος του Crohn (NC) και η ελκώδης κολίτιδα (EK) έχουν συσχετισθεί με διαφορές στην έκφραση γονιδίων που εμπλέκονται στην ανοσολογική λειτουργία, την επούλωση και την ιστική αναδιάρθωση. Τα mirnas είναι μικρά, μη-κωδικά RNAs που δρουν ως πιθανοί αρνητικοί ρυθμιστές της γονιδιακής έκφρασης και παρουσιάσουν διαταραχές της έκφρασής τους στις χρόνιες ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις νόσους. Σκοπός: Να εξεταστεί η έκφραση των πιο κοινών mirnas στο περιφερικό αίμα ασθενών με ΙΦΝΕ και να συσχετισθεί με τις κλινικοπαθολογικές παραμέτρους της νόσου. Μέθοδος: Εξετάστηκαν 20 ασθενείς με NC, 85 με ΕΚ και 62 υγιείς. Η έκφραση των mir-6,-9b,-2,-23a,-23b,-29a,-3,-06a,-07,-26,-43,-55,- 9,-200c,-223 και 422b, ελέγθηκε με αντίστροφης μεταγραφάσης αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης πραγματικού χρόνου (Real-Time PCR). Πραγματοποιήθηκε στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων. Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η έκφραση των mir-23b,- 29a,-06a,-07,-26,-9 και -200c ήταν σημαντικά αυξημένη στους ασθενείς με NC σε σχέση με τα υγιή άτομα. Η έκφραση των mir-2,-223 και -422c ήταν σημαντικά αυξημένη στου ασθενείς με NC και προσβολή του τελικού ειλέου σε σχέση με τους ασθενείς με προσβολή του παχέος εντέρου. Στην ΕΚ τα mirnas-6,-2 και -55 βρέθηκαν να υπερεκφράζονται σε σχέση με τα υγιή άτομα. Αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχει σαφής διαχωρισμός των mirnas που υπερεκφράζονται στην NC και την ΕΚ. Συμπέρασμα: Η διαφορική έκφραση των mirnas τόσο στις ΙΦΝΕ σε σχέση με τον υγιή πληθυσμό όσο και μεταξύ των διαφορετικών φαινοτύπων της NC υποστηρίζει ότι τα mirnas επηρεάζουν διαφορετικά την έκφραση των σχετιζόμενων με τη φλεγμονή γονιδίων σε κάθε υπότυπο των ΙΦΝΕ και δύνανται να αποτελέσουν τη βάση για την ανάπτυξη διαγνωστικών δοκιμών και την ανάδειξη νέων θεραπευτικών στόχων. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):5 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):5

17 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

18 8 3 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ P00 ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΩΝ ΟΙΣΟΦΑΓΙ- ΚΩΝ ΣΥΡΙΓΓΙΩΝ Σακιζλής Γ, Καραγιάννης Δ, Θεοδωρίδης Π 2, Xιωτακάκου Ε, Παλαμίδας Φ 3, Γιαννόπουλος Π 2 Ιατρικό κέντρο Αθηνών, Γαστρεντερολογικό τμήμα, 2 Ιατρικό κέντρο Αθηνών, Χειρουργικό τμήμα, 3 Ιατρικό κέντρο Αθηνών, Πνευμονολογικό Βρογχοσκοπικό τμήμα Τα οισοφαγικά συρίγγια αποτελούν μία σοβαρή επιπλοκή των επεμβάσεων του οισοφάγου, η αντιμετώπιση των οποίων αποτελεί μεγάλη ιατρική πρόκληση, δεδομένου της δυνητικά θανατηφόρας εξέλιξη τους. Η χειρουργική θεραπεία, με εκ νέου θωρακοτομή, αποτελούσε για χρόνια τη μοναδική λύση, η οποία όμως συχνά συνοδευόταν από υψηλή θνητότητα. Η ανάπτυξη νεώτερων ενδοσκοπικών μεθόδων (clips, stents, tissue sealants) έδωσε πλέον τη δυνατότητα ενδοσκοπικής αντιμετώπισης αυτών των ασθενών, με πολύ λιγότερες επιπλοκές -4. Παρουσιάζουμε 6 περιπτώσεις επιτυχούς ενδοσκοπικής αντιμετώπισης μετεγχειρητικών οισοφαγικών συριγγίων, σε ασθενείς του Ιατρικού κέντρου Αθηνών, από το 2008 έως και το 200. Οι ασθενείς ήταν όλοι άνδρες, με μέσο όρο ηλικίας τα 45έτη. Οι πέντε από αυτούς είχαν υποβληθεί σε πρόσφατη ολική οισοφαγεκτομή λόγω Ca οισοφάγου και είχαν αναπτύξει τυφλό, μετεγχειρητικό αναστομωτικό συρίγγιο και ο ένας είχε υποβληθεί σε αριστερή πνευμονεκτομή λόγω Ca πνεύμονος. Σε όλους τους ασθενείς διενεργήθηκε απεικονιστικός έλεγχος με ακτινοσκόπηση με χορήγηση αραιού διαλύματος γαστρογραφίνης και αξονική τομογραφία θώρακος. Ακολούθησε ενδοσκόπηση ανώτερου πεπτικού και έγχυση μέσω καθετήρα ιστικής κόλλας στην οπή του συριγγώδους πόρου. Στους πέντε ασθενείς με αναστομωτικά συρίγγια μετά ολική οισοφαγεκτομή επιτεύχθηκε πλήρης σύγκληση, με μέσο όρο ενδοσκοπικών εγχύσεων 3,8 (2-5), ενώ ο ασθενής με το ιστορικό πενευμονεκτομής, μετά την η έγχυση δεν επανήλθε στον προγραμματισμένο επανέλεγχο. Η πλήρης σύγκληση επιβεβαιώθηκε τόσο ενδοσκοπικά, όσο και απεικονιστικά με εκ νέου ακτινοσκοπικό έλεγχο, ενώ δεν παρατηρήθηκε καμία επιπλοκή κατά τη διάρκεια της ενδοσκόπησης. Βιβλιογραφία:. Costamagna G, Marchese M. Management of esophageal perforation after therapeutic endocopy. Gastroenterol Hepatol Raju GS, Tarcin O. Endoscopic management of anastomotic esophageal leaks. Techniq Gastroenterol Endosc Raju GS, Thompson C, Zwischenberger JB. Emerging endoscopic options in the management of esophageal leaks. Endoscopy Tringali A, Daniel FB, Familiari P et al. Endoscopic treatment of a recalcitrant esophageal fistula with new tools: Surgisis and nitinol staples. Endoscopy 200. P002 ARGON PLASMA COAGULATION ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΟΦΕΛΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ STENT ΣΤΗΝ ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙ- ΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΓΧΕΙΡΗΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΟΥ ΟΙΣΟΦΑΓΟΥ: Η ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΝΟΣ ΚΕΝΤΡΟΥ Χ. Κρυστάλλης, S. Paterson-Brown 2, Ι.N. Πλεύρης Centre for Liver and Digestive Disorders and 2 Department of Surgery, The Royal Infirmary, University of Edinburgh Τα 2/3 των διαγνωσμένων καρκίνων του οισοφάγου (ΟeCa) είναι ανεγχείρητοι. Οι ενδοσκοπικές μέθοδοι παρηγορητικής θεραπείας εκλογής είναι η τοποθέτηση ενδοπροσθέσεων (SEMS) και οι τεχνικές καυτηριασμού με σκοπό την καταστροφή εξωφυτικού οισοφαγικού όγκου (laser, APC). Τυχαιοποιημένη μελέτη που συνέκρινε τα SEMS με το laser στους ασθενείς με ΟeCa, έδειξε σημαντικό όφελος επιβίωσης στην ομάδα των ασθενών με laser. Δεν είναι γνωστό αν το APC βελτιώνει την επιβίωση σε σύγκριση με τα SEMS στους ασθενείς με ανεγχείρητο ΟeCa. ΣΚΟΠΟΣ: H σύγκριση, όσον αφορά στην επιβίωση, των ασθενών που δεν είναι υποψήφιοι για χειρουργική αντιμετώπιση ή ακτινο-χήμειο θεραπεία και έλαβαν APC έναντι αυτών με SEMS ως παρηγορητική θεραπεία. ΜΕΘΟΔΟΙ: Μία 0ετής αναδρομική μελέτη 53 ασθενών με ανεγχείρητο Ca οισοφάγου/οισογαγογαστρικής συμβολής με επέκταση στον οισοφάγο, που έλαβαν APC (Ομάδα A) ή SEMS (Ομάδα Β). Οι δύο ομάδες ήταν αντιστοιχισμένες κατά το στάδιο της νόσου (Στάδιο). Για την σύγκριση της επιβίωσης χρησιμοποιήθηκαν καμπύλες Kaplan-Meir και για τη μέση διάρκεια επιβίωσης log-rank test. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Αντιμετωπίσθηκαν με APC (ΙΤΤ) 6/53 ασθενείς (Ομάδα A) ενώ με stents 92/53 (Ομάδα B). Μέσος όρος ηλικίας και φύλο (Α/Θ) (76.55, 42/9 vs 76.28, 59/33) σε Ομάδα A και B αντίστοιχα. Η σύγκριση μεταξύ της μέσης επιβίωσης ανάμεσα στις δύο ομάδες συγκεντρωτικά και μεταξύ υποομάδων ίδιου Σταδίου είναι: Ομάδα A vs B συγκεντρωτικά 275 ημέρες±22,3 vs 2±7,58 (log-rank p<0,000), Στάδιο III-IV 24 ημέρες±24,5 vs 0±5,9 (log-rank p<0,000), Στάδιο III 300 ημέρες ±28,62 vs 47±6,08 (log-rank p<0,000). Δεν παρατηρήθηκαν διαφορές όσον αφορά στη συννοσηρότητα στις παραπάνω ομάδες. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Είναι η πρώτη ένδειξη ότι η παρηγορητική θεραπεία με APC επιμηκύνει την επιβίωση έναντι του stent στους ασθενείς με OeCa. Περεταίρω προοπτική αξιολόγηση είναι αναγκαία. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):8 P003 ΟΙΣΟΦΑΓΟΠΛΑΣΤΙΚΗ ΣΕ ΕΓΚΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΣΟΦΑΓΟΥ ΜΕ ΠΛΗ- ΡΗ ΟΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΤΡΑΧΗΛΙΚΟΥ ΟΙΣΟΦΑΓΟΥ (ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΤΕ- ΧΝΙΚΗ) Γιαννόπουλος Π., Θεοδωρίδης Π., Βήχα Α. Ιατρικό Αθηνών, Μαρούσι, Αθήνα Εισαγωγή. Σε περιπτώσεις εγκαυμάτων του οισοφάγου όπου υπάρχει πλήρης ουλοποίηση του τραχηλικού οισοφάγου, η προτεινόμενη λύση στη διεθνή βιβλιογραφία, είναι η παράκαμψη του οισοφάγου με μόσχευμα, το οποίο αναστομώνεται τελικοπλάγια στο φάρυγγα. Σε δύο περιπτώσεις που εφαρμόσαμε στο παρελθόν την τεχνική αυτή, αναγκαστήκαμε να προβούμε σε λαρυγγεκτομή λόγω σοβαρών προβλημάτων εισρόφησης. Σκοπός. Η παρουσίαση μεθόδου μας, με την οποία αποφεύγεται η μόνιμη τραχειοστομία. Συνίσταται στη διεγχειρητική διαστολή του κεντρικού κολοβώματος του οισοφάγου και αναστόμωσή του με το μόσχευμα της οισοφαγοπλαστικής, ενώ διεκβάλλεται ρινογαστρικός καθετήρας, ως stent δια της αναστόμωσης, που παραμένει 6-8 εβδομάδες και ακολουθούν διαστολές. Υλικό. Την περίοδο αντιμετωπίσαμε 5 ασθενείς με σχεδόν πλήρη απόφραξη στένωση του τραχηλικού οισοφάγου, μετά από κατάποση καυστικών ουσιών, που ήταν αδύνατον να γίνει διαστολή. Μέθοδος. Μετά την παρασκευή και διαίρεση του τραχηλικού οισοφάγου, ο οποίος εφαίνετο πλήρως αποφραγμένος λόγω ουλοποίησης, με προσοχή περάσαμε μικρή μύλη προς το φάρυγγα και συνεχίσαμε διαστολές με κηρία bakes μέχρι το νούμερο 9. Μετά προωθήσαμε το ρινογαστρικό καθετήρα μέσα από το κολόβωμα του οισοφάγου και αναστομώσαμε τον τραχηλικό οισοφάγο με το μόσχευμα (γαστρικός σωλήνας ή παχύ έντερο). Ο ρινογαστρικός καθετήρας παρέμεινε για 6 εβδομάδες, μετά αφαιρέθηκε και με προοδευτικές διαστολές, σταθεροποιήθηκε ένας αυλός 3-5mm. Αποτελέσματα. Δεν σημειώθηκε καμία μετεγχειρητική επιπλοκή. Φυσιολογική κατάποση και αύξηση του σωματικού βάρους επετεύχθη σε όλους. Το μετεγχειρητικό ενδοσκοπικό follow-up δεν ανέδειξε καμία υποτροπή της στενώσεως στην περιοχή της αναστόμωσης. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):8 P004 ΕΓΧΥΣΗ ΘΡΟΜΒΙΝΗΣ (THROMBIN) ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΑΣΤΡΙΚΩΝ ΚΙΡΣΩΝ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΗΠΑΤΙΚΗ ΝΟΣΟ Η ΤΜΗΜΑΤΙ- ΚΗ ΠΥΛΑΙΑ ΥΠΕΡΤΑΣΗ, ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΟ ΥΠΕΡΗΧΟ (EUS) Πλεύρης Ι., Αλεξανδρίδης Σ., McAvoy N., Lennon AM., Inglis S. 2, Hayes PC Centre for Liver and Digestive Disorders, The Royal Infirmary of Edinburgh, University of Edinburgh, Edinburgh, UK, 2 Department of Medical Physics, The Royal Infirmary of Edinburgh, University of Edinburgh, Edinburgh, UK Εισαγωγή: Οι έκτοποι κιρσοί απαντώνται σπανιότερα και η πιθανότητα αιμορραγίας τους είναι μικρότερη από αυτή των οισοφαγικών. Ωστόσο η αιμορραγία τους έχει σαν αποτέλεσμα υψηλότερα ποσοστά θνητότητας και θνησιμότητας. H ευρύτερη χρήση του ενδοσκοπικού υπερήχου με Doppler ανίχνευση καθιστά δυνατή την αξιολόγηση της βαρύτητας της πυλαίας υπέρτασης και τον έλεγχο τελικά της κιρσικής αιμορραγίας κατευθυνόμενα από ενδοσκοπικό υπέρηχο. Σκοπός και μέθοδοι: Να παρουσιάσουμε την εμπειρία του κέντρου μας στην κατευθυνόμενη υπό ενδοσκοπικό υπέρηχο (EUS) έγχυση thrombin για τον έλεγχο αιμορραγίας γαστρικών οι άλλων έκτοπων κιρσών σε ασθενείς με χρόνια ηπατική νόσο ή τμηματική πυλαία υπέρταση. Όλοι οι ασθενείς αμέσως μετά από μια διαγνωστική η επεμβατική ενδοσκόπηση υπεβλήθησαν σε EUS (radial ή linear ή EUS miniprobes), προκειμένου περαιτέρω αντιμετώπισης. Αποτελέσματα: Από τον Ιανουάριο του 2008 έως τον Ιανουάριο του 20 στην μελέτη εισήχθησαν 6 ασθενείς (4 άνδρες και 2 γυναίκες). Οι από αυτούς έπασχαν από ηπατική νόσο (6 ασθενείς με αλκοολική νόσο, 2 με Μη Αλκοολικής Αιτιολογίας Ηπατική Νόσο, ένας με αυτοάνοση ηπατίτιδα και ένας με Πρωτοπαθή Χολική Κίρρωση) και οι 5 από τμηματική πυλαία υπέρταση. Η πλειοψηφία των ασθενών είχαν ηπατική κίρρωση Child Pugh B. Η έγχυση Thrombin (250 iu/ml) είχε άριστο αποτέλεσμα, με την επιβεβαίωση σχηματισμού θρόμβου από τον ενδοσκοπικό υπέρηχο, σε 0 ασθενείς με κιρσούς θόλου, 5 ασθενείς με δωδεκαδακτυλικούς κιρσούς και έναν ασθενή με μη ελεγχόμενη αιμορραγία μετά από την τοποθέτηση TIPSS εξαιτίας ψευδοανευρύσματος στον κατώτερο οισοφάγο με επικοινωνία με την άζυγο φλέβα. Η μέση δόση thrombin που χορηγήθηκε ήταν 3,5 ml (8-26 ml) σε χορήγηση με 3 εγχύσεις. Οι Fujinon EUS miniprobes χρησιμοποιήθηκαν σε περιπτώσεις μέσω του καναλιού εργασίας των συμβατικών ενδοσκοπίων πριν και μετά την έγχυση Thrombin ώστε να επιβεβαιώσουμε την δημιουργία θρόμβου. Σε 2 νοσηλευόμενους ασθενείς στην ΜΕΘ η έγχυση Thrombin έγινε με βελόνη FNA 22 G, μέσω του γραμμικού (linear) EUS ενδοσκοπίου της Olympus με ταυτόχρονο έλεγχο του σχηματισμού θρόμβου. Έγχυση thrombin έγινε επίσης ως θεραπεία διάσωσης σε 2 ασθενείς με αιμορραγία μετά από τοποθέτηση TIPSS. Επαναιμορραγία διαπιστώθηκε σε έναν ασθενή, ενώ δεν υπήρξε κανένας θάνατος. Συμπεράσματα: Ο ενδοσκοπικός υπέρηχος με Doppler αποτελεί σημαντική τεχνική για την διάγνωση και θεραπεία γαστρικών οι άλλων έκτοπων κιρσών. Η έγχυση thrombin αποτελεί ασφαλή και αποτελεσματική τεχνική για τον έλεγχο της κιρσικής αιμορραγίας σε επιπλεγμένες περιπτώσεις, όταν έχουν αποτύχει οι άλλες θεραπευτικές τεχνικές. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):8 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):8

19 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ P005 9 P006 Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΔΥΣΠΕΨΙΑ Σ. Σκούρας, Δ. Δαμίγος, Ν. Ροσόλυμος, Γ. Νάκος ΓΝΑ Ιπποκράτειο ΣΚΟΠΟΣ - ΜΕΘΟΔΟΙ: Η διερεύνηση διαφορών ως προς την ποιότητας ζωής όπως αυτή ορίζεται από τις 8 υποκατηγορίες του ερωτηματολογίου SF-36 σε ασθενείς με οργανική δυσπεψία και σε αυτούς με λειτουργική νόσο, όπως αυτή ορίζεται από τα κριτήρια της Ρώμης ΙΙΙ. Το δείγμα της έρευνας αποτέλεσαν 00 άτομα με δυσπεπτικά ενοχλήματα, 47 άνδρες - 53 γυναίκες. Οι ασθενείς συμπλήρωσαν το ερωτηματολόγιο SF-36 για την κατάσταση της υγείας τους, υπoβλήθηκαν σε γαστροσκόπηση και ταξινομήθηκαν σε ομάδα οργανικής (Α) και λειτουργικής (Β) δυσπεψίας. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Ομάδα Α N=49 Ομάδα Β N=5 Διαφορά (*) p Μεταβλητή Μέση τιμή ±SD Μέση τιμή ±SD Ηλικία 49,2±6,52 50,4±8,82 Ρ>0,0 Σ.Λ (**) 83,06±4,85 79,57±2,92 P>0,0 Ρ.Σ (**) 60,7±42,39 39,7±45,60 +53% P<0,05 ΡΣΘ (**) 56,46±43,68 7,90±37,34-2% P<0,0 ΖΤ (**) 57,45±5,24 47,65±3,28 +2% P<0,00 Ψ (**) 64,8±6,24 68,55±0,33 P>0,0 Κ.Λ (**) 62,25±22,74 69,2±4,65-0% P<0,0 Σ.Π (**) 42,30±8,09 43,58±5,59 P>0,0 Γ.Υ (**) 59,08±23,8 80,0±8,20-26% P<0,00 (*) Ποσοστιαία διαφορά της Ομάδας Α ως προς την Ομάδα Β (**) Σ.Λ: Σωματική Λειτουργικότητα, Ρ.Σ: Ρόλος Σωματικός, ΡΣΘ: Ρόλος Συναισθηματικός, ΖΤ: Ζωτικότητα, Ψ: Ψυχική υγεία, Κ.Λ: Κοινωνική Λειτουργικότητα, Σ.Π: Σωματικός Πόνος, Γ.Υ: Γενική Υγεία, SD: σταθερή απόκλιση ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Στατιστικώς σημαντικές διαφορές προκύπτουν ως προς την αντίληψη των ασθενών για την γενική τους υγεία, τη ζωτικότητα και την επίπτωση της δυσπεψίας στο σωματικό ρόλο ενώ επίσης διαφορές διαπιστώνονται ως προς την κοινωνική λειτουργικότητα και τον συναισθηματικό ρόλο. Όλα τα παραπάνω επισημαίνουν την ανάγκη προσεκτικής και ορθολογικής προσέγγισης των ασθενών με οργανική και λειτουργική δυσπεψία, τόσο στη διερεύνηση των επιμέρους συνιστωσών που συνθέτουν την ποιότητα ζωής, όσο και στη χορήγηση της κατάλληλης θεραπείας. ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΕΠΙΠΛΟΚΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΧΟΛΗΦΟ- ΡΑ ΣΕ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΜΕΝΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ I. Παχιαδάκης, Ι. Γουλής 2, Ι. Μόσχος, Α. Νάκος, Θ. Γκρέτζιος, Α. Γκαγκάλης 4, Γ. Ίμβριος 3, Ι. Φούζας 3, Ν. Αντωνιάδης 3, Β. Παπανικολάου 3, Ε. Ακριβιάδης 2, Δ. Τακούδας 3 Γαστρεντερολογική Κλινική 424 ΓΣΝΕ, 2 Δ Παθολογική Κλινική ΑΠΘ, «Ιπποκράτειο» Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, 3 Χειρουργική Κλινική Μεταμοσχεύσεων ΑΠΘ, «Ιπποκράτειο» Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, 4 Γαστρεντερολογική Κλινική Νοσοκομείο «Παπαγεωργίου» Οι επιπλοκές από τα χοληφόρα είναι συνυφασμένες με την έννοια της μεταμόσχευσης ήπατος (OLT) σε ποσοστό 5%-35% (0%-20% σε μεταμόσχευση ολικού μοσχεύματος). Ενώ παλαιότερα η αντιμετώπιση των επιπλοκών από τα χοληφόρα μετά OLT ήταν κατά κύριο λόγο χειρουργική, τα τελευταία χρόνια αυτές αντιμετωπίζονται ενδοσκοπικά (με ERCP) προς μεγάλο όφελος του μεταμοσχευμένου όσον αφορά τη νοσηρότητα και τη θνησιμότητα. Η εμπειρία μας στην αντιμετώπιση επιπλοκών από τα χοληφόρα σε μεταμοσχευμένους το τελευταίο έτος περιλαμβάνει έξι ασθενείς. Δύο παρουσίασαν στενώσεις (μη-αναστομωτικές, στο μεταμοσχευμένο τμήμα του χοληδόχου πόρου), δύο παρουσίασαν διαφυγή χολής από το σημείο εισόδου του σωλήνα Kehr, ένας παρουσίασε στένωση, μη-αναστομωτική του χολ. πόρου και ταυτόχρονη διαφυγή χολής από το σημείο εισόδου του σωλήνα Kehr και τέλος μια ασθενής παρουσίασε biliary cast syndrome (BCS). Όλες οι στενώσεις ήταν μη αναστομωτικές και σχετίζονταν με ισχαιμία του χοληδόχου πόρου (2 λόγω θρόμβωσης ηπατικής αρτηρίας, και λόγω παλαιότερων αγγειακών βλαβών του λήπτη συνεπεία τροχαίου δυστυχήματος) και αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς με διαστολή με μπαλόνι και τοποθέτηση πλαστικών stent τα οποία αλλάζουν ανά 3-6 μήνες ενώ αυξάνεται η διάμετρος και ο αριθμός τους. Οι διαφυγές αντιμετωπίστηκαν με σφιγκτηροτομή και τοποθέτηση πλαστικού stent 0Fr, εκτός μίας περίπτωσης στην οποία η προσπέλαση με σύρμα του μεταμοσχευμένου πόρου δεν ήταν δυνατή λόγω οξείας γωνίωσης. Η ασθενής με το BCS δεν κατέστη δυνατό να αντιμετωπιστεί ενδοσκοπικά λόγω ιδιαίτερα λεπτοφυούς αυτόχθονος χοληδόχου πόρου που δεν επέτρεπε χειρισμούς καθαρισμού των ενδοηπατικών χοληφόρων από τα εκμαγεία. Συμπέρασμα: Με εξαίρεση την ασθενή με το BCS η οποία και απεβίωσε λόγω σηπτικής χολαγγειίτιδας πριν καταστή δυνατό να επαναμεταμοσχευθεί, οι υπόλοιποι ασθενείς παραμένουν χωρίς graft failure, σε καλή γενική κατάσταση και με ήπιες βιοχημικές αλλοιώσεις, από 6 μήνες έως 5 έτη μετά τη μεταμόσχευση, χωρίς ανάγκη επαναμεταμόσχευσης, υπό ενδοσκοπικό follow-up. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):9 P007 Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ MR ΕΝΤΕΡΟΚΛΥΣΗΣ Ή ΕΝΤΕΡΟΓΡΑΦΙΑΣ ΣΤΗ ΔΙ- ΑΓΝΩΣΗ ΟΓΚΩΝ ΤΟΥ ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ: ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣ- ΚΟΠΗΣΗ Γ. Ναλμπαντίδης, Α. Αυγερινός, Χ. Ταλουμτζής, Δ. Καπετάνος, Α. Μπέλτσης, Θ. Μάρης, Α. Ηλίας Γαστρεντερολογική Κλινική, ΓΝΘ Παπανικολάου Εισαγωγή Η μαγνητική εντερόκλυση ή εντερογραφία (MRE) χρησιμοποιείται τελευταία όλο και συχνότερα στη χαρτογράφηση της νόσου Crohn. Λόγω της μοναδικότητας της να δίνει ταυτόχρονα πληροφορίες για ενδοαυλικές και εξωαυλικές βλάβες, έχει χρησιμοποιηθεί στη διάγνωση νεοπλασμάτων του λεπτού εντέρου (Ν.Λ.Ε). Σκοπός της μελέτης υπήρξε η συστηματική ανασκόπηση της βιβλιογραφίας σχετικά με τη διαγνωστική αξία της MRE στα Ν.Λ.Ε. Υλικό - μέθοδοι Χρησιμοποιώντας ορολογία συμβατή με το σύστημα MeSH πραγματοποιήθηκε έλεγχος των βάσεων ιατρικών δεδομένων MEDLINE, EMBASE και Cochrane. Η αναζήτηση δεν είχε γλωσσικούς περιορισμούς και επεκτάθηκε μέχρι το Δεκέμβριο του 200. Αξιολογήθηκαν μελέτες που αναφέρονται σε σειρές διαδοχικών ασθενών που υπεβλήθησαν και σε άλλες καθιερωμένες εξετάσεις (ασύρματη ενδοσκοπική κάψουλα, εντεροσκόπηση, χειρουργική διερεύνηση, ικανοποιητική παρακολούθηση και συνδυασμοί αυτών). Για κάθε μελέτη κατασκευάστηκαν τετράπτυχοι πίνακες. Αποκλείστηκαν ανασκοπήσεις, γράμματα στον εκδότη και άρθρα σύνταξης. Αποτελέσματα Αρχικά εντοπίστηκαν μελέτες και από αυτές αποκλείστηκαν 7. Από τις υπόλοιπες 4 μελέτες χρησιμοποιήθηκαν δεδομένα από 3 (260 ασθενείς) στη σύνθεση των δεδομένων για τεχνικούς λόγους. Η συνολική ευαισθησία ήταν 93% (95% Δ.Ε. 83%-98%), ειδικότητα 97% (95% Δ.Ε. 94%-99%), θετική Likelihood Ratio (LR) 26,53 (95% Δ.Ε.,66-60,39), αρνητική LR 0,0 (95% Δ.Ε. 0,04-0,2), Odds Ratio 343,33 (95% Δ.Ε. 99,2-89,2) και η AUC 0,9844 (SEAUC 0,008). Η μεγαλύτερη ετερογένεια παρατηρήθηκε στην περίπτωση της συνολικής ευαισθησίας (χ 2 =2,83, df:2, P=0,2428, I 2 =29,4%). Συμπεράσματα Αν και οι μελέτες αναφέρονται σε δείγματα ασθενών από διαφορετικούς πληθυσμούς-δεξαμενές, η ευαισθησία, ειδικότητα, θετική και αρνητική LR, ο διαγνωστικός λόγος Odds και η AUC υποδηλώνουν υψηλή διαγνωστική αξία της MRE στη διάγνωση Ν.Λ.Ε. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):9 P008 ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΥΠΕΡΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΒΑΚΤΗΡΙΩΝ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΥΝΟ- ΔΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΟΛΑΒΗΤΩΝ ΤΗΣ ΦΛΕΓΜΟΝΗΣ ΣΤΟΝ ΕΝΤΕΡΙΚΟ ΑΥΛΟ Ε. Πυλέρης, Ε. Γιαμαρέλλος-Μπουρμπούλης 2, Α.Μ. Διέλλου, Χ. Πηλιχός, Μ. Γεωργίτση 2, Α. Πιστίκη 2, Π. Θεοδωροπούλου 3, Χ. Μπαρμπατζάς Τμήμα Γαστρεντερολογίας, Γενικό Νοσοκομείο Σισμανόγλειο, Αθήνα, 2 ΔΔ Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, 3 ΑΔ Πνευμονολογική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Σισμανόγλειο, Αθήνα Εισαγωγή: Πιθανολογείται πως το Σύνδρομο Υπερανάπτυξης Βακτηρίων του Εντέρου (Σ.Υ.Β.Ε.) σχετίζεται -τουλάχιστον σε κάποιο υποποσοστό ασθενών, με κλινικές οντότητες όπως το Σύνδρομο Ευερέθιστου Εντέρου (Σ.Ε.Ε.)και το Μεταβολικό Σύνδρομο. Είναι άγνωστο αν το Σ.Υ.Β.Ε. από αερόβια βακτήρια συνοδεύεται από επαγωγή εντερικής φλεγμονής και αν αυτό σχετίζεται περαιτέρω με μεταβολές της ανοσολογικής απάντησης. Αυτό διερευνήθηκε σε μία ελληνική κοόρτη. Μεθοδολογία: Στη μελέτη συμμετείχαν όσοι υποβλήθηκαν σε ενδοσκόπηση του ανώτερου πεπτικού από το Σεπτέμβριο 200 με κριτήρια αποκλεισμού τις λοιμώξεις από HIV, HBV, HCV, την κίρρωση του ήπατος και την ενεργό αιμορραγία του πεπτικού συστήματος(καταστάσεις οι οποίες μπορούν να μεταβάλουν την κινητικότητα ή την ανοσολογική απάντηση στον εντερικού αυλό). Αναρροφήθηκε υγρό από τον αυλό της τρίτης μοίρας του δωδεκαδακτύλου και έγινε ποσοτική καλλιέργεια. Ως ΣΥΒΕ ορίστηκε η παρουσία βακτηρίων τύπου παχέος εντέρου σε ποσότητα μεγαλύτερη από 0³ cfu/ml. Το ΣΕΕ ορίστηκε σύμφωνα με τα κριτήρια κατά Ρώμη III.Οι συγκεντρώσεις των TNF-alpha, IL- beta, IL-6 και stream- μετρήθηκαν στο 2/κό υγρό με ανοσολογικές μεθόδους. Συνολικά συμμετείχαν37 ασθενείς. 36 παρουσίασαν Σ.Υ.Β.Ε. ενώ 62 παρουσίασαν Σ.Ε.Ε. Αποτελέσματα: Η μέση τιμή του TNF-alpha στους ασθενείς χωρίς Σ.Υ.Β.Ε. ήταν pg/ ml,ενώ σε αυτούς με Σ.Υ.Β.Ε pg/ml(p:0,03).οι αντίστοιχες συγκεντρώσεις για τον IL- beta ήταν 36.8 και (p:0,020)., για τον IL και 896. pg/ml(p:0,002),ενώ για τον stream- ήταν και αντίστοιχα (pns). Η μέση τιμή του TNF-alpha για τους ασθενείς χωρίς Σ.Ε.Ε. ήταν ενώ για τους έχοντες Σ.Ε.Ε. ήταν 4929.(p:0,043).Οι αντίστοιχες συγκεντρώσεις για τον IL- beta ήταν και96.9 (pns),για τον IL και 745 pg/ml(p:0,04) και για τον και stream και808. pg/ml(pns). Η μέση τιμή το TNF-alpha στους Σ.Υ.Β.Ε. από Gram - βακτήρια ήταν ,ενώ σε αυτούς από Enterococcos spp ήταν 2964 pg/ml.οι αντίστοιχες συγκεντρώσεις των τον IL- beta ήταν και (p:0,002)38, του IL και 52.5 pg/ml(pns) και του και stream και pg/ml(p:0,00). Συμπεράσματα: Τα παραπάνω δεδομένα υποδηλώνουν πως το Σ.Υ.Β.Ε. και το Σ.Ε.Ε. συνοδεύονται από αύξηση των μεσολαβητών της φλεγμονής στον εντερικό αυλό το οποίο θα μπορούσε να ενισχυθεί περαιτέρω από την παρουσία Σ.Υ.Β.Ε. οφειλόμενη σε Enterococcos spp. Σε αυτήν την τελευταία περίπτωση η αύξηση των IL- beta και stream- ίσως υποδηλώνει αναδιαμόρφωση της φλεγμονώδους εξεργασίας εντός του εντερικού αυλού. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):9 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):9

20 20 3 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ P009 ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ INFLIXIMAB ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΤΟΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΑΝΘΕΚΤΙΚΗ ΛΗΚΥΘITIΔΑ Ν. Βιάζης, Μ. Αλ-Οντάτ, Ε. Σαπρίκης, Η. Αναστασόπουλος, Γ. Κεχαγιάς, Μ. Γιακουμής, Θ. Κουκουράτος, Γ. Ζαχαράκης, Δ. Γ. Καραμανώλης Γ.Ν.Α. Eυαγγελισμός ΣΚΟΠΟΣ. Να διευκρινισθεί η αποτελεσματικότητα του infliximab στη θεραπεία της χρόνιας ανθεκτικής ληκυθίτιδας, σε ασθενείς που έχουν υποβληθεί σε ολική πρωκτοκολεκτομή και δημιουργία νεοληκύθου για την αντιμετώπιση ελκώδους κολίτιδας. MΕΘΟΔΟΙ: Επτά ασθενείς (4 γυναίκες, 3 άνδρες) με χρόνια ανθεκτική ληκυθίτιδα (διαγνωσμένη με κλινικά, ενδοσκοπικά και ιστολογικά κριτήρια) συμπεριελήφθησαν σε αυτή την ανοικτή μελέτη. Τρεις ασθενείς είχαν επίσης συρίγγια (λήκυθο με ουροδόχο κύστη:, περιεδρικά: 2). Εξωεντερικές εκδηλώσεις υπήρχαν σε 4 ασθενείς (οζώδες ερύθημα: 2, αρθραλγίες: 2). Όλοι οι ασθενείς ήταν ανθεκτικοί στη θεραπεία με αντιβιοτικά, ενώ σε 3 είχε αποτύχει και η αζαθειοπρίνη. Η νόσος Crohn αποκλείστηκε, δεδομένου ότι ο έλεγχος του λεπτού εντέρου με εντερόκλυση ή κάψουλα ήταν αρνητικός. Οι ασθενείς έλαβαν Infliximab 5 mg/kg στις 0, 2 και 6 εβδομάδες, καθώς και κάθε 2 μήνες στη συνέχεια, για χρονικό διάστημα ενός έτους. Η κλινική ανταπόκριση χαρακτηρίστηκε ως πλήρης, μερική ή αναποτελεσματική. Το κλείσιμο των συριγγίων χαρακτηρίστηκε ως πλήρες, μερικό ή αναποτελεσματικό. Παράλληλα καταγράφηκε ο δείκτης ενεργότητας της ληκυθίτιδας (PDAI) πριν και μετά τη χορήγηση θεραπείας. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Μετά από ένα χρόνο χορήγησης, 5 από τους 7 ασθενείς παρουσίασαν πλήρη κλινική ανταπόκριση, ενώ 2 μερική ανταπόκριση. Από τους 3 ασθενείς με συρίγγιο, οι 2 παρουσίασαν πλήρες κλείσιμο και ο ένας μερικό. Μετά το τέλος της παρακολούθησης η μέση τιμή του δείκτη ενεργότητας PDAI έπεσε από (αρχική τιμή) (range, 0-4) σε 5 (range, 3-8). Επίσης και οι εξωεντερικές εκδηλώσεις ήταν σε πλήρη ύφεση μετά από τον ένα χρόνο χορήγησης του φαρμάκου. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Το infliximab έχει ευνοϊκά αποτελέσματα στη θεραπεία της χρόνιας ανθεκτικής ληκυθίτιδας. P00 ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ της ΑΝΑΙΜΙΑΣ ΚΑΙ της ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΖΩΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΟΦΛΕΒΙΑ χορήγηση ΚΑΡΒΟΞΥΜΑΛΤΟΖΙΚΟΥ σιδήρου σε ασθενείς με ιδιοπαθή φλεγμονώδη εντεροπάθεια Χ. Γεωργουσάκη, Ι. Κουτρουμπάκης, Π. Ουσταμανωλάκης, Η. Κουρούμαλης Γαστρεντερολογική κλινική, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου ΕΙΣΑΓΩΓΗ-ΣΚΟΠΟΣ: Η ενδοφλέβια χορήγηση σιδήρου αποτελεί μία ασφαλή και αποτελεσματική θεραπεία της αναιμίας σε ασθενείς με ιδιοπαθή φλεγμονώδη εντεροπάθεια (ΙΦΕΝ). Ο καρβοξυμαλτοζικός σίδηρος είναι ένα σύμπλοκο υδροξειδίου σιδήρου(ιιι)-υδατάνθρακα που χορηγείται σε στάγδην έγχυση, έως και 000 mg, σε διάστημα 5 λεπτών. Σκοπός της μελέτης αυτής ήταν η αξιολόγηση του για την αντιμετώπιση της αναιμίας σε ασθενείς με ΙΦΕΝ. ΥΛΙΚΟ-ΜΕΘΟΔΟΣ: Στη μελέτη συμμετείχαν 4 ασθενείς με ΙΦΕΝ. Από αυτούς αναλύθηκαν οι 38 [2 άνδρες, 7 με Ελκώδη Κολίτιδα (ΕΚ), 2 με Νόσο Crohn (ΝC), μέση ηλικία 45.2 έτη] που έχουν ολοκληρώσει την παρακολούθηση. Χορηγήθηκε καρβοξυμαλτοζικός σίδηρος σε 5 λεπτά, με όριο τα 5 mg/kg ή 000 mg. Αξιολογήθηκαν διάφορες κλινικές και εργαστηριακές παράμετροι τις εβδομάδες 0,4 και 8 καθώς και η ασφάλεια και η ποιότητα ζωής (με το ερωτηματολόγιο SIBDQ). ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Ένας ασθενής παρουσίασε ήπια κεφαλαλγία και ένας ήπιο κοιλιακό άλγος, ενώ κανένας δεν παρουσίασε αλλεργική αντίδραση. Η μέση χορηγηθείσα δόση σιδήρου ήταν 289±305 mg. Αιμοποιητική απόκριση (αύξηση αιμοσφαιρίνης 2 g/ dl) παρατηρήθηκε σε 26 από τους 38 (68.4 %). Η μέση τιμή CRP και ΤΚΕ δεν διέφερε στατιστικώς σημαντικά στις φάσεις της μελέτης. Τα αποτελέσματα παρουσιάζονται στον παρακάτω πίνακα: Παράμετρος (Μέση τιμή) Εβδομάδα 0 Εβδομάδα 4 Εβδομάδα 8 p Hgb (g/dl) 9.6 ±. 2.4 ±.0 2.3±.2 P<0.000 Hct (%) 30.± ± ±4.2 P<0.000 MCV (fl) 77.5± ± ±4.8 P=0.002 Tsat (%) 6.3±6, 9.8± ±.7 P=0.003 Φερριτίνη (ng/ml) 9.4± ± ±83.7 P=0.003 SIBDQ 6.2 ± ± ±6.8 P= ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η ενδοφλέβια χορήγηση καρβοξυμαλτοζικού σιδήρου αποτελεί αποτελεσματική μέθοδο αντιμετώπισης της σιδηροπενικής αναιμίας σε ασθενείς με ΙΦΕΝ που οδηγεί σε σημαντική βελτίωση της ποιότητας ζωής αυτών. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):20 P0 ΘΡΟΜΒΟΚΥΤΤΑΡΩΣΗ ΚΑΙ ΙΔΙΟΠΑΘΕΙΣ ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΕΙΣ ΕΝΤΕ- ΡΙΚΕΣ ΝΟΣΟΙ (ΙΦΕΝ): ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΝΔΟΦΛΕΒΙΑΣ ΘΕΡΑΠΕΙ- ΑΣ ΜΕ ΣΙΔΗΡΟ Χ. Γεωργουσάκη, Ι. Κουτρουμπάκης, Π. Ουσταμανωλάκης, Η. Κουρούμαλης Γαστρεντερολογική κλινική, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου Εισαγωγή: Οι ασθενείς με ΙΦΕΝ παρουσιάζουν συχνά θρομβοκυττάρωση που θεωρείται ότι οφείλεται τόσο στη χρόνια φλεγμονή όσο και στην συνυπάρχουσα σιδηροπενική αναιμία. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η διερεύνηση της επίδρασης της χορήγησης ενδοφλεβίου σιδήρου για διόρθωση της αναιμίας, στον αριθμό των αιμοπεταλίων σε ασθενείς με ΙΦΕΝ. Μέθοδος: Συμμετείχαν 42 ασθενείς με ΙΦΕΝ από τους οποίους αναλύθηκαν οι 34 (5 ελκώδη κολίτιδα και 9 νόσο Crohn). Η μέση τιμή αιμοσφαιρίνης αυτών ήταν Hb=9,5g/dl, ενώ χορηγήθηκε καρβοξυμαλτοζικός σίδηρος με μέγιστη δοσολογία τα 5mg/kg ή τα 000mg εντος 5min ενδοφλεβίως. Η μέση τιμή καρβοξυμαλτοζικου σιδήρου που χορηγήθηκε ήταν τα 300mg. Αναλύθηκαν διάφορες παράμετροι όπως Hb, Hct, PLT, TKE, CRP και μέσος όγκος αιμοπεταλίων (MPV) τόσο την εβδομάδα 0 όσο και την εβδομάδα 4 μετά τη χορήγηση σιδήρου. Αποτελεσμα: Αιμοποιητική απόκριση (αύξηση αιμοσφαιρίνης 2 g/dl) παρατηρήθηκε στο 68% των ασθενών μετά την χορήγηση σιδήρου. Θρομβοκυττάρωση διαπιστώθηκε σε 0 ασθενείς (29.4 %) πριν και σε 3 ασθενείς (8.8 %) μετά την χορήγηση σιδήρου (P=0.06). Παρατηρήθηκε σημαντική μείωση της τιμής των PLT (PLT0 =38,4±64 X0 3 vs PLT4=29,8±8 X0 3, P=<0.000). Παράλληλα παρατηρήθηκε σημαντική αύξηση στην τιμή της MPV (MPV0 :8,4±,2 vs MPV4:9,±,4, P=0.000). Η μέση τιμή CRP και ΤΚΕ δεν διέφερε στατιστικώς σημαντικά στις φάσεις της μελέτης και η συσχέτιση μεταξύ PLT η MPV και TKE ή CRP δεν ήταν στατιστικώς σημαντική. Συμπέρασμα: Η θρομβοκυτταρωση σχετίζεται κυρίως με την σιδηροπενική αναιμία στους ασθενείς με ΙΦΕΝ, ενώ η σημασία της πτώσης των PLT και της αύξηση του MPV μετά την χορήγηση καρβοξυμαλτοζικου σιδήρου χρειάζεται περεταίρω διερεύνηση. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):20 P02 ΑΠΩΤΕΡΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΜΒΟ- ΛΙΟΥ HN ΣΕ ΟΜΑΔΑ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΙΔΙΟΠΑΘΗ ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΗ ΕΝΤΕΡΟΠΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΛΑΜΒΑΝΑΝ ΑΝΟΣΟΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΑ ΚΑΙ/Η ΑΝΤΙ-ΤΝFα ΒΙΟΛΟΓΙΚΑ ΦΑΡΜΑΚΑ Γ. Αγάλος, Κ. Παπαμιχαήλ, I. Θεοδωρόπουλος, Ε. Αρχαύλης, Α. Σμυρνίδης, Ν. Κυριάκος, Π. Κωνσταντόπουλος, Δ. Τσιρονίκος, Ι. Δρούγας, N. Κανελλόπουλος, Γ.Ι. Μάντζαρης. Α Γαστρεντερολογική Κλινική, Νοσοκομείο Ο Ευαγγελισμός ΕΙΣΑΓΩΓΗ-ΣΚΟΠΟΣ: Η παράθεση προοπτικών δεδομένων για την απώτερη ασφάλεια και αποτελεσματικότητα του εμβολίου κατά του ιού της γρίπης HN σε ασθενείς με ΙΦΝΕ, νόσο του Crohn (ΝC) και ελκώδη κολίτιδα (ΕΚ) σε θεραπεία με σοκατασταλτικά (αζαθειοπρίνη, ΑΖΑ) και/ή αντι-tnfα παράγοντες [infliximab (IFX), adalibumab (ADA)]. ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Ασθενείς με ΙΦΝΕ σε ύφεση υπό θεραπεία με ΑΖΑ και/ή αντι-tnfα παράγοντες που έλαβαν το εμβόλιο Focetria παρακολουθήθηκαν για έτος για να εκτιμηθεί η αποτελεσματικότητα και η ασφάλεια του εμβολίου και η επίδρασή του στην πορεία της νόσου. Οι ασθενείς σχεδιάστηκε να λάβουν 2 δόσεις εμβολίου με μεσοδιάστημα 4 εβδομάδων. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Εμβολιάσθηκαν 26 ασθενείς, 9 με ΝC, 7 με ΕΚ, [42.3% θήλεις, μέσης ηλικίας 34 ετών, 7/26 (26.9%) σε AZA, 5/26 (9.2%) σε ADA και 4/26 (53.9%) σε IFX (3 σε IFX+AZA)]. Τοπικό άλγος αναφέρθηκε από 8/26 (30.7%) ασθενείς και συστηματικά συμπτώματα από 5/26 (9.2%) (κεφαλαλγία, καταβολή 2, πυρετική κίνηση 3) μετά την η δόση. Ασθενείς που εμφάνισαν πυρετό δεν έλαβαν τη 2 η δόση. Οι ανεπιθύμητες ενέργειες ήταν ανεξάρτητες από τα δημογραφικά και νοσολογικά χαρακτηριστικά των ασθενών αλλά υπερείχαν ποσοστιαία σε ασθενείς που ελάμβαναν βιολογικούς παράγοντες [4/9 (2%)] έναντι όσων ελάμβαναν ΑΖΑ [/7 (4.3%)]. Ο εμβολιασμός δε διέγειρε έξαρση της ΙΦΝΕ. Ουδείς ασθενής εμφάνισε γριπώδη συμπτώματα ή νόσο από ΗΝ εντός 2-5 μηνών από τον εμβολιασμό. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Το εμβόλιο κατά του ΗΝ ήταν καλά ανεκτό από ασθενείς με ΙΦΝΕ σε ύφεση υπό ανοσοκατασταλτική και/ή βιολογική θεραπεία, δε διέγειρε έξαρση της νόσου και πρόσφερε ανοσία κατά του ιού για τουλάχιστο έτος. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):20 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 20;24(Suppl):20